Datasets:

Ericu950

/

novels

like 0

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap11_sec2

«Προκαλεῖται Θέρσανδρος Μελίτην καὶ Λευκίππην (τοῦτο γὰρ ἤκουσα τὴν πόρνην καλεῖσθαι)· Μελίτην μέν, εἰ μὴ κεκοινώνηκεν εἰς Ἀφροδίτην τῷδε τῷ ξένῳ παρ' ὃν ἀπεδήμουν χρόνον, εἰς τὸ τῆς ἱερᾶς Στυγὸς ὕδωρ εἰσβᾶσαν καὶ ἐπομοσαμένην ἀπηλλάχθαι τῶν ἐγκλημάτων, τὴν δὲ ἑτέραν, εἰ μὲν τυγχάνει γυνή, δουλεύειν τῷ δεσπότῃ (δούλαις γὰρ μόναις γυναιξὶν ἔξεστιν εἰς τὸν τῆς Ἀρτέμιδος ναὸν παριέναι), εἰ δέ φησιν εἶναι παρθένος, ἐν τῷ τῆς σύριγγος ἄντρῳ κλεισθῆναι.»

Ἔτι τοῦ Σωπάτρου λέγοντος ὑποτεμὼν αὐτοῦ τὸν λόγον ὁ Θέρσανδρος, «Ἀλλ' οὔκ,» ἔφη, «λόγων δεῖ. δύο γὰρ προκαλοῦμαι προκλήσεις, Μελίτην τε ταύτην καὶ τὴν δοκοῦσαν εἶναι τοῦ θεοπρόπου θυγατέρα (οὐκέτι βασανίσων, ὡς μικρῷ πρόσθεν ἔλεγον), τῷ δὲ ὄντι δούλην ἐμήν.» καὶ ἀνεγίνωσκε·Ἔφεσος ὅλη τὸν μοιχὸν ἔγνωκεν· ἡ δὲ οὐκ ᾐσχύνετο τοῦτο ἀπὸ τῆς ξένης ἐνεγκοῦσα τὸ ἀγώγιμον, ὡς φορτίον κάλλους ἐωνημένη ἦλθε, μοιχὸν ἐμπεπορευμένη. ‘Ἀλλ' ᾤμην,’ φησί, ‘τὸν ἄνδρα τετελευτηκέναι.’ οὐκοῦν, εἰ μὲν τέθνηκεν, ἀπήλλαξαι τῆς αἰτίας· οὐδὲ γὰρ ἔστιν ὁ τὴν μοιχείαν παθών, οὐδὲ ὑβρίζεται γάμος οὐκ ἔχων ἄνδρα· εἰ δὲ ὁ γάμος τῷ τὸν γήμαντα ζῆν οὐκ ἀνῄρηται, τὴν γαμηθεῖσαν διαφθείραντος ἄλλου λελῄστευται. ὥσπερ γὰρ μὴ μένοντος ὁ μοιχὸς οὐκ ἦν, μένοντος δὲ μοιχὸς ἔστιν.»

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap11_sec4

ἡμεῖς μὲν οὖν εὐθὺς ἐδεξάμεθα τὴν πρόκλησιν· καὶ γὰρ ᾔδειμεν αὐτὴν ἐσομένην. ἡ δὲ Μελίτη θαρρήσασα τῷ παρ' ὃν ἀπεδήμει χρόνον ὁ Θέρσανδρος μηδέν μοι κοινὸν πρὸς αὐτὴν γεγονέναι πλὴν λόγων, «Ἀλλὰ καὶ ἔγωγε,» ἔφη, «ταύτην δέχομαι τὴν πρόκλησιν, καὶ ἔτι πλέον αὐτὴ προστίθημι· τὸ δὲ μέγιστον, οὐδὲ εἶδον τὸ παράπαν μήτε πολίτην μήτε ξένον ἥκειν εἰς ὁμιλίαν καθ' ὃν λέγεις καιρόν. σὲ δὲ τί δεῖ παθεῖν, ἂν συκοφάντης ἁλῷς;» «Ὅ τι ἄν,» ἔφη, «δόξῃ προστιμῆσαι τοῖς δικασταῖς.» ἐπὶ τούτοις διελύθη τὸ δικαστήριον, καὶ εἰς τὴν ὑστεραίαν διώριστο τὰ τῆς προκλήσεως ἡμῖν γενέσθαι.

«Προκαλεῖται Θέρσανδρος Μελίτην καὶ Λευκίππην (τοῦτο γὰρ ἤκουσα τὴν πόρνην καλεῖσθαι)· Μελίτην μέν, εἰ μὴ κεκοινώνηκεν εἰς Ἀφροδίτην τῷδε τῷ ξένῳ παρ' ὃν ἀπεδήμουν χρόνον, εἰς τὸ τῆς ἱερᾶς Στυγὸς ὕδωρ εἰσβᾶσαν καὶ ἐπομοσαμένην ἀπηλλάχθαι τῶν ἐγκλημάτων, τὴν δὲ ἑτέραν, εἰ μὲν τυγχάνει γυνή, δουλεύειν τῷ δεσπότῃ (δούλαις γὰρ μόναις γυναιξὶν ἔξεστιν εἰς τὸν τῆς Ἀρτέμιδος ναὸν παριέναι), εἰ δέ φησιν εἶναι παρθένος, ἐν τῷ τῆς σύριγγος ἄντρῳ κλεισθῆναι.»Ἔτι τοῦ Σωπάτρου λέγοντος ὑποτεμὼν αὐτοῦ τὸν λόγον ὁ Θέρσανδρος, «Ἀλλ' οὔκ,» ἔφη, «λόγων δεῖ. δύο γὰρ προκαλοῦμαι προκλήσεις, Μελίτην τε ταύτην καὶ τὴν δοκοῦσαν εἶναι τοῦ θεοπρόπου θυγατέρα (οὐκέτι βασανίσων, ὡς μικρῷ πρόσθεν ἔλεγον), τῷ δὲ ὄντι δούλην ἐμήν.» καὶ ἀνεγίνωσκε·

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap12_sec3

Τὸ δὲ τῆς Στυγὸς ὕδωρ εἶχεν οὕτως. παρθένος ἦν εὐειδής, ὄνομα Ῥοδῶπις, κυνηγίων ἐρῶσα καὶ θήρας· πόδες ταχεῖς, εὔστοχοι χεῖρες, ζώνη καὶ μίτρα καὶ ἀνεζωσμένος εἰς γόνυ χιτὼν καὶ κατὰ ἄνδρας κουρὰ τριχῶν. ὁρᾷ ταύτην Ἄρτεμις καὶ ἐπῄνει καὶ ἐκάλει καὶ σύνθηρον ἐποιήσατο, καὶ τὰ πλεῖστα κοινὰ ἦν αὐταῖς θηράματα. ἀλλὰ καὶ ὤμοσεν ἀεὶ παραμένειν καὶ τὴν πρὸς ἄνδρας ὁμιλίαν φυγεῖν καὶ τὴν ἐξ Ἀφροδίτης ὕβριν μὴ παθεῖν. ὤμοσεν ἡ Ῥοδῶπις, καὶ ἤκουσεν ἡ Ἀφροδίτη καὶ ὀργίζεται καὶ ἀμύνασθαι θέλει τὴν κόρην τῆς ὑπεροψίας. νεανίσκος ἦν Ἐφέσιος, καλὸς ἐν μειρακίοις ὅσον Ῥοδῶπις ἐν παρθένοις· Εὐθύνικον αὐτὸν ἐκάλουν· ἐθήρα δὲ καὶ αὐτὸς ὡς Ῥοδῶπις, καὶ τὴν Ἀφροδίτην ὁμοίως οὐκ ἤθελεν εἰδέναι.

ἡμεῖς μὲν οὖν εὐθὺς ἐδεξάμεθα τὴν πρόκλησιν· καὶ γὰρ ᾔδειμεν αὐτὴν ἐσομένην. ἡ δὲ Μελίτη θαρρήσασα τῷ παρ' ὃν ἀπεδήμει χρόνον ὁ Θέρσανδρος μηδέν μοι κοινὸν πρὸς αὐτὴν γεγονέναι πλὴν λόγων, «Ἀλλὰ καὶ ἔγωγε,» ἔφη, «ταύτην δέχομαι τὴν πρόκλησιν, καὶ ἔτι πλέον αὐτὴ προστίθημι· τὸ δὲ μέγιστον, οὐδὲ εἶδον τὸ παράπαν μήτε πολίτην μήτε ξένον ἥκειν εἰς ὁμιλίαν καθ' ὃν λέγεις καιρόν. σὲ δὲ τί δεῖ παθεῖν, ἂν συκοφάντης ἁλῷς;» «Ὅ τι ἄν,» ἔφη, «δόξῃ προστιμῆσαι τοῖς δικασταῖς.» ἐπὶ τούτοις διελύθη τὸ δικαστήριον, καὶ εἰς τὴν ὑστεραίαν διώριστο τὰ τῆς προκλήσεως ἡμῖν γενέσθαι.«Προκαλεῖται Θέρσανδρος Μελίτην καὶ Λευκίππην (τοῦτο γὰρ ἤκουσα τὴν πόρνην καλεῖσθαι)· Μελίτην μέν, εἰ μὴ κεκοινώνηκεν εἰς Ἀφροδίτην τῷδε τῷ ξένῳ παρ' ὃν ἀπεδήμουν χρόνον, εἰς τὸ τῆς ἱερᾶς Στυγὸς ὕδωρ εἰσβᾶσαν καὶ ἐπομοσαμένην ἀπηλλάχθαι τῶν ἐγκλημάτων, τὴν δὲ ἑτέραν, εἰ μὲν τυγχάνει γυνή, δουλεύειν τῷ δεσπότῃ (δούλαις γὰρ μόναις γυναιξὶν ἔξεστιν εἰς τὸν τῆς Ἀρτέμιδος ναὸν παριέναι), εἰ δέ φησιν εἶναι παρθένος, ἐν τῷ τῆς σύριγγος ἄντρῳ κλεισθῆναι.»

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap12_sec5

ἐπ' ἀμφοτέρους οὖν ἡ θεὸς ἔρχεται καὶ τὰς θήρας αὐτῶν εἰς ἓν συνάγει· τέως γὰρ ἦσαν κεχωρισμένοι· ἡ δὲ Ἄρτεμις τηνικαῦτα οὐ παρῆν. παραστησαμένη δὲ τὸν υἱὸν τὸν τοξότην ἡ Ἀφροδίτη εἶπε· «Τέκνον, ζεῦγος τοῦτο ὁρᾷς ἀναφρόδιτον καὶ ἐχθρὸν ἡμῶν καὶ τῶν ἡμετέρων μυστηρίων; ἡ δὲ παρθένος καὶ θρασύτερον ὤμοσε κατ' ἐμοῦ. ὁρᾷς δὲ αὐτοὺς ἐπὶ τὴν ἔλαφον συντρέχοντας. ἄρξαι καὶ σὺ τῆς θήρας ἀπὸ πρώτης τῆς τολμηρᾶς κόρης· καὶ πάντως γε τὸ σὸν βέλος εὐστοχώτερόν ἐστιν.» ἐντείνουσιν ἀμφότεροι τὰ τόξα, ἡ μὲν ἐπὶ τὴν ἔλαφον, ὁ δὲ Ἔρως ἐπὶ τὴν παρθένον· καὶ ἀμφότεροι τυγχάνουσι, καὶ ἡ κυνηγέτις μετὰ τὴν θήραν ἦν τεθηραμένη.

Τὸ δὲ τῆς Στυγὸς ὕδωρ εἶχεν οὕτως. παρθένος ἦν εὐειδής, ὄνομα Ῥοδῶπις, κυνηγίων ἐρῶσα καὶ θήρας· πόδες ταχεῖς, εὔστοχοι χεῖρες, ζώνη καὶ μίτρα καὶ ἀνεζωσμένος εἰς γόνυ χιτὼν καὶ κατὰ ἄνδρας κουρὰ τριχῶν. ὁρᾷ ταύτην Ἄρτεμις καὶ ἐπῄνει καὶ ἐκάλει καὶ σύνθηρον ἐποιήσατο, καὶ τὰ πλεῖστα κοινὰ ἦν αὐταῖς θηράματα. ἀλλὰ καὶ ὤμοσεν ἀεὶ παραμένειν καὶ τὴν πρὸς ἄνδρας ὁμιλίαν φυγεῖν καὶ τὴν ἐξ Ἀφροδίτης ὕβριν μὴ παθεῖν. ὤμοσεν ἡ Ῥοδῶπις, καὶ ἤκουσεν ἡ Ἀφροδίτη καὶ ὀργίζεται καὶ ἀμύνασθαι θέλει τὴν κόρην τῆς ὑπεροψίας. νεανίσκος ἦν Ἐφέσιος, καλὸς ἐν μειρακίοις ὅσον Ῥοδῶπις ἐν παρθένοις· Εὐθύνικον αὐτὸν ἐκάλουν· ἐθήρα δὲ καὶ αὐτὸς ὡς Ῥοδῶπις, καὶ τὴν Ἀφροδίτην ὁμοίως οὐκ ἤθελεν εἰδέναι.ἡμεῖς μὲν οὖν εὐθὺς ἐδεξάμεθα τὴν πρόκλησιν· καὶ γὰρ ᾔδειμεν αὐτὴν ἐσομένην. ἡ δὲ Μελίτη θαρρήσασα τῷ παρ' ὃν ἀπεδήμει χρόνον ὁ Θέρσανδρος μηδέν μοι κοινὸν πρὸς αὐτὴν γεγονέναι πλὴν λόγων, «Ἀλλὰ καὶ ἔγωγε,» ἔφη, «ταύτην δέχομαι τὴν πρόκλησιν, καὶ ἔτι πλέον αὐτὴ προστίθημι· τὸ δὲ μέγιστον, οὐδὲ εἶδον τὸ παράπαν μήτε πολίτην μήτε ξένον ἥκειν εἰς ὁμιλίαν καθ' ὃν λέγεις καιρόν. σὲ δὲ τί δεῖ παθεῖν, ἂν συκοφάντης ἁλῷς;» «Ὅ τι ἄν,» ἔφη, «δόξῃ προστιμῆσαι τοῖς δικασταῖς.» ἐπὶ τούτοις διελύθη τὸ δικαστήριον, καὶ εἰς τὴν ὑστεραίαν διώριστο τὰ τῆς προκλήσεως ἡμῖν γενέσθαι.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap12_sec8

καὶ εἶχεν ἡ μὲν ἔλαφος εἰς τὰ νῶτα τὸ βέλος, ἡ δὲ παρθένος εἰς τὴν καρδίαν· τὸ δὲ βέλος, Εὐθύνικον φιλεῖν. δεύτερον δὲ καὶ ἐπὶ τοῦτον ὀϊστὸν ἀφίησι. καὶ εἶδον ἀλλήλους Εὐθύνικος καὶ ἡ Ῥοδῶπις. καὶ ἔστησαν μὲν τὸ πρῶτον τοὺς ὀφθαλμοὺς ἑκάτεροι, μηδέτερος ἐκκλῖναι θέλων ἐπὶ θάτερα· κατὰ μικρὸν δὲ τὰ τραύματα ἀμφοῖν ἐξάπτεται, καὶ αὐτοὺς ὁ Ἔρως ἐλαύνει κατὰ τουτὶ τὸ ἄντρον, οὗ νῦν ἐστιν ἡ πηγή, καὶ ἐνταῦθα τὸν ὅρκον ψεύδονται. ἡ Ἄρτεμις ὁρᾷ τὴν Ἀφροδίτην γελῶσαν καὶ τὸ πραχθὲν συνίησι, καὶ εἰς ὕδωρ λύει τὴν κόρην, ἔνθα τὴν παρθενίαν ἔλυσε. καὶ διὰ τοῦτο, ὅταν τις αἰτίαν ἔχῃ Ἀφροδισίων, εἰς τὴν πηγὴν εἰσβᾶσα ἀπολούεται· ἡ δέ ἐστιν ὀλίγη καὶ μέχρι κνήμης μέσης.

ἐπ' ἀμφοτέρους οὖν ἡ θεὸς ἔρχεται καὶ τὰς θήρας αὐτῶν εἰς ἓν συνάγει· τέως γὰρ ἦσαν κεχωρισμένοι· ἡ δὲ Ἄρτεμις τηνικαῦτα οὐ παρῆν. παραστησαμένη δὲ τὸν υἱὸν τὸν τοξότην ἡ Ἀφροδίτη εἶπε· «Τέκνον, ζεῦγος τοῦτο ὁρᾷς ἀναφρόδιτον καὶ ἐχθρὸν ἡμῶν καὶ τῶν ἡμετέρων μυστηρίων; ἡ δὲ παρθένος καὶ θρασύτερον ὤμοσε κατ' ἐμοῦ. ὁρᾷς δὲ αὐτοὺς ἐπὶ τὴν ἔλαφον συντρέχοντας. ἄρξαι καὶ σὺ τῆς θήρας ἀπὸ πρώτης τῆς τολμηρᾶς κόρης· καὶ πάντως γε τὸ σὸν βέλος εὐστοχώτερόν ἐστιν.» ἐντείνουσιν ἀμφότεροι τὰ τόξα, ἡ μὲν ἐπὶ τὴν ἔλαφον, ὁ δὲ Ἔρως ἐπὶ τὴν παρθένον· καὶ ἀμφότεροι τυγχάνουσι, καὶ ἡ κυνηγέτις μετὰ τὴν θήραν ἦν τεθηραμένη.Τὸ δὲ τῆς Στυγὸς ὕδωρ εἶχεν οὕτως. παρθένος ἦν εὐειδής, ὄνομα Ῥοδῶπις, κυνηγίων ἐρῶσα καὶ θήρας· πόδες ταχεῖς, εὔστοχοι χεῖρες, ζώνη καὶ μίτρα καὶ ἀνεζωσμένος εἰς γόνυ χιτὼν καὶ κατὰ ἄνδρας κουρὰ τριχῶν. ὁρᾷ ταύτην Ἄρτεμις καὶ ἐπῄνει καὶ ἐκάλει καὶ σύνθηρον ἐποιήσατο, καὶ τὰ πλεῖστα κοινὰ ἦν αὐταῖς θηράματα. ἀλλὰ καὶ ὤμοσεν ἀεὶ παραμένειν καὶ τὴν πρὸς ἄνδρας ὁμιλίαν φυγεῖν καὶ τὴν ἐξ Ἀφροδίτης ὕβριν μὴ παθεῖν. ὤμοσεν ἡ Ῥοδῶπις, καὶ ἤκουσεν ἡ Ἀφροδίτη καὶ ὀργίζεται καὶ ἀμύνασθαι θέλει τὴν κόρην τῆς ὑπεροψίας. νεανίσκος ἦν Ἐφέσιος, καλὸς ἐν μειρακίοις ὅσον Ῥοδῶπις ἐν παρθένοις· Εὐθύνικον αὐτὸν ἐκάλουν· ἐθήρα δὲ καὶ αὐτὸς ὡς Ῥοδῶπις, καὶ τὴν Ἀφροδίτην ὁμοίως οὐκ ἤθελεν εἰδέναι.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap13_sec1

ἡ δὲ κρίσις· ἐγγράψασα τὸν ὅρκον γραμματείῳ μηρίνθῳ δεδεμένον περιεθήκατο τῇ δέρῃ. κἂν μὲν ἀψευδῇ τὸν ὅρκον, μένει κατὰ χώραν ἡ πηγή· ἂν δὲ ψεύδηται, τὸ ὕδωρ ὀργίζεται καὶ ἀναβαίνει μέχρι τῆς δέρης καὶ τὸ γραμματεῖον ἐκάλυψε. ταῦτα εἰπόντες καὶ τοῦ καιροῦ προελθόντος εἰς ἑσπέραν ἀπῄειμεν κοιμηθησόμενοι, χωρὶς ἕκαστος. Ἐπὶ δὲ τῇ ὑστεραίᾳ ὁ δῆμος μὲν ἅπας παρῆν· ἡγεῖτο δὲ Θέρσανδρος φαιδρῷ τῷ προσώπῳ καὶ εἰς ἡμᾶς ἅμα βλέπων σὺν γέλωτι. ἐστόλιστο δὲ ἡ Λευκίππη ἱερᾷ στολῇ· ποδήρης χιτών, ὀθόνης ὁ χιτών, ζώνη κατὰ μέσον τὸν χιτῶνα, ταινία περὶ τὴν κεφαλὴν φοινικοβαφής, ἀσάνδαλος ὁ ποῦς.

καὶ εἶχεν ἡ μὲν ἔλαφος εἰς τὰ νῶτα τὸ βέλος, ἡ δὲ παρθένος εἰς τὴν καρδίαν· τὸ δὲ βέλος, Εὐθύνικον φιλεῖν. δεύτερον δὲ καὶ ἐπὶ τοῦτον ὀϊστὸν ἀφίησι. καὶ εἶδον ἀλλήλους Εὐθύνικος καὶ ἡ Ῥοδῶπις. καὶ ἔστησαν μὲν τὸ πρῶτον τοὺς ὀφθαλμοὺς ἑκάτεροι, μηδέτερος ἐκκλῖναι θέλων ἐπὶ θάτερα· κατὰ μικρὸν δὲ τὰ τραύματα ἀμφοῖν ἐξάπτεται, καὶ αὐτοὺς ὁ Ἔρως ἐλαύνει κατὰ τουτὶ τὸ ἄντρον, οὗ νῦν ἐστιν ἡ πηγή, καὶ ἐνταῦθα τὸν ὅρκον ψεύδονται. ἡ Ἄρτεμις ὁρᾷ τὴν Ἀφροδίτην γελῶσαν καὶ τὸ πραχθὲν συνίησι, καὶ εἰς ὕδωρ λύει τὴν κόρην, ἔνθα τὴν παρθενίαν ἔλυσε. καὶ διὰ τοῦτο, ὅταν τις αἰτίαν ἔχῃ Ἀφροδισίων, εἰς τὴν πηγὴν εἰσβᾶσα ἀπολούεται· ἡ δέ ἐστιν ὀλίγη καὶ μέχρι κνήμης μέσης.ἐπ' ἀμφοτέρους οὖν ἡ θεὸς ἔρχεται καὶ τὰς θήρας αὐτῶν εἰς ἓν συνάγει· τέως γὰρ ἦσαν κεχωρισμένοι· ἡ δὲ Ἄρτεμις τηνικαῦτα οὐ παρῆν. παραστησαμένη δὲ τὸν υἱὸν τὸν τοξότην ἡ Ἀφροδίτη εἶπε· «Τέκνον, ζεῦγος τοῦτο ὁρᾷς ἀναφρόδιτον καὶ ἐχθρὸν ἡμῶν καὶ τῶν ἡμετέρων μυστηρίων; ἡ δὲ παρθένος καὶ θρασύτερον ὤμοσε κατ' ἐμοῦ. ὁρᾷς δὲ αὐτοὺς ἐπὶ τὴν ἔλαφον συντρέχοντας. ἄρξαι καὶ σὺ τῆς θήρας ἀπὸ πρώτης τῆς τολμηρᾶς κόρης· καὶ πάντως γε τὸ σὸν βέλος εὐστοχώτερόν ἐστιν.» ἐντείνουσιν ἀμφότεροι τὰ τόξα, ἡ μὲν ἐπὶ τὴν ἔλαφον, ὁ δὲ Ἔρως ἐπὶ τὴν παρθένον· καὶ ἀμφότεροι τυγχάνουσι, καὶ ἡ κυνηγέτις μετὰ τὴν θήραν ἦν τεθηραμένη.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap13_sec4

καὶ ἡ μὲν εἰσῆλθε πάνυ κοσμίως· ἐγὼ δὲ ὡς εἶδον, εἱστήκειν τρέμων, καὶ ταῦτα πρὸς ἐμαυτὸν ἔλεγον· «Ὅτι μὲν παρθένος εἶ, Λευκίππη, πεπίστευκα, ἀλλὰ τὸν Πᾶνα, ὦ φιλτάτη, φοβοῦμαι. θεός ἐστι φιλοπάρθενος, καὶ δέδοικα μὴ δευτέρα καὶ σὺ σύριγξ γένῃ. ἀλλ' ἐκείνη μὲν ἔφυγεν αὐτὸν διώκοντα ἐν πεδίῳ καὶ ἐδιώκετο ἐν πλάτει· σὲ δὲ καὶ εἴσω θυρῶν ἀπεκλείσαμεν ὡς ἐν πολιορκίᾳ, ἵνα, κἂν διώκῃ, μὴ δύνῃ φυγεῖν. ἀλλ', ὦ δέσποτα Πάν, εὐγνωμονήσειας καὶ μὴ παραβαίης τὸν νόμον τοῦ τόπου· ἡμεῖς γὰρ αὐτὸν τετηρήκαμεν. ἐξίτω πάλιν ἡμῖν ἡ Λευκίππη παρθένος· ταύτας πρὸς τὴν Ἄρτεμιν συνθήκας ἔχεις· μὴ ψεύσῃ τὴν παρθένον.»

ἡ δὲ κρίσις· ἐγγράψασα τὸν ὅρκον γραμματείῳ μηρίνθῳ δεδεμένον περιεθήκατο τῇ δέρῃ. κἂν μὲν ἀψευδῇ τὸν ὅρκον, μένει κατὰ χώραν ἡ πηγή· ἂν δὲ ψεύδηται, τὸ ὕδωρ ὀργίζεται καὶ ἀναβαίνει μέχρι τῆς δέρης καὶ τὸ γραμματεῖον ἐκάλυψε. ταῦτα εἰπόντες καὶ τοῦ καιροῦ προελθόντος εἰς ἑσπέραν ἀπῄειμεν κοιμηθησόμενοι, χωρὶς ἕκαστος. Ἐπὶ δὲ τῇ ὑστεραίᾳ ὁ δῆμος μὲν ἅπας παρῆν· ἡγεῖτο δὲ Θέρσανδρος φαιδρῷ τῷ προσώπῳ καὶ εἰς ἡμᾶς ἅμα βλέπων σὺν γέλωτι. ἐστόλιστο δὲ ἡ Λευκίππη ἱερᾷ στολῇ· ποδήρης χιτών, ὀθόνης ὁ χιτών, ζώνη κατὰ μέσον τὸν χιτῶνα, ταινία περὶ τὴν κεφαλὴν φοινικοβαφής, ἀσάνδαλος ὁ ποῦς.καὶ εἶχεν ἡ μὲν ἔλαφος εἰς τὰ νῶτα τὸ βέλος, ἡ δὲ παρθένος εἰς τὴν καρδίαν· τὸ δὲ βέλος, Εὐθύνικον φιλεῖν. δεύτερον δὲ καὶ ἐπὶ τοῦτον ὀϊστὸν ἀφίησι. καὶ εἶδον ἀλλήλους Εὐθύνικος καὶ ἡ Ῥοδῶπις. καὶ ἔστησαν μὲν τὸ πρῶτον τοὺς ὀφθαλμοὺς ἑκάτεροι, μηδέτερος ἐκκλῖναι θέλων ἐπὶ θάτερα· κατὰ μικρὸν δὲ τὰ τραύματα ἀμφοῖν ἐξάπτεται, καὶ αὐτοὺς ὁ Ἔρως ἐλαύνει κατὰ τουτὶ τὸ ἄντρον, οὗ νῦν ἐστιν ἡ πηγή, καὶ ἐνταῦθα τὸν ὅρκον ψεύδονται. ἡ Ἄρτεμις ὁρᾷ τὴν Ἀφροδίτην γελῶσαν καὶ τὸ πραχθὲν συνίησι, καὶ εἰς ὕδωρ λύει τὴν κόρην, ἔνθα τὴν παρθενίαν ἔλυσε. καὶ διὰ τοῦτο, ὅταν τις αἰτίαν ἔχῃ Ἀφροδισίων, εἰς τὴν πηγὴν εἰσβᾶσα ἀπολούεται· ἡ δέ ἐστιν ὀλίγη καὶ μέχρι κνήμης μέσης.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap14_sec3

Ταῦτά μου πρὸς ἐμαυτὸν λαλοῦντος μέλος ἐξηκούετο μουσικόν, καὶ ἐλέγετο μηδεπώποτε λιγυρώτερον οὕτως ἀκουσθῆναι· καὶ εὐθὺς ἀνεῳγμένας εἴδομεν τὰς θύρας. ὡς δὲ ἐξέθορεν ἡ Λευκίππη, πᾶς μὲν ὁ δῆμος ἐξεβόησεν ὑφ' ἡδονῆς καὶ τὸν Θέρσανδρον ἐλοιδόρουν, ἐγὼ δὲ ὅστις ἐγεγόνειν οὐκ ἂν εἴποιμι λόγῳ. μίαν μὲν δὴ ταύτην νίκην καλλίστην νενικηκότες ἀπῄειμεν· ἐπὶ δὲ τὴν δευτέραν κρίσιν ἐχωροῦμεν, τὴν Στύγα. καὶ ὁ δῆμος οὕτως μετεσκευάζετο πρὸς ταύτην τὴν θέαν, καὶ πάντα συνεπεραίνετο κἀκεῖ. ἡ Μελίτη τὸ γραμματεῖον περιέκειτο· ἡ πηγὴ ἕστηκε διαυγὴς καὶ ὀλίγη· ἡ δὲ ἐνέβη εἰς αὐτὴν καὶ ἔστη φαιδρῷ τῷ προσώπῳ.

καὶ ἡ μὲν εἰσῆλθε πάνυ κοσμίως· ἐγὼ δὲ ὡς εἶδον, εἱστήκειν τρέμων, καὶ ταῦτα πρὸς ἐμαυτὸν ἔλεγον· «Ὅτι μὲν παρθένος εἶ, Λευκίππη, πεπίστευκα, ἀλλὰ τὸν Πᾶνα, ὦ φιλτάτη, φοβοῦμαι. θεός ἐστι φιλοπάρθενος, καὶ δέδοικα μὴ δευτέρα καὶ σὺ σύριγξ γένῃ. ἀλλ' ἐκείνη μὲν ἔφυγεν αὐτὸν διώκοντα ἐν πεδίῳ καὶ ἐδιώκετο ἐν πλάτει· σὲ δὲ καὶ εἴσω θυρῶν ἀπεκλείσαμεν ὡς ἐν πολιορκίᾳ, ἵνα, κἂν διώκῃ, μὴ δύνῃ φυγεῖν. ἀλλ', ὦ δέσποτα Πάν, εὐγνωμονήσειας καὶ μὴ παραβαίης τὸν νόμον τοῦ τόπου· ἡμεῖς γὰρ αὐτὸν τετηρήκαμεν. ἐξίτω πάλιν ἡμῖν ἡ Λευκίππη παρθένος· ταύτας πρὸς τὴν Ἄρτεμιν συνθήκας ἔχεις· μὴ ψεύσῃ τὴν παρθένον.»ἡ δὲ κρίσις· ἐγγράψασα τὸν ὅρκον γραμματείῳ μηρίνθῳ δεδεμένον περιεθήκατο τῇ δέρῃ. κἂν μὲν ἀψευδῇ τὸν ὅρκον, μένει κατὰ χώραν ἡ πηγή· ἂν δὲ ψεύδηται, τὸ ὕδωρ ὀργίζεται καὶ ἀναβαίνει μέχρι τῆς δέρης καὶ τὸ γραμματεῖον ἐκάλυψε. ταῦτα εἰπόντες καὶ τοῦ καιροῦ προελθόντος εἰς ἑσπέραν ἀπῄειμεν κοιμηθησόμενοι, χωρὶς ἕκαστος. Ἐπὶ δὲ τῇ ὑστεραίᾳ ὁ δῆμος μὲν ἅπας παρῆν· ἡγεῖτο δὲ Θέρσανδρος φαιδρῷ τῷ προσώπῳ καὶ εἰς ἡμᾶς ἅμα βλέπων σὺν γέλωτι. ἐστόλιστο δὲ ἡ Λευκίππη ἱερᾷ στολῇ· ποδήρης χιτών, ὀθόνης ὁ χιτών, ζώνη κατὰ μέσον τὸν χιτῶνα, ταινία περὶ τὴν κεφαλὴν φοινικοβαφής, ἀσάνδαλος ὁ ποῦς.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap14_sec5

τὸ δὲ ὕδωρ οἷον ἦν κατὰ χώραν ἔμενε, μηδὲ τὸ βραχύτατον ἀναθορὸν τοῦ συνήθους μέτρου. ἐπεὶ δὲ ὁ χρόνος, ὃν ἐνδιατρίβειν ἐν τῇ πηγῇ διώριστο, παρεληλύθει, τὴν μὲν ὁ πρόεδρος δεξιωσάμενος ἐκ τοῦ ὕδατος ἐξάγει, δύο παλαίσματα τοῦ Θερσάνδρου νενικημένου. μέλλων δὲ καὶ τὸ τρίτον ἡττᾶσθαι, ὑπεκδὺς εἰς τὴν οἰκίαν ἐκδιδράσκει, φοβηθεὶς μὴ καὶ καταλεύσειεν αὐτὸν ὁ δῆμος. τὸν γὰρ Σωσθένην εἷλκον ἄγοντες νεανίσκοι τέσσαρες, δύο μὲν τῆς Μελίτης συγγενεῖς, δύο δὲ οἰκέται· τούτους γὰρ ἐπεπόμφει ζητήσοντας αὐτὸν ἡ Μελίτη. συνεὶς δὲ ὁ Θέρσανδρος πόρρωθεν καὶ καταμηνύσειν τὸ πρᾶγμα εἰδώς, ἂν ἐν βασάνοις γένηται, φθάσας ἀποδιδράσκει καὶ νυκτὸς ἐπελθούσης τῆς πόλεως ὑπεξέρχεται.

Ταῦτά μου πρὸς ἐμαυτὸν λαλοῦντος μέλος ἐξηκούετο μουσικόν, καὶ ἐλέγετο μηδεπώποτε λιγυρώτερον οὕτως ἀκουσθῆναι· καὶ εὐθὺς ἀνεῳγμένας εἴδομεν τὰς θύρας. ὡς δὲ ἐξέθορεν ἡ Λευκίππη, πᾶς μὲν ὁ δῆμος ἐξεβόησεν ὑφ' ἡδονῆς καὶ τὸν Θέρσανδρον ἐλοιδόρουν, ἐγὼ δὲ ὅστις ἐγεγόνειν οὐκ ἂν εἴποιμι λόγῳ. μίαν μὲν δὴ ταύτην νίκην καλλίστην νενικηκότες ἀπῄειμεν· ἐπὶ δὲ τὴν δευτέραν κρίσιν ἐχωροῦμεν, τὴν Στύγα. καὶ ὁ δῆμος οὕτως μετεσκευάζετο πρὸς ταύτην τὴν θέαν, καὶ πάντα συνεπεραίνετο κἀκεῖ. ἡ Μελίτη τὸ γραμματεῖον περιέκειτο· ἡ πηγὴ ἕστηκε διαυγὴς καὶ ὀλίγη· ἡ δὲ ἐνέβη εἰς αὐτὴν καὶ ἔστη φαιδρῷ τῷ προσώπῳ.καὶ ἡ μὲν εἰσῆλθε πάνυ κοσμίως· ἐγὼ δὲ ὡς εἶδον, εἱστήκειν τρέμων, καὶ ταῦτα πρὸς ἐμαυτὸν ἔλεγον· «Ὅτι μὲν παρθένος εἶ, Λευκίππη, πεπίστευκα, ἀλλὰ τὸν Πᾶνα, ὦ φιλτάτη, φοβοῦμαι. θεός ἐστι φιλοπάρθενος, καὶ δέδοικα μὴ δευτέρα καὶ σὺ σύριγξ γένῃ. ἀλλ' ἐκείνη μὲν ἔφυγεν αὐτὸν διώκοντα ἐν πεδίῳ καὶ ἐδιώκετο ἐν πλάτει· σὲ δὲ καὶ εἴσω θυρῶν ἀπεκλείσαμεν ὡς ἐν πολιορκίᾳ, ἵνα, κἂν διώκῃ, μὴ δύνῃ φυγεῖν. ἀλλ', ὦ δέσποτα Πάν, εὐγνωμονήσειας καὶ μὴ παραβαίης τὸν νόμον τοῦ τόπου· ἡμεῖς γὰρ αὐτὸν τετηρήκαμεν. ἐξίτω πάλιν ἡμῖν ἡ Λευκίππη παρθένος· ταύτας πρὸς τὴν Ἄρτεμιν συνθήκας ἔχεις· μὴ ψεύσῃ τὴν παρθένον.»

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap15_sec2

τὸν δὲ Σωσθένην εἰς τὴν εἱρκτὴν ἐκέλευσαν οἱ ἄρχοντες ἐμβληθῆναι, τοῦ Θερσάνδρου φυγόντος. τότε μὲν οὖν ἀπηλλαττόμεθα, κατακρατοῦντες ἤδη γενόμενοι καὶ ὑπὸ πάντων εὐφημούμενοι. Τῇ δὲ ὑστεραίᾳ τὸν Σωσθένην ἦγον ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας οἱ ταύτην ἔχοντες τὴν πίστιν. ὁ δὲ ἐπὶ βασάνους ἑαυτὸν ἀγόμενον ἰδὼν πάντα σαφῶς λέγει, ὅσα τε ἐτόλμησεν ὁ Θέρσανδρος καὶ ὅσα αὐτὸς ὑπηρέτησεν· οὐ παρέλιπε δὲ οὐδὲ ὅσα ἰδίᾳ πρὸ τῶν τῆς Λευκίππης θυρῶν διελέχθησαν πρὸς ἀλλήλους περὶ αὐτῆς. καὶ ὁ μὲν αὖθις εἰς τὴν εἱρκτὴν ἐβέβλητο, δώσων δίκην, τοῦ δὲ Θερσάνδρου φυγὴν ἀπόντος κατέγνωσαν. ἡμᾶς δὲ ὁ ἱερεὺς ὑπεδέχετο πάλιν τὸν εἰθισμένον τρόπον.

τὸ δὲ ὕδωρ οἷον ἦν κατὰ χώραν ἔμενε, μηδὲ τὸ βραχύτατον ἀναθορὸν τοῦ συνήθους μέτρου. ἐπεὶ δὲ ὁ χρόνος, ὃν ἐνδιατρίβειν ἐν τῇ πηγῇ διώριστο, παρεληλύθει, τὴν μὲν ὁ πρόεδρος δεξιωσάμενος ἐκ τοῦ ὕδατος ἐξάγει, δύο παλαίσματα τοῦ Θερσάνδρου νενικημένου. μέλλων δὲ καὶ τὸ τρίτον ἡττᾶσθαι, ὑπεκδὺς εἰς τὴν οἰκίαν ἐκδιδράσκει, φοβηθεὶς μὴ καὶ καταλεύσειεν αὐτὸν ὁ δῆμος. τὸν γὰρ Σωσθένην εἷλκον ἄγοντες νεανίσκοι τέσσαρες, δύο μὲν τῆς Μελίτης συγγενεῖς, δύο δὲ οἰκέται· τούτους γὰρ ἐπεπόμφει ζητήσοντας αὐτὸν ἡ Μελίτη. συνεὶς δὲ ὁ Θέρσανδρος πόρρωθεν καὶ καταμηνύσειν τὸ πρᾶγμα εἰδώς, ἂν ἐν βασάνοις γένηται, φθάσας ἀποδιδράσκει καὶ νυκτὸς ἐπελθούσης τῆς πόλεως ὑπεξέρχεται.Ταῦτά μου πρὸς ἐμαυτὸν λαλοῦντος μέλος ἐξηκούετο μουσικόν, καὶ ἐλέγετο μηδεπώποτε λιγυρώτερον οὕτως ἀκουσθῆναι· καὶ εὐθὺς ἀνεῳγμένας εἴδομεν τὰς θύρας. ὡς δὲ ἐξέθορεν ἡ Λευκίππη, πᾶς μὲν ὁ δῆμος ἐξεβόησεν ὑφ' ἡδονῆς καὶ τὸν Θέρσανδρον ἐλοιδόρουν, ἐγὼ δὲ ὅστις ἐγεγόνειν οὐκ ἂν εἴποιμι λόγῳ. μίαν μὲν δὴ ταύτην νίκην καλλίστην νενικηκότες ἀπῄειμεν· ἐπὶ δὲ τὴν δευτέραν κρίσιν ἐχωροῦμεν, τὴν Στύγα. καὶ ὁ δῆμος οὕτως μετεσκευάζετο πρὸς ταύτην τὴν θέαν, καὶ πάντα συνεπεραίνετο κἀκεῖ. ἡ Μελίτη τὸ γραμματεῖον περιέκειτο· ἡ πηγὴ ἕστηκε διαυγὴς καὶ ὀλίγη· ἡ δὲ ἐνέβη εἰς αὐτὴν καὶ ἔστη φαιδρῷ τῷ προσώπῳ.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap15_sec4

καὶ μεταξὺ δειπνοῦντες ἐμυθολογοῦμεν ἅ τε τὴν προτέραν ἐτύχομεν εἰπόντες καὶ εἴ τι ἐπιδεέστερον ἦν ὧν ἐπάθομεν. ἡ Λευκίππη δέ, ἅτε δὴ μᾶλλον τὸν πατέρα μηκέτι αἰδουμένη ὡς ἂν σαφῶς παρθένος εὑρεθεῖσα, τὰ συμβάντα μετὰ ἡδονῆς διηγεῖτο. ἐπεὶ δὲ κατὰ τὴν Φάρον ἐγεγόνει καὶ τοὺς λῃστάς, λέγω πρὸς αὐτήν· «Οὐκ ἐρεῖς ἡμῖν τὸν μῦθον τῶν τῆς Φάρου λῃστῶν καὶ τῆς ἀποτμηθείσης ἐκεῖ τὸ αἴνιγμα κεφαλῆς, ἵνα σου καὶ ὁ πατὴρ ἀκούσῃ; τοῦτο γὰρ μόνον ἐνδέει πρὸς ἀκρόασιν τοῦ παντὸς δράματος.»

τὸν δὲ Σωσθένην εἰς τὴν εἱρκτὴν ἐκέλευσαν οἱ ἄρχοντες ἐμβληθῆναι, τοῦ Θερσάνδρου φυγόντος. τότε μὲν οὖν ἀπηλλαττόμεθα, κατακρατοῦντες ἤδη γενόμενοι καὶ ὑπὸ πάντων εὐφημούμενοι. Τῇ δὲ ὑστεραίᾳ τὸν Σωσθένην ἦγον ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας οἱ ταύτην ἔχοντες τὴν πίστιν. ὁ δὲ ἐπὶ βασάνους ἑαυτὸν ἀγόμενον ἰδὼν πάντα σαφῶς λέγει, ὅσα τε ἐτόλμησεν ὁ Θέρσανδρος καὶ ὅσα αὐτὸς ὑπηρέτησεν· οὐ παρέλιπε δὲ οὐδὲ ὅσα ἰδίᾳ πρὸ τῶν τῆς Λευκίππης θυρῶν διελέχθησαν πρὸς ἀλλήλους περὶ αὐτῆς. καὶ ὁ μὲν αὖθις εἰς τὴν εἱρκτὴν ἐβέβλητο, δώσων δίκην, τοῦ δὲ Θερσάνδρου φυγὴν ἀπόντος κατέγνωσαν. ἡμᾶς δὲ ὁ ἱερεὺς ὑπεδέχετο πάλιν τὸν εἰθισμένον τρόπον.τὸ δὲ ὕδωρ οἷον ἦν κατὰ χώραν ἔμενε, μηδὲ τὸ βραχύτατον ἀναθορὸν τοῦ συνήθους μέτρου. ἐπεὶ δὲ ὁ χρόνος, ὃν ἐνδιατρίβειν ἐν τῇ πηγῇ διώριστο, παρεληλύθει, τὴν μὲν ὁ πρόεδρος δεξιωσάμενος ἐκ τοῦ ὕδατος ἐξάγει, δύο παλαίσματα τοῦ Θερσάνδρου νενικημένου. μέλλων δὲ καὶ τὸ τρίτον ἡττᾶσθαι, ὑπεκδὺς εἰς τὴν οἰκίαν ἐκδιδράσκει, φοβηθεὶς μὴ καὶ καταλεύσειεν αὐτὸν ὁ δῆμος. τὸν γὰρ Σωσθένην εἷλκον ἄγοντες νεανίσκοι τέσσαρες, δύο μὲν τῆς Μελίτης συγγενεῖς, δύο δὲ οἰκέται· τούτους γὰρ ἐπεπόμφει ζητήσοντας αὐτὸν ἡ Μελίτη. συνεὶς δὲ ὁ Θέρσανδρος πόρρωθεν καὶ καταμηνύσειν τὸ πρᾶγμα εἰδώς, ἂν ἐν βασάνοις γένηται, φθάσας ἀποδιδράσκει καὶ νυκτὸς ἐπελθούσης τῆς πόλεως ὑπεξέρχεται.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap16_sec1

«Γυναῖκα,» ἔφη, «κακοδαίμονα ἐξαπατήσαντες οἱ λῃσταὶ τῶν ἐπὶ μισθῷ πωλουσῶν τὰ Ἀφροδίτης ὡς δὴ ναυκλήρῳ τινὶ γυναῖκα συνεσομένην ἐπὶ τοῦ σκάφους, ταύτην εἶχον ἐπὶ τῆς νεώς, ἀγνοοῦσαν τὴν ἀλήθειαν ἐφ' ᾧ παρῆν, ὑπομένουσαν δὲ ἡσυχῇ σύν τινι τῶν πειρατῶν·

καὶ μεταξὺ δειπνοῦντες ἐμυθολογοῦμεν ἅ τε τὴν προτέραν ἐτύχομεν εἰπόντες καὶ εἴ τι ἐπιδεέστερον ἦν ὧν ἐπάθομεν. ἡ Λευκίππη δέ, ἅτε δὴ μᾶλλον τὸν πατέρα μηκέτι αἰδουμένη ὡς ἂν σαφῶς παρθένος εὑρεθεῖσα, τὰ συμβάντα μετὰ ἡδονῆς διηγεῖτο. ἐπεὶ δὲ κατὰ τὴν Φάρον ἐγεγόνει καὶ τοὺς λῃστάς, λέγω πρὸς αὐτήν· «Οὐκ ἐρεῖς ἡμῖν τὸν μῦθον τῶν τῆς Φάρου λῃστῶν καὶ τῆς ἀποτμηθείσης ἐκεῖ τὸ αἴνιγμα κεφαλῆς, ἵνα σου καὶ ὁ πατὴρ ἀκούσῃ; τοῦτο γὰρ μόνον ἐνδέει πρὸς ἀκρόασιν τοῦ παντὸς δράματος.»τὸν δὲ Σωσθένην εἰς τὴν εἱρκτὴν ἐκέλευσαν οἱ ἄρχοντες ἐμβληθῆναι, τοῦ Θερσάνδρου φυγόντος. τότε μὲν οὖν ἀπηλλαττόμεθα, κατακρατοῦντες ἤδη γενόμενοι καὶ ὑπὸ πάντων εὐφημούμενοι. Τῇ δὲ ὑστεραίᾳ τὸν Σωσθένην ἦγον ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας οἱ ταύτην ἔχοντες τὴν πίστιν. ὁ δὲ ἐπὶ βασάνους ἑαυτὸν ἀγόμενον ἰδὼν πάντα σαφῶς λέγει, ὅσα τε ἐτόλμησεν ὁ Θέρσανδρος καὶ ὅσα αὐτὸς ὑπηρέτησεν· οὐ παρέλιπε δὲ οὐδὲ ὅσα ἰδίᾳ πρὸ τῶν τῆς Λευκίππης θυρῶν διελέχθησαν πρὸς ἀλλήλους περὶ αὐτῆς. καὶ ὁ μὲν αὖθις εἰς τὴν εἱρκτὴν ἐβέβλητο, δώσων δίκην, τοῦ δὲ Θερσάνδρου φυγὴν ἀπόντος κατέγνωσαν. ἡμᾶς δὲ ὁ ἱερεὺς ὑπεδέχετο πάλιν τὸν εἰθισμένον τρόπον.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap16_sec2

λόγῳ δ' ἦν ἐραστὴς ὁ λῃστής. ἐπεὶ δὲ ἁρπάσαντές με, ὡς εἶδες, ἐνέθεσαν τῷ σκάφει καὶ πτερώσαντες αὐτὸ ταῖς κώπαις ἔφυγον, ὁρῶντες τὴν διώκουσαν ναῦν φθάνουσαν, περιελόντες τόν τε κόσμον καὶ τὴν ἐσθῆτα τῆς ταλαιπώρου γυναικὸς ἐμοὶ περιτιθέασι, τοὺς δὲ ἐμοὺς χιτωνίσκους ἐκείνῃ· καὶ στήσαντες αὐτὴν ἐπὶ τῆς πρύμνης, ὅθεν διώκοντες ὄψεσθε, τὴν κεφαλὴν ἀποτέμνουσιν αὐτῆς, καὶ τὸ μὲν σῶμα ἔρριψαν, ὡς εἶδες, κατὰ τῆς θαλάσσης, τὴν δὲ κεφαλήν, ὡς ἔπεσεν, εἶχον ἐπὶ τῆς νεὼς τότε.

«Γυναῖκα,» ἔφη, «κακοδαίμονα ἐξαπατήσαντες οἱ λῃσταὶ τῶν ἐπὶ μισθῷ πωλουσῶν τὰ Ἀφροδίτης ὡς δὴ ναυκλήρῳ τινὶ γυναῖκα συνεσομένην ἐπὶ τοῦ σκάφους, ταύτην εἶχον ἐπὶ τῆς νεώς, ἀγνοοῦσαν τὴν ἀλήθειαν ἐφ' ᾧ παρῆν, ὑπομένουσαν δὲ ἡσυχῇ σύν τινι τῶν πειρατῶν·καὶ μεταξὺ δειπνοῦντες ἐμυθολογοῦμεν ἅ τε τὴν προτέραν ἐτύχομεν εἰπόντες καὶ εἴ τι ἐπιδεέστερον ἦν ὧν ἐπάθομεν. ἡ Λευκίππη δέ, ἅτε δὴ μᾶλλον τὸν πατέρα μηκέτι αἰδουμένη ὡς ἂν σαφῶς παρθένος εὑρεθεῖσα, τὰ συμβάντα μετὰ ἡδονῆς διηγεῖτο. ἐπεὶ δὲ κατὰ τὴν Φάρον ἐγεγόνει καὶ τοὺς λῃστάς, λέγω πρὸς αὐτήν· «Οὐκ ἐρεῖς ἡμῖν τὸν μῦθον τῶν τῆς Φάρου λῃστῶν καὶ τῆς ἀποτμηθείσης ἐκεῖ τὸ αἴνιγμα κεφαλῆς, ἵνα σου καὶ ὁ πατὴρ ἀκούσῃ; τοῦτο γὰρ μόνον ἐνδέει πρὸς ἀκρόασιν τοῦ παντὸς δράματος.»

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap16_sec4

μικρὸν γὰρ ὕστερον καὶ ταύτην ἀποσκευάσαντες ἔρριψαν ὁμοίως, ὅτε μηκέτι τοὺς διώκοντας εἶχον. οὐκ οἶδα δὲ πότερον τούτου χάριν προπαρασκευάσαντες ἔτυχον τὴν γυναῖκα ἢ διεγνωκότες ἀνδραποδίσαντες πωλῆσαι, ὥσπερ ὕστερον πεπράκασι κἀμέ· τῷ δὲ διώκεσθαι πρὸς ἀπάτην τῶν διωκόντων ἀντ' ἐμοῦ σφάττουσι, νομίζοντες πλέον ἐμπολήσειν ἐκ τῆς ἐμῆς πράσεως ἢ τῆς ἐκείνης. διὰ τοῦτο γὰρ καὶ τὸν Χαιρέαν τὴν ἀξίαν δόντα δίκην ἐπεῖδον· αὐτὸς γὰρ ἦν ὁ συμβουλεύσας ἀντ' ἐμοῦ τὴν ἄνθρωπον ἀποκτείναντας ῥῖψαι.

λόγῳ δ' ἦν ἐραστὴς ὁ λῃστής. ἐπεὶ δὲ ἁρπάσαντές με, ὡς εἶδες, ἐνέθεσαν τῷ σκάφει καὶ πτερώσαντες αὐτὸ ταῖς κώπαις ἔφυγον, ὁρῶντες τὴν διώκουσαν ναῦν φθάνουσαν, περιελόντες τόν τε κόσμον καὶ τὴν ἐσθῆτα τῆς ταλαιπώρου γυναικὸς ἐμοὶ περιτιθέασι, τοὺς δὲ ἐμοὺς χιτωνίσκους ἐκείνῃ· καὶ στήσαντες αὐτὴν ἐπὶ τῆς πρύμνης, ὅθεν διώκοντες ὄψεσθε, τὴν κεφαλὴν ἀποτέμνουσιν αὐτῆς, καὶ τὸ μὲν σῶμα ἔρριψαν, ὡς εἶδες, κατὰ τῆς θαλάσσης, τὴν δὲ κεφαλήν, ὡς ἔπεσεν, εἶχον ἐπὶ τῆς νεὼς τότε.«Γυναῖκα,» ἔφη, «κακοδαίμονα ἐξαπατήσαντες οἱ λῃσταὶ τῶν ἐπὶ μισθῷ πωλουσῶν τὰ Ἀφροδίτης ὡς δὴ ναυκλήρῳ τινὶ γυναῖκα συνεσομένην ἐπὶ τοῦ σκάφους, ταύτην εἶχον ἐπὶ τῆς νεώς, ἀγνοοῦσαν τὴν ἀλήθειαν ἐφ' ᾧ παρῆν, ὑπομένουσαν δὲ ἡσυχῇ σύν τινι τῶν πειρατῶν·

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap16_sec7

ὁ δὲ λοιπὸς τῶν λῃστῶν ὄχλος οὐκ ἔφασάν με αὐτῷ ἀφήσειν μόνῳ· φθάνειν γὰρ ἤδη λαβόντα σῶμα ἕτερον, ὃ πραθὲν ἂν παρέσχεν αὐτοῖς ἀφορμὴν κέρδους· δεῖν δὲ ἀντὶ τῆς θανούσης ἐμὲ πραθεῖσαν κοινὴν ἅπασιν αὐτοῖς γενέσθαι μᾶλλον ἢ ἐκείνῳ μόνῳ. ὡς δὲ ἀντέλεγε, δικαιολογούμενος δῆθεν καὶ τὰς συνθήκας προφέρων, ὡς οὐκ εἰς πρᾶσιν ἁρπάσειεν αὐτοῖς, ἀλλ' ἐρωμένην αὑτῷ, καί τι θρασύτερον εἶπε, τὶς τῶν λῃστῶν, καλῶς ποιῶν, ὄπισθεν ἑστὼς ἀποκόπτει τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ. ὁ μὲν οὖν δίκην οὐ μεμπτὴν δοὺς τῆς ἁρπαγῆς ἔρριπτο καὶ αὐτὸς κατὰ τῆς θαλάσσης· οἱ δὲ λῃσταί, δύο πλεύσαντες ἡμερῶν, ἄγουσί με οὐκ οἶδ' ὅποι γε καὶ πιπράσκουσιν ἐμπόρῳ συνήθει, κἀκεῖνος Σωσθένει.»

μικρὸν γὰρ ὕστερον καὶ ταύτην ἀποσκευάσαντες ἔρριψαν ὁμοίως, ὅτε μηκέτι τοὺς διώκοντας εἶχον. οὐκ οἶδα δὲ πότερον τούτου χάριν προπαρασκευάσαντες ἔτυχον τὴν γυναῖκα ἢ διεγνωκότες ἀνδραποδίσαντες πωλῆσαι, ὥσπερ ὕστερον πεπράκασι κἀμέ· τῷ δὲ διώκεσθαι πρὸς ἀπάτην τῶν διωκόντων ἀντ' ἐμοῦ σφάττουσι, νομίζοντες πλέον ἐμπολήσειν ἐκ τῆς ἐμῆς πράσεως ἢ τῆς ἐκείνης. διὰ τοῦτο γὰρ καὶ τὸν Χαιρέαν τὴν ἀξίαν δόντα δίκην ἐπεῖδον· αὐτὸς γὰρ ἦν ὁ συμβουλεύσας ἀντ' ἐμοῦ τὴν ἄνθρωπον ἀποκτείναντας ῥῖψαι.λόγῳ δ' ἦν ἐραστὴς ὁ λῃστής. ἐπεὶ δὲ ἁρπάσαντές με, ὡς εἶδες, ἐνέθεσαν τῷ σκάφει καὶ πτερώσαντες αὐτὸ ταῖς κώπαις ἔφυγον, ὁρῶντες τὴν διώκουσαν ναῦν φθάνουσαν, περιελόντες τόν τε κόσμον καὶ τὴν ἐσθῆτα τῆς ταλαιπώρου γυναικὸς ἐμοὶ περιτιθέασι, τοὺς δὲ ἐμοὺς χιτωνίσκους ἐκείνῃ· καὶ στήσαντες αὐτὴν ἐπὶ τῆς πρύμνης, ὅθεν διώκοντες ὄψεσθε, τὴν κεφαλὴν ἀποτέμνουσιν αὐτῆς, καὶ τὸ μὲν σῶμα ἔρριψαν, ὡς εἶδες, κατὰ τῆς θαλάσσης, τὴν δὲ κεφαλήν, ὡς ἔπεσεν, εἶχον ἐπὶ τῆς νεὼς τότε.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap17_sec2

Λέγει δὴ καὶ ὁ Σώστρατος· «Ἐπεὶ τοίνυν τοὺς ὑμετέρους μύθους, ὦ παιδία, κατελέξατε, φέρε ἀκούσατε,» ἔφη, «καὶ παρ' ἐμοῦ τὰ οἴκοι πραχθέντα περὶ Καλλιγόνην τὴν σήν, ὦ Κλειτοφῶν, ἀδελφήν, ἵνα μὴ ἀσύμβολος ὦ μυθολογίας παντάπασι.» κἀγὼ ἀκούσας τὸ τῆς ἀδελφῆς ὄνομα πάνυ τὴν γνώμην ἐπεστράφην καί, «Ἄγε, πάτερ,» εἶπον, «λέγε· μόνον περὶ ζώσης λέγοις.» ἄρχεται δὴ λέγειν ἃ φθάνω προειρηκὼς ἅπαντα, τὸν Καλλισθένην, τὸν χρησμόν, τὴν θεωρίαν, τὸν λέμβον, τὴν ἁρπαγήν.

