Datasets:

mastermani305

/

tts-tags-v1

like 0

ஜோதிடர் சற்றே வந்தியத்தேவன் முகத்தை உற்றுப் பார்த்தார்.

dʒoːdiɖʌr sʌʈreː vʌndijʌtteːvʌn muɡʌttaɪ uʈrʉp paːrttaːr

ஆனால் கடைசியில் பிறந்த அருள்மொழிவர்மர் அழகில் அனைவரையும் மிஞ்சி விட்டார்.

aːnaːl kʌɖaɪsijil pirʌndʌ aɹʉɭmoɻivʌrmʌr aɻʌɡil anaɪvʌɹaɪjʉm miɲdʒi viʈʈaːr

முதல் பாகம்.

mudʌl baːɡʌm

இப்போது தங்களில் ஒருத்தியை மட்டும் அழைத்துக் கொண்டு குந்தவைப் பிராட்டி கரையில் இறங்கி போய்விட்டு விரைவில் வருகிறேன் என்றதும் அவர்களுடைய கண்களில் ஏமாற்றமும் அசூயையும் தோன்றின.

ippoːdʉ tʌŋɡʌɭil oɹʉttijaɪ mʌʈʈʉm aɻaɪttʉk koɳɖʉ kundʌvaɪp piɹaːʈʈi kʌɹaɪjil irʌŋɡi poːjviʈʈʉ viɹaɪvil vʌɹʉɡireːn ʲenrʌdʉm avʌrɡʌɭʉɖaɪjʌ kʌɳɡʌɭil ʲeːmaːʈrʌmʉm asʉjaɪjʉm toːnrinʌ

எல்லாவற்றையும் சேர்த்துப் பார்த்தால், வானதியை இளவரசருக்குக் கலியாணம் பண்ணி வைத்துவிட வேண்டும் என்றே குந்தவைதேவி உத்தேசித்திருக்கிறார் போலிருக்கிறது! என்றாள் நிரவதி.

ʲellaːvʌʈraɪjʉm seːrttʉp paːrttaːl vaːnʌdijaɪ iɭʌvʌɹʌsʌɹʉkkʉk kʌljaːɳʌm pʌɳɳi vaɪttʉviɖʌ veːɳɖʉm ʲenreː kundʌvaɪdeːvi uddeːsittiɹʉkkiraːr poːliɹʉkkirʌdʉ ʲenraːɭ niɹʌvʌdi

உடல் அசைவற்றுக் கிடந்தாலும், கண்கள் மூடியிருந்தாலும், மனத்தின் ஆழத்தில் பதிந்து கிடக்கும் எண்ணங்கள் கனவாகப் பரிணமிக்கின்றன.

uɖʌl asaɪvʌʈrʉk kiɖʌndaːlʉm kʌɳɡʌɭ muːɖijiɹʉndaːlʉm mʌnʌttin aːɻʌttil pʌdindʉ kiɖʌkkʉm ʲeɳɳʌŋɡʌɭ kʌnʌvaːɡʌp pʌɹiɳʌmikkinrʌnʌ

அவர்களுடைய வாய்களும் வெற்றிலைப் பாக்கு மென்றதினால் சிவந்து இரத்த நிறமாகக் காணப்பட்டன.

avʌrɡʌɭʉɖaɪjʌ vaːjɡʌɭʉm veʈrilaɪp paːkkʉ menrʌdinaːl sivʌndʉ ɹʌttʌ nirʌmaːɡʌk kaːɳʌppʌʈʈʌnʌ

சம்புவரையரைப் பொறுமையாயிருக்கும்படி நான் ரொம்பவும் கேட்டுக் கொள்கிறேன்.

sʌmbʉvʌɹaɪjʌɹaɪp porʉmaɪjaːjiɹʉkkʉmbʌɖi naːn ɹombʌvʉm keːʈʈʉk koɭɡireːn

வாலிபன் ஒருவன் அந்த வழியாக விரைந்து வந்தான்.

vaːlibʌn oɹʉvʌn andʌ vʌɻijaːɡʌ viɹaɪndʉ vʌndaːn

ஒருசிலர் அவர்கள் கிட்டே வந்து சற்றே நின்று அரண்மனை முகப்பை எட்டிப் பார்த்துவிட்டும், புலிக் கொடியை அண்ணாந்து பார்த்துவிட்டும் போனார்கள்.

