Datasets:

NexusV

/

ilmihal

like 0

görünce, görmemezlikten gelirdi. Ancak günahı gerektiren şeylerde böyle davranmaz, işi

düzeltirdi. Hele ashabı hakkında pek okşayıcı idi. Kendilerine rasgelince selâm verir,

ellerini tutar ve müsafaha ederdi. İçlerinde görünmeyenleri araştırır, hasta olanları

ziyarete gider ve gönüllerini hoşlandırırdı. Hatta ashabı ile bazen latifeler de yapardı.

Bununla beraber şakalarında da birer gerçek parlardı. Hazret-i Enes diyor ki: "Ben

Hazret-i Peygamber'e on sene hizmet ettim. Hiç bir gün bana darılarak Öf demedi.

Yaptığım hiç bir şey için neden yaptın, yapmadığım bir şey için de neden yapmadın, diye

buyurmadı."

Hazret-i Peygamber'in Yüksek Tevazuu

193- Peygamber Efendimiz, yaratıkların en şereflisidir. O kadar yüksek mertebesiyle

beraber pek ziyade mütevazi idi. Fakirleri ve zayıfları daima okşar, misafirlerin altlarına

kendi mübarek elbiselerini döşeyecek kadar ikramda bulunurdu. Bir meclise girince,

nerede boş yer bulursa orada oturmak ister, bulunduğu meclislerde elbisesini toplu tutup

etrafa yaymazdı. Bununla beraber bulunduğu meclislerde herkesden çok vakarını

korurdu. Söze gerek görmedikçe susardı. Gülmek gerekince, tebessümle yetinirdi.

Huzurlarında bulunanlar da son derece edebe riayet eder, başlarını aşağıya eğerlerdi.

Konuşurken seslerini yükseltmezlerdi. Gülmeleri de tebessümü aşmazdı. Peygamber

Efendimiz acizlere, yoksullara o kadar iltifat ve tevazu gösterdiği halde, kendileri ile

görüşmelerde bulunduğu hükümdarlara karşı asla tezellül (küçülme) göstermez. Risalet

makamının ulviyetini korumadan hiç bir zaman geri durmazdı. Kayserlere, Kisralara

gönderdiği mektublarında daima mübarek ismini önce belirtir, "Allah'ın kulu ve

Peygamber'i Muhammed tarafından Rum büyüğü Hirakl'e" şeklinde yazdırırdı.

Kendilerini hiç çekinmeden İslâm dinine davet ederdi. Kabul etmedikleri takdirde, azaba

uğrayacaklarını, saltanatlarının ellerinden çıkacağını kendilerine açıkça duyururdu.

Hazret-i Peygamber'in Pek Nezih Zühd ve Takvası

194- Peygamber Efendimiz, daima ibadetle meşgul olur, Allah'ın rızası için ümmetinin

hidayet ve mutluluğuna çalışırdı. Hatta geceleri o kadar namaz kılardı ki, çokça ayakta

durmaktan mübarek ayakları şişerdi. "Ya Resûlallah! Neden kendine bu kazar eziyet

veriyorsun? Allah senin geçmiş ve gelecek günahlarını bağışlamış değil mi?" diyenlere:

"Ben Rabbımın çok şükreden kulu olmayayım mı?" diye cevab verirdi. Peygamber

Efendimiz, dünyada bulundukça bu yoldan asla ayrılmadı. Hayatları boyunca, Arab

yarımadası fethedildi, Medine'ye her taraftan ganimet malları gelmeye başladı.

Hükümdarlar tarafından kıymetli hediyeler gönderildi. Dünya olanca varlığı ile ona yüz

gösterdi, fakat O Yüce Peygamber, bunların hiç birine önem vermedi. Bütün bunları,

fakirlere, gazilere, müslümanların yükselmelerine harcardı. Bir gün kendisine bir kese

altın gelmişti. Onu ashabına dağıtmıştı. Saadet evlerinde yalnız altı altın kalmıştı. Gece

uyumadı, kalkıp bunları da dağıttı. "Şimdi rahat ettim" buyurdu. Hazret-i Aişe

validemiz diyor ki: "Resûlullah dünyadan göç edişlerine kadar arka arkaya üç gün

doyacak şekilde yemek yememişti. Halbuki isteseydi, Yüce Allah ona hatır ve hayale

gelmedik nimetler verirdi. Bazan bir ay kadar, biz peygamber zevcelerinin evlerimizde

yemek pişirmek için ocak yanmazdı. Yiyip içtiğimiz, yalnız hurma ile sudan ibaret olurdu.

Bazan peygamberin haline acır, ağlardım. Bir gün: "Canım sana feda olsun, dünya

dirliğinden yeterince kabul buyursan olmaz mı" Buyurdular: "Ben nerede, dünya

nerede! Kardeşlerim olan büyük peygamberler, bundan daha çetin hallere

sabrettiler, öylece gidip Allah'a kavuştular. Yüce Allah da onlara büyük sevablar,

makamlar verdi. Şimdi ben geniş bir geçime kavuşursam, Yüce Allah'dan

utanırım. Benim derecemin onlarınkinden aşağı kalmasından sıkılırım, benim en

özlediğim, o kardeşlerime kavuşmaktır."

Mukaddes ve şanı büyük peygamberimiz bu mübarek sözlerinden sonra dünyada

ancak bir ay daha yaşamışlardı. Ahirete göç ettikleri zaman ailesine ne bir altın, ne bir

deve veya bir koyun bırakmıştı. Geri bıraktığı şey, yalnız silâhları ile bindikleri katırdan ve

gelirini bağışladığı ufak bir araziden ibaretti. İşte Hazret-i Peygamber Efendimiz bu kadar

yüksek kalbe sahipti. Hak yolunda bu kadar samimi, bu kadar fedakârdı. O'nun yüksek

maksadı, yalnız Allah'ına kulluk etmek, İslâm dinini yaymak, insanlan cehaletten

kurtarmak, yeryüzünü insanlık ve medeniyet nurları içinde bırakmak idi.

Hazret-i Peygamber'in Emsalsiz Başarıları

195- Hazret-i Peygamber Efendimiz, sahip olduğu yüksek vasıf ve tecelliler sayesinde

yayılmasına muvaffak olduğu yüksek ve İlâhî din doğrultusunda hedef edindiği pek

mukaddes gayeye erdi. Dünya tarihinde hiç kimseye nasib olmayan pek büyük başarılara

kavuştu.

Evet... O yüce Peygamber, Hak Teâlâ'nın kitabını, beşeriyete maddî ve manevî

mutluluk yollarını gösteren Kur'ân-ı Kerîm'i, o ebedî mucizeyi bütün insanlara tebliğ etti.

Bütün hükümleri akla, hikmete, ihtiyaca uygun ve her asrın ihtiyacına fazlasıyle yetecek

şeriatı, İslâmiyeti yaymağa muvaffak oldu. Kendisine uyan insanları gerçek hürriyete

kavuşturdu. İnsanlar arasında bir eşitlik kurdu. İnsanlık bakımından, hukuk bakımından,

Yüce Allah'a kulluk bakımından insanlar arasında fark olmadığını ilân ederek zorbaların

burunlarını kırdı. Hazret-i Peygamberin manevî huzurunda yerlere kapanarak kullukta

bulunmak şerefinden bütün insanların aynı şekilde faydalanmaları gerektiğini bildirdi.

Gerçek münevverliğin tam bir tevazu ile hakka boyun eğmek ve ibadetten, fazilet ve

nezahet dairesinde yaşamaktan, diğer insanlara karşı üstünlük iddiasında bulunmaksızın

kulluk görevini herkesle beraber aynı şekilde yerine getirmeğe çalışmaktan ibaret

olduğunu ilân etti. Ölümlü, maddî bilgilere ve servetlere güvenerek ona buna karşı

cahilâane bir gurura uyanların, Yüce Allah'ın fakir ve zayıf kulları ile beraber bulunarak

kulluk görevini aynı şekilde yerine getirmekten kaçınanların münevver değil, mana

bakımından karanlıklar içinde kalmış zavallı kimseler olduğunu açıkladı. Ruhlarında

kabiliyet olan bahtiyar kimseler, onun bu yüksek beyanatını takdir ettiler, onun mutluluk

hayatına can attılar, mutluluğa erdiler.

196- Hazret-i Peygamber, daha ahiret âlemine göçmeden müslümanların sayısı bir

milyonu geçmiş ve kendisi yüz yirmi bin müslüman ile "Hacc-ı Ekber" eylemişti. Bugünkü

gün, yeryüzündeki müslümanların sayısı bir milyara yakın bulunmaktadır. Bu miktarın

günden güne çoğalacağı da pek umulmaktadır.

Sonuç olarak, O kutsal peygamberin mübarek ismi, bin dört yüz seneden beridir ki,

daima milyonlarca dilleri süsleyip durmaktadır. Yaymış olduğu kutsal İslâm dini de

yüzlerce milyon insanın nezih ruhlarına hâkim bulunmaktadır. Artık çocukluk zamanları,

meleklerin üstünde bir saflık ve nezahetle geçmiş, kırk yaşlarından itibaren peygamberlik

ve risalete ulaşmakla cihanı karanlıktan aydınlığa çıkarmış, altmış üç senelik mübarek

hayatları bütün şeref ve kutsallık parıltıları ile çevrilmiş olan O büyük ve O en son şerefli

peygambere ümmet olduğumuzdan dolayı ne kadar sevinsek, ne kadar ögünsek, Yüce

Allah'a ne kadar şükretsek yine de azdır.

Ya İlâhî! Sen bizi, O kutsal peygamberin korumasından uzak düşürme. Sen O mübarek

peygamberine ve diğer aziz peygamberlerine ve hepsinin muhterem soyuna ve ashabına

nihayetsiz salât ve selâm buyur, âmin...

Ey Âlemlerin Rabbi! Hamd sana mahsustur...

Bu Eserin Başlıca Kaynakları

* Kur'ân-ı Kerîm, Sahih-i Buharî, Sahîh-i Müslim, Camiu's Sağîr, Kitabu't-Terğîb ve't-

Terhîb, Şemail-i Tirmizi, Şifa-i Şerif, Mevahib-i Ledünniye.

* Akaid-i Nesefiye, Şerh-i Mekasıd, Şerh-i Mevakıf.

* Mebsut-ı Serahsî, El-Bedayi, El-Hidaye, El-Bahru'r-Raik, Ed-Dürer ve'l-Gurer,

Mülteka, Halebi, Merakı'l-Felâh, Haşiye-i Tahtavî, Ed-Dürrü'l-Muhtar, Reddü'l-Muhtar,

Mecmua-i İbni Abidin.