ὁ δὲ λοιπὸς τῶν λῃστῶν ὄχλος οὐκ ἔφασάν με αὐτῷ ἀφήσειν μόνῳ· φθάνειν γὰρ ἤδη λαβόντα σῶμα ἕτερον, ὃ πραθὲν ἂν παρέσχεν αὐτοῖς ἀφορμὴν κέρδους· δεῖν δὲ ἀντὶ τῆς θανούσης ἐμὲ πραθεῖσαν κοινὴν ἅπασιν αὐτοῖς γενέσθαι μᾶλλον ἢ ἐκείνῳ μόνῳ. ὡς δὲ ἀντέλεγε, δικαιολογούμενος δῆθεν καὶ τὰς συνθήκας προφέρων, ὡς οὐκ εἰς πρᾶσιν ἁρπάσειεν αὐτοῖς, ἀλλ' ἐρωμένην αὑτῷ, καί τι θρασύτερον εἶπε, τὶς τῶν λῃστῶν, καλῶς ποιῶν, ὄπισθεν ἑστὼς ἀποκόπτει τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ. ὁ μὲν οὖν δίκην οὐ μεμπτὴν δοὺς τῆς ἁρπαγῆς ἔρριπτο καὶ αὐτὸς κατὰ τῆς θαλάσσης· οἱ δὲ λῃσταί, δύο πλεύσαντες ἡμερῶν, ἄγουσί με οὐκ οἶδ' ὅποι γε καὶ πιπράσκουσιν ἐμπόρῳ συνήθει, κἀκεῖνος Σωσθένει.»μικρὸν γὰρ ὕστερον καὶ ταύτην ἀποσκευάσαντες ἔρριψαν ὁμοίως, ὅτε μηκέτι τοὺς διώκοντας εἶχον. οὐκ οἶδα δὲ πότερον τούτου χάριν προπαρασκευάσαντες ἔτυχον τὴν γυναῖκα ἢ διεγνωκότες ἀνδραποδίσαντες πωλῆσαι, ὥσπερ ὕστερον πεπράκασι κἀμέ· τῷ δὲ διώκεσθαι πρὸς ἀπάτην τῶν διωκόντων ἀντ' ἐμοῦ σφάττουσι, νομίζοντες πλέον ἐμπολήσειν ἐκ τῆς ἐμῆς πράσεως ἢ τῆς ἐκείνης. διὰ τοῦτο γὰρ καὶ τὸν Χαιρέαν τὴν ἀξίαν δόντα δίκην ἐπεῖδον· αὐτὸς γὰρ ἦν ὁ συμβουλεύσας ἀντ' ἐμοῦ τὴν ἄνθρωπον ἀποκτείναντας ῥῖψαι.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap17_sec3

εἶτα προσέθηκεν ὅτι «Μαθὼν κατὰ τὸν πλοῦν ὡς οὐκ εἴη θυγάτηρ ἐμή, διημαρτηθείη δὲ τὸ πᾶν ἔργον αὐτῷ, ἤρα δὲ ὅμως καὶ σφόδρα τῆς Καλλιγόνης. προσπεσὼν αὐτῆς τοῖς γόνασι, ‘Δέσποινα,’ εἶπε, ‘μή με νομίσῃς λῃστὴν εἶναί τινα καὶ κακοῦργον· ἀλλὰ γάρ εἰμι τῶν εὖ γεγονότων, γένει Βυζάντιος, δεύτερος οὐδενός. ἔρως δέ με λῃστείας ὑποκριτὴν πεποίηκε καὶ ταύτας ἐπὶ σοὶ πλέξαι τὰς τέχνας. δοῦλον οὖν με σεαυτῆς ἀπὸ ταύτης τῆς ἡμέρας νόμιζε. καί σοι προῖκα ἐπιδίδωμι, τὸ μὲν πρῶτον ἐμαυτόν, ἔπειτα ὅσην οὐκ ἂν ὁ πατὴρ ἐπέδωκέ σοι. τηρήσω δέ σε παρθένον μέχριπερ ἂν σοὶ δοκῇ.’

Λέγει δὴ καὶ ὁ Σώστρατος· «Ἐπεὶ τοίνυν τοὺς ὑμετέρους μύθους, ὦ παιδία, κατελέξατε, φέρε ἀκούσατε,» ἔφη, «καὶ παρ' ἐμοῦ τὰ οἴκοι πραχθέντα περὶ Καλλιγόνην τὴν σήν, ὦ Κλειτοφῶν, ἀδελφήν, ἵνα μὴ ἀσύμβολος ὦ μυθολογίας παντάπασι.» κἀγὼ ἀκούσας τὸ τῆς ἀδελφῆς ὄνομα πάνυ τὴν γνώμην ἐπεστράφην καί, «Ἄγε, πάτερ,» εἶπον, «λέγε· μόνον περὶ ζώσης λέγοις.» ἄρχεται δὴ λέγειν ἃ φθάνω προειρηκὼς ἅπαντα, τὸν Καλλισθένην, τὸν χρησμόν, τὴν θεωρίαν, τὸν λέμβον, τὴν ἁρπαγήν.ὁ δὲ λοιπὸς τῶν λῃστῶν ὄχλος οὐκ ἔφασάν με αὐτῷ ἀφήσειν μόνῳ· φθάνειν γὰρ ἤδη λαβόντα σῶμα ἕτερον, ὃ πραθὲν ἂν παρέσχεν αὐτοῖς ἀφορμὴν κέρδους· δεῖν δὲ ἀντὶ τῆς θανούσης ἐμὲ πραθεῖσαν κοινὴν ἅπασιν αὐτοῖς γενέσθαι μᾶλλον ἢ ἐκείνῳ μόνῳ. ὡς δὲ ἀντέλεγε, δικαιολογούμενος δῆθεν καὶ τὰς συνθήκας προφέρων, ὡς οὐκ εἰς πρᾶσιν ἁρπάσειεν αὐτοῖς, ἀλλ' ἐρωμένην αὑτῷ, καί τι θρασύτερον εἶπε, τὶς τῶν λῃστῶν, καλῶς ποιῶν, ὄπισθεν ἑστὼς ἀποκόπτει τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ. ὁ μὲν οὖν δίκην οὐ μεμπτὴν δοὺς τῆς ἁρπαγῆς ἔρριπτο καὶ αὐτὸς κατὰ τῆς θαλάσσης· οἱ δὲ λῃσταί, δύο πλεύσαντες ἡμερῶν, ἄγουσί με οὐκ οἶδ' ὅποι γε καὶ πιπράσκουσιν ἐμπόρῳ συνήθει, κἀκεῖνος Σωσθένει.»

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap17_sec4

καὶ ταῦτα εἰπὼν καὶ ἔτι τούτων πλείονα εὐαγωγοτέραν τὴν κόρην αὐτῷ γενέσθαι παρεσκεύασεν. ἦν δὲ καὶ ὀφθῆναι καλὸς καὶ στωμύλος καὶ πιθανώτατος· καὶ ἐπειδὴ ἧκεν εἰς τὸ Βυζάντιον, συμβόλαιον ποιησάμενος προικὸς μεγίστης καὶ τὰ ἄλλα πολυτελῶς παρασκευάσας, ἐσθῆτά τε καὶ χρυσὸν καὶ ὅσα εἰς κόσμον γυναικῶν εὐδαιμόνων, περιεῖπεν εὖ καὶ καλῶς, ἄχραντον τηρῶν, ὡς ἐπηγγείλατο· ὥστε καὶ αὐτὴν ᾑρήκει τὴν κόρην ἤδη.

εἶτα προσέθηκεν ὅτι «Μαθὼν κατὰ τὸν πλοῦν ὡς οὐκ εἴη θυγάτηρ ἐμή, διημαρτηθείη δὲ τὸ πᾶν ἔργον αὐτῷ, ἤρα δὲ ὅμως καὶ σφόδρα τῆς Καλλιγόνης. προσπεσὼν αὐτῆς τοῖς γόνασι, ‘Δέσποινα,’ εἶπε, ‘μή με νομίσῃς λῃστὴν εἶναί τινα καὶ κακοῦργον· ἀλλὰ γάρ εἰμι τῶν εὖ γεγονότων, γένει Βυζάντιος, δεύτερος οὐδενός. ἔρως δέ με λῃστείας ὑποκριτὴν πεποίηκε καὶ ταύτας ἐπὶ σοὶ πλέξαι τὰς τέχνας. δοῦλον οὖν με σεαυτῆς ἀπὸ ταύτης τῆς ἡμέρας νόμιζε. καί σοι προῖκα ἐπιδίδωμι, τὸ μὲν πρῶτον ἐμαυτόν, ἔπειτα ὅσην οὐκ ἂν ὁ πατὴρ ἐπέδωκέ σοι. τηρήσω δέ σε παρθένον μέχριπερ ἂν σοὶ δοκῇ.’Λέγει δὴ καὶ ὁ Σώστρατος· «Ἐπεὶ τοίνυν τοὺς ὑμετέρους μύθους, ὦ παιδία, κατελέξατε, φέρε ἀκούσατε,» ἔφη, «καὶ παρ' ἐμοῦ τὰ οἴκοι πραχθέντα περὶ Καλλιγόνην τὴν σήν, ὦ Κλειτοφῶν, ἀδελφήν, ἵνα μὴ ἀσύμβολος ὦ μυθολογίας παντάπασι.» κἀγὼ ἀκούσας τὸ τῆς ἀδελφῆς ὄνομα πάνυ τὴν γνώμην ἐπεστράφην καί, «Ἄγε, πάτερ,» εἶπον, «λέγε· μόνον περὶ ζώσης λέγοις.» ἄρχεται δὴ λέγειν ἃ φθάνω προειρηκὼς ἅπαντα, τὸν Καλλισθένην, τὸν χρησμόν, τὴν θεωρίαν, τὸν λέμβον, τὴν ἁρπαγήν.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap17_sec6

ὁ δὲ καὶ τὰ ἄλλα πάντα παρεῖχεν ἑαυτὸν κοσμιώτατον καὶ ἐπιεικῆ καὶ σώφρονα, καὶ ἦν τις ἐξαίφνης περὶ τὸν νεανίσκον θαυμαστὴ μεταβολή. ἕδρας τε γὰρ ἐξανίστατο τοῖς πρεσβυτέροις καὶ ἐπεμελεῖτο φθάνειν προσαγορεύων τοὺς ἐντυγχάνοντας, καὶ τὸ τέως ἄκριτον πολυτελὲς ἐκ τῆς πρὶν ἀσωτίας εἰς τὸ εὔβουλον μεταπίπτον, τὸ μεγαλόφρον ἐφύλαττε πρὸς τοὺς ἐν χρείᾳ τοῦ λαβεῖν διὰ πενίαν ὄντας· ὥστε θαυμάζειν ἅπαντας τὸ αἰφνίδιον οὕτως ἐκ τοῦ χείρονος εἰς τὸ πάνυ χρηστὸν μετελθόν. ἐμὲ δ' οὖν ᾑρήκει πάντων μᾶλλον, καὶ ὑπερηγάπων αὐτὸν καὶ τὴν πρὶν ἀσωτίαν φύσεως ἐνόμιζον εἶναι θαυμαστὴν μεγαλουργίαν, ἀλλ' οὐκ ἀκρασίαν.

καὶ ταῦτα εἰπὼν καὶ ἔτι τούτων πλείονα εὐαγωγοτέραν τὴν κόρην αὐτῷ γενέσθαι παρεσκεύασεν. ἦν δὲ καὶ ὀφθῆναι καλὸς καὶ στωμύλος καὶ πιθανώτατος· καὶ ἐπειδὴ ἧκεν εἰς τὸ Βυζάντιον, συμβόλαιον ποιησάμενος προικὸς μεγίστης καὶ τὰ ἄλλα πολυτελῶς παρασκευάσας, ἐσθῆτά τε καὶ χρυσὸν καὶ ὅσα εἰς κόσμον γυναικῶν εὐδαιμόνων, περιεῖπεν εὖ καὶ καλῶς, ἄχραντον τηρῶν, ὡς ἐπηγγείλατο· ὥστε καὶ αὐτὴν ᾑρήκει τὴν κόρην ἤδη.εἶτα προσέθηκεν ὅτι «Μαθὼν κατὰ τὸν πλοῦν ὡς οὐκ εἴη θυγάτηρ ἐμή, διημαρτηθείη δὲ τὸ πᾶν ἔργον αὐτῷ, ἤρα δὲ ὅμως καὶ σφόδρα τῆς Καλλιγόνης. προσπεσὼν αὐτῆς τοῖς γόνασι, ‘Δέσποινα,’ εἶπε, ‘μή με νομίσῃς λῃστὴν εἶναί τινα καὶ κακοῦργον· ἀλλὰ γάρ εἰμι τῶν εὖ γεγονότων, γένει Βυζάντιος, δεύτερος οὐδενός. ἔρως δέ με λῃστείας ὑποκριτὴν πεποίηκε καὶ ταύτας ἐπὶ σοὶ πλέξαι τὰς τέχνας. δοῦλον οὖν με σεαυτῆς ἀπὸ ταύτης τῆς ἡμέρας νόμιζε. καί σοι προῖκα ἐπιδίδωμι, τὸ μὲν πρῶτον ἐμαυτόν, ἔπειτα ὅσην οὐκ ἂν ὁ πατὴρ ἐπέδωκέ σοι. τηρήσω δέ σε παρθένον μέχριπερ ἂν σοὶ δοκῇ.’

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap17_sec9

κἀμὲ οὖν ὑπεισῄει τὸ τοῦ Θεμιστοκλέους, ὅτι κἀκεῖνος τὴν πρώτην ἡλικίαν σφόδρα δόξας ἀκόλαστος εἶναι πάντας ὑπερέβαλεν Ἀθηναίους ὕστερον σοφίᾳ τε καὶ ἀνδραγαθίᾳ. καὶ δὴ μετενόουν ἀποσκορακίσας αὐτόν, ὅτε μοι περὶ τοῦ τῆς θυγατρὸς διελέχθη γάμου· καὶ γάρ με σφόδρα ἐθεράπευε καὶ ἐκάλει πατέρα καὶ κατὰ τὴν ἀγορὰν ἐδορυφόρει καὶ τῶν εἰς πόλεμον γυμνασίων οὐκ ἠμέλει, ἀλλὰ καὶ πάνυ ἐρρωμένως ἐν ταῖς ἱππασίαις διέπρεπεν. ἦν μὲν οὖν καὶ παρὰ τὸν τῆς ἀσωτίας χρόνον τούτοις χαίρων καὶ χρώμενος, ἀλλ' ὡς ἐν τρυφῇ καὶ παιδιᾷ· τὸ δὲ ἀνδρεῖον ὅμως αὐτῷ καὶ τὸ ἔμπειρον λεληθότως ἐτρέφετο. τέλεον δὲ ἦν αὐτῷ τὸ ἔργον πρὸς τὸ καρτερῶς καὶ ποικίλως διαπρέπειν ἐν τοῖς πολεμικοῖς.

ὁ δὲ καὶ τὰ ἄλλα πάντα παρεῖχεν ἑαυτὸν κοσμιώτατον καὶ ἐπιεικῆ καὶ σώφρονα, καὶ ἦν τις ἐξαίφνης περὶ τὸν νεανίσκον θαυμαστὴ μεταβολή. ἕδρας τε γὰρ ἐξανίστατο τοῖς πρεσβυτέροις καὶ ἐπεμελεῖτο φθάνειν προσαγορεύων τοὺς ἐντυγχάνοντας, καὶ τὸ τέως ἄκριτον πολυτελὲς ἐκ τῆς πρὶν ἀσωτίας εἰς τὸ εὔβουλον μεταπίπτον, τὸ μεγαλόφρον ἐφύλαττε πρὸς τοὺς ἐν χρείᾳ τοῦ λαβεῖν διὰ πενίαν ὄντας· ὥστε θαυμάζειν ἅπαντας τὸ αἰφνίδιον οὕτως ἐκ τοῦ χείρονος εἰς τὸ πάνυ χρηστὸν μετελθόν. ἐμὲ δ' οὖν ᾑρήκει πάντων μᾶλλον, καὶ ὑπερηγάπων αὐτὸν καὶ τὴν πρὶν ἀσωτίαν φύσεως ἐνόμιζον εἶναι θαυμαστὴν μεγαλουργίαν, ἀλλ' οὐκ ἀκρασίαν.καὶ ταῦτα εἰπὼν καὶ ἔτι τούτων πλείονα εὐαγωγοτέραν τὴν κόρην αὐτῷ γενέσθαι παρεσκεύασεν. ἦν δὲ καὶ ὀφθῆναι καλὸς καὶ στωμύλος καὶ πιθανώτατος· καὶ ἐπειδὴ ἧκεν εἰς τὸ Βυζάντιον, συμβόλαιον ποιησάμενος προικὸς μεγίστης καὶ τὰ ἄλλα πολυτελῶς παρασκευάσας, ἐσθῆτά τε καὶ χρυσὸν καὶ ὅσα εἰς κόσμον γυναικῶν εὐδαιμόνων, περιεῖπεν εὖ καὶ καλῶς, ἄχραντον τηρῶν, ὡς ἐπηγγείλατο· ὥστε καὶ αὐτὴν ᾑρήκει τὴν κόρην ἤδη.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap18_sec2

ἐπεδίδου δὲ καὶ χρήματα ἱκανὰ τῇ πόλει. κἀκεῖνον ἅμα ἐμοὶ στρατηγὸν προεβάλοντο· ὅθεν ἔτι μᾶλλον ὑπερησπάζετό με, ὑπήκοόν μοι κατὰ πάντα παρέχων ἑαυτόν.» «Ἐπεὶ δὲ ἐνικήσαμεν τὸν πόλεμον ἐπιφανείᾳ τῶν θεῶν, ὑποστρέψαντες εἰς τὸ Βυζάντιον, εὐφημοῦντες τὸν Ἡρακλέα καὶ τὴν Ἄρτεμιν, ἐχειροτονήθημεν, ἐγὼ μὲν ἐνταῦθα τῇ Ἀρτέμιδι, ὁ δὲ εἰς Τύρον Ἡρακλεῖ, λαβόμενός μου τῆς δεξιᾶς ὁ Καλλισθένης διηγεῖται πρῶτον τὰ πεπραγμένα αὐτῷ περὶ τὴν Καλλιγόνην. ‘Ἀλλὰ ἅπερ ἐποιήσαμεν, πάτερ,’ εἶπε, ‘τὰ μὲν νεότητος φύσει πέπρακται βίᾳ, τὰ δὲ μετὰ ταῦτα προαιρέσει. παρθένον γὰρ τὴν κόρην μέχρι τούτου τετήρηκα, καὶ ταῦτα πολέμοις ὁμιλῶν, ἐν οἷς οὐδεὶς ἀναβάλλεται τὰς ἡδονάς.

κἀμὲ οὖν ὑπεισῄει τὸ τοῦ Θεμιστοκλέους, ὅτι κἀκεῖνος τὴν πρώτην ἡλικίαν σφόδρα δόξας ἀκόλαστος εἶναι πάντας ὑπερέβαλεν Ἀθηναίους ὕστερον σοφίᾳ τε καὶ ἀνδραγαθίᾳ. καὶ δὴ μετενόουν ἀποσκορακίσας αὐτόν, ὅτε μοι περὶ τοῦ τῆς θυγατρὸς διελέχθη γάμου· καὶ γάρ με σφόδρα ἐθεράπευε καὶ ἐκάλει πατέρα καὶ κατὰ τὴν ἀγορὰν ἐδορυφόρει καὶ τῶν εἰς πόλεμον γυμνασίων οὐκ ἠμέλει, ἀλλὰ καὶ πάνυ ἐρρωμένως ἐν ταῖς ἱππασίαις διέπρεπεν. ἦν μὲν οὖν καὶ παρὰ τὸν τῆς ἀσωτίας χρόνον τούτοις χαίρων καὶ χρώμενος, ἀλλ' ὡς ἐν τρυφῇ καὶ παιδιᾷ· τὸ δὲ ἀνδρεῖον ὅμως αὐτῷ καὶ τὸ ἔμπειρον λεληθότως ἐτρέφετο. τέλεον δὲ ἦν αὐτῷ τὸ ἔργον πρὸς τὸ καρτερῶς καὶ ποικίλως διαπρέπειν ἐν τοῖς πολεμικοῖς.ὁ δὲ καὶ τὰ ἄλλα πάντα παρεῖχεν ἑαυτὸν κοσμιώτατον καὶ ἐπιεικῆ καὶ σώφρονα, καὶ ἦν τις ἐξαίφνης περὶ τὸν νεανίσκον θαυμαστὴ μεταβολή. ἕδρας τε γὰρ ἐξανίστατο τοῖς πρεσβυτέροις καὶ ἐπεμελεῖτο φθάνειν προσαγορεύων τοὺς ἐντυγχάνοντας, καὶ τὸ τέως ἄκριτον πολυτελὲς ἐκ τῆς πρὶν ἀσωτίας εἰς τὸ εὔβουλον μεταπίπτον, τὸ μεγαλόφρον ἐφύλαττε πρὸς τοὺς ἐν χρείᾳ τοῦ λαβεῖν διὰ πενίαν ὄντας· ὥστε θαυμάζειν ἅπαντας τὸ αἰφνίδιον οὕτως ἐκ τοῦ χείρονος εἰς τὸ πάνυ χρηστὸν μετελθόν. ἐμὲ δ' οὖν ᾑρήκει πάντων μᾶλλον, καὶ ὑπερηγάπων αὐτὸν καὶ τὴν πρὶν ἀσωτίαν φύσεως ἐνόμιζον εἶναι θαυμαστὴν μεγαλουργίαν, ἀλλ' οὐκ ἀκρασίαν.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap18_sec4

νῦν οὖν εἰς τὴν Τύρον αὐτὴν ἀπαγαγεῖν ἔγνωκα πρὸς τὸν πατέρα καὶ νόμῳ παρ' ἐκείνου λαβεῖν τὸν γάμον. ἂν μὲν οὖν ἐθελήσῃ μοι δοῦναι τὴν κόρην, ἀγαθῇ τύχῃ δέξομαι· ἂν δὲ σκαιὸς γένηται καὶ δύσκολος, παρθένον αὐτὴν ἀπολήψεται. ἐγὼ γὰρ προῖκα ἐπιδιδοὺς οὐκ εὐκαταφρόνητον ἀγαπητῶς ἂν λάβοιμι τὸν γάμον.’ ἀναγνώσομαι δέ σοι καὶ τὸ συμβόλαιον, ὃ φθάνω πρὸ τοῦ πολέμου γράψας, δεόμενος συνοικίσαι τῷ Καλλισθένει τὴν κόρην, τό τε γένος αὐτοῦ καταλέγων καὶ τὸ ἀξίωμα καὶ τὰς ἐν τοῖς πολέμοις ἀριστείας. τοῦτο γάρ ἐστιν ἡμῖν τὸ συγκείμενον.

ἐπεδίδου δὲ καὶ χρήματα ἱκανὰ τῇ πόλει. κἀκεῖνον ἅμα ἐμοὶ στρατηγὸν προεβάλοντο· ὅθεν ἔτι μᾶλλον ὑπερησπάζετό με, ὑπήκοόν μοι κατὰ πάντα παρέχων ἑαυτόν.» «Ἐπεὶ δὲ ἐνικήσαμεν τὸν πόλεμον ἐπιφανείᾳ τῶν θεῶν, ὑποστρέψαντες εἰς τὸ Βυζάντιον, εὐφημοῦντες τὸν Ἡρακλέα καὶ τὴν Ἄρτεμιν, ἐχειροτονήθημεν, ἐγὼ μὲν ἐνταῦθα τῇ Ἀρτέμιδι, ὁ δὲ εἰς Τύρον Ἡρακλεῖ, λαβόμενός μου τῆς δεξιᾶς ὁ Καλλισθένης διηγεῖται πρῶτον τὰ πεπραγμένα αὐτῷ περὶ τὴν Καλλιγόνην. ‘Ἀλλὰ ἅπερ ἐποιήσαμεν, πάτερ,’ εἶπε, ‘τὰ μὲν νεότητος φύσει πέπρακται βίᾳ, τὰ δὲ μετὰ ταῦτα προαιρέσει. παρθένον γὰρ τὴν κόρην μέχρι τούτου τετήρηκα, καὶ ταῦτα πολέμοις ὁμιλῶν, ἐν οἷς οὐδεὶς ἀναβάλλεται τὰς ἡδονάς.κἀμὲ οὖν ὑπεισῄει τὸ τοῦ Θεμιστοκλέους, ὅτι κἀκεῖνος τὴν πρώτην ἡλικίαν σφόδρα δόξας ἀκόλαστος εἶναι πάντας ὑπερέβαλεν Ἀθηναίους ὕστερον σοφίᾳ τε καὶ ἀνδραγαθίᾳ. καὶ δὴ μετενόουν ἀποσκορακίσας αὐτόν, ὅτε μοι περὶ τοῦ τῆς θυγατρὸς διελέχθη γάμου· καὶ γάρ με σφόδρα ἐθεράπευε καὶ ἐκάλει πατέρα καὶ κατὰ τὴν ἀγορὰν ἐδορυφόρει καὶ τῶν εἰς πόλεμον γυμνασίων οὐκ ἠμέλει, ἀλλὰ καὶ πάνυ ἐρρωμένως ἐν ταῖς ἱππασίαις διέπρεπεν. ἦν μὲν οὖν καὶ παρὰ τὸν τῆς ἀσωτίας χρόνον τούτοις χαίρων καὶ χρώμενος, ἀλλ' ὡς ἐν τρυφῇ καὶ παιδιᾷ· τὸ δὲ ἀνδρεῖον ὅμως αὐτῷ καὶ τὸ ἔμπειρον λεληθότως ἐτρέφετο. τέλεον δὲ ἦν αὐτῷ τὸ ἔργον πρὸς τὸ καρτερῶς καὶ ποικίλως διαπρέπειν ἐν τοῖς πολεμικοῖς.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap19_sec2

ἐγὼ δέ, ἢν τὴν ἔφεσιν ἀγωνισώμεθα, διέγνωκα πρῶτον μὲν εἰς τὸ Βυζάντιον διαπλεῦσαι, μετὰ ταῦτα δὲ εἰς τὴν Τύρον.» καὶ ταῦτα διαμυθολογήσαντες ἐκοιμήθημεν τὸν αὐτὸν τρόπον. Τῇ δ' ὑστεραίᾳ παραγενόμενος ὁ Κλεινίας ἔφη Θέρσανδρον διὰ τῆς νυκτὸς ἀποδεδρακέναι· τὴν γὰρ ἔφεσιν οὐχ ὡς ἀγωνιούμενον πεποιῆσθαι, βουλόμενον δὲ μετὰ προφάσεως ἐπισχεθῆναι τὸν ἔλεγχον ὧν ἐτόλμησε. μείναντες οὖν τῶν ἑξῆς τριῶν ἡμερῶν, ὅσων ἦν ἡ προθεσμία, προσελθόντες τῷ προέδρῳ καὶ τοὺς νόμους ἀναγνόντες, καθ' οὓς οὐδεὶς ἔτι τῷ Θερσάνδρῳ λόγος πρὸς ἡμᾶς ἦν, νεὼς ἐπιβάντες καὶ οὐρίῳ χρησάμενοι πνεύματι κατήραμεν εἰς τὸ Βυζάντιον, κἀκεῖ τοὺς πολυεύκτους ἐπιτελέσαντες γάμους ἀπεδημήσαμεν εἰς τὴν Τύρον.

νῦν οὖν εἰς τὴν Τύρον αὐτὴν ἀπαγαγεῖν ἔγνωκα πρὸς τὸν πατέρα καὶ νόμῳ παρ' ἐκείνου λαβεῖν τὸν γάμον. ἂν μὲν οὖν ἐθελήσῃ μοι δοῦναι τὴν κόρην, ἀγαθῇ τύχῃ δέξομαι· ἂν δὲ σκαιὸς γένηται καὶ δύσκολος, παρθένον αὐτὴν ἀπολήψεται. ἐγὼ γὰρ προῖκα ἐπιδιδοὺς οὐκ εὐκαταφρόνητον ἀγαπητῶς ἂν λάβοιμι τὸν γάμον.’ ἀναγνώσομαι δέ σοι καὶ τὸ συμβόλαιον, ὃ φθάνω πρὸ τοῦ πολέμου γράψας, δεόμενος συνοικίσαι τῷ Καλλισθένει τὴν κόρην, τό τε γένος αὐτοῦ καταλέγων καὶ τὸ ἀξίωμα καὶ τὰς ἐν τοῖς πολέμοις ἀριστείας. τοῦτο γάρ ἐστιν ἡμῖν τὸ συγκείμενον.ἐπεδίδου δὲ καὶ χρήματα ἱκανὰ τῇ πόλει. κἀκεῖνον ἅμα ἐμοὶ στρατηγὸν προεβάλοντο· ὅθεν ἔτι μᾶλλον ὑπερησπάζετό με, ὑπήκοόν μοι κατὰ πάντα παρέχων ἑαυτόν.» «Ἐπεὶ δὲ ἐνικήσαμεν τὸν πόλεμον ἐπιφανείᾳ τῶν θεῶν, ὑποστρέψαντες εἰς τὸ Βυζάντιον, εὐφημοῦντες τὸν Ἡρακλέα καὶ τὴν Ἄρτεμιν, ἐχειροτονήθημεν, ἐγὼ μὲν ἐνταῦθα τῇ Ἀρτέμιδι, ὁ δὲ εἰς Τύρον Ἡρακλεῖ, λαβόμενός μου τῆς δεξιᾶς ὁ Καλλισθένης διηγεῖται πρῶτον τὰ πεπραγμένα αὐτῷ περὶ τὴν Καλλιγόνην. ‘Ἀλλὰ ἅπερ ἐποιήσαμεν, πάτερ,’ εἶπε, ‘τὰ μὲν νεότητος φύσει πέπρακται βίᾳ, τὰ δὲ μετὰ ταῦτα προαιρέσει. παρθένον γὰρ τὴν κόρην μέχρι τούτου τετήρηκα, καὶ ταῦτα πολέμοις ὁμιλῶν, ἐν οἷς οὐδεὶς ἀναβάλλεται τὰς ἡδονάς.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap19_sec3

δύο δὲ ὕστερον ἡμερῶν τοῦ Καλλισθένους ἐλθόντες εὕρομεν τὸν πατέρα μέλλοντα θύειν τοὺς γάμους τῆς ἀδελφῆς εἰς τὴν ὑστεραίαν. παρῆμεν οὖν ὡς καὶ συνθύσοντες αὐτῷ καὶ εὐξόμενοι τοῖς θεοῖς τούς τε ἐμοὺς καὶ τοὺς ἐκείνου γάμους σὺν ἀγαθαῖς φυλαχθῆναι τύχαις. καὶ διεγνώκαμεν ἐν τῇ Τύρῳ παραχειμάσαντες διελθεῖν εἰς τὸ Βυζάντιον.

ἐγὼ δέ, ἢν τὴν ἔφεσιν ἀγωνισώμεθα, διέγνωκα πρῶτον μὲν εἰς τὸ Βυζάντιον διαπλεῦσαι, μετὰ ταῦτα δὲ εἰς τὴν Τύρον.» καὶ ταῦτα διαμυθολογήσαντες ἐκοιμήθημεν τὸν αὐτὸν τρόπον. Τῇ δ' ὑστεραίᾳ παραγενόμενος ὁ Κλεινίας ἔφη Θέρσανδρον διὰ τῆς νυκτὸς ἀποδεδρακέναι· τὴν γὰρ ἔφεσιν οὐχ ὡς ἀγωνιούμενον πεποιῆσθαι, βουλόμενον δὲ μετὰ προφάσεως ἐπισχεθῆναι τὸν ἔλεγχον ὧν ἐτόλμησε. μείναντες οὖν τῶν ἑξῆς τριῶν ἡμερῶν, ὅσων ἦν ἡ προθεσμία, προσελθόντες τῷ προέδρῳ καὶ τοὺς νόμους ἀναγνόντες, καθ' οὓς οὐδεὶς ἔτι τῷ Θερσάνδρῳ λόγος πρὸς ἡμᾶς ἦν, νεὼς ἐπιβάντες καὶ οὐρίῳ χρησάμενοι πνεύματι κατήραμεν εἰς τὸ Βυζάντιον, κἀκεῖ τοὺς πολυεύκτους ἐπιτελέσαντες γάμους ἀπεδημήσαμεν εἰς τὴν Τύρον.νῦν οὖν εἰς τὴν Τύρον αὐτὴν ἀπαγαγεῖν ἔγνωκα πρὸς τὸν πατέρα καὶ νόμῳ παρ' ἐκείνου λαβεῖν τὸν γάμον. ἂν μὲν οὖν ἐθελήσῃ μοι δοῦναι τὴν κόρην, ἀγαθῇ τύχῃ δέξομαι· ἂν δὲ σκαιὸς γένηται καὶ δύσκολος, παρθένον αὐτὴν ἀπολήψεται. ἐγὼ γὰρ προῖκα ἐπιδιδοὺς οὐκ εὐκαταφρόνητον ἀγαπητῶς ἂν λάβοιμι τὸν γάμον.’ ἀναγνώσομαι δέ σοι καὶ τὸ συμβόλαιον, ὃ φθάνω πρὸ τοῦ πολέμου γράψας, δεόμενος συνοικίσαι τῷ Καλλισθένει τὴν κόρην, τό τε γένος αὐτοῦ καταλέγων καὶ τὸ ἀξίωμα καὶ τὰς ἐν τοῖς πολέμοις ἀριστείας. τοῦτο γάρ ἐστιν ἡμῖν τὸ συγκείμενον.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap2_sec2

«Ποῖ φύγωμεν ἔτι τοὺς βιαίους; ποῖ καταδράμωμεν; ἐπὶ τίνα θεῶν μετὰ τὴν Ἄρτεμιν; ἐν αὐτοῖς τυπτόμεθα τοῖς ἱεροῖς· ἐν τοῖς τῆς ἀσυλίας παιόμεθα χωρίοις. ταῦτα ἐν ἐρημίαις μόναις γίνεται, ὅπου μηδεὶς μάρτυς μηδ' ἄνθρωπός ἐστι. σὺ δὲ αὐτῶν ἐν ὄψει τυραννεῖς τῶν θεῶν. καὶ τοῖς μὲν πονηροῖς αἱ τῶν ἱερῶν ἀσφάλειαι διδόασι καταφυγήν, ἐγὼ δὲ μηδὲν ἀδικήσας, ἱκέτης δὲ τῆς Ἀρτέμιδος γενόμενος, τύπτομαι παρ' αὐτῷ τῷ βωμῷ, βλεπούσης, οἴμοι, τῆς θεοῦ. ἐπὶ τὴν Ἄρτεμιν αἱ πληγαί.

ὡς δὲ ταῦτα ἤκουσε, «Καὶ λοιδορεῖς,» φήσας, «δεσμῶτα καὶ κατάδικε;» παίει με κατὰ τῶν προσώπων μάλα βιαίως καὶ ἐπάγει δευτέραν· οἱ δὲ τῶν ῥινῶν αἵματος ἔρρεον κρουνοί· ὅλον γὰρ αὐτοῦ τὸν θυμὸν εἶχεν ἡ πληγή. ὡς δὲ καὶ τρίτην ἀπροφυλάκτως ἔπαισε, λανθάνει μου τῷ στόματι περὶ τοὺς ὀδόντας προσπταίσας τὴν χεῖρα, καὶ τρωθεὶς τοὺς δακτύλους μόλις τὴν χεῖρα συνέστειλεν ἀνακραγών. καὶ οἱ ὀδόντες ἀμύνουσι τὴν τῶν ῥινῶν ὕβριν. τιτρώσκουσι γὰρ αὐτοῦ τοὺς παίοντας δακτύλους, καὶ ἃ πεποίηκεν ἔπαθεν ἡ χείρ. καὶ ὁ μὲν ἐπὶ τῇ πληγῇ μάλα ἄκων ἀνακραγὼν συνέστειλε τὴν χεῖρα καὶ οὕτως ἐπαύσατο· ἐγὼ δὲ ἰδὼν οἷον ἔχει κακὸν τοῦτο μὲν οὐ προσεποιησάμην, ἐφ' οἷς δὲ ἐτυραννήθην τραγῳδῶν ἐνέπλησα βοῆς τὸ ἱερόν.Ἄρτι δὲ ἡμῶν μελλόντων καθέζεσθαι καὶ περὶ τούτων διαλέγεσθαι Θέρσανδρος σπουδῇ μάλα, μάρτυρας ἄγων τινάς, ἔρχεται πρὸς τὸν νεὼν καὶ μεγάλῃ τῇ φωνῇ πρὸς τὸν ἱερέα, «Μαρτύρομαι,» ἔφη, «τῶνδε ἐναντίον, ὅτι μὴ δεόντως ἐξαιρῇ δεσμῶν καὶ θανάτου κατεγνωσμένον ἄνθρωπον ἐκ τῶν νόμων ἀποθανεῖν. ἔχεις δὲ καὶ δούλην ἐμήν, γυναῖκα μάχλον καὶ πρὸς ἄνδρας ἐπιμανῆ· ταύτην ὅπως μοι φυλάξῃς.» ἐγὼ δὲ πρὸς τὸ ‘δούλην καὶ γυναῖκα μάχλον’ ὑπεραλγήσας τὴν ψυχὴν οὐκ ἤνεγκα τῶν ῥημάτων τὰ τραύματα, ἀλλ' ἔτι λαλοῦντος αὐτοῦ, «Σὺ μὲν οὖν,» ἔφην, «καὶ τρίδουλος καὶ ἐπιμανὴς καὶ μάχλος· αὕτη δὲ καὶ ἐλευθέρα καὶ παρθένος καὶ ἀξία τῆς θεοῦ.»

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap2_sec4

καὶ οὐ μέχρι πληγῶν ἡ παροινία, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τῶν προσώπων τις λαμβάνει τραύματα, ὡς ἐν πολέμῳ καὶ μάχῃ, καὶ μεμίανται τὸ ἔδαφος ἀνθρωπίνῳ αἵματι. τοιαῦτα σπένδει τίς τῇ θεῷ; οὐ βάρβαροι τοῦτο καὶ Ταῦροι καὶ ἡ Ἄρτεμις ἡ Σκυθῶν; ὁ παρ' ἐκείνοις μόνος ναὸς οὕτως αἱμάσσεται· τὴν Ἰωνίαν Σκυθίαν πεποίηκας, καὶ ἐν Ἐφέσῳ ῥεῖ τὰ ἐν Ταύροις αἵματα. λαβὲ καὶ ξίφος κατ' ἐμοῦ. καίτοι τί δέῃ σιδήρου; τὰ τοῦ ξίφους πεποίηκεν ἡ χείρ. ἀνδροφόνος αὕτη καὶ μιαιφόνος δεξιὰ τοιαῦτα δέδρακεν οἷα ἐκ φόνου γίνεται.»

«Ποῖ φύγωμεν ἔτι τοὺς βιαίους; ποῖ καταδράμωμεν; ἐπὶ τίνα θεῶν μετὰ τὴν Ἄρτεμιν; ἐν αὐτοῖς τυπτόμεθα τοῖς ἱεροῖς· ἐν τοῖς τῆς ἀσυλίας παιόμεθα χωρίοις. ταῦτα ἐν ἐρημίαις μόναις γίνεται, ὅπου μηδεὶς μάρτυς μηδ' ἄνθρωπός ἐστι. σὺ δὲ αὐτῶν ἐν ὄψει τυραννεῖς τῶν θεῶν. καὶ τοῖς μὲν πονηροῖς αἱ τῶν ἱερῶν ἀσφάλειαι διδόασι καταφυγήν, ἐγὼ δὲ μηδὲν ἀδικήσας, ἱκέτης δὲ τῆς Ἀρτέμιδος γενόμενος, τύπτομαι παρ' αὐτῷ τῷ βωμῷ, βλεπούσης, οἴμοι, τῆς θεοῦ. ἐπὶ τὴν Ἄρτεμιν αἱ πληγαί.ὡς δὲ ταῦτα ἤκουσε, «Καὶ λοιδορεῖς,» φήσας, «δεσμῶτα καὶ κατάδικε;» παίει με κατὰ τῶν προσώπων μάλα βιαίως καὶ ἐπάγει δευτέραν· οἱ δὲ τῶν ῥινῶν αἵματος ἔρρεον κρουνοί· ὅλον γὰρ αὐτοῦ τὸν θυμὸν εἶχεν ἡ πληγή. ὡς δὲ καὶ τρίτην ἀπροφυλάκτως ἔπαισε, λανθάνει μου τῷ στόματι περὶ τοὺς ὀδόντας προσπταίσας τὴν χεῖρα, καὶ τρωθεὶς τοὺς δακτύλους μόλις τὴν χεῖρα συνέστειλεν ἀνακραγών. καὶ οἱ ὀδόντες ἀμύνουσι τὴν τῶν ῥινῶν ὕβριν. τιτρώσκουσι γὰρ αὐτοῦ τοὺς παίοντας δακτύλους, καὶ ἃ πεποίηκεν ἔπαθεν ἡ χείρ. καὶ ὁ μὲν ἐπὶ τῇ πληγῇ μάλα ἄκων ἀνακραγὼν συνέστειλε τὴν χεῖρα καὶ οὕτως ἐπαύσατο· ἐγὼ δὲ ἰδὼν οἷον ἔχει κακὸν τοῦτο μὲν οὐ προσεποιησάμην, ἐφ' οἷς δὲ ἐτυραννήθην τραγῳδῶν ἐνέπλησα βοῆς τὸ ἱερόν.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap3_sec2

Ταῦτά μου βοῶντος ὁ ὄχλος συνερρύη τῶν ἐν τῷ ἱερῷ παρόντων· καὶ οὗτοι ἐκάκιζον αὐτὸν καὶ ὁ ἱερεὺς αὐτὸς ὅτι οὐκ αἰσχύνεται τοιαῦτα ποιῶν οὕτω φανερῶς καὶ ἐν τῷ ἱερῷ. ἐγώ τε τεθαρρηκώς, «Τοιαῦτα,» ἔφην, «ὦ ἄνδρες, πέπονθα, ἐλεύθερός τε ὢν καὶ πόλεως οὐκ ἀσήμου, ἐπιβουλευθεὶς μὲν εἰς τὴν ψυχὴν ὑπὸ τούτου, σωθεὶς δὲ ὑπὸ τῆς Ἀρτέμιδος, ἣ τοῦτον ἀπέφηνε συκοφάντην. καὶ νῦν προελθεῖν με δεῖ καὶ ἀπονίψασθαι τὸ πρόσωπον ἔξω. μὴ γὰρ ἐνταῦθα τοῦτο ποιήσαιμι ἔγωγε, μὴ καὶ τὸ ἱερὸν ὕδωρ τῷ τῆς ὕβρεως αἵματι μιανθῇ.»

καὶ οὐ μέχρι πληγῶν ἡ παροινία, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τῶν προσώπων τις λαμβάνει τραύματα, ὡς ἐν πολέμῳ καὶ μάχῃ, καὶ μεμίανται τὸ ἔδαφος ἀνθρωπίνῳ αἵματι. τοιαῦτα σπένδει τίς τῇ θεῷ; οὐ βάρβαροι τοῦτο καὶ Ταῦροι καὶ ἡ Ἄρτεμις ἡ Σκυθῶν; ὁ παρ' ἐκείνοις μόνος ναὸς οὕτως αἱμάσσεται· τὴν Ἰωνίαν Σκυθίαν πεποίηκας, καὶ ἐν Ἐφέσῳ ῥεῖ τὰ ἐν Ταύροις αἵματα. λαβὲ καὶ ξίφος κατ' ἐμοῦ. καίτοι τί δέῃ σιδήρου; τὰ τοῦ ξίφους πεποίηκεν ἡ χείρ. ἀνδροφόνος αὕτη καὶ μιαιφόνος δεξιὰ τοιαῦτα δέδρακεν οἷα ἐκ φόνου γίνεται.»«Ποῖ φύγωμεν ἔτι τοὺς βιαίους; ποῖ καταδράμωμεν; ἐπὶ τίνα θεῶν μετὰ τὴν Ἄρτεμιν; ἐν αὐτοῖς τυπτόμεθα τοῖς ἱεροῖς· ἐν τοῖς τῆς ἀσυλίας παιόμεθα χωρίοις. ταῦτα ἐν ἐρημίαις μόναις γίνεται, ὅπου μηδεὶς μάρτυς μηδ' ἄνθρωπός ἐστι. σὺ δὲ αὐτῶν ἐν ὄψει τυραννεῖς τῶν θεῶν. καὶ τοῖς μὲν πονηροῖς αἱ τῶν ἱερῶν ἀσφάλειαι διδόασι καταφυγήν, ἐγὼ δὲ μηδὲν ἀδικήσας, ἱκέτης δὲ τῆς Ἀρτέμιδος γενόμενος, τύπτομαι παρ' αὐτῷ τῷ βωμῷ, βλεπούσης, οἴμοι, τῆς θεοῦ. ἐπὶ τὴν Ἄρτεμιν αἱ πληγαί.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap4_sec1

τότε μὲν δὴ μόλις ἀφελκύσαντες αὐτὸν ἐξάγουσι τοῦ ἱεροῦ. τοσοῦτον δ' εἶπεν ἀπιών· «Ἀλλὰ τὸ μὲν σὸν ἤδη κέκριται, καὶ ὅσον οὐδέπω πείσῃ δίκην· τὸ δὲ τῆς ψευδοπαρθένου ταύτης ἑταίρας ἡ σύριγξ τιμωρήσεται.» Ὡς δὲ ἀπηλλάγη ποτέ, κἀγὼ ἐξελθὼν ἐκάθηρα τὸ πρόσωπον. τοῦ δὲ δείπνου καιρὸς ἦν, καὶ ὑπεδέξατο ἡμᾶς ὁ ἱερεὺς μάλα φιλοφρόνως. ἐγὼ δὲ εἰς τὸν Σώστρατον ὀρθοῖς τοῖς ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν οὐκ ἠδυνάμην, συνειδὼς οἷα αὐτὸν διατεθείκειν· καὶ ὁ Σώστρατος δὲ τὰς τῶν ὀφθαλμῶν ὁρῶν ἀμύξεις τῶν ἐμῶν, ἃς ἔτυχον ὑπ' αὐτοῦ παθών, ἀντῃσχύνετό με βλέπειν· καὶ ἡ Λευκίππη δὲ τὰ πολλὰ εἰς γῆν ἔβλεπε· καὶ ἦν ὅλον τὸ συμπόσιον αἰδώς.

Ταῦτά μου βοῶντος ὁ ὄχλος συνερρύη τῶν ἐν τῷ ἱερῷ παρόντων· καὶ οὗτοι ἐκάκιζον αὐτὸν καὶ ὁ ἱερεὺς αὐτὸς ὅτι οὐκ αἰσχύνεται τοιαῦτα ποιῶν οὕτω φανερῶς καὶ ἐν τῷ ἱερῷ. ἐγώ τε τεθαρρηκώς, «Τοιαῦτα,» ἔφην, «ὦ ἄνδρες, πέπονθα, ἐλεύθερός τε ὢν καὶ πόλεως οὐκ ἀσήμου, ἐπιβουλευθεὶς μὲν εἰς τὴν ψυχὴν ὑπὸ τούτου, σωθεὶς δὲ ὑπὸ τῆς Ἀρτέμιδος, ἣ τοῦτον ἀπέφηνε συκοφάντην. καὶ νῦν προελθεῖν με δεῖ καὶ ἀπονίψασθαι τὸ πρόσωπον ἔξω. μὴ γὰρ ἐνταῦθα τοῦτο ποιήσαιμι ἔγωγε, μὴ καὶ τὸ ἱερὸν ὕδωρ τῷ τῆς ὕβρεως αἵματι μιανθῇ.»καὶ οὐ μέχρι πληγῶν ἡ παροινία, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τῶν προσώπων τις λαμβάνει τραύματα, ὡς ἐν πολέμῳ καὶ μάχῃ, καὶ μεμίανται τὸ ἔδαφος ἀνθρωπίνῳ αἵματι. τοιαῦτα σπένδει τίς τῇ θεῷ; οὐ βάρβαροι τοῦτο καὶ Ταῦροι καὶ ἡ Ἄρτεμις ἡ Σκυθῶν; ὁ παρ' ἐκείνοις μόνος ναὸς οὕτως αἱμάσσεται· τὴν Ἰωνίαν Σκυθίαν πεποίηκας, καὶ ἐν Ἐφέσῳ ῥεῖ τὰ ἐν Ταύροις αἵματα. λαβὲ καὶ ξίφος κατ' ἐμοῦ. καίτοι τί δέῃ σιδήρου; τὰ τοῦ ξίφους πεποίηκεν ἡ χείρ. ἀνδροφόνος αὕτη καὶ μιαιφόνος δεξιὰ τοιαῦτα δέδρακεν οἷα ἐκ φόνου γίνεται.»

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap4_sec3

προϊόντος δὲ τοῦ πότου καὶ τοῦ Διονύσου κατὰ μικρὸν ἐξιλασκομένου τὴν αἰδῶ (ἐλευθερίας γὰρ οὗτος πατήρ) ἄρχει λόγου πρῶτος ὁ ἱερεὺς πρὸς τὸν Σώστρατον· «Τί οὐ λέγεις, ὦ ξένε, τὸν περὶ ὑμᾶς μῦθον ὅστις ἐστί; δοκεῖ γάρ μοι περιπλοκάς τινας ἔχειν οὐκ ἀηδεῖς· οἴνῳ δὲ μάλιστα πρέπουσιν οἱ τοιοῦτοι λόγοι.» καὶ ὁ Σώστρατος προφάσεως λαβόμενος ἄσμενος, «Τὸ μὲν κατ' ἐμὲ τοῦ λόγου μέρος ἁπλοῦν,» εἶπεν, «ὅτι Σώστρατος ὄνομα, Βυζάντιος τὸ γένος, τούτου θεῖος, πατὴρ ταύτης· τὸ δὲ λοιπόν, ὅπερ ἐστὶ μῦθος, λέγε, τέκνον Κλειτοφῶν, μηδὲν αἰδούμενος.

τότε μὲν δὴ μόλις ἀφελκύσαντες αὐτὸν ἐξάγουσι τοῦ ἱεροῦ. τοσοῦτον δ' εἶπεν ἀπιών· «Ἀλλὰ τὸ μὲν σὸν ἤδη κέκριται, καὶ ὅσον οὐδέπω πείσῃ δίκην· τὸ δὲ τῆς ψευδοπαρθένου ταύτης ἑταίρας ἡ σύριγξ τιμωρήσεται.» Ὡς δὲ ἀπηλλάγη ποτέ, κἀγὼ ἐξελθὼν ἐκάθηρα τὸ πρόσωπον. τοῦ δὲ δείπνου καιρὸς ἦν, καὶ ὑπεδέξατο ἡμᾶς ὁ ἱερεὺς μάλα φιλοφρόνως. ἐγὼ δὲ εἰς τὸν Σώστρατον ὀρθοῖς τοῖς ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν οὐκ ἠδυνάμην, συνειδὼς οἷα αὐτὸν διατεθείκειν· καὶ ὁ Σώστρατος δὲ τὰς τῶν ὀφθαλμῶν ὁρῶν ἀμύξεις τῶν ἐμῶν, ἃς ἔτυχον ὑπ' αὐτοῦ παθών, ἀντῃσχύνετό με βλέπειν· καὶ ἡ Λευκίππη δὲ τὰ πολλὰ εἰς γῆν ἔβλεπε· καὶ ἦν ὅλον τὸ συμπόσιον αἰδώς.Ταῦτά μου βοῶντος ὁ ὄχλος συνερρύη τῶν ἐν τῷ ἱερῷ παρόντων· καὶ οὗτοι ἐκάκιζον αὐτὸν καὶ ὁ ἱερεὺς αὐτὸς ὅτι οὐκ αἰσχύνεται τοιαῦτα ποιῶν οὕτω φανερῶς καὶ ἐν τῷ ἱερῷ. ἐγώ τε τεθαρρηκώς, «Τοιαῦτα,» ἔφην, «ὦ ἄνδρες, πέπονθα, ἐλεύθερός τε ὢν καὶ πόλεως οὐκ ἀσήμου, ἐπιβουλευθεὶς μὲν εἰς τὴν ψυχὴν ὑπὸ τούτου, σωθεὶς δὲ ὑπὸ τῆς Ἀρτέμιδος, ἣ τοῦτον ἀπέφηνε συκοφάντην. καὶ νῦν προελθεῖν με δεῖ καὶ ἀπονίψασθαι τὸ πρόσωπον ἔξω. μὴ γὰρ ἐνταῦθα τοῦτο ποιήσαιμι ἔγωγε, μὴ καὶ τὸ ἱερὸν ὕδωρ τῷ τῆς ὕβρεως αἵματι μιανθῇ.»

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap5_sec1

καὶ γὰρ εἴ τί μοι συμβέβηκε λυπηρόν, μάλιστα μὲν οὐ σόν ἐστιν, ἀλλὰ τοῦ δαίμονος· ἔπειτα τῶν ἔργων παρελθόντων ἡ διήγησις τὸν οὐκέτι πάσχοντα ψυχαγωγεῖ μᾶλλον ἢ λυπεῖ.» Κἀγὼ πάντα τὰ κατὰ τὴν ἀποδημίαν τὴν ἀπὸ Τύρου διηγοῦμαι, τὸν πλοῦν, τὴν ναυαγίαν, τὴν Αἴγυπτον, τοὺς βουκόλους, τῆς Λευκίππης τὴν ἀπαγωγήν, τὴν παρὰ τῷ βωμῷ πλαστὴν γαστέρα, τὴν Μενελάου τέχνην, τὸν ἔρωτα τοῦ στρατηγοῦ καὶ τὸ Χαιρέου φάρμακον, τὴν τῶν λῃστῶν ἁρπαγὴν καὶ τὸ τοῦ μηροῦ τραῦμα· καὶ ἔδειξα τὴν οὐλήν.

προϊόντος δὲ τοῦ πότου καὶ τοῦ Διονύσου κατὰ μικρὸν ἐξιλασκομένου τὴν αἰδῶ (ἐλευθερίας γὰρ οὗτος πατήρ) ἄρχει λόγου πρῶτος ὁ ἱερεὺς πρὸς τὸν Σώστρατον· «Τί οὐ λέγεις, ὦ ξένε, τὸν περὶ ὑμᾶς μῦθον ὅστις ἐστί; δοκεῖ γάρ μοι περιπλοκάς τινας ἔχειν οὐκ ἀηδεῖς· οἴνῳ δὲ μάλιστα πρέπουσιν οἱ τοιοῦτοι λόγοι.» καὶ ὁ Σώστρατος προφάσεως λαβόμενος ἄσμενος, «Τὸ μὲν κατ' ἐμὲ τοῦ λόγου μέρος ἁπλοῦν,» εἶπεν, «ὅτι Σώστρατος ὄνομα, Βυζάντιος τὸ γένος, τούτου θεῖος, πατὴρ ταύτης· τὸ δὲ λοιπόν, ὅπερ ἐστὶ μῦθος, λέγε, τέκνον Κλειτοφῶν, μηδὲν αἰδούμενος.τότε μὲν δὴ μόλις ἀφελκύσαντες αὐτὸν ἐξάγουσι τοῦ ἱεροῦ. τοσοῦτον δ' εἶπεν ἀπιών· «Ἀλλὰ τὸ μὲν σὸν ἤδη κέκριται, καὶ ὅσον οὐδέπω πείσῃ δίκην· τὸ δὲ τῆς ψευδοπαρθένου ταύτης ἑταίρας ἡ σύριγξ τιμωρήσεται.» Ὡς δὲ ἀπηλλάγη ποτέ, κἀγὼ ἐξελθὼν ἐκάθηρα τὸ πρόσωπον. τοῦ δὲ δείπνου καιρὸς ἦν, καὶ ὑπεδέξατο ἡμᾶς ὁ ἱερεὺς μάλα φιλοφρόνως. ἐγὼ δὲ εἰς τὸν Σώστρατον ὀρθοῖς τοῖς ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν οὐκ ἠδυνάμην, συνειδὼς οἷα αὐτὸν διατεθείκειν· καὶ ὁ Σώστρατος δὲ τὰς τῶν ὀφθαλμῶν ὁρῶν ἀμύξεις τῶν ἐμῶν, ἃς ἔτυχον ὑπ' αὐτοῦ παθών, ἀντῃσχύνετό με βλέπειν· καὶ ἡ Λευκίππη δὲ τὰ πολλὰ εἰς γῆν ἔβλεπε· καὶ ἦν ὅλον τὸ συμπόσιον αἰδώς.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap5_sec3

ἐπεὶ δὲ κατὰ τὴν Μελίτην ἐγενόμην, ἐξῇρον τὸ πρᾶγμα ἐμαυτοῦ πρὸς σωφροσύνην μεταποιῶν καὶ οὐδὲν ἐψευδόμην, τὸν Μελίτης ἔρωτα καὶ τὴν σωφροσύνην τὴν ἐμήν, ὅσον ἐλιπάρησε χρόνον, ὅσον ἀπέτυχεν, ὅσα ἐπηγγείλατο, ὅσα ὠδύρατο· τὴν ναῦν διηγησάμην, τὸν εἰς Ἔφεσον πλοῦν, καὶ ὡς ἄμφω συνεκαθεύδομεν, καί, μὰ ταύτην τὴν Ἄρτεμιν, ὡς ἀπὸ γυναικὸς ἀνέστη γυνή. ἓν μόνον παρῆκα τῶν ἐμαυτοῦ δραμάτων, τὴν μετὰ ταῦτα πρὸς Μελίτην αἰδῶ· ἐπεὶ καὶ τὸ δεῖπνον εἶπον καὶ ὡς ἐμαυτοῦ κατεψευσάμην, καὶ μέχρι τῆς θεωρίας τὸν λόγον συνεπέρανα, καί, «Τὰ μὲν ἐμὰ ταῦτα,» ἔφην· «τὰ δὲ Λευκίππης τῶν ἐμῶν μείζονα.