oɹʉsilʌr avʌrɡʌɭ kiʈʈeː vʌndʉ sʌʈreː ninrʉ aɹʌɳmʌnaɪ muɡʌppaɪ eʈʈip paːrttʉviʈʈʉm pulik koɖijaɪ aɳɳaːndʉ paːrttʉviʈʈʉm poːnaːrɡʌɭ

இல்லை, அண்ணா! கடம்பூரில் தங்களைப் பார்த்ததாகவும், சக்கரவர்த்தியிடம் நேரில் கொடுக்கச் சொன்னதாகவும் கூறினான். அது உண்மையா?

illaɪ aɳɳaː kʌɖʌmbʉɹil tʌŋɡʌɭaɪp paːrttʌdaːɡʌvʉm tʃʌkkʌɹʌvʌrttijiɖʌm neːɹil koɖʉkkʌtʃːonnʌdaːɡʌvʉm kuːrinaːn adʉ uɳmaɪjaː

எனினும் சுந்தர சோழர் பட்டத்துக்கு வந்த சமயத்தில் தெற்கேயும் வடக்கேயும் விரோதிகள் வலுப்பெற்றிருந்தார்கள்.

ʲeninʉm sundʌɹʌ soːɻʌr pʌʈʈʌttʉkkʉ vʌndʌ sʌmʌjʌttil terkeːjʉm vʌɖʌkkeːjʉm viɹoːdiɡʌɭ vʌlʉppeʈriɹʉndaːrɡʌɭ

நல்ல வேளை! கரணம் தப்பினால் மரணம் என்ற கதி நேரிட்டிருக்கலாம்.

nʌllʌ veːɭaɪ kʌɹʌɳʌm tʌppinaːl mʌɹʌɳʌm ʲenrʌ ɡʌdi neːɹiʈʈiɹʉkkʌlaːm

ஆயினும் வெளியில் காட்டிக் கொள்ளாமல், ஐயா! பழுவேட்டரையர் குலத்தின் வீரப்புகழ் குமரி முனையிலிருந்து இமயம் வரையில் பரவியிருக்கிறது.

aːjinʉm veɭijil kaːʈʈik koɭɭaːmʌl aɪjaː pʌɻʉveːʈʈʌɹaɪjʌr kulʌttin viːɹʌppʉɡʌɻ kumʌɹi munaɪjiliɹʉndʉ imʌjʌm vʌɹaɪjil pʌɹʌvijiɹʉkkirʌdʉ

தேவலோக மோகினியைப் போல் ஜொலிக்கிறாயே? எந்த ராஜகுமாரனும் உன்னை விரும்பி மாலையிட்டுப் பட்டமகிஷியாக வைத்திருப்பானே?

deːvʌloːɡʌ moːhinijaɪp poːl dʒolikkiraːjeː ʲendʌ ɹaːdʒʌkʉmaːɹʌnʉm unnaɪ viɹʉmbi maːlaɪjiʈʈʉp pʌʈʈʌmʌɡiʂijaːɡʌ vaɪttiɹʉppaːneː

இவ்வாறு ஜோதிடர் ஆவேசம் வந்தவர் போல் சொல்லி வந்தபோது,

ivvaːrʉ dʒoːdiɖʌr aːveːsʌm vʌndʌvʌr poːl solli vʌndʌpoːdʉ

அப்படிப்பட்ட தர்ம சங்கடத்தை எதற்காக வருவித்துக் கொள்ள வேண்டும்?

appʌɖippʌʈʈʌ dʌrmʌ sʌŋɡʌɖʌttaɪ edʌrkaːɡʌ vʌɹʉvittʉk koɭɭʌ veːɳɖʉm

ஆம், ஆம்!

aːm aːm

குந்தவையின் மடியில் தலை வைத்துப் படுத்திருந்த வானதி கண்ணிமைகளை வண்டின் சிறகுகளைப்போல் கொட்டி மலர மலர விழித்தாள்.

kundʌvaɪjin mʌɖijil tʌlaɪ vaɪttʉp pʌɖʉttiɹʉndʌ vaːnʌdi kʌɳɳimaɪɡʌɭaɪ vʌɳɖin sirʌɡʉɡʌɭaɪppoːl koʈʈi mʌlʌɹʌ mʌlʌɹʌ viɻittaːɭ

தாங்கள் இட்ட கட்டளையை நிறைவேற்ற இங்குள்ளவர் அனைவரும் சித்தமாயிருக்கிறோம்.

taːŋɡʌɭ iʈʈʌ kʌʈʈʌɭaɪjaɪ niraɪveːʈrʌ iŋɡʉɭɭʌvʌr anaɪvʌɹʉm sittʌmaːjiɹʉkkiroːm

இன்றைக்கு மட்டும் நான் ஏமாந்து போனால் என்னை நான் ஒரு நாளும் மன்னித்துக் கொள்ள முடியாது!

