Datasets:

Respair

/

t_test

like 0

تغذیه کافی از شیر مادر برای رشد و نمو طبیعی یک نوزاد ضروری است. شیر مادر ترکیبات مفیدی دارد که می تواند در برابر ابتلا به بیماری های مختلف از نوزاد محافظت کند. در رابطه کرونا در دوران شیردهی، سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) و مرکز کنترل و پیشگیری از بیماریهای ایالات متحده CDC بر آغاز و ادامه شیردهی توسط مادران مثبت COVID - ت کید دارند. به مادران توصیه می شود ضمن رعایت نکات احتیاطی به نوزاد خود شیر دهند. مادر و سایر مراقبین مانند پرستار باید نکات مهمی مانند شستن منظم دست ها و استفاده از ماسک هنگام شیردهی و یا مراقبت از نوزاد را رعایت کنند. گرچه در مورد خطرات COVID - در نوزادان هنوز اطلاعات زیادی موجود نیست. اما با این حال بررسی ها نشان داده است که: اکثر نوزادانی که نتیجه تست کرونای آنها مثبت بوده است، علایم خفیفی داشته و در مدت زمان کوتاهی بهبود یافته اند. اغلب مادرانی که در دوران بارداری خود به COVID - مبتلا شدند، نوزادان آنها هنگام تولد به COVID - مبتلا نبوده اند. آزمایش برخی از نوزادان تازه متولد شده مدت کوتاهی پس از تولد مثبت است. ما نمی توان به طور دقیق گفت که آیا این نوزادان قبل، در حین یا بعد از تولد به ویروس کرونا مبتلا شده اند. احتمال ابتلا به COVID - در خانم های باردار در مقایسه با خانم های غیر باردار بسیار بیشتر است. همچنین ابتلا به کووید احتمال زایمان زودرس را در خانم های باردار افزایش می دهد. زنان باردار مبتلا به COVID - ، بیشتر از سایر مادران باردار در معرض خطر ابتلا به پره اکلامپسی قرار دارند. این مادران به احتمال زیاد به سزارین اورژانسی نیاز داشته و خطر تولد نوزاد مرده در آنها دو برابر بیشتر است. بررسی ها نشان می دهد که شیر مادر COVID - را به نوزادان منتقل نمی کند. با این حال برای اطمینان بیشتر می توانید با پزشک خود در مورد نحوه شروع و ادامه شیردهی مشورت کنید. تصمیم برای شیردهی در دوران COVID - باید بر اساس مزایای تغذیه با شیر مادر باشد که این مزایا از خطرات شیردهی با بیماری کرونا بیشتر است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مطالعه ای که روی زنان مثبت COVID - انجام شد، نشان داد که در شیر مادر آنتی بادی هایی در برابر COVID - وجود دارد. ریبونوکلییک اسید RNA ولی با این حال در ترشحات نوک سینه مادر اثراتی از ویروس کووید وجود داشت. به طور کلی بررسی ها نشان می دهد که انتقال ویروس کووید از طریق شیر مادر وجود ندارد، اما ممکن است ویروس از طریق پوست سینه مادر منتقل شود. ولی با این حال برای رسیدن به نتایج قطعی هنوز به تحقیقات گسترده تری نیاز است. در صورت داشتن علایم عفونت COVID - یا مثبت بودن نتیجه آزمایش، پس از مشورت با پزشک می توانید نوزاد را از شیر خود تغذیه کنید. شیر مادر بهترین منبع مواد مغذی برای نوزاد شما بوده و می تواند در برابر بسیاری از بیماری ها از او محافظت کند. بسیاری از مادران مبتلا به کووید از شیردادن به نوزاد و همچنین امکان تماس مادر و نوزاد در حین شیردهی دچار نگرانی بسیاری هستند. در حالیکه شما نباید تنها بر اساس خطر ابتلا به عفونت COVID - در مورد شیردادن یا ندادن به نوزاد تصمیم بگیرید. استفاده از شیر خشک برای تغذیه نمی تواند همه آنتی بادی ها و ترکیبات مفید ضروری برای سلامت نوزاد را تامین کند. بنابراین در صورت ابتلا به کووید باید خطر مرگ و میر نوزاد و عوارض ناشی از عدم تغذیه با شیر مادر را نیز در نظر بگیرید. به مادران مبتلا به COVID - مثبت، توصیه می شود که نکات بهداشتی زیر را در دوران شیردهی رعایت کنند: هنگام نزدیک شدن و یا در آغوش گرفتن نوزاد، از ماسکی استفاده کنید که دهان و بینی شما را به طور کامل بپوشاند. دستان خود را به طور مرتب با آب و صابون بشویید. قبل از شیردهی، در آغوش گرفتن و یا هر گونه تماس با نوزاد، دست های خود را کاملا ضدعفونی کنید. برای این کار همیشه یک محلول ضد عفونی کننده حاوی الکل درصد در دسترس داشته باشید. مادرانی که نتیجه آزمایش کووید آنها مثبت بوده و همچنان به تغذیه نوزاد با شیر خود ادامه می دهند، باید نکات زیر را رعایت کنند: پمپ و بطری ها را هر بار بعد از استفاده کاملا تمیز و ضدعفونی کنید. هنگام شیردهی به نوزاد حتما از یک ماسک استفاده کرده و دهان و بینی خود را کاملا بپوشانید. از وسایل شیردوش خود استفاده کنید. وسایل شخصی خود را با مادران دیگر به اشتراک نگذارید. قبل از تماس با شیردوش، پمپ سینه و شیر دادن به نوزاد، دست های خود را با آب و صابون تمیز بشویید. برای مراقبت از نوزاد در دوران قرنطینه خود از پرستاری کمک بگیرید که کاملا سلامت بوده و به کووید مبتلا نباشد. نکات زیر می تواند در کاهش خطر ابتلا به COVID - و سایر بیماری های همه گیر در نوزادان کمک کند: در صورت مشاهده علایم و نشانه های COVID - یا سایر عفونت ها در نوزاد تازه متولد شده، از پزشک متخصص کمک بگیرید. از ماسک یا شیلدهای محافظ صورت برای کودکان زیر دو سال استفاده نکنید. این کار می تواند خطر سندرم مرگ ناگهانی نوزاد ( SIDS ) ، را افزایش دهد. مراقبین، والدین و هرکسی که مشکوک به عفونت کووید است باید از ماسک صورت استفاده کند. فاصله اجتماعی با نوزاد باید کاملا حفظ شود. دست ها قبل از تماس با نوزاد ضدعفونی شوند. مراجعه حضوری دوستان و اقوام برای دیدن نوزاد تازه متولد شده را محدود کنید. این کار برای سلامت مادر و نوزاد بسیار خطرناک است. زیرا این احتمال وجود دارد که برخی افراد بیمار بوده ولی بدون علامت باشند. حتی افراد بدون علامت نیز در صورت عفونی شدن می توانند به راحتی بیماری را منتقل کنند. بهترین کار این است که دوستان و خانواده خود را تشویق کنید تا پس از فروکش کردن بیماری کووید نوزاد را ببینند. واکسن های زیادی برای پیشگیری از ابتلا به کووید تولید و روانه بازار شده است. اما هنوز در مورد تاثیر این واکسن ها در مادران شیرده مطالعات زیادی انجام نشده است. بنابراین، اطلاعات دقیقی در مورد ایمنی واکسن و عوارض احتمالی آن بر مادران شیرده و نوزادان در دست نیست. با این حال، بررسی ها نشان می دهد که استفاده از واکسن ها برای مادران شیرده و نوزادانی که از شیر مادر تغذیه می کنند، خطری محسوب نمی شود. بنابراین، مادران شیرده می توانند بدون نگرانی واکسن COVID - را دریافت کنند. بررسی ها نشان می دهد شیر مادران واکسینه شده حاوی آنتی بادی های COVID - است که می تواند از نوزادان آنها در برابر این بیماری محافظت کند. با این حال، برای آگاهی از اثربخشی این آنتی بادی ها در بدن نوزادان هنوز به اطلاعات بیشتری نیاز است. نوزادان تازه متولد شده ممکن است در هنگام زایمان یا مراقبت های بعد از زایمان به ویروس کرونا مبتلا شوند. اگرچه تا کنون موردی گزارش نشده است، اما تماس نزدیک با یک فرد آلوده، از جمله مادر، می تواند نوزاد را به COVID - مبتلا کند. گسترش ویروس می تواند از طریق تماس مستقیم یا از طریق استنشاق قطرات تنفسی باشد. اگر منتظر نتایج آزمایش ها هستید، توصیه می شود قبل از مراقبت از نوزاد از ماسک استفاده کرده و دست ها را ضد عفونی کنید. به زنانی که قصد باردار شدن دارند توصیه می شود واکسن COVID - را دریافت کنند. هیچ شواهدی مبنی بر اینکه واکسن COVID - ، باعث مشکلات باروری می شود، وجود ندارد. تغذیه انحصاری با شیر مادر به خصوص در شش ماه اول زندگی برای رشد و نمو مطلوب نوزادان ضروری است. برای اطلاع از بهترین روش تغذیه نوزاد در صورت ابتلا به بیماری کروناویروس، می توانید از پزشک خود راهنمایی بگیرید. بررسی ها نشان داده است که واکسن COVID - بسیاری از این واکسن ها باعث محافظت نوزادان از ابتلا به بیماری های مختلف عفونی می شوند. واکسن COVID - ، جزء واکسن های غیر زنده ای است که به طور کلی استفاده از آن در دوران بارداری بی خطر است. اما با این حال، در مورد تاثیر واکسیناسیون COVID - بر بارداری هنوز اطلاعات دقیقی در دست نیست. واکسن ها نیز مانند همه داروها، ممکن است باعث بروز عوارض جانبی شوند. این عوارض معمولا خفیف بوده و پس از مدت کوتاهی از میان می روند. شایع ترین عوارض جانبی در یکی دو روز اول پس از دریافت واکسیناسیون شامل درد و حساسیت در بازوی محل تزریق، احساس خستگی، سردرد و تب و لرز است. این واکسن به ندرت می تواند باعث بروز عوارض جانبی جدی مانند واکنش آلرژیک یا مشکلات انعقادی خون شود. همچنین ممکن است پس از دریافت واکسن کووید علایمی مشابه آنفولانزا داشته باشید. در این صورت به مدت یک الی دو روز دوره های تب و لرز را تجربه خواهید کرد. در صورت بروز تب می توانید استراحت کرده و پاراستامول مصرف کنید. پاراستامول جزء داروهای بی خطر دوران بارداری است. در صورت مشاهده هر یک از موارد زیر پس از انجام واکسیناسیون، باید فورا به دنبال مشاوره پزشکی باشید: مشکل در گفتار تاری دید، تهوع و استفراغ ضعف، خواب آلودگی یا تشنج تنگی نفس، درد قفسه سینه، تورم پا یا درد مداوم شکم سردرد غیرمعمول که هنگام خوابیدن یا خم شدن شدیدتر می شود. سردرد شدید که با مسکن های معمول برطرف نشده و دایم در حال بدتر شدن است. واکسیناسیون بهترین راه برای محافظت در برابر خطرات شناخته شده COVID - برای زنان باردار و شیرده است. دریافت واکسن COVID - به زنان شیرده توصیه می شود. هیچ مکانیسم قابل قبولی وجود ندارد که به موجب آن ویروس های ضعیف شده موجود در واکسن بتوانند از طریق شیر مادر به نوزاد منتقل شوند. بنابراین با توجه به مزایای شیر مادر برای تغذیه نوزاد، در صورت واکسیناسیون در برابر کووید - نباید شیردهی را متوقف کنید. واکسن های COVID - تاثیری در افزایش خطر سقط جنین یا مرده زایی در زنان باردار ندارد. همچنین بررسی ها نشان می دهد که میزان سقط جنین در زنانی که در دوران بارداری خود واکسن COVID - دریافت کرده اند با زنانی که این واکسن را تزریق نکرده اند، یکسان است.

، و احتمال بروز آن با شیوع موج دیگری از بیماری کرونا موجب ترس و وحشت والدین شده است. قارچ سیاه در کودکان را جدی بگیرید. موج دوم بیماری COVID اکثر کارشناسان معتقدند که موج سوم بیماری کرونا، بر کودکان بسیار ت ثیر می گذارد. الگوی اپیدمیولوژیک همه گیری، همه چیز را درباره بیماری کووید ، نشان می دهد. موج اول افراد بالای سال را به شدت تحت تاثیر قرار داد. موج دوم نسل جوان را تحت ت ثیر قرار داد. و اکنون که اکثر بزرگسالان یا آلوده یا واکسینه شده اند، انتظار می رود که کودکان در ماه های آینده بیشتر در معرض خطر ابتلا به بیماری کووید باشند. آنچه نگران کننده تر است، این است که ویروس کرونا به گونه ای جهش پیدا می کند که سیستم ایمنی را کاملا تضعیف کرده و باعث ایجاد عفونت های ثانویه ای، مانند قارچ سیاه، سفید و زرد، در افراد مختلف می شود. "قارچ سیاه" یکی از بیماری های ثانویه ای است که حداکثر آسیب جانبی را ایجاد کرده است. علاوه بر بیماری کووید ، با وجود این خطرات و بیماری های اضافی، طبیعی است که والدین نگران فرزندان خود باشند. در این مقاله، درباره بیماری قارچ سیاه، و نحوه مراقبت از کودکان در برابر ابتلا به این عفونت قارچی، صحبت شده است. ابتدا باید دانست که آیا این بیماری بر کودکان تاثیر می گذارد؟ بیماری موکورمیکوزیس، که به عنوان بیماری "قارچ سیاه" نیز شناخته می شود، نوعی نادر از عفونت های قارچی است که اخیرا در بیماران مبتلا به COVID هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بیماری قارچ سیاه، می تواند در افراد دیابتی یا دارای نقص شدید ایمنی، به طور بالقوه جدی، خطرناک و کشنده باشد. موکورمیکوزیس اغلب سینوس ها، مغز یا ریه ها را آلوده می کند. با وجود این که عفونت حفره دهان یا مغز شایع ترین شکل موکورمیکوزیس است، بیماری قارچ سیاه می تواند نواحی دیگر بدن مانند دستگاه گوارش، پوست و سایر سیستم ها و اندام ها را نیز آلوده کند. کارشناسان معتقدند، احتمال ابتلا به عفونت قارچ سیاه در بیمارانی که یا ایمنی خود را از دست داده اند یا دیابتی هستند، بیشتر است. در مقایسه با بزرگسالان، احتمال ابتلا به دیابت یا نقص ایمنی در کودکان کمتر است، به همین دلیل است که کمتر مستعد ابتلا به هر نوع عفونت قارچی ناشی از بیماری COVID با این حال، گزارشات اخیر، موارد نادر بروز موکورمیکوزیس یا عفونت قارچ سیاه را در کودکان نیز نشان داده است. در صورتی که کودکان تان به قارچ سیاه مبتلا نشده است، با شناخت علایم آن، در صورت بروز بیماری، می توانید به سرعت نسبت به درمان آن ها اقدام کنید. از جمله علایم ابتلا با عفونت قارچ سیاه، عبارت اند از: سردرد و تورم در پیشانی تورم در یک طرف صورت پوسته های سیاه در اطراف بینی تاری دید یا از دست دادن حس بینایی عوارض تنفسی مانند درد قفسه سینه، سرفه، تنگی نفس شستن مکرر دست ها و ضدعفونی کردن آن ها قبل از لمس چشم، بینی و دهان، برای پیشگیری از بروز بیماری عفونی قارچ سیاه، بسیار مهم است. اولین قدم این است که کودکان خود را در مورد بیماری های همه گیر، عوامل خطر و شیوه های بهداشتی آموزش دهیم و از آن ها بخواهیم که تمام اقدامات بهداشتی را به دقت دنبال کنند. آن ها را تشویق کنید که در خانه بمانند. همچنین از ورود افراد مختلف به خانه تان (مانند برگزاری میهمانی) خودداری کنند. در واقع، این ویروس به هیچ کس رحم نمی کند، به همین جهت مهم است که بچه ها را به بیرون از خانه، برای بازی کردن، نفرستید. بلکه بهتر است آن ها را با بازی های مناسب داخل خانه، آشنا کنید. از این زمان قرنطینه، برای علاقه مند کردن آن ها به مطالعه کتاب، کمک به کارهای خانه، باغبانی و گذراندن وقت با اعضای خانواده، استفاده کنید. مطمین شوید که کودک شما هر زمان که شما را همراهی می کند و یا برای بازی به بیرون می رود، ماسک می زند. اگر کودکان بدون مراقبت و نظارت رها شوند، ممکن است سطوح و اشیاء آلوده را لمس کنند. این اتفاق، ممکن است منجر به بروز عفونت در آن ها شود. برای جلوگیری از این امر، مطمین شوید که فرزندان شما مرتبا دست های خود را با آب و صابون و مواد ضد عفونی کننده، می شویند. تشخیص صحیح و درمان به موقع، در مبارزه با این بیماری ها، اقدامی کلیدی است. اگر فرزند شما مبتلا به موکورمیکوز تشخیص داده شده است، درمان بر اساس شرایط بالینی، شامل استفاده از داروهای ضد قارچ، همراه با جراحی (در صورت نیاز) خواهد بود. به هیچ عنوان، علایم کودک خود را نادیده نگیرید و در صورت تردید، با پزشک خود مشورت کنید. دستورالعمل های مدیریت بیماری به گفته دولت، موکورمیکوزیس یک بیماری قارچی جدی است که در بیمارانی با عوامل زمینه ای و مستعد کننده، مانند سرکوب سیستم ایمنی، دیابت شیرین کنترل نشده (به ویژه کتواسیدوز دیابتی) ، سوء استفاده و مصرف بیش از حد از استروییدها، سرطان، پیوند اندام یا سلول های بنیادی و افراد تحت درمان، دیده شده است. ابتلا به بیماری قارچ سیاه، معمولا از طریق استنشاق اسپورهای قارچی موجود در گرد و غبار/و وا اتفاق می افتد. بیماری قارچ سیاه، معمولا مسری نیست. تظاهرات بالینی ناشی از این بیمار متغیر است. اما معمولا در هفته سوم پس از شروع علایم ابتلا به بیماری، رخ می دهد. برخی از علایم ابتلا با انواع مختلف بیماری قارچ سیاه (موکورمیکوزیس مغزی) ، عبارت اند از: درد صورت درد در ناحیه سینوس ها تورم قسمت های اطراف چشم تغییر رنگ (رنگ پریدگی) کام تورم ملتحمه یا کموسیس، تاری دید، دوبینی پاراستزی، کاهش حس در نیمی از صورت شل شدن دندان ها، درد در دندان ها و لثه ها تغییر رنگ مایل به سیاه پوست روی شیار بینی تغییرات غیرعادی پوسته بینی و ترشحات آن که ممکن است مایل به سیاه یا به رنگ خون باشد. تشدید علایم تنفسی، هموپتیزی و درد قفسه سینه، سردرد، تغییر هوشیاری، تشنج و غیره علایم و نشانه ها بسیار غیر اختصاصی بوده و عوارض سایر بیماری های گوارشی ( را تقلید می کنند. اما به تدریج بدتر می شوند. علایم موکورمیکوزیس روده ای عبارتند از: اتساع شکم عدم تحمل بدون دلیل غذا خوردن افزایش مداوم لاکتات سرم در غیاب بی ثباتی همودینامیک، اختلال عملکرد کبد یا سایر علل شناخته شده خونریزی دستگاه گوارش در کودک مبتلا به عوامل خطر متعدد (شوک، وازوپرسرس، مصرف آنتی بیوتیک های وسیع الطیف) از جمله روش های درمان بیماری قارچ‌سیاه، مصرف آمفوتریسین است. در طول درمان، عملکرد کلیه ها و سطح الکترولیت ها را باید به دقت کنترل کرد. روش استفاده از این دارو، بدین ترتیب است: این دارو را مجددا در آب برای تزریق آماده کرده و در % دکستروز رقیق کنید (از نرمال سالین/لاکتات رینگر استفاده نکنید) ابتدا با دوز آزمایشی شروع کنید: میلی گرم تزریق دوز بارگیری: . - . میلی گرم/کیلوگرم این دارو به صورت تزریق طولانی مدت، به مدت تا ساعت از طریق کاتتر وریدی مرکزی یا ) درمان را باید ادامه دهید تا یک پاسخ مطلوب حاصل شود. این فرآیند، ممکن است - هفته طول بکشد و پس از آن از داروی پوزاکونازول استفاده کنید. همچنین می توان از ایزاووکونازول (برای مصرف زیر سال ت یید نشده است، اما در صورت نیاز به تجویز، دوز وزن> کیلوگرم: میلی گرم قرص بار در روز به مدت روز طبق دستورالعمل، این دارو ممکن است برای مدت طولانی، طبق توصیه پزشک اطفال مصرف شود. در مواردی که نمی توان آمفوتریسین تجویز کرد، باید پوساکونازول به عنوان روش درمانی منتخب تجویز شود. همچنین، می توان از تزریقات داخل وریدی نیز استفاده کرد. به عنوان مثال، برای کودکان زیر سال، دوز بارگیری - میلی گرم/کیلوگرم/دوز در نوجوانان، میلی گرم در شرایط کنونی، باید درباره سلامتی کودکان تان بسیار محتاط باشید. طبق یافته های جدید، موج های جدید بیماری کووید می تواند کودکان را نیز آلوده کند. علاوه بر این، ضعف سیستم ایمنی که در اثر ابتلا به بیماری کووید ، ایجاد می شود، می تواند افراد را مستعد ابتلا بیماری ها و اختلالات ثانویه دیگری نیز، کند. در هفته ها و ماه های اخیر، مواردی از ابتلا به بیماری قارچ سیاه، عمدتا در میان بهبود یافتگان از بیماری کووید ، در کشور هند گزارش شده است. هر چند این بیماری معمولا مسری نیست. ولی به دلیل احتمال انتقال از محیط های آلوده، رعایت نکات بهداشتی برای پیشگیری از ابتلا با آن، ضروری است.

نوزادانی که خیلی زود متولد می شوند یا پس از تولد دچار مشکلات تنفسی شده اند در معرض دیسپلازی برونکوپلونری هستند. در BPD ، مجاری تنفسی، ریه ها و آلویول ها (کیسه های هوایی کوچک ریه ها) در نوزادان آسیب می بینند. اکثر نوزادان از BPD بهبود می یابند اما ممکن است مشکلات تنفسی طولانی مدت داشته باشند. فهرست محتوا نوزادان با این شرایط متولد نمی شوند. بلکه این شرایط زمانی اتفاق می افتد که نوزاد اکسیژن یا دستگاه تنفس را به مدت طولانی استفاده کرده باشد. این وضعیت می تواند به ریه ها آسیب برساند. حتی باعث التهاب (تورم و سوزش) و زخم شود. در نتیجه، ریه ها آنطور که باید رشد نمی کنند. این وضعیت در نوزادان نارس شایع تر است. دستگاه های تنفسی مکانیکی برای نوزادانی که ریه های آنها خیلی نارس هستند تنفس را انجام می دهند. اکسیژن از طریق لوله ای که در نای نوزاد (نای) وارد شده وارد ریه های آنها می شود. دستگاه از فشار برای انتقال هوا به داخل ریه های سفت و توسعه نیافته نوزاد استفاده می کند. بسیاری از نوزادان نیازی به لوله تنفسی ندارند، اما همچنان به اکسیژن و فشار اضافی نیاز دارند. پزشکان از شاخک های بینی برای ارسال اکسیژن و فشار به ریه های نوزاد استفاده می کنند. این نوزادان به غلظت بالاتری از آنچه در هوای تنفس می کنیم، به اکسیژن نیاز دارند. با گذشت زمان، فشار ناشی از تهویه و اکسیژن اضافی می تواند به ریه های ظریف نوزاد آسیب برساند. این نوع آسیب طولانی مدت از رشد طبیعی ریه جلوگیری می کند. بنابراین این نوزادان همچنان مشکلات تنفسی دارند و به اکسیژن اضافی ارسال شده به ریه های خود نیاز دارند. نوزادان نارس که بیش از روز به اکسیژن درمانی نیاز دارند، دیسپلازی برونکوپلونری دارند. گاهی اوقات، اگر مشکل دیگری بر ریه های نوزاد متولد شود، مانند نقص های مادرزادی، بیماری های قلبی، ذات الریه و سایر عفونت ها، دیسپلازی برونکوپلونری ممکن است رخ دهد. اینها حتی در نوزادان کامل می توانند باعث التهاب و زخم BPD شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علل BPD در نوزادان ممکن است شامل موارد زیر باشد: نوزادان نارس هنگام تولد آلویولهای کمتر و نارس دارند. علت اصلی BPD در نوزادان است اکثر نوزادان مبتلا به BPD با سندرم دیسترس تنفسی RDS BPD برای تنفس به یا دستگاه تنفسی نیاز دارند. نوزادان نارس دارای ریه های شکننده و توسعه نیافته هستند. نوزاد نارس نیاز به دستگاه تنفسی با اکسیژن درمانی یا تهویه مکانیکی دارد. فشار دستگاه تنفس یا اکسیژن اضافی ممکن است باعث آسیب به آلویولها، ریه ها یا مجاری تنفسی نوزاد شود. برخی از نوزادان دارای تغییرات ژنتیکی هستند که آنها را مستعد ابتلا به BPD نسبت به سایرین می کند. نوزادانی که در معرض دود سیگار از مادر، قبل از تولد یا در معرض سموم دیگر قرار دارند ممکن است ریه های ملتهب یا توسعه نیافته داشته باشند: نوزادان نارس که در مصرف شیر و تغذیه مشکل دارند، رشد و تکامل کندتری دارند. ریه ها نیز ممکن است کندتر رشد کنند و نوزاد ممکن است در تنفس مشکل داشته باشد. عفونت های تنفسی، مانند، بلافاصله پس از تولد ممکن است منجر به التهاب ریه و آسیب ریه شود. BPD معمولا هنگامی که نوزاد در بیمارستان است تشخیص داده می شود، اما برخی موارد ممکن است آشکار نباشد. اگر یک یا چند مورد از علایم زیر وجود داشته باشد، ممکن است نشان دهنده BPD باشد و باید با پزشک نوزاد مشورت کنید. تنفس سریع و پی در پی سرفه بیشتر از حد معمول بسته شدن سوراخ های بینی هنگام تنفس تف کردن بیش از حد یا استفراغ بعد از تغذیه سیانوز تغییر رنگ مایل به آبی پوست اطراف دهان یا بستر ناخن فرو رفتن شکم با تنفس، عقب کشیدن پوست بین دنده ها با هر نفس نوزادان نارس که نیاز به دستگاه تنفس یا اکسیژن دارند حتی پس از هفته سن حاملگی تنظیم شده ممکن است دچار BPD شوند. عوامل زیر ممکن است نوزادان را در معرض ابتلا به BPD قرار دهد: سابقه خانوادگی آسم نوزادان با اختلالات رشد ریه تولد در کمتر از هفته بارداری محدودیت رشد قبل یا بعد از تولد عفونت های مادر در دوران بارداری اختلالات جفتی مانند نوزادان مبتلا به ناراحتی تنفسی نوزاد کمتر از دو پوند کمتر از گرم نوزادان مبتلا به عفونت قبل از زایمان و عفونت قبل از تولد بیماری زودرس نارسایی ریه به دلیل کمبود سورفاکتانت شرایطی مانند آمفیزم بینابینی ریوی PIE PDA برخی از پیامدهای احتمالی و عوارض احتمالی BPD در دراز مدت در نوزادان عبارتند از: مشکل در بلع رشد آهسته، به ویژه در دو سال اول ناهنجاری در ساختار ریه و عملکرد نامناسب ریه خطر ابتلا به عفونت هایی مانند سرماخوردگی و آنفولانزا بیشتر است. مشکلات تنفسی که ممکن است در سنین نوجوانی و بزرگسالی ادامه یابد. خطر ابتلا به آسم، ذات الریه ویروسی یا سایر مشکلات تنفسی و عفونت ها بیشتر است. اکسیژن یا تنفس طولانی مدت از طریق فشار مداوم بینی مثبت از طریق NCPAP ، دستگاه های تنفسی و داروهایی مانند برونکودیلاتورها در موارد نادر، BPD ممکن است عوارض خطرناک مانند فشار خون ریوی، فشار خون بالا در شریان اصلی ریه و مشکلات قلبی ایجاد کند. BPD BPD در نظر بگیرد: علایم نوزاد سن نوزاد هنگام تولد حاملگی مدت زمان نیاز به اکسیژن مکمل پالس اکسی متری برای کنترل سطح اکسیژن سی تی اسکن یا MRI برای بررسی ریه ها آزمایش خون برای بررسی نشانگرهای عفونت اشعه ایکس قفسه سینه برای بررسی رشد ریه و هرگونه تغییر در ظاهر ریه ها برای بررسی اینکه آیا مشکلات قلبی باعث مشکلات تنفسی می شوند یا خیر هیچ درمان دارویی نمی تواند بلافاصله دیسپلازی برونکوپلونری را درمان کند. درمان بر تغذیه مناسب نوزاد برای کمک به رشد و نمو ریه ها متمرکز است. در این مدت، نوزادان از تنفس و اکسیژن کمک می گیرند تا بتوانند رشد کنند. با تغذیه و مراقبت مناسب، بسیاری از نوزادان می توانند اکسیژن را از بدن خارج کرده و به تنهایی تنفس کنند. نوزادان تحت مراقبت شدید در بیمارستان، معمولا در بخش مراقبت های ویژه نوزادان ( NICU ) قرار می گیرند، تا زمانی که بتوانند به تنهایی و بدون دستگاه تنفس مکانیکی به خوبی تنفس کنند. برخی از نوزادان ممکن است از تهویه با فرکانس بالا استفاده کنند. این تهویه مداوم با فشار پایین به کاهش آسیب ریه کمک می کند. همه بیمارستانها این گزینه را ندارند، اما برخی از آنها با NICU های بزرگ این امکان را دارند. نوزادانی که برای بیماری دیسپلازی برونکوپلونری نیاز به مراقبت در بیمارستان دارند، ممکن است نیاز به تغذیه فرمول های پرکالری از طریق لوله گاستروستومی ( G - tube ) داشته باشند. این لوله از طریق شکم وارد می شود تا تغذیه را مستقیما به معده برساند. این به نوزادان کمک می کند تا کالری کافی برای رشد دریافت کنند. در موارد شدید، نوزادان مبتلا به BPD نمی توانند از دستگاه گوارش خود برای هضم غذا استفاده کنند. آنها به تغذیه وریدی ( IV ) به نام تغذیه تزریقی نیاز دارند به این تغذیه چربی ها، پروتیین ها، قندها و مواد مغذی را از طریق لوله کوچکی که از طریق پوست نوزاد به داخل ورید بزرگ وارد شده است، تامین می کند. نوزادان مبتلا به BPD ممکن است از چند هفته تا چند ماه در NICU به مراقبت نیاز داشته باشند. بعد از خروج از بیمارستان، برخی هنوز ممکن است به داروهای مداوم، درمان تنفسی یا حتی اکسیژن در خانه نیاز داشته باشند. اکثر نوزادان تا پایان سال اول از اکسیژن درمانی جدا می شوند. برخی از آنها ممکن است برای چندین سال به کمک تنفس از دستگاه تنفس نیاز داشته باشند. به ندرت، برخی در طول زندگی به کمک نیاز دارند. در این موارد، نوزاد به لوله نای تراستومی (یا لوله "تراچ") نیاز دارد. پزشکان این لوله پلاستیکی را با ایجاد یک حفره کوچک در گردن نوزاد به داخل لوله تنفس وارد می کنند. برای بهبودی نوزادان مبتلا به دیسپلازی برونکوپلونری زمان لازم است. بسیاری از آنها نزدیک به عملکرد طبیعی ریه بهبود می یابند. اما بافت ریه زخم خورده و سفت شده همیشه آنطور که باید کار نمی کند. با رشد نوزادان، بافت جدید سالم ریه می تواند شکل گرفته و رشد کند و ممکن است بخش اعظم کار تنفس بافت آسیب دیده ریه را به عهده بگیرد. دیسپلازی ریوی ممکن است در نوزادان با وجود بیماری دیگر شامل درمان رفلاکس اسید، فشار خون ریوی و مشکلات قلبی بدتر شود. در برخی موارد، درمان شرایط جانبی ممکن است علایم BPD را بهبود بخشد. واکسیناسیون علیه بیماری هایی مانند آنفولانزا ممکن است برای نوزادانی که به احتمال زیاد تحت مراقبت پزشکی طولانی مدت قرار می گیرند، در نظر گرفته شود. واکسیناسیون می تواند از عفونت ها جلوگیری کرده و خطر بدتر شدن BPD را در دراز مدت کاهش دهد. اقدامات احتیاطی مناسب در خانه می تواند میزان بهبودی در نوزادان مبتلا به BPD را افزایش دهد. والدین می توانند اقدامات احتیاطی زیر را برای نوزادان مبتلا به BPD انجام دهند. یک مهد کودک کوچکتر انتخاب کنید تا از تماس کودک با میکروب ها کاسته شود. تمام واکسیناسیون های توصیه شده، از جمله واکسن آنفولانزا را برای کودک خود انجام دهید. از ملاقات افراد بیمار با نوزاد خود جلوگیری کرده یا آنها را محدود کنید تا خطر ابتلا به عفونت تنفسی نوزاد را کاهش دهید. کودک خود را از دود سیگار دخانیات دور نگه دارید زیرا می تواند یک عامل مستعد کننده برای تحریک ریه و بیماری های تنفسی باشد. اگر کودک شما در خانه اکسیژن دریافت می کند، پزشکان نحوه کار با لوله و بررسی سطح اکسیژن را به شما نشان می دهند. برخی از کودکان ممکن است برای تسکین التهابات شبه آسم به داروهای برونکودیلاتور نیاز داشته باشند. شما می توانید این دارو را با یک پف کننده یا نبولایزر به کودک خود بدهید، که یک اسپری خوب از دارو تولید می کند که کودک شما در آن تنفس می کند. نوزادی که در رشد مشکل دارد ممکن است به یک شیر خشک پرکالری نیاز داشته باشد. تغذیه با شیر خشک ممکن است به تنهایی یا همراه با شیردهی مادر انجام شود. گاهی اوقات، نوزادان مبتلا به BPD که دیرتر وزن خود را افزایش می دهند، با تغذیه لوله G از NICU به خانه می روند. سالانه حدود تا مورد BPD در نوزادان در ایالات متحده ثبت می شود. تعداد موارد BPD در دوران اخیر به دلیل بهبود میزان بقا در نوزادان کم نوزاد و نارس افزایش یافته است. نوزادان مبتلا به BPD ممکن است مجبور شوند چند هفته تا چند ماه در بخش مراقبت های ویژه نوزادان NICU . در دوران اخیر، برخی از نوزادان مبتلا به BPD در مقایسه با گذشته در سن حاملگی زودتر متولد می شوند که به آن " BPD جدید" می گویند. این نوزادان نارس معمولا زخم و التهاب کمتری نسبت به BPD گذشته دارند. موارد BPD جدید به اختلال یا رشد غیرطبیعی ریه نسبت داده می شود. BPD پس از بهبودی، برخی از نوزادان ممکن است مشکلات طولانی مدت ناشی از دیسپلازی برونکوپلونری داشته باشند. آنها در معرض عفونت های تنفسی مانند آنفولانزا، ویروس سینسیتیال تنفسی ( RSV ) و ذات الریه هستند. در صورت ابتلا به عفونت، بیشتر از بقیه کودکان بیمار می شوند. نوزادان مبتلا به BPD ممکن است خس خس سینه را تا دوران کودکی همراه خود داشته باشند. BPD گاهی باعث تجمع مایع در ریه ها می شود که به آن ادم ریوی می گویند. این امر باعث می شود که هوا از طریق مجاری تنفسی حرکت نکند. دیورتیک ها می توانند از تجمع مایعات جلوگیری کنند، اما عوارض جانبی نیز دارند، مانند: مشکلات شنوایی کاهش سطح پتاسیم، سدیم و کلسیم نوزادان مبتلا به BPD اغلب کندتر از سایر نوزادان رشد می کنند، در افزایش وزن دچار مشکل می شوند و در زمان بیماری تمایل به کاهش وزن دارند.

و یا همان قرص خوراکی متوکاربامول یک داروی نسخه ای است که فقط به عنوان یک داروی عمومی در دسترس است. داروهای ژنریک معمولا هزینه کمتری دارند. متوکاربامول به صورت محلول تزریقی موجود است. با این حال، این فرم فقط توسط یک متخصص مراقبت های بهداشتی ارایه می شود. متوکاربامول همراه با استراحت و برای درمان درد و سفتی عضلات استفاده می شود. متوکاربامول متعلق به دسته ای از داروها به نام شل کننده های عضلانی است. دسته ای از داروها گروهی از داروها هستند که به روشی مشابه عمل می کنند. این داروها اغلب برای درمان شرایط مشابه استفاده می شوند. تصور می شود که این دارو پیام های درد بدن شما را کاهش می دهد و سیستم عصبی شما را کند می کند. این کار ماهیچه های شما را شل می کند و باعث تسکین درد می شود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: شایع ترین عوارض داروی متوکاربامول قرص خوراکی متوکاربامول ممکن است باعث خواب آلودگی شود. همچنین ممکن است عوارض جانبی دیگری ایجاد کند. عوارض جانبی رایج متوکاربامول می تواند شامل موارد زیر باشد: سردرد سبکی سر خواب آلودگی آرام بخش اگر این اثرات خفیف باشند، ممکن است ظرف چند روز یا چند هفته از بین بروند. در شرایطی شدیدتر هستند یا از بین نمی روند، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. اگر عوارض جانبی جدی داشتید فورا با پزشک خود تماس بگیرید. یا اگر علایم خطرناک است یا اگر فکر می کنید در حال اورژانس پزشکی هستید با مراکز درمانی تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی و علایم آنها می تواند شامل موارد زیر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: راش کندوها مشکل در تنفس تنگی قفسه سینه تورم صورت، چشم ها، گلو و زبان شما علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: گرگرفتگی بافت های متورم درد در شکم شما تورم جعبه صدا یا حنجره کند شدن ضربان قلب تورم ورید در محل تزریق درد در محل تزریق قرمزی در محل تزریق علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: گیجی از دست دادن حافظه تعداد کم گلبول های سفید خون زرد شدن پوست و سفیدی چشمان شما دوبینی تاری دید حرکت کنترل نشده چشم علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: چشم های قرمز چشمان خیس خارش چشم عدم هماهنگی بی خوابی تشنج سرگیجه تداخل دارویی داروی متوکاربامول متوکاربامول ممکن است با سایر داروها تداخل داشته باشد. قرص خوراکی متوکاربامول می تواند با سایر داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که ممکن است مصرف کنید تداخل داشته باشد. تداخل زمانی است که یک ماده نحوه عملکرد دارو را تغییر دهد. این وضعیت می تواند مضر باشد یا از عملکرد خوب دارو جلوگیری کند. برای کمک به جلوگیری از تداخل، پزشک باید تمام داروهای شما را با دقت مدیریت کند. حتما در مورد تمام داروها، یا گیاهانی که مصرف می کنید به پزشک خود اطلاع دهید. برای اینکه بدانید این دارو چگونه ممکن است با داروی دیگری که مصرف می کنید تداخل داشته باشد، با پزشک یا خود صحبت کنید. مصرف متوکاربامول در حین مصرف پیریدوستیگمین بروماید می تواند سطح پیریدوستیگمین بروماید را در بدن شما کاهش دهد. این ممکن است اثربخشی پیریدوستیگمین بروماید را کاهش دهد. مصرف متوکاربامول با داروهای خاصی که باعث خواب آلودگی نیز می شوند، خطر این عارضه جانبی را افزایش می دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: داروهای اضطراب مانند لورازپام، دیازپام، کلونازپام یا آلپرازولام. داروهای ضد درد، مانند اکسی کدون، هیدروکودون، ترامادول یا مورفین. برخی از داروهای ضد افسردگی مانند آمی تریپتیلین، دوکسپین و ایمی پرامین. مانند کلرپرومازین، هالوپریدول یا کوتیاپین. محصولات گیاهی، مانند کاوا - کاوا یا ریشه سنبل الطیب. استفاده از متوکاربامول با سایر داروهایی که باعث خواب آلودگی می شوند یا تنفس شما را کند می کنند، می تواند عوارض جانبی خطرناک یا مرگ ایجاد کند. قبل از استفاده از داروهای مخدر، قرص خواب، شل کننده عضلانی، یا داروی اضطراب یا تشنج از پزشک خود سوال کنید. سایر داروها ممکن است با متوکاربامول تداخل داشته باشند، از جمله داروهای تجویزی و بدون نسخه، ویتامین ها و محصولات گیاهی. در مورد تمام داروهای فعلی خود و هر دارویی که مصرف را شروع کرده یا متوقف می کنید به پزشک خود بگویید. قرص خوراکی متوکاربامول با چندین هشدار همراه است. متوکاربامول می تواند یک واکنش آلرژیک شدید ایجاد کند. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: راش کندوها مشکل در تنفس تورم گلو یا زبان یا هر دو اگر واکنش آلرژیک دارید، فورا با پزشک یا مرکز کنترل مسمومیت محلی تماس بگیرید. در شرایطی که علایم شما شدید است، با مراکز درمانی تماس بگیرید یا به نزدیکترین اورژانس بروید. اگر تا به حال به آن واکنش آلرژیک داشته اید، دیگر این دارو را مصرف نکنید. مصرف مجدد آن می تواند کشنده باشد (باعث مرگ شود) نوشیدن الکل می تواند اثر آرام بخشی این دارو را افزایش دهد. اگر الکل مصرف می کنید، با پزشک خود صحبت کنید. برای افراد مبتلا به بیماری کبدی: متوکاربامول توسط کبد در بدن شما تجزیه می شود. اگر بیماری کبدی دارید، این دارو ممکن است در بدن شما تجمع پیدا کند. این می تواند خطر عوارض جانبی شما را افزایش دهد. پزشک شما ممکن است شما را با دوز کمتر شروع کند یا شما را در برنامه متفاوتی قرار دهد. برای افراد باردار: متوکاربامول یک داروی حاملگی دسته C است. یعنی دو چیز: تحقیقات روی حیوانات نشان داده است که وقتی مادر دارو را مصرف می کند، اثرات نامطلوبی برای جنین دارد. مطالعات کافی بر روی انسان انجام نشده است تا مشخص شود این دارو چگونه ممکن است بر جنین ت ثیر بگذارد. اگر باردار هستید یا قصد بارداری دارید با پزشک خود صحبت کنید. این دارو فقط در صورتی باید استفاده شود که منافع بالقوه خطر احتمالی برای جنین را توجیه کند. علاوه بر آن، متوکاربامول ممکن است وارد شیر مادر شود و ممکن است در کودکی که از شیر مادر تغذیه می کند عوارض جانبی ایجاد کند. اگر به کودک خود شیر می دهید با پزشک خود صحبت کنید. ممکن است لازم باشد تصمیم بگیرید که شیردهی را متوقف کنید یا مصرف این دارو را متوقف کنید. برای سالمندان: کلیه افراد مسن ممکن است مانند گذشته کار نکنند. این می تواند باعث شود بدن شما داروها را کندتر پردازش کند. در نتیجه مقدار بیشتری از دارو برای مدت طولانی تری در بدن شما باقی می ماند. این خطر عوارض جانبی شما را افزایش می دهد. ممکن است پزشک شما را با دوز کمتر یا برنامه دوز متفاوت شروع کند. این می تواند به جلوگیری از تجمع بیش از حد این دارو در بدن شما کمک کند. برای کودکان: این دارو نباید در افراد کمتر از سال استفاده شود. نحوه مصرف این اطلاعات دوز برای قرص خوراکی متوکاربامول است. همه دوزهای ممکن و اشکال دارویی ممکن است در اینجا گنجانده نشوند. دوز، شکل دارویی و تعداد دفعات مصرف دارو به موارد زیر بستگی دارد: سن شما وضعیت تحت درمان وضعیت شما چقدر شدید است. سایر شرایط پزشکی که دارید نحوه واکنش شما به اولین دوز اگر به متوکاربامول حساسیت دارید، نباید از این دارو استفاده کنید. قبل از استفاده از متوکاربامول، در صورت ابتلا به به پزشک خود اطلاع دهید. ممکن است پس از یا روز اول درمان نیاز به کاهش دوز داشته باشید. دستورالعمل های پزشک خود را در مورد تعداد قرص هایی که هر روز مصرف می کنید، دنبال کنید. متوکاربامول ممکن است تفکر یا واکنش شما را مختل کند. اگر رانندگی می کنید یا کاری انجام می دهید که نیاز به هوشیاری دارد، مراقب باشید. نوشیدن الکل می تواند عوارض جانبی خاصی از این دارو را افزایش دهد. برای اطمینان از بی خطر بودن این دارو برای شما، در صورت داشتن موارد زیر به پزشک خود اطلاع دهید: بیماری کلیوی تشنج میاستنی گراویس متوکاربامول ممکن است به نوزاد متولد نشده آسیب برساند. استفاده موثر کنترل بارداری برای جلوگیری از حاملگی، و دکتر خود بگویید اگر شما باردار می شوند. ممکن است هنگام استفاده از این دارو، تغذیه با شیر مادر بی خطر نباشد. در مورد هر خطری از پزشک خود سوال کنید. مصرف متوکاربامول برای افراد کمتر از سال تایید نشده است مگر اینکه برای درمان کزاز. متوکاربامول را دقیقا طبق دستور پزشک مصرف کنید. تمام دستورالعمل های روی برچسب نسخه خود را دنبال کنید و همه راهنماهای دارو یا برگه های دستورالعمل را بخوانید. متوکاربامول تنها بخشی از یک برنامه درمانی کامل است که ممکن است شامل استراحت، یا سایر اقدامات تسکین درد نیز باشد. متوکاربامول خوراکی به صورت خوراکی مصرف می شود. ممکن است پس از یا روز اول درمان نیاز به کاهش دوز داشته باشید. دستورالعمل های دوز پزشک را به دقت دنبال کنید. تزریق متوکاربامول به عضله تزریق می شود یا به صورت انفوزیون در ورید تزریق می شود. یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی این تزریق را به شما می دهد. تزریق معمولا به صورت یک دوز واحد قبل از شروع مصرف فرم خوراکی انجام می شود. اگر هنگام تزریق متوکاربامول در اطراف سوزن IV احساس سوزش، درد یا تورم کردید به مراقبان خود اطلاع دهید. این دارو می تواند بر نتایج برخی از آزمایشات پزشکی ت ثیر بگذارد. به هر پزشکی که شما را معالجه می کند بگویید که از این دارو استفاده می کنید. در دمای اتاقی به دور از گرما و رطوبت، نگهداری شود. در صورت عدم استفاده، بطری را محکم بسته نگه دارید. اگر پزشک قرص خوراکی متوکاربامول را برای شما تجویز کرد، این نکات را در نظر داشته باشید. می توانید متوکاربامول را با غذا یا بدون غذا مصرف کنید. این دارو را در زمان (های) توصیه شده توسط پزشک مصرف کنید. می توانید قرص را برش دهید یا خرد کنید. سخن آخر متوکاربامول شل کننده عضلات است. این کار با مسدود کردن تکانه های عصبی (یا احساس درد) که به مغز شما ارسال می شود، عمل می کند. متوکاربامول همراه با استراحت و فیزیوتراپی برای درمان مانند درد یا آسیب استفاده می شود. گاهی اوقات از تزریق متوکاربامول در درمان کزاز (قفل فک) استفاده می شود که باعث سفت شدن دردناک عضلات می شود.

می تواند به عفونت و یا تب و حتی تلاش زیاد کودک برای گریه کردن مربوط باشد. نوزادان به طور طبیعی عرق می کنند. ولی بعضی مواقع احتمال دارد در مناطق خاصی مانند دست، پا یا سر متوجه یا رطوبت زیاد شوید. باز هم، این کاملا طبیعی است. انسانها غدد عرق بیشتری در مناطق خاصی دارند فهرست محتوا گریه زیاد می تواند نوزاد را خسته و احتمال دارد منجر به تعریق شود. این نوع تعریق معمولا با قطع گریه نوزاد فروکش می کند. گریه کردن کودکان می تواند کار سختی باشد و به انرژی زیادی نیاز دارد. اگر کودک سخت یا مدت طولانی گریه می کند، احتمال دارد عرق کرده و صورت آن قرمز شود. اگر علت عرق کردن کودک شما در شب و یا خواب، گریه باشد، تعریق موقتی بوده و زمانی برطرف می شود که همه چیز دوباره آرام شود از طرفی هم لایه های زیاد زیاد و پتو ممکن است گرمای بدن کودکان را افزایش دهند. والدین وظیفه شناس اغلب نوزادان خود را در لایه های اضافی لباس یا پتو قرار می دهند تا اطمینان حاصل کنند که آنها خیلی سرد نمی شوند. با این حال، اگر نوزاد بیش از حد بسته نگهداری شود عرق می کند. زیرا در این شرایط پوست نمی تواند تنفس کند در این حالت، کودک می تواند احساس گرما در همه جا داشته باشد و شاید در هر نقطه از بدن آنها متوجه عرق شوید نوزادان بیشتر روز و شب را در خواب می گذرانند، اما معمولا خواب های آنها کوتاه به طور معمول فقط یا ساعت در یک زمان است. اما در این مواقع که نوزاد در حال خواب است، چرخه مختلف، از جمله خواب بسیار عمیق را طی می کند. در خواب عمیق، برخی از نوزادان احتمال دارد بیش از حد عرق کنند و خیس از عرق بیدار شوند. در واقع بسیار رایج است و معمولا جای نگرانی ندارد هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نوزادان نمی توانند به تنهایی حرکت کنند و شاید چند ساعت در یک وضعیت قرار بگیرند. در چنین سناریویی، نوزاد احساس گرما و عرق بیشتری می کند. اگر نوزاد زیاد عرق می کند، احتمال دارد سرما خورده و یا دچار عفونت شده باشد تب یک نشانه گویای عفونت است، بنابراین دمای بدن کودک خود را اندازه بگیرید. شما معمولا می توانید از تایلنول برای کاهش تب و تسکین علایم استفاده کنید، اما اگر کودک کمتر از ماه است، در مورد دوز دارو و توصیه ها با پزشک خود مشورت کنید وضعیتی است که در آن بین نفس کشیدن به مدت ثانیه یا بیشتر مکث می کند. این در نوزادان بسیار نادر است اما می تواند به ویژه در نوزادان در ماه های اولیه پس از تولد رخ دهد. اگر فکر می کنید نوزاد شما دچار آپنه خواب است، توسط او را مورد ارزیابی قرار دهید. علایمی که باید در این شرایط به دنبال آنها باشید، عبارتند از نفس کشیدن با دهان باز هنگام خواب آپنه خواب یک عامل خطر برای است و بسیاری از والدین نگران آن هستند. با این وجود، بهتر است با پزشک مشورت کنید. آپنه خواب انسدادی در یک تا سه درصد از کودکان مشاهده می شود. علایم آن شامل خروپف، مشکل تنفس یا تنفس دهانی در هنگام خواب است. تعریق اغلب در نوزادان مبتلا به آپنه خواب دیده می شود. وضعیتی است که باعث تعریق بیش از حد می شود، حتی زمانی که درجه حرارت سرد است. هایپرهیدروز موضعی می تواند در قسمت های خاصی از بدن، مانند دست ها، زیر بغل یا پا یا چند منطقه از این ناحیه به طور همزمان رخ دهد همچنین نوعی از هایپرهیدروز وجود دارد که هیپرهیدروز عمومی نامیده می شود و می تواند نواحی وسیعی از بدن را تحت ت ثیر قرار دهد. این وضعیت نادر است و اغلب با رشد کودک بهبود می یابد هایپرهیدروز می تواند در هنگام بیداری یا خواب رخ دهد. گاهی اوقات یک بیماری جدی تر باعث ایجاد آن می شود، بنابراین در صورت مشکوک بودن پزشک متخصص اطفال، آزمایش هایی را انجام می دهد نوزادانی که بیماری قلبی مادرزادی دارند تقریبا همیشه عرق می کنند زیرا بدن آنها باید مشکل قلب را جبران کرده و برای پمپاژ خون در بدن بیشتر تلاش می کنند. نوزادانی که بیماری قلبی مادرزادی دارند هنگام غذا خوردن با مشکل مواجه می شوند و عرق می کنند. سایر علایم احتمال دارد شامل رنگ مایل به آبی روی پوست و تنفس سریع و سطحی باشد به طور جدی، گرم شدن بیش از حد یک عامل خطر برای است. بنابراین، پیشگیری از شرایطی که احتمال دارد نوزاد بیش از حد گرم شود، لازم است از آنجایی که عرق کردن می تواند به معنی داغ شدن بیش از حد نوزاد باشد، این یک علامت مفید است که می تواند نشان دهد که باید لایه ها را کم یا در غیر این صورت کودک را سرد کنید هنگامی که متوجه عرق کردن بیش از حد نوزاد خود در خواب می شوید، اولین کاری که باید انجام دهید این است که ببینید آیا می توانید دمای محیط را راحت تر تنظیم کنید یا نه. اگر این تغییرات کمکی نکرد، شاید لازم باشد به پزشک مراجعه کنید در اینجا مواردی وجود دارد که باید بررسی و در نظر بگیرید، از جمله: اطمینان حاصل کنید که دمای اتاق نوزاد بین سرد و گرم است. محیط خواب نوزاد باید بین تا درجه فارنهایت ( تا درجه سانتی گراد) باشد اگر اتاق دماسنج ندارد، می توانید یک دستگاه قابل حمل خریداری کنید تا بتوانید پیگیری کنید. بسیاری از مانیتورهای نوزاد نیز دمای اتاق را گزارش می دهند گریه زیاد می تواند باعث تعریق شود. بنابراین، یافتن و رفع مشکلی که باعث گریه نوزاد می شود ضروری است. احتمال دارد گرسنگی، پوشک خیس یا خواب بد باشد. نوزاد را آرام کنید و دوباره بخوابانید. در صورت امکان کودک را برای خوابیدن به مکان دیگری منتقل کنید. لباس های سبک وزن و تنفسی به نوزاد بپوشانید. در صورت نیاز لایه ها را بردارید. برای ایمنی، اطمینان حاصل کنید که پتو، لحاف و وسایل راحتی را از تخت کودک خود دور نگه دارید اگر برای تنظیم دما و برداشتن لایه های لباس از نوزاد اقدام کرده اید و هنوز عرق کرده است، احتمال دارد تب داشته باشند. در صورت نیاز با پزشک خود مشورت کنید کمتر از ماهگی و تب با دمای رکتوم . درجه فارنهایت ( درجه سانتی گراد) بیش از ماه سن دارند و تب آنها درجه فارنهایت ( . درجه فارنهایت) یا بیشتر است. بیش از ماه سن داشته و بیش از روز تب داشته است. در صورت مشاهده هر یک از این علایم علاوه بر تعریق، به پزشک مراجعه کنید خر و پف مشکلات خوردن مکث طولانی بین تنفس هنگام خواب به طور معمول وزن اضافه نمی کند. تنگی نفس یا در هنگام خواب طبیعی است که نوزادان عرق می کنند. در بیشتر موارد، جای نگرانی نیست. اغلب یک تنظیم ساده مانند پایین آوردن دمای اتاق یا پوشیدن لایه های کمتر به نوزاد تنها چیزی است که باید انجام دهید. همانطور که کودک رشد می کند بهتر می تواند دمای خود را تنظیم کند. اگر کودک مبتلا به هایپرهیدروز است و با بزرگ شدن آن همچنان این مشکل وجود دارد، پزشک متخصص اطفال می تواند آن را درمان کند تعریق شبانه به عنوان عرق خیس کننده که نیاز به تغییر در لباس خواب دارد تعریف شده است. تعریق شبانه در نوزادان تعریق زیاد در طول شب است. خواب نوزاد به دلیل خیسی ناشی از عرق شاید مختل شود. اگرچه دیدن عرق کردن نوزاد هنگام خواب نگران کننده است، اما همیشه نشانه هیچ بیماری زمینه ای نیست تعریق نوزاد در شب همیشه باعث نگرانی نمی شود. دلایل مختلفی باعث تعریق شبانه می شود، اما همه آنها مشکلی را نشان نمی دهند. در صورت شروع ناگهانی عرق شدید که به مدت طولانی ادامه می یابد و با علایم دیگر بیماری همراه است، با پزشک متخصص اطفال مشورت کنید برخی بررسی ها نشان می دهند که نوزادان تازه متولد شده معمولا در حدود دو هفته اول زندگی عرق نمی کنند. آنها با غدد عرق متولد می شوند، اما غدد هنوز به طور کامل رشد نکرده اند. تعریق معمولا در پایان دو هفته شروع می شود، اگرچه احتمال دارد بسته به نوزاد متفاوت باشد. خیر، تعریق ارتباطی با دندان درآوردن ندارد. تعریق شاید به دلیل تب رخ دهد و بسیاری از والدین معتقدند که بین تب و دندان درآوردن ارتباط وجود دارد. اما مطالعات نشان می دهد که دندان درآوردن و تب بالا ارتباطی ندارند. تعریق شبانه در نوزادان شایع است و شاید به دلایل ساده مانند دمای بالای اتاق یا لباس ناراحت کننده رخ دهد. با بزرگ شدن نوزاد، بدن او دما را بهتر تنظیم می کند، بنابراین احتمال تعریق شبانه کاهش می یابد. از طرفی داروهایی مانند استامینوفن که برای کاهش تب به نوزادان داده می شود نیز احتمال دارد باعث تعریق شود.

شامل رژیم غذایی خاصی است که توصیه می کند در صورت ابتلا به رفلاکس چه غذاهایی را به کودکان خود بدهیم و چه غذاهایی را ندهیم. ریفلاکس معده ( GERD ) نوعی اختلال گوارشی مزمن است که هنگامی رخ می دهد که محتوای معده به طور مایع به مری (لوله غذا) برمی گردد. GERD . در افراد مبتلا به GERD ، اسفنکتر تحتانی مری (نواری از عضله در انتهای تحتانی مری که معمولا از برگشت جریان محتوای معده جلوگیری می کند. به طور غیر طبیعی شل یا ضعیف می شود و در نتیجه ریفلاکس مکرر اسید بروز پیدا می کند. در کودکان، GERD در صورت عدم تشخیص و درمان می تواند منجر به عوارض جدی از جمله سوء تغذیه و افزایش وزن ضعیف شود. GERD باید تحت نظارت پزشک متخصص اطفال باشد. درمان معمولا شامل داروها و رژیم غذایی، اصلاح سبک زندگی است. رژیم غذایی نقش مهمی در مدیریت علایم GERD دارد. روند هضم غذا از دهان شروع می شود، جایی که غذا جویده و با بزاق مخلوط و بلعیده می شود. بلع، غذا را وارد لوله غذا یا مری می کند تا وارد معده شود. تا هضم بیشتری بر روی آن صورت بگیرد. انتهای تحتانی مری که به معده باز می شود توسط یک حلقه عضلانی به نام اسفنکتر مری تحتانی ( LES ) محاصره می شود. LES همیشه محکم بسته می شود تا مواد غذایی خورده یا مایعات به معده منتقل شوند. بسته شدن این دریچه از هرگونه برگشت اسید معده یا محتویات داخل لوله غذا جلوگیری می کند. با این حال، ممکن است LES به درستی کار نکند. یا ضعیف باز و بسته شود و اجازه دهد محتوای اسیدی معده به مری برگردد. این وضعیت به عنوان ریفلاکس اسید شناخته می شود. LES کاملا تشکیل نشده یا عملکردی نداشته باشند، که می تواند راه را برای ریفلاکس اسید هموار کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کودکان معمولا با بزرگتر شدن از این مرحله خارج می شوند. با این حال، اگر ریفلاکس اسید مکرر باشد و به یک بیماری مزمن تبدیل شود، منجر به GERD می شود. علایم GERD در کودکان متفاوت است و ممکن است با بزرگسالان مبتلا به GERD متفاوت باشد. علایم متداول ممکن است یکی از علایم زیر باشد: احساس خفگی و سکسکه غذاهایی که برای کودکان مبتلا به GERD مفید هستند. رژیم غذایی نقش اساسی در مدیریت GERD در کودکان دارد. تغذیه درمانی برای ریفلاکس در کودکان به طور کلی بر روی اصلاحات غذایی متمرکز است که هدف آن ت مین نیازهای غذایی کودک برای رشد و نمو بهینه و در عین حال تسکین علایم است. تغذیه درمانی منظم، موثرترین روش برای مدیریت طولانی مدت GERD است. به شرطی که والدین با مشورت با یک متخصص اطفال و یا مشاوره تغذیه یک روند درمانی منظم و موثر را برای کودک خود دنبال کنند. به طور کلی، الگوی غذایی مناسب بر غذاهای غنی از مواد مغذی از جمله سبزیجات، میوه های غیر مرکبات، غلات کامل و پروتیین بدون چربی تاکید دارد، از جمله: انواع میوه های غیر مرکبات مانند خربزه، موز، سیب و گلابی تخم مرغ، ماهی و پروتیین های گیاهی مانند عدس، لوبیا انواع غلات سبوس دار مانند بلغور جو دوسر، برنج قهوه ای، نان سبوس دار و غلات انواع سبزیجات مغذی. چند نمونه از آن ها می توان به سبزیجات، کرفس، خیار، سبزیجات ریشه ای (سیب زمینی شیرین، هویج، چغندر) و گل کلم اشاره کرد. غذاهایی که می توانند رفلاکس را در کودکان بدتر کنند. غذاها باعث ریفلاکس نمی شوند. اما برخی از غذاها می توانند علایم این وضعیت را تشدید کنند. غذاهایی که GERD را بدتر می کنند برای هر کودک متفاوت است. والدین یا مراقبان کودکان مبتلا به رفلاکس باید یادداشت های غذایی و تمام غذاهای مصرفی روزانه را ثبت کنند تا غذاهایی را که باعث ایجاد علایم ریفلاکس می شوند شناسایی کرده و از مصرف آنها خودداری کنند. به طور کلی، بهتر است از مصرف غذاهای زیر که باعث تشدید علایم ریفلاکس می شوند خودداری کرده یا مصرف آنها را محدود کنید. زمان بندی وعده های غذایی به اندازه نوع غذاهای مصرفی برای تسکین علایم GERD مهم است. وعده های غذایی کوچک و مکرر را به جای وعده های غذایی بزرگ و پر کالری مصرف کنید. اگر کودک دارای اضافه وزن یا چاقی است، مدیریت وزن تحت نظارت یک ارایه دهنده خدمات بهداشتی توصیه می شود. ریفلاکس اسید در نوزادان در طول سال اول زندگی شایع است و به طور معمول در سال های کودک نوپا بهبود می یابد. با این حال، اگر ریفلاکس به طور مکرر رخ دهد و شدید باشد، می تواند بر افزایش وزن و وضعیت تغذیه کودک ت ثیر بگذارد. همکاری نزدیک با متخصص اطفال و ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی برای اطمینان از تغذیه مطلوب در این دوره حساس رشد و نمو مهم است. آلرژی غذایی و عدم تحمل غذایی با ریفلاکس اسید و بدتر شدن علایم GERD در ارتباط است. کودکان می توانند عدم تحمل یا واکنش آلرژیک به هر غذایی را داشته باشند. با این حال، آلرژی های لبنی و گندم یا گلوتن در کودکان بسیار شایع است. اگر پزشک کودک شما مشکوک به عدم تحمل غذایی یا آلرژی به عنوان دلیل اصلی علایم GERD باشد، ضروری است که مراقبت های پزشکی را دنبال کنید، که ممکن است حذف دقیق مواد غذایی باعث واکنش های غیر طبیعی را توصیه کند. این روند باید تحت نظارت پزشک انجام شود. اگر بعضی از مواد غذایی یا غذایی به شدت در رژیم غذایی کودکان حذف شود، همکاری نزدیک با ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی از جمله متخصصان تغذیه برای ت مین نیازهای تغذیه ای و بهینه سازی رشد و تکامل آنها ضروری است. به عنوان مثال، اگر کودکی به شیر آلرژی دارد باید از مصرف شیر و فرآورده های حاوی شیر در کودک خودداری شود. برای ت مین نیازهای تغذیه ای باید گزینه های غذایی جایگزین بی خطر را در نظر گرفت، که باید تحت نظارت ارایه دهندگان خدمات بهداشتی انجام شود. رژیم غذایی و سبک زندگی نقش مهمی در بهبود علایم GERD دارند. یک رژیم غذایی متعادل و سالم که برای ت مین نیازهای غذایی و سبک زندگی و ترجیحات غذایی هر کودک تنظیم شود، برای مدیریت طولانی مدت GERD مهم است. به طور کلی، الگوی غذایی مناسب شامل سبزیجات غنی از مواد مغذی، میوه های غیر مرکبات، غلات کامل و پروتیین بدون چربی توصیه می شود. از غذاهایی که با علایم GERD مرتبط هستند و به طور کلی ریفلاکس اسید را تحریک می کنند باید اجتناب یا محدود شود. مصرف مکرر وعده های غذایی یا میان وعده های کوچکتر، اجتناب از وعده های غذایی بزرگ، و صرف شام یا میان وعده یا نوشیدنی آخر شب حداقل ساعت قبل از خواب می تواند به بهبود علایم GERD کمک کند. والدین و مراقبان کودکان مبتلا به GERD باید از نزدیک با ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی از جمله متخصص اطفال و متخصص تغذیه همکاری کنند. تا از تغذیه مطلوب برای حمایت از رشد و نمو آنها مطمین شوند.

بسیاری از موارد به دلیل وضعیت بد بدن، عدم ورزش و حمل کیف های سنگین مدرسه است. حتی ممکن است این موارد منجر به بدتر شدن دردکمر در کودکان شود. در صورت شکایت کودک از درد مداوم کمر، همیشه برای تشخیص به پزشک مراجعه کنید. کمردرد در کودکان به ویژه در دوران نوجوانی شایع است. اگر کمردرد فرزند شما همچنان ادامه داشت و در همان محل احساس می شد، کودک خود را به پزشک ببرید. از آنجا که کودکان مبتلا به کمردرد ممکن است در بزرگسالی دچار کمردرد مزمن شوند، تشویق مراقبت منطقی از کمر در دوران نوجوانی بسیار مهم است. در حالی که یک حادثه می تواند باعث آسیب ناگهانی ستون فقرات شود، به نظر می رسد مواردی از خستگی و درد مداوم کمر ناشی از طیف فراوانی از عواملی است که در کنار هم می تواند منجر به بروز کمر درد در کودکان شود. صدمات نسبتا جزیی در نتیجه ورزشها و بازیهای معمولی ممکن است منجر به اسپاسم عضلات شود، بنابراین برخی از ماهیچه های پشت باید بیشتر از بقیه کار کنند. این وضعیت می تواند باعث خستگی، درد و تغییر وضعیت بدن شود. وضعیت بد بدن می تواند بیشتر به کمردرد منجر شود. کودک مبتلا به کمر درد ممکن است از فعالیت های ورزشی اجتناب کند. از طرفی هم عدم ورزش ممکن است مشکلات بیشتری را برای کودکان شما ایجاد کند. چاقی و وضعیت بد بدن کمردرد در زنان شایع تر است. آسیب بافت نرم مانند کشیدگی و پیچ خوردگی کوله پشتی هایی که دسته های آنها اشتباه تنظیم شده اند. کیف های سنگین مدرسه ای که روی یک شانه یا یک دست حمل می شد. کودکان سال به بالا بیشتر از کودکان کوچکتر کمردرد را تجربه می کنند. سبک زندگی بی تحرک نشسته، مانند تماشای زیاد تلویزیون یا نشستن یا دراز کشیدن مقابل کامپیوتر صدمات ناشی از ورزش های شدید مانند فوتبال یا اسب سواری، ورزش های وابسته به انعطاف پذیری مانند ژیمناستیک یا رقص و ورزش های قدرتی مانند وزنه برداری یا قایقرانی به عنوان مثال، سفت شدن ماهیچه های ران می توانند باعث ایجاد کمردرد شوند. اگر فرزند شما از درد مداوم کمر شکایت می کند، به پزشک مراجعه کنید، به خصوص اگر در شب بیدار شود یا با سفتی طولانی مدت صبح همراه باشد. آسیب های بافت نرم محتمل ترین علت است، اما در برخی موارد این درد ناشی از شرایط پزشکی است که نیاز به درمان حرفه ای دارد. این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درد ناشی از فشردن عصب سیاتیک در ناحیه باسن و ساق پا: این در کودکان نادر است: اختلال رشد مهره ها در نوجوانان، که ممکن است باعث انحنای قوز پا شود. مانند شکستگی های فشاری و آسیب های دیسک: این موارد در کودکان نادر است. انحنای جانبی ستون فقرات با علت نامعلوم. معمولا دردناک نیست. هرگونه درد مداوم مرتبط با انحنای ثابت باید با دقت بررسی شود. اگرچه در بزرگسالان شایع تر است، این اختلال درد مزمن در نوجوانان رخ می دهد و باعث درد کمر و گردن، با اسپاسم و خستگی عضلانی می شود. یک نقص ساختاری مادرزادی در مهره ها. برخی فعالیتها ممکن است احتمال درد را افزایش دهند به عنوان مثال، طولانی شدن ستون فقرات در ژیمناستیک. یک کیف سنگین که روی یک شانه آویزان شده است، می تواند در طول سالهای طولانی تحصیل، باعث مشکلات مزمن کمر شود که تا بزرگسالی باقی می ماند. خطرات شامل کشیدگی عضلات، اعوجاج منحنی ' S ' طبیعی ستون فقرات و گرد شدن شانه ها است. والدین و سرپرستان می توانند با اطمینان از داشتن کوله پشتی مناسب کودک و بار زیاد سنگین، خطر مشکلات مربوط به کمر مربوط به کیف مدرسه را کاهش دهند. عوامل خطر مرتبط با کیف مدرسه برای کمردرد عبارتند از: حمل کیف روی یک شانه یک کوله پشتی اشتباه نصب شده نگه داشتن کیف در یک دست توسط بندهای آن یک کوله پشتی اشتباه دسته های ان تنظیم شده کیف مدرسه ای که بیش از درصد وزن کودک را وزن می کند. کودک شما باید یک کوله پشتی داشته باشد تا یک کیف مدرسه سنتی با دسته. در حالی که برخی از مدارس نیاز به استفاده از یک کوله پشتی خاص دارند، بررسی کنید که آیا توصیه های زیر را برآورده می کند یا خیر: کوله پشتی بوم را روی چرم انتخاب کنید، زیرا معمولا سبک تر هستند. برای کمک به بسته بندی، بررسی کنید که کوله پشتی چند محفظه جداگانه دارد. اطمینان حاصل کنید که بندهای شانه قابل تنظیم هستند و قسمت پشتی کوله پشتی نیز برای راحتی ایجاد شده است. سعی نکنید با خرید بزرگترین کوله پشتی که می توانید پیدا کنید، صرفه جویی کنید: مطمین شوید کوله پشتی متناسب با اندازه فرزند شما باشد. یک کوله پشتی با قاب قالب بندی شده یا بند لگن قابل تنظیم انتخاب کنید، به طوری که وزن کوله پشتی پر شده به جای شانه ها و ستون فقرات روی لگن کودک شما بماند. هنگام خرید کوله پشتی کودک خود، حتما آن را با خود ببرید. این به شما کمک می کند تا مطمین شوید که متناسب است و فرزند شما آن را دوست دارد. اگر سبکی که انتخاب می کنید "خنک" نیست، فرزند شما ممکن است با حمل کوله پشتی به شیوه ای "سرد"، مانند بیش از یک شانه، جبران کند. استفاده از یک کیف دستی با چرخ به جای یک کوله پشتی ممکن است به جلوگیری یا به حداقل رساندن مشکلات مداوم کمردرد کمک کند. پیشنهادات عبارتند از: اطمینان حاصل کنید که وزن کوله پشتی کمتر از درصد وزن بدن کودک شما باشد: برای مثال، یک کودک کیلوگرمی باید کمتر از کیلوگرم در کوله پشتی خود حمل کند. در حالت ایده آل، کودک در این مثال فقط باید حدود : کیلوگرم کتاب حمل کند. اگر از کودک انتظار می رود که کتابها و اقلام دیگری را که در مجموع بیش از این توصیه وزن هستند حمل کند، در مورد این که آیا این امر ضروری است با مدرسه صحبت کنید. اگر چنین است، در مورد گزینه دوم مجموعه کتابهایی که در خانه نگهداری می شوند یا امکان دسترسی به نسخه های الکترونیکی بحث کنید. سنگین ترین وسایل را طوری بسته بندی کنید که به پشت کودک نزدیکتر باشد. اگر سنگین ترین وسایل دورتر از پشت کودک بسته بندی شوند، این مرکز ثقل کودک را بیرون می اندازد و باعث ایجاد فشار غیر ضروری در پشت می شود. اطمینان حاصل کنید که اقلام نمی توانند در حین حمل و نقل حرکت کنند، زیرا این می تواند مرکز ثقل فرزند شما را بر هم بزند. از محفظه های کوله پشتی استفاده کنید. برای کاهش خطر صدمه دیدن فرزند هنگام استفاده از کوله پشتی: بندهای شانه را طوری تنظیم کنید که قسمت پایینی کوله پشتی درست بالای کمر کودک باشد: اجازه ندهید کوله پشتی را باسن کم روی کمر بکشد. اطمینان حاصل کنید که کوله پشتی به درستی نصب شده است. به جای اینکه از شانه های کودک آویزان شود، باید از فرم پشت کودک پیروی کند. به فرزند خود بیاموزید که: کوله پشتی را با پشت راست و با استفاده از ماهیچه های ران بلند کنید. کوله پشتی را با هر دو دست بلند کرد و آن را نزدیک بدن خود نگه داشت. یک بازو را از طریق یک بند شانه، و سپس از طرف دیگر بکشید. بررسی کنید که آیا کودک باید برای حمل بار خم شود یا خیر: در این صورت، کوله پشتی او بسیار سنگین است، به درستی نصب نشده یا به اشتباه بسته بندی شده است. اطمینان حاصل کنید که فرزند شما درک کرده است که حمل کوله پشتی روی یک شانه باعث کمردرد و آسیب احتمالی می شود. پیشنهاداتی برای کاهش استرس ستون فقرات عبارتند از: زمان نشتن پای تلویزیون و کامپیوتر را محدود کنید. مطمین شوید که سبک زندگی آنها شامل ورزش زیاد است. خرید صندلی ارگونومیک برای بهبود وضعیت بدن در هنگام انجام تکالیف را در نظر بگیرید. بر اهمیت وضعیت مستقیم و کشش منظم برای عضلات قوی پشت و عضلات تاکید کنید. برای جلوگیری از سقوط، وسایل بازی را در اطراف وسایل بازی زمین خانگی پخش کنید. با استفاده از بندهای ایمنی در کالسکه ها، کالسکه ها و میزهای تعویض، احتمال سقوط برای کودکان کوچکتر را کاهش دهید. هنگام انجام تکالیف، استراحت های منظم "راه رفتن و کشش" را تشویق کنید، زیرا نشستن طولانی مدت می تواند ماهیچه های پشت را خسته کند. نحوه صحیح نشستن روی صندلی را به آنها بیاموزید. این بدان معناست که به جای خم شدن، صاف بنشینید و مربع پایینی آنها روی صندلی قرار گیرد.

. در کودکان خردسال یک نگرانی شایع است و تخمین زده می شود که تا درصد از کودکان نوپا دچار کمبود آهن هستند. پیشگیری از این امر در سالهای اولیه رشد بسیار مهم است زیرا در نتیجه کاهش آهن عملکرد ذهنی، جسمی و رفتاری ممکن است رخ دهد. چندین عامل می تواند مانند رشد سریع یا جذب ضعیف آهن باعث این نوع کمبود شود. با این حال، رژیم غذایی فاقد آهن، محتمل ترین علت در این گروه سنی است و مکمل آهن اغلب توصیه می شود. مت سفانه، یکی از عوارض جانبی رایج مکمل، لکه شدن دندان ها است. مکمل آهن برای کودکان نوپا به طور کلی به صورت مایع است زیرا کودکان در این سن معمولا قادر به بلع قرص نیستند. مکمل مایع دارای رنگ تیره و قهوه ای مایل به قرمز است و اغلب دندان ها را لکه دار می کند. به گفته دندانپزشکی کودکان، ممکن است یک لکه تیره روی دندان ها و همچنین خط لثه ایجاد شود. لکه ها ممکن است بلافاصله خود را نشان دهند یا به مرور شکل بگیرند. با این حال کودک نوپا به مصرف مکمل ادامه دهد، زیرا لکه ها به سرعت پس از قطع مکمل، حذف می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید رقیق کردن مکمل آهن در چند اونس آب می تواند به جلوگیری از ایجاد لکه کمک کند. سعی کنید مکمل را به آب پرتقال اضافه کنید. زیرا جذب آهن را تسهیل می کند. اما آن را به شیر اضافه نکنید زیرا شیر می تواند در جذب مناسب آهن اختلال ایجاد کند. به عنوان یک اقدام پیشگیرانه بهتر، برای کودک نوپا از نی یا فنجان استفاده کنید تا تماس مخلوط مکمل رقیق شده را با دندان های جلو کاهش دهید. با این حال، مراقب باشید تا مطمین شوید تمام مایع مصرف شده است. کاهش نیاز به مکمل می تواند احتمال ایجاد لکه را کاهش دهد. آکادمی اطفال آمریکا مصرف مانند گوشت قرمز، غذاهای غنی از آهن، سبزیجات غنی از آهن و میوه های حاوی ویتامین C را به عنوان راهی برای دریافت آهن کافی برای کودکان نوپا توصیه می کند. C با یک قرص آهن نیز خوب است. غذاهایی که نباید همزمان با مصرف آهن مصرف کنید، عبارتند از: غذاها یا نوشیدنی های حاوی کافیین غذاهای حاوی فیبر بالا، مانند غلات کامل، سبزیجات خام و سبوس مسواک زدن کامل دو بار در روز، به ویژه پس از تجویز مکمل آهن، به کاهش تغییر رنگ دندان کمک می کند. استفاده از خمیر جوش شیرین نیز توصیه می شود. به گفته دکتر آدولفو جی باررا، دندانپزشک اطفال، جوش شیرین در از بین بردن این نوع لکه ها بسیار موثر است. بسته به سن کودک نوپای شما، خمیر جوش شیرین می تواند مشکل باشد زیرا ممکن است کودک شما از طعم آن لذت نبرد. اگر کودک نوپای شما دچار مشکل می شود، سعی کنید از یک دستمال مرطوب با جوش شیرین به جای مسواک استفاده کنید و دندان های تغییر رنگ یافته را به آرامی با انگشت خود بمالید. اگر تغییر رنگ دندان ها باعث نگرانی شما شده بهتر است با یک باتجربه مشورت کنید. مکمل های آهن ممکن است به صورت کپسول، قرص، قرص های جویدنی و مایعات مصرف شوند. رایج ترین اندازه قرص میلی گرم (سولفات آهن) است. سایر اشکال شیمیایی رایج شامل گلوکونات آهن و فومارات آهن هستند. از پزشک خود بخواهید به شما بگوید که چه تعداد قرص باید در روز مصرف کنید و چه زمانی باید آنها را مصرف کنید. مصرف آهن بیشتر از نیاز بدن می تواند مشکلات جدی پزشکی ایجاد کند. مقدار خون پس از ماه درمان با آهن برای اکثر افراد به حالت عادی برمی گردد. ممکن است لازم باشد که مکمل ها را برای تا ماه دیگر ادامه دهید تا ذخایر آهن بدن در مغز استخوان ایجاد شود. تمام دستورالعمل های موجود در بسته بندی محصول را دنبال کنید یا طبق دستور پزشک مصرف کنید. بیش از دوز توصیه شده مصرف نکنید. اگر سوالی دارید، از پزشک یا بپرسید. آهن بهتر است با معده خالی جذب شود (معمولا اگر ساعت قبل یا ساعت بعد از غذا مصرف شود) در صورت بروز ناراحتی معده، باید این دارو را با غذا مصرف کنید. از مصرف آنتی اسیدها، محصولات لبنی، چای یا قهوه تا ساعت قبل یا بعد از مصرف این دارو خودداری کنید، زیرا اثر آهن را کاهش می دهند. قرص یا کپسول را با یک لیوان کامل آب ( اونس یا میلی لیتر) مصرف کنید مگر اینکه پزشک دستور دیگری داده باشد. پس از مصرف قرص یا دوز کپسول حداقل دقیقه دراز نکشید. اگر از فرم سوسپانسیون مایع این دارو استفاده می کنید، قبل از هر دوز بطری را خوب تکان دهید. فرم مایع برای بزرگسالان را با استفاده از دستگاه اندازه گیری یا قاشق مخصوص اندازه گیری کنید. از قاشق خانگی استفاده نکنید. زیرا ممکن است دوز مناسب را دریافت نکنید. دوز را در یک لیوان آب یا آبمیوه مخلوط کرده و مخلوط را از طریق نی بنوشید تا از لکه شدن دندان جلوگیری شود. اگر قطره های مایع را به نوزاد یا کودکی می دهید، از قطره چکان ارایه شده برای اندازه گیری دقیق دوز استفاده کنید. دوز دارو را می توان مستقیما در دهان (در پشت زبان) ریخت یا در آب میوه، غلات یا سایر غذاها طبق دستور مخلوط کرد تا فرزند شما مشتاق خوردن دارو شود. توجه داشته باشید قطره آهن را نباید با شیر مخلوط کرد. بهتر است این دارو را بلافاصله بعد از غذا بدهید. دستورالعمل های موجود در بسته محصول را دنبال کنید. این دارو را به طور منظم مصرف کنید تا بیشترین سود را از آن ببرید. برای کمک به شما در به خاطر سپردن، هر روز در زمان (ها) مشخص مصرف کنید. در مورد تمام داروهایی که مصرف می کنید به پزشک خود اطلاع دهید. بین دوز این داروها و مکمل های آهن حداقل ساعت صبر کنید. داروهایی که اسید معده را کاهش می دهند، جذب آهن را مختل می کنند. ممکن است پزشک شما پیشنهاد تغییر این داروها را بدهد. قرص آهن ممکن است باعث شود که داروهای دیگر که مصرف می کنید نیز کارساز نباشد. برخی از این موارد شامل تتراسایکلین، پنی سیلین و سیپروفلوکساسین و داروهای مورد استفاده برای کم کاری تیرویید، بیماری پارکینسون و تشنج است. در هنگام مصرف مکمل های آهن یبوست و اسهال بسیار شایع است. اگر یبوست مشکل ساز شد، از نرم کننده مدفوع مانند سدیم دوکوزات ( Colace ) استفاده کنید. تهوع و استفراغ ممکن است با دوزهای بالاتر رخ دهد، اما می توان آنها را با مصرف آهن در مقادیر کمتر کنترل کرد. از پزشک خود در مورد تغییر نوع دیگر آهن به جای توقف آن بپرسید. هنگام مصرف قرص آهن مدفوع سیاه طبیعی است. در واقع، این نشان می دهد که مکمل ها به درستی کار می کند. در موارد زیر فورا با پزشک خود صحبت کنید: ظاهر مدفوع قهوه ای و همچنین سیاه است. گرفتگی، درد شدید یا درد در معده رخ می دهد. قرص ها را در جای خنک نگهداری کنید. کابینت های حمام ممکن است خیلی گرم و مرطوب باشند و باعث تجزیه قرص ها شود. مکمل های آهن را دور از دسترس کودکان نگه دارید. اگر کودک شما قرص آهن بلعید، فورا با اورژانس تماس بگیرید. شرایط زیر با داروی آهن منع مصرف دارد. در صورت داشتن هر یک از موارد زیر با پزشک خود مشورت کنید: بیماری دیورتیکولار زخم ناشی از اسید معده زیاد وجود بیش از حد آهن در خون نوعی سوزش معده به نام گاستریت آهن اضافی به دلیل انتقال مکرر خون کولیت اولسروز، یک بیماری التهابی روده است. اختلال متابولیسم آهن باعث افزایش ذخیره آهن می شود. نوعی اختلال خونی که در آن گلبول های قرمز منفجر می شود و آنمی همولیتیک نامیده می شود.

تا بهبودی کامل ممکن است طولانی باشد. چون بهبودی به زمان نیاز دارند تا روده و دستگاه گوارش شما بتواند عملکرد طبیعی خودش را باز یابد و بهبود پیدا کند. مدت زمانی که به طول می انجامد بستگی به میزان عمل و سایر شرایط سلامتی شما مانند سرطان روده بزرگ دارد. اکثر بیماران پس از جراحی انسداد روده بین پنج تا هفت روز در بیمارستان می مانند. بازگشت کامل به فعالیتهای عادی ممکن است چند هفته یا ماه طول بکشد. تیم پزشکی شما برای مدیریت درد پس از جراحی با شما همکاری می کند. اوپیوییدها، که معمولا برای تسکین درد استفاده می شوند، می توانند منجر به یبوست بعد از عمل شوند و پس از جراحی انسداد روده کم مصرف می شوند. داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی ( NSAIDs ) نیز می توانند خطرناک باشند زیرا ممکن است باعث خونریزی معده یا روده شوند. پس از اتمام عمل جراحی، بیهوشی متوقف می شود و شما به آرامی بیدار می شوید. با از بین رفتن بیهوشی، لوله تنفسی شما برداشته می شود و برای نظارت به اتاق ریکاوری منتقل می شوید. آرام آرام هوشیار می شوید. هنگامی که کاملا هوشیار شدید و فشار خون، نبض و تنفس شما ثابت است، برای روند بهبودی به بخش منتقل می شوید. IV شما در محل خود باقی می ماند تا بتوانید داروها و مایعات را در بیمارستان دریافت کنید. به همین ترتیب، سوند ادراری شما تا زمانی که از نظر جسمی قادر به برخاستن از تخت و راه رفتن به دستشویی نباشید، در محل خود باقی می ماند. برخی از افرادی که از روش لاپاراسکوپی بهبود می یابند ممکن است بتوانند چند ساعت پس از عمل از تخت بلند شوند. چند روز طول می کشد تا بعد از عمل جراحی باز به راه رفتن و ادامه دهید. دستورالعمل هایی در مورد مراقبت از زخم، داروها، علایم عفونت، عوارضی که باید مراقب آنها باشید. زمانی که نیاز به قرار ملاقات بعدی دارید به شما داده می شود. تمام دستورالعمل های ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود را دنبال کنید. در صورت هرگونه سوال یا نگرانی با پزشک تماس بگیرید. در صورت نیاز به کولوستومی یا ایلیوستومی، یک لوله با کیسه ای برای جمع آوری مدفوع دارید. پرستار شما قبل از رفتن به خانه نحوه مراقبت از آن را به شما آموزش می دهد. برخی از بیماران ممکن است به یک پرستار ویزیت نیاز داشته باشند تا در صورت بهبود زخم، زخم را بررسی کند، مراقبت های مربوط به کولستومی یا ایلیوستومی را کنترل کند. یا تغذیه لوله را انجام دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هنگامی که به خانه می روید و در دوره نقاهت هستید، نکاتی را باید در نظر داشته باشید: دستورالعمل های ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی مراقبت بعد از جراحی تا بهبود زخم و اقدامات احتیاطی که باید هنگام حمام انجام دهید، دنبال کنید. مراقب علایم عفونت مانند قرمزی، التهاب، خونریزی یا تخلیه از محل برش باشید. حرکت روزانه در طول روز به جلوگیری از لخته شدن خون و بهبودی کمک می کند. اما تا زمان بهبودی کامل زخم (حدود چهار تا شش هفته) از انجام تمرینات سنگین یا بلند کردن اجسام سنگین خودداری کنید. تا زمانی که ارایه دهنده خدمات درمانی به شما اجازه نداد ورزش نکنید. اقدامات لازم برای دفع مدفوع و جلوگیری از انسداد در آینده از است. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما را از رژیم نرم کننده مدفوع مانند میرالاک (پلی اتیلن گلیکول ) به همراه داروهایی مانند سنا برای تقویت حرکت روده استفاده می کند. دستورالعمل های ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود را در مورد مواردی که باید مصرف کنید و از آنها اجتناب کنید، دنبال کنید. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است رژیم غذایی را تا شش هفته پس از جراحی تجویز کند، که رژیم غذایی کم فیبر است. در این صورت، از میوه های تازه (به غیر از موز) ، آجیل، گوشت با چاشنی (مانند سوسیس) ، سبزیجات خام، ذرت، نخود فرنگی، حبوبات، قارچ، گوجه فرنگی، ذرت بوداده، پوست سیب زمینی، سبزیجات سرخ کرده، کلم ترش خودداری کنید. اما بدانید که ممکن است چند هفته طول بکشد تا بتوانید غذای معمولی را مصرف کنید. تا زمانی که این اتفاق نیفتد لوله بینی معده شما در جای خود باقی می ماند. برخی از بیماران پس از بازگشت به خانه همچنان از طریق لوله تغذیه، تغذیه می کنند. در صورت مشاهده هر یک از موارد زیر، به پزشک مراجعه کنید: استفراغ یا حالت تهوع ناتوانی در دفع گاز یا مدفوع علایم عفونت مانند تب یا لرز اسهالی که ساعت ادامه می یابد. خونریزی مقعدی یا مدفوع به رنگ قیر قرمزی، التهاب، یا خونریزی یا عفونت از محل برش دردی که ادامه یابد یا بدتر شود و با دارو کنترل نشود. برای بازگرداندن عملکرد منظم روده و جلوگیری از انسداد دیگر، همکاری با متخصص گوارش بسیار مهم است. این امر برای مدت کوتاهی پس از جراحی شما و در بسیاری از موارد فراتر از آن صدق می کند. پروتکل های درمانی یکسان نیستند و ممکن است چندین روش برای یافتن داروی مناسب یا ترکیبی از داروها برای شما طول بکشد. اگر یک داروی خاص نتواند تسکین دهد یا اگر عوارض جانبی ناخوشایندی را تجربه کردید، به پزشک خود اطلاع دهید تا یک روش متفاوت را تجویز کند. انسداد روده می تواند به طور ناگهانی (حاد) رخ دهد یا ممکن است به تدریج در طول زمان (مزمن) بدتر شود. وقتی دلایل خاصی مقصر هستند، ممکن است قبل از در نظر گرفتن جراحی انسداد روده اقدامات محافظه کارانه انجام شود. در برخی دیگر، جراحی گزینه اصلی درمان است و گاهی اوقات، فورا مورد نیاز است. انسداد روده می تواند به سرعت تهدید کننده زندگی باشد. جراحی برای نجات روده کوچک یا بزرگ و جلوگیری از عوارض خطرناکی که در صورت عدم درمان انسداد ایجاد می شود، انجام می شود، از جمله: آسیب دایمی روده نکروز (مرگ بافت روده) خونریزی یا نشت از روده اختلالات مایع و الکترولیت مشکلات جریان خون در روده ها درد مزمن شکمی، تهوع و استفراغ جلوگیری از عبور غذا و مدفوع از روده در موارد شدید، این مسایل می تواند باعث افت فشار خون، نارسایی چند عضو یا مرگ شود. انسداد کامل روده یک بیماری جدی پزشکی است که نیاز به جراحی دارد. هرچه زودتر انسداد روده ای برداشته شود، شانس بیشتری برای زنده ماندن وجود دارد. جراحی در ساعت اول میزان مرگ و میر را به درصد کاهش می دهد، در حالی که تاخیر در جراحی بیش از ساعت درصد مرگ و میر دارد. اگر علایم انسداد روده دارید (به عنوان مثال، درد شدید، گرفتگی متناوب، تغییرات در حرکات روده) پزشک شما یک معاینه فیزیکی برای بررسی شکم و صداهای روده شما انجام می دهد. آزمایش تشخیصی معمولا می تواند تعداد موانع، محل آنها و علت را مشخص کند. شما به احتمال زیاد از اشعه ایکس شکم، اسکن توموگرافی کامپیوتری ( CT ) یا سونوگرافی استفاده می کنید. این آزمایشها عموما شامل تزریق داخل وریدی IV ماده حاجب است. باریم انما در حال حاضر تصویربرداری تهاجمی تر که در آن مقدار کمی از ماده حاجب به درون راست روده وارد می شود به تا به تجسم ساختارهای روده کمک کند. علاوه بر این، از شما خون گیری خواهید کرد تا شمارش کامل خون و سطح الکترولیت شما بررسی شود. یک آزمایش ادرار سطح الکترولیت شما را منعکس می کند و می تواند علایم عفونت را نشان دهد. سیگموییدوسکوپی یا کولونوسکوپی نیز ممکن است بخشی از ارزیابی تشخیصی شما باشد. اینها روشهای تشخیصی تهاجمی هستند که با استفاده از یک دوربین از طریق روده بزرگ، ساختار داخل روده را تجسم می کنند. پیچ خوردن روده می تواند نتیجه زخم، بیماری عضلانی یا بیماری عصبی باشد. از دست دادن جریان خون در قسمتی از روده می تواند ناشی از اختلال انعقاد خون باشد. ضعیف شدن دیواره عضلات شکم می تواند یک کیسه هوا ایجاد کند که ممکن است روده را فشرده کند. انسداد داخل لومن (گذرگاه) روده کوچک یا بزرگ می تواند ناشی از سرطان، بیماری التهابی روده، التهاب یا عفونت باشد. فشار خارج از روده می تواند فشار ایجاد کند. این می تواند به دلیل سرطان رخ دهد که اغلب پس از جراحی شکم یا پرتودرمانی ایجاد می شود. شرایط مادرزادی یا اکتسابی که از حرکت صحیح ماهیچه های روده جلوگیری می کند ممکن است باعث ازبین رفتن روده ها، فشرده سازی لومن یا ایجاد تحریف حرکتی شود. اگر انسداد روده ناشی از ادم، التهاب یا سفت شدن مدفوع باشد، پزشک ممکن است قبل از جراحی انسداد روده، درمانهای محافظه کارانه را امتحان کند. این گزینه ها زمانی استفاده می شود که فرد از نظر پزشکی پایدار باشد و روده در معرض خطر یا نکروز فوری قرار نگیرد، یا زمانی که خطر جراحی بسیار بالا باشد (مانند بیماری های قلبی) به طور کلی، جراحی انسداد روده باعث تسکین مداوم می شود. با این حال، احتمال انسداد مکرر روده وجود دارد، به ویژه هنگامی که شرایط اولیه ای که باعث انسداد روده شده است مزمن یا غیر قابل درمان است. ممکن است جراحی مجدد ضروری باشد. پس از بهبودی از انسداد روده، حفظ سلامت و منظم بودن روده بسیار مهم است. ممکن است بخواهید با یک متخصص تغذیه برای ایجاد یک برنامه غذایی که حاوی مقدار مناسب فیبر برای نیازهای فردی شما باشد همکاری کنید. همچنین نوشیدن حداقل هشت لیوان آب روزانه برای اطمینان از هیدراتاسیون مناسب و جلوگیری از عود مجدد یبوست بسیار مهم است. ورزش منظم همچنین می تواند به حرکت مدفوع در دستگاه گوارش کمک کند. اطمینان حاصل کنید که در صورت بروز یبوست، برنامه ای برای درمان یبوست در نظر گرفته شده است.

را باید به طور اصولی و درست یاد بگیرید. چون پاک کردن کامل دست ها و شستن آنها پس از اجابت مزاج، دو روش مهم برای پیشگیری از بو و انتشار باکتری های بیماری زا هستند. این به معنای پاک کردن با دستمال توالت است. برخی دیگر ممکن است به روش‌های جایگزین برای تمیز کردن مقعد و رکتوم، از جمله نیاز به دستمال مرطوب داشته باشند. این می تواند به دلیل درد رکتوم، آسیبی مانند، جراحی یا بواسیر باشد. ما در این مقاله از بهترین راه‌های پاک کردن را به همراه راه‌کارهای دیگر، همچنین روش صحیح شستشوی دست و همچنین راه های مقابله با پوست تحریک شده را توضیح می دهیم. پس از عبور راحت مدفوع، سعی کنید همیشه از جلو به عقب منطقه آلوده را پاک و تمیز کنید. از هرگونه تماس پوست با مدفوع خودداری کنید. با استفاده از مقدار زیادی دستمال توالت تا شده، به راحتی به پشت و بین پاهای خود دسترسی پیدا کرده و این قسمت را تمیز کنید. از پرینه به سمت عقب پاک کنید، فضای بین اندام تناسلی و مقعد و به سمت آن را هم بهتر است پاک کنید. در صورت نیاز، از دستمال توالت اضافی استفاده کنید تا زمانی که به بهترین نحو تمیز شوید. هرگز پوست اطراف مقعد را که به آن ناحیه پری مقعد می گویند، مالش ندهید، زیرا ممکن است باعث ایجاد تحریک و حساسیت در پوست این منطقه شود. باکتری ها می توانند از طریق این پارگی های کوچک وارد بدن شوند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: خطر تمیز کردن نادرست هنگام اجابت مزاج افرادی که به دلیل وزن، آسیب یا آرتروز نمی توانند به پشت خود دسترسی داشته باشند بهتر است به جای آن از بین پاها منطقه را تمیز کنید. هنوز هم باید از جلو به عقب پاک کنید. تاکید می شود که از پشت به جلو این کار را انجام ندهند. پاک کردن از جلو به عقب مخصوصا برای بانوان بسیار مهم است. زیرا از ورود مواد مدفوع به مجرای ادرار پیشگیری می کند. دهانه ای که ادرار از بدن خارج می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تماس احتمالی با مواد مدفوع یکی از علل اصلی این نوع عفونت ادراری است. در صورت بروز این شرایط ناحیه مجرای ادرار را به آرامی با آب خنک بشویید. با این حال، با دوش شدید یا جریان آب شدید را اسپری نکنید. اگر این کار را انجام دهید، آب می‌تواند میکروب‌ها را به سمت مجرای ادرار بیشتر کند. در چند روز آینده مقدار زیادی مایعات بنوشید تا به دفع باکتری های باقی مانده از دستگاه ادراری کمک کنید. مهمترین چیزی که باید در مورد پاک کردن پس از اجابت مزاج به خاطر بسپارید این است که این کار را از جلو به عقب انجام دهید. این کار به شما کمک می کند تا از پیشگیری کنید. همچنین از شستشوی ناحیه حساس اطراف مقعد خودداری کنید، زیرا می تواند باکتری ها را به اشک های ریز پوست منتقل کند. شستن دست ها نیز بخش مهمی از بهداشت عمومی است. شستن مناسب دست ها می تواند از انتقال ارگانیسم های عفونی مانند پیشگیری کند. پس از اینکه کاملا پاک کردید و شستشو دادید، دستان خود را با آب و صابون فراوان بشویید. شستشوی دست ضد میکروبی مفید است اما ضروری نیست. علیرغم آنچه برخی ممکن است به شما بگویند، روش های اشتباه و درست برای شستن دست ها وجود دارد. برای شستن صحیح دست ها، مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری مراحل زیر را توصیه می کند که، عبارتد از: حداقل ثانیه اسکراب کنید. دستان خود را با آب تمیز و جاری خیس کنید و صابون بزنید. دست های خود را به طور کامل زیر آب تمیز و جاری بشویید. آنها را با استفاده از یک حوله تمیز خشک کنید یا اجازه دهید خشک شوند. با مالیدن دست های خود با صابون کف کنید. پشت دست ها، بین انگشتان و زیر ناخن ها و کف دست ها را کف کنید. اهمیت یادگیری صحیح ترین راه تمیزی بعد از اجابت مزاج چیست؟ دانستن روش صحیح شستشوی دست بسیار مهم است. این کار نیز به از گسترش باکتری و عفونت پیشگیری می کند. حتما صابون را روی تمام قسمت های دست خود مرطوب و کف کنید و قبل از شستشو و خشک کردن حداقل ثانیه آن را بشویید. هنگامی که اسهال مداوم یا شدید است، تمیز نگه داشتن مقعد می تواند دشوار باشد. این امر به ویژه اگر درد و قرمز باشد صادق است. در چنین مواقعی می توانید از دستمال مرطوب بچه یا دستمال مرطوبی که روی پوست ملایم تر است استفاده کنید. همچنین می توانید از دستمال توالت خیس یا دستمال مرطوب نیز استفاده کنید. اگر حتی پاک کردن ملایم باعث ناراحتی شما می شود، سعی کنید از یک سرنگ توپی که می توانید در اکثر داروخانه ها دریافت کنید استفاده کنید تا محل را تمیز کنید. برخی دیگر ترجیح می‌دهند از دوش دستی برای شستشوی باقی مانده مدفوع از پوست استفاده کنند. آب خنک یا ولرم می تواند به ویژه تسکین دهنده باشد. اگر بین اجابت مزاج درد مداوم مقعدی را تجربه می کنید، سعی کنید در وان ولرم غوطه ور شوید. می توانید نمک اپسوم و کلوییدی اضافه کنید. اضافه کردن بلغور جو دوسر هم می تواند به کاهش التهاب کمک کند. با این حال از حمام های داغ خودداری کنید، زیرا می توانند پوست را خشک کنند. خشک شدن پوست ممکن است درد و خارش را بدتر کند. پس از اتمام، ناحیه پری مقعد را با یک پارچه نرم ماساژ دهید و اجازه دهید خشک شود. مقداری کرم مانع بدون عطر را به ناحیه بمالید تا به حفظ رطوبت کمک کند. پاک کردن بیش از حد یا خیلی شدید مقعد می تواند منجر به خارش آن شود. وضعیتی که به عنوان خارش آنی نیز شناخته می شود. خارش آنی اساسا یک پاسخ التهابی است و زمانی ایجاد می‌شود که بافت‌های ظریف نزدیک مقعد تحت فشار یا آسیب قرار بگیرند. قرمزی و تورم، ناشی از گشاد شدن مویرگ ها درست در زیر سطح پوست، با خارش آنی شایع است. خارش مداوم و اغلب بی امان نیز همینطور است. نشستن برای مدت طولانی، استفاده از صابون های تند، یا خاراندن فقط می تواند اوضاع را بدتر کند. داروهایی که باید در خانه امتحان کنید شامل مصرف پمادهای همراه نرم کننده، که برخی از آنها حاوی آلویه ورا، ویتامین A ، ویتامین E و سایر مواد ضد التهابی هستند. وازلین نیز گزینه خوبی است. نگهداری کرم قبل از استفاده در یخچال به ویژه یک گزینه مناسب است. از مصرف صابون های معطر، لوسیون ها، دستمال توالت و دستمال مرطوب خودداری کنید. اینها احتمالا باعث تحریک می شوند. تا زمان رفع علایم، بهتر است از مصرف فلفل قرمز، پودر کاری یا سایر غذاهای تند خودداری کنید. ژل یا کرم های بدون نسخه حاوی استروییدها، مانند هیدروکورتیزون، فقط باید تحت نظر پزشک استفاده شوند. در تحریک مقعد چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟ اگر بعد از اجابت مزاج احساس می کنید که مجبور هستید از نصف رول دستمال توالت استفاده کنید، به احتمال زیاد ممکن است یک بیماری زمینه ای داشته باشید. ناگفته نماند، پاک کردن بسیار زیاد می تواند تا پایان رفتن به دستشویی احساس خارش، تحریک و ناراحتی در شما ایجاد کند. در حالت ایده آل، پاک کردن پس از اجابت مزاج باید تنها به دو تا سه ضربه دستمال توالت نیاز داشته باشد. اگر خارش مداوم همراه با درد یا خونریزی مقعدی دارید، باید به پزشک خود مراجعه کنید. تعدادی از بیماری های احتمالی وجود دارد که برخی از آنها جدی هستند و می توانند این علایم را ایجاد کنند. آنها عبارتند از: پسوریازیس فیستول یا آبسه همورویید پرولاپس عفونت های مخمری ممکن است پاک کردن ناحیه مورد نظر کافی نباشد و هنگامی که بافت مقعدی تحریک می شود، امکان دارد به آب یا نشستن در آب گرم در وان نیاز باشد. این مشکل را می توان در خانه با کرم های ملایم درمان کرد. اگر درد یا خونریزی مقعدی را تجربه می کنید که می تواند نشان دهنده یک بیماری زمینه ای باشد، توصیه می شود به پزشک مراجعه کنید. علت انجام صحیح ترین راه تمیزی بعد از اجابت مزاج چیست؟ چندین بیماری وجود دارد که می تواند پاک کردن بعد از اجابت مزاج را دشوارتر کند یا بر توانایی شما برای احساس تمیزی کامل پس از رفتن به دستشویی ت ثیر بگذارد. به خاطر داشته باشید که هر فردی ممکن است هر از گاهی مجبور شود کمی بیشتر از حد معمول پاک کند. اما اگر متوجه شدید که پاک کردن زیاد برای شما به طور همیشگی ادامه دارد، در نظر بگیرید که یکی از این شرایط ممکن است یک علت زمینه‌ای باشد. آبسه مقعدی یا فیستول آبسه مقعدی یک عفونت غده مقعدی است که باعث درد، قرمزی و تخلیه در ناحیه رکتوم می شود. زهکشی ممکن است خون، چرک یا مدفوع باشد. آبسه مقعدی درمان نشده می تواند به فیستول تبدیل شود. برچسب های پوست مقعد برچسب‌های پوستی مقعدی، رشد پوستی هستند که از اصطکاک، تحریک یا التهاب مکرر ایجاد می‌شوند. علل شایع عبارتند از: اسهال مزمن یبوست همورویید بیماری کرون برچسب های پوستی مقعد ممکن است مدفوع را گرفته و تمیز کردن ناحیه رکتوم را پس از اجابت مزاج دشوار کند. نشت روده نشت روده به نام نیز شناخته می شود. زمانی اتفاق می‌افتد که به سختی اجابت مزاج را حفظ کنید. ممکن است هنگام دفع گاز، مدفوع نشتی داشته باشد یا در طول روز متوجه نشت مدفوع خود شوید. همورویید همورویید وریدهای متورم داخل یا خارج راست روده هستند. آنها می توانند علایمی مانند خارش، درد و خونریزی ایجاد کنند. همورویید بسیار رایج است. پژوهش ها تخمین می زند که از هر بزرگسال در ایالات متحده نفر و حدود نیمی از بزرگسالان سال و بالاتر به همورویید مبتلا هستند. بواسیر ممکن است تمیز شدن کامل را دشوار کند زیرا مدفوع می تواند روی آنها گیر کند. خارش آنی این حالت به عنوان خارش مقعد نیز شناخته می شود. این می تواند ناشی از تحریک پوست باشد، مانند: تمیز کردن بیش از حد صابون ها یا عطرهای تند عرق کردن مدفوع علاوه بر خارش، خارش آنی می تواند باعث تحریک، سوزش و ناراحتی کلی شود. سخن آخر همیشه از جلو به عقب پاک کنید تا از انتشار باکتری هایی که می توانند باعث عفونت شوند پیشگیری کنید. توصیه می شود به شستن دستتان بعد از اجابت مزاج، اهمیت دهید. این امر حتی اگر نمی توانید پشت سرتان به اطراف خود دست پیدا کنید، صادق است. اگر پوست مقعد شما تحریک شده است، از دستمال مرطوب استفاده کنید. شاید بهتر باشد برای تسکین بیشتر در حمام ولرم غوطه ور شوید. گاهی در برخی شرایط ممکن است یک بیماری زمینه ای وجود داشته باشد که باید درمان شود.

دستگاه‌های پزشکی هستند که اغلب برای زنان یایسه که در طول معاینه لگن و رابطه جنسی دارای درد یا ناراحتی شدید واژن هستند، توصیه می‌شود. بازماندگان سرطان و کسانی که دارای اختلالات کف لگن یا سایر بیماری ها مانند هستند نیز ممکن است از این نوع درمان سود ببرند. گشادکننده‌های واژن به منظور کشش واژن و کاهش درد در هنگام دخول به کار می روند. کانال واژن ممکن است به دلایل زیر تنگ و باریک شود: افزایش سن کاهش ترشح استروژن درمان‌هایی مانند پرتودرمانی لگن ابتلا به بیماری هایی مانند در این مقاله از در مورد گشادکننده‌های واژن و نیز نکاتی در مورد نحوه استفاده از آن‌ها بحث خواهد شد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: گشادکننده های واژن معمولا یک لوله سیلیکونی پلاستیکی سخت یا محکم هستند که در اندازه‌ها و عرض‌های مختلف تولید می شوند. طول گشادکننده های واژن از اندازه یک انگشت گرفته تا اندازه آلت تناسلی در حالت نعوظ متفاوت است. استفاده از گشادکننده های واژن به بازگرداندن قابلیت ارتجاعی واژن و تقویت این ناحیه کمک می کند. برخی از گشادکننده‌های واژن ویژگی ارتعاشی دارند یا می‌توان آنها را گرم یا سرد کرد. گشادکننده‌های واژینال اغلب برای تسهیل ارتباط تطبیقی مغز و بدن به هدف کاهش اضطراب و درد تجویز می‌شوند. این وسیله اغلب در زنان مبتلا به سندرم درد جنسی کاربرد دارد. استفاده از گشادکننده های واژن به زنان یایسه، بازماندگان سرطان و زنان مبتلا به اختلالات کف لگن کمک می کند تا مقاربت با کمترین درد ممکن باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اغلب پزشکان به بیماران خود توصیه می کنند که گشادکننده‌های واژن باید همراه با درمان عضلات کف لگن استفاده شوند. این کار نتایج بسیار مثبتی دارد و باعث می شود تا زنان یایسه یا مبتلا به واژینیسموس درد کمتری را در طول رابطه جنسی تجربه کنند. با این حال، در مورد اینکه بیماران چقدر از گشادکننده‌های واژن استفاده می‌کنند یا اینکه درمان‌ها چقدر موثر بوده‌اند، اطلاعات زیادی در دست نیست. گشادکننده‌های واژن معمولا برای کمک به کاهش درد و ناراحتی در هنگام مقاربت جنسی و معاینه لگن به کار می روند. به زنان یایسه، بازماندگان سرطان و زنان مبتلا به طیف گسترده ای از اختلالات کف لگن، اغلب توصیه می شود در صورت احساس درد در حین دخول، گشادکننده های واژن را به درمان خود اضافه کنند. پزشکان گشادکننده های واژن را معمولا برای موارد زیر توصیه می کنند: واژینیسموس تنگی دهانه واژن است که باعث ایجاد دیسپارونی یا درد در حین می شود. گاهی شدت این درد به حدی زیاد است که به طور کامل مانع فعالیت جنسی می شود. این وضعیت ممکن است ناشی از باریک شدن قسمت فوقانی واژن پس از براکی تراپی واژینال (پرتودرمانی) در درمان سرطان دهانه رحم و آندومتر باشد. این سندرم یک اختلال مادرزادی است که در دستگاه تناسلی زنان رخ می دهد. دستگاه تولید مثل در زنان مبتلا به این عارضه تکامل نیافته است. ابتلا به سندرم راکی تانسکی دخول را دردناک یا غیرممکن می کند. به دلیل استروژن پایین، واژن ممکن است تنگ شود و در نتیجه رابطه جنسی دردناکی را ایجاد می کند. انواع مختلفی از گشادکننده واژن از پلاستیک سخت گرفته تا سیلیکون وجود دارد. اگر پزشک استفاده از گشادکننده واژن را برای درمان کف لگن توصیه کرده است، معمولا باید از کوچکترین اندازه گشادکننده واژن استفاده کنید. کوچکترین اندازه حدود اینچ طول دارد و عرض آن به اندازه دور انگشت است. با کشش و تقویت دیواره های واژن می توانید به تدریج از سایزهای بزرگتر استفاده کنید. به یاد داشته باشید که ثبات و شکیبایی کلید استفاده از سایزهای بزرگتر است. در این فرآیند عجله نکنید. به یاد داشته باشید که در هنگام مقاربت جنسی آرامش خود را حفظ کنید تا عضلات واژن شما دچار سفتی و انقباض نشود. استفاده از دیلاتور واژن کار سختی نیست. کل فرآیند، اگر به آرامی انجام شود، بیش از تا دقیقه طول نمی کشد. هنگامی که برای اولین بار شروع به کار می کنید، یک روان کننده مبتنی بر آب را به کوچکترین گشادکننده موجود در کیت بمالید. برای وارد کردن دیلاتور روان کاری شده به داخل واژن، از فشار ملایم استفاده کنید. گشادکننده باید به راحتی وارد واژن شود. در هنگام قرار دادن دیلاتور باید کاملا احساس راحتی کنید، و نباید درد داشته باشید. پس از قرار دادن دیلاتور، مجموعه ای از را انجام دهید. انجام منظم این ورزش ها به شل شدن عضلات کف لگن شما کمک می کند. سپس گشادکننده را به آرامی به مدت تا دقیقه داخل واژن خود حرکت دهید. در صورت نیاز و برای راحتی بیشتر می توانید مقدار دیگری روان کننده مبتنی بر آب به آن اضافه کنید. گشاد کننده را به آرامی به داخل و خارج واژن فشار دهید. انجام این کار به کشش طول واژن و تقویت عضلات این ناحیه کمک می کند. دیلاتور را به صورت دایره وار در داخل واژن خود بچرخانید. این حرکت به کشش عرض واژن کمک می کند. پس از انجام حرکات مختلف، می توانید دیلاتور را از واژن خود خارج کنید. برای تمیز نگه داشتن دیلاتور، آن را با یک صابون ملایم بدون عطر در آب گرم بشویید. اجازه بدهید دیلاتور در مجاورت هوا خشک شود و آن را در کیت خود نگهداری کنید. استفاده از دیلاتور یا گشادکننده های واژن کار چندان سختی نیست. اما با این حال دقت به نکات زیر به شما کمک می کند که بهتر بتوانید از گشادکننده های واژن استفاده کنید: در صورت احساس درد استفاده از دیلاتور را فورا متوقف کنید. اگر نمی توانید دیلاتور را تا انتها داخل واژن قرار دهید، نگران نشوید. پس از مدتی استفاده مداوم می توانید آن را کمی عمیق تر وارد واژن کنید. اگر به هیچ وجه نمی توانید دیلاتور را وارد واژن کنید و یا استفاده از آن باعث درد شدیدی می شود، حتما به پزشک متخصص مراجعه کنید. هنگام قرار دادن دیلاتور هرگز آن را فشار ندهید. در عوض، آن را به آرامی وارد کنید تا زمانی که مقداری کشش عضلانی در واژن احساس شود. دیلاتور را با زاویه کمی رو به پایین و به سمت ستون فقرات در داخل واژن قرار دهید. این وضعیت دقیقا مشابه نحوه قرار گرفتن تامپون در داخل واژن است. تمرینات کگل را برای شل کردن عضلات کف لگن انجام دهید و اگر در هنگام قرار دادن دیلاتور احساس تنش شدید دارید یا نمی توانید آن را به طور کامل در واژن قرار دهید، کمی نفس عمیق بکشید. یک واژن سالم دارای خاصیت کشسانی و ارتجاعی زیادی است در نتیجه دخول به راحتی و بدون درد انجام می شود. در بیمارانی که تحت عمل جراحی واژینوپلاستی قرار گرفته اند، استفاده از دستگاه دیلاتور به حفظ اتساع کانال واژن کمک می کند. این دستگاه همچنین در پیشگیری از تنگی واژن بسیار موثر است. تنگی واژن وضعیتی است که در آن کانال واژن در نتیجه تجمع بافت اسکار باریک و کوتاه تر می شود. در اینگونه موارد برای باز نگه داشتن واژن می توان از دیلاتور استفاده کرد. همچنین یکی دیگر از کاربردهای مهم دستگاه دیلاتور در افراد مبتلا به واژینیسموس است. واژینیسموس به انقباض غیر عادی عضلات واژن گفته می شود. این اختلال با درد بیش از حد در حین رابطه جنسی همراه است. خانم های مبتلا به واژینیسموس به دلیل درد شدید از برقراری رابطه جنسی دچار ترس شدید هستند. درد و انقباض غیر عادی عضلات واژن گاهی به حدی زیاد است که مانع وارد شدن آلت مرد به داخل واژن می شود. در این موارد استفاده از دیلاتور می تواند به بازگرداندن خاصیت ارتجاعی کانال واژن و پیشگیری از انقباض غیر عادی عضلات این ناحیه کمک کند. کل فرآیند درمان از ابتدا تا انتها تا دقیقه طول می کشد. می توانید دیلاتور را به مدت تا دقیقه در داخل واژن بگذارید و تمرینات کگل را انجام دهید. در طول تمرینات دیلاتور را در داخل واژن بچرخانید تا واژن گشاد شود. همچنین می توانید دیلاتور را به آرامی و به صورت عمیق وارد واژن کنید تا کانال واژن دوباره خاصیت ارتجاعی خود را به دست آورده و طولانی تر شود. دیلاتور را باید حداقل تا بار در هفته استفاده کنید. گاهی اوقات ممکن است متوجه مقدار کمی لکه بینی یا خون شوید. این پدیده کاملا طبیعی است و نیازی به نگرانی یا مراجعه به پزشک نیست. اما در صورتی که مقدار خونریزی زیاد بوده و یا همراه با ترشحات باشد باید حتما به پزشک مراجعه کنید. واژن یک کانال کشسانی و عضلانی است که شکل و اندازه آن در بین خانم ها می تواند متفاوت باشد. طول واژن به طور متوسط کمی بیش از سانتی متر است. قبل از خرید گشادکننده واژن، با پزشک خود در مورد انواع مختلف گشادکننده ها صحبت کنید. شما می توانید از داروخانه ها کیت هایی را بخرید که دارای انواع مختلف گشادکننده های واژن در طول ها و عرض های مختلف هستند. بهداشت ناحیه تناسلی به خصوص در خانم ها در پیشگیری از ابتلا به عفونت های مختلف بسیار مهم است. رعایت نکات زیر بعد از استفاده از دیلاتور در حفظ سلامت بیشتر به شما کمک می کند: در صورتی که احساس می کنید به یک بیماری یا عفونت مبتلا هستید، حتما با پزشک خود تماس بگیرید. برای پیشگیری از ابتلا به عفونت پس از خارج کردن دیلاتور ناحیه تناسلی خود را از جلو به عقب پاک کنید. پس از استفاده از دیلاتور و انجام تمرینات کگل، دیلاتور را خارج کنید و دست های خود را با آب و صابون ملایم کاملا بشویید. پس از گذاشتن دیلاتور در کانال واژن ممکن است مقداری خونریزی مشاهده کنید. این خونریزی به دلیل اتساع واژن رخ می دهد و نگران کننده نیست. اما اگر مقدار خونریزی بیش از حد است، حتما با پزشک خود تماس بگیرید. واژینوپلاستی نوعی در زنان است و به تنگ کردن کانال واژن گفته می شود. در این عمل جراحی پزشک کانال واژن که خاصیت ارتجاعی خود را از دست داده است را برای استحکام بیشتر تنگ می کند. این عمل جراحی برای خانم هایی که زایمان های طبیعی متعدد داشته اند مناسب است. زیرا زایمان طبیعی باعث کشیدگی شدید کانال زایمان و در نتیجه شل و گشاد شدن این ناحیه می شود. این شل شدگی قابل بازگشت نیست و به همین علت استفاده از عمل زیبایی واژینوپلاستی به این خانم ها توصیه می شود. استفاده از دیلاتور بعد از عمل واژینوپلاستی جزء مراقبت های مهم پس از عمل است. بنابراین پیش از عمل جراحی باید حتما یک مجموعه دیلاتور یا گشادکننده واژن تهیه کنید. این کیت ها حاوی دیلاتورهایی در اندازه ها و ابعاد مختلف هستند. استفاده از گشادکننده های واژن پس از عمل در اغلب موارد با کمی ناراحتی، حساسیت، احساس کشش و درد همراه است. استفاده مداوم از این وسیله به تدریج باعث کاهش درد می شود. سخن آخر در مورد گشادکننده‌واژن گشادکننده‌های واژن لوله‌های پلاستیکی یا سیلیکونی سختی هستند که طول و دور آن‌ها با هم متفاوت است. گشادکننده‌های واژن اغلب برای خانم‌های یایسه توصیه می شود. همچنین خانم هایی که واژن آنها به دلیل بیماری یا درمان‌های خاص باریک شده و خاصیت ارتجاعی خود را از دست داده است، می توانند از این دستگاه استفاده کنند. خشکی و یا تنگ بودن واژن باعث درد شدید در حین مقاربت جنسی می‌شود. گشادکننده های واژن در صورت استفاده منظم می توانند به تقویت عضلات کف لگن کمک کنند. بنابراین در صورت احساس درد هنگام رابطه جنسی در دوران پس از یایسگی یا به دلیل ابتلا به بیماری، حتما موضوع را با پزشک خود در میان بگذارید. پزشک پس از معاینه لگن، تعیین می‌کند که آیا برای به دست آوردن قابلیت ارتجاعی یا کمک به شل شدن عضلات واژن نیاز به تقویت کف لگن و کشش واژن دارید یا خیر. همچنین در صورت نیاز پزشک شما را به یک فیزیوتراپیست معرفی می کند.

یک وضعیت پیشرونده است، به این معنی که اگر درمان نشود، با گذشت زمان بدتر می شود. خبر خوب این است که می توان آن را از طریق غربالگری منظم چشم و بینایی تشخیص داد. درمان نمی تواند بینایی شما را بازگرداند، اما ممکن است پیشرفت بیماری را کند کرده و از کاهش دید بیشتر جلوگیری کند. دومین عامل نابینایی در جهان است که میلیون نفر در جهان را تحت تاثیر قرار می دهد. گلوکوم با زاویه باز اولیه، شایع ترین نوع آب سیاه است. در ایالات متحده، حدود درصد از افراد مبتلا به گلوکوم دارای گلوکوم با زاویه باز اولیه هستند. این مقاله از نگاهی به علل، علایم و درمان گلوکوم با زاویه باز اولیه و اینکه آیا اقداماتی وجود دارد که می‌توانید برای پیشگیری از آن انجام دهید، می‌پردازد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علل و عوامل خطر گلوکوم با زاویه باز اولیه چیست؟ گلوکوم با زاویه باز اولیه یک است که باعث کوری تدریجی می شود. محققین هنوز علت دقیقا این وضعیت را تشخیص نداده اند. در برخی موارد، اعصابی که فرآیند تخلیه را روشن و خاموش می کنند، به خوبی کار نمی کنند. در موارد دیگر، ذرات ریز رنگدانه، سلول‌های خونی، پروتیین‌ها و سایر مواد زاید می‌توانند شبکه ترابکولار را مسدود کنند. درمان های استروییدی همچنین می توانند فشار داخل چشم شما را افزایش دهند. اما بررسی ها نشان می دهد که گلوکوم با زاویه باز اولیه بیشتر در موارد زیر رخ می دهد: مردم سیاه پوست بزرگسالان بیش از سال افرادی که سابقه خانوادگی گلوکوم دارند. برخی از بیماری های زمینه ای می توانند خطر ابتلا به گلوکوم با زاویه باز اولیه را افزایش دهند. این شامل: چاقی میگرن آپنه خواب سندرم رینود دیابت نوع آترواسکلروز عدم تحمل گلوکز نازک شدن قرنیه اضطراب یا استرس خونریزی شبکه بینایی فشار خون خیلی پایین یا خیلی بالا استفاده از قرص های ضد بارداری، الکل و محصولات تنباکو نیز می تواند خطر ابتلا به گلوکوم با زاویه باز اولیه را افزایش دهد. گلوکوم بسته در مقابل زاویه باز گلوکوم با زاویه بسته به این معنی است که عنبیه (حلقه رنگی) در چشم شما با زاویه ای با قرنیه برخورد می کند که هم شبکه ترابکولار و هم سیستم تخلیه یووواسکلرال را مسدود می کند. همچنین گلوکوم با زاویه بسته معمولا باعث درد شدید، حالت تهوع و می شود. اغلب به طور ناگهانی رخ می دهد و یک اورژانس پزشکی است. هنگامی که شبکه ترابکولار مسدود می شود اما درن یوواسکلرال باز است، گفته می شود که گلوکوم دارای زاویه باز است. گلوکوم اولیه در مقابل ثانویه هنگامی که گلوکوم بدون هیچ گونه بیماری زمینه ای (مانند آب مروارید یا آسیب چشم) رخ می دهد، بیماری اولیه گفته می شود. گلوکوم با زاویه باز اولیه به این معنی است که بیماری بدون علت شناخته شده ایجاد شده است. بیشتر موارد گلوکوم، گلوکوم با زاویه باز اولیه است. هنگامی که بیماری دیگری باعث ایجاد یا ایجاد آب سیاه شود، این بیماری را گلوکوم ثانویه می نامند. به عبارت دیگر، گلوکوم در نتیجه تغییرات ناشی از بیماری دیگر ایجاد شده است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم گلوکوم با زاویه باز اولیه چیست؟ در مراحل اولیه، گلوکوم با زاویه باز اولیه معمولا علایم قابل توجهی ندارد. در مراحل پیشرفته، می تواند باعث تاری دید در یک یا هر دو چشم، همراه با باریک شدن میدان دید شود. با گلوکوم با زاویه باز اولیه، از دست دادن بینایی از لبه های بیرونی میدان دید شما شروع می شود. با پیشرفت بیماری، میدان دید شما کاهش می یابد. در صورت عدم درمان، گلوکوم با زاویه باز اولیه می تواند باعث کوری شود. چگونه گلوکوم با زاویه باز اولیه تشخیص داده می شود؟ یک یا یک اپتومتریست می تواند چشمان شما را برای گلوکوم به عنوان بخشی از یک معاینه معمولی چشم آزمایش کند. چندین نوع آزمایش وجود دارد که چشم پزشک شما می تواند برای بررسی علایم گلوکوم از آنها استفاده کند. این تست فشار داخل چشم شما را اندازه گیری می کند. پس از بی حس کردن چشم با قطره های چشمی، پزشک از دستگاه کوچکی به نام تونومتر برای اندازه گیری فشار داخلی چشم شما استفاده می کند. پزشک یا یک تکنسین به شما قطره های چشمی می زند تا مردمک چشم شما را باز کند. مردمک سوراخ جلوی چشم شما است که نور را وارد می کند. هنگامی که چشم شما گشاد شد، چشم پزشک از دستگاهی با یک چراغ در انتهای آن برای معاینه عصب بینایی شما استفاده می کند. این آزمایش شامل پوشاندن یک چشم در یک زمان و سپس نگاه مستقیم به جلو در حالی که نورها در دید محیطی شما چشمک می زند. هدف از این آزمایش تعیین این است که آیا بینایی محیطی خود را از دست داده اید یا خیر. با این آزمایش سریع و بدون درد، پزشک به آرامی یک پروب در جلوی چشم شما قرار می دهد تا ضخامت قرنیه شما را اندازه گیری کند. این آزمایش به این دلیل انجام می‌شود که ضخامت قرنیه در برخی موارد می‌تواند بر خوانش فشار چشم ت ثیر بگذارد. پس از بی‌حس کردن چشم با قطره، پزشک یک لنز تماسی دستی روی چشم شما قرار می‌دهد تا مشخص کند که آیا زاویه‌ای که عنبیه به قرنیه می‌رسد باز است یا بسته. گزینه های درمان گلوکوم با زاویه باز اولیه کدامند؟ هدف از درمان اولیه گلوکوم با زاویه باز کاهش فشار در چشم برای جلوگیری از آسیب بیشتر یا کاهش بینایی است. درمان‌ها بسته به اینکه گلوکوم شما چقدر پیشرفته است و چه چیزی احتمالا باعث ایجاد مشکل می‌شود، متفاوت است. دارو موسسه ملی چشم می گوید که خط اول درمان گلوکوم با زاویه باز اولیه معمولا قطره های چشمی تجویزی است. یکی از رایج ترین انواع قطره های چشمی برای کمک به درمان این بیماری، پروستاگلاندین ها هستند. پروستاگلاندین ها اسیدهای چرب هستند که می توانند به بهبود زهکشی داخل چشم شما کمک کنند. این قطره ها هر شب قبل از خواب مصرف می شوند. برخی از رایج ترین پروستاگلاندین هایی که برای گلوکوم با زاویه باز اولیه تجویز می شوند عبارتند از: زالاتان (لاتانوپروست) زیوپتان (تافلوپروست) لومیگان (بیماتوپروست) Travatan Z ( travoprost ) برخی دیگر از انواع می توانند به کاهش میزان مایع تولید شده توسط چشم کمک کنند. این داروها عبارتند از: مسدود کننده های بتا آگونیست های آلفا آدرنرژیک مهارکننده های کربنیک انیدراز قطره های چشمی قطره های چشمی گلوکوم معمولا برای اکثر افراد بی خطر هستند. با این حال، احتمال کمی برای عوارض جانبی وجود دارد مانند: تاری دید خشکی دهان لیزر درمانی رنگ عنبیه شما تغییر می کند. سوزش و قرمزی در چشم شما اگر داروهای قطره چشم فشار چشم شما را به اندازه کافی کاهش ندهند، چشم پزشک ممکن است نوعی روش لیزری به نام ترابکولوپلاستی لیزری انتخابی ( SLT ) را توصیه کند. بررسی ها نشان داده است که SLT ممکن است به اندازه قطره چشم در گلوکوم اولیه موثر باشد. این روش در مطب فقط چند دقیقه طول می کشد و چشم پزشک شما را با لیزر به سمت بافت زهکشی چشم شما هدف قرار می دهد. انرژی لیزر باعث تغییر شیمیایی در بافت چشم می شود که می تواند منجر به تخلیه بهتر مایع داخل چشم شما شود. به گفته بنیاد تحقیقات گلوکوم، این به نوبه خود ممکن است به کاهش فشار داخل چشم تا درصد کمک کند. این روش در حدود درصد موارد موفقیت آمیز است و اثرات آن معمولا بین تا سال باقی می ماند. چشم شما در طول درمان با لیزر بی‌حس می‌شود، اما ممکن است بعد از آن مقداری حساسیت، قرمزی یا خشکی وجود داشته باشد. پزشک ممکن است برای کمک به بهبودی چشم شما مقداری قطره تجویز کند. عمل جراحی چندین نوع جراحی را می توان برای تشویق زهکشی بهتر انجام داد. این شامل: که شامل جراح با استفاده از لوله های میکروسکوپی برای تخلیه مایع از چشم می شود. که در آن جراح سوراخ کوچکی را در سطح چشم شما باز می کند تا مایع خارج شود. که در آن جراحان یک لوله کوچک به نام شانت را در چشم شما قرار می دهند تا به تخلیه مناسب مایع کمک کند. آیا می توان از گلوکوم با زاویه باز اولیه پیشگیری کرد؟ برخی از افراد در سنین، نژادها یا سابقه خانوادگی خاص بیشتر به گلوکوم با زاویه باز اولیه مبتلا می شوند که می تواند منجر به تغییرات چشمی شود که باعث گلوکوم می شود. اگر در مورد ابتلا به این بیماری نگران هستید، پزشک می تواند با شما همکاری کند تا به شما کمک کند تا حد امکان سلامت کلی چشم خود را مدیریت کنید. اگر بیماری زمینه ای خاصی دارید که خطر ابتلا به گلوکوم با زاویه باز اولیه را افزایش می دهد، مهم است که آن وضعیت را به خوبی مدیریت کنید. و اگر سیگار می‌کشید، از الکل استفاده می‌کنید، یا قرص‌های ضدبارداری مصرف می‌کنید، ممکن است بخواهید با یک متخصص مراقبت‌های بهداشتی در مورد راه‌های کاهش خطر ابتلا به گلوکوم صحبت کنید. مهمترین اقدام پیشگیری که می توانید انجام دهید این است که به طور منظم معاینه چشم داشته باشید. از آنجایی که علایم تا اواخر دوره این بیماری ظاهر نمی شوند، تشخیص زودهنگام گلوکوم برای جلوگیری از کاهش بینایی مهم است. سخن آخر گلوکوم با زاویه باز اولیه بیماری پیشرونده ای است که در صورت عدم درمان می تواند باعث از دست دادن دایمی بینایی و حتی کوری شود. زمانی اتفاق می‌افتد که سلول‌های گانگلیونی شبکیه آسیب دیده و باعث از بین رفتن تدریجی دید محیطی و سپس بینایی مرکزی می‌شود. گلوکوم با زاویه باز اولیه به دلیل فشار زیاد داخل چشم ایجاد می شود. هنگامی که مایع به درستی تخلیه نمی شود، فشار اضافی می تواند به عصب بینایی آسیب برساند. حتی گلوکوم با زاویه باز اولیه تا مراحل بعدی باعث کاهش بینایی یا علایم دیگر نمی شود. به همین دلیل، انجام معاینه منظم چشم بسیار مهم است. چشم پزشک شما می تواند فشار را در چشم شما آزمایش کند و میدان دید شما را برای تشخیص گلوکوم در مراحل اولیه آن، قبل از اینکه روی دید شما تاثیر بگذارد، ارزیابی کند.

می تواند نشانه خستگی و خواب آلودگی باشد. با این حال، مطالعات اخیر نشان داده‌اند که کودکانی که در اوایل زندگی در معرض زمان بیش از حد صفحه نمایش به دلیل استفاده از دستگاه‌هایی مانند گوشی‌های هوشمند قرار می‌گیرند، ممکن است دچار شوند که می‌تواند منجر به افزایش مالش چشم شود. اگر کودک شما مشکل مالیدن چشم دارد و به طور دایم چشم هایش را می مالد بهتر است برای درک برخی از دلایل احتمالی مالش چشم های نوزادان و راه های پیشگیری و مدیریت این عارضه ادامه مقاله از را تا انتها بخوانید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: شایع ترین علل مالیدن چشم در کودکان مالیدن چشم های نوزادان احتمالا زیباترین چیزی است که می بینید. مشت‌های کوچک آن‌ها که آن چشم‌های گرد کنجکاو را می‌مالند، مطمینا بند قلب شما را می‌کشد. معمولا نوزادان زمانی که احساس خستگی یا خواب آلودگی می کنند چشمان خود را می مالند، اما در برخی موارد ممکن است کودک شما به دلیل گرد و غبار یا مژه در چشم، عفونت چشم یا حتی آلرژی نیز احساس درد کند. به طور کلی، این را بدانید که علاوه بر خواب‌آلودگی و خستگی، دلایل احتمالی دیگری نیز وجود دارد که چرا نوزادان چشم‌های خود را می‌مالند. کودک کنجکاو است. وقتی بچه ها مهارت های حرکتی ظریفی را ایجاد می کنند، تمایل دارند کنجکاو شوند. در این شرایط از جمله کارهایی که آن‌ها انجام می‌دهند، آزمایش با لمس هر قسمت از بدنشان است تا بفهمند بدن چگونه پاسخ می‌دهد. کودک متحیر یا تعجب زده است. وقتی متوجه می شوید که کودک شما خسته نیست و هنوز چشمانش را می مالید، ممکن است به دلیل تحریک بصری باورنکردنی باشد که در حین انجام این کار دریافت می کند. نوزادان احساس بستن چشمان خود، مالیدن آنها و تکرار آن برای دیدن همه آن الگوهای بصری را دوست دارند. همچنین ممکن است متوجه شده باشید که وقتی چشمان خود را می‌بندید و می‌مالید، می‌توانید الگوها و نورهایی را در پلک‌های بسته مشاهده کنید. ممکن است دلیل مالیدن مکرر چشم های کودک شما به همین دلیل باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید توجه کودک خود را با نشان دادن چیزهای جالب تر به او منحرف کنید. از آنجایی که دامنه توجه کودک شما کوتاه است، به راحتی حواس او پرت می شود. کودک خواب آلود است. هنگامی که نوزادان چشمان خود را می مالند و خمیازه می کشند به این معنی است که آنها خواب آلود و خسته هستند. اما مالیدن چشم ها چگونه به کودک شما کمک می کند؟ هنگامی که نوزادان خسته می شوند، چشمان آنها خسته می شود. همانطور که ماساژ به تسکین درد عضلات کمک می کند، مالیدن چشم ها در هنگام خستگی کمک می کند. با این کار کودک از درد و تنش ایجاد شده در ماهیچه های چشم، اطراف چشم و روی پلک ها خلاص می شود. مراقب علایم خواب آلودگی و خستگی کودک خود باشید. موسسه رشد کودک می گوید مالش و خمیازه نشانه های رایجی هستند که نشان می دهد کودک شما به چرت زدن نیاز دارد. اگر متوجه این اولین علایم خواب آلودگی شدید، برای جلوگیری از خستگی (و مالش چشم) کودک خود را فورا بخوابانید. روال خواب کودک خود را درک کنید. پس از تنظیم یک روال مناسب، مطمین شوید که کودک در زمان معینی بخوابد حتی اگر شما از خانه دور هستید. با این کار اجازه نمی دهید کودکتان خسته شود. درد یا خارش چشم یکی دیگر از دلایل مالیدن چشم های نوزاد ممکن است به دلیل آلرژی یا عفونت باشد که ممکن است خود را از طریق یا خارش نشان دهد. علایمی که نشان می دهد کودک شما عفونت چشمی دارد ممکن است شامل چشم های متورم یا قرمز، ترشح، تب یا گریه مداوم باشد. در چنین مواقعی بهتر است با پزشک مشورت کنید تا بتواند عفونت یا آلرژی چشم نوزادتان را به درستی تشخیص داده و درمان کند. علل مالیدن چشم کودک: خشکی چشم همچنین ممکن است چشمان نوزادان زمانی که بیش از حد خشک می شوند، آنها را مالش دهند. چشم ها توسط یک لایه اشک محافظت می شود، که وقتی برای مدت طولانی در معرض هوا قرار می گیرد تبخیر می شود. این امر باعث می شود و باعث ناراحتی نوزادان می شود و آنها به طور غریزی سعی می کنند با مالیدن چشمان خود به خود آرامش دهند. زیرا مالش چشم باعث تحریک اشک می شود که رطوبت را به چشم باز می گرداند. علل مالیدن چشم کودک: قرار گرفتن جسم خارجی در چشم همچنین اگر یک جسم خارجی، چشم کودک شما را تحریک می کند ممکن است چشمانش را بمالد. ممکن است پوسته اطراف چشم، کرک، یا کمی گرد و غبار در چشم وجود داشته باشد. این ذرات می توانند چشم را به قدری تحریک کنند که ممکن است کودک بخواهد چشم ها را به شدت مالش دهد. اما در این حالت، مالش می‌تواند به چشم‌های کوچولوی شما آسیب بیشتری وارد کند زیرا ممکن است باعث خراش ذرات روی سطح چشم شود. اگر مالش چشم‌ها همراه با گریه و قرمز شدن چشم‌ها مشاهده شود، نشانه قطعی است که ذره‌ای در چشمان کودک شما وجود دارد. در این حالت، یک تکه پنبه را در آب سرد آغشته کنید و به آرامی روی چشم ها فشار دهید تا ذرات آن از بین برود. با استفاده از یک پارچه نخی تمیز هرگونه پوسته پوسته را پاک کنید. اگر کودک شما هنوز هم احساس سوزش دارد، او را نزد یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی ببرید. احتیاط: از یک تکه پنبه ای برای هر دو چشم استفاده نکنید. کودک خود را در مکانی که گرد و غبار زیادی در هوا شناور است رها نکنید. اگر اجتناب ناپذیر است، با استفاده از عینک آفتابی کودک از چشم ها محافظت کنید. قرمزی چشم همچنین می تواند به دلیل ورم ملتحمه یا آنفولانزای چشم باشد. در مورد ورم ملتحمه، ترشحات چسبنده از کناره های داخلی چشم و همچنین قرمزی و آبریزش چشم ها وجود خواهد داشت. روزی سه تا چهار بار چشم ها را با آب شیر تازه تمیز کرده و بشویید. از گلوله های پنبه استریل برای تمیز کردن ترشحات چسبناک از چشم استفاده کنید. یک یا دو روز صبر کنید اگر قرمزی و ترشح از بین نرفت، با مشورت کنید. چگونه از مالیدن چشم های نوزادان جلوگیری کنیم؟ برای به حداقل رساندن صدمات و خراش های چشم، باید از مالیدن چشم های کودک خود جلوگیری کنید. اگر کودک شما عادت به مالیدن چشم ها دارد، سعی کنید دست های او را با دستکش بپوشانید. دانشکده پزشکی استنفورد توصیه می‌کند که پیراهن‌هایی با آستین‌های کامل یا دستکش‌های کودک بپوشید تا دست‌ها را کاملا بپوشانید. همچنین می‌توانید پیراهن‌های آستین بلند کودکتان را بکشید تا دست‌های او را بپوشانید تا از مالیدن چشم‌هایش جلوگیری کنید. در شرایطی که فکر می‌کنید ممکن است چشم‌ها را مالش دهند، می‌توانید دست‌های کودکتان را از صورتش دور نگه دارید. یا می توانید با دادن یک اسباب بازی یا پخش موسیقی حواس آنها را پرت کنید و ذهن آنها را از آن دور کنید. چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟ آگاهی از علل احتمالی مالش چشم در نوزادان و اقدامات پیشگیرانه می تواند به جلوگیری از آسیب یا خراش چشم در اثر مالش زیاد کمک کند. همچنین عاقلانه است که در مورد علایمی که ممکن است نیاز به مداخله پزشکی را داشته باشند، بدانید. درد و خارش چشم ناتوانی در تعقیب اسباب بازی با چشم چشمان کودک شما مدام آبریزش دارد. عملکرد هر دو چشم کودک شما با هم متفاوت هستند. نوزاد پس از مرحله نوزادی به نورهای چشمک زن پاسخ نمی دهد. واکنش به نور شدید یا عفونت چشمی که به نظر نمی رسد محو شود. اگر رنگ چشم های کودک در عکس های فلش دایما رنگ های عجیب و غریب دارد. در صورت مشاهده هر یک از علایم بالا، مشورت با یک متخصص چشم عاقلانه خواهد بود. نکته اصلی این است که اگر می بینید که کودکتان چشمانش را می مالید، نیازی به وحشت یا نگرانی نیست. این وضعیت می تواند نشانه ای از خواب آلودگی یا خستگی چشم باشد. اما اگر متوجه علایم عجیب و غریب دیگری مانند یا حرکت ضعیف چشم و هماهنگی چشم و دست شدید، مشاوره با کودکان توصیه می شود. خطرات مالش شدید چشم در حالی که مالش خفیف چشم هنگام خواب آلودگی و غیره بعید است خطری ایجاد کند، مالش شدید چشم ممکن است خطرات خاصی داشته باشد. در اینجا برخی از خطرات مالش مکرر یا با زور چشم ها آورده شده است. خطر عفونت را افزایش می دهد. نوزادان به طور طبیعی کنجکاو هستند و مدام همه چیز اطراف خود را لمس می کنند. ناگفته نماند اطرافیان که میکروب هایی را که با خود حمل می کنند، هنگام در آغوش گرفتن بچه ها منتقل می کنند. مالیدن چشم ها خطر انتقال این میکروب ها به چشم کودک و ایجاد عفونت را افزایش می دهد. بینایی را در دراز مدت بدتر می کند. مالش مداوم چشم ها منجر به نازک شدن بافت قرنیه و بدتر شدن بینایی در طولانی مدت می شود. در حالی که ممکن است اثرات آن به اندازه عفونت فوری نباشد، احتمال دارد که کودک شما در آینده با بزرگ شود. می تواند باعث آسیب شود. اگر چیزی در آن گیر کرده باشد که باعث تحریک می شود، ممکن است نوزاد به شدت چشم خود را بمالد. این امر خطر ساییدگی قرنیه را افزایش می دهد که می تواند دردناک باشد و بهبودی طولانی تری طول بکشد. اگر متوجه شدید که کودکتان عادت به مالش چشم دارد نگران یا وحشت زده نشوید. در شرایطی که فکر می‌کنید چیزی او را آزار می‌دهد و متوجه قرمزی یا تورم شدید، سعی کنید با استفاده از روش‌هایی که در بالا توضیح داده شد، چشم‌ها را بشویید و اطراف آن‌ها را تمیز کنید. اگر به قرمزی کمک نکرد و تورم ادامه یافت، با پزشک مشورت کنید. اگر مالش چشم حتی بدون قرمزی یا تورم به میزان بیشتری ادامه پیدا کرد، باز هم بهتر است یک بار به پزشک مراجعه کنید تا % مطمین شوید که همه چیز درست است.

کاملا طبیعی است و می تواند نشانه سلامت واژن باشد. واژن برای تمیز کردن خود ترشحاتی تولید می کند. مقدار ترشحات آبکی واژن در زمان تخمک گذاری بیشتر می شود. ترشحات آبکی واژن نشان می دهند که و همچنین میکروارگانیسم های مفید واژن در تعادل هستند. مقدار ترشحات آبکی واژن معمولا در دوره های مختلف سیکل قاعدگی تغییر می کند. ترشحات واژن مایعی است که از طریق واژن به سمت خارج از بدن جریان می یابد تا آن را تمیز و مرطوب نگه دارد و از عفونت ها پیشگیری کند. ترشحات سالم معمولا موکوس مانند هستند و بو ندارند. همچنین ممکن است ترشحات شفاف یا سفید شیری رنگ باشند. در برخی موارد نیز ترشحات چسبناک هستند و بافت ضخیم تری دارند. ترشحات آبکی واژن نگران کننده نیستند. اما با این حال ترشحات می توانند با توجه به مراحل چرخه قاعدگی تغییر کنند. اگر ترشحات به طور ناگهانی بو، رنگ یا بافت غیرعادی به خود بگیرد، ممکن است نشانه عفونت باشد. این امر به ویژه در صورتی صادق است که ترشحات با علایمی مانند التهاب، درد و همراه باشد. عفونت های بالقوه عبارتند از: کاندیدا کلامیدیا سوزاک تریکومونیازیس واژینوز باکتریال تب خال ناحیه تناسلی اگر مشکوک به داشتن یکی از شرایط فوق هستید، باید در اسرع وقت به دنبال درمان فوری پزشکی باشید. در ادامه به علل ترشحات آبکی واژن می پردازیم. آنچه در این مقاله خواهید خواند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ترشحات آبکی واژن معمولا طبیعی است و اغلب به دلیل نوسانات طبیعی هورمونی رخ می دهند. مقدار هورمون های بدن زنان در طی فرآیندهای تولید مثلی مانند تخمک گذاری و بارداری، برانگیختگی جنسی یا یایسگی تغییر می کند. تخمک گذاری معمولا در نیمه چرخه قاعدگی، تقریبا روز قبل از اولین روز پریود بعدی شروع می شود. در زمان تخمک گذاری، ترشحات ممکن است شبیه سفیده تخم مرغ به نظر برسند. ترشحات واژن در این مرحله حالتی لغزنده و کششی دارند. در طول تخمک گذاری، مخاط زیادی در واژن تولید می شود. در این مرحله میزان ترشحات واژن تا برابر بیشتر از مرحله بعد از تخمک گذاری است. این ترشحات در مقایسه با زمان های دیگر چرخه قاعدگی حالت آبکی تری دارد. برخی از خانم ها به دلیل افزایش ترشحات آبکی واژن ترجیح می دهند در این دوران از پدهای روزانه استفاده کنند. در طول دوران بارداری، دهانه رحم و دیواره های واژن نرم می شوند. همچنین بدن برای محافظت از رحم، تولید ترشحات واژن را افزایش می دهد. این ترشحات آبکی باعث خارج شدن باکتری های موجود در داخل واژن می شوند. بنابراین این ترشحات به پیشگیری از انتقال عفونت از طریق واژن به رحم کمک می کنند. به همین دلیل، برخی از زنان متوجه می شوند که ترشحات شفاف تا سفید بیشتری در دوران بارداری دارند و این طبیعی است. در هفته آخر بارداری، ترشحات آبکی و شفاف واژن تا حدودی تغییر می کنند. ممکن است گاهی در این ترشحات رگه های ضخیم مخاط یا مقداری خون مشاهده کنید. این پدیده کاملا طبیعی است و نباید باعث نگرانی خانم های باردار شود. در دوران بارداری مخاطی که دهانه رحم وجود دارد، به تدریج از طریق واژن تخلیه می شود. تخلیه این ترشحات دهانه رحم را برای زایمان و تولد نوزاد آماده می کند. در طول دوره‌های برانگیختگی جنسی، غدد واژن مایع شفاف و آبکی تولید می‌کنند. این ترشحات باعث روان شدن واژن می شوند و آن را برای مقاربت جنسی آماده می کنند. این ترشحات طبیعی است و معمولا فقط به مدت یک ساعت ترشح می شود. ترشحات واژن در زمان برانگیختگی جنسی دارای خصوصیات زیر است: خیس لغزنده مرطوب یایسگی به متوقف شدن سیکل های قاعدگی گفته می شود. یایسگی وضعیتی است که تمام زنان با افزایش سن و معمولا پس از چهل سالگی آن را تجربه می کنند. این دوران با نوسانات شدید هورمونی همراه است. سطح استروژن در دوران یایسگی کاهش پیدا می کند، ترشحات واژن کمتر می شود. این ترشحات اغلب سفید رنگ، بی بو و بسیار کم هستند. کاهش تولید استروژن علاوه بر اینکه ترشحات واژن را تحت تاثیر قرار می دهد، عوارض زیاد دیگری مانند دارد. ترشحات واژن طبیعی است و می تواند در هر زمانی از چرخه قاعدگی رخ دهد. همچنین ترشحات در مراحل مختلف چرخه قاعدگی از نظر قوام و رنگ دچار تغییراتی می شوند. مشاهده در هر سنی امکان پذیر است. میزان ترشحات به عوامل خاصی از جمله مرحله چرخه قاعدگی بستگی دارد. خانم ها معمولا در شرایط زیر ترشحات آبکی بیشتری را تجربه می کنند: بارداری فعالیت جنسی مصرف قرص های ضد بارداری ترشحات واژن می تواند در طول چرخه قاعدگی تغییر کند. این ترشحات ممکن است شفاف، سفید یا کمی زرد به نظر برسند. وقتی ترشحات روی لباس زیر خشک می شوند تیره تر به نظر می رسند. مقدار ترشحات واژن ممکن است بسته به زمان چرخه تغییر کند. ترشحات در طول چرخه غلیظ تر یا رقیق تر می شوند. ترشحات واژن در آستانه قاعدگی، ممکن است از شفاف به قهوه ای یا صورتی تغییر کند. این وضعیت به معروف است و به هیچ وجه جای نگرانی نیست. برخی از زنان ممکن است متوجه شوند که بعد از چرخه قاعدگی لکه بینی خفیفی دارند. این ترشحات ممکن است به رنگ قهوه ای یا قرمز باشند و معمولا روشن تر از دوره معمولی است. این وضعیت طبیعی است و نشان می دهد که دوره قاعدگی به پایان رسیده است. برخی از زنان در طول چرخه خود خونریزی یا لکه بینی غیرمنتظره را تجربه می کنند. بررسی ها نشان می دهد که در حدود درصد از زنان لکه بینی را در میانه چرخه قاعدگی خود تجربه می کنند. مقدار این خونریزی در اغلب موراد بسیار کم است و جای نگرانی ندارد. خونریزی غیرمنتظره در طول چرخه ممکن است صورتی، قرمز یا قهوه ای باشد و اغلب روشن تر از خونریزی دوران پریود است. به دلیل کم بودن لکه بینی معمولا خانم ها نیازی به استفاده از پد بهداشتی ندارند. ترشحات آبکی واژن طبیعی و نشان دهنده سلامت واژن است. برای پیشگیری از ترشحات نیاز به انجام هیچ کاری نیست، اما ممکن است برخی از زنان استفاده از پد بهداشتی را مفید بدانند. اگر مانند زمان تخمک گذاری ترشحات زیادی را تجربه می کنید، یا دایم در حال لکه بینی هستید، می توانید برای محافظت بیشتر از پد بهداشتی استفاده کنید. در مورد ترشحات سفید یا شفاف هیچ نگرانی وجود ندارد، اما می توانید اقداماتی را برای کاهش ترشحات غیر طبیعی و محافظت از سلامت کلی واژن خود انجام دهید، از جمله: در هنگام خواب لباس زیر نپوشید. از نشستن در جکوزی خودداری کنید. از اسپری های بهداشتی زنانه استفاده نکنید. هنگام اجابت مزاج ناحیه تناسلی خود را از جلو به عقب پاک کنید. هر روز به طور منظم دوش بگیرید و ناحیه تناسلی را خشک کنید. از دستمال توالت معطر یا رنگی به دلیل داشتن ترکیبات مضر خودداری کنید. به جای پوشیدن شلوارهای تنگ یا جوراب شلواری، بهتر است تا حد امکان لباس های گشاد بپوشید. تا حد امکان سعی کنید لباس های نخی بپوشید. پوشیدن این لباس ها باعث تنفس راحت پوست شما می شود. به شستشوی واژن با آب، دوش واژن گفته می شود. خانم ها اغلب برای از بین بردن بوی بد واژن و یا شستن این ناحیه از دوش واژن استفاده می کنند. دوش واژن معمولا به صورت آماده در داروخانه ها وجود دارد. دوش های واژن آماده در اغلب موارد علاوه بر آب حاوی جوش شیرین یا نمک هستند. جوش شیرین و نمک باعث تمیزی بیشتر واژن و از بین بردن میکروب های مضر می شوند. اما با این حال استفاده از دوش برای تمیز کردن واژن ضروری نیست و در بسیاری از موارد می تواند مضر باشد. به این دلیل که برخی از دوش ها حاوی مواد شیمیایی هستند که می توانند تعادل pH واژن را مختل کرده و رشد باکتری های مضر واژن را بیشتر کنند. همچنین استفاده از خطرات دیگری نیز به همراه دارد. به عنوان مثال در صورت ابتلا به عفونت استفاده از دوش می تواند عفونت را به رحم منتقل کند. این وضعیت ممکن است خطر ابتلا به بیماری التهابی لگن ( PID ) را افزایش دهد. اگر متوجه بویی از ناحیه تناسلی خود شدید، به سادگی قسمت بیرونی واژن (به نام فرج) را با آب و صابون ملایم بشویید تا هر گونه بو از بین برود. ترشحات شفاف و آبکی واژن طبیعی بوده و به ندرت باعث نگرانی می شود. اما اگر ترشحات بیش از حد را تجربه می‌کنید، یا ترشحات شما دچار تغییر رنگ یا ضخامت شده است باید به پزشک مراجعه کنید. گاهی ممکن است ترشحات واژن با علایم دیگری مانند تب، درد شکم یا لگن همراه باشد. ابتلا به این وضعیت در اغلب موارد نشان دهنده ابتلا به عفونت شدید است. همچنین اگر ترشحات غیرعادی دارید و فکر می کنید در معرض عفونت مقاربتی ( STI ) قرار گرفته اید، باید در اسرع وقت با پزشک خود تماس بگیرید. مشاهده برخی از علایم همراه با ترشحات معمولا نشان دهنده عفونت است. بنابراین باید حتما با این علایم آشنا باشید تا هر وقت یکی از این علایم را تجربه کردید، سریع با پزشک خود تماس بگیرید. این علایم عبارتند از: تورم در ناحیه تناسلی زخم در واژن یا فرج سوزش در هنگام ادرار خارش در ناحیه تناسلی رو به وخامت رفتن علایم تغییر ناگهانی قوام ترشحات وجود تاول در واژن یا فرج تغییر ناگهانی بوی ترشحات قرمزی و التهاب در اندام تناسلی تغییرات ناگهانی در رنگ ترشحات واژن برطرف نشدن علایم بعد از گذشت یک هفته داروهای خوراکی مانند آنتی بیوتیک ها ممکن است توسط پزشک برای درمان علل مختلف ترشحات آبکی تجویز شوند. ترشحات زیاد و غیرطبیعی واژن می تواند نشانه ابتلا به بیماری های عفونی مختلفی مانند واژینوز باکتریایی، تریکومونیازیس یا کاندیدیازیس باشد. این بیماری ها را می توان به روش های زیر درمان کرد: این بیماری با مصرف داروهای آنتی بیوتیک خوراکی مانند درمان می شود. پزشک معمولا داروهای آنتی بیوتیکی تجویز می کند. این داروها معمولا شامل کرم کلیندامایسین یا مترونیدازول خوراکی یا داخل واژینال هستند. مصرف منظم این داروها باعث کاهش التهاب واژن شده و عفونت را از ببن می برد. پزشک ممکن است داروهای خوراکی یا موضعی را توصیه کند. برخی از داروهای موضعی بدون نسخه ( OTC ) را می توانید به راحتی از داروخانه ها تهیه کنید. مصرف منظم داروها می تواند عفونت را در تا روز برطرف کند. برخی دیگر از داروها نیاز به نسخه پزشک دارند و در صورت شدید بودن علایم، توسط پزشک تجویز می شوند. هر یک از این عفونت ها نیاز به درمان پزشکی دارند، اما رعایت بهداشت می تواند تا حد زیادی در پیشگیری از عود بیماری به شما کمک کند. ناحیه تناسلی را به طور مرتب بشویید. تا حد امکان از صابون های ملایم و ضد حساسیت، مانند صابون حاوی گلیسیرین استفاده کنید. مرطوب بودن ناحیه تناسلی باعث رشد باکتری مضر می شود، بنابراین ناحیه تناسلی خود را هر بار پس از شستشو کاملا خشک کنید. سخن آخر به طور کلی ترشحات آبکی واژن معمولا جای نگرانی ندارد و نشانه سلامت واژن است. این ترشحات می تواند نشانه پاک شدن واژن از باکتری های مضر باشد. همچنین ترشحات در بسیاری از موارد نشانه مهم فرارسیدن زمان تخمک گذاری هستند. استفاده از پدهای بهداشتی روزانه برای جذب رطوبت اضافه که بدن در دوره های بین پریود ایجاد می کند مفید است. اگر ترشحات واژن با علایم دیگری مانند خارش یا درد واژن همراه باشند، باید در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید. زیرا این علایم ممکن است ناشی از برفک یا ابتلا به بیماری های عفونی دیگری باشند. در صورت بروز سایر علایم که نگران کننده هستند، حتما به پزشک متخصص زنان مراجعه کنید.

در اکثر مواقع کاملا طبیعی است. اما با این حال چرا بعد از واکسیناسیون بازوی شما درد می کند؟ به طور کلی، می تواند باعث ایجاد درد در جایی که واکسن زده اید، شود. بر همین اساس، هیچ کس از واکسیناسیون لذت نمی برد. فشار دادن سوزن، تزریق دارو، درد ناشی از آن برای چند روز آینده همه می توانند تا حدودی آزار دهنده باشند. البته اکثر مردم می دانند که ایمن سازی و واکسینه شدن به محافظت در برابر بیماری ها کمک می کند و برای سلامتی ما ضروری است. به عبارت دیگر، آنها ارزش تجربه کمی ناراحتی را دارند. ممکن است از خود بپرسید که چرا بازوی شما بعد از یک تزریق واکسن درد می کند و آیا طبیعی است؟ همچنین شاید از خود بپرسید که در صورت بروز واکنش، باید واکسن های بیشتری دریافت کنید. دست درد بعد از واکسن کاملا طبیعی است. عوارض پس از دریافت واکسن طبیعی است و لزوما جای نگرانی نیست. درد و سوزش خفیف در محل تزریق (همچنین به عنوان زخم بازو شناخته می شود) پس از دریافت بسیاری از واکسن ها، از جمله، شایع است. در واقع، حدود تا درصد از افراد با واکسن کووید در محل تزریق درد خواهند داشت، و به طور خاص، اگر واکسن مدرنا را دریافت کرده باشید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: درد بازو بعد از واکسن چه زمانی شروع می شود؟ واکسن کووید، همراه با بسیاری از واکسن‌ها به طور کلی، می‌تواند عوارض شایعی را ایجاد کند، مانند: سردرد خستگی تب یا لرز قرمزی یا درد در محل تزریق گرانت اندرسون، استادیار دانشکده داروسازی دانشگاه مینه‌سوتا، می‌گوید: "درد بازو احتمالا ظرف ساعت پس از واکسیناسیون شروع می‌شود و چند روز پس از تزریق واکسن ادامه می‌یابد". درد بازوی پس از واکسن کووید شایع ترین عارضه جانبی است و به گفته اندرسون، تنها درصد از افراد واکسینه شده گزارش می دهند که عوارض جانبی دیگری غیر از درد بازو را تجربه کرده اند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از واکسن‌ها می‌توانند بیش از سایرین آسیب بزنند. همراه با واکسن کووید، واکسن زونا، شینگریکس، می‌تواند باعث درد بیشتر و طولانی‌تر نسبت به سایر واکسن‌ها شود. اندرسون توضیح می دهد که، از سوی دیگر، معمولا درد کمتری ایجاد می کند. شایع ترین عوارض تزریق واکسن واکنش جدی‌تر به واکسن‌ها نادر است و همیشه دلیلی برای عدم دریافت واکسن دیگر در آینده نیست. در بیشتر موارد، واکنش ها خفیف هستند و در عرض چند روز از بین می روند. اما مواردی وجود دارد که باید با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود برای مشاوره پزشکی تماس بگیرید. برخی از عوارض جانبی که جدی تر هستند، عبارتند از: درد شانه این زمانی اتفاق می‌افتد که واکسن را بیش از حد بالای بازوی تزریق کنند. این می تواند باعث دردی شود که در عرض ساعت شروع می شود و همراه با مشکل در حرکت دادن شانه به اطراف است. این واکسن بیشتر از جدول زمانی معمولی برای واکنش محل تزریق برای آن واکسن طول می کشد. در این شرایط مصرف، درد را تسکین نمی دهد. عفونت عفونت بعد از تزریق واکسن، نادر است. اما دریافت واکسن پوست شما را سوراخ می‌کند و احتمال عفونت در آن ناحیه را بسیار کم می‌کند. در صورت بروز عفونت، احتمالا باید با آنتی بیوتیک درمان شود. آنافیلاکسی خطر یک واکنش آلرژیک جدی حدود . به ازای هر میلیون دوز واکسن است. علایم شامل تورم صورت، لب ها و گردن همراه با ضربان قلب سریع و مشکل در تنفس است. معمولا بلافاصله پس از واکسیناسیون و در موارد کمتر، چند ساعت پس از واکسیناسیون اتفاق می افتد. تعداد بسیار کمی از افراد پس از ساعت واکنش آنافیلاکتیک خواهند داشت. ناخوشایند است، اما باید پس از یک یا دو روز از بین برود. دکتر Vino Palli ، بنیانگذار MiDoctor Urgent Care در شهر نیویورک، پیشنهاد می‌کند که در طول روز دست خود را حرکت دهید و از کمپرس سرد استفاده کنید. اگر هفته‌ها پس از واکسیناسیون هنوز بازو درد یا نگرانی‌هایی دارید، با ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی خود تماس بگیرید تا تشخیص دهد که آیا به مراقبت پزشکی نیاز دارید یا خیر. بازوی کوویدی چیست؟ ممکن است نام بازوی کووید را شنیده باشید و نگران باشید که برای شما اتفاق بیفتد. این واکنش برای بسیاری از افراد اتفاق نمی افتد و معمولا خود به خود برطرف می شود، حتی اگر تجربه آن جالب نباشد. بازوی کووید یک واکنش موضعی توسط سیستم ایمنی بدن شما است، به این معنی که در اطراف محل تزریق رخ می دهد. ممکن است تجربه کنید: تورم گرما بثورات دردناک و یا خارش دار که می تواند بسیار بزرگ شود. برجستگی سفت زیر پوست شما جایی که شات خود را دریافت کرده اید. طبق گفته مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) ، بازوی کووید می تواند چند روز تا یک هفته یا بیشتر پس از تزریق واکسن شما شروع شود. این بیماری توسط خود کروناویروس ایجاد نمی شود، زیرا هر دو واکسن Moderna و Pfizer واکسن های MRNA هستند که حاوی ویروس نیستند. بر اساس نتایج کارآزمایی فاز در مجله پزشکی نیوانگلند، این بثورات . از شرکت کنندگان پس از تزریق دوم را تحت ت ثیر قرار داد. دکتر پالی توضیح می دهد: "به طور کامل مشخص نیست که چرا این وضعیت اتفاق می افتد، اما نادر است و نباید دلیلی برای به تعویق انداختن واکسن باشد. " تصور می شود که پاسخ ایمنی به واکسن از عضله ناشی می شود که واکسن را جذب می کند. سیستم ایمنی بدن شما فکر می‌کند که پروتیین SARS - CoV - تولید شده توسط واکسن در واقع یک ویروس است. سپس سیستم ایمنی دفاعی را انجام می دهد، فقط این دفاع از حد خارج می شود و واکنشی بزرگتر از آنچه طبیعی تلقی می شود ایجاد می کند. این حساسیت شبیه به یک واکنش آنافیلاکتیک است، اما به جای اینکه روی کل بدن ت ثیر بگذارد، این حساسیت بیش از حد فقط در اطراف محل تزریق وجود دارد. واکسن زونا رفتار مشابهی دارد. افرادی که آن را دریافت می کنند نیز ممکن است دچار جوش شوند. چه عواملی خطر درد بازو در واکسن، را افزایش می دهد؟ سن می تواند در افرادی که شانس بیشتری برای ابتلا به بیماری کووید دارند نقش داشته باشد. دکتر پالی می‌گوید: "به نظر می‌رسد که بیماران جوان‌تر در مقایسه با بیماران مسن‌تر که به مطالعه‌ای که با استفاده از واکسن Pfizer انجام شده است، بازو درد بیشتری دارند. " اگر بعد از اولین واکسن کووید - متوجه بثورات شدید، قبل از دریافت واکسن دوم به پزشک خود اطلاع دهید. بثورات پوستی ممکن است دلیلی نباشد که شما نباید دوز دوم خود را دریافت کنید. با این حال، ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است به شما توصیه کند که تزریق دوم را در بازوی دیگر خود انجام دهید. موارد دیگری که می تواند به درمان جوش کمک کند عبارتند از: بی حس کننده های موضعی مانند لیدوکایین داروهای استروییدی موضعی برای خارش، مانند برای جلوگیری از تحریک بیشتر پوست، از پارچه روی محل تزریق خودداری کنید. آیا عوارض جانبی بعد از واکسن دوم کووید بدتر است؟ اندرسون می گوید: "برای بسیاری از دریافت کنندگان، عوارض جانبی پس از دوز دوم بدتر می شود. التهاب موضعی ناشی از پاسخ التهابی بدن منجر به قرمزی، گرما، تورم و درد در محل تزریق می شود. اندرسون توضیح می‌دهد: "وقتی به اندازه کافی از این مواد آزاد می‌شوند، دردهای عضلانی ممکن است رخ دهد و شما شروع به احساس خستگی کنید. با این حال، او اضافه می کند، این نشانه خوبی است که بدن شما در حال ایجاد یک پاسخ ایمنی قوی است. و اگر هیچ عارضه جانبی از واکسن ندارید، به این معنی نیست که واکسن کار نکرده یا سیستم ایمنی ضعیفی دارید. اندرسون می‌گوید: "ایمنی محافظتی که توسط واکسن‌ها ایجاد می‌شود زمان بیشتری طول می‌کشد و با این عوارض جانبی مرتبط نیست. " درد بازو پس از واکسیناسیون را چگونه درمان کنیم؟ اگرچه درد بازو پس از واکسن کووید موقتی است، اما چند کار وجود دارد که می‌توانید در خانه انجام دهید تا به درمان دست درد بعد از واکسن کمک کنید: از کمپرس سرد در محل تزریق استفاده کنید. در طول روز مرتبا دست خود را به اطراف حرکت دهید. بهتر است در صورت بروز خارش از آنتی هیستامین هایی مانند بنادریل استفاده کنید. در صورت تایید پزشک، از داروهای مسکن بدون نسخه ( OTC ) مانند ادویل (ایبوپروفن) و تیلنول (استامینوفن) استفاده کنید. مگر اینکه شرایط سلامتی داشته باشید که مانع از مصرف برخی مسکن‌های OTC مانند خونریزی یا مشکلات کبدی یا کلیوی شود، ممکن است از درد بازو و همچنین برخی دیگر از عوارض جانبی واکسن مانند سردرد یا خستگی تسکین پیدا کنید. با این حال، شما می خواهید از مصرف داروهای ضد درد OTC قبل از واکسن خود به دلیل پیش بینی عوارض جانبی خودداری کنید. دکتر اندرسون توضیح می دهد که اگرچه ممکن است درد بازوی شما را کاهش دهد، "التهاب موضعی برای ایجاد یک پاسخ ایمنی شدید مفید است و داروهای ضد التهابی ممکن است این پاسخ مفید را کاهش دهند. " چگونه از درد بازو بعد از واکسن پیشگیری کنیم؟ چند راه دیگر برای جلوگیری از درد بازو در هنگام تزریق واکسن وجود دارد: درخواست کنید واکسن در بازوی غیر غالب شما انجام شود. این راهکار ممکن است موثر باشد. زیرا شما به اندازه بازوی غالب خود از آن استفاده نخواهید کرد و ممکن است به اندازه آن درد را متوجه نشوید. قبل از تزریق واکسن، بازوی خود را شل کنید. تزریق در ماهیچه های منقبض می تواند باعث درد بیشتر شود. بهتر است قبل از واکسیناسیون، یخ یا اسپری بی حس کننده درخواست کنید. اگرچه واکسیناسیون معمولا راحت نیست، اما مهم است که بدانید درد بازو طبیعی است و معمولا ظرف چند روز از بین می‌رود. اگر در مورد واکسن ها و عوارض جانبی آنها سوال و نگرانی دارید، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید تا بهترین توصیه های پزشکی را برای خود دریافت کنید.