καὶ γὰρ εἴ τί μοι συμβέβηκε λυπηρόν, μάλιστα μὲν οὐ σόν ἐστιν, ἀλλὰ τοῦ δαίμονος· ἔπειτα τῶν ἔργων παρελθόντων ἡ διήγησις τὸν οὐκέτι πάσχοντα ψυχαγωγεῖ μᾶλλον ἢ λυπεῖ.» Κἀγὼ πάντα τὰ κατὰ τὴν ἀποδημίαν τὴν ἀπὸ Τύρου διηγοῦμαι, τὸν πλοῦν, τὴν ναυαγίαν, τὴν Αἴγυπτον, τοὺς βουκόλους, τῆς Λευκίππης τὴν ἀπαγωγήν, τὴν παρὰ τῷ βωμῷ πλαστὴν γαστέρα, τὴν Μενελάου τέχνην, τὸν ἔρωτα τοῦ στρατηγοῦ καὶ τὸ Χαιρέου φάρμακον, τὴν τῶν λῃστῶν ἁρπαγὴν καὶ τὸ τοῦ μηροῦ τραῦμα· καὶ ἔδειξα τὴν οὐλήν.προϊόντος δὲ τοῦ πότου καὶ τοῦ Διονύσου κατὰ μικρὸν ἐξιλασκομένου τὴν αἰδῶ (ἐλευθερίας γὰρ οὗτος πατήρ) ἄρχει λόγου πρῶτος ὁ ἱερεὺς πρὸς τὸν Σώστρατον· «Τί οὐ λέγεις, ὦ ξένε, τὸν περὶ ὑμᾶς μῦθον ὅστις ἐστί; δοκεῖ γάρ μοι περιπλοκάς τινας ἔχειν οὐκ ἀηδεῖς· οἴνῳ δὲ μάλιστα πρέπουσιν οἱ τοιοῦτοι λόγοι.» καὶ ὁ Σώστρατος προφάσεως λαβόμενος ἄσμενος, «Τὸ μὲν κατ' ἐμὲ τοῦ λόγου μέρος ἁπλοῦν,» εἶπεν, «ὅτι Σώστρατος ὄνομα, Βυζάντιος τὸ γένος, τούτου θεῖος, πατὴρ ταύτης· τὸ δὲ λοιπόν, ὅπερ ἐστὶ μῦθος, λέγε, τέκνον Κλειτοφῶν, μηδὲν αἰδούμενος.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap5_sec6

πέπραται, δεδούλευκε, γῆν ἔσκαψε, σεσύληται τῆς κεφαλῆς τὸ κάλλος· τὴν κουρὰν ὁρᾷς.» καὶ καθ' ἕκαστον ὡς ἐγένετο διεξῄειν. κἀν τῷδε κατὰ τὸν Σωσθένην καὶ Θέρσανδρον γενόμενος ἐξῇρον καὶ τὰ αὐτῆς ἔτι μᾶλλον ἢ τἀμά, ἐρωτικῶς αὐτῇ χαριούμενος ἀκούοντος τοῦ πατρός· ὡς πᾶσαν αἰκίαν ἤνεγκεν εἰς τὸ σῶμα καὶ ὕβριν πλὴν μιᾶς, ὑπὲρ δὲ ταύτης τὰς ἄλλας πάσας ὑπέστη· «Καὶ ἔμεινε, πάτερ, τοιαύτη μέχρι τῆς παρούσης ἡμέρας, οἵαν αὐτὴν ἐξέπεμψας ἀπὸ Βυζαντίου. καὶ οὐκ ἐμὸν τοῦτο ἐγκώμιον, ὅτι φυγὴν ἑλόμενος οὐδὲν ἔδρασα ὑπὲρ ὧν ἔφυγον, ἀλλ' αὐτῆς, ὅτι καὶ ἐν μέσοις λῃσταῖς ἔμεινε παρθένος καὶ τὸν μέγαν ἐνίκησε λῃστήν, Θέρσανδρον λέγω, τὸν ἀναίσχυντον, τὸν βίαιον.

ἐπεὶ δὲ κατὰ τὴν Μελίτην ἐγενόμην, ἐξῇρον τὸ πρᾶγμα ἐμαυτοῦ πρὸς σωφροσύνην μεταποιῶν καὶ οὐδὲν ἐψευδόμην, τὸν Μελίτης ἔρωτα καὶ τὴν σωφροσύνην τὴν ἐμήν, ὅσον ἐλιπάρησε χρόνον, ὅσον ἀπέτυχεν, ὅσα ἐπηγγείλατο, ὅσα ὠδύρατο· τὴν ναῦν διηγησάμην, τὸν εἰς Ἔφεσον πλοῦν, καὶ ὡς ἄμφω συνεκαθεύδομεν, καί, μὰ ταύτην τὴν Ἄρτεμιν, ὡς ἀπὸ γυναικὸς ἀνέστη γυνή. ἓν μόνον παρῆκα τῶν ἐμαυτοῦ δραμάτων, τὴν μετὰ ταῦτα πρὸς Μελίτην αἰδῶ· ἐπεὶ καὶ τὸ δεῖπνον εἶπον καὶ ὡς ἐμαυτοῦ κατεψευσάμην, καὶ μέχρι τῆς θεωρίας τὸν λόγον συνεπέρανα, καί, «Τὰ μὲν ἐμὰ ταῦτα,» ἔφην· «τὰ δὲ Λευκίππης τῶν ἐμῶν μείζονα.καὶ γὰρ εἴ τί μοι συμβέβηκε λυπηρόν, μάλιστα μὲν οὐ σόν ἐστιν, ἀλλὰ τοῦ δαίμονος· ἔπειτα τῶν ἔργων παρελθόντων ἡ διήγησις τὸν οὐκέτι πάσχοντα ψυχαγωγεῖ μᾶλλον ἢ λυπεῖ.» Κἀγὼ πάντα τὰ κατὰ τὴν ἀποδημίαν τὴν ἀπὸ Τύρου διηγοῦμαι, τὸν πλοῦν, τὴν ναυαγίαν, τὴν Αἴγυπτον, τοὺς βουκόλους, τῆς Λευκίππης τὴν ἀπαγωγήν, τὴν παρὰ τῷ βωμῷ πλαστὴν γαστέρα, τὴν Μενελάου τέχνην, τὸν ἔρωτα τοῦ στρατηγοῦ καὶ τὸ Χαιρέου φάρμακον, τὴν τῶν λῃστῶν ἁρπαγὴν καὶ τὸ τοῦ μηροῦ τραῦμα· καὶ ἔδειξα τὴν οὐλήν.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap5_sec8

ἐφιλοσοφήσαμεν, πάτερ, τὴν ἀποδημίαν· ἐδίωξε γὰρ ἡμᾶς ἔρως, καὶ ἦν ἐραστοῦ καὶ ἐρωμένης φυγή· ἀποδημήσαντες γεγόναμεν ἀλλήλων ἀδελφοί. εἴ τις ἄρα ἔστιν ἀνδρὸς παρθενία, ταύτην κἀγὼ μέχρι τοῦ παρόντος πρὸς Λευκίππην ἔχω· ἡ μὲν γὰρ ἤρα ἐκ πολλοῦ τοῦ τῆς Ἀρτέμιδος ἱεροῦ. δέσποινα Ἀφροδίτη, μὴ νεμεσήσῃς ἡμῖν ὡς ὑβρισμένη. οὐκ ἠθέλομεν ἀπάτορα γενέσθαι τὸν γάμον. πάρεστιν οὖν ὁ πατήρ· ἧκε καὶ σύ· εὐμενὴς ἡμῖν ἤδη γενοῦ.»

πέπραται, δεδούλευκε, γῆν ἔσκαψε, σεσύληται τῆς κεφαλῆς τὸ κάλλος· τὴν κουρὰν ὁρᾷς.» καὶ καθ' ἕκαστον ὡς ἐγένετο διεξῄειν. κἀν τῷδε κατὰ τὸν Σωσθένην καὶ Θέρσανδρον γενόμενος ἐξῇρον καὶ τὰ αὐτῆς ἔτι μᾶλλον ἢ τἀμά, ἐρωτικῶς αὐτῇ χαριούμενος ἀκούοντος τοῦ πατρός· ὡς πᾶσαν αἰκίαν ἤνεγκεν εἰς τὸ σῶμα καὶ ὕβριν πλὴν μιᾶς, ὑπὲρ δὲ ταύτης τὰς ἄλλας πάσας ὑπέστη· «Καὶ ἔμεινε, πάτερ, τοιαύτη μέχρι τῆς παρούσης ἡμέρας, οἵαν αὐτὴν ἐξέπεμψας ἀπὸ Βυζαντίου. καὶ οὐκ ἐμὸν τοῦτο ἐγκώμιον, ὅτι φυγὴν ἑλόμενος οὐδὲν ἔδρασα ὑπὲρ ὧν ἔφυγον, ἀλλ' αὐτῆς, ὅτι καὶ ἐν μέσοις λῃσταῖς ἔμεινε παρθένος καὶ τὸν μέγαν ἐνίκησε λῃστήν, Θέρσανδρον λέγω, τὸν ἀναίσχυντον, τὸν βίαιον.ἐπεὶ δὲ κατὰ τὴν Μελίτην ἐγενόμην, ἐξῇρον τὸ πρᾶγμα ἐμαυτοῦ πρὸς σωφροσύνην μεταποιῶν καὶ οὐδὲν ἐψευδόμην, τὸν Μελίτης ἔρωτα καὶ τὴν σωφροσύνην τὴν ἐμήν, ὅσον ἐλιπάρησε χρόνον, ὅσον ἀπέτυχεν, ὅσα ἐπηγγείλατο, ὅσα ὠδύρατο· τὴν ναῦν διηγησάμην, τὸν εἰς Ἔφεσον πλοῦν, καὶ ὡς ἄμφω συνεκαθεύδομεν, καί, μὰ ταύτην τὴν Ἄρτεμιν, ὡς ἀπὸ γυναικὸς ἀνέστη γυνή. ἓν μόνον παρῆκα τῶν ἐμαυτοῦ δραμάτων, τὴν μετὰ ταῦτα πρὸς Μελίτην αἰδῶ· ἐπεὶ καὶ τὸ δεῖπνον εἶπον καὶ ὡς ἐμαυτοῦ κατεψευσάμην, καὶ μέχρι τῆς θεωρίας τὸν λόγον συνεπέρανα, καί, «Τὰ μὲν ἐμὰ ταῦτα,» ἔφην· «τὰ δὲ Λευκίππης τῶν ἐμῶν μείζονα.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap6_sec1

ταῦτα ἀκούοντες ὁ μὲν ἱερεὺς ἐκεχήνει, θαυμάζων ἕκαστον τῶν λεγομένων, ὁ δὲ Σώστρατος καὶ ἐπεδάκρυεν, εἴ ποτε κατὰ Λευκίππην ἐγεγόνει τὸ δρᾶμα. καὶ ἐπεί ποτε ἐπαυσάμην, «Τὰ μὲν ἡμέτερα,» εἶπον, «ἠκούσατε· ἓν δὲ αἰτῶ κἀγὼ μαθεῖν παρὰ σοῦ, ἱερεῦ, μόνον· τί ποτέ ἐστιν ὃ τελευταῖον ἀπιὼν ὁ Θέρσανδρος κατὰ Λευκίππης προσέθηκε, σύριγγα εἰπών;» «Ἀλλὰ σύ γε,» ἔφη, «καλῶς ἀνήρου· καὶ γὰρ εἰδότας ἡμᾶς τὰ περὶ τὴν σύριγγα τοῖς παροῦσιν οὕτως ἁρμόσασθαι προσήκει· κἀγὼ τὸν σὸν ἀμείψομαι μῦθον εἰπών.» «Ὁρᾷς τουτὶ τὸ ἄλσος τὸ κατόπιν τοῦ νεώ. ἐνθάδε ἐστὶ σπήλαιον ἀπόρρητον γυναιξί, καθαραῖς δὲ εἰσελθούσαις οὐκ ἀπόρρητον παρθένοις· ἀνάκειται δὲ σύριγξ ὀλίγον ἔνδον τῶν τοῦ σπηλαίου θυρῶν.

ἐφιλοσοφήσαμεν, πάτερ, τὴν ἀποδημίαν· ἐδίωξε γὰρ ἡμᾶς ἔρως, καὶ ἦν ἐραστοῦ καὶ ἐρωμένης φυγή· ἀποδημήσαντες γεγόναμεν ἀλλήλων ἀδελφοί. εἴ τις ἄρα ἔστιν ἀνδρὸς παρθενία, ταύτην κἀγὼ μέχρι τοῦ παρόντος πρὸς Λευκίππην ἔχω· ἡ μὲν γὰρ ἤρα ἐκ πολλοῦ τοῦ τῆς Ἀρτέμιδος ἱεροῦ. δέσποινα Ἀφροδίτη, μὴ νεμεσήσῃς ἡμῖν ὡς ὑβρισμένη. οὐκ ἠθέλομεν ἀπάτορα γενέσθαι τὸν γάμον. πάρεστιν οὖν ὁ πατήρ· ἧκε καὶ σύ· εὐμενὴς ἡμῖν ἤδη γενοῦ.»πέπραται, δεδούλευκε, γῆν ἔσκαψε, σεσύληται τῆς κεφαλῆς τὸ κάλλος· τὴν κουρὰν ὁρᾷς.» καὶ καθ' ἕκαστον ὡς ἐγένετο διεξῄειν. κἀν τῷδε κατὰ τὸν Σωσθένην καὶ Θέρσανδρον γενόμενος ἐξῇρον καὶ τὰ αὐτῆς ἔτι μᾶλλον ἢ τἀμά, ἐρωτικῶς αὐτῇ χαριούμενος ἀκούοντος τοῦ πατρός· ὡς πᾶσαν αἰκίαν ἤνεγκεν εἰς τὸ σῶμα καὶ ὕβριν πλὴν μιᾶς, ὑπὲρ δὲ ταύτης τὰς ἄλλας πάσας ὑπέστη· «Καὶ ἔμεινε, πάτερ, τοιαύτη μέχρι τῆς παρούσης ἡμέρας, οἵαν αὐτὴν ἐξέπεμψας ἀπὸ Βυζαντίου. καὶ οὐκ ἐμὸν τοῦτο ἐγκώμιον, ὅτι φυγὴν ἑλόμενος οὐδὲν ἔδρασα ὑπὲρ ὧν ἔφυγον, ἀλλ' αὐτῆς, ὅτι καὶ ἐν μέσοις λῃσταῖς ἔμεινε παρθένος καὶ τὸν μέγαν ἐνίκησε λῃστήν, Θέρσανδρον λέγω, τὸν ἀναίσχυντον, τὸν βίαιον.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap6_sec11

συμφορήσας οὖν τὰ τετμημένα τῶν καλάμων ὡς μέλη τοῦ σώματος καὶ συνθεὶς εἰς ἓν σῶμα, εἶχε διὰ χειρῶν τὰς τομὰς τῶν καλάμων καταφιλῶν ὡς τῆς κόρης τραύματα· ἔστενε δὲ ἐρωτικὸν ἐπιθεὶς τὸ στόμα καὶ ἐνέπνει ἄνωθεν εἰς τοὺς αὐλοὺς ἅμα φιλῶν· τὸ δὲ πνεῦμα διὰ τῶν ἐν τοῖς καλάμοις στενωπῶν καταρρέον αὐλήματα ἐποίει, καὶ ἡ σύριγξ εἶχε φωνήν. ταύτην οὖν τὴν σύριγγά φασιν ἀναθεῖναι μὲν ἐνθάδε τὸν Πᾶνα, περιορίσαι δὲ εἰς σπήλαιον αὐτήν, θαμίζειν τε αὐτοῦ καὶ τῇ σύριγγι συνήθως αὐλεῖν. χρόνῳ δὲ ὕστερον χαρίζεται τὸ χωρίον τῇ Ἀρτέμιδι, συνθήκας ποιησάμενος πρὸς αὐτήν, μηδεμίαν ἐκεῖ καταβαίνειν γυναῖκα.

οὕτως αὐτῷ περὶ τοὺς αὐλοὺς χορεύει τὸ στόμα. ἦν δὲ ἡ σύριγξ οὔτε αὐλὸς ἀπ' ἀρχῆς οὔτε κάλαμος, ἀλλὰ παρθένος εὐειδὴς οἵαν εὐχὴν κινεῖν. ὁ Πὰν οὖν ἐδίωκεν αὐτὴν δρόμον ἐρωτικόν, τὴν δὲ ὕλη τις δέχεται δασεῖα φεύγουσαν· ὁ δὲ Πὰν κατὰ πόδας εἰσθορὼν ὤρεγε τὴν χεῖρα ὡς ἐπ' αὐτήν. καὶ ὁ μὲν ᾤετο τεθηρακέναι καὶ ἔχεσθαι τῶν τριχῶν, καλάμων δὲ κόμην εἶχεν ἡ χείρ. τὴν μὲν γὰρ εἰς γῆν καταδῦναι λέγουσι, καλάμους δὲ τὴν γῆν ἀντ' αὐτῆς τεκεῖν. τέμνει δὴ τοὺς καλάμους ὑπὸ ὀργῆς ὁ Πὰν ὡς κλέπτοντας αὐτοῦ τὴν ἐρωμένην. ἐπεὶ δὲ μετὰ ταῦτα οὐκ εἶχεν εὑρεῖν, εἰς τοὺς καλάμους δοκῶν λελύσθαι τὴν κόρην ἔκλαιε τὴν τομήν, νομίζων τετμηκέναι τὴν ἐρωμένην.ὅσα δὲ ὁ τῆς Ἀθηνᾶς αὐλὸς ἐντὸς λαλεῖ, τοσαῦτα καὶ ὁ τοῦ Πανὸς ἐν τοῖς στόμασιν αὐλεῖ. ἀλλ' ἐκεῖ μὲν οἱ δάκτυλοι κυβερνῶσι τὰ αὐλήματα, ἐνταῦθα δὲ τοῦ τεχνίτου τὸ στόμα μιμεῖται τοὺς δακτύλους· κἀκεῖ μὲν κλείσας ὁ αὐλητὴς τὰς ἄλλας ὀπὰς μίαν ἀνοίγει μόνην, δι' ἧς τὸ πνεῦμα καταρρεῖ, ἐνταῦθα δὲ τοὺς μὲν ἄλλους ἐλευθέρους ἀφῆκε καλάμους, μόνῳ δὲ τὸ χεῖλος ἐπιτίθησιν, ὃν ἂν ἐθέλῃ μὴ σιωπᾶν, μεταπηδᾷ τε ἄλλοτε ἐπ' ἄλλον, ὅποι ποτ' ἂν εἴη τοῦ κρούματος ἡ ἁρμονία καλή·

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap6_sec13

ὅταν οὖν αἰτίαν ἔχῃ τις οὐκ εἶναι παρθένος, προπέμπει μὲν αὐτὴν ὁ δῆμος μέχρι τῶν τοῦ σπηλαίου θυρῶν, δικάζει δὲ ἡ σύριγξ τὴν δίκην. ἡ μὲν γὰρ παῖς εἰσέρχεται κεκοσμημένη στολῇ τῇ νενομισμένῃ, ἄλλος δὲ ἐπικλείει τὰς τοῦ σπηλαίου θύρας. κἂν μὲν ᾖ παρθένος, λιγυρόν τι μέλος ἀκούεται καὶ ἔνθεον, ἤτοι τοῦ τόπου πνεῦμα ἔχοντος μουσικὸν εἰς τὴν σύριγγα τεταμιευμένον, ἢ τάχα καὶ ὁ Πὰν αὐτὸς αὐλεῖ. μετὰ δὲ μικρὸν αὐτόμαται μὲν αἱ θύραι ἀνεῴχθησαν τοῦ σπηλαίου, ἐκφαίνεται δὲ ἡ παρθένος ἐστεφανωμένη τὴν κεφαλὴν πίτυος κόμαις.

συμφορήσας οὖν τὰ τετμημένα τῶν καλάμων ὡς μέλη τοῦ σώματος καὶ συνθεὶς εἰς ἓν σῶμα, εἶχε διὰ χειρῶν τὰς τομὰς τῶν καλάμων καταφιλῶν ὡς τῆς κόρης τραύματα· ἔστενε δὲ ἐρωτικὸν ἐπιθεὶς τὸ στόμα καὶ ἐνέπνει ἄνωθεν εἰς τοὺς αὐλοὺς ἅμα φιλῶν· τὸ δὲ πνεῦμα διὰ τῶν ἐν τοῖς καλάμοις στενωπῶν καταρρέον αὐλήματα ἐποίει, καὶ ἡ σύριγξ εἶχε φωνήν. ταύτην οὖν τὴν σύριγγά φασιν ἀναθεῖναι μὲν ἐνθάδε τὸν Πᾶνα, περιορίσαι δὲ εἰς σπήλαιον αὐτήν, θαμίζειν τε αὐτοῦ καὶ τῇ σύριγγι συνήθως αὐλεῖν. χρόνῳ δὲ ὕστερον χαρίζεται τὸ χωρίον τῇ Ἀρτέμιδι, συνθήκας ποιησάμενος πρὸς αὐτήν, μηδεμίαν ἐκεῖ καταβαίνειν γυναῖκα.οὕτως αὐτῷ περὶ τοὺς αὐλοὺς χορεύει τὸ στόμα. ἦν δὲ ἡ σύριγξ οὔτε αὐλὸς ἀπ' ἀρχῆς οὔτε κάλαμος, ἀλλὰ παρθένος εὐειδὴς οἵαν εὐχὴν κινεῖν. ὁ Πὰν οὖν ἐδίωκεν αὐτὴν δρόμον ἐρωτικόν, τὴν δὲ ὕλη τις δέχεται δασεῖα φεύγουσαν· ὁ δὲ Πὰν κατὰ πόδας εἰσθορὼν ὤρεγε τὴν χεῖρα ὡς ἐπ' αὐτήν. καὶ ὁ μὲν ᾤετο τεθηρακέναι καὶ ἔχεσθαι τῶν τριχῶν, καλάμων δὲ κόμην εἶχεν ἡ χείρ. τὴν μὲν γὰρ εἰς γῆν καταδῦναι λέγουσι, καλάμους δὲ τὴν γῆν ἀντ' αὐτῆς τεκεῖν. τέμνει δὴ τοὺς καλάμους ὑπὸ ὀργῆς ὁ Πὰν ὡς κλέπτοντας αὐτοῦ τὴν ἐρωμένην. ἐπεὶ δὲ μετὰ ταῦτα οὐκ εἶχεν εὑρεῖν, εἰς τοὺς καλάμους δοκῶν λελύσθαι τὴν κόρην ἔκλαιε τὴν τομήν, νομίζων τετμηκέναι τὴν ἐρωμένην.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap6_sec15

ἐὰν δὲ ᾖ τὴν παρθενίαν ἐψευσμένη, σιωπᾷ μὲν ἡ σύριγξ, οἰμωγὴ δέ τις ἀντὶ μουσικῆς ἐκ τοῦ σπηλαίου πέμπεται, καὶ εὐθὺς ὁ δῆμος ἀπαλλάττεται καὶ ἀφίησιν ἐν τῷ σπηλαίῳ τὴν γυναῖκα. τρίτῃ δὲ ἡμέρᾳ παρθένος ἱέρεια τοῦ τόπου παρελθοῦσα τὴν μὲν σύριγγα εὑρίσκει χαμαί, τὴν δὲ γυναῖκα οὐδαμοῦ. πρὸς ταῦτα παρασκευάσασθε πῶς ἂν αὐτοὶ σχῆτε τύχης καὶ σύνετε. εἰ μὲν γάρ ἐστι παρθένος, ὡς ἔγωγε βουλοίμην, ἄπιτε χαίροντες τῆς σύριγγος τυχόντες εὐμενοῦς· οὐ γὰρ ἄν ποτε ψεύσαιτο τὴν κρίσιν· εἰ δὲ μή, αὐτοὶ γὰρ ἴστε οἷα εἰκὸς ἐν τοσαύταις αὐτὴν ἐπιβουλαῖς γενομένην ἄκουσαν—»

ὅταν οὖν αἰτίαν ἔχῃ τις οὐκ εἶναι παρθένος, προπέμπει μὲν αὐτὴν ὁ δῆμος μέχρι τῶν τοῦ σπηλαίου θυρῶν, δικάζει δὲ ἡ σύριγξ τὴν δίκην. ἡ μὲν γὰρ παῖς εἰσέρχεται κεκοσμημένη στολῇ τῇ νενομισμένῃ, ἄλλος δὲ ἐπικλείει τὰς τοῦ σπηλαίου θύρας. κἂν μὲν ᾖ παρθένος, λιγυρόν τι μέλος ἀκούεται καὶ ἔνθεον, ἤτοι τοῦ τόπου πνεῦμα ἔχοντος μουσικὸν εἰς τὴν σύριγγα τεταμιευμένον, ἢ τάχα καὶ ὁ Πὰν αὐτὸς αὐλεῖ. μετὰ δὲ μικρὸν αὐτόμαται μὲν αἱ θύραι ἀνεῴχθησαν τοῦ σπηλαίου, ἐκφαίνεται δὲ ἡ παρθένος ἐστεφανωμένη τὴν κεφαλὴν πίτυος κόμαις.συμφορήσας οὖν τὰ τετμημένα τῶν καλάμων ὡς μέλη τοῦ σώματος καὶ συνθεὶς εἰς ἓν σῶμα, εἶχε διὰ χειρῶν τὰς τομὰς τῶν καλάμων καταφιλῶν ὡς τῆς κόρης τραύματα· ἔστενε δὲ ἐρωτικὸν ἐπιθεὶς τὸ στόμα καὶ ἐνέπνει ἄνωθεν εἰς τοὺς αὐλοὺς ἅμα φιλῶν· τὸ δὲ πνεῦμα διὰ τῶν ἐν τοῖς καλάμοις στενωπῶν καταρρέον αὐλήματα ἐποίει, καὶ ἡ σύριγξ εἶχε φωνήν. ταύτην οὖν τὴν σύριγγά φασιν ἀναθεῖναι μὲν ἐνθάδε τὸν Πᾶνα, περιορίσαι δὲ εἰς σπήλαιον αὐτήν, θαμίζειν τε αὐτοῦ καὶ τῇ σύριγγι συνήθως αὐλεῖν. χρόνῳ δὲ ὕστερον χαρίζεται τὸ χωρίον τῇ Ἀρτέμιδι, συνθήκας ποιησάμενος πρὸς αὐτήν, μηδεμίαν ἐκεῖ καταβαίνειν γυναῖκα.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap6_sec4

εἰ μὲν οὖν τὸ ὄργανον καὶ παρ' ὑμῖν ἐπιχωριάζει τοῖς Βυζαντίοις, ἴστε ὃ λέγω· εἰ δέ τις ὑμῶν ἧττον ὡμίλησε ταύτῃ τῇ μουσικῇ, φέρε καὶ οἷόν ἐστιν εἴπω καὶ τὸν ταύτῃ τοῦ Πανὸς πάντα μῦθον. ἡ σύριγξ αὐλοὶ μέν εἰσι πολλοί, κάλαμος δὲ τῶν αὐλῶν ἕκαστος· αὐλοῦσι δὲ οἱ κάλαμοι πάντες ὥσπερ αὐλὸς εἷς. σύγκεινται δὲ στιχηδὸν ἄλλος ἐπ' ἄλλον ἡνωμένος· τὸ πρόσωπον ἰσοστάσιον καὶ τὸ νῶτον. καὶ ὅσοι εἰσὶ τῶν καλάμων βραχὺ μικρῷ λειπόμενοι, τούτων μείζων ὁ μετὰ τοῦτον, καὶ ἐπὶ τῷ δευτέρῳ τοσοῦτον, ὅσον τοῦ δευτέρου μείζων ὁ μετὰ τοῦτον τρίτος, καὶ κατὰ λόγον οὕτως ὁ λοιπὸς τῶν καλάμων χορὸς ἕκαστον τοῦ πρόσθεν ἴσον ἔχων, τὸ δὲ ἔσω μέσον ἐστὶ τῷ περιττῷ.

ταῦτα ἀκούοντες ὁ μὲν ἱερεὺς ἐκεχήνει, θαυμάζων ἕκαστον τῶν λεγομένων, ὁ δὲ Σώστρατος καὶ ἐπεδάκρυεν, εἴ ποτε κατὰ Λευκίππην ἐγεγόνει τὸ δρᾶμα. καὶ ἐπεί ποτε ἐπαυσάμην, «Τὰ μὲν ἡμέτερα,» εἶπον, «ἠκούσατε· ἓν δὲ αἰτῶ κἀγὼ μαθεῖν παρὰ σοῦ, ἱερεῦ, μόνον· τί ποτέ ἐστιν ὃ τελευταῖον ἀπιὼν ὁ Θέρσανδρος κατὰ Λευκίππης προσέθηκε, σύριγγα εἰπών;» «Ἀλλὰ σύ γε,» ἔφη, «καλῶς ἀνήρου· καὶ γὰρ εἰδότας ἡμᾶς τὰ περὶ τὴν σύριγγα τοῖς παροῦσιν οὕτως ἁρμόσασθαι προσήκει· κἀγὼ τὸν σὸν ἀμείψομαι μῦθον εἰπών.» «Ὁρᾷς τουτὶ τὸ ἄλσος τὸ κατόπιν τοῦ νεώ. ἐνθάδε ἐστὶ σπήλαιον ἀπόρρητον γυναιξί, καθαραῖς δὲ εἰσελθούσαις οὐκ ἀπόρρητον παρθένοις· ἀνάκειται δὲ σύριγξ ὀλίγον ἔνδον τῶν τοῦ σπηλαίου θυρῶν.ἐφιλοσοφήσαμεν, πάτερ, τὴν ἀποδημίαν· ἐδίωξε γὰρ ἡμᾶς ἔρως, καὶ ἦν ἐραστοῦ καὶ ἐρωμένης φυγή· ἀποδημήσαντες γεγόναμεν ἀλλήλων ἀδελφοί. εἴ τις ἄρα ἔστιν ἀνδρὸς παρθενία, ταύτην κἀγὼ μέχρι τοῦ παρόντος πρὸς Λευκίππην ἔχω· ἡ μὲν γὰρ ἤρα ἐκ πολλοῦ τοῦ τῆς Ἀρτέμιδος ἱεροῦ. δέσποινα Ἀφροδίτη, μὴ νεμεσήσῃς ἡμῖν ὡς ὑβρισμένη. οὐκ ἠθέλομεν ἀπάτορα γενέσθαι τὸν γάμον. πάρεστιν οὖν ὁ πατήρ· ἧκε καὶ σύ· εὐμενὴς ἡμῖν ἤδη γενοῦ.»

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap6_sec5

αἴτιον δὲ τῆς τοιαύτης τάξεως ἡ τῆς ἁρμονίας διανομή. τόσον μὲν γὰρ ὀξύτατον τὸ ἄνω ὅσον τὸ κάτω πρῶτον βαρύτατον, καὶ κατὰ κέρας ἑκάτερον ὁ ἄκρος ἔλαχεν αὐλός· τὰ δὲ μεταξὺ τῶν ἄκρων τοῦ ῥυθμοῦ διαστήματα, πάντες οἱ μεταξὺ κάλαμοι, ἕκαστος ἐπὶ τὸν πέλας τὸ ὀξὺ καταφέρει, ἔστε τῷ τελευταίῳ συνάπτει βαρεῖ.

εἰ μὲν οὖν τὸ ὄργανον καὶ παρ' ὑμῖν ἐπιχωριάζει τοῖς Βυζαντίοις, ἴστε ὃ λέγω· εἰ δέ τις ὑμῶν ἧττον ὡμίλησε ταύτῃ τῇ μουσικῇ, φέρε καὶ οἷόν ἐστιν εἴπω καὶ τὸν ταύτῃ τοῦ Πανὸς πάντα μῦθον. ἡ σύριγξ αὐλοὶ μέν εἰσι πολλοί, κάλαμος δὲ τῶν αὐλῶν ἕκαστος· αὐλοῦσι δὲ οἱ κάλαμοι πάντες ὥσπερ αὐλὸς εἷς. σύγκεινται δὲ στιχηδὸν ἄλλος ἐπ' ἄλλον ἡνωμένος· τὸ πρόσωπον ἰσοστάσιον καὶ τὸ νῶτον. καὶ ὅσοι εἰσὶ τῶν καλάμων βραχὺ μικρῷ λειπόμενοι, τούτων μείζων ὁ μετὰ τοῦτον, καὶ ἐπὶ τῷ δευτέρῳ τοσοῦτον, ὅσον τοῦ δευτέρου μείζων ὁ μετὰ τοῦτον τρίτος, καὶ κατὰ λόγον οὕτως ὁ λοιπὸς τῶν καλάμων χορὸς ἕκαστον τοῦ πρόσθεν ἴσον ἔχων, τὸ δὲ ἔσω μέσον ἐστὶ τῷ περιττῷ.ταῦτα ἀκούοντες ὁ μὲν ἱερεὺς ἐκεχήνει, θαυμάζων ἕκαστον τῶν λεγομένων, ὁ δὲ Σώστρατος καὶ ἐπεδάκρυεν, εἴ ποτε κατὰ Λευκίππην ἐγεγόνει τὸ δρᾶμα. καὶ ἐπεί ποτε ἐπαυσάμην, «Τὰ μὲν ἡμέτερα,» εἶπον, «ἠκούσατε· ἓν δὲ αἰτῶ κἀγὼ μαθεῖν παρὰ σοῦ, ἱερεῦ, μόνον· τί ποτέ ἐστιν ὃ τελευταῖον ἀπιὼν ὁ Θέρσανδρος κατὰ Λευκίππης προσέθηκε, σύριγγα εἰπών;» «Ἀλλὰ σύ γε,» ἔφη, «καλῶς ἀνήρου· καὶ γὰρ εἰδότας ἡμᾶς τὰ περὶ τὴν σύριγγα τοῖς παροῦσιν οὕτως ἁρμόσασθαι προσήκει· κἀγὼ τὸν σὸν ἀμείψομαι μῦθον εἰπών.» «Ὁρᾷς τουτὶ τὸ ἄλσος τὸ κατόπιν τοῦ νεώ. ἐνθάδε ἐστὶ σπήλαιον ἀπόρρητον γυναιξί, καθαραῖς δὲ εἰσελθούσαις οὐκ ἀπόρρητον παρθένοις· ἀνάκειται δὲ σύριγξ ὀλίγον ἔνδον τῶν τοῦ σπηλαίου θυρῶν.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap6_sec6

ὅσα δὲ ὁ τῆς Ἀθηνᾶς αὐλὸς ἐντὸς λαλεῖ, τοσαῦτα καὶ ὁ τοῦ Πανὸς ἐν τοῖς στόμασιν αὐλεῖ. ἀλλ' ἐκεῖ μὲν οἱ δάκτυλοι κυβερνῶσι τὰ αὐλήματα, ἐνταῦθα δὲ τοῦ τεχνίτου τὸ στόμα μιμεῖται τοὺς δακτύλους· κἀκεῖ μὲν κλείσας ὁ αὐλητὴς τὰς ἄλλας ὀπὰς μίαν ἀνοίγει μόνην, δι' ἧς τὸ πνεῦμα καταρρεῖ, ἐνταῦθα δὲ τοὺς μὲν ἄλλους ἐλευθέρους ἀφῆκε καλάμους, μόνῳ δὲ τὸ χεῖλος ἐπιτίθησιν, ὃν ἂν ἐθέλῃ μὴ σιωπᾶν, μεταπηδᾷ τε ἄλλοτε ἐπ' ἄλλον, ὅποι ποτ' ἂν εἴη τοῦ κρούματος ἡ ἁρμονία καλή·

αἴτιον δὲ τῆς τοιαύτης τάξεως ἡ τῆς ἁρμονίας διανομή. τόσον μὲν γὰρ ὀξύτατον τὸ ἄνω ὅσον τὸ κάτω πρῶτον βαρύτατον, καὶ κατὰ κέρας ἑκάτερον ὁ ἄκρος ἔλαχεν αὐλός· τὰ δὲ μεταξὺ τῶν ἄκρων τοῦ ῥυθμοῦ διαστήματα, πάντες οἱ μεταξὺ κάλαμοι, ἕκαστος ἐπὶ τὸν πέλας τὸ ὀξὺ καταφέρει, ἔστε τῷ τελευταίῳ συνάπτει βαρεῖ.εἰ μὲν οὖν τὸ ὄργανον καὶ παρ' ὑμῖν ἐπιχωριάζει τοῖς Βυζαντίοις, ἴστε ὃ λέγω· εἰ δέ τις ὑμῶν ἧττον ὡμίλησε ταύτῃ τῇ μουσικῇ, φέρε καὶ οἷόν ἐστιν εἴπω καὶ τὸν ταύτῃ τοῦ Πανὸς πάντα μῦθον. ἡ σύριγξ αὐλοὶ μέν εἰσι πολλοί, κάλαμος δὲ τῶν αὐλῶν ἕκαστος· αὐλοῦσι δὲ οἱ κάλαμοι πάντες ὥσπερ αὐλὸς εἷς. σύγκεινται δὲ στιχηδὸν ἄλλος ἐπ' ἄλλον ἡνωμένος· τὸ πρόσωπον ἰσοστάσιον καὶ τὸ νῶτον. καὶ ὅσοι εἰσὶ τῶν καλάμων βραχὺ μικρῷ λειπόμενοι, τούτων μείζων ὁ μετὰ τοῦτον, καὶ ἐπὶ τῷ δευτέρῳ τοσοῦτον, ὅσον τοῦ δευτέρου μείζων ὁ μετὰ τοῦτον τρίτος, καὶ κατὰ λόγον οὕτως ὁ λοιπὸς τῶν καλάμων χορὸς ἕκαστον τοῦ πρόσθεν ἴσον ἔχων, τὸ δὲ ἔσω μέσον ἐστὶ τῷ περιττῷ.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap6_sec9

οὕτως αὐτῷ περὶ τοὺς αὐλοὺς χορεύει τὸ στόμα. ἦν δὲ ἡ σύριγξ οὔτε αὐλὸς ἀπ' ἀρχῆς οὔτε κάλαμος, ἀλλὰ παρθένος εὐειδὴς οἵαν εὐχὴν κινεῖν. ὁ Πὰν οὖν ἐδίωκεν αὐτὴν δρόμον ἐρωτικόν, τὴν δὲ ὕλη τις δέχεται δασεῖα φεύγουσαν· ὁ δὲ Πὰν κατὰ πόδας εἰσθορὼν ὤρεγε τὴν χεῖρα ὡς ἐπ' αὐτήν. καὶ ὁ μὲν ᾤετο τεθηρακέναι καὶ ἔχεσθαι τῶν τριχῶν, καλάμων δὲ κόμην εἶχεν ἡ χείρ. τὴν μὲν γὰρ εἰς γῆν καταδῦναι λέγουσι, καλάμους δὲ τὴν γῆν ἀντ' αὐτῆς τεκεῖν. τέμνει δὴ τοὺς καλάμους ὑπὸ ὀργῆς ὁ Πὰν ὡς κλέπτοντας αὐτοῦ τὴν ἐρωμένην. ἐπεὶ δὲ μετὰ ταῦτα οὐκ εἶχεν εὑρεῖν, εἰς τοὺς καλάμους δοκῶν λελύσθαι τὴν κόρην ἔκλαιε τὴν τομήν, νομίζων τετμηκέναι τὴν ἐρωμένην.

ὅσα δὲ ὁ τῆς Ἀθηνᾶς αὐλὸς ἐντὸς λαλεῖ, τοσαῦτα καὶ ὁ τοῦ Πανὸς ἐν τοῖς στόμασιν αὐλεῖ. ἀλλ' ἐκεῖ μὲν οἱ δάκτυλοι κυβερνῶσι τὰ αὐλήματα, ἐνταῦθα δὲ τοῦ τεχνίτου τὸ στόμα μιμεῖται τοὺς δακτύλους· κἀκεῖ μὲν κλείσας ὁ αὐλητὴς τὰς ἄλλας ὀπὰς μίαν ἀνοίγει μόνην, δι' ἧς τὸ πνεῦμα καταρρεῖ, ἐνταῦθα δὲ τοὺς μὲν ἄλλους ἐλευθέρους ἀφῆκε καλάμους, μόνῳ δὲ τὸ χεῖλος ἐπιτίθησιν, ὃν ἂν ἐθέλῃ μὴ σιωπᾶν, μεταπηδᾷ τε ἄλλοτε ἐπ' ἄλλον, ὅποι ποτ' ἂν εἴη τοῦ κρούματος ἡ ἁρμονία καλή·αἴτιον δὲ τῆς τοιαύτης τάξεως ἡ τῆς ἁρμονίας διανομή. τόσον μὲν γὰρ ὀξύτατον τὸ ἄνω ὅσον τὸ κάτω πρῶτον βαρύτατον, καὶ κατὰ κέρας ἑκάτερον ὁ ἄκρος ἔλαχεν αὐλός· τὰ δὲ μεταξὺ τῶν ἄκρων τοῦ ῥυθμοῦ διαστήματα, πάντες οἱ μεταξὺ κάλαμοι, ἕκαστος ἐπὶ τὸν πέλας τὸ ὀξὺ καταφέρει, ἔστε τῷ τελευταίῳ συνάπτει βαρεῖ.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap7_sec3

Καὶ εὐθὺς ἡ Λευκίππη, πρὶν τὸν ἱερέα εἰπεῖν τὸν ἑξῆς λόγον· «Ὡς γέ μοι δοκεῖ, μηδὲ εἴπῃς· ἐγὼ γὰρ ἑτοίμη εἰς τὸ τῆς σύριγγος σπήλαιον εἰσελθεῖν καὶ χωρὶς κλήσεως κατακεκλεῖσθαι.» «Ἀγαθὰ λέγεις,» ὁ ἱερεὺς εἶπε, «καί σοι συνήδομαι ὑπὲρ σωφροσύνης καὶ τύχης.» τότε μὲν οὖν ἑσπέρας γενομένης ἕκαστος ἡμῶν ἀπῄει κοιμηθησόμενος ἔνθα ὁ ἱερεὺς παρεσκεύασεν. ὁ Κλεινίας δὲ οὐκ ἦν ἡμῖν συνδειπνῶν, ὡς ἂν μὴ φορτικοὶ δοκοίημεν εἶναι τῷ ξενοδόχῳ, ἀλλ' ἔνθα καὶ τὴν πρόσθεν ἡμέραν καὶ τὴν τότε. τὸν μέντοι Σώστρατον ἑώρων ὑποθορυβηθέντα τῷ τῆς σύριγγος διηγήματι, μὴ ἄρα τὰ περὶ τῆς παρθενίας δι' αἰδῶ τὴν πρὸς αὐτὸν ψευδώμεθα.

ἐὰν δὲ ᾖ τὴν παρθενίαν ἐψευσμένη, σιωπᾷ μὲν ἡ σύριγξ, οἰμωγὴ δέ τις ἀντὶ μουσικῆς ἐκ τοῦ σπηλαίου πέμπεται, καὶ εὐθὺς ὁ δῆμος ἀπαλλάττεται καὶ ἀφίησιν ἐν τῷ σπηλαίῳ τὴν γυναῖκα. τρίτῃ δὲ ἡμέρᾳ παρθένος ἱέρεια τοῦ τόπου παρελθοῦσα τὴν μὲν σύριγγα εὑρίσκει χαμαί, τὴν δὲ γυναῖκα οὐδαμοῦ. πρὸς ταῦτα παρασκευάσασθε πῶς ἂν αὐτοὶ σχῆτε τύχης καὶ σύνετε. εἰ μὲν γάρ ἐστι παρθένος, ὡς ἔγωγε βουλοίμην, ἄπιτε χαίροντες τῆς σύριγγος τυχόντες εὐμενοῦς· οὐ γὰρ ἄν ποτε ψεύσαιτο τὴν κρίσιν· εἰ δὲ μή, αὐτοὶ γὰρ ἴστε οἷα εἰκὸς ἐν τοσαύταις αὐτὴν ἐπιβουλαῖς γενομένην ἄκουσαν—»ὅταν οὖν αἰτίαν ἔχῃ τις οὐκ εἶναι παρθένος, προπέμπει μὲν αὐτὴν ὁ δῆμος μέχρι τῶν τοῦ σπηλαίου θυρῶν, δικάζει δὲ ἡ σύριγξ τὴν δίκην. ἡ μὲν γὰρ παῖς εἰσέρχεται κεκοσμημένη στολῇ τῇ νενομισμένῃ, ἄλλος δὲ ἐπικλείει τὰς τοῦ σπηλαίου θύρας. κἂν μὲν ᾖ παρθένος, λιγυρόν τι μέλος ἀκούεται καὶ ἔνθεον, ἤτοι τοῦ τόπου πνεῦμα ἔχοντος μουσικὸν εἰς τὴν σύριγγα τεταμιευμένον, ἢ τάχα καὶ ὁ Πὰν αὐτὸς αὐλεῖ. μετὰ δὲ μικρὸν αὐτόμαται μὲν αἱ θύραι ἀνεῴχθησαν τοῦ σπηλαίου, ἐκφαίνεται δὲ ἡ παρθένος ἐστεφανωμένη τὴν κεφαλὴν πίτυος κόμαις.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap7_sec5

διανεύω δὴ τῇ Λευκίππῃ νεύματι ἀφανεῖ τὸν φόβον τοῦ πατρὸς ἐξελεῖν, ἐπισταμένῃ οἵῳ δὴ τρόπῳ μάλιστα οἴεται πείσειν. κἀκείνη δὲ ἐδόκει μοι ταὐτὸν ὑποπτεύειν, ὥστε ταχὺ μὲν συνῆκε· διενοεῖτο δὲ καὶ πρὸ τοῦ παρ' ἐμοῦ νεύματος, πῶς ἂν κοσμιώτατα προσενεχθείη τῷ πιστώματι. μέλλουσα οὖν πρὸς ὕπνον ἀναχωρεῖν καὶ ἀσπαζομένη τὸν πατέρα ἠρέμα πρὸς αὐτόν, «Θάρρει, πάτερ,» ἔφη, «περὶ ἐμοῦ, καὶ πίστευε τοῖς εἰρημένοις. μὰ τὴν γὰρ Ἄρτεμιν, οὐδέτερος ἡμῶν οὐδὲν ἐψεύσατο.»

Καὶ εὐθὺς ἡ Λευκίππη, πρὶν τὸν ἱερέα εἰπεῖν τὸν ἑξῆς λόγον· «Ὡς γέ μοι δοκεῖ, μηδὲ εἴπῃς· ἐγὼ γὰρ ἑτοίμη εἰς τὸ τῆς σύριγγος σπήλαιον εἰσελθεῖν καὶ χωρὶς κλήσεως κατακεκλεῖσθαι.» «Ἀγαθὰ λέγεις,» ὁ ἱερεὺς εἶπε, «καί σοι συνήδομαι ὑπὲρ σωφροσύνης καὶ τύχης.» τότε μὲν οὖν ἑσπέρας γενομένης ἕκαστος ἡμῶν ἀπῄει κοιμηθησόμενος ἔνθα ὁ ἱερεὺς παρεσκεύασεν. ὁ Κλεινίας δὲ οὐκ ἦν ἡμῖν συνδειπνῶν, ὡς ἂν μὴ φορτικοὶ δοκοίημεν εἶναι τῷ ξενοδόχῳ, ἀλλ' ἔνθα καὶ τὴν πρόσθεν ἡμέραν καὶ τὴν τότε. τὸν μέντοι Σώστρατον ἑώρων ὑποθορυβηθέντα τῷ τῆς σύριγγος διηγήματι, μὴ ἄρα τὰ περὶ τῆς παρθενίας δι' αἰδῶ τὴν πρὸς αὐτὸν ψευδώμεθα.ἐὰν δὲ ᾖ τὴν παρθενίαν ἐψευσμένη, σιωπᾷ μὲν ἡ σύριγξ, οἰμωγὴ δέ τις ἀντὶ μουσικῆς ἐκ τοῦ σπηλαίου πέμπεται, καὶ εὐθὺς ὁ δῆμος ἀπαλλάττεται καὶ ἀφίησιν ἐν τῷ σπηλαίῳ τὴν γυναῖκα. τρίτῃ δὲ ἡμέρᾳ παρθένος ἱέρεια τοῦ τόπου παρελθοῦσα τὴν μὲν σύριγγα εὑρίσκει χαμαί, τὴν δὲ γυναῖκα οὐδαμοῦ. πρὸς ταῦτα παρασκευάσασθε πῶς ἂν αὐτοὶ σχῆτε τύχης καὶ σύνετε. εἰ μὲν γάρ ἐστι παρθένος, ὡς ἔγωγε βουλοίμην, ἄπιτε χαίροντες τῆς σύριγγος τυχόντες εὐμενοῦς· οὐ γὰρ ἄν ποτε ψεύσαιτο τὴν κρίσιν· εἰ δὲ μή, αὐτοὶ γὰρ ἴστε οἷα εἰκὸς ἐν τοσαύταις αὐτὴν ἐπιβουλαῖς γενομένην ἄκουσαν—»

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap7_sec6

τῇ δὲ ὑστεραίᾳ περὶ τὴν θεωρίαν ἦσαν ὅ τε Σώστρατος καὶ ὁ ἱερεύς, καὶ ηὐτρεπισμέναι ἦσαν αἱ θυσίαι· παρῆν δὲ καὶ ἡ βουλὴ μεθέξουσα τῶν ἱερείων. εὐφημίαι δὲ ἦσαν εἰς τὴν θεὸν πολλαί· καὶ ὁ Θέρσανδρος (ἔτυχε γὰρ καὶ αὐτὸς παρών) προσελθὼν τῷ προέδρῳ, «Πρόγραψον εἰς αὔριον,» ἔφη, «τὰς περὶ ἡμῶν δίκας, ἐπεὶ καὶ τὸν καταγνωσθέντα σοι χθὲς ἤδη τινὲς ἔλυσαν, καὶ ὁ Σωσθένης ἐστὶν οὐδαμοῦ.» προγέγραπτο μὲν οὖν εἰς τὴν ὑστεραίαν ἡ δίκη· παρεσκευαζόμεθα δὲ ἡμεῖς μάλα εὐτρεπῶς ἔχοντες.

διανεύω δὴ τῇ Λευκίππῃ νεύματι ἀφανεῖ τὸν φόβον τοῦ πατρὸς ἐξελεῖν, ἐπισταμένῃ οἵῳ δὴ τρόπῳ μάλιστα οἴεται πείσειν. κἀκείνη δὲ ἐδόκει μοι ταὐτὸν ὑποπτεύειν, ὥστε ταχὺ μὲν συνῆκε· διενοεῖτο δὲ καὶ πρὸ τοῦ παρ' ἐμοῦ νεύματος, πῶς ἂν κοσμιώτατα προσενεχθείη τῷ πιστώματι. μέλλουσα οὖν πρὸς ὕπνον ἀναχωρεῖν καὶ ἀσπαζομένη τὸν πατέρα ἠρέμα πρὸς αὐτόν, «Θάρρει, πάτερ,» ἔφη, «περὶ ἐμοῦ, καὶ πίστευε τοῖς εἰρημένοις. μὰ τὴν γὰρ Ἄρτεμιν, οὐδέτερος ἡμῶν οὐδὲν ἐψεύσατο.»Καὶ εὐθὺς ἡ Λευκίππη, πρὶν τὸν ἱερέα εἰπεῖν τὸν ἑξῆς λόγον· «Ὡς γέ μοι δοκεῖ, μηδὲ εἴπῃς· ἐγὼ γὰρ ἑτοίμη εἰς τὸ τῆς σύριγγος σπήλαιον εἰσελθεῖν καὶ χωρὶς κλήσεως κατακεκλεῖσθαι.» «Ἀγαθὰ λέγεις,» ὁ ἱερεὺς εἶπε, «καί σοι συνήδομαι ὑπὲρ σωφροσύνης καὶ τύχης.» τότε μὲν οὖν ἑσπέρας γενομένης ἕκαστος ἡμῶν ἀπῄει κοιμηθησόμενος ἔνθα ὁ ἱερεὺς παρεσκεύασεν. ὁ Κλεινίας δὲ οὐκ ἦν ἡμῖν συνδειπνῶν, ὡς ἂν μὴ φορτικοὶ δοκοίημεν εἶναι τῷ ξενοδόχῳ, ἀλλ' ἔνθα καὶ τὴν πρόσθεν ἡμέραν καὶ τὴν τότε. τὸν μέντοι Σώστρατον ἑώρων ὑποθορυβηθέντα τῷ τῆς σύριγγος διηγήματι, μὴ ἄρα τὰ περὶ τῆς παρθενίας δι' αἰδῶ τὴν πρὸς αὐτὸν ψευδώμεθα.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap8_sec11

σὺ δὲ καὶ τοὺς δεθέντας ἐλευθεροῖς καὶ τοὺς καταδίκους ἀπολύεις· οὕτως παρευδοκίμησας καὶ τὴν Ἄρτεμιν. τίς ᾤκησεν ἀντὶ δεσμωτηρίου τὸ ἱερόν; φονεὺς καὶ μοιχὸς παρὰ τῇ καθαρᾷ θεῷ· οἴμοι μοιχὸς παρὰ τῇ παρθένῳ. συνῆν δὲ αὐτῷ καὶ γυνή τις ἀκόλαστος, ἀποδρᾶσα τοῦ δεσπότου. καὶ γὰρ ταύτην, ὡς εἴδομεν, ὑπεδέχου, καὶ μία γέγονεν αὐτοῖς ἑστία παρὰ σοὶ καὶ συμπόσιον· τάχα δὲ καὶ συνεκάθευδες, ἱερεῦ· οἴκημα τὸ ἱερὸν ἐποίησας. ἡ τῆς Ἀρτέμιδος οἰκία μοιχῶν γέγονε καὶ πόρνης θάλαμος.

ἀνάβηθι καὶ κάθισον ἐν τῷ τοῦ προέδρου θρόνῳ, καὶ σὺ δίκαζε λοιπὸν ἡμῖν, μᾶλλον δὲ κέλευε τυραννικῶς· μηδὲ ἀναγινωσκέσθω σοί τις νόμος μηδὲ γνῶσις δικαστηρίου, μήθ' ὅλως ἄνθρωπον σεαυτὸν ἡγοῦ. μετὰ τῆς Ἀρτέμιδος προσκυνοῦ· καὶ γὰρ τὴν ἐκείνης τιμὴν ἐξήρπασας. αὐτῇ μόνῃ τοὺς ἐπ' αὐτὴν καταφεύγοντας ἔξεστι σώζειν, καὶ ταῦτα πρὸ δικαστηρίου γνώσεως· δεδεμένον δὲ οὐδένα λέλυκεν ἡ θεός, οὐδὲ θανάτῳ παραδοθέντα ἠλευθέρωσε τῆς τιμωρίας. τῶν δυστυχούντων εἰσίν, οὐ τῶν ἀδικούντων οἱ βωμοί.ἤδη τέθνηκε τοῖς νόμοις· κατάδικός ἐστιν ὑπερήμερος. τί λέγεις, ὦ σεμνότατε καὶ κοσμιώτατε ἱερεῦ; ἐν ποίοις ἱεροῖς γέγραπται νόμοις τοὺς ὑπὸ τῆς βουλῆς καὶ τῶν πρυτάνεων κατεγνωσμένους καὶ θανάτοις καὶ δεσμοῖς παραδοθέντας ἐξαρπάζειν τῆς καταδίκης καὶ τῶν δεσμῶν ἀπολύειν καὶ κυριώτερον σαυτὸν ποιεῖν τῶν προέδρων καὶ τῶν δικαστηρίων; ἀνάστηθι τοῦ θώκου, πρόεδρε, παραχώρησον τῆς ἀρχῆς αὐτῷ καὶ τοῦ δικαστηρίου. οὐκέτι οὐδενὸς εἶ κύριος· οὐδὲν ἔξεστί σοι κατὰ τῶν πονηρῶν ψηφίσασθαι, καὶ σήμερον ὅ τι δόξει λύεται. τί ἕστηκας, ἱερεῦ, σὺν ἡμῖν ὡς τῶν πολλῶν εἷς;

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap8_sec12

ταῦτα μόλις ἐν χαμαιτυπείῳ γίνεται. εἷς μὲν δή μοι λόγος οὗτος κατ' ἀμφοῖν· τὸν μέντοι ἀξιῶ τῆς αὐθαδείας δοῦναι τιμωρίαν, τὸν δὲ ἀποδοθῆναι κελεῦσαι τῇ καταδίκῃ. δεύτερος δέ ἐστί μοι πρὸς Μελίτην μοιχείας ἀγών, πρὸς ἣν οὐδὲν δέομαι λόγων· ἐν γὰρ τῇ τῶν θεραπαινῶν βασάνῳ τὴν ἐξέτασιν γενέσθαι δέδοκται.