inraɪkkʉ mʌʈʈʉm naːn ʲeːmaːndʉ poːnaːl ʲennaɪ naːn oɹʉ naːɭʉm mʌnnittʉk koɭɭʌ muɖijaːdʉ

இருவரும் ஊர் ஊராகச் சென்று ஆழ்வார்களின் பாசுரங்களைப் பாடி வைஷ்ணவத்தைப் பரப்பி வந்தார்கள்.

iɹʉvʌɹʉm uːr uːɹaːɡʌtʃːenrʉ aːɻvaːrɡʌɭin paːsʉɹʌŋɡʌɭaɪp paːɖi vaɪʂɳʌvʌttaɪp pʌɹʌppi vʌndaːrɡʌɭ

அங்கிருந்து குடந்தைக்குப் போய் என் அத்தையைப் பார்த்து விட்டு வருவதாகச் சொல்லிவிட்டு வந்தேன்.

aŋɡiɹʉndʉ kuɖʌndaɪkkʉp poːj en attaɪjaɪp paːrttʉ viʈʈʉ vʌɹʉvʌdaːɡʌtʃːolliviʈʈʉ vʌndeːn

அமுதனைப் போல் தானும் பூந்தோட்டம் வளர்த்துச் சிவ கைங்கரியம் செய்து கொண்டு ஏன் ஆனந்தமாய்க் காலங் கழிக்கக் கூடாது?

amʉdʌnaɪp poːl taːnʉm puːndoːʈʈʌm vʌɭʌrttʉtʃːivʌ kaɪŋɡʌɹijʌm sejdʉ koɳɖʉ ʲeːn aːnʌndʌmaːjk kaːlʌŋ kʌɻikkʌk kuːɖaːdʉ

முடியவில்லை அம்மா முடியவில்லை!

muɖijʌvillaɪ ammaː muɖijʌvillaɪ

இந்த மூடச் சண்டையைத் தடுக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் வல்லவரையன் மனதில் உண்டாயிற்று.

indʌ muːɖʌtʃː ʌɳɖaɪjaɪt tʌɖʉkkʌ veːɳɖʉm ʲenrʌ ʲeɳɳʌm vʌllʌvʌɹaɪjʌn mʌnʌdil uɳɖaːjiʈrʉ

அவன் வாரி வீசிய பூக்களைப் பிடிக்க முயன்ற வீரர்கள் குதித்தும் சிரித்தும் கொம்மாளமடித்தார்கள்.

avʌn vaːɹi viːsijʌ puːkkʌɭaɪp piɖikkʌ mujʌnrʌ viːɹʌrɡʌɭ ɡudittʉm siɹittʉm kommaːɭʌmʌɖittaːrɡʌɭ

சந்தனத்தைக் குழைத்து உடம்பெல்லாம் கீழிருந்து மேலாக இட்டிருப்பார்.

sʌndʌnʌttaɪk kuɻaɪttʉ uɖʌmbellaːm kiːɻiɹʉndʉ meːlaːɡʌ iʈʈiɹʉppaːr

ஆனால், அம்மணி! தங்களைச் சிரிக்கப் பண்ணுவது வெகு அபாயம்!

aːnaːl ammʌɳi tʌŋɡʌɭaɪtʃːiɹikkʌp pʌɳɳʉvʌdʉ veɡʉ abaːjʌm

இருவருடைய தோள்களில் அமர்ந்த விஜயாலயன் அந்தப் போர் முனைக்குப் போனான்.

iɹʉvʌɹʉɖaɪjʌ toːɭɡʌɭil amʌrndʌ vidʒʌjaːlʌjʌn andʌp poːr munaɪkkʉp poːnaːn

இந்த அபாயங்களையெல்லாம் தப்பி வந்தியத்தேவன் அக்கரையை அடைந்தான்.

indʌ abaːjʌŋɡʌɭaɪjellaːm tʌppi vʌndijʌtteːvʌn akkʌɹaɪjaɪ aɖaɪndaːn

சூரபத்மன், கஜமுகன் முதலிய அசுர கணங்களைக்கொன்று, கடல் நீரை வற்றச் செய்த வெற்றிவேலின் திறத்தைப் பாடினார்கள்.