اغلب مبهم هستند. این علایم ممکن است شامل سرفه مداوم، سرفه خونی و و سایر علایم باشد. از آنجایی که علایم ممکن است خفیف باشند، به راحتی احتمال دارد کاملا نادیده گرفته شوند. در حالی که درک علایم و نشانه‌های رایج در تشخیص زودهنگام این سرطان‌ها ضروری است، توجه به این نکته مهم است که بسیاری از سرطان‌های ریه در این مرحله بدون علامت هستند. به همین دلیل، غربالگری برای کسانی که کاندید این آزمایش هستند، بسیار مهم است. بر همین اساس، ما سعی کرده ایم در این مقاله از علایم اولیه سرطان ریه و همچنین عوارض آن را توضیح می دهیم. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علایم مکرر مرحله سرطان ریه در مرحله سرطان ریه، بسیاری از افراد علایمی ندارند. در واقع، یک بررسی در سال نشان داد که % از افرادی که سرطان ریه مرحله تشخیص داده شده است، هیچ علامتی ندارند. با این حال، مهم است که از علایمی که ممکن است رخ دهد آگاه باشید تا بیماری را در اسرع وقت تشخیص دهید. علایم رایج مرحله سرطان ریه ممکن است شامل موارد زیر باشد: سرفه مداوم شایع ترین علامت سرطان ریه به طور کلی یا سرفه ای که چند هفته طول می کشد، است. سرفه ممکن است خشک (سرفه ای که بلغم یا مخاط تولید نمی کند) یا مرطوب (سرفه ای که بلغم یا مخاط تولید می کند) ، خفیف یا شدید باشد و احتمال دارد مداوم باشد یا به طور موقت و گاه به گاه بروز کنند. اما سرفه ممکن است با گذشت زمان تشدید شود، اما معمولا نسبتا تدریجی است و می‌تواند مورد توجه قرار نگیرد. برای کسانی که سیگار می کشند، سرفه مربوط به سرطان ریه را نمی توان از " سرفه سیگاری " تشخیص داد، که می تواند تشخیص را چالش برانگیزتر کند. برای کسانی که سیگار می کشند، تغییر در سرفه "عادی" شما ممکن است مهمترین علامت باشد. در یک مطالعه بزرگ در چین، سرفه مداوم شایع ترین علامتی بود که منجر به تشخیص مرحله سرطان ریه شد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سرفه خونی (هموپتیزی) حتی سرطان‌های ریه مرحله ، اگر در نزدیکی راه‌های هوایی بزرگ رشد کنند، می‌توانند منجر به سرفه خونی شوند. سرفه خونی (هموپتیپس) می تواند ظریف باشد، و ممکن است فقط ته رنگ صورتی یا قرمز را روی دستمال کاغذی مشاهده کنید. با این حال، حتی اگر فقط مقدار کمی باشد، این علامت همیشه باید بررسی شود. در حالی که سرطان ریه شایع ترین علت سرفه خونی نیست، اما برای تا درصد افراد اولین علامت بیماری است. در یک مطالعه، هموپتیزی تنها در درصد از افراد مبتلا به سرطان ریه رخ داد، اما از بین علایم احتمالی سرطان ریه، این قوی‌ترین پیش‌بینی‌کننده وجود سرطان بود. درد شانه و یا قفسه سینه اکثر مردم اگر درد شانه یا درد قفسه سینه را تجربه کنند به سرطان ریه فکر نمی کنند، اما این نوع دردها می توانند از علایم سرطان ریه باشند. درد شانه در سرطان پیشرفته ریه بسیار شایع است اما می تواند در مرحله بیماری نیز رخ دهد. یک نوع تومور، تومور پانکواست، در نزدیکی بالای ریه ها رشد می کند (شیار فوقانی) به دلیل محل قرارگیری آن، می تواند بر روی اعصاب مجاور که به شانه و بازو منتهی می شود فشار وارد کند و باعث درد شانه، درد و تورم در قسمت بالای بازو در سمت آسیب دیده و ضعف، بی حسی یا گزگز یک دست شود. درد در شانه شدیدتر است، اما اغلب از داخل بازو تا انگشت صورتی در سمت آسیب دیده تابش می کند. درد ناشی از تومور پانکواست ممکن است شدید و ثابت باشد و اغلب افراد (و ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی) را در ابتدا به این فکر می کند که مشکل استخوان یا مفصل وجود دارد. این تومورها همچنین به دلیل محل قرارگیری آنها اغلب در عکسبرداری با اشعه ایکس قفسه سینه نادیده گرفته می شوند که می تواند تشخیص را بیشتر به تاخیر بیندازد. ممکن است در اوایل سرطان ریه نیز رخ دهد، اگر تومور در نزدیکی پوشش ریه (پلورا) قرار گرفته باشد. درد مربوط به تومور در این ناحیه معمولا به عنوان درد همراه با نفس عمیق (پلورتیک) توصیف می شود. اغلب تیز و متناوب است. آدنوکارسینوم ریه نوعی سرطان ریه است که اغلب در حاشیه ریه نزدیک پلور رشد می کند. آنها شایع ترین نوع در زنان و افرادی هستند که هرگز سیگار نکشیده اند. عفونت های مکرر تنفسی عفونت‌های تنفسی مکرر نیز می‌تواند نشانه‌ای از مرحله سرطان ریه باشد، هرچند کمتر از علایم بالا شایع است. اگر سرطان ریه در نزدیکی راه های هوایی رشد کند، ممکن است باعث انسداد نسبی شود. این انسداد، به نوبه خود، خطر عفونت های تنفسی مکرر مانند برونشیت یا ذات الریه را افزایش می دهد. در حالی که عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی (مانند سرماخوردگی) شایع هستند و اکثر بزرگسالان سه یا چهار سال یک بار تجربه می کنند، بیش از یک دوره ذات الریه در طول یک سال دلیلی برای جستجوی بیشتر برای علت اصلی است. خس خس سینه صدای خس خس مانند صدای جیغ ریه ها است که با بازدم اتفاق می افتد. بیماری‌هایی مانند آسم شایع‌تر از سرطان ریه هستند، اما اگر تومور در یکی از راه‌های هوایی وجود داشته باشد، ممکن است منجر به شود که ممکن است عمدتا در یک طرف قفسه سینه شنیده شود. ضرب المثلی در پزشکی وجود دارد که "همه خس خس سینه ها آسم نیست" و حتی در افرادی که معمولا آسم دارند، باید تغییر علایم را بررسی کرد. تنگی نفس تنگی نفس معمولا نشانه سرطان‌های پیشرفته‌تر ریه است، اما در مواقعی با بیماری مرحله دیده شده است. در صورت وجود، تنگی نفس معمولا نسبتا خفیف است و ممکن است تنها با تلاش‌هایی مانند بالا و پایین رفتن از پله‌ها قابل مشاهده باشد. در این مرحله، اغلب به راحتی رد می شود که مربوط به سن یا کمتر از حد معمول است. اگر به پزشک خود مراجعه کرده اید و علامت کاملا واضح بر اساس عکس قفسه سینه به شما داده شده است، اما همچنان علایم دارید، احساس خود را نادیده نگیرید. اشعه ایکس قفسه سینه می تواند در تشخیص سرطان ریه ارزشمند باشد اما تا درصد تومورها را از دست می دهد. ممکن است نیاز به توموگرافی کامپیوتری ( CT ) باشد. در یک مطالعه، یک سوم افرادی که سرطان ریه در آنها تشخیص داده شده بود، قبل از تشخیص، به سه یا چند پزشک مراجعه کرده بودند. اگر علایم شما ادامه پیدا کرد، یک قرار ملاقات دیگر بگیرید یا نظر دوم را دریافت کنید. علایم نادر در مرحله سرطان ریه از آنجایی که سرطان ریه مرحله به نواحی دوردست بدن انتشار نیافته است، علایم سرطان متاستاتیک (مرحله ، که در آن سرطان به نقاط دوردست بدن انتشار یافته است) معمولا وجود ندارد. این موارد ممکن است شامل موارد زیر باشد: کاهش وزن بی دلیل از دست دادن اشتها گرفتگی صدا (اغلب زمانی که تومور به غدد لنفاوی گسترش می یابد) کلابینگ (شرایطی که در آن انگشتان ظاهر قاشق های وارونه به خود می گیرند) ورید اجوف برتر سندرم (شرایطی که در آن تومور بر روی رگ خونی بزرگ فشار می آورد و خون را به قلب باز می گرداند و در نتیجه باعث تورم در صورت و بازوها می شود) برخی از تومورها، به ویژه سرطان های سلول کوچک ریه و کارسینوم سلول های سنگفرشی، ممکن است مواد شیمیایی را آزاد کند که مانند هورمون ها در بدن عمل می کنند. این سندرم های پارانیوپلاستیک باعث طیف گسترده ای از علایم مختلف از جمله ضعف و گرفتگی عضلات (هایپرکلسمی) تورم صورت تا افزایش وزن (سندرم کوشینگ) و غیره می شود. نکته مهم این است که علایم سرطان ریه ممکن است به راحتی به ریه ها نسبت داده نشود. عوارض مرحله سرطان ریه چیست؟ عوارض در مرحله سرطان ریه نسبت به مراحل بعدی بیماری کمتر شایع است اما همچنان ممکن است رخ دهد. در برخی موارد، این عوارض ممکن است اولین نشانه سرطان ریه باشد. عوارض بالقوه ممکن است شامل موارد زیر باشد: سرفه بیش از قاشق چایخوری خون یک اورژانس پزشکی محسوب می شود و نیاز به مراقبت فوری دارد. تقریبا درصد از افرادی که سرطان ریه دارند، گاهی اوقات هموپتیزی را تجربه می کنند. به عنوان هموپتیزی بزرگ در نظر گرفته می شود و میزان مرگ و میر بالایی دارد. لخته شدن خون با سرطان ریه شایع است و تقریبا درصد از افراد مبتلا به این بیماری را تحت ت ثیر قرار می دهد. این لخته ها می توانند در اوایل بیماری ایجاد شوند و گاهی اوقات اولین علامت سرطان ریه هستند. لخته شدن خون (ترومبوز وریدی عمقی) اغلب از پاها شروع می شود و می تواند باعث قرمزی، حساسیت و تورم شود. اگر این لخته‌های خون جدا و به ریه‌ها منتقل شوند (آمبولی ریه) ، ممکن است افراد دچار تنگی نفس شدید، تپش قلب و از دست دادن هوشیاری شوند. تا درصد از افراد مبتلا به سرطان ریه افسردگی بالینی را تجربه خواهند کرد. علایم افسردگی می تواند شامل گریه و همچنین عصبانیت و تحریک پذیری باشد. برخی از افراد ممکن است احساس ناامیدی کنند. برای اکثر مردم، علاقه به فعالیت هایی که قبلا لذت بخش بوده اند کاهش می یابد. خوشبختانه درمان می تواند بسیار موثر باشد. خطر در سرطان ریه نیز بسیار واقعی است و در اوایل تشخیص، بالاترین میزان را دارد. در واقع، خودکشی در طول هفت ماه اول پس از دریافت تشخیص شایع‌تر است. تصور می شود که درصد از افراد مبتلا به سرطان (و بیشتر مبتلا به سرطان ریه) در یک زمان به خودکشی فکر می کنند. در سرطان ریه در مراحل اولیه چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟ سرطان ریه در مراحل اولیه بیماری قابل درمان است و هنگامی که در مرحله یافت شود، بسیاری از این تومورها ممکن است درمان شوند. به خاطر داشته باشید افرادی که هرگز سیگار نکشیده اند ممکن است به سرطان ریه مبتلا شوند. در حال حاضر، تقریبا درصد از زنانی که در ایالات متحده به سرطان ریه مبتلا می شوند، هرگز سیگار نکشیده اند. علایمی که در صورت بروز باید با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود برای معاینه تماس بگیرید، عبارتند از: اگر سرفه مداوم دارید. با فعالیت احساس تنگی نفس می کنید. احساس درد شانه یا درد قفسه سینه دارید. خون سرفه می کنید، حتی اثری روی دستمال کاغذی اگر در یک پا احساس درد، تورم یا قرمزی می کنید. احساس می کنید در یک سال بیش از یک مورد ذات الریه دارید. اگر احساس افسردگی می کنید یا افکار خودکشی را تجربه می کنید. هر علامتی که قابل توضیح و برای شما طبیعی نیست. چه کسانی باید از نظر سرطان ریه غربالگری شوند؟ اگر سیگار می کشید یا سابقه مصرف آن را داشته اید، ممکن است کاندیدای غربالگری سرطان ریه باشید. هنگامی که غربالگری طبق دستورالعمل ها انجام شود، اغلب می تواند سرطان ریه را در مراحل اولیه و قابل درمان تشخیص دهد و می تواند زندگی را نجات دهد. در واقع، غربالگری سرطان ریه می‌تواند جان افراد بیشتری را نسبت به آزمایش‌های غربالگری همه سرطان‌های دیگر با هم نجات دهد. در صورت بروز شرایط زیر ممکن است پزشک به شما توصیه کند برای غربالگری سرطان ریه، اقدام کنید: شما بالای سال سن دارید. شما سال سابقه سیگار کشیدن دارید. در حال حاضر سیگار می کشید یا در سال گذشته آن را ترک کرده اید. در برخی موارد، سایر عوامل خطر مانند سابقه خانوادگی سرطان ریه یا قرارگیری در معرض رادون در خانه ممکن است ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما را وادار به توصیه غربالگری کند. علایم و نشانه های مرحله سرطان ریه اغلب خفیف و مبهم هستند. اینها ممکن است شامل سرفه مزمن، خس خس سینه، عفونت های مکرر تنفسی یا حتی تمایل ناگهانی به ترک سیگار باشد. با این حال، بیش از نیمی از موارد، علایم وجود ندارد و غربالگری سرطان ریه بهترین تضمین (حداقل برای افرادی که سیگار کشیده‌اند) برای یافتن زودهنگام این سرطان‌ها است. تشخیص سرطان ریه در مرحله بیماری نسبتا غیر معمول است و به همین دلیل، آگاهی از علایم مهم است. از آنجایی که علایم می توانند خفیف و مبهم باشند و لزوما به ریه ها اشاره نمی کنند، مهم است که با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد علایمی که شما را نگران می کند صحبت کنید.

پزشکان آموزش دیده ای هستند که نوزادان، نوجوانان و جوانان را ویزیت می کنند. کودکان با بزرگ شدن دچار تغییرات سریع جسمی، احساسی و رفتاری می شوند. کودکان و نوجوانان نیازهای پزشکی منحصر به فردی دارند که ممکن است خارج از تخصص پزشکانی باشد که عمدتا بزرگسالان را درمان می کنند. متخصص اطفال یک پزشک پزشکی است که متخصص درمان نوزادان، کودکان، نوجوانان و جوانان است. مراقبت از کودکان می تواند قبل از بارداری شروع شود و تا دوران بارداری ادامه یابد. به گفته آکادمی اطفال آمریکا، تعیین محدودیت سنی بالا برای مراقبت از کودکان ساده نیست. آکادمی مردم را از تعیین محدودیت سنی برای مراقبت از کودکان منع می کند، زیرا این بستگی به نیازهای جسمی و روانی فرد دارد. کودکان با رشد سریع دچار تغییرات جسمی و روانی سریع می شوند. متخصصان اطفال این واقعیت را درک کرده و وضعیت سلامت کودک را بر اساس محدوده طبیعی برای سن او ارزیابی می کنند. متخصصان اطفال می توانند به تشخیص شرایط پزشکی در کودکان کمک کنند. بسته به شرایط، والدین یا مراقبان ممکن است فرزندان خود را به متخصص اطفال ببرند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بسیاری از پزشکان اطفال به عنوان پزشک مراقبت های اولیه فعالیت می کنند. این نوع پزشک متخصص اطفال به طور منظم معاینات سلامتی را انجام می دهد. آنها همچنین طیف وسیعی از شرایط عمومی سلامت را تشخیص داده و درمان و می کنند و توصیه های بهداشتی مناسب را به جوانان و والدین یا مراقبان آنها ارایه می دهند. متخصصان اطفال دیگر در درمان بیماریهای خاص یا محدوده سنی تخصص دارند. از سلامت دستگاه گوارش افراد جوان مراقبت می کنند. در تشخیص و درمان انواع مختلف تخصص دارند. بر مراقبت در، در حدود تا سالگی تمرکز می کنند. تیم هایی از متخصصان مراقبت های بهداشتی را راهنمایی می کنند که کودکان را در شرایط بهداشتی ناپایدار یا بحرانی درمان می کنند. این متخصصان اطفال معمولا در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان کار می کنند. رشد رفتاری کودکان و نوجوانان را ارزیابی می کنند. متخصصان در این زمینه مشکلات رشد، یادگیری و رفتار را در جوانان تشخیص داده و درمان می کنند. انواع بیماری های قلبی را در کودکان تشخیص داده و درمان می کنند. بسیاری از متخصصان قلب کودکان هنگام تصمیم گیری در مورد بهترین استراتژی های درمانی، با جراحان قلب کودکان همکاری نزدیک دارند. کودکانی را که دارای مشکلات تنفسی و بیماری های ریوی هستند، تشخیص، درمان و مدیریت می کنند. کودکان و نوجوانانی را که دارای اختلالات اسکلتی عضلانی هستند، مانند و درد مزمن، درمان می کنند. در درمان بیماریهایی که بر سیستم ادراری ت ثیر می گذارد، از جمله عفونت های دستگاه ادراری و بیماری های کلیوی، تخصص دارند. اختلالات عصبی را در کودکان درمان و مدیریت می کنند. شرایط عصبی که در دوران کودکی ایجاد می شود ممکن است در بزرگسالی ادامه یابد. متخصصان مغز و اعصاب اطفال بر مراقبت از بیماران خود از تشخیص تا نوجوانی نظارت می کنند. در سیستم غدد درون ریز و هورمون های تولید شده تخصص دارند. متخصص غدد ممکن است شرایط مختلفی را در کودکان از جمله دیابت درمان کند. متخصصان اطفال طیف متنوعی از خدمات مرتبط با سلامت را انجام می دهند که از غربالگری سلامت و سلامتی گرفته تا مدیریت بیماری های پیچیده پزشکی را شامل می شود. پزشکان اطفال به طور کلی اقدامات زیر را انجام می دهند: معاینات فیزیکی واکسیناسیون ارایه توصیه های عمومی بهداشتی تشخیص و درمان بیماریهای مختلف پزشکی تجویز داروهایی مانند مسکن و آنتی بیوتیک درمان صدمات، از جمله شکستگی و دررفتگی ارزیابی رشد جسمی، عاطفی و اجتماعی کودک متخصصان اطفال در درمان ها و روش های تشخیصی خاص آموزش و آموزش می بینند. به عنوان مثال، متخصص قلب کودکان ( دانش و تجربه پیشرفته ای در درمان بیماری های قلبی در کودکان دارد. آنها همچنین ممکن است آموزش انجام انواع مختلف آزمایشات و اقدامات قلبی را فرا گرفته باشند. والدین و سرپرستان می توانند فرزند خود را برای ویزیت دوره ای از کودکان به پزشک متخصص اطفال ببرند. تخمین زده می شود که از هر کودک تا تا ساله نفر حداقل یک مشکل در رشد یا رفتار دارد. شناسایی و درمان زودهنگام می تواند منجر به نتایج بلند مدت بهتر برای کودکان خردسال شود. در طول یک ملاقات خوب، متخصص اطفال رشد جسمی و عاطفی کودک را ارزیابی می کند. آنها همچنین ممکن است در مورد غذا خوردن، خوابیدن و عادات اجتماعی کودک سوالاتی بپرسند. کودکان بین تا سال هر تا ماه یکبار باید به متخصص اطفال مراجعه کنند. والدین یا مراقبان که نگرانی مستمری در مورد سلامت فرزند خود دارند، باید با پزشک متخصص اطفال خود تماس گرفته یا بگیرند. پزشکان اطفال باید قبل از شروع درمان کودکان، آموزش و آموزش گسترده ای را ببینند و مجوز داشته باشند. برخی از پزشکان اطفال پس از اتمام دوره رزیدنت، مراقبت های عمومی خود را شروع می کنند، در حالی که برخی دیگر در برنامه های فوق تحصیلی وارد می شوند و در آنجا تحت آموزش های تخصصی فوق تخصص کودکان قرار می گیرند. پزشکان متخصص اطفال باید قبل از شروع فعالیت خود مجوز دریافت کنند. مراقبت های اطفال به طور کلی افراد را تا سالگی تحت پوشش قرار می دهد. با این حال، این محدودیت سنی اجباری نیست. متخصص اطفال یک پزشک پزشکی است که نوزادان، کودکان، نوجوانان و جوانان را درمان می کند. پزشکان اطفال می توانند به عنوان پزشک مراقبت های اولیه فعالیت کنند یا در درمان کودکان در رده های سنی خاص یا کودکان با شرایط خاص بهداشتی تخصص داشته باشند.

یک برآمدگی پر از چرک و متورم روی لثه است. این جوش ها زمانی ایجاد می شوند که باکتری ها ایجاد می شوند و باعث عفونت می شوند. این ناحیه ممکن است دردناک یا حساس باشد. جوش لثه یا آبسه نشانه است. آنها در افراد مبتلا به بیماری لثه یا افرادی که اخیرا جراحی دندان انجام داده اند بیشتر دیده می شود. در این موارد، پلاک و غذا می‌تواند وارد قسمت های لثه شده و منجر به رشد بیش از حد باکتری‌ها شود. آیا گاهی اوقات برجستگی حساسی روی لثه خود احساس کرده اید که باعث ناراحتی شما می شود؟ این می تواند جوش لثه باشد. دیدن جوش لثه دردناک و آزاردهنده است. کارهای ساده جویدن و غذا خوردن به دلیل جای جوش می تواند باعث ایجاد عوارض شود. اگر جوش لثه درمان نشود، ممکن است منجر به عوارض سلامتی خاصی مانند سپتی سمی (عفونت خون) و شوک شود. در این مقاله، ما چند درمان جوش لثه و گزینه‌های درمانی موجود را بررسی خواهیم کرد. انواع جوش لثه کدامند؟ دو نوع جوش لثه وجود دارد. یک نوع آن جدی‌تر است و نزدیک‌تر به دندان شکل می‌گیرد. عفونت زمینه ای نیاز به مراقبت فوری پزشکی و اغلب کانال ریشه دارد. عفونت لثه درمان نشده می تواند به سایر نواحی بدن سرایت کند. به طور معمول، آنتی بیوتیک ها و اقدامات دندانپزشکی برای درمان جوش لثه ضروری است. درمان های خانگی می توانند ناراحتی را کاهش داده و از مشکلات بعدی جلوگیری کنند. عفونت باکتریایی یا می تواند باعث جوش لثه شود. جوش لثه یا آبسه ممکن است در اثر عفونت باکتریایی در بافت لثه ایجاد شود. نام پزشکی این آبسه پریودنتال است. در موارد دیگر، پوسیدگی دندان یا ضربه می تواند منجر به عفونتی شود که در داخل دندان ایجاد می شود و به لثه گسترش می یابد. یک فرد ممکن است متوجه ایجاد یک جوش در نزدیکی دندان، احتمالا در نزدیکی ریشه شود. به این حالت آبسه پری آپیکال می گویند. هر کسی که فکر می کند آبسه پری اپیکال دارد باید فورا به مراجعه کند، زیرا ممکن است برای حفظ دندان نیاز به ریشه دندان باشد. به طور کلی تر، جوش لثه که به نام‌های پارولیس یا آبسه لثه نیز شناخته می‌شود، برجستگی‌های متورم و چرکی هستند که روی لثه‌ها ایجاد می‌شوند. جوش لثه نشانه عفونت باکتریایی است و زمانی ایجاد می شود که باکتری در ناحیه لثه تجمع پیدا کند. عواملی مانند مواد غذایی گیر کرده در دندان ها، پلاک ها، دندان های پوسیده یا بیماری لثه می توانند منجر به رشد بیش از حد باکتری ها در پاکت های لثه شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دو نوع جوش لثه وجود دارد: نوعی آبسه که با تجمع چرک در داخل بافت لثه به نام پاکت پریودنتال مشخص می شود. آبسه پریودنتال یکی از رایج ترین شکل های کورک است که هر ساله نیاز به مراجعه به دندانپزشک دارد. آبسه پریودنتال که توسط باکتری های بی هوازی گرم منفی ایجاد می شود، ممکن است منجر به شود: که توسط گونه های استرپتوکوک و باکتریویید ایجاد می شود، این آبسه ها در ریشه دندان ایجاد می شوند. به دلیل تجمع باکتری در ریشه باعث درد دندان و استخوان می شود. در حالی که درد در لثه شما ممکن است اولین علامت جوش لثه باشد، ممکن است با چند علامت دیگر نیز همراه باشد. علایم جوش در لثه چیست؟ علایمی که با جوش لثه همراه است، عبارتند از: تب گوش درد بوی بد دهان حالت تهوع درد، تورم و حساسیت در دهان خونریزی یا ترشح از جای جوش یا لثه جوش لثه نشانه عفونت است و درمان برای جلوگیری از انتشار عفونت به سایر قسمت های دهان و بدن بسیار مهم است. اگر عفونت انتشار یابد، می تواند منجر به از دست دادن دندان شود، یا برای مثال، اگر باکتری وارد جریان خون شود، می تواند جدی و خطرناک باشد. افراد مبتلا به جوش لثه باید برای تشخیص و درمان به دندانپزشک خود مراجعه کنند. معمولا برای خلاص شدن از شر عفونت داروها ضروری است. با برطرف شدن عفونت، درمان‌های خانگی می‌توانند تسکین دهند و از ایجاد جوش‌های بیشتر جلوگیری کنند. دارو و روش های دندانپزشکی برای جوش لثه برای درمان عفونت و جلوگیری از جوش های بیشتر، دندانپزشک ممکن است یک یا ترکیبی از درمان های زیر را توصیه کند: اولین قدم از بین بردن باکتری هایی است که باعث عفونت می شوند. از آنجایی که کورک در زیر خط لثه ایجاد می شود، جایی که درمان های موضعی نمی توانند به آن برسند، آنتی بیوتیک ها معمولا ضروری هستند. تمیزکاری کامل معمولا باکتری ها به دلیل بیماری لثه یا پوسیدگی دندان می توانند لثه ها را آلوده کنند. تمیز کردن عمیق و روشی مشابه به نام فلس و پلنینگ ریشه می تواند پلاک و جرم را از بین ببرد و به بهبود لثه کمک کند. اتخاذ عادات بهداشتی بهتر دهان اغلب می تواند به جلوگیری از بازگشت آبسه کمک کند. علاوه بر آن، دندان شما ممکن است نیاز به تخلیه چرک از برآمدگی داشته باشد. این می تواند هر گونه دردی را تسکین دهد و به بهبود سریعتر ناحیه کمک کند. تنظیم دندان مصنوعی جوش لثه گاهی اوقات به دلیل تحریک ناشی از دندان مصنوعی نامناسب یا دندان مصنوعی جزیی ایجاد می شود. در این مواقع، دندانپزشک می تواند دندان مصنوعی را برای جلوگیری از تحریک بیشتر تنظیم کند. روش های جراحی اگر فردی به یک آبسه پری آپیکال، احتمالا ناشی از پوسیدگی دندان، مبتلا باشد، احتمالا برای درمان عفونت نیاز به عصب کشی دارد. عفونت شدید لثه می تواند به دندان ها و استخوان های مجاور آسیب برساند. در این موارد نادر، دندانپزشک ممکن است جراحی را برای برداشتن دندان یا رفع آسیب های استخوانی انجام دهد. مراقبت های خانگی و درمان های طبیعی اغلب، جوش لثه به دلیل بهداشت نامناسب دندان ایجاد می شود. مراقبت های خانگی و درمان های طبیعی می تواند علایم جوش لثه را کاهش داده و از ایجاد آن جلوگیری کند. توجه به این نکته مهم است که درمان های خانگی به ندرت می توانند عفونت ایجاد شده را درمان کنند. معمولا آنتی بیوتیک ضروری است. مراقبت در منزل می تواند شامل موارد زیر باشد: بهداشت دهان و دندان را به طور صحیح رعایت کنید. مسواک زدن دو بار در روز می تواند به جلوگیری از جوش لثه کمک کند. بهداشت موثر دهان می تواند از جوش لثه، بیماری لثه، پوسیدگی دندان و سایر مشکلات دندانی جلوگیری کند. این شامل: مسواک زدن دو بار در روز نخ دندان کشیدن روزانه اجتناب از غذاها و نوشیدنی های شیرین مراجعه حداقل دو بار در سال برای معاینه و تمیز کردن به دندانپزشک بر اساس موسسه ملی بهداشت ( NIH ) سیگار کشیدن مهم ترین عامل خطر برای بیماری لثه است. همچنین می تواند اثربخشی درمان بیماری لثه را کاهش دهد. بنابراین، ترک سیگار و جویدن تنباکو می تواند خطر ابتلا به بیماری لثه را کاهش دهد و به بهبود لثه ها پس از درمان کمک کند. دهانشویه آب شور نمک به طور طبیعی ضد باکتری و ضد التهاب است. بررسی ها نشان می دهد که شستشوی آب نمک می تواند سلامت لثه ها را بهبود بخشد و بهبود زخم های دهان را بهبود بخشد. برای ایجاد یک شستشو با آب نمک قاشق چایخوری نمک را با فنجان آب گرم مخلوط کنید. مخلوط را حدود ثانیه قبل از تف کردن در دهان بچرخانید. - بار در روز این مراحل را تکرار کنید. دهانشویه پراکسید هیدروژن پراکسید هیدروژن دارای خواص ضد باکتریایی است، به این معنی که می تواند به درمان بیماری لثه، که یکی از علل شایع جوش است، کمک کند. استفاده از پراکسید هیدروژن همچنین ممکن است درد و موجود را کاهش دهد. بررسی ها نشان داده است شرکت‌کنندگانی که از درمان پراکسید هیدروژن برای بیماری لثه استفاده می‌کردند، نسبت به گروه کنترلی که این درمان را دریافت نکردند، علایم بسیار کمتری داشتند. برای تهیه دهانشویه پراکسید هیدروژن قسمت پراکسید هیدروژن را با قسمت آب مخلوط کنید. این مخلوط را قبل از تف کردن، چند ثانیه در دهان بچرخانید. این روند را دو بار در روز تکرار کنید. خمیر زردچوبه زردچوبه یک ضد التهاب طبیعی و محبوب است. ماده فعال آن، کورکومین، ممکن است از بیماری لثه جلوگیری کند. بررسی ها نشان می دهد که استفاده از دهانشویه زردچوبه به مدت دقیقه دو بار در روز می تواند باکتری ها و پلاک ها را از بین ببرد و التهاب را کاهش دهد. زردچوبه ممکن است درد دندان را کاهش دهد و به درمان بیماری های پریودنتال کمک کند. برای استفاده از زردچوبه برای سلامت دهان و دندان، سعی کنید مقدار کمی از آن را با خمیر دندان معمولی مخلوط کنید، سپس طبق معمول مسواک بزنید. روغن ضروری روغن های ضروری ممکن است به مبارزه با میکروب های داخل دهان کمک کنند. اسانس های مختلف می توانند فعالیت میکروبی را مهار کنند. مردم تمایل دارند از روغن نعناع، میخک یا دارچین برای حمایت از سلامت دندان استفاده کنند. بررسی ها نشان می دهد که روغن نعناع می تواند با میکروب های بیماری زا در دهان مبارزه کند. همچنین ممکن است بوی بد دهان را کاهش دهد. روغن دارچین حاوی خواص ضد باکتریایی و ضد قارچی است و تحقیقات نشان می دهد که ممکن است از بیماری های باکتریایی در دهان جلوگیری کند. برای استفاده از روغن های ضروری برای سلامت دهان، فرد می تواند قطره را به خمیر دندان یا دهانشویه معمولی خود اضافه کند. برای شستشو، قطره اسانس را با یک چهارم فنجان آب مخلوط کنید. گزینه دیگر اضافه کردن قطره روغن به قاشق غذاخوری روغن حامل مانند روغن نارگیل است. مخلوط را مستقیما روی ناحیه آسیب دیده در دهان بمالید. سخن آخر جوش لثه، یا آبسه، ناشی از عفونت باکتریایی است. اگر فردی مبتلا به بیماری لثه باشد یا اگر اخیرا تحت درمان دندانپزشکی قرار گرفته باشد، خطر ابتلا به این عفونت بیشتر است. عفونت ممکن است در بافت لثه رخ دهد. یا ممکن است قبل از انتشار به لثه در داخل دندان ایجاد شود. در این صورت جای جوش نزدیک دندان ظاهر می شود و فرد باید سریعا به دندانپزشک مراجعه کند. برای افرادی که دچار آبسه لثه هستند، مراجعه به دندانپزشک ضروری است. بدون درمان، عفونت ممکن است در سراسر دهان و سایر قسمت‌های بدن گسترش یابد. در حالی که بعید است درمان های خانگی عفونت را از بین ببرند، اما می توانند درد را کاهش دهند و از ایجاد آبسه های بیشتر جلوگیری کنند. نکاتی شامل رعایت بهداشت دهان و دندان و استفاده از داروهای ضد میکروبی طبیعی مانند نمک و روغن‌های ضروری است.

نفخ اغلب با افزایش وزن اشتباه گرفته می شود. اما یا نفخ با افزایش وزن چه تفاوتی دارند؟ اول، نفخ، تجمع موقت گاز در دستگاه گوارش شما است. دوم، می تواند شکم شما را متورم نشان دهد. از سوی دیگر، افزایش وزن زمانی اتفاق می افتد که چربی یا توده عضلانی به دست آورید. گفته می شود، ممکن است وزن اضافه و نفخ را تجربه کنید. این وضعیت ممکن است نشان دهنده یک بیماری زمینه ای باشد. اغلب ما نفخ را با افزایش چربی شکمی اشتباه می گیریم. اگر قسمت میانی شما کمی بزرگتر از حد معمول به نظر می رسد، ممکن است تعجب کنید که آیا این افزایش اندازه ناشی از افزایش وزن یا نفخ است. اگرچه ممکن است این دو ظاهر و احتمالا احساس یکسانی داشته باشند، افزایش وزن و نفخ تفاوت های کلیدی دارند. به گفته برایان کرتین، MD ، MHSc ، مدیر مرکز اعصاب معده و حرکت دستگاه گوارش در مرکز پزشکی مرسی در بالتیمور، نفخ احساس ذهنی پری شکم، فشار یا گاز به دام افتاده است. نفخ به عبارت دیگر، زمانی است که شکم شما با گاز یا مایع بزرگ می شود. به طور کلی یک وضعیت موقتی است. در مقابل، یا اضافه وزن به مرور زمان ایجاد می شود. برای از بین رفتن آن نیاز به دریافت کالری کمتر و افزایش ورزش دارد. در حالی که هر دو ممکن است شکم شما را بزرگتر نشان دهند، اما بین این دو تفاوت وجود دارد. بیایید با جزییات درک کنیم. برای آشنایی با چگونگی ارتباط نفخ و افزایش وزن، ادامه مطلب را بخوانید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: چگونه بفهمید در حال چاق شدن هستید یا شکمتان نفخ کرده است؟ مطمین نیستید که در حال افزایش چربی هستید یا فقط با نفخ شکم دست و پنجه نرم می کنید؟ در اینجا چند راه برای تشخیص تفاوت وجود دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید متیو اولسیاک، MD ، مدیر ارشد پزشکی در SANESolution می‌گوید: شما چند راه آسان برای تشخیص چربی یا نفخ دارید. او می گوید: چربی در سراسر بدن از طریق سلول های چربی ذخیره می شود. بنابراین، اگر در حال افزایش چربی هستید، اولسیاک می‌گوید که آن را در چندین نواحی دیگر بدنتان مانند پشت و ران‌ها متوجه خواهید شد. اما اگر شکم شما تنها قسمتی از بدن است که منبسط شده، احتمالا نفخ است. دفعه بعد که احساس کردید شکمتان در حال بزرگ شدن است، به احساس آن توجه کنید. نفخ معمولا باعث می شود شکم شما سفت و سفت شود، در حالی که چربی شکم نرم می شود. یکی از راه‌های فهمیدن اینکه آیا در حال افزایش چربی هستید یا فقط با نفخ شکم مواجه هستید، این است که چقدر طول می‌کشد. کرتین می گوید که نفخ می آید و می رود. اما به طور کلی، چربی شکم ثابت تر است. نفخ شکم احساس ناراحت‌کننده‌ای است که همه آن را در مقطعی تجربه کرده‌اند. می تواند به صورت موقت ظاهر شود، و این چیزی نیست که بتوانید با ترازو اندازه گیری کنید. افزایش وزن از چربی متفاوت است. افزایش وزن واقعی از چربی در مقیاس دیده می‌شود و به خودی خود از بین نمی‌رود. علل نفخ شکم آیا چاق هستید یا فقط نفخ کرده اید؟ برای اینکه تشخیص دهید که نفخ دارید یا دچار اضافه وزن شده اید بهتر است بدانید که نفخ با اضافه وزن چه تفاوتی دارند؟ به طور کلی، نفخ عمدتا ناشی از تجمع گاز در دستگاه گوارش است که از دهان تا مقعد امتداد دارد و شامل سیستم گوارشی می شود. معده نفخ شده احساس پر، سفت شدن، ناراحتی یا درد دارد (گاهی اوقات) این یک وضعیت موقتی است که اغلب توسط غذاهای خاصی که می خورید، به خصوص آنهایی که هضم آن برای معده سخت تر است، ایجاد می شود. رایج ترین دلایل آن عبارتند از: عدم تحمل قند و لاکتوز رشد بیش از حد باکتری مصرف غذاهای پر فیبر مانند عدس، لوبیا و سبزیجات مانند کلم و کلم بروکسل آیروفاژی (هوای بلعیده شده) به دلیل سریع غذا خوردن، سیگار کشیدن، نوشیدن نوشابه های گازدار و جویدن آدامس در برخی موارد، نفخ می تواند نشانه ای از سایر بیماری های زمینه ای مانند موارد زیر باشد: ( PID ) انسداد در روده یا مثانه شما شرایط خود ایمنی مانند اسکلرودرمی عفونت یا التهاب (مانند بیماری به نام دیورتیکولیت) به طور معمول، چربی شکم اولین نشانه افزایش وزن در نظر گرفته می شود. با این حال شکم متورم اغلب می تواند ناشی از نفخ باشد و نه لزوما رسوب چربی. در اینجا چند تفاوت بین آنها وجود دارد تا تشخیص دهید چاق هستید یا نفخ. در برخی موارد، نفخ معده نیز می تواند به دلیل مصرف نمک اضافی باشد و منجر به احتباس آب شود. حتی ممکن است درست قبل (و در طول) پریود خود متوجه نفخ شوید زیرا بدن آب را نگه می دارد. چگونه می توان فهمید که افزایش وزن به دلیل احتباس آب است؟ علایمی که نشان می دهد وزن شما ناشی از نفخ شکم است! احتباس آب ممکن است باعث احساس سنگینی بیش از حد معمول و نفخ کنید. در اینجا نشانه هایی وجود دارد که باید مراقب آنها باشید: نوسانات وزن سفت شدن مفاصل ورم پا، ساق پا و مچ پا، شکم و باسن فرورفتگی پوست (زمانی که پوست را برای یک دقیقه فشار می دهید، پوست شما فرورفته می شود) راه های جلوگیری از نفخ شکم در خانه در بیشتر موارد، علایم نفخ شکم را می توان با تغییر عادات سبک زندگی به حداقل رساند یا از آن پیشگیری کرد. بر همین اساس برای کاهش نفخ در خانه بهتر است: مصرف نوشابه های گازدار را محدود کنید. آهسته غذا بخورید و غذای خود را به درستی بجوید. به مصرف غذاهای غنی از پروتیین و کربوهیدرات های پیچیده پایبند باشید. از مصرف زیاد غذاهایی مانند عدس، لوبیا خشک و سبزیجات از خانواده کلم پرهیز کنید. از جویدن آدامس خودداری کنید و برای جلوگیری از بلعیدن هوا، آب را با نی بنوشید. راه حل های بلند مدت برای پیشگیری از نفخ گزارشی از آنچه خورده اید و احساسی که بعد از غذا خوردن دارید (نفخ، ناراحتی) را یادداشت کنید تا علت واقعی نفخ خود را مشخص کنید. اگر مدام با نفخ دست و پنجه نرم می کنید، این نکات را دنبال کنید. پروبیوتیک مصرف کنید. پروبیوتیک ها حاوی باکتری های مفید روده هستند و می توانند به بهبود هضم و جلوگیری از نفخ کمک کنند. غذاهای پروبیوتیک مانند ماست یا کشک، کفیر، کلم ترش، ترشی، کومبوچا، کیمچی و دوغ را در رژیم غذایی خود بگنجانید. مصرف نمک را کاهش دهید. سدیم اضافی باعث احتباس آب و احساس تورم و نفخ در شکم و سایر نواحی بدن مانند دست ها و پاها می شود. محدود کردن مصرف نمک می تواند نفخ را از بین ببرد. اگر یک بیماری زمینه ای باعث نفخ می شود، بهتر است با پزشک مشورت کنید. پزشک علل نفخ را تشخیص می دهد و یک برنامه درمانی فردی را پیشنهاد می کند. آنها ممکن است آزمایشاتی مانند، تست تنفس و تصویربرداری از روده کوچک را برای تشخیص علت دقیق انجام دهند. بسته به نتایج، آنها ممکن است داروهای OTC ، اصلاح رژیم غذایی و سبک زندگی، ملین ها، ضد اسپاسم، آنتی بیوتیک ها و عوامل پروکینتیک را پیشنهاد کنند. علایم هشدار دهنده نفخ شدید علایم هشداردهنده ای که در صورت نفخ شدید نباید نادیده بگیرید و در صورت مشاهده نفخ شدید و علایم زیر فورا با پزشک مشورت کنید، عبارتند از: تب همراه با نفخ معمولا با عفونت یا التهاب همراه است. کاهش وزن اگر بدون تغییر رژیم غذایی و ورزش متوجه کاهش وزن ناگهانی و نفخ شدید، با پزشک مشورت کنید. ممکن است به دلیل تومورها یا رشد بیش از حدی باشد که روی روده ها فشار می آورد و باعث می شود پس از صرف مقدار کمی غذا احساس نفخ یا سیری کنید. درد شدید در شکم درد شدید شکم و نفخ همراه با حالت تهوع و استفراغ ممکن است نشان دهنده انسداد روده باشد. این نیاز به مراقبت فوری پزشکی برای جلوگیری از عوارض مختلف دارد. این انسدادها می توانند دردناک باشند زیرا روده بالای ناحیه مسدود شده با پر شدن از غذا و آنزیم های گوارشی کشیده می شود و باعث درد و ناراحتی شدید می شود. خون در مدفوع یا خونریزی واژن شرایطی مانند خونریزی واژینال بین قاعدگی، وجود خون در مدفوع یا خونریزی واژینال پس از یایسگی، با نفخ شدید همراه است. برای رد احتمال ابتلا به بیماری های گوارشی و سرطان، به ویژه یا روده بزرگ، فورا با پزشک مشورت کنید. آسیت آسیت به وضعیتی اطلاق می شود که باعث تجمع مایع در حفره شکمی یا ناحیه لگن می شود و باعث نفخ و افزایش وزن می شود. حتی آسیت ممکن است نشان دهنده عوارض جدی مانند بیماری کبد، نارسایی کلیه و سرطان باشد. در صورت مشاهده هر یک از این علایم یا مصرف داروهایی که باعث عوارض جانبی ناخواسته مانند نفخ و افزایش وزن می شود، توصیه می شود با پزشک خود مشورت کنید. آنها ممکن است بتوانند با پیشنهاد یک دارو یا درمان جایگزین، وضعیت را بهتر درمان کنند. سخن آخر نفخ ناشی از تجمع گاز باعث افزایش وزن نمی شود. موقتی است و ممکن است زمانی که گاز از سیستم شما خارج شود از بین برود. با این حال، نفخ مداوم و تورم شکم همراه با افزایش وزن ممکن است نشان دهنده بیماری های زمینه ای باشد. به علایم و علایم هشداردهنده مورد بحث در مقاله توجه کنید. اگر هر یک از این موارد را تجربه کردید، در اسرع وقت با پزشک مشورت کنید. در حالی که افزایش وزن و نفخ ممکن است گاهی با هم مرتبط باشند، اما یکسان نیستند. سفتی معده، ناراحتی و انبساط ناگهانی معده بیشتر از افزایش وزن نشانه نفخ است. در حالی که ورزش و رژیم غذایی متعادل می تواند به کاهش وزن کمک کند، مصرف و غذاهای کم نمک می تواند به کاهش و جلوگیری از نفخ کمک کند.

نوعی آسیب به گوش است. این وضعیت به دلیل اختلاف فشار بین داخل گوش و خارج گوش ایجاد می شود. ear barotrauma می تواند باعث و گاهی از دست دادن شنوایی مادام العمر (دایمی) شود. گوش میانی، فضایی پر از هوا بین قسمت های داخلی و خارجی گوش است. این شامل استخوان کوچک است که به انتقال صدا کمک می کند. همچنین حاوی دهانه شیپور استاش است که به ناحیه پشت بینی متصل می شود. این لوله بیشتر اوقات بسته می ماند. برای اینکه شنوایی شما به طور طبیعی کار کند، فشار داخل گوش میانی باید با فشار هوای محیط شما مطابقت داشته باشد. اگر فشار خارجی بیشتر یا کمتر از فشار گوش میانی باشد، شیپور استاش باید باز شود. این فشار بین گوش میانی و بیرونی را برابر می کند. گاهی اوقات وقتی شیپور استاش تغییراتی در فشار ایجاد می شود، نمی تواند به طور طبیعی باز شود. وقتی این اتفاق می افتد، اختلاف فشار می تواند به پرده گوش آسیب برساند. پرده گوش گوش خارجی و میانی را از هم جدا می کند. این ممکن است باعث خونریزی یا آسیب های دیگر به گوش خارجی، میانی یا داخلی شود. افراد در هر سنی ممکن است باروتروما گوش را تجربه کنند. ear barotrauma در بین غواصان رایج است. مسافرت هوایی نیز یکی از علل شایع ترومای گوش است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علت باروترومای گوش چیست؟ باروتروما گوش به درد گوش ناشی از تغییر فشار در گوش داخلی و گوش خارجی اشاره دارد. می تواند باعث ناراحتی یا درد و همچنین مشکل در شنوایی شود. باروترومای گوش معمولا خود به خود برطرف می شود، اما برخی از افراد ممکن است نیاز به صحبت با پزشک داشته باشند و در موارد بسیار شدید، جراحی اصلاحی انجام دهند. باروتروما گوش می تواند حاد یا مزمن باشد. این وضعیت می تواند حاد یا مزمن باشد. موارد حاد شایع و به طور کلی بی ضرر هستند. با این حال، فرد مبتلا به باروتروما مزمن گوش علایم طولانی مدتی را تجربه خواهد کرد که ممکن است منجر به عوارض بیشتر شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید انسداد شیپور استاش، که گوش و دهان را به هم متصل می کند، یکی از دلایل شایع باروترومای گوش است. شیپور استاش مسیول حفظ تعادل در هنگام تغییرات خارجی فشار است. اگر انسداد در لوله رخ دهد، اختلاف فشار داخل و خارج گوش میانی می‌تواند باعث بروز علایم باروتروما در گوش شود. باروترومای گوش ناشی از عدم تعادل فشار بین داخل گوش و محیط بیرونی است. این عدم تعادل فشار فقط در شرایط خاصی رخ می دهد، مانند: در معرض یک انفجار مواد منفجره اما اکثر افراد در این شرایط به باروترومای گوش مبتلا نمی شوند. این حالت زمانی اتفاق می افتد که مشکلی در شیپور استاش نیز وجود داشته باشد. هر چیزی که باعث التهاب یا تجمع مایع در ناحیه اطراف لوله شود ممکن است باعث شود که به طور طبیعی باز نشود. اینها ممکن است شامل عواملی مانند: آلرژی گرفتگی سینوس ناهنجاری های تشریحی داشتن سرماخوردگی یا عفونت های دیگر قرار گرفتن در معرض عوامل محرک مانند دود تنباکو برخی تغییرات هورمونی (مثلا در دوران بارداری) چه کسانی در معرض خطر ترومای گوش هستند؟ هر گونه فعالیتی که باعث تغییرات بزرگ در فشار خارجی شود، خطر باروترومای گوش را به همراه دارد. به عنوان مثال، کارکنان ارتش به دلیل انفجارها بیشتر در معرض خطر ضربه های گوش قرار دارند. در صورت داشتن هر یک از عوامل فوق که می تواند باعث ایجاد مشکل در شیپور استاش شود، خطر افزایش می یابد. استفاده نکردن از تکنیک صحیح غواصی نیز می تواند خطر باروترومای گوش را افزایش دهد. علایم باروتروما گوش چیست؟ شایع ترین علایم باروتروما گوش ممکن است شامل موارد زیر باشد: گوش درد سرگیجه احساس فشار در گوش صدای زنگ در گوش از دست دادن شنوایی احساس می کنید که گوش شما مسدود شده یا داخل گوش میانی شما ممکن است فقط علایم خفیف داشته باشید یا علایم شما ممکن است شدیدتر باشد. احساس فشار در گوش اغلب اولین علامت است. اگر اختلاف فشار به گوش شما آسیب جدی وارد کند، ممکن است به مرور زمان گوش درد و ایجاد شود. برخی از موقعیت‌هایی که باعث ضربه‌های وارده به گوش می‌شوند ممکن است به ریه‌ها و سینوس‌ها آسیب بزنند. اینها ممکن است باعث علایم اضافی مانند درد صورت یا تنگی نفس شوند. علایم باروترومای گوش ممکن است مانند سایر بیماری ها یا مشکلات به نظر برسد. باروترومای گوش چقدر طول می کشد؟ موارد خفیف باروتروما گوش باعث علایمی می شود که معمولا فقط چند دقیقه طول می کشد تا اینکه خود به خود برطرف شود. در موارد شدید، ممکن است فرد برای رفع یک علت زمینه‌ای به درمان نیاز داشته باشد. زمان بهبودی به شدت علت زمینه ای بستگی دارد. باروترومای گوش گاهی اوقات می تواند منجر به پارگی پرده گوش شود که به آن سوراخ شدن پرده تمپان نیز می گویند. اگر این اتفاق بیفتد، ممکن است چندین ماه طول بکشد تا گوش به طور کامل بهبود یابد. پارگی پرده گوش اغلب خود به خود بهبود می یابد، اما در غیر این صورت، ترمیم پرده گوش با جراحی امکان پذیر است. باروتروما گوش چگونه تشخیص داده می شود؟ در بیشتر موارد، قبل از اینکه فرد بتواند به پزشک مراجعه کند، علایم از بین می روند. با این حال، اگر درد شدید است یا دایما عود می کند، یا نشت مایع یا خونریزی از گوش وجود دارد، فرد باید به پزشک خود مراجعه کند. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما می تواند باروترومای گوش را با بررسی یک تاریخچه سلامت و معاینه فیزیکی تشخیص دهد. این ممکن است شامل معاینه گوش و همچنین تست های شنوایی و تعادل باشد. ارایه دهنده شما تنها در صورتی می تواند این تشخیص را انجام دهد که اخیرا تغییراتی در فشار خارجی داشته باشید، مانند غواصی اخیر یا پرواز با هواپیما. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی اولیه شما ممکن است ابتدا شما را تشخیص دهد و سپس شما را به یک ENT برای درمان ارجاع دهد. باروتروما گوش چگونه درمان می شود؟ درمان به علایم، سن و سلامت عمومی شما و همچنین به شدت این وضعیت بستگی دارد. در صورت ابتلا به ترومای گوش ممکن است نیازی به درمان نداشته باشید. اکثر جراحات با گذشت زمان خود به خود بهبود می یابند و علایم اغلب افراد از بین می رود. اما اگر یک انفجار باعث آسیب شود، ممکن است پرده گوش شما به طور طبیعی بهبود نیابد. ممکن است برای باروتروما گوش خود به دارو نیاز داشته باشید. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد: دارو مسکن آنتی بیوتیک برای درمان عفونت استروییدها و داروهای ضد احتقان بینی، برای کاهش احتقان در اطراف دهانه شیپور استاش اگر ضربه گوش شما شدید باشد، ممکن است نیاز به جراحی داشته باشید. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است پرده گوش یا دهانه گوش داخلی را بازسازی کند. گاهی اوقات یک برش کوچک در پرده گوش ایجاد می شود. در موارد نادر، قرار دادن لوله تهویه در پرده گوش ممکن است توصیه شود. همچنین ممکن است پزشک شما استراحت کامل در رختخواب و بالا نگه داشتن سر را برای مدتی توصیه کند. اغلب موارد باروتروما گوش پس از مدت کوتاهی بدون نیاز به مداخله پزشکی برطرف می شود. با این حال، می توان با استفاده از تکنیک های خاصی برای کمک به باز کردن شیپور استاش، علایم باروتروما خفیف گوش را تسکین داد. این اجازه می دهد تا هوا به گوش میانی وارد یا خارج شود تا فشار یکسان شود. این تکنیک ها عبارتند از: افراد باید از ریختن قطره در گوش خودداری کنند. توقف فرود غواصی در اولین نشانه ناراحتی گوش تا زمان برای تساوی در نظر گرفته شود. جویدن آدامس، مکیدن پاستیل، قورت دادن یا خمیازه کشیدن. استفاده از دهان به باز شدن شیپور استاش کمک می کند. مصرف یک ضد احتقان بینی بدون نسخه ( OTC ) ، آنتی هیستامین یا هر دو. اگر فردی دچار احتقان تنفسی فوقانی یا آلرژی باشد، ممکن است به باز ماندن شیپور استاش کمک کند. تمیز نگه داشتن گوش و دور از آلودگی برای جلوگیری از هرگونه عفونت در حین بهبود ضروری است. در صورت وجود عفونت، پزشک ممکن است درمان آنتی بیوتیکی را تجویز کند. در موارد باروتروما مزمن یا شدید، پزشک ممکن است تصمیم بگیرد که جراحی ضروری است. با استفاده از یک روش جراحی خاص، می توان استوانه های کوچکی به نام لوله های گوش را در گوش کاشت. اینها می توانند مشکلات گوش میانی را تسکین دهند. استفاده از جراحی قرار دادن لوله گوش در کودکانی که به دلیل عفونت های مکرر یا جمع آوری مداوم مایع در گوش میانی دچار کم شنوایی هستند، رایج است. با این حال، جراحان به ندرت از این روش برای درمان ترومای گوش استفاده می کنند. عوارض احتمالی باروتروما گوش چیست؟ اغلب علایم پس از ضربه‌های وارده به گوش با گذشت زمان از بین می‌روند. اما گاهی اوقات باعث علایمی می شود که از بین نمی روند، مانند: سرگیجه صدای زنگ در گوش کم شنوایی (که ممکن است نیاز به داشته باشد) پیروی از توصیه های ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی در مورد جراحی احتمالی یا استراحت در رختخواب ممکن است به کاهش خطر ابتلا به این عوارض کمک کند. برای جلوگیری از باروتروما گوش چه کار کنیم؟ شما می توانید کارهایی را انجام دهید که به جلوگیری از باروترومای گوش کمک کند. اگر به دلیل سرماخوردگی یا آلرژی دچار گرفتگی شده اید، ممکن است بخواهید پرواز یا غواصی را به تعویق بیندازید. یا می توانید از داروهایی مانند ضد احتقان یا آنتی هیستامین استفاده کنید. اینها می‌توانند به آسان‌تر شدن عملکرد گوش‌ها کمک کنند و از باروترومای گوش جلوگیری کنند. می توانید از روش های خاصی برای باز کردن شیپور استاش در هنگام تغییر فشار استفاده کنید، مانند: قورت دادن مکرر آدامس یا آب نبات استفاده از گوش گیرهای مخصوص هنگام پرواز بینی خود را نیشگون بگیرید، دهان خود را ببندید و سپس طوری رفتار کنید که انگار قرار است از طریق بینی نفس خود را بیرون دهید. لوله های تهویه گزینه دیگری برای برخی از افرادی است که شیپور استاش آنها خوب کار نمی کند یا برای کسانی که نیاز به پروازهای مکرر دارند. همچنین در صورت نیاز به اکسیژن درمانی هایپرباریک برای بهبود زخم، ممکن است برای شما مفید باشد. جراح این لوله ها را در پرده گوش قرار می دهد و از اختلاف فشار در آینده جلوگیری می کند. (لوله های تهویه نمی توانند از باروترومای گوش ناشی از غواصی جلوگیری کنند. زندگی با باروتروما گوش اگر غواص هستید، تا زمانی که جراحت شما به طور کامل بهبود نیافته است، دیگر شیرجه نزنید. غواصی دوباره خیلی زود می تواند باعث آسیب مجدد شود. ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی به شما می‌گوید چه زمانی غواصی مجدد برای شما ایمن است. همچنین نباید تا زمانی که ارایه دهنده شما بگوید مشکلی ندارد پرواز کنید. سخن آخر باروتروما گوش نوعی آسیب به گوش است که در اثر اختلاف فشار بین گوش میانی و گوش خارجی ایجاد می شود. غواصی و سفر هوایی از علل شایع ترومای گوش هستند. این وضعیت زمانی رخ می دهد که مشکلی در شیپور استاش شما نیز وجود داشته باشد. علایم می تواند شامل گوش درد، صدای زنگ در گوش، سرگیجه، خونریزی گوش و کاهش شنوایی باشد. علایم اغلب کوتاه مدت (موقت) هستند. اما بعضی ها از بین نمی روند. درمان ممکن است شامل دارو یا جراحی باشد.

در طی یک دوره قاعدگی، رحم پوشش داخلی خود را می ریزد و خون و بافت از طریق واژن خارج می شود. مقدار خون و بافت می تواند از یک روز به روز دیگر متفاوت باشد، اما این دوره معمولا حدود تا روز پس از شروع آن متوقف می شود. احتمال دارد یک دوره طولانی تر از حد معمول متوقف شود. چندین دلیل بالقوه برای این وجود دارد، از جمله استفاده از روش های و وجود مسایل بهداشتی زمینه ای. در این مقاله از، دلیل بالقوه برای متوقف نشدن قاعدگی و همچنین درمان قاعدگی طولانی مدت را توضیح می دهیم. برخی از افراد در طول تخمک گذاری، یعنی زمانی که تخمدان ها تخمک را آزاد می کنند، دچار خونریزی می شوند. در بیشتر موارد، تخمک گذاری تنها لکه بینی خفیفی ایجاد می کند و دلیل عمده ای برای نگرانی نیست. هنگامی ک تخمک گذاری در اواخر پریود رخ می دهد، لکه بینی ناشی از آن می تواند بیش از حد معمول طول بکشد. متخصص مراقبت های بهداشتی می تواند یک دستگاه داخل رحمی ( را برای جلوگیری از بارداری وارد رحم کند. دو نوع اصلی IUD ، هورمونی و غیر هورمونی، هر دو می توانند باعث خونریزی غیرطبیعی شوند. پریودهای شدید و نامنظم به ویژه زمانی که فرد برای اولین بار IUD دریافت می کند، رایج است. با این حال، در بیشتر موارد، خونریزی شدید یا طولانی مدت باید پس از تا ماه از بین برود. فرد باید با پزشک مشورت کند که کدام قرص های ضد بارداری هورمونی برای تنظیم قاعدگی بهتر عمل می کنند. قرص های هورمونی ضد بارداری، سطح هورمون های طبیعی بدن را تغییر می دهند. اگرچه بسیاری افراد از داروهای ضد بارداری هورمونی برای کوتاه کردن یا تنظیم قاعدگی خود استفاده می کنند، اما گاهی اوقات می توانند منجر به پریودهای شدید تر یا طولانی تر شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قاعدگی های غیر طبیعی در چند ماه اول مصرف یک داروی هورمونی جدید، رایج است. با این حال، اگر بعد از چندین ماه ادامه پیدا کرد یا آزاردهنده شد، در مورد تغییر روش های کنترل بارداری با پزشک مشورت کنید. پزشک احتمال دارد نوع متفاوتی از هورمون را توصیه کند (مانند تغییر از یک قرص دارای پروژسترون به قرصی که حاوی استروژن نیز باشد) یا ممکن است مارک دیگری را پیشنهاد کند. غده تیرویید مسیول تنظیم انواع هورمون ها در بدن است. برای زنان، این شامل هورمون های مرتبط با چرخه قاعدگی است. اگر فرد دارای یک غده تیرویید بیش از حد فعال باشد، آنها احتمال دارد دوره های طولانی را تجربه کنند. مشکلات تیرویید همچنین می تواند باعث پریودهای بسیار سبک، چندین ماه بدون پریود و شود. یک آزمایش خون ساده اغلب برای تشخیص مشکلات تیرویید کافی است. سپس پزشک می تواند داروهایی را برای کمک به اصلاح تجویز کند. سندرم تخمدان پلی کیستیک ( PCOS ) زمانی رخ می دهد که کیست ها اغلب روی تخمدان ها رشد می کنند. PCOS می تواند بر سطح هورمون ها و باروری ت ثیر بگذارد. علایم PCOS عبارتند از: آکنه موهای زاید افزایش وزن دوره های نامنظم برچسب های پوستی نازک شدن موهای سر تیره شدن پوست اطراف گردن، کشاله ران و سینه ها فرد مبتلا به احتمال دارد درد مزمن در پشت و لگن را تجربه کند. اندومتریوز شرایطی است که در آن بافتی شبیه به لایه ای که رحم را می‌پوشاند در خارج از رحم رشد می‌کند. این بافت می‌تواند در پاسخ به هورمون‌ها، متورم شود و خونریزی کند، درست مانند پوشش رحم در طول دوره. ضایعات اندومتریوز نمی توانند از بدن خارج شوند، بنابراین ممکن است منجر به درد و سایر عوارض مانند چسبندگی و کیست شوند. علایم اندومتریوز می تواند شامل موارد زیر باشد: ناباروری قاعدگی دردناک حرکات روده دردناک خونریزی بین قاعدگی درد هنگام رابطه جنسی درد مزمن در پشت و لگن مشکلات معده، مانند حالت تهوع، یبوست و نفخ فیبروم ها تومورهای عضلانی و معمولا خوش خیم هستند که روی دیواره رحم تشکیل می شوند و پولیپ ها توده های قرمز رنگی که روی پوشش داخلی رحم قرار دارند. هر دوی اینها مشکلات رایجی هستند که می توانند باعث ایجاد پریودهای سنگین تر یا طولانی تر از حد معمول شوند. از دست دادن بارداری یا اغلب باعث خونریزی یا لکه بینی می شود. این خونریزی می تواند سبک یا شدید باشد و احتمال دارد از چند ساعت تا چند هفته ادامه داشته باشد. در برخی موارد، سقط جنین ممکن است قبل از اینکه زن متوجه شود باردار است روی دهد. اگر سقط جنین مسبب خونریزی باشد، بهتر است برای اطمینان از عدم وجود عارضه با پزشک مشورت کنید. برخی از زنان در اوایل بارداری لکه بینی یا خونریزی خفیف را تجربه می کنند. خونریزی احتمال دارد همراه با علایم دیگر بارداری مانند حالت تهوع رخ دهد. خونریزی غیرطبیعی و احتمال دارد نشانه حاملگی خارج از رحم باشد که می تواند عوارض جدی ایجاد کند. پزشک با استفاده از سونوگرافی و آزمایش خون حاملگی های معمولی و خارج از رحم را تشخیص می دهد. فرد می تواند آزمایش بارداری را در خانه نیز انجام دهد. اگرچه غیرمعمول است، اما احتمال دارد فردی که دوره طولانی مدت قاعدگی را تجربه می کند، یک اختلال خونی زمینه ای داشته باشد. اختلال خونی در زنان رایج است. اختلالات خونی می تواند باعث خونریزی شدید و دوره هایی شود که بیش از روز طول می کشد. سایر علایم اختلال خونی عبارتند از: کم خونی کبودی آسان و مکرر خونریزی شدید بعد از جراحی و زایمان یا خونریزی بیش از دقیقه پس از بریدگی خونریزی بیش از دقیقه در طول خونریزی بینی اگرچه یایسگی اغلب زمانی رخ می دهد که یک زن به سن سالگی نزدیک می شود، سطوح هورمونی بدن می تواند چندین سال قبل، شروع به تغییر کند. این مرحله پیش یایسگی نامیده می شود. در دوران پیش از یایسگی، قاعدگی ها می توانند کمتر یا بیشتر و همچنین کوتاه تر یا طولانی تر از حد معمول باشند. سرطان دهانه رحم می تواند باعث خونریزی غیرطبیعی، از جمله بین دوره های قاعدگی و بعد از فعالیت جنسی شود. همچنین احتمال دارد باعث پریودهای طولانی تر و شدید تر از حد معمول شود. ویروس پاپیلومای انسانی ( HPV ) عامل اصلی سرطان دهانه رحم است. HPV بسیار شایع و بسیاری از افراد بدون اینکه بدانند و علایمی داشته باشند به آن مبتلا هستند. تنها چند نوع HPV منجر به سرطان دهانه رحم می شود. بیشتر علایم سرطان دهانه رحم مشابه علایم بیماری های شایع تر مانند PCOS یا اندومتریوز است. مهم است که به طور منظم در آزمایش شرکت کنید، که می تواند به پزشک در تشخیص HPV یا سرطان دهانه رحم کمک کند. گزینه های درمان سرطان شامل جراحی، شیمی درمانی و پرتودرمانی است. اگرچه اغلب دوره های طولانی مدت خود به خود برطرف می شوند، اما اگر فردی هر یک از علایم زیر را تجربه کرد، باید با پزشک مشورت کند: دوره های شدید ترشح غیر معمول خونریزی غیر قابل توضیح کاهش وزن غیر قابل توضیح دوره هایی که بیش از روز طول می کشد. حالت تهوع، استفراغ یا درد شدید در طول دوره نوشیدن آب زیاد می تواند به تسکین علایم پریود کمک کند. برخی از افراد متوجه می شوند که برخی از درمان های خانگی به تسکین زودتر علایم پریود آنها کمک می کند. این درمان های خانگی عبارتند از: ورزش منظم نوشیدن آب زیاد یا مایعات آبرسان خوردن یک رژیم غذایی مناسب و متعادل داشتن ارگاسم از طریق رابطه جنسی، زیرا انقباضات در رحم احتمال دارد به ریختن پوشش داخلی رحم کمک کند. با این حال، هنوز شواهد علمی کافی برای ت یید این ادعاها وجود ندارد. داشتن یک دوره قاعدگی بدون توقف، معمولا نشانه یک مشکل جدی پزشکی نیست. با این حال، اگر دردناک یا آزاردهنده باشد، فرد می تواند در مورد راه حل های احتمالی با پزشک مشورت کند. داشتن دوره‌های طولانی مدت مکرر احتمال دارد یکی از چندین بیماری بالقوه مانند آندومتریوز یا فیبروم رحم را نشان دهد. پزشک می تواند به تشخیص و درمان این شرایط کمک کند. اغلب، مصرف قرص های ضد بارداری هورمونی یا تغییر نوع داروهای هورمونی می تواند به افراد کمک کند تا تسکین پیدا کنند.

بیشتر در پوست سر ایجاد می شود که در آن لکه های گرد مشخص و بدون مو وجود دارد. میزان ریزش مو، نوع آلوپسی را تعیین می کند. ( AA ) بیماری است که باعث از طریق لکه های مدور طاسی در هر قسمت از بدن می شود. آلوپسی به معنی ریزش مو است و آره آتا به معنای اتفاق افتادن طاسی در یک الگوی دایره ای است. شما در حال شانه زدن موهای فرزند خود هستید و متوجه تکه ای طاسی می شوید. ممکن است عجیب به نظر برسد اما طاسی در کودکان اتفاق میفتد و به آن شرایط آلوپسی آره آتا گفته می شود. سه نوع ریزش مو وجود دارد. که شامل موارد زیر می باشد: این ریزش مو، رایج ترین نوع آن است. در این وضعیت کودک موهای خود را در لکه های کوچک و به اندازه سکه روی پوست سر و سایر قسمت های بدن از دست می دهد. آلوپسی توتالیس منجر به از بین رفتن کل موهای سر می شود. موهای قسمت های دیگر بدن به طور طبیعی باقی می مانند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در این وضعیت ریزش کلی مو در سراسر صورت و کل بدن رخ می دهد. کمتر شایع است و فقط در حدود بیماران مقداری رشد مجدد مو را در سال اول آلوپسی آره آتا تجربه می کنند اما برخی از آنها ریزش دایمی مو دارند و رشد مجددی ندارند. کودک با بزرگتر شدن اختلال را بهتر قبول می کند، بنابراین افزایش سن، حواس پرتی و خجالت ناشی از این بیماری را کاهش می دهد. افراد مبتلا به آلوپسی زندگی سالمی دارند و می توانند کارهای عادی مانند ایجاد پیوندهای اجتماعی، تحصیل در دانشگاه، رفتن به محل کار و ت سیس خانواده خود را انجام دهند. بنابراین، والدین باید قوی باشند و کودک را قانع کنند که طاسی سر مسیله نگران کننده ای نیست. منبع:

می توانند به صورت عفونی و یا غیرعفونی بروز پیدا کنند. بیماری های رایج در بین کودکان ممکن است منجر به بروز علایم مختلفی در کودک شما شوند که در صورت عدم درمان به موقع و یا نادیده گرفتن آنها ممکن است منجر به عوارض جدی و خطرناک شوند. بر همین اساس، ما سعی کرده ایم در این مقاله رایج ترین بیماری های دوران کودکی را مورد بررسی قرار دهیم. تعدادی از ویروس های مختلف باعث برونشیولیت (التهاب مجاری تنفسی کوچک) می شوند که کودکان کمتر از سال را درگیر می کند. برونشیولیت در کودکان، معمولا به علت RSV (ویروس انسدادی تنفسی) ایجاد می شود، اما همچنین می تواند به دلیل آنفلوانزا و ویروس های رایج دیگر مرتبط با علایم تنفسی فوقانی مانند تب، آبریزش بینی و سرفه هم رخ دهد. یک علامت شایع برونشیولیت شامل همه موارد فوق و خس خس سینه (همان علامت مشاهده شده در کودکان مبتلا به آسم) است. این بیماری در ماه های زمستان رایج است و بعضی از نوزادان در صورت شدت علایم تنفسی در بیمارستان بستری می شوند. درمان برونشیولیت با آسم متفاوت است. با این حال، برخی از داروهای مشابه ممکن است استفاده شود. بسیار شایع است و به دلیل اختلال در عملکرد لوله های استاش، لوله هایی که گوش داخلی را به گلو متصل می کنند و به عنوان تخلیه مایعاتی که ممکن است در آنجا جمع شود، ایجاد می شود. هنگامی که مایعات جمع می شود، باکتری ها و سایر میکروب ها را به خود جلب می کند، که ممکن است تکثیر شده و باعث بروز علایم عفونت گوش شود. علایم شامل تب، گوش درد، کشیدن گوش یا حتی تخلیه از مجرای گوش است. درمان عفونت گوش ممکن است شامل آنتی بیوتیک باشد. گاهی ممکن است نیاز به تخلیه مایع داخل گوش میانی باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هنگامی که مایعات در گوش میانی جمع شده و به خودی خود یا پس از درمان برطرف نمی شود، ممکن است نیاز به تخلیه جراحی باشد. به این روش تمپانوسنتز گفته می شود که در آن یک سوزن به گوش میانی وارد شده و مایعات خارج می شود. گاهی اوقات، به دلیل عفونت های مکرر یا ریزش مزمن (مایعاتی که حداقل به مدت سه ماه ادامه دارد) ، ممکن است لازم باشد یک لوله تمپانوستومی در غشای تمپان (لاله گوش) قرار داده شود، که باعث می شود گوش میانی تخلیه و به طور مناسب کار کند. لوله ها در جای خود باقی می مانند و معمولا پس از حدود یک سال خود به خود از بین می روند. در بیشتر موارد، لاله گوش پس از این روش بهبود یافته و عملکرد طبیعی دارد. ویروسی به نام parvovirus B باعث بیماری پنجم می شود. این عفونت بسیار شایع در اکثر کودکان به صورت سرماخوردگی و به دنبال آن بثورات در صورت و بدن ظاهر می شود. در این وضعیت بثورات به صورت "گونه ای سیلی خورده" بروز می کنند، زیرا بثورات معمولا درخشان هستند و به صورت لکه ای مایل به قرمز ظاهر می شوند. بثورات معمولا طی یک هفته تا روز برطرف می شوند. تنها خطر عمده پاروویروس برای زنان بارداری است که سابقه ابتلا به پارو ویروس را نداشته اند. عفونت روتاویروس، اصلی ترین علت بیماری و مرگ و میر قابل توجهی در کودکان در کشورهای کمتر توسعه یافته است که دسترسی به واکسن روتاویروس در آنها محدود است. این عفونت باعث ایجاد تب، استفراغ و اسهال در کودکان می شود. حتی اغلب می تواند منجر به مشکلات جدی در کمبود آب بدن، به خصوص در کودکان بسیار کوچک و نوزادان شود. قبل از ورود واکسن در ایالات متحده، عفونت روتاویروس دلیل بسیار شایع بستری در بیمارستان بود. مطالعات فعلی نشان می دهد که منجر به کاهش % میزان بستری ها در بیمارستان شده است. یک بیماری بسیار جدی است که می تواند علایم زیادی شبیه به سایر عفونت ها داشته باشد. در صورت عدم شناسایی و درمان، منجر به آسیب شدید عروق کرونر قلب و در نتیجه حمله قلبی و مرگ ناگهانی در کودکان می شود. خوشبختانه، به اکثر متخصصان اطفال آموزش داده می شود که مراقب بیماری کاوازاکی باشند و یادگیری بیماری را براساس علایم و نشانه های رایج یاد بگیرند. این موارد شامل تب طولانی مدت (بیش از پنج روز) ، بثورات لب، ترک و خشکی لب، قرمزی چشم، بزرگ شدن غدد لنفاوی گردن و تورم دست و پا است. بستری شدن در بیمارستان توصیه می شود و تجویز IVIG (ایمونوگلوبولین) و ضروری است. اگر این روش درمانی، در مراحل اولیه بیماری به اندازه کافی زود شروع شود، می تواند از پیشرفت مشکلات قلبی جلوگیری کند. علت آن ناشناخته مانده است. ویروس واریسلا باعث آبله مرغان می شود. واکسیناسیون مقابله با این ویروس در دسترس است و اکنون به ندرت می توان یک مورد عادی آن را مشاهده کرد. قبل از واکسن، این یک علت شایع بستری در بیمارستان بود. اگرچه عفونت معمولا یک اتفاق خوش خیم (اما ناخوشایند) در زندگی کودک است، اما خطر عوارض شدیدی از جمله عفونت های باکتریایی پوست، ذات الریه و سایر موارد وجود دارد. به همین دلیل است که واکسیناسیون توصیه و به صورت روتین انجام می شود. در بعضی از افراد با افزایش سن (معمولا بالای سال) ممکن است خاموش باشد و منجر به زونا شود. ویروس روبیولا باعث ایجاد سرخک می شود و قبلا قبل از واکسیناسیون معمول، یک عفونت بسیار شایع در دوران کودکی بوده است. سرخک یک بیماری ویروسی حاد است که می تواند منجر به عوارض جدی، حتی مرگ شود و به طور کلی با علایم غیر اختصاصی مانند تب بالا، آبریزش بینی و سرفه شروع می شود. به دنبال این علایم، بیماران دچار بثورات می شوند که از صورت به پاها انتشار می یابد. علایم به طور کلی یک تا دو هفته پس از مواجهه شروع می شود و علایم کمتر از یک هفته طول می کشد. یک بیماری ویروسی است که به طور معمول با علایم شبیه آنفولانزا شروع شده و سپس منجر به تورم دردناک حاد غدد بزاقی (پاروتیت) می شود. قبل از واکسیناسیون معمول، این یک بیماری بسیار شایع بود. علایم به طور کلی بیش از دو هفته پس از مواجهه ظاهر می شوند و بیماری هفت تا روز طول می کشد. مانند بسیاری از بیماری های ویروسی دوران کودکی، اگرچه بیشتر عفونت ها خفیف هستند، اما خطر واقعی عوارض، از جمله مننژیت و مرگ وجود دارد. سرخچه، که به عنوان سرخک آلمانی نیز شناخته می شود، در اکثر افراد باعث بیماری خفیف می شود. این ویروس می تواند باعث نقایص جدی و کشنده در هنگام تولد در جنین شود. واکسیناسیون آن رایج است و منجر به کاهش گسترده شیوع آن می شود. ویروس به صورت تب و بثورات شروع می شود و در بیشتر موارد پس از دو تا سه روز برطرف می شود. بوردتالا سیاه سرفه، باکتری هایی هستند که باعث می شود. این بیماری بسیار مسری است و در کودکان خردسال، به ویژه نوزادان، گاهی کشنده است. با واکسیناسیون عفونت قابل پیشگیری است. با این حال، اغلب در کودکان بزرگتر و بزرگسالان قابل تشخیص نیست. عفونت معمولا با علایم سرماخوردگی شروع شده و سپس به سرفه ای مداوم و خشن تبدیل می شود. حتی نفس کشیدن را دشوار می کند. واکسیناسیون برای کودکان خردسال، نوجوانان و بزرگسالان توصیه می شود. التهاب بافت اطراف مغز و نخاع (مننژ) است. ویروس ها یا باکتری ها ممکن است باعث مننژیت شوند. علایم آن شامل سردرد، سفتی گردن، تب و بی حالی است. مننژیت باکتریایی می تواند منجر به نتایج شدید، از جمله کاهش شنوایی دایمی، آسیب مغزی و حتی مرگ شود. سویه ای از استرپتوکوک، یک باکتری شایع پوست، باعث ایجاد گلودرد می شود. علایم آن شامل گلودرد و تب است که بیش از چند روز ادامه دارد. اغلب ممکن است ترشحات سفید (چرک) در پشت گلو و التهاب غدد لنفاوی گردن وجود داشته باشد. گلودرد به خودی خود برطرف می شود. با این حال، آنتی بیوتیک ها به دلیل خطر ابتلا به بیماری روماتیسمی قلب، یک پیامد جدی اما قابل پیشگیری از عفونت های استرپتوزیکی، توصیه می شوند. آسپرین و داروهای حاوی آسپرین هرگز نباید به کودکان داده شود. سندرم ری یک بیماری بالقوه کشنده است که در اثر قرار گرفتن در معرض این داروها ایجاد و منجر به نارسایی کبدی و تورم بعدی مغز می شود. ایمپتیگو می تواند در هر نقطه از بدن رخ می دهد و بیشتر در کودکان خردسال تشخیص داده می شود. درمان این وضعیت در بیشتر موارد به مصرف آنتی بیوتیک نیاز دارد. عفونت استرپتوکوکی باعث تب قرمز می شود، که ممکن است بعد از عفونت گلو رخ دهد. عفونت استرپتوکوکی یک عفونت شایع است و با تب و احتمالا گلودرد شروع می شود، و بعد از آن بثوراتی از سینه شروع و به بقیه بدن منتقل می شود. آنتی بیوتیک ها برای از بین بردن باکتری ها و جلوگیری از تب روماتیسمی و بیماری روماتیسمی قلب توصیه می شود. MRSA یا S . aureus مقاوم به متی سیلین یک ارگانیسم مقاوم در برابر آنتی بیوتیک است که باعث ایجاد عفونت های پوستی مانند جوش و آبسه (عفونت های پوستی عمیق) یا حتی بدتر از آن می شود. این بیماری در حال شیوع بیشتر است و می تواند در مراکز بهداشتی انتشار یابد و باعث ایجاد عفونت های خطرناک شود. آنچه این مسیله را بیشتر به چالش می کشد این است که بسیاری از افراد ناقل علامت هستند و می توانند آن را به افراد مستعد انتشار دهند. درمان ممکن است شامل آنتی بیوتیک باشد. اما همه به درمان نیاز ندارند. یک قارچ رایج باعث ایجاد کرم حلقوی یا درماتوفیتوز می شود. این نام به دلیل حلقه "کرم مانند" است که در طی بروز این عفونت ها دیده می شود. داروهای ضد قارچ، کرم حلقوی را درمان می کنند. این بیماری ممکن است از کودکی به کودک دیگر منتقل شود. بنابراین باید از کوذک بیمار مراقبت شود. عفونت شایع ناشی از باکتری است که توسط کنه خاصی حمل می شود. پس از گزش کنه آلوده، احتمال بروز علایم بیماری لایم از جمله بثورات پوستی، تب، بدن درد و گاهی علایم شدیدتر مربوط به سیستم عصبی و مفاصل وجود دارد. بیماری لایم به سختی منتقل می شود. آنتی بیوتیک ها درمان انتخابی هستند. آنفولانزا به طور معمول در ماه های زمستان بروز می کند و باعث تب شدید، لرز، بدن درد و سایر علایم می شود. این بیماری معمولا به خودی خود برطرف می شود. اما در بعضی از موارد می تواند عوارض جدی از جمله ذات الریه ایجاد کند. در حال حاضر، واکسیناسیون سالانه به طور جهانی برای همه افراد ماه به بالا توصیه می شود. آلرژی های فصلی، آفت بسیاری از کودکان و بزرگسالان است. آبریزش بینی، عطسه و پف کردگی چشم از علایم رایج آن است. مت سفانه، هیچ درمانی برای آن وجود ندارد. با این حال، داروهایی در دسترس هستند که می توان علایم را کاهش داد. آنتی هیستامین ها به صورت فرمول و نسخه بدون نسخه در دسترس هستند و می توانند به صورت خوراکی مصرف شوند. حتی به عنوان اسپری بینی و قطره چشم برای درمان آنها کاربرد دارند. هدف از مصرف و تجویز آنها کاهش شدت علایم است. کروپ در کودکان خردسال شایع است. تعدادی از ویروس های مختلف باعث ایجاد کروپ می شود. التهاب مجاری هوایی فوقانی از جمله حنجره (جعبه صوتی) و نای (لوله تنفسی) علایم ایجاد می کند. این علایم شامل سرفه و استریدور پارس و ایجاد خس خس در بدن می شود. اکثر کودکان مبتلا به کروپ می توانند در خانه درمان شوند، اما گاهی اوقات، اگر به اندازه کافی شدید باشد، ممکن است کودک در بیمارستان بستری شود. درمان ممکن است شامل استروییدها و داروهای استنشاقی برای موارد شدیدتر باشد. اگر نگران عفونت گوش در کودک هستید یا کودک شما همیشه بیمار است با پزشک خود مشورت کنید. ویروس کوکساکی باعث بیماری دست، پا و دهان می شود. در طول تابستان و اوایل پاییز بسیار شایع است و پس از حدود روز به خودی خود برطرف می شود. این ویروس باعث ایجاد تب، گلودرد و تاول در داخل دهان، کف دست ها و کف پا می شود. هیچ درمانی برای این عفونت وجود ندارد، به جز مراقبت های حمایتی از جمله مسکن ها در برخی مواقع می توانند موثر باشند. به Pinkeye ورم ملتحمه نیز گفته می شود. ویروس ها، شایع ترین علت ایجاد رنگ صورتی چشم است، اما یک عفونت باکتریایی می تواند گاه گاهی باعث بروز این وضعیت شود. Pinkeye بسیار مسری است و می تواند به سرعت در مدارس انتشار یابد. این بیماری در اکثر مواقع در طی پنج روز برطرف می شوند. منبع:

، وجود دارند که خانم ها باید برای سلامت خود و جنین شان، از خوردن آنها خودداری کنند. خانم های باردار باید در این دوران یک رژیم غذایی متعادل داشته باشند. رعایت یک رژیم غذایی سالم در رشد بهتر جنین به مادران باردار کمک می کند. تامین مواد مغذی مورد نیاز بدن در دوران بارداری اهمیت بیشتری پیدا می کند. خانم های باردار باید از مصرف غذاهای ناسالم و بدون ارزش غذایی پرهیز کنند. همچنین، غذاهای خاصی وجود دارد که برای دوران بارداری ناسالم محسوب می شوند. این غذاها عبارتند از: ماهی هایی مانند کوسه ماهی، شمشیر ماهی، شاه ماهی و ماهی خال خالی دارای مقدار زیادی جیوه هستند. جیوه، عنصری است که در اقیانوس ها، نهرها و دریاچه ها یافت شده و در بدن انسان به متیل جیوه تبدیل می شود. جیوه یک سم نوروتوکسین است. مصرف این سم در دوران بارداری با بروز آسیب های مغزی و ت خیر در رشد جنین ارتباط دارد. ماهی های سرشار از که دارای جیوه کمتری هستند را برای مصرف انتخاب کنید. ماهی دارای پروتیین بالا، چربی های غیر اشباع و بسیاری از مواد مغذی ضروری است که می تواند به رشد قلب و مغز جنین کمک کند. مادران باردار می توانند ماهی هایی مانند ماهی قزل آلا و کنسرو ماهی تن که سطح جیوه کمی دارند را برای مصرف انتخاب کنند. مصرف سه وعده ماهی در هفته برای تامین مواد مغذی مورد نیاز بدن کافی است. غذاهای دریایی دودی معمولا حاوی باکتری لیستریا مونوسیتوژنز هستند. این باکتری باعث ابتلا به بیماری لیستریوز می شود. اسهال و استفراغ از مهمترین علایم این بیماری است. ابتلا به این بیماری در بارداری منجر به یا مرده زایی می شود. علاوه بر این، غذاهای دریایی فرآوری شده حاوی مقادیر زیادی نمک هستند که می توانند منجر به افزایش فشار خون و تورم اعضای بدن شوند. فقط در صورتی که ماهی تازه در دسترس نباشد می توانید از غذاهای دریایی دودی که به صورت کنسرو شده وجود دارند، استفاده کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ماهی های موجود در رودخانه ها و دریاچه های محلی حاوی مقادیر زیادی از سموم بی فنیل های پلی کلر ( PCB ) هستند. مصرف این ماهی ها در دوران بارداری باعث وزن کم نوزاد در هنگام تولد می شود. تا حد امکان از ماهی های صید شده در آب های شیرین استفاده کنید. برای دور ماندن از مسمومیت های غذایی از خوردن صدف خام پرهیز کنید. صدف های خام حاوی باکتری ها، ویروس ها و سموم مضری هستند که می توانند باعث ابتلا شما به انواع بیماری ها شوند. به جای صدف خام می توانید صدف پخته شده را بخورید. هنگام پختن صدف دقت کنید که پوسته آن باز باشد. تخم مرغ های خام، نیمه پز یا عسلی حاوی باکتری های مضر سالمونلا بوده و باعث می شوند. در صورت ابتلا به این بیماری ممکن است دچار اسهال، استفراغ شدید، شکم درد و تب شدید شوید. بعید به نظر می رسد که این بیماری به جنین شما آسیب برساند، اما با این حال ضعیف می شود، که ممکن است رشد کودک را تحت ت ثیر قرار دهد. برای مصرف تخم مرغ پاستوریزه بخرید. پیش از مصرف تخم مرغ آن را کامل بپزید. گوشت و مرغ نیم پز یا خام می توانند حاوی انگل توکسوپلاسما و باکتری های مضر سالمونلا باشند. سالمونلا خطر مسمومیت غذایی را افزایش می دهد. انگل توکسوپلاسما باعث بیماری توکسوپلاسموز می شود که علایمی شبیه آنفلوانزا داشته و چند هفته پس از مصرف غذا ایجاد می شود. ابتلا به این بیماری انگلی می تواند منجر به مرگ جنین در هنگام زایمان شود. گوشت و مرغ را پیش از مصرف با دمای بالا کاملا بپزید. درجه حرارت لازم برای پخت گوشت قرمز باید در حدود درجه سانتی گراد و برای مرغ درجه سانتی گراد باشد. خانم های باردار باید در دوران بارداری از مصرف گوشت های فرآوری شده مانند انواع ساندویچ های سرد، هات داگ سوسیس و کالباس پرهیز کنند. گوشت های فراوری شده حاوی باکتری های لیستریا هستند که می توانند به راحتی از مادر به جفت منتقل شده و باعث عوارض جدی از جمله مرگ جنین شوند. پاستوریزاسیون و پخت و پز در دمای بالا باعث از بین رفتن لیستریا می شود. بنابراین، گوشت های فرآوری شده را فقط پس از گرم شدن بخورید. شیر غیر پاستوریزه یا خام هیچ مزیت غذایی ندارد. همچنین شیر و فرآورده های لبنی خام نقش زیادی در ابتلا به بیماریهای منتقله از طریق غذا دارند. شیر غیر پاستوریزه دارای باکتری های مضری مانند سالمونلا، لیستریا، E . coli فقط از محصولات لبنی پاستوریزه استفاده کنید. شیر در فرایند پاستوریزاسیون، تحت دمای بالایی قرار گرفته و میکروب های بیماری زای آن از بین می روند. اگر از فروشنده محلی شیر می خرید، شیر را قبل از مصرف بجوشانید. جوشاندن شیر در دمای بالا باعث از بین رفتن میکروب های آن می شود. همچنین می توانید شیرهای غیر لبنی مانند شیر سویا، شیر برنج، شیر بادام و شیر جو دوسر را برای مصرف در دوران بارداری انتخاب کنید. این شیرها حاوی مواد مغذی مشابه با شیر گاو هستند. از پنیرهای نرم مانند کاممبرت، روکفورت، گورگنزولا، بری، فتا در دوران بارداری پرهیز کنید. پنیرهای نرم غیرپاستوریزه حاوی لیستریا هستند. پنیرهای سفت مانند پنیر چدار یا سوییسی بخورید زیرا برخلاف پنیرهای نرم، آب ندارند. این پنیرها به دلیل نداشتن آب زیاد دارای باکتری های کمتری هستند. میوه ها و سبزیجات شسته نشده حامل انگل توکسوپلاسما هستند. ابتلا به این بیماری انگلی به جنین در حال رشد آسیب می رساند. انگل توکسوپلاسموز ممکن است در خاک محل رشد میوه ها و سبزیجات وجود داشته و آنها را آلوده کند. میوه ها و سبزیجات را کاملا زیر آب روان بشویید. میوه ها را پیش از مصرف پوست بگیرید. قسمت های خراب میوه ها و سبزیجات را دور بریزید زیرا مستعد رشد باکتری هستند. سبزیجات، به خصوص سبزیجات برگ دار را پیش از مصرف بپزید. از مصرف جوانه های خام مانند شبدر، یونجه، ماش، تربچه، کلم بروکلی، آفتابگردان، پیاز، سویا و جوانه های نخود پرهیز کنید. جوانه های خام مستعد ابتلا به باکتری های لیستریا، سالمونلا و E . coli مواد غذایی مانند سویا، گندم، شیر گاو، تخم مرغ، بادام زمینی، ماهی و صدف فقط در صورت عدم حساسیت باید مصرف شوند. بررسی ها نشان می دهد که مصرف این مواد غذایی در اوایل بارداری ممکن است احتمال ابتلای کودک به آلرژی و آسم را در مراحل بعدی زندگی افزایش دهد. در صورت ابتلا به آلرژی بهتر است از مصرف این مواد غذایی پرهیز کنید. در سالادهای رستورانی معمولا از گوشت های فرآوری شده مانند ژامبون استفاده می شود. همچنین، این سالادها حاوی سس مایونز بوده و تخم مرغ، نمک و شکر زیادی دارند. مصرف تخم مرغ های خام و سبزیجات آلوده مورد استفاده در سالادها می تواند منجر به مسمومیت غذایی شود. خوردن سالاد آلوده علایمی شبیه آنفلوانزا در مادر ایجاد می کند. تا حد امکان سالادها را در خانه تهیه کنید. میوه ها و سبزیجات را قبل از مصرف با آب فراوان شستشو دهید. و گوشت و تخم مرغ را قبل از استفاده در سالاد کاملا بپزید. آب آلوده و غیر پاستوریزه ممکن است حاوی باکتری های مضر E . coli ابتلا به این بیماری ها خطرات زیادی برای سلامت مادر و جنین دارد. آب پاستوریزه مصرف کنید. در صورتی که آب پاستوریزه در دسترس نباشد آب را قبل از مصرف بجوشانید. میوه ها و سبزیجات را کاملا در زیر آب روان بشویید. با استفاده از برس، خاک روی میوه ها را خراشیده و قسمت های خراب و کبود میوه را جدا کنید. مصرف مقادیر زیاد کافیین می تواند احتمال سقط جنین را افزایش دهد. خانم های باردار باید مصرف کافیین خود را به میلی گرم در روز محدود کنند. کافیین علاوه بر چای و قهوه، در شکلات و نوشیدنی های انرژی زا نیز یافت می شود. بررسی ها نشان می دهد که مصرف زیاد کافیین با زایمان زودرس و وزن کم نوزادان در هنگام تولد مرتبط است. همچنین در دوران بارداری باید از مصرف انواع نوشابه ها و چای سرد نیز خودداری کنید. نوشیدنی های بدون کافیین را انتخاب کنید. به خصوص در سه ماهه اول بارداری مصرف کافیین خود را کاهش دهید. زیرا خطر سقط جنین در سه ماهه اول بارداری بیشتر است. گیاهانی که به عنوان دمنوش استفاده می شوند می توانند به سلامت مادر و جنین آسیب برسانند. گیاهان خاصی مانند گلپر از محرک های رحم هستند که باید در دوران بارداری کاملا از آنها اجتناب شود. مصرف دمنوش شنبلیله و ریشه شیرین بیان نیز با خطر سقط جنین مرتبط است. بهتر است به جای دمنوش های گیاهی یک فنجان چای سیاه بخورید. اگرچه تحقیقات کافی در مورد چای سبز وجود ندارد، اما می توانید آن را به میزان یک یا دو فنجان در روز میل کنید. غذاهای کنسرو شده، از جمله میوه ها و سبزیجات بسیار مضر هستند. پوشش قوطی های کنسرو حاوی ماده ای سمی به نام بیس فنول است. بیس فنول بر فعالیت غدد درون ریز ت ثیر گذاشته و باعث مشکلات باروری، سرطان، بیماری های کبد و بیماری های قلبی عروقی در زنان باردار می شود. ماکارونی، سوپ و شیر خشک های کنسرو شده حاوی مقادیر بالایی از بیس فنول ( BPA ) تا حد امکان برای مصرف از سبزیجات و میوه های تازه استفاده کنید. کنسرو میوه ها و سبزیجات را قبل از مصرف کاملا بشویید. از مصرف گوشت های فرآوری شده مانند سوسیس، سالامی و هات داگ خودداری کنید زیرا حاوی نیترات هستند. نیترات باعث رنگ و جلای بهتر غذا شده و ماندگاری غذا را بهبود می بخشد. نیترات ها بلافاصله بعد از مصرف در بدن به نیتروزامین تبدیل می شوند. این سم خطرناک احتمال ابتلا مادران باردار به سرطان را افزایش می دهد. همچنین نیترات باعث ابتلا جنین به ناهنجاری های مادرزادی می شود. غذاهای غنی از نیترات حاوی سدیم و چربی های اشباع زیادی هستند که برای سلامت مادر و جنین مضر است. از مواد غذایی کم چرب و کاملا پخته شده استفاده کنید تا مصرف نیترات را به حداقل برسانید. مصرف غذاهای سرشار از شکر مانند دسر، آب نبات، کیک، بستنی و بیسکویت را در دوران بارداری کاهش دهید. مصرف این مواد غذایی باعث افزایش حالت تهوع، استفراغ، یبوست و سوزش سر دل در خانم های باردار می شود. علاوه بر آن مصرف زیاد مواد غذایی شیرین خطر ابتلا به دیابت، زایمان زودرس و را افزایش می دهد. بررسی ها نشان می دهد که مصرف زیاد شکر با خطر سندرم متابولیک در نوزادان مرتبط است. مصرف مواد غذایی شیرین مانند کلوچه ها که دارای قندهای افزوده هستند، را کاهش دهید. گزینه های غذایی سالم مانند گلابی، گریپ فروت، خرما و زردآلو را جایگزین مصرف شکر کنید. ممکن است گاهی هوس غذاهای شیرین، ترش و پر ادویه را داشته باشید. این غذاها می توانند خطر عفونت، مشکلات معده و مسمومیت غذایی را افزایش دهند. مصرف این غذاها به دلیل رعایت نکردن استانداردهای بهداشتی آب و غذا مضر است. غذاهای خیابانی شامل هات داگ، آب نبات چوبی، ذرت مکزیکی و انواع لواشک ها هستند. اگر غذاهای خیابانی را دوست دارید، دستورالعمل این غذاها را به صورت آنلاین پیدا کرده و آنها را در خانه درست کنید. از مصرف چربی های ترانس یا چربی های هیدروژنه از جمله فست فودها، غذاهای فرآوری شده و غذاهایی مانند کراکر، کلوچه، پیتزای منجمد، غذاهای سرخ شده و مارگارین خودداری کنید. مصرف زیاد غذاهای چرب باعث ابتلا به بیماری های قلبی - عروقی، چاقی شدید، افزایش رشد جنین و زایمان زودرس می شود. برای مصرف غذاهای کم چرب با یک پزشک متخصص تغذیه مشورت کنید. مصرف غذاهای حاوی اسیدهای چرب امگا ، به خصوص در دوران بارداری حیاتی است. این چربی های سالم در مواد غذایی مانند زیتون، آجیل، آووکادو، دانه های کتان و ماهی به وفور یافت می شوند. خانم های باردار باید مصرف شیرین کننده های مصنوعی، از جمله آسپارتام و ساخارین را در بارداری کاهش دهند. به خصوص مادران باردار مبتلا به بیماری ژنتیکی فنیل کتونوریا ( PKU ) باید از مصرف آسپارتام خودداری کنند. زیرا بدن این بیماران نمی تواند فنیل آلانین را هضم کند. در نتیجه این ترکیب هضم نشده می تواند منجر به نقایص مادرزادی در جنین شود. از قندهای طبیعی در رژیم غذایی خود استفاده کنید. حتی در مصرف قندهای طبیعی هم مراقب اعتدال در مصرف باشید. در طول بارداری باید میزان مصرف برخی مواد مغذی مانند، آهن و کلسیم را افزایش دهید. اما در مورد دوزهای توصیه شده مراقب باشید. از مصرف دوزهای اضافه ویتامین های محلول در چربی و ویتامین های محلول در آب خودداری کنید. ویتامین های محلول در چربی اضافه، در کبد ذخیره شده و باعث آسیب به سلامت مادر و جنین می شوند. به همین ترتیب، ویتامین های محلول در آب که بیش از حد نیاز مصرف می شوند، دارای اثرات تحریک کنندگی بر روی دستگاه گوارش هستند. سعی کنید تا حد امکان با مصرف میوه ها و سبزیجات تازه، ویتامین ها را از منابع طبیعی آن دریافت کنید. مصرف هر گونه مکمل در بارداری باید حتما زیر نظر پزشک باشد. کلوچه های خانگی تهیه شده از خمیر خام ممکن است دارای باکتری بوده و منجر به مسمومیت غذایی شود. این مسیله حتی در مورد بستنی های خانگی نیز صادق است. برای تهیه شرینی های خانگی از مواد غذایی بی خطر مانند جو دوسر، کره بدون نمک، شیر پاستوریزه، میوه های خشک و دارچین استفاده کنید. مصرف شیرین بیان در بارداری با آسیب به رشد و سلامت جنین همراه است. بررسی ها نشان می دهد که مصرف شیرین بیان در بارداری بر ضریب هوشی جنین ت ثیر منفی می گذارد. علاوه بر آن مصرف این گیاه در بارداری منجر به افزایش فشار خون و زایمان زودرس می شود. بهتر است از مصرف شیرین بیان در تمام دوران بارداری خودداری کنید. خانم های باردار باید از مصرف غذاهای گرم یا سرد که بیش از دو ساعت در دمای اتاق باقی مانده، خودداری کنند. مواد غذایی باقی مانده احتمالا دارای باکتریهای زیادی هستند. تا حد امکان فقط از غذاهای تازه و پخته شده استفاده کنید. منبع:

داروهایی هستند که از تولید هورمون های بدن برای ایجاد تغییرات جسمی در جلوگیری می کنند. جوانانی که تراجنسی هستند احتمال دارد برای پیشگیری از رشد پستان، موی صورت و پریود شدن از مسدود کننده های بلوغ استفاده کنند. این مسدود کننده ها تولید هورمون های تستوسترون و استروژن را مسدود می کنند. هنگامی که فرد به سن بلوغ می رسد، این هورمون ها باعث تغییراتی مانند پریود، رشد پستان و رشد موهای صورت در بدن می شوند. ما در این مقاله مسدود کننده های بلوغ، مدت زمان ت ثیر آنها و مزایا و ایمنی آنها را مورد بررسی قرار می دهیم. توجه داشته باشید طبق توصیه خدمات بهداشت ملی ( NHS ) ولی، آنها ت ثیرات جسمی بلوغ را متوقف می کنند. دو نوع مسدود کننده بلوغ، هیسترلین استات و لوپرولید استات هستند. هیسترلین استات یک میله انعطاف پذیر است که در زیر پوست بازو قرار می گیرد. مسدود کننده بلوغ استات لوپرولید یک دارو تزریقی است. اشکال مختلف استات لوپرولید برای مدت زمان مختلف کار می کنند. هر ماه یکبار فرد به تزریق دیگری احتیاج دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هر دو مسدود کننده بلوغ اشکالی از آگونیست (هورمون آزاد کننده گنادوتروپین) هستند. طبق مقاله ، هنگامی که فرد به سن بلوغ می رسد، هیپوتالاموس در مغز شروع به تولید هورمون های آزاد کننده گنادوتروپین می کند. این هورمون ها غده هیپوفیز را فعال می کنند که باعث ترشح هورمون های دیگری مانند گنادوتروپین ها می شود. گنادوتروپین ها، باعث بلوغ غدد جنسی می شوند. این وضعیت به نوبه خود هورمون های جنسی تستوسترون و استروژن را از بیضه ها و تخمدان ها تولید و آزاد می کند. استات هیسترلین و استات لوپرولید، از فعال شدن غده هیپوفیز و تولید گنادوتروپین جلوگیری می کنند. این بدان معناست که بدن نمی تواند هورمون های جنسی را ایجاد کند که باعث ت ثیرات جسمی بلوغ می شوند. قبل از اینکه فرد متوجه هرگونه عارضه ای شود، می تواند از داروهای مسدود کننده بلوغ برای چندین هفته استفاده کند. سازمان غذا و دارو ( FDA ) خاطرنشان می کند که هیسترلین استات می تواند باعث افزایش برخی از هورمون ها در هفته اول درمان شود. با این حال، افراد باید توجه داشته باشند که علایم بلوغ طی هفته پس از درمان متوقف می شوند. لوپرولید استات در ابتدا می تواند باعث افزایش هورمون های بلوغ شود. FTD خاطر نشان می کند که یک فرد احتمال دارد متوجه افزایش در نشانه ای از بلوغ برای - هفته شود. با این حال، افراد باید علایم قطع را در مدت هفته از درمان مشاهده کنند. مسدود کننده های بلوغ تا شش ماه بعد از مصرف به طور قابل توجهی علایم بلوغ را سرکوب می کنند. متخصصان بهداشت و درمان، مسدودکننده های بلوغ را برای جوانان تراجنسیتی تجویز می کنند که احتمال دارد دچار اختلالات جنسی باشند. احتمال دارد جوانانی که بی نظمی جنسیتی دارند مسدودکننده های بلوغ را مفید بدانند. این داروها می توانند به یک جوان فرصت دهند تا گزینه های بالینی بیشتری را در نظر بگیرد و هویت جنسیتی خود را بررسی کند. متخصصان بهداشت همچنین می توانند مسدودکننده های بلوغ را برای کودکانی که دوره بلوغ زودرس دارند تجویز کنند. نوعی بیماری است که کودکان از - شروع آن را تجربه می کنند و دارای خصوصیات جنسی ثانویه می شوند. اثرات انسداد بلوغ از نظر جسمی برگشت پذیر است. مسدود کننده های بلوغ فقط تولید هورمون های تستوسترون و استروژن را متوقف می کنند. هنگامی که فرد استفاده از این دارو را متوقف کرد، بدن او یک بار دیگر تولید خود را آغاز می کند، که منجر به رشد سینه ها و موهای صورت می شود. با این حال، اگرچه ت ثیرات جسمی مسدودکننده های بلوغ قابل برگشت است، محققان نمی دانند این نوع داروها از نظر روانشناختی بر فرد چگونه ت ثیر می گذارند. بررسی سیستماتیک اثرات سرکوب بلوغ در کودکان و نوجوانان تراجنسی را بررسی کرده است. اتفاق نظر بر این است که استفاده از این دارو ها مطمین و ایمن است. نویسندگان مقالاتی را در مورد چگونگی ت ثیر مسدودکننده های بلوغ بر عملکرد شناختی بررسی کرده اند. بررسی ها نشان می دهد مسدودکننده های بلوغ در این زمینه ت ثیر سوء و عوارض جانبی ندارند. با این حال، کسانی که از مسدود کننده های بلوغ استفاده می کنند، احتمال دارد محرک های احساسی را متفاوت از کسانی که این داروها را مصرف نمی کنند، تجربه کنند. توجه به این نکته مهم است که مسدودکننده های بلوغ در واقع باعث این واکنش نمی شوند. احتمال دارد شرکت کنندگانی که مسدود کننده های بلوغ را تجربه کرده اند، به دلیل تجارب اجتماعی مربوط به، محرک های عاطفی را به گونه دیگری پردازش کرده اند. بررسی سیستماتیک همچنین ت ثیر مسدود کننده های بلوغ بر استخوان ها را بررسی کرده است. هورمون های جنسی بر روی توده استخوانی در نوجوانان ت ثیر می گذارد، این فرایندی است که خطر و شکستگی تحت ت ثیر قرار می دهد. بررسی های انجام شده روی کودکانی که بلوغ زودرس را تجربه کرده اند، در مقایسه با کودکانی که این داروها را مصرف نکرده اند، نشان داده است که پس از سال استفاده از مسدود کننده های بلوغ، شواهدی در کاهش تراکم استخوان افراد پیدا نکرده اند. نویسندگان این بررسی سیستماتیک خاطرنشان کردند که بررسی های بیشتری در مورد ت ثیر طولانی مدت مسدود کننده های بلوغ بر تراکم استخوان در افرادی که اختلال جنسیتی ندارند، ضروری است. بررسی های کافی برای اطمینان از اینکه آیا مسدود کننده های بلوغ بر رشد استخوان ها برای مدت زمان طولانی ت ثیر منفی دارند، وجود ندارد. بررسی سیستماتیک همچنین نشان داد که افراد تراجنسی که از مسدودکننده های بلوغ استفاده می کنند احتمال دارد مزایای زیادی داشته باشند، از جمله: بررسی ها نشان می دهد که مصرف مسدودکننده های بلوغ احتمال دارد به کاهش بی نظمی جنسیتی کمک کند. مسدود کننده های بلوغ می توانند از بروز خصوصیات جنسی ثانویه مانند بافت پستان، آلت تناسلی و رشد بیضه پیشگیری کنند. فردی که تراجنسیتی است، در صورت بروز خصوصیات جنسی ثانویه که با هویت جنسیتی او همسو نیست، می تواند دچار اختلالات جنسی شود. به عنوان مثال، یک مرد تراجنسی اگر پستان داشته باشد احتمال دارد دچار بدشکلی جنسیتی شود. مصرف مسدود کننده های بلوغ و انجام سایر درمان های پزشکی می تواند به کاهش بی نظمی جنسیتی کمک کند، زیرا این دارو از بروز خصوصیات جنسی ثانویه پیشگیری خواهد کرد. بررسی ها نشان می دهد که عوارض جانبی بیماری پس از درمان های پزشکی ممکن است افزایش یابد. افرادی که تراجنسیتی هستند بیشتر موارد زیر را تجربه می کنند: افسردگی مصرف مواد هراس اجتماعی بررسی ها نشان می دهد اگرچه مسدودکننده های بلوغ از این بیماری های روان پیشگیری نمی کنند، اما می توانند علایم را تا حدودی تسکین دهند. افراد احتمال دارد چندین عارضه جانبی را پس از شروع مسدود کننده های بلوغ تجربه کنند. برخی از عوارض جانبی احتمالی مسدود کننده بلوغ استات هیسترلین، عبارتند از: عصبانیت تحریک پذیری زخم در محل تزریق بی قراری و بی حوصلگی افزایش رفتارهای پرخاشگرانه برخی از عوارض جانبی احتمالی مسدود کننده بلوغ استات لوپرولید، عبارتند از: آکنه سردرد بثورات واکنش محل تزریق تغییرات خلق و خوی درد در محل تزریق خشکی واژن، خونریزی یا ترشحات گشاد شدن رگ های خونی، که فشار خون را کاهش می دهد. مسدود کننده های بلوغ می تواند سالانه چندین هزار دلار هزینه داشته باشند. بدون بیمه، مردم احتمال دارد هزینه بسیار زیادی نسبت به نوع مسدود کننده بلوغ مصرفی خود، پرداخت کنند. بررسی اینکه آیا بیمه درمانی شخص هزینه مسدودکننده های بلوغ را ت مین می کند یا خیر، مهم است. شرکت های بیمه زیادی این داروها را تحت پوشش قرار می دهند. این بدان معناست که احتمال دارد جوانان بیشتری نسبت به قبل به مسدود کننده های بلوغ دسترسی داشته باشند. اگر یک جوان معتقد است که مسدودکننده های بلوغ گزینه صحیحی برای آنها است، مشورت در مورد شروع درمان با یک پزشک مهم است. بعلاوه، برخی از شعب برنامه ریزی شده برای والدین احتمال دارد خدماتی را برای افراد ارایه دهند. برای افراد زیر سال، آنها به رضایت والدین یا سرپرستان نیاز دارند. پزشک احتمال دارد به فرد توصیه کنند که او تحت مشاوره یا گفتگوی درمانی دیگر با یک روانپزشک، قرار بگیرد. بهتر است شخص قبل از شروع مصرف دارو این مرحله را انجام دهد. پس از ارزیابی، فرد شروع به مصرف مسدودکننده های بلوغ می کند. توصیه می شود که افراد جوان، مسدود کننده بلوغ را قبل از رسیدن به سن سال و به مدت ماه استفاده کنند. پس از مصرف مسدود کننده های بلوغ، احتمال دارد فرد شروع به مصرف هورمون های استروژن یا تستوسترون کند. این دارو ها می توانند تغییرات غیرقابل برگشتی، مانند رشد سینه ها یا عمیق شدن صدا در بدن ایجاد کنند. به محض اینکه فرد بالغ شود، می تواند مراحل بعدی تایید جنسیت مانند جراحی برای از بین بردن یا افزودن خصوصیات جنسی ثانویه را خود را بررسی کند. یک فرد احتمال دارد تمام این مراحل را انجام دهد یا هیچکدام را انجام ندهد. مسدود کننده های بلوغ داروهایی هستند که تغییرات فیزیکی مرتبط با بلوغ را متوقف می کنند. این داروها می توانند اختلال جنسیتی و شرایط بهداشت روان در افراد را کاهش دهند. اثرات آنها برگشت پذیر است. با این حال، فردی که از مسدود کننده های بلوغ استفاده می کند بعدا می تواند تصمیم بگیرد که هورمون های دیگری مصرف کند. اگرچه مسدودکننده های بلوغ می توانند گران تمام شوند، اما بسیاری از شرکت های بیمه درمانی اکنون روش های ت یید جنسیت را پوشش می دهند.

، که به آن سیالوره، نیز گفته می شود، تولید بزاق بیش از حد از غدد بزاقی است که منجر به ترشح ناخواسته بزاق دهان می شود. بزاق بیش از حد می تواند باعث تحریک پوست شود و زندگی اجتماعی کودک را تحت ت ثیر قرار دهد، از طرفی هم بزاق دهان می تواند منجر به ذات الریه ناشی از آسپیراسیون شود. توصیه می شود اگر کودک شما دچار بزاق بیش از حد شده است، با پزشک مشورت کنید. در این مقاله، ما در مورد علل، علایم، تشخیص، درمان و پیشگیری ریزش بیش از حد بزاق در کودکان به شما اطلاعات زیادی را ارایه می دهیم، تا انتهای مقاله را بخوانید. بزاق بیش از حد در کودکان قابل تشخیص است. ممکن است متوجه لباس و پوسته های مرطوب، به ویژه روی صورت، گردن و سینه کودک خود شوید. بزاق کودک هنگام خوابیدن، باعث خیس شدن تخت و بالش می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اما در برخی شرایط هم، بزاق بیش از حد ممکن است قابل مشاهده نباشد، اما می تواند منجر به خفگی، سرفه و پنومونی تنفسی مکرر در کودکان شود. علایم بیماری های زمینه ای ناشی از سیالوره می تواند شامل موارد زیر باشد: اختلالات حرکتی و حسی در کودکان مبتلا به اختلال عملکرد سیستم عصبی مرکزی. بلع دردناک و سوزش سر دل معمولا با مشکلات حلق و مری همراه است، که عضلات روده را درگیر می کند. اگر متوجه بزاق بیش از حد مزمن شدید یا اگر ریزش همراه با علایم زیر بروز پیدا می کند، باید به دنبال مراقبت های پزشکی باشید: تب خفگی و ناتوانی در تنفس تاول داخل دهان یا لب ها تشنج یا از دست دادن هوشیاری بزاق بیش از حد به هر یک از دلایل زیر ممکن است رخ دهد: تولید بیش از حد بزاق کنترل ضعیف عضلات برای مهار بزاق عدم بلع بزاق قبل از اینکه از دهان بریزد. جسم خارجی در مری صدمات مری یا تنگی در اثر ضربه رانش زبان، یعنی بلع معکوس یا نا کامل و سموم ارگانوفسفات ها آسیب های شیمیایی یا ضربه ای ناحیه حلق تنفس دهانی هنگام خواب ناشی از احتقان بینی یا التهاب مشکلات گوارشی، مانند ریفلاکس اسید یا ریفلاکس معده و مری نوجوانان به دلیل سوء مصرف از موادی مانند کوکایین، ممکن است مستعد این وضعیت شوند. برخی از داروها از جمله کلوزاپین، هالوپریدول و مورفین ممکن است باعث ریزش بیش از حد بزاق شوند. اختلالات عضلانی مانند، پلی میوزیت و غیره می تواند باعث عملکرد ضعیف حرکتی دهان شود. عقب ماندگی ذهنی و ت خیر در رشد ممکن است باعث ریزش بیش از حد بزاق غیرموثر شود. ضایعات یا عفونت در دهان یا گلو به دلیل بیماری هایی مانند التهاب لثه، اپی گلوتیت، التهاب لوزه و آبسه های لوزه ها. مانند فلج مغزی، سکته، آسیب مغزی و ناهنجاری های مادرزادی مغز این شرایط ممکن است باعث ریزش بزاق به دلیل مهارت و احساسات حرکتی دهان ضعیف شود. کودکان مبتلا به فلج مغزی ممکن است به دلیل کنترل ضعیف سر، دچار ریزش زیاد بزاق شوند. بیماری های ژنتیکی مانند، سندرم رت، و سندرم Riley - Day ، نیز می تواند به دلیل اختلال در عملکرد سیستم عصبی خودمختار (سیستم عصبی سمپاتیک و پاراسمپاتیک) تولید و ترشح بزاق را کنترل کند و اختلال عملکرد حرکتی را ایجاد کند. این شرایط حاد، مزمن یا ارثی می تواند منجر به تغییر در عملکردهای بدن شده و در نتیجه باعث ریزش بیش از حد بزاق می شود. برای شناسایی علت دقیق سیالوره و جلوگیری از عوارض بعدی به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. بزاق بیش از حد می تواند منجر به مسایل جسمی، روانی و اجتماعی و عوارض جانبی دیگری شود، از جمله: بوی نامطبوع عفونت باکتریایی صدمه به پوست اطراف دهان از بزاق کمبود آب بدن در اثر از دست دادن مایعات پنومونی آسپیراسیون به دلیل استنشاق بزاق، غذا یا نوشیدنی به ریه ها بیماری التهاب قوز گوش ( angular cheilitis ) که ایجاد زخم در زاویه لب ها است. سیالوره می تواند مشکلات عاطفی ایجاد کند. ریزش مکرر بزاق می تواند باعث خیس شدن لباس، اسباب بازی و غیره شود. همچنین ممکن است کودک بیشتر اوقات به تعویض لباس احتیاج داشته باشد. تمسخر اجتماعی و قلدری از طرف همسالان به دلیل ریزش مکرر بزاق ممکن است بر سلامت روان کودکان ت ثیر بگذارد. این امر همچنین ممکن است باعث ت خیر در شروع گفتار در برخی از کودکان شود. متخصص اطفال کودک می تواند با مشاهده بیمار، بزاق بیش از حد را تشخیص دهد. آنها ممکن است سابقه بیمار را در مورد سرفه، خفگی و ذات الریه را برای تشخیص سیالوره خلفی بررسی کنند. پزشکان ممکن است آزمایش خون را برای یافتن عفونت هایی که باعث افزایش بزاق می شود، تجویز کنند. آندوسکوپی دستگاه گوارش فوقانی و رادیوگرافی هنگام بلع ممکن است انجام شود تا علت دقیق ریزش بیش از حد مشخص گردد. آزمایشات جانبی مانند MRI مغز، CT و غیره ممکن است براساس علایم بیمار انجام شود. از بین بردن کامل سیالوره به دلیل مشکلات عصبی یا شرایط مزمن همیشه امکان پذیر نیست. با این حال، اقدامات درمانی می تواند تا حدودی مثمر ثمر باشند. تمام روش های درمانی سیالوره با هدف به حداقل رساندن تولید بزاق و در نتیجه کنترل ریزش بیش از حد انجام می شود. برداشتن کامل غدد امکان پذیر نیست. زیرا باعث خشکی دهان می شود، که ممکن است مشکلات دیگری از جمله عفونت مکرر دهان یا زخم ایجاد کند. اما کودکانی که به دلیل شرایط حادی مانند التهاب لوزه، و غیره دچار ریزش بیش از حد بزای می شوند، پس از رفع بیماری زمینه ای می توانند کاملا بهبود یابند. مداخلات دارویی و غیر دارویی برای کنترل ریزش بیش از حد در کودکان توصیه می شود. اگر این بیماری مزمن باشد، داروهایی با روش های درمانی پیشنهاد می شوند. روش های غیر تهاجمی زیر برای درمان اثبات نشده است. اما می تواند در برخی موارد تولید بزاق را کاهش دهد. وضعیت بدن مناسب با کنترل خوب سر و تنه ممکن است به بهبود مشکلات ریزش و بلع ناشی از کنترل ناکافی دهان کمک کند. این آموزش با هدف بستن لب ها و حرکات زبان به مهارت های خوب خوردن و آشامیدن کودک کمک می کند. اینها ممکن است در کاهش ترشح بزاق موثر باشند. این روش ها به کنترل حرکات حرکتی و احساس عضله دهان و فرکانس بلع کمک می کند. این آموزش معمولا با استفاده از عضلات هایپر و هیپوتونیک توسط گفتار درمانگر انجام می شود. این روش ها ممکن است شامل یخ زدن، مسواک زدن، لرزش یا دستکاری هایی مانند نوازش برای بهبود آگاهی و کنترل دهان باشد. گفتار درمانی می تواند به بهبود تحرک، قدرت و بلع زبان کمک کند. همچنین ممکن است به بسته شدن لب در کودک کمک کند. نتایج خوبی اغلب در کودکانی دیده می شود که زود آموزش می بینند. این روش کودکان را تشویق و آموزش می دهد تا بزاق اضافی را قورت داده و پاک کنند. دستگاه هایی برای دستیابی به بسته شدن لب و ثبات فک پایین ممکن است به کاهش بزاق بیش از حد کمک کنند. این داروهای روزانه ممکن است به کاهش میزان بزاق تولید شده کمک کنند. اینها کاملا تحت راهنمایی و نظارت پزشک استفاده می شوند. در این روش تزریق از سم بوتولینوم انجام می شود و می تواند باعث کاهش بزاق توسط غده بزاقی شود. این یک روش از راه پوست است و با تزریق عواملی مانند الکل به غده باعث جمع شدن غده می شود. این می تواند منجر به کاهش تولید بزاق و فرکانس افتادن شود. برداشتن غدد بزاقی (برداشتن غده) برای کاهش بزاق انجام می شود. جراحی زیاد توصیه نمی شود و فقط در شرایط شدید صورت می گیرد. جراحی و فرسایش غدد بزاقی نیاز به بیهوشی دارد. فرسایش غدد بزاقی معمولا در یک طرف صورت انجام می شود. در صورت عدم کاهش سیالوره، پزشک وی ممکن است در هنگام ویزیت های بعدی، تزریق هایی را برای طرف دیگر صورت در نظر بگیرد. این روش اغلب ممکن است منجر به تورم صورت بدون درد شود. حذف غدد بزاقی ممکن است به عنوان آخرین چاره در نظر گرفته شود. این روش زمانی ممکن است در نظر گرفته شود که مزایای جراحی بیشتر از خطرات احتمالی باشد. پزشک متخصص اطفال ممکن است برای ارزیابی، مدیریت و درمان بزاق بیش از حد به یک تیم چند رشته ای متخصص مراجعه کند. با تشخیص و درمان به موقع می توان از سیالوره حاد ناشی از التهاب و عفونت های دهان، گلو و مشکلات دندانی جلوگیری کرد. می توانید روش های زیر را به کودک خود آموزش دهید تا در صورت امکان از بزاق بیش از حد جلوگیری کند. بهداشت دهان و دندان را به خوبی حفظ کنید. دستکش، آتل آرنج تهیه کنید یا نگذارید کودک انگشت یا اشیا را در دهان خودش قرار دهد. این راهکار به کودک کمک می کند تا از تولید بزاق به دلیل دهان زدن انگشتان یا اشیا جلوگیری شود. از نوشیدنی های گازدار و شیرین و غذاهای اسیدی مانند لیمو و سرکه که ممکن است ترشح بزاق را تحریک کنند خودداری شود. اگر کودک شما بزرگتر است، پس می توانید از او بخواهید به پشت بخوابد تا باعث کاهش ریزش بزاق در هنگام خواب شود. نوشیدن آب کافی می تواند خطر را کاهش دهد. همچنین از تولید بزاق به دلیل خشکی دهان جلوگیری می کند. همچنین ممکن است طبق توصیه های پزشک، آنها را به استفاده از دستگاه فک پایین، دستگاه دهان و دندان تشویق کنید تا از ریزش بیش از حد بزاق جلوگیری شود. از فرزند خود حمایت کرده و او را تشویق کنید تا با نگرشی مثبت با مشکلش کنار بیاید. برای کودک بزرگتر می توانید توضیح دهید که ریزش بزاق هیچ تاثیری در توانایی و سلامتی او ندارد. بگذارید فرزندتان در صورت اذیت و آزار توسط دوستان و همکلاسی هایش، با شما حرف بزند. این ممکن است به شما کمک کند قبل از اینکه فرزندتان از نظر احساسی تحت تاثیر قرار بگیرد، اقدامات لازم را انجام دهید و از او حمایت کنید. منبع:

به طور کلی، به معنای قرار دادن شکم نوزاد بر روی شکم مادر است، با شرط اینکه هر دو آنها لخت و بدون لباس باشند. اولین تماس پوست به پوست نوزادان با مادران آنها، تماس بعد از تولد و یا همان زایمان است. انجام این کار می تواند پیوند والدین و نوزاد را تقویت کند. حتی باعث می شود کودک احساس گرما و امنیت کند. متخصصان و کارشناسان، تماس مکرر و طولانی مدت پوست با پوست را هم برای کمک به مادر و هم کودک تشویق می کنند. به عنوان یک مادر، اگر به زودی قرار است نوزاد شما به دنیا بیاید و یا قصد باردار شدن دارید بهتر است در مورد مزیت های پوست به پوست در نوزادان و مادران اطلاعات بیشتری را کسب کنید. تا بتوانید برای برخوردار شدن از آن، برنامه ریزی های لازم را انجام دهید. بر همین اساس، ما سعی کرده ایم در این مقاله، مزیت های مهم و اصلی تماس پوست به پوست نوزاد و والدین را مورد بررسی قرار دهیم. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید حدود تا دقیقه پس از زایمان، سطح اکسی توسین مادر افزایش می یابد. این وضعیت احساسات مثبت مادر را تحریک می کنند. متخصصان به مادران توصیه می کنند: از این فرصت برای برقراری تماس پوست با پوست کودک خود استفاده کنند. در این مدت، مادر می تواند به آرامی کودک خودش را لمس و حتی بو کند. با انجام این کار، هم مادر و هم نوزاد، هر دو آنها آرام می شوند. حتی باعث افزایش بیشتر تولید اکسی توسین می شوند که تولید شیر را تقویت می کند. از طرف دیگر، نوزاد تازه متولد شده روی سینه مادر، ضربان قلب مادرشان را می شنود. حتی گرمای او را تجربه می کند. این باعث می شود که نوزاد احساس راحتی و آرامش داشته باشد. به همین دلیل دیگر گریه نمی کنند و به خواب می روند. اما وقتی مادر صدا او را صدا می زند، نوزاد با حرکت کوتاه بازوها، شانه ها و سرخود به مادرش واکنش نشان می دهد. علاوه بر آن، در حین تماس پوست با پوست بین نوزاد و مادر، نوزادان ناحیه پستان که برای یادگیری دلبستگی و شروع شیردهی ضروری است، را کشف می کنند. تماس فوری پوست با پوست در بین نوزاد و مادر، چه بعد از و چه می تواند فواید زیادی برای مادر و نوزاد آنها به همراه داشته باشد. برخی از مزیت های اصلی تماس پوست به پوست برای نوزادان، عبارتند از: تحقیقات نشان می دهد نوزادانی که بلافاصله پس از تولد با مادر خود تماس پوستی برقرار می سازند، کمتر گریه و بی قراری می کنند. لمس و گرمای مادر به کودک اطمینان خاطر می بخشد. حتی باعث آرامش و احساس امنیت در نوزاد می شود. در هنگام تماس پوست با پوست، نوزادان به دنبال سینه های مادر خود هستند. آنها را جستجو می کنند و با بوییدن و لیس زدن در اطراف ناحیه سینه مادر، آن منطقه را شناسایی می کنند. این به کودک کمک می کند تا نوک پستان و شیرخوردن را شناسایی کنند. متخصصان و کارشناسان معتقدند کودکی که پس از تولد به پستان مادر خود متصل می شود، شیرخوردن را زودتر یاد می گیرد. نوزادان مانند بزرگسالان نمی توانند دمای بدن خود را تنظیم کنند. زیرا بدن نوزادان، می تواند تا چهار برابر سریع تر از بزرگسالان گرما را از دست بدهد. حتی تا ده درصد از اکسیژن بیشتری استفاده کند. بر همین اساس، متخصصان توصیه می کنند برای پیشگیری از فشار اضافی بر روی سیستم قلبی و عروقی نوزادان، تماس پوست به پوست بلافاصله پس از تولد نوزاد صورت بگیرد. تحقیقات نشان می دهد تماس پوست با پوست به مدت یک ساعت، می تواند به اندازه استفاده از گرم کننده تابشی موثر باشد. بعد از عبور نوزاد از کانال زایمان، تماس پوست با پوست، راهی برای انتقال باکتری های مفید از پوست مادر به کودک است. انتقال باکتری های مادر باعث تقویت کودک می شود. حمایت و پشتیبانی و تقویت سیستم ایمنی بدن نوزادان، برای مبارزه با عفونت ها کاملا ضروری است. علاوه بر این، تماس پوست به پوست می تواند به ثبات سطح گلوکز کودک، بهبود عملکردهای قلبی تنفسی و حمایت از رشد سالم کودک در طولانی مدت کمک کند. تماس پوست با پوست در نوزادان بستری شده در بخش های مراقبت های ویژه به عنوان "مراقبت کانگورو" نامیده می شود. مراقبت کانگورو می تواند مزیت های زیر را داشته باشد: بهبود اکسیژن اشباع رشد و تکامل و پیشرفت کودک کاهش استرس (کاهش سطح کورتیزول) کاهش مدت زمان بستری شدن نوزاد در بیمارستان علاوه بر مزایای تماس پوست با پوست در نوزادان، این تماس می تواند مزیت های برای مادران داشته باشد، از جمله: تماس پوست با پوست باعث آزاد شدن اکسی توسین و پرولاکتین در بدن مادر می شود. این هورمون ها تولید و ت مین شیر مادر را تسهیل می کنند. بدن مادر در هنگام تماس پوست با پوست، چندین هورمون مانند اکسی توسین، پرولاکتین و اندورفین آزاد می کند. این هورمون ها موجی از شادی را در احساسات مادر ایجاد می کنند. به نوبه خود می تواند منجر به تقویت پیوند مادر و کودک شود. همچنین، ترشح این هومورن ها می تواند اضطراب و در مادر را کاهش می دهند. حتی باعث احساس دوست داشتن در آنها می شود. همه این ت ثیرات برای کاهش خطر، که مادران زیادی آن را تجربه می کنند، ضروری است. مادران در حین تماس پوست به پوست با نوزادان خود علایم گرسنگی و سیری آنها را بهتر می فهمند. آنها همچنین یاد می گیرند که علایم ناراحتی کودک خود را زودتر تشخیص دهند. این وضعیت باعث می شود مادران اعتماد به نفس بالاتری داشته باشند تا به غرایز کودک خود اعتماد کنند. تحقیقات نیز نشان می دهد مادرانی که بلافاصله پس از زایمان با کودک خود تماس پوستی دارند، خونریزی پس از زایمان را کاهش داده و خطر کمتری در ابتلا به افسردگی پس از زایمان دارند. هنگام برقراری تماس پوست نوزاد تازه متولد شده با پوست، سطح اکسی توسین افزایش می یابد. به نوبه خود فشار خون و را کاهش می دهد. بررسی ها نشان می دهد که درست مانند مادران، پدران نیز باید مرتبا با کودک خود تماس پوست به پوست داشته باشند. این تماس به تنظیم دمای بدن و ضربان قلب کودک کمک می کند. علاوه بر این، این امر باعث برانگیختن غرایز پدرانه شده و در این شرایط پدر نسبت به کودک احساس اعتماد به نفس، مسیولیت و محافظت بیشتری پیدا می کند. وقتی پدری کودک را در تماس پوست به پوست نگه می دارد، پیوند پدر و کودک تقویت می شود. این پیوند برای افزایش اعتماد به نفس نوزاد و ایجاد احساس امنیت در او لازم و ضروری است. علاوه بر آن، این پیوند به پدر کمک می کند در زمان استراحت مادر، بتواند از نوزاد خود نگهداری کند. در هنگام سزارین، پدران معمولا اولین کسانی هستند که با کودک تماس پوست به پوست برقرار می کنند. تماس پوست با پوست در کودک محدودیت زمانی مشخصی ندارد. به گفته متخصصان، تماس مکرر پوست به پوست در چند ماه اول پس از تولد می تواند به آرامش کودک کمک کند. بهتر است در هر جلسه شیردهی با نوزاد خود تماس پوست با پوست داشته باشید. نوزادان ممکن است با بزرگتر شدن واکنش های متفاوتی از خودشان بروز دهند. اگر مشاهده کردید که کودک شما در تماس پوست به پوست بی قرار است یا سعی در دور شدن از شما را دارد، بهتر است او را مجبور به برقراری تماس نکنید. شما می توانید انواع دیگری از اتصال، مانند آغوش گرفتن و بازی با کودک خود را ادامه دهید. از همه مهمتر، تماس پوست با پوست فقط مربوط به ساعت ها و روزهای بلافاصله پس از زایمان نیست. پس از رفتن به خانه و تا زمانی که هم خودتان و هم کودک از آن لذت می برید، این تمرین را ادامه دهید. بسیاری از والدین دریافتند که برقراری تماس پوست به پوست در یک اتاق ساکت و کم نور همراه با کودک خود روی قفسه سینه حداقل دقیقه می تواند باعث شیردهی، آرامش، استحکام پیوند نوزاد و مادر شود. هنگام برنامه ریزی برای تولد نوزاد خود، یکی از مهمترین مواردی که باید آن را به خاطر بسپارید ارزش باورنکردنی تماس پوست با پوست پس از تولد است. تماس پوست با پوست پس از تولد، وضعیتی است که در آن نوزاد تازه متولد شده بلافاصله پس از زایمان به آرامی روی سینه مادر قرار می گیرد. این وضعیت توسط سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) و آکادمی اطفال آمریکا توصیه می شود. به طور کلی، در حین تماس پوست به پوست، پزشک، ماما یا پرستار شما کودک کوچک شما را خشک می کنند. نوزاد را لای کلاه و پتو گرم می پیچاند و سپس به شما کمک می کند تا کودک را روی سینه لخت خود قرار دهید. اولین تماس قبل از انجام هر گونه آزمایش قبل از تولد، انجام می شود. مگر اینکه ارایه دهنده خدمات بهداشتی شما دلیلی داشته باشد که بخواهد فورا معاینات خاصی را انجام دهد. تماس پوست با کودک، یک عمل بسیار مهم بعد از تولد نوزاد است که چندین مزیت اساسی دارد. مادر و پدر هر دو باید به طور مکرر، به خصوص در ماه های اولیه با کودک خود تماس پوست به پوست داشته باشند. نگه داشتن کودک در کنار بدن خود نه تنها باعث آرامش کودک می شود. بلکه به او این امکان را می دهد تا در طولانی مدت از مزایای سلامتی بیشماری بهره مند شود. منابع:

بیماری است که در آن لاروهای کرم نواری از روده خارج شده و اندام های دیگری مانند مغز، چشم یا قلب را آلوده می کنند. هیچ درمانی خانگی برای افراد بدون علامت ( یا بیشتر که علایمی ندارند خوب است. با افزایش عوارض پیش آگهی بدتر می شود. با جلوگیری از بلع تخم مرغ در انگلها می توان از بیماری پیشگیری کرد. این امر با جلوگیری از آلوده شدن غذا و آب از خوک و مدفوع انسان حاصل می شود. حذف گوشت نپخته از رژیم غذایی میزان عفونت روده را توسط کرم های نواری کاهش می دهد. شستن و پوست گرفتن همه سبزیجات و میوه های خام قبل از خوردن می تواند از انتقال آن جلوگیری کند. برای جلوگیری از سیستیکوزیس باید اقدامات احتیاطی زیر انجام شود: اهمیت شستن دست ها را برای جلوگیری از عفونت به کودکان بیاموزید. تمام سبزیجات و میوه های خام را قبل از خوردن بشویید و آنها را پوست بگیرید. پس از استفاده از توالت، تعویض پوشک و قبل از دست زدن به غذا، دستان خود را با آب و صابون بشویید. هنگام سفر در کشورهای در حال توسعه، از روشهای ایمن غذا و آب استفاده کنید. فقط در قوطی ها یا بطری ها آب بطری یا آب پز ( دقیقه) یا نوشابه های گازدار (حباب دار) بنوشید. Cysticercosis Taenia solium ایجاد می شود. این کیست های لارو مغز، عضله یا سایر بافت ها را آلوده کرده و علت اصلی تشنج بزرگسالان در اکثر کشورهای کم درآمد است. فرد با بلعیدن تخمک های موجود در مدفوع شخصی که کرم روده دارد، دچار سیستیکروزیس می شود. افرادی که در همان خانه با فردی که کرم چسب دارد زندگی می کنند، در مقایسه با افرادی که این بیماری را ندارند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به بیماری کیستیک هستند. سیستیسکروزیس انسانی می تواند اثرات مخربی بر سلامت انسان داشته باشد. لاروها (کیستوسیرسی) ممکن است در عضلات، پوست، چشم ها و سیستم عصبی مرکزی ایجاد شوند. هنگامی که کیست در مغز ایجاد می شود، از این بیماری به عنوان نوروسیستیکوسروز یاد می شود. علایم شامل سردرد شدید، کوری، تشنج و حملات صرعی است و می تواند کشنده باشد.

شامل علایم شبیه آنفولانزا، تب و غدد لنفاوی متورم است. مونونوکلیوز عفونی، که به سادگی تحت عنوان مونونوکلیوز شناخته می شود، در نوجوانان بسیار شایع است. این بیماری ویروسی بسیار مسری است و بسیاری از بچه ها هیچ علامتی ندارند. مونونوکلیوز توسط بزاق و سایر مایعات بدن مانند خون و مایع منی منتشر می شود. این بیماری معمولا توسط ویروس Epstein - Barr ( EBV ) و گاهی ( CMV ) ایجاد می شود. هنگامی که کودک شما از بیماری مونونوکلیوز بهبود یافت، ویروس در بدن او به صورت نهفته باقی می ماند. علایم مونونوکلیوز به طور معمول بین چهار تا شش هفته پس از عفونت ظاهر می شود. کودکانی که اخیرا تحت درمان با هایی مانند آموکسی سیلین یا آمپی سیلین قرار گرفته اند، ممکن است در بدن آنها بثورات صورتی رنگ ایجاد شود. برخی از افراد ممکن است مونونوکلیوز داشته باشند اما از ابتلا خود به آن بیخبر باشند. در حقیقت، ممکن است این بیماری در کودکان علایم کمی ایجاد کند. بعضی اوقات علایم می تواند شبیه یا آنفولانزا باشد. به همین دلیل، ممکن است عفونت اغلب تشخیص داده نشود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم مونونوکلیوز می تواند چندین هفته طول بکشد، بنابراین اگر فرزند شما پس از چند روز هیچ بهبودی نشان نداد، با پزشک خود در مورد یک تشخیص احتمالی مونونوکلیوز مشورت کنید. برخی از مهم ترین علایم علایم مونونوکلیوز در کودکان، عبارتند از: یکی از علایم مونونوکلیوز است و تقریبا در % موارد رخ می دهد. هنگامی که غدد لنفاوی کودک شما متورم است، یعنی سیستم ایمنی بدن او در حال مقابله با عفونت می باشد. تب خفیف تا متوسط یکی دیگر از علایم بیماری می باشد. به احتمال زیاد پزشک برای کنترل تب و ناراحتی برای بیمار یا ایبوپروفن تجویز می کند. در حالی که بیشتر علایم مونونوکلیوز دو تا چهار هفته طول می کشد، اما خستگی می تواند هفته ها تا ماه ها ادامه یابد. اگر کودک شما آنقدر خسته است که دیگر نمی خواهد از رختخواب بلند شود یا غذا بخورد، با پزشک خود مشورت کنید. بیشتر کودکان مبتلا به مونونوکلیوز گلودرد را تجربه می کنند. این ممکن است به دلیل تورم غدد لنفاوی و لوزه ها باشد، بلع را دردناک می کند. برای کودکان و نوجوانان معمولا احساس درد عضلانی با مونونوکلیوز می شود. در صورت نیاز استراحت، مایعات و داروهای ضد درد را تشویق کنید. بسیاری از کودکان وقتی به بیماری مونونوکلیوز مبتلا می شوند اشتهای خود را از دست می دهند. این می تواند به دلیل خستگی یا بلع دردناک باشد. کودک خود را تشویق کنید تا حد امکان مایعات بنوشد تا از او جلوگیری شود. در کودکان و نوجوانان مبتلا به مونونوکلیوز بزرگ شدن طحال در طی بیماری شایع است. هنگامی که طحال بزرگ می شود، ممکن است شروع به فیلتر کردن گلبول های قرمز خون و پلاکت های طبیعی کند، که منجر به سطح پایین آنها در خون می شود. در بیشتر موارد، طحال به خودی خود به اندازه طبیعی خود برمی گردد. برای کودکان مبتلا به مونونوکلیوز امکان ابتلا به کبد خفیف ملتهب وجود دارد. این معمولا به محض اینکه احساس بهتری داشته باشند خود به خود برطرف می شود. در صورت مشاهده زردی چشم یا پوست کودک خود، معروف به زردی، با پزشک خود تماس بگیرید. بیشتر افراد با علایم رایج مونونوکلیوز مانند خستگی و تب آشنا هستند، اما ممکن است از علایم نادر زیر اطلاعی نداشته باشید: کم خونی خفیف ممکن است زمانی که کودک شما مونونوکلیوز داشته باشد، رخ دهد، اما به طور کلی در طی یک تا دو ماه بهبود می یابد. این معمولا نتیجه التهاب طحال است. این امکان وجود دارد که کودک شما در طی بیماری مونونوکلیوز دچار کاهش تعداد پلاکت شود. پلاکت ها مسیول لخته شدن خون هستند. این وضعیت نیز معمولا به خودی خود برطرف می شود. ممکن است متوجه شوید که لوزه های کودک شما متورم است. این وضعیت در هنگام بروز مونونوکلیوز شایع است. در موارد نادر، لوزه ها به قدری متورم می شوند که شروع به مسدود شدن راه تنفسی کودک شما می کنند. هرگونه مشکل تنفسی نیاز به درمان فوری دارد. عوارض مونونوکلیوز شامل شرایطی است که می تواند در نتیجه ویروس اتفاق بیفتد. اینها علایم نیستند بلکه بیماری های جانبی هستند که ممکن است رخ دهند. همه کودکان مبتلا به این بیماری عوارض ناشی از آن را تجربه نمی کنند، اما آگاهی از آنها مفید است: وقتی طحال کودک شما به دلیل مونونوکلیوز بزرگ شود، بیشتر در معرض پارگی قرار دارند. این یک عارضه جدی است و نیاز به جراحی فوری دارد. برای جلوگیری از پارگی طحال، متخصص اطفال توصیه می کند کودکان مبتلا به مونونوکلیوز حداقل به مدت چهار هفته ورزش های تماسی یا وزنه برداری نداشته باشند. این سندرم خود ایمنی یک عارضه نادر از مونونوکلیوز است که در صورت آسیب دیدن اعصاب محیطی کودک توسط ویروس اتفاق میفتد. وقتی انتهای عصب آسیب ببیند، آنها نمی توانند سیگنال ها را به طور معمول منتقل کنند و این منجر به فلج موقتی می شود. وقتی اتفاق میفتد که غشاها و مایعاتی که مغز و نخاع را احاطه کرده اند ملتهب شوند. این التهاب می تواند در اثر عفونت ویروسی مانند عفونت EBV ایجاد شود. التهاب مغز به عنوان شناخته می شود. این وضعیت می تواند به صورت تغییرات رفتاری، تشنج و از دست دادن هوشیاری بروز کند. میوکاردیت به التهاب عضله قلب گفته می شود. این یک عارضه نادر از مونونوکلیوز است. علایم آن شامل درد قفسه سینه و تنگی نفس است. این سندرم می تواند در نتیجه استفاده از آسپرین در کودکان رخ دهد. برای کاهش خطر سندرم ری، با پزشک خود در مورد مسکن های بی خطر برای کودک خود مانند استامینوفن یا ایبوپروفن مشورت کنید. این بیماری نادر می تواند ناشی از EBV باشد و باعث می شود گلبول های سفید کودک به سلول های دیگر او حمله کنند. این روند منجر به بزرگ شدن طحال و کبد و همچنین مشکلات سیستم عصبی می شود. هنگامی که کودک شما علایم مشترک مونونوکلیوز مانند تب، تورم غدد لنفاوی و خستگی را بروز دهد، وقت آن است که با پزشک تماس بگیرید. به یاد داشته باشید که علایم مونونوکلیوز معمولا بیشتر از علایم سرماخوردگی یا آنفولانزا دوام دارد، بنابراین اگر کودک شما چند روز پس از شروع علایم احساس بهبودی نمی کند، با پزشک متخصص اطفال تماس بگیرید. پزشک اطفال با پرسیدن علایم، تشخیص و درمان را شروع می کند و سپس معاینه فیزیکی انجام می دهد. آنها ممکن است برای ت یید تشخیص مراجعه به آزمایشگاه برای آزمایش خون، مانند شمارش گلبول های سفید خون یا آزمایش مونونوکلیوز سپات را توصیه کنند. حتی پس از تشخیص مونونوکلیوز در کودک خود، در صورت تغییر علایم یا نگرانی با مشورت پزشک کنید. هر علامتی از عارضه جدی مانند دشواری در تنفس، گیجی یا فلج باید سریعا ارزیابی شود. هیچ درمان خاصی برای مونونوکلیوز وجود ندارد. از آنجا که علت اصلی آن ویروس است، با آنتی بیوتیک قابل درمان نیست. اگر فرزند شما مونونوکلیوز دارد، موارد زیر را انجام دهید: اگرچه کودکان مبتلا به مونونوکلیوز ممکن است به اندازه نوجوانان یا جوانان احساس خستگی نکنند، اما در صورت احساس بدتر یا خستگی بیشتر به استراحت بیشتری نیاز است. اطمینان حاصل کنید که آنها مقدار زیادی آب یا مایعات دیگر دریافت می کنند. کمبود آب بدن می تواند علایمی مانند درد سر و بدن را بدتر کند. مسکن ها مانند استامینوفن ( Tylenol ) یا ( Advil یا Motrin ) می توانند به دردها کمک کنند. به یاد داشته باشید که هرگز نباید به کودکان آسپرین داده شود. دارو های خود را بخورند یا اگر گلو آنها بسیار دردناک است، یک غذای سرد مانند بستنی بخورند. علاوه بر این، غرغره با آب نمک ممکن است به تسکین گلو درد نیز کمک کند. بسیاری از افراد مبتلا به مونونوکلیوز مشاهده می کنند که علایم آنها در عرض چند هفته از بین می رود. گاهی احساس خستگی یا خستگی ممکن است یک ماه یا بیشتر طول بکشد. در حالی که کودک شما در حال بهبودی از مونونوکلیوز است، باید مطمین شوید که از هرگونه بازی خشن یا ورزش های تماسی جلوگیری می کند. اگر طحال آنها بزرگ شود، این نوع فعالیت ها خطر پارگی طحال را افزایش می دهند. غالبا لازم نیست کودک در صورت داشتن مونونوکلیوز از مهد کودک یا مدرسه دور شود. هنگام بهبودی، آنها احتمالا باید از برخی فعالیتهای بازی یا کلاسهای تربیت بدنی حذف شوند، بنابراین باید مدرسه کودک خود را در مورد وضعیت آنها مطلع کنید. پزشکان مطمین نیستند که EBV دقیقا چه مدت می تواند در بزاق فرد پس از بیماری وجود داشته باشد، اما به طور معمول، ویروس می تواند برای یک ماه یا بیشتر پس از آن پیدا شود. به همین دلیل، کودکانی که مونونوکلیوز داشته اند باید حتما دستان خود را بخصوص بعد از سرفه یا عطسه بشویند. علاوه بر این، آنها نباید مواردی مانند لیوان یا ظروف غذا را با کودکان دیگر به اشتراک بگذارند. در حال حاضر واکسنی برای محافظت در برابر عفونت با EBV در دسترس نیست. بهترین راه برای پیشگیری از آلوده شدن، رعایت بهداشت و جلوگیری از به اشتراک گذاشتن وسایل شخصی است. بیشتر افراد تا رسیدن به بزرگسالی در معرض EBV قرار دارند. اگر به مونونوکلیوز مبتلا شوید، ویروس تا پایان عمر در بدن شما خاموش باقی می ماند. EBV ممکن است گاهی اوقات دوباره فعال شود، اما این فعال سازی مجدد به طور معمول علایمی ندارد. هنگامی که ویروس دوباره فعال می شود، انتقال آن به دیگران که قبلا در معرض ویروس قرار نگرفته اند، امکان پذیر است. مونونوکلیوز، که به آن مونونوکلیوز عفونی یا تب غده ای نیز گفته می شود، یک عفونت ویروسی شایع است. بیشتر اوقات توسط ویروس Epstein - Barr ( EBV ) ایجاد می شود. تقریبا تا درصد بزرگسالان تا سالگی آنتی بادی علیه EBV دارند. مونونوکلیوز بیشتر در نوجوانان و بزرگسالان دیده می شود، اما می تواند کودکان را نیز درگیر کند. EBV از طریق تماس نزدیک به ویژه از طریق تماس با بزاق فرد آلوده منتشر می شود. به همین دلیل، و به دلیل طیف سنی افراد که بیشتر در آن ت ثیر می گذارد، مونونوکلیوز اغلب به عنوان "بیماری بوسیدن" شناخته می شود. مونونوکلیوز فقط از طریق بوسیدن پخش نمی شود. این ویروس همچنین از طریق به اشتراک گذاری وسایل شخصی مانند ظروف غذا خوردن و لیوان نوشیدن نیز قابل انتقال است. همچنین می تواند از طریق سرفه یا عطسه پخش شود. از آنجا که تماس نزدیک باعث شیوع EBV می شود، کودکان اغلب می توانند از طریق تعامل با همبازیان در مهد کودک یا مدرسه آلوده شوند. لیست طولانی علایم و عوارض احتمالی مونونوکلیوز برای هر پدر و مادری طاقت فرسا است. اما به یاد داشته باشید اکثر کودکان و نوجوانانی که مبتلا به مونونوکلیوز تشخیص داده می شوند، تورم غدد لنفاوی، تب و خستگی دارند و این علایم معمولا خود به خود برطرف می شوند. اگر مشکوک به این هستید که کودک شما به دلیل بیماری مونونوکلیوز بیمار شده است با پزشک خود صحبت کنید و در صورت شروع تغییر علایم کودک با پزشک تماس بگیرید. منابع:

باز بودن دهان کودک در هنگام خواب ممکن است منجر به بروز نگرانی در والدین آنها شود. اما در پاسخ به اینکه باید به این موضوع توجه داشته باشید که نفس کشیدن کودکان از طریق دهان، همیشه نشان دهنده بیماری یا وضعیت خطرناک نیست. نوزادان تازه متولد شده تقریبا به طور انحصاری از طریق بینی نفس می کشند مگر اینکه راه بینی جلوی بینی آنها گرفته شود. در حقیقت، نوزادان تا حدود تا ماهگی هنوز بازتاب نفس کشیدن از طریق دهان را یاد نگرفته اند. اما با گذشت زمان، تنفس از طریق دهان ممکن است به عادتی تبدیل شود که ترک آن سخت است. نکته این است که، تنفس دهانی به اندازه تنفس بینی کارآمد نیست. به ویژه هنگامی که صحبت از جذب اکسیژن در ریه ها می شود. همچنین تنفس از طریق بینی به فیلتر شدن باکتری ها و مواد تحریک کننده از ورود به بدن کمک می کند. تنفس دهانی اگر به ندرت اتفاق بیفتد بی خطر است. اما اگر کودک شما بیش از حد معمول از طریق دهان نفس می کشد، این نیز می تواند نشانه ای از یک عارضه زمینه ای برای سلامتی باشد. در این پست، ما همه چیز را درباره نوزادانی که با دهان باز می خوابند و دلایل و روش های درمانی احتمالی را برای شما بازگو می کنیم. نوزاد تازه متولد شده در نفس کشیدن از طریق دهان مهارت ندارد. بنابراین، اگر کودک شما از طریق بینی نفس نمی کشد و این کار را با دهان انجام می دهد، می تواند نشان دهنده انسداد در مجاری بینی و تنفسی او باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تنفس دهانی و خوابیدن کودک با دهان باز ممکن است علل های زیادی داشته باشد، از جمله: تجمع مخاط در بینی کوچک کودک شما می تواند سوراخ های بینی را مسدود کرده و نفس کشیدن را دشوار کند. در این شرایط، از آنجا که کودک نمی تواند از طریق بینی نفس بکشد، از دهان خود شروع به تنفس می کنند. نوعی اختلال است که در آن مجاری تنفسی فوقانی به دلایل مختلف از جمله لوزه های ملتهب، بزرگ شدن آدنوییدها یا عفونت انسداد می یابد. در این شرایط نوزاد شما ممکن است علایمی مانند خروپف، خواب بی قرار، تنفس نامنظم و تنفس دهانی از خود نشان می دهد. دیواره نازکی از بافت به نام تیغه بینی، بینی را به دو مجرای بینی جداگانه تقسیم می کند. جابجایی و تغییر شکل این تیغه به یک طرف، می تواند منجر به اختلال در نفس کشیدن کودک شما شود. حتی می تواند باعث شود کودک به جای آن از طریق دهان نفس بکشد. این انحراف تیغه بینی ممکن است در مرحله جنینی اتفاق بیفتد و باعث شود برخی از نوزادان با این بیماری به دنیا بیایند. بدن نوزادان می تواند ایجاد کند که باعث تولید بیش از حد مخاط می شود و در نتیجه می تواند راه بینی کودک شما را مسدود کند. در این شرایط بهتر است با استفاده از دستگاه تنفس بینی، بینی آنها را تمیز کنید تا آنها بتوانند از طریق بینی تنفس کنند. نوزادانی که در گذشته ناراحتی های تنفسی را تجربه کرده اند ممکن است عادت به تنفس از طریق دهان پیدا کنند. در برخی شرایط، خوابیدن کودکان با دهان باز می تواند منجر به بروز عوارض جانبی شود، این عوارض ناشی از تنفس دهانی کودکان در هنگام خواب، عبارتند از: نفس کشیدن از طریق دهان، باعث تبخیر سریع بزاق و در نتیجه خشکی لب ها و می شوند. کودکانی که به طور معمول با دهان باز می خوابند، احتمالا دهان و لب هایشان خشک است. بینی مواد محرک، گرد و غبار و آلاینده ها را فیلتر می کند. با این حال، دهان نمی تواند این اقدامات را انجام دهد. نفس کشیدن از طریق دهان می تواند باعث رسیدن آلرژن های احتمالی به ریه ها شود. حتی خطر حمله آسم را در نوزادانی که قبلا به این بیماری مبتلا شده اند را افزایش دهد. نوزادانی که به طور معمول از طریق دهان نفس می کشند ممکن است زبان خود را به سمت دندان های جلو فشار دهند. به این حالت رانش زبان گفته می شود. تنفس مکرر دهانی می تواند باعث ضعیف شدن عضلات زبان و دهان و رانش زبان شود. این وضعیت در نهایت می تواند مشکلاتی از قبیل نامرتب شدن دندان ها، وضعیت غیرعادی دهان، مشکل در جویدن غذا و حتی اختلالات گفتاری را ایجاد کند. تنفس دهانی، ممکن است در رشد سالم عضلات فک و صورت اختلال ایجاد کند. این وضعیت ممکن است منجر به تغییرات ساختاری در صورت، حتی طولانی تر یا باریک تر شدن صورت بیش از حد معمول شود. کودکان برای تنفس راحت، تنفس دهان اغلب سر خود را خم می کنند. این امر لگن، کمر، شانه ها و گردن آنها را تحت فشار قرار می دهد. حتی ممکن است منجر به وضعیت بد بدن شود. حتی در رشد سالم اسکلتی عضلانی کودک تداخل ایجاد کند. تحقیقات نشان می دهد که تنفس دهانی ممکن است باعث اختلالات خواب شود، که به نوبه خود ممکن است منجر به علایمی شبیه به علایمی شود که در با کمبود توجه ( ADHD ) رخ می دهد. همچنین، کودکان مبتلا به ADHD اغلب کمبود خواب را تجربه می کنند، که ممکن است باعث تنفس دهانی نیز شود. نوزادان در خواب رشد می کنند. اگر کودک هنگام خواب از طریق دهان نفس بکشد، احتمالا خواب خوبی ندارد. کمبود خواب ترمیمی می تواند در طولانی مدت بر رشد، تمرکز، رفتار و رشد کلی کودک ت ثیر بگذارد. نوزادان و کودکانی که هنگام خواب از طریق دهان خود نفس می کشند غالبا به اندازه کسانی که از طریق بینی نفس می کشند عمیق نمی خوابند. در حقیقت، ممکن است برخی از بچه های مبتلا به با مشکلات کم خوابی ناشی از تنفس دهان مواجه شوند. علایم هر دو اختلال مشابه است. علاوه بر آن، تنفس دهانی همچنین ممکن است غلظت اکسیژن را در خون کاهش دهد. با گذشت زمان، این وضعیت می تواند منجر به مواردی از مشکلات قلبی تا فشار خون شود. چندین راهکارها وجود دارد که با استفاده از آنها می توانید کودک خود را از شر تنفس دهانی و یا خوابیدن با دهان باز در طول خواب خلاص کنید. اگر مخاط زیاد باعث ایجاد مشکل در تنفس بینی کودک شما شده است، می توانید یک دستگاه رطوبت ساز خنک تهیه کنید که باعث افزایش رطوبت هوا شود. این افزایش رطوبت می تواند باعث از بین رفتن گرفتگی بینی شود. حتی تنفس بینی را آسان تر کند. حمام گرم به نوزادان نه تنها به آنها کمک می کند تا آرام شوند بلکه مخاط جمع شده در مجاری بینی را نیز پاک می کند. اگر مخاط بینی کودک شما خیلی ضخیم است و به راحتی تخلیه نمی شود، از قطره های نمکی استفاده کنید. استفاده از قطره های نمکی می تواند به نازک شدن مخاط کمک کند تا به راحتی مکش شود. این قطره ها بی خطر هستند و می توانند به طور مکرر استفاده شوند. شیر یا شیر خشک کافی را به کودک بدهید تا بدن او را مرطوب نگه دارد. مصرف کافی مایعات از کمبود آب بدن جلوگیری کرده و جریان مخاط را حفظ می کند. وجود مواد حساسیت زا در هوا می تواند علت اصلی آلرژی کودک شما باشد، که به نوبه خود می تواند باعث انسداد بینی و تنفس دهان شود. فیلتر هوا تهیه کنید که بتواند کیفیت هوا را بهبود بخشد و احتمال انسداد مخاط را کاهش دهد. می توانید از سرنگ بینی استفاده کنید که می تواند به مکش مخاط اضافی از بینی کودک کمک کند. با این وجود، هنگام استفاده از آن، باید احتیاط کنید. زیرا مجاری بینی کودک حساس است. اگر در خانه خود از حیوانات خانگی نگه داری می کنید، باید مرتبا خانه را با جاروبرقی تمیز کنید تا از شر هرگونه موی حیوان خانگی خلاص شوید. بیشتر راهکار های پیشنهادی فوق می تواند به بهبود تنفس بینی کمک کند. اما اگر فکر می کنید این راهکارها هیچ کمکی به وضعیت خوابیدن کودک شما با دهان باز نمی کند، یا به نظر می رسد تنفس دهانی در تغذیه و خواب کودک شما اختلال ایجاد می کند، سریعا به پزشک متخصص اطفال مراجعه کنید. اگر شک دارید که کودک شما به دلیل شرایط ذاتی مانند انحراف تیغه بینی یا آپنه خواب ممکن است از دهان نفس بکشد، این موضوع را با پزشک متخصص اطفال در میان بگذارید. پزشک می تواند آزمایش های مختلفی را برای تعیین علت اصلی تنفس دهانی در کودک انجام دهد. نوزادان به طور مداوم رشد می کنند و بسیاری از عادت های نوزادی آنها می تواند به تدریج با بزرگ شدن کودک از بین برود. کودک در نهایت می تواند تنفس دهانی را با بزرگتر شدن متوقف کند. برای بهبود وضعیت کودک می توانید چند مرحله پیشگیرانه در خانه امتحان کنید. در صورت عدم موفقیت، به پزشک مراجعه کنید. نظارت والدین و معاینه منظم پزشک می تواند مشکلاتی که منجر به تنفس دهانی می شود را کاهش دهد. حتی به رشد سالم کودک کمک کند. منابع:

در پاسخ به اینکه چرا، باید به این موضوع توجه داشته باشید که کشیدن گوش در کودکان، امری رایج است. در حالی که بیشتر دلایل کشیدن گوش توسط نوزادان خوش خیم است، اما ممکن است به دلیل شرایط جدی زمینه ای باشد. برای اطلاع از اینکه چرا کودک شما گوش هایش را می کشد، چگونه با این رفتار کنار بیایید و چه زمانی نگران این مسیله باشید، حتما ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. فهرست محتوا برخی از دلایل احتمالی کشیدن گوش در نوزادان، عبارتند از: اکثر نوزادان ممکن است هنگام بازی یا هنگام کشف اعضای بدن شان، گوش خود را بکشند. به عنوان مثال، کودک ممکن است گوش های خودش و در عین حال هم بینی یا انگشتان پاهای خودش را نیز بکشد، زیرا می خواهد این اعضای بدن و دامنه حرکات آنها را کشف کند. این کشیدن گوش و سایر اعضاء بدن، یکی از بازی خود کودک در ماه های اولیه است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از نوزادان برای تسکین خود ممکن است گوش های خودشان را بکشند. در چنین مواردی، ممکن است کودک را ببینید که هنگام ناراحتی، بد قلقی یا هنگام خوابیدن گوش های خود را می کشد. کشیدن گوش در کودکان برای بازی و خود آرامش بخش بعد از چهار ماهگی شروع و تا یک سالگی متوقف می شود. عفونت گوش باعث بروز علایمی مانند گوش درد، خارش داخل مجرای گوش و احساس پری در داخل گوش می شود. در این شرایط ممکن است کودک گوش های خود را بکشد. انواع مختلفی از وجود دارد. اوتیت میانی یک عفونت شایع گوش در بچه ها است. نزدیک به % از نوزادان تجربه حداقل یک عفونت گوش میانی در سن سه سالگی را دارند. انواع مختلفی از عفونت های اوتیت میانی وجود دارد که منجر به بروز علایم مختلف می شود که همگی منجر به رفتار کشیدن گوش می شوند. علل شایع عفونت های باکتریایی و ویروسی گوش میانی است که پشت پرده گوش قرار دارد. انواع مختلفی از عفونت های قارچی می توانند روی گوش کودکان ت ثیر بگذارند. اوتیت خارجی که به عنوان گوش شناگر نیز شناخته می شود، یک عفونت قارچی رایج است که می تواند گوش خارجی را تحت ت ثیر قرار دهد. حتی ممکن است از خارج به دلیل قرمزی پوست اطراف دهانه گوش قابل تشخیص باشد. در موارد شدید، احتمال دارد لکه های سفید و مایعی را که از مجرای گوش در حال خارج شدن هستند را نیز مشاهده کنید. خیس بودن گوش پس از حمام یا افزایش حساسیت به عفونت های قارچی می تواند از عواملی باشد که منجر به اوتیت خارجی می شود. نوزادان مبتلا به عفونت های تنفسی، مانند سرماخوردگی، ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به عفونت گوش باشند. خلط از نازوفارنکس ممکن است از طریق لوله استاش به گوش میانی منتقل شود. نوزادان مبتلا به عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی است ممکن است به طور همزمان با عفونت گوش روبرو شود. این وضعیت می تواند باعث شود تا کودک شما اغلب گوش هایش بکشند. علاوه بر عفونت های گوش، برخی عواملی که ممکن است منجر به بروز شرایطی شوند که کودک شما را مجبور کند تا گوشهای خودش را بکشد، عبارتند از: در موارد نادر، ممکن است جسم خارجی درون گوش کودک قرار گیرد. نوزاد احتمال دارد به دلیل وجود آب در مجاری گوش، گوش های خود را پس از استحمام بکشد. تغییر فشار داخل هواپیما می تواند باعث تغییر فشار در گوش میانی و خارجی شود. این وضعیت می تواند منجر به ناراحتی موقتی گوش شود و کودک را مجبور به کشیدن گوش های خودش کند. در نوزادان مبتلا به، به ویژه آلرژی تنفسی، ممکن است خلط بیش از حدی از لوله استاش به گوش میانی تخلیه و منجر به تحریک شود. در بعضی موارد، التهاب بافت ها، مانند آدنوییدها، از تخلیه مایعات از گوش میانی به نازوفارنکس جلوگیری کرده و باعث ایجاد احساس پری در گوش می شود. نوزادانی که مشکلات پوستی مانند یا پسوریازیس دارند ممکن است گوش های خود را بکشند تا خارش و ناراحتی ناشی از این شرایط را تسکین دهند. در برخی موارد، پوست داخل مجرای گوش ممکن است تحت ت ثیر قرار گیرد و باعث شود کودک گوش های خود را بکشد. اگر کودک شما گوش های خود را به دلیل مشکلات پوستی بکشد، احتمالا علایمی از آن در سایر قسمت های بدن وجود دارد. دندان درآوردن نوزادان به دلیل تشعشع لثه که از طریق فک پایین تابیده می شود. معمولا می تواند منجر به کشیده شدن گوش در کودکان شود. همچنین ممکن است علایم دیگری از جمله التهاب لثه ها، میل به گاز گرفتن و تحریک عمومی نیز در آنها مشاهده شود. علاوه بر این، بعضی از نوزادان عادت دارند که گوش خود را فقط در صورت ناامیدی بکشند. در موارد نادر، کودک ممکن است گوش ها را به دلیل آسیب های اساسی در بافت صورت بکشد. اگر کودک بیش از یک هفته به این وضعیت ادامه می دهد یا اگر هنگام کشیدن گوش خود همیشه گریه یا احساس ناراحتی و درد می کند، به پزشک مراجعه کنید. همچنین اگر کودک علایم و نشانه های زیر را همراه با کشیدن گوش های خود نشان داد، باید به پزشک مراجعه کنید. قرمزی یا تورم در گوش خارجی مخاط بیش از حد بینی یا خلط قرمزی پوست اطراف گوش خارجی وجود جسم خارجی در داخل مجرای گوش قرمزی یا لکه های سفید در امتداد مجرای گوش تب با دمای بالاتر از . درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) علایم عفونت مانند استفراغ، اشتهای کم و بی خواب اگر کشیدن گوش نشانه وجود یک بیماری زمینه ای باشد، بهبود و رفع این مشکل می تواند رفتار کشیدن گوش را متوقف کند. بسته به علت اصلی کشیدن گوش در کودکان، پزشک می تواند گزینه های زیر را تجویز کند: اگر علت آن عفونت گوش باشد، پزشک ممکن است آنتی بیوتیک یا ضد قارچ تجویز کند. آنتی بیوتیک خوراکی همراه با قطره گوش آنتی بیوتیکی می تواند در موارد شدید تجویز شود. می توان پمادهای ضد قارچی و قطره گوش را برای کنترل و ریشه کن کردن قارچ در مورد گوش شناگر تجویز کرد. عفونت های تنفسی فوقانی مانند سرماخوردگی را می توان با استامینوفن یا ایبوپروفن که پزشک تجویز می کند، کنترل کرد. این دارو ها ممکن است به مهار ترشح مخاط کمک کرده و از تشدید تحریک گوش جلوگیری کند. عفونت های ناشی از باکتری را می توان با آنتی بیوتیک درمان کرد. اگر کشیدن گوش به دلیل جسم خارجی باشد، پزشک ممکن است مجرای گوش را بازرسی کرده و جسم خارجی را خارج کند. به نوزادان مبتلا به اگزما یا پسوریازیس می توان برای کنترل خارش، پمادهای پایه تجویز کرد. همچنین پزشک ممکن است شما لوسیون یا کرم های دیگری را بر اساس میزان مشکل پوستی، نوع و شدت آن تجویز کند. بیشتر موارد کشیدن گوش در نوزادان را می توان در خانه با نتایج مثبت کنترل کرد. والدین می توانند اقدامات زیر را برای کنترل رفتار کشیدن گوش و جلوگیری از دلایل جدی پشت گوش کشیدن در نوزادان انجام دهند. دستان کودک خود را با دستکش بپوشانید. این کار به آنها کمک می کند تا کشیدن گوش در طولانی مدت به عادت تبدیل نشود. گزینه های جایگزین را برای کودک خود تهیه کنید. بهتر است اسباب بازی برای کودک تهیه کنید یا به او پستانک بدهید. گوش های کودک را پس از استحمام به میزان کافی خشک کنید. این می تواند به کاهش خطر عفونت های قارچی، مانند اوتیت خارجی کمک کند. بیماری های پوستی کودک را مدیریت کنید. برای یادگیری روش های کنترل هرگونه مشکل پوستی با یک متخصص اطفال یا متخصص پوست صحبت کنید. چندین بیماری پوستی مانند اگزما مزمن برای جلوگیری از خارش و ناراحتی به درمان طولانی مدت نیاز دارند. از یک مرطوب کننده هوا استفاده کنید. مرطوب سازی هوای محیط اتاق کودک می تواند نفس کشیدن را برای کودک راحت تر و آسان کند. این می تواند به ویژه برای نوزادان مبتلا به عفونت های تنفسی فوقانی یا آلرژی مفید باشد. کاهش تحریک در هنگام تنفس می تواند احتمال کشیدن گوش های کودک را کاهش دهد. اجازه ندهید کودک با بطری در دهان بخوابد. این وضعیت می تواند خطر جریان یافتن مایعات یا شیر به نازوفارنکس و رسیدن آن به گوش میانی از طریق لوله استاش را افزایش دهد. شیر انباشته شده یا مایعات دیگر در گوش میانی می تواند خطر عفونت های باکتریایی را افزایش دهد. بهداشت مناسب خطر ابتلا به چندین عفونت از جمله را کاهش می دهد. قبل از دست زدن به کودک و وسایل شخصی آنها، دستان خود را بشویید. به خواهر یا برادر کودک نیز همین کار را یاد بدهید. دستان کودک را وقتی وارد خانه می شوند را بشویید و به طور دوره ای اسباب بازی های آنها را با ضد عفونی کننده برای نوزاد ضد عفونی کنید. برای تمیز کردن گوش کودک از پنبه استفاده نکنید. مجاری گوش به خودی خود تمیز می شوند و استفاده از سواب پنبه ممکن است موم گوش را به عمق بیشتری فشار دهد. برای تمیز کردن گوش خارجی کودک از پارچه مرطوب استفاده کنید. در صورت مشاهده یا تجمع بیش از حد جرم گوش، برای از بین بردن آن با پزشک مشورت کنید. واکسیناسیون در برابر آنفلوانزا و ذات الریه می تواند از کودک در برابر این عفونت ها محافظت کرده و از بروز علایمی که باعث می شود کودک گوش هایش را بکشد، جلوگیری کند. کشیدن گوش کودک یک اتفاق رایج است و به ندرت باعث نگرانی می شود. عفونت گوش، معمولا علت جدی شایع کشیدن گوش در کودکان است. مراقبت و بهداشت کافی می تواند خطر عفونت در نوزادان را کاهش دهد. همچنین بهتر است وسایل جایگزین برای تسکین خود در کودک تهیه کنید. اگر کشیدن گوش کودک در طول یک هفته ادامه داشت یا با علایم دیگری همراه بود، در صحبت با پزشک متخصص اطفال دریغ نکنید. منبع:

بیمارانی که داروهای تجویزی مصرف می کنند باید بدانند که علاوه بر عوارض جانبی احتمالی، آگاهی از نحوه، مکمل ها و برخی از غذاها و نوشیدنی ها مهم است. گاهی اوقات پزشک، ترکیبی از داروها را با هدف ایجاد تداخلات مفید برای تقویت اثرات دارو تجویز می کند. با این حال، مضری هم می تواند رخ دهد. واکنش های خاص خطرناک هنگامی رخ می دهد که فرد دو یا چند دارو را با همدیگر مصرف کند که دارای خواص مشابه هستند و ت ثیرات یکدیگر را تقویت می کنند. همچنین وضعیتی که در آن فرد داروهایی را با خواص مخالف مصرف می کند که فایده هر دو دارو را از بین می برد، می تواند خطرناک باشد. تداخل نامطلوب شایع دیگر زمانی رخ می دهد که یک دارو غلظت داروی دیگر را افزایش و یا کاهش دهد. همه داروها با هم تداخل ندارند. با این حال، هرچه بیمار از داروهای بیشتری استفاده کند، احتمال خطرات تداخل داروها با همدیگر بیشتر است. با نظارت صحیح از طرف پزشک، همچنان می توان چندین دارو را با خیال راحت مصرف کرد و از تداخلات دارویی پیشگیری کرد. خطرات تداخل دارویی، عبارتند از: برای دو دارو درصد درصد برای پنج دارو درصد برای هفت دارو تداخلات دارویی یک نگرانی ویژه برای سالمندان است زیرا نزدیک به نیمی از آنها یا بیشتر دارو مصرف می کنند و درصد یا تعداد بیشتری دارو مصرف می کنند. در بیمارستان ها، تداخلات نامطلوب دارویی ممکن است چهارمین علت اصلی مرگ و میر باشد. تداخلات می تواند بر نحوه عملکرد داروها در بدن ت ثیر بگذارد. آنها می توانند اثرات داروها را تقویت یا کاهش دهند. آنها همچنین می توانند در ایجاد عوارض جانبی خطرناک نقش داشته باشند. نتایج تداخل بسته به شخص و سایر موارد مانند داروهای خاص متقابل، دوزها، زمان و حتی ژنتیک متفاوت است. در برخی موارد، تداخلات دارویی که پس از ت یید دارو کشف شد، چنان خطرناک بودند که داروها از بازار جمع شدند. عوارض جانبی احتمالی ناشی از تداخلات نیز بسیار متفاوت است. آنها عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کما مرگ خون ریزی خواب آلودگی پارگی تاندون آشیل ضربان قلب سریع تغییرات فشار خون تداخل داروها با همدیگر پیچیده هستند و پیش بینی آن تا حد زیادی دشوار است. احتمال ت ثیرات عوامل دیگر در ایجاد مشکلات می تواند به عوامل مختلفی بستگی داشته باشد از جمله: سن ژنتیک سایر شرایط پزشکی مدت زمان مصرف هر دو دارو سبک زندگی، مانند رژیم غذایی بیمار و عادات ورزشی فرد بهتر است در مورد اثرات احتمالی ترکیب داروها و همچنین مکمل های غذایی و حتی برخی غذاها و نوشیدنی ها با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. فعل و انفعالات دارو - غذا یا نوشیدنی هنگامی اتفاق میفتد که دارو با آنچه می خورید یا می نوشید تداخل داشته باشد. الکل نمونه مشهور آن است. نوشیدن یک نوشیدنی الکلی هنگام مصرف برخی از داروهایی که باعث خواب آلودگی شما می شود، می تواند واکنش های شما را کند کرده و خواب آورتر شود. مصرف برخی از داروها که فشار خون یا عملکرد قلب را تحت ت ثیر قرار می دهند ممکن است با قهوه یا سایر نوشیدنی های حاوی کافیین تداخل داشته باشد. تداخلات دارویی و بیماری ها هنگامی اتفاق میفتد که شما یک بیماری پزشکی داشته باشید و با داروهای خاص واکنش نشان دهد. به عنوان مثال داروهای ضد احتقان بینی ممکن است در بیمارانی که دارند، رگ های خونی را حتی بیشتر منقبض کنند. اگر به برخی مواد حساسیت دارید، ممکن است قادر به مصرف برخی داروها نباشید. به عنوان مثال، بیماران مبتلا به حساسیت گلوتن ممکن است نتوانند برخی از داروها را که شامل گلوتن به عنوان ماده پرکننده است، مصرف کنند. این وضعیت در مورد بیماران با کاهش عملکرد کلیه یا کبد نیز صادق بوده، که ممکن است مقدار دارویی را که توسط این اندام ها دفع می شود کاهش دهد. سرانجام، برخی از شرایط ژنتیکی ممکن است بر سرعت متابولیسم داروها ت ثیر بگذارد، حتی اثرات دارو را افزایش یا کاهش دهد. تداخلات دارویی با مکمل ها زمانی است که داروی شما به مکمل های گیاهی یا غذایی واکنش نشان می دهد. این تداخلات می تواند اثراتی مشابه تداخلات دارویی و دارویی داشته باشد. تداخلات دارو و دارو وقتی اتفاق میفتد که داروها با یکدیگر واکنش نشان دهند. یک نمونه از این موارد زمانی است که بیمار برای خوابیدن یک داروی آرامبخش مصرف می کند و همچنین آلرژی دارد و یک مصرف می کند. ترکیب هر دو این داروها باعث خواب آلودگی بیمار می شود، واکنش های بدن را کند کرده و رانندگی یا کار با ماشین آلات را خطرناک می کند. عواقب تداخلات دارویی به اندازه ترکیبات دارویی مختلف متنوع است. داروهای ضد التهابی غیر استروییدی که همزمان با داروهای، ضد انعقاد یا پلاکت مصرف می شوند می توانند خطر را افزایش دهند. فلوروکینولون هایی که همزمان با کورتیکواسترویید مصرف می شوند می توانند منجر به افزایش خطر پارگی تاندون آشیل شوند. برخی از داروهای رایج و نمونه هایی از نحوه تعامل آنها با سایر داروها، مکمل ها و غذا: امروزه بیشترین رده داروهای ضد افسردگی که تجویز می شوند، مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین یا است آنها برای بالا بردن سطح سروتونین در مغز کار می کنند، که تصور می شود علایم افسردگی را کاهش می دهد. یک عارضه جدی، سندرم سروتونین، می تواند هنگامی اتفاق بیفتد که با داروهای دیگری که اثرات مشابه دارند، به ویژه داروهای ضد درد و سایر داروها برای بیماری های روانی، تداخل می کند. شروع سندرم سروتونین می تواند در عرض چند دقیقه رخ دهد و در صورت عدم درمان سریع، کشنده است. خار مریم، یک مکمل غذایی است که برای درمان افسردگی استفاده می شود، هنگامی که با ترکیب شود می تواند باعث سندرم سروتونین شود. همچنین روشن شده است که ها با آنتی هیستامین های بدون نسخه تعامل می کنند و باعث خواب آلودگی شدید می شوند. های رایج عبارتند از: زولفت پاکسیل لکساپرو پروزاک وقتی بیمار مصرف می کند هیچگونه فعل و انفعال اثبات شده ای با غذا وجود ندارد. با این حال حداقل یک مطالعه نشان می دهد که خوردن کیوی، که دارای مقادیر طبیعی زیادی از سروتونین است، می تواند اثرات ها را روی سطح سروتونین افزایش دهد. همچنین، برخی از ها اگر با معده خالی مصرف شوند، می توانند باعث ناراحتی معده یا دل درد شوند. داروهای کاهش دهنده فشار خون شامل مسدود کننده های آلفا، مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین، مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین، مسدود کننده های بتا، مسدود کننده کانال کلسیم و ادرار آورها هستند. تقریبا درصد از بزرگسالان ایالات متحده فشار خون بالا دارند یا داروهای کاهش فشار خون مصرف می کنند. داروهای فشار خون معمولا نباید با داروهای ضد احتقان مانند سودوافدرین مصرف شوند، زیرا داروهای ضد احتقان ممکن است فشار خون را افزایش دهند. همچنین، از آنجا که کافیین ممکن است فشار خون را افزایش دهد، ممکن است لازم باشد برخی از بیمارانی که از داروهای کاهش فشار خون استفاده می کنند، مصرف نوشیدنی های حاوی کافیین مانند قهوه را محدود کنند. از داروهای ادرار آور مانند هیدروکلروتیازید معمولا برای کاهش فشار خون استفاده می شود. آنها با کمک به بدن در حذف آب اضافی کار می کنند، اما این می تواند بر روی الکترولیت ها نیز ت ثیر بگذارد. دیورتیک ها یا مدر ها نباید با داروهای مربوط به ریتم قلب مصرف شوند زیرا این ترکیب می تواند سطح پتاسیم را تا حدی کاهش دهد که آریتمی قلبی کشنده رخ دهد. خوردن شیرین بیان سیاه می تواند روی برخی از نسخه های فشار خون ت ثیر منفی بگذارد. یک تداخل غذایی برای ثبت شده است. گلیسیریزین که در شیرین بیان سیاه، برخی شیرین کننده ها و دمنوش های گیاهی یافت می شود، می تواند ت ثیر منفی بر سطح پتاسیم داشته باشد که باعث آسیب به قلب می شود. مصرف مهار کننده های پمپ پروتون، که باعث کاهش اسید معده می شود، همراه با آنتی بیوتیک ها می تواند خطر ضربان قلب نامنظم را افزایش دهد که می تواند تهدید کننده زندگی باشد. یک مطالعه در سال نشان داد که مصرف داروی سوزش معده (لانزوپرازول) همزمان با سفتریاکسون، یک آنتی بیوتیک، می تواند بیمار را دچار یک بیماری خطرناک و تهدید کننده زندگی بنام کند، که می تواند کشنده باشد. هنگامی که مهار کننده های پمپ پروتون با آنتی بیوتیک مصرف می شوند خطر ابتلا به عفونت کلستریدیوم دیفیسیل وجود دارد یک باکتری با علایم اسهال تا التهاب روده بزرگ که می تواند خطرناک باشد. مهار کننده های پمپ پروتون می توانند با کلوپیدوگرل رقیق کننده خون و با الکل فعل و انفعالات جدی داشته باشند. استاتین ها دسته ای از داروها هستند که سطح کلسترول خون را کاهش می دهند. در این گروه، برخی از استاتین ها بیشتر از دیگران خطر تداخل دارویی را دارند. فلوواستاتین، پیتاواستاتین، پرواواستاتین و روزوواستاتین کمتر از برخی دیگر از استاتین ها دارای تداخل دارویی هستند. داروهایی که می توانند با استاتین های مختلف تداخل خطرناکی داشته باشند عبارتند از: گمفیبروزیل، سیکلوسپورین، کلاریترومایسین، ضد قارچ های آزول، مهارکننده های پروتیاز و کلشی سین. نوشیدن الکل هنگام مصرف استاتین می تواند خطر آسیب کبدی را افزایش دهد. یکی از رایج ترین عوارض جانبی استاتین ها، درد عضلات است. مخلوط کردن استاتین ها با داروهای خاص، مکمل های غذایی یا غذاها می تواند به عضلات آسیب برساند و حتی منجر به نارسایی کلیه شود. به همین دلیل، به بیماران توصیه می شود استاتین ها را با داروهای تجویز شده قارچ خوراکی (عفونت مخمر) یا مخلوط نکنند. داروی رقیق کننده خون، با تعدادی دیگر از داروها و مکمل ها تداخل می کند. برخی از داروهای دیگر باعث افزایش متابولیسم وارفارین در بدن و خطر ترومبوز یا تشکیل لخته های خون می شوند که شامل این داروها هستند: ریفامپین فنی تویین فنوباربیتال کلستیرامین کاربامازپین برخی از داروها متابولیسم وارفارین را کاهش و خطر خونریزی را افزایش می دهد. این داروها شامل موارد زیر است: آنتی بیوتیک ماکرولاید آنتی بیوتیک های فلوروکینولون تریمتوپریم/سولفامتوکسازول که آنتی بیوتیک هستند داروهای سوزش معده مانند لانزوپرازول، (امپرازول) و رانیتیدین سایر داروهای رایج که با وارفارین تداخل دارند شامل سیمواستاتین، استامینوفن، پردنیزون و امپرازول است برخی مکمل ها همچنین با وارفارین تداخل می کنند و گاهی خطر خونریزی را افزایش می دهند. اینها شامل و سیر هستند. سبزیجات برگ سبز و سایر سبزیجات سرشار از ویتامین می توانند بر توانایی وارفارین در جلوگیری از لخته شدن ت ثیر بگذارند. آب زغال اخته و سایر محصولات زغال اخته نیز می توانند بر عملکرد وارفارین ت ثیر بگذارند. هنگامی که نسخه جدیدی دریافت می کنید، باید از پزشک یا داروساز خود چند سوال بپرسید: دارو چگونه بر بدن من اثر می گذارد؟ با چه علایمی از تداخلات احتمالی باید آگاه باشم؟ آیا می توانم آن را با سایر داروها و مکمل ها مصرف کنم؟ آیا باید از مصرف برخی غذاها یا نوشیدنی ها خودداری کنم؟ از کجا می توانم اطلاعات بیشتری در مورد این دارو یا شرایط خود کسب کنم؟ همچنین باید مطمین شوید که پزشک و داروساز در مورد و مکمل های مصرفی شما اطلاعاتی دارند و اطلاعات ارایه شده توسط داروخانه را به همراه نسخه خود بخوانید. اطلاعات احتیاط تداخل دارویی را با دقت بخوانید. بهتر است اگر بتوانید همه نسخه های خود را از یک داروخانه تهیه کنید، که می تواند تمام داروهای شما را ردیابی کند و موارد احتمالی تعامل را علامت گذاری کند. یک راه برای جلوگیری از تداخلات دارویی خطرناک، پر کردن نسخه های خود در همان داروخانه است. بسیار مهم است که یک لیست کامل از تمام داروهای خود تهیه کنید و آن را در هر ویزیت پزشکی به همراه داشته باشید تا به پزشک کمک کنید تا تداخلات دارویی احتمالی را بررسی کند. احتمالا عاقلانه است که همیشه این لیست را با خود داشته باشید. علاوه بر نام دارو، باید مقدار دوز (میلی گرم، میلی لیتر یا سایر اندازه گیری ها) و تعداد دفعات مصرف دارو را نیز در آن ذکر کنید. همچنین باید از پزشک و داروساز خود سوال کنید که آیا احتمال تداخل دارویی وجود دارد یا خیر. منبع:

نوعی رشد خوش خیم غیر سرطانی پستان است. پاپیلوم ها در سلول های پوشاننده مجرای شیر داخل مجاری ایجاد می شوند و مانند زگیل به سمت بیرون رشد می کنند. کلمه پاپیلوما شکل انگشت مانند سلول ها را توصیف می کند. پاپیلوم های داخل مجاری معمولا نزدیک نوک پستان رشد می کنند، اما می توانند در هر جایی از سیستم مجرای پستان پیدا شوند. گاهی اوقات پاپیلوم باعث می شود. ترشح مایعی خونی یا شفاف است که از سینه خارج می شود. پاپیلوم داخل مجاری خیلی شایع و خطرناک نیست. کمتر از درصد از ضایعات خوش خیم پستان نوعی پاپیلوم داخل مجاری است. کمتر از درصد سرطان های سینه از پاپیلوم های داخل مجاری است. با این حال، حتما به ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد هرگونه توده یا ترشح از نوک پستان اطلاع دهید تا بتوانید ارزیابی شوید. در این مقاله مروری بر علایم، علل، تشخیص و درمان پاپیلوم های داخل مجاری ارایه می شود. پاپیلوم های داخل مجاری با کارسینوم پاپیلاری پستان متفاوت است. این یک نوع نادر از است که به عنوان کارسینوم پاپیلاری داخل مجاری نیز شناخته می شود. کمتر از درصد از کل سرطان های مهاجم سینه را تشکیل می دهد. علایم پاپیلوم داخل مجاری پستان علایم پاپیلوم داخل مجاری به اندازه و محل رشد سلول در پستان مربوط می شود. دو نوع مختلف پاپیلوم داخل مجاری وجود دارد. هر کدام علایم خاص خود را دارند. پاپیلوماتوزیک بیماری نزدیک به هم با علایم مشابه است. با این حال، پاپیلوماتوز همان پاپیلوم داخل مجاری نیست. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید انواع و علایم پاپیلوم داخل مجاری عبارتند از: زمانی که فقط یک پاپیلوم داخل مجاری داشته باشید به آن منفرد می گویند. ممکن است یک توده در مرکز سینه نزدیک نوک پستان خود احساس کنید. همچنین ممکن است مقداری خروجی واضح یا خونی از نوک پستان خود مشاهده یا تجربه کنید. پاپیلوم های متعدد معمولا به صورت گروهی ایجاد می شوند. آنها اغلب در نواحی بیرونی محیطی سینه یافت می شوند. این نوع توده در زنان بیشتر احساس می شود. ترشح از نوک پستان کمتر از پاپیلوم های داخل مجاری منفرد است. تنها حدود درصد از بیماران به دلیل ترشح از نوک پستان، ویزیت دکتر را برنامه ریزی می کنند. پاپیلوماتوز یکی دیگر از رشد سلول های غیرسرطانی است که در پستان رخ می دهد. اینها گروه هایی از پنج یا چند پاپیلوم هستند که ممکن است در هر دو پستان دو طرفه ایجاد شوند. توده های کوچک سلول ها اغلب کمتر از سایر پاپیلوم ها مشخص هستند. آنها به ندرت باعث ترشح از نوک پستان می شوند. علل و عوامل خطر پاپیلوم داخل مجاری علل خاص پاپیلوم داخل مجاری شناخته نشده است. سلول هایی که مجاری شیر اپیتلیالسلول ها بیش از حد معمول رشد می کنند، اما دانشمندان دلیل آن را نمی دانند. با این حال، برخی از عوامل مشترک وجود دارد. پاپیلوم داخل مجاری بیشتر در زنان رخ می دهد. این بیماری در هر سنی ممکن است ایجاد شود، اما در زنان بین سنین تا شایع‌تر است. بیشتر اوقات، این یک بیماری غیرسرطانی خوش خیم است. عوامل خطر برای هر نوع تومور سینه عبارتند از: سابقه خانوادگی سرطان سینه درمان جایگزینی هورمونی HRT استفاده از روش های پیشگیری از بارداری قرار گرفتن در معرض استروژن در طول عمر بیشتر چگونه پاپیلوم داخل مجاری تشخیص داده می شود؟ اگر توده ای در سینه خود پیدا کردید یا ترشح از نوک پستان دارید، در اسرع وقت با پزشک خود صحبت کنید. از آنجایی که انواع زیادی از تومورهای احتمالی سینه وجود دارد، ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما آزمایش و درمان را بر اساس شرایط خاص شما توصیه می کند. در حالی که بیشتر پاپیلوم ها خوش خیم هستند، تعیین سرطانی بودن یا نبودن تومور مهم است. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است تصویربرداری از پستان، مانند یا سونوگرافی را تجویز کند. آنها همچنین بررسی خواهند کرد که آیا شما در مورد غربالگری سرطان سینه خود به روز هستید یا خیر. برخی از ارایه دهندگان ممکن است یک معاینه بالینی پستان را توصیه کنند. داکتوگرام ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما همچنین ممکن است آزمایش سیستم مجرای شیر به نام را توصیه کند که گالاکتوگرام نیز نامیده می شود. این آزمایش می تواند به یافتن علت ترشح از نوک پستان شما کمک کند. برای داکتوگرام، ممکن است از شما خواسته شود که مقدار کمی ترشح از نوک پستان خود را فشار دهید. این به رادیولوژیست پزشکی که از تصویربرداری پزشکی مانند اشعه ایکس استفاده می کند کمک می کند تا ببیند کدام مجرا نشتی دارد. هنگامی که مجرای صحیح مشخص شد، رادیولوژیست به آرامی یک سوزن ظریف و توخالی را وارد مجرای شیر می کند و مقداری مایع کنتراست را به شبکه مجرا تزریق می کند. این مایع کنتراست در ماموگرافی نشان داده می شود تا پزشک بتواند سیستم مجرا را ببیند. تظاهرات متفاوتی از ترشحات نوک پستان و علل بالقوه بسیاری وجود دارد. تصویر داکتوگرام ممکن است به شناسایی علت ترشح از نوک پستان کمک کند. بیوپسی برای کمک به تشخیص، پزشک ممکن است بیوپسی را نیز تجویز کند. اغلب غیرممکن است که فقط با آزمایش‌های تصویربرداری مانند ماموگرافی و MRI تصویربرداری تشدید مغناطیسی تشخیص دهیم که آیا یک رشد سرطانی است یا خیر. برای بیوپسی، نمونه کوچکی از توده یا مجرای شیر برای آزمایش در آزمایشگاه برای تعیین سرطانی بودن رشد برداشته می‌شود. گاهی اوقات، مایع ترشح شده از نوک پستان نیز آزمایش می شود. یکی از روش های بیوپسی، بیوپسی جراحی نامیده می شود که در آن کل تومور برداشته می شود. کالج رادیولوژی آمریکا بیوپسی سوزنی را توصیه می کند. اینها کمتر تهاجمی، هزینه کمتر و عوارض کمتری نسبت به بیوپسی جراحی دارند. تظاهرات مختلفی از ترشحات نوک پستان و همچنین علل بالقوه بسیاری وجود دارد. در حالی که پیش سرطان ها و سرطان ها می توانند علت باشند، اما به ندرت چنین هستند. پاپیلوم داخل مجاری بسته به نتایج شما، پزشک ممکن است رویکرد مراقب و انتظار را توصیه کند، یعنی نظارت دقیق بدون درمان در زمان فعلی. برداشتن تومور یک روش جراحی است، اما نسبتا ساده و رایج است. اغلب، یک برش کوچک برش در امتداد لبه هاله شما ایجاد می شود. پاپیلوما و مجرای شیر مجاور آن برداشته می شود. ممکن است یک جای زخم کوچک باقی بماند. دو نوع درمان جراحی برای برداشتن تومورهای سینه عبارتند از: لامپکتومی: لامپکتومی تومور و یک مرز کوچک در اطراف آن به نام حاشیه برداشته می شود. هدف این است که رشد غیر طبیعی را از بین ببرید اما قسمت های سالم را پشت سر بگذارید. ماستکتومی: ماستکتومی جراحی برای برداشتن کل سینه است. همچنین ممکن است شامل برداشتن نوک سینه، عضلات قفسه سینه یا غدد لنفاوی باشد. تیم درمان شما با شما همکاری خواهد کرد تا مشخص کند که چه نوع برداشتن، در صورت وجود، برای شما مناسب است. خطر سرطان سینه خطر سرطان سینه شما معمولا با یک پاپیلوم داخل مجاری منفرد افزایش نمی یابد. با این حال، اگر پاپیلوم های متعدد یا پاپیلوماتوز دارید، خطر ابتلا به سرطان سینه اندکی افزایش می یابد. بیوپسی با هر سلول غیر طبیعی به نام آتیپی خطر ابتلا به سرطان سینه را افزایش می دهد. گاهی اوقات بیوپسی مناطقی از هیپرپلازی آتیپیک را نشان می دهد. این یک وضعیت پیش سرطانی است که در آن لایه‌های اضافی سلولی مجرا را پوشانده‌اند و برخی از سلول‌ها از نظر شکل و اندازه نامنظم هستند. اگر هر یک از این شرایط را داشته اید، از ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد توصیه هایی که باید برای نظارت بر سرطان سینه رعایت کنید، سوال کنید. ممکن است به غربالگری اضافی فراتر از توصیه های استاندارد برای سن خود نیاز داشته باشید. ترشح غیرمنتظره از سینه شما ممکن است نگران کننده باشد. می تواند ترسناک باشد، به خصوص اگر خون ببینید. خبر خوب این است که این به ندرت نشانه سرطان است. با این حال، یک خطر کوچک وجود دارد که ممکن است مشکل جدی تری باشد. شما باید با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود تماس بگیرید و پستان خود را چک کنید. یک بیوپسی سوزنی ساده اغلب تمام چیزی است که برای اطمینان از خوش خیم بودن توده یا تخلیه غیرطبیعی سینه لازم است. سوالات متداول پاپیلوم های سینه خطر نادر اما احتمالی سرطان سینه را دارند. بیوپسی پستان به پزشک خاصی به نام پاتولوژیست اجازه می دهد تا نمونه ای از پاپیلوم پستان را با میکروسکوپ بررسی کند تا تشخیص دهد که آیا سرطان دارید یا خیر. بسته به نتایج بیوپسی شما، تیم مراقبت های بهداشتی شما توصیه می کند که آیا پاپیلوما برداشته شود یا خیر. معمولا پاپیلوم های داخل مجاری منفرد خطر ابتلا به سرطان سینه را افزایش نمی دهند. با این حال، اگر ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما بیوپسی را توصیه کند و سلول های غیر طبیعی وجود داشته باشد، ممکن است خطر ابتلا به سرطان را افزایش دهید. پاپیلوم های متعدد یا پاپیلوماتوز نیز اندکی خطر ابتلا به سرطان سینه را افزایش می دهد. با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد تعداد دفعات و نوع غربالگری سرطان سینه صحبت کنید. پاپیلوم داخل مجاری رشد زگیل مانند سلول های اضافی در مجاری شیر مادر است. تا زمانی که شیر شما جریان دارد، ممکن است بتوانید شیر بدهید. با این حال، اگر ترشح از دارید، درد دارید یا در انتظار بیوپسی هستید، ممکن است به شما توصیه شود که از شیردهی خودداری کنید. برای توصیه های مربوط به وضعیت خود با پزشک خود مشورت کنید. برخی از توده های سینه ناشی از تغییرات فیبروکیستیک سینه یا اکتازی مجرای پستانی ممکن است به مرور زمان ظاهر شوند و از بین بروند. از طرف دیگر، پاپیلوم های داخل مجاری تومورهای زگیل مانند در مجرای شیر هستند و معمولا از بین نمی روند. با این حال، اگر آنها دردناک یا شما را آزار می دهند، پزشک می تواند شما را برای برداشتن آنها از طریق جراحی برنامه ریزی کند.

تا حدودی می توانند متفاوت باشند. برای شناخت فرق بین علایم مولتیپل اسکلروزیس در دو جنس مخالف بهتر است ادامه مقاله از را بخوانید. مولتیپل اسکلروزیس ( MS ) یک بیماری پیشرونده است که مغز و نخاع (سیستم عصبی مرکزی) را تحت ت ثیر قرار می دهد. ام اس زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی به میلین حمله می کند، پوشش محافظی که از رشته های عصبی سالم محافظت می کند و جریان ارتباط بین مغز و بدن را مختل می کند. با گذشت زمان، ام اس می تواند باعث زوال اعصاب و آسیب دایمی و کاهش عملکرد مغز و نخاع شود. ام اس یک بیماری غیرقابل پیش بینی است که هر فردی را به طور متفاوتی تحت تاثیر قرار می دهد. شدت علایم متفاوت است. برخی افراد به طور خفیف تحت ت ثیر قرار می گیرند و برخی دیگر علایم شدیدی را تجربه می کنند که منجر به مشکل در راه رفتن، خوردن و صحبت کردن می شود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علایم و نشانه های اولیه ام اس در زنان و مردان ام اس یک بیماری مزمن و مادام العمر بدون درمان است. با این حال، می‌توان با درمان‌های مناسب آن را مدیریت کرد و محققان به بررسی درمان‌های موثرتر برای مدیریت علایم و کاهش سرعت پیشرفت بیماری ادامه می‌دهد. علایم و نشانه های اولیه ام اس عبارتند از: ضعف خستگی مشکل در تمرکز اسپاسم عضلانی درد در سراسر بدن مشکلات جنسی اختلالات گفتاری مشکلات بینایی مشکلات مثانه و روده سرگیجه یا عدم هماهنگی سوزن سوزن شدن و بی حسی برای برخی افراد، اولین علایم ام اس در اولین دوره علایم عصبی ظاهر می شود که به نظر نمی رسد علت دیگری داشته باشد. این علایم حداقل ساعت طول می کشد و ناشی از التهاب یا دمیلیناسیون (از دست دادن میلین) در سیستم عصبی مرکزی است. این به عنوان سندرم جدا شده بالینی ( CIS ) شناخته می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یک قسمت CIS می تواند شامل موارد زیر باشد: سوزن سوزن شدن یا احساس شوک در پشت و گردن، ناشی از دمیلیناسیون در نخاع التهاب عصب بینایی می تواند باعث سردرد، چشم درد و تاری دید شود. التهاب ستون فقرات می تواند علایمی مانند اختلال عملکرد مثانه، بی حسی، گزگز، ضعف و یا یا مشکل در راه رفتن ایجاد کند. اپیزود تک کانونی CIS به این معنی است که یک فرد یک علامت عصبی مانند نوریت بینایی را تجربه می کند. اپیزود چند کانونی به این معنی است که یک فرد بیش از یک علامت عصبی مانند نوریت بینایی همراه با بی حسی یا ضعف در بازوها و پاها را تجربه می کند. همه کسانی که CIS را تجربه می کنند به ام اس مبتلا نمی شوند. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) اغلب به عنوان یک ابزار تصویربرداری تشخیصی برای بررسی علایم فیزیکی ام اس در مغز و نخاع استفاده می شود. شایع ترین علایم ام اس در زنان و مردان را بشناسید. ام اس می تواند تعدادی از علایم را ایجاد کند، اما اکثر مردم همه آنها را تجربه نمی کنند. علایم و نشانه های ام اس برای همه افراد متفاوت است و تجربه و علایم شما ممکن است با فرد دیگری که او نیز ام اس دارد متفاوت باشد. علایم شایع ام اس شامل گزگز و بی حسی، اسپاسم و درد عضلانی، خستگی و ضعف، مشکلات تعادلی و سرگیجه، اختلال عملکرد مثانه و روده، مشکلات شناختی، اختلال عملکرد جنسی و تغییرات در سلامت عاطفی است. یکی از شایع ترین علایم ام اس در زنان و مردان سوزن سوزن شدن و بی حسی بی حسی و سوزن سوزن شدن اغلب یکی از اولین علایم ام اس است که فرد تجربه می کند. ممکن است متوجه شوید که وقتی چیزی را با دستان خود پرتاب می کنید یا متوجه می شوید که یک پا کمی متفاوت از پای دیگر است، احساس کمتری دارید. ممکن است احساس کنید اندام‌هایتان با احساس گزگز یا سوزن و سوزن "خواب" هستند. این به این دلیل رخ می دهد که ام اس روی پوشش محافظ اعصاب مغز و نخاع (دمیلینه شدن) ت ثیر می گذارد. این می تواند باعث بی حسی در بازوها، پاها، صورت و انگشتان شود. یکی دیگر از شایع ترین علایم ام اس در زنان و مردان، اسپاسم و درد عضلانی درد در ام اس می تواند حاد یا مزمن باشد (سه ماه یا بیشتر طول بکشد) این می تواند در اثر آسیب عصبی ایجاد شود یا در نتیجه سایر علایم ام اس ایجاد شود. اسپاسم و سفتی غیر ارادی عضلانی از علل شایع درد ناشی از ام اس هستند. همچنین ممکن است در سرتاسر بازوها، پاها، پاها و گردن خود احساس دردناکی داشته باشید. بسیاری از افراد مبتلا به ام اس چیزی را تجربه می کنند که به آن " آغوش ام اس " معروف است، احساس سفتی در قفسه سینه ناشی از اعصاب اسپاستیک. درد ام اس اغلب به صورت زیر طبقه بندی می شود: به طور مستقیم در اثر آسیب عصبی در مغز و نخاع ایجاد می شود. درد نوروپاتیک می تواند از جزیی تا شدید متغیر باشد و باعث تحریکات جزیی (مثلا خارش مداوم) یا درد شدید و سوزش شود. درد در مفاصل و ماهیچه ها اغلب در نتیجه استرسی است که ام اس بر بدن وارد می کند. مشکلات تعادل، ضعف و خستگی می تواند فشاری را به بدن شما وارد کند که برای مثال بر وضعیت بدن یا راه رفتن شما ت ثیر می گذارد. این می تواند منجر به درد در مفاصل، رباط ها و عضلات شود. خستگی و ضعف در مبتلایان به ام اس خستگی چیزی فراتر از احساس خستگی بعد از یک خواب بد شبانه است. خستگی ناشی از ام اس یک احساس خستگی شدید است که تکان دادن آن سخت است. افراد مبتلا به ام اس ممکن است خستگی متناوب، خستگی مکرر یا خستگی مزمن را تجربه کنند. در صورت ابتلا به ام اس عوامل مختلفی می توانند باعث خستگی شوند: ناشی از آسیب در مغز و نخاع، خستگی اولیه ممکن است به تعداد ضایعات در مغز و التهاب در بدن مرتبط باشد. زندگی با ام اس می تواند بر تمام جنبه های زندگی شما ت ثیر بگذارد. درد (چه حاد و چه مزمن) و عوارض عاطفی زندگی با ام اس می تواند منجر به خستگی شود. ضعف می تواند به دلیل دمیلینه شدن اعصاب در مغز و نخاع، یا به دلیل کوچک شدن عضلات در اثر عدم استفاده، به دلیل از دست دادن تعادل و تحرک ایجاد شود. مشکلات تعادل و سرگیجه مشکلات تعادل و سرگیجه در بیماری ام اس شایع است. بسیاری از علایم ام اس می توانند بر تعادل ت ثیر بگذارند، از جمله ضعف عضلانی، سفتی و اسپاسم، مشکل در هماهنگی و لرزش. بسیاری از افراد مبتلا به ام اس گزارش می دهند که احساس سرگیجه دارند، به ویژه پس از ایستادن. اختلال عملکرد مثانه و روده مشکلات مثانه و روده از دیگر علایم شایع ام اس است. ممکن است احساس کنید که نیاز به ادرار مکرر دارید، برای نگه داشتن ادرار مشکل دارید یا در ادرار کردن مشکل دارید (احتباس مثانه) در حالی که برخی تغییرات در حرکات روده روزانه طبیعی است، ام اس ممکن است منجر به یبوست شود و اجابت مزاج را دشوار کند. مشکلات شناختی بسیاری از افراد مبتلا به ام اس مشکلات حافظه و تفکر (مشکلات شناختی) را تجربه می کنند. ممکن است متوجه شوید که در تمرکز مشکل دارید، یا دامنه توجه کوتاه شده است یا برای سازماندهی ماندن تلاش می کنید. تجربه افسردگی و یا یا اضطراب نیز رایج است. اختلال عملکرد جنسی تغییرات در عملکرد جنسی (برانگیختگی، ارگاسم) رایج است. برانگیختگی در سیستم عصبی مرکزی شروع می شود و آسیب به مسیرهای عصبی ممکن است در نتیجه ام اس آسیب ببیند. اختلال عملکرد جنسی ممکن است نتیجه ضعف، خستگی یا اسپاسم عضلانی نیز باشد. علایم عاطفی نیز می تواند بر میل جنسی ت ثیر بگذارد. تغییرات در سلامت عاطفی زندگی با یک بیماری مزمن و پیشرونده مانند ام اس می تواند به شدت بر سلامت عاطفی و رفاه شما ت ثیر بگذارد. استرس های ناشی از این بیماری می تواند باعث نوسانات خلقی، تحریک پذیری و غم و اندوه مداوم شود. تحقیقات نشان می دهد که بیش از درصد از افراد مبتلا به ام اس با افسردگی اساسی تشخیص داده شده اند و نزدیک به درصد اضطراب را تجربه کرده اند. علایم نادر ام اس را نادیده نگیرید! علایم ام اس می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. همچنین ممکن است علایم مختلفی را در طول عود تجربه کنید یا علایم خاصی داشته باشید که می آیند و می روند. علایم کمتر شایع ام اس عبارتند از: تشنج لرزش مشکلات گفتاری اختلال در بلع مشکلات تنفسی از دست دادن شنوایی از دست دادن چشایی علایم ثانویه ام اس چه ارتباطی با ام اس دارند؟ علایم ثانویه ام اس ارتباط مستقیمی با خود ام اس ندارد. در عوض، آنها عوارضی هستند که ممکن است به دلیل علایم اولیه بیماری رخ دهند. علایم ثانویه رایج عبارتند از: تنفس کم عمق کاهش تراکم استخوان وضعیت بدنی ضعیف زخم های فشاری (ناشی از بی حرکتی) ضعف عضلانی یا از دست دادن تون عضلانی یکی از اهداف درمان ام اس کاهش علایم اولیه برای جلوگیری از بروز علایم ثانویه است. در صورت بروز علایم ثانویه، معمولا قابل درمان هستند. علایم ام اس در زنان کدامند؟ در حالی که هر کسی می تواند به مولتیپل اسکلروزیس تشخیص داده شود، این بیماری در زنان بیشتر از مردان است. مردان و زنان معمولا علایم مشابهی را تجربه می کنند، اما علایم ام اس ممکن است بر قاعدگی، بارداری و یایسگی در زنان ت ثیر بگذارد. ام اس به طور کلی در زنان شایع تر است زنان بیشتر از مردان به ام اس مبتلا می شوند. در واقع، ام اس در زنان دو تا سه برابر بیشتر از مردان است. محققان هنوز در حال کار برای تعیین دلایل این هستند، اما هورمون ها ممکن است در این که چرا زنان بیشتر مستعد ابتلا به این بیماری هستند، نقش داشته باشند. مشکلات قاعدگی بسیاری از زنان مبتلا به ام اس در حوالی زمانی که دچار سندرم پیش از قاعدگی ( PMS ) می شوند و در طول دوره قاعدگی خود، علایم ام اس بیشتری را تجربه می کنند. قبل از شروع قاعدگی، هورمون های جنسی (استروژن و پروژسترون) کاهش می یابد، که می تواند علایم PMS و MS را ایجاد کند. این نشان می دهد که هورمون ها نه تنها چرخه قاعدگی شما را تنظیم می کنند، بلکه ممکن است در فعالیت ام اس در بدن نقش داشته باشند. اگر سیکل های نامنظم دارید، ام اس ممکن است علت آن باشد. تحقیقات نشان می دهد که برخی از زنان مبتلا به ام اس دوره های قاعدگی نامنظم دارند. علایم مرتبط با بارداری به نظر نمی رسد که مولتیپل اسکلروزیس ت ثیری بر توانایی زنان برای باردار شدن و به پایان رساندن بارداری داشته باشد. تحقیقات نشان می دهد که عودهای ام اس در دوران بارداری کاهش یافته و تا سه ماه پس از زایمان به میزان قبل از بارداری افزایش یافته است. اگر مبتلا به ام اس هستید و باردار هستید یا قصد بارداری دارید، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد گزینه های درمانی و مدیریت علایمی که برای شما و کودک در حال رشد شما ایمن هستند صحبت کنید. یایسگی اگر شما یک زن در اواخر دهه یا زندگی خود هستید، ممکن است پس از یایسگی علایم ام اس خود را بدتر کنید. در دوران یایسگی، سطح استروژن زنان به طور چشمگیری کاهش می یابد. یک مطالعه نشان داد که ام اس پس از یایسگی سریعتر پیشرفت می کند. این ممکن است به دلیل کاهش سطح استروژن در بدن باشد. علایم یایسگی و ام اس مشابه هستند، از جمله: افسردگی خستگی نوسانات خلقی مشکل در تمرکز مشکلات مثانه کاهش برانگیختگی جنسی اگر مطمین نیستید که علایم شما مربوط به ام اس یا یایسگی است، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید. آنها می توانند برای بررسی سطح استروژن و تعیین اینکه آیا در دوران یایسگی یا یایسگی هستید، آزمایش خون انجام دهند. علایم ام اس در مردان کدامند؟ اگرچه ام اس در زنان سه برابر شایع تر است، اما مردان نیز تحت ت ثیر قرار می گیرند. حتی مردان بیشتر احتمال دارد به شکل پیشرونده ام اس مبتلا شوند و در طول دوره بیماری علایم و پیشرفت ناتوانی متفاوتی داشته باشند. مردان بیشتر به ام اس پیشرونده اولیه مبتلا می شوند. به طور کلی مردان بیشتر از زنان به ام اس پیشرونده اولیه ( PPMS ) مبتلا می شوند. این نوع ام اس با بدتر شدن عملکرد عصبی از شروع علایم و بدون عود یا بهبودی همراه است. میانگین شروع PPMS سال دیرتر از ام اس عودکننده است. افراد مبتلا به PPMS مشکلات بیشتری را در تعادل تجربه می کنند و تمایل دارند در فعالیت های روزمره به کمک بیشتری نیاز داشته باشند. ام اس ممکن است در مردان سریعتر پیشرفت کند. به دلایلی که هنوز به طور کامل شناخته نشده است، مردان مبتلا به ام اس نسبت به زنان، پیشرفت سریع تری از بیماری را تجربه می کنند. این ممکن است تا حدی به دلیل نادیده گرفته شدن یا نادیده گرفته شدن علایم اولیه ام اس در مردان باشد، یا به این دلیل که بسیاری از مردان درخواست کمک برای مشکلات سلامتی را به تاخیر می اندازند. تحقیقات نشان می‌دهد که مردان پیشرفت سریع‌تری از ناتوانی دارند، سریع‌تر از زنان به نقاط عطف ناتوانی می‌رسند و اغلب دارای شکل بدخیم‌تری از بیماری با بهبودی ضعیف‌تر پس از عود اولیه بیماری هستند. تخریب عصبی ام اس یک بیماری تخریب کننده عصبی است، به این معنی که باعث آسیب (دژنراسیون عصبی) به ماده خاکستری و سفید در مغز و نخاع می شود. در آزمایش‌های تصویربرداری (مثلا MRI ) ، لکه‌ها یا ضایعات دمیلیناسیون را می‌توان در مغز و نخاع تشخیص داد. ام اس همچنین باعث آسیب آکسونی (پارگی رشته های عصبی) در سلول های مغز و نخاع می شود. در نتیجه این تغییرات، ام اس با آتروفی مغز و ناتوانی طولانی مدت همراه است. چهار مرحله ام اس چیست؟ ام اس یک بیماری پیشرونده است و اکثر افراد مبتلا به ام اس یکی از چهار دوره بیماری شناسایی شده را دنبال می کنند، از جمله: سندرم ایزوله بالینی اولین قسمت از علایم عصبی ناشی از دمیلیناسیون و التهاب در سیستم عصبی مرکزی است. عود کننده - فروکش کننده. حملات واضح و مشخص از علایم عصبی جدید و فزاینده. حملات اغلب با بهبودی (دوره بهبودی نسبی یا کامل) قبل از عود یا حمله بعدی همراه است. پیشرونده ثانویه. افراد مبتلا به این شکل از ام اس ممکن است عود حملات و به دنبال آن بهبودی نسبی را تجربه کنند، اما این بیماری بین دوره های حمله ناپدید نمی شود. پیشروی اولیه با بدتر شدن عملکرد عصبی و ناتوانی از شروع علایم، بدون عود یا بهبودی مشخص می شود. آیا ام اس در مردان بیشتر است یا زنان؟ زنان دو تا سه برابر بیشتر از مردان در معرض ابتلا به ام اس هستند. هورمون های جنسی زنانه ممکن است در این که چرا زنان بیشتر از مردان به این بیماری مبتلا می شوند، نقش دارند. بسیاری از علایم ام اس را زنان و مردان به طور یکسان تجربه می کنند، مانند مشکلات تعادل و راه رفتن، مشکلات بینایی، بی حسی یا گزگز و مشکلات مثانه. مردان در معرض خطر بیشتری برای ام اس پیشرونده اولیه هستند و به نظر می رسد تخریب عصبی و علایم شناختی بدتری (مثلا مشکلات حافظه، مشکل در تمرکز) نسبت به زنان دارند. ام اس چگونه تشخیص داده می شود؟ هیچ آزمایش واحدی برای تشخیص ام اس وجود ندارد. اگر علایم ام اس را دارید، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید. آنها شما را معاینه فیزیکی، معاینه عصبی می کنند و در مورد سابقه پزشکی شما می پرسند. آنها همچنین ممکن است آزمایشاتی را برای ارایه تشخیص دقیق درخواست کنند. تست ها و رویه ها پزشکان از آزمایش های مختلفی برای تایید تشخیص ام اس استفاده می کنند. پزشک ممکن است آزمایش های زیر را توصیه کند: MRI یک آزمایش تصویربرداری است که تصاویری از اندام‌ها و سایر بافت‌های نرم بدن تولید می‌کند. پزشک شما تصاویر تولید شده توسط MRI از مغز و نخاع شما را بررسی می کند تا ضایعات مرتبط با ام اس را جستجو کند. این آزمایش‌ها شامل قرار دادن الکترود روی پوست برای ارسال سیگنال‌های الکتریکی بدون درد به سراسر بدن است. اینها میزان سرعت و دقت اعصاب را در پاسخ به تحریک سیگنالها به مغز ارسال می کنند. که معمولا به آن ضربه ستون فقرات می گویند، سوراخ کمری شامل گرفتن نمونه ای از مایع مغزی نخاعی برای بررسی نشانگرهای ام اس، مانند پروتیین ها و سلول های التهابی مرتبط با بیماری است. از سوراخ های کمری نیز برای رد این بیماری استفاده می شود. سایر بیماری هایی که علایم مشابه ام اس دارند. تشخیص اشتباه مولتیپل اسکلروزیس علیرغم پیشرفت های چشمگیر در ابزارها و فناوری های مورد استفاده برای تشخیص ام اس، هنوز هم ممکن است تشخیص اشتباه رخ دهد. تحقیقات نشان می دهد که تا درصد از افرادی که به اشتباه مبتلا به ام اس تشخیص داده شده اند، در نهایت به سایر بیماری ها مبتلا می شوند. این ممکن است به این دلیل باشد که بسیاری از بیماری ها علایم مشابهی با ام اس دارند، مانند فیبرومیالژیا، اختلالات عصبی عملکردی، میگرن، و سایر شرایط التهابی و متابولیک. سوالات متداول افراد معمولا در سنین تا سالگی به ام اس مبتلا می شوند، اگرچه ممکن است در هر سنی ایجاد شود. ام اس دیررس می تواند افراد ساله و بالاتر را تحت تاثیر قرار دهد. مردان مبتلا به ام اس علایم رایجی مانند مشکلات تعادل و تحرک، درد، مشکلات بینایی، بی حسی و گزگز را تجربه می کنند. تحقیقات نشان می دهد که برخی از مردان مبتلا به ام اس میزان تستوسترون پایین (هیپوگنادیسم) بالاتری دارند که ممکن است با پیشرفت بیماری مرتبط باشد. ام اس معمولا با یک علامت مبهم شروع می شود که طی چند روز یا چند هفته از بین می رود. علایم ممکن است به طور ناگهانی ظاهر شوند و پس از اولین اپیزود یا حمله ناپدید شوند. حمله زمانی است که علایم ام اس به طور ناگهانی ظاهر شود. برای تشخیص ام اس، باید دو حمله با فاصله حداقل یک ماه داشته باشید. سخن آخر مولتیپل اسکلروزیس ( MS ) یک بیماری مزمن و پیشرونده است که سیستم عصبی مرکزی را تحت ت ثیر قرار می دهد. این بیماری غیرقابل پیش بینی است. برخی از افراد ممکن است به طور خفیف تحت ت ثیر قرار گیرند و برخی دیگر ممکن است به طور قابل توجهی تحت ت ثیر قرار گیرند و توانایی دیدن واضح، صحبت کردن، راه رفتن یا زندگی مستقل را از دست بدهند. علایم و نشانه های اولیه ام اس شامل مشکلات بینایی، مشکل در راه رفتن و بی حسی یا گزگز در اندام ها است. درمان هایی مانند داروها می توانند به کند کردن پیشرفت بیماری و کاهش علایم کمک کنند. در حالی که زنان و مردان اغلب علایم و نشانه های مشابه ام اس را دارند، ام اس می تواند بر قاعدگی، یایسگی و بارداری در زنان ت ثیر بگذارد. مردان همچنین پیشرفت سریع بیماری و تخریب عصبی را تجربه می کنند. زندگی با ام اس می تواند چالش برانگیز باشد، اما با درمان ها و حمایت های مناسب، بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری می توانند زندگی رضایت بخشی داشته باشند. مهم است که برنامه درمانی خود را دنبال کنید و داروهای خود را طبق دستور مصرف کنید. ایجاد تغییرات در سبک زندگی و دریافت حمایت فراوان از خانواده و ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی می تواند به شما کمک کند به زندگی مستقل ادامه دهید و به شما کمک کند از سلامت، سلامت عاطفی و کیفیت زندگی خود حمایت کنید.

اچ آی وی ویروسی است که سیستم ایمنی بدن را هدف قرار می دهد. از عوارض اچ آی وی توانایی بدن را برای مبارزه با عفونت ها و بیماری ها کاهش می دهد. در صورت عدم درمان، HIV می تواند منجر به عوارض زیادی در سراسر بدن شود. حدود . میلیون نفر در ایالات متحده با اچ‌آی‌وی زندگی می‌کنند و تخمین زده می‌شود که از هر نفر مبتلا به اچ‌آی‌وی، نفر نمی‌داند که به HIV مبتلا است. با درمان، بسیاری از افراد مبتلا به HIV می توانند به میزان قابل توجهی خطر عوارض خود را کاهش دهند و امید به زندگی داشته باشند. با این حال، بدون درمان، عفونت HIV در نهایت به HIV پیشرفته، که به نام ایدز نیز شناخته می شود، پیشرفت می کند. ابتلا به اچ آی وی درمان نشده می تواند فرد را در معرض خطر عوارض متعددی از جمله ایجاد برخی عفونت ها و سرطان های نادر قرار دهد. در این مقاله، شایع ترین عوارض HIV را فهرست می کنیم و توضیح می دهیم که چگونه درمان می تواند از بروز آنها جلوگیری کند. از عوارض اچ آی وی، عفونت های فرصت طلب عفونت های فرصت طلب بیماری‌هایی هستند که معمولا در افراد بدون HIV خفیف هستند، اما در افراد مبتلا به HIV در صورت آسیب‌دیدگی سیستم ایمنی، اغلب بروز می‌کنند و شدیدتر می‌شوند. از آنجایی که افراد مبتلا به HIV در ایالات متحده به طور گسترده از داروهای HIV استفاده می کنند، اکنون افراد کمتری به عفونت های فرصت طلب مبتلا می شوند. عفونت های فرصت طلب رایج برای افراد مبتلا به HIV شامل موارد زیر است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید از دیگر عوارض اچ آی وی، ویروس هرپس سیمپلکس ویروس هرپس سیمپلکس یک ویروس رایج است که بسیاری از افراد را تحت تاثیر قرار می دهد و گهگاه باعث ایجاد زخم در اطراف دهان یا اندام تناسلی می شود. برای افراد مبتلا به HIV ، به خصوص می تواند مشکل ساز باشد و منجر به زخم های مکرر شود. ممکن است باعث عفونت در برونش (لوله تنفسی) یا مری (لوله ای که دهان و معده را به هم متصل می کند) شود. همچنین می تواند منجر به ذات الریه شود. از دیگر عوارض اچ آی وی، کاندیدیازیس این عفونت قارچی باعث ایجاد یک پوشش ضخیم و سفید روی پوست، ناخن ها و غشاهای مخاطی می شود. کاندیدیازیس معمولا دهان، واژن و مری را درگیر می کند. هنگامی که واژن را تحت تاثیر قرار می دهد، عفونت قارچی ولوواژینال نامیده می شود. هنگامی که دهان را تحت تاثیر قرار می دهد، به عنوان برفک دهان شناخته می شود. متخصصان پزشکی وقتی اچ آی وی را زمانی که باعث عفونت شدید یا مداوم در دهان یا واژن می شود یا در مری رخ می دهد، یک عفونت فرصت طلب می دانند. سالمونلا سپتی سمی، از دیگر عوارض اچ آی وی عفونت با باکتری سالمونلا تقریبا باعث . میلیون بیماری می شود. در آمریکا هر سال غذای آلوده علت اصلی است. برای افراد مبتلا به HIV ، عفونت سالمونلا ممکن است به شکل شدیدی به نام سپتی سمی سالمونلا پیشرفت کند که به جریان خون انتشار می یابد. توکسوپلاسموز، از دیگر عوارض اچ آی وی گربه ها، جوندگان و سایر حیوانات اغلب حامل انگل توکسوپلاسما گوندی هستند. هنگامی که به انسان منتقل می شود، می تواند بسیاری از اعضای بدن از جمله چشم، ریه، قلب و کبد را تحت تاثیر قرار دهد. اگر به مغز برسد، توکسوپلاسموز می تواند باعث تشنج شود. فردی با سیستم ایمنی ضعیف در صورت تماس با بستر گربه یا سایر منابع مدفوع حیوانات ممکن است به توکسوپلاسموز مبتلا شود. همچنین می تواند پس از خوردن گوشت قرمز یا گوشت خوک نیم پز ایجاد شود. پنومونی، از دیگر عوارض اچ آی وی پنومونی یک بیماری ریوی است که در نتیجه عفونت توسط یکی از بسیاری از باکتری ها، ویروس ها یا قارچ ها ایجاد می شود. برای افراد مبتلا به HIV می تواند شدید یا خطرناک باشد. علایم پنومونی عبارتند از: لرز تب مشکل در تنفس سرفه مرطوب یا تولیدی یک واکسن برای نوع شدید پنومونی باکتریایی (پنومونی پنوموکوکی) برای جلوگیری از عفونت در دسترس است. هر فرد مبتلا به HIV باید در مورد مزایای این واکسن با پزشک خود صحبت کند. بیماری سل، از دیگر عوارض اچ آی وی سل یک عفونت باکتریایی ریه است اما ممکن است به سایر قسمت های بدن از جمله کلیه ها، ستون فقرات و مغز سرایت کند. می تواند منجر به علایمی مانند: سرفه خستگی تب کاهش وزن در سراسر جهان، سل یکی از علل اصلی مرگ و میر در افراد مبتلا به HIV است. این بیماری در ایالات متحده نسبت به گذشته به دلیل در دسترس بودن داروهای HIV کمتر شایع است، اما هنوز هم بسیاری از افراد مبتلا به HIV را تحت تاثیر قرار می دهد. کوکسیدیوییدومیکوزیس، از دیگر عوارض اچ آی وی یک عفونت قارچی که معمولا ریه‌ها را درگیر می‌کند، کوکسیدیوییدومیکوزیس ناشی از استنشاق اسپورهای قارچی است که در مناطق گرم و خشک رایج هستند. باعث ایجاد نوعی ذات الریه به نام تب صحرا می شود. کریپتوکوکوزیس این عفونت قارچی از طریق ریه ها وارد بدن می شود و منجر به ذات الریه می شود. سپس می تواند به مغز انتشار یابد، جایی که باعث مننژیت و تورم می شود. همچنین می تواند بر استخوان ها، پوست و دستگاه ادراری ت ثیر بگذارد. کریپتوسپوریدیوز افراد ممکن است با خوردن یا نوشیدن غذا یا آب آلوده به انگل روده ای کریپتوسپوریدیوم دچار کریپتوسپوریدیوز شوند. باعث اسهال شدید و مداوم می شود. سیتومگالوویروس سیتومگالوویروس ( CMV ) یک عفونت ویروسی است که می تواند باعث ایجاد موارد زیر شود: التهاب مغز، معروف به آنسفالیت التهاب در شبکیه چشم، به نام رتینیت معده ملتهب یا گاستروانتریت هیستوپلاسموز قارچ Histoplasma capsulatum به طور معمول ریه ها را آلوده می کند و باعث هیستوپلاسموز، نوعی پنومونی می شود. افراد مبتلا به HIV پیشرفته ممکن است بیشتر به شکل شدید هیستوپلاسموز مبتلا شوند که سایر اندام ها را نیز تحت ت ثیر قرار می دهد. ایزوسپوریازیس خوردن غذا یا آب آلوده می تواند باعث عفونت ایزوسپوریازیس شود. در افراد مبتلا به HIV ، علایم ایزوسپوریازیس می تواند شدید باشد و شامل موارد زیر باشد: اسهال تب استفراغ کاهش وزن کمپلکس مایکوباکتریوم آویوم انواع مختلف مایکوباکتریوم باعث عفونت مایکوباکتریوم آویوم کمپلکس ( MAC ) می شود که به ندرت افراد بدون HIV را تحت تاثیر قرار می دهد. در افراد مبتلا به HIV ، به ویژه HIV پیشرفته، این عفونت باکتریایی می تواند جدی و خطرناک باشد. می تواند باعث ذات الریه یا انتشار در سراسر بدن شود. پنومونی پنوموسیستیس جیرووسی پنومونی پنوموسیستیس جیرووسی یا PJP یک عفونت قارچی ریه است که باعث بروز علایم زیر می شود: مشکلات تنفسی، از جمله اکسیژن کم سرفه خشک تب لکوآنسفالوپاتی چند کانونی پیشرفته این یک بیماری نادر ویروسی است که مغز و نخاع را تحت تاثیر قرار می دهد. این بیماری عمدتا افراد مبتلا به HIV را تحت ت ثیر قرار می دهد. علایم عبارتند از: کوری اختلال روانی فلج شدن سرطان های خاص افراد مبتلا به HIV پیشرفته یا کنترل نشده بیشتر از افراد بدون HIV در معرض ابتلا به چندین نوع سرطان از جمله موارد زیر هستند: سارکوم کاپوزی سارکوم کاپوزی در افرادی که HIV ندارند نادر است. باعث ایجاد تومورهایی در دیواره رگ های خونی می شود که به صورت ضایعات صورتی، بنفش یا سیاه روی پوست ظاهر می شوند. اگر سارکوم کاپوزی به ریه ها، غدد لنفاوی، دستگاه گوارش یا سایر اندام ها انتشار یابد، می تواند خطرناک باشد. سرطان مهاجم دهانه رحم سرطان دهانه رحم از دهانه رحم که بخش پایینی رحم است شروع می شود. بدون درمان، می تواند به اندام های مجاور و سایر نواحی بدن سرایت کند. بررسی منظم دهانه رحم و آزمایش پاپ اسمیر می تواند به جلوگیری از پیشرفت و پیشرفت سرطان دهانه رحم کمک کند. لنفوم ها انواع مختلفی از لنفوم وجود دارد که سرطان هایی هستند که بر گلبول های سفید و غدد لنفاوی ت ثیر می گذارند. یکی از علایم اولیه تورم غدد لنفاوی است. انواعی که اغلب افراد مبتلا به HIV را تحت تاثیر قرار می دهند لنفوم هوچکین و لنفوم غیر هوچکین هستند. عفونت های همزمان افراد ممکن است به عفونت همزمان مبتلا شوند. این جایی است که بیش از یک عفونت به طور همزمان فعال است. عفونت های همزمان با HIV عبارتند از: بیماری سل هپاتیت B هپاتیت C افراد می توانند هپاتیت B و C را به روش های مشابه HIV ، مانند رابطه جنسی یا تجهیزات مشترک تزریق مواد مخدر، مبتلا کنند. حدود درصد از افراد مبتلا به HIV در ایالات متحده نیز هپاتیت B دارند و حدود درصد از افراد مبتلا به HIV نیز هپاتیت C دارند. سلامت روان تشخیص HIV می تواند ت ثیر قابل توجهی بر سلامت روان فرد داشته باشد. زندگی با اچ‌آی‌وی شکل‌های مختلفی از استرس را همراه دارد: مانند نیاز به هماهنگی پشتیبانی پزشکی، مدیریت داروها، و مقابله با انگ ناعادلانه مرتبط با HIV . گفتار درمانی، حمایت اجتماعی، داروها و سایر درمان‌ها می‌تواند به بسیاری از افراد کمک کند تا با ت ثیرات سلامت روان HIV مقابله کنند. سایر عوارض ابتلا به HIV اگرچه دلیل آن مشخص نیست، HIV ، حتی در صورت استفاده از درمان موثر با برخی از اختلالات عصبی شناختی در مراحل بعدی زندگی همراه است. این اختلالات به عنوان اختلالات عصبی مرتبط با HIV ( HAND ) شناخته می شوند و می توانند از از دست دادن گاه به گاه حافظه تا زوال عقل متغیر باشند. برخی از افراد مبتلا به HIV پیشرفته دچار سندرم هدر رفتن می شوند. این وضعیت کاهش حداقل درصد از وزن بدن آنها همراه با اسهال، تب یا ضعف برای حداقل یک ماه است. HIV و برخی از داروهایی که HIV را درمان می کنند ممکن است خطر ابتلا به بیماری قلبی یا بیماری کلیوی را در فرد افزایش دهند. چگونه از بروز عوارض HIV پیشگیری کنیم؟ بهترین راه برای جلوگیری از عوارض HIV این است که داروها را به طور مداوم طبق تجویز مصرف کنید و درمان را در اسرع وقت شروع کنید. درمان ضد رتروویروسی سیستم ایمنی را سالم نگه می دارد و زمانی که به طور مداوم مصرف شود به طوری که سطح ویروس HIV در خون غیرقابل تشخیص باشد، خطر انتقال ویروس به دیگران را به صفر می رساند. خوردن یک رژیم غذایی متعادل، پر از میوه ها و سبزیجات تازه، غلات کامل و منابع پروتیین بدون چربی. از گوشت خام، غذاهای دریایی، تخم مرغ و لبنیات غیر پاستوریزه خودداری کنید، زیرا ممکن است خطر مسمومیت غذایی را افزایش دهند. تهیه و نگهداری مواد غذایی با رعایت اصول بهداشتی عدم نوشیدن مستقیم آب از دریاچه ها یا رودخانه ها در خارج از کشور، نوشیدن آب بطری شده و پرهیز از یخ و غذاهایی که ممکن است منبع عفونت باشند، مانند گوشت خام یا میوه ها و سبزیجات پوست کنده. برای جلوگیری از ابتلا به سایر بیماری های مقاربتی همیشه از کاندوم و سایر روش های بازدارنده هنگام رابطه جنسی استفاده کنید. هرگز از سوزن یا سرنگ مشترک با دیگران استفاده نکنید. اجتناب از افرادی که دارای عفونت های مسری هستند. پرهیز از برخی مکمل‌ها، مانند مخمر سنت جان و مکمل‌های سیر، که ممکن است با داروهای ضدرتروویروسی تداخل داشته باشند. رعایت بهداشت در اطراف حیوانات خانگی به ویژه گربه ها و مدفوع آنها. هنگام تعویض سینی زباله از دستکش استفاده کنید و پس از آن دست ها را کاملا بشویید. سوال از پزشک در مورد واکسیناسیون برای کمک به جلوگیری از ذات الریه و سایر عفونت های جدی. عوارض HIV چگونه درمان می شود؟ بسیاری از داروهای موثر برای درمان علایم HIV و جلوگیری از پیشرفت ویروس به ایدز در دسترس هستند. هنگامی که فردی درمان ضد رتروویروسی دریافت می کند، بار ویروسی او را کاهش می دهد. بار ویروسی مقدار ویروس در خون یا مایعات فرد است. هنگامی که بار ویروسی یک فرد غیرقابل تشخیص می شود، به این معنی است که دیگر نمی تواند ویروس را به افراد دیگر منتقل کند. ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی توصیه می کنند که همه افراد مبتلا به HIV بدون در نظر گرفتن سن، علایم یا تعداد سلول های CD ، در اسرع وقت داروهای ضد رتروویروسی را شروع کنند. درمان‌ها زمانی موثرتر هستند که فرد آن‌ها را به‌طور مداوم طبق تجویز پزشک مصرف کند و برای معاینات منظم سلامتی مراجعه کند. درمان عفونت های فرصت طلب شامل داروهای ضد ویروسی، آنتی بیوتیک ها یا داروهای ضد قارچی است. سخن آخر اگرچه افراد مبتلا به HIV در معرض خطر طیف وسیعی از عوارض هستند، پیش آگهی افراد مبتلا به این بیماری در چند دهه اخیر به شدت بهبود یافته است. درمان‌های مدرن می‌توانند هم از بروز علایم و هم از بروز عوارض جلوگیری کنند. همراه با تغییرات سبک زندگی، داروهای ضد رتروویروسی به این معنی است که اکثر افراد مبتلا به HIV می توانند طول عمری مشابه زندگی عمومی داشته باشند. هنگامی که یک فرد برای اولین بار به HIV مبتلا می شود، اغلب یک دوره اولیه علایم مشابه آنفولانزا را در عرض تا هفته پس از عفونت تجربه می کند که به عنوان HIV حاد شناخته شده است. پس از این، ممکن است برای سال‌ها هیچ علامتی نداشته باشند که به عنوان HIV مزمن شناخته می‌شود. این مرحله بدون درمان ممکن است سال یا بیشتر طول بکشد یا با درمان مادام العمر باشد، اگرچه این امر نادر است. بدون درمان، HIV می تواند به HIV یا ایدز پیشرفته تبدیل شود. افراد مبتلا به ایدز بیشتر مستعد ابتلا به انواع مختلفی از عفونت ها که به عنوان عفونت های فرصت طلب شناخته می شوند و همچنین برخی از سرطان ها هستند. HIV به تدریج سلول های خاص سیستم ایمنی به نام سلول های CD را هدف قرار می دهد. با گذشت زمان، ویروس به تعداد بیشتری از این سلول ها آسیب می زند تا زمانی که سیستم ایمنی به اندازه کافی برای مقابله با عفونت ها قوی نباشد. اگر تعداد CD فرد مبتلا به HIV کمتر سلول در میلی لیتر مکعب باشد یا اگر دچار عفونت فرصت طلبی شوند، گفته می شود که فرد مبتلا به ایدز است. زمانی که تعداد سلول های CD فرد بسیار کم می شود، عوارض ایجاد می شود. احتمال ابتلای فرد به عفونت ها، انواع خاصی از سرطان و سایر عوارض پزشکی بیشتر است.

می تواند ناشی از کشیدگی عضلانی یا مشکل عصبی منشاء ستون فقرات باشد. اما در موارد دیگر، درد ممکن است به دلیل شرایطی باشد که بر یکی از اندام‌های شما ت ثیر می‌گذارد. به استثنای کلیه‌ها، بیشتر اندام‌های داخلی در جلوی بدن قرار دارند، اما می‌توانند باعث ایجاد دردی شوند که به کمر شما تابیده می‌شود. برخی از این ساختارهای داخلی، از جمله تخمدان‌ها، روده‌ها و آپاندیس، انتهای عصبی را با بافت‌ها و رباط‌های پشت شما به اشتراک می‌گذارند. اگر ساختار در قسمت پایین سمت راست بدن قرار دارد، ممکن است در سمت راست پایین کمر نیز درد داشته باشید. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد درد در سمت راست پایین کمر، از جمله علل احتمالی، زمان درخواست کمک و نحوه درمان آن، ادامه مطلب را بخوانید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: مشکلات عضلات پشت یا ستون فقرات بر اساس موسسه ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی ( NINDS ) ، کمردرد یکی از شایع ترین دلایلی است که افراد به پزشک خود مراجعه می کنند یا کار را از دست می دهند. اغلب اوقات این درد ناشی از مشکلات مکانیکی است، مانند: سفتی عضلات به دلیل وضعیت نامناسب کشش بیش از حد یا پارگی رباط به دلیل بلند کردن نامناسب انحطاط دیسک ستون فقرات جذب کننده شوک به دلیل افزایش سن یا سایش و پارگی طبیعی درمان بسته به علت و شدت بیماری شما متفاوت است. پزشک شما ممکن است در ابتدا گزینه های محافظه کارانه مانند فیزیوتراپی یا داروها را برای کاهش التهاب توصیه کند. اگر روش‌های درمانی محافظه‌کارانه کمکی نکرد، یا اگر وضعیت شما شدید باشد، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند. رگ به رگ شدن بلند کردن اجسام سنگین می تواند باعث رگ به رگ شدن و کشیدگی شود. رگ به رگ شدن زمانی اتفاق می‌افتد که فرد بیش از حد رباط خود را کشیده یا پاره کند، در حالی که کشیدگی به پارگی تاندون یا عضله اشاره دارد. بر اساس موسسه ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی، کشیدگی و رگ به رگ شدن از علل اصلی کمردرد حاد هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علل رگ به رگ شدن و کشیدگی می تواند شامل موارد زیر باشد: افتادن چرخاندن یا تکان دادن بدن به طرز ناخوشایندی کشش بیش از حد یا گرم نکردن مناسب قبل از ورزش بلند کردن اجسام سنگین یا استفاده از تکنیک بلند کردن نامناسب کمردرد مرتبط با عضلات می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. علایم رگ به رگ شدن و کشیدگی می تواند شامل موارد زیر باشد: درد، سفتی یا حساسیت در قسمت پایین کمر محدودیت دامنه حرکتی به دلیل کمردرد مشکل در ایستادن یا نشستن کمردردی که به باسن تابیده می شود اسپاسم عضلانی در قسمت پایین کمر نوع درمان به علت و شدت علایم بستگی دارد. فرد می تواند رگ به رگ شدن و کشیدگی خفیف را در خانه با استراحت، کمپرس یخ و مسکن های بدون نسخه ( OTC ) مانند استامینوفن و ایبوپروفن درمان کند. برای افرادی که دچار رگ به رگ شدن و کشیدگی شدیدتر هستند، پزشک ممکن است شل کننده های عضلانی و مسکن های قوی تر را برای کمک به مدیریت علایم تجویز کند. سایر گزینه های درمانی می تواند شامل موارد زیر باشد: فیزیوتراپی ماساژ ملایم عمل جراحی تمرینات کششی تحریک الکتریکی عضلات کولیت زخمی کولیت اولسراتیو یک بیماری مزمن است که باعث التهاب پوشش داخلی روده بزرگ یا کولون می شود. همچنین کولیت اولسراتیو معمولا باعث اسهال مداوم می شود که ممکن است حاوی خون یا چرک باشد. همچنین می تواند باعث ناراحتی و گرفتگی شکم شود که ممکن است به یک یا هر دو طرف پشت تابش کند. سایر علایم کولیت اولسراتیو می تواند شامل موارد زیر باشد: خستگی تب کم خونی کاهش اشتها به دلیل حالت تهوع نیاز مکرر به اجابت مزاج کاهش وزن غیر قابل توضیح در حال حاضر هیچ درمانی برای کولیت اولسراتیو وجود ندارد. هدف از درمان دستیابی به بهبودی است که دوره ای پایدار است که در طی آن فرد علایم کمی دارد یا هیچ علایمی ندارد. گزینه های درمانی به شدت علایم فرد بستگی دارد اما می تواند شامل داروها باشد مانند: آمینوسالیسیلات ها کورتیکواستروییدها تعدیل کننده های ایمنی درمان های بیولوژیکی اگر درمان علایم را بهبود نبخشد، پزشک ممکن است برداشتن کولون فرد را با جراحی توصیه کند. تنگی کانال نخاعی وقتی فضای بین مهره‌های شما شروع به باریک شدن می‌کند معمولا به دلیل ساییدگی و پارگی طبیعی با افزایش سن ایجاد می‌شود فشار روی نخاع و ریشه‌های عصبی شما ایجاد می‌شود. اینها قسمت هایی از اعصاب شما هستند که از خود نخاع خارج می شوند. آرتریت و آسیب های ستون فقرات، مانند شکستگی، نیز ممکن است باعث تنگی ستون فقرات شوند. علایم تنگی ستون فقرات می تواند به آرامی شروع شود و معمولا شامل درد در قسمت پایین کمر و همچنین احساس سوزش یا سوزن سوزن شدن است که از طریق باسن و پاها گسترش می یابد. اگر ریشه های عصبی شما در سمت راست نخاع تحت تاثیر قرار گرفته باشد، در سمت راست کمر، باسن و پاها احساس درد خواهید کرد. در موارد شدید، ضعف در پاهای شما ممکن است رخ دهد. فیزیوتراپی معمولا اولین درمان است. بریس پشت نیز ممکن است به مدیریت علایم کمک کند. داروهای مسکن نیز ممکن است در هنگام تشدید علایم کمک کنند. در صورت نیاز به جراحی، هدف از این روش ایجاد فضای بیشتری در کانال نخاعی شما برای کاهش فشار بر روی نخاع یا ریشه های عصبی است. رادیکولوپاتی کمری رادیکولوپاتی وضعیتی است که زمانی ایجاد می شود که ریشه عصبی گیر کند. هنگامی که در قسمت پایین کمر شما ایجاد می شود، به آن رادیکولوپاتی کمری، یا بیشتر، سیاتیک می گویند. اغلب به دلیل تنگی نخاع، فتق دیسک یا خار استخوان ایجاد می شود. علایم معمولا شامل درد یا بی حسی است که از قسمت پایین کمر به پایین یک یا هر دو ساق پا می رسد. درمان معمولا شامل فیزیوتراپی است. تمرین‌هایی که برای بهبود قدرت، انعطاف‌پذیری و ثبات مرکزی و پایین‌تنه طراحی شده‌اند، اغلب می‌توانند جراحی را به تاخیر بیاندازند یا از آن جلوگیری کنند. ماساژ درمانی و طب سوزنی نیز ممکن است در برخی موارد مفید باشد. بیماری دیسک بین مهره ای بیماری دیسک بین مهره ای به شکستگی یا انحطاط دیسک های ستون فقرات شما اشاره دارد که مهره های شما را جدا می کند استخوان های ستون فقرات. هدف از این دیسک های لاستیکی ایجاد بالشتک بین مهره های شما و عمل به عنوان ضربه گیر است. این دیسک های ستون فقرات به کمر شما کمک می کند تا به راحتی حرکت کند، خم شود و بپیچد. هنگامی که این بالشتک ها تحلیل می روند یا فرسوده می شوند، مهره های شما شروع به ساییدگی می کنند. این می تواند باعث ایجاد خارهای استخوانی شود و به نخاع یا ریشه های عصبی شما فشار وارد کند. به گفته متخصصان پزشکی، این عارضه سالانه حدود درصد از جمعیت بزرگسال را در کشورهای دارای منابع خوب تحت تاثیر قرار می دهد. کمردرد اولین علامت بیماری دژنراتیو دیسک است. در موارد شدید، ضعف یا بی حسی در پاهای شما ممکن است رخ دهد. اگر آسیب عصب آسیب دیده به ویژه جدی باشد، بی اختیاری ممکن است رخ دهد. اگر این علایم را تجربه کردید، فورا به پزشک مراجعه کنید. درمان اولیه ممکن است شامل فیزیوتراپی و داروهای مسکن باشد. در موارد جدی، ممکن است جراحی برای برداشتن و جایگزینی دیسک آسیب دیده لازم باشد. مشکلات کلیوی کلیه ها در دو طرف ستون فقرات، زیر قفسه سینه قرار دارند. کلیه راست شما کمی پایین تر از سمت چپ آویزان است و در صورت عفونت، تحریک یا ملتهب احتمال بروز کمردرد را افزایش می دهد. مشکلات شایع کلیوی شامل سنگ کلیه و عفونت کلیه است. سنگ کلیه سنگ های کلیه ساختارهای جامد و سنگریزه مانندی هستند که از مواد معدنی و نمک اضافی که معمولا در ادرار یافت می شوند تشکیل شده اند. هنگامی که این سنگ ها در حالب شما قرار می گیرند، ممکن است درد شدید و گرفتگی در پشت، پایین شکم و کشاله ران خود تجربه کنید. حالب لوله ای است که ادرار را از کلیه ها به مثانه می رساند. در مورد سنگ کلیه، درد با حرکت سنگ ظاهر می شود و از بین می رود. علایم دیگر شامل ادرار دردناک یا فوری است. همچنین ممکن است در تخلیه کامل مثانه مشکل داشته باشید، یا ممکن است هنگام ادرار کردن، فقط مقدار کمی ادرار تولید کنید. همچنین ممکن است ادرار به دلیل وجود بافت برش سنگ با لبه تیز در حالب خونی باشد. برای درمان، پزشک ممکن است توصیه کند: روش های جراحی برای برداشتن یا سنگ شکنی دارو برای کمک به آرامش حالب، بنابراین سنگ راحت تر دفع می شود سنگ شکنی موج شوک ( SWL ) که از امواج ضربه ای هدایت شونده با امواج اولتراسوند یا اشعه ایکس برای شکستن سنگ استفاده می کند. عفونت کلیه شایع ترین علت عفونت کلیه باکتری هایی مانند E . coli است که در روده شما زندگی می کند، از حالب شما عبور می کند و به مثانه و کلیه ها می رود. علایم مشابه علایم سایر عفونت های دستگاه ادراری است و ممکن است شامل موارد زیر باشد: سوزش ادرار درد کمر و شکم ادرار کدر، تیره یا بدبو احساس نیاز فوری به ادرار کردن با عفونت کلیه، احتمالا احساس بیماری نیز می کنید و ممکن است این موارد را تجربه کنید: تب لرز حالت تهوع استفراغ آسیب دایمی کلیه و یک عفونت خونی تهدید کننده زندگی می تواند ناشی از عفونت کلیه درمان نشده باشد، بنابراین اگر مشکوک به عفونت کلیه هستید، فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. پزشک آنتی بیوتیک برای مبارزه با باکتری تجویز می کند. آپاندیسیت آپاندیس شما یک لوله کوچک است که به روده بزرگ شما متصل می شود و در سمت راست پایین بدن شما قرار می گیرد. در حدود درصد از آمریکایی ها، آپاندیس ملتهب و عفونی می شود. این آپاندیسیت نامیده می شود. بیشتر در افراد بین تا سال دیده می شود. این عفونت باعث تورم آپاندیس می شود. ممکن است در شکم خود حساسیت و پری داشته باشید که از نزدیک ناف شروع شده و به تدریج به سمت راست کشیده می شود. درد اغلب با حرکت یا با فشار دادن نواحی حساس بدتر می شود. درد همچنین می تواند در اطراف کمر یا کشاله ران شما انتشار یابد. اگر علایم آپاندیسیت را دارید، فورا از پزشک کمک بگیرید. اگر آپاندیس شما همچنان به تورم ادامه دهد، ممکن است در نهایت پاره شود و محتویات عفونی خود را در سراسر شکم پخش کند و وضعیتی جدی ایجاد کند. درمان مرسوم شامل برداشتن آپاندیس با جراحی است. این عمل آپاندکتومی نامیده می شود و در موارد بدون عارضه از طریق جراحی لاپاراسکوپی کم تهاجمی قابل انجام است. در برخی موارد، درمان آپاندیسیت تنها با آنتی بیوتیک ممکن است، به این معنی که ممکن است نیازی به جراحی نداشته باشید. در یک مطالعه، تقریبا سه چهارم افرادی که برای آپاندیسیت خود آنتی بیوتیک دریافت کردند، نیازی به آپاندکتومی بعدی نداشتند. آنوریسم آیورت شکمی آیورت بزرگترین رگ خونی بدن شماست. اگر بخشی از آیورت در شکم شما به طور غیر طبیعی برآمده شود، آنوریسم آیورت شکمی ( AAA ) نامیده می شود. خطر این است که برآمدگی بترکد و باعث عوارض خونریزی جدی شود. علایم اصلی آنوریسم آیورت شکمی درد شدید شکم و همچنین کمردرد است. اگر آنوریسم بترکد، علایم ممکن است شامل موارد زیر باشد: سرگیجه تنگی نفس غش کردن درمان آنوریسم آیورت شکمی ممکن است شامل یک روش کاتتر باشد که یک لوله یا پیوند را در محل آنوریسم قرار می‌دهد تا آن بخش از آیورت را تقویت کند و از پارگی آن جلوگیری کند. در موارد جدی تر، ممکن است جراحی برای برداشتن بخش آسیب دیده آیورت و جایگزینی آن با پیوند ضروری باشد. علل درد در سمت راست کمر در زنان دلایلی منحصر به فرد برای درد در سمت راست کمر زنان وجود دارند که عبارتند از: اندومتریوز آندومتریوز یک بیماری مزمن است که در آن بافتی شبیه پوشش رحم به نام بافت آندومتر در خارج از رحم رشد می کند. بنیاد آندومتریوز آمریکا می گوید که از هر زن در ایالات متحده نفر را مبتلا می کند. اگر بافت روی تخمدان راست یا لوله فالوپ رشد کند، می‌تواند تخمدان و بافت اطراف آن را تحریک کند و باعث ایجاد درد شبیه گرفتگی شود که می‌تواند از جلو و کنار بدن به پشت تابش کند. درمان معمولا شامل درمان هورمونی یا جراحی لاپاراسکوپی است. درمان هورمونی، مانند قرص های ضدبارداری با دوز کم، می تواند به کوچک کردن رشد کمک کند. برای از بین بردن ضایعات نیز می توان از جراحی استفاده کرد. بارداری: سه ماهه اول کمردرد، در دو طرف ستون فقرات، در طول بارداری شایع است. این می تواند در اوایل بارداری شروع شود زیرا بدن شما هورمونی به نام ریلکسین تولید می کند که به شل شدن رباط های بدن در آماده سازی برای زایمان کمک می کند. کمردرد همچنین می تواند از علایم سقط جنین باشد، به خصوص اگر همراه با گرفتگی و لکه بینی باشد. اگر کمردرد همراه با گرفتگی یا لکه بینی را تجربه کردید با پزشک خود صحبت کنید. ناراحتی خفیف را می توان به طور کلی با موارد زیر کاهش داد: کشش ملایم ماساژ دادن حمام های گرم پوشیدن کفش های پاشنه کوتاه استامینوفن (تیلنول) قبل از مصرف این دارو، از پزشک خود بپرسید که آیا مصرف آن در دوران بارداری مناسب است یا خیر. بارداری: سه ماهه دوم و سوم چندین چیز وجود دارد که می تواند باعث کمردرد در سه ماهه دوم و سوم شود. همانطور که رحم شما برای سازگاری با کودک در حال رشد شما رشد می کند، راه رفتن و وضعیت بدن شما می تواند تغییر کند و باعث درد کمر شما شود. بسته به محل کودک و راه رفتن شما، درد ممکن است در سمت راست باشد. رباط های گرد یکی دیگر از علل احتمالی درد هستند. رباط های گرد بافت همبند فیبری هستند که به حمایت از رحم شما کمک می کنند. بارداری باعث کشیده شدن این رباط ها می شود. همانطور که رباط ها کشیده می شوند، رشته های عصبی، که بیشتر در سمت راست بدن قرار دارند، کشیده می شوند و باعث ایجاد دردهای تیز و گزنده دوره ای می شوند. عفونت های دستگاه ادراری ( UTIs ) نیز ممکن است باعث درد در سمت راست پایین کمر شما شود. اگر باردار هستید و علایم UTI را دارید، از جمله: سوزش ادرار ناراحتی شکمی ادرار کدر عفونت ادراری درمان نشده در یک فرد باردار می تواند منجر به عفونت کلیه شود که می تواند به طور جدی بر والدین و جنین ت ثیر بگذارد. علل درد در سمت راست کمر در مردان در مردان، پیچ خوردگی بیضه می تواند منجر به کمردرد در سمت راست شود. این زمانی اتفاق می افتد که طناب اسپرمی شما که در کیسه بیضه شما قرار دارد و خون را به بیضه های شما می برد، پیچ خورده می شود. در نتیجه، جریان خون به بیضه شما به شدت کاهش می یابد یا حتی به طور کلی قطع می شود. علایم عبارتند از: تورم کیسه بیضه تهوع و استفراغ درد شدید و ناگهانی کشاله ران، که بسته به اینکه کدام بیضه تحت ت ثیر قرار گرفته است، می تواند به پشت، در سمت چپ یا راست منتشر شود. در حالی که نادر است، پیچ خوردگی بیضه یک اورژانس پزشکی محسوب می شود. بدون خون رسانی مناسب، بیضه می تواند به طور غیر قابل برگشتی آسیب ببیند. پزشکان برای نجات بیضه باید طناب اسپرماتیک را با جراحی باز کنند. خودمراقبتی برای کمردرد در بسیاری از موارد، کمردرد را می توان با درمان های ساده و خانگی یا اصلاح شیوه زندگی کنترل کرد. به عنوان مثال می توانید: برای تسکین درد و التهاب، یخ یا حرارت را به مدت تا دقیقه، هر تا ساعت یکبار روی حرارت قرار دهید. داروهای مسکن بدون نسخه مانند ایبوپروفن (ادویل، مورتین) یا استامینوفن (تیلنول) را با راهنمایی پزشک مصرف کنید. حداقل هشت لیوان آب در روز بنوشید و مصرف پروتیین حیوانی و نمک خود را محدود کنید تا خطر ابتلا به سنگ کلیه را کاهش دهید. هنگام استفاده از حمام، از جلو به عقب پاک کنید تا از ورود باکتری های ناحیه مقعدی به دستگاه ادراری و ایجاد عفونت جلوگیری کنید. تکنیک های مناسب بلند کردن بدن را تمرین کنید. اجسام را با خم شدن به سمت پایین با زانوهای خود در حالت اسکات بلند کنید و بار را نزدیک سینه خود نگه دارید. هر روز چند دقیقه را به کشش عضلات سفت اختصاص دهید. اگر کمردردی شدید، نگران‌کننده یا با اقدامات مراقبتی از بین نمی‌رود، با پزشک خود مشورت کنید. همچنین اگر کمردرد انجام فعالیت های روزانه را برای شما دشوار می کند، مهم است که با پزشک خود تماس بگیرید. بیشتر موارد کمردرد در سمت راست، وضعیت اورژانس پزشکی نیستند. با این حال، در صورت تجربه کمردردی که با هر یک از علایم زیر همراه است، از دریافت کمک فوری پزشکی شک نکنید: درد ناگهانی و شدید بی اختیاری مثانه یا روده ضعف یا از دست دادن حس در قسمت پایین بدن شما درد همراه با تب، پوست لطیف، ضربان قلب سریع، حالت تهوع، استفراغ یا هر علایم نگران کننده دیگری درمان در مواقع اورژانسی درمان مناسب برای موارد اورژانسی کمردرد به علت آن بستگی دارد. اگر منبع درد مشخص نیست، ممکن است به یک یا چند مورد از غربالگری‌های زیر برای تعیین مسیر مناسب نیاز داشته باشید: آزمایش خون برای بررسی نشانگرهای التهاب MRI برای بررسی نخاع، ریشه های عصبی و سایر بافت های نرم یک عکس اشعه ایکس برای بررسی ستون فقرات و سایر مفاصل شما از نظر علایم شکستگی یا نگرانی های دیگر اگر مشکلات عصبی یا عضلانی علت کمردرد در سمت راست باشد، در صورت شدید بودن درد و از دست دادن تحرک و عملکرد، ممکن است تزریق اپیدورال کورتیکواسترویید ضروری باشد. اما آپاندیسیت علت وضعیت شما باشد و با آنتی بیوتیک قابل کنترل نباشد، ممکن است جراحی اورژانسی برای برداشتن آپاندیس ضروری باشد. اما اگر آنوریسم آیورت شکمی در شما تشخیص داده شود، ممکن است نیاز به جراحی داشته باشید، بنابراین پزشک می تواند بافت آسیب دیده را ترمیم یا خارج کند. بسته به نوع آنوریسم و سلامت کلی شما، این ممکن است با جراحی باز شکم یا جراحی اندوواسکولار یک نوع جراحی کمتر تهاجمی انجام شود. اگر عرض آنوریسم آیورت شکمی کمتر از . سانتی متر باشد، ممکن است پزشک تصمیم بگیرد به جای انجام جراحی، آن را تحت نظر داشته باشد. ترکیدگی آنوریسم آیورت شکمی مانند آنوریسم قبل از پارگی درمان می شود، اگرچه این روش باید در اسرع وقت پس از پارگی انجام شود تا از پیامدهای بالقوه تهدید کننده زندگی جلوگیری شود. سخن آخر در بسیاری از موارد، درد در سمت راست کمر به دلیل کشیدگی عضله یا آسیب دیگری به کمر شما ایجاد می شود. همچنین ممکن است ناشی از یک بیماری زمینه ای باشد، مانند: آپاندیسیت تخریب دیسک بیماری کلیوی آنوریسم آیورت شکمی فشردگی عصب در ستون فقرات شما از آنجایی که کمردرد پایین سمت راست می تواند دلایل زیادی داشته باشد، مهم است که علایم خود را نادیده نگیرید، به خصوص اگر کمردرد شما شدید است و به طور ناگهانی بروز می کند یا با علایم نگران کننده دیگری همراه است. اگر نگران کمردرد هستید یا اگر درد بر فعالیت های روزانه شما ت ثیر می گذارد، حتما با پزشک خود صحبت کنید.

بیماری های مسری پوست سر می تواند از طریق تماس فیزیکی از فرد بیمار به فرد سالم سرایت کند. در این مقاله در مورد شایع ترین بیماری های پوست سر و مسری یا غیر مسری بودن آنها اطلاعات مفیدی را در اختیار شما قرار می دهیم. مراقبت از پوست سر برای حفظ سلامت عمومی بدن بسیار مهم است. بسیاری از افراد برای مراقبت از پوست و موهای خود تلاش زیادی می کنند، اما در این میان مراقبت از پوست سر اغلب نادیده گرفته می شود. عدم مراقبت کافی از پوست سر می تواند منجر به طیف وسیعی از بیماری های دردناک پوست سر شود. ابتلا به بسیاری از عفونت ها و بیماری ها از جمله خشکی پوست سر، شوره سر، پسوریازیس پوست سر، شپش و کچلی می توانند روی پوست سر ت ثیر بگذارند. برخی از این بیماری ها مزمن هستند، در حالی که برخی دیگر به دلیل بهداشت ضعیف پوست سر رخ می دهند. طیف وسیعی از عوامل وجود دارند که می توانند روی پوست سر شما ت ثیر بگذارند. به عنوان مثال برخی از بیماری ها توسط عوامل خارجی مانند باکتری ها و قارچ ها رخ می دهند. برخی دیگر از مشکلات پوست سر، ناشی از ابتلا به بیماری های مزمن هستند. بیماری های مزمن اغلب برای درمان به مصرف منظم دارو نیاز دارند. همچنین برخی از بیماری های پوست سر مسری هستند و در صورت عدم رعایت بهداشت می توانند به راحتی به افراد سالم انتقال پیدا کنند. برخی از شایع ترین بیماری های پوست سر عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شپش سر شوره سر فولیکولیت پسوریازیس عفونت استاف خشکی پوست سر درماتیت سبورییک کرم حلقوی پوست سر اغلب افراد حداقل یکی از این بیماری ها را در مقطعی از زندگی خود تجربه می کنند. خشک بودن پوست سر می تواند بسیار ناراحت کننده باشد. این وضعیت باعث می شود که شما در سر خود احساس سختی و ناراحتی کنید. همچنین خشکی باعث خارش و تحریک پوست سر می شود. این خارش مداوم در برخی موارد با ریزش پوسته های کوچک سفید همراه است. این پوسته ها نباید با شوره سر اشتباه گرفته شود، زیرا شوره سر یک بیماری جداگانه است. خوشبختانه خشکی پوست سر جزء بیماری های مسری نیست. شایع ترین علت این وضعیت زندگی در آب و هوای خشک و مراقبت نامناسب از پوست سر است. هوای خشک زمستانی همراه با گرمای بدون رطوبت می تواند باعث خشک شدن پوست سر شود. در فصل تابستان نیز قرار گرفتن زیاد در معرض نور مستقیم خورشید و آفتاب سوختگی یکی از عوامل مهم ابتلا به خشکی پوست سر است. شستن روزانه موها نیز می تواند باعث از دست رفتن رطوبت و در نتیجه خشک شدن پوست سر شود. استفاده روزانه از شامپو مخصوصا شامپوهایی با ترکیبات شیمیایی می تواند چربی طبیعی پوست سر را از بین ببرد و آن را خشک و بدون رطوبت کند. شوره سر زمانی رخ می دهد که یک لایه پوست مرده‌بر روی سر ایجاد شود. این لایه پوسته پوسته شده و از سر می‌ریزد. شوره سر می تواند به تنهایی یک بیماری و یا نشانه ای از ابتلا به بیماری های دیگر مانند اگزمای پوست سر باشد. شوره سر در میان بسیاری از افراد شایع است. تقریبا می توان گفت که حدود نیمی از مردم در مقطعی از زندگی خود شوره سر را تجربه خواهند کرد. خوشبختانه، این بیماری شدید یا مسری نیست. بنابراین شوره سر از سایر مبتلایان به شما سرایت نخواهد کرد. علت ابتلا به شوره سر هنوز به طور دقیق مشخص نیست. به نظر می رسد که شوره سر به یکی از عوامل زیر مربوط است: عفونت های قارچی خشکی عمومی پوست رشد بیش از حد مخمر حساسیت یا آلرژی به محصولات مراقبت از مو (معروف به درماتیت تماسی آلرژیک) درمان شوره سر نسبتا ساده است. بسیاری از محصولات بدون نسخه مانند شامپوی ضد شوره نیزورال Nizoral وجود دارد که می توانید برای مقابله با این مشکل از داروخانه ها خریداری کنید. این محصولات حاوی روی، سولفید سلنیوم یا قطران زغال سنگ هستند. راه حل های طبیعی برای درمان شوره سر نیز شامل روغن درخت چای، آب لیمو و سرکه سیب است. پسوریازیس یک بیماری مزمن پوستی است که به نظر می رسد درصد از افراد را مبتلا می کند. در این بیماری لکه های قرمز برجسته و پوسته پوسته روی پوست سر ظاهر می شود. این لکه های پوستی در برخی مبتلایان تا پیشانی و پشت گردن هم امتداد پیدا می کند. ابتلا به پسوریازیس برای مبتلایان بسیار ناراحت کننده است. ناگفته نماند که این لکه‌ها اغلب با تحریک و خارش شدید همراه هستند. پسوریازیس معمولا نواحی مختلف بدن را درگیر می کند. اما با این حال این بیماری در تعداد کمی از بیماران بر روی پوست سر تاثیر می گذارد. این افراد فقط از پسوریازیس پوست سر رنج می‌برند، بدون اینکه لکه‌ها در نواحی دیگر بدنشان ظاهر شود. از آنجایی که پسوریازیس یک بیماری مزمن است، به هیچ وجه قابل سرایت به افراد سالم نیست. اگرچه لکه ها بسیار شبیه عفونت های پوستی به نظر می رسند، اما کسی در صورت تماس با لکه ها، به این بیماری مبتلا نمی شود. علت دقیق ابتلا به پسوریازیس هنوز به طور دقیق مشخص نیست اما به نظر می رسد که این بیماری با ضعیف شدن سیستم ایمنی بدن مرتبط است. شامپوهای مختلفی برای درمان پسوریازیس وجود دارد. برخی از انواع پمادها که به صورت موضعی در ناحیه آسیب‌دیده استفاده می‌شوند، نیز در درمان این بیماری موثر هستند. برخی از بیماران ترجیح می دهند از درمان های خانگی به ویژه بخور آب گرم استفاده کنند. شستن پوست سر با محلول آب و نمک ولرم یا حمام بلغور جو دوسر ت ثیر مثبتی در درمان پسوریازیس دارد. همچنین به نظر می رسد که حذف برخی مواد غذایی مانند گلوتن، لبنیات و گوشت می‌تواند تا حد زیادی به کاهش لکه های پوستی پسوریازیس کمک کند. درماتیت سبورییک یک نوع شدید از شوره سر است. این بیماری که به عنوان سبوره نیز شناخته می شود با علایمی مانند التهاب، پوسته ریزی، خشکی شدید و خارش پوست سر همراه است. این بیماری اغلب قسمت هایی از بدن که دارای غدد چربی زیادی هستند را درگیر می کند. شوره سر در برخی موارد به دلیل بهداشت ضعیف پوست سر رخ می دهد، اما عدم رعایت بهداشت تاثیری در ابتلا به درماتیت سبورییک ندارد. خوشبختانه بیماری سبوره مسری نیست و تماس فیزیکی با فرد بیمار نمی تواند باعث انتقال این بیماری شود. علت ابتلا به درماتیت سبورییک هنوز از نظر علمی به طور قطعی مشخص نیست. اما با این حال به نظر می رسد که برخی عوامل در ابتلا به این وضعیت نقش دارند، از جمله: قرار گرفتن در معرض سطوح بالای استرس سکونت در مناطقی با آب و هوای سرد و خشک ابتلا به برخی بیماری های مزمن و یا تداخلات دارویی افراد مبتلا به درماتیت سبورییک معمولا در طول زندگی خود دوره های عود گرفتن بیماری را تجربه می کنند. استفاده از شامپوهای ضد شوره تا حد زیادی به کاهش علایم تحریک کننده کمک می کند. برای تهیه این شامپوها نیازی به نسخه پزشک نیست. مصرف این شامپوها باید حداقل به مدت یکماه به طور منظم ادامه پیدا کند. کرم حلقوی پوست سر که به نام کچلی سر نیز شناخته می شود، در واقع کرم نیست. این بیماری نوعی عفونت قارچی است که در اثر آلودگی به قارچ هایی به نام درماتوفیت رخ می دهد. قارچ ها در شرایط گرم و مرطوب تکثیر می شوند و مت سفانه، پوست سر اغلب محیط مناسبی را برای رشد این عفونت ها فراهم می کند. مت سفانه کچلی سر یکی از معدود بیماری های پوست سر است که می تواند از فردی به فرد دیگر منتقل شود. همچنین کچلی سر جزء بیماری های عود کننده است. این بیماری در کودکان، به ویژه در دوران مدرسه، بیشتر دیده می شود. استفاده از برس، شانه، ملافه یا حوله مشترک، باعث پخش شدن سریع این بیماری در بین افراد سالم می شود. در واقع میزان سرایت کچلی بسیار بالا است. به همین علت اگر یک نفر در یک خانواده به کچلی سر مبتلا شود، همه اعضای خانواده در صورت لزوم باید به دنبال درمان باشند. اگر به کچلی مبتلا هستید، اولین چیزی که متوجه می‌شوید ظاهر شدن یک یا چند لکه خارش دار روی پوست سر است. این نواحی پوسته پوسته می شوند و مانند شوره سر می ریزند. ساقه موهایی که در ناحیه اطراف عفونت قرار دارند، شکسته می شود. از آنجایی که کچلی یک عفونت است، می‌تواند بسیاری از علایم و نشانه‌های عفونت را ایجاد کند. بنابراین ممکن است بدن شما به عفونت قارچی واکنش نشان دهد و در نتیجه علایمی مانند تورم غدد لنفاوی و تب خفیف را تجربه کنید. درمان هرچه سریع تر کچلی اهمیت بسیار زیادی دارد. اگر این بیماری بدون درمان رها شود، عفونت در سراسر پوست سر پخش می شود. همچنین تاخیر در درمان به موقع باعث ایجاد لکه های طاسی دایمی و باقی ماندن جای زخم در پوست سر شما خواهد شد. روش های متعددی برای درمان کچلی سر وجود دارد. برخی از این درمان ها خانگی هستند، اما برخی دیگر به نسخه پزشک نیاز دارند. پزشک در اغلب موارد مصرف یک داروی ضد قارچ را برای شما تجویز می کند. گریزیوفولوین و تربینافین دو داروی اصلی ضد قارچ برای درمان این بیماری هستند، اما با صلاحدید پزشک فلوکونازول و ایتراکونازول نیز معمولا تجویز می شوند. همچنین می‌توانید با استفاده از شامپوهای ضدقارچ به تسریع روند درمان کمک کنید. مصرف این شامپوها به طور کامل قارچ را از بین نمی برد، اما مطمینا به تسریع روند درمان کمک خواهد کرد. شامپو قارچ را از پوست سر پاک می کند و از گسترش بیشتر آن در حین درمان پیشگیری می کند. شامپو سلنیوم، شامپو کتوکونازول و کرم تربینافین همگی از محصولات ضد قارچ موثر برای درمان کچلی سر هستند. هر چه قارچ کمتری روی پوست سر باقی بماند، انتقال عفونت به فرد دیگر سخت‌تر می‌شود. در صورت ابتلا به کچلی، کارهای زیادی وجود دارد که برای پیشگیری از گسترش بیماری و کاهش خطر عود عفونت می توانید انجام دهید. از جمله: حداقل به مدت چهار هفته از به اشتراک گذاشتن حوله خود خودداری کنید. تمام شانه‌ها، برس‌ها، حوله‌ها، ملافه‌ها، کلاه‌ها و سایر لوازم جانبی مورد استفاده خود را کاملا ضدعفونی کنید. رعایت این امر به ویژه در یک محیط خانوادگی که عفونت می تواند به سرعت گسترش یابد، اهمیت بسیار زیادی دارد. برای پیشگیری از انتشار عفونت، لزوما نیازی به قرنطینه نیست. اگر به بیماری کچلی مبتلا هستید، فقط کافی است که سر خود را از اطرافیان خود دور نگه دارید. اگر کودک شما مبتلا به کچلی سر است، با معلمش صحبت کنید و از او بخواهید که در طول روز مراقب او باشد. صبور باشید. کرم حلقوی یک شبه بهبود نمی‌یابد و درمان بیماری های پوست سر بسیار مشکل و زمان بر است. تمام داروها را به طور منظم و طبق دستور پزشک مصرف کنید. در صورتی که علی رغم مصرف دارو بیماری شما رو به بهبودی نرفت، در اسرع وقت به پزشک متخصص مراجعه کنید. فولیکولیت جزء بیماری های شایع پوست سر است. بیماری فولیکولیت معمولا در اثر تراشیدن پوست سر یا به دلیل اصطکاک ناشی از پوشش سر رخ می دهد. در این بیماری فولیکول های مو ملتهب و دردناک می شوند. مت سفانه، فولیکول های ملتهب در معرض خطر بالاتری برای ابتلا به عفونت قرار دارند. استافیلوکوک که تحت عنوان عفونت استاف شناخته می شود، می تواند به فولیکول ها نفوذ پیدا کند و باعث ایجاد تاول های کوچک چرک دار در سطح پوست سر شود. این تاول ها بسیار ناخوشایند و اغلب دردناک هستند. فولیکولیت به خودی خود مسری نیست، اما عفونت هایی که وارد این فولیکول های ملتهب می شوند به شدت مسری هستند. این بیماری در صورتی که به موقع درمان نشود می تواند باعث ریزش موی دایمی شود. عفونت استاف می تواند پس از ضربه به سر یا آسیب به پوست سر رخ دهد. حتی یک خراش کوچک می تواند شرایط ورود عفونت استاف را فراهم کند. استاف باید فورا تحت درمان قرار گیرد، در غیر این صورت عوارض بسیار زیادی را برای سلامت پوست سر شما ایجاد می کند. عفونت روی پوست سر ظاهری زرد یا سبز دارد. اگر متوجه خارش، درد یا حساسیت غیرمعمول در سر خود شدید، حتما به یک پزشک مراجعه کنید. خوشبختانه، درمان عفونت استاف در صورت تشخیص زودرس، نسبتا ساده است. پزشک مصرف یک دوره آنتی بیوتیک را برای شما تجویز می کند. این عفونت ها مسری هستند و رعایت بهداشت در دوران نقاهت برای پیشگیری از گسترش عفونت بسیار ضروری است. شپش ها حشرات کوچکی هستند که بر روی پوست سر و ریشه و ساقه موها زندگی می کنند. حتی شپش ها به خودی خود کاملا بی ضرر هستند. بزرگترین مشکل آلودگی به شپش تحریکی است که هنگام حرکت روی پوست سر ایجاد می کند. ابتلا به شپش سر در بین کودکان شیوع زیادی دارد، اما بزرگسالان نیز در صورت عدم رعایت بهداشت ممکن است به این بیماری مبتلا شوند. آلودگی به شپش سر بسیار مسری است. شپش ها در نتیجه تماس مستقیم از فردی به فرد دیگر پخش می شوند. شما می توانید شپش ها را یکی یکی از سر جدا کنید. این حشرات نمی توانند پرواز کنند یا بپرند و اگر از مو یا پوست سر جدا شوند در عرض ساعت می میرند. از آنجایی که شپش یک بیماری به شدت مسری است بهتر است هرچه سریع تر این بیماری را درمان کنید. انواع مختلفی از شامپوها و محلول های موضعی وجود دارند که می توانند برای از بین بردن شپش های پوست سر استفاده شوند. این درمان ها را باید به طور منظم در طول چند هفته تکرار کنید تا شپش هایی که در این مدت از تخم ها بیرون می آیند کاملا از بین بروند.

که با استفاده از آنها به راحتی می توانید علایم خودتان را تسکین دهید وجود دارند که ما سعی کردیم آنها را در این مقاله بررسی کنیم. هنگام سرگیجه حواس شما به مغز شما می گوید که بدن در تعادل نیست. سرگیجه نشانه یک بیماری زمینه ای است و می تواند نتیجه چندین بیماری متفاوت باشد. برخی از انواع سرگیجه تنها یک بار اتفاق می‌افتد و برخی دیگر تا زمانی که بیماری زمینه‌ای پیدا نشود، عود خواهند کرد. یکی از رایج ترین انواع سرگیجه، سرگیجه حمله ای خوش خیم موضعی ( BPPV ) نام دارد. BPPV توسط رسوباتی ایجاد می شود که در گوش داخلی شما ایجاد می شود و حس تعادل شما را هدایت می کند. نوریت دهلیزی، سکته مغزی، آسیب های سر یا گردن و بیماری منیر همگی عوامل دیگری هستند که می توانند باعث سرگیجه شوند. اگر سرگیجه را در خانه تجربه می کنید، چندین درمان خانگی وجود دارد که می توانید برای درمان آن استفاده کنید. برخی از تکنیک هایی که برای تغییر مکان کریستال ها در گوش داخلی شما استفاده می شود را می توان در خانه انجام داد. پزشک شما دستورالعمل های گام به گام در مورد نحوه انجام موثر این تمرینات را به شما ارایه می دهد. مانور Epley که مانور تغییر موقعیت کانال نیز نامیده می شود، اولین راهبرد برای افرادی است که سرگیجه را تجربه می کنند. همچنین مانور Epley برای افراد مبتلا به BPPV بسیار موثر است. مانور Epley شامل یک سری حرکات سر و بدن برای حرکت کریستال ها به خارج از کانال های نیم دایره ای گوش داخلی است. در حالی که درمان اغلب توسط یک متخصص در مطب پزشک انجام می شود، ممکن است به شما نشان داده شود که چگونه تمرینات اصلاح شده را در خانه انجام دهید. مانور Epley در خانه معمولا شامل مراحل زیر برای گوش چپ است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید با صاف نشستن با یک بالش در پشت خود شروع کنید. سر خود را درجه به سمت راست بچرخانید. به سرعت به پشت دراز بکشید در حالی که سرتان هنوز چرخیده است. این وضعیت را حداقل ثانیه حفظ کنید. به آرامی سر خود را درجه به سمت چپ بچرخانید بدون اینکه گردن خود را بلند کنید و ثانیه صبر کنید. تمام بدن خود را بچرخانید و ثانیه صبر کنید. . به آرامی به حالت اولیه خود بازگردید، به جلو نگاه کنید و صاف بنشینید. همچنین ممکن است از شخصی بخواهید که با هدایت سر شما مطابق با مراحل ذکر شده در بالا، در مانور Epley به شما کمک کند. این تکنیک را می توان در هر دو طرف بدن شما انجام داد. می توان آن را سه بار پشت سر هم تکرار کرد و ممکن است در هر حرکت احساس سرگیجه کنید. مانور Semont مشابه مانور Epley است، اما به انعطاف پذیری گردن چندان نیاز ندارد. این مانور کمتر شناخته شده است، اما به اندازه مانور Epley خواهد بود. در اینجا نحوه عملکرد آن برای گوش چپ آمده است: با نشستن عمودی روی یک سطح صاف، با یک بالش در پشت خود و با پاهای دراز شروع کنید. سر خود را درجه به راست بچرخانید و سریع به پهلوی چپ دراز بکشید. این وضعیت را برای یک دقیقه نگه دارید. بدون تغییر جهت سر خود به سرعت به سمت راست دراز بکشید (بنابراین اکنون به صورت مورب به سمت پایین به سمت زمین نگاه می کنید) این وضعیت را برای یک دقیقه نگه دارید. به آرامی به لبه تخت خود بنشینید و سر خود را به مدت دقیقه در همان سطح نگه دارید. می توانید این تمرین را برای کمک به گوش چپ یا راست انجام دهید. انجام این تمرین معمولا برای افراد مبتلا به سرگیجه در خانه توصیه می شود، زیرا انجام آن بی نیاز از نظارت و ساده است. شما نباید تمرین Brandt - Daroff را انجام دهید مگر اینکه در مکانی امن باشید و برای مدتی رانندگی نکنید، زیرا ممکن است برای مدت کوتاهی باعث افزایش سرگیجه شود. با نشستن روی یک سطح صاف، در حالی که پاهایتان آویزان است، شروع کنید. سر خود را درجه به چپ بچرخانید، سپس به پهلوی راست دراز بکشید. این وضعیت را به مدت ثانیه یا تا زمانی که سرگیجه از بین برود حفظ کنید. بنشینید و سر خود را به حالت اول برگردانید. سر خود را درجه به سمت راست بچرخانید و سپس به پهلوی چپ دراز بکشید. این وضعیت را به مدت ثانیه یا تا زمانی که سرگیجه از بین برود حفظ کنید. می توانید این تمرین را بار در روز و دو بار در هفته تکرار کنید. برخی از درمان‌های خانگی و درمان‌های جایگزین می‌توانند به علایم سرگیجه کمک کنند. برخی از افراد مبتلا به سرگیجه ادعا می کنند که درمان های طبیعی یا خانگی می تواند احساس چرخش و سرگیجه را که احساس می کنند بهبود بخشد. فقط در صورتی باید درمان های خانگی را امتحان کنید که پزشک به شما اجازه دهد. برخی از آنها کاملا ایمن هستند، اما برخی دیگر اگر بیماری خاصی داشته باشید، می توانند بیش از آنکه مفید باشند، ضرر داشته باشند. برخی از افراد مبتلا به سرگیجه از تغییر رژیم غذایی خود سود می برند. به عنوان مثال، افراد مبتلا به بیماری منیر ممکن است متوجه شوند که اجتناب از انواع خاصی از غذاها یا مواد می تواند تعادل مایعات را در گوش و بدن افزایش دهد. داشتن یک رژیم غذایی سالم مصرف غذاهای مغذی و کامل می تواند به شما کمک کند احساس بهتر و وزن مناسبی داشته باشید. سعی کنید مقدار زیادی سبزیجات، میوه ها، غلات کامل و پروتیین های بدون چربی را در رژیم غذایی خود بگنجانید. همچنین، از خوردن غذاهای محرکی که ممکن است علایم سرگیجه شما را بدتر کند، خودداری کنید. موادی که می توانند سرگیجه را در افراد خاص تشدید کنند عبارتند از: الکل کافیین غذاهای شور غذاهای شیرین افراد مبتلا به سرگیجه مرتبط با میگرن نیز ممکن است نیاز داشته باشند از غذاهای محرک حاوی اسید آمینه تیرامین اجتناب کنند. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد: موز پنیر آجیل ماست شکلات جگر مرغ گوشت های دودی میوه های خانواده مرکبات یوگا راه خوبی برای بهبود انعطاف پذیری و تعادل، تقویت عضلات و کاهش استرس است. حرکات ساده یوگا نیز ممکن است به علایم سرگیجه کمک کند. یوگا و تای چی برای کاهش استرس و افزایش انعطاف پذیری و تعادل شناخته شده است. فیزیوتراپی که در یک محیط سرپایی انجام می شود، مغز شما را آموزش می دهد تا علت سرگیجه شما را جبران کند و ورزش هایی که در خانه انجام می دهید می توانند این اثر را تقلید کنند. زمانی که احساس سرگیجه دارید، ژست های ساده یوگا مانند ژست کودک و جسد را امتحان کنید. در مورد هر چیزی که شامل خم شدن ناگهانی به جلو است، احتیاط کنید، زیرا ممکن است علایم شما را به طور موقت شدیدتر کند. مطالعات نشان داده اند که طب سوزنی ممکن است یک روش ایمن و موثر برای درمان سرگیجه باشد. طب سوزنی شامل وارد کردن سوزن های ریز در پوست برای تحریک نقاط خاصی از بدن شما است. گاهی اوقات سرگیجه به دلیل کم آبی ساده ایجاد می شود. بهترین راه برای هیدراته ماندن، نوشیدن مقدار زیادی آب است. مصرف آب خود را کنترل کنید و سعی کنید شرایط گرم، مرطوب و شرایط عرق کردنی که ممکن است باعث از دست دادن مایعات اضافی شما شود را در نظر بگیرید. ممکن است متوجه شوید که آگاهی از مقدار آبی که می نوشید به کاهش دوره های سرگیجه کمک می کند. کاهش مصرف سدیم ممکن است به هیدراته شدن شما کمک کند. احساس سرگیجه می تواند با کم خوابی تحریک شود. اگر برای اولین بار است که سرگیجه را تجربه می کنید، ممکن است ناشی از استرس یا کمبود خواب باشد. اگر بتوانید فعالیتی را که انجام می دهید متوقف کنید و یک چرت کوتاه بزنید، ممکن است متوجه شوید که احساس سرگیجه شما خود به خود برطرف شده است. سعی کنید حداقل هفت تا هشت ساعت در شب بخوابید و در صورت نیاز در طول روز استراحت کنید. به گفته انجمن اختلالات دهلیزی، الکل در واقع می تواند ترکیب مایع گوش داخلی شما را تغییر دهد. الکل همچنین شما را کم آب می کند. این عوامل حتی زمانی که هوشیار هستید می توانند بر تعادل شما ت ثیر بگذارند. کاهش مصرف الکل یا حتی قطع کامل آن ممکن است به علایم سرگیجه شما کمک کند. برخی از شرایطی که باعث سرگیجه می شوند، از جمله بیماری منیر، می توانند توسط استرس ایجاد شوند. توسعه روش های مقابله ای برای گذر از شرایط استرس زا می تواند دوره های سرگیجه شما را کاهش دهد. تمرین مدیتیشن و تکنیک های تنفس عمیق نقطه خوبی برای شروع است. استرس طولانی مدت چیزی نیست که بتوانید به سادگی از آن عبور کنید، و اغلب دلایل استرس چیزهایی نیستند که بتوانید از زندگی خود حذف کنید. آگاهی از اینکه چه چیزی باعث استرس شما می شود ممکن است علایم سرگیجه شما را کاهش دهد. ورزش کردن می تواند به طور کلی احساس بهتری در شما ایجاد کند. اگر احساس سرگیجه دارید ممکن است ورزش کردن سخت باشد، اما با فعالیت های ساده مانند پیاده روی شروع کنید. اگر علایم شما شدید باشد، می توان برخی از تمرینات را در حالت نشسته روی صندلی انجام داد. از پزشک خود در مورد رژیمی که متناسب با نیاز شما باشد سوال کنید. همچنین، حتما قبل، حین و بعد از تمرین آب فراوان بنوشید. مطالعات نشان داده اند که کمبود ویتامین D می تواند علایم را برای افرادی که BPPV (شایع ترین علت سرگیجه دارند) بدتر کند. شما می توانید سطح ویتامین D خود را با مصرف مکمل، دریافت بیشتر نور خورشید یا خوردن غذاهای غنی از این ویتامین افزایش دهید. یک لیوان شیر غنی شده یا آب پرتقال، کنسرو ماهی تن و حتی زرده تخم مرغ همگی سطح ویتامین D شما را افزایش می دهند. از پزشک خود بخواهید سطح ویتامین D شما را بررسی کند تا بدانید که آیا در رژیم غذایی خود به ویتامین D بیشتر یا به مکمل نیاز دارید. برخی افراد ادعا می کنند که استفاده از روغن های ضروری مانند نعناع، اسطوخودوس، بادرنجبویه، زنجبیل و کندر به بهبود علایم سرگیجه کمک می کند. جینکو بیلوبا عنوان داروی تجویزی اصلی برای درمان سرگیجه موثر است. عصاره جینکو بیلوبا را می توان به صورت مایع یا کپسول خریداری کرد. مصرف روزانه میلی گرم جینکو بیلوبا علایم سرگیجه را کاهش می دهد و باعث می شود احساس تعادل بیشتری داشته باشید. سرگیجه یک بیماری نیست، اما اگر ادامه پیدا کند، نشانه یک بیماری زمینه ای است. درمان سرگیجه در خانه ممکن است به عنوان یک راه حل کوتاه مدت عمل کند. اما اگر همچنان سرگیجه مکرر را تجربه می کنید، مهم است که علت آن را بیابید. پزشک عمومی شما ممکن است بتواند بیماری را تشخیص دهد یا ممکن است برای ارزیابی بیشتر به متخصص گوش، حلق و بینی یا متخصص مغز و اعصاب ارجاع دهید.

می توانند بزرگ و قابل مشاهده و یا بسیار کوچک باشند. اکثر توده های گردن مضر نیستند. علت توده روی گردن می توانند بزرگ و قابل مشاهده و یا بسیار کوچک باشند. اکثر توده های گردن مضر نیستند. اغلب آنها خوش خیم یا غیرسرطانی هستند. بیشتر آنها نیز خوش خیم یا غیرسرطانی هستند. اما توده گردن همچنین می تواند نشانه یک بیماری جدی مانند عفونت یا رشد سرطانی باشد. اگر توده گردن دارید، ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما باید به سرعت آن را ارزیابی کند. در شرایطی که توده گردنی غیرقابل توضیح دارید، فورا به پزشک خود مراجعه کنید. اما به طور کلی، بسیاری از بیماری ها می توانند باعث ایجاد توده های گردن شوند. در این مقاله لیستی از علت احتمالی وجود دارد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: مونونوکلیوز عفونی، از علل توده روی گردن مونونوکلیوز عفونی معمولا توسط ویروس اپشتین بار ( EBV ) ایجاد می شود. این وضعیت عمدتا در دانش آموزان دبیرستانی و کالج رخ می دهد. علایم آن شامل تب، تورم غدد لنفاوی، گلودرد، سردرد، خستگی، تعریق شبانه و بدن درد است. علایم ممکن است تا ماه ادامه داشته باشد ندول های تیرویید، علت توده روی گردن اینها توده های جامد یا پر از مایع هستند که در غده تیرویید ایجاد می شوند. بسته به اینکه هورمون تیرویید تولید می کنند یا نه، آنها به سرد، گرم یا گرم طبقه بندی می شوند. گره های تیرویید معمولا بی ضرر هستند، اما ممکن است نشانه ای از بیماری مانند سرطان یا اختلال عملکرد خودایمنی باشند. غده تیرویید متورم یا برآمده، سرفه، صدای خشن، درد در گلو یا گردن، مشکل در بلع یا تنفس از علایم احتمالی هستند. علایم می تواند نشان دهنده پرکاری تیرویید (پرکاری تیرویید) یا کم کاری تیرویید (کم کاری تیرویید) باشد. کیست شکاف شاخه ای، علت توده روی گردن کیست شکاف شاخه ای نوعی نقص مادرزادی است که در آن یک توده در یک یا هر دو طرف گردن کودک یا زیر استخوان ترقوه ایجاد می شود. در طول رشد جنینی رخ می دهد که بافت های گردن و استخوان ترقوه یا شکاف شاخه ای به طور طبیعی رشد نمی کنند. در بیشتر موارد، کیست شکاف شاخه ای خطرناک نیست، اما ممکن است باعث تحریک پوست یا عفونت و در موارد نادر سرطان شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم شامل گودی، توده یا برچسب پوستی در گردن، بالای شانه یا کمی زیر استخوان ترقوه کودک شما است. علایم دیگر عبارتند از تخلیه مایع از گردن کودک، و تورم یا حساسیت که معمولا با عفونت دستگاه تنفسی فوقانی رخ می دهد. گواتر، علت توده روی گردن گواتر رشد غیر طبیعی غده تیرویید است. ممکن است خوش خیم باشد یا با افزایش یا کاهش هورمون تیرویید همراه باشد. گواتر ممکن است ندولر یا منتشر باشد. بزرگ شدن ممکن است باعث مشکل در بلع یا تنفس، سرفه، گرفتگی صدا یا سرگیجه در زمانی که دست خود را بالای سر خود می برید. ورم لوزه، از علل توده روی گردن این یک عفونت ویروسی یا باکتریایی غدد لنفاوی لوزه است. علایم آن شامل گلودرد، مشکل در بلع، تب، لرز، سردرد، بوی بد دهان است. لوزه‌های متورم و حساس و لکه‌های سفید یا زرد روی لوزه‌ها نیز ممکن است رخ دهد. بیماری هوچکین، از علل توده روی گردن شایع ترین علامت تورم بدون درد غدد لنفاوی است. بیماری هوچکین ممکن است باعث تعریق شبانه، خارش پوست یا تب بی دلیل شود. خستگی، کاهش وزن ناخواسته یا سرفه های مداوم از دیگر علایم هستند. لنفوم غیر هوچکین، از علل توده روی گردن لنفوم غیر هوچکین یک گروه متنوع از سرطان های گلبول های سفید است. علایم کلاسیک شامل تب، تعریق شبانه و کاهش وزن ناخواسته است. سایر علایم احتمالی شامل بدون درد، تورم غدد لنفاوی، بزرگ شدن کبد، بزرگ شدن طحال، بثورات پوستی، خارش، خستگی و تورم شکم است. سرطان تیرویید، از علل توده روی گردن این سرطان زمانی اتفاق می‌افتد که سلول‌های طبیعی تیرویید غیرطبیعی می‌شوند و شروع به رشد خارج از کنترل می‌کنند. این شایع ترین شکل سرطان غدد درون ریز با چندین زیرگروه است. علایم شامل توده در گلو، سرفه، صدای خشن، درد در گلو یا گردن، مشکل در بلع، غدد لنفاوی متورم در گردن، غده تیرویید متورم یا برآمده است. تورم غدد لنفاوی، از علل توده روی گردن غدد لنفاوی در پاسخ به بیماری، عفونت، داروها و استرس، یا به ندرت سرطان و بیماری خودایمنی متورم می شوند. گره های متورم ممکن است حساس یا بدون درد باشند و در یک یا چند مکان در سراسر بدن قرار داشته باشند. توده های کوچک، سفت و لوبیایی شکل در زیر بغل، زیر فک، در کناره های گردن، در کشاله ران یا بالای استخوان ترقوه ظاهر می شوند. گره های لنفاوی زمانی متورم در نظر گرفته می شوند که اندازه آنها از تا سانتی متر بیشتر باشد. لیپوم، از علل توده روی گردن این توده ها در لمس نرم است و در صورت تکان دادن انگشت به راحتی حرکت می کند. کوچک، درست زیر پوست و رنگ پریده یا بی رنگ هستند. معمولا در گردن، پشت یا شانه ها قرار دارد. اوریون، از علل توده روی گردن اوریون یک بیماری بسیار مسری است که توسط ویروس اوریون ایجاد می شود و از طریق بزاق، ترشحات بینی و تماس شخصی نزدیک با افراد آلوده منتشر می شود. تب، خستگی، بدن درد، سردرد و از دست دادن اشتها شایع هستند. التهاب غدد بزاقی (پاروتید) باعث تورم، فشار و درد در گونه ها می شود. عوارض عفونت شامل التهاب بیضه ها (اورکیت) ، التهاب تخمدان ها، مننژیت، آنسفالیت، پانکراتیت و کاهش شنوایی دایمی است. واکسیناسیون از عفونت و عوارض اوریون محافظت می کند. فارنژیت باکتریایی فارنژیت باکتریایی التهاب در پشت گلو است که در اثر عفونت باکتریایی یا ویروسی ایجاد می شود گلودرد، خشکی یا خراشیدگی همراه با علایم دیگری مانند تب، لرز، بدن درد، احتقان بینی، غدد لنفاوی متورم، سردرد، سرفه، خستگی یا تهوع ایجاد می‌کند. طول مدت علایم بستگی به علت عفونت دارد. سرطان حنجره این شامل سرطان جعبه صدا، تارهای صوتی و سایر قسمت های گلو مانند لوزه ها و اوروفارنکس می شود. ممکن است به شکل کارسینوم سلول سنگفرشی یا آدنوکارسینوم رخ دهد. علایم شامل تغییرات صدا، مشکل در بلع، کاهش وزن، گلودرد، سرفه، تورم غدد لنفاوی، و خس خس سینه است. این بیماری در افرادی با سابقه سیگار کشیدن، مصرف زیاد الکل، کمبود ویتامین A ، قرار گرفتن در معرض آزبست، HPV دهان و بهداشت ضعیف دندان شایع است. کراتوز اکتینیک در این شرایط توده معمولا کمتر از سانتی متر یا تقریبا به اندازه یک پاک کن مداد است. در قسمت هایی از بدن که در معرض آفتاب زیاد قرار می گیرند (دست ها، بازوها، صورت، پوست سر و گردن) ظاهر می شود. معمولا در این شرایط توده صورتی رنگ است اما می تواند پایه قهوه ای، خرمایی یا خاکستری داشته باشد. کارسینوم سلول بازال در این شرایط توده به صورت نواحی برجسته، سفت و رنگ پریده که ممکن است شبیه اسکار باشند، دیده می شوند. نواحی گنبدی شکل، صورتی یا قرمز، براق و مرواریدی که ممکن است دارای مرکز فرورفته مانند دهانه باشند. سرخجه این عفونت ویروسی به عنوان سرخک آلمانی نیز شناخته می شود. راش صورتی یا قرمز روی صورت شروع می شود و سپس به سمت پایین به بقیه بدن گسترش می یابد. تب خفیف، غدد لنفاوی متورم و حساس، آبریزش یا گرفتگی بینی، سردرد، درد عضلانی، چشم های ملتهب یا قرمز از علایم هستند. سرخجه یک بیماری جدی در زنان باردار است، زیرا ممکن است باعث سندرم سرخجه مادرزادی در جنین شود. با دریافت واکسن های عادی دوران کودکی از آن جلوگیری می شود. تب خراش گربه این بیماری از نیش و خراش گربه های آلوده به باکتری Bartonella henselae ایجاد می شود. یک برآمدگی یا تاول در محل گزش یا خراش ظاهر می شود. تورم غدد لنفاوی نزدیک محل گزش یا خراش تب کم، خستگی، سردرد، بدن درد از علایم آن است. منشا توده ها گردن از چیست؟ یک توده در گردن می تواند سخت یا نرم، حساس یا غیر حساس باشد. توده ها می توانند در داخل یا زیر پوست قرار گیرند، مانند کیست سباسه، آکنه کیستیک یا لیپوم. لیپوم یک رشد چربی خوش خیم است. یک توده همچنین ممکن است از بافت ها و اندام های داخل گردن شما ایجاد شود. جایی که توده منش می گیرد نقش مهمی در تعیین اینکه چیست دارد. از آنجایی که عضلات، بافت‌ها و اندام‌های زیادی در نزدیکی گردن وجود دارد، مکان‌های زیادی وجود دارد که توده‌های گردن می‌توانند منش بگیرند، از جمله: نای غدد لنفاوی غدد بزاقی غده تیرویید عضلات گردن مهره های گردنی حنجره یا جعبه صدا شریان ها و وریدهای مختلف اعصاب سیستم عصبی سمپاتیک و پاراسمپاتیک غدد پاراتیرویید که چهار غده کوچک در پشت غده تیرویید قرار دارند. اعصاب عود کننده حنجره که حرکت تارهای صوتی را امکان پذیر می کند. شبکه بازویی، که مجموعه ای از اعصاب است که اندام فوقانی و ماهیچه ذوزنقه ای شما را تامین می کند. علل توده های گردن بزرگ شدن غدد لنفاوی شایع ترین علت توده گردن است. غدد لنفاوی حاوی سلول هایی هستند که به بدن شما کمک می کنند تا با عفونت ها مبارزه کند و به سلول های بدخیم یا سرطان حمله کند. وقتی بیمار هستید، غدد لنفاوی شما می توانند بزرگ شوند تا به مبارزه با عفونت کمک کنند. سایر علل شایع بزرگ شدن غدد لنفاوی عبارتند از: ورم لوزه عفونت های گوش عفونت های سینوسی گلودرد استرپتوکوکی عفونت های دندانی عفونت های باکتریایی پوست سر بیماری های دیگری نیز وجود دارند که می توانند باعث ایجاد توده گردن شوند: ویروس هایی مانند اوریون می توانند غدد بزاقی شما را بزرگ کنند. آسیب یا تورتیکولی می تواند باعث ایجاد توده در عضلات گردن شود. بیماری های خودایمنی، سرطان و سایر اختلالات غده تیرویید، مانند گواتر به دلیل کمبود ید، می توانند باعث بزرگ شدن بخشی یا کل غده تیرویید شما شوند. سرطان بیشتر توده های گردن خوش خیم هستند، اما سرطان یکی از دلایل احتمالی آن است. طبق گفته کلینیک کلیولند، برای بزرگسالان، احتمال سرطانی بودن توده گردن بعد از سالگی افزایش می یابد. انتخاب‌های سبک زندگی، مانند سیگار کشیدن و نوشیدن الکل نیز می‌توانند ت ثیر بگذارند. طبق گفته انجمن سرطان آمریکا ( ACS ) استفاده طولانی مدت از تنباکو و الکل دو عامل خطر بزرگ برای سرطان های دهان و گلو هستند. یکی دیگر از عوامل خطر رایج برای سرطان های گردن، گلو و دهان، عفونت ویروس پاپیلومای انسانی ( HPV ) است. این عفونت عموما از طریق جنسی منتقل می شود و بسیار شایع است. ACS بیان می کند که علایم عفونت HPV اکنون در دو سوم سرطان های گلو یافت می شود. سرطان هایی که به صورت توده ای در گردن ظاهر می شوند می توانند شامل موارد زیر باشند: سرطان خون یا سرطان تیرویید لنفوم هوچکین لنفوم غیر هوچکین سرطان های بافت های سر و گردن انواع دیگر سرطان از جمله سرطان ریه، گلو و سینه انواع سرطان پوست، مانند کراتوز اکتینیک، کارسینوم سلول بازال، کارسینوم سلول سنگفرشی و ملانوم ویروس ها وقتی به ویروس‌ها فکر می‌کنیم، معمولا به سرماخوردگی و آنفولانزا فکر می‌کنیم. با این حال، بسیاری از ویروس های دیگر وجود دارند که می توانند انسان را آلوده کنند، که بسیاری از آنها می توانند باعث ایجاد توده در گردن شوند. این شامل: اچ آی وی سرخجه فارنژیت ویروسی هرپس سیمپلکس مونونوکلیوز عفونی یا مونو باکتری ها عفونت باکتریایی می تواند باعث مشکلات گردن و گلو شود و منجر به التهاب و توده گردن شود. آنها عبارتند از: ورم لوزه بیماری سل فارنژیت باکتریایی تب خراش گربه گلودرد استرپتوکوکی آبسه پری لوزه، که یک آبسه روی لوزه ها یا نزدیک آن است. عفونت ناشی از مایکوباکتریوم آتیپیک، نوعی باکتری که در افراد مبتلا به سیستم ایمنی ضعیف و بیماری ریوی شایع‌تر است. بسیاری از این عفونت ها ممکن است با آنتی بیوتیک های تجویزی درمان شوند. توده های گردن نیز ممکن است به دلیل لیپوم ها و در زیر پوست ایجاد می شوند. همچنین ممکن است ناشی از کیست شکاف شاخه ای یا گره های تیرویید باشد. دلایل دیگری نیز وجود دارد که کمتر شایع هستند توده های گردن. واکنش های آلرژیک به دارو و غذا می تواند باعث ایجاد توده های گردن شود. سنگ در مجرای بزاقی که می تواند بزاق را مسدود کند نیز می تواند باعث ایجاد توده در گردن شود. علایم مرتبط با توده گردن از آنجایی که توده گردن می‌تواند ناشی از چنین شرایط و بیماری‌های مختلفی باشد، می‌تواند علایم مرتبط دیگری نیز داشته باشد. برخی از افراد هیچ علامتی نخواهند داشت. برخی دیگر علایم مربوط به شرایطی را خواهند داشت که باعث ایجاد توده گردن می شود. اگر توده گردن شما ناشی از عفونت و غدد لنفاوی شما بزرگ شده باشد، ممکن است گلودرد، مشکل در بلع یا درد در گوش نیز داشته باشید. اگر توده گردن شما راه هوایی شما را مسدود کرده است، ممکن است در هنگام صحبت کردن نیز مشکل تنفس داشته باشید یا صدای خشن داشته باشید. گاهی اوقات افراد مبتلا به توده های گردن که ناشی از سرطان هستند، تغییرات پوستی در اطراف آن ناحیه دارند. آنها همچنین ممکن است در بزاق خود خون یا خلط داشته باشند. تشخیص توده گردن تشخیص شما بر اساس علایم، سابقه و نتایج معاینه فیزیکی خواهد بود. در برخی موارد، ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما ممکن است شما را برای ارزیابی دقیق آن قسمت‌های بدن و همچنین سینوس‌ها به متخصص گوش، حلق و بینی ارجاع دهد. متخصص گوش و حلق و بینی ممکن است یک oto - rhino - laryngoscopy انجام دهد. در طول این روش، آنها از یک ابزار روشن برای دیدن نواحی از گوش، بینی و گلو استفاده می کنند که در غیر این صورت قابل مشاهده نیستند. این ارزیابی نیازی به بیهوشی عمومی ندارد، بنابراین در طول عمل بیدار خواهید بود. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما و هر متخصصی ممکن است آزمایش های مختلفی را برای تعیین علت توده گردن شما انجام دهند. شمارش کامل خون ( CBC ) می تواند برای ارزیابی سلامت کلی شما و ارایه بینشی در مورد تعدادی از شرایط احتمالی انجام شود. به عنوان مثال، اگر عفونت داشته باشید، ممکن است تعداد گلبول های سفید خون ( WBC ) بالا باشد. نحوه درمان توده گردن نوع درمان توده گردن بستگی به علت زمینه ای دارد. توده های ناشی از عفونت های باکتریایی با آنتی بیوتیک درمان می شوند. گزینه های درمانی برای سرطان سر و گردن شامل جراحی، پرتودرمانی و شیمی درمانی است. تشخیص زودهنگام کلید درمان موفقیت آمیز علت اصلی توده گردن است. طبق گفته آکادمی گوش و حلق و بینی آمریکا جراحی سر و گردن، اکثر سرطان های سر و گردن در صورت تشخیص زودهنگام با عوارض جانبی کمی قابل درمان هستند. توده های گردن ممکن است برای هرکسی اتفاق بیفتد و همیشه نشانه یک مشکل جدی سلامتی نیستند. با این حال، اگر توده گردن دارید، مهم است که برای اطمینان به پزشک خود مراجعه کنید. مانند همه بیماری ها، بهتر است هر چه زودتر تشخیص و درمان شود، به خصوص اگر معلوم شود که توده گردن شما ناشی از یک چیز جدی است.

به دلیل فشردگی اعصاب، باریک شدن نخاع، عفونتی که بر اعصاب و نخاع ت ثیر می گذارد یا ضربه ناشی از آسیب است. درد عصبی در کشاله ران و قسمت داخلی ران می تواند ناشی از مشکل عصب ران ( meralgia paresthetica ) باشد. درد یا سوزن سوزن شدن در قسمت پایین کمر همراه با بی حسی کشاله ران نیز می تواند ناشی از فتق دیسک در قسمت پایین کمر باشد. اعصاب احساساتی مانند دما و درد را از اندام ها و پوست به مغز منتقل می کنند. بسیاری از مشکلات مربوط به حس در بدن به آسیب عصبی مربوط می شود. اعصاب درگیر در احساس کشاله ران ابتدا باید از استخوان های ستون فقرات عبور کنند که ممکن است فشرده شوند و منجر به درد یا بی حسی شوند. کشاله ران همچنین هنگام بلند کردن اجسام سنگین و ورزش، در معرض آسیب است یا ممکن است تحت ت ثیر وضعیت نامناسب قرار گیرد. افرادی که اضافه وزن دارند یا دارای فرم بدنی ضعیفی هستند در برابر مشکلاتی که ممکن است باعث علایم بی حسی کشاله ران شود آسیب پذیرتر هستند. شما در وسط روز کاری پشت میز خود نشسته اید و نمی توانید احساس آزاردهنده بی حسی و گزگز را از بین ببرید، حتی کمتر روی کار خود تمرکز کنید. ناحیه بین ران‌های شما احساس بی‌حسی می‌کند و شما نمی دانید برای رفع چه باید بکنید. گاهی اوقات، تغییر وضعیت بدن یا پیاده روی ممکن است کمک کند، اما این احساس گزگز ممکن است دوباره عود کند. بی حسی کشاله ران می تواند جدی و نگران کننده باشد، به خصوص اگر علت اصلی آن نامشخص باشد. بی حسی کشاله ران را می توان با موارد زیر توصیف کرد: درد مور مور سوزن و سوزن شدن گاهی اوقات ممکن است بی حسی کشاله ران همراه با موارد زیر رخ دهد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ضعف کمر درد بی قراری یا ناتوانی در یک جا نشستن مشکلات مربوط به اعصاب بدن می تواند منجر به بی حسی کشاله ران شود. در شرایط خاصی مانند مولتیپل اسکلروزیس، بدن به اعصاب خود حمله می کند. باکتری ها معمولا پس از ورود به بدن و حرکت در جریان خون می توانند اعصاب یا نخاع را آلوده کنند. ضربه به ناحیه آسیب دیده می تواند به اعصاب آسیب برساند و منجر به تغییر احساسات مانند بی حسی شود: فتق دیسک، تومور یا توده های دیگر می تواند بر شاخه های عصبی فشار بیاورد و منجر به بی حسی یا گزگز شود. با افزایش سن، فضای محتوی طناب نخاعی می‌تواند باریک شود و منجر به درد، بی‌حسی یا سایر تغییرات در حس شود. رفتارها یا ویژگی های زیر می تواند منجر به بی حسی کشاله ران شود. اگر بیشتر روز خود را روی صندلی اداری بنشینید یا در فضای تنگ دیگری محصور شده باشید، می تواند مشکل ساز باشد. اضافه وزن یا چاقی فشار بیشتری بر ستون فقرات وارد می کند و خطر آسیب را افزایش می دهد. عصبی بودن بیش از حد می تواند باعث بی حسی و گزگز در قسمت های خاصی از بدن از جمله کشاله ران شود. برخی از جراحی‌ها یا روش‌های مربوط به کشاله ران ممکن است منجر به آسیب و بی‌حسی شود. بدن به عناصر خاصی در خون مانند پتاسیم یا کلسیم وابسته است تا در مقادیر طبیعی حفظ شود. مقادیر غیر طبیعی می تواند منجر به علایم مختلفی از جمله بی حسی شود. برخی ویتامین‌ها تضمین می‌کنند که اعصاب بدن به درستی کار می‌کنند، و زمانی که سطح ویتامین پایین باشد، احساس می‌تواند تحت ت ثیر قرار گیرد. این فهرست شامل همه بیماری های پزشکی نمی شود و ممکن است به درستی بیانگر علت بیماری شما نباشد. چندین اعصاب وجود دارد که کشاله ران، قسمت داخلی ران و ناحیه تناسلی را تحت تاثیر قرار می دهند. گیر افتادن یا تحریک یکی از این اعصاب می تواند منجر به درد یا بی حسی در این ناحیه شود. تحریک عصب کشاله ران اغلب به دلیل جراحی در این ناحیه ایجاد می شود، اما می تواند بدون علت خاصی نیز رخ دهد. عصب فشرده زمانی اتفاق می‌افتد که توسط بافت‌های اطراف، مانند استخوان یا تاندون، روی عصب فشار وارد شود. یک عصب فشرده می تواند در هر نقطه از بدن اتفاق بیفتد. گیر کردن عصب همچنین می تواند در نتیجه باریک شدن کانال نخاعی (تنگی نخاع) ایجاد شود. تنگی نخاع می تواند بخاطر بیماری هایی مانند اسپوندیلوز و اسپوندیلولیستزیس ایجاد شود. برخی از افراد نیز با کانال نخاعی باریک به دنیا می آیند. جایی که علایم عصب فشرده شده را احساس می کنید به ناحیه آسیب دیده بستگی دارد. گرفتگی عصب در قسمت پایین کمر، ران یا زانو می تواند باعث درد، گزگز، بی حسی و ضعف در ناحیه کشاله ران و ران شود. درد ناشی از یک عصب فشرده شده در امتداد ریشه عصب منتشر می شود. این بدان معنی است که فتق دیسک در قسمت پایین کمر شما ممکن است علایمی را ایجاد کند که می توانید از طریق کشاله ران خود و تا پاهای خود احساس کنید. علایم اصلی تحریک عصب کشاله ران عبارتند از: بی حسی ران بی حسی بیضه درد تیز کشاله ران بی حسی کشاله ران درد تیز بیضه یا کیسه بیضه استیومیلیت مهره ای یا استیومیلیت نخاعی یک عفونت در استخوان های ستون فقرات است. معمولا کمر یا قسمت پایین کمر را درگیر می کند و ممکن است حاد یا مزمن باشد. عفونت توسط باکتری ها، معمولا استافیلوکوکوس اوریوس و سودوموناس آیروژینوزا و برخی از انواع قارچ ها ایجاد می شود. این عوامل می توانند از طریق جریان خون از یک زخم عفونی در جای دیگری در بدن عبور کنند و به استخوان های ستون فقرات برسند. مستعدترین افراد که دچار استیومیلیت مهره ای می شوند افرادی با سیستم ایمنی ضعیف هستند. استیومیلیت ستون فقرات شایع ترین شکل استیومیلیت در بزرگسالان است، اگرچه کودکان نیز می توانند تحت تاثیر قرار گیرند. موارد زیر از علایم استیومیلیت مهره ای می باشد: التهاب کمردرد بی حسی پا بی حسی بالای ساق پا درد خود به خود گردن یا کمر قرمزی و درد در محل عفونت همراه با تب، لرز و خستگی در صورت مشاهده این علایم باید به پزشک مراجعه شود، زیرا استیومیلیت مهره می تواند به آبسه تبدیل شود و در صورت عدم درمان عوارض بیشتری ایجاد کند. تشخیص از طریق آزمایش خون، تصویربرداری از ستون فقرات و گاهی بیوپسی انجام می شود. درمان استیومیلیت مهره ای شامل چند هفته آنتی بیوتیک یا داروهای ضد قارچ داخل وریدی است که می تواند به صورت سرپایی تجویز شود. ستون فقرات از استخوان به نام مهره تشکیل شده است. در بین استخوان ها دیسک های نرمی وجود دارد که با ماده ای ژله مانند پر شده است. این دیسک ها مهره ها را حفاظت می کنند و آنها را در جای خود نگه می دارند. اگرچه مردم در مورد دیسک لغزنده صحبت می کنند، اما در واقع هیچ مهره ای از جای خود نمی لغزد. پوسته بیرونی دیسک پاره می شود و ماده ژله مانند بیرون می زند. ممکن است بر روی عصب فشار بیاورد که باعث درد می شود. لغزش دیسک به دلیل فشار روی کمر، هنگام بلند کردن اجسام سنگین، بیشتر اتفاق می افتد و افراد سالمند در معرض خطر بیشتری هستند. فتق زمانی اتفاق می‌افتد که بافت‌هایی مانند بخشی از روده از طریق یک نقطه ضعیف در ماهیچه‌ها به بیرون فشار می‌آورند و برآمدگی دردناکی ایجاد می‌کنند. انواع مختلفی از فتق وجود دارد که می تواند در نواحی مختلف ایجاد شود. انواعی که می توانند باعث بی حسی کشاله ران شوند عبارتند از: اینگوینال فمورال فتق مغبنی شایع ترین نوع آن است. آنها در کانال اینگوینال رخ می دهند. فتق مغبنی در امتداد دو طرف استخوان شرمگاهی شما قرار دارد. ممکن است متوجه برآمدگی در ناحیه استخوان شرمگاهی شوید که در هنگام سرفه یا زور زدن، بزرگتر می شود یا بیشتر درد می کند. این نوع فتق همچنین ممکن است باعث احساس سنگینی یا فشار در کشاله ران شما شود. فتق فمورال کمتر شایع است. فتق فمورال در قسمت داخلی ران یا کشاله ران رخ می دهد. همچنین می تواند باعث بی حسی در کشاله ران و قسمت داخلی ران شود. علایم فتق دیسک در قسمت پایین کمر شامل موارد زیر است: کمردرد ضعف پا کمردرد متوسط کمردردی که به ساق پا می‌خورد. کمردردی که هنگام نشستن بدتر می‌شود. سیاتیک یکی دیگر از علایم احتمالی فشردگی عصب است. درد سیاتیک به درد در امتداد عصب سیاتیک اشاره دارد. درد سیاتیک از قسمت پایین کمر و باسن و پایین پاها عبور می کند. سیاتیک و علایم مربوط به آن معمولا فقط یک طرف بدن را درگیر می کند. گرفتگی عصب سیاتیک می تواند باعث ایجاد موارد زیر شود: ضعف پا درد باسن و پا بی حسی باسن و پا دردی که هنگام سرفه یا نشستن بدتر می شود. مرالژیا پارستتیکا یک عارضه عصبی است که باعث می‌شود ناحیه‌ای از پوست در قسمت فوقانی خارجی ران احساس بی‌حسی، گزگز یا درد داشته باشد. علایم می تواند به کشاله ران ادامه یابد. مرالژیا پارستتیکا ممکن است هنگام ایستادن یا نشستن بدتر شوند. مشکل عصب ران به دلیل فشرده شدن عصب پوستی جانبی ران هنگام عبور از زیر یک رباط فیبری سخت به نام رباط اینگوینال ایجاد می شود. این وضعیت زمانی ایجاد می‌شود که روی عصبی که حس پوست را در قسمت بیرونی ران شما ایجاد می‌کند، فشار وارد شود. علل شایع عبارتند از: چاقی بارداری افزایش وزن پوشیدن لباس های تنگ بی حسی ران بی حسی لگن درد در یک ران گزگز بالای ساق درد در قسمت بیرونی باسن علایمی که هرگز با مشکل عصب ران رخ نمی دهد (مرالژیا پارستتیکا) عبارت است از: باسن متورم سردرد جدید ضعف ساق پا ضعف هر دو پا التهاب لگن و پا اگرچه درد ساق پا شایع است و معمولا بدون جراحی از بین می‌رود، اما سندرم دم اسب، یک اختلال نادر است که بر بسته‌ای از ریشه‌های عصبی (دم اسبی) در انتهای پایینی (کمری) نخاع ت ثیر می‌گذارد. سندرم دم اسبی یک اختلال جدی است که دم اسبی را درگیر می کند. دم اسبی مجموعه ای از ریشه های عصبی در قسمت پایینی نخاع است. این سندرم بیماری جدی است که نیاز به جراحی فوری دارد. این اعصاب (دم اسبی) سیگنال هایی را به مغز و از مغز به لگن و اندام تحتانی ارسال و دریافت می کنند. هنگامی که این اعصاب فشرده می شوند، می توانند باعث ایجاد موارد زیر شوند: کمردرد ضعف پا فلج شدن از دست دادن کنترل مثانه یا روده کمردردی که به باسن کشیده می شود. بی حسی در قسمت داخلی ران، کشاله ران و باسن در صورت مشاهده این علایم با اورژانس تماس بگیرید. بیماری هایی که به اعصاب آسیب می زند (نوروپاتی) می تواند باعث بی حسی در قسمت های مختلف بدن از جمله کشاله ران شود. مولتیپل اسکلروزیس ( MS ) و دیابت دو مورد از این بیماری ها هستند. علایم ممکن است شامل موارد زیر باشد: درد بی حسی اختلال عملکرد جنسی پارستزی که ممکن است باعث سوزن سوزن شدن یا احساس خزیدن پوست شود. اختلال عملکرد مثانه، مانند ناتوانی در نگه داشتن ادرار (بی اختیاری) یا شروع جریان ادرار (احتباس) عفونت نخاع زمانی ایجاد می شود که عفونت باکتریایی یا قارچی از قسمت دیگری از بدن به کانال نخاعی سرایت کند. اولین علامت معمولا کمردرد شدید است. درد از ناحیه عفونی ساطع می شود و می تواند باعث ضعف و بی حسی در لگن و کشاله ران شود. در صورت عدم درمان، عفونت نخاعی می تواند باعث فلج شود. اگر مشکوک به عفونت نخاعی هستید، فورا به پزشک مراجعه کنید. عفونت ستون فقرات می تواند کشنده باشد. کشیدگی کشاله ران شایع ترین نوع آسیب کشاله ران است. کشیدگی کشاله ران زمانی رخ می دهند که عضلات ادکتور در قسمت داخلی ران آسیب ببینند یا پاره شوند. سویه های کشاله ران معمولا در طول ورزش، رخ می دهد اما می تواند ناشی از هر حرکت ناگهانی یا ناهنجار پاها باشد. شایع ترین علامت آسیب کشاله ران درد در ناحیه کشاله ران و قسمت داخلی ران است که با حرکت بدتر می شود، به خصوص زمانی که پاها را به هم نزدیک کنید. برخی افراد دچار بی حسی یا ضعف در قسمت داخلی ران و پاها می شوند. علایم شما بسته به میزان آسیب شما می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. وضعیت نامناسب، خطر ابتلا به مشکلات ستون فقرات را افزایش می دهد. وضعیت بدن می تواند بر اعصاب شما ت ثیر بگذارد و باعث درد و بی حسی در کشاله ران و سایر قسمت های بدن شما شود. خم شدن به جلو برای مدت طولانی، مانند هنگام کار پشت میز، می تواند فشار بیشتری بر عضلات و اعصاب کشاله ران شما وارد کند. وضعیت نامناسب می تواند منجر به احساس سوزن سوزن شدن شود. زمانی که اضافه وزن دارید یا چاق هستید وزن اضافی روی ستون فقرات شما می تواند به میزان قابل توجهی باشد. چاقی خطر فتق دیسک و اسپوندیلوز را افزایش می دهد. هر دو بیماری می توانند اعصاب را فشرده کرده و باعث درد و بی حسی در قسمت پایین بدن شوند. وزن اضافی باعث سایش بیش از حد مهره ها و سایر بافت های ستون فقرات می شود. افرادی که برای مدت طولانی دوچرخه سواری می کنند، مانند دوچرخه سواران ورزشی، بیشتر دچار بی حسی کشاله ران می شوند. فشار وارد شده به کشاله ران از زین دوچرخه سنتی می تواند باعث درد و بی حسی شود. اضطراب و حملات پانیک می تواند باعث تعدادی از علایم جسمی و احساسی از جمله بی حسی و گزگز شود. علایم دیگری که ممکن است تجربه کنید عبارتند از: تپش قلب تنگی نفس خستگی مفرط درد قفسه سینه احساس نگرانی عصبی بودن یا بی قراری احساس عذاب قریب الوقوع حتی اگر مشکوک هستید که علایم شما ممکن است به دلیل اضطراب باشد، از پزشک بخواهید درد قفسه سینه شما را ارزیابی کند تا حمله قلبی را رد کند. در مورد بی حسی کشاله ران که علت واضحی مانند نشستن طولانی مدت ندارد یا با علایم دیگری همراه است به پزشک مراجعه کنید. از دست دادن حرکت یا احساس در پاها، همچنین اختلال عملکرد مثانه یا روده نگران کننده است. ممکن است به درمان فوری نیاز داشته باشید. سوالاتی که ممکن است پزشک در مورد بی حسی کشاله ران بپرسد، عبارتند از: آیا امروز یا هفته گذشته تب داشتید؟ تا به حال عمل جراحی انجام داده اید؟ آیا علایم شما هنگام ایستادن یا راه رفتن بدتر می شود؟ سرفه باعث بدتر شدن یا ظاهر شدن علایم دیگر می شود؟ برای تشخیص بی حسی کشاله ران، پزشک ابتدا از شما در مورد سابقه پزشکی و سایر علایمی که دارید می پرسد. آنها سپس یک معاینه فیزیکی انجام می دهند. پزشک ممکن است آزمایش های تصویربرداری را تجویز کند، مانند: ام آر آی سونوگرافی اشعه ایکس سی تی اسکن همچنین ممکن است پزشک شما را به یک متخصص مغز و اعصاب ارجاع دهد. متخصص مغز و اعصاب می تواند یک معاینه عصبی برای بررسی ضعف انجام دهد. پزشک شما درمان را بر اساس علت اصلی بی حسی کشاله ران شما توصیه می کند. درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد: یک متخصص می‌تواند تکنیک‌های پیشرفته‌تری را آموزش دهد و درمان را در ناحیه خاصی از بدن هدف قرار دهد. ممکن است پزشک برای ارزیابی علت درد، عکس برداری با اشعه ایکس، سی تی اسکن یا ام آر آی را تجویز کند. این آزمایش میزان توانایی اعصاب شما را برای انتقال سیگنال‌ها از پوست و سایر اندام‌ها به نخاع و مغز اندازه‌گیری می‌کند. اگر درد شما ناشی از مشکل در نخاع یا اعصاب اطراف باشد، تزریق موضعی می تواند علت اصلی علایم بی حسی کشاله ران شما را برطرف کند. در حالی که معمولا برای بی حسی کشاله ران استفاده نمی شود، پزشک شما ممکن است در صورت مشکوک شدن به عفونت باکتریایی آنتی بیوتیک تجویز کند. روش‌های جراحی می‌توانند مشکلات ستون فقرات، مانند فشرده‌سازی عصب و فتق دیسک را برطرف کنند. در صورت داشتن موارد زیر بدون ت خیر به پزشک مراجعه کنید: سابقه سرطان از دست دادن کنترل مثانه یا روده کمردرد با تب بی دلیل، عفونت اخیر ضعف یا بی حسی به خصوص در ناحیه تناسلی یا رکتوم مصرف استروییدهایی مانند پردنیزون یا سایر داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی اولین قدم برای درمان بی‌حسی ممکن است تنظیم فعالیت‌های روزمره، به‌ویژه وضعیت بدنی خود در اداره باشد. همچنین می‌توانید برخی از درمان‌های خانگی را برای رفع مشکل امتحان کنید، اما اگر علایم شما باقی ماند یا بدتر شد، بهتر است به دنبال درمان حرفه‌ای باشید تا پزشک بتواند شما را معاینه و درمان کند. درمان های زیر را می توان در خانه امتحان کرد که ممکن است به کاهش بی حسی کشاله ران شما کمک کند. کرم حاوی کپسایسین می تواند به تسکین ناراحتی ناشی از بی حسی کمک کند. کیسه های یخ که روی کشاله ران گذاشته می شود، یک راه آسان و موثر برای تسکین درد است. ک کشش ملایم کمر و کشاله ران به راحتی در خانه انجام می شود و ممکن است تاثیر بسیار مثبتی داشته باشد. برخی افراد ممکن است متوجه شوند که پدهای گرمایشی که روی دمای مناسب تنظیم شده اند، مفیدتر از یخ هستند، در حالی که برخی دیگر دوست دارند یخ را جایگزین گرما کنند. اگر بی حسی کشاله ران پس از آسیب شروع شود بدن ممکن است به مدتی استراحت برای بهبودی نیاز داشته باشد. گزینه های بدون نسخه مانند استامینوفن (تیلنول) و NSAID ها مانند ایبوپروفن (ادویل، موترین) برای تسکین کوتاه مدت علایم عالی هستند. راه حل پیشگیری از بی حسی کشاله ران در وهله اول ممکن است توجه به وضعیت بدن باشد. بلند شدن و حرکت در اطراف می تواند به تسکین بی حسی کشاله ران که ناشی از نشستن طولانی مدت است کمک کند. کارهای دیگری که می توانید انجام دهید و ممکن است به شما کمک کند عبارتند از: اگر اضافه وزن دارید وزن کم کنید. از پوشیدن لباس های تنگ خودداری کنید. شانه های خود را شل نگه دارید و خم نشوید. مطمین شوید که پاهایتان روی زمین صاف هستند. هنگام دوچرخه سواری طولانی مدت استراحت کنید. برای سیاتیک یا فتق دیسک کمر خود را سرد و گرم کنید. برای تسکین درد سیاتیک، حرکات کششی را امتحان کنید. کمر خود را با یک بالش یا یک جسم نرم دیگر محافظت کنید. از تکنیک های آرام سازی برای کاهش استرس و اضطراب خود استفاده کنید. زانوهای خود را به راحتی خم کنید: آنها باید در حدود درجه و در سطح باسن باشند. اگر هنگام بلند شدن پس از نشستن طولانی مدت، بی حسی کشاله ران بهبود می یابد، به احتمال زیاد دلیل خاصی برای نگرانی وجود ندارد. احساس بی حسی در کشاله ران یا قسمت دیگری از بدن پس از نشستن طولانی مدت غیرعادی نیست. اما اگر بی حسی کشاله ران شما با درد، علایم دیگر همراه باشد یا مدتی طول بکشد، وقت آن است که به پزشک مراجعه کنید. اگر علایم دیگری را تجربه کردید، ممکن است یک بیماری زمینه ای علت آن باشد. برای تشخیص به پزشک مراجعه کنید. هر چه زودتر تشخیص و درمان را شروع کنید، زودتر بهبود خواهید یافت.

در بسیاری از موارد پدیده ای کاملا طبیعی است، اما با این حال در برخی موارد می تواند نشانه ابتلا به یک بیماری باشد. هنگامی که دمای بدن به دلیل انجام فعالیت های سنگین و یا گرمای هوا بالا می رود، بدن شروع به عرق کردن می کند. این مانند یک ترموستات باعث تنظیم دمای بدن و در نتیجه خنک شدن شما می شود. زمانی که دمای اتاق خواب شما خیلی بالا است و یا از یک پتوی خیلی سنگین استفاده می کنید، انتظار می رود که در هنگام خواب عرق کنید. اما اگر بدن شما در اثر عرق ریختن کاملا خیس شود به طوری که مجبور باشید ملحفه یا لباس خود را عوض کنید، این نشانه تعریق شبانه و یک مشکل اساسی در سلامت شما است. زیرا این تعریق در اثر فرایندهای فیزیولوژیک بدن شما رخ می دهد و به عوامل بیرونی مانند دمای اتاق یا گرمای هوا مربوط نیست. تعریق بیش از حد بدن در طول خواب در اغلب موارد با علایم دیگری مانند تب، کاهش وزن، درد، سرفه و اسهال همراه است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: بسیاری از بیماری های زمینه ای می توانند باعث تعریق در هنگام خواب شوند. در این متن به علل شایع تعریق شبانه در مردان و روش های پیشگیری از آن می پردازیم. نگرانی بسیار شدید که از کنترل خارج می شود، یکی از دلایل مهم عرق کردن در روز و شب است. طبیعی است که افراد به خصوص در موقعیت های استرس زا دچار اضطراب می شوند. اما با این حال نگرانی مداوم که بر زندگی روزمره شما ت ثیر می گذارد، می تواند وضعیتی به نام اختلال اضطراب فراگیر را در شما ایجاد کند. و اضطراب جزء واکنش های طبیعی بدن در هنگام احساس خطر هستند. اما هنگامی که استرس به صورت مداوم ادامه پیدا کند باعث اختلال در زندگی روزمره می شود و همچنین زمینه را برای ابتلا به بیماری ها فراهم می کند. برخی دیگر از علایمی که در اثر استرس زیاد در بدن رخ می دهند، عبارتند از: تهوع، اسهال اختلالات خواب مشکل در تصمیم گیری انقباض دردناک عضلات سندرم روده تحریک پذیر بی قراری و مشکل در تمرکز استرس زیاد و مداوم در بسیاری از موارد جزء دلایل مهم تعریق شبانه در مردان است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بیماری ( GERD ) یا ریفلاکس مزمن اسید، یک بیماری شایع گوارشی است که در آن اسید و محتویات معده به طور منظم به مری برمی گردد. مری لوله‌ای است که دهان و معده را به هم متصل می‌کند. هنگامی که غذا به معده می رسد، دریچه ای که در انتهای مری قرار دارد به خوبی بسته نمی شود. ضعیف شدن اسفنکتر تحتانی مری باعث می شود اسید معده به مری برگردد و از طریق گلو به سمت بالا و دهان حرکت کند. این برگشت مداوم اسید باعث تحریک و التهاب دیواره مری می شود. تعریق شبانه یکی دیگر از علایم GERD است. سایر علایم عبارتند از: سرفه کردن سوزش سردل مشکل در بلع سنگینی شکم درد قفسه سینه گلو درد و خشکی صدا احساس گیر کردن غذا در گلو برگشت غذای بلعیده شده به مری و دهان درمان زودرس رفلاکس اسید معده به مری و مدیریت این بیماری در پیشگیری ار تعریق های شبانه تا حد بسیار زیادی موثر است. هایپرهیدروزیس به فعالیت بیش از حد غدد عرق گفته می شود که با تعریق بیش از حد همراه است. اما هیپرهیدروزیس می تواند است در هر زمانی از شبانه روز و یا حتی در حین خواب رخ دهد. ابتلا به این وضعیت باعث اختلال در فعالیت های روزمره افراد می شود. هیپرهیدروزیس به دو شکل وجود دارد: شایع ترین نوع است و معمولا باعث تعریق بیش از حد در زیر بغل، دست ها، پاها و حتی پوست سر می شود. هیپرهیدروزیس اولیه ارثی است و از طریق ژن های شما منتقل می شود. سایر علل این بیماری هنوز به طور دقیق مشخص نیست. استرس، گرما و مصرف برخی غذاها مانند قهوه، شکلات و کره بادام زمینی باعث تعریق بیش از حد بدن می شوند. همراه با یک بیماری دیگر رخ می دهد و تقریبا تمام قسمت های بدن را تحت تاثیر قرار می دهد. ابتلا به بیماری های زمینه ای مانند پرکاری غده تیرویید، دیابت و پارکینسون می توانند باعث تعریق بیش از حد بدن شوند. این تعریق های شدید و مداوم شرایط را برای ابتلا به بیماری های قارچی پوست فراهم می کند. همچنین یایسگی و چاقی نیز در بسیاری از موارد منجر به هیپرهیدروزیس ثانویه می شوند. تعریق شبانه فقط در افراد مبتلا به هیپرهیدروزیس ثانویه رخ می دهد. درمان بیماری زمینه ای باعث کاهش علایم و یا برطرف شدن تعرق شبانه در بیماران می شود. مصرف برخی داروها با عوارض مختلف همراه است، برخی از مهمترین این داروها عبارتند از: مواد مخدر استروییدها آسپرین یا داروهای درمان دیابت داروهای ضد افسردگی، به ویژه SSRI ها در اغلب موارد با قطع مصرف داروها علایم تعریق شبانه نیز از بین می رود. آپنه خواب که وقفه تنفسی در حین خواب نیز نامیده می شود، یکی از شایع ترین دلایل ابتلا به تعریق شبانه است. اما آپنه خواب زمانی رخ می دهد که تنفس در هنگام خواب مختل شود. درمان سریع و به موقع آپنه خواب اهمیت زیادی دارد زیرا در صورت عدم درمان، حتی تا صدها بار در شب تنفس را متوقف می کند. این اختلال خواب در حدود درصد از مردان را تحت تاثیر قرار می دهد و بیشتر در افراد بالای سال که دچار اضافه وزن و چاقی هستند، رخ می دهد. انواع آپنه خواب عبارتند از: در این نوع اختلال خواب، زبان و بافت نرم پشت گلو راه هوایی را در حین خواب مسدود می کند. آپنه خواب انسدادی اغلب در افراد چاق و دارای اضافه وزن زیاد رخ می دهد. این وضعیت باعث توقف تنفس، احساس خفگی و از خواب پریدن های ناگهانی فرد در طول شب می شود. در افراد مبتلا به اختلالات سیستم عصبی مرکزی مانند سکته مغزی رخ می دهد. سکته مغزی باعث آسیب دیدن ساقه مغز می شود. ساقه مغز از قسمت های بسیار مهم مغز است که وظیفه کنترل تنفس را بر عهده دارد. اما آپنه خواب در بسیاری از موارد باعث تعریق شبانه می شود، سایر علایم آپنه خواب عبارتند از: سردرد خروپف تکرر ادرار در شب افسردگی یا اضطراب اختلال عملکرد جنسی خواب آلودگی در روز بی قراری و بیداری های مکرر در شب بیدار شدن با احساس خفگی یا نفس نفس زدن فراموشی، تحریک پذیری و مشکل در تمرکز خشکی دهان یا گلو درد هنگام بیدار شدن از خواب با سایر بیماری ها مانند افزایش فشار خون، سکته مغزی و دیابت مرتبط است. بنابراین در صورت مشاهده هر یک از علایم بالا حتما با یک پزشک متخصص مشورت کنید. کاهش تستوسترون علت مستقیم تعریق شبانه نیست، اما با این حال با بیماری های دیگری مانند آپنه خواب مرتبط است، که می تواند باعث تعریق بیش از حد بدن در هنگام خواب شود. بررسی ها نشان می دهد مردان مبتلا به آپنه خواب شدید سطح تستوسترون پایین‌تری دارند. کاهش سطح تستوسترون باعث اضافه وزن می شود. از سویی دیگر چاقی و اضافه وزن نیز یکی از عوامل مهمی است که می‌تواند تعریق شبانه را بدتر کند. غدد درون ریز سطح هورمون های بدن را کنترل می کند. بنابراین هر گونه اختلالات هورمونی می تواند باعث تعریق شبانه شود. اختلالات هورمونی زمینه را برای ابتلا به بسیاری از بیماری ها فراهم می کنند، از جمله: این بیماری در اثر فعالیت بیش از حد غده تیرویید رخ می دهد. این بیماری ناشی از مصرف بیش از حد انسولین یا سایر داروهای دیابت است. علاوه بر آن هیپوگلیسمی یا کاهش شدید قند خون نیز می تواند باعث تعریق شبانه شود. هیپوتالاموس ناحیه ای از مغز است که دمای بدن را کنترل می کند. اختلال در عملکرد غده هیپوتالاموس در بسیاری از موارد با تعریق های شبانه همراه است. این بیماری نادر به دلیل وجود تومور در غدد فوق کلیوی رخ می دهد و باعث افزایش هورمون آدرنالین و علایمی مانند تعریق شبانه می شود. این بیماری در اثر رشد نوعی تومور در ریه ها یا دستگاه گوارش رخ می دهد. ابتلا به بیماری های بالا در اغلب موارد با علایم مختلفی از جمله تعریق شبانه همراه است. تعریق شبانه در موارد خاص می تواند نشانه سرطان باشد. بعضی از سرطان های بدخیم مانند سرطان لنفوم می‌توانند منجر به تعریق شبانه بیش از حد شوند. بنابراین، در صورت تعریق شدید شبانه، توجه به علایم و مراجعه فوری به پزشک ضروری است. درمان های سرطان مانند پرتودرمانی و شیمی درمانی نیز در اغلب موارد یکی از علل مهم تعریق شبانه در مردان هستند. مردانی که پس از تشخیص سرطان پروستات یک یا هر دو بیضه خود را از طریق عمل جراحی بر می دارند، در اغلب موارد دچار تعریق شبانه می شوند. هورمون درمانی برای درمان سرطان پروستات نیز محرکی برای ابتلا به تعریق های شبانه در مردان است. مت سفانه، تعریق شبانه در بسیاری از موارد به مدت طولانی با افراد باقی می ماند. بنابراین بیمارانی که درمان را به پایان رسانده اند ممکن است هنوز هم علایمی مانند تعریق شبانه را تجربه کنند. ابتلا به بیماری های مختلف عفونی نیز یکی از عوامل مهم تعریق های شبانه در مردان است. برخی از مهمترین بیماری های عفونی عبارتند از: یک عفونت باکتریایی است که معمولا به ریه ها حمله می کند. بسیاری از افراد مبتلا به این عارضه چندین بار در هفته دچار تعرق شبانه می شوند. این بیماری در برخی کشورها شیوع بیشتری دارد. این بیماری در اثر آلودگی به ویروس ( HIV ) رخ می دهد و باعث نقص سیستم ایمنی بدن می شود. عفونت التهاب دریچه های قلب است که در اثر آلودگی های باکتریایی و قارچی رخ می دهد. عفونت حاد استخوان است. در این بیماری عفونت از طریق گردش خون به استخوان ها نفوذ می کند. نام دیگر این بیماری آبسه کبدی است. ابتلا به این بیماری باعث تشکیل کیسه های پر از چرک در کبد می شود. در اغلب موارد درمان علت اصلی تعریق شبانه، بهترین راه برای پیشگیری از این وضعیت است. با این حال روش های بسیار زیاد و مختلفی وجود دارد که می تواند به کاهش علایم یا برطرف شدن تعریق شبانه کمک کند. از جمله: مهمترین تغییرات سبک زندگی برای رفع تعریق های شبانه عبارتند از: نوشیدن یک لیوان آب خنک و یا گرفتن دوش آب سرد می تواند به کاهش دمای بدن قبل از خواب کمک کند. استفاده از لباس های نخی باعث تنفس بهتر پوست و بدن می شود. پوشیدن لباس های تنگ یکی از دلایل مهم تعریق های شبانه است. مصرف چای و قهوه را در ساعات قبل از خواب کاهش دهید. این نوشیدنی ها می توانند دمای بدن شما را بالا ببرند و باعث تعریق شبانه شوند. یک اتاق خواب گرم می تواند باعث تعریق شبانه شود. بنابراین تا حد امکان از پتوها و ملحفه‌های سبک‌وزن استفاده کنید. تهویه ها را در طول شب روشن بگذارید. پنجره ها را باز کنید تا هوای تازه وارد اتاق شود. اگر تعریق شبانه به طور جدی بر خواب شما ت ثیر می گذارد، تشک هایی را خریداری کنید که قابلیت تنفس بیشتری دارند. اگر هیچ یک از تغییرات سبک زندگی در رفع تعریق شبانه موثر نبود، می توانید با نظر پزشک از دارو استفاده کنید. پزشک در مردانی که به فشار خون بالا و مشکلات پروستات مبتلا هستند، معمولا مصرف داروهای آلفا بلاکر را تجویز می کند. برخی از مهمترین داروهای آلفا بلاکر عبارتند از: هایترین (ترازوسین) کاردورا (دوکسازوسین) مینی پرس (پرازوسین) آلفا بلاکرها می توانند باعث کاهش فشار خون، سرگیجه، سردرد و افزایش خطر شوند، بنابراین این داروها را باید با احتیاط مصرف کنید. مصرف برخی از محصولات طبیعی و مکمل‌ها مانند فیتواستروژن‌ها، و ویتامین E می تواند تا حدودی از ابتلا به تعریق های شبانه پیشگیری کند. اما با این حال استفاده از این مکمل ها در برخی موارد ممکن است با داروهای مصرفی شما تداخل داشته باشد. به همین علت باید هرگونه مکمل را حتما زیر نظر پزشک متخصص مصرف کنید. در صورتی که تعریق شبانه دارای ویژگی های زیر باشد، باید حتما به پزشک متخصص مراجعه کنید: به طور منظم رخ می دهد. باعث اختلالات شدید خواب می شود. بر سایر بخش های زندگی روزمره ت ثیر می گذارد. با علایم دیگری مانند تب، کاهش وزن، درد یا اسهال همراه است. مراجعه به موقع به پزشک در درمان سریع تر و کوتاه شدن دوره بهبودی نقش بسیار مهمی دارد. بنابراین در صورت مشاهده علایم بالا هر چه سریع تر به پزشک مراجعه کنید. پزشک پس از معاینات و آزمایش های لازم، با توجه به علت تعریق شبانه درمان های لازم را برای شما تجویز خواهد کرد.

