Datasets:

Respair

/

t_test

like 0

با کاهش قابل توجه نوتروفیل ها، نوعی گلبول سفید که اولین خط دفاعی ضروری در برابر عفونت ها است، مشخص می شود. عارضه اصلی نوتروپنی افزایش خطر عفونت است. نوتروپنی کاهش نوتروفیل ها را توصیف می کند. نوتروپنی وضعیتی است که در آن سطوح غیرطبیعی نوتروفیل ها در خون وجود دارد. نوتروفیل ها نوع مهمی از گلبول های سفید خون هستند که برای مبارزه با پاتوژن ها، به ویژه عفونت های باکتریایی، حیاتی هستند. در بزرگسالان، تعداد نوتروفیل در هر میکرولیتر خون یا کمتر به عنوان نوتروپنی در نظر گرفته می شود، و هر تعداد کمتر از در هر میکرولیتر خون به عنوان یک مورد شدید در نظر گرفته می شود. در موارد شدید، حتی باکتری هایی که به طور معمول در دهان، پوست و روده وجود دارند، می توانند باعث عفونت های جدی شوند. نوتروپنی ممکن است به دلیل کاهش تولید نوتروفیل، تسریع استفاده از نوتروفیل ها، افزایش تخریب نوتروفیل ها یا ترکیبی از هر سه عامل باشد. نوتروپنی می تواند موقت (حاد) یا طولانی مدت (مزمن) باشد. این بیماری همچنین به نوتروپنی مادرزادی (از بدو تولد وجود دارد) و نوتروپنی اکتسابی (در اواخر زندگی ایجاد می شود) تقسیم می شود. نوتروفیل ها در مغز استخوان ساخته می شوند. آنها سلول هایی با عمر کوتاه مدتی هستند که به طور گسترده در سراسر بدن حرکت می کنند و می توانند وارد بافت هایی شوند که سلول های دیگر نمی توانند وارد شوند. معمولا بیماران سرطانی به دلیل دچار نوتروپنی می شوند. داروهای موجود، نوتروفیل ها را همراه با سلول های سرطانی که برای از بین بردن آنها طراحی شده اند، از بین می برند. در این مقاله به علل، علایم و درمان نوتروپنی می پردازیم. آنچه در این مقاله خواهید خواند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید طیف وسیعی از نوتروپنی وجود دارد، از جمله: این نوع نسبتا شایع نوتروپنی است که عمدتا زنان را تحت ت ثیر قرار می دهد. زمانی اتفاق می افتد که سیستم ایمنی فرد به نوتروفیل ها حمله کرده و آن ها را از بین می برد. این وضعیتی است که در آن نوتروفیل ها از مغز استخوان (محل ایجاد آنها) به جریان خون حرکت نمی کنند. این یک اختلال ژنتیکی نادر با اثرات متعدد از جمله کوتولگی، مشکلات پانکراس و تعداد کم نوتروفیل است. این یک سندرم مادرزادی نادر است که باعث نوسانات در تعداد نوتروفیل ها می شود، تخمین زده می شود از هر نفر نفر را تحت تاثیر قرار دهد. این یک اختلال ژنتیکی است که در آن نوتروفیل ها در سطوح پایین تری تولید می شوند. افراد مبتلا به سندرم Kostmann از سنین پایین مستعد ابتلا به عفونت هستند. این وضعیتی است که در آن آنتی بادی های مادر از جفت عبور کرده و به نوتروفیل های جنین در حال رشد حمله می کنند. این عارضه معمولا در عرض ماه پس از زندگی خود به خود برطرف می شود. ممکن است بدون علامت باشد یا منجر به سپسیس شود. چه عواملی منجر به کاهش نوتروفیل می شود؟ نوتروفیل ها در مغز استخوان در مرکز استخوان های بزرگتر تولید می شوند. هر چیزی که این روند را مختل کند می تواند باعث نوتروپنی شود. در بیشتر موارد، نوتروپنی توسط شیمی درمانی سرطان ایجاد می شود. در واقع، حدود نیمی از بیماران سرطانی که تحت شیمی درمانی قرار می گیرند، سطحی از نوتروپنی را تجربه می کنند. سایر علل بالقوه نوتروپنی عبارتند از: سندرم پیرسون وابستگی به الکل افزایش طحال یا طحال بزرگ شده کمبود ویتامین، معمولا کمبود ویتامین B ، فولات و مس سندرم بارت، یک اختلال ژنتیکی که بر چندین سیستم ت ثیر می گذارد. عفونتی در جریان خون که نوتروفیل‌ها را سریع‌تر از تولید آنها مصرف می‌کند. میلوفیبروز، یک مشکل نادر مغز استخوان، همچنین به عنوان استیومیلوفیبروز شناخته می شود. برخی عفونت ها، از جمله هپاتیت A ، B ، و C ، HIV /ایدز، مالاریا، سل، تب دنگ تب و بیماری لایم برخی داروها، از جمله آنتی بیوتیک ها و داروهای فشار خون بالا، و صرع سندرم های میلودیسپلاستیک، که گروهی از اختلالات هستند که با سلول های خونی ناکارآمد به دلیل مشکلات تولید مغز استخوان مشخص می شوند. بیماری های و کاهش تعداد نوتروفیل ها برخی از می توانند نوتروفیل ها را هدف قرار دهند و تعداد آنها را کاهش دهند. این شرایط عبارتند از: بیماری کرون روماتیسم مفصلی احتمال تولد نوزادان نارس با نوتروپنی بیشتر از نوزادانی است که در نزدیکی موعد مقرر متولد می شوند. این عارضه تا درصد از نوزادان در بخش مراقبت های ویژه نوزادان را تحت تاثیر قرار می دهد. به عنوان یک قاعده کلی، هر چه نوزاد کوچکتر باشد، احتمال ابتلا به نوتروپنی بیشتر است. شیمی درمانی تاثیر می گذارد همه سلول از اصل و نسب گرانولوسیتیک، اما این نوتروفیل که در حاد عفونت های باکتریایی مهم هستند، و بنابراین ما بیشتر مراقب باشند در زمانی که آنها کم است. هنگامی که فردی نوتروپنیک است، عفونت های شدید می توانند به سرعت ایجاد شوند و در عرض چند دقیقه تا چند ساعت طاقت فرسا شوند. در مقابل، داشتن بازوفیل یا ایوزینوفیل بسیار کم در کوتاه مدت شما را در معرض آسیب زیادی قرار نمی دهد. کاهش نوتروفیل منجر به چه علایمی می شود؟ نوتروپنی خود هیچ علامتی ندارد. اغلب در طول آزمایش‌های معمول خون یا آزمایش‌های مربوط به شرایط دیگر تشخیص داده می‌شود. به همین دلیل به بیمارانی که تحت شیمی درمانی قرار می گیرند توصیه می شود که آزمایش منظم خون انجام دهند. چون آنها بیشتر در معرض خطر این بیماری هستند. جدی ترین نگرانی در مورد نوتروپنی، ابتلا به عفونت است که می تواند به راحتی در سراسر بدن بدون تعداد نوتروفیل کافی برای کنترل آن پخش شود. علایم عفونت عبارتند از: بی حالی افزایش ادرار سرفه کردن مشکل در تنفس لرز و عرق کردن دردهای شکمی اسهال و استفراغ تب بالا یا دمای پایین درد در نزدیکی مقعد علایم شبیه آنفولانزا قرمزی یا تورم اطراف زخم تغییرات در وضعیت روانی گلودرد، دندان درد یا زخم دهان احساس سوزش هنگام ادرار کردن موکوزیت، التهاب و زخم دردناک غشاهای مخاطی دستگاه گوارش نوتروپنی تب دار چیست؟ در صورت بروز عفونت، خطر نوتروپنی تب دار وجود دارد که به آن سپسیس نوتروپنیک نیز گفته می شود. این وضعیت یک اورژانس پزشکی است و بیشتر در بیماران سرطانی که تحت شیمی درمانی قرار می گیرند رخ می دهد. میزان مرگ و میر از تا درصد متغیر است. نوتروپنی تب به صورت زیر تعریف می شود: تب بالای فارنهایت یا بیشتر از . فارنهایت به مدت ساعت یا بیشتر تعداد مطلق نوتروفیل سلول در هر میکرولیتر یا کمتر درمان فوری عفونت در بیمار مبتلا به نوتروپنی ضروری است. نوتروپنی چگونه درمان می شود؟ درمان نوتروپنی به دلیل اصلی این اختلال بستگی دارد. درمان های پزشکی برای کمک به کاهش ت ثیر نوتروپنی عبارتند از: این یک گلیکوپروتیین است که مغز استخوان را برای تولید نوتروفیل ها و سایر گرانولوسیت ها تحریک می کند و آنها را در جریان خون آزاد می کند. رایج ترین نسخه G - CSF دارویی به نام فیلگراستیم است. گلیکوپروتیین تولید شده به طور طبیعی نقشی مشابه با G - CSF دارد. هر دو باعث بهبود نوتروفیل پس از شیمی درمانی می شوند. گاهی اوقات ممکن است آنتی بیوتیک های پیشگیرانه برای کاهش احتمال عفونت تجویز شود. آنها اغلب در نقطه ای از زمانی که تعداد نوتروفیل ها به احتمال زیاد کمتر است، تجویز می شوند. برخی اقدامات احتیاطی اساسی در سبک زندگی برای افراد مبتلا به نوتروپنی ضروری است. آنها باید تا حد امکان خطرات عفونت را از برنامه روزانه خود حذف کنند. چگونه از کاهش تعداد نوتروفیل پیشگیری کنیم؟ اقدامات احتیاطی در سبک زندگی برای افراد مبتلا به نوتروپنی، عبارتند از: تمیز نگه داشتن سطوح پوشیدن کفش در فضای باز استفاده از یک مسواک نرم پوشیدن دستکش هنگام باغبانی حمام کردن یا دوش گرفتن روزانه پختن گوشت و تخم مرغ را به طور کامل استفاده از ماشین اصلاح برقی به جای تیغ عدم فشار دادن لکه ها یا برداشتن دلمه ها نخریدن مواد غذایی در بسته های آسیب دیده اجتناب از شلوغی و افرادی که بیمار هستند. دریافت واکسن آنفولانزا به محض در دسترس قرار گرفتن تمیز کردن مرتب دست ها، به خصوص بعد از استفاده از توالت میوه یا سبزی خام را با دقت بشویید یا به طور کامل از آن اجتناب کنید. به اشتراک نگذاشتن وسایل شخصی از جمله مسواک، فنجان نوشیدنی، کارد و چنگال یا غذا یخچال را به طور کامل تمیز کنید و بیش از حد پر نکنید. انجام این کار می تواند دما را افزایش دهد. اجتناب از تماس مستقیم با زباله های حیوانات خانگی و شستن دست ها پس از دست زدن به حیوانات هر گونه زخم را با آب گرم و صابون تمیز کنید و از مواد ضد عفونی کننده برای تمیز کردن محل استفاده کنید. حقایق سریع در مورد نوتروپنی در اینجا چند نکته کلیدی در مورد نوتروپنی وجود دارد" در سلامتی، نوتروفیل ها فراوان ترین نوع گلبول سفید هستند. یکی از شایع ترین علل نوتروپنی شیمی درمانی است. اغلب، هیچ علامت خاصی به جز افزایش خطر عفونت وجود ندارد. نوتروپنی تب به عنوان یک اورژانس پزشکی در نظر گرفته می شود. افراد مبتلا به نوتروپنی باید اقدامات احتیاطی بیشتری را برای جلوگیری از عفونت انجام دهند.