σὺ δὲ καὶ τοὺς δεθέντας ἐλευθεροῖς καὶ τοὺς καταδίκους ἀπολύεις· οὕτως παρευδοκίμησας καὶ τὴν Ἄρτεμιν. τίς ᾤκησεν ἀντὶ δεσμωτηρίου τὸ ἱερόν; φονεὺς καὶ μοιχὸς παρὰ τῇ καθαρᾷ θεῷ· οἴμοι μοιχὸς παρὰ τῇ παρθένῳ. συνῆν δὲ αὐτῷ καὶ γυνή τις ἀκόλαστος, ἀποδρᾶσα τοῦ δεσπότου. καὶ γὰρ ταύτην, ὡς εἴδομεν, ὑπεδέχου, καὶ μία γέγονεν αὐτοῖς ἑστία παρὰ σοὶ καὶ συμπόσιον· τάχα δὲ καὶ συνεκάθευδες, ἱερεῦ· οἴκημα τὸ ἱερὸν ἐποίησας. ἡ τῆς Ἀρτέμιδος οἰκία μοιχῶν γέγονε καὶ πόρνης θάλαμος.ἀνάβηθι καὶ κάθισον ἐν τῷ τοῦ προέδρου θρόνῳ, καὶ σὺ δίκαζε λοιπὸν ἡμῖν, μᾶλλον δὲ κέλευε τυραννικῶς· μηδὲ ἀναγινωσκέσθω σοί τις νόμος μηδὲ γνῶσις δικαστηρίου, μήθ' ὅλως ἄνθρωπον σεαυτὸν ἡγοῦ. μετὰ τῆς Ἀρτέμιδος προσκυνοῦ· καὶ γὰρ τὴν ἐκείνης τιμὴν ἐξήρπασας. αὐτῇ μόνῃ τοὺς ἐπ' αὐτὴν καταφεύγοντας ἔξεστι σώζειν, καὶ ταῦτα πρὸ δικαστηρίου γνώσεως· δεδεμένον δὲ οὐδένα λέλυκεν ἡ θεός, οὐδὲ θανάτῳ παραδοθέντα ἠλευθέρωσε τῆς τιμωρίας. τῶν δυστυχούντων εἰσίν, οὐ τῶν ἀδικούντων οἱ βωμοί.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap8_sec14

ταύτας οὖν αἰτῶ, αἳ κἂν βασανιζόμεναι φήσωσιν οὐκ εἰδέναι τοῦτον τὸν κατάδικον χρόνῳ πολλῷ συνόντα αὐτῇ καὶ ἐν ἀνδρὸς χώρᾳ ἐν τῇ οἰκίᾳ τῇ ἐμῇ, οὐκ ἐν μοιχοῦ μόνον, καθεστηκότα, πάσης αἰτίας αὐτὴν ἀφίημι. ἂν τοίνυν τοὐναντίον, τὴν μὲν κατὰ τὸν νόμον ἀφεῖσθαι τῆς προικός φημι δεῖν ἐμοί, τὸν δὲ ὑποσχεῖν τὴν ὀφειλομένην τοῖς μοιχοῖς τιμωρίαν· θάνατος δέ ἐστιν αὕτη· ὥστε ὁποτέρως ἂν οὗτος ἀποθάνῃ, ὡς μοιχὸς ἢ ὡς φονεύς, ἀμφοτέροις ἔνοχος ὤν, δίκην δεδωκὼς οὐ δέδωκεν· ἀποθανὼν γὰρ ὀφείλει θάνατον ἄλλον. ὁ δέ μοι τρίτος τῶν λόγων πρὸς τὴν δούλην ἐστὶ τὴν ἐμὴν καὶ τὸν σεμνὸν τοῦτον πατρὸς ὑποκριτήν, ὃν εἰς ὕστερον, ὅταν τούτων καταψηφίσησθε, ταμιεύσομαι.» ὁ μὲν δὴ ταῦτα εἰπὼν ἐπαύσατο.

ταῦτα μόλις ἐν χαμαιτυπείῳ γίνεται. εἷς μὲν δή μοι λόγος οὗτος κατ' ἀμφοῖν· τὸν μέντοι ἀξιῶ τῆς αὐθαδείας δοῦναι τιμωρίαν, τὸν δὲ ἀποδοθῆναι κελεῦσαι τῇ καταδίκῃ. δεύτερος δέ ἐστί μοι πρὸς Μελίτην μοιχείας ἀγών, πρὸς ἣν οὐδὲν δέομαι λόγων· ἐν γὰρ τῇ τῶν θεραπαινῶν βασάνῳ τὴν ἐξέτασιν γενέσθαι δέδοκται.σὺ δὲ καὶ τοὺς δεθέντας ἐλευθεροῖς καὶ τοὺς καταδίκους ἀπολύεις· οὕτως παρευδοκίμησας καὶ τὴν Ἄρτεμιν. τίς ᾤκησεν ἀντὶ δεσμωτηρίου τὸ ἱερόν; φονεὺς καὶ μοιχὸς παρὰ τῇ καθαρᾷ θεῷ· οἴμοι μοιχὸς παρὰ τῇ παρθένῳ. συνῆν δὲ αὐτῷ καὶ γυνή τις ἀκόλαστος, ἀποδρᾶσα τοῦ δεσπότου. καὶ γὰρ ταύτην, ὡς εἴδομεν, ὑπεδέχου, καὶ μία γέγονεν αὐτοῖς ἑστία παρὰ σοὶ καὶ συμπόσιον· τάχα δὲ καὶ συνεκάθευδες, ἱερεῦ· οἴκημα τὸ ἱερὸν ἐποίησας. ἡ τῆς Ἀρτέμιδος οἰκία μοιχῶν γέγονε καὶ πόρνης θάλαμος.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap8_sec2

Ἡκούσης δὲ τῆς κυρίας ὁ Θέρσανδρος εἶπεν ὧδε· «Οὐκ οἶδα τίνος ἄρξωμαι λόγου καὶ πόθεν, οὐδὲ τίνων κατηγορήσω πρῶτον καὶ τίνων δεύτερον. τά τε γὰρ τετολμημένα πολλὰ ὑπὸ πολλῶν, καὶ οὐδὲν οὐδενὸς τῷ μεγέθει δεύτερον. πάντα δὲ ἀλλήλων γυμνά, καὶ ἔστιν ὧν οὐδ' ἂν ἅψαιμι κατηγορῶν. ἅτε γὰρ τῆς ψυχῆς κρατούσης φοβοῦμαι μὴ ἀτελής μοι ὁ λόγος γένηται, τῆς τῶν ἄλλων μνήμης τὴν γλῶτταν ἐφ' ἕκαστον ἑλκούσης. ἡ γὰρ εἰς τὸ μήπω λεχθὲν ἔπειξις τοῦ λόγου τὸ ὁλόκληρον τῶν ἤδη λεχθέντων παραιρεῖται.

τῇ δὲ ὑστεραίᾳ περὶ τὴν θεωρίαν ἦσαν ὅ τε Σώστρατος καὶ ὁ ἱερεύς, καὶ ηὐτρεπισμέναι ἦσαν αἱ θυσίαι· παρῆν δὲ καὶ ἡ βουλὴ μεθέξουσα τῶν ἱερείων. εὐφημίαι δὲ ἦσαν εἰς τὴν θεὸν πολλαί· καὶ ὁ Θέρσανδρος (ἔτυχε γὰρ καὶ αὐτὸς παρών) προσελθὼν τῷ προέδρῳ, «Πρόγραψον εἰς αὔριον,» ἔφη, «τὰς περὶ ἡμῶν δίκας, ἐπεὶ καὶ τὸν καταγνωσθέντα σοι χθὲς ἤδη τινὲς ἔλυσαν, καὶ ὁ Σωσθένης ἐστὶν οὐδαμοῦ.» προγέγραπτο μὲν οὖν εἰς τὴν ὑστεραίαν ἡ δίκη· παρεσκευαζόμεθα δὲ ἡμεῖς μάλα εὐτρεπῶς ἔχοντες.διανεύω δὴ τῇ Λευκίππῃ νεύματι ἀφανεῖ τὸν φόβον τοῦ πατρὸς ἐξελεῖν, ἐπισταμένῃ οἵῳ δὴ τρόπῳ μάλιστα οἴεται πείσειν. κἀκείνη δὲ ἐδόκει μοι ταὐτὸν ὑποπτεύειν, ὥστε ταχὺ μὲν συνῆκε· διενοεῖτο δὲ καὶ πρὸ τοῦ παρ' ἐμοῦ νεύματος, πῶς ἂν κοσμιώτατα προσενεχθείη τῷ πιστώματι. μέλλουσα οὖν πρὸς ὕπνον ἀναχωρεῖν καὶ ἀσπαζομένη τὸν πατέρα ἠρέμα πρὸς αὐτόν, «Θάρρει, πάτερ,» ἔφη, «περὶ ἐμοῦ, καὶ πίστευε τοῖς εἰρημένοις. μὰ τὴν γὰρ Ἄρτεμιν, οὐδέτερος ἡμῶν οὐδὲν ἐψεύσατο.»

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap8_sec3

ὅταν μὲν γὰρ φονεύωσι τοὺς ἀλλοτρίους οἰκέτας οἱ μοιχοί, μοιχεύωσι δὲ τὰς ἀλλοτρίας γυναῖκας οἱ φονεῖς, λύωσι δ' ἡμῖν τὰς θεωρίας οἱ πορνοβοσκοί, τὰ δὲ σεμνότατα τῶν ἱερῶν μιαίνωσιν αἱ πόρναι, τὰς ἡμέρας λογιζόμεναι ταῖς δούλαις καὶ τοῖς δεσπόταις, τί δράσειέ τις ἔτι, τῆς ἀνομίας ὁμοῦ καὶ μοιχείας καὶ ἀσεβείας καὶ μιαιφονίας κεκερασμένης;

Ἡκούσης δὲ τῆς κυρίας ὁ Θέρσανδρος εἶπεν ὧδε· «Οὐκ οἶδα τίνος ἄρξωμαι λόγου καὶ πόθεν, οὐδὲ τίνων κατηγορήσω πρῶτον καὶ τίνων δεύτερον. τά τε γὰρ τετολμημένα πολλὰ ὑπὸ πολλῶν, καὶ οὐδὲν οὐδενὸς τῷ μεγέθει δεύτερον. πάντα δὲ ἀλλήλων γυμνά, καὶ ἔστιν ὧν οὐδ' ἂν ἅψαιμι κατηγορῶν. ἅτε γὰρ τῆς ψυχῆς κρατούσης φοβοῦμαι μὴ ἀτελής μοι ὁ λόγος γένηται, τῆς τῶν ἄλλων μνήμης τὴν γλῶτταν ἐφ' ἕκαστον ἑλκούσης. ἡ γὰρ εἰς τὸ μήπω λεχθὲν ἔπειξις τοῦ λόγου τὸ ὁλόκληρον τῶν ἤδη λεχθέντων παραιρεῖται.τῇ δὲ ὑστεραίᾳ περὶ τὴν θεωρίαν ἦσαν ὅ τε Σώστρατος καὶ ὁ ἱερεύς, καὶ ηὐτρεπισμέναι ἦσαν αἱ θυσίαι· παρῆν δὲ καὶ ἡ βουλὴ μεθέξουσα τῶν ἱερείων. εὐφημίαι δὲ ἦσαν εἰς τὴν θεὸν πολλαί· καὶ ὁ Θέρσανδρος (ἔτυχε γὰρ καὶ αὐτὸς παρών) προσελθὼν τῷ προέδρῳ, «Πρόγραψον εἰς αὔριον,» ἔφη, «τὰς περὶ ἡμῶν δίκας, ἐπεὶ καὶ τὸν καταγνωσθέντα σοι χθὲς ἤδη τινὲς ἔλυσαν, καὶ ὁ Σωσθένης ἐστὶν οὐδαμοῦ.» προγέγραπτο μὲν οὖν εἰς τὴν ὑστεραίαν ἡ δίκη· παρεσκευαζόμεθα δὲ ἡμεῖς μάλα εὐτρεπῶς ἔχοντες.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap8_sec5

κατεγνώκατέ τινος θάνατον ἐφ' αἷς δή ποτ' οὖν αἰτίαις (οὐδὲν γὰρ διαφέρει) καὶ δεδεμένον εἰς τὸ δεσμωτήριον ἀπεστείλατε φυλαχθησόμενον τῇ καταδίκῃ· οὗτος δὲ παρέστηκεν ὑμῖν, ἀντὶ τῶν δεσμῶν λευκὴν ἠμφιεσμένος στολήν, καὶ ἐν τῇ τάξει τῶν ἐλευθέρων ἕστηκεν ὁ δεσμώτης. τάχα δὲ τολμήσει καὶ φωνὴν ἀφεῖναι καὶ ἐπιρρητορεῦσαί τι κατ' ἐμοῦ, μᾶλλον δὲ καθ' ὑμῶν καὶ τῆς ὑμετέρας ψήφου. λέγε δὲ ὧδε τῶν προέδρων καὶ τῶν συμβούλων τὸ δόγμα. —Ἀκούετε καθάπερ ἐψηφίσασθε καὶ τὴν περὶ τούτου μοι γραφήν· ἔδοξεν ἀποθνῄσκειν Κλειτοφῶντα. ποῦ τοίνυν ὁ δήμιος; ἀπαγέτω τοῦτον λαβών. δὸς ἤδη τὸ κώνειον.

ὅταν μὲν γὰρ φονεύωσι τοὺς ἀλλοτρίους οἰκέτας οἱ μοιχοί, μοιχεύωσι δὲ τὰς ἀλλοτρίας γυναῖκας οἱ φονεῖς, λύωσι δ' ἡμῖν τὰς θεωρίας οἱ πορνοβοσκοί, τὰ δὲ σεμνότατα τῶν ἱερῶν μιαίνωσιν αἱ πόρναι, τὰς ἡμέρας λογιζόμεναι ταῖς δούλαις καὶ τοῖς δεσπόταις, τί δράσειέ τις ἔτι, τῆς ἀνομίας ὁμοῦ καὶ μοιχείας καὶ ἀσεβείας καὶ μιαιφονίας κεκερασμένης;Ἡκούσης δὲ τῆς κυρίας ὁ Θέρσανδρος εἶπεν ὧδε· «Οὐκ οἶδα τίνος ἄρξωμαι λόγου καὶ πόθεν, οὐδὲ τίνων κατηγορήσω πρῶτον καὶ τίνων δεύτερον. τά τε γὰρ τετολμημένα πολλὰ ὑπὸ πολλῶν, καὶ οὐδὲν οὐδενὸς τῷ μεγέθει δεύτερον. πάντα δὲ ἀλλήλων γυμνά, καὶ ἔστιν ὧν οὐδ' ἂν ἅψαιμι κατηγορῶν. ἅτε γὰρ τῆς ψυχῆς κρατούσης φοβοῦμαι μὴ ἀτελής μοι ὁ λόγος γένηται, τῆς τῶν ἄλλων μνήμης τὴν γλῶτταν ἐφ' ἕκαστον ἑλκούσης. ἡ γὰρ εἰς τὸ μήπω λεχθὲν ἔπειξις τοῦ λόγου τὸ ὁλόκληρον τῶν ἤδη λεχθέντων παραιρεῖται.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap8_sec7

ἤδη τέθνηκε τοῖς νόμοις· κατάδικός ἐστιν ὑπερήμερος. τί λέγεις, ὦ σεμνότατε καὶ κοσμιώτατε ἱερεῦ; ἐν ποίοις ἱεροῖς γέγραπται νόμοις τοὺς ὑπὸ τῆς βουλῆς καὶ τῶν πρυτάνεων κατεγνωσμένους καὶ θανάτοις καὶ δεσμοῖς παραδοθέντας ἐξαρπάζειν τῆς καταδίκης καὶ τῶν δεσμῶν ἀπολύειν καὶ κυριώτερον σαυτὸν ποιεῖν τῶν προέδρων καὶ τῶν δικαστηρίων; ἀνάστηθι τοῦ θώκου, πρόεδρε, παραχώρησον τῆς ἀρχῆς αὐτῷ καὶ τοῦ δικαστηρίου. οὐκέτι οὐδενὸς εἶ κύριος· οὐδὲν ἔξεστί σοι κατὰ τῶν πονηρῶν ψηφίσασθαι, καὶ σήμερον ὅ τι δόξει λύεται. τί ἕστηκας, ἱερεῦ, σὺν ἡμῖν ὡς τῶν πολλῶν εἷς;

κατεγνώκατέ τινος θάνατον ἐφ' αἷς δή ποτ' οὖν αἰτίαις (οὐδὲν γὰρ διαφέρει) καὶ δεδεμένον εἰς τὸ δεσμωτήριον ἀπεστείλατε φυλαχθησόμενον τῇ καταδίκῃ· οὗτος δὲ παρέστηκεν ὑμῖν, ἀντὶ τῶν δεσμῶν λευκὴν ἠμφιεσμένος στολήν, καὶ ἐν τῇ τάξει τῶν ἐλευθέρων ἕστηκεν ὁ δεσμώτης. τάχα δὲ τολμήσει καὶ φωνὴν ἀφεῖναι καὶ ἐπιρρητορεῦσαί τι κατ' ἐμοῦ, μᾶλλον δὲ καθ' ὑμῶν καὶ τῆς ὑμετέρας ψήφου. λέγε δὲ ὧδε τῶν προέδρων καὶ τῶν συμβούλων τὸ δόγμα. —Ἀκούετε καθάπερ ἐψηφίσασθε καὶ τὴν περὶ τούτου μοι γραφήν· ἔδοξεν ἀποθνῄσκειν Κλειτοφῶντα. ποῦ τοίνυν ὁ δήμιος; ἀπαγέτω τοῦτον λαβών. δὸς ἤδη τὸ κώνειον.ὅταν μὲν γὰρ φονεύωσι τοὺς ἀλλοτρίους οἰκέτας οἱ μοιχοί, μοιχεύωσι δὲ τὰς ἀλλοτρίας γυναῖκας οἱ φονεῖς, λύωσι δ' ἡμῖν τὰς θεωρίας οἱ πορνοβοσκοί, τὰ δὲ σεμνότατα τῶν ἱερῶν μιαίνωσιν αἱ πόρναι, τὰς ἡμέρας λογιζόμεναι ταῖς δούλαις καὶ τοῖς δεσπόταις, τί δράσειέ τις ἔτι, τῆς ἀνομίας ὁμοῦ καὶ μοιχείας καὶ ἀσεβείας καὶ μιαιφονίας κεκερασμένης;

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap8_sec9

ἀνάβηθι καὶ κάθισον ἐν τῷ τοῦ προέδρου θρόνῳ, καὶ σὺ δίκαζε λοιπὸν ἡμῖν, μᾶλλον δὲ κέλευε τυραννικῶς· μηδὲ ἀναγινωσκέσθω σοί τις νόμος μηδὲ γνῶσις δικαστηρίου, μήθ' ὅλως ἄνθρωπον σεαυτὸν ἡγοῦ. μετὰ τῆς Ἀρτέμιδος προσκυνοῦ· καὶ γὰρ τὴν ἐκείνης τιμὴν ἐξήρπασας. αὐτῇ μόνῃ τοὺς ἐπ' αὐτὴν καταφεύγοντας ἔξεστι σώζειν, καὶ ταῦτα πρὸ δικαστηρίου γνώσεως· δεδεμένον δὲ οὐδένα λέλυκεν ἡ θεός, οὐδὲ θανάτῳ παραδοθέντα ἠλευθέρωσε τῆς τιμωρίας. τῶν δυστυχούντων εἰσίν, οὐ τῶν ἀδικούντων οἱ βωμοί.

ἤδη τέθνηκε τοῖς νόμοις· κατάδικός ἐστιν ὑπερήμερος. τί λέγεις, ὦ σεμνότατε καὶ κοσμιώτατε ἱερεῦ; ἐν ποίοις ἱεροῖς γέγραπται νόμοις τοὺς ὑπὸ τῆς βουλῆς καὶ τῶν πρυτάνεων κατεγνωσμένους καὶ θανάτοις καὶ δεσμοῖς παραδοθέντας ἐξαρπάζειν τῆς καταδίκης καὶ τῶν δεσμῶν ἀπολύειν καὶ κυριώτερον σαυτὸν ποιεῖν τῶν προέδρων καὶ τῶν δικαστηρίων; ἀνάστηθι τοῦ θώκου, πρόεδρε, παραχώρησον τῆς ἀρχῆς αὐτῷ καὶ τοῦ δικαστηρίου. οὐκέτι οὐδενὸς εἶ κύριος· οὐδὲν ἔξεστί σοι κατὰ τῶν πονηρῶν ψηφίσασθαι, καὶ σήμερον ὅ τι δόξει λύεται. τί ἕστηκας, ἱερεῦ, σὺν ἡμῖν ὡς τῶν πολλῶν εἷς;κατεγνώκατέ τινος θάνατον ἐφ' αἷς δή ποτ' οὖν αἰτίαις (οὐδὲν γὰρ διαφέρει) καὶ δεδεμένον εἰς τὸ δεσμωτήριον ἀπεστείλατε φυλαχθησόμενον τῇ καταδίκῃ· οὗτος δὲ παρέστηκεν ὑμῖν, ἀντὶ τῶν δεσμῶν λευκὴν ἠμφιεσμένος στολήν, καὶ ἐν τῇ τάξει τῶν ἐλευθέρων ἕστηκεν ὁ δεσμώτης. τάχα δὲ τολμήσει καὶ φωνὴν ἀφεῖναι καὶ ἐπιρρητορεῦσαί τι κατ' ἐμοῦ, μᾶλλον δὲ καθ' ὑμῶν καὶ τῆς ὑμετέρας ψήφου. λέγε δὲ ὧδε τῶν προέδρων καὶ τῶν συμβούλων τὸ δόγμα. —Ἀκούετε καθάπερ ἐψηφίσασθε καὶ τὴν περὶ τούτου μοι γραφήν· ἔδοξεν ἀποθνῄσκειν Κλειτοφῶντα. ποῦ τοίνυν ὁ δήμιος; ἀπαγέτω τοῦτον λαβών. δὸς ἤδη τὸ κώνειον.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap9_sec10

οὐδενὸς γὰρ οὐδείς ἐστιν ἄνευ κρίσεως δυνατώτερος. κλεῖσον οὖν τὰ δικαστήρια, κάθελε τὰ βουλευτήρια, ἔκβαλε τοὺς στρατηγούς· πάντα γὰρ ὅσα σὺ πρὸς τὸν πρόεδρον εἴρηκας ἔοικε δικαιότερον ἐρεῖν κατὰ σοῦ ἀληθῶς. ἐπανάστηθι Θερσάνδρῳ, πρόεδρε· μέχρι μόνων ὀνομάτων πρόεδρος εἶ. οὗτος τὰ σὰ ποιεῖ, μᾶλλον δὲ ὅσα οὐδὲ σύ. σὺ μὲν γὰρ συμβούλους ἔχεις, καὶ οὐδὲν ἄνευ τούτων ἔξεστί σοι· ἀλλ' οὔτε τι τῆς ἐξουσίας δράσειας πρὶν ἢ ἐλθεῖν ἐπὶ τοῦτον τὸν θρόνον· οὐδὲ ἐπὶ τῆς σῆς οἰκίας ποτὲ δεσμὸν ἀνθρώπου κατέγνως. ὁ δὲ γενναῖος οὗτος πάντα ἑαυτῷ γίνεται, δῆμος, βουλή, πρόεδρος, στρατηγός.

‘Ἔλυσας,’ φησί, ‘τὸν θανάτου κατεγνωσμένον·’ καὶ ἐπὶ τούτῳ πάνυ δεινῶς ἐσχετλίασε, τύραννον ἀποκαλῶν με καὶ ὅσα δὴ κατετραγῴδησέ μου. ἔστι δὲ οὐχ ὁ σώζων τοὺς συκοφαντηθέντας τύραννος, ἀλλ' ὁ τοὺς μηδὲν ἀδικοῦντας, μήτε βουλῆς, μήτε δήμου κατεγνωκότος. ἢ κατὰ ποίους νόμους, εἰπέ, τοῦτον τὸν ξένον νεανίσκον κατέκλεισας πρῶτον εἰς τὸ δεσμωτήριον; τίς προέδρων κατέγνω; ποῖον δικαστήριον ἐκέλευσε δεθῆναι τὸν ἄνθρωπον; ἔστω γὰρ πάντα ἀδικήσας, ὅσα ἂν εἴπῃς, ἀλλὰ καὶ κριθήτω πρῶτον, ἐλεγχθήτω, λόγου μεταλαβών· ὁ νόμος αὐτόν, ὁ καὶ σοῦ καὶ πάντων κύριος, δησάτω.ταῦτα μὲν οὖν ὡραῖος ὤν· ἐπεὶ δὲ εἰς ἄνδρας ἧκε, πάντα ἀπεκάλυψεν, ἃ τότε ἀπέκρυπτε. καὶ τοῦ μὲν ἄλλου σώματος ἔξωρος γενόμενος ἠμέλησε, μόνην δὲ τὴν γλῶτταν εἰς ἀσέλγειαν ἀκονᾷ καὶ τῷ στόματι χρῆται πρὸς ἀναισχυντίαν, ὑβρίζων πάντας, ἐπὶ τῶν προσώπων φέρων τὴν ἀναίδειαν, ὃς οὐκ ᾐδέσθη τὸν ὑφ' ὑμῶν ἱερωσύνῃ τετιμημένον οὕτως ἀπαιδεύτως βλασφημεῖν ὑμῶν ἐναντίον. ἀλλ' εἰ μὲν ἄλλῃ που βεβιωκὼς ἔτυχον καὶ μὴ παρ' ὑμῖν, ἔδει μοι λόγων περὶ ἐμαυτοῦ καὶ τῶν ἐμοὶ βεβιωμένων· ἐπεὶ δὲ σύνιστέ μοι πόρρω τῶν τούτου βλασφημιῶν τὸν βίον ἔχοντι, φέρε εἴπω πρὸς ὑμᾶς περὶ ὧν ἐγκέκλημαι.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap9_sec12

οἴκοι κολάζει καὶ δικάζει καὶ δεθῆναι κελεύει, καὶ ὁ τῆς δίκης καιρὸς ἑσπέρα ἐστί· καλός γε καὶ ὁ νυκτερινὸς δικαστής. καὶ νῦν πολλάκις βοᾷ· ‘Κατάδικον ἔλυσας θανάτῳ παραδοθέντα.’ ποίῳ θανάτῳ; ποῖον κατάδικον; εἰπέ μοι τοῦ θανάτου τὴν αἰτίαν. ‘Ἐπὶ φόνῳ κατέγνωσται,’ φησί. πεφόνευκεν οὖν; εἰπέ μοι τίς ἐστιν; ἣν ἀπέκτεινε καὶ ἔλεγες ἀνῃρῆσθαι, ζῶσαν βλέπεις, καὶ οὐκ ἂν ἔτι τολμήσειας τὸν αὐτὸν αἰτιᾶσθαι φόνου. οὐ γὰρ δὴ τοῦτο τῆς κόρης ἐστὶν εἴδωλον· οὐκ ἀνέπεμψεν ὁ Ἀϊδωνεὺς κατὰ σοῦ τὴν ἀνῃρημένην.

οὐδενὸς γὰρ οὐδείς ἐστιν ἄνευ κρίσεως δυνατώτερος. κλεῖσον οὖν τὰ δικαστήρια, κάθελε τὰ βουλευτήρια, ἔκβαλε τοὺς στρατηγούς· πάντα γὰρ ὅσα σὺ πρὸς τὸν πρόεδρον εἴρηκας ἔοικε δικαιότερον ἐρεῖν κατὰ σοῦ ἀληθῶς. ἐπανάστηθι Θερσάνδρῳ, πρόεδρε· μέχρι μόνων ὀνομάτων πρόεδρος εἶ. οὗτος τὰ σὰ ποιεῖ, μᾶλλον δὲ ὅσα οὐδὲ σύ. σὺ μὲν γὰρ συμβούλους ἔχεις, καὶ οὐδὲν ἄνευ τούτων ἔξεστί σοι· ἀλλ' οὔτε τι τῆς ἐξουσίας δράσειας πρὶν ἢ ἐλθεῖν ἐπὶ τοῦτον τὸν θρόνον· οὐδὲ ἐπὶ τῆς σῆς οἰκίας ποτὲ δεσμὸν ἀνθρώπου κατέγνως. ὁ δὲ γενναῖος οὗτος πάντα ἑαυτῷ γίνεται, δῆμος, βουλή, πρόεδρος, στρατηγός.‘Ἔλυσας,’ φησί, ‘τὸν θανάτου κατεγνωσμένον·’ καὶ ἐπὶ τούτῳ πάνυ δεινῶς ἐσχετλίασε, τύραννον ἀποκαλῶν με καὶ ὅσα δὴ κατετραγῴδησέ μου. ἔστι δὲ οὐχ ὁ σώζων τοὺς συκοφαντηθέντας τύραννος, ἀλλ' ὁ τοὺς μηδὲν ἀδικοῦντας, μήτε βουλῆς, μήτε δήμου κατεγνωκότος. ἢ κατὰ ποίους νόμους, εἰπέ, τοῦτον τὸν ξένον νεανίσκον κατέκλεισας πρῶτον εἰς τὸ δεσμωτήριον; τίς προέδρων κατέγνω; ποῖον δικαστήριον ἐκέλευσε δεθῆναι τὸν ἄνθρωπον; ἔστω γὰρ πάντα ἀδικήσας, ὅσα ἂν εἴπῃς, ἀλλὰ καὶ κριθήτω πρῶτον, ἐλεγχθήτω, λόγου μεταλαβών· ὁ νόμος αὐτόν, ὁ καὶ σοῦ καὶ πάντων κύριος, δησάτω.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap9_sec14

δυσὶ μὲν οὖν φόνοις ἔνοχος εἶ. τὴν μὲν γὰρ ἀπέκτεινας τῷ λόγῳ, τὸν δὲ τοῖς ἔργοις ἠθέλησας, μᾶλλον δὲ καὶ ταύτην ἔμελλες· τὸ γὰρ δρᾶμά σου τὸ ἐπὶ τῶν ἀγρῶν ἠκούσαμεν. ἡ δὲ Ἄρτεμις ἡ μεγάλη θεὸς ἀμφοτέρους ἔσωσε, τὴν μὲν ἐκ τῶν τοῦ Σωσθένους χειρῶν ἐξαρπάσασα, τὸν δὲ τῶν σῶν. καὶ τὸν μὲν Σωσθένην ἐξήρπασας, ἵνα μὴ κατάφωρος γένῃ. οὐκ αἰσχύνῃ δέ, ὅτι κατηγορῶν τοὺς ξένους ἄμφω συκοφαντῶν ἐλήλεγξαι; τὰ μὲν ἐμὰ ἐπὶ τοσοῦτον εἰρήσθω πρὸς τὰς τούτου βλασφημίας, τὸν δὲ ὑπὲρ τῶν ξένων λόγον αὐτοῖς τούτοις παραδίδωμι.»

οἴκοι κολάζει καὶ δικάζει καὶ δεθῆναι κελεύει, καὶ ὁ τῆς δίκης καιρὸς ἑσπέρα ἐστί· καλός γε καὶ ὁ νυκτερινὸς δικαστής. καὶ νῦν πολλάκις βοᾷ· ‘Κατάδικον ἔλυσας θανάτῳ παραδοθέντα.’ ποίῳ θανάτῳ; ποῖον κατάδικον; εἰπέ μοι τοῦ θανάτου τὴν αἰτίαν. ‘Ἐπὶ φόνῳ κατέγνωσται,’ φησί. πεφόνευκεν οὖν; εἰπέ μοι τίς ἐστιν; ἣν ἀπέκτεινε καὶ ἔλεγες ἀνῃρῆσθαι, ζῶσαν βλέπεις, καὶ οὐκ ἂν ἔτι τολμήσειας τὸν αὐτὸν αἰτιᾶσθαι φόνου. οὐ γὰρ δὴ τοῦτο τῆς κόρης ἐστὶν εἴδωλον· οὐκ ἀνέπεμψεν ὁ Ἀϊδωνεὺς κατὰ σοῦ τὴν ἀνῃρημένην.οὐδενὸς γὰρ οὐδείς ἐστιν ἄνευ κρίσεως δυνατώτερος. κλεῖσον οὖν τὰ δικαστήρια, κάθελε τὰ βουλευτήρια, ἔκβαλε τοὺς στρατηγούς· πάντα γὰρ ὅσα σὺ πρὸς τὸν πρόεδρον εἴρηκας ἔοικε δικαιότερον ἐρεῖν κατὰ σοῦ ἀληθῶς. ἐπανάστηθι Θερσάνδρῳ, πρόεδρε· μέχρι μόνων ὀνομάτων πρόεδρος εἶ. οὗτος τὰ σὰ ποιεῖ, μᾶλλον δὲ ὅσα οὐδὲ σύ. σὺ μὲν γὰρ συμβούλους ἔχεις, καὶ οὐδὲν ἄνευ τούτων ἔξεστί σοι· ἀλλ' οὔτε τι τῆς ἐξουσίας δράσειας πρὶν ἢ ἐλθεῖν ἐπὶ τοῦτον τὸν θρόνον· οὐδὲ ἐπὶ τῆς σῆς οἰκίας ποτὲ δεσμὸν ἀνθρώπου κατέγνως. ὁ δὲ γενναῖος οὗτος πάντα ἑαυτῷ γίνεται, δῆμος, βουλή, πρόεδρος, στρατηγός.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap9_sec2

Παρελθὼν δὲ ὁ ἱερεὺς (ἦν δὲ εἰπεῖν οὐκ ἀδύνατος, μάλιστα δὲ τὴν Ἀριστοφάνους ἐζηλωκὼς κωμῳδίαν) ἤρξατο αὐτὸς λέγειν πάνυ ἀστείως καὶ κωμῳδικῶς εἰς πορνείαν αὐτοῦ καθαπτόμενος, «Παρὰ τὴν θεόν,» λέγων, «λοιδορεῖσθαι μὲν οὕτως ἀκόσμως τοῖς εὖ βεβιωκόσι στόματός ἐστιν οὐ καθαροῦ. οὗτος δὲ οὐκ ἐνταῦθα μόνον, ἀλλὰ καὶ πανταχοῦ τὴν γλῶτταν μεστὴν ὕβρεως ἔχει. καί τοί γε νέος ὢν συνεγίνετο πολλοῖς αἰδοίοις ἀνδράσι καὶ τὴν ὥραν ἅπασαν εἰς τοῦτο δεδαπανήκει. σεμνότητα δ' ἔδρακε καὶ σωφροσύνην ὑπεκρίνατο, παιδείας προσποιούμενος ἐρᾶν καὶ τοῖς εἰς ταύτην αὐτῷ χρωμένοις πάντα ὑποκύπτων καὶ ὑποκατακλινόμενος ἀεί.

ταύτας οὖν αἰτῶ, αἳ κἂν βασανιζόμεναι φήσωσιν οὐκ εἰδέναι τοῦτον τὸν κατάδικον χρόνῳ πολλῷ συνόντα αὐτῇ καὶ ἐν ἀνδρὸς χώρᾳ ἐν τῇ οἰκίᾳ τῇ ἐμῇ, οὐκ ἐν μοιχοῦ μόνον, καθεστηκότα, πάσης αἰτίας αὐτὴν ἀφίημι. ἂν τοίνυν τοὐναντίον, τὴν μὲν κατὰ τὸν νόμον ἀφεῖσθαι τῆς προικός φημι δεῖν ἐμοί, τὸν δὲ ὑποσχεῖν τὴν ὀφειλομένην τοῖς μοιχοῖς τιμωρίαν· θάνατος δέ ἐστιν αὕτη· ὥστε ὁποτέρως ἂν οὗτος ἀποθάνῃ, ὡς μοιχὸς ἢ ὡς φονεύς, ἀμφοτέροις ἔνοχος ὤν, δίκην δεδωκὼς οὐ δέδωκεν· ἀποθανὼν γὰρ ὀφείλει θάνατον ἄλλον. ὁ δέ μοι τρίτος τῶν λόγων πρὸς τὴν δούλην ἐστὶ τὴν ἐμὴν καὶ τὸν σεμνὸν τοῦτον πατρὸς ὑποκριτήν, ὃν εἰς ὕστερον, ὅταν τούτων καταψηφίσησθε, ταμιεύσομαι.» ὁ μὲν δὴ ταῦτα εἰπὼν ἐπαύσατο.ταῦτα μόλις ἐν χαμαιτυπείῳ γίνεται. εἷς μὲν δή μοι λόγος οὗτος κατ' ἀμφοῖν· τὸν μέντοι ἀξιῶ τῆς αὐθαδείας δοῦναι τιμωρίαν, τὸν δὲ ἀποδοθῆναι κελεῦσαι τῇ καταδίκῃ. δεύτερος δέ ἐστί μοι πρὸς Μελίτην μοιχείας ἀγών, πρὸς ἣν οὐδὲν δέομαι λόγων· ἐν γὰρ τῇ τῶν θεραπαινῶν βασάνῳ τὴν ἐξέτασιν γενέσθαι δέδοκται.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap9_sec4

καταλιπὼν γὰρ τὴν πατρῴαν οἰκίαν, ὀλίγον ἑαυτῷ μισθωσάμενος στενωπεῖον, εἶχεν ἐνταῦθα τὸ οἴκημα, ὁμηρίζων μὲν τὰ πολλά, πάντας δὲ τοὺς χρησίμους πρὸς ἅπερ ἤθελε προσηταιρίζετο δεχόμενος. καὶ οὕτω μὲν ἀσκεῖν τὴν ψυχὴν ἐνομίζετο, ἦν δ' ἄρα τοῦτο κακουργίας ὑπόκρισις. ἔπειτα κἀν τοῖς γυμνασίοις ἑωρῶμεν, πῶς τὸ σῶμα ὑπηλείφετο καὶ πῶς πλῆκτρον περιέβαινε καὶ τοὺς μὲν νεανίσκους, οἷς προσεπάλαιε, πρὸς τοὺς ἀνδρειοτέρους μάλιστα συμπλεκόμενος· οὕτως αὑτοῦ κέχρηται καὶ τῷ σώματι.

Παρελθὼν δὲ ὁ ἱερεὺς (ἦν δὲ εἰπεῖν οὐκ ἀδύνατος, μάλιστα δὲ τὴν Ἀριστοφάνους ἐζηλωκὼς κωμῳδίαν) ἤρξατο αὐτὸς λέγειν πάνυ ἀστείως καὶ κωμῳδικῶς εἰς πορνείαν αὐτοῦ καθαπτόμενος, «Παρὰ τὴν θεόν,» λέγων, «λοιδορεῖσθαι μὲν οὕτως ἀκόσμως τοῖς εὖ βεβιωκόσι στόματός ἐστιν οὐ καθαροῦ. οὗτος δὲ οὐκ ἐνταῦθα μόνον, ἀλλὰ καὶ πανταχοῦ τὴν γλῶτταν μεστὴν ὕβρεως ἔχει. καί τοί γε νέος ὢν συνεγίνετο πολλοῖς αἰδοίοις ἀνδράσι καὶ τὴν ὥραν ἅπασαν εἰς τοῦτο δεδαπανήκει. σεμνότητα δ' ἔδρακε καὶ σωφροσύνην ὑπεκρίνατο, παιδείας προσποιούμενος ἐρᾶν καὶ τοῖς εἰς ταύτην αὐτῷ χρωμένοις πάντα ὑποκύπτων καὶ ὑποκατακλινόμενος ἀεί.ταύτας οὖν αἰτῶ, αἳ κἂν βασανιζόμεναι φήσωσιν οὐκ εἰδέναι τοῦτον τὸν κατάδικον χρόνῳ πολλῷ συνόντα αὐτῇ καὶ ἐν ἀνδρὸς χώρᾳ ἐν τῇ οἰκίᾳ τῇ ἐμῇ, οὐκ ἐν μοιχοῦ μόνον, καθεστηκότα, πάσης αἰτίας αὐτὴν ἀφίημι. ἂν τοίνυν τοὐναντίον, τὴν μὲν κατὰ τὸν νόμον ἀφεῖσθαι τῆς προικός φημι δεῖν ἐμοί, τὸν δὲ ὑποσχεῖν τὴν ὀφειλομένην τοῖς μοιχοῖς τιμωρίαν· θάνατος δέ ἐστιν αὕτη· ὥστε ὁποτέρως ἂν οὗτος ἀποθάνῃ, ὡς μοιχὸς ἢ ὡς φονεύς, ἀμφοτέροις ἔνοχος ὤν, δίκην δεδωκὼς οὐ δέδωκεν· ἀποθανὼν γὰρ ὀφείλει θάνατον ἄλλον. ὁ δέ μοι τρίτος τῶν λόγων πρὸς τὴν δούλην ἐστὶ τὴν ἐμὴν καὶ τὸν σεμνὸν τοῦτον πατρὸς ὑποκριτήν, ὃν εἰς ὕστερον, ὅταν τούτων καταψηφίσησθε, ταμιεύσομαι.» ὁ μὲν δὴ ταῦτα εἰπὼν ἐπαύσατο.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap9_sec6

ταῦτα μὲν οὖν ὡραῖος ὤν· ἐπεὶ δὲ εἰς ἄνδρας ἧκε, πάντα ἀπεκάλυψεν, ἃ τότε ἀπέκρυπτε. καὶ τοῦ μὲν ἄλλου σώματος ἔξωρος γενόμενος ἠμέλησε, μόνην δὲ τὴν γλῶτταν εἰς ἀσέλγειαν ἀκονᾷ καὶ τῷ στόματι χρῆται πρὸς ἀναισχυντίαν, ὑβρίζων πάντας, ἐπὶ τῶν προσώπων φέρων τὴν ἀναίδειαν, ὃς οὐκ ᾐδέσθη τὸν ὑφ' ὑμῶν ἱερωσύνῃ τετιμημένον οὕτως ἀπαιδεύτως βλασφημεῖν ὑμῶν ἐναντίον. ἀλλ' εἰ μὲν ἄλλῃ που βεβιωκὼς ἔτυχον καὶ μὴ παρ' ὑμῖν, ἔδει μοι λόγων περὶ ἐμαυτοῦ καὶ τῶν ἐμοὶ βεβιωμένων· ἐπεὶ δὲ σύνιστέ μοι πόρρω τῶν τούτου βλασφημιῶν τὸν βίον ἔχοντι, φέρε εἴπω πρὸς ὑμᾶς περὶ ὧν ἐγκέκλημαι.

καταλιπὼν γὰρ τὴν πατρῴαν οἰκίαν, ὀλίγον ἑαυτῷ μισθωσάμενος στενωπεῖον, εἶχεν ἐνταῦθα τὸ οἴκημα, ὁμηρίζων μὲν τὰ πολλά, πάντας δὲ τοὺς χρησίμους πρὸς ἅπερ ἤθελε προσηταιρίζετο δεχόμενος. καὶ οὕτω μὲν ἀσκεῖν τὴν ψυχὴν ἐνομίζετο, ἦν δ' ἄρα τοῦτο κακουργίας ὑπόκρισις. ἔπειτα κἀν τοῖς γυμνασίοις ἑωρῶμεν, πῶς τὸ σῶμα ὑπηλείφετο καὶ πῶς πλῆκτρον περιέβαινε καὶ τοὺς μὲν νεανίσκους, οἷς προσεπάλαιε, πρὸς τοὺς ἀνδρειοτέρους μάλιστα συμπλεκόμενος· οὕτως αὑτοῦ κέχρηται καὶ τῷ σώματι.Παρελθὼν δὲ ὁ ἱερεὺς (ἦν δὲ εἰπεῖν οὐκ ἀδύνατος, μάλιστα δὲ τὴν Ἀριστοφάνους ἐζηλωκὼς κωμῳδίαν) ἤρξατο αὐτὸς λέγειν πάνυ ἀστείως καὶ κωμῳδικῶς εἰς πορνείαν αὐτοῦ καθαπτόμενος, «Παρὰ τὴν θεόν,» λέγων, «λοιδορεῖσθαι μὲν οὕτως ἀκόσμως τοῖς εὖ βεβιωκόσι στόματός ἐστιν οὐ καθαροῦ. οὗτος δὲ οὐκ ἐνταῦθα μόνον, ἀλλὰ καὶ πανταχοῦ τὴν γλῶτταν μεστὴν ὕβρεως ἔχει. καί τοί γε νέος ὢν συνεγίνετο πολλοῖς αἰδοίοις ἀνδράσι καὶ τὴν ὥραν ἅπασαν εἰς τοῦτο δεδαπανήκει. σεμνότητα δ' ἔδρακε καὶ σωφροσύνην ὑπεκρίνατο, παιδείας προσποιούμενος ἐρᾶν καὶ τοῖς εἰς ταύτην αὐτῷ χρωμένοις πάντα ὑποκύπτων καὶ ὑποκατακλινόμενος ἀεί.

Achilles_Tatius_Scr._Erot._Leucippe_et_Clitophon_book8_chap9_sec8

‘Ἔλυσας,’ φησί, ‘τὸν θανάτου κατεγνωσμένον·’ καὶ ἐπὶ τούτῳ πάνυ δεινῶς ἐσχετλίασε, τύραννον ἀποκαλῶν με καὶ ὅσα δὴ κατετραγῴδησέ μου. ἔστι δὲ οὐχ ὁ σώζων τοὺς συκοφαντηθέντας τύραννος, ἀλλ' ὁ τοὺς μηδὲν ἀδικοῦντας, μήτε βουλῆς, μήτε δήμου κατεγνωκότος. ἢ κατὰ ποίους νόμους, εἰπέ, τοῦτον τὸν ξένον νεανίσκον κατέκλεισας πρῶτον εἰς τὸ δεσμωτήριον; τίς προέδρων κατέγνω; ποῖον δικαστήριον ἐκέλευσε δεθῆναι τὸν ἄνθρωπον; ἔστω γὰρ πάντα ἀδικήσας, ὅσα ἂν εἴπῃς, ἀλλὰ καὶ κριθήτω πρῶτον, ἐλεγχθήτω, λόγου μεταλαβών· ὁ νόμος αὐτόν, ὁ καὶ σοῦ καὶ πάντων κύριος, δησάτω.

ταῦτα μὲν οὖν ὡραῖος ὤν· ἐπεὶ δὲ εἰς ἄνδρας ἧκε, πάντα ἀπεκάλυψεν, ἃ τότε ἀπέκρυπτε. καὶ τοῦ μὲν ἄλλου σώματος ἔξωρος γενόμενος ἠμέλησε, μόνην δὲ τὴν γλῶτταν εἰς ἀσέλγειαν ἀκονᾷ καὶ τῷ στόματι χρῆται πρὸς ἀναισχυντίαν, ὑβρίζων πάντας, ἐπὶ τῶν προσώπων φέρων τὴν ἀναίδειαν, ὃς οὐκ ᾐδέσθη τὸν ὑφ' ὑμῶν ἱερωσύνῃ τετιμημένον οὕτως ἀπαιδεύτως βλασφημεῖν ὑμῶν ἐναντίον. ἀλλ' εἰ μὲν ἄλλῃ που βεβιωκὼς ἔτυχον καὶ μὴ παρ' ὑμῖν, ἔδει μοι λόγων περὶ ἐμαυτοῦ καὶ τῶν ἐμοὶ βεβιωμένων· ἐπεὶ δὲ σύνιστέ μοι πόρρω τῶν τούτου βλασφημιῶν τὸν βίον ἔχοντι, φέρε εἴπω πρὸς ὑμᾶς περὶ ὧν ἐγκέκλημαι.καταλιπὼν γὰρ τὴν πατρῴαν οἰκίαν, ὀλίγον ἑαυτῷ μισθωσάμενος στενωπεῖον, εἶχεν ἐνταῦθα τὸ οἴκημα, ὁμηρίζων μὲν τὰ πολλά, πάντας δὲ τοὺς χρησίμους πρὸς ἅπερ ἤθελε προσηταιρίζετο δεχόμενος. καὶ οὕτω μὲν ἀσκεῖν τὴν ψυχὴν ἐνομίζετο, ἦν δ' ἄρα τοῦτο κακουργίας ὑπόκρισις. ἔπειτα κἀν τοῖς γυμνασίοις ἑωρῶμεν, πῶς τὸ σῶμα ὑπηλείφετο καὶ πῶς πλῆκτρον περιέβαινε καὶ τοὺς μὲν νεανίσκους, οἷς προσεπάλαιε, πρὸς τοὺς ἀνδρειοτέρους μάλιστα συμπλεκόμενος· οὕτως αὑτοῦ κέχρηται καὶ τῷ σώματι.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe

Τοῦ προοιμίου πρόρρησις, ὡς ἔχει τὰ τοῦ κόσμου. Ἀρχόμεθα διήγησιν τινὸς πειραζομένου, καρδιακοῦ καὶ πρακτικοῦ καὶ πολυαγαπημένου. Λύπης ἀμέτοχον οὐδὲν τῶν πολιτευομένων καὶ πραττομένων περὶ γῆν καὶ τῶν ἐνεργουμένων. Χαρὰ καὶ λύπη σύμμικτα, ἀλλὰ καὶ κεκραμένα· οὐδὲν γὰρ λύπης τὸ καλὸν καὶ τὸ τερπνὸν ἐκλείπει, ὥσπερ οὐδὲ ἀπὸ τῆς χαρᾶς τὸ λυπηρὸν πολλάκις. Πρὸς δόξαν, πρὸς λαμπρότηταν, πρός τε τιμὴν καὶ πλοῦτον πρὸς κάλλος καὶ πρὸς φρόνησιν, πρὸς γνῶσιν, πρὸς ἀνδρείαν, πρὸς ἔρωταν, πρὸς καλλονήν, πρὸς εἶδος εὐπρεπείας, ἅπερ προσφέρουσιν χαρὰν ἐνήδονον καὶ τέρψιν, ἐν τούτοις ἴδῃς κίνδυνον μέσον τούτοις καὶ ψόγον, ἐλάττωμα καὶ πρόσκρουμα, τὰ προξενοῦντα λύπην, εἰ μὴ καὶ μόνον στέρησιν τῶν ποθουμένων εἴπῃς. Πόθος γὰρ πόθου στερηθεὶς ὑπομονὴν οὐκ ἔχει, τῶν δὲ ἄλλων ἔχει μέριμναν, ἂν εἴποις, οὐδεμίαν. Ὡς γὰρ ἐνστάζει χάριτας ἔρως ἐν ἄλλοις πᾶσιν, οὕτως ἐν μόνῳ χωρισμῷ γέμει πολλὰς πικρίας.

This is the first section of this novel.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 105

Ἐν τούτοις πᾶσιν ἄνθρωπος ποσῶς οὐδὲν εὑρέθη· ὅθεν ἐκεῖνος ἀπορῶν τὴν ἐρημανθρωπίαν, ἀναζητεῖν γὰρ ἤθελεν, ἰχνεύειν καὶ γυρεύειν καὶ λέγειν καὶ διερευνᾶν ταῦτα κατὰ τὸν νοῦν του· «πάντως ἐτοῦτο τὸ λουτρὸν οὐκ ἔνι δίχα ἀνθρώπου». Ἔκφρασις τοῦ καμινίου. Εἰς τὸ καμίνιν τὸ λοιπὸν ἐπῆγεν, ἀνεστάθην καὶ καμινάρην τοῦ λουτροῦ γυρεύει νὰ ἐγνωρίσῃ. Ἐπῆγεν, ἀνεζήτησεν· ἄνθρωπον μὲν οὐκ εἶδεν, τὸ δὲ καμίνιν εὕρηκεν ἀνάπτον μοναχόν του χωρίς τινος τοῦ συνεργοῦ, χωρίς τινος ἀνθρώπου καὶ ξυλαλόην ἰνδικὴν ἀντὶ τῶν ξύλων γέμον. Ἔκφρασις τῆς τραπέζης. Μετὰ τὸ κάλλος τοῦ λουτροῦ .......... καὶ τ’ ἄλλα τὰ παράξενα καὶ τὰ θαυμάτων πλήρη, εὑρέθη τράπεζα λαμπρά, λαμπρῶν βρωμάτων πλῆθος· φιλότιμος ἡ τράπεζα, πολυτελεῖς οἱ μῖσσοι, οὓς κατὰ μέρος ἐξελθεῖν οὐκ ἐξαρκέσει λόγος πολλὰς τροφὰς ἐξαριθμεῖν καὶ πολυπλόκους μίσσους καὶ παρατρέχειν ἡδονὰς καὶ χάριτάς με γράφειν. Ἡ τράπεζα πολυτελής, τὰ σκεύη τῆς τραπέζης ἀπὸ χρυσοῦ μετὰ πολλῶν ἐξόχων τεχνωμάτων· νὰ κατεπλάγης ἐκ παντὸς τοῦ χρυσοχοῦ τὰς χεῖρας.

Ἔγεμε τὸ ῥοδόσταμα, ἐδόκει κυματίζειν, ἐκόχλαζεν, ἐκάπνιζεν καπνὸν ὁκάτι ξένον, καπνὸν φρικτόν, δυνάμενον σαλεύειν τὴν καρδίαν. Ἀπὸ δὲ στόματος χρυσοῦ καὶ κεφαλῆς ἀνθρώπου ἐκεῖνο τὸ ῥοδόσταμαν φρικτῶς ἀποκενοῦτο. Ἂν εἶδες ἐκ παντὸς εἰπεῖν ζῶντος ἀνθρώπου στόμα, οὕτως καὶ τοῦτο τεχνικῶς ὁ χρυσοχὸς ἐκεῖνος ἀπὸ χρυσοῦ μετέστησεν εἰς κεφαλὴν ἀνθρώπου. Ἔκφρασις τῶν θυρῶν. Αἱ θύραι πάλιν τοῦ λουτροῦ σύγκρουσμα μέγα, ξένον· ξύλον ὑγρὸν ἐκ τῆς Ἰνδῶν καὶ τῆς Ἀράβων χώρας καὶ μόσκον ἅμα σύμμικτα μετὰ τοῦ ξύλου τούτου. Καρδία γὰρ αἰσθητικὴ τὴν ἀπὸ τούτων χάριν. Ἔκφρασις τοῦ βηλοθύρου. Εἰς δὲ καὶ πάλιν τοῦ λουτροῦ τὴν ἐνδοτέραν θύραν βηλόθυρον ἐκρέμετο πρὸς τὸ λουτρὸν ἁρμόζον. Καὶ γὰρ ἦν τὸ βηλόθυρον κρίνων καὶ ῥόδων ἄνθη· τῆς τέχνης τὸ παράξενον οὐ συνεχώρει βλέπειν. Ἀλλὰ καὶ τί πολυλογῶ καὶ κατὰ μέρος γράφω; Ἁπλῶς ἂν εἶδες τὸ λουτρόν, λιποθυμήσω, πέσω καὶ ζήσω λιποθύμημα καὶ χάριν ἀνασάνω.Ἀντὶ δὲ τῶν πολυτελῶν ὀρθομαρμαρωμάτων εἶχεν καθίρπτας τὸ λουτρὸν καὶ τὰς ἁρμόσεις τούτων· ἐκ μηχανῆς δὲ τεχνικῶς καὶ ταύτης παραξένου, ὁ τοῦ λουτροῦ καὶ τοῦ θερμοῦ παχὺς ἀτμὸς νεφώδης οὐκ ἐπεσκέπαζε ποσῶς ἐκείνους τοὺς καθίρπτας, οὐδὲ τῶν λίθων ἤμβλυνε τὸ τηλαυγὲς ἐκείνων· ἀλλ’ εἶναι ὑπερνέφελος ἡ τοῦ καθίρπτου φύσις καὶ νέφος οὐκ ἐσκέπαζεν τὴν τοῦ λυχνίτου χάριν. Ἡνίκα γὰρ παρέκυψες ἐκ τοῦ λουτροῦ τὴν θύραν, εἰς τὸν καθίρπτην ἔβλεπες καὶ τὸ λουτρὸν ἐθώρεις· καὶ δένδρων φύλλα καὶ καρπῶν καὶ περιβόλιν ὅλον ἐδόκεις βλέπειν ἐκ παντὸς εἰς τοὺς καθίρπτας πάλιν. Ὁ τροῦλλος ἦν ἀπὸ χρυσοῦ μετὰ λιθομαργάρων, ὁ δὲ τεχνίτης τὸν χρυσὸν εἰς δένδρον μεταπλάττει, ἀντὶ καρπῶν δὲ τεχνικῶς ἐνέθηκεν τοὺς λίθους. Ἔκφρασις τοῦ κοσμήτου. Ὁ δὲ κοσμήτης τοῦ λουτροῦ πλοκὴν ἐπλάκη ξένην· θαυμάζω χεῖρας τεχνιτῶν καὶ τοῦ χρυσοῦ τὴν φύσιν, πῶς ὁ χρυσὸς ὡς ἄμπελος τῇ σμίλᾳ συνεπλάκη καὶ ταῖς χερσὶ τῶν τεχνιτῶν ὑπεδουλώθη τόσον. Ἂν γὰρ πολλάκις ὀφθαλμοὺς ἀπῆρας ἀποκεῖθεν, εἶδας μεγάλην ἡδονήν, ἄλλο τι θαῦμα μέγα.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 113

Ἐν ὅλοις τούτοις τοῖς καλοῖς καὶ φιλοτίμοις πᾶσιν ἄνθρωπος οὐ παρέτρεχεν, οὐκ ἦν ἀνθρώπου φύσις, οὐ φύλαξις τῆς τράπεζας, οὐ φύλαξις τῆς πόλης, οὐδ’ ὑπηρέτης τῶν πολλῶν πολυτελῶν βρωμάτων. Καὶ τοῦτο ζάλην περισσὴν καὶ σύγχυσιν εἰσῆγεν καὶ θόρυβον καὶ ταραχὴν εἰς τὴν ψυχὴν ἐκείνου. Περὶ τῆς κλίνης τῆς λαμπρᾶς ἐκείνης ἀφηγεῖται. Κλίνη λαμπρά, πολύτιμος, χρυσῆ μετὰ μαργάρων, κοκκίνων λίθων τηλαυγῶν, οὓς λέγουσι λυχνίτας. Ἐκεῖνος, τὴν λαμπρότητα τῆς κλίνης ἀτενίσας καὶ τὴν στρωμνὴν τὴν πάγχρυσον—ἦν γὰρ χρυσοῦν τὸ στρῶμα— καὶ τῆς τροφῆς τὸ τρυφηλὸν τὸ ἀπὸ τῶν βρωμάτων καὶ βλέπων πάντα τὰ λαμπρὰ παντὸς ἀνθρώπου δίχα, πολλὰ συνεταράττετο, πολλὰς ἐννοίας εἶχεν, λέγων· «καὶ πόθεν ὁ χρυσὸς συνεφοράθη τόσος καὶ τίς συνάξας ἔφερεν τοὺς τηλικούτους λίθους; οὕτως ἐκένωσεν ἁπλῶς εἰς μὴ χρησίμους τόπους. Χρῆσις ἀνθρώπων καὶ χρυσὸς καὶ μάργαρος καὶ λίθοι. Πάντως οὐδέν τι τὸ κοινὸν ἐξαπορῶ καὶ τρέμω. Τοσοῦτον κόσμον ἄμετρον χωρὶς ἀνθρώπου βλέπω, χωρὶς δεσπότου καί τινος ἐνδεχομένου τρόπου.

Ἐν τούτοις πᾶσιν ἄνθρωπος ποσῶς οὐδὲν εὑρέθη· ὅθεν ἐκεῖνος ἀπορῶν τὴν ἐρημανθρωπίαν, ἀναζητεῖν γὰρ ἤθελεν, ἰχνεύειν καὶ γυρεύειν καὶ λέγειν καὶ διερευνᾶν ταῦτα κατὰ τὸν νοῦν του· «πάντως ἐτοῦτο τὸ λουτρὸν οὐκ ἔνι δίχα ἀνθρώπου». Ἔκφρασις τοῦ καμινίου. Εἰς τὸ καμίνιν τὸ λοιπὸν ἐπῆγεν, ἀνεστάθην καὶ καμινάρην τοῦ λουτροῦ γυρεύει νὰ ἐγνωρίσῃ. Ἐπῆγεν, ἀνεζήτησεν· ἄνθρωπον μὲν οὐκ εἶδεν, τὸ δὲ καμίνιν εὕρηκεν ἀνάπτον μοναχόν του χωρίς τινος τοῦ συνεργοῦ, χωρίς τινος ἀνθρώπου καὶ ξυλαλόην ἰνδικὴν ἀντὶ τῶν ξύλων γέμον. Ἔκφρασις τῆς τραπέζης. Μετὰ τὸ κάλλος τοῦ λουτροῦ .......... καὶ τ’ ἄλλα τὰ παράξενα καὶ τὰ θαυμάτων πλήρη, εὑρέθη τράπεζα λαμπρά, λαμπρῶν βρωμάτων πλῆθος· φιλότιμος ἡ τράπεζα, πολυτελεῖς οἱ μῖσσοι, οὓς κατὰ μέρος ἐξελθεῖν οὐκ ἐξαρκέσει λόγος πολλὰς τροφὰς ἐξαριθμεῖν καὶ πολυπλόκους μίσσους καὶ παρατρέχειν ἡδονὰς καὶ χάριτάς με γράφειν. Ἡ τράπεζα πολυτελής, τὰ σκεύη τῆς τραπέζης ἀπὸ χρυσοῦ μετὰ πολλῶν ἐξόχων τεχνωμάτων· νὰ κατεπλάγης ἐκ παντὸς τοῦ χρυσοχοῦ τὰς χεῖρας.Ἔγεμε τὸ ῥοδόσταμα, ἐδόκει κυματίζειν, ἐκόχλαζεν, ἐκάπνιζεν καπνὸν ὁκάτι ξένον, καπνὸν φρικτόν, δυνάμενον σαλεύειν τὴν καρδίαν. Ἀπὸ δὲ στόματος χρυσοῦ καὶ κεφαλῆς ἀνθρώπου ἐκεῖνο τὸ ῥοδόσταμαν φρικτῶς ἀποκενοῦτο. Ἂν εἶδες ἐκ παντὸς εἰπεῖν ζῶντος ἀνθρώπου στόμα, οὕτως καὶ τοῦτο τεχνικῶς ὁ χρυσοχὸς ἐκεῖνος ἀπὸ χρυσοῦ μετέστησεν εἰς κεφαλὴν ἀνθρώπου. Ἔκφρασις τῶν θυρῶν. Αἱ θύραι πάλιν τοῦ λουτροῦ σύγκρουσμα μέγα, ξένον· ξύλον ὑγρὸν ἐκ τῆς Ἰνδῶν καὶ τῆς Ἀράβων χώρας καὶ μόσκον ἅμα σύμμικτα μετὰ τοῦ ξύλου τούτου. Καρδία γὰρ αἰσθητικὴ τὴν ἀπὸ τούτων χάριν. Ἔκφρασις τοῦ βηλοθύρου. Εἰς δὲ καὶ πάλιν τοῦ λουτροῦ τὴν ἐνδοτέραν θύραν βηλόθυρον ἐκρέμετο πρὸς τὸ λουτρὸν ἁρμόζον. Καὶ γὰρ ἦν τὸ βηλόθυρον κρίνων καὶ ῥόδων ἄνθη· τῆς τέχνης τὸ παράξενον οὐ συνεχώρει βλέπειν. Ἀλλὰ καὶ τί πολυλογῶ καὶ κατὰ μέρος γράφω; Ἁπλῶς ἂν εἶδες τὸ λουτρόν, λιποθυμήσω, πέσω καὶ ζήσω λιποθύμημα καὶ χάριν ἀνασάνω.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 122

Φοβοῦμαι τὰ παράδοξα καὶ παρὰ φύσιν ταῦτα, μήπως καὶ τίποτε κακὸν ἔχουσι κεκρυμμένον». Εἶπεν εἰς νοῦν, ἐλάλησεν ταῦτα μετὰ φροντίδος· εἰς τὸ κρεββάτιν τὸ λαμπρὸν ἐκάθησεν ἐπάνω, ἔφαγεν ὅσον ἄνθρωπος θορυβισμένος τρώγει, ἀνέστη πάλιν· τράπεζαν εὗρεν ἐγγὺς ἑτέραν, ἄλλην μὲ τὴν λαμπρότηταν, ἄλλην μὲ τῶν χαρίτων. Λίθινα σκεύη παρ’ αὐτῆς, τῶν πολυτίμων λίθων. Εἰς σκεύη μετελάξευσε παντοδαπά, ποικίλα, πελάξιν, λίθον τηλαυγῆν· λυχνίτην ἄλλον λίθον, εἰς σκεύη μετετέχνωσεν ὑδατοφόρα πάντα, ἐκλαξευθέντων τεχνικῶς ἐξ ὑακίνθου λίθου τῶν ἐκπωμάτων τῶν λαμπρῶν τραπέζης τῆς δευτέρας. Ἐκφράζει, λέγει τεχνικῶς ὡς ἦσαν λαξευμένα. Πολλοὺς τοὺς λίθους τοὺς λαμπροὺς τοὺς πολυτίμους πάντας … Πρὸς τὴν δευτέραν τράπεζαν μετέθηκεν ἐκεῖνα οἴνων μεστὰ παντοδαπῶν, παντοίων τε πωμάτων· χιόνες ἦσαν κείμενοι καὶ κρύσταλλοι καὶ πάγοι εἰς ψυχοπαρηγόρημαν παντὸς καυματωμένου. Ἀλλὰ καὶ τί πολυλογῶ καὶ τὰ περὶ τὴν πόσιν;

Ἐν ὅλοις τούτοις τοῖς καλοῖς καὶ φιλοτίμοις πᾶσιν ἄνθρωπος οὐ παρέτρεχεν, οὐκ ἦν ἀνθρώπου φύσις, οὐ φύλαξις τῆς τράπεζας, οὐ φύλαξις τῆς πόλης, οὐδ’ ὑπηρέτης τῶν πολλῶν πολυτελῶν βρωμάτων. Καὶ τοῦτο ζάλην περισσὴν καὶ σύγχυσιν εἰσῆγεν καὶ θόρυβον καὶ ταραχὴν εἰς τὴν ψυχὴν ἐκείνου. Περὶ τῆς κλίνης τῆς λαμπρᾶς ἐκείνης ἀφηγεῖται. Κλίνη λαμπρά, πολύτιμος, χρυσῆ μετὰ μαργάρων, κοκκίνων λίθων τηλαυγῶν, οὓς λέγουσι λυχνίτας. Ἐκεῖνος, τὴν λαμπρότητα τῆς κλίνης ἀτενίσας καὶ τὴν στρωμνὴν τὴν πάγχρυσον—ἦν γὰρ χρυσοῦν τὸ στρῶμα— καὶ τῆς τροφῆς τὸ τρυφηλὸν τὸ ἀπὸ τῶν βρωμάτων καὶ βλέπων πάντα τὰ λαμπρὰ παντὸς ἀνθρώπου δίχα, πολλὰ συνεταράττετο, πολλὰς ἐννοίας εἶχεν, λέγων· «καὶ πόθεν ὁ χρυσὸς συνεφοράθη τόσος καὶ τίς συνάξας ἔφερεν τοὺς τηλικούτους λίθους; οὕτως ἐκένωσεν ἁπλῶς εἰς μὴ χρησίμους τόπους. Χρῆσις ἀνθρώπων καὶ χρυσὸς καὶ μάργαρος καὶ λίθοι. Πάντως οὐδέν τι τὸ κοινὸν ἐξαπορῶ καὶ τρέμω. Τοσοῦτον κόσμον ἄμετρον χωρὶς ἀνθρώπου βλέπω, χωρὶς δεσπότου καί τινος ἐνδεχομένου τρόπου.Ἐν τούτοις πᾶσιν ἄνθρωπος ποσῶς οὐδὲν εὑρέθη· ὅθεν ἐκεῖνος ἀπορῶν τὴν ἐρημανθρωπίαν, ἀναζητεῖν γὰρ ἤθελεν, ἰχνεύειν καὶ γυρεύειν καὶ λέγειν καὶ διερευνᾶν ταῦτα κατὰ τὸν νοῦν του· «πάντως ἐτοῦτο τὸ λουτρὸν οὐκ ἔνι δίχα ἀνθρώπου». Ἔκφρασις τοῦ καμινίου. Εἰς τὸ καμίνιν τὸ λοιπὸν ἐπῆγεν, ἀνεστάθην καὶ καμινάρην τοῦ λουτροῦ γυρεύει νὰ ἐγνωρίσῃ. Ἐπῆγεν, ἀνεζήτησεν· ἄνθρωπον μὲν οὐκ εἶδεν, τὸ δὲ καμίνιν εὕρηκεν ἀνάπτον μοναχόν του χωρίς τινος τοῦ συνεργοῦ, χωρίς τινος ἀνθρώπου καὶ ξυλαλόην ἰνδικὴν ἀντὶ τῶν ξύλων γέμον. Ἔκφρασις τῆς τραπέζης. Μετὰ τὸ κάλλος τοῦ λουτροῦ .......... καὶ τ’ ἄλλα τὰ παράξενα καὶ τὰ θαυμάτων πλήρη, εὑρέθη τράπεζα λαμπρά, λαμπρῶν βρωμάτων πλῆθος· φιλότιμος ἡ τράπεζα, πολυτελεῖς οἱ μῖσσοι, οὓς κατὰ μέρος ἐξελθεῖν οὐκ ἐξαρκέσει λόγος πολλὰς τροφὰς ἐξαριθμεῖν καὶ πολυπλόκους μίσσους καὶ παρατρέχειν ἡδονὰς καὶ χάριτάς με γράφειν. Ἡ τράπεζα πολυτελής, τὰ σκεύη τῆς τραπέζης ἀπὸ χρυσοῦ μετὰ πολλῶν ἐξόχων τεχνωμάτων· νὰ κατεπλάγης ἐκ παντὸς τοῦ χρυσοχοῦ τὰς χεῖρας.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 129

Ὡσὰν ἀπὸ τοῦ καύματος καὶ τῆς ὁδοῦ τὸ μῆκος καὶ μᾶλλον ἐκ τὴν μόνωσιν ἐκεῖνος φλογισμένος, πολλὴ γὰρ ἦν ἡ μόνωσις τοῦ παραξένου τόπου, ψυχρὸν εἰς κόρον ἔπιεν, ἀνέσανεν ὀλίγον, κἂν ὅσην καὶ τὴν πνιγμονὴν εἶχεν ἐκεῖνος τότε. Καὶ πάλιν ἦν ἀγανακτῶν καὶ πάλιν ἦν φροντίζων καὶ σφόδρα δειλαινόμενος τὴν ἐρημαθρωπίαν. Ὅμως μετεβημάτισεν, μικρὸν μετεκινήθην καὶ πάλιν ἄλλην καλλονὴν καὶ χάριν ἄλλην εἶδεν. Καὶ τὸ κελλὶν τοῦ δράκοντος ὡς εὗρεν ἀφηγεῖται. Εὗρε κελλὶν ὁλόχρυσον· ὢ τίς τὴν χάριν εἴπῃ κἂν τὰς τοσαύτας καλλονὰς τίς ἀριθμήσει λόγοις; Ἦν ὅλον χάρις τὸ κελλὶν καὶ τῶν χαρίτων οἶκος. Εἶχεν ἐκεῖνο τὸ κελλίν, ἀλλὰ καὶ πῶς ἐκφράσω; ὁλοχρυσομαργάρωτον, κατάχρυσον τὴν στέγην, πλὴν οὐχ ἁπλῶς κατάχρυσον καὶ μεμαργαρωμένην, οὐδὲ ἀπὸ λίθων τηλαυγῶν τὸν κόσμον εἶχεν μόνον, ἀλλ’ εἶχεν στέγην οὐρανὸν καὶ τοὺς ἀστέρων δρόμους, θαυμάζω πῶς τὸν οὐρανὸν καὶ τοὺς ἀστέρων δρόμους, μετὰ πανσόφου μηχανῆς καὶ τέχνης παραξένου.

Φοβοῦμαι τὰ παράδοξα καὶ παρὰ φύσιν ταῦτα, μήπως καὶ τίποτε κακὸν ἔχουσι κεκρυμμένον». Εἶπεν εἰς νοῦν, ἐλάλησεν ταῦτα μετὰ φροντίδος· εἰς τὸ κρεββάτιν τὸ λαμπρὸν ἐκάθησεν ἐπάνω, ἔφαγεν ὅσον ἄνθρωπος θορυβισμένος τρώγει, ἀνέστη πάλιν· τράπεζαν εὗρεν ἐγγὺς ἑτέραν, ἄλλην μὲ τὴν λαμπρότηταν, ἄλλην μὲ τῶν χαρίτων. Λίθινα σκεύη παρ’ αὐτῆς, τῶν πολυτίμων λίθων. Εἰς σκεύη μετελάξευσε παντοδαπά, ποικίλα, πελάξιν, λίθον τηλαυγῆν· λυχνίτην ἄλλον λίθον, εἰς σκεύη μετετέχνωσεν ὑδατοφόρα πάντα, ἐκλαξευθέντων τεχνικῶς ἐξ ὑακίνθου λίθου τῶν ἐκπωμάτων τῶν λαμπρῶν τραπέζης τῆς δευτέρας. Ἐκφράζει, λέγει τεχνικῶς ὡς ἦσαν λαξευμένα. Πολλοὺς τοὺς λίθους τοὺς λαμπροὺς τοὺς πολυτίμους πάντας … Πρὸς τὴν δευτέραν τράπεζαν μετέθηκεν ἐκεῖνα οἴνων μεστὰ παντοδαπῶν, παντοίων τε πωμάτων· χιόνες ἦσαν κείμενοι καὶ κρύσταλλοι καὶ πάγοι εἰς ψυχοπαρηγόρημαν παντὸς καυματωμένου. Ἀλλὰ καὶ τί πολυλογῶ καὶ τὰ περὶ τὴν πόσιν;Ἐν ὅλοις τούτοις τοῖς καλοῖς καὶ φιλοτίμοις πᾶσιν ἄνθρωπος οὐ παρέτρεχεν, οὐκ ἦν ἀνθρώπου φύσις, οὐ φύλαξις τῆς τράπεζας, οὐ φύλαξις τῆς πόλης, οὐδ’ ὑπηρέτης τῶν πολλῶν πολυτελῶν βρωμάτων. Καὶ τοῦτο ζάλην περισσὴν καὶ σύγχυσιν εἰσῆγεν καὶ θόρυβον καὶ ταραχὴν εἰς τὴν ψυχὴν ἐκείνου. Περὶ τῆς κλίνης τῆς λαμπρᾶς ἐκείνης ἀφηγεῖται. Κλίνη λαμπρά, πολύτιμος, χρυσῆ μετὰ μαργάρων, κοκκίνων λίθων τηλαυγῶν, οὓς λέγουσι λυχνίτας. Ἐκεῖνος, τὴν λαμπρότητα τῆς κλίνης ἀτενίσας καὶ τὴν στρωμνὴν τὴν πάγχρυσον—ἦν γὰρ χρυσοῦν τὸ στρῶμα— καὶ τῆς τροφῆς τὸ τρυφηλὸν τὸ ἀπὸ τῶν βρωμάτων καὶ βλέπων πάντα τὰ λαμπρὰ παντὸς ἀνθρώπου δίχα, πολλὰ συνεταράττετο, πολλὰς ἐννοίας εἶχεν, λέγων· «καὶ πόθεν ὁ χρυσὸς συνεφοράθη τόσος καὶ τίς συνάξας ἔφερεν τοὺς τηλικούτους λίθους; οὕτως ἐκένωσεν ἁπλῶς εἰς μὴ χρησίμους τόπους. Χρῆσις ἀνθρώπων καὶ χρυσὸς καὶ μάργαρος καὶ λίθοι. Πάντως οὐδέν τι τὸ κοινὸν ἐξαπορῶ καὶ τρέμω. Τοσοῦτον κόσμον ἄμετρον χωρὶς ἀνθρώπου βλέπω, χωρὶς δεσπότου καί τινος ἐνδεχομένου τρόπου.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 13

Πάντας ἀξίους ἔκρινεν τοῦ στέφους καὶ τοῦ κράτους· ἕτερον γὰρ οὐκ ἤθελεν προκρίνειν τοῦ ἑτέρου· πρὸς πάντας δὲ μεταγαγεῖν τὴν αὐτοκρατορίαν, ὡς ταραχῶδες καὶ πολλὴν εἰσάγον τρικυμίαν, οὐκ εἶδεν ἐνδεχόμενον, οὐκ ἔκρινε συμφέρον. Κάθεται οὖν βασιλικῶς, κράζει λοιπὸν τοὺς παῖδας καὶ ταῦτα λέγει πρὸς αὐτοὺς μετὰ μεγάλου σπλάχνους· «Τέκνα, ψυχῆς μου κόσμημα καὶ τῶν σαρκῶν μου μέλη, ἐγὼ τὸ στέμμα, τὴν ἀρχήν, τὴν δόξαν καὶ τὸ κράτος μεταβιβάσαι πρὸς ὑμᾶς καὶ μεταστρέψαι θέλω, ἀλλ’ ἓν τὸ φίλτρον εἰς τοὺς τρεῖς, ἴσον τὸ σπλάχνος ὅλων καὶ τίναν προτερήσωμαι, τίναν καὶ κρίνω πρῶτον οὐκ οἶδα, καὶ τοῦ στέμματος τίναν δεσπότην θέσω· πρὸς πάντας δὲ μεταγαγεῖν τὴν αὐτοκρατορίαν οὐ θέλω, θέλων ἄμαχον τὸ στέφος καὶ τὸ κράτος ἔσεσθαι, μένειν τοῦ λοιποῦ καὶ τοῦ παρέκει χρόνου. Τὸ γὰρ ἐπίκοινον καλὸν καὶ ταραχὴν εἰσάγει· ὡς γὰρ οὐκ ἔχει τὸ κοινὸν ἐπὶ τοῦ πόθου χώραν, οὕτως οὐδὲ ἐπὶ τῆς ἀρχῆς τὴν αὐτοκρατορίαν.

Ὅμως ἂν ἴδῃς τὴν γραφὴν καὶ τὰ τοῦ στίχου μάθῃς, ἔργοις γνωρίσεις ἔρωτος γλυκοπικρὰς ὀδύνας· τοῦτο γὰρ φύσις ἔρωτος, τὸ σύμμικτα γλυκαίνειν. Ἀλλ’ ἐπὶ τὸ προκείμενον ὁ λόγος ἀνακτέον. Ἀρχὴ τῆς ὑποθέσεως λοιπὸν καὶ τῶν ἐνταῦθα. Βάρβαρος γάρ τις βασιλεύς, δυνάστης ἐπηρμένος, πολλῶν χρημάτων ἀρχηγός, πολλῶν χωρῶν αὐθέντης, τὴν ἔπαρσιν ἀβάσταγος, ἀγέρωχος τὸ σχῆμα, τρεῖς παῖδας ἔσχεν εὐειδεῖς, ἠγαπημένους πλεῖστα, εἰς κάλλος καὶ εἰς σύνθεσιν ἐρωτοφορουμένους καὶ τ’ ἄλλα πάντα θαυμαστούς, γενναίους εἰς ἀνδρείαν· οὓς βλέπων ἴσους ὁ πατὴρ εἰς τὴν εὐαρμοστίαν, εἰς κάλλος, εἰς ἀνανδρομὴν καὶ πᾶσαν εὐανδρίαν, ἐπίσης εἶχεν πρὸς αὐτοὺς τὴν πατρικὴν ἀγάπην. Τὸν πρῶτον ἤθελεν ἰδεῖν τοῦ στέφους κληρονόμον, τὸν δὲ ἄλλον πάλιν ἤθελεν συγκληρονόμον τούτου καὶ πρὸς τὸν τρίτον τὴν ἀρχὴν τῆς αὐτοκρατορίας μεταγαγεῖν ἐπείγετο μετὰ πολλοῦ τοῦ πόθου.Τοῦ προοιμίου πρόρρησις, ὡς ἔχει τὰ τοῦ κόσμου. Ἀρχόμεθα διήγησιν τινὸς πειραζομένου, καρδιακοῦ καὶ πρακτικοῦ καὶ πολυαγαπημένου. Λύπης ἀμέτοχον οὐδὲν τῶν πολιτευομένων καὶ πραττομένων περὶ γῆν καὶ τῶν ἐνεργουμένων. Χαρὰ καὶ λύπη σύμμικτα, ἀλλὰ καὶ κεκραμένα· οὐδὲν γὰρ λύπης τὸ καλὸν καὶ τὸ τερπνὸν ἐκλείπει, ὥσπερ οὐδὲ ἀπὸ τῆς χαρᾶς τὸ λυπηρὸν πολλάκις. Πρὸς δόξαν, πρὸς λαμπρότηταν, πρός τε τιμὴν καὶ πλοῦτον πρὸς κάλλος καὶ πρὸς φρόνησιν, πρὸς γνῶσιν, πρὸς ἀνδρείαν, πρὸς ἔρωταν, πρὸς καλλονήν, πρὸς εἶδος εὐπρεπείας, ἅπερ προσφέρουσιν χαρὰν ἐνήδονον καὶ τέρψιν, ἐν τούτοις ἴδῃς κίνδυνον μέσον τούτοις καὶ ψόγον, ἐλάττωμα καὶ πρόσκρουμα, τὰ προξενοῦντα λύπην, εἰ μὴ καὶ μόνον στέρησιν τῶν ποθουμένων εἴπῃς. Πόθος γὰρ πόθου στερηθεὶς ὑπομονὴν οὐκ ἔχει, τῶν δὲ ἄλλων ἔχει μέριμναν, ἂν εἴποις, οὐδεμίαν. Ὡς γὰρ ἐνστάζει χάριτας ἔρως ἐν ἄλλοις πᾶσιν, οὕτως ἐν μόνῳ χωρισμῷ γέμει πολλὰς πικρίας.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 137

Τὸ στέγασμα τὸ πάγχρυσον ἐκείνου τοῦ κελλίου, ὁ Κρόνος ἦν ὡς ἐν χερσὶν τὸν οὐρανὸν συνέχων καθήμενος ἐφ’ ὑψηλοῦ θρόνου, λευκὸς τὰς τρίχας· ἐκεῖ καὶ Ζεὺς ἱστόρητο λευκὸς οὐρανοδρόμος ὥσπερ τις μέγας βασιλεύς, δυνάστης ἐπηρμένος, αὐθέντης ὅλων τῶν ἀρχῶν καὶ τῶν στεμμάτων ὅλων. Ἀστὴρ ἐκεῖθεν ἔλαμπεν λαμπρὸς τῆς Ἀφροδίτης ἔχων ἀκτῖνας τηλαυγεῖς, ἡδονικάς, ὡραίας· καὶ μετ’ αὐτὸν ἱστόρησεν τὸν Ἄρην ὁ τεχνίτης ἐρωτικῶς συμπαίζοντα μετὰ τῆς Ἀφροδίτης. Εἶχεν ἐκεῖ τὴν Ἀθηνᾶν ἐν θρόνῳ καθημένην καὶ διακοσμούσας Χάριτας τὸν οὐρανὸν ἐκεῖνον. Ἐν μέσῳ τούτων συμπλοκὰς πολλῶν ἀστέρων εἶχεν. Ἄρξεται τὸ ὀδυνηρόν. Τὸ μεῖζον τούτων, τεχνικῶς τὴν στέγην ὁ τεχνίτης ἐποῖκεν ἄλλον οὐρανόν, ἐποῖκεν ἄλλον πρᾶγμα· οὐρανοδρόμον ἕτερον ἐφόρεσεν ἐντέχνως μετὰ πολλῆς καὶ θαυμαστῆς τῆς ἀριστοτεχνίας. Ἀλλ’ εἶχεν λύπην οὐρανός, εἶχεν πολλὴν πικρίαν, εἶχεν πολὺν τὸν στεναγμὸν καὶ τὰς ἀγανακτήσεις.

Ὡσὰν ἀπὸ τοῦ καύματος καὶ τῆς ὁδοῦ τὸ μῆκος καὶ μᾶλλον ἐκ τὴν μόνωσιν ἐκεῖνος φλογισμένος, πολλὴ γὰρ ἦν ἡ μόνωσις τοῦ παραξένου τόπου, ψυχρὸν εἰς κόρον ἔπιεν, ἀνέσανεν ὀλίγον, κἂν ὅσην καὶ τὴν πνιγμονὴν εἶχεν ἐκεῖνος τότε. Καὶ πάλιν ἦν ἀγανακτῶν καὶ πάλιν ἦν φροντίζων καὶ σφόδρα δειλαινόμενος τὴν ἐρημαθρωπίαν. Ὅμως μετεβημάτισεν, μικρὸν μετεκινήθην καὶ πάλιν ἄλλην καλλονὴν καὶ χάριν ἄλλην εἶδεν. Καὶ τὸ κελλὶν τοῦ δράκοντος ὡς εὗρεν ἀφηγεῖται. Εὗρε κελλὶν ὁλόχρυσον· ὢ τίς τὴν χάριν εἴπῃ κἂν τὰς τοσαύτας καλλονὰς τίς ἀριθμήσει λόγοις; Ἦν ὅλον χάρις τὸ κελλὶν καὶ τῶν χαρίτων οἶκος. Εἶχεν ἐκεῖνο τὸ κελλίν, ἀλλὰ καὶ πῶς ἐκφράσω; ὁλοχρυσομαργάρωτον, κατάχρυσον τὴν στέγην, πλὴν οὐχ ἁπλῶς κατάχρυσον καὶ μεμαργαρωμένην, οὐδὲ ἀπὸ λίθων τηλαυγῶν τὸν κόσμον εἶχεν μόνον, ἀλλ’ εἶχεν στέγην οὐρανὸν καὶ τοὺς ἀστέρων δρόμους, θαυμάζω πῶς τὸν οὐρανὸν καὶ τοὺς ἀστέρων δρόμους, μετὰ πανσόφου μηχανῆς καὶ τέχνης παραξένου.Φοβοῦμαι τὰ παράδοξα καὶ παρὰ φύσιν ταῦτα, μήπως καὶ τίποτε κακὸν ἔχουσι κεκρυμμένον». Εἶπεν εἰς νοῦν, ἐλάλησεν ταῦτα μετὰ φροντίδος· εἰς τὸ κρεββάτιν τὸ λαμπρὸν ἐκάθησεν ἐπάνω, ἔφαγεν ὅσον ἄνθρωπος θορυβισμένος τρώγει, ἀνέστη πάλιν· τράπεζαν εὗρεν ἐγγὺς ἑτέραν, ἄλλην μὲ τὴν λαμπρότηταν, ἄλλην μὲ τῶν χαρίτων. Λίθινα σκεύη παρ’ αὐτῆς, τῶν πολυτίμων λίθων. Εἰς σκεύη μετελάξευσε παντοδαπά, ποικίλα, πελάξιν, λίθον τηλαυγῆν· λυχνίτην ἄλλον λίθον, εἰς σκεύη μετετέχνωσεν ὑδατοφόρα πάντα, ἐκλαξευθέντων τεχνικῶς ἐξ ὑακίνθου λίθου τῶν ἐκπωμάτων τῶν λαμπρῶν τραπέζης τῆς δευτέρας. Ἐκφράζει, λέγει τεχνικῶς ὡς ἦσαν λαξευμένα. Πολλοὺς τοὺς λίθους τοὺς λαμπροὺς τοὺς πολυτίμους πάντας … Πρὸς τὴν δευτέραν τράπεζαν μετέθηκεν ἐκεῖνα οἴνων μεστὰ παντοδαπῶν, παντοίων τε πωμάτων· χιόνες ἦσαν κείμενοι καὶ κρύσταλλοι καὶ πάγοι εἰς ψυχοπαρηγόρημαν παντὸς καυματωμένου. Ἀλλὰ καὶ τί πολυλογῶ καὶ τὰ περὶ τὴν πόσιν;

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 144

Καὶ τίς ἐκεῖνο τὸ πικρὸν χωρὶς ὀδύνης εἴπῃ, τίς οὐ κενώσει ποταμοὺς δακρύων πρὸ τοῦ λόγου, τίς οὐ ῥαγῇ τὴν αἴσθησιν καὶ συντακῇ καρδίαν; Τὴν κόρην ὡς ἐκρέματο στενάζων ἀνεκφράζει. Ἐν μέσῳ γάρ, ἀλλὰ πολὺν ὁ λόγος πόνον ἔχει, ἐκ τῶν τριχῶν ἐκρέματο κόρη μεμονωμένη —σαλεύει μου τὴν αἴσθησιν, σαλεύει μου τὰς φρένας— ἐκ τῶν τριχῶν—αἲ φρόνημαν παράλογον τῆς τύχης— ἐκ τῶν τριχῶν ἐκρέματο κόρη—σιγῶ τῷ λόγῳ, ἰδοὺ σιγῶ, μετὰ νεκρᾶς καρδίας τοῦτο γράφω— ἐκ τῶν τριχῶν ἐκρέματο κόρη μὲ τῶν χαρίτων· ἣν μόνην ἀτενῶς ἰδὼν ὁ τρίτος παῖς ἐκεῖνος, ὁ τρίτος παῖς Καλλίμαχος, τὸ κάλλος τῶν ἐρώτων, ἡ τολμηρὰ καὶ δυνατὴ καὶ στεναρὰ καρδία, καὶ παρευθὺς ἐπέμεινεν ὡς λίθος εἰς τὸν τόπον. Ἔβλεπεν μόνον ἀτενές, ἵστατο μόνον βλέπων, εἶναι καὶ ταύτην ἔλεγεν ἐκ τῶν ζωγραφημάτων. Οὕτως τὸ κάλλος δύναται ψυχὰς ἐξανασπάσαι, ἁρπάσαι γλώσσας καὶ φωνάς, καρδίας ἐκνεκρῶσαι.

Τὸ στέγασμα τὸ πάγχρυσον ἐκείνου τοῦ κελλίου, ὁ Κρόνος ἦν ὡς ἐν χερσὶν τὸν οὐρανὸν συνέχων καθήμενος ἐφ’ ὑψηλοῦ θρόνου, λευκὸς τὰς τρίχας· ἐκεῖ καὶ Ζεὺς ἱστόρητο λευκὸς οὐρανοδρόμος ὥσπερ τις μέγας βασιλεύς, δυνάστης ἐπηρμένος, αὐθέντης ὅλων τῶν ἀρχῶν καὶ τῶν στεμμάτων ὅλων. Ἀστὴρ ἐκεῖθεν ἔλαμπεν λαμπρὸς τῆς Ἀφροδίτης ἔχων ἀκτῖνας τηλαυγεῖς, ἡδονικάς, ὡραίας· καὶ μετ’ αὐτὸν ἱστόρησεν τὸν Ἄρην ὁ τεχνίτης ἐρωτικῶς συμπαίζοντα μετὰ τῆς Ἀφροδίτης. Εἶχεν ἐκεῖ τὴν Ἀθηνᾶν ἐν θρόνῳ καθημένην καὶ διακοσμούσας Χάριτας τὸν οὐρανὸν ἐκεῖνον. Ἐν μέσῳ τούτων συμπλοκὰς πολλῶν ἀστέρων εἶχεν. Ἄρξεται τὸ ὀδυνηρόν. Τὸ μεῖζον τούτων, τεχνικῶς τὴν στέγην ὁ τεχνίτης ἐποῖκεν ἄλλον οὐρανόν, ἐποῖκεν ἄλλον πρᾶγμα· οὐρανοδρόμον ἕτερον ἐφόρεσεν ἐντέχνως μετὰ πολλῆς καὶ θαυμαστῆς τῆς ἀριστοτεχνίας. Ἀλλ’ εἶχεν λύπην οὐρανός, εἶχεν πολλὴν πικρίαν, εἶχεν πολὺν τὸν στεναγμὸν καὶ τὰς ἀγανακτήσεις.Ὡσὰν ἀπὸ τοῦ καύματος καὶ τῆς ὁδοῦ τὸ μῆκος καὶ μᾶλλον ἐκ τὴν μόνωσιν ἐκεῖνος φλογισμένος, πολλὴ γὰρ ἦν ἡ μόνωσις τοῦ παραξένου τόπου, ψυχρὸν εἰς κόρον ἔπιεν, ἀνέσανεν ὀλίγον, κἂν ὅσην καὶ τὴν πνιγμονὴν εἶχεν ἐκεῖνος τότε. Καὶ πάλιν ἦν ἀγανακτῶν καὶ πάλιν ἦν φροντίζων καὶ σφόδρα δειλαινόμενος τὴν ἐρημαθρωπίαν. Ὅμως μετεβημάτισεν, μικρὸν μετεκινήθην καὶ πάλιν ἄλλην καλλονὴν καὶ χάριν ἄλλην εἶδεν. Καὶ τὸ κελλὶν τοῦ δράκοντος ὡς εὗρεν ἀφηγεῖται. Εὗρε κελλὶν ὁλόχρυσον· ὢ τίς τὴν χάριν εἴπῃ κἂν τὰς τοσαύτας καλλονὰς τίς ἀριθμήσει λόγοις; Ἦν ὅλον χάρις τὸ κελλὶν καὶ τῶν χαρίτων οἶκος. Εἶχεν ἐκεῖνο τὸ κελλίν, ἀλλὰ καὶ πῶς ἐκφράσω; ὁλοχρυσομαργάρωτον, κατάχρυσον τὴν στέγην, πλὴν οὐχ ἁπλῶς κατάχρυσον καὶ μεμαργαρωμένην, οὐδὲ ἀπὸ λίθων τηλαυγῶν τὸν κόσμον εἶχεν μόνον, ἀλλ’ εἶχεν στέγην οὐρανὸν καὶ τοὺς ἀστέρων δρόμους, θαυμάζω πῶς τὸν οὐρανὸν καὶ τοὺς ἀστέρων δρόμους, μετὰ πανσόφου μηχανῆς καὶ τέχνης παραξένου.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 149

Ἐκεῖνος μέν, τῆς γυναικός, τῆς κόρης τῆς παρθένου τοσαύτας βλέπων χάριτας καὶ τὸ τοσοῦτον κάλλος, ἵστατο βλέπων ἀτενῶς, καρδίας ἀνεσπᾶτο, ἵστατο βλέπων, μὴ λαλῶν, ἀπὸ διπλοῦ τοῦ τρόπου· τὸ κάλλος ἐξεπλήττετο, τὸν πόνον συνεπόνει· καὶ μόνον ἀναστέναξεν ἀπὸ ψυχῆς θλιμμένης. Ἐκείνη δὲ μετὰ πικροῦ καὶ θλιβεροῦ τοῦ τρόπου, μετὰ φωνῆς ὀδυνηρᾶς καὶ κεκαυμένης γλώττης Ἀπόκρισις περίλυπος τῆς κόρης πρὸς τὸν νέον· λέγει πρὸς τοῦτον· «ἄνθρωπε, τίς εἶσαι; πόθεν εἶσαι; Εἰ δ’ ἴσως εἶσαι φάντασμα ἀνθρώπου φύσιν ἔχον, ἀνδρεῖος εἶσαι, φρόνιμος, μωρός, ἀπεγνωσμένος; Τίς εἶσαι, τί σιγᾷς, εἰπέ, τί στήκεις, μόνον βλέπεις; Μὴ γὰρ ἡ τύχη μου καὶ σὲ πρὸς κάκωσίν μου φέρει; Μὴ φείδου κάκωσιν καὶ σὺ τῆς τύχης ἐπιφέρων· εἰς κάκωσιν τὸ σῶμά μου, τὸ βλέπεις, παρεδόθη.

Καὶ τίς ἐκεῖνο τὸ πικρὸν χωρὶς ὀδύνης εἴπῃ, τίς οὐ κενώσει ποταμοὺς δακρύων πρὸ τοῦ λόγου, τίς οὐ ῥαγῇ τὴν αἴσθησιν καὶ συντακῇ καρδίαν; Τὴν κόρην ὡς ἐκρέματο στενάζων ἀνεκφράζει. Ἐν μέσῳ γάρ, ἀλλὰ πολὺν ὁ λόγος πόνον ἔχει, ἐκ τῶν τριχῶν ἐκρέματο κόρη μεμονωμένη —σαλεύει μου τὴν αἴσθησιν, σαλεύει μου τὰς φρένας— ἐκ τῶν τριχῶν—αἲ φρόνημαν παράλογον τῆς τύχης— ἐκ τῶν τριχῶν ἐκρέματο κόρη—σιγῶ τῷ λόγῳ, ἰδοὺ σιγῶ, μετὰ νεκρᾶς καρδίας τοῦτο γράφω— ἐκ τῶν τριχῶν ἐκρέματο κόρη μὲ τῶν χαρίτων· ἣν μόνην ἀτενῶς ἰδὼν ὁ τρίτος παῖς ἐκεῖνος, ὁ τρίτος παῖς Καλλίμαχος, τὸ κάλλος τῶν ἐρώτων, ἡ τολμηρὰ καὶ δυνατὴ καὶ στεναρὰ καρδία, καὶ παρευθὺς ἐπέμεινεν ὡς λίθος εἰς τὸν τόπον. Ἔβλεπεν μόνον ἀτενές, ἵστατο μόνον βλέπων, εἶναι καὶ ταύτην ἔλεγεν ἐκ τῶν ζωγραφημάτων. Οὕτως τὸ κάλλος δύναται ψυχὰς ἐξανασπάσαι, ἁρπάσαι γλώσσας καὶ φωνάς, καρδίας ἐκνεκρῶσαι.Τὸ στέγασμα τὸ πάγχρυσον ἐκείνου τοῦ κελλίου, ὁ Κρόνος ἦν ὡς ἐν χερσὶν τὸν οὐρανὸν συνέχων καθήμενος ἐφ’ ὑψηλοῦ θρόνου, λευκὸς τὰς τρίχας· ἐκεῖ καὶ Ζεὺς ἱστόρητο λευκὸς οὐρανοδρόμος ὥσπερ τις μέγας βασιλεύς, δυνάστης ἐπηρμένος, αὐθέντης ὅλων τῶν ἀρχῶν καὶ τῶν στεμμάτων ὅλων. Ἀστὴρ ἐκεῖθεν ἔλαμπεν λαμπρὸς τῆς Ἀφροδίτης ἔχων ἀκτῖνας τηλαυγεῖς, ἡδονικάς, ὡραίας· καὶ μετ’ αὐτὸν ἱστόρησεν τὸν Ἄρην ὁ τεχνίτης ἐρωτικῶς συμπαίζοντα μετὰ τῆς Ἀφροδίτης. Εἶχεν ἐκεῖ τὴν Ἀθηνᾶν ἐν θρόνῳ καθημένην καὶ διακοσμούσας Χάριτας τὸν οὐρανὸν ἐκεῖνον. Ἐν μέσῳ τούτων συμπλοκὰς πολλῶν ἀστέρων εἶχεν. Ἄρξεται τὸ ὀδυνηρόν. Τὸ μεῖζον τούτων, τεχνικῶς τὴν στέγην ὁ τεχνίτης ἐποῖκεν ἄλλον οὐρανόν, ἐποῖκεν ἄλλον πρᾶγμα· οὐρανοδρόμον ἕτερον ἐφόρεσεν ἐντέχνως μετὰ πολλῆς καὶ θαυμαστῆς τῆς ἀριστοτεχνίας. Ἀλλ’ εἶχεν λύπην οὐρανός, εἶχεν πολλὴν πικρίαν, εἶχεν πολὺν τὸν στεναγμὸν καὶ τὰς ἀγανακτήσεις.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 156

Εἰ τοῦτο βλέπεις καὶ πονεῖς τοῦ σχήματος, ὡς λέγεις, εἰ δὲ καὶ κόρον ἔλαβεν ἡ φθονερά μου τύχη τῶν ἐτασμῶν μου τῶν πολλῶν τῶν εἰς τοσοῦτον χρόνον καὶ σήμερον ἀπέστειλεν εἰς παρηγόρημά μου νὰ μὲ λυτρώσῃ τῶν πολλῶν ἀναταγμῶν μου τούτων, εὐχαριστῶ τὴν τύχην μου, σφάξε με, σκότωσέ με. Εἰ δ’ ἴσως ἔφθασάς ποτε, ὅπερ οὐκ ἔχει φύσιν, οὐκ ἔχει λόγον παντελῶς, εἰς παρηγόρημάν μου, λάλησε λόγον, τί σιγᾷς; μικρὸν ἂς ἀνασάνω. Ὁσπήτιν τοῦτο δράκοντος, οἶκος ἀνθρωποφάγου, σὺ δ’ οὐκ ἀκούεις τὰς βροντάς, τὰς ἀστραπὰς οὐ βλέπεις; Ἔρχεται· τώρα τί στέκεις; Ἔρχεται· τώρα φεῦγε, κρύβησαι. Δράκος τὴν ἰσχύν, ἀνθρωποφάγου ῥῖγμα. Εἰ γὰρ κρυβῇς καὶ φυλαχθῇς, ἂν τύχῃ, πάλιν ζήσεις. Ἰδοὺ λεκάνην ἀργυρῆν αὐτὴν κειμένην βλέπεις; ἂν ταύτην ὑποσκεπαστῇς, ἂν ὑποκάτω πέσῃς, ἂν τύχῃ, δράκοντος ἰσχὺν ἀκόρεστον ἐγλύσεις. Καὶ φύγε, πέσε, κρύβησε, σίγησε· τώρα φθάνει». Τὴν συμβουλὴν ἐδέξατο καὶ πείθεται τοῖς λόγοις τῆς κόρης τῆς ἐκ τῶν τριχῶν ἐκεῖσε κρεμαμένης καὶ τῆς λεκάνης σκεπασθεὶς ἐκρύβην παραχρῆμα.

Ἐκεῖνος μέν, τῆς γυναικός, τῆς κόρης τῆς παρθένου τοσαύτας βλέπων χάριτας καὶ τὸ τοσοῦτον κάλλος, ἵστατο βλέπων ἀτενῶς, καρδίας ἀνεσπᾶτο, ἵστατο βλέπων, μὴ λαλῶν, ἀπὸ διπλοῦ τοῦ τρόπου· τὸ κάλλος ἐξεπλήττετο, τὸν πόνον συνεπόνει· καὶ μόνον ἀναστέναξεν ἀπὸ ψυχῆς θλιμμένης. Ἐκείνη δὲ μετὰ πικροῦ καὶ θλιβεροῦ τοῦ τρόπου, μετὰ φωνῆς ὀδυνηρᾶς καὶ κεκαυμένης γλώττης Ἀπόκρισις περίλυπος τῆς κόρης πρὸς τὸν νέον· λέγει πρὸς τοῦτον· «ἄνθρωπε, τίς εἶσαι; πόθεν εἶσαι; Εἰ δ’ ἴσως εἶσαι φάντασμα ἀνθρώπου φύσιν ἔχον, ἀνδρεῖος εἶσαι, φρόνιμος, μωρός, ἀπεγνωσμένος; Τίς εἶσαι, τί σιγᾷς, εἰπέ, τί στήκεις, μόνον βλέπεις; Μὴ γὰρ ἡ τύχη μου καὶ σὲ πρὸς κάκωσίν μου φέρει; Μὴ φείδου κάκωσιν καὶ σὺ τῆς τύχης ἐπιφέρων· εἰς κάκωσιν τὸ σῶμά μου, τὸ βλέπεις, παρεδόθη.Καὶ τίς ἐκεῖνο τὸ πικρὸν χωρὶς ὀδύνης εἴπῃ, τίς οὐ κενώσει ποταμοὺς δακρύων πρὸ τοῦ λόγου, τίς οὐ ῥαγῇ τὴν αἴσθησιν καὶ συντακῇ καρδίαν; Τὴν κόρην ὡς ἐκρέματο στενάζων ἀνεκφράζει. Ἐν μέσῳ γάρ, ἀλλὰ πολὺν ὁ λόγος πόνον ἔχει, ἐκ τῶν τριχῶν ἐκρέματο κόρη μεμονωμένη —σαλεύει μου τὴν αἴσθησιν, σαλεύει μου τὰς φρένας— ἐκ τῶν τριχῶν—αἲ φρόνημαν παράλογον τῆς τύχης— ἐκ τῶν τριχῶν ἐκρέματο κόρη—σιγῶ τῷ λόγῳ, ἰδοὺ σιγῶ, μετὰ νεκρᾶς καρδίας τοῦτο γράφω— ἐκ τῶν τριχῶν ἐκρέματο κόρη μὲ τῶν χαρίτων· ἣν μόνην ἀτενῶς ἰδὼν ὁ τρίτος παῖς ἐκεῖνος, ὁ τρίτος παῖς Καλλίμαχος, τὸ κάλλος τῶν ἐρώτων, ἡ τολμηρὰ καὶ δυνατὴ καὶ στεναρὰ καρδία, καὶ παρευθὺς ἐπέμεινεν ὡς λίθος εἰς τὸν τόπον. Ἔβλεπεν μόνον ἀτενές, ἵστατο μόνον βλέπων, εἶναι καὶ ταύτην ἔλεγεν ἐκ τῶν ζωγραφημάτων. Οὕτως τὸ κάλλος δύναται ψυχὰς ἐξανασπάσαι, ἁρπάσαι γλώσσας καὶ φωνάς, καρδίας ἐκνεκρῶσαι.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 16

Ἰδοὺ καὶ χρήματα πολλά, στρατηγικαὶ δυνάμεις καὶ τ’ ἄλλα τὰ φερόμενα πρὸς τὰς ἀνδραγαθίας καὶ θησαυροὶ καὶ πράγματα καὶ πλῆθος τοῦ φουσσάτου· πορεύεστε, κινήσατε μετὰ πολλῶν χρημάτων καὶ τ’ ἄλλα ὅσα θέλετε τὰ πρὸς ὑπηρεσίαν. Ὅστις πολλὴν ἐνδείξηται στρατηγικὴν ἀνδρείαν καὶ δύναμιν καὶ σύνεσιν καὶ φρόνησιν ἀξίαν καὶ πρᾶξιν ἐπιδείξηται τὴν βασιλικωτάτην καὶ στέσῃ μέγα τρόπαιον ἐξ ἀνδραγαθημάτων, ἐκεῖνον δώσω τὴν ἀρχὴν τῆς αὐτοκρατορίας καὶ στέψω τοῦτον, ἀντ’ ἐμοῦ ποιήσω βασιλέαν.» Οὐδεὶς ἀποδυσπέτησεν πρὸς τοῦ πατρὸς τοὺς λόγους, πρὸς τοῦ πατρὸς τοὺς ὁρισμοὺς καὶ τὰς παραγγελίας· ἀλλὰ μετὰ γλυκύτητος, μετὰ πολλῆς ἀγάπης, μετὰ καλοῦ θελήματος, μετὰ καλῆς καρδίας, μετὰ πολλῶν παραταγῶν, μετὰ πολλοῦ φουσσάτου, μετὰ πολλῆς κατασκευῆς, μετὰ πολλῶν ἀρμάτων ἀπεχαιρέτησαν εὐθύς, κοινῶς οἱ τρεῖς κινοῦσιν. Καὶ πρὸς τὴν ἔξοδον λοιπὸν οἱ τρεῖς μετακινοῦσιν.

Πάντας ἀξίους ἔκρινεν τοῦ στέφους καὶ τοῦ κράτους· ἕτερον γὰρ οὐκ ἤθελεν προκρίνειν τοῦ ἑτέρου· πρὸς πάντας δὲ μεταγαγεῖν τὴν αὐτοκρατορίαν, ὡς ταραχῶδες καὶ πολλὴν εἰσάγον τρικυμίαν, οὐκ εἶδεν ἐνδεχόμενον, οὐκ ἔκρινε συμφέρον. Κάθεται οὖν βασιλικῶς, κράζει λοιπὸν τοὺς παῖδας καὶ ταῦτα λέγει πρὸς αὐτοὺς μετὰ μεγάλου σπλάχνους· «Τέκνα, ψυχῆς μου κόσμημα καὶ τῶν σαρκῶν μου μέλη, ἐγὼ τὸ στέμμα, τὴν ἀρχήν, τὴν δόξαν καὶ τὸ κράτος μεταβιβάσαι πρὸς ὑμᾶς καὶ μεταστρέψαι θέλω, ἀλλ’ ἓν τὸ φίλτρον εἰς τοὺς τρεῖς, ἴσον τὸ σπλάχνος ὅλων καὶ τίναν προτερήσωμαι, τίναν καὶ κρίνω πρῶτον οὐκ οἶδα, καὶ τοῦ στέμματος τίναν δεσπότην θέσω· πρὸς πάντας δὲ μεταγαγεῖν τὴν αὐτοκρατορίαν οὐ θέλω, θέλων ἄμαχον τὸ στέφος καὶ τὸ κράτος ἔσεσθαι, μένειν τοῦ λοιποῦ καὶ τοῦ παρέκει χρόνου. Τὸ γὰρ ἐπίκοινον καλὸν καὶ ταραχὴν εἰσάγει· ὡς γὰρ οὐκ ἔχει τὸ κοινὸν ἐπὶ τοῦ πόθου χώραν, οὕτως οὐδὲ ἐπὶ τῆς ἀρχῆς τὴν αὐτοκρατορίαν.Ὅμως ἂν ἴδῃς τὴν γραφὴν καὶ τὰ τοῦ στίχου μάθῃς, ἔργοις γνωρίσεις ἔρωτος γλυκοπικρὰς ὀδύνας· τοῦτο γὰρ φύσις ἔρωτος, τὸ σύμμικτα γλυκαίνειν. Ἀλλ’ ἐπὶ τὸ προκείμενον ὁ λόγος ἀνακτέον. Ἀρχὴ τῆς ὑποθέσεως λοιπὸν καὶ τῶν ἐνταῦθα. Βάρβαρος γάρ τις βασιλεύς, δυνάστης ἐπηρμένος, πολλῶν χρημάτων ἀρχηγός, πολλῶν χωρῶν αὐθέντης, τὴν ἔπαρσιν ἀβάσταγος, ἀγέρωχος τὸ σχῆμα, τρεῖς παῖδας ἔσχεν εὐειδεῖς, ἠγαπημένους πλεῖστα, εἰς κάλλος καὶ εἰς σύνθεσιν ἐρωτοφορουμένους καὶ τ’ ἄλλα πάντα θαυμαστούς, γενναίους εἰς ἀνδρείαν· οὓς βλέπων ἴσους ὁ πατὴρ εἰς τὴν εὐαρμοστίαν, εἰς κάλλος, εἰς ἀνανδρομὴν καὶ πᾶσαν εὐανδρίαν, ἐπίσης εἶχεν πρὸς αὐτοὺς τὴν πατρικὴν ἀγάπην. Τὸν πρῶτον ἤθελεν ἰδεῖν τοῦ στέφους κληρονόμον, τὸν δὲ ἄλλον πάλιν ἤθελεν συγκληρονόμον τούτου καὶ πρὸς τὸν τρίτον τὴν ἀρχὴν τῆς αὐτοκρατορίας μεταγαγεῖν ἐπείγετο μετὰ πολλοῦ τοῦ πόθου.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 168

Τοῦ δράκοντος ἐπέλευσις πρὸς τὸ κελλὶν ἐκεῖνο. Ὁ δράκων ἦλθεν, ἔφθασεν ἀφιλάνθρωπον γνώμην. Καὶ τίς εὐστάτῳ λογισμῷ καὶ σιδηρᾷ καρδίᾳ εἴποι τὴν ἀφιλάνθρωπον τοῦ δράκοντος μανίαν, τίς γράψει γνώμην σιδηρᾶν, ἀμείλικτον καρδίαν, πέτρινα σπλάχνα δράκοντος τίς ἱστορήσει λόγῳ; Λαβών τι κείμενον ἐκεῖ λεπτὸν λυγῶδες ξύλον ἀνέταξεν ἐπιπολὺ τὴν κρεμαμένην κόρην μέχρι ποδῶν, ἐκ κορυφῆς ὡς ἄκρων τῶν δακτύλων. Ὁ γὰρ καθήμενος ἐκεῖ ζωγραφισμένος Ἔρως ὁ σπλάχνα φλέγων καὶ σκληρὰς δουλογραφῶν καρδίας οὐκ ἠδυνήθη δράκοντος καρδίαν πυρπολῆσαι, οὐκ ἠδυνήθη δράκοντος σκληρὰν μαλάξαι γνώμην, ἀλλὰ σκληρότης δράκοντος ἔφυγεν πῦρ ἐρώτων· πῦρ γὰρ καὶ τόξον Ἔρωτος ὁ δράκων οὐ φοβεῖται. Μετὰ δὲ τὸν ἀναταγμὸν ἐκεῖνον τὸν φρικώδην φέρει σκαμνὶν ὁλόχρυσον ἐκεῖνος ἀπανθρώπως περὶ τοὺς πόδας τοὺς χρυσοῦς τῆς γυναικὸς ἐκείνης. Ἐπάτησεν εἰς τὸ σκαμνὶν ἡ κόρη μετὰ πόνου, πλὴν οὐκ ἐλύθη τῶν τριχῶν κἂν τὸν καιρὸν ἐκεῖνον. Τὴν παρὰ δράκοντος τροφὴν σκόπησον τῆς ὡραίας.

Εἰ τοῦτο βλέπεις καὶ πονεῖς τοῦ σχήματος, ὡς λέγεις, εἰ δὲ καὶ κόρον ἔλαβεν ἡ φθονερά μου τύχη τῶν ἐτασμῶν μου τῶν πολλῶν τῶν εἰς τοσοῦτον χρόνον καὶ σήμερον ἀπέστειλεν εἰς παρηγόρημά μου νὰ μὲ λυτρώσῃ τῶν πολλῶν ἀναταγμῶν μου τούτων, εὐχαριστῶ τὴν τύχην μου, σφάξε με, σκότωσέ με. Εἰ δ’ ἴσως ἔφθασάς ποτε, ὅπερ οὐκ ἔχει φύσιν, οὐκ ἔχει λόγον παντελῶς, εἰς παρηγόρημάν μου, λάλησε λόγον, τί σιγᾷς; μικρὸν ἂς ἀνασάνω. Ὁσπήτιν τοῦτο δράκοντος, οἶκος ἀνθρωποφάγου, σὺ δ’ οὐκ ἀκούεις τὰς βροντάς, τὰς ἀστραπὰς οὐ βλέπεις; Ἔρχεται· τώρα τί στέκεις; Ἔρχεται· τώρα φεῦγε, κρύβησαι. Δράκος τὴν ἰσχύν, ἀνθρωποφάγου ῥῖγμα. Εἰ γὰρ κρυβῇς καὶ φυλαχθῇς, ἂν τύχῃ, πάλιν ζήσεις. Ἰδοὺ λεκάνην ἀργυρῆν αὐτὴν κειμένην βλέπεις; ἂν ταύτην ὑποσκεπαστῇς, ἂν ὑποκάτω πέσῃς, ἂν τύχῃ, δράκοντος ἰσχὺν ἀκόρεστον ἐγλύσεις. Καὶ φύγε, πέσε, κρύβησε, σίγησε· τώρα φθάνει». Τὴν συμβουλὴν ἐδέξατο καὶ πείθεται τοῖς λόγοις τῆς κόρης τῆς ἐκ τῶν τριχῶν ἐκεῖσε κρεμαμένης καὶ τῆς λεκάνης σκεπασθεὶς ἐκρύβην παραχρῆμα.Ἐκεῖνος μέν, τῆς γυναικός, τῆς κόρης τῆς παρθένου τοσαύτας βλέπων χάριτας καὶ τὸ τοσοῦτον κάλλος, ἵστατο βλέπων ἀτενῶς, καρδίας ἀνεσπᾶτο, ἵστατο βλέπων, μὴ λαλῶν, ἀπὸ διπλοῦ τοῦ τρόπου· τὸ κάλλος ἐξεπλήττετο, τὸν πόνον συνεπόνει· καὶ μόνον ἀναστέναξεν ἀπὸ ψυχῆς θλιμμένης. Ἐκείνη δὲ μετὰ πικροῦ καὶ θλιβεροῦ τοῦ τρόπου, μετὰ φωνῆς ὀδυνηρᾶς καὶ κεκαυμένης γλώττης Ἀπόκρισις περίλυπος τῆς κόρης πρὸς τὸν νέον· λέγει πρὸς τοῦτον· «ἄνθρωπε, τίς εἶσαι; πόθεν εἶσαι; Εἰ δ’ ἴσως εἶσαι φάντασμα ἀνθρώπου φύσιν ἔχον, ἀνδρεῖος εἶσαι, φρόνιμος, μωρός, ἀπεγνωσμένος; Τίς εἶσαι, τί σιγᾷς, εἰπέ, τί στήκεις, μόνον βλέπεις; Μὴ γὰρ ἡ τύχη μου καὶ σὲ πρὸς κάκωσίν μου φέρει; Μὴ φείδου κάκωσιν καὶ σὺ τῆς τύχης ἐπιφέρων· εἰς κάκωσιν τὸ σῶμά μου, τὸ βλέπεις, παρεδόθη.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 176

Καὶ φέρει, δίδει την ψωμὶν ὅσον εἰπεῖν ὀλίγον καὶ μὲ ποτήριν λίθινον, σμαράγδινον ὁκάτι, νερὸν ὡς μόνον ῥούφημαν, οὐδέν τι πλέον τούτου, τὸ δ’ ἀληθὲς εἰς κόλασιν ταύτην φυλάσσων πάλιν. Ἐκείνη πίνει τὸ νερὸν τοῖς πόνοις φλεγομένη, τοῖς πόνοις καὶ τοῖς ἐτασμοῖς καὶ τριχοκρεμασίαις. Εὐθὺς ἀπῆρεν τὸ σκαμνὶν ἐκ τῶν ποδῶν ὁ δράκων καὶ πάλιν ἦν ἐκ τῶν τριχῶν ἡ κόρη κρεμαμένη. Τὸν ὁρισμόν, τὸ πρόσταγμα, τοῦ δράκοντος τὸν λόγον καὶ πᾶσαν τὴν ὑπακοὴν τὴν σύντομον ἣν εἶχεν, ἅπαντα σκόπει, μάνθανε καὶ θαύμασον ἀκούων. Μικρὸν κρεββάτιν ἔκειτο, πολύτιμον ἂν εἴπῃς, εἰς τὸ κελλὶν τὸ θαυμαστὸν τοῦ δράκοντος ἐκείνου, ἢ μᾶλλον πιλατήριον καὶ φυλακὴν τῆς κόρης· σκεῦος βασάνων ἂν εἰπῇς, οὐκ ἀστοχήσεις λέγων. Μικρὸν κρεββάτιν ἔκειτο, ἀπὸ τῆς γῆς ὀλίγον ὑπερηρμένον, χαμηλόν, ἐκ λίθων πολυτίμων. Ὁ δράκων ἀνεκάθησεν μόνος εἰς τὸ κρεββάτιν, ὥρισεν, ἦλθεν παρευθὺς καὶ τὸ τραπέζιν μόνον ἔχον τροφὰς πολυτελεῖς πρὸς ἀκορέστου στόμα.

Τοῦ δράκοντος ἐπέλευσις πρὸς τὸ κελλὶν ἐκεῖνο. Ὁ δράκων ἦλθεν, ἔφθασεν ἀφιλάνθρωπον γνώμην. Καὶ τίς εὐστάτῳ λογισμῷ καὶ σιδηρᾷ καρδίᾳ εἴποι τὴν ἀφιλάνθρωπον τοῦ δράκοντος μανίαν, τίς γράψει γνώμην σιδηρᾶν, ἀμείλικτον καρδίαν, πέτρινα σπλάχνα δράκοντος τίς ἱστορήσει λόγῳ; Λαβών τι κείμενον ἐκεῖ λεπτὸν λυγῶδες ξύλον ἀνέταξεν ἐπιπολὺ τὴν κρεμαμένην κόρην μέχρι ποδῶν, ἐκ κορυφῆς ὡς ἄκρων τῶν δακτύλων. Ὁ γὰρ καθήμενος ἐκεῖ ζωγραφισμένος Ἔρως ὁ σπλάχνα φλέγων καὶ σκληρὰς δουλογραφῶν καρδίας οὐκ ἠδυνήθη δράκοντος καρδίαν πυρπολῆσαι, οὐκ ἠδυνήθη δράκοντος σκληρὰν μαλάξαι γνώμην, ἀλλὰ σκληρότης δράκοντος ἔφυγεν πῦρ ἐρώτων· πῦρ γὰρ καὶ τόξον Ἔρωτος ὁ δράκων οὐ φοβεῖται. Μετὰ δὲ τὸν ἀναταγμὸν ἐκεῖνον τὸν φρικώδην φέρει σκαμνὶν ὁλόχρυσον ἐκεῖνος ἀπανθρώπως περὶ τοὺς πόδας τοὺς χρυσοῦς τῆς γυναικὸς ἐκείνης. Ἐπάτησεν εἰς τὸ σκαμνὶν ἡ κόρη μετὰ πόνου, πλὴν οὐκ ἐλύθη τῶν τριχῶν κἂν τὸν καιρὸν ἐκεῖνον. Τὴν παρὰ δράκοντος τροφὴν σκόπησον τῆς ὡραίας.Εἰ τοῦτο βλέπεις καὶ πονεῖς τοῦ σχήματος, ὡς λέγεις, εἰ δὲ καὶ κόρον ἔλαβεν ἡ φθονερά μου τύχη τῶν ἐτασμῶν μου τῶν πολλῶν τῶν εἰς τοσοῦτον χρόνον καὶ σήμερον ἀπέστειλεν εἰς παρηγόρημά μου νὰ μὲ λυτρώσῃ τῶν πολλῶν ἀναταγμῶν μου τούτων, εὐχαριστῶ τὴν τύχην μου, σφάξε με, σκότωσέ με. Εἰ δ’ ἴσως ἔφθασάς ποτε, ὅπερ οὐκ ἔχει φύσιν, οὐκ ἔχει λόγον παντελῶς, εἰς παρηγόρημάν μου, λάλησε λόγον, τί σιγᾷς; μικρὸν ἂς ἀνασάνω. Ὁσπήτιν τοῦτο δράκοντος, οἶκος ἀνθρωποφάγου, σὺ δ’ οὐκ ἀκούεις τὰς βροντάς, τὰς ἀστραπὰς οὐ βλέπεις; Ἔρχεται· τώρα τί στέκεις; Ἔρχεται· τώρα φεῦγε, κρύβησαι. Δράκος τὴν ἰσχύν, ἀνθρωποφάγου ῥῖγμα. Εἰ γὰρ κρυβῇς καὶ φυλαχθῇς, ἂν τύχῃ, πάλιν ζήσεις. Ἰδοὺ λεκάνην ἀργυρῆν αὐτὴν κειμένην βλέπεις; ἂν ταύτην ὑποσκεπαστῇς, ἂν ὑποκάτω πέσῃς, ἂν τύχῃ, δράκοντος ἰσχὺν ἀκόρεστον ἐγλύσεις. Καὶ φύγε, πέσε, κρύβησε, σίγησε· τώρα φθάνει». Τὴν συμβουλὴν ἐδέξατο καὶ πείθεται τοῖς λόγοις τῆς κόρης τῆς ἐκ τῶν τριχῶν ἐκεῖσε κρεμαμένης καὶ τῆς λεκάνης σκεπασθεὶς ἐκρύβην παραχρῆμα.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 183

Ἔφαγεν πλεῖστα καί ποτε μόλις ὡς ἐκορέσθην, οὐδὲν γὰρ ἐσπλαγχνίζετο τὴν κόρην κρεμαμένην, καὶ κορεσθείς, ἀναπεσὼν ὁ δράκων ἐκοιμήθην. Τὸν ὕπνον τὸν τοῦ δράκοντος καὶ φόνον τούτου μάθε, ὕπνον βαθύν, θανάσιμον, ὡς ἐκ τοῦ λόγου μάθῃς. Ἡ κόρη γοῦν τὸν δράκοντα κοιμώμενον ἰδοῦσα καὶ χαίροντα μετὰ πολλῆς τῆς μέθης καὶ τοῦ κόρου καὶ ῥέγχοντα κοιμώμενον, ἐξαπλωμένον ὅλως, —ὕπνος καὶ γὰρ ἀπὸ τροφῆς καὶ πόσεως μεγάλης— ὡς εἶδεν γοῦν τὸν δράκοντα λοιπὸν ἡ Χρυσορρόη κοιμώμενον βαθύτατα, ἀναίσθητον καθόλου, Τῆς Χρυσορρόης λόγος τῷ κρυπτομένῳ. λέγει πρὸς τὸν κρυπτόμενον· «ἄνθρωπε, ζῇς ἐν φόβῳ, ἀπέθανες; μὴ φοβηθῇς, μᾶλλον ἀνδρίζου πλέον. Ἔξελθε τοίνυν· μὴ φοβοῦ, ἂν ἴσως ἐπιπνέῃς τῶν ἐτασμῶν μου τῶν πολλῶν καὶ φόβῳ τοῦ θηρίου. Ἔξελθε σύντομα, γοργὰ σκοτώσῃς τὸ θηρίον». Ἐκεῖνος οὖν πρὸς τὴν φωνὴν ἐξῆλθεν μετὰ φόβου. Ἡ κόρη λέγει πρὸς αὐτόν· «ποσῶς μὴ δειλιάσῃς· ἰδοὺ καιρός, κοιμώμενον σκοτώσῃς τὸ θηρίον· καὶ πρῶτον μὲν τὸ σῶμά σου καὶ τὴν ψυχήν σου σώσῃς.

Καὶ φέρει, δίδει την ψωμὶν ὅσον εἰπεῖν ὀλίγον καὶ μὲ ποτήριν λίθινον, σμαράγδινον ὁκάτι, νερὸν ὡς μόνον ῥούφημαν, οὐδέν τι πλέον τούτου, τὸ δ’ ἀληθὲς εἰς κόλασιν ταύτην φυλάσσων πάλιν. Ἐκείνη πίνει τὸ νερὸν τοῖς πόνοις φλεγομένη, τοῖς πόνοις καὶ τοῖς ἐτασμοῖς καὶ τριχοκρεμασίαις. Εὐθὺς ἀπῆρεν τὸ σκαμνὶν ἐκ τῶν ποδῶν ὁ δράκων καὶ πάλιν ἦν ἐκ τῶν τριχῶν ἡ κόρη κρεμαμένη. Τὸν ὁρισμόν, τὸ πρόσταγμα, τοῦ δράκοντος τὸν λόγον καὶ πᾶσαν τὴν ὑπακοὴν τὴν σύντομον ἣν εἶχεν, ἅπαντα σκόπει, μάνθανε καὶ θαύμασον ἀκούων. Μικρὸν κρεββάτιν ἔκειτο, πολύτιμον ἂν εἴπῃς, εἰς τὸ κελλὶν τὸ θαυμαστὸν τοῦ δράκοντος ἐκείνου, ἢ μᾶλλον πιλατήριον καὶ φυλακὴν τῆς κόρης· σκεῦος βασάνων ἂν εἰπῇς, οὐκ ἀστοχήσεις λέγων. Μικρὸν κρεββάτιν ἔκειτο, ἀπὸ τῆς γῆς ὀλίγον ὑπερηρμένον, χαμηλόν, ἐκ λίθων πολυτίμων. Ὁ δράκων ἀνεκάθησεν μόνος εἰς τὸ κρεββάτιν, ὥρισεν, ἦλθεν παρευθὺς καὶ τὸ τραπέζιν μόνον ἔχον τροφὰς πολυτελεῖς πρὸς ἀκορέστου στόμα.Τοῦ δράκοντος ἐπέλευσις πρὸς τὸ κελλὶν ἐκεῖνο. Ὁ δράκων ἦλθεν, ἔφθασεν ἀφιλάνθρωπον γνώμην. Καὶ τίς εὐστάτῳ λογισμῷ καὶ σιδηρᾷ καρδίᾳ εἴποι τὴν ἀφιλάνθρωπον τοῦ δράκοντος μανίαν, τίς γράψει γνώμην σιδηρᾶν, ἀμείλικτον καρδίαν, πέτρινα σπλάχνα δράκοντος τίς ἱστορήσει λόγῳ; Λαβών τι κείμενον ἐκεῖ λεπτὸν λυγῶδες ξύλον ἀνέταξεν ἐπιπολὺ τὴν κρεμαμένην κόρην μέχρι ποδῶν, ἐκ κορυφῆς ὡς ἄκρων τῶν δακτύλων. Ὁ γὰρ καθήμενος ἐκεῖ ζωγραφισμένος Ἔρως ὁ σπλάχνα φλέγων καὶ σκληρὰς δουλογραφῶν καρδίας οὐκ ἠδυνήθη δράκοντος καρδίαν πυρπολῆσαι, οὐκ ἠδυνήθη δράκοντος σκληρὰν μαλάξαι γνώμην, ἀλλὰ σκληρότης δράκοντος ἔφυγεν πῦρ ἐρώτων· πῦρ γὰρ καὶ τόξον Ἔρωτος ὁ δράκων οὐ φοβεῖται. Μετὰ δὲ τὸν ἀναταγμὸν ἐκεῖνον τὸν φρικώδην φέρει σκαμνὶν ὁλόχρυσον ἐκεῖνος ἀπανθρώπως περὶ τοὺς πόδας τοὺς χρυσοῦς τῆς γυναικὸς ἐκείνης. Ἐπάτησεν εἰς τὸ σκαμνὶν ἡ κόρη μετὰ πόνου, πλὴν οὐκ ἐλύθη τῶν τριχῶν κἂν τὸν καιρὸν ἐκεῖνον. Τὴν παρὰ δράκοντος τροφὴν σκόπησον τῆς ὡραίας.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 19

Παρῆλθον τόπους ἱκανούς, πολλοὺς καὶ δυσβατώδεις καὶ τέλος, ἵνα τὰ πολλὰ τοῦ στίχου παραδράμω, κατήντησαν, ἐφθάσασιν εἰς ἐρημοτοπίαν, εἰς ἀνεπίβατον βουνόν, εἰς ὀρεινόν, κρημνώδη. Ἦν ὁ βουνὸς ὑπερνεφής, ἀνάβασιν οὐκ εἶχεν, σκληρός, λιθώδης, σκοτεινός, ἄγριος, φόβον ἔχων. Εὐθὺς ζητῶσι τὴν βουλὴν τί πράξουν, τί ποιήσουν. Ὁ πρῶτος εἶπεν· «ὁ βουνὸς ἀνάβασιν οὐκ ἔχει· πολὺ γὰρ τοῦτο τοῦ βουνοῦ τὸ ὕψος ἀναβαίνει· ἂν εἴποις καὶ πρὸς οὐρανὸν ἡ κορυφή του φθάνει καὶ τὰ δενδρὰ προσφέρουσιν εἰς οὐρανὸν τοὺς κλώνους. Μεταχωρήσωμεν λοιπὸν ἀπὸ τοῦ τόπου τούτου· εἰς ἄλλον τόπον ὁμαλὸν κινήσωμεν, ὑπᾶμεν». Τοῦτον τὸν λόγον παρευθὺς ὁ δεύτερος ἀκούσας, εἶπε· «συντρέχω τὴν βουλήν· μεταχωρῶ τοῦ τόπου. Τίς γὰρ βουνὸν ὑπέρνεφον, πετρολιθώδη τόπον, ὄρος ἀνεπιχώρητον, οὐρανομήκη δένδρα μετὰ φωσσάτου καὶ πολλῶν ἰδοὺ τῶν φορτωμάτων, μετὰ πολλῆς παράταξης, καμήλων ἀμετρήτων, ἀνέβη τόσον ὕψωμα καὶ τηλικοῦτον ὄρος;

Ἰδοὺ καὶ χρήματα πολλά, στρατηγικαὶ δυνάμεις καὶ τ’ ἄλλα τὰ φερόμενα πρὸς τὰς ἀνδραγαθίας καὶ θησαυροὶ καὶ πράγματα καὶ πλῆθος τοῦ φουσσάτου· πορεύεστε, κινήσατε μετὰ πολλῶν χρημάτων καὶ τ’ ἄλλα ὅσα θέλετε τὰ πρὸς ὑπηρεσίαν. Ὅστις πολλὴν ἐνδείξηται στρατηγικὴν ἀνδρείαν καὶ δύναμιν καὶ σύνεσιν καὶ φρόνησιν ἀξίαν καὶ πρᾶξιν ἐπιδείξηται τὴν βασιλικωτάτην καὶ στέσῃ μέγα τρόπαιον ἐξ ἀνδραγαθημάτων, ἐκεῖνον δώσω τὴν ἀρχὴν τῆς αὐτοκρατορίας καὶ στέψω τοῦτον, ἀντ’ ἐμοῦ ποιήσω βασιλέαν.» Οὐδεὶς ἀποδυσπέτησεν πρὸς τοῦ πατρὸς τοὺς λόγους, πρὸς τοῦ πατρὸς τοὺς ὁρισμοὺς καὶ τὰς παραγγελίας· ἀλλὰ μετὰ γλυκύτητος, μετὰ πολλῆς ἀγάπης, μετὰ καλοῦ θελήματος, μετὰ καλῆς καρδίας, μετὰ πολλῶν παραταγῶν, μετὰ πολλοῦ φουσσάτου, μετὰ πολλῆς κατασκευῆς, μετὰ πολλῶν ἀρμάτων ἀπεχαιρέτησαν εὐθύς, κοινῶς οἱ τρεῖς κινοῦσιν. Καὶ πρὸς τὴν ἔξοδον λοιπὸν οἱ τρεῖς μετακινοῦσιν.Πάντας ἀξίους ἔκρινεν τοῦ στέφους καὶ τοῦ κράτους· ἕτερον γὰρ οὐκ ἤθελεν προκρίνειν τοῦ ἑτέρου· πρὸς πάντας δὲ μεταγαγεῖν τὴν αὐτοκρατορίαν, ὡς ταραχῶδες καὶ πολλὴν εἰσάγον τρικυμίαν, οὐκ εἶδεν ἐνδεχόμενον, οὐκ ἔκρινε συμφέρον. Κάθεται οὖν βασιλικῶς, κράζει λοιπὸν τοὺς παῖδας καὶ ταῦτα λέγει πρὸς αὐτοὺς μετὰ μεγάλου σπλάχνους· «Τέκνα, ψυχῆς μου κόσμημα καὶ τῶν σαρκῶν μου μέλη, ἐγὼ τὸ στέμμα, τὴν ἀρχήν, τὴν δόξαν καὶ τὸ κράτος μεταβιβάσαι πρὸς ὑμᾶς καὶ μεταστρέψαι θέλω, ἀλλ’ ἓν τὸ φίλτρον εἰς τοὺς τρεῖς, ἴσον τὸ σπλάχνος ὅλων καὶ τίναν προτερήσωμαι, τίναν καὶ κρίνω πρῶτον οὐκ οἶδα, καὶ τοῦ στέμματος τίναν δεσπότην θέσω· πρὸς πάντας δὲ μεταγαγεῖν τὴν αὐτοκρατορίαν οὐ θέλω, θέλων ἄμαχον τὸ στέφος καὶ τὸ κράτος ἔσεσθαι, μένειν τοῦ λοιποῦ καὶ τοῦ παρέκει χρόνου. Τὸ γὰρ ἐπίκοινον καλὸν καὶ ταραχὴν εἰσάγει· ὡς γὰρ οὐκ ἔχει τὸ κοινὸν ἐπὶ τοῦ πόθου χώραν, οὕτως οὐδὲ ἐπὶ τῆς ἀρχῆς τὴν αὐτοκρατορίαν.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 192

Σπαθὶν βαστάζεις, σύρε το, δὸς τὸν ἀνθρωποφάγον, σφάξε καὶ σὺ τὸν σφάξαντα πολλὰς ψυχὰς ἀνθρώπων καὶ σκότωσον τὸν σκοτισμὸν τῆς ὅλης μου καρδίας». Ἐστάθην, ἀναστέναξεν, ἀνέτεινε τὴν σπάθην μετὰ καλοῦ τοῦ σχήματος, μετὰ καλῆς ἀνδρείας, ἔδωκε τὸν κοιμώμενον ὡς ἠδυνήθη δοῦναι, ἀλλ’ οὐδὲ κἂν ἐξύπνησεν τοῦ δόσματος ὁ δράκων. Ἡ κόρη γοῦν στενάξασα τῷ Καλλιμάχῳ λέγει· «ῥίψε τὸ ξυλοσπάθιν σου, μὴ τώρα φονευθῶμεν· καί, τὸ κλειδὶν ἀναλαβὼν ἀπὸ τῶν προσκεφάλων, ἐκεῖνο τὸ τοῦ δράκοντος βλέπεις τὸ τοιχαρμάριν; τὸ τοιχαρμάριν ἄνοιξε· τοῦ δράκοντος τὴν σπάθην εὑρήσεις. Ἔχει κράτημα καλόν, λυχνίτην λίθον. Ἂν ἔχῃς ἕλκειν δύναμιν, οὐκ ἐκ τοῦ φόβου τρέμῃς καὶ στῇς καὶ δώσῃς μετ’ αὐτῆς, διχάσεις τὸ θηρίον». Καὶ τὸ κλειδὶν ἀναλαβὼν ἀπὸ τῶν προσκεφάλων ἐκεῖνος τὸ τοῦ δράκοντος ἀνοίγει τοιχαρμάριν. Καὶ τὸ σπαθὶν ἀναλαβὼν τοῦ δράκοντος ἐκεῖθεν καὶ κρούσας τοῦτον μετ’ αὐτοῦ ἐδίχασεν αὐτίκα.

Ἔφαγεν πλεῖστα καί ποτε μόλις ὡς ἐκορέσθην, οὐδὲν γὰρ ἐσπλαγχνίζετο τὴν κόρην κρεμαμένην, καὶ κορεσθείς, ἀναπεσὼν ὁ δράκων ἐκοιμήθην. Τὸν ὕπνον τὸν τοῦ δράκοντος καὶ φόνον τούτου μάθε, ὕπνον βαθύν, θανάσιμον, ὡς ἐκ τοῦ λόγου μάθῃς. Ἡ κόρη γοῦν τὸν δράκοντα κοιμώμενον ἰδοῦσα καὶ χαίροντα μετὰ πολλῆς τῆς μέθης καὶ τοῦ κόρου καὶ ῥέγχοντα κοιμώμενον, ἐξαπλωμένον ὅλως, —ὕπνος καὶ γὰρ ἀπὸ τροφῆς καὶ πόσεως μεγάλης— ὡς εἶδεν γοῦν τὸν δράκοντα λοιπὸν ἡ Χρυσορρόη κοιμώμενον βαθύτατα, ἀναίσθητον καθόλου, Τῆς Χρυσορρόης λόγος τῷ κρυπτομένῳ. λέγει πρὸς τὸν κρυπτόμενον· «ἄνθρωπε, ζῇς ἐν φόβῳ, ἀπέθανες; μὴ φοβηθῇς, μᾶλλον ἀνδρίζου πλέον. Ἔξελθε τοίνυν· μὴ φοβοῦ, ἂν ἴσως ἐπιπνέῃς τῶν ἐτασμῶν μου τῶν πολλῶν καὶ φόβῳ τοῦ θηρίου. Ἔξελθε σύντομα, γοργὰ σκοτώσῃς τὸ θηρίον». Ἐκεῖνος οὖν πρὸς τὴν φωνὴν ἐξῆλθεν μετὰ φόβου. Ἡ κόρη λέγει πρὸς αὐτόν· «ποσῶς μὴ δειλιάσῃς· ἰδοὺ καιρός, κοιμώμενον σκοτώσῃς τὸ θηρίον· καὶ πρῶτον μὲν τὸ σῶμά σου καὶ τὴν ψυχήν σου σώσῃς.Καὶ φέρει, δίδει την ψωμὶν ὅσον εἰπεῖν ὀλίγον καὶ μὲ ποτήριν λίθινον, σμαράγδινον ὁκάτι, νερὸν ὡς μόνον ῥούφημαν, οὐδέν τι πλέον τούτου, τὸ δ’ ἀληθὲς εἰς κόλασιν ταύτην φυλάσσων πάλιν. Ἐκείνη πίνει τὸ νερὸν τοῖς πόνοις φλεγομένη, τοῖς πόνοις καὶ τοῖς ἐτασμοῖς καὶ τριχοκρεμασίαις. Εὐθὺς ἀπῆρεν τὸ σκαμνὶν ἐκ τῶν ποδῶν ὁ δράκων καὶ πάλιν ἦν ἐκ τῶν τριχῶν ἡ κόρη κρεμαμένη. Τὸν ὁρισμόν, τὸ πρόσταγμα, τοῦ δράκοντος τὸν λόγον καὶ πᾶσαν τὴν ὑπακοὴν τὴν σύντομον ἣν εἶχεν, ἅπαντα σκόπει, μάνθανε καὶ θαύμασον ἀκούων. Μικρὸν κρεββάτιν ἔκειτο, πολύτιμον ἂν εἴπῃς, εἰς τὸ κελλὶν τὸ θαυμαστὸν τοῦ δράκοντος ἐκείνου, ἢ μᾶλλον πιλατήριον καὶ φυλακὴν τῆς κόρης· σκεῦος βασάνων ἂν εἰπῇς, οὐκ ἀστοχήσεις λέγων. Μικρὸν κρεββάτιν ἔκειτο, ἀπὸ τῆς γῆς ὀλίγον ὑπερηρμένον, χαμηλόν, ἐκ λίθων πολυτίμων. Ὁ δράκων ἀνεκάθησεν μόνος εἰς τὸ κρεββάτιν, ὥρισεν, ἦλθεν παρευθὺς καὶ τὸ τραπέζιν μόνον ἔχον τροφὰς πολυτελεῖς πρὸς ἀκορέστου στόμα.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 200

Τοίνυν τὴν κόρην ἔλυσεν αὐτὴν τὴν κρεμαμένην· ἐξέβηκεν ἀπὸ ποινῆς ἀναταμένον σῶμα, ἐρρύσατο τῆς φυλακῆς καὶ τῶν πικρῶν ἐκείνων σῶμα καλόν, ἐνήδονον, πανεύμορφον, ὡραῖον. Λύσις λοιπὸν τῆς συμφορᾶς, λύσις λοιπὸν τοῦ πόνου τῆς Χρυσορρόης πάντερπνου καὶ Ἐρωτοκαλλιμάχου. Ἐκείνη γοῦν μετὰ κλαυθμοῦ «τίς εἶσαι» πάλιν λέγει, «πῶς εἰς δρακόντων στόματα μέσον εἰσῆλθες τόδε; φοβοῦμαι μή ποτε καὶ σὺ τύχης μου πλάσμαν εἶσαι καὶ πρὸς δευτέραν ἀπειλὴν ἐκ ταύτης ἀπεστάλης· οὐ γὰρ πιστεύω καί ποτε κόρον λαβεῖν τὴν τύχην». Ἡ κόρη τὸν Καλλίμαχον ἀναρωτᾷ τὸ γένος καὶ κεῖνος ἀποκρίνεται, λέγει το πρὸς ἐκείνην. Ὁ δ’ αὖθις εἶπε τὴν ἀρχήν, τὸ γένος καὶ τὴν χώραν καὶ τὴν αἰτίαν τῆς ὁδοῦ καὶ τὴν ἀρχὴν τοῦ δρόμου, τῶν ἀδελφῶν τὸν χωρισμόν, τὰ κατὰ μέρος ὅλα. Αὐτὸς δὲ πάλιν τὴν ἀρχὴν ἐπιζητεῖ τῆς κόρης, τὸ γένος, τὴν ἀναγωγήν, τὴν χώραν, τοὺς προγόνους, τοὺς ἐτασμοὺς τοῦ δράκοντος ἐκείνους τοὺς φρικώδεις. Τοῦ Καλλιμάχου ζήτησις πάλιν πρὸς Χρυσορρόην τῆς πατρικῆς γεννήσεως, τῆς χώρας καὶ τοῦ πάθους.

Σπαθὶν βαστάζεις, σύρε το, δὸς τὸν ἀνθρωποφάγον, σφάξε καὶ σὺ τὸν σφάξαντα πολλὰς ψυχὰς ἀνθρώπων καὶ σκότωσον τὸν σκοτισμὸν τῆς ὅλης μου καρδίας». Ἐστάθην, ἀναστέναξεν, ἀνέτεινε τὴν σπάθην μετὰ καλοῦ τοῦ σχήματος, μετὰ καλῆς ἀνδρείας, ἔδωκε τὸν κοιμώμενον ὡς ἠδυνήθη δοῦναι, ἀλλ’ οὐδὲ κἂν ἐξύπνησεν τοῦ δόσματος ὁ δράκων. Ἡ κόρη γοῦν στενάξασα τῷ Καλλιμάχῳ λέγει· «ῥίψε τὸ ξυλοσπάθιν σου, μὴ τώρα φονευθῶμεν· καί, τὸ κλειδὶν ἀναλαβὼν ἀπὸ τῶν προσκεφάλων, ἐκεῖνο τὸ τοῦ δράκοντος βλέπεις τὸ τοιχαρμάριν; τὸ τοιχαρμάριν ἄνοιξε· τοῦ δράκοντος τὴν σπάθην εὑρήσεις. Ἔχει κράτημα καλόν, λυχνίτην λίθον. Ἂν ἔχῃς ἕλκειν δύναμιν, οὐκ ἐκ τοῦ φόβου τρέμῃς καὶ στῇς καὶ δώσῃς μετ’ αὐτῆς, διχάσεις τὸ θηρίον». Καὶ τὸ κλειδὶν ἀναλαβὼν ἀπὸ τῶν προσκεφάλων ἐκεῖνος τὸ τοῦ δράκοντος ἀνοίγει τοιχαρμάριν. Καὶ τὸ σπαθὶν ἀναλαβὼν τοῦ δράκοντος ἐκεῖθεν καὶ κρούσας τοῦτον μετ’ αὐτοῦ ἐδίχασεν αὐτίκα.Ἔφαγεν πλεῖστα καί ποτε μόλις ὡς ἐκορέσθην, οὐδὲν γὰρ ἐσπλαγχνίζετο τὴν κόρην κρεμαμένην, καὶ κορεσθείς, ἀναπεσὼν ὁ δράκων ἐκοιμήθην. Τὸν ὕπνον τὸν τοῦ δράκοντος καὶ φόνον τούτου μάθε, ὕπνον βαθύν, θανάσιμον, ὡς ἐκ τοῦ λόγου μάθῃς. Ἡ κόρη γοῦν τὸν δράκοντα κοιμώμενον ἰδοῦσα καὶ χαίροντα μετὰ πολλῆς τῆς μέθης καὶ τοῦ κόρου καὶ ῥέγχοντα κοιμώμενον, ἐξαπλωμένον ὅλως, —ὕπνος καὶ γὰρ ἀπὸ τροφῆς καὶ πόσεως μεγάλης— ὡς εἶδεν γοῦν τὸν δράκοντα λοιπὸν ἡ Χρυσορρόη κοιμώμενον βαθύτατα, ἀναίσθητον καθόλου, Τῆς Χρυσορρόης λόγος τῷ κρυπτομένῳ. λέγει πρὸς τὸν κρυπτόμενον· «ἄνθρωπε, ζῇς ἐν φόβῳ, ἀπέθανες; μὴ φοβηθῇς, μᾶλλον ἀνδρίζου πλέον. Ἔξελθε τοίνυν· μὴ φοβοῦ, ἂν ἴσως ἐπιπνέῃς τῶν ἐτασμῶν μου τῶν πολλῶν καὶ φόβῳ τοῦ θηρίου. Ἔξελθε σύντομα, γοργὰ σκοτώσῃς τὸ θηρίον». Ἐκεῖνος οὖν πρὸς τὴν φωνὴν ἐξῆλθεν μετὰ φόβου. Ἡ κόρη λέγει πρὸς αὐτόν· «ποσῶς μὴ δειλιάσῃς· ἰδοὺ καιρός, κοιμώμενον σκοτώσῃς τὸ θηρίον· καὶ πρῶτον μὲν τὸ σῶμά σου καὶ τὴν ψυχήν σου σώσῃς.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 208

Ἡ δὲ στενάξασα πικρῶς, ὡς ἀπὸ σπλάχνων μέσον, ἐκίνησαν ἐξ ὀφθαλμῶν, φεῦ, ποταμὸς δακρύων, καὶ λέγει· «μάτην, ἄνθρωπε, ζητεῖς μου τὴν πατρίδαν καὶ τὴν πικρὰν ἀνατροφὴν καὶ τὸ πικρόν μου γένος. Νεκράν με βλέπεις σήμερον, αἰχμάλωτον κειμένην, ὡς δούλην ἀργυρώνητον ἐταζομένην ἄλλην. Τί θέλεις χώραν δυστυχοῦς, τί θέλεις χώραν ξένης; Ἀρκεῖ σε βλέπειν με νεκρὰν ἐξ ἐτασμοῦ τοσούτου. Ἄφες με μόνην· τὰς πληγὰς ἐγὼ σπογγίσω μόνη ὅσας με κατεχόρτασεν ἡ φθονερά μου τύχη». Ὁ δέ· «τί λέγεις; τὰς πληγὰς ἐγὼ σπογγίσω μόνος, ἐγὼ δουλεύσω σήμερον εἰς τηλικοῦτον σῶμα». Ἡ δὲ καὶ πάλιν ἔκλαυσεν, ἐστέναξεν ἐκ βάθους, εἶπεν· «Ἐγὼ τῆς δυστυχοῦς καὶ φθονερᾶς μου τύχης μόνη τοὺς πόνους ἔπαθα, μόνη τοὺς πόνους οἶδα». Ἐκεῖνος συνεπόνεσε τῆς γυναικὸς τὸν πόνον καὶ τὸν τοσοῦτον στεναγμὸν καὶ τὸ θλιμμένον σχῆμα καὶ μετὰ λόγου σπλαχνικοῦ καὶ θλιβερᾶς καρδίας καὶ πονεμένου σχήματος παρακαλεῖ καὶ λέγει· «τὸ σῶμα μέν σου προφανῶς τὸ γένος σου στριγγίζει ὡς πανευγένου καὶ καλοῦ, βασιλικοῦ, μεγάλου.

Τοίνυν τὴν κόρην ἔλυσεν αὐτὴν τὴν κρεμαμένην· ἐξέβηκεν ἀπὸ ποινῆς ἀναταμένον σῶμα, ἐρρύσατο τῆς φυλακῆς καὶ τῶν πικρῶν ἐκείνων σῶμα καλόν, ἐνήδονον, πανεύμορφον, ὡραῖον. Λύσις λοιπὸν τῆς συμφορᾶς, λύσις λοιπὸν τοῦ πόνου τῆς Χρυσορρόης πάντερπνου καὶ Ἐρωτοκαλλιμάχου. Ἐκείνη γοῦν μετὰ κλαυθμοῦ «τίς εἶσαι» πάλιν λέγει, «πῶς εἰς δρακόντων στόματα μέσον εἰσῆλθες τόδε; φοβοῦμαι μή ποτε καὶ σὺ τύχης μου πλάσμαν εἶσαι καὶ πρὸς δευτέραν ἀπειλὴν ἐκ ταύτης ἀπεστάλης· οὐ γὰρ πιστεύω καί ποτε κόρον λαβεῖν τὴν τύχην». Ἡ κόρη τὸν Καλλίμαχον ἀναρωτᾷ τὸ γένος καὶ κεῖνος ἀποκρίνεται, λέγει το πρὸς ἐκείνην. Ὁ δ’ αὖθις εἶπε τὴν ἀρχήν, τὸ γένος καὶ τὴν χώραν καὶ τὴν αἰτίαν τῆς ὁδοῦ καὶ τὴν ἀρχὴν τοῦ δρόμου, τῶν ἀδελφῶν τὸν χωρισμόν, τὰ κατὰ μέρος ὅλα. Αὐτὸς δὲ πάλιν τὴν ἀρχὴν ἐπιζητεῖ τῆς κόρης, τὸ γένος, τὴν ἀναγωγήν, τὴν χώραν, τοὺς προγόνους, τοὺς ἐτασμοὺς τοῦ δράκοντος ἐκείνους τοὺς φρικώδεις. Τοῦ Καλλιμάχου ζήτησις πάλιν πρὸς Χρυσορρόην τῆς πατρικῆς γεννήσεως, τῆς χώρας καὶ τοῦ πάθους.Σπαθὶν βαστάζεις, σύρε το, δὸς τὸν ἀνθρωποφάγον, σφάξε καὶ σὺ τὸν σφάξαντα πολλὰς ψυχὰς ἀνθρώπων καὶ σκότωσον τὸν σκοτισμὸν τῆς ὅλης μου καρδίας». Ἐστάθην, ἀναστέναξεν, ἀνέτεινε τὴν σπάθην μετὰ καλοῦ τοῦ σχήματος, μετὰ καλῆς ἀνδρείας, ἔδωκε τὸν κοιμώμενον ὡς ἠδυνήθη δοῦναι, ἀλλ’ οὐδὲ κἂν ἐξύπνησεν τοῦ δόσματος ὁ δράκων. Ἡ κόρη γοῦν στενάξασα τῷ Καλλιμάχῳ λέγει· «ῥίψε τὸ ξυλοσπάθιν σου, μὴ τώρα φονευθῶμεν· καί, τὸ κλειδὶν ἀναλαβὼν ἀπὸ τῶν προσκεφάλων, ἐκεῖνο τὸ τοῦ δράκοντος βλέπεις τὸ τοιχαρμάριν; τὸ τοιχαρμάριν ἄνοιξε· τοῦ δράκοντος τὴν σπάθην εὑρήσεις. Ἔχει κράτημα καλόν, λυχνίτην λίθον. Ἂν ἔχῃς ἕλκειν δύναμιν, οὐκ ἐκ τοῦ φόβου τρέμῃς καὶ στῇς καὶ δώσῃς μετ’ αὐτῆς, διχάσεις τὸ θηρίον». Καὶ τὸ κλειδὶν ἀναλαβὼν ἀπὸ τῶν προσκεφάλων ἐκεῖνος τὸ τοῦ δράκοντος ἀνοίγει τοιχαρμάριν. Καὶ τὸ σπαθὶν ἀναλαβὼν τοῦ δράκοντος ἐκεῖθεν καὶ κρούσας τοῦτον μετ’ αὐτοῦ ἐδίχασεν αὐτίκα.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 217

Ἐγὼ δὲ πάλιν λέγω σε, παρακαλῶ σε πλέον, ἂς μάθω καὶ τὴν χώραν σου καὶ τὴν ἀνατροφήν σου καὶ πῶς ἐκ γένους ἀρχικοῦ, βασιλικοῦ, μεγάλου, εἰς ἀπανθρώπου δράκοντος τὰς χεῖρας παρεδόθης». Τὸ γένος, τὴν ἀνατροφὴν ἡ Χρυσορρόη λέγει. Ἡ δὲ τὸν λέγει κλαύσασα, πονήσασα τῷ λόγῳ· «βλέπεις ἀπερικάλυπτον τὸ ταπεινόν μου σῶμα, καὶ πρῶτον φέρον, σκέπασον ἀπὸ τῶν ἱματίων τῶν κρεμαμένων ἔνδοθεν καὶ τῶν φυλασσομένων, ἅπερ αὐτὸς ἐκ τῶν ἐμῶν ἔλαβεν γεννητόρων, καὶ τοῦ παμφάγου δράκοντος ἐκφόρησον τὸ σῶμα, ὅτι μισῶ καὶ τὸ νεκρὸν ὁρᾶν τὸ πτῶμα τούτου. Ἅψον πυράν, κατάκαψον, στάκτην λεπτὴν τὸ ποῖσε καὶ τότε καταμάνθανε τὸ γένος καὶ τὸν τόπον καὶ τὴν πατρίδα τὴν ἐμὴν καὶ πόθεν ἐγενόμην». Ὁ δὲ Καλλίμαχος εὐθὺς τοῦ δράκοντος τὸ σῶμα εἰς ὤμους του τὸ ἔθηκεν, ἐξήβαλέν το ἔξω. Εἶτα δραμὼν ὡς ἀετὸς εἰς τὸ καμίνιν πάλιν καὶ πῦρ λαβὼν ἐξέκαυσεν τὸ μυσαρὸν τὸ σῶμα. Στραφεὶς δ’ ὀπίσω πρὸς αὐτὴν καὶ τὸ κελλὶν ἀνοίξας ἐπαίρει, φέρει πρὸς αὐτὴν λεπτὸν χιτῶνα ξένον.

Ἡ δὲ στενάξασα πικρῶς, ὡς ἀπὸ σπλάχνων μέσον, ἐκίνησαν ἐξ ὀφθαλμῶν, φεῦ, ποταμὸς δακρύων, καὶ λέγει· «μάτην, ἄνθρωπε, ζητεῖς μου τὴν πατρίδαν καὶ τὴν πικρὰν ἀνατροφὴν καὶ τὸ πικρόν μου γένος. Νεκράν με βλέπεις σήμερον, αἰχμάλωτον κειμένην, ὡς δούλην ἀργυρώνητον ἐταζομένην ἄλλην. Τί θέλεις χώραν δυστυχοῦς, τί θέλεις χώραν ξένης; Ἀρκεῖ σε βλέπειν με νεκρὰν ἐξ ἐτασμοῦ τοσούτου. Ἄφες με μόνην· τὰς πληγὰς ἐγὼ σπογγίσω μόνη ὅσας με κατεχόρτασεν ἡ φθονερά μου τύχη». Ὁ δέ· «τί λέγεις; τὰς πληγὰς ἐγὼ σπογγίσω μόνος, ἐγὼ δουλεύσω σήμερον εἰς τηλικοῦτον σῶμα». Ἡ δὲ καὶ πάλιν ἔκλαυσεν, ἐστέναξεν ἐκ βάθους, εἶπεν· «Ἐγὼ τῆς δυστυχοῦς καὶ φθονερᾶς μου τύχης μόνη τοὺς πόνους ἔπαθα, μόνη τοὺς πόνους οἶδα». Ἐκεῖνος συνεπόνεσε τῆς γυναικὸς τὸν πόνον καὶ τὸν τοσοῦτον στεναγμὸν καὶ τὸ θλιμμένον σχῆμα καὶ μετὰ λόγου σπλαχνικοῦ καὶ θλιβερᾶς καρδίας καὶ πονεμένου σχήματος παρακαλεῖ καὶ λέγει· «τὸ σῶμα μέν σου προφανῶς τὸ γένος σου στριγγίζει ὡς πανευγένου καὶ καλοῦ, βασιλικοῦ, μεγάλου.Τοίνυν τὴν κόρην ἔλυσεν αὐτὴν τὴν κρεμαμένην· ἐξέβηκεν ἀπὸ ποινῆς ἀναταμένον σῶμα, ἐρρύσατο τῆς φυλακῆς καὶ τῶν πικρῶν ἐκείνων σῶμα καλόν, ἐνήδονον, πανεύμορφον, ὡραῖον. Λύσις λοιπὸν τῆς συμφορᾶς, λύσις λοιπὸν τοῦ πόνου τῆς Χρυσορρόης πάντερπνου καὶ Ἐρωτοκαλλιμάχου. Ἐκείνη γοῦν μετὰ κλαυθμοῦ «τίς εἶσαι» πάλιν λέγει, «πῶς εἰς δρακόντων στόματα μέσον εἰσῆλθες τόδε; φοβοῦμαι μή ποτε καὶ σὺ τύχης μου πλάσμαν εἶσαι καὶ πρὸς δευτέραν ἀπειλὴν ἐκ ταύτης ἀπεστάλης· οὐ γὰρ πιστεύω καί ποτε κόρον λαβεῖν τὴν τύχην». Ἡ κόρη τὸν Καλλίμαχον ἀναρωτᾷ τὸ γένος καὶ κεῖνος ἀποκρίνεται, λέγει το πρὸς ἐκείνην. Ὁ δ’ αὖθις εἶπε τὴν ἀρχήν, τὸ γένος καὶ τὴν χώραν καὶ τὴν αἰτίαν τῆς ὁδοῦ καὶ τὴν ἀρχὴν τοῦ δρόμου, τῶν ἀδελφῶν τὸν χωρισμόν, τὰ κατὰ μέρος ὅλα. Αὐτὸς δὲ πάλιν τὴν ἀρχὴν ἐπιζητεῖ τῆς κόρης, τὸ γένος, τὴν ἀναγωγήν, τὴν χώραν, τοὺς προγόνους, τοὺς ἐτασμοὺς τοῦ δράκοντος ἐκείνους τοὺς φρικώδεις. Τοῦ Καλλιμάχου ζήτησις πάλιν πρὸς Χρυσορρόην τῆς πατρικῆς γεννήσεως, τῆς χώρας καὶ τοῦ πάθους.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 224

Τοῦτον αὐτὴ φορέσασα, καθήσασα καὶ πάλιν, ἤρξατο λέγειν τὴν ἀρχὴν καὶ κατὰ μέρος πάντα, τὸ γένος, τὴν ἀνατροφὴν καὶ χώραν καὶ πατρίδαν καὶ τ’ ἄλλα πάντα τὰ πικρὰ τῆς παρανόμου τύχης. «Ὅτι καλὴ καὶ εὐγενὴς θυγάτηρ ἐγενόμην πολλῶν χρημάτων καὶ λαμπρῶν, φρικτῶν αὐτοκρατόρων. Ἠράσθη δὲ τοῦ κάλλους μου—ποῦ δέ μοι κάλλος τώρα; — ὁ δράκων οὗτος καὶ λαβεῖν γυναῖκαν ἤθελέ με· καὶ δὴ συνάλλαγμα πικρὸν καὶ παρὰ φύσιν γάμον τοὺς βασιλεῖς μου τοὺς γονεῖς ἀνώχλει τους νὰ ποίσῃ. Οἱ μὲν συγκατετίθεντο τῷ φόβῳ τοῦ θηρίου. Οὐδὲ γὰρ ἤφηνεν νερὸν ποσῶς νὰ καταβάσῃ ἐκ τοῦ βουνοῦ τῆς κορυφῆς, τοῦ ποταμοῦ ἐκείνου, εἰς τοῦ πατρός μου τὴν ἀρχήν, τὰς χώρας καὶ τὰ κάστρη. Καὶ τοῦτο γὰρ τῆς τύχης μου τῆς ἀπανθρώπου ταύτης· εἰς ὅλον τὸ περίγυρον τῆς αὐτοκρατορίας τῶν γεννητόρων τῶν ἐμῶν ἄλλον νερὸν οὐκ ἦτον, εἰ μὴ καὶ μόνον ποταμὸς καὶ κεῖνος ἐκρατεῖτο παρὰ τοῦ δράκοντος αὐτοῦ καὶ τοῦ λυσσώδους τούτου. Εἶπον, συγκατετέθεντο, ἐγὼ δ’ οὐκ ἐπιθόμην, δεινὸν θηρίον. .............

Ἐγὼ δὲ πάλιν λέγω σε, παρακαλῶ σε πλέον, ἂς μάθω καὶ τὴν χώραν σου καὶ τὴν ἀνατροφήν σου καὶ πῶς ἐκ γένους ἀρχικοῦ, βασιλικοῦ, μεγάλου, εἰς ἀπανθρώπου δράκοντος τὰς χεῖρας παρεδόθης». Τὸ γένος, τὴν ἀνατροφὴν ἡ Χρυσορρόη λέγει. Ἡ δὲ τὸν λέγει κλαύσασα, πονήσασα τῷ λόγῳ· «βλέπεις ἀπερικάλυπτον τὸ ταπεινόν μου σῶμα, καὶ πρῶτον φέρον, σκέπασον ἀπὸ τῶν ἱματίων τῶν κρεμαμένων ἔνδοθεν καὶ τῶν φυλασσομένων, ἅπερ αὐτὸς ἐκ τῶν ἐμῶν ἔλαβεν γεννητόρων, καὶ τοῦ παμφάγου δράκοντος ἐκφόρησον τὸ σῶμα, ὅτι μισῶ καὶ τὸ νεκρὸν ὁρᾶν τὸ πτῶμα τούτου. Ἅψον πυράν, κατάκαψον, στάκτην λεπτὴν τὸ ποῖσε καὶ τότε καταμάνθανε τὸ γένος καὶ τὸν τόπον καὶ τὴν πατρίδα τὴν ἐμὴν καὶ πόθεν ἐγενόμην». Ὁ δὲ Καλλίμαχος εὐθὺς τοῦ δράκοντος τὸ σῶμα εἰς ὤμους του τὸ ἔθηκεν, ἐξήβαλέν το ἔξω. Εἶτα δραμὼν ὡς ἀετὸς εἰς τὸ καμίνιν πάλιν καὶ πῦρ λαβὼν ἐξέκαυσεν τὸ μυσαρὸν τὸ σῶμα. Στραφεὶς δ’ ὀπίσω πρὸς αὐτὴν καὶ τὸ κελλὶν ἀνοίξας ἐπαίρει, φέρει πρὸς αὐτὴν λεπτὸν χιτῶνα ξένον.Ἡ δὲ στενάξασα πικρῶς, ὡς ἀπὸ σπλάχνων μέσον, ἐκίνησαν ἐξ ὀφθαλμῶν, φεῦ, ποταμὸς δακρύων, καὶ λέγει· «μάτην, ἄνθρωπε, ζητεῖς μου τὴν πατρίδαν καὶ τὴν πικρὰν ἀνατροφὴν καὶ τὸ πικρόν μου γένος. Νεκράν με βλέπεις σήμερον, αἰχμάλωτον κειμένην, ὡς δούλην ἀργυρώνητον ἐταζομένην ἄλλην. Τί θέλεις χώραν δυστυχοῦς, τί θέλεις χώραν ξένης; Ἀρκεῖ σε βλέπειν με νεκρὰν ἐξ ἐτασμοῦ τοσούτου. Ἄφες με μόνην· τὰς πληγὰς ἐγὼ σπογγίσω μόνη ὅσας με κατεχόρτασεν ἡ φθονερά μου τύχη». Ὁ δέ· «τί λέγεις; τὰς πληγὰς ἐγὼ σπογγίσω μόνος, ἐγὼ δουλεύσω σήμερον εἰς τηλικοῦτον σῶμα». Ἡ δὲ καὶ πάλιν ἔκλαυσεν, ἐστέναξεν ἐκ βάθους, εἶπεν· «Ἐγὼ τῆς δυστυχοῦς καὶ φθονερᾶς μου τύχης μόνη τοὺς πόνους ἔπαθα, μόνη τοὺς πόνους οἶδα». Ἐκεῖνος συνεπόνεσε τῆς γυναικὸς τὸν πόνον καὶ τὸν τοσοῦτον στεναγμὸν καὶ τὸ θλιμμένον σχῆμα καὶ μετὰ λόγου σπλαχνικοῦ καὶ θλιβερᾶς καρδίας καὶ πονεμένου σχήματος παρακαλεῖ καὶ λέγει· «τὸ σῶμα μέν σου προφανῶς τὸ γένος σου στριγγίζει ὡς πανευγένου καὶ καλοῦ, βασιλικοῦ, μεγάλου.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 233

ἢ μᾶλλον οὗτος γίνεται ὡς πάντα πάλιν δράκων καὶ πάντα τὰ τετράποδα τῆς γονικῆς μου χώρας εἰς ὥραν ἐξερρόφησεν ὡς ὕδωρ κοτυλαῖον καὶ πάλιν ἤθελε λαβεῖν καὶ πάλιν ἐπεζήτα. Οὐ θέλουσιν ἐκδοῦναί με καὶ θρῆνον συνισθῶσιν, ἐξάπτει πάλιν πρὸς θυμὸν τὴν δρακοντώδη φύσιν, αὖθις ἐπαπειλᾶταί μοι, τὸν γάμον ἀναγκάζει. Ἐγώ, κἂν εἴ τι γένηται, τὸν γάμον ἀπαρνοῦμαι· τὸ μετὰ δράκοντος οἰκεῖν οὐδ’ ἐν ὀνείρῳ θέλω. Καὶ τότε πάντας αὐθωρὸν μικρούς τε καὶ μεγάλους, ἄνδρας, γυναῖκας, γέροντας ὁμοῦ μετὰ παιδίων, κ’ ἐχώρει γλώσσᾳ καὶ λαιμῷ, ἐχώρει τῇ κοιλίᾳ, τοὺς πάντας ἐξερρόφησεν, οὐδέ τιναν ἐφῆκεν· καὶ τότε τοὺς αὐθέντας μου καὶ τοὺς γεννήτοράς μου, αὐτοὺς τοὺς αὐτοκράτορας—ὢ συμφορὰ καὶ λύπη, ὢ κρῖμα, πῶς ἀπέμεινα, πῶς ζῶ, πῶς ἀπεμένω;

Τοῦτον αὐτὴ φορέσασα, καθήσασα καὶ πάλιν, ἤρξατο λέγειν τὴν ἀρχὴν καὶ κατὰ μέρος πάντα, τὸ γένος, τὴν ἀνατροφὴν καὶ χώραν καὶ πατρίδαν καὶ τ’ ἄλλα πάντα τὰ πικρὰ τῆς παρανόμου τύχης. «Ὅτι καλὴ καὶ εὐγενὴς θυγάτηρ ἐγενόμην πολλῶν χρημάτων καὶ λαμπρῶν, φρικτῶν αὐτοκρατόρων. Ἠράσθη δὲ τοῦ κάλλους μου—ποῦ δέ μοι κάλλος τώρα; — ὁ δράκων οὗτος καὶ λαβεῖν γυναῖκαν ἤθελέ με· καὶ δὴ συνάλλαγμα πικρὸν καὶ παρὰ φύσιν γάμον τοὺς βασιλεῖς μου τοὺς γονεῖς ἀνώχλει τους νὰ ποίσῃ. Οἱ μὲν συγκατετίθεντο τῷ φόβῳ τοῦ θηρίου. Οὐδὲ γὰρ ἤφηνεν νερὸν ποσῶς νὰ καταβάσῃ ἐκ τοῦ βουνοῦ τῆς κορυφῆς, τοῦ ποταμοῦ ἐκείνου, εἰς τοῦ πατρός μου τὴν ἀρχήν, τὰς χώρας καὶ τὰ κάστρη. Καὶ τοῦτο γὰρ τῆς τύχης μου τῆς ἀπανθρώπου ταύτης· εἰς ὅλον τὸ περίγυρον τῆς αὐτοκρατορίας τῶν γεννητόρων τῶν ἐμῶν ἄλλον νερὸν οὐκ ἦτον, εἰ μὴ καὶ μόνον ποταμὸς καὶ κεῖνος ἐκρατεῖτο παρὰ τοῦ δράκοντος αὐτοῦ καὶ τοῦ λυσσώδους τούτου. Εἶπον, συγκατετέθεντο, ἐγὼ δ’ οὐκ ἐπιθόμην, δεινὸν θηρίον. .............Ἐγὼ δὲ πάλιν λέγω σε, παρακαλῶ σε πλέον, ἂς μάθω καὶ τὴν χώραν σου καὶ τὴν ἀνατροφήν σου καὶ πῶς ἐκ γένους ἀρχικοῦ, βασιλικοῦ, μεγάλου, εἰς ἀπανθρώπου δράκοντος τὰς χεῖρας παρεδόθης». Τὸ γένος, τὴν ἀνατροφὴν ἡ Χρυσορρόη λέγει. Ἡ δὲ τὸν λέγει κλαύσασα, πονήσασα τῷ λόγῳ· «βλέπεις ἀπερικάλυπτον τὸ ταπεινόν μου σῶμα, καὶ πρῶτον φέρον, σκέπασον ἀπὸ τῶν ἱματίων τῶν κρεμαμένων ἔνδοθεν καὶ τῶν φυλασσομένων, ἅπερ αὐτὸς ἐκ τῶν ἐμῶν ἔλαβεν γεννητόρων, καὶ τοῦ παμφάγου δράκοντος ἐκφόρησον τὸ σῶμα, ὅτι μισῶ καὶ τὸ νεκρὸν ὁρᾶν τὸ πτῶμα τούτου. Ἅψον πυράν, κατάκαψον, στάκτην λεπτὴν τὸ ποῖσε καὶ τότε καταμάνθανε τὸ γένος καὶ τὸν τόπον καὶ τὴν πατρίδα τὴν ἐμὴν καὶ πόθεν ἐγενόμην». Ὁ δὲ Καλλίμαχος εὐθὺς τοῦ δράκοντος τὸ σῶμα εἰς ὤμους του τὸ ἔθηκεν, ἐξήβαλέν το ἔξω. Εἶτα δραμὼν ὡς ἀετὸς εἰς τὸ καμίνιν πάλιν καὶ πῦρ λαβὼν ἐξέκαυσεν τὸ μυσαρὸν τὸ σῶμα. Στραφεὶς δ’ ὀπίσω πρὸς αὐτὴν καὶ τὸ κελλὶν ἀνοίξας ἐπαίρει, φέρει πρὸς αὐτὴν λεπτὸν χιτῶνα ξένον.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 237

— ἔφαγεν, ἐκατέπιεν, ἐφάνισεν τελείως καὶ μόνην με κατέστησεν πάσης ἁπλῶς ἐλπίδος, ταύτην καὶ μόνην πρὸς αὐτοὺς τὴν χάριταν ποιήσας, τὸ μοναχοὺς καταπιεῖν καὶ μοναχοὺς φονεῦσαι τῶν ἄλλων δίχα τοῦ κοινοῦ καὶ δίχα τῶν ἀρχόντων, Ὢ κρῖμα, πῶς οὐκ ἔσχισεν, πῶς οὐκ ἐρράγην τότε τοῦ παντοφάγου δράκοντος ἡ δυσώδης κοιλία; Τί γοῦν μετὰ τὸν θάνατον καὶ τί γοῦν μετὰ ταῦτα; Ἁρπάζει με καὶ θέλει με μὴ βουλομένην ἔχει. Ἐγὼ δὲ οὐ πείθομαι ποσῶς καὶ πάσχω τόσα πάθη καὶ μετὰ τόσους ἐταγμοὺς καὶ μετὰ τόσους πόνους ἐνίκησα τοῦ δράκοντος τὴν ἄσπλαχνον καρδίαν, φυλαττομένη σήμερον ἀμόλυντος παρθένος.» Ὁ δ’ ἔφη πάλιν πρὸς αὐτήν· «Ἔρως αὐτὸν ὃν βλέπεις, καθήμενος ἐπὶ λαμπροῦ βασιλικοῦ τοῦ θρόνου, αὐτός σε συνετήρησεν, αὐτὸς ἐφύλαξέ σε καὶ πρὸς τὰς χεῖρας τὰς ἐμὰς νῦν ὑποτίθεταί σε καὶ τὰς ἐρωτοχάριτας ἃς φέρεις τοῦ προσώπου αὐτὸς ὁ πάντων βασιλεὺς εὐεργετεῖ με πάντα».

ἢ μᾶλλον οὗτος γίνεται ὡς πάντα πάλιν δράκων καὶ πάντα τὰ τετράποδα τῆς γονικῆς μου χώρας εἰς ὥραν ἐξερρόφησεν ὡς ὕδωρ κοτυλαῖον καὶ πάλιν ἤθελε λαβεῖν καὶ πάλιν ἐπεζήτα. Οὐ θέλουσιν ἐκδοῦναί με καὶ θρῆνον συνισθῶσιν, ἐξάπτει πάλιν πρὸς θυμὸν τὴν δρακοντώδη φύσιν, αὖθις ἐπαπειλᾶταί μοι, τὸν γάμον ἀναγκάζει. Ἐγώ, κἂν εἴ τι γένηται, τὸν γάμον ἀπαρνοῦμαι· τὸ μετὰ δράκοντος οἰκεῖν οὐδ’ ἐν ὀνείρῳ θέλω. Καὶ τότε πάντας αὐθωρὸν μικρούς τε καὶ μεγάλους, ἄνδρας, γυναῖκας, γέροντας ὁμοῦ μετὰ παιδίων, κ’ ἐχώρει γλώσσᾳ καὶ λαιμῷ, ἐχώρει τῇ κοιλίᾳ, τοὺς πάντας ἐξερρόφησεν, οὐδέ τιναν ἐφῆκεν· καὶ τότε τοὺς αὐθέντας μου καὶ τοὺς γεννήτοράς μου, αὐτοὺς τοὺς αὐτοκράτορας—ὢ συμφορὰ καὶ λύπη, ὢ κρῖμα, πῶς ἀπέμεινα, πῶς ζῶ, πῶς ἀπεμένω;Τοῦτον αὐτὴ φορέσασα, καθήσασα καὶ πάλιν, ἤρξατο λέγειν τὴν ἀρχὴν καὶ κατὰ μέρος πάντα, τὸ γένος, τὴν ἀνατροφὴν καὶ χώραν καὶ πατρίδαν καὶ τ’ ἄλλα πάντα τὰ πικρὰ τῆς παρανόμου τύχης. «Ὅτι καλὴ καὶ εὐγενὴς θυγάτηρ ἐγενόμην πολλῶν χρημάτων καὶ λαμπρῶν, φρικτῶν αὐτοκρατόρων. Ἠράσθη δὲ τοῦ κάλλους μου—ποῦ δέ μοι κάλλος τώρα; — ὁ δράκων οὗτος καὶ λαβεῖν γυναῖκαν ἤθελέ με· καὶ δὴ συνάλλαγμα πικρὸν καὶ παρὰ φύσιν γάμον τοὺς βασιλεῖς μου τοὺς γονεῖς ἀνώχλει τους νὰ ποίσῃ. Οἱ μὲν συγκατετίθεντο τῷ φόβῳ τοῦ θηρίου. Οὐδὲ γὰρ ἤφηνεν νερὸν ποσῶς νὰ καταβάσῃ ἐκ τοῦ βουνοῦ τῆς κορυφῆς, τοῦ ποταμοῦ ἐκείνου, εἰς τοῦ πατρός μου τὴν ἀρχήν, τὰς χώρας καὶ τὰ κάστρη. Καὶ τοῦτο γὰρ τῆς τύχης μου τῆς ἀπανθρώπου ταύτης· εἰς ὅλον τὸ περίγυρον τῆς αὐτοκρατορίας τῶν γεννητόρων τῶν ἐμῶν ἄλλον νερὸν οὐκ ἦτον, εἰ μὴ καὶ μόνον ποταμὸς καὶ κεῖνος ἐκρατεῖτο παρὰ τοῦ δράκοντος αὐτοῦ καὶ τοῦ λυσσώδους τούτου. Εἶπον, συγκατετέθεντο, ἐγὼ δ’ οὐκ ἐπιθόμην, δεινὸν θηρίον. .............

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 241

Ἡ δὲ καὶ πάλιν πρὸς αὐτὸν μετὰ δακρύων λέγει· «Τὰς τηλικαύτας μου πληγὰς ἃς βλέπεις καὶ κακώσεις, ἀλλὰ καὶ πάλιν λογισμοί, βλέπω το, πολεμοῦν μοι. Κλῶσμα τῆς τύχης δυστυχὲς ἐκλώσθη μου καὶ μοίρας καὶ πάλιν ἐπικλώθει με τὸ κακομοίρασμά μου ἀπὸ δυστυχοκλώσματος πτεροῦ τῆς Ἀφροδίτης. Ἄφες με μόνην σήμερον καὶ κλαύσω μου τὴν τύχην· ἄνθρωπε, μάθε, δυστυχῶς ἐξεμοιρογραφήθην καὶ μὴ θελήσῃς μετ’ ἐμοῦ συμμοιρογραφηθῆναι. Ἡ δυστυχής μου, λῃστρικὴ καὶ φθονερά μου τύχη ἐξαναπλάσαι δύναται τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ δρακοντίσαι καὶ τὴν σὴν ἀνθρώπινον καρδίαν. Ἄφες με κλαύσω τὰς πληγάς, φύγω τὸν πόνον τοῦτον. Οὐχ ὑποφέρω δράκοντος ἐχθροῦ, πικροῦ τυράννου οἰκῆσαι χώραν, κἂν καὶ σὺ πυρίκαυστον ἐποῖκες, σκοτώσας τοῦτον ἀπηνῶς ὥσπερ πολλοὺς ἐκεῖνος.

— ἔφαγεν, ἐκατέπιεν, ἐφάνισεν τελείως καὶ μόνην με κατέστησεν πάσης ἁπλῶς ἐλπίδος, ταύτην καὶ μόνην πρὸς αὐτοὺς τὴν χάριταν ποιήσας, τὸ μοναχοὺς καταπιεῖν καὶ μοναχοὺς φονεῦσαι τῶν ἄλλων δίχα τοῦ κοινοῦ καὶ δίχα τῶν ἀρχόντων, Ὢ κρῖμα, πῶς οὐκ ἔσχισεν, πῶς οὐκ ἐρράγην τότε τοῦ παντοφάγου δράκοντος ἡ δυσώδης κοιλία; Τί γοῦν μετὰ τὸν θάνατον καὶ τί γοῦν μετὰ ταῦτα; Ἁρπάζει με καὶ θέλει με μὴ βουλομένην ἔχει. Ἐγὼ δὲ οὐ πείθομαι ποσῶς καὶ πάσχω τόσα πάθη καὶ μετὰ τόσους ἐταγμοὺς καὶ μετὰ τόσους πόνους ἐνίκησα τοῦ δράκοντος τὴν ἄσπλαχνον καρδίαν, φυλαττομένη σήμερον ἀμόλυντος παρθένος.» Ὁ δ’ ἔφη πάλιν πρὸς αὐτήν· «Ἔρως αὐτὸν ὃν βλέπεις, καθήμενος ἐπὶ λαμπροῦ βασιλικοῦ τοῦ θρόνου, αὐτός σε συνετήρησεν, αὐτὸς ἐφύλαξέ σε καὶ πρὸς τὰς χεῖρας τὰς ἐμὰς νῦν ὑποτίθεταί σε καὶ τὰς ἐρωτοχάριτας ἃς φέρεις τοῦ προσώπου αὐτὸς ὁ πάντων βασιλεὺς εὐεργετεῖ με πάντα».ἢ μᾶλλον οὗτος γίνεται ὡς πάντα πάλιν δράκων καὶ πάντα τὰ τετράποδα τῆς γονικῆς μου χώρας εἰς ὥραν ἐξερρόφησεν ὡς ὕδωρ κοτυλαῖον καὶ πάλιν ἤθελε λαβεῖν καὶ πάλιν ἐπεζήτα. Οὐ θέλουσιν ἐκδοῦναί με καὶ θρῆνον συνισθῶσιν, ἐξάπτει πάλιν πρὸς θυμὸν τὴν δρακοντώδη φύσιν, αὖθις ἐπαπειλᾶταί μοι, τὸν γάμον ἀναγκάζει. Ἐγώ, κἂν εἴ τι γένηται, τὸν γάμον ἀπαρνοῦμαι· τὸ μετὰ δράκοντος οἰκεῖν οὐδ’ ἐν ὀνείρῳ θέλω. Καὶ τότε πάντας αὐθωρὸν μικρούς τε καὶ μεγάλους, ἄνδρας, γυναῖκας, γέροντας ὁμοῦ μετὰ παιδίων, κ’ ἐχώρει γλώσσᾳ καὶ λαιμῷ, ἐχώρει τῇ κοιλίᾳ, τοὺς πάντας ἐξερρόφησεν, οὐδέ τιναν ἐφῆκεν· καὶ τότε τοὺς αὐθέντας μου καὶ τοὺς γεννήτοράς μου, αὐτοὺς τοὺς αὐτοκράτορας—ὢ συμφορὰ καὶ λύπη, ὢ κρῖμα, πῶς ἀπέμεινα, πῶς ζῶ, πῶς ἀπεμένω;

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 247

Ἀλλὰ καὶ σὲ παρακαλῶ μὴ θέλῃς με πειράξαι, γενοῦ φιλανθρωπότερος τῆς φθονερᾶς μου τύχης μὴ σὲ συμπλέξῃ μετ’ ἐμοῦ, μὴ σὲ δυστυχογράψῃ· καὶ τὸ δυστυχογράφημαν τῆς φθονερᾶς μου τύχης ἂν συμπλακῇς, ἂν τὸ δεθῇς, ἂν τὸ γνωρίσῃς μόνον, τὸν χρόνον ὅσον περπατεῖς θλιμμένος θέλεις εἶσται, μίαν ἡμέραν ἀγαθὴν οὐ μὴ ποτὲ τὴν ἴδῃς». Ταῦτα μὲν εἶπεν ἡ γυνὴ καὶ μετὰ πόνου τόσου καὶ μετὰ τόσου στεναγμοῦ καὶ μετὰ τόσου θρήνου. Ἀλλὰ τὸ πένθος, ὁ κλαυθμός, ὁ στεναγμὸς τῆς κόρης μᾶλλον αὐτὸν ἡρπάξασιν πρὸς ἐρωτοληψίαν, ἀνδραποδίζουσιν τὸν νοῦν καὶ τὴν ψυχὴν ἐκείνην καὶ τὴν καρδίαν ἐρωτικὰ καταδουλογραφῶσι. Πολλάκις ἐν τοῖς στεναγμοῖς τὸ κάλλος ὑποφαίνει. Καὶ μετὰ πάσης ἡδονῆς περιπλακεὶς τὴν κόρην, καταφιλεῖ τοὺς μώλωπας, παρακαλεῖ καὶ λέγει· «Ἄφες τὸ σχῆμα τὸ νεκρὸν καὶ τὸν κλαυθμὸν τὸν τόσον· ἀνάσανε· τῆς πνιγμονῆς ἐπνίγης, ἐνεκρώθης· σῶμα καὶ γὰρ πανεύγενον εἰς πνιγμονὴν οὐ πρέπει.

Ἡ δὲ καὶ πάλιν πρὸς αὐτὸν μετὰ δακρύων λέγει· «Τὰς τηλικαύτας μου πληγὰς ἃς βλέπεις καὶ κακώσεις, ἀλλὰ καὶ πάλιν λογισμοί, βλέπω το, πολεμοῦν μοι. Κλῶσμα τῆς τύχης δυστυχὲς ἐκλώσθη μου καὶ μοίρας καὶ πάλιν ἐπικλώθει με τὸ κακομοίρασμά μου ἀπὸ δυστυχοκλώσματος πτεροῦ τῆς Ἀφροδίτης. Ἄφες με μόνην σήμερον καὶ κλαύσω μου τὴν τύχην· ἄνθρωπε, μάθε, δυστυχῶς ἐξεμοιρογραφήθην καὶ μὴ θελήσῃς μετ’ ἐμοῦ συμμοιρογραφηθῆναι. Ἡ δυστυχής μου, λῃστρικὴ καὶ φθονερά μου τύχη ἐξαναπλάσαι δύναται τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ δρακοντίσαι καὶ τὴν σὴν ἀνθρώπινον καρδίαν. Ἄφες με κλαύσω τὰς πληγάς, φύγω τὸν πόνον τοῦτον. Οὐχ ὑποφέρω δράκοντος ἐχθροῦ, πικροῦ τυράννου οἰκῆσαι χώραν, κἂν καὶ σὺ πυρίκαυστον ἐποῖκες, σκοτώσας τοῦτον ἀπηνῶς ὥσπερ πολλοὺς ἐκεῖνος.— ἔφαγεν, ἐκατέπιεν, ἐφάνισεν τελείως καὶ μόνην με κατέστησεν πάσης ἁπλῶς ἐλπίδος, ταύτην καὶ μόνην πρὸς αὐτοὺς τὴν χάριταν ποιήσας, τὸ μοναχοὺς καταπιεῖν καὶ μοναχοὺς φονεῦσαι τῶν ἄλλων δίχα τοῦ κοινοῦ καὶ δίχα τῶν ἀρχόντων, Ὢ κρῖμα, πῶς οὐκ ἔσχισεν, πῶς οὐκ ἐρράγην τότε τοῦ παντοφάγου δράκοντος ἡ δυσώδης κοιλία; Τί γοῦν μετὰ τὸν θάνατον καὶ τί γοῦν μετὰ ταῦτα; Ἁρπάζει με καὶ θέλει με μὴ βουλομένην ἔχει. Ἐγὼ δὲ οὐ πείθομαι ποσῶς καὶ πάσχω τόσα πάθη καὶ μετὰ τόσους ἐταγμοὺς καὶ μετὰ τόσους πόνους ἐνίκησα τοῦ δράκοντος τὴν ἄσπλαχνον καρδίαν, φυλαττομένη σήμερον ἀμόλυντος παρθένος.» Ὁ δ’ ἔφη πάλιν πρὸς αὐτήν· «Ἔρως αὐτὸν ὃν βλέπεις, καθήμενος ἐπὶ λαμπροῦ βασιλικοῦ τοῦ θρόνου, αὐτός σε συνετήρησεν, αὐτὸς ἐφύλαξέ σε καὶ πρὸς τὰς χεῖρας τὰς ἐμὰς νῦν ὑποτίθεταί σε καὶ τὰς ἐρωτοχάριτας ἃς φέρεις τοῦ προσώπου αὐτὸς ὁ πάντων βασιλεὺς εὐεργετεῖ με πάντα».

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 252

Εἰ δὲ τὸ μοιρογράφημα τῆς τύχης καταρᾶσαι ὡς μοιρογράφημαν κακόν, ὡς ἀπανθρώπου τύχης, ἐγὼ τὸ μοιρογράφημαν τῆς τύχης μακαρίζω, ὅτι δρακόντων στόματα τανῦν ἐρρύσατό σε καὶ δέσποιναν κατέστησεν τῶν δράκοντος χρημάτων καὶ συνεδουλογράφησεν κἀμὲ μετὰ τῶν ἄλλων εἰς δουλοσύνην φοβερὰν ὅλην μου τὴν καρδίαν». Ἡ δὲ μικρὸν στενάξασα ἀντεῖπε πρὸς ἐκεῖνον· «Κἂν ἀπὸ τούτου γνώρισε τὴν δυστυχῆν μου μοῖραν· ὅπως οὐδὲν ἐρρύσατο τὸ δυστυχὲς καθόλου, ἀλλὰ καὶ σὲ μετέπλασεν πρὸς σιδηρᾶν καρδίαν, πρὸς ἀδαμάντινον ψυχὴν καὶ πρὸς πετρίνην γνώμην· καὶ βλέπεις τόσας μου πληγὰς τῶν δυστυχῶν μελῶν μου καὶ μᾶλλον πρὸς σκληρότηταν ἐπάγεις τὴν ψυχήν σου. Ὅμως ἐγὼ τὴν τύχην μου καὶ τὴν τῆς τύχης μάχην καὶ τὸν τῆς τύχης πόλεμον καὶ τὴν κακίστην γνώμην ἀπὸ πολλῶν ἐγνώρισα καὶ σὲ μὴ κατακρίνω πῶς μεταπλάττει καὶ τὴν σὴν βασιλικὴν καρδίαν εἰς πλάσιν ἄλλην σιδηρᾶν, εἰς ἀσπλαχνώδη φύσιν». Καὶ μετὰ λόγους ἱκανοὺς ἦλθον εἰς ἄλλους λόγους, εἰς γλυκωτέρους καὶ καλοὺς ὡσὰν μαλθακωτέρους.

Ἀλλὰ καὶ σὲ παρακαλῶ μὴ θέλῃς με πειράξαι, γενοῦ φιλανθρωπότερος τῆς φθονερᾶς μου τύχης μὴ σὲ συμπλέξῃ μετ’ ἐμοῦ, μὴ σὲ δυστυχογράψῃ· καὶ τὸ δυστυχογράφημαν τῆς φθονερᾶς μου τύχης ἂν συμπλακῇς, ἂν τὸ δεθῇς, ἂν τὸ γνωρίσῃς μόνον, τὸν χρόνον ὅσον περπατεῖς θλιμμένος θέλεις εἶσται, μίαν ἡμέραν ἀγαθὴν οὐ μὴ ποτὲ τὴν ἴδῃς». Ταῦτα μὲν εἶπεν ἡ γυνὴ καὶ μετὰ πόνου τόσου καὶ μετὰ τόσου στεναγμοῦ καὶ μετὰ τόσου θρήνου. Ἀλλὰ τὸ πένθος, ὁ κλαυθμός, ὁ στεναγμὸς τῆς κόρης μᾶλλον αὐτὸν ἡρπάξασιν πρὸς ἐρωτοληψίαν, ἀνδραποδίζουσιν τὸν νοῦν καὶ τὴν ψυχὴν ἐκείνην καὶ τὴν καρδίαν ἐρωτικὰ καταδουλογραφῶσι. Πολλάκις ἐν τοῖς στεναγμοῖς τὸ κάλλος ὑποφαίνει. Καὶ μετὰ πάσης ἡδονῆς περιπλακεὶς τὴν κόρην, καταφιλεῖ τοὺς μώλωπας, παρακαλεῖ καὶ λέγει· «Ἄφες τὸ σχῆμα τὸ νεκρὸν καὶ τὸν κλαυθμὸν τὸν τόσον· ἀνάσανε· τῆς πνιγμονῆς ἐπνίγης, ἐνεκρώθης· σῶμα καὶ γὰρ πανεύγενον εἰς πνιγμονὴν οὐ πρέπει.Ἡ δὲ καὶ πάλιν πρὸς αὐτὸν μετὰ δακρύων λέγει· «Τὰς τηλικαύτας μου πληγὰς ἃς βλέπεις καὶ κακώσεις, ἀλλὰ καὶ πάλιν λογισμοί, βλέπω το, πολεμοῦν μοι. Κλῶσμα τῆς τύχης δυστυχὲς ἐκλώσθη μου καὶ μοίρας καὶ πάλιν ἐπικλώθει με τὸ κακομοίρασμά μου ἀπὸ δυστυχοκλώσματος πτεροῦ τῆς Ἀφροδίτης. Ἄφες με μόνην σήμερον καὶ κλαύσω μου τὴν τύχην· ἄνθρωπε, μάθε, δυστυχῶς ἐξεμοιρογραφήθην καὶ μὴ θελήσῃς μετ’ ἐμοῦ συμμοιρογραφηθῆναι. Ἡ δυστυχής μου, λῃστρικὴ καὶ φθονερά μου τύχη ἐξαναπλάσαι δύναται τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ δρακοντίσαι καὶ τὴν σὴν ἀνθρώπινον καρδίαν. Ἄφες με κλαύσω τὰς πληγάς, φύγω τὸν πόνον τοῦτον. Οὐχ ὑποφέρω δράκοντος ἐχθροῦ, πικροῦ τυράννου οἰκῆσαι χώραν, κἂν καὶ σὺ πυρίκαυστον ἐποῖκες, σκοτώσας τοῦτον ἀπηνῶς ὥσπερ πολλοὺς ἐκεῖνος.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 256

Τὰ δὲ ἐν μέσῳ τοῦ καιροῦ κατὰ λεπτὸν οὐ γράφω· εἰς μῆκος φέρει τὴν γραφήν, τὸ μῆκος ἔχει κόρον. Λοιπὸν καὶ παραδράμωμεν τὰς περισσολογίας. Μετὰ γοῦν χρόνον ἱκανόν, μετὰ πολλὰς ἡμέρας συνῆλθον εἰς τὸ θέλημα τῆς συνομοψυχίας καὶ συνεκαρδιώθησαν μετὰ δεσμῶν ἀλύτων, ὅρκῳ τὸν πόθον δήσαντες καλῶς φρικωδεστάτῳ. Ἔρως παρὼν ὁ βασιλεὺς εἰς τοὺς ἐκείνων λόγους αὐτὸς τοὺς ὅρκους δέχεται καὶ τὰς συνθήκας γράφει καὶ φύλαξ μέσον τίθεται τῶν συνθηκῶν ἐκείνων. Τὸ κάλλος γοῦν τὸ φυσικὸν ἀνέλαμπε τῆς κόρης, ἐπεὶ παρῆλθε παντελῶς τὰς δρακοντοκακώσεις. Μετὰ γοῦν ἄλλα τὰ πολλὰ τῶν ἐρωτοχαρίτων, ὅσα μανθάνει φυσικῶς ἐρωτικὴ καρδία, ἐσέβησαν εἰς τὸ λουτρόν, ἐλούθησαν ἐκεῖνοι.

Εἰ δὲ τὸ μοιρογράφημα τῆς τύχης καταρᾶσαι ὡς μοιρογράφημαν κακόν, ὡς ἀπανθρώπου τύχης, ἐγὼ τὸ μοιρογράφημαν τῆς τύχης μακαρίζω, ὅτι δρακόντων στόματα τανῦν ἐρρύσατό σε καὶ δέσποιναν κατέστησεν τῶν δράκοντος χρημάτων καὶ συνεδουλογράφησεν κἀμὲ μετὰ τῶν ἄλλων εἰς δουλοσύνην φοβερὰν ὅλην μου τὴν καρδίαν». Ἡ δὲ μικρὸν στενάξασα ἀντεῖπε πρὸς ἐκεῖνον· «Κἂν ἀπὸ τούτου γνώρισε τὴν δυστυχῆν μου μοῖραν· ὅπως οὐδὲν ἐρρύσατο τὸ δυστυχὲς καθόλου, ἀλλὰ καὶ σὲ μετέπλασεν πρὸς σιδηρᾶν καρδίαν, πρὸς ἀδαμάντινον ψυχὴν καὶ πρὸς πετρίνην γνώμην· καὶ βλέπεις τόσας μου πληγὰς τῶν δυστυχῶν μελῶν μου καὶ μᾶλλον πρὸς σκληρότηταν ἐπάγεις τὴν ψυχήν σου. Ὅμως ἐγὼ τὴν τύχην μου καὶ τὴν τῆς τύχης μάχην καὶ τὸν τῆς τύχης πόλεμον καὶ τὴν κακίστην γνώμην ἀπὸ πολλῶν ἐγνώρισα καὶ σὲ μὴ κατακρίνω πῶς μεταπλάττει καὶ τὴν σὴν βασιλικὴν καρδίαν εἰς πλάσιν ἄλλην σιδηρᾶν, εἰς ἀσπλαχνώδη φύσιν». Καὶ μετὰ λόγους ἱκανοὺς ἦλθον εἰς ἄλλους λόγους, εἰς γλυκωτέρους καὶ καλοὺς ὡσὰν μαλθακωτέρους.Ἀλλὰ καὶ σὲ παρακαλῶ μὴ θέλῃς με πειράξαι, γενοῦ φιλανθρωπότερος τῆς φθονερᾶς μου τύχης μὴ σὲ συμπλέξῃ μετ’ ἐμοῦ, μὴ σὲ δυστυχογράψῃ· καὶ τὸ δυστυχογράφημαν τῆς φθονερᾶς μου τύχης ἂν συμπλακῇς, ἂν τὸ δεθῇς, ἂν τὸ γνωρίσῃς μόνον, τὸν χρόνον ὅσον περπατεῖς θλιμμένος θέλεις εἶσται, μίαν ἡμέραν ἀγαθὴν οὐ μὴ ποτὲ τὴν ἴδῃς». Ταῦτα μὲν εἶπεν ἡ γυνὴ καὶ μετὰ πόνου τόσου καὶ μετὰ τόσου στεναγμοῦ καὶ μετὰ τόσου θρήνου. Ἀλλὰ τὸ πένθος, ὁ κλαυθμός, ὁ στεναγμὸς τῆς κόρης μᾶλλον αὐτὸν ἡρπάξασιν πρὸς ἐρωτοληψίαν, ἀνδραποδίζουσιν τὸν νοῦν καὶ τὴν ψυχὴν ἐκείνην καὶ τὴν καρδίαν ἐρωτικὰ καταδουλογραφῶσι. Πολλάκις ἐν τοῖς στεναγμοῖς τὸ κάλλος ὑποφαίνει. Καὶ μετὰ πάσης ἡδονῆς περιπλακεὶς τὴν κόρην, καταφιλεῖ τοὺς μώλωπας, παρακαλεῖ καὶ λέγει· «Ἄφες τὸ σχῆμα τὸ νεκρὸν καὶ τὸν κλαυθμὸν τὸν τόσον· ἀνάσανε· τῆς πνιγμονῆς ἐπνίγης, ἐνεκρώθης· σῶμα καὶ γὰρ πανεύγενον εἰς πνιγμονὴν οὐ πρέπει.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 26

Εἰ γὰρ ἐγγύσε τοῦ βουνοῦ, τοῦ τηλικούτου τόπου ἦσαν οἰκοῦντες ἄνθρωποι, πάντως τὰ ξύλα ταῦτα εἶχον τινὰ κατάλυσιν, τινὰν καινοτομίαν· ἢ κἂν ἰχνάριν κυνηγοῦ ποσῶς νὰ ἐγνωρίσῃς. Πλὴν ὁ βουνὸς ἐρήμωσιν τὴν ἐξ ἀνθρώπων ἔχει». Ὁ τρίτος εἶπεν· «ἄνανδρον κρίνω τὸ πρᾶγμα τοῦτο· κἂν εἴ τι πάθω, κἂν αὐτὸν ἴδω τὸν θάνατόν μου, οὐ δειλανδρήσω πρὸς βουνόν, οὐ φοβηθῶ τὸν τόπον. Εἰ γὰρ νικήσει με βουνός, τρέψει με μόνον τόπος, πῶς ἀντιπαρατάξομαι καὶ πῶς ἀνδραγαθήσω; καὶ τοῦ πατρὸς τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ φοβεροῦ ἐκείνου πῶς ἀτενίσω, πῶς ἰδῶ καὶ πῶς ἐνατενίσω; καὶ τοῦ πατρὸς τὸν ὁρισμόν, τὴν συμβουλὴν ἐκείνου, τὴν συμβουλὴν τὴν εὔλογον λοιπὸν ἀπελαθόμην καὶ κλῆρον, τὸ βασίλειον τὸ πατρικὸν ἐκεῖνο, βουνὸς καὶ φύσις ἄψυχος ἀπῆρέ με, στερεῖ με; Ὦ πάτερ, πάτερ βασιλεῦ, παῖδας ἀνάνδρους ἔχεις, ἂν πρὸ πολέμου τρέπωνται καὶ φεύγουσι πρὸ μάχης.

Παρῆλθον τόπους ἱκανούς, πολλοὺς καὶ δυσβατώδεις καὶ τέλος, ἵνα τὰ πολλὰ τοῦ στίχου παραδράμω, κατήντησαν, ἐφθάσασιν εἰς ἐρημοτοπίαν, εἰς ἀνεπίβατον βουνόν, εἰς ὀρεινόν, κρημνώδη. Ἦν ὁ βουνὸς ὑπερνεφής, ἀνάβασιν οὐκ εἶχεν, σκληρός, λιθώδης, σκοτεινός, ἄγριος, φόβον ἔχων. Εὐθὺς ζητῶσι τὴν βουλὴν τί πράξουν, τί ποιήσουν. Ὁ πρῶτος εἶπεν· «ὁ βουνὸς ἀνάβασιν οὐκ ἔχει· πολὺ γὰρ τοῦτο τοῦ βουνοῦ τὸ ὕψος ἀναβαίνει· ἂν εἴποις καὶ πρὸς οὐρανὸν ἡ κορυφή του φθάνει καὶ τὰ δενδρὰ προσφέρουσιν εἰς οὐρανὸν τοὺς κλώνους. Μεταχωρήσωμεν λοιπὸν ἀπὸ τοῦ τόπου τούτου· εἰς ἄλλον τόπον ὁμαλὸν κινήσωμεν, ὑπᾶμεν». Τοῦτον τὸν λόγον παρευθὺς ὁ δεύτερος ἀκούσας, εἶπε· «συντρέχω τὴν βουλήν· μεταχωρῶ τοῦ τόπου. Τίς γὰρ βουνὸν ὑπέρνεφον, πετρολιθώδη τόπον, ὄρος ἀνεπιχώρητον, οὐρανομήκη δένδρα μετὰ φωσσάτου καὶ πολλῶν ἰδοὺ τῶν φορτωμάτων, μετὰ πολλῆς παράταξης, καμήλων ἀμετρήτων, ἀνέβη τόσον ὕψωμα καὶ τηλικοῦτον ὄρος;Ἰδοὺ καὶ χρήματα πολλά, στρατηγικαὶ δυνάμεις καὶ τ’ ἄλλα τὰ φερόμενα πρὸς τὰς ἀνδραγαθίας καὶ θησαυροὶ καὶ πράγματα καὶ πλῆθος τοῦ φουσσάτου· πορεύεστε, κινήσατε μετὰ πολλῶν χρημάτων καὶ τ’ ἄλλα ὅσα θέλετε τὰ πρὸς ὑπηρεσίαν. Ὅστις πολλὴν ἐνδείξηται στρατηγικὴν ἀνδρείαν καὶ δύναμιν καὶ σύνεσιν καὶ φρόνησιν ἀξίαν καὶ πρᾶξιν ἐπιδείξηται τὴν βασιλικωτάτην καὶ στέσῃ μέγα τρόπαιον ἐξ ἀνδραγαθημάτων, ἐκεῖνον δώσω τὴν ἀρχὴν τῆς αὐτοκρατορίας καὶ στέψω τοῦτον, ἀντ’ ἐμοῦ ποιήσω βασιλέαν.» Οὐδεὶς ἀποδυσπέτησεν πρὸς τοῦ πατρὸς τοὺς λόγους, πρὸς τοῦ πατρὸς τοὺς ὁρισμοὺς καὶ τὰς παραγγελίας· ἀλλὰ μετὰ γλυκύτητος, μετὰ πολλῆς ἀγάπης, μετὰ καλοῦ θελήματος, μετὰ καλῆς καρδίας, μετὰ πολλῶν παραταγῶν, μετὰ πολλοῦ φουσσάτου, μετὰ πολλῆς κατασκευῆς, μετὰ πολλῶν ἀρμάτων ἀπεχαιρέτησαν εὐθύς, κοινῶς οἱ τρεῖς κινοῦσιν. Καὶ πρὸς τὴν ἔξοδον λοιπὸν οἱ τρεῖς μετακινοῦσιν.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 262

Καὶ τοῦ λουτροῦ τὰς ἡδονὰς καὶ τὰς ἐν τούτῳ χάρεις ἡ γλῶσσα μόνη δύνεται τῆς Ἀφροδίτης λέγειν· χεὶρ δ’ ἀνθρωπίνη καὶ θνητὴ καὶ κάλαμος ἐν ταύτῃ λέγειν καὶ γράφειν ἡδονὰς τοσαύτας οὐκ ἰσχύσει, ὅπως τῆς κόρης τὰς πληγὰς ἐμάλασσεν ἐκεῖνος καὶ δροσισμὸν ἀπόρρητον ἐκ τῶν μωλώπων εἶχεν καὶ γλυκασμὸν καὶ δροσισμὸν ἐκ φιλημάτων εἶχεν καὶ κόρον οὐκ ἐλάμβανε τῶν ἡδονῶν τῆς κόρης. Ὅρκοις τὸν πόθον δήνουσιν δεινοῖς, φρικωδεστάτοις ἔμπροσθεν εἰς τὸν Ἔρωταν, τὸν φοβερὸν δυνάστην. Ἔβλεπε, βλέπων ἡδονῆς φύλλον γλυκὺν ἐτρύγα, εἶπά τι καὶ γλυκύτερον πάντων τῶν γλυκυτέρων. Ὁ χρόνος, ἃ εἰς τὸ λουτρὸν ἐχάρησαν ἀπέσω, εἶδε, χαρὰν ἀνέκφραστον, ἄλλο τι πρᾶγμα, μόνος. Σὺν Χρυσορρόῃ τῇ καλῇ Καλλίμαχος ὁ νέος τρυφῶσι, συνευφραίνονται καὶ χαίρουνται ἐντάμα. Καὶ Χάριτες ἐδούλευσαν τὰ τῆς ὑπηρεσίας καὶ συνελούσθησαν ἐκεῖ μετὰ τῆς κόρης τότε· καὶ τὰς ἐρωτοχάριτας ἅπας ἐξεθαμβήθη. Τίς γοῦν ποτε καὶ ποταπὴ γλῶσσα τὴν χάριν εἴπῃ;

Τὰ δὲ ἐν μέσῳ τοῦ καιροῦ κατὰ λεπτὸν οὐ γράφω· εἰς μῆκος φέρει τὴν γραφήν, τὸ μῆκος ἔχει κόρον. Λοιπὸν καὶ παραδράμωμεν τὰς περισσολογίας. Μετὰ γοῦν χρόνον ἱκανόν, μετὰ πολλὰς ἡμέρας συνῆλθον εἰς τὸ θέλημα τῆς συνομοψυχίας καὶ συνεκαρδιώθησαν μετὰ δεσμῶν ἀλύτων, ὅρκῳ τὸν πόθον δήσαντες καλῶς φρικωδεστάτῳ. Ἔρως παρὼν ὁ βασιλεὺς εἰς τοὺς ἐκείνων λόγους αὐτὸς τοὺς ὅρκους δέχεται καὶ τὰς συνθήκας γράφει καὶ φύλαξ μέσον τίθεται τῶν συνθηκῶν ἐκείνων. Τὸ κάλλος γοῦν τὸ φυσικὸν ἀνέλαμπε τῆς κόρης, ἐπεὶ παρῆλθε παντελῶς τὰς δρακοντοκακώσεις. Μετὰ γοῦν ἄλλα τὰ πολλὰ τῶν ἐρωτοχαρίτων, ὅσα μανθάνει φυσικῶς ἐρωτικὴ καρδία, ἐσέβησαν εἰς τὸ λουτρόν, ἐλούθησαν ἐκεῖνοι.Εἰ δὲ τὸ μοιρογράφημα τῆς τύχης καταρᾶσαι ὡς μοιρογράφημαν κακόν, ὡς ἀπανθρώπου τύχης, ἐγὼ τὸ μοιρογράφημαν τῆς τύχης μακαρίζω, ὅτι δρακόντων στόματα τανῦν ἐρρύσατό σε καὶ δέσποιναν κατέστησεν τῶν δράκοντος χρημάτων καὶ συνεδουλογράφησεν κἀμὲ μετὰ τῶν ἄλλων εἰς δουλοσύνην φοβερὰν ὅλην μου τὴν καρδίαν». Ἡ δὲ μικρὸν στενάξασα ἀντεῖπε πρὸς ἐκεῖνον· «Κἂν ἀπὸ τούτου γνώρισε τὴν δυστυχῆν μου μοῖραν· ὅπως οὐδὲν ἐρρύσατο τὸ δυστυχὲς καθόλου, ἀλλὰ καὶ σὲ μετέπλασεν πρὸς σιδηρᾶν καρδίαν, πρὸς ἀδαμάντινον ψυχὴν καὶ πρὸς πετρίνην γνώμην· καὶ βλέπεις τόσας μου πληγὰς τῶν δυστυχῶν μελῶν μου καὶ μᾶλλον πρὸς σκληρότηταν ἐπάγεις τὴν ψυχήν σου. Ὅμως ἐγὼ τὴν τύχην μου καὶ τὴν τῆς τύχης μάχην καὶ τὸν τῆς τύχης πόλεμον καὶ τὴν κακίστην γνώμην ἀπὸ πολλῶν ἐγνώρισα καὶ σὲ μὴ κατακρίνω πῶς μεταπλάττει καὶ τὴν σὴν βασιλικὴν καρδίαν εἰς πλάσιν ἄλλην σιδηρᾶν, εἰς ἀσπλαχνώδη φύσιν». Καὶ μετὰ λόγους ἱκανοὺς ἦλθον εἰς ἄλλους λόγους, εἰς γλυκωτέρους καὶ καλοὺς ὡσὰν μαλθακωτέρους.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 269

οὐδεὶς τοσαύτας χάριτας ἀπαριθμήσει λέγων· ἀλλ’ ἂν πολλάκις ἔτυχες εἰς τὸ λουτρὸν ἐκεῖνον, ἄλλην μεγάλην ἡδονὴν καὶ ξένην εἶδες τότε. Οὕτως τὸ σῶμα πάντερπνον εἰς τοῦ λουτροῦ τὴν χάριν· σῶμα καὶ γὰρ πανεύγενον καὶ κρυσταλλώδης σάρκα τὴν χάριν καὶ τὴν ἡδονὴν εἰς τὸ λουτρὸν αὐξάνει. Ἐξέβηκαν ἐκ τοῦ λουτροῦ· εἰς τοῦ λουτροῦ τὰ χείλη εὑρέθη στρῶμα κείμενον ἐπὶ τῆς γῆς στρωμένον. Τὸν τοῦ λουτροῦ τὸν ποταμὸν ὁλόχρυσον ἂν εἴπῃς, ἀλλὰ καὶ τί πρὸς τοῦ χρουσοῦ τὴν καλλονὴν τοῦ πάτου; Εὑρέθη στρῶμαν κείμενον, ἀλλὰ πολλὰ ποικίλον, ὅπερ ἀπὸ τοῦ σώματος αὐτῆς ἐχαριτώθην· καὶ τὰς ἐκεῖθεν ἡδονὰς τὰς οὔσας ἐν τῷ στρῶμα τίς εἴπῃ, τίς ἐξηγηθῇ καὶ τίς λεπτολογήσει; Ἦσαν λοιπὸν οἱ βασιλεῖς τοῦ χρυσοκάστρου τούτου ζῶντες μεθ’ ὅσης ἡδονῆς, μετὰ χαρίτων τόσων. Ἔκφρασις πανεξαίρετος κόρης τῆς Χρυσορρόης. Ἦν γὰρ ἡ κόρη πάντερπνος, ἐρωτοφορουμένη, ἀσύγκριτος τὰς ἡδονάς, τὸ κάλλος ὑπὲρ λόγον, τὰς χάριτας ὑπὲρ αὐτὴν τὴν τῶν χαρίτων φύσιν.

Καὶ τοῦ λουτροῦ τὰς ἡδονὰς καὶ τὰς ἐν τούτῳ χάρεις ἡ γλῶσσα μόνη δύνεται τῆς Ἀφροδίτης λέγειν· χεὶρ δ’ ἀνθρωπίνη καὶ θνητὴ καὶ κάλαμος ἐν ταύτῃ λέγειν καὶ γράφειν ἡδονὰς τοσαύτας οὐκ ἰσχύσει, ὅπως τῆς κόρης τὰς πληγὰς ἐμάλασσεν ἐκεῖνος καὶ δροσισμὸν ἀπόρρητον ἐκ τῶν μωλώπων εἶχεν καὶ γλυκασμὸν καὶ δροσισμὸν ἐκ φιλημάτων εἶχεν καὶ κόρον οὐκ ἐλάμβανε τῶν ἡδονῶν τῆς κόρης. Ὅρκοις τὸν πόθον δήνουσιν δεινοῖς, φρικωδεστάτοις ἔμπροσθεν εἰς τὸν Ἔρωταν, τὸν φοβερὸν δυνάστην. Ἔβλεπε, βλέπων ἡδονῆς φύλλον γλυκὺν ἐτρύγα, εἶπά τι καὶ γλυκύτερον πάντων τῶν γλυκυτέρων. Ὁ χρόνος, ἃ εἰς τὸ λουτρὸν ἐχάρησαν ἀπέσω, εἶδε, χαρὰν ἀνέκφραστον, ἄλλο τι πρᾶγμα, μόνος. Σὺν Χρυσορρόῃ τῇ καλῇ Καλλίμαχος ὁ νέος τρυφῶσι, συνευφραίνονται καὶ χαίρουνται ἐντάμα. Καὶ Χάριτες ἐδούλευσαν τὰ τῆς ὑπηρεσίας καὶ συνελούσθησαν ἐκεῖ μετὰ τῆς κόρης τότε· καὶ τὰς ἐρωτοχάριτας ἅπας ἐξεθαμβήθη. Τίς γοῦν ποτε καὶ ποταπὴ γλῶσσα τὴν χάριν εἴπῃ;Τὰ δὲ ἐν μέσῳ τοῦ καιροῦ κατὰ λεπτὸν οὐ γράφω· εἰς μῆκος φέρει τὴν γραφήν, τὸ μῆκος ἔχει κόρον. Λοιπὸν καὶ παραδράμωμεν τὰς περισσολογίας. Μετὰ γοῦν χρόνον ἱκανόν, μετὰ πολλὰς ἡμέρας συνῆλθον εἰς τὸ θέλημα τῆς συνομοψυχίας καὶ συνεκαρδιώθησαν μετὰ δεσμῶν ἀλύτων, ὅρκῳ τὸν πόθον δήσαντες καλῶς φρικωδεστάτῳ. Ἔρως παρὼν ὁ βασιλεὺς εἰς τοὺς ἐκείνων λόγους αὐτὸς τοὺς ὅρκους δέχεται καὶ τὰς συνθήκας γράφει καὶ φύλαξ μέσον τίθεται τῶν συνθηκῶν ἐκείνων. Τὸ κάλλος γοῦν τὸ φυσικὸν ἀνέλαμπε τῆς κόρης, ἐπεὶ παρῆλθε παντελῶς τὰς δρακοντοκακώσεις. Μετὰ γοῦν ἄλλα τὰ πολλὰ τῶν ἐρωτοχαρίτων, ὅσα μανθάνει φυσικῶς ἐρωτικὴ καρδία, ἐσέβησαν εἰς τὸ λουτρόν, ἐλούθησαν ἐκεῖνοι.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 277

Βοστρύχους εἶχεν ποταμούς, ἐρωτικοὺς πλοκάμους· εἶχεν ὁ βόστρυχος αὐγὴν εἰς κεφαλὴν τῆς κόρης, ἀπέστιλβεν ὑπὲρ χρυσῆν ἀκτῖναν τοῦ ἡλίου. Σῶμα λευκὸν ὑπὲρ αὐτὴν τὴν τοῦ κρυστάλλου φύσιν· ὑπέκλεπτεν τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ σώματος ἡ χάρις. Ἐδόκει γὰρ σὺν τῷ λευκῷ καὶ ῥόδου χάριν ἔχειν. Ἂν μόνον ἀνενδράνισες, τὸ πρόσωπον ἂν εἶδες, ἐσείσθης ὅλην σου ψυχήν, ὅλην αὐτὴν καρδίαν· ἁπλῶς τὴν κόρην ἄγαλμα τῆς Ἀφροδίτης εἶπες καὶ πάσης ἄλλης ἡδονῆς, ὅσας ὁ νοῦς συμπλέκει. Τί δὲ πολλὰ πολυλογῶ, τί δὲ πολλὰ καὶ γράφω τάχα πρὸς τὸν καλλωπισμὸν τοῦ σώματος τῆς κόρης; λόγος μικρὸς ἂν ἐξαρκοῖ πρὸς τὸ νὰ τὸ δηλώσῃ· ὅσας ὁ κόσμος ἔφερε γυναῖκας εἰς τὸ μέσον καὶ πρὸ αὐτῆς καὶ μετ’ αὐτῆς καὶ τότε ὅσαι ἦσαν, ὡς πρὸς τὰς χάριτας αὐτῆς, μιμὼ πρὸς Ἀφροδίτην. Μετὰ γοῦν ἐρωτοτριβὰς πολλοῦ καιροῦ καὶ χρόνου εἰς δειλινὸν ἐαρινὸν ἐξ ὕπνου καὶ χαρίτων Τὴν ἐκ τοῦ κάστρου πρόκυψιν ὁ λόγος σαφηνίζει. ἀνέστησαν, παρέκυψαν ἀπὸ τοῦ κάστρου μόνοι.

οὐδεὶς τοσαύτας χάριτας ἀπαριθμήσει λέγων· ἀλλ’ ἂν πολλάκις ἔτυχες εἰς τὸ λουτρὸν ἐκεῖνον, ἄλλην μεγάλην ἡδονὴν καὶ ξένην εἶδες τότε. Οὕτως τὸ σῶμα πάντερπνον εἰς τοῦ λουτροῦ τὴν χάριν· σῶμα καὶ γὰρ πανεύγενον καὶ κρυσταλλώδης σάρκα τὴν χάριν καὶ τὴν ἡδονὴν εἰς τὸ λουτρὸν αὐξάνει. Ἐξέβηκαν ἐκ τοῦ λουτροῦ· εἰς τοῦ λουτροῦ τὰ χείλη εὑρέθη στρῶμα κείμενον ἐπὶ τῆς γῆς στρωμένον. Τὸν τοῦ λουτροῦ τὸν ποταμὸν ὁλόχρυσον ἂν εἴπῃς, ἀλλὰ καὶ τί πρὸς τοῦ χρουσοῦ τὴν καλλονὴν τοῦ πάτου; Εὑρέθη στρῶμαν κείμενον, ἀλλὰ πολλὰ ποικίλον, ὅπερ ἀπὸ τοῦ σώματος αὐτῆς ἐχαριτώθην· καὶ τὰς ἐκεῖθεν ἡδονὰς τὰς οὔσας ἐν τῷ στρῶμα τίς εἴπῃ, τίς ἐξηγηθῇ καὶ τίς λεπτολογήσει; Ἦσαν λοιπὸν οἱ βασιλεῖς τοῦ χρυσοκάστρου τούτου ζῶντες μεθ’ ὅσης ἡδονῆς, μετὰ χαρίτων τόσων. Ἔκφρασις πανεξαίρετος κόρης τῆς Χρυσορρόης. Ἦν γὰρ ἡ κόρη πάντερπνος, ἐρωτοφορουμένη, ἀσύγκριτος τὰς ἡδονάς, τὸ κάλλος ὑπὲρ λόγον, τὰς χάριτας ὑπὲρ αὐτὴν τὴν τῶν χαρίτων φύσιν.Καὶ τοῦ λουτροῦ τὰς ἡδονὰς καὶ τὰς ἐν τούτῳ χάρεις ἡ γλῶσσα μόνη δύνεται τῆς Ἀφροδίτης λέγειν· χεὶρ δ’ ἀνθρωπίνη καὶ θνητὴ καὶ κάλαμος ἐν ταύτῃ λέγειν καὶ γράφειν ἡδονὰς τοσαύτας οὐκ ἰσχύσει, ὅπως τῆς κόρης τὰς πληγὰς ἐμάλασσεν ἐκεῖνος καὶ δροσισμὸν ἀπόρρητον ἐκ τῶν μωλώπων εἶχεν καὶ γλυκασμὸν καὶ δροσισμὸν ἐκ φιλημάτων εἶχεν καὶ κόρον οὐκ ἐλάμβανε τῶν ἡδονῶν τῆς κόρης. Ὅρκοις τὸν πόθον δήνουσιν δεινοῖς, φρικωδεστάτοις ἔμπροσθεν εἰς τὸν Ἔρωταν, τὸν φοβερὸν δυνάστην. Ἔβλεπε, βλέπων ἡδονῆς φύλλον γλυκὺν ἐτρύγα, εἶπά τι καὶ γλυκύτερον πάντων τῶν γλυκυτέρων. Ὁ χρόνος, ἃ εἰς τὸ λουτρὸν ἐχάρησαν ἀπέσω, εἶδε, χαρὰν ἀνέκφραστον, ἄλλο τι πρᾶγμα, μόνος. Σὺν Χρυσορρόῃ τῇ καλῇ Καλλίμαχος ὁ νέος τρυφῶσι, συνευφραίνονται καὶ χαίρουνται ἐντάμα. Καὶ Χάριτες ἐδούλευσαν τὰ τῆς ὑπηρεσίας καὶ συνελούσθησαν ἐκεῖ μετὰ τῆς κόρης τότε· καὶ τὰς ἐρωτοχάριτας ἅπας ἐξεθαμβήθη. Τίς γοῦν ποτε καὶ ποταπὴ γλῶσσα τὴν χάριν εἴπῃ;

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 285

Ἦτον νησίτζιν εὔμορφον εἰς παραποταμίαν· ὁ τόπος εἶχεν χάριτας παράξενας ἐκεῖνος· ἔγεμεν ἄνθη κόκκινα, παντοδαπά, ποικίλα. Εἶπες ἐκείνην τὴν βαφὴν εἰς τὸ τοῦ ῥόδου φύλλον, βαφὴν ποδὸς ἐρωτικοῦ, τῆς Ἀφροδίτης αἷμα. Εἶδον ἐκεῖνο τὸ καλόν, ἐθαύμασαν τὸν τόπον καὶ μᾶλλον ὅτι καὶ πνοὴν ἀπὸ τὸν τόπον τοῦτον ὁ πνέων τότε ζέφυρος μετέφερεν εὐώδη. Τοῦτον τὸν τόπον βλέποντες ἅπαξ τῆς ἑβδομάδος εἶχαν ψυχῶν ἀνασασμὸν καὶ τέρψιν οὐκ ὀλίγην. Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη τὴν ὄρεξίν σου πλήρωσε, ποῖσε τὸ θέλημά σου. Ἀλλ’ ὅπερ φέρει τὸ γλυκὺν φέρει καὶ τὴν πικρίαν, ὡς ἔγνωκας, ὡς ἔμαθες ἀπὸ τοῦ προοιμίου. Ἄκουσε τὴν ὑπόθεσιν τοῦ λόγου καὶ νὰ μάθῃς. Ἄλλος ὁκάτι βασιλεὺς εὐγενικὸς καὶ μέγας, εἰς πλοῦτον ὑπεράπειρος, εἰς στράτευμα φουσσάτου ὅσον καὶ ψάμμον ἀριθμὸς δύναται νὰ μετρήσῃ· ἂν δ’ ἦλθες εἰς ἀνατροφὴν αὐτοῦ τῆς ἡλικίας, προσώπου τὴν φαιδρότηταν, δύναμιν τῶν χειρῶν του, οὐκ οἶδα πῶς συνέκρινας τοῦτον εἰς ἄλλον ἕναν.

Βοστρύχους εἶχεν ποταμούς, ἐρωτικοὺς πλοκάμους· εἶχεν ὁ βόστρυχος αὐγὴν εἰς κεφαλὴν τῆς κόρης, ἀπέστιλβεν ὑπὲρ χρυσῆν ἀκτῖναν τοῦ ἡλίου. Σῶμα λευκὸν ὑπὲρ αὐτὴν τὴν τοῦ κρυστάλλου φύσιν· ὑπέκλεπτεν τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ σώματος ἡ χάρις. Ἐδόκει γὰρ σὺν τῷ λευκῷ καὶ ῥόδου χάριν ἔχειν. Ἂν μόνον ἀνενδράνισες, τὸ πρόσωπον ἂν εἶδες, ἐσείσθης ὅλην σου ψυχήν, ὅλην αὐτὴν καρδίαν· ἁπλῶς τὴν κόρην ἄγαλμα τῆς Ἀφροδίτης εἶπες καὶ πάσης ἄλλης ἡδονῆς, ὅσας ὁ νοῦς συμπλέκει. Τί δὲ πολλὰ πολυλογῶ, τί δὲ πολλὰ καὶ γράφω τάχα πρὸς τὸν καλλωπισμὸν τοῦ σώματος τῆς κόρης; λόγος μικρὸς ἂν ἐξαρκοῖ πρὸς τὸ νὰ τὸ δηλώσῃ· ὅσας ὁ κόσμος ἔφερε γυναῖκας εἰς τὸ μέσον καὶ πρὸ αὐτῆς καὶ μετ’ αὐτῆς καὶ τότε ὅσαι ἦσαν, ὡς πρὸς τὰς χάριτας αὐτῆς, μιμὼ πρὸς Ἀφροδίτην. Μετὰ γοῦν ἐρωτοτριβὰς πολλοῦ καιροῦ καὶ χρόνου εἰς δειλινὸν ἐαρινὸν ἐξ ὕπνου καὶ χαρίτων Τὴν ἐκ τοῦ κάστρου πρόκυψιν ὁ λόγος σαφηνίζει. ἀνέστησαν, παρέκυψαν ἀπὸ τοῦ κάστρου μόνοι.οὐδεὶς τοσαύτας χάριτας ἀπαριθμήσει λέγων· ἀλλ’ ἂν πολλάκις ἔτυχες εἰς τὸ λουτρὸν ἐκεῖνον, ἄλλην μεγάλην ἡδονὴν καὶ ξένην εἶδες τότε. Οὕτως τὸ σῶμα πάντερπνον εἰς τοῦ λουτροῦ τὴν χάριν· σῶμα καὶ γὰρ πανεύγενον καὶ κρυσταλλώδης σάρκα τὴν χάριν καὶ τὴν ἡδονὴν εἰς τὸ λουτρὸν αὐξάνει. Ἐξέβηκαν ἐκ τοῦ λουτροῦ· εἰς τοῦ λουτροῦ τὰ χείλη εὑρέθη στρῶμα κείμενον ἐπὶ τῆς γῆς στρωμένον. Τὸν τοῦ λουτροῦ τὸν ποταμὸν ὁλόχρυσον ἂν εἴπῃς, ἀλλὰ καὶ τί πρὸς τοῦ χρουσοῦ τὴν καλλονὴν τοῦ πάτου; Εὑρέθη στρῶμαν κείμενον, ἀλλὰ πολλὰ ποικίλον, ὅπερ ἀπὸ τοῦ σώματος αὐτῆς ἐχαριτώθην· καὶ τὰς ἐκεῖθεν ἡδονὰς τὰς οὔσας ἐν τῷ στρῶμα τίς εἴπῃ, τίς ἐξηγηθῇ καὶ τίς λεπτολογήσει; Ἦσαν λοιπὸν οἱ βασιλεῖς τοῦ χρυσοκάστρου τούτου ζῶντες μεθ’ ὅσης ἡδονῆς, μετὰ χαρίτων τόσων. Ἔκφρασις πανεξαίρετος κόρης τῆς Χρυσορρόης. Ἦν γὰρ ἡ κόρη πάντερπνος, ἐρωτοφορουμένη, ἀσύγκριτος τὰς ἡδονάς, τὸ κάλλος ὑπὲρ λόγον, τὰς χάριτας ὑπὲρ αὐτὴν τὴν τῶν χαρίτων φύσιν.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 293

Ἀλλ’ ἦτον ἄζυξ, ἄγαμος, ἐλεύθερος καθόλου, μόνον πρὸς κυνηγέσια καὶ πρὸς ἀνδραγαθίας καὶ πρὸς πολέμων συμπλοκὰς ἀκράτητος ὑπῆρχεν. Μετὰ τῶν ἄλλων ἤθελεν πάντοτε καὶ νὰ βλέπῃ τόπους καὶ χώρας καὶ βουνοὺς καὶ ποταμοὺς καὶ βρύσας, βράχη καὶ κάμπους, σπήλαια, κτίσματα τῶν Ἑλλήνων. Ἤρχετο λέγειν πρὸς αὐτὸν ὅστις πολλάκις εἶδεν χώρας, πολέμους, θαύματα, ξενόχρους ἀφηγήσεις. Ἦτον ἐν τούτοις, ἔχαιρεν. Εἰ δ’ ὁ καιρός, οὐκ οἶδα, ἢ τίνος μοιρογράφημα ἢ κύλισμα τοῦ χρόνου ἢ τίνος τὸ δυστύχημαν ἢ ἁπλῶς εἰπεῖν οὖκ οἶδα τοῦτον ἐπῆρεν, ἔφερεν πρὸς δράκοντος τὸ κάστρον, καὶ πρὸς τὸν ἐρημότοπον, πλὴν ἀπὸ τὰ μακρόθεν. Τοῦτον ἐπῆρεν, ἔφερεν εἰς τὸ χρυσὸν τὸ κάστρον. Ἦλθαν, μακρὰν ἐστάθησαν οἱ τοῦ φουσσάτου πρῶτοι οἱ προπομποὶ καὶ πρόοδοι καὶ πρόμαχοι τῶν ἄλλων. Εἶδον τοῦ κάστρου τὸ λαμπρὸν ἀστράπτον ὥσπερ ἄστρον, ὥσπερ αὐτὸν τὸν ἥλιον ἐν τῷ καιρῷ τοῦ φέγγους. Εὐθὺς μαντᾶτον πέμπουσιν ὡς πρὸς τὸν βασιλέαν· «ἂν ἔλθῃς, ἴδῃς, βασιλεῦ, τὸ λέγουν πρᾶγμα μέγαν».

Ἦτον νησίτζιν εὔμορφον εἰς παραποταμίαν· ὁ τόπος εἶχεν χάριτας παράξενας ἐκεῖνος· ἔγεμεν ἄνθη κόκκινα, παντοδαπά, ποικίλα. Εἶπες ἐκείνην τὴν βαφὴν εἰς τὸ τοῦ ῥόδου φύλλον, βαφὴν ποδὸς ἐρωτικοῦ, τῆς Ἀφροδίτης αἷμα. Εἶδον ἐκεῖνο τὸ καλόν, ἐθαύμασαν τὸν τόπον καὶ μᾶλλον ὅτι καὶ πνοὴν ἀπὸ τὸν τόπον τοῦτον ὁ πνέων τότε ζέφυρος μετέφερεν εὐώδη. Τοῦτον τὸν τόπον βλέποντες ἅπαξ τῆς ἑβδομάδος εἶχαν ψυχῶν ἀνασασμὸν καὶ τέρψιν οὐκ ὀλίγην. Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη τὴν ὄρεξίν σου πλήρωσε, ποῖσε τὸ θέλημά σου. Ἀλλ’ ὅπερ φέρει τὸ γλυκὺν φέρει καὶ τὴν πικρίαν, ὡς ἔγνωκας, ὡς ἔμαθες ἀπὸ τοῦ προοιμίου. Ἄκουσε τὴν ὑπόθεσιν τοῦ λόγου καὶ νὰ μάθῃς. Ἄλλος ὁκάτι βασιλεὺς εὐγενικὸς καὶ μέγας, εἰς πλοῦτον ὑπεράπειρος, εἰς στράτευμα φουσσάτου ὅσον καὶ ψάμμον ἀριθμὸς δύναται νὰ μετρήσῃ· ἂν δ’ ἦλθες εἰς ἀνατροφὴν αὐτοῦ τῆς ἡλικίας, προσώπου τὴν φαιδρότηταν, δύναμιν τῶν χειρῶν του, οὐκ οἶδα πῶς συνέκρινας τοῦτον εἰς ἄλλον ἕναν.Βοστρύχους εἶχεν ποταμούς, ἐρωτικοὺς πλοκάμους· εἶχεν ὁ βόστρυχος αὐγὴν εἰς κεφαλὴν τῆς κόρης, ἀπέστιλβεν ὑπὲρ χρυσῆν ἀκτῖναν τοῦ ἡλίου. Σῶμα λευκὸν ὑπὲρ αὐτὴν τὴν τοῦ κρυστάλλου φύσιν· ὑπέκλεπτεν τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ σώματος ἡ χάρις. Ἐδόκει γὰρ σὺν τῷ λευκῷ καὶ ῥόδου χάριν ἔχειν. Ἂν μόνον ἀνενδράνισες, τὸ πρόσωπον ἂν εἶδες, ἐσείσθης ὅλην σου ψυχήν, ὅλην αὐτὴν καρδίαν· ἁπλῶς τὴν κόρην ἄγαλμα τῆς Ἀφροδίτης εἶπες καὶ πάσης ἄλλης ἡδονῆς, ὅσας ὁ νοῦς συμπλέκει. Τί δὲ πολλὰ πολυλογῶ, τί δὲ πολλὰ καὶ γράφω τάχα πρὸς τὸν καλλωπισμὸν τοῦ σώματος τῆς κόρης; λόγος μικρὸς ἂν ἐξαρκοῖ πρὸς τὸ νὰ τὸ δηλώσῃ· ὅσας ὁ κόσμος ἔφερε γυναῖκας εἰς τὸ μέσον καὶ πρὸ αὐτῆς καὶ μετ’ αὐτῆς καὶ τότε ὅσαι ἦσαν, ὡς πρὸς τὰς χάριτας αὐτῆς, μιμὼ πρὸς Ἀφροδίτην. Μετὰ γοῦν ἐρωτοτριβὰς πολλοῦ καιροῦ καὶ χρόνου εἰς δειλινὸν ἐαρινὸν ἐξ ὕπνου καὶ χαρίτων Τὴν ἐκ τοῦ κάστρου πρόκυψιν ὁ λόγος σαφηνίζει. ἀνέστησαν, παρέκυψαν ἀπὸ τοῦ κάστρου μόνοι.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 302

Ἔδραμεν, ἦλθεν, ἔφθασεν ὁ βασιλεύς· ἐστάθην, εἶδεν, ὑπερεθαύμασεν ἱστάμενος μακρόθεν. Ὁρίζει καὶ συνάγονται ἅπαντες πρὸς ἐκεῖνον. «Ὁ τόπος οὗτος, λέγει των, ἂς γένηται κατούνα. Ἔχει δενδρὰ καὶ ποταμόν, ἔχει λιβάδιν μέγαν, ἔχει καὶ δάσωμα καλὸν πρὸς τὸ νὰ σκεπαστοῦσιν ἄνθρωποι ξένοι ζητηταὶ καὶ δράκται καὶ κρουσάροι, Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη. καθὼς ἡμεῖς τὴν σήμερον πάντες περιπατοῦμεν. Ἐγὼ δὲ μόνος καὶ μὲ τρεῖς ἄλλους καβαλλαρίους ἔλθω, σιμώσω πρὸς αὐτό, ὡς δυνηθῶ, τὸ κάστρον. Ἄνθρωπον εὕρω τὸν τυχών, ἀνερωτήσω τοῦτον· ἢ ἂν πολλάκις κρατηθῶ πρὸς δεύτερον ἡμέραν, πρὸς τρίτον ἢ πρὸς τέταρτον, κανεὶς μηδὲ σπαράξῃ, προσέταξεν, μὴ παρεκβῇ κανεὶς ἀπὸ τὸν λόγον καὶ τὸ σπαθίν μου γένηται θάνατος ἐδικός του.

Ἀλλ’ ἦτον ἄζυξ, ἄγαμος, ἐλεύθερος καθόλου, μόνον πρὸς κυνηγέσια καὶ πρὸς ἀνδραγαθίας καὶ πρὸς πολέμων συμπλοκὰς ἀκράτητος ὑπῆρχεν. Μετὰ τῶν ἄλλων ἤθελεν πάντοτε καὶ νὰ βλέπῃ τόπους καὶ χώρας καὶ βουνοὺς καὶ ποταμοὺς καὶ βρύσας, βράχη καὶ κάμπους, σπήλαια, κτίσματα τῶν Ἑλλήνων. Ἤρχετο λέγειν πρὸς αὐτὸν ὅστις πολλάκις εἶδεν χώρας, πολέμους, θαύματα, ξενόχρους ἀφηγήσεις. Ἦτον ἐν τούτοις, ἔχαιρεν. Εἰ δ’ ὁ καιρός, οὐκ οἶδα, ἢ τίνος μοιρογράφημα ἢ κύλισμα τοῦ χρόνου ἢ τίνος τὸ δυστύχημαν ἢ ἁπλῶς εἰπεῖν οὖκ οἶδα τοῦτον ἐπῆρεν, ἔφερεν πρὸς δράκοντος τὸ κάστρον, καὶ πρὸς τὸν ἐρημότοπον, πλὴν ἀπὸ τὰ μακρόθεν. Τοῦτον ἐπῆρεν, ἔφερεν εἰς τὸ χρυσὸν τὸ κάστρον. Ἦλθαν, μακρὰν ἐστάθησαν οἱ τοῦ φουσσάτου πρῶτοι οἱ προπομποὶ καὶ πρόοδοι καὶ πρόμαχοι τῶν ἄλλων. Εἶδον τοῦ κάστρου τὸ λαμπρὸν ἀστράπτον ὥσπερ ἄστρον, ὥσπερ αὐτὸν τὸν ἥλιον ἐν τῷ καιρῷ τοῦ φέγγους. Εὐθὺς μαντᾶτον πέμπουσιν ὡς πρὸς τὸν βασιλέαν· «ἂν ἔλθῃς, ἴδῃς, βασιλεῦ, τὸ λέγουν πρᾶγμα μέγαν».Ἦτον νησίτζιν εὔμορφον εἰς παραποταμίαν· ὁ τόπος εἶχεν χάριτας παράξενας ἐκεῖνος· ἔγεμεν ἄνθη κόκκινα, παντοδαπά, ποικίλα. Εἶπες ἐκείνην τὴν βαφὴν εἰς τὸ τοῦ ῥόδου φύλλον, βαφὴν ποδὸς ἐρωτικοῦ, τῆς Ἀφροδίτης αἷμα. Εἶδον ἐκεῖνο τὸ καλόν, ἐθαύμασαν τὸν τόπον καὶ μᾶλλον ὅτι καὶ πνοὴν ἀπὸ τὸν τόπον τοῦτον ὁ πνέων τότε ζέφυρος μετέφερεν εὐώδη. Τοῦτον τὸν τόπον βλέποντες ἅπαξ τῆς ἑβδομάδος εἶχαν ψυχῶν ἀνασασμὸν καὶ τέρψιν οὐκ ὀλίγην. Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη τὴν ὄρεξίν σου πλήρωσε, ποῖσε τὸ θέλημά σου. Ἀλλ’ ὅπερ φέρει τὸ γλυκὺν φέρει καὶ τὴν πικρίαν, ὡς ἔγνωκας, ὡς ἔμαθες ἀπὸ τοῦ προοιμίου. Ἄκουσε τὴν ὑπόθεσιν τοῦ λόγου καὶ νὰ μάθῃς. Ἄλλος ὁκάτι βασιλεὺς εὐγενικὸς καὶ μέγας, εἰς πλοῦτον ὑπεράπειρος, εἰς στράτευμα φουσσάτου ὅσον καὶ ψάμμον ἀριθμὸς δύναται νὰ μετρήσῃ· ἂν δ’ ἦλθες εἰς ἀνατροφὴν αὐτοῦ τῆς ἡλικίας, προσώπου τὴν φαιδρότηταν, δύναμιν τῶν χειρῶν του, οὐκ οἶδα πῶς συνέκρινας τοῦτον εἰς ἄλλον ἕναν.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 309

Κἂν δ’ ἴσως καὶ πληρώσουσιν αἱ τέσσαρες ἡμέρες τότε καβαλλικεύσετε, τότε γυρεύσετέ με, ὡς ἠμπορεῖτε ποίσετε νὰ μάθετε τί κρεῖττον.» Εἶπεν, εὐθὺς ἐκίνησεν, ὑπάγει πρὸς τὸ κάστρον, στράταν οὐδὲν ἐκράτησεν· ὁ τόπος γὰρ οὐκ εἶχεν· ἀλλ’ ὑποκάτω τῶν δενδρῶν κρυπτόμενος ἀπῆγεν. Καὶ ὡς οὖν πλησίον ἔφθασεν τοῦ χρυσοκάστρου ἐκείνου, εὗρεν ὀλίγον δάσωμαν, ἐπέζευσεν ἀπέσω. Ἡμέρας ἦτον πλήρωμα, δύσις ἦτον ἡλίου, τῆς δὲ νυκτὸς ἦν ἀπαρχὴ καὶ γέννα τῆς σελήνης. Τοὺς δύο δίδει τἄλογα, λέγει τους νὰ προσέχουν, αὐτὸς ἐπαίρνει σύντροφον τὸν ἕναν ἀπ’ ἐκείνους· τὴν ὅλην νύκταν ἔδραμεν τὸν γῦρον τὸν τοῦ κάστρου. Φωνὴν ἢ βίγλας ὄχλησιν οὐκ ἤκουσε καθόλου, ἀλλὰ πρὸς τὸ συμπλήρωμαν ἀπάρτι τὸ τῆς νύκτας ἔφθασεν, ηὕρηκεν εὐθὺς τὰς πόρτας τὰς τοῦ κάστρου, τοὺς δράκοντας ἐτήρησεν, τοὺς ὄφεις τοὺς μεγάλους, τοὺς ἀνυστάκτους φύλακας, τοὺς πυλωροὺς ἐκείνους. Ἐκπλήττεται καὶ πρὸς φυγὴν ὥρμησεν παραυτίκα. Ὑπᾶ πρὸς τοὺς συντρόφους του, λέγει τους φοβισμένα τὰς πόρτας καὶ τοὺς φύλακας τοὺς εἶδεν εἰς ἐκείνας.

Ἔδραμεν, ἦλθεν, ἔφθασεν ὁ βασιλεύς· ἐστάθην, εἶδεν, ὑπερεθαύμασεν ἱστάμενος μακρόθεν. Ὁρίζει καὶ συνάγονται ἅπαντες πρὸς ἐκεῖνον. «Ὁ τόπος οὗτος, λέγει των, ἂς γένηται κατούνα. Ἔχει δενδρὰ καὶ ποταμόν, ἔχει λιβάδιν μέγαν, ἔχει καὶ δάσωμα καλὸν πρὸς τὸ νὰ σκεπαστοῦσιν ἄνθρωποι ξένοι ζητηταὶ καὶ δράκται καὶ κρουσάροι, Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη. καθὼς ἡμεῖς τὴν σήμερον πάντες περιπατοῦμεν. Ἐγὼ δὲ μόνος καὶ μὲ τρεῖς ἄλλους καβαλλαρίους ἔλθω, σιμώσω πρὸς αὐτό, ὡς δυνηθῶ, τὸ κάστρον. Ἄνθρωπον εὕρω τὸν τυχών, ἀνερωτήσω τοῦτον· ἢ ἂν πολλάκις κρατηθῶ πρὸς δεύτερον ἡμέραν, πρὸς τρίτον ἢ πρὸς τέταρτον, κανεὶς μηδὲ σπαράξῃ, προσέταξεν, μὴ παρεκβῇ κανεὶς ἀπὸ τὸν λόγον καὶ τὸ σπαθίν μου γένηται θάνατος ἐδικός του.Ἀλλ’ ἦτον ἄζυξ, ἄγαμος, ἐλεύθερος καθόλου, μόνον πρὸς κυνηγέσια καὶ πρὸς ἀνδραγαθίας καὶ πρὸς πολέμων συμπλοκὰς ἀκράτητος ὑπῆρχεν. Μετὰ τῶν ἄλλων ἤθελεν πάντοτε καὶ νὰ βλέπῃ τόπους καὶ χώρας καὶ βουνοὺς καὶ ποταμοὺς καὶ βρύσας, βράχη καὶ κάμπους, σπήλαια, κτίσματα τῶν Ἑλλήνων. Ἤρχετο λέγειν πρὸς αὐτὸν ὅστις πολλάκις εἶδεν χώρας, πολέμους, θαύματα, ξενόχρους ἀφηγήσεις. Ἦτον ἐν τούτοις, ἔχαιρεν. Εἰ δ’ ὁ καιρός, οὐκ οἶδα, ἢ τίνος μοιρογράφημα ἢ κύλισμα τοῦ χρόνου ἢ τίνος τὸ δυστύχημαν ἢ ἁπλῶς εἰπεῖν οὖκ οἶδα τοῦτον ἐπῆρεν, ἔφερεν πρὸς δράκοντος τὸ κάστρον, καὶ πρὸς τὸν ἐρημότοπον, πλὴν ἀπὸ τὰ μακρόθεν. Τοῦτον ἐπῆρεν, ἔφερεν εἰς τὸ χρυσὸν τὸ κάστρον. Ἦλθαν, μακρὰν ἐστάθησαν οἱ τοῦ φουσσάτου πρῶτοι οἱ προπομποὶ καὶ πρόοδοι καὶ πρόμαχοι τῶν ἄλλων. Εἶδον τοῦ κάστρου τὸ λαμπρὸν ἀστράπτον ὥσπερ ἄστρον, ὥσπερ αὐτὸν τὸν ἥλιον ἐν τῷ καιρῷ τοῦ φέγγους. Εὐθὺς μαντᾶτον πέμπουσιν ὡς πρὸς τὸν βασιλέαν· «ἂν ἔλθῃς, ἴδῃς, βασιλεῦ, τὸ λέγουν πρᾶγμα μέγαν».

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 316

Δίδουν βουλὴν νὰ καρτεροῦν τὴν δεύτερον ἡμέραν, «ἂν τύχῃ, λέγουν, νὰ φανῇ κανεὶς ἀπὸ τὸ κάστρον. ’Σ αὐτὸν τὸ κάστρον τὸ λαμπρόν, ὃ βλέπομεν, δοκεῖ μας ἀνθρώπων μένει σύστημα πάντως αἰσθανομένων· εἰ δ’ ἴσως ἔνι δράκοντες ἀπέσω καὶ θηρία, καθὼς ἐκείνους εἴδαμεν τοὺς φύλακας τῆς πόρτας, τὸ κάστρον ὅλον ἄπορον χωρὶς ψυχῆς ἀνθρώπου, ξένης ἐτοῦτο φύσεως. Ὅμως ἂς καρτεροῦμεν». Ἀλλὰ καὶ πάλιν ἔμειναν ἔσω τοῦ τόπου τούτου. Ἔφθασεν, ἦλθε τὸ λοιπὸν καὶ τρίτος ἡ ἡμέρα, ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος, ἦλθε πρὸς μεσημβρίαν· ἀλλ’ ὥρᾳ πρὸς τὸ δειλινόν, ὥρᾳ τοῦ καταψύχου ἐβλέπει παρακύπτουσαν τὴν κόρην ἐκ τοῦ κάστρου μετὰ λαμπροῦ τοῦ σχήματος, μετὰ λαμπροῦ τοῦ τρόπου· πλὴν οὐχὶ μόνην εὕρηκεν, πλὴν οὐχὶ μόνην εἶδεν, ἀλλὰ συνεπαράκυπτεν ἐκεῖνος μετ’ ἐκείνης, ὁ καὶ τοῦ κάστρου βασιλεὺς καὶ τῆς δεσποίνης δοῦλος καὶ τῶν χαρίτων κηπουρός, τῆς καλλονῆς δραγάτης καὶ τρυγητὴς τῶν ἡδονῶν τῆς ἀσυγκρίτου κόρης. Εὐθὺς οὖν ἔρως εἰς αὐτὸν τῆς γυναικὸς ἐσέβην ὡς μηδὲ ζῆν μηδ’ ἀναπνεῖν, εἰ μὴ τὴν κόρην ἔχειν.

Κἂν δ’ ἴσως καὶ πληρώσουσιν αἱ τέσσαρες ἡμέρες τότε καβαλλικεύσετε, τότε γυρεύσετέ με, ὡς ἠμπορεῖτε ποίσετε νὰ μάθετε τί κρεῖττον.» Εἶπεν, εὐθὺς ἐκίνησεν, ὑπάγει πρὸς τὸ κάστρον, στράταν οὐδὲν ἐκράτησεν· ὁ τόπος γὰρ οὐκ εἶχεν· ἀλλ’ ὑποκάτω τῶν δενδρῶν κρυπτόμενος ἀπῆγεν. Καὶ ὡς οὖν πλησίον ἔφθασεν τοῦ χρυσοκάστρου ἐκείνου, εὗρεν ὀλίγον δάσωμαν, ἐπέζευσεν ἀπέσω. Ἡμέρας ἦτον πλήρωμα, δύσις ἦτον ἡλίου, τῆς δὲ νυκτὸς ἦν ἀπαρχὴ καὶ γέννα τῆς σελήνης. Τοὺς δύο δίδει τἄλογα, λέγει τους νὰ προσέχουν, αὐτὸς ἐπαίρνει σύντροφον τὸν ἕναν ἀπ’ ἐκείνους· τὴν ὅλην νύκταν ἔδραμεν τὸν γῦρον τὸν τοῦ κάστρου. Φωνὴν ἢ βίγλας ὄχλησιν οὐκ ἤκουσε καθόλου, ἀλλὰ πρὸς τὸ συμπλήρωμαν ἀπάρτι τὸ τῆς νύκτας ἔφθασεν, ηὕρηκεν εὐθὺς τὰς πόρτας τὰς τοῦ κάστρου, τοὺς δράκοντας ἐτήρησεν, τοὺς ὄφεις τοὺς μεγάλους, τοὺς ἀνυστάκτους φύλακας, τοὺς πυλωροὺς ἐκείνους. Ἐκπλήττεται καὶ πρὸς φυγὴν ὥρμησεν παραυτίκα. Ὑπᾶ πρὸς τοὺς συντρόφους του, λέγει τους φοβισμένα τὰς πόρτας καὶ τοὺς φύλακας τοὺς εἶδεν εἰς ἐκείνας.Ἔδραμεν, ἦλθεν, ἔφθασεν ὁ βασιλεύς· ἐστάθην, εἶδεν, ὑπερεθαύμασεν ἱστάμενος μακρόθεν. Ὁρίζει καὶ συνάγονται ἅπαντες πρὸς ἐκεῖνον. «Ὁ τόπος οὗτος, λέγει των, ἂς γένηται κατούνα. Ἔχει δενδρὰ καὶ ποταμόν, ἔχει λιβάδιν μέγαν, ἔχει καὶ δάσωμα καλὸν πρὸς τὸ νὰ σκεπαστοῦσιν ἄνθρωποι ξένοι ζητηταὶ καὶ δράκται καὶ κρουσάροι, Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη. καθὼς ἡμεῖς τὴν σήμερον πάντες περιπατοῦμεν. Ἐγὼ δὲ μόνος καὶ μὲ τρεῖς ἄλλους καβαλλαρίους ἔλθω, σιμώσω πρὸς αὐτό, ὡς δυνηθῶ, τὸ κάστρον. Ἄνθρωπον εὕρω τὸν τυχών, ἀνερωτήσω τοῦτον· ἢ ἂν πολλάκις κρατηθῶ πρὸς δεύτερον ἡμέραν, πρὸς τρίτον ἢ πρὸς τέταρτον, κανεὶς μηδὲ σπαράξῃ, προσέταξεν, μὴ παρεκβῇ κανεὶς ἀπὸ τὸν λόγον καὶ τὸ σπαθίν μου γένηται θάνατος ἐδικός του.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 322

Οὕτως τὸ κάλλος κείμενον εἰς τοὺς αἰσθανομένους καὶ δύναται δουλογραφεῖν ἐξ ὀφθαλμῶν καὶ μόνον. Αἴσθησιν, νοῦν καὶ λογισμὸν καὶ φρένας καὶ καρδίαν ἐκεῖνος μὲν ἐξ ἔρωτος ἐκατεπολεμήθην καὶ τὴν ψυχὴν τὴν ἰσχυρὰν ἐκατελύθην τότε, ἄπνους νεκρὸς εὑρέθηκεν, ὅλος ἀποθαμμένος. Ὁκάποτε ἐπανέφερε μετὰ πολλῆς τῆς βίας, ἐβράδυνεν, ἐνύκτωσεν, ἐξέβην ἡ σελήνη, ἐπῆρεν τοὺς στρατιώτας του, φθάνει πρὸς τὸ φουσσᾶτον, φθάνει καί πως ἀναισθητεῖ, ὅμως ἂς εἴπω φθάνει. Φθάνει τῆς μοίρας τὸ πικρὸν τῆς κακοτυχημένης. Ὅμως ὡς ἔφθασεν ἐκεῖ, ὡς εἶδεν τὸ φουσσᾶτον καὶ τὸ φουσσᾶτον ἔβλεψεν τὸν αὐτοκράτοράν του, ἀναρωτοῦν νὰ μάθουσιν ἐκεῖνοι πρὸς τοὺς ἄλλους αὐτοὺς τοὺς συνοδεύσαντας τῷ βασιλεῖ.

Δίδουν βουλὴν νὰ καρτεροῦν τὴν δεύτερον ἡμέραν, «ἂν τύχῃ, λέγουν, νὰ φανῇ κανεὶς ἀπὸ τὸ κάστρον. ’Σ αὐτὸν τὸ κάστρον τὸ λαμπρόν, ὃ βλέπομεν, δοκεῖ μας ἀνθρώπων μένει σύστημα πάντως αἰσθανομένων· εἰ δ’ ἴσως ἔνι δράκοντες ἀπέσω καὶ θηρία, καθὼς ἐκείνους εἴδαμεν τοὺς φύλακας τῆς πόρτας, τὸ κάστρον ὅλον ἄπορον χωρὶς ψυχῆς ἀνθρώπου, ξένης ἐτοῦτο φύσεως. Ὅμως ἂς καρτεροῦμεν». Ἀλλὰ καὶ πάλιν ἔμειναν ἔσω τοῦ τόπου τούτου. Ἔφθασεν, ἦλθε τὸ λοιπὸν καὶ τρίτος ἡ ἡμέρα, ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος, ἦλθε πρὸς μεσημβρίαν· ἀλλ’ ὥρᾳ πρὸς τὸ δειλινόν, ὥρᾳ τοῦ καταψύχου ἐβλέπει παρακύπτουσαν τὴν κόρην ἐκ τοῦ κάστρου μετὰ λαμπροῦ τοῦ σχήματος, μετὰ λαμπροῦ τοῦ τρόπου· πλὴν οὐχὶ μόνην εὕρηκεν, πλὴν οὐχὶ μόνην εἶδεν, ἀλλὰ συνεπαράκυπτεν ἐκεῖνος μετ’ ἐκείνης, ὁ καὶ τοῦ κάστρου βασιλεὺς καὶ τῆς δεσποίνης δοῦλος καὶ τῶν χαρίτων κηπουρός, τῆς καλλονῆς δραγάτης καὶ τρυγητὴς τῶν ἡδονῶν τῆς ἀσυγκρίτου κόρης. Εὐθὺς οὖν ἔρως εἰς αὐτὸν τῆς γυναικὸς ἐσέβην ὡς μηδὲ ζῆν μηδ’ ἀναπνεῖν, εἰ μὴ τὴν κόρην ἔχειν.Κἂν δ’ ἴσως καὶ πληρώσουσιν αἱ τέσσαρες ἡμέρες τότε καβαλλικεύσετε, τότε γυρεύσετέ με, ὡς ἠμπορεῖτε ποίσετε νὰ μάθετε τί κρεῖττον.» Εἶπεν, εὐθὺς ἐκίνησεν, ὑπάγει πρὸς τὸ κάστρον, στράταν οὐδὲν ἐκράτησεν· ὁ τόπος γὰρ οὐκ εἶχεν· ἀλλ’ ὑποκάτω τῶν δενδρῶν κρυπτόμενος ἀπῆγεν. Καὶ ὡς οὖν πλησίον ἔφθασεν τοῦ χρυσοκάστρου ἐκείνου, εὗρεν ὀλίγον δάσωμαν, ἐπέζευσεν ἀπέσω. Ἡμέρας ἦτον πλήρωμα, δύσις ἦτον ἡλίου, τῆς δὲ νυκτὸς ἦν ἀπαρχὴ καὶ γέννα τῆς σελήνης. Τοὺς δύο δίδει τἄλογα, λέγει τους νὰ προσέχουν, αὐτὸς ἐπαίρνει σύντροφον τὸν ἕναν ἀπ’ ἐκείνους· τὴν ὅλην νύκταν ἔδραμεν τὸν γῦρον τὸν τοῦ κάστρου. Φωνὴν ἢ βίγλας ὄχλησιν οὐκ ἤκουσε καθόλου, ἀλλὰ πρὸς τὸ συμπλήρωμαν ἀπάρτι τὸ τῆς νύκτας ἔφθασεν, ηὕρηκεν εὐθὺς τὰς πόρτας τὰς τοῦ κάστρου, τοὺς δράκοντας ἐτήρησεν, τοὺς ὄφεις τοὺς μεγάλους, τοὺς ἀνυστάκτους φύλακας, τοὺς πυλωροὺς ἐκείνους. Ἐκπλήττεται καὶ πρὸς φυγὴν ὥρμησεν παραυτίκα. Ὑπᾶ πρὸς τοὺς συντρόφους του, λέγει τους φοβισμένα τὰς πόρτας καὶ τοὺς φύλακας τοὺς εἶδεν εἰς ἐκείνας.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 327

Πρὸς τούτους λέγουν τοῦ κάστρου τὸ λαμπρὸν καὶ τὴν ἰσχὺν τῶν πύργων, λέγουν τὸ λιθομάργαρον καὶ τὸ χρυσὸν τοῦ κάστρου, λέγουσι καὶ τοὺς φύλακας οὓς εἶδον εἰς τὰς πόρτας, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐξαίρετον ἐκείνην πῶς τὴν εἶδαν παίζουσαν τὸν Καλλίμαχον, τοῦτον καταφιλοῦσαν, Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, πλήρωσε τὸ δυστύχημαν καὶ τὴν κακήν σου γνώμην. καὶ τέλος πῶς ὁ βασιλεύς, ὡς εἶδεν, πῶς ἐξέστην πῶς ἐξεπλάγην, ἔφριξεν, πῶς ἠμαυρώθην ὅλος. Ὅμως βουλὴν βουλεύεται, κράζει τοὺς ἄρχοντάς του, λέγει τους πῶς νὰ δυνηθοῦν νὰ καταπολεμήσουν τὸ κάστρον καὶ τὴν δέσποιναν καὶ πῶς νὰ τὴν κερδήσουν. Πάντες τὸ κάστρον ἔκριναν ἀδούλωτον εἰς μάχην, τοὺς τοίχους καὶ τὸ πύργωμαν ἰδόντες παρὰ φύσιν, τὸ κάστρον ἀπαράδοτον, πανόχυρον καὶ μέγα, ὅλως ἀνεπιβούλευτον, ἀνέλπιστον εἰς νίκην. Καὶ μᾶλλον ὅσον ἤκουσαν τοὺς ὄφεις εἰς τὰς πόρτας ὡς πυλωροὺς φυλάσσοντας τὰς πύλας τὰς τοῦ κάστρου λέγουσιν· «τίς δυνήσεται νὰ μαχισθῇ θηρία; Ἀλλ’ ἂν ὁρίσῃς, δέσποτα, λοιπὸν ἂς βουλευθοῦμεν».

Οὕτως τὸ κάλλος κείμενον εἰς τοὺς αἰσθανομένους καὶ δύναται δουλογραφεῖν ἐξ ὀφθαλμῶν καὶ μόνον. Αἴσθησιν, νοῦν καὶ λογισμὸν καὶ φρένας καὶ καρδίαν ἐκεῖνος μὲν ἐξ ἔρωτος ἐκατεπολεμήθην καὶ τὴν ψυχὴν τὴν ἰσχυρὰν ἐκατελύθην τότε, ἄπνους νεκρὸς εὑρέθηκεν, ὅλος ἀποθαμμένος. Ὁκάποτε ἐπανέφερε μετὰ πολλῆς τῆς βίας, ἐβράδυνεν, ἐνύκτωσεν, ἐξέβην ἡ σελήνη, ἐπῆρεν τοὺς στρατιώτας του, φθάνει πρὸς τὸ φουσσᾶτον, φθάνει καί πως ἀναισθητεῖ, ὅμως ἂς εἴπω φθάνει. Φθάνει τῆς μοίρας τὸ πικρὸν τῆς κακοτυχημένης. Ὅμως ὡς ἔφθασεν ἐκεῖ, ὡς εἶδεν τὸ φουσσᾶτον καὶ τὸ φουσσᾶτον ἔβλεψεν τὸν αὐτοκράτοράν του, ἀναρωτοῦν νὰ μάθουσιν ἐκεῖνοι πρὸς τοὺς ἄλλους αὐτοὺς τοὺς συνοδεύσαντας τῷ βασιλεῖ.Δίδουν βουλὴν νὰ καρτεροῦν τὴν δεύτερον ἡμέραν, «ἂν τύχῃ, λέγουν, νὰ φανῇ κανεὶς ἀπὸ τὸ κάστρον. ’Σ αὐτὸν τὸ κάστρον τὸ λαμπρόν, ὃ βλέπομεν, δοκεῖ μας ἀνθρώπων μένει σύστημα πάντως αἰσθανομένων· εἰ δ’ ἴσως ἔνι δράκοντες ἀπέσω καὶ θηρία, καθὼς ἐκείνους εἴδαμεν τοὺς φύλακας τῆς πόρτας, τὸ κάστρον ὅλον ἄπορον χωρὶς ψυχῆς ἀνθρώπου, ξένης ἐτοῦτο φύσεως. Ὅμως ἂς καρτεροῦμεν». Ἀλλὰ καὶ πάλιν ἔμειναν ἔσω τοῦ τόπου τούτου. Ἔφθασεν, ἦλθε τὸ λοιπὸν καὶ τρίτος ἡ ἡμέρα, ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος, ἦλθε πρὸς μεσημβρίαν· ἀλλ’ ὥρᾳ πρὸς τὸ δειλινόν, ὥρᾳ τοῦ καταψύχου ἐβλέπει παρακύπτουσαν τὴν κόρην ἐκ τοῦ κάστρου μετὰ λαμπροῦ τοῦ σχήματος, μετὰ λαμπροῦ τοῦ τρόπου· πλὴν οὐχὶ μόνην εὕρηκεν, πλὴν οὐχὶ μόνην εἶδεν, ἀλλὰ συνεπαράκυπτεν ἐκεῖνος μετ’ ἐκείνης, ὁ καὶ τοῦ κάστρου βασιλεὺς καὶ τῆς δεσποίνης δοῦλος καὶ τῶν χαρίτων κηπουρός, τῆς καλλονῆς δραγάτης καὶ τρυγητὴς τῶν ἡδονῶν τῆς ἀσυγκρίτου κόρης. Εὐθὺς οὖν ἔρως εἰς αὐτὸν τῆς γυναικὸς ἐσέβην ὡς μηδὲ ζῆν μηδ’ ἀναπνεῖν, εἰ μὴ τὴν κόρην ἔχειν.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 33

Μετάθες οὖν πρὸς ἕτερον τὴν αὐτοκρατορίαν, εἰς ἄλλον, μὴ τοῦ γένους σου μηδὲ τῶν σῶν αἱμάτων, εἰς ἄλλον, ξένον ἄνθρωπον, ὅμως ἀνδρώδη φύσει, ἡμᾶς δ’ ἐξάφες, βασιλεῦ, μηδ’ ὀνομάσῃς παῖδας. Ἡμεῖς γάρ, ὡς ἐφάνημεν ἀπὸ τῶν ἔργων τούτων, γυναίων φύσιν ἔχομεν, φοβούμεθεν τὰ ξύλα. Αἰσχύνομαι τοὺς στρατηγοὺς καὶ τοῦ στρατοῦ τὸ πλῆθος, αἰσχύνομαι πρὸ τοῦ στρατοῦ τὴν πατρικὴν ἀνδρείαν. Καὶ σὺ δέ, πάτερ βασιλεῦ, φυγάδας πάντας βλέπων, οὐκ οἶδα πόθεν φεύγοντας, τρεμμένους, ἡττημένους, τίναν καὶ δώσῃς τὴν ἀρχήν, τίναν καὶ στέψῃς πρῶτον;

Εἰ γὰρ ἐγγύσε τοῦ βουνοῦ, τοῦ τηλικούτου τόπου ἦσαν οἰκοῦντες ἄνθρωποι, πάντως τὰ ξύλα ταῦτα εἶχον τινὰ κατάλυσιν, τινὰν καινοτομίαν· ἢ κἂν ἰχνάριν κυνηγοῦ ποσῶς νὰ ἐγνωρίσῃς. Πλὴν ὁ βουνὸς ἐρήμωσιν τὴν ἐξ ἀνθρώπων ἔχει». Ὁ τρίτος εἶπεν· «ἄνανδρον κρίνω τὸ πρᾶγμα τοῦτο· κἂν εἴ τι πάθω, κἂν αὐτὸν ἴδω τὸν θάνατόν μου, οὐ δειλανδρήσω πρὸς βουνόν, οὐ φοβηθῶ τὸν τόπον. Εἰ γὰρ νικήσει με βουνός, τρέψει με μόνον τόπος, πῶς ἀντιπαρατάξομαι καὶ πῶς ἀνδραγαθήσω; καὶ τοῦ πατρὸς τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ φοβεροῦ ἐκείνου πῶς ἀτενίσω, πῶς ἰδῶ καὶ πῶς ἐνατενίσω; καὶ τοῦ πατρὸς τὸν ὁρισμόν, τὴν συμβουλὴν ἐκείνου, τὴν συμβουλὴν τὴν εὔλογον λοιπὸν ἀπελαθόμην καὶ κλῆρον, τὸ βασίλειον τὸ πατρικὸν ἐκεῖνο, βουνὸς καὶ φύσις ἄψυχος ἀπῆρέ με, στερεῖ με; Ὦ πάτερ, πάτερ βασιλεῦ, παῖδας ἀνάνδρους ἔχεις, ἂν πρὸ πολέμου τρέπωνται καὶ φεύγουσι πρὸ μάχης.Παρῆλθον τόπους ἱκανούς, πολλοὺς καὶ δυσβατώδεις καὶ τέλος, ἵνα τὰ πολλὰ τοῦ στίχου παραδράμω, κατήντησαν, ἐφθάσασιν εἰς ἐρημοτοπίαν, εἰς ἀνεπίβατον βουνόν, εἰς ὀρεινόν, κρημνώδη. Ἦν ὁ βουνὸς ὑπερνεφής, ἀνάβασιν οὐκ εἶχεν, σκληρός, λιθώδης, σκοτεινός, ἄγριος, φόβον ἔχων. Εὐθὺς ζητῶσι τὴν βουλὴν τί πράξουν, τί ποιήσουν. Ὁ πρῶτος εἶπεν· «ὁ βουνὸς ἀνάβασιν οὐκ ἔχει· πολὺ γὰρ τοῦτο τοῦ βουνοῦ τὸ ὕψος ἀναβαίνει· ἂν εἴποις καὶ πρὸς οὐρανὸν ἡ κορυφή του φθάνει καὶ τὰ δενδρὰ προσφέρουσιν εἰς οὐρανὸν τοὺς κλώνους. Μεταχωρήσωμεν λοιπὸν ἀπὸ τοῦ τόπου τούτου· εἰς ἄλλον τόπον ὁμαλὸν κινήσωμεν, ὑπᾶμεν». Τοῦτον τὸν λόγον παρευθὺς ὁ δεύτερος ἀκούσας, εἶπε· «συντρέχω τὴν βουλήν· μεταχωρῶ τοῦ τόπου. Τίς γὰρ βουνὸν ὑπέρνεφον, πετρολιθώδη τόπον, ὄρος ἀνεπιχώρητον, οὐρανομήκη δένδρα μετὰ φωσσάτου καὶ πολλῶν ἰδοὺ τῶν φορτωμάτων, μετὰ πολλῆς παράταξης, καμήλων ἀμετρήτων, ἀνέβη τόσον ὕψωμα καὶ τηλικοῦτον ὄρος;

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 333

Ὁρίζει, λέγει πρὸς αὐτούς· «εἴπετε τὴν βουλήν σας». Εἷς ἀπ’ ἐκείνους, πρόκριτος εἰς γένος καὶ εἰς χρόνον, ἐστάθην, ἀπεκρίνατο καὶ λέγει πρὸς ἐκεῖνον· «Ἡμεῖς, ὅταν ἐξέβημεν πάντες ἀπὸ τὸ κάστρον τῆς ἐδικῆς σου τῆς ἀρχῆς καὶ τῆς ἡμῶν πατρίδος, μάχην ποσῶς καὶ πόλεμον οὐδὲν ἐμελετοῦμαν καὶ νὰ φοροῦμεν ἄρματα, νὰ σύρνωμεν φουσσᾶτον ὅσον εἰπεῖν πρὸς πόλεμον, πρὸς μάχην καὶ πρὸς ἔχθραν, νὰ σύρνωμεν βαρέματα καὶ μηχανὰς καὶ σκεύη. Ἀλλ’ οὕτως ἐξ ἁπλότητος, ὡς καὶ συνήθως εἶχες, ἐξέβης πρὸς ἀναψυχὴν καὶ παραβιβασμόν σου καὶ μάλιστα πρὸς τὸν σκοπὸν οὐκ οἶδα πῶς καὶ τοῦτο· καὶ τόσος ἐπαρέδραμεν καιρὸς περιπατοῦντες καὶ εἰς τόπον κατηντήσαμεν ἀνέλπιστον καὶ ξένον. Ἂν γοῦν θελήσῃς πόλεμον καὶ νὰ συνάψῃς μάχην, ἀπόρως ἔχουν ἅπαντες πρὸς τὸ νὰ μαχισθῶσιν.

Πρὸς τούτους λέγουν τοῦ κάστρου τὸ λαμπρὸν καὶ τὴν ἰσχὺν τῶν πύργων, λέγουν τὸ λιθομάργαρον καὶ τὸ χρυσὸν τοῦ κάστρου, λέγουσι καὶ τοὺς φύλακας οὓς εἶδον εἰς τὰς πόρτας, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐξαίρετον ἐκείνην πῶς τὴν εἶδαν παίζουσαν τὸν Καλλίμαχον, τοῦτον καταφιλοῦσαν, Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, πλήρωσε τὸ δυστύχημαν καὶ τὴν κακήν σου γνώμην. καὶ τέλος πῶς ὁ βασιλεύς, ὡς εἶδεν, πῶς ἐξέστην πῶς ἐξεπλάγην, ἔφριξεν, πῶς ἠμαυρώθην ὅλος. Ὅμως βουλὴν βουλεύεται, κράζει τοὺς ἄρχοντάς του, λέγει τους πῶς νὰ δυνηθοῦν νὰ καταπολεμήσουν τὸ κάστρον καὶ τὴν δέσποιναν καὶ πῶς νὰ τὴν κερδήσουν. Πάντες τὸ κάστρον ἔκριναν ἀδούλωτον εἰς μάχην, τοὺς τοίχους καὶ τὸ πύργωμαν ἰδόντες παρὰ φύσιν, τὸ κάστρον ἀπαράδοτον, πανόχυρον καὶ μέγα, ὅλως ἀνεπιβούλευτον, ἀνέλπιστον εἰς νίκην. Καὶ μᾶλλον ὅσον ἤκουσαν τοὺς ὄφεις εἰς τὰς πόρτας ὡς πυλωροὺς φυλάσσοντας τὰς πύλας τὰς τοῦ κάστρου λέγουσιν· «τίς δυνήσεται νὰ μαχισθῇ θηρία; Ἀλλ’ ἂν ὁρίσῃς, δέσποτα, λοιπὸν ἂς βουλευθοῦμεν».Οὕτως τὸ κάλλος κείμενον εἰς τοὺς αἰσθανομένους καὶ δύναται δουλογραφεῖν ἐξ ὀφθαλμῶν καὶ μόνον. Αἴσθησιν, νοῦν καὶ λογισμὸν καὶ φρένας καὶ καρδίαν ἐκεῖνος μὲν ἐξ ἔρωτος ἐκατεπολεμήθην καὶ τὴν ψυχὴν τὴν ἰσχυρὰν ἐκατελύθην τότε, ἄπνους νεκρὸς εὑρέθηκεν, ὅλος ἀποθαμμένος. Ὁκάποτε ἐπανέφερε μετὰ πολλῆς τῆς βίας, ἐβράδυνεν, ἐνύκτωσεν, ἐξέβην ἡ σελήνη, ἐπῆρεν τοὺς στρατιώτας του, φθάνει πρὸς τὸ φουσσᾶτον, φθάνει καί πως ἀναισθητεῖ, ὅμως ἂς εἴπω φθάνει. Φθάνει τῆς μοίρας τὸ πικρὸν τῆς κακοτυχημένης. Ὅμως ὡς ἔφθασεν ἐκεῖ, ὡς εἶδεν τὸ φουσσᾶτον καὶ τὸ φουσσᾶτον ἔβλεψεν τὸν αὐτοκράτοράν του, ἀναρωτοῦν νὰ μάθουσιν ἐκεῖνοι πρὸς τοὺς ἄλλους αὐτοὺς τοὺς συνοδεύσαντας τῷ βασιλεῖ.

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 337

Ἀλλ’ ἂν ὁρίσῃς, βασιλεῦ, λοιπὸν ἂς γυριστοῦμεν, ἄγωμεν εἰς τὰ κάστρα σου, συνάξωμεν φουσσᾶτον, ἂς κηρυχθῇ πρὸς ἅπαντας, πόλεμον ἔχεις κάστρου, ζήτησε καὶ συμμαχικὸν ἀπὸ τοὺς γειτονοῦντας, ἑτοίμασον τὰς μηχανάς, ποίησε ὅλα πάντα, καὶ τότε πρὸς τὸν πόλεμον κίνησε τὸν τοῦ κάστρου, παρέπεσε καὶ δεῖρέ το καὶ θέλεις το κερδαίσειν καὶ γογγυσμὸν ἀπό τινος οὐδὲ ποσῶς εὑρήσεις. Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη. τὸ βουλητὸν ἐκπλήρωσον τῆς σῆς ἀπανθρωπίας. Ὅτι τὸ κάστρον, ἔξευρε, μεγάλην μάχην ἔχει. Βλέπεις τὸ λιθομάργαρον, τὸ τόσον τὸ χρυσάφιν; ἀνθρώπων ἔνι σύναγμα, πολλῶν, ἀναριθμήτων». Ἤρεσεν ὅλους ἡ βουλή, πλὴν καὶ τοῦ βασιλέως. Ὁ βασιλεὺς ἐγύρισεν μετὰ θλιμμένου τρόπου, μετὰ θλιμμένου λογισμοῦ καὶ θλιβερᾶς καρδίας. Ἀλλ’ εἶχον πάντες ἡδονήν, ἀλλ’ εἶχον πάντες τέρψιν, ὅτι τὸν φόβον ἔφυγον ἐκείνων τῶν θηρίων, ὅτι καὶ τὰς πατρίδας των ἔμελλον καταλάβειν. Μόνος αὐτὸς ὁ βασιλεὺς μεγάλην λύπην εἶχεν.

Ὁρίζει, λέγει πρὸς αὐτούς· «εἴπετε τὴν βουλήν σας». Εἷς ἀπ’ ἐκείνους, πρόκριτος εἰς γένος καὶ εἰς χρόνον, ἐστάθην, ἀπεκρίνατο καὶ λέγει πρὸς ἐκεῖνον· «Ἡμεῖς, ὅταν ἐξέβημεν πάντες ἀπὸ τὸ κάστρον τῆς ἐδικῆς σου τῆς ἀρχῆς καὶ τῆς ἡμῶν πατρίδος, μάχην ποσῶς καὶ πόλεμον οὐδὲν ἐμελετοῦμαν καὶ νὰ φοροῦμεν ἄρματα, νὰ σύρνωμεν φουσσᾶτον ὅσον εἰπεῖν πρὸς πόλεμον, πρὸς μάχην καὶ πρὸς ἔχθραν, νὰ σύρνωμεν βαρέματα καὶ μηχανὰς καὶ σκεύη. Ἀλλ’ οὕτως ἐξ ἁπλότητος, ὡς καὶ συνήθως εἶχες, ἐξέβης πρὸς ἀναψυχὴν καὶ παραβιβασμόν σου καὶ μάλιστα πρὸς τὸν σκοπὸν οὐκ οἶδα πῶς καὶ τοῦτο· καὶ τόσος ἐπαρέδραμεν καιρὸς περιπατοῦντες καὶ εἰς τόπον κατηντήσαμεν ἀνέλπιστον καὶ ξένον. Ἂν γοῦν θελήσῃς πόλεμον καὶ νὰ συνάψῃς μάχην, ἀπόρως ἔχουν ἅπαντες πρὸς τὸ νὰ μαχισθῶσιν.Πρὸς τούτους λέγουν τοῦ κάστρου τὸ λαμπρὸν καὶ τὴν ἰσχὺν τῶν πύργων, λέγουν τὸ λιθομάργαρον καὶ τὸ χρυσὸν τοῦ κάστρου, λέγουσι καὶ τοὺς φύλακας οὓς εἶδον εἰς τὰς πόρτας, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐξαίρετον ἐκείνην πῶς τὴν εἶδαν παίζουσαν τὸν Καλλίμαχον, τοῦτον καταφιλοῦσαν, Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, πλήρωσε τὸ δυστύχημαν καὶ τὴν κακήν σου γνώμην. καὶ τέλος πῶς ὁ βασιλεύς, ὡς εἶδεν, πῶς ἐξέστην πῶς ἐξεπλάγην, ἔφριξεν, πῶς ἠμαυρώθην ὅλος. Ὅμως βουλὴν βουλεύεται, κράζει τοὺς ἄρχοντάς του, λέγει τους πῶς νὰ δυνηθοῦν νὰ καταπολεμήσουν τὸ κάστρον καὶ τὴν δέσποιναν καὶ πῶς νὰ τὴν κερδήσουν. Πάντες τὸ κάστρον ἔκριναν ἀδούλωτον εἰς μάχην, τοὺς τοίχους καὶ τὸ πύργωμαν ἰδόντες παρὰ φύσιν, τὸ κάστρον ἀπαράδοτον, πανόχυρον καὶ μέγα, ὅλως ἀνεπιβούλευτον, ἀνέλπιστον εἰς νίκην. Καὶ μᾶλλον ὅσον ἤκουσαν τοὺς ὄφεις εἰς τὰς πόρτας ὡς πυλωροὺς φυλάσσοντας τὰς πύλας τὰς τοῦ κάστρου λέγουσιν· «τίς δυνήσεται νὰ μαχισθῇ θηρία; Ἀλλ’ ἂν ὁρίσῃς, δέσποτα, λοιπὸν ἂς βουλευθοῦμεν».

Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 347

«Κρεῖττόν μοι βρῶσις, ἔλεγεν, νὰ γένω τῶν θηρίων καὶ τῆς ζωῆς νὰ στερηθῶ παρὸ τῆς κόρης ταύτης.» Ἀλλ’ εἶχεν ἄλλως νὰ γενῇ τὸ πρᾶγμα, οὐκ ἠμπόρει. Ἀλλὰ τὸν λόγον τῆς γραφῆς ἐπέτεινα τὸ πλάτος καὶ τὸν ἀναγινώσκοντα εἰς βάρος προεθέμην. Φθάνει λοιπὸν ὁ βασιλεὺς εἰς τὸν ἴδιον τόπον, στέκεται, λέγει πρὸς αὐτοὺς τοὺς συνακολουθοῦντας· «’πάγετε πρὸς τὰ κάστρα σας, γοργὸν ἑτοιμαστῆτε πρὸς τὴν ἀντιπαράταξιν νὰ φθάσετε τοῦ κάστρου». Πεζεύουν, προσεκύνησαν, ὑπάγουσιν ἐκεῖνοι. Αὐτὸς δὲ πάλιν μόνος του καὶ μετὰ τῆς συγκλήτου πρὸς τὸ παλάτιν ἔρχεται λοιπὸν τὸ ἐδικόν του. Ἔφθασεν ἄλλος ποταμὸς μὲ πόσην τρικυμίαν, μὲ πόσην, νὰ εἶπες, μέριμναν, μὲ ποταπὴν φροντίδαν. Ἡμέρας τρεῖς ἐπλήρωσεν μόνος εἰς τὸ κελλίν του κατὰ προσώπου κείμενος ἐπάνωθεν τῆς κλίνης. Γίνεται κλόνος, θόρυβος καὶ συντριβὴ καὶ ζάλη πρὸς πᾶσαν ἐπικράτησιν αὐτοῦ τῆς αὐθεντίας.

Ἀλλ’ ἂν ὁρίσῃς, βασιλεῦ, λοιπὸν ἂς γυριστοῦμεν, ἄγωμεν εἰς τὰ κάστρα σου, συνάξωμεν φουσσᾶτον, ἂς κηρυχθῇ πρὸς ἅπαντας, πόλεμον ἔχεις κάστρου, ζήτησε καὶ συμμαχικὸν ἀπὸ τοὺς γειτονοῦντας, ἑτοίμασον τὰς μηχανάς, ποίησε ὅλα πάντα, καὶ τότε πρὸς τὸν πόλεμον κίνησε τὸν τοῦ κάστρου, παρέπεσε καὶ δεῖρέ το καὶ θέλεις το κερδαίσειν καὶ γογγυσμὸν ἀπό τινος οὐδὲ ποσῶς εὑρήσεις. Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη. τὸ βουλητὸν ἐκπλήρωσον τῆς σῆς ἀπανθρωπίας. Ὅτι τὸ κάστρον, ἔξευρε, μεγάλην μάχην ἔχει. Βλέπεις τὸ λιθομάργαρον, τὸ τόσον τὸ χρυσάφιν; ἀνθρώπων ἔνι σύναγμα, πολλῶν, ἀναριθμήτων». Ἤρεσεν ὅλους ἡ βουλή, πλὴν καὶ τοῦ βασιλέως. Ὁ βασιλεὺς ἐγύρισεν μετὰ θλιμμένου τρόπου, μετὰ θλιμμένου λογισμοῦ καὶ θλιβερᾶς καρδίας. Ἀλλ’ εἶχον πάντες ἡδονήν, ἀλλ’ εἶχον πάντες τέρψιν, ὅτι τὸν φόβον ἔφυγον ἐκείνων τῶν θηρίων, ὅτι καὶ τὰς πατρίδας των ἔμελλον καταλάβειν. Μόνος αὐτὸς ὁ βασιλεὺς μεγάλην λύπην εἶχεν.Ὁρίζει, λέγει πρὸς αὐτούς· «εἴπετε τὴν βουλήν σας». Εἷς ἀπ’ ἐκείνους, πρόκριτος εἰς γένος καὶ εἰς χρόνον, ἐστάθην, ἀπεκρίνατο καὶ λέγει πρὸς ἐκεῖνον· «Ἡμεῖς, ὅταν ἐξέβημεν πάντες ἀπὸ τὸ κάστρον τῆς ἐδικῆς σου τῆς ἀρχῆς καὶ τῆς ἡμῶν πατρίδος, μάχην ποσῶς καὶ πόλεμον οὐδὲν ἐμελετοῦμαν καὶ νὰ φοροῦμεν ἄρματα, νὰ σύρνωμεν φουσσᾶτον ὅσον εἰπεῖν πρὸς πόλεμον, πρὸς μάχην καὶ πρὸς ἔχθραν, νὰ σύρνωμεν βαρέματα καὶ μηχανὰς καὶ σκεύη. Ἀλλ’ οὕτως ἐξ ἁπλότητος, ὡς καὶ συνήθως εἶχες, ἐξέβης πρὸς ἀναψυχὴν καὶ παραβιβασμόν σου καὶ μάλιστα πρὸς τὸν σκοπὸν οὐκ οἶδα πῶς καὶ τοῦτο· καὶ τόσος ἐπαρέδραμεν καιρὸς περιπατοῦντες καὶ εἰς τόπον κατηντήσαμεν ἀνέλπιστον καὶ ξένον. Ἂν γοῦν θελήσῃς πόλεμον καὶ νὰ συνάψῃς μάχην, ἀπόρως ἔχουν ἅπαντες πρὸς τὸ νὰ μαχισθῶσιν.