suːɹʌbʌdmʌn ɡʌdʒʌmʉɡʌn mudʌlijʌ asʉɹʌ kʌɳʌŋɡʌɭaɪkkonrʉ kʌɖʌl niːɹaɪ vʌʈrʌtʃːejdʌ veʈriveːlin tirʌttaɪp paːɖinaːrɡʌɭ

இரண்டு மூன்று பேர் கீழே உருட்டியடித்துக் கொண்டு விழுந்தார்கள்.

iɹʌɳɖʉ muːnrʉ peːr kiːɻeː uɹʉʈʈijʌɖittʉk koɳɖʉ viɻʉndaːrɡʌɭ

திருமலையப்பன் அவருடைய ஒன்றுவிட்ட சகோதரன்.

tiɹʉmʌlaɪjʌppʌn avʌɹʉɖaɪjʌ onrʉviʈʈʌ sʌɡoːdʌɹʌn

அவருடைய குடும்பத்தார் தஞ்சாவூரில் இருந்தார்கள்.

avʌɹʉɖaɪjʌ kuɖʉmbʌttaːr tʌɲdʒaːvʉɹil iɹʉndaːrɡʌɭ

படகில் வரும் அப்பெண்கள் என்ன பாடுகிறார்கள் கேட்கலாம்.

pʌɖʌɡil vʌɹʉm appeɳɡʌɭ ʲennʌ paːɖʉɡiraːrɡʌɭ keːɖkʌlaːm

வம்பு பேசிய பழுவூர் வீரர்களின் பேரில் குதிரை பாய்ந்தது.

vʌmbʉ peːsijʌ pʌɻʉvʉr viːɹʌrɡʌɭin peːɹil kudiɹaɪ paːjndʌdʉ

அப்படியானால், நீ தகுந்த பலி அல்ல! ஓடிப் போ! என்றான் பூசாரி.

appʌɖijaːnaːl niː tʌɡʉndʌ bʌli allʌ oːɖip poː ʲenraːn puːsaːɹi

தோழர்கள் இருவருமே திடுக்கிட்டுப் போனார்கள்.

toːɻʌrɡʌɭ iɹʉvʌɹʉmeː diɖʉkkiʈʈʉp poːnaːrɡʌɭ

கொஞ்ச தூரம் இப்படியே சென்ற பிறகு கோட்டைச் சுவர் விலகி அப்பால் சென்றது.

koɲdʒʌ duːɹʌm ippʌɖijeː senrʌ pirʌɡʉ koːʈʈaɪtʃːʉvʌr vilʌɡi appaːl senrʌdʉ

அவர்களைப் பற்றிக் கவலையில்லை.

avʌrɡʌɭaɪp pʌʈrik kʌvʌlaɪjillaɪ

எனக்குத் தகுந்தவள் என்று ஒரு நாளும் சொல்ல மாட்டேன்.

ʲenʌkkʉt tʌɡʉndʌvʌɭ ʲenrʉ oɹʉ naːɭʉm sollʌ maːʈʈeːn

தீவர்த்திகளுக்கு எண்ணெய் விடுவோருமாக, ஒரே கோலாகலமாயிருந்தது.

tiːvʌrttiɡʌɭʉkkʉ ʲeɳɳej viɖʉvoːɹʉmaːɡʌ oɹeː koːlaːɡʌlʌmaːjiɹʉndʌdʉ

அவர்கள் இசைக்கும் கீதத்தின் இனிமையைத்தான் என்ன என்று சொல்லுவது?

avʌrɡʌɭ isaɪkkʉm ɡiːdʌttin inimaɪjaɪttaːn ʲennʌ ʲenrʉ sollʉvʌdʉ

அதெல்லாம் எனக்கு என்ன தெரியும், தம்பி!

adellaːm ʲenʌkkʉ ʲennʌ teɹijʉm tʌmbi

இதைச் சின்னப்பழுவேட்டரையர் கவனித்தார்.

idaɪtʃːinnʌppʌɻʉveːʈʈʌɹaɪjʌr ɡʌvʌnittaːr

தேவி எச்சரிக்கை செய்யும் வரையில் நீண்டு விட்டது! என்று சொன்னார்.

deːvi etʃːʌɹikkaɪ sejjʉm vʌɹaɪjil niːɳɖʉ viʈʈʌdʉ ʲenrʉ sonnaːr

அதைப் பற்றி நீ ஏன் சந்தேகப்படுகிறாய்?

adaɪp pʌʈri niː eːn sʌndeːɡʌppʌɖʉɡiraːj

வந்தவன், முன்னால் இடும்பன் செய்த சமிக்ஞையைச் செய்தான்.

vʌndʌvʌn munnaːl iɖʉmbʌn sejdʌ sʌmiɡɲaɪjaɪtʃːejdaːn

சில தெரியும்; வேதம் தமிழ் செய்த நம்மாழ்வார் பாசுரங்களில் சில தெரியும்.

silʌ teɹijʉm veːdʌm tʌmiɻ sejdʌ nʌmmaːɻvaːr paːsʉɹʌŋɡʌɭil silʌ teɹijʉm

வந்தியத்தேவனும் கோட்டைக்குள் பிரவேசித்தான்.

vʌndijʌtteːvʌnʉm koːʈʈaɪkkʉɭ pɹʌveːsittaːn

நம்முடைய அந்தரங்க சமிக்ஞையைச் செய்து காட்டினேன்.

nʌmmʉɖaɪjʌ andʌɹʌŋɡʌ sʌmiɡɲaɪjaɪtʃːejdʉ kaːʈʈineːn

ஆனால் பலன் என்ன? சிறிது நேரத்துக்கெல்லாம் சரியான தண்டனை அடைகிறது.

aːnaːl pʌlʌn ʲennʌ siridʉ neːɹʌttʉkkellaːm sʌɹijaːnʌ dʌɳɖʌnaɪ aɖaɪɡirʌdʉ

எவ்வளவு நீண்ட கதையாயினும் முடிவு ஒன்று வந்துதானே ஆக வேண்டும்?

ʲevvʌɭʌvʉ niːɳɖʌ kʌdaɪjaːjinʉm muɖivʉ onrʉ vʌndʉdaːneː aːɡʌ veːɳɖʉm

குந்தவைப்பிராட்டியின் கண்கள் ஆழ்வார்க்கடியாருடன் ஏதோ சங்கேத பாஷையில் பேசின.

kundʌvaɪppiɹaːʈʈijin kʌɳɡʌɭ aːɻvaːrkkʌɖijaːɹʉɖʌn ʲeːdoː sʌŋɡeːdʌ baːʂaɪjil peːsinʌ

வேல் குத்தியிருந்த துவாரத்தின் வழியாக இரத்தம் பீறிட்டுக் கொண்டு வரவில்லை!

veːl kuttijiɹʉndʌ dvaːɹʌttin vʌɻijaːɡʌ ɹʌttʌm piːriʈʈʉk koɳɖʉ vʌɹʌvillaɪ

சென்ற இடங்களிலெல்லாம் பல விந்தைகளைக் கண்டும் கேட்டும் வந்தேன்!

senrʌ iɖʌŋɡʌɭilellaːm pʌlʌ vindaɪɡʌɭaɪk kʌɳɖʉm keːʈʈʉm vʌndeːn

படையின் கடைசியில் சென்ற சில வீரர்கள் கடைத்தெருவில் சில திருவிளையாடல்களைப் புரிந்தார்கள்.

pʌɖaɪjin kʌɖaɪsijil senrʌ silʌ viːɹʌrɡʌɭ kʌɖaɪtteɹʉvil silʌ tiɹʉviɭaɪjaːɖʌlɡʌɭaɪp puɹindaːrɡʌɭ

கிளி சொல்கிறது.

kiɭi solɡirʌdʉ

அது என்ன திருமலை?

adʉ ʲennʌ tiɹʉmʌlaɪ

கொடும்பாளூர்ச் சிற்றரசர் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பராந்தகன் சிறிய வேளான் என்னும் தளபதியின் தலைமையில் ஒரு பெரும் படையைச் சிங்களத்துக்கு அனுப்பினார்.

koɖʉmbaːɭʉrtʃːiʈrʌɹʌsʌr kuɖʉmbʌttaɪtʃːeːrndʌ pʌɹaːndʌɡʌn sirijʌ veːɭaːn ʲennʉm tʌɭʌbʌdijin tʌlaɪmaɪjil oɹʉ peɹʉm pʌɖaɪjaɪtʃːiŋɡʌɭʌttʉkkʉ anʉppinaːr

ஆனால் நம் இளம் வீரன் பனை இலச்சினை பொறித்த மோதிரத்தைக் காட்டியதுதான் தாமதம்,

aːnaːl nʌm iɭʌm viːɹʌn pʌnaɪ ilʌtʃːinaɪ porittʌ moːdiɹʌttaɪk kaːʈʈijʌdʉdaːn taːmʌdʌm

அத்துடன் நீ நல்ல அறிவாளி என்று நம்பி இந்த மாபெரும் பொறுப்பை உன்னிடம் ஒப்புவிக்கிறேன்.