نوعی بیماری دریچه قلب است که در آن دریچه بین دو حفره راست قلب (بطن راست و دهلیز راست) به درستی بسته نمی شود. در نتیجه، خون به سمت عقب به سمت حفره فوقانی سمت راست (دهلیز راست) نشت می کند. ممکن است فردی با نارسایی دریچه سه لتی (بیماری مادرزادی قلبی) متولد شود. گاهی اوقات، نارسایی دریچه سه لتی ناشی از مشکلات دریچه و سایر شرایط سلامتی است. نارسایی خفیف دریچه سه لتی ممکن است علایمی ایجاد نکند یا نیاز به درمان نداشته باشد. اگر شرایط شدید باشد و علایم و نشانه‌هایی ایجاد کند، ممکن است به داروها یا جراحی نیاز باشد. نارسایی دریچه سه لتی اغلب تا زمانی که وضعیت شدید نباشد علایم یا علایمی ایجاد نمی کند. این وضعیت ممکن است زمانی که بیمار آزمایشاتی را برای سایر بیماری ها انجام می دهد، تشخیص داده شود. علایم و نشانه های نارسایی دریچه سه لتی ممکن است شامل موارد زیر باشد: نبض در گردن مشکلات ریتم قلب ( تنگی نفس همراه با فعالیت تورم در ناحیه شکم، پاها یا وریدهای گردن اگر با فعالیت به راحتی احساس خستگی یا تنگی نفس می کنید، با پزشک قرار ملاقات بگذارید. وی ممکن است شما را به یک پزشک آموزش دیده در زمینه بیماری های قلبی ( ارجاع دهد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: چه عواملی منجر به هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برای درک علل نارسایی دریچه سه لتی، ممکن است دانستن نحوه عملکرد دریچه های قلب و قلب به طور معمول مفید باشد. یک قلب معمولی دارای چهار حفره است. دو حفره فوقانی (دهلیزها) خون دریافت می کنند. دو حفره پایین (بطن) خون را پمپاژ می کنند. چهار دریچه باز و بسته می شود تا خون در جهت صحیح جریان یابد. این دریچه های قلب عبارتند از: آیورت میترال سه لتی دریچه ریوی دریچه سه لتی بین دو حفره راست قلب قرار دارد. از سه فلپ نازک بافتی (به نام کاسپ یا برگچه) تشکیل شده است. این دریچه‌ها باز می‌شوند تا خون از محفظه سمت راست بالایی (دهلیز راست) به حفره پایین سمت راست (بطن راست) جریان یابد. سپس فلپ های دریچه محکم بسته می شوند تا از حرکت خون به عقب جلوگیری شود. در نارسایی دریچه سه لتی، دریچه سه لتی محکم بسته نمی شود. در نتیجه خون به سمت عقب به دهلیز راست نشت می کند. اختلالات ژنتیکی یک اختلال بافت همبند است که گاهی با نارسایی دریچه سه لتی همراه است. عفونت دیواره قلب می تواند به دریچه سه لتی آسیب برساند. تجربه ضربه به قفسه سینه، مانند تصادف رانندگی، ممکن است باعث آسیب شود که منجر به نارسایی دریچه سه لتی شود. دریافت اشعه به قفسه سینه، به عنوان مثال در طول درمان سرطان، ممکن است به دریچه سه لتی آسیب برساند و باعث نارسایی دریچه سه لتی شود. این عارضه گلودرد استرپتوکوکی درمان نشده می تواند به دریچه سه لتی و سایر دریچه های قلب آسیب برساند و باعث نارسایی دریچه در اواخر زندگی شود. نارسایی دریچه سه لتی گاهی در هنگام قرار دادن یا برداشتن سیم‌های و دفیبریلاتور که از دریچه سه لتی عبور می‌کنند، رخ می‌دهد. در این روش، مقدار کمی از بافت عضله قلب برداشته شده و از نظر علایم التهاب یا عفونت آزمایش می شود. گاهی اوقات آسیب دریچه ممکن است در طول این بیوپسی رخ دهد. در این وضعیت نادر، تومورهایی که در سیستم گوارش ایجاد می‌شوند و به کبد یا غدد لنفاوی انتشار می‌یابند، ماده‌ای هورمونی تولید می‌کنند که می‌تواند به دریچه‌های قلب، معمولا دریچه سه لتی و دریچه‌های ریوی، آسیب برساند. برخی از نقایص مادرزادی قلب می توانند بر شکل و عملکرد دریچه سه لتی ت ثیر بگذارند. نارسایی دریچه سه لتی در کودکان معمولا به دلیل یک نقص مادرزادی قلبی نادر به نام ناهنجاری ابشتاین ایجاد می شود. در این حالت، دریچه سه لتی نادرست است و پایین تر از حد معمول در بطن راست قرار می گیرد. چه عواملی خطر نارسایی دریچه سه لتی را افزایش می دهد؟ چندین عامل می تواند خطر نارسایی دریچه سه لتی را افزایش دهد، از جمله: حمله قلبی نارسایی قلبی فشار خون بالا تابش به ناحیه قفسه سینه ضعیف شدن ماهیچه قلب (کاردیومیوپاتی) فشار خون بالا در ریه ها ( نقایص مادرزادی قلب، مانند ناهنجاری ابشتاین عفونت هایی که بر قلب ت ثیر می گذارد، مانند تب روماتیسمی و اندوکاردیت عفونی استفاده از برخی محرک ها و داروهای مورد استفاده برای درمان بیماری پارکینسون و میگرن عوارض نارسایی دریچه سه لتی عوارض بالقوه نارسایی دریچه سه لتی ممکن است شامل موارد زیر باشد: برخی از افراد مبتلا به نارسایی شدید دریچه سه لتی نیز ممکن است A - fib ، یک اختلال شایع ریتم قلب، داشته باشند. نارسایی شدید دریچه سه لتی می تواند باعث افزایش فشار در محفظه تحتانی راست (بطن) شود. بطن راست می تواند در طول زمان منبسط و ضعیف شود و منجر به نارسایی قلبی شود. نارسایی چگونه تشخیص داده می شود؟ نارسایی دریچه سه لتی می تواند به صورت بی صدا رخ دهد. در کودکان، این بیماری ممکن است تا بزرگسالی تشخیص داده نشود. هنگامی که آزمایش های تصویربرداری قلب به دلایل دیگر انجام می شود، ممکن است نارسایی دریچه سه لتی کشف شود. اگر پزشک شما فکر می کند که ممکن است نارسایی دریچه سه لتی داشته باشید، ممکن است چندین آزمایش برای تایید تشخیص و تعیین علت و شدت انجام شود. نتایج آزمایش می‌تواند به پزشک کمک کند تا یک برنامه درمانی مناسب را ایجاد کند. آزمایشات برای تشخیص نارسایی دریچه سه لتی ممکن است شامل موارد زیر باشد: این آزمایش اصلی است که برای تشخیص نارسایی دریچه تریکوسپید استفاده می شود. از امواج صوتی برای ایجاد تصاویر دقیق از ضربان قلب استفاده می کند. این آزمایش می‌تواند ساختار قلب و دریچه‌های قلب، از جمله دریچه سه لتی، و جریان خون در نواحی قلب