Datasets:

Ericu950

/

novels

like 0

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 218

Ἀφ’ ὧν δὲ κατεφίλησαν γλυκέα κατακορέστως, ἐξέβησαν πάλιν οἱ τρεῖς ἔξω στὸ περιβόλιν, ἐκεῖ ὁποῦ ξεπλήρωσαν ἀρχῆθε τὴν ἀγάπην καὶ παρευθὺς ἐτήρησε καὶ λέγει πρὸς ἐκεῖνον· —Εἰπέ μοι πῶς ἐτόλμησας ἐμβῆν εἰς περιβόλιν καὶ πῶς σ’ ἐκατεκράτησαν αἱ βίγλαι μου συντόμως; Ὅταν ἐχαροποίθησαν ὡς ἤθελαν οἱ δύο, γοργὸν προστάσσει φέρνουσιν γραμματικὸν νοτάρην κ’ ἔγραψε προικοσύμφωνον κόρης τῆς Φαιδροκάζας· καὶ πέμπει τὸν γραμματικὸν εἰς τὸν αὐτῆς πατέρα να δῇ κἀκεῖνος τὰ προικαία, να δῇ τὰ γεγραμμένα, λέγοντα μετὰ κομιστὴν τὸν ἑαυτῆς πατέρα· —Ταῦτα μοι ἐπροικοδότησα τὴν ἰδικήν μου δούλην· ἀς ἴδω καὶ τὸν Βέλθανδρον, δέσποτα, τί τὸν δίδεις.

Ὁ ῥήγας πάλιν ἔστρεψε ἐπίσω τὴν Φαιδροκάζαν· —Ειπές—λέγει—, τὴν κυρίαν σου προικῶα πόσα σοῦ δίδει Τοῦ δείπνου ἦλθεν ὁ καιρὸς καὶ στρώσασιν τὴν τάβλαν· ἔθηκε τὸν μισάλιν της καὶ ἤρξατο τοῦ τρώγειν. Χρυσάντζα τὲς βαγίτζες της ὥρισέν τες ν’ ἀδειάσουν· τὴν Φαιδροκάζαν ἐκράτησεν να φᾷ, να πίῃ μετά της, ὥρισεν καὶ τὸν Βέλθανδρον να ἔλθη εἰς τὴν τάβλαν. Ἦλθεν εἰς μίαν ὁ Βέλθανδρος, κατέμπροσθεν ἐστάθην· μικρὸν ἀπεμειδίασε βλέποντά τον ἡ κόρη καὶ πρὸς ἐκεῖνον ἔφησεν χαμογελῶν ἡδέως· —Ὅταν εἰς μίαν ἐτόλμησας ἐμβῆν εἰς τὸ κελίν μου καὶ να χωρίσῃς ἀπ’ ἐμοῦ καυχίτζαν μου οἰκείαν, οὐδὲν ἠξεύρω τί να πῶ ἢ τί να σὲ ἀτιμάξω· θέλεις να ὁρίσω παρευθὺς οἱ σκύλοι να σὲ φᾶσιν; Ἀκούοντα ὁ Βέλθανδρος οὐδὲν ἀπιλογήθην. Ἀφ’ ὅτου δὲ ἐγεύθησαν καὶ πῆραν τὸ τραπέζι, ἐμβαίνει στὴν κατούναν της μετὰ τῆς Φαιδροκάζας, κρατοῦσι καὶ τὸν Βέλθανδρον, ἀπέσω καὶ ἀπῆγαν, εὐθὺς περιλαμπάνουσιν καὶ πίπτουσιν οἱ δύο.Ὁ ῥήγας πάλιν πρὸς αὐτὴν οὕτως ἀπιλογήθην· —Νὰ σὲ ἀφήσω καὶ να λαλῇς· τὸ θέλω ἐγὼ να γένῃ. Ἀπὲ τὸ χέριν τὴν κρατεῖ Χρυσάντζα τὴν Φαιδροκάζαν, ἀπῆρεν την καὶ σέβηκεν ἔνθα εἶχε τὸν κοιτῶνα. Μόναι καὶ μόναι ἐμπήκασιν καὶ τὰ ἀσφαλίζουνται μέσα· —Εἰς τὸ καλὸν τό μ’ ἔποικες φιλῶ, καταφιλῶ σε· εἰ δὲ καὶ ἔνι δυνατὸν να τὸν ἀφήσῃ ὁ ῥήγας τὸν Βέλθανδρόν μου τὸν ὡραῖον να μὴ τὸν εὐλογήσῃ, πρόσεξε δὲ μὴ τὰ εἰπῇς ἐξ ὧν σὲ ἐμπιστεύθην καὶ βλέπε τὸν αὐθέντην μου να μὴ μοῦ τὸν ἐγγίσῃς. Τίτοιον ἀπιλογήθηκεν ἡ Φαιδροκάζα λόγον· —Ἐγὼ μέν, τὸ φαινόμενον, δέσποινα, να τὸν ἔχω καὶ τάχα, τὸ λεγόμενον, ἄνδρα να τὸν ἐπάρω. ἡ βασιλεία δὲ ἡ σὴ ἔχεις τὴν ἐξουσίαν· οὐ γὰρ προσάψω, δέσποινα, τὸν ἰδικόν μου αὐθέντα. Ὡς εἶδεν ἀμετάτρεπτον τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν τῆς Φαιδροκάζας τῆς πιστῆς καὶ πολυαγαπημένης, στολίζει την καὶ πέμπει την εὐθέως πρὸς τὸν ῥήγαν τοῦ μελετῆσαι τα τῆς χρείας τοῦ γάμου τοῦ Βελθάνδρου, τὸ τί δίδει τὸν Βέλθανδρον εἰς ὄνομα προικός τε.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 220

Ὡς ἔγνω ὁ ῥὴξ τὸ θέλημα κόρης του τῆς Χρυσάντζης, ἐπροικοδότησε καὶ αὐτὸς τὸν Βέλθανδρον εἰς πλέον καὶ τὸν πατριάρχην φέρνουσιν διὰ να τοὺς εὐλογήσῃ· ἤλθασιν εἰς τὰ στέφανα καθῶς τὸ δίδει ἡ τάξις, ὁ ῥήγας τοῦ Βελθάνδρου δὲ ἐπίασε τὰ στεφάνια, Χρυσάντζα πάλιν ἐπίασε στεφάνι Φαιδροκάζας· ἔποικαν καὶ ξεφάντωσιν, ἐπαῖξαν, ἐχορέψαν, μετὰ δὲ τὴν εὐλόγησιν ἀπεμερίμνησάν τους. Ἡ Φαιδροκάζα ἐδιέβηκε μετ’ αὐτοῦ τοῦ Βελθάνδρου, ὁ ῥήγας με τὴν ῥήγαινα, ἡ κόρη ἡ Χρυσάντζα ὑπᾷ πρὸς τὸ κλινάριν της, τό ’χε συνηθισμένον καὶ τάχατι ὁ Βέλθανδρος κοιμᾶται με τὴν νύμφην. Καὶ τὸ ταχεία, καλὰ ταχεία, ἀπῆγεν ἡ Χρυσάντζα τὸ ὑποκάμισόν της ἔδωκεν τὸ εἶχεν ἐκ παρθενίας καταχραμένον αἵμασιν ὥσπερ ἦτον ἐκ τότε ὅταν ἐσμίγη μετ’ αὐτῆς ἀρχὴν εἰς περιβόλιν· ἀπῆρε καὶ ἐφόρεσε τοῦτο ἡ Φαιδροκάζα τάχατε ὅτι ἐκοιμήθην την καὶ ξεπαρθένευσέν την· καὶ φήμη γίνετο πολλή, ἔφθασε κ’ εἰς τὸν ῥήγαν.

Ἀφ’ ὧν δὲ κατεφίλησαν γλυκέα κατακορέστως, ἐξέβησαν πάλιν οἱ τρεῖς ἔξω στὸ περιβόλιν, ἐκεῖ ὁποῦ ξεπλήρωσαν ἀρχῆθε τὴν ἀγάπην καὶ παρευθὺς ἐτήρησε καὶ λέγει πρὸς ἐκεῖνον· —Εἰπέ μοι πῶς ἐτόλμησας ἐμβῆν εἰς περιβόλιν καὶ πῶς σ’ ἐκατεκράτησαν αἱ βίγλαι μου συντόμως; Ὅταν ἐχαροποίθησαν ὡς ἤθελαν οἱ δύο, γοργὸν προστάσσει φέρνουσιν γραμματικὸν νοτάρην κ’ ἔγραψε προικοσύμφωνον κόρης τῆς Φαιδροκάζας· καὶ πέμπει τὸν γραμματικὸν εἰς τὸν αὐτῆς πατέρα να δῇ κἀκεῖνος τὰ προικαία, να δῇ τὰ γεγραμμένα, λέγοντα μετὰ κομιστὴν τὸν ἑαυτῆς πατέρα· —Ταῦτα μοι ἐπροικοδότησα τὴν ἰδικήν μου δούλην· ἀς ἴδω καὶ τὸν Βέλθανδρον, δέσποτα, τί τὸν δίδεις.Ὁ ῥήγας πάλιν ἔστρεψε ἐπίσω τὴν Φαιδροκάζαν· —Ειπές—λέγει—, τὴν κυρίαν σου προικῶα πόσα σοῦ δίδει Τοῦ δείπνου ἦλθεν ὁ καιρὸς καὶ στρώσασιν τὴν τάβλαν· ἔθηκε τὸν μισάλιν της καὶ ἤρξατο τοῦ τρώγειν. Χρυσάντζα τὲς βαγίτζες της ὥρισέν τες ν’ ἀδειάσουν· τὴν Φαιδροκάζαν ἐκράτησεν να φᾷ, να πίῃ μετά της, ὥρισεν καὶ τὸν Βέλθανδρον να ἔλθη εἰς τὴν τάβλαν. Ἦλθεν εἰς μίαν ὁ Βέλθανδρος, κατέμπροσθεν ἐστάθην· μικρὸν ἀπεμειδίασε βλέποντά τον ἡ κόρη καὶ πρὸς ἐκεῖνον ἔφησεν χαμογελῶν ἡδέως· —Ὅταν εἰς μίαν ἐτόλμησας ἐμβῆν εἰς τὸ κελίν μου καὶ να χωρίσῃς ἀπ’ ἐμοῦ καυχίτζαν μου οἰκείαν, οὐδὲν ἠξεύρω τί να πῶ ἢ τί να σὲ ἀτιμάξω· θέλεις να ὁρίσω παρευθὺς οἱ σκύλοι να σὲ φᾶσιν; Ἀκούοντα ὁ Βέλθανδρος οὐδὲν ἀπιλογήθην. Ἀφ’ ὅτου δὲ ἐγεύθησαν καὶ πῆραν τὸ τραπέζι, ἐμβαίνει στὴν κατούναν της μετὰ τῆς Φαιδροκάζας, κρατοῦσι καὶ τὸν Βέλθανδρον, ἀπέσω καὶ ἀπῆγαν, εὐθὺς περιλαμπάνουσιν καὶ πίπτουσιν οἱ δύο.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 223

Συμπληρουμένων τούτων δέ, πάλιν ἦσαν εἰς δουλείαν, ὁ Βέλθανδρος τὸν ῥήγα μὲν ἐδούλευεν ὡς πρώην, ἡ Φαιδροκάζα ἐδούλευε τὴν κόρην τὴν Χρυσάντζα· καὶ ἀπὸ τότ’ ἐσέμβαινεν ὁ Βέλθανδρος καθ’ ὥραν ἔνθα ὁ πόθος του πολὺς εὑρίσκετον ἐκεῖνος, ἐσύγχνιαζεν εἰς γιόματα ἀλλά γε κ’ εἰς τοὺς δείπνους. Ἀφοῦ δὲ κατεπίπτασιν οἱ πάντες καὶ ἐκοιμῶντον, ἡ βάγια καὶ ἡ δέσποινα εἰς Βέλθανδρον ὑπαγαῖναν, ἄλλοτε καὶ ὁ Βέλθανδρος ὑπάγαινεν εἰς αὕτην. Δέκα μῆνας τὸ κάμνασιν, τινὰς οὐκ ἤξευρέν το εἰμὴ τὰ τρία παιδόπουλα μόνα τὰ τοῦ Βελθάνδρου κ’ ἡ Φαιδροκάζα μετ’ αὐτούς, οἱ τέσσαρες καὶ μόνοι. Εἶτα δειμαίνει ὁ Βέλθανδρος, κλονεῖται τῇ καρδίᾳ, συνεταράχθη τῇ ψυχῇ καὶ αὐτὴν τὴν αἴσθησίν του καὶ προσθαρρεῖται τὴν βουλὴν αὐτοῦ πρὸς τὴν Χρυσάντζα· —Καὶ ἄκουσον, κυρία μου, καὶ πρόσσχες μου τοὺς λόγους· ἀφ’ οὗ καιροῦ ἐμμίχθημεν, δέκα ἐπέρασαν μῆνες, καὶ τὸ ἔνι ἀναμέσον μας κανεὶς οὐδὲν τὸ ξεύρει εἰμὴ τὰ τρία παιδόπουλα καὶ αὐτὴ ἡ Φαιδροκάζα.

Ὡς ἔγνω ὁ ῥὴξ τὸ θέλημα κόρης του τῆς Χρυσάντζης, ἐπροικοδότησε καὶ αὐτὸς τὸν Βέλθανδρον εἰς πλέον καὶ τὸν πατριάρχην φέρνουσιν διὰ να τοὺς εὐλογήσῃ· ἤλθασιν εἰς τὰ στέφανα καθῶς τὸ δίδει ἡ τάξις, ὁ ῥήγας τοῦ Βελθάνδρου δὲ ἐπίασε τὰ στεφάνια, Χρυσάντζα πάλιν ἐπίασε στεφάνι Φαιδροκάζας· ἔποικαν καὶ ξεφάντωσιν, ἐπαῖξαν, ἐχορέψαν, μετὰ δὲ τὴν εὐλόγησιν ἀπεμερίμνησάν τους. Ἡ Φαιδροκάζα ἐδιέβηκε μετ’ αὐτοῦ τοῦ Βελθάνδρου, ὁ ῥήγας με τὴν ῥήγαινα, ἡ κόρη ἡ Χρυσάντζα ὑπᾷ πρὸς τὸ κλινάριν της, τό ’χε συνηθισμένον καὶ τάχατι ὁ Βέλθανδρος κοιμᾶται με τὴν νύμφην. Καὶ τὸ ταχεία, καλὰ ταχεία, ἀπῆγεν ἡ Χρυσάντζα τὸ ὑποκάμισόν της ἔδωκεν τὸ εἶχεν ἐκ παρθενίας καταχραμένον αἵμασιν ὥσπερ ἦτον ἐκ τότε ὅταν ἐσμίγη μετ’ αὐτῆς ἀρχὴν εἰς περιβόλιν· ἀπῆρε καὶ ἐφόρεσε τοῦτο ἡ Φαιδροκάζα τάχατε ὅτι ἐκοιμήθην την καὶ ξεπαρθένευσέν την· καὶ φήμη γίνετο πολλή, ἔφθασε κ’ εἰς τὸν ῥήγαν.Ἀφ’ ὧν δὲ κατεφίλησαν γλυκέα κατακορέστως, ἐξέβησαν πάλιν οἱ τρεῖς ἔξω στὸ περιβόλιν, ἐκεῖ ὁποῦ ξεπλήρωσαν ἀρχῆθε τὴν ἀγάπην καὶ παρευθὺς ἐτήρησε καὶ λέγει πρὸς ἐκεῖνον· —Εἰπέ μοι πῶς ἐτόλμησας ἐμβῆν εἰς περιβόλιν καὶ πῶς σ’ ἐκατεκράτησαν αἱ βίγλαι μου συντόμως; Ὅταν ἐχαροποίθησαν ὡς ἤθελαν οἱ δύο, γοργὸν προστάσσει φέρνουσιν γραμματικὸν νοτάρην κ’ ἔγραψε προικοσύμφωνον κόρης τῆς Φαιδροκάζας· καὶ πέμπει τὸν γραμματικὸν εἰς τὸν αὐτῆς πατέρα να δῇ κἀκεῖνος τὰ προικαία, να δῇ τὰ γεγραμμένα, λέγοντα μετὰ κομιστὴν τὸν ἑαυτῆς πατέρα· —Ταῦτα μοι ἐπροικοδότησα τὴν ἰδικήν μου δούλην· ἀς ἴδω καὶ τὸν Βέλθανδρον, δέσποτα, τί τὸν δίδεις.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 227

Λοιπόν, φοβοῦμαι τὴν αὐτήν, φοβοῦμαι καὶ τοὺς παῖδας, δειμαίνω τὴν βαγίτζα σου μὴ ἀλλάξῃ τὴν βουλήν της καὶ μετατρέψῃ τὸν σκοπὸν καὶ πᾶ να καταβάλλῃ ἢ καὶ τοὺς παῖδας τοὺς ἐμοὺς ἐχθρὸς τινὰς χαυνώσῃ καὶ ταῦτα τὰ καμώματα μάθη τα ὁ πατήρ σου κἀμὲ ψηφίση θάνατον πικρὸν κατὰ τῆς ὥρας, σὲ δέ, κυρία, ἐντροπὴ καὶ ψόγος οὐκ ὀλίγος. Λοιπόν, ἔλα να φύγωμεν ἀψοφητὶ καθόλου, σιγά, κρυφὰ καὶ ἀνόητα, κανεὶς μὴ τὸ νοήσῃ· βασίλεια χάνεις, λυγερή, βασίλεια να εὕρῃς. Χρυσάντζα ὡς ἐγροίκησεν, ἀλλὰ καὶ Φραιδροκάζα, καὶ πρὸς ἐκείνην τὴν βουλὴν ἐνεργοῦσι κἀκεῖναι καὶ τὸν καιρὸν ἐγύρευον τὸ πότε ν’ ἀποδράσουν· ἐδείμαινον μὴ νοηθοῦν καὶ κρατηθοῦν ἀτίμως. Μετὰ δὲ τὴν παραδρομὴν μέρας κἂν δεκαπέντε, ἦλθε καιρός κ’ ἠθέλησεν ὁ ῥήγας να ἔβγῃ ἔξω καὶ παίρνει καὶ τὴν ῥήγαινα εἰς παραδιάβασίν των καὶ τὴν Χρυσάντζαν εἴπασιν να πᾷ να ξεφαντώση· ἐκείνη δὲ πρὸς τὴν βουλὴν ἔπεσε, τάχα ἠσθένει, ἀφῆκεν την ὁ ῥὴξ αὐτὴν ὡς δι’ ἀνάπαυσίν της.

Συμπληρουμένων τούτων δέ, πάλιν ἦσαν εἰς δουλείαν, ὁ Βέλθανδρος τὸν ῥήγα μὲν ἐδούλευεν ὡς πρώην, ἡ Φαιδροκάζα ἐδούλευε τὴν κόρην τὴν Χρυσάντζα· καὶ ἀπὸ τότ’ ἐσέμβαινεν ὁ Βέλθανδρος καθ’ ὥραν ἔνθα ὁ πόθος του πολὺς εὑρίσκετον ἐκεῖνος, ἐσύγχνιαζεν εἰς γιόματα ἀλλά γε κ’ εἰς τοὺς δείπνους. Ἀφοῦ δὲ κατεπίπτασιν οἱ πάντες καὶ ἐκοιμῶντον, ἡ βάγια καὶ ἡ δέσποινα εἰς Βέλθανδρον ὑπαγαῖναν, ἄλλοτε καὶ ὁ Βέλθανδρος ὑπάγαινεν εἰς αὕτην. Δέκα μῆνας τὸ κάμνασιν, τινὰς οὐκ ἤξευρέν το εἰμὴ τὰ τρία παιδόπουλα μόνα τὰ τοῦ Βελθάνδρου κ’ ἡ Φαιδροκάζα μετ’ αὐτούς, οἱ τέσσαρες καὶ μόνοι. Εἶτα δειμαίνει ὁ Βέλθανδρος, κλονεῖται τῇ καρδίᾳ, συνεταράχθη τῇ ψυχῇ καὶ αὐτὴν τὴν αἴσθησίν του καὶ προσθαρρεῖται τὴν βουλὴν αὐτοῦ πρὸς τὴν Χρυσάντζα· —Καὶ ἄκουσον, κυρία μου, καὶ πρόσσχες μου τοὺς λόγους· ἀφ’ οὗ καιροῦ ἐμμίχθημεν, δέκα ἐπέρασαν μῆνες, καὶ τὸ ἔνι ἀναμέσον μας κανεὶς οὐδὲν τὸ ξεύρει εἰμὴ τὰ τρία παιδόπουλα καὶ αὐτὴ ἡ Φαιδροκάζα.Ὡς ἔγνω ὁ ῥὴξ τὸ θέλημα κόρης του τῆς Χρυσάντζης, ἐπροικοδότησε καὶ αὐτὸς τὸν Βέλθανδρον εἰς πλέον καὶ τὸν πατριάρχην φέρνουσιν διὰ να τοὺς εὐλογήσῃ· ἤλθασιν εἰς τὰ στέφανα καθῶς τὸ δίδει ἡ τάξις, ὁ ῥήγας τοῦ Βελθάνδρου δὲ ἐπίασε τὰ στεφάνια, Χρυσάντζα πάλιν ἐπίασε στεφάνι Φαιδροκάζας· ἔποικαν καὶ ξεφάντωσιν, ἐπαῖξαν, ἐχορέψαν, μετὰ δὲ τὴν εὐλόγησιν ἀπεμερίμνησάν τους. Ἡ Φαιδροκάζα ἐδιέβηκε μετ’ αὐτοῦ τοῦ Βελθάνδρου, ὁ ῥήγας με τὴν ῥήγαινα, ἡ κόρη ἡ Χρυσάντζα ὑπᾷ πρὸς τὸ κλινάριν της, τό ’χε συνηθισμένον καὶ τάχατι ὁ Βέλθανδρος κοιμᾶται με τὴν νύμφην. Καὶ τὸ ταχεία, καλὰ ταχεία, ἀπῆγεν ἡ Χρυσάντζα τὸ ὑποκάμισόν της ἔδωκεν τὸ εἶχεν ἐκ παρθενίας καταχραμένον αἵμασιν ὥσπερ ἦτον ἐκ τότε ὅταν ἐσμίγη μετ’ αὐτῆς ἀρχὴν εἰς περιβόλιν· ἀπῆρε καὶ ἐφόρεσε τοῦτο ἡ Φαιδροκάζα τάχατε ὅτι ἐκοιμήθην την καὶ ξεπαρθένευσέν την· καὶ φήμη γίνετο πολλή, ἔφθασε κ’ εἰς τὸν ῥήγαν.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 231

Καὶ ἐξοπίσω Βέλθανδρος μετὰ καὶ τῆς Χρυσάντζας ὁμοῦ καὶ τὰ παιδόπουλα ἔτι κ’ ἡ Φαιδροκάζα τὴν νύκταν ἐκινήσασι, κανεὶς μὴ τοὺς νοήσῃ. Ἡ νὺξ ἐκείνη ἀσέληνος ὑπῆρχε καὶ σκοτώδης καὶ ἀστραπόβροντο πολὺ ἀλλὰ καὶ ἀνέμων ζάλη, ἐκ δὲ τοσαύτης τε βροχῆς καὶ τοῦ νεροῦ τὴν βίαν καὶ τὰ πουλιὰ τὰ ταίρια των ἐχάσασι τὴ νύκτα. Ἀλλά γε πῶς ὁ Βέλθανδρος, πῶς οὐδὲν ἐσχετλία, ἀλλὰ τὰ πάντα ἐπέμενε καὶ αὐτὴ ἡ συντροφιά του· ὁδὸν δὲ δυσβατότοπον ἐπίασαν καὶ κρημνώδην πολλὰ κακὰ ἐπάθασιν ὅλην τὴν νύκτα κείνην καὶ εἰς τοσαύτην ἀπειλὴν καὶ εἰς τοῦ νεροῦ τὴν βίαν οὐκ ἠθελήσασιν ποσῶς σταθῆν καὶ ἀνασάνειν, ἀλλ’ ὅμως ὑποπτεύασιν καὶ διώκουν τους ἀπὸ πίσω, τέως εἰς τὸ ξημέρωμα εὑρήκασιν ποτάμιν. Ἐπέρασεν ὁ Βέλθανδρος, ἀπῆγεν ει’ς τὸ ἄλλον μέρος ὁμοίως καὶ ἡ συντροφία ἡ τούτου ἐξοπίσω, καὶ φεῦ καὶ πάλιν ἀλλοίμονον· οὐαί, τί τοὺς ἐσυνέβη· ἐκύκλωσεν ὁ ποταμὸς καὶ καταπόντισέν τους.

Λοιπόν, φοβοῦμαι τὴν αὐτήν, φοβοῦμαι καὶ τοὺς παῖδας, δειμαίνω τὴν βαγίτζα σου μὴ ἀλλάξῃ τὴν βουλήν της καὶ μετατρέψῃ τὸν σκοπὸν καὶ πᾶ να καταβάλλῃ ἢ καὶ τοὺς παῖδας τοὺς ἐμοὺς ἐχθρὸς τινὰς χαυνώσῃ καὶ ταῦτα τὰ καμώματα μάθη τα ὁ πατήρ σου κἀμὲ ψηφίση θάνατον πικρὸν κατὰ τῆς ὥρας, σὲ δέ, κυρία, ἐντροπὴ καὶ ψόγος οὐκ ὀλίγος. Λοιπόν, ἔλα να φύγωμεν ἀψοφητὶ καθόλου, σιγά, κρυφὰ καὶ ἀνόητα, κανεὶς μὴ τὸ νοήσῃ· βασίλεια χάνεις, λυγερή, βασίλεια να εὕρῃς. Χρυσάντζα ὡς ἐγροίκησεν, ἀλλὰ καὶ Φραιδροκάζα, καὶ πρὸς ἐκείνην τὴν βουλὴν ἐνεργοῦσι κἀκεῖναι καὶ τὸν καιρὸν ἐγύρευον τὸ πότε ν’ ἀποδράσουν· ἐδείμαινον μὴ νοηθοῦν καὶ κρατηθοῦν ἀτίμως. Μετὰ δὲ τὴν παραδρομὴν μέρας κἂν δεκαπέντε, ἦλθε καιρός κ’ ἠθέλησεν ὁ ῥήγας να ἔβγῃ ἔξω καὶ παίρνει καὶ τὴν ῥήγαινα εἰς παραδιάβασίν των καὶ τὴν Χρυσάντζαν εἴπασιν να πᾷ να ξεφαντώση· ἐκείνη δὲ πρὸς τὴν βουλὴν ἔπεσε, τάχα ἠσθένει, ἀφῆκεν την ὁ ῥὴξ αὐτὴν ὡς δι’ ἀνάπαυσίν της.Συμπληρουμένων τούτων δέ, πάλιν ἦσαν εἰς δουλείαν, ὁ Βέλθανδρος τὸν ῥήγα μὲν ἐδούλευεν ὡς πρώην, ἡ Φαιδροκάζα ἐδούλευε τὴν κόρην τὴν Χρυσάντζα· καὶ ἀπὸ τότ’ ἐσέμβαινεν ὁ Βέλθανδρος καθ’ ὥραν ἔνθα ὁ πόθος του πολὺς εὑρίσκετον ἐκεῖνος, ἐσύγχνιαζεν εἰς γιόματα ἀλλά γε κ’ εἰς τοὺς δείπνους. Ἀφοῦ δὲ κατεπίπτασιν οἱ πάντες καὶ ἐκοιμῶντον, ἡ βάγια καὶ ἡ δέσποινα εἰς Βέλθανδρον ὑπαγαῖναν, ἄλλοτε καὶ ὁ Βέλθανδρος ὑπάγαινεν εἰς αὕτην. Δέκα μῆνας τὸ κάμνασιν, τινὰς οὐκ ἤξευρέν το εἰμὴ τὰ τρία παιδόπουλα μόνα τὰ τοῦ Βελθάνδρου κ’ ἡ Φαιδροκάζα μετ’ αὐτούς, οἱ τέσσαρες καὶ μόνοι. Εἶτα δειμαίνει ὁ Βέλθανδρος, κλονεῖται τῇ καρδίᾳ, συνεταράχθη τῇ ψυχῇ καὶ αὐτὴν τὴν αἴσθησίν του καὶ προσθαρρεῖται τὴν βουλὴν αὐτοῦ πρὸς τὴν Χρυσάντζα· —Καὶ ἄκουσον, κυρία μου, καὶ πρόσσχες μου τοὺς λόγους· ἀφ’ οὗ καιροῦ ἐμμίχθημεν, δέκα ἐπέρασαν μῆνες, καὶ τὸ ἔνι ἀναμέσον μας κανεὶς οὐδὲν τὸ ξεύρει εἰμὴ τὰ τρία παιδόπουλα καὶ αὐτὴ ἡ Φαιδροκάζα.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 235

Ἡ Φαιδροκάζα ἐπνίγηκε μετὰ τῆς ἡμιόνου, τὰ τρία του παιδόπουλα μετὰ τῶν ἵππων τούτων· ὁ Βέλθανδρος ἐδιάβηκεν, ἐπέρασεν ἐκεῖθεν, ἐξεγυμνώθην, ἔφθασε κοντὸ εἰς τὸ πνιγῆναι, μόλις ἐσώθην εἰς τὴν γῆν γυμνὸς με τὸ βρακίν του· τὰ πάντα ὅλα ἔχασε, τὸν ἵππον καὶ τὰ ῥοῦχα, καὶ εἰς τὸ μέρος τὸ δεξιὸν ὥσπερ νεκρὸς ἐρρίφθην· ἡμιθανὴς εὑρίσκετον εἰς γῆν ἐξαπλωμένος· Χρυσάντζα δ’ ἐξ ἀριστερᾶς τοῦ ποταμοῦ ἐρρίφθη ἡμιθανής, ὁλόγυμνη εἰς γῆν ἐξαπλωμένη· καὶ τότες ἐπληρώθηκε τὸ μοιρογράφημά του τὸ ὅπερ ἐθεάσατο ἐν τῷ Ἐρωτωκάστρῳ. Εἰς ταύτην δὲ τὴν ἀπειλὴν ἐκείνης τῆς ἡμέρας τρυγόνια ἐχωρίσθησαν ἐκ τῆς πολλῆς τῆς βίας· τὸ θηλυκὸν ἐκόλλησεν, ἐσμίκτην τὴν Χρυσάντζα, τὸ δ’ ἕτερον, ἀρσενικόν, τὸν Βέλθανδρον ἐμμίγη· καὶ ταῦτα μὲν εὑρέθησαν παρηγορία τούτων.

Καὶ ἐξοπίσω Βέλθανδρος μετὰ καὶ τῆς Χρυσάντζας ὁμοῦ καὶ τὰ παιδόπουλα ἔτι κ’ ἡ Φαιδροκάζα τὴν νύκταν ἐκινήσασι, κανεὶς μὴ τοὺς νοήσῃ. Ἡ νὺξ ἐκείνη ἀσέληνος ὑπῆρχε καὶ σκοτώδης καὶ ἀστραπόβροντο πολὺ ἀλλὰ καὶ ἀνέμων ζάλη, ἐκ δὲ τοσαύτης τε βροχῆς καὶ τοῦ νεροῦ τὴν βίαν καὶ τὰ πουλιὰ τὰ ταίρια των ἐχάσασι τὴ νύκτα. Ἀλλά γε πῶς ὁ Βέλθανδρος, πῶς οὐδὲν ἐσχετλία, ἀλλὰ τὰ πάντα ἐπέμενε καὶ αὐτὴ ἡ συντροφιά του· ὁδὸν δὲ δυσβατότοπον ἐπίασαν καὶ κρημνώδην πολλὰ κακὰ ἐπάθασιν ὅλην τὴν νύκτα κείνην καὶ εἰς τοσαύτην ἀπειλὴν καὶ εἰς τοῦ νεροῦ τὴν βίαν οὐκ ἠθελήσασιν ποσῶς σταθῆν καὶ ἀνασάνειν, ἀλλ’ ὅμως ὑποπτεύασιν καὶ διώκουν τους ἀπὸ πίσω, τέως εἰς τὸ ξημέρωμα εὑρήκασιν ποτάμιν. Ἐπέρασεν ὁ Βέλθανδρος, ἀπῆγεν ει’ς τὸ ἄλλον μέρος ὁμοίως καὶ ἡ συντροφία ἡ τούτου ἐξοπίσω, καὶ φεῦ καὶ πάλιν ἀλλοίμονον· οὐαί, τί τοὺς ἐσυνέβη· ἐκύκλωσεν ὁ ποταμὸς καὶ καταπόντισέν τους.Λοιπόν, φοβοῦμαι τὴν αὐτήν, φοβοῦμαι καὶ τοὺς παῖδας, δειμαίνω τὴν βαγίτζα σου μὴ ἀλλάξῃ τὴν βουλήν της καὶ μετατρέψῃ τὸν σκοπὸν καὶ πᾶ να καταβάλλῃ ἢ καὶ τοὺς παῖδας τοὺς ἐμοὺς ἐχθρὸς τινὰς χαυνώσῃ καὶ ταῦτα τὰ καμώματα μάθη τα ὁ πατήρ σου κἀμὲ ψηφίση θάνατον πικρὸν κατὰ τῆς ὥρας, σὲ δέ, κυρία, ἐντροπὴ καὶ ψόγος οὐκ ὀλίγος. Λοιπόν, ἔλα να φύγωμεν ἀψοφητὶ καθόλου, σιγά, κρυφὰ καὶ ἀνόητα, κανεὶς μὴ τὸ νοήσῃ· βασίλεια χάνεις, λυγερή, βασίλεια να εὕρῃς. Χρυσάντζα ὡς ἐγροίκησεν, ἀλλὰ καὶ Φραιδροκάζα, καὶ πρὸς ἐκείνην τὴν βουλὴν ἐνεργοῦσι κἀκεῖναι καὶ τὸν καιρὸν ἐγύρευον τὸ πότε ν’ ἀποδράσουν· ἐδείμαινον μὴ νοηθοῦν καὶ κρατηθοῦν ἀτίμως. Μετὰ δὲ τὴν παραδρομὴν μέρας κἂν δεκαπέντε, ἦλθε καιρός κ’ ἠθέλησεν ὁ ῥήγας να ἔβγῃ ἔξω καὶ παίρνει καὶ τὴν ῥήγαινα εἰς παραδιάβασίν των καὶ τὴν Χρυσάντζαν εἴπασιν να πᾷ να ξεφαντώση· ἐκείνη δὲ πρὸς τὴν βουλὴν ἔπεσε, τάχα ἠσθένει, ἀφῆκεν την ὁ ῥὴξ αὐτὴν ὡς δι’ ἀνάπαυσίν της.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 237

Ἐγύρευσεν ὁ Βέλθανδρος τὸν ποταμὸν ἐκεῖνον μὴ νά ’βρη πτῶμα κανενὸς ἀπὸ τοὺς ἰδικούς του καὶ πάλιν ἐπανέστρεφεν ἐπάνω ἕως κάτω· τὰς ὄχθας ἐδιέτρεχε ἔτι καὶ τὰς ἀγκάλας, ἀνεψηλάφα, ἐγύρευε, τίποτα οὐχ εὑρίσκει· ἔκλαιεν ὥσπερ ὄρνεον να ῥίπτῃ τὰ πτερά του. Καὶ τί μακρὰ λογολεσχεῖν; ηὕρε τὴν Φαιδροκάζα πνιγμένην, ἄπνουν καὶ νεκρά, πρησμένη, ἐξαπλωμένη· ἔκλαυσεν, χύνει δάκρυα εἰς τὸ σῶμα ἐκεῖνο, ἐστάθη, με τὰς χεῖρας του ἔσκαψεν, ἔθαψέν την, καὶ πάλιν ἀναψηλαφᾶ μὴ νά ’βρῃ τὴν Χρυσάντζα πνιγμένην εἶτε ζωντανήν, ἢ τὰ παιδόπουλά του. Τὸ δὲ τρυγόνι μετ’ αὐτοῦ περιεπάτει πάντα καὶ συνεθλίβετο δ’ αὐτό, ὡς φύσιν ἀνθρωπείαν. Καὶ ταῦτα τοῦ Βελθάνδρου μέν, τὰ δὲ περὶ Χρυσάντζας ἀνεψηλάφα, γύρευε, τίποτι οὐχ εὑρίσκει, ἀνέβην, ἐκατέβηκεν τὸν ποταμὸν ἐκεῖνον καὶ τίποτε οὐκ ἠμπόρεσε παρηγορίαν να μάθη εἰμὴ τρυγόνι μοναχόν, τὸ θηλυκὸν ἐκεῖνο, κ’ ἐκόπτετο τὴν συμφορὰν τῆς θήλης οἵα θήλη· καὶ πάλιν ἐπανέστρεφε, τὰ κάτω ἐψηλάφα.

Ἡ Φαιδροκάζα ἐπνίγηκε μετὰ τῆς ἡμιόνου, τὰ τρία του παιδόπουλα μετὰ τῶν ἵππων τούτων· ὁ Βέλθανδρος ἐδιάβηκεν, ἐπέρασεν ἐκεῖθεν, ἐξεγυμνώθην, ἔφθασε κοντὸ εἰς τὸ πνιγῆναι, μόλις ἐσώθην εἰς τὴν γῆν γυμνὸς με τὸ βρακίν του· τὰ πάντα ὅλα ἔχασε, τὸν ἵππον καὶ τὰ ῥοῦχα, καὶ εἰς τὸ μέρος τὸ δεξιὸν ὥσπερ νεκρὸς ἐρρίφθην· ἡμιθανὴς εὑρίσκετον εἰς γῆν ἐξαπλωμένος· Χρυσάντζα δ’ ἐξ ἀριστερᾶς τοῦ ποταμοῦ ἐρρίφθη ἡμιθανής, ὁλόγυμνη εἰς γῆν ἐξαπλωμένη· καὶ τότες ἐπληρώθηκε τὸ μοιρογράφημά του τὸ ὅπερ ἐθεάσατο ἐν τῷ Ἐρωτωκάστρῳ. Εἰς ταύτην δὲ τὴν ἀπειλὴν ἐκείνης τῆς ἡμέρας τρυγόνια ἐχωρίσθησαν ἐκ τῆς πολλῆς τῆς βίας· τὸ θηλυκὸν ἐκόλλησεν, ἐσμίκτην τὴν Χρυσάντζα, τὸ δ’ ἕτερον, ἀρσενικόν, τὸν Βέλθανδρον ἐμμίγη· καὶ ταῦτα μὲν εὑρέθησαν παρηγορία τούτων.Καὶ ἐξοπίσω Βέλθανδρος μετὰ καὶ τῆς Χρυσάντζας ὁμοῦ καὶ τὰ παιδόπουλα ἔτι κ’ ἡ Φαιδροκάζα τὴν νύκταν ἐκινήσασι, κανεὶς μὴ τοὺς νοήσῃ. Ἡ νὺξ ἐκείνη ἀσέληνος ὑπῆρχε καὶ σκοτώδης καὶ ἀστραπόβροντο πολὺ ἀλλὰ καὶ ἀνέμων ζάλη, ἐκ δὲ τοσαύτης τε βροχῆς καὶ τοῦ νεροῦ τὴν βίαν καὶ τὰ πουλιὰ τὰ ταίρια των ἐχάσασι τὴ νύκτα. Ἀλλά γε πῶς ὁ Βέλθανδρος, πῶς οὐδὲν ἐσχετλία, ἀλλὰ τὰ πάντα ἐπέμενε καὶ αὐτὴ ἡ συντροφιά του· ὁδὸν δὲ δυσβατότοπον ἐπίασαν καὶ κρημνώδην πολλὰ κακὰ ἐπάθασιν ὅλην τὴν νύκτα κείνην καὶ εἰς τοσαύτην ἀπειλὴν καὶ εἰς τοῦ νεροῦ τὴν βίαν οὐκ ἠθελήσασιν ποσῶς σταθῆν καὶ ἀνασάνειν, ἀλλ’ ὅμως ὑποπτεύασιν καὶ διώκουν τους ἀπὸ πίσω, τέως εἰς τὸ ξημέρωμα εὑρήκασιν ποτάμιν. Ἐπέρασεν ὁ Βέλθανδρος, ἀπῆγεν ει’ς τὸ ἄλλον μέρος ὁμοίως καὶ ἡ συντροφία ἡ τούτου ἐξοπίσω, καὶ φεῦ καὶ πάλιν ἀλλοίμονον· οὐαί, τί τοὺς ἐσυνέβη· ἐκύκλωσεν ὁ ποταμὸς καὶ καταπόντισέν τους.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 242

Πέντε φορὰς ἀνέβηκε καὶ πάλιν ἐκατέβη κ’ εἰς μιὰν ἀγκάλην ηὕρηκεν τοῦ ποταμοῦ ἐκείνου τὸ πλέον του τρανόπουλον παιδίον τοῦ Βελθάνδρου καταλυμένον παντελῶς καὶ τεθανατωμένον, καὶ τοῦ προσώπου παντελῶς ἔχασε τὴν ἰδέαν. Νομίζων ὅτι ὁ Βέλθανδρος ἦν ὁ ἀποθαμένος διότι καὶ τὸ ῥοῦχον του μετὰ σπαθὶν Βελθάνδρου κἀκεῖ ταῦτα εὑρέθησαν ὅπου νεκρὸς ἐκεῖτο, πιάνει, σύρει, θεωρεῖ, κατασκοπᾷ τὸ σῶμα, πιστεύεται, ὡς τὸ δοκοῦν, Βέλθανδρος ἦν ὁ νέκυς, καὶ ἀφ’ τὴν θλῖψιν τὴν πολλὴν ἀναίσθητος ἐγίνη, σύρριζον τὴν καρδίαν της ἀνέσπασεν ἡ λύπη. Καὶ μόλις ἐσυνέφερε τὸν νοῦν της ἡ Χρυσάντζα, ἤρξατο κλαίειν κλαίματα, ἔλεγε μοιριολόγιν· —Βέλθανδρε, φῶς μου, μάτια μου, ψυχή μου καὶ καρδιά μου, νεκρὸν καὶ πῶς σὲ θεωρῶ, ἄπνουν καὶ πῶς σὲ βλέπω· ἀντὶ στρωμάτων τε λαμπρῶν, βασιλικῆς τε κλίνης καὶ πέπλου μαργαρόστρωτου, οἷς ἔδει σὲ σκεπάζειν, κεῖσαι εἰς ἄμμον ποταμοῦ οὕτως γεγυμνωμένος. Ποῦ τοῦ πατρός σου ὁ κλαυθμός, ποῦ καὶ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τῶν συγγενῶν σου τῶν λαμπρῶν, ποῦ καὶ τῶν μεγιστάνων;

Ἐγύρευσεν ὁ Βέλθανδρος τὸν ποταμὸν ἐκεῖνον μὴ νά ’βρη πτῶμα κανενὸς ἀπὸ τοὺς ἰδικούς του καὶ πάλιν ἐπανέστρεφεν ἐπάνω ἕως κάτω· τὰς ὄχθας ἐδιέτρεχε ἔτι καὶ τὰς ἀγκάλας, ἀνεψηλάφα, ἐγύρευε, τίποτα οὐχ εὑρίσκει· ἔκλαιεν ὥσπερ ὄρνεον να ῥίπτῃ τὰ πτερά του. Καὶ τί μακρὰ λογολεσχεῖν; ηὕρε τὴν Φαιδροκάζα πνιγμένην, ἄπνουν καὶ νεκρά, πρησμένη, ἐξαπλωμένη· ἔκλαυσεν, χύνει δάκρυα εἰς τὸ σῶμα ἐκεῖνο, ἐστάθη, με τὰς χεῖρας του ἔσκαψεν, ἔθαψέν την, καὶ πάλιν ἀναψηλαφᾶ μὴ νά ’βρῃ τὴν Χρυσάντζα πνιγμένην εἶτε ζωντανήν, ἢ τὰ παιδόπουλά του. Τὸ δὲ τρυγόνι μετ’ αὐτοῦ περιεπάτει πάντα καὶ συνεθλίβετο δ’ αὐτό, ὡς φύσιν ἀνθρωπείαν. Καὶ ταῦτα τοῦ Βελθάνδρου μέν, τὰ δὲ περὶ Χρυσάντζας ἀνεψηλάφα, γύρευε, τίποτι οὐχ εὑρίσκει, ἀνέβην, ἐκατέβηκεν τὸν ποταμὸν ἐκεῖνον καὶ τίποτε οὐκ ἠμπόρεσε παρηγορίαν να μάθη εἰμὴ τρυγόνι μοναχόν, τὸ θηλυκὸν ἐκεῖνο, κ’ ἐκόπτετο τὴν συμφορὰν τῆς θήλης οἵα θήλη· καὶ πάλιν ἐπανέστρεφε, τὰ κάτω ἐψηλάφα.Ἡ Φαιδροκάζα ἐπνίγηκε μετὰ τῆς ἡμιόνου, τὰ τρία του παιδόπουλα μετὰ τῶν ἵππων τούτων· ὁ Βέλθανδρος ἐδιάβηκεν, ἐπέρασεν ἐκεῖθεν, ἐξεγυμνώθην, ἔφθασε κοντὸ εἰς τὸ πνιγῆναι, μόλις ἐσώθην εἰς τὴν γῆν γυμνὸς με τὸ βρακίν του· τὰ πάντα ὅλα ἔχασε, τὸν ἵππον καὶ τὰ ῥοῦχα, καὶ εἰς τὸ μέρος τὸ δεξιὸν ὥσπερ νεκρὸς ἐρρίφθην· ἡμιθανὴς εὑρίσκετον εἰς γῆν ἐξαπλωμένος· Χρυσάντζα δ’ ἐξ ἀριστερᾶς τοῦ ποταμοῦ ἐρρίφθη ἡμιθανής, ὁλόγυμνη εἰς γῆν ἐξαπλωμένη· καὶ τότες ἐπληρώθηκε τὸ μοιρογράφημά του τὸ ὅπερ ἐθεάσατο ἐν τῷ Ἐρωτωκάστρῳ. Εἰς ταύτην δὲ τὴν ἀπειλὴν ἐκείνης τῆς ἡμέρας τρυγόνια ἐχωρίσθησαν ἐκ τῆς πολλῆς τῆς βίας· τὸ θηλυκὸν ἐκόλλησεν, ἐσμίκτην τὴν Χρυσάντζα, τὸ δ’ ἕτερον, ἀρσενικόν, τὸν Βέλθανδρον ἐμμίγη· καὶ ταῦτα μὲν εὑρέθησαν παρηγορία τούτων.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 246

οἱ δοῦλοι καὶ δουλίδαι σου να κλαύσουν, να θρηνήσουν; καὶ ποῦ ὁ ῥὴξ καὶ ῥήγαινα, πατὴρ ἐμὸς καὶ μήτηρ, να συνθρηνήσουν μετ’ ἐμοῦ καὶ να μὲ συμπονέσουν; καὶ ποῦ τὸ παρηγόρημα πασῶν τῶν ἰδικῶν μου; ἀπὸ τοὺς ὅλους συγγενοὺς ἐγὼ ὑπάρχω μόνη ἡ δυστυχής, ἡ ἐλεεινὴ καὶ κακομοιρασμένη, καὶ τί να ποίσω τάλαινα; τί να γένω, ἡ ξένη; καὶ ποία στράτα καὶ ποίαν ὁδὸν ποῦ πορευθῶ, ἡ ἀθλία; ἔδε ὁπού ’παθα κακόν, μυστήριον ποῦ μ’ ἐγίνην, ὦ θαῦμα, πῶς να γίνωμαι, τί πράξω, τί ποιήσω; πῶς οὐκ αἰσθάνομαι, καλέ, τὰς λαμπροχάριτάς σου, παράξενέ μου Βέλθανδρε, ἐρωτικέ μου αὐθέντα; Ἀς σφάξω τὴν καρδίτζα μου, ἀς συνθαπτῶ μετά σου, συναποθάνω μετὰ σοῦ κ’ εἰς Ἅιδην συγκατέβω, παρ’ οὗ να ζήσω ἐπώδυνα τὸν ἅπαντά μου βίον. Οὐαί μοι, τὴν ταλαίπωρον· τί να γενῶ οὐκ οἶδα, οὐαί, παπαῖ, βαβαῖ, βαβαῖ· ποῦ τὸ λαμπρόν μου γένος; Καὶ ταῦτ’ εἰπὼν ἐξήπλωσεν χαμαὶ νενεκρωμένη, ἔπεσ’ ἐλιποθύμησεν ἐκ τοῦ πολλοῦ του πόνου· τὸ δὲ τρυγόνιν ἔφερε νερὸν με τὰ πτερά του, τὴν κόρην ἐκατάβρεξεν, ἀνέζησεν αὐτίκα.

Πέντε φορὰς ἀνέβηκε καὶ πάλιν ἐκατέβη κ’ εἰς μιὰν ἀγκάλην ηὕρηκεν τοῦ ποταμοῦ ἐκείνου τὸ πλέον του τρανόπουλον παιδίον τοῦ Βελθάνδρου καταλυμένον παντελῶς καὶ τεθανατωμένον, καὶ τοῦ προσώπου παντελῶς ἔχασε τὴν ἰδέαν. Νομίζων ὅτι ὁ Βέλθανδρος ἦν ὁ ἀποθαμένος διότι καὶ τὸ ῥοῦχον του μετὰ σπαθὶν Βελθάνδρου κἀκεῖ ταῦτα εὑρέθησαν ὅπου νεκρὸς ἐκεῖτο, πιάνει, σύρει, θεωρεῖ, κατασκοπᾷ τὸ σῶμα, πιστεύεται, ὡς τὸ δοκοῦν, Βέλθανδρος ἦν ὁ νέκυς, καὶ ἀφ’ τὴν θλῖψιν τὴν πολλὴν ἀναίσθητος ἐγίνη, σύρριζον τὴν καρδίαν της ἀνέσπασεν ἡ λύπη. Καὶ μόλις ἐσυνέφερε τὸν νοῦν της ἡ Χρυσάντζα, ἤρξατο κλαίειν κλαίματα, ἔλεγε μοιριολόγιν· —Βέλθανδρε, φῶς μου, μάτια μου, ψυχή μου καὶ καρδιά μου, νεκρὸν καὶ πῶς σὲ θεωρῶ, ἄπνουν καὶ πῶς σὲ βλέπω· ἀντὶ στρωμάτων τε λαμπρῶν, βασιλικῆς τε κλίνης καὶ πέπλου μαργαρόστρωτου, οἷς ἔδει σὲ σκεπάζειν, κεῖσαι εἰς ἄμμον ποταμοῦ οὕτως γεγυμνωμένος. Ποῦ τοῦ πατρός σου ὁ κλαυθμός, ποῦ καὶ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τῶν συγγενῶν σου τῶν λαμπρῶν, ποῦ καὶ τῶν μεγιστάνων;Ἐγύρευσεν ὁ Βέλθανδρος τὸν ποταμὸν ἐκεῖνον μὴ νά ’βρη πτῶμα κανενὸς ἀπὸ τοὺς ἰδικούς του καὶ πάλιν ἐπανέστρεφεν ἐπάνω ἕως κάτω· τὰς ὄχθας ἐδιέτρεχε ἔτι καὶ τὰς ἀγκάλας, ἀνεψηλάφα, ἐγύρευε, τίποτα οὐχ εὑρίσκει· ἔκλαιεν ὥσπερ ὄρνεον να ῥίπτῃ τὰ πτερά του. Καὶ τί μακρὰ λογολεσχεῖν; ηὕρε τὴν Φαιδροκάζα πνιγμένην, ἄπνουν καὶ νεκρά, πρησμένη, ἐξαπλωμένη· ἔκλαυσεν, χύνει δάκρυα εἰς τὸ σῶμα ἐκεῖνο, ἐστάθη, με τὰς χεῖρας του ἔσκαψεν, ἔθαψέν την, καὶ πάλιν ἀναψηλαφᾶ μὴ νά ’βρῃ τὴν Χρυσάντζα πνιγμένην εἶτε ζωντανήν, ἢ τὰ παιδόπουλά του. Τὸ δὲ τρυγόνι μετ’ αὐτοῦ περιεπάτει πάντα καὶ συνεθλίβετο δ’ αὐτό, ὡς φύσιν ἀνθρωπείαν. Καὶ ταῦτα τοῦ Βελθάνδρου μέν, τὰ δὲ περὶ Χρυσάντζας ἀνεψηλάφα, γύρευε, τίποτι οὐχ εὑρίσκει, ἀνέβην, ἐκατέβηκεν τὸν ποταμὸν ἐκεῖνον καὶ τίποτε οὐκ ἠμπόρεσε παρηγορίαν να μάθη εἰμὴ τρυγόνι μοναχόν, τὸ θηλυκὸν ἐκεῖνο, κ’ ἐκόπτετο τὴν συμφορὰν τῆς θήλης οἵα θήλη· καὶ πάλιν ἐπανέστρεφε, τὰ κάτω ἐψηλάφα.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 257

Καὶ μόλις ἐπανέψυξε καὶ ἤφερε τὸν νοῦν της καὶ τὸ σπαθὶν γὰρ ἐπίασε καὶ ἔσκαπτε τὴν ἄμμον καὶ με τὰ χέρια της τὰ δύο ἐποῖκε μέγα λάκκον ὅσον οἱ δύο χωρέσουσιν· ἔπειτα τί ἔποικεν; σεμβάζει πρῶτα τὸν νεκρόν, εἶτα λαβὼν τὴν σπάθην ἔνθα ὁ τόπος τῆς καρδίας ἐκεῖ θέτει τὸ ξίφος καὶ λόγον ἐναπέφησεν ἡ κόρη λυπημένον· —Ἄμε καὶ σύ, ψυχούλα μου, ὁποὺ ’ν’ τοῦ ποθητοῦ σου. Ἀκούει πάραυτα φωνὴν ἀπὸ ἐκεῖθε πέρα τὸ Ποῦ εἶσαι, Χρυσάντζα μου, καὶ οὐκ ἠμπορῶ εὑρεῖν σε; Ἀκουτισθεῖσα τῆς φωνῆς πάραυτα ἡ Χρυσάντζα ὡς πρὸς τὸ μέρος τῆς φωνῆς κἀκεῖ πάγει τρεχάτα. Ὁ τόπος ἦτον ἔνυλος, δασώδης καὶ ἀλσώδης· τίποτι οὐκ ἠμπόρευσε νὰ ἴδῃ, να σκοπεύσῃ· καὶ πάλιν ἐπανέστρεψεν ἔνθα ὁ νέκυς ἦτον καὶ πάλιν ἤκουσε φωνὴν μεγάλην ἐκ δευτέρου καὶ πάλιν ἀνεφώνησε τὸ ὄνομα Χρυσάντζας. Εὐθέως τρέχων βλέπει τον ἐκεῖθεν εἰς τὸ πέρα, ἰδὼν ταύτην ὁ Βέλθανδρος, ἐχάρην ἡ ψυχή του καὶ πάραυτα ἐπέρασε τοῦ ποταμοῦ τὰ πέρα.

οἱ δοῦλοι καὶ δουλίδαι σου να κλαύσουν, να θρηνήσουν; καὶ ποῦ ὁ ῥὴξ καὶ ῥήγαινα, πατὴρ ἐμὸς καὶ μήτηρ, να συνθρηνήσουν μετ’ ἐμοῦ καὶ να μὲ συμπονέσουν; καὶ ποῦ τὸ παρηγόρημα πασῶν τῶν ἰδικῶν μου; ἀπὸ τοὺς ὅλους συγγενοὺς ἐγὼ ὑπάρχω μόνη ἡ δυστυχής, ἡ ἐλεεινὴ καὶ κακομοιρασμένη, καὶ τί να ποίσω τάλαινα; τί να γένω, ἡ ξένη; καὶ ποία στράτα καὶ ποίαν ὁδὸν ποῦ πορευθῶ, ἡ ἀθλία; ἔδε ὁπού ’παθα κακόν, μυστήριον ποῦ μ’ ἐγίνην, ὦ θαῦμα, πῶς να γίνωμαι, τί πράξω, τί ποιήσω; πῶς οὐκ αἰσθάνομαι, καλέ, τὰς λαμπροχάριτάς σου, παράξενέ μου Βέλθανδρε, ἐρωτικέ μου αὐθέντα; Ἀς σφάξω τὴν καρδίτζα μου, ἀς συνθαπτῶ μετά σου, συναποθάνω μετὰ σοῦ κ’ εἰς Ἅιδην συγκατέβω, παρ’ οὗ να ζήσω ἐπώδυνα τὸν ἅπαντά μου βίον. Οὐαί μοι, τὴν ταλαίπωρον· τί να γενῶ οὐκ οἶδα, οὐαί, παπαῖ, βαβαῖ, βαβαῖ· ποῦ τὸ λαμπρόν μου γένος; Καὶ ταῦτ’ εἰπὼν ἐξήπλωσεν χαμαὶ νενεκρωμένη, ἔπεσ’ ἐλιποθύμησεν ἐκ τοῦ πολλοῦ του πόνου· τὸ δὲ τρυγόνιν ἔφερε νερὸν με τὰ πτερά του, τὴν κόρην ἐκατάβρεξεν, ἀνέζησεν αὐτίκα.Πέντε φορὰς ἀνέβηκε καὶ πάλιν ἐκατέβη κ’ εἰς μιὰν ἀγκάλην ηὕρηκεν τοῦ ποταμοῦ ἐκείνου τὸ πλέον του τρανόπουλον παιδίον τοῦ Βελθάνδρου καταλυμένον παντελῶς καὶ τεθανατωμένον, καὶ τοῦ προσώπου παντελῶς ἔχασε τὴν ἰδέαν. Νομίζων ὅτι ὁ Βέλθανδρος ἦν ὁ ἀποθαμένος διότι καὶ τὸ ῥοῦχον του μετὰ σπαθὶν Βελθάνδρου κἀκεῖ ταῦτα εὑρέθησαν ὅπου νεκρὸς ἐκεῖτο, πιάνει, σύρει, θεωρεῖ, κατασκοπᾷ τὸ σῶμα, πιστεύεται, ὡς τὸ δοκοῦν, Βέλθανδρος ἦν ὁ νέκυς, καὶ ἀφ’ τὴν θλῖψιν τὴν πολλὴν ἀναίσθητος ἐγίνη, σύρριζον τὴν καρδίαν της ἀνέσπασεν ἡ λύπη. Καὶ μόλις ἐσυνέφερε τὸν νοῦν της ἡ Χρυσάντζα, ἤρξατο κλαίειν κλαίματα, ἔλεγε μοιριολόγιν· —Βέλθανδρε, φῶς μου, μάτια μου, ψυχή μου καὶ καρδιά μου, νεκρὸν καὶ πῶς σὲ θεωρῶ, ἄπνουν καὶ πῶς σὲ βλέπω· ἀντὶ στρωμάτων τε λαμπρῶν, βασιλικῆς τε κλίνης καὶ πέπλου μαργαρόστρωτου, οἷς ἔδει σὲ σκεπάζειν, κεῖσαι εἰς ἄμμον ποταμοῦ οὕτως γεγυμνωμένος. Ποῦ τοῦ πατρός σου ὁ κλαυθμός, ποῦ καὶ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τῶν συγγενῶν σου τῶν λαμπρῶν, ποῦ καὶ τῶν μεγιστάνων;

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 26

Τιμὴν ἔχεις βασιλικὴν να ζῆς ὥσπερ αὐθέντης καὶ προσκυνεῖσαι ὑπὸ παντῶν, μικρῶν τε καὶ μεγάλων· καὶ τώρα, πόθε, καὶ μέχρι ποῦ καὶ ποῦ πορεύη φράσον· δοῦλος γὰρ θέλεις να γενῆς πρὸς βασιλεῖς τοὺς ἄλλους, βέβαιον, πορφυρόβλαστε, γέννημα τῶν Χαρίτων, πάντως ἀρνεῖσαι συγγενεῖς, ἀρνεῖσαι συντροφίας μας καὶ στέμμα καὶ διάδημα καὶ βασιλείαν καί τ’ ἄλλα; βέβαιον, ἀκαταδούλωτε, να δουλωθῆς προκρίνεις καὶ τὴν ξενίαν ἀγαπᾶς τὴν πολυωνειδισμένην, τὴν μοχθηρὰν καὶ τὴν κακὴν καὶ τὴν κινδυνεμένην; ἡμεῖς πρὸς ὃν γνωρίζομεν τὴν ἰδικήν σου γνῶσιν, πάντως καὶ ἀπιστοῦμεν τὸ ὅτι ποιεῖς τὸ τοῦτο καὶ ἄλλαξον τὸ δίσπιστον καὶ δεῦτε ἀς στραφῶμεν. Ταῦτα καὶ ἄλλα πλείονα εἶπον οἱ στρατιῶται πρὸς τὸν καλὸν καὶ εὔμορφον Βέλθανδρον τὸν ἀνδρεῖον, ποσῶς οὐκ ἐμετέστρεψαν κἂν ὅλως τὸν σκοπόν του.

ηὕρηκε δὲ ὁ Βέλθανδρος τόπον χαριτωμένον, ἐπέζευσε καὶ κάθισε με τὰ παιδόπουλά του· ἦτον ἡ νύκτα ὁλόφεγγος, χαριτωμένη νύκτα, καὶ βρύση καταρρέουσα, χλωρολιβαδοτόποι· καὶ θέττει τὴν κατούνα του μόνος ἐκεῖ καὶ πίπτει καὶ μουσικὴν καθήμενος ἐκράτει καὶ ’παιζέν την καὶ μοιρολόγιν ἔλεγε στεναγμογεμισμένον· —Ὄρη καὶ κάμποι καὶ βουνά, λαγκάδια καὶ νάπαι, κἀμὲν νῦν συνθρηνήσατε τὸν κακομοιρασμένον, ὁποῦ, διὰ μῖσος ἄπειρον καὶ ψόγον οὐκ ὀλίγον σήμερον τῆς πατρίδος μου καὶ τῆς πολλῆς μου δόξης χωρίζομαι ὁ δυστυχής, καὶ ’δε μυστήριον ξένον. Καὶ πάραυτα ἐπέζευσαν κἀκεῖνοι οἱ στρατιῶται καὶ πρὸς αὐτὸν ἐνέφηναν μαλακωτέρους λόγους· —Βέβαιον τώρα, Βέλθανδρε, τὸ ἀδελφικό σου σπλάγχος ἠρνήσω καὶ ἐκράτησας τῆς ξενιτείας τὴν στράταν; βέβαιον τῆς συντροφίας μας τῶν ἰδικῶν ἀρνεῖσαι; βέβαιον καὶ τοὺς φίλους σου καὶ πάντας τοὺς γνωστούς σου ἠρνήσω καὶ ἠθέλησας εἰς τὸ να γένῃς ξένος; ἠρνήσω καὶ τοὺς συγγενοὺς καὶ γονικῆς σου χώρας, καὶ ἄλλας, ἃς οὐκ ἐπίστασαι, τὰς χώρας να γυρεύης;Εἰ γὰρ συμβῇ καὶ πόλεμος πολλάκις να συγκρούγῃ, να διώκῃ ἀγέλας τε ὡς μέγας ἀπελάτης καὶ νικητὴς ν’ ἀναφανῇ καὶ μέγας τροπαιοῦχος, τί να εἴπη ὁ κρατάρχας αὐθέντης τοῦ Βελθάνδρου; Καὶ λάβε ταῦτα κατὰ νοῦν, μόνος σου ἀπείκασέ τα. Εἶπε πολλὰ ὁ Φίλαρμος μαλακοτέρους λόγους πρὸς τὸν σκληρὸν καὶ ἄσπλαγχνον πατέρα του ἐκεῖνον· μόλις ποτὲ συνήφερε τὴν γνώμην εἰς τὸ κρεῖττον καὶ πρὸς αὐτοὺς ἐστράφηκε· καὶ τοὺς ἰδίους του λέγει καὶ ὁρίζει εἰκοσιτέσσαρας στρατιώτας συγγενεῖς του· λέγει των· —Τὰ φαρία σας στρώσετέ τα οἱ πάντες, καβαλικεύσατε γοργόν, φθάσατε τὸν υἱόν μου, καὶ ἂν τύχῃ καὶ τὸν φθάσετε, πρῶτον συντύχετέ τον· εἰπεῖτε τον με τὸ καλὸν ἂν θέλῃ να γυρίσῃ, εἰ δ’ ἴσως ἀμετάτρεπτον ἴδητε τὴν βουλήν του καὶ ἂν αὐτοπροαίρετος οὐ θέλη να γυρίσῃ, ἐπάρετέ τον πεταστόν, γοργογυρίσετέ τον. Εὐθὺς ἐκαβαλίκευσαν, ἐξέβησαν οἱ πάντες καὶ τρέχουσι μετὰ σπουδῆς κ’ εἰς ὥρα φθάνουσίν τον.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 263

Πέντε ἡμέρας ἔποικαν, εἷς τὸν ἄλλον οὐκ εἶδεν ἀχίτωσί τε καὶ γυμνοί, ἄνευ ζωοτροφίας, κ’ εἰστὸ λιβάδι πίπτουσιν ἀναισθητοῦντες ἅμα. Ἀφ’ ὅτου ἐσυνέφερον κ’ οἱ δύο τὸν λογισμόν των, ἡ κόρη τὸν ἠρώτησε διὰ τὴν Φαιδροκάζαν· ὡς ἤκουσε καὶ πνίγηκεν, ἐθλίβην ἡ ὡραία καὶ δάκρυα δίκη ποταμοῦ ἐκχέει τῶν ὀμμάτων, τὸν Βέλθανδρον δὲ ἔλεγε ἀπὸ ψυχῆς καημένης· —Ὑπὲρ τῆς Φαιδροκάζας μου λόγον μέλλομεν δοῦναι καὶ τῶν ἑτέρων τῶν τριῶν τῶν σῶν τε παιδοπούλων εἰς τὸν ἀδέκαστον Κριτήν, τὸν φοβερὸν καὶ μέγαν, ἡμεῖς γὰρ τοὺς ἐπνίξαμεν ἀμφότεροι οἱ δύο. Πολλὰ κατασκοπήσαντες τοῦ ποταμοῦ τὰ μέρη μὴ νά ’βρουν τὰ παιδόπουλα τὰ δύο τὰ πνιγμένα. Ὡς δ’ ηὗραν ταῦτα κείτοντα πρησμένα καὶ πνιγμένα, ἔπιασαν, ἔθαψαν αὐτὰ μετὰ πικρίας μεγάλης καὶ παρευθὺς ἐκίνησαν κ’ ὑπᾶν γεγυμνωμένοι· οὕτως τὸ χειλοπόταμον περιενέτρεχόν το. Ὅταν δὲ ἐπλησίασαν πλησίον τῆς θαλάσσης θωροῦσιν πλοῖον κ’ ἤρχετον καὶ αὐτοὶ προσκαρτεροῦσιν κ’ εἰς ὥραν ὀλιγούτζικη ἔγγιστα πᾷ καὶ ῥάσσει.

Καὶ μόλις ἐπανέψυξε καὶ ἤφερε τὸν νοῦν της καὶ τὸ σπαθὶν γὰρ ἐπίασε καὶ ἔσκαπτε τὴν ἄμμον καὶ με τὰ χέρια της τὰ δύο ἐποῖκε μέγα λάκκον ὅσον οἱ δύο χωρέσουσιν· ἔπειτα τί ἔποικεν; σεμβάζει πρῶτα τὸν νεκρόν, εἶτα λαβὼν τὴν σπάθην ἔνθα ὁ τόπος τῆς καρδίας ἐκεῖ θέτει τὸ ξίφος καὶ λόγον ἐναπέφησεν ἡ κόρη λυπημένον· —Ἄμε καὶ σύ, ψυχούλα μου, ὁποὺ ’ν’ τοῦ ποθητοῦ σου. Ἀκούει πάραυτα φωνὴν ἀπὸ ἐκεῖθε πέρα τὸ Ποῦ εἶσαι, Χρυσάντζα μου, καὶ οὐκ ἠμπορῶ εὑρεῖν σε; Ἀκουτισθεῖσα τῆς φωνῆς πάραυτα ἡ Χρυσάντζα ὡς πρὸς τὸ μέρος τῆς φωνῆς κἀκεῖ πάγει τρεχάτα. Ὁ τόπος ἦτον ἔνυλος, δασώδης καὶ ἀλσώδης· τίποτι οὐκ ἠμπόρευσε νὰ ἴδῃ, να σκοπεύσῃ· καὶ πάλιν ἐπανέστρεψεν ἔνθα ὁ νέκυς ἦτον καὶ πάλιν ἤκουσε φωνὴν μεγάλην ἐκ δευτέρου καὶ πάλιν ἀνεφώνησε τὸ ὄνομα Χρυσάντζας. Εὐθέως τρέχων βλέπει τον ἐκεῖθεν εἰς τὸ πέρα, ἰδὼν ταύτην ὁ Βέλθανδρος, ἐχάρην ἡ ψυχή του καὶ πάραυτα ἐπέρασε τοῦ ποταμοῦ τὰ πέρα.οἱ δοῦλοι καὶ δουλίδαι σου να κλαύσουν, να θρηνήσουν; καὶ ποῦ ὁ ῥὴξ καὶ ῥήγαινα, πατὴρ ἐμὸς καὶ μήτηρ, να συνθρηνήσουν μετ’ ἐμοῦ καὶ να μὲ συμπονέσουν; καὶ ποῦ τὸ παρηγόρημα πασῶν τῶν ἰδικῶν μου; ἀπὸ τοὺς ὅλους συγγενοὺς ἐγὼ ὑπάρχω μόνη ἡ δυστυχής, ἡ ἐλεεινὴ καὶ κακομοιρασμένη, καὶ τί να ποίσω τάλαινα; τί να γένω, ἡ ξένη; καὶ ποία στράτα καὶ ποίαν ὁδὸν ποῦ πορευθῶ, ἡ ἀθλία; ἔδε ὁπού ’παθα κακόν, μυστήριον ποῦ μ’ ἐγίνην, ὦ θαῦμα, πῶς να γίνωμαι, τί πράξω, τί ποιήσω; πῶς οὐκ αἰσθάνομαι, καλέ, τὰς λαμπροχάριτάς σου, παράξενέ μου Βέλθανδρε, ἐρωτικέ μου αὐθέντα; Ἀς σφάξω τὴν καρδίτζα μου, ἀς συνθαπτῶ μετά σου, συναποθάνω μετὰ σοῦ κ’ εἰς Ἅιδην συγκατέβω, παρ’ οὗ να ζήσω ἐπώδυνα τὸν ἅπαντά μου βίον. Οὐαί μοι, τὴν ταλαίπωρον· τί να γενῶ οὐκ οἶδα, οὐαί, παπαῖ, βαβαῖ, βαβαῖ· ποῦ τὸ λαμπρόν μου γένος; Καὶ ταῦτ’ εἰπὼν ἐξήπλωσεν χαμαὶ νενεκρωμένη, ἔπεσ’ ἐλιποθύμησεν ἐκ τοῦ πολλοῦ του πόνου· τὸ δὲ τρυγόνιν ἔφερε νερὸν με τὰ πτερά του, τὴν κόρην ἐκατάβρεξεν, ἀνέζησεν αὐτίκα.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 268

Ὁ κόμης βάρκαν ἔρριψεν τρανὴν κατὰ θαλάσσης, σιμώνει βάρκα πρὸς τὴν γῆν, ξεβαίνει δὲ ὁ κόμης, βλέπει κἀκεῖ τὸν Βέλθανδρον γυμνὸν μετὰ βρακίν του, θωρεῖ καὶ τὴν Χρυσάντζα δὲ εἰς ἀποσκίασμα πέτρας. Ὁ Βέλθανδρος ἐγνώρισε τὸν κόμηταν εὐθέως, ὁ κόμης οὐκ ἠγνώρισε τὸν Βέλθανδρον καθόλου καὶ λόγους ὀνειδιστικοὺς τὸν Βέλθανδρον ὑβρίζει· λέγει τον· —Ἐκ τοῦ σχήματος μοῦ φαίνεσαι Ῥωμαῖος καὶ τὴν γυναῖκαν ἥρπαξες ὁκάποθεν ἀνάρχως, ἐκ τῶν γονέων τῶν αὐτῆς σύρνεις καὶ ὑπαγαίνεις. Μικρὸν ἀπεμειδίασεν ὁ Βέλθανδρος καὶ λέγει· —Ἀκμὴν οὐδὲν ἐνέπλεξες εἰς τζούκνια τῆς Τύχης καὶ τοὺς ἐρωτομέτωπας, οὓς εἶδα ’γώ, οὐκ οἶδας· καὶ λέγεις γὰρ ὡς λῃστρικῶς ἔχων καὶ φονογνώμην τὴν σύζυγον ἀφήρπασα χωρὶς γνώμην γονέων. Καὶ βλέπω σε Ῥωμογενῆν καὶ γένος ἰδικό μου καί, ἂν ὁρίζῃς, ὅρισον κἀγὼ να σὲ συντύχω να μάθῃς ἀπὸ λόγου μου τίς καὶ τίνος ὑπάρχω καὶ πῶς ἀπεγυμνώθημεν ἐγὼ καὶ ἡ σύμβιός μου.