می تواند نشان دهنده وضعیت های زیادی باشد. ترشحات عمدتا بدون بو یا بوی مشک، از واژن در برابر عفونت محافظت و روانکاری کرده و سلامت کلی واژن را حفظ می کند. با این حال، اگر بو قوی شود و برای مدت طولانی باقی بماند، راه‌هایی برای خلاص شدن از شر آن به طور طبیعی وجود دارد. واژن مایعی سفید رنگ یا شفاف به نام تولید می کند. این ترشحات می تواند برای بسیاری از صاحبان واژن در گروه های سنی مختلف دارای بوی تند باشد. بنابراین، آنها به دنبال راه های مختلف برای خلاص شدن از بوی بد واژن هستند. به خاطر داشته باشید که قوام، مقدار و رنگ ترشحات واژن ممکن است با توجه به چرخه قاعدگی تغییر کند. در این مقاله از به علایم و علل همراه با برخی از بهترین درمان‌های طبیعی که می‌توانید در خانه برای از بین بردن بوی بد ترشحات واژن امتحان کنید، می‌پردازیم. اما در صورت احساس خارش و سوزش همراه با بوی واژن باید برای درمان با پزشک خود مشورت کنید. بوی بد واژن هر بوی نامطبوعی است که از واژن می آید. طبیعی است که واژن شما بوی منحصر به فرد خود را داشته باشد، اما یک بوی بسیار قوی ممکن است نشانه مشکل باشد. بوی واژن شما می تواند در طول سیکل قاعدگی، بارداری یا یایسگی متفاوت باشد. همچنین ممکن است پس از آمیزش جنسی یا ورزش، بوی قوی تری را تجربه کنید. با این حال، بوی شدید می تواند به دلیل عفونتی باشد که نیاز به درمان دارد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علایم بوی بد واژن بوی موقت واژن شایع است و اغلب خود به خود از بین می رود. اگر علایم دیگری نداشته باشید، بوی واژن طبیعی تلقی می شود. اما اگر بو مداوم است و احساس سوزش، خارش، ترشح یا سوزش دارید، بهتر است برای معاینه واژینال به پزشک مراجعه کنید. علایم بویی که از اندام تناسلی ناشی می شود در بین زنان متفاوت است. شایع ترین علایم عبارتند از: ترشحات بدبو بوی ماهی ترشحات با بوی فلز یا ترشحات سبز یا زرد ترشحات غلیظ و سفید خارش یا درد در واژن درد در ناحیه تحتانی شکم چه عواملی منجر به بوی بد واژن می شود؟ هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوامل زیادی وجود دارد که می تواند منجر به تغییر در ترشحات واژن شود. باز هم، طبیعی است که واژن شما بوی خفیفی داشته باشد. اما به هر گونه تغییر در بو و همچنین تغییر در ترشحات خود و یا در صورت ایجاد تحریک، سوزش یا خارش توجه کنید. برخی از دلایل بوی واژن ممکن است شامل موارد زیر باشد: واژینوز باکتریایی ( BV ) این عفونت ناشی از رشد بیش از حد باکتری در واژن است. علایم ممکن است شامل بوی قوی ماهی و ترشح رقیق و خاکستری باشد. به گفته مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) ، این شایع ترین بیماری واژن در زنان تا ساله است. تریکومونیازیس تریکومونیازیس یک عفونت مقاربتی ( STI ) ، تریکومونیازیس می تواند باعث ایجاد بوی واژن شود. سایر بیماری های مقاربتی مانند و کلامیدیا معمولا با بوی شدید همراه نیستند، اما ممکن است موثر باشند. تامپون فراموش شده یا چسبیده اگر فراموش کنید تامپون را بیرون بیاورید یا در داخل شما گیر کرده باشد بوی بسیار قوی واژن ممکن است ایجاد شود. به گفته سرویس بهداشت ملی بریتانیا، امکان ندارد تامپون در درون شما گم شود. با این حال می توان آن را در بالای واژن فشرده کرد. اگر خودتان قادر به برداشتن تامپون نیستید، بهتر است پزشکتان آن را خارج کرده و عفونت را بررسی کند. دوش واژینال، روشی برای شستن داخل واژن با استفاده از آبی است که معمولا با مایعات دیگر، معمولا سرکه، جوش شیرین یا ید مخلوط می شود. ت ثیر آن با شستن خود در حمام یا دوش بسیار متفاوت است که کاملا سالم است. پزشکان دوش زدن را توصیه نمی کنند زیرا می تواند خطر ابتلا به بسیاری از مشکلات سلامتی از جمله بیماری های مقاربتی را افزایش دهد و حتی در بارداری اختلال ایجاد کند. دوش کردن، باکتری های سالمی را که واژن برای حفظ تعادل به آن نیاز دارد، از بین می برد و در واقع می تواند مشکل را در دراز مدت بدتر کند. علاوه بر این، دوش گرفتن می تواند باعث رشد بیش از حد باکتری های مضر شود که می تواند منجر به عفونت های مخمری یا BV شود. به گفته کالج آمریکایی، اگر قبلا عفونت واژن دارید، دوش کردن ممکن است عفونت را به رحم، لوله‌های فالوپ و تخمدان‌ها گسترش دهد، که می‌تواند باعث شود، عفونتی جدی که باعث ناباروری در زن از هر زن مبتلا به آن می‌شود. عدم رعایت بهداشت حمام یا دوش گرفتن منظم می تواند منجر به التهاب ناحیه واژن شود که می تواند باعث بوی واژن شود. عرق کردن پوست در ناحیه کشاله ران مستعد تعریق است که می تواند باعث بوی بد واژن شود. رژیم غذایی رژیم غذایی آنچه می خورید و می نوشید بر بوی ادرار ت ثیر می گذارد و شواهدی وجود دارد که نشان می دهد آنچه می خورید می تواند بر بوی واژن شما ت ثیر بگذارد. اگر واژن شما بو می دهد، غذاهای با بوی قوی مانند سیر می تواند دلیل آن باشد. بوی واژن ممکن است در طول چرخه قاعدگی یا در دوران بارداری تغییر کند، اما این تغییرات طبیعی است. سیکل قاعدگی شما احتمالا بوی واژن شما در مراحل مختلف چرخه تغییر می کند. بارداری. زنان باردار به دلیل تغییرات هورمونی و افزایش ترشحات واژن در معرض خطر بیشتری برای تغییر بوی واژن هستند. علل نادر بوی واژن عبارتند از: فیستول رکتوواژینال این یک شکاف غیرطبیعی نادر بین واژن و راست روده است که به مدفوع اجازه می‌دهد به داخل واژن نشت کند که می‌تواند به بوی واژن کمک کند. علایم دیگر عبارتند از عفونت های مکرر واژن یا دستگاه ادراری ( UTIs ) ، درد هنگام رابطه جنسی، یا مدفوع در واژن. فیستول رکتوواژینال ممکن است در اثر آسیب زایمان عوارض جراحی لگن، از جمله بیماری کرون یا درمان سرطان آن ناحیه ایجاد شود. سرطان دهانه رحم یا واژن در موارد نادر، بوی غیر طبیعی واژن گاهی اوقات می تواند نشانه سرطان دهانه رحم یا واژن باشد. جدای از علل ذکر شده در بالا، برخی بیماری های جدی نیز می توانند علل ترشحات غیرطبیعی واژن و بوی منزجر کننده باشند. اینها شامل سرطان دهانه رحم یا واژن هستند. با این حال، این موارد با درد و حتی خونریزی واژینال همراه خواهد بود. چرا واژن من بو می دهد؟ به طور معمول، واژن از ترکیب کاملی از باکتری های سالم تشکیل شده است که pH آن ناحیه را حفظ می کند. هنگامی که این تعادل به دلایل مختلف ذکر شده در بالا مانند سایر باکتری ها و مخمرها تغییر می کند، تغییری در این pH ایجاد می شود. تعداد باکتری های سالم کاهش می یابد و سایر باکتری ها و مخمرهای ناسالم رشد می کنند. این ارگانیسم ها می توانند باعث تغییر رنگ و قوام ترشحات واژن شوند و همچنین باعث ایجاد بوی بد در قسمت های خصوصی شما شوند. ترشحات بدن نیز نتیجه چیزهایی است که می خورید و می نوشید. یک سبک زندگی نادرست می تواند منجر به بوی شدید عرق، نفس، نفخ و ترشحات واژن شود. بوی واژن بعد از مقاربت پس از مقاربت، زنان ممکن است تغییری در ترشحات واژن خود را تجربه کنند که با بوی بد همراه است. این به این دلیل است که بیشتر عفونت های باکتریایی و قارچی از طریق رابطه جنسی منتقل می شوند. داشتن رابطه جنسی واژینال، دهانی یا مقعدی، یا هر گونه تماس جنسی که شامل لمس مایعات فرد مبتلا باشد، می تواند عفونت را منتقل کند. این عفونت ها می توانند باعث بثورات پوستی، ترشحات غیر طبیعی واژن و بوی عجیب ماهی از واژن شوند. قبل و بعد از و همچنین ناحیه واژن خود را با صابون و آب ولرم قبل و بعد از رابطه جنسی بشویید. این اقدامات به جلوگیری از رشد ناخواسته باکتری، خارش و عفونت قارچی کمک می کند. همچنین بهتر است شریک زندگی خود را تشویق کنید که قبل از رابطه جنسی ادرار کند و شستشو دهد. استفاده از کاندوم ایمن ترین راه برای پیشگیری از بیماری های مقاربتی است. بوی واژن در دوران بارداری بوی واژن به دلیل عفونت می تواند باعث عوارض شدید در دوران بارداری شود. اگر قصد باردار شدن دارید، توصیه می شود هر گونه عفونت واژن را شناسایی و در اسرع وقت آن را درمان کنید. برای جلوگیری از ابتلا به عفونت‌هایی که منجر به تغییر در ترشحات طبیعی واژن و بوی آن می‌شود، در طول بارداری باید مراقبت بیشتری انجام شود. در صورت مشاهده بوی بد شدید با پزشک خود مشورت کنید. چگونه علت بوی واژن تشخیص داده می شود؟ به یاد داشته باشید: بوی واژن که به دلیل یک وضعیت پزشکی ایجاد می شود معمولا با علایم و نشانه های دیگری مانند خارش، سوزش، سوزش یا ترشح همراه است. پزشک شما می تواند از طریق معاینه واژینال و تست های تشخیصی به ارزیابی این علایم کمک کند. آزمایش ادرار به طور کلی آزمایش ادرار می تواند حاملگی و عفونت های مقاربتی مانند کلامیدیا و سوزاک را بررسی کند. آزمایش ادرار می‌تواند عفونت ادراری را آزمایش کند، در حالی که نمونه‌ای از مایع واژن برای تشخیص تریکومونیازیس یا BV استفاده می‌شود. در صورت عدم درمان، عفونت ها می توانند بسیار خطرناک باشند و باعث آسیب دایمی شوند، بنابراین هرگز سعی نکنید آنها را به تنهایی و بدون تشخیص صحیح درمان کنید. معاینه جسمی اگرچه نادر است، فیستول رکتوواژینال را می توان از طریق معاینه واژینال و معاینه رکتوم تشخیص داد. اگر فیستول قابل شناسایی نباشد، ممکن است مطالعات تصویربرداری مانند سونوگرافی، سی تی اسکن یا MRI انجام شود. در حالی که برخی از فیستول های رکتوواژینال خود به خود بسته می شوند، اکثر آنها نیاز به جراحی دارند. اگر مشکوک به فیستول رکتوواژینال هستید، بهتر است در اسرع وقت به پزشک خود مراجعه کنید. در شرایطی که مشکوک به سرطان باشد اگرچه این به ندرت دلیل بوی واژن است پزشک شما احتمالا آزمایش پاپ را برای غربالگری سلول های دهانه رحم یا واژن از نظر سرطان انجام می دهد. آزمایش پاپ غیرطبیعی ممکن است نیاز به آزمایشات تشخیصی اضافی داشته باشد. همچنین پزشک می‌تواند به شما کمک کند تا تعیین کنید آیا داروها، عرق، هورمون‌ها، بهداشت یا سایر عوامل سبک زندگی ممکن است باعث ایجاد بوی غیرطبیعی واژن شوند یا خیر. مدت زمان بو به علت آن بستگی دارد. هنگامی که علت اصلی به طور کامل درمان شد، بو باید از بین برود. درمان ها و گزینه های دارویی برای بوی واژن درمان بو شما به علت آن بستگی دارد. پزشک شما می تواند در تعیین اینکه کدام داروها یا داروهای طبیعی می توانند به درمان یک بیماری زمینه ای کمک کنند کمک کند. گزینه های دارویی ممکن است لازم باشد برای درمان هایی که یک مشکل خاص، به ویژه عفونت را هدف قرار می دهند، به پزشک خود مراجعه کنید. اگر عفونتی مانند واژینوز باکتریایی یا تریکومونیازیس دارید، پزشک ممکن است آنتی بیوتیک هایی مانند: کلیندامایسین (کلیوسین) مترونیدازول (فلاژیل) تینیدازول (تینداماکس) همچنین باید تا زمانی که عفونت به طور کامل از بین برود (معمولا حدود یک هفته پس از پایان درمان) از رابطه جنسی خودداری کنید. درمان های جایگزین و مکمل پروبیوتیک ها برخی تحقیقات نشان داده اند که مکمل ها و مواد غذایی پروبیوتیک، از جمله ماست، ممکن است به حفظ تعادل pH واژن و تسریع بهبودی برخی از زنان از BV کمک کند، اگرچه تحقیقات بیشتری در مورد این موضوع مورد نیاز است. مکمل های گیاهی برخی از مکمل های گیاهی ادعا می کنند که بوی واژن را کاهش می دهند یا علایم مرتبط با علل ریشه ای بوی واژن مانند BV را درمان می کنند. مکمل‌ها می‌توانند بخش موثری از درمان باشند، با این حال، توجه به این نکته مهم است که سازمان غذا و داروی ایالات متحده ( FDA ) مکمل‌ها را برای ایمنی و اثربخشی آن‌طور که در مورد داروها انجام می‌دهد، تنظیم و بررسی نمی‌کند، بنابراین باید در مصرف مکمل‌ها احتیاط کنید. یا درمان های طبیعی همچنین غیرقانونی است که هر مکملی در ایالات متحده به عنوان درمان یا درمان یک بیماری خاص به بازار عرضه شود. برای اطمینان از اینکه به طور تصادفی وضعیت را بدتر نمی کنید، هیچ مکمل غذایی را بدون مشورت با پزشک خود مصرف نکنید، زیرا ممکن است با سایر داروها یا مکمل هایی که قبلا مصرف می کنید تداخل داشته باشد. پیشگیری از بوی بد واژن به طور کلی، با اجرای برخی از نکات ذکر شده در بالا، می توانید این بو را کنترل کنید: بلافاصله بعد از ورزش لباس ها را عوض کنید و دوش بگیرید. از غذاهایی که ممکن است بو را افزایش دهند خودداری کنید. با شستشو ناحیه واژن با آب گرم و صابون غیر تحریک کننده، بهداشت را رعایت کنید. از کاندوم در حین رابطه جنسی برای جلوگیری از گسترش بیماری های مقاربتی استفاده کنید. از دوش و اسپری های زنانه یا دیودورانت ها که می تواند منجر به تحریک شود خودداری کنید. برای جلوگیری از انتشار باکتری از مقعد به واژن، جلو به عقب را بعد از ادرار کردن یا اجابت مزاج پاک کنید. برای جلوگیری از تجمع رطوبت و افزایش جریان هوا در ناحیه، لباس زیر نخی و لباس های گشاد بپوشید. عوارض بوی بد واژن به گفته کلینیک کلیولند، در حدود یک سوم موارد، بوی غیر معمول واژن خود به خود از بین می رود. اما اگر این بو نشانه یک بیماری زمینه‌ای باشد که نیاز به درمان دارد، ممکن است عوارض ایجاد شود (نه از خود بو، بلکه از هر چیزی که باعث ایجاد بو می‌شود) بو اغلب نتیجه عفونتی است که نیاز به آنتی بیوتیک دارد. برخی از اصلاحات سبک زندگی می تواند به تمیز نگه داشتن ناحیه واژن و کاهش خطر بوی بد کمک کند: برای جلوگیری از تجمع رطوبت و افزایش جریان هوا در ناحیه، لباس زیر نخی و لباس های گشاد بپوشید. بلافاصله بعد از ورزش یا سایر فعالیت های عرق آور لباس خود را عوض کنید و دوش بگیرید. بهداشت، شستشو با آب گرم و صابون غیر تحریک کننده را رعایت کنید.

آدرنالین، به عنوان اپی نفرین شناخته می شود، نوعی هورمون است که هر زمان که فرد دچار ترس، اضطراب یا می شود ترشح می شود. این هورمونی است که واکنش جنگ یا گریز را تحریک می کند که تغییرات آن به عنوان "هجوم آدرنالین" نیز شناخته می شود. آدرنالین با افزایش گردش خون و تنفس، بدن را برای مبارزه یا فرار از خطر آماده می کند. در حالی که این پاسخ برای بقا بسیار مهم است، قرار گرفتن بیش از حد در معرض آدرنالین می تواند به سلامت فرد آسیب برساند. این مقاله از به نحوه عملکرد آدرنالین در بدن، از جمله علایم "هجوم آدرنالین" و همچنین علل و عوارض تولید بیش از حد آدرنالین و کمبود آدرنالین می پردازد. آدرنالین چگونه کار می کند؟ آدرنالین با تحریک بخشی از سیستم عصبی به نام سیستم عصبی سمپاتیک که اعمال ناخودآگاه بدن را تنظیم می کند، عمل می کند. در مواقع استرس جسمی و احساسی توسط غدد فوق کلیوی که در بالای هر کلیه قرار دارند آزاد می شود. وقتی آدرنالین ترشح می شود، به شش روش کلیدی بر بدن ت ثیر می گذارد: مجاری هوا گشاد می شوند تا اکسیژن مورد نیاز ماهیچه ها را برای مبارزه یا فرار از خطر فراهم کند. باعث باریک شدن (انقباض) رگ‌های خونی می‌شود تا جریان خون را به گروه‌های عضلانی اصلی از جمله قلب و ریه‌ها هدایت کند. باعث افزایش ضربان قلب شده تا با شدت بیشتری منقبض شود و اکسیژن بیشتری به ماهیچه ها و بافت ها برسد. این باعث می شود کبد قند خون (گلوکز) را آزاد کند که انرژی بدن را تامین می کند. باعث گشاد شدن مردمک چشم شما می شود (که به عنوان میدریازیس ناشی از استرس شناخته می شود) به طوری که شما حتی در تاریکی واضح تر می بینید. درک درد را کاهش می دهد (معروف به بی دردی ناشی از استرس) تا بتوانید حتی اگر مجروح شده اید به مبارزه یا فرار ادامه دهید. آدرنالین نه تنها زمانی که خطر واقعی وجود دارد، بلکه در لحظات استرس عاطفی نیز ترشح می شود. این شرایط ممکن است شامل انجام آزمایش، تماشای یک فیلم ترسناک، صحبت در جمع یا انجام یک ورزش شدید مانند چتربازی باشد. به طور خلاصه آدرنالین هورمونی است که می تواند باعث افزایش قدرت و عملکرد در لحظات استرس و همچنین افزایش آگاهی، وضوح بینایی و تحمل درد شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هجوم آدرنالین چیست؟ هجوم آدرنالین در مغز شروع می شود. هنگامی که شما یک موقعیت خطرناک یا استرس زا را درک می کنید، این اطلاعات به بخشی از مغز به نام آمیگدال ارسال می شود. این ناحیه از مغز در پردازش هیجانی نقش دارد. اگر خطر توسط آمیگدال درک شود، سیگنالی را به ناحیه دیگری از مغز به نام هیپوتالاموس ارسال می کند. هیپوتالاموس مرکز فرماندهی مغز است. از طریق سیستم عصبی سمپاتیک با بقیه بدن ارتباط برقرار می کند. هیپوتالاموس سیگنالی را از طریق اعصاب خودمختار به بصل النخاع آدرنال منتقل می کند. هنگامی که غدد فوق کلیوی سیگنال را دریافت می کنند، با ترشح آدرنالین در جریان خون پاسخ می دهند. وقتی آدرنالین وارد جریان خون شد: به گیرنده‌های سلول‌های کبدی متصل می‌شود تا مولکول‌های بزرگ‌تر قند به نام گلیکوژن را به قند کوچک‌تر و قابل استفاده‌تری به نام گلوکز تجزیه کند. این به عضلات شما انرژی می دهد. به گیرنده‌های سلول‌های ماهیچه‌ای در ریه‌ها متصل می‌شود و باعث می‌شود سریع‌تر نفس بکشید. سلول های قلب را تحریک می کند تا تندتر بزنند. رگ های خونی را تحریک می کند تا منقبض شوند و خون را به سمت گروه های عضلانی اصلی هدایت کنند. سلول های ماهیچه ای زیر سطح پوست را منقبض می کند تا عرق را تحریک کند. به گیرنده های لوزالمعده متصل می شود تا از تولید انسولین جلوگیری کند. تغییرات بدنی که با گردش آدرنالین در خون اتفاق می‌افتد معمولا هجوم آدرنالین نامیده می‌شود، زیرا این تغییرات به سرعت اتفاق می‌افتد. در واقع، آن‌ها به قدری سریع اتفاق می‌افتند که ممکن است حتی به طور کامل آنچه را که در حال رخ دادن است پردازش نکنید. علایم هجوم آدرنالین ترشح آدرنالین معمولی بلافاصله شروع می شود و می تواند تا یک ساعت پس از کاهش استرس ادامه یابد. علایم رایج هجوم آدرنالین عبارتند از: سرگیجه خشکی دهان افزایش تعریق ضربان قلب سریع گشاد شدن مردمک چشم تنفس سریع و کم عمق احساس لرزش یا عصبی بودن افزایش توانایی در دویدن یا بلند کردن اجسام سنگین عوارض هجوم آدرنالین مواقعی وجود دارد که بدن در شرایطی که تحت استرس عاطفی است اما با خطر واقعی مواجه نیست، آدرنالین ترشح می کند. هنگامی که این اتفاق می افتد، آزاد شدن گلوکز در جریان خون می تواند به جای سوزاندن انباشته شود. این می تواند علایمی مانند بی قراری و تحریک پذیری ایجاد کند. همچنین ممکن است سرگیجه، سبکی سر، تغییرات بینایی، تعریق و تپش قلب وجود داشته باشد. سطوح بالای آدرنالین مداوم ناشی از استرس روانی مزمن (مداوم) می تواند در طول زمان منجر به نگرانی های جدی برای سلامتی شود، از جمله: بیخوابی افزایش وزن فشار خون بالا سردردهای مزمن مشکلات گوارشی اضطراب و افسردگی مشکلات حافظه و تمرکز (سخت شدن سرخرگها) بر اساس یک مطالعه در سال در مجله پزشکی Lancet ، استرس عاطفی با افزایش درصدی خطر یک رویداد قلبی عروقی در افراد مبتلا به بیماری قلبی مرتبط است. تولید آدرنالین بسیار کم عواقب سلامتی نیز دارد. در حالی که این نادر است، شرایطی که غدد آدرنال را آسیب می زند یا از بین می برد (یا نیاز به برداشتن غدد فوق کلیوی دارد) می تواند منجر به علایمی مانند: اسهال افسردگی کم آبی بدن افت فشار خون افت قند خون خستگی مزمن کمبود انرژی ضعف عضلانی پریودهای نامنظم سطوح بالای آدرنالین مداوم ناشی از استرس مزمن می تواند منجر به نگرانی های جدی سلامتی مانند فشار خون بالا، مشکلات گوارشی، اضطراب و بیماری قلبی شود. سطوح پایین آدرنالین غیرطبیعی می تواند باعث کاهش فشار خون، خستگی مزمن، افسردگی و پریودهای نامنظم شود. اختلالات ناشی از آدرنالین بیماری هایی که باعث تولید بیش از حد یا تولید ناکافی آدرنالین می شود، غیرمعمول است اما ممکن است رخ دهد. این شرایط به طور مستقیم یا غیر مستقیم بر غدد فوق کلیوی ت ثیر می گذارد. ترشح بیش از حد آدرنال شرایط مختلفی وجود دارد که می تواند باعث ترشح بیش از حد آدرنالین توسط غدد فوق کلیوی شود: این اختلالی است که باعث تولید بیش از حد هورمون استرس کورتیزول و هورمون های استرس مربوط به آدرنالین و آلدوسترون می شود. آدرنالین، کورتیزول و آلدوسترون همگی توسط غدد فوق کلیوی تولید می شوند، در حالی که ترشح هورمون ها توسط غده هیپوفیز تنظیم می شود. علل شایع شامل استفاده طولانی مدت از داروهای کورتیکواستروییدی (استرویید) و تومورهای غده هیپوفیز است. تومورهای غدد فوق کلیوی نیز می توانند باعث تولید بیش از حد آدرنالین و کورتیزول شوند. تومورها معمولا خوش خیم (غیر سرطانی) هستند اما گاهی اوقات می توانند سرطانی باشند. نوعی تومور به نام فیوکروموسیتومسلول های مسیول تولید آدرنالین را تحت تاثیر قرار می دهد و منجر به ترشح بیش از حد آدرنالین می شود. این اختلال مزمن خواب، که باعث اختلال لحظه ای تنفس می شود، می تواند به طور غیرمستقیم باعث ترشح بیش از حد آدرنال با تحریک پاسخ استرس هنگام نفس کشیدن در هوا شود. در صورت عدم درمان، می تواند خطر ابتلا به فشار خون بالا، دیابت و تصلب شرایین را افزایش دهد که تا حدی به دلیل تولید بیش از حد مزمن آدرنالین است. نارسایی آدرنال نارسایی آدرنال، تولید کم آدرنالین، ناشایع است و به ندرت به خودی خود رخ می دهد. این نتیجه غدد فوق کلیوی است که هورمون های بسیار کمی (یا بدون) تولید می کنند. دو نوع نارسایی آدرنال وجود دارد که به آنها بیماری آدیسون و نارسایی ثانویه آدرنال گفته می شود. بیماری آدیسون که به عنوان نارسایی اولیه آدرنال نیز شناخته می شود، زمانی رخ می دهد که مشکلی در خود غدد فوق کلیوی وجود داشته باشد. علل احتمالی عبارتند از: سل آدرنال سرطان آدرنال عفونت غده فوق کلیوی آسیب غده فوق کلیوی آدرنالین خودایمنی (یک اختلال خود ایمنی که باعث می شود سیستم ایمنی به غدد فوق کلیوی حمله کند) نارسایی ثانویه آدرنال ناشی از مشکل در غده هیپوفیز است که ترشح آدرنالین را تنظیم می کند. علل عبارتند از: تومورهای هیپوفیز (معمولا خوش خیم اما گاهی سرطانی) کرانیوفارنژیوم (تومور نادر و خوش خیم مغزی که در نزدیکی غده هیپوفیز تشکیل می شود) استفاده طولانی مدت از داروهای استروییدی مانند (و همچنین قطع ناگهانی درمان با استرویید) علایم بیماری آدیسون و نارسایی ثانویه آدرنال مشابه هستند. اما، با بیماری آدیسون، فرد به احتمال زیاد هیپرپیگمانتاسیون (تیره شدن پوست) ، فشار خون پایین و کم آبی شدید را تجربه می کند. اینها با نارسایی ثانویه آدرنال غیر معمول هستند. نارسایی آدرنال گاهی اوقات می تواند شدید شود و منجر به یک وضعیت بالقوه تهدید کننده زندگی شود که به عنوان بحران آدرنال شناخته می شود. علایم شامل ضربان قلب سریع، تنفس سریع، درد شکم یا پهلو، سرگیجه، ضعف، تعریق شدید، تب بالا، حالت تهوع، استفراغ، گیجی و بیهوشی است. بحران آدرنال یک اورژانس پزشکی است که در صورت عدم درمان فوری می تواند منجر به کما و مرگ شود. شرایط پزشکی مانند سندرم کوشینگ و تومورهای غده فوق کلیوی می توانند باعث ترشح بیش از حد آدرنال (تولید بیش از حد آدرنالین) شوند. در مقابل، بیماری آدیسون و مشکلات مربوط به غده هیپوفیز می تواند باعث نارسایی آدرنال (تولید کم آدرنالین) شود. اختلالات آدرنالین چگونه درمان می شود؟ درمان ترشح بیش از حد آدرنالین و نارسایی آدرنالین بر اساس علت اصلی متفاوت است. درمان ممکن است شامل تغییر سبک زندگی، داروها و در برخی موارد جراحی باشد. اختلالات هورمونی معمولا توسط متخصص غدد یا همان متخصص در اختلالات سیستم غدد درون ریز درمان می شود. درمان سندرم کوشینگ ممکن است شامل کاهش تدریجی دوز استروییدها در افراد تحت درمان با داروهایی مانند پردنیزون باشد. اگر علت تومور هیپوفیز باشد، پزشک احتمالا توصیه می‌کند که غده را با جراحی خارج کنید، که می‌تواند در درصد موارد این بیماری را درمان کند. توصیه می شود که اکثر تومورها، صرف نظر از اندازه، با جراحی برداشته شوند. برخی از ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی رویکرد مراقب و منتظر را در پیش می گیرند و تنها زمانی عمل جراحی را در نظر می گیرند که اندازه تومور به سانتی متر ( اینچ) نزدیک شود. درمان آپنه انسدادی خواب شامل کاهش وزن است. به گفته دانشکده پزشکی هاروارد، حتی کاهش درصد وزن بدن می تواند ت ثیر زیادی بر آپنه خواب داشته باشد. از آنجایی که کاهش وزن به زمان نیاز دارد، درمان خط اول معمولا شامل دستگاهی به نام فشار مثبت مداوم راه هوایی ( CPAP ) است که هوا را به مجاری تنفسی می دمد تا آنها را در شب باز نگه دارد. معمولا با درمان جایگزینی هورمونی درمان می شود. گزینه ها شامل کورتف (هیدروکورتیزون) ، پردنیزون، یا قرص متیل پردنیزولون برای جایگزینی کورتیزول یا فلورینف (فلودروکورتیزون استات) برای جایگزینی آلدوسترون است. افزایش مصرف نمک (سدیم) نیز ممکن است مورد نیاز باشد، به ویژه در حین ورزش یا زمانی که مشکلات گوارشی مانند اسهال دارید. چگونه با اختلالات آدرنالین مقابله کنیم؟ استرس مزمن می تواند بر سلامت و تندرستی فرد آسیب وارد کند. درگیر شدن منظم در استراتژی های کاهش استرس می تواند به شما کمک کند استرس را بهتر کنترل کنید و به طور بالقوه خطر بیماری قلبی را کاهش دهید. این شامل ورزش معمولی است که نه تنها سلامت قلب و عروق شما را بهبود می بخشد، بلکه می تواند خلق و خوی شما را به دلیل ترشح هورمون های "احساس خوب" به نام اندورفین بهبود بخشد. استراتژی های رایج کاهش استرس عبارتند از: یوگا تایچی مراقبه تمرینات تنفس عمیق تصاویر هدایت شده آرام سازی پیشرونده عضلانی ( PMR ) هجوم آدرنالین در شب در حالی که واکنش جنگ یا گریز برای جلوگیری از تصادف رانندگی یا فرار از دست سگ هار بسیار مفید است، اما زمانی که در پاسخ به استرس روزمره فعال شود، می تواند مشکل ساز شود. ذهن پر از افکار، اضطراب و نگرانی همچنین بدن شما را به ترشح آدرنالین و سایر هورمون های مرتبط با استرس، مانند کورتیزول (معروف به هورمون استرس) تحریک می کند. این امر به ویژه در شب هنگام دراز کشیدن در رختخواب صادق است. در یک اتاق ساکت و تاریک، برخی از افراد نمی توانند تمرکز خود را در مورد درگیری که در آن روز رخ داده است، متوقف کنند یا نگران آنچه قرار است فردا اتفاق بیفتد، بمانند. در حالی که مغز شما این را به عنوان استرس درک می کند، خطر واقعی در واقع وجود ندارد. بنابراین این افزایش انرژی اضافی که از هجوم آدرنالین دریافت می کنید، هیچ فایده ای ندارد. این می تواند احساس بی قراری و تحریک پذیری در شما ایجاد کند و خوابیدن را غیرممکن کند. آدرنالین همچنین ممکن است در واکنش به صداهای بلند، نورهای روشن و دمای بالا ترشح شود. تماشای تلویزیون، استفاده از تلفن همراه یا رایانه، یا گوش دادن به موسیقی با صدای بلند قبل از خواب نیز می تواند در افزایش آدرنالین در شب نقش داشته باشد. چگونه آدرنالین را کنترل کنیم؟ یادگیری تکنیک هایی برای مقابله با پاسخ استرس بدنتان بسیار مهم است. تجربه مقداری استرس طبیعی است و گاهی اوقات حتی برای سلامتی مفید است. اما با گذشت زمان، افزایش مداوم آدرنالین می تواند به رگ های خونی آسیب برساند، فشار خون شما را افزایش دهد و خطر حمله قلبی یا سکته را افزایش دهد. همچنین می تواند منجر به اضطراب، افزایش وزن، سردرد و بی خوابی شود. برای کمک به کنترل آدرنالین، باید سیستم عصبی پاراسمپاتیک خود را فعال کنید، که به آن "سیستم استراحت و هضم" نیز می‌گویند. پاسخ استراحت و هضم برعکس پاسخ جنگ یا گریز است. این به تعادل در بدن کمک می کند و به بدن شما اجازه می دهد استراحت کند و خود را ترمیم کند. موارد زیر را امتحان کنید: مراقبه تمرینات تنفس عمیق به طور منظم تمرین کنید. مصرف کافیین و الکل را ترک کنید. یک رژیم متعادل و مناسب بخورید. تمرینات یوگا یا تای چی که حرکات را با تنفس عمیق ترکیب می کند. قبل از خواب از تلفن همراه، نورهای روشن، کامپیوتر، موسیقی با صدای بلند و تلویزیون خودداری کنید. با دوستان یا خانواده در مورد موقعیت های استرس زا صحبت کنید تا در شب کمتر به آنها فکر کنید. به طور مشابه، می توانید یک دفتر خاطرات از احساسات یا افکار خود داشته باشید. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ اگر استرس یا اضطراب مزمن دارید و مانع از استراحت شما در شب می شود، با پزشک یا خود در مورد داروهای ضد اضطراب، مانند مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین ( SSRIs ) صحبت کنید. بیماری هایی که باعث تولید بیش از حد آدرنالین می شود بسیار نادر است، اما ممکن است. به عنوان مثال، تومور غدد فوق کلیوی می تواند تولید آدرنالین را بیش از حد تحریک کند و باعث ترشح آدرنالین شود. علاوه بر این، برای افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه ( PTSD ) ، خاطرات تروما ممکن است سطح آدرنالین را پس از رویداد آسیب زا افزایش دهد. آدرنالین هورمونی است که به نام اپی نفرین نیز شناخته می شود که توسط غدد فوق کلیوی به عنوان بخشی از پاسخ "جنگ یا گریز" ترشح می شود. هنگامی که با تهدید یا استرس مواجه می شوید، این هورمون سیستم عصبی را تحریک می کند تا به سرعت به بحران پاسخ دهد. اگرچه آدرنالین به عنوان یک پاسخ طبیعی به هر تهدیدی، اعم از درک شده یا واقعی، تولید می‌شود، اما در صورت افزایش مداوم یا کمبود این هورمون، می‌تواند مشکلات جدی برای سلامتی ایجاد کند. شرایط پزشکی (مانند سندرم کوشینگ و بیماری آدیسون) وجود دارد که می تواند به ترتیب باعث تولید بیش از حد و تولید کم آدرنالین شود. درمان ممکن است با توجه به علت تشخیص داده شده متفاوت باشد. اگر علایم سندرم کوشینگ یا بیماری آدیسون را دارید، مهم است که به یک پزشک مراجعه کنید که می تواند آزمایشاتی را برای ت یید ظن شما تجویز کند. در شرایطی که بی خوابی، بی قراری، تپش قلب و سایر علایم مرتبط با استرس را تجربه می کنید، باید با یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی نیز صحبت کنید که ممکن است نکاتی را در مورد چگونگی مدیریت بهتر استرس شما ارایه دهد. اگر راهبردهای خودیاری نتوانستند تسکین دهند، از ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود برای ارجاع به یک درمانگر یا روانپزشک که می تواند مشاوره انفرادی یا گروهی را برای هدف قرار دادن و رسیدگی بهتر به علل استرس شما ارایه دهد، تردید نکنید. برای موارد شدید، می توان داروها را تجویز کرد.

و بارداری برای خانم ها توصیه نمی شود. این در حالی است که طبق گفته سازمان غذا و داروی ایالات متحده ( FDA ) ، اینکه آیا تزریق بوتاکس در دوران بارداری یا شیردهی بی خطر است یا خیر، در حال حاضر مشخص نیست. بوتاکس نوعی داروی تزریقی است که از سم بوتولینوم بسیار تمیز نوع A ساخته شده است، نوروتوکسینی که عضلات را به طور موقت فلج می کند و از باکتری کلستریدیوم بوتولینوم ناشی می شود. کلستریدیوم به طور طبیعی در محیط و دستگاه گوارش حیوانات یافت می شود. معمولا این باکتری فقط در صورت رشد بیش از حد و ایجاد عفونت، سموم تولید می کند. انجمن جراحان پلاستیک آمریکا تخمین زده که . میلیون زن در سال تحت تزریق قرار گرفتند و این محبوب ترین شکل جراحی زیبایی با حداقل تهاجم در ایالات متحده است. از تزریق بوتاکس معمولا برای کاهش خطوط ریز و استفاده می شود. از تزریق بوتاکس اخیرا برای درمان طیف وسیعی از بیماری ها استفاده شده است. اما بیماری یا عفونت ناشی از سم بوتولینوم به نام بوتولیسم، می تواند مرگبار باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تزریق بوتاکس به شل شدن عضلات صورت کمک می کند و غالبا برای کاهش خطوط ریز و چین و چروک استفاده می شود. برخی از بیماری ها و شرایط پزشکی را می توان با بوتاکس درمان کرد، از جمله: تعرق مفرط اسپاسم پلک ها سردرد شدید یا میگرن یا نشت ادرار اسپاسم عضلات گردن و شانه شرایطی که باعث سفتی شدید عضلات می شود. شرایط دستگاه گوارش، مانند شرایط عصبی عضلانی، که بر کنترل عضلات ت ثیر می گذارد، مانند پروتیین های نوروتوکسیک، در تزریق بوتاکس با مسدود کردن انتقال دهنده عصبی استیل کولین، که به طور موقت از انقباض سلول های عضلانی و فعالیت سلول غده ای پیشگیری می کند، بر روی تکانه های عصبی ت ثیر می گذارد. هنگامی که بوتاکس به صورت زیبایی استفاده می شود، به عضلات خاص صورت یا گردن تزریق می شود و آنها را مجبور به شل شدن کرده و باعث کاهش چین و چروک، خطوط ریز، پای کلاغ و خطوط پیشانی و اخم می شود. سموم بوتاکس همچنین می تواند مستقیما به عضلات یا غدد پرکار، مانند غدد عرق زیر بغل، عضلات گردن یا عضلات دست، تزریق شوند تا فعالیت آنها را محدود کند. به طور معمول، تزریق بوتاکس در طی چند روز پس از تزریق شروع به کار می کند. آنها فقط یک اثر موضعی دارند، نه سیستمیک یا کل بدن. تصور می شود سموم بوتاکس قبل از متابولیسم و دفع، به مدت تا ماه در بدن یا ناحیه مورد نظر فعال باقی بمانند. زنان باردار و شیرده باید سعی کنند از منابع احتمالی سم بوتولینوم خودداری کنند. تزریق بوتاکس ایمن شناخته شده و هنوز گزارش نشده که بتواند از مادر به جنین منتقل شود. اما، تزریق بوتاکس حاوی نوروتوکسین است که می تواند در مقادیر زیاد یا برای افراد حساس به این مواد شیمیایی خطرناک باشد. بیماری یا عفونت ناشی از سموم بوتولینوم را بوتولیسم می نامند. بوتولیسم به خصوص در زنان باردار، نوزادان، کسانی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند و یا با بیماری های دستگاه گوارش روبرو هستند می توانند خطرناک و جدی باشد. اگرچه برخی بررسی ها نشان داده که سموم بوتولینوم احتمال دارد در حین بارداری برای عبور از جفت بسیار نادر باشند، اما به زنان باردار و شیرده توصیه می شوند از منابع احتمالی سم، از جمله برخی غذاها، خودداری کنند. منابع شایع بوتولیسم، عبارتند از: عسل شربت ذرت زخم های آلوده سیر بطری شده پنیر و سس پنیر گوشت و ماهی تخمیر شده میوه و سبزیجات کنسرو شده سیب زمینی پخته شده بسته بندی شده غذا برای مدت طولانی گرم نگه داشته شود یا در یخچال باقی نماند. اگرچه بررسی ها هنوز محدود است، اما تزریق بوتاکس همچنین می تواند به سایر اعصاب یا سلول های بدن انتشار یابد و باعث بروز علایم ناخواسته شود. بررسی شواهد نشان داده است که تزریق سم بوتولینوم در یک منطقه می تواند از طریق سلول های عصبی متصل یا سلول های عصبی، به عضلات غیر هدف و غدد منتقل شود. هر زمان عوارض جانبی همراه با تزریق بوتاکس یا به دنبال آن باشد، فرد باید فورا تحت مراقبت پزشکی قرار گیرد. تزریق بوتاکس اگرچه بسیار نادر تلقی می شود اما می تواند علایم شدیدی ایجاد کند، که عمدتا ناراحتی تنفسی است و در صورت عدم درمان می تواند کشنده باشد. گلو درد پلک افتاده دوبینی یا تاری علایم نوع آسم عفونت مجاری ادراری غیر قابل توضیح سرگیجه یا احساس ضعف از دست دادن کنترل مثانه، درد معده و اسهال افزایش یا کاهش تولید بزاق یا تعریق مشکل در بلع، تنفس یا صحبت کردن فلج عضلانی ناخواسته یا ضعف عضلانی التهاب، درد، قرمزی و خونریزی در محل تزریق پاک کردن مداوم آرایش قبل از خواب می تواند از ایجاد خطوط ریز و چین و چروک پیشگیری کند. مشخص نیست که مواد شوینده آرایشی چه تاثیری بر نوزادان شیرخوار دارند. بنابراین در بیشتر موارد، زنان باردار و پرستار باید از انجام اقدامات آرایشی که شامل یا پر کردن مواد است، خودداری کنند. اگرچه بررسی ها بسیار محدود است، اما چند مکمل مختلف، کرم ها، روش های درمانی و تغییر سبک های زندگی احتمال دارد به کاهش ظاهر خطوط ریز و چین و چروک کمک کند و برای خانم ها در دوران شیردهی و بارداری مناسب باشد. گزینه های بالقوه پزشکی برای تزریق بوتاکس شامل موارد زیر است، اگرچه همه این موارد توسط زنان شیرده استفاده نمی شود: میکرودرمابراشن لایه برداری شیمیایی سطح مجدد لیزر C تزریق اسید هیالورونیک مکمل ها و کرم های کلاژن تزریق پودر دارچین و روغن نعناع Frotox یا تکه هایی که حاوی نیتروژن مایع هستند. VTOX ، تکه هایی با پپتیدهای عصبی و ترکیبات جلبکی ماساژ و حجامت درمانی به صورت ترکیبی یا FaceXercise تکه های چسبنده ای که به کاهش فعالیت عضلات هنگام خواب کمک می کنند. کرم های تجویز شده، حاوی رتینویید، ویتامین A ، ویتامین C ، ترتینویین، - هیدروکسی اسید یا N - furfuryladenine علاوه بر آن، خانم های ی که قصد انجام بوتاکس را دارند، بهتر است راهکارهای زیر را در نظر بگیرند: دستورالعمل های قبل و بعد از تزریق بوتاکس را با دقت انجام دهید. از مالیدن، ماساژ دادن و یا اعمال هرگونه فشار در ناحیه تحت درمان خودداری کنید چون می تواند باعث پخش مواد بوتاکس در سایر نواحی بدن شود. به مدت سه تا چهار ساعت بعد از بوتاکس دراز نکشید و خم نشوید. ت ثیر کامل بوتاکس به طور معمول تا چهار ماه ادامه دارد اما می تواند با آرامش عضلات از بازگشت خطوط ریز جلوگیری کند. احتیاط برای جلوگیری از عوارض جانبی احتمالی آرایشی و بهداشتی بوتاکس مانند، دوبینی، تاری دید، کاهش بینایی، تورم پلک و خشکی چشم لازم است. اگر بعد از تزریق هر یک از این موارد را دارید، سریعا به مراجعه کنید. درمان های خانگی که احتمال دارد به پیشگیری یا کاهش خطوط و چین و چروک کمک کند عبارتند از: تمام روز هیدراته بمانید. از محصولات روشن کننده یا سفید کننده خودداری کنید. از استفاده تخت های برنزه، چراغ ها و محصولات خودداری کنید. همیشه صورت خود را بشویید و آرایش خود را قبل از خواب پاک کنید. از ماسک خانگی یا سرم به همراه آب آناناس، آبلیمو و سرکه سیب استفاده کنید. همیشه از کرم های ضد آفتاب، حاوی حداقل درصد SPF و هر دو محافظت از UVB و UVA استفاده کنید. از یک اسکراب خانگی ساخته شده از شکر سفید ریز خرد شده با روغن نارگیل یا روغن زیتون مخلوط شده استفاده کنید. از کرم های آبرسان، روغن ها و سرم ها مانند آنهایی که غنی از گلیسیرین و اسیدهای هیالورونیک هستند استفاده کنید. مواد مغذی و مکمل های مفید برای کمک به پیشگیری یا کاهش خطوط ریز و چین و چروک شامل: کراتینه کاروتنوییدها ویتامین C ، E و A امگا ، امگا و امگا انواع میوه ها، سبزیجات و غذاهای غلات سبوس دار از آنجا که هنوز مشخص نیست که آیا سموم بوتاکس می تواند از طریق شیر مادر به کودک شیرده منتقل شود یا بر نوزادان متولد نشده در دوران بارداری ت ثیر بگذارد، اکثر پزشکان توصیه می کنند از بوتاکس درمانی در دوران بارداری و شیردهی خودداری کنند. از آنجا که سموم بوتولینوم می توانند به مدت ماه یا بیشتر در بدن فعال بمانند، برای خانم هایی که قصد باردار شدن یا پرستاری دارند، منطقی است که از تزریق بوتاکس پیشگیری کنند. شرکت تولید کننده بوتاکس، اظهار داشت که اگرچه این عوارض ناشناخته باقی مانده است، اما زنان باردار و شیرده باید در صورت استفاده از بوتاکس، با پزشک خود مشورت کنند. بررسی ها نشان داده است که برخی از افراد معتبر تزریق هایی را با نمک رقیق شده و همچنین محلول های تقلبی که حاوی بوتاکس نیستند، انجام داده اند. قبل از تزریق، در مورد مشکلات بهداشتی خود به پزشک خود مشورت کنید. در مورد داروها، ویتامین ها و مکمل های مصرفی به پزشک خود بگویید، زیرا برخی از ترکیبات در مکمل ها با بوتاکس می توانند عوارض جانبی جدی ایجاد کنند.

، به نوع تفکر یا درک کودکان از خود و دنیای اطراف بوده و مربوط به نحوه کنار آمدن کودکان با چالش ها و استرس های زندگی است. کودکان با سلامت روان مناسب، نسبت به خود احساس خوشبختی و مثبت دارند و از زندگی لذت می برند و خوب یاد می گیرند که با خانواده و دوستان خود روابط سالم دارند. حتی می تواند احساسات غم انگیز و نگران کننده یا اضطراب آور را مدیریت کنند. کودک شما برای رشد سالم از نظر اجتماعی، عاطفی، ذهنی و جسمی به سلامت روانی نیاز دارد. سلامت روان در همچنین زمینه سلامتی روان در بزرگسالی را نیزفراهم می کند. همه کودکان و جوانان متفاوت هستند. اگر نگران هستید که ممکن است فرزندتان مشکلی داشته باشد، ببینید که در نحوه تفکر، احساس یا عمل تغییراتی ایجاد شده است یا خیر. مشکلات بهداشت روان همچنین می تواند منجر به بیماری های جسمی شود. برخی از شایع ترین در کودکان، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تغییر در تفکر تغییر در رفتار افکار منفی مکرر مشکل در خوابیدن تغییر در احساسات واکنش های بیش از حد رفتارهای غیر عادی یا پرخوری به راحتی گریه می کند. تغییر در عملکرد مدرسه مشکل در کنار آمدن با دوستان آرام تر از حد معمول، کم انرژی است. کمبود انرژی، یا احساس خستگی مداوم احساس ناتوانی، ناامیدی، تنهایی و انزوا سردرد، شکم درد، گردن درد، یا درد کل بدن ناراضی، نگران، ترسناک، تحریک پذیر، غمگین یا عصبانی است. گفتن نکات منفی در مورد خودشان یا سرزنش خود در مواردی که مقصر نیستند. عادات عصبی غیر عادی مانند، پیچیدن مو یا شست. نشان دادن علاقه کمتری به ورزش یا بازی یا فعالیتهایی که معمولا از آنها لذت می برد. بخاطر بسپارید: فقط به این دلیل که متوجه یک یا چند مورد از این تغییرات شده اید، به این معنی نیست که کودک یا جوانی شما از نظر روانی مشکل دارند. عوامل خطر خاصی وجود دارد که باعث می شود برخی از کودکان و جوانان نسبت به سایر کودکان بیشتر دچار مشکل شوند، اما لزوما به این معنا نیست که احتمال آن وجود دارد. تجربه مرگ یکی از نزدیکان مشکلات آموزشی طولانی مدت داشتن والدینی که طلاق می گیرند. داشتن یک بیماری جسمی طولانی مدت مورد آزار جسمی یا جنسی قرار گرفته است. افرادی که در فقر زندگی می کنند یا بی خانمان هستند. تبعیض را تجربه می کنند، به دلیل نژاد، جنسیت یا مذهب آنها داشتن والدینی که مشکلات روانی دارند یا مشروبات الکلی مصرف می کنند. به عنوان یک مراقب برای یکی از بستگان خود، مسیولیت بزرگسالان را بر عهده می گیرد. بیشتر تحقیقات در مورد داروهای مربوط به مشکلات بهداشت روانی روی بزرگسالان متمرکز شده است. کودکان و جوانان قبل از تجویز هرگونه دارویی، باید توسط پزشک متخصص ارزیابی شوند. شواهد زیادی وجود دارد که مشاوره و می تواند برای کودکان و جوانان موثر باشد، اما داروها نیز در برخی موارد کمک می کنند. مسایل بهداشت روان می تواند جوانان را در هر سنی تحت ت ثیر قرار دهد. اما شرایط خاص می تواند برخی از جوانان را در معرض خطر بیشتری قرار دهد، از جمله: سابقه استفاده از مواد مخدر سابقه خانوادگی بیماری روانی مهاجران و پناهندگان جدیدی که شرایط سخت اقتصادی را تجربه می کنند. کودکان و جوانان با گرایش های جنسی متفاوت ( LGBT ) که از طرف خانواده های خود طرد می شوند. کودکان و جوانان بومی که از سلامت کلی ضعیف تری برخوردار هستند، در جوامع منزوی زندگی می کنند و فرصت های آموزشی و شغلی کمی دارند. تغییرات بزرگ زندگی مانند انتقال به شهر جدید یا مدرسه جدید، جدایی یا طلاق والدین، بیماری جدی یا مرگ در یکی از اقوام نزدیک یا دوستان. مت سفانه خیلی از کودکان و جوانان خیلی زود برای درمان و کمک گرفتن از دیگران مراجعه نمی کنند. اختلالات بهداشت روان می تواند مانع موفقیت کودکان و جوانان در مدرسه، دوست شدن یا استقلال از والدین شود. کودکان و جوانان با اختلالات بهداشت روان ممکن است در مراحل مختلف از رشد خود مشکل داشته باشند. اختلالات بهداشت روان قابل درمان هستند. رویکردهای مختلفی برای کمک به کودکان و جوانان که با مشکلات عاطفی یا بهداشت روانی دست و پنجه نرم می کنند وجود دارد. کمک گرفتن زودهنگام مهم است و می تواند از جدی شدن مشکلات پیشگیری کند و ت ثیری منفی را که بر رشد کودک شما دارند، کاهش دهد. رابطه قوی کودکتان با شما به طور مستقیم و مثبت بر سلامت روان او ت ثیر می گذارد. در اینجا چند ایده برای افزایش سطح سلامت روان کودک شما از طریق یک رابطه دوستانه و حمایتی آورده شده است: کودکتان را نوازش کنید. به فرزندتان بگویید که او را دوست دارید. از طریق زبان بدن و ارتباطات غیرکلامی هم به او عشق بورزید. برای حل مشکلات و مدیریت تعارض بین خود و همسرتان، با فرزندتان و سایر اعضای خانواده مشورت کنید. وقتی فرزندتان کاری را خوب انجام می دهد یا رفتاری که دوست دارید داشته باشید او را تحسین و تشویق کنید. هر روز برای شنیدن صحبت های فرزندتان وقت بگذارید. اگر کودک شما می خواهد صحبت کند، سعی کنید کاری را که انجام می دهید متوقف کنید و توجه کامل خود را به او نشان دهید. از بودن در کنار فرزند تان لذت ببرید. بهترین راه برای انجام این کار صرف وقت برای انجام کارهایی است که کودک شما دوست دارد. به عنوان مثال، با هم کتاب خواندن، توپ بازی، نقاشی، بازی های فکری و غیره. کودک خود را برای برقراری ارتباط با دیگران در جامعه تشویق کنید به عنوان مثال، گپ زدن با همسایگان، شرکت در جشنواره های محلی یا کمک به یک کار اجتماعی. این به کودک شما احساس قوی تری از جایگاه خود در جامعه می دهد و به او کمک می کند تا یاد بگیرد چگونه با افراد مختلف ارتباط برقرار کند. داشتن انواع احساسات در کودکان طبیعی مانند ترس، ناامیدی، غم، اضطراب، عصبانیت، شادی، امید و غیره است. هنگامی که کودکان می توانند در شرایط سخت روانی و عاطفی خود را آرام کنند، احساس رضایت از خود و اعتماد به نفس خواهند داشت. در اینجا چند روش وجود دارد که می توانید در یادگیری مدیریت احساسات به کودک آموزش دهید: به کودک خود اعتماد داشته باشید. در مورد احساسات با کودک خود صحبت کنید، و او را تشویق کنید تا احساسات خود را تشخیص داده و مشخص کند. همچنین می توانید به او بگویید که داشتن احساسات مختلف طبیعی است. به کودک خود کمک کنید تا نگرانی های روزمره را مدیریت کند تا به مشکلات بزرگی تبدیل نشود. این کار را با تشویق فرزند خود برای انجام کارهایی که از آن ها ترس دارد بدون اینکه بیش از حد تحت فشار باشد شروع کنید. وقتی فرزندتان ناراحت است از او حمایت کنید. به عنوان مثال، اگر فرزند شما در مدرسه با دوستان خود مشکل دارد، می توانید او را در آغوش بگیرید و به او اطمینان دهید که حامی او هستید و با یکی از معلمان نیز در مورد این مشکل صحبت کنید. برخی روش ها برای ارتقا سلامت روان کودک که از طریق تمرکز بر رفتار تاثیر دارند، عبارتند از: مطمین شوید که کودک شما دارای توانمندی های لازم در کارهتی گروهی و اجتماعی است. فرزندتان را تشویق کنید که چیزهای جدید را امتحان کند، ریسک های متناسب با سن را بپذیرد و از اشتباهاتش درس بگیرد. در مورد رفتار قوانین روشنی داشته باشید و کودک خود را تشویق به رعایت ان بکنید. همزمان با رشد کودک، قوانین و عواقب آن را تنظیم کنید. به کودک خود کمک کنید تا اهداف واقع بینانه متناسب با سن و توانایی های خود را تعیین و برای رسیدن به آنها تلاش کند. به کودک خود کمک کنید تا یاد بگیرد چگونه مشکلات را حل کند تا در بزرگسالی مهارت هایی برای انجام این کار برای خودش پیدا کند. به عنوان مثال، شما می توانید به کودک خود کمک کنید تا بفهمد مشکل چیست، طوفان فکری برای راه حل های ممکن داشته باشد و یک راه حل را برای عملی کردن انتخاب کند. سلامت جسمی قسمت عمده ای از سلامت روان است. آمادگی جسمانی به کودک شما کمک می کند سالم بماند، انرژی بیشتر و اعتماد به نفس داشته باشد، استرس را کنترل کند و خوب بخوابد. در اینجا چند روش برای کمک به کودک در تناسب اندام و داشتن شرایط مناسب ذکر شده است: غذا و عادت های غذایی سالم را در خانواده خود ترویج کنید. اطمینان حاصل کنید که کودک شما خواب کافی دارد. خواب با کیفیت استرس و زندگی پرمشغله را کنترل می کند. اگر نگران هستید که کودک شما علایمی از سلامت روانی ضعیف را نشان می دهد، بهتر است در اسرع وقت از متخصص کمک بگیرید. کودک خود را تشویق کنید که بسیاری از فعالیتهای بدنی و ورزشی را امتحان کند. انجام فعالیت های زیاد برای تناسب اندام و سطح مناسب انرژی مفید است. این کارمی تواند به کودک شما در کسب مهارتهای جدید کمک کند. سلامت روان نحوه تفکر، احساس و عملکرد افراد را تحت ت ثیر قرار می دهد. مراقبت از بهداشت روانی ما به اندازه داشتن بدن سالم مهم است. شما به عنوان والدین نقش مهمی در سلامت روان کودک خود دارید. برای سلامت روان کودک خود بهتر است راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: درباره فعالیت ها و علایق آنها سوال کنید. عشق و حمایت زیادی از خود نشان دهید. یک محیط امن و مثبت در خانه ایجاد کنید. در تعیین اهداف واقع بینانه به آنها کمک کنید. به کودکان خود نشان دهید که چگونه مشکلات را حل کنند برای فعالیت بدنی، بازی و فعالیتهای خانوادگی وقت بگذارید. به کودکتان بیاموزید که هنگام احساس ناراحتی چگونه آرامش داشته باشند. در شرایط دشوار، به کودکان و جوانان کمک کنید تا مشکلات را حل کنند. درباره راه حل ها یا ایده های احتمالی برای بهبود وضعیت و چگونگی تحقق آن صحبت کنید. به کودکان و جوانان کمک کنید تا اعتماد به نفس پیدا کنند و احساس خوبی نسبت به خود داشته باشند. وقتی خوب عمل کردند آنها را تحسین کنید. تلاش های آنها و همچنین آنچه که به دست می آورند را بشناسید. شنونده ی خوبی باشید و به احساسات آنها احترام بگذارید. صرف غذا می تواند زمان خوبی برای صحبت باشد. می توانید در مورد علایم اولیه مشکلات روانی اطلاعات کسب کنید و بدانید که برای کمک به کجا مراجعه کنید. احساس ناراحتی و عصبانیت برای کودکان و جوانان خوب است. آنها را تشویق کنید تا درباره احساس خود صحبت کنند. برای کودکان و جوانان داشتن روابط قوی با خانواده و دوستانشان مهم است. هر شب مدتی را با هم دور میز شام بگذرانید. شما می توانید با چیزهایی که می گویید و انجام می دهید و از طریق محیطی که در خانه ایجاد می کنید سلامت روان را ارتقا دهید. با مراقبت از بهداشت روانی خود الگوی فرزندانتان باشید و درباره احساسات خود صحبت کنید. برای چیزهایی که از ان ها لذت می برید وقت بگذارید. از میزان استفاده کودک از رسانه خود، هم از محتوا و هم از زمان صرف شده در آن آگاه باشید. تلویزیون، فیلم، اینترنت و دستگاه های بازی باید کنترل شده استفاده شوند. در شبکه های اجتماعی و بازی های آنلاین از این مورد که ممکن است با چه کسانی تعامل داشته باشند آگاه باشید. منابع:

یکی از شرایط رایج قاعدگی است که باعث درد، گاز معده و حتی تنبلی در شما می شود. تغییر رژیم غذایی، ورزش منظم، خواب با کیفیت بالا، هیدراته ماندن، استفاده از رایحه درمانی و نوشیدن چای بابونه ممکن است به کاهش نفخ پریود کمک کند. اگر هیچ یک از این راه حل ها کمکی نکرد و بعد از پریود همچنان احساس نفخ داشتید به پزشک مراجعه کنید. تشخیص بین گرفتگی‌های قاعدگی و تغییرات خلقی ناشی از PMS ، مقابله با پریودها در حال حاضر سخت است. اما در روزهای منتهی به قاعدگی و حتی در طی آن، ممکن است دچار نفخ پریود شوید که زیاد در مورد آن صحبت نمی شود. در این مقاله از راهکارهایی آورده شده است تا بدانید در وهله اول چه چیزی باعث نفخ پریود می شود و چگونه می توان با چند درمان خانگی از شر آن خلاص شوید. نفخ پریود در زمان قاعدگی یک اتفاق طبیعی است که با تورم و حساسیت در ناحیه شکم و سایر قسمت های بدن شما مشخص می شود. همچنین ممکن است باعث شود که شما احساس کنید وزن اضافه کرده اید. نفخ معمولا زمانی رخ می دهد که شما شروع به قاعدگی می کنید و در عرض چند روز از چرخه قاعدگی شما فروکش می کند. شما نمی توانید به طور کامل از نفخ قبل و در طول پریود جلوگیری کنید، اما می توانید چند درمان خانگی را امتحان کنید که ممکن است نفخ پریود شما را کاهش دهد. قابل توجه است که قبل از اینکه این داروهای نفخ را امتحان کنید، بدانید چه چیزی باعث نفخ در طول دوره قاعدگی شما شده است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: در حالی که محققان هنوز نمی توانند به طور دقیق علت نفخ را در قاعدگی تعیین کنند، اما آنها به چند دلیل احتمالی مشکوک هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یکی از محتمل ترین دلایل نفخ پریود ممکن است به دلیل تغییرات در سطح استروژن و پروژسترون شما در مرحله لوتیال پریود باشد. در طول این مرحله، سطح پروژسترون در بدن شما کاهش می یابد و باعث سفت شدن مدفوع و تاخیر در حرکت آنها در دستگاه گوارش می شود. همچنین این باعث می شود که احساس سیری و نفخ کنید. تغییرات در سطح پروژسترون همچنین می تواند منجر به ادم (احتباس مایعات در بدن) شود که ممکن است باعث شود شما احساس نفخ کرده و در پاها و سینه های خود به خصوص قبل از پریود دچار ورم شوید. به غیر از تغییرات هورمونی، نفخ در دوران قاعدگی ممکن است به دلایل زیر نیز ایجاد شود: BMI نامناسب و چاقی نداشتن فعالیت بدنی و ورزش سندرم پیش از قاعدگی PMS مصرف زیاد غذاهای سرخ شده و روغنی سبک زندگی که شامل سیگار کشیدن و نوشیدن الکل می شود. درک علل نفخ ممکن است به شما کمک کند دفعه بعد که پریود می شوید بهتر با این وضعیت مقابله کنید. چند درمان خانگی وجود دارد که ممکن است به کاهش نفخ پریود کمک کند. در بخش های بعدی بیشتر به این موارد خواهیم پرداخت. درمان‌های خانگی برای نفخ پریود راه‌حل های مطمینی برای همه نیستند، اما ممکن است برای برخی افراد موثر باشند. عواملی مانند سن، سطح فعالیت بدنی و عادات غذایی در ایجاد نفخ نقش دارند. راه حل هایی وجود دارند که می توانند به کاهش نفخ پریود کمک کنند، نظیر: ایجاد چند تغییر ساده در رژیم غذایی ممکن است به کاهش نفخ در دوران قاعدگی شما کمک کند. تغییراتی همچون: از خوردن غذای شور خودداری کنید زیرا ممکن است باعث احتباس مایعات شده و احساس نفخ را در شما ایجاد کند. از خوردن سبزیجاتی مانند لوبیا، کلم بروکسل و کلم بروکلی خودداری کنید زیرا حاوی قند پیچیده ای به نام رافینوز هستند که ممکن است باعث ایجاد گاز و نفخ شوند. مقدار مصرف غذا را در وعده های غذایی خود را کاهش دهید اما در عوض دفعات مصرف را افزایش دهید. این ممکن است به شما کمک کند احساس گرفتگی کمتری داشته باشید و احساس سیری را کاهش دهید. از کافیین و نوشیدنی های کافیین دار خودداری کنید زیرا می توانند علایم قبل از قاعدگی از جمله نفخ را افزایش دهند. آنها همچنین ممکن است پریود شما را طولانی کنند یا باعث پریودهای نامنظم شوند. این به معنای احساس نفخ برای مدت طولانی تری نسبت به چرخه معمولی دوران پریودی شما است. ورزش کردن در دوران قاعدگی احتمالا آخرین چیزی است که به ذهنتان می رسد. مطالعات نشان می‌دهد که زنانی که به طور منظم ورزش می‌کنند، علایم PMS کمتری مانند نفخ را در مقایسه با زنانی که ورزش نمی‌کنند گزارش می‌کنند. بنابراین می توانید یک تمرین سبک (مانند یوگا) انجام دهید و از تمرینات قدرتی و تمرینات شدید در طول دوره قاعدگی خودداری کنید. کاهش سطح پروژسترون در بدن شما در طول قاعدگی می تواند باعث نفخ شود. سعی کنید در طول قاعدگی تا ساعت بخوابید، زیرا می تواند به شما کمک کند استرس کمتری داشته باشید و سطح پروژسترون خود را بازیابی کنید. این ممکن است به درمان نه تنها نفخ پریود، بلکه سایر علایم دیگر اختلال نارسایی پیش از قاعدگی ( PMDD ) کمک کند. نوشیدن آب کافی در طول قاعدگی و در روزهای منتهی به آن ممکن است به کاهش برخی از علایم دیسمنوره (قاعدگی های دردناک) از جمله نفخ کمک کند. هیچ مقدار ثابتی برای نوشیدن آب در طول دوره قاعدگی وجود ندارد زیرا مقدار آب مصرفی بر اساس سبک زندگی و سطح فعالیت بدنی هر فرد متفاوت است. مطالعات نشان داده است که استنشاق عصاره های گیاهی و روغن های ضروری ممکن است به کاهش نفخ و سایر علایم PMS کمک کند. همچنین به نظر می رسد عصاره گیاهان اسطوخودوس و مرکبات بهترین عملکرد را در خصوص رفع نفخ در دوران پریود دارند. چای بابونه دارای خواص ضد اسپاسم و درمانی است که در تسکین علایم مختلف PMS مفید است. زمانی که می دانید دوره قاعدگی شما نزدیک است، مقداری چای بابونه را برای درمان در دسترس داشته باشید. به غیر از درمان‌های خانگی ذکر شده، می‌توانید برخی درمان‌های دیگر را نیز امتحان کنید که شامل داروهای OTC است. برخی از درمان های رایج دیگر برای رفع نفخ در دوران پریود شامل مصرف داروهای OTC است که به راحتی در دسترس هستند. با این حال، قبل از مصرف برخی از این داروها باید با پزشک خود مشورت کنید. یک مطالعه منتشر شده در مجله آمریکایی زنان و زایمان نشان می دهد که مصرف قرص های ضد بارداری ممکن است به کاهش نفخ پریود کمک کند. با این حال، برخی از زنان از احساس نفخ حتی پس از مصرف قرص شکایت دارند. بنابراین، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید زیرا این قرص می تواند اثرات متفاوتی بر روی زنان مختلف داشته باشد. می‌توانید برای آزاد کردن مقداری از هوای اضافی از دستگاه گوارش و کاهش نفخ، یک قرص یا تونیک ضد گاز OTC مصرف کنید. قرص های دیورتیک به افزایش تولید ادرار کمک میکند، که به نوبه خود منجر به خلاص شدن از شر آب بدن و کاهش احتباس آب می شود. همچنین می توانید میوه ها و سبزیجاتی مانند خیار و آناناس که ادرار آورهای طبیعی هستند را امتحان کنید. می‌توانید هر یک از این درمان‌های خانگی یا سایر درمان‌های رایج دیگر را امتحان کنید و بفهمید که کدام یک برای شما بهتر است. نفخ قبل یا در طول قاعدگی کاملا طبیعی است و نیازی به مراقبت پزشکی ندارد. اگر بعد از قاعدگی همچنان نفخ را تجربه می کنید یا اینکه تا حد قابل توجهی مانع فعالیت های منظم شما می شود، باید با پزشک مشورت کنید. بله، پاهای شما ممکن است در طول قاعدگی ورم کنند. "وزن پریود" یا نفخ تا پایان دوره قاعدگی شما ادامه دارد. به دلیل احتباس آب در بدن، ممکن است در طول قاعدگی وزن اضافه کنید. احتمالا به دلیل تغییر در سطوح هورمونی و احتباس آب است که در طول قاعدگی شما رخ می دهد. نفخ در دوران قاعدگی برای هر زن متفاوت است. بنابراین سقف مشخصی وجود ندارد که بگوییم چقدر نفخ طبیعی است. برای کمک به کاهش نفخ پریود، می‌توانید از یک قرص یا تونیک مسکن استفاده کنید. با این حال، فورا جواب نمی دهد. ممکن است چند ساعت دیگر نتایج را مشاهده کنید. نفخ پریود یکی از علایم رایج سندرم پیش از قاعدگی است و برای زنان کاملا طبیعی است که آن را قبل و در طول دوره قاعدگی خود تجربه کنند. تغییرات در سطح استروژن و پروژسترون از دلایل احتمالی نفخ پریود است. در حالی که نفخ پریود اجتناب ناپذیر است، چند درمان خانگی مانند ورزش منظم یا نوشیدن چای بابونه ممکن است به شما در مقابله بهتر با آن کمک کند. اگر هیچ یک از این راه حل ها جواب نداد و بعد از پریود همچنان احساس نفخ می کنید، باید با پزشک خود مشورت کنید.

تا حدودی می توانند به هم ارتباط داشته باشند. به نحوی که خستگی، افسردگی و درد مفاصل علایم آشکار بیش از بیماری خودایمنی هستند. هنگامی که سیستم ایمنی ما به درستی کار می کند، بدن ما می تواند از حملات باکتری ها و ویروس های مهاجم جلوگیری کند. اما با یک بیماری خودایمنی، سیستم ایمنی به جای محافظت، حمله می کند و با بافت، سلول ها و اندام های سالم فرد مبارزه می کند. به گفته موسسه ملی بهداشت میلیون آمریکایی دارای اختلالات خود ایمنی هستند. طبق گفته مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) ، تقریبا درصد از آنها زن هستند بسیاری از آنها در سنین باروری خود هستند. ویرجینیا لاد، رییس انجمن بیماری‌های مرتبط با خود ایمنی آمریکا می‌گوید: "بیماری‌های خودایمنی در حال حاضر بسیار بیشتر از سال پیش شایع شده‌اند. محققان معتقدند ژنتیک، عفونت و محیط از عوامل محرک بیماری های خود ایمنی هستند. اگر درد مفاصل، خستگی و افسردگی با هم ظاهر شوند، سه علامت قرمز اصلی یک بیماری خود ایمنی را نشان می‌دهند. اما بسیاری از علایم دیگر نیز می توانند به یک بیماری خود ایمنی اشاره کنند. به عنوان مثال، نشانه دیابت نوع ، تشنگی بیش از حد و ادرار مکرر است. ریزش مو از علایم لوپوس است. طبق گفته NIH بیش از بیماری خودایمنی وجود دارد. در اینجا شش مورد از رایج ترین بیماری خودایمنی را معرفی می کنیم: به گزارش NIH ، حدود . میلیون آمریکایی بزرگسال و کودک به این اختلال مزمن غیر قابل درمان مبتلا هستند و درصد از آنها زن هستند. با RA ، گلبول‌های سفید خون سیستم ایمنی به پوشش مفصل حمله می‌کنند و باعث التهاب، قرمزی، گرما و درد می‌شوند. آسیب مفاصل معمولا در دو سال اول ظاهر می شود. با گذشت زمان، تخریب غضروف و استخوان می تواند بیماران را فلج کند. علایم عبارتند از: تب خستگی/از دست دادن انرژی درد در مچ دست و انگشتان هر دو دست مفاصل حساس و گرم در هر دو زانو و آرنج از آنجایی که هیچ آزمایش قطعی وجود ندارد و علایم اغلب به کندی ظاهر می شوند، تشخیص RA دشوار است. علایم ممکن است مبهم به نظر برسند. در نهایت، برای مشخص کردن RA به ترکیبی از آزمایشات و معاینه فیزیکی نیاز دارید. آزمایش خون می تواند وجود آنتی بادی های فاکتور روماتویید ( RF ) را تشخیص دهد، اما همه افراد مبتلا مثبت نیستند. اشعه ایکس همچنین می تواند آسیب مفاصل را در طول ماه ها یا سال ها ردیابی کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید داروهای ضد التهابی بدون نسخه مانند ایبوپروفن (ادویل یا موترین) ممکن است علایم را کاهش دهند. اگر آسیب مفاصل و درد بدتر شود، ممکن است به داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری ( DMRADs ) مانند متوترکسات نیاز داشته باشید. در کوتاه مدت، کورتیکواستروییدها ممکن است درد و التهاب را کاهش دهند، اما عوارض جانبی جدی مانند عفونت دارند. اصلاح‌کننده‌های جدیدتر پاسخ بیولوژیکی ( Humira ، Enbrel ، Remicade ) ممکن است به افرادی که به درمان‌های دیگر پاسخ نمی‌دهند کمک کند، اما اینها خطر عفونت و لنفوم را نیز افزایش می‌دهند. اگرچه مدیریت آرتریت روماتویید دشوار است، اما ورزش نیز توصیه می شود زیرا می تواند عضلات را تقویت کند، تحرک را افزایش دهد و افسردگی را کاهش دهد. تحقیقات همچنین نشان می دهد که برخی مکمل ها مانند اسید چرب امگا ممکن است به بهبود علایم کمک کنند. اما قبل از روی آوردن به روش های جایگزین با پزشک خود مشورت کنید. دیابت نوع یک بیماری خود ایمنی است. این بیماری اغلب با دیابت نوع همراه است، اما نوع یک بیماری خودایمنی نیست. در نوع ، اتوآنتی بادی ها سلول های بتای ترشح کننده انسولین پانکراس را هدف قرار می دهند. انسولین سطح قند خون را تنظیم می‌کند و میلیون آمریکایی مبتلا به نوع فاقد این هورمون هستند. افراد مبتلا به دیابت نوع نسبت به انسولین مقاوم هستند، اما آن را تولید می کنند. هنگامی که قند بیش از حد در خون انباشته می شود، کلیه ها برای خلاص شدن از شر آن بیش از حد کار می کنند. به همین دلیل است که شایع ترین علایم اولیه هر دو نوع دیابت تشنگی بیش از حد و تکرر ادرار است. سایر موارد عبارتند از: خستگی مشکلات بینایی کاهش وزن بی دلیل عفونت های قارچی مزمن واژن برخلاف سایر بیماری های خودایمنی، نوع به راحتی با آزمایش ادرار و آزمایش قند خون ناشتا تشخیص داده می شود. افراد مبتلا به دیابت نوع باید سطح قند خون را روزانه و با انسولین (تزریق یا پمپاژ) کنترل کنند. یک رژیم غذایی مناسب و ورزش نیز در تنظیم قند خون موثر است. این بیماری کنترل نشده می تواند منجر به آسیب کلیه، بیماری قلبی، کوری و سکته شود. بنیاد لوپوس تخمین می زند که . میلیون آمریکایی به این بیماری مبتلا هستند که زنان تقریبا برابر بیشتر از مردان مبتلا می شوند. لوپوس به بافت و اندام‌ها حمله می‌کند و ممکن است به مفاصل، کلیه‌ها، سلول‌های خونی، پوست، قلب، ریه‌ها حتی مغز شما آسیب برساند. تشخیص بیماری لوپوس دشوار است زیرا طیفی از علایم و نشانه‌های مختلف وجود دارد. به طور متوسط، یک بیمار ممکن است قبل از تشخیص دقیق به چهار پزشک مراجعه کند. اولین علامت ممکن است بثورات پروانه ای شکل روی گونه ها و بینی باشد. اما زنان اغلب ناراحتی شدید و علایم گیج‌کننده را تجربه می‌کنند که گاهی محو می‌شوند و سپس علایم تشدید می شوند. سایر علایم رایج شامل موارد زیر است: تب کبودی ریزش مو کم خونی درد و خستگی اضطراب یا افسردگی مفاصل دردناک و متورم زخم های دهان و بینی تنگی نفس یا درد قفسه سینه زخم های پوستی ناشی از قرار گرفتن در معرض نور خورشید پدیده رینود (انگشتان دست و پا در سرما سفید یا آبی می شوند) داروهایی که "سیستم ایمنی را آرام می کنند" ممکن است علایم را قابل کنترل نگه دارند و از تشدید آن جلوگیری کنند. برای بیمارانی که علایم خفیف دارند، داروی ضد مالاریا Plaquenil می تواند التهاب را کاهش دهد. برای علایم متوسط، استرویید پردنیزون یک ضد التهاب قوی و سرکوب کننده سیستم ایمنی اغلب تجویز می شود، اگرچه ممکن است خطر عفونت، پوکی استخوان و سایر عوارض جانبی مخرب را افزایش دهد. شیمی درمانی و داروهای مانع رد پیوند ممکن است به بیماران مبتلا به عوارضی مانند بیماری کلیوی یا اختلالات مغزی، از جمله از دست دادن حافظه و تشنج کمک کند. در سال ، Benlysta توسط سازمان غذا و دارو برای درمان لوپوس تایید شد. بیماران لوپوس در معرض خطر بسیار بالاتری برای بیماری قلبی هستند، بنابراین ورزش، رژیم غذایی مناسب و مدیریت وزن و استرس مهم هستند. همچنین از نور خورشید دوری کنید، زیرا نور ماوراء بنفش می تواند بیماری را تشدید کند. IBD شامل بیماری کرون و کولیت اولسراتیو ( UC ) است، هر دو بیماری دردناک و مزمن هستند که به سیستم گوارش حمله می کنند. UC باعث التهاب در روده بزرگ می شود. دکتر آن سیلورمن، مدیر مرکز بیماری های التهابی روده هنری فورد در دیترویت، می گوید، کرون باعث ایجاد زخم ها در هر نقطه از دستگاه گوارش، از دهان به سمت پایین بدن می شود. در بیماری IBD ، سیستم ایمنی باکتری‌های معمولی در روده را به عنوان اجسام خارجی اشتباه می‌گیرد. این واکنش با پر کردن روده‌ها با گلبول‌های سفید زیاد، که باعث التهاب می‌شود، پاسخ می‌دهد. با التهاب مزمن، دستگاه گوارش می تواند آسیب ببیند یا با زخم، فیستول و آبسه عفونی شود که منجر به خونریزی رکتوم، درد شکم و اسهال می شود. بیماران UC تقریبا همیشه خونریزی مقعدی دارند، اما همیشه این مورد برای کسانی که کرون دارند صدق نمی کند. در موارد شدید، سوراخ‌های خطرناک روده و خونریزی‌ها ممکن است نیاز به جراحی اورژانسی و تزریق خون داشته باشد. دکتر سیلورمن می گوید که بیماری التهابی روده در بیماران مختلف می تواند کاملا متفاوت به نظر برسد. تشخیص آن آسان نیست زیرا علایم اغلب با سندرم روده تحریک پذیر ( IBS ) اشتباه گرفته می شود که با اسهال و یا یبوست نیز مشخص می شود. IBS یک بیماری خود ایمنی نیست. بیدار شدن در شب برای دفع مدفوع، وجود خون در مدفوع و کم خونی نشان می دهد که این مشکل از IBS شدیدتر است. اعتقاد بر این است که بیماری کرون و UC ناشی از یک بیماری ژنتیکی و محرک های بیرونی مانند عفونت سالمونلا هستند. دکتر سیلورمن می‌گوید: "اگر بیمار جایی مانند مکزیک بوده است، باید آموباس یا سمی را بررسی کنید. برخی افراد ابتدا دچار عفونت می شوند سپس بهبود می یابند و در نهایت بیماری عود می کند. به عبارتی عفونت ناپدید می شود، اما التهاب روده بزرگ باقی می ماند. علایم کرون و UC عبارتند از: تب درد شکم کم خونی عرق شبانه درد مفاصل اسهال مکرر کاهش وزن تهوع و استفراغ خون در مدفوع زخم در سراسر دستگاه گوارش بیمار ابتدا باید به متخصص گوارش مراجعه کند. علاوه بر بررسی سوابق پزشکی و انجام معاینه فیزیکی برای تعیین اینکه آیا شکم ملتهب یا حساس است، متخصص باید ناحیه مقعدی را از نظر همورویید، شقاق، آبسه یا فیستول بررسی کند. آزمایش خون می تواند کم خونی ناشی از خونریزی روده و وجود گلبول های سفید را که نشان دهنده عفونت یا التهاب است، مشخص کند. ممکن است آزمایشات تشخیصی زیر تجویز شود: کولونوسکوپی، که در آن یک محدوده روشن و طولانی به داخل روده بزرگ هدایت می شود. اشعه ایکس باریم، که در آن بیمار ماده شیمیایی فلزی سولفات باریم را می بلعد و از دستگاه گوارش اشعه ایکس می گیرد. سیگموییدوسکوپی انعطاف پذیر، که در آن یک لوله روشن و قابل خم شدن به داخل مقعد و روده بزرگ وارد می شود. یک دوربین کوچک تصاویر را به صفحه کامپیوتر منتقل می کند و به پزشک اجازه می دهد بافت ملتهب و سایر ناهنجاری ها را ببیند. بسته به شدت بیماری، داروهای ضد التهابی، کورتیکواستروییدها، آنتی بیوتیک ها و سرکوبگرهای سیستم ایمنی ممکن است تجویز شوند. جراحی یک گزینه برای انسداد مزمن یا خونریزی است. از آنجایی که IBD می تواند مانع جذب برخی از مواد مغذی ضروری شود، ممکن است به مکمل های ویتامین D ، A ، K یا B نیاز داشته باشید. بسیاری از مبتلایان با اجتناب از موارد زیر از بیماری التهابی روده تسکین پیدا می کنند: الکل کافیین محصولات لبنی غذاهای ادویه دار میوه ها و سبزیجات خام غذاهای گازدار مانند لوبیا و کلم بروکلی به گفته موسسه ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی، با سندرم شوگرن، سلول های ایمنی به غدد تولید کننده اشک و بزاق حمله کرده و آن ها را از بین می برند. حدود میلیون آمریکایی به شوگرن مبتلا هستند. زنان برابر بیشتر از مردان در معرض ابتلا هستند. در بدترین حالت، این اختلال به کلیه ها، ریه ها، کبد، پانکراس و مغز آسیب می رساند. آریه فیشر، یکی از مدیران مرکز ریه خودایمنی بخش روماتولوژی و برنامه ILD در می گوید: سندرم شوگرن اغلب باعث آرتریت و خستگی، اختلالات سیستم عصبی، التهاب رگ های خونی و راه های هوایی و بیماری ریه می شود. غدد لنفاوی ممکن است متورم شوند و افراد مبتلا به شوگرن بیشتر در معرض خطر ابتلا به لنفوم هستند. دکتر فیشر می گوید: "ما نمی دانیم چرا مردم به شوگرن مبتلا می شوند. احتمالا علت شوگرن ترکیبی از فعل و انفعالات ژنتیکی و محیطی است. تقریبا همه افراد مبتلا به شوگرن دارای خشکی چشم و دهان هستند. دکتر فیشر می گوید: "تشخیص شوگرن از طریق خشکی چشم بسیار مهم است، زیرا این علامت در جمعیت عمومی بسیار رایج است. این اختلال گاهی اوقات با سایر بیماری های خودایمنی، معمولا آرتریت روماتویید و لوپوس همراه است. علایم دیگر عبارتند از: خستگی درد مفاصل سرفه خشک خشکی واژن مشکل در بلع تغییر حس چشایی حفره های دندانی بزرگ شدن غدد بزاقی پوست خشک و بثورات زنان اغلب در دندانپزشک یا چشم پزشک متوجه می شوند که به شوگرن مبتلا هستند، زیرا غشاهای مخاطی و غدد چشم و دهان علایم اولیه را نشان می دهند. آزمایش‌های نوری می‌توانند تولید اشک را ارزیابی کرده و تعیین کنند که آیا خشکی مزمن چشم به قرنیه آسیب رسانده است یا خیر. آزمایش ادرار می تواند مشکلات کلیوی را تشخیص دهد و آزمایش خون می تواند التهاب را ت یید کند. دکتر فیشر می‌گوید، برای تشخیص شوگرن، پزشک باید با وجود آنتی‌بادی‌ها یا با بیوپسی غدد بزاقی خودایمنی را ت یید کند. مت سفانه، هیچ راه حل سریعی برای تشخیص وجود ندارد. قطره های چشمی خاص، نوشیدن مایعات بیشتر، مرطوب کننده ها و روان کننده های واژن می تواند به کاهش خشکی کمک کند. داروهای تجویزی می توانند جریان بزاق را برای مرطوب نگه داشتن دهان و کاهش حفره ها افزایش دهند. پزشک شما ممکن است داروهای ضد التهابی غیر استروییدی بدون نسخه یا نسخه ای NSAIDs ، مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن را برای درد مفاصل و همچنین پلاکونیل ضد مالاریا را توصیه کند. سرکوب‌کننده‌های ایمنی، مانند متوترکسات، می‌توانند عوارض ریه، عروق خونی یا سیستم عصبی مرکزی را درمان کنند. همچنین داروهای مورد استفاده برای درمان آرتریت روماتویید نیز می تواند اثربخش باشد. NIH تخمین می زند که آمریکایی مبتلا به ام اس هستند اکثر آنها بین تا سال سن دارند. زنان بیش از دو برابر مردان در معرض ابتلا به این اختلال سیستم عصبی مرکزی هستند. باربارا گیسر، متخصص مغز و اعصاب لس آنجلسی و یکی از نویسندگان کتاب مولتیپل اسکلروزیس برای آدمک‌ها، می‌گوید: در بیماری ام‌اس، سیستم ایمنی به مغز، نخاع و اعصاب بینایی حمله می‌کند. میلین، غلاف محافظی که اعصاب را می پوشاند، از بین می برد. مولتیپل اسکلروزیس باعث تداخل بین سیگنال‌های مغز و بقیه نقاط بدن می شود و فرد دچار بی‌حسی، لرزش و درد می‌شود که از علایم بیماری است. دکتر گیسر می گوید، اما پیشرفت ام اس در همه افراد متفاوت است و اکثر افراد مبتلا به ام اس امید به زندگی طبیعی دارند. او اضافه می کند که ام اس کشنده و مسری نیست. از آنجایی که علایم می‌تواند خفیف، متناوب و با سایر بیماری‌ها همپوشانی داشته باشد، قبل از تشخیص برخی از بیماران سال‌های زیادی را با بیماری طی می کنند. دکتر گیسر می گوید: ام اس می تواند شبیه همه چیز باشد، از لوپوس گرفته تا بیماری لایم گرفته تا عفونت ها و بیماری های متابولیک و التهابی. "یک علامت رایج بی حسی و گزگز است، اما میلیاردها دلیل وجود دارد که می تواند باعث بی حسی شود. " علایم عبارتند از: لرزش سرگیجه افسردگی مشکلات تعادل مشکلات بینایی و درد چشم بی حسی یا ضعف در پاها و بازوها سوزن سوزن شدن یا درد در سراسر بدن اگر فرد مشکوک به ام اس باشد، ابتدا پزشک آزمایش خون تجویز می کند تا سایر بیماری ها با علایم عصبی مانند بیماری لایم را رد کند. مرحله بعدی معاینه توسط یک متخصص مغز و اعصاب است. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) مغز می تواند ضایعاتی را تشخیص دهد که نشان دهنده آسیب میلین است. کورتیکواستروییدها می توانند التهاب را کاهش دهند و داروهای دیگری به نام اینترفرون می توانند پیشرفت بیماری را در طول زمان کند کنند، اما ممکن است به کبد آسیب برسانند. فیزیوتراپی ممکن است به بهبود مشکلات حرکتی کمک کند. اندرو ویل، پزشک متخصص، ورزش های هوازی سبک و برخی مکمل های طبیعی مانند زنجبیل و زردچوبه را توصیه می کند. قبل از در نظر گرفتن روش های جایگزین با پزشک خود مشورت کنید. اکثر بیماران ام اس باید از قرار گرفتن در محیط گرم اجتناب کنند، زیرا علایم آنها بدتر می شود. در واقع، قبل از استفاده از MRI ، اغلب با قرار دادن بیماران در حمام آب گرم بیماری تشخیص داده می شد.

تشنج زمانی رخ می دهد که فعالیت الکتریکی غیرعادی در مغز وجود داشته باشد. تشنج‌شبانه همانگونه که از نامش پیدا است در هنگام خواب رخ می‌دهد. فعالیت های الکتریکی مغز باعث بروز برخی علایم و حرکات ناخودآگاه از جمله گاز گرفتن زبان، سفت شدن عضلات و لرزش بدن در بیمار می شود. این تشنج ها کیفیت خواب بیمار را به شدت تحت تاثیر قرار می دهند. افراد مبتلا به تشنج شبانه صداهای نامتعارفی در طول خواب از خود تولید می کنند و صبح ها در هنگام بیدار شدن در اثر نداشتن خواب کافی و عمیق احساس کسالت و خستگی زیادی دارند. از آنجایی که تشنج‌های شبانه در حالت خواب رخ می‌دهند، تشخیص آن می‌تواند چالش برانگیز باشد، به خصوص اگر کسی برای مشاهده آن‌ها حضور نداشته باشد. افراد مبتلا به تشنج شبانه معمولا از خواب راحت و عمیق محروم هستند. بدخوابی یا کم خوابی یکی از مهمترین دلایلی است که می تواند زمینه ساز ابتلا به تشنج شبانه باشد. در واقع بدخوابی و تشنج مانند چرخه ای بر روی هم تاثیرگذار هستند و هرکدام باعث تشدید دیگری می شود. در این مقاله به بررسی علل، علایم، تشخیص، درمان و روش های پیشگیری از تشنج های شبانه می پردازیم. آنچه در این مقاله خواهید خواند: تشنج ناشی از فعالیت الکتریکی غیر طبیعی در مغز است. دلایل متعددی وجود دارد که باعث تشنج شبانه در افراد می شود. این دلایل اغلب به سن و سابقه پزشکی فرد بستگی دارد. اما دربرخی از موارد نیز توضیح روشنی برای ابتلا به این وضعیت وجود ندارد. صرع یکی از عواملی است که می تواند باعث تشنج شبانه شود. صرع اصطلاحی است که به انواع مختلفی از اختلالات تشنجی اشاره دارد. در صورتی که تشنج ناشی از علل دیگری مانند تب یا مصرف الکل نباشد، معمولا پزشک علت تشنج را صرع تشخیص می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از شایع ترین علل تشنج عبارتند از: ژنتیک تب شدید تومورهای مغزی ضربه به سر یا آسیب مغزی عفونت هایی مانند آنسفالیت یا مننژیت بیماری های مادرزادی، مانند سندرم داون سکته مغزی یا بیماری آلزایمر در سالمندان اما با این حال علت بسیاری از تشنج های شبانه هنوز از نظر علمی کاملا ناشناخته است. برخی انواع تشنج که اغلب در هنگام خواب رخ می دهند، عبارتند از: این تشنج در دوران نوجوانی شروع می شود و اغلب نوجوانان تا ساله را تحت تاثیر قرار می دهد. این بیماری در دختران بیشتر از پسران است. صرع میوکلونیک با انقباضات ناگهانی و ناخواسته عضلانی مشخص می شود. برخی عوامل مانند خستگی، کم خوبی و استرس از عوامل محرک در شروع این تشنج هستند. این تشنج در اصطلاح پزشکی تشنج گراندمال نامیده می شود. تشنج تونیک - کلونیک تشنجی است که اغلب در هنگام بیدار شدن از خواب رخ می دهد. این تشنج باعث تکان خوردن بی اختیار و سفتی کنترل نشده بازوها، پاها یا کل بدن می شود. احتمال آسیب دیدگی بدن در این نوع تشنج بسیار زیاد است. یک اختلال مغزی است که اغلب کودکان و نوجوانان تا ساله را تحت تاثیر قرار می دهد. علایم معمولا یک طرف صورت را درگیر می کند. صرع رولاندیک در پسران بیشتر از دختران رخ می دهد. یک سندرم گفتاری، زبانی، رفتاری و یادگیری نادر است که کودکان خردسال را تحت تاثیر قرار می دهد. این تشنج در برخی موارد با اختلال بیش فعالی و کم توجهی، پرخاشگری و اضطراب همراه است. شکل شایع صرع است که از سلول های مغزی ناشی می شود. تکانه های غیر طبیعی در لوب فرونتال یا پیشانی مغز وجود دارند. این تشنج مردان و زنان را به یک میزان تحت تاثیر قرار می دهد. بسیاری از کسانی که تشنج های شبانه را تجربه می کنند، نمی دانند که به این بیماری مبتلا هستند. تشخیص علایم تشنج شبانه اغلب دشوارتر است زیرا افرادی که این وضعیت را تجربه می کنند در خواب هستند. تشنج های صرع می توانند در هر زمانی که فرد بیدار یا خواب است رخ دهند. بررسی ها نشان می دهد که تقریبا هم در بیداری و هم در خواب دچار تشنج می شوند. تشنج های شبانه بیشتر در مواقع زیر رخ می دهند: درست بعد از بیدار شدن درست بعد از به خواب رفتن علایمی که نشان می دهد یک فرد دچار تشنج شبانه شده است، عبارتند از: گاز گرفتن زبان از دست دادن کنترل مثانه و شب ادراری سردرد یا کبودی پس از بیدار شدن از خواب همچنین تشنج در خواب می تواند باعث حرکات غیرارادی بدن شود، از جمله: افتادن از تخت سفت شدن بازوها سفت شدن عضلات پا تکان های بی اختیار بدن گریه کردن یا ایجاد صداهای غیرطبیعی تشنج شبانه باعث می شود که بیدار شدن از خواب برای بیمار بسیار سخت شود. همچنین بیمار روز بعد از تشنج گیج و خواب آلود به نظر می رسد. مفیدترین راه برای تشخیص تشنج های شبانه انجام نوار مغزی ( EEG ) است. این آزمایش برای تشخیص اختلالات مغزی در افراد مبتلا به صرع یا سکته مغزی به کار می رود. EEG ناهنجاری های الکتریکی و فعالیت مغز را بررسی می کند. برای انجام آزمایش الکترودهای کوچک به پوست سر متصل می شوند. این الکترودها می توانند فعالیت مغز را در حالت بیداری و خواب بررسی کنند. مطالعات خواب معمولا برای افرادی که مشکوک به تشنج های شبانه هستند انجام می شود. این مطالعه نیاز به یک شب اقامت در کلینیک پزشکی برای نظارت بر فعالیت الکتریکی مغز در طول خواب دارد. پس از تشخیص تشنج، تصویربرداری تکمیلی از مغز ممکن است برای بررسی نواحی مغزی که تحت ت ثیر تشنج قرار گرفته اند توسط پزشک تجویز شود. تصویربرداری معمولا شامل موارد زیر است: توموگرافی کامپیوتری ( CT ) اسکن تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) تشنج های شبانه در برخی از کودکان با افزایش سن بهبود پیدا می کند. این اتفاق بیشتر زمانی رخ می دهد که تصویربرداری از مغز طبیعی است و هیچ مشکل عصبی دیگری در آزمایش ها دیده نمی شود. همچنین صرع خوش خیم رولاندیک باعث ابتلا به صرع شبانه می شود. این صرع کودکان را تحت تاثیر قرار می دهد و اغلب در بزرگسالی از بین می رود. در برخی از موارد علت اصلی تشنج ابتلا به بیماری صرع است. صرع به طور کامل درمان ندارد. اما با این حال روش های زیادی وجود دارند که می توانند به کاهش علایم و مدیریت بیماری کمک کنند. درمان های مختلفی وجود دارد که می تواند به پیشگیری از تشنج شبانه کمک کند، از جمله: داروهای ضد صرع معمولا بهترین راه برای درمان تشنج هستند. مصرف این داروها به طور موثر علایم تشنج را درمان می کند. اما با این حال دارو در رفع علل زمینه ای که باعث بروز تشنج می شوند، تاثیری ندارد. AED ها سیگنال های الکتریکی غیر طبیعی مغز را کاهش می دهند. رژیم غذایی کتوژنیک رایج ترین رژیم درمانی مورد استفاده در افرادی است که از تشنج رنج می برند. اما رژیم کتوژنیک یک رژیم غذایی پرچرب، پر پروتیین و کم کربوهیدرات است. این رژیم غذایی تشنج را در بسیاری از بیماران مبتلا به تشنج‌هایی که مدیریت آن‌دشوار است، کنترل می کند. معمولا به بیمارانی که به خوبی به داروها پاسخ نمی‌دهند و صرع آنها به درمان مقاوم است، رعایت رژیم غذایی کتوژنیک توصیه می شود. بررسی ها نشان می دهد که رعایت رژیم غذایی کتوژنیک تا حد بسیاری در بهبود عملکرد مغزی افراد مبتلا به صرع شبانه موثر است. اگر مصرف داروها و رژیم درمانی باعث تسکین علایم تشنج نشود، پزشک احتمالا جراحی را توصیه می کند. جراحی صرع شامل برداشتن بخشی از مغز است که باعث بروز تشنج می شود. هدف از جراحی صرع کاهش یا حذف حملات صرع است. برخی از روش‌های جراحی می‌توانند به طور بالقوه علایم تشنج را برای چندین سال متوقف کنند. نورون های مغز با کمک سیگنال های الکتریکی با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند. هرگونه اختلال در این سیگنال های مغزی می تواند باعث ابتلا به بیماری های مغزی مختلف مانند تشنج شود. به طور کلی می توان گفت که تشنج ناشی از فعالیت الکتریکی غیر طبیعی در مغز است. اگرچه تشنج علل بسیار متععدی دارد و علت دقیق تشنج هنوز از نظر علمی مشخص نیست. برخی از تشنج ها اغلب در هنگام خواب رخ می دهند که به آن تشنج شبانه گفته می شود. بسیاری از کسانی که تشنج های شبانه را تجربه می کنند، نمی دانند که به این بیماری مبتلا هستند. برخی از علایم تشنج شامل گاز گرفتن زبان، از دست دادن کنترل مثانه، سردرد پس از بیدار شدن از خواب، پرت شدن از تخت و حرکات غیر ارادی بدن است. تشنج های شبانه را می توان از طریق نوار مغزی یا مطالعه خواب تشخیص داد. رایج ترین درمان ها شامل مصرف داروهای ضد صرع، رژیم درمانی کتوژنیک و جراحی است. تشنج های شبانه تجریه ای بسیار ناخوشایند هستند که به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی افراد ت ثیر می گذارند. خوشبختانه، امروزه درمان های متعددی وجود دارند که می توانند به کاهش و مدیریت علایم تشنج شبانه کمک کنند. بنابراین اگر خود و یا یکی از عزیزانتان دچار تشنج های شبانه هستید، در اسرع وقت به یک پزشک متخصص اختلالات خواب مراجعه کنید. اگر فردی را دیدید که در خواب دچار تشنج شده است، دقت کنید که بدن او در وضعیت ایمنی قرار داشته باشد تا نتواند به خودش آسیب برساند. در این شرایط برای کمک به بیمار کارهای زیادی را می توانید انجام بدهید، به عنوان مثال: مدتی در کنار بیمار بمانید تا از باز بودن راه تنفس اطمینان حاصل کنید. فرد را از روی تخت به زمین منتقل کنید. در صورت امکان، یک بالش زیر سر بیمار قرار دهید. اطمینان حاصل کنید که هیچ اشیا یا وسایل تیز و برنده ای در نزدیکی فرد دچار تشنج وجود نداشته باشد. اگر احساس کردید که بیمار در حین تشنج دچار مشکل تنفسی است، بلافاصله با اورژانس تماس بگیرید. فراوانی تشنج های شبانه بستگی به نوع تشنج، سابقه پزشکی فرد و روش های درمانی دارد. میان فراوانی تشنج در هر بیمار متفاوت است.

یک اختلال کلیوی است که باعث می شود بدن شما پروتیین زیادی را در ادرار دفع کند. همچنین سندرم نفروتیک معمولا در اثر آسیب به دسته‌های رگ‌های خونی کوچک در کلیه‌ها ایجاد می‌شود که مواد زاید و آب اضافی خون را فیلتر می‌کنند. این وضعیت باعث تورم، به ویژه در پاها و مچ پا می شود و خطر ابتلا به سایر مشکلات سلامتی را افزایش می دهد. درمان سندرم نفروتیک شامل درمان بیماری ایجاد کننده آن و مصرف دارو است. سندرم نفروتیک می تواند خطر عفونت و لخته شدن خون را افزایش دهد. پزشک شما ممکن است داروها و تغییرات رژیم غذایی را برای جلوگیری از عوارض توصیه کند. کلیه ها مواد زاید و مایعات اضافی را از طریق واحدهای فیلتر کننده و سلول های کلیوی به نام نفرون از خون شما خارج می کنند. هر نفرون حاوی یک فیلتر (گلومرول) است که دارای شبکه ای از رگ های خونی کوچک به نام مویرگ است. هنگامی که خون به داخل گلومرول جریان می یابد، مولکول های کوچک آب، مواد معدنی ضروری و مواد مغذی و مواد زاید از دیواره مویرگ ها عبور می کنند. مولکول های بزرگ، مانند پروتیین ها و گلبول های قرمز، این کار را نمی کنند. سپس محلول فیلتر شده به قسمت دیگری از نفرون به نام توبول می رود. آب، مواد مغذی و مواد معدنی مورد نیاز بدن شما به جریان خون بازگردانده می شود. آب اضافی و مواد زاید به ادرار تبدیل می شود که به سمت مثانه جریان می یابد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علایم اصلی سندرم نفروتیک کدامند؟ علایم و نشانه های سندرم نفروتیک عبارتند از: خستگی از دست دادن اشتها افزایش وزن به دلیل احتباس مایعات تورم شدید (ادم) ، به ویژه در اطراف چشم و در مچ پا و پا ادرار کف آلود، در نتیجه پروتیین اضافی در ادرار شما اگر علایم یا علایمی دارید که شما را نگران می کند، با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علل بروز سندرم نفروتیک چیست؟ سندرم نفروتیک معمولا در اثر آسیب به خوشه های رگ های خونی کوچک (گلومرول) کلیه ها ایجاد می شود. گلومرول‌ها خون شما را هنگام عبور از کلیه‌ها فیلتر می‌کنند و چیزهایی را که بدن شما به آن نیاز دارد از آن‌هایی که به آن نیاز ندارد جدا می‌کنند. گلومرول های سالم پروتیین خون (عمدتا آلبومین) را که برای حفظ مقدار مناسب مایع در بدن شما لازم است از نفوذ به ادرار محافظت می کنند. هنگامی که گلومرول ها آسیب می بینند، اجازه می دهند پروتیین خون بیش از حد از بدن شما خارج شود که منجر به سندرم نفروتیک می شود. بسیاری از بیماری ها و شرایط می توانند باعث آسیب گلومرولی و منجر به سندرم نفروتیک شوند، از جمله: دیابت می تواند منجر به آسیب کلیه (نفروپاتی دیابتی) شود که بر گلومرول ها ت ثیر می گذارد. این شایع ترین علت سندرم نفروتیک در کودکان است. بیماری با تغییرات حداقلی منجر به عملکرد غیر طبیعی کلیه می شود، اما زمانی که بافت کلیه زیر میکروسکوپ بررسی می شود، طبیعی یا تقریبا طبیعی به نظر می رسد. علت عملکرد غیر طبیعی معمولا نمی توان تعیین کرد. این بیماری که با اسکار برخی از گلومرول ها مشخص می شود، می تواند ناشی از یک بیماری دیگر، یک نقص ژنتیکی یا برخی داروها باشد یا بدون دلیل شناخته شده ای رخ دهد. این اختلال کلیوی نتیجه ضخیم شدن غشاهای داخل گلومرول است. ضخیم شدن به دلیل رسوبات ساخته شده توسط سیستم ایمنی است. این می تواند با سایر شرایط پزشکی مانند لوپوس، هپاتیت B ، مالاریا و سرطان همراه باشد یا می تواند بدون دلیل شناخته شده رخ دهد. این بیماری التهابی مزمن می تواند منجر به آسیب جدی کلیه شود. این اختلال زمانی رخ می دهد که پروتیین های آمیلویید در اندام های شما جمع می شوند. تجمع آمیلویید اغلب به سیستم فیلتر کلیه ها آسیب می رساند. چه عواملی خطر سندرم نفروتیک را افزایش می دهند؟ عواملی که می توانند خطر ابتلا به سندرم نفروتیک را افزایش دهند، عبارتند از: که می تواند به کلیه های شما آسیب برساند. برخی بیماری ها و شرایط خطر ابتلا به سندرم نفروتیک را افزایش می دهند، مانند دیابت، لوپوس، آمیلوییدوز، نفروپاتی ریفلاکس و سایر بیماری های کلیوی. داروهایی که ممکن است باعث سندرم نفروتیک شوند عبارتند از داروهای ضد التهابی غیر استروییدی و داروهایی که برای مبارزه با عفونت ها استفاده می شوند. عفونت هایی که خطر ابتلا به سندرم نفروتیک را افزایش می دهند عبارتند از HIV ، هپاتیت B ، هپاتیت C و مالاریا. عوارض سندرم نفروتیک درمان نشده چیست؟ عوارض احتمالی سندرم نفروتیک عبارتند از: ناتوانی گلومرول ها در فیلتر کردن خون به درستی می تواند منجر به از دست دادن پروتیین های خون شود که به جلوگیری از لخته شدن خون کمک می کند. این امر خطر ایجاد لخته خون در رگ های شما را افزایش می دهد. هنگامی که سطح پروتیین آلبومین در خون شما کاهش می یابد، کبد شما آلبومین بیشتری تولید می کند. در عین حال، کبد شما کلسترول و تری گلیسیرید بیشتری آزاد می کند. از دست دادن بیش از حد پروتیین خون می تواند منجر به سوء تغذیه شود. این می تواند منجر به کاهش وزن شود که می تواند با ادم پوشانده شود. همچنین ممکن است تعداد بسیار کمی گلبول قرمز (کم خونی) ، سطح پروتیین خون پایین و سطوح پایین ویتامین D داشته باشید. آسیب به گلومرول ها و در نتیجه تجمع مایعات اضافی بدن می تواند فشار خون شما را افزایش دهد. اگر کلیه های شما به دلیل آسیب به گلومرول ها توانایی خود را در فیلتر کردن خون از دست بدهند، مواد زاید می توانند به سرعت در خون شما جمع شوند. اگر این اتفاق بیفتد، ممکن است به دیالیز اضطراری نیاز داشته باشید وسیله ای مصنوعی برای حذف مایعات و مواد زاید اضافی از خون شما معمولا با دستگاه کلیه مصنوعی (دیالیز) سندرم نفروتیک می تواند باعث شود کلیه های شما به مرور زمان عملکرد خود را از دست بدهند. اگر عملکرد کلیه به اندازه کافی پایین بیاید، ممکن است به دیالیز یا پیوند کلیه نیاز داشته باشید. افراد مبتلا به سندرم نفروتیک خطر ابتلا به عفونت را افزایش می دهند. سندرم نفروتیک چگونه تشخیص داده می شود؟ آزمایش ها و روش های مورد استفاده برای تشخیص سندرم نفروتیک عبارتند از: آزمایش ادرار می تواند ناهنجاری هایی را در ادرار شما مانند مقادیر زیاد پروتیین نشان دهد. ممکن است از شما خواسته شود که نمونه ادرار را طی ساعت جمع آوری کنید. آزمایش خون می تواند سطوح پایین پروتیین آلبومین و اغلب کاهش سطح پروتیین خون را به طور کلی نشان دهد. از دست دادن آلبومین اغلب با افزایش کلسترول خون و تری گلیسیرید خون همراه است. سطح کراتینین و نیتروژن اوره در خون شما نیز ممکن است برای ارزیابی عملکرد کلی کلیه شما اندازه گیری شود. پزشک ممکن است برداشتن نمونه کوچکی از بافت کلیه را برای آزمایش توصیه کند. در طول بیوپسی کلیه، یک سوزن از طریق پوست شما وارد کلیه می شود. بافت کلیه جمع آوری شده و برای آزمایش به آزمایشگاه فرستاده می شود. درمان قطعی سندرم نفروتیک چیست؟ درمان سندرم نفروتیک شامل درمان هر گونه بیماری پزشکی است که ممکن است باعث سندرم نفروتیک شما شود. پزشک شما همچنین ممکن است داروها و تغییراتی را در رژیم غذایی شما برای کمک به کنترل علایم و نشانه های شما یا درمان عوارض سندرم نفروتیک توصیه کند. داروها ممکن است شامل موارد زیر باشد: داروهایی به نام مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین ( ACE ) فشار خون و میزان پروتیین آزاد شده در ادرار را کاهش می دهند. داروهای این دسته عبارتند از لیزینوپریل ( Prinivil ، Qbrelis ، Zestril ) ، بنازپریل ( Lotensin ) ، کاپتوپریل و انالاپریل ( Vasotec ) گروه دیگری از داروها که به طور مشابه عمل می کنند مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین II ( ARBs ) نامیده می شوند و شامل لوزارتان (کوزار) و والزارتان (دیووان) می شوند. داروهای دیگری مانند مهارکننده‌های رنین نیز ممکن است مورد استفاده قرار گیرند، اگرچه معمولا در ابتدا از مهارکننده‌های ACE و ARB استفاده می‌شود. اینها با افزایش خروجی مایع کلیه به کنترل تورم کمک می کنند. داروهای دیورتیک معمولا شامل فوروزماید ( Lasix ) است. سایرین عبارتند از اسپیرونولاکتون (آلداکتون، کاروسپیر) و تیازیدها، مانند هیدروکلروتیازید یا متولازون ( Zaroxolyn ) استاتین ها می توانند به کاهش سطح کلسترول کمک کنند. با این حال، مشخص نیست که آیا داروهای کاهش دهنده کلسترول می توانند نتایج را برای افراد مبتلا به سندرم نفروتیک، مانند اجتناب از حملات قلبی یا کاهش خطر مرگ زودرس، بهبود بخشند. استاتین ها عبارتند از: آتورواستاتین ( Lipitor ) ، فلوواستاتین ( Lescol XL ) ، لوواستاتین ( Altoprev ) ، پراواستاتین ( Pravachol ) ، روزوواستاتین ( Crestor ، Ezallor ) و سیمواستاتین ( Zocor ) اینها ممکن است برای کاهش توانایی لخته شدن خون شما تجویز شوند، به خصوص اگر لخته خون داشته باشید. داروهای ضد انعقاد عبارتند از: هپارین، وارفارین (کومادین، جانتوون) ، دابیگاتران (پراداکسا) ، آپیکسابان (الیکویس) و ریواروکسابان ( Xarelto ) داروهایی برای کنترل سیستم ایمنی، مانند کورتیکواستروییدها، می توانند التهاب همراه با برخی از شرایطی که می توانند باعث سندرم نفروتیک شوند را کاهش دهند. داروها شامل ریتوکسیماب (ریتوکسان) ، سیکلوسپورین و سیکلوفسفامید هستند. شیوه زندگی و درمان های خانگی سندرم نفروتیک تغییر در رژیم غذایی ممکن است به س تسکین علایم ندرم نفروتیک کمک کند. پزشک ممکن است شما را به یک متخصص تغذیه ارجاع دهد، که ممکن است توصیه کند موارد زیر را انجام دهید: مقدار مایعات را در رژیم غذایی خود کاهش دهید. برای کمک به کنترل تورم از یک رژیم غذایی کم نمک استفاده کنید. منابع پروتیین بدون چربی را انتخاب کنید. پروتیین گیاهی در بیماری کلیوی مفید است. برای کمک به کنترل سطح کلسترول خون، مقدار چربی و کلسترول را در رژیم غذایی خود کاهش دهید.

زمانی اتفاق می افتد که رباط ها (نوارهای محکم و فیبری که استخوان های گردن شما را به هم متصل می کنند) بیش از حد کشیده یا پاره شده باشند. رگ به رگ شدن گردن می تواند در اثر ضربه ناگهانی ایجاد شود که باعث ایجاد حرکت شدید سر به عقب و جلو می شود. این وضعیت اغلب ناشی از تصادف رانندگی یا آسیب ورزشی است. این به عنوان شلاق شناخته می شود. اما گاهی اوقات علت می تواند جزیی باشد، مانند خوابیدن در یک موقعیت غیر معمول. پیچ خوردگی گردن اغلب با کشیدگی گردن اشتباه گرفته می شود، اما علایم و درمان معمولا یکسان است. تفاوت این است که کشیدگی های گردن بر روی عضلات گردن و تاندون ها (بافت هایی که ماهیچه ها را به استخوان متصل می کنند) و نه رباط ها را تحت تاثیر قرار می دهد. این امکان وجود دارد که هر دو را به یکباره داشته باشید زیرا عضلات و تاندون های مجاور نیز ممکن است در هنگام پیچ خوردگی گردن آسیب ببینند. رگ به رگ شدن گردن چه علایمی دارد؟ شایع ترین علامت پیچ خوردگی گردن درد در پشت گردن و در محل اتصال رباط ها به استخوان های گردن است. درد با حرکت بدتر می شود. اگر عضلات شما کشیده شده باشند ممکن است در طرفین گردن درد داشته باشید. اگر درد ناشی از آسیب باشد، علایم ممکن است تا روز بعد از آسیب، زمانی که التهاب و سفتی ایجاد می‌شود، ظاهر نشوند. گردن درد خواهید داشت که با حرکت بدتر می شود. گاهی اوقات این درد تا یک یا دو روز کامل پس از رویدادی که باعث آن شده است ظاهر نمی شود. به احتمال زیاد دچار سفتی گردن خواهید شد که مانع از حرکت دادن گردن شما می شود. ممکن است پشت سرتان درد بگیرد. همچنین ممکن است در ناحیه شانه یا قسمت بالای کمر درد داشته باشید. علایم دیگری که ممکن است با پیچ خوردگی گردن همراه باشد عبارتند از: سرگیجه صدای زنگ در گوش خستگی بی حسی در دست ها یا بازوها اگر بعد از یک حادثه از نوع شلاقی متوجه این علایم شدید، برای ارزیابی برای رد کردن یک مشکل جدی تر، مانند آسیب به نخاع، به پزشک مراجعه کنید. ضعف بازو یا پا، مشکل در راه رفتن و ناتوانی در کنترل مثانه یا روده ها از نشانه های آسیب نخاع هستند. اگر بلافاصله پس از حادثه دچار گردن درد شدید، به اورژانس مراجعه کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم اصلی آن عبارتند از: درد در پشت گردن. همچنین اگر سر خود را به طور ناگهانی بچرخانید، ممکن است درد کوتاه، تیز و تیراندازی داشته باشید. سفتی گردن یا کاهش دامنه حرکتی. هنگام چرخاندن سر به پهلو، تکان دادن سر یا چرخاندن گردن ممکن است گردن شما سفت شود. ممکن است تقریبا غیرممکن باشد که سر خود را در یک جهت بچرخانید. سفتی یا اسپاسم عضلانی در گردن. ممکن است یک "گره" سخت در عضله احساس کنید. درد در قسمت بالای کمر و شانه ها سردرد در پشت سر آیا شلاق با پیچ خوردگی گردن یکی است؟ شلاق و پیچ خوردگی گردن دو موضوع متفاوت هستند، اما شلاق اغلب باعث کشیدگی گردن می شود. شلاق زمانی اتفاق می افتد که گردن به شدت به سمت عقب خم می شود و سپس به طور ناگهانی به جلو خم می شود، مانند ضربه شلاق. معمولا در اثر تصادف اتومبیل از عقب ایجاد می شود. شلاق نیز می تواند باعث آسیب نخاعی یا شکستگی استخوان های ستون فقرات شود. درد ممکن است در ابتدا شدید باشد. اگر فکر می کنید مبتلا به وضعیت شلاق گردن شده اید، باید با مراکز درمانی تماس بگیرید یا به اورژانس مراجعه کنید تا از نظر صدمات جدی تری بررسی شوید. آنها ممکن است آزمایش های تصویربرداری مانند اشعه ایکس، سی تی اسکن و ام آر آی را سفارش دهند. پیچ خوردگی گردن معمولا در صورتی تشخیص داده می شود که آسیب های دیگری در این آزمایش ها یافت نشود. علل رگ به رگ شدن گردن چیست؟ گاهی اوقات زمانی که رباط‌ها تحت فشار بیش از حد قرار می‌گیرند، پیچ خوردگی گردن به طور ناگهانی رخ می‌دهد، مانند هنگام تصادف رانندگی یا آسیب ورزشی. اما همچنین این وضعیت می تواند پس از خوابیدن در موقعیت های ناراحت کننده یا در حالت نشسته در وضعیت نامناسب به تدریج ایجاد شود. علل شایع عبارتند از: تصادفات اتومبیل از عقب ورزش هایی مانند فوتبال، کشتی و هاکی سقوط از ارتفاع، یا سقوط جزیی در سطح زمین در افراد مسن سوء استفاده یا حمله به دلیل مشت یا تکان دادن خوابیدن در وضعیت نامناسب یا استفاده از بالش بد وضعیت نامناسب مزمن در هنگام نشستن، مانند قوز کردن در چه شرایطی باید به پزشک مراجعه کنیم؟ اگر گردن درد شما پس از یک ضربه مهم مانند تصادف رانندگی، آسیب ورزشی یا افتادن شروع شد، باید به اورژانس مراجعه کنید تا از نظر صدمات جدی مانند شکستگی ستون فقرات در گردن یا آسیب نخاع بررسی شوید. هر گونه درد بالای استخوان های پشت گردن باید فورا در اورژانس بررسی شود. همچنین در صورت آسیب به سر یا از دست دادن هوشیاری، مراجعه به اورژانس ضروری است. علایم دیگری که باید به اورژانس مراجعه کنید عبارتند از: بی حسی یا ضعف در بازوها یا پاها سردردی که شدید باشد یا بدتر شود. مشکل در صحبت کردن اختلال در بینایی گیجی خواب آلودگی شدید سرگیجه یا از دست دادن هوشیاری تب حالت تهوع یا استفراغ اگر گردن درد به تدریج ایجاد شد یا علایم جدی نداشتید، می توانید رگ به رگ شدن و کشیدگی گردن را در خانه درمان کنید. اما در شرایط زیر بهتر است به پزشک مراجعه کنید: درد بیش از - هفته ادامه دارد. بعد از چند روز به جای بهبود بدتر می شود. درد غیر قابل تحمل است یا شما را از انجام فعالیت های عادی باز می دارد. رگ به رگ شدن گردن می تواند واقعا ناراحت کننده باشد! به خصوص اگر در یک تصادف رانندگی یا آسیب شلاقی شدید، برای چند روز درد شدیدی خواهید داشت. داروهایی مانند ایبوپروفن یا استامینوفن را به صورت شبانه روزی مصرف کنید تا زمانی که احساس بهتری پیدا کنید (نه فقط یک بار! ، و از یخ یا گرما نیز استفاده کنید. این به معنای واقعی کلمه یک درد در ناحیه گردن است، اما به زودی احساس بهتری خواهید داشت. رگ به رگ شدن گردن چگونه تشخیص داده می شود؟ معاینه فیزیکی وضعیت بدن، توانایی حرکت و موقعیت سر و چانه شما را بررسی می کند. پزشک رگ های خونی گردن شما را بررسی می کند و ممکن است با گوشی پزشکی به آنها گوش دهد. او همچنین ممکن است بررسی کند دامنه حرکت گردن قدرت عضلانی در بازوها ممکن است از تست های تصویربرداری مانند اشعه ایکس، سی تی اسکن، یا تصویربرداری تشدید مغناطیسی ( MRI ) استفاده شود، اما اکثر افراد مشکوک به پیچ خوردگی گردن نیازی به این آزمایش ها ندارند. MRI یک آزمایش بدون درد و غیر تهاجمی است که تصاویر یا تصاویر بسیار واضحی از بدن انسان بدون استفاده از اشعه ایکس تولید می کند. MRI از آهنربای بزرگ، امواج رادیویی و کامپیوتر برای تولید این تصاویر استفاده می کند. سی تی اسکن یک روش اشعه ایکس است که بسیاری از تصاویر اشعه ایکس را با کمک کامپیوتر ترکیب می کند تا نماهای مقطعی از بدن ایجاد کند. رگ به رگ شدن گردن چگونه درمان می شود؟ اکثر پیچ خوردگی های گردن به مرور زمان با مراقبت های خانگی بهبود می یابند. درمان های خانگی برای پیچ خوردگی گردن می تواند شامل موارد زیر باشد: از ورزش های شدید و ورزش های تماسی خودداری کنید، اما سعی کنید فعالیت های سبک انجام دهید. فقط در رختخواب استراحت نکنید که می تواند باعث سفت شدن عضلات گردن شما شود. بعد از آسیب حدود تا ساعت گردن خود را یخ بگذارید. آن را هر بار دقیقه، تا بار در روز بمالید. یخ را به جای استفاده از پوست برهنه، همیشه در یک دستمال یا حوله بپیچید. هر بار استفاده را به حدود دقیقه در هر بار محدود کنید. داروهای ضد التهابی غیراستروییدی ( NSAIDs ) مانند ایبوپروفن (ادویل، موترین) یا ناپروکسن ( Aleve ) می‌توانند درد و تورم را تسکین دهند. شما می توانید با دوزهای استامینوفن (تیلنول) جایگزین کنید. کشش های ملایم گردن بی خطر هستند و می توانند به جلوگیری از سفتی قابل توجه کمک کنند. مراقب باشید به هیچ حرکتی که باعث درد شدید می شود، به زور خودداری کنید. پزشک شما ممکن است درمان های دیگری را توصیه کند، مانند: داروهای شل کننده عضلانی یا داروهای مسکن تجویزی استفاده از گردن بند نرم برای مدت کوتاهی (معمولا تا روز) ، که به کاهش فشار روی رباط‌های گردن شما کمک می‌کند. حتما دستورالعمل های پزشک خود را به دقت دنبال کنید، زیرا استفاده از گردن بند برای مدت طولانی تر می تواند سایر ساختارهای گردن شما را ضعیف کند. فیزیوتراپی اولتراسوند درمانی تحریک الکتریکی تزریق داروهای بی حس کننده به عضلات گردن کشش برای پیچ خوردگی گردن دریافت تایید یه پزشک قبل از شروع تمرینات برای پیچ خوردگی گردن بسیار مهم است. اگر حرکات کششی باعث درد شدید و تیز شد، یا در صورت ایجاد بی حسی یا ضعف جدید در دست یا بازو، انجام حرکات کششی را متوقف کنید. از پزشک خود بپرسید که چه زمانی می توانید به انجام فعالیت های عادی بازگردید. پیچ خوردگی گردن می تواند با آسیب های سر همراه باشد، بنابراین ممکن است نیاز به استراحت از ورزش داشته باشید. گاهی اوقات یک جدول زمانی مشخص برای بازگشت دریافت خواهید کرد و گاهی اوقات باید علایم خود را زیر نظر داشته باشید. حرکات کششی را به آرامی و بدون حرکات تند و ناگهانی انجام دهید و آنها را برای چند ثانیه نگه دارید. هر کدام را چندین بار تکرار کنید. از شخص دیگری نخواهید که سر شما را بگیرد تا آن را فراتر از حد راحتی فشار دهد یا خودتان فشار اضافی وارد کنید. در اینجا چند نمونه از حرکات کششی وجود دارد که ممکن است پزشک یا فیزیوتراپیست توصیه کند: به آرامی سر خود را بچرخانید تا پهلو به پهلو نگاه کنید. گوش خود را به سمت شانه خود خم کنید، به مرکز برگردید و سپس در سمت دیگر تکرار کنید. چانه خود را به سمت قفسه سینه خم کنید، سپس به آرامی به بالا نگاه کنید. شانه های خود را به جلو و عقب بچرخانید. سر و گردن درد شما باید ظرف چند هفته بهتر شود. در غیر این صورت، ممکن است تزریق بی حسی موضعی انجام شود. بهبودی کامل ممکن است تا ماه طول بکشد. اگر پس از این مدت همچنان علایم دارید، ارزیابی بیشتر توسط متخصص ستون فقرات مناسب است.

در دوندگان می تواند به موارد زیادی ربط داشته باشد. یکی از آنها سفت شدن باسن است که می تواند اندام تحت فشار را کمتر انعطاف پذیر و منجر به استرس، فشار و در نهایت درد و آسیب شود. در این مقاله از پزشکت هفت مورد از شایع ترین علل درد لگن ناشی از دویدن، همراه با گزینه های درمان و پیشگیری آورده شده است. دویدن فواید بی شماری از جمله بهبود سلامت قلب و عروق، خلق و خو و بهزیستی کلی دارد. با این حال، می تواند باعث آسیب به مفاصل، از جمله لگن شود. کشیدگی عضلانی و تاندونیت زمانی است که از ماهیچه های لگن بیش از حد استفاده شود. احتمال دارد درد و سفتی در باسن خود احساس کنید، به خصوص زمانی که می دوید یا لگن خود را خم می کنید. فشار عضلانی و تاندونیت را با یخ زدن در ناحیه آسیب دیده چندین بار در روز درمان کنید. داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) را طبق دستور مصرف کنید. موارد جدی احتمال دارد نیاز به فیزیوتراپی داشته باشند. سندرم باند ایلیوتیبیال سندرم باند ایلیوتیبیال ( ITBS ) دوندگان را تحت تاثیر قرار می دهد و می تواند در امتداد قسمت خارجی لگن و زانو احساس شود. باند ایلیوتیبیال ( IT ) بافت همبندی است که در امتداد قسمت خارجی لگن تا زانو و ساق پا کشیده شده که در اثر استفاده بیش از حد و حرکات تکراری سفت و تحریک می شود. علایم شامل درد و حساسیت در زانو، ران و لگن است. هنگام حرکت احتمال دارد صدای کلیک یا صدای پاپ را احساس کنید یا بشنوید. برای درمان ITBS ، چند بار در روز از داروهای NSAID استفاده و ناحیه آسیب دیده را یخ درمانی کنید. حرکات کششی همچنین می تواند قدرت و انعطاف پذیری باند IT را بهبود بخشد. در برخی موارد احتمال دارد نیاز به تزریق کورتیکواسترویید باشد. بورس ها کیسه های پر از مایعی هستند که استخوان ها، تاندون ها و عضلات مفصل ران را محافظت می کنند. حرکات تکراری مکرر مانند دویدن به کیسه های بورس فشار وارد و باعث دردناک و ملتهب شدن کیسه های بورس می شود. این منجر به بورسیت شده که با التهاب، قرمزی و تحریک مشخص می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برای درمان بورسیت تاندون عضلانی، از فعالیت های زیاد خودداری و استراحت کرده تا زمانی که احساس بهتری پیدا کنید. ناحیه آسیب دیده را چند بار در روز یخ بگذارید و برای کاهش درد و التهاب از NSAID استفاده کنید. گاهی اوقات از تزریق کورتیکواسترویید استفاده می شود. به یک فیزیوتراپ مراجعه یا برخی از این تمرینات مفصل ران را به تنهایی انجام دهید. همیشه قبل از دویدن، بدن خود را با حرکات کششی گرم کنید و نوعی تمرین قدرتی برای باسن خود انجام دهید. اگر به طور ناگهانی قادر به حرکت دادن لگن خود نیستید، تب یا درد شدید دارید، به پزشک مراجعه کنید. التهاب شدید، قرمزی و کبودی نیز نیاز به مراجعه پزشک دارد. سندرم هیپ یک کبودی روی لگن است که در اثر نوعی ضربه مانند افتادن، ضربه یا لگد ایجاد می شود. ناحیه آسیب دیده ممکن است متورم، کبود شده و دردناک باشد. اگر لگن کبودی دارید، تا زمان بهبودی استراحت و برخی از درمان های خانگی را برای کاهش کبودی امتحان کنید. چند بار در روز ناحیه آسیب دیده را به مدت تا دقیقه یخ بگذارید. برای کاهش التهاب و درد، از باند کشی به عنوان کمپرس استفاده کنید. همراه با NSAID ها، تزریق کورتیکواسترویید احتمال دارد در تاریخ بعدی توصیه شود. لابروم هیپ غضروفی است که در لبه بیرونی حفره مفصل ران قرار دارد و باسن را با بالشتک و تثبیت در بالای استخوان ران در حفره لگن محکم می کند. پارگی لابرال می تواند در اثر حرکات تکراری مانند دویدن ایجاد شود. اگر پارگی لابرال لگن دارید، درد می تواند با صدای کلیک، قفل شدن، گرفتن صدا یا احساس هنگام حرکت همراه باشد. تحرک هنگام دویدن محدود خواهد بود و احتمال دارد دچار سفتی شوید. علایم همیشه برای تشخیص، واضح یا آسان نیستند. گاهی اوقات هیچ نشانه ای نخواهید داشت. در شرایطی که مشکوک به پارگی لابرال لگن هستید به پزشک مراجعه کنید. احتمال دارد معاینه فیزیکی، اشعه ایکس، ام آر آی یا تزریق بیهوشی داده شود. درمان می تواند شامل فیزیوتراپی، NSAID ها یا تزریق کورتیکواسترویید باشد. اگر با این درمان ها بهبودی مشاهده نکردید، احتمال دارد به جراحی آرتروسکوپی نیاز باشد. شکستن لگن یک آسیب جدی است که عوارض خطرناک را به همراه دارد. شکستگی لگن اغلب زمانی رخ می دهد که استخوان زیر سر استخوان ران می شکند. معمولا نتیجه یک آسیب ورزشی، سقوط یا تصادف رانندگی است. شکستگی لگن در افراد مسن شایع تر است. التهاب شدید ممکن است با هر حرکتی با درد زیاد همراه باشد. شاید نتوانید به هیچ وجه روی پای آسیب دیده وزن وارد کنید یا حرکت کنید. در حالی که برخی از درمان های محافظه کارانه می تواند به مدیریت علایم کمک کنند، در بیشتر مواقع جراحی مورد نیاز است. لگن نیاز به ترمیم یا تعویض دارد. فیزیوتراپی برای بهبودی پس از جراحی ضروری خواهد بود. آرتروز هیپ می تواند باعث درد مداوم در دوندگان شود که در ورزشکاران مسن شایع تر است. استیوآرتریت باعث می شود که غضروف مفصل ران شکسته، شکافته و شکننده شود. گاهی اوقات قطعات غضروف احتمال دارد در داخل مفصل ران شکافته و بشکند. از دست دادن غضروف منجر به بالشتک کمتر استخوان های لگن و این اصطکاک باعث درد، تحریک و التهاب می شود. پیشگیری و درمان آرتروز در اسرع وقت مهم است. یک رژیم غذایی ضد التهابی همراه با داروها می تواند برای تسکین درد و افزایش انعطاف پذیری مفید باشد. برخی موارد ممکن است نیاز به فیزیوتراپی یا جراحی داشته باشند. حفظ وزن سالم نیز در پیشگیری و درمان مهم است. سایر علل احتمالی عصب سیاتیک که از باسن تا پشت پا می گذرد، ممکن است در اثر دویدن ملتهب یا تحریک شود. احتمال دارد در لگن، باسن، کشاله ران و پایین پا احساس درد کنید. علایم دیگر شامل بی حسی، گزگز، ضعف و اسپاسم عضلانی است. پیریفورمیس ماهیچه ای از باسن است که می تواند با دویدن های مکرر تحریک و متورم شود. هنگامی این رخ می دهد که پیریفورمیس عصب سیاتیک را فشرده و علایم درد عصب سیاتیک را ایجاد می کند. نوار ایلیوتیبیال ( IT ) در امتداد قسمت بیرونی باسن و از ران تا سطح زانوی امتداد دارد. وقتی می دوید، باند IT ممکن است با مالش روی سایر نواحی لگن و ساق پا تحریک و باعث درد و گرفتگی لگن، ساق یا زانو شود. برخی از فعالیت های شدید و بیش از حد می تواند عضله دیواره شکم را ضعیف کند. فتق زمانی رخ می دهد که برخی اندام‌ها یا قسمت‌هایی از شکم از ناحیه ضعیف بیرون زده و باعث برآمدگی یا توده‌ای دردناک می‌شود. درد زمانی که به شکم خود فشار می آورید یا به سمت پایین فشار می آورید (مانند زمانی که مدفوع می کنید) بدتر می شود. مهمتر از همه، اگر درد لگن دارید، از دویدن خودداری کنید. هنگامی که احساس بهتری پیدا کردید، به تدریج فعالیت را به روال خود بازگردانید تا از آسیب بیشتر پیشگیری شود. برای تسریع روند بهبودی از یک رژیم غذایی سالم پیروی و از غذاهای سرشار از ویتامین D و کلسیم استفاده کنید. نمونه هایی از این غذاها عبارتند از: ساردین سالمون غذاهای غنی شده مانند غلات یا شیر هنگامی که به اندازه کافی بهبود حاصل شد، به تدریج تمرین خود را با نیمی از مدت زمان و شدت شروع کنید. به آرامی، اگر مناسب است، به روال دویدن قبلی خود برگردید. پیشگیری بهترین دارو برای نگرانی های لگن است. به سطوح درد خود توجه و فورا آنها را برطرف کنید. همیشه قبل و بعد از تمرین، حرکات کششی انجام دهید. در صورت لزوم، در حین ورزش برای کشش متوقف شوید یا به طور کامل استراحت کنید. روی کفش‌های باکیفیت و مناسبی که برای جذب شوک طراحی شده‌اند، سرمایه‌گذاری کنید. برای بهبود عملکرد و کاهش درد می توان از درج های ارتز استفاده کرد. روی تقویت و کشش نه تنها باسن، بلکه چهارسر ران و کمر نیز کار کنید. احتمال دارد بخواهید روی یک مربی شخصی سرمایه گذاری کنید تا فرم دویدن را یاد بگیرید، حتی اگر برای مدت کوتاهی باشد. آنها می توانند مکانیک و تکنیک های مناسب را آموزش دهند. ورزش های تقویتی و کششی انجام دهید و همیشه قبل از دویدن بدن خود را گرم کنید. یوگای ترمیمی یا یین یوگا می تواند به کشش و بازیابی بافت های همبند در لگن کمک کند. استراحت در بهبودی بسیار مهم است. اگر در اثر دویدن درد لگن را تجربه می کنید، احتمالا از یک سبک زندگی فعال لذت می برید. نشستن در کنار زمین احتمال دارد ایده آل نباشد، اما تا زمانی که بهبودی کامل نداشته باشید، قطعا بهترین گزینه است. اگر درد لگن ادامه پیدا کرد یا عود می کند، به پزشک ورزشی یا ارتوپد مراجعه کنید. آنها می توانند تشخیص و برنامه درمانی مناسب را ارایه دهند. اگر آسیب مفصل ران همراه با درد شدید، التهاب یا علایم عفونت است، فورا به پزشک مراجعه کنید. در صورت بروز علایم زیر بهتر است به پزشک مراجعه کنید: درد به سرعت در حال بدتر شدن است. نمی توانید ادرار و حرکات روده خود را کنترل کنید. ضعف مداوم یا بدتر پاها یا بی حسی در لگن، کشاله ران یا پاها دارید. ضربه محکمی را همراه با درد شدید یا تغییر شکل لگن یا پای خود تجربه کرده اید. وقتی آسیب دیدید یا درد دارید ندوید زیرا ممکن است علایم را بدتر یا طولانی تر کند. قرار دادن کیسه یخ روی نواحی درد یا التهاب به کاهش هر دو علایم کمک می کند. بالا بردن قسمت آسیب دیده بدن می تواند به تسکین التهاب و کاهش درد کمک کند. استفاده از فشاری، مانند بانداژهای ACE یا پانسمان های تنگ، روی ناحیه دردناک می تواند به کاهش دامنه حرکتی، پیشگیری از آسیب بیشتر و کمک به روند بهبود کمک کند. داروها تیلنول (استامینوفن) داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAID ) ایبوپروفن ( Advil ، Motrin ) و ناپروکسن ( Aleve ) درد و التهاب را درمان می کنند. کرم، ژل یا پچ های درد موضعی Bengay ، Aspercreme ، Tiger Balm و لیدوکایین می توانند درد را هنگام استفاده در ناحیه آسیب دیده کاهش دهند. تمرینات کششی از آنجایی که دویدن می تواند باعث سفت شدن برخی از ماهیچه ها شود، کشیدن آنها برای کاهش استرس هنگام دویدن بسیار مهم است. برخی از حرکات کششی که معمولا توصیه می شود عبارتند از: کشش خم کننده ران برای رفع گرفتگی عضلات نزدیک بالای ران کشش همسترینگ، که عضلات پشت ران را کش می دهد. عضلات چهار سر ران برای کاهش تنش در عضلات جلوی ران کشش می یابد. کشش باسن و کمر، که می تواند به تسکین درد عصب سیاتیک کمک کند. سایر گزینه های درمانی فیزیوتراپی. شاید لازم باشد به یک فیزیوتراپیست مراجعه کنید که می تواند تمرینات کششی، مقاومتی و تقویتی موثری را پیشنهاد کند. آنها همچنین احتمال دارد درمان های درد مانند ماساژ، درمان آزادسازی فعال و تحریک الکتریکی را ارایه دهند. تزریق استرویید یا نقطه ماشه ای پزشک ممکن است تزریق در نواحی خاص دردناک مانند ماهیچه ها یا بورس های مفصل ران را توصیه کند. این تزریق ها معمولا شامل یک داروی بی حس کننده و استرویید برای کمک به کنترل درد و کاهش التهاب است. معمولا هر تا ماه یکبار نیاز به تزریق دارید. عمل جراحی. اگر عضله، لابروم، رباط یا تاندون پارگی یا دررفتگی یا شکستگی دارید، احتمال دارد برای بازگرداندن شما به عملکرد طبیعی خود جراحی لازم باشد. درد لگن یک مشکل نسبتا رایج برای دوندگان است که اغلب به دلیل تمرین بیش از حد ایجاد می شود. اما همچنین می تواند در اثر آسیب به هر بخشی از مفصل ران مانند استخوان ها، ماهیچه ها یا غضروف ایجاد شود. این درد بر تاندون ها بافت فیبر مانندی که ماهیچه را به استخوان متصل می کند یا رباط ها که یک استخوان را به استخوان دیگر متصل می کند، ت ثیر می گذارد. گاهی اوقات، درد ناشی از آسیب به کیسه‌های پر از مایع است که بورس نامیده می‌شود، و بالشتک را در مفاصل ایجاد می‌کند. درد لگن می تواند احساس درد تیز، تیراندازی، گرفتگی یا سفت شدن داشته باشد. این شاید در خود لگن یا در قسمت های اطراف مانند باسن، پشت، کشاله ران یا ساق پا رخ دهد. درمان تمام علل درد لگن معمولا شامل استراحت و استفاده از کمپرس یخ در ناحیه آسیب دیده است. مسکن های توصیه شده شامل داروهای ضد التهابی غیر استروییدی (ادویل، موترین، آلو) و استامینوفن (تیلنول) هستند. بسته به نوع آسیبی که دارید، احتمال دارد نیاز به استفاده از بند، بریس، بانداژ ACE یا گچ داشته باشید. هنگامی که درد از بین رفت، ممکن است برای تقویت ناحیه به فیزیوتراپی نیاز داشته باشید. اگر آسیب شدیدی دارید، ممکن است جراحی لازم باشد. این وبسایت : www . buoyhealth . com / learn / hip - pain - after - running این وبسایت : www . healthline . com / health / sports - injuries / hip - pain - running

، سرگیجه ای است که اغلب به عنوان احساس چرخش توصیف می شود. همچنین ممکن است مانند بیماری حرکتی احساس شود یا انگار به یک طرف پرت شده اید. علایم دیگری که گاهی با سرگیجه محیطی همراه هستند، عبارتند از: زنگ در گوش مشکل در تمرکز چشم از دست دادن تعادل از دست دادن شنوایی در یک گوش انواع سرگیجه محیطی چیست؟ دو شکل مختلف سرگیجه وجود دارد: سرگیجه محیطی و سرگیجه مرکزی. طبق گفته موسسه تعادل آمریکا، سرگیجه محیطی معمولا شدیدتر از سرگیجه مرکزی است. سرگیجه محیطی نتیجه مشکلی در گوش داخلی است که تعادل را کنترل می کند. سرگیجه مرکزی به مشکلاتی در مغز یا ساقه مغز شما اشاره دارد. انواع مختلفی از سرگیجه محیطی وجود دارد. سرگیجه موضعی حمله ای خوش خیم ( BPPV ) BPPV شایع ترین شکل سرگیجه محیطی در نظر گرفته می شود. این نوع تمایل به ایجاد حملات کوتاه و مکرر سرگیجه دارد. برخی حرکات سر باعث تحریک BPPV می شود. تصور می‌شود که این به دلیل شکسته شدن تکه‌های کوچک آناتومیک از کانال‌های گوش داخلی و تحریک موهای کوچکی است که گوش داخلی شما را پوشانده‌اند. این مغز شما را مختل و احساس سرگیجه ایجاد می کند. لابیرنتیت لابیرنتیت باعث سرگیجه یا احساس اینکه در حال حرکت هستید می شود. عفونت گوش داخلی باعث این شکل از سرگیجه می شود. در نتیجه، اغلب همراه با علایم دیگری مانند تب و گوش درد رخ می دهد. عفونت در لابیرنت است، ساختاری در گوش داخلی شما که تعادل و شنوایی را کنترل می کند. یک بیماری ویروسی، مانند سرماخوردگی یا آنفولانزا، اغلب باعث این عفونت می شود. عفونت باکتریایی گوش نیز گاهی اوقات علت آن است. نورونیت دهلیزی نورونیت وستیبولار، نوریت دهلیزی نیز نامیده می شود. این نوع سرگیجه شروع ناگهانی دارد و ممکن است باعث بی ثباتی، گوش درد، تهوع و استفراغ شود. نورونیت دهلیزی نتیجه عفونتی است که به عصب دهلیزی گسترش یافته است که تعادل را کنترل می کند. این وضعیت معمولا به دنبال یک عفونت ویروسی مانند سرماخوردگی یا آنفولانزا ایجاد می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مریضی منیر بیماری منیر باعث سرگیجه ناگهانی می شود که می تواند تا ساعت طول بکشد. در این شرایط سرگیجه اغلب آنقدر شدید است که باعث تهوع و استفراغ می شود. بیماری منیر همچنین باعث کاهش شنوایی، زنگ زدن در گوش و احساس پری گوش می شود. علل سرگیجه محیطی چیست؟ سرگیجه محیطی معمولا به دلیل نقص عملکرد یک یا چند ساختار در گوش داخلی ایجاد می شود. این ساختارها سیستم دهلیزی را تشکیل می دهند که مسیول تعادل شماست. سرگیجه همچنین می تواند توسط مغز شما ایجاد شود (سرگیجه مرکزی) احساس سرگیجه می تواند به طور جدی توانایی شما را برای شرکت در فعالیت های عادی روزمره مختل کند. علایمی که معمولا با سرگیجه همراه است عبارتند از: استفراغ سردرد سرگیجه حالت تهوع مشکلات شنوایی و بینایی احساس کشیده شدن به جهات مختلف نیستاگموس (حرکات تند و سریع چشم، معمولا از یک طرف به سمت دیگر) ممکن است متوجه شوید که در توصیف دقیق احساس یا علامت برای ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مشکل دارید. این طبیعی است. سرگیجه محیطی چگونه تشخیص داده می شود؟ راه های مختلفی وجود دارد که پزشک شما می تواند تشخیص دهد که آیا سرگیجه محیطی دارید یا خیر. پزشک ممکن است گوش‌های شما را معاینه کند تا نشانه‌های عفونت را پیدا کند، و همچنین ببیند آیا می‌توانید در یک خط مستقیم راه بروید تا تعادل خود را آزمایش کند. اگر پزشک شما مشکوک به BPPV باشد، ممکن است مانور Dix - Hallpike را انجام دهد. در طی این آزمایش، پزشک شما را به سرعت از حالت نشسته به حالت درازکش می برد و سر شما پایین ترین نقطه بدن شما است. شما رو به روی پزشک خود خواهید بود و باید چشمان خود را باز نگه دارید تا پزشک بتواند حرکات چشم شما را ردیابی کند. این مانور باعث بروز علایم سرگیجه در افراد مبتلا به BPPV می شود. پزشک شما همچنین ممکن است تست تعادل و شنوایی را تجویز کند. بسته به علایم شما، پزشک ممکن است برای رد سایر علل سرگیجه، مطالعات تصویربرداری (مانند اسکن MRI ) از مغز و گردن شما را نیز تجویز کند. گزینه های درمانی برای سرگیجه محیطی چیست؟ ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما می‌تواند کمک کند تا آنچه را که باعث علایم شما می‌شود، تشخیص دهید. هنگام ملاقات با پزشک، آماده باشید تا در مورد زمان بروز و محرک علایم خود صحبت کنید. درمان یکسانی برای سرگیجه وجود ندارد. با این حال، به طور کلی، از آنجایی که سرگیجه مستقیما با تعادل مایعات در گوش داخلی شما مرتبط است، تغییرات رژیم غذایی که بر مایعات بدن ت ثیر می گذارد ممکن است کمک کند. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما احتمالا تغییراتی در میزان نمک، شکر و کافیین مصرفی شما توصیه می کند. تشخیص مناسب علت سرگیجه برای انتخاب درمانی که به احتمال زیاد موثر باشد، مهم است. علل شایع شامل موارد زیر است. بیماری حرکت اگر به بیماری حرکت مبتلا می‌شوید، به احتمال زیاد موقعیت‌هایی مانند قایق‌سواری یا مطالعه در ماشین در حال حرکت را تجربه می کنید و تا حد امکان بهتر است از آنها دوری کنید. اگر نمی توانید از چنین موقعیتی اجتناب کنید، سعی کنید در حین حرکت به یک جسم ثابت خیره شوید. این ممکن است به شما کمک کند تا حس تعادل را حفظ کرده و از علایم دیگر جلوگیری کنید. سرگیجه موضعی پراکسیسمال خوش خیم BPPV یک اختلال است که توسط کریستال های کلسیم شناور در کانال های نیم دایره ای گوش داخلی ایجاد می شود و در هنگام حرکت باعث سرگیجه می شود. درمان این اختلال شامل تغییر موقعیت کانال مانند مانور Epley است. تغییر موقعیت کانال شامل مجموعه ای از موقعیت های چرخشی سر است که به حرکت زباله ها به خارج از کانال های نیم دایره ای و به سایر نواحی گوش شما کمک می کند، جایی که علایم ظاهر نمی شوند و رسوبات به جای درست خود در کانال نیم دایره ای بازگردانده می شوند. این روش باید توسط متخصص انجام شود. بیماری منیر این یک علت دشوارتر برای درمان سرگیجه است، زیرا علت آن هنوز ناشناخته است. آنچه شناخته شده است این است که در بیماری منیر، مایع گوش داخلی شما در تعادل نیست، که منجر به علایم سرگیجه می شود. هیچ درمانی برای بیماری منیر وجود ندارد. با این حال، درمان مناسب برای کمک به بازگرداندن تعادل مایعات، مانند تغییر رژیم غذایی کم نمک و استفاده از یک دیورتیک (قرص آب) ، ممکن است به کنترل علایم کمک کند. داروهایی که ممکن است به پیشگیری یا تسکین علایم سرگیجه کمک کنند عبارتند از: مکلیزین بنزودیازپین ها پچ اسکوپولامین تزریق آنتی بیوتیک جنتامایسین یا استروییدها روش های جراحی برای درمان بیماری منیر عبارتند از: برداشتن قسمت هایی از گوش داخلی، بر اساس علایم بریدن عصب دهلیزی به طوری که اطلاعات گوش داخلی در مورد تعادل بدن دیگر در دسترس مغز نباشد (این روش به شنوایی آسیب نمی رساند) بسته به شدت سرگیجه و درمانی که دریافت می کنید، ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است توانبخشی دهلیزی (برنامه ای مبتنی بر ورزش برای کاهش سرگیجه و بهبود تعادل) را برای شما توصیه کند. این برنامه به شما می آموزد که با حس تعادل متفاوت به عنوان راهی برای جبران مشکلات ناشی از بیماری منیر کار کنید. درمان کم شنوایی افراد مبتلا به بیماری منیر ممکن است برای زنگ زدن در گوش و کاهش شنوایی نیاز به درمان داشته باشند. درمان ممکن است شامل دارو و سمعک باشد. تمرینات اگر تشخیص BPPV را دریافت کردید، پزشک ممکن است مانور Epley و تمرینات Brandt - Daroff را به شما آموزش دهد. هر دو شامل حرکت دادن سر در یک سری از سه یا چهار حرکت هدایت شونده است. پزشک شما معمولا مانور Epley را انجام می دهد، زیرا به حرکت سریعتر و چرخاندن سر شما نیاز دارد. برای افرادی که مشکلات گردن یا کمر دارند توصیه نمی شود. می توانید تمرینات برندت - داروف را در خانه انجام دهید. اینها رایج ترین تمرینات مورد استفاده برای درمان سرگیجه هستند. اعتقاد بر این است که آنها می توانند به جابجایی زباله هایی که باعث سرگیجه می شوند کمک کنند. برای انجام تمرینات برندت داروف: لبه تخت خود (نزدیک به وسط) بنشینید و پاهای خود را از پهلو آویزان کنید. به پهلوی راست دراز بکشید و سر خود را به سمت سقف بچرخانید. این وضعیت را حداقل ثانیه حفظ کنید. اگر احساس سرگیجه دارید، این وضعیت را نگه دارید تا زمانی که از بین برود. به حالت عمودی برگردید و به مدت ثانیه مستقیما به جلو خیره شوید. مرحله دوم را این بار در سمت چپ خود تکرار کنید. صاف بنشینید و به مدت ثانیه مستقیم به جلو نگاه کنید. ست های اضافی را حداقل سه تا چهار بار در روز انجام دهید. فیزیوتراپی درمان توانبخشی دهلیزی یکی دیگر از گزینه های درمانی برای سرگیجه محیطی است. این شامل کار با یک فیزیوتراپیست برای بهبود تعادل با کمک به مغز شما برای جبران مشکلات گوش داخلی است. در صورت عدم موفقیت سایر روش های درمانی، جراحی می تواند موارد شدید و مداوم سرگیجه را درمان کند. این جراحی شامل برداشتن بخشی یا تمام گوش داخلی شما است. چگونه می توانم از حملات سرگیجه محیطی جلوگیری کنم؟ شما معمولا نمی توانید از سرگیجه اولیه جلوگیری کنید، اما برخی رفتارها می توانند به جلوگیری از حمله سرگیجه دیگری کمک کنند. شما باید از قرارگیری در معرض موارد زیر اجتناب کنید: چراغ های روشن حرکت سریع سر خم شدن بیش از حد سایر رفتارهای مفید، ایستادن به آرامی و خوابیدن در حالی است که سر خود را تکیه داده اید. سخن آخر اگر سرگیجه مکرر یا غیر قابل توضیح دارید به یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی مراجعه کنید. شایع ترین انواع سرگیجه محیطی، مانند بیماری حرکت و سرگیجه موضعی حمله ای خوش خیم ( BPPV ) ، جدی نیستند. بیشتر موارد سرگیجه موقتی است، اما می تواند مزمن شود. زندگی با سرگیجه می تواند دشوار باشد. اما کارهایی وجود دارد که می توانید برای به حداقل رساندن اثرات نامطلوب آن انجام دهید. درک وضعیت شخصی سرگیجه شما و کار با یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی که سرگیجه را درمان می کند می تواند به شما کمک کند زندگی خود را "در تعادل" نگه دارید.

علل زیادی دارد. برخی از توده های کشاله ران نسبتا خوش خیم هستند، در حالی که برخی دیگر می توانند بسیار خطرناک باشند. کشاله ران حاوی ماهیچه ها، رباط ها، رگ های خونی و اعصاب متعددی است. در نتیجه، یک توده در این ناحیه می تواند منجر به ناراحتی و کاهش تحرک شود. این مقاله از به بررسی علل، تشخیص و درمان توده های کشاله ران می پردازد. همچنین نکاتی را برای جلوگیری از ایجاد توده در این قسمت از بدن ارایه می دهد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: اگر فردی متوجه توده ای در کشاله ران شد، باید به پزشک مراجعه کند. دلایل متعددی برای ایجاد توده در کشاله ران وجود دارد. بخش های بعدی برخی از این موارد را با جزییات بیشتری بیان می کند. کیست ها توده های غیرسرطانی هستند که در زیر پوست ایجاد می شوند. کیست ها معمولا بی ضرر هستند. با این حال، فشار دادن یا بیرون آمدن کیست می تواند منجر به عفونت شود. اگر کیست در زیر پوست پاره شود، محتویات آن می تواند بافت سالم اطراف را آلوده کند. کیست عفونی ممکن است برافروخته و متورم به نظر برسد و ممکن است هنگام لمس حساس یا گرم باشد. دو نوع کیست وجود دارد که می تواند در کشاله ران یا نزدیک آن ایجاد شود: کیست های اپیدرمویید و کیست های چربی. اگرچه هر دو نوع شبیه به هم هستند، اما هر کدام علایم متفاوتی ایجاد می کنند. کیست اپیدرمویید یک توده متحرک است که درست زیر لایه ای از پوست سالم قرار دارد. این کیست ها حاوی ماده سفید رنگی متشکل از پروتیین کراتین هستند که در پوست، مو و ناخن ها وجود دارد. کیست های اپیدرمویید یکی از شایع ترین انواع کیست خوش خیم پوست هستند. براساس نتایج یک مطالعه ، مردان دو برابر بیشتر از زنان در معرض ابتلا به این کیست ها هستند. کیست های سباسه می توانند در داخل فولیکول مو یا غده عرق مسدود شده ایجاد شوند. بر خلاف کیست های اپیدرمویید، کیست های چربی حاوی ماده ای زرد رنگ و روغن مانند هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید غدد لنفاوی غدد کوچکی هستند که بخشی از سیستم ایمنی بدن را تشکیل می دهند. نقش آنها حذف ویروس ها، باکتری ها و سموم از مایع لنفاوی است. این مایع به تغذیه سلول های بدن و دفع مواد زاید کمک می کند. همچنین غدد لنفاوی حاوی گلبول های سفید خون به نام لنفوسیت است که به مبارزه با عفونت کمک می کند. فردی که عفونت یا بیماری دیگری دارد ممکن است التهاب در یک یا چند غدد لنفاوی را تجربه کند. غدد لنفاوی که بیشتر مستعد التهاب هستند در قسمت های زیر از بدن قرار دارند: زیر بغل کشاله ران نواحی دو طرف گردن برخی از علل احتمالی التهاب غدد لنفاوی در کشاله ران عبارتند از: این عفونت ها به دلیل رشد بیش از حد قارچ کاندیدا در داخل واژن است. به گزارش دفتر سلامت زنان، درصد از زنان حداقل یک عفونت قارچی واژن را در طول زندگی خود تجربه خواهند کرد. این یکی دیگر از عفونت‌های رایج است و زمانی رخ می‌دهد که مقدار زیادی از یک باکتری خاص در داخل واژن رشد کند. زنان در هر سنی بخصوص سنین تا سال ممکن است به واژینوز باکتریایی مبتلا شوند. UTIs : عفونت‌هایی هستند که می‌توانند هر بخشی از دستگاه ادراری را که شامل کلیه‌ها، حالب‌ها، مثانه و مجرای ادرار است، تحت ت ثیر قرار دهند. UTI در زنان شایع تر است. این به این دلیل است که مجرای ادرار زنانه کوتاه‌تر از مجرای ادراری مردان است و به باکتری‌ها اجازه می‌دهد راحت‌تر به سمت دستگاه ادراری حرکت کنند: اصطلاح STI به هر گونه عفونت باکتریایی، قارچی یا ویروسی اطلاق می شود که از طریق تماس جنسی بین افراد پخش می شود. التهاب غدد لنفاوی در کشاله ران ممکن است از علایم لنفوم هوچکین باشد. لنفوم هوچکین یک نوع سرطان است که از لنفوسیت ها شروع می شود. برخی از سرطان ها نیز می توانند منجر به التهاب غدد لنفاوی شوند. فتق اصطلاح پزشکی برای زمانی است که بافت یا اندامی از سوراخی در عضله ای که آن را احاطه کرده است برآمده می شود. دو نوع فتق می تواند در نزدیکی کشاله ران ایجاد شود: فتق اینگوینال و فتق فمورال. علایم فتق اینگوینال و فمورال مشابه هستند و ممکن است شامل موارد زیر باشد: نفخ یا درد شکم حالت تهوع یا استفراغ یک توده در کیسه بیضه برآمدگی در قسمت داخلی ران برآمدگی در ناحیه بین پایین شکم و بالای ران ناراحتی یا درد در کشاله ران که معمولا با حرکت بدتر می شود. فتق مغبنی زمانی رخ می دهد که بافت چربی یا بخشی از روده کوچک از طریق یک عضله ضعیف در دیواره پایین شکم برآمده می شود. طبق گزارش موسسه ملی دیابت و بیماری های گوارشی و کلیوی، احتمال ابتلا به فتق مغبنی در مردان هشت تا ده بار بیشتر از زنان است. فتق فمورال زمانی اتفاق می افتد که بافت چربی یا بخشی از اندام شکمی از طریق یک نقطه ضعیف در عضله نزدیک ران داخلی فشار می آورد. دو نوع رگ خونی بزرگ شده وجود دارد که می تواند به صورت توده ای در کشاله ران ظاهر شود: آنوریسم فمورال و وریدهای واریسی. شریان فمورال از بالای هر ران به پایین هر ساق پا می رود. آنوریسم فمورال اصطلاح پزشکی برای التهاب شریان فمورال به دلیل ضعف در دیواره شریان است. آنوریسم فمورال اغلب مردان ساله یا بالاتر را مبتلا می کند. این بیماری می تواند به صورت یک توده ضربانی در کشاله ران ظاهر شود. برخی دیگر از علایم بالقوه آنوریسم فمورال عبارتند از: گرفتگی در کشاله ران بی حسی در کشاله ران دردی که به پایین یک پا سرایت می کند. وریدهای واریسی وریدهای متورم یا پیچ خورده ای هستند و زمانی ایجاد می شوند که فشار خون داخل سیاهرگ افزایش می یابد. وریدهای واریسی معمولا در پاها و ران ها ایجاد می شوند. علایم واریس عبارتند از: التهاب در پاها سنگینی یا درد در پاها سیاهرگ هایی که به طور قابل توجهی از زیر پوست برآمده می شوند. عوامل زیر می توانند خطر ابتلا به واریس را در افراد افزایش دهند: افزایش وزن بارداری و زایمان ایستادن برای مدت طولانی داشتن اضافه وزن یا چاقی افراد در صورت مشاهده توده جدید در کشاله ران یا نزدیکی آنها باید در اسرع وقت به دنبال معاینه پزشکی باشند. اگرچه برخی از توده های کشاله ران بدون درمان برطرف می شوند، برخی دیگر می توانند منجر به عوارض شدید شوند. فهرست زیر برخی از علل احتمالی توده های کشاله ران و عوارض مرتبط با آن را مشخص می کند: پاره شدن کیست می تواند منجر به خونریزی، عفونت و زخم شود. بدون درمان، فتق می تواند به طور دایم دیواره عضلانی را درگیر کنند. برخی از فتق ها نیز می توانند بدون درمان منجر به انسداد روده شوند. یک رگ خونی متورم ممکن است پاره شود و باعث خونریزی داخلی شود. آنوریسم فمورال درمان نشده ممکن است به شرایط شدیدتری مانند لخته شدن خون یا تصلب شرایین تبدیل شود. غدد لنفاوی متورم و حساس نشان دهنده التهاب است و می تواند به دلیل عفونت، آسیب یا حتی سرطان در ناحیه اطراف باشد. افراد همچنین در صورت مشاهده هر یک از علایم عفونت زیر باید به دنبال معاینه پزشکی باشند: تب یا لرز حالت تهوع یا استفراغ درد یا حساسیت در توده یا ناحیه اطراف آن برافروختگی پوست، التهاب یا گرما در نزدیکی توده رشد یا توده جدید یا غیرعادی، حتی بدون علایم دیگر چگونه تشخیص داده می شود؟ در طول ارزیابی اولیه، پزشک در مورد علایم فرد سوال می کند و سابقه پزشکی او را بررسی می کند. پزشک همچنین ممکن است بپرسند که آیا فرد سابقه خانوادگی فتق، بیماری قلبی عروقی، یا هر بیماری دیگری که می تواند به ایجاد توده در کشاله ران کمک کند، دارد یا خیر. علاوه بر این، پزشکان احتمالا یک معاینه فیزیکی انجام خواهند داد. معاینه فیزیکی ممکن است شامل موارد زیر باشد: اندازه گیری دمای فرد اندازه گیری فشار خون فرد معاینه و لمس ناحیه کشاله ران ارزیابی وزن یا شاخص توده بدنی ( BMI ) بررسی هرگونه توده برای علایم عفونت، مانند حساسیت، برافروختگی پوست، یا التهاب پزشک ممکن است از یک یا چند آزمایش زیر برای کمک به تشخیص توده در کشاله ران استفاده کند: این یک تکنیک تصویربرداری پزشکی است که می‌تواند مشخص کند که یک توده حاوی مایع یا سلول‌های بافتی است. این دو تکنیک های تصویربرداری پزشکی هستند که تصاویر دقیقی از ساختارهای داخل بدن مانند اندام ها و رگ های خونی ایجاد می کنند. این آزمایش ها می توانند به شناسایی عفونت ها کمک کنند. این یک روش پزشکی است که شامل جمع آوری نمونه بافت برای تجزیه و تحلیل آزمایشگاهی است. این یک روش پزشکی است که شامل جمع آوری نمونه چرک یا ترشح برای تجزیه و تحلیل آزمایشگاهی است. چگونه درمان می شود؟ درمان توده در کشاله ران به علت اصلی آن بستگی دارد. لیست زیر برخی از علل بالقوه و گزینه های درمانی مرتبط با آنها را مشخص می کند: کیست ممکن است بدون درمان برطرف شود. با این حال، یک کیست دردناک ممکن است نیاز به تخلیه با استفاده از یک سوزن توخالی یا یک برش برای تخلیه مایع داشته باشد. در برخی موارد، پزشک ممکن است جراحی را برای برداشتن کیست توصیه کند. اگر غدد لنفاوی به دلیل عفونت باکتریایی متورم شده باشند، پزشک ممکن است یک دوره آنتی بیوتیک تجویز کند. در برخی موارد، پزشک ممکن است بتواند با موفقیت فتق مغبنی را به جای خود بازگرداند. در موارد دیگر، ممکن است جراحی را برای بازگرداندن فتق به جای خود و ترمیم نقاط ضعف دیواره شکم توصیه کنند. اگر فتق باعث علایم شدید یا مداوم شود، ممکن است جراحی ضروری باشد. جراحی معمولا برای فتق فمورال که علایم ایجاد می کند، بزرگ می شود یا در کانال فمورال گیر می کند، ضروری است. پزشک ممکن است جراحی باز یا لاپاراسکوپی را توصیه کند. پزشک ممکن است جراحی را برای درمان آنوریسم فمورال توصیه کند. در طول این عمل، جراح رگ های خونی ضعیف یا پاره شده را ترمیم می کند. ممکن است فرد به دنبال درمان واریس که باعث درد، ناراحتی یا مشکلات زیبایی می شود، باشد. درمان ممکن است شامل ورزش منظم و پوشیدن جوراب های فشاری برای تقویت گردش خون باشد. با این حال، اگر این درمان‌ها موثر نباشند، پزشک ممکن است یکی از روش‌های زیر را توصیه کند: بستن شامل برداشتن وریدهای واریسی با جراحی است. در این روش از گرما برای بستن رگ های واریسی استفاده می شود. در این روش از داروهای تزریقی برای کوچک کردن رگ های واریسی استفاده می شود. در بیشتر موارد، یک توده در کشاله ران یا کیست، فتق یا غده لنفاوی متورم است. کیست ها اغلب خود به خود برطرف می شوند و به ندرت منجر به عوارض اضافی می شوند. غدد لنفاوی متورم معمولا نشان دهنده عفونت هستند و معمولا با برطرف شدن عفونت، توده ناپدید می شود. توده کشاله ران که در نتیجه بزرگ شدن رگ خونی ایجاد می شود ممکن است نیازی به معاینه پزشکی نداشته باشد. بسته به شدت علایم فرد، پزشک ممکن است توصیه کند که فرد در حالی که به بررسی بر توده ادامه می‌دهد، تغییراتی در رژیم غذایی و سبک زندگی خود ایجاد کند. به طور مشابه، فتق ها همیشه نیاز به درمان پزشکی ندارند. در برخی موارد، پزشک می تواند فتق را به جای خود باز گرداند. گاهی اوقات، توده ها در کشاله ران می توانند نشان دهنده پیشرفت سرطان در ناحیه اطراف است. پزشکان به دقت تمام علل ایجاد توده در کشاله ران را تحت نظر خواهند داشت، زیرا این شرایط می توانند عوارض جدی و حتی خطرناک ایجاد کنند. همیشه نمی توان از ایجاد توده ها در کشاله ران یا نزدیک آن جلوگیری کرد. با این حال، انواع خاصی از توده ها بیشتر از سایرین قابل پیشگیری هستند. به عنوان مثال، افراد می توانند با رعایت بهداشت شخصی از ایجاد کیست و عفونت جلوگیری کنند. رعایت بهداشت شخصی به معنای شستن منظم و خشک نگه داشتن ناحیه کشاله ران، به ویژه پس از فعالیت بدنی است. اجتناب از بیماری های مقاربتی یکی از راه های جلوگیری از التهاب غدد لنفاوی است. افراد می توانند با استفاده از کاندوم در حین رابطه جنسی از بیماری های مقاربتی پیشگیری کنند. داشتن یک رژیم غذایی مناسب و ورزش منظم می تواند به کاهش خطر بزرگ شدن عروق خونی در کشاله ران کمک کند. حفظ وزن مناسب نیز به کاهش خطر ابتلا به فتق کمک می کند. چندین علت بالقوه برای ایجاد توده در کشاله ران یا نزدیکی آن وجود دارد. کیست و غدد لنفاوی متورم از علل شایع هستند. سایر علل بالقوه عبارتند از فتق و بزرگ شدن عروق خونی. در صورت ایجاد توده در کشاله ران، فرد باید به پزشک خود مراجعه کند. اگر توده بزرگ‌تر شد یا علایم عفونت مانند برافروختگی پوست، التهاب یا حساسیت را نشان داد، باید فورا به اورژانس مراجعه کرد. برخی از توده ها بدون درمان پزشکی برطرف می شوند. با این حال، آنوریسم و فتق فمورال گاهی ممکن است نیاز به جراحی داشته باشند.

کم شنوایی ممکن است یک تجربه خسته کننده باشد که می تواند بر کیفیت زندگی فرد ت ثیر منفی بگذارد. تقریبا نیمی از افراد بالای سال کم شنوایی دارند. این نگرانی وجود دارد که کاهش شنوایی می تواند منجر به سایر مشکلات سلامتی نیز شود. تحقیقات نشان می دهد که اختلالات کم شنوایی و زوال عقل مخصوصا برای بیماران بین تا ارتباط دارند. بر همین اساس، این مقاله ارتباط بین کاهش شنوایی و حافظه، عوامل خطر، پیشگیری، و زمان مراجعه به یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی را مورد بحث قرار می دهد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: از دست دادن شنوایی و از دست دادن حافظه شواهد روزافزونی مبنی بر ارتباط بین کاهش شنوایی و کاهش حافظه وجود دارد. یک مطالعه اخیر نشان داد که کم شنوایی خفیف خطر ابتلا به زوال عقل را دو برابر می کند. از دست دادن متوسط خطر ابتلا به زوال عقل را سه برابر می کند و احتمال ابتلا به زوال عقل در افراد با کم شنوایی شدید برابر بیشتر از افراد بدون کم شنوایی است. بررسی دیگری از مطالعاتی که ارتباط بین کاهش شنوایی و زوال عقل را ارزیابی می‌کند نیز ارتباطی را نشان می‌دهد. اگرچه هر یک از مطالعات از روش‌های ارزیابی متفاوتی استفاده کردند، اما دریافتند که کاهش شنوایی به وضوح با بروز بیشتر زوال عقل در افراد مسن مرتبط است. زوال عقل اصطلاحی است که برای توصیف کاهش حافظه، اختلال در حل مسیله، زبان و سایر توانایی های شناختی استفاده می شود. اینها می توانند آنقدر شدید شوند که در زندگی روزمره فرد اختلال ایجاد کنند. شایع ترین نوع زوال عقل آلزایمر است. برخی از علایم زوال عقل، عبارتند از: از دست دادن حافظه کوتاه مدت فراموش کردن پرداخت قبوض در فکر سرگردانی و به یاد نیاوردن مشکل در به خاطر سپردن قرارها و وظایف فراموش کردن برنامه ریزی یا خوردن وعده های غذایی برخی از کارشناسان بر این باورند که کاهش شنوایی ممکن است به از دست دادن حافظه یا سایر مشکلات شناختی به دلیل کاهش فعالیت و تخریب مراکز شنوایی مغز منجر شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوامل خطر آلزایمر بیماری آلزایمر تا درصد از کل موارد زوال عقل را تشکیل می دهد. این یک بخش طبیعی از پیری نیست. آلزایمر پیشرونده است، به این معنی که با گذشت زمان بدتر می شود. این بیماری می‌تواند با علایم خفیف شروع شود، اما با پیشرفت به مراحل بعدی، این بیماری باعث می‌شود افراد از محیط خود بی‌اطلاع شوند یا نتوانند به گفتگو ادامه دهند. عوامل خطر برای آلزایمر عبارتند از: سن بالاتر ارث فامیلی استرس محیطی عفونت یا نقص سیستم ایمنی بیماری عروقی (وضعیت غیر طبیعی عروق خونی) داشتن یک آسیب مغزی تروماتیک (آسیب که باعث اختلال عملکرد مغز می شود) سن یک عامل خطر مهم است! مهم ترین عامل خطر برای بیماری آلزایمر بالا رفتن سن است. اکثر افراد مبتلا به آلزایمر بالای سال سن دارند. با این حال، ممکن است افراد جوان تر را تحت تاثیر قرار دهد. از دست دادن شنوایی با افزایش سن کم شنوایی که با افزایش سن رخ می دهد، پریسکوزیس نامیده می شود. این یکی از شایع ترین شرایط سلامتی است که با افزایش سن افراد را تحت تاثیر قرار می دهد. علت کم شنوایی مرتبط با افزایش سن بیشتر به دلیل تغییرات در گوش داخلی در طول زمان است. همچنین می تواند ناشی از مسایل دیگری باشد که با مسیرهای عصبی از گوش به مغز تداخل می کنند. برخی از شرایط سلامتی که در افراد مسن شایع‌تر است، مانند دیابت، سکته مغزی یا فشار خون بالا نیز می‌توانند به کاهش شنوایی کمک کنند. کم شنوایی در افراد مسن می تواند باعث مشکلاتی مانند: مشکل در برقراری ارتباط با عزیزان، که منجر به احساس انزوا می شود. ناتوانی در شنیدن اعلان‌هایی مانند زنگ در، آلارم یا گوشی‌های هوشمند عدم درک دستورالعمل های ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی یا مراقب کم شنوایی چگونه درمان می شود؟ کم شنوایی عامل مهمی در انزوای اجتماعی در افراد مسن است. هر چه کم شنوایی بدتر باشد، افراد از نظر اجتماعی بیشتر احساس انزوا می کنند. اگر شما یا یکی از عزیزانتان به دلیل کم شنوایی انزوای اجتماعی را تجربه می کنید، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد یک طرح درمانی که می تواند کمک کننده باشد صحبت کنید. کاهش شنوایی مرتبط با افزایش سن قابل برگشت نیست. اما خوشبختانه درمان هایی مانند سمعک برای بهبود شنوایی وجود دارد. یک مطالعه نشان داد که درمان کم شنوایی یک عامل خطر بالقوه قابل تغییر برای ابتلا به زوال عقل است. با این حال، ممکن است این امکان نیز وجود داشته باشد که افراد مستعد زوال عقل در معرض خطر بیشتری برای کاهش شنوایی باشند. سمعک سمعک ها وسایل الکترونیکی کوچکی هستند که در داخل یا اطراف گوش قرار می گیرند. این دستگاه ها می توانند به افراد مبتلا به کم شنوایی کمک کنند تا فعالانه تر در زندگی خود مشارکت کنند و شبکه های اجتماعی بهتری را حفظ کنند. اکثر سمعک ها دارای میکروفون، تقویت کننده و بلندگو هستند. آنها درک آنچه در اطرافشان اتفاق می افتد را برای افراد کم شنوا آسان تر می کنند. مت سفانه بسیاری از افرادی که می توانند از سمعک استفاده کنند، از آن استفاده نمی کنند. سبک های مختلف سمعک عبارتند از: پشت گوش ( BTE ) داخل گوش ( ITE ) سمعک های کانالی که در داخل گوش قرار می گیرند. همچنین سمعک می تواند به یکی از دو روش کار کند: آنالوگ: این نوع کمک امواج صوتی را به سیگنال های الکتریکی تبدیل می کند که تقویت می شوند. دیجیتال: این نوع سمعک امواج صوتی را به کدهای عددی تبدیل می کند و سپس آنها را تقویت می کند. برای تهیه سمعک باید با یک متخصص شنوایی شناس (متخصصی که در سلامت شنوایی تخصص دارد) کار کنید. شنوایی شناس تعیین می کند که کدام نوع برای شما مناسب است. مواردی که باید در نظر بگیرید عبارتند از: سبک زندگی نوع کم شنوایی کاهش شنوایی شما چقدر شدید است. خواه ناشنوایی در یک گوش باشد یا هر دو هزینه (سمعک می تواند از صدها تا هزاران دلار متغیر باشد) راه های پیشگیری از کم شنوایی راه های زیادی برای جلوگیری از کم شنوایی ناشی از سر و صدا وجود دارد که می تواند به کاهش شنوایی مرتبط با افزایش سن کمک کند. با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد اینکه قرار گرفتن در معرض صدای بلند چگونه می تواند باعث کاهش شنوایی دایمی شود و چگونه می توانید از شنوایی خود محافظت کنید صحبت کنید. برخی از راه های جلوگیری از کاهش شنوایی ناشی از سر و صدا عبارتند از: از مکان های پر سر و صدا دوری کنید. هنگام قرار گرفتن در فضاهای پر سر و صدا از گوش گیر یا هدفون حذف نویز استفاده کنید. با صدای کمتر به موسیقی گوش دهید و تلویزیون تماشا کنید. به طور منظم معاینات شنوایی انجام دهید. برخی از عوامل خطر زوال عقل، مانند داشتن سابقه خانوادگی، قابل پیشگیری نیستند. با این حال، سایر تغییرات سبک زندگی ممکن است از شروع زوال عقل جلوگیری کند. برخی از راه‌های کاهش خطر زوال عقل و سایر مسایل شناختی عبارتند از: ترک سیگار ورزش منظم داشتن ارتباطات اجتماعی خوب خوردن یک رژیم غذایی مناسب تحریک مغز با خواندن یا منابع دیگر مانند جدول کلمات متقاطع جلوگیری از آسیب سر با بستن کمربند ایمنی و استفاده از کلاه ایمنی در حین ورزش اگر فکر می کنید یکی از عزیزانتان آلزایمر دارد چه باید کرد؟ ضروری است که معاینات منظم با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی برای نظارت بر سلامت جسمی و روانی خود داشته باشید. اگر متوجه شدید که در درک افراد اطرافتان مشکل دارید، یا به نظر می رسد که مردم حرف هایشان را زیر لب زمزمه می کنند، باید برای بررسی شنوایی به پزشک مراجعه کنید. ممکن است لازم باشد برای ارجاع به متخصص شنوایی‌شناسی یا گوش و حلق و بینی (پزشکی که در بیماری‌های گوش، بینی و گلو تخصص دارد) به پزشک خود مراجعه کنید. آنها می توانند آزمایش شنوایی انجام دهند و نوع و شدت کم شنوایی را ارزیابی کنند. شواهد روزافزون حاکی از ارتباط بین کم شنوایی و زوال عقل است. برخی تحقیقات همچنین نشان می دهد که کاهش شنوایی یک عامل خطر قابل تغییر برای زوال عقل است. اگرچه کم شنوایی در بیشتر موارد قابل برگشت نیست، اما برخی از درمان ها مانند سمعک می توانند به شما کمک کنند تا بهتر بشنوید و ارتباط با اطرافیانتان را بهبود ببخشید. اگرچه ممکن است احساس راحتی در استفاده از سمعک زمان بر باشد، اما با افزایش آگاهی شما از آنچه در اطرافتان می گذرد، بهبود ارتباط با دوستان و خانواده و احتمالا کاهش خطر ابتلا به زوال عقل، کیفیت زندگی شما را به میزان قابل توجهی بهبود می بخشد. با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد راه های جلوگیری از کاهش شنوایی ناشی از سر و صدا و همچنین تغییراتی در شیوه زندگی که می توانید برای جلوگیری از شروع زوال عقل ایجاد کنید، صحبت کنید. اگر فکر می کنید که شما یا یکی از نزدیکانتان دچار کم شنوایی هستید، برای آزمایش شنوایی وقت بگیرید.

، بخشی طبیعی از بهبودی پس از زایمان است. پس از بارداری، بدن شما باقی مانده مخاط، خون و بافت را از طریق واژن دفع می کند. این ماده به نام لوچیا شناخته می شود. ممکن است تا شش هفته لوچیا را تجربه کنید، اما رنگ و مقدار لوچیا با گذشت زمان کاهش می یابد. همچنین ممکن است پس از سزارین، ترشحات صورتی یا آبکی از برش خود را تجربه کنید. در ادامه بخوانید تا بدانید در طول بهبودی از سزارین چه انتظاراتی باید داشته باشید و چه علایمی ممکن است نشان دهنده نیاز به تماس با پزشک باشد. شدت خونریزی بعد از سزارین چقدر است؟ پس از سزارین خونریزی شدید و قرمز تیره را تجربه خواهید کرد که پس از چند روز کاهش می یابد. همچنین ممکن است در روزهای اولیه دوره پس از زایمان متوجه لخته شدن آن شوید. لخته ها می توانند از نظر اندازه متفاوت و ممکن است به بزرگی یک آلو باشند. بعد از ساعت از سزارین، احتمال دارد خونریزی کمتری نسبت به فردی که زایمان طبیعی داشته باشد، تجربه کنید. در روزهای بعد از سزارین، خونریزی شما باید کمتر شود. رنگ لوچیا نیز تغییر می کند و پس از چند هفته به رنگ قهوه ای، قرمز روشن تر، صورتی روشن و در نهایت سفید می شود. همچنین ممکن است چند لخته بیشتر ترشح کنید، اما آنها باید کوچکتر باشند و کمتر از روزهای اولیه پس از زایمان ظاهر شوند. ممکن است تا شش هفته طول بکشد تا خونریزی خفیف متوقف شود. خونریزی که پس از چهار تا شش هفته پس از زایمان از سر گرفته می شود، ممکن است نشانه دوره قاعدگی شما باشد. اگر در حال شیردهی هستید، ممکن است بازگشت قاعدگی بیشتر طول بکشد. میزان از دست دادن خون پس از سزارین به عوامل متعددی بستگی دارد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خونریزی بعد از سزارین شدید و قرمز روشن است زیرا اکسی توسین آزاد شده در طول این فرآیند رحم را فشرده می کند و در نتیجه خون بیشتری تولید می کند. هر گونه فعالیت بدنی ممکن است باعث خونریزی در دو هفته اول پس از زایمان شود. همچنین ممکن است پس از بیدار شدن در صبح، خونریزی شدیدتری نیز تجربه شود، زیرا ممکن است هنگام خواب شبانه، خون در واژن جمع شود. الگوی خونریزی زیر معمولا در زنان پس از سزارین دیده می شود. با این حال، ممکن است از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. مراحل خونریزی بعد از سزارین در طول زایمان، جفت از پوشش رحم (اندومتر) جدا می شود و زخم باز به قطر حدود . اینچ (محل جفت) بر جای می گذارد. این زخم زمان می برد تا بهبود یابد. با بهبودی رحم، بافت باقیمانده به آرامی به شکل خونریزی رحم و ترشحات واژن خارج می شود. در زایمان طبیعی تا نیم لیتر ( میلی لیتر) خون از دست می رود، در حالی که در زایمان سزارین تا یک چهارم ( میلی لیتر) خون از دست می رود. خونریزی پس از تولد (لوچیا) را می توان به سه مرحله تقسیم کرد: لوچیا روبرا این مرحله چهار روز اول پس از زایمان ادامه دارد. هنگامی که رحم شروع به انقباض به اندازه اصلی خود می کند، ممکن است به طور منظم گرفتگی شکم را تجربه کنید. لوچیا قرمز روشن با لخته های ناشی از تجمع خون است. لوچیا سروزا این مرحله حدود ده روز طول می کشد. ممکن است متوجه تغییر خون از قرمز روشن به صورتی یا قهوه ای شوید. تغییر رنگ با افزایش تعداد گلبول های سفید در خون اتفاق می افتد. محل جفت در این مرحله به بهبودی خود ادامه می دهد. اگر شیر نمی دهید، ممکن است متوجه ترشح مایع دهانه رحم شوید. با این حال، اگر شیر می دهید، ممکن است مایع دهانه رحم هنوز دیده نشود. لوچیا آلبا این آخرین و طولانی ترین مرحله است. لوچیا مایل به زرد یا سفید می شود. عمدتا از گلبول های سفید، مخاط دهانه رحم و بافت اپیتلیال تشکیل شده است. محل جفت به سرعت به بهبودی خود ادامه می دهد. الگوی خونریزی زیر معمولا در زنان پس از سزارین دیده می شود. با این حال، ممکن است از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. یک پد زایمان را در چند ساعت خیس می کند لخته های خون کوچک لکه های تا سانتی متری روی پد زایمان لخته های خون کوچک کمتر از سانتی متر لکه روی پد لکه ها شروع به کاهش می کنند. خونریزی بعد از سزارین را چگونه کنترل کنیم؟ پس از سزارین، باید هم خونریزی واژینال و هم محل برش خود را مدیریت کنید. برای جذب خونریزی بعد از سزارین از نوار بهداشتی استفاده کنید. ممکن است در چند روز اول پس از زایمان به یک پد ضخیم تر و جاذب تر نیاز داشته باشید. با کم شدن خونریزی، باید بتوانید ضخامت نوارهای بهداشتی و همچنین تعداد دفعات تعویض آنها را تنظیم کنید. ممکن است متوجه شوید که نوار بهداشتی نازک‌تری بعد از چند روز لوچیا را جذب می‌کند و ممکن است فقط چند هفته پس از سزارین به یک روکش شورت نیاز داشته باشید. از استفاده از تامپون بعد از سزارین یا زایمان طبیعی خودداری کنید. در مورد استفاده از تامپون ها در معاینه شش هفته ای پس از زایمان خود با پزشک خود صحبت کنید و تا زمانی که پزشک به شما اجازه نداده است از استفاده از آنها خودداری کنید. شیردهی ممکن است به کاهش خونریزی بعد از سزارین کمک کند. این به این دلیل است که ماهیچه های رحم و رگ های خونی اطراف در طول شیردهی منقبض می شوند. این انقباضات خونریزی را کم می کند، اما ممکن است در روزهای بعد از زایمان دردناک باشد. ممکن است بخواهید در مورد داروهای مسکن با پزشک خود صحبت کنید یا از کمپرس گرم روی شکم برای تسکین درد ناشی از این انقباضات استفاده کنید. با افزایش سطح فعالیت خود در هفته های بعد از سزارین، ممکن است متوجه خونریزی بیشتری شوید. توجه داشته باشید که استرس فیزیکی در دوران پس از زایمان می تواند باعث خونریزی بیشتر شود. سعی کنید در حین بهبودی فعالیت خود را محدود کنید و توصیه های پزشک خود را برای از سرگیری فعالیت های خاص مانند بلند کردن اجسام سنگین دنبال کنید. محل برش ممکن است برش شما در روزهای اولیه پس از سزارین تخلیه شود، اما نباید خونریزی داشته باشید. با تمیز نگه داشتن برش خود از آن مراقبت کنید. محل برش را به آرامی با آب و صابون بشویید و اجازه دهید در هوا خشک شود. قبل از شستن ناحیه برای اولین بار از پزشک خود بپرسید تا مطمین شوید که مرطوب شدن ناحیه مشکلی ندارد. آنها ممکن است در ابتدا توصیه کنند که سایت را برای چند روز اول پس از زایمان خشک نگه دارید. علاوه بر این، دستورالعمل های پزشک خود را برای مراقبت از محل برش دنبال کنید. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کنیم؟ خونریزی که به مرور زمان پس از سزارین افزایش می یابد، باعث نگرانی است و باید فورا توسط پزشک بررسی شود. اگر: خونریزی شدیدتر یا رنگ تیره تر می شود. لخته های خون بزرگتر از آلو هستند. ترشحات شما بوی غیر معمولی دارد. شما مجبور هستید نوار بهداشتی خود را بیش از یک ساعت در ساعت تعویض کنید. سایر علایم عوارض پس از زایمان، علاوه بر تغییرات در خونریزی، عبارتند از: گرفتگی حالت تهوع غش یا سرگیجه درد هنگام ادرار کردن علایم شبیه آنفولانزا، مانند تب یا لرز پس از سزارین، محل برش خود را برای علایم عفونت زیر نظر بگیرید. اگر محل برش شما شروع به خونریزی یا تورم کرد، باید با پزشک خود تماس بگیرید. در دوران نقاهت بعد از سزارین چه انتظاری باید داشت؟ پس از سزارین باید چندین هفته از بدن خود مراقبت کنید. این روش یک جراحی بزرگ در نظر گرفته می شود و برای بهبودی بدن به زمان نیاز دارید. ممکن است پزشک به شما توصیه کند که پس از سزارین کمی پیاده روی کنید و فعالیت خود را کم کم هر روز افزایش دهید. تا زمانی که بدنتان نتواند از عهده آن برآید، از فعالیت های شدید مانند بلند کردن یا درگیر شدن در کارهای خانه خودداری کنید. اگر خونریزی یا سایر علایم خستگی را تجربه کردید، مطمین شوید که از فعالیت بدنی خودداری کنید. پس از سزارین، در مورد مدیریت درد مناسب، از جمله داروها و سایر روش‌های تسکین درد، مانند پدهای حرارتی، بحث کنید. اگر شیر می دهید، پزشک می تواند داروهایی را تجویز کند که روی شیر شما ت ثیری نداشته باشند. اگر بیش از شش هفته بعد از سزارین خونریزی داشته باشم چه؟ خونریزی یک زن به مدت چهار تا شش هفته پس از سزارین طبیعی است. برخی از زنان ممکن است برای مدت کوتاهی خونریزی کنند. با این حال، خونریزی باید تا هفته پس از تولد متوقف شود. اگر خونریزی بیشتر از آن ادامه یابد یا شدیدتر شود، بهتر است با پزشک مشورت کنید زیرا ممکن است نشانه‌های عفونت را نشان دهد. پیش آگهی خونریزی بعد از سزارین خونریزی بعد از سزارین قابل انتظار است و با گذشت زمان کاهش می یابد. بلافاصله بعد از سزارین متوجه خونریزی شدیدتر خواهید شد و به مرور زمان کاهش می یابد. خونریزی باید پس از چهار تا شش هفته به طور کامل متوقف شود. افزایش خونریزی می تواند نشانه ای از عوارض پس از زایمان یا فعالیت بدنی بیش از حد باشد. اگر خونریزی یا لخته شدن شدیدتر، خونریزی از محل برش یا سایر علایم نگران کننده بعد از سزارین خود را تجربه کردید، با پزشک خود تماس بگیرید. خونریزی بعد از سزارین یک فرآیند طبیعی است که در آن رحم بافت و خون اضافی را خارج می کند و به اندازه اولیه خود باز می گردد. تغذیه خوب، هیدراتاسیون مناسب و استراحت کافی می تواند به شما کمک کند تا در طول دوره پس از زایمان سریعتر بهبود پیدا کنید. با این حال، باید به طور منظم میزان و مدت جریان خون خود را کنترل کنید.

شناخت اندورفین و راهکارهای افزایش آن، می تواند برای افرادی که در مقابله با درد مشکل دارند، مفید و موثر باشد. اندروفین مسیول احساسی است که پس از یک تمرین ورزشی عالی، بعد از خوردن یک تکه شکلات تلخ یا بعد از خندیدن با یک دوست، احساس می کنید. آنها مواد شیمیایی موجود در مغز شما هستند که به شما کمک می کنند تا با درد کنار بیایید و در کل، احساس خوبی داشته باشید. اما واقعا تا چه حدی در مورد اندورفین اطلاعات دارید؟ اندورفین از دو کلمه اندو (به معنی تولید شده در بدن) و مورفین به معنای مسکن درد گرفته شده است. بنابراین منطقی است که بگوییم اندورفین مسکن طبیعی درد بدن شما است. اما این مواد دقیقا چه چیزی هستند؟ اندورفین ها گروهی از پپتیدها هستند که توسط غده هیپوفیز و سیستم عصبی مرکزی شما تولید می شوند و بر روی گیرنده های افیون در مغز ت ثیر می گذارند. این انتقال دهنده های عصبی (که بعضا به عنوان هورمون نیز در نظر گرفته می شوند) برای افزایش احساس لذت و رفاه و همچنین برای کاهش درد و ناراحتی عمل می کنند. ترشح ناگهانی اندورفین، معمولا در پاسخ به یک اتفاق خاص مانند خوردن یک ماده غذایی خاص، انجام نوعی ورزش، انجام رابطه جنسی، مواجه شدن با یک موقعیت استرس زا یا تجربه دردناک از نظر جسمی اتفاق میفتد. به عنوان مثال، اگر در حال دویدن در جنگل باشید و مچ پایتان ناگهان رگ به رگ شود، ممکن است با افزایش اندورفین روبرو شوید که به شما کمک می کند با وجود آسیب دیدگی، از دویدن خودداری کنید. یا، اندورفین ممکن است باعث شود که کارهای غیر عادی انجام دهید. برای مثال، گروهی از افراد پس از یک حادثه رانندگی می توانند یک وسیله نقلیه سنگین را از روی عابر پیاده آسیب دیده بلند کنند. اندورفین یک راه حل مفید و سازگار است که ما را از احساس درد دور می کند و به سمت احساس لذت سوق می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اندورفین از نظر سلامتی می تواند ت ثیرات مثبت بسیاری داشته باشد. تصور کنید که در تعطیلات به سر می برید و مار شما را نیش می زند، اما دردی احساس نمی کنید. این اثر محافظتی افزایش اندورفین است که به شما امکان می دهد تا با استرس و ترس کنار بیایید و به حفظ جان خود اقدام کنید. به طور کلی، برخی از مزایای اندورفین، عبارتند از: کاهش درد کاهش اضطراب کاهش افسردگی افزایش عزت نفس تنظیم یا تعدیل اشتها پاسخ سیستم ایمنی تقویت شده همانطور که می بینید، فواید اندورفین بسیار زیاد است. در واقع، انجام ورزش منظم مانند ورزش با شدت متوسط به مدت دقیقه و به تعداد سه بار در هفته، ممکن است گزینه خوبی برای کسانی که افسردگی خفیف دارند، باشد. از طرف دیگر، کاهش اندروفین می تواند منجر به بروز برخی عوارض جانبی شود، از جمله: اعتیاد افزایش درد اندام ها افزایش افسردگی افزایش اضطراب تغییرات خلقی بیشتر همچنین استرس، سبب کاهش تولید اندورفین می شود. برای افزایش اندورفین طبیعی بدن خود چه کاری می توانید انجام دهید؟ برخلاف آنچه تصور می کنید، نیازی به انجام کارهای سخت برای افزایش اندورفین نیست. اگرچه تمرینات دویدن با شدت بالاتر، اندورفین بیشتری نسبت به تمرینات با شدت کم تولید می کنند، اما هنوز هم روش های مختلفی وجود دارد که می توانید اندورفین خود را به راحتی تقویت کنید. نیز می تواند به افزایش اندورفین کمک کند. برخی شواهد نشان می دهد که دریافت می تواند به افزایش اندورفین کمک کند. وقتی شما برقرار می کنید، بدن شما نیز آندورفین ترشح می کند و منجر به افزایش آن در بدن می شود. آیا شکلات را دوست دارید؟ پس شما خوش شانس هستید. خوردن فقط یک تکه شکلات تلخ می تواند به تقویت اندورفین شما کمک کند. ورزش با شدت متوسط می تواند برای تقویت اندورفین مفید باشد. سعی کنید حداقل سه بار در هفته به مدت دقیقه در هر بار ورزش انجام دهید. آیا می دانید نشستن در باعث افزایش اندورفین شما نیز می شود؟ شما هنگام نشستن در سونا نه تنها استرس را کاهش می دهید، بلکه باعث افزایش اندورفین بدن خود می شوید. موسیقی فقط برای سرگرمی نیست. موسیقی مناسب، می تواند اندورفین بدنتان را افزایش دهد. آیا را امتحان کرده اید؟ مدیتیشن روش آسان دیگری برای تقویت اندورفین است و برای شروع هزینه ای ندارد. برای شروع به دقیقه زمان و یک فیلم آموزشی نیاز دارید! وقتی کار داوطلبانه انجام می دهید، نه تنها برای دیگران خوب کار می کنید بلکه اندورفین خود را نیز تقویت می کنید. این روش ساده دیگری برای بهبود احساس خوشنودی شماست. اگر احساس می کنید اندورفین شما کم است سعی کنید از انزوا و تنهایی بیش از حد جلوگیری کنید. گذراندن وقت با دوستان می تواند به تقویت اندورفین بدنتان کمک کند. آیا تا به حال رایحه درمانی را امتحان کرده اید؟ این می تواند ساده باشد. مانند استفاده از روغن های اسانس دار در هنگام تمیز کردن یا استفاده از دستگاه پخش کننده رایحه برای اضافه کردن رایحه به محیط، که هر دو می توانند به افزایش اندورفین کمک کنند. درست مانند موسیقی، فعالیت های هنری نیز می تواند برای بالا بردن اندورفین مفید باشد. همچنین می تواند اندورفین شما را تحریک کند، بنابراین سعی کنید هر روز بخندید و بخندید. یک برنامه تلویزیونی خنده دار تماشا کنید یا وقت خود را با افرادی سپری کنید که باعث خنده شما می شوند. آیا می دانید خوردن غذای پرادویه می تواند اندورفین را بالا ببرد؟ این بهانه خوبی است که دفعه بعد که برای خوردن غذا بیرون می روید، یک رستوران هندی را امتحان کنید یا یک چیز تند جدید را از فهرست غذاها انتخاب کنید. به این ترتیب، دوپامین در مدار پاداش در مغز شما نقش دارد و به شما در ایجاد انگیزه در انجام کارها کمک می کند. اندورفین بالاتر می تواند منجر به تولید دوپامین بالاتر شود. از این طریق، اندورفین و دوپامین به طور متقابل از یکدیگر جدا نیستند اما در واقع در سیستمی متصل می شوند که عملکرد را نسبت به پاداش ها و احساسات خوب ناشی از آن تقویت می کند. در واقع نوع مختلف اندورفین وجود دارد که شناسایی شده است. با این حال، نوع اندورفین هایی که بیشترین تحقیقات را درباره آنها انجام داده اند، به عنوان "بتا اندورفین" شناخته می شوند. بتا اندورفین ها، اندورفین هایی هستند که به بهزیستی و تسکین درد کمک می کنند و تاثیری مشابه داروی مورفین دارند. بدون بتا اندورفین ها شاید در مقابله با استرس و درد با مشکل روبرو شوید. تفاوت بین اندورفین و داروهای افیونی در چیست؟ داروهای افیونی شامل مورفین و فنتانیل هستند. این داروهای افیونی بر روی همان گیرنده های درد کار می کنند که در سیستم اندورفین در مغز شما نقش دارند. در هنگام مصرف مورفین یا فنتانیل، مغز شما دوپامین بیشتری آزاد می کند. با این حال، اگر این داروها را برای مدت زمان طولانی مصرف کنید، آنگاه به سطح بالاتر دوپامین عادت کرده و به مقدار بیشتری از دارو نیاز خواهید داشت تا احساس لذت را تجربه نمایید. به عبارت دیگر، مغز شما به آن مقدار دوپامین عادت می کند. شما برای احساس همان سطح خوشبختی به مقدار بیشتری دارو نیاز دارید. علاوه بر این، معتاد شدن به داروهای افیونی می تواند فرد را از نظر عاطفی و اجتماعی دچار مشکل کند. همچنین ممکن است دیگر به فعالیت های سودمند دیگر مانند خوردن غذا و رابطه جنسی علاقه ای نداشته باشید. زیرا مرفین و سایر داروها می توانند جایگزین نیاز به یافتن راه های دیگر برای تجربه سیستم پاداش طبیعی در مغز شما شوند. ممکن است از معاشرت با دیگران خودداری کنید. زیرا دارو جایگزین نیاز شما برای ایجاد پیوندهای اجتماعی خواهد شد. پس، خطر اعتیاد به هجوم اندورفین و جستجوی راه های ناسالم برای دستیابی به این هدف وجود دارد. آیا می توان به احساسات هجوم اندورفین معتاد شد؟ مت سفانه پاسخ مثبت است. برخی از خطرات اعتیاد به اندروفین، عبارتند از: افرادی که به خود آسیب می رسانند اغلب این کار را به دلیل هجوم اندورفینی انجام می دهند که پس از آسیب رساندن به خودشان تجربه می کنند. معمولا این کار برای رفع استرس عاطفی صورت می گیرد و به عادت تبدیل می شود که ترشح هورمون آندورفین را به یک اعتیاد تبدیل می کند. در این شرایط، فرد به دلیل نیاز به احساس آزادسازی اندورفین نمی تواند از آسیب به خودش و خودآزاری جلوگیری کند. اعتیاد به اندروفین می تواند منجر به اعتیاد به ورزش شود، تا حدی که ورزش کردن برای فرد مضر باشد. وقتی کسی روزانه ساعت ها در حال فعالیت است تا فقط اثرات اندورفین را احساس کند، این می تواند نشان دهنده وجود یک مشکل در اعتیاد باشد. ورزش منظم مفید است، اما اگر زیاد ورزش می کنید و نمی توانید رفتار خود را کنترل کنید، این می تواند نشانه دهنده یک مشکل جدی باشد. اندورفین ها نیز وقتی پیوندهای اجتماعی ایجاد می کنیم ترشح می شوند. با این حال، اگر کسی به طور مداوم از داروهای افیونی استفاده کند، ممکن است دیگر به دنبال ارتباط اجتماعی نباشد. بر همین اساس، شخصی که به طور طبیعی سطح بالاتری از این مواد شیمیایی مغز را تجربه می کند، ممکن است انگیزه اجتماعی متفاوتی داشته باشد. اگر احساس می کنید روحیه شما پایین است و هیچ چیزی در بهبود روحیات شما تاثیری ندارد، این وضعیت می تواند نشان دهنده مسیله دیگری مانند یا بیماری مرتبط با آن باشد. در این صورت، بهتر است برای بررسی مشکل زمینه ای و تهیه یک برنامه درمانی با پزشک خود مشورت کنید. منبع:

باربیتورات ها نوعی داروی ضد یا آرام بخش محسوب می شوند. آنها یک دسته قدیمی از داروها هستند که برای درمان تشنج، آرامش بخشیدن به بدن و کمک به خوابیدن در فرد استفاده می شوند. این داروها اولین بار در اواخر قرن نوزدهم تولید شدند. سپس استفاده از باربیتورات ها به عنوان یک داروی تفریحی در دهه و رواج پیدا کرد و در برخی موارد منجر به سو مصرف شد. مصرف و سوء مصرف باربیتورات ها در سال های اخیر بسیار کاهش یافته است. این کاهش عمدتا به دلیل ایجاد گزینه های دارویی جدیدتر و مطمین تر است. باربیتورات ها خطر وابستگی روانی و جسمی را دارند. خطر مصرف بیش از حد دوز کشنده با باربیتورات ها نسبت به سایر داروها بیشتر است زیرا تفاوت بین دوز مطمین و کشنده بسیار ناچیز است. دسته ای از داروها که به عنوان بنزودیازپین شناخته می شوند تا حد زیادی جایگزین باربیتورات ها برای استفاده پزشکی و تفریحی شده است، اگرچه بنزودیازپین ها نیز خطر وابستگی جسمی و سایر عوارض جانبی را دارند. به عنوان مثال می توان به Valium و Ativan اشاره کرد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اولین باربیتورات ها در دهه توسط آزمایشگاه های بایر در آلمان ساخته شد. باربیتورات ها فعالیت یک ماده شیمیایی را در مغز افزایش می دهند که به انتقال سیگنال ها کمک می کند. این ماده شیمیایی به عنوان اسید آمینه بوتیریک گاما ( GABA ) شناخته می شود. این داروها دارای شاخص درمانی بسیار باریکی هستند، به این معنی که اختلافات کم در دوز مصرفی آنها می تواند منجر به اختلاف زیادی در اثرات دارو شود و می توانند به راحتی عوارض جانبی ایجاد کنند. ترکیب باربیتورات ها با داروهای دیگر مانند مخدرها، بنزودیازپین ها، یا با می تواند کشنده باشد آنها به عنوان یک داروی تفریحی، اثراتی مشابه الکل ایجاد می کنند: گیجی قضاوت مختل شده آرامش و سرخوشی از دست دادن هماهنگی سرعت عمل این داروها و دوام ت ثیرات آنها می تواند متفاوت باشد. اثرات آنها را می توان به عنوان فوق العاده کوتاه، کوتاه، متوسط و طولانی مدت طبقه بندی کرد. هنگامی که افراد باربیتورات را از طریق دهان مصرف می کنند، اثرات آن در عرض دقیقه از بلع شروع می شود و از تا ساعت ادامه دارد. یکی از اصلی ترین کاربردهای پزشکی این داروها درمان تشنج است: اختلال تشنج ( افزایش فشار در جمجمه ضربه شدید به جمجمه برخی از همچنین می توان از این داروها به عنوان نوعی داروی بیهوشی استفاده کرد. سایر موارد استفاده درمانی این داروها: آسیب مسمومیت و ترک الکل و بنزودیازپین با این حال، آنها به دلیل خطر پیامدهای ضعیف و عوارض جانبی، دارویی محبوب نیستند. به احتمال زیاد از فنوباربیتال برای درمان تشنج استفاده می شود. سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) لیست آن به عنوان یک درمان خط اول برای صرع برای بزرگسالان و کودکان در کشورهای در حال توسعه، به دلیل کم هزینه و اثربخشی ثابت آن را تایید کرده است. این داروها به صورت قرص، مایع، مقعدی و تزریقی در دسترس هستند. در اواخر دهه و ، گزارش ها در مورد مصرف بیش از حد این داروها و مشکلات وابستگی افزایش یافت و پزشکان تجویز آنها را متوقف کردند. در نهایت، این داروها به عنوان داروهای کنترل شده برنامه ریزی شدند. این داروها با کاربرد پزشکی با نامهای مختلفی در دسترس هستند، از جمله: سکونال نمبوتال بوتابیتال پریمیدون فنوباربیتال بوتاباربیتال (بوتیسول) تیوپنتال به دلیل مسایل اخلاقی مربوط به تزریق کشنده برای مجازات اعدام، دیگر در بازار موجود نیست. گیجی سردرد استفراغ عدم هماهنگی ایست تنفسی و مرگ مشکلات مربوط به یادآوری چیزها یک مشکل اساسی این است که آنها می توانند باعث تحمل و وابستگی شوند. این دارو حاوی باربیتورات است. در صورت حساسیت به آموباربیتال (آمیتال) ، سکوباربیتال (سکونال) ، بوتاباربیتال (بوتیزول) ، پنتوباربیتال (نمبوتال) ، بلادونا و فنوباربیتال (دوناتال) ، بوتالبیتال/استامینوفن/کافیین (اسژیک، فیورسیتال) و بوتال باربیتورات از این دارو ها استفاده نکنید. دارو را دور از دسترس کودکان نگه دارید. آنها داروهای ضد فشار سیستم عصبی مرکزی هستند و نباید آنها را با الکل یا داروهای دیگر که سیستم عصبی مرکزی را کند می کنند مانند آنتی هیستامین ها، داروهای سرماخوردگی و آلرژی، داروهای آرام بخش، داروی تشنج، مواد مخدر و داروهای شل کننده عضلات مصرف کرد. ترکیب افسردگی می تواند منجر به بیهوشی یا مرگ شود باربیتورات ها ممکن است نتایج برخی از آزمایشات پزشکی را تغییر دهند باربیتورات ها می توانند باعث خواب آلودگی، سبکی سر یا کاهش هوشیاری شوند. این عوارض جانبی ممکن است صبح بعد از مصرف باربیتورات وجود داشته باشد. در صورت مصرف رانندگی نکنید، از ماشین آلات استفاده نکنید. کودکان ممکن است نسبت به باربیتورات حساسیت بیشتری داشته باشند و عوارض جانبی بیشتری مانند هیجان غیرمعمول داشته باشند سالمندان و کسانی که بسیار بیمار هستند نیز ممکن است حساسیت بیشتری به باربیتورات داشته و عوارض جانبی اضافی مانند گیجی، افسردگی و هیجان غیرمعمول داشته باشند باربیتورات ها، در صورت وجود، در بیماران افسرده ذهنی، تمایل به یا سابقه سوءمصرف مواد مخدر باید با احتیاط تجویز شوند در نباید از باربیتورات استفاده شود. آنها ممکن است به جنین آسیب برسانند. علایم ترک در نوزادانی که از مادرانی متولد می شوند که در سه ماهه آخر بارداری باربیتورات دریافت می کنند، رخ می دهد مقادیر کمی از برخی باربیتورات ها به منتقل می شود. باربیتورات ها برای جلوگیری از آسیب رساندن به نوزاد، در دوران شیردهی توصیه نمی شود مصرف بیش از حد باربیتورات می تواند بر هماهنگی ت ثیر بگذارد و تفکر را دشوار کند. عدم هماهنگی لکنت زبان خواب آلودگی تنفس کم عمق قضاوت ضعیف مشکل در فکر کردن کما مرگ مصرف بیش از حد دوز در کشورهای در حال توسعه بیشتر دیده می شود، جایی که هزینه کم منجر به استفاده بیشتر از باربیتورات ها برای کنترل و جلوگیری از تشنج شده است. استفاده طولانی مدت از باربیتورات به دلیل اثرات آرام بخشی آن بر بسیاری از اندام های بدن، می تواند منجر به مشکلات تنفسی و ذات الریه شود. استفاده طولانی مدت همچنین می تواند باعث اختلال عملکرد جنسی، ت خیر در رفلکس ها، کاهش توجه و از دست دادن حافظه شود. اثرات و خطرات مصرف باربیتورات در صورت مصرف با الکل بسیار افزایش می یابد. قطع ناگهانی مصرف داروهای باربیتورات می تواند به سرعت منجر به علایم ترک شود. این علایم ممکن است شامل موارد زیر باشد: بیخوابی استفراغ بی قراری اضطراب حالت تهوع گرفتگی معده افکار خودکشی ترک باربیتورات نیز می تواند کشنده باشد. حداکثر درصد از افرادی که مصرف باربیتورات را به طور ناگهانی ترک می کنند ممکن است یک یا چند مورد تشنج همراه با گیجی و افزایش دمای بدن داشته باشند. تا درصد افراد ممکن است برای چند روز دچار هذیان شوند. سردرگمی مشابه آنچه در هنگام ترک الکل دیده می شود، معروف به delirium tremens است. افرادی که در حال ترک هستند ممکن است دچار اضطراب، گمراهی و توهم بینایی شوند. در صورت عدم درمان، این وضعیت می تواند به تب، نارسایی قلبی و در نهایت مرگ منجر شود. برای درمان ترک مصرف باربیتورات معمولا به مراقبت های پزشکی در بیمارستان نیاز است. باربیتورات ها گروهی از داروها هستند که اثرات آرام بخشی بر بدن دارند. آنها می توانند اثرات مشابه الکل، از آرامش خفیف تا عدم توانایی در احساس درد و از دست دادن هوشیاری ایجاد کنند. این داروها با میزان بالای وابستگی و فاصله کمی از دوزهای موثر و کشنده همراه هستند. اگرچه در اواسط قرن به طور گسترده ای استفاده می شود، اما امروزه استفاده از باربیتورات غیر معمول است. بعضی از آنها هنوز هم ساخته می شوند و بعضی اوقات برای برخی شرایط خاص تجویز می شوند. با این حال، بیشتر داروهای باربیتورات با تولید داروهای جدیدتر، ایمن و جایگزین جایگزین شده است. دامپزشکان گاهی از آنها برای خواباندن حیوانات استفاده می کنند. ترک ناگهانی از داروی باربیتورات پس از وابستگی جسمی می تواند منجر به مرگ شود. باربیتورات ها اولین بار در سال ساخته شدند و به یک قرص خواب آور محبوب تبدیل شدند. بین سال های و اواسط دهه ، باربیتورات ها عملا تنها داروهایی بودند که به عنوان آرامبخش و خواب آور استفاده می شدند. سدیم پنتوتال یک باربیتورات است که اغلب به عنوان "سرم حقیقت" شناخته می شود. در دوزهای بالاتر، از آن در اعدام های تزریق کشنده استفاده شده است. منابع:

مردم اغلب کلسترول بالا را به عنوان یک نوع بیماری می بینند که فقط بزرگسالان را تحت تاثیر قرار می دهد. با این حال، سطح کلسترول بالا در کودکان از جمله بیماری قلبی و حتی سکته شود. کلسترول یک ماده چرب است که در کبد فرد ایجاد می شود. در برخی از محصولات غذایی نیز کلسترول وجود دارد. بدن از کلسترول در تولید سلول ها، ویتامین ها و هورمون ها استفاده می کند. با این حال، می تواند مشکلاتی را برای افراد در هر سنی ایجاد کند. کلسترول یک ماده چرب در بدن است که نقش ساختاری و عملکردی مهمی برای غشای سلولی و هورمون ها دارد. دو شکل اصلی کلسترول وجود دارد: اولین، کلسترول لیپوپروتیین با چگالی کم ( LDL ) که پزشکان از آن به عنوان کلسترول "بد" یاد می کنند، عمدتا در کبد تولید می شود و می تواند بر روی دیواره شریان تجمع کند که ممکن است باعث انسداد شود. نوع اصلی دیگر، کلسترول لیپوپروتیین با چگالی بالا ( HDL ) که کلسترول "خوب" نامیده می شود، به انتقال کلسترول LDL از شریان ها کمک می کند. لیپوپروتیین های بسیار کم چگالی ( VLDL ) : در کبد تولید شده و در جریان خون برای انتقال کلسترول به اندام ها منتقل می شوند. تری گلیسیرید: اسیدهای چرب از وعده های غذایی کودک شما به عنوان تری گلیسیرید منتقل می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هنگامی که سطوح بیش از حد LDL یا تری گلیسیرید در خون جمع می شود، کودکان در هر سنی ممکن است در معرض خطر ابتلا به سطوح خطرناک کلسترول باشند. سطوح بالای LDL می تواند روی دیواره رگ های خونی رسوب کند و پلاک ایجاد کند که می تواند منجر به انواع بیماری در آینده مانند بیماری قلبی شود. مهم است که همه افراد از داشتن سطح کلسترول مناسب اطمینان حاصل کنند. این مقاله از به بررسی آنچه منجر به کلسترول بالا در کودکان می شود، علایم آن و گزینه های درمانی می پردازد. طبق گزارش انجمن قلب آمریکا ( AHA ) ، از هر نوجوان آمریکایی نفر تحت تاثیر کلسترول بالا است. متخصصان سلامت، سطح کلسترول خون را با استفاده از میلی گرم در دسی لیتر ( mg / dl ) اندازه گیری می کنند. کلسترول بالا در کودکان و بزرگسالان به کلسترول بیش از میلی گرم در دسی لیتر تعریف می شود. به طور خاص، LDL یا تری گلیسیرید بیشتر از میلی گرم در دسی لیتر یا HDL کمتر از میلی گرم در لیتر غیر طبیعی در نظر گرفته می شود. برای کودکان، ماندن در زیر این سطوح سالم تلقی می شود. دکتر پاتنی می گوید: "آکادمی اطفال آمریکا و موسسه ملی قلب، ریه و خون غربالگری لیپید جهانی را برای کودکان - ساله و - ساله توصیه می کنند. " برای کودکان با سایر عوامل خطر، غربالگری کلسترول ممکن است زودتر انجام شود. غربالگری کلسترول برای کودکان شامل آزمایش غیر ناشتا و غیر HDL است. هر گونه غربالگری غیرطبیعی کلسترول در دوران کودکی باید حداقل دو آزمایش لیپیدی ناشتا را برای ارزیابی سطح کلی کلسترول دنبال کند. جدول زیر شامل اطلاعات AHA در مورد سطح کلسترول در کودکان و نوجوانان - سال است. موسسه ملی قلب، ریه و خون ( NHLBI ) اشاره می کند که کودکان در سن سالگی با عوامل خطر کلسترول بالا باید سطح کلسترول آنها آزمایش شود. این عوامل خطر عبارتند از: چاقی دیابت داشتن والدینی با کلسترول بالا سابقه خانوادگی بیماری قلبی زودرس، که برای مردان سال یا کمتر و برای زنان سال یا کمتر است. علاوه بر این، NHLBI توصیه می کند که سطح کلسترول کودک در سنین تا سال مورد آزمایش قرار گیرد. سپس باید هر سال یا زودتر، بسته به عوامل خطر خاص، غربالگری کلسترول انجام شود. نیودیتا پاتنی، پزشک متخصص غدد کودکان در بهداشت کودکان و استادیار دانشگاه UT Southwestern می‌گوید: عامل اصلی کلسترول بالا در کودکان است. بیش از درصد از کودکان چاق در مقایسه با کمتر از درصد کودکانی که چاق نیستند، کلسترول بالایی دارند. کودکانی که دیابت، بیماری کلیوی یا کبدی یا کم کاری تیرویید دارند نیز در معرض خطر ابتلا به کلسترول بالا در دوران کودکی هستند. اگرچه کنترل برخی از عوامل ارثی ممکن است دشوار باشد، اما دانستن سابقه خانوادگی مهم است. همچنین می‌توانید با اطمینان از اینکه کودک تغذیه مناسب دریافت می‌کند و هر روز ورزش زیادی می‌کند، کلسترول کودکتان را کنترل کنید. چربی های اشباع شده و ترانس انواع چربی های موجود در برخی غذاها هستند. این نوع چربی ها می توانند باعث کلسترول بیشتر از آنچه بدن نیاز دارد در کبد شوند. اگر رژیم غذایی کودک حاوی مقادیر بالایی از چربی های اشباع و ترانس باشد، می تواند منجر به افزایش سطح کلسترول شود. در مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) می گویند چاقی در کودکان همچنین می تواند منجر به افزایش کلسترول و فشار خون شود. غذاهای حاوی چربی اشباع بالا که باید محدود شوند، عبارتند از: کره پنیر بستنی سوسیس هات داگ گوشت گاو غذاهای پرچرب ترانس که باید از آنها اجتناب کرد، عبارتند از: مارگارین پاپ کورن پنیر پرچرب غذاهای سرخ شده گوشت های پرچرب شیر پر چرب و خامه روغن های نخل و نارگیل کالاهای فرآوری شده مانند کوکی ها، چیپس سیب زمینی و غذاهای سرخ شده یکی از راه‌های کاهش خطر ابتلای کودک به کلسترول بالا این است که تا حد امکان در خانه غذا بخورند. هنگامی که تصمیم می گیرید بیرون غذا بخورید، کودک باید از غذاهای سرخ شده و نوشیدنی های شیرین اجتناب کند، به خصوص به این دلیل که اندازه وعده های غذایی می تواند بزرگ باشد. AHA توصیه می کند برای حفظ یک رژیم غذایی مغذی یک کودک تا ساله کل چربی دریافتی تا درصد از کالری روزانه خود را دریافت کند. این سازمان همچنین پیشنهاد می کند که کودکان تا ساله تا درصد چربی از کالری روزانه خود دریافت کنند. یک کودک مبتلا به دیابت می تواند آنها را در معرض خطر افزایش سطح کلسترول بالا قرار دهد. می تواند شرایطی به نام دیس لیپیدمی دیابت ایجاد کند که باعث کاهش سطح HDL و افزایش سطح LDL می شود. یک مطالعه در سال نشان داد که از کودک مبتلا به دیابت، . درصد مبتلا به دیس لیپیدمی بودند. با این حال، تحقیقات بیشتری برای تعیین فراوانی این بیماری در کودکان مبتلا به دیابت در ایالات متحده مورد نیاز است. آترواسکلروز شرایطی است که در آن رسوبات چربی، به نام پلاک، در شریان‌های فرد تجمع می‌یابد. پلاک شامل: کلسیم کلسترول مواد چرب فیبرین، یک عامل لخته کننده در خون علت دقیق آترواسکلروز ناشناخته است، اگرچه پزشکان معتقدند که در دوران کودکی ایجاد می شود. هیپرکلسترولمی خانوادگی ( FH ) یک بیماری ژنتیکی است که می تواند منجر به کلسترول بالا شود. به گفته بنیاد FH ، این بیماری از هر نفر در سراسر جهان نفر را مبتلا می کند. FH به دلیل جهش در ژنی که مسیول حذف کلسترول از بدن است، باعث ایجاد مقادیر بالایی از کلسترول LDL می شود. اگر بدن نتواند کلسترول را به درستی حذف کند، می تواند در شریان ها تجمع کند و منجر به تصلب شرایین شود. این بیماری ژنتیکی است. یک فرد مبتلا به FH % احتمال دارد آن را به فرزندان خود منتقل کند. طبق گزارش کتابخانه ملی پزشکی، کودکان معمولا هیچ علامتی از کلسترول بالا ندارند. یک کودک باید سطح کلسترول خود را به طور معمول بررسی کند، به خصوص اگر دارای عوامل خطر باشد. داشتن سطوح بالای کلسترول می تواند کودک را در معرض خطر ابتلا به بیماری های زیر قرار دهد: سکته بیماری قلبی بیماری مزمن کلیوی دکتر پاتنی می گوید: تغییر سبک زندگی، علت اصلی درمان کلسترول بالا است. این مهم است که والدین با کودک خود برای مدیریت سطح کلسترول و محدود کردن مصرف چربی همکاری کنند. فراتر از رژیم غذایی، تعدادی کار وجود دارد که می توانید به عنوان والدین برای کمک به کنترل کلسترول فرزندتان انجام دهید. حداقل یک ساعت فعالیت متوسط تا شدید در هفته، می تواند به کاهش خطر ابتلا به کلسترول بالا یا کاهش سطح کلسترول بالا در کودک شما کمک کند. سعی کنید با فرزندتان از خانه بیرون بروید و از پیاده روی با هم لذت ببرید. علاوه بر این، مدت زمان صفحه نمایش را به کمتر از دو ساعت در روز محدود کنید. این می تواند به تقویت یک سبک زندگی فعال کمک کند، که به کنترل سطح کلسترول کودک شما کمک می کند. دکتر پاتنی می‌گوید: "برای کودکان مبتلا به کلسترول خونی خانوادگی یا سایر عوامل خطر، مانند بیماری‌های کبدی یا کلیوی، دیابت یا کم‌کاری تیرویید، در صورتی که سطوح بالا علیرغم تغییرات رژیم غذایی و سبک زندگی ادامه داشته باشد، به داروهای کاهش‌دهنده کلسترول نیاز است. " تغییر سبک زندگی برخی از داروهای کلسترول برای کودکان سال و بالاتر تایید شده اند و گزینه ای را برای کنترل کلسترول در دوران کودکی قبل از تبدیل شدن به یک مشکل جدی تر فراهم می کنند. راهنمایی‌های انجمن آنژیوگرافی و مداخلات قلبی عروقی تغییرات زیر را در سبک زندگی پیشنهاد می‌کند: ورزش کردن کاهش مصرف نمک خوردن میوه و سبزیجات بیشتر استفاده از شیر کم چرب یا بدون چربی کاهش مصرف غذاها و نوشیدنی های شیرین جایگزینی نان و غلات تصفیه شده با غلات کامل خوردن ماهی بیشتر و تکه های گوشت بدون چربی استفاده از رژیم های غذایی متعادل و اندازه وعده های مناسب استفاده از روغن های گیاهی و مارگارین نرم به جای کره یا چربی حیوانی علاوه بر این، AHA در مورد کودکان مبتلا به کلسترول بالا توصیه می کند که والدین یا مراقبان اقدامات زیر را انجام دهند: ترک سیگار دانستن علایم دیابت تشویق به ورزش منظم تشویق به یک رژیم غذایی مناسب کمک به کودک برای حفظ وزن متوسط دانستن چگونگی تشخیص و درمان فشار خون بالا علاوه بر این، استاتین ها، نوعی داروی کاهش دهنده کلسترول، ممکن است برای درمان کلسترول بالا در کودکان مفید باشد. تحقیق در سال دریافتند که استاتین ها می توانند یک درمان کوتاه مدت بی خطر برای کودکان مبتلا به FH باشند. با این حال، دانشمندان هنوز اثرات طولانی مدت استاتین ها را در کودکان تعیین نکرده اند. شما می توانید با افزودن چربی های تک غیراشباع به رژیم غذایی فرزندتان به افزایش کلسترول خوب فرزندتان کمک کنید. این چربی های مناسب می توانند به رساندن کلسترول کودک به سطح سالم کمک کنند. علاوه بر این، مصرف غلات کامل همراه با میوه ها و سبزیجات با فیبر بالا می تواند به سطح کلسترول در کودک شما به عنوان بخشی از یک رژیم غذایی مناسب کمک کند. غذاهایی که می توانند به کاهش کلسترول بالا در کودکان کمک کنند، عبارتند از: گردو میوه ها بادام ها اره ماهی ماهی تن سبزیجات غلات کامل روغن کانولا ماهی سالمون از غذاهایی که می توانند کلسترول "بد" را افزایش دهند خودداری کنید. چربی اشباع شده نباید بیش از تا درصد از کل چربی دریافتی کودک شما را تشکیل دهد. چربی ترانس باید به طور کامل اجتناب شود. والدین یا مراقبین باید اطمینان حاصل کنند که سطح کلسترول کودک خود را به طور معمول بررسی می کنند. به طور کلی، هیچ علامتی از کلسترول بالا در کودکان وجود ندارد، بنابراین آزمایشات مکرر ضروری است. اگر والدین هر یک از علایم مشکلات قلبی زیر را در کودک مشاهده کردند، باید به پزشک خود مراجعه کنند: خستگی عدم رشد تنگی نفس تعرق مفرط بی اشتهایی تنفس سریع ریتم غیر طبیعی قلب از نظر فیزیکی قادر به همگام شدن با سایر کودکان نیست. در کودکان بزرگتر باید در شرایط زیر به پزشک مراجعه شود: تنگی نفس بیش از حد ضربان قلب غیر طبیعی بیهوش شدن در حین ورزش کلسترول بالا می تواند افراد را در هر سنی تحت تاثیر قرار دهد. در کودکان، ممکن است به دلیل رژیم غذایی یا بیماری باشد. از آنجایی که معمولا هیچ علامتی از کلسترول بالا در کودکان وجود ندارد، بسته به عوامل خطر و توصیه های پزشک، سطح کلسترول باید هر سال یا بیشتر مورد آزمایش قرار گیرد. کودکانی که فاکتورهای خطر کلسترول بالا دارند می توانند سطح کلسترول خود را از سالگی آزمایش کنند. درمان کلسترول بالا در کودکان معمولا شامل تغییر سبک زندگی است. با این حال، داروهای کوتاه مدتی برای کاهش کلسترول وجود دارد. اگر فردی علایمی از مشکلات قلبی را در فرزند خود مشاهده کرد، باید به پزشک مراجعه کند.

توسط نوعی باکتری به نام استافیلوکوک ایجاد می شود. این باکتری ها می توانند روی پوست، دهان یا بینی شما زندگی کنند. به گزارش MedlinePlus ، بیش از نوع باکتری استاف وجود دارد، اما شایع ترین آنها استافیلوکوکوس اوریوس است. حدود درصد از بزرگسالان سالم استافیلوکوکوس اوریوس در بینی خود دارند و حدود درصد آن را روی پوست خود دارند. در بیشتر مواقع استاف مشکلی ایجاد نمی کند. اما اگر باکتری به عمق بدن شما انتشار یابد، می تواند شما را به یک جدی و خطرناک مبتلا کند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: به طور کلی دو نوع عفونت استاف وجود دارد: عفونت های پوستی عفونت های تهاجمی عفونت‌های پوستی بسیار شایع‌تر و در بیشتر مواقع کمتر جدی هستند، اگرچه می‌توانند آزاردهنده و دردناک باشند. اما اگر درمان نشوند می توانند به عفونت های تهاجمی تبدیل شوند. عفونت های تهاجمی استاف در صورتی که به درستی مدیریت نشوند، می توانند خطرناک باشند. برخی از نمونه‌هایی از عفونت‌های پوستی که می‌توانند توسط استافیلوکوک ایجاد شوند، عبارتند از: این عفونت ها معمولا دو یا چند روز پس از آسیب پوستی یا جراحی ظاهر می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یک برآمدگی کوچک، قرمز و بسیار دردناک است که از پایه مژه یا زیر پلک رشد می کند. معمولا در مرکز برآمدگی چرک قابل مشاهده است. عفونت لایه های عمیق تر پوست از جمله درم یا لایه دوم پوست و بافت زیر جلدی یا چربی و بافت همبند است که لایه زیرین پوست را تشکیل می دهند. اما سلولیت می‌تواند در هر جایی از بدن رخ دهد، اما بیشتر قسمت‌های پایین ساق پا را درگیر می‌کند. این عفونت شایع و بسیار مسری استاف به صورت تاول های کوچک معمولا روی صورت، دست ها یا پاها نمایان می شود که در نهایت پوسته ای عسلی رنگ ایجاد می کند. معمولا کودکان خردسال را مبتلا می کند، اما هر کسی ممکن است به آن مبتلا شود. این بیماری در اثر سموم تولید شده توسط عفونت استاف ایجاد می شود و منجر به لایه برداری پوست در مناطق وسیعی از بدن می شود. که در نتیجه آن پوست ممکن است سوخته به نظر برسد. این بیماری اغلب نوزادان و کودکان خردسال را تحت تاثیر قرار می دهد. در، فولیکول‌های مو (جیب‌های کوچک پوست که در آن رشته‌های مو رشد می‌کنند) ملتهب و اغلب عفونی می‌شوند. مردانی که موهای مجعد دارند و ریش خود را نزدیک پوست می‌تراشند، اغلب به فولیکولیت روی صورت و گردن مبتلا می‌شوند. آبسه پوستی حفره ای از چرک است که توسط یک غشای ضخیم زیر پوست احاطه شده است. اما آبسه ها زمانی شکل می گیرند که بدن سعی می کند با جدا کردن آن از عفونت از خود محافظت کند. ایجاد سوراخ در دیواره آبسه با چاقوی جراحی و تخلیه چرک تنها راه واقعی برای درمان آبسه است. جوش ها، توده‌های قرمز، متورم و دردناکی هستند که در زیر پوست ایجاد می‌شوند. آنها معمولا به عنوان یک فولیکول موی آلوده شروع می شوند که بزرگ شده و با چرک (باکتری ها، گلبول های سفید خون و پوست مرده) پر می شوند. کورک که فورونکل نیز نامیده می شود، اغلب در صورت، گردن، زیر بغل، باسن یا قسمت داخلی ران ایجاد می شود. به دسته ای از جوش ها که ناحیه متصل عفونت را تشکیل می دهند، کاربونکل می گویند. عفونت تهاجمی استاف زمانی اتفاق می افتد که باکتری وارد جریان خون شود. برخی از انواع عفونت های تهاجمی عبارتند از: این وضعیت غیرمعمول اما جدی زمانی اتفاق می افتد که استخوانی در بدن شما عفونی شود. این عفونت مفاصل، اغلب زانوها، لگن، شانه ها، مفاصل انگشتان، یا مفاصل انگشتان پا را هدف قرار می دهد. پیومیوزیت یک عفونت باکتریایی نادر در ماهیچه های اسکلتی است، ماهیچه هایی که برای حرکت از آنها استفاده می کنید. پنومونی یک عفونت شایع است که باعث التهاب و تجمع مایع در کیسه های هوایی ریه های شما می شود و تنفس را بسیار سخت می کند زمانی اتفاق می‌افتد که باکتری‌ها بر نواحی قلب (معمولا دریچه‌های قلب) شما ت ثیر می‌گذارند. اگر به سرعت درمان نشود، عفونت می تواند به دریچه های قلب شما آسیب برساند یا از آن ها را بین ببرد. سپسیس عفونت جریان خون است که منجر به یک پاسخ التهابی شدید می شود. این یکی از خطرناک ترین پیامدهای استاف است و می تواند در سراسر بدن پخش شود و بر عملکرد اندام های داخلی ت ثیر بگذارد. مسمومیت غذایی مرتبط با استاف در اثر خوردن غذاهای آلوده به سموم تولید شده توسط باکتری ایجاد می شود. این یک عفونت باکتریایی واقعی نیست و نباید با آنتی بیوتیک درمان شود. غذاها معمولا با لمس شدن توسط افرادی که استاف روی دست خود دارند آلوده می شوند. این وضعیت نادر اما جدی می تواند زمانی رخ دهد که باکتری استاف به جریان خون شما وارد شده و سموم تولید کند. سندرم شوک سمی به استفاده از تامپون های با قابلیت جذب بالا مرتبط است، اما هر کسی، از جمله زنانی که از تامپون استفاده نمی کنند، می توانند تحت شرایط نامناسب به آن مبتلا شوند. به گفته آکادمی پزشکان خانواده آمریکا، استافیلوکوکوس اوریوس مقاوم به متی سیلین ( MRSA ) نوعی عفونت استاف است که به آنتی بیوتیک های رایج مقاوم است. بیشتر موارد MRSA در افرادی رخ می دهد که در بیمارستان ها یا سایر مراکز بهداشتی بوده اند. اما به اصطلاح MRSA در جامعه ای که عفونت در خارج از بیمارستان ها یا مراکز بهداشتی و درمانی آن پخش می شود، نیز رخ می دهد. استفاده بیش از حد و سوء استفاده از آنتی بیوتیک ها در ایجاد MRSA نقش دارند. در سطح فردی، می‌توانید با مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها فقط در مواقع ضروری (نه برای عفونت‌های ویروسی مانند آنفولانزا یا سرماخوردگی) و زمانی که توسط پزشک برایتان تجویز می‌شود، از گسترش مقاومت آنتی‌بیوتیکی پیشگیری و کنترل کنید. همچنین، همیشه دوره کامل آنتی بیوتیک خود را به پایان برسانید، حتی اگر علایم شما بهبود یافته باشد، تا از ایجاد ابر میکروب های مقاوم به آنتی بیوتیک مانند MRSA جلوگیری کنید. علایم عفونت استاف به نوع عفونتی که دارید بستگی دارد. عفونت های پوستی معمولا باعث قرمزی، تورم، گرما و درد می شوند، اما همه این علایم می توانند از خفیف تا شدید متغیر باشند. برای مثال، زخم‌های زرد زخم ممکن است دردناک باشند یا نباشند، در حالی که کورک تقریبا همیشه دردناک است. برخی از عفونت های پوستی ناشی از استافیلوکوک، مانند سلولیت یا زخم عفونی، ممکن است علاوه بر قرمزی و درد در محل عفونت، تب نیز ایجاد کنند. عفونت های تهاجمی استاف، مانند (که به آن سپتی سمی نیز می گویند) ، اندوکاردیت، و ذات الریه، معمولا باعث بیماری قابل توجهی می شوند که ممکن است شامل تب، تنفس سریع یا تنگی نفس، خستگی و گاهی گیجی یا بی نظمی باشد. هر زمان که تنفس یا عملکرد قلب شما تحت ت ثیر یک بیماری قرار می گیرد، حتی اگر نمی دانید آن بیماری چیست باید به سرعت به پزشک مراجعه کنید. افراد سالم ممکن است حامل باکتری استاف بوده و هرگز متوجه آن نشوند، اما زمانی که پوست زخمی می شود، میکروب ها می توانند وارد دهانه یا زخم شده و باعث عفونت شوند. این باکتری می‌تواند روی سوزن‌های خالکوبی که به‌درستی تمیز نشده‌اند و سوزن‌هایی که برای تزریق مواد مخدر استفاده می‌شوند، وجود داشته باشد، به‌ویژه اگر به صورت مشترک یا استفاده مجدد از آنها استفاده شود. برخی از عفونت های استاف پوست مسری هستند و می توانند از طریق تماس پوست به پوست از فردی به فرد دیگر منتقل شوند. باکتری استاف همچنین می تواند روی اشیاء یا سطوح مانند ملحفه، حوله یا لباس زنده بماند. دست زدن به اقلام آلوده راه دیگر انتقال استاف است. عفونت‌ها در مراکز زندگی گروهی، مانند خوابگاه‌ها یا زندان‌ها، که در آن افراد در تماس نزدیک با یکدیگر هستند، رایج است. محیط های گرم و مرطوب نیز زمینه خوبی برای رشد استاف هستند. هر کسی ممکن است به عفونت استاف مبتلا شود، اما برخی عوامل احتمال شما را افزایش می‌دهند. دیابت سرطان نارسایی کلیه یک زخم باز یا سوختگی یک سیستم ایمنی ضعیف بیماری های پوستی، مانند اگزما یک بیماری تنفسی مانند: فیبروز کیستیک یا آمفیزم ویروس نقص ایمنی انسانی ( HIV ) یا سندرم نقص ایمنی اکتسابی (ایدز) افرادی که اخیرا جراحی انجام داده اند یا در بیمارستان بستری شده اند نیز در معرض خطر ابتلا به عفونت استاف هستند. مصرف برخی داروها، از جمله کورتیکواستروییدها، انسولین، یا شیمی درمانی می تواند احتمال ابتلا به استاف را افزایش دهد. علاوه بر این، عفونت استاف در افرادی که از داروهای غیرقانونی استفاده می کنند، شایع تر است. گاهی اوقات باکتری استاف از طریق لوله های پزشکی مانند لوله های دیالیز، کاتترهای ادراری، لوله های تنفسی، لوله های تغذیه یا کاتترهای داخل عروقی پخش می شود. اگر از دستگاه‌های خاصی استفاده می‌کنید که نیاز به لوله‌گذاری دارند، ممکن است خطر بیشتری برای دریافت استاف داشته باشید. انجام یک ورزش تماسی یکی دیگر از عوامل خطر برای استاف است. این باکتری می تواند از طریق تماس پوست به پوست در حین بازی یا از طریق دست زدن به وسایل، حوله ها، تیغ ها یا سایر وسایلی که در رختکن مشترک هستند، پخش شود. تحقیقات اخیر نشان داده است که محیط های خانگی نقش مهمی در نحوه انتشار عفونت های استاف، مانند MRSA دارند. یک مطالعه در سال نشان داد که احتمال انتقال استاف از فردی به فرد دیگر در محل سکونتی که موراد زیر را شامل می شود بیشتر است، مواردی نظیر: اجاره ای و شلوغ است. حاوی آلودگی MRSA بر روی سطوح است. خانه افرادی که اتاق خواب، حوله یا وسایل بهداشتی مشترک دارند. عادات بهداشتی که خطر انتشار استاف در بین اعضای خانواده را کاهش می دهد شامل دوش گرفتن به جای حمام کردن، مسواک زدن دو بار در روز و شستن مکرر دست ها است. برای تشخیص عفونت استاف، پزشک هر ضایعه پوستی را که دارید بررسی می کند و احتمالا نمونه پوست یا بافت یا سواب گلو یا بینی را برای آزمایش آزمایشگاهی برای شناسایی علت عفونت می گیرد. در برخی موارد، اگر مشکوک به عفونت عمیق‌تر یا داخلی باشد، پزشک ممکن است آزمایش‌های تصویربرداری خاصی را تجویز کند. برای مثال، اکوکاردیوگرام می‌تواند به پزشک کمک کند تا تشخیص دهد که آیا عفونت قلب شما را تحت ت ثیر قرار داده است یا خیر؟ در صورت داشتن علایم زیر باید به پزشک مراجعه کنید: تاول های پر از چرک تب بالا یا تب همراه با علایم پوستی هر ناحیه مشکوک پوست قرمز یا دردناک دو یا چند نفر از اعضای خانواده که مبتلا به عفونت استاف در آنها تشخیص داده شده است. ممکن است بخواهید فهرستی از اطلاعات شخصی و سوالات را برای ملاقات با پزشک خود تهیه کنید. حتما موارد زیر را در نظر بگیرید: گزارش دقیق علایم شرحی از سابقه پزشکی خانواده خود هر سوالی که می خواهید از پزشک خود بپرسید. سابقه مشکلات پزشکی که در گذشته داشته اید یا دارید لیستی از تمام داروها و مکمل هایی که مصرف می کنید. پیش آگهی عفونت استاف به نوع عفونت و میزان انتشار آن در بدن شما بستگی دارد. هر گونه بیماری زمینه ای که دارید ممکن است بر سرعت بهبودی شما نیز ت ثیر بگذارد. اکثر عفونت های سطحی پوست به راحتی قابل درمان هستند. اما اگر دچار عفونت جدی شوید که به سپسیس تبدیل شود، پیش آگهی شما بسیار بدتر می شود. برخی از مطالعات، مانند مطالعه‌ای که در سال در مجله پزشکی آمریکا منتشر شد، میزان مرگ و میر ناشی از عفونت استاف در جریان خون را بین تا درصد نشان می‌دهد. زمان بهبودی عفونت استاف به سن شما، سلامت کلی شما، نوع عفونت و نوع درمانی که استفاده می کنید بستگی دارد. به‌عنوان‌مثال، بهبودی کورک بدون درمان تا روز طول می‌کشد، اما برخی داروها ممکن است این روند را تسریع کنند. آنتی بیوتیک ها خط اصلی درمان اکثر عفونت های استاف هستند. انتخاب آنتی بیوتیک تا حدی به این بستگی دارد که عفونت شما چقدر جدی است و چه نوع استافیوکوک دارید. برخی از عفونت های جزیی پوست بدون درمان دارویی خود به خود بهبود می یابند. علاوه بر آنتی بیوتیک ها، گاهی اوقات جراحی نیز برای تخلیه زخم، آبسه یا جوش مورد نیاز است. عفونت های تهاجمی استاف معمولا به بستری شدن برای درمان آنتی بیوتیکی IV برای مبارزه با عفونت و سایر درمان های حمایتی برای کمک به بهبودی نیاز دارند. آنتی بیوتیک هایی که معمولا برای درمان عفونت استاف استفاده می شوند، عبارتند از: سفازولین نافسیلین اگزاسیلین وانکومایسین لینزولید ( Zyvox ) تلاوانسین ( Vibativ ) داپتومایسین (کوبیسین) برخی از افراد علاقه مند به درمان های جایگزین برای درمان عفونت استاف خود هستند. بسیاری از سایت های اینترنتی ادعا می‌کنند که از مواد طبیعی مانند: روغن نارگیل، روغن درخت چای، سرکه سیب و روغن‌های ضروری روی پوست استفاده می‌کنند. اما تحقیقات محدودی در مورد اثربخشی این محصولات وجود دارد. یکی از درمان‌های طبیعی که امیدوارکننده است، عسل مانوکا است. این نوع عسل فعالیت ضد میکروبی و توانایی افزایش اثرات برخی آنتی بیوتیک ها را نشان داده است. با این حال، طبق مقاله ای که در سال در Letters in Applied Microbiology منتشر شد، هنوز باید تحقیقات بیشتری انجام شود تا عسل مانوکا را بتوان به طور ایمن برای درمان استافیلوکوکوک استفاده کرد. همیشه قبل از هر نوع درمان جایگزین با پزشک خود مشورت کنید. باکتری استاف در همه جا وجود دارد. شما نمی توانید به طور کامل از تماس با آنها اجتناب کنید، اما می توانید خطر ابتلا به عفونت را کاهش دهید. برخی از اقدامات ساده که می تواند به جلوگیری از انتشار عفونت استاف کمک کند، عبارتند از: روی هر زخم پوستی را پانسمان کنید تا کاملا خوب شود. هر زخمی را تمیز کنید. بریدگی ها، خراش ها و سایر جراحات را به طور کامل با آب و صابون تمیز کنید تا با این کار کثیفی ها و باکتری ها را بشویید. حوله، ملحفه، تجهیزات ورزشی یا لباس های خود را با فرد دیگری که ممکن است به عفونت استافیوکوک مبتلا باشد به اشتراک نگذارید. ورزشکاران باید بلافاصله بعد از بازی، مسابقه یا تمرین دوش بگیرند. همچنین لباس های ورزشی خود را به طور مرتب بشویید و وسایل خود را تمیز نگه دارید. اگر در ناحیه‌ای که معمولا اصلاح می‌کنید دچار عفونت استاف می‌شوید، تا زمانی که عفونت از بین برود، از اصلاح خودداری کنید. اگر مجبور به اصلاح هستید، از تیغ تمیز و یکبار مصرف استفاده کنید. هرگز تیغ را با افراد دیگر به اشتراک نگذارید. اگر شما یا یکی از اعضای خانواده تان به عفونت استافیلوکوکوس مبتلا هستید، لباس ها، حوله ها و ملافه های خود را در صورت امکان با آب گرم بشویید. لباس‌ها را در خشک‌کن خشک کنید، قبل از اینکه آن‌ها را بردارید، مطمین شوید که کاملا خشک شده‌اند. تمیز نگه داشتن دست ها و بدن مهم ترین راه برای جلوگیری از عفونت استاف است. دست های خود را مرتبا به مدت حداقل ثانیه بشویید و هر روز دوش بگیرید. اگر صابون دستی برای شستن دست ندارید، از ضدعفونی کننده دستی استفاده کنید که حداقل درصد الکل داشته باشد. اگر از تامپون استفاده می کنید، حداقل هر چهار تا هشت ساعت یکبار آنها را عوض کنید تا از ابتلا به سندرم شوک سمی جلوگیری کنید. نگه داشتن تامپون برای مدت طولانی محیطی را ایجاد می کند که می تواند باعث رشد باکتری شود. همچنین ایده خوبی است که از تامپون با کمترین جذب برای مدیریت جریان قاعدگی خود استفاده کنید. قبل از تهیه غذا یا خوردن فینگر فود دست های خود را بشویید. مطمین شوید که غذاهای گرمی که می خورید تا زمان سرو گرم بمانند و غذاهای سرد، سرد بمانند. دمای غذاهای گرم باید بالاتر از درجه فارنهایت و دمای غذاهای سرد باید کمتر از درجه فارنهایت باشد. غذاهایی را که ظاهر یا طعم طبیعی ندارند یا ممکن است به طور ایمن نگهداری نشده باشند، را مصرف نکنید. یکی از جدی‌ترین عوارض عفونت استاف زمانی اتفاق می‌افتد که باکتری به جریان خون حمله کرده و یک پاسخ التهابی به نام سپسیس ایجاد کند. سپسیس می تواند به شوک سپتیک تبدیل شود، یک وضعیت خطرناک که باعث می شود فشار خون شما به طور چشمگیری کاهش یابد و علاوه بر این باعث آسیب به اندام ها می شود. سالانه بیش از . میلیون آمریکایی مبتلا به سپسیس تشخیص داده می شوند. در ایالات متحده، سپسیس عامل اصلی مرگ و میر در بیمارستان ها است. سپسیس در کودکان بسیار خردسال، بزرگسالان سالمند و کسانی که بیماری های مزمن یا سیستم ایمنی ضعیف دارند شایع تر است. باکتری استاف یکی از شایع ترین علل عفونت های پوستی در ایالات متحده است. طبق گفته مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) حدود درصد از جمعیت با استاف و حدود درصد با MRSA مستعمره هستند. اما اکثر این افراد به عفونت جدی مبتلا نمی شوند. با این حال، یک گزارش CDC که در مارس منتشر شد، نشان داد که بیش از نفر در سال در ایالات متحده به عفونت استاف خون مبتلا بودند و نزدیک به نفر جان خود را از دست دادند. این گزارش همچنین بیان می‌کند در حالی که میزان عفونت‌های خونی MRSA که در بیمارستان‌ها به دست می‌آیند، سالانه حدود درصد از سال تا کاهش داشته است، نرخ کاهش نیز از سال تا کاهش یافته است. در همین حال، نرخ MRSA در جامعه از سال تا هر سال به طور متوسط . درصد کاهش یافته است. میزان عفونت های استافیلوکوکوس اوریوس ( MSSA ) حساس به متی سیلین در بیمارستان از سال تا تغییری نکرد، در حالی که MSSA اکتسابی از جامعه طی آن دوره تقریبا درصد در سال افزایش یافت. دانشگاه روچستر اشاره می کند که عفونت استاف، از جمله MRSA ، می تواند کودکان را تحت تاثیر قرار دهد و ممکن است در کسانی که وقت خود را در مهدکودک ها می گذرانند، و در کودکانی که ورزش های گروهی انجام می دهند، شایع تر باشد. کودکان اغلب باکتری استاف را از طریق دست ها یا ناخن های کثیف منتقل می کنند. اگر فکر می کنید کودکتان عفونت استافیوکوکوس دارد، با مشورت کنید. حیوانات خانگی ممکن است در اثر خاراندن، لیسیدن یا جویدن پوست خود به عفونت استاف مبتلا شوند. گاهی اوقات باکتری استاف می تواند از حیوانی به حیوان دیگر، از انسان به حیوان و در برخی موارد از حیوان به انسان منتقل شود. اگر فکر می کنید حیوان خانگی شما ممکن است عفونت داشته باشد، با دامپزشک مشورت کنید. هر فردی ممکن است به عفونت استافیوکوک مبتلا شود، اما برخی تحقیقات نشان می‌دهد که به‌ویژه سیاه‌پوستان آمریکایی نسبت به افراد با پیشینه‌های دیگر بیشتر مستعد ابتلا به عفونت استاف هستند. یک مطالعه منتشر شده در مجله انجمن پزشکی آمریکا نشان داد که سیاهپوستان آمریکایی و افراد بالای سال از جمله افرادی هستند که احتمال ابتلا به عفونت جدی MRSA را دارند. محققان این نظریه را مطرح کردند که سیاه‌پوستان ممکن است نسبت به سفیدپوستان بیشتر مستعد ابتلا به این عفونت باشند، زیرا میزان ابتلا به بیماری‌های زمینه‌ای در آنها بیشتر است. در حالی که استاف یکی از علل شایع عفونت های پوست، غشاهای مخاطی و گاهی دیگر بافت های بدن است، اما تنها علت احتمالی آن نیست. برخی از میکروب های دیگری که باید از آنها آگاه باشید، عبارتند از: انواع دیگر باکتری ها، از جمله استرپتوکوک ویروس هایی که باعث زونا، تبخال و زگیل می شوند. انگل هایی که می توانند باعث شپش سر، شپش بدن یا گال شوند. قارچ هایی که باعث عفونت قارچی، عفونت پای ورزشکاران و ناخن های پا می شوند. برخی از همان اقدامات پیشگیرانه که می تواند خطر ابتلا به عفونت استاف را کاهش دهد، از جمله تمیز نگه داشتن دست ها و بدن و استفاده نکردن از وسایل شخصی مانند حوله و تیغ، همچنین می تواند به کاهش خطر ابتلا به عفونت های پوستی به دلایل دیگر کمک کند.

درد در ناحیه شکم که به دلیل مشکل در روده بزرگ ایجاد می شود، می تواند به دلایل مختلف ایجاد شود. درد روده بزرگ می تواند ناشی از یبوست، اسهال، ( IBS ) ، کولیت، بیماری دیورتیکولی یا سرطان کولورکتال باشد. از آنجایی که برای بروز درد روده بزرگ احتمالات بسیار زیادی وجود دارد، تشخیص به موقع برای دریافت درمان مناسب مهم است. اگر درد مداوم روده بزرگ را تجربه می کنید، به خصوص زمانی که دردی وجود داشته باشد که ظرف چند روز از بین نمی رود به پزشک خود مراجعه کنید. این مقاله از دلایلی را که چرا ممکن است درد روده بزرگ داشته باشید و علایم مرتبط با آن، زمان مراجعه به پزشک، نحوه تشخیص مشکل شما و درمان ممکن را بررسی می کند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: روده بزرگ در شکم قرار دارد و از سمت راست به سمت بالا، در سراسر شکم و از سمت چپ به پایین کشیده می شود. به همین دلیل، درد ناشی از روده بزرگ می تواند باعث درد در قسمت های مختلف شکم شود. وظیفه این قسمت از دستگاه گوارش جذب آب و مقدار کمی مواد مغذی از غذا است. ماهیچه های روده بزرگ منقبض می شوند تا غذا را به سمت جلو حرکت دهند. هنگامی که تحریک، التهاب یا انسداد در روده بزرگ وجود دارد، ممکن است احساس درد کنید. اگر جریان خون در قسمتی یا تمام کولون وجود نداشته باشد، ممکن است درد و سایر علایم زیر را ایجاد کند: اسهال یبوست نفخ (احساس پر و سفت شدن شکم) (گرفتگی، درد یا تسکین با اجابت مزاج) دردی که در روده بزرگ ایجاد می شود، می تواند ناشی از یبوست، اسهال، IBS ، کولیت، بیماری دیورتیکول یا سرطان کولورکتال باشد. عبارت است از دفع مدفوع سفت یا اجابت مزاج کمتر از هر سه روز یکبار. این یک مشکل رایج است که به خودی خود یک بیماری است اما می تواند نشانه ای از سایر اختلالات نیز باشد. یبوست می تواند باعث ناراحتی، نفخ و درد شکم شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از دلایل یبوست مزمن شامل یبوست عملکردی (یبوست بدون علت خاص) ، IBS همراه با یبوست ( IBS - C ) یا اجابت مزاج دیس نرژیک (مشکل در دفع مدفوع به دلیل مشکلات عضلات و اعصاب کف لگن) می باشد. همه انواع یبوست می توانند باعث درد شوند و حدود درصد از افراد مبتلا به یبوست مزمن درد را گزارش می کنند. با این حال، IBS - C بیشتر از سایر دلایل یبوست باعث ایجاد درد می شود. اسهال عبارت است از داشتن مدفوع شل یا آبکی سه بار یا بیشتر در روز. در اکثر مواقع اسهال، درد شکم معمولا یک علامت نیست. با این حال، IBS غالب اسهال ( IBS - D ، بیماری کرون و کولیت اولسراتیو) و ( IBD ) ممکن است باعث اسهال همراه با درد شکم شوند. این درد ممکن است پس از اجابت مزاج بهبود یابد. IBS با درد شکم همراه است. تشخیص IBS با استفاده از مجموعه ای از معیارها به نام معیارهای Rome انجام می شود. داشتن شکم درد به طور متوسط حداقل یک روز در هفته به مدت سه ماه، در کنار داشتن علایم دیگر، بخشی از معیارها سندروم روده تحریک پذیر است. درد شکم در زمان اجابت مزاج اتفاق می افتد و ممکن است پس از رفتن به دستشویی بهبود یابد. زمانی اتفاق می افتد که التهاب در روده بزرگ وجود داشته باشد. التهاب می تواند در اثر تعدادی از بیماری ها، شرایط یا عفونت ها ایجاد شود. برخی از این موارد عبارتند از: کولیت میکروسکوپی بیماری کرون و کولیت اولسراتیو کولیت ایسکمیک (ناشی از مسدود شدن جریان خون به روده بزرگ) (ناشی از عفونتی که ممکن است به دنبال مصرف آنتی بیوتیک ها ایجاد شود) التهاب در روده بزرگ می تواند باعث درد شکم شود. اگر درد ناشی از IBD باشد می تواند ماهیت مزمن داشته باشد. درد شکم در کولیت ایسکمیک، کولیت میکروسکوپی و کولیت کاذب غشایی شایع است. بیماری دیورتیکول شامل دیورتیکولوز و است. دیورتیکولوز وجود دیورتیکول ها است. دیورتیکولیت زمانی رخ می دهد که کیسه ها عفونی و ملتهب می شوند. دیورتیکولوز معمولا هیچ علامتی ندارد. دیورتیکولیت ممکن است باعث درد یا گرفتگی شکم شود. یکی از جدی ترین علل درد شکم است. مهم است که به یاد داشته باشید، اگرچه، در بیشتر موارد، درد در روده بزرگ یا شکم به دلیل سرطان نخواهد بود. اما در سرطان روده بزرگ، درد نسبتا شایع است و درد بیشتر در قسمت پایین شکم و گاهی اوقات با یبوست نیز همراه می باشد. علت درد روده بزرگ چگونه تشخیص داده می شود؟ درد شکم نسبتا شایع است. ممکن است مشخص نباشد که درد دقیقا کجاست. دلایل زیادی برای درد در شکم یا روده بزرگ وجود دارد، بنابراین ممکن است آزمایش‌های مختلفی مورد نیاز باشد. این فهرست ممکن است با وجود علایم دیگر، مانند اسهال، یبوست، خون یا مخاط در مدفوع، یا موارد دیگری که خارج از دستگاه گوارش اتفاق می‌افتد، محدود شود. اولین کارهایی که یک پزشک انجام می دهد شامل شرح حال و معاینه فیزیکی است. شما باید به سوالاتی درباره زمان شروع درد، احساس آن و مکان (مانند قسمت پایین شکم یا بالای شکم) پاسخ دهید. معاینه فیزیکی ممکن است شامل بررسی و گوش دادن به شکم (با گوشی پزشکی) و احساس آن (لمس زدن) برای هرگونه توده یا نقطه حساس باشد. همچنین ممکن است یک معاینه رکتوم وجود داشته باشد که در آن یک انگشت روغن کاری شده با دستکش برای بررسی توده‌ها، خون یا سایر علایم یا نشانه‌ها به طور مختصر وارد راست روده می‌شود. سونوگرافی یک آزمایش غیرتهاجمی است که از امواج صوتی برای تهیه تصاویری از اندام های داخلی استفاده می کند. این آزمایش از هیچ تشعشعی استفاده نمی کند و ممکن است در مطب پزشک یا یک مرکز سرپایی انجام شود. به طور مستقیم داخل کولون را بررسی می کند. برای تشخیص مشکلات روده بزرگ استفاده می شود. یک کولونوسکوپ با یک نور و یک دوربین در انتها، در رکتوم و به سمت بالا به روده بزرگ وارد می شود. این آزمایش معمولا تحت بیهوشی انجام می شود تا بیمار احساس ناراحتی نکند. سی تی اسکن نوعی اشعه ایکس است که مجموعه ای از تصاویر از اندام های شکم تولید می کند. سپس یک رادیولوژیست می‌تواند به تصاویر نگاه کند تا ببیند آیا در ساختارهای شکم مشکلی وجود دارد یا خیر. ( CBC ) ممکن است برای مشاهده سطح گلبول های قرمز و سفید، هموگلوبین (رنگدانه موجود در گلبول های قرمز که اکسیژن را حمل می کند) و پلاکت ها (گلبول های خونی که به لخته شدن کمک می کنند) انجام شود. سایر آزمایش‌های خون مانند آزمایش آنزیم‌های کبدی نیز ممکن است توسط پزشک سفارش داده شوند. این آزمایش از آهنربا برای ایجاد تصاویری از اندام های داخل بدن استفاده می کند. در این آزمایش از تشعشعات استفاده نشده است و نسبت به سایر انواع آزمایش ها دید بهتری به بافت های نرم بدن ارایه می دهد. این آزمایش مشابه کولونوسکوپی است، اما تفاوت آن در این است که فقط آخرین قسمت کولون که به راست روده می‌پیوندد (کولون سیگمویید) دیده می‌شود و معمولا بدون آرام‌بخشی انجام می‌شود. همچنین می تواند در مطب پزشک (مثلا توسط متخصص گوارش یا جراح کولورکتال) انجام شود. ممکن است تجویز شود زیرا برخی از علل درد در روده بزرگ با تغییرات در مدفوع مرتبط است. برخی از مواردی که ممکن است برای آنها آزمایش شود شامل عفونت، کالپروتکتین مدفوع (پروتیینی که ممکن است در IBD دیده شود) و خون می باشد. در آندوسکوپی فوقانی، یک لوله مخصوص با یک دوربین و یک چراغ در انتهای آن (اندوسکوپ) ، به داخل دهان و پایین به مری، معده و قسمت فوقانی روده کوچک وارد می‌شود. این آزمایش شامل کولون نمی شود، اما ممکن است به رد کردن درد ناشی از مشکل در دستگاه گوارش فوقانی کمک کند. درمان شکم درد ناشی از کولون بر اساس علت آن خواهد بود. تشخیص به موقع و صحیح برای درمان مناسب موثر خواهد بود. درمان‌های یبوست که باعث درد شکم می‌شود، از خودمراقبتی خانگی، از جمله نوشیدن آب، ورزش، و خوردن فیبر کافی، برای مقابله با علل زمینه‌ای را شامل می‌شود. در برخی موارد ممکن است از ملین ها برای درمان یبوست استفاده شود. یبوست شدید یا مزمن نیز ممکن است با داروهای تجویزی درمان شود. برای یبوست که به دلیل یک بیماری زمینه ای است، درمان آن بیماری یا شرایط نیز مورد نیاز است. اسهالی که باعث درد می شود را می توان با داروهای خانگی مانند رژیم غذایی BRAT (موز، برنج، سس سیب و نان تست) ، نوشیدن آب بیشتر، و اجتناب از غذاهای چرب یا گازدار درمان کرد. داروهای بدون نسخه ( OTC ) که اسهال را کاهش می دهند نیز ممکن است استفاده شوند، اما فقط پس از اینکه مشورت با پزشک صورت گیرد. برای اسهال مزمن همراه با درد ناشی از IBS یا IBD ، ممکن است از داروهای تجویزی و تغییرات سبک زندگی نیز برای درمان استفاده شود. IBS باعث درد شکم می شود و ممکن است با OTC یا داروهای تجویزی، تغییرات رژیم غذایی و درمان شود. تغییرات رژیم غذایی ممکن است شامل افزودن فیبر بیشتر یا پیروی از یک برنامه غذایی خاص باشد، مانند رژیم غذایی با FODMAP کم (الیگو، دی و مونوساکاریدهای قابل تخمیر) که برای کاهش سطح مایعات و گازها در روده طراحی شده است و خطر ابتلا به علایم شکمی را کاهش می دهد. داروها تجویزی برای درمان ممکن است شامل آنتی بیوتیک ها، داروهای ضد افسردگی، ملین ها یا داروهایی باشند که برای درمان درد و سایر علایم IBS ایجاد شده اند. درمان التهاب زمینه ای برای جلوگیری از درد کولیت ناشی از IBD مهم است. IBD با اصلاح رژیم غذایی، داروها و تغییرات سبک زندگی درمان می شود. کولیت ایسکمیک ممکن است در بیمارستان با آنتی بیوتیک، مایعات داخل وریدی ( IV ) و مدیریت درد درمان شود. اما عفونت های کلستریدیوم دیفیسیل ( C . diff ) (که باعث کولیت کاذب غشایی می شوند) نیز ممکن است با آنتی بیوتیک ها درمان شوند. درد ناشی از دیورتیکولیت ممکن است پس از درمان با آنتی بیوتیک ها و رژیم غذایی مایع در خانه بهبود یابد. اگر وضعیت شدیدتر باشد یا درد زیادی ایجاد کند، ممکن است نیاز به درمان در بیمارستان با مایعات IV و ناشتا باشد. درد ناشی از سرطان کولورکتال ممکن است با داروهای مسکن درمان شود، اما ضروری است که بیماری زمینه‌ای درمان شود. این ممکن است با پرتودرمانی، شیمی درمانی یا جراحی انجام شود. درمان به مرحله سرطان و گستردگی آن بستگی دارد. درد شکمی در روده بزرگ ممکن است به دلایل مختلفی ایجاد شود. اگر علت آن یک بیماری مزمن باشد درمان ممکن است زمان ببرد. هنگامی که درد برای چند روز ادامه داشته باشد، ناگهانی و تیز یا همراه با استفراغ، مدفوع سیاه یا قیری رنگ، یا یبوست و اسهال باشد باید به پزشک متخصص مراجعه کنید. درد در روده بزرگ ممک است ناشی از شرایط مختلفی باشد که می تواند حاد (کوتاه مدت یا ناگهانی) یا مزمن (مداوم) باشد. برای دردی که بیش از چند روز ادامه دارد یا با علایم دیگری مانند یبوست یا اسهال همراه است، مراجعه به یک پزشک برای درمان مهم است. درمان مورد استفاده به دلیل درد شکم بستگی دارد. در برخی موارد، مدیریت درد ممکن است بخشی از درمان باشد. کنار آمدن با دردهای زیر شکم دشوار است و می تواند بر کیفیت زندگی شما ت ثیر بگذارد. تشخیص و درمان صحیح مهم است. گاهی اوقات تشخیص درست ممکن است زمان ببرد. در برخی موارد، ارجاع به یک ممکن است یک گزینه بهتر باشد.

ممکن است تا حدودی بهم ارتباط داشته باشند. بسیاری از افرادی که دارند اغلب تشنج را تجربه می کنند. اگرچه این تشنج ها بسیار ترسناک هستند، اما می توان آنها را با دارو، تغییر شیوه زندگی یا جراحی کنترل کرد. تخمین زده می شود که درصد از بیماران تومور مغزی در مقطعی دچار می شوند. در بسیاری از موارد، تشنج اولین علامت تومور مغزی است و آنچه منجر به تشخیص آن می شود. برخی از افراد فقط یک تشنج دارند، در حالی که برخی دیگر تشنج‌های تکراری را تجربه می کنند. تشنج، حملات ناگهانی است که در اثر انفجار تکانه های الکتریکی در مغز شما ایجاد می شود. در افراد مبتلا به تومورهای مغزی، خود تومور می تواند باعث تشنج شود. در طول تشنج، اکثر افراد طیفی از واکنش‌های غیرقابل کنترل را تجربه می‌کنند که می‌تواند شامل موارد زیر باشد: گیجی تعریق بی حسی توهمات مور مور بی هوشی بی اختیاری تنفس کم عمق گاز گرفتن زبان به هم زدن لب ها انقباضات عضلانی صدای زنگ در گوش فردی که تومورش برداشته شده است همچنان می تواند تشنج را تجربه کند. در این صورت، این تومور نیست که تشنج را ایجاد می کند، بلکه شاید بافت اطراف آن است. همه انواع تومورهای مغزی می توانند تشنج ایجاد کنند. با این حال، برخی از انواع آنها بیشتر مستعد ابتلا به آنها هستند. این انواع شامل موارد زیر است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کمتر از نیمی از بیماران مبتلا به این نوع سرطان ها دچار تشنج می شوند. بیماران مبتلا به این نوع گلیوما معمولا حدود یک سال پس از تشخیص زنده می مانند. حدود درصد از افراد مبتلا به این نوع تومور که به طور کلی رشد کندی دارند، دچار تشنج می شوند. این نوع یک سرطان نادر است. گلیوما در سلول های گلیال مغز که در حمایت از بافت مغز مهم هستند، شروع می شود. درجه پایین به این معنی است که در تشخیص، سرطان بسیار خطرناک نیست. بین تا درصد از افراد مبتلا به گلیوما درجه پایین تشنج را تجربه می کنند. چگونه می توان از تشنج در مبتلایان به تومور پیشگیری کرد؟ در دسترس هستند و ممکن است به پیشگیری از تشنج های بعدی کمک کنند. اگر تشنج داشته اید یا در معرض خطر بالای ابتلا به تشنج هستید، احتمالا پزشک شما را از این داروها، که داروهای ضد صرع یا ضد تشنج نیز نامیده می شوند، استفاده کند. داروهای جدیدتر عوارض جانبی کمتری دارند. گاهی اوقات فشاری که به دلیل تومور مغزی در مغز شما ایجاد می‌شود می‌تواند منجر به تشنج شود. در این صورت، درمان برای کاهش فشار مغز، مانند قرار دادن شانت، می تواند به پیشگیری از تشنج کمک کند. همچنین می توان از استروییدها برای کنترل تورم مغز و کاهش خطر تشنج استفاده کرد. اگر شما در معرض خطر تشنج هستید، تعدادی از اقدامات احتیاطی وجود دارد که باید برای حفظ امنیت خود و اطرافیانتان در صورت بروز تشنج دیگر انجام دهید. راهکارهای پیشگیری از بروز تشنج در مبتلایان به تومور، عبارتند از: شنای بدون نظارت نباید مجاز باشد و غریق نجات باید همیشه حضور داشته باشد. کودکان بزرگتر و بزرگسالان باید با درب حمام باز دوش بگیرند. همچنین کودکان نباید به تنهایی حمام کنند. از ابزار برقی یا چاقوی برقی استفاده نکنید. یک حفاظ دور شومینه یا بخاری قرار دهید. به جای اجاق گاز از مایکروویو استفاده کنید. از آنجایی که تشنج به طور ناگهانی رخ می دهد، اگر شما در معرض خطر تشنج هستید، ممکن است پزشک به شما بگوید که از رانندگی با ماشین یا وسایل نقلیه موتوری دیگر خودداری کنید. اگر در ورزش هایی مانند دوچرخه سواری شرکت می کنید، همیشه از کلاه ایمنی استفاده کنید. خودتان را در اتاقی حبس نکنید که مردم نتوانند به شما دسترسی پیدا کنند. در عوض، از علامت "مزاحم نشوید" استفاده کنید. اگر فرد مورد علاقه شما یا شخصی که از او مراقبت می کنید تشنج دارد باید اقداماتی انجام دهید. این اقدامات، عبارتند از: آن را به پهلو بخوابانید. تا پایان تشنج با آن بمانید. مطمین شوید که شخص نفس می کشند. اجازه ندهید چیزی در دهان خود بگذارند. از سر آنها در برابر آسیب محافظت کنید. اشیاء نزدیک را که ممکن است باعث آسیب شوند را بردارید. در صورتی که اتفاق های زیر رخ دهد به دنبال مراقبت های پزشکی فوری باشید. این اتفاق ها شامل موارد زیر می شود: آسیب رخ می دهد. بیمار تشنج های متعدد دارد. تشنج بیش از پنج دقیقه طول می کشد. آنها در حال تقلا برای نفس کشیدن هستند. تشنج های خود را پیگیری کنید و با پزشک در مورد زمان وقوع آنها و آنچه احتمال دارد باعث آنها شده باشد صحبت کنید. ممکن است چیزی مانند مصرف الکل، استرس یا بیماری باعث تشنج شما شود. اگر چنین باشد، اصلاح شیوه زندگی یا درمان شاید کمک کند. همه افراد مبتلا به تومور مغزی، تشنج را تجربه نمی کنند. اما برای کسانی که این وضعت را تجربه می کنند، تشنج اغلب اولین علامت بیماری است. نوع تومور مغزی و محل آن عاملی است که باعث می شود برخی از آنها نسبت به سایرین نسبت به تجربه تشنج های مرتبط آسیب پذیرتر باشند. تشنج می‌تواند مکرر باشد و در طول درمان تومور مغزی ادامه یابد. در برخی موارد، تشنج می تواند خطرات بیشتر و قابل توجهی را برای سلامتی ایجاد کند. تشنج اغلب اولین علامت بالینی تومور مغزی است. سردرد با تومورهای مغزی رایج است، اما مطالعات نشان می‌دهد که در واقع یک تشنج یا سایر علایم عصبی است که معمولا ابتدا ظاهر می‌شود. شیوع تشنج به متاستاتیک بودن تومور مغزی بستگی دارد. تشنج همچنین در افراد مبتلا به گلیومای با درجه پایین (شایع ترین نوع تومور مغزی در بزرگسالان) بیشتر از انواع با درجه بالا است. مهمتر از نوع تومور، محل قرارگیری تومور است. به طور کلی، تومورهای مغزی نزدیک به سطح مغز احتمال بیشتری برای ایجاد تشنج دارند. وقتی اکثر مردم به تشنج فکر می کنند، معمولا به لرزش شدید و تکان دادن بدن فکر می کنند. با این حال، تشنج می‌تواند بسیار کم‌تر باشد و مثلا فقط صورت یا پا را تکان دهد. برخی از تشنج‌ها فقط باعث می‌شوند افراد برای چند دقیقه خیره شوند. شدت علایم تومور مغزی به بزرگی تومور ارتباطی ندارد. در عوض، محل، نوع تومور، و درجه فاکتورهای کلیدی در تجربه یک فرد هستند. این به ویژه در مورد تشنج صادق است. فردی که تومور در بخشی از مغز دارد ممکن است نوع متفاوتی از تشنج (و علایم مرتبط با آن) را نسبت به کسی که تومور در محل دیگری دارد تجربه کند. تشنج‌های جزیی (یعنی آنهایی که فقط بخشی از مغز را تحت ت ثیر قرار می‌دهند) بدون از دست دادن هوشیاری در مواردی که تشنج ادامه پیدا می‌کند، شایع‌تر است. تشنج ها بسیار جدی هستند و هرگز نباید نادیده گرفته شوند یا به پزشک اطلاع داده نشود. کنترل و پیشگیری از فعالیت تشنج بخشی ضروری از درمان آنها است. در بیشتر موارد، تشنج خود خطر بزرگی برای سلامتی ندارد (مگر اینکه چند دقیقه یا بیشتر طول بکشد) تشنج ها تبعیض قایل نمی شوند و می توانند در هر زمانی رخ دهند. همچنین آنها می توانند منجر به آسیب احتمالی فرد و اطرافیان او شوند. این نگرانی وجود دارد که افراد در حین فعالیت های معمولی مانند رانندگی یا حمام کردن، تشنج کند. به علاوه، خطر آسیب به سر ناشی از افتادن در طول یک قسمت وجود دارد. تشنج های مرتبط با تومور را می توان با داروهای ضد تشنج یا داروهای ضد صرع کنترل کرد. با توجه به میزان بالای فعالیت تشنجی در افراد مبتلا به برخی از انواع تومورهای مغزی، استفاده از این نوع داروها به طور معمول استاندارد است. اما همه افراد برای پیشگیری یا کنترل تشنج به دارو نیاز ندارند. به جزء بیمارانی که معیارهای خاصی را دارند. هنوز، برای بسیاری از افرادی که با معیارها مطابقت دارند، تشنج می تواند در برابر دارو مقاوم باشد. درمان خود تومور با کاهش اندازه یا برداشتن آن ممکن است راه حل موثرتری (و گاهی دایمی) باشد. تومور مغزی و تشنج چگونه درمان می شود؟ تقریبا در نیمی از بیماران مبتلا به تومورهای مغزی، تومور در طی تصویربرداری پس از اولین تشنج تشخیص داده می شود. تشنج یک انفجار کوتاه از فعالیت الکتریکی غیرطبیعی در مغز است که منجر به علایم متغیری مانند تکان خوردن یا لرزش کل بدن می شود. هنگامی که فردی بیش از یک تشنج غیرقابل تحریک داشته باشد، به بیماری مغزی مبتلا به تشخیص داده می شود. هنگامی که صرع مربوط به تومور مغزی باشد، تشنج در اثر شلیک بیش از حد نورون های داخل و اطراف تومور ایجاد می شود. دکتر جسیکا دبلیو تمپلر، متخصص مغز و اعصاب متخصص در صرع در مرکز جامع صرع Northwestern Medicine ، می گوید: "بیماران ممکن است ندانند که تشنج نتیجه تومور مغزی آنهاست. تشنج های ناشی از تومورهای مغزی برای هر بیمار بسته به نوع و محل تومور پیچیده و متفاوت است. تشنج می تواند با هر نوع تومور مغزی، خوش خیم یا بدخیم رخ دهد، اما در تومورهای با درجه پایین و خوش خیم تر شایع تر است. بیمارانی که با تومور مغزی و تشنج دست و پنجه نرم می کنند به درمان هر دو نیاز دارند. اغلب، بهترین فرصت برای برداشتن کانون تشنج و توقف آن است. در برخی دیگر، تشنج پس از جراحی ادامه می یابد یا بعدا ایجاد می شود و بیماران نیاز به درمان مداوم برای صرع خود دارند. دارو می تواند به کاهش یا توقف تشنج کمک کند، اگرچه بیمارانی که در حال حاضر تحت درمان تومور مغزی هستند ممکن است با بی حالی و سایر عوارض دست و پنجه نرم کنند. پس داروی ضد تشنج باید به خوبی انتخاب شود. جراحی صرع می تواند در برخی از بیمارانی که با دارو کنترل نمی شوند یک گزینه باشد. تشخیص تشنج های ناشی از تومورهای مغزی چگونه است؟ همه افراد مبتلا به تومور مغزی، تشنج را تجربه نمی کنند. اما برای کسانی که این کار را انجام می دهند، تشنج اغلب اولین علامت بیماری است و چیزی که روندی را که منجر به تشخیص تومور می شود شروع می کند. نوع تومور مغزی و محل آن عاملی است که باعث می شود برخی از آنها نسبت به سایرین نسبت به تجربه تشنج های مرتبط آسیب پذیرتر باشند. تشنج اغلب اولین علامت بالینی تومور مغزی است. سردرد با تومورهای مغزی رایج است، اما مطالعات نشان می‌دهد که در واقع یک تشنج یا سایر علایم عصبی است که معمولا ابتدا ظاهر می‌شود. هر فردی تشنج را متفاوت تجربه می کند و تشنج احتمال دارد از چند ثانیه تا چند دقیقه طول بکشد. در طول تشنج، احتمال دارد متوجه علایم زیر شوید: سقوط خیره شدن عدم پاسخگویی یک احساس ناگهانی تکان های کنترل نشده فاصله زمانی کوتاه یا سردرگمی اغلب اولین تشنج بیماران را مجبور به تصویربرداری از مغز از جمله تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) یا توموگرافی کامپیوتری ( CT ) می کند. بسیاری از بیماران قبلا رویدادها یا هاله های کوچکتری داشتند که ناشناخته مانده بود. اکثر تشنج ها به خودی خود در عرض دو تا سه دقیقه متوقف می شوند، اگرچه ممکن است یک دوره طولانی سردرگمی پس از آن وجود داشته باشد. برای تشنج های بیش از پنج دقیقه، باید با آمبولانس تماس بگیرید. تعدادی از تغییرات در شیوه زندگی می تواند احتمال شروع تشنج را کاهش دهد. بهترین کاری که می توانید انجام دهید این است که خود را در اولویت قرار دهید.

نوعی صرع است که در آن محرک های نوری می توانند باعث ایجاد تشنج در فرد شوند. به عنوان مثال چراغ های چشمک زن، نورهای منعکس شده و نور حاصل از صفحات نمایشگر مختلف مانند تلویزیون جزء محرک هایی هستند که می توانند باعث بروز فعالیت های الکتریکی غیر طبیعی در مغز شوند. تشنج هایی که در اثر محرک های بصری رخ می دهند معمولا چندان شایع نیستند و تقریبا درصد از افراد مبتلا به صرع را تحت ت ثیر قرار می دهند. همچنین صرع حساس به نور به ندرت افراد معمولی که مبتلا به صرع نیستند را تحت ت ثیر قرار می دهد. ابتلا به صرع نوری در دختران بیشتر از پسران مشاهده می شود. همچنین عواملی مانند ژنتیک و توارث در ابتلا به این بیماری نقش مهمی دارند. صرع به طور کامل قابل درمان نیست، اما با این حال با مصرف داروهایی می توان احتمال حملات صرع را تا حد زیادی کاهش داد. بهترین روش برای مدیریت این نوع تشنج ها، شناسایی محرک های بینایی است که نقش مهمی در شروع تشنج دارند. شناسایی دقیق این محرک ها به شما کمک می کند که اقدامات لازم برای پیشگیری از قرار گفتن در برابر این محرک های بینایی را انجام بدهید. همچنین در برخی موارد تجویز دارو و مصرف داروهای ضد تشنج برای درمان ضروری است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: صرع حساس به نور چه علایمی دارد؟ صرع حساس به نور معمولا در دوران کودکی شروع می شود، اما گاهی نیز ممکن است در سنین بالاتر رخ دهد. این اختلال مغزی دارای علایم مختلفی از جمله لرزش و تکان خوردن های غیر ارادی بدن، گاز گرفتن زبان، انقباض عضلات و یا اختلال در هوشیاری است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بیمار حداقل چند ثانیه قبل از شروع تشنج نورهای روشن چشمک زن، الگوهای بصری با تضادهای رنگی قوی یا الگوهای هندسی تکرارشونده را مشاهده می کند. انواع تشنج ها در صرع حساس به نور، عبارتند از: تشنج‌های تونیک - کلونیک جزء شایع ترین انواع تشنج ها در بیماری صرع هستند. این تشنج ممکن است توسط محرک‌های بینایی رخ دهد. در طول تشنج عضلات کاملا منقبض می شوند. بدن، دست ها و پاها به طور غیر قابل کنترلی با سرعت شروع به تکان خوردن می کنند. به تشنج های تونیک - کلونیک صرع گراندمال نیز گفته می شود. در طول تشنج فرد هوشیاری خود را به طور کامل از دست می دهد. پس از پایان یافتن تشنج، بیمار احساس گیجی دارد و مدت کوتاهی طول می کشد تا هوشیاری خود را به دست بیاورد. این تشنج ها معمولا به مدت چند ثانیه طول می کشند. اما با این حال در برخی از بیماران ممکن است تشنج تا چند دقیقه یا بیشتر نیز ادامه پیدا کند. تشنج‌میوکلونیک به اسپاسم‌های ریتمیک غیرارادی همراه با دوره های آرامش گفته می‌شود. این تشنج معمولا فقط یک قسمت از بدن مانند بازو را تحت ت ثیر قرار می دهد. اغلب تشنج های میوکلونیک در هنگام صبح و پس از بیدار شدن از خواب رخ می دهند. ابتلا به این تشنج ها در کودکان شایع تر است اما با این حال احتمال بهبودی آن در بزرگسالی وجود دارد. در این نوع از تشنج فرد دچار خیرگی چند ثانیه ای می شود. در واقع این تشنج، نوع خفیف صرع است و به همین علت به آن صرع کوچک آبسانس یا تشنج سه ثانیه ای نیز گفته می شود. خیرگی ممکن است با تحریک یک منبع نوری شروع شود. این تشنج‌ها در میان کودکان شایع‌تر از بزرگسالان است و اغلب در کودکان تا ساله رخ می دهد. خیرگی با کاهش سطح هوشیاری همراه است. در طول مدت زمان کوتاه تشنج، کودک به هیچ یک از محرک های محیطی پاسخ نمی دهد. همچنین صرع کوچک آبسانس با لرزش اندام های بدن همراه نیست. بیمار ممکن است پس از پایان تشنج، احساس خستگی یا سرگردانی کند. به این دوره گیجی در اصلاح پزشکی دوره پس از حمله یا پست ایکتال گفته می شود. دوره پست ایکتال تقریبا طولانی است. بیمار احساس سوزن سوزن شدن یا ضعف در بخش هایی از بدن خود دارد. علایم پست ایکتال معمولا در عرض تا ساعت برطرف می شوند. همچنین ممکن است بیمار در این فاز بیماری سردرد شدیدی را تجربه کند. برخی دیگر از بیماران نیز وجود دارند که هوشیاری خود را خیلی سریع تر به دست می آورند و بلافاصله قادر به انجام عملکرد طبیعی خود هستند. اما با این حال این بیماران نیز نمی توانند هیچ رویدادی را در طول تشنج به خاطر بیاورند. تجربه ناراحتی بصری یا ابتلا به سردرد پس از تماشای نورهای روشن یا رنگ‌های متضاد اتفاقی غیرمعمول نیست. همچنین مشاهده تصاویر پس از خاموش شدن چراغ‌ها نیز کاملا طبیعی است. در واقع صرع حساس به نور به دلیل بروز اختلال در فعالیت های الکتریکی مغز رخ می دهد. بنابراین هر سردری که در اثر یک محرک نوری رخ می دهد جزء علایم صرع حساس به نور نیست. محرک های مختلفی وجود دارند که می توانند باعث تحریک تشنج شوند. اغلب تشنج ها در صرع حساس به نور در نتیجه چراغ های چشمک زن، بازی های ویدیویی و تصاویر متحرک مانند چرخ و فلک در حال چرخش رخ می دهد. همچینن تصاویر روی صفحه نمایش کامپیوتر، تلویزیون یا سینما نیز جزء محرک های صرع حساس به نور هستند. مغز انسان در نتیجه فعالیت الکتریکی بین سلول های عصبی عمل می کند. تشنج زمانی رخ می دهد که تغییراتی در فعالیت الکتریکی سلول های عصبی ایجاد شود. تعدادی از محرک ها و همچنین شیوه زندگی از جمله مصرف الکل، سوء مصرف مواد مخدر و کم خوابی می توانند باعث بروز تشنج شوند. همچنین محرک‌های صرع حساس به نور جزء غیرمعمول‌ترین علل تشنج هستند. تغییر متناوب نورهای رنگی مختلف مانند قرمز تیره و آبی تیره یا سوسو زدن نورها با سرعت سریع حدود هرتز می تواند تشنج های صرع حساس به نور را در برخی افراد ایجاد کند. محرک های بینایی در برخی از بیماران فعالیت الکتریکی نامنظمی را در لوب پس سری مغز ایجاد می کند. این فعالیت الکتریکی نامنظم و بیش فعال می تواند به سرعت به سایر مناطق مغز گسترش یابد و باعث تشنج یا از دست دادن هوشیاری شود. برخی از افراد نسبت به دیگران برای ابتلا به صرع حساس به نور مستعد تر هستند. بررسی ها نشان می دهد که احتمالا بین صرع حساس به نور و سازگاری مغز با رنگ‌های متضاد رابطه ای وجود دارد. اما با این حال مشخص نیست که این نوع تشنج ها به چه دلیل رخ می دهند. ابتلا به تشنج و صرع حساس به نور اغلب در اعضای یک خانواده بروز می کند. این مساله نشان دهنده نقش توارث در ابتلا به این بیماری است. ژن های مشخصی وجود دارند که می توانند باعث ایجاد تشنج شوند، اما در حال حاضر هیچ ژن خاصی در ارتباط با صرع حساس به نور شناسایی نشده است. قرار گرفتن در معرض نورهای چشمک زن یا تصاویر در حال حرکت می تواند باعث تشنج در افراد مبتلا به صرع حساس به نور شود. اما با این حال باید گفت که این نورها تنها محرک هستند و هیچ تاثیری در ابتلا افراد به صرع ندارند. صرع حساس به نور چگونه تشخیص داده می شود؟ صرع حساس به نور با تشنج هایی مشخص می شود که توسط محرک های بینایی رخ می دهد. برخی از افراد ممکن است تنها یک بار دچار تشنج شوند و دیگر هرگز آن را تجربه نکنند. اگر چه این اتفاق تقریبا غیر معمول است. پزشک برای تشخیص ابتلا سوالاتی را در مورد سابقه تشنج شما می پرسد. همچنین پزشک ممکن است برای کمک به شناسایی مشکل آزمایش های تخصصی را تجویز کند. اگر خود شما یا همراهانتان به یاد بیاورید که قبل از تشنج در معرض نورهای چشمک زن یا سایر محرک های بصری قرار گرفته اید، می تواند نشان دهنده ابتلا شما به صرع حساس به نور باشد. الکتروانسفالوگرام ( EEG ) اغلب در تشخیص صرع استفاده می‌شود. این آزمایش برای ثبت سیگنال های الکتریکی مغز استفاده می شود. پزشک برای انجام این آزمایش الکترودهایی را بر روی پوست سر شما قرار می دهد. الکترودها سیگنال های مغز را شناسایی و تجزیه و تحلیل می کنند. نتایج در یک سیستم کامپیوتر ثبت می شود. نوار مغزی می تواند نوع تشنج و منشاء آن را نشان دهد. همچنین یکی دیگر از ویژگی های بسیار مهم نوار مغزی این است که می تواند احتمال عود کردن تنشج را پیش بینی کند. در برخی موارد، تیم پزشکی ممکن است در طول معاینه EEG شما را در معرض یک محرک بصری قرار دهد. اگر محرک باعث ابتلا شما به تشنج شود پزشک ابتلا شما به صرع حساس به نور را تایید می کند. ابتلا به تشنج اکسیپیتال در میان افراد بسیار نادر است. اکسیپیتال در واقع به درد عصب پشت سر گفته می شود. این بیماری در اثر التهاب یا آسیب عصب پس سری رخ می دهد. تشنج اکسیپیتال با صرع حساس به نور متفاوت است. در تشنج اکسیپیتال درد شدید از لوب پس سری مغز شروع می شود، اما محرک های بینایی تاثیری در ابتلا به این ندارند. تشنج پس سری ممکن است باعث توهمات بینایی شود. این توهمات می توانند ناشی از ناشی تومورها یا ناهنجاری های لوب پس سری مغز باشد. برای بسیاری از افراد، چراغ های چشمک زن، نورها یا رنگ های روشن می توانند باعث سردرد، ناراحتی، سرگیجه یا درد چشم شوند. این وضعیت اغلب به عنوان حساسیت به نور یا فتوفوبیا نامیده می شود. ابتلا به فتوفوبیا در میان افراد نسبتا شایع است و هیچ نوع ارتباط خاصی با صرع حساس به نور ندارد. صرع حساس به نور چگونه درمان می شود؟ اگر به صرع حساس به نور مبتلا هستید، باید یاد بگیرید که چگونه تشنج خود را مدیریت کنید. مهمترین کار اجتناب از قرار گرفتن در معرض محرک های بصری است. اما با این حال در برخی موارد مصرف داروهای ضد تشنج ضرورت دارد. اگر یک محرک شناخته شده مانند محرک بینایی دارید، بهتر است از آن اجتناب کنید. تشنج همیشه خطرناک نیست، اما گاهی نیز می تواند خطرات زیادی را برای سلامت شما ایجاد کند. ممکن است در اثر تشنج دچار آسیب فیزیکی شوید. ممکن است تشنج های بعدی به دلیل ایجاد تغییرات در فعالیت الکتریکی مغز شدت بیشتری پیدا کنند. بنابراین بیشترین مراقب باشید. اگر به صرع حساس به نور مبتلا هستید باید یاد بگیرید که چگونه بیماری خود را مدیریت کنید. راهکارهای ساده ای وجود دارند که به کمک آنها می توانید تا حدودی از بروز تشنج پیشگیری کنید. از جمله: از قرار گرفتن در معرض نور چراغ های چشمک زن خودداری کنید. برای پیشگیری از تضاد نور بیش از حد، یک فیلتر نوری روی صفحه تلویزیون یا رایانه خود قرار دهید. اگر تشنج‌های مکرر دارید، پزشک ممکن است یک یا چند داروی ضد تشنج را برای پیشگیری از عود تشنج شما تجویز کند. انتخاب داروی ضد تشنج به عوامل مختلفی بستگی دارد. به عنوان مثال نوع تشنج (تونیک - کلونیک، میوکلونیک و غیره) ، تعداد دفعات بروز آنها و اینکه آیا شما داروهای دیگری مصرف می کنید یا خیر از عوامل موثر در انتخاب دارو برای تجویز هستند. همچنین مصرف هر گونه دارو یا مکمل را به پزشک خود اطلاع دهید زیرا برخی داروها می توانند با داروهای ضد تشنج شما تداخل داشته باشد. به طور کلی اگر شما یا یکی از عزیزانتان دچار تشنج هستید، انجام یک ارزیابی فوری پزشکی ضروری است. زیرا تشنج می تواند نشانه ای از صرع یا ابتلا به انواع دیگر اختلالات مغزی باشد.

خشکی چشم پس از لیزیک طبیعی تلقی می شود، اما اگر وضعیت شما بدتر شد یا درد شدید را تجربه کردید باید به پزشک مراجعه کنید. در برخی شرایط، این موارد ممکن است منجر به پیامدهای شدید مانند کاهش بینایی شود. اگر ماه ها یا سال ها پس از لیزیک همچنان دارید به پزشک مراجعه کنید. نوعی جراحی لیزری چشم است که با تغییر شکل قرنیه، شرایط انکساری چشم مانند نزدیک بینی و آستیگماتیسم را اصلاح می کند. این نام مخفف عبارت laser - assisted in situ keratomileusis است. این یک درمان سرپایی است که کمتر از یک ساعت در مطب طول می کشد. با وجود اینکه جراحی کوتاه است، اما بهبودی زمان می برد و می تواند علایم متعددی از جمله خشکی چشم را شامل شود. خشکی چشم پس از جراحی اصلاح بینایی لیزیک چشم شایع است. در واقع، تحقیقات نشان می‌دهد که تقریبا نیمی از بیمارانی که تحت عمل لیزیک قرار می‌گیرند، درجاتی از خشکی چشم را پس از عمل تجربه می کنند. که این عدد در یک ماه به درصد و در ماه به تا درصد کاهش می یابد. با وجود خطر ابتلا به خشکی چشم در برخی افراد پس از لیزیک، این روش محبوب است. یک مطالعه نشان داد که درصد از افرادی که لیزیک انجام داده اند از نحوه اصلاح بینایی خود توسط این روش راضی بودند. در واقع بسیاری از افرادی که به دنبال لیزیک هستند، از قبل خشکی چشم دارند. به عنوان مثال، استفاده کنندگان از که لنزهای خود را به دلیل خشکی چشم ناراحت کننده می دانند، ممکن است لیزیک را به عنوان یک جایگزین بررسی کنند زیرا نمی خواهند از عینک استفاده کنند. خوشبختانه غربالگری لیزیک منجر به پیشرفت هایی در تشخیص و درمان خشکی چشم شده است. بسیاری از افرادی که خواهان اصلاح بینایی با لیزر هستند، اکنون این شانس را دارند که مشکل خشکی چشم قبلی خود را در صورتی که در مشاوره لیزیک بررسی شود، حل کنند. در این مقاله از توضیح می دهیم که چرا با لیزیک دچار خشکی چشم می شوید، چگونه می توانید خشکی چشم را درمان کنید و چه زمانی باید با پزشک مشورت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید لیزیک باعث بریده شدن برخی از اعصاب قرنیه می شود که حساسیت قرنیه را تا حدودی کاهش می دهد. در پاسخ، چشم شما ممکن است نیاز به روغن کاری را احساس نکند و باعث شود بدن شما اشک کمتری تولید کند و منجر به شود. خشکی چشم پس از لیزیک می تواند باعث ناراحتی و نتایج بینایی کمتر از حد مطلوب شود. به همین دلیل، بسیاری از جراحان چشم در حال حاضر توصیه می کنند که از قطره های چشمی روان کننده یا سایر روش های درمانی برای کمک به حفظ رطوبت چشم استفاده کنید. به عنوان یک اقدام احتیاطی، حتی اگر هیچ نشانه ای از خشکی چشم نداشته باشید، ممکن است قبل از عمل لیزیک، درمان هایی برای افزایش روغن کاری چشم به شما داده شود. در برخی موارد که خشکی چشم نگران‌کننده است، ممکن است به جای لیزیک، روش‌های اصلاحی بینایی که شامل ایجاد فلپ نازک که روی سطح چشم نمی‌شوند، توصیه شود. اگر قبل از عمل خشکی چشم دارید، ممکن است پس از لیزیک، وضعیت موقتا بدتر شود. دلایل دیگری که ممکن است بعد از لیزیک دچار خشکی چشم شوید، عبارتند از: هنگامی که پزشک فلپ را برای اصلاح دید شما ایجاد می کند، این روش اعصاب قرنیه را تغییر داده یا قطع می کند. این باعث می‌شود چشم‌های شما حساس‌تر شوند و ممکن است در حین بهبودی، اشک‌های مرطوب‌کننده کافی تولید نکنند. سطح چشم شما پس از عمل تحریک شده و باعث خشکی می شود. بسیاری از افراد پس از لیزیک خشکی چشم را تجربه می کنند و بیشتر آنها در عرض چند هفته یا چند ماه شاهد کاهش علایم هستند. تعداد کمی از افراد ممکن است یک سال پس از عمل خود همچنان خشکی چشم داشته باشند. با بهبودی چشم و شروع به تولید اشک بیشتر برای روانکاری، علایم شما با گذشت زمان کاهش می یابد. در این مدت اعصاب چشم نیز قرنیه را بازسازی می کنند. تحقیقات در کالج پزشکی بیلور در هیوستون نشان داده است که افراد مبتلا به درجات بالای نزدیک بینی نسبت به افرادی که قبل از عمل جراحی درجات کمتری از نزدیک بینی دارند، در معرض خطر خشکی چشم پس از لیزیک هستند. بنابراین برخی افراد ممکن است پس از لیزیک در معرض خطر بیشتری برای خشکی چشم قرار داشته باشند، از جمله: زنانی که در دوران بعد از یایسگی هستند. قبل از عمل، سابقه خشکی چشم داشته اند. قبل از عمل بسیار نزدیک بین بوده اند. ابتلا به بیماری های خود ایمنی مانند بیماری هایی مانند نیاز به تنظیمات در طول جراحی مربوط به عمق چشم یا تغییرات فلپ دارد. آب و هوا یا محیط های غیرمعمول خشک، مانند اتاقی که دارای گرمای زیاد یا تهویه مطبوع است. داروهای آلرژی (آنتی هیستامین ها) ، برخی از داروهای فشار خون و داروهای ضد افسردگی که می توانند رطوبت چشم را کاهش دهند. در حالی که خشکی چشم قبل از لیزیک یک عامل خطر است، اما به این معنا نیست که شما نمی توانید عمل لیزیک را انجام دهید. پزشک عوامل خطر خاص شما را تعیین می کند و مزایای این روش را می سنجد. ممکن است لازم باشد قبل از انجام لیزیک، درمان های مختلفی را برای خشکی چشم امتحان کنید. یک مطالعه نشان داد که افراد مبتلا به خشکی چشم می توانند جراحی لیزیک را انجام دهند، اما ممکن است علایم شدیدتری بعد از عمل داشته باشند. در بیشتر موارد، علایم خشکی چشم در عرض سال پس از انجام لیزیک به سطح قبل از عمل باز می گردد. عوامل خطر دیگری وجود دارند که ممکن است از انجام لیزیک جلوگیری کنند، از جمله: تغییر دید دیابت کنترل نشده شرایط خاص چشم بیماری های خود ایمنی قرنیه با شکل غیر معمول یا نازک تبخال چشمی، بیماری چشم ناشی از ویروس هرپس سیمپلکس ( HSV ) ممکن است در حین بهبودی، همراه با خشکی چشم را تجربه کنید. اگر اشک شما به طور یکنواخت روی چشم پخش نشود، ممکن است خشکی چشم رخ دهد. این می تواند تمرکز نور را دشوار کند و منجر به تاری دید شود. تاری دید همراه با خشکی چشم باید موقتی باشد. برای دریافت درمان مناسب، علایم را با پزشک خود در میان بگذارید. عوارض جانبی دیگری نیز در لیزیک وجود دارد که باید با گذشت زمان از بین برود، از جمله: ورم عفونت درد و ناراحتی تابش خیره کننده هاله های اطراف چراغ ها در شب لکه های خونی روی سفیدی چشم علایم خشکی چشم پس از لیزیک، عبارتند از: خشکی تحریک چشم قرمز خستگی چشم ناراحتی یا درد این علایم باید در هفته ها و ماه های بعد از عمل شما با بهبودی چشم ها از بین بروند. راه‌هایی برای درمان خشکی چشم پس از لیزیک وجود دارد، از جمله می توان به درمان‌های خانگی و داروهای تجویزی اشاره کرد. بنابراین لازم است دستورالعمل های پزشک خود را برای درمان موثر دنبال کنید. بعد از عمل در مکانی آرام بخوابید یا استراحت کنید تا به بدن اجازه بهبودی دهید. پزشک به شما یک محافظ چشم می دهد تا چند روز بعد از عمل از آن استفاده کنید. در هفته‌های بعد از لیزیک از ورزش و فعالیت‌های پر تحرک خودداری کنید تا به بدن خود اجازه بهبودی بدهید. اگر دچار خشکی چشم و اختلال عملکرد غدد میبومین هستید، از کمپرس گرم برای گذاشتن روی چشم خود استفاده کنید. هنگامی که به صفحه کامپیوتر، تلفن یا تلویزیون نگاه می کنید، بسیار کمتر پلک می زنید، این کار میزان اشک (روغنکاری) را کاهش می دهد و می تواند چشمان ما را تحریک کند. درمان های پزشکی برای خشکی پشم بعد از عمل لیزیک، عبارتند از: قطره های چشمی با مقادیر مختلف اسید هیالورونیک ممکن است به مرطوب نگه داشتن چشم کمک کنند. قطره های چشمی دیگری نیز وجود دارند که به چشم شما برای تحریک رطوبت کمک می کنند. ممکن است برای کمک به التهاب چشم به قطره چشم نیاز داشته باشید. یکی از انواع قطره های چشمی سیکلوسپورین ( Restasis ) است. اگر این درمان ها جواب نداد، پزشک ممکن است پمادهایی را برای تسکین خشکی چشم یا پلاگ های سیلیکونی قابل حل (به نام پلاگ های پونکتال) توصیه کند تا به طور موقت اشک های بیشتری را روی سطح چشم نگه دارند. کراتکتومی فوتورفرکتیو ( PRK ) نیز یک روش جراحی لیزری است که برای اصلاح قرنیه استفاده می شود. با این حال، پزشک از روش دیگری استفاده می کند. در این روش جراح چشم با PRK ، لایه بالایی قرنیه را که به عنوان اپیتلیوم شناخته می شود، برمی دارد. سپس از لیزر برای تغییر شکل سایر لایه‌های قرنیه و رفع هرگونه انحنای نامنظم در چشم استفاده می‌کند. اگر به دنبال درمان های جایگزین برای لیزیک هستید، با پزشک خود در مورد PRK که معمولا باعث خشکی چشم نمی شود، مشورت کنید، این روش دوره نقاهت بسیار طولانی تری دارد. محققان دلیل اصلی اینکه چرا بعد از عمل لیزیک دچار خشکی چشم می شوید را نمی دانند آن را نمی دانند. با این حال، آنها چند نظریه دارند. اول از همه، عمل لیزیک باعث آسیب عصب قرنیه می شود. در طول عمل، جراح قرنیه شما را تغییر می دهد. این زمانی اتفاق می افتد که آنها مقداری از بافت زیر قرنیه را برمی دارند. در طول این فرآیند، جراح باید برخی از اعصاب قرنیه را قطع کند. اما در حالی که این روی بینایی شما ت ثیر نمی گذارد، می تواند بر نحوه ارتباط غدد اشکی و قرنیه ت ثیر بگذارد. در نتیجه چشمان شما خشک می شود. التهاب بعد از جراحی نیز می تواند باعث خشکی چشم شود. در همین حال، شکل جدید قرنیه می تواند بر نحوه تعامل پلک شما با سطح چشم ت ثیر بگذارد. برای اکثر بیماران، علایم خشکی چشم در ماه های اول پس از جراحی ظاهر می شود. اکثر بیماران می گویند که خشکی چشم آنها بین تا ماه پس از عمل لیزیک بهبود می یابد. خشکی چشم پس از لیزیک رایج است و بهترین راه برای مقابله با آن پیروی از دستورالعمل های پزشک برای بهبودی پس از عمل است. استراحت، پرهیز از فعالیت‌های خاص، شرکت در قرار ملاقات‌ها و استفاده از داروهای تجویز شده به بهبودی مناسب کمک می‌کند. از زمانی که جراحی لیزیک برای اولین بار توسط FDA در سال تایید شد، تقریبا میلیون آمریکایی درخواست این جراحی را کردند. طبق آمار هر سال حدود عمل لیزیک انجام می شود. اگر شما بخشی از درصدی هستید که پس از جراحی لیزیک دچار خشکی چشم می شوند، در اینجا چند گزینه وجود دارد که می تواند کمک کند. کمی به چشمان خود رطوبت اضافه کنید و با این نکات دید / را شروع کنید. در ابتدا لازم است قبل از عمل به هنگام ملاقات با جراح لیزیک خود در حین ارزیابی خود به عنوان کاندید، مطمین شوید که علایم چشمی که می تواند نشان دهنده مشکل خشکی چشم باشد، مانند احساس جسم خارجی یا را ذکر کنید. حتی اشک بیش از حد می تواند نشان دهنده خشکی چشم باشد. همچنین، مطمین شوید که با جراح لیزیک خود در مورد احتمال ایجاد خشکی چشم پس از یک عمل گفتگوی صریح دارید. بپرسید که در صورت خشکی چشم چه اقدامات خاصی را می توان انجام داد تا لایه اشکی چشم و آسایش آن تا زمان بهبود کامل بازیابی شود. باز هم، به خاطر داشته باشید که بسیاری از علایم خشکی چشم پس از عمل جراحی انکساری معمولا نسبتا خفیف هستند و به مرور زمان ناپدید می شوند. با این حال، برخی از بیماران لیزیک مشکلات شدید و مداومی را در مورد خشکی چشم گزارش کرده اند. یکی از رایج ترین راه حل ها برای خشکی چشم ناشی از لیزیک، قطره چشم است. پس از بازدید از داروخانه، گزینه های مختلفی از اشک مصنوعی گرفته تا گزینه های دارویی تخصصی پیدا خواهید کرد. قطره های چشمی را جستجو کنید که دارای برچسب "فوق العاده روان کننده" هستند. همچنین ممکن است به گزینه ای با عملکرد بالا نیاز داشته باشید تا مطمین شوید که خشکی چشم شما بالاترین حالت تسکین را دریافت می کند. پس از جراحی لیزیک، حتما با چشم پزشک خود مشورت کنید. آنها ممکن است چند توصیه داشته باشند. در چند روز اول پس از عمل، هر یک ساعت از قطره چشم خود استفاده کنید. با گذشت روزها، می توانید تعداد دفعات استفاده از قطره ها را کاهش دهید. با این حال، مهم است که قبل از خرید قطره از داروخانه، مواد نگهدارنده را بررسی کنید. نگهدارنده ها عمر مفید محصول را افزایش می دهند. با این حال، همین مواد نگهدارنده می توانند باعث تحریک چشم شوند. در حین جستجو، روان کننده بدون مواد نگهدارنده یا اشک مصنوعی را در اولویت قرار دهید. اگر علایم خشکی چشم لیزیک شما باقی بماند، ممکن است به چیزی قوی تر از محصولات داروخانه نیاز داشته باشید. چشم پزشک می تواند یک قطره چشمی دارویی را توصیه کند. برخی از این محصولات حاوی کورتیکواستروییدها هستند. در حالی که تسکین کوتاه مدت را ارایه می دهند، این گزینه برای درمان طولانی مدت ایده آل نیست. اگر اشک مصنوعی پس از عمل لیزیک برای رفع خشکی چشم شما کافی نیست، با پزشک خود مشورت کنید. چرا که ممکن است یک جراحی جزیی را پیشنهاد کند. انسداد پانکتال شامل مسدود کردن زهکشی، نگه داشتن اشک روی سطح چشم برای مدت طولانی‌تری است. پلاگ های کلاژنی یک گزینه غیر دایمی هستند. این پلاگ ها مجاری تخلیه اشک را برای حدود چهار روز مسدود می کنند. سپس، آنها پس از روز کاملا حل می شوند. پلاگ های کلاژن بعد از جراحی ایده آل هستند. در طول این مدت، علایم شما احتمالا در بدترین حالت خود قرار خواهند گرفت. بر خلاف پلاگین های کلاژن، پلاگ های سیلیکونی پونکتال فورا حل نمی شوند. در عوض، آنها برای مدت نامحدودی در آنجا خواهند ماند. پلاگین های سیلیکونی یک راه حل نیمه دایمی ایده آل برای خشکی چشم لیزیک شما هستند. آیا بعد از عمل لیزیک دچار سوزش چشم می شوید؟ لنزهای تماسی اسکلرال می توانند تسکین لازم را برای شما فراهم کنند. با پوشاندن بیشتر چشم شما، لنزهای تماسی اسکلرال می توانند لایه ای از اشک را بین لنز و قرنیه شما نگه دارند. این لنزها از مواد قابل نفوذ ساخته شده اند. لنز های تماسی اسکلرال علاوه بر ایجاد راحتی، اشکی را که بدن شما تولید می کند در تماس دایمی با چشم نگه می دارد. در نتیجه، خشکی، سوزش و تحریکی که تجربه می کنید باید محو شود. پس از جراحی لیزیک حتما آب زیادی بنوشید. هیدراته نگه داشتن بدن و چشم ها از خشک شدن چشم ها جلوگیری می کند. سعی کنید علاوه بر نوشیدن آب فراوان هر روز از یکی از نکات پیشگیری از خشکی چشم استفاده کنید. تغییرات کوچک در رژیم غذایی شما نیز می تواند کمک کننده باشد. سعی کنید اسیدهای چرب امگا بیشتری مصرف کنید. اگر طرفدار ماهی‌هایی مانند سالمون نیستید، می‌توانید به جای آن از مکمل‌های اسید چرب امگا استفاده کنید. اجازه ندهید خشکی چشم بعد از عمل لیزیک باعث کاهش سرعت شما شود. در عوض، پیشگیری را هفت ترفند شروع کنید. با استفاده از این راهنما، می توانید از بینایی تجدید شده خود لذت ببرید. تمام زیبایی هایی که جهان ما ارایه می دهد را با تمرکزی واضح تر از همیشه ببینید. هم کیفیت و هم کمیت اشکی که تولید می کنید عواملی در ایجاد خشکی چشم هستند که می توانند بر بهبودی بعد از جراحی چشم نیز ت ثیر بگذارند. از آنجایی که جراحان چشم در حال حاضر به طور فزاینده ای تشخیص می دهند که بهترین نتایج لیزیک ممکن است به کنترل خشکی چشم بستگی داشته باشد، احتمالا قبل از انجام عمل لیزیک آزمایشات زیر را انجام خواهند داد. در این تست نوار نازکی از کاغذ در زیر پلک پایین قرار داده می شود تا تولید اشک را اندازه گیری کند. قرار دادن مقدار کمی رنگ روی سطح چشم برای نظارت بر نحوه توزیع اشک و زمان "شکستن" آنها در سطح چشم. کراتومترها یا سایر ابزارهایی که نمای لایه اشک را بدون تماس با سطح چشم فراهم می کنند. برای انجام این آزمایش بدون درد، پزشک نمونه کوچکی از اشک شما را از داخل پلک پایینی جمع آوری می کند. در عرض چند دقیقه، متوجه خواهد شد که آیا سطوح بالایی از پروتیین را دارید که می تواند باعث شود بعد از لیزیک با خشکی التهابی چشم مبارزه کنید. در حالی که پزشک شما را به عنوان یک کاندید احتمالی برای عمل لیزیک ارزیابی می کند، ممکن است نیاز داشته باشد تشخیص دهد که آیا شما یک بیماری زمینه ای دارید که ممکن است باعث خشکی چشم شود یا خیر. حتی اگر یک بیماری خشکی چشم از قبل وجود داشته باشد، جراحان لیزیک ممکن است به جای حذف شما به عنوان کاندید، قبل از لیزیک یا سایر روش ها، شما را درمان کنند. جراح چشم همچنین ممکن است برای احتیاط قبل از عمل لیزیک خشکی چشم شما را درمان کند، حتی اگر تولید اشک شما معمولا طبیعی باشد. ممکن است به شما توصیه شود که چند هفته قبل از جراحی اصلاح بینایی خود روغن بذر کتان یا روغن ماهی را به صورت خوراکی مصرف کنید تا لایه اشکی شما بهبود یابد. سایر درمان های رایج خشکی چشم عبارتند از: پلاگ های پونکتال که کانال های تخلیه اشک را مسدود می کنند و رطوبت چشم را افزایش دهند و داروهای ضد التهابی مانند کورتیکواستروییدها که به عنوان قطره چشم تجویز می شوند. لنزهای تماسی کاشتنی در ابتدا باعث تاری چشم نمی شوند. پرا که تاری برای اصلاح بهینه بینایی برطرف می شود. حساسیت به نور یک مشکل بینایی است که بسیاری از افراد با آن مواجه هستند، اما با مراقبت صحیح می توان آن را مدیریت کرد. اگر هم آب مروارید و هم گلوکوم دارید، می توان آنها را به طور جداگانه یا همزمان از طریق گزینه های مختلف درمانی ایمن و موثر درمان کرد.

یک مشکل رایج است که می تواند در کودکان و بزرگسالان رخ دهد. این مشکل می تواند هر دو پلک بالا و پایین را به صورت همزمان یا فقط یکی از آنها را تحت تاثیر قرار دهد. همچنین ممکن است درد، تورم، التهاب، سوزش و علایم دیگری نیز همراه داشته باشد. موارد زیادی می توانند باعث زخم پلک شوند، از جمله: آسیب آلرژی عفونت ها عوامل خارجی یا محیطی در برخی موارد، زخم پلک نشان دهنده یک مشکل جدی تری برای سلامتی است. با این حال، درمان‌های خانگی مختلفی در دسترس هستند که ممکن است به درمان زخم پلک کمک کنند. شایع ترین علایم زخم پلک عبارتند از: درد ورم تخلیه خارش التهاب سرخی تحریک علایمی از زخم پلک که نشان دهنده مشکل جدی هستند، عبارتند از: تب درد شدید دیدن هاله ها تهوع و استفراغ از دست دادن بینایی ترشح خون یا چرک از چشم عدم توانایی حرکت دادن چشم ناتوانی در باز نگه داشتن چشم احساس اینکه چیزی در چشم یا پلک گیر کرده است. اگر علایم بالا را دارید، فورا به دنبال کمک پزشکی باشید یا در مورد پلک زخم خود با پزشک مشورت کنید. منتظر دریافت کمک نباشید زیرا ممکن است بینایی شما برای همیشه تحت تاثیر قرار گیرد. زخم شدن پلک دلایل زیادی دارد که از خفیف تا شدید متغیر است. اکثر آنها قابل درمان هستند و ممکن است به سرعت از بین بروند. اما گاهی اوقات درمان می تواند زمان بر باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عفونت های باکتریایی می توانند منجر به زخم شدن پلک ها شوند. هموفیلوس آنفولانزا، استافیلوکوکو اوریوس، سودوموناس آیروژینوزا و استرپتوکوک پنومونیه از شایع‌ترین انواع باکتری‌هایی هستند که مسیول چنین عفونت‌هایی هستند. که علایم آن شامل پلک های دردناک، متورم، قرمز و حساس است. درمان های معمول برای عفونت های باکتریایی قطره های چشمی آنتی بیوتیک و داروهای خوراکی هستند. عفونت های ویروسی می توانند توسط آدنوویروس ها، تبخال ها و سایر موارد ایجاد شوند و علایم زیر را ایجاد کنند: درد التهاب سرخی ترشح آبکی درمان این نوع عفونت ممکن است شامل قطره های چشمی استروییدی، اشک مصنوعی، آنتی هیستامین ها، ضد احتقان ها و باشد که توسط پزشک تجویز می شود. آلرژی می تواند چشم های شما را تحریک کند و باعث درد پلک شود. این عارضه به این دلیل اتفاق می افتد که گرده، گرد و غبار، شوره حیوانات و سایر عوامل محیطی باعث تحریک سیستم ایمنی بدن می شود. بدن شما به عنوان پاسخ، هیستامین آزاد می کند، بنابراین ممکن است علایم زیر را تجربه کنید: ورم خارش سرخی سوزش ترشح آبکی درمان های رایج آلرژی، شامل قطره های چشمی، آنتی هیستامین ها و ضد احتقان ها است. و درمان‌های خانگی نیز شامل استفاده از عینک آفتابی در خارج از منزل و استفاده از یک پارچه خنک و مرطوب روی چشم‌هایتان است. نخوابیدن کافی می تواند بر پلک ها و چشم های شما ت ثیر بگذارد. در نتیجه ممکن است دچار اسپاسم چشم و شوید زیرا به اندازه کافی استراحت نمی کنید. چشمان شما برای جبران و گردش مایعات به خواب نیاز دارند. راه کارها و عادات ساده را امتحان کنید تا به شما کمک کند تا به استراحتی که نیاز دارید برسید. قرار گرفتن در معرض برخی عناصر مانند خورشید، باد، مواد شیمیایی، مه دود یا دود می تواند باعث درد پلک شود. زیرا این عناصر می‌توانند چشم‌ها و پلک‌های شما را تحریک کنند یا باعث واکنش ایمنی شوند. بنابراین ممکن است علایمی نظیر درد، قرمزی، تحریک، تورم یا خارش را تجربه کنید. درمان این عارضه به طور کلی شامل اجتناب از محرک ها و استفاده از قطره های چشمی است. استفاده از عینک آفتابی در بیرون از منزل می تواند به محافظت از چشمان شما در برابر آفتاب، گرد و غبار و باد کمک کند. التهاب پلک ناشی از گرفتگی غدد چربی نزدیک مژه است. که علایم آن عبارتند از: سرخی ترشح آبکی حساسیت به نور از دست دادن مژه ها پلک های متورم و دردناک پوسته پوسته شدن پلک ها این یک بیماری مزمن است که همیشه به درمان پاسخ نمی دهد، اگرچه استفاده از کمپرس گرم در خانه ممکن است التهاب را کاهش دهد. در صورت تداوم این وضعیت به پزشک مراجعه کنید، زیرا ممکن است به آنتی بیوتیک، قطره چشمی استروییدی یا پماد نیاز داشته باشید. ورم ملتحمه معمولا به عنوان چشم صورتی شناخته می شود و می تواند ویروسی، باکتریایی یا آلرژیک باشد. علایم این عارضه عبارتند از: سرخی خارش چشمان خیس ناراحتی در چشم ترشحی که پوسته ها را تشکیل می دهد. درمان های رایج شامل قطره چشم، اشک مصنوعی، آنتی هیستامین ها، ضد احتقان ها و استروییدها است. تمیز نگه داشتن چشم آسیب دیده و استفاده از کمپرس گرم می تواند به حل مشکل کمک کند. در موارد نادر، پزشک ممکن است آنتی بیوتیک تجویز کند. گل مژه ها برآمدگی های قرمز و متورم هستند که در بالای پلک شما ظاهر می شوند. داخل آنها پر از چرک است. علایم این عارضه عبارتند از: درد ورم خارش لطافت سرخی چشمان خیس می توانید چند بار در روز به عنوان یک درمان خانگی از یک دستمال گرم استفاده کنید. سایر درمان ها شامل قطره یا کرم های آنتی بیوتیک چشم و آنتی بیوتیک های خوراکی است. در موارد نادر، ممکن است برای تخلیه چرک از گل مژه به جراحی نیاز داشته باشید. شالازیا برجستگی های کوچکی هستند که روی پلک ها ظاهر می شوند. آنها می توانند روی پلک های بالا یا پایین ظاهر شوند، اما اغلب در داخل پلک هستند. شالازیون معمولا به دلیل مسدود شدن غدد چربی در پلک اتفاق می افتد. شالازیا دردناک نیست، اما ممکن است باعث قرمزی و تورم چشم شود. در حالی که گاهی اوقات بدون درمان یا با استفاده روزانه از کمپرس گرم از بین می‌روند، در موارد دیگر مداخله پزشکی لازم است. استفاده از می تواند چشم را تحریک نموده و باعث درد پلک شود. لنزهای کثیف می توانند منجر به عفونت و سایر مشکلات شوند. یک لنز تماسی پاره یا آسیب دیده نیز می تواند باعث درد و سوزش شود. همچنین ممکن است قرمزی، تورم، سوزش و درد را ایجاد کند. بنابراین لازم است لنزهای تماسی خود را به خوبی تمیز کنید و هرگز از لنزهای آسیب دیده استفاده نکنید. از لغزش‌های معمول لنزهای تماسی اجتناب کنید تا چشم‌هایتان سالم‌تر باشند. سلولیت اربیتال یک عفونت باکتریایی است که بافت های اطراف چشم شما را تحت تاثیر قرار می دهد. باعث بروز علایم زیر می شود: تب قرمزی چشم مشکلات بینایی چشم های برآمده تورم دردناک پلک مشکلات حرکت چشم این یک عفونت جدی است که ممکن است نیاز به بستری شدن در بیمارستان و تجویز آنتی بیوتیک از طریق خط داخل وریدی ( IV ) داشته باشد. سلولیت دور چشم عفونتی است که پلک ها و پوست اطراف چشم را درگیر می کند. این عفونت می تواند توسط ویروس ها یا باکتری ها ایجاد شود. که اغلب پس از بریدگی یا آسیب های دیگر در نزدیکی چشم اتفاق می افتد. علایم این عفونت شامل تورم پلک، درد و قرمزی است. که درمان آن شامل آنتی بیوتیک های خوراکی یا آنتی بیوتیک های IV است. ویروس های تبخال می توانند چشم ها و پلک ها را تحت تاثیر قرار دهند و علایم زیر را ایجاد کنند: ورم سرخی تحریک چشمان خیس حساسیت به نور احساس اینکه چیزی در چشم گیر کرده است. درمان این بیماری شامل قطره های چشمی استروییدی، قطره های چشمی ضد ویروسی، قرص ها و پمادها است. در موارد نادری که شامل اسکار قرنیه می شود، ممکن است جراحی لازم باشد. گریه می تواند چشم ها و پلک های شما را قرمز یا متورم کند. درمان‌های خانگی شامل نمالیدن چشم‌ها، شستن صورت با آب سرد و استفاده از کمپرس سرد است. خشکی چشم به این معنی است که تولید اشک کمتر از حد معمول است. دلایل زیادی از جمله آلرژی، عوامل محیطی یا خارجی و شرایط پزشکی برای این عارضه وجود دارد. اما علایمی که ممکن است تجربه کنید عبارتند از: درد ورم خارش سوزش سرخی درمان خشکی چشم شامل اشک مصنوعی، قطره چشم، از بین بردن محرک‌ها، آنتی‌بیوتیک‌ها و پلاگ‌های نقطه‌ای است. استفاده بیش از حد از کامپیوتر می تواند باعث خشکی چشم، سوزش و درد چشم شود. که در این صورت علایم زیر می تواند رخ دهد: درد سرخی خشکی دوبینی تحریک تاری دید راهکار های درمانی که می توانند موثر واقع شوند شامل: کاهش استفاده از کامپیوتر و تابش خیره کننده، استراحت با پیروی از قانون - - ، پلک زدن بیشتر و استفاده از قطره های چشمی است. آسیب های دیگر می تواند شامل جراحات، سوختگی، خراش و بریدگی باشد که ممکن است درد، قرمزی، تورم، سوزش و علایم دیگر را ایجاد کند. سوختگی های شیمیایی و زخم های سوراخ عمیق نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارند. درمان به نوع تروما یا آسیب بستگی دارد و ممکن است شامل جراحی، قطره چشم و دارو باشد. اگر بیش از ساعت در پلک های خود درد یا تورم دارید و علایم همچنان بدتر می شوند، باید به پزشک مراجعه کنید. همچنین اگر تاری دید، تب، حالت تهوع، استفراغ، ضربه یا جراحت چشم، مشکلات بینایی یا سایر علایم جدی دارید، فورا با پزشک خود مشورت کنید. پزشک علایم و سابقه پزشکی شما را مورد بحث قرار می دهد و یک معاینه چشم انجام می دهد. آزمایشات لازم ممکن است شامل موارد زیر باشد: سونوگرافی تست انکسار توپوگرافی قرنیه آنژیوگرافی فلورسین امتحان لامپ شکاف معاینه مردمک گشاد شده کارهای زیادی وجود دارد که می توانید برای جلوگیری از زخم پلک و حفظ سلامت چشم انجام دهید، از جمله: پلک زدن منظم انجام معاینات منظم چشم اجتناب از لمس یا مالیدن چشم ها اجتناب از آلرژن های چشمی و سایر محرک ها پیروی از قانون - - برای استفاده از صفحه نمایش همچنین رعایت بهداشت مناسب چشم می تواند به کاهش خطر ابتلا به زخم پلک و سایر مشکلات چشمی کمک کند. برای اطمینان از بهداشت خوب چشم لازم است موارد زیر را رعایت کنید، مواردی نظیر: همیشه قبل و بعد از لمس چشم ها دست ها را بشویید. از محصولات ضد حساسیت و بدون عطر برای کاهش خطر تحریک چشم استفاده کنید. تا حد امکان از مواد حساسیت زا دوری کنید و در فصول گرده افشانی از عینک آفتابی استفاده کنید. همیشه لنزهای تماسی را با دستان تمیز نگه دارید، آنها را به درستی نگهداری کنید، و آنها را بیشتر از آنچه که متخصص بینایی سنجی یا سازنده توصیه می کند استفاده نکنید. هنگام ورزش یا انجام هر کاری که خطر احتمالی برای چشم دارد، مانند کار با ابزارهای برقی یا مواد شیمیایی خطرناک، از عینک های محافظ مناسب و ماسک صورت استفاده کنید. علل احتمالی زیادی برای زخم پلک وجود دارد، از جمله عفونت، آسیب و مشکلات لنزهای تماسی. بسیاری از مشکلات خود به خود فروکش می کنند، اما برخی ممکن است به قطره چشم یا شکل دیگری از درمان نیاز داشته باشند. نکات زیر برای کمک به درمان پلک زخم در خانه آورده شده است: اگر پلک های شما زخم هستند، لنزهای تماسی را بردارید تا به کاهش سوزش کمک کنید. برای کاهش خطر عفونت مجدد، هر بار که صورت خود را می‌شوید یا حمام می‌کنید، از حوله‌ها و دستمال‌های یک بار مصرف استفاده کنید. تا حد امکان از دست زدن یا مالیدن چشم ها خودداری کنید. یک فرد باید همیشه دست های خود را قبل و بعد از لمس چشمان خود بشوید. لنزهای تماسی استفاده شده و لوازم آرایشی چشم را دور بریزید، زیرا ممکن است آلوده باشند. مردم همچنین باید از به اشتراک گذاشتن محصولات مراقبت از چشم یا لوازم آرایشی با دیگران خودداری کنند. کمپرس گرم را هر بار به مدت تا دقیقه روی چشم ها قرار دهید. یک فرد می تواند با برداشتن یک حوله نرم و تمیز، خیس کردن آن با آب گرم اما نه داغ و سپس فشار دادن آن، کمپرس درست کند. استفاده از کمپرس خنک نیز ممکن است موثر باشد. علل زخم پلک می تواند شامل گل مژه و شالازیا، جراحات، عفونت ها و مشکلات لنزهای تماسی باشد. پلک زخم معمولا بدون درمان دارویی بهبود می یابد. با این حال، اگر بینایی شما تحت ت ثیر قرار گیرد یا دارای علایم شدید باشید که درمان نشده باشد، باید با پزشک یا چشم پزشک مشورت کنید. همچنین در صورت وجود علایم عفونت، باید به دنبال درمان فوری پزشکی باشید.

وضعیتی است که با لثه‌های دردناک مشخص می‌شود که ممکن است متورم یا خونریزی داشته باشد یا خیر. لثه درد اغلب با دندان درد همراه است. درد لثه ممکن است مسواک زدن، خوردن برخی غذاها یا حتی صحبت کردن را دشوار کند. در بسیاری از موارد، درد لثه یک وضعیت موقت و منزوی است که می تواند خود به خود برطرف شود. اما با این حال، ممکن است نشان دهنده وجود بیماری های زمینه ای باشد. دلایل دندان درد و لثه شما ممکن است متفاوت باشد، اما یک چیز مسلم است، اینکه می تواند واقعا آزاردهنده و ناتوان کننده باشد. چه به این دلیل که دندان های خود را خیلی سخت مسواک زده اید یا یک بیماری زمینه ای جدی تری دارید، تسکین درد لثه در زمان بروز درد در اولویت قرار می گیرد. تشخیص علت درد می تواند به شما کمک کند از درمان های خانگی درد لثه نهایت استفاده را ببرید و تصمیم بگیرید که آیا نیاز به مراجعه به دندانپزشک دارید یا خیر. یک تکنیک مسواک زدن اشتباه یا دندان مصنوعی نامناسب ممکن است منجر به درد لثه شود که معمولا با علایم دیگر ظاهر نمی شود. با این حال، اگر درد لثه را همراه با یک یا چند مورد از علایم زیر تجربه کردید، ممکن است لازم باشد محتاط تر باشید: بوی بد دهان تحلیل رفتن لثه لثه های متورم خونریزی از لثه حساسیت و افزایش آن زخم های دردناک دهان رنگ قرمز مایل به ارغوانی یا قرمز روشن در لثه ها یک ترفند مناسب برای یافتن اینکه چگونه می توانید لثه درد خود را درمان کنید، توجه به این علایم است که می تواند به شما بگوید چه چیزی باعث درد لثه شما می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید زخم‌های دهانی، زخم‌های باز شبیه لکه‌های قرمز با یا بدون پوشش سفید هستند. آنها ممکن است در هر جایی از دهان، از جمله لثه ها، ایجاد شوند. این معمولا یک وضعیت جدی نیست و آنها معمولا خود به خود برطرف می شوند. ژنژیویت یک بیماری شایع لثه است که علایم مشخصی مانند تورم و خونریزی در لثه را دارد که ممکن است به تدریج دردناک شود. بهداشت نامناسب دندان به عنوان عامل اصلی التهاب لثه شناخته شده است. ژنژیویت درمان نشده یا کنترل نشده می تواند جای خود را به پریودنتیت بدهد که شامل لثه های متورم و دردناکی است که از کناره های دندان ها بیرون کشیده شده و عقب می روند. پریودنتیت نیز می تواند منجر به عفونت ها و شرایط سلامت جدی تری شود، بنابراین این امر مستلزم توجه پزشکی حرفه ای است. نوسانات هورمون های تخمدان ممکن است منجر به تورم، حساس شدن و دردناک شدن لثه ها به دلیل افزایش جریان خون شما شود. همچنین تغییرات هورمونی ممکن است خطر ابتلا به ژنژیویت را افزایش دهد. بلوغ، بارداری، قاعدگی، یایسگی و شروع مصرف داروهای ضد بارداری خوراکی ممکن است باعث تغییرات هورمونی شده که منجر به درد لثه می شود. گاهی اوقات ممکن است یک پاکت چرک یا آبسه به دلیل عفونت در ریشه دندان ایجاد شود. این آبسه ها ممکن است منجر به تورم و درد در لثه ها شوند. آبسه دندان معمولا با استفاده از کانال ریشه باید درمان شود. سیگار کشیدن یا جویدن تنباکو به طور منظم ممکن است منجر به زخم در دهان شود. این زخم ها ممکن است روی لثه ها قرار گرفته و باعث درد شوند. سیگاری ها و مصرف کنندگان تنباکو نیز در معرض خطر بالای ابتلا به بیماری های لثه یا سرطان دهان هستند. زخمی در دهان که به نظر نمی رسد خوب شود ممکن است نشانه سرطان دهان باشد. سرطان دهان ممکن است به صورت زخم دردناک یا بدون درد روی زبان، گونه های داخلی، لثه ها یا لوزه ها ظاهر شود. در حالی که در موارد معدودی ممکن است درد لثه به مراقبت پزشکی نیاز داشته باشد، در بیشتر مواقع می‌توانید از درمان‌های لثه در خانه برای تسکین استفاده کنید. شستشوی آب گرم با آب نمک به طور سنتی برای ارتقای سلامت دهان استفاده می شود. تحقیقات مدرن نشان داده است که شستشوی دهان با آب نمک می تواند به سرعت بخشیدن به بهبود زخم دهان کمک کند. کاری که باید در این خصوص انجام دهید در مراحل زیر توضیح داده شده است: یک فنجان آب گرم کنید. لازم نیست آن را به جوش بیاورید. آب را داخل یک لیوان بریزید. یک قاشق چایخوری نمک به آب اضافه کنید و هم بزنید تا حل شود. هر بار یک لقمه بخورید و آب نمک را در اطراف بچرخانید تا در دهان گرم بماند. آب را بیرون بریزید و این کار را با آب باقیمانده در لیوان تکرار کنید. این کار را دو بار در روز انجام دهید تا زمانی که احساس کنید درد از بین می رود و تورم فروکش می کند. ممکن است بتوانید با استفاده از کمپرس سرد، درد لثه تحتانی یا فوقانی را درمان کنید. کاهش دما می تواند به التهاب کمک کرده و احساس درد را مسدود کند. استفاده از کمپرس سرد برای درمان درد از زمان های قدیم مرسوم بوده و اغلب توسط دندانپزشکان پس از جراحی های بزرگ دهان توصیه می شود. برای استفاده از کمپرس گرم یا سرد مراحل زیر را دنبال کنید: یک کیسه یخ بردارید و آن را در یک تکه پارچه تمیز بپیچید. آن را روی صورت و در برابر لثه دردناک خود نگه دارید. این کار را دو یا سه بار در روز انجام دهید تا درد از بین برود. هم زردچوبه و هم میخک در اکثر آشپزخانه ها به راحتی در دسترس هستند و می توانند برای تسکین درد ناشی از عفونت لثه استفاده شوند. زردچوبه یک ادویه ضد التهاب و ضد میکروبی قوی است که دارای طیف گسترده ای از فواید برای سلامت دهان و دندان است. میخک همچنین به عنوان یک ادویه ضد باکتری قوی با فواید ثابت شده در برابر بیماری لثه در نظر گرفته می شود. بنابراین می توانید مراحل زیر را طی کنید: پودر زردچوبه یا میخک پودر شده را با چند قطره آب گرم مخلوط کنید. سپس خمیر بدست آمده را روی لثه های دردناک خود بمالید و بگذارید دقیقه بماند. بعد از گذشت دقیقه با آب ولرم دهان خود را بشویید. این روند را چند بار یا زمانی که احساس می کنید لثه هایتان دردناک است، تکرار کنید. چای سبز به دلیل دارا بودن خواص ضد التهابی و ضد میکروبی در ارتقای سلامت لثه موثر است. مراحل استفاده از چای کیسه ای برای تسکین سریع درد لثه شامل موارد زبر می باشد: از یک چای کیسه ای تازه استفاده کنید و آن را به مدت تا دقیقه در آب داغ قرار دهید. در این فرآیند می توانید چایی را که درست می کنید بنوشید. چای کیسه ای استفاده شده را بیرون بیاورید و اجازه دهید در ظرف تمیزی خنک شود. هنگامی که به دمای محیط رسید، آن را مستقیما روی لثه های دردناک خود قرار دهید. آن را به مدت دقیقه در آنجا نگه دارید. این روند را دو بار در روز یا تا زمانی که لثه‌هایتان درد نمی کند، تکرار کنید. اگر می‌خواهید دردتان سریعا تسکین یابد، می‌توانید ژل‌های خوراکی دارویی را انتخاب کنید که حاوی اجزای طبیعی یا مصنوعی هستند که می‌توانند به بی‌حس کردن درد لثه شما کمک کنند. برخی از مارک های رایج مورد استفاده عبارتند از: Anbesol و Orajel . همچنین می توانید برای تسکین فوری از مسکن ها و داروهای ضد التهابی غیر استروییدی مانند آسپرین، ایبوپروفن یا استامینوفن استفاده کنید. لازم به ذکر است که مصرف مکرر یا طولانی مدت این داروها ممکن است عوارض جانبی نامطلوبی داشته باشند. اگر فکر می کنید که درد لثه شما برطرف نمی شود، با دندانپزشک خود مشورت کنید. حتی با درمان های خانگی، برخی از موارد درد لثه ممکن است برای مدتی باقی بمانند. مهم است که بدانید کدام موارد درد لثه جای نگرانی ندارد و کدام موارد نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارند. در صورت مشاهده هر یک از موارد زیر باید به دندانپزشک مراجعه کنید: دردی که شدید است. لق شدن دندان در اطراف لثه مشکل در خواب یا تغذیه تبی که همراه با درد لثه است. دردی که به نظر نمی رسد از بین برود. تورمی که به نظر می رسد بدتر می شود. زخم روی لثه که در عرض دو هفته خوب نمی شود. درد لثه می تواند عملکرد روزانه شما را مختل کند و نیاز به مراجعه به دندانپزشک داشته باشد. شما می توانید با انجام چند اقدام ساده که می تواند احتمال لثه درد را کاهش دهد، از این مشکل خلاص شوید. مطمینا می‌توانید با استفاده از مواردی خاص از احتمال ابتلا به لثه درد جلوگیری کنید، مواردی مانند: از جویدن تنباکو و استعمال دخانیات خودداری کنید. از یک مسواک با موهای نرم برای مسواک استفاده کنید. بعد از خوردن یا نوشیدن هر چیزی دهان خود را بشویید. دندان های خود را دو بار در روز با روش صحیح مسواک بزنید. بهداشت دستگاه های دندانپزشکی خود را رعایت کنید و آنها را به درستی بپوشانید. پروبیوتیک هایی مانند ماست یا کفیر و غذاهای دارای خواص ضد التهابی مانند زنجبیل و زردچوبه را به رژیم غذایی خود اضافه کنید. درد لثه یک بیماری بسیار قابل پیشگیری و کنترل است. حفظ بهداشت دهان و دندان و استفاده از تکنیک های مناسب مسواک زدن می تواند راهگشا باشد. اگر در نهایت دچار درد لثه شدید، درمان‌های خانگی ساده برای درد لثه می‌تواند به شما کمک کند تا از شر آن خلاص شوید. در موارد نادر، درد لثه ممکن است نشان دهنده یک نگرانی جدی برای سلامتی باشد و به مراقبت فوری پزشکی نیاز دارد.

در ارتباط فرق سرطان مثانه و عفونت مثانه باید بگوییم که هر دو بیماری علایم مشابهی دارند. هر دو بیماری تکرر ادرار، بی اختیاری ادرار را به همراه دارند. مثانه اندامی است که در دستگاه ادراری قرار دارد. شکل ظاهری این اندام شبیه کیسه است و مواد زاید را از جریان خون برای تولید ادرار جمع آوری می کند. مثانه حداکثر گنجایش یک لیتر ادرار را دارد. مثانه ادرار را جمع آوری و ذخیره می کند تا زمانی که ادرار زیاد شده و آماده تخلیه شود. ابتلا به بیماری هایی مانند سرطان مثانه و عفونت مثانه دو علت شایع اختلال عملکرد سیستم ادراری هستند. این دو بیماری اغلب دارای علایم مشابهی هستند، اما با این حال ابتلا به عفونت مثانه بسیار شایع تر است. در این مقاله به طور خلاصه به بررسی علایم، علل، تشخیص، درمان و روش های پیشگیری از عفونت مثانه و سرطان مثانه می پردازیم. آنچه در این مقاله خواهید خواند: سرطان مثانه و عفونت مثانه دارای علایم بسیار مشابهی هستند. هر دو بیماری باعث ایجاد علایمی از جمله احساس نیاز به دفع فوری ادرار، تکرر ادرار، احساس درد هنگام ادرار کردن، یا ناتوانی در کنترل ادرار می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علامت اصلی عفونت مثانه احساس سوزش هنگام ادرار کردن است. همچنین ممکن است میل شدید به ادرار کردن داشته باشید، اما زمانی که می‌خواهید مثانه خود را تخلیه کنید، ادرار بسیار کمی برای خارج شدن وجود دارد. علایم سرطان مثانه کمی پیچیده‌تر هستند. شایع ترین علامت سرطان مثانه تغییر رنگ ادرار است. در اغلب موارد رنگ ادرار به نارنجی، صورتی، قهوه ای مایل به قرمز، قرمز تیره یا قرمز روشن تغییر می کند. این تغییر رنگ ادرار نشان دهنده وجود خون در ادرار است. وجود خون در ادرار یکی از علایم مشترک دو بیماری عفونت مثانه و سرطان مثانه است. به همین علت گاهی عفونت مثانه به اشتباه سرطان مثانه تشخیص داده می شود. سایر علایم شایع در سرطان مثانه عبارتند از: مشکل در جریان یافتن ادرار درد در ناحیه کمر، پشت یا پهلو احساس اینکه چیزی مانع از جریان ادرار می شود. نیاز به تکرر ادرار، حتی زمانی که مثانه خالی است. درد از جمله سوزش یا ناراحتی در هنگام ادرار کردن سرطان مثانه و عفونت مثانه هر دو بر سیستم ادراری ت ثیر می‌گذارند و دارای علایم مشابهی هستند. اما با این حال این دو بیماری اساسا باعث اختلالات عملکردی متفاوتی در بدن می شوند. سرطان مثانه زمانی رخ می دهد که سلول های موجود در پوشش داخلی مثانه به طور خارج از کنترلی شروع به رشد می کنند. رشد غیر طبیعی سلول ها باعث مختل شدن عملکرد طبیعی مثانه و سایر اندام های بدن می شود. سرطان مثانه در صورت عدم تشخیص و درمان به موقع، بسیار کشنده است. عفونت مثانه، که گاهی اوقات سیستیت یا عفونت مجاری ادراری ( UTI ) نامیده می شود، زمانی رخ می دهد که یک باکتری وارد مثانه می شود. عفونت مثانه شایع ترین نوع عفونت ادراری است، اما با این حال عفونت ادراری می تواند، هر قسمت دیگری از دستگاه ادراری را نیز درگیر کند. اما عفونت باعث التهاب می شود و در نتیجه عملکرد طبیعی دستگاه ادراری را مختل می کند. این عفونت در صورت عدم درمان، باعث وارد شدن آسیب شدید به کلیه ها می شود. عفونت مثانه گاهی در اثر ورود باکتری از سایر قسمت های بدن به دستگاه ادراری رخ می دهد. در زنان، این باکتری معمولا از واژن یا روده به مثانه راه پیدا می کند. در مردان، عفونت مثانه معمولا ناشی از مشکلاتی مانند بزرگ شدن پروستات است، که باعث اختلال در جریان طبیعی ادرار می شود. برای تشخیص سرطان مثانه یا عفونت مثانه، پزشک متخصص سوالاتی را در مورد علایم بیماری از شما می پرسد. همچنین پزشک از طریق یک معاینه ساده، برخی از علایم شما را بررسی می کند. برای تشخیص عفونت مثانه، پزشک متخصص احتمالا مجموعه ای از آزمایشات را برای بررسی علایم عفونت تجویز می کند. آزمایش ادرار یکی از مهمترین این آزمایش ها است. آزمایش ادرار وجود یا عدم وجود باکتری در مثانه یا مجاری ادراری را نشان می دهد. همچنین پزشک در برخی موارد از آزمایش کشت ادرار برای تعیین نوع باکتری عامل عفونت استفاده می کند. در صورت شدید بودن عفونت ادراری، پزشک ممکن است برای بررسی شدت عفونت علاوه بر آزمایش ادرار از روش های تکمیلی دیگر نیز استفاده کند. یکی از این آزمایش های مهم سیستوسکوپی است. در این آزمایش از یک دوربین که در انتهای یک لوله‌بلند قرار دارد برای بررسی داخل مجرای ادراری استفاده می شود. همچنین ممکن است پزشک آزمایشی به نام یورودینامیک را برای شما تجویز کند. این آزمایش نشان می دهد که چگونه ادرار در قسمت های مختلف دستگاه ادراری شما حرکت می کند. روش های مختلفی برای تشخیص سرطان مثانه وجود دارد. در طول معاینه، پزشک ابتدا انگشت خود را وارد واژن یا مقعد بیمار می کند. معاینه داخلی این امکان را به پزشک می دهد که در صورت وجود تومورهای سرطانی در ناحیه لگن بتواند آنها را تشخیص دهد. همچنین پیلوگرام داخل وریدی نیز یکی دیگر از روش هایی است که برای تشخیص سرطان مثانه به کار می رود. پیلوگرام داخل وریدی که اوروگرافی ترشحی نیز نامیده می شود برای تشخیص اختلالات دستگاه ادراری مورد استفاده قرار می گیرد. در این روش پزشک با کمک اشعه ایکس کلیه ها، حالب ها و مثانه را از نظر وجود تومورهای سرطانی بررسی می کند. همچنین ممکن است پزشک پس از معاینات اولیه، آزمایش بیوپسی از مثانه را تجویز کند. در این روش پزشک با استفاده از یک سوزن نمونه ای از پوشش داخلی مثانه را بر می دارد. سپس یک پزشک متخصص پاتولوژیست این نمونه را از نظر وجود سلول های سرطانی بررسی می کند. درمان عفونت مثانه با درمان سرطان مثانه تفاوت های بسیاری دارد. به خصوص در بیماری سرطان، تشخیص به موقع برای اطمینان از دریافت درمان های مناسب بسیار ضروری است. تشخیص زودرس سرطان احتمال درمان موفق و زنده ماندن بیمار را تا حد زیادی افزایش می دهد. زیرا سرطان هنگامی که هنوز در مراحل اولیه است، درمان راحت تری دارد و امکان کنترل و بهبود آن بسیار بیشتر است. برای درمان سرطان مثانه از روش های مختلفی از جمله جراحی، پرتودرمانی، شیمی درمانی، ایمونوتراپی استفاده می شود. بسته به اینکه سرطان مثانه در زمان تشخیص اولیه چقدر پیشرفته است، پزشک انکولوژیست درمان های مختلفی را تجویز می کند. ممکن است چندین نوع درمان به طور همزمان یا متوالی در برنامه درمانی بیمار در نظر گرفته شود. عفونت‌های مثانه معمولا با مصرف منظم آنتی‌بیوتیک‌ها درمان می‌شوند. آنتی بیوتیک ها در مبارزه با باکتری‌های عامل عفونت به بدن کمک می کنند. پزشک متخصص بر اساس نوع باکتری و هرگونه واکنش قبلی شما نسبت به آنتی بیوتیک ها، نوع خاصی از این دارو را برای شما تجویز می کند. نوشیدن آب زیاد و دفع مکرر ادرار در درمان عفونت مثانه تاثیر بسیار زیادی دارد. همچنین، می توانید از یک کیسه آب گرم برای کاهش هر گونه ناراحتی در کمر یا شکم خود استفاده کنید. از آنجایی که عفونت مثانه و سرطان مثانه دلایل زمینه‌ای کاملا متفاوتی دارند، عوامل خطر آنها نیز متفاوت است. بنابراین می توان گفت که هر یک از این بیماری ها روش های پیشگیری خاص خود را دارند. راهکارهای مختلفی وجود دارد که می تواند در پیشگیری از ابتلا به عفونت مثانه به شما کمک کند. از جمله: برای پیشگیری از ابتلا به عفونت بعد از هر رابطه جنسی ادرار کنید. برای آبرسانی کافی به بدن، سعی کنید حداقل لیوان آب در روز بنوشید. هر بار قبل و بعد از رابطه جنسی ناحیه تناسلی خود را کاملا شستشو دهید. برای پیشگیری از آسیب به عضلات کف لگن هنگام ادرار کردن زور نزنید. لباس های گشاد با الیاف طبیعی بپوشید تا پوست شما بتواند به راحتی تنفس کند. بعد از دفع ادرار یا مدفوع، تمیز کردن آلت تناسلی را از جلو به عقب انجام دهید. اگر از کاندوم های بدون روغن یا اسپرم کش استفاده می کنید، روش کنترل بارداری خود را تغییر دهید. پیشگیری از سرطان مثانه به دلیل نقش ژن ها در ابتلا به این بیماری، بحث کاملا متفاوتی دارد. اگر فرد از نظر ژنتیکی مستعد ابتلا به سرطان مثانه باشد، برای پیشگیری از آن تقریبا نمی توان کاری انجام داد. با این حال برخی عوامل خطر بالقوه قابل پیشگیری برای سرطان مثانه وجود دارد. کارهایی که می توانید برای کاهش خطر ابتلا به سرطان مثانه انجام دهید، عبارتند از: از مصرف آب های حاوی آرسنیک و آب تصفیه شده با کلر اجتناب کنید. میزان قرار گرفتن در معرض رنگ ها، فلزات یا فرآورده های شیمیایی را در محل کار خود کاهش دهید. برای پیشگیری از رشد سلول های سرطانی مصرف میوه ها و سبزیجات تازه را در رژیم غذایی خود افزایش دهید. مصرف تنباکو به خصوص سیگار را ترک کنید. نیمی از بیماران مبتلا به سرطان مثانه سابقه مصرف سیگار دارند. به طور کلی عفونت مثانه و سرطان مثانه دارای علایم مشابهی هستند. عفونت مثانه معمولا توسط باکتری ها ایجاد می شود و با آزمایش ادرار و کشت ادرار قابل تشخیص است. این بیماری در اغلب موارد با مصرف داروهای آنتی بیوتیک درمان می شود. سرطان مثانه در اثر تغییرات سلولی رخ می دهد. این تغییرات منجر به رشد خارج از کنترل سلول ها می شود. در اغلب موارد برای تشخیص این بیماری به نمونه برداری یا بیوپسی از سلول های مثانه نیاز است. سرطان مثانه را می توان با روش های مختلفی مانند جراحی، پرتودرمانی، شیمی درمانی، ایمونوتراپی درمان کرد. تشخیص درست بیماری اهمیت بسیار زیادی دارد، زیرا درمان سرطان مثانه با پیشرفت بیماری دشوارتر می شود و در نتیجه احتمال زنده ماندن فرد را کاهش می دهد. بررسی ها نشان می دهد که سالانه در حدود نفر به سرطان مثانه مبتلا می شوند. عفونت مثانه بسیار شایع تر از سرطان مثانه است. بین تا درصد از زنان در مقطعی از زندگی خود به عفونت ادراری مبتلا می شوند. مردان کمتر از زنان مستعد ابتلا به عفونت مثانه هستند. ابتلا به عفونت مثانه در مردان اغلب به دلیل یک مشکل زمینه ای مانند بزرگ شدن پروستات رخ می دهد. مقایسه دو بیماری عفونت دستگاه ادراری ( UTI ) و سرطان مثانه نشان می دهد که علایم این دو بیماری شباهت های بسیار زیادی با هم دارند. اما با این حال برخی از علایم مانند وجود خون در ادرار و درد در کمر و پهلو در سرطان مثانه شایع‌تر از عفونت‌های ادراری هستند. ابتلا به عفونت های مکرر مثانه می تواند دلایل زیادی داشته باشد. اگر تغییر سبک زندگی تاثیری در کاهش عفونت نداشت احتمالا علت این عفونت های مکرر ناشی از آناتومی بدن شما است. خانم ها مجرای ادراری کوتاه تری دارند و فاصله مقعد تا دهانه مجرای ادرار در خانم ها کوتاه تر است. این وضعیت باعث می شود باکتری ها به راحتی به مجاری ادرار از جمله مثانه راه پیدا کنند. به همین علت عفونت مثانه در زنان شایع تر از مردان است. اما از سویی دیگر مردان بیشتر از زنان در معرض ابتلا به سرطان مثانه قرار دارند. عفونت مثانه نمی تواند تبدیل به سرطان شود. با این حال، عفونت های مزمن مجاری ادراری ( UTIs ) یک عامل خطر مهم برای ابتلا به سرطان مثانه هستند. این امر به ویژه برای نوع نادری از عفونت ادراری به نام شیستوزومیازیس که توسط یک انگل رخ می دهد، صادق است.

شامل از دست دادن حس و کوچک شدن است. این حالت می تواند باعث شود که فعالیت جنسی لذت بخش نبوده و حتی دردناک باشد. به عنوان مثال، این باعث ناامیدی و از دست دادن میل جنسی می شود. آتروفی کلیتورال علل مختلفی از جمله تغییرات هورمونی و عدم جریان خون به کلیتوریس دارد. برای اطلاعات بیشتر در مورد آتروفی کلیتورال، از جمله علل، علایم و درمان آن، به خواندن این مقاله از پزشکت ادامه دهید. وقتی به اختلال عملکرد جنسی اشاره می شود، بیشتر مردم به اختلال نعوظ مردانه ( ED ) فکر می کنند. میلیاردها دلار برای درمان اختلال عملکرد جنسی مردان هزینه می شود و این به یک موضوع پذیرفته شده و رایج برای بحث تبدیل شده است. در مورد اختلال عملکرد جنسی زنان چطور؟ آیا ما مشروط شده‌ایم که باور کنیم فقط مردان اختلال عملکرد جنسی دارند یا جامعه اختلال عملکرد جنسی زنان را موضوعی کم‌اهمیت تلقی کرده است؟ از نظر تشریحی، مردان و زنان بسیار شبیه به هم هستند. پاسخ جنسی زن و مرد هر دو توسط سطح هورمون، جریان خون و بافت سالم تعدیل می شود. بنابراین، بسیاری از درمان‌های مشابه در هر دو جنس موثر است. همه ما در مورد اختلال نعوظ شنیده ایم، اما برای زنان، شایع ترین اختلال عملکرد جنسی "اختلال کلیتورال" یا آتروفی کلیتورال است. کلیتوریس یک اندام جنسی زنانه است که در بالای فرج قرار دارد. کلیتوریس به تحریک جنسی بسیار حساس است. در حین برانگیختگی، غده احتمال دارد متورم شود. گاهی اوقات، کلیتوریس به تحریک پاسخ نمی دهد و شروع به کوچک شدن می کند و حتی می تواند ناپدید شود. پزشکان از آن به عنوان آتروفی کلیتورال یاد می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آنچه در این مقاله خواهید خواند: فرد مبتلا به آتروفی کلیتورال احتمال دارد کاهش تحریک جنسی را تجربه کند. آتروفی کلیتورال به کوچک شدن و از دست دادن حس کلیتوریس اشاره دارد که ممکن است به دلایل مختلفی رخ دهد، از جمله: تغییرات هورمونی کاهش جریان خون به کلیتوریس فقدان برانگیختگی یا تحریک جنسی زمانی که فرد مبتلا به آتروفی کلیتورال شروع به برانگیختگی کرده یا سعی می کند برانگیخته شود، کلیتوریس او پاسخ کمتری خواهد داشت. در برخی موارد احتمال دارد اصلا پاسخی وجود نداشته باشد. آتروفی کلیتورال می تواند منجر به کاهش یا از دست دادن میل جنسی شده و این باعث ناامیدی در افرادی می شود که از نظر جنسی فعال هستند. همچنین، تغییرات مرتبط در ضخامت کلیتوریس می تواند منجر به درد در حین مقاربت شود. در طول معاینه، یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی احتمال دارد متوجه کاهش اندازه کلیتوریس شود. همچنین ممکن است به دلیل کمبود جریان خون رنگ پریده به نظر برسد. با افزایش سن، بدن ما تغییر می‌کند، سطح هورمون‌ها وعملکرد گردش خون کاهش می‌یابد. بیماری‌هایی ظاهر می‌شوند که می‌تواند مسایل را پیچیده‌تر کند. همه این عوامل بر سلامت بدن و سلامت جنسی ت ثیر می گذارد. هنگامی که زنان بالغ می شوند، شروع به یایسگی یا احتمالا هیسترکتومی می کنند که نقش مهمی در تغییرات سطح هورمون ایفا می کند. این تغییرات می تواند باعث تخریب بافت واژن و در نتیجه آتروفی واژن شود. علایم آتروفی واژن شامل نازک شدن دیواره‌های واژن، خشکی واژن، از بین رفتن موانع طبیعی محافظ (روغن‌کاری) ، سوزش، خارش، ناراحتی در حین رابطه جنسی، فوریت‌های ادراری و غیره است. علاوه بر آتروفی واژن، برخی از زنان احتمال دارد آتروفی کلیتورال را تجربه کنند که با کوچک شدن کلیتوریس و پاسخ ندادن به تحریک تعریف می شود. مشابه اختلال نعوظ، آتروفی کلیتورال (اختلال عملکرد) معمولا نتیجه کاهش سطح هورمون و کاهش جریان خون در ناحیه و عدم استفاده است. اگر آتروفی کلیتورال درمان نشود، می تواند منجر به مقاربت دردناک، از دست دادن میل جنسی و در بدترین موارد، ناپدید شدن کامل کلیتوریس شود. این بدان معنی است که کلیتوریس می تواند به داخل بدن عقب نشینی کند و هود روی آن جوش می خورد و تحریک آن را بسیار دشوار می کند. تحریک جنسی منظم می تواند به پیشگیری از آتروفی کلیتورال در برخی افراد کمک کند که احتمال دارد به دلایل متعددی فراتر از عدم استفاده آن رخ دهد، از جمله: کلیتوریس برای عملکرد صحیح به مقدار مشخصی از جریان خون منظم نیاز دارد. این شامل کاهش هورمون‌های استروژن، پروژسترون و تستوسترون است که می‌تواند باعث تغییرات زیادی در کلیتوریس و واژن شود. برداشتن رحم، و گاهی دیگر ساختارها، می تواند سطح هورمون های جنسی را در بدن و جریان خون به کلیتوریس را کاهش دهد. هیچ فرآیند معینی برای تشخیص آتروفی کلیتورال وجود ندارد. پزشک احتمال دارد در مورد علایم سوال کرده و کلیتوریس، فرج و واژن را بررسی کند. علایم کلیتوریس رنگ پریده و کوچک شده می تواند نشان دهنده آتروفی کلیتورال باشد. همچنین پزشک می تواند آزمایش خون را برای بررسی سطح هورمون تجویز کند. این آزمایش احتمال دارد یک بیماری زمینه ای را نشان دهد که علایمی مشابه علایم آتروفی کلیتورال ایجاد می کند. درمان مناسب برای آتروفی کلیتورال تا حدودی به علت اصلی آن بستگی دارد. برخی از گزینه ها عبارتند از: خودارضایی یا مقاربت منظم به تقویت و حفظ جریان خون به کلیتوریس کمک می کند: استفاده از لوسیون ها و روان کننده ها قبل از فعالیت جنسی می تواند به تقویت حس کلیتورال کمک کند. این به تحریک جریان خون در سراسر بدن از جمله کلیتوریس کمک می کند. استروژن مکمل می تواند یک درمان موضعی یا داخلی باشد، اگرچه افرادی که عوامل خطر خاصی دارند باید از آن اجتناب کنند. برخی افراد بر این باورند که استفاده از درمان موضعی تستوسترون، به مقدار کم، روی فرج می تواند به بازگرداندن حساسیت به کلیتوریس کمک کند. با این حال منبع علمی برای این مطلب وجود ندارد. درمان جایگزینی هورمون با استروژن، تستوسترون، DHEA و اکسی توسین می‌تواند در جوان‌سازی بافت واژن، بازیابی روان‌کاری و برانگیختن میل جنسی سالم بسیار موثر باشد. درمان‌های استروژن واژینال باعث بهبود عروق و روان‌سازی ناحیه فرج و واژن می‌شوند، اما ممکن است در بازگرداندن میل جنسی سالم ناکافی باشند. تستوسترون با دوز کم ویا DHEA در افزایش میل جنسی و انرژی کلی بسیار موثر است. این هورمون ها را می توان به صورت زیر زبانی، موضعی یا واژینال استفاده کرد. OXYTOCIN هورمونی است که از آن به عنوان "هورمون نوازش" یاد می شود. این می تواند توسط مردان و زنان برای افزایش پاسخ های جنسی و عاطفی استفاده شود و اثرات گشادکننده عروقی داشته باشد که باعث افزایش جریان خون می شود. تحریک منظم از طریق فعالیت جنسی به حفظ سلامت بافت کلیتورال کمک می کند. استفاده از کرم‌ها، ژل‌ها و اسباب‌بازی‌های محرک نیز هنگام تلاش برای بازگرداندن حس و تحریک جریان خون مفید است. محصولات محرک بدون نسخه ( OTC ) و نسخه ای ( RX ) در دسترس هستند که حساسیت و گرفتگی کلیتورال را افزایش می دهند و در نتیجه رضایت جنسی و ظرفیت ارگاسم بیشتر می شوند. مجموعه وسیعی از کمک های خودتحریکی وجود دارد که از نظر کاربرد و قیمت متفاوت است. کرم های " O " (کرم های SCREAM ) در فرم های OTC و RX موجود هستند. به طور کلی، آنها کرم‌ها، ژل‌ها یا روغن‌هایی هستند که حاوی مواد ضد تحریکی بوده که احساس خنکی یا گرما را ایجاد می‌کنند (مانند منتول، نعناع فلفلی، سوکرالوز، کپسایسین، روغن‌های ضروری) نسخه های تجویز شده می توانند حاوی مواد ضد تحریک باشند، اما حاوی داروهایی مانند گشادکننده عروق، شل کننده های عضلانی و تقویت کننده های جریان خون نیز هستند. در صورت تمایل می توان تستوسترون را به کرم های تجویزی " O " اضافه کرد. در مطالعات بالینی با استفاده از آلپروستادیل واژینال، محققان از تصویربرداری حرارتی از کلیتوریس پس از استفاده و همچنین گزارش‌های ذهنی از افزایش رضایت و توانایی اوج برای اثبات اثربخشی استفاده کردند. مهارکننده‌های PDE ، مانند ویاگرا و سیالیس، یکی دیگر از گزینه‌های درمانی برای زنان هستند و می‌توانند به صورت خوراکی یا موضعی مصرف شوند. این داروها جریان خون را افزایش می دهند که به احتقان کلیتور، روانکاری واژن و حساسیت کمک می کند. تقویت‌کننده‌های تحریک تقویت‌کننده‌های تحریک رویه‌ای مانند شات " O " روش‌های پزشکی هستند که می‌توانند طیف گسترده‌ای از مزایای را داشته باشند. شات O شامل تزریق پلاسمای غنی از پلاکت ( PRP ) خود بیمار به کلیتوریس و نواحی اطراف واژن برای تشویق بازسازی بافت و افزایش جریان خون است. این می تواند برای طیف وسیعی از شرایط از جمله خشکی واژن، اختلال عملکرد جنسی یا مقاربت دردناک، مشکل در رسیدن به ارگاسم (آنورگاسمی) ، ناراحتی مزمن واژن یا کف لگن و موارد دیگر مفید باشد. افزایش لذت جنسی ممکن است بلافاصله رخ دهد، اما معمولا تا سه ماه طول می کشد تا حداکثر ت ثیرات احساس شود و برخی از زنان احتمال دارد درخواست کنند که این روش در طول زمان تکرار شود. Pulse Wave Therapy یکی دیگر از روش های پزشکی است و به گونه ای طراحی شده که اثرات مشابه شات O را داشته باشد، فقط این یک گزینه غیر تهاجمی است. نتایج با استفاده از امواج شوک درمانی با شدت کم برای تقویت بافت جنسی و قابلیت‌های پرفیوژن به دست می‌آیند. اهداف درمان شامل افزایش جریان خون، روانکاری و ظرفیت ارگاسم و بازگرداندن خاصیت ارتجاعی در کانال واژن است. شاید چندین جلسه طول بکشد تا حداکثر مزایا احساس شود و این به صلاحدید بیمار بستگی دارد که چند بار مایل به تکرار درمان باشد. هر فردی که می خواهد از نظر جنسی فعال باشد اما از تحریک لذت نمی برد، باید با پزشک مشورت کند. این تجربه می تواند نشانه ای از آتروفی کلیتورال یا یکی دیگر از بیماری ها باشد. همچنین، فرد باید در موارد زیر با پزشک مشورت کند: علایم یایسگی تجربه مقاربت دردناک مشکوک به اینکه هر علامتی علت هورمونی دارد. معاینات و آزمایش‌ها می‌توانند به پزشک کمک کنند تا تشخیص دهد که آیا علایم ناشی از آتروفی کلیتورال است یا یک بیماری دیگر. اگر فردی مبتلا به آتروفی کلیتورال باشد، پزشک علت را شناسایی کرده و درمان های مناسب را توصیه می کند. گاهی اوقات، فرد می تواند با ورزش منظم و تحریک جنسی از آتروفی کلیتورال پیشگیری کند، که هر دو باعث افزایش جریان خون در کلیتوریس می شوند. اگر آتروفی کلیتورال علت هورمونی داشته باشد، پزشک به این موضوع رسیدگی کرده و بهترین روش درمانی را توصیه می کند. هر فردی که علایم آتروفی کلیتورال را در طول یایسگی یا بعد از هیسترکتومی نشان می دهد، باید به پزشک خود اطلاع دهد. هر زمان که رابطه جنسی لذت بخش تر می شود، فرد باید آن را با شریک زندگی خود در میان بگذارد. راه های مختلفی برای تجربه صمیمیت و تماس جنسی می تواند وجود داشته باشد. سخن آخر چندین علت برای آتروفی کلیتورال وجود دارد، مانند عدم تحریک جنسی، تغییر در سطح هورمون ها و عدم جریان خون به کلیتوریس. هر فردی که فکر می کند این آتروفی را داشته باشد باید با پزشک مشورت کند تا بتواند مشکل و علت آن را تشخیص دهد و درمان هایی را توصیه کند. درمان می تواند شامل ورزش منظم قلبی عروقی، تحریک منظم کلیتورال، هورمون درمانی یا ترکیبی باشد.

قبل از آشنایی با عوارض جانبی دیفن هیدرامین باید بدانید که، بنادریل که با نام عمومی دیفن هیدرامین شناخته می شود، یک داروی است که برای درمان علایم خفیف سرماخوردگی یا آلرژی از جمله آبریزش بینی، عطسه و خارش استفاده می شود. دیفن هیدرامین در اشکال دارویی مختلف مانند قرص، شربت و آمپول وجود دارد. این دارو را می توان بدون نیاز به نسخه پزشک ( OTC ) از داروخانه ها خریداری کرد. دیفن هیدرامین با پیشگیری از اثرات هیستامین، ماده ای که توسط بدن به عنوان بخشی از پاسخ ایمنی ترشح می شود، علایم بیماری را کاهش می دهد. هیستامین ها در ایجاد علایم آلرژی بینی مانند تولید مخاط بیش از حد، تورم و خارش نقش مهمی دارند. اشکال خوراکی بنادریل برای درمان علایم خفیف، تب یونجه یا علایم ناشی از سرماخوردگی در بزرگسالان و کودکان سال به بالا ت یید شده است. اشکال خوراکی دارو می تواند به بهبود عوارض زیر کمک کند: عطسه خارش گلو آبریزش بینی آبریزش چشم واکنشهای حاد پوستی، مانند بنادریل موضعی می تواند برای تسکین خارش و تحریک پوست در مواردی مانند گزش حشرات یا در بزرگسالان و کودکان بالای سال استفاده شود. این دارو وقتی روی پوست قرار می گیرد، خارش را کاهش داده و باعث تسکین موقت درد می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تمام اشکال بنادریل جزء داروهای آنتی کولینرژیک محسوب می شوند زیرا می توانند فعالیت انتقال دهنده عصبی استیل کولین که پیام را به مغز و سیستم عصبی مرکزی منتقل می کند، را کاهش دهند. بنادریل گاهی اوقات به عنوان یک درمان برای بی خوابی استفاده می شود زیرا خواب آلودگی یکی از شایع ترین عوارض جانبی این دارو است. (به همین علت داروهای خواب آور معمولا حاوی دیفن هیدرامین هستند. همچنین از بنادریل برای درمان موکوزیت نیز استفاده می شود. موکوزیت نوعی التهاب مخاط زبان است که باعث ایجاد زخم های زبانی می شود. اگر علایم آلرژی فصلی دارید، ممکن است پزشک آزمایش خون یا پوست را برای ت یید و شناسایی آلرژی انجام دهد. آلرژن های رایج شامل گرده، کپک، ریزگردها، موی حیوانات خانگی (مانند سگ و گربه) و آفات (سوسک و موش) است. اگر با استفاده از مداخلات زیست محیطی، مانند کنترل آفات، از به کار بردن مواد حساسیت زا پرهیز کنید، علایم شما بدون استفاده از دارو کاهش پیدا کرده و یا حداقل به داروی بسیار کمتری نیاز خواهید داشت. اگر با وجود پرهیز از مواد حساسیت زا علایم شما شدید شد، پزشک احتمالا برای درمان آلرژی یا واکنش های پوستی یک داروی آنتی هیستامین نسل دوم را برای شما تجویز می کند. برخی از این گزینه ها عبارتند از: آلگرا (فکسوفنادین) کلاریتین (لوراتادین) زایزال (لواستریدین) Zyrtec (ستیریزین) کلارینکس ( desloratadine ) داروهای جدید در مقایسه با گزینه های نسل اول مانند دیفن هیدرامین، عوارض جانبی کمتری دارند زیرا گیرنده های هیستامین را به طور مستقیم تری مورد هدف قرار می دهند. علاوه بر آن آنتی هیستامین های نسل دوم آنتی کولینرژیک نیستند، بنابراین مانند بنادریل خطرات مرتبط با فعالیت آنتی کولینرژیک در آنها وجود ندارد. علیرغم اینکه داروهای نسل دوم به علت عوارض جانبی کم ترجیح داده می شوند، پزشک ممکن است به دلایل زیر بنادریل را به عنوان گزینه آنتی هیستامین برای درمان شما تجویز کند: قبلا با موفقیت از آن استفاده کرده اید. برخلاف سایر گزینه های دارویی مقرون به صرفه است. به عنوان یک درمان کوتاه برای آلرژی ها یا تحریکات پوستی استفاده می شود. سرماخوردگی هیچ درمانی ندارد. بنادریل دوره سرماخوردگی را کوتاه نمی کند، اما می تواند حساسیت بینی و چشم را کاهش دهد. اگر از داروها، مکمل ها و ویتامین های خاصی استفاده می کنید باید پزشک خود را در جریان قرار دهید. زیرا ممکن است دیفن هیدرامین با برخی از داروهای مصرفی شما تداخل داشته باشد. استفاده از دیفن هیدرامین برای کودکان زیر سال ممنوع است. زیرا مصرف این دارو باعث غلیظ شدن و چسبندگی ترشحات مجرای تنفسی شده و در نتیجه خطر خفگی را در کودکان افزایش می دهد. همچنین بررسی ها نشان می دهد که مصرف داروی دیفن هیدرامین در کودکان زیر سال باعث ابتلا آنها به اختلالات یادگیری می شود. معمولا پزشکان برخی اشکال دارویی دیفن هیدرامین مانند قرص و کپسول را در کودکان زیر سال تجویز نمی کنند. بنادریل به عنوان یک داروی ضد کولینرژیک ممکن است علایم برخی بیماری ها را تشدید کرده یا منجر به عوارض جدی شود. در صورت داشتن برخی بیماری های خاص حتما قبل از مصرف دیفن هیدرامین با پزشک خود مشورت کنید، زیرا مصرف دیفن هیدرامین می تواند علایم این بیماری ها را تشدید کرده و وضعیت وخیم تری را ایجاد کند. این بیماری ها عبارتند از: گلوکوم بیماری قلبی انسداد روده انسداد مجاری ادرار آمفیزم، برونشیت مزمن یا سایر مشکلات تنفسی عوامل خطرساز برای زوال عقل یا هیپرتروفی خوش خیم پروستات (بزرگ شدن پروستات) بررسی ها نشان می دهد که بین داروهای آنتی کولینرژیک از جمله آنتی هیستامین های نسل اول و افزایش خطر ابتلا به زوال عقل و بیماری آلزایمر ارتباط وجود دارد. بنابراین اگر سابقه خانوادگی آلزایمر یا زوال عقل دارید حتما به پزشک خود اطلاع دهید. همچنین شرایط پزشکی خاصی وجود دارد که مصرف آنتی هیستامین ها را خطرناک کرده یا حتی استفاده از آنها را ممنوع می کند. این موارد عبارتند از: اگر به انواع آنتی هیستامین ها حساسیت دارید نباید از داروی بنادریل استفاده کنید زیرا ممکن است علایم آلرژی شما را تشدید کند. بررسی ها نشان می دهند مصرف آنتی هیستامین ها در دوران بارداری با نقایص مادرزادی ارتباط ندارد. اما با این حال برای پیشگیری از هرگونه آسیب احتمالی به سلامت جنین باید از مصرف داروی دیفن هیدرامین در بارداری پرهیز کرد. آنتی هیستامین ها می توانند از طریق شیر مادر به نوزاد منتقل شده و باعث ایجاد مشکلاتی در نوزاد شوند. علاوه بر آن مصرف داروهای آنتی هیستامین می تواند تولید کاهش شیر مادر را کاهش دهد. به همین علت پزشک ها در دوران شیردهی معمولا داروی دیفن هیدرامین را برای مادران تجویز نمی کنند. اغلب سالمندان به بیماری های کبدی یا مبتلا هستند. در نتیجه در صورت مصرف آنتی هیستامین کبد و کلیه های این افراد قادر به دفع سموم اضافه از بدن نیستند. این مساله می تواند منجر به تشدید بیماری های کلیه و مسمومیت دارویی شود. به همین علت پزشک برای درمان سالمندان معمولا به جای بنادریل داروهای آنتی هیستامین نسل دوم را تجویز می کند. علاوه بر دیفن هیدرامین، سایر داروهای آنتی هیستامین نسل اول که برای آلرژی و علایم سرماخوردگی استفاده می شود عبارتند از: Ala - Hist IR (دگزبرومفنیرامین) کلر - تریمتون، آلر - کلر (کلرفنیرامین) Tavist ، Dayhist Allergy (کلمستین) همچنین ویستاریل (هیدروکسی زین) جزء داروهای آنتی هیستامین نسل اول است که معمولا برای درمان کهیر و خارش پوست تجویز می شود. اگر آنتی هیستامین ها در کنترل آلرژی یا کهیر موثر نباشند یا شما قادر به تحمل یا مصرف آنها نباشید، پزشک ممکن است انواع دیگری از داروهای آلرژی مانند سینگولایر (مونتلوکاست) را برای شما تجویز کند. داروی سینگولایر مولکول هایی به نام لکوترین ها را هدف قرار داده و باعث ایجاد مخاط می شود. همچنین متخصصان آلرژی برای درمان کهیرهای مزمن مقاوم به آنتی هیستامین ها، معمولا آمپول های Xolair ( omalizumab ) را تجویز می کنند که آنتی بادی های ایمونوگلوبولین E یکی دیگر از گزینه های طولانی مدت، ایمونوتراپی است، در این روش شما را در معرض مقادیر کمی آلرژن قرار می دهند تا شدت آلرژی شما به مرور زمان کمتر شود. بنادریل هر چهار تا شش ساعت یکبار مصرف شده و در عرض ساعت بیش از شش دوز مصرف نمی شود. این دارو در قرص های میلی گرمی، کپسول ژل میلی گرمی، قرص های جویدنی / میلی گرمی و دوزهای / میلی گرمی محلول وجود دارند. دوزهای استاندارد بنادریل خوراکی به شرح زیر است: به کودکان زیر سال بنادریل خوراکی ندهید، مگر اینکه توسط متخصص اطفال تجویز شود. بنادریل موضعی را می توان به صورت یک پوشش نازک تا چهار بار در روز و بیش از هفت روز بر روی پوست آسیب دیده قرار داد. اگر دچار مشکلات کبد یا نارسایی کلیه هستید، ممکن است پزشک دوز کمتری از بنادریل را برای شما تجویز کند. زیرا در صورت ابتلا به این بیماری ها کبد یا کلیه های شما نمی توانند سموم دارو را به طور کامل از بدن دفع کنند در نتیجه خطر مسمومیت دارویی در شما افزایش می یابد. بنادریل را می توان با غذا یا بدون آن مصرف کرد. دارو به سرعت جذب بدن شده و معمولا ظرف یک ساعت در بدن تاثیر می گذارد. قرص ها و شربت ها را در دمای معمولی اتاق نگهداری کرده و آنها را از گرما و نور مستقیم آفتاب دور نگه دارید. مانند تمام داروها، آن را دور از دسترس کودکان قرار دهید. در صورت مصرف دارو بیش از دوز توصیه شده و مشاهده علایمی مانند در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید. عوارض جانبی ناشی از مصرف دیفن هیدرامین در اغلب موارد خفیف بوده و معمولا طی چند ساعت برطرف می شود. عوارض جانبی شایع عبارتند از: یبوست سردرد سرگیجه خواب آلودگی گرفتگی صدا احتقان قفسه سینه از دست دادن اشتها خشکی دهان، بینی و گلو تحریک پذیری، به خصوص در کودکان اگر هنگام مصرف بنادریل هر یک از عوارض جانبی زیر را تجربه کردید، باید به دنبال مراقبت های پزشکی فوری باشید: ضعف دل درد تنگی نفس تحریک پذیری تغییرات بینایی دفع دردناک ادرار افزایش ضربان قلب رنگ پریدگی پوست حالت تهوع یا استفراغ کم فشاری و کاهش جریان ادرار تورم صورت، دهان، زبان یا گلو هرگز از دو داروی آنتی هیستامین به طور همزمان استفاده نکنید. از منجمد کردن دارو یا نگهداری آن در محیط های سرد پرهیز کنید. اگر مبتلا به آبله مرغان یا سرخک هستید نباید از هیچ کرم موضعی حاوی دیفن هیدرامین استفاده کنید. اگر بعد از گذشت روز از مصرف دارو علایم بهبودی مشاهده نشد حتما با پزشک خود مشورت کنید. در هنگام مصرف به دوز تجویز شده دارو و دستورالعمل های درج شده بر روی جعبه محصول دقت کنید. همیشه قبل از مصرف بنادریل همراه با سایر داروها به دلیل خطر تداخلات دارویی با پزشک خود مشورت کنید. بنادریل می تواند باعث خواب آلودگی شود بنابراین اگر قصد رانندگی دارید برای پیشگیری از خطر تصادفات نباید از این دارو استفاده کنید. داروی بنادریل را نباید همراه با داروهای ضد افسردگی سیستم عصبی مرکزی ( CNS ) مانند آرام بخش ها، خواب آورها، داروهای ضد درد یا آرامبخش ها استفاده کنید زیرا می تواند باعث کاهش هوشیاری و یا عوارض جانبی خطرناکی شود. منبع:

فکر کردن به واقعیت تلخ و غیر قابل انکار باعث ناراحتی در همه افراد می شود. چیزی که مرگ را در نظر ما ناخوشایندتر می کند، ترس از طولانی شدن روند مرگ و دردناک بودن آن است. برای اکثریت ما، آخرین ملاقات با فردی که از دنیا می رود، با مراسم غم انگیز تشییع جنازه آغاز می شود و پس از دفن جسد به پایان می رسد. با به خاک سپردن جسد روند تجزیه بدن سرعت بیشتری به خود می گیرد. تحت شرایط طبیعی به عنوان مثال هنگامی که جسد در داخل یک قبر با عمق متوسط دفن می شود، بدن بی‌جان به آرامی شروع به متلاشی شدن می‌کند. پس از گذشت یک سال تنها چیزی که از جسد باقی می ماند تنها چند استخوان پوسیده است. ما به طور کلی مرگ را رسیدن لحظه ای می دانیم که در آن و تنفس به طور کامل متوقف می شود. اما واقعیت این است که مرگ به صورت آنی و لحظه ای رخ نمی دهد. در واقع مغز انسان پس از مرگ به مدت دقیقه همچنان به فعالیت خود ادامه می دهد. بنابراین می توان گفت که مغز ما ممکن است به نوعی از مرگ ما آگاه باشد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: اگرچه ممکن است بسیاری از ما تجزیه را مترادف با پوسیدگی بدانیم، اما در واقع اینطور نیست. تجزیه بدن انسان یک فرآیند طولانی با مراحل متعدد است که پوسیدگی تنها یک قسمت از آن می باشد. تجزیه بدن پس از مرگ پدیده ای است که از طریق آن اجزای پیچیده آلی در بدن یک موجود مرده، به تدریج به عناصر ساده تر تقسیم می شود. به عبارت دیگر می توان گفت تجزیه یک فرآیند پیوسته است که از نقطه مرگ شروع می شود و زمانی پایان می یابد که بدن به یک اسکلت تبدیل شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نشانه های متعددی وجود دارد که نشان می دهد یک جسد فرآیند تجزیه خود را آغاز کرده است. سه مورد از شناخته شده ترین نشانه های تجزیه جسد شامل الگورمارتیس، لیور مارتیس و ریگور مارتیس است. تجزیه جسد انسان دارای سه مرحله اولیه به نام های الگورمارتیس، لیور مارتیس و ریگور مارتیس است. اولین فرآیند تجزیه الگوور مورتیس نام دارد. این پدیده زمانی رخ می دهد که بدن شروع به سرد شدن می کند. در واقع پس از مرگ تنظیم دمای داخلی متوقف می شود. میزان سرد شدن دمای بدن پس از مرگ تا حد زیادی به دمای محیط بستگی دارد. لیور مارتیس یا تغییر رنگ پوست، به وضعیتی اشاره می کند که در آن بدن فرد متوفی بلافاصله پس از مرگ بسیار رنگ پریده یا خاکستری می شود. این به دلیل ایستادن ضربان قلب و متوقف شدن گردش خون رخ می دهد. خون در اثر جاذبه زمین شروع به ته نشین شدن به پایین‌ترین قسمت‌های بدن می‌کند. این مساله باعث تغییر رنگ پوست می‌شود. این فرآیند معمولا یک ساعت پس از مرگ شروع شده و به مدت تا ساعت پس از مرگ ادامه می یابد. در ریگور مورتیس، اندام های مختلف بدن بسیار سفت شده و انعطاف خود را از دست می دهند. علت این امر تغییراتی است که در سطح سلولی ماهیچه ها رخ می دهد. ریگور مورتیس تا ساعت پس از مرگ ادامه پیدا می کند و حتی گاهی تا ساعت پس از مرگ نیز طول می کشد. پس از گذشت این زمان، ماهیچه ها بار دیگر سست و انعطاف پذیر می شوند. رنگ مایل به سبزی که بدن پس از مرگ به خود می گیرد به دلیل تجمع گازها در حفره های بدن است. یکی از مهمترین این گازها سولفید هیدروژن نام دارد. سولفید هیدروژن گازی بسیار سمی است که بویی متعفن شبیه به تخم مرغ فاسد دارد. این گاز معمولا در اثر فعالیت های باکتریایی ناشی از تجزیه جسد انسان تولید می شود. سولفید هیدروژن با هموگلوبین خون واکنش نشان داده و باعث تولید سولف هموگلوبین می شود. سولف هموگلوبین رنگدانه سبز رنگی است که رنگ اجساد را پس از مرگ به سبز تغییر می دهد. لایه بیرونی پوست، لایه شاخی یا مرده نامیده می شود. لایه بیرونی پوست در حفظ آب و محافظت از لایه های زیرین پوست نقش بسیار مهمی دارد. این لایه به طور مداوم در حال ریختن است و با اپیدرم زیرین جایگزین می شود. پس از مرگ، اپیدرم به تدریج رطوبت خود را از دست داده و شروع به جدا شدن از لایه های زیرین می کند. همچنین چشم‌ها پس از مرگ باز می‌مانند. قرنیه چشم که در معرض هوا قرار دارد خشک می‌شود و به قرمز، نارنجی یا سیاه تغییر رنگ می دهد. آخرین مرحله تجزیه جسد پوسیدگی است. فساد جسد با عوامل باکتریایی، قارچی، حشرات و لاشخورها در طول زمان رخ می دهد، تا زمانی که بدن از تمام بافت نرم جدا شده و فقط یک اسکلت از آن باقی می‌ماند. برخی از حشرات و معمولا مگس‌ها تخم‌هایی می گذارند که بعدا لاروها از آنها بیرون می‌آیند. این لاروها به تجزیه بافت نرم اطراف اسکلت کمک می‌کنند. مگس‌های تخم‌گذاری که جذب اجساد مرده می‌شوند، گونه خاصی از مگس ها هستند که فقط روی زخم‌های باز تخم‌گذاری می‌کنند. علت آن این است که لاروهای بسیار جوان نیاز به خوردن گوشت در حال پوسیدگی دارند اما نمی‌توانند برای تغذیه پوست بدن را بشکافند. پزشکان از معیارهای مختلفی برای اعلام مرگ بالینی استفاده می کنند. این معیارهای پزشکی شامل عدم وجود نبض، عدم تنفس، عدم وجود رفلکس ها و عدم انقباض مردمک چشم در مقابل نور است. بر اساس تعریف های پزشکی از کار افتادن سیستم قلبی، مغزی و تنفسی از نشانه های غیرقابل برگشتی هستند که نشان می دهند احیاء فرد بیمار ممکن نیست. مرگ زمانی رخ می دهد که عملکرد گردش خون و تنفس به طور غیرقابل برگشتی متوقف می شود. در این موقعیت دیگر نمی توان فرد را به زندگی بازگرداند. به از کار افتادن قسمت هایی از مغز گفته می شود که کنترل کننده بخش های حیاتی بدن مانند تنفس و گردش خون هستند. در مرگ مغزی خونرسانی به قشر و ساقه مغز مختل می شود و در نتیجه فرد هیچ گونه ادراکی از محیط پیرامون خود ندارد. در این وضعیت تنفس و گردش خون با احیا قابل بازیابی نیستند. بلافاصله پس از مرگ، اندام های بدن یکی پس از دیگری شروع به تجزیه شدن می کنند. سرعت تجزیه بدن به عوامل مختلفی بستگی دارد. به طور کلی فرایند تجزیه بدن انسان به صورت زیر است: بلافاصله پس از مرگ، روند تجزیه اندام های بدن شروع می شود. ابتدا تنش و انقباضات عضلانی از بین می رود و به دنبال آن تمام ماهیچه‌های بدن شل می‌شوند. پلک‌ها خاصیت کشسانی خود را از دست می‌دهند. مردمک‌ها گشاد می‌شوند. فک ها از هم فاصله می گیرند، و مفاصل و اندام‌های بدن حالتی شل و انعطاف‌پذیر پیدا می کنند. با از بین رفتن تنش در ماهیچه‌ها، پوست حالت افتادگی پیدا می‌کند. این وضعیت می‌تواند باعث بیرون زدن مفاصل و سایر استخوان‌های برجسته بدن، مانند فک یا لگن شود. با شل شدن عضلات، اسفنکترها نیز حالت انقباضی خود را از دست می دهند. این مساله باعث خروج ادرار و مدفوع از بدن می شود. در عرض چند دقیقه پس از توقف قلب، بدن حالتی رنگ پریده پیدا می کند. علت این امر آن است که وریدهای کوچک و غشاهای سلولی پاره شده و خون در زیر پوست جمع می شود. این وضعیت در افرادی که پوست روشن دارند نسبت به افرادی که دارای پوست تیره هستند، به شکل واضح تری دیده می شود. قلب انسان در طول زندگی به طور میانگین بیش از . میلیارد بار می زند و هر بار حدود لیتر خون را در داخل رگ های بدن به گردش در می آورد. دمای بدن انسان به طور معمول درجه سانتی گراد است. بلافاصله پس از مرگ، بدن شروع به خنک شدن می کند. این خنک شدن آنقدر ادامه می یابد تا دمای بدن انسان به دمای هوای اطراف برسد. دمای بدن با سرعت ثابت درجه سانتی گراد در ساعت کاهش می‌یابد. میزان کاهش دمای بدن به دانشمندان پزشک قانونی کمک می کند تا زمان تقریبی مرگ را مشخص کنند. البته مشروط بر آنکه، بدن کاملا خنک نشده و یا در معرض دمای شدید محیطی قرار نگرفته باشد. از آنجایی که بعد از مرگ، قلب خون را پمپاژ نمی کند، جاذبه زمین خون را به سمت پایین می کشاند. در نتیجه خون در قسمت های پایین بدن که نزدیک به زمین قرار دارند، رسوب می کند. این فرآیند در اصلاح پزشکی لیور مورتیس یا انباشتگی خون نامیده می شود. اگر بدن برای چندین ساعت بدون حرکت بماند، نزدیک‌ترین قسمت‌های بدن به زمین به رنگ ارغوانی مایل به قرمزی تغییر می کند. علت این تغییر رنگ، کبودی ناشی از تجمع خون در بدن است. فرایند لیور مورتیس به پزشکان قانونی کمک می کند تا تشخیص بدهند که آیا یک جسد پس از مرگ جا به جا شده است یا خیر. تقریبا سه ساعت پس از مرگ، ایجاد تغییرات شیمیایی در سلول‌های بدن باعث می‌شود که تمام ماهیچه‌ها شروع به سفت شدن کنند. این فرایند در اصطلاح پزشکی تحت عنوان ریگور مورتیس شناخته می‌شود. در ریگور مورتیس، اولین ماهیچه‌هایی که تحت ت ثیر انقباض قرار می‌گیرند پلک‌ها، فک و گردن هستند. در طول الی ساعت پس از مرگ، ریگور مورتیس از طریق قفسه سینه، شکم، بازوها و پاها به صورت و پایین پخش می شود تا در نهایت به انگشتان دست و پا می رسد. به نظر می رسد که رسم قدیمی سکه گذاشتن روی پلک‌های متوفی از تمایل به بسته نگه داشتن چشم‌ها سرچشمه گرفته است. زیرا پس از مرگ پلک ها حالت کشسانی خود را از دست داده و باز می مانند. انقباض عضلانی در سراسر بدن تقریبا ساعت پس از مرگ به حداکثر می رسد. اگرچه عوامل مختلفی مانند سن، وضعیت فیزیکی، جنسیت، دمای هوا و سایر عوامل نیز بر سرعت این پدیده ت ثیر می‌گذارد. در این مرحله، تکان دادن یا دستکاری اندام های متوفی دشوار است. زانوها و آرنج‌ها کمی خمیده می‌شوند و انگشتان دست یا پا به‌طور غیرعادی کج به نظر می رسند. پس از رسیدن عضلات به حداکثر سختی، به دلیل ادامه تغییرات شیمیایی در سلول ها و شروع پوسیدگی بافت های داخلی، عضلات شروع به شل شدن می کنند. این فرآیند که به عنوان شلی ثانویه شناخته می شود، در یک دوره یک تا سه روزه رخ می دهد و تحت ت ثیر شرایط خارجی مانند دما قرار می گیرد. قرار گرفتن بدن در هوای سرد روند این تغییرات را کندتر می کند. در طول شلی ثانویه، پوست رطوبت خود را از دست می دهد و شروع به جمع شدن می کند. در نتیجه ناخن ها و فولیکول های مو از سطح پوست بیرون زده و بلندتر به نظر می رسند. این مساله باعث می شود که بسیاری از افراد به اشتباه تصور کنند که مو و ناخن پس از مرگ همچنان به رشد خود ادامه می دهد. به طور کلی مرگ زمانی رخ می دهد که فرد دچار مرگ مغزی شود یا تمام تلاش ها برای احیای یک فرد شکست بخورند. شل شدن عضلات و به دنبال آن رنگ پریدگی پوست رخ می دهد. سفت شدن عضلات یا در اصلاح ریگور مورتیس شروع می شود. سفت شدن و انقباض عضلانی اندام های بدن به حداکثر مقدار خود می رسد. شلی ثانویه شروع می شود و ظرف یک تا سه روز به حداکثر مقدار خود می رسد. برخی از مردم دوست ندارند به مرگ و تغییرات بدن پس از مرگ فکر کنند. در حالی که عده ای دیگر به شدت کنجکاو هستند که در مورد مرگ و تغییرات پس از آن بدانند. طبیعتا افراد با یکدیگر متفاوت هستند و این یک تصمیم کاملا شخصی است. به طور کلی باید گفت که بدن انسان طوری طراحی شده است که در یک زمان به شیوه ای برنامه ریزی شده خاموش شود و بمیرد.

یکی از فواید شیر دهی این است که، شیردهی در بهبود هر چه سریع تر عوارض زایمان به مادران کمک می کند. علاوه بر آن، شیر مادر راهی طبیعی برای ت مین غذای مورد نیاز نوزادان در ماه های اول زندگی است. با این حال، تصمیم گیری برای شیردهی پستانی به نوزاد یک مسیله کاملا شخصی است. بسیاری از مادران نمی توانند و یا نمی خواهند نوزادشان را با شیر خود تغذیه کنند. شیردهی پستانی فواید سلامتی کوتاه و بلند مدت برای مادر و دارد. این مزایا برای نوزاد شامل موارد زیر است. نوزادانی که از شیر مادر تغذیه می کنند نسبت به نوزادانی که با شیر خشک تغذیه می شوند کمتر به سرماخوردگی و عفونت های گوش مبتلا می شوند. شیر مادر حاوی ایمونوگلوبولین و آنتی بادی های زیادی است. این پروتیین ها به تقویت سیستم ایمنی نوزاد کمک می کنند. همچنین شیر مادر باعث مصونیت نوزاد در برابر بسیاری از ویروس ها و باکتری های بیماری زا می شود. خطر ابتلا به SIDS . نوزادانی که از شیر مادر تغذیه می کنند کمتر از نوزادانی که شیر خشک مصرف می کنند به مشکل چاقی مبتلا می شوند. شیردهی پستانی به نوزاد خطر ابتلا نوزاد به دیابت نوع یک و دو را کاهش می دهد. نوزادان در سال اول تولد و در مراحل مختلف رشد به سطوح مختلفی از مواد مغذی نیاز دارند. ترکیبات شیر مادر در دوره های مختلف رشد، متناسب با نیازهای تغذیه ای نوزاد تغییر می کند. فواید شیردهی فقط برای نوزاد نیست. مادران شیرده نیز ممکن است برخی از مزایای شیردهی را تجربه کنند. این مزایا عبارتند از: شیردهی پستانی به نوزاد باعث می شود سطح بالاتری از هورمون اکسی توسین در بدن آزاد شود. این هورمون می تواند به بهبود انقباضات رحمی کمک کند. در نتیجه رحم می تواند خیلی سریع تر به اندازه پیش از بارداری خود برگردد. مادرانی که نوزادشان را با شیر خود تغذیه می کنند خیلی سریع تر اضافه وزن دوران بارداری خود را از دست می دهند. شیردهی پستانی به نوزاد خطر ابتلا مادران به افسردگی پس از زایمان را کاهش می دهد. مادرانی که نوزادان خود را شیردهی پستانی می کنند کمتر از سایر مادران به سرطان پستان و تخمدان مبتلا می شوند. بررسی ها نشان می دهد خطر ابتلا به دیابت نوع یک، دیابت نوع ، بیماری های قلبی، کلسترول بالا، آرتروز و فشار خون در مادرانی که نوزادان خود را شیردهی پستانی می کنند تا درصد کمتر است. شیردهی با مشکلاتی برای مادران همراه است. اگر می خواهید تصمیم بگیرید که شیردهی برای شما و نوزادتان مناسب است یا خیر، باید برخی از ملاحظات را در نظر بگیرید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این ملاحظات عبارتند از: بسیاری از مادران در هفته اول یا روز پس از شروع شیردهی در سینه های خود احساس درد و ناراحتی می کنند. این درد اغلب موقتی است، اما می تواند اولین تغذیه نوزاد را با مشکل روبرو کند. نوزادان در هفته های اول پس از تولد، ممکن است بار در روز شیر بخورند. این نیاز زیاد به شیردهی باعث می شود انجام کارهای روزمره برای مادر سخت شود. برای مادران سخت است که بدانند سینه های آنها چه مقدار شیر تولید می کند. و آیا شیری که نوزاد می خورد برای سیر کردن او کافی است یا خیر. مناسب بودن روند وزن گیری نوزاد و دفعات مرطوب بودن پوشک یکی از نشانه های تغذیه مناسب نوزاد است. مادرانی که نوزاد خود را شیردهی می کنند، باید در مصرف غذاها و انواع داروها بسیار احتیاط کنند. زیرا مقدار کمی از این مواد می تواند از طریق شیر مادر به نوزاد منتقل شود. برخی از مادران به دلایل شخصی یا پزشکی نمی توانند از شیر خود برای تغذیه نوزاد استفاده کنند. در این شرایط، شیر خشک بهترین جایگزین برای شیر مادر است. اگرچه ترکیبات شیر خشک با شیرمادر تفاوت دارد، اما با این حال به ساختار شیر مادر نزدیک بوده و دارای مواد مغذی زیر است: ویتامین ها مواد معدنی پروتیین چربی ها کربوهیدرات ها شیر خشک نسبت به شیر مادر به زمان طولانی تری برای هضم شدن نیاز دارد. به همین علت فاصله زمانی بین دفعات تغذیه در نوزادانی که با شیر خشک تغذیه می شوند بیشتر است. با این حال، یکی از معایب شیرخشک این است که معمولا هزینه زیادی را به والدین تحمیل می کند. قبل از تولد نوزاد، بدن مادر شروع به تولید شیر می کند. به این ترتیب مادر برای زایمان و اولین تغذیه نوزاد آماده می شود. اولین تغذیه نوزاد چند ساعت پس از زایمان آغاز می شود. اولین شیر مادر آغوز یا کلستروم نام دارد. آغوز ارزش غذایی بالایی دارد و سرشار از مواد مغذی است. یکی از بهترین مزایای شیر مادر این است که ترکیبات آن به تدریج و متناسب با نیازهای غذایی نوزاد تغییر می کند. تماس پوست به پوست در هنگام شیردهی، علاوه بر ت مین نیازهای غذایی نوزاد، یک روش عالی برای تقویت پیوند مادر و نوزاد است. شیردهی یک تمرین برای برقراری ارتباط با نوزاد است. مادر نشانه های گرسنگی نوزاد را یاد گرفته و در اولین فرصت به آن پاسخ می دهد. در چند ماه اول پس از تولد مادر باید روزانه تا بار نوزاد خود را شیردهی کند. در نتیجه شیردهی به نوزاد باعث می شود که مادر و نوازاد وقت زیادی را با هم بگذرانند. برفک یک نوع عفونت قارچی است. عفونت برفک معمولا در محیط های گرم و مرطوب ایجاد می شود. ابتلا به این عفونت قارچی باعث ایجاد لکه های سفید در دهان نوزاد می شود. برفک دهان نوزاد ممکن است در طول دوره شیردهی به نوک سینه مادر سرایت کند. علایم عفونت برفک در مادر شیرده شامل درد شدید و ناگهانی و قرمز شدن نوک پستان ها است. پوست اطراف نوک پستان یا آریول پوسته پوسته شده و دچار خارش های شدید می شود. برفک دهان نوزاد ممکن است علاوه بر زبان گلو یا لثه ها را نیز درگیر کند. یکی از نگرانی های مهم مادران شیرده دریافت شیرکافی توسط نوزاد است. با ادامه شیردهی، به تدریج یاد می گیرید که نوزاد با هر بار تغذیه چه مقدار شیر دریافت می کند. به جای تلاش برای اندازه گیری شیر، با دقت به برخی نشانه های ساده می توانید بفهمید که آیا نوزاد شیر کافی دریافت می کند یا خیر. نوزاد شما در روز مقدار زیادی پوشک کثیف می کند. نوزادانی که شیر کافی دریافت می کنند روزانه تا پوشک مرطوب دارند. نوزادانی که شیر کافی می خورند آرام و راضی هستند. نوزاد هیچ نشانه ای از گرسنگی نشان نمی دهد. گریه و بی قراری یکی از علایم مهم گرسنگی نوزاد است و نشان می دهد که نوزاد شیر کافی دریافت نمی کند. نوزاد همزمان با رشد در حال افزایش وزن است. پس از کاهش وزن اولیه در چند روز اول پس از زایمان، نوزاد باید به طور مداوم شروع به وزن گیری کند. کاهش وزن، نشان دهنده این است که نوزاد به اندازه کافی شیر دریافت نمی کند. در صورت کاهش وزن نوزاد باید با متخصص اطفال و یا مشاور شیردهی صحبت کنید. رژیم غذایی خاصی برای مادران شیرده وجود ندارد. اما مادران شیرده نسبت به مادرانی که نوزاد خود را با شیرخشک تغذیه می کنند به کالری بیشتری نیاز دارند. مقدار کالری دقیق به سن نوزاد و تعداد دفعات شیردهی مادر بستگی دارد. در شش ماه اول پس از زایمان، مادران شیرده به کالری بیشتر نیاز دارند. بعد از شش ماهگی نوزاد، این مقدار به کالری در روز کاهش پیدا می کند. یک رژیم غذایی متعادل در دوران شیردهی شامل استفاده از پروتیین، سبزیجات، میوه ها و چربی های سالم در برنامه غذایی است. دریافت مایعات کافی در دوران شیردهی بسیار مهم است. مادران شیرده باید در این دوران آب و مایعات کافی بنوشند. علایمی مانند تیره بودن رنگ ادرار، خشکی دهان یا تکرر ادرار از نشانه های کم آبی بدن است. کم آبی بدن می تواند روند تولید شیر مادر را کاهش دهد. علاوه بر آن دهیدراته شدن یا کم آبی بدن با خطر ابتلا به یبوست، سرگیجه و حالت تهوع در مادران شیرده همراه است. برخی از مواد غذایی مانند شنبلیله تقویت کننده های طبیعی شیر مادر هستند. بنابراین مادران شیرده می توانند با مصرف این مواد غذایی به افزایش تولید شیرخود کمک کنند. ادامه شیردهی به نوزاد پس از بازگشت به کار مادر، به یک برنامه ریزی منظم نیاز دارد. مادر باید نوزاد خود را به نوشیدن شیر از بطری عادت دهد. بنابراین مادر باید قبل از شروع مجدد به کار شروع به پمپاژ شیر خود کند. مادر باید صبح زود و اواخر شب تغذیه نوزاد را با سینه انجام دهد، اما شیردهی به نوزاد در طول روز باید با بطری انجام شود. به این ترتیب نوزاد همزمان به نوشیدن شیر از پستان و بطری عادت می کند. مادر باید این روند را چند هفته قبل از بازگشت به کار شروع کند. اگر مادر بلافاصله پس از زایمان قصد بازگشت به کار خود را دارد، می تواند از بدو تولد نوزاد خود را با دو روش پستان و بطری شیردهی کند. همچنین مادران می توانند ترکیبی از شیر مادر و شیر خشک را نیز برای شیردهی به نوزاد استفاده کنند. به طور کلی توصیه می شود که همه نوزادان تا شش ماهگی فقط از شیر مادر تغذیه شوند. پس از شش ماهگی مادران می توانند معرفی غذاهای جامد به نوزاد را شروع کنند. با شروع تغذیه تکمیلی میزان شیر مادر به تدریج کاهش می یابد. اما اینکه چه موقع شیردهی را متوقف کنیم یک تصمیم کاملا شخصی است. زیرا دلایلی مانند بازگشت مجدد به کار و یا بارداری مجدد می تواند در این تصمیم مادر تاثیر بگذارد. معمولا مادران برای از شیر گرفتن نوزاد با مقداری مقاومت از طرف نوزاد مواجه می شوند. نوزاد معمولا برای خوردن شیر شروع به گریه و بی قراری می کند. اما زمان و استقامت به مادر کمک می کند تا از این مانع عبور کند. مادر باید در هنگام گریه نوزاد با شروع یک بازی یا فعالیت ذهن نوزاد را منحرف کند. تغذیه تکمیلی نوزاد را به تدریج شروع کنید. به همین ترتیب میزان شیردهی را نیز کاهش دهید. این کار به نوزاد شما کمک می کند تا به خودن غذاهای کم حجم عادت کند. تولید شیرمادر بر اساس عرضه و تقاضا است. هر چه نوزاد شیر کمتری بنوشد تولید شیر نیز به همان میزان کاهش پیدا می کند. با ادامه یافتن روند تغذیه تکمیلی تولید شیر در پستان های مادر به همان اندازه متوقف می شود. منبع:

به کاهش کامل یا جزیی شنوایی در بدو تولد گفته می شود. این وضعیت زمانی اتفاق می افتد که توانایی گوش برای تبدیل صدا به تکانه های الکتریکی در مغز مختل می شود. یک بیماری مزمن شایع در کودکان است و آزمایش برای تشخیص زودهنگام در اکثر کشورهای توسعه یافته استاندارد است. این مقاله نحوه تشخیص کم شنوایی مادرزادی و همچنین علایم، علل و گزینه های درمانی آن را مورد بحث قرار می دهد. کم شنوایی یک نقص مادرزادی شایع است که می تواند بر توانایی کودک در رشد گفتار، زبان و مهارت های اجتماعی ت ثیر بگذارد. زمانی که هر بخشی از گوش به روش معمول کار نمی کند، کم شنوایی می تواند اتفاق بیفتد. بیشتر نوزادان شنوایی خود را به عنوان بخشی از غربالگری نوزادان قبل از خروج از بیمارستان پس از تولد بررسی می کنند. اگر فکر می کنید کودک شما ممکن است کم شنوایی داشته باشد، فورا به ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی او بگویید. درمان زودهنگام کم شنوایی برای سلامت و رشد کودک شما مهم است. زمانی که هر بخشی از گوش به روش معمول کار نکند، کم شنوایی می تواند اتفاق بیفتد. می تواند از خفیف تا عمیق متغیر باشد: می توانید برخی از صداهای گفتاری را بشنوید، اما شنیدن صداهای ملایم سخت است. وقتی فردی در سطح عادی صحبت می کند، نمی توانید صداهای گفتاری زیادی بشنوید. وقتی فردی در سطح عادی صحبت می کند، نمی توانید صدای گفتاری را بشنوید. شما فقط می توانید برخی از صداهای بلند را بشنوید. شما نمی توانید هیچ صدای گفتاری را بشنوید. شما فقط می توانید صداهای بسیار بلند را بشنوید. کم شنوایی یک نقص مادرزادی شایع است. نقص های مادرزادی تغییرات ساختاری هستند که در بدو تولد وجود دارند و می توانند تقریبا هر قسمت از بدن را تحت ت ثیر قرار دهند. آنها ممکن است بر ظاهر بدن، عملکرد یا هر دو ت ثیر بگذارند. نقایص مادرزادی می تواند باعث مشکلاتی در سلامت کلی، نحوه رشد بدن یا نحوه عملکرد بدن شود. از هر نوزاد نفر (کمتر از درصد) هر ساله با نوعی کم شنوایی در ایالات متحده متولد می شوند. وقتی نوزادی با کم شنوایی به دنیا می آید، به آن کم شنوایی مادرزادی می گویند. کم شنوایی نیز می تواند بعدا در نوزادان یا در دوران کودکی یا بزرگسالی ایجاد شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سیستم شنوایی کودک شما سیستمی در بدن است که به شنیدن او کمک می کند. هنگامی که از گوش به مغز می رسد، اطلاعات صوتی را معنا می کند. مشکلات در این بخش از سیستم شنوایی ممکن است باعث کاهش شنوایی شود: این شامل قسمتی از گوش در قسمت بیرونی سر، مجرای گوش و قسمت بیرونی پرده گوش است. پرده گوش گوش خارجی و میانی را از هم جدا می کند. این از قسمت داخلی پرده گوش و سه استخوان کوچک به نام استخوانچه تشکیل شده است. صدایی که وارد گوش می شود از طریق کانال گوش به سمت پرده گوش حرکت می کند و باعث لرزش پرده گوش می شود (به سرعت به جلو و عقب حرکت می کند) وقتی پرده گوش می لرزد، استخوانچه ها را حرکت می دهد. این به حرکت صدا به گوش داخلی کمک می کند. این از حلزون (یک لوله پیچ خورده پر از مایع) و کانال هایی تشکیل شده است که به تعادل کمک می کنند. گوش داخلی همچنین دارای اعصابی است که ارتعاشات صوتی را به سیگنال هایی تبدیل می کند که از طریق عصب شنوایی (که عصب شنوایی نیز نامیده می شود) به مغز می رسد. عصب شنوایی اطلاعات صوتی را از گوش به مغز می فرستد. کم شنوایی مادرزادی بر اساس نوع انتقال صدا که تحت ت ثیر قرار می گیرد طبقه بندی می شود. سه نوع کم شنوایی مادرزادی وجود دارد: رسانایی، حسی عصبی و مختلط. در کم شنوایی هدایتی، گوش خارجی یا میانی می تواند تحت ت ثیر قرار گیرد. امواج صوتی نمی توانند به درستی در گوش حرکت کنند. این می تواند ناشی از گوش میانی یا خارجی باشد که به درستی شکل نگرفته است، یا در نتیجه انسداد گوش میانی، مانند مایع ناشی از عفونتی که صدا را مسدود می کند، ایجاد شود. در حسی عصبی کاهش شنوایی، حلزون گوش (یک استخوان در گوش داخلی) یا مسیر عصب شنوایی گوش داخلی تحت ت ثیر قرار می گیرد. این نوع کم شنوایی را می توان به موارد زیر تقسیم کرد: حسی: که در آن سلول های مویی داخل حلزون تحت تاثیر قرار می گیرند مرکزی: که در آن مسیر پردازش شنوایی مرکزی تحت ت ثیر قرار می گیرد کم شنوایی مختلط ترکیبی از کم شنوایی انتقالی و حسی عصبی است. علایم کم شنوایی مادرزادی چیست؟ علایم کم شنوایی مادرزادی بر اساس سن متفاوت است. در نوزادان تازه متولد شده، علایم به سختی قابل مشاهده است، به همین دلیل است که کاهش شنوایی باید از طریق آزمایش های غربالگری خاص که پاسخ کودک را روی مانیتور نشان می دهد، کشف شود. علایم کم شنوایی در خردسالان شما می تواند شامل موارد زیر باشد: مبهوت نشدن از صداهای بلند بعد از ماهگی به سمت صدا نمی چرخد. تا زمانی که یک ساله شده باشد، کلماتی مانند "مامان" یا "بابا" را بیان نمی کند. اگر شما را ببیند سرش را برمی گرداند، اما اگر فقط نام او را صدا کنید نه به نظر می رسد برخی صداها را می شنود اما برخی دیگر را نه اگر کودک شما در هر زمانی علایم کم شنوایی را نشان داد، با پزشک خود تماس بگیرید تا شنوایی کودک شما بررسی شود. علایم در کودکان بزرگتر می تواند شامل موارد زیر باشد: مشکلات رفتاری مهارت های زبانی با تاخیر، یا صدای زنگ در گوش مایعی که از گوش خارج می شود. گوش دادن به تلویزیون با صدای بلند سرگیجه و احساس حرکت یا چرخش مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (که CDC نیز نامیده می شود) و آکادمی اطفال آمریکا (که AAP نیز نامیده می شود) توصیه می کنند که همه نوزادان قبل از رسیدن به یک ماهگی از نظر کم شنوایی غربالگری شوند. بیشتر نوزادان شنوایی خود را به عنوان بخشی از غربالگری نوزادان قبل از خروج از بیمارستان پس از تولد بررسی می کنند. غربالگری نوزادان در بدو تولد شرایط جدی اما نادر و عمدتا قابل درمان را بررسی می کند. این شامل غربالگری خون، شنوایی و قلب است. اگر کودک شما غربالگری شنوایی نوزاد خود را رد نمی کند، همیشه به این معنی نیست که او کم شنوایی دارد. اما او نیاز به آزمایش کامل شنوایی در اسرع وقت قبل از ماهگی دارد. یک آزمایش کامل شنوایی می تواند به ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی کودک شما در تشخیص کم شنوایی کمک کند. شایع ترین علل کم شنوایی مادرزادی چیست؟ شایع ترین علت کم شنوایی مادرزادی ژنتیکی است. ژن ها در شکل گیری مسیر شنوایی نقش دارند. اما ژن های معیوب در مسیر شنوایی می توانند بر تشکیل قسمت های مختلف گوش ت ثیر بگذارند و باعث کاهش شنوایی شوند. بیش از ژن ناشنوایی به عنوان علل ژنتیکی کم شنوایی مادرزادی مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته است. این ژن‌ها می‌توانند بر رشد جنبه‌های مختلف شنوایی، مانند مژک‌ها (موهای ریز داخل گوش) یا سلول‌های عصبی که به انتقال صدا به مغز کمک می‌کنند، ت ثیر بگذارند. ما مطمین نیستیم که چه چیزی باعث همه اشکال کم شنوایی می شود. علل احتمالی عبارتند از: ژن ها ژن ها بخش هایی از سلول های بدن شما هستند که دستورالعمل هایی را برای نحوه رشد و عملکرد بدن ذخیره می کنند. اما ژن ها از والدین به فرزندان منتقل می شوند. ژن ها ممکن است در نیمی از موارد کم شنوایی در نوزادان و کودکان نقش داشته باشند. اگر شما یا همسرتان سابقه خانوادگی کم شنوایی دارید، ممکن است بخواهید قبل از بارداری با یک مشاور ژنتیک صحبت کنید. این فردی است که آموزش دیده است تا به شما کمک کند تا درک کنید که ژن ها، نقص های مادرزادی و سایر شرایط پزشکی در خانواده ها چگونه کار می کنند و چگونه می توانند بر سلامت شما و کودک شما ت ثیر بگذارند. گاهی دستورات در ژن ها تغییر می کند. این تغییر ژن یا جهش نامیده می شود. تغییرات ژنی می تواند باعث دو نوع کم شنوایی شود: کاهش شنوایی با سایر مشکلات سلامتی مانند نابینایی اتفاق می افتد. این زمانی است که کاهش شنوایی تنها بیماری کودک است. حدود از هر جهش باعث کاهش شنوایی ( درصد) غیر سندرمی است. زایمان زودرس یا وزن کم هنگام تولد زایمان زودرس، زایمانی است که خیلی زود، قبل از هفته بارداری اتفاق می افتد. نوزادان نارس معمولا در هنگام تولد و در مراحل بعدی زندگی مشکلات سلامتی بیشتری (مانند کم شنوایی) نسبت به نوزادانی که ترم متولد می شوند، دارند. وزن کم هنگام تولد نوزادی با وزن کمتر از پوند، اونس به دنیا می آید. درباره کارهایی که می توانید برای کمک به کاهش خطر زایمان زودرس انجام دهید، بیشتر بیاموزید. مشکلات در نحوه رشد گوش، سر یا صورت اگر کودک شما نقص مادرزادی دارد که شکل یا ساختار گوش، سر یا صورت او را تغییر می دهد، ممکن است داشته باشد. ویروس ها و عفونت های بارداری شما می توانید ویروس ها و عفونت های خاصی را در دوران بارداری به کودک خود منتقل کنید که ممکن است باعث کاهش شنوایی در کودک شما شود. این شامل: (همچنین CMV نامیده می شود) این یک ویروس رایج است که می تواند باعث گلودرد، تب، تورم غدد و خستگی (همیشه احساس خستگی) شود. این یک عفونت ناشی از ویروس هرپس سیمپلکس (همچنین HSV ) است. عفونت تبخال می تواند بسیاری از قسمت های بدن از جمله چشم، دهان، پوست، باسن و اندام تناسلی را درگیر کند. سرخک عفونتی است که به راحتی پخش می شود. می تواند باعث بثورات، سرفه و تب شود. (که سرخک آلمانی نیز نامیده می شود) این عفونتی است که علایم خفیف شبیه آنفولانزا و بثورات پوستی ایجاد می کند. این یک عفونت مقاربتی است (که STI نیز نامیده می شود) که در ابتدا باعث ایجاد زخم و بثورات می شود. STI عفونتی است که می توانید از داشتن رابطه جنسی محافظت نشده یا تماس فیزیکی صمیمی با فردی که آلوده است به آن مبتلا شوید. این بدان معنی است که شما آن را از داشتن رابطه جنسی محافظت نشده با فردی که به سیفلیس آلوده است، مبتلا می کنید. شما همچنین می توانید با تماس مستقیم با (لمس یا بوسیدن) زخم سیفلیس فرد آلوده به سیفلیس مبتلا شوید. اگر در دوران بارداری سیفلیس داشته باشید و تحت درمان قرار نگیرید، می تواند مشکلات جدی از جمله کاهش شنوایی برای کودک شما ایجاد کند. این عفونتی است که می توانید از خوردن گوشت نیم پز یا دست زدن به مدفوع گربه به آن مبتلا شوید. این می تواند باعث مشکلاتی مانند بدن درد، سردرد، خستگی (واقعا خسته بودن) یا تب شود. راه های تشخیصی کم شنوایی مادرزادی چیست؟ تشخیص کم شنوایی مادرزادی در نوزادان نیاز به آزمایشات خاصی دارد. توصیه می شود که نوزادان در ماه اول زندگی غربالگری شوند. اکثر نوزادان متولد شده در بیمارستان ها در عرض چند روز پس از تولد غربالگری می شوند. این ممکن است شامل این دو آزمایش تشخیصی باشد: با آزمایش OAE ، صدایی به گوش داخلی هدایت می شود که باعث می شود موهای حلزون صداهای نرمی به نام گوش گوش تولید کنند. انتشارات این صداهای OAE اندازه گیری می شوند. اگر کمتر از حد طبیعی باشد، مشکوک به کاهش شنوایی است. در تست aABR ، پاسخ به صدا از طریق الکترودهایی که روی سر نوزاد قرار می‌گیرد اندازه‌گیری می‌شود. هر دو تست غیر تهاجمی هستند. اگر این آزمایشات کاهش شنوایی را نشان دهد، نوزادان احتمالا در آینده باید آزمایشات بیشتری را انجام دهند. این آزمایش‌ها معمولا مبتنی بر رفتار هستند، مانند قرار دادن صدا در پشت کودک و بررسی اینکه آیا او به سمت آن می‌چرخد یا خیر. غربالگری همچنین می تواند شامل آزمایش های تصویربرداری مانند تصویربرداری تشدید مغناطیسی ( یا آزمایش ژنتیک باشد. کم شنوایی مادرزادی چگونه درمان می شود؟ درمان کم شنوایی مادرزادی چندوجهی است و شامل تیمی از ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی می شود تا بهترین برنامه درمانی را برای فرد ایجاد کنند. این تیم می تواند شامل موارد زیر باشد: (پزشکان پزشکی برای کودکان) مشاوران ژنتیک (حرفه ای که خطر بیماری های ارثی را ارزیابی می کنند) آسیب شناسان زبان گفتار (متخصصان گفتار، زبان و ارتباطات اجتماعی) شنوایی شناسان (متخصصین مراقبت های بهداشتی که در شنوایی تخصص دارند) (پزشکان متخصص در بیماری های گوش، بینی و گلو) از آنجایی که هیچ درمانی وجود ندارد، درمان کم شنوایی مادرزادی بر پیشگیری از کاهش شنوایی بیشتر و گزینه های درمانی تمرکز دارد. اینها شامل سمعک برای کمک به شنوایی و جلوگیری از تاخیر در رشد گفتار و زبان است. هنگامی که علت و نوع کم شنوایی ارزیابی شد، یک برنامه درمانی تهیه می شود. درمان می تواند شامل اما محدود به موارد زیر نباشد: این یک دستگاه الکترونیکی کوچک است که می تواند به برخی از نوزادان با کم شنوایی شدید یا عمیق کمک کند. یک قسمت از ایمپلنت روی سر و پشت گوش قرار می گیرد. سایر قسمت ها در حین جراحی در داخل گوش قرار می گیرند. قسمت پشت گوش صداها را به قسمت های داخل گوش می فرستد. نوزادان یک ساله ممکن است انجام دهند. به نوزاد شنوایی کامل نمی دهد، اما می تواند حس صدا را به کودک بدهد. شنوایی از طریق کاشت حلزون با شنوایی عادی متفاوت است. متخصصان، مانند شنوایی شناسان و گفتاردرمانگران، می توانند به کودک شما کمک کنند تا از طریق ایمپلنت شنیده شود و مهارت های گفتاری، زبانی و اجتماعی خود را توسعه دهد. اینها لوله های کوچکی هستند که از طریق پرده گوش قرار می گیرند. لوله های گوش اجازه ورود هوا به گوش میانی را می دهند و از تجمع مایعات در پشت پرده گوش جلوگیری می کنند. کودک شما ممکن است به لوله های گوش نیاز داشته باشد اگر: دچار عفونت های گوش زیادی می شود (حدود سه یا بیشتر در ماه یا چهار یا بیشتر در یک سال) دارای تجمع مایع و التهاب (قرمزی و تورم) در پشت پرده گوش است. اگر به دلیل عفونت گوش کم شنوایی داشته باشد. صداها را بلندتر می کند. حتی سمعک می تواند به نوزادان یک ماهه کمک کند. اگر کودک شما کم شنوایی شدید یا عمیق دارد، سمعک ممکن است کمکی نکند. کودکان مبتلا به کم شنوایی ممکن است برای برقراری ارتباط با دیگران به مهارت های زبانی خاصی نیاز داشته باشند. به عنوان مثال، برخی ممکن است زبان اشاره آمریکایی (که ASL نیز نامیده می شود) را برای برقراری ارتباط یاد بگیرند. ASL از شکل، قرارگیری و حرکت دست ها به همراه حالات صورت و حرکت بدن برای برقراری ارتباط استفاده می کند. از جمله آنتی بیوتیک ها. اگر کودک شما عفونت گوش دارد که باعث کاهش شنوایی می شود، پزشک ممکن است آنتی بیوتیکی مانند آموکسی سیلین را تجویز کند. این روش درمانی برای آموزش به کودک شما است که چگونه واضح تر صحبت کند یا به روش های دیگر ارتباط برقرار کند. آسیب شناسان گفتار زبان (که به آنها گفتار درمانگر نیز گفته می شود) متخصصانی هستند که می توانند به کودکان کمک کنند تا یاد بگیرند چگونه صدا ایجاد کنند، صدای خود را بهبود بخشند و با دیگران تعامل کنند. گاهی اوقات جراحی می تواند مشکلات ساختار گوش خارجی و میانی را اصلاح کند. چگونه می توانید از کم شنوایی کودک خود جلوگیری کنید؟ برخی از انواع کم شنوایی، مانند کاهش شنوایی ناشی از تغییرات ژنی، قابل پیشگیری نیستند. اما می توانید از کاهش شنوایی مرتبط با علل دیگر مانند عفونت ها و زایمان زودرس جلوگیری کنید. در اینجا کاری است که می توانید انجام دهید: قبل از بارداری یک معاینه قبل از بارداری انجام دهید. این یک معاینه پزشکی است که قبل از بارداری انجام می‌دهید تا از سلامت خود در هنگام بارداری مطمین شوید. مطمین شوید که واکسن های شما به روز هستند. قبل از باردار شدن با ارایه دهنده خود در مورد واکسیناسیون های مورد نیاز خود صحبت کنید. برای مثال، ممکن است به واکسیناسیون MMR نیاز داشته باشید که از شما در برابر سرخک و سرخجه محافظت می کند. از نظر عفونت‌هایی مانند بیماری‌های مقاربتی معاینه شوید. آزمایش و درمان اولیه می تواند به شما کمک کند بارداری سالم و کودکی سالم داشته باشید. در دوران حاملگی به تمام معاینات مراقبت های دوران بارداری خود بروید. مراقبت های دوران بارداری مراقبت های پزشکی در دوران بارداری است. در هر ویزیت مراقبت های دوران بارداری، ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما و کودک در حال رشد شما را بررسی می کند. مراقبت های اولیه و منظم قبل از زایمان می تواند به شما در داشتن یک بارداری سالم کمک کند. از خود در برابر عفونت محافظت کنید. در اینجا کاری است که می توانید انجام دهید: اگر نیاز به واکسیناسیون دارید، آنها را دریافت کنید. از ارایه دهنده خود در مورد واکسن هایی که در دوران بارداری بی خطر هستند، بپرسید. پس از استفاده از حمام یا دمیدن بینی دست های خود را با آب و صابون بشویید. رابطه جنسی ایمن داشته باشید. اگر مطمین نیستید که شریک زندگی شما به بیماری مقاربتی مبتلا است یا خیر، از روش جلوگیری از بارداری استفاده کنید. روش‌های بازدارنده شامل کاندوم‌های مردانه و زنانه است. در آینده این امکان وجود دارد که ژن درمانی در درمان کم شنوایی نقش داشته باشد. در حالی که هیچ درمانی برای کم شنوایی مادرزادی وجود ندارد، تشخیص و درمان به موقع می تواند به جلوگیری از تاخیر گفتار و زبان کمک کند. درمان هایی مانند یادگیری زبان اشاره و استفاده از سمعک می تواند به کودک شما کمک کند تا با دنیای اطراف خود سازگار شود و با سرعتی مشابه با کودکانی که کم شنوایی ندارند رشد کند. کاهش شنوایی چگونه می تواند بر کودک شما ت ثیر بگذارد؟ غربالگری، تشخیص و درمان به موقع می تواند به کودکان مبتلا به کم شنوایی کمک کند تا مهارت های گفتاری، زبانی و اجتماعی را توسعه دهند. بدون درمان اولیه، کاهش شنوایی می تواند منجر به موارد زیر شود: رشد زبان و گفتار با تاخیر یا محدود. به عنوان مثال، نوزادان و کودکان مبتلا به کم شنوایی ممکن است در درک چیزهایی که دیگران می گویند، یادگیری کلمات جدید و گفتن کلمات به روش صحیح مشکل داشته باشند. کودکان مبتلا به کم شنوایی درمان نشده ممکن است مهارت های ارتباطی ضعیفی داشته باشند. مشکلات یادگیری و اجتماعی بدون درمان زودهنگام، کودکان مبتلا به کم شنوایی ممکن است مشکلات یادگیری در مدرسه داشته باشند. از دست دادن شنوایی نیز ممکن است اجتماعی بودن آنها را با کودکان دیگر دشوار کند. سخن آخر کم شنوایی مادرزادی نوعی کم شنوایی است که در بدو تولد وجود دارد. می تواند ناشی از عوامل ژنتیکی یا محیطی باشد. هر چه کم شنوایی زودتر تشخیص داده شود، سریعتر می توان یک برنامه درمانی ایجاد کرد. این می تواند از تاخیر در توانایی کودک در برقراری ارتباط و سازگاری با دنیای اطراف خود جلوگیری کند. نگرانی در مورد سلامتی فرزندتان، از جمله توانایی او در شنیدن، می تواند طاقت فرسا باشد. اگر در مورد توانایی شنیدن کودک خود نگران هستید، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید. درک این نکته که راه هایی برای کمک به فرزندتان برای کاهش شنوایی وجود دارد می تواند به شما احساس کنترل بدهد.

اغلب با هم رخ می دهند. یبوست و خستگی باعث بروز یکدیگر نمی شوند، اما هر دو می توانند علایم بسیاری از بیماری ها باشند. با، اجابت روده دشوارتر یا کمتر از حد معمول است. شما را خسته و بی حال می کند. وقتی دچار هر دو شوید، ممکن است به دلیل کم آبی یا سوء تغذیه باشد. یا ممکن است یک دارو یا شرایط پزشکی علت آن باشد. در این مقاله با علل احتمالی یبوست و خستگی، ارتباط بین خستگی و سندرم روده تحریک پذیر و روش های درمانی و پیشگیری آشنا می شوید. هم یبوست و هم خستگی باید بر اساس آنچه برای شما "طبیعی" است قضاوت شود. از نظر پزشکی، یبوست به کمتر از سه بار دفع در هفته تعریف می شود. اگر به طور مرتب کمتر از سه بار در هفته دفع انجام می دهید، یبوست مزمن محسوب می شود. اما اگر معمولا سه یا چهار بار در روز اجابت مزاج دارید، معیار شخصی شما متفاوت است. به الگوهای عادی خود توجه کنید و مراقب تغییراتی باشید که ممکن است نشانه مشکل باشد. سستی درد شکم احساس نفخ حرکات روده دردناک و دشوار اندازه گیری خستگی نیز می تواند مشکل باشد. اگر به طور منظم به اندازه کافی نمی خوابید یا استرس مزمن دارید، ممکن است اغلب اوقات خسته باشید. اگر تمایل دارید که خوب بخوابید و بیشتر روزها پر انرژی هستید، احتمالا خیلی سریعتر از کسی که همیشه خمیازه می کشد متوجه دلیل خستگی می شوید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: خستگی از علایم یبوست نیست. اما این دو علامت می توانند ناشی از بسیاری از بیماری های مشابه باشند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سوء تغذیه ممکن است ناشی از موارد زیر باشد: رژیم غذایی ضعیف برخی از بیماری ها جذب ضعیف مواد مغذی کم آبی بدن می تواند ناشی از موارد زیر باشد: تب استفراغ نوشیدن الکل داروهای ادرارآور ورزش بیش از حد مصرف ناکافی مایعات قند خون بالا (هیپرگلیسمی) قرار گرفتن بیش از حد در معرض نور خورشید داروهایی که می توانند باعث خستگی و/یا یبوست شوند عبارتند از: آنتی اسیدها مکمل های آهن مسکن های اپیوییدی داروهای بیماری پارکینسون برخی از داروهای ضد افسردگی بیماری های خود ایمنی و خود التهابی شامل یک اختلال سیستم ایمنی است که به قسمت های سالم بدن شما حمله می کند. خستگی یکی از علایم اصلی بسیاری از و خود التهابی است. برخی از بیماری‌ها از جمله بیماری سلیاک و اختلال حرکت خودایمنی دستگاه گوارش مستقیما بر سیستم گوارش ت ثیر می‌گذارند. بسیاری از بیماری های دیگر دارای اثرات سیستمیک هستند که ممکن است شامل مشکلات گوارشی و یبوست باشد. آنها عبارتند از: لوپوس اسکلرودرمی اسکلروز چندگانه بیماری پارکینسون و آنسفالومیلیت میالژیک/سندرم خستگی مزمن ( ME / CFS ) به عنوان سندرم های حساسیت مرکزی طبقه بندی می شوند. برخی از علل ممکن است شامل خودایمنی باشد. خستگی یک علامت مشخص از هر دو بیماری است. همچنین مشکلات روده از جمله یبوست از نشانه های فیبرومیالژیا و آنسفالومیلیت میالژیک است. تغییرات در میکروبیوتای روده ممکن است در یبوست و سایر مشکلات روده در افراد مبتلا به ME / CFS نقش داشته باشد، اما تحقیقات بیشتری لازم است تا ببینیم آیا یک رابطه همیشگی وجود دارد یا خیر. برخی از عوامل خطر یبوست عبارتند از: چاقی بیولوژی زنانه مصرف کم آب فیبر غذایی کم سن بالای سال سبک زندگی کم تحرک سندرم روده تحریک پذیر ( IBS ) اغلب شامل یبوست می شود. در چهار زیرگروه آمده است: مختلط ( IBS - M ) اسهال غالب ( IBS - D ) یبوست غالب ( IBS - C ) طبقه بندی نشده ( IBS - U ) فقط IBS - D شامل یبوست نمی شود. تحقیقات نشان می دهد که حدود درصد از افراد مبتلا به IBS دچار خستگی هستند. IBS ممکن است به دلیل ناهنجاری های ژنتیکی باشد که بر سروتونین، یک انتقال دهنده عصبی و هورمونی که با هضم و خواب سروکار دارد، ت ثیر می گذارد. اختلال در تنظیم سروتونین همچنین با فیبرومیالژیا، ME / CFS و سایر سندرم های حساسیت مرکزی مرتبط است. این شرایط اغلب با IBS همپوشانی دارند. درمان یبوست و خستگی با هم چیست؟ درمان یبوست و خستگی بسته به علت ممکن است متفاوت باشد. اگر یبوست و خستگی ناشی از یک بیماری زمینه ای باشد، آن بیماری باید درمان شود. در همین حال، شما ممکن است علایم با درمان های دیگر کاهش یابد. با پزشک خود برای تشخیص و یافتن درمان هایی که کمک می کند مشورت کنید. برخی از درمان ها برای درمان یبوست و خستگی شامل تغییر رژیم غذایی، مصرف یا تغییر داروها و بهبود برنامه خواب می باشد. تغییرات رژیم غذایی ممکن است هم به یبوست و هم به خستگی کمک کند. برای یبوست: بیشتر آب و مایعات دیگر بنوشید. روی یک رژیم غذایی گیاهی تمرکز کنید. فیبر بیشتری بخورید و یا مکمل فیبر مصرف کنید. بخورید یا مکمل منیزیم مصرف کنید. برخی گیاهان و مواد مغذی ممکن است سطح انرژی شما را افزایش دهند یا به خواب شما کمک کنند. با این حال، دریافت کافی از طریق رژیم غذایی ممکن است سخت باشد. مکمل ها می توانند روش سازگارتر و قابل اعتمادتری باشند. با این حال، تحقیقات کمی وجود دارد که ثابت کند مکمل ها انرژی بیشتری به شما می دهند یا خواب شما را بهبود می بخشند. اگر به فکر مصرف مکمل هستید، ابتدا با پزشک خود صحبت کنید، فقط دوز توصیه شده را مصرف کنید و مراقب عوارض جانبی و تداخلات دارویی باشید. برای انرژی، ممکن است موارد زیر مناسب باشد: اهن کراتین منیزیم فلز روی رودیولا رزاآ ویتامین سی استیل ال کارنیتین کوآنزیم Q ( CoQ ) ویتامین های B ، به ویژه B مکمل هایی که ممکن است به خواب کمک کنند عبارتند از: گابا بابونه منیزیم ملاتونین ال تیانین اسطوخودوس ریشه سنبل الطیب توجه داشته باشید که منیزیم در تمام لیست های بالا وجود دارد که می تواند آن را به یک مکمل ایده آل برای درمان یبوست و خستگی تبدیل کند. شما و پزشک باید به داروها و مکمل های فعلی خود توجه کنید. ممکن است چیزی باعث علایم شما شده یا به تشدید علایم کمک کند. اگر چنین است، ممکن است بخواهید دوز خود را تنظیم کنید یا به دارو را تغییر دهید. شما چند گزینه دارویی برای درمان یبوست دارید: تنقیه ملین ها داروهای تسریع کننده هضم (لیناکلوتید و پروکالوپراید) نرم کننده های مدفوع، بدون نسخه ( OTC ) یا نسخه ای با پزشک خود در مورد روش مناسب استفاده از ملین ها صحبت کنید. اگر بیش از حد از ملین ها استفاده کنید، می توانند یبوست را بدتر کنند. خستگی را می توان با داروهایی که شما را بیدار نگه می دارند، داروهایی که به خواب شما کمک می کنند یا هر دو درمان کرد. داروهای محرک عبارتند از: آمفتامین ها مودافینیل ( Provigil ) واکیکس (پیتولیسانت) سونوسی (سولریامفتول) می توانید را بدون نسخه یا با نسخه دریافت کنید. داروهای خواب با نسخه عبارتند از: روزرم (راملتون) سیلنور (دوکسپین) ریستوریل (تمازپام) هالسیون (تریازولام) زولپیدم ( Ambien ) لونستا (اسزوپیکلون) سونات ( zaleplon ) گاهی اوقات از داروهای ضد افسردگی برای بهبود خواب نیز استفاده می شود. این داروها عبارتند از: ترازودون نورتریپتیلین آمی تریپتیلین با این حال، اگرچه این داروها ممکن است به خوابیدن شما کمک کنند، اما ممکن است یبوست شما را بدتر کنند. بهبود برنامه خواب می تواند خستگی و شاید یبوست را نیز از بین ببرد. یک مطالعه نشان می‌دهد که خواب طولانی‌تر یا کوتاه‌تر از حد متوسط می‌تواند میزان یبوست را افزایش دهد. برای داشتن خواب بهتر، می توانید چند عادت سالم ایجاد کنید: در طول روز ورزش کنید. دمای اتاق را متعادل نگه دارید. یک اتاق خوابتاریک و آرام ایجاد کنید. قبل از خواب وعده های غذایی زیاد، الکل یا کافیین نخورید. وسایل الکترونیکی (تلویزیون، کامپیوتر، تبلت، تلفن) را بیرون از اتاق خواب بگذارید. هر روز، از جمله روزهای تعطیل، به موقع به رختخواب بروید و از خواب بیدار شوید. اگر این مراحل کمکی نکرد، با پزشک خود در مورد احتمال اختلالات خواب صحبت کنید. ممکن است بتوانید از حملات یبوست جلوگیری کنید. مواردی که باید امتحان کنید عبارتند از: به طور منظم ورزش کنید. نیاز به اجابت مزاج را نادیده نگیرید. فیبر و مایعات کافی در رژیم غذایی خود قرار دهید. در صورت بروز هر کدام از علایم زیر باید به پزشک مراجعه کنید: تب کمر درد استفراغ مدفوع خونی درد مداوم شکم خونریزی از رکتوم کاهش وزن ناخواسته عدم توانایی در دفع گاز معده همچنین اگر یبوست شما با مراقبت از خود برطرف نشد، به پزشک مراجعه کنید. اگر سابقه خانوادگی سرطان روده بزرگ یا رکتوم دارید، همیشه سابقه یبوست خود را بررسی کنید. یبوست معمولا باعث افسردگی یا سایر اختلالات خلقی نمی شود، اما یبوست و افسردگی ممکن است همراه باشند. دلیل آن است که یبوست و افسردگی سطح سروتونین یا فعالیت پایینی دارند. یبوست باعث افزایش وزن نمی شود. حداقل باعث افزایش چربی نمی شود. به طور موقت، وزن شما ممکن است فقط به این دلیل که مدفوع زیادی در روده خود دارید، افزایش یابد. پس از دفع مدفوع، به وزن قبل از یبوست خود بر می گردید. یبوست دلایل زیادی دارد. ممکن است به اندازه کافی فیبر نخورید، فعالیت کافی نداشته باشید یا خوب نخوابید. همه این موارد می تواند باعث یبوست شود. یبوست و خستگی از علایم بسیاری از بیماری ها هستند. یبوست و خستگی همچنین می توانند در اثر سوء تغذیه، کم آبی بدن و داروها ایجاد شوند. درمان شامل تغییرات رژیم غذایی، مکمل ها، داروها و عادات خواب است. پیشگیری شامل فیبر، هیدراتاسیون و فعال بودن است. به پزشک مراجعه کنید تا بفهمید چه چیزی باعث یبوست و خستگی می شود.

، هورمونی است که در معده تولید و ترشح می شود. مردم اغلب از آن به عنوان "هورمون گرسنگی" یاد می کنند زیرا اشتها را افزایش می دهد. همچنین را تقویت، از تجزیه عضلات پیشگیری و از قلب محافظت می کند. در این مقاله از پزشکت، ما بررسی می‌کنیم که گرلین چیست، عملکردهای آن و چگونه یک فرد می‌تواند سطوح بدن خود را مدیریت کند. گرلین هورمونی است که عمدتا در زمان خالی بودن معده تولید و همچنین در روده کوچک، مغز و پانکراس نیز ترشح می شود و از طریق جریان خون به مغز می رسد و در آنجا روی هیپوتالاموس اثر می گذارد. هیپوتالاموس بخشی از مغز است و هورمون هایی را تولید می کند که، خلق و خو، تشنگی و بسیاری از عملکردهای مهم دیگر را در بدن تنظیم می کند. گرلین اغلب به عنوان هورمون گرسنگی شناخته می شود زیرا نقش اصلی آن تنظیم اشتها است. هنگامی که گرلین گیرنده خود گیرنده ترشح کننده هورمون رشد را فعال می کند باعث می شود فرد غذای بیشتری بخورد و چربی اضافی ذخیره کند. در افرادی که سعی در دارند یا اخیرا وزن کم کرده‌اند، سطح گرلین اغلب بالاتر است که حفظ کاهش وزن را به چالش می‌کشد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: نقش گرلین یا هورمون گرسنگی در بدن چیست؟ در یک بررسی از سال افراد مبتلا به دیابت در یک برنامه مدیریت وزن ساله شرکت کردند. شرکت‌کنندگانی که در ابتدا وزن خود را کاهش دادند، در طول مدت مطالعه به آرامی آن را به دست آوردند. محققان دریافتند که کاهش وزن با افزایش سطح گرلین و گرسنگی مرتبط است که احتمال دارد حفظ وزن را دشوار کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گرلین همچنین می تواند به بدن سیگنال دهد که گرمازایی چربی قهوه ای را کاهش دهد. وقتی این رخ می دهد، بدن در حالت استراحت، چربی کمتری می سوزاند. چربی قهوه ای به دلیل خواص ترموژنیک و توانایی افزایش کلی کالری سوزانده شناخته شده است. بررسی ها نشان می دهد که گرلین بر چرخه خواب وبیداری، حس چشایی و رفتار پاداش جویانه فرد نیز ت ثیر می گذارد. از آنجایی که در پردازش پاداش نقش دارد، بسیاری کارشناسان اعتقاد بر این دارند که سطوح بالاتر گرلین می تواند به سوء مصرف مواد غذایی کمک کند. به تازگی محققین دریافته‌اند که گرلین همچنین عملکردهای زیادی در بدن دارد، از جمله بهبود سلامت قلب، پیشگیری از آتروفی عضلانی و ت ثیر بر متابولیسم استخوان. همچنین می تواند ترشح اسید معده را تحریک و باعث تسریع تخلیه معده شود. سطح گرلین اغلب در طول روز تغییر می کند و عمدتا با مصرف غذا کنترل می شود. سطوح گرلین معمولا وقتی معده خالی است زیاد می شود و پس از خوردن غذا کاهش می یابد. بررسی ها نشان می دهد افرادی که چاق هستند سطوح بالاتری از گرلین در گردش دارند. این می تواند منجر به گرسنگی مداوم شود و کاهش وزن را دشوار کند. با این حال، تحقیقات در مورد این موضوع متناقض است. یک بررسی در سال نشان می‌دهد که سطوح گرلین در افراد چاق کم است و حتی در افرادی که دارای اختلال پرخوری هستند، پایین‌تر است. رژیم گرفتن همچنین برای تحریک ترشح گرلین شناخته شده است. علاوه بر این، رژیم های غذایی می توانند سطح لپتین، که به عنوان "هورمون سیری" شناخته می شود را کاهش دهد. در مجموع، این می تواند کاهش وزن را دشوار و آن را طولانی مدت نگه دارد. جالب اینجاست که کارشناسان معتقدند افرادی که تحت عمل جراحی کاهش وزن قرار گرفته‌اند سطوح پایین‌تری از گرلین دارند که احتمال دارد کاهش وزن را آسان‌تر کند. به ویژه که سطح گرلین به دنبال معده اسلیو به طور قابل توجهی کاهش می یابد. محققان بر این باورند که بخشی از معده فوندوس معده که در آن بیشتر گرلین تولید می شود، به طور کامل حذف می شود. با این حال، نتایج سایر بررسی ها برای سایر روش های کاهش وزن مانندبای پس معده roux - en - y امیدوار کننده است. عوامل خطر افزایش سطح هورمون گرسنگی افرادی که دارای بیماری های زمینه ای خاصی هستند نیز تمایل به افزایش سطح گرلین دارند. افراد مبتلا به چاقی و سندرم پرادر ویلی ( PWS ) دارای سطوح بسیار بالایی از گرلین در گردش هستند که می تواند در احساس گرسنگی و مشکل در کنترل وزن آنها نقش داشته باشد. علاوه بر این، افراد مبتلا به تیروییدیت هاشیموتو، بی اشتهایی و و کاشکسی ناشی از بیماری، سطح هورمون گرسنگی بالاتری دارند. سطوح گرلین همچنین می تواند در طول دوره های استرس بالاتر باشد. تصور می شود سطوح بالاتر گرلین دارای یک ضد اضطراب تاثیر بر بدن است. اگر چه سطوح بالا گرلین معمولا به عنوان نامطلوب تلقی می شود و با افزایش اشتها همراه است، افراد خاصی احتمال دارد از سطوح بالاتر گرلین سود ببرند. به عنوان مثال، فردی که در تلاش برای افزایش وزن یا مبتلا به سندرم لاغری است، ممکن است از اثرات تحریک کننده اشتها گرلین بهره مند شود. بررسی های جدیدتر نشان می دهد که تجویز گرلین احتمال دارد به طور بالقوه در بیماران مبتلا به کاشکسی سرطان مفید باشد زیرا می تواند به کاهش وزن و تجزیه پروتیین در حالت های کاتابولیک کمک کند. اگرچه تجویز کوتاه مدت گرلین بی خطر و قابل تحمل به نظر می رسد، قبل از توصیه، به مطالعات بیشتری در مورد اثربخشی و ایمنی آن نیاز داریم. یک مطالعه در مردان مبتلا به HIV نشان داد که تتراهیدروکانابینول ( THC ) ، ترکیب روانگردان موجود در شاهدانه، می تواند ترشح گرلین را تحریک کند. کاهش سطح گرلین در بدن می تواند به کاهش اشتهای فرد و پیشگیری از افزایش وزن یا کاهش وزن کمک کند. با این حال، توجه به موارد دیگر ضروری است مطالعات تغییرات نظارتی برجسته در گرلین به تنهایی برای پیش بینی افزایش وزن بدنبال کاهش وزن در اکثر افراد کافی نیست. عوامل رفتاری، فیزیولوژیکی و محیطی نیز در افزایش وزن نقش دارند. فردی که می خواهد به طور طبیعی سطح گرلین را کاهش دهد، احتمال دارد بخواهد برخی از مداخلات زیر را امتحان کند. سطح گرلین افراد در هنگام رژیم غذایی و عدم دریافت کالری کافی افزایش می یابد. اجتناب از معده خالی و خوردن یک رژیم غذایی غنی از مواد مغذی می تواند به محدود کردن ترشح گرلین کمک کند. بر اساس دستورالعمل های غذایی برای آمریکایی ها، عناصر اصلی تشکیل دهنده یک الگوی غذایی سالم عبارتند از: لبنیات کم چرب پروتیین بدون چربی سبزیجات از همه نوع میوه ها، به خصوص میوه های کامل غلات، حداقل نیمی از آنها غلات کامل هستند. روغن هایی مانند روغن زیتون و آنهایی که به طور طبیعی در مغزها و ماهی های چرب وجود دارند. برخی از غذاها نیز ممکن است سطح گرلین را کاهش دهند. در یک بررسی محققان دریافتند که غذاهای غنی از فیبر می توانند سطح گرلین را کاهش دهند. در مطالعه دیگربه مرد برای صبحانه یک نان شیرینی یا تخم مرغ داده شد. گروهی که برای صبحانه تخم مرغ می‌خوردند نسبت به گروهی که نان شیرینی می‌خوردند سطح گرلین کاهش یافته بود. با الگوهای خواب ضعیف سطح گرلین افزایش و کاهش می یابد که منجر به افزایش اشتها و گرسنگی می شود. برای خواب بهتر، حداقل زمان را در نظر بگیرید ساعت خواب در یک دوره ساعته کافی است. مصرف وعده‌های غذایی و میان وعده‌های با پروتیین بالا می‌تواند به افزایش سیری و کاهش سطح گرلین کمک کند. در واقع، بسیاری از بررسی ها مربوط به وعده های غذایی کاهش قابل توجهی در گرسنگی و افزایش سیری پس از وعده های غذایی با پروتیین بالا نشان داده اند. محققین دریافت بین . تا . گرم پروتیین به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در روز یا تا درصد از کالری روزانه را برای ارتقاء مدیریت وزن و سرکوب اشتها توصیه می کند. اکثر مردم می توانند با خوردن سینه مرغ، لوبیا، عدس، لبنیات کم چرب و صدف از رژیم غذایی پر پروتیین پیروی کنند. اگرچه حذف استرس به طور کلی تقریبا غیرممکن است، بررسی ها نشان می دهد که سطوح بالای استرس مزمن می تواند منجر به افزایش سطح گرلین شود. گرلین علاوه بر سیگنال دادن به گرسنگی، احتمال دارد بر عملکرد مغز ت ثیر بگذارد. مکانیسم دقیق هنوز نامشخص است و یافته های متفاوت نتیجه گیری در مورد نقش گرلین در استرس را دشوار می کند. برخی از بررسی های حیوانی نشان می دهد که احتمال دارد اضطراب را کاهش دهد و خواص ضد افسردگی داشته باشد، در حالی که مطالعات دیگر نشان می دهد که می تواند این رفتارها را تقویت کند. فعالیت بدنی منظم، خواب کافی و تمرین یوگا یا می تواند به کاهش استرس کمک کند. تحقیقات پیرامون ت ثیر ورزش بر سطوح گرلین متناقض است. در یک بررسی محققان دریافتند که ورزش حاد تولید گرلین را سرکوب می کند. با این حال، آنها همچنین نشان دادند که برنامه های ورزشی طولانی مدت احتمال دارد اثر معکوس داشته و تولید گرلین را افزایش دهد. مکانیسم دقیق این اثرات نامشخص است، اما محققان معتقدند که احتمالا به دلیل افزایش مجدد جریان خون و کاهش وزن ناشی از ورزش است. در عرض یک روز پس از شروع رژیم کاهش وزن، سطح گرلین شروع به بالا رفتن خواهد کرد. این تغییر در طول هفته ها ادامه دارد. یک مطالعه کوچک در افراد مبتلا به چاقی نشان داد که پیروی از یک رژیم غذایی کم کالری به مدت هفته منجر به افزایش قابل توجهی در سطح گرلین می شود. یک بررسی دیگر هفته ای روی زن یایسه که رژیم غذایی کم کالری داشتند، نشان داد که سطح گرلین هم در طول و هم بعد از کاهش وزن، افزایش می یابد. به علاوه، یک مطالعه در سال نشان داد که در طول یک رژیم بدنسازی ماهه، که از محدودیت های غذایی شدید برای رسیدن به سطح بسیار پایین چربی بدن استفاده می کند، گرلین تا درصد افزایش یافت. با این حال، این یافته ها تنها بر اساس یک فرد است، بنابراین تحقیقات گسترده تری مورد نیاز است. این روندها نشان می دهد که هر چه رژیم غذایی طولانی تری داشته باشید و چربی بدن و توده عضلانی بیشتری از دست بدهید سطح گرلین بالاتر خواهد رفت. در نتیجه این افزایش، گرسنه‌تر می‌شوید، بنابراین حفظ وزن جدید بسیار سخت‌تر می‌شود. در واقع سطح گرلین در رژیم کاهش وزن به طور قابل توجهی افزایش می یابد. هر چه رژیم غذایی طولانی‌تر باشد، سطح هورمون بیشتر می‌شود. سخن آخر گرلین به دلیل نقش کلیدی در تنظیم اشتها به هورمون گرسنگی معروف است. سطوح بالای گرلین منجر به افزایش اشتها و مصرف غذا می شود. با این حال، بدن به گرلین نیاز دارد زیرا در بسیاری از فرآیندها دخالت دارد. اینها شامل بهبود، ت ثیرگذاری بر متابولیسم استخوان و پیشگیری از تجزیه عضلات است. فردی که می خواهد به طور طبیعی سطح گرلین را در بدن کاهش دهد، ممکن است خوردن یک رژیم غذایی مناسب و غنی از فیبر، مصرف پروتیین کافی، ورزش، خواب کافی و به حداقل رساندن استرس را در نظر بگیرد. در مقابل، فردی که دچار بی اشتهایی ناشی از بیماری یا مشکل در افزایش وزن است، احتمال دارد از سطوح بالاتر گرلین برای افزایش گرسنگی و وزن بهره مند شود.

دیابت به خودی خود بسیار شایع است و از هر سه بزرگسال در ایالات متحده یک نفر را مبتلا می کند. نوروپاتی دیابتی یکی از محتمل ترین عوارضی است که به عنوان یک عارضه جانبی ایجاد می شود. درمان طبیعی نوروپاتی دیابتی چیست؟ زیرا سطح بالای قند خون بر رشته های عصبی در سراسر بدن ت ثیر می گذارد. نوروپاتی یک وضعیت پاتولوژیک است که شامل بیش از شکل و تظاهرات مختلف آسیب عصبی، چه در افراد مبتلا به و چه در افراد بدون دیابت است. نوروپاتی دیابتی (که گاهی اوقات نوروپاتی محیطی نیز نامیده می شود) اصطلاحی برای آسیب عصبی ناشی از دیابت است، یک بیماری مزمن که زمانی رخ می دهد که بدن به درستی از هورمون انسولین استفاده نمی کند. حتی نوروپاتی می تواند در هر جایی ایجاد شود. اما به احتمال زیاد بر اعصابی که از اندام ها، دست ها و پاها می گذرد ت ثیر می گذارد. چگونه نوروپاتی دیابتی را در خانه درمان کنیم؟ هر فردی که علایم دیابت دارد، به عوارضی مانند نوروپاتی مبتلا نمی شود. اما بسیاری از آنها دچار عوارضی مانند نوروپاتی می شوند. در واقع، تا درصد از همه دیابتی ها نوعی نوروپاتی را تجربه می کنند. برای برخی افراد، فقط علایم خفیف ناشی از آسیب عصبی، مانند گزگز یا بی حسی در اندام ها ایجاد می شود. اما برای دیگران، نوروپاتی باعث درد زیاد، مشکلات گوارشی، مشکلات قلب و عروق خونی، ناتوانی در ادامه زندگی به طور طبیعی و حتی مرگ در صورتی که اندام های اصلی به اندازه کافی تحت تاثیر قرار بگیرند، می شود. نوروپاتی دیابتی می تواند منجر به مجموعه ای از عوارض شود که منجر به عوارض جدی تری می شود. درست مانند خود دیابت، هیچ "درمان" شناخته شده ای برای نوروپاتی محیطی وجود ندارد، تنها راه هایی برای مدیریت آن و توقف پیشرفت، مشابه درمان های طبیعی دیابت وجود دارد. داشتن این مشکل خطرناکی است، اما خوشبختانه اکثر مردم می‌توانند با تنظیم سطح قند خون، تغییر رژیم غذایی و به‌طور کلی شیوه‌های زندگی سالم‌تر، آن را تحت کنترل خود نگه دارند، که همگی به کنترل دیابت کمک می‌کنند. یکی از درمان طبیعی نوروپاتی دیابتی، مدیریت قند خون بهترین کاری که می توانید برای پیشگیری یا کنترل نوروپاتی انجام دهید، مدیریت سطح است. حفظ قند خون به طور مداوم در محدوده سالم مهمترین چیز برای جلوگیری از آسیب دایمی به اعصاب، رگ های خونی، چشم ها، پوست و سایر قسمت های بدن قبل از ایجاد عوارض است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مطالعات نشان داد که قند خون ضعیف به میزان زیادی خطر نوروپاتی محیطی را افزایش می دهد، که بیشتر از سایر عوارض دیابت باعث بستری شدن در بیمارستان می شود. همچنین شایع ترین علت غیر ضربه ای است. بهترین راه برای انجام این کار از طریق ترکیبی از آزمایش مکرر قند خون، خوردن یک رژیم غذایی سالم، ورزش، و همکاری با پزشک برای تعیین اینکه آیا به داروی دیابت و یا نیاز دارید یا خیر است. یکی دیگر از درمان طبیعی نوروپاتی دیابتی، رژیم غذایی مناسب رژیم غذایی شما ت ثیر مستقیمی بر سطح قند خون شما دارد. بنابراین اولین جایی است که برای مدیریت علایم و عوارض دیابت باید شروع کنید. رژیم غذایی خود را بر روی غذاهای فرآوری نشده و کامل متمرکز کنید. برای کمک به تثبیت قند خون، مصرف کربوهیدرات های تصفیه شده، قندهای اضافه شده و نوشیدنی های شیرین را محدود یا کاهش دهید. نوشیدن آب یا چای گیاهی بجای نوشابه، آبمیوه و سایر نوشیدنی‌های شیرین خوردن مقدار زیادی چربی های سالم و پروتیین های بدون چربی بیش از کربوهیدرات های تصفیه شده هنگام خرید غذاهای بسته بندی شده کمتر و همیشه برچسب ها را برای مواد افزودنی یا قند بررسی کنید. با پخت و پز در خانه و استفاده از تکنیک هایی مانند کباب کردن، پختن، بخارپز کردن یا آب پز کردن روی سرخ کردن، وزن خود را راحت تر مدیریت کنید. به عنوان بخشی از برنامه رژیم غذایی دیابتی خود، غذاهای پرفیبر فراوانی بخورید که سرشار از مواد مغذی هستند اما قند و مواد مصنوعی کم دارند، از جمله: همه انواعی که سرشار از آنتی اکسیدان، فیبر، ویتامین ها و الکترولیت های ضروری مانند مواد معدنی و پتاسیم هستند. حاصل از روغن ماهی با کاهش تری گلیسیرید و آپوپروتیین که خطر عوارض دیابت را افزایش می دهد برای دیابتی ها مفید است. روغن نارگیل یا شیر نارگیل، روغن زیتون، آجیل، دانه ها و آووکادو غذاهای پروتیینی بدون چربی: گوشت گاو تغذیه شده با علف، مرغ پرورش یافته در مراتع، تخم مرغ بدون قفس و لوبیا/حبوبات جوانه زده که همچنین دارای فیبر بالایی هستند. سایر نکات مفید برای مدیریت قند خون با رژیم غذایی عبارتند از: در صورت امکان بیشتر غلات را حذف کنید، به ویژه آنهایی که با آرد گندم تصفیه شده تهیه می شوند. مصرف غذاهای پر سدیم را محدود کنید. برای کمک به کنترل فشار خون، سدیم را تا بیش از میلی گرم در روز نگه دارید. مراقب وعده های غذایی خود باشید و سعی کنید مقداری چیزها را اندازه گیری کنید تا اندازه های سرو مناسب را یاد بگیرید. هر روز شش تا هشت لیوان هشت اونس آب بنوشید تا هیدراته بمانید، به علاوه غذاهای غنی از فیبر و آب بیشتری مانند سبزیجات تازه و میوه ها را پر کنید تا با کمتر احساس رضایت کنید. اگر به شما کمک می کند، سعی کنید میزان مصرف غذای روزانه خود را به مدت چند هفته در یک مجله غذایی پیگیری کنید تا پیشرفت خود را زیر نظر داشته باشید و تصویر بهتری از عملکرد خود دریافت کنید. با رعایت وعده‌های غذایی منظم و زمان‌های میان‌وعده، خوردن وعده‌های متعادل هر چند ساعت یکبار، قند خون را مدیریت کنید. ورزش و فیزیوتراپی، یکی دیگر از درمان طبیعی نوروپاتی دیابتی یکی از ساده‌ترین راه‌ها برای مدیریت علایم دیابت است، به شما کمک می‌کند وزن سالمی داشته باشید، قند خون و علایم فشار خون بالا را کنترل کنید، قدرت را افزایش دهید، و دامنه حرکت را بهبود بخشید علاوه بر تمام مزایای دیگر ورزش. یک مطالعه در سال که در مجله عوارض دیابت منتشر شد نشان داد که ورزش منظم باعث کاهش قابل توجه درد و علایم نوروپاتیک در بیماران دیابتی و افزایش انشعاب فیبر عصبی داخل اپیدرمی می شود. روزانه تا دقیقه ورزش کنید و تمرینات کم تاثیری مانند دوچرخه سواری، شنا یا پیاده روی انجام دهید. این به بدن شما کمک می‌کند تا به انسولین بهتر پاسخ دهد و گلوکز خون را کاهش دهد، احتمالا حتی تا جایی که بتوانید داروهای کمتری مصرف کنید. ورزش همچنین با بهبود گردش خون، کاهش کلسترول و کاهش استرس به محافظت از اعصاب کمک می کند، که می تواند سطح گلوکز شما را افزایش دهد و التهاب را افزایش دهد. همچنین می تواند مفید باشد زیرا باعث افزایش قدرت عضلانی، تحرک و عملکرد روزانه می شود. می‌توانید با فیزیوتراپ خود در مورد هر دردی که تجربه می‌کنید صحبت کنید و کفش‌های مخصوص ارتوپدی را امتحان کنید، که می‌تواند به کاهش علایم و بهبود توانایی شما برای دور زدن عادی کمک کند. قرار گرفتن در معرض سموم را کاهش دهید. احتمال بروز علایم سنگ کلیه و سایر مشکلات کلیوی از جمله بیماری کلیوی در افراد مبتلا به نوروپاتی بیشتر است. به همین دلیل مهم است که استرس اضافی را از کلیه خود دور کنید تا از تجمع سموم در خون که مشکل را بدتر می کند، جلوگیری کنید. قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی آفت کش های اسپری شده روی محصولات غیر ارگانیک، پاک کننده های شیمیایی خانگی و محصولات زیبایی، نسخه های غیر ضروری یا آنتی بیوتیک ها، و الکل و سیگار یا داروهای تفریحی بیش از حد را کاهش دهید. هر چه سریعتر سیگار را ترک کنید. زیرا اگر دیابت دارید و از تنباکو به هر شکلی استفاده می کنید، احتمال آسیب عصبی و حتی حمله قلبی یا سکته در شما بیشتر از افراد غیرسیگاری دیابتی است. یکی دیگر از درمان طبیعی نوروپاتی دیابتی، مدیریت استرس التهاب را بدتر می کند. خطر ابتلا به انواع عوارض دیابتی را افزایش می دهد. ورزش، مدیتیشن یا تمرین دعای شفابخش، گذراندن وقت بیشتر برای انجام سرگرمی ها یا حضور در طبیعت، و بودن در کنار خانواده و دوستان، همگی از کاهش دهنده های استرس طبیعی هستند که باید امتحان کنید. یکی دیگر از درمان‌های مفید است که نه تنها به کاهش استرس و درد کمک می‌کند، بلکه نشان داده شده است که علایم نوروپاتی را به‌طور ایمن با عوارض جانبی بسیار کم، در صورت وجود، کاهش می‌دهد. یکی دیگر از درمان طبیعی نوروپاتی دیابتی، کاهش درد به طور طبیعی اگر قبلا به نوروپاتی مبتلا شده اید و به دنبال راه هایی برای کاهش درد عصب دیابتی و بهبود عملکردهای روزانه هستید، از شنیدن این موضوع خوشحال خواهید شد که ترکیبی از درمان های طبیعی می تواند به شما کمک کند. مطالعات نشان داده اند که چندین ضد التهاب و آنتی اکسیدان طبیعی به توقف آسیب عصبی ناشی از پیشرفت و کاهش درد کمک می کنند. این شامل: روغن‌های ضروری برای کمک به کاهش درد و کاهش التهاب، از جمله نعناع، اسطوخودوس و کندر یک ضدالتهاب که حساسیت به انسولین را بهبود می بخشد و از نوروپاتی دفاع می کند، روزانه تا میلی گرم مصرف کنید. یک ضد التهاب که بی حسی نوروپاتی، سوزن سوزن شدن و سوزش را کاهش می دهد و اثرات مثبت دیگری دارد، روزانه میلی گرم مصرف کنید. به بهبود حساسیت به انسولین کمک می کند، روزانه میکروگرم مصرف کنید. به تثبیت قند خون کمک می کند، روزانه یک تا دو قاشق چای خوری به غذا اضافه کنید و از روغن دارچین استفاده کنید. روزانه میلی گرم برای کمک به کاهش التهاب مصرف کنید به نظر می‌رسد بسیاری از بیماران دیابتی این ماده مغذی کم دارند. حتی می‌تواند آسیب عصبی را بدتر کند. ممکن است مدتی طول بکشد تا بهبودها را مشاهده کنید. بنابراین صبور باشید و ترکیبات مختلف را امتحان کنید تا زمانی که تسکین پیدا کنید. هنگامی که درد عصب دیابتی واقعا بد می شود، می توانید در صورت لزوم از مسکن های بدون نسخه مانند نیز استفاده کنید. محافظت از پوست و پاها، یکی دیگر از درمان طبیعی نوروپاتی مطمین شوید که علایم خود را زیر نظر داشته باشید. به دنبال هر گونه علایم آسیب عصبی جدید به پوست، پاها یا دستان خود باشید. خود را برای هر گونه علایم جدید آسیب، مانند تاول، و زخم بررسی کنید. به گفته انجمن دیابت آمریکا، مراقبت از پا و مراقبت از پوست بخش مهمی از درمان و پیشگیری از نوروپاتی دیابتی است. پوست و پاها یا ناخن های پا را روزانه با دقت بشویید. به خصوص در چین های پوستی که باکتری ها و رطوبت می توانند تجمع کرده و باعث عفونت شوند. جوراب و لباس تمیز بپوشید و پوست ظریف را از دمای بسیار گرم (مانند دوش بسیار گرم) و آفتاب دور نگه دارید. ناخن های پای خود را کوتاه کنید. میخچه ها را سوهان بزنید و در صورت مشاهده قرمزی، تورم یا عفونت به پزشک مراجعه کنید. برخی از مطالعات همچنین نشان داده‌اند که کرم‌های پوستی حاوی از فلفل کاین می‌توانند به کاهش احساس درد در برخی افراد کمک کنند. اگرچه با احتیاط از آنها استفاده کنید زیرا ممکن است باعث سوزش و تحریک پوست در برخی افراد شود. حقایقی در مورد نوروپاتی دیابتی حدود میلیون آمریکایی از نوعی نوروپاتی محیطی رنج می برند. درصد از افراد مبتلا به نوروپاتی دیابتی هستند. در بین همه دیابتی ها، حدود تا درصد نوروپاتی محیطی دارند. در افراد دیابتی مسن تر این تعداد به حدود درصد افزایش می یابد. تحقیقات موسسه ملی دیابت و بیماری های گوارشی و کلیوی نشان داد که رساندن قند خون به محدوده سالم می تواند خطر آسیب عصبی دیابتی را تا درصد کاهش دهد. افراد مبتلا به دیابت نوع بیشتر از افراد دیابتی نوع به نوروپاتی دیابتی و درد ناشی از عوارض مبتلا می شوند. به نظر می رسد علایم دردناک در بیماران دیابتی نوع در مقایسه با نوع حتی پس از تطبیق با تفاوت های سنی دو برابر بیشتر باشد. اگرچه هر دو جنس به نوروپاتی دیابتی مبتلا می شوند، زنان بیشتر از مردان به دلیل آسیب عصبی و از دست دادن عملکرد درد دارند. زنان در مقایسه با مردان درصد بیشتر در معرض خطر علایم نوروپاتی دردناک هستند. علایم نوروپاتی دیابتی دیابت بر سیستم های عصبی حسی، حرکتی و خودکار (غیر ارادی) ت ثیر می گذارد. یکی از سیستم هایی که بیشتر از دیابت آسیب می بیند، سیستم عصبی محیطی است که شبکه پیچیده ای از اعصاب است که سیستم عصبی مرکزی (شامل مغز و نخاع) را به بقیه بدن متصل می کند. به همین دلیل است که نوروپاتی دیابتی تقریبا در هر نقطه از بدن، از انگشتان دست و پا گرفته تا اندام تناسلی و چشم، علایم و عوارض ایجاد می کند. مطالعات نشان داده‌اند که دیابتی‌های مبتلا به نوروپاتی معمولا کیفیت زندگی ضعیف‌تری نسبت به افراد بدون نوروپاتی دارند، به خصوص اگر آسیب عصبی باعث درد شود. قند خون بالا در مدت زمان طولانی بر فشار خون و جریان خون و شریان ها ت ثیر می گذارد. حتی بر نحوه ارتباط اعصاب و ارسال سیگنال ها به یکدیگر در سراسر بدن ت ثیر می گذارد. گاهی اوقات آسیب های عصبی می تواند به حدی پیشرفت کند که باعث از دست دادن دایمی حس، آسیب قلبی، زخم های پوستی، از دست دادن بینایی و حتی نیاز به قطع اندام تحتانی شود. علایم شایع نوروپاتی، عبارتند از: آسیب به کلیه ها تحلیل عضلانی/حساسیت به لمس روی پوست از دست دادن تعادل، سرگیجه و غش فشار خون پایین، به خصوص به طور ناگهانی پس از ایستادن آسیب به اعصاب مثانه و مجاری ادراری که باعث تکرر ادرار می شود. علایم هیپوگلیسمی (قند خون پایین) ، از جمله لرزش، تعریق و ضربان قلب سریع گرفتگی، درد، سوزن سوزن شدن و بی حسی در انگشتان پا، دست ها، پاها، پاها یا جاهای دیگر اختلال عملکرد جنسی، اختلال نعوظ در مردان و مشکلات روانکاری واژن و برانگیختگی در زنان تغییر در تعریق، تعریق شدید شبانه، ناتوانی در تنظیم دمای داخلی یا عدم تعریق کامل (آنهیدروزیس) مشکلات گوارشی، از جمله حملات یبوست و اسهال، حالت تهوع، استفراغ، نفخ معده، و از دست دادن اشتها انواع نوروپاتی دیابتی در حالی که نوروپاتی محیطی شایع ترین نوع نوروپاتی دیابتی است، انواع دیگری نیز می توانند ایجاد شوند، از جمله: باعث درد در ناحیه ران، لگن یا باسن می شود. باعث ضعف یا درد عضلانی در سراسر بدن می شود. بر اعصاب سیستم گوارشی، اندام های جنسی و تعریق ت ثیر می گذارد نوروپاتی اتونوم می تواند بسیار جدی و خطرناک باشد زیرا می تواند علایم هیپوگلیسمی را پنهان کند و افراد را از زمان تجربه قند خون بسیار غافل کند. عوارض نوروپاتی دیابتی در حالی که آسیب عصبی به خودی خود ناخوشایند و گاهی اوقات ناتوان کننده است، مشکل بزرگتر در مورد نوروپاتی دیابتی این است که می تواند عوارض شدید دیگری ایجاد کند که می تواند بسیار خطرناک و حتی تهدید کننده زندگی باشد. این موارد عبارتند از: آب مروارید، گلوکوم، تاری دید و از دست دادن بینایی/نابینایی درد یا بدتر شدن مفاصل و از دست دادن حس، تورم، بی ثباتی و گاهی اوقات تغییر شکل ناتوانی در احساس علایم، که می تواند علایم را طولانی تر و بدتر کند. آسیب به عروق خونی و قلب، افزایش خطر ابتلا به بیماری عروق کرونر قلب و مرگ و میر عفونت های شدید مکرر، زیرا آسیب عصبی و التهاب می تواند باعث کاهش ایمنی و تکثیر باکتری ها شود. قطع اندام ها، که پس از عفونی شدن شدید یا زخمی شدن پوست و تجزیه بافت نرم ضروری است مناطقی از بدن که احتمالا تحت ت ثیر آسیب عصبی ناشی از دیابت قرار می گیرند، پاها و پاها هستند، به همین دلیل است که بیشترین قطع عضو مربوط به دیابت هر ساله بر روی این قسمت های بدن انجام می شود. چه چیزی باعث دیابت نوروپاتی می شود؟ افراد مبتلا به دیابت در کنترل سطح گلوکز (یا قند خون) خون خود مشکل دارند. زیرا به هورمون انسولین به طور معمول واکنش نشان نمی دهند. انسولین برای کمک به رساندن گلوکز به سلول ها برای استفاده برای انرژی مورد نیاز است تا بتوان مقدار باقی مانده در خون را کنترل کرد. دیابت افراد در هر سنی، جنسیت و پیشینه نژادی/قومی را تحت تاثیر قرار می دهد. اما در افرادی که اضافه وزن دارند، افراد مسن و سبک زندگی پیشرو که تعادل هورمونی طبیعی را مختل می کنند، شایع تر است. برخی از عوامل خطر، افراد را مستعد ابتلا به عوارض ناشی از دیابت، از جمله نوروپاتی (آسیب عصبی) ، می‌کند: سیگار کشیدن اضافه وزن یا چاق بودن خوردن یک رژیم غذایی ضعیف داشتن یک سبک زندگی بی تحرک داشتن یک بیماری خود ایمنی، که اعصاب را ملتهب می کند. برخی از عوامل قلمرو یا صفات ارثی که احتمال آسیب عصبی را افزایش می دهند: این بزرگترین عامل خطر برای همه عوارض دیابت است. هر چه مدت طولانی تری به آن مبتلا شده باشید، شانس بیشتری برای ایجاد آسیب عصبی دارید. داشتن مقادیر زیاد چربی در خون، کلسترول بالا یا فشار خون بالا (که به عروق خونی که اکسیژن و مواد مغذی را به اعصاب می‌رسانند آسیب می‌رساند) تجربه هر گونه آسیب مکانیکی به اعصاب (به عنوان مثال، سندرم تونل کارپال یا آسیب های ناشی از تصادفات) راهکارهای اولیه نوروپاتی دیابتی دیابت از هر سه بزرگسال آمریکایی یک نفر را تحت تاثیر قرار می دهد. در حالی که در هر دیابتی ایجاد نمی شود. حدود تا درصد از افراد مبتلا به دیابت نوعی نوروپاتی را تجربه می کنند. نوروپاتی محیطی شایع ترین نوع است. سایر موارد شامل نوروپاتی اتونومیک، نوروپاتی پروگزیمال، نوروپاتی کانونی و آسیب عصبی به قلب و عروق خونی است. کارهایی که می توانید برای کمک به درمان طبیعی نوروپاتی دیابتی انجام دهید عبارتند از: مدیریت سطح قند خون، پیروی از یک رژیم غذایی سالم، ورزش و فیزیوتراپی، کاهش قرار گرفتن در معرض سموم و ترک سیگار، مدیریت استرس، کاهش درد به طور طبیعی و محافظت از پوست و پاها. حدود یک سوم از بیماران دیابتی هیچ علامت قابل توجهی را گزارش نمی کنند. اما حدود درصد از همه بیماران بدون علایم قابل توجه نوروپاتی هنوز حداقل آسیب عصبی خفیف ناشی از دیابت خود را دارند. چاقی یا اضافه وزن خطر ابتلا را افزایش می دهد. تحقیقات نشان می دهد که داشتن شاخص توده بدنی بیشتر از شما را در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به عوارض دیابت قرار می دهد. هر چه مدت طولانی تری دیابت داشته باشید، خطر ابتلا به نوروپاتی بیشتر می شود. افرادی که بیشترین خطر را دارند افرادی هستند که بین تا سال یا بیشتر دیابت داشته اند. قطع عضو یکی از عوارض شایع نوروپاتی دیابتی است. بیش از درصد از قطع عضوهای غیرتروماتیک اندام تحتانی در ایالات متحده در افراد مبتلا به دیابت رخ می دهد. هر ساله حدود قطع عضو بدون ضربه در افراد مبتلا به دیابت تنها در ایالات متحده انجام می شود. اما محققان بر این باورند که ایجاد تغییرات در سبک زندگی و درمان نوروپاتی با دارو قبل از پیشرفت می تواند این میزان را درصد تا درصد کاهش دهد.

، بخشی از اندام تناسلی است که در افرادی که در بدو تولد زن تعیین شده اند یافت می شود که نقش کلیدی در تحریک و لذت جنسی ایفا می کند. اکثر قسمت های کلیتوریس در داخل بدن قرار دارد و با چشم قابل مشاهده نیست، اما دارای یک نوک کوچک (کلیتوریس گلانس) است که می توانید آن را ببینید. کلیتوریس از همان ساختارهای آلت تناسلی در جنین انسان ایجاد می شود و این دو در واقع خواص مشابه زیادی دارند. کلیتوریس در هنگام برانگیختگی و بسیار حساس است. این مقاله از در مورد کلیتوریس، محل آن، ساختار و عملکرد آن بحث می کند. همچنین برخی از مسایل بهداشتی را که می تواند بر کلیتوریس ت ثیر بگذارد توضیح می دهد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: کلیتوریس در کجا قرار دارد؟ ولووا اصطلاحی است که برای توصیف تمام اندام تناسلی خارجی زنان استفاده می شود. واژن یک اندام داخلی است. فرج کل اندام تناسلی خارجی زن را توصیف می کند. این شامل لابیا، دهانه واژن، دهانه مجرای ادرار و کلیتوریس است. دو دسته از لب ها وجود دارد که چین های پوستی هستند که از دهانه واژن در پشت تا کلیتوریس در جلو ایجاد می شوند: لب های بزرگ یا لب های بیرونی گوشتی هستند و معمولا از موهای ناحیه تناسلی پوشیده شده اند. لب های کوچک یا لب های داخلی در داخل لب های خارجی قرار دارند. هود کلیتورال فلپ کوچک پوست در نقطه‌ای که لب‌های داخلی به هم می‌رسند، است. هود کلیتورال نوک حساس کلیتوریس را احاطه کرده و از آن محافظت می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کلیتوریس مرکز اصلی لذت در تمایلات جنسی زنانه است و هزاران پایانه عصبی دارد. کلیتوریزها از نظر اندازه متفاوت هستند اما معمولا به اندازه یک نخود هستند. فقط نوک آن قابل مشاهده است، اما شفت دارای دو قسمت است که به داخل بدن، در دو طرف واژن، به اندازه اینچ گسترش می یابد. کلیتوریس لب های بزرگ، لب های بزرگتر/خارجی لب های کوچک، لب های کوچکتر/داخلی دهلیز واژن، ناحیه ای که واژن را احاطه کرده است. پیاز دهلیز که در دو طرف واژن یافت می شود. غدد بارتولین که مخاط ترشح می کنند تا واژن را روان کنند. کلیتوریس در نقطه ای قرار دارد که لابیاهای بزرگ در نزدیکی استخوان شرمگاهی به هم می رسند. کلیتوریس به لابیاها و همچنین ساختارهایی به نام سمفیز شرمگاهی متصل است. مونس پوبیس (پشتی از بافت چربی) ، توسط رباط ها. آنها کلیتوریس را در وضعیت خمیده خود نگه می دارند. در جراحی تعیین جنسیت برای ساختن آلت تناسلی، این رباط‌ها آزاد می‌شوند تا به کلیتوریس اجازه صاف شدن و افزایش طول را بدهند. کلیتوریس بخشی از اندام تناسلی است که در افرادی که در بدو تولد به آنها زن اختصاص داده شده است. این قسمت خارجی کوچکی دارد که می‌توانید ببینید، به نام کلیتوریس گلانس، در جایی که لابیا بزرگ (لب‌ها) در نزدیکی استخوان شرمگاهی به هم می‌رسند. بقیه کلیتوریس از بافت نعوظی که در داخل بدن قرار دارد تشکیل شده است. نکات جالب که همه زنان باید درباره چوچوله بدانند! برای اینکه به شما کمک کند کمی اطلاعات بیشتری در مورد کلیتوریس داشته باشید، در اینجا واقعیت در مورد این بخش شگفت انگیز آناتومی شما آورده شده است. کلیتوریس واقعا منحصر به فرد است. جیم فاوس، دکترا، پروفسور و محقق جنسی در دانشگاه کنکوردیا در مونترال، می‌گوید: وقتی نوبت به اوج‌گیری می‌رسد، "کلیتوریس واقعا بسیار مهم است". اما این تنها چیزی نیست که آن را خاص می‌کند: کلیتوریس در واقع تنها عضوی در بدن است که فقط وظیفه ایجاد لذت را دارد. مدتهاست که چوچوله یک راز است. تا سال اکثر کتاب های درسی فقط نمای بیرونی از کلیتوریس را نشان می دادند. این زمانی بود که هلن اوکانل، اورولوژیست استرالیایی، از طریق یک سری مطالعات MRI نشان داد که کلیتوریس در واقع یک سیستم اندام پیچیده و قدرتمند است که در مجموع از هجده قسمت تشکیل شده است که دو سوم آن قسمت داخلی است. وقتی مردم در مورد کلیتوریس صحبت می کنند، معمولا فقط در مورد غده "بخش بیرونی بسیار حساس" صحبت می کنند. اما برآمدگی که روی فرج می بینید فقط نوک یک کوه یخ است. قسمت داخلی توسط اجسام غارنوردی، دو ناحیه اسفنجی از بافت نعوظ، به گلن متصل می شود. پایین تر، اجسام غارنوردی به یک جفت بال معروف به crura منشعب می شود که مانند یک استخوان جناغی به داخل بدن و اطراف کانال واژن امتداد می یابد. سپس، در زیر کرورا دهلیزهای کلیتورال یا پیازهای دهلیزی قرار دارند. مانند بسیاری از کلیتوریس، این ساختارهای کیسه‌مانند بافت زمانی که شما برانگیخته می‌شوید، با خون غرق می‌شوند. کلیتوریس اعصاب زیادی دارد. دکتر دبرا هربنیک، مربی بهداشت جنسی از موسسه کینزی، می‌گوید کلیتوریس غنی‌ترین بخش عصب فرج است. غده حاوی حدود پایانه عصبی است که آن را به نیروگاه لذت تبدیل می کند. حتی دو برابر بیشتر از آلت تناسلی است و پتانسیل آن به همین جا ختم نمی شود. این منطقه کوچک اروژن، این احساس را به عصب دیگر در لگن منتقل می کند، که توضیح می دهد که چرا احساس می کنید تمام بدن شما تحت ت ثیر لحظه OMG قرار گرفته است. چوچوله هر زنی متفاوت است. هر زن بسته به بیولوژی منحصر به فرد خود، برای احساس رضایت به نوع متفاوتی از تحریک نیاز دارد. هربنیک می گوید: "فقط به این دلیل که حساس است به این معنی نیست که همه می خواهند مستقیما تحریک شود. برخی از زنان ترجیح می دهند نزدیک کلیتوریس را لمس کنند کلیتوریس نقطه جی واقعی است! همه ما در مورد نقطه G بدنام شنیده ایم: آیا وجود دارد؟ آیا همه زنان یکی دارند؟ بله. دلیلش این است که نقطه G در واقع کلیتوریس است. این منطقه لذت بدنام در دهه هیجان‌انگیز شد. ربکا چالکر، دکترا، پروفسور جنسیت شناسی در دانشگاه پیس می گوید: اگر فقط بتوانید به نقطه G در داخل واژن دسترسی داشته باشید، ارگاسم زنانه را افزایش می‌دهداما از آن زمان متوجه شدیم که برخی از زنان ممکن است از طریق محورهای داخلی مجموعه کلیتورال احساس بیشتری داشته باشند (به همین دلیل برخی از زنان ممکن است نفوذ واژن را بیشتر از دیگران دوست داشته باشند) ، در حالی که برخی دیگر لمس خارجی را ترجیح می دهند. خیلی شبیه آلت تناسلی است! چالکر توضیح می‌دهد که کلیتوریس و آلت تناسلی تا حدودی تصاویر آینه‌ای از یکدیگر هستند که به‌طور متفاوتی سازماندهی شده‌اند. در واقع، تا هفته دوم بارداری، همه جنین‌ها ماده هستند. تا هفته هشتم بارداری که تستوسترون شروع می شود و آلت تناسلی شروع به تشکیل می کند. چالکر می گوید: "هیچ یک از این قسمت ها ناپدید نمی شوند، فقط مرتب می شوند. به عنوان مثال، قسمت داخلی کلیتوریس، که از بافت نعوظ نیز ساخته شده است، به چارچوب آلت تناسلی تبدیل می شود. با در نظر گرفتن این مفهوم، چالکر خاطرنشان می کند: "اگر شما کلیتوریس را فقط از غده تشکیل شده است، مانند این است که بگویید تنها قسمت آلت تناسلی، نوک آن است. " اندازه کلیتوریس مهم نیست! مانند مردان، زنان نیز می توانند نسبت به قسمت های سکسی خود آگاه شوند. اما حدس بزنید چیست؟ درست مانند آلت تناسلی، باورهای غلطی در اشکال و اندازه های مختلف وجود دارد. اندازه برای هیچکدام مهم نیست. به این موضوع فکر کنید: از آنجایی که مغز اندام جنسی اصلی شماست، اندام تناسلی به سادگی گیرنده های لذت هستند. چالکر می‌گوید: به جای اندازه واقعی کلیشه، این به تحریک بینایی، لمسی و دهانی مربوط می‌شود. بنابراین، در حالی که ممکن است چشم در زنان متفاوت باشد، این نباید بر پتانسیل لذت ت ثیر بگذارد. با افزایش سن می تواند رشد کند! اگرچه اندازه کلیتوریس شما بر زندگی جنسی شما ت ثیر نمی گذارد، اگر ابعاد آن در طول زندگی شما تغییر کند، تعجب نکنید. به گفته چالکر، به دلیل تغییر در سطوح هورمونی پس از یایسگی، ممکن است کلیشه برای بسیاری از زنان بزرگ شود. بنابراین اگر در طول زمان متوجه تفاوت‌هایی در اندازه قطعات خانم خود شدید، نگران نباشید. ساختار کلیتوریس و آناتومی قسمت هایی از کلیتوریس که می توانید ببینید، عبارتند از: این قسمت کوچک کلیتوریس در بالای فرج قرار دارد. این مملو از اعصاب است و به تحریک بسیار حساس است. این چین پوست، گلانس کلیتوریس را می پوشاند. از نظر فنی بخشی از لابیا مینور است، اما گاهی اوقات در آناتومی کلیتورال قرار می گیرد. قسمت‌های داخلی کلیتوریس به دور مجرای ادرار (لوله‌ای که به ادرار اجازه خروج از بدن شما را می‌دهد) می‌پیچد و تا بالای واژن امتداد می‌یابد. این قطعات داخلی عبارتند از: بدن کلیتوریس نسبتا کوتاه است. از دو استوانه جفتی از بافت نعوظ به نام اجسام تشکیل شده است. بدنه ها هر کدام به crura طولانی منشعب می شوند crura حدود تا سانتی متر به لگن می رسد. آنها از بافت نعوظ تشکیل شده اند و مجرای ادرار و مجرای واژن را احاطه کرده اند. پیازهای کلیتوریس نیز از بافت نعوظ تشکیل شده اند. آنها بین crura و در کنار سطح دیواره واژن، در امتداد خط لب های کوچک یافت می شوند. اندازه پیازها در طول تحریک جنسی دو برابر می‌شود و از تا سانتی‌متر شل و حدود سانتی‌متر به حالت ایستاده می‌رسد. ریشه جایی است که تمام اعصاب هر یک از بدن های نعوظ کلیتوریس به هم می رسند. نزدیک به سطح بدن در محل اتصال کرورا، این ناحیه بسیار حساس است. قسمت پشتی ریشه کلیتورال نزدیک دهانه مجرای ادرار است. عملکرد کلیتورال نیز به تعدادی از اعصاب مختلف متکی است: عصب پشتی، بخش هایی از عصب پودندال و اعصاب غار. این اعصاب همچنین ساختارهای واژن را تامین می کنند، که ممکن است بخشی از دلیل تحریک کلیتوریس به تحریک جنسی باشد. تفاوت های تشریحی کلیتوریس تفاوت هایی در نحوه رشد اندام تناسلی در برخی افراد وجود دارد. به این شرایط اینترسکس می گویند. برخی از این تغییرات شامل تغییرات کلیتوریس و ظاهر آن در هنگام تولد است. هیپرپلازی مادرزادی آدرنال به عنوان مثال، ممکن است منجر به یک شود که بیشتر شبیه آلت تناسلی است. جراحان این تفاوت ها را در گذشته "اصلاح" کرده اند. در سال‌های اخیر، مخالفت‌های بیشتری از سوی افراد اینترسکس و خانواده‌هایشان و همچنین بسیاری از پزشکان و محققان صورت گرفته است. بسیاری در حال حاضر توصیه می کنند که جراحی را تا زمانی که فرد به اندازه کافی بزرگ شود که خودش تصمیم بگیرد به تعویق بیاندازد. استثنا در مواردی است که این تفاوت های تشریحی ممکن است ادرار کردن را دشوار یا غیرممکن کند. این مشکلی است که به دلایل پزشکی باید با جراحی اصلاح شود. نقش کلیتوریس در لذت جنسی بیشتر کلیتوریس در واقع یک ساختار داخلی است که از بافت نعوظ تشکیل شده است. پاسخ آن به تحریک جنسی به جریان خون به کلیتوریس و بسیاری از اعصابی است که از حس حمایت می کنند. برخی از افراد ممکن است با کلیتوریس بزرگ شده به دنیا بیایند که ممکن است نشان دهنده یک بیماری بین جنسیتی باشد. بر خلاف آلت تناسلی، کلیتوریس نقش مستقیمی در تولید مثل ندارد. عملکرد اصلی آن برانگیختگی و لذت جنسی در حین رابطه جنسی است. هنوز بحث هایی در مورد نقش آناتومی کلیتورال در و ارگاسم وجود دارد. مسیرهای خاصی برای ت ثیر کلیتوریس بر انگیختگی و ارگاسم کاملا مشخص نیست. در برخی افراد، کلیتوریس در طول فعالیت جنسی کمی بزرگ می شود. وقتی این اتفاق می افتد، حتی حساس تر می شود. تحریک کلیتوریس همچنین ممکن است مستقیما بر جریان خون به سایر اندام های تناسلی از جمله دیواره های واژن ت ثیر بگذارد. بسیاری از افراد برای رسیدن به ارگاسم یا افزایش آن نیاز به تحریک کلیتوریس دارند. کلیتوریس در تولید مثل نقشی ندارد، اما نقش کلیدی در لذت جنسی دارد. برخی از آنها برای رسیدن به ارگاسم بدون تحریک آن مشکل دارند. شرایط موثر بر کلیتوریس مانند بسیاری از اندام ها، شرایط سلامتی وجود دارد که می تواند بر کلیتوریس ت ثیر بگذارد. برخی از آنها بسیار خفیف هستند و به راحتی قابل درمان هستند. دیگران جدی تر هستند. برخی از شایع ترین علایم عبارتند از: درد ناشی از تحریک جنسی یا درد ناشی از آسیب یا عفونت درد یا خارش ناشی از سرطان فرج یا درد ناشی از گرفتگی طولانی مدت خارش ناشی از صابون ها، پاک کننده ها یا لوسیون ها اکثر بیماری هایی که بر کلیتوریس ت ثیر می گذارند، از جمله عفونت های قارچی یا، قابل درمان هستند. بسته به علت، پزشک ممکن است آنتی بیوتیک ها یا پمادهایی را برای تسکین سوزش پیشنهاد کند. چند شرایط وجود دارد که می تواند به طور مستقیم بر ساختار یا سلامت کلیتوریس نیز ت ثیر بگذارد: کلیتورومگالی این نام برای کلیتوریس بزرگتر از حد معمول است. ممکن است نیازی به درمان در نوزادان نباشد. با این حال، هنگامی که در دوران کودکی ایجاد می شود، اغلب به دلیل نوروفیبروماتوز است، اختلالی که در آن تومورها روی بافت های عصبی تشکیل می شوند. در صورت نیاز می توان آن را با جراحی درمان کرد. لیکن اسکلروزیس لیکن اسکلروزوس وضعیتی است که با تکه هایی از پوست سفید و نازک مشخص می شود. در موارد نادر می تواند باعث ایجاد زخم در اندام تناسلی شود. در موارد شدید، بافت اسکار ممکن است بر عملکرد کلیتوریس ت ثیر بگذارد. چسبندگی کلیتورال اینها زمانی اتفاق می‌افتند که هود کلیتورال به گلدان می‌چسبد و دیگر نمی‌تواند به طور کامل جمع شود. به نظر می رسد که چرا این اتفاق می افتد متفاوت است و به طور کامل درک نشده است. به نظر می رسد عوامل خطر عبارتند از آسیب اندام تناسلی، عفونت های قارچی، عفونت های دستگاه ادراری، لیکن اسکلروزوس و. این چسبندگی ها می تواند خفیف تا شدید باشد و ممکن است منجر به درد کلیتورال شود. جراحی کم تهاجمی ممکن است یک گزینه درمانی باشد. سرطان متاستاتیک اگرچه نادر است، اما سرطانی که از محل دیگری پخش می‌شود، می‌تواند باعث ایجاد ضایعات در کلیتوریس شود. دانشمندان در موارد سرطان سینه، سرطان دهانه رحم و سرطان آندومتر چنین گسترشی را به کلیتوریس گزارش کرده اند. درمان اکثر بیماری‌هایی که بر کلیتوریس ت ثیر می‌گذارند، مانند عفونت قارچی، نسبتا آسان است. سایر تغییرات در کلیتوریس ممکن است نشانه یک بیماری زمینه ای باشد. اگرچه نادر است، اما ممکن است سرطانی باشد که از سایر نقاط بدن گسترش یافته است. اگر نگرانی دارید، با OB / GYN یا سایر ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی صحبت کنید. آزمایش های پزشکی برای وضعیت چوچوله بعید است که برای مشکلات مربوط به کلیتوریس به آزمایش های پزشکی نیاز داشته باشید. اگر تغییراتی در اندازه یا شکل آن وجود داشته باشد، بیوپسی ممکن است به تعیین علت کمک کند. برای برخی از افراد در معرض خطر انتشار سرطان، ممکن است از تصویربرداری نیز استفاده شود. یک استثنا زمانی است که نوزادان مبتلا به کلیتورومگالی متولد می شوند. ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی اغلب سعی می کنند علت بزرگی کلیتوریس را تعیین کنند. این ممکن است شامل آزمایش خون برای بررسی سطوح هورمونی یا برای بررسی شرایط مختلف بالقوه بین جنسی باشد. هود کلیتورال چیست؟ در آناتومی زنانه، کلاه کلیتوریس، هود کلیتورال چین پوستی است که سر کلیتوریس را احاطه کرده است. از کلیتوریس حساس در برابر اصطکاک یا مالش محافظت می کند. هود کلیتورال از نظر ظاهری از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت است و هودهای بزرگتر یا کوچکتر کاملا طبیعی هستند. هیچ "راه درستی" برای نگاه کردن آنها وجود ندارد. هود کلیتورال چه شکلی است؟ هود کلیتورال شبیه چین خوردگی پوست است که در جلوی فرج به لب های داخلی متصل است. هیچ دو هود کلیتورال شبیه هم نیستند. برخی بزرگتر و برخی کوچکتر هستند و ظاهر آن تا حدی به شکل ظاهری لابیاها بستگی دارد. پهنای لب های بیرونی می تواند از یک چهارم اینچ تا بیش از اینچ متفاوت باشد و برخی افراد دارای لب هایی با اندازه نابرابر خواهند بود. لب های داخلی، که به هم می رسند و هود بیرونی را تشکیل می دهند، می توانند از لب های بیرونی به سمت پایین امتداد پیدا کنند. کلاه کلیتورال نوک کلیتوریس را احاطه کرده و از آن محافظت می کند. کلیتوریس هیچ عملکردی در تولید مثل ندارد، اما مرکز اصلی لذت زنان در طول رابطه جنسی است. پایانه های عصبی آن بیشتر از هر جای دیگری در بدن است. هنگامی که تحریک می شود، پر از خون می شود و حالت نعوظ پیدا می کند. هود کلیتورال از این غده حساس در برابر اصطکاک یا مالش مداوم در زندگی روزمره محافظت می کند. جراحی های هود کلیتوریس همه اندام های تناسلی متفاوت به نظر می رسند و هیچ راه "مشخص و ثابتی" وجود ندارد که آنها باید به نظر برسند. در مورد ظاهر اندام تناسلی هیچ حق و نادرستی وجود ندارد. با این حال، اگر فردی از ظاهر اندام تناسلی خود ناراحت باشد یا در زندگی روزمره مشکلاتی ایجاد کند، می تواند جراحی را انتخاب کند. این شامل کاهش هود کلیتورال نیز می شود. جراحان زیبایی اغلب به همراه، سایز لب های خارجی را کاهش می دهند. در طول این عمل، جراح چین های اضافی در هود کلیتورال را برمی دارد. سپس زخم را معمولا با بخیه های قابل حل می بندند. هر جراحی با خطراتی از جمله خونریزی و عفونت همراه است. برای کاهش خطر عوارض جانبی، متخصصان به زنانی که هر نوع جراحی زیبایی واژن را در نظر می گیرند، توصیه می کنند قبل از انجام جراحی، درباره جراح انتخابی خود به طور کامل تحقیق کنند. جای زخم می تواند منجر به از دست دادن حس شود. به دلیل تعداد بالای پایانه های عصبی در ناحیه تناسلی زنان، این خطر وجود دارد که در طی یک عمل جراحی آسیب ببینند. این می تواند منجر به احساس بیش از حد (حس بیش از حد) یا کمبود حس ( hyposensation ) شود. اعصاب بازسازی نمی شوند، بنابراین هر گونه آسیبی که در طول عمل ایجاد شود دایمی است. یکی دیگر از عوارض جانبی بالقوه، احتباس ادرار است که ممکن است در صورتی رخ دهد که بافت اسکار یا جوش خوردن لابیا مجرای ادرار را مسدود کند. این می تواند به طور جدی به کلیه ها آسیب برساند و نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. مدت زمان بهبودی پس از کاهش هود کلیتورال متفاوت است. اگر فرد لابیاپلاستی نیز انجام داده باشد، بهبودی بیشتر طول می کشد. جراح اغلب به فرد توصیه می کند تا چند هفته پس از عمل چیزی بلند نکند. این به جلوگیری از خونریزی بیش از حد کمک می کند و احتمال عفونت را کاهش می دهد. پزشک همچنین افراد را تشویق می کند که در طول این دوره بهبودی از خودداری کنند. سوالات متداول بخش هایی از اندام واقع در داخل بدن که بیشتر اندازه آن را تشکیل می دهند و تمام بافت نعوظ آن را در بر می گیرند. گلانس کلیتوریس (کلیتوریس خارجی) در بالای دهانه مجرای ادرار در محل اتصال لابیا مینور (لابیای داخلی) قرار دارد و توسط یک کلاه کلیتورال جمع شونده پوشانده شده است. بقیه داخلی هستند و به گلن متصل می شوند. طول از نوک گلانس تا انتهای هر کرورا تقریبا سانتی متر ( اینچ) است. دهانه خارجی حدود . سانتی متر (حدود / اینچ تا اینچ) است و قطر مشابهی دارد. زنان برداشتن کلیتوریس برای جلوگیری از احساس لذت جنسی زن است. این به طور سنتی در برخی از کشورهای آفریقایی، خاورمیانه و آسیایی انجام می شود و اغلب زمانی که دختر به سن بلوغ می رسد انجام می شود. این یک نوع ختنه زنان ( FGM ) در نظر گرفته می شود. اگرچه امروزه در بسیاری از نقاط غیرقانونی است، اما هنوز در برخی کشورها ادامه دار سخن آخر کلیتوریس نقش اصلی را در تحریک و لذت جنسی در افرادی که در بدو تولد ماده هستند، ایفا می کند. بیشتر کلیتوریس در داخل بدن قرار دارد، اگرچه یک نوک کوچک خارجی وجود دارد که می توانید آن را ببینید. مسایل بهداشتی مربوط به کلیتوریس نسبتا نادر است و در بیشتر موارد به راحتی قابل درمان است. یکی از نگرانی‌های جدی‌تر، بزرگ شدن کلیتوریس در بدو تولد است که ممکن است به یک بیماری بین‌جنسی اشاره کند. یا اگر کلیتوریس در کودکان دیرتر بزرگ شود، ممکن است نشانه یک اختلال ژنتیکی سیستم عصبی به نام نوروفیبروماتوز باشد. این وضعیت باعث ایجاد تومور می شود و نیاز به درمان دارد. اگر در مورد ظاهر یا احساس کلیتوریس نگرانی دارید، حتما با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود تماس بگیرید. هود کلیتورال چین پوستی است که در آن لب‌های لابیای داخلی در جلوی فرج به هم می‌رسند. روی کلیتوریس قرار می گیرد و از غده حساس در برابر اصطکاک محافظت می کند. برخی از خانم‌ها به دلایل زیبایی، عمل کاهش کلاهک کلیتورال را انتخاب می‌کنند و مانند سایر روش‌های جراحی، این عمل با خطراتی همراه است. افرادی که در نظر دارند جراحی را انجام دهند، باید قبل از انجام جراحی، جراح خود را با دقت انتخاب کنند. هنوز چیزهای زیادی در مورد بافت نعوظ کلیتوریس و نحوه ارتباط آن با سایر ساختارهای لگن وجود دارد. هر فردی سطح حساسیت و ترجیحات خاص خود را در مورد تحریک کلیتوریس گلانس دارد. بهتر است سطوح مختلف فشار و تکنیک ها را امتحان کنید.

که با دندان درد هنگام بیدار شدن از خواب همراه است می توانند علل مختلفی داشته باشد. از جمله شرایط دندانی یا سایر مسایل مرتبط با سلامتی که می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. ادامه این مقاله از را بخوانید تا با هفت علت شایع در صبح و چگونگی تسکین آن آشنا شوید. دندان قروچه در خواب، یکی از علل دندان درد صبحگاهی دندان قروچه به عنوان نیز شناخته می شود. افراد مبتلا به دندان قروچه در خواب به طور ناخودآگاه فک خود را فشار می دهند و در هنگام خواب دندان قروچه می کنند. حملات مکرر دندان قروچه می تواند منجر به بروز علایم زیر شود: سردرد درد فک دندان درد آسیب دندان علت دقیق دندان قروچه در خواب مشخص نیست. اما استرس و اختلالات مرتبط با خواب، از جمله، اغلب ممکن است یک عامل اصلی باشند. یک بررسی نشان داد که ژنتیک ممکن است نقش زیادی داشته باشد. سینوزیت، یکی از علل دندان درد صبحگاهی اگر با درد در دندان های پشتی بالایی خود از خواب بیدار می شوید، ممکن است عفونت سینوسی علت اصلی آن باشد. سینوس های شما دقیقا بالای دندان ها قرار دارند. اگر در سینوس‌های خود عفونت دارید، ممکن است در هنگام دراز کشیدن، از جمله هنگام خواب، مایعات در آنجا جمع شود. این وضعیت می تواند باعث ایجاد فشار و درد به خصوص در دندان های مولر فوقانی یا پرمولر (دندان های خلفی فک بالا) شود. سایر علایم رایج، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تب خستگی سردرد سرفه کردن گرفتگی یا آبریزش بینی قادر به بوییدن نیستید. اختلال مفصل گیجگاهی فکی ( TMJ ) مفصل گیجگاهی فکی، استخوان فک شما را در هر طرف صورت به جمجمه متصل می کند. التهاب و تحریک در مفصل گیجگاهی فکی می تواند باعث درد ارجاعی در قسمت های زیر شود: صورت گردن دندان ها مفصل علل TMJ می تواند شامل دندان قروچه و آرتریت در فک باشد. علایم شایع عبارتند از: درد دندان سردرد درد صورت گوش درد سفت یا قفل شدن فک درد فک هنگام غذا خوردن یا صحبت کردن حفره (پوسیدگی دندان) حفره ها یکی از علل شایع دندان درد هستند. در صورت عدم درمان، حفره ها می توانند به لایه داخلی دندان (پالپ) منتشر شوند. پالپ جایی است که اعصاب و رگ های خونی دندان قرار دارند. درمان نشده می تواند باعث ایجاد درد شدید یا تیز در فواصل زمانی مکرر شود. بیماری لثه بیماری خفیف اولیه لثه به نام ژنژیویت شناخته می شود. می تواند لثه های قرمز و متورم ایجاد کند که هنگام مسواک زدن خونریزی می کنند. هنگامی که پلاک در امتداد خط لثه ایجاد می شود، دندان درد ممکن است رخ دهد. بیماری لثه درمان نشده می تواند به پریودنتیت، یک نوع شدید بیماری لثه تبدیل شود. پریودنتیت یک عفونت طولانی مدت لثه است که می تواند بر لثه ها، دندان ها، بافت ها و استخوان فک ت ثیر منفی بگذارد. پریودنتیت باعث درد دندان و گاهی از دست دادن دندان می شود. دندان نهفته زمانی که دندان نتواند از خط لثه بیرون بیاید به عنوان دندان نهفته شناخته می شود. زمانی که فضای کافی در دهان برای قرار دادن آن ها وجود نداشته باشد، دندان ها به طور جزیی یا کامل نهفته می شوند. این می تواند ناشی از شلوغی دندان ها باشد و ژنتیک ممکن است در آن نقش داشته باشد. دندان نهفته می تواند باعث بروز علایم زیر شود: لثه های قرمز، متورم و دردناک درد مبهم یا درد شدید و تیز مولرها به احتمال زیاد نهفته می شوند. دندان نیش فک بالا (دندان های فوقانی) نیز ممکن است تحت تاثیر قرار گیرد. بارداری اگرچه بارداری یک علت شایع دندان درد در صبح نیست، اما خطر ابتلا به بیماری لثه را افزایش می دهد. تغییرات هورمونی که در دوران بارداری رخ می دهد می تواند بر سلامت دندان شما ت ثیر منفی بگذارد. زنان باردار همچنین مستعد هستند، که خطر ابتلا به بیماری لثه را نیز افزایش می دهد، زیرا بزاق برای شستن باکتری ها مورد نیاز است. بسیاری از زنان تمایلی به مراجعه به دندانپزشک در دوران بارداری ندارند، اما تمیز کردن دندان در دوران بارداری کاملا بی خطر است. حتما به خود اطلاع دهید که باردار هستید تا اقدامات احتیاطی لازم را انجام دهند. آسیب عصبی درد در سر می تواند ناشی از وضعیتی به نام باشد که نوعی آسیب عصبی است. هر گونه فعالیتی مانند دست زدن به صورت، جویدن یا مسواک زدن می تواند باعث درد شود. درد معمولا هر بار فقط یک طرف صورت را تحت ت ثیر قرار می دهد و ممکن است مانند درد شدید یا اسپاسم باشد. اگر درد طولانی مدت و مکرر صورت را تجربه می کنید که به مسکن های بدون نسخه پاسخ نمی دهد، با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید. آبسه دندان آبسه، حفره ای از چرک است که در نتیجه عفونت باکتریایی ایجاد می شود. حتی آبسه دندان می تواند در ریشه دندان یا در لثه های اطراف دندان ایجاد شود. آبسه می تواند باعث ضربان، درد شدید دندان و همچنین تورم لثه و تب شود. وضعیت خواب گاهی اوقات، دندان درد در صبح می تواند نتیجه چیزی به سادگی وضعیت خواب شما باشد. اگر شدیدترین درد را در یک طرف دهان احساس می کنید، می تواند نشانه ای از وضعیت خوابیدن ناراحت کننده باشد. به عنوان مثال، خوابیدن در حالی که دستان خود را زیر فک خود قرار دهید، می تواند باعث دندان درد در صبح شود، به خصوص اگر ساعت یا دستبند را در رختخواب ببندید. برای اینکه به صورت خود فشار نیاورید، حتما قبل از خواب جواهرات را بردارید و از یک بالش حمایتی برای بالا بردن سر خود استفاده کنید. استفاده بیش از حد از دهانشویه در حالی که استفاده از شستشوی روزانه دهان ممکن است مفید باشد، دهانشویه بیش از حد می تواند برای دندان های شما مضر باشد. بیشتر دهانشویه ها حاوی اسیدی هستند که می تواند به لایه میانی دندان شما آسیب برساند. اگر چندین بار در روز از دهان شویه استفاده کنید، می تواند منجر به حساسیت دندان شود. اگر مستعد استفاده بیش از حد از دهانشویه هستید، راه حل شما برای دندان درد صبحگاهی می تواند به سادگی کاهش استفاده از دهانشویه باشد. کم آبی بدن نوشیدن مقدار زیادی آب برای سلامت کلی شما و همچنین برای دندان‌های شما مهم است، زیرا به شستشوی باکتری‌ها و باقی مانده‌های غذا که می‌توانند منجر به پوسیدگی دندان شوند، کمک می‌کند. همچنین آب به کاهش اثرات خشکی دهان کمک می کند که خطر ابتلا به بیماری لثه را افزایش می دهد. اگر مدام با خشکی دهان و دندان درد از خواب بیدار می شوید، سعی کنید در طول روز آب بیشتری بنوشید. غذاهای اسیدی مصرف زیاد غذاهای اسیدی مانند نوشابه، آب نبات های شیرین و مرکبات می تواند مینای دندان شما را از بین ببرد. هنگامی که مینای دندان فرسوده شود، دندان ها مستعد آسیب عصبی می شوند که می تواند باعث بیدار شدن شما با دندان درد شود. سعی کنید مصرف غذاهای اسیدی خود را کاهش دهید و حداقل دقیقه پس از خوردن غذا قبل از مسواک زدن صبر کنید، زیرا مسواک زدن می تواند آسیب دندان های شما را در صورت وجود اسید در دهان افزایش دهد. درمان خانگی برای دندان درد چیست؟ چندین درمان خانگی وجود دارد که ممکن است به شما در کاهش یا از بین بردن درد خفیف دندان که عمدتا در صبح احساس می‌کنید، کمک کند. ابتدا سعی کنید با مطالعه شرح شرایط بالا علت دندان درد صبحگاهی خود را مشخص کنید. اکنون، یک یا چند مورد از موارد زیر را امتحان کنید تا بفهمید چه چیزی برای درد شما موثر است: روزانه چند بار دور دندان را با آب نمک گرم بچرخانید. یک تکه پنبه آغشته به روغن میخک را چند بار در روز روی دندان آسیب دیده بمالید. از کمپرس سرد در قسمت بیرونی صورت خود به مدت دقیقه و هر بار چند بار در روز استفاده کنید. اگر مشکوک به عفونت سینوسی هستید، یک ضداحتقان OTC مصرف کنید یا به پزشک خود مراجعه کنید. هنگام خوردن یا نوشیدن چیزی گرم یا سرد دندان‌هایتان درد می‌کند، از خمیردندانی استفاده کنید که برای دندان‌های حساس طراحی شده است. اگر دندان قروچه یا TMJ دارید، هنگام شب از محافظ دهان استفاده کنید. یک محافظ دهان بدون نسخه ( OTC ) را امتحان کنید، یا از دندانپزشک خود بخواهید که دقیقا متناسب با دندان های شما باشد. برای کمک به تسکین دردی که با هیچ درمان خانگی دیگر از بین نمی رود، از داروهای مسکن OTC مانند ایبوپروفن یا استفاده کنید. چه زمانی باید با پزشک تماس بگیرم؟ علایمی که باید توسط پزشک یا دندانپزشک ارزیابی شوند عبارتند از: تب تورم صورت درد شدید دندان، سینوس یا لثه علایم عفونت لثه مانند قرمزی، تورم، یا نشت چرک دردی که به درمان پاسخ نمی دهد یا پس از چند روز کاهش می یابد. حفره ها، دندان های نهفته، آبسه ها و بیماری های لثه باید توسط دندانپزشک شما درمان شوند. این به متوقف کردن یا کاهش هر گونه آسیب وارده و کاهش خطر عفونت بیشتر یا از دست دادن دندان کمک می کند. درمان پزشکی برای دندان درد چیست؟ در اینجا چند درمان پزشکی ممکن برای دندان درد بسته به علت وجود دارد: ژنژیویت معمولا با بهداشت دهان و دندان خوب و حمایت از دندان، مانند تمیز کردن حرفه ای منظم، درمان می شود. دندان های نهفته ای که باعث درد می شوند معمولا نیاز به کشیدن دارند. این روش معمولا توسط جراح دهان انجام می شود. آبسه دندان معمولا برای جلوگیری از عفونت نیاز به تخلیه و آنتی بیوتیک دارد. همچنین ممکن است به روشی مانند ریشه دندان یا کشیدن دندان نیاز داشته باشید. حفره هایی که به اندازه کافی بزرگ هستند که باعث درد دندان شوند باید پر شوند. حفره های شدید ممکن است به کارهای دندانپزشکی گسترده تری مانند عصب کشی نیاز داشته باشند. پریودنتیت اولیه ممکن است با جرم گیری و برنامه ریزی ریشه درمان شود. این روش پلاک زیر خط لثه را از بین می برد و سطح ریشه دندان را صاف می کند. پریودنتیت شدید ممکن است به جراحی دندان نیاز داشته باشد. عفونت کوتاه‌مدت (حاد) سینوسی را می‌توان با آنتی‌بیوتیک‌ها برای کمک به از بین بردن باکتری‌ها درمان کرد. یک مورد طولانی مدت (مزمن) سینوزیت ممکن است نیاز به برداشتن پولیپ هایی داشته باشد که در حفره بینی رشد کرده اند. جراحی همچنین می تواند به باز کردن حفره های سینوسی یا رفع انسدادهایی که عبور هوا از سینوس ها را محدود می کند کمک کند. سخن آخر بسیاری از علل درد خفیف دندان در صبح ممکن است به درمان های خانگی پاسخ دهند. اما برخی از دلایلی که منجر به درد طولانی مدت و مداوم دندان صبحگاهی می شوند ممکن است به مراقبت دندانپزشک نیاز داشته باشند. علایم عفونت دندان مانند چرک، تب و تورم همیشه باید به سرعت توسط پزشک متخصص ارزیابی شود.

یا چوچوله می تواند آزاردهنده باشد. اما خارش خفیف می تواند به دلیل افزایش حساسیت ناشی از برانگیختگی یا تحریک جنسی رخ دهد. خارش مداوم که خارج از فعالیت جنسی ایجاد می شود یا از بین نمی رود ممکن است نشانه عفونت یا بیماری باشد. در این مقاله به بررسی علل احتمالی خارش در ناحیه کلیتوریس یا اطراف آن و گزینه های درمانی می پردازیم. اگر چیزی ناحیه کلیتوریس را تحریک کند، ممکن است فرد دچار خارش شود. کلیتوریس بسیار حساس و دارای انتهای عصبی زیادی است. وقتی چیزی این ناحیه از بدن را تحریک می کند، ممکن است احساس خارش وجود آید. محرک ها می توانند شامل موارد خاصی لباس زیر باشند. محرک های دیگر، می تواند یک شوینده یا صابون جدید لباسشویی باشد. یک فرد می تواند این محصولات را تغییر دهد تا ببیند آیا مشکل خارش حل می شود یا خیر. در هنگام برانگیختگی جنسی، جریان خون کلیتوریس افزایش می‌یابد و این عضو متورم می‌شود که آن را مستعد تحریک بیشتر می‌کند. گاهی اوقات ممکن است فرد قبل، در حین یا بعد از تحریک جنسی احساس خارش موقت کند. این خارش معمولا خود به خود برطرف می شود و جای نگرانی نیست. با این حال، فرد باید مراقب علایم و نشانه های دیگر باشد تا مطمین شود که خارش ناشی از عفونت نیست. اگر سطح باکتری در واژن نامتعادل شود، می تواند باعث عفونتی به نام شود. پزشکان علت دقیق واژینوز باکتریایی را نمی دانند، اما عوامل زیر ممکن است خطر ابتلا به عفونت را در افراد افزایش دهند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید داشتن شرکای جنسی متعدد داشتن رابطه جنسی، به خصوص با یک شریک جدید واژینوز باکتریایی می تواند باعث خارش کلیتوریس و ناحیه اطراف واژن شود. سایر علایم رایج عبارتند از: درد یا احساس ترشحات خاکستری یا سفید واژن احساس سوزش هنگام ادرار کردن بوی ماهی از واژن مخصوصا بعد از رابطه جنسی هر کسی که فکر می کند ممکن است به واژینوز باکتریایی مبتلا باشد، باید برای تشخیص و درمان به پزشک خود مراجعه کند. عفونت قارچی واژن، که مردم معمولا از آن به عنوان برفک یاد می کنند، می تواند کلیتوریس و سایر قسمت های فرج را دچار خارش کند. سایر علایم عفونت قارچی واژن بر واژن و فرج ت ثیر می گذارد و می تواند شامل موارد زیر باشد: درد ادرار دردناک احساس سوزش قرمزی و التهاب ترشحات غلیظ و سفید رنگ واژن که شبیه پنیر است اما بوی بدی ندارد. رشد بیش از حد مخمر به نام کاندیدا باعث این عفونت ها می شود. افرادی که فکر می کنند عفونت قارچی واژن دارند باید برای درمان و رد هرگونه عفونت دیگر به پزشک مراجعه کنند. افراد با شرایط زیر ممکن است بیشتر در معرض خطر ابتلا به عفونت قارچی واژن باشند: باردار هستند. دیابت یا قند خون بالا دارند. سیستم ایمنی ضعیفی دارند. اخیرا آنتی بیوتیک های خاصی مصرف کرده اند. از اسپری های شیمیایی یا شستشو در واژن خود استفاده کنند. از کنترل بارداری استفاده کنند که سطح استروژن را افزایش می دهد. لیکن اسکلروزوس یک اختلال پوستی غیر مسری است که بر اندام تناسلی تاثیر می گذارد. همچنین می تواند پوست اطراف سینه ها، قسمت بالایی بدن و قسمت بالایی بازوها را درگیر کند. در صورت داشتن علایم لیکن اسکلروزوس، فرد باید به پزشک مراجعه کند. اگرچه علت لیکن اسکلروزوس ناشناخته است، کارشناسان معتقدند که ممکن است به دلایل زیر رخ دهد: ژنتیک تغییرات در هورمون ها آسیب به پوست از طریق آسیب داشتن سیستم ایمنی بیش فعال لیکن اسکلروزوس بیشتر اوقات زنان را تحت ت ثیر قرار می دهد و در کودکان نادر است. این بیماری معمولا بعد از یایسگی اتفاق می افتد. همراه با خارش، سایر علایم لیکن اسکلروزوس می تواند در ناحیه آسیب دیده ظاهر شود. علایم ممکن است شامل موارد زیر باشد: تاول ها خون ریزی زخم شدن پوست تکه هایی از پوست نازک و چروکیده پوستی که به راحتی پاره یا کبود می شود. لکه های سفید کوچک که ممکن است بزرگتر شوند. اگر فردی فکر می کند که لیکن اسکلروزوس دارد باید به پزشک مراجعه کند. پزشک ممکن است پوست را با استفاده از میکروسکوپ برای تشخیص بیماری بررسی کند. زخم شدن پوست ناشی از لیکن اسکلروزوس می تواند خطر ابتلا به سرطان را افزایش دهد. افراد مبتلا به لیکن اسکلروزوس باید هر شش ماه یکبار به پزشک خود مراجعه کنند برای بررسی اینکه آیا تغییر در پوست خوش خیم است یا خیر. اختلال برانگیختگی تناسلی پایدار ( PGAD ) یک احساس طولانی مدت از تحریک جنسی بدون هیچ گونه تحریک جنسی است. اما اختلال برانگیختگی تناسلی مداوم در بین زنان بسیار شایع تر از مردان است. علایم PGAD بر ناحیه تناسلی ت ثیر می گذارد و می تواند شامل موارد زیر باشد: درد خارش ارگاسم ها مور مور شدن احساس سوزش انقباضات در واژن افزایش فشار در اندام تناسلی طول مدت علایم می تواند از چند ساعت تا چند هفته یا حتی ماه ها متفاوت باشد. اگرچه علت PGAD ناشناخته است، استرس و اضطراب ممکن است در این وضعیت نقش داشته باشد. برخی فعالیت‌ها، مانند رانندگی یا ادرار کردن، ممکن است علایم را ایجاد کند. افراد مبتلا به PGAD ممکن است بیشتر به سایر بیماری ها مانند صرع، سندرم تورت یا مبتلا شوند. علایم اگزمای تناسلی می تواند بر روی فرج و همچنین پوست اطراف مقعد و باسن تاثیر بگذارد. افراد ممکن است موارد زیر را تجربه کنند: خارش احساس سوزش ترک های نازک در پوست پوسته پوسته شدن یا خشکی پوست بثورات قرمز یا لکه های زخم روی پوست واکنش آلرژیک به لباس، محصولات حمام یا دارو می تواند باعث اگزمای تناسلی شود. خارش کلیتوریس و ناحیه تناسلی می تواند نشانه یک عفونت مقاربتی ( STI ) باشد. سایر علایم رایج STI می تواند شامل موارد زیر باشد: دل درد ادرار دردناک خونریزی مقعدی زخم های اطراف دهان نیاز مکرر به ادرار کردن قرمزی اطراف اندام تناسلی ترشح یا بوی غیر معمول واژن زگیل های اطراف اندام تناسلی بهتر است در مورد هر یک از این علایم به پزشک مراجعه کنید تا متوجه شوید علت آن چیست و در صورت لزوم تحت درمان قرار بگیرید. خارش کلیتوریس گاهی اوقات می تواند از علایم سرطان فرج باشد. علایم دیگر به نوع سرطان فرج بستگی دارد، اما می تواند شامل موارد زیر باشد: احساس درد یا سوزش زخم باز که از بین نمی رود. یک توده یا برآمدگی روی فرج تغییر در خال در ناحیه تناسلی خونریزی یا ترشح غیر معمول واژینال پوستی که در مقایسه با نواحی اطراف آن قرمز یا صورتی به نظر می رسد. ناحیه ای از پوست روی فرج که متفاوت از نواحی اطراف برای مثال، روشن تر، تیره تر یا ضخیم تر به نظر می رسد. افراد در صورت مشاهده هر یک از این علایم باید به پزشک خود مراجعه کنند. پزشک معاینه لگن را برای بررسی هر گونه ناهنجاری انجام می دهد. پماد های موضعی که اندام تناسلی را بی حس می کنند ممکن است خارش کلیتوریس را تسکین دهند. گزینه های درمانی برای خارش کلیتوریس به علت اصلی خارش بستگی دارد. اگر عفونت قارچی واژن باعث خارش کلیتوریس شده باشد، پزشک می تواند داروی ضد قارچی برای درمان عفونت ارایه دهد. پزشک معمولا استفاده از آنتی بیوتیک ها را برای درمان واژینوز باکتریایی و کرم های استروییدی موضعی برای درمان اگزما توصیه می کند. پزشک ممکن است یک کرم یا پماد برای درمان لیکن اسکلروزوس تجویز کند. این درمان موضعی باید باعث تسکین احساس خارش و همچنین درمان بیماری شود. ممکن است افرادی که دچار اختلال برانگیختگی تناسلی پایدار هستند با استفاده از روش های زیر بهبود یابند: داروی ضد تشنج تمرینات کف لگن داروهای ضد افسردگی کرم های موضعی که اندام تناسلی را بی حس می کند. ( ECT ) ، که تحریک الکتریکی مختصری را برای مغز فراهم می کند. جراحی، اگر مشکلاتی در اعصاب به احتمال زیاد در ایجاد این بیماری نقش داشته باشد. افراد ممکن است با پوشیدن لباس زیر نخی و گشاد از خارش خلاص شوند. استفاده از کمپرس خنک یا کمپرس یخ در ناحیه آسیب دیده و پرهیز از استفاده از محصولات شیمیایی حمام نیز ممکن است باعث تسکین سوزش و جلوگیری از تشدید علایم شود. برای هر فردی که باردار است مراجعه به پزشک و یافتن علت اصلی خارش کلیتوریس بسیار مهم است. انجام معاینه و هرگونه درمان لازم برای عفونت ها می تواند به جلوگیری از عوارض احتمالی کمک کند. کلیتوریس قسمت کوچک و گردی از آناتومی زن است که بالای دهانه واژن قرار دارد. کلیتوریس بسیار حساس است و دارای پایانه های عصبی زیادی است، خارش در کلیتوریس می تواند آزاردهنده باشد. خارش گاه به گاه کلیتوریس می تواند طبیعی باشد، اما اگر فرد خارش دایمی کلیتوریس داشته باشد باید به پزشک خود مراجعه کند. پزشک می تواند معاینه لگنی را برای تعیین علت زمینه ای و انواع روش های درمانی انجام دهد.

محققین را بررسی نموده و به این نتیجه رسیده اند که عوارض جانبی دارو بسیار مهم و قابل توجه و گاهی هم خطرناک می باشد. دگزامتازون دارویی است که به صورت قرص یا محلول خوراکی، قطره گوش، محلول تزریقی و محلول داخل چشم در دسترس است. فرم های تزریقی را فقط یک متخصص مراقبت های بهداشتی می تواند تجویز کند. این دارو برای درمان بیماری های مختلف التهابی از جمله واکنش های آلرژیک و نارسایی آدرنال استفاده می شود. این دارو با کار بر روی سیستم ایمنی بدن، قرمزی، خارش، تورم و واکنش آلرژیک را برطرف می کند. استفاده طولانی مدت از دگزامتازون می تواند منجر به کاندیدیازیس (برفک) ، آب مروارید، ضعف استخوان یا عضلانی شود. این دارو معمولا برای زنان باردار و شیرده تجویز نمی شود، اما مشخص نشده است که این امر به طور قابل توجهی بر سلامت کودک ت ثیر می گذارد. مصرف آن پاسخ سیستم ایمنی را سرکوب می کند. دگزامتازون در دسته داروهایی است که گلوکوکورتیکواستروییدها (گلوکوکورتیکویید) نامیده می شوند. آنها یک فرم مصنوعی از کورتیکواستروییدها هستند. کورتیکواستروییدها، استروییدهای طبیعی ترشح شده از غده فوق کلیه محسوب می شوند. غده فوق کلیه یک غده کوچک است که در بالای کلیه قرار دارد. این غده التهاب را سرکوب کرده و به بدن کمک می کند تا به استرس پاسخ دهد و سوخت و ساز چربی و قند را تنظیم می کند. نمونه هایی از سایر گلوکوکورتیکوییدها شامل بکلمتازون، بودزونید، کورتیزون، هیدروکورتیزون، پردنیزولون و تریامسینولون می باشند. دگزامتازون در درمان شرایط زیر که باعث التهاب می شود و مربوط به پاسخ ایمنی و نارسایی هورمونی است کاربرد دارد: شوکه شدن نارسایی آدرنال مننژیت باکتریایی التهاب چشم و گوش واکنش های آلرژیک شدید تر شدن مولتیپل اسکلروزیس پادم مغزی انواع خاصی از سرطان، مانند تومورهای مغزی قبل از شیمی درمانی که برای کاهش التهاب و سایر عوارض جانبی (حالت تهوع و استفراغ) شیمی درمانی تجویز می شود. بیماری های روماتیسمی مانند، روماتیسم مفصلی، اسپوندیلیت آنکیلوزان، آرتروز پسوریازیس، آرتریت روماتویید نوجوانان، لوپوس و شرایط پوستی مانند پمفیگوس، درماتیت بولوس هرپتیفورمیس، سندرم استیونز - جانسون، سوریازیس، درماتیت سبورییک شدید برای جلوگیری از عفونت چشم (ورم ملتحمه) در بیماران مبتلا به سرطان خون یا لنفوم در طی شیمی درمانی. هرگز بدون مشورت با پزشک خود دگزامتازون یا هر داروی دیگر را مصرف نکنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این اولین دارویی است که نتایج مثبتی را در بیماران سخت COVID - که تحت دستگاه های تهویه یا اکسیژن درمانی هستند نشان می دهد. اخیرا ، آزمایش بالینی RECOVERY که توسط دانشگاه آکسفورد انجام شد، نشان داد که دگزامتازون، در دوزهای پایین، میزان بقا در بیماران COVID - (بیماری ویروس کرونا) را که نیاز به پشتیبانی تنفسی دارند، افزایش می دهد. این مطالعه نشان داد این دارو برای کاهش میزان کشندگی در بیماران در یک سوم تهویه و در بیمارانی که اکسیژن دارند توسط یک پنجم کاهش می یابد. این دارو هیچ تاثیری در بیماران آلوده که به حمایت تنفسی نیازی ندارند نشان نمی دهد. از این دارو برای درمان عفونت ویروس کرونا استفاده نکنید، مگر اینکه توسط پزشک معالج تجویز شده باشد. نحوه عملکرد دگزامتازون در شرایطی است که منجر به التهاب می شود. برخی شرایط التهابی باعث افزایش فعالیت سیستم ایمنی بدن می شود که می تواند به سلول های بدن آسیب برساند. دگزامتازون و سایر استروییدهای مشابه این پاسخ ایمنی به التهاب را مسدود کرده و از آسیب بیشتر جلوگیری می کنند. علاوه بر آن، این دارو برای نارسایی آدرنال کاربرد دارد. هورمون های ترشح شده از غده فوق کلیه در کنترل سطح گلوکز خون، مبارزه با عفونت ها و کنترل استرس کمک می کنند. در نارسایی آدرنال، این هورمون ها با مقادیر کمتری ترشح می شوند. دگزامتازون جایگزین این هورمون ها در بدن می شود. جدا از این، همچنین منجر به آپوپتوز (مرگ سلولی) سلولهای خاص می شوند. این عمل به انواع خاصی از سرطان کمک می کند. حدود تا ساعت طول می کشد تا اثرات دگزامتازون در صورت خوراکی آشکار شود. هیچ گزارشی از اعتیاد به دارو در افرادی که دگزامتازون مصرف می کنند، گزارش نشده است. اما اگر مصرف دارو را به طور ناگهانی قطع کنید، ممکن است علایم ترک را تجربه کنید. از مصرف این دارو پس از انقضا خودداری کنید. تاریخ انقضا در پشت بسته چاپ خواهد شد. دوز دگزامتازون بر اساس سن، وزن و سایر شرایط پزشکی توسط پزشک تعیین می شود. مصرف آن ابتدا با دوز کم شروع و بسته به نوع واکنش بدن، دوز دارو اصلاح می شود. فرم قرص خوراکی دگزامتازون در مقاومتهای . ، . ، . ، . ، و میلی گرم در دسترس است. برای سالمندان (بالای سال) ، بسته به کراتینین و تست عملکرد کبد، دوز دارو توسط پزشک تنظیم می شود. مصرف بیش از حد این دارو می تواند عوارض جانبی شدیدی داشته باشد. علایم مصرف بیش از حد ضربان قلب نامنظم، مشکل تنفس، کهیر، تورم گلو یا زبان و تشنج است. قرص خوراکی و فرم محلول دگزامتازون معمولا تجویز می شود. بر اساس شرایط شما، پزشک دوز مناسب را تجویز می کند. برچسب نسخه را به درستی بخوانید، و در صورت عدم درک نسخه، از پزشک یا داروساز بخواهید توضیح دهد. از مصرف دگزامتازون بیشتر یا کمتر از آنچه پزشک تجویز کرده است خودداری و آنها را بعد از غذا مصرف کنید. این دارو همچنین می تواند در ورید شما تزریق شود (وریدی) ، که فقط یک ارایه دهنده خدمات بهداشتی می تواند آن را تجویز کند. قطره های چشمی برای شرایط مختلف چشم و در طی شیمی درمانی، معمولا هر ساعت و به مدت روز استفاده می شود. برای اختلالات پوستی، پزشک یک لوسیون موضعی تجویز می کند. هرگز بدون مشورت با پزشک خود این دارو را ناگهان قطع نکنید. توقف ناگهانی می تواند باعث از دست دادن اشتها، سوءهاضمه، خواب آلودگی، گیجی، تب، درد عضلانی، درد مفصل، کاهش وزن و خشکی پوست شود. اگر مدت طولانی است که این دارو را مصرف می کنید، باید دوز دارو را کاهش داده و سپس به تدریج قطع کنید. این به بدن شما زمان می دهد تا با سطوح پایین استروییدها سازگار شود. حتی در صورت کاهش تدریجی دوز یا تغییر مصرف داروی کورتیکواسترویید در استنشاق، ممکن است این عوارض جانبی را تجربه کنید. در صورت بروز این عوارض بلافاصله به پزشک خود گزارش دهید. پزشک ممکن است از شما بخواهد که این دارو را دوباره شروع کنید یا مقدار مصرف را افزایش دهید. اگر یک دوز دارو را فراموش کنید یا دارو را به موقع مصرف نکنید، ممکن است اثر دارو کاهش یابد یا به طور کلی از کار بیفتد. در هر زمان، سطح مشخصی از این دارو باید در بدن شما وجود داشته باشد تا به خوبی کار کند. در صورت از دست دادن دوز دگزامتازون، دوز بعدی را دو برابر نکنید. در عوض، فقط دوز فراموش شده را حذف کرده و دوز بعدی را مصرف کنید. چند مورد وجود دارد که باید قبل از مصرف این قرص مورد توجه قرار گیرند و در صورت داشتن هر یک از شرایط زیر پزشک خود را مطلع کنید: این دارو ممکن است ترمیم زخم را به ت خیر بیندازد. از واکسن های زنده و ضعیف شده باید در این روش درمانی خودداری کنید. دگزامتازون خطر ناهنجاری های رشد را افزایش می دهد، استخوان را شکننده می کند و می تواند منجر به سایر مشکلات رشد شود. استفاده از آن باید به کودکان محدود شود. این دارو خطر اضطراب، تغییرات خلقی، افسردگی و سایر علایم بهداشت روان را به ویژه در بیمارانی که از قبل اختلال روانپزشکی دارند، افزایش می دهد. دگزامتازون در گروه داروی بارداری رده C قرار می گیرد، به این معنی که تحقیقات حیوانی عوارض جانبی را برای جنین نشان داده است. هنوز هم مطالعات کافی در مورد انسان برای نتیجه گیری در مورد هرگونه تحقیق انجام نشده است. در صورت لزوم، استفاده از دگزامتازون برای زنان در دوران شیردهی توصیه نمی شود. پزشک قبل از تجویز این دارو، فواید بالقوه و خطر موجود را اندازه گیری خواهد کرد. این دارو به طور بالقوه می تواند باعث واکنش آلرژیک شود. این علایم شامل مشکلات تنفسی و تورم گلو است. در وهله اول در مورد علایم آلرژی به پزشک خود اطلاع دهید. در صورت واکنش آلرژیک هرگز این دارو را مصرف نکنید. انجام چنین کاری می تواند کشنده باشد. این دارو می تواند عفونت قارچی را که کل بدن را درگیر می کند، بدتر سازد. همچنین ممکن است علایم سایر عفونت ها را پنهان کند. در صورت تجویز برای بیمارانی که اخیرا دچار حمله قلبی شده اند، این دارو می تواند منجر به پارگی در عضله قلب شود. دگزامتازون می تواند را بدتر کند، زیرا تورم، سطح سدیم را افزایش می دهد و سطح پتاسیم را کاهش می دهد. دگزامتازون می تواند خطر خونریزی روده یا معده و زخم معده را افزایش دهد. در صورت داشتن زخم معده، دیورتیکولیت یا از مصرف این دارو خودداری کنید. با افزایش این دارو سطح سدیم در خون، فشار خون نیز افزایش می یابد. اگر فشار خون بالا دارید قبل از مصرف این دارو با پزشک خود صحبت کنید. این دارو می تواند تجزیه استخوان را تسریع کرده و تشکیل استخوان را کاهش دهد. این عمل خطر پوکی استخوان را افزایش می دهد (استخوان ها متخلخل و نازک می شوند) زنان یایسه بیشتر مستعد هستند. این دارو در افرادی که غده تیرویید بیش از حد فعال دارند با سرعت بیشتری از بدن خارج می شود. دوز مصرفی ممکن است بر این اساس تنظیم شود. خطر گلوکوم و آب مروارید در بیمارانی که به مدت طولانی از دگزامتازون استفاده می کنند، افزایش می یابد. افرادی که قبلا بیماری چشمی دارند مستعدتر هستند. اگر داروهایی مانند Memantine یا Donepezil برای آلزایمر مصرف می کنید و MG دارید، مصرف دگزامتازون ممکن است منجر به ضعف شدید شود. با مصرف این دارو حداقل ساعت پس از مصرف داروهای آلزایمر می توانید از این امر جلوگیری کنید. در بیماران مبتلا به سل نهفته، این دارو می تواند عفونت را دوباره فعال کند. اگر تاکنون به سل مبتلا شده اید، قبل از مصرف این دارو پزشک خود را مطلع کنید. ممکن است نیاز به تغییر دوز داروهای ضد دیابت باشد، زیرا دگزامتازون می تواند سطح گلوکز خون را افزایش دهد. در صورت قطع ناگهانی دگزامتازون، ممکن است علایم شدید ترک را تجربه کنید. برای جلوگیری از این امر، پزشک قبل از قطع کامل، دوز دارو را به تدریج کاهش می دهد. کلیه ها در سالمندان کارایی کافی ندارند و این باعث کند شدن سرعت پردازش و دفع این دارو می شود. این بدان معناست که دارو برای مدت طولانی تری در بدن باقی خواهد ماند و خطر عوارض جانبی را افزایش می دهد. عوارض جانبی شایع دگزامتازون (قرص های خوراکی) ، عبارتند از: سردرد سرگیجه افسردگی اضطراب استفراغ حالت تهوع تورم یا ورم ناراحتی معده نوسانات خلقی سطح بالای قند خون مشکل به خواب رفتن خستگی به دلیل سطح پایین پتاسیم این علایم معمولا خفیف هستند و طی چند روز برطرف می شوند. اگر چنین نشد، فورا با پزشک مشورت کنید. آلرژی شدید نارسایی آدرنال تغییر شخصیت عفونت های مکرر نارسایی احتقانی قلب تورم در سراسر بدن نفخ معده غیرمعمول کبودی و خونریزی آسان مدفوع سیاه یا قیر (خون موجود در مدفوع) در صورت بروز هر یک از این علایم، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. دگزامتازون همچنین می تواند عوارض جانبی دیگری در پی داشته باشد که در اینجا ذکر نشده است، بنابراین در صورت مشاهده علایم غیرمعمول همیشه با پزشک مشورت کنید. تداخل همه داروها، غذا و مکمل ها طبیعی است. این تداخل می تواند منجر به عوارض جانبی ناخواسته خاصی شود. تداخل رایج دگزامتازون عبارتند از: مصرف این دارو با برخی از ضد قارچ ها، سطح دگزامتازون را افزایش می دهد. ضد قارچ ها، عبارتند از: کتوکونازول ایتراکونازول ووریکونازول آمفوتریسین B اریترومایسین (آنتی بیوتیک) میزان دگزامتازون را در بدن افزایش می دهد و در صورت استفاده با هم خطر عوارض جانبی را افزایش می دهد. مصرف دگزامتازون با داروهای رقیق کننده خون مانند آپیکسابان و وارفارین، سطح این داروها را کاهش می دهد. آمینوگلوتتیمید، دارویی که برای درمان سندرم کوشینگ استفاده می شود. ممکن است سطح دگزامتازون را در بدن کاهش دهد. داروهای ضد دیابت، دگزامتازون ممکن است سطح گلوکز خون را افزایش دهد. مصرف این دارو با داروهای ضد صرع مانند فنی تویین، فنوباربیتال و کاربامازپین سطح دگزامتازون را کاهش می دهد. علاوه بر آن داروهای HIV دگزامتازون ممکن است سطح داروهای HIV را کاهش دهد تالیدومید. دارویی است که برای درمان ضایعات پوستی و میلوم چندگانه استفاده می شود. مصرف آن همراه با دگزامتازون می تواند منجر به نکرولیز اپیدرم سمی شود، که یک بیماری پوستی تهدید کننده زندگی است. نام های تجاری دگزامتازون عبارتند از: قرص Decdan . قرص دمیزون . میلی گرم قرص دگزامین . میلی گرم قرص دکسونا . میلی گرم قرص دگزازون . میلی گرم اگر حتی بعد از مصرف دگزامتازون احساس خوبی نداشتید با پزشک مشورت کنید. از خوددرمانی خودداری کنید.

یک شکایت رایج است. علل بالقوه زیادی برای آن وجود دارد، از شرایطی که بر استخوان واقعی پاشنه پا ت ثیر می گذارد تا مواردی که بر ساختارهای نزدیک به آن ت ثیر می گذارد. بسته به علت زمینه‌ای و شدت آن، درد می‌تواند ضربان‌دار، کوبنده، همراه با سوزش، مبهم یا دردناک باشد. استخوان پاشنه (کالکانیوس) در پشت پا و زیر مچ پا قرار دارد. همراه با بافت های اطراف و استخوان کوچکی به نام تالوس، استخوان پاشنه برای ایجاد تعادل و حرکت پشت پا از پهلو به پهلو عمل می کند. هر گونه آسیب یا عفونت به هر یک از این ساختارها، یا اعصابی که به مچ پا یا پا مراقبت می کنند، می تواند منجر به درد پاشنه شود. این مقاله از به بررسی علل درد پاشنه پا می پردازد و همچنین اقداماتی که می توان برای تشخیص و درمان این علامت بسیار شایع می توان انجام داد، را بررسی می کند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: شایع ترین علل درد پاشنه پا دو علت شایع درد پاشنه، شامل وضعیت های بافت های همبند است که پاشنه را به پایه پا یا پایین ماهیچه ساق پا متصل می کند. این شرایط را فاسیای کف پا و تاندونیت آشیل می نامند. پلانتار فاشییت فاشیای کف پا به التهاب نوار بافتی اشاره دارد که قوس پا را تشکیل می دهد و استخوان پاشنه شما را به پایه انگشتان پا متصل می کند. در این وضعیت درد کوبنده یا ضربان دار در قسمت پایین پاشنه پا احساس می شود و زمانی رخ می دهد که پس از استراحت وزن خود را روی پاشنه قرار دهید. به عنوان مثال، ممکن است هنگام برداشتن اولین قدم در صبح یا ایستادن پس از نشستن طولانی مدت، احساس درد فاشیای کف پا داشته باشید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر فاشیای کف پا برای مدت طولانی ادامه داشته باشد، ممکن است یک برآمدگی استخوانی به نام خار پاشنه در جایی که فاسیا به استخوان پاشنه شما متصل می شود، ایجاد شود. در موارد نادر، فاسیای کف پا ممکن است دچار پارگی شود. درد ناشی از پارگی شدید، تیز و ناگهانی است و احتمال دارد تورم و کبودی نیز ایجاد شود. تاندونیت آشیل تاندونیت آشیل به التهاب تاندون آشیل اشاره دارد. این تاندون بزرگ و طناب مانندی است که پشت استخوان پاشنه شما را به ماهیچه ساق پا متصل می کند. درد، سفت شدن یا سوزش تاندونیت آشیل در قسمتی از تاندون قرار دارد که کمی بالاتر از استخوان پاشنه قرار دارد. تورم خفیف در اطراف تاندون و سفتی صبحگاهی در پاشنه و ساق پا نیز شایع است. التهاب تاندون آشیل معمولا به دلیل استفاده بیش از حد تاندون، مانند دویدن بیش از حد، یا گرم نکردن عضلات ساق پا قبل از ورزش است. پوشیدن کفش های نامناسب یا نیز ممکن است منجر به التهاب شود. در موارد نادر، تاندون آشیل ممکن است پاره شود. این وضعیت معمولا در حین فعالیت بدنی شدید هنگامی که پا به طور ناگهانی می چرخد، مانند بسکتبال یا تنیس، رخ می دهد. علاوه بر درد شدید پاشنه پا، برخی از افراد گزارش می‌دهند که هنگام پارگی تاندون، صدای "ترک" یا "قطع" می‌شنوند. دو علت شایع درد پاشنه کف پا (التهاب نوار بافتی که پاشنه پا را به پایه انگشتان پا متصل می کند) و تاندونیت آشیل (التهاب تاندون آشیل) هستند. علل غیر معمول درد پاشنه پا سایر علل کمتر شایع درد پاشنه را نیز باید در نظر گرفت، حتی اگر این ناراحتی را تجربه کرده باشید و یکی از تشخیص های فوق را قبلا دریافت کرده باشید. سندرم تونل تارسال یک بیماری عصبی است که در آن یک عصب بزرگ در پشت پا تحت فشار قرار می گیرد. درد تونل تارسال که به صورت درد یا سوزش توصیف می‌شود، ممکن است در پاشنه پا احساس شود، اما در پایین پا و نزدیک انگشتان پا شایع‌تر است. مشابه در دست، سندرم تونل تارسال می تواند باعث بی حسی و گزگز همراه با درد شود که در شب بدتر می شود. شکستگی پا و پاشنه معمولا در ورزشکاران یا دوندگان مسافت طولانی که مسافت پیموده شده خود را در مدت زمان کوتاهی افزایش می دهند، اتفاق می افتد. فشار مکرر روی استخوان پاشنه در نهایت منجر به شکستگی می شود. باعث درد قابل توجهی می شود که با فعالیت تشدید شده و با استراحت بهبود می یابد. علاوه بر درد، ممکن است تورم همراه با حساسیت در ناحیه شکستگی استخوان وجود داشته باشد. کبودی پد پاشنه کبودی پد پاشنه باعث درد شدید در قسمت پایین پاشنه می شود. ممکن است پس از ضربه، مانند فرود آمدن پس از سقوط شدید یا پا گذاشتن روی سنگ، یا تمرینات تحمل وزن بیش از حد رخ دهد. آتروفی پد بالشتکی پا در افراد مسن تر، چربی بالشتکی پد پاشنه ممکن است تجزیه شود (آتروفی) مانند فاشیای کف پا، درد آتروفی پد چربی در صبح وجود ندارد، اما با فعالیت در طول روز بدتر می شود. سندرم پد پاشنه یک وضعیت مشابه است که در آن نازک شدن پد چربی به دلیل ضربه های مکرر مانند ضربان مداوم پا در دوندگان ماراتن یا فشار وارد شده به پا به دلیل چاقی ایجاد می شود. این باعث درد عمیق و دردناک در وسط پاشنه پا می شود که با فعالیت های تحمل وزن بدتر می شود. سندرم هاگلند سندرم هاگلند که به آن "برآمدگی پمپی" نیز گفته می‌شود، زمانی رخ می‌دهد که یک برجستگی استخوانی در پشت پاشنه پا ایجاد شود. این معمولا در کسانی که کفش‌های سفت یا نامناسب استفاده می‌کنند رخ می‌دهد. درد در پشت پاشنه پا احساس می شود و می تواند باعث لنگیدن و همچنین تورم، گرما و قرمزی شود. همانطور که بافت نرم اطراف برجستگی استخوانی تحریک می شود، بورسیت ممکن است ایجاد شود. التهاب کیسه پر از مایع بین مفاصل به نام بورسا، می تواند باعث درد در قسمت های مختلف پاشنه پا شود: رتروکلکانیال در جایی که تاندون آشیل به پشت استخوان پاشنه می چسبد باعث درد عمیق می شود. کالکانیال باعث درد در بالا و کنار تاندون آشیل می شود. سندرم سینوس تارسی سینوس تارسی که به آن "چشم پا" گفته می شود، فضای بیرونی پا بین مچ پا و استخوان پاشنه است. این فضا در حالی که کوچک است، حاوی چندین رباط همراه با بافت چربی، تاندون ها، اعصاب و عروق خونی است. سندرم سینوس تارسی معمولا نتیجه یک آسیب تروماتیک به این ساختار است که باعث درد مداوم در قسمت‌های جانبی قدامی (جلو) مچ پا می‌شود. درد با فعالیت های تحمل وزن بیشتر است. همچنین ممکن است احساس شلی مچ پا و مشکل در راه رفتن روی سطوح ناهموار وجود داشته باشد. سایر علل نادر درد پاشنه پا، عبارتند از: برآمدگی های دردناک ناشی از برآمدگی (فتق) چربی از کپسول پاشنه پا، اغلب به دلیل بیماری های بافت همبند مانند سندرم اهلرز دانلوس نوعی استیومیلیتیا التهاب استخوان، که می تواند باعث درد مداوم پاشنه پا و حتی تب شود. رشد معمولی غیر سرطانی در استخوان پاشنه که می تواند باعث درد عمیق و خسته کننده شود که در شب تشدید می شود. علل کمتر شایع درد پاشنه شامل سندرم تونل تارسال، شکستگی فشاری، کبودی یا آتروفی پد پاشنه، سندرم هاگلند (با یا بدون بورسیت) و سندرم سینوس تارسی است. علایم درد پاشنه پا درد پاشنه معمولا به تدریج شروع و شدیدتر می شود. اغلب هیچ آسیبی به ناحیه آسیب دیده وارد نمی شود. ممکن است با پوشیدن یک کفش صاف تحریک شود. درد ممکن است شدید باشد، اما اگر پارگی وجود داشته باشد احتمال دارد فرد در زمان آسیب متوجه صدای ترکیدن شده باشد و درد آنی خواهد بود. درد پاشنه معمولا در زیر پا، به سمت جلوی پاشنه احساس می شود. علایم ممکن است درست بعد از بلند شدن از رختخواب در صبح و پس از یک دوره استراحت در طول روز بدتر شوند و سپس با کمی فعالیت بهبود پیدا کنند. ممکن است در پایان روز دوباره بدتر شوند. علت درد کنار پاشنه پا درد جانبی پا در قسمت بیرونی پاشنه یا پا و درد داخلی پا بر لبه داخلی ت ثیر می گذارد. اینها ممکن است ناشی از: رگ به رگ شدن شکستگی ناشی از فشار ایتلاف تارسال، مشکل مادرزادی پا بونیون ها، میخچه ها و پینه ها تاندونیت پرونیال، زمانی که تنش مکرر تاندون را تحریک می کند. تاندونیت خلفی تیبیا، که در اثر استرس و استفاده بیش از حد ایجاد می شود. سندرم مکعب، زمانی که یک استخوان کوچک در پا به آرتریت دررفته تبدیل می شود. بیشتر علل درد پا مکانیکی است که به فشار، آسیب یا مشکلات ساختار استخوان مربوط می شود. علت درد پاشنه پا چگونه تشخیص داده می شود؟ بیشتر بیماری های پاشنه پا را می توان تنها با یک تاریخچه پزشکی و معاینه فیزیکی تشخیص داد. با این حال، در موارد خاص، آزمایش‌های اضافی مانند مطالعات تصویربرداری و یا آزمایش‌های خون ضروری است. بررسی تاریخچه پزشکی شرح حال دقیق پزشکی اغلب مهمترین بخش تشخیص درد پاشنه پا است. بهتر است برای قرار ملاقات با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود با پاسخ به این سوالات اساسی آماده باشید: درد شما از کی شروع شد؟ آیا علایم دیگری وجود دارد؟ درد در ساعات مختلف روز یا شب بدتر است؟ آیا درد شما زمانی رخ می دهد که روی آن وزن می گذارید؟ به یاد می آورید که کاری انجام داده اید که ممکن است به پا آسیب برساند؟ معاینه جسمی در طول معاینه فیزیکی، پزشک نواحی مختلف پای شما از جمله پاشنه پا، مچ پا، ساق پا و ساق پا را بازرسی و فشار می دهد. با انجام این کار، آنها می توانند نقاط حساس، تورم، کبودی، بثورات پوستی یا تغییر شکل را بررسی کنند. پزشک احتمالا راه رفتن یا الگوی راه رفتن شما را ارزیابی می کند، از جمله موقعیت و زاویه پا، مچ پا و پاشنه پا. آنها همچنین ممکن است پا و مچ پای شما را حرکت دهند تا ببینند آیا این باعث ایجاد درد می شود یا خیر. آزمایشات خون در حالی که آزمایش خون معمولا برای تشخیص درد پاشنه پا تجویز نمی شود، ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است یک یا چند مطالعه آزمایشگاهی را در صورت مشکوک شدن یا رد کردن یک بیماری خاص سفارش دهد. آزمایش پروتیین واکنشی C ( CRP ) متداول‌ترین نوع آزمایش خون برای رد عفونت است. مطالعات تصویربرداری ممکن است برای تشخیص شرایط خاصی مانند شکستگی استرسی پاشنه، سندرم هاگلند، خار پاشنه یا تومور استخوان، عکس‌برداری از پاشنه پا انجام شود. کمتر متداول است، از سایر آزمایشات تصویربرداری استفاده می شود. به عنوان مثال، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) ممکن است برای تشخیص آسیب بافت نرم یا عفونت استفاده شود. تشخیص های افتراقی درد پاشنه پا اگرچه منطقی است که فکر کنید درد پاشنه باید از پاشنه شما نشات بگیرد، اما همیشه اینطور نیست. گاهی اوقات درد به پاشنه پا اطلاق می شود، به این معنی که به دلیل مشکل در قسمت دیگری از بدن ایجاد می شود. اختلالات عصبی تحریک یک عصب در قسمت پایین کمر (رادیکولوپاتی) ممکن است باعث درد عضله ساق پا شود که به سمت پایین به سمت پاشنه حرکت می کند. علاوه بر این، آسیب عصبی ناشی از دیابت یا سوء مصرف الکل (نوروپاتی محیطی) می تواند باعث درد پا "الکتریکی" و همچنین راه رفتن با گام های بلند شود. این زمانی است که برای جلوگیری از درد پا روی نوک پا راه می روید. مشکلات پوستی مشکلات پوستی مانند سلولیت (عفونت باکتریایی پوست) ، زگیل کف پا، زخم دیابتی و عفونت قارچی پای (مانند پای ورزشکاران) می تواند باعث ناراحتی در پاشنه یا کف پا شود. بیماری های سیستمیک بیماری های التهابی کل بدن مانند سارکوییدوز، آرتریت روماتویید یا آرتریت واکنشی می تواند باعث درد پاشنه پا شود. علایم دیگری مانند تب، بثورات پوستی و درد مفاصل ممکن است وجود داشته باشد. تشخیص درد پاشنه شامل معاینه فیزیکی و بررسی سابقه پزشکی شما است. مطالعات تصویربرداری مانند اشعه ایکس رایج است. آزمایش خون می تواند به تشخیص عفونت یا بیماری التهابی و همچنین رد علل مشکوک کمک کند. درد پاشنه پا چگونه درمان می شود؟ درمان کاملا به علت اصلی درد پاشنه پا بستگی دارد. اگر از تشخیص یا شدت وضعیت خود مطمین نیستید، قبل از شروع هر طرح درمانی حتما با پزشک مشورت کنید. برای علل حادتر درد پاشنه، مانند کبودی پاشنه، اجتناب از فعالیت تشدید کننده ممکن است تنها چیزی باشد که برای احساس بهتر نیاز دارید. به عنوان مثال، چند روز از دویدن یا ایستادن یا پیاده روی طولانی مدت استراحت کنید. قرار دادن کیسه یخ برای اکثر منابع درد پاشنه پا، قرار دادن کیسه یخ روی پاشنه پا به مدت دقیقه تا چهار بار در روز می تواند به کاهش تورم و تسکین درد کمک کند. حتما یک حوله نازک بین کیسه یخ و پوست پاشنه پا قرار دهید. نوار زدن چسباندن پا با چسب ورزشی یا چسب ضد حساسیت برای برخی از تشخیص‌های پاشنه پا مانند فاسیای کف پا، کبودی پد پاشنه و سندرم پد پاشنه مفید است. برای فاشیای کف پا، پزشک شما ممکن است یک تکنیک نوار چسب شامل چهار نوار چسب را که در اطراف پا و پاشنه قرار می گیرد توصیه کند. چسب را نباید خیلی محکم بمالید و می تواند یک هفته در جای خود بماند. بی حرکتی بسیاری از پارگی های حاد تاندون آشیل با قرار دادن اندام در گچ با انگشتان پا به سمت پایین درمان می شوند. سایر آسیب ها ممکن است فقط به یک چکمه ارتوپدی متحرک نیاز داشته باشند که به تثبیت مچ پا و محدود کردن حرکت پا کمک می کند. ورزش و فیزیوتراپی تمرینات و کشش ها برای شل کردن بافت هایی که استخوان پاشنه را احاطه کرده اند طراحی شده اند. برخی از ورزش‌های ساده که در صبح و عصر انجام می‌شوند، اغلب به بیماران کمک می‌کنند تا به سرعت احساس بهتری کنند. برای التهاب تاندون آشیل، ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما ممکن است شما را به یک فیزیوتراپیست ارجاع دهد که از یک برنامه ورزشی تخصصی به نام پروتکل آلفردسون استفاده می‌کند که بر تقویت تاندون آشیل با تمرینات غیرعادی تمرکز دارد. با اینها، تاندون منقبض می شود، زیرا عضلات حمایت کننده کشیده می شوند. اصلاح کفش بسته به علت درد پاشنه پا، ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است پشتیبانی های مختلفی از پا را توصیه کند. برای فاشیای کف پا، ممکن است به شما پیشنهاد کنند که در شب از آتل استفاده کنید تا پای خود را صاف نگه دارید. پوشیدن کفش های محکم و راحت با قوس خوب و ساپورت پاشنه نیز می تواند کمک کننده باشد. ممکن است برای درمان تاندونیت آشیل، گوه های پاشنه یا ارتزهای کفش توصیه شود. برای سندرم هاگلند، ممکن است ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی توصیه کند که ارتفاع پاشنه کفش خود را تغییر دهید. داروهای ضد درد داروهای ضد التهابی غیراستروییدی ( NSAIDs ) معمولا برای تسکین درد ناشی از فاسیای کف پا، التهاب تاندون آشیل، سندرم هاگلند، مشکلات پد پاشنه و سندرم سینوس تارسی استفاده می‌شوند. برای درد شدید پاشنه پا، مانند درد ناشی از شکستگی پاشنه، ممکن است داروهای مخدر برای مدت کوتاهی تجویز شود. گاهی اوقات، (یک استرویید که التهاب را کاهش می دهد) ممکن است به پاشنه پا تزریق شود تا به طور موقت درد را کاهش دهد. عمل جراحی برای بیشتر علل درد پاشنه، جراحی معمولا تنها در صورتی توصیه می‌شود که سایر گزینه‌های محافظه‌کارانه به مدت شش تا ماه تسکین ندهند. در افراد مبتلا به فاشیای کف پا، ممکن است از رهایش فاسیای کف پا برای جدا کردن فاسیای پلانتار از استخوان پاشنه استفاده شود. روش دیگری به نام برداشتن گاستروکنمیوس، با جراحی عضله ساق پا را برای تسکین درد فاشیای کف پا بلند می کند. درمان درد پاشنه پا بسته به علت زمینه ای متفاوت است. ممکن است شامل استراحت، استفاده از یخ، چسب زدن، بیحرکتی، اصلاح کفش، داروهای ضد درد و فیزیوتراپی باشد. اگر همه گزینه های دیگر پس از شش تا ماه تاثیری نداشت، ممکن است جراحی در نظر گرفته شود. چگونه از درد پاشنه پا پیشگیری کنیم؟ چه در گذشته درد پاشنه پا داشته اید یا نه، کارهایی وجود دارد که می توانید برای جلوگیری از آسیب دیدن پاشنه پا یا ساختارهای نگهدارنده انجام دهید. این شامل: وزن اضافی بدن باعث افزایش فشار بر اندام تحتانی از جمله پاشنه پا می شود. انتخاب کفش مناسب و مناسب با حمایت و بالشتک مناسب برای پیشگیری از بسیاری از انواع درد پاشنه پا بسیار مهم است. این امر به ویژه اگر در ورزش های شدید یا دویدن در مسافت های طولانی شرکت می کنید صادق است. درد هرگز طبیعی نیست. اگر درد پاشنه پا وجود دارد که علت مشخصی ندارد، کمی صبر کنید و ببینید که آیا بهبود می یابد یا خیر. اگر عود کرد یا بدتر شد، به یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی مراجعه کنید. در پاشنه پا چه زمانی باید با پزشکت تماس بگیریم؟ اگر از علت علایم خود مطمین نیستید، یا اگر توصیه های درمانی خاصی را برای بیماری خود نمی دانید، به دنبال ارزیابی پزشکی باشید. در اینجا برخی از علایم قطعی وجود دارد که نشان می دهد باید توسط یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی ویزیت شوید: تورم یا تغییر رنگ پشت پا هر گونه علایم غیر معمول دیگر علایم عفونت، از جمله تب، قرمزی و گرما درد پاشنه پا که بیش از چند روز ادامه دارد. ناتوانی در راه رفتن راحت در سمت آسیب دیده درد پاشنه پا که در شب یا هنگام استراحت رخ می دهد. دلایل زیادی برای درد پاشنه وجود دارد که برخی از آنها خود پاشنه را درگیر می کند و برخی دیگر شامل ساختارهای حمایت کننده مانند مچ پا است. دو علت شایع تاندونیت آشیل و فاشیای کف پا هستند، اما موارد متعدد دیگری نیز وجود دارند که می‌توانند مستقیما بر پاشنه پا ت ثیر بگذارند یا درد ارجاعی ایجاد کنند مثل زمانی که التهاب یا آسیب در قسمت دیگری از بدن باعث درد در پاشنه پا شود. تشخیص درد پاشنه معمولا شامل معاینه فیزیکی، بررسی سابقه پزشکی شما و در صورت نیاز، یک مطالعه تصویربرداری مانند اشعه ایکس است. گزینه های درمانی شامل استراحت، استفاده از یخ، نوار چسب، بی حرکتی، داروهای ضد درد، اصلاح کفش، فیزیوتراپی و جراحی است. سخن آخر در مورد علت درد پاشنه پا و گزینه های درمانی درد پاشنه معمولا یا در زیر پاشنه یا درست در پشت آن احساس می شود. درد معمولا به تدریج شروع می شود. اغلب با پوشیدن یک کفش صاف ایجاد می شود. در بیشتر موارد درد زیر پا، به سمت جلوی پاشنه پا است. مراقبت های خانگی مانند استراحت، یخ، کفش های مناسب و تکیه گاه های پا اغلب برای کاهش درد پاشنه پا کافی است. برخی از علل درد پاشنه پا جدی تر از سایر علل هستند. صرف نظر از این، پزشک می تواند به شما کمک کند تا بفهمید چه چیزی باعث درد می شود و یک برنامه درمانی خاص برای وضعیت شما طراحی کنید. نکته مثبت این است که اکثر راه حل ها نسبتا ساده هستند استراحت، کمپرس یخ و اصلاح کفش و در صورت استفاده صحیح بسیار موثر هستند. همیشه دستورالعمل های پزشک خود را دنبال کنید حتی اگر احساس بهتری دارید. توقف کوتاه یا بازگشت سریع به فعالیت عادی می تواند منجر به آسیب جدی شود.

اگر برای بار دوم باردار شده اید ممکن است در مورد توانایی خود برای باردار شدن بعد از نگران باشید یا دچار این چالش شده باشید که برای زایمان بعدی خود چه کاری انجام دهید. در حالی که هیچ راهکارهایی مشخص و یکسانی وجود ندارد که به همه زنان ارایه شود، اما راهکارهای معمولی وجود دارد که باید در نظر بگیرید و با پزشک خود در میان بگذارید. سزارین جراحی های جدی هستند و پزشکان آن را ساده نمی دانند. اگر بیش از یک مورد انجام داده اید، می دانید که چقدر طول می کشد تا پس از یک عمل موفقیت آمیز بهبودی پیدا کنید. در طول سزارین، ممکن است موارد زیر را تجربه کنید: عفونت خونریزی شدید آسیب های مثانه و روده به طور بالقوه ممکن است فرد در طول زایمان بعدی خونریزی کنید. در گذشته میزان مرگ و میر ناشی از آن تا درصد بود. در حال حاضر، خوشبختانه، بیشتر زنان در معرض خطر بالای مرگ نیستند. اگر قبلا سزارین شده‌اید، پزشک ممکن است سونوگرافی را برای بررسی محل قرارگیری جفت در بارداری بعدی پیشنهاد دهد. اگر چندین بار سزارین کرده اید، به اندازه زنانی که زایمان طبیعی داشته اند، احتمال بارداری را دارید. پزشکان توصیه می کنند که حداقل شش هفته بعد از سزارین از داشتن رابطه جنسی صبر کنید و به طور کلی توصیه می کنند که از تا شش تا ماه پس از زایمان استفاده کنید. هر چه مدت زمان بیشتری برای بهبودی لازم باشد، خطر عوارض کمتری خواهید داشت. گفته می شود، اگر قبل از جدول زمانی توصیه شده باردار شوید، همچنان می توانید بارداری سالمی داشته باشید. حتما با پزشک خود در اوایل و اغلب در مورد مراقبت های دوران بارداری مناسب مشورت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بسته به سابقه پزشکی شما، پزشک باید از تصمیم شما برای برنامه ریزی مجدد سزارین یا انجام زایمان طبیعی پس از سزارین ( VBAC ) حمایت کند. اگر یک یا حتی چندین زایمان و سزارین قبلی داشته اید، VBAC می تواند یک گزینه مطمین باشد. مزایای بالقوه شامل زمان بهبودی کوتاه تر و خطر کمتر عوارض جراحی است. با این حال، این برای همه نیست. به عنوان مثال، هر چه تعداد سزارین های شما بیشتر باشد، احتمال بیشتر می شود. با هر سزارین، احتمال تجمع بافت زخم، خونریزی شدید و اختلالات جفت بیشتر است. قسمت پایینی رحم را به سمت بالا و پایین برش می دهد. رایج ترین نوع، این برش از یک طرف به سمت دیگر در قسمت پایین رحم ایجاد می شود. زمانی که سزارین استاندارد باشد، این برش بالا و پایین در قسمت بالایی رحم اکنون خطرناک تلقی می شود و معمولا فقط برای زایمان های بسیار زودرس انجام می شود. اگر شما علایمی از ناراحتی را نشان دهید، سزارین اورژانسی خواهید داشت. و سزارین هر دو خطرات و فوایدی دارند. تصمیم گیری در مورد نحوه زایمان بعد از سزارین قبلی می تواند تصمیم پیچیده ای باشد. با پزشک خود مشورت کنید. او می تواند به شما کمک کند تا خطرات تکرار سزارین را در مقابل تمایل شما برای بارداری های آینده بسنجد. معمولا بهبودی بعد از سزارین بیشتر از زایمان طبیعی طول می‌کشد، حتی اگر زایمان ساده باشد. مهم است که قبل از شروع تلاش برای باردار شدن مجدد به بدن خود فرصت دهید تا بهبود یابد. شما باید حداقل ماه صبر کنید اما پزشک یا ممکن است به شما توصیه کند که تا ماه صبر کنید. هر چه مدت زمان بیشتری برای بهبودی جای زخم خود باقی بگذارید، قوی تر خواهد بود. اگر می خواهید دفعه بعد برای زایمان طبیعی تلاش کنید، مطمین شوید که جای زخم شما کاملا بهبود یافته است. به این دلیل است که ممکن است جای زخم کمی باز شود. این به نام انحطاط رحم شناخته می شود. شاید مشکل جدی ایجاد نکند، اما ممکن است احتمال پارگی رحم را افزایش دهد، که می تواند مشکلات جدی برای مادر و نوزاد ایجاد کند. اگر دفعه بعد زایمان طبیعی داشته باشید، احتمال پارگی رحم بیشتر است، اما همچنان نادر است. ممکن است فکر کنید که چه مدت طول کشید تا بعد از آخرین سزارین بهبودی پیدا کردید، سلامت جسمانی فعلی‌تان در حال حاضر و اینکه آیا از نظر عاطفی آماده هستید یا خیر موثر هستند. کارهای مثبت زیادی وجود دارد که می توانید برای آمادگی برای بارداری بی خطر انجام دهید. البته بارداری همیشه برنامه ریزی نشده است. یا ممکن است به دلایلی خود بخواهید زودتر باردار شوید. اگر در عرض یک سال پس از سزارین باردار شده اید، در صورت تمایل همچنان می توانید زایمان طبیعی داشته باشید. پزشک یا ماما بهترین گزینه های شما را برای زایمان توضیح می دهد. ماما یا شما بلافاصله پس از انجام اسکن ناهنجاری جنین در هفته تا با شما در مورد گزینه های زایمان صحبت می کند. متخصص زنان و زایمان پزشکی است که در مراقبت های دوران بارداری، زایمان و پس از تولد تخصص دارد. آنها می توانند با مشورت دادن به شما در مورد چگونگی زایمان به شما کمک کنند. در صورت امکان، باید تصمیم بگیرید که چه نوع زایمانی را قبل از هفته بارداری می خواهید. اگر قبلا فقط یک سزارین انجام داده اید، اگر یک نوزاد را حمل می کنید و بعد از هفته شروع به زایمان کرده اید، باید بتوانید از طریق واژینال زایمان کنید. اگر موارد زیر را تجربه کنید احتمال اینکه زایمان واژینال موفقی داشته باشید، بیشتر است: زمانی که باردار شدید وزن مناسبی داشته باشد. شما قبلا زایمان طبیعی داشته اید، به خصوص اگر بعد از سزارین قبلی باشد. VBAC ممکن است برای شما مناسب نباشد، به عنوان مثال، اگر در معرض خطر پارگی رحم هستید یا مشکلاتی در سلامت کودک شما وجود دارد، توصیه می شود زایمان طبیعی نداشته باشید. ممکن است پزشک به شما توصیه کند که به جای زایمان طبیعی، سزارین را انتخاب کنید. اگر زایمان واژینال موفقیت آمیز باشد، احتمال بروز عوارض کمتری نسبت به تکرار انتخابی سزارین ( ERCS ) وجود دارد. بهبودی شما احتمالا سریع تر خواهد بود. مدت زمان بستری بودن در بیمارستان کوتاه تر است. احتمال اینکه در بارداری های بعدی زایمان طبیعی موفقی داشته باشید، بیشتر است. نوزاد شما در روزهای پس از تولد شانس کمتری برای مشکلات تنفسی خواهد داشت. به طور متوسط، از هر زن، نفر در طول زایمان نیاز به سزارین اورژانسی دارد. این امر خطر عوارض بیشتری نسبت به سزارین مکرر انتخابی ( ERCS ) دارد. برای زنانی که قبلا زایمان طبیعی داشته اند، از هر نفر نفر نیاز به سزارین اورژانسی دارند. احتمال پارگی بافت زخم در رحم شما بیشتر است. این در حدود از زن اتفاق می افتد. اگر قبلا زایمان طبیعی داشته اید، احتمال این اتفاق کمتر است. در شرایطی که بیش از یک سزارین انجام داده اید، باید این فرصت را داشته باشید که با یک متخصص زنان و زایمان در مورد خطرات و مزایای زایمان طبیعی صحبت کنید. در اسرع وقت با ماما مشورت کنید. در طول بارداری، پزشک توضیح خواهد داد که اگر قبل از VBAC زایمان کردید یا خیر، چه کاری باید انجام دهید. اگر شروع به زایمان کردید یا آب کیسه تان پاره شد، فورا با بیمارستان تماس بگیرید. هنگامی که شروع به انقباضات منظم کردید، ماما ضربان قلب کودک شما را ردیابی می کند. شما می توانید نوع دلخواه روش زایمان خود را برای تسکین درد در حین زایمان انتخاب کنید، از جمله اپیدورال در صورت تمایل می تواند موثر باشد. اگر تا هفته به طور طبیعی زایمان نکنید، گزینه های شما ممکن است شامل موارد زیر باشد: القای زایمان انتظار برای شروع طبیعی زایمان القای زایمان احتمال پارگی بافت زخم سزارین قبلی شما را افزایش می دهد، که می تواند منجر به نیاز به سزارین شود. پزشک و ماما، شما و نوزادتان را در طول زایمان از نزدیک تحت نظر خواهند داشت. شما می توانید زایمان طبیعی یا سزارین را انتخاب کنید. پزشک یا مامای شما می تواند مزایا و خطرات هر دو گزینه را توضیح دهد تا به شما در تصمیم گیری کمک کند. اگر بخواهید سزارین دیگری انجام دهید، معمولا بعد از هفته بارداری آن را انجام خواهید داد. در صورت داشتن موارد زیر، پزشک متخصص زنان و زایمان به شما پیشنهاد می کند که یک سزارین دیگر انجام دهید: جفت پریویا پارگی رحم جراحی رحم یک زخم عمودی در رحم شما تکرار سزارین معمولا بیشتر از عمل اول طول می کشد. به این دلیل است که شما بافت زخم خواهید داشت که می تواند عمل را دشوارتر کند. زخم همچنین ممکن است به روده یا مثانه شما آسیب برساند. خطر ابتلا به جفت پریویا و یا جفت آکرتا در حاملگی های بعدی کمی بیشتر است. به احتمال زیاد در بارداری های بعدی به سزارین نیاز دارید. اگر قبل از هفته سزارین داشته باشید، خطر مشکلات تنفسی پس از تولد نوزاد شما کمی بیشتر است. شاید برای کاهش این خطر، قبل از تولد تزریق استرویید داشته باشید. پزشک یا مامای شما به شما کمک می کند تا قبل از سزارین انتخابی خود، چه اتفاقی برای زایمان رخ دهد، برنامه ریزی کنید. اگر درد زایمان شروع شد، فورا به پزشک یا ماما خود اطلاع دهید. آنها به شما کمک می کنند تا در مورد ایمن ترین گزینه برای خود و کودکتان تصمیم بگیرید. ممکن است یک سزارین اورژانسی باشد، یا اگر زایمان بسیار پیشرفته باشد، شاید زایمان طبیعی برای شما بی خطرتر باشد. برای اطلاعات بیشتر و انتخاب مناسب ترین راهکار ها برای خود و کودکتان، می توانید با مشورت کنید.

مصرف داروهای کاهش چربی در دیابتی ها متناسب با وضعی آنها بسیار مهم و حیاتی است. افراد مبتلا به دیابت نسبت به سایرین بیشتر در معرض خطر بیماری های قلبی و سکته قرار دارند. بر همین اساس کنترل سایر عوامل خطر برای مشکلات قلبی عروقی مانند کلسترول بالا در مبتلایان به بسیار مهم است. افزایش سطح کلسترول می تواند با انسداد رگ های خونی خطر بروز بیماری های قلبی و عروقی را افزایش دهد. خوشبختانه داروهایی به نام استاتین در کاهش کلسترول لیپوپروتیین با چگالی کم ( LDL ) موثر هستند. این نوع کلسترول اغلب کلسترول بد نامیده می شود. اینکه کدام داروهای چربی یا استاتین ها برای دیابتی ها بهتر است به خطر قلبی و عروقی بیماران بستگی دارد. به طور کلی انجمن دیابت آمریکا ( ADA ) علاوه بر تغییر در میزان تغذیه و فعالیت، برای افراد مبتلا به دیابت، مصرف یک استاتین با شدت متوسط یا زیاد را نیز توصیه می کند. انواع استاتین ها وجود دارند. برخی از آنها نسبت به سایر دارو ها اثرات بیشتری دارند. همه آنها با تداخل در تولید ماده ای که کبد برای تولید کلسترول به آن نیاز دارد، به کاهش کلسترول کمک می کند. استاتین ها به برخی از داروهای کلسترول که به طور گسترده در جهان تجویز می شوند، تبدیل شده اند. آنها شامل آتورواستاتین (لیپیتور) ، روزوواستاتین (کرستور) و سایر نسخه های عمومی و نام تجاری هستند. اما باید به این نکته توجه داشته باشید که سطح کلسترول ایده آل و توصیه های درمانی برای شما ممکن است با وضعیت شخص دیگر متفاوت باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پزشکان قبلا تصمیم خود را برای تجویز استاتین اساسا بر اساس نمره LDL در فرد تعیین کرده بودند اما در حال حاضر برای تجویز این دارو ها برخی فاکتور های مهم دیگر هم در نظر گرفته می شود. به طور کلی، اگر دیابت دارید، در صورت داشتن هر یک از معیارهای زیر، بهتر است برای مصرف استاتین ها با پزشک خود مشورت کنید: سال به بالا تشخیص بیماری های قلبی عروقی سنین تا سال با عوامل خطر اضافی جانبی برای بیماری های قلبی عروقی دیابت و استاتین ها رابطه پیچیده ای دارند و کانون بحث شدید بیمار و مراقبت های بهداشتی هستند. به ویژه دیابت نوع معمولا با سطوح بالاتر کلسترول در ارتباط است. مصرف آنها در کنار کنترل خوب گلوکز خون و سایر داروها می تواند سطح کلسترول و خطر یک رویداد قلبی عروقی را کاهش می دهند. . این روش ها شامل قطع سیگار، کاهش مصرف الکل، انجام فعالیت بدنی منظم و رعایت رژیم غذایی مناسب است. در بعضی از افراد، تغییر در سبک زندگی می تواند به اندازه کافی تفاوت در سطح کلسترول ایجاد کند تا شما برای درمان کاهش کلسترول مانند استاتین ها احتیاج نداشته باشید. اگر سطح کلسترول شما بالاتر از سطح کلسترول طبیعی و عواملی مانند سن و سابقه خانوادگی بیماری های قلبی و سکته مغزی دارید نشان دهد که در معرض خطر بالای بیماری قلبی هستید، پزشک احتمالا درمان استاتین را به شما توصیه می کند. انجمن دیابت آمریکا ( ADA ) در دستورالعمل های خود، توصیه می کند که همه بزرگسالان بالای سال مبتلا به دیابت علاوه بر شیوه زندگی، از استاتین های دارای قدرت متوسط نیز استفاده کنند. استدلال ADA این است که کنترل عوامل خطر به شما کمک می کند تا خطر ابتلا به بیماری های قلبی را کاهش دهید. این عوامل خطر ممکن است شامل موارد زیر باشد: کلسترول بالا فشار خون بالا سیگار کشیدن نوشیدن الکل زیاد داشتن اضافه وزن یا چاقی سطح پایین تری از فعالیت بدنی سطح بالایی از سدیم، چربی اشباع یا چربی ترانس در رژیم غذایی هرچه عوامل خطر کمتری داشته باشید، احتمال بروز حمله قلبی یا سکته مغزی ممکن است کمتر باشد. دیابت تهدیدی جدی برای سلامت قلب و عروق شما محسوب می شود زیرا با گذشت زمان، گلوکز اضافی موجود در خون می تواند به رگ های خونی آسیب برساند. رگ های خونی آسیب دیده می توانند جریان خون در قلب و مغز شما را مختل کنند. این خطر حمله قلبی یا سکته را افزایش می دهد. دیابت همچنین می تواند با کاهش لیپوپروتیین با چگالی بالا ( HDL ) یا کلسترول "خوب" و افزایش سطح کلسترول LDL بر کلسترول شما ت ثیر بگذارد. به این حالت دیس لیپیدمی دیابتی گفته می شود که حتی در صورت کنترل دیابت نیز می تواند بروز کند. تحقیقات نشان می دهد به ازای هر نفری که در معرض مشکلات قلبی هستند، اگر این افراد به مدت سه سال استاتین مصرف کنند، استاتین ها از موارد حمله های قلبی جلوگیری می کند. طبق بررسی تحقیق ، بررسی های متعددی نشان داده است که استاتین ها ممکن است قند خون و خطر دیابت را افزایش دهند. در سال ، سازمان غذا و دارو ( FDA ) همین بررسی ها نشان می دهد که استاتین های زیر ممکن است کمترین خطر افزایش قند خون را داشته باشند: پراواستاتین فلوواستاتین پیتاواستاتین پراواستاتین و فلوواستاتین حتی ممکن است به کنترل گلوکز کمک کنند، اگرچه تحقیقات بیشتری لازم است. علیرغم خطرات احتمالی، FDA هنوز استاتین ها را برای فواید قلبی عروقی توصیه می کند. انتخاب استاتین متناسب با وضعیت بیمار به موارد گوناگونی بستگی دارد، از جمله: تحمل دارو سطح LDL عوامل خطر برای بیماری های قلبی همانطور که گفته شد، ADA استاتین های با شدت متوسط و بالا را برای افراد دیابتی توصیه می کند. به طور کلی، ADA توصیه می کند فقط در مواردی که بیمار تحمل دوز بالاتر این دارو را نداشته باشد، می تواند از استاتین با قدرت کمتر استفاده کند. پراواستاتین ( Pravachol ) و لوواستاتین ( Altoprev ) دو گزینه با قدرت پایین هستند. در صورت نیاز به مبارزه شدیدتر با کلسترول بالا، پزشک ممکن است روسوواستاتین (کرستور) را که قوی ترین استاتین است یا آتورواستاتین (لیپیتور) را در دوزهای بالاتر تجویز کند. آتورواستاتین در دوزهای پایین تا متوسط و سیمواستاتین ( Zocor ) قدرت متوسطی دارند. توانایی بیمار در تحمل یک دارو می تواند نکته مهمی برای تعیین بهترین نوع دارو باشد. پزشک ممکن است نوع دارو شما را با استفاده از یک استاتین قوی شروع کرده و نوع استاتین را تغییر و یا در صورت لزوم دوز دارو را کاهش دهد. استاتین ها مزایای سلامتی متعددی دارند، از جمله: کاهش کلسترول کاهش خطر لخته شدن خون کاهش خطر سکته مغزی و بیماری های قلبی کاهش نیاز به آنژیوپلاستی یا روش دیگر برای افزایش جریان خون در شریان فواید استاتین برای افرادی که بیشتر در معرض خطر سکته مغزی یا حمله قلبی هستند بیشتر است. با ادامه مصرف استاتین، مزایای قلبی عروقی نیز با گذشت زمان افزایش می یابد. استاتین ها معمولا به خوبی تحمل می شوند، اما می توانند عوارض جانبی داشته باشند. برخی از عوارض جانبی و احتمالی استاتین ها ممکن است شامل موارد زیر باشد: حالت تهوع آسیب کبدی از دست دادن حافظه میالژی، یا درد عضلانی افزایش قند خون و افزایش خطر ابتلا به دیابت غیر وابسته به انسولین (دیابت نوع ) عادت به دارو، جابجایی به نوع دیگری از استاتین یا مصرف دوز کمتری ممکن است مشکل را حل کند. بسیاری از عوارض جانبی استاتین ها نادر است و برخی از آنها شواهد متناقضی دارند یا فاقد آن هستند. تحقیقات بیشتری در مورد عوارض جانبی استاتین ها لازم است. طبق FDA ، مزایای استاتین ها از خطرات آن بیشتر است. استاتین ها ممکن است با سایر داروها تداخل داشته باشند، بنابراین به پزشک خود بگویید کدام داروها را مصرف می کنید. همچنین اگر باردار هستید یا بیماری کبدی خاصی دارید نباید استاتین مصرف کنید. افرادی که استاتین خاصی مصرف می کنند نباید گریپ فروت بخورند. اثر متقابل استاتین ها و گریپ فروت می تواند اثر استاتین ها را افزایش دهد و منجر به احتمال بیشتری از بروز عوارض جانبی شود. شما و پزشک خود باید در مورد راه های دیگر مانند ورزش و رژیم غذایی برای حفظ سلامت قند خون و سطح LDL مشورت کنید. اگر میزان LDL شما یا سایر عوامل خطر بالا باشد و به دیابت مبتلا باشید، مصرف استاتین برای شما توصیه می شود. شما باید در مورد موارد زیر با پزشک خود صحبت کنید: عوارض جانبی استاتین ها خطرات و مزایای استاتین ها سطح کلسترول LDL مناسب هر دارویی که در حال حاضر مصرف می کنید و ممکن است با استاتین ها تداخل داشته باشد. پس از شروع مصرف استاتین، اگر می خواهید مصرف آنها را متوقف کنید یا به داروی دیگری تغییر دهید، ابتدا با پزشک خود مشورت کنید. این مسیله به ویژه اگر اخیرا دچار حمله قلبی یا سکته شده اید بسیار مهم است. روش های زیادی برای بهبود سلامت قلب شما وجود دارد. اگر دیابت دارید و قبلا به بیماری قلبی عروقی مبتلا هستید، استاتین درمانی می تواند به جلوگیری از حمله قلبی یا سکته کمک کند. منابع:

در مبتلایان به تیرویید کم کار وجود دارد. برهمین اساس پزشکان سعی می کنند این وضعیت را هر چه زودتر درمان کنند. زمانی ایجاد می شود که غده تیرویید به اندازه کافی هورمون تیروکسین ( T ) یا تری یدوتیرونین ( T ) تولید نکند. حدود درصد از افراد ساله و بالاتر در ایالات متحده با کم کاری تیرویید زندگی می کنند. اگرچه بسیاری از افراد فقط علایم خفیف دارند، اما فرد مبتلا به کم کاری تیرویید ممکن است افزایش وزن، خستگی، مشکلات باروری و موارد دیگر را تجربه کند. در موارد بالینی، که در آن فرد سطح هورمون محرک تیرویید ( TSH ) بالاتر از و سطح T آزاد طبیعی دارد، پزشکان کم کاری تیرویید را با ضربان قلب آهسته و سایر مشکلات مهم قلبی مرتبط می دانند. علایم و نشانه ها معمولا در کم کاری تیرویید تحت بالینی رخ نمی دهد. پیشگیری از یکی از مواردی است که پزشکان به تشخیص و درمان موارد بالینی کم کاری تیرویید توجه خاصی دارند. این مقاله به بررسی کم کاری تیرویید و ضربان قلب پایین می پردازد. به طور خاص، ما در این مقاله از بررسی می کنیم که کم کاری تیرویید چگونه می تواند بر قلب ت ثیر بگذارد، برخی علایم بالقوه، و زمان مراجعه به پزشک در شرایط کم کاری تیرویید و ضربان قلب پایین را بررسی می کنیم. پس اگر شما هم یکی از افرادی هستید که با این مشکل دست و پنجه نرم می کنید بهتر است ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. بله، کم کاری تیرویید می تواند باعث کندی ضربان قلب یا برادی کاردی در برخی افراد شود. اگر سطح TSH فرد به میزان قابل توجهی افزایش یابد، ممکن است رخ دهد. هورمون های تیرویید به کنترل ضربان قلب کمک می کنند. در افراد مبتلا به کم کاری تیرویید بالینی، ضربان قلب اغلب کندتر از حد معمول است. هورمون تیرویید ت ثیر مستقیمی بر عملکرد قلب، عروق خونی و سطح کلسترول دارد. در کم کاری تیرویید، علایم ممکن است شامل کند شدن ضربان قلب، انقباض عروق خونی و افزایش فشار خون، احتباس مایعات و ادم و افزایش سطح کلسترول باشد. موارد شدید کم کاری تیرویید می تواند باعث نارسایی قلبی و مرگ شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کم کاری تیرویید با جایگزینی هورمون تیرویید درمان می شود که می تواند بسیاری از این اثرات منفی را معکوس کند. با این حال، درمان بیش از حد کم کاری تیرویید می تواند منجر به سطوح بالای تیرویید و ضربان قلب سریع و نامنظم شود. چند مطالعه بالینی وجود دارد که خطر مشکلات قلبی را از نظر طول مدت بیماری و درمان کم کاری تیرویید بررسی کرده است. کم کاری تیرویید چگونه بر قلب ت ثیر می گذارد؟ کم کاری تیرویید باعث کند شدن بسیاری از عملکردهای بدن از جمله قلب می شود. در نتیجه، با گذشت زمان، قلب ضعیف می شود و نمی تواند به درستی پمپاژ کند. علاوه بر این، ماهیچه های قلب به دنبال ضربان قلب به طور کامل شل نمی شوند. هنگامی که این اتفاق می افتد، می تواند باعث اختلال عملکرد دیاستولیک شود. این وضعیت باعث سفت شدن حفره های فوقانی قلب می شود و روند طبیعی پر شدن خون بین ضربان های قلب را محدود می کند. می تواند منجر به نارسایی قلبی شود. علایم قلبی ناشی از کم کاری تیرویید کم کاری تیرویید علایم قلبی مختلفی را ایجاد می کند که به ویژه در افرادی که دارای یک بیماری زمینه ای قلبی هستند، محتمل است. کم کاری تیرویید به روش های زیر بر قلب تاثیر می گذارد: افراد مبتلا به کم کاری تیرویید ممکن است نارسایی قلبی را تجربه کنند، حتی با بیماری قلبی خفیف. کم کاری تیرویید ممکن است احتمال کمپلکس های بطنی زودرس را افزایش دهد. در موارد نادر، می تواند منجر به تاکی کاردی بطنی با فاصله شود که در آن قلب خیلی سریع شروع به تپیدن می کند. کم کاری تیرویید باعث سفت شدن شریان ها و عروق خونی و در نتیجه افزایش فشار خون دیاستولیک می شود. پزشکان از آن به عنوان فشار خون دیاستولیک یاد می کنند. پزشکان تورم را "ادم" می نامند و این می تواند به دلیل نارسایی قلبی رخ دهد. علاوه بر این، کم کاری تیرویید می تواند باعث ایجاد نوع خاصی از ادم به نام شود. علت دقیق این وضعیت تجمع پروتیین های غیر طبیعی و سایر ترکیبات در مایعی است که سلول ها را احاطه کرده است. پزشکان کم کاری تیرویید را با افزایش لیپوپروتیین با چگالی کم یا کلسترول "بد" و یک نشانگر التهابی به نام پروتیین واکنشی C مرتبط می دانند. این مولکول ها ممکن است CAD را بدتر کنند. چه زمانی با پزشک تماس بگیرید؟ در صورت مشاهده علایم مرتبط با کم کاری تیرویید، فرد باید با پزشک صحبت کند، از جمله: خستگی افسردگی افزایش وزن خشکی پوست عدم تحمل سرما درد اسکلتی عضلانی موهای خشک و نازک مشکلات باروری دوره های قاعدگی شدید اگر فردی در حال حاضر با کم کاری تیرویید زندگی می کند و برای این بیماری تحت مراقبت است، در صورت مشاهده علایم جدید باید با پزشک صحبت کند. علایم قلبی که باید به آنها توجه کرد شامل درد، تپش قلب و مشکل در تنفس است. یک فرد ممکن است نیاز به بررسی دارو و داشته باشد تا مطمین شود که دوز فعلی جایگزین های هورمون تیرویید برای نیازهایش مناسب است. کم کاری تیرویید چگونه تشخیص داده می شود؟ پزشکان برای تشخیص کم کاری تیرویید به اطلاعات زیر وابسته هستند: کم کاری تیرویید می تواند علایم مختلفی ایجاد کند. با این حال، یک علامت خاص وجود ندارد که نشان دهنده کم کاری تیرویید باشد. بنابراین، پزشک ممکن است بپرسد که آیا فرد احساس متفاوتی نسبت به حالت معمول دارد یا خیر. اگر فرد برای درمان سرطان تا به حال جراحی تیرویید یا روی گردن خود داشته است، باید به پزشک اطلاع دهد. علاوه بر این، پزشک ممکن است بپرسد که آیا فرد سابقه خانوادگی بیماری تیرویید دارد، تغییرات اخیر در سلامتی خود را تجربه کرده است یا دارویی مصرف می کند. در طول معاینه فیزیکی، پزشک غده تیرویید را بررسی می کند، ضربان قلب را اندازه گیری می کند و رفلکس ها را آزمایش می کند. آنها همچنین ممکن است پوست را از نظر خشکی، که می تواند با کم کاری تیرویید رخ دهد، بررسی کنند. پزشکان از آزمایش TSH برای تشخیص کم کاری تیرویید استفاده می کنند. TSH هورمونی است که تولید T و T غده تیرویید را کنترل می کند. پزشکان همچنین از آزمایش T برای اندازه گیری تیروکسین آزاد و در دسترس استفاده می کنند. این به این دلیل است که بیشتر T در خون به پروتیینی به نام تیروکسین گلوبولین متصل می شود که از ورود T به سلول های بدن جلوگیری می کند. کم کاری تیرویید چگونه درمان می شود؟ هدف پزشکان کاهش یا پیشگیری از علایم قلبی در افراد مبتلا به کم کاری تیرویید با جایگزینی هورمون هایی است که غده تیرویید نمی سازد. پزشکان اغلب هورمون درمانی به شکل قرص لووتیروکسین را تجویز می کنند. پزشکان معمولا خون افراد را حدود هفته پس از شروع مصرف هورمون های تیروییدی جایگزین آزمایش می کنند. در صورت لزوم، پزشک می تواند دوز را تا زمانی که برای فرد موثر باشد تنظیم کند. اکثر افراد می توانند کم کاری تیرویید خود را با مصرف داروهای هورمون تیرویید کنترل کنند، البته به شرطی که از دستورات پزشک پیروی کنند. فرد نباید بدون مشورت با پزشک، مصرف داروهای خود را قطع کند. آنها همچنین باید درک کنند که مصرف بیش از حد یک دارو می تواند باعث مشکلات جدی سلامتی شود. سایر دلایل کاهش ضربان قلب پزشکان معمولا را به عنوان زیر ضربه در دقیقه طبقه بندی می کنند. با این حال، ضربان قلب ممکن است به طور طبیعی در طول خواب عمیق کمتر از ضربه در دقیقه باشد. همچنین، ورزشکاران و افراد فعال بدنی ممکن است ضربان قلب کندتری داشته باشند. سایر دلایل کاهش ضربان قلب عبارتند از: استفاده از داروهای خاص قلب داشتن نقایص مادرزادی قلب ابتلا به آپنه انسدادی خواب آسیب رساندن به قلب به دلیل بیماری قلبی یا حمله قلبی داشتن مشکل با ضربان ساز طبیعی قلب یا گره سینوسی دهلیزی مشکلات مربوط به تکانه های الکتریکی قلب بین دهلیزها و بطن ها سخن آخر کم کاری تیرویید وضعیتی است که در آن غده تیرویید به اندازه کافی هورمون تولید نمی کند. این می تواند منجر به مشکلات مختلفی از جمله ایجاد ضربان قلب آهسته و منجر به سایر مشکلات قلبی در سراسر بدن شود. پزشکان کم کاری تیرویید را با گرفتن سابقه پزشکی، انجام معاینه فیزیکی و انجام آزمایش های خونی که هورمون های تیرویید را اندازه گیری می کند، تشخیص می دهند. اکثر افراد می توانند کم کاری تیرویید را با مصرف داروهای جایگزین هورمون هایی که غده تیرویید نمی سازد، کنترل کنند. این داروها راه اصلی درمان مشکلات قلبی در افراد مبتلا به کم کاری تیرویید هستند. هرکسی که علایم احتمالی کم کاری تیرویید یا علایم قلبی را تجربه می کند باید به دنبال مشاوره پزشکی باشد.

می تواند از درد مبهم تا درد ضربان دار متغیر باشد. حتی این درد می تواند حاد باشد و خود به خود برطرف یا به مرور زمان بدتر شود. تعیین علت دقیق درد استخوان گونه یا شما می تواند چالش برانگیز باشد. اما ما سعی کرده ایم در این مقاله از چندین علت رایج و همچنین داروهای توصیه شده برای تسکین درد را مورد بررسی قرار دهیم، آنها عبارتند از: آنچه در این مقاله خواهید خواند: عفونت سینوسی عفونت سینوسی که نیز نامیده می شود، التهاب یا تورم در بافت سینوس شما است. این حفره پر از هوا است که در نزدیکی بینی شما قرار دارد. شما چهار سینوس پارانازال دارید که بزرگترین سینوس شما (سینوس ماگزیلاری) در فک و نزدیک استخوان گونه شما قرار دارد. بافت سینوسی ملتهب علایم مختلفی را ایجاد می کند، از جمله: سردرد آبریزش بینی گرفتگی بینی درد صورت در گونه های شما درد و ناراحتی نیز می تواند به دندان های شما سرایت کند. هر کسی ممکن است دچار عفونت سینوسی شود. با این حال، برخی دیگر از شرایط سلامتی و عوامل خطر می توانند شانس ابتلا به آن را افزایش دهند، مانند: سابقه آلرژی سیگار کشیدن سیستم ایمنی ضعیف عفونت اخیر دستگاه تنفسی فوقانی خار استخوان بینی (رشد استخوان در بینی) پولیپ بینی، معمولا رشد غیرسرطانی در بینی سفر با هواپیما، که می تواند شما را در معرض غلظت بالایی از میکروب ها قرار دهد. فیبروز کیستیک، وضعیتی که باعث ایجاد مخاط غلیظ در ریه ها و سایر پوشش های غشای مخاطی می شود. انحراف تیغه بینی، زمانی که دیواره بافتی که بین سوراخ های راست و چپ بینی شما قرار دارد به طور ناهموار به یک طرف جابجا می شود. آبسه دندان باکتری های موجود در دهان به دلیل رعایت بهداشت نامناسب دندان می توانند باعث شوند. این عفونتی است که دندان ها، لثه ها و استخوان ها را تحت تاثیر قرار می دهد، اما در صورت عدم درمان می تواند به استخوان گونه و بافت اطراف شما سرایت کند. آبسه همچنین خطر استیومیلیت را افزایش می دهد. این عفونتی است که به استخوان شما، مانند استخوان فک، گسترش می یابد. علایم این عفونت عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تب لرز تعریق خستگی درد شدید فک یا درد صورت اختلال مفصل گیجگاهی فکی ( TMJ ) مفصل گیجگاهی فکی شما استخوان فک شما را به جمجمه شما متصل می کند. به عنوان یک لولا عمل می کند و به فک شما اجازه می دهد در جهات مختلف حرکت کند. گاهی اوقات، این مفصل ممکن است در اثر آرتریت جابجا شود، آسیب ببیند یا آسیب ببیند. این باعث درد هنگام بلع، جویدن، یا صحبت کردن و همچنین صدای ترک خوردن یا ترکیدن در هنگام حرکت فک می شود. از آنجایی که اختلالات TMJ می تواند دلایل مختلفی داشته باشد، راه های مختلفی نیز برای درمان آن وجود دارد. پزشکان معمولا توصیه می کنند ابتدا با درمان های خانگی شروع کنید. در بسیاری از موارد، علایم را می توان با شیوه های خودمراقبتی در خانه درمان کرد. برای کاهش علایم TMJ در خانه، می توانید: غذاهای نرم بخورید. حرکات فک را کاهش دهید. برای کاهش تورم از یخ استفاده کنید. اقداماتی را برای کاهش استرس انجام دهید. از تمرینات کششی فک برای کمک به بهبود حرکت فک استفاده کنید. از جویدن آدامس و غذاهای سفت (مانند گوشت گاو گوشتی) خودداری کنید. اگر متوجه شدید که TMJ شما با استفاده از درمان‌های خانگی کاهش نمی‌یابد، برخی از داروها (هم بدون نسخه و هم تجویز شده توسط پزشک) ممکن است تسکین بیشتری ایجاد کنند. برخی از این داروها عبارتند از: کورتیکواستروییدها شل کننده های عضلانی داروهای ضد افسردگی بی حس کننده های موضعی داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) پزشک به شما کمک می کند تا بر اساس شرایط شخصی و سابقه سلامتی خود تصمیم بگیرید که کدام دارو برای شما بهترین است. گاهی اوقات، پزشک ممکن است فیزیوتراپی را توصیه کند. یک اختلال عصبی مانند نیز می تواند باعث درد استخوان گونه و درد در دندان شما شود. عصب سه قلو احساسی را به صورت شما می دهد. فشار روی این عصب می تواند باعث درد در فک، دندان یا گونه شما شود. علت دقیق فشرده سازی شناخته نشده است، اما برخی اقدامات ممکن است باعث این اختلال شود: جویدن ارتعاش مسواک زدن صحبت کردن حرکات سر درد TN می تواند به صورت اسپاسم های تیز باشد که شبیه شوک الکتریکی است. درد به طور کلی در یک طرف صورت رخ می دهد و ممکن است با صدا یا لمس ایجاد شود. ممکن است حملاتی از درد را تجربه کنید که فقط چند ثانیه یا چند دقیقه طول بکشد. مجموعه‌ای از حملات می‌توانند روزها، هفته‌ها یا ماه‌ها طول بکشند و پس از آن دوره‌هایی از بهبودی رخ دهد. این عارضه می تواند پیشرفت کند و شدت و دفعات حملات افزایش یابد. در برخی موارد، درد یا درد ثابت می شود. علل نورالژی سه قلو در بسیاری از موارد، علت TN هرگز پیدا نمی شود. با این حال، علل شناخته شده عبارتند از: یک رگ خونی متورم یا تومور که به عصب فشار وارد می کند. مولتیپل اسکلروزیس، وضعیتی که به غلاف میلین، که پوشش محافظ اطراف اعصاب است، آسیب می رساند. بر اساس موسسه ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی اگرچه هر کسی می تواند به TN مبتلا شود، اما در بین زنان شایع تر از مردان است. همچنین در افراد بالای سال شایع تر است، اگرچه ممکن است در هر سنی رخ دهد. دندان درد یکی از علل شایع دندان درد، پوسیدگی یا حفره دندان است. این زمانی است که سوراخ هایی در سطح سخت دندان ایجاد می شود. دندان درد می تواند یک درد مبهم یا درد شدید باشد. شما همچنین ممکن است علایم زیر را داشته باشید: ورم تب سردرد سایر مشکلات دندانی نیز می توانند باعث دندان درد شوند، مانند: دندان ترک خورده پر کردن شکسته رویش دندان های جدید (دندان عقل) روش های دندانپزشکی به خاطر داشته باشید که پس از یک عمل دندانپزشکی، درد استخوان گونه و درد در دندان های خود طبیع است. این شامل درد بعد از: کشیدن دندان عصب کشی پر کردن دندان درد گونه و دندان طبیعی است. اما اگر تورم یا درد بعد از روز ادامه یافت یا بدتر شد، با دندانپزشک تماس بگیرید. دندان قروچه (براکسیسم) یکی دیگر از علل درد استخوان گونه و دندان است. اما دندان قروچه اغلب در هنگام خواب اتفاق می افتد، بنابراین ممکن است از این مشکل بی اطلاع باشید. اما دندان قروچه طولانی مدت می تواند باعث شود: سردرد درد صورت گوش درد دندان شکسته اختلال در خواب درد در مفصل گیجگاهی فکی بیماری پریودنتال بیماری پریودنتال یا بیماری لثه، بافت نرم دهان و همچنین استخوان‌هایی که از دندان‌های شما حمایت می‌کنند را از بین می‌برد. این وضعیت اغلب به دلیل بهداشت نامناسب دندان است. در صورت عدم درمان، عفونت شدید می تواند باعث از دست دادن دندان شود. عفونت همچنین می تواند به سایر قسمت های بدن شما سرایت کند و تصور می شود خطر ابتلا به بیماری هایی مانند بیماری قلبی را افزایش می دهد. تحقیقات هنوز در مورد ارتباط بین بیماری لثه و بیماری قلبی ادامه دارد، بنابراین ارتباط دقیق هنوز مشخص نیست. بیماری عروق کرونر ( CAD ) بیماری عروق کرونر اغلب با درد قفسه سینه، تنگی نفس و سبکی سر همراه است. اما می تواند به صورت درد و ناراحتی در فک، گونه و گردن نیز ظاهر شود. عوامل خطر برای بیماری عروق کرونر، عبارتند از: داشتن اضافه وزن عدم فعالیت بدنی تغذیه نامناسب سیگار کشیدن عوارض بیماری عروق کرونر می تواند شامل موارد زیر باشد: آنژین حمله قلبی مرگ ناگهانی ریتم غیر طبیعی قلب آیا درد استخوان گونه و دندان را می توان در خانه درمان کرد؟ بسته به علت زمینه‌ای درد استخوان گونه و دندان، درمان‌های خانگی زیر ممکن است به کاهش ناراحتی کمک کند: غذاهای نرم یا مایعات مانند سوپ یا سبزیجات پخته شده بخورید. از محافظ دهان در شب برای متوقف کردن دندان قروچه استفاده کنید. برای تسکین فشار و احتقان سینوسی از داروهای بدون نسخه استفاده کنید. برای تسکین التهاب و تورم، کمپرس سرد را روی استخوان گونه خود قرار دهید. به منظور کاهش حساسیت دندان هااز خوردن غذاها و نوشیدنی های سرد یا گرم خودداری کنید. از حرکات خاص فک خودداری کنیدتا زمانی که درد متوقف شود، مانند جویدن آدامس یا خمیازه کشیدن. تکنیک های کاهش استرس را برای شل کردن عضلات فک و تسکین علایم TMJ و دندان قروچه تمرین کنید. چه زمانی باید با پزشکت تماس بگیریم؟ اگر درد شدید استخوان گونه یا درد در دندان های خود دارید با پزشک تماس بگیرید. بدتر شدن درد می تواند نشان دهنده شرایطی باشد که باید در اسرع وقت برای جلوگیری از عوارض بیشتر درمان شوند، مانند: آسیب عصبی عفونت حفره های دندانی بیماری پریودنتال اگر درمان نشود، عفونت می تواند پیشرفت کند و وارد جریان خون شما شود. علایم عفونت عبارتند از: ورم سرخی تب لرز حالت تهوع درد شدید ترشح از دهان شما اگر بعد از ضربه، درد صورت، مانند افتادن یا ضربه به صورت خود، دارید، با پزشک تماس بگیرید. اگر علایم را دارید، از جمله: ضعف تنگی نفس درد قفسه سینه ناراحتی در بازوهای شما پزشک شما می تواند آزمایشات را برای تشخیص یا رد بیماری های قلبی کامل کند. چه درمان هایی برای درد استخوان گونه یا دندان وجود دارد؟ اگر عفونت سینوسی یا عفونت دندان دارید، احتمالا برای درمان عفونت به آنتی بیوتیک نیاز خواهید داشت. یک پزشک یا دندانپزشک نیز ممکن است بسته به علت زمینه‌ای درد در دندان‌ها، یک روش دندانپزشکی را توصیه کند. این می تواند شامل موارد زیر باشد: پر کردن دندان برداشتن دندان عقل یا دندان آسیب دیده عصب کشییا روش های دیگر برای ترمیم دندان به شدت آسیب دیده عفونت شدید دندان ممکن است به جراحی برای برداشتن بافت لثه و استخوان آسیب دیده نیاز داشته باشد. بیماری عروق کرونر ممکن است به داروها، تغییر در رژیم غذایی یا ورزش، یا جراحی برای کمک به بهبود عملکرد قلب با کاهش تجمع پلاک در شریان ها نیاز داشته باشد. سخن آخر درد در استخوان گونه و دندان همیشه جدی نیست و ممکن است با مراقبت از خود درد خود به خود بهبود یابد. اما برخی از علل درد نیاز به مراقبت پزشکی دارند. اگر ناراحتی شدید، بدتر شدن علایم یا علایم عفونت دارید با پزشک یا تماس بگیرید.

زمانی اتفاق می‌افتد که باکتری‌ها رحم و نواحی اطراف آن را پس از زایمان آلوده می‌کنند. همچنین عفونت نفاس به عنوان عفونت پس از نیز شناخته می شود. تخمین زده شده است که درصد مرگ و میرهای مربوط به بارداری در ایالات متحده ناشی از عفونت است. گمان می رود که میزان مرگ و میر در مناطقی که فاقد بهداشت مناسب هستند بیشتر باشد. طبیعی است که در روزهای پس از زایمان احساس خوبی نداشته باشید. بدن شما دستخوش تغییرات عمده ای می شود زیرا دیگر باردار نیستید، و چه از طریق واژینال یا از طریق کنید، احتمالا زخم هایی دارید که در حال بهبود هستند. با این حال، اگر واقعا احساس بدی یا ناراحتی می کنید، یا دردی دارید که به جای بهتر شدن بدتر می شود، ممکن است با عفونت پس از زایمان یا نفاس روبرو باشید. این عفونت‌های باکتریایی، که می‌توانند در روزهای پس از زایمان ایجاد شوند، نادر هستند اما به طور جدی می توانند مضر باشند. بنابراین ارزش این را دارد که بدانید چه علایم هشدار دهنده پس از زایمان را باید رعایت کرد و چگونه باید کمک بگیرید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: انواع مختلف عفونت های پس از زایمان کدامند؟ عفونت‌های پس از زایمان می‌توانند از زخم‌های باز در رحم (در محل جفت) ، پارگی‌های دهانه رحم، واژن یا پرینه (مخصوصا اگر اپیزیوتومی انجام داده‌اید) ، یا برش در صورتی که سزارین شده‌اید، نشات می‌گیرد. برخی از شایع ترین مکان هایی که عفونت می تواند ایجاد شود، پوشش داخلی رحم، عضله رحم یا لکه های اطراف رحم است. اما همه عفونت‌های پس از زایمان در ناحیه لگن نیستند. در صورت کاتتریزاسیون، می‌توانند در مثانه یا کلیه‌ها نیز رخ دهند. انواع مختلفی از عفونت های پس از زایمان وجود دارد، از جمله: عفونت پوشش داخلی رحم عفونت نواحی اطراف رحم عفونت عضله رحم علت عفونت های بعد از زایمان چیست؟ تخمین زده می شود که بین تا درصد از زنان پس از زایمان به عفونت مبتلا می شوند که این میزان در بین زنانی که از طریق سزارین به دنیا آمده اند بالاتر است. عفونت‌های پس از زایمان معمولی نیستند، اما زمانی که باکتری‌های مضر پس از زایمان وارد دستگاه تناسلی یا بافت‌های پاره‌شده (مانند یا برش سزارین) شوند، می‌توانند ایجاد شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بسیاری از عفونت ها از برش های سزارین ایجاد می شوند. زایمان قبل از انجام یک سزارین برنامه ریزی نشده که می تواند باعث آسیب اضافی به رحم، دهانه رحم، واژن یا پرینه شود، این خطر را حتی بیشتر افزایش می دهد. اما سزارین تنها علت عفونت های پس از زایمان نیست. زنانی که دچار پارگی زودرس غشاها، همچنین به عنوان PROM شناخته می شوند، نیز در معرض خطر بیشتری هستند. علاوه بر این، عفونت‌ها در زنانی که جفت آنها گیر کرده‌، افرادی که پارگی دهانه رحم یا واژن داشته‌اند و کسانی که معاینات مکرر واژن در حین زایمان انجام داده‌اند یا خونریزی بیش از حد پس از تولد تجربه کرده‌اند، بیشتر رخ می‌دهد. علایم عفونت پس از زایمان چیست؟ علایم عفونت پس از زایمان در ابتدا می تواند مبهم باشد و بسته به محل عفونت متفاوت است. اما به طور کلی، آنها با علایمی از جمله: خونریزی مداوم یا شدن خون شدیدتر می شود. تب های بالاتر از . درجه فارنهایت که در عرض سه روز پس از زایمان رخ می دهد می تواند نشان دهنده این باشد که بدن شما در تلاش برای مبارزه با عفونت است. همچنین ممکن است احساس ضعف، لرز، سردرد یا احساس گرسنگی کمتر از حد معمول داشته باشید. درد ممکن است شدید باشد و ممکن است هنگام ادرار کردن درد کند یا بسوزد. قرمزی، ترشح یا تورم در اطراف محل برش سزارین، پارگی پرینه یا اپیزیوتومی. با عفونت، ناراحتی به جای بهتر شدن بدتر می شود. علایم ممکن است چند روز طول بکشد تا ظاهر شوند. گاهی اوقات عفونت ها ممکن است تا زمانی که بیمارستان را ترک نکرده اید، قابل توجه نباشند. مهم است که حتی پس از ترخیص به دنبال علایم عفونت باشید. عوامل خطر ابتلا به عفونت نفاس چیست؟ خطر ابتلا به عفونت بعد از زایمان بسته به روشی که برای زایمان استفاده می شود متفاوت است. احتمال ابتلای شما به عفونت عبارت است از: تا درصد در زایمان طبیعی تا درصد در زایمان های سزارین که قبل از شروع زایمان انجام می شود تا درصد در زایمان های غیر برنامه ریزی شده سزارین که بعد از شروع زایمان انجام می شود عوامل دیگری وجود دارد که ممکن است زن را بیشتر در معرض خطر ابتلا به عفونت قرار دهد. این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد: چاقی واژینوز باکتریال زایمان طولانی مدت گروه اجتماعی - اقتصادی پایین معاینات متعدد واژینال در حین زایمان خونریزی بیش از حد بعد از زایمان وجود بقایای جفت در رحم پس از زایمان تاخیر بین پارگی کیسه آمنیوتیک و زایمان کلونیزاسیون مجرای واژن با باکتری استرپتوکوک گروه B عفونت های پس از زایمان توسط پزشک از طریق معاینه فیزیکی قابل تشخیص است. پزشک شما ممکن است از ادرار یا نمونه خون برای آزمایش باکتری استفاده کند یا از یک سواب پنبه ای برای کشت رحم شما استفاده کند. آیا عفونت نفاس می تواند عوارضی ایجاد کند؟ عوارض نادر است. اما اگر عفونت به سرعت تشخیص داده نشود و درمان نشود، می توانند عوارضی را ایجاد شوند. عوارض احتمالی عبارتند از: آبسه، یا زخم های چرکی پریتونیت یا التهاب پوشش داخلی شکم ترومبوفلبیت لگن یا لخته شدن خون در وریدهای لگن، وضعیتی که در آن یک لخته خون یک شریان در ریه ها را مسدود می کند. یا شوک سپتیک، وضعیتی که در آن باکتری وارد جریان خون شده و باعث التهاب خطرناک می شود عفونت های پس از زایمان چگونه درمان می شوند؟ عفونت های پس از زایمان می توانند به سرعت جدی شوند، بنابراین تقریبا همیشه نیاز به درمان با آنتی بیوتیک دارند. بسته به عفونت و شدت آن، داروها ممکن است به صورت خوراکی یا IV تجویز شوند. مصرف بیشتر آنتی بیوتیک هایی که برای درمان عفونت های پس از زایمان استفاده می شوند در دوران شیردهی بی خطر هستند. اما اگر در حال شیردهی هستید، همچنان باید با پزشک خود ت یید کنید که درمان توصیه شده با شیردهی سازگار است و از خطرات احتمالی مطلع شوید. به عنوان مثال، آنتی‌بیوتیک‌هایی مانند سیپروفلوکساسین و افلوکساسین، در حالی که مصرف آن برای مادران شیرده بی‌خطر است، معمولا به‌عنوان یک درمان اولیه در زنان توصیه نمی‌شوند. پزشک شما با شما همکاری خواهد کرد تا بهترین گزینه درمانی را بیابد که به شما امکان می دهد به طور ایمن به کودک خود شیر بدهید. عفونت های پس از زایمان از زمان معرفی آنتی سپتیک ها و کمتر شایع است. با این حال، فلور پوست مانند استرپتوکوک یا استافیلوکوک و سایر باکتری ها همچنان باعث عفونت می شوند. اینها در محیط های مرطوب و گرم رشد می کنند. عفونت های پس از زایمان اغلب پس از زایمان در رحم شروع می شود. اگر کیسه آمنیوتیک عفونی شود، رحم ممکن است عفونی شود. کیسه آمنیوتیک غشاهایی است که جنین را در خود جای داده است. آیا می توانید از عفونت پس از زایمان جلوگیری کنید؟ همیشه نمی توان از عفونت پس از زایمان جلوگیری کرد، اما اقداماتی وجود دارد که می توانید برای کاهش خطر تا حد امکان انجام دهید. اگر مریض شدید، زمانی که عفونت راحت تر درمان می شود، زودتر به دنبال کمک باشید. دستان خود را قبل از لمس ناحیه پرینه بشویید، پس از رفتن به دستشویی از جلو به عقب پاک کنید و برای خونریزی پس از زایمان فقط از پد استفاده کنید، نه تامپون. به خاطر داشته باشید که اگر تحت سزارین قرار گرفته باشید، به خصوص در صورت برنامه ریزی نشده، بیشتر مستعد عفونت هستید. و مهم نیست که چگونه زایمان کرده اید، به علایم هشدار دهنده یا ناراحتی غیرعادی توجه کنید. دردی که به جای بهتر شدن بدتر می شود، عموما یک پرچم قرمز است، بنابراین آن را نادیده نگیرید. اگر مشکلی به نظر می رسد در اسرع وقت با پزشک خود تماس بگیرید. هرچه زودتر عفونت شما تشخیص و درمان شود، زودتر بهتر می شوید. اگر آنتی بیوتیک های پیشگیرانه برای شما تجویز شده اند، مصرف کنید. اگر از طریق سزارین زایمان کرده باشید، پزشک ممکن است آنتی بیوتیک را به عنوان دارو جانبی در برابر عفونت تجویز کند. هر دوز را دقیقا طبق دستور مصرف کنید. پیش آگهی عفونت های نفاس چیست؟ عفونت های پس از زایمان معمولا با آنتی بیوتیک های خوراکی درمان می شوند. آنتی بیوتیک ها متناسب با نوع باکتریایی که پزشک مشکوک است باعث عفونت شده است، تنظیم می شود. عفونت نفاس یکی از عوارض احتمالی عفونت های پس از زایمان است. این یکی از علل اصلی مرگ و میر پس از زایمان در جهان است. عفونت‌های نفاس می‌تواند باعث سلامتی ضعیف و کندی بهبودی پس از زایمان شود. احتمال ابتلای شما به عفونت را می توان با انجام اقداماتی برای اطمینان از بهداشتی بودن زایمان کاهش داد. اگر دچار عفونت شدید، احتمالا با مراقبت های اولیه پزشکی می توانید درمان شوید. چه زمانی با پزشکت تماس بگیرید؟ در صورت مشاهده علایم عفونت احتمالی، باید فورا به پزشک خود اطلاع دهید. در موارد نادر، عفونت‌ها می‌توانند باعث ایجاد یک واکنش خطرناک و جدی به نام سپسیس شوند. اگر علایم احتمالی از جمله تب، لرز، سردرد، تنفس سریع، ضربان قلب سریع، احساس گیجی یا درد شدید را دارید، باید فورا به دنبال مراقبت‌های فوری پزشکی باشید. حتی اگر عفونت های پس از زایمان نادر است، فکر ابتلا به آن می تواند اعصاب خردکن باشد. با تمیز نگه داشتن زخم ها و صحبت با پزشک در مورد علایم به جای تلاش برای رفع آن، فعال باشید. شرایط غیربهداشتی می تواند باعث عفونت شود. عفونت‌های پس از زایمان بیشتر در مکان‌هایی با اقدامات غیربهداشتی یا مراقبت‌های بهداشتی با کیفیت پایین رخ می‌دهد. عدم آگاهی در میان ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی یا سیستم بهداشتی ناکافی می تواند منجر به نرخ بالاتر عفونت شود. مهم ترین عامل خطر برای عفونت های پس از زایمان، نوع زایمان است. اگر می دانید که قرار است زایمان سزارین کنید، بهتر است بخواهید با پزشک خود در مورد اقداماتی که بیمارستان برای جلوگیری از عفونت انجام می دهد صحبت کنید. بررسی ها نشان داده‌اند که اقدامات احتیاطی زیر ممکن است شانس ابتلا به عفونت پس از زایمان را در حین زایمان سزارین کاهش دهد: دوش ضد عفونی کننده در صبح روز جراحی با قیچی به جای تیغ استفاده از کلرهگزیدین الکل برای آماده سازی پوست مصرف آنتی بیوتیک های با طیف گسترده قبل از جراحی بسیاری از بیمارستان ها در حال حاضر برخی از این اقدامات را برای به حداقل رساندن خطر ابتلا به عفونت در نظر گرفته اند.

نشانه این است که شاید دندان آسیب دیده باشد. یا حفره می تواند باعث ایجاد دندان درد شود. در صورت وجود عفونت در دندان یا لثه های اطراف آن، درد ضربان دار دندان می تواند رخ دهد. دندان درد معمولا به دلیل عفونت یا التهاب ایجاد می شود. به این بیماری پالپیت می گویند. پالپ صورتی نرم داخل دندان به حفظ سلامت و زنده ماندن آن کمک می کند. پالپ دندان حاوی بافت، اعصاب و عروق خونی است. یک حفره یا ترک در دندان باعث می شود هوا و میکروب ها در داخل دندان قرار گیرند و این اعصاب حساس پالپ را تحریک کرده و عفونی می کند و منجر به درد دندان می شود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: همراه با درد ضربان دار، سایر علایم دندان درد می تواند شامل موارد زیر باشد: تب قرمزی درد مبهم دایمی طعم بد در دهان بوی بد در دهان التهاب دهان یا لثه چرک یا مایع سفید رنگ دندان های حساس یا گزگز درد شدید هنگام گاز گرفتن درد هنگام خوردن چیزی شیرین بزرگسالان و هم کودکان می توانند دچار دندان درد شوند. در صورت مشاهده هر گونه علایم و نشانه ها بلافاصله به دندانپزشک مراجعه کنید. احتمالا به معاینه دندانپزشکی و عکس برداری با نیاز خواهید داشت تا بفهمید چه چیزی باعث درد دندان شده است. اما شایع ترین علل احتمالی درد ضربان دار دندان، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پوسیدگی یا حفره دندان شایع ترین دلیل دندان درد است. این می تواند زمانی رخ دهد که باکتری ها از طریق لایه بیرونی مینای سخت دندان "خوردن" کنند. باکتری ها بخشی از سلامت طبیعی دهان و بدن هستند. با این حال، قند بیش از حد و سایر مواد غذایی روی دندان می تواند باعث ایجاد باکتری های بد زیادی شود. باکتری ها پلاکی می سازند که به دندان می چسبد. برخی از انواع آنها اسید ترشح می کنند که می تواند منجر به سوراخ یا حفره شود. پوسیدگی دندان به صورت لکه های کوچک سفید، قهوه ای یا سیاه روی دندان ها به نظر می رسد. دندانپزشک می تواند سوراخ یا یک ناحیه ضعیف شده در دندان را برای کمک به توقف درد ضربان دار ترمیم کند. ممکن است نیاز داشته باشید به: پر کردن برای وصله کردن حفره آنتی بیوتیک برای از بین بردن عفونت تمیز کردن دندان برای از بین بردن پلاک دندان آبسه زمانی است که بخشی یا تمام پالپ داخل دندان می میرد. بافت مرده یک "جیب" از باکتری و چرک ایجاد می کند که آبسه نامیده می شود. عفونت یا التهاب دندان می تواند باعث آبسه شود. اگر دندان آسیب دیده به سرعت درمان نشود می تواند منجر به آبسه شود. این زمانی رخ می دهد که یک سوراخ یا ترک به باکتری اجازه ورود به دندان را می دهد. درمان آبسه دندان شامل موارد زیر است: تخلیه و پاکسازی آبسه آنتی بیوتیک ها برای از بین بردن باکتری های عامل عفونت تمیز کردن و درمان لثه، اگر آبسه ناشی از بیماری لثه باشد. اگر آبسه ناشی از پوسیدگی یا ترک خوردگی دندان باشد. ایمپلنت، که شامل جایگزینی دندان با یک دندان مصنوعی است. شکستگی دندان یک ترک یا شکاف در دندان است. این می تواند با گاز گرفتن چیزی سخت مانند یخ رخ دهد. همچنین احتمال دارد در هنگام زمین خوردن یا اگر ضربه محکمی به فک یا صورتتان وارد شود، دچار شوید. در برخی موارد، شکستگی دندان می تواند به آرامی در طول زمان ایجاد شود. شکستگی دندان منجر به درد ضربان دار و باعث می شود که اشیا وارد دندان و پالپ شده و اعصاب را تحریک یا عفونی کنند و باعث درد شوند. این می تواند شامل موارد زیر باشد: آب هوا باکتری ها ذرات غذا دندانپزشک می تواند دندان شکسته را با چسب دندان، روکش یا پرکننده ترمیم یا کانال ریشه را توصیه کند. احتمال دارد به یک کلاه یا روکش روی دندان نیاز داشته باشید. شما ممکن است با گاز گرفتن و جویدن معمولی، گاز گرفتن چیزی سفت، یا با ساییدن یا فشردن دندان های خود به پرکردگی آسیب وارد کنید. این آسیب پر کردن احتمال دارد شامل: ترک تراشه ساییدن فرو ریختن دندانپزشک می تواند پرکردگی آسیب دیده را تعمیر یا جایگزین کند. اگر دندان برای پر کردن جدید بیش از حد آسیب دیده باشد، احتمال دارد به روکش روی دندان نیاز داشته باشید. عفونت لثه نیز ژنژیویت نامیده می شود. لثه های عفونی می توانند منجر به بیماری لثه یا پریودنتیت شوند که عامل اصلی از دست دادن دندان در بزرگسالان است. عفونت لثه می تواند ناشی از موارد زیر باشد: ژنتیک سیگار کشیدن تغییرات هورمونی سرطان و درمان آن برخی از انواع داروها بیماری هایی مانند دیابت یک رژیم غذایی نامناسب بهداشت ضعیف دهان و دندان باکتری های لثه های آلوده می توانند در اطراف ریشه دندان تجمع کنند. این باعث عفونت در بافت لثه شده که منجر به دندان درد می شود. بیماری لثه احتمال دارد لثه را از دندان دور کند وهمچنین استخوانی که دندان ها را در جای خود نگه می دارد تجزیه کند. این می تواند باعث لق شدن دندان ها و ایجاد حفره شود. عفونت لثه معمولا با آنتی بیوتیک درمان می شود. شاید برای از بین بردن پلاک به تمیز کردن منظم توسط دندانپزشک نیاز داشته باشید. دهانشویه دارویی می تواند به تسکین درد لثه و دندان کمک کند. اگر بیماری لثه دارید، ممکن است به چندین روش درمانی برای کمک به حفظ دندان های خود نیاز داشته باشید. درمان شامل یک "تمیز کردن عمیق" به نام جرم گیری و صاف کردن ریشه برای حفظ سلامت دندان ها و لثه ها است. در موارد شدید شاید جراحی دندان مورد نیاز باشد. دندان قروچه معمولا در هنگام خواب رخ می دهد. فشردن دندان ها به معنای گاز گرفتن محکم است. ساییدن و فشردن می تواند به دلیل استرس، ژنتیک و رشد بیش از حد عضلات فک رخ دهد. ساییدن و فشار دادن احتمال دارد باعث درد دندان، لثه و فک و منجر به فرسایش دندان شوند. این امر خطر پوسیدگی، دندان درد و شکستگی دندان را افزایش می دهد. علایم فرسایش دندان عبارتند از: دندان های گرد زرد شدن دندان ها دندان ها و پرکردگی های بریده شده یا فرورفته ترک های کوچک یا ناهمواری در لبه های دندان نازک شدن دندان ها (لبه های گاز گرفتن کمی شفاف به نظر می رسند) دندان های حساس (به ویژه به نوشیدنی ها و غذاهای گرم، سرد و شیرین) درمان علت ساییدن و فشردن دندان ها به توقف درد دندان کمک می کند. استفاده از محافظ دهان در طول خواب می تواند به پیشگیری از دندان قروچه در بزرگسالان و کودکان کمک کند. همچنین احتمال دارد تمرین تکنیک های کاهش استرس یا مشاوره گرفتن از متخصص سلامت روان مفید باشد. تاج یا کلاه پوششی به شکل دندان است و معمولا کل دندان را تا خط لثه می پوشاند. اگر دندان ترک خورده یا شکسته، یا حفره برای پر کردن خیلی بزرگ است، احتمال دارد به روکش نیاز داشته باشید. تاج دندان می تواند از فلز، سرامیک یا چینی ساخته شود. سیمان دندان یک تاج را در جای خود نگه می دارد. تاج در اثر سایش و پارگی معمولی شل می شود. همچنین می تواند مانند یک دندان واقعی تراشه یا ترک بخورد. چسب سیمانی که یک تاج را در جای خود نگه می دارد ممکن است شسته شود و با فشردن یا ساییدن دندان ها و گاز گرفتن چیزی سفت به تاج دندان آسیب بزند. تاج شل باعث درد ضربان دار دندان می شود. به این دلیل که باکتری ها می توانند زیر تاج قرار بگیرند. دندان احتمال دارد عفونی یا آسیب ببیند و باعث درد عصبی شود. دندانپزشک ممکن است تاج را بردارد و در صورت وجود حفره یا آسیب، دندان را درمان کند. تاج جدیدی روی دندان ترمیم شده گذاشته می شود. یک تاج شل یا آسیب دیده را می توان تعمیر یا با یک تاج جدید جایگزین کرد. دندان های جدید در حال رشد می توانند باعث درد در لثه، فک و دندان های اطراف شوند. این شامل دندان درآوردن نوزادان، دندان های جدید کودکان و رشد دندان عقل بزرگسالان می شود. اگر دندان از طریق لثه مسدود شود، ممکن است نهفته یا در جهت اشتباه رشد کند، مثلا به جای بالا رفتن، به پهلو. این می تواند ناشی از: ژنتیک کیست در دهان شلوغی (دندان های زیاد) دندان شیری که نیفتاده است. دندان نهفته ممکن است به ریشه دندان های اطراف آسیب برساند. دندانی که به تازگی رویش یافته و دندان نهفته نیز ممکن است باعث حرکت یا لق شدن دندان های دیگر و ایجاد درد در لثه و دندان شود. می توانید درد یا حساسیت ناشی از رویش دندان را با ژل بی حس کننده دهان یا داروهای مسکن عمومی تسکین دهید. درمان دندان نهفته شامل جراحی جزیی برای ایجاد فضا در دندان است. این می تواند شامل برداشتن دندان های اضافی یا باز کردن انسداد باشد. سایر علل درد ضربان دار دندان عبارتند از: گاز گرفتن غیر طبیعی عفونت سینوسی (درد در دندان های عقبی) غذا یا مواد زاید بین دندان ها گیر کرده است. بیماری قلبی، مانند آنژین صدری (درد در اطراف دندان و فک) عفونت دندان می تواند به استخوان فک و سایر نواحی صورت، گلو و سر سرایت کند. اگر علایم دیگری همراه با دندان درد داشتید بلافاصله با دندانپزشک خود تماس بگیرید. این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد: تب التهاب مشکل در بلع لثه های قرمز طعم یا بوی بد درد هنگام گاز گرفتن یا جویدن دردی که بیشتر از یک روز طول بکشد. اگر دندان شکسته یا بیرون آمده است، فورا به یا اورژانس مراجعه کنید. در مواردی که نمی توانید فورا به دندانپزشک خود مراجعه کنید، این نکات را برای تسکین درد ضربان دار دندان امتحان کنید: دهان خود را با آب نمک گرم بشویید. کمپرس سرد را روی فک یا گونه خود قرار دهید. از داروهای مسکن بدون نسخه مانند استامینوفن استفاده کنید. به آرامی نخ دندان بکشید تا غذا یا پلاک بین دندان ها را از بین ببرید. درمان های خانگی دندان درد مانند روغن میخک را برای بی حس کردن لثه ها امتحان کنید. در صورت داشتن درد ضربان دار به دندانپزشک یا پزشک خود مراجعه کنید. این می تواند به دلیل عفونت باشد. درمان زودهنگام به حفظ سلامت دندان ها و بدن کمک می کند. مراجعه منظم به دندانپزشک به پیشگیری از مشکلات جدی دندان قبل از ایجاد درد کمک می کند. با بیمه سلامت خود مشورت کنید تا متوجه شوید که آیا تحت پوشش معاینات منظم و تمیز کردن دندان هستید یا خیر. اگر نمی توانید هزینه دندانپزشکی را بپردازید، با برخی از دانشکده های دندانپزشکی محلی تماس بگیرید. آنها اغلب تمیز کردن دندان ها و روش های دندانپزشکی جزیی مانند پرکردن را رایگان یا ارزان تر ارایه می دهند.

وجود دارند که با استفاده از آنها به راحتی می توانید خود را در خانه درمان کنید. برهمین اساس در این مقاله، برخی از بهترین درمان‌های طبیعی و نکات ساده‌ای را که می‌توانید برای کاهش خطر خارش چشم در آینده استفاده کنید، بررسی می‌کنیم. تغییر شرایط آب و هوایی، گرد و غبار، آلودگی، عفونت یا آلرژی می تواند باعث خارش چشم شود. خارش مداوم می تواند بسیار ناراحت کننده باشد، و حفظ دید واضح را برای شما دشوار می کند و فعالیت های روزانه شما را مختل می کند. خوشبختانه، می توانید از چند درمان خانگی برای خلاص شدن از شر خارش چشم به طور طبیعی استفاده کنید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: درمان های خانگی برای تسکین خارش چشم خارش چشم ممکن است با فعالیت های روزمره تداخل داشته باشد و باید در اولین فرصت درمان شود. در اینجا لیستی از داروهای طبیعی وجود دارد که ممکن است به تسکین این بیماری کمک کند. برش های خیار، درمان خانگی خارش چشم خیار حاوی آنتی اکسیدان است. این اثر تسکین دهنده بر تحریکات پوستی دارد و تورم را کاهش می دهد. اثر خنک کنندگی خیار ممکن است به کاهش خارش چشم شما کمک کند. یک خیار را به صورت ورقه های گرد برش دهید. برش ها را روی چشم های بسته قرار دهید. آنها را بگذارید تا گرم شوند. این کار را - بار در روز انجام دهید. کمپرس سرد، درمان خانگی خارش چشم استفاده موضعی از کیسه های یخ به انتقال روغن از غدد میبومین کمک می کند. همچنین می تواند به تسکین خارش و سوزش چشم کمک کند. کیسه یخ را روی چشم آسیب دیده قرار دهید. بگذارید یا دقیقه بماند و آن را بردارید. تا بار تکرار کنید. این کار را چند بار در روز انجام دهید. چای کیسه ای هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اپی گالوکاتچین گالات ( EGCG ) موجود در چای سبز التهاب سطحی را در چشم های خشک بهبود می بخشد. از این رو، استفاده موضعی از چای سبز کیسه ای ممکن است خارش و خشکی چشم را تسکین دهد. کیسه های چای را که برای تهیه چای استفاده می شود جمع آوری کنید. آنها را به مدت دقیقه در یخچال قرار دهید. چای کیسه ای خنک شده را روی پلک های بسته خود قرار دهید. به مدت تا دقیقه آنها را بگذارید و سپس بردارید. هر زمان که چشمانتان شروع به خارش کرد این کار را انجام دهید. شیر سرد گزارشات حکایتی حاکی از آن است که شیر سرد به عنوان یک کمپرس سرد عمل می کند. بنابراین، استفاده موضعی از شیر سرد ممکن است خارش و تورم چشم را تسکین دهد. یک پد پنبه ای را در شیر سرد آغشته کنید. چشم آسیب دیده را ببندید و پد خیس شده را روی آن قرار دهید. بگذارید حدود دقیقه بماند و سپس آن را بردارید. این کار را تا بار در روز انجام دهید. آب آب چشم ها را تمیز می کند و ممکن است سوزش را فورا تسکین دهد. هر زمان که چشمان خود را احساس خارش کردید با آب جاری تصفیه شده بشویید. این کار را تا بار در روز انجام دهید. فندق جادوگر فندق جادوگر ( Hamamelis ) دارای خواص ضد التهابی و قابض طبیعی است. از این رو، ممکن است به کاهش خارش و التهاب در چشم کمک کند. پدهای پنبه ای را در فندق جادوگر خیس کنید. آنها را روی پلک های بسته قرار دهید. پس از تا دقیقه کمپرس فندق را بردارید. این کار را بار در روز انجام دهید. آب آلویه ورا به تسکین التهاب چشم کمک می کند. استفاده موضعی آن ممکن است به تسکین علایم مرتبط با خارش چشم کمک کند. آب آلویه ورا را تهیه کنید. آن را به مدت دقیقه در یخچال قرار دهید. گلوله های پنبه را در آب خیس کنید. یکی را روی هر چشم قرار دهید. به مدت تا دقیقه آنها را بگذارید و بردارید. این کار را چند بار در روز انجام دهید. روغن کرچک روغن کرچک اثر روان کنندگی روی چشم دارد. از این رو، ممکن است گزینه خوبی برای درمان خارش چشم باشد. توپ های پنبه را با روغن کرچک ارگانیک خیس کنید. روغن اضافی را صاف کرده و پنبه ها را روی پلک های بسته خود قرار دهید. بگذارید دقیقه روی آنها بماند. چشم های خود را بردارید و با آب بشویید. این کار را تا بار در روز انجام دهید. سیب زمینی درمان های ضد التهابی می توانند به درمان خشکی و خارش چشم کمک کنند. گلیکوآلکالوییدهای موجود در سیب زمینی چنین خواص ضد التهابی را نشان می دهند. از این رو، استفاده موضعی از سیب زمینی ممکن است به کاهش خارش و تورم چشم کمک کند. یک سیب زمینی خام را در یخچال بگذارید. آن را به صورت برش های دایره ای برش دهید و روی هر چشم یک برش قرار دهید. آنها را به مدت دقیقه بگذارید. برش ها را بردارید. این کار را تا بار در روز انجام دهید. گلاب گلاب دارای خواص ضد التهابی و آبرسانی است که می تواند شرایط خشک و ملتهب چشم را بهبود بخشد. اما گلاب ممکن است به عنوان یک شستشوی چشم موثر استفاده شود. دو تکه پنبه آغشته به گلاب را روی چشمان خود قرار دهید. به مدت تا دقیقه آنها را بگذارید و سپس آنها را بردارید. از طرف دیگر، می توان از گلاب به عنوان استفاده کرد. این کار را تا بار در روز انجام دهید عسل دارای خواص ضد التهابی و تسکین دهنده است. این یک عامل درمانی در نظر گرفته می شود و برای درمان بیماری های چشم استفاده می شود. عسل ارگانیک را زیر پلک های خود بمالید. بگذارید دقیقه بماند و آن را بشویید. همچنین می توانید یک قطره عسل در چشمان خود بریزید. این کار را بار در روز انجام دهید. روغن اسطخدوس دارای خواص ضد التهابی و ضد درد است. این خواص ممکن است به تسکین خارش و التهاب چشم کمک کند. چهار قطره روغن اسطوخودوس را با یک قاشق چایخوری روغن نارگیل مخلوط کنید. مخلوط را به آرامی زیر چشم و اطراف پلک ها بمالید. بگذارید تا دقیقه بماند و بشویید. این کار را - بار در روز انجام دهید. روغن درخت چای دارای خواص ضد التهابی و ضد میکروبی است. این خواص ممکن است باعث تسکین فوری خارش چشم شود. سه تا چهار قطره روغن درخت چای را به یک قاشق چایخوری روغن نارگیل اضافه کنید. خوب مخلوط کنید و آن را دور چشمتان بمالید. بگذارید دقیقه بماند و آن را بشویید. این کار را بار در روز انجام دهید. ویتامین ها کمبود چند ماده مغذی ممکن است علایم خارش چشم را تشدید کند. ویتامین های A ، C و E برای عملکرد مناسب چشم شما مهم هستند. افراد مبتلا به خارش چشم معمولا کمبود ویتامین A دارند. ویتامین‌های C و E برای سلامت کلی چشم‌ها مفید هستند و ممکن است برای معکوس کردن بسیاری از عفونت‌های چشمی استفاده شوند. مرکبات، سبزیجات برگ سبز، هویج، شلغم، کلم پیچ، انبه و پنیر غنی از ویتامین را مصرف کنید. راه های پیشگیری از خارش چشم در حالی که این درمان ها به کاهش خارش در چشم شما کمک می کنند، اگر این نکات پیشگیری را رعایت نکنید، احتمال عود آن زیاد است برخی از این راهکارها، عبارتند از: از مالیدن چشم ها خودداری کنید. از لنزهای تماسی برای مدت طولانی استفاده نکنید. مقدار زیادی آب بنوشید تا خود را هیدراته نگه دارید. هر از چند گاهی چشمان خود را با آب سرد بشویید. همیشه با استفاده از یک عینک آفتابی از چشمان خود در برابر نور مستقیم خورشید و عوامل حساسیت زا محافظت کنید. مراقبت خوب از چشم ها برای جلوگیری از خارش و تورم بسیار مهم است. اگر خارش ادامه داشت، فورا با چشم پزشک تماس بگیرید. علل و عوامل خطر برای خارش چشم این وضعیت می تواند در اثر عوامل مختلفی مانند آلرژی، عفونت و چند بیماری زمینه ای ایجاد شود. علل شایع خارش چشم عبارتند از: به دلیل کمبود رطوبت و روانکاری در چشم ها رخ می دهد. این یک بیماری التهابی پوستی است که به دلیل شرایط محیطی ایجاد می شود. این یک واکنش آلرژیک ناشی از لنزهای تماسی است که منجر به خارش می شود. غدد میبومین در پلک های فوقانی و تحتانی قرار دارند و چربی ترشح می کنند. گرفتگی یا رشد غیرعادی این غدد ممکن است منجر به مقدار ناکافی روغن در اشک شود. این ممکن است باعث شود که اشک به سرعت تبخیر شود و منجر به خشکی چشم و تحریک شود. وضعیتی است که منجر به التهاب پلک ها می شود. این وضعیت توسط باکتری های استافیلوکوک یا کنه های پلک ایجاد می شود. ورم ملتحمه عفونی زمانی ایجاد می شود که چشم ها توسط عفونت های ویروسی و باکتریایی آلوده شوند. عواملی که می توانند خطر ابتلا به خارش چشم را افزایش دهند، عبارتند از: یایسگی بالا رفتن سن گرد و غبار، گرده و پوست حیوانات گذراندن مدت طولانی در مقابل کامپیوتر شرایط پزشکی مانند اگزما، و روزاسه شرایط محیطی مانند هوای خشک، تهویه مطبوع و سیگار کشیدن در صورت بروز علایم زیر بهتر است با پزشک خود مشورت کنید: درد تغییرات بصری چشم های برآمده علایم عفونت درد ناگهانی چشم از دست دادن بینایی خارش چشم یکی از علایم شایع آلرژی است و در چنین مواردی قطره های چشمی آنتی هیستامین می تواند کمک کننده باشد. خارش طبیعی چشم معمولا بعد از یک خواب خوب از بین می رود. با این حال، اگر خارش به دلیل یک عفونت زمینه‌ای باشد، ممکن است یک تا دو هفته طول بکشد تا متوجه بهبود وضعیت خود شوید.

ممکن است چندین علت از جمله بیماری های زمینه ای مانند عفونت های قابل درمان یا داشته باشد. احتمالا برای شناسایی ماهیت دقیق توده ریه خود به آزمایشات بالینی نیاز خواهید داشت و درمان می تواند به رفع علت کمک کند. توده ریه به عنوان یک نقطه یا ناحیه غیر طبیعی در ریه ها به اندازه بزرگتر از سانتی متر و حدود . اینچ، تعریف می شود. توده هایی با قطر کمتر از سانتی متر به عنوان ندول ریه در نظر گرفته می شوند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: شایع ترین علل توده ریه با علل ندول ریه متفاوت است. احتمال بدخیم بودن ناهنجاری (سرطانی) برای ندول ریه کمتر از توده است. حدود تا درصد از توده های موجود در ریه سرطان ریه هستند. آزمایشات تشخیصی نوع سرطان ریه را تعیین می کند. درمان‌های سرطان ریه در سال‌های اخیر و همچنین بقا پیشرفت کرده‌اند. این را در نظر داشته باشید، به خصوص اگر فردی را می شناسید که بیش از یک یا دو سال پیش سرطان ریه داشته است. در برخی موارد سرطان پیشرفته ریه (مرحله سرطان ریه) تقریبا به عنوان یک بیماری مزمن قابل درمان است. داروهای گاهی اوقات می توانند به یک پاسخ بادوام (زبان انکولوژی برای شاید حتی یک درمان) برای افرادی که حتی پیشرفته ترین مراحل بیماری دارند منجر شود. سرطان ریه در حال حاضر علت اصلی مرگ و میر ناشی از سرطان در مردان و زنان در ایالات متحده است. بروز در میان مردان مسن رو به کاهش بوده، اما در میان زنان جوان و هرگز سیگار نکشیده است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سرطان ریه می تواند حتی در افرادی که هرگز سیگار نکشیده اند نیز رخ دهد، و در واقع، اکثریت (حدود درصد) افرادی که در این زمان به سرطان ریه مبتلا می شوند، سیگار نمی کشند. آنها یا قبلا سیگاری بوده اند یا هرگز سیگار نکشیده اند. حداقل درصد از زنانی که به سرطان ریه مبتلا می شوند، هرگز یک سیگار هم نکشیده اند. سرطان هایی غیر از سرطان ریه نیز ممکن است به صورت توده ای در ریه ها ظاهر شوند. اینها شامل و سارکوم است. متاستاز (انتشار) سرطان ها از سایر نواحی بدن به ریه یکی دیگر از دلایل آن است. شایع ترین سرطان هایی که به ریه ها سرایت می کنند سرطان سینه، روده بزرگ و سرطان مثانه هستند. گاهی اوقات توده های ریه علل غیر سرطانی دارند. این علل خوش‌خیم سرطان نیستند و متاستاز نمی‌دهند، اما برخی از آنها می‌توانند عوارض جدی برای سلامتی ایجاد کنند و ممکن است در طول زمان نیاز به نظارت و یا درمان داشته باشند. برخی از علل خوش خیم توده ریه عبارتند از: مانند کوکسیدیومیکوز و بلاستومایکوز مانند اکینوکوک (کیست هیداتید) : تجمع پروتیین های غیر طبیعی که یک توده را تشکیل می دهند. مانند هامارتوما، شایع ترین نوع تومور خوش خیم ریه: ارتباط غیر طبیعی بین شریان ها و سیاهرگ ها که معمولا از بدو تولد وجود دارند. یک بیرون زدگی در شریان هایی که از قلب به ریه ها می رود می تواند به عنوان یک توده در آزمایش های تصویربرداری ظاهر شود. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی یک شرح حال دقیق می گیرد و معاینه فیزیکی به عنوان بخشی از ارزیابی توده ریه انجام می دهد. برخی از سوالاتی که ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی احتمال دارد بپرسد عبارتند از: آیا اخیرا سفر کرده اید؟ آیا تا به حال سیگار کشیده اید؟ چه بیماری های دیگری دارید؟ آیا سابقه خانوادگی بیماری از جمله سرطان ریه و سایر بیماری های ریوی دارید؟ آیا در خانه خود در معرض افزایش سطح رادون قرار گرفته اید؟ (رادون دومین عامل سرطان ریه است. آیا علایمی مانند سرفه مداوم، سرفه خونی، تنگی نفس، درد ریه، درد شانه یا کمردرد دارید یا کاهش وزن غیرقابل توضیحی داشته اید؟ بسته به نتایج تاریخچه و معاینه فیزیکی، آزمایش‌های بالینی می تواند شامل تصویربرداری و یا بیوپسی باشد. اگر پزشک یک توده ریه را در اشعه ایکس قفسه سینه مشاهده کرد، ممکن است توصیه کند که توموگرافی کامپیوتری ( CT ) یا تصویربرداری تشدید مغناطیسی ( MRI ) را برای مشاهده دقیق تر توده انجام دهید. این آزمایش‌ها می‌توانند به تعیین اندازه و محل جرم کمک کنند، و گاهی اوقات اطمینان حاصل کنند که جرم یک "مصنوع" در اشعه ایکس نیست. یعنی چیزی که شبیه یک جرم است اما اینطور نیست، مانند همپوشانی بافت ها ( PET ) یک مطالعه تصویربرداری است که افزایش فعالیت متابولیک مرتبط با رشد فعال را تشخیص می دهد. به عنوان مثال، ناحیه مشکوکی که در اسکن PET روشن نمی‌شود، احتمال دارد بافت زخم قدیمی باشد، در حالی که ناحیه‌ای که روشن می‌شود (نشانه‌هایی از افزایش متابولیسم را نشان می‌دهد) به احتمال زیاد تومور سرطانی است. این آزمایش‌ها می‌توانند به ویژه در صورتی مفید باشند که فردی در گذشته درمان پرتودرمانی برای سرطان سینه، بیماری هوچکین یا سرطان ریه داشته باشد. زیرا اشعه احتمال دارد باعث ایجاد بافت اسکار شود که شبیه تومور در اشعه ایکس است. اگر توده در ناحیه مرکزی ریه ها نزدیک راه های هوایی بزرگ باشد، ممکن است توصیه شود. در طول برونکوسکوپی، ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی یک لوله انعطاف پذیر را از دهان عبور می دهند و به داخل برونش ها پایین می آورند. این آزمایش می تواند ناهنجاری ها را در مجاری هوایی بزرگ و نزدیک آن بررسی کند و در صورت نیاز نمونه برداری انجام شود. سونوگرافی اندوبرونشیال نیز احتمال دارد در حین برونکوسکوپی انجام (سونوگرافی که از طریق برونش انجام می‌شود) تا ناهنجاری‌هایی که در عمق ریه‌ها و نسبتا نزدیک به راه‌های هوایی هستند را بهتر مشاهده کنید. اگر توده در نواحی بیرونی ریه‌ها قرار دارد، ممکن است ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی بیوپسی با سوزن ظریف را با سوزنی توصیه کند که از دیواره قفسه سینه و داخل توده برای گرفتن نمونه بافت قرار می‌گیرد. گاهی اوقات احتمال دارد گرفتن نمونه ای از سلول های توده ریه با بیوپسی سوزنی یا از طریق برونکوسکوپی دشوار باشد. در این صورت احتمال دارد جراحی قفسه سینه برای گرفتن نمونه بافت توصیه شود. این می تواند از طریق برش‌های کوچک و با استفاده از ابزارهای مجهز به دوربین (جراحی توراکوسکوپی با کمک ویدیو) ، یا از طریق یک برش سنتی برای دسترسی به ریه‌ها (توراکتومی) انجام شود. تفاوت بین تومور بدخیم و خوش خیم تصویربرداری و بیوپسی برای ارایه اطلاعات در مورد اندازه، ظاهر، محل و سلول‌های توده انجام می‌شود. اگر توده ریه دارید، محتمل ترین تشخیص سرطان ریه است. اما دلایل غیرسرطانی زیادی وجود دارد. اگر توده ریه در گزارش تصویربرداری به عنوان "شیشه خاکی" توصیف شود، احتمال سرطانی بودن آن بیشتر است. یافته های "کلسیفیکاسیون" در تومورهای خوش خیم شایع تر است. اگر تومور به عنوان "حفره ای" توصیف شود، به احتمال زیاد خوش خیم است. سابقه استعمال دخانیات یا کار در مشاغلی که در معرض مواد سرطان زا قرار گرفته اند، احتمال سرطان بودن تومور را افزایش می دهد. درمان توده ریوی به علت اصلی آن بستگی دارد. اگر تومور سرطانی اولیه ریه یا سرطان متاستاتیک از ناحیه دیگری از بدن به ریه باشد، گزینه های درمانی می تواند شامل جراحی، شیمی درمانی یا پرتودرمانی باشد. سایر علل کمتر شایع توده های ریوی، مانند عفونت ها، بر اساس تشخیصی که ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی پس از آزمایش تعیین می کند، درمان می شوند. اگر توده ریه سرطانی است، ممکن است احساس ترس کنید ولی باید در مورد آن بیشتر بیاموزید. به یاد داشته باشید که درمان ها در حال بهبود هستند. مدافع خود باشید و تا جایی که می توانید در مورد بیماری خود بیاموزید. همچنین یک جامعه فوق‌العاده سرطان ریه به صورت آنلاین با افرادی وجود دارد که می‌توانند حمایتی را ارایه کنند (از نوع که فقط شخص دیگری که مبتلا به این بیماری است) و در عین حال به شما در درک بهتر سرطان و گزینه‌هایتان کمک می‌کند. توده خوش خیم یک خوشه غیر طبیعی از بافت است که در ایجاد می شود اما سرطانی نیست. این بدان معناست که به سایر قسمت‌های ریه یا فراتر از آن سرایت نمی‌کند و بعید است که خطرناک باشد. اغلب، توده ها یا تومورهای خوش خیم نیازی به برداشتن ندارد. شایع ترین نوع تومورهای خوش خیم ریه هامارتوما هستند. ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی به طور کامل نمی دانند که چه چیزی باعث این رشد می شود، اما به نظر می رسد یک پیوند ژنتیکی وجود دارد. افراد مبتلا به یک بیماری ارثی به نام سندرم کاودن در معرض خطر بیشتری برای این رشد هستند. بر اساس یک آزمایش تصویربرداری، ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی به دنبال جنبه های رایج تومور سرطانی خواهند بود. اینها اغلب بزرگتر هستند و می توانند در قسمت های مختلف ریه نسبت به رشد خوش خیم ظاهر شوند. سپس ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی آزمایش های دیگری مانند بیوپسی سوزنی یا برونکوسکوپی را برای گرفتن نمونه بافت سفارش می دهند.

آنژیوپلاستی و استنت گذاری عروقی، یک روش درمان کم تهاجمی است. این روش برای بهبود جریان خون در مواقعی که رگ یا شریان خیلی باریک یا مسدود است استفاده می شود. در آنژیوپلاستی، از فلوروسکوپی با اشعه ایکس یا تصویربرداری دیگر برای هدایت کاتتر نوک بالونی (یک لوله پلاستیکی بلند و نازک) به داخل شریان یا ورید به جایی که باریک یا مسدود شده باشد استفاده می شود. بادکنک برای باز شدن رگ باد می شود، سپس تخلیه و خارج می شود. یک لوله مش سیم به نام استنت ممکن است به طور دایمی در عروق تازه باز شده قرار گیرد تا به باز نگه داشتن آن کمک کند. استنت ها انواع مختلفی دارند. استنت های پوشیده شده از مواد از نوع پارچه را پیوند استنت می نامند. آنژیوپلاستی با استنت یا بدون آن معمولا برای درمان بیماریهایی که رگهای خونی را تنگ یا مسدود کرده و حتی جریان خون را قطع می کنند، استفاده می شود. این شرایط عبارتند از باریک شدن رگ های بزرگ به دلیل تصلب شرایین، تنگی عروق در پاها یا بازوها تنگی یا انسداد وریدهای قفسه سینه، شکم، لگن، بازوها و پاها تنگی شریان کاروتید، باریک شدن شریان های گردن که خون را به مغز می رسانند. بیماری عروق کرونر، تنگ شدن عروقی که خون و اکسیژن را به عضله قلب می رسانند. فشار خون عروق کلیوی، ناشی از تنگی عروق کلیه. آنژیوپلاستی و استنت گذاری ممکن است برای کمک به بهبود عملکرد کلیه استفاده شود. باریک شدن فیستول یا پیوند. فیستول عروق خونی مصنوعی است که پزشکان در دیالیز کلیه از آن استفاده می کنند. آنژیوپلاستی عموما هنگامی استفاده می شود که این اتصالات باریک یا مسدود شوند. در برخی موارد ممکن است استنت گذاری نیز لازم باشد قبل از انجام این روش بهتر است در مورد تمام داروهایی که مصرف می کنید، از جمله مکمل های گیاهی، به پزشک خود اطلاع دهید. انواع را به ویژه به بی حسی موضعی، را به پزشک خود اطلاع دهید. پزشک ممکن است به شما بگوید که قبل از انجام عمل خود، مصرف آسپرین، یا داروهای رقیق کننده خون را متوقف کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در مورد بیماری های اخیر یا سایر شرایط پزشکی به پزشک خود اطلاع دهید. به غیر از داروها، پزشک ممکن است به شما بگوید چندین ساعت قبل از عمل چیزی نخورید و ننوشید. در این روش ها از تجهیزات تصویربرداری با اشعه ایکس، کاتتر بالون، غلاف، استنت و سیم راهنما استفاده می شود. تجهیزات معمولا برای این معاینه از یک جدول رادیوگرافی، یک یا دو لوله اشعه ایکس و یک مانیتور تلویزیونی مانند تشکیل شده است که در اتاق معاینه قرار دارد. از فلوروسکوپی که اشعه ایکس را به تصاویر ویدیویی تبدیل می کند هم استفاده می شود. این فیلم توسط دستگاه اشعه ایکس و یک آشکارساز تولید می شود که بر روی میزی که بیمار روی آن قرار دارد معلق است. سیم راهنما سیم نازکی است که برای هدایت محل قرارگیری کاتتر، سوند بالون آنژیوپلاستی و استنت عروقی استفاده می شود. غلاف یک لوله عروقی است که در شریان مانند شریان استخوان ران در کشاله ران قرار می گیرد. کاتتر بالونی یک لوله پلاستیکی بلند و باریک است که در انتهای آن یک بالون کوچک قرار دارد. استنت یک لوله مش کوچک و مفتولی است. بادکنک ها و استنت ها در اندازه های مختلف متناسب با اندازه شریان بیمار هستند. استنت ها به صورت مشبک و لوله های فلزی طراحی شده اند که همزمان با کاتتر به بدن وارد می شوند. آنها در داخل رگ منبسط می شوند تا دیواره ها باز گردند. در برخی موارد، یک استنت ممکن است دارای یک پارچه مصنوعی باشد. تجهیزات دیگری که ممکن است در طی این روش استفاده شود شامل خط داخل وریدی، دستگاه سونوگرافی و دستگاه هایی است که ضربان قلب و فشار خون بیمار را کنترل می کنند. در این روش کاتتر بالون از طریق پوست وارد یک سرخرگ شده و به محل انسداد جایی که بادکنک باد می شود پیش می برد تا رگ باز را باز کند. در این فرآیند، بالون دیواره شریان را منبسط می کند و جریان خون را از طریق شریان افزایش می دهد. ممکن است یک استنت در محل درمان قرار گیرد تا شریان را باز نگه دارد. آنژیوپلاستی و استنت گذاری باید فقط توسط پزشکی انجام شود که در این روش های کم تهاجم آموزش های لازم را دیده باشد. برای انجام گرفتن این روش بیمار بر روی یک میز دراز می کشد و مانیتورهایی برای کنترل ضربان قلب، فشار خون، سطح اکسیژن و نبض به بیمار متصل می شود. در این روش ممکن است از آرام بخشی متوسط استفاده شود. بیمار معمولا نیازی به لوله تنفس ندارد. با این حال، برخی از بیماران ممکن است به نیاز داشته باشند. ناحیه ای از بدن که قرار است کاتتر در آن قرار گیرد، استریل شده و با یک پارچه جراحی پوشانده می شود. پزشک ناحیه را با بی حسی موضعی بی حس می کند. یک برش پوست بسیار کوچک در محل ایجاد می شود. غلاف ابتدا به داخل رگ خونی وارد می شود. با هدایت اشعه ایکس زنده، پزشک کاتتر را از طریق پوست وارد کرده و از طریق رگ های خونی هدایت می کند تا زمانی که به انسداد برسد. هنگامی که کاتتر در محل قرار گرفت، مواد حاجب به داخل رگ تزریق می شود تا آنژیوگرام انجام شود. آنژیوگرام تصویر اشعه ایکس از داخل رگ های خونی است. این تصاویر به پزشک کمک می کند تا انسداد را تشخیص دهد با استفاده از هدایت اشعه ایکس، پزشک با سیم راهنما از محل انسداد عبور می کند. پس از عبور از انسداد، بالون برای مدت کوتاهی باد می شود. گاهی اوقات بالون باید بیش از یک بار باد شود. یا رگ های خونی دیگر باید در همان روش درمان شوند. بسیاری از اوقات، استنت ها باید به طور دایمی در داخل رگ خونی قرار بگیرند تا به باز نگه داشتن آن کمک کنند. برخی از استنت ها می توانند به تنهایی باز شوند. برخی دیگر ممکن است برای باز شدن به یک بادکنک نیاز داشته باشند. استنت های بادکنکی معمولا در برابر دیواره رگ های خونی منبسط می شوند. وقتی بادکنک تخلیه و برداشته شود، استنت باقی می ماند. استنت دایمی مانند داربست برای شریان عمل می کند. استنت های روکش دارویی توسط سازمان غذا و داروی آمریکا مورد استفاده قرار گرفته است. وقتی آنژیوپلاستی انجام گرفت، کاتتر برداشته می شود و برای جلوگیری از خونریزی به محل برش داده شده فشار زیادی وارد می شود. هیچ بخیه ای روی پوست دیده نمی شود. دهانه ریز پوست با پانسمان پوشانده خواهد شد. وقتی این روش انجام شد، بیمار به یک اتاق ریکاوری منتقل می شود. این روش اغلب به صورت سرپایی انجام می شود. با این حال، برخی از بیماران ممکن است به دنبال این روش نیاز به پذیرش داشته باشند. در صورت نیاز به بستری شدن از پزشک خود علت آن را بپرسید. در طی آنژیوپلاستی و هنگام قرار دادن کاتتر ممکن است احساس فشار جزیی کنید اما هیچگونه ناراحتی جدی ایجاد نمی شود. هنگامی که ماده حاجب از طریق بدن عبور می کند، شما ممکن است احساس گرما کنید. این شرایط به سرعت برطرف می شود. معمولا هنگام باد کردن بادکنک، احساس ناراحتی خفیف در بیماران می شود. این به این دلیل است که شریان کشیده می شود. ناراحتی هنگام باز شدن یا گشاد شدن رگها بیشتر می شود. با تخلیه بادکنک، این ناراحتی باید کاهش یابد. بعد از جراحی، دستگاه هایی برای کنترل ضربان قلب و فشار خون به بدن شما متصل می شوند. محلی که سوند در آن قرار داده شده ممکن است کبود و زخم باشد اما این وضعیت کاملا موقتی است. فشار خون و ضربان قلب شما برای چندین ساعت کنترل می شود. محل سوند شما نیز از نظر خونریزی یا تورم بررسی خواهد شد. پزشک ممکن است برای شل کردن عروق، محافظت در برابر اسپاسم عروق و جلوگیری از لخته شدن خون، دارویی برای شما تجویز کند. اگر در طی آنژیوپلاستی از ماده حاجب استفاده شده باشد، بدن سعی می کند بعد از جراحی با ادرار آن را دفع کند. در خانه باید استراحت کنید و مایعات زیادی بنوشید. حداقل به مدت ساعت از بلند کردن اجسام سنگین و ورزش شدید خودداری کنید. باید از کشیدن سیگار به صورت دایمی خودداری کنید. استعمال دخانیات دلیل اصلی تصلب شرایین است. اگر خونریزی از محل قرارگیری شروع شد، باید دراز بکشید. به محل فشار آورده و با پزشک خود تماس بگیرید. در صورت تغییر رنگ پا یا احساس درد یا گرم شدن محل قرارگیری کاتتر، بلافاصله به پزشک خود اطلاع دهید. بعد از انجام این روش، ممکن است برای شما یا رقیق کننده خون تجویز شود. این داروها می توانند از تشکیل لخته خون جلوگیری کنند. پزشک با، ت ثیر برخی از داروها را کنترل می کند. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی احتمالا می تواند بلافاصله پس از استنت گذاری انجام شود. استنت های امروزی برای ام آر آی بی خطر تلقی می شوند، اما ممکن است چندین هفته بعد از استنت گذاری به ام آر آی نیاز داشته باشید. ردیاب های فلزی ت ثیری در استنت ندارند. در مقایسه با جراحی بای پس آنژیوپلاستی با بالون و قرار دادن استنت بسیار کمتر تهاجمی و نسبتا کم خطر و کم هزینه هستند. این روش ها با استفاده از بی حسی موضعی انجام می شود. از آنجا که در اکثر بیماران بیهوشی عمومی مورد نیاز نیست، بنابراین نیازی به بستری شدن طولانی مدت ندارد. جراحی آنژیوپلاستی نیازی به برش ندارد و بیمار بعد از مدت کوتاهی می تواند به فعالیت های روزمره خودش برگردد. عوارض عمده بعد از آنژیوپلاستی نادر است. با این حال، قرار دادن کاتتر ممکن است به رگ آسیب برساند. همچنین خطر لخته شدن خون یا پارگی رگ بسیار کم است. وقتی آنژیوپلاستی به تنهایی انجام می شود، انسداد می تواند دوباره عود کند. بیشتر این شریان ها می توانند دوباره با موفقیت باز شوند. این امر همچنین می تواند در زمان قرارگیری استنت در شریان در آنژیوپلاستی رخ دهد. خونریزی شدید از محل قرار دادن کاتتر ممکن است به داروی خاص یا تزریق خون نیاز داشته باشد. در صورت انجام آنژیوپلاستی و یا استنت گذاری روی شریان کاروتید، خطر سکته مغزی وجود دارد. یک عارضه نادر همراه با آنژیوپلاستی بستن ناگهانی رگ است. این انسداد در ناحیه تحت درمان معمولا طی ساعت پس از عمل اتفاق میفتد. در این شرایط ممکن است از دارویی برای حل لخته ها و به دنبال آنژیوپلاستی یا استنت گذاری استفاده شود. در برخی موارد، ممکن است نیاز به جراحی بای پس اورژانسی باشد. سایر عوارض نادر شامل و مرگ ناگهانی قلبی است. علاوه بر آن، در صورت تزریق ماده حاجب، احتمال بروز واکنش آلرژیک بسیار ناچیز است. هر روشی که کاتتر را درون رگ خونی قرار دهد خطرات خاصی را به همراه دارد. این خطرات شامل آسیب به رگ خونی، یا خونریزی در محل سوراخ شدن و عفونت است. پزشک اقدامات احتیاطی را برای کاهش این خطرات انجام می دهد. مواد حاجب ممکن است باعث کاهش شود، به خصوص اگر از قبل وجود داشته باشد. پزشک شما عملکرد کلیه شما را قبل از عمل بررسی می کند تا این خطر را کاهش دهد. آنژیوپلاستی با استنت گذاری عروقی تنها یکی از راه های درمان عروق تنگ یا مسدود شده است. آنژیوپلاستی بیماری زمینه ای را معکوس یا درمان نمی کند. ایجاد تغییر در شیوه زندگی، از جمله رعایت رژیم غذایی سالم که چربی اشباع شده کمی داشته باشد، ورزش و سیگار نکشیدن برای بیماران بسیار مهم است. بیماران مبتلا به دیابت، فشار خون بالا و یا باید از برنامه درمانی تجویز شده توسط پزشکان پیروی کنند. در صورت مسدود شدن مجدد همان شریان، آنژیوپلاستی ممکن است تکرار شود، حالتی که به آن تنگی مجدد گفته می شود. اگر استنت قرار داده شود، احتمال تنگی مجدد کاهش می یابد اما هنوز هم می تواند رخ دهد. فقط در حدود نیمی از بیماران مبتلا به فشار خون عروقی کلیوی ناشی از، فشار خون آنها با موفقیت درمان شده یا با آنژیوپلاستی یا استنت گذاری بهبود می یابد. تا زمان انجام این کار، بسیاری از این بیماران در شریان های کوچک کلیه دچار بیماری هستند که به آنژیوپلاستی پاسخ نمی دهد. آنژیوپلاستی و استنت گذاری عروق برای که بر عروق لگن و پاها ت ثیر می گذارد، در صورت باریک شدن عروق متعدد پا یا در هنگام باز شدن رگ های کوچک، موفقیت کمتری دارد. بیماران مبتلا به می توانند از ترک سیگار، رژیم غذایی مناسب، ورزش منظم و کنترل کلسترول خون بهره مند شوند. آنژیوپلاستی و استنت گذاری شریان کاروتید مورد ت یید است. ممکن است از دستگاه فیلتر اختصاصی در هنگام استنت گذاری برای جلوگیری از عبور لخته های خون و پلاک های دیگر به مغز استفاده شود. روش جراحی سالهاست که انجام می شود. اثبات شده است که موثر و بی خطر است که توسط جراحان ماهر انجام شود. با پزشک خود در مورد خطرات و مزایای استنت گذاری شریان کاروتید مشورت کنید. منبع:

بررسی ها نشان می‌دهد مانند تاک انگور، یا بومادران می‌توانند ظاهر رگ‌های واریسی یا عنکبوتی را کاهش یا کوچک کنند. با این حال، تحقیقات بیشتری در این زمینه مورد نیاز است. در این مقاله به بررسی بهترین روغن های مورد استفاده و شواهد پشت سر آنها می پردازیم. همچنین علل و پیشگیری از واریس و سایر روش‌های کاهش واریس را مورد بررسی قرار می دهیم. یا رگ‌های عنکبوتی می‌توانند در اثر افزایش سن، بارداری یا نشستن طولانی مدت ایجاد شوند. وریدهای واریسی، سیاهرگ‌های بزرگ‌تر از حد طبیعی هستند که معمولا در پاها ظاهر می‌شوند. آنها رگهای برجسته و اغلب پیچ خورده هستند که می توانند آبی، قرمز یا گوشتی باشند. گاهی اوقات، این وریدها ممکن است درد، تورم یا خارش داشته باشند. همراه با درمان‌های پزشکی، ممکن است فرد بخواهد درمان‌های خانگی برای رگ‌های واریسی از جمله روغن‌های ضروری را امتحان کند. روغن های ضروری از گیاهان، از جمله گل ها، گیاهان یا درختان به دست می آیند. این روغن ها اغلب برای درمان های جایگزین استفاده می شوند. دوزها و دستورالعمل های همراه آنها تنظیم نشده است، بنابراین فرد باید قبل از استفاده از روغن های ضروری با پزشک مشورت کند. برخی از اسانس هایی که در رابطه با واریس و علایم آن مانند تورم پا مورد مطالعه قرار گرفته اند عبارتند از: آنچه در این مقاله خواهید خواند: اسانس اسطوخودوس از روغن های گیاهی برای درمان واریس هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اسطوخودوس یک اسانس محبوب است که به مدیریت علایم واریس کمک می کند. مشخص شده است که بوییدن اسطوخودوس به کاهش درد کمک می کند. تصور می شود که اسطوخودوس بر مواد شیمیایی مغز مانند و گابا که با تسکین درد مرتبط هستند، ت ثیر می گذارد. استفاده از اسطوخودوس روی پوست ممکن است درد و اندازه زخم های پوستی را هنگام ماساژ روی پاها یا سایر مناطق آسیب دیده کاهش دهد. اسانس شاه بلوط اسب از روغن های گیاهی برای درمان واریس عصاره دانه شاه بلوط اسب ( HCSE ) را می توان به صورت ژل موضعی، تنتور خوراکی یا قرص تهیه کرد. ممکن است در کاهش تورم، درد و خارش مفید باشد. بر اساس مقاله ای که در مجله Advances in Therapy منتشر شده است، کاربردهای موضعی HCSE به کاهش علایم ورید واریسی از جمله تورم پا، خارش و سنگینی کمک می کند. در حالی که روش عمل دقیقا مشخص نیست، تصور می‌شود که HCSE از شکستن بخش‌های کوچک سیاهرگ‌ها که به عنوان مویرگ‌ها شناخته می‌شوند، جلوگیری می‌کند. اسانس کاج دریایی از روغن های گیاهی برای درمان واریس بررسی ها نشان می دهد که اسانس کاج دریایی می تواند تورم یا ادم را در پاهای فرد کاهش دهد. اسانس پوست درخت کاج دریایی، که به عنوان روغن کاج دریایی نیز شناخته می شود، دارای اثر ضد التهابی است. روغن پوست درخت کاج دریایی برای کاهش ادم مربوط به نارسایی مزمن وریدی که می‌تواند باعث رگ‌های واریسی شود، نسبت به عصاره شاه بلوط اسب برتری دارد. با این حال، این مطالعه تنها نفر را مورد آزمایش قرار داد، بنابراین تحقیقات بیشتری مورد نیاز است. اسانس تاک انگور از روغن های گیاهی برای درمان واریس اسانس انگور ممکن است تورم پاهای فرد از جمله تورم مربوط به واریس را کاهش دهد. بر اساس مطالعه منتشر شده درمجله انجمن پوست آلمان مصرف عصاره انگور قرمز در دوزهای تا میلی گرم در روز به کاهش تورم ساق پا مربوط به جریان ضعیف خون از طریق سیاهرگ ها کمک می کند که نارسایی وریدی نیز نامیده می شود، که یکی از علل شایع واریس است. اسانس بومادران اسانس های استخراج شده از گیاه بومادران به طور سنتی برای درمان رگ های واریسی استفاده می شود. وقتی فردی بومادران را روی پوست بالای رگ های واریسی بمالد، ممکن است به کاهش علایم کمک کند. سایر درمان ها برای رگ های واریسی علاوه بر روغن‌های ضروری، درمان‌های دیگری برای واریس وجود دارد که ممکن است افراد بخواهند آن‌ها را امتحان کنند. سایر درمان های واریس عبارتند از: اینها یک درمان رایج برای وریدهای واریسی هستند زیرا گردش خون را در نواحی آسیب دیده بهبود می بخشند. مردم می توانند آنها را بدون پیشخوان یاآنلاین، و پزشک می تواند در صورت لزوم جوراب های واریس قوی تری تجویز کند. این درمان شامل تزریق مواد شیمیایی به رگ های واریسی است که باعث تورم رگ ها و بسته شدن آنها می شود. وریدها ممکن است به چندین درمان نیاز داشته باشند تا اطمینان حاصل شود که برای همیشه از بین می روند. می تواند به درمان رگ های واریسی با اندازه کوچکتر از میلی متر کمک کند. این روش‌ها معمولا در مطب پزشک انجام می‌شوند و شامل قرار دادن یک کاتتر کوچک در ورید و استفاده از گرما برای بستن ورید آسیب‌دیده است. از آنجایی که ورید واریسی به خوبی کار نمی کند، برای شروع، بستن آن معمولا عوارض جانبی قابل توجهی ایجاد نمی کند. اگر وریدهای واریسی بسیار بزرگ و آزاردهنده باشند، ممکن است فرد نیاز به جراحی داشته باشد. این شامل برداشتن وریدها در روشی است که به عنوان بستن و سلب کردن رگها شناخته می شود. پزشکان اغلب درمان های جدیدی را برای درمان واریس ابداع می کنند. با این حال، وریدهای واریسی طبیعی هستند و اگر علایم قابل توجهی در فرد ایجاد نکنند و عوارض جانبی نداشته باشند، معمولا نیازی به درمان دارویی یا تهاجمی ندارند. راهکارهای پیشگیری از بروز رگ های واریس ورزش منظم و کشش پاها میتواند به جلوگیری از واریس کمک کند. از آنجایی که ژنتیک و هورمون ها در ایجاد رگ های واریسی نقش دارند، همیشه نمی توان از ایجاد آن ها جلوگیری کرد. با این حال، اقداماتی وجود دارد که فرد می تواند برای کاهش خطر ابتلا به واریس انجام دهد. اقدامات ممکن برای پیشگیری از واریس عبارتند از: رژیم غذایی و ورزش برای حفظ وزن مناسب. برای بهبود گردش خون و تقویت بازگشت خون به قلب. کاهش مصرف نمک، زیرا سدیم بیش از حد می تواند منجر به تورم شود. انجام مکرر "وقفه های پیاده روی" برای تحریک جریان خون در پاها و در سراسر بدن. در صورت نشستن طولانی مدت از روی هم زدن پاها خودداری کنید، زیرا باعث کاهش جریان خون در پاها می شود. پوشیدن جوراب ساق بلند که فشار ملایمی برای فشرده کردن پاها ایجاد می کند و جریان خون را برای بازگشت تشویق می کند. از پوشیدن لباس های بیش از حد تنگ در اطراف کمر، کشاله ران و بالای پاها اجتناب کنید، زیرا این امر می تواند جریان خون را به سمت قلب محدود کند. سازمان غذا و داروی ایالات متحده ( FDA ) روغن های ضروری را تنظیم نمی کند. با این حال، این روغن ها تحت طبقه بندی "به طور کلی ایمن شناخته شده" یا GRAS قرار می گیرند. برای مناسب بودن، اسانس ها باید قبل از استفاده در روغن حامل رقیق شوند. تا قطره از اسانس را در قاشق غذاخوری روغن بادام شیرین، روغن نارگیل گرم شده یا روغن زیتون بریزید و به آرامی روی پوست بمالید. روغن‌های ضروری اغلب عوارض جانبی قابل توجهی ایجاد نمی‌کنند، اگرچه می‌توانند هنگام بلعیدن سمی باشند و منجر به تهوع و استفراغ شوند. استفاده از روغن‌های ضروری روی پوست نیز ممکن است باعث واکنش‌های آلرژیک یا تحریک پوست در برخی افراد شود. یک فرد همیشه باید قبل از استفاده از روغن یک تست پچ انجام دهد. این شامل استفاده از مقدار کمی اسانس بر روی قسمت کوچکی از پوست و منتظر ماندن یک شبه برای آزمایش تورم یا واکنش های آلرژیک است. در نهایت، فردی که از روغن های مرکبات استفاده می کند ممکن است متوجه شود که پوستش نسبت به خورشید حساس تر می شود. اسانس های رقیق شده معمولا برای استفاده خارجی بی خطر در نظر گرفته می شوند. اگر روغن ضروری رقیق نشده را روی پوست بمالید، ممکن است دچار سوزش یا التهاب شوید. همه اسانس ها پتانسیل ایجاد واکنش آلرژیک را دارند. علایم واکنش آلرژیک ممکن است شامل موارد زیر باشد: راش کندوها سوزش پوست تحریک پوست مشکل در تنفس ضربان قلب سریع همیشه مخلوط رقیق شده را روی قسمت کوچکی از پوست آزمایش کنید تا مشخص شود که آیا واکنشی خواهید داشت یا خیر. اگر پوست شما واکنش ضعیفی نشان نمی‌دهد، استفاده از مخلوط در ناحیه بزرگ‌تری باید بی‌خطر باشد. پس از استفاده از روغن های ضروری علایم واکنش آلرژیک را تجربه کردید، مصرف را قطع کرده و با پزشک خود تماس بگیرید. اگر باردار هستید یا در دوران شیردهی هستید، نباید این روغن ها را بدون نظارت پزشک یا یک متخصص آموزش دیده استفاده کنید. برای کودکان و نوزادان، اسانس ها باید تحت نظارت یک متخصص مراقبت های بهداشتی استفاده شود. برخی از اسانس ها عوارض جانبی قابل توجهی در کودکان دارند. تصور نکنید که تمام درد و تورم در پاهای شما ناشی از واریس است. سایر شرایط جدی و حتی جدی مانند لخته شدن خون ممکن است علایم مشابهی را ایجاد کنند و باید رد شوند. موسسه آروماتراپی چندین روش را برای استفاده موضعی از روغن‌های ضروری برای رگ‌های واریسی توصیه می‌کند: با خیس کردن پارچه ای در ترکیبی از پنج قطره اسانس و لیتر آب، یک کمپرس گرم یا خنک ایجاد کنید. کمپرس را به مدت دقیقه روی ناحیه آسیب دیده قرار دهید. در حین استفاده، پاهای خود را بالا نگه دارید. حداکثر قطره اسانس را با تقریبا قاشق غذاخوری روغن حامل ترکیب کنید. روغن های حامل محبوب عبارتند از: روغن بادام شیرین، روغن زیتون، روغن نارگیل یا روغن جوجوبا. همچنین می توانید روغن ها را به کره شی یا کره کاکایو اضافه کنید. از این مخلوط برای ماساژ ناحیه آسیب دیده در جهت قلب خود استفاده کنید. تا هشت قطره اسانس را در مقدار کمی روغن حامل رقیق کنید. مخلوط را به آب گرم حمام اضافه کنید. برای تسکین همورویید (وریدهای واریسی مقعد) ، تا هشت قطره اسانس رقیق شده را به حمام سیتز اضافه کنید. استفاده از اسانس ها برای ایجاد آرامش و تسکین درد: مستقیما از بطری یا از لوله استنشاقی استنشاق کنید. روی یک دستمال یا پد پنبه ای بمالید و دم کنید. با استفاده از دیفیوزر اتاق پخش کنید. علل بروز رگ های واریسی چیست؟ وریدهای واریسی در پاها شایع هستند زیرا رگهای پا در هنگام بازگرداندن خون به قلب بیشترین فشار را دارند. سیاهرگ ها مسیول بازگرداندن خونی هستند که اکسیژن ندارند به سمت قلب. دریچه های کوچکی به طور دوره ای در سرتاسر سیاهرگ ها وجود دارد تا از جریان خون به عقب جلوگیری کند. با این حال، اگر این دریچه‌ها ضعیف شوند یا آسیب ببینند، خون می‌تواند به سمت عقب جریان یابد و جمع شود. نتیجه می تواند رگ های واریسی باشد. وریدهای واریسی معمولا در پاها ظاهر می‌شوند، زیرا سیاهرگ‌های پا تحت بیشترین فشار برای بازگشت خون به قلب هستند. چندین عامل خطر احتمال ابتلا به واریس را افزایش می دهد. این شامل: اضافه وزن داشتن نشستن برای مدت طولانی سابقه ژنتیکی اعضای خانواده مبتلا به واریس بارداری، زیرا رحم در حال رشد فشار مضاعفی بر رگ های فرد وارد می کند. قرار گرفتن در معرض نور خورشید که عمدتا باعث ایجاد واریس در صورت می شود. پیر شدن، زیرا دریچه های رگ ها با گذشت زمان شروع به ضعیف شدن می کنند. اگرچه وریدهای واریسی معمولا دلیل اصلی نگرانی نیستند، اما می توانند تحریک کننده و گاهی اوقات دردناک باشند. گاهی اوقات، فرد ممکن است زخم یا زخم های پوستی مربوط به را تجربه کند. رگ های واریسی مگر اینکه واریس مشکلات پزشکی برای فرد ایجاد کند، معمولا به درمان های تهاجمی نیاز ندارند. یک فرد باید همیشه در مورد استفاده از روغن های ضروری برای درمان رگ های واریسی با پزشک خود صحبت کند و در صورتی که روغن های ضروری موثر نبود، در مورد سایر درمان ها مشورت کند.

بر خلاف انواع شدید کما، به این معنی است که هیچ راهی برای بازگشت به زندگی وجود ندارد. از نظر پزشکی، مرگ مغزی با مرگ بیمار برابر است. یکی از جدی ترین تشخیص هایی است که یک پزشک متخصص مغز و اعصاب می تواند انجام دهد. مرگ مغزی چیزی بسیار فراتر از کما یا کاهش سطح هوشیاری است. در مرگ مغزی علایم حیاتی فرد مانند تنفس و ضربان قلب به طور کامل متوقف می شود. در حالیکه، شامل از دست دادن هوشیاری است و تا حد زیادی با زمان لازم برای بازگشت به هوشیاری تعریف می شود. حتی فردی که در حالت نباتی پایدار ( PVS ) قرار دارد، امکان هوشیار شدن، هرچند اندک را، دارد. مرگ مغزی همانطور که از نامش پیدا است، نشان می دهد که هیچ فعالیت مغزی وجود ندارد. از نظر پزشکی، مرگ مغزی تشخیص قطعی مرگ است و هیچ امیدی به بهبودی وجود ندارد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: بخش پایین و انتهایی مغز ساقه مغز نام دارد. ساقه مغز دو نیمکره چپ و راست مغز را به نخاع متصل می کند. ساقه مغز وظایف حیاتی مهمی مانند کنترل تنفس و تنظیم ضربان قلب را به عهده دارد. مرگ مغزی زمانی رخ می دهد که ساقه مغز به طرز جبران ناپذیری آسیب دیده و عملکرد خود را از دست بدهد. درک مفهوم مرگ مغزی برای برخی افراد سخت است. زیرا بسیاری از ما به طور غریزی مرگ را با از کار افتادن قلب مرتبط می‌دانیم. در واقع اغلب ما این واقعیت را نادیده می‌گیریم که مغز است که ضربان قلب را کنترل می کند. در مرگ مغزی بیمار بدون دستگاه تنفس مصنوعی قادر به تنفس نیست. بیمار هیچ ادراکی از محیط اطراف خود ندارد. اعمال حیاتی بدن مانند تنفس و ضربان قلب را می توان به کمک تجهیزات بیمارستانی برای مدتی حفظ کرد، اما هیچ گونه تجهیزاتی وجود ندارد که بتواند مغز را فعال نگه دارد. در نهایت، اگر مغز بمیرد، بقیه اندام های بدن نیز به دنبال مغز از بین خواهند رفت. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوامل مختلفی می توانند باعث ایجاد مرگ مغزی شوند. وارد شدن ضربه شدید به سر و سقوط از ارتفاع از شایع ترین دلایل مرگ مغزی در افراد هستند. وارد شدن ضربات شدید به سر باعث پاره شدن عروق خونی و قطع خونرسانی به سلول های مغز می شود. در مرگ مغزی بیمار بدون کمک دستگاهها و تجهیزات بیمارستانی قادر به ادامه زندگی نیست. در واقع مرگ مغزی یک وضعیت برگشت ناپذیر است. برای اعلام مرگ مغزی و ثابت کردن این موضوع که فرد دچار مرگ مغزی شده وجود سه شرط زیر لازم است: برگشت ناپذیر بودن اغما نداشتن رفلکس ساقه مغز توقف کامل عملکرد تنفسی برای اعلام مرگ مغزی باید هر سه شرط بالا رعایت شود. در صورتی که هر سه شرط به مدت ساعت ادامه پیدا کنند مرگ مغزی از طرف پزشک تایید می شود. تیم پزشکی باید قبل از هر چیز علت اغمای بیمار را مشخص کند. شرایط مختلفی مانند هیپوترمی، مسمومیت دارویی، ناهنجاری‌های متابولیک، یا عوامل عصبی عضلانی می توانند باعث ایجاد کما در افراد شوند. برخی از شرایط کما بالقوه برگشت پذیر هستند. اثبات برگشت ناپذیری کما مستلزم آن است که پزشک بر اساس علت شناخته شده کما، مدت زمان مناسبی منتظر بماند. برای اعلام مرگ مغزی پزشک باید تمام استانداردهای پزشکی و قانونی را رعایت کند. بنابراین برگشت ناپذیر بودن کما باید با استفاده از روش های مختلف کاملا اثبات شود. پزشک برای اثبات مرگ مغزی ابتدا از معاینات بالینی استفاده می کند. ثابت ماندن قطر مردمک چشم و یا عدم واکنش به محرک های شدید درد، از نشانه های مهم مرگ مغزی در افراد هستند. علاوه بر معاینات بالینی، نیز یکی دیگر از راههای تایید مرگ مغزی است. در بیمارانی که دچار مرگ مغزی هستند دو بار نوار مغزی گرفته می شود. اگر نوار مغزی در هر دو بار ایزوالکتریک باشد نشان می دهد که بیمار به طور قطع دچار مرگ مغزی شده است. رفلکس های ساقه مغز اعمال انعکاسی هستند که طبیعی یا غیر طبیعی بودن عملکردهای عصبی یک فرد را نشان می دهند. این پاسخ های خودکار کاملا شبیه تست های حرکتی زانو هستند که در مطب پزشکان انجام می شود. اگر فردی به محرک های زیر پاسخ ندهد، از نظر پزشکی دچار مرگ مغزی شده است. مردمک های چشم به هیچ وجه به تابش نور پاسخ نمی دهند. در صورت زنده بودن فرد مردمک ها باید با تابش نور کوچکتر شوند. به این معنی است که وقتی پزشک با پنبه یا قطره آب قرنیه چشم را لمس می‌کند، فرد پلک نمی‌زند و پاسخی نشان نمی‌دهد. به این معنی که وقتی سر بیمار از یک طرف به طرف دیگر حرکت می کند، چشم های فرد بیمار روی صورت معاینه کننده ثابت نمی ماند. به این معنی است که وقتی پزشک پشت گلو را با یک سواب پنبه یا یک دستگاه مکش لمس می کند، فرد دچار تهوع، سرفه یا هیچ واکنش دیگری نمی شود. به این معنی که وقتی پزشک آب یخ به داخل گوش بیمار می ریزد، فرد هیچ پاسخی نمی دهد. اگر فرد زنده بود، تحریک با‌آب سرد باعث می‌شد که چشم‌های فرد در جهت مخالف حرکت کنند. آخرین مرحله در تایید مرگ مغزی، آزمایش آپنه با ضریب دقت درصد است. این آزمایش برای اطمینان از دایمی بودن کما استفاده می شود. تست آپنه سریع ترین راه برای تایید مرگ مغزی در بیماران است. پزشک برای انجام آزمایش آپنه، مراحل زیر را انجام می دهد: فردی که از دستگاه تنفس مصنوعی استفاده می کند به یک پالس اکسیمتر متصل می شود. پالس اکسیمتر وسیله ای است که برای اندازه گیری اشباع اکسیژن در خون استفاده می شود. پزشک لوله‌ای را وارد نای بیمار می کند تا اکسیژن درصدی را به ریه‌ها برساند. این اکسیژن رسانی تضمین می کند که بیمار دچار نیست. بلافاصله آزمایش خون برای اندازه گیری گازهای اولیه خون انجام می شود. سپس پزشک هشت تا دقیقه منتظر می ماند تا ببیند آیا پاسخی از جانب بیمار وجود دارد یا خیر. پس از گذشت تا دقیقه، گازهای خون دوباره آزمایش می شوند. اگر هیچ گونه حرکت تنفسی در بیمار وجود نداشته باشد و PaCO (فشار دی اکسید کربن در شریان ها) به بیش از افزایش یافته باشد، به این معنی است که در ریه ها تبادل اکسیژن و دی اکسید کربن وجود ندارد. بنابراین فرد مرگ مغزی اعلام می شود. اگر پزشک معاینه بالینی کامل از جمله رفلکس های ساقه مغز و تست آپنه را انجام بدهد و مرگ مغزی اعلام شود، نیازی به انجام آزمایشات تکمیلی نیست. اما به دلیل ماهیت جدی تشخیص، بهتر است معاینات تاییدی توسط پزشکان متخصص چندین نوبت و در طول یک دوره زمانی مشخص انجام شوند. با این حال، مواقعی وجود دارد که رعایت تمام شرایط فنی برای تایید مرگ مغزی امکان پذیر نیست. به عنوان مثال، در ترومای شدید صورت، انجام یک معاینه کامل از اعصاب جمجمه تقریبا غیرممکن می شود. در برخی از افراد مبتلا به، انجام آزمایش آپنه غیر ممکن است، بنابراین در این گونه موارد، آزمایشات اضافه مورد نیاز است. همچنین در مواردی که آسیب نخاعی یا عوامل دیگر تکمیل ارزیابی را برای پزشک غیرممکن می کند، ممکن است آزمایش‌های اضافه انجام شود. انجام این آزمایش‌های اضافه این اطمینان را به اعضای خانواده می دهد که تشخیص پزشک کاملا صحیح و قطعی است. زیرا بسیاری از خانواده ها ترجیح می دهند قبل از تصمیم گیری در مورد اهدای عضو، آزمایشات بیشتری انجام دهند. برخی از مهمترین آزمایشات تکمیلی برای تایید مرگ مغزی در بیماران عبارتند از: EEG آزمایشی است که برای ثبت فعالیت الکتریکی در مغز استفاده می شود. این آزمایش بیشتر برای بیمارانی که دچار صرع یا تشنج یا هر گونه آسیب مغزی هستند، به کار می رود. در مرگ مغزی، الکترودها به جای جستجوی فعالیت های غیرعادی، به دنبال ثبت هر نوع فعالیت در مغز هستند. اگر هیچ گونه فعالیت الکتریکی یا سیگنالی در مغز وچود نداشته باشد نشانه وقوع مرگ مغزی در بیمار است. SSEP ها چگونگی جریان الکتریسیته در بدن، از جمله مغز را ارزیابی می کنند. SSEP شامل تحریک سیستم عصبی مغز توسط شوک های الکتریکی خفیف است. این شوک‌ها به‌عنوان سیگنال دریافتی در مغز ثبت می‌شوند. الکترودی که روی سر بیمار قرار دارد این سیگنال ها را ثبت و اندازه‌گیری می کند. عدم وجود این سیگنال ها نشان می دهد که مغز دیگر قادر به دریافت پیام از اندام های بدن نیست. آزمایشی است که برای تشخیص مشکلات عروقی مغز استفاده می شود. در این آزمایش پزشک یک رنگ مخصوص کنتراست را به رگ های بدن تزریق می کند. سپس تصاویر اشعه ایکس از مغز بیمار گرفته می شود. پزشک با کمک اشعه ایکس تصویر مغز بیمار را روی مانیتور مشاهده می کند. پزشک با مشاهده مغز بیمار تشخیص می دهد که رنگ تزریق شده چگونه در داخل رگ های مغز حرکت می کند. در مرگ مغزی، عروق مغز به طور معمول پر نمی شوند و هیچ گونه حرکتی از رنگ تزریق شده در داخل شریان های مغز مشاهده نمی شود. داپلر ترانس کرانیال یکی از پرهزینه ترین روش های تشخیص است که سرعت جریان خون در رگ های مغزی را اندازه گیری می کند. در معاینه داپلر ترانس کرانیال از امواج اولتراسوند برای ارزیابی جریان خون در مغز استفاده می شود. در صورت وقوع مرگ مغزی، مغز متورم می شود. این وضعیت مقاومت در رگ های خونی را افزایش می دهد و در نتیجه جریان خون را به حداقل می رساند. این تغییرات در جریان خون را می توان در داپلر ترانس کرانیال مشاهده کرد. یکی از روش های تصویربرداری و شامل تزریق رادیوایزوتوپ به مغز است. ماده شیمیایی ایزوتوپ همراه با جریان خون در بدن حرکت می کند. ایزوتوپ تجزیه می شود و در نتیجه مقداری انرژی آزاد می کند. این انرژی توسط حسگرها شناسایی شده و به یک تصویر دیجیتال تبدیل می شود. اگر مغز سالم و فعال باشد، خون به بافت مغز راه پیدا می کند و مانیتور روشن می شود. اگر بیمار دچار مرگ مغزی شده باشد، هیچ سیگنالی از مغز در اسکن وجود نخواهد داشت. این تکنیک‌ها به‌عنوان تست‌های تکمیلی، اگرچه معمولا غیرضروری هستند، اما برای تایید مرگ مغزی پذیرفته شده‌اند. با این حال، برخی استانداردهای پزشکی ممکن است از بیمارستانی به بیمارستان دیگر متفاوت باشد. این آزمایشات نیز باید مانند هر نوع آزمایش دیگری، با دقت و در چارچوب سابقه پزشکی شناخته شده بیمار تفسیر شود. هیچ ازمایشی کامل نیست، و بنابراین باید به جزییات اجرای آزمایش توجه شود تا احتمال سوءتعبیر نتایج به حداقل برسد. مرگ مغزی یک تجربه آسیب زا برای خانواده ها است. اما انجام آزمایش های تکمیلی این اطمینان را به بازماندگان می دهد که تشخیص پزشک کاملا قطعی است و هیچ راهی برای بازگشت بیمار به زندگی وجود ندارد.

می تواند برای والدین جذاب و حتی دلچسب باشد. پس از ماه ها انتظار، دیدار با کودک برای اولین بار مطمینا یکی از به یاد ماندنی ترین تجربه های زندگی شما خواهد شد. علاوه بر والدین شدن، با مجموعه جدیدی از علایم جسمی و عاطفی روبرو خواهید شد که پس از تولد کودک شروع می شوند. این علایم به احتمال زیاد با علایمی که قبلا تجربه کرده اید، یکسان و شبیه به هم نخواهد بود. رایج ترین علامتی که ممکن است بعد از تولد نوزاد تجربه کنید ترشحاتی به نام لوخیا است. این ترشحات خونی شبیه دوره قاعدگی است و می تواند تا هفته پس از تولد ادامه داشته باشد. برخی افراد همچنین معمولا احساسات شدیدی در گرفتگی رحم تجربه می کنند زیرا اندازه رحم به همان اندازه قبل از بارداری کاهش می یابد. سایر علایم بسته به روش زایمان و تصمیم شما برای شیردهی از فردی به فرد دیگر متفاوت خواهد بود. این علایم عبارتند از: درد رحم خون ریزی با این وجود، برخی از عوارض و علایم کمتری وجود دارد که باید از آنها آگاهی داشته باشید. مدت زمانی که زنان بعد از بارداری در بیمارستان بستری می شوند به نوع آنها بستگی دارد. بعضی از مراکز زایمان به خانم هایی که زایمان طبیعی داشته اند اجازه می دهند در همان روزی از بیمارستان مرخص شوند. آنها می توانند در حالی که در بیمارستان هستند، به متخصصان اطفال، پرستاران مراقبت های بارداری و مشاوران شیردهی دسترسی دارند که می توانند از آنها برای موارد مختلف مشاوره کمک بگیرند. بهتر است از این فرصت برای پرسیدن سوالاتی درباره تغییرات بدن پس از زایمان و شیردهی استفاده شود. ماما یا متخصص زایمان ممکن است قبل از بازگشت مادر، فقط برای اطمینان از اینکه روند بهبود را شروع کرده، یک معاینه کوتاهی را انجام دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اولین آزمایش پزشکی که کودک شما در بیمارستان انجام می دهد، آزمایش APGAR APGAR APGAR APGAR نبض تنفس ظاهر فعالیت حرکات حداکثر نمره مربوط به این آزمون است و هر نمره ای بین تا طبیعی حساب می شود. نمره پایین APGAR برخی از مراکز قوانینی یا پیشنهادی دارند که برای نوزادان اجباری است که واکسن یا دارو خاصی را قبل از ترک بیمارستان دریافت کنند. بقیه تجربه کودک در بیمارستان به وزن هنگام تولد و وضعیت او پس از تولد بستگی دارد. برخی از نوزادانی که قبل از هفته به دنیا می آیند در بخش مراقبت های ویژه نوزادان ( NICU ) نگهداری می شوند. تازه متولد شده، کاملا رایج است. حدود درصد از نوزادان تازه متولد شده زردی را تجربه می کنند. نوزادان مبتلا به زردی در دستگاه درمان می شوند. قبل از ترک بیمارستان، باید برای تعیین وزن و معاینه نوزاد با یک متخصص اطفال در خارج از بیمارستان ملاقات کنید. توصیه می شود که کودکان در طول ماه اول زندگی خود به طور انحصاری از شیر مادر تغذیه کنند. سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) به دلیل مزایای بسیار زیاد، شیردهی را تا سالگی یا حتی بیشتر توصیه می کند. شیردهی برای هم برای مادر و هم نوزاد یک تجربه شدید جسمی است. خانم ها ممکن است در دوران بارداری متوجه تیرگی آریولا و بزرگ شدن نوک سینه ها شوند. نوزادان نمی توانند خوب ببینند، بنابراین باید به آنها کمک کرد تا سینه مادر را پیدا کنند و برای اولین بار غذا بخورند. اولین شیری که وارد پستان مادر می شود آغوز نام دارد. آغوز مایع حاوی آنتی بادی های ارزشمندی است که به ایجاد کودک کمک می کند. بعضی اوقات مجاری شیر مسدود و منجر به بروز یک بیماری دردناک به نام ورم پستان می شود. ادامه تغذیه کودک و ماساژ پستان با کمپرس گرم می تواند انسداد را از بین ببرد و خطر عفونت را کاهش دهد. همه زنان قادر به شیر دادن نیستند. برخی از آنها دارای ناهنجاری های پستان یا نوک پستان هستند که از شیردهی کافی یا ضربات مناسب پیشگیری می کنند. گاهی اوقات برخی از شرایط، شیردهی را مختل می کند. تغذیه کودک از طریق شیشه شیر نیاز به دقت در مورد میزان خوردن و تعداد دفعات کودک دارد. اگر قادر به شیردهی نیستید، یا اگر به دلایلی دیگر تصمیم دارید کودک خود را با شیر خشک تغذیه کنید، این تصمیم را با پزشک متخصص اطفال خود در میان بگذارید. آنها می توانند به شما کمک کنند یاد بگیرید که چه مقدار و چه نوع شیر خشک برای نوزاد بهتر است. برنامه غذایی زنان در دوران شیردهی مانند هر برنامه دیگر متعادل است. این شامل: پروتیین میوه جات سبزیجات چربی های سالم ی غنی از فیبر زنانی که در دوران شیردهی قرار دارند، ممکن است اغلب احساس گرسنگی کنند. این نشان می دهد که برای جبران کالری از دست رفته در تولید شیر برای کودک خود، باید کالری اضافی مصرف شود. طبق بررسی های انجام شده شما نیاز دارید روزانه تقریبا تا کالری بخورید. این به بدن، سطح فعالیت و سایر عوامل بستگی خواهد داشت. نیازهای کالری خود را با پزشک در میان بگذارید. در دوران شیردهی به مصرف ویتامین های قبل از تولد ادامه دهید. نوشیدن آب فراوان نیز حیاتی است. همچنین به محدود کردن موادی که در دوران بارداری از آنها اجتناب کرده اید، ادامه دهید. از جمله: الکل کافیین ماهی های جیوه ای در حالی که لازم نیست از مصرف کافیین به طور کامل خودداری کنید، توصیه شده است مراقب میزان مصرفی و زمان مصرف باشید. این کمک می کند کودک در معرض این مواد بالقوه مضر قرار نگیرد. ممکن است بخواهید دقیقا وارد یک برنامه غذایی شوید که بدن قبل از بارداری شما را بازیابی کند. اما مهمترین کاری که می توانید طی چند هفته اول پس از زایمان انجام دهید، بهبود و بازیابی ویتامین ها و مواد معدنی ای است که ممکن است هنگام زایمان از دست داده اید. در طول روند بهبودی، قبل از شروع فعالیت های بدنی خاص، از آماده بودن بدن خود اطمینان حاصل کنید. اگر در حین زایمان شما اپیزیوتومی، پارگی واژن یا داشته باشید، باید شروع فعالیتتان متفاوت باشد. بیشتر متخصصان زنان و زایمان معتقدند، اکثر خانم ها می توانند چند روز از پس از زایمان ورزش خود را شروع کنند. فعالیت هوازی متوسط، مانند آهسته دویدن و شنا، حتی می تواند احتمال ابتلا به را کاهش دهد. اما اگر در حین زایمان عارضه ای داشتید، با پزشک خود مشورت کرده و قبل از شروع هرگونه تمرین ورزشی، این مشکل را حل کنید. و قبل از آمادگی کامل بدن به خودتان فشار نیاورید. متخصصان زنان و زایمان به طور کلی توصیه می کنند قبل از انجام رابطه جنسی، حدود هفته پس از زایمان واژینال و هفته پس از زایمان سزارین صبر کنید. تغییر هورمون ها در دوران بارداری و خود عمل زایمان ممکن است در ابتدا رابطه جنسی را ناخوشایند کند. همچنین توجه داشته باشید که بلافاصله پس از زایمان و قبل از شروع چرخه قاعدگی، احتمال بارداری مجدد وجود دارد. اما اشکالی ندارد رابطه را به تدریج شروع کنید. یکی از علایم پس از زایمان که ممکن است پیش بینی نکنید، تغییرات خلقی است. تغییرات هورمونی ناشی از زایمان و شیردهی می توانند با فرسودگی و مسیولیت مادر برای ایجاد یک تجربه روانشناختی دشوار همراه شوند. اگر فکرهای خودکشی یا آسیب رساندن به کودک را شروع کنید، ممکن است افسردگی پس از زایمان ( PPD ) داشته باشید. اضطرابی که شما را بیدار نگه می دارد یا باعث شما می شود، یا احساس گناه یا بی ارزشی کردن ههه اینها نشان می دهد که نیاز به کمک دارید. برای پیشگیری و درمان افسردگی، با دیگران ارتباط برقرار کنید. بندرت، افسردگی پس از زایمان می تواند با شرایطی همراه باشد که روان پریشی پس از زایمان نامیده می شود. این یک وضعیت اضطراری است و با توهم و پارانویا مشخص می شود. نوزاد جدید می تواند روابط شما را تغییر دهد. به هرحال شما استرس دارید، و خواب شما کم است. حتی نمی توانید مثل قبل رابطه تان را در اولویت قرار دهید. علی رغم همه سختی ها یک رابطه پس از بچه دار شدن می تواند تغییر کند. بسیاری از خانم ها گزارش می کنند که پیوندشان قوی تر و عمیق تر می شود. از این گذشته، شما فقط یک زوج دونفره نیستید، بلکه اکنون یک خانواده هستید و اگر بتوانید کارهای سخت و دشواری را پشت سر بگذارید، یک بنیاد محکم ایجاد خواهید کرد تا به شما کمک کند تا فراز و نشیب های والدین را تحمل کنید. در هر رابطه ای، ممکن است یک شخص فشار بیشتری نسبت به دیگری برای مسیولیت های تربیت فرزند احساس کند. این می تواند باعث احساس کینه نسبت به دیگری شود. طبق بررسی های انجام شده، اسکن مغز نشان داد که، در زنان، با شنیدن صدای گریه نوزادشان، ناگهان الگوی فعالیت مغز به حالت قابل توجهی تغییر می کند. در حالی که مغز مردان در حالت استراحت است. بیدار کردن شریک زندگی خود در نیمه شب، اگرچه وسوسه انگیز است اما موثر نیست. منبع:

یک مشکل پیچیده سلامتی است که به دلیل عوامل مختلف رخ می دهد. خطر ابتلا به بیماری های مزمن، مانند، را در دراز مدت افزایش داده و بر رشد و کیفیت زندگی نوجوانان ت ثیرات نامطلوبی می گذارد. والدین معمولا نسبت به چاقی فرزندان نوجوان خود احساس نگرانی می کنند. اما خوشبختانه مداخله به موقع می تواند سلامت نوجوانان مبتلا به چاقی را بهبود بخشیده و از ابتلا آنها به بیماری های مزمن پیشگیری کند. به گفته مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری های آمریکا ( CDC ) ، یک نوجوان با BMI صدک نموداری است که مقیاس وزن را بر اساس سن بررسی می کند. صد به عنوان حد بالای اضافه وزن در نظر گرفته می شود. BMI BIA ) استفاده می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علت ابتلا نوجوانان به چاقی بسیار پیچیده بوده و ناشی از عوامل مختلف است. مهمترین علل چاقی نوجوانان عبارتند از: بررسی ها نشان می دهد که بین تا درصد از تغییرات وزن بدن ناشی از مسایل ژنتیکی است. ژن ها نه تنها ترکیب بدن فرد را کنترل می کنند بلکه با ت ثیر بر احساس گرسنگی و سیری می توانند میزان اشتها و مصرف غذا را نیز تغییر دهند. به عبارت دیگر چاقی افراد اغلب به دلیل تعامل پیچیده ژن ها و عوامل محیطی مانند رژیم غذایی و فعالیت بدنی رخ می دهد. بررسی ها نشان می دهد که درصد افراد در سنین تا سالگی چاق هستند. دلیل عمده آن افزایش مصرف غذاهای پرکالری و سرشار از چربی های اشباع شده، نمک و شکر است. علاوه بر آن، بیشتر نوجوانان دارای عادات غذایی نامناسبی هستند. به عنوان مثال، بررسی ها نشان می دهد که از هر ده نوجوان فقط یک نفر از میوه و سبزیجات در رژیم غذایی خود استفاده می کند. کمبود فعالیت بدنی ممکن است بیش از رژیم غذایی پرکالری در افزایش وزن بدن نقش داشته باشد. یکی از دلایل قابل توجه برای کم تحرکی نوجوانان، صرف کردن وقت زیاد در پای صفحات نمایشگر مانند لپ تاپ، تبلت، گوشی و یا تلوزیون است. مصرف تنقلات و نوشیدنی های شیرین در حین کار با لپ تاپ و سایر لوازم الکترونیکی باعث کاهش تحرک، افزایش کالری دریافتی و در نتیجه ابتلا به چاقی می شود. بررسی ها نشان می دهد کمبود خواب نقش بسیار مهمی در افزایش وزن بدن دارد. دیر رفتن به رختخواب، کوتاه بودن زمان خواب و نداشتن برنامه خواب منظم در مجموع باعث کاهش کیفیت خواب می شود. بررسی ها نشان می دهد که باعث ایجاد استرس کاذب در بدن می شود. در نتیجه میزان هورمون کورتیزول افزایش یافته و باعث انباشته شدن چربی ها در بدن می شود. مزمن خطر اضافه وزن و چاقی را در نوجوانان افزایش می دهد. نوجوانان به دلیل استرس در خوردن غذاهای پرکالری مانند شکلات و بستنی افراط می کنند. استرس همچنین ممکن است خطر کمبود خواب و سوء مصرف مواد را افزایش دهد، که به نوبه خود ممکن است منجر به چاقی شود. سندرم کوشینگ، PCOS و جزء اختلالات غدد درون ریز هستند که صرف نظر از سایر عوامل می توانند باعث اضافه وزن یا چاقی در نوجوانان شوند. بیماری های ژنتیکی مانند کمبود گیرنده لپتین و داروهای خاصی که برای درمان اختلالات خلقی یا بی خوابی استفاده می شود نیز در ابتلا نوجوانان به چاقی نقش بسیار مهمی دارند. علاوه بر این، مسایل اقتصادی اجتماعی و کاهش متابولیسم بدن نیز می توانند منجر به چاقی در نوجوانان شوند. چاقی می تواند خطر ابتلا به برخی بیماری ها را افزایش داده و در نتیجه سلامت جسمی و روحی بلند مدت یک نوجوان را تحت ت ثیر قرار دهد. مهمترین عوارض چاقی عبارتند از: بالا بودن سطح کلسترول و افزایش فشار خون که هر دو از عوامل خطرناک برای ابتلا به بیماری های قلبی هستند. بالا بودن سطح قند خون به دلیل مقاومت به انسولین، که با گذشت زمان، به دیابت نوع تبدیل می شود. دیابت در صورت عدم کنترل، می تواند باعث ابتلا به مشکلات کلیوی شود. بیماری های مفصلی، مانند آرتروز، که در آن مفاصل بدن به دلیل استرس ناشی از وزن اضافه ضعیف و دچار التهاب می شوند. یکی دیگر از عوارض چاقی است. آپنه خواب وضعیتی است که در آن تنفس بیمار در طول خواب برای مدت کوتاهی به صورت ناگهانی متوقف شده و باعث پریدن بیمار از خواب می شود. سایر مشکلات تنفسی مانند آسم نیز جزء عوارض چاقی هستند. افسردگی و اضطراب که به تدریج ایجاد شده و با کاهش اعتماد به نفس و ایجاد تصویر منفی از خود باعث انزوا، افسردگی و اضطراب در نوجونان مبتلا به چاقی می شود. علاوه بر آن چاقی خطر ابتلا به برخی دیگر از بیماری ها مانند کبد چرب غیر الکلی را نیز در نوجوانان افزایش می دهد. وجود چربی های بیش از حد در قسمت های مختلف بدن اصلی ترین علامت چاقی است. برخی دیگر از علایم شایع چاقی در نوجوانان عبارتند از: در حین فعالیت بدنی چین خوردن پوست اطراف شکم و پشت شانه ها وجود ترک های پوستی بر روی باسن، ران و شکم ژنیکوماستی، وضعیتی که در آن تجمع بافت های چربی در ناحیه پستان مردان رخ می دهد. تیرگی و ضخیم شدن پوست گردن، کشاله ران و زیر بغل که با اصطلاح پزشکی آکانتوزنیگریکانس شناخته می شود. درمان چاقی به عوامل مختلفی مانند سن، وضعیت کلی سلامت و شدت چاقی نوجوان بستگی دارد. درمان چاقی نوجوانان معمولا شامل موارد زیر است: در این روش متخصص تغذیه بر اساس سن، وزن نهایی و وضعیت سلامتی نوجوان در حال رشد، یک رژیم غذایی مناسب را برنامه ریزی می کند. این رژیم غذایی شامل مواد مغذی مورد نیاز برای رشد نوجوان و همچنین مواد غذایی است که باید از خوردن آنها اجتناب کرد. متخصص تغذیه با بررسی پیشرفت در کاهش وزن به تدریج تغییراتی را در رژیم غذایی ایجاد می کند. یک مربی تربیت بدنی بر اساس سن، وزن، وضعیت سلامتی، مدت زمان کلاس و میزان علاقمندی، تمرینات ورزشی مناسب را برای فرزند نوجوان شما برنامه ریزی می کند. برنامه ورزشی نیز درست مانند رژیم غذایی، دارای اهداف کاهش وزن محدود به زمان است که به صورت دوره ای بررسی شده و در صورت نیاز تغییراتی در آن داده می شود. فراوانی و نوع ورزش زیر نظر مربی و بر اساس الگوی کاهش وزن تغییر می کند. فردی یا گروهی به نوجوانان کمک می کند تا درباره احساس خود در مورد چاقی و مشکلات ناشی از آن با یک متخصص بهداشت روان صحبت کنند. تخلیه احساسات باعث می شود تا فرزند نوجوان شما استرس کمتری را تجربه کند، اعتماد به نفس بیشتری پیدا کرده و برای رسیدن به وزن سالم تلاش بیشتری کند. به نوجوانان مبتلا به چاقی مرضی توصیه می شود سایر روش های درمانی مانند مصرف دارو و جراحی چاقی مانند بای پس معده را نیز در نظر داشته باشند. چاقی مفرط یا چاقی مرضی به اضافه وزن بیشتر از کیلوگرم گفته می شود. این روشهای درمانی در کنار روش های سنتی باعث کاهش وزن سریع تر می شوند. چاقی در واقع یک بیماری مزمن است که می تواند زمینه ابتلا فرزند نوجوان شما به بسیاری از بیماری های خطرناک را فراهم کند. پیشگیری از چاقی با استفاده از یک درمان ترکیبی شامل رژیم غذایی، ورزش، دارودرمانی و تغییرات رفتاری امکان پذیر است. بهترین روش ها برای پیشگیری از ابتلا نوجوانان به چاقی عبارتند از: به جای تمرکز بر کاهش وزن فرزند نوجوان خود سعی کنید رژیم غذایی و سبک زندگی سالم را برای کل خانواده ایجاد کنید. این کار انگیزه نوجوان شما را برای کاهش وزن و رعایت الگوی غذایی سالم بیشتر می کند. یک سبک زندگی سالم و فعال داشته باشید. این روش زندگی به فرزند شما یاد می دهد که تغذیه سالم و داشتن یک سبک زندگی فعال مناسبت ترین روش زندگی است. کودکان و نوجوانان بین تا سال باید هر روز دقیقه یا بیشتر فعالیت بدنی با شدت متوسط تا شدید داشته باشند. ورزش عامل بسیار مهمی در پیشگیری از چاقی بوده و در عین حال سلامت فرزند شما را تضمین می کند. فرزند خود را تشویق کنید تا زمان کمتری را صرف نمایشگرهای الکترونیکی مانند لپ تاپ و تلفن همراه کند. در عوض او را راهنمایی کنید تا تحرک خود را افزایش داده و وقت بیشتری را صرف انجام فعالیت های ورزشی کند. مصرف شیرینی، شکلات، نان و برنج سفید را از برنامه غذایی فرزند خود حذف کنید. در عوض، نوجوان خود را به خوردن غلات سبوس دار مانند جو دوسر، کینوا و برنج قهوه ای تشویق کنید. مصرف غذاهای پرچرب، شیرین، و فراوری شده را در برنامه غذایی فرزند خود کاهش داده و در عوض، مقدار زیادی میوه و سبزیجات تازه را در برنامه غذایی روزانه بگنجانید. فرزند نوجوان خود را عادت دهید که هر روز وعده میوه و سبزیجات تازه مصرف کند. فرزند خود را از مصرف نوشابه و آب میوه های صنعتی منع کنید. به جای مصرف این نوشیدنی های سرشار از قند می توانید گزینه های بهتری مانند شیر، آب نارگیل تازه، آب لیمو و زنجبیل را به فرزند خود پیشنهاد دهید. سعی کنید همیشه در یخچال یا بالای میز آشپزخانه میان وعده های سالم نگه دارید تا فرزند نوجوان شما بتواند به راحتی به آنها دسترسی پیدا کند. سالاد میوه و سبزیجات تازه، پاپ کورن، و کراکرهای تهیه شده از غلات جزء میان وعده های سالم هستند. رعایت یک برنامه منظم خواب به بدن کمک می کند تا زمان کافی برای استراحت و جوان سازی داشته باشد. خواب کافی علاوه بر پیشگیری از چاقی به بهبود تمرکز در نوجوانان نیز کمک می کند. به فرزند خود کمک کنید تا نگرانی های اجتماعی - احساسی که باعث مشکلات رفتاری و اختلالات خوردن مانند پرخوری می شود را با شما در میان بگذارد. این کار باعث کاهش استرس و پیشگیری از چاقی در فرزند شما می شود. به طور کلی نوجوانی دوره رشد و نمو سریع است. افزایش وزن بیش از حد در این دوران ممکن است سلامت جسمی و روحی یک نوجوان را در سنین بزرگسالی مختل کند. چاقی نوجوانان با رعایت سبک زندگی سالم، ورزش و تحرک کافی و دوری از استرس به راحتی امکان پذیر است. منبع:

از آنجایی اهمیت دارد که درد در معده و قلب در برخی شرایط به اشتباه تشخیص داده می شوند. در حالی که درد قلب یک فوریت پزشکی است و نیاز به درمان فوری دارد. هر کسی که نگران درد قفسه سینه است نباید منتظر مراقبت های پزشکی فوری باشد. بلکه باید فورا با آمبولانس تماس بگیرد، به خصوص اگر درد غیرقابل توضیح، ناگهانی یا شدید باشد. درد حمله قلبی زمانی اتفاق می افتد که یکی از شریان های تامین کننده قلب مسدود شود. در واقع درد قفسه سینه زمانی ایجاد می شود که این شریان ها در اثر بیماری قلبی باریک می شوند. سوزش سر دل، درد سوزشی است که اغلب در قسمت فوقانی شکم یا پایین قفسه سینه احساس می شود. این به دلیل برگشت اسید معده به لوله غذا ایجاد می شود. سوزش سر دل و درد حمله قلبی می تواند مشابه باشد. اگر کسی شک دارد دردی که دارد یک حمله قلبی است یا خیر، باید با آمبولانس تماس بگیرد. اگر حمله قلبی باشد، مراقبت های پزشکی فوری می تواند نجات دهنده باشد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: حمله قلبی یک رویداد ناشی از بیماری در عروق کرونر است. این رگ های خونی، خون را به قلب می رسانند و آن را با انرژی و اکسیژن زنده نگه می دارند. هنگامی که بیماری عروق کرونر باعث از دست دادن خون رسانی به بخشی از عضله قلب می شود، این یک حمله قلبی است. حمله قلبی می تواند منجر به توقف قلب شود. به این حالت ایست قلبی می گویند. فرد مبتلا به ایست قلبی پاسخگو نخواهد بود و نبض نخواهد داشت. پزشکان همچنین از اصطلاح "سندرم کرونر حاد" یا ACS برای صحبت در مورد حمله قلبی و سایر مشکلات جدی قلبی مانند آنژین ناپایدار استفاده می کنند. حملات قلبی اغلب اما نه همیشه با علایم کلاسیک رخ می دهد، علایم درد آن عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ممکن است درد گذرا باشد، اما بیش از چند دقیقه طول بکشد. حتی درد قفسه سینه که به نظر می رسد وزن بسیار سنگینی روی قفسه سینه له می شود. دردی که اغلب به صورت فشار، فشردن، سنگینی، سفتی، پری یا درد توصیف می‌شود. همه حملات قلبی علایم یکسانی ندارند. علایم می تواند خفیف یا شدید باشد و برخی افراد اصلا علایمی را تجربه نمی کنند. درد یا ناراحتی قفسه سینه معمولا در قسمت مرکزی یا مرکزی - چپ رخ می دهد، اما ممکن است اینطور نباشد. درد ممکن است به نواحی دیگر سرایت کند. می تواند یک یا هر دو بازو، گردن، فک، یا قسمت بالایی یا میانی پشت را درگیر کند. حمله قلبی اغلب با علایم دیگری نظیر علایم زیر همراه است: استفراغ تنگی نفس عرق سرد ریختن سرگیجه یا سبکی سر خستگی یا کمبود انرژی احساس بیماری یا حالت تهوع افرادی که ممکن است در هنگام حمله قلبی کمتر علایمی را تجربه کنند شامل افراد سالمند و مبتلا به دیابت می شوند. این افراد ممکن است همچنین علایم دیگری مانند تنگی نفس را نشان دهند. آنژین نوعی درد قفسه سینه است که شبیه درد حمله قلبی است. که به جای کاهش عرضه خون به قلب ناشی از انسداد عروق کرونر، به دلیل باریک شدن عروق ایجاد می شود. افراد مبتلا به آنژین بیشتر در معرض خطر حمله قلبی هستند. هرکسی که آنژین دارد باید تحت مراقبت های پزشکی باشد و نسبت به این خطر هوشیار باشد. شایع ترین شکل آنژین، درد موقتی است که پس از استراحت یا مصرف دارو از بین می رود. به این، آنژین پایدار می گویند. آنژین ناپایدار خطر حمله قلبی را افزایش می دهد. سوزش سر دل یک علامت است نه یک بیماری. این احساس معمولا درد سوزشی است که در اثر رفلاکس اسید ایجاد می شود. رفلاکس اسید محتویات معده است که دوباره به لوله غذا پاشیده می شود. سوزش سر دل به هیچ وجه به قلب مربوط نیست. بلکه گیجی ناشی از محل درد، در قفسه سینه است. معده برای محافظت از پوشش خود در برابر اسیدی که برای کمک به هضم استفاده می کند، مخاط تولید می کند. لوله غذا فاقد این محافظت است، بنابراین رفلاکس اسید می تواند به پوشش آن آسیب برساند. برای بسیاری از افراد، رفلاکس اسید چنین آسیبی ایجاد نمی کند. اینکه چرا افراد مبتلا به رفلاکس اسید دچار درد می شوند به طور کامل درک نشده است. اعصاب حساس به اسید ممکن است در ایجاد درد دخیل باشند. سوزش سر دل باعث ایجاد احساس سوزش در لوله غذا می شود. این درد از نوع سوزش معمولا درست بالای معده اتفاق می افتد. اسید همچنین می‌تواند به بالاترین حد ممکن برسد، حتی تا پشت دهان. سایر علایم بیماری ریفلاکس اسید می تواند همراه با سوزش سر دل و حتی حالت تهوع، نفخ و آروغ زدن باشد. گاهی اوقات تشخیص اینکه علایم ایجاد شده، ناشی از حمله قلبی است یا سوزش سر دل می تواند دشوار باشد. پزشکان اغلب تشخیص را تنها بر اساس علایم، دشوار می دانند و به آزمایشات تکیه می کنند. تفاوت اصلی بین علایم سوزش سر دل و حمله قلبی این است که: سوزش سر دل علایم عمومی تری مانند تنگی نفس ایجاد نمی کند. حمله قلبی باعث نفخ یا آروغ زدن نمی شود، اما ممکن است با سوزش سر دل اتفاق بیفتد. سوزش سر دل را می توان با داروهایی که سطح اسید معده را کاهش می دهند، تسکین داد اما حمله قلبی را نه. سوزش سر دل بعد از غذا خوردن و هنگام دراز کشیدن بدتر می شود، اما حمله قلبی ممکن است بعد از غذا نیز رخ دهد. در صورت بروز هر یک از علایم زیر افراد باید فورا تحت مراقبت های پزشکی قرار گیرند، علایمی نظیر: عرق سرد حالت تهوع و سرگیجه احساس خستگی غیرعادی تنگی نفس، قبل یا همراه با ناراحتی قفسه سینه درد یا ناراحتی در سایر قسمت های بدن، به عنوان مثال، یک یا هر دو بازو، پشت، فک، گردن یا معده درد یا ناراحتی قفسه سینه مانند: فشار، فشردن، درد یا پری که بیش از چند دقیقه طول بکشد یا از بین برود و دوباره عود کند. همه این علایم می تواند هم مردان و هم زنان را تحت تاثیر قرار دهد، اما: درد قفسه سینه به احتمال زیاد یک علامت غالب در مردان است. در زنان تجربه درد فک، حالت تهوع و استفراغ و سایر علایم احتمال بیشتری دارد. اگر مشکوک به حمله قلبی هستید، مراجعه سریع به اورژانس بسیار مهم است. افرادی که رفلاکس اسید معده را تجربه می کنند باید در صورت بروز موارد زیر فورا به پزشک مراجعه کنند، مواردی نظیر: کاهش وزن خودن در مدفوع وجود مشکل در غذا خوردن مشکل در تنفس یا بلعیدن ادامه داشتن وضعیت برای مدت زمانی قرار گرفتن مداوم در معرض اسید معده می تواند باعث آسیب به مری شود. راینها همچنین می توانند نشانه های یک بیماری جدی تر مانند بیماری رفلاکس معده ( GERD ) ، سرطان یا زخم معده باشند. درمان فوری برای حمله قلبی می تواند شامل موارد زیر باشد: اکسیژن درمانی درمان درد قفسه سینه نیتروگلیسیرین برای بهبود جریان خون آسپرین برای جلوگیری از لخته شدن خون پزشکان اورژانس علایم را بررسی می کنند، بیمار را معاینه می کنند و آزمایشاتی را انجام می دهند. آزمایشات تشخیصی برای حمله قلبی، شامل موارد زیر است: این کار ضربان و ریتم قلب را با اندازه گیری فعالیت الکتریکی آن در حرکت از بالا به پایین قلب نشان می دهد. این شامل نظارت بر قلب، تنفس و علایم در حین ورزش روی تردمیل است. "اکو" با استفاده از سونوگرافی به قلب نگاه می کند. : به این آنژیوگرافی می گویند. مداخله عروق کرونر از راه پوست یکی از انواع درمان است. پزشک به طور مکانیکی شریان های باریک را با عبور دادن یک کاتتر کوچک از طریق یک رگ خونی، معمولا در کشاله ران، باز می کند. دستگاهی مانند بالون برای گشاد کردن شریان باریک و بهبود جریان از طریق آن استفاده می شود. یک لوله توری، که به عنوان استنت شناخته می شود، ممکن است در جای خود باقی بماند تا رگ باز بماند. داروهایی که به عنوان عوامل فیبرینولیتیک یا ترومبولیتیک شناخته می شوند، گزینه درمانی دیگری برای حمله قلبی هستند. این داروها برای شکستن لخته ها استفاده می شوند. داروهای دیگر ممکن است برای جلوگیری از انعقاد بیشتر ادامه یابد، از جمله داروهای رقیق کننده خون مانند آسپرین و هپارین. گزینه های جراحی ممکن است شامل بای پس عروق کرونر باشد. در اینجا، یک جراح بر روی یک رگ خونی جدید که از قسمت دیگری از بدن گرفته شده است پیوند می زند تا شریان کرونر مسدود شده را دور بزند. همچنین از افرادی که حمله قلبی را تجربه کرده‌اند خواسته می‌شود تا تلاش‌های طولانی‌مدتی برای کاهش خطر ابتلا به مشکلات بعدی انجام دهند. این می تواند شامل تغییرات سبک زندگی باشد، مانند: ورزش منظم حفظ وزن سالم اجتناب یا ترک سیگار پیروی از یک رژیم غذایی سالم که دارای چربی و قند کم است. تشخیص سوزش سر دل از طریق ترکیبی از موارد زیر امکان پذیر است: پزشک در مورد زمان، چند بار و مدت زمان وقوع آنها، میزان شدت، و نحوه تغییر مشکل و پاسخ به وعده‌های غذایی، وضعیت بدن فرد و غیره می‌پرسد. این نشان می دهد که چگونه علایم به درمان هایی که اسید معده را سرکوب می کنند پاسخ می دهند. دوربینی به نام آندوسکوپ ممکن است برای مشاهده هرگونه آسیب در پوشش لوله غذا استفاده شود. این می تواند سطح اسیدیته را اندازه گیری کند. درمان سوزش سر دل به علت آن بستگی دارد، و ممکن است شامل موارد زیر باشد: سیگار نکشیدن. حفظ وزن سالم تا ساعت قبل از خواب غذا نخورید. اجتناب از غذاهایی که باعث رفلاکس می شوند. استفاده از داروها برای خنثی کردن اسید یا کاهش تولید تغییر سبک زندگی، به عنوان مثال، خوردن وعده های غذایی کوچکتر و مکرر گزارش فرد از علایم، اغلب برای تشخیص و تجویز درمان کافی است. اگر درمان موثر واقع نشد، فرد باید به دنبال مشاوره بیشتر باشد.

مطمینا آزاردهنده است. وقتی خارش سوزاننده و تحریک کننده متوقف نشود، می توانند شما را دیوانه کنند. اما خارش کف دست به ندرت نشانه یک مشکل بزرگتر و جدی تر است. این خبر خوب است. خبر بد این است که خارش کف دست می تواند نشانه ای از یک بیماری مزمن پوستی باشد که نیاز به درمان مکرر دارد. شناسایی عواملی که باعث خارش کف دست شما می شود، چه چیزی به توقف خارش کمک می کند، و هر گونه علایم دیگری که رخ می دهد می تواند به شما و پزشکتان در تشخیص آنچه اتفاق می افتد کمک کند. هنگامی که تشخیص داده شد، درمان می تواند شروع شود و در بیشتر موارد، تسکین سریع را فراهم می کند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: شایع ترین علل خارش کف دست بیماری های مختلفی ممکن است منجر به بروز خارش کف دست شود. خشکی پوست هوای زمستان باعث خشکی پوست می شود. پوست خشک می تواند تحریک کننده باشد و باعث خارش شود. خشکی خفیف پوست تا اگزما کامل (درماتیت) می تواند باعث خارش شود. خارش ناشی از خشکی پوست با افزایش سن بیشتر می شود زیرا پوست ما به طور طبیعی خشک تر می شود. بسیاری از مردم همچنین متوجه می شوند که هنگامی که گرمایش ادامه می یابد و رطوبت هوای داخل خانه را از بین می برد و از آنجایی که هوای خشن زمستان خشک است، خشک شدن پوست و خارش بدتر می شود. اگر فقط دستان شما درگیر هستند، این می تواند مربوط به شستن ساده دست ها با صابون خشک کن یا استفاده مکرر از ژل الکلی باشد. پوست ممکن است خشک، ترک خورده یا تحریک شده به نظر برسد. ممکن است قرمز شود، به خصوص در اطراف تارهای انگشت بین انگشتان و گاهی اوقات در اطراف حلقه هایی که صابون به طور کامل شسته نمی شود. ممکن است در جایی که به طور مکرر خارش کرده اید، "برخوردگی" یا خراشیدگی داشته باشید. درمان خشکی پوست برای شستن دستفقط از آب گرم استفاده کنید، نه خیلی داغ، همیشه کاملا بشویید. از یک شوینده دستی ضد حساسیت و بدون عطر استفاده کنید، پس از شستن، دست های خود را کاملا خشک کنید و بعد از آن از پوست خود با یک مرطوب کننده ساده محافظت کنید. به طور مشابه از مرطوب کننده در بین استفاده از ژل الکلی هنگام بیرون و بیرون استفاده کنید. مرطوب کردن، مرطوب کردن، مرطوب کردن همانطور که برای اگزمای تمام عیار، روش اصلی درمان جایگزینی سد محافظ چربی روی پوست برای بازگرداندن محافظت از پوست است. به طور مرتب از مرطوب کننده یا کرم دست خوب استفاده کنید. در شب، اگر شدید باشد، حتی می‌توانید از یک درمان لوکس‌تر و غنی‌تر برای دست‌ها استفاده کنید و برای کمک به عملکرد مرطوب‌کننده، دستکش‌های نخی بپوشید. درماتیت تماسی ما می توانیم به چیزی که مستقیما روی پوست ما قرار می گیرد واکنش نشان دهیم و باعث ایجاد یک تصویر از نوع " درماتیت تماسی " یا "اگزما" شود. این یک چرخه معیوب را ایجاد می کند که در آن پوست ملتهب خشک روی دست ما خارش می کند و با خارش بیشتر ملتهب می شود. اگر دست های ما تمیز نباشد و عفونت در ترک ها و خراش ها وارد شود، پوست می تواند عفونی شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دست‌ها ممکن است دارای بثورات قرمز، خشکی، پوسته‌ها، برآمدگی‌ها و تاول‌ها باشند و در صورت بروز عفونت ممکن است تراوش یا پوسته پوسته شدن و تورم ایجاد شود. در مشاغل خاصی که تماس با مواد شیمیایی یا پوشیدن دستکش اجتناب ناپذیر است، به مراتب رایج تر است، مانند پذیرایی، نظافت، مکانیک، آرایشگری، مراقبت های بهداشتی. یک نوع خاص از اگزما به نام "پومفولیکس" یا "دیشیدریوتیک" می‌تواند کف دست و بیرون انگشتان را تحت ت ثیر قرار دهد. اینها تاول های پر از مایع خارش دار هستند و اغلب به عنوان بخشی از تصویر آلرژی فصلی یا در زمان استرس بدتر می شوند. آنها همچنین می توانند با محرک های قارچی مرتبط باشند. همیشه مشخص نیست که چه چیزی باعث آن می شود. درمان درماتیت تماسی ابتدا به آنچه می تواند مستقیما پوست شما را تحریک کند نگاه کنید و سپس در صورت امکان از آن اجتناب کنید: آیا با حیوانات خانگی یا حیوانات جدید در تماس بوده اید؟ بدون دستکش باغبانی کرده اید که می توانستید با گیاهان این منطقه تماس داشته باشید؟ آیا از محصولات مختلف مو یا پوست استفاده کرده اید که ممکن است با این ناحیه تماس داشته باشد؟ در محل کار در معرض مواد شیمیایی یا دستکش های لاتکس هستید که می تواند باعث تحریک شود؟ اگر حذف محرک احتمالی آن را مرتب نکرد، باید درماتیت یا اگزما را با دقت درمان کنید. ممکن است لازم باشد با کارفرمای خود در مورد راه های حذف قرار گرفتن در معرض اما همچنان قادر به کار کردن صحبت کنید. استفاده از شوینده های ملایم دست و نرم کننده ها (مرطوب کننده ها) برای پوست خشک و سپس درمان با کرم استروییدی ملایم (مثلا هیدروکورتیزون . % می تواند کمک کننده باشد. بیش از دو هفته از آن استفاده نکنید و اگر بهبودی حاصل نشد به پزشک مراجعه کنید تا شما را معاینه کند و ممکن است درمان و لوسیون های قوی تری برای شما تجویز کند. اگر فکر می کنید پوست با عفونت باکتریایی ثانویه بالای درماتیت آلوده شده است، زودتر به پزشک مراجعه کنید زیرا ممکن است به درمان استروییدی قوی تر و آنتی بیوتیک های موضعی یا خوراکی نیاز داشته باشید. در صورت آلوده شدن، احتمال ایجاد پوسته پوسته، ترشح و درد شدید بیشتر است. گاهی اوقات یک کرم ساده که ترکیبی از آنتی بیوتیک و استرویید است، تنها چیزی است که با مرطوب کردن منظم لازم است. توجه داشته باشید که: پزشک بین تشخیص مثلا اگزما و چیزی به نام پسوریازیس پوسچولار که نیاز به درمان تخصصی پوست دارد، تمایز قایل می‌شود. استفاده از دستکش های نخی یا آسترهای نخی روی دستکش های پلاستیکی ممکن است به جلوگیری از ایجاد محرک در خانه در حین انجام کار کمک کند. دستکش های بدون لاتکس در محل کار می توانند کمک کننده باشند. برای اگزما پومفولیکس اغلب کمپرس سرد برای درمان ناراحتی و درمان تخصصی توسط متخصص پوست انجام می شود. گاهی ممکن است یک عفونت قارچی ثانویه روی اگزما یا درماتیت وجود داشته باشد که نیاز به کرم ضد قارچ و استروییدی توسط پزشک دارد. این معمولا به صورت ضایعات گرد و قرمز روی دست ها یا جاهای دیگر ظاهر می شود. آسیب پوست برخی مواد شیمیایی یا مواد می توانند پوست حساس دست شما را تحریک کنند. اسکراب یا مسواک زدن می تواند پوست شما را نیز تحریک کند. این می تواند باعث خشکی، لایه برداری و خارش شود. گاهی اوقات خارش کف دست ها نتیجه تماس مکرر با یک ماده تحریک کننده یا شیمیایی است که در نهایت منجر به واکنش آلرژیک می شود. به این درماتیت تماسی می گویند. یک واکنش آلرژیک ممکن است تا ساعت پس از تماس با یک آلرژن ظاهر شود. آلرژن ها یا محرک های رایج عبارتند از: فلزات، مانند انگشتر و جواهرات دیگر عطرها دستکش لاتکس صابون ها ضد عفونی کننده ها مواد ضد عفونی کننده یا ضد باکتریایی گرد و غبار و خاک آب با کلر بالا ممکن است قبل از ایجاد واکنش آلرژیک، تماس مکرر لازم باشد. این به این دلیل است که پس از چند بار، بدن شروع به ترشح هیستامین های خارش می کند که پوست را تحریک می کند. اگر به چیزی که لمس می کنید آلرژی دارید، ممکن است دچار خارش کف دست شوید. خارش ممکن است بلافاصله شروع نشود. در برخی موارد، ممکن است تا چند ساعت پس از تماس با ماده حساسیت زا، خارش نداشته باشید. پسوریازیس ین بیماری شایع پوستی باعث رشد کنترل نشده سلول های پوست می شود. این افزایش سرعت به این معنی است که سلول های پوست نمی توانند به طور طبیعی از بین بروند. در عوض، سلول های اضافی پوست روی سطح پوست شما انباشته می شوند. علاوه بر خارش، پسوریازیس می تواند باعث موارد زیر شود: تاول های قرمز، گاهی اوقات با فلس های سفید نقره ای مفاصل دردناک و متورم پوست ترک خورده که ممکن است خونریزی کند درد در مفاصل مجاور پسوریازیس مزمن است، اما احتمال دارد به جای شیوع مداوم، فقط حملات نادر یا موقتی را با این بیماری تجربه کنید. معمولا کف دست را تحت ت ثیر قرار نمی دهد. اگزما درماتیت آتوپیک یا همان طور که گاهی اوقات اگزما نامیده می شود، وضعیتی است که باعث خارش پوست شما می شود. ممکن است باعث ایجاد لکه های رنگی پوست در ناحیه آسیب دیده شود. برخی از آنها قرمز هستند، در حالی که برخی دیگر ممکن است قهوه ای تیره تر یا تقریبا خاکستری باشند. برخی از افراد برجستگی های کوچکی ایجاد می کنند که از پوست بیرون می آیند. این برجستگی ها ممکن است ترکیده و مایع نشت کند. پوست نیز ممکن است خشک باشد. که می تواند منجر به ترک خوردن و حتی خونریزی شود. مانند پسوریازیس، شیوع اگزما ممکن است بیاید و از بین برود. ممکن است برای چند روز یا چند هفته علایم داشته باشید و سپس تا چند ماه آن را تجربه نکنید. طبق گزارش انجمن ملی اگزما، تخمین زده می شود که درصد از مردم در ایالات متحده به اگزمای دست مبتلا هستند. این وضعیت غیر مسری می تواند باعث خارش کف دست، قرمزی پوست، ترک خوردن، خشکی و گاهی تاول شود. یک نوع فرعی از اگزمای دست به نام اگزمای دی‌سیدروتیک وجود دارد که باعث می‌شود فرد تاول‌های کوچک و خارش‌دار مخصوصا روی دست‌ها و گاهی اوقات پاها داشته باشد. افرادی که بیشتر به اگزمای دست مبتلا می شوند شامل افرادی هستند که در مشاغل خاصی کار می کنند که دست ها در معرض رطوبت بیش از حد یا مواد شیمیایی خشن هستند. مشاغل در معرض خطر اگزمای دست، عبارتند از: پذیرایی تمیز کردن آرایشگری مراقبت های بهداشتی مکانیک کسانی که سابقه خانوادگی اگزمای دست دارند نیز در معرض خطر بیشتری برای این بیماری هستند. واکنش به دارو گاهی اوقات خارش کف دست‌ها می‌تواند در نتیجه چیزی که فرد بلعیده است ایجاد شود، نه چیزی که دستانش با آن تماس داشته است. هنگامی که یک فرد یک واکنش آلرژیک خفیف به یک داروی جدید نشان می دهد، واکنش های هیستامین در بدن می تواند باعث خارش شود. به‌ویژه کف دست‌ها در این موارد ممکن است خارش داشته باشند، زیرا هیستامین‌ها تمایل دارند تعداد بیشتری در دست‌ها و پاها جمع شوند. فرد باید قبل از قطع یک داروی تجویزی با پزشک خود صحبت کند مگر اینکه علایم شدید باشند. سیروز یک اختلال خود ایمنی به نام کلانژیت صفراوی اولیه یا سیروز صفراوی اولیه ( PBC ) می تواند باعث خارش و لکه های کف دست شود. PBC بر مجاری صفراوی که کبد را به معده متصل می کند، ت ثیر می گذارد. صفرایی که بین این دو عضو حرکت می کند در کبد تجمع می یابد و باعث آسیب و زخم می شود. علاوه بر خارش کف دست، فرد مبتلا به این اختلال ممکن است موارد زیر را نیز تجربه کند: حالت تهوع درد استخوان اسهال ادرار تیره زردی PBC در زنان شایع تر است. هیچ علت شناخته شده ای وجود ندارد. یک فرد مبتلا به PBC می تواند برای کاهش علایم خارش از داروی نسخه ای به نام کلستیرامین ( Questran ) استفاده کند. این می‌تواند در پاسخ به چیزی باشد که خورده‌ایم یا با آن تماس داشته‌ایم و معمولا زمانی که علت محرک را حذف کنیم برطرف می‌شود. به احتمال زیاد "خارش روی دست" با خارش در جاهای دیگر همراه خواهد بود. ممکن است چند تماس طول بکشد تا چیزی باعث واکنش آلرژیک شود و ممکن است تا چند ساعت پس از قرار گرفتن در معرض آن مشخص نباشد. ممکن است کهیر یا بثورات قرمز صاف (کهیر) روی دست‌ها مشاهده کنید یا در برخی موارد دست‌ها و پاها به‌ویژه در اثر آلرژی دچار خارش غیرقابل تحمل می‌شوند و ممکن است متورم شوند. این به این دلیل است که هیستامین آزاد شده در بدن ما تمایل به تجمع در اندام‌ها دارد. آلرژی یافتن علت و اجتناب از آن کلیدی است به هر دارو، مکمل های گیاهی، غذاهای تند، صدف ها یا غذاهای غیرعادی که ممکن است خورده اید نگاه کنید. گاهی اوقات قرار گرفتن در معرض نور خورشید می تواند باعث ایجاد حساسیت به نور در برخی داروها شود و باعث قرمزی یا بثورات پوستی شود. بسیار رایج است که تحریک دست برای فلز در جواهرات (مثلا نیکل و کبالت) یا عطری که روی مچ پاشیده می شود به عنوان محرک باشد. هیچ دارویی را بدون مشورت با پزشک خود قطع نکنید. در عین حال، یک آنتی هیستامین معمولی باید تا حد زیادی به این بیماری کمک کند و در صورت داشتن تورم یا مشکلات تنفسی، فورا به دنبال مشاوره پزشکی باشید. از لوسیون کالامین آبی، لوسیون کالامین یا اوراکس در نواحی آسیب دیده برای کمک به آرام کردن پوست و توقف خارش استفاده کنید. اگر از داروهایی استفاده می کنید که باعث حساسیت به نور می شود، از ضد آفتاب استفاده کنید. آلودگی به ندرت، گال می تواند علت خارش دست باشد. گال توسط کنه های ریز ایجاد می شود که در پوست تخم می گذارند و خطوط نقره ای رنگ با نقطه ای در یک انتها ایجاد می کنند. سپس به بثورات لکه های قرمز کوچک تبدیل می شود. خارش معمولا در شب بدتر می شود. یکی از نشانه‌های حکایتی اغلب این است که خراش‌هایی از بین انگشتان شروع می‌شود. داروساز یا پزشک به شما لوسیون خاصی برای استفاده می دهد که بعد از یک هفته تکرار می کنید و تماس نزدیک و جنسی و خانواده شما نیز نیاز به درمان دارند. دلایل روانی خارش دست همه ما می‌توانیم متوجه شویم که هنگام عصبی یا استرس بیشتر خارش می‌کنیم و ممکن است از روی عادت باشد. اضطراب عمومی، افسردگی و اختلال وسواس فکری جبری همگی می توانند شامل خارش به عنوان بخشی از ارایه باشند. مهم است که مطمین شوید خراش باعث عفونت و درد نمی شود. درمان علت زمینه ای با کمک تیم پزشکی شما کلیدی است. سندرم تونل کارپال می تواند باعث بی حسی، درد یا حتی احساس خارش در توزیع عصب میانی (انگشتان شست و انگشت میانی) شود. دیابت و عوارض نوروپاتی محیطی در دیابت شدید می تواند باعث احساس خارش شود. کنترل دیابت مهمترین قدم است. علل متابولیک خارش به ندرت خارش می تواند نشانه مشکلات کبد، کلیه یا تیرویید باشد. همچنین می تواند با کم خونی فقر آهن و در برخی از بدخیمی ها مانند میلوما و لنفوم رخ دهد. ما انتظار داریم که این فقط خارش محدود به دست نباشد، بلکه به طور کلی تر باشد. بارداری و یایسگی می تواند خارش را بیشتر کند، اما معمولا تنها دست ها تحت ت ثیر قرار نمی گیرند. گاهی اوقات تغییرات در خال روی دست می‌تواند نشانه‌ای از تغییرات سرطانی باشد، بنابراین باید توسط پزشک بررسی شود. دست‌ها بخشی از بدن ما هستند که بیشتر در معرض نور هستند، بنابراین ایده خوبی است که نه تنها از کرم دست معمولی استفاده کنیم، بلکه از یک SPF وسیع طیف قوی (حداقل ) استفاده کنیم. علل ناشناخته خارش دست گاهی اوقات ما علت خارش را نمی دانیم و ممکن است "خارج کننده" ظاهر شود و اغلب به همان سرعتی که ظاهر شد از بین می رود. خارش اغلب بی‌گناه است، اما اگر ادامه پیدا کرد یا با پیشگیری و درمان خانگی بهتر نشد، با پزشک خود صحبت کنید. به احتمال زیاد این یک دلیل ساده و قابل درمان برای خارش شما است، اما اگر برای شما طبیعی نیست، همیشه ایمن باشید و به دنبال کمک باشید. به یاد داشته باشید که یک کرم دست با کیفیت خوب ممکن است بهترین دوست جدید شما باشد. مرطوب نگه داشتن پوست و پرهیز از عوامل تحریک کننده می تواند به بسیاری از علل خارش کف دست کمک کند. اگر فردی خارش کف دست خود را همراه با علایمی مانند مشکل تنفسی تجربه کرد، باید فورا به پزشک مراجعه کند. این می تواند نشان دهنده یک واکنش پوستی باشد که منجر به آنافیلاکسی یا مشکل در تنفس می شود. اگر علت خارش کف دست مشخص نباشد، فرد باید برای یافتن علت آن با پزشک خود مشورت کند. سپس پزشک می تواند بهترین روش درمانی را توصیه کند. هنگامی که فردی دیابت دارد، سطح قند خون بسیار بالا می تواند باعث خشکی پوست شود که همچنین احساس خارش می کند. این خارش پوست ممکن است با یا بدون برجستگی های قرمز یا گوشتی روی کف دست ها و سایر نواحی بدن ظاهر شود. نادر است، اما دیابت می تواند باعث خارش کف دست شود. دیابت می تواند باعث گردش خون ضعیف شود و گردش خون ضعیف می تواند منجر به خارش پوست شود. با این حال، بیشتر افراد مبتلا به خارش ناشی از دیابت، خارش را در پاهای خود بیشتر از دستان خود تجربه می کنند. مردم اغلب اثرات دیابت را با خارش کف دست و پا مرتبط می دانند. یک مطالعه در سال نشان داد که خارش یک علامت شایع در افراد مبتلا به دیابت است. دور و بر . درصدمنبع مورد اعتماداز بین افرادی که در این مطالعه مبتلا به دیابت بودند، خارش پوست را گزارش کردند، اما تنها . درصد از نمونه بدون دیابت همین را توصیه کردند. دیابت از راه های مختلفی می تواند باعث خارش پوست شود: نوروپاتی دیابتی، نوعی آسیب عصبی که افراد مبتلا به دیابت ممکن است تجربه کنند، می‌تواند منجر به آسیب‌دیدگی رشته‌های عصبی در دست‌ها و پاها شود. قبل از اینکه این آسیب رخ دهد، بدن مواد شیمیایی التهابی به نام سیتوکین ها را آزاد می کند که باعث خارش می شود. عوارض دیابت شامل نارسایی کبد و کلیه است و هر دوی آنها ممکن است به عنوان یک علامت باعث خارش پوست شوند. یک فرد ممکن است واکنش آلرژیک به یک داروی جدید دیابت را تجربه کند که منجر به افزایش خارش شود. اگر فرد مبتلا به دیابت دچار خارش پوست شود، باید در اسرع وقت به دنبال درمان باشد. پوست تحریک شده و خارش دار بیشتر مستعد عفونت است و دیابت توانایی فرد را برای مبارزه با عفونت در صورت بروز کاهش می دهد. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کنیم؟ خارش کف دست همیشه به تنهایی نشانه یک مشکل نیست. گاهی اوقات، کف دست شما فقط خارش می کند. اما در مواقع دیگر، ممکن است نشانه ای از یک مشکل پوستی باشد. علایمی فراتر از خارش کف دست ممکن است به شما در تعیین علت خارش کمک کند. اگر علاوه بر خارش کف دست، یکی از علایم زیر را نیز تجربه می کنید، ممکن است نیاز به مراجعه به پزشک داشته باشید: پوست قرمز و ملتهب با یا بدون پوسته های ضخیم و خشک فلس های نقره ای - سفید خونریزی یا ترک خوردن پوست تاول های کوچکی که نشت می کنند یا می ترکند راش کندوها سوزش پوست خارش کف دست چگونه درمان می شود؟ درمان بستگی به این دارد که چه چیزی باعث خارش کف دست شما شده است. تطبیق درمان با علایم یا شرایط به شما کمک می کند تا سریعتر تسکین پیدا کنید. درمان ها بر اساس علت زمینه ای خارش کف دست متفاوت است. برخی از درمان های توصیه شده عبارتند از: پارچه خنک و مرطوب. قرار دادن یک پارچه خنک و مرطوب روی کف دست ها به مدت تا دقیقه می تواند احساس خارش را تسکین دهد. کیسه یخ نیز ممکن است موثر باشد. استروییدهای موضعی. کورتیکواستروییدها می توانند خارش و قرمزی کف دست ها را در هنگام شعله ور شدن کاهش دهند. آنها را می توان بدون نسخه خریداری کرد یا با نسخه تهیه کرد. از استفاده منظم از کرم های استروییدی خودداری کنید زیرا می توانند باعث نازک شدن پوست شوند. اغلب پوست خود را مرطوب کنید. مرطوب کردن اغلب می تواند به کاهش خارش کمک کند. نگه داشتن مرطوب کننده در یخچال می تواند این درمان را حتی موثرتر کند. هنگامی که خارش ناشی از اگزما است، مرطوب کردن پوست ممکن است بعد از شستن یا زمانی که دست‌ها احساس خشکی خاصی می‌کنند بسیار مهم باشد. انجمن ملی اگزما برخی از محصولات مرطوب کننده، کرم های ضد آفتاب و پاک کننده های خانگی توصیه شده را در وب سایت خود فهرست می کند. درمان با اشعه ماوراء بنفش. یک فرد مبتلا به اگزمای دست یا سوزش شدید ممکن است به درمان های اشعه ماوراء بنفش پاسخ دهد. قرار دادن دست ها زیر نور خاصی که اشعه ماوراء بنفش - A ساطع می کند ممکن است به کاهش علایم کمک کند. پیش آگهی خارش کف دست چیست؟ خارش کف دست به ندرت یک بیماری مزمن است. در بیشتر موارد، پس از شناسایی علت و انتخاب درمان، خارش متوقف می شود. اگر خارش مزمن‌تر باشد برای مثال، به دلیل ابتلا به پسوریازیس که عود می‌کند و دست شما را تحت تاثیر قرار می‌دهد برخی از گزینه‌های درمانی ممکن است به شما در یافتن تسکین کمک کنند. مطمینا آزاردهنده است، اما خارش کف دست به هیچ وجه جدی نیست. پس از شناسایی علت، مطمین شوید که تمام تلاش خود را برای جلوگیری از عوامل خطر اضافی که ممکن است خارش را افزایش دهند، انجام می دهید. همچنین، حتما از روش‌های پیشگیرانه استفاده کنید که ممکن است قبل از شروع هرگونه خارش، آن را متوقف کند. چگونه می توان از خارش پوست دست پیشگیری کرد؟ جلوگیری از خارش کف دست می تواند به سادگی مراقبت از پوست شما باشد. در اینجا چند نکته وجود دارد. هیدراته بمانید. بدن خود را از داخل به بیرون مرطوب کنید. آب فراوان بنوشید و غذاهای غنی از آب بخورید. از لوسیون استفاده کنید. لوسیون های ضخیم و مرطوب کننده هایی که به پوست کمک می کند احساس راحتی و رطوبت بیشتری داشته باشد. این ممکن است از خشک شدن و خارش پوست جلوگیری کند. از دستان خود محافظت. اگر پوست شما حساس است، سعی کنید هر زمان که قصد دارید با مواد شیمیایی یا محلول هایی که ممکن است پوست شما را تحریک کنند، از دستان خود محافظت کنید. دستکش های نخی ضخیم ممکن است برای فعالیت های روزانه در سرما و برای جابجایی مواد خشک مفید باشند. از پاک کننده های خشن و صابون ها خودداری کنید. آنها می توانند تحریک کننده باشند. خارش دست یا کف دست می تواند یک شکایت رایج باشد. اما خارش دست‌ها از تحریک خفیف تا سوزش شدید می‌تواند باعث ناراحتی شدید شود و حتی بر زندگی روزمره شما ت ثیر بگذارد. خارش بدون توجه به جایی که رخ می دهد می تواند آزار دهنده باشد. این می تواند به ویژه روی دست ها تحریک کننده باشد، زیرا می تواند در کارهای روزانه اختلال ایجاد کند. شرایط زیر برخی از شایع‌ترین علل خارش کف دست هستند.

به عنوان اسپلنومگالی ( spleh - no - MEG - uh - lee ) شناخته می شود. بزرگ شدن طحال معمولا علایمی ایجاد نمی کند و اغلب با یک معاینه فیزیکی معمولی مشخص می شود. همچنین تصویربرداری و آزمایش خون می تواند به شناسایی علت بزرگ شدن طحال کمک کند. درمان بزرگ شدن طحال بستگی به علت ایجاد آن دارد. گاهی اوقات جراحی برای برداشتن طحال بزرگ شده توصیه می شود. با پیشگیری از بیماری زمینه ای تا حد امکان می توان از بزرگ شدن طحال جلوگیری کرد. طحال بزرگ شده زمانی در خطر آسیب قرار می گیرد که بیش از حد محافظتی که توسط دنده های پایینی به آن داده می شود رشد کند. ممکن است لازم باشد فعالیت محدود شود تا از هر گونه ضربه یا آسیب به طحال در صورت بزرگ شدن و آسیب پذیر بودن جلوگیری شود. طحال عضوی است که زیر قفسه سینه چپ قرار دارد. بسیاری از بیماری ها از جمله عفونت ها، بیماری های کبدی و برخی سرطان ها می توانند باعث بزرگ شدن طحال شوند. طحال بزرگ شده چه علایمی دارد؟ بزرگ شدن طحال معمولا هیچ علامتی ایجاد نمی کند، اما گاهی اوقات باعث بروز علایم زیر می شود: کم خونی عفونت های مکرر احساس سیری بدون غذا خوردن به دلیل فشار طحال به معده درد در سمت چپ و بالای شکم که می تواند به شانه چپ نیز سرایت نماید. اگر در قسمت بالا و چپ شکم خود احساس درد دارید، فورا به پزشک مراجعه کنید، به خصوص اگر درد شدید باشد یا درد با نفس عمیق بدتر شود. به دلیل محل قرارگیری آن، در صورت بزرگ شدن، طحال می تواند دیافراگم را تحریک کند و باعث سکسکه و شاید درد در ربع فوقانی چپ شکم شود. از آنجا که طحال در مجاورت دیافراگم قرار دارد، درد طحال ممکن است به پشت گسترش یابد و در تیغه شانه احساس شود. اگر طحال بزرگ شده معده را فشرده کند، ممکن است فرد بعد از خوردن مقدار کمی غذا احساس سیری کند و بنابراین قادر به خوردن وعده های غذایی بزرگ نیست. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوامل موثر در بزرگ شدن طحال عبارتند از: عفونت های انگلی مانند مالاریا عفونت های ویروسی مانند مونونوکلیوز شرایط خود ایمنی، مانند لوپوس یا سارکوییدوز سیروز و سایر بیماری هایی که بر کبد ت ثیر می گذارند. اختلالات متابولیک، مانند بیماری گوچر و بیماری نیمن پیک فشار روی وریدهای طحال یا کبد یا لخته شدن خون در این سیاهرگ ها عفونت های باکتریایی، مانند سیفلیس یا عفونت پوشش داخلی قلب (اندوکاردیت) سرطان های خون مانند لوسمی و نیوپلاسم های میلوپرولیفراتیو و لنفوم ها مانند بیماری هوچکین انواع مختلف کم خونی همولیتیک وضعیتی که با تخریب زودهنگام گلبول های قرمز مشخص می شود. طحال زمانی بزرگ می شود که وظایف خود را برای تصفیه خون یا تولید سلول های خونی انجام دهد. بنابراین، هر بیماری یا شرایطی که به گلبول‌های قرمز آسیب می‌زند و نیاز به فیلتر شدن و حذف آن‌ها از جریان خون داشته باشد، باعث بزرگ‌تر شدن طحال می‌شود. شرایطی مانند کم خونی همولیتیک، که در آن گلبول های قرمز آسیب دیده و تجزیه می شوند (همولیز می شوند) می توانند باعث بزرگ شدن طحال شوند. گلبول های قرمز بد شکل، مانند گلبول های داسی شکل، تالاسمی و اسفروسیتوز، ممکن است زمانی که بخواهند از طریق عروق خونی مویرگی کوچک فشرده شوند، آسیب ببینند. این گلبول های قرمز آسیب دیده باید از جریان خون خارج شده و توسط طحال فیلتر شوند. در صورت کاهش جریان خون در ورید طحال، طحال بزرگ می شود. کاهش جریان خون ممکن است باعث احتقان و بزرگ شدن طحال شود. این وضعیت ممکن است با بیماری کبد و فشار خون پورتال همراه باشد. آسیب به سلول های کبد جریان طبیعی خون را با مشکل مواجه می کند و از آنجایی که خون در سیستم ورید باب برگشت می کند، ممکن است باعث فشار در ورید طحال شود. کاهش توانایی تخلیه خون از طحال باعث احتقان و بزرگتر شدن آن می شود. افراد مبتلا به نارسایی احتقانی قلب ممکن است به دلیل جریان خون ضعیف به قلب و از قلب، کبد و طحال بزرگی داشته باشند. لوسمی و لنفوم ممکن است با گلبول های سفید غیرطبیعی همراه باشد که می توانند به طحال حمله کرده و اندازه آن را افزایش دهند. سایر سرطان ها می توانند به طحال انتشار یا متاستاز و باعث بزرگی آن شوند. برخی از بیماری های متابولیک ممکن است باعث بزرگ شدن طحال شوند، از جمله سندرم هورلر، بیماری گوچر و بیماری نیمن پیک. در سارکوییدوز و آمیلوییدوز طحال می تواند درگیر شود و با رسوب غیر طبیعی پروتیین بزرگ شود. برخی از عفونت ها ممکن است باعث طحال شوند از جمله: مالاریا آناپلاسموز بیماری سل HIV / AIDS هپاتیت ویروسی سیتومگالوویروس مونونوکلیوز عفونیناشی از ویروس اپشتین بار ضربه: به عنوان مثال، تروما ناشی از تصادف رانندگی، می تواند به طحال آسیب برساند. طحال شما در زیر قفسه سینه در سمت چپ شکم شما قرار دارد. اندازه آن به طور کلی به قد، وزن و جنسیت شما مربوط می شود. این اندام نرم و اسفنجی چندین کار مهم را انجام می دهد، مانند: فیلتر کردن و از بین بردن سلول های قدیمی و آسیب دیده خون ذخیره گلبول های قرمز و پلاکت ها که به لخته شدن خون شما کمک می کنند. جلوگیری از عفونت با تولید گلبول های سفید (لنفوسیت ها) و عمل به عنوان اولین خط دفاعی در برابر ارگانیسم های بیماری زا هر فردی در هر سنی ممکن است به اسپلنومگالی مبتلا شود، اما گروه‌های خاصی در معرض خطر بیشتری قرار دارند، از جمله: کودکان و بزرگسالان جوان مبتلا به عفونت هایی مانند مونونوکلیوز افرادی که در مناطقی که مالاریا شایع است زندگی می کنند یا به آن سفر می کنند. افرادی که به بیماری گوچر، بیماری نیمن پیک و چندین اختلال متابولیک ارثی دیگر مبتلا هستند که بر کبد و طحال ت ثیر می گذارد. اسپلنومگالی منجر به چه عوارضی می شود؟ عوارض بالقوه بزرگ شدن طحال عبارتند از: بزرگ شدن طحال می تواند تعداد گلبول های قرمز سالم، پلاکت ها و گلبول های سفید را در جریان خون کاهش دهد و منجر به عفونت های مکرر، خون ریزی و کم خونی شود. حتی طحال های سالم نیز مخصوصا در تصادفات اتومبیل به راحتی آسیب می بینند. احتمال پارگی زمانی که طحال شما بزرگ شده است بسیار بیشتر است. پارگی طحال می تواند باعث خونریزی شدید در شکم شما شود. طحال بزرگ شده معمولا در طول معاینه فیزیکی تشخیص داده می شود. پزشک اغلب با معاینه سمت چپ و بالای شکم شما می تواند طحال را احساس کند. در برخی از افراد به ویژه آنهایی که لاغر اندام هستند گاهی اوقات طحال سالم و با اندازه طبیعی در طول معاینه احساس می شود. پزشک ممکن است این آزمایش‌ها را برای ت یید تشخیص بزرگ شدن طحال تجویز کند: MRI برای ردیابی جریان خون در طحال سونوگرافی یا سی تی اسکن برای کمک به تعیین اندازه طحال و فشار بر سایر اندام ها آزمایش‌های خون، مانند شمارش کامل خون برای بررسی تعداد گلبول‌های قرمز، گلبول‌های سفید و پلاکت‌ها در سیستم و عملکرد کبد گاهی اوقات آزمایشات بیشتری از جمله آزمایش بیوپسی مغز استخوان برای یافتن علت بزرگ شدن طحال مورد نیاز است. نمونه ای از مغز استخوان جامد ممکن است در روشی به نام بیوپسی مغز استخوان برداشته شود. ممکن است آسپیراسیون مغز استخوان داشته باشید که بخش مایع مغز شما را از بین می برد. نمونه های مایع و جامد مغز استخوان معمولا از لگن گرفته می شود. یک سوزن از طریق یک برش وارد استخوان می شود. برای کاهش درد قبل از آزمایش، یک بی حسی عمومی یا موضعی تزریق خواهد شد. بیوپسی سوزنی از طحال به دلیل خطر خونریزی نادر است. در صورتی که هیچ دلیل قابل شناسایی برای بزرگ شدن وجود نداشته باشد، پزشک شما ممکن است جراحی برای برداشتن طحال (طحال برداری) را برای اهداف تشخیصی توصیه کند. پس از جراحی و برداشتن طحال، طحال زیر میکروسکوپ بررسی می شود تا لنفوم احتمالی بررسی شود. طحال بزرگ شده چگونه درمان می شود؟ درمان بزرگ شدن طحال بر عامل ایجاد کننده آن متمرکز است. به عنوان مثال، اگر عفونت باکتریایی دارید، درمان شامل آنتی بیوتیک خواهد بود. اگر طحال بزرگ شده‌باشد اما علایمی ندارید و علت آن را نمی‌توان پیدا کرد، ممکن است پزشک انتظار مراقبه را پیشنهاد کند. در صورت بروز علایم، طی تا ماه یا زودتر برای ارزیابی مجدد به پزشک مراجعه می کنید. اگر بزرگ شدن طحال باعث عوارض جدی شود یا علت آن قابل شناسایی یا درمان نباشد، جراحی برای برداشتن طحال (طحال برداری) ممکن است یک گزینه درمان باشد. در موارد مزمن یا بحرانی، جراحی ممکن است بهترین راهکار برای بهبودی باشد. برداشتن طحال نیاز به بررسی دقیق دارد. شما می توانید بدون طحال زندگی فعالی داشته باشید، اما احتمال ابتلا به عفونت های جدی و خطرناک پس از برداشتن طحال بیشتر است. پس از برداشتن طحال، اقدامات خاصی می تواند به کاهش خطر ابتلا به عفونت کمک کند، از جمله: با اولین نشانه تب که می تواند نشان دهنده عفونت باشد، به پزشک خود مراجعه کنید. اجتناب از سفر به نقاطی از جهان که در آن بیماری‌های خاصی مانند مالاریا شایع است. مصرف پنی سیلین یا سایر آنتی بیوتیک ها بعد از جراحی و هر زمان که شما یا پزشکتان به احتمال عفونت مشکوک هستید. واکسیناسیون قبل و بعد از اسپلنکتومی. این واکسن‌ها شامل واکسن‌های پنوموکوک ( Pneumovax ) ، مننگوکوک و هموفیلوس آنفلوآنزا نوع b ( Hib ) است که از پنومونی، مننژیت و عفونت‌های خون، استخوان‌ها و مفاصل محافظت می‌کند. همچنین هر پنج سال بعد از جراحی به واکسن پنوموکوک نیاز خواهید داشت. از ورزش های تماسی مانند فوتبال و هاکی خودداری کنید و فعالیت های دیگر را که ممکن است خطر پارگی طحال را افزایش دهد، محدود کنید. بستن کمربند ایمنی نیز مهم است. در تصادف رانندگی کمربند ایمنی می تواند به محافظت از طحال شما کمک کند. در نهایت، حتما واکسن های خود را به موقع بزنید زیرا خطر ابتلا به عفونت در شما کاهش می یابد. این بدان معناست که حداقل یک واکسن آنفولانزای سالیانه و هر سال یک بار تقویت کننده کزاز، دیفتری و سیاه سرفه انجام شود. از پزشک خود بپرسید که آیا به واکسن های دیگری نیاز دارید یا خیر. اغلب، پیش آگهی بزرگ شدن طحال کاملا به بیماری زمینه ای بستگی دارد. به عنوان مثال، در بیماران مبتلا به مونونوکلیوز عفونی، پس از رفع عفونت، طحال به اندازه طبیعی خود باز می گردد. در برخی موارد، ممکن است خطر عفونت افزایش یابد و نیاز به برداشتن طحال باشد. در موارد دیگر، طحال باقی می ماند و بیمار را در معرض خطر خونریزی، پارگی طحال و عفونت قرار می دهد. بزرگ شدن طحال نتیجه یک بیماری زمینه ای است که بسیاری از آنها قابل پیش بینی یا پیشگیری نیستند. می توان از بیماری های کبدی ناشی از سوء مصرف الکل که باعث سیروز و پرفشاری خون پورتال می شود پیشگیری کرد. نوشیدن بیش از حد الکل عواقب بسیار خطرناکی در کوتاه مدت و بلند مدت دارد. برخی از علل هپاتیت ویروسی به عنوان مثال، هپاتیت B و هپاتیت C ، که می تواند منجر به سیروز کبدی شود نیز می توان با اجتناب از تماس با مایعات بدن افراد آلوده پیشگیری کرد. از طریق واکسیناسیون نیز می توان از هپاتیت B پیشگیری کرد. در نهایت، اگر اقدامات مناسب برای به حداقل رساندن خطرات ابتلا به بیماری انجام شود، می توان از برخی بیماری های عفونی مانند HIV ، مالاریا، سل و آناپلاسموز در امان ماند.

توده ها و برآمدگی های واژن، به خصوص در سال های باروری یا با افزایش سن، شایع هستند. اما چه عوامی باعث بروز توده ها و برآمدگی ها در واژن می شود؟ آیا نیاز به درمان دارند؟ چه زمانی باید برای بروز توده ها و برآمدگی های ناحیه تناسلی به پزشک یا مراجعه کنیم؟ بهتر است به خواندن این مقاله از پزشکت ادامه دهید تا در مورد دلایل تغییرات پوست در ناحیه تناسلی اطلاعات بیشتری کسب کنید. وقتی مردم به واژن اشاره می کنند، اغلب به اندام داخلی، واژن و اندام تناسلی خارجی که به نام فرج معروف است اشاره می کنند. واژن یک لوله عضلانی است که به دهانه رحم شما منتهی می شود که دهانه رحم شما است. لایه بالایی بافت در واژن شما غشای مخاطی است، مشابه بافت دهان یا بینی. برجستگی‌ها و برجستگی‌های سطح واژن را روگا می‌نامند که وقتی واژن شما شل است مانند چین‌ها یا چین‌های بافت اضافی هستند. در طول یا زایمان، روگا به واژن شما کمک می کند تا منبسط شود. فرج شامل چندین اندام است. لب های بزرگ لب های بیرونی فرج شما هستند. قسمت بیرونی لب بزرگ جایی است که موهای ناحیه تناسلی شما پیدا می شود. پوست بدون مو چین داخلی صاف تر است و حاوی غدد چربی به نام غدد چربی است. اگر لب‌های بزرگ را از هم جدا کنید، لب‌های کوچک خود را خواهید دید، لب‌های داخلی پوست نازکی که دهانه واژن شما را احاطه کرده است. غدد Skene و غدد Bartholin که مخاط و سایر روان کننده ها تولید می کنند، در لب های کوچک یافت می شوند. لابیا مینورها نیز با غدد روغنی پر شده اند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: شایع ترین علل توده ها و برآمدگی های واژن برجستگی ها و توده های روی واژن و فرج می توانند طبیعی باشند یا ممکن است نشانه ای از شرایطی باشند که نیاز به مراقبت های پزشکی و درمان دارند. در زیر دلیل احتمالی برای تغییرات در پوست فرج و واژن آورده شده است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کیست ولوار فرج شما دارای تعدادی غدد از جمله غدد چربی، غدد بارتولین و غدد اسکنه است. اگر این غدد مسدود شوند، کیست می تواند تشکیل شود. اندازه کیست ها متفاوت است، اما بیشتر آنها شبیه توده های کوچک و سفت هستند. معمولا دردناک نیستند مگر اینکه عفونی شوند. کیست ها به طور معمول بدون درمان از بین می روند. اگر کیست عفونی شود، پزشک می تواند آن را تخلیه کند و در صورت وجود علایم عفونت، ممکن است آنتی بیوتیک تجویز کند. کیست واژن انواع مختلفی از کیست واژن وجود دارد. کیست های واژن توده های سفت روی دیواره واژن هستند. اندازه آنها معمولا به اندازه یک نخود یا کوچکتر است. آنها گاهی اوقات پس از زایمان یا آسیب به واژن ایجاد می شوند. معمولا دردناک نیستند. آنها به ندرت باعث نگرانی می شوند مگر اینکه در حین رابطه جنسی باعث ناراحتی شوند. گاهی اوقات، کیست های واژن نیاز به تخلیه یا برداشتن جراحی دارند. لکه های فوردایس لکه های فوردایس یا غدد چربی، برجستگی های کوچک سفید یا زرد مایل به سفیدی در داخل فرج شما هستند. این لکه ها روی لب ها و گونه ها نیز دیده می شود. آنها معمولا برای اولین بار در دوران بلوغ ظاهر می شوند و با افزایش سن بیشتر از آنها استفاده می کنید. لکه های فوردایس بدون درد هستند و مضر نیستند. واریس واریس سیاهرگ‌های متورم هستند که می‌توانند در اطراف فرج شما ایجاد شوند. آنها در حدود درصد از بارداری ها یا با افزایش سن رخ می دهند. به صورت برآمدگی های مایل به آبی یا سیاهرگ های متورم گرد در اطراف لب های کوچک و بزرگ ظاهر می شوند. ممکن است درد را تجربه نکنید، اما گاهی اوقات ممکن است احساس سنگینی، خارش یا خونریزی داشته باشید. معمولا برای زنان باردار نیازی به درمان نیست، زیرا واریس معمولا حدود شش هفته پس از تولد نوزاد کاهش می یابد. آنها اغلب با بارداری بعدی تکرار می شوند. تخمین زده می شود که تقریبا درصد از کل زنان به این موارد مبتلا می شوند. برای زنان غیرباردار، ممکن است باعث شرمساری یا ایجاد ناراحتی در رابطه جنسی یا ایستادن طولانی مدت شوند. پزشک متخصص جراحی و درمان ورید می تواند این عارضه را درمان کند. موهای رشد کرده تراشیدن، اپیلاسیون یا کندن موهای ناحیه تناسلی خطر رشد موهای زاید ناحیه تناسلی را افزایش می دهد. که می تواند باعث ایجاد یک برآمدگی کوچک، گرد، گاهی اوقات دردناک یا خارش دار شود. برجستگی ممکن است با چرک پر شود و پوست اطراف برجستگی نیز ممکن است تیره تر شود. سعی نکنید موهای روییده را به تنهایی بیرون بیاورید. که می تواند منجر به عفونت شود. در بیشتر موارد بدون درمان برطرف می شود. اگر ملتهب شد به پزشک مراجعه کنید. این می تواند نشانه عفونت باشد. برچسب های پوست واژن تگ های پوستی فلپ های کوچک و بیرون زده از پوست اضافی هستند. آنها آسیب یا ناراحتی ایجاد نمی کنند، مگر اینکه چیزی را بمالند یا بگیرند و تحریک شوند. اگر برچسب های پوستی شما آزاردهنده هستند، می توانید آنها را توسط پزشک خود با جراحی یا لیزر بردارید. تبخال تناسلی یک عفونت ناشی از ویروس هرپس سیمپلکس است. حتی تبخال از طریق رابطه جنسی واژینال، دهانی یا مقعدی منتقل می شود. تخمین زده می شود که از هر پنج آمریکایی یک نفر تبخال تناسلی دارد. اغلب، علایم آنقدر خفیف هستند که مبتلایان به تبخال از ابتلا به این بیماری آگاه نیستند. اولین شیوع تبخال می تواند علایمی مانند آنفولانزا ایجاد کند، از جمله: تب تورم غدد زخم های بزرگ درد در اندام تناسلی، پایین و پاها برخی از علایم تبخال تناسلی عبارتند از: فرورفتگی های کوچک یا زخم سوزن سوزن شدن یا خارش برجستگی های قرمز متعدد که به جوش ها یا تاول های دردناک تبدیل می شوند. علایم تبخال اغلب از بین می روند، اما دوباره عود می کنند. با گذشت زمان، اکثر مردم شیوع کمتر و شدیدتر را تجربه می کنند. اگر زخم های قابل مشاهده ای دارید، پزشک ممکن است با مشاهده آنها یا با پاک کردن مایع از آنها و آزمایش مایع در آزمایشگاه، این بیماری را تشخیص دهد. هیچ درمانی برای تبخال تناسلی وجود ندارد، اما شدت و طول مدت علایم را می توان با داروهای ضد ویروسی کنترل کرد. اگر زخم های تبخال قابل مشاهده دارید، نباید رابطه جنسی داشته باشید. استفاده از کاندوم در حین رابطه جنسی احتمال ابتلا به تبخال را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد. لیکن اسکلروزوس یک بیماری پوستی غیرشایع است که عمدتا زنانی را که یایسگی را پشت سر گذاشته اند، تحت تاثیر قرار می دهد. اغلب در ناحیه فرج و اطراف مقعد دیده می شود. علایم ممکن است شامل موارد زیر باشد: خارش، اغلب شدید خونریزی یا کبودی درد هنگام ادرار کردن یا هنگام رابطه جنسی تاول هایی که ممکن است پر از خون باشند یا نباشند. پوست نازک و براق که ممکن است به راحتی پاره شود. لکه های سفید روی پوست که به مرور زمان می توانند به لکه هایی از پوست نازک و چروک تبدیل شوند. لیکن اسکلروزوس معمولا با کرم یا پماد کورتیکواستروییدی درمان می شود. پس از درمان می تواند عود کند. زنانی که لیکن اسکلروزوس دارند کمی بیشتر در معرض خطر ابتلا به سرطان فرج هستند. زگیل تناسلی زگیل تناسلی در اثر عفونت با ( HPV ) ایجاد می شود. آنها از طریق رابطه جنسی واژینال و مقعدی پخش می شوند. به ندرت از طریق رابطه جنسی دهانی پخش می شوند. بسیاری از افراد زگیل تناسلی دارند و آن را نمی دانند. اگر علایمی دارید، ممکن است شامل موارد زیر باشد: خارش یا سوزش خوشه هایی از برجستگی های کوچک به رنگ پوست تکه‌های ناهموار زگیل‌هایی با فاصله نزدیک، که گاهی شبیه به گل کلم توصیف می‌شوند. زگیل تناسلی می تواند روی فرج یا مقعد یا در واژن شما رشد کند. هیچ راهی برای درمان زگیل تناسلی وجود ندارد، اما می‌توان آن‌ها را توسط پزشک یا با استفاده از کرم‌های تجویزی، لیزر یا جراحی از بین برد. شما نباید از پاک کننده های زگیل بدون نسخه استفاده کنید. برخی از انواع HPV می توانند خطر ابتلا به سرطان دهانه رحم را افزایش دهند. اگر زگیل تناسلی دارید، مهم است که برای تست پاپ به پزشک مراجعه کنید تا ببینید چه نوع HPV باعث ایجاد آنها شده است. سرطان سرطان‌های فرج نادر هستند و سرطان‌واژن حتی غیرعادی‌تر هستند. علایم شرایط پیش سرطانی و سرطانی ممکن است شامل موارد زیر باشد: لکه های ضخیم پوست خارش، سوزش یا درد خونریزی یا ترشح غیر معمول زخم هایی که در عرض چند هفته خوب نمی شوند. زخم ها یا برجستگی های صاف یا برجسته روی فرج شما رنگ پوست روشن تر یا تیره تر از پوست اطراف است. سرطان فرج در زنان مسن و در زنان سیگاری شایع تر است. همچنین اگر به ویروس HPV آلوده شده باشید، در معرض خطر بیشتری هستید. سرطان فرج و واژن با برداشتن بافت از ضایعات مشکوک و بررسی زیر میکروسکوپ تشخیص داده می شود. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کنید؟ اگر در مورد تغییرات بدن خود مطمین نیستید، ایده خوبی است که به پزشک مراجعه کنید. همچنین اگر توده جدیدی دارید که در عرض چند هفته از بین نمی رود، باید به پزشک مراجعه کنید. همچنین در صورت داشتن درد یا علایم عفونت، مانند: ترشح از توده حاوی چرک یا خون علایم یک بیماری مقاربتی توده ها و برآمدگی واژن چگونه درمان می شوند؟ توده های واژن اغلب نیازی به درمان ندارند. اگر آنها نیاز به مراقبت های پزشکی داشته باشند، درمان بر اساس علت آنها تعیین می شود. اکثر برآمدگی ها و توده های واژن را می توان در خانه مدیریت کرد. در اینجا مواردی وجود دارد که می توانید برای کمک به کاهش علایم خود انجام دهید: از پوشیدن لباس هایی که فرج شما را ساییده و آسیب می زند خودداری کنید. اگر کیست دارید، چند بار در روز به مدت چند روز حمام آب گرم بگیرید. که ممکن است به تخلیه کیست ها کمک کند. شلوارهای ساخته شده از مواد طبیعی مانند پنبه را بپوشید. مواد طبیعی قابل تنفس هستند و می توانند به خنک و خشک نگه داشتن اندام تناسلی شما کمک کنند. بعید است که توده های روی واژن شما دلیلی برای هشدار باشند. بیشتر آنها خود به خود از بین می روند یا می توان آنها را در خانه درمان یا مدیریت کرد. اگر یک بیماری مقاربتی دارید، معمولا می توان آن را با درمان کنترل کرد، اما برای کاهش خطر عوارض مهم است که درمان را زود شروع کنید.

را بشناسید. استفاده از مکمل های عضله ساز در باشگاه ها زیاد رایج شده اند. اما استفاده از آنها ممکن است با عوارض جانبی زیادی همراه باشد. هنگامی که برای اولین بار مصرف مکمل های عضله سازی را شروع می کنید، نوشیدن یک شیک پروتیینی بعد از تمرین می تواند از اولین چیزهایی باشد که امتحان می کنید. از این گذشته، بدن برای بازسازی و ترمیم ماهیچه هایی که به تازگی کار کرده اند، به زیادی نیاز دارد. پروتیین زیاد همیشه بهتر نیست و به احتمال زیاد در ساخت عضلات بیشتر کمک نمی کند. کتابخانه ملی پزشکی ایالات متحده اشاره می کند که اکثر آمریکایی ها در حال حاضر پروتیین بیشتری نسبت به آنچه برای ساخت عضله لازم است مصرف می کنند. این احتمال دارد باعث شود که کلیه ها سخت تر کار کنند و منجر به خطر بیشتر کم آبی، کاهش کلسیم و افزایش وزن شود. انتشارات سلامت هاروارد خاطرنشان می کند خطر دیگری که باید در مورد پودرهای پروتیینی از آن آگاه بود، ترکیب آنها است. برخی از مواد تشکیل دهنده آنها احتمال دارد بی خطر نباشند. از آنجایی که پودرهای پروتیین یک مکمل غذایی هستند، توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده آزمایش یا نظارت نمی شوند. بعلاوه، بسیاری از برندها بر پایه شیر و احتمال دارد برای هرفردی که دارد، مشکلات گوارشی ایجاد کند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: این نوشیدنی ها همچنین حاوی قند اضافه شده هستند که ممکن است خطرات بیشتری را به همراه داشته باشد. برای مثال، عوارض جانبی Nutritech Mass Builder تا حد زیادی به محتوای قند بالای آن مربوط می شود. هر وعده (دو پیمانه) گرم کربوهیدرات از جمله گرم شکر را فراهم می کند. انجمن قلب آمریکا توصیه می کند قندهای افزوده شده را به بیش از گرم برای مردان و گرم برای زنان محدود کنید، بنابراین یک وعده از Nutritech Mass Builder یا سایر محصولات مشابه به راحتی می تواند رژیم غذایی مناسب را از مسیر خارج کند. همیشه قبل از مصرف هر مکمل غذایی با پزشک خود مشورت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کراتین یکی دیگر از مکمل های رایج عضله سازی است که در بسیاری از ورزش ها استفاده می شود و نشان داده شده عملکرد ورزشکاران جوان را در طول فعالیت های کوتاه و با شدت بالا بهبود می بخشد و به بهبود قدرت عضلانی و تسریع ریکاوری پس از تمرین کمک کند. مزایای کراتین را می توان با ترکیب آن به افزایش داد. با این حال، اگر آن را با کافیین مصرف کنید، ممکن است این مزایا لغو شود. دوزهای بالای گرم کراتین احتمالا برای کوتاه مدت تا روز بی خطر هستند. مصرف دوز کمتر از تا گرم نیز احتمالا تا ماه بی خطر است. کتابخانه ملی پزشکی ایالات متحده به برخی از عوارض جانبی احتمالی کراتین اشاره می کند: اسهال گرفتگی عضلات حالت تهوع و درد معده افزایش وزن از احتباس آب کراتین باعث می شود ماهیچه ها آب بیشتری را نگه دارند که احتمال دارد منجر به کم آبی بدن و همچنین به نظر برسد که در حال افزایش وزن هستید، در حالی که در واقع فقط وزن آب اضافه می کنید. علاوه بر این، این مکمل اگر با کافیین ترکیب شود می تواند بیماری کلیوی را بدتر و علایم را تشدید کند. همچنین احتمال دارد شیدایی را در افراد مبتلا به اختلال دوقطبی بدتر کند. استروییدهای آنابولیک، که مشتقات شیمیایی تستوسترون هستند، توسط متخصصان پزشکی برای درمان اختلالات هورمونی و از دست دادن عضلات ناشی از شرایطی مانند ایدز و سرطان تجویز می‌شوند. آنها بدون شک می توانند در ایجاد حجم و قدرت عضلانی سریع کمک کنند و علاوه بر محرومیت از اکثر مسابقات ورزشی، دارای عوارض جانبی جدی هستند. استفاده از استروییدها در مردان و ساله بیشتر رایج است و در دبیرستانی ها نیز دیده می شود، اگرچه می تواند استفاده از آنها در بین نوجوانان کاهش یابد. این مواد را می توان به صورت خوراکی، تزریق یا به صورت کرم یا ژل روی پوست مصرف کرد. بر خلاف سایر داروها، استروییدها باعث نمی شوند مصرف کننده احساس بالایی داشته باشد. البته این بدان معنا نیست که هیچ عارضه جانبی روانی نیز وجود ندارد. اینها می تواند شامل موارد زیر باشد: شیدایی توهمات حسادت بی دلیل اختلال در قضاوت افزایش تحریک پذیری و پرخاشگری شدید علاوه بر اثرات روانی، استروییدها ممکن است احتمال بسیاری از خطرات منفی برای سلامتی را افزایش دهند، از جمله: آکنه آسیب کبدی لخته شدن خون افزایش فشار خون مردان همچنین احتمال دارد دچار طاسی، کاهش تعداد اسپرم، کوچک شدن بیضه ها و رشد سینه ( شوند. عوارض جانبی مخصوص زنان شامل موهای زاید بدن، رشد موهای صورت، طاسی با الگوی مردانه و تغییر در چرخه قاعدگی است. توقف سوء مصرف استرویید احتمال دارد دشوار باشد و می تواند باعث علایم ترک شود. خستگی، مشکلات خواب، کاهش اشتها وکاهش میل جنسی تنها چند نمونه هستند. مصرف استروییدهای آنابولیک غیرقانونی است، بنابراین برخی از ورزشکاران به جای آن از تقویت کننده های تستوسترون استفاده می کنند. این مکمل‌ها احتمال دارد حاوی موادی مانند DHEA و تعدیل‌کننده‌های انتخابی گیرنده آندروژن یا SARM باشند. DHEA هورمونی است که به طور طبیعی در بدن وجود دارد و به تولید هورمون های مردانه و زنانه از جمله تستوسترون کمک می کند. کتابخانه ملی پزشکی ایالات متحده اشاره می کند که طبق شواهد فعلی، DHEA عملکرد عضلانی را بهبود نمی بخشد. عوارض جانبی بالقوه آن می تواند شامل موارد زیر باشد: آکنه تغییرات قاعدگی صدای عمیق تر در زنان درد و رشد سینه در مردان رشد غیر طبیعی مو در زنان مصرف دوز بالای تا میلی گرم DHEA برای مدت طولانی احتمال بروز عوارض جانبی را افزایش می دهد. DHEA می تواند با بسیاری از داروها تداخل داشته باشد. به عنوان مثال، ممکن است اثربخشی برخی از درمان‌های سرطان، از جمله فولوسترانت و لتروزول را کاهش دهد. این ترکیب همچنین می تواند با داروهای ضد افسردگی تداخل داشته و باعث شود مغز سروتونین بیش از حد تولید کند که احتمال دارد منجر به مشکلات قلبی و عصبی شود و سرعت در بدن را کاهش می دهد. هنگامی که با سایر داروهایی که لخته شدن خون را کند می کنند، مانند ایبوپروفن یا وارفارین ترکیب می شود، احتمال خونریزی و کبودی افزایش می یابد. سایر مواد موجود در مکمل های بدنسازی و تقویت کننده های تستوسترون SARMs هستند. در حالی که اثرات بلندمدت این مواد ناشناخته است، سازمان غذا و داروی ایالات متحده هشدار می دهد که SARM ها می تواند خطر ابتلا به بیماری ها و عوارض جدی را افزایش دهد مانند: سکته آسیب کبدی یکی از نمونه‌های تقویت‌کننده تستوسترون، قرص‌های انبوه است که حاوی SARM و DHEA است. عوارض جانبی قرص Mass در برچسب محصول ذکر نشده است. با این حال، سازندگان به کاربران هشدار می دهند که اگر زنان، مردان زیر سال یا در معرض خطر برخی بیماری ها از جمله فشار خون بالا، افسردگی و بیماری های قلبی، کلیوی یا کبدی هستند، از مصرف مکمل خودداری کنند. برای افزایش سطح انرژی و عملکرد در حین ورزش، بسیاری از افراد به مکمل های قبل از تمرین روی می آورند. این فرمول ها معمولا از مخلوط طعم دار چندین ماده تشکیل شده اند که هر کدام نقش خاصی در بهبود عملکرد دارند. با این حال، برخی افراد پس از مصرف آنها عوارض جانبی را تجربه می کنند. در اینجا عارضه جانبی مکمل های قبل از تمرین به علاوه چند نکته برای پیشگیری از آنهابررسی می کنیم: کافیین یکی از مواد اولیه بسیاری از مکمل های قبل از تمرین است. نشان داده شده که این محرک باعث افزایش قدرت و بازده عضلانی در حین تمرین و کاهش می شود. در تیوری، کافیین اجازه می دهد تا از یک تمرین معین بیشتر بهره ببرید. با این وجود، کافیین دارای چندین عوارض جانبی بالقوه است، به خصوص اگر بیش از حد مصرف کنید. اینها عبارتند از: سردرد بیقراری بی خوابی اضطراب حالت تهوع خواب آلودگی افزایش ضربان قلب علاوه بر این، بسیاری از مکمل‌های قبل از تمرین مقادیر بالایی دارند تا میلی‌گرم کافیین در هر وعده. اندازه سرو معمولا از . تا اونس ( تا گرم) متغیر است. در مقایسه، فنجان ( میلی لیتر) قهوه فقط میلی گرم دارد. دوز کافیین بسیار فردی است، زیرا برخی افراد آن را بهتر از دیگران تحمل می کنند. بهترین راه برای کاهش عوارض جانبی این است که با دوز کمی از مکمل های کافیین دار قبل از تمرین شروع و به آرامی دوز خود را افزایش دهید تا ببینید چه چیزی را می توانید تحمل کنید. به خاطر داشته باشید که برای کمک به پیشگیری از بی خوابی، بهتر است حداقل ساعت قبل از خواب از مصرف کافیین خودداری کنید. البته می توانید مکمل های قبل از تمرین را نیز بدون کافیین انتخاب کنید. خلاصه کافیین را در اکثر مکمل های قبل از تمرین خواهید یافت، اما این محرک می تواند باعث عصبانیت، اضطراب و افزایش ضربان قلب شود. اگر عوارض جانبی را تجربه کردید، دوز کمتری را امتحان کنید تا ببینید بدن چگونه واکنش نشان می دهد. یکی دیگر از مواد محبوب در بسیاری از فرمول های قبل از تمرین، کراتین است ونشان داده شده که ظرفیت ورزش با شدت بالا و افزایش توده بدنی بدون چربی از ورزش را افزایش می دهد. در حالی که اغلب بخشی از مکمل قبل از تمرین است، کراتین را نیز می توان به تنهایی مصرف کرد. عوارض جانبی اصلی مرتبط با کراتین نسبتا خفیف اما شامل احتباس آب، نفخ، افزایش وزن و مشکلات گوارشی است. با وجود این عوارض جانبی، نشان داده شده که کراتین فوق العاده ایمن است. شما می توانید با اطمینان از دوز مناسب علایم نامطلوب را کاهش دهید. کراتین معمولا با مرحله بارگیری پیمانه ( گرم) در روز به مدت حداقل روز و به دنبال آن یک دوز نگهدارنده روزانه تا گرم مصرف می شود. این روش فواید سریع اما پتانسیل بالاتری برای ایجاد و نفخ دارد. از طرف دیگر، اگر می‌خواهید تا هفته منتظر بمانید تا فواید آن را تجربه کنید، می‌توانید یک دوز روزانه تا گرم مصرف و از عوارض جانبی مانند نفخ پیشگیری کنید، این گزینه بهترین است، به ویژه برای کسانی که معده حساس دارند. قابل ذکر است اجتناب از افزایش وزن متوسط تا کیلوگرم در حین مصرف کراتین دشوار باشد. این عمدتا به دلیل افزایش احتباس آب در عضلات است. خلاصه ساده ترین راه برای پیشگیری از عوارض جانبی خفیف کراتین، مصرف دوزهای روزانه کمتر به جای انجام مرحله بارگیری است. دو ماده اضافی در بسیاری از مکمل های قبل از تمرین، بتا آلانین و نیاسین (ویتامین B ) هستند. بتا آلانین یک اسید آمینه است که اسیدیته ماهیچه ها را در حین ورزش کاهش می دهد و ممکن است به شما کمک کند تمرین خود را برای مدتی طولانی تر حفظ کنید. با دوز تا گرم در روز، نشان داده شده که باعث افزایش عملکرد ورزشی و کاهش خستگی در تمرینات با شدت بالا به مدت تا دقیقه می شود. با این حال، این ماده احتمال دارد باعث پارستزی، احساس شود. در حالی که این یک واکنش سیستم عصبی بی ضرر است، برخی افراد ممکن است آن را ناراحت کننده بدانند. یکی دیگر از مواد با عوارض خفیف، نیاسین است که در بسیاری از مکمل های قبل از تمرین به دلیل اثرات برافروختگی پوست موجود است. در دوزهای بالای میلی گرم یا بیشتر، می تواند باعث هجوم خون به سطح پوست و در نتیجه لکه های قرمز ایجاد شود. در حالی که نیاسین نقش مهمی در متابولیسم انرژی ایفا می کند، مصرف مکمل با آن احتمالا در صورت مصرف یک رژیم غذایی متعادل، مزایای بیشتری را ارایه نمی دهد. موثرترین روش برای کاهش سوزن سوزن شدن همراه با بتا آلانین، تقسیم دوز تا گرم روزانه به دوز جداگانه تا گرمی است. از طرف دیگر، می توانید فرمول هایی با رهش پایدار خریداری کنید که از این عارضه جانبی پیشگیری می کند. در همین حال، نگه داشتن دوز نیاسین خود به کمتر از میلی گرم می تواند از گرگرفتگی نیاسین پیشگیری کند. همچنین می توانید محصولات بدون نیاسین را خریداری کنید. چندین ماده در فرمول های قبل از تمرین می تواند باعث ناراحتی گوارشی شود. اینها شامل بی کربنات سدیم، منیزیم، کراتین و کافیین است. بی کربنات سدیم زمانی که تا میلی گرم به ازای هر پوند وزن بدن ( تا میلی گرم در کیلوگرم) مصرف شود، احتمال دارد مشکلاتی ایجاد کند. با این حال، بیشتر مکمل های قبل از تمرین حاوی این مقدار نیستند. از سوی دیگر، منیزیم می تواند اثرات ملین داشته باشد به ویژه به شکل سیترات منیزیم. بنابراین، مصرف بیش از حد آن احتمال دارد باعث اسهال شود. جالب توجه است، استفاده از آب بسیار کم هنگام مخلوط کردن مکمل‌های قبل از تمرین نیز احتمال دارد هضم را مختل کند. مایع بیش از حد غلیظ می تواند منجر به اسهال شود. مخلوط کردن مکمل قبل از تمرین با تا اونس ( تا میلی لیتر) آب می تواند عوارض جانبی را به حداقل برساند. از آنجایی که تعیین کدام ماده باعث مشکلات گوارشی می شود دشوار است، شاید بخواهید فرمول های مختلف قبل از تمرین را امتحان تا زمانی که فرمول قابل تحمل را پیدا کنید. خلاصه چندین ماده در مکمل‌های قبل از تمرین ممکن است باعث ایجاد مشکلات گوارشی در برخی افراد شود. مخلوط کردن آنها با آب کافی می تواند این اثرات را کاهش دهد. سیترولین، که به برخی از مکمل‌های قبل از تمرین اضافه می‌شود، به منظور افزایش جریان خون در عضلات در حین تمرین و در نتیجه افزایش عضله‌سازی است. این اسید آمینه با افزایش سطح اکسید نیتریک در خون کار می کند. دوز توصیه شده برای سیترولین مالات، شکل رایج این ماده، تا گرم است اگرچه بسیاری از مکمل‌های قبل از تمرین مقادیر کمتری را ارایه می‌کنند و احتمال دارد مزایای بالقوه را نشان ندهند. به خاطر داشته باشید که این افزایش جریان خون روی مغز و همچنین عضلات ت ثیر می گذارد و باعث می شود برخی افراد سردرد و میگرن را تجربه کنند. این به دلیل تغییرات فشار خون در عروق خونی کوچک مغز است. موثرترین راه برای کاهش سردرد سیترولین، کاهش دوز مصرفی است. اگر متوجه شدید که هنوز با سردرد دست و پنجه نرم می کنید، ممکن است بخواهید یک مکمل قبل از تمرین بدون این ماده پیدا کنید. برای بهره مندی از ورزش نیازی به مصرف مکمل ندارید. با این حال، اگر حداقل به مدت شش ماه به طور مداوم تمرین کرده اید، مکمل های قبل از تمرین ممکن است به افزایش ظرفیت ورزش کمک کنند. علاوه بر این، همیشه توصیه می‌شود لیست مواد تشکیل دهنده را برای هر چیزی که احتمال دارد به آن واکنش نشان دهید بررسی کنید. همچنین ممکن است بخواهید از ترکیبات اختصاصی خودداری کنید، زیرا این ترکیبات مقادیر خاصی از هر یک از مواد مورد استفاده را پنهان می کند. خلاصه مکمل‌های قبل از تمرین می تواند ظرفیت ورزش را افزایش دهند، اگر رژیم غذایی سالمی داشته باشید، اما برای دستیابی به نتایج خوب ضروری نیستند. فرمول های قبل از تمرین به دلیل ت ثیراتشان بر سطح انرژی و عملکرد ورزش در جامعه برای تناسب اندام محبوب هستند. با این حال، احتمال دارد عوارض جانبی از جمله سردرد، بیماری های پوستی، سوزن سوزن شدن و ناراحتی معده را تجربه کنید. شما می توانید بسیاری از این عوارض جانبی را با کاهش دوز خود یا اجتناب از مکمل های حاوی مواد خاص به حداقل برسانید.

(گردن پیچ خورده یا کجی گردن) یک وضعیت دردناک است که در آن کودک معمولا گردن سفت دارد و نمی تواند آزادانه آن را حرکت دهد و در نتیجه در فعالیت های روزانه او اختلال ایجاد می کند. ممکن است یک گزینه موثر برای تسکین سفتی و درد در گردن باشد، اما ممکن است در برخی موارد نیاز به درمان پزشکی یا جراحی باشد. کلمه تورتیکولی از دو کلمه tortus به معنی پیچ خورده و collis به معنی یقه گرفته شده است. این به حالتی اشاره دارد که در آن گردن کمی پیچ خورده یا به یک طرف خم شده است، در حالی که چانه در طرف مقابل شیب دارد. تورتیکولی در کودکان ممکن است مادرزادی یا اکتسابی در مراحل بعدی زندگی باشد. علل تورتیکولی یا کجی گردن در کودکان تورتیکولی در کودکان می تواند اکتسابی باشد، به این معنی که در یک نقطه خاص به دلیل عوامل خارجی یا بیماری ها ایجاد می شود. گاهی اوقات ممکن است مادرزادی باشد که در زمان تولد وجود دارد. در اینجا به برخی از علل تورتیکولی اکتسابی و مادرزادی اشاره می کنیم. تورتیکولی مادرزادی در تورتیکولی مادرزادی، یک بیماری شایع در نوزادان، عضله sternocleidomastoid ( SCM ) کوتاه تر و سفت تر است. اگرچه علت ناشناخته است، در اینجا چند دلیل احتمالی وجود دارد که چرا این اتفاق می افتد: این عارضه می تواند در رحم به دلیل فضای محدود در رحم ایجاد شود، که باعث می شود سر کودک برای مدتی در یک موقعیت خاص گیر کند و باعث سفتی در عضلات گردن شود. هیچ دلیل قابل توجهی مبنی بر ارثی بودن این عارضه وجود ندارد، اما برخی در انجمن های پزشکی این امر را احتمال می دانند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ناهنجاری های مادرزادی استخوان مانند ناهنجاری های همجوشی یا قطعه بندی در استخوان های اطلس و محور (بخشی از استخوان های گردن) برخی از سندرم‌ها مانند، سندرم مورکیو، سندرم لارسن، سندرم مارفان، و آرتریت ستون فقرات گردنی نیز می‌توانند باعث پیچ خوردن گردن شوند. در موارد نادر، تورتیکولی مادرزادی نتیجه سندرم کلیپل - فیل است، یک ناتوانی مادرزادی که منجر به جوش خوردن مهره های گردن (گردن کوتاه) می شود. این سندرم علایم دیگری نیز دارد که تورتیکولی یکی از آنهاست. بنابراین، نظر پزشک خود را برای تشخیص دقیق تر بپرسید. تورتیکولی اکتسابی تورتیکولی که در اثر یک عامل خارجی ایجاد می شود تورتیکولی اکتسابی نامیده می شود. با توجه به اینکه این بیماری می تواند "اکتسابی" باشد، عوامل متعددی می تواند منجر به انحراف گردن در کودکان شود: برداشتن آدنوییدها، عفونت های تنفسی یا عفونت های بافت نرم گردن با جراحی رفلاکس معده به مری ( GERD ) ، التهاب در ناحیه گردن، اسپاسموس نوتانس، و سندرم ساندیفر ضربه به سر یا گردن یا هر دو. این همچنین می تواند شامل شکستگی و دررفتگی، اسپاسم عضلانی، یا آسیب به عضلات گردن، به ویژه عضله SCM یا عضله ذوزنقه باشد. عفونت در گردن، سر، ستون فقرات یا CNS می تواند باعث تورتیکولی شود. این بیماری همچنین ممکن است به دلیل عفونت در گوش یا حلق خلفی ایجاد شود. کودکانی که دارای هستند و نمی توانند چشمان خود را حرکت دهند، تمایل دارند سر را حرکت دهند، که منجر به کج شدن سر برای دوره های طولانی می شود و باعث سفتی عضلات گردن می شود. یک تومور در مغز، به ویژه در جمجمه یا نخاع، می تواند علت باشد. گاهی اوقات، تومورها در حفره خلفی می توانند منجر به تورتیکولی همراه با حالت تهوع، سردرد، استفراغ و سایر علایم عصبی شوند. در حالی که می توانید با نگاه کردن به کودک وجود تورتیکولی یا چروکیده شدن گردن را تشخیص دهید، نمی توانید علت دقیق این بیماری را شناسایی کنید. از این رو، برای تشخیص نوع تورتیکولی باید با پزشک کودک خود مشورت کنید، برخی از آنها با تمرینات ساده قابل حل هستند، در حالی که برخی نیاز به مداخله پزشکی دارند. انواع تورتیکولی در کودکان تورتیکولی زمانی رخ می دهد که ضربه یا فشار روی گردن شدید باشد. همچنین می تواند به دلیل علل ذکر شده در بالا رخ دهد که بر اساس آن شرایط به انواع زیر تقسیم می شود: تورتیکولی موقت این حالت موقتی است و پس از چند روز از بین می رود. این می تواند به دلیل: الگوهای خواب نامناسب و موقعیت هایی که گردن را تحت فشار قرار می دهد می تواند منجر به شود. اگر فشار بیش از حد باشد، می تواند منجر به سفتی گردن و تورتیکولی موقت شود. گاهی اوقات، کودک شما ممکن است به دلیل عفونت در گوش یا گلو یا سرماخوردگی که باعث تورم غدد لنفاوی می شود، دچار تورتیکولی شود. تورتیکولی ثابت گاهی اوقات تورتیکولی در کودکان می تواند یک بیماری دایمی باشد، زیرا یا مادرزادی یا اکتسابی است که گردن در اثر ضربه به طور غیر قابل برگشتی آسیب دیده است. تورتیکولی ثابت که به عنوان تورتیکولی حاد نیز شناخته می شود، معمولا به دلیل نقص در ساختار استخوان یا عضلات ایجاد می شود. همچنین می تواند نتیجه تومور در مغز یا نخاع باشد. نوزادانی که تورتیکولی ثابت دارند ممکن است سر صاف یا کمی کج داشته باشند. تورتیکولی عضلانی گاهی اوقات، عضلات سفت در یک طرف گردن کودک شما می تواند باعث ایجاد نوعی تورتیکولی ثابت به نام تورتیکولی عضلانی شود. سفتی عضلات مانع از حرکت آسان گردن می شود و حتی سر را به یک طرف کج می کند. دیستونی گردنی دیستونی گردنی که به عنوان تورتیکولی اسپاسمودیک نیز شناخته می شود، یک بیماری نادر است که عود کننده است. کودکان مبتلا به دیستونی دهانه رحم به دلیل درد در حرکت دادن سر به طرفین و گاهی اوقات حتی به جلو یا عقب مشکل دارند. با این حال، این وضعیت معمولا در بزرگسالان بین تا سال دیده می شود. شدت بیماری، درمان و علایم ممکن است به نوع تورتیکولی در کودک بستگی داشته باشد. اما چگونه می توانید بفهمید که کودک شما چه نوع تورتیکولی دارد؟ خوب، مراقب علایم باشید. علایم تورتیکولی در کودکان بر خلاف سایر بیماری ها یا شرایط پزشکی که علایم واضح و مشخصی ندارند، تورتیکولی دارای علایم ظاهری است که به راحتی می توان آن را تشخیص داد، از جمله: تورم در عضلات گردن در نوزادان، سر ممکن است صاف و نامتعادل به نظر برسد. سر کودک به طور قابل مشاهده به یک طرف کج شده است. سردرد نیز یک علامت است، اگرچه همه کودکان از آن شکایت ندارند. کودک شما نمی تواند گردن را فراتر از یک محدوده مشخص و در همه جهات حرکت دهد. سفتی در گردن وجود دارد، همراه با درد زمانی که کودک شما سعی می کند گردن خود را حرکت دهد. در برخی از انواع تورتیکولی اکتسابی که عودکننده هستند، این دوره ممکن است با سرگیجه، یا استفراغ و تحریک پذیری همراه باشد. در مورد تورتیکولی مادرزادی، ممکن است متوجه یک توده تومور مانند به اندازه نخود در عضله استرنوکلیدوماستویید ( SCM ) در گردن شوید. توده معمولا با رشد کودک از بین می رود یا ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد. در برخی موارد تورتیکولی اولیه یا نوزادی، ممکن است تاخیر جزیی در رشد حرکتی (عضلانی) وجود داشته باشد. با این حال، برخی از مطالعات با این موضوع مخالف هستند، بنابراین تحقیقات بیشتری مورد نیاز است. برخی از علایم تورتیکولی ظریف هستند، به همین دلیل است که تشخیص پزشکی برای یافتن علت اصلی ضروری است. ادامه مطلب را بخوانید تا در مورد آن بیشتر بدانید. گردن پیچ خورده یا کجی گردن در کودکان چگونه تشخیص داده می شود؟ وقتی در مورد تشخیص تورتیکولی صحبت می کنیم، در مورد بیماری زمینه ای صحبت می کنیم که منجر به این بیماری شده است. برای مشخص کردن علت و درمان آن، کودک شما باید تحت آزمایشات و مراحل خاصی قرار گیرد: معاینه فیزیکی گردن برای بررسی حساسیت یا تورم انجام می شود. در صورت عدم وجود علایم خارجی، بررسی از طریق روش های تشخیصی توصیه می شود. پزشک همچنین با بررسی شکل سر و لگن، ناهنجاری های عضلانی مادرزادی را بررسی می کند. معاینات عصبی، بینایی و گوش و حلق و بینی برای بررسی عفونت توصیه می شود. در صورت وجود حساسیت یا درد در ناحیه، پزشک عکس‌برداری از ستون فقرات گردن را پیشنهاد می‌کند. اگر مشکوک به ناهنجاری در CNS یا مغز باشند، سی تی اسکن توصیه می شود. EMG برای تشخیص عضلات آسیب دیده در گردن انجام می شود. درمان تورتیکولی (گردن پیچ خورده) در کودکان کجی گردن در کودکان قابل پیشگیری نیست، اما گزینه های درمانی خاصی برای کاهش التهاب و درد وجود دارد. در مورد تورتیکولی مادرزادی، مداخلات اولیه ممکن است به بهبود وضعیت کمک کند. برای تورتیکولی اکتسابی، درمان بر اساس علت انجام می شود. در زیر گزینه‌های مختلف درمانی موجود برای انواع مختلف چروکیدگی گردن آورده شده است. کجی گردن مادرزادی اگر نوزاد شما در بدو تولد دچار انحراف گردن شده است، با درمان های زیر می توان آن را بهبود بخشید. تورتیکولی مادرزادی را می توان با کشش عضلات گردن از طریق فیزیوتراپی بهبود بخشید. این باید بلافاصله پس از تولد، ترجیحا ظرف چند ماه، برای افزایش شانس موفقیت شروع شود. پزشک شما ممکن است استفاده از دستگاهی به نام یقه TOT را تجویز کند که مخفف ارتز لوله ای برای تورتیکولی است. این یک لوله پلاستیکی کوچک است که می تواند در اطراف گردن کودک قرار گیرد تا به صاف شدن گردن و تقویت عضلات گردن کمک کند. یقه TOT باید فقط زمانی که کودک بیدار است و تحت نظارت است استفاده شود. برای کودکان زیر چهار ماه نباید استفاده شود. نوزادان با سر نامتقارن ممکن است به اقدامات اصلاحی مانند: کلاه های ایمنی اصلاحی و فنجان های قالب گیری تغییر موقعیت های خواب تمرینات ویژه زمانی که روش‌های غیرجراحی بالا نتوانند تسکین دهند، پزشک ممکن است برای اصلاح عضله SCM کوتاه‌شده برای جراحی اقدام کند. بر اساس وضعیت کودک شما پس از جراحی، پزشک ممکن است برای جلوگیری از عود و حفظ حرکات طبیعی گردن، بریس های گردن را تجویز کند. پزشک کودک شما بهترین فرد برای تعیین دوره درمان است. با این حال، به عنوان والدین، باید بتوانید علایم اولیه ظریف را شناسایی کنید و کودک خود را در اسرع وقت نزد پزشک ببرید. تورتیکولی اکتسابی اگر مشکل اکتسابی است، بسته به علت، راه های مختلفی برای درمان آن وجود دارد: کشش تمرینات کششی کاربرد گرما ماساژ دادن فیزیوتراپی بریس های گردن اگر تورتیکولی به دلیل آسیب ستون فقرات یا اسکلتی عضلانی باشد، پزشک ممکن است داروهای خاصی مانند داروهای ضد التهابی غیر استروییدی را برای تسکین درد و التهاب تجویز کند. همچنین اگر چروکیدگی گردن به دلیل عفونت باشد، ممکن است آنتی بیوتیک تجویز شود. در صورتی که عامل ایجاد این بیماری باشد، می توان داروهایی برای درمان GERD تجویز کرد. مراقبت های خانگی و درمان تورتیکولی تورتیکولی را نمی توان در خانه درمان کرد، اما مطمینا می توانید شرایط را برای کودک خود قابل تحمل کنید. در اینجا چند کار وجود دارد که می توانید برای کاهش درد و ناراحتی که تورتیکولی برای فرزندتان ایجاد می کند، در خانه انجام دهید. تورتیکولی موقت پس از یک یا دو روز استراحت از بین می رود. بنابراین، اجازه دهید فرزندتان تا حد امکان استراحت کند. اما اگر ادامه پیدا کرد، برای تشخیص صحیح به پزشک مراجعه کنید، زیرا تاخیر در درمان می تواند مشکل را بدتر کند. اگر کودک شما صبح از گردن درد شکایت دارد، محل خواب او را بررسی کنید. بالش ناهموار و ناهموار می تواند درد گردن را تشدید کند. در صورت بروز تورتیکولی اکتسابی به کودک خود داروهای ضد درد مانند بدهید که می تواند هر گونه ناراحتی عضلانی را التیام بخشد. با این حال، قبل از انجام این کار با پزشک مشورت کنید. کمپرس گرم می تواند درد ناشی از سفتی گردن را کاهش دهد. آنها عضلات گردن را شل می کنند و حرکت سر را آسان تر می کنند. شل کننده عضلانی ممکن است کمک کننده باشد، فقط در صورت تجویز پزشک از آن استفاده کنید. به کودک خود کمک کنید تا از گردنبند استفاده کند تا سر را ثابت نگه دارد تا از فشار بیشتر جلوگیری شود. مراقبت طولانی مدت از تورتیکولی در کودکان مشکلات سلامتی مانند تورتیکولی می تواند زندگی کودک را چالش برانگیز کند. به عنوان والدین، می‌توانید به فرزندتان کمک کنید تا وضعیت را بهتر مدیریت کند تا زمانی که از طریق درمان آن را اصلاح کند. فیزیوتراپی ممکن است برای یک سال یا بیشتر توصیه شود. کودک خود را برای اطمینان از پیشرفت او به طور منظم نزد پزشک ببرید. سعی کنید به فرزندتان کمک کنید تا نگرش مثبتی نسبت به مشکل ایجاد کند و به او کمک کنید تا فعالانه با آن مقابله کند. مدت زمان مورد نیاز برای درمان این مشکل در درجه اول بر اساس علت تورتیکولی است. پس سعی کنید با ورزش و ماساژ درد و ناراحتی را کاهش دهید. سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید؟ درمان تورتیکولی برای کودکان زمانی می تواند موثر باشد که شما به درستی از کودک در خانه مراقبت کنید. و برای انجام این کار، باید از شرایط، شدت آن و آنچه می توانید برای بهبود آن برای فرزندتان انجام دهید آگاه باشید. به یاد داشته باشید که از پزشک خود در مورد: نوع تورتیکولی که کودک شما دارد. هر گونه عوارض جانبی داروهای تجویز شده تعداد دفعات مراجعه به پزشک و مدت زمان مصرف دارو یا درمان تمرینات فیزیوتراپی که می توانید در خانه برای تسکین درد انجام دهید. درمان‌های خانگی برای کمک به کودکتان برای حرکت راحت گردن بدون تشدید درد. هر گونه تغییری که باید در تخت کودک انجام شود تا از فشار بیشتر به گردن جلوگیری شود. سوالات متداول یک مطالعه کوهورت گذشته نگر نشان داد که تورتیکولی مادرزادی شایع ترین نوع تورتیکولی در نوزادان است. ابتدا از کودک خود بپرسید. آنها بسته به شدت بیماری ممکن است جراح یا فیزیوتراپیست را توصیه کنند. خیر، امکان پیشگیری از تورتیکولی وجود ندارد. با این حال، بهتر است از سفت شدن گردن خودداری کنید. اگر سر کودک شما مدام به یک طرف کج می شود، به دنبال علایم دیگر مانند گردن درد یا توده باشید و سپس با پزشک کودک خود مشورت کنید. چه کسانی در معرض خطر ابتلا به تورتیکولی مادرزادی هستند؟ علل تورتیکولی مادرزادی مشخص نیست. با این حال، مطالعات نشان داد که عواملی مانند فرزند اول بودن نوزاد، حاملگی های متعدد، زایمان دیستوسیک (جایی که سر نوزاد بیرون است، اما بدن بالای استخوان شرمگاهی گیر کرده است) می تواند در بروز این بیماری نقش داشته باشد. برای رفع تورتیکولی چه تمریناتی را باید به فرزندم وادار کنم؟ لطفا با یک فیزیوتراپیست مشورت کنید که بتواند نوع مناسب تمرینات گردن را برای درمان تورتیکولی در کودک شما توصیه کند. در حالی که نمی توان از اکثر اشکال تورتیکولی پیشگیری کرد، برخی از آنها وجود دارد که ممکن است سعی کنید پیشگیرانه از آنها اجتناب کنید. همچنین تورتیکولی مادرزادی را می توان در مراحل اولیه در نوزادان اصلاح کرد. بنابراین، مراقب علایم و نشانه هایی باشید که نشان دهنده انحراف گردن در کودک است و ابتدا به فیزیوتراپی متوسل شوید. اگر این کار موثر نبود، جراحی همیشه می تواند کمک کند.

معمولا جای نگرانی ندارند، اما باید توسط پزشک معاینه شوند. آنها می توانند هر گونه علایم بیماری را بررسی کنند و مطمین شوند که بیماری خطرناکی وجود ندارد. اگر با تغییر رنگ خفیف، لکه های پوسته پوسته یا خال های تیره و برجسته روبرو شدید، نباید لکه ها را نادیده بگیرید. به هر حال، سلامت پوست نشان دهنده سلامت بدن شماست. به طور کلی، شایع ترین علل لکه های سیاه روی لب، عبارتند از: آنچه در این مقاله خواهید خواند: لکه های تیره یا سیاه روی لب ها اغلب به دلیل آنژیوکراتوم فوردایس ایجاد می شود. اگرچه رنگ، اندازه و شکل آنها می تواند متفاوت باشد، اما معمولا قرمز تیره تا سیاه و زگیل مانند هستند. این لکه ها معمولا بی ضرر هستند. لکه های تیره را نه فقط روی لب ها، بلکه می توان روی هر پوستی که مخاط تولید می کند یافت. آنژیوکراتوم معمولا در افراد سالمند رخ می دهد. آنژیوکراتوم ها را معمولا بی خطر هستند. با این حال، ممکن است شبیه توده های سرطانی به نظر برسند، بنابراین باید برای تشخیص به پزشک یا مراجعه کنید. پزشک و متخصص پوست می توانند تایید کنند که آیا این لکه ها آنژیوکراتوم هستند یا خیر و شما را در مورد مراحل بعدی درمان راهنمایی کنند. اگر اخیرا از محصول جدیدی استفاده کرده اید، ممکن است یک واکنش آلرژیک باعث ایجاد لکه شود. این نوع واکنش به نام شیلیت تماسی رنگدانه ای شناخته می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شایع ترین علل عبارتند از: رژ لب یا بالم لب رنگ مو، اگر روی موهای صورت استفاده شود. چای سبز، ممکن است حاوی نیکل باشد که یک عامل تحریک کننده است. اگر فکر می کنید یک واکنش آلرژیک باعث ایجاد لکه های تیره شده است، مصرف محصول را کنار بگذارید. مطمین شوید که محصولات آرایشی شما فاسد نیستند و در مکانی خنک و تاریک نگهداری می شوند. محصولات تاریخ گذشته می‌توانند باکتری‌ها یا کپک‌ها را رشد دهند و بیشتر احتمال دارد واکنش ایجاد کنند. یک بیماری شایع است که می تواند باعث ایجاد لکه های قهوه ای روی صورت شما شود. این لکه ها معمولا در نواحی زیر ایجاد می شوند: چانه بینی پیشانی گونه ها بالای لب همچنین لکه های قهوه ای می‌توانند در قسمت های دیگری از بدن که در معرض نور خورشید قرار دارند، مانند ساعد و شانه‌های افراد مشاهده شوند. ملاسما در زنان شایع تر از مردان است و هورمون ها در ایجاد آن نقش دارند. در واقع، این لکه‌ها در دوران بارداری به قدری رایج هستند که به این وضعیت "لکه های بارداری" می‌گویند. شما می توانید با محافظت از خود در برابر نور خورشید و استفاده از ضد آفتاب وکلاه لبه پهن از پیشرفت ملاسما جلوگیری کنید. ملاسما ممکن است با گذشت زمان از بین برود. متخصص پوست شما همچنین می تواند داروهایی را تجویز کند که مصرف این داروها به روشن شدن لکه ها کمک کنند. داروهای درمان کننده ملاسما عبارتند از: آزلاییک اسید اسید کوجیک ترتینویین (رفیسا) هیدروکینون ( Obagi Elastiderm ) اگر داروهای موضعی موثر نبودند، متخصص پوست شما ممکن است یک لایه برداری شیمیایی، درم ابریژن یا لیزر درمانی را تجویز کند. اگر لکه های روی لب های شما پوسته پوسته می شوند، ممکن است به آنچه که کراتوز اکتینیک یا لکه های خورشیدی گفته می شود، مبتلا شوید. این لکه ها می توانند ویژگی های زیر را داشته باشند: صاف یا برجسته خشک، زبر و پوسته دار اندازه کوچک یا عرض بیشتر از یک اینچ هم رنگ پوست یا برنزه بودن، صورتی، قرمز یا قهوه ای رنگ ممکن است لکه ها را قبل از اینکه بتوانید آنها را ببینید احساس کنید. علاوه بر لب‌هایتان، ممکن است در مناطقی که در معرض آفتاب هستند دچار کراتوز‌شوید: گردن صورت دست ها گوش ها ساعدها پوست سر از آنجایی که کراتوزهای اکتینیک به عنوان یک پیش سرطان در نظر گرفته می شوند، مهم است که پزشک شما این لکه ها را بررسی کند. همه کراتوزها فعال نیستند، بنابراین نیازی به برداشتن همه آنها نیست. پزشک شما بر اساس معاینه ضایعات، تصمیم خواهد گرفت که چگونه آنها را درمان کند. درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد: کرم های موضعی لایه برداری شیمیایی یخ زدگی (کرایوسرجری) تراشیدن یا بریدن لکه ها (کورتاژ) عدم نوشیدن مایعات کافی یا قرار گرفتن در معرض نور خورشید و باد می تواند باعث خشکی و شما شود. کندن و گاز گرفتن لب های ترک خورده می تواند منجر به ایجاد دلمه، زخم و لکه های تیره روی لب شما شود. حتما هر روز حداقل هشت لیوان آب بنوشید. اگر در معرض آفتاب یا باد هستید، لب های خود را با بالم لب حاوی کرم ضد آفتاب محافظت کنید و از لیسیدن لب ها خودداری کنید. هنگامی که پوست خود را آبرسانی کردید، لب های شما بهبود یافته و لکه های تیره با گذشت زمان محو شوند. اگر بیماری به نام هموکروماتوز ارثی دارید، بدن شما آهن زیادی را از غذاهایی که می خورید جذب کرده و در اندام های شما ذخیره می کند. آهن بیش از حد می تواند منجر به علایمی مانند تغییر رنگ پوست شود. بدن شما همچنین ممکن است بیش از حد آهن داشته باشد اگر: چندین بار خون تزریق کرده باشید. مقدار زیادی مکمل آهن مصرف کنید. آهن بیش از حد می تواند باعث شود پوست شما رنگ برنزی یا سبز خاکستری به خود بگیرد. برای کاهش آهن موجود در خون و اندام‌ها، پزشک ممکن است مقداری از خون شما را تخلیه کند (روشی که به عنوان فلبوتومی شناخته می‌شود) یا از شما بخواهد که به طور منظم خون اهدا کنید. آنها همچنین ممکن است دارویی برای کمک به حذف آهن تجویز کنند. اگر ویتامین B - کافی را در رژیم غذایی یا از طریق مکمل ها دریافت نکنید، ممکن است پوست شما تیره شود. کمبود ویتامین B - به طور بالقوه می تواند به صورت لکه های تیره روی لب شما ظاهر شود. اما کمبود B - را می توان با مولتی ویتامین روزانه یا با خوردن غذاهای حاوی مقدار زیادی از این ویتامین جبران کرد. کمبود شدید B - ممکن است با تزریق هفتگی یا قرص های روزانه با دوز بالا درمان شود. برخی از داروهایی که مصرف می کنید می توانند باعث تغییر در رنگ پوست شما از جمله پوست روی لب شوند. این داروها عبارتند از: ضد مالاریا آمیودارون (نکسترون) داروهای سیتوتوکسیک یا داروهای ضد تشنج مانند فنی تویین ( Phenytek ) داروهای ضد روان پریشی، از جمله کلرپرومازین و فنوتیازین های مرتبط اگر در مورد داروی خاصی که مصرف می کنید سوالی دارید، می توانید با خود مشورت کنید. اکثر تغییرات مربوط به دارو در رنگ پوست بی ضرر هستند. ممکن است پزشک شما توصیه کند که مصرف دارو را قطع کنید. لکه‌ها احتمالا بعد از قطع دارو محو می‌شوند. بسیاری از داروهایی که باعث ایجاد مشکلات رنگدانه های پوستی می شوند نیز باعث حساسیت به نور خورشید می شوند، بنابراین حتما روزانه از ضد آفتاب استفاده کنید. اگر بریس‌ها، محافظ دهان یا دندان‌های مصنوعی شما به خوبی روی هم قرار نگیرند، ممکن است زخم‌هایی روی لثه یا لب‌های شما ایجاد شود. این زخم ها می توانند باعث ایجاد رنگدانه های پس از التهابی شوند لکه های تیره ای که پس از بهبود زخم باقی می مانند. رنگدانه های پس از التهابی معمولا در افرادی با پوست تیره‌تر رخ می‌دهد. لکه ها در صورت قرار گرفتن در معرض نور خورشید می توانند تیره تر شوند. اگر یا دندان های مصنوعی شما به خوبی روی هم قرار نمی گیرند، به دندانپزشک یا متخصص ارتودنسی مراجعه کنید. دندان های مصنوعی شما نباید باعث زخم شوند. از بالم لب با ضد آفتاب استفاده کنید تا لکه ها تیره نشوند. متخصص پوست شما همچنین می تواند کرم یا لوسیون را برای روشن کردن لکه ها تجویز کند. سطوح پایین هورمون تیرویید در گردش (کم کاری تیرویید) می تواند باعث ملاسما شود که یک رنگدانه قهوه ای لکه دار روی صورت است. سطوح بالای هورمون تیرویید ( نیز می تواند باعث تیره شدن پوست شما شود. برای درمان تغییر رنگ پوست ناشی از عدم تعادل هورمونی، باید مشکل ریشه ای را برطرف کنید. پزشک شما قادر خواهد بود در مورد علایم شما صحبت کند و شما را در مورد مراحل بعدی درمان راهنمایی کند. حرارت سیگار می تواند مستقیما پوست لب شما را بسوزاند. سوختگی ها می توانند زخم ایجاد کنند و مصرف سیگار بهبود زخم را به تاخیر می اندازد. سوختگی همچنین ممکن است منجر به رنگدانه های پس از التهاب شود که لکه های تیره ای هستند و پس از بهبود زخم باقی می مانند. ترک سیگار تنها راهی است که به لب های شما اجازه می دهد تا به درستی ترمیم شوند. در مورد گزینه های خود برای قطع و همچنین هرگونه کرم روشن کننده ای که ممکن است بتوانید استفاده کنید، با پزشک خود صحبت کنید. اغلب سرطان های پوست روی لب ها نادیده گرفته می شوند. دو مورد از رایج‌ترین سرطان‌های پوست، کارسینوم سلول بازال و کارسینوم سلول سنگفرشی هستند. این موارد معمولا در مردان با پوست روشن و بالای سال دیده می شود. احتمال ابتلا به سرطان لب بالایی در مردان تا برابر بیشتر از زنان است و احتمال ابتلا به سرطان لب پایینی حدود برابر بیشتر است. اگر فکر می‌کنید لکه‌های روی لب‌هایتان ممکن است سرطانی باشد، به دنبال علایم زیر باشید: رشد سریع یک زخم باز برآمدگی براق وجود ناحیه بافت مانند لکه قرمز یا ناحیه تحریک شده رشد سریع یک زخم باز یک لکه قرمز پوسته پوسته رشد زگیل مانند، که ممکن است همراه با خونریزی باشد. بیشتر سرطان های لب به راحتی قابل تشخیص و درمان هستند. رایج ترین درمان ها شامل جراحی، پرتودرمانی و سرما درمانی است. اگر سرطان لب زود تشخیص داده شود قابل درمان خواهد بود. اگر لکه سیاه، تغییر رنگ یا پوسته پوسته روی لب خود مشاهده کردید، به پزشک خود مراجعه کنید. ممکن است این لکه ها خطرناک و جدی نباشد، اما بررسی و معاینه آن ضرری ندارد. در صورت بروز علایم زیر در لکه ها، حتما باید به پزشک مراجعه کنید: دارای حاشیه نامنظم به سرعت در حال گسترش است. خارش، قرمز، حساس یا خونریزی دارد. ترکیبی از رنگ های غیر معمول دارد.

می تواند یکی از شکل های سیانوز باشد که اصطلاح پزشکی برای تغییر رنگ مایل به آبی پوست و غشاهای مخاطی آن استفاده می شود. در هنگام کبودی لب ها، آنها رنگ آبی تیره یا آبی به خود می گیرند که غیرطبیعی به نظر می رسد. کلمه سیانوز از کلمه فیروزه ای مشتق شده است که نشان دهنده رنگ آبی مایل به سبز است. انواع مختلف سیانوز در افراد با رنگ های پوست مختلف ممکن است متفاوت به نظر برسد. برای مثال، ممکن است دیدن لب های آبی فردی با رنگ پوست تیره تر سخت تر باشد، بنابراین مهم است که علل اصلی کبودی لب ها را با دقت بیشتری بررسی کنیم. کبودی لب ها اغلب همراه با تغییرات رنگ سیانوتیک در سایر قسمت های بدن رخ می دهد. به احتمال زیاد در مناطقی از بدن که لایه نازکی از پوست با رگ های خونی زیرین زیادی دارند دیده می شود. برای مثال، ممکن است متوجه کبودی در نواحی زیر نیز شوید: زبان لثه ناخن لاله گوش بینی نوک انگشتان دست و پا برخی از افراد علاوه بر کبودی لب هایشان، در قسمت اعظم پوست خود دچار تغییر رنگ مایل به آبی نیز می شوند. این وضعیت سیانوز مرکزی نامیده می شود و به طور کلی نشان دهنده یک وضعیت پزشکی است که نیاز به درمان فوری دارد. سیانوز محیطی وضعیتی است که معمولا فقط دست ها و پاها را درگیر می کند، معمولا به این دلیل که قطر رگ های خونی در ناحیه (در پاسخ به مشکلی مانند سرمای شدید) کاهش یافته است. کبودی لب هابا نوع سیانوز مرکزی بیشتر از نوع محیطی رخ می دهد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: تغییرات سیانوتیک مانند کبودی لب ها ممکن است به طور ناگهانی ایجاد شود. در شرایط دیگر، تغییر ممکن است به تدریج رخ دهد. کبودی باید پس از رفع مشکل پزشکی اساسی از بین برود. به طور کلی، کبودی لب ها و سایر اشکال سیانوز به تنهایی بیماری نیستند. در عوض، آنها علایم نشان دهنده یک بیماری و یا موضوع پزشکی زمینه ای هستند. معمولا این وضعیت نشان می دهد که بخشی از بدن شما اکسیژن کافی دریافت نمی کند. کبودی لب ها ممکن است گاهی اوقات به دلیل قرار گرفتن در یک محیط بسیار سرد ایجاد شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دلایل پزشکی لب های آبی به طور کلی، کبودی لب ها و سایر ویژگی های سیانوتیک را می توان در افراد مبتلا به انواع مختلف بیماری ها و مشکلات پزشکی یافت. یک علت بالقوه اصلی است که باید بررسی شود. در یک نوزاد تازه متولد شده، ممکن است کبود شدن لب ها نشانه ای از یک مشکل مادرزادی قلبی باشد که ممکن است نیاز به ترمیم جراحی داشته باشد. در بزرگسالان، ممکن است نشانه ای از نارسایی قلبی، مشکل دریچه قلب یا نوع دیگری از مشکلات قلبی باشد. مشکلات جدی ریوی یکی دیگر از نگرانی های اصلی در زمینه آبی شدن لب ها است. بسیاری از انواع مختلف مشکلات ریوی ممکن است منجر به آبی شدن لب ها و سایر علایم سیانوتیک شوند. برخی از نمونه ها شامل آسم، آمبولی ریه، یا ذات الریه است. علت دیگر کبودی لب ها، مشکل جدی در سیستم عصبی مرکزی است. در شرایطی که مغز باعث شود فرد کمتر از حد معمول نفس بکشد (هیپوونتیله) ، این می تواند باعث آبی شدن لب ها شود. به عنوان مثال، این وضعیت ممکن است در هنگام مصرف بیش از حد دارو، تشنج تونیک - کلونیک یا خونریزی شدید در داخل مغز اتفاق بیفتد. شوکه شدن ارتفاعات بسیار بالا مسمومیت با مونوکسید کربن اختلال ژنتیکی خون، مانند هموگلوبینوپاتی به ندرت، لب های آبی و سایر ویژگی های سیانوتیک ممکن است در اثر قرار گرفتن در معرض یک سم (مانند نمک های نقره) یا برخی داروها مانند آمیودارون ایجاد شوند. این نوع شرایط که کاذب سیانوز نامیده می شود، نشان دهنده مشکلی در میزان اکسیژن در گردش نیست. حتی اگر نگران کننده باشد، کبودی لب ها لزوما نشان دهنده این نیست که بخشی از بدن شما به دلیل دریافت نکردن اکسیژن کافی آسیب دیده است. به عنوان مثال، نوزادی که با انواع خاصی از بیماری های قلبی متولد می شود، ممکن است کبودی لب هاداشته باشد و سطح اکسیژن حمل شده در خون کمتر از حد طبیعی باشد. با این حال، هنوز هم ممکن است اکسیژن کافی به بافت ها برسد تا چیزی آسیب نبیند. مکانیسم های دیگر در بدن ممکن است بتوانند حداقل به طور موقت این مشکل را جبران کنند (مانند افزایش تولید گلبول های قرمز خون) اگر فردی لب هایش کبود یا آبی شده مهم است که به سرعت علت اصلی آن را بررسی کنید. بسته به موقعیت، ممکن است یک وضعیت زیاد جدی نباشد، اما باید به سرعت ارزیابی شود. برسی تشخیص اصلی این وضعیت به سابقه مشکلات پزشکی گذشته و علایم فعلی فرد بستگی دارد. معاینه پزشکی همچنین می تواند اطلاعات کلیدی در مورد قلب، ریه ها و سایر سیستم های مهم بدن فرد ارایه دهد. همچنین مهم است که سایر قسمت های بدن را برای وجود احتمالی سیانوز یا کبودی بررسی کنید. سایر نواحی مستعد سیانوز مانند زبان، داخل دهان و دست ها و پاها باید بررسی شوند. همچنین مهم است که تغییرات در شکل نوک انگشتان را بررسی کنید (به نام "کلاب") که ممکن است به معنای مشکل طولانی مدت کاهش اکسیژن در خون باشد. بسیاری از آزمایش ها می توانند در تشخیص مناسب علت اصلی وضعیت شما موثر باشند. این آزمایش ها همچنین می توانند سرنخ هایی در مورد علل بالقوه زمینه ای ارایه دهند. برخی از این موارد ممکن است شامل موارد زیر باشد: گاز خون شریانی کواکسیمتری اشعه ایکس قفسه سینه توموگرافی کامپیوتری قفسه سینه ( CT ) اسکن الکتروکاردیوگرام ( EKG ) محدود کردن تشخیص به وضعیت بالینی خاص بستگی دارد. لب های آبی که در بدو تولد وجود دارند اغلب ناشی از نقص مادرزادی قلب هستند. در بزرگسالان مبتلا به بیماری مزمن، مانند COPD ، ممکن است نشانه بدتر شدن وضعیت سلامتی آنها باشد. در نوزادان، یک بیماری معمولا بی ضرر به نام آکروسیانوز می تواند باعث ایجاد رنگ آبی در دست ها و پاها شود. این وضعیت موقتی است و باید با گرم شدن نوزاد از بین برود. آکروسیانوز گاهی اوقات می تواند ناحیه اطراف دهان را تحت ت ثیر قرار دهد، اما خود کبودی لب ها معمولا دیده نمی شوند. درمان بر اساس علت زمینه ای متفاوت خواهد بود. مهم است که مطمین شوید راه تنفسی بیمار کاملا آزاد هستند و فرد می تواند نفس بکشد و اکسیژن کافی را به بدن خود برساند. در برخی شرایط، فرد نیاز به اکسیژن اضافی دارد، یا ممکن است برای کمک به تنفس نیاز به حمایت از دستگاه تنفس مصنوعی داشته باشد. برای مشکلی مانند بیماری مادرزادی قلب، ممکن است در نهایت جراحی مورد نیاز باشد. علل دیگر به درمان های دیگری مانند آنتی بیوتیک برای پنومونی یا یک داروی ادرار آور برای افراد مبتلا به نارسایی قلبی نیاز دارند. تغییر رنگ لب ها تغییر رنگ لب و حتی کبودی آنها می تواند نتیجه چندین عامل باشد. اما لب هایی که آبی می شوند ممکن است نشان دهنده کاهش سطح اکسیژن در خون باشد. سطح پایین اکسیژن خون یک وضعیت اورژانس پزشکی است. رنگ سرخابی لب که بیشتر مردم هنگام صحبت در مورد لب ها به آن اشاره می کنند می تواند از رنگ صورتی بسیار روشن تا قهوه ای متغیر باشد. برخلاف بقیه قسمت های پوست که از چندین لایه سلولی تشکیل شده است، لب های شما فقط از تا لایه تشکیل شده است. برهمین اساس پوست شما نازک تر و ظریف تر به نظر می رشد و اجازه می دهد رنگ از رگ های خونی زیرین خود را نشان دهد. رنگ پوست شما نیز در رنگ لب شما نقش دارد. هر چه رنگ پوست شما روشن تر باشد، لب های شما روشن تر و رگ های خونی برجسته تر ظاهر می شوند. دلایل مختلفی می توانند رنگ لب های شما را تحت تاثیر قرار دهند و منجر به تغییر رنگ آنها شوند. برخی از این تغییرات رنگ در لب ها، عبارتند از: لب های سفید یا رنگ پریده اغلب با رنگ پریدگی عمومی بدن همراه است که روی صورت، پوشش چشم، داخل دهان و ناخن ها تاثیر می گذارد. این وضعیت معمولا ناشی از کم خونی و کاهش تعداد گلبول های قرمز خون است. کم خونی که باعث رنگ پریدگی یا سفیدی لب ها می شود شدید است و نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. هر یک از موارد زیر ممکن است منجر به شود: رژیم غذایی کم آهن خونریزی در دستگاه گوارشی رژیم غذایی کم ویتامین B - یا فولات از دست دادن خون در اثر قاعدگی های سنگین یکی دیگر از علل شایع سفیدی لب ها، برفک دهان (کاندیدیازیس دهان) است. کاندیدا ارگانیسمی است که معمولا به تعداد کم در دهان شما وجود دارد. رشد بیش از حد کاندیدا، در نهایت منجر به برفک دهان می شود که می تواند باعث ایجاد ضایعات سفید گردد. اگرچه ضایعات معمولا روی زبان یا گونه های داخلی رشد می کنند، اما می توانند روی لب های داخلی و همچنین سقف دهان، لوزه ها و لثه ها ظاهر شوند. سایر شرایطی که ممکن است باعث رنگ پریدگی یا سفیدی لب شود، عبارتند از: سرمازدگی کمبود ویتامین داروهای خاص قند خون پایین مشکلات گردش خون بیماری های مزمن دلایل زیر ممکن است باعث سیاه شدن لب ها یا پرپیگمانتاسیون لب ها شود: سیگار کشیدن می تواند باعث تیره شدن لب ها و لثه ها شود. کبودی می تواند بر روی یک یا هر دو لب به دنبال آسیب ایجاد شود. این می تواند باعث شود لب های شما تا حدی یا کاملا بنفش یا سیاه شود. زمانی رخ می دهد که غده فوق کلیوی شما کورتیزول و گاهی اوقات آلدوسترون کافی تولید نمی کند. این وضعیت می تواند باعث ایجاد هیپرپیگمانتاسیون پوست و لب ها شود و باعث تیره یا سیاه شدن آنها در داخل و گاهی اوقات بیرون شود. علل لکه دار شدن لب ها از لکه های بی ضرر خورشید تا لکه هایی که نشانه ای از یک بیماری پزشکی هستند، متغیر است. علل احتمالی لکه های رنگی روی لب عبارتند از: لکه های خورشیدی لکه های تیره ای هستند که در قسمت هایی از بدن که بیشتر در معرض آفتاب قرار می گیرند، مانند صورت و دست ها ایجاد می شوند. این لکه ها همچنین می توانند روی لب ها ایجاد شوند و رنگ آنها از بژ تا قهوه ای تیره متغیر است. با این حال، مهم است که هر لکه لب جدید را بررسی کنید، زیرا شرایط دیگری مانند وجود دارد که می تواند مشابه به نظر برسد. برخی از داروها مانند داروهای سیتوتوکسیک که برای درمان سرطان استفاده می شود، مانند کلرپرومازین و غیره می توانند باعث ایجاد لکه های تیره روی لب شما شوند. هموکروماتوز اختلالی است که در آن بدن آهن بیش از حد ذخیره می کند. این بیماری بیش از میلیون آمریکایی را تحت ت ثیر قرار می دهد. پرپیگمانتاسیون پوست نیز یک علامت شایع است و برخی افراد دچار لکه های خاکستری تیره یا قهوه ای روی پوست و لب می شوند. این یک بیماری پوستی خوش خیم است که حفره دهان و عمدتا لب پایین را درگیر می کند. باعث ایجاد لکه های قهوه ای یا سیاه روی لب ها می شود که اندازه آن ها از تا میلی متر متغیر است. این بیماری اغلب باعث ایجاد خطوط سیاه روی ناخن ها نیز می شود. این اختلال ارثی باعث ایجاد تعدادی رشد غیرسرطانی در دستگاه گوارش می شود و خطر ابتلا به انواع خاصی از سرطان را افزایش می دهد. این لکه ها می توانند لب ها و دهان را به همراه پوست اطراف چشم ها، بینی، دست ها و پاها درگیر کنند. کودکان مبتلا به این عارضه می توانند لکه های تیره ریزی ایجاد کنند که ممکن است با افزایش سن محو شوند. گاهی اوقات، یک لکه تیره روی لب می تواند یک رشد سرطانی، به ویژه ملانوما باشد. لکه هایی که جدید هستند، شکل یا رنگ نامنظمی دارند، به سرعت افزایش می یابند، خونریزی می کنند یا ظاهری شبیه اسکار دارند مشکوک تلقی می شوند و باید توسط پزشک بررسی شوند. لب های آبی معمولا نشانه ای از یک مشکل پزشکی هستند که نباید نادیده گرفته شوند، مگر اینکه به سرعت در پاسخ به گرما از بین بروند. اگر علایم جدی همراه با کبودی لب هاخود دارید، فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. بسته به علت، ممکن است بتوانید با استفاده از راهکار های مراقبت از پوست در منزل از تغییر رنگ لب جلوگیری کنید، از جمله: ترک سیگار سخت اما ممکن است. با یک پزشک صحبت کنید تا یک برنامه ترک سیگار را که برای شما مناسب است ارایه دهد. قرار گرفتن در معرض نور خورشید را محدود کنید و از بالم لب حاوی ضد آفتاب استفاده کنید. با کلاه لبه پهن از صورت و لب های خود در برابر نور خورشید محافظت کنید. بهتر است برای مشاهده هرگونه تغییر رنگ یا ضایعه جدید روی لب به پزشک یا خود مراجعه کنید.