را نشان دهد. یک اکوکاردیوگرافی استاندارد، به نام اکوکاردیوگرافی ترانس توراسیک، با استفاده از دستگاهی به نام مبدل که به آرامی روی پوست قفسه سینه حرکت می کند، تصاویری از قلب ایجاد می کند. در صورت نیاز به تصاویر دقیق‌تر، پزشک ممکن است اکوکاردیوگرافی از طریق مری را توصیه کند. در طی این روش، یک لوله انعطاف پذیر حاوی مبدل به سمت پایین گلو هدایت می شود و به لوله ای که دهان شما را به معده شما متصل می کند (مری) هدایت می شود. از آنجایی که مری نزدیک قلب شما قرار دارد، این نوع اکوکاردیوگرافی اطلاعات بیشتری در مورد قلب و دریچه های قلب ارایه می دهد. ام آر آی قلب میدان های مغناطیسی و امواج رادیویی برای ایجاد تصاویر دقیق از قلب شما استفاده می شود. MRI قلب ممکن است برای تعیین شدت نارسایی دریچه سه لتی و ارزیابی اندازه و عملکرد اتاقک پایینی سمت راست قلب (بطن راست) استفاده شود. الکتروکاردیوگرام ( ECG یا EKG ) این آزمایش سریع و بدون درد فعالیت الکتریکی قلب را اندازه گیری می کند. تکه های چسبنده (الکترود) روی سینه و گاهی اوقات بازوها و پاها قرار می گیرند. سیم ها الکترودها را به یک کامپیوتر متصل می کنند که نتایج آزمایش را نمایش می دهد. تست استرس ورزش تست‌های ورزشی مختلف را می‌توان انجام داد تا نشان دهد قلب شما در طول فعالیت بدنی چگونه کار می‌کند. شما روی تردمیل راه می روید یا دوچرخه ثابت می روید در حالی که ضربان قلب، فشار خون و تنفس شما کنترل می شود. اگر قادر به ورزش نیستید، ممکن است از داروهایی برای تقلید اثر ورزش بر روی قلب شما استفاده شود. به ندرت، کاتتریزاسیون قلبی ممکن است برای تعیین علل خاص نارسایی دریچه سه لتی و کمک به تصمیم گیری در مورد درمان انجام شود. در این روش، پزشک یک لوله بلند و نازک (کاتتر) را در یک رگ خونی، معمولا در کشاله ران، وارد می کند و با استفاده از تصویربرداری اشعه ایکس، آن را به سمت قلب هدایت می کند. رنگ مخصوصی که از طریق کاتتر تزریق می شود، جریان خون را از طریق قلب، رگ های خونی و دریچه ها نشان می دهد. درمان نارسایی دریچه سه لتی چیست؟ درمان نارسایی دریچه سه لتی به علت و شدت بیماری بستگی دارد. اهداف درمان عبارتند از: علایم و نشانه ها را کاهش دهید. از بروز عوارض احتمالی جلوگیری کنید. اگر نارسایی خفیف دریچه سه لتی دارید، ممکن است نیازی به پیگیری منظم نداشته باشید. برای نارسایی شدیدتر ممکن است نیاز به قرار ملاقات های منظم برای نظارت بر وضعیت خود داشته باشید. اگر بیماری دریچه سه لتی به دلیل یک بیماری زمینه‌ای یا نقص مادرزادی قلب باشد، ممکن است برای تعمیر یا تعویض دریچه به داروها، روش کاتتر یا جراحی نیاز داشته باشید. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است داروهایی را برای کنترل علایم یا درمان یک بیماری زمینه ای که باعث نارسایی تریکوسپید می شود تجویز کند. داروها ممکن است شامل موارد زیر باشد: داروهای دفع مایعات اضافی از بدن (ادرار آور) داروهای کنترل ضربان قلب نامنظم (ضد آریتمی) سایر داروها برای درمان یا کنترل نارسایی قلبی برخی از افراد مبتلا به نارسایی دریچه سه لتی ممکن است برای تعمیر یا تعویض دریچه نیاز به جراحی داشته باشند. تعمیر یا تعویض دریچه ممکن است به عنوان جراحی قلب باز یا به عنوان یک جراحی قلب با حداقل تهاجم انجام شود. گاهی اوقات ممکن است مشکل دریچه سه لتی با یک روش مبتنی بر کاتتر درمان شود. یک پزشک ممکن است جراحی ترمیم یا تعویض دریچه سه لتی را توصیه کند اگر: نارسایی شدید دریچه سه لتی همراه با علایم دارید. تورم (بزرگ شدن) قلب با علایم و نشانه ها یا بدون آن دارید. نارسایی دریچه سه لتی دارید و برای شرایط دیگری مانند به جراحی قلب نیاز دارید. جراحی یا سایر روش‌ها برای درمان نارسایی دریچه سه لتی عبارتند از: ترمیم دریچه سه لتی معمولا با جراحی قلب باز انجام می شود. تعمیر ممکن است شامل ایجاد سوراخ یا پارگی در دریچه، تغییر شکل یا برداشتن بافت برای کمک به بسته شدن محکم تر دریچه، جدا کردن فلپ های دریچه (برچک ها) یا افزودن تکیه گاه به پایه یا ریشه دریچه باشد. روش مخروطی نوعی جراحی ترمیم دریچه است که برای درمان نارسایی تریکوسپید در افراد مبتلا به ناهنجاری Ebstein ، یک نقص مادرزادی قلب، استفاده می‌شود. جراح قلب برگچه هایی را که دریچه سه لتی را می بندد از ماهیچه زیرین قلب جدا می کند. برگه ها سپس چرخانده شده و دوباره به هم متصل می شوند. ترمیم دریچه سه لتی به حفظ عملکرد قلب کمک می کند. همچنین ممکن است نیاز بالقوه به استفاده طولانی مدت از رقیق کننده های خون را کاهش دهد. تعویض دریچه سه لتی اگر دریچه سه لتی قابل ترمیم نباشد، جراح ممکن است دریچه آسیب دیده یا بیمار را خارج کند و آن را با یک دریچه مکانیکی یا یک دریچه ساخته شده از بافت قلب گاو، خوک یا انسان (دریچه بافت بیولوژیکی) جایگزین کند. اگر دریچه مکانیکی دارید، برای جلوگیری از لخته شدن خون باید تا آخر عمر از داروهای رقیق کننده خون استفاده کنید. با این حال، دریچه های بافتی بیولوژیکی می توانند در طول زمان از بین بروند و اغلب در نهایت نیاز به تعویض دارند. با پزشک خود می توانید در مورد خطرات و مزایای هر نوع دریچه قلب صحبت کنید تا بهترین دریچه قلب را برای خود تعیین کنید. روش کاتتر اگر دریچه سه لتی بافتی بیولوژیکی دارید که دیگر کار نمی کند، ممکن است به جای جراحی قلب باز برای جایگزینی دریچه، یک روش کاتتر انجام شود. پزشک یک لوله نازک و توخالی (کاتتر) را وارد سیاهرگ می کند و با استفاده از اشعه ایکس به عنوان راهنما، آن را به دریچه سه لتی هدایت می کند. دریچه جایگزین از طریق کاتتر به دریچه بیولوژیکی موجود منتقل می شود. سایر رویه