attʉɖʌn niː nʌllʌ arivaːɭi enrʉ nʌmbi indʌ maːbeɹʉm porʉppaɪ unniɖʌm oppʉvikkireːn

அவளும் ரவிதாசனும் லதா மண்டபப் பாதை வழியாகச் சிறிது தூரம் சென்றார்கள்.

avʌɭʉm ɹʌvidaːsʌnʉm lʌtaː mʌɳɖʌbʌp paːdaɪ vʌɻijaːɡʌtʃːiridʉ duːɹʌm senraːrɡʌɭ

அவருடைய தலைமையில் போரிடும் நம் வீரர்களுக்கு இந்தப் பழுவேட்டரையர்கள் உணவும் துணியும் பணமும் ஆயுதமும் அனுப்ப மறுக்கிறார்களாமே?

avʌɹʉɖaɪjʌ tʌlaɪmaɪjil poːɹiɖʉm nʌm viːɹʌrɡʌɭʉkkʉ indʌp pʌɻʉveːʈʈʌɹaɪjʌrɡʌɭ uɳʌvʉm tuɳijʉm pʌɳʌmʉm aːjʉdʌmʉm anʉppʌ mʌrʉkkiraːrɡʌɭaːmeː

நாம் ஒருவேளை தப்பிப் பிழைத்தாலும் கந்தமாறன் கதி அதோகதிதான்!

naːm oɹʉveːɭaɪ tʌppip piɻaɪttaːlʉm kʌndʌmaːrʌn ɡʌdi adoːɡʌdidaːn

அங்கேயே காலமானார்.

aŋɡeːjeː kaːlʌmaːnaːr

ஆழ்வார்க்கடியானுக்கு அருகில் நின்றவரைப் பார்த்து,

aːɻvaːrkkʌɖijaːnʉkkʉ aɹʉɡil ninrʌvʌɹaɪp paːrttʉ

வந்தியத்தேவனோ எத்தனையோ மனக்கோட்டைகளுடன் அந்தக் கோட்டை வாசலை நெருங்கினான்.

vʌndijʌtteːvʌnoː ʲettʌnaɪjoː mʌnʌkkoːʈʈaɪɡʌɭʉɖʌn andʌk koːʈʈaɪ vaːsʌlaɪ neɹʉŋɡinaːn

மத்தகஜத்தின் மேல் அந்த வீரர் வீற்றிருந்த காட்சி, ஒரு மாமலைச் சிகரத்தின் மீது கரியகொண்டல் ஒன்று தங்கியது போல் இருந்தது.

mʌttʌɡʌdʒʌttin meːl andʌ viːɹʌr viːʈriɹʉndʌ kaːɖtʃi oɹʉ maːmʌlaɪtʃːiɡʌɹʌttin miːdʉ kʌɹijʌkoɳɖʌl onrʉ tʌŋɡijʌdʉ poːl iɹʉndʌdʉ

ஆகா! இது என்ன ஓசை! சடசட வென்ற ஓசை! எங்கேயிருந்து வருகிறது?

aːhaː idʉ ʲennʌ oːsaɪ sʌɖʌsʌɖʌ venrʌ oːsaɪ eŋɡeːjiɹʉndʉ vʌɹʉɡirʌdʉ

முதலாவது நாள் குடமுருட்டி நதிக்கரையோடு வந்தபோது அவன் கண்ட காட்சி ஒன்று நினைவு வந்தது.

mudʌlaːvʌdʉ naːɭ kuɖʌmʉɹʉʈʈi nʌdikkʌɹaɪjoːɖʉ vʌndʌpoːdʉ avʌn kʌɳɖʌ kaːɖtʃi onrʉ ninaɪvʉ vʌndʌdʉ

ஈழப் போருக்குத் தலைமை வகித்து நடத்த நானே இலங்கை சென்று வருகிறேன்! என்றார் இளங்கோ அருள்மொழிவர்மர்.

iːɻʌp poːɹʉkkʉt tʌlaɪmaɪ vʌɡittʉ nʌɖʌttʌ naːneː ilʌŋɡaɪ senrʉ vʌɹʉɡireːn ʲenraːr iɭʌŋɡoː aɹʉɭmoɻivʌrmʌr

அந்த இக்கட்டிலிருந்து தப்ப வேண்டும்.

andʌ ikkʌʈʈiliɹʉndʉ tʌppʌ veːɳɖʉm

கோட்டை வாசலுக்கு முன்னால் சிறிது தூரம் வரை வெறுமையாகவே இருந்தது.

koːʈʈaɪ vaːsʌlʉkkʉ munnaːl siridʉ duːɹʌm vʌɹaɪ verʉmaɪjaːɡʌveː iɹʉndʌdʉ

அடடா! எத்தனை அழகிய பச்சைப் புடைவைகளை உடுத்தினார்கள்?

aɖʌɖaː ʲettʌnaɪ aɻʌɡijʌ pʌtʃːaɪp puɖaɪvaɪɡʌɭaɪ uɖʉttinaːrɡʌɭ

பசிக்கு உணவும், தாகத்துக்குச் சுனை நீரும், தங்கியிருக்க மலைக்குகையும் அவளுக்கு இருந்தன.

pʌsikkʉ uɳʌvʉm taːɡʌttʉkkʉtʃːʉnaɪ niːɹʉm tʌŋɡijiɹʉkkʌ mʌlaɪkɡʉɡaɪjʉm avʌɭʉkkʉ iɹʉndʌnʌ

நாலு நாள் பிரிவு உனக்கு மட்டும் வேதனை அளித்தது என்று நினையாதே!

naːlʉ naːɭ piɹivʉ unʌkkʉ mʌʈʈʉm veːdʌnaɪ aɭittʌdʉ ʲenrʉ ninaɪjaːdeː

தேள், நட்டுவாக்கிளி, பாம்பு முதலியவற்றைக் கண்டால் எப்படி இரக்கம் காட்டாமல் கொல்வீர்களோ, அப்படிக் கொன்று விடுங்கள்!

teːɭ nʌʈʈʉvaːkkiɭi paːmbʉ mudʌlijʌvʌʈraɪk kʌɳɖaːl ʲeppʌɖi iɹʌkkʌm kaːʈʈaːmʌl kolviːrɡʌɭoː appʌɖik konrʉ viɖʉŋɡʌɭ

பெரியவர் வந்து விட்டால் அந்தச் சந்தேகம் ஊர்ஜிதமாகி விடும்.

peɹijʌvʌr vʌndʉ viʈʈaːl andʌtʃː ʌndeːɡʌm uːrdʒidʌmaːɡi viɖʉm

ஓடம் அக்கரை சென்றதும், சைவப் பெரியார் ஆழ்வார்க்கடியானைப் பார்த்து, நீ நாசமாய்ப் போவாய்! என்று கடைசி சாபம் கொடுத்து விட்டுத் தம் வழியே போனார்.

oːɖʌm akkʌɹaɪ senrʌdʉm saɪvʌp peɹijaːr aːɻvaːrkkʌɖijaːnaɪp paːrttʉ niː naːsʌmaːjp poːvaːj enrʉ kʌɖaɪsi saːbʌm koɖʉttʉ viʈʈʉt tʌm vʌɻijeː poːnaːr

கதவு திறந்திருந்த ஒரு வினாடி நேரத்தில் சில பெரிய தூண்கள் நிற்பது தெரிந்தது.

kʌdʌvʉ tirʌndiɹʉndʌ oɹʉ vinaːɖi neːɹʌttil silʌ peɹijʌ tuːɳɡʌɭ nirpʌdʉ teɹindʌdʉ

இவர்கள் எல்லாரும் இப்போது போகட்டும்! என்று சோழகுல மூதாட்டி கூறினார்.

ivʌrɡʌɭ ʲellaːɹʉm ippoːdʉ poːɡʌʈʈʉm ʲenrʉ soːɻʌɡʉlʌ muːdaːʈʈi kuːrinaːr

ஆனால் அதற்கு அறிகுறி ஒன்றும் தெரியவில்லை.

aːnaːl adʌrkʉ ariɡʉri onrʉm teɹijʌvillaɪ

பராந்தக சக்கரவர்த்தி நடத்திய பல போர்களில் முன்னணியில் புலிக் கொடியை எடுத்துச் சென்றவர்கள் பழுவேட்டரையர்கள்.

pʌɹaːndʌɡʌ tʃʌkkʌɹʌvʌrtti nʌɖʌttijʌ pʌlʌ poːrɡʌɭil munnʌɳijil pulik koɖijaɪ eɖʉttʉtʃːenrʌvʌrɡʌɭ pʌɻʉveːʈʈʌɹaɪjʌrɡʌɭ

முதலை இன்னும் ஒரு பாய்ச்சல் பாய வேண்டியதுதான்.

mudʌlaɪ innʉm oɹʉ paːjtʃːʌl paːjʌ veːɳɖijʌdʉdaːn

சந்தேகித்தேன்; ஆனால் சிறைப்படுத்தவில்லை!

sʌndeːɡitteːn aːnaːl siraɪppʌɖʉttʌvillaɪ

உங்கள் மகாராணியின் தயவு இருக்கும்போது உற்சாகத்துக்கு என்ன குறைவு?

uŋɡʌɭ mʌhaːɹaːɳijin dʌjʌvʉ iɹʉkkʉmpoːdʉ utʃːaːɡʌttʉkkʉ ʲennʌ kuraɪvʉ

அங்கு நின்ற பெண்களில் இனிய குரலையுடைய சிலர் பாடுவதையும் காது கொடுத்துக் கேட்டான்.

aŋɡʉ ninrʌ peɳɡʌɭil inijʌ kuɹʌlaɪjʉɖaɪjʌ silʌr paːɖʉvʌdaɪjʉm kaːdʉ koɖʉttʉk keːʈʈaːn

மேலும் நான் அனுசிதமான காரியம் எதுவும் செய்யவும் இல்லை.

meːlʉm naːn anʉsidʌmaːnʌ kaːɹijʌm ʲedʉvʉm sejjʌvʉm illaɪ

மறுகரையிலேயுள்ள மரங்கள் சிறிய செடிகளைப் போலிருந்தன.

mʌrʉɡʌɹaɪjileːjʉɭɭʌ mʌɹʌŋɡʌɭ sirijʌ seɖiɡʌɭaɪp poːliɹʉndʌnʌ

புது வெள்ளம்.

pudʉ veɭɭʌm

அந்நகரிலுள்ள மாடமாளிகைகளும் கூட கோபுரங்களும் படை வீடுகளும் கடைவீதிகளும் சிவாலயக் கற்றளிகளும் திருமாலுக்குரிய விண்ணகரங்களும் எப்படியிருக்கும்?

annʌɡʌɹilʉɭɭʌ maːɖʌmaːɭiɡaɪɡʌɭʉm kuːɖʌ ɡoːpʉɹʌŋɡʌɭʉm pʌɖaɪ viːɖʉɡʌɭʉm kʌɖaɪviːdiɡʌɭʉm sivaːlʌjʌk kʌʈrʌɭiɡʌɭʉm tiɹʉmaːlʉkkʉɹijʌ viɳɳʌɡʌɹʌŋɡʌɭʉm ʲeppʌɖijiɹʉkkʉm

வல்லவரையன் வந்தியத்தேவன் என்பது அவன் பெயர்.

vʌllʌvʌɹaɪjʌn vʌndijʌtteːvʌn ʲenbʌdʉ avʌn pejʌr

அப்படியானால் இங்கேயே உட்கார்ந்து விடுவதுதான் சரி.

appʌɖijaːnaːl iŋɡeːjeː uɖkaːrndʉ viɖʉvʌdʉdaːn sʌɹi

மேலே தூண் ஒன்றும் கைக்கு அகப்படவில்லை!

meːleː tuːɳ onrʉm kaɪkkʉ aɡʌppʌɖʌvillaɪ

எவ்வளவு முக்கியமானவராயிருந்தாலும் நீ என்னிடமிருந்து ஓலை கொண்டு போவது தெரியக்கூடாது.

ʲevvʌɭʌvʉ mukkijʌmaːnʌvʌɹaːjiɹʉndaːlʉm niː enniɖʌmiɹʉndʉ oːlaɪ koɳɖʉ poːvʌdʉ teɹijʌkkuːɖaːdʉ

ஆம்; என் தோழிகள் குரவைக் கூத்துப் பயில்கிறார்கள்.

aːm ʲen toːɻiɡʌɭ kuɹʌvaɪk kuːttʉp pʌjilɡiraːrɡʌɭ

இந்தக் காலத்தில் காவலன் இல்லாத காவேரி நதி அடிக்கடி கட்டு மீறிக் கரையை உடைத்துக் கொண்டது.

indʌk kaːlʌttil kaːvʌlʌn illaːdʌ kaːveːɹi nʌdi aɖikkʌɖi kʌʈʈʉ miːrik kʌɹaɪjaɪ uɖaɪttʉk koɳɖʌdʉ

நானே பார்த்து எடுத்து வருகிறேன் என்று சின்னப் பழுவேட்டரையர் நடந்தார்.

naːneː paːrttʉ ʲeɖʉttʉ vʌɹʉɡireːn ʲenrʉ tʃinnʌp pʌɻʉveːʈʈʌɹaɪjʌr nʌɖʌndaːr