Πέντε ἡμέρας ἔποικαν, εἷς τὸν ἄλλον οὐκ εἶδεν ἀχίτωσί τε καὶ γυμνοί, ἄνευ ζωοτροφίας, κ’ εἰστὸ λιβάδι πίπτουσιν ἀναισθητοῦντες ἅμα. Ἀφ’ ὅτου ἐσυνέφερον κ’ οἱ δύο τὸν λογισμόν των, ἡ κόρη τὸν ἠρώτησε διὰ τὴν Φαιδροκάζαν· ὡς ἤκουσε καὶ πνίγηκεν, ἐθλίβην ἡ ὡραία καὶ δάκρυα δίκη ποταμοῦ ἐκχέει τῶν ὀμμάτων, τὸν Βέλθανδρον δὲ ἔλεγε ἀπὸ ψυχῆς καημένης· —Ὑπὲρ τῆς Φαιδροκάζας μου λόγον μέλλομεν δοῦναι καὶ τῶν ἑτέρων τῶν τριῶν τῶν σῶν τε παιδοπούλων εἰς τὸν ἀδέκαστον Κριτήν, τὸν φοβερὸν καὶ μέγαν, ἡμεῖς γὰρ τοὺς ἐπνίξαμεν ἀμφότεροι οἱ δύο. Πολλὰ κατασκοπήσαντες τοῦ ποταμοῦ τὰ μέρη μὴ νά ’βρουν τὰ παιδόπουλα τὰ δύο τὰ πνιγμένα. Ὡς δ’ ηὗραν ταῦτα κείτοντα πρησμένα καὶ πνιγμένα, ἔπιασαν, ἔθαψαν αὐτὰ μετὰ πικρίας μεγάλης καὶ παρευθὺς ἐκίνησαν κ’ ὑπᾶν γεγυμνωμένοι· οὕτως τὸ χειλοπόταμον περιενέτρεχόν το. Ὅταν δὲ ἐπλησίασαν πλησίον τῆς θαλάσσης θωροῦσιν πλοῖον κ’ ἤρχετον καὶ αὐτοὶ προσκαρτεροῦσιν κ’ εἰς ὥραν ὀλιγούτζικη ἔγγιστα πᾷ καὶ ῥάσσει.Καὶ μόλις ἐπανέψυξε καὶ ἤφερε τὸν νοῦν της καὶ τὸ σπαθὶν γὰρ ἐπίασε καὶ ἔσκαπτε τὴν ἄμμον καὶ με τὰ χέρια της τὰ δύο ἐποῖκε μέγα λάκκον ὅσον οἱ δύο χωρέσουσιν· ἔπειτα τί ἔποικεν; σεμβάζει πρῶτα τὸν νεκρόν, εἶτα λαβὼν τὴν σπάθην ἔνθα ὁ τόπος τῆς καρδίας ἐκεῖ θέτει τὸ ξίφος καὶ λόγον ἐναπέφησεν ἡ κόρη λυπημένον· —Ἄμε καὶ σύ, ψυχούλα μου, ὁποὺ ’ν’ τοῦ ποθητοῦ σου. Ἀκούει πάραυτα φωνὴν ἀπὸ ἐκεῖθε πέρα τὸ Ποῦ εἶσαι, Χρυσάντζα μου, καὶ οὐκ ἠμπορῶ εὑρεῖν σε; Ἀκουτισθεῖσα τῆς φωνῆς πάραυτα ἡ Χρυσάντζα ὡς πρὸς τὸ μέρος τῆς φωνῆς κἀκεῖ πάγει τρεχάτα. Ὁ τόπος ἦτον ἔνυλος, δασώδης καὶ ἀλσώδης· τίποτι οὐκ ἠμπόρευσε νὰ ἴδῃ, να σκοπεύσῃ· καὶ πάλιν ἐπανέστρεψεν ἔνθα ὁ νέκυς ἦτον καὶ πάλιν ἤκουσε φωνὴν μεγάλην ἐκ δευτέρου καὶ πάλιν ἀνεφώνησε τὸ ὄνομα Χρυσάντζας. Εὐθέως τρέχων βλέπει τον ἐκεῖθεν εἰς τὸ πέρα, ἰδὼν ταύτην ὁ Βέλθανδρος, ἐχάρην ἡ ψυχή του καὶ πάραυτα ἐπέρασε τοῦ ποταμοῦ τὰ πέρα.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 272

Ὁ κόμης, ὡς ἐγροίκησε τοὺς λόγους τοῦ Βελθάνδρου, ἐν ταπεινῷ τῷ σχήματι ἐφθέγξατο τοιάδε· —Ἐπεὶ Ῥωμογενὴς εἶσαι, φαίνεσαι ἐκ τοῦ λόγου· ἀκροκαρτέρησε λοιπὸν να πάγω στὸ καράβιν, να ξέβῃ, κύρη ξένε μου, ὃν ἔχομεν εὐνοῦχον, ὁποῖον ἐξαπέστειλεν Ῥοδόφιλος ὁ ἄναξ. Εἶχε δ’ αὐτὸς ὁ βασιλεὺς δύο παῖδας φιλτάτους· λοιπὸν ὡς ἐτελεύτησεν ὁ πρῶτος ἐκ τοὺς δύο, καὶ ὁ υἱός του ὁ δεύτερος ἐξέβην ἠγκρισμένος, καὶ λέγουν τῆς Ἀνατολῆς ἐζήτησε τὸ μέρος· ὁ δὲ πατήρ, ἀδυνατῶν κρατεῖν τὴν βασιλείαν, ἡμᾶς δὲ νῦν ἀπέστειλεν εἰς Ἀσίας τὰ μέρη, τοὺς τόπους να γυρεύσωμεν, ἀπόθεν να εὑροῦμεν υἱὸν αὐτοῦ τὸν δεύτερον τοῦ ἄνακτος ἐκείνου, να βασιλεύσῃ εἰς χώρας του καὶ εἰς τὰς ἐπαρχίας του· εἶπον σοι, μάθε, ὁ κύρης μου, ἄλλον οὐ ψηλαφῶμεν. Ὁ Βέλθανδρος καὶ λέγει τον· —Ἀς ἴδω τὸν εὐνοῦχον. Πάραυτα καὶ ξεφώνησε καὶ ξέβην ὁ εὐνοῦχος, καὶ τὸ ἰδεῖν ὁ Βέλθανδρος ἐγνώρισεν ἐκεῖνον· ὁ εὐνοῦχος οὐκ ἠγνώρισεν τὸν Βέλθανδρον καθόλου, ἐκ τῆς κακοπαθείας του ἠλλάγην ἡ μορφή του.

Ὁ κόμης βάρκαν ἔρριψεν τρανὴν κατὰ θαλάσσης, σιμώνει βάρκα πρὸς τὴν γῆν, ξεβαίνει δὲ ὁ κόμης, βλέπει κἀκεῖ τὸν Βέλθανδρον γυμνὸν μετὰ βρακίν του, θωρεῖ καὶ τὴν Χρυσάντζα δὲ εἰς ἀποσκίασμα πέτρας. Ὁ Βέλθανδρος ἐγνώρισε τὸν κόμηταν εὐθέως, ὁ κόμης οὐκ ἠγνώρισε τὸν Βέλθανδρον καθόλου καὶ λόγους ὀνειδιστικοὺς τὸν Βέλθανδρον ὑβρίζει· λέγει τον· —Ἐκ τοῦ σχήματος μοῦ φαίνεσαι Ῥωμαῖος καὶ τὴν γυναῖκαν ἥρπαξες ὁκάποθεν ἀνάρχως, ἐκ τῶν γονέων τῶν αὐτῆς σύρνεις καὶ ὑπαγαίνεις. Μικρὸν ἀπεμειδίασεν ὁ Βέλθανδρος καὶ λέγει· —Ἀκμὴν οὐδὲν ἐνέπλεξες εἰς τζούκνια τῆς Τύχης καὶ τοὺς ἐρωτομέτωπας, οὓς εἶδα ’γώ, οὐκ οἶδας· καὶ λέγεις γὰρ ὡς λῃστρικῶς ἔχων καὶ φονογνώμην τὴν σύζυγον ἀφήρπασα χωρὶς γνώμην γονέων. Καὶ βλέπω σε Ῥωμογενῆν καὶ γένος ἰδικό μου καί, ἂν ὁρίζῃς, ὅρισον κἀγὼ να σὲ συντύχω να μάθῃς ἀπὸ λόγου μου τίς καὶ τίνος ὑπάρχω καὶ πῶς ἀπεγυμνώθημεν ἐγὼ καὶ ἡ σύμβιός μου.Πέντε ἡμέρας ἔποικαν, εἷς τὸν ἄλλον οὐκ εἶδεν ἀχίτωσί τε καὶ γυμνοί, ἄνευ ζωοτροφίας, κ’ εἰστὸ λιβάδι πίπτουσιν ἀναισθητοῦντες ἅμα. Ἀφ’ ὅτου ἐσυνέφερον κ’ οἱ δύο τὸν λογισμόν των, ἡ κόρη τὸν ἠρώτησε διὰ τὴν Φαιδροκάζαν· ὡς ἤκουσε καὶ πνίγηκεν, ἐθλίβην ἡ ὡραία καὶ δάκρυα δίκη ποταμοῦ ἐκχέει τῶν ὀμμάτων, τὸν Βέλθανδρον δὲ ἔλεγε ἀπὸ ψυχῆς καημένης· —Ὑπὲρ τῆς Φαιδροκάζας μου λόγον μέλλομεν δοῦναι καὶ τῶν ἑτέρων τῶν τριῶν τῶν σῶν τε παιδοπούλων εἰς τὸν ἀδέκαστον Κριτήν, τὸν φοβερὸν καὶ μέγαν, ἡμεῖς γὰρ τοὺς ἐπνίξαμεν ἀμφότεροι οἱ δύο. Πολλὰ κατασκοπήσαντες τοῦ ποταμοῦ τὰ μέρη μὴ νά ’βρουν τὰ παιδόπουλα τὰ δύο τὰ πνιγμένα. Ὡς δ’ ηὗραν ταῦτα κείτοντα πρησμένα καὶ πνιγμένα, ἔπιασαν, ἔθαψαν αὐτὰ μετὰ πικρίας μεγάλης καὶ παρευθὺς ἐκίνησαν κ’ ὑπᾶν γεγυμνωμένοι· οὕτως τὸ χειλοπόταμον περιενέτρεχόν το. Ὅταν δὲ ἐπλησίασαν πλησίον τῆς θαλάσσης θωροῦσιν πλοῖον κ’ ἤρχετον καὶ αὐτοὶ προσκαρτεροῦσιν κ’ εἰς ὥραν ὀλιγούτζικη ἔγγιστα πᾷ καὶ ῥάσσει.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 276

Μικρὸν ἐχαιρετίσθησαν, τοιάδ’ ὁ Βέλθανδρος λέγει· —Ἀλήθεια, ἀπέθανεν ὁ υἱὸς Ῥοδοφίλου; Γοργὸν ἀπιλογήθηκεν ὁ εὐνοῦχος πρὸς ἐκεῖνον· —Πόθεν ἐσὺ τὸν Φίλαρμον ἠξεύρεις, φίλε ξένε; Καὶ ὁ Βέλθανδρος ἐλάλησεν ὄνομα τοῦ εὐνούχου· ἐγνώρισε τὸν Βέλθανδρον τὴν ὥραν ὁ εὐνοῦχος, καὶ πίπτει εἰς τοὺς πόδας του καταφιλῶν ἡδέως· —Ἀνάστα—λέγει—, πρόσεξον, λέγε μοι τὴν ἀλήθειαν· ἀπέθανεν ὁ Φίλαρμος, ὁ γλυκὺς ἀδελφός μου;

Ὁ κόμης, ὡς ἐγροίκησε τοὺς λόγους τοῦ Βελθάνδρου, ἐν ταπεινῷ τῷ σχήματι ἐφθέγξατο τοιάδε· —Ἐπεὶ Ῥωμογενὴς εἶσαι, φαίνεσαι ἐκ τοῦ λόγου· ἀκροκαρτέρησε λοιπὸν να πάγω στὸ καράβιν, να ξέβῃ, κύρη ξένε μου, ὃν ἔχομεν εὐνοῦχον, ὁποῖον ἐξαπέστειλεν Ῥοδόφιλος ὁ ἄναξ. Εἶχε δ’ αὐτὸς ὁ βασιλεὺς δύο παῖδας φιλτάτους· λοιπὸν ὡς ἐτελεύτησεν ὁ πρῶτος ἐκ τοὺς δύο, καὶ ὁ υἱός του ὁ δεύτερος ἐξέβην ἠγκρισμένος, καὶ λέγουν τῆς Ἀνατολῆς ἐζήτησε τὸ μέρος· ὁ δὲ πατήρ, ἀδυνατῶν κρατεῖν τὴν βασιλείαν, ἡμᾶς δὲ νῦν ἀπέστειλεν εἰς Ἀσίας τὰ μέρη, τοὺς τόπους να γυρεύσωμεν, ἀπόθεν να εὑροῦμεν υἱὸν αὐτοῦ τὸν δεύτερον τοῦ ἄνακτος ἐκείνου, να βασιλεύσῃ εἰς χώρας του καὶ εἰς τὰς ἐπαρχίας του· εἶπον σοι, μάθε, ὁ κύρης μου, ἄλλον οὐ ψηλαφῶμεν. Ὁ Βέλθανδρος καὶ λέγει τον· —Ἀς ἴδω τὸν εὐνοῦχον. Πάραυτα καὶ ξεφώνησε καὶ ξέβην ὁ εὐνοῦχος, καὶ τὸ ἰδεῖν ὁ Βέλθανδρος ἐγνώρισεν ἐκεῖνον· ὁ εὐνοῦχος οὐκ ἠγνώρισεν τὸν Βέλθανδρον καθόλου, ἐκ τῆς κακοπαθείας του ἠλλάγην ἡ μορφή του.Ὁ κόμης βάρκαν ἔρριψεν τρανὴν κατὰ θαλάσσης, σιμώνει βάρκα πρὸς τὴν γῆν, ξεβαίνει δὲ ὁ κόμης, βλέπει κἀκεῖ τὸν Βέλθανδρον γυμνὸν μετὰ βρακίν του, θωρεῖ καὶ τὴν Χρυσάντζα δὲ εἰς ἀποσκίασμα πέτρας. Ὁ Βέλθανδρος ἐγνώρισε τὸν κόμηταν εὐθέως, ὁ κόμης οὐκ ἠγνώρισε τὸν Βέλθανδρον καθόλου καὶ λόγους ὀνειδιστικοὺς τὸν Βέλθανδρον ὑβρίζει· λέγει τον· —Ἐκ τοῦ σχήματος μοῦ φαίνεσαι Ῥωμαῖος καὶ τὴν γυναῖκαν ἥρπαξες ὁκάποθεν ἀνάρχως, ἐκ τῶν γονέων τῶν αὐτῆς σύρνεις καὶ ὑπαγαίνεις. Μικρὸν ἀπεμειδίασεν ὁ Βέλθανδρος καὶ λέγει· —Ἀκμὴν οὐδὲν ἐνέπλεξες εἰς τζούκνια τῆς Τύχης καὶ τοὺς ἐρωτομέτωπας, οὓς εἶδα ’γώ, οὐκ οἶδας· καὶ λέγεις γὰρ ὡς λῃστρικῶς ἔχων καὶ φονογνώμην τὴν σύζυγον ἀφήρπασα χωρὶς γνώμην γονέων. Καὶ βλέπω σε Ῥωμογενῆν καὶ γένος ἰδικό μου καί, ἂν ὁρίζῃς, ὅρισον κἀγὼ να σὲ συντύχω να μάθῃς ἀπὸ λόγου μου τίς καὶ τίνος ὑπάρχω καὶ πῶς ἀπεγυμνώθημεν ἐγὼ καὶ ἡ σύμβιός μου.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 279

Ὡς δὲ πληροφορήθηκεν τὸν θάνατον Φιλάρμου, βαρέως ἐνεστέναξεν ἀπὸ καρδίας μέσης· ἔκλαυσεν, ἐθρηνήθηκεν αὐτὸς καὶ ἡ Χρυσάντζα, καὶ ἀφ’ τὴν θλῖψιν τὴν πολλήν κ’ οἱ πέτρες ἐρραγίσαν· ὡς δὲ συνέφερε τὸν νοῦν καὶ αὐτὴν τὴν αἴσθησίν του, πρὸς τὸν εὐνοῦχον ἤρξατο περὶ αὐτοῦ να λέγη, πῶς διὰ θλίψιν ἄπειρον ἣν εἶχεν ἐκ πατρός του, ἀπεξενώθην, ἔφυγεν ἀπὸ τὰ γονικά του, καὶ πῶς ἐγύρισε πολλὰς χώρας ἀναριθμήτους, τὰ μέρη τῆς Ἀνατολῆς ἐδιέβη καὶ Τουρκίας, καὶ τοὺς ληστὰς ἐφόνευσεν ἐκεῖ εἰς τὶς κλεισούρας, καὶ μετὰ πάντων εἰς Ταρσὸν κατήντησεν τὸ κάστρον, κἀκ’ εἶδε καὶ τὸν ποταμὸν ὁπού ’χε καὶ τὴν φλόγα, καὶ δι’ ἐκείνην τὴν αἰτίαν τοῦ ποταμοῦ ἐκείνου, ἔφθασεν, ἀποσώθηκεν ἐν τῷ Ἐρωτοκάστρω· ὅλα καὶ κατεσκόπησε καὶ γράμματα καὶ ζώδια, τῆς τύχης του τὰ μέλλοντα, ἕνωσιν τῆς Χρυσάντζας, τὴν γύμνωσιν εἰς τὸ φευγίον καὶ τὸ φονοποτάμιν.

Μικρὸν ἐχαιρετίσθησαν, τοιάδ’ ὁ Βέλθανδρος λέγει· —Ἀλήθεια, ἀπέθανεν ὁ υἱὸς Ῥοδοφίλου; Γοργὸν ἀπιλογήθηκεν ὁ εὐνοῦχος πρὸς ἐκεῖνον· —Πόθεν ἐσὺ τὸν Φίλαρμον ἠξεύρεις, φίλε ξένε; Καὶ ὁ Βέλθανδρος ἐλάλησεν ὄνομα τοῦ εὐνούχου· ἐγνώρισε τὸν Βέλθανδρον τὴν ὥραν ὁ εὐνοῦχος, καὶ πίπτει εἰς τοὺς πόδας του καταφιλῶν ἡδέως· —Ἀνάστα—λέγει—, πρόσεξον, λέγε μοι τὴν ἀλήθειαν· ἀπέθανεν ὁ Φίλαρμος, ὁ γλυκὺς ἀδελφός μου;Ὁ κόμης, ὡς ἐγροίκησε τοὺς λόγους τοῦ Βελθάνδρου, ἐν ταπεινῷ τῷ σχήματι ἐφθέγξατο τοιάδε· —Ἐπεὶ Ῥωμογενὴς εἶσαι, φαίνεσαι ἐκ τοῦ λόγου· ἀκροκαρτέρησε λοιπὸν να πάγω στὸ καράβιν, να ξέβῃ, κύρη ξένε μου, ὃν ἔχομεν εὐνοῦχον, ὁποῖον ἐξαπέστειλεν Ῥοδόφιλος ὁ ἄναξ. Εἶχε δ’ αὐτὸς ὁ βασιλεὺς δύο παῖδας φιλτάτους· λοιπὸν ὡς ἐτελεύτησεν ὁ πρῶτος ἐκ τοὺς δύο, καὶ ὁ υἱός του ὁ δεύτερος ἐξέβην ἠγκρισμένος, καὶ λέγουν τῆς Ἀνατολῆς ἐζήτησε τὸ μέρος· ὁ δὲ πατήρ, ἀδυνατῶν κρατεῖν τὴν βασιλείαν, ἡμᾶς δὲ νῦν ἀπέστειλεν εἰς Ἀσίας τὰ μέρη, τοὺς τόπους να γυρεύσωμεν, ἀπόθεν να εὑροῦμεν υἱὸν αὐτοῦ τὸν δεύτερον τοῦ ἄνακτος ἐκείνου, να βασιλεύσῃ εἰς χώρας του καὶ εἰς τὰς ἐπαρχίας του· εἶπον σοι, μάθε, ὁ κύρης μου, ἄλλον οὐ ψηλαφῶμεν. Ὁ Βέλθανδρος καὶ λέγει τον· —Ἀς ἴδω τὸν εὐνοῦχον. Πάραυτα καὶ ξεφώνησε καὶ ξέβην ὁ εὐνοῦχος, καὶ τὸ ἰδεῖν ὁ Βέλθανδρος ἐγνώρισεν ἐκεῖνον· ὁ εὐνοῦχος οὐκ ἠγνώρισεν τὸν Βέλθανδρον καθόλου, ἐκ τῆς κακοπαθείας του ἠλλάγην ἡ μορφή του.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 280

Ταῦτα καὶ ἄλλα ἐσύντυχεν ἐκεῖνον τὸν εὐνοῦχον· ἐδάκρυσαν ἀμφότεροι, ἔπειτα θέσαν τάβλα, ἐγεύθησαν, ἐγέρθησαν, ἐμπῆκαν εἰς καράβιν, ἐνδύθησαν βασιλικὰς στολάς τε καὶ στεφάνους, ἃς ἔστειλε Ῥοδόφιλος, ὁ πατὴρ τοῦ Βελθάνδρου· κόρην τὴν πορφυρόβλαστον στολὴν τὴν γυναικείαν ἐνένδυσεν ὁ Βέλθανδρος με τὰς ἰδίας του χεῖρας· ἔλλαμψεν ὡς ὁ ἥλιος, ἔφεξε τὸ καράβιν, αἱ νάπαι τότε χόρευον, τὰ ὄρη ἐσκιρτῶντο, καὶ τὰ δεινὰ παρέδραμον κ’ ἡ χαρὰ ἐπλατύνθη, καὶ τὸ καράβιν ἔποικεν ἅρμενα καὶ ὑπάγει. Εἶχεν εὔφορον ἄνεμον καὶ μέσα εἰς πέντε μέρας ἔφθασαν εἰς τὰ ἴδια των, ἔρραξε τὸ καράβι, ἕστεσαν φλάμμουρα πολλὰ μετὰ βοῆς μεγάλης· μανδάτα πᾶσιν σύντομα φθάνουν πρὸς τὸ παλάτιν, δίδουν πρὸς τὸν Ῥοδόφιλον ἔκλαμπρα συγχαρίκια, ὅτι τὸν πορφυρόβλαστον Βέλθανδρον τὸν υἱόν του ἀς δράμῃ, ἀς τὸν δέξεται καὶ ἀς τὸν περιλάβῃ· ἐστράφην ἀφ’ τὰ ξένα του, ἦλθε στὰ γονικά του με τὸ καράβιν τό ’στειλε να πᾶ γυρεύοντά του· εὗρε καὶ ἔφερεν αὐτὸν μετὰ καὶ τῆς Χρυσάντζα, ῥηγὸς μεγάλου θύγατηρ μεγάλης Ἀντιοχείας.

Ὡς δὲ πληροφορήθηκεν τὸν θάνατον Φιλάρμου, βαρέως ἐνεστέναξεν ἀπὸ καρδίας μέσης· ἔκλαυσεν, ἐθρηνήθηκεν αὐτὸς καὶ ἡ Χρυσάντζα, καὶ ἀφ’ τὴν θλῖψιν τὴν πολλήν κ’ οἱ πέτρες ἐρραγίσαν· ὡς δὲ συνέφερε τὸν νοῦν καὶ αὐτὴν τὴν αἴσθησίν του, πρὸς τὸν εὐνοῦχον ἤρξατο περὶ αὐτοῦ να λέγη, πῶς διὰ θλίψιν ἄπειρον ἣν εἶχεν ἐκ πατρός του, ἀπεξενώθην, ἔφυγεν ἀπὸ τὰ γονικά του, καὶ πῶς ἐγύρισε πολλὰς χώρας ἀναριθμήτους, τὰ μέρη τῆς Ἀνατολῆς ἐδιέβη καὶ Τουρκίας, καὶ τοὺς ληστὰς ἐφόνευσεν ἐκεῖ εἰς τὶς κλεισούρας, καὶ μετὰ πάντων εἰς Ταρσὸν κατήντησεν τὸ κάστρον, κἀκ’ εἶδε καὶ τὸν ποταμὸν ὁπού ’χε καὶ τὴν φλόγα, καὶ δι’ ἐκείνην τὴν αἰτίαν τοῦ ποταμοῦ ἐκείνου, ἔφθασεν, ἀποσώθηκεν ἐν τῷ Ἐρωτοκάστρω· ὅλα καὶ κατεσκόπησε καὶ γράμματα καὶ ζώδια, τῆς τύχης του τὰ μέλλοντα, ἕνωσιν τῆς Χρυσάντζας, τὴν γύμνωσιν εἰς τὸ φευγίον καὶ τὸ φονοποτάμιν.Μικρὸν ἐχαιρετίσθησαν, τοιάδ’ ὁ Βέλθανδρος λέγει· —Ἀλήθεια, ἀπέθανεν ὁ υἱὸς Ῥοδοφίλου; Γοργὸν ἀπιλογήθηκεν ὁ εὐνοῦχος πρὸς ἐκεῖνον· —Πόθεν ἐσὺ τὸν Φίλαρμον ἠξεύρεις, φίλε ξένε; Καὶ ὁ Βέλθανδρος ἐλάλησεν ὄνομα τοῦ εὐνούχου· ἐγνώρισε τὸν Βέλθανδρον τὴν ὥραν ὁ εὐνοῦχος, καὶ πίπτει εἰς τοὺς πόδας του καταφιλῶν ἡδέως· —Ἀνάστα—λέγει—, πρόσεξον, λέγε μοι τὴν ἀλήθειαν· ἀπέθανεν ὁ Φίλαρμος, ὁ γλυκὺς ἀδελφός μου;

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 282

Ὁ γέρων, ὡς ἐγροίκησε τὰ ἔκλαμπρα μανδάτα, ἀπὸ τοῦ θρόνου του πηδᾶ, τοὺς ἄρχοντας συνάγει καὶ ψίκι μέγα, θαυμαστόν, ἐποίκασιν ἐτότες· μεγάλως τὸν ἐδέχθησαν μετὰ χαρᾶς οἱ πάντες· ὁ δὲ πατήρ, ὡς ἔβλεψε Βέλθανδρον τὸν υἱόν του, ἠσπάσατο ἐνήδονα, ἐκατεφίλησέν τον· τὴν δὲ Χρυσάντζα τὴν ὡραίαν ἠσπάσατο κἀκείνην· γυναῖκες τὴν ἐψίκευσαν, ἀρχόντισσες μεγάλες, μεγάλως ἐσυντρόφευσαν, ἐψίκευσαν ἐνδόξως, ἐτίμησαν, ἐδόξασαν, εἶπον· «Πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ βασιλέως τὸν υἱὸν μετὰ τῆς βασιλίσσης» τὸ πούπολον ἐχάρηκεν, ὅλλοι, μικροὶ μεγάλοι. Ὁ βασιλεὺς Ῥοδόφιλος ἐσκίρτησεν, ηὐφράνθη, παιγνίδια εἶχε περισσά, μουσικὰ καὶ ὡραῖα. Τὸν πίσκοπον ἐκάλεσε μετὰ τοὺς κληρικούς του, καὶ στέφος περιτίθησι τοῦ γάμου καὶ τοῦ κράτους ἐπὶ τὰς δύο κεφαλὰς Βελθάνδρου καὶ Χρυσάντζας. Νυμφίος δ’ ἀναγορευθεὶς ὁμοίως καὶ αὐτοκράτωρ, μετὰ συγκλήτου καὶ λαοῦ βασιλεὺς κατεστάθη ὁ Βέλθανδρος, καὶ βασιλὶς ἡ κόρη ἡ Χρυσάντζα. ἐπαῖξαν τὰ παιγνίδια, ὡς εἶχαν κατὰ τάξιν, καὶ τὰ φαγία ἕτοιμα καὶ κάτζασιν καὶ φάγαν.

Ταῦτα καὶ ἄλλα ἐσύντυχεν ἐκεῖνον τὸν εὐνοῦχον· ἐδάκρυσαν ἀμφότεροι, ἔπειτα θέσαν τάβλα, ἐγεύθησαν, ἐγέρθησαν, ἐμπῆκαν εἰς καράβιν, ἐνδύθησαν βασιλικὰς στολάς τε καὶ στεφάνους, ἃς ἔστειλε Ῥοδόφιλος, ὁ πατὴρ τοῦ Βελθάνδρου· κόρην τὴν πορφυρόβλαστον στολὴν τὴν γυναικείαν ἐνένδυσεν ὁ Βέλθανδρος με τὰς ἰδίας του χεῖρας· ἔλλαμψεν ὡς ὁ ἥλιος, ἔφεξε τὸ καράβιν, αἱ νάπαι τότε χόρευον, τὰ ὄρη ἐσκιρτῶντο, καὶ τὰ δεινὰ παρέδραμον κ’ ἡ χαρὰ ἐπλατύνθη, καὶ τὸ καράβιν ἔποικεν ἅρμενα καὶ ὑπάγει. Εἶχεν εὔφορον ἄνεμον καὶ μέσα εἰς πέντε μέρας ἔφθασαν εἰς τὰ ἴδια των, ἔρραξε τὸ καράβι, ἕστεσαν φλάμμουρα πολλὰ μετὰ βοῆς μεγάλης· μανδάτα πᾶσιν σύντομα φθάνουν πρὸς τὸ παλάτιν, δίδουν πρὸς τὸν Ῥοδόφιλον ἔκλαμπρα συγχαρίκια, ὅτι τὸν πορφυρόβλαστον Βέλθανδρον τὸν υἱόν του ἀς δράμῃ, ἀς τὸν δέξεται καὶ ἀς τὸν περιλάβῃ· ἐστράφην ἀφ’ τὰ ξένα του, ἦλθε στὰ γονικά του με τὸ καράβιν τό ’στειλε να πᾶ γυρεύοντά του· εὗρε καὶ ἔφερεν αὐτὸν μετὰ καὶ τῆς Χρυσάντζα, ῥηγὸς μεγάλου θύγατηρ μεγάλης Ἀντιοχείας.Ὡς δὲ πληροφορήθηκεν τὸν θάνατον Φιλάρμου, βαρέως ἐνεστέναξεν ἀπὸ καρδίας μέσης· ἔκλαυσεν, ἐθρηνήθηκεν αὐτὸς καὶ ἡ Χρυσάντζα, καὶ ἀφ’ τὴν θλῖψιν τὴν πολλήν κ’ οἱ πέτρες ἐρραγίσαν· ὡς δὲ συνέφερε τὸν νοῦν καὶ αὐτὴν τὴν αἴσθησίν του, πρὸς τὸν εὐνοῦχον ἤρξατο περὶ αὐτοῦ να λέγη, πῶς διὰ θλίψιν ἄπειρον ἣν εἶχεν ἐκ πατρός του, ἀπεξενώθην, ἔφυγεν ἀπὸ τὰ γονικά του, καὶ πῶς ἐγύρισε πολλὰς χώρας ἀναριθμήτους, τὰ μέρη τῆς Ἀνατολῆς ἐδιέβη καὶ Τουρκίας, καὶ τοὺς ληστὰς ἐφόνευσεν ἐκεῖ εἰς τὶς κλεισούρας, καὶ μετὰ πάντων εἰς Ταρσὸν κατήντησεν τὸ κάστρον, κἀκ’ εἶδε καὶ τὸν ποταμὸν ὁπού ’χε καὶ τὴν φλόγα, καὶ δι’ ἐκείνην τὴν αἰτίαν τοῦ ποταμοῦ ἐκείνου, ἔφθασεν, ἀποσώθηκεν ἐν τῷ Ἐρωτοκάστρω· ὅλα καὶ κατεσκόπησε καὶ γράμματα καὶ ζώδια, τῆς τύχης του τὰ μέλλοντα, ἕνωσιν τῆς Χρυσάντζας, τὴν γύμνωσιν εἰς τὸ φευγίον καὶ τὸ φονοποτάμιν.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 287

Ὁ βασιλεὺς Ῥοδόφιλος τοὺς πάντας οὕτως λέγει· —Γινώσκετε, οἱ ἄρχοντες καὶ πάντες μεγιστᾶνοι, ηὕρηκα τὸ γεράκι μου, τὸ εἶχ’ ἀπολυμένον· ὁ δὲ νεκρός μου ἐγύρισεν ἐξ Ἅιδου τοῦ πυθμένος. Καὶ ταῦτα μὲν ἐνταῦθα μοι καὶ μέχρι τούτων στήτω, ἡμεῖς δὲ τοῦ Παροιμιαστοῦ ἀκούσωμεν τὸν λόγον· ἐὰν τὰ πρῶτα ἦν καλά, κακὰ δὲ τὰ ἐξ ὑστέρου, ὡς λέγει αὐτὸς ὁ φρόνιμος, ὅλα κακὰ ὑπάρχουν· εἰ δ’ ἔνι ὀπίσω τὰ καλὰ ἐν τῷ τέλει τοῦ βίου, ὅλα καλὰ ὑπάρχουσι καὶ μυριαευλογημένα. Καὶ λέγω τὸ ἀμήν, ἀμὴν καὶ παύομαι τὸν λόγον.

Ὁ γέρων, ὡς ἐγροίκησε τὰ ἔκλαμπρα μανδάτα, ἀπὸ τοῦ θρόνου του πηδᾶ, τοὺς ἄρχοντας συνάγει καὶ ψίκι μέγα, θαυμαστόν, ἐποίκασιν ἐτότες· μεγάλως τὸν ἐδέχθησαν μετὰ χαρᾶς οἱ πάντες· ὁ δὲ πατήρ, ὡς ἔβλεψε Βέλθανδρον τὸν υἱόν του, ἠσπάσατο ἐνήδονα, ἐκατεφίλησέν τον· τὴν δὲ Χρυσάντζα τὴν ὡραίαν ἠσπάσατο κἀκείνην· γυναῖκες τὴν ἐψίκευσαν, ἀρχόντισσες μεγάλες, μεγάλως ἐσυντρόφευσαν, ἐψίκευσαν ἐνδόξως, ἐτίμησαν, ἐδόξασαν, εἶπον· «Πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ βασιλέως τὸν υἱὸν μετὰ τῆς βασιλίσσης» τὸ πούπολον ἐχάρηκεν, ὅλλοι, μικροὶ μεγάλοι. Ὁ βασιλεὺς Ῥοδόφιλος ἐσκίρτησεν, ηὐφράνθη, παιγνίδια εἶχε περισσά, μουσικὰ καὶ ὡραῖα. Τὸν πίσκοπον ἐκάλεσε μετὰ τοὺς κληρικούς του, καὶ στέφος περιτίθησι τοῦ γάμου καὶ τοῦ κράτους ἐπὶ τὰς δύο κεφαλὰς Βελθάνδρου καὶ Χρυσάντζας. Νυμφίος δ’ ἀναγορευθεὶς ὁμοίως καὶ αὐτοκράτωρ, μετὰ συγκλήτου καὶ λαοῦ βασιλεὺς κατεστάθη ὁ Βέλθανδρος, καὶ βασιλὶς ἡ κόρη ἡ Χρυσάντζα. ἐπαῖξαν τὰ παιγνίδια, ὡς εἶχαν κατὰ τάξιν, καὶ τὰ φαγία ἕτοιμα καὶ κάτζασιν καὶ φάγαν.Ταῦτα καὶ ἄλλα ἐσύντυχεν ἐκεῖνον τὸν εὐνοῦχον· ἐδάκρυσαν ἀμφότεροι, ἔπειτα θέσαν τάβλα, ἐγεύθησαν, ἐγέρθησαν, ἐμπῆκαν εἰς καράβιν, ἐνδύθησαν βασιλικὰς στολάς τε καὶ στεφάνους, ἃς ἔστειλε Ῥοδόφιλος, ὁ πατὴρ τοῦ Βελθάνδρου· κόρην τὴν πορφυρόβλαστον στολὴν τὴν γυναικείαν ἐνένδυσεν ὁ Βέλθανδρος με τὰς ἰδίας του χεῖρας· ἔλλαμψεν ὡς ὁ ἥλιος, ἔφεξε τὸ καράβιν, αἱ νάπαι τότε χόρευον, τὰ ὄρη ἐσκιρτῶντο, καὶ τὰ δεινὰ παρέδραμον κ’ ἡ χαρὰ ἐπλατύνθη, καὶ τὸ καράβιν ἔποικεν ἅρμενα καὶ ὑπάγει. Εἶχεν εὔφορον ἄνεμον καὶ μέσα εἰς πέντε μέρας ἔφθασαν εἰς τὰ ἴδια των, ἔρραξε τὸ καράβι, ἕστεσαν φλάμμουρα πολλὰ μετὰ βοῆς μεγάλης· μανδάτα πᾶσιν σύντομα φθάνουν πρὸς τὸ παλάτιν, δίδουν πρὸς τὸν Ῥοδόφιλον ἔκλαμπρα συγχαρίκια, ὅτι τὸν πορφυρόβλαστον Βέλθανδρον τὸν υἱόν του ἀς δράμῃ, ἀς τὸν δέξεται καὶ ἀς τὸν περιλάβῃ· ἐστράφην ἀφ’ τὰ ξένα του, ἦλθε στὰ γονικά του με τὸ καράβιν τό ’στειλε να πᾶ γυρεύοντά του· εὗρε καὶ ἔφερεν αὐτὸν μετὰ καὶ τῆς Χρυσάντζα, ῥηγὸς μεγάλου θύγατηρ μεγάλης Ἀντιοχείας.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 30

Εἰς γοῦν τὸ λιβαδότοπον ἐν τῇ νυκτὶ ἐκείνῃ ἔμειναν πάντες μετ’ αὐτὸν τριγύρου καὶ ἔβλεπάν τον· ὅταν γὰρ εἰς τὰ ἄκρα τῶν βουνῶν καὶ εἰς τὰς κορυφὰς τῶν δένδρων ἡ αὐγὴ ἐμπροπήδησεν ἀπὸ τὰς ἀκρωρείας, σηκώνουνται καὶ λέγουν τον· —Ἐγείρου, δέσποτά μου, ν’ ἀποσώσομεν γοργόν, μὴ θλίβετ’ ὁ ἀδελφός σου. Σηκώνεται, ποδήνεται, ζώνεται τὸ σπαθίν του, πηδᾶ καὶ καβαλίκευσε με τῆς ἀνδρείας τὸ σχῆμα· καὶ λέγει τους ὁ Βέλθανδρος· —Ἄρχοντες ἰδικοί μου, ἰδοῦ ἀποχαιρετίζω ὑμᾶς καὶ εὔξασθέ μοι ὑγιείαν καὶ τῆς ξενώσεως τὴν ὁδὸν ἰδοὺ να ὑπαγαίνω.

Τιμὴν ἔχεις βασιλικὴν να ζῆς ὥσπερ αὐθέντης καὶ προσκυνεῖσαι ὑπὸ παντῶν, μικρῶν τε καὶ μεγάλων· καὶ τώρα, πόθε, καὶ μέχρι ποῦ καὶ ποῦ πορεύη φράσον· δοῦλος γὰρ θέλεις να γενῆς πρὸς βασιλεῖς τοὺς ἄλλους, βέβαιον, πορφυρόβλαστε, γέννημα τῶν Χαρίτων, πάντως ἀρνεῖσαι συγγενεῖς, ἀρνεῖσαι συντροφίας μας καὶ στέμμα καὶ διάδημα καὶ βασιλείαν καί τ’ ἄλλα; βέβαιον, ἀκαταδούλωτε, να δουλωθῆς προκρίνεις καὶ τὴν ξενίαν ἀγαπᾶς τὴν πολυωνειδισμένην, τὴν μοχθηρὰν καὶ τὴν κακὴν καὶ τὴν κινδυνεμένην; ἡμεῖς πρὸς ὃν γνωρίζομεν τὴν ἰδικήν σου γνῶσιν, πάντως καὶ ἀπιστοῦμεν τὸ ὅτι ποιεῖς τὸ τοῦτο καὶ ἄλλαξον τὸ δίσπιστον καὶ δεῦτε ἀς στραφῶμεν. Ταῦτα καὶ ἄλλα πλείονα εἶπον οἱ στρατιῶται πρὸς τὸν καλὸν καὶ εὔμορφον Βέλθανδρον τὸν ἀνδρεῖον, ποσῶς οὐκ ἐμετέστρεψαν κἂν ὅλως τὸν σκοπόν του.ηὕρηκε δὲ ὁ Βέλθανδρος τόπον χαριτωμένον, ἐπέζευσε καὶ κάθισε με τὰ παιδόπουλά του· ἦτον ἡ νύκτα ὁλόφεγγος, χαριτωμένη νύκτα, καὶ βρύση καταρρέουσα, χλωρολιβαδοτόποι· καὶ θέττει τὴν κατούνα του μόνος ἐκεῖ καὶ πίπτει καὶ μουσικὴν καθήμενος ἐκράτει καὶ ’παιζέν την καὶ μοιρολόγιν ἔλεγε στεναγμογεμισμένον· —Ὄρη καὶ κάμποι καὶ βουνά, λαγκάδια καὶ νάπαι, κἀμὲν νῦν συνθρηνήσατε τὸν κακομοιρασμένον, ὁποῦ, διὰ μῖσος ἄπειρον καὶ ψόγον οὐκ ὀλίγον σήμερον τῆς πατρίδος μου καὶ τῆς πολλῆς μου δόξης χωρίζομαι ὁ δυστυχής, καὶ ’δε μυστήριον ξένον. Καὶ πάραυτα ἐπέζευσαν κἀκεῖνοι οἱ στρατιῶται καὶ πρὸς αὐτὸν ἐνέφηναν μαλακωτέρους λόγους· —Βέβαιον τώρα, Βέλθανδρε, τὸ ἀδελφικό σου σπλάγχος ἠρνήσω καὶ ἐκράτησας τῆς ξενιτείας τὴν στράταν; βέβαιον τῆς συντροφίας μας τῶν ἰδικῶν ἀρνεῖσαι; βέβαιον καὶ τοὺς φίλους σου καὶ πάντας τοὺς γνωστούς σου ἠρνήσω καὶ ἠθέλησας εἰς τὸ να γένῃς ξένος; ἠρνήσω καὶ τοὺς συγγενοὺς καὶ γονικῆς σου χώρας, καὶ ἄλλας, ἃς οὐκ ἐπίστασαι, τὰς χώρας να γυρεύης;

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 32

Καὶ εἷς ἀπὸ τοὺς ἄρχοντας οὕτως τὸν συντυχαίνει· —Βέλθανδρε, στέμματος παιδὶ καὶ σκήπτρου κληρονόμε, τὸ εἰς ἐσὲν ἐσέβασεν ὁ πονηρός σου δαίμων, ἡμεῖς παρακαλοῦμεν σε διὰ να τὸ καταλείψης καὶ να προκρίνης τὸ καλὸ καὶ κεῖνο να ποιήσῃς· πρόσεξε δέ, ἀνιστόρησε καὶ λάβε κατὰ νοῦ σου· ἐὰν εἰς αἷμα ἐθνικὸν ὑπάγῃς καὶ ἀποσώσῃς καὶ ποίσης το δουλείας του καὶ ἀπὸ ταύτης εὕρῃς πληρώματα τῶν δεουσῶν, τιμάς, δόξας καὶ πλούτη, μὴ γοῦν ἄλλο προτιμηθῇς, τὴν δούλωσιν προκρίνου· ἐπεὶ δὲ σὺ ἐλεύθερος, ἀδούλωτος ὑπάρχεις, μᾶλλον καὶ ἄνακτος παιδὶ καὶ βασιλέως τέκνον καὶ χρὴ να σὲ δουλεύουσιν, οὐχὶ τοῦ να δουλεύσῃς. οὐκ οἶδα τί σοι λογισμοὶ καί τί σοι ἐπινοῖες· ἔα λοιπὸν τὰ περιττά, καὶ δεῦτε ἀς στραφῶμεν. Ἀκούων ταύτα Βέλθανδρος οὕτως ἀπηλογήθην· —Πρὸς τὰς πικρίας τὰς πολλάς, ἃς ἔχω ἐκ τοῦ πατρός μου, ἡ ξενιτεία μου δ’ αὐτὴ τὰς πάντας ἀπαλείψει.

Εἰς γοῦν τὸ λιβαδότοπον ἐν τῇ νυκτὶ ἐκείνῃ ἔμειναν πάντες μετ’ αὐτὸν τριγύρου καὶ ἔβλεπάν τον· ὅταν γὰρ εἰς τὰ ἄκρα τῶν βουνῶν καὶ εἰς τὰς κορυφὰς τῶν δένδρων ἡ αὐγὴ ἐμπροπήδησεν ἀπὸ τὰς ἀκρωρείας, σηκώνουνται καὶ λέγουν τον· —Ἐγείρου, δέσποτά μου, ν’ ἀποσώσομεν γοργόν, μὴ θλίβετ’ ὁ ἀδελφός σου. Σηκώνεται, ποδήνεται, ζώνεται τὸ σπαθίν του, πηδᾶ καὶ καβαλίκευσε με τῆς ἀνδρείας τὸ σχῆμα· καὶ λέγει τους ὁ Βέλθανδρος· —Ἄρχοντες ἰδικοί μου, ἰδοῦ ἀποχαιρετίζω ὑμᾶς καὶ εὔξασθέ μοι ὑγιείαν καὶ τῆς ξενώσεως τὴν ὁδὸν ἰδοὺ να ὑπαγαίνω.Τιμὴν ἔχεις βασιλικὴν να ζῆς ὥσπερ αὐθέντης καὶ προσκυνεῖσαι ὑπὸ παντῶν, μικρῶν τε καὶ μεγάλων· καὶ τώρα, πόθε, καὶ μέχρι ποῦ καὶ ποῦ πορεύη φράσον· δοῦλος γὰρ θέλεις να γενῆς πρὸς βασιλεῖς τοὺς ἄλλους, βέβαιον, πορφυρόβλαστε, γέννημα τῶν Χαρίτων, πάντως ἀρνεῖσαι συγγενεῖς, ἀρνεῖσαι συντροφίας μας καὶ στέμμα καὶ διάδημα καὶ βασιλείαν καί τ’ ἄλλα; βέβαιον, ἀκαταδούλωτε, να δουλωθῆς προκρίνεις καὶ τὴν ξενίαν ἀγαπᾶς τὴν πολυωνειδισμένην, τὴν μοχθηρὰν καὶ τὴν κακὴν καὶ τὴν κινδυνεμένην; ἡμεῖς πρὸς ὃν γνωρίζομεν τὴν ἰδικήν σου γνῶσιν, πάντως καὶ ἀπιστοῦμεν τὸ ὅτι ποιεῖς τὸ τοῦτο καὶ ἄλλαξον τὸ δίσπιστον καὶ δεῦτε ἀς στραφῶμεν. Ταῦτα καὶ ἄλλα πλείονα εἶπον οἱ στρατιῶται πρὸς τὸν καλὸν καὶ εὔμορφον Βέλθανδρον τὸν ἀνδρεῖον, ποσῶς οὐκ ἐμετέστρεψαν κἂν ὅλως τὸν σκοπόν του.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 35

Πάλιν ἀπηλογήθην τον ἐκεῖνος λέγων οὕτως· —Ἡμᾶς δέξου ἐγγυητὰς θλίψι ποτὲ μὴ εὕρῃς ἀλλ’ οὐδὲ θλιβερὸν ποτὲ ἀπὸ τοῦ νῦν να πάθῃς, ἀλλὰ με τὸν πατέρα σου να ποίσωμεν να σ’ ἔχῃ ὥσπερ ἠγαπημένον του καὶ γνήσιον τεκνίον· ἡμεῖς καὶ τί τὸ κρύβομεν καὶ οὐδὲν σὲ τὸ λαλοῦμεν; τοῦτο πληροφορήθητι καὶ λάβε κατὰ νοῦ σου, εἰ μὲν καὶ με τὸ θέλημα καὶ τὴν προαίρεσίν σου θέλεις γυρίσειν καὶ στραφῆν, παυόμεθα τοῦ λέγειν, εἰ δ’ ἴσως ὀπισωπατεῖς, οὐ θέλεις ν’ ἀκλουθήσῃς, ἐπέρνωμέν σε πεταστόν, γοργογυρίσομέν σε, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βασιλεὺς τοῦτο καὶ γὰρ μᾶς εἶπεν. Γοργὸν ἀπηλογήσατο ὁ Βέλθανδρος ἐκείνους· —Ἄρχοντες, τοῦτο γνώσατε πάντες, πιστεύσατέ μοι, ὅτι οἱ συγγενίδες μου, γυναῖκες ἰδικές σας, ὅτι τιμὴν ἠλπίζασιν ἵν’ εὕρουν ἀπ’ ἐμένα, βούλεσθε χῆρες σήμερον ὅλες να τὲς ποιήσω;

Καὶ εἷς ἀπὸ τοὺς ἄρχοντας οὕτως τὸν συντυχαίνει· —Βέλθανδρε, στέμματος παιδὶ καὶ σκήπτρου κληρονόμε, τὸ εἰς ἐσὲν ἐσέβασεν ὁ πονηρός σου δαίμων, ἡμεῖς παρακαλοῦμεν σε διὰ να τὸ καταλείψης καὶ να προκρίνης τὸ καλὸ καὶ κεῖνο να ποιήσῃς· πρόσεξε δέ, ἀνιστόρησε καὶ λάβε κατὰ νοῦ σου· ἐὰν εἰς αἷμα ἐθνικὸν ὑπάγῃς καὶ ἀποσώσῃς καὶ ποίσης το δουλείας του καὶ ἀπὸ ταύτης εὕρῃς πληρώματα τῶν δεουσῶν, τιμάς, δόξας καὶ πλούτη, μὴ γοῦν ἄλλο προτιμηθῇς, τὴν δούλωσιν προκρίνου· ἐπεὶ δὲ σὺ ἐλεύθερος, ἀδούλωτος ὑπάρχεις, μᾶλλον καὶ ἄνακτος παιδὶ καὶ βασιλέως τέκνον καὶ χρὴ να σὲ δουλεύουσιν, οὐχὶ τοῦ να δουλεύσῃς. οὐκ οἶδα τί σοι λογισμοὶ καί τί σοι ἐπινοῖες· ἔα λοιπὸν τὰ περιττά, καὶ δεῦτε ἀς στραφῶμεν. Ἀκούων ταύτα Βέλθανδρος οὕτως ἀπηλογήθην· —Πρὸς τὰς πικρίας τὰς πολλάς, ἃς ἔχω ἐκ τοῦ πατρός μου, ἡ ξενιτεία μου δ’ αὐτὴ τὰς πάντας ἀπαλείψει.Εἰς γοῦν τὸ λιβαδότοπον ἐν τῇ νυκτὶ ἐκείνῃ ἔμειναν πάντες μετ’ αὐτὸν τριγύρου καὶ ἔβλεπάν τον· ὅταν γὰρ εἰς τὰ ἄκρα τῶν βουνῶν καὶ εἰς τὰς κορυφὰς τῶν δένδρων ἡ αὐγὴ ἐμπροπήδησεν ἀπὸ τὰς ἀκρωρείας, σηκώνουνται καὶ λέγουν τον· —Ἐγείρου, δέσποτά μου, ν’ ἀποσώσομεν γοργόν, μὴ θλίβετ’ ὁ ἀδελφός σου. Σηκώνεται, ποδήνεται, ζώνεται τὸ σπαθίν του, πηδᾶ καὶ καβαλίκευσε με τῆς ἀνδρείας τὸ σχῆμα· καὶ λέγει τους ὁ Βέλθανδρος· —Ἄρχοντες ἰδικοί μου, ἰδοῦ ἀποχαιρετίζω ὑμᾶς καὶ εὔξασθέ μοι ὑγιείαν καὶ τῆς ξενώσεως τὴν ὁδὸν ἰδοὺ να ὑπαγαίνω.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 38

Ὡς εἴδασιν ἀγύριστον παντελῶς τὸν σκοπόν του, οἱ στρατιώται πάραυτα ὥρμησαν να τὸν πιάσουν· καὶ σύντομα ὁ Βέλθανδρος σύρει τὸ ἀπελατίκι καὶ εἰς τὸ μέγα, τὸ ἄπειρον ἐφόνευσε τοὺς δέκα· ἐφώναξε καὶ λέγει τους· —Πταίστης ἐγὼ οὐκ εἶμαι, ὑμεῖς μὲν ἐποιήσατε τὸ φονικὸν ἐτοῦτο, ἀμμὴ ἐγώ, εἰ ἤθελον, ἀπέφευγά σας τώρα. Εἴπατε τὸν πατέρα μου ὅσα ἔπαθεν ὁ χορός σας· καὶ ἰδοὺ ἀποχαιρετίζω ὑμᾶς καὶ εὔξασθέ με τώρα καὶ τῆς ξενώσεως τὴν ὁδὸν ἰδοὺ να ὑπαγαίνω. Καὶ τὸ λοιπὸν ἐβάδισεν τῆς ξενιτείας τὸν δρόμον, χώρας πολλὰς ἐγύρισε καὶ τοπαρχίας καὶ κάστρα· τόπος αὐτὸν οὐκ ἤρεσεν τὸ να προσκαρτερήσῃ· τὰ μέρη τῆς Ἀνατολῆς γυρεύει καὶ Τουρκίας, ἐγύρισεν, ἐδίωξε τοὺς τόπους καὶ τὰ κάστρα.

Πάλιν ἀπηλογήθην τον ἐκεῖνος λέγων οὕτως· —Ἡμᾶς δέξου ἐγγυητὰς θλίψι ποτὲ μὴ εὕρῃς ἀλλ’ οὐδὲ θλιβερὸν ποτὲ ἀπὸ τοῦ νῦν να πάθῃς, ἀλλὰ με τὸν πατέρα σου να ποίσωμεν να σ’ ἔχῃ ὥσπερ ἠγαπημένον του καὶ γνήσιον τεκνίον· ἡμεῖς καὶ τί τὸ κρύβομεν καὶ οὐδὲν σὲ τὸ λαλοῦμεν; τοῦτο πληροφορήθητι καὶ λάβε κατὰ νοῦ σου, εἰ μὲν καὶ με τὸ θέλημα καὶ τὴν προαίρεσίν σου θέλεις γυρίσειν καὶ στραφῆν, παυόμεθα τοῦ λέγειν, εἰ δ’ ἴσως ὀπισωπατεῖς, οὐ θέλεις ν’ ἀκλουθήσῃς, ἐπέρνωμέν σε πεταστόν, γοργογυρίσομέν σε, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βασιλεὺς τοῦτο καὶ γὰρ μᾶς εἶπεν. Γοργὸν ἀπηλογήσατο ὁ Βέλθανδρος ἐκείνους· —Ἄρχοντες, τοῦτο γνώσατε πάντες, πιστεύσατέ μοι, ὅτι οἱ συγγενίδες μου, γυναῖκες ἰδικές σας, ὅτι τιμὴν ἠλπίζασιν ἵν’ εὕρουν ἀπ’ ἐμένα, βούλεσθε χῆρες σήμερον ὅλες να τὲς ποιήσω;Καὶ εἷς ἀπὸ τοὺς ἄρχοντας οὕτως τὸν συντυχαίνει· —Βέλθανδρε, στέμματος παιδὶ καὶ σκήπτρου κληρονόμε, τὸ εἰς ἐσὲν ἐσέβασεν ὁ πονηρός σου δαίμων, ἡμεῖς παρακαλοῦμεν σε διὰ να τὸ καταλείψης καὶ να προκρίνης τὸ καλὸ καὶ κεῖνο να ποιήσῃς· πρόσεξε δέ, ἀνιστόρησε καὶ λάβε κατὰ νοῦ σου· ἐὰν εἰς αἷμα ἐθνικὸν ὑπάγῃς καὶ ἀποσώσῃς καὶ ποίσης το δουλείας του καὶ ἀπὸ ταύτης εὕρῃς πληρώματα τῶν δεουσῶν, τιμάς, δόξας καὶ πλούτη, μὴ γοῦν ἄλλο προτιμηθῇς, τὴν δούλωσιν προκρίνου· ἐπεὶ δὲ σὺ ἐλεύθερος, ἀδούλωτος ὑπάρχεις, μᾶλλον καὶ ἄνακτος παιδὶ καὶ βασιλέως τέκνον καὶ χρὴ να σὲ δουλεύουσιν, οὐχὶ τοῦ να δουλεύσῃς. οὐκ οἶδα τί σοι λογισμοὶ καί τί σοι ἐπινοῖες· ἔα λοιπὸν τὰ περιττά, καὶ δεῦτε ἀς στραφῶμεν. Ἀκούων ταύτα Βέλθανδρος οὕτως ἀπηλογήθην· —Πρὸς τὰς πικρίας τὰς πολλάς, ἃς ἔχω ἐκ τοῦ πατρός μου, ἡ ξενιτεία μου δ’ αὐτὴ τὰς πάντας ἀπαλείψει.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 4

Καὶ πῶς ἀπέφευγεν αὐτὸς τῆς γονικῆς του χώρας καὶ πῶς ἐκακοπάθησεν μετὰ καὶ τῆς Χρυσάντζας καὶ πῶς τὸ κυκλοδρόμημα τοῦ χρόνου τε τοσούτου ἔφερε καὶ κατήντησε τῆς πατρικῆς ἀξίας, καὶ ὁ πρώην τε μισούμενος φιλούμενος ἐγίνη, καὶ στέμμα καὶ διάδημα τῆς αὐτοκρατορίας ἔφερε, καὶ κατήντησε καὶ βασιλεὺς ἱστάθην σὺν τῇ συζύγῳ τῇ καλῇ, τῆς κόρης τῆς Χρυσάντζας, ῥηγὸς μεγάλου θύγατηρ μεγάλης Ἀντιόχου. Λοιπόν, τὸν νοῦν ἱστήσατε ν’ ἀκούσητε τὸν λόγον καὶ να θαυμάσητε πολλά, ψεύστης οὐ μὴ φανοῦμαι.

Διήγησις ἐξαίρετος Βελθάνδρου τοῦ Ῥωμαίου· ὅς, διὰ θλίψιν, ἣν εἶχεν ἐκ πατρὸς αὐτοῦ, ἀπεξενώθην, ἔφυγεν ἐκ τῆς γονικῆς του χώρας καὶ πάλιν ἐπανέστρεψεν, ἔλαβε δὲ Χρυσάντζα, θυγατέρα ῥηγὸς τῆς μεγάλης Ἀντιοχείας, πλὴν κρυφίως πατρὸς καὶ μητρὸς αὐτῆς. Δεῦτε, προσκαρτερήσατε μικρόν, ὡραῖοι πάντες, θέλω σᾶς ἀφηγήσασθαι λόγους ὡραιοτάτους, ὑπόθεσιν παράξενην, πολλὰ παρηλλαγμένην· ὅστις γὰρ θέλει ἐξ αὐτῆς θλιβῆν τε καὶ χαρῆναι, καὶ να θαυμάσῃς ὑπόθεσιν τῆς τόλμης καὶ ἀνδρείας. Ὅταν γὰρ ἐβασίλευε Ῥοδόφιλος ὁκάτις μετὰ τῶν δυὸ τῶν υἱῶν αὐτοῦ, Φιλάρμου καὶ Βελθάνδρου, τῶν θαυμαστῶν καὶ τῶν λαμπρῶν καὶ πορφυρογεννήτων· υἱὸς δευτεροτότοκος ὁ Βέλθανδρος γὰρ ἦτον τοῦ Ῥοδοφίλου τοῦ ταὐτοῦ μεγάλου βασιλέως· αὐτὸς γὰρ οὖν ὁ Βέλθανδρος εἶχε μεγάλην λύπην, ἐκ τοῦ πατρὸς ἐθλίβετον, μυριοκαταφρονεῖτον· αὐτὸς καὶ ἐξενώθηκεν ἀπὸ τὰ γονικά του.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 41

Εἰς κάμπον κλεισουρότοπον, εἰς διάβαν Τουρκοβούνου, λῃσταὶ τὸ ἐδιαυθέντευαν μετὰ μεγάλης τόλμης καί, ὡς τὸν εἶδαν οἱ λησταί, ἐκατεσκόπησάν τον, ἀρματωμένον, εὔμορφον καὶ λαμπροφορεμένον, καὶ με τὰ τρία παιδόπουλα μόνα κατ’ ὄπισθέν του· εἶπαν· —Ἀς τὸν ἀφήσωμεν να ἔμπη εἰς τὴν κλεισούρα καὶ ἀφοῦ δ’ ἔμπη καὶ χωρεθῆ ἀπέσω εἰς τὴν κλεισούρα, χειροπιαστὸς εἰς χεῖρας μας να πέσῃ, ὡς οὐ θέλει. Ἀφῆκαν τον, ἐσέβηκεν, ἦλθε, προσεχωρήθη, καὶ ὅταν μικρὸν ἐσέβηκεν, εὐθὺς ἐκαταπέσασίν τον· καὶ εἰς τὸ μέγα, τὸ ἄπειρον ἐκεῖνο τὸ φουσάτον ἀπελατίκιν ἔσυρεν, τοῦτο οὐ ψεύδομαί το, καὶ εἰς τὸ ὑποβρύχιον γεγόνασιν οἱ πάντες. Ὡς οὖν γὰρ συνήλθοσαν σύνορα τῆς Τουρκίας καθόλου καὶ ἐσέβησαν πλησίον Ἀρμενίας καὶ μετὰ πάντων ἔφθασεν εἰς τῆς Ταρσοῦ τὸ κάστρον· ἐνῷ δ’ ἐκεῖ περιέτρεχε με τὰ παιδόπουλά του, ηὕρηκεν μικροπόταμον καὶ εἰς τὸ νερόν του μέσον να εἶπες οὐρανόδρομον ἀστέρα ἔχει ἔσω καὶ κεῖται μέσον τοῦ νεροῦ καὶ μετ’ ἐκεῖνο τρέχει.

Ὡς εἴδασιν ἀγύριστον παντελῶς τὸν σκοπόν του, οἱ στρατιώται πάραυτα ὥρμησαν να τὸν πιάσουν· καὶ σύντομα ὁ Βέλθανδρος σύρει τὸ ἀπελατίκι καὶ εἰς τὸ μέγα, τὸ ἄπειρον ἐφόνευσε τοὺς δέκα· ἐφώναξε καὶ λέγει τους· —Πταίστης ἐγὼ οὐκ εἶμαι, ὑμεῖς μὲν ἐποιήσατε τὸ φονικὸν ἐτοῦτο, ἀμμὴ ἐγώ, εἰ ἤθελον, ἀπέφευγά σας τώρα. Εἴπατε τὸν πατέρα μου ὅσα ἔπαθεν ὁ χορός σας· καὶ ἰδοὺ ἀποχαιρετίζω ὑμᾶς καὶ εὔξασθέ με τώρα καὶ τῆς ξενώσεως τὴν ὁδὸν ἰδοὺ να ὑπαγαίνω. Καὶ τὸ λοιπὸν ἐβάδισεν τῆς ξενιτείας τὸν δρόμον, χώρας πολλὰς ἐγύρισε καὶ τοπαρχίας καὶ κάστρα· τόπος αὐτὸν οὐκ ἤρεσεν τὸ να προσκαρτερήσῃ· τὰ μέρη τῆς Ἀνατολῆς γυρεύει καὶ Τουρκίας, ἐγύρισεν, ἐδίωξε τοὺς τόπους καὶ τὰ κάστρα.Πάλιν ἀπηλογήθην τον ἐκεῖνος λέγων οὕτως· —Ἡμᾶς δέξου ἐγγυητὰς θλίψι ποτὲ μὴ εὕρῃς ἀλλ’ οὐδὲ θλιβερὸν ποτὲ ἀπὸ τοῦ νῦν να πάθῃς, ἀλλὰ με τὸν πατέρα σου να ποίσωμεν να σ’ ἔχῃ ὥσπερ ἠγαπημένον του καὶ γνήσιον τεκνίον· ἡμεῖς καὶ τί τὸ κρύβομεν καὶ οὐδὲν σὲ τὸ λαλοῦμεν; τοῦτο πληροφορήθητι καὶ λάβε κατὰ νοῦ σου, εἰ μὲν καὶ με τὸ θέλημα καὶ τὴν προαίρεσίν σου θέλεις γυρίσειν καὶ στραφῆν, παυόμεθα τοῦ λέγειν, εἰ δ’ ἴσως ὀπισωπατεῖς, οὐ θέλεις ν’ ἀκλουθήσῃς, ἐπέρνωμέν σε πεταστόν, γοργογυρίσομέν σε, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βασιλεὺς τοῦτο καὶ γὰρ μᾶς εἶπεν. Γοργὸν ἀπηλογήσατο ὁ Βέλθανδρος ἐκείνους· —Ἄρχοντες, τοῦτο γνώσατε πάντες, πιστεύσατέ μοι, ὅτι οἱ συγγενίδες μου, γυναῖκες ἰδικές σας, ὅτι τιμὴν ἠλπίζασιν ἵν’ εὕρουν ἀπ’ ἐμένα, βούλεσθε χῆρες σήμερον ὅλες να τὲς ποιήσω;

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 44

Ἐπιάσε τὸ ἀναπόταμον ἐκεῖνος καὶ γυρεύει, τὴν κεφαλὴν τοῦ ποταμοῦ ἐπεθυμεῖ γνωρίσαι, τὴν φλόγα μέσον τοῦ νεροῦ πόθεν καὶ ’κεῖνον τρέχει· καὶ δέκα περιεπάτησεν ἡμέρας ὁλοκλήρους καὶ τότε κάστρον ηὕρηκε μέγα, πολλὴν τὴν θέαν, ἐκ σαρδωνύχου λαξευτοῦ κτισμένον μετὰ τέχνης· ἐπάνω δὲ τοῦ κτίσματος τοῦ λαμπροτάτου ἐκείνου ἀντιπυργοβολήματα ἦσαν συντεθημένα, λέων, δρακόντων κεφαλαὶ ἀπὸ χρυσῶν ποικίλων· τεχνίτης τὸ κατἐσκεύασεν ἀπὸ πολλῆς σοφίας, ἐκ δὲ τὸ στόμα τῶν αὐτῶν, ἂν ἔβλεψες, να εἶδες πῶς συρριγμὸς ἐξήρχετο φρικτώδης, ἀγριώδης. να εἶπες ὅτι κίνησιν ἔχουσιν ὥσπερ ζῶντα καὶ να λαλοῦν ἀμφότερα καὶ να φωνολογοῦσιν· Ἀφ’ οὗ τὸ φλογοπόταμον ἐξήρχετο ἐκεῖνο, ἦλθε καὶ ἐκατέλαβε τοῦ κάστρου τε τὰς πόρτας καὶ πόρταν ηὕρηκεν λαμπρὰν ἐξ ἀδαμάντου λίθου· εἰς μέσον δὲ ἐτήρησε γράμματα κεκομμένα, ἔλεγον δὲ τὰ γράμματα τὰ λαξευτομημένα· «Τὸν οὐκ ἐφθάσαντα ποτὲ τὰ βέλη τῶν Ἐρώτων μυριοχιλιοκατάρδοτον εὐθὺς να τὸν ποιήσουν, ὅστις τὸ Ἐρωτόκαστρον ἀπέσω να τὸν ἴδη».

Εἰς κάμπον κλεισουρότοπον, εἰς διάβαν Τουρκοβούνου, λῃσταὶ τὸ ἐδιαυθέντευαν μετὰ μεγάλης τόλμης καί, ὡς τὸν εἶδαν οἱ λησταί, ἐκατεσκόπησάν τον, ἀρματωμένον, εὔμορφον καὶ λαμπροφορεμένον, καὶ με τὰ τρία παιδόπουλα μόνα κατ’ ὄπισθέν του· εἶπαν· —Ἀς τὸν ἀφήσωμεν να ἔμπη εἰς τὴν κλεισούρα καὶ ἀφοῦ δ’ ἔμπη καὶ χωρεθῆ ἀπέσω εἰς τὴν κλεισούρα, χειροπιαστὸς εἰς χεῖρας μας να πέσῃ, ὡς οὐ θέλει. Ἀφῆκαν τον, ἐσέβηκεν, ἦλθε, προσεχωρήθη, καὶ ὅταν μικρὸν ἐσέβηκεν, εὐθὺς ἐκαταπέσασίν τον· καὶ εἰς τὸ μέγα, τὸ ἄπειρον ἐκεῖνο τὸ φουσάτον ἀπελατίκιν ἔσυρεν, τοῦτο οὐ ψεύδομαί το, καὶ εἰς τὸ ὑποβρύχιον γεγόνασιν οἱ πάντες. Ὡς οὖν γὰρ συνήλθοσαν σύνορα τῆς Τουρκίας καθόλου καὶ ἐσέβησαν πλησίον Ἀρμενίας καὶ μετὰ πάντων ἔφθασεν εἰς τῆς Ταρσοῦ τὸ κάστρον· ἐνῷ δ’ ἐκεῖ περιέτρεχε με τὰ παιδόπουλά του, ηὕρηκεν μικροπόταμον καὶ εἰς τὸ νερόν του μέσον να εἶπες οὐρανόδρομον ἀστέρα ἔχει ἔσω καὶ κεῖται μέσον τοῦ νεροῦ καὶ μετ’ ἐκεῖνο τρέχει.Ὡς εἴδασιν ἀγύριστον παντελῶς τὸν σκοπόν του, οἱ στρατιώται πάραυτα ὥρμησαν να τὸν πιάσουν· καὶ σύντομα ὁ Βέλθανδρος σύρει τὸ ἀπελατίκι καὶ εἰς τὸ μέγα, τὸ ἄπειρον ἐφόνευσε τοὺς δέκα· ἐφώναξε καὶ λέγει τους· —Πταίστης ἐγὼ οὐκ εἶμαι, ὑμεῖς μὲν ἐποιήσατε τὸ φονικὸν ἐτοῦτο, ἀμμὴ ἐγώ, εἰ ἤθελον, ἀπέφευγά σας τώρα. Εἴπατε τὸν πατέρα μου ὅσα ἔπαθεν ὁ χορός σας· καὶ ἰδοὺ ἀποχαιρετίζω ὑμᾶς καὶ εὔξασθέ με τώρα καὶ τῆς ξενώσεως τὴν ὁδὸν ἰδοὺ να ὑπαγαίνω. Καὶ τὸ λοιπὸν ἐβάδισεν τῆς ξενιτείας τὸν δρόμον, χώρας πολλὰς ἐγύρισε καὶ τοπαρχίας καὶ κάστρα· τόπος αὐτὸν οὐκ ἤρεσεν τὸ να προσκαρτερήσῃ· τὰ μέρη τῆς Ἀνατολῆς γυρεύει καὶ Τουρκίας, ἐγύρισεν, ἐδίωξε τοὺς τόπους καὶ τὰ κάστρα.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 46

Ἀνέγνωσε τὰ γράμματα, ὥραν πολλὴν ἐστάθην, σύννους συστρέφων κατὰ νοῦν τί πράξαι, τί ποιήσαι· —Ἐὰν κινήσω καὶ ἀναβῶ, ποδοχωροβατήσω, καὶ πῶς τὸ ἐπιφώνημα τὸ ὃ ἔχει ἡ πόρτα, ὁποῦ κἂν ὅλως τὸ πτερὸν οὐκ εἶδα τῶν Ἐρώτων; καὶ πῶς ὀπίσω να στραφῶ καὶ οὐ μὴ ἴδω τὴν φλόγα; τὸ πυροφλογοπόταμον, τὸ φλογερὸν ἐτοῦτο, γυρεύω καὶ περιπατῶ, ἔχω τώρα δέκα ἡμέρας· τοῦ ποταμοῦ τὴν κεφαλὴν ἐπεθυμῶ γνωρίσαι καὶ πῶς μέσον τοῦ ποταμοῦ φλὸξ πύρινος συντρέχει. Λοιπόν, μὰ τὴν ἀλήθειαν, τοῦτο προκρίνω πλέον· κρεῖττον γὰρ ἵνα γένωμαι τῶν πετεινῶν γε βρῶμα παρ’ ὅτι πάλιν να στραφῶ τοῦ ποταμοῦ ἐξοπίσω. Καὶ παρευθὺς ἐπρόσταξεν τὰ τρία παιδόπουλά του καὶ λέγει των· —Πεζεύσατε, ἀκαρτερήσατέ με· καὶ ὅσας ὥρας ἂν ἀργῶ, ὅσας καὶ ἂν ποιήσω κἂν ὅλην αὐτὴν ἔσωθε πληρώσω τὴν ἡμέραν, κἂν καὶ τὴν ἄλλην πούπετι πληρώσω, καὶ τὴν ἄλλην, ὧδε μὲ περιμείνατε, προσκαρτερήσατέ με, μὴ ἐμβῆτε εἰς τὸ Ἐρωτόκαστρον, ἐπιφωνοῦμαι σάς το.

Ἐπιάσε τὸ ἀναπόταμον ἐκεῖνος καὶ γυρεύει, τὴν κεφαλὴν τοῦ ποταμοῦ ἐπεθυμεῖ γνωρίσαι, τὴν φλόγα μέσον τοῦ νεροῦ πόθεν καὶ ’κεῖνον τρέχει· καὶ δέκα περιεπάτησεν ἡμέρας ὁλοκλήρους καὶ τότε κάστρον ηὕρηκε μέγα, πολλὴν τὴν θέαν, ἐκ σαρδωνύχου λαξευτοῦ κτισμένον μετὰ τέχνης· ἐπάνω δὲ τοῦ κτίσματος τοῦ λαμπροτάτου ἐκείνου ἀντιπυργοβολήματα ἦσαν συντεθημένα, λέων, δρακόντων κεφαλαὶ ἀπὸ χρυσῶν ποικίλων· τεχνίτης τὸ κατἐσκεύασεν ἀπὸ πολλῆς σοφίας, ἐκ δὲ τὸ στόμα τῶν αὐτῶν, ἂν ἔβλεψες, να εἶδες πῶς συρριγμὸς ἐξήρχετο φρικτώδης, ἀγριώδης. να εἶπες ὅτι κίνησιν ἔχουσιν ὥσπερ ζῶντα καὶ να λαλοῦν ἀμφότερα καὶ να φωνολογοῦσιν· Ἀφ’ οὗ τὸ φλογοπόταμον ἐξήρχετο ἐκεῖνο, ἦλθε καὶ ἐκατέλαβε τοῦ κάστρου τε τὰς πόρτας καὶ πόρταν ηὕρηκεν λαμπρὰν ἐξ ἀδαμάντου λίθου· εἰς μέσον δὲ ἐτήρησε γράμματα κεκομμένα, ἔλεγον δὲ τὰ γράμματα τὰ λαξευτομημένα· «Τὸν οὐκ ἐφθάσαντα ποτὲ τὰ βέλη τῶν Ἐρώτων μυριοχιλιοκατάρδοτον εὐθὺς να τὸν ποιήσουν, ὅστις τὸ Ἐρωτόκαστρον ἀπέσω να τὸν ἴδη».Εἰς κάμπον κλεισουρότοπον, εἰς διάβαν Τουρκοβούνου, λῃσταὶ τὸ ἐδιαυθέντευαν μετὰ μεγάλης τόλμης καί, ὡς τὸν εἶδαν οἱ λησταί, ἐκατεσκόπησάν τον, ἀρματωμένον, εὔμορφον καὶ λαμπροφορεμένον, καὶ με τὰ τρία παιδόπουλα μόνα κατ’ ὄπισθέν του· εἶπαν· —Ἀς τὸν ἀφήσωμεν να ἔμπη εἰς τὴν κλεισούρα καὶ ἀφοῦ δ’ ἔμπη καὶ χωρεθῆ ἀπέσω εἰς τὴν κλεισούρα, χειροπιαστὸς εἰς χεῖρας μας να πέσῃ, ὡς οὐ θέλει. Ἀφῆκαν τον, ἐσέβηκεν, ἦλθε, προσεχωρήθη, καὶ ὅταν μικρὸν ἐσέβηκεν, εὐθὺς ἐκαταπέσασίν τον· καὶ εἰς τὸ μέγα, τὸ ἄπειρον ἐκεῖνο τὸ φουσάτον ἀπελατίκιν ἔσυρεν, τοῦτο οὐ ψεύδομαί το, καὶ εἰς τὸ ὑποβρύχιον γεγόνασιν οἱ πάντες. Ὡς οὖν γὰρ συνήλθοσαν σύνορα τῆς Τουρκίας καθόλου καὶ ἐσέβησαν πλησίον Ἀρμενίας καὶ μετὰ πάντων ἔφθασεν εἰς τῆς Ταρσοῦ τὸ κάστρον· ἐνῷ δ’ ἐκεῖ περιέτρεχε με τὰ παιδόπουλά του, ηὕρηκεν μικροπόταμον καὶ εἰς τὸ νερόν του μέσον να εἶπες οὐρανόδρομον ἀστέρα ἔχει ἔσω καὶ κεῖται μέσον τοῦ νεροῦ καὶ μετ’ ἐκεῖνο τρέχει.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 51

Καὶ πάραυτα ἐσέβηκεν ὁ Βέλθανδρος καὶ μόνος, εἶδεν ἀπ’ ἔδω καὶ ἀπεκεῖ τοῦ ποταμοῦ τὰ μέρη, διάφορα καὶ ποίκιλα μετὰ λευκῶν κλημάτων, ἄνθη ναρκισσοκόκκινα, τὰ δένδρη διαστρωμένα. Ἄνωθεν βλέμμαν ἔρριψεν ὡς πρὸς τὰ δένδρη τάχα καὶ δένδρων εἶδε καλλονὴν καὶ ἰσότηταν εὐμόρφην καὶ τὴν κορμοανάβασιν εὐκολωτάτην πάνυ, ὅτι να εἶπες ἐκ παντὸς ὅτι ῥουκανοτέκτων ἐρρουκανοετούρνευσεν, σταθμίσας ἔπηξέν τα, καὶ τοῦ ἀνθοφύλλου ὁ πλασμὸς πολλὰ ὡραιομένος· εἶδε, παρεξενώθην τα, ὑπερεθαύμασέν τα· τὸ δέ γε ἀναπόταμον κρατεῖ πάντα κατ’ ὄχθας, τὸ ἐπεθύμει να ἰδῆ τὸ φλογερὸν ἐκεῖνο. Καὶ τότε βρύσιν ηὕρηκεν παράξενον ὁκάτι, ψυχρόν, χιονοκρύσταλλον ὕδωρ εἶχεν ἡ βρύση· φράσαι κἂν ὅλως ἀπορῶ τὴν καλλονὴν τὴν τόσην ἣν εἶχεν ὑπεράπειρον ἡ τῶν Ἐρώτων βρύση.

Ἀνέγνωσε τὰ γράμματα, ὥραν πολλὴν ἐστάθην, σύννους συστρέφων κατὰ νοῦν τί πράξαι, τί ποιήσαι· —Ἐὰν κινήσω καὶ ἀναβῶ, ποδοχωροβατήσω, καὶ πῶς τὸ ἐπιφώνημα τὸ ὃ ἔχει ἡ πόρτα, ὁποῦ κἂν ὅλως τὸ πτερὸν οὐκ εἶδα τῶν Ἐρώτων; καὶ πῶς ὀπίσω να στραφῶ καὶ οὐ μὴ ἴδω τὴν φλόγα; τὸ πυροφλογοπόταμον, τὸ φλογερὸν ἐτοῦτο, γυρεύω καὶ περιπατῶ, ἔχω τώρα δέκα ἡμέρας· τοῦ ποταμοῦ τὴν κεφαλὴν ἐπεθυμῶ γνωρίσαι καὶ πῶς μέσον τοῦ ποταμοῦ φλὸξ πύρινος συντρέχει. Λοιπόν, μὰ τὴν ἀλήθειαν, τοῦτο προκρίνω πλέον· κρεῖττον γὰρ ἵνα γένωμαι τῶν πετεινῶν γε βρῶμα παρ’ ὅτι πάλιν να στραφῶ τοῦ ποταμοῦ ἐξοπίσω. Καὶ παρευθὺς ἐπρόσταξεν τὰ τρία παιδόπουλά του καὶ λέγει των· —Πεζεύσατε, ἀκαρτερήσατέ με· καὶ ὅσας ὥρας ἂν ἀργῶ, ὅσας καὶ ἂν ποιήσω κἂν ὅλην αὐτὴν ἔσωθε πληρώσω τὴν ἡμέραν, κἂν καὶ τὴν ἄλλην πούπετι πληρώσω, καὶ τὴν ἄλλην, ὧδε μὲ περιμείνατε, προσκαρτερήσατέ με, μὴ ἐμβῆτε εἰς τὸ Ἐρωτόκαστρον, ἐπιφωνοῦμαι σάς το.Ἐπιάσε τὸ ἀναπόταμον ἐκεῖνος καὶ γυρεύει, τὴν κεφαλὴν τοῦ ποταμοῦ ἐπεθυμεῖ γνωρίσαι, τὴν φλόγα μέσον τοῦ νεροῦ πόθεν καὶ ’κεῖνον τρέχει· καὶ δέκα περιεπάτησεν ἡμέρας ὁλοκλήρους καὶ τότε κάστρον ηὕρηκε μέγα, πολλὴν τὴν θέαν, ἐκ σαρδωνύχου λαξευτοῦ κτισμένον μετὰ τέχνης· ἐπάνω δὲ τοῦ κτίσματος τοῦ λαμπροτάτου ἐκείνου ἀντιπυργοβολήματα ἦσαν συντεθημένα, λέων, δρακόντων κεφαλαὶ ἀπὸ χρυσῶν ποικίλων· τεχνίτης τὸ κατἐσκεύασεν ἀπὸ πολλῆς σοφίας, ἐκ δὲ τὸ στόμα τῶν αὐτῶν, ἂν ἔβλεψες, να εἶδες πῶς συρριγμὸς ἐξήρχετο φρικτώδης, ἀγριώδης. να εἶπες ὅτι κίνησιν ἔχουσιν ὥσπερ ζῶντα καὶ να λαλοῦν ἀμφότερα καὶ να φωνολογοῦσιν· Ἀφ’ οὗ τὸ φλογοπόταμον ἐξήρχετο ἐκεῖνο, ἦλθε καὶ ἐκατέλαβε τοῦ κάστρου τε τὰς πόρτας καὶ πόρταν ηὕρηκεν λαμπρὰν ἐξ ἀδαμάντου λίθου· εἰς μέσον δὲ ἐτήρησε γράμματα κεκομμένα, ἔλεγον δὲ τὰ γράμματα τὰ λαξευτομημένα· «Τὸν οὐκ ἐφθάσαντα ποτὲ τὰ βέλη τῶν Ἐρώτων μυριοχιλιοκατάρδοτον εὐθὺς να τὸν ποιήσουν, ὅστις τὸ Ἐρωτόκαστρον ἀπέσω να τὸν ἴδη».

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 54

ἵστατο γρύψος λαξευτός, ἐξήπλωνε πτερόν του, τὴν ῥάχην πρὸς ἰσότηταν ἔφερνε τῶν πτερῶν του καὶ τὴν οὐρὰν ἐγύριζεν ὡς πρὸς τὴν κεφαλήν του, τοῖς δὲ ποσὶ τοῖς ἔμπροσθεν ἐβάσταζε λεκάνη, στρογγυλολαξευτόμορφον ἀπὸ πελέκυν λίθου· τὸ δὲ νερὸν ἐκ στόματος ἐξήρχετο τοῦ γρύψου καὶ εἰς τὸ λεκανοπέτρινον εἰσήρχετον ἀπέσω, τοῦ μὴ σταλάξαι σταλαγμὸν κάτω πρὸς γὴν ὀλίγον. Ὥραν ἐστάθην περισσὴν ὁ Βέλθανδρος προσέχων τοῦ γρύψου τὴν κατασκευὴν καὶ τοῦ νεροῦ τὸ ξένον· πῶς δὲ τὸ ἐξερχόμενον ἐκ στόματος τοῦ γρύψου χωρεῖται εἰς μικρολέκανον παντοῦ μὴ ἔχον πόρον ἢ καί τινα κατατροπὴν εἰς τὸ νερὸν ἐκστάζειν· καὶ πάλιν πῶς ἐκ τῶν χειλῶν ἐκρέει τῆς λεκάνης, τοῦ ὕδατος τὴν ἐκροὴν ἐθαύμαζεν ἐκεῖνος. Ἐξαίφνης κατεπάτησεν ὁ γρύψος ἐκ τοῦ τόπου, ἀντίπερα τοῦ ποταμοῦ ἀπῆγε καὶ ἐστάθην· εἶδε, παρεξενώθηκεν ὁ Βέλθανδρος ἐκεῖσε καὶ πάλιν τὸ ἀναπόταμον τὸ φλογερὸν ἐκεῖνο.

Καὶ πάραυτα ἐσέβηκεν ὁ Βέλθανδρος καὶ μόνος, εἶδεν ἀπ’ ἔδω καὶ ἀπεκεῖ τοῦ ποταμοῦ τὰ μέρη, διάφορα καὶ ποίκιλα μετὰ λευκῶν κλημάτων, ἄνθη ναρκισσοκόκκινα, τὰ δένδρη διαστρωμένα. Ἄνωθεν βλέμμαν ἔρριψεν ὡς πρὸς τὰ δένδρη τάχα καὶ δένδρων εἶδε καλλονὴν καὶ ἰσότηταν εὐμόρφην καὶ τὴν κορμοανάβασιν εὐκολωτάτην πάνυ, ὅτι να εἶπες ἐκ παντὸς ὅτι ῥουκανοτέκτων ἐρρουκανοετούρνευσεν, σταθμίσας ἔπηξέν τα, καὶ τοῦ ἀνθοφύλλου ὁ πλασμὸς πολλὰ ὡραιομένος· εἶδε, παρεξενώθην τα, ὑπερεθαύμασέν τα· τὸ δέ γε ἀναπόταμον κρατεῖ πάντα κατ’ ὄχθας, τὸ ἐπεθύμει να ἰδῆ τὸ φλογερὸν ἐκεῖνο. Καὶ τότε βρύσιν ηὕρηκεν παράξενον ὁκάτι, ψυχρόν, χιονοκρύσταλλον ὕδωρ εἶχεν ἡ βρύση· φράσαι κἂν ὅλως ἀπορῶ τὴν καλλονὴν τὴν τόσην ἣν εἶχεν ὑπεράπειρον ἡ τῶν Ἐρώτων βρύση.Ἀνέγνωσε τὰ γράμματα, ὥραν πολλὴν ἐστάθην, σύννους συστρέφων κατὰ νοῦν τί πράξαι, τί ποιήσαι· —Ἐὰν κινήσω καὶ ἀναβῶ, ποδοχωροβατήσω, καὶ πῶς τὸ ἐπιφώνημα τὸ ὃ ἔχει ἡ πόρτα, ὁποῦ κἂν ὅλως τὸ πτερὸν οὐκ εἶδα τῶν Ἐρώτων; καὶ πῶς ὀπίσω να στραφῶ καὶ οὐ μὴ ἴδω τὴν φλόγα; τὸ πυροφλογοπόταμον, τὸ φλογερὸν ἐτοῦτο, γυρεύω καὶ περιπατῶ, ἔχω τώρα δέκα ἡμέρας· τοῦ ποταμοῦ τὴν κεφαλὴν ἐπεθυμῶ γνωρίσαι καὶ πῶς μέσον τοῦ ποταμοῦ φλὸξ πύρινος συντρέχει. Λοιπόν, μὰ τὴν ἀλήθειαν, τοῦτο προκρίνω πλέον· κρεῖττον γὰρ ἵνα γένωμαι τῶν πετεινῶν γε βρῶμα παρ’ ὅτι πάλιν να στραφῶ τοῦ ποταμοῦ ἐξοπίσω. Καὶ παρευθὺς ἐπρόσταξεν τὰ τρία παιδόπουλά του καὶ λέγει των· —Πεζεύσατε, ἀκαρτερήσατέ με· καὶ ὅσας ὥρας ἂν ἀργῶ, ὅσας καὶ ἂν ποιήσω κἂν ὅλην αὐτὴν ἔσωθε πληρώσω τὴν ἡμέραν, κἂν καὶ τὴν ἄλλην πούπετι πληρώσω, καὶ τὴν ἄλλην, ὧδε μὲ περιμείνατε, προσκαρτερήσατέ με, μὴ ἐμβῆτε εἰς τὸ Ἐρωτόκαστρον, ἐπιφωνοῦμαι σάς το.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 57

Καλῶς περιεπάτειε κατασκοπῶν τὰ πάντα καὶ τόπον περιέδραμεν πανεπιτήδειον πάνυ, εἶδε παλάτια φοβερά, τὰ οὐ δύναμαι ἀφηγεῖσθαι καταλεπτὸν τὰς χάριτας τῶν παλατίων ἐκείνων. ἐπεὶ δὲ τὸ Ἐρωτόκαστρον ἀπ’ ἔξω ἦτον κτισμένον ἐκ σαρδωνύχου λαξευτοῦ, ἀπείκασε τὸ ἀπέσω ἐς ὅσον κατασκεύασμα τῶν πραιτωρίων ἐκείνων. Ζώδιον εἶδεν εὔμορφον ἔμπροσθε τοῦ τρικλίνου τίτοιον πολλὰ παράξενον, ὡραῖον, παμμεγέθην, ἀφ’ οὗ καὶ τὸ ποτάμιον ἐξήρχετο ἐκεῖνο. Ἦτον το τρικλινόκτισμα ἀπὸ ζαφείρου λίθων, λίθων μεγάλων καὶ λαμπρῶν, τεχνολατομημένων· τὸ στέγος δὲ τοῦ κτίσματος, τίς να τὸ ἀφηγῆται; πολὺς ἦτον καλλωπισμὸς τὸ τρίτον τοῦ τρικλίνου· συνηρμοσμένα τεχνικῶς καὶ κατασκευασμένα τρία λιθάρια θαυμαστά, ἐξαίρετα μεγάλα, ἐσκέπαζαν, ἃ εἴπομεν, τὸ τρίτον τοῦ τρικλίνου. φῶτα καὶ φῶς λαμπρόμορφον αὐγὰς παρέχον ἔσω, ὁ δ’ ἔσω πάτος κόκκινος, σεληνοβεβαμμένος.

ἵστατο γρύψος λαξευτός, ἐξήπλωνε πτερόν του, τὴν ῥάχην πρὸς ἰσότηταν ἔφερνε τῶν πτερῶν του καὶ τὴν οὐρὰν ἐγύριζεν ὡς πρὸς τὴν κεφαλήν του, τοῖς δὲ ποσὶ τοῖς ἔμπροσθεν ἐβάσταζε λεκάνη, στρογγυλολαξευτόμορφον ἀπὸ πελέκυν λίθου· τὸ δὲ νερὸν ἐκ στόματος ἐξήρχετο τοῦ γρύψου καὶ εἰς τὸ λεκανοπέτρινον εἰσήρχετον ἀπέσω, τοῦ μὴ σταλάξαι σταλαγμὸν κάτω πρὸς γὴν ὀλίγον. Ὥραν ἐστάθην περισσὴν ὁ Βέλθανδρος προσέχων τοῦ γρύψου τὴν κατασκευὴν καὶ τοῦ νεροῦ τὸ ξένον· πῶς δὲ τὸ ἐξερχόμενον ἐκ στόματος τοῦ γρύψου χωρεῖται εἰς μικρολέκανον παντοῦ μὴ ἔχον πόρον ἢ καί τινα κατατροπὴν εἰς τὸ νερὸν ἐκστάζειν· καὶ πάλιν πῶς ἐκ τῶν χειλῶν ἐκρέει τῆς λεκάνης, τοῦ ὕδατος τὴν ἐκροὴν ἐθαύμαζεν ἐκεῖνος. Ἐξαίφνης κατεπάτησεν ὁ γρύψος ἐκ τοῦ τόπου, ἀντίπερα τοῦ ποταμοῦ ἀπῆγε καὶ ἐστάθην· εἶδε, παρεξενώθηκεν ὁ Βέλθανδρος ἐκεῖσε καὶ πάλιν τὸ ἀναπόταμον τὸ φλογερὸν ἐκεῖνο.Καὶ πάραυτα ἐσέβηκεν ὁ Βέλθανδρος καὶ μόνος, εἶδεν ἀπ’ ἔδω καὶ ἀπεκεῖ τοῦ ποταμοῦ τὰ μέρη, διάφορα καὶ ποίκιλα μετὰ λευκῶν κλημάτων, ἄνθη ναρκισσοκόκκινα, τὰ δένδρη διαστρωμένα. Ἄνωθεν βλέμμαν ἔρριψεν ὡς πρὸς τὰ δένδρη τάχα καὶ δένδρων εἶδε καλλονὴν καὶ ἰσότηταν εὐμόρφην καὶ τὴν κορμοανάβασιν εὐκολωτάτην πάνυ, ὅτι να εἶπες ἐκ παντὸς ὅτι ῥουκανοτέκτων ἐρρουκανοετούρνευσεν, σταθμίσας ἔπηξέν τα, καὶ τοῦ ἀνθοφύλλου ὁ πλασμὸς πολλὰ ὡραιομένος· εἶδε, παρεξενώθην τα, ὑπερεθαύμασέν τα· τὸ δέ γε ἀναπόταμον κρατεῖ πάντα κατ’ ὄχθας, τὸ ἐπεθύμει να ἰδῆ τὸ φλογερὸν ἐκεῖνο. Καὶ τότε βρύσιν ηὕρηκεν παράξενον ὁκάτι, ψυχρόν, χιονοκρύσταλλον ὕδωρ εἶχεν ἡ βρύση· φράσαι κἂν ὅλως ἀπορῶ τὴν καλλονὴν τὴν τόσην ἣν εἶχεν ὑπεράπειρον ἡ τῶν Ἐρώτων βρύση.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 6

Δυνάστης ἦτον βασιλεὺς Ῥοδόφιλος ὁκάτις, τὸ ὄνομα Ῥωμαϊκόν, χώρων ὑπεραπείρων τυραννικῶς αὐθέντευεν ὡς φυσικὸς αὐθέντης καὶ τοὺς ἐκεῖσε γύρωθεν ἐδέσποζε τοπάρχας· εἶχε καὶ παῖδας εὐειδεῖς, ἠγαπημένους δύο· ὁ πρῶτος ὠνομάζετο φίλαρμος παρὰ παρὰ πάντων, Βέλθανδρος δὲ ὁ δεύτερος τὴν τῶν Ῥωμαίων λέξιν, παράξενος καὶ κυνηγός, πανευτυχὴς δεξιώτης, εἰς κάλλος καὶ εἰς σύνθεσιν μέγας τε καὶ ἀνδρεῖος, ξανθὸς καὶ σγουροκέφαλος, εὐόφθαλμος καὶ ὡραῖος, ἄσπρον ἦτον τὸ στῆθος του μάρμαρον ὥσπερ κρύον, καὶ εἰς ἁρμελοτόπλασιν ἓν ἦσαν καὶ οἱ δύο. Ἐπεὶ δὲ τῆς τύχης μανικόν, τῆς κακοδαίμου μοίρας, ὑπὸ πατρὸς ἐθλίβετον, ἐμυριοκαταφρονᾶτον, καὶ τότε γοῦν ἠθέλησε εἰς τὸ ν’ ἀποδημήση, μακρά που να ξενιτευθῇ, ὅπου τὸν πάρ’ ἡ τύχη, ξένην ὁδὸν ἐζήτησε πατρὶ τῷ βασιλεῖ του· εἶπε δὲ τοίνυν πρὸς αὐτὸν ὁ βασιλεὺς τοιαῦτα· —Βέλθανδρε, ἂν σὺ τῆς χώρας μου θέλῃς να γένης ξένος, ἀνάθεμά μοι, Βέλθανδρε, ἂν ἐγὼ σὲ κρατήσω.

Καὶ πῶς ἀπέφευγεν αὐτὸς τῆς γονικῆς του χώρας καὶ πῶς ἐκακοπάθησεν μετὰ καὶ τῆς Χρυσάντζας καὶ πῶς τὸ κυκλοδρόμημα τοῦ χρόνου τε τοσούτου ἔφερε καὶ κατήντησε τῆς πατρικῆς ἀξίας, καὶ ὁ πρώην τε μισούμενος φιλούμενος ἐγίνη, καὶ στέμμα καὶ διάδημα τῆς αὐτοκρατορίας ἔφερε, καὶ κατήντησε καὶ βασιλεὺς ἱστάθην σὺν τῇ συζύγῳ τῇ καλῇ, τῆς κόρης τῆς Χρυσάντζας, ῥηγὸς μεγάλου θύγατηρ μεγάλης Ἀντιόχου. Λοιπόν, τὸν νοῦν ἱστήσατε ν’ ἀκούσητε τὸν λόγον καὶ να θαυμάσητε πολλά, ψεύστης οὐ μὴ φανοῦμαι.Διήγησις ἐξαίρετος Βελθάνδρου τοῦ Ῥωμαίου· ὅς, διὰ θλίψιν, ἣν εἶχεν ἐκ πατρὸς αὐτοῦ, ἀπεξενώθην, ἔφυγεν ἐκ τῆς γονικῆς του χώρας καὶ πάλιν ἐπανέστρεψεν, ἔλαβε δὲ Χρυσάντζα, θυγατέρα ῥηγὸς τῆς μεγάλης Ἀντιοχείας, πλὴν κρυφίως πατρὸς καὶ μητρὸς αὐτῆς. Δεῦτε, προσκαρτερήσατε μικρόν, ὡραῖοι πάντες, θέλω σᾶς ἀφηγήσασθαι λόγους ὡραιοτάτους, ὑπόθεσιν παράξενην, πολλὰ παρηλλαγμένην· ὅστις γὰρ θέλει ἐξ αὐτῆς θλιβῆν τε καὶ χαρῆναι, καὶ να θαυμάσῃς ὑπόθεσιν τῆς τόλμης καὶ ἀνδρείας. Ὅταν γὰρ ἐβασίλευε Ῥοδόφιλος ὁκάτις μετὰ τῶν δυὸ τῶν υἱῶν αὐτοῦ, Φιλάρμου καὶ Βελθάνδρου, τῶν θαυμαστῶν καὶ τῶν λαμπρῶν καὶ πορφυρογεννήτων· υἱὸς δευτεροτότοκος ὁ Βέλθανδρος γὰρ ἦτον τοῦ Ῥοδοφίλου τοῦ ταὐτοῦ μεγάλου βασιλέως· αὐτὸς γὰρ οὖν ὁ Βέλθανδρος εἶχε μεγάλην λύπην, ἐκ τοῦ πατρὸς ἐθλίβετον, μυριοκαταφρονεῖτον· αὐτὸς καὶ ἐξενώθηκεν ἀπὸ τὰ γονικά του.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 63

Ἰδὼν ταῦτα ὁ Βέλθανδρος ὑπερεθαύμασέν τα ἐμβλέπων ὡς κατάσκοπος τὰς χάριτας τοῦ τείχου· ἔβλεπεν ζώδια περισσὰ ποικιλολαξευμένα· τὸ μὲν ὡς σχῆμα γυναικὸς τραχηλοδεσμωμένον καὶ ἐρωτοσύρτην τύραννον τὰ ζώδια να σύρνη· ἄλλον πάλιν ὡς ἄνανδρον ποδοσιδηρωμένον Ἔρωταν δήμιον στέκοντα ἔχον κατόπισθέν του· ἄλλος εἰς χέριν ἵστατο ἄνωθε τῶν Ἐρώτων ὡς γνήσιος φίλος καρτερῶν τοῦ ἔρωτος ἀγάπην· ἄλλοι κατατοξεύουσιν να δείχνουν τυραννοῦντες. Ἦσαν τὰ πάντα λαξευτὰ ὥσπερ να ἐκινοῦνταν, καὶ τὰ μὲν ἔμπροσθεν ἤρχοντο, τὰ δ’ ἄλλα ἐξοπίσω, τὰ δ’ ἄλλα ἦσαν ἔνδετα πρὸς τῶν δημίων τὰς χεῖρας, ἐξ ὀφθαλμῶν τοῦ σώματος ἐχύνασιν τὰ δάκρυα, ἐκ δὲ τοῦ στόματος αὐτῶν στενοχωροπηδοῦντες· τὰ δὲ ἐπὶ τὰ ἄνωθεν εἰς χεῖρας τῶν Ἐρώτων νὰ εἶπες χαχατουρίζουσι, συχνοπυκνογελοῦσιν.

Καλῶς περιεπάτειε κατασκοπῶν τὰ πάντα καὶ τόπον περιέδραμεν πανεπιτήδειον πάνυ, εἶδε παλάτια φοβερά, τὰ οὐ δύναμαι ἀφηγεῖσθαι καταλεπτὸν τὰς χάριτας τῶν παλατίων ἐκείνων. ἐπεὶ δὲ τὸ Ἐρωτόκαστρον ἀπ’ ἔξω ἦτον κτισμένον ἐκ σαρδωνύχου λαξευτοῦ, ἀπείκασε τὸ ἀπέσω ἐς ὅσον κατασκεύασμα τῶν πραιτωρίων ἐκείνων. Ζώδιον εἶδεν εὔμορφον ἔμπροσθε τοῦ τρικλίνου τίτοιον πολλὰ παράξενον, ὡραῖον, παμμεγέθην, ἀφ’ οὗ καὶ τὸ ποτάμιον ἐξήρχετο ἐκεῖνο. Ἦτον το τρικλινόκτισμα ἀπὸ ζαφείρου λίθων, λίθων μεγάλων καὶ λαμπρῶν, τεχνολατομημένων· τὸ στέγος δὲ τοῦ κτίσματος, τίς να τὸ ἀφηγῆται; πολὺς ἦτον καλλωπισμὸς τὸ τρίτον τοῦ τρικλίνου· συνηρμοσμένα τεχνικῶς καὶ κατασκευασμένα τρία λιθάρια θαυμαστά, ἐξαίρετα μεγάλα, ἐσκέπαζαν, ἃ εἴπομεν, τὸ τρίτον τοῦ τρικλίνου. φῶτα καὶ φῶς λαμπρόμορφον αὐγὰς παρέχον ἔσω, ὁ δ’ ἔσω πάτος κόκκινος, σεληνοβεβαμμένος.ἵστατο γρύψος λαξευτός, ἐξήπλωνε πτερόν του, τὴν ῥάχην πρὸς ἰσότηταν ἔφερνε τῶν πτερῶν του καὶ τὴν οὐρὰν ἐγύριζεν ὡς πρὸς τὴν κεφαλήν του, τοῖς δὲ ποσὶ τοῖς ἔμπροσθεν ἐβάσταζε λεκάνη, στρογγυλολαξευτόμορφον ἀπὸ πελέκυν λίθου· τὸ δὲ νερὸν ἐκ στόματος ἐξήρχετο τοῦ γρύψου καὶ εἰς τὸ λεκανοπέτρινον εἰσήρχετον ἀπέσω, τοῦ μὴ σταλάξαι σταλαγμὸν κάτω πρὸς γὴν ὀλίγον. Ὥραν ἐστάθην περισσὴν ὁ Βέλθανδρος προσέχων τοῦ γρύψου τὴν κατασκευὴν καὶ τοῦ νεροῦ τὸ ξένον· πῶς δὲ τὸ ἐξερχόμενον ἐκ στόματος τοῦ γρύψου χωρεῖται εἰς μικρολέκανον παντοῦ μὴ ἔχον πόρον ἢ καί τινα κατατροπὴν εἰς τὸ νερὸν ἐκστάζειν· καὶ πάλιν πῶς ἐκ τῶν χειλῶν ἐκρέει τῆς λεκάνης, τοῦ ὕδατος τὴν ἐκροὴν ἐθαύμαζεν ἐκεῖνος. Ἐξαίφνης κατεπάτησεν ὁ γρύψος ἐκ τοῦ τόπου, ἀντίπερα τοῦ ποταμοῦ ἀπῆγε καὶ ἐστάθην· εἶδε, παρεξενώθηκεν ὁ Βέλθανδρος ἐκεῖσε καὶ πάλιν τὸ ἀναπόταμον τὸ φλογερὸν ἐκεῖνο.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 65

Καὶ εἰς τὸ καθένα ηὕρισκε γράμματα γεγραμμένα· ὁ μὲν «τοῦ δεῖνος τε ῥηγός—ἔγραφε—θυγατέρα», ὁ δὲ καὶ πάλιν ἔγραφε «τοῦ βασιλέως τοῦ δεῖνος τίς εὐγενὴς ῥωμογενὴς πάσχει, δι’ αὐτὸ ἠρνήθην γῆν τὴν αὐτοῦ καὶ τὰ λαμπρὰ καὶ τὸ κενόδοξόν του καὶ ὅπου ἡ ἐρωτόπλασης τὸν σύρνει να πηγαίνη ὅπου ὁ ἔρωτας αὐτοῦ ἐδουλογράφησέν τον». ἄλλην δὲ πάλιν ἔγραψεν ἀρχόντισσαν γυναῖκα τὴν Αἴσθησις ἀνέθρεψεν, ἐπαίδευσεν ἡ Χάρις, τὰ ἐρωτικὰ στρατεύματα ποτὲ οὐ δούλευσέν τα. Καὶ ἄλλες εἰς τὰς χεῖρας των μετὰ ἠχάδιν ξένον κρατοῦν τὸν μεγαλώτερον τὸν πρῶτον τῶν Ἐρώτων. Ἰδὼν πάντα ὁ Βέλθανδρος ἀπ’ ἄκρων ἕως ἄκρων, τί ἄλλον ἀκριβέστερον ἐκείνου τοῦ τρικλίνου εἶδεν, ἐκριβολόγησε, καὶ πῶς να καταλέξω; Ἐκεῖσε πρὸς τὴν κεφαλὴν ἐτήρησε καὶ βλέπει ζώδιον οὕτως λαξευτὸν ἐκ λίθου ζαφειρίνου, ἀφ’ οὗ τὸ φλογοπόταμον ἐξήρχετο ἐκεῖνο, καὶ βλέμμα πανεξαίρετον ἀλλά γε καὶ θλιμμένον.

Ἰδὼν ταῦτα ὁ Βέλθανδρος ὑπερεθαύμασέν τα ἐμβλέπων ὡς κατάσκοπος τὰς χάριτας τοῦ τείχου· ἔβλεπεν ζώδια περισσὰ ποικιλολαξευμένα· τὸ μὲν ὡς σχῆμα γυναικὸς τραχηλοδεσμωμένον καὶ ἐρωτοσύρτην τύραννον τὰ ζώδια να σύρνη· ἄλλον πάλιν ὡς ἄνανδρον ποδοσιδηρωμένον Ἔρωταν δήμιον στέκοντα ἔχον κατόπισθέν του· ἄλλος εἰς χέριν ἵστατο ἄνωθε τῶν Ἐρώτων ὡς γνήσιος φίλος καρτερῶν τοῦ ἔρωτος ἀγάπην· ἄλλοι κατατοξεύουσιν να δείχνουν τυραννοῦντες. Ἦσαν τὰ πάντα λαξευτὰ ὥσπερ να ἐκινοῦνταν, καὶ τὰ μὲν ἔμπροσθεν ἤρχοντο, τὰ δ’ ἄλλα ἐξοπίσω, τὰ δ’ ἄλλα ἦσαν ἔνδετα πρὸς τῶν δημίων τὰς χεῖρας, ἐξ ὀφθαλμῶν τοῦ σώματος ἐχύνασιν τὰ δάκρυα, ἐκ δὲ τοῦ στόματος αὐτῶν στενοχωροπηδοῦντες· τὰ δὲ ἐπὶ τὰ ἄνωθεν εἰς χεῖρας τῶν Ἐρώτων νὰ εἶπες χαχατουρίζουσι, συχνοπυκνογελοῦσιν.Καλῶς περιεπάτειε κατασκοπῶν τὰ πάντα καὶ τόπον περιέδραμεν πανεπιτήδειον πάνυ, εἶδε παλάτια φοβερά, τὰ οὐ δύναμαι ἀφηγεῖσθαι καταλεπτὸν τὰς χάριτας τῶν παλατίων ἐκείνων. ἐπεὶ δὲ τὸ Ἐρωτόκαστρον ἀπ’ ἔξω ἦτον κτισμένον ἐκ σαρδωνύχου λαξευτοῦ, ἀπείκασε τὸ ἀπέσω ἐς ὅσον κατασκεύασμα τῶν πραιτωρίων ἐκείνων. Ζώδιον εἶδεν εὔμορφον ἔμπροσθε τοῦ τρικλίνου τίτοιον πολλὰ παράξενον, ὡραῖον, παμμεγέθην, ἀφ’ οὗ καὶ τὸ ποτάμιον ἐξήρχετο ἐκεῖνο. Ἦτον το τρικλινόκτισμα ἀπὸ ζαφείρου λίθων, λίθων μεγάλων καὶ λαμπρῶν, τεχνολατομημένων· τὸ στέγος δὲ τοῦ κτίσματος, τίς να τὸ ἀφηγῆται; πολὺς ἦτον καλλωπισμὸς τὸ τρίτον τοῦ τρικλίνου· συνηρμοσμένα τεχνικῶς καὶ κατασκευασμένα τρία λιθάρια θαυμαστά, ἐξαίρετα μεγάλα, ἐσκέπαζαν, ἃ εἴπομεν, τὸ τρίτον τοῦ τρικλίνου. φῶτα καὶ φῶς λαμπρόμορφον αὐγὰς παρέχον ἔσω, ὁ δ’ ἔσω πάτος κόκκινος, σεληνοβεβαμμένος.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 70

Ἐκεῖ ταώνι λαξευτὸν καθήμενον ἐπάνω ἐπακουμβίζων γόνατον πρὸς τῆς χειρὸς παλάμην, τῇ δὲ παλάμῃ τῆς χειρὸς καθήμενον ἐκράτει· ἐντέχνως ἀναστέναζεν, εἶχεν εἰς γῆν τὸ βλέμμα, πολλὰ θλιμμένον καὶ δεινόν, περίλυπον να στέκῃ, καὶ ἔτρεχεν ἐξ ὀφθαλμῶν ἐκείνου τοῦ ζωδίου ἡ βρύση ἡ τοῦ ποταμοῦ τοῦ φλογεροῦ ἐκείνου, ἔτι καὶ ἐκ τοῦ στόματος πλὴν τῆς φλογὸς καὶ μόνον ἡγήσαντο οἱ στεναγμοὶ φλογώδεις ὡς πῦρ φλέγον. Ἐντέχνως εἶχεν λαξευτὰ γράμματα κεκομμένα, ἔλεγον δὲ τὰ γράμματα, ἔφασκον δὲ τοιάδε· «Βέλθανδρος, παῖς ὁ δεύτερος πατρὸς τοῦ Ῥοδοφίλου, τοῦ καὶ κρατάρχου στέμματος πάσης τῆς γῆς Ῥωμαίων πάσχει διὰ πόθου στέμματος μεγάλης Ἀντιόχου ῥηγὸς μεγάλου θύγατηρ, Χρυσάντζας λεγομένης, τῆς πανευμόρφου καὶ λαμπρᾶς καὶ πορφυρογεννήτου». Ἀνέγνωσε τὰ γράμματα, ἔπαθε πάθος μέγα, πάθος ὑπέστη ποταπὸν ποσῶς οὐκ ἀπεικάζω.

Καὶ εἰς τὸ καθένα ηὕρισκε γράμματα γεγραμμένα· ὁ μὲν «τοῦ δεῖνος τε ῥηγός—ἔγραφε—θυγατέρα», ὁ δὲ καὶ πάλιν ἔγραφε «τοῦ βασιλέως τοῦ δεῖνος τίς εὐγενὴς ῥωμογενὴς πάσχει, δι’ αὐτὸ ἠρνήθην γῆν τὴν αὐτοῦ καὶ τὰ λαμπρὰ καὶ τὸ κενόδοξόν του καὶ ὅπου ἡ ἐρωτόπλασης τὸν σύρνει να πηγαίνη ὅπου ὁ ἔρωτας αὐτοῦ ἐδουλογράφησέν τον». ἄλλην δὲ πάλιν ἔγραψεν ἀρχόντισσαν γυναῖκα τὴν Αἴσθησις ἀνέθρεψεν, ἐπαίδευσεν ἡ Χάρις, τὰ ἐρωτικὰ στρατεύματα ποτὲ οὐ δούλευσέν τα. Καὶ ἄλλες εἰς τὰς χεῖρας των μετὰ ἠχάδιν ξένον κρατοῦν τὸν μεγαλώτερον τὸν πρῶτον τῶν Ἐρώτων. Ἰδὼν πάντα ὁ Βέλθανδρος ἀπ’ ἄκρων ἕως ἄκρων, τί ἄλλον ἀκριβέστερον ἐκείνου τοῦ τρικλίνου εἶδεν, ἐκριβολόγησε, καὶ πῶς να καταλέξω; Ἐκεῖσε πρὸς τὴν κεφαλὴν ἐτήρησε καὶ βλέπει ζώδιον οὕτως λαξευτὸν ἐκ λίθου ζαφειρίνου, ἀφ’ οὗ τὸ φλογοπόταμον ἐξήρχετο ἐκεῖνο, καὶ βλέμμα πανεξαίρετον ἀλλά γε καὶ θλιμμένον.Ἰδὼν ταῦτα ὁ Βέλθανδρος ὑπερεθαύμασέν τα ἐμβλέπων ὡς κατάσκοπος τὰς χάριτας τοῦ τείχου· ἔβλεπεν ζώδια περισσὰ ποικιλολαξευμένα· τὸ μὲν ὡς σχῆμα γυναικὸς τραχηλοδεσμωμένον καὶ ἐρωτοσύρτην τύραννον τὰ ζώδια να σύρνη· ἄλλον πάλιν ὡς ἄνανδρον ποδοσιδηρωμένον Ἔρωταν δήμιον στέκοντα ἔχον κατόπισθέν του· ἄλλος εἰς χέριν ἵστατο ἄνωθε τῶν Ἐρώτων ὡς γνήσιος φίλος καρτερῶν τοῦ ἔρωτος ἀγάπην· ἄλλοι κατατοξεύουσιν να δείχνουν τυραννοῦντες. Ἦσαν τὰ πάντα λαξευτὰ ὥσπερ να ἐκινοῦνταν, καὶ τὰ μὲν ἔμπροσθεν ἤρχοντο, τὰ δ’ ἄλλα ἐξοπίσω, τὰ δ’ ἄλλα ἦσαν ἔνδετα πρὸς τῶν δημίων τὰς χεῖρας, ἐξ ὀφθαλμῶν τοῦ σώματος ἐχύνασιν τὰ δάκρυα, ἐκ δὲ τοῦ στόματος αὐτῶν στενοχωροπηδοῦντες· τὰ δὲ ἐπὶ τὰ ἄνωθεν εἰς χεῖρας τῶν Ἐρώτων νὰ εἶπες χαχατουρίζουσι, συχνοπυκνογελοῦσιν.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 73

Ἱστάθην ὥρα περισσὴν κατασκοπῶν ἐκεῖσε, ἵστατο τοίνυν ἐννεῶς μέγα θορυμβημένος· καὶ πάλιν ἔβλεπεν ἐκεῖ καὶ θώρει καὶ συντήρα, συχνάκις τὰ ἀνέγνωθεν τὰ γράμματα ἐκεῖνα· βλέποντα καὶ τὸ ζώδιον θλιμμένα να ἱστέκῃ ἐσυνεθλίβετον καὶ αὐτὸς καὶ συμπονῶν ἐώκει, καὶ συστενάζων μετ’ αὐτοῦ καὶ συγκιρνῶν τοῦ πόθου καὶ δακρυβρυσοπόταμον ἔμμιξε δάκρυά του. Καὶ διάβην ὥρα περισσὴν ὥστε να τὸν περάσῃ ὁ θρηνισμός, ὁ πικραμὸς ὃν εἶχεν ἐκ καρδίας. Καὶ μόλις ἐσυνέφερε τὸν λογισμόν του τότε καὶ βλέμμαν ἔρριψεν ἐκεῖ μικρὸν εἰς ἄλλο μέρος, ἐτήρησε τῶν λαξευτῶν καὶ τρανοτάτων λίθων καὶ ζῶων σχῆμα ὡς ἀνδρὸς ἱστάμενον ἐκεῖσε, φρικτὸν ἀπὸ τοῦ σχήματος, δεινὸν ἀπὸ τῆς θέας, ἀχίτωσί τε καὶ γυμνὸν μέχρι καὶ ὀφαλοῦ τε.

Ἐκεῖ ταώνι λαξευτὸν καθήμενον ἐπάνω ἐπακουμβίζων γόνατον πρὸς τῆς χειρὸς παλάμην, τῇ δὲ παλάμῃ τῆς χειρὸς καθήμενον ἐκράτει· ἐντέχνως ἀναστέναζεν, εἶχεν εἰς γῆν τὸ βλέμμα, πολλὰ θλιμμένον καὶ δεινόν, περίλυπον να στέκῃ, καὶ ἔτρεχεν ἐξ ὀφθαλμῶν ἐκείνου τοῦ ζωδίου ἡ βρύση ἡ τοῦ ποταμοῦ τοῦ φλογεροῦ ἐκείνου, ἔτι καὶ ἐκ τοῦ στόματος πλὴν τῆς φλογὸς καὶ μόνον ἡγήσαντο οἱ στεναγμοὶ φλογώδεις ὡς πῦρ φλέγον. Ἐντέχνως εἶχεν λαξευτὰ γράμματα κεκομμένα, ἔλεγον δὲ τὰ γράμματα, ἔφασκον δὲ τοιάδε· «Βέλθανδρος, παῖς ὁ δεύτερος πατρὸς τοῦ Ῥοδοφίλου, τοῦ καὶ κρατάρχου στέμματος πάσης τῆς γῆς Ῥωμαίων πάσχει διὰ πόθου στέμματος μεγάλης Ἀντιόχου ῥηγὸς μεγάλου θύγατηρ, Χρυσάντζας λεγομένης, τῆς πανευμόρφου καὶ λαμπρᾶς καὶ πορφυρογεννήτου». Ἀνέγνωσε τὰ γράμματα, ἔπαθε πάθος μέγα, πάθος ὑπέστη ποταπὸν ποσῶς οὐκ ἀπεικάζω.Καὶ εἰς τὸ καθένα ηὕρισκε γράμματα γεγραμμένα· ὁ μὲν «τοῦ δεῖνος τε ῥηγός—ἔγραφε—θυγατέρα», ὁ δὲ καὶ πάλιν ἔγραφε «τοῦ βασιλέως τοῦ δεῖνος τίς εὐγενὴς ῥωμογενὴς πάσχει, δι’ αὐτὸ ἠρνήθην γῆν τὴν αὐτοῦ καὶ τὰ λαμπρὰ καὶ τὸ κενόδοξόν του καὶ ὅπου ἡ ἐρωτόπλασης τὸν σύρνει να πηγαίνη ὅπου ὁ ἔρωτας αὐτοῦ ἐδουλογράφησέν τον». ἄλλην δὲ πάλιν ἔγραψεν ἀρχόντισσαν γυναῖκα τὴν Αἴσθησις ἀνέθρεψεν, ἐπαίδευσεν ἡ Χάρις, τὰ ἐρωτικὰ στρατεύματα ποτὲ οὐ δούλευσέν τα. Καὶ ἄλλες εἰς τὰς χεῖρας των μετὰ ἠχάδιν ξένον κρατοῦν τὸν μεγαλώτερον τὸν πρῶτον τῶν Ἐρώτων. Ἰδὼν πάντα ὁ Βέλθανδρος ἀπ’ ἄκρων ἕως ἄκρων, τί ἄλλον ἀκριβέστερον ἐκείνου τοῦ τρικλίνου εἶδεν, ἐκριβολόγησε, καὶ πῶς να καταλέξω; Ἐκεῖσε πρὸς τὴν κεφαλὴν ἐτήρησε καὶ βλέπει ζώδιον οὕτως λαξευτὸν ἐκ λίθου ζαφειρίνου, ἀφ’ οὗ τὸ φλογοπόταμον ἐξήρχετο ἐκεῖνο, καὶ βλέμμα πανεξαίρετον ἀλλά γε καὶ θλιμμένον.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 76

Εἶδεν, ἐκατεσκόπησεν ἀκριβολογημένα τὸ ζώδιον τὸ θαυμαστόν, ἐκεῖνο τὸ ὡραῖον· καὶ βλέπει βέλος νὰ κάθεται ἔσω κατὰ καρδίας σαϊτοερωτόξευτον ἐξ ἀέρος εἰσῆλθεν· ἐκ τῆς τομῆς τῆς καρδιακῆς ἐκείνης τοῦ ζωδίου φλὸξ τοῦ πυρὸς ἐξήρχετο σύγκαπνος οὐκ ὀλίγος κ’ ἐσμίγετο τοῖς δάκρυσι τοῦ λίθινου ζωδίου· καὶ γάρ κ’ εὐκολοστάλακτος τῶν γυναικῶν ἡ φύσις τὰ δάκρυα εἶχε πάντοτε συστεναγμῶν να τρέχῃ, ἅπερ ἡ φύσις τῶν ἀνδρῶν τὰ ὅπλα να βαστάζη. Τίς τὴν σαΐταν ἔρριξεν ἐπάνω τοῦ ζωδίου καὶ ποῖκεν καρδιοκοπετόν; οὐχὶ πόθος γυναίου; Ηὗρε δὲ πάλιν γράμματα λαξευτὰ κεκομμένα· ἔλεγον δὲ τὰ γράμματα, ἔφασκον δὲ τοιάδε· «Ῥηγὸς μεγάλου θύγατηρ μεγάλης Ἀντιοχείας Χρυσάντζαν, ἣν ὑπέγραψεν ἡ μοιρόγραφος Τύχη τῆς εὐγενοῦς καὶ τῆς καλῆς, τῆς πορφυρογεννήτου, Βέλθανδρος γῆς Ῥωμαϊκῆς παιδὸς τοῦ Ῥοδοφίλου. ὁ Ἔρως τοὺς ἀφώρισεν ἀμφότερα τὰ μέρη».

Ἱστάθην ὥρα περισσὴν κατασκοπῶν ἐκεῖσε, ἵστατο τοίνυν ἐννεῶς μέγα θορυμβημένος· καὶ πάλιν ἔβλεπεν ἐκεῖ καὶ θώρει καὶ συντήρα, συχνάκις τὰ ἀνέγνωθεν τὰ γράμματα ἐκεῖνα· βλέποντα καὶ τὸ ζώδιον θλιμμένα να ἱστέκῃ ἐσυνεθλίβετον καὶ αὐτὸς καὶ συμπονῶν ἐώκει, καὶ συστενάζων μετ’ αὐτοῦ καὶ συγκιρνῶν τοῦ πόθου καὶ δακρυβρυσοπόταμον ἔμμιξε δάκρυά του. Καὶ διάβην ὥρα περισσὴν ὥστε να τὸν περάσῃ ὁ θρηνισμός, ὁ πικραμὸς ὃν εἶχεν ἐκ καρδίας. Καὶ μόλις ἐσυνέφερε τὸν λογισμόν του τότε καὶ βλέμμαν ἔρριψεν ἐκεῖ μικρὸν εἰς ἄλλο μέρος, ἐτήρησε τῶν λαξευτῶν καὶ τρανοτάτων λίθων καὶ ζῶων σχῆμα ὡς ἀνδρὸς ἱστάμενον ἐκεῖσε, φρικτὸν ἀπὸ τοῦ σχήματος, δεινὸν ἀπὸ τῆς θέας, ἀχίτωσί τε καὶ γυμνὸν μέχρι καὶ ὀφαλοῦ τε.Ἐκεῖ ταώνι λαξευτὸν καθήμενον ἐπάνω ἐπακουμβίζων γόνατον πρὸς τῆς χειρὸς παλάμην, τῇ δὲ παλάμῃ τῆς χειρὸς καθήμενον ἐκράτει· ἐντέχνως ἀναστέναζεν, εἶχεν εἰς γῆν τὸ βλέμμα, πολλὰ θλιμμένον καὶ δεινόν, περίλυπον να στέκῃ, καὶ ἔτρεχεν ἐξ ὀφθαλμῶν ἐκείνου τοῦ ζωδίου ἡ βρύση ἡ τοῦ ποταμοῦ τοῦ φλογεροῦ ἐκείνου, ἔτι καὶ ἐκ τοῦ στόματος πλὴν τῆς φλογὸς καὶ μόνον ἡγήσαντο οἱ στεναγμοὶ φλογώδεις ὡς πῦρ φλέγον. Ἐντέχνως εἶχεν λαξευτὰ γράμματα κεκομμένα, ἔλεγον δὲ τὰ γράμματα, ἔφασκον δὲ τοιάδε· «Βέλθανδρος, παῖς ὁ δεύτερος πατρὸς τοῦ Ῥοδοφίλου, τοῦ καὶ κρατάρχου στέμματος πάσης τῆς γῆς Ῥωμαίων πάσχει διὰ πόθου στέμματος μεγάλης Ἀντιόχου ῥηγὸς μεγάλου θύγατηρ, Χρυσάντζας λεγομένης, τῆς πανευμόρφου καὶ λαμπρᾶς καὶ πορφυρογεννήτου». Ἀνέγνωσε τὰ γράμματα, ἔπαθε πάθος μέγα, πάθος ὑπέστη ποταπὸν ποσῶς οὐκ ἀπεικάζω.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 8

Εὐθὺς ἀπεχαιρέτησε τὸν βασιλέα τότε, ξεβαίνει καὶ τὸν Φίλαρμον εὑρίσκει τον να στέκη σφικτὰ περιλαμβάνει τον, γλυκέα καταφιλεῖ τον καὶ λέγει τον τὸ μανικὸν τῆς κακοδαίμου τύχης· —Ξενίζομαι ὁ δυστυχὴς ἀδελφικοῦ σου σπλάγχνους. Τότε πάλιν ὁ Φίλαρμος κρατεῖ, καταφιλεῖ τον, λέγει τον· —Ἐὰν σέ ’θλιψεν πολλάκις ὁ πατήρ μας, δύναμ’ ἐγὼ τὸ σήμερον τὸ σπλάγχνος να τὸν φέρω· εἰ δ’ ἀπ’ ἐμοῦ κακώσεως τίποτι κέντρον ἔχεις, ἐκδίδω σε τὸ σῶμα μου, ὅλον τὸν ἑαυτόν μου, σφάττε, τυράννησον κακῶς καὶ ἀντικάκωσέ με. Οὐ δύναμαι, ὦ Βέλθανδρε, τὴν ξενιτείαν σου ἀκοῦσαι, κἂν θάνατος μὲ πρόκειται, ὕβρεις κἂν ἀτιμίας. Κἂν δὲ καὶ τὸ βασίλειον, κἂν δὲ καὶ αὐθεντίας, κἂν καὶ αὐτό, ὃ λέγομεν, τὸ φυσικό μας στέμμα να καταλείψω καὶ εἰς οὐδὲν παρέξω, τοῦτο θήσω καὶ μετὰ σοῦ να ξενωθῶ, καὶ μετὰ σοῦ να ἔλθω, εἰς χώρας ξένας ἐθνικὰς ποδοχωροβατήσω, συναποθάνω μετὰ σοῦ καὶ εἰς ᾍδην συγκατέβω· μόνον καὶ γὰρ τὴν βλέπησιν τὴν ἰδικήν σου ἀς ἔχω.

Δυνάστης ἦτον βασιλεὺς Ῥοδόφιλος ὁκάτις, τὸ ὄνομα Ῥωμαϊκόν, χώρων ὑπεραπείρων τυραννικῶς αὐθέντευεν ὡς φυσικὸς αὐθέντης καὶ τοὺς ἐκεῖσε γύρωθεν ἐδέσποζε τοπάρχας· εἶχε καὶ παῖδας εὐειδεῖς, ἠγαπημένους δύο· ὁ πρῶτος ὠνομάζετο φίλαρμος παρὰ παρὰ πάντων, Βέλθανδρος δὲ ὁ δεύτερος τὴν τῶν Ῥωμαίων λέξιν, παράξενος καὶ κυνηγός, πανευτυχὴς δεξιώτης, εἰς κάλλος καὶ εἰς σύνθεσιν μέγας τε καὶ ἀνδρεῖος, ξανθὸς καὶ σγουροκέφαλος, εὐόφθαλμος καὶ ὡραῖος, ἄσπρον ἦτον τὸ στῆθος του μάρμαρον ὥσπερ κρύον, καὶ εἰς ἁρμελοτόπλασιν ἓν ἦσαν καὶ οἱ δύο. Ἐπεὶ δὲ τῆς τύχης μανικόν, τῆς κακοδαίμου μοίρας, ὑπὸ πατρὸς ἐθλίβετον, ἐμυριοκαταφρονᾶτον, καὶ τότε γοῦν ἠθέλησε εἰς τὸ ν’ ἀποδημήση, μακρά που να ξενιτευθῇ, ὅπου τὸν πάρ’ ἡ τύχη, ξένην ὁδὸν ἐζήτησε πατρὶ τῷ βασιλεῖ του· εἶπε δὲ τοίνυν πρὸς αὐτὸν ὁ βασιλεὺς τοιαῦτα· —Βέλθανδρε, ἂν σὺ τῆς χώρας μου θέλῃς να γένης ξένος, ἀνάθεμά μοι, Βέλθανδρε, ἂν ἐγὼ σὲ κρατήσω.Καὶ πῶς ἀπέφευγεν αὐτὸς τῆς γονικῆς του χώρας καὶ πῶς ἐκακοπάθησεν μετὰ καὶ τῆς Χρυσάντζας καὶ πῶς τὸ κυκλοδρόμημα τοῦ χρόνου τε τοσούτου ἔφερε καὶ κατήντησε τῆς πατρικῆς ἀξίας, καὶ ὁ πρώην τε μισούμενος φιλούμενος ἐγίνη, καὶ στέμμα καὶ διάδημα τῆς αὐτοκρατορίας ἔφερε, καὶ κατήντησε καὶ βασιλεὺς ἱστάθην σὺν τῇ συζύγῳ τῇ καλῇ, τῆς κόρης τῆς Χρυσάντζας, ῥηγὸς μεγάλου θύγατηρ μεγάλης Ἀντιόχου. Λοιπόν, τὸν νοῦν ἱστήσατε ν’ ἀκούσητε τὸν λόγον καὶ να θαυμάσητε πολλά, ψεύστης οὐ μὴ φανοῦμαι.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 81

Ἀνέγνωσε τὰ γράμματα, ἐστέναξε μεγάλως, εἶπεν ἐξ ὅλης του καρδίας· —Να μὴ εἶχα ἐγεννήθην, καὶ εἰς τῆς γῆς τὸ πρόσωπον ἄψυχος να εἶχα εὑρέθην· εἰ δὲ εὑρέθην ἔμψυχος, ὡς ξένος να ἐγνωρίσθην· ἐπεὶ δ’ ἡ φύσις ἔπλασεν καὶ αἴσθησιν μοὶ ἐδῶκεν, τὸν κόσμον, τὸν ἐγνώρισα, να μὴ εἶχα γνωρίσει καὶ εἰς τὸ Ἐρωτόκαστρον ποσῶς να μ’ εἶχα ’σέβη· εἰ δέ γε καὶ ἐσέβηκα ἔνδοθεν τοῦ τρικλίνου, τὰ ζώδια τὰ λαξευτὰ οὔ μ’ εἶχα τὰ ἐσκόπουν· εἰ δὲ τὰ ζώδια ἐσκόπησα, τὰ γράμματα να μ’ εἶχα τ’ ἀναγνώσει τῆς τύχης ταύτης να ἔλειπα, καὶ προσοχὴν να εἶχα, να εἶδα, να ἐσκόπησα μόνος τὸν ἐμαυτόν μου. Ἐπεὶ δὲ μοιρογράφισμα ηὕρηκα ἰδικόν μου καὶ ποῖα μοι ἀπόκειται εἰς ἰδική μου τύχην, ἀς ἴδω εἰς ἀκρίβειαν λοιπὸν καὶ ἀς προσέξω τὰς πικρογλυκοχάριτας τοῦ Ἐρωτοκάστρου τούτου. Ἐξῆλθεν ἐκ τὸν τρίκλινον, ἦλθεν εἰς τὸ κουβούκλιν καὶ τοῦτο ἐξ ἀδάμαντος λίθου ἦτον κτισμένον μετὰ τῶν μαργαρίτων τε ἦτον ἐπαστωμένον καὶ λίθων πολυτίμων τε, ὧνπερ οὐκ ἔχει ὁ κόσμος.

Εἶδεν, ἐκατεσκόπησεν ἀκριβολογημένα τὸ ζώδιον τὸ θαυμαστόν, ἐκεῖνο τὸ ὡραῖον· καὶ βλέπει βέλος νὰ κάθεται ἔσω κατὰ καρδίας σαϊτοερωτόξευτον ἐξ ἀέρος εἰσῆλθεν· ἐκ τῆς τομῆς τῆς καρδιακῆς ἐκείνης τοῦ ζωδίου φλὸξ τοῦ πυρὸς ἐξήρχετο σύγκαπνος οὐκ ὀλίγος κ’ ἐσμίγετο τοῖς δάκρυσι τοῦ λίθινου ζωδίου· καὶ γάρ κ’ εὐκολοστάλακτος τῶν γυναικῶν ἡ φύσις τὰ δάκρυα εἶχε πάντοτε συστεναγμῶν να τρέχῃ, ἅπερ ἡ φύσις τῶν ἀνδρῶν τὰ ὅπλα να βαστάζη. Τίς τὴν σαΐταν ἔρριξεν ἐπάνω τοῦ ζωδίου καὶ ποῖκεν καρδιοκοπετόν; οὐχὶ πόθος γυναίου; Ηὗρε δὲ πάλιν γράμματα λαξευτὰ κεκομμένα· ἔλεγον δὲ τὰ γράμματα, ἔφασκον δὲ τοιάδε· «Ῥηγὸς μεγάλου θύγατηρ μεγάλης Ἀντιοχείας Χρυσάντζαν, ἣν ὑπέγραψεν ἡ μοιρόγραφος Τύχη τῆς εὐγενοῦς καὶ τῆς καλῆς, τῆς πορφυρογεννήτου, Βέλθανδρος γῆς Ῥωμαϊκῆς παιδὸς τοῦ Ῥοδοφίλου. ὁ Ἔρως τοὺς ἀφώρισεν ἀμφότερα τὰ μέρη».Ἱστάθην ὥρα περισσὴν κατασκοπῶν ἐκεῖσε, ἵστατο τοίνυν ἐννεῶς μέγα θορυμβημένος· καὶ πάλιν ἔβλεπεν ἐκεῖ καὶ θώρει καὶ συντήρα, συχνάκις τὰ ἀνέγνωθεν τὰ γράμματα ἐκεῖνα· βλέποντα καὶ τὸ ζώδιον θλιμμένα να ἱστέκῃ ἐσυνεθλίβετον καὶ αὐτὸς καὶ συμπονῶν ἐώκει, καὶ συστενάζων μετ’ αὐτοῦ καὶ συγκιρνῶν τοῦ πόθου καὶ δακρυβρυσοπόταμον ἔμμιξε δάκρυά του. Καὶ διάβην ὥρα περισσὴν ὥστε να τὸν περάσῃ ὁ θρηνισμός, ὁ πικραμὸς ὃν εἶχεν ἐκ καρδίας. Καὶ μόλις ἐσυνέφερε τὸν λογισμόν του τότε καὶ βλέμμαν ἔρριψεν ἐκεῖ μικρὸν εἰς ἄλλο μέρος, ἐτήρησε τῶν λαξευτῶν καὶ τρανοτάτων λίθων καὶ ζῶων σχῆμα ὡς ἀνδρὸς ἱστάμενον ἐκεῖσε, φρικτὸν ἀπὸ τοῦ σχήματος, δεινὸν ἀπὸ τῆς θέας, ἀχίτωσί τε καὶ γυμνὸν μέχρι καὶ ὀφαλοῦ τε.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 84

Ἦτον τὸ κτίμα θαυμαστὸν τοῦ κουβουκλίου ἐκείνου, ἐντέχνως πάλιν ἵσταντο ἐκεῖναι αἱ καμάραι διὰ κοχλίου γύρωθε καὶ περιθριγκωμέναι· ἡ φύσις τοίνυν τῶν βροτῶν, εἰ ἐθεᾶτο τοῦτο, μεγάλως να ἐπαίνεσεν, μεγάλως να ἐθαυμάστην· θεμέλιον οὐκ εἴχασιν, εἰς γὴν οὐκ ἠπατοῦσαν, ἐκρέμαντο οἱ τέσσαρεις τοῖχοι τοῦ κουβουκλίου, να εἶπες καὶ ἀπήκαζε τὰς οὐρανίους σφαίρας. Πάντως ὑπερεθαύμασεν ὁ Βέλθανδρος ὡς εἶδεν, ὁμοίως δὲ καὶ τὴν αὐλὴν ἐθαύμασε κἀκείνην· εἶδε κἀκεῖ τὸν Λέανδρον ἐκ λίθου κεκομμένου, ἐκεῖ λουτρὸν πανεύμορφον, πλήρης χαριτωμένον, τοιοῦτον ἦτον τὸ λουτρὸν οἷον ἄλλον οὐκ ἦτον οὐδὲ λαλῆσαι κἂν ποσῶς ἡ γλῶσσα δύναταί μου. Λοιπὸν παρέξω τοῦ λουτροῦ ἔκειτο ἡ φλισκίνα, ὡραία, πανεξαίρετη, ὅλη λιθαρωμένη, τὰ ζώδια γύρου περισσά, λιθαρωτὰ κἀκεῖνα, τὰ ὁποῖα μετὰ μηχανῆς ἐβάστα κάτω κείνη.

Ἀνέγνωσε τὰ γράμματα, ἐστέναξε μεγάλως, εἶπεν ἐξ ὅλης του καρδίας· —Να μὴ εἶχα ἐγεννήθην, καὶ εἰς τῆς γῆς τὸ πρόσωπον ἄψυχος να εἶχα εὑρέθην· εἰ δὲ εὑρέθην ἔμψυχος, ὡς ξένος να ἐγνωρίσθην· ἐπεὶ δ’ ἡ φύσις ἔπλασεν καὶ αἴσθησιν μοὶ ἐδῶκεν, τὸν κόσμον, τὸν ἐγνώρισα, να μὴ εἶχα γνωρίσει καὶ εἰς τὸ Ἐρωτόκαστρον ποσῶς να μ’ εἶχα ’σέβη· εἰ δέ γε καὶ ἐσέβηκα ἔνδοθεν τοῦ τρικλίνου, τὰ ζώδια τὰ λαξευτὰ οὔ μ’ εἶχα τὰ ἐσκόπουν· εἰ δὲ τὰ ζώδια ἐσκόπησα, τὰ γράμματα να μ’ εἶχα τ’ ἀναγνώσει τῆς τύχης ταύτης να ἔλειπα, καὶ προσοχὴν να εἶχα, να εἶδα, να ἐσκόπησα μόνος τὸν ἐμαυτόν μου. Ἐπεὶ δὲ μοιρογράφισμα ηὕρηκα ἰδικόν μου καὶ ποῖα μοι ἀπόκειται εἰς ἰδική μου τύχην, ἀς ἴδω εἰς ἀκρίβειαν λοιπὸν καὶ ἀς προσέξω τὰς πικρογλυκοχάριτας τοῦ Ἐρωτοκάστρου τούτου. Ἐξῆλθεν ἐκ τὸν τρίκλινον, ἦλθεν εἰς τὸ κουβούκλιν καὶ τοῦτο ἐξ ἀδάμαντος λίθου ἦτον κτισμένον μετὰ τῶν μαργαρίτων τε ἦτον ἐπαστωμένον καὶ λίθων πολυτίμων τε, ὧνπερ οὐκ ἔχει ὁ κόσμος.Εἶδεν, ἐκατεσκόπησεν ἀκριβολογημένα τὸ ζώδιον τὸ θαυμαστόν, ἐκεῖνο τὸ ὡραῖον· καὶ βλέπει βέλος νὰ κάθεται ἔσω κατὰ καρδίας σαϊτοερωτόξευτον ἐξ ἀέρος εἰσῆλθεν· ἐκ τῆς τομῆς τῆς καρδιακῆς ἐκείνης τοῦ ζωδίου φλὸξ τοῦ πυρὸς ἐξήρχετο σύγκαπνος οὐκ ὀλίγος κ’ ἐσμίγετο τοῖς δάκρυσι τοῦ λίθινου ζωδίου· καὶ γάρ κ’ εὐκολοστάλακτος τῶν γυναικῶν ἡ φύσις τὰ δάκρυα εἶχε πάντοτε συστεναγμῶν να τρέχῃ, ἅπερ ἡ φύσις τῶν ἀνδρῶν τὰ ὅπλα να βαστάζη. Τίς τὴν σαΐταν ἔρριξεν ἐπάνω τοῦ ζωδίου καὶ ποῖκεν καρδιοκοπετόν; οὐχὶ πόθος γυναίου; Ηὗρε δὲ πάλιν γράμματα λαξευτὰ κεκομμένα· ἔλεγον δὲ τὰ γράμματα, ἔφασκον δὲ τοιάδε· «Ῥηγὸς μεγάλου θύγατηρ μεγάλης Ἀντιοχείας Χρυσάντζαν, ἣν ὑπέγραψεν ἡ μοιρόγραφος Τύχη τῆς εὐγενοῦς καὶ τῆς καλῆς, τῆς πορφυρογεννήτου, Βέλθανδρος γῆς Ῥωμαϊκῆς παιδὸς τοῦ Ῥοδοφίλου. ὁ Ἔρως τοὺς ἀφώρισεν ἀμφότερα τὰ μέρη».

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 87

Τῆς δὲ φλισκίνας κάτωθεν κἀκ τῶν ζωδίων ἐκείνων ἔβρυε βρύση καθαρά, πολλὰ διειδεστάτη, ἀφ’ οὗ κἀκεῖνο τὸ λουτρὸν ἠρδεύετο ἐκ ταύτης· γύρωθεν δὲ τοῦ στόματος ἐκείνης τῆς φλισκίνας πουλίτζια ἐκάθηντο, γένη χρυσᾶ παντοῖα, καὶ τὸ καθ’ ἕνα ἐξ αὐτῶν ὡς ἔθος ἐκελάδει, τὴν ἰδικήν του τὴν φωνὴν ἀνθ’ ὅμοια νὰ εἶπες, καὶ ὥσπερ ζῶντα ἵσταντο ἐκεῖνα τὰ πουλίτζια, τὰ ἄνω καὶ τὰ κάτωθεν καὶ ὅσα τὰ τριγύρου. Μικρὸν ἐπαρεξέβηκεν ὁ Βέλθανδρος καὶ βλέπει ἡλιακοῦ κατασκευὴν πολλὰ ὡραιοτάτην ὅτι τὰ λιθολάξευτα, ἃ εἶχεν γύρου γύρου τὰ λαμπροκαλαμόστυλα ὀρθομαρμάρωσίς τε, κιττόφυλλα, χρυσόφυλλα, ἴων, κρίνων καὶ ῥόδων, μάλαμα νά ’ναι καθαρόν, ὅλα σειστὰ τὰ πάντα λαμπρὰν εἶχαν τὴν σύνθεσιν τὸ ἕνα πρὸ τὸ ἄλλο καὶ λίθον πανεξαίρετον, ὁλόκαλον, ὡραῖον, ἐπάνω δὲ τῆς κεφαλῆς τοῦ μονολίθου κείνου θρόνος ἐκείτετον χρυσός, καὶ κύκλωθε τοῦ θρόνου πλῆθος ἀρμάτων περισσῶν πρὸς γῆν τε νενευκότων.

Ἦτον τὸ κτίμα θαυμαστὸν τοῦ κουβουκλίου ἐκείνου, ἐντέχνως πάλιν ἵσταντο ἐκεῖναι αἱ καμάραι διὰ κοχλίου γύρωθε καὶ περιθριγκωμέναι· ἡ φύσις τοίνυν τῶν βροτῶν, εἰ ἐθεᾶτο τοῦτο, μεγάλως να ἐπαίνεσεν, μεγάλως να ἐθαυμάστην· θεμέλιον οὐκ εἴχασιν, εἰς γὴν οὐκ ἠπατοῦσαν, ἐκρέμαντο οἱ τέσσαρεις τοῖχοι τοῦ κουβουκλίου, να εἶπες καὶ ἀπήκαζε τὰς οὐρανίους σφαίρας. Πάντως ὑπερεθαύμασεν ὁ Βέλθανδρος ὡς εἶδεν, ὁμοίως δὲ καὶ τὴν αὐλὴν ἐθαύμασε κἀκείνην· εἶδε κἀκεῖ τὸν Λέανδρον ἐκ λίθου κεκομμένου, ἐκεῖ λουτρὸν πανεύμορφον, πλήρης χαριτωμένον, τοιοῦτον ἦτον τὸ λουτρὸν οἷον ἄλλον οὐκ ἦτον οὐδὲ λαλῆσαι κἂν ποσῶς ἡ γλῶσσα δύναταί μου. Λοιπὸν παρέξω τοῦ λουτροῦ ἔκειτο ἡ φλισκίνα, ὡραία, πανεξαίρετη, ὅλη λιθαρωμένη, τὰ ζώδια γύρου περισσά, λιθαρωτὰ κἀκεῖνα, τὰ ὁποῖα μετὰ μηχανῆς ἐβάστα κάτω κείνη.Ἀνέγνωσε τὰ γράμματα, ἐστέναξε μεγάλως, εἶπεν ἐξ ὅλης του καρδίας· —Να μὴ εἶχα ἐγεννήθην, καὶ εἰς τῆς γῆς τὸ πρόσωπον ἄψυχος να εἶχα εὑρέθην· εἰ δὲ εὑρέθην ἔμψυχος, ὡς ξένος να ἐγνωρίσθην· ἐπεὶ δ’ ἡ φύσις ἔπλασεν καὶ αἴσθησιν μοὶ ἐδῶκεν, τὸν κόσμον, τὸν ἐγνώρισα, να μὴ εἶχα γνωρίσει καὶ εἰς τὸ Ἐρωτόκαστρον ποσῶς να μ’ εἶχα ’σέβη· εἰ δέ γε καὶ ἐσέβηκα ἔνδοθεν τοῦ τρικλίνου, τὰ ζώδια τὰ λαξευτὰ οὔ μ’ εἶχα τὰ ἐσκόπουν· εἰ δὲ τὰ ζώδια ἐσκόπησα, τὰ γράμματα να μ’ εἶχα τ’ ἀναγνώσει τῆς τύχης ταύτης να ἔλειπα, καὶ προσοχὴν να εἶχα, να εἶδα, να ἐσκόπησα μόνος τὸν ἐμαυτόν μου. Ἐπεὶ δὲ μοιρογράφισμα ηὕρηκα ἰδικόν μου καὶ ποῖα μοι ἀπόκειται εἰς ἰδική μου τύχην, ἀς ἴδω εἰς ἀκρίβειαν λοιπὸν καὶ ἀς προσέξω τὰς πικρογλυκοχάριτας τοῦ Ἐρωτοκάστρου τούτου. Ἐξῆλθεν ἐκ τὸν τρίκλινον, ἦλθεν εἰς τὸ κουβούκλιν καὶ τοῦτο ἐξ ἀδάμαντος λίθου ἦτον κτισμένον μετὰ τῶν μαργαρίτων τε ἦτον ἐπαστωμένον καὶ λίθων πολυτίμων τε, ὧνπερ οὐκ ἔχει ὁ κόσμος.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 89

Καὶ τότε νὺξ ἀσέληνος δέχεται τὴν ἡμέραν καὶ τὸ γυρεύειν χάριτας Ἐρωτοκάστρου ἄλλας Ἔρως εἰσῆλθε πρὸς αὐτὸν ἀεροπτεροδρόμος ἱστάμενος ἐπάνω του καὶ λέγων πρὸς ἐκεῖνον· —Βέλθανδρε, φθάσε σύντομα, ὁ βασιλεὺς καλεῖ σε. Καὶ σὺν τῷ λόγῳ παρευθὺς ὁ Βέλθανδρος ἀνέστη, ἀκολουθεῖ τὸν Ἔρωτα τὸν φωνήσαντα τοῦτον· ἀνέβη τοῦ ἡλιακοῦ καὶ πρὸς τὸν θρόνον εἶδε τὸ πῶς ἀπέσω κάθητο ὁ βασιλεὺς Ἐρώτων, στέμμα φορῶν βασιλικόν, βαστάζων σκῆπτρον μέγα, κρατῶν καὶ εἰς τὸ χέριν του μία χρυσὴν σαΐταν. Τοῦτον ἰδὼν ὁ Βέλθανδρος πίπτει παρὰ τοὺς πόδας καὶ παρευθὺς ὁ βασιλεὺς ὁ τῶν Ἐρώτων λέγει· —Ἀνάστα καὶ τὸ κράτος μου σύντυχε περὶ πάντων πῶς ἀπὸ γῆς Ῥωμαϊκῆς καὶ γονικῆς σου χώρας ἐπεξενώθης καὶ ἔφυγες, ἐλήλυθας ἐνταῦθα, καὶ πῶς εἰς τὸ Ἐρωτόκαστρον ἐσέβηκες ἀπέσω. Σύντομ’ ἀνάστα, λάλει μοι καὶ ἀφηγήσου μέ τα.

Τῆς δὲ φλισκίνας κάτωθεν κἀκ τῶν ζωδίων ἐκείνων ἔβρυε βρύση καθαρά, πολλὰ διειδεστάτη, ἀφ’ οὗ κἀκεῖνο τὸ λουτρὸν ἠρδεύετο ἐκ ταύτης· γύρωθεν δὲ τοῦ στόματος ἐκείνης τῆς φλισκίνας πουλίτζια ἐκάθηντο, γένη χρυσᾶ παντοῖα, καὶ τὸ καθ’ ἕνα ἐξ αὐτῶν ὡς ἔθος ἐκελάδει, τὴν ἰδικήν του τὴν φωνὴν ἀνθ’ ὅμοια νὰ εἶπες, καὶ ὥσπερ ζῶντα ἵσταντο ἐκεῖνα τὰ πουλίτζια, τὰ ἄνω καὶ τὰ κάτωθεν καὶ ὅσα τὰ τριγύρου. Μικρὸν ἐπαρεξέβηκεν ὁ Βέλθανδρος καὶ βλέπει ἡλιακοῦ κατασκευὴν πολλὰ ὡραιοτάτην ὅτι τὰ λιθολάξευτα, ἃ εἶχεν γύρου γύρου τὰ λαμπροκαλαμόστυλα ὀρθομαρμάρωσίς τε, κιττόφυλλα, χρυσόφυλλα, ἴων, κρίνων καὶ ῥόδων, μάλαμα νά ’ναι καθαρόν, ὅλα σειστὰ τὰ πάντα λαμπρὰν εἶχαν τὴν σύνθεσιν τὸ ἕνα πρὸ τὸ ἄλλο καὶ λίθον πανεξαίρετον, ὁλόκαλον, ὡραῖον, ἐπάνω δὲ τῆς κεφαλῆς τοῦ μονολίθου κείνου θρόνος ἐκείτετον χρυσός, καὶ κύκλωθε τοῦ θρόνου πλῆθος ἀρμάτων περισσῶν πρὸς γῆν τε νενευκότων.Ἦτον τὸ κτίμα θαυμαστὸν τοῦ κουβουκλίου ἐκείνου, ἐντέχνως πάλιν ἵσταντο ἐκεῖναι αἱ καμάραι διὰ κοχλίου γύρωθε καὶ περιθριγκωμέναι· ἡ φύσις τοίνυν τῶν βροτῶν, εἰ ἐθεᾶτο τοῦτο, μεγάλως να ἐπαίνεσεν, μεγάλως να ἐθαυμάστην· θεμέλιον οὐκ εἴχασιν, εἰς γὴν οὐκ ἠπατοῦσαν, ἐκρέμαντο οἱ τέσσαρεις τοῖχοι τοῦ κουβουκλίου, να εἶπες καὶ ἀπήκαζε τὰς οὐρανίους σφαίρας. Πάντως ὑπερεθαύμασεν ὁ Βέλθανδρος ὡς εἶδεν, ὁμοίως δὲ καὶ τὴν αὐλὴν ἐθαύμασε κἀκείνην· εἶδε κἀκεῖ τὸν Λέανδρον ἐκ λίθου κεκομμένου, ἐκεῖ λουτρὸν πανεύμορφον, πλήρης χαριτωμένον, τοιοῦτον ἦτον τὸ λουτρὸν οἷον ἄλλον οὐκ ἦτον οὐδὲ λαλῆσαι κἂν ποσῶς ἡ γλῶσσα δύναταί μου. Λοιπὸν παρέξω τοῦ λουτροῦ ἔκειτο ἡ φλισκίνα, ὡραία, πανεξαίρετη, ὅλη λιθαρωμένη, τὰ ζώδια γύρου περισσά, λιθαρωτὰ κἀκεῖνα, τὰ ὁποῖα μετὰ μηχανῆς ἐβάστα κάτω κείνη.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 93

Καὶ παρευθὺς ἀπὸ τῆς γῆς ὁ Βέλθανδρος ἀνέστη, κλίνει πάλιν τὸν τράχηλον καὶ πίπτει πρὸς τοὺς πόδας καὶ τότες ἐσηκώθηκε καὶ πρὸς ἐκεῖνον λέγει· —Ὁ τῶν Ἐρώτων βασιλεύς, ἐπεθυμεῖς να μάθης πῶς τὴν πατρίδα ἔφυγα καὶ τὴν ἰδίαν χώρα καὶ ξένος ἐπροέκρινα καὶ ἀλλότριος να γένω. Ῥοδόφιλος μὲ πότιζε θλίψεις ἀπειροτάτας, χολὰς πολλὰς ἀπλήρωτας, τοιαύτας καὶ τοσαύτας. Εἶπον σοι, μάθε, βασιλεύ, τὸν λόγον καὶ τὸν τρόπον ὅτι διὰ θλῖψιν ἔφυγον ἀπὸ τὰ γονικά μου, διὰ τὴν καταφρόνησιν ἣν εἶχον ἐκ πατρός μου καὶ διὰ αὐτὸ ἐξέβηκα θλιμμένος καὶ γυρίζω.

Καὶ τότε νὺξ ἀσέληνος δέχεται τὴν ἡμέραν καὶ τὸ γυρεύειν χάριτας Ἐρωτοκάστρου ἄλλας Ἔρως εἰσῆλθε πρὸς αὐτὸν ἀεροπτεροδρόμος ἱστάμενος ἐπάνω του καὶ λέγων πρὸς ἐκεῖνον· —Βέλθανδρε, φθάσε σύντομα, ὁ βασιλεὺς καλεῖ σε. Καὶ σὺν τῷ λόγῳ παρευθὺς ὁ Βέλθανδρος ἀνέστη, ἀκολουθεῖ τὸν Ἔρωτα τὸν φωνήσαντα τοῦτον· ἀνέβη τοῦ ἡλιακοῦ καὶ πρὸς τὸν θρόνον εἶδε τὸ πῶς ἀπέσω κάθητο ὁ βασιλεὺς Ἐρώτων, στέμμα φορῶν βασιλικόν, βαστάζων σκῆπτρον μέγα, κρατῶν καὶ εἰς τὸ χέριν του μία χρυσὴν σαΐταν. Τοῦτον ἰδὼν ὁ Βέλθανδρος πίπτει παρὰ τοὺς πόδας καὶ παρευθὺς ὁ βασιλεὺς ὁ τῶν Ἐρώτων λέγει· —Ἀνάστα καὶ τὸ κράτος μου σύντυχε περὶ πάντων πῶς ἀπὸ γῆς Ῥωμαϊκῆς καὶ γονικῆς σου χώρας ἐπεξενώθης καὶ ἔφυγες, ἐλήλυθας ἐνταῦθα, καὶ πῶς εἰς τὸ Ἐρωτόκαστρον ἐσέβηκες ἀπέσω. Σύντομ’ ἀνάστα, λάλει μοι καὶ ἀφηγήσου μέ τα.Τῆς δὲ φλισκίνας κάτωθεν κἀκ τῶν ζωδίων ἐκείνων ἔβρυε βρύση καθαρά, πολλὰ διειδεστάτη, ἀφ’ οὗ κἀκεῖνο τὸ λουτρὸν ἠρδεύετο ἐκ ταύτης· γύρωθεν δὲ τοῦ στόματος ἐκείνης τῆς φλισκίνας πουλίτζια ἐκάθηντο, γένη χρυσᾶ παντοῖα, καὶ τὸ καθ’ ἕνα ἐξ αὐτῶν ὡς ἔθος ἐκελάδει, τὴν ἰδικήν του τὴν φωνὴν ἀνθ’ ὅμοια νὰ εἶπες, καὶ ὥσπερ ζῶντα ἵσταντο ἐκεῖνα τὰ πουλίτζια, τὰ ἄνω καὶ τὰ κάτωθεν καὶ ὅσα τὰ τριγύρου. Μικρὸν ἐπαρεξέβηκεν ὁ Βέλθανδρος καὶ βλέπει ἡλιακοῦ κατασκευὴν πολλὰ ὡραιοτάτην ὅτι τὰ λιθολάξευτα, ἃ εἶχεν γύρου γύρου τὰ λαμπροκαλαμόστυλα ὀρθομαρμάρωσίς τε, κιττόφυλλα, χρυσόφυλλα, ἴων, κρίνων καὶ ῥόδων, μάλαμα νά ’ναι καθαρόν, ὅλα σειστὰ τὰ πάντα λαμπρὰν εἶχαν τὴν σύνθεσιν τὸ ἕνα πρὸ τὸ ἄλλο καὶ λίθον πανεξαίρετον, ὁλόκαλον, ὡραῖον, ἐπάνω δὲ τῆς κεφαλῆς τοῦ μονολίθου κείνου θρόνος ἐκείτετον χρυσός, καὶ κύκλωθε τοῦ θρόνου πλῆθος ἀρμάτων περισσῶν πρὸς γῆν τε νενευκότων.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 96

Ἐγύρευσα, ἐδιάβασα χώρας ἀναριθμήτους καὶ μετὰ πάντων εἰς Ταρσὸν κατήντησα τὸ κάστρον· ηὕρηκα μικροπόταμον καὶ εἰς τὸ νερόν του μέσον φλὸξ τοῦ πυρὸς ἐξήρχετο καὶ διὰ τὸ πῦρ ἐκεῖνο· ἐπιάσα τὸ ἀναπόταμον θέλων ἰδεῖν τὸ τέλος· τὴν κεφαλὴν τοῦ ποταμοῦ ἐπεθύμουν γνωρίσαι, τὴν φλόγα μέσον τοῦ νεροῦ καὶ πῶς ὁμοῦ συντρέχει· Εἶπον σοι, μάθε, βασιλεῦ, δι’ αὕτην τὴν αἰτίαν εἰσῆλθον κ’ εἰς τὸ κάστρον σου, κάστρον καὶ ὄντως κάστρον, εὔμορφον ἔνι, ἐξαίρετον, οὐκ εἶδα πούπετις τίτοιον. Ὁ δ’ Ἔρως ἔφη πρὸς αὐτόν, τοιάδε τὸν ἐλέγει· —Γίνωσκε τοῦτο, Βέλθανδρε, τὴν αὔριον ἡμέραν ἔχω γυναῖκες εὐγενικὲς τὸν ἀριθμὸν σαράντα, στεμμένας ὅλας δέσποινας, βασιλέων θυγατέρας, ἐκλελεγμένες, εὔμορφες εἰς εἶδος καὶ εἰς κάλλος· καὶ τοῦτο θέλω ἀπὸ σὲ πασῶν τὴν καλλιωτέραν γνωρίσης ἀπὸ σύγκρισιν τὴν ἰδικήν σου μόνος. Εὐθὺς ἐπιλογήθηκεν ὁ Βέλθανδρος καὶ λέγει· —Ἀπὸ συγκρίσεως, Ἔρων μου, λέγεις τὴν ἰδικήν μου, ὄψει ἐν τάχει, δέσποτα, πασῶν τὴν κρειττοτέραν.

Καὶ παρευθὺς ἀπὸ τῆς γῆς ὁ Βέλθανδρος ἀνέστη, κλίνει πάλιν τὸν τράχηλον καὶ πίπτει πρὸς τοὺς πόδας καὶ τότες ἐσηκώθηκε καὶ πρὸς ἐκεῖνον λέγει· —Ὁ τῶν Ἐρώτων βασιλεύς, ἐπεθυμεῖς να μάθης πῶς τὴν πατρίδα ἔφυγα καὶ τὴν ἰδίαν χώρα καὶ ξένος ἐπροέκρινα καὶ ἀλλότριος να γένω. Ῥοδόφιλος μὲ πότιζε θλίψεις ἀπειροτάτας, χολὰς πολλὰς ἀπλήρωτας, τοιαύτας καὶ τοσαύτας. Εἶπον σοι, μάθε, βασιλεύ, τὸν λόγον καὶ τὸν τρόπον ὅτι διὰ θλῖψιν ἔφυγον ἀπὸ τὰ γονικά μου, διὰ τὴν καταφρόνησιν ἣν εἶχον ἐκ πατρός μου καὶ διὰ αὐτὸ ἐξέβηκα θλιμμένος καὶ γυρίζω.Καὶ τότε νὺξ ἀσέληνος δέχεται τὴν ἡμέραν καὶ τὸ γυρεύειν χάριτας Ἐρωτοκάστρου ἄλλας Ἔρως εἰσῆλθε πρὸς αὐτὸν ἀεροπτεροδρόμος ἱστάμενος ἐπάνω του καὶ λέγων πρὸς ἐκεῖνον· —Βέλθανδρε, φθάσε σύντομα, ὁ βασιλεὺς καλεῖ σε. Καὶ σὺν τῷ λόγῳ παρευθὺς ὁ Βέλθανδρος ἀνέστη, ἀκολουθεῖ τὸν Ἔρωτα τὸν φωνήσαντα τοῦτον· ἀνέβη τοῦ ἡλιακοῦ καὶ πρὸς τὸν θρόνον εἶδε τὸ πῶς ἀπέσω κάθητο ὁ βασιλεὺς Ἐρώτων, στέμμα φορῶν βασιλικόν, βαστάζων σκῆπτρον μέγα, κρατῶν καὶ εἰς τὸ χέριν του μία χρυσὴν σαΐταν. Τοῦτον ἰδὼν ὁ Βέλθανδρος πίπτει παρὰ τοὺς πόδας καὶ παρευθὺς ὁ βασιλεὺς ὁ τῶν Ἐρώτων λέγει· —Ἀνάστα καὶ τὸ κράτος μου σύντυχε περὶ πάντων πῶς ἀπὸ γῆς Ῥωμαϊκῆς καὶ γονικῆς σου χώρας ἐπεξενώθης καὶ ἔφυγες, ἐλήλυθας ἐνταῦθα, καὶ πῶς εἰς τὸ Ἐρωτόκαστρον ἐσέβηκες ἀπέσω. Σύντομ’ ἀνάστα, λάλει μοι καὶ ἀφηγήσου μέ τα.

Anonymous_Belthandrus et Chrysantza_Sentence 99

Ὁ Βέλθανδρος δὲ φοβηθεὶς τὸ τάγμα τῶν Ἐρώτων, οὐκ ἐχωρέθην εἰς πολλά, ἀλλ’ ὅμως δειλανδρήσας εἶπεν· —Ἐγώ σου σήμερον τὸ πρόσταγμα πληρώσω. Ὁ δὲ Ἔρως δίδει του βεργὶν τρίκλωνον, πεπλεγμένον ἀπὸ σιδήρου καὶ χρυσοῦ καὶ ἀπὸ πελάζου λίθου. —Καὶ νὰ καὶ τοῦτο τὸ βεργίν, Βέλθανδρε, ἐσὲ τὸ δίδω καὶ οἵαν κρίνῃς ἐξ αὐτὰς κάλλιαν παρὰ τὰς ὅλας ἐκείνην δὸς καὶ τὸ βεργὶν ὡς δέσποινα τῶν ὅλων. Ἁπλώνει, πέρνει τὸ βεργὶν ἐκ τῆς χειρὸς Ἐρώτου. —Γυναῖκας τε εἰς εὐμορφίαν ὁρίζεις ἵνα κρίνω, ὅσον πρὸς τὸ βλεπόμενον ἐμοὶ οὐ μὴ μὲ λάθῃ. Εὐθὺς ἀπεχωρίσθησαν οἱ πάντες ἀπ’ ἐκεῖνον, ἀπέμεινεν ὁ Βέλθανδρος μόνος, μεμωνομένος, κατασκοπῶν τὰς χάριτας τοῦ Ἐρωτοκάστρου ἐκείνου καὶ παρευθὺς ἐτήρησεν εἰς ἓν μέρος, καὶ βλέπει χορὸν ὡραῖον γυναικῶν τὸν ἀριθμὸν σαράντα. ἔξωθε τοῦ ἡλιακοῦ τοῦ γύρου καθημένας. Ἰδὼν ταύτας ὁ Βέλθανδρος ἔφησε πρὸς ἐκείνας· —Ἰδοὺ συγκρίνων ὥρισεν ἐμοὶ ὁ μέγας Ἔρων καὶ τὸ λοιπόν, ἀρχόντισσες, ἔρχεσθε να σὰς κρίνω.

Ἐγύρευσα, ἐδιάβασα χώρας ἀναριθμήτους καὶ μετὰ πάντων εἰς Ταρσὸν κατήντησα τὸ κάστρον· ηὕρηκα μικροπόταμον καὶ εἰς τὸ νερόν του μέσον φλὸξ τοῦ πυρὸς ἐξήρχετο καὶ διὰ τὸ πῦρ ἐκεῖνο· ἐπιάσα τὸ ἀναπόταμον θέλων ἰδεῖν τὸ τέλος· τὴν κεφαλὴν τοῦ ποταμοῦ ἐπεθύμουν γνωρίσαι, τὴν φλόγα μέσον τοῦ νεροῦ καὶ πῶς ὁμοῦ συντρέχει· Εἶπον σοι, μάθε, βασιλεῦ, δι’ αὕτην τὴν αἰτίαν εἰσῆλθον κ’ εἰς τὸ κάστρον σου, κάστρον καὶ ὄντως κάστρον, εὔμορφον ἔνι, ἐξαίρετον, οὐκ εἶδα πούπετις τίτοιον. Ὁ δ’ Ἔρως ἔφη πρὸς αὐτόν, τοιάδε τὸν ἐλέγει· —Γίνωσκε τοῦτο, Βέλθανδρε, τὴν αὔριον ἡμέραν ἔχω γυναῖκες εὐγενικὲς τὸν ἀριθμὸν σαράντα, στεμμένας ὅλας δέσποινας, βασιλέων θυγατέρας, ἐκλελεγμένες, εὔμορφες εἰς εἶδος καὶ εἰς κάλλος· καὶ τοῦτο θέλω ἀπὸ σὲ πασῶν τὴν καλλιωτέραν γνωρίσης ἀπὸ σύγκρισιν τὴν ἰδικήν σου μόνος. Εὐθὺς ἐπιλογήθηκεν ὁ Βέλθανδρος καὶ λέγει· —Ἀπὸ συγκρίσεως, Ἔρων μου, λέγεις τὴν ἰδικήν μου, ὄψει ἐν τάχει, δέσποτα, πασῶν τὴν κρειττοτέραν.Καὶ παρευθὺς ἀπὸ τῆς γῆς ὁ Βέλθανδρος ἀνέστη, κλίνει πάλιν τὸν τράχηλον καὶ πίπτει πρὸς τοὺς πόδας καὶ τότες ἐσηκώθηκε καὶ πρὸς ἐκεῖνον λέγει· —Ὁ τῶν Ἐρώτων βασιλεύς, ἐπεθυμεῖς να μάθης πῶς τὴν πατρίδα ἔφυγα καὶ τὴν ἰδίαν χώρα καὶ ξένος ἐπροέκρινα καὶ ἀλλότριος να γένω. Ῥοδόφιλος μὲ πότιζε θλίψεις ἀπειροτάτας, χολὰς πολλὰς ἀπλήρωτας, τοιαύτας καὶ τοσαύτας. Εἶπον σοι, μάθε, βασιλεύ, τὸν λόγον καὶ τὸν τρόπον ὅτι διὰ θλῖψιν ἔφυγον ἀπὸ τὰ γονικά μου, διὰ τὴν καταφρόνησιν ἣν εἶχον ἐκ πατρός μου καὶ διὰ αὐτὸ ἐξέβηκα θλιμμένος καὶ γυρίζω.

Anonymous_Imperius et Margarona

Καὶ πῶς νὰ γράψω τὴν ἀρχήν, πῶς νὰ τὴν τελειώσω; ἀφήγησιν πανέμορφην, ἐρωτικήν, μεγάλην· πῶς ἔπαθεν ἐκ τὰς ἀρχὰς ἡ θαυμαστὴ ἐκείνη· ἐκείνη ἡ πανεξαίρετος, ὡραία ἡ Μαργαρώνα· καὶ πῶς τὸ κυκλοχρόνισμα ἐγύρισεν αὐτίκα. Λοιπὸν νὰ γράψω τὴν ἀρχήν, νὰ εἰπῶ, νὰ τὸ ἀφηγοῦμαι. Ἐξενιτεύθην ὁ λαμπρὸς Ἰμπέριος, ἀνδρειωμένος ἀπὸ τὰ κάστρη τὰ ὥριζεν ἐκεῖνος ὁ πατήρ του. Καὶ πῶς τὸν ἐκατήφερεν τὸ θράσος τῆς νεότης· τῆς ξενιτείας τὴν δούλευσιν πῶς ἐξεγύρισέν την. Ὕστερον ἐκατήντησεν εἰς τὴν ἰδίαν χώραν καὶ τοῦ πατρὸς τὴν αὐθεντιὰν ἐκληρονόμησέν την. Καὶ τί καὶ πῶς πανθάνουσιν οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου. Ἄνθρωπος μέγας, θαυμαστός, αὐθέντης τῆς Πρεβέντζας εἶχεν φουσσάτα ἀμέτρητα καὶ διαλεκτὰ κοντάρια· φουσσάτον πανυπέρλαμπρον, πλῆθος τὸ πεζικόν του. Ἠγάπα δὲ περὶ πολλοῦ τοὺς νέους νὰ τοὺς ἔχῃ. Πλούτη ὁμοῦ καὶ χρήματα καὶ πράγματα καὶ λίθους, ὅλα ὡς ἀράχνην τὰ ἔβλεπεν· μόνο καβαλλαρίους. Εὐεργεσίες καὶ χάριτες αὐθέντης οὐδὲν τὰ εἶχεν.

This is the first section of this novel.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 101

Ἐπεί, υἱέ μου, ἀπέρχεσαι, βούλεσαι νὰ μισεύσῃς καὶ τὴν βουλὴν τὴν ἔβαλες οὐ θέλεις νὰ χαλάσῃς, ἄπελθε τοίνυν, ἄπελθε, υἱέ μου, στὴν εὐχήν μου καὶ ὁ ἐπουράνιος βασιλεὺς νὰ ἔναι μετ’ ἐσένα καὶ ἡ εὐχὴ τῆς ἄπορος, τῆς ταπεινῆς μητρός σου νὰ σκέπῃ σε εἰς τὴν ξενιτειάν, συντόμως νὰ γυρίσῃς. Πλὴν ἀκριβὸν ἐγκόλπιον δίδω σε νὰ βαστάζῃς· καὶ ὥστε τὸ ἐγκόλπιον βαστᾷς το μετ’ ἐσένα, ποτὲ θανάτου συμφοράν, ποτὲ μηδὲν φοβᾶσαι· οὐδὲ κοντάριν δύναται ποσῶς νὰ σὲ φονεύσῃ, οὐδὲ ἱστία οὐδὲ νερόν, ἀλλ’ οὐδὲ ἀπὸ ξίφους. Πλὴν ἀκριβῶς τὸ φύλαγε· ἀτίμητον ὑπάρχει· ἐνέργειαν ἔχει ἐκ Θεοῦ, τὸν θάνατον διώκει». Οὕτως εἰπὼν ἡ μάννα του δίδει του τὴν εὐχήν της. Κι’ ὁ Ἰμπέριος μετὰ χαρᾶς τὸ ἐγκόλπιον ἐπῆρεν. Ἐπαίρνει καὶ κρεμάζει το ὀμπρὸς εἰς τὸν λαιμόν του. Δένει τὰ χέρια του σφικτά, ὡς ἔπρεπεν ἀξίως Δένει τὰ χέρια του σφικτά, ὡς ἔπρεπεν ἀξίως καὶ προσκυνεῖ τιμητικὰ πατέραν καὶ μητέραν. Καὶ ἀπὸ καρδίας τὸν εὔχονται καὶ ἀπὸ ψυχῆς θρηνοῦσιν. Κλαίουσιν ἅπαντες συχνῶς μικροί τε καὶ μεγάλοι.

Λοιπόν, υἱέ μου, ἄπελθε, ποῖσον τὸ θέλημά σου καὶ ἡ εὐχή μου μετὰ σέν, νὰ σὲ διαφυλάττῃ· νὰ ἔναι ὀμπρὸς καὶ ὀπίσω σου νὰ σὲ καταβοδώνῃ. Ἂς εἶσαι εἰς τὴν ξενιτειὰν φίλος ἠγαπημένος. Ἔχε ταπείνωσιν πολλήν, υἱέ μου, εἰς τοὺς ξένους. Ἀλαζονείαν ἄπεχε, ποσῶς μηδὲν τὴν θέλῃς· πολλοὶ γὰρ ἀπωλέσθησαν ἐκ τὴν ἀλαζονείαν. Ἔπαρε ἐκ τὰ ἱππάρια μας καὶ ἀπὲ τοὺς παλαφράδες καὶ ἀπὸ τὰ φαρία μας νὰ ἔχῃς διὰ τιμήν σου καὶ ἀπὸ τὸ πρᾶγμα τὸ ἔχομεν διὰ νὰ φιλοξενίζῃς. Τοὺς πάντας τίμα, πρόσεχε ὅλοι νὰ σ’ ἀγαποῦσιν. Τοὺς ἀγαθοὺς ἀγάπα τους, τοὺς δὲ κακοὺς μὴ θλίβῃς. Διὰ τῆς ταπεινώσεως δύνασαι τούτους φίλους ἐργάσαι καὶ εἰς ὑποταγὴν νὰ εἶναι τὴν ἐδικήν σου». Μὲ θλῖψες καὶ μὲ κλάηματα τὴν διδαχὴν πληρώνει. Καὶ ἄρχισε ἡ μήτηρ του, λέγει ἀπὸ καρδίας· λόγια καρδιοφλόγιστα λέγει πρὸς τὸν υἱόν της: «φῶς μου, ψυχή μου, ὀμμάτια μου, καρδιά μου, ἀνασασμός μου, ἀπαντοχὴ καὶ ἐλπίδα μου, σύστασις ἐδική μου, ἔδε μαχαίριν δίστομον τὸ βάνεις στὴν καρδιάν μου νὰ σφάζῃ, νὰ διχοτομῇ ὅλα τὰ σωθικά μου!Ὡς εἶδαν ἀμετάθετον τὸν νοῦν καὶ τὴν βουλήν του, ὅτι ποσῶς οὐ δύνονται τὸν νοῦν του νὰ γυρίσουν, κλαίει ὁ πατήρ του, δέρνεται, ἐξανασπᾷ τὰς τρίχας. Ἡ μήτηρ του ἐμαδίζετον, λύπες μεγάλες κάμνει. Πλῆθος τὸ μοιρολόγημαν εἰς τὸ παλάτιν μέσα. Τὴν ξενιτειὰν βρυχίζονται πῶς νὰ τὴν ὑπομένουν. Μὲ λύπες καὶ μὲ κλάηματα, μὲ βρυχισμοὺς μεγάλους λόγια ὁ πατέρας του ἔλεγεν τὸν υἱόν του: «Υἱέ μου, φῶς τῶν ὀμματιῶν, υἱέ μου, ἡ ψυχή μου καὶ τῆς ἀδυναμίας μου ἡ ἐλπίδα ὁποὺ εἶχα νὰ σ’ ἔχω εἰς τὸ γῆράς μου νὰ εἶσαι παρηγοριά μου· καὶ ἐσέν’ διώκει ἡ τύχη μου νὰ λείψῃς ἀπ’ ἐμένα, νὰ σὲ στεροῦμαι ζωντανός, νὰ κλαίω, νὰ βρυχοῦμαι, καὶ ἔναι ἡ θλῖψίς μου πολλὴ καὶ θαυμαστὴ εἰς τὸν κόσμον· νὰ λάβω καὶ κατηγοριὰν ἐκ τοὺς ἀφέντες ὅλους. Πῶς νά ’χω τὴν ὑστέρησιν, πῶς νὰ τὴν ὑπομένω; Πῶς ν’ ἀποθάνω ὀρφανὸς κ’ ἐσὺ νὰ μηδὲν εἶσαι; νὰ ἀναντρανίσω ἀπάνω μου καὶ ἐσὲ νὰ μηδὲν ἴδω; Τὸν χωρισμόν σου, φίλτατε, πῶς νὰ τὸν ὑπομείνω;

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 110

Παίρνει δουκάτα ἀμέτρητα, πράγματα τιμημένα. Πολλοὶ τὸν ἠναγκάζασι νὰ πᾶσιν μετ’ ἐκεῖνον εἰς συνοδείαν τῆς στράτας του νὰ ξέβῃ ὡσὰν αὐθέντης, ἀλλ’ οὐ ποσῶς ἠθέλησεν τὴν συμβουλὴν νὰ ποίσῃ, ἀλλὰ μισσεύει μοναχὸς κανεὶς νὰ μὴν τὸ μάθῃ, ὅτι ἔναι τοῦ ρηγὸς υἱὸς καὶ ἀπὸ μεγάλον γένος. Ἐξέβην καὶ ἐμίσσευσεν τὸν κόσμον νὰ γυρίσῃ. Ἔχει τοὺς ξένους ἀδελφούς, τοὺς ἀλλοτρίους φίλους. Ἑπτὰ χρόνους ἐποίησεν στὴν ξενιτείαν ἀπέσω. Χῶρες. καὶ κάστρη καὶ βουνά, λιβάδια, ποταμίνες, ὅλον τὸν κόσμον ἔδραμεν πεζὸς καὶ καβαλλάρης. Οὐκ ηὗρεν ἄνθρωπον ποσῶς, ἵνα τὸν ἀπαντήσῃ. Ἐξέβην τον ἡ ἀκοὴ εἰς ἅπαντα τὸν κόσμον: ἀνδρειωμένος, εὐγενής, πρῶτος εἰς τὸ κοντάριν. Ἀπὸ τὸν τόσον τὸν καιρὸν ὁποὺ εἶχεν εἰς τὰ ξένα ἐμετεστράφη ἡ θλῖψίς του, ἡ κάκη τῆς καρδίας. Ἠθέλησε εἰς τὰ ἴδια πάλιν νὰ ἐπιστρέψῃ. Κάστρη πολλὰ ἐπαρέδραμεν καὶ χώρας ἐκατῆλθεν καὶ εἰς κάστρον τῆς Ἀνάπολης ἐσέβηκεν ἀπέσω. Ὁ ρήγας τῆς Ἀνάπολης, ὁ θαυμαστὸς ἐκεῖνος, εἶχεν θυγάτηρ εὐγενῆ· ἄλλη ποσῶς οὐκ ἦτον.

Ἐπεί, υἱέ μου, ἀπέρχεσαι, βούλεσαι νὰ μισεύσῃς καὶ τὴν βουλὴν τὴν ἔβαλες οὐ θέλεις νὰ χαλάσῃς, ἄπελθε τοίνυν, ἄπελθε, υἱέ μου, στὴν εὐχήν μου καὶ ὁ ἐπουράνιος βασιλεὺς νὰ ἔναι μετ’ ἐσένα καὶ ἡ εὐχὴ τῆς ἄπορος, τῆς ταπεινῆς μητρός σου νὰ σκέπῃ σε εἰς τὴν ξενιτειάν, συντόμως νὰ γυρίσῃς. Πλὴν ἀκριβὸν ἐγκόλπιον δίδω σε νὰ βαστάζῃς· καὶ ὥστε τὸ ἐγκόλπιον βαστᾷς το μετ’ ἐσένα, ποτὲ θανάτου συμφοράν, ποτὲ μηδὲν φοβᾶσαι· οὐδὲ κοντάριν δύναται ποσῶς νὰ σὲ φονεύσῃ, οὐδὲ ἱστία οὐδὲ νερόν, ἀλλ’ οὐδὲ ἀπὸ ξίφους. Πλὴν ἀκριβῶς τὸ φύλαγε· ἀτίμητον ὑπάρχει· ἐνέργειαν ἔχει ἐκ Θεοῦ, τὸν θάνατον διώκει». Οὕτως εἰπὼν ἡ μάννα του δίδει του τὴν εὐχήν της. Κι’ ὁ Ἰμπέριος μετὰ χαρᾶς τὸ ἐγκόλπιον ἐπῆρεν. Ἐπαίρνει καὶ κρεμάζει το ὀμπρὸς εἰς τὸν λαιμόν του. Δένει τὰ χέρια του σφικτά, ὡς ἔπρεπεν ἀξίως Δένει τὰ χέρια του σφικτά, ὡς ἔπρεπεν ἀξίως καὶ προσκυνεῖ τιμητικὰ πατέραν καὶ μητέραν. Καὶ ἀπὸ καρδίας τὸν εὔχονται καὶ ἀπὸ ψυχῆς θρηνοῦσιν. Κλαίουσιν ἅπαντες συχνῶς μικροί τε καὶ μεγάλοι.Λοιπόν, υἱέ μου, ἄπελθε, ποῖσον τὸ θέλημά σου καὶ ἡ εὐχή μου μετὰ σέν, νὰ σὲ διαφυλάττῃ· νὰ ἔναι ὀμπρὸς καὶ ὀπίσω σου νὰ σὲ καταβοδώνῃ. Ἂς εἶσαι εἰς τὴν ξενιτειὰν φίλος ἠγαπημένος. Ἔχε ταπείνωσιν πολλήν, υἱέ μου, εἰς τοὺς ξένους. Ἀλαζονείαν ἄπεχε, ποσῶς μηδὲν τὴν θέλῃς· πολλοὶ γὰρ ἀπωλέσθησαν ἐκ τὴν ἀλαζονείαν. Ἔπαρε ἐκ τὰ ἱππάρια μας καὶ ἀπὲ τοὺς παλαφράδες καὶ ἀπὸ τὰ φαρία μας νὰ ἔχῃς διὰ τιμήν σου καὶ ἀπὸ τὸ πρᾶγμα τὸ ἔχομεν διὰ νὰ φιλοξενίζῃς. Τοὺς πάντας τίμα, πρόσεχε ὅλοι νὰ σ’ ἀγαποῦσιν. Τοὺς ἀγαθοὺς ἀγάπα τους, τοὺς δὲ κακοὺς μὴ θλίβῃς. Διὰ τῆς ταπεινώσεως δύνασαι τούτους φίλους ἐργάσαι καὶ εἰς ὑποταγὴν νὰ εἶναι τὴν ἐδικήν σου». Μὲ θλῖψες καὶ μὲ κλάηματα τὴν διδαχὴν πληρώνει. Καὶ ἄρχισε ἡ μήτηρ του, λέγει ἀπὸ καρδίας· λόγια καρδιοφλόγιστα λέγει πρὸς τὸν υἱόν της: «φῶς μου, ψυχή μου, ὀμμάτια μου, καρδιά μου, ἀνασασμός μου, ἀπαντοχὴ καὶ ἐλπίδα μου, σύστασις ἐδική μου, ἔδε μαχαίριν δίστομον τὸ βάνεις στὴν καρδιάν μου νὰ σφάζῃ, νὰ διχοτομῇ ὅλα τὰ σωθικά μου!

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 12

Μόνον αὐτὸς ὁ θαυμαστὸς αὐθέντης τῆς Προβέντζας —ἦτον πολλὰ εὐεργετικός, ἄκουσμαν μέγαν εἶχεν— μόνον ἂς ἔβλεπεν τινὰν καλὸν εἰς τὴν καβάλλαν, τὰ πράγματά του ἔδιδε νὰ ἐπόταζεν τοιοῦτον. Ἦτον καὶ αὐτὸς ὁ θαυμαστὸς ἀνδρειωμένος, μέγας· μέγας, πολλὰ πανέμορφος ἦτον εἰς τὸ κοντάριν. Κανεὶς ἐκ τὰς παραταγάς, ἀπὸ ὅλον τὸ φουσσάτον τοῦτον οὐκ ἐδυνήθηκεν διὰ νὰ τὸν ἀπαντήσουν. Ἔβλεπαν τὰ φουσσάτα του καὶ τὰς παραταγάς του, τὴν παρρησίαν του τὴν πολλήν, τὸν πλοῦτόν του τὸν μέγαν. Εἶχεν γυνὴ πανέμορφην, ἐρωτικὴν εἰς Ρέαν· —καίει καὶ σῶμαν καὶ ψυχήν, καίει καὶ τὰς αἰσθήσεις· — ἀσπροφεγγαροπρόσωπην καὶ ἀγγελομουσουδάτην. Καὶ τὴν λαμπράν, τὴν θαυμαστὴν τὴν σύζυγον ἐκείνην τὴν εἴχασιν ἀφήγησιν στὰ κάστρη καὶ εἰς τὰς χώρας. Ἄλλη οὐκ ἦτο ὡσὰν αὐτὴν εἰς εὐγενείαν καὶ κάλλος. Ἀνδρόγυνον ἐρωτικόν, τοῦ κόσμου ἠγαπημένον. Τυραννικῶς αὐθέντευαν ὡς φυσικοὶ αὐθέντες. Σαράντα χρόνους εἴχασιν τὸ ἀνδρόγυνον ἐκεῖνον· ἄτεκνοι ἐδιάβησαν τοὺς χρόνους τοὺς τοιούτους.

Καὶ πῶς νὰ γράψω τὴν ἀρχήν, πῶς νὰ τὴν τελειώσω; ἀφήγησιν πανέμορφην, ἐρωτικήν, μεγάλην· πῶς ἔπαθεν ἐκ τὰς ἀρχὰς ἡ θαυμαστὴ ἐκείνη· ἐκείνη ἡ πανεξαίρετος, ὡραία ἡ Μαργαρώνα· καὶ πῶς τὸ κυκλοχρόνισμα ἐγύρισεν αὐτίκα. Λοιπὸν νὰ γράψω τὴν ἀρχήν, νὰ εἰπῶ, νὰ τὸ ἀφηγοῦμαι. Ἐξενιτεύθην ὁ λαμπρὸς Ἰμπέριος, ἀνδρειωμένος ἀπὸ τὰ κάστρη τὰ ὥριζεν ἐκεῖνος ὁ πατήρ του. Καὶ πῶς τὸν ἐκατήφερεν τὸ θράσος τῆς νεότης· τῆς ξενιτείας τὴν δούλευσιν πῶς ἐξεγύρισέν την. Ὕστερον ἐκατήντησεν εἰς τὴν ἰδίαν χώραν καὶ τοῦ πατρὸς τὴν αὐθεντιὰν ἐκληρονόμησέν την. Καὶ τί καὶ πῶς πανθάνουσιν οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου. Ἄνθρωπος μέγας, θαυμαστός, αὐθέντης τῆς Πρεβέντζας εἶχεν φουσσάτα ἀμέτρητα καὶ διαλεκτὰ κοντάρια· φουσσάτον πανυπέρλαμπρον, πλῆθος τὸ πεζικόν του. Ἠγάπα δὲ περὶ πολλοῦ τοὺς νέους νὰ τοὺς ἔχῃ. Πλούτη ὁμοῦ καὶ χρήματα καὶ πράγματα καὶ λίθους, ὅλα ὡς ἀράχνην τὰ ἔβλεπεν· μόνο καβαλλαρίους. Εὐεργεσίες καὶ χάριτες αὐθέντης οὐδὲν τὰ εἶχεν.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 123

Ὁ λογισμός μου ἐξαπορεῖ τὸ πῶς νὰ ἐπαινέσω. Πέρδικα χρυσοπλούμιστος ἦτον ἡ κόρη ἐκείνη· λιθαρωτή, πανέμνοστη, ὥσπερ τὸ φέγγος ἄσπρη. Εἴ τιναν ἐνεντράνιζεν, τὰ ὀμμάτια της νὰ ἰδοῦσιν, ψυχὰς ἐνέσπα παρευθὺς καὶ ἐμέν, ἐφλόγιζέ με. Πολλοὶ καλοὶ καὶ θαυμαστοὶ αὐθέντες καὶ μεγάλοι μηνοῦσιν τὸν πατέραν της νὰ τὸν συμπεθεριάσουν. Ἡ κόρη οὐ παραδέχεται ἵνα τὸ συγκατέβῃ καὶ θλῖψιν εἶχεν καὶ πικριὰν εἰς αὔτην ὁ πατήρ της. Ἐν μιᾷ γοῦν τῶν ἡμερῶν ὁ ρήγας ὁ πατήρ της εἰς τὸ κελλὶν ἐσέβηκεν τῆς κόρης Μαργαρώνας. Κατονειδίζων ἔλεγεν τὴν ἑαυτοῦ θυγάτηρ· τάχα λογοκολάκευμαν ἤρξατο νὰ τὴν λέγη: «Εἰπέ μοι, τὸ παιδάκι μου, καὶ φῶς μου καὶ ζωή μου, πῶς δὲν συμπέφτεις θέλημα ἄνδρα διὰ νὰ πάρῃς, —τὸ ἔναι νόμος πανταχοῦ εἰς ἅπαντα τὸν κόσμον— νὰ τιμηθῇς, νὰ δοξασθῇς καὶ ρήγαινα νὰ γένῃς; ὅτι καὶ ἐμέν’ ὁ χρόνος μου συνέχει τοῦ θανάτου, μὴ ἀποθάνω ἄπρακτος καὶ ὅλοι μὲ κατακρίνουν. Θέλω ἀπὸ τὴν σήμερον νὰ ποίσῃς θέλημά μου.

Παίρνει δουκάτα ἀμέτρητα, πράγματα τιμημένα. Πολλοὶ τὸν ἠναγκάζασι νὰ πᾶσιν μετ’ ἐκεῖνον εἰς συνοδείαν τῆς στράτας του νὰ ξέβῃ ὡσὰν αὐθέντης, ἀλλ’ οὐ ποσῶς ἠθέλησεν τὴν συμβουλὴν νὰ ποίσῃ, ἀλλὰ μισσεύει μοναχὸς κανεὶς νὰ μὴν τὸ μάθῃ, ὅτι ἔναι τοῦ ρηγὸς υἱὸς καὶ ἀπὸ μεγάλον γένος. Ἐξέβην καὶ ἐμίσσευσεν τὸν κόσμον νὰ γυρίσῃ. Ἔχει τοὺς ξένους ἀδελφούς, τοὺς ἀλλοτρίους φίλους. Ἑπτὰ χρόνους ἐποίησεν στὴν ξενιτείαν ἀπέσω. Χῶρες. καὶ κάστρη καὶ βουνά, λιβάδια, ποταμίνες, ὅλον τὸν κόσμον ἔδραμεν πεζὸς καὶ καβαλλάρης. Οὐκ ηὗρεν ἄνθρωπον ποσῶς, ἵνα τὸν ἀπαντήσῃ. Ἐξέβην τον ἡ ἀκοὴ εἰς ἅπαντα τὸν κόσμον: ἀνδρειωμένος, εὐγενής, πρῶτος εἰς τὸ κοντάριν. Ἀπὸ τὸν τόσον τὸν καιρὸν ὁποὺ εἶχεν εἰς τὰ ξένα ἐμετεστράφη ἡ θλῖψίς του, ἡ κάκη τῆς καρδίας. Ἠθέλησε εἰς τὰ ἴδια πάλιν νὰ ἐπιστρέψῃ. Κάστρη πολλὰ ἐπαρέδραμεν καὶ χώρας ἐκατῆλθεν καὶ εἰς κάστρον τῆς Ἀνάπολης ἐσέβηκεν ἀπέσω. Ὁ ρήγας τῆς Ἀνάπολης, ὁ θαυμαστὸς ἐκεῖνος, εἶχεν θυγάτηρ εὐγενῆ· ἄλλη ποσῶς οὐκ ἦτον.Ἐπεί, υἱέ μου, ἀπέρχεσαι, βούλεσαι νὰ μισεύσῃς καὶ τὴν βουλὴν τὴν ἔβαλες οὐ θέλεις νὰ χαλάσῃς, ἄπελθε τοίνυν, ἄπελθε, υἱέ μου, στὴν εὐχήν μου καὶ ὁ ἐπουράνιος βασιλεὺς νὰ ἔναι μετ’ ἐσένα καὶ ἡ εὐχὴ τῆς ἄπορος, τῆς ταπεινῆς μητρός σου νὰ σκέπῃ σε εἰς τὴν ξενιτειάν, συντόμως νὰ γυρίσῃς. Πλὴν ἀκριβὸν ἐγκόλπιον δίδω σε νὰ βαστάζῃς· καὶ ὥστε τὸ ἐγκόλπιον βαστᾷς το μετ’ ἐσένα, ποτὲ θανάτου συμφοράν, ποτὲ μηδὲν φοβᾶσαι· οὐδὲ κοντάριν δύναται ποσῶς νὰ σὲ φονεύσῃ, οὐδὲ ἱστία οὐδὲ νερόν, ἀλλ’ οὐδὲ ἀπὸ ξίφους. Πλὴν ἀκριβῶς τὸ φύλαγε· ἀτίμητον ὑπάρχει· ἐνέργειαν ἔχει ἐκ Θεοῦ, τὸν θάνατον διώκει». Οὕτως εἰπὼν ἡ μάννα του δίδει του τὴν εὐχήν της. Κι’ ὁ Ἰμπέριος μετὰ χαρᾶς τὸ ἐγκόλπιον ἐπῆρεν. Ἐπαίρνει καὶ κρεμάζει το ὀμπρὸς εἰς τὸν λαιμόν του. Δένει τὰ χέρια του σφικτά, ὡς ἔπρεπεν ἀξίως Δένει τὰ χέρια του σφικτά, ὡς ἔπρεπεν ἀξίως καὶ προσκυνεῖ τιμητικὰ πατέραν καὶ μητέραν. Καὶ ἀπὸ καρδίας τὸν εὔχονται καὶ ἀπὸ ψυχῆς θρηνοῦσιν. Κλαίουσιν ἅπαντες συχνῶς μικροί τε καὶ μεγάλοι.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 132

Ρηγάδες μὲ ἐμηνύσασιν, θέλω νὰ σὲ πανδρεύσω καὶ νὰ χαρῶ καὶ νὰ εὐφρανθῶ καὶ ν’ ἀπομεριμνήσω· νὰ μὴν μὲ πάσχῃ ὁ λογισμός, νὰ μεριμνᾷ ἡ ψυχή μου». Ἡ κόρη δὲ ἡ θαυμαστή, ἡ ἔμορφος ἐκείνη, ὡς εἶδεν τὸν Ἰμπέριον εὔμορφον καβαλλάρην, ἀφεντοπορευόμενον καὶ λαμπροφορεμένον, ἠγάπησέν τον ἐκ ψυχῆς ἡ κόρη μετὰ πόθου. Ἐβγάνει λιθομάργαρον ὡραῖον παρανυχίδιν καὶ στέλνει τὸν Ἰμπέριον νὰ βλέπῃ ἀντ’ ἐκείνης. Τὸ νὰ τὸ ἰδῇ ὁ Ἰμπέριος ἐτρώθην ἡ ψυχή του· λιγοθυμεῖ, λιγοψυχεῖ καὶ συχνοαναστενάζει. Καὶ πάλιν ὁ Ἰμπέριος ἐβγάζει δακτυλίδιν εὔμορφον, πανεξαίρετον μὲ ἀτίμητον λιθάριν· σιγά, κρυφὰ καὶ ἀνόητα στέλλει το πρὸς τὴν κόρην. Ὁκάποτε ἐσυντύχασιν ἀντάμα καὶ οἱ δύο. Ὅρκον ποιοῦσιν δυνατὸν νὰ μὴ ἀποχωρισθοῦσιν, νὰ μὴ ἀποχωρισθοῦν ποτὲ τὸν χρόνον τῆς ζωῆς τους. Εἶχαν κρυφὰ πονέματα, εἶχαν κρυφὰ τὰς λύπας, εἶχαν κρυφὰ τοὺς στεναγμούς, εἶχαν κρυφὰ τὰ δάκρυα. Ἀλλ’ ἐπὶ τὸ προκείμενον πάλιν ἐπανελθοῦμεν.

Ὁ λογισμός μου ἐξαπορεῖ τὸ πῶς νὰ ἐπαινέσω. Πέρδικα χρυσοπλούμιστος ἦτον ἡ κόρη ἐκείνη· λιθαρωτή, πανέμνοστη, ὥσπερ τὸ φέγγος ἄσπρη. Εἴ τιναν ἐνεντράνιζεν, τὰ ὀμμάτια της νὰ ἰδοῦσιν, ψυχὰς ἐνέσπα παρευθὺς καὶ ἐμέν, ἐφλόγιζέ με. Πολλοὶ καλοὶ καὶ θαυμαστοὶ αὐθέντες καὶ μεγάλοι μηνοῦσιν τὸν πατέραν της νὰ τὸν συμπεθεριάσουν. Ἡ κόρη οὐ παραδέχεται ἵνα τὸ συγκατέβῃ καὶ θλῖψιν εἶχεν καὶ πικριὰν εἰς αὔτην ὁ πατήρ της. Ἐν μιᾷ γοῦν τῶν ἡμερῶν ὁ ρήγας ὁ πατήρ της εἰς τὸ κελλὶν ἐσέβηκεν τῆς κόρης Μαργαρώνας. Κατονειδίζων ἔλεγεν τὴν ἑαυτοῦ θυγάτηρ· τάχα λογοκολάκευμαν ἤρξατο νὰ τὴν λέγη: «Εἰπέ μοι, τὸ παιδάκι μου, καὶ φῶς μου καὶ ζωή μου, πῶς δὲν συμπέφτεις θέλημα ἄνδρα διὰ νὰ πάρῃς, —τὸ ἔναι νόμος πανταχοῦ εἰς ἅπαντα τὸν κόσμον— νὰ τιμηθῇς, νὰ δοξασθῇς καὶ ρήγαινα νὰ γένῃς; ὅτι καὶ ἐμέν’ ὁ χρόνος μου συνέχει τοῦ θανάτου, μὴ ἀποθάνω ἄπρακτος καὶ ὅλοι μὲ κατακρίνουν. Θέλω ἀπὸ τὴν σήμερον νὰ ποίσῃς θέλημά μου.Παίρνει δουκάτα ἀμέτρητα, πράγματα τιμημένα. Πολλοὶ τὸν ἠναγκάζασι νὰ πᾶσιν μετ’ ἐκεῖνον εἰς συνοδείαν τῆς στράτας του νὰ ξέβῃ ὡσὰν αὐθέντης, ἀλλ’ οὐ ποσῶς ἠθέλησεν τὴν συμβουλὴν νὰ ποίσῃ, ἀλλὰ μισσεύει μοναχὸς κανεὶς νὰ μὴν τὸ μάθῃ, ὅτι ἔναι τοῦ ρηγὸς υἱὸς καὶ ἀπὸ μεγάλον γένος. Ἐξέβην καὶ ἐμίσσευσεν τὸν κόσμον νὰ γυρίσῃ. Ἔχει τοὺς ξένους ἀδελφούς, τοὺς ἀλλοτρίους φίλους. Ἑπτὰ χρόνους ἐποίησεν στὴν ξενιτείαν ἀπέσω. Χῶρες. καὶ κάστρη καὶ βουνά, λιβάδια, ποταμίνες, ὅλον τὸν κόσμον ἔδραμεν πεζὸς καὶ καβαλλάρης. Οὐκ ηὗρεν ἄνθρωπον ποσῶς, ἵνα τὸν ἀπαντήσῃ. Ἐξέβην τον ἡ ἀκοὴ εἰς ἅπαντα τὸν κόσμον: ἀνδρειωμένος, εὐγενής, πρῶτος εἰς τὸ κοντάριν. Ἀπὸ τὸν τόσον τὸν καιρὸν ὁποὺ εἶχεν εἰς τὰ ξένα ἐμετεστράφη ἡ θλῖψίς του, ἡ κάκη τῆς καρδίας. Ἠθέλησε εἰς τὰ ἴδια πάλιν νὰ ἐπιστρέψῃ. Κάστρη πολλὰ ἐπαρέδραμεν καὶ χώρας ἐκατῆλθεν καὶ εἰς κάστρον τῆς Ἀνάπολης ἐσέβηκεν ἀπέσω. Ὁ ρήγας τῆς Ἀνάπολης, ὁ θαυμαστὸς ἐκεῖνος, εἶχεν θυγάτηρ εὐγενῆ· ἄλλη ποσῶς οὐκ ἦτον.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 141

Ἡ Μαργαρώνα ὡς ἤκουσεν τὰ λόγια τοῦ πατρός της, εὐγενικά, πανεύμορφα, φρόνιμα ἐπιλογήθην: «Αὐθέντη μου πανένδοξε καὶ ρήγα καὶ τοπάρχα, εἴτι ὁρίσῃς εἰς ἐμὲν ἂς γένῃ θέλημά σου. Πλὴν ἂν χρήζῃς νὰ συνδεθῶ, ἄνδρα διὰ νὰ πάρω, ὅρισε τὰ φουσσάτα σου καὶ τὰς παραταγάς σου μικροὶ μεγάλοι, ἅπαντες καὶ ἐδικοὶ καὶ ξένοι ἵνα καβαλλικεύσουσιν, νὰ δώσουν κονταρέας· καὶ εἴτις ἐξέβῃ θαυμαστός, πιδέξιος νὰ μὲ ἀρέσῃ, ἐκεῖνον θέλω ἀπὸ τοῦ νῦν ἄνδρα νὰ τὸν ἐπάρω, μὴ πάρω ξένον πούπετε καὶ οὐκ ἔναι τῆς καρδιᾶς μου· καὶ οἱ χαρὲς τὲς βούλεσαι γένουν μεγάλες λύπες. Τοῦτο ποθῶ, παρακαλῶ, βούλομαι, ἀγαπῶ το». Ὡς εἶδεν ὁ πατέρας της μετὰ καὶ τῆς μητρός της, βάνουν ἀνθρώπους φρόνιμους νὰ τὴν καθοδηγήσουν, νὰ τὴν διδάξουν, νὰ τὴν ποῦν καὶ νὰ τὴν μεταφέρουν. Ἐκείνη οὐ παρασάλευσεν ἐκ τὴν βουλὴν τὴν εἶπεν· τὸν λόγον της τὸν πρωτινὸν ποσῶς νὰ μεταθέσῃ.

Ρηγάδες μὲ ἐμηνύσασιν, θέλω νὰ σὲ πανδρεύσω καὶ νὰ χαρῶ καὶ νὰ εὐφρανθῶ καὶ ν’ ἀπομεριμνήσω· νὰ μὴν μὲ πάσχῃ ὁ λογισμός, νὰ μεριμνᾷ ἡ ψυχή μου». Ἡ κόρη δὲ ἡ θαυμαστή, ἡ ἔμορφος ἐκείνη, ὡς εἶδεν τὸν Ἰμπέριον εὔμορφον καβαλλάρην, ἀφεντοπορευόμενον καὶ λαμπροφορεμένον, ἠγάπησέν τον ἐκ ψυχῆς ἡ κόρη μετὰ πόθου. Ἐβγάνει λιθομάργαρον ὡραῖον παρανυχίδιν καὶ στέλνει τὸν Ἰμπέριον νὰ βλέπῃ ἀντ’ ἐκείνης. Τὸ νὰ τὸ ἰδῇ ὁ Ἰμπέριος ἐτρώθην ἡ ψυχή του· λιγοθυμεῖ, λιγοψυχεῖ καὶ συχνοαναστενάζει. Καὶ πάλιν ὁ Ἰμπέριος ἐβγάζει δακτυλίδιν εὔμορφον, πανεξαίρετον μὲ ἀτίμητον λιθάριν· σιγά, κρυφὰ καὶ ἀνόητα στέλλει το πρὸς τὴν κόρην. Ὁκάποτε ἐσυντύχασιν ἀντάμα καὶ οἱ δύο. Ὅρκον ποιοῦσιν δυνατὸν νὰ μὴ ἀποχωρισθοῦσιν, νὰ μὴ ἀποχωρισθοῦν ποτὲ τὸν χρόνον τῆς ζωῆς τους. Εἶχαν κρυφὰ πονέματα, εἶχαν κρυφὰ τὰς λύπας, εἶχαν κρυφὰ τοὺς στεναγμούς, εἶχαν κρυφὰ τὰ δάκρυα. Ἀλλ’ ἐπὶ τὸ προκείμενον πάλιν ἐπανελθοῦμεν.Ὁ λογισμός μου ἐξαπορεῖ τὸ πῶς νὰ ἐπαινέσω. Πέρδικα χρυσοπλούμιστος ἦτον ἡ κόρη ἐκείνη· λιθαρωτή, πανέμνοστη, ὥσπερ τὸ φέγγος ἄσπρη. Εἴ τιναν ἐνεντράνιζεν, τὰ ὀμμάτια της νὰ ἰδοῦσιν, ψυχὰς ἐνέσπα παρευθὺς καὶ ἐμέν, ἐφλόγιζέ με. Πολλοὶ καλοὶ καὶ θαυμαστοὶ αὐθέντες καὶ μεγάλοι μηνοῦσιν τὸν πατέραν της νὰ τὸν συμπεθεριάσουν. Ἡ κόρη οὐ παραδέχεται ἵνα τὸ συγκατέβῃ καὶ θλῖψιν εἶχεν καὶ πικριὰν εἰς αὔτην ὁ πατήρ της. Ἐν μιᾷ γοῦν τῶν ἡμερῶν ὁ ρήγας ὁ πατήρ της εἰς τὸ κελλὶν ἐσέβηκεν τῆς κόρης Μαργαρώνας. Κατονειδίζων ἔλεγεν τὴν ἑαυτοῦ θυγάτηρ· τάχα λογοκολάκευμαν ἤρξατο νὰ τὴν λέγη: «Εἰπέ μοι, τὸ παιδάκι μου, καὶ φῶς μου καὶ ζωή μου, πῶς δὲν συμπέφτεις θέλημα ἄνδρα διὰ νὰ πάρῃς, —τὸ ἔναι νόμος πανταχοῦ εἰς ἅπαντα τὸν κόσμον— νὰ τιμηθῇς, νὰ δοξασθῇς καὶ ρήγαινα νὰ γένῃς; ὅτι καὶ ἐμέν’ ὁ χρόνος μου συνέχει τοῦ θανάτου, μὴ ἀποθάνω ἄπρακτος καὶ ὅλοι μὲ κατακρίνουν. Θέλω ἀπὸ τὴν σήμερον νὰ ποίσῃς θέλημά μου.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 146

Ὡς εἶδαν ἀμετάθετον τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδιάν της, τὸν λογισμὸν καὶ τὴν βουλὴν οὐδὲν παρασαλεύει, δίδουν βουλὴν νὰ ποίσουσιν τὸ θέλημα τῆς κόρης, μὴ σέβῃ εἰς ἀσθένειαν καὶ εἰς θάνατον ἐμπέσῃ καὶ στερηθοῦν τὸ κάλλος της, τὴν ὡραιότητάν της. Ὁρίζει ὁ ρήγας ὁ φρικτὸς νὰ διαλαλήσουν τώρα εἰς ὅλην τὴν Ἀνάπολην μὲ τὰ περίχωρά της μικροὶ μεγάλοι, ἅπαντες καὶ ἐδικοὶ καὶ ξένοι ἵνα καβαλλικεύσουσιν, νὰ ἔλθουν εἰς τὴν ρένταν, νὰ κονταροκτυπήσουσιν εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ ρήγα· καὶ εἴτις ἐξέβῃ πρόθυμος ἀνδραγαθίας νὰ ποίσῃ καὶ εἰς ὅλους τοὺς καβαλλαριοὺς νὰ ξέβῃ καβαλλάρης καὶ νὰ νικήσῃ εἰς τὰ ἄρματα καὶ εἰς τὰς κονταρέας, νὰ τὸν ρεχθῇ ἡ ρήγαινα καὶ ἄνδραν νὰ τῆς τὸν δώσῃ. Ἀκούσασίν το οἱ ἅπαντες, μικροί τε καὶ μεγάλοι. Ἐκεῖ ἐπεριμαζώχθησαν τοῦ κόσμου οἱ ἀνδρειωμένοι. Γίνεται ρέντα τῶν πεζῶν καὶ τῶν καβαλλαρίων. Νὰ εἶδες χαρὰν ἀνέκφραστον, μεγάλην εὐφημίαν. Νὰ εἶδες ἄρματα ἔκλαμπρα, καλοὺς καβαλλαρίους, αὐθέντας καὶ τοπάρχοντας, μᾶλλον καὶ κεφαλάδας.

Ἡ Μαργαρώνα ὡς ἤκουσεν τὰ λόγια τοῦ πατρός της, εὐγενικά, πανεύμορφα, φρόνιμα ἐπιλογήθην: «Αὐθέντη μου πανένδοξε καὶ ρήγα καὶ τοπάρχα, εἴτι ὁρίσῃς εἰς ἐμὲν ἂς γένῃ θέλημά σου. Πλὴν ἂν χρήζῃς νὰ συνδεθῶ, ἄνδρα διὰ νὰ πάρω, ὅρισε τὰ φουσσάτα σου καὶ τὰς παραταγάς σου μικροὶ μεγάλοι, ἅπαντες καὶ ἐδικοὶ καὶ ξένοι ἵνα καβαλλικεύσουσιν, νὰ δώσουν κονταρέας· καὶ εἴτις ἐξέβῃ θαυμαστός, πιδέξιος νὰ μὲ ἀρέσῃ, ἐκεῖνον θέλω ἀπὸ τοῦ νῦν ἄνδρα νὰ τὸν ἐπάρω, μὴ πάρω ξένον πούπετε καὶ οὐκ ἔναι τῆς καρδιᾶς μου· καὶ οἱ χαρὲς τὲς βούλεσαι γένουν μεγάλες λύπες. Τοῦτο ποθῶ, παρακαλῶ, βούλομαι, ἀγαπῶ το». Ὡς εἶδεν ὁ πατέρας της μετὰ καὶ τῆς μητρός της, βάνουν ἀνθρώπους φρόνιμους νὰ τὴν καθοδηγήσουν, νὰ τὴν διδάξουν, νὰ τὴν ποῦν καὶ νὰ τὴν μεταφέρουν. Ἐκείνη οὐ παρασάλευσεν ἐκ τὴν βουλὴν τὴν εἶπεν· τὸν λόγον της τὸν πρωτινὸν ποσῶς νὰ μεταθέσῃ.Ρηγάδες μὲ ἐμηνύσασιν, θέλω νὰ σὲ πανδρεύσω καὶ νὰ χαρῶ καὶ νὰ εὐφρανθῶ καὶ ν’ ἀπομεριμνήσω· νὰ μὴν μὲ πάσχῃ ὁ λογισμός, νὰ μεριμνᾷ ἡ ψυχή μου». Ἡ κόρη δὲ ἡ θαυμαστή, ἡ ἔμορφος ἐκείνη, ὡς εἶδεν τὸν Ἰμπέριον εὔμορφον καβαλλάρην, ἀφεντοπορευόμενον καὶ λαμπροφορεμένον, ἠγάπησέν τον ἐκ ψυχῆς ἡ κόρη μετὰ πόθου. Ἐβγάνει λιθομάργαρον ὡραῖον παρανυχίδιν καὶ στέλνει τὸν Ἰμπέριον νὰ βλέπῃ ἀντ’ ἐκείνης. Τὸ νὰ τὸ ἰδῇ ὁ Ἰμπέριος ἐτρώθην ἡ ψυχή του· λιγοθυμεῖ, λιγοψυχεῖ καὶ συχνοαναστενάζει. Καὶ πάλιν ὁ Ἰμπέριος ἐβγάζει δακτυλίδιν εὔμορφον, πανεξαίρετον μὲ ἀτίμητον λιθάριν· σιγά, κρυφὰ καὶ ἀνόητα στέλλει το πρὸς τὴν κόρην. Ὁκάποτε ἐσυντύχασιν ἀντάμα καὶ οἱ δύο. Ὅρκον ποιοῦσιν δυνατὸν νὰ μὴ ἀποχωρισθοῦσιν, νὰ μὴ ἀποχωρισθοῦν ποτὲ τὸν χρόνον τῆς ζωῆς τους. Εἶχαν κρυφὰ πονέματα, εἶχαν κρυφὰ τὰς λύπας, εἶχαν κρυφὰ τοὺς στεναγμούς, εἶχαν κρυφὰ τὰ δάκρυα. Ἀλλ’ ἐπὶ τὸ προκείμενον πάλιν ἐπανελθοῦμεν.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 153

Στέκεται ὁ ρήγας ὁ φρικτὸς μετὰ τὴν ρήγαινάν του καὶ ἡ θαυμαστὴ ἡ θυγάτηρ του ἀπὲ τὰ παραθύρια νὰ βλέπουσιν τὴν ταραχὴν τὸ τίς θέλει νικήσει. Καὶ ἕναν κοντάρι θαυμαστόν, φρικτόν, ἀνδρειωμένον, τὸ οὐκ ἐφάνηκεν ποτὲ ἄλλον ὡσὰν ἐκεῖνον, μέγας, θρασύς, πανέμορφος, πανώριος καβαλλάρης, ἀνδρειωμένος, εὐγενής, ἀπὸ τὴν Ἀλαμάνιαν, φαρὶν ἐκαβαλλίκευεν—εἰς κόσμον οὐκ ἐφάνη— ἄστραπτεν εἰς τὸ ἄλογον ὡς ἥλιος εἰς τὰ νέφη. Κανεὶς ἐκ τὰς παραταγάς, ἀπ’ ὅλον τὸ φουσσάτο τοῦτον οὐκ ἐδυνήθησαν διὰ νὰ τὸν ἀπαντήσουν. Ὡς εἴδασιν οἱ ἅπαντες τὴν τόσην τὴν ἀνδρείαν, τὴν τόλμην καὶ τὴν δύναμιν τούτου τοῦ Ἀλαμάνου, δύο κοντάρια ἔσμιξαν, κροῦσίν τον ἐξωπίσω. Ἐκεῖνος τὸ ἐζήτησεν τοῦτο ἀπὸ τὸν ρήγαν διὰ νὰ τὸν δώσουν ὄπισθεν νὰ ἰδοῦσιν ἂν τὸν ρίξουν. Ἀλλὰ ποσῶς οὐ σείστηκεν ἀπάνω ἀπὲ τὴν σέλλαν. Ὅλοι δειλιάζουν, τρέμουσιν κοντάριν τοῦ Ἀλαμάνου καὶ ὁ ρήγας τὸν ἠγάπησεν, ἀπὸ ψυχῆς τὸν θέλει. Καὶ ἡ ρήγαινα πλεώτερον εἰς τοῦτον εὐσπλαγχνίσθη. Καὶ ἠθέλασιν ἀπὸ καρδιᾶς γαμβρὸν νὰ τὸν ἐπάρουν.

Ὡς εἶδαν ἀμετάθετον τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδιάν της, τὸν λογισμὸν καὶ τὴν βουλὴν οὐδὲν παρασαλεύει, δίδουν βουλὴν νὰ ποίσουσιν τὸ θέλημα τῆς κόρης, μὴ σέβῃ εἰς ἀσθένειαν καὶ εἰς θάνατον ἐμπέσῃ καὶ στερηθοῦν τὸ κάλλος της, τὴν ὡραιότητάν της. Ὁρίζει ὁ ρήγας ὁ φρικτὸς νὰ διαλαλήσουν τώρα εἰς ὅλην τὴν Ἀνάπολην μὲ τὰ περίχωρά της μικροὶ μεγάλοι, ἅπαντες καὶ ἐδικοὶ καὶ ξένοι ἵνα καβαλλικεύσουσιν, νὰ ἔλθουν εἰς τὴν ρένταν, νὰ κονταροκτυπήσουσιν εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ ρήγα· καὶ εἴτις ἐξέβῃ πρόθυμος ἀνδραγαθίας νὰ ποίσῃ καὶ εἰς ὅλους τοὺς καβαλλαριοὺς νὰ ξέβῃ καβαλλάρης καὶ νὰ νικήσῃ εἰς τὰ ἄρματα καὶ εἰς τὰς κονταρέας, νὰ τὸν ρεχθῇ ἡ ρήγαινα καὶ ἄνδραν νὰ τῆς τὸν δώσῃ. Ἀκούσασίν το οἱ ἅπαντες, μικροί τε καὶ μεγάλοι. Ἐκεῖ ἐπεριμαζώχθησαν τοῦ κόσμου οἱ ἀνδρειωμένοι. Γίνεται ρέντα τῶν πεζῶν καὶ τῶν καβαλλαρίων. Νὰ εἶδες χαρὰν ἀνέκφραστον, μεγάλην εὐφημίαν. Νὰ εἶδες ἄρματα ἔκλαμπρα, καλοὺς καβαλλαρίους, αὐθέντας καὶ τοπάρχοντας, μᾶλλον καὶ κεφαλάδας.Ἡ Μαργαρώνα ὡς ἤκουσεν τὰ λόγια τοῦ πατρός της, εὐγενικά, πανεύμορφα, φρόνιμα ἐπιλογήθην: «Αὐθέντη μου πανένδοξε καὶ ρήγα καὶ τοπάρχα, εἴτι ὁρίσῃς εἰς ἐμὲν ἂς γένῃ θέλημά σου. Πλὴν ἂν χρήζῃς νὰ συνδεθῶ, ἄνδρα διὰ νὰ πάρω, ὅρισε τὰ φουσσάτα σου καὶ τὰς παραταγάς σου μικροὶ μεγάλοι, ἅπαντες καὶ ἐδικοὶ καὶ ξένοι ἵνα καβαλλικεύσουσιν, νὰ δώσουν κονταρέας· καὶ εἴτις ἐξέβῃ θαυμαστός, πιδέξιος νὰ μὲ ἀρέσῃ, ἐκεῖνον θέλω ἀπὸ τοῦ νῦν ἄνδρα νὰ τὸν ἐπάρω, μὴ πάρω ξένον πούπετε καὶ οὐκ ἔναι τῆς καρδιᾶς μου· καὶ οἱ χαρὲς τὲς βούλεσαι γένουν μεγάλες λύπες. Τοῦτο ποθῶ, παρακαλῶ, βούλομαι, ἀγαπῶ το». Ὡς εἶδεν ὁ πατέρας της μετὰ καὶ τῆς μητρός της, βάνουν ἀνθρώπους φρόνιμους νὰ τὴν καθοδηγήσουν, νὰ τὴν διδάξουν, νὰ τὴν ποῦν καὶ νὰ τὴν μεταφέρουν. Ἐκείνη οὐ παρασάλευσεν ἐκ τὴν βουλὴν τὴν εἶπεν· τὸν λόγον της τὸν πρωτινὸν ποσῶς νὰ μεταθέσῃ.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 162

Καὶ ἡ πορφυρογέννητος ἡ ὡραία ἡ Μαργαρώνα εἶχεν καρδίαν φλογεράν, εἶχεν μεγάλην λύπην τὸ πὼς οὐδὲν ἐφάνηκεν ὁ Ἰμπέριος εἰς τὴν ρένταν· μὴ νὰ ἔτυχεν τὸ ριζικὸν τοῦτον τὸν Ἀλαμάνον νὰ ἐνίκησεν ὁ Ἰμπέριος, μὴ πέσῃ εἰς ἄλλου χεῖρας. Διότι εἶχεν σπλαγχνικὴν ἀγάπην στὸν Ἰμπέρη καὶ τοῦτα ἐτεχνοποίησεν διὰ νὰ τὸν πάρῃ ἄνδρα. Ἐχάριζεν εὐεργεσιὲς κρυφὰ πρὸς τὸν Ἰμπέρην. Εἶχεν καὶ ἐκεῖνος ἔγκρυφα πόνους ἀπὸ καρδίας. Τῆς φύσεως τὸ φρόνιμον οὐκ ἐφανέρωσέν τον. Ἐγνέφει τον ἡ θαυμαστὴ ὡραία ἡ Μαργαρώνα, ἐγνέφει τὸν Ἰμπέριον ἵνα καβαλλικεύσῃ, νὰ ἀπαντηθῇ ὁ Ἰμπέριος μετὰ τὸν Ἀλαμάνον. Μανδίλιν χρυσιοτίμητον τὸν ἔρριψεν νὰ δέσῃ ἀπάνω εἰς τὸ κασσίδιν του, νὰ σέβῃ εἰς τὴν ρένταν. Ὡς εἶδεν ὁ Ἰμπέριος γνέμα τῆς Μαργαρώνας, ὁρίζει τὸν σκουδέρην του νὰ στρώσῃ τὸ φαρίν του· ἐκεῖνο ὁποὺ ἤξευρεν τὰς τέχνας τοῦ πολέμου· φαρὶν πολλὰ παράξενον, μέγαν, ἀνδρειωμένον, φρικτὸν ἀπὸ τῆς δοκιμῆς, θρασὺν ἀπὸ τοῦ ἔργου.

Στέκεται ὁ ρήγας ὁ φρικτὸς μετὰ τὴν ρήγαινάν του καὶ ἡ θαυμαστὴ ἡ θυγάτηρ του ἀπὲ τὰ παραθύρια νὰ βλέπουσιν τὴν ταραχὴν τὸ τίς θέλει νικήσει. Καὶ ἕναν κοντάρι θαυμαστόν, φρικτόν, ἀνδρειωμένον, τὸ οὐκ ἐφάνηκεν ποτὲ ἄλλον ὡσὰν ἐκεῖνον, μέγας, θρασύς, πανέμορφος, πανώριος καβαλλάρης, ἀνδρειωμένος, εὐγενής, ἀπὸ τὴν Ἀλαμάνιαν, φαρὶν ἐκαβαλλίκευεν—εἰς κόσμον οὐκ ἐφάνη— ἄστραπτεν εἰς τὸ ἄλογον ὡς ἥλιος εἰς τὰ νέφη. Κανεὶς ἐκ τὰς παραταγάς, ἀπ’ ὅλον τὸ φουσσάτο τοῦτον οὐκ ἐδυνήθησαν διὰ νὰ τὸν ἀπαντήσουν. Ὡς εἴδασιν οἱ ἅπαντες τὴν τόσην τὴν ἀνδρείαν, τὴν τόλμην καὶ τὴν δύναμιν τούτου τοῦ Ἀλαμάνου, δύο κοντάρια ἔσμιξαν, κροῦσίν τον ἐξωπίσω. Ἐκεῖνος τὸ ἐζήτησεν τοῦτο ἀπὸ τὸν ρήγαν διὰ νὰ τὸν δώσουν ὄπισθεν νὰ ἰδοῦσιν ἂν τὸν ρίξουν. Ἀλλὰ ποσῶς οὐ σείστηκεν ἀπάνω ἀπὲ τὴν σέλλαν. Ὅλοι δειλιάζουν, τρέμουσιν κοντάριν τοῦ Ἀλαμάνου καὶ ὁ ρήγας τὸν ἠγάπησεν, ἀπὸ ψυχῆς τὸν θέλει. Καὶ ἡ ρήγαινα πλεώτερον εἰς τοῦτον εὐσπλαγχνίσθη. Καὶ ἠθέλασιν ἀπὸ καρδιᾶς γαμβρὸν νὰ τὸν ἐπάρουν.Ὡς εἶδαν ἀμετάθετον τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδιάν της, τὸν λογισμὸν καὶ τὴν βουλὴν οὐδὲν παρασαλεύει, δίδουν βουλὴν νὰ ποίσουσιν τὸ θέλημα τῆς κόρης, μὴ σέβῃ εἰς ἀσθένειαν καὶ εἰς θάνατον ἐμπέσῃ καὶ στερηθοῦν τὸ κάλλος της, τὴν ὡραιότητάν της. Ὁρίζει ὁ ρήγας ὁ φρικτὸς νὰ διαλαλήσουν τώρα εἰς ὅλην τὴν Ἀνάπολην μὲ τὰ περίχωρά της μικροὶ μεγάλοι, ἅπαντες καὶ ἐδικοὶ καὶ ξένοι ἵνα καβαλλικεύσουσιν, νὰ ἔλθουν εἰς τὴν ρένταν, νὰ κονταροκτυπήσουσιν εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ ρήγα· καὶ εἴτις ἐξέβῃ πρόθυμος ἀνδραγαθίας νὰ ποίσῃ καὶ εἰς ὅλους τοὺς καβαλλαριοὺς νὰ ξέβῃ καβαλλάρης καὶ νὰ νικήσῃ εἰς τὰ ἄρματα καὶ εἰς τὰς κονταρέας, νὰ τὸν ρεχθῇ ἡ ρήγαινα καὶ ἄνδραν νὰ τῆς τὸν δώσῃ. Ἀκούσασίν το οἱ ἅπαντες, μικροί τε καὶ μεγάλοι. Ἐκεῖ ἐπεριμαζώχθησαν τοῦ κόσμου οἱ ἀνδρειωμένοι. Γίνεται ρέντα τῶν πεζῶν καὶ τῶν καβαλλαρίων. Νὰ εἶδες χαρὰν ἀνέκφραστον, μεγάλην εὐφημίαν. Νὰ εἶδες ἄρματα ἔκλαμπρα, καλοὺς καβαλλαρίους, αὐθέντας καὶ τοπάρχοντας, μᾶλλον καὶ κεφαλάδας.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 170

Ἄρματα ἐφόριεν τὸ φαρὶν ἀργυροπεταλάτα καὶ ἀπάνω εἰς τὰ λαμπρὰ ἄρματα, τὰ θαυμαστὰ ἐκεῖνα κουβέρτα χρυσοτσάπωτη μὲ τὸ μαργαριτάριν ἐθέκασιν εἰς τὸ φαρὶν ξένη, τετιμημένη. Ἐφόριεν καὶ ὁ Ἰμπέριος ἄρματα λαμπρυσμένα, εὐγενικά, τιμητικά, τὰ πρέπουν σ’ ἀνδρειωμένους· μὲ τοὺς κουδούνους τοὺς χρυσοὺς καὶ μὲ χρυσὲς βραχέλες. Ἐφόριεν στὸ κεφάλιν του κασσίδιν ὡραιωμένον· κόρακαν εἶχεν ἐγκοφτὸν στοῦ κασσιδίου τὴν τρούλλαν καὶ εἰς τοῦ πουλίου τὴν κεφαλήν, στὴν κορυφήν του ἀπάνω εἶχεν πτερὸν τοῦ παγωνιοῦ βαμμένον κιτρινόχροιον. Τοῦτο ἦτον τὸ σημάδιν του τὸ σύρνει εἰς τὰ ἄρματά του. Ἀπὸ μακρέα ἐπήδησεν καὶ εὑρέθην καβαλλάρης. Βαστᾷ κοντάριν ἔμορφον, χρυσόν, ζωγραφισμένον. Ἐκεῖ πῆγεν κ’ ἐσέβηκεν εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ ρήγα. Εἶχεν θεωρίαν ἀγγελικήν, μεγάλη ἐμορφοσύνην. Ὅσοι τὸν εἶδαν εἴπασιν ἄγγελον ὁμοιάζει.

Καὶ ἡ πορφυρογέννητος ἡ ὡραία ἡ Μαργαρώνα εἶχεν καρδίαν φλογεράν, εἶχεν μεγάλην λύπην τὸ πὼς οὐδὲν ἐφάνηκεν ὁ Ἰμπέριος εἰς τὴν ρένταν· μὴ νὰ ἔτυχεν τὸ ριζικὸν τοῦτον τὸν Ἀλαμάνον νὰ ἐνίκησεν ὁ Ἰμπέριος, μὴ πέσῃ εἰς ἄλλου χεῖρας. Διότι εἶχεν σπλαγχνικὴν ἀγάπην στὸν Ἰμπέρη καὶ τοῦτα ἐτεχνοποίησεν διὰ νὰ τὸν πάρῃ ἄνδρα. Ἐχάριζεν εὐεργεσιὲς κρυφὰ πρὸς τὸν Ἰμπέρην. Εἶχεν καὶ ἐκεῖνος ἔγκρυφα πόνους ἀπὸ καρδίας. Τῆς φύσεως τὸ φρόνιμον οὐκ ἐφανέρωσέν τον. Ἐγνέφει τον ἡ θαυμαστὴ ὡραία ἡ Μαργαρώνα, ἐγνέφει τὸν Ἰμπέριον ἵνα καβαλλικεύσῃ, νὰ ἀπαντηθῇ ὁ Ἰμπέριος μετὰ τὸν Ἀλαμάνον. Μανδίλιν χρυσιοτίμητον τὸν ἔρριψεν νὰ δέσῃ ἀπάνω εἰς τὸ κασσίδιν του, νὰ σέβῃ εἰς τὴν ρένταν. Ὡς εἶδεν ὁ Ἰμπέριος γνέμα τῆς Μαργαρώνας, ὁρίζει τὸν σκουδέρην του νὰ στρώσῃ τὸ φαρίν του· ἐκεῖνο ὁποὺ ἤξευρεν τὰς τέχνας τοῦ πολέμου· φαρὶν πολλὰ παράξενον, μέγαν, ἀνδρειωμένον, φρικτὸν ἀπὸ τῆς δοκιμῆς, θρασὺν ἀπὸ τοῦ ἔργου.Στέκεται ὁ ρήγας ὁ φρικτὸς μετὰ τὴν ρήγαινάν του καὶ ἡ θαυμαστὴ ἡ θυγάτηρ του ἀπὲ τὰ παραθύρια νὰ βλέπουσιν τὴν ταραχὴν τὸ τίς θέλει νικήσει. Καὶ ἕναν κοντάρι θαυμαστόν, φρικτόν, ἀνδρειωμένον, τὸ οὐκ ἐφάνηκεν ποτὲ ἄλλον ὡσὰν ἐκεῖνον, μέγας, θρασύς, πανέμορφος, πανώριος καβαλλάρης, ἀνδρειωμένος, εὐγενής, ἀπὸ τὴν Ἀλαμάνιαν, φαρὶν ἐκαβαλλίκευεν—εἰς κόσμον οὐκ ἐφάνη— ἄστραπτεν εἰς τὸ ἄλογον ὡς ἥλιος εἰς τὰ νέφη. Κανεὶς ἐκ τὰς παραταγάς, ἀπ’ ὅλον τὸ φουσσάτο τοῦτον οὐκ ἐδυνήθησαν διὰ νὰ τὸν ἀπαντήσουν. Ὡς εἴδασιν οἱ ἅπαντες τὴν τόσην τὴν ἀνδρείαν, τὴν τόλμην καὶ τὴν δύναμιν τούτου τοῦ Ἀλαμάνου, δύο κοντάρια ἔσμιξαν, κροῦσίν τον ἐξωπίσω. Ἐκεῖνος τὸ ἐζήτησεν τοῦτο ἀπὸ τὸν ρήγαν διὰ νὰ τὸν δώσουν ὄπισθεν νὰ ἰδοῦσιν ἂν τὸν ρίξουν. Ἀλλὰ ποσῶς οὐ σείστηκεν ἀπάνω ἀπὲ τὴν σέλλαν. Ὅλοι δειλιάζουν, τρέμουσιν κοντάριν τοῦ Ἀλαμάνου καὶ ὁ ρήγας τὸν ἠγάπησεν, ἀπὸ ψυχῆς τὸν θέλει. Καὶ ἡ ρήγαινα πλεώτερον εἰς τοῦτον εὐσπλαγχνίσθη. Καὶ ἠθέλασιν ἀπὸ καρδιᾶς γαμβρὸν νὰ τὸν ἐπάρουν.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 179

Καὶ ἡ πορφυρογέννητος ἡ ὡραία ἡ Μαργαρώνα σὰν εἶδεν τὸν Ἰμπέριον, ἐχάρην ἡ ψυχή της, ἐσπάραξαν τὰ μέλη της, δι’ αὐτὸν ἐπαρακάλει: «Θεὲ καὶ πάτερ βασιλεῦ, δέσποτα, παντοκράτορ, βοήθα τὸν Ἰμπέριον νικήσῃ εἰς τὸ κοντάριν». Καὶ ὁ Ἀλαμάνος τὸ νὰ ἰδῇ ἄνθρωπον καβαλλάρην, ἀγγελουσουσσουμίαστον, λαμπροαρματωμένον, ἐγνώρισέν τον παρευθὺς ὅτι ἔναι ἀνδρειωμένος. Ὁρίζει ὁ ρήγας ὁ φρικτὸς εἰς ὅλον τὸ φουσσάτον ἵνα παραμερίσουσιν καὶ ἄδειαν νὰ ποιήσουν, νὰ ποίσουν τὸν Ἰμπέριον ἄδειαν νὰ πολεμήσῃ, νὰ παίξουσι τὲς κονταριὲς μετὰ τοῦ Ἀλαμάνου. Ἐδώκασιν τὰ βούκινα καὶ τὰ παιγνίδια ὅλα, τρουμπέττες καὶ ἄλλα μουσικὰ ὄργανα τοῦ πολέμου. Ἐστάθην ὁ εἷς εἰς μίαν μεριὰν καὶ ὁ ἄλλος εἰς τὴν ἄλλην. Καὶ πιλαλοῦσιν τὰ φαριὰ νὰ δώσουν κονταρέας. Καὶ ὁ Ἀλαμάνος ἔδωκεν τὸν Ἰμπέριον εἰς τὸ στῆθος. Ποσῶς οὐδὲν τὸν ἔσεισεν ἀπάνω ἀπὸ τὴν σέλλαν. Ἐδιάβην ὁ εἷς στὴν μίαν μεριὰν καὶ ὁ ἄλλος εἰς τὴν ἄλλην. Πάλιν ὀμπρὸς ἐστάθησαν καὶ πόλεμον ζητοῦσιν.

Ἄρματα ἐφόριεν τὸ φαρὶν ἀργυροπεταλάτα καὶ ἀπάνω εἰς τὰ λαμπρὰ ἄρματα, τὰ θαυμαστὰ ἐκεῖνα κουβέρτα χρυσοτσάπωτη μὲ τὸ μαργαριτάριν ἐθέκασιν εἰς τὸ φαρὶν ξένη, τετιμημένη. Ἐφόριεν καὶ ὁ Ἰμπέριος ἄρματα λαμπρυσμένα, εὐγενικά, τιμητικά, τὰ πρέπουν σ’ ἀνδρειωμένους· μὲ τοὺς κουδούνους τοὺς χρυσοὺς καὶ μὲ χρυσὲς βραχέλες. Ἐφόριεν στὸ κεφάλιν του κασσίδιν ὡραιωμένον· κόρακαν εἶχεν ἐγκοφτὸν στοῦ κασσιδίου τὴν τρούλλαν καὶ εἰς τοῦ πουλίου τὴν κεφαλήν, στὴν κορυφήν του ἀπάνω εἶχεν πτερὸν τοῦ παγωνιοῦ βαμμένον κιτρινόχροιον. Τοῦτο ἦτον τὸ σημάδιν του τὸ σύρνει εἰς τὰ ἄρματά του. Ἀπὸ μακρέα ἐπήδησεν καὶ εὑρέθην καβαλλάρης. Βαστᾷ κοντάριν ἔμορφον, χρυσόν, ζωγραφισμένον. Ἐκεῖ πῆγεν κ’ ἐσέβηκεν εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ ρήγα. Εἶχεν θεωρίαν ἀγγελικήν, μεγάλη ἐμορφοσύνην. Ὅσοι τὸν εἶδαν εἴπασιν ἄγγελον ὁμοιάζει.Καὶ ἡ πορφυρογέννητος ἡ ὡραία ἡ Μαργαρώνα εἶχεν καρδίαν φλογεράν, εἶχεν μεγάλην λύπην τὸ πὼς οὐδὲν ἐφάνηκεν ὁ Ἰμπέριος εἰς τὴν ρένταν· μὴ νὰ ἔτυχεν τὸ ριζικὸν τοῦτον τὸν Ἀλαμάνον νὰ ἐνίκησεν ὁ Ἰμπέριος, μὴ πέσῃ εἰς ἄλλου χεῖρας. Διότι εἶχεν σπλαγχνικὴν ἀγάπην στὸν Ἰμπέρη καὶ τοῦτα ἐτεχνοποίησεν διὰ νὰ τὸν πάρῃ ἄνδρα. Ἐχάριζεν εὐεργεσιὲς κρυφὰ πρὸς τὸν Ἰμπέρην. Εἶχεν καὶ ἐκεῖνος ἔγκρυφα πόνους ἀπὸ καρδίας. Τῆς φύσεως τὸ φρόνιμον οὐκ ἐφανέρωσέν τον. Ἐγνέφει τον ἡ θαυμαστὴ ὡραία ἡ Μαργαρώνα, ἐγνέφει τὸν Ἰμπέριον ἵνα καβαλλικεύσῃ, νὰ ἀπαντηθῇ ὁ Ἰμπέριος μετὰ τὸν Ἀλαμάνον. Μανδίλιν χρυσιοτίμητον τὸν ἔρριψεν νὰ δέσῃ ἀπάνω εἰς τὸ κασσίδιν του, νὰ σέβῃ εἰς τὴν ρένταν. Ὡς εἶδεν ὁ Ἰμπέριος γνέμα τῆς Μαργαρώνας, ὁρίζει τὸν σκουδέρην του νὰ στρώσῃ τὸ φαρίν του· ἐκεῖνο ὁποὺ ἤξευρεν τὰς τέχνας τοῦ πολέμου· φαρὶν πολλὰ παράξενον, μέγαν, ἀνδρειωμένον, φρικτὸν ἀπὸ τῆς δοκιμῆς, θρασὺν ἀπὸ τοῦ ἔργου.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 189

Ἔθεκαν τὰ κοντάρια τους καὶ οἱ δύο πρὸς τὴν μάχην, ἀναγριώνουν τὰ φαριά, κροῦσιν τὰ πτερνιστήρια καὶ πιλαλοῦν τὰ ἄλογα μὲ θράσος ἀνδρειωμένον, μὲ δύναμιν καὶ ἀλαζονειὰν καὶ ἔχθραν τοῦ πολέμου. Ἀποπατεῖ εἰς τὰς σκάλας του, κρούει τον κονταρέαν· ἄστοχα τὸν ἐπέταξεν συσσελλοαρματωμένον. Ὁ Ἰμπέριος τὸν ἔρριξεν τὸν μέγαν Ἀλαμάνον. Τόπον πολὺν τὸν ἔρριξεν μαζίτσα μὲ τὴν σέλλαν. Σύρνει σπαθὶν ὁ Ἰμπέριος, πεζεύει ἐκ τὸ φαρίν του· τὸν Ἀλαμάνον ἤθελεν νὰ ἀποκεφαλίσῃ. Ἴτσι εἴχασίν το στοίχημαν ὕστερον νὰ τὸ ποίσουν: Εἴτις κερδαίσῃ ἀπὸ τοὺς δυό, νὰ νικηθῇ εἰς τὴν ρένταν, πάραυτα τὸ κεφάλιν του νὰ κόψῃ ὁποὺ νικήσῃ. Τρέχουσιν ἄρχοντες πολλοὶ καὶ πιάνουν τὸν Ἰμπέρην, παρακαλοῦν καὶ λέγουν τον τάχα ἀπὸ τὸν ρήγαν: «Ὁ ρήγας σὲ παρακαλεῖ, χάρισε τὴν ζωήν του· τοῦ Ἀλαμάνου τὴν ζωὴν σήμερον χάρισέ την καὶ ὁ ρήγας νὰ σὲ εὐχαριστῇ, μᾶλλον καὶ ἡ Μαργαρώνα».

Καὶ ἡ πορφυρογέννητος ἡ ὡραία ἡ Μαργαρώνα σὰν εἶδεν τὸν Ἰμπέριον, ἐχάρην ἡ ψυχή της, ἐσπάραξαν τὰ μέλη της, δι’ αὐτὸν ἐπαρακάλει: «Θεὲ καὶ πάτερ βασιλεῦ, δέσποτα, παντοκράτορ, βοήθα τὸν Ἰμπέριον νικήσῃ εἰς τὸ κοντάριν». Καὶ ὁ Ἀλαμάνος τὸ νὰ ἰδῇ ἄνθρωπον καβαλλάρην, ἀγγελουσουσσουμίαστον, λαμπροαρματωμένον, ἐγνώρισέν τον παρευθὺς ὅτι ἔναι ἀνδρειωμένος. Ὁρίζει ὁ ρήγας ὁ φρικτὸς εἰς ὅλον τὸ φουσσάτον ἵνα παραμερίσουσιν καὶ ἄδειαν νὰ ποιήσουν, νὰ ποίσουν τὸν Ἰμπέριον ἄδειαν νὰ πολεμήσῃ, νὰ παίξουσι τὲς κονταριὲς μετὰ τοῦ Ἀλαμάνου. Ἐδώκασιν τὰ βούκινα καὶ τὰ παιγνίδια ὅλα, τρουμπέττες καὶ ἄλλα μουσικὰ ὄργανα τοῦ πολέμου. Ἐστάθην ὁ εἷς εἰς μίαν μεριὰν καὶ ὁ ἄλλος εἰς τὴν ἄλλην. Καὶ πιλαλοῦσιν τὰ φαριὰ νὰ δώσουν κονταρέας. Καὶ ὁ Ἀλαμάνος ἔδωκεν τὸν Ἰμπέριον εἰς τὸ στῆθος. Ποσῶς οὐδὲν τὸν ἔσεισεν ἀπάνω ἀπὸ τὴν σέλλαν. Ἐδιάβην ὁ εἷς στὴν μίαν μεριὰν καὶ ὁ ἄλλος εἰς τὴν ἄλλην. Πάλιν ὀμπρὸς ἐστάθησαν καὶ πόλεμον ζητοῦσιν.Ἄρματα ἐφόριεν τὸ φαρὶν ἀργυροπεταλάτα καὶ ἀπάνω εἰς τὰ λαμπρὰ ἄρματα, τὰ θαυμαστὰ ἐκεῖνα κουβέρτα χρυσοτσάπωτη μὲ τὸ μαργαριτάριν ἐθέκασιν εἰς τὸ φαρὶν ξένη, τετιμημένη. Ἐφόριεν καὶ ὁ Ἰμπέριος ἄρματα λαμπρυσμένα, εὐγενικά, τιμητικά, τὰ πρέπουν σ’ ἀνδρειωμένους· μὲ τοὺς κουδούνους τοὺς χρυσοὺς καὶ μὲ χρυσὲς βραχέλες. Ἐφόριεν στὸ κεφάλιν του κασσίδιν ὡραιωμένον· κόρακαν εἶχεν ἐγκοφτὸν στοῦ κασσιδίου τὴν τρούλλαν καὶ εἰς τοῦ πουλίου τὴν κεφαλήν, στὴν κορυφήν του ἀπάνω εἶχεν πτερὸν τοῦ παγωνιοῦ βαμμένον κιτρινόχροιον. Τοῦτο ἦτον τὸ σημάδιν του τὸ σύρνει εἰς τὰ ἄρματά του. Ἀπὸ μακρέα ἐπήδησεν καὶ εὑρέθην καβαλλάρης. Βαστᾷ κοντάριν ἔμορφον, χρυσόν, ζωγραφισμένον. Ἐκεῖ πῆγεν κ’ ἐσέβηκεν εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ ρήγα. Εἶχεν θεωρίαν ἀγγελικήν, μεγάλη ἐμορφοσύνην. Ὅσοι τὸν εἶδαν εἴπασιν ἄγγελον ὁμοιάζει.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 196

Καὶ ὁ Ἰμπέριος ὡς φρόνιμος φρόνιμα ἀπιλογήθην καὶ παιδευμένα, εὐγενικά, ὡς ἔπρεπεν ἀξίως: «Ἂς ἔλθῃ εἰς τὸ ὀσπίτιν μου ἀντάμα μετ’ ἐμένα· τὸ ὁρίζει ὁ ρήγας ὁ λαμπρὸς καὶ ἡμεῖς τὸν προσκυνοῦμεν». Ἐπῆγεν εἰς τὸ σπίτιν του ὁποὺ εἶχεν τὴν κατούναν. Καὶ τότε ὁ Ἰμπέριος δένει τὸν Ἀλαμάνον ἅλυσον ἐκ τὸν σφόνδυλον, στέλνει τον εἰς τὸν ρήγαν. Καὶ ὁ ρήγας ηὐχαρίστησε, δῶρα τὸν ἀποστέλνει λιθαρομαργαρίταρο καὶ χρυσωμένον ροῦχον. Καὶ ἡ πορφυρογέννητος ἡ ὡραία ἡ Μαργαρώνα ὀμπρὸς εἰς τὸν πατέραν της στέκει καὶ συντυχαίνει μὲ παίδευσιν καὶ φρόνεσιν καὶ ταπεινὸν τὸ ἦθος: «Πατήρ μου, αὐθέντη θαυμαστὲ καὶ ρήγα καὶ τοπάρχα, τὸν ὁρισμόν, τὸ θέλημαν τὸ ἔχρῃζες ἔποικά το· θέλω τὸν νέον τὸν εὐγενῆ, αὐτὸν τὸν καβαλλάρην, αὐτὸν ὁποὺ ἐνίκησεν τὴν ρένταν καὶ τὴν τζούστραν μὲ τὴν εὐχήν σου σήμερον ἄνδρα νὰ τὸν ἐπάρω. Καὶ τοῦτο ἂν οὐκ ἠθέλησες, αὐθέντη, νὰ ποιήσῃς, ἀτή μου, μὲ τὰ χέρια μου, φαρμάκιν θέλω φάγει καὶ ἐσὺ τὴν παρρησίαν σου μόνος σου κέρδισέ την, μόνος σου ζῆσε, σκίρτιζε, μόνος ἀγαλλιάζου».

Ἔθεκαν τὰ κοντάρια τους καὶ οἱ δύο πρὸς τὴν μάχην, ἀναγριώνουν τὰ φαριά, κροῦσιν τὰ πτερνιστήρια καὶ πιλαλοῦν τὰ ἄλογα μὲ θράσος ἀνδρειωμένον, μὲ δύναμιν καὶ ἀλαζονειὰν καὶ ἔχθραν τοῦ πολέμου. Ἀποπατεῖ εἰς τὰς σκάλας του, κρούει τον κονταρέαν· ἄστοχα τὸν ἐπέταξεν συσσελλοαρματωμένον. Ὁ Ἰμπέριος τὸν ἔρριξεν τὸν μέγαν Ἀλαμάνον. Τόπον πολὺν τὸν ἔρριξεν μαζίτσα μὲ τὴν σέλλαν. Σύρνει σπαθὶν ὁ Ἰμπέριος, πεζεύει ἐκ τὸ φαρίν του· τὸν Ἀλαμάνον ἤθελεν νὰ ἀποκεφαλίσῃ. Ἴτσι εἴχασίν το στοίχημαν ὕστερον νὰ τὸ ποίσουν: Εἴτις κερδαίσῃ ἀπὸ τοὺς δυό, νὰ νικηθῇ εἰς τὴν ρένταν, πάραυτα τὸ κεφάλιν του νὰ κόψῃ ὁποὺ νικήσῃ. Τρέχουσιν ἄρχοντες πολλοὶ καὶ πιάνουν τὸν Ἰμπέρην, παρακαλοῦν καὶ λέγουν τον τάχα ἀπὸ τὸν ρήγαν: «Ὁ ρήγας σὲ παρακαλεῖ, χάρισε τὴν ζωήν του· τοῦ Ἀλαμάνου τὴν ζωὴν σήμερον χάρισέ την καὶ ὁ ρήγας νὰ σὲ εὐχαριστῇ, μᾶλλον καὶ ἡ Μαργαρώνα».Καὶ ἡ πορφυρογέννητος ἡ ὡραία ἡ Μαργαρώνα σὰν εἶδεν τὸν Ἰμπέριον, ἐχάρην ἡ ψυχή της, ἐσπάραξαν τὰ μέλη της, δι’ αὐτὸν ἐπαρακάλει: «Θεὲ καὶ πάτερ βασιλεῦ, δέσποτα, παντοκράτορ, βοήθα τὸν Ἰμπέριον νικήσῃ εἰς τὸ κοντάριν». Καὶ ὁ Ἀλαμάνος τὸ νὰ ἰδῇ ἄνθρωπον καβαλλάρην, ἀγγελουσουσσουμίαστον, λαμπροαρματωμένον, ἐγνώρισέν τον παρευθὺς ὅτι ἔναι ἀνδρειωμένος. Ὁρίζει ὁ ρήγας ὁ φρικτὸς εἰς ὅλον τὸ φουσσάτον ἵνα παραμερίσουσιν καὶ ἄδειαν νὰ ποιήσουν, νὰ ποίσουν τὸν Ἰμπέριον ἄδειαν νὰ πολεμήσῃ, νὰ παίξουσι τὲς κονταριὲς μετὰ τοῦ Ἀλαμάνου. Ἐδώκασιν τὰ βούκινα καὶ τὰ παιγνίδια ὅλα, τρουμπέττες καὶ ἄλλα μουσικὰ ὄργανα τοῦ πολέμου. Ἐστάθην ὁ εἷς εἰς μίαν μεριὰν καὶ ὁ ἄλλος εἰς τὴν ἄλλην. Καὶ πιλαλοῦσιν τὰ φαριὰ νὰ δώσουν κονταρέας. Καὶ ὁ Ἀλαμάνος ἔδωκεν τὸν Ἰμπέριον εἰς τὸ στῆθος. Ποσῶς οὐδὲν τὸν ἔσεισεν ἀπάνω ἀπὸ τὴν σέλλαν. Ἐδιάβην ὁ εἷς στὴν μίαν μεριὰν καὶ ὁ ἄλλος εἰς τὴν ἄλλην. Πάλιν ὀμπρὸς ἐστάθησαν καὶ πόλεμον ζητοῦσιν.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 202

Ὡς εἶδεν ὁ πατέρας της μετὰ καὶ τῆς μητρός της ὅτι οὐ δύνονται ποσῶς ν’ ἀλλάξουν τὴν βουλήν της, μηνοῦσιν τὸν Ἰμπέριον νά ’λθῃ εἰς τὸ παλάτιν. Φέρνουν ἀλλάγια θαυμαστά, χάσδια χρυσοβουλλάτα καὶ καμουχάδες χρυσωτοὺς μὲ τὸ μαργαριτάριν. Ἀτός του ἐστάθη ὁ εὐγενὴς ρήγας, ὁ πεθερός του, ἔντυσεν τὸν Ἰμπέριον τὰ θαυμαστὰ τὰ ροῦχα: λιθομαργαροζάφειρα, στολὲς ἠγλαϊσμένες. Καὶ ἀπὸ τὸ χέρι τὸν κρατεῖ ὁ ρήγας καὶ φιλᾷ τον. Ὁρίζει νά ’ρθουν οἱ ἄρχοντες ὅλοι εἰς τὸ παλάτιν τιμητικά, μὲ παρρησιάν, ἔμορφα, λαμπρυσμένα καὶ στέφουν τὸν Ἰμπέριον, παίρνει τὴν Μαργαρώνα. Νὰ εἶδες χαρὰν ἀνέκφραστον, μεγάλην εὐφημίαν καὶ μουσικὰ ἀπλήρωτα, μεγάλες ἡδονίτσες. Ἀρχόντισσες εὐγενικὲς ἦσαν εἰς τὸ παλάτιν. Πιστεύω φύσις ἄψυχος ἐμψυχωμένη ἦτον, νεκρὸς ἂν ἦτον πάραυτα ἤθελεν μεταπνεύσει. Ἐγίνην ὁ Ἰμπέριος ρήγας καὶ κληρονόμος τοπάρχης μέγας, θαυμαστός, Ἀνάπολης αὐθέντης. Χρόνον δὲ καὶ πλεώτερον ἐκράτιεν ἡ χαρά τους. Εἶχαν αὐθέντας θαυμαστοὺς στὸν γάμον καλεσμένους, ρηγάδες καὶ καβαλλαριοὺς μὲ τὰς ἀρχόντισσάς των.

Καὶ ὁ Ἰμπέριος ὡς φρόνιμος φρόνιμα ἀπιλογήθην καὶ παιδευμένα, εὐγενικά, ὡς ἔπρεπεν ἀξίως: «Ἂς ἔλθῃ εἰς τὸ ὀσπίτιν μου ἀντάμα μετ’ ἐμένα· τὸ ὁρίζει ὁ ρήγας ὁ λαμπρὸς καὶ ἡμεῖς τὸν προσκυνοῦμεν». Ἐπῆγεν εἰς τὸ σπίτιν του ὁποὺ εἶχεν τὴν κατούναν. Καὶ τότε ὁ Ἰμπέριος δένει τὸν Ἀλαμάνον ἅλυσον ἐκ τὸν σφόνδυλον, στέλνει τον εἰς τὸν ρήγαν. Καὶ ὁ ρήγας ηὐχαρίστησε, δῶρα τὸν ἀποστέλνει λιθαρομαργαρίταρο καὶ χρυσωμένον ροῦχον. Καὶ ἡ πορφυρογέννητος ἡ ὡραία ἡ Μαργαρώνα ὀμπρὸς εἰς τὸν πατέραν της στέκει καὶ συντυχαίνει μὲ παίδευσιν καὶ φρόνεσιν καὶ ταπεινὸν τὸ ἦθος: «Πατήρ μου, αὐθέντη θαυμαστὲ καὶ ρήγα καὶ τοπάρχα, τὸν ὁρισμόν, τὸ θέλημαν τὸ ἔχρῃζες ἔποικά το· θέλω τὸν νέον τὸν εὐγενῆ, αὐτὸν τὸν καβαλλάρην, αὐτὸν ὁποὺ ἐνίκησεν τὴν ρένταν καὶ τὴν τζούστραν μὲ τὴν εὐχήν σου σήμερον ἄνδρα νὰ τὸν ἐπάρω. Καὶ τοῦτο ἂν οὐκ ἠθέλησες, αὐθέντη, νὰ ποιήσῃς, ἀτή μου, μὲ τὰ χέρια μου, φαρμάκιν θέλω φάγει καὶ ἐσὺ τὴν παρρησίαν σου μόνος σου κέρδισέ την, μόνος σου ζῆσε, σκίρτιζε, μόνος ἀγαλλιάζου».Ἔθεκαν τὰ κοντάρια τους καὶ οἱ δύο πρὸς τὴν μάχην, ἀναγριώνουν τὰ φαριά, κροῦσιν τὰ πτερνιστήρια καὶ πιλαλοῦν τὰ ἄλογα μὲ θράσος ἀνδρειωμένον, μὲ δύναμιν καὶ ἀλαζονειὰν καὶ ἔχθραν τοῦ πολέμου. Ἀποπατεῖ εἰς τὰς σκάλας του, κρούει τον κονταρέαν· ἄστοχα τὸν ἐπέταξεν συσσελλοαρματωμένον. Ὁ Ἰμπέριος τὸν ἔρριξεν τὸν μέγαν Ἀλαμάνον. Τόπον πολὺν τὸν ἔρριξεν μαζίτσα μὲ τὴν σέλλαν. Σύρνει σπαθὶν ὁ Ἰμπέριος, πεζεύει ἐκ τὸ φαρίν του· τὸν Ἀλαμάνον ἤθελεν νὰ ἀποκεφαλίσῃ. Ἴτσι εἴχασίν το στοίχημαν ὕστερον νὰ τὸ ποίσουν: Εἴτις κερδαίσῃ ἀπὸ τοὺς δυό, νὰ νικηθῇ εἰς τὴν ρένταν, πάραυτα τὸ κεφάλιν του νὰ κόψῃ ὁποὺ νικήσῃ. Τρέχουσιν ἄρχοντες πολλοὶ καὶ πιάνουν τὸν Ἰμπέρην, παρακαλοῦν καὶ λέγουν τον τάχα ἀπὸ τὸν ρήγαν: «Ὁ ρήγας σὲ παρακαλεῖ, χάρισε τὴν ζωήν του· τοῦ Ἀλαμάνου τὴν ζωὴν σήμερον χάρισέ την καὶ ὁ ρήγας νὰ σὲ εὐχαριστῇ, μᾶλλον καὶ ἡ Μαργαρώνα».

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 213

Εἰς ὅλον τὸ περίγυρον καὶ εἰς τὰ κάστρη ὅλα ἄλλη χαρὰ εὐμορφότερη ποτὲ οὐδὲν ἐφάνη. Τὸν λόγον ἂς διαστρέψωμεν πάλιν στὴν Μαργαρώνα. Ὁ Ἰμπέριος ὡς φρόνιμος καὶ τὰς Γραφὰς νοοῦντα δίδει τον πάλι ἡ βουλὴ νὰ ὑπᾷ πρὸς τοὺς γονεῖς του, νὰ πάρῃ καὶ συγχώρησιν πατρός του καὶ μητρός του. Λέγει πρὸς τὴν εὐγενικήν, ὡραίαν τὴν Μαργαρώνα: «Ἤξευρε, φανερώνω σε, λέγω σε τὴν βουλήν μου. Θέλω ἀπὸ τὴν σήμερον στὲς χῶρές μου νὰ ὑπᾶμεν· κι’ ἂν τὸ μάθ’ ὁ πατέρας σου οὐδὲν μᾶς θέλει ἀφήσει. Πλὴν ἂς ξηβοῦμεν ἄβουλα κανεὶς νὰ μὴν τὸ ξεύρῃ δίχως βουλὴν καὶ θέλημαν πατρός σου καὶ μητρός σου, ἂν θέλῃς νὰ ἔλθῃς μετ’ ἐμέν, ὡραία, ν’ ἀκολουθήσῃς νὰ ὑπᾶμε εἰς τὴν πατρίδαν μου καὶ εἰς τὰ γονικά μου. Τὰ γονικά μου ἤξευρε ἔναι εἰς τὴν Προβέντζαν. Ρήγας ἔναι ὁ πατέρας μου, αὐθέντης τῆς Προβέντζας καὶ εἰς ἐμέναν κρέμεται ἡ αὐθεντία τῆς χώρας. Πρόσεχε, κόρη εὐγενική, νὰ μὴν τὸ μολογήσῃς».

Ὡς εἶδεν ὁ πατέρας της μετὰ καὶ τῆς μητρός της ὅτι οὐ δύνονται ποσῶς ν’ ἀλλάξουν τὴν βουλήν της, μηνοῦσιν τὸν Ἰμπέριον νά ’λθῃ εἰς τὸ παλάτιν. Φέρνουν ἀλλάγια θαυμαστά, χάσδια χρυσοβουλλάτα καὶ καμουχάδες χρυσωτοὺς μὲ τὸ μαργαριτάριν. Ἀτός του ἐστάθη ὁ εὐγενὴς ρήγας, ὁ πεθερός του, ἔντυσεν τὸν Ἰμπέριον τὰ θαυμαστὰ τὰ ροῦχα: λιθομαργαροζάφειρα, στολὲς ἠγλαϊσμένες. Καὶ ἀπὸ τὸ χέρι τὸν κρατεῖ ὁ ρήγας καὶ φιλᾷ τον. Ὁρίζει νά ’ρθουν οἱ ἄρχοντες ὅλοι εἰς τὸ παλάτιν τιμητικά, μὲ παρρησιάν, ἔμορφα, λαμπρυσμένα καὶ στέφουν τὸν Ἰμπέριον, παίρνει τὴν Μαργαρώνα. Νὰ εἶδες χαρὰν ἀνέκφραστον, μεγάλην εὐφημίαν καὶ μουσικὰ ἀπλήρωτα, μεγάλες ἡδονίτσες. Ἀρχόντισσες εὐγενικὲς ἦσαν εἰς τὸ παλάτιν. Πιστεύω φύσις ἄψυχος ἐμψυχωμένη ἦτον, νεκρὸς ἂν ἦτον πάραυτα ἤθελεν μεταπνεύσει. Ἐγίνην ὁ Ἰμπέριος ρήγας καὶ κληρονόμος τοπάρχης μέγας, θαυμαστός, Ἀνάπολης αὐθέντης. Χρόνον δὲ καὶ πλεώτερον ἐκράτιεν ἡ χαρά τους. Εἶχαν αὐθέντας θαυμαστοὺς στὸν γάμον καλεσμένους, ρηγάδες καὶ καβαλλαριοὺς μὲ τὰς ἀρχόντισσάς των.Καὶ ὁ Ἰμπέριος ὡς φρόνιμος φρόνιμα ἀπιλογήθην καὶ παιδευμένα, εὐγενικά, ὡς ἔπρεπεν ἀξίως: «Ἂς ἔλθῃ εἰς τὸ ὀσπίτιν μου ἀντάμα μετ’ ἐμένα· τὸ ὁρίζει ὁ ρήγας ὁ λαμπρὸς καὶ ἡμεῖς τὸν προσκυνοῦμεν». Ἐπῆγεν εἰς τὸ σπίτιν του ὁποὺ εἶχεν τὴν κατούναν. Καὶ τότε ὁ Ἰμπέριος δένει τὸν Ἀλαμάνον ἅλυσον ἐκ τὸν σφόνδυλον, στέλνει τον εἰς τὸν ρήγαν. Καὶ ὁ ρήγας ηὐχαρίστησε, δῶρα τὸν ἀποστέλνει λιθαρομαργαρίταρο καὶ χρυσωμένον ροῦχον. Καὶ ἡ πορφυρογέννητος ἡ ὡραία ἡ Μαργαρώνα ὀμπρὸς εἰς τὸν πατέραν της στέκει καὶ συντυχαίνει μὲ παίδευσιν καὶ φρόνεσιν καὶ ταπεινὸν τὸ ἦθος: «Πατήρ μου, αὐθέντη θαυμαστὲ καὶ ρήγα καὶ τοπάρχα, τὸν ὁρισμόν, τὸ θέλημαν τὸ ἔχρῃζες ἔποικά το· θέλω τὸν νέον τὸν εὐγενῆ, αὐτὸν τὸν καβαλλάρην, αὐτὸν ὁποὺ ἐνίκησεν τὴν ρένταν καὶ τὴν τζούστραν μὲ τὴν εὐχήν σου σήμερον ἄνδρα νὰ τὸν ἐπάρω. Καὶ τοῦτο ἂν οὐκ ἠθέλησες, αὐθέντη, νὰ ποιήσῃς, ἀτή μου, μὲ τὰ χέρια μου, φαρμάκιν θέλω φάγει καὶ ἐσὺ τὴν παρρησίαν σου μόνος σου κέρδισέ την, μόνος σου ζῆσε, σκίρτιζε, μόνος ἀγαλλιάζου».

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 22

Εἶχαν καρδιοσπαράγματα καὶ σπλαχνικὰς ὀδύνας· εἶχαν κρυφὰ πονέματα, εἶχαν κρυφὰ τὰς θλίψεις· εἶχαν κρυφὰ τοὺς στεναγμούς, εἶχαν κρυφὰ τὰ δάκρυα. Καὶ πλήρωμαν τῶν ἡμερῶν τῶν χρόνων τῶν σαράντα χάριν ἐλάβαν ἐκ Θεοῦ καὶ ἡ κόρη ἐγγαστρώθη· ἡ κόρη ἡ πανεξαίρετος ἔγκυσεν τὴν γαστέρα. Ἐχάρηκαν ἐνήδονα μετὰ μεγάλης τέρψης, τερπόμενοι, ἀγαλλόμενοι, χαρούμενοι, σκιρτῶντες. Ἀφοῦ γοῦν ἐσυνέλαβεν ἡ κόρη τὴν γαστέραν, εἶχαν χαρὰς καὶ σκιρτισμοὺς μέχρι καὶ τοῦ γεννῆσαι. Καὶ γὰρ ἐγέννησεν υἱὸν τὸν θαυμαστὸν ἐκεῖνον, τὸν οὐκ ἐγέννησεν ποσῶς ἄλλη γυνὴ εἰς τὸν κόσμον. Τὸ τί νὰ λέγω οὐκ ἐμπορῶ, τὸ τί νὰ γράφω οὐκ ἔχω· ἐξαπορεῖ μου ὁ λογισμός, αἱ χεῖρες καὶ ἡ γλῶσσα τὸ πῶς νὰ ἀφηγήσωμαι χαρὲς τοῦ παλατίου. Χρόνον δὲ καὶ πλεώτερον ἐκράτιεν ἡ χαρά τους.

Μόνον αὐτὸς ὁ θαυμαστὸς αὐθέντης τῆς Προβέντζας —ἦτον πολλὰ εὐεργετικός, ἄκουσμαν μέγαν εἶχεν— μόνον ἂς ἔβλεπεν τινὰν καλὸν εἰς τὴν καβάλλαν, τὰ πράγματά του ἔδιδε νὰ ἐπόταζεν τοιοῦτον. Ἦτον καὶ αὐτὸς ὁ θαυμαστὸς ἀνδρειωμένος, μέγας· μέγας, πολλὰ πανέμορφος ἦτον εἰς τὸ κοντάριν. Κανεὶς ἐκ τὰς παραταγάς, ἀπὸ ὅλον τὸ φουσσάτον τοῦτον οὐκ ἐδυνήθηκεν διὰ νὰ τὸν ἀπαντήσουν. Ἔβλεπαν τὰ φουσσάτα του καὶ τὰς παραταγάς του, τὴν παρρησίαν του τὴν πολλήν, τὸν πλοῦτόν του τὸν μέγαν. Εἶχεν γυνὴ πανέμορφην, ἐρωτικὴν εἰς Ρέαν· —καίει καὶ σῶμαν καὶ ψυχήν, καίει καὶ τὰς αἰσθήσεις· — ἀσπροφεγγαροπρόσωπην καὶ ἀγγελομουσουδάτην. Καὶ τὴν λαμπράν, τὴν θαυμαστὴν τὴν σύζυγον ἐκείνην τὴν εἴχασιν ἀφήγησιν στὰ κάστρη καὶ εἰς τὰς χώρας. Ἄλλη οὐκ ἦτο ὡσὰν αὐτὴν εἰς εὐγενείαν καὶ κάλλος. Ἀνδρόγυνον ἐρωτικόν, τοῦ κόσμου ἠγαπημένον. Τυραννικῶς αὐθέντευαν ὡς φυσικοὶ αὐθέντες. Σαράντα χρόνους εἴχασιν τὸ ἀνδρόγυνον ἐκεῖνον· ἄτεκνοι ἐδιάβησαν τοὺς χρόνους τοὺς τοιούτους.Καὶ πῶς νὰ γράψω τὴν ἀρχήν, πῶς νὰ τὴν τελειώσω; ἀφήγησιν πανέμορφην, ἐρωτικήν, μεγάλην· πῶς ἔπαθεν ἐκ τὰς ἀρχὰς ἡ θαυμαστὴ ἐκείνη· ἐκείνη ἡ πανεξαίρετος, ὡραία ἡ Μαργαρώνα· καὶ πῶς τὸ κυκλοχρόνισμα ἐγύρισεν αὐτίκα. Λοιπὸν νὰ γράψω τὴν ἀρχήν, νὰ εἰπῶ, νὰ τὸ ἀφηγοῦμαι. Ἐξενιτεύθην ὁ λαμπρὸς Ἰμπέριος, ἀνδρειωμένος ἀπὸ τὰ κάστρη τὰ ὥριζεν ἐκεῖνος ὁ πατήρ του. Καὶ πῶς τὸν ἐκατήφερεν τὸ θράσος τῆς νεότης· τῆς ξενιτείας τὴν δούλευσιν πῶς ἐξεγύρισέν την. Ὕστερον ἐκατήντησεν εἰς τὴν ἰδίαν χώραν καὶ τοῦ πατρὸς τὴν αὐθεντιὰν ἐκληρονόμησέν την. Καὶ τί καὶ πῶς πανθάνουσιν οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου. Ἄνθρωπος μέγας, θαυμαστός, αὐθέντης τῆς Πρεβέντζας εἶχεν φουσσάτα ἀμέτρητα καὶ διαλεκτὰ κοντάρια· φουσσάτον πανυπέρλαμπρον, πλῆθος τὸ πεζικόν του. Ἠγάπα δὲ περὶ πολλοῦ τοὺς νέους νὰ τοὺς ἔχῃ. Πλούτη ὁμοῦ καὶ χρήματα καὶ πράγματα καὶ λίθους, ὅλα ὡς ἀράχνην τὰ ἔβλεπεν· μόνο καβαλλαρίους. Εὐεργεσίες καὶ χάριτες αὐθέντης οὐδὲν τὰ εἶχεν.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 222

Καὶ ἡ Μαργαρώνα εὐγενικὰ τοιαῦτα ἀπιλογήθην: «Αὐθέντη μου εὐγενικέ, τιμὴ τῶν ἀνδρειωμένων, ἐκλήθηκα εἰς τὰς χεῖράς σου δούλη τοῦ ὁρισμοῦ σου. Ἐσέναν ἔχω ἀπὸ τοῦ νῦν πατέραν καὶ μητέραν καὶ ἀδελφοὺς καὶ ἀδελφὰς καὶ φῶς μου καὶ ζωή μου. Στὸν ὁρισμόν σου, αὐθέντη μου, νὰ ὑπᾶμεν ὅπου χρήζεις». Ἐκάτσαν κ’ ἐδειπνήσασιν μετὰ τοῦ πενθεροῦ του. Καὶ ἀφότου ἀποδειπνήσασιν, ὑπᾶν νὰ ἀναπαυθοῦσιν. Ὁρίζει τὸν σκουδέρην του νὰ στρώσῃ τὰ φαρία σιγά, κρυφὰ καὶ ἀνόητα τινὰς μὴν τὸ νοήσῃ. Ἐπαίρνει πρᾶγμαν ἄπειρον, ἀρίθμητον λογάριν. Καβαλλικεύουσιν καὶ οἱ δυὸ μὲ τὸν ὑποχερίον. Ὅλην τὴν νύκταν περπατοῦν λιβάδια, ποταμίνες καὶ τὴν ἡμέραν ἅπασαν λαγκάδια καὶ βουνίτσια. Τόπον πολὺν ἐπέρασαν μετὰ μεγάλης βίας καὶ τῇ ἐπαύριον τὸ πρωί, μᾶλλον τὸ μεσημέριν ἔμαθέν το ὁ πατέρας της μετὰ καὶ τῆς μητρός της. Τρισχίλιους ἀπέστειλεν νὰ ὑπᾶσιν ὄπισθέν τους καὶ δέκα ἡμέρας ἔλειπαν, ἀλλὰ οὐκ ηὕρασίν τους. Ἐβγάνουν κλάηματα πολλά, βρυχοῦνται ἀπὸ καρδίας.

Εἰς ὅλον τὸ περίγυρον καὶ εἰς τὰ κάστρη ὅλα ἄλλη χαρὰ εὐμορφότερη ποτὲ οὐδὲν ἐφάνη. Τὸν λόγον ἂς διαστρέψωμεν πάλιν στὴν Μαργαρώνα. Ὁ Ἰμπέριος ὡς φρόνιμος καὶ τὰς Γραφὰς νοοῦντα δίδει τον πάλι ἡ βουλὴ νὰ ὑπᾷ πρὸς τοὺς γονεῖς του, νὰ πάρῃ καὶ συγχώρησιν πατρός του καὶ μητρός του. Λέγει πρὸς τὴν εὐγενικήν, ὡραίαν τὴν Μαργαρώνα: «Ἤξευρε, φανερώνω σε, λέγω σε τὴν βουλήν μου. Θέλω ἀπὸ τὴν σήμερον στὲς χῶρές μου νὰ ὑπᾶμεν· κι’ ἂν τὸ μάθ’ ὁ πατέρας σου οὐδὲν μᾶς θέλει ἀφήσει. Πλὴν ἂς ξηβοῦμεν ἄβουλα κανεὶς νὰ μὴν τὸ ξεύρῃ δίχως βουλὴν καὶ θέλημαν πατρός σου καὶ μητρός σου, ἂν θέλῃς νὰ ἔλθῃς μετ’ ἐμέν, ὡραία, ν’ ἀκολουθήσῃς νὰ ὑπᾶμε εἰς τὴν πατρίδαν μου καὶ εἰς τὰ γονικά μου. Τὰ γονικά μου ἤξευρε ἔναι εἰς τὴν Προβέντζαν. Ρήγας ἔναι ὁ πατέρας μου, αὐθέντης τῆς Προβέντζας καὶ εἰς ἐμέναν κρέμεται ἡ αὐθεντία τῆς χώρας. Πρόσεχε, κόρη εὐγενική, νὰ μὴν τὸ μολογήσῃς».Ὡς εἶδεν ὁ πατέρας της μετὰ καὶ τῆς μητρός της ὅτι οὐ δύνονται ποσῶς ν’ ἀλλάξουν τὴν βουλήν της, μηνοῦσιν τὸν Ἰμπέριον νά ’λθῃ εἰς τὸ παλάτιν. Φέρνουν ἀλλάγια θαυμαστά, χάσδια χρυσοβουλλάτα καὶ καμουχάδες χρυσωτοὺς μὲ τὸ μαργαριτάριν. Ἀτός του ἐστάθη ὁ εὐγενὴς ρήγας, ὁ πεθερός του, ἔντυσεν τὸν Ἰμπέριον τὰ θαυμαστὰ τὰ ροῦχα: λιθομαργαροζάφειρα, στολὲς ἠγλαϊσμένες. Καὶ ἀπὸ τὸ χέρι τὸν κρατεῖ ὁ ρήγας καὶ φιλᾷ τον. Ὁρίζει νά ’ρθουν οἱ ἄρχοντες ὅλοι εἰς τὸ παλάτιν τιμητικά, μὲ παρρησιάν, ἔμορφα, λαμπρυσμένα καὶ στέφουν τὸν Ἰμπέριον, παίρνει τὴν Μαργαρώνα. Νὰ εἶδες χαρὰν ἀνέκφραστον, μεγάλην εὐφημίαν καὶ μουσικὰ ἀπλήρωτα, μεγάλες ἡδονίτσες. Ἀρχόντισσες εὐγενικὲς ἦσαν εἰς τὸ παλάτιν. Πιστεύω φύσις ἄψυχος ἐμψυχωμένη ἦτον, νεκρὸς ἂν ἦτον πάραυτα ἤθελεν μεταπνεύσει. Ἐγίνην ὁ Ἰμπέριος ρήγας καὶ κληρονόμος τοπάρχης μέγας, θαυμαστός, Ἀνάπολης αὐθέντης. Χρόνον δὲ καὶ πλεώτερον ἐκράτιεν ἡ χαρά τους. Εἶχαν αὐθέντας θαυμαστοὺς στὸν γάμον καλεσμένους, ρηγάδες καὶ καβαλλαριοὺς μὲ τὰς ἀρχόντισσάς των.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 234

Ὁ ρήγας καὶ ἡ ρήγαινα ποσῶς οὐκ ὑπομένουν καὶ λύπες καὶ ἀναστεναγμοὺς καὶ ὑπομονὴν οὐκ ἔχουν. Λοιπὸν πρὸς τὸν Ἰμπέριον ἂς φέρωμεν τὸν λόγον. Τριάντα ἡμέρας περπατοῦν μετὰ σπουδῆς μεγάλης κάμπους καὶ βράχη καὶ βουνά, λαγκάδια καὶ ποτάμια. Ἀπέθανεν ὁ δοῦλός τους, θάπτουν τον εἰς τὴν στράταν, πάλιν καβαλλικεύουσιν καὶ ὑπᾶσιν τὴν ὁδόν τους. Βλέπουν λιβάδιν ἔμορφον καὶ βρύσην ὡραιωμένην. Ἦτον καὶ θάλασσα κοντά, γύρισμαν κόρφον εἶχεν. Καὶ ἀπέσω εἰς τὴν θάλασσαν, ἀπέσω εἰς τὸν κόρφον ἦτον νησόπουλον μικρόν, γύρωθεν ἦτον πέτρες. Ἐπέζευσαν εἰς τὸν γιαλόν, ὅπου ἦτον ἡ βρυσίτσα. Ἡ Μαργαρώνα ἀκούμπησεν στὰ γόνατα τοῦ Ἰμπέρη μὴ ν’ ἀνασάνῃ ὀλιγοστόν, νὰ κοιμηθῇ καμπόσον. Ἐβγάνει τὸ ποδάριν του, προσκεφαλάδιν βάνει· ἐπαίρνει τὸ δοξάριν του καὶ ὑπᾷ νὰ κυνηγήσῃ, μὴ νὰ ξοδεύσῃ πέρδικαν τὴν κόρην νὰ τὴν φέρῃ. Ἐβγάνει τὸ ἐγκόλπιον καὶ δίδει το τὴν κόρην· ἐκεῖνον τὸ παντίμητον τῆς μάννας τοῦ Ἰμπέρη. Ἐπαίρνει το ἡ θαυμαστή, ὡραία ἡ Μαργαρώνα· ἐκεῖνο τὸ ἐγκόλπιον στὸ στῆθός της τὸ θέτει.

Καὶ ἡ Μαργαρώνα εὐγενικὰ τοιαῦτα ἀπιλογήθην: «Αὐθέντη μου εὐγενικέ, τιμὴ τῶν ἀνδρειωμένων, ἐκλήθηκα εἰς τὰς χεῖράς σου δούλη τοῦ ὁρισμοῦ σου. Ἐσέναν ἔχω ἀπὸ τοῦ νῦν πατέραν καὶ μητέραν καὶ ἀδελφοὺς καὶ ἀδελφὰς καὶ φῶς μου καὶ ζωή μου. Στὸν ὁρισμόν σου, αὐθέντη μου, νὰ ὑπᾶμεν ὅπου χρήζεις». Ἐκάτσαν κ’ ἐδειπνήσασιν μετὰ τοῦ πενθεροῦ του. Καὶ ἀφότου ἀποδειπνήσασιν, ὑπᾶν νὰ ἀναπαυθοῦσιν. Ὁρίζει τὸν σκουδέρην του νὰ στρώσῃ τὰ φαρία σιγά, κρυφὰ καὶ ἀνόητα τινὰς μὴν τὸ νοήσῃ. Ἐπαίρνει πρᾶγμαν ἄπειρον, ἀρίθμητον λογάριν. Καβαλλικεύουσιν καὶ οἱ δυὸ μὲ τὸν ὑποχερίον. Ὅλην τὴν νύκταν περπατοῦν λιβάδια, ποταμίνες καὶ τὴν ἡμέραν ἅπασαν λαγκάδια καὶ βουνίτσια. Τόπον πολὺν ἐπέρασαν μετὰ μεγάλης βίας καὶ τῇ ἐπαύριον τὸ πρωί, μᾶλλον τὸ μεσημέριν ἔμαθέν το ὁ πατέρας της μετὰ καὶ τῆς μητρός της. Τρισχίλιους ἀπέστειλεν νὰ ὑπᾶσιν ὄπισθέν τους καὶ δέκα ἡμέρας ἔλειπαν, ἀλλὰ οὐκ ηὕρασίν τους. Ἐβγάνουν κλάηματα πολλά, βρυχοῦνται ἀπὸ καρδίας.Εἰς ὅλον τὸ περίγυρον καὶ εἰς τὰ κάστρη ὅλα ἄλλη χαρὰ εὐμορφότερη ποτὲ οὐδὲν ἐφάνη. Τὸν λόγον ἂς διαστρέψωμεν πάλιν στὴν Μαργαρώνα. Ὁ Ἰμπέριος ὡς φρόνιμος καὶ τὰς Γραφὰς νοοῦντα δίδει τον πάλι ἡ βουλὴ νὰ ὑπᾷ πρὸς τοὺς γονεῖς του, νὰ πάρῃ καὶ συγχώρησιν πατρός του καὶ μητρός του. Λέγει πρὸς τὴν εὐγενικήν, ὡραίαν τὴν Μαργαρώνα: «Ἤξευρε, φανερώνω σε, λέγω σε τὴν βουλήν μου. Θέλω ἀπὸ τὴν σήμερον στὲς χῶρές μου νὰ ὑπᾶμεν· κι’ ἂν τὸ μάθ’ ὁ πατέρας σου οὐδὲν μᾶς θέλει ἀφήσει. Πλὴν ἂς ξηβοῦμεν ἄβουλα κανεὶς νὰ μὴν τὸ ξεύρῃ δίχως βουλὴν καὶ θέλημαν πατρός σου καὶ μητρός σου, ἂν θέλῃς νὰ ἔλθῃς μετ’ ἐμέν, ὡραία, ν’ ἀκολουθήσῃς νὰ ὑπᾶμε εἰς τὴν πατρίδαν μου καὶ εἰς τὰ γονικά μου. Τὰ γονικά μου ἤξευρε ἔναι εἰς τὴν Προβέντζαν. Ρήγας ἔναι ὁ πατέρας μου, αὐθέντης τῆς Προβέντζας καὶ εἰς ἐμέναν κρέμεται ἡ αὐθεντία τῆς χώρας. Πρόσεχε, κόρη εὐγενική, νὰ μὴν τὸ μολογήσῃς».

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 246

Ἦτον μὲ κόκκινον βλαντίν, ραμμένον μὲ γαϊτάνιν. Ἀποκοιμήθην ἡ ὡριὰ ὕπνον γλυκὺν καὶ μέγαν. Ἀλησμονεῖ τὸ ἐγκόλπιον στὸ στῆθός της ἐπάνω. Ἐφάνη γοῦν τὸν σταυραετὸν ὅτι ἔναι ἀπὸ κρέας. Χουμίζει γοῦν ὁ ἀετὸς καὶ παίρνει τὸ ἐγκόλπι· ἐπῆρέν το καὶ ἐπέταξεν καὶ εἰς τὸ νησὶν ἐπῆγεν· εἰς τὸ νησὶν ἐκάθισεν μέσον τὸ τῆς θαλάσσης. Ἐτσίμπαν, κατετσίμπαν το ὁ ἀετὸς τὸ γαϊτανίτσιν. Ἔρχεται ὁ Ἰμπέριος, ἐξύπνησεν τὴν κόρην. Γυρεύουν καὶ πικραίνουνται νὰ εὑροῦν τὸ γατανίτσιν· θεωροῦν, καταγυρεύουν το, οὐκ ἠμποροῦν νὰ τό ’βρουν. Στρέφουνται, βλέπουν τὸν ἀετόν, τσιμπᾷ τὸ γαϊτανίτσι· ἐπάνω ἐκαθέζετον εἰς τοῦ νησιοῦ τὴν πέτραν. Λυπᾶται ὁ Ἰμπέριος μετὰ τῆς Μαργαρώνας. Περιπατεῖ τὸν αἰγιαλὸν μὴ νά ’βρῃ νὰ περάσῃ· μὴ νά ’βρῃ βάρκαν πούπετε εἰς τὸ νησὶν νὰ ὑπάγῃ: Ηὗρεν μονόξυλον μικρόν, σεβαίνει νὰ περάσῃ, νὰ ὑπάγῃ πρὸς τὸν ἀετὸν νὰ ἐπάρῃ τὸ ἐγκόλπιν. Ἦλθεν ἀνέμου ταραχὴ καὶ κῦμα τῆς θαλάσσης. Ἐπαίρνει καὶ ἐξορίζει τον στὸ πέλαγος ἀπέσω.

Ὁ ρήγας καὶ ἡ ρήγαινα ποσῶς οὐκ ὑπομένουν καὶ λύπες καὶ ἀναστεναγμοὺς καὶ ὑπομονὴν οὐκ ἔχουν. Λοιπὸν πρὸς τὸν Ἰμπέριον ἂς φέρωμεν τὸν λόγον. Τριάντα ἡμέρας περπατοῦν μετὰ σπουδῆς μεγάλης κάμπους καὶ βράχη καὶ βουνά, λαγκάδια καὶ ποτάμια. Ἀπέθανεν ὁ δοῦλός τους, θάπτουν τον εἰς τὴν στράταν, πάλιν καβαλλικεύουσιν καὶ ὑπᾶσιν τὴν ὁδόν τους. Βλέπουν λιβάδιν ἔμορφον καὶ βρύσην ὡραιωμένην. Ἦτον καὶ θάλασσα κοντά, γύρισμαν κόρφον εἶχεν. Καὶ ἀπέσω εἰς τὴν θάλασσαν, ἀπέσω εἰς τὸν κόρφον ἦτον νησόπουλον μικρόν, γύρωθεν ἦτον πέτρες. Ἐπέζευσαν εἰς τὸν γιαλόν, ὅπου ἦτον ἡ βρυσίτσα. Ἡ Μαργαρώνα ἀκούμπησεν στὰ γόνατα τοῦ Ἰμπέρη μὴ ν’ ἀνασάνῃ ὀλιγοστόν, νὰ κοιμηθῇ καμπόσον. Ἐβγάνει τὸ ποδάριν του, προσκεφαλάδιν βάνει· ἐπαίρνει τὸ δοξάριν του καὶ ὑπᾷ νὰ κυνηγήσῃ, μὴ νὰ ξοδεύσῃ πέρδικαν τὴν κόρην νὰ τὴν φέρῃ. Ἐβγάνει τὸ ἐγκόλπιον καὶ δίδει το τὴν κόρην· ἐκεῖνον τὸ παντίμητον τῆς μάννας τοῦ Ἰμπέρη. Ἐπαίρνει το ἡ θαυμαστή, ὡραία ἡ Μαργαρώνα· ἐκεῖνο τὸ ἐγκόλπιον στὸ στῆθός της τὸ θέτει.Καὶ ἡ Μαργαρώνα εὐγενικὰ τοιαῦτα ἀπιλογήθην: «Αὐθέντη μου εὐγενικέ, τιμὴ τῶν ἀνδρειωμένων, ἐκλήθηκα εἰς τὰς χεῖράς σου δούλη τοῦ ὁρισμοῦ σου. Ἐσέναν ἔχω ἀπὸ τοῦ νῦν πατέραν καὶ μητέραν καὶ ἀδελφοὺς καὶ ἀδελφὰς καὶ φῶς μου καὶ ζωή μου. Στὸν ὁρισμόν σου, αὐθέντη μου, νὰ ὑπᾶμεν ὅπου χρήζεις». Ἐκάτσαν κ’ ἐδειπνήσασιν μετὰ τοῦ πενθεροῦ του. Καὶ ἀφότου ἀποδειπνήσασιν, ὑπᾶν νὰ ἀναπαυθοῦσιν. Ὁρίζει τὸν σκουδέρην του νὰ στρώσῃ τὰ φαρία σιγά, κρυφὰ καὶ ἀνόητα τινὰς μὴν τὸ νοήσῃ. Ἐπαίρνει πρᾶγμαν ἄπειρον, ἀρίθμητον λογάριν. Καβαλλικεύουσιν καὶ οἱ δυὸ μὲ τὸν ὑποχερίον. Ὅλην τὴν νύκταν περπατοῦν λιβάδια, ποταμίνες καὶ τὴν ἡμέραν ἅπασαν λαγκάδια καὶ βουνίτσια. Τόπον πολὺν ἐπέρασαν μετὰ μεγάλης βίας καὶ τῇ ἐπαύριον τὸ πρωί, μᾶλλον τὸ μεσημέριν ἔμαθέν το ὁ πατέρας της μετὰ καὶ τῆς μητρός της. Τρισχίλιους ἀπέστειλεν νὰ ὑπᾶσιν ὄπισθέν τους καὶ δέκα ἡμέρας ἔλειπαν, ἀλλὰ οὐκ ηὕρασίν τους. Ἐβγάνουν κλάηματα πολλά, βρυχοῦνται ἀπὸ καρδίας.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 259

Πλήρωμαν πέντε ἡμερῶν κουρσάρικον τὸν ηὗρεν, κουρσάρικον σαρακηνὸν καὶ ἐπῆραν τὸν Ἰμπέρην. Κλαίει, θρηνᾶται, σφάζεται, ὑπομονὴν οὐκ ἔχει. Οὐκ ἔκλαιεν διὰ λόγου του τὸ πὼς αἰχμαλωτίσθην, ὡς ἔκλαιεν τὴν εὐγενικήν, ὡραίαν τὴν Μαργαρώνα, νὰ ἀπομείνῃ μοναχὴ εἰς τὰ βουνά, εἰς τὰ ὄρη. Ὑπᾶσιν τὸν Ἰμπέριον στὸ Κάιρος καὶ πουλοῦν τον. Σουλτάνος τὸν ἀγόρασεν, τοῦ Καϊριοῦ αὐθέντης. Ἡ Μαργαρώνα ἡ πολύπονος μόνη της ἀπομένει· καὶ μοναχή της ἔμεινεν εἰς τὰ βουνά, εἰς τὰ ὄρη. Καὶ τὸ ταχὺ ἐσηκώθηκεν καὶ εὑρίσκει μονοπάτιν. Ὥραν πολλὴν περιπατεῖ τὴν στράταν μοναχή της καὶ τέλος ἐκατήντησεν εἰς ἅγιον μοναστήριν. Θεωροῦσιν την οἱ καλογριὲς γυνὴν ὡραιωμένην· τὸ πὼς ὁδεύει μοναχὴ πολλὰ τὸ ἐξενισθῆκαν. Τὴν πρώτην τοῦ μοναστηριοῦ λαλεῖ τὴν συμφοράν της, τὸ ξένον πρᾶγμαν τὸ ἔπαθεν· πολλὰ τὴν συμπονοῦσιν. Πάλιν ἡ κόρη ἐδόξασεν Θεὸν τὸν παντοκράτωρ τὸ πὼς εὑρέθην εὔκολα στὸ ἅγιον μοναστήριν. Παρακαλοῦν τη οἱ καλογριὲς ἐκεῖ νὰ κατοικήσῃ.

Ἦτον μὲ κόκκινον βλαντίν, ραμμένον μὲ γαϊτάνιν. Ἀποκοιμήθην ἡ ὡριὰ ὕπνον γλυκὺν καὶ μέγαν. Ἀλησμονεῖ τὸ ἐγκόλπιον στὸ στῆθός της ἐπάνω. Ἐφάνη γοῦν τὸν σταυραετὸν ὅτι ἔναι ἀπὸ κρέας. Χουμίζει γοῦν ὁ ἀετὸς καὶ παίρνει τὸ ἐγκόλπι· ἐπῆρέν το καὶ ἐπέταξεν καὶ εἰς τὸ νησὶν ἐπῆγεν· εἰς τὸ νησὶν ἐκάθισεν μέσον τὸ τῆς θαλάσσης. Ἐτσίμπαν, κατετσίμπαν το ὁ ἀετὸς τὸ γαϊτανίτσιν. Ἔρχεται ὁ Ἰμπέριος, ἐξύπνησεν τὴν κόρην. Γυρεύουν καὶ πικραίνουνται νὰ εὑροῦν τὸ γατανίτσιν· θεωροῦν, καταγυρεύουν το, οὐκ ἠμποροῦν νὰ τό ’βρουν. Στρέφουνται, βλέπουν τὸν ἀετόν, τσιμπᾷ τὸ γαϊτανίτσι· ἐπάνω ἐκαθέζετον εἰς τοῦ νησιοῦ τὴν πέτραν. Λυπᾶται ὁ Ἰμπέριος μετὰ τῆς Μαργαρώνας. Περιπατεῖ τὸν αἰγιαλὸν μὴ νά ’βρῃ νὰ περάσῃ· μὴ νά ’βρῃ βάρκαν πούπετε εἰς τὸ νησὶν νὰ ὑπάγῃ: Ηὗρεν μονόξυλον μικρόν, σεβαίνει νὰ περάσῃ, νὰ ὑπάγῃ πρὸς τὸν ἀετὸν νὰ ἐπάρῃ τὸ ἐγκόλπιν. Ἦλθεν ἀνέμου ταραχὴ καὶ κῦμα τῆς θαλάσσης. Ἐπαίρνει καὶ ἐξορίζει τον στὸ πέλαγος ἀπέσω.Ὁ ρήγας καὶ ἡ ρήγαινα ποσῶς οὐκ ὑπομένουν καὶ λύπες καὶ ἀναστεναγμοὺς καὶ ὑπομονὴν οὐκ ἔχουν. Λοιπὸν πρὸς τὸν Ἰμπέριον ἂς φέρωμεν τὸν λόγον. Τριάντα ἡμέρας περπατοῦν μετὰ σπουδῆς μεγάλης κάμπους καὶ βράχη καὶ βουνά, λαγκάδια καὶ ποτάμια. Ἀπέθανεν ὁ δοῦλός τους, θάπτουν τον εἰς τὴν στράταν, πάλιν καβαλλικεύουσιν καὶ ὑπᾶσιν τὴν ὁδόν τους. Βλέπουν λιβάδιν ἔμορφον καὶ βρύσην ὡραιωμένην. Ἦτον καὶ θάλασσα κοντά, γύρισμαν κόρφον εἶχεν. Καὶ ἀπέσω εἰς τὴν θάλασσαν, ἀπέσω εἰς τὸν κόρφον ἦτον νησόπουλον μικρόν, γύρωθεν ἦτον πέτρες. Ἐπέζευσαν εἰς τὸν γιαλόν, ὅπου ἦτον ἡ βρυσίτσα. Ἡ Μαργαρώνα ἀκούμπησεν στὰ γόνατα τοῦ Ἰμπέρη μὴ ν’ ἀνασάνῃ ὀλιγοστόν, νὰ κοιμηθῇ καμπόσον. Ἐβγάνει τὸ ποδάριν του, προσκεφαλάδιν βάνει· ἐπαίρνει τὸ δοξάριν του καὶ ὑπᾷ νὰ κυνηγήσῃ, μὴ νὰ ξοδεύσῃ πέρδικαν τὴν κόρην νὰ τὴν φέρῃ. Ἐβγάνει τὸ ἐγκόλπιον καὶ δίδει το τὴν κόρην· ἐκεῖνον τὸ παντίμητον τῆς μάννας τοῦ Ἰμπέρη. Ἐπαίρνει το ἡ θαυμαστή, ὡραία ἡ Μαργαρώνα· ἐκεῖνο τὸ ἐγκόλπιον στὸ στῆθός της τὸ θέτει.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 271

Ἡ κόρη οὐ θέλησεν ποσῶς τοῦτο νὰ τὸ ποιήσῃ, ἀλλὰ φοραίνει ὡς καλογριὰ ράσα τετιμημένα. Χαρίζει πρᾶγμαν ἄπειρον τὲς καλογριὲς ἐκεῖνες, συνοδοιπόρους ηὕρηκεν, μισσεύει καὶ ὑπαγαίνει. Οὐδὲν ἠθέλησεν ποσῶς ὀπίσω νὰ γυρίσῃ, ἀλλὰ εἰς τὸν τόπον ἔσυρε νὰ ὑπᾷ τοῦ πενθεροῦ της. Ἔφθασεν ἐκεῖ ὁποὺ ἤθελεν, μέσα εἰς τὴν Προβέντζαν. Ποσῶς οὐκ ἠμολόγησεν πρᾶγμαν τὸ γενωμένον. Ἐπῆγεν καὶ ἐπεζήτησεν τὸν ρήγαν τὸν αὐθέντην διὰ νὰ τὴν δώσῃ πούπετε τόπον νὰ τὴν ἀρέσῃ νὰ ἐβγάλῃ ἔξοδον πολλὴν νὰ κτίσῃ μοναστήριν καὶ εἰς τέλευσιν τῆς καλογριᾶς νὰ ἔν’ τῆς αὐθεντίας. Ὁρίζει ὅπου ὀρεχθῇ· ἂς ἔν’ στὸν ὁρισμόν της. Εὑρίσκει τόπον εὔμορφον, ἀρέσει τοὺς μαστόρους, κτίζει συντόμως, ἐνεργεῖ τὸ ἅγιον μοναστήριν. Ξοδιάζει πρᾶγμαν ἄπειρον, ἀμέτρητα δουκάτα νὰ ποίσῃ τοῦ μοναστηριοῦ εὐτρέπισες μεγάλες. Ἔναι κοντὰ στὸν αἰγιαλόν, κοντὰ εἰς τὸν λιμένα. Λοιπὸν πρὸς τὸν Ἰμπέριον ἂς φέρωμεν τὸν λόγον. Ὡσὰν ἐτσίμπαν ὁ ἀετὸς ἐκεῖνον τὸ ἐγκόλπιν, γλυτώνει του ἐκ τὸ στόμαν του καὶ πέφτει τὸ γατάνι.

Πλήρωμαν πέντε ἡμερῶν κουρσάρικον τὸν ηὗρεν, κουρσάρικον σαρακηνὸν καὶ ἐπῆραν τὸν Ἰμπέρην. Κλαίει, θρηνᾶται, σφάζεται, ὑπομονὴν οὐκ ἔχει. Οὐκ ἔκλαιεν διὰ λόγου του τὸ πὼς αἰχμαλωτίσθην, ὡς ἔκλαιεν τὴν εὐγενικήν, ὡραίαν τὴν Μαργαρώνα, νὰ ἀπομείνῃ μοναχὴ εἰς τὰ βουνά, εἰς τὰ ὄρη. Ὑπᾶσιν τὸν Ἰμπέριον στὸ Κάιρος καὶ πουλοῦν τον. Σουλτάνος τὸν ἀγόρασεν, τοῦ Καϊριοῦ αὐθέντης. Ἡ Μαργαρώνα ἡ πολύπονος μόνη της ἀπομένει· καὶ μοναχή της ἔμεινεν εἰς τὰ βουνά, εἰς τὰ ὄρη. Καὶ τὸ ταχὺ ἐσηκώθηκεν καὶ εὑρίσκει μονοπάτιν. Ὥραν πολλὴν περιπατεῖ τὴν στράταν μοναχή της καὶ τέλος ἐκατήντησεν εἰς ἅγιον μοναστήριν. Θεωροῦσιν την οἱ καλογριὲς γυνὴν ὡραιωμένην· τὸ πὼς ὁδεύει μοναχὴ πολλὰ τὸ ἐξενισθῆκαν. Τὴν πρώτην τοῦ μοναστηριοῦ λαλεῖ τὴν συμφοράν της, τὸ ξένον πρᾶγμαν τὸ ἔπαθεν· πολλὰ τὴν συμπονοῦσιν. Πάλιν ἡ κόρη ἐδόξασεν Θεὸν τὸν παντοκράτωρ τὸ πὼς εὑρέθην εὔκολα στὸ ἅγιον μοναστήριν. Παρακαλοῦν τη οἱ καλογριὲς ἐκεῖ νὰ κατοικήσῃ.Ἦτον μὲ κόκκινον βλαντίν, ραμμένον μὲ γαϊτάνιν. Ἀποκοιμήθην ἡ ὡριὰ ὕπνον γλυκὺν καὶ μέγαν. Ἀλησμονεῖ τὸ ἐγκόλπιον στὸ στῆθός της ἐπάνω. Ἐφάνη γοῦν τὸν σταυραετὸν ὅτι ἔναι ἀπὸ κρέας. Χουμίζει γοῦν ὁ ἀετὸς καὶ παίρνει τὸ ἐγκόλπι· ἐπῆρέν το καὶ ἐπέταξεν καὶ εἰς τὸ νησὶν ἐπῆγεν· εἰς τὸ νησὶν ἐκάθισεν μέσον τὸ τῆς θαλάσσης. Ἐτσίμπαν, κατετσίμπαν το ὁ ἀετὸς τὸ γαϊτανίτσιν. Ἔρχεται ὁ Ἰμπέριος, ἐξύπνησεν τὴν κόρην. Γυρεύουν καὶ πικραίνουνται νὰ εὑροῦν τὸ γατανίτσιν· θεωροῦν, καταγυρεύουν το, οὐκ ἠμποροῦν νὰ τό ’βρουν. Στρέφουνται, βλέπουν τὸν ἀετόν, τσιμπᾷ τὸ γαϊτανίτσι· ἐπάνω ἐκαθέζετον εἰς τοῦ νησιοῦ τὴν πέτραν. Λυπᾶται ὁ Ἰμπέριος μετὰ τῆς Μαργαρώνας. Περιπατεῖ τὸν αἰγιαλὸν μὴ νά ’βρῃ νὰ περάσῃ· μὴ νά ’βρῃ βάρκαν πούπετε εἰς τὸ νησὶν νὰ ὑπάγῃ: Ηὗρεν μονόξυλον μικρόν, σεβαίνει νὰ περάσῃ, νὰ ὑπάγῃ πρὸς τὸν ἀετὸν νὰ ἐπάρῃ τὸ ἐγκόλπιν. Ἦλθεν ἀνέμου ταραχὴ καὶ κῦμα τῆς θαλάσσης. Ἐπαίρνει καὶ ἐξορίζει τον στὸ πέλαγος ἀπέσω.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 283

Ἔπεσεν εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ψάριν τὸ ἐχασμίσθην καὶ συναγρίδα τὸ ἔφαγεν τὸ ἐγκόλπιον ἐκεῖνον. Ἦλθαν καράβια τὸ λοιπὸν μέσα εἰς τὸν λιμένα, ἐκεῖ ὅπου ἐκτίσθηκεν τὸ ἅγιον μοναστήριν· ἐκεῖνο ὁποὺ τὸ ἔκτισεν ὡραία ἡ Μαργαρώνα. Καὶ τὰ καράβια ρίκτουσιν δίκτυα ἐν θαλάσσῃ νὰ πιάσουσιν ὀψάρια νὰ φάγουσιν οἱ ναῦτες. Πλῆθος ὀψάριν ἔπιασαν, μικρά τε καὶ μεγάλα. Ἐβγάνουν καὶ ἕναν μερτικόν, στέλνουν στὸ μοναστήριν ψάρια μεγάλα, εὔμορφα καὶ ὡραῖον συναγρίδιν. Πλύνουν τα, ξεντερίζουν τα οἱ καλογριὲς τὰ ψάρια. Εὑρίσκουν τὸ ἐγκόλπιον εἰς τοῦ ψαριοῦ τὸ ἔντος. Στὸ συναγρίδιν τὸ ηὕρασιν τὸ ἐγκόλπιον ἐκεῖνον. Οἱ καλογριὲς μετὰ σπουδῆς δείχνουν το τὴν γουμένην, τὴν πρώτην τοῦ μοναστηριοῦ δίδουν τὸ γατανίτσι. Θεωρεῖ το καὶ ἐγνωρίζει το, κλαίει καὶ ἀναστενάζει. Θεωρεῖ, πληροφορᾶταί το, ἐπνίγην ὁ Ἰμπέρης. Ποιεῖ παράστασιν τρανὴν ὡραία ἡ Μαργαρώνα εἰς ἐγκηδείαν, ἀνάμνησιν τοῦ ἀνδρός της τοῦ Ἰμπέρη. Εἶδεν καὶ τὴν ἀπόφασιν ἀπὸ τὸ γαϊτανίτσιν· πλέον οὐκ ἀπαντέχει τον, πληροφορήθηκέν το.

Ἡ κόρη οὐ θέλησεν ποσῶς τοῦτο νὰ τὸ ποιήσῃ, ἀλλὰ φοραίνει ὡς καλογριὰ ράσα τετιμημένα. Χαρίζει πρᾶγμαν ἄπειρον τὲς καλογριὲς ἐκεῖνες, συνοδοιπόρους ηὕρηκεν, μισσεύει καὶ ὑπαγαίνει. Οὐδὲν ἠθέλησεν ποσῶς ὀπίσω νὰ γυρίσῃ, ἀλλὰ εἰς τὸν τόπον ἔσυρε νὰ ὑπᾷ τοῦ πενθεροῦ της. Ἔφθασεν ἐκεῖ ὁποὺ ἤθελεν, μέσα εἰς τὴν Προβέντζαν. Ποσῶς οὐκ ἠμολόγησεν πρᾶγμαν τὸ γενωμένον. Ἐπῆγεν καὶ ἐπεζήτησεν τὸν ρήγαν τὸν αὐθέντην διὰ νὰ τὴν δώσῃ πούπετε τόπον νὰ τὴν ἀρέσῃ νὰ ἐβγάλῃ ἔξοδον πολλὴν νὰ κτίσῃ μοναστήριν καὶ εἰς τέλευσιν τῆς καλογριᾶς νὰ ἔν’ τῆς αὐθεντίας. Ὁρίζει ὅπου ὀρεχθῇ· ἂς ἔν’ στὸν ὁρισμόν της. Εὑρίσκει τόπον εὔμορφον, ἀρέσει τοὺς μαστόρους, κτίζει συντόμως, ἐνεργεῖ τὸ ἅγιον μοναστήριν. Ξοδιάζει πρᾶγμαν ἄπειρον, ἀμέτρητα δουκάτα νὰ ποίσῃ τοῦ μοναστηριοῦ εὐτρέπισες μεγάλες. Ἔναι κοντὰ στὸν αἰγιαλόν, κοντὰ εἰς τὸν λιμένα. Λοιπὸν πρὸς τὸν Ἰμπέριον ἂς φέρωμεν τὸν λόγον. Ὡσὰν ἐτσίμπαν ὁ ἀετὸς ἐκεῖνον τὸ ἐγκόλπιν, γλυτώνει του ἐκ τὸ στόμαν του καὶ πέφτει τὸ γατάνι.Πλήρωμαν πέντε ἡμερῶν κουρσάρικον τὸν ηὗρεν, κουρσάρικον σαρακηνὸν καὶ ἐπῆραν τὸν Ἰμπέρην. Κλαίει, θρηνᾶται, σφάζεται, ὑπομονὴν οὐκ ἔχει. Οὐκ ἔκλαιεν διὰ λόγου του τὸ πὼς αἰχμαλωτίσθην, ὡς ἔκλαιεν τὴν εὐγενικήν, ὡραίαν τὴν Μαργαρώνα, νὰ ἀπομείνῃ μοναχὴ εἰς τὰ βουνά, εἰς τὰ ὄρη. Ὑπᾶσιν τὸν Ἰμπέριον στὸ Κάιρος καὶ πουλοῦν τον. Σουλτάνος τὸν ἀγόρασεν, τοῦ Καϊριοῦ αὐθέντης. Ἡ Μαργαρώνα ἡ πολύπονος μόνη της ἀπομένει· καὶ μοναχή της ἔμεινεν εἰς τὰ βουνά, εἰς τὰ ὄρη. Καὶ τὸ ταχὺ ἐσηκώθηκεν καὶ εὑρίσκει μονοπάτιν. Ὥραν πολλὴν περιπατεῖ τὴν στράταν μοναχή της καὶ τέλος ἐκατήντησεν εἰς ἅγιον μοναστήριν. Θεωροῦσιν την οἱ καλογριὲς γυνὴν ὡραιωμένην· τὸ πὼς ὁδεύει μοναχὴ πολλὰ τὸ ἐξενισθῆκαν. Τὴν πρώτην τοῦ μοναστηριοῦ λαλεῖ τὴν συμφοράν της, τὸ ξένον πρᾶγμαν τὸ ἔπαθεν· πολλὰ τὴν συμπονοῦσιν. Πάλιν ἡ κόρη ἐδόξασεν Θεὸν τὸν παντοκράτωρ τὸ πὼς εὑρέθην εὔκολα στὸ ἅγιον μοναστήριν. Παρακαλοῦν τη οἱ καλογριὲς ἐκεῖ νὰ κατοικήσῃ.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 29

Μετὰ δὲ τὴν συμπλήρωσιν τῶν ἡμερῶν ἐκείνων ὁρίζει ὁ ρήγας ὁ φρικτός, παρακαλεῖ τὰς δούλας: «Παρακαλῶ σας σήμερον τὸ βρέφος νὰ θεωρῆτε, τὸ βρέφος νὰ προσέχετε τὰς νύκτας, τὰς ἡμέρας· καὶ μά τὰ ἐγκόλπια τὰ φορῶ, ἂν ἔν’ τοῦ ριζικοῦ σας εὐεργεσίᾳ τοῦ Θεοῦ νὰ ἔμπῃ εἰς ἡλικίαν, εἰς ἄρχοντας εὐγενικοὺς θέλω σᾶς ἀκουμπήσει, νὰ σᾶς ποιήσω ἀρχόντισσας εἰς τὸν παρόντα κόσμον.» Οἱ βάγιες δὲ μετὰ σπουδῆς τὸ βρέφος ἀνατρέφουν εὐγενικά, πανέμορφα, λαμπρά, χαριτωμένα. Μετὰ δὲ τὴν ἀνατροφὴν τεσσάρων ἤδη χρόνων ὁρίζει ὁ πατέρας του γράμματα νὰ μαθαίνῃ καὶ παίδευσιν τὴν τῆς Γραφῆς νὰ ἴδῃ καὶ νὰ μάθῃ. Ἔμαθεν, ἐκατέμαθεν βιβλία φιλοσόφων, διδασκαλίες ποιητῶν, μεγάλων διδασκάλων: Ὁμήρου, πρώτου τῶν σοφῶν καὶ ποιητοῦ μεγάλου, Ἀριστοτέλους, Πλάτωνος, εἶτα καὶ Παλαμήδους. Ἔμαθε ἐκ στήθου διδαχὰς τούτων τῶν φιλοσόφων. Ὄνομαν τὸν ἐθέκασιν, Ἰμπέριος ὠνομάσθη. Ἔφθασεν δώδεκα χρονῶν τῆς ἡλικίας τὸν χρόνον. Μακρὺς ἦτον ὡς τὸ βεργίν, λιγνὸς ὡς τὸ καλάμιν· ἡ μέση του νὰ ἔλεγες ὡραῖον δακτυλιδίτσιν.

Εἶχαν καρδιοσπαράγματα καὶ σπλαχνικὰς ὀδύνας· εἶχαν κρυφὰ πονέματα, εἶχαν κρυφὰ τὰς θλίψεις· εἶχαν κρυφὰ τοὺς στεναγμούς, εἶχαν κρυφὰ τὰ δάκρυα. Καὶ πλήρωμαν τῶν ἡμερῶν τῶν χρόνων τῶν σαράντα χάριν ἐλάβαν ἐκ Θεοῦ καὶ ἡ κόρη ἐγγαστρώθη· ἡ κόρη ἡ πανεξαίρετος ἔγκυσεν τὴν γαστέρα. Ἐχάρηκαν ἐνήδονα μετὰ μεγάλης τέρψης, τερπόμενοι, ἀγαλλόμενοι, χαρούμενοι, σκιρτῶντες. Ἀφοῦ γοῦν ἐσυνέλαβεν ἡ κόρη τὴν γαστέραν, εἶχαν χαρὰς καὶ σκιρτισμοὺς μέχρι καὶ τοῦ γεννῆσαι. Καὶ γὰρ ἐγέννησεν υἱὸν τὸν θαυμαστὸν ἐκεῖνον, τὸν οὐκ ἐγέννησεν ποσῶς ἄλλη γυνὴ εἰς τὸν κόσμον. Τὸ τί νὰ λέγω οὐκ ἐμπορῶ, τὸ τί νὰ γράφω οὐκ ἔχω· ἐξαπορεῖ μου ὁ λογισμός, αἱ χεῖρες καὶ ἡ γλῶσσα τὸ πῶς νὰ ἀφηγήσωμαι χαρὲς τοῦ παλατίου. Χρόνον δὲ καὶ πλεώτερον ἐκράτιεν ἡ χαρά τους.Μόνον αὐτὸς ὁ θαυμαστὸς αὐθέντης τῆς Προβέντζας —ἦτον πολλὰ εὐεργετικός, ἄκουσμαν μέγαν εἶχεν— μόνον ἂς ἔβλεπεν τινὰν καλὸν εἰς τὴν καβάλλαν, τὰ πράγματά του ἔδιδε νὰ ἐπόταζεν τοιοῦτον. Ἦτον καὶ αὐτὸς ὁ θαυμαστὸς ἀνδρειωμένος, μέγας· μέγας, πολλὰ πανέμορφος ἦτον εἰς τὸ κοντάριν. Κανεὶς ἐκ τὰς παραταγάς, ἀπὸ ὅλον τὸ φουσσάτον τοῦτον οὐκ ἐδυνήθηκεν διὰ νὰ τὸν ἀπαντήσουν. Ἔβλεπαν τὰ φουσσάτα του καὶ τὰς παραταγάς του, τὴν παρρησίαν του τὴν πολλήν, τὸν πλοῦτόν του τὸν μέγαν. Εἶχεν γυνὴ πανέμορφην, ἐρωτικὴν εἰς Ρέαν· —καίει καὶ σῶμαν καὶ ψυχήν, καίει καὶ τὰς αἰσθήσεις· — ἀσπροφεγγαροπρόσωπην καὶ ἀγγελομουσουδάτην. Καὶ τὴν λαμπράν, τὴν θαυμαστὴν τὴν σύζυγον ἐκείνην τὴν εἴχασιν ἀφήγησιν στὰ κάστρη καὶ εἰς τὰς χώρας. Ἄλλη οὐκ ἦτο ὡσὰν αὐτὴν εἰς εὐγενείαν καὶ κάλλος. Ἀνδρόγυνον ἐρωτικόν, τοῦ κόσμου ἠγαπημένον. Τυραννικῶς αὐθέντευαν ὡς φυσικοὶ αὐθέντες. Σαράντα χρόνους εἴχασιν τὸ ἀνδρόγυνον ἐκεῖνον· ἄτεκνοι ἐδιάβησαν τοὺς χρόνους τοὺς τοιούτους.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 296

Ἔκοψεν τὰ μαλλίτσια της, ἀμέτρητα ἐλυπᾶτον. Λοιπὸν πρὸς τὸν Ἰμπέριον ἂς φέρωμεν τὸν λόγον. Σουλτάνος τὸν ἀγόρασεν, τοῦ Καϊριοῦ αὐθέντης. Βάνει τον εἰς τὸν στάβλον του νὰ βλέπῃ τὰ ἄλογά του. Καὶ ὡς τὸν εἶδεν ἔμορφον καὶ περιγυρισμένον, ἐβγάζει τον ἐκ τὰ ἄλογα, ποιεῖ τον πιτραπέζην. Ἠγάπησέν τον ἐκ ψυχῆς σουλτάνος τὸν Ἰμπέρη, αὐθέντην τὸν ἐποίησεν εἰς τὴν Σαρακηνίαν. Δίδει τον ἄδειαν καὶ τιμήν, φουρκίζει καὶ ἀπολλαίνει. Πλιὸ ἐτρέμαν τὸν Ἰμπέριον, πλιὸ τὸν ἐπροσκυνοῦσαν. Σουλτάνον τὸν ἐλέγασιν εἰς τὴν Σαρακηνίαν. Πλοῦτον πολὺν ἐπόταξεν, ἀμέτρητον καὶ μέγαν. Οὐδὲ κανεὶς εἰς τὴν Συριὰν ἦτον ὥσπερ ἐκεῖνος πλούσιος, πολὺς εἰς τὴν τιμὴν καὶ εἰς τὴν παρρησίαν, ὅσον καλὸν καὶ παρρησιὰν εἶχεν καὶ αὐθεντίαν. Ὁ νοῦς του πάντα ἐκείτετον σ’ ὡραίαν τὴν Μαργαρώνα, νὰ ἐξέβῃ εἰς ἀναγυρεμὸν νὰ μάθῃ διὰ τὴν κόρην, καὶ τρία βαρέλια ἐγέμισεν δουκάτα τραχωμένα καὶ ἀπάνω βάνει ὀλιγοστὸν ἅλας καὶ ἐγέμισέν τα νὰ φαίνεται εἰς τοὺς ἅπαντας ὅτι ἅλας ἔν’ γεμᾶτα.

Ἔπεσεν εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ψάριν τὸ ἐχασμίσθην καὶ συναγρίδα τὸ ἔφαγεν τὸ ἐγκόλπιον ἐκεῖνον. Ἦλθαν καράβια τὸ λοιπὸν μέσα εἰς τὸν λιμένα, ἐκεῖ ὅπου ἐκτίσθηκεν τὸ ἅγιον μοναστήριν· ἐκεῖνο ὁποὺ τὸ ἔκτισεν ὡραία ἡ Μαργαρώνα. Καὶ τὰ καράβια ρίκτουσιν δίκτυα ἐν θαλάσσῃ νὰ πιάσουσιν ὀψάρια νὰ φάγουσιν οἱ ναῦτες. Πλῆθος ὀψάριν ἔπιασαν, μικρά τε καὶ μεγάλα. Ἐβγάνουν καὶ ἕναν μερτικόν, στέλνουν στὸ μοναστήριν ψάρια μεγάλα, εὔμορφα καὶ ὡραῖον συναγρίδιν. Πλύνουν τα, ξεντερίζουν τα οἱ καλογριὲς τὰ ψάρια. Εὑρίσκουν τὸ ἐγκόλπιον εἰς τοῦ ψαριοῦ τὸ ἔντος. Στὸ συναγρίδιν τὸ ηὕρασιν τὸ ἐγκόλπιον ἐκεῖνον. Οἱ καλογριὲς μετὰ σπουδῆς δείχνουν το τὴν γουμένην, τὴν πρώτην τοῦ μοναστηριοῦ δίδουν τὸ γατανίτσι. Θεωρεῖ το καὶ ἐγνωρίζει το, κλαίει καὶ ἀναστενάζει. Θεωρεῖ, πληροφορᾶταί το, ἐπνίγην ὁ Ἰμπέρης. Ποιεῖ παράστασιν τρανὴν ὡραία ἡ Μαργαρώνα εἰς ἐγκηδείαν, ἀνάμνησιν τοῦ ἀνδρός της τοῦ Ἰμπέρη. Εἶδεν καὶ τὴν ἀπόφασιν ἀπὸ τὸ γαϊτανίτσιν· πλέον οὐκ ἀπαντέχει τον, πληροφορήθηκέν το.Ἡ κόρη οὐ θέλησεν ποσῶς τοῦτο νὰ τὸ ποιήσῃ, ἀλλὰ φοραίνει ὡς καλογριὰ ράσα τετιμημένα. Χαρίζει πρᾶγμαν ἄπειρον τὲς καλογριὲς ἐκεῖνες, συνοδοιπόρους ηὕρηκεν, μισσεύει καὶ ὑπαγαίνει. Οὐδὲν ἠθέλησεν ποσῶς ὀπίσω νὰ γυρίσῃ, ἀλλὰ εἰς τὸν τόπον ἔσυρε νὰ ὑπᾷ τοῦ πενθεροῦ της. Ἔφθασεν ἐκεῖ ὁποὺ ἤθελεν, μέσα εἰς τὴν Προβέντζαν. Ποσῶς οὐκ ἠμολόγησεν πρᾶγμαν τὸ γενωμένον. Ἐπῆγεν καὶ ἐπεζήτησεν τὸν ρήγαν τὸν αὐθέντην διὰ νὰ τὴν δώσῃ πούπετε τόπον νὰ τὴν ἀρέσῃ νὰ ἐβγάλῃ ἔξοδον πολλὴν νὰ κτίσῃ μοναστήριν καὶ εἰς τέλευσιν τῆς καλογριᾶς νὰ ἔν’ τῆς αὐθεντίας. Ὁρίζει ὅπου ὀρεχθῇ· ἂς ἔν’ στὸν ὁρισμόν της. Εὑρίσκει τόπον εὔμορφον, ἀρέσει τοὺς μαστόρους, κτίζει συντόμως, ἐνεργεῖ τὸ ἅγιον μοναστήριν. Ξοδιάζει πρᾶγμαν ἄπειρον, ἀμέτρητα δουκάτα νὰ ποίσῃ τοῦ μοναστηριοῦ εὐτρέπισες μεγάλες. Ἔναι κοντὰ στὸν αἰγιαλόν, κοντὰ εἰς τὸν λιμένα. Λοιπὸν πρὸς τὸν Ἰμπέριον ἂς φέρωμεν τὸν λόγον. Ὡσὰν ἐτσίμπαν ὁ ἀετὸς ἐκεῖνον τὸ ἐγκόλπιν, γλυτώνει του ἐκ τὸ στόμαν του καὶ πέφτει τὸ γατάνι.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 308

Κάτω ἐκατέβην στὸν γιαλόν, ὅπου ἦσαν τὰ καράβια, καὶ συνηβάζεται κρυφὰ μὲ ἕναν καραβοκύρην νὰ τὸν ἐπάρῃ μυστικῶς κανεὶς μὴν τὸ γροικήσῃ, διότι ἐπόθιεν πάντοτε τῶν χριστιανῶν τὴν πίστιν. Ἑπτὰ χρόνους ἐποίησεν εἰς τὴν Σαρακηνίαν, ἔμαθεν σαρακήνικα, μᾶλλον καὶ γράμματά τους. Βάνει σιγὰ τὰ ροῦχά του εἰς τὸ καράβιν μέσα, κρυφὰ ἀπὸ τὸν ἀμιρᾶν μισσεύει καὶ ὑπαγαίνει. Δώδεκα μερονύκτια ἀρμενίζει τὸ καράβιν καὶ πλήρωμαν τῶν ἡμερῶν ἐστάθην εἰς νησάκιν. Ἐξέβην ὁ Ἰμπέριος μέσα ἐκ τὸ καράβιν νὰ ἀναπαυθῇ ὀλιγοστόν, μικρὸν νὰ ἀνασάνῃ. Βλέπει, στοχάζει, θεωρεῖ ρόδα ὡραιωμένα, λουλούδια πανεξαίρετα, μυριοανθισμένα καὶ ἐνθυμεῖται πρόσωπον κόρης τῆς Μαργαρώνας. Εὐθὺς ἀποκοιμήθηκεν ἀπάνω εἰς τὰ ρόδα, ἀπάνω εἰς τὰ τριαντάφυλλα, στὰς μυρωδίας ἐκείνας· ὕπνον γλυκύν, γλυκύτατον Ἰμπέριος ἐκοιμήθην. Ἦλθεν καιρὸς πανέμορφος νὰ ἐξέβῃ τὸ καράβιν. Ξεβαίνουν καὶ γυρεύουν τον, κανεὶς οὐδὲν τὸν ηὖρεν. Καὶ τὸ καράβιν πολεμεῖ ἄρμενα καὶ παγαίνει. Ἀφῆκαν τὸν Ἰμπέριον εἰς τὸ ἐρημονήσιν.

Ἔκοψεν τὰ μαλλίτσια της, ἀμέτρητα ἐλυπᾶτον. Λοιπὸν πρὸς τὸν Ἰμπέριον ἂς φέρωμεν τὸν λόγον. Σουλτάνος τὸν ἀγόρασεν, τοῦ Καϊριοῦ αὐθέντης. Βάνει τον εἰς τὸν στάβλον του νὰ βλέπῃ τὰ ἄλογά του. Καὶ ὡς τὸν εἶδεν ἔμορφον καὶ περιγυρισμένον, ἐβγάζει τον ἐκ τὰ ἄλογα, ποιεῖ τον πιτραπέζην. Ἠγάπησέν τον ἐκ ψυχῆς σουλτάνος τὸν Ἰμπέρη, αὐθέντην τὸν ἐποίησεν εἰς τὴν Σαρακηνίαν. Δίδει τον ἄδειαν καὶ τιμήν, φουρκίζει καὶ ἀπολλαίνει. Πλιὸ ἐτρέμαν τὸν Ἰμπέριον, πλιὸ τὸν ἐπροσκυνοῦσαν. Σουλτάνον τὸν ἐλέγασιν εἰς τὴν Σαρακηνίαν. Πλοῦτον πολὺν ἐπόταξεν, ἀμέτρητον καὶ μέγαν. Οὐδὲ κανεὶς εἰς τὴν Συριὰν ἦτον ὥσπερ ἐκεῖνος πλούσιος, πολὺς εἰς τὴν τιμὴν καὶ εἰς τὴν παρρησίαν, ὅσον καλὸν καὶ παρρησιὰν εἶχεν καὶ αὐθεντίαν. Ὁ νοῦς του πάντα ἐκείτετον σ’ ὡραίαν τὴν Μαργαρώνα, νὰ ἐξέβῃ εἰς ἀναγυρεμὸν νὰ μάθῃ διὰ τὴν κόρην, καὶ τρία βαρέλια ἐγέμισεν δουκάτα τραχωμένα καὶ ἀπάνω βάνει ὀλιγοστὸν ἅλας καὶ ἐγέμισέν τα νὰ φαίνεται εἰς τοὺς ἅπαντας ὅτι ἅλας ἔν’ γεμᾶτα.Ἔπεσεν εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ψάριν τὸ ἐχασμίσθην καὶ συναγρίδα τὸ ἔφαγεν τὸ ἐγκόλπιον ἐκεῖνον. Ἦλθαν καράβια τὸ λοιπὸν μέσα εἰς τὸν λιμένα, ἐκεῖ ὅπου ἐκτίσθηκεν τὸ ἅγιον μοναστήριν· ἐκεῖνο ὁποὺ τὸ ἔκτισεν ὡραία ἡ Μαργαρώνα. Καὶ τὰ καράβια ρίκτουσιν δίκτυα ἐν θαλάσσῃ νὰ πιάσουσιν ὀψάρια νὰ φάγουσιν οἱ ναῦτες. Πλῆθος ὀψάριν ἔπιασαν, μικρά τε καὶ μεγάλα. Ἐβγάνουν καὶ ἕναν μερτικόν, στέλνουν στὸ μοναστήριν ψάρια μεγάλα, εὔμορφα καὶ ὡραῖον συναγρίδιν. Πλύνουν τα, ξεντερίζουν τα οἱ καλογριὲς τὰ ψάρια. Εὑρίσκουν τὸ ἐγκόλπιον εἰς τοῦ ψαριοῦ τὸ ἔντος. Στὸ συναγρίδιν τὸ ηὕρασιν τὸ ἐγκόλπιον ἐκεῖνον. Οἱ καλογριὲς μετὰ σπουδῆς δείχνουν το τὴν γουμένην, τὴν πρώτην τοῦ μοναστηριοῦ δίδουν τὸ γατανίτσι. Θεωρεῖ το καὶ ἐγνωρίζει το, κλαίει καὶ ἀναστενάζει. Θεωρεῖ, πληροφορᾶταί το, ἐπνίγην ὁ Ἰμπέρης. Ποιεῖ παράστασιν τρανὴν ὡραία ἡ Μαργαρώνα εἰς ἐγκηδείαν, ἀνάμνησιν τοῦ ἀνδρός της τοῦ Ἰμπέρη. Εἶδεν καὶ τὴν ἀπόφασιν ἀπὸ τὸ γαϊτανίτσιν· πλέον οὐκ ἀπαντέχει τον, πληροφορήθηκέν το.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 319

—Μακρύνω τὴν ἀφήγησιν, πολλὰ τὴν παρασύρνω. Ἄκουσον τί ἐγένετον καὶ θέλεις το θαυμάσει— Καὶ τὸ καράβιν ἔφθασεν μέσα εἰς τὴν Προβέντζαν. Ἐβγαίνουν οἱ πραγματευταὶ ἔξω τὰ πράγματά τους, τὰ ροῦχα τοῦ Ἰμπέριου στέκουν εἰς τὸ καράβιν, τὸ πρᾶγμαν τὸ ἀμέτρητον καὶ ὁ πλοῦτος ὁ μεγάλος νὰ μὴν ἠξεύρῃ τίποτε κανεὶς ἐκ τὸ καράβιν τὸν πλοῦτον τὸν ἀμέτρητον, τὸν πλοῦτον τὸν μεγάλον. Δίδουν βουλὴν οἱ ἄρχοντες μὲ τὸν καραβοκύρην τὰ ροῦχα τοῦ Ἰμπέριου τὸν ρήγαν νὰ τὰ δώσουν. Καὶ εἷς ἀπὸ τοὺς ἄρχοντας, ἐκ τοὺς πραγματευτάδες, φρόνιμος καὶ εὐγενικὸς καὶ πλούσιος καὶ μέγας, λέγει τοὺς ἄρχοντας: «Ἐγὼ νὰ σᾶς εἰπῶ τὸ γνώθω. Ἐκεῖνος ὁποὺ ἀπέμεινεν εἰς τὸ ἐρημονήσιν ἄφαγος, ἄπιος ἄνθρωπος, φαίνει με νὰ νεκρώθην. Ἐβγάλετε τὰ ροῦχά του, δότε εἰς τὸ μοναστήριν, ἵνα τὸν μνημονεύουσιν ὡς ξένον καὶ ἀλλότριον». Ἤρεσεν δὲ τοὺς ἄρχοντας ἡ συμβουλὴ ἐκείνη. Ἐβγάνουσιν τὰ ροῦχά του, πᾶν τα εἰς τὸ μοναστήριν καὶ τὰ βαρέλια τὰ τριὰ ὁποὺ εἴχασιν τὸ πρᾶγμαν.

Κάτω ἐκατέβην στὸν γιαλόν, ὅπου ἦσαν τὰ καράβια, καὶ συνηβάζεται κρυφὰ μὲ ἕναν καραβοκύρην νὰ τὸν ἐπάρῃ μυστικῶς κανεὶς μὴν τὸ γροικήσῃ, διότι ἐπόθιεν πάντοτε τῶν χριστιανῶν τὴν πίστιν. Ἑπτὰ χρόνους ἐποίησεν εἰς τὴν Σαρακηνίαν, ἔμαθεν σαρακήνικα, μᾶλλον καὶ γράμματά τους. Βάνει σιγὰ τὰ ροῦχά του εἰς τὸ καράβιν μέσα, κρυφὰ ἀπὸ τὸν ἀμιρᾶν μισσεύει καὶ ὑπαγαίνει. Δώδεκα μερονύκτια ἀρμενίζει τὸ καράβιν καὶ πλήρωμαν τῶν ἡμερῶν ἐστάθην εἰς νησάκιν. Ἐξέβην ὁ Ἰμπέριος μέσα ἐκ τὸ καράβιν νὰ ἀναπαυθῇ ὀλιγοστόν, μικρὸν νὰ ἀνασάνῃ. Βλέπει, στοχάζει, θεωρεῖ ρόδα ὡραιωμένα, λουλούδια πανεξαίρετα, μυριοανθισμένα καὶ ἐνθυμεῖται πρόσωπον κόρης τῆς Μαργαρώνας. Εὐθὺς ἀποκοιμήθηκεν ἀπάνω εἰς τὰ ρόδα, ἀπάνω εἰς τὰ τριαντάφυλλα, στὰς μυρωδίας ἐκείνας· ὕπνον γλυκύν, γλυκύτατον Ἰμπέριος ἐκοιμήθην. Ἦλθεν καιρὸς πανέμορφος νὰ ἐξέβῃ τὸ καράβιν. Ξεβαίνουν καὶ γυρεύουν τον, κανεὶς οὐδὲν τὸν ηὖρεν. Καὶ τὸ καράβιν πολεμεῖ ἄρμενα καὶ παγαίνει. Ἀφῆκαν τὸν Ἰμπέριον εἰς τὸ ἐρημονήσιν.Ἔκοψεν τὰ μαλλίτσια της, ἀμέτρητα ἐλυπᾶτον. Λοιπὸν πρὸς τὸν Ἰμπέριον ἂς φέρωμεν τὸν λόγον. Σουλτάνος τὸν ἀγόρασεν, τοῦ Καϊριοῦ αὐθέντης. Βάνει τον εἰς τὸν στάβλον του νὰ βλέπῃ τὰ ἄλογά του. Καὶ ὡς τὸν εἶδεν ἔμορφον καὶ περιγυρισμένον, ἐβγάζει τον ἐκ τὰ ἄλογα, ποιεῖ τον πιτραπέζην. Ἠγάπησέν τον ἐκ ψυχῆς σουλτάνος τὸν Ἰμπέρη, αὐθέντην τὸν ἐποίησεν εἰς τὴν Σαρακηνίαν. Δίδει τον ἄδειαν καὶ τιμήν, φουρκίζει καὶ ἀπολλαίνει. Πλιὸ ἐτρέμαν τὸν Ἰμπέριον, πλιὸ τὸν ἐπροσκυνοῦσαν. Σουλτάνον τὸν ἐλέγασιν εἰς τὴν Σαρακηνίαν. Πλοῦτον πολὺν ἐπόταξεν, ἀμέτρητον καὶ μέγαν. Οὐδὲ κανεὶς εἰς τὴν Συριὰν ἦτον ὥσπερ ἐκεῖνος πλούσιος, πολὺς εἰς τὴν τιμὴν καὶ εἰς τὴν παρρησίαν, ὅσον καλὸν καὶ παρρησιὰν εἶχεν καὶ αὐθεντίαν. Ὁ νοῦς του πάντα ἐκείτετον σ’ ὡραίαν τὴν Μαργαρώνα, νὰ ἐξέβῃ εἰς ἀναγυρεμὸν νὰ μάθῃ διὰ τὴν κόρην, καὶ τρία βαρέλια ἐγέμισεν δουκάτα τραχωμένα καὶ ἀπάνω βάνει ὀλιγοστὸν ἅλας καὶ ἐγέμισέν τα νὰ φαίνεται εἰς τοὺς ἅπαντας ὅτι ἅλας ἔν’ γεμᾶτα.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 328

Καὶ δίδουν, παραδίδουν τα ὡραίαν τὴν Μαργαρώνα τάχατες ὡς κτητόρισσα καὶ πρώτη ἀπὸ τὰς ἄλλας. Λαλοῦσιν τὴν ὑπόθεσιν, ὁμολογοῦν τὴν πρᾶξιν. Κλαίουν, πονοῦν καὶ θλίβονται οἱ καλογριὲς τὸν ξένον. Ὁρίζει ἡ γουμένισσα, ὡραία ἡ Μαργαρώνα νὰ ἔλθουσιν οἱ ἱερεῖς ὅλοι ἀπὸ τὴν χώραν νὰ ψάλουσιν εἰς ἐγκηδειὰν τὸν ταπεινὸν τὸν ξένον· ἐκεῖνον ὁποὺ ἀπέμεινεν εἰς τὸ ἐρημονήσιν. Κλαίουν καὶ ψάλλουν ἔντιμα τὴν ἐγκηδείαν τοῦ ξένου. Ἡ Μαργαρώνα ἤνοιξεν νὰ πάρῃ ἀπὸ τὸ ἅλας ἐκ τὰ βαρέλια τὰ τριὰ ὅπου εἴχασιν τὸ πρᾶγμαν. Ἡ Μαργαρώνα τὰ ἔβαλεν ἀπέσω εἰς τὸ κελλίν της, ἁπλώνει τάχα σύντομα νὰ ἐπάρῃ νὰ ἁλατίσῃ· ἐσέβησαν στὴν φούκταν της ’π’ ἐκεῖνα τὰ δουκάτα. Βλέπει, θεωρεῖ, στοχάζεται, θαυμάζει, ἐξαπορεῖ το· ἐγέρνει τὰ βαρέλια νὰ ἰδῇ, νὰ ἐξεικάσῃ ἡ Μαργαρώνα μοναχὴ μέσα εἰς τὸ κελλίν της. Βλέπει τὸν πλοῦτον τὸν πολύν, θαυμάζει, ἐξαπορεῖ το. Πάλιν δοξάζει τὸν Θεόν, δημιουργὸν τῶν ὅλων.

—Μακρύνω τὴν ἀφήγησιν, πολλὰ τὴν παρασύρνω. Ἄκουσον τί ἐγένετον καὶ θέλεις το θαυμάσει— Καὶ τὸ καράβιν ἔφθασεν μέσα εἰς τὴν Προβέντζαν. Ἐβγαίνουν οἱ πραγματευταὶ ἔξω τὰ πράγματά τους, τὰ ροῦχα τοῦ Ἰμπέριου στέκουν εἰς τὸ καράβιν, τὸ πρᾶγμαν τὸ ἀμέτρητον καὶ ὁ πλοῦτος ὁ μεγάλος νὰ μὴν ἠξεύρῃ τίποτε κανεὶς ἐκ τὸ καράβιν τὸν πλοῦτον τὸν ἀμέτρητον, τὸν πλοῦτον τὸν μεγάλον. Δίδουν βουλὴν οἱ ἄρχοντες μὲ τὸν καραβοκύρην τὰ ροῦχα τοῦ Ἰμπέριου τὸν ρήγαν νὰ τὰ δώσουν. Καὶ εἷς ἀπὸ τοὺς ἄρχοντας, ἐκ τοὺς πραγματευτάδες, φρόνιμος καὶ εὐγενικὸς καὶ πλούσιος καὶ μέγας, λέγει τοὺς ἄρχοντας: «Ἐγὼ νὰ σᾶς εἰπῶ τὸ γνώθω. Ἐκεῖνος ὁποὺ ἀπέμεινεν εἰς τὸ ἐρημονήσιν ἄφαγος, ἄπιος ἄνθρωπος, φαίνει με νὰ νεκρώθην. Ἐβγάλετε τὰ ροῦχά του, δότε εἰς τὸ μοναστήριν, ἵνα τὸν μνημονεύουσιν ὡς ξένον καὶ ἀλλότριον». Ἤρεσεν δὲ τοὺς ἄρχοντας ἡ συμβουλὴ ἐκείνη. Ἐβγάνουσιν τὰ ροῦχά του, πᾶν τα εἰς τὸ μοναστήριν καὶ τὰ βαρέλια τὰ τριὰ ὁποὺ εἴχασιν τὸ πρᾶγμαν.Κάτω ἐκατέβην στὸν γιαλόν, ὅπου ἦσαν τὰ καράβια, καὶ συνηβάζεται κρυφὰ μὲ ἕναν καραβοκύρην νὰ τὸν ἐπάρῃ μυστικῶς κανεὶς μὴν τὸ γροικήσῃ, διότι ἐπόθιεν πάντοτε τῶν χριστιανῶν τὴν πίστιν. Ἑπτὰ χρόνους ἐποίησεν εἰς τὴν Σαρακηνίαν, ἔμαθεν σαρακήνικα, μᾶλλον καὶ γράμματά τους. Βάνει σιγὰ τὰ ροῦχά του εἰς τὸ καράβιν μέσα, κρυφὰ ἀπὸ τὸν ἀμιρᾶν μισσεύει καὶ ὑπαγαίνει. Δώδεκα μερονύκτια ἀρμενίζει τὸ καράβιν καὶ πλήρωμαν τῶν ἡμερῶν ἐστάθην εἰς νησάκιν. Ἐξέβην ὁ Ἰμπέριος μέσα ἐκ τὸ καράβιν νὰ ἀναπαυθῇ ὀλιγοστόν, μικρὸν νὰ ἀνασάνῃ. Βλέπει, στοχάζει, θεωρεῖ ρόδα ὡραιωμένα, λουλούδια πανεξαίρετα, μυριοανθισμένα καὶ ἐνθυμεῖται πρόσωπον κόρης τῆς Μαργαρώνας. Εὐθὺς ἀποκοιμήθηκεν ἀπάνω εἰς τὰ ρόδα, ἀπάνω εἰς τὰ τριαντάφυλλα, στὰς μυρωδίας ἐκείνας· ὕπνον γλυκύν, γλυκύτατον Ἰμπέριος ἐκοιμήθην. Ἦλθεν καιρὸς πανέμορφος νὰ ἐξέβῃ τὸ καράβιν. Ξεβαίνουν καὶ γυρεύουν τον, κανεὶς οὐδὲν τὸν ηὖρεν. Καὶ τὸ καράβιν πολεμεῖ ἄρμενα καὶ παγαίνει. Ἀφῆκαν τὸν Ἰμπέριον εἰς τὸ ἐρημονήσιν.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 338

Ὁρίζει ἡ πανεξαίρετος ὡραία ἡ Μαργαρώνα νὰ κτίσουν ἑκατὸν κελλιὰ μὲ ἑκατὸν κρεββάτια, ἀνάπαυσιν τῶν ἀσθενῶν, πτωχῶν τε καὶ τῶν ξένων. Ξενιῶνα ἐκατέστησεν ὡραία ἡ Μαργαρώνα. Ξένοι καὶ ἀρρῶστοι καὶ πτωχοὶ εἰς τὸν ξενιῶνα ὑπᾶσιν καὶ οἱ καλογριὲς νὰ βλέπουσιν τοὺς ἀσθενεῖς καὶ ξένους, νὰ στέκουν εἰς παράστασιν, τὸ θέλουν οἱ ἀρρῶστοι. Λοιπὸν πρὸς τὸν Ἰμπέριον ἂς φέρωμεν τὸν λόγον. Μέρες πολλὲς ἐποίησεν εἰς τὸ ἐρημονήσιν· ἄφαγος δὲ καὶ ἄπιος σ’ ἀσθένειαν ἐσέβην. Ποτὲ δὲ οὐκ ἐβλασφήμησεν λόγον ἀπὸ καρδίας. Βλέπει δὲ καὶ στοχάζεται ἄρμενον ἐν θαλάσσῃ. Κοντεύει τὸ διάστημαν μισοῦ μιλίου τόπον καὶ ἐκ τὴν ἀδυναμίαν του καὶ ἐκ τὴν ἀσθένειάν του οὐδὲν ἐδύνετον ποσῶς λαλήσειν τὸ καράβιν. Σηκώνεται καὶ γνέφει τους καὶ πάλιν πίπτει κάτω. Εἴδασιν, ἐτηρήσασιν ναῦτες τοῦ καραβίου· ρίπτουν τὴν βάρκαν σύντομα καὶ ὑπᾶσιν πρὸς ἐκεῖνον. Ἐφάνην τους μαντάτον ἔν’ καὶ ὑπᾶσιν διὰ νὰ μάθουν.

Καὶ δίδουν, παραδίδουν τα ὡραίαν τὴν Μαργαρώνα τάχατες ὡς κτητόρισσα καὶ πρώτη ἀπὸ τὰς ἄλλας. Λαλοῦσιν τὴν ὑπόθεσιν, ὁμολογοῦν τὴν πρᾶξιν. Κλαίουν, πονοῦν καὶ θλίβονται οἱ καλογριὲς τὸν ξένον. Ὁρίζει ἡ γουμένισσα, ὡραία ἡ Μαργαρώνα νὰ ἔλθουσιν οἱ ἱερεῖς ὅλοι ἀπὸ τὴν χώραν νὰ ψάλουσιν εἰς ἐγκηδειὰν τὸν ταπεινὸν τὸν ξένον· ἐκεῖνον ὁποὺ ἀπέμεινεν εἰς τὸ ἐρημονήσιν. Κλαίουν καὶ ψάλλουν ἔντιμα τὴν ἐγκηδείαν τοῦ ξένου. Ἡ Μαργαρώνα ἤνοιξεν νὰ πάρῃ ἀπὸ τὸ ἅλας ἐκ τὰ βαρέλια τὰ τριὰ ὅπου εἴχασιν τὸ πρᾶγμαν. Ἡ Μαργαρώνα τὰ ἔβαλεν ἀπέσω εἰς τὸ κελλίν της, ἁπλώνει τάχα σύντομα νὰ ἐπάρῃ νὰ ἁλατίσῃ· ἐσέβησαν στὴν φούκταν της ’π’ ἐκεῖνα τὰ δουκάτα. Βλέπει, θεωρεῖ, στοχάζεται, θαυμάζει, ἐξαπορεῖ το· ἐγέρνει τὰ βαρέλια νὰ ἰδῇ, νὰ ἐξεικάσῃ ἡ Μαργαρώνα μοναχὴ μέσα εἰς τὸ κελλίν της. Βλέπει τὸν πλοῦτον τὸν πολύν, θαυμάζει, ἐξαπορεῖ το. Πάλιν δοξάζει τὸν Θεόν, δημιουργὸν τῶν ὅλων.—Μακρύνω τὴν ἀφήγησιν, πολλὰ τὴν παρασύρνω. Ἄκουσον τί ἐγένετον καὶ θέλεις το θαυμάσει— Καὶ τὸ καράβιν ἔφθασεν μέσα εἰς τὴν Προβέντζαν. Ἐβγαίνουν οἱ πραγματευταὶ ἔξω τὰ πράγματά τους, τὰ ροῦχα τοῦ Ἰμπέριου στέκουν εἰς τὸ καράβιν, τὸ πρᾶγμαν τὸ ἀμέτρητον καὶ ὁ πλοῦτος ὁ μεγάλος νὰ μὴν ἠξεύρῃ τίποτε κανεὶς ἐκ τὸ καράβιν τὸν πλοῦτον τὸν ἀμέτρητον, τὸν πλοῦτον τὸν μεγάλον. Δίδουν βουλὴν οἱ ἄρχοντες μὲ τὸν καραβοκύρην τὰ ροῦχα τοῦ Ἰμπέριου τὸν ρήγαν νὰ τὰ δώσουν. Καὶ εἷς ἀπὸ τοὺς ἄρχοντας, ἐκ τοὺς πραγματευτάδες, φρόνιμος καὶ εὐγενικὸς καὶ πλούσιος καὶ μέγας, λέγει τοὺς ἄρχοντας: «Ἐγὼ νὰ σᾶς εἰπῶ τὸ γνώθω. Ἐκεῖνος ὁποὺ ἀπέμεινεν εἰς τὸ ἐρημονήσιν ἄφαγος, ἄπιος ἄνθρωπος, φαίνει με νὰ νεκρώθην. Ἐβγάλετε τὰ ροῦχά του, δότε εἰς τὸ μοναστήριν, ἵνα τὸν μνημονεύουσιν ὡς ξένον καὶ ἀλλότριον». Ἤρεσεν δὲ τοὺς ἄρχοντας ἡ συμβουλὴ ἐκείνη. Ἐβγάνουσιν τὰ ροῦχά του, πᾶν τα εἰς τὸ μοναστήριν καὶ τὰ βαρέλια τὰ τριὰ ὁποὺ εἴχασιν τὸ πρᾶγμαν.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 349

Σιμώνουν εἰς τὸν αἰγιαλόν, εἰς τὸ ἐρημονήσιν, θεωροῦν καὶ κεῖται εἰς τὴν γῆν ὡσὰν ἀποθαμένος· λαλίαν οὐκ εἶχεν κἂν ποσῶς τοὺς ναύτας νὰ συντύχῃ. Σιμώνει ἡ βάρκα εἰς τὸν γιαλὸν καὶ βάνουν τον ἀπέσω. Ἐπῆγαν καὶ ἐσεβάσαν τον μέσα εἰς τὸ καράβιν. Κεῖται πολλὰ ἀδύνατος, ὡσὰν ἀποθαμένος. Καὶ τὸ καράβιν ἔφθασεν ἀπέσω εἰς τὴν Προβέντζαν. Ἀπέσωσεν ὁ Ἰμπέριος ἐκεῖ εἰς τὰ γονικά του. Καὶ ὡς τὸν εἶδαν ἄρρωστον, ἀδύνατον τοσοῦτον, σηκώνουν τον καὶ ὑπάγουν τον εἰς τὸν ξενιῶναν μέσα. Θεωροῦσίν τον οἱ καλογριές, πονοῦν καὶ θλίβονταί τον· λυποῦνται τὴν νεότην του, τὴν ὡραιότητάν του. Ἤρχετον καὶ ἡ ρήγαινα πάντα εἰς τὸ μοναστήριν νὰ προσκυνῇ καὶ νὰ θεωρῇ τῆς ἐκκλησίας τὴν τέχνην, ἀλλὰ ποσῶς οὐκ ἤξευρεν ὅτι ἔναι ὁ υἱός της, ὅτι ἔναι ὁ Ἰμπέριος μέσα εἰς τὸν ξενιῶναν. Ὁ Ἰμπέριος ἐντρέπετον διὰ τὴν δυστυχίαν, τὸ πῶς νὰ ξεφανερωθῇ ὅτι ἔναι ὁ υἱός της. Τὸν τόπον ἤξευρεν καλά, πατέραν καὶ μητέραν· τὴν Μαργαρώνα οὐκ ἤξευρεν ποσῶς ἀπὸ τὰ ράσα οὐδὲ ἐκείνη πάλι αὐτὸν διὰ τὴν ἀσθένειάν του.

Ὁρίζει ἡ πανεξαίρετος ὡραία ἡ Μαργαρώνα νὰ κτίσουν ἑκατὸν κελλιὰ μὲ ἑκατὸν κρεββάτια, ἀνάπαυσιν τῶν ἀσθενῶν, πτωχῶν τε καὶ τῶν ξένων. Ξενιῶνα ἐκατέστησεν ὡραία ἡ Μαργαρώνα. Ξένοι καὶ ἀρρῶστοι καὶ πτωχοὶ εἰς τὸν ξενιῶνα ὑπᾶσιν καὶ οἱ καλογριὲς νὰ βλέπουσιν τοὺς ἀσθενεῖς καὶ ξένους, νὰ στέκουν εἰς παράστασιν, τὸ θέλουν οἱ ἀρρῶστοι. Λοιπὸν πρὸς τὸν Ἰμπέριον ἂς φέρωμεν τὸν λόγον. Μέρες πολλὲς ἐποίησεν εἰς τὸ ἐρημονήσιν· ἄφαγος δὲ καὶ ἄπιος σ’ ἀσθένειαν ἐσέβην. Ποτὲ δὲ οὐκ ἐβλασφήμησεν λόγον ἀπὸ καρδίας. Βλέπει δὲ καὶ στοχάζεται ἄρμενον ἐν θαλάσσῃ. Κοντεύει τὸ διάστημαν μισοῦ μιλίου τόπον καὶ ἐκ τὴν ἀδυναμίαν του καὶ ἐκ τὴν ἀσθένειάν του οὐδὲν ἐδύνετον ποσῶς λαλήσειν τὸ καράβιν. Σηκώνεται καὶ γνέφει τους καὶ πάλιν πίπτει κάτω. Εἴδασιν, ἐτηρήσασιν ναῦτες τοῦ καραβίου· ρίπτουν τὴν βάρκαν σύντομα καὶ ὑπᾶσιν πρὸς ἐκεῖνον. Ἐφάνην τους μαντάτον ἔν’ καὶ ὑπᾶσιν διὰ νὰ μάθουν.Καὶ δίδουν, παραδίδουν τα ὡραίαν τὴν Μαργαρώνα τάχατες ὡς κτητόρισσα καὶ πρώτη ἀπὸ τὰς ἄλλας. Λαλοῦσιν τὴν ὑπόθεσιν, ὁμολογοῦν τὴν πρᾶξιν. Κλαίουν, πονοῦν καὶ θλίβονται οἱ καλογριὲς τὸν ξένον. Ὁρίζει ἡ γουμένισσα, ὡραία ἡ Μαργαρώνα νὰ ἔλθουσιν οἱ ἱερεῖς ὅλοι ἀπὸ τὴν χώραν νὰ ψάλουσιν εἰς ἐγκηδειὰν τὸν ταπεινὸν τὸν ξένον· ἐκεῖνον ὁποὺ ἀπέμεινεν εἰς τὸ ἐρημονήσιν. Κλαίουν καὶ ψάλλουν ἔντιμα τὴν ἐγκηδείαν τοῦ ξένου. Ἡ Μαργαρώνα ἤνοιξεν νὰ πάρῃ ἀπὸ τὸ ἅλας ἐκ τὰ βαρέλια τὰ τριὰ ὅπου εἴχασιν τὸ πρᾶγμαν. Ἡ Μαργαρώνα τὰ ἔβαλεν ἀπέσω εἰς τὸ κελλίν της, ἁπλώνει τάχα σύντομα νὰ ἐπάρῃ νὰ ἁλατίσῃ· ἐσέβησαν στὴν φούκταν της ’π’ ἐκεῖνα τὰ δουκάτα. Βλέπει, θεωρεῖ, στοχάζεται, θαυμάζει, ἐξαπορεῖ το· ἐγέρνει τὰ βαρέλια νὰ ἰδῇ, νὰ ἐξεικάσῃ ἡ Μαργαρώνα μοναχὴ μέσα εἰς τὸ κελλίν της. Βλέπει τὸν πλοῦτον τὸν πολύν, θαυμάζει, ἐξαπορεῖ το. Πάλιν δοξάζει τὸν Θεόν, δημιουργὸν τῶν ὅλων.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 36

Οἱ δισουμιές του ἀνοικτές, παράξενον τὸ στῆθος· τὸ πρόσωπόν του ἔκλαμπρον χιόνιν προσομοιάζει· τὰ χείλη του ἦσαν κόκκινα, κιννάβαρι βαμμένα· τὰ ὀμμάτια του ὁλόμαυρα χαμογελοῦν καὶ παίζουν· τὰ φρύδια του κατάμαυρα, καμαρωτά, μεγάλα· οὐδὲ γυνὴ παράξενος ἦτον ὡσὰν ἐκεῖνον. Ἀφῆκεν γοῦν τὰ γράμματα καὶ ἤρξατο νὰ στρατεύῃ· τὲς πιδεξιὲς τοῦ κονταριοῦ ἤρξατο νὰ μαθαίνῃ. Περνᾷ καμπόσον τὸν καιρόν, ἄλλος ὀλίγος ἦλθεν καὶ τὸ παιδὶν ἐξέμαθεν τὴν τέχνην τοῦ πατρός του. Στρατείαν καβαλλαρικὴν εἰς ἄριστον ἐσέβην. Κανεὶς ἐκ τοὺς ἀνθρώπους του καὶ ἐκ τοὺς καβαλλαρίους ὅλοι δειλιάζουν, τρέμουσιν κοντάριν τοῦ παιδίου. Εἷς καβαλλάρης θαυμαστὸς ἦλθεν ἀπὸ ἄλλον τόπον. Ἐζήτει τὸν πατέραν του κοντάριν νὰ ἀπαντήσῃ καὶ ὁ πατήρ του παρευθὺς «μετὰ χαρᾶς» τὸν εἶπεν. Εὑρίσκει ἐκ τὰ φουσσάτα του καὶ ἐκ τὰς παραταγάς του πρῶτον κοντάριν θαυμαστόν, φρικτὸν καὶ ἀνδρειωμένον. Ὁρίζει τον νὰ ἀρματωθῇ, νὰ ὑπάγῃ νὰ ἀπαντήσῃ τὸν ξένον ὁποὺ ἐζήτησεν κοντάριν τῆς Προβέντζας.

Μετὰ δὲ τὴν συμπλήρωσιν τῶν ἡμερῶν ἐκείνων ὁρίζει ὁ ρήγας ὁ φρικτός, παρακαλεῖ τὰς δούλας: «Παρακαλῶ σας σήμερον τὸ βρέφος νὰ θεωρῆτε, τὸ βρέφος νὰ προσέχετε τὰς νύκτας, τὰς ἡμέρας· καὶ μά τὰ ἐγκόλπια τὰ φορῶ, ἂν ἔν’ τοῦ ριζικοῦ σας εὐεργεσίᾳ τοῦ Θεοῦ νὰ ἔμπῃ εἰς ἡλικίαν, εἰς ἄρχοντας εὐγενικοὺς θέλω σᾶς ἀκουμπήσει, νὰ σᾶς ποιήσω ἀρχόντισσας εἰς τὸν παρόντα κόσμον.» Οἱ βάγιες δὲ μετὰ σπουδῆς τὸ βρέφος ἀνατρέφουν εὐγενικά, πανέμορφα, λαμπρά, χαριτωμένα. Μετὰ δὲ τὴν ἀνατροφὴν τεσσάρων ἤδη χρόνων ὁρίζει ὁ πατέρας του γράμματα νὰ μαθαίνῃ καὶ παίδευσιν τὴν τῆς Γραφῆς νὰ ἴδῃ καὶ νὰ μάθῃ. Ἔμαθεν, ἐκατέμαθεν βιβλία φιλοσόφων, διδασκαλίες ποιητῶν, μεγάλων διδασκάλων: Ὁμήρου, πρώτου τῶν σοφῶν καὶ ποιητοῦ μεγάλου, Ἀριστοτέλους, Πλάτωνος, εἶτα καὶ Παλαμήδους. Ἔμαθε ἐκ στήθου διδαχὰς τούτων τῶν φιλοσόφων. Ὄνομαν τὸν ἐθέκασιν, Ἰμπέριος ὠνομάσθη. Ἔφθασεν δώδεκα χρονῶν τῆς ἡλικίας τὸν χρόνον. Μακρὺς ἦτον ὡς τὸ βεργίν, λιγνὸς ὡς τὸ καλάμιν· ἡ μέση του νὰ ἔλεγες ὡραῖον δακτυλιδίτσιν.Εἶχαν καρδιοσπαράγματα καὶ σπλαχνικὰς ὀδύνας· εἶχαν κρυφὰ πονέματα, εἶχαν κρυφὰ τὰς θλίψεις· εἶχαν κρυφὰ τοὺς στεναγμούς, εἶχαν κρυφὰ τὰ δάκρυα. Καὶ πλήρωμαν τῶν ἡμερῶν τῶν χρόνων τῶν σαράντα χάριν ἐλάβαν ἐκ Θεοῦ καὶ ἡ κόρη ἐγγαστρώθη· ἡ κόρη ἡ πανεξαίρετος ἔγκυσεν τὴν γαστέρα. Ἐχάρηκαν ἐνήδονα μετὰ μεγάλης τέρψης, τερπόμενοι, ἀγαλλόμενοι, χαρούμενοι, σκιρτῶντες. Ἀφοῦ γοῦν ἐσυνέλαβεν ἡ κόρη τὴν γαστέραν, εἶχαν χαρὰς καὶ σκιρτισμοὺς μέχρι καὶ τοῦ γεννῆσαι. Καὶ γὰρ ἐγέννησεν υἱὸν τὸν θαυμαστὸν ἐκεῖνον, τὸν οὐκ ἐγέννησεν ποσῶς ἄλλη γυνὴ εἰς τὸν κόσμον. Τὸ τί νὰ λέγω οὐκ ἐμπορῶ, τὸ τί νὰ γράφω οὐκ ἔχω· ἐξαπορεῖ μου ὁ λογισμός, αἱ χεῖρες καὶ ἡ γλῶσσα τὸ πῶς νὰ ἀφηγήσωμαι χαρὲς τοῦ παλατίου. Χρόνον δὲ καὶ πλεώτερον ἐκράτιεν ἡ χαρά τους.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 360

Πολλὰ τὸν ἐκατήφερεν ἡ ἀσθένεια καὶ ὀδύνη. Ἐποῖκεν μέρες ἄπειρες μέσα εἰς τὸν ξενιῶναν, ἀπ’ ὅλους δὲ τοὺς ἀσθενεῖς καὶ ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀρρώστους ἐτοῦτον ἐλατρεύασιν κάλλια παρὰ τοὺς ἄλλους, διατὶ τὸν ἐθεωρούσασιν ὡσὰν εὐγενισμένον, καλοπιτήδειον ἄνθρωπον, ὅλες αὐτὸν λατρεύουν. Ἐχέρισεν νὰ ἐξασθενῇ ὀλίγον παρ’ ὀλίγον. Ἐν μιᾷ γοῦν τῶν ἡμερῶν ὡραία ἡ Μαργαρώνα βλέπει τὸ πρόσωπον λαμπρὸν ὡσὰν καὶ ἀπὸ πρῶτα· θαυμάζει μόνη, μοναχὴ καὶ πρόφασιν ἐπῆρεν. Ὑπάγει στὸ κρεββάτιν του, ὅπου ἦτον ὁ Ἰμπέρης καὶ συμπονεῖ καὶ θλίβεται ὡραία ἡ Μαργαρώνα. Λέγει καὶ συντυχαίνει τον ἵνα τὸν δράξῃ λόγια. «Ἡμεῖς μὲ δύναμιν Θεοῦ θεωροῦμεν εἰς ἐσέναν ὅτι πλέον ἀσθένειαν οὐκ ἔχεις, οὐδὲ πάθος, ἀλλὰ θαρροῦμεν σύντομα εἰς Θεὸν τὸν παντοκράτωρ ἀσθένειαν ποὺ σ’ ἔτυχεν νὰ λυτρωθῇς συντόμως. Πλὴν λέγω καὶ παρακαλῶ, ἀλλότριε καὶ ξένε, νὰ πῇς καὶ νὰ ἀφηγηθῇς τὸ ἀπὸ πόθεν εἶσαι, τὸ ἀπὸ ποῦ ἐγεννήθηκες καὶ ποῦ ’ν’ τὰ γονικά σου καὶ χώρας ποίας, ποταπῆς καὶ γενεᾶς ὑπάρχεις νὰ ξεύρωμεν νὰ γράφωμεν, ξένε, καὶ πρὸς ἐσέναν».

Σιμώνουν εἰς τὸν αἰγιαλόν, εἰς τὸ ἐρημονήσιν, θεωροῦν καὶ κεῖται εἰς τὴν γῆν ὡσὰν ἀποθαμένος· λαλίαν οὐκ εἶχεν κἂν ποσῶς τοὺς ναύτας νὰ συντύχῃ. Σιμώνει ἡ βάρκα εἰς τὸν γιαλὸν καὶ βάνουν τον ἀπέσω. Ἐπῆγαν καὶ ἐσεβάσαν τον μέσα εἰς τὸ καράβιν. Κεῖται πολλὰ ἀδύνατος, ὡσὰν ἀποθαμένος. Καὶ τὸ καράβιν ἔφθασεν ἀπέσω εἰς τὴν Προβέντζαν. Ἀπέσωσεν ὁ Ἰμπέριος ἐκεῖ εἰς τὰ γονικά του. Καὶ ὡς τὸν εἶδαν ἄρρωστον, ἀδύνατον τοσοῦτον, σηκώνουν τον καὶ ὑπάγουν τον εἰς τὸν ξενιῶναν μέσα. Θεωροῦσίν τον οἱ καλογριές, πονοῦν καὶ θλίβονταί τον· λυποῦνται τὴν νεότην του, τὴν ὡραιότητάν του. Ἤρχετον καὶ ἡ ρήγαινα πάντα εἰς τὸ μοναστήριν νὰ προσκυνῇ καὶ νὰ θεωρῇ τῆς ἐκκλησίας τὴν τέχνην, ἀλλὰ ποσῶς οὐκ ἤξευρεν ὅτι ἔναι ὁ υἱός της, ὅτι ἔναι ὁ Ἰμπέριος μέσα εἰς τὸν ξενιῶναν. Ὁ Ἰμπέριος ἐντρέπετον διὰ τὴν δυστυχίαν, τὸ πῶς νὰ ξεφανερωθῇ ὅτι ἔναι ὁ υἱός της. Τὸν τόπον ἤξευρεν καλά, πατέραν καὶ μητέραν· τὴν Μαργαρώνα οὐκ ἤξευρεν ποσῶς ἀπὸ τὰ ράσα οὐδὲ ἐκείνη πάλι αὐτὸν διὰ τὴν ἀσθένειάν του.Ὁρίζει ἡ πανεξαίρετος ὡραία ἡ Μαργαρώνα νὰ κτίσουν ἑκατὸν κελλιὰ μὲ ἑκατὸν κρεββάτια, ἀνάπαυσιν τῶν ἀσθενῶν, πτωχῶν τε καὶ τῶν ξένων. Ξενιῶνα ἐκατέστησεν ὡραία ἡ Μαργαρώνα. Ξένοι καὶ ἀρρῶστοι καὶ πτωχοὶ εἰς τὸν ξενιῶνα ὑπᾶσιν καὶ οἱ καλογριὲς νὰ βλέπουσιν τοὺς ἀσθενεῖς καὶ ξένους, νὰ στέκουν εἰς παράστασιν, τὸ θέλουν οἱ ἀρρῶστοι. Λοιπὸν πρὸς τὸν Ἰμπέριον ἂς φέρωμεν τὸν λόγον. Μέρες πολλὲς ἐποίησεν εἰς τὸ ἐρημονήσιν· ἄφαγος δὲ καὶ ἄπιος σ’ ἀσθένειαν ἐσέβην. Ποτὲ δὲ οὐκ ἐβλασφήμησεν λόγον ἀπὸ καρδίας. Βλέπει δὲ καὶ στοχάζεται ἄρμενον ἐν θαλάσσῃ. Κοντεύει τὸ διάστημαν μισοῦ μιλίου τόπον καὶ ἐκ τὴν ἀδυναμίαν του καὶ ἐκ τὴν ἀσθένειάν του οὐδὲν ἐδύνετον ποσῶς λαλήσειν τὸ καράβιν. Σηκώνεται καὶ γνέφει τους καὶ πάλιν πίπτει κάτω. Εἴδασιν, ἐτηρήσασιν ναῦτες τοῦ καραβίου· ρίπτουν τὴν βάρκαν σύντομα καὶ ὑπᾶσιν πρὸς ἐκεῖνον. Ἐφάνην τους μαντάτον ἔν’ καὶ ὑπᾶσιν διὰ νὰ μάθουν.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 368

Τότ’ ἀρχινᾷ ὁ Ἰμπέριος νὰ λέγῃ νὰ ἀφηγᾶται· νὰ λέγῃ τὰς ὀδύνας του, τὲς παραπόνεσές του· νὰ λέγῃ τὰς ἀνάγκας του, τὰς θλίψεις, τὰς πικρίας: νὰ ἀφηγῆται τά ’παθεν ἐκ τῆς ἀρχῆς στὸν κόσμον. «Ἐγὼ ὡς μ’ ἐκατήφερεν ἡ τύχη μου εἰς τὰ ξένα, πλὴν ἐπαραπονέθηκα εἰς τὸν ἐμὸν πατέραν καὶ εἰς ξενιτείαν ἐσέβηκα ἀλλότριαν, μεγάλην. Ρέντες καὶ τζοῦστρες ἔπαιξα κανεὶς οὐ νίκησέ με. Καὶ εἷς αὐθέντης θαυμαστός, Ἀνάπολης ὁ ρήγας, εἶχεν θυγάτηρ θαυμαστήν, ὡραίαν τὴν Μαργαρώνα. Εἶχα κρυφὰ πονέματα, εἶχα κρυφὰ τὰς λύπας, εἶχα κρυφὰ τοὺς στεναγμούς, εἶχα κρυφὰ τὰ δάκρυα, ἀγάπην καρδιοφλόγιστην εἶχα κρυφὰ σ’ ἐκείνην. Εἶχεν καὶ ἐκείν’ ἡ εὐγενικὴ ἀγάπην εἰς ἐμέναν, πλὴν μετὰ τὸν πατέραν της μηχάνημαν ἐποῖκεν νὰ στήσῃ ρένταν τῶν πεζῶν καὶ τῶν καβαλλαρίων, εἴ τις νικήσῃ εἰς τὰ ἄρματα καὶ εἰς τὰς κονταρέας, νὰ ἀρέσῃ καὶ τὴν ρήγαιναν, ἄνδρα νὰ τῆς τὸν δώσῃ.

Πολλὰ τὸν ἐκατήφερεν ἡ ἀσθένεια καὶ ὀδύνη. Ἐποῖκεν μέρες ἄπειρες μέσα εἰς τὸν ξενιῶναν, ἀπ’ ὅλους δὲ τοὺς ἀσθενεῖς καὶ ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀρρώστους ἐτοῦτον ἐλατρεύασιν κάλλια παρὰ τοὺς ἄλλους, διατὶ τὸν ἐθεωρούσασιν ὡσὰν εὐγενισμένον, καλοπιτήδειον ἄνθρωπον, ὅλες αὐτὸν λατρεύουν. Ἐχέρισεν νὰ ἐξασθενῇ ὀλίγον παρ’ ὀλίγον. Ἐν μιᾷ γοῦν τῶν ἡμερῶν ὡραία ἡ Μαργαρώνα βλέπει τὸ πρόσωπον λαμπρὸν ὡσὰν καὶ ἀπὸ πρῶτα· θαυμάζει μόνη, μοναχὴ καὶ πρόφασιν ἐπῆρεν. Ὑπάγει στὸ κρεββάτιν του, ὅπου ἦτον ὁ Ἰμπέρης καὶ συμπονεῖ καὶ θλίβεται ὡραία ἡ Μαργαρώνα. Λέγει καὶ συντυχαίνει τον ἵνα τὸν δράξῃ λόγια. «Ἡμεῖς μὲ δύναμιν Θεοῦ θεωροῦμεν εἰς ἐσέναν ὅτι πλέον ἀσθένειαν οὐκ ἔχεις, οὐδὲ πάθος, ἀλλὰ θαρροῦμεν σύντομα εἰς Θεὸν τὸν παντοκράτωρ ἀσθένειαν ποὺ σ’ ἔτυχεν νὰ λυτρωθῇς συντόμως. Πλὴν λέγω καὶ παρακαλῶ, ἀλλότριε καὶ ξένε, νὰ πῇς καὶ νὰ ἀφηγηθῇς τὸ ἀπὸ πόθεν εἶσαι, τὸ ἀπὸ ποῦ ἐγεννήθηκες καὶ ποῦ ’ν’ τὰ γονικά σου καὶ χώρας ποίας, ποταπῆς καὶ γενεᾶς ὑπάρχεις νὰ ξεύρωμεν νὰ γράφωμεν, ξένε, καὶ πρὸς ἐσέναν».Σιμώνουν εἰς τὸν αἰγιαλόν, εἰς τὸ ἐρημονήσιν, θεωροῦν καὶ κεῖται εἰς τὴν γῆν ὡσὰν ἀποθαμένος· λαλίαν οὐκ εἶχεν κἂν ποσῶς τοὺς ναύτας νὰ συντύχῃ. Σιμώνει ἡ βάρκα εἰς τὸν γιαλὸν καὶ βάνουν τον ἀπέσω. Ἐπῆγαν καὶ ἐσεβάσαν τον μέσα εἰς τὸ καράβιν. Κεῖται πολλὰ ἀδύνατος, ὡσὰν ἀποθαμένος. Καὶ τὸ καράβιν ἔφθασεν ἀπέσω εἰς τὴν Προβέντζαν. Ἀπέσωσεν ὁ Ἰμπέριος ἐκεῖ εἰς τὰ γονικά του. Καὶ ὡς τὸν εἶδαν ἄρρωστον, ἀδύνατον τοσοῦτον, σηκώνουν τον καὶ ὑπάγουν τον εἰς τὸν ξενιῶναν μέσα. Θεωροῦσίν τον οἱ καλογριές, πονοῦν καὶ θλίβονταί τον· λυποῦνται τὴν νεότην του, τὴν ὡραιότητάν του. Ἤρχετον καὶ ἡ ρήγαινα πάντα εἰς τὸ μοναστήριν νὰ προσκυνῇ καὶ νὰ θεωρῇ τῆς ἐκκλησίας τὴν τέχνην, ἀλλὰ ποσῶς οὐκ ἤξευρεν ὅτι ἔναι ὁ υἱός της, ὅτι ἔναι ὁ Ἰμπέριος μέσα εἰς τὸν ξενιῶναν. Ὁ Ἰμπέριος ἐντρέπετον διὰ τὴν δυστυχίαν, τὸ πῶς νὰ ξεφανερωθῇ ὅτι ἔναι ὁ υἱός της. Τὸν τόπον ἤξευρεν καλά, πατέραν καὶ μητέραν· τὴν Μαργαρώνα οὐκ ἤξευρεν ποσῶς ἀπὸ τὰ ράσα οὐδὲ ἐκείνη πάλι αὐτὸν διὰ τὴν ἀσθένειάν του.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 374

Πλῆθος πολλῶν καβαλλαριῶν ἐπῆγαν εἰς τὴν ρένταν, ἀλλὰ μά τὰ καρβούνια μου, τὰ ἔχω εἰς τὴν καρδιάν μου, καὶ μά τὲς παραπόνεσες τὲς ἔχω εἰς τὴν ψυχήν μου, κανεὶς εἰς τοὺς καβαλλαριοὺς οὐκ ἐστάθην ὀμπρός μου. Ὡς εἶδαν ὅτι ἐνίκησα τὴν ρένταν καὶ τὴν τζούστραν, δίδουσίν με τὴν ρήγαιναν γυναῖκα νὰ τὴν ἔχω. Ἐπαίρνω τὴν γυναῖκάν μου κρυφὰ ἐκ τὸν πενθερόν μου νὰ ὑπάγω εἰς τὴν χώραν μου, πατρός μου καὶ μητρός μου, νὰ λάβω καὶ τὴν παρρησιὰν ἐδῶ εἰς τὰ γονικά μου. Καὶ μέσον τὸ διάστημα τοῦ δρόμου καὶ τῆς στράτας πεζεύω ἐγὼ καὶ ἡ θαυμαστὴ ἡ κόρη ἡ Μαργαρώνα νὰ κοιμηθῇ ὀλιγοστὸν ἐκ τὴν πολλὴν τὴν στράταν. Θέτω ἐγκόλπιον θαυμαστὸν, τὸ εἶχα ἀπὸ μητρός μου ἐπάνω εἰς τὸ στῆθός της. Ὀλίγον ἐκοιμήθην. Βλέπει τὸ ἐγκόλπιν ὁ ἀετὸς, πιστεύει βρῶμα ἔναι, χουμίζει δὲ καὶ παίρνει το ’κ τὸ στῆθός της τὸ ἐγκόλπιν. Ἐκάθισε εἰς νησόπουλον μέσον τὸ τῆς θαλάσσης. Παίρνω μονόξυλον μικρὸν νὰ πάγω νὰ τὸ πάρω. Ἔσυρεν ἄνεμος πολύς, στὸ πέλαος μὲ ἐξοριάζει. Εὑρίσκει με κουρσάρικον, στὸ Κάιρος μὲ πουλοῦσι.

Τότ’ ἀρχινᾷ ὁ Ἰμπέριος νὰ λέγῃ νὰ ἀφηγᾶται· νὰ λέγῃ τὰς ὀδύνας του, τὲς παραπόνεσές του· νὰ λέγῃ τὰς ἀνάγκας του, τὰς θλίψεις, τὰς πικρίας: νὰ ἀφηγῆται τά ’παθεν ἐκ τῆς ἀρχῆς στὸν κόσμον. «Ἐγὼ ὡς μ’ ἐκατήφερεν ἡ τύχη μου εἰς τὰ ξένα, πλὴν ἐπαραπονέθηκα εἰς τὸν ἐμὸν πατέραν καὶ εἰς ξενιτείαν ἐσέβηκα ἀλλότριαν, μεγάλην. Ρέντες καὶ τζοῦστρες ἔπαιξα κανεὶς οὐ νίκησέ με. Καὶ εἷς αὐθέντης θαυμαστός, Ἀνάπολης ὁ ρήγας, εἶχεν θυγάτηρ θαυμαστήν, ὡραίαν τὴν Μαργαρώνα. Εἶχα κρυφὰ πονέματα, εἶχα κρυφὰ τὰς λύπας, εἶχα κρυφὰ τοὺς στεναγμούς, εἶχα κρυφὰ τὰ δάκρυα, ἀγάπην καρδιοφλόγιστην εἶχα κρυφὰ σ’ ἐκείνην. Εἶχεν καὶ ἐκείν’ ἡ εὐγενικὴ ἀγάπην εἰς ἐμέναν, πλὴν μετὰ τὸν πατέραν της μηχάνημαν ἐποῖκεν νὰ στήσῃ ρένταν τῶν πεζῶν καὶ τῶν καβαλλαρίων, εἴ τις νικήσῃ εἰς τὰ ἄρματα καὶ εἰς τὰς κονταρέας, νὰ ἀρέσῃ καὶ τὴν ρήγαιναν, ἄνδρα νὰ τῆς τὸν δώσῃ.Πολλὰ τὸν ἐκατήφερεν ἡ ἀσθένεια καὶ ὀδύνη. Ἐποῖκεν μέρες ἄπειρες μέσα εἰς τὸν ξενιῶναν, ἀπ’ ὅλους δὲ τοὺς ἀσθενεῖς καὶ ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀρρώστους ἐτοῦτον ἐλατρεύασιν κάλλια παρὰ τοὺς ἄλλους, διατὶ τὸν ἐθεωρούσασιν ὡσὰν εὐγενισμένον, καλοπιτήδειον ἄνθρωπον, ὅλες αὐτὸν λατρεύουν. Ἐχέρισεν νὰ ἐξασθενῇ ὀλίγον παρ’ ὀλίγον. Ἐν μιᾷ γοῦν τῶν ἡμερῶν ὡραία ἡ Μαργαρώνα βλέπει τὸ πρόσωπον λαμπρὸν ὡσὰν καὶ ἀπὸ πρῶτα· θαυμάζει μόνη, μοναχὴ καὶ πρόφασιν ἐπῆρεν. Ὑπάγει στὸ κρεββάτιν του, ὅπου ἦτον ὁ Ἰμπέρης καὶ συμπονεῖ καὶ θλίβεται ὡραία ἡ Μαργαρώνα. Λέγει καὶ συντυχαίνει τον ἵνα τὸν δράξῃ λόγια. «Ἡμεῖς μὲ δύναμιν Θεοῦ θεωροῦμεν εἰς ἐσέναν ὅτι πλέον ἀσθένειαν οὐκ ἔχεις, οὐδὲ πάθος, ἀλλὰ θαρροῦμεν σύντομα εἰς Θεὸν τὸν παντοκράτωρ ἀσθένειαν ποὺ σ’ ἔτυχεν νὰ λυτρωθῇς συντόμως. Πλὴν λέγω καὶ παρακαλῶ, ἀλλότριε καὶ ξένε, νὰ πῇς καὶ νὰ ἀφηγηθῇς τὸ ἀπὸ πόθεν εἶσαι, τὸ ἀπὸ ποῦ ἐγεννήθηκες καὶ ποῦ ’ν’ τὰ γονικά σου καὶ χώρας ποίας, ποταπῆς καὶ γενεᾶς ὑπάρχεις νὰ ξεύρωμεν νὰ γράφωμεν, ξένε, καὶ πρὸς ἐσέναν».

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 385

Σουλτάνος μὲ ἀγόρασεν τοῦ Κάερος αὐθέντης. Ἠγάπησέν με ἀπὸ ψυχῆς, αὐθέντην μὲ ἐποῖκεν. Καιρὸν πολὺν ἀφέντευσα εἰς τὴν Σαρακηνίαν καὶ κλαίω καὶ ὀδύρομαι διὰ τὴν Μαργαρώνα τὸ πὼς μόνη ἀπέμεινεν εἰς τὰ βουνά, εἰς τὰ ὄρη καὶ οὐ ξεύρω πρᾶγμαν τίποτε μαντάτον διὰ τὴν κόρην. Καὶ τέλος ἐνθυμήθηκα στὰ ἴδια νὰ ἔλθω, νὰ ἐξέβω εἰς ἀναγύρευσιν ὡραίας τῆς Μαργαρώνας, νὰ μάθω ζῇ, ἀπέθανεν, νὰ τὸ πληροφορέσω. Καράβιν ὅπου μ’ ἔφερνεν ἐστάθην εἰς νησάκιν. Ἐξέβηκα εἰς τὸ νησίν, λουλούδια, ρόδα βλέπω καὶ ἐνθυμήθηκα μορφήν, τὸ πρόσωπον τῆς κόρης. Γλυκὺς ὕπνος μ’ ἐσέβηκεν ἐκ τὴν ἐνθύμησίν μου. Ἐξέβην καὶ ἐμίσσευσεν, ἐδιέβην τὸ καράβιν καὶ ἐμέν’ ἀφῆκαν μοναχὸν εἰς τὸ ἐρημονήσιν. Εἶχα καὶ πρᾶγμαν ἄπειρον μέσα εἰς τρία βαρέλια. Ἔχασα καὶ τὸ πρᾶγμάν μου, ἔχασα καὶ τὴν κόρην, ἔχασα τὴν παρρησιὰν ὁποὺ εἶχα εἰς τὸ Κάιρος, βούλομαι δέ, κυρία μου, τὸν κόσμον νὰ γυρίσω νὰ μάθω πῶς ἐγένετον ὀδιὰ τὴν Μαργαρώνα.

Πλῆθος πολλῶν καβαλλαριῶν ἐπῆγαν εἰς τὴν ρένταν, ἀλλὰ μά τὰ καρβούνια μου, τὰ ἔχω εἰς τὴν καρδιάν μου, καὶ μά τὲς παραπόνεσες τὲς ἔχω εἰς τὴν ψυχήν μου, κανεὶς εἰς τοὺς καβαλλαριοὺς οὐκ ἐστάθην ὀμπρός μου. Ὡς εἶδαν ὅτι ἐνίκησα τὴν ρένταν καὶ τὴν τζούστραν, δίδουσίν με τὴν ρήγαιναν γυναῖκα νὰ τὴν ἔχω. Ἐπαίρνω τὴν γυναῖκάν μου κρυφὰ ἐκ τὸν πενθερόν μου νὰ ὑπάγω εἰς τὴν χώραν μου, πατρός μου καὶ μητρός μου, νὰ λάβω καὶ τὴν παρρησιὰν ἐδῶ εἰς τὰ γονικά μου. Καὶ μέσον τὸ διάστημα τοῦ δρόμου καὶ τῆς στράτας πεζεύω ἐγὼ καὶ ἡ θαυμαστὴ ἡ κόρη ἡ Μαργαρώνα νὰ κοιμηθῇ ὀλιγοστὸν ἐκ τὴν πολλὴν τὴν στράταν. Θέτω ἐγκόλπιον θαυμαστὸν, τὸ εἶχα ἀπὸ μητρός μου ἐπάνω εἰς τὸ στῆθός της. Ὀλίγον ἐκοιμήθην. Βλέπει τὸ ἐγκόλπιν ὁ ἀετὸς, πιστεύει βρῶμα ἔναι, χουμίζει δὲ καὶ παίρνει το ’κ τὸ στῆθός της τὸ ἐγκόλπιν. Ἐκάθισε εἰς νησόπουλον μέσον τὸ τῆς θαλάσσης. Παίρνω μονόξυλον μικρὸν νὰ πάγω νὰ τὸ πάρω. Ἔσυρεν ἄνεμος πολύς, στὸ πέλαος μὲ ἐξοριάζει. Εὑρίσκει με κουρσάρικον, στὸ Κάιρος μὲ πουλοῦσι.Τότ’ ἀρχινᾷ ὁ Ἰμπέριος νὰ λέγῃ νὰ ἀφηγᾶται· νὰ λέγῃ τὰς ὀδύνας του, τὲς παραπόνεσές του· νὰ λέγῃ τὰς ἀνάγκας του, τὰς θλίψεις, τὰς πικρίας: νὰ ἀφηγῆται τά ’παθεν ἐκ τῆς ἀρχῆς στὸν κόσμον. «Ἐγὼ ὡς μ’ ἐκατήφερεν ἡ τύχη μου εἰς τὰ ξένα, πλὴν ἐπαραπονέθηκα εἰς τὸν ἐμὸν πατέραν καὶ εἰς ξενιτείαν ἐσέβηκα ἀλλότριαν, μεγάλην. Ρέντες καὶ τζοῦστρες ἔπαιξα κανεὶς οὐ νίκησέ με. Καὶ εἷς αὐθέντης θαυμαστός, Ἀνάπολης ὁ ρήγας, εἶχεν θυγάτηρ θαυμαστήν, ὡραίαν τὴν Μαργαρώνα. Εἶχα κρυφὰ πονέματα, εἶχα κρυφὰ τὰς λύπας, εἶχα κρυφὰ τοὺς στεναγμούς, εἶχα κρυφὰ τὰ δάκρυα, ἀγάπην καρδιοφλόγιστην εἶχα κρυφὰ σ’ ἐκείνην. Εἶχεν καὶ ἐκείν’ ἡ εὐγενικὴ ἀγάπην εἰς ἐμέναν, πλὴν μετὰ τὸν πατέραν της μηχάνημαν ἐποῖκεν νὰ στήσῃ ρένταν τῶν πεζῶν καὶ τῶν καβαλλαρίων, εἴ τις νικήσῃ εἰς τὰ ἄρματα καὶ εἰς τὰς κονταρέας, νὰ ἀρέσῃ καὶ τὴν ρήγαιναν, ἄνδρα νὰ τῆς τὸν δώσῃ.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 395

Ἄκουσον, ὦ κυρία μου, κτητόρισσα μεγάλη, ὁ ρήγας ὁποὺ εὑρίσκεται ἐδῶ εἰς τὴν Προβέντζαν πατήρ μου ἔναι φυσικὸς ὁ ρήγας καὶ ὁ αὐθέντης· μητέρα μου ἡ ρήγαινα, τὸ φυσικὸν μετέχω. Παρακαλῶ, κυρία μου, κτητόρισσα μεγάλη, ἐμὴν ἐξομολόγησιν τινὰς μηδὲν τὴν ξεύρῃ, διότι εἶμαι τοῦ ρηγὸς υἱὸς καὶ κληρονόμος νὰ λείπω τόσον τὸν καιρὸν καὶ τώρα νὰ γυρίσω, πανδυστυχὴς, πανάτυχος, μᾶλλον ἀσθενισμένος. Κι’ ἂν τὸ μάθ’ ὁ πατέρας μου, οὐδὲν μὲ θέλει ἀφήσει νὰ ἐξέβω εἰς ἀναγύρευσιν ὡραίας τῆς Μαργαρώνας. Οὐκ ἠμπορῶ ἀπὸ τοῦ νῦν ὀδύνας νὰ βαστάζω. Ποία ψυχή, ποία καρδιὰ τοὺς πόνους νὰ βαστάζῃ, ποία ψυχή, ποία καρδιὰ τὰς θλίψεις νὰ πομένῃ † νὰ γνωρισθῶ † δίχως τὴν πανεξαίρετον ὡραίαν τὴν Μαργαρώνα!» Ἡ κόρη οὐκ ἠδυνήθηκεν τὰ λόγια νὰ ὑπομένῃ, ἀλλὰ βρυχᾶται ἀπὸ ψυχῆς, κλαίει ἀπὸ καρδίας· ἀναστενάζει καὶ ἔπεσεν, λιγοθυμία τὴν ἦλθεν. Βρέχουν καὶ συνηφέρνουν την ν’ ἀναψυχῇ καμπόσον. Στὸν τράχηλόν του ἔπεσεν ὡραία ἡ Μαργαρώνα. Νὰ εἶδες κλάηματα πολλά, βρυχίσματα μεγάλα.

Σουλτάνος μὲ ἀγόρασεν τοῦ Κάερος αὐθέντης. Ἠγάπησέν με ἀπὸ ψυχῆς, αὐθέντην μὲ ἐποῖκεν. Καιρὸν πολὺν ἀφέντευσα εἰς τὴν Σαρακηνίαν καὶ κλαίω καὶ ὀδύρομαι διὰ τὴν Μαργαρώνα τὸ πὼς μόνη ἀπέμεινεν εἰς τὰ βουνά, εἰς τὰ ὄρη καὶ οὐ ξεύρω πρᾶγμαν τίποτε μαντάτον διὰ τὴν κόρην. Καὶ τέλος ἐνθυμήθηκα στὰ ἴδια νὰ ἔλθω, νὰ ἐξέβω εἰς ἀναγύρευσιν ὡραίας τῆς Μαργαρώνας, νὰ μάθω ζῇ, ἀπέθανεν, νὰ τὸ πληροφορέσω. Καράβιν ὅπου μ’ ἔφερνεν ἐστάθην εἰς νησάκιν. Ἐξέβηκα εἰς τὸ νησίν, λουλούδια, ρόδα βλέπω καὶ ἐνθυμήθηκα μορφήν, τὸ πρόσωπον τῆς κόρης. Γλυκὺς ὕπνος μ’ ἐσέβηκεν ἐκ τὴν ἐνθύμησίν μου. Ἐξέβην καὶ ἐμίσσευσεν, ἐδιέβην τὸ καράβιν καὶ ἐμέν’ ἀφῆκαν μοναχὸν εἰς τὸ ἐρημονήσιν. Εἶχα καὶ πρᾶγμαν ἄπειρον μέσα εἰς τρία βαρέλια. Ἔχασα καὶ τὸ πρᾶγμάν μου, ἔχασα καὶ τὴν κόρην, ἔχασα τὴν παρρησιὰν ὁποὺ εἶχα εἰς τὸ Κάιρος, βούλομαι δέ, κυρία μου, τὸν κόσμον νὰ γυρίσω νὰ μάθω πῶς ἐγένετον ὀδιὰ τὴν Μαργαρώνα.Πλῆθος πολλῶν καβαλλαριῶν ἐπῆγαν εἰς τὴν ρένταν, ἀλλὰ μά τὰ καρβούνια μου, τὰ ἔχω εἰς τὴν καρδιάν μου, καὶ μά τὲς παραπόνεσες τὲς ἔχω εἰς τὴν ψυχήν μου, κανεὶς εἰς τοὺς καβαλλαριοὺς οὐκ ἐστάθην ὀμπρός μου. Ὡς εἶδαν ὅτι ἐνίκησα τὴν ρένταν καὶ τὴν τζούστραν, δίδουσίν με τὴν ρήγαιναν γυναῖκα νὰ τὴν ἔχω. Ἐπαίρνω τὴν γυναῖκάν μου κρυφὰ ἐκ τὸν πενθερόν μου νὰ ὑπάγω εἰς τὴν χώραν μου, πατρός μου καὶ μητρός μου, νὰ λάβω καὶ τὴν παρρησιὰν ἐδῶ εἰς τὰ γονικά μου. Καὶ μέσον τὸ διάστημα τοῦ δρόμου καὶ τῆς στράτας πεζεύω ἐγὼ καὶ ἡ θαυμαστὴ ἡ κόρη ἡ Μαργαρώνα νὰ κοιμηθῇ ὀλιγοστὸν ἐκ τὴν πολλὴν τὴν στράταν. Θέτω ἐγκόλπιον θαυμαστὸν, τὸ εἶχα ἀπὸ μητρός μου ἐπάνω εἰς τὸ στῆθός της. Ὀλίγον ἐκοιμήθην. Βλέπει τὸ ἐγκόλπιν ὁ ἀετὸς, πιστεύει βρῶμα ἔναι, χουμίζει δὲ καὶ παίρνει το ’κ τὸ στῆθός της τὸ ἐγκόλπιν. Ἐκάθισε εἰς νησόπουλον μέσον τὸ τῆς θαλάσσης. Παίρνω μονόξυλον μικρὸν νὰ πάγω νὰ τὸ πάρω. Ἔσυρεν ἄνεμος πολύς, στὸ πέλαος μὲ ἐξοριάζει. Εὑρίσκει με κουρσάρικον, στὸ Κάιρος μὲ πουλοῦσι.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 403

Ὁρίζει καὶ σφαλίζουσιν μοναστηριοῦ τὴν πόρταν. Μαζώνουνται οἱ καλογριές, μαθάνουσιν τὸ πρᾶγμαν. Λέγει καὶ φανερώνει των ὡραία ἡ Μαργαρώνα πῶς ἔπαθεν ἐκ τὰς ἀρχὰς ἐκείνη καὶ ὁ Ἰμπέρης. Καὶ κλαίουσιν οἱ καλογριές, μᾶλλον Θεὸν δοξάζουν. Ἐβγάζει ἡ πανεξαίρετος ὡραία ἡ Μαργαρώνα τὸ ἐγκόλπιν ὁποὺ εὑρέθηκεν μέσα εἰς τὸ συναγρίδιν. Θαυμάζουν τὴν ὑπόθεσιν, ξενίζονται μεγάλως. Ὁρίζει καὶ σημαίνουσιν μοναστηρίου καμπάνες. Σημαίνουν, ψάλλουν καὶ ὑμνοῦν Θεὸν τὸν παντοκράτωρ. Δόξα, τιμὴ καὶ ἔπαινος Πατήρ, Υἱῷ καὶ Ἅγιον Πνεῦμα. Πῶς γὰρ τοὺς ἐκατήφερεν τὸ τέλος καὶ τοὺς δύο θαυμάζουν, φρίττουν, ἀποροῦν πλέον εἰς τὸ ἐγκόλπιν. Ἐβγαίνει ἡ πανεξαίρετος ὡραία ἡ Μαργαρώνα μὲ εὐγενικὰς ἀρχόντισσας ὁποὺ ἦσαν μετ’ ἐκείνην· ὑπᾶν καὶ ἀποσώνουσιν μέσα εἰς τὸ παλάτιν. Εὑρίσκουσιν τὴν ρήγαιναν πολλὰ καταθλιμμένην, θλιμμένα καὶ πολύπονα ἀπὸ καρδίας λυπᾶται· τοῦ Ἰμπερίου τὴν ξενιτειὰν κλαίει καὶ οὐ πομένει καὶ ἀναστενάζει ἀπὸ ψυχῆς ἐκείνη καὶ ὁ ρήγας.

Ἄκουσον, ὦ κυρία μου, κτητόρισσα μεγάλη, ὁ ρήγας ὁποὺ εὑρίσκεται ἐδῶ εἰς τὴν Προβέντζαν πατήρ μου ἔναι φυσικὸς ὁ ρήγας καὶ ὁ αὐθέντης· μητέρα μου ἡ ρήγαινα, τὸ φυσικὸν μετέχω. Παρακαλῶ, κυρία μου, κτητόρισσα μεγάλη, ἐμὴν ἐξομολόγησιν τινὰς μηδὲν τὴν ξεύρῃ, διότι εἶμαι τοῦ ρηγὸς υἱὸς καὶ κληρονόμος νὰ λείπω τόσον τὸν καιρὸν καὶ τώρα νὰ γυρίσω, πανδυστυχὴς, πανάτυχος, μᾶλλον ἀσθενισμένος. Κι’ ἂν τὸ μάθ’ ὁ πατέρας μου, οὐδὲν μὲ θέλει ἀφήσει νὰ ἐξέβω εἰς ἀναγύρευσιν ὡραίας τῆς Μαργαρώνας. Οὐκ ἠμπορῶ ἀπὸ τοῦ νῦν ὀδύνας νὰ βαστάζω. Ποία ψυχή, ποία καρδιὰ τοὺς πόνους νὰ βαστάζῃ, ποία ψυχή, ποία καρδιὰ τὰς θλίψεις νὰ πομένῃ † νὰ γνωρισθῶ † δίχως τὴν πανεξαίρετον ὡραίαν τὴν Μαργαρώνα!» Ἡ κόρη οὐκ ἠδυνήθηκεν τὰ λόγια νὰ ὑπομένῃ, ἀλλὰ βρυχᾶται ἀπὸ ψυχῆς, κλαίει ἀπὸ καρδίας· ἀναστενάζει καὶ ἔπεσεν, λιγοθυμία τὴν ἦλθεν. Βρέχουν καὶ συνηφέρνουν την ν’ ἀναψυχῇ καμπόσον. Στὸν τράχηλόν του ἔπεσεν ὡραία ἡ Μαργαρώνα. Νὰ εἶδες κλάηματα πολλά, βρυχίσματα μεγάλα.Σουλτάνος μὲ ἀγόρασεν τοῦ Κάερος αὐθέντης. Ἠγάπησέν με ἀπὸ ψυχῆς, αὐθέντην μὲ ἐποῖκεν. Καιρὸν πολὺν ἀφέντευσα εἰς τὴν Σαρακηνίαν καὶ κλαίω καὶ ὀδύρομαι διὰ τὴν Μαργαρώνα τὸ πὼς μόνη ἀπέμεινεν εἰς τὰ βουνά, εἰς τὰ ὄρη καὶ οὐ ξεύρω πρᾶγμαν τίποτε μαντάτον διὰ τὴν κόρην. Καὶ τέλος ἐνθυμήθηκα στὰ ἴδια νὰ ἔλθω, νὰ ἐξέβω εἰς ἀναγύρευσιν ὡραίας τῆς Μαργαρώνας, νὰ μάθω ζῇ, ἀπέθανεν, νὰ τὸ πληροφορέσω. Καράβιν ὅπου μ’ ἔφερνεν ἐστάθην εἰς νησάκιν. Ἐξέβηκα εἰς τὸ νησίν, λουλούδια, ρόδα βλέπω καὶ ἐνθυμήθηκα μορφήν, τὸ πρόσωπον τῆς κόρης. Γλυκὺς ὕπνος μ’ ἐσέβηκεν ἐκ τὴν ἐνθύμησίν μου. Ἐξέβην καὶ ἐμίσσευσεν, ἐδιέβην τὸ καράβιν καὶ ἐμέν’ ἀφῆκαν μοναχὸν εἰς τὸ ἐρημονήσιν. Εἶχα καὶ πρᾶγμαν ἄπειρον μέσα εἰς τρία βαρέλια. Ἔχασα καὶ τὸ πρᾶγμάν μου, ἔχασα καὶ τὴν κόρην, ἔχασα τὴν παρρησιὰν ὁποὺ εἶχα εἰς τὸ Κάιρος, βούλομαι δέ, κυρία μου, τὸν κόσμον νὰ γυρίσω νὰ μάθω πῶς ἐγένετον ὀδιὰ τὴν Μαργαρώνα.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 415

Καὶ ἡ Μαργαρώνα ἐστάθηκεν, τὴν ρήγαιναν ἐλάλει καὶ παιδεμένα, εὐγενικὰ ἀρχὴ τοῦ λόγου λέγει: «Παρακαλῶ σε σήμερον, θέλω νὰ σὲ ἀναφέρω καὶ ἂς ἔχω τὴν εὐεργεσιὰν ἀπὸ τὴν αὐθεντιά σου». Καὶ ἡ ρήγαινα σηκώνεται ὀρθή, τετιμημένη, διότι μεγάλην, θαυμαστήν, εὐγενικὴν τὴν εἶχεν. Ἀρχίζει ἡ πανεξαίρετος ὡραία ἡ Μαργαρώνα καὶ λέγει τὴν ἀφήγησιν τοῦ υἱοῦ της τοῦ Ἰμπέρη: «Παρακαλῶ σε, σήμερον, ρήγαινα τιμημένη, νὰ ὁρίσῃς νὰ εὐτρεπίσουσιν αὐλὰς καὶ τὸ παλάτιν καὶ νὰ χαρῇς, νὰ εὐφρανθῇς, μεγάλως νὰ εὐθυμήσῃς, ὡσὰν ὅταν ἐγέννησες υἱόν σου τὸν Ἰμπέρη». Ἀκούει δὲ ἡ ρήγαινα, σπαράσσεται ἡ ψυχή της· λιγοθυμᾷ, λιγοψυχᾷ νὰ μάθῃ δι’ ἐκεῖνον. Τρέχουσιν μετὰ παρρησιᾶς καὶ φέρνουν τὸν Ἰμπέρη· Τρέχουσιν μετὰ παρρησιᾶς καὶ φέρνουν τὸν Ἰμπέρη· φέρνουν καὶ ἀποσώνουν τον εἰς τὸ παλάτι μέσα. Βλέπει τον ὁ πατέρας του μετὰ καὶ τῆς μητρός του. Σφικτὰ περιλαμβάνουν τον, γλυκέα καταφιλοῦν τον. Χαίρουνται καὶ εὐφραίνουνται μικροί τε καὶ μεγάλοι.

Ὁρίζει καὶ σφαλίζουσιν μοναστηριοῦ τὴν πόρταν. Μαζώνουνται οἱ καλογριές, μαθάνουσιν τὸ πρᾶγμαν. Λέγει καὶ φανερώνει των ὡραία ἡ Μαργαρώνα πῶς ἔπαθεν ἐκ τὰς ἀρχὰς ἐκείνη καὶ ὁ Ἰμπέρης. Καὶ κλαίουσιν οἱ καλογριές, μᾶλλον Θεὸν δοξάζουν. Ἐβγάζει ἡ πανεξαίρετος ὡραία ἡ Μαργαρώνα τὸ ἐγκόλπιν ὁποὺ εὑρέθηκεν μέσα εἰς τὸ συναγρίδιν. Θαυμάζουν τὴν ὑπόθεσιν, ξενίζονται μεγάλως. Ὁρίζει καὶ σημαίνουσιν μοναστηρίου καμπάνες. Σημαίνουν, ψάλλουν καὶ ὑμνοῦν Θεὸν τὸν παντοκράτωρ. Δόξα, τιμὴ καὶ ἔπαινος Πατήρ, Υἱῷ καὶ Ἅγιον Πνεῦμα. Πῶς γὰρ τοὺς ἐκατήφερεν τὸ τέλος καὶ τοὺς δύο θαυμάζουν, φρίττουν, ἀποροῦν πλέον εἰς τὸ ἐγκόλπιν. Ἐβγαίνει ἡ πανεξαίρετος ὡραία ἡ Μαργαρώνα μὲ εὐγενικὰς ἀρχόντισσας ὁποὺ ἦσαν μετ’ ἐκείνην· ὑπᾶν καὶ ἀποσώνουσιν μέσα εἰς τὸ παλάτιν. Εὑρίσκουσιν τὴν ρήγαιναν πολλὰ καταθλιμμένην, θλιμμένα καὶ πολύπονα ἀπὸ καρδίας λυπᾶται· τοῦ Ἰμπερίου τὴν ξενιτειὰν κλαίει καὶ οὐ πομένει καὶ ἀναστενάζει ἀπὸ ψυχῆς ἐκείνη καὶ ὁ ρήγας.Ἄκουσον, ὦ κυρία μου, κτητόρισσα μεγάλη, ὁ ρήγας ὁποὺ εὑρίσκεται ἐδῶ εἰς τὴν Προβέντζαν πατήρ μου ἔναι φυσικὸς ὁ ρήγας καὶ ὁ αὐθέντης· μητέρα μου ἡ ρήγαινα, τὸ φυσικὸν μετέχω. Παρακαλῶ, κυρία μου, κτητόρισσα μεγάλη, ἐμὴν ἐξομολόγησιν τινὰς μηδὲν τὴν ξεύρῃ, διότι εἶμαι τοῦ ρηγὸς υἱὸς καὶ κληρονόμος νὰ λείπω τόσον τὸν καιρὸν καὶ τώρα νὰ γυρίσω, πανδυστυχὴς, πανάτυχος, μᾶλλον ἀσθενισμένος. Κι’ ἂν τὸ μάθ’ ὁ πατέρας μου, οὐδὲν μὲ θέλει ἀφήσει νὰ ἐξέβω εἰς ἀναγύρευσιν ὡραίας τῆς Μαργαρώνας. Οὐκ ἠμπορῶ ἀπὸ τοῦ νῦν ὀδύνας νὰ βαστάζω. Ποία ψυχή, ποία καρδιὰ τοὺς πόνους νὰ βαστάζῃ, ποία ψυχή, ποία καρδιὰ τὰς θλίψεις νὰ πομένῃ † νὰ γνωρισθῶ † δίχως τὴν πανεξαίρετον ὡραίαν τὴν Μαργαρώνα!» Ἡ κόρη οὐκ ἠδυνήθηκεν τὰ λόγια νὰ ὑπομένῃ, ἀλλὰ βρυχᾶται ἀπὸ ψυχῆς, κλαίει ἀπὸ καρδίας· ἀναστενάζει καὶ ἔπεσεν, λιγοθυμία τὴν ἦλθεν. Βρέχουν καὶ συνηφέρνουν την ν’ ἀναψυχῇ καμπόσον. Στὸν τράχηλόν του ἔπεσεν ὡραία ἡ Μαργαρώνα. Νὰ εἶδες κλάηματα πολλά, βρυχίσματα μεγάλα.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 423

Σημαίνουσιν οἱ ἐκκλησιὲς, ὅλα τὰ μοναστήρια· ὑμνοῦσιν καὶ δοξάζουσιν Θεὸν τὸν παντοκράτωρ. Θαυμάζουν τὴν ὑπόθεσιν, πολλὰ ἀποροῦν τὸ πρᾶγμαν. Ἄκουσμα ἐξέβην πανταχοῦ εἰς ἅπαντα τὸν κόσμον. Κάμνουν χαρὲς καὶ σκιρτισμοὺς καὶ παρρησίες μεγάλες. Ἑτέρους γάμους πολεμοῦν μετὰ τιμῆς καὶ δόξης. Τρεῖς μῆνας ἐχαιρόντησαν ἀμφότερα τὰ μέρη. Εἴχασιν γοῦν καὶ τὰς τρυφὰς καὶ καλεσμοὺς καὶ γάμους. Χαίρονται οἱ ἅπαντες πολλὰ καὶ ἐδικοὶ καὶ ξένοι. Χρόνους πολλοὺς ἀφέντεψον μετὰ τιμῆς καὶ δόξης.

Καὶ ἡ Μαργαρώνα ἐστάθηκεν, τὴν ρήγαιναν ἐλάλει καὶ παιδεμένα, εὐγενικὰ ἀρχὴ τοῦ λόγου λέγει: «Παρακαλῶ σε σήμερον, θέλω νὰ σὲ ἀναφέρω καὶ ἂς ἔχω τὴν εὐεργεσιὰν ἀπὸ τὴν αὐθεντιά σου». Καὶ ἡ ρήγαινα σηκώνεται ὀρθή, τετιμημένη, διότι μεγάλην, θαυμαστήν, εὐγενικὴν τὴν εἶχεν. Ἀρχίζει ἡ πανεξαίρετος ὡραία ἡ Μαργαρώνα καὶ λέγει τὴν ἀφήγησιν τοῦ υἱοῦ της τοῦ Ἰμπέρη: «Παρακαλῶ σε, σήμερον, ρήγαινα τιμημένη, νὰ ὁρίσῃς νὰ εὐτρεπίσουσιν αὐλὰς καὶ τὸ παλάτιν καὶ νὰ χαρῇς, νὰ εὐφρανθῇς, μεγάλως νὰ εὐθυμήσῃς, ὡσὰν ὅταν ἐγέννησες υἱόν σου τὸν Ἰμπέρη». Ἀκούει δὲ ἡ ρήγαινα, σπαράσσεται ἡ ψυχή της· λιγοθυμᾷ, λιγοψυχᾷ νὰ μάθῃ δι’ ἐκεῖνον. Τρέχουσιν μετὰ παρρησιᾶς καὶ φέρνουν τὸν Ἰμπέρη· Τρέχουσιν μετὰ παρρησιᾶς καὶ φέρνουν τὸν Ἰμπέρη· φέρνουν καὶ ἀποσώνουν τον εἰς τὸ παλάτι μέσα. Βλέπει τον ὁ πατέρας του μετὰ καὶ τῆς μητρός του. Σφικτὰ περιλαμβάνουν τον, γλυκέα καταφιλοῦν τον. Χαίρουνται καὶ εὐφραίνουνται μικροί τε καὶ μεγάλοι.Ὁρίζει καὶ σφαλίζουσιν μοναστηριοῦ τὴν πόρταν. Μαζώνουνται οἱ καλογριές, μαθάνουσιν τὸ πρᾶγμαν. Λέγει καὶ φανερώνει των ὡραία ἡ Μαργαρώνα πῶς ἔπαθεν ἐκ τὰς ἀρχὰς ἐκείνη καὶ ὁ Ἰμπέρης. Καὶ κλαίουσιν οἱ καλογριές, μᾶλλον Θεὸν δοξάζουν. Ἐβγάζει ἡ πανεξαίρετος ὡραία ἡ Μαργαρώνα τὸ ἐγκόλπιν ὁποὺ εὑρέθηκεν μέσα εἰς τὸ συναγρίδιν. Θαυμάζουν τὴν ὑπόθεσιν, ξενίζονται μεγάλως. Ὁρίζει καὶ σημαίνουσιν μοναστηρίου καμπάνες. Σημαίνουν, ψάλλουν καὶ ὑμνοῦν Θεὸν τὸν παντοκράτωρ. Δόξα, τιμὴ καὶ ἔπαινος Πατήρ, Υἱῷ καὶ Ἅγιον Πνεῦμα. Πῶς γὰρ τοὺς ἐκατήφερεν τὸ τέλος καὶ τοὺς δύο θαυμάζουν, φρίττουν, ἀποροῦν πλέον εἰς τὸ ἐγκόλπιν. Ἐβγαίνει ἡ πανεξαίρετος ὡραία ἡ Μαργαρώνα μὲ εὐγενικὰς ἀρχόντισσας ὁποὺ ἦσαν μετ’ ἐκείνην· ὑπᾶν καὶ ἀποσώνουσιν μέσα εἰς τὸ παλάτιν. Εὑρίσκουσιν τὴν ρήγαιναν πολλὰ καταθλιμμένην, θλιμμένα καὶ πολύπονα ἀπὸ καρδίας λυπᾶται· τοῦ Ἰμπερίου τὴν ξενιτειὰν κλαίει καὶ οὐ πομένει καὶ ἀναστενάζει ἀπὸ ψυχῆς ἐκείνη καὶ ὁ ρήγας.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 45

Ἐστρώσασίν του τὸ φαρίν, πηδᾷ, καβαλλικεύει μὲ θαυμαστὴν εὐτρέπισιν, λαμπροαρματωμένος. Ἰμπέριος ἐτρώθηκεν, ἠλλοιώθην ἡ μορφή του, ἐσπάραξαν τὰ μέλη του, πηδᾷ, καβαλλικεύει. Βάνει λουρίκιν ἔγλαμπρον, κορώναν κασσιδίου· κουβέρταν χρυσοτσάπωτη ἐσάγισεν τὸν μαῦρον· καὶ ὡς ὁ ἥλιος ἄστραψεν ἀπάνου εἰς τὸ φαρίν του. Ὑπάγει νὰ ἀπαντηθῇ ἐκεῖνος μὲ τὸν ξένον δίχως βουλὴν καὶ θέλημαν πατρός του καὶ μητρός του. Ὁρίζει ὁ Ἰμπέριος κρυφὰ πρὸς ἕνα δοῦλον † νὰ γυρίσῃ τὸ κοντάρι † ἐκεῖνο ποὺ ἀπέστειλεν πατέρας τοῦ Ἰμπέρη κρυφά, σιγὰ καὶ ἀνόητα κανεὶς νὰ μὴν τὸ μάθῃ, μὴν τὸ μάθ’ ὁ πατέρας του καὶ ἐκεῖνον ἐμποδίσῃ. Τότε σιγὰ καὶ ἀνόητα ὑπάγει ὁ Ἰμπέρης. Μὲ θράσος λέοντος, δύναμιν ἀσπίδας βρυχισμένης ἐπάνω του ἐκατέβηκεν μὲ φοβερὸν τὸ ἦθος. Ἐδώκασιν τὰ βούκινα καὶ ὅλα τὰ παιγνίδια· τρουμπέττες καὶ ἄλλα μουσικὰ ὄργανα τοῦ πολέμου. Τριγύρωθεν ἐστέκασιν λαὸς πολὺς νὰ βλέπῃ· νὰ βλέπουσιν τὴν ταραχὴν τὸ τίς θέλει νικήσει.

Οἱ δισουμιές του ἀνοικτές, παράξενον τὸ στῆθος· τὸ πρόσωπόν του ἔκλαμπρον χιόνιν προσομοιάζει· τὰ χείλη του ἦσαν κόκκινα, κιννάβαρι βαμμένα· τὰ ὀμμάτια του ὁλόμαυρα χαμογελοῦν καὶ παίζουν· τὰ φρύδια του κατάμαυρα, καμαρωτά, μεγάλα· οὐδὲ γυνὴ παράξενος ἦτον ὡσὰν ἐκεῖνον. Ἀφῆκεν γοῦν τὰ γράμματα καὶ ἤρξατο νὰ στρατεύῃ· τὲς πιδεξιὲς τοῦ κονταριοῦ ἤρξατο νὰ μαθαίνῃ. Περνᾷ καμπόσον τὸν καιρόν, ἄλλος ὀλίγος ἦλθεν καὶ τὸ παιδὶν ἐξέμαθεν τὴν τέχνην τοῦ πατρός του. Στρατείαν καβαλλαρικὴν εἰς ἄριστον ἐσέβην. Κανεὶς ἐκ τοὺς ἀνθρώπους του καὶ ἐκ τοὺς καβαλλαρίους ὅλοι δειλιάζουν, τρέμουσιν κοντάριν τοῦ παιδίου. Εἷς καβαλλάρης θαυμαστὸς ἦλθεν ἀπὸ ἄλλον τόπον. Ἐζήτει τὸν πατέραν του κοντάριν νὰ ἀπαντήσῃ καὶ ὁ πατήρ του παρευθὺς «μετὰ χαρᾶς» τὸν εἶπεν. Εὑρίσκει ἐκ τὰ φουσσάτα του καὶ ἐκ τὰς παραταγάς του πρῶτον κοντάριν θαυμαστόν, φρικτὸν καὶ ἀνδρειωμένον. Ὁρίζει τον νὰ ἀρματωθῇ, νὰ ὑπάγῃ νὰ ἀπαντήσῃ τὸν ξένον ὁποὺ ἐζήτησεν κοντάριν τῆς Προβέντζας.Μετὰ δὲ τὴν συμπλήρωσιν τῶν ἡμερῶν ἐκείνων ὁρίζει ὁ ρήγας ὁ φρικτός, παρακαλεῖ τὰς δούλας: «Παρακαλῶ σας σήμερον τὸ βρέφος νὰ θεωρῆτε, τὸ βρέφος νὰ προσέχετε τὰς νύκτας, τὰς ἡμέρας· καὶ μά τὰ ἐγκόλπια τὰ φορῶ, ἂν ἔν’ τοῦ ριζικοῦ σας εὐεργεσίᾳ τοῦ Θεοῦ νὰ ἔμπῃ εἰς ἡλικίαν, εἰς ἄρχοντας εὐγενικοὺς θέλω σᾶς ἀκουμπήσει, νὰ σᾶς ποιήσω ἀρχόντισσας εἰς τὸν παρόντα κόσμον.» Οἱ βάγιες δὲ μετὰ σπουδῆς τὸ βρέφος ἀνατρέφουν εὐγενικά, πανέμορφα, λαμπρά, χαριτωμένα. Μετὰ δὲ τὴν ἀνατροφὴν τεσσάρων ἤδη χρόνων ὁρίζει ὁ πατέρας του γράμματα νὰ μαθαίνῃ καὶ παίδευσιν τὴν τῆς Γραφῆς νὰ ἴδῃ καὶ νὰ μάθῃ. Ἔμαθεν, ἐκατέμαθεν βιβλία φιλοσόφων, διδασκαλίες ποιητῶν, μεγάλων διδασκάλων: Ὁμήρου, πρώτου τῶν σοφῶν καὶ ποιητοῦ μεγάλου, Ἀριστοτέλους, Πλάτωνος, εἶτα καὶ Παλαμήδους. Ἔμαθε ἐκ στήθου διδαχὰς τούτων τῶν φιλοσόφων. Ὄνομαν τὸν ἐθέκασιν, Ἰμπέριος ὠνομάσθη. Ἔφθασεν δώδεκα χρονῶν τῆς ἡλικίας τὸν χρόνον. Μακρὺς ἦτον ὡς τὸ βεργίν, λιγνὸς ὡς τὸ καλάμιν· ἡ μέση του νὰ ἔλεγες ὡραῖον δακτυλιδίτσιν.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 54

Οὐκ ἤξευρεν, οὐκ ἔγνωσεν πατέρας τοῦ Ἰμπερίου ὅτι ὁ υἱός του ὁ πολυπόθητος ὑπάγει εἰς τὴν ρένταν. Διότι κρυφὰ τὸ ἔκαμεν νὰ μὴν τὸν ἐμποδίσῃ. Ἐθέκαν τὰ κοντάρια τους καὶ οἱ δύο πρὸς τὴν μάχην καὶ πιλαλοῦν τὰ ἄλογα νὰ δώσουν κονταρέας. Ἀποπατεῖ ὁ Ἰμπέριος, κρούει τον εἰς τὸ στῆθος· σύσσελλον τὸν ἀπέταξεν ἀπάνω ἐκ τὸ φαρίν του. Εὐθὺς ἐξαρματώθηκεν, ὅλοι τὸν ἐγνωρίσαν. Ἐθαύμασαν οἱ ἅπαντες, μικροί τε καὶ μεγάλοι, τὴν τόλμην καὶ ἀνδραγαθιὰν ἐκείνου τοῦ παιδίου. Ἔμαθέν το ὁ πατέρας του, πολλὰ τὸ ἐλυπήθην. Μέσον χαρᾶς καὶ θλίψεως ἐκείτετον ὁ νοῦς του. Μηνᾷ πρὸς τὸν Ἰμπέριον καὶ φέρνουν τον ὀμπρός του. Λέγει τον ὁ πατέρας του μετὰ πολλῆς ἀγάπης: «Ἰμπέριε, ὀμμάτια μου, ψυχή μου καὶ ζωή μου, ἐλπίδα μου εἰς τὸ γῆράς μου ἄλλον τινὰν οὐκ ἔχω εἰμὴ ἐσέν’ ἀπαντοχὴ ὀπίσω μου ν’ ἀφήσω. Εἰπέ με πῶς τὸ ἐτόλμησας δίχως τὸ θέλημά μου; Τώρα τῆς νίκης ἡ χαρὰ ἐπάνω μας ἐστάθην. Εἰ δὲ συνέβη τίποτες στὴν νίκην νὰ μὴ ἐμποῦμεν, τὴν σὴν πικρὰν ὑστέρησιν πῶς νὰ τὴν ὑπομένω;

Ἐστρώσασίν του τὸ φαρίν, πηδᾷ, καβαλλικεύει μὲ θαυμαστὴν εὐτρέπισιν, λαμπροαρματωμένος. Ἰμπέριος ἐτρώθηκεν, ἠλλοιώθην ἡ μορφή του, ἐσπάραξαν τὰ μέλη του, πηδᾷ, καβαλλικεύει. Βάνει λουρίκιν ἔγλαμπρον, κορώναν κασσιδίου· κουβέρταν χρυσοτσάπωτη ἐσάγισεν τὸν μαῦρον· καὶ ὡς ὁ ἥλιος ἄστραψεν ἀπάνου εἰς τὸ φαρίν του. Ὑπάγει νὰ ἀπαντηθῇ ἐκεῖνος μὲ τὸν ξένον δίχως βουλὴν καὶ θέλημαν πατρός του καὶ μητρός του. Ὁρίζει ὁ Ἰμπέριος κρυφὰ πρὸς ἕνα δοῦλον † νὰ γυρίσῃ τὸ κοντάρι † ἐκεῖνο ποὺ ἀπέστειλεν πατέρας τοῦ Ἰμπέρη κρυφά, σιγὰ καὶ ἀνόητα κανεὶς νὰ μὴν τὸ μάθῃ, μὴν τὸ μάθ’ ὁ πατέρας του καὶ ἐκεῖνον ἐμποδίσῃ. Τότε σιγὰ καὶ ἀνόητα ὑπάγει ὁ Ἰμπέρης. Μὲ θράσος λέοντος, δύναμιν ἀσπίδας βρυχισμένης ἐπάνω του ἐκατέβηκεν μὲ φοβερὸν τὸ ἦθος. Ἐδώκασιν τὰ βούκινα καὶ ὅλα τὰ παιγνίδια· τρουμπέττες καὶ ἄλλα μουσικὰ ὄργανα τοῦ πολέμου. Τριγύρωθεν ἐστέκασιν λαὸς πολὺς νὰ βλέπῃ· νὰ βλέπουσιν τὴν ταραχὴν τὸ τίς θέλει νικήσει.Οἱ δισουμιές του ἀνοικτές, παράξενον τὸ στῆθος· τὸ πρόσωπόν του ἔκλαμπρον χιόνιν προσομοιάζει· τὰ χείλη του ἦσαν κόκκινα, κιννάβαρι βαμμένα· τὰ ὀμμάτια του ὁλόμαυρα χαμογελοῦν καὶ παίζουν· τὰ φρύδια του κατάμαυρα, καμαρωτά, μεγάλα· οὐδὲ γυνὴ παράξενος ἦτον ὡσὰν ἐκεῖνον. Ἀφῆκεν γοῦν τὰ γράμματα καὶ ἤρξατο νὰ στρατεύῃ· τὲς πιδεξιὲς τοῦ κονταριοῦ ἤρξατο νὰ μαθαίνῃ. Περνᾷ καμπόσον τὸν καιρόν, ἄλλος ὀλίγος ἦλθεν καὶ τὸ παιδὶν ἐξέμαθεν τὴν τέχνην τοῦ πατρός του. Στρατείαν καβαλλαρικὴν εἰς ἄριστον ἐσέβην. Κανεὶς ἐκ τοὺς ἀνθρώπους του καὶ ἐκ τοὺς καβαλλαρίους ὅλοι δειλιάζουν, τρέμουσιν κοντάριν τοῦ παιδίου. Εἷς καβαλλάρης θαυμαστὸς ἦλθεν ἀπὸ ἄλλον τόπον. Ἐζήτει τὸν πατέραν του κοντάριν νὰ ἀπαντήσῃ καὶ ὁ πατήρ του παρευθὺς «μετὰ χαρᾶς» τὸν εἶπεν. Εὑρίσκει ἐκ τὰ φουσσάτα του καὶ ἐκ τὰς παραταγάς του πρῶτον κοντάριν θαυμαστόν, φρικτὸν καὶ ἀνδρειωμένον. Ὁρίζει τον νὰ ἀρματωθῇ, νὰ ὑπάγῃ νὰ ἀπαντήσῃ τὸν ξένον ὁποὺ ἐζήτησεν κοντάριν τῆς Προβέντζας.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 67

Ἀτός μου μὲ τὰ χέρια μου μαχαίριν εἶχα πάρει νὰ ἐμπήξω εἰς τὴν καρδίαν μου, νὰ σέβω εἰς τὸν Ἅδην παροὺ νὰ ζῶ δίχως ἐσέν’ εἰς τὸν παρόντα κόσμον! Ἐπεὶ, υἱέ μου, τὸ ἔποικες δίχως τὸ θέλημά μου, ἔτσι νὰ ἦτον τίποτες πρᾶγμαν πολλὰ μεγάλον, ἐμένα ἐπιβουλεύουσου, μ’ ἔχανες ἐκ τὸν κόσμον. Λοιπὸν ἀπὸ τὴν σήμερον θέλω νὰ μὴν τολμήσῃς νὰ ποίσῃς πρᾶγμαν τίποτες μὴ ἔχων τὴν βουλήν μου. Οἱ ἄνθρωποι τῆς χώρας μου θέλω νὰ μὴ σὲ στέργουν μήτε καλόν, μήτε κακὸν ἢ τίποτε ἄλλον πρᾶγμαν». Καὶ τότε ὁ Ἰμπέριος μεγάλως ἐβαρέθη, μεγάλος τὸν ἐφάνηκεν ὁ λόγος τοῦ πατρός του. Ἐσέβην στὸν κοιτῶνάν του, κάθεται μοναχός του. Τότε χαρὰν τὸν πολεμοῦν τάχα νὰ δώσῃ ὁ νοῦς του. Σεβαίνουσιν οἱ ἄρχοντες, οἱ συνανάτροφοί του, νὰ τὸν παρηγορήσουσιν, νὰ τὸν καλοψυχίσουν· νὰ μὴν λυπᾶται τίποτε τὰ εἶπεν ὁ πατήρ του· ἐκεῖνος δὲ παρηγοριὰν ποσῶς οὐδὲν τὴν εἶχεν. Καὶ ὁ πατήρ του ὡς τό ’κουσεν τὸ πὼς λυπᾶται τόσον, ἄρχοντας δὲ φιλόσοφους ἀπέστειλεν εἰς αὖτον μὴ νὰ τὸν δώσουν κουφισμόν, μικρὴν παρηγορίαν.

Οὐκ ἤξευρεν, οὐκ ἔγνωσεν πατέρας τοῦ Ἰμπερίου ὅτι ὁ υἱός του ὁ πολυπόθητος ὑπάγει εἰς τὴν ρένταν. Διότι κρυφὰ τὸ ἔκαμεν νὰ μὴν τὸν ἐμποδίσῃ. Ἐθέκαν τὰ κοντάρια τους καὶ οἱ δύο πρὸς τὴν μάχην καὶ πιλαλοῦν τὰ ἄλογα νὰ δώσουν κονταρέας. Ἀποπατεῖ ὁ Ἰμπέριος, κρούει τον εἰς τὸ στῆθος· σύσσελλον τὸν ἀπέταξεν ἀπάνω ἐκ τὸ φαρίν του. Εὐθὺς ἐξαρματώθηκεν, ὅλοι τὸν ἐγνωρίσαν. Ἐθαύμασαν οἱ ἅπαντες, μικροί τε καὶ μεγάλοι, τὴν τόλμην καὶ ἀνδραγαθιὰν ἐκείνου τοῦ παιδίου. Ἔμαθέν το ὁ πατέρας του, πολλὰ τὸ ἐλυπήθην. Μέσον χαρᾶς καὶ θλίψεως ἐκείτετον ὁ νοῦς του. Μηνᾷ πρὸς τὸν Ἰμπέριον καὶ φέρνουν τον ὀμπρός του. Λέγει τον ὁ πατέρας του μετὰ πολλῆς ἀγάπης: «Ἰμπέριε, ὀμμάτια μου, ψυχή μου καὶ ζωή μου, ἐλπίδα μου εἰς τὸ γῆράς μου ἄλλον τινὰν οὐκ ἔχω εἰμὴ ἐσέν’ ἀπαντοχὴ ὀπίσω μου ν’ ἀφήσω. Εἰπέ με πῶς τὸ ἐτόλμησας δίχως τὸ θέλημά μου; Τώρα τῆς νίκης ἡ χαρὰ ἐπάνω μας ἐστάθην. Εἰ δὲ συνέβη τίποτες στὴν νίκην νὰ μὴ ἐμποῦμεν, τὴν σὴν πικρὰν ὑστέρησιν πῶς νὰ τὴν ὑπομένω;Ἐστρώσασίν του τὸ φαρίν, πηδᾷ, καβαλλικεύει μὲ θαυμαστὴν εὐτρέπισιν, λαμπροαρματωμένος. Ἰμπέριος ἐτρώθηκεν, ἠλλοιώθην ἡ μορφή του, ἐσπάραξαν τὰ μέλη του, πηδᾷ, καβαλλικεύει. Βάνει λουρίκιν ἔγλαμπρον, κορώναν κασσιδίου· κουβέρταν χρυσοτσάπωτη ἐσάγισεν τὸν μαῦρον· καὶ ὡς ὁ ἥλιος ἄστραψεν ἀπάνου εἰς τὸ φαρίν του. Ὑπάγει νὰ ἀπαντηθῇ ἐκεῖνος μὲ τὸν ξένον δίχως βουλὴν καὶ θέλημαν πατρός του καὶ μητρός του. Ὁρίζει ὁ Ἰμπέριος κρυφὰ πρὸς ἕνα δοῦλον † νὰ γυρίσῃ τὸ κοντάρι † ἐκεῖνο ποὺ ἀπέστειλεν πατέρας τοῦ Ἰμπέρη κρυφά, σιγὰ καὶ ἀνόητα κανεὶς νὰ μὴν τὸ μάθῃ, μὴν τὸ μάθ’ ὁ πατέρας του καὶ ἐκεῖνον ἐμποδίσῃ. Τότε σιγὰ καὶ ἀνόητα ὑπάγει ὁ Ἰμπέρης. Μὲ θράσος λέοντος, δύναμιν ἀσπίδας βρυχισμένης ἐπάνω του ἐκατέβηκεν μὲ φοβερὸν τὸ ἦθος. Ἐδώκασιν τὰ βούκινα καὶ ὅλα τὰ παιγνίδια· τρουμπέττες καὶ ἄλλα μουσικὰ ὄργανα τοῦ πολέμου. Τριγύρωθεν ἐστέκασιν λαὸς πολὺς νὰ βλέπῃ· νὰ βλέπουσιν τὴν ταραχὴν τὸ τίς θέλει νικήσει.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 76

Κ’ οἱ ἄρχοντες τὸν Ἰμπέριον διδάσκουν καὶ ἡμερώνουν. Καὶ ὡς θάλασσα ἀγριόφθαλμος καὶ ὡς δράκων φουσκωμένος καὶ ὡς λέφας ἀφαγόπιος, ἔτσ’ ἦτον ὁ Ἰμπέρης. Ἀπὸ πολλὲς ἀνάγκασες ὁποὺ τὸν ἀναγκάζαν τοὺς φιλοσόφους ἄρχοντας τοιαῦτα ἀπιλογήθην μὲ παίδευσιν καὶ φρόνεσιν καὶ ταπεινὸν τὸ ἦθος: «Ἄρχοντες, διδασκάλοι μου, μᾶλλον καὶ συγγενεῖς μου, στὰ τῆς Γραφῆς φιλόσοφοι, ἄριστοι ἐν τοῖς βίβλοις, καὶ οὐκ ἔχετέ το μάθημα, ἀλλά ’ναι φυσικόν σας, εὐχαριστῶ σας ἅπαντας ὡς γνήσιους συγγενεῖς μου. Ἐμέναν ὁ πατέρας μου μικρόθεν μὲ εἶχεν πόθο· τώρα μὲ κατεχόρτασεν, θωρῶ παραβαρῶ τον. Θέλω ἀπὸ τὴν σήμερον νὰ ἐξέλθω ἀπὸ τὴν χώραν, νὰ λείψω εἰς τὴν ξενιτειὰν μὴ νὰ ξερραθυμήσω ἀπὸ τὴν τόσην ραθυμιὰ τὴν ἔχει ἡ ψυχή μου· μὴ ν’ ἀνασάνω τίποτε καὶ πάλιν νὰ γυρίσω. Καὶ ἐὰν ὁ πατέρας μου ἐμένα ἐμποδίσῃ, ἀτός μου νὰ φαρμακωθῶ καὶ ἀτός μου νὰ ἀποθάνω· καὶ τῆς καρδιᾶς μου τὴν βουλὴν Θεὸς νὰ μὴ χαλάσῃ».

Ἀτός μου μὲ τὰ χέρια μου μαχαίριν εἶχα πάρει νὰ ἐμπήξω εἰς τὴν καρδίαν μου, νὰ σέβω εἰς τὸν Ἅδην παροὺ νὰ ζῶ δίχως ἐσέν’ εἰς τὸν παρόντα κόσμον! Ἐπεὶ, υἱέ μου, τὸ ἔποικες δίχως τὸ θέλημά μου, ἔτσι νὰ ἦτον τίποτες πρᾶγμαν πολλὰ μεγάλον, ἐμένα ἐπιβουλεύουσου, μ’ ἔχανες ἐκ τὸν κόσμον. Λοιπὸν ἀπὸ τὴν σήμερον θέλω νὰ μὴν τολμήσῃς νὰ ποίσῃς πρᾶγμαν τίποτες μὴ ἔχων τὴν βουλήν μου. Οἱ ἄνθρωποι τῆς χώρας μου θέλω νὰ μὴ σὲ στέργουν μήτε καλόν, μήτε κακὸν ἢ τίποτε ἄλλον πρᾶγμαν». Καὶ τότε ὁ Ἰμπέριος μεγάλως ἐβαρέθη, μεγάλος τὸν ἐφάνηκεν ὁ λόγος τοῦ πατρός του. Ἐσέβην στὸν κοιτῶνάν του, κάθεται μοναχός του. Τότε χαρὰν τὸν πολεμοῦν τάχα νὰ δώσῃ ὁ νοῦς του. Σεβαίνουσιν οἱ ἄρχοντες, οἱ συνανάτροφοί του, νὰ τὸν παρηγορήσουσιν, νὰ τὸν καλοψυχίσουν· νὰ μὴν λυπᾶται τίποτε τὰ εἶπεν ὁ πατήρ του· ἐκεῖνος δὲ παρηγοριὰν ποσῶς οὐδὲν τὴν εἶχεν. Καὶ ὁ πατήρ του ὡς τό ’κουσεν τὸ πὼς λυπᾶται τόσον, ἄρχοντας δὲ φιλόσοφους ἀπέστειλεν εἰς αὖτον μὴ νὰ τὸν δώσουν κουφισμόν, μικρὴν παρηγορίαν.Οὐκ ἤξευρεν, οὐκ ἔγνωσεν πατέρας τοῦ Ἰμπερίου ὅτι ὁ υἱός του ὁ πολυπόθητος ὑπάγει εἰς τὴν ρένταν. Διότι κρυφὰ τὸ ἔκαμεν νὰ μὴν τὸν ἐμποδίσῃ. Ἐθέκαν τὰ κοντάρια τους καὶ οἱ δύο πρὸς τὴν μάχην καὶ πιλαλοῦν τὰ ἄλογα νὰ δώσουν κονταρέας. Ἀποπατεῖ ὁ Ἰμπέριος, κρούει τον εἰς τὸ στῆθος· σύσσελλον τὸν ἀπέταξεν ἀπάνω ἐκ τὸ φαρίν του. Εὐθὺς ἐξαρματώθηκεν, ὅλοι τὸν ἐγνωρίσαν. Ἐθαύμασαν οἱ ἅπαντες, μικροί τε καὶ μεγάλοι, τὴν τόλμην καὶ ἀνδραγαθιὰν ἐκείνου τοῦ παιδίου. Ἔμαθέν το ὁ πατέρας του, πολλὰ τὸ ἐλυπήθην. Μέσον χαρᾶς καὶ θλίψεως ἐκείτετον ὁ νοῦς του. Μηνᾷ πρὸς τὸν Ἰμπέριον καὶ φέρνουν τον ὀμπρός του. Λέγει τον ὁ πατέρας του μετὰ πολλῆς ἀγάπης: «Ἰμπέριε, ὀμμάτια μου, ψυχή μου καὶ ζωή μου, ἐλπίδα μου εἰς τὸ γῆράς μου ἄλλον τινὰν οὐκ ἔχω εἰμὴ ἐσέν’ ἀπαντοχὴ ὀπίσω μου ν’ ἀφήσω. Εἰπέ με πῶς τὸ ἐτόλμησας δίχως τὸ θέλημά μου; Τώρα τῆς νίκης ἡ χαρὰ ἐπάνω μας ἐστάθην. Εἰ δὲ συνέβη τίποτες στὴν νίκην νὰ μὴ ἐμποῦμεν, τὴν σὴν πικρὰν ὑστέρησιν πῶς νὰ τὴν ὑπομένω;

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 82

Ὡς εἶδαν ἀμετάθετον τὸν νοῦν καὶ τὴν βουλήν του, ὅτι ποσῶς οὐ δύνονται τὸν νοῦν του νὰ γυρίσουν, κλαίει ὁ πατήρ του, δέρνεται, ἐξανασπᾷ τὰς τρίχας. Ἡ μήτηρ του ἐμαδίζετον, λύπες μεγάλες κάμνει. Πλῆθος τὸ μοιρολόγημαν εἰς τὸ παλάτιν μέσα. Τὴν ξενιτειὰν βρυχίζονται πῶς νὰ τὴν ὑπομένουν. Μὲ λύπες καὶ μὲ κλάηματα, μὲ βρυχισμοὺς μεγάλους λόγια ὁ πατέρας του ἔλεγεν τὸν υἱόν του: «Υἱέ μου, φῶς τῶν ὀμματιῶν, υἱέ μου, ἡ ψυχή μου καὶ τῆς ἀδυναμίας μου ἡ ἐλπίδα ὁποὺ εἶχα νὰ σ’ ἔχω εἰς τὸ γῆράς μου νὰ εἶσαι παρηγοριά μου· καὶ ἐσέν’ διώκει ἡ τύχη μου νὰ λείψῃς ἀπ’ ἐμένα, νὰ σὲ στεροῦμαι ζωντανός, νὰ κλαίω, νὰ βρυχοῦμαι, καὶ ἔναι ἡ θλῖψίς μου πολλὴ καὶ θαυμαστὴ εἰς τὸν κόσμον· νὰ λάβω καὶ κατηγοριὰν ἐκ τοὺς ἀφέντες ὅλους. Πῶς νά ’χω τὴν ὑστέρησιν, πῶς νὰ τὴν ὑπομένω; Πῶς ν’ ἀποθάνω ὀρφανὸς κ’ ἐσὺ νὰ μηδὲν εἶσαι; νὰ ἀναντρανίσω ἀπάνω μου καὶ ἐσὲ νὰ μηδὲν ἴδω; Τὸν χωρισμόν σου, φίλτατε, πῶς νὰ τὸν ὑπομείνω;

Κ’ οἱ ἄρχοντες τὸν Ἰμπέριον διδάσκουν καὶ ἡμερώνουν. Καὶ ὡς θάλασσα ἀγριόφθαλμος καὶ ὡς δράκων φουσκωμένος καὶ ὡς λέφας ἀφαγόπιος, ἔτσ’ ἦτον ὁ Ἰμπέρης. Ἀπὸ πολλὲς ἀνάγκασες ὁποὺ τὸν ἀναγκάζαν τοὺς φιλοσόφους ἄρχοντας τοιαῦτα ἀπιλογήθην μὲ παίδευσιν καὶ φρόνεσιν καὶ ταπεινὸν τὸ ἦθος: «Ἄρχοντες, διδασκάλοι μου, μᾶλλον καὶ συγγενεῖς μου, στὰ τῆς Γραφῆς φιλόσοφοι, ἄριστοι ἐν τοῖς βίβλοις, καὶ οὐκ ἔχετέ το μάθημα, ἀλλά ’ναι φυσικόν σας, εὐχαριστῶ σας ἅπαντας ὡς γνήσιους συγγενεῖς μου. Ἐμέναν ὁ πατέρας μου μικρόθεν μὲ εἶχεν πόθο· τώρα μὲ κατεχόρτασεν, θωρῶ παραβαρῶ τον. Θέλω ἀπὸ τὴν σήμερον νὰ ἐξέλθω ἀπὸ τὴν χώραν, νὰ λείψω εἰς τὴν ξενιτειὰν μὴ νὰ ξερραθυμήσω ἀπὸ τὴν τόσην ραθυμιὰ τὴν ἔχει ἡ ψυχή μου· μὴ ν’ ἀνασάνω τίποτε καὶ πάλιν νὰ γυρίσω. Καὶ ἐὰν ὁ πατέρας μου ἐμένα ἐμποδίσῃ, ἀτός μου νὰ φαρμακωθῶ καὶ ἀτός μου νὰ ἀποθάνω· καὶ τῆς καρδιᾶς μου τὴν βουλὴν Θεὸς νὰ μὴ χαλάσῃ».Ἀτός μου μὲ τὰ χέρια μου μαχαίριν εἶχα πάρει νὰ ἐμπήξω εἰς τὴν καρδίαν μου, νὰ σέβω εἰς τὸν Ἅδην παροὺ νὰ ζῶ δίχως ἐσέν’ εἰς τὸν παρόντα κόσμον! Ἐπεὶ, υἱέ μου, τὸ ἔποικες δίχως τὸ θέλημά μου, ἔτσι νὰ ἦτον τίποτες πρᾶγμαν πολλὰ μεγάλον, ἐμένα ἐπιβουλεύουσου, μ’ ἔχανες ἐκ τὸν κόσμον. Λοιπὸν ἀπὸ τὴν σήμερον θέλω νὰ μὴν τολμήσῃς νὰ ποίσῃς πρᾶγμαν τίποτες μὴ ἔχων τὴν βουλήν μου. Οἱ ἄνθρωποι τῆς χώρας μου θέλω νὰ μὴ σὲ στέργουν μήτε καλόν, μήτε κακὸν ἢ τίποτε ἄλλον πρᾶγμαν». Καὶ τότε ὁ Ἰμπέριος μεγάλως ἐβαρέθη, μεγάλος τὸν ἐφάνηκεν ὁ λόγος τοῦ πατρός του. Ἐσέβην στὸν κοιτῶνάν του, κάθεται μοναχός του. Τότε χαρὰν τὸν πολεμοῦν τάχα νὰ δώσῃ ὁ νοῦς του. Σεβαίνουσιν οἱ ἄρχοντες, οἱ συνανάτροφοί του, νὰ τὸν παρηγορήσουσιν, νὰ τὸν καλοψυχίσουν· νὰ μὴν λυπᾶται τίποτε τὰ εἶπεν ὁ πατήρ του· ἐκεῖνος δὲ παρηγοριὰν ποσῶς οὐδὲν τὴν εἶχεν. Καὶ ὁ πατήρ του ὡς τό ’κουσεν τὸ πὼς λυπᾶται τόσον, ἄρχοντας δὲ φιλόσοφους ἀπέστειλεν εἰς αὖτον μὴ νὰ τὸν δώσουν κουφισμόν, μικρὴν παρηγορίαν.

Anonymous_Imperius et Margarona_Sentence 91

Λοιπόν, υἱέ μου, ἄπελθε, ποῖσον τὸ θέλημά σου καὶ ἡ εὐχή μου μετὰ σέν, νὰ σὲ διαφυλάττῃ· νὰ ἔναι ὀμπρὸς καὶ ὀπίσω σου νὰ σὲ καταβοδώνῃ. Ἂς εἶσαι εἰς τὴν ξενιτειὰν φίλος ἠγαπημένος. Ἔχε ταπείνωσιν πολλήν, υἱέ μου, εἰς τοὺς ξένους. Ἀλαζονείαν ἄπεχε, ποσῶς μηδὲν τὴν θέλῃς· πολλοὶ γὰρ ἀπωλέσθησαν ἐκ τὴν ἀλαζονείαν. Ἔπαρε ἐκ τὰ ἱππάρια μας καὶ ἀπὲ τοὺς παλαφράδες καὶ ἀπὸ τὰ φαρία μας νὰ ἔχῃς διὰ τιμήν σου καὶ ἀπὸ τὸ πρᾶγμα τὸ ἔχομεν διὰ νὰ φιλοξενίζῃς. Τοὺς πάντας τίμα, πρόσεχε ὅλοι νὰ σ’ ἀγαποῦσιν. Τοὺς ἀγαθοὺς ἀγάπα τους, τοὺς δὲ κακοὺς μὴ θλίβῃς. Διὰ τῆς ταπεινώσεως δύνασαι τούτους φίλους ἐργάσαι καὶ εἰς ὑποταγὴν νὰ εἶναι τὴν ἐδικήν σου». Μὲ θλῖψες καὶ μὲ κλάηματα τὴν διδαχὴν πληρώνει. Καὶ ἄρχισε ἡ μήτηρ του, λέγει ἀπὸ καρδίας· λόγια καρδιοφλόγιστα λέγει πρὸς τὸν υἱόν της: «φῶς μου, ψυχή μου, ὀμμάτια μου, καρδιά μου, ἀνασασμός μου, ἀπαντοχὴ καὶ ἐλπίδα μου, σύστασις ἐδική μου, ἔδε μαχαίριν δίστομον τὸ βάνεις στὴν καρδιάν μου νὰ σφάζῃ, νὰ διχοτομῇ ὅλα τὰ σωθικά μου!

Ὡς εἶδαν ἀμετάθετον τὸν νοῦν καὶ τὴν βουλήν του, ὅτι ποσῶς οὐ δύνονται τὸν νοῦν του νὰ γυρίσουν, κλαίει ὁ πατήρ του, δέρνεται, ἐξανασπᾷ τὰς τρίχας. Ἡ μήτηρ του ἐμαδίζετον, λύπες μεγάλες κάμνει. Πλῆθος τὸ μοιρολόγημαν εἰς τὸ παλάτιν μέσα. Τὴν ξενιτειὰν βρυχίζονται πῶς νὰ τὴν ὑπομένουν. Μὲ λύπες καὶ μὲ κλάηματα, μὲ βρυχισμοὺς μεγάλους λόγια ὁ πατέρας του ἔλεγεν τὸν υἱόν του: «Υἱέ μου, φῶς τῶν ὀμματιῶν, υἱέ μου, ἡ ψυχή μου καὶ τῆς ἀδυναμίας μου ἡ ἐλπίδα ὁποὺ εἶχα νὰ σ’ ἔχω εἰς τὸ γῆράς μου νὰ εἶσαι παρηγοριά μου· καὶ ἐσέν’ διώκει ἡ τύχη μου νὰ λείψῃς ἀπ’ ἐμένα, νὰ σὲ στεροῦμαι ζωντανός, νὰ κλαίω, νὰ βρυχοῦμαι, καὶ ἔναι ἡ θλῖψίς μου πολλὴ καὶ θαυμαστὴ εἰς τὸν κόσμον· νὰ λάβω καὶ κατηγοριὰν ἐκ τοὺς ἀφέντες ὅλους. Πῶς νά ’χω τὴν ὑστέρησιν, πῶς νὰ τὴν ὑπομένω; Πῶς ν’ ἀποθάνω ὀρφανὸς κ’ ἐσὺ νὰ μηδὲν εἶσαι; νὰ ἀναντρανίσω ἀπάνω μου καὶ ἐσὲ νὰ μηδὲν ἴδω; Τὸν χωρισμόν σου, φίλτατε, πῶς νὰ τὸν ὑπομείνω;Κ’ οἱ ἄρχοντες τὸν Ἰμπέριον διδάσκουν καὶ ἡμερώνουν. Καὶ ὡς θάλασσα ἀγριόφθαλμος καὶ ὡς δράκων φουσκωμένος καὶ ὡς λέφας ἀφαγόπιος, ἔτσ’ ἦτον ὁ Ἰμπέρης. Ἀπὸ πολλὲς ἀνάγκασες ὁποὺ τὸν ἀναγκάζαν τοὺς φιλοσόφους ἄρχοντας τοιαῦτα ἀπιλογήθην μὲ παίδευσιν καὶ φρόνεσιν καὶ ταπεινὸν τὸ ἦθος: «Ἄρχοντες, διδασκάλοι μου, μᾶλλον καὶ συγγενεῖς μου, στὰ τῆς Γραφῆς φιλόσοφοι, ἄριστοι ἐν τοῖς βίβλοις, καὶ οὐκ ἔχετέ το μάθημα, ἀλλά ’ναι φυσικόν σας, εὐχαριστῶ σας ἅπαντας ὡς γνήσιους συγγενεῖς μου. Ἐμέναν ὁ πατέρας μου μικρόθεν μὲ εἶχεν πόθο· τώρα μὲ κατεχόρτασεν, θωρῶ παραβαρῶ τον. Θέλω ἀπὸ τὴν σήμερον νὰ ἐξέλθω ἀπὸ τὴν χώραν, νὰ λείψω εἰς τὴν ξενιτειὰν μὴ νὰ ξερραθυμήσω ἀπὸ τὴν τόσην ραθυμιὰ τὴν ἔχει ἡ ψυχή μου· μὴ ν’ ἀνασάνω τίποτε καὶ πάλιν νὰ γυρίσω. Καὶ ἐὰν ὁ πατέρας μου ἐμένα ἐμποδίσῃ, ἀτός μου νὰ φαρμακωθῶ καὶ ἀτός μου νὰ ἀποθάνω· καὶ τῆς καρδιᾶς μου τὴν βουλὴν Θεὸς νὰ μὴ χαλάσῃ».

Anonymous_Libistrus et Rhodamne

Στίχοι πολὺ ἐρωτικοί, ἀφήγησις Λιβίστρου, πῶς ὁ φίλος ὁ Κλιτοβὼν διηγεῖται τῆς Μυρτάνης. Πᾶς ἄνθρωπος εὐαιστητής, ἐρωτοπαιδευμένος, ἀνατροφὴ καὶ παίδευσις τῶν εὐγενῶν Χαρίτων, βασανιστείς, τυραννισθεὶς ἐξ ἐρωτομανίας, (5a) πᾶς εὐγενὴς ἐρωτικός, πᾶς ἐκ τῆς κάτω τύχης, (5b) πᾶσα ψυχὴ καλοθελή, ἐρωτοπαιδευμένη, εὐγενικοχαρίτωτος, φιλέρωτος καρδία, τώρα ἂς ἔλθῃ μετ’ ἐμὲν νὰ ἀκούσῃ ἀγάπης πόθον, ἐρωτικὴν ἀφήγησιν τὴν θέλω ἀφηγεῖσται. Καὶ σύ, Μυρτάνη δέσποινα, βασίλισσα Χαρίτων, βρύσις ἐρωτικόβρυτε τῆς εὐυποληψίας, χάρις Χαρίτων ἔμψυχε, κυρὰ τῆς Ἀφροδίτης, σὺν πάσῃ χώρᾳ τῇ λαμπρᾷ, τῇ Λιταβίων χώρᾳ, ἀπὸ λαμπρῶν σου συγγενῶν μέχρι τῆς κάτω τύχης, ἄνδρες, γυναῖκες εὐγενεῖς, γέροντες, νέοι πάντες, ἂς ἔλθωσιν, ἂς φθάσωσιν, ἂς περισυναχθῶσιν· ἐγὼ γὰρ ξενοχάραγον ἀφήγημαν ἀγάπης καὶ πόνους τοὺς ἐπάσχισεν ἐξαίρετος ὁκάτις, πολυπαθής, πολύπονος, ἐρωτοπαιδευμένος, μέλλω, Μυρτάνη δέσποινα, σήμερον ἀφηγεῖσται.

This is the first section of this novel.

Anonymous_Libistrus et Rhodamne_Sentence 10

Φαρὶν ἐκαβαλλίκευεν, ἐβάσταζε γεράκιν, καὶ ὀπίσω ἠκολούθει τον σκυλὶν μὲ τὸ λητάριν· ζωσμένος ἦτον ἄρματα καὶ ἐπήγαινε τὸν δρόμον, νὰ βρέχεται ἐκ τὰ δάκρυά του, νὰ συχνοαναστενάζῃ, καὶ ἀπὸ τὰ ἀναστενάσματα νὰ καίῃ τὸ μονοπάτι. Ἤμουν καὶ ἐγὼ ἐκ τὴν χώραν μου διωγμένος διὰ πόθον, θλιμμένος ἐκ τὸν ἔρωταν, καμμένος δι’ ἀγάπην, ἐξέβηκα ἀπὸ λύπης μου καὶ κόσμον περιεπάτουν διὰ κουφισμὸν καὶ ἀνάπαυσιν τῶν πόνων μου τῶν τόσων. Καὶ πῶς οὐκ οἶδα, ἐκράτησα καὶ ἐγὼ τὸ μονοπάτι τὸ ἐκράτει ὁ παράξενος ἐκεῖνος ὁ στρατιώτης· ἡμέραν ἐπερπάτησα, εἰς ἄλλην ἔφθασά τον, κατόπισθέν του ἐπήγαινα καὶ ἐκεῖνος ἔμπροσθέν μου, νὰ λούεται ἐκ τὰ δάκρυά του, νὰ συχνοαναστενάζῃ.

Καὶ ὡς ἀπὸ τοῦ ἀφηγήματος καὶ τῆς ποθομανίας οἱ πάντες νὰ ἐγνωρίσωσι τὰς ἐρωτοπικρίας καὶ νὰ θαυμάσουν ἄνθρωπον ἄγροικον εἰς τὸν κόσμον, ἀφοῦ ἐσέβην νὰ ποθῇ, ὅσα κακὰ ὑπεστάθην. Λοιπὸν καὶ τὴν ἀφήγησιν ἄρξωμαι τῆς ἀγάπης Λιβίστρου τοῦ πολυπαθοῦς καὶ κόρης τῆς Ροδάμνης. Ἤρξατο τὴν ἀφήγησιν ὁ Κλιτοβὼν ὁ φίλος. Νέος εἰς ἀναπόταμον, εἰς ἀναλιβαδίαν, μέσα εἰς στενὸν ἐδιέβαινεν θλιμμένος μονοπάτιν. Ἔπρεπε τὸ ἀναλίβαδον νὰ ἔνι κατούνα ξένων καὶ τὸ γλυκοαναπόταμον θλιμμένους νὰ ποτίζῃ· εἶχεν ἐκεῖνο χάριταν καὶ αὐτὸ παρηγορίαν, ἐκεῖνο διὰ τὰ δένδρα του, τὰ ἄνθη καὶ τὰς βρύσας, καὶ αὐτὸ διὰ τὸ καθάριον καὶ τὸ γλυκόποτόν του. Αὐτὸς ὁποὺ τὸ ἐδιέβαινεν πολλὰ ἦτον πονεμένος· ἄνθρωπος ἦτον εὐγενὴς ὁκάποιος ἀπὸ χώραν, ἄγωρος ἐπιτήδειος, ἔμμορφος εἰς τὴν πλάσιν, νέος πολλὰ καλόκοπος εἰς σύνθεσιν καὶ σχῆμαν, ξανθός, μακρύς, ἀγένειος, τριγύρου κουρεμένος.Στίχοι πολὺ ἐρωτικοί, ἀφήγησις Λιβίστρου, πῶς ὁ φίλος ὁ Κλιτοβὼν διηγεῖται τῆς Μυρτάνης. Πᾶς ἄνθρωπος εὐαιστητής, ἐρωτοπαιδευμένος, ἀνατροφὴ καὶ παίδευσις τῶν εὐγενῶν Χαρίτων, βασανιστείς, τυραννισθεὶς ἐξ ἐρωτομανίας, (5a) πᾶς εὐγενὴς ἐρωτικός, πᾶς ἐκ τῆς κάτω τύχης, (5b) πᾶσα ψυχὴ καλοθελή, ἐρωτοπαιδευμένη, εὐγενικοχαρίτωτος, φιλέρωτος καρδία, τώρα ἂς ἔλθῃ μετ’ ἐμὲν νὰ ἀκούσῃ ἀγάπης πόθον, ἐρωτικὴν ἀφήγησιν τὴν θέλω ἀφηγεῖσται. Καὶ σύ, Μυρτάνη δέσποινα, βασίλισσα Χαρίτων, βρύσις ἐρωτικόβρυτε τῆς εὐυποληψίας, χάρις Χαρίτων ἔμψυχε, κυρὰ τῆς Ἀφροδίτης, σὺν πάσῃ χώρᾳ τῇ λαμπρᾷ, τῇ Λιταβίων χώρᾳ, ἀπὸ λαμπρῶν σου συγγενῶν μέχρι τῆς κάτω τύχης, ἄνδρες, γυναῖκες εὐγενεῖς, γέροντες, νέοι πάντες, ἂς ἔλθωσιν, ἂς φθάσωσιν, ἂς περισυναχθῶσιν· ἐγὼ γὰρ ξενοχάραγον ἀφήγημαν ἀγάπης καὶ πόνους τοὺς ἐπάσχισεν ἐξαίρετος ὁκάτις, πολυπαθής, πολύπονος, ἐρωτοπαιδευμένος, μέλλω, Μυρτάνη δέσποινα, σήμερον ἀφηγεῖσται.

Anonymous_Libistrus et Rhodamne_Sentence 1000

Καὶ ἄφες τὰ πάντα παρεκτός, ρίψε τα, πέτασέ τα, ἔλα μετά με, Κλιτοβών, εἰς τὸ Ἀργυρὸν τὸ Κάστρον, καὶ ζῆσε, ζῆσε χάριτας μετά με ἐνηδόνους τὰς ἔχει τὸ Ἀργυρόκαστρον καὶ τὰ περίχωρά του. Εἰ δ’ ἴσως, φίλε Κλιτοβών, οὐ συγκατατεθῇς το, ἔξευρε πάλιν μετὰ σὲ συζήσω, συμπασχίσω, ἀποτουνῦν συμπικρανθῶ, συμποθοξενωθῶ σε, συναποθάνω μετὰ σέν, ἐὰν ἡ τύχη πάλιν ἀλλάξῃ τὸ κακόγνωμον τὸ δείχνει πρὸς ἐσένα. Λοιπὸν ἐξάφες τὰ πολλά, δέξαι με σύμβουλόν σου, σώζουν σε τὰ ἐπάσχισες τοὺς παροπίσω χρόνους· χάρησε, ζῆσε τὸν καιρόν, ὅσον ἀπάρτι ζήσῃς, μὲ τὴν χαράν, μὲ τὴν τρυφήν, μὲ τὴν εὐημερίαν, μὴ περιμείνῃς πικρασμοὺς τῆς ἐπιβούλου τύχης, μὴ καρτερῇς τὰς συμφορὰς τῆς μανικοειμαρμένης. Βλέπεις τὸν χρόνον, ἔκλωσεν ἀπάρτι τὸ τροχίλιν, ἤλλαξε τὰς κακώσεις της ἡ τύχη σου ἀπ’ ἐσένα· καὶ μὲ τῆς τύχης τὸ καλὸν ἁπλώθησε καὶ ζῆσε καὶ τὰς ὀπίσω συμφορὰς ἀποξενώθησέ τας».

Ἐγὼ τὸ ἐμέναν ἥρμοζεν, φίλε μου, ἐπλήρωσά το καὶ τῆς φιλίας μου τὸν δεσμὸν ὡς ἔξω ἐξέβαλά τον, ἀκέραιον τὸ ἐνδεχόμενον ἐποῖκα τῆς ἀγάπης· καὶ ἀποτουνῦν, ὁ φίλος μου, νὰ σὲ ἀποχαιρετήσω καὶ εἰς ἄλλον κόσμον καὶ οὐρανὸν νὰ ὑπάγω νὰ οἰκήσω». Ἤκουσεν πάλε ὁ Λίβιστρος, θυμώνεται ἐκ τοῦ λόγου, στενάζει ἀπὸ καρδίας του, τὰ δάκρυά του πηδοῦσιν, θλίβεται θλίψιν φοβερὰν καὶ τοιούτους λόγους λέγει: «Ἄκουσε, φίλε Κλιτοβών, πάλιν ἀρχὴν πικρίας, πάλιν ἀρχὴ τοῦ πικρασμοῦ καὶ τῆς ἐμῆς ὀδύνης, ἂν ἀπ’ ἐμένα ξενωθῇς, φίλε μου, Κλιτοβών μου. Ὁρκίζω σε εἰς τὰ ἐπάσχισες καὶ εἰς τά ’παθες δι’ ἐμέναν, ὀμνύω σε εἰς τὰς πικρίας σου τὰς εἶδες ἐκ τὴν τύχην, ἀλλὰ μετ’ ἔμεν ὤμοσες, ἠξεύρεις, νὰ ἀποθάνῃς· καὶ πάλιν κατορκίζω σε καὶ ὀμνύω σε εἰς τὸ σπαθίν σου, μὴ μὲ ἀπεβγῇς, μὴ ξενωθῇς, μηδὲ ἀποχωρισθῇς με. Μέσον τὴν ἐξουσίαν μου μερίζω μετ’ ἐσέναν καὶ σύγαβρόν μου, Κλιτοβών, μάθε ὅτι πολεμῶ σε· ἔχει γὰρ ἄλλην ἀδελφὴν ἡ Ἐρωτικοροδάμνη, ἀνθόμοιον, ἀπαράλλακτον ὡς ἔνι αὔτη καὶ ἐκείνη.Σύρε καὶ ἂς κρατήσωμεν τῆς Ἀρμενίας τὴν στράταν, καὶ ὁπόταν ἤδη φθάσωμεν τῆς Λιταβίας τὸ κάστρον, δύναμαι, φίλε Κλιτοβών, καὶ ἐγὼ νὰ σὲ δουλέψω τοιαύτην δουλείαν ἀνθόμοιον ὡς πρὸς τὴν ἰδικήν σου· καὶ παραδίδω σήμερον τοὺς ἑκατὸν τὴν κόρην καὶ αὐτοὶ νὰ τὴν ὑπάγωσιν εἰς τὸ Ἀργυρὸν τὸ Κάστρον, καὶ ἐγὼ μετά σε μοναχὸς δίχα συνοδοιπόρου τὴν στράταν νὰ κρατήσωμεν, φίλε, τῆς Ἀρμενίας». Ἐγὼ δὲ πάλιν πρὸς αὐτὸν μετὰ θλιμμένου τρόπου καὶ λυπημένου σχήματος καὶ στεναγμοῦ ἀμετρήτου λέγω τον: «Φίλε Λίβιστρε, ρήγας τῆς γῆς Λιβάνδρου, εἶπα σε τὰς κακώσεις μου τὰς ἔπαθα ἐκ τὴν τύχην, ᾐστάνθης τὰς ὀδύνας μου τὰς ἔπαθα εἰς τὸν κόσμον. Λοιπὸν ἀνεπιχείρητον καὶ δυσκατορθωμένον ἔναι τὸ πρᾶγμα τῆς ἐμῆς ἐρωτικῆς ἀγάπης· οὐδὲ γὰρ ἔναι δυνατὸν χώραν καὶ κόσμον τόσον μόνοι μας δίχα συνεργοῦ, δίχα προβόδου μόνοι, περιπατῆσαι θαρρικά, σκοπῆσαι, ψηλαφῆσαι, καὶ τότε χώρας δέσποιναν μεγάλης πολυανθρώπου ἰδεῖν, εὑρεῖν καὶ συντυχεῖν δίχα προβόδου μόνοι.

Anonymous_Libistrus et Rhodamne_Sentence 1004

Ἤκουσα, συνεκλίθην τον, συνεκατέβηκά τον, κατεμαλάχθην ὀλιγὸν ἐκ τῆς λιθοψυχίας, ἀφῆκα τὸ σκληρόγνωμον, μετέπεσα πρὸς ἄλλον, εἰς γνώμην, εἰς τὸ θέλημαν κατήντησα Λιβίστρου. Ἔκρινα κρεῖττον τὸ νὰ ζῶ περὶ τὸν θάνατόν μου καὶ προκειμένων τῶν κακῶν ἐχώρισα τὸ κρεῖττον· εἶπα τον, ἀπεκρίθην τον: «Λίβιστρε, γῆς τοπάρχα, συνέρχομαι εἰς τὸ θέλημα, εἶμαι εἰς τὴν βουλήν σου, ἔρχομαι εἰς τὴν πατρίδα σου μετ’ ἐσὲν νὰ ἀποθάνω». Τί μερικεύω τὰ πολλά, λόγους ἐμοὺς καὶ ἐκείνου, τῆς κόρης καὶ τῶν ἑκατὸν τὰς ἐμνοστολογίας; Τὰ πάντα παρατρέχω τα, σιγοπατῶ, οὐ λαλῶ τα. Τὸν δρόμον πάλιν, τὴν ὁδὸν ἠρξάμεθα τοῦ τρέχειν, τὸ μονοπάτιν, τὸν κοπὸν γῆς Ἀργυροῦ τοῦ Κάστρου· καὶ τίς λαλήσει τὰς χαράς, τὰς ἡδονὰς ἐκείνας, τὰς ἐν τῷ μέσῳ χάριτας τῆς παραξένου στράτας; Ὅμως ἀφήσω τὰ πολλὰ καὶ στίχους τοῦ Λιβίστρου, τοὺς εἰς τὴν στράταν ἔποικεν, εἰπῶ καὶ καταλέξω: «Ὅλον τὸν κόσμον ἔδραμα, τὸν ἥλιον ἠκολούθουν· ὅσον ἐκεῖνος ἔδραμεν κόσμον εἰς μίαν ἡμέραν, τοσοῦτον κόσμον ἔδραμον μόνος εἰς χρόνους δύο.

Καὶ ἄφες τὰ πάντα παρεκτός, ρίψε τα, πέτασέ τα, ἔλα μετά με, Κλιτοβών, εἰς τὸ Ἀργυρὸν τὸ Κάστρον, καὶ ζῆσε, ζῆσε χάριτας μετά με ἐνηδόνους τὰς ἔχει τὸ Ἀργυρόκαστρον καὶ τὰ περίχωρά του. Εἰ δ’ ἴσως, φίλε Κλιτοβών, οὐ συγκατατεθῇς το, ἔξευρε πάλιν μετὰ σὲ συζήσω, συμπασχίσω, ἀποτουνῦν συμπικρανθῶ, συμποθοξενωθῶ σε, συναποθάνω μετὰ σέν, ἐὰν ἡ τύχη πάλιν ἀλλάξῃ τὸ κακόγνωμον τὸ δείχνει πρὸς ἐσένα. Λοιπὸν ἐξάφες τὰ πολλά, δέξαι με σύμβουλόν σου, σώζουν σε τὰ ἐπάσχισες τοὺς παροπίσω χρόνους· χάρησε, ζῆσε τὸν καιρόν, ὅσον ἀπάρτι ζήσῃς, μὲ τὴν χαράν, μὲ τὴν τρυφήν, μὲ τὴν εὐημερίαν, μὴ περιμείνῃς πικρασμοὺς τῆς ἐπιβούλου τύχης, μὴ καρτερῇς τὰς συμφορὰς τῆς μανικοειμαρμένης. Βλέπεις τὸν χρόνον, ἔκλωσεν ἀπάρτι τὸ τροχίλιν, ἤλλαξε τὰς κακώσεις της ἡ τύχη σου ἀπ’ ἐσένα· καὶ μὲ τῆς τύχης τὸ καλὸν ἁπλώθησε καὶ ζῆσε καὶ τὰς ὀπίσω συμφορὰς ἀποξενώθησέ τας».Ἐγὼ τὸ ἐμέναν ἥρμοζεν, φίλε μου, ἐπλήρωσά το καὶ τῆς φιλίας μου τὸν δεσμὸν ὡς ἔξω ἐξέβαλά τον, ἀκέραιον τὸ ἐνδεχόμενον ἐποῖκα τῆς ἀγάπης· καὶ ἀποτουνῦν, ὁ φίλος μου, νὰ σὲ ἀποχαιρετήσω καὶ εἰς ἄλλον κόσμον καὶ οὐρανὸν νὰ ὑπάγω νὰ οἰκήσω». Ἤκουσεν πάλε ὁ Λίβιστρος, θυμώνεται ἐκ τοῦ λόγου, στενάζει ἀπὸ καρδίας του, τὰ δάκρυά του πηδοῦσιν, θλίβεται θλίψιν φοβερὰν καὶ τοιούτους λόγους λέγει: «Ἄκουσε, φίλε Κλιτοβών, πάλιν ἀρχὴν πικρίας, πάλιν ἀρχὴ τοῦ πικρασμοῦ καὶ τῆς ἐμῆς ὀδύνης, ἂν ἀπ’ ἐμένα ξενωθῇς, φίλε μου, Κλιτοβών μου. Ὁρκίζω σε εἰς τὰ ἐπάσχισες καὶ εἰς τά ’παθες δι’ ἐμέναν, ὀμνύω σε εἰς τὰς πικρίας σου τὰς εἶδες ἐκ τὴν τύχην, ἀλλὰ μετ’ ἔμεν ὤμοσες, ἠξεύρεις, νὰ ἀποθάνῃς· καὶ πάλιν κατορκίζω σε καὶ ὀμνύω σε εἰς τὸ σπαθίν σου, μὴ μὲ ἀπεβγῇς, μὴ ξενωθῇς, μηδὲ ἀποχωρισθῇς με. Μέσον τὴν ἐξουσίαν μου μερίζω μετ’ ἐσέναν καὶ σύγαβρόν μου, Κλιτοβών, μάθε ὅτι πολεμῶ σε· ἔχει γὰρ ἄλλην ἀδελφὴν ἡ Ἐρωτικοροδάμνη, ἀνθόμοιον, ἀπαράλλακτον ὡς ἔνι αὔτη καὶ ἐκείνη.

Anonymous_Libistrus et Rhodamne_Sentence 1010

Κόρην ὡραίαν ἐγύρευσα νὰ εὑρῶ, νὰ καταλάχω, τὴν μὲ ποθοαπεξένωσεν παρακαιρὸν ὁ χρόνος· ἔπαθεν ἡ καρδία μου πικρίας ἀναριθμήτους, πόνους ὑπέστην φοβερούς, ἀνάγκας ὑπὲρ φύσιν, ὀδύνες κατεκλόνισαν ἀπέσω τὴν ψυχήν μου· καὶ ὁκάποτε ηὗρα φίλον μου, συμποθοπονετήν μου, νὰ ὀρέγεται τοὺς πόνους μου μετ’ ἔμε νὰ πασχίσῃ. Μετ’ ἔμεν ἠκολούθησεν νὰ μὲ συναποθάνῃ, ὤμοσεν, ὅρκον ἔποικεν νὰ μὴ ἀποχωριστοῦμεν· ηὕρηκα τὴν ἐγύρευα, τὴν εἶχα εἰς θέλημάν μου, τὴν μὲ ποθοαπεχώρισεν ἡ ἐπίβουλος ἡ τύχη. Καὶ ἀπῆρα την καὶ στρέφομαι πάλε εἰς τὰ γονικά μου, νὰ ἔχω συνοδοιπόρον μου καὶ τὸν ἐγκάρδιον φίλον τὸν εἶχα εἰς τὰς ὀδύνας μου συμποθοπονετήν μου». Καὶ ταῦτα μὲν τὰ τῆς ὁδοῦ τῆς ἐρωτοχαρίτου· ἡ δὲ μυριοπαράξενος ἡ Ἐρωτικοροδάμνη ὡς εἶδεν ὅτι ἀποτουνῦν γαβρός της ὠνομάσθην, ποτάπην νὰ εἴπω ἀσχόλησιν ὅτι εἶχεν εἰς ἐμένα, πόσην ἀγάπην καὶ στοργὴν καὶ διάθεσιν γνησίαν.

Ἤκουσα, συνεκλίθην τον, συνεκατέβηκά τον, κατεμαλάχθην ὀλιγὸν ἐκ τῆς λιθοψυχίας, ἀφῆκα τὸ σκληρόγνωμον, μετέπεσα πρὸς ἄλλον, εἰς γνώμην, εἰς τὸ θέλημαν κατήντησα Λιβίστρου. Ἔκρινα κρεῖττον τὸ νὰ ζῶ περὶ τὸν θάνατόν μου καὶ προκειμένων τῶν κακῶν ἐχώρισα τὸ κρεῖττον· εἶπα τον, ἀπεκρίθην τον: «Λίβιστρε, γῆς τοπάρχα, συνέρχομαι εἰς τὸ θέλημα, εἶμαι εἰς τὴν βουλήν σου, ἔρχομαι εἰς τὴν πατρίδα σου μετ’ ἐσὲν νὰ ἀποθάνω». Τί μερικεύω τὰ πολλά, λόγους ἐμοὺς καὶ ἐκείνου, τῆς κόρης καὶ τῶν ἑκατὸν τὰς ἐμνοστολογίας; Τὰ πάντα παρατρέχω τα, σιγοπατῶ, οὐ λαλῶ τα. Τὸν δρόμον πάλιν, τὴν ὁδὸν ἠρξάμεθα τοῦ τρέχειν, τὸ μονοπάτιν, τὸν κοπὸν γῆς Ἀργυροῦ τοῦ Κάστρου· καὶ τίς λαλήσει τὰς χαράς, τὰς ἡδονὰς ἐκείνας, τὰς ἐν τῷ μέσῳ χάριτας τῆς παραξένου στράτας; Ὅμως ἀφήσω τὰ πολλὰ καὶ στίχους τοῦ Λιβίστρου, τοὺς εἰς τὴν στράταν ἔποικεν, εἰπῶ καὶ καταλέξω: «Ὅλον τὸν κόσμον ἔδραμα, τὸν ἥλιον ἠκολούθουν· ὅσον ἐκεῖνος ἔδραμεν κόσμον εἰς μίαν ἡμέραν, τοσοῦτον κόσμον ἔδραμον μόνος εἰς χρόνους δύο.Καὶ ἄφες τὰ πάντα παρεκτός, ρίψε τα, πέτασέ τα, ἔλα μετά με, Κλιτοβών, εἰς τὸ Ἀργυρὸν τὸ Κάστρον, καὶ ζῆσε, ζῆσε χάριτας μετά με ἐνηδόνους τὰς ἔχει τὸ Ἀργυρόκαστρον καὶ τὰ περίχωρά του. Εἰ δ’ ἴσως, φίλε Κλιτοβών, οὐ συγκατατεθῇς το, ἔξευρε πάλιν μετὰ σὲ συζήσω, συμπασχίσω, ἀποτουνῦν συμπικρανθῶ, συμποθοξενωθῶ σε, συναποθάνω μετὰ σέν, ἐὰν ἡ τύχη πάλιν ἀλλάξῃ τὸ κακόγνωμον τὸ δείχνει πρὸς ἐσένα. Λοιπὸν ἐξάφες τὰ πολλά, δέξαι με σύμβουλόν σου, σώζουν σε τὰ ἐπάσχισες τοὺς παροπίσω χρόνους· χάρησε, ζῆσε τὸν καιρόν, ὅσον ἀπάρτι ζήσῃς, μὲ τὴν χαράν, μὲ τὴν τρυφήν, μὲ τὴν εὐημερίαν, μὴ περιμείνῃς πικρασμοὺς τῆς ἐπιβούλου τύχης, μὴ καρτερῇς τὰς συμφορὰς τῆς μανικοειμαρμένης. Βλέπεις τὸν χρόνον, ἔκλωσεν ἀπάρτι τὸ τροχίλιν, ἤλλαξε τὰς κακώσεις της ἡ τύχη σου ἀπ’ ἐσένα· καὶ μὲ τῆς τύχης τὸ καλὸν ἁπλώθησε καὶ ζῆσε καὶ τὰς ὀπίσω συμφορὰς ἀποξενώθησέ τας».

Anonymous_Libistrus et Rhodamne_Sentence 1014

Ὅμως ἀφήσω τὰ πολλὰ τὰ μέχρι καὶ τοῦ κάστρου· ἂν γὰρ εἰς αἴσθησιν ἐλθῶ καὶ εἰς νοῦν ἀναβιβάσω πόσας καλὰς μεταβολὰς ἐρωτικοενηδόνους κατάστρατα ἐχαιρόμεθα ὅτε ἡ δυστυχία τελείως μᾶς ὑπεξέβηκεν τῆς μανικοειμαρμένης, νὰ εἶπες ὅτι θεωρῶ τα αἰσθητικῶς καὶ χαίρομαι εἰς ἐκεῖνα. Καὶ ἐκ τὰ εἶναι πολυαφήγητα νὰ εἴπω ἀδυνατῶ τα· καὶ τὴν πολλὴν λεπτότηταν κόψω την ἐν τῷ μέσῳ καὶ λέγω τοῦτο, ἐφθάσαμεν εἰς τὸ Ἀργυρὸν τὸ Κάστρον. Ὅλος ὁ κόσμος ὁ πολὺς γῆς Ἀργυροῦ τοῦ Κάστρου ἔφθασεν εἰς συνάντησιν τῆς δέσποινας Ροδάμνης· κόσμον πολὺν κοσμίζουσιν, στράταν πολλὴν λαμπρύνουν, μαργαριτάριν καὶ βλαττίν, χρυσάφιν καὶ λιθάριν· γίνεται τόση ταραχή, μέχρι νεφῶν ἀνέβη, ὄργανα, σεῖστρα, τύμπανα, βούκινα, μέλος ἅπαν.

Κόρην ὡραίαν ἐγύρευσα νὰ εὑρῶ, νὰ καταλάχω, τὴν μὲ ποθοαπεξένωσεν παρακαιρὸν ὁ χρόνος· ἔπαθεν ἡ καρδία μου πικρίας ἀναριθμήτους, πόνους ὑπέστην φοβερούς, ἀνάγκας ὑπὲρ φύσιν, ὀδύνες κατεκλόνισαν ἀπέσω τὴν ψυχήν μου· καὶ ὁκάποτε ηὗρα φίλον μου, συμποθοπονετήν μου, νὰ ὀρέγεται τοὺς πόνους μου μετ’ ἔμε νὰ πασχίσῃ. Μετ’ ἔμεν ἠκολούθησεν νὰ μὲ συναποθάνῃ, ὤμοσεν, ὅρκον ἔποικεν νὰ μὴ ἀποχωριστοῦμεν· ηὕρηκα τὴν ἐγύρευα, τὴν εἶχα εἰς θέλημάν μου, τὴν μὲ ποθοαπεχώρισεν ἡ ἐπίβουλος ἡ τύχη. Καὶ ἀπῆρα την καὶ στρέφομαι πάλε εἰς τὰ γονικά μου, νὰ ἔχω συνοδοιπόρον μου καὶ τὸν ἐγκάρδιον φίλον τὸν εἶχα εἰς τὰς ὀδύνας μου συμποθοπονετήν μου». Καὶ ταῦτα μὲν τὰ τῆς ὁδοῦ τῆς ἐρωτοχαρίτου· ἡ δὲ μυριοπαράξενος ἡ Ἐρωτικοροδάμνη ὡς εἶδεν ὅτι ἀποτουνῦν γαβρός της ὠνομάσθην, ποτάπην νὰ εἴπω ἀσχόλησιν ὅτι εἶχεν εἰς ἐμένα, πόσην ἀγάπην καὶ στοργὴν καὶ διάθεσιν γνησίαν.Ἤκουσα, συνεκλίθην τον, συνεκατέβηκά τον, κατεμαλάχθην ὀλιγὸν ἐκ τῆς λιθοψυχίας, ἀφῆκα τὸ σκληρόγνωμον, μετέπεσα πρὸς ἄλλον, εἰς γνώμην, εἰς τὸ θέλημαν κατήντησα Λιβίστρου. Ἔκρινα κρεῖττον τὸ νὰ ζῶ περὶ τὸν θάνατόν μου καὶ προκειμένων τῶν κακῶν ἐχώρισα τὸ κρεῖττον· εἶπα τον, ἀπεκρίθην τον: «Λίβιστρε, γῆς τοπάρχα, συνέρχομαι εἰς τὸ θέλημα, εἶμαι εἰς τὴν βουλήν σου, ἔρχομαι εἰς τὴν πατρίδα σου μετ’ ἐσὲν νὰ ἀποθάνω». Τί μερικεύω τὰ πολλά, λόγους ἐμοὺς καὶ ἐκείνου, τῆς κόρης καὶ τῶν ἑκατὸν τὰς ἐμνοστολογίας; Τὰ πάντα παρατρέχω τα, σιγοπατῶ, οὐ λαλῶ τα. Τὸν δρόμον πάλιν, τὴν ὁδὸν ἠρξάμεθα τοῦ τρέχειν, τὸ μονοπάτιν, τὸν κοπὸν γῆς Ἀργυροῦ τοῦ Κάστρου· καὶ τίς λαλήσει τὰς χαράς, τὰς ἡδονὰς ἐκείνας, τὰς ἐν τῷ μέσῳ χάριτας τῆς παραξένου στράτας; Ὅμως ἀφήσω τὰ πολλὰ καὶ στίχους τοῦ Λιβίστρου, τοὺς εἰς τὴν στράταν ἔποικεν, εἰπῶ καὶ καταλέξω: «Ὅλον τὸν κόσμον ἔδραμα, τὸν ἥλιον ἠκολούθουν· ὅσον ἐκεῖνος ἔδραμεν κόσμον εἰς μίαν ἡμέραν, τοσοῦτον κόσμον ἔδραμον μόνος εἰς χρόνους δύο.

Anonymous_Libistrus et Rhodamne_Sentence 1017

Ὅσον ἐκόσμει τὴν πολλὴν Ἀργυροκάστρου χώραν ἔφθασαν εἰς συνάντησιν τῆς δέσποινας Ροδάμνης καὶ παρευθὺς εὐφήμισαν ταύτην τὴν εὐφημίαν: «Λιβίστρου τοῦ πανευτυχοῦς μεγάλου βασιλέως γῆς περιφήμου τῆς λαμπρᾶς πάσης Ἀργυροκάστρου καὶ γῆς Λιβάνδρου τοῦ ρηγὸς σὺν τῇ καλῇ Ροδάμνῃ, τῇ βασιλίσσῃ τῇ λαμπρᾷ τῇ πανευτυχεστάτῃ, πολλὰ τὰ ἔτη καὶ καλά, πάσης φροντίδος ἔξω». Τρίτον ἀνευφημίσασιν μετὰ κραυγῆς καὶ κτύπου, μετὰ μεγάλης ταραχῆς ὥστε τὸν κόσμον ὅλον ἔλεγες ὅτι σείεται, κλονίζεται, κινεῖται. Τί τὸ λοιπὸν ἐγένετο; Ἐσέβημεν τὸ κάστρον καὶ τὸ λαμπρὸν παλάτιον τοῦ τερπνομεσοκήπου εἴδαμεν, ἐτρυφήσαμεν ἡμέρας οὐκ ὀλίγας· συνάγει τότε ὁ Λίβιστρος τοὺς ὅλους του τοπάρχους, τοὺς ἀρχηγοὺς δουκάδας του, πάντας τοὺς συγγενεῖς του, βασιλικῶς προκάθηται, δημηγορεῖ καὶ λέγει: «Ἐγὼ μέν, φίλοι συγγενεῖς, τοπάρχαι μου δουκάδες, ἀπὸ τῆς γνώμης τῆς ὑμῶν καὶ τοῦ θελήματός σας γῆς κατεστάθην βασιλεὺς τῆς Ἀργυροῦ τοῦ Κάστρου, μὲ τὴν ὑμῶν τὴν φυσικὴν δέσποιναν τὴν Ροδάμνην.

Ὅμως ἀφήσω τὰ πολλὰ τὰ μέχρι καὶ τοῦ κάστρου· ἂν γὰρ εἰς αἴσθησιν ἐλθῶ καὶ εἰς νοῦν ἀναβιβάσω πόσας καλὰς μεταβολὰς ἐρωτικοενηδόνους κατάστρατα ἐχαιρόμεθα ὅτε ἡ δυστυχία τελείως μᾶς ὑπεξέβηκεν τῆς μανικοειμαρμένης, νὰ εἶπες ὅτι θεωρῶ τα αἰσθητικῶς καὶ χαίρομαι εἰς ἐκεῖνα. Καὶ ἐκ τὰ εἶναι πολυαφήγητα νὰ εἴπω ἀδυνατῶ τα· καὶ τὴν πολλὴν λεπτότηταν κόψω την ἐν τῷ μέσῳ καὶ λέγω τοῦτο, ἐφθάσαμεν εἰς τὸ Ἀργυρὸν τὸ Κάστρον. Ὅλος ὁ κόσμος ὁ πολὺς γῆς Ἀργυροῦ τοῦ Κάστρου ἔφθασεν εἰς συνάντησιν τῆς δέσποινας Ροδάμνης· κόσμον πολὺν κοσμίζουσιν, στράταν πολλὴν λαμπρύνουν, μαργαριτάριν καὶ βλαττίν, χρυσάφιν καὶ λιθάριν· γίνεται τόση ταραχή, μέχρι νεφῶν ἀνέβη, ὄργανα, σεῖστρα, τύμπανα, βούκινα, μέλος ἅπαν.Κόρην ὡραίαν ἐγύρευσα νὰ εὑρῶ, νὰ καταλάχω, τὴν μὲ ποθοαπεξένωσεν παρακαιρὸν ὁ χρόνος· ἔπαθεν ἡ καρδία μου πικρίας ἀναριθμήτους, πόνους ὑπέστην φοβερούς, ἀνάγκας ὑπὲρ φύσιν, ὀδύνες κατεκλόνισαν ἀπέσω τὴν ψυχήν μου· καὶ ὁκάποτε ηὗρα φίλον μου, συμποθοπονετήν μου, νὰ ὀρέγεται τοὺς πόνους μου μετ’ ἔμε νὰ πασχίσῃ. Μετ’ ἔμεν ἠκολούθησεν νὰ μὲ συναποθάνῃ, ὤμοσεν, ὅρκον ἔποικεν νὰ μὴ ἀποχωριστοῦμεν· ηὕρηκα τὴν ἐγύρευα, τὴν εἶχα εἰς θέλημάν μου, τὴν μὲ ποθοαπεχώρισεν ἡ ἐπίβουλος ἡ τύχη. Καὶ ἀπῆρα την καὶ στρέφομαι πάλε εἰς τὰ γονικά μου, νὰ ἔχω συνοδοιπόρον μου καὶ τὸν ἐγκάρδιον φίλον τὸν εἶχα εἰς τὰς ὀδύνας μου συμποθοπονετήν μου». Καὶ ταῦτα μὲν τὰ τῆς ὁδοῦ τῆς ἐρωτοχαρίτου· ἡ δὲ μυριοπαράξενος ἡ Ἐρωτικοροδάμνη ὡς εἶδεν ὅτι ἀποτουνῦν γαβρός της ὠνομάσθην, ποτάπην νὰ εἴπω ἀσχόλησιν ὅτι εἶχεν εἰς ἐμένα, πόσην ἀγάπην καὶ στοργὴν καὶ διάθεσιν γνησίαν.

Anonymous_Libistrus et Rhodamne_Sentence 1021

Καὶ τὰ συμβάντα κατ’ ἐμοῦ καὶ κατὰ τῆς Ροδάμνης οἴδατε πάντως ἀκριβῶς, γινώσκετέ τα πάντες. Φίλος ἐμὸς ὁ Κλιτοβών, ὃν ἔδωκεν ἡ τύχη εἰς τὰς τοσούτας συμφορὰς νὰ μὲ παρηγορῆται, σήμερον ἦλθεν μετ’ ἐμὲν εἰς τὴν ἐμὴν πατρίδα αἰχμάλωτος, ὁλόξενος· πλὴν ἂν οὐκ ἦτον τοῦτος καὶ τὸ καλοσυμβούλευτον καὶ τὸ στερρόγνωμόν του, ἐγὼ Ροδάμνην ἀκομὴ δέσποιναν οὐκ ἐθώρουν. Ἐπεὶ δὲ ὁ φίλος Κλιτοβὼν ὁ ὑπερεξῃρημένος, ἀνεψιὸς ὁ κάλλιστος ρηγὸς τῆς Ἀρμενίας, εἰς κίνδυνον ἐσέβασεν δι’ ἐμέναν τὴν ψυχήν του καὶ χώρας ἐπαρέδραμεν πολλὰς ἀναριθμήτους καὶ συνεκακοπάθησεν καὶ συνεπάσχισέν με, λοιπὸν καὶ ἂν σᾶς φαίνεται, φίλοι μου συγγενεῖς μου, εἰς τὴν ἑτέραν ἀδελφὴν τῆς δέσποινας Ροδάμνης ἐπαίρνω τον καὶ σύγαμπρον ἐμὸν τὸν ὀνομάζω». —Ἡ δὲ ἀδελφὴ τῆς δέσποινας ἤκουεν Μελανθία.

Ὅσον ἐκόσμει τὴν πολλὴν Ἀργυροκάστρου χώραν ἔφθασαν εἰς συνάντησιν τῆς δέσποινας Ροδάμνης καὶ παρευθὺς εὐφήμισαν ταύτην τὴν εὐφημίαν: «Λιβίστρου τοῦ πανευτυχοῦς μεγάλου βασιλέως γῆς περιφήμου τῆς λαμπρᾶς πάσης Ἀργυροκάστρου καὶ γῆς Λιβάνδρου τοῦ ρηγὸς σὺν τῇ καλῇ Ροδάμνῃ, τῇ βασιλίσσῃ τῇ λαμπρᾷ τῇ πανευτυχεστάτῃ, πολλὰ τὰ ἔτη καὶ καλά, πάσης φροντίδος ἔξω». Τρίτον ἀνευφημίσασιν μετὰ κραυγῆς καὶ κτύπου, μετὰ μεγάλης ταραχῆς ὥστε τὸν κόσμον ὅλον ἔλεγες ὅτι σείεται, κλονίζεται, κινεῖται. Τί τὸ λοιπὸν ἐγένετο; Ἐσέβημεν τὸ κάστρον καὶ τὸ λαμπρὸν παλάτιον τοῦ τερπνομεσοκήπου εἴδαμεν, ἐτρυφήσαμεν ἡμέρας οὐκ ὀλίγας· συνάγει τότε ὁ Λίβιστρος τοὺς ὅλους του τοπάρχους, τοὺς ἀρχηγοὺς δουκάδας του, πάντας τοὺς συγγενεῖς του, βασιλικῶς προκάθηται, δημηγορεῖ καὶ λέγει: «Ἐγὼ μέν, φίλοι συγγενεῖς, τοπάρχαι μου δουκάδες, ἀπὸ τῆς γνώμης τῆς ὑμῶν καὶ τοῦ θελήματός σας γῆς κατεστάθην βασιλεὺς τῆς Ἀργυροῦ τοῦ Κάστρου, μὲ τὴν ὑμῶν τὴν φυσικὴν δέσποιναν τὴν Ροδάμνην.Ὅμως ἀφήσω τὰ πολλὰ τὰ μέχρι καὶ τοῦ κάστρου· ἂν γὰρ εἰς αἴσθησιν ἐλθῶ καὶ εἰς νοῦν ἀναβιβάσω πόσας καλὰς μεταβολὰς ἐρωτικοενηδόνους κατάστρατα ἐχαιρόμεθα ὅτε ἡ δυστυχία τελείως μᾶς ὑπεξέβηκεν τῆς μανικοειμαρμένης, νὰ εἶπες ὅτι θεωρῶ τα αἰσθητικῶς καὶ χαίρομαι εἰς ἐκεῖνα. Καὶ ἐκ τὰ εἶναι πολυαφήγητα νὰ εἴπω ἀδυνατῶ τα· καὶ τὴν πολλὴν λεπτότηταν κόψω την ἐν τῷ μέσῳ καὶ λέγω τοῦτο, ἐφθάσαμεν εἰς τὸ Ἀργυρὸν τὸ Κάστρον. Ὅλος ὁ κόσμος ὁ πολὺς γῆς Ἀργυροῦ τοῦ Κάστρου ἔφθασεν εἰς συνάντησιν τῆς δέσποινας Ροδάμνης· κόσμον πολὺν κοσμίζουσιν, στράταν πολλὴν λαμπρύνουν, μαργαριτάριν καὶ βλαττίν, χρυσάφιν καὶ λιθάριν· γίνεται τόση ταραχή, μέχρι νεφῶν ἀνέβη, ὄργανα, σεῖστρα, τύμπανα, βούκινα, μέλος ἅπαν.

Anonymous_Libistrus et Rhodamne_Sentence 1025

— Ἤκουσαν οἱ πρωτεύοντες τῆς χώρας του οἱ τοπάρχαι, ὁμοῦ συνεφουμίσασιν, ἐπροσκυνήσασί μας καὶ δεύτερον εὐφήμισαν, εἶπαν τοὺς λόγους τούτους: «Συγάμβρων τῶν πανευτυχῶν Λιβίστρου, Κλιτοβῶντος, τῆς γῆς τοῦ Κάστρου τοῦ Ἀργυροῦ μεγάλων βασιλέων, καὶ δεσποίνων τῶν εὐγενῶν Ροδάμνης, Μελανθίας πολλὰ τὰ ἔτη καὶ καλά, πάσης φροντίδος ἔξω». Ἀπεκατέστην βασιλεὺς μετὰ μεγάλης φήμης, —συντέμνω τὴν ὑπόθεσιν καὶ ὡς ἐνκοντῷ λαλῶ την, ἀποτουνῦν συνοπτικῶς εἰπῶ τὰ παρελθόντα— ἔζησα χρόνους ἱκανοὺς μετὰ τῆς Μελανθίας, ἐχάρην, ἐλησμόνησα τοὺς παροπίσω χρόνους, τὰ κλώσματα τὰ δύσκολα τῆς ἀσυστάτου τύχης, ὁ νοῦς μου οὐκ εἶχεν μέριμναν καὶ ἂν τὰ εἶχεν ἔλαθέν τα. Ἔκλωσεν πάλιν ἡ βουλὴ τῆς τύχης τῆς ἀδίκου, μετεκυλήθην κατ’ ἐμοῦ τοῦ χρόνου ὁ τροχός του καὶ τοῦ θανάτου τὸ σπαθὶν δι’ ἐμέναν ἐστομώθην.

Καὶ τὰ συμβάντα κατ’ ἐμοῦ καὶ κατὰ τῆς Ροδάμνης οἴδατε πάντως ἀκριβῶς, γινώσκετέ τα πάντες. Φίλος ἐμὸς ὁ Κλιτοβών, ὃν ἔδωκεν ἡ τύχη εἰς τὰς τοσούτας συμφορὰς νὰ μὲ παρηγορῆται, σήμερον ἦλθεν μετ’ ἐμὲν εἰς τὴν ἐμὴν πατρίδα αἰχμάλωτος, ὁλόξενος· πλὴν ἂν οὐκ ἦτον τοῦτος καὶ τὸ καλοσυμβούλευτον καὶ τὸ στερρόγνωμόν του, ἐγὼ Ροδάμνην ἀκομὴ δέσποιναν οὐκ ἐθώρουν. Ἐπεὶ δὲ ὁ φίλος Κλιτοβὼν ὁ ὑπερεξῃρημένος, ἀνεψιὸς ὁ κάλλιστος ρηγὸς τῆς Ἀρμενίας, εἰς κίνδυνον ἐσέβασεν δι’ ἐμέναν τὴν ψυχήν του καὶ χώρας ἐπαρέδραμεν πολλὰς ἀναριθμήτους καὶ συνεκακοπάθησεν καὶ συνεπάσχισέν με, λοιπὸν καὶ ἂν σᾶς φαίνεται, φίλοι μου συγγενεῖς μου, εἰς τὴν ἑτέραν ἀδελφὴν τῆς δέσποινας Ροδάμνης ἐπαίρνω τον καὶ σύγαμπρον ἐμὸν τὸν ὀνομάζω». —Ἡ δὲ ἀδελφὴ τῆς δέσποινας ἤκουεν Μελανθία.Ὅσον ἐκόσμει τὴν πολλὴν Ἀργυροκάστρου χώραν ἔφθασαν εἰς συνάντησιν τῆς δέσποινας Ροδάμνης καὶ παρευθὺς εὐφήμισαν ταύτην τὴν εὐφημίαν: «Λιβίστρου τοῦ πανευτυχοῦς μεγάλου βασιλέως γῆς περιφήμου τῆς λαμπρᾶς πάσης Ἀργυροκάστρου καὶ γῆς Λιβάνδρου τοῦ ρηγὸς σὺν τῇ καλῇ Ροδάμνῃ, τῇ βασιλίσσῃ τῇ λαμπρᾷ τῇ πανευτυχεστάτῃ, πολλὰ τὰ ἔτη καὶ καλά, πάσης φροντίδος ἔξω». Τρίτον ἀνευφημίσασιν μετὰ κραυγῆς καὶ κτύπου, μετὰ μεγάλης ταραχῆς ὥστε τὸν κόσμον ὅλον ἔλεγες ὅτι σείεται, κλονίζεται, κινεῖται. Τί τὸ λοιπὸν ἐγένετο; Ἐσέβημεν τὸ κάστρον καὶ τὸ λαμπρὸν παλάτιον τοῦ τερπνομεσοκήπου εἴδαμεν, ἐτρυφήσαμεν ἡμέρας οὐκ ὀλίγας· συνάγει τότε ὁ Λίβιστρος τοὺς ὅλους του τοπάρχους, τοὺς ἀρχηγοὺς δουκάδας του, πάντας τοὺς συγγενεῖς του, βασιλικῶς προκάθηται, δημηγορεῖ καὶ λέγει: «Ἐγὼ μέν, φίλοι συγγενεῖς, τοπάρχαι μου δουκάδες, ἀπὸ τῆς γνώμης τῆς ὑμῶν καὶ τοῦ θελήματός σας γῆς κατεστάθην βασιλεὺς τῆς Ἀργυροῦ τοῦ Κάστρου, μὲ τὴν ὑμῶν τὴν φυσικὴν δέσποιναν τὴν Ροδάμνην.

Anonymous_Libistrus et Rhodamne_Sentence 1028

Χάρος ἐπαίρνει ληστρικῶς τὴν κόρην Μελανθίαν, θάνατος σφάζει τὴν ἐμὴν ψυχοπαρηγορίαν, ἅδης κερδαίνει τὴν ἐμὴν ἀδίκως γλυκοτέρψιν· μόνος ἐγὼ τῆς συμφορᾶς δοῦλος ἀπεκατέστην καὶ τῆς δυστύχου τύχης μου συμφοροπονοκράτωρ. Καὶ πάλιν ὡς αἰχμάλωτος ἤμουν εἰς ξένον κόσμον καὶ ξένος τόπου καὶ χαρᾶς γῆς Ἀργυροῦ τοῦ Κάστρου· καὶ ἂν εἶχα δόξαν στέμματος καὶ κόσμου βασιλείαν, καὶ πάλιν ἦλθε μου βουλὴ καὶ λογισμὸς καὶ γνώμη, ἐνθύμησις καὶ μέριμνα καὶ νοῦς εἰς τὴν καρδίαν νὰ ἔβγω, νὰ φύγω μόνος μου καὶ τὴν ἐμὴν τὴν χώραν, ὡς ἔναι ὁδὸς καὶ ὡς ἠμπορῶ, νὰ τὴν ἀναζητήσω. Καβαλλικεύω τὸ λοιπόν, ζώνομαι τ’ ἄρματά μου καὶ ἐβγαίνω εἰς ἀναζήτησιν τῆς γονικῆς μου χώρας, καὶ μετὰ ἑξάμηνον καιροῦ ἔφθασα καὶ ηὕρηκά σας, τοὺς συγγενεῖς, τοὺς φίλους μου τῆς χώρας Λιταβίας.

— Ἤκουσαν οἱ πρωτεύοντες τῆς χώρας του οἱ τοπάρχαι, ὁμοῦ συνεφουμίσασιν, ἐπροσκυνήσασί μας καὶ δεύτερον εὐφήμισαν, εἶπαν τοὺς λόγους τούτους: «Συγάμβρων τῶν πανευτυχῶν Λιβίστρου, Κλιτοβῶντος, τῆς γῆς τοῦ Κάστρου τοῦ Ἀργυροῦ μεγάλων βασιλέων, καὶ δεσποίνων τῶν εὐγενῶν Ροδάμνης, Μελανθίας πολλὰ τὰ ἔτη καὶ καλά, πάσης φροντίδος ἔξω». Ἀπεκατέστην βασιλεὺς μετὰ μεγάλης φήμης, —συντέμνω τὴν ὑπόθεσιν καὶ ὡς ἐνκοντῷ λαλῶ την, ἀποτουνῦν συνοπτικῶς εἰπῶ τὰ παρελθόντα— ἔζησα χρόνους ἱκανοὺς μετὰ τῆς Μελανθίας, ἐχάρην, ἐλησμόνησα τοὺς παροπίσω χρόνους, τὰ κλώσματα τὰ δύσκολα τῆς ἀσυστάτου τύχης, ὁ νοῦς μου οὐκ εἶχεν μέριμναν καὶ ἂν τὰ εἶχεν ἔλαθέν τα. Ἔκλωσεν πάλιν ἡ βουλὴ τῆς τύχης τῆς ἀδίκου, μετεκυλήθην κατ’ ἐμοῦ τοῦ χρόνου ὁ τροχός του καὶ τοῦ θανάτου τὸ σπαθὶν δι’ ἐμέναν ἐστομώθην.Καὶ τὰ συμβάντα κατ’ ἐμοῦ καὶ κατὰ τῆς Ροδάμνης οἴδατε πάντως ἀκριβῶς, γινώσκετέ τα πάντες. Φίλος ἐμὸς ὁ Κλιτοβών, ὃν ἔδωκεν ἡ τύχη εἰς τὰς τοσούτας συμφορὰς νὰ μὲ παρηγορῆται, σήμερον ἦλθεν μετ’ ἐμὲν εἰς τὴν ἐμὴν πατρίδα αἰχμάλωτος, ὁλόξενος· πλὴν ἂν οὐκ ἦτον τοῦτος καὶ τὸ καλοσυμβούλευτον καὶ τὸ στερρόγνωμόν του, ἐγὼ Ροδάμνην ἀκομὴ δέσποιναν οὐκ ἐθώρουν. Ἐπεὶ δὲ ὁ φίλος Κλιτοβὼν ὁ ὑπερεξῃρημένος, ἀνεψιὸς ὁ κάλλιστος ρηγὸς τῆς Ἀρμενίας, εἰς κίνδυνον ἐσέβασεν δι’ ἐμέναν τὴν ψυχήν του καὶ χώρας ἐπαρέδραμεν πολλὰς ἀναριθμήτους καὶ συνεκακοπάθησεν καὶ συνεπάσχισέν με, λοιπὸν καὶ ἂν σᾶς φαίνεται, φίλοι μου συγγενεῖς μου, εἰς τὴν ἑτέραν ἀδελφὴν τῆς δέσποινας Ροδάμνης ἐπαίρνω τον καὶ σύγαμπρον ἐμὸν τὸν ὀνομάζω». —Ἡ δὲ ἀδελφὴ τῆς δέσποινας ἤκουεν Μελανθία.

Anonymous_Libistrus et Rhodamne_Sentence 1031

Καὶ ἐσέναν τὴν παράξενον δέσποιναν τὴν Μυρτάνην ηὕρηκα χήραν, δέσποινα, καὶ μετὰ ἐσὲν νὰ ζήσω, συναποθάνω μετὰ σέν, συννεκρωθῶ, συμπάθω· καὶ γονικήν μας μετὰ σὲν χαροῦμεν ἐξουσίαν, ὁποὺ δι’ ἐσέναν ἔφυγα κόσμον πολὺν καὶ χώραν καὶ ἔπαθα τόσας συμφορὰς ὅσας σὲ ἀφηγησάμην καὶ ἔπαθα τόσους πικρασμοὺς ὅσους, Μυρτάνη κόρη, εἶπα σε καὶ ἀφηγήθην σε καὶ ἤκουσες ἀπὸ μέναν. Καὶ ἐγὼ μέν, ἡ παράξενος ἡ δέσποινα Μυρτάνη, ἐσὲν ἀφηγησάμην σε τοῦ φίλου μου τοὺς πόνους ὅσους ἐκακοπάθησεν μόνος του καὶ μετά με· ἐμοὺς δὲ πόνους τίς εἰπῇ τοὺς ἔπαθα εἰς τὸν κόσμον, τίς ἄλλος ἀφηγήσηται τοὺς πονοπικρασμούς μου, τίς εἴπῃ τὰς κακώσεις μου, τὰ πάθη μου συγγράψῃ, τίς καταμέρος τὰς ἐμὰς ἀφηγηθῇ πικρίας; Ὅμως ὁκάτις ἄνθρωπος ἔχων ψυχὴν εἰς τοῦτο, νὰ συμπονῇ τοὺς πάσχοντας, εἰς πόνον νὰ μανθάνῃ καὶ πρὸς ἑτέρους πάσχοντας νὰ τοὺς λογοαφηγῆται, εἰπῇ, συγγράψῃ μερικῶς, γυρέψῃ, ψηλαφήσῃ.

Χάρος ἐπαίρνει ληστρικῶς τὴν κόρην Μελανθίαν, θάνατος σφάζει τὴν ἐμὴν ψυχοπαρηγορίαν, ἅδης κερδαίνει τὴν ἐμὴν ἀδίκως γλυκοτέρψιν· μόνος ἐγὼ τῆς συμφορᾶς δοῦλος ἀπεκατέστην καὶ τῆς δυστύχου τύχης μου συμφοροπονοκράτωρ. Καὶ πάλιν ὡς αἰχμάλωτος ἤμουν εἰς ξένον κόσμον καὶ ξένος τόπου καὶ χαρᾶς γῆς Ἀργυροῦ τοῦ Κάστρου· καὶ ἂν εἶχα δόξαν στέμματος καὶ κόσμου βασιλείαν, καὶ πάλιν ἦλθε μου βουλὴ καὶ λογισμὸς καὶ γνώμη, ἐνθύμησις καὶ μέριμνα καὶ νοῦς εἰς τὴν καρδίαν νὰ ἔβγω, νὰ φύγω μόνος μου καὶ τὴν ἐμὴν τὴν χώραν, ὡς ἔναι ὁδὸς καὶ ὡς ἠμπορῶ, νὰ τὴν ἀναζητήσω. Καβαλλικεύω τὸ λοιπόν, ζώνομαι τ’ ἄρματά μου καὶ ἐβγαίνω εἰς ἀναζήτησιν τῆς γονικῆς μου χώρας, καὶ μετὰ ἑξάμηνον καιροῦ ἔφθασα καὶ ηὕρηκά σας, τοὺς συγγενεῖς, τοὺς φίλους μου τῆς χώρας Λιταβίας.— Ἤκουσαν οἱ πρωτεύοντες τῆς χώρας του οἱ τοπάρχαι, ὁμοῦ συνεφουμίσασιν, ἐπροσκυνήσασί μας καὶ δεύτερον εὐφήμισαν, εἶπαν τοὺς λόγους τούτους: «Συγάμβρων τῶν πανευτυχῶν Λιβίστρου, Κλιτοβῶντος, τῆς γῆς τοῦ Κάστρου τοῦ Ἀργυροῦ μεγάλων βασιλέων, καὶ δεσποίνων τῶν εὐγενῶν Ροδάμνης, Μελανθίας πολλὰ τὰ ἔτη καὶ καλά, πάσης φροντίδος ἔξω». Ἀπεκατέστην βασιλεὺς μετὰ μεγάλης φήμης, —συντέμνω τὴν ὑπόθεσιν καὶ ὡς ἐνκοντῷ λαλῶ την, ἀποτουνῦν συνοπτικῶς εἰπῶ τὰ παρελθόντα— ἔζησα χρόνους ἱκανοὺς μετὰ τῆς Μελανθίας, ἐχάρην, ἐλησμόνησα τοὺς παροπίσω χρόνους, τὰ κλώσματα τὰ δύσκολα τῆς ἀσυστάτου τύχης, ὁ νοῦς μου οὐκ εἶχεν μέριμναν καὶ ἂν τὰ εἶχεν ἔλαθέν τα. Ἔκλωσεν πάλιν ἡ βουλὴ τῆς τύχης τῆς ἀδίκου, μετεκυλήθην κατ’ ἐμοῦ τοῦ χρόνου ὁ τροχός του καὶ τοῦ θανάτου τὸ σπαθὶν δι’ ἐμέναν ἐστομώθην.