ها اگر نارسایی دریچه سه لتی باعث مشکلات ریتم قلب (آریتمی) شود، ابلیشن کاتتر یا نوعی جراحی قلب باز به نام روش ماز ممکن است برای مسدود کردن سیگنال‌های قلب معیوب که باعث ایجاد ضربان قلب نامنظم می‌شوند، انجام شود. شیوه زندگی و درمان های خانگی از یک استفاده کنید. انواع میوه ها و سبزیجات، غلات کامل و پروتیین های بدون چربی استفاده کنید. از چربی های اشباع شده و چربی های ترانس، شکر، نمک و غلات تصفیه شده خودداری کنید. ورزش. ورزش می تواند به بهبود سلامت قلب شما کمک کند. با این حال، قبل از شروع یک برنامه ورزشی، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مشورت کنید، به خصوص اگر علاقه مند به شرکت در ورزش های رقابتی هستید. میزان و نوع تمرینی که پزشک برای شما توصیه می کند ممکن است به وضعیت شما بستگی داشته باشد. از عفونت های قلبی جلوگیری کنید. اگر دریچه قلب را تعویض کرده اید، ممکن است ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی به شما توصیه کند که قبل از انجام اقدامات دندانپزشکی آنتی بیوتیک مصرف کنید تا از عفونت پوشش داخلی قلب (اندوکاردیت عفونی) جلوگیری کنید. قبل از انجام اقدامات دندانپزشکی از پزشک خود بپرسید که آیا به آنتی بیوتیک نیاز دارید یا خیر. برای بارداری آماده شوید. اگر نارسایی دریچه سه لتی دارید و به باردار شدن فکر می کنید، ابتدا با پزشک خود صحبت کنید. در شرایطی که نارسایی شدید دریچه سه لتی دارید، باید تحت نظر یک پزشک آموزش دیده در زمینه (متخصص قلب) و یک تیم پزشکی با تجربه در درمان زنان مبتلا به بیماری های دریچه قلب در دوران بارداری باشید. به طور منظم به پزشک خود مراجعه کنید. معاینات منظم را با متخصص قلب یا ارایه دهنده مراقبت های اولیه خود برنامه ریزی کنید. اگر تغییراتی در علایم یا علایم خود دارید، به پزشک خود اطلاع دهید. اگر دچار نارسایی دریچه سه لتی هستید، در اینجا چند مرحله وجود دارد که ممکن است به شما در مدیریت این وضعیت و کاهش استرس یا اضطراب کمک کند: داروهای خود را طبق دستور مصرف کنید. در مورد تمام داروهایی که مصرف می کنید، از جمله داروهایی که بدون نسخه خریداری می شوند، به پزشک خود اطلاع دهید. داشتن حمایت خانواده و دوستان می تواند به شما کمک کند تا با شرایط خود کنار بیایید. از ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد گروه های حمایتی که ممکن است مفید باشند بپرسید. این ایده خوبی است که از نظر بدنی فعال بمانید. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است به شما توصیه هایی در مورد میزان و نوع ورزش مناسب برای شما بدهد.

معمولا به بی اختیاری ادراری اطلاق می شود که ترشح جزیی یا کامل غیرارادی مثانه پس از بارداری و زایمان است. در بسیاری از موارد، در صورت پر بودن مثانه، هنگام انجام یک فعالیت بدنی مانند دویدن و پریدن، یا با حرکات نیرومند مانند سرفه و عطسه، این ممکن است مانند نشت یا چکیدن کمی ادرار باشد. بسیاری از مردم فکر می کنند که داشتن بی اختیاری پس از زایمان پس از بارداری طبیعی است. اگرچه رایج است، اما لزوما طبیعی نیست. اگر بی اختیاری پس از زایمان را تجربه می کنید، گزینه های درمانی برای بازگرداندن کنترل مثانه و زندگی شما وجود دارد. طبق یک مطالعه در سال در مورد بی اختیاری ادرار پس از زایمان، بی اختیاری ادرار در دوران بارداری بسیار شایع است و تقریبا نیمی از بارداری ها را تحت ت ثیر قرار می دهد. و اگر در دوران بارداری به طور مرتب شلوار خود را ادرار می کنید، احتمال اینکه بعد از بارداری در کنترل مثانه دچار مشکل شوید نیز بیشتر است. همان مطالعه نشان داد افرادی که بی اختیاری بارداری را تجربه کردند، سه برابر بیشتر در معرض خطر بی اختیاری ادراری پس از زایمان در ماه پس از زایمان بودند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علل بی اختیاری پس از زایمان کارشناسان می‌دانند که بچه‌دار شدن خطر بی‌اختیاری ادرار پس از زایمان را افزایش می‌دهد، اما بخش گیج‌کننده اینجاست: آنها دقیقا مطمین نیستند که کدام قسمت از بارداری یا زایمان باعث این مشکلات می‌شود. به جای داشتن یک علت ثابت شده، پزشکان فکر می کنند که بی اختیاری ادرار پس از زایمان با عوامل متعددی از جمله ژنتیک و نحوه زایمان مرتبط است. به عنوان مثال، افرادی که زایمان طبیعی انجام می دهند بیشتر از کسانی که سزارین می کنند در معرض بی اختیاری پس از زایمان هستند. همچنین احتمال بیشتری دارد که بی اختیاری پس از زایمان را تجربه کنید اگر: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اضافه وزن دارند در دوران بارداری یا قبل از آن بی اختیاری ادرار داشتید حاملگی چند قلو (دوقلو، سه قلو و . قبلا باردار بوده اید و قبل از بارداری فعلی بچه به دنیا آورده اید زایمان فورسپس داشتم عوامل ژنتیکی خاصی داشت با این حال، نظریه های رایجی در مورد علل بی اختیاری پس از زایمان وجود دارد. یکی اینکه در نتیجه آسیب در حین زایمان اتفاق می افتد. یک نظریه مرتبط این است که در نتیجه آسیب به عضلات و ساختارهایی است که از مثانه حمایت می کنند، که به عنوان آسیب کف لگن شناخته می شود. به عنوان مثال، بی اختیاری ادرار پس از زایمان ممکن است رخ دهد، زیرا بارداری به عضلات کف لگن فشار و فشار وارد می کند، که از مثانه نیز حمایت می کند. هنگامی که این ماهیچه ها در طول زمان، با رشد کودک، و فشار فشار دادن در حین زایمان ضعیف می شوند، کنترل مثانه نیز تحت ت ثیر قرار می گیرد. بنابراین، تصور می‌شود که بی‌اختیاری پس از زایمان به دلیل تغییرات ماهیچه‌ها در دوران بارداری است تا خود زایمان. افرادی که در اثر زایمان دچار پارگی می شوند، بیشتر در معرض بی اختیاری ادرار نیستند. در گذشته، برخی از پزشکان همچنین فکر می‌کردند افرادی که نوزادان سنگین‌تر یا بزرگ‌تری دارند، یا افرادی که برای مدت طولانی در طول زایمان فشار می‌آورند، ممکن است بیشتر به بی‌اختیاری پس از زایمان مبتلا شوند. اما هیچ مدرکی وجود ندارد که هر یک از این دو مورد وجود داشته باشد. پیشگیری از بی اختیاری پس از زایمان قبلا تصور می شد که انجام اپیزیوتومی به محافظت از کف لگن و جلوگیری از بی اختیاری ادرار کمک می کند، اما تحقیقات نشان داده است که اپیزیوتومی به پیشگیری از بی اختیاری ادرار کمک نمی کند. ماساژ پرینه نیز برای کمک به جلوگیری از بی اختیاری یا ایجاد آن یافت نشده است. بهترین کاری که می توانید برای جلوگیری از بی اختیاری پس از زایمان انجام دهید این است که قبل از هر گونه آسیبی از کف لگن خود محافظت کنید. شما می توانید از کف لگن خود در دوران بارداری محافظت کنید: مراجعه به فیزیوتراپیست متخصص در سلامت کف لگن برای انجام ورزش های خاص و هدفمند برای کف لگن صحبت با پزشک در مورد راه های محافظت از کف لگن بر اساس نحوه پیشرفت بارداری و هرگونه ملاحظات خاص در مورد بارداری پرهیز از ورزش‌های با ضربه زیاد، مانند پریدن، که ممکن است فشار بیشتری بر کف لگن وارد کند. ایجاد و حفظ یک هسته قوی در طول بارداری، مانند تمرین یوگای قبل از تولد ورزش برای جلوگیری از بی اختیاری معمولا هیچ دلیلی برای اجتناب از ورزش در دوران بارداری وجود ندارد مگر اینکه پزشک به شما توصیه کرده باشد. در واقع، ورزش منظم می تواند به تقویت عضلات مرکزی بدن و محافظت از کف لگن کمک کند. در صورت امکان، با مربی ای کار کنید که در مورد تغییراتی که ممکن است در دوران بارداری خود به آن نیاز داشته باشید آگاه باشد. از آنجایی که ماهیچه های شکم شما در دوران بارداری کمی حرکت می کنند، مهم است که ورزش های خاصی را انجام ندهید که آنها را تحت فشار قرار می دهد و به طور بالقوه به کف لگن شما آسیب می رساند. به عنوان مثال، از ورزش هایی که به شدت بر روی عضلات عرضی شکم تمرکز می کنند، خودداری کنید، زیرا در دوران بارداری از هم جدا می شوند. تمریناتی که روی شکم عرضی کار می کنند شامل پلانک، دراز و نشست، بالا بردن صاف پاها و کرانچ های چرخشی هستند. گزینه های درمان بی اختیاری پس از زایمان هنگامی که با پزشک خود صحبت می کنید، در مورد تمایل به حل بی اختیاری پس از زایمان قاطع باشید. هرگز اجازه ندهید پزشک نگرانی های شما را نادیده بگیرد یا سعی کند به شما بگوید که بی اختیاری پس از زایمان طبیعی است یا هزینه ای است که باید برای بچه دار شدن بپردازید. درمانی برای کمک به بهبود وضعیت وجود دارد. اگر پزشک نمی تواند به شما کمک کند، به متخصصی مانند متخصص اورژانس یا فیزیوتراپ کف لگن مراجعه کنید. درمان بی اختیاری پس از زایمان به شدت بی اختیاری، میزان ت ثیر آن بر فعالیت های روزانه و علت بی اختیاری بستگی دارد. در برخی موارد بهبودی خود به خود با کنترل وزن، بازگشت محیط طبیعی هورمونی و ورزش اتفاق می افتد. اما مت سفانه، بی اختیاری پس از زایمان معمولا به خودی خود با گذشت زمان بهتر نمی شود. در واقع، اگر درمان نشود، می تواند بدتر شود. درمان کف لگن یکی از اولین خطوط درمان بی اختیاری پس از زایمان، همکاری با فیزیوتراپیست یا درمانگر کف لگن برای کمک به تقویت عضلات کف لگن است. تقویت ماهیچه هایی که از مثانه حمایت می کنند می تواند به شما کمک کند کنترل مثانه خود را دوباره به دست آورید. از پزشک خود بخواهید که از کجا شروع به کمک برای تمرینات کف لگن کنید. بسیاری از طرح های بیمه درمان کف لگن را پوشش می دهند، بنابراین با ارایه دهنده بیمه خود مشورت کنید. درمان کف لگن می تواند به اکثر زنان کمک کند تا علایم بی اختیاری پس از زایمان را تسکین دهند. اما ممکن است به طور کامل آن را درمان نکند. بسته به میزان بی اختیاری، گزینه های دیگر برای درمان عبارتند از: داروهایی برای کاهش فوریت و تکرر ادرار جراحی برای حمایت از مجرای ادرار برای کاهش نشت تحریک عصبی برای کمک به ترمیم اعصاب متصل به مثانه بی اختیاری ادرار چیست؟ طبق گفته کالج آمریکایی متخصصین زنان و زایمان، سه نوع بی اختیاری ادرار وجود دارد. این نوع با فشار بر مثانه، مانند هنگام سرفه، خنده، عطسه، یا با فعالیت های بدنی مانند دویدن، پریدن، یا ورزش رخ می دهد. این نوع یک نیاز ناگهانی و غیرقابل کنترل برای دفع ادرار است که معمولا منجر به نشت در راه دستشویی می شود. ترکیبی از استرس و فوریت. هر سه نوع بی اختیاری ادراری می تواند بعد از بارداری رخ دهد. اگرچه بی اختیاری استرسی در افراد جوانی که به تازگی زایمان کرده اند شایع تر است. بی اختیاری اورژانسی با افزایش سن بیشتر رخ می دهد و لزوما با بی اختیاری پس از زایمان مرتبط نیست. اگر دچار نشتی شدید، حتما به پزشک خود اطلاع دهید. اگرچه نادر است. اما می تواند نشانه ای از یک مشکل بزرگتر مانند افتادگی اندام لگن باشد. بی اختیاری مدفوع بی اختیاری مدفوع (نشت مدفوع از مقعد) پس از بارداری و زایمان نیز ممکن است رخ دهد، اما بسیار کمتر است. این بی اختیاری ممکن است با پارگی درجه چهار در مقعد یا در صورت ایجاد فیستول از واژن به مقعد رخ دهد. بی اختیاری جنین ممکن است برای ترمیم نیاز به مداخله جراحی داشته باشد. سخن آخر شما نباید با بی اختیاری پس از زایمان دست و پنجه نرم کنید، حتی اگر اکثر مردم آن را تجربه کنند. اگر از بی اختیاری یا نشت پس از زایمان رنج می برید، به پزشک خود اطلاع دهید و با یک متخصص کف لگن همکاری کنید تا به تقویت عضلات کف لگن شما کمک کند. با درمان و راهنمایی، بسیاری از افراد می توانند دوباره کنترل مثانه خود را به دست آورید.

دانستن عوارض جانبی داروهای ضد استفراغ و همچنین اتخاذ راه کار های مناسب برای کسانی که به هر دلیل این داروها را مصرف می کنند ضروری و مفید می باشد. داروهای ضد استفراغ، داروهایی هستند که حالت تهوع یا استفراغ را تسکین می دهند. افراد می توانند از انواع داروهای ضد استفراغ بدون نسخه و یا نوع تجویزی آن استفاده کنند. حالت تهوع یک احساس از فرایند پیچیده در بدن است. بر همین اساس داروهای مختلفی برای تسکین این وضعیت ساخته شده اند. داروهای ضد استفراغ می توانند به هنگام تهوع و استفراغ استفاده شوند، به عنوان مثال بارداری عوارض جراحی سایر داروها مانند شیمی درمانی عفونت های ویروسی یا باکتریایی، مانند عفونت های آنفلوانزای معده این داروها با مسدود کردن پیام رسان های شیمیایی موسوم به انتقال دهنده های عصبی، که اطلاعات مربوط به حالت تهوع را به مغز می فرستند، عمل می کنند. مسدود کردن سیگنال های آنها می تواند فرد را از حالت تهوع و استفراغ باز دارد حالت تهوع ناراحتی معده و احساس تمایل به استفراغ کردن است. حالت تهوع و استفراغ بیماری نیستند، بلکه علایم بسیاری از بیماری های مختلف مانند عفونت، مسمومیت غذایی، بیماری حرکتی، پرخوری، انسداد روده، آپاندیسیت و میگرن است. حالت تهوع و استفراغ بعضی اوقات می تواند علایم بیماری های جدی تر مانند حمله قلبی، اختلالات کلیوی یا کبد، اختلالات سیستم عصبی مرکزی، تومورهای مغزی و برخی از انواع سرطان باشد حالت تهوع نوعی ناراحتی معده است که غالبا با اصرار استفراغ کردن همراه است، اما همیشه به استفراغ منجر نمی شود. استفراغ، تخلیه اجباری ارادی و یا غیر ارادی محتویات معده از طریق دهان است. برخی از محرک هایی که ممکن است منجر به استفراغ شود می تواند از معده و روده ها (عفونت، آسیب دیدگی و تحریک غذا) ، گوش داخلی (سرگیجه و بیماری حرکتی) و مغز (آسیب دیدگی سر، عفونت های مغزی، تومورها و سردردهای میگرنی) ناشی شود هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید داروهای ضد استفراغ مختلفی برای رفع تهوع وجود دارند. نوع دارو به علت اصلی حالت تهوع شما بستگی دارد. برخی از انواع داروهای ضد استفراغ های رایج عبارتند از داروهایی به نام آنتی هیستامین ها ممکن است در جلوگیری از حالت تهوع و استفراغ ناشی از بیماری حرکت موثر باشند. برخی از آنها بدون نسخه پزشکی در دسترس هستند. این داروها حساسیت زیادی به گوش داخلی نسبت به حرکت سر ندارند. گوش داخلی نقش مهمی در تعادل دارد و به عنوان مثال به حرکات ناشی از نشستن در اتومبیل در حال حرکت حساس است. آنتی هیستامین هایی که با حالت تهوع ناشی از بیماری حرکتی مقابله می کنند، عبارتند از مکلیزین (بونین) پرومتازین (فنرگان) دیفن هیدرامین (بنادریل) دیمن هیدرینات (درامامین، گراول) هرکدام از این دارو ها ممکن است عوارض جانبی خاصی را بروز دهند بر همین اساس باید قبل از مصرف آنها با پزشک مشورت کنید. از دیمن هیدرینات و دیفن هیدرامین (بنادریل) می توان برای درمان حالت تهوع در کودکان بالای سال استفاده کرد، اما باید طبق دستورالعمل آن مصرف شود برخی از افراد مبتلا به ورم معده، برای تسکین علایم خود به داروهای ضد استفراغ نیاز دارند در حالی که استفراغ می تواند از تحریک کننده های معده را تسکین دهد، استفراغ بیش از حد می تواند به دستگاه گوارش آسیب برساند. حالت تهوع همچنین ممکن است از خوردن و آشامیدن به اندازه کافی جلوگیری کند و باعث کم آبی بدن شود داروهای بدون نسخه در زیر می توانند حالت تهوع ناشی از ورم معده را تسکین دهند سابسیلسیلات بیسموت (پپتو بیسمول) سدیم سیترات، دکستروز و فروکتوز (ناوزن) اسید ارتوفسفریک، فروکتوز و گلوکز پرومتازین نباید توسط نوزادان یا کودکان خردسال استفاده شود. به کودکان ساله یا کمتر بیسموت - سابسالسیلات ندهید داروهای ضد استفراغ همچنین می توانند به رفع حالت تهوع ویار بارداری کمک کنند اما در این شرایط پزشکان فقط در صورت شدید بودن حالت تهوع و استفراغ آنها را تجویز می کنند. فقط برخی از داروهای ضداستفراغ ممکن است در دوران بارداری مطمین وبدون ضرر باشند. برخی از این داروها ممکن است عوارض دارویی زیادی داشته باشند. قبل از مصرف هرگونه دارو در بارداری بهتر است با پزشک مشورت شود برخی از داروهای ضد استفراغ برای بیماری ویار بارداری، عبارتند از پرومتازین ویتامین پروکلرپرازین (کمپازین) دیمن هیدرینات (درامامین، گراول) افرادی که برای جراحی تحت بیهوشی قرار می گیرند، پس از آن اغلب حالت تهوع و استفراغ را تجربه می کنند. در این شرایط چندین دارو می توانند از جمله مسدود کننده های گیرنده سروتونین، مسدود کننده های گیرنده دوپامین و برخی کورتیکواستروییدها موثر باشند ضد استفراغ هایی که پزشک ممکن است بعد از جراحی تجویز کند، شامل موارد زیر است درپریدول (ایناپسین) گرانیسترون (کیتریل) متوکلوپرامید (رگلان) دگزامتازون شیمی درمانی اغلب باعث حالت تهوع و استفراغ می شود. یک پزشک برای جلوگیری از این عوارض و بهبود کیفیت زندگی ممکن است داروی ضد استفراغ را قبل و بعد از شیمی درمانی برای بیمار تجویز کند انواع مختلفی از داروها می توانند از جمله مسدود کننده های گیرنده های سروتونین و دوپامین، مسدود کننده های گیرنده های و کورتیکواستروییدها در این شرایط موثر باشند برخی از داروهای ضد استفراغ که افراد برای مقابله با تهوع ناشی از شیمی درمانی مصرف می کنند، عبارتند از بی پروا دگزامتازون دولازترون (آنزمت) گرانیسترون (کیتریل) پالونوسترون (آلوکسی) پروکلرپرازین (کمپازین) رولاپیتانت (واروبی) با این حال هر یک از این دارو ها ممکن است عوارض جانبی خودش را داشته باشد. برای پیشگیری از بروز عوارض بهتر است با یک داروساز حرفه ای و یا پزشک مشورت کنید هر داروی ضد استفراغ می تواند عوارض جانبی خاصی ایجاد کند. بر همین اساس بهتر است قبل از مصرف هر گونه دارو، دستورالعمل مصرف آن را با دقت بخوانید. هنگام تصمیم گیری در مورد تجویز درمانی، پزشک باید هرگونه تداخل دارویی و عوارض جانبی احتمالی را بر اساس وضعیت بیمار در نظر بگیرد موارد زیر رایج ترین عوارض جانبی داروهای ضد استفراغ است حالت تغییر یافته درک و سرگیجه سو ء هاضمه، افزایش اشتها یا تشنگی و آکنه مدفوع مایل به سیاه و تغییر در رنگ زبان خستگی، خشکی دهان و یبوست خواب آلودگی، خشکی دهان و خشک شدن مجاری بینی خشکی دهان، کاهش حجم ادرار و سوزش معده خستگی، یبوست، صدای زنگ در گوش، خشکی دهان، بی قراری و اسپاسم عضلانی داروهای ضد استفراغ می توانند در رفع حالت تهوع موثر باشند، اما همچنین ممکن است منجر به عوارض جانبی شوند و یا با داروهای دیگر تداخل داشته باشند و علایم شدیدتری را بروز دهند در صورت بروز هر یک از موارد زیر به پزشک اطلاع دهید لکنت زبان از دست دادن شنوایی ضعف عضلانی، اسپاسم یا تشنج بدتر شدن حالت تهوع یا استفراغ مشکلات روانی، مانند توهم یا گیجی خواب آلودگی که در زندگی روزمره اختلال ایجاد می کند تغییرات در ضربان قلب، مانند تپش قلب یا ضربان قلب سریع لازم است قبل از هرگونه داروی ضد استفراغ حتما با پزشک مشورت کنید. به عنوان مثال، کسی که از داروی خواب آور یا شل کننده عضلات استفاده می کند، باید قبل از مصرف داروی آنتی هیستامین برای حالت تهوع و استفراغ با پزشک تماس بگیرد. همچنین، مصرف داروی ضد استفراغ همرا با داروهای دیگر می تواند عوارض جانبی مشابهی ایجاد کند و منجر به بدتر شدن وضعیت بیمار شود. داروهایی با عوارض جانبی مشابه عبارتند از آسپرین داروهای دیابت داروهایی برای آرتروز رقیق کننده های خون داروهایی برای نقرس داروهای سرماخوردگی برخی گزینه های طبیعی برای افرادی که ترجیح می دهند از مصرف دارو خودداری کنند وجود دارد زنجبیل یک درمان سنتی برای حالت تهوع و ناراحتی معده است. به عنوان مثال یافته های یک بررسی از سال ، اثربخشی آن را ت یید می کند، اگرچه محققان در حال بررسی های بیشتری هستند بررسی ها نشان می دهد زنجبیل می تواند در تسکین علایم بیماری صبحگاهی موثر باشد. شواهد کافی برای اثبات این که آیا می تواند حالت تهوع ناشی از بیماری حرکت یا اثرات بیهوشی را کاهش دهد وجود ندارد در همین حال، شواهدی وجود دارد که نشان می دهد روغن های گیاهی نعناع فلفلی، اسطوخودوس و لیمو می توانند به تسکین حالت تهوع کمک کنند داروهای بیماری حرکت مانند مکلیزین و دیمن هیدرینات برای زنان باردار بی خطر هستند. مشخص شده است که آنتاگونیست های ویتامین و دوپامین بی خطر هستند، اما فقط در موارد شدید حالت تهوع صبحگاهی استفاده می شود استفاده از حشیش یا ماری جوانا در دوران بارداری بی خطر نیست. این دارو با کاهش وزن هنگام تولد و افزایش خطر مغز و مشکلات رفتاری در کودکان ارتباط دارد. علاوه بر آن مصرف دارو پپتو - بیسمول در دوران بارداری توصیه نمی شود دارو های ضد استفراغ، داروهایی هستند که با حالت تهوع و استفراغ مقابله می کند. اگر از مفید بودن دارو خود مطمین نیستید قبل از استفاده حتما با یک دارو ساز با تجربه مشورت کنید. برای موارد خفیف تهوع یا استفراغ، یک گیاه درمانی مانند زنجبیل را امتحان کنید اما نوع دارو مصرفی در هنگام بروز حالت تهوع و استفراغ به علت اصلی آن بستگی دارد. بر همین اساس بهتر است برای تشخیص علت اصلی از یک پزشک مشورت بگیرید. در هنگام مصرف دارو برای پیشگیری از بروز هر گونه تداخل دارویی با یک دارو ساز حرفه ای تماس بگیرید. برای ارتباط با یک داروساز حرفه ای، ما خدمات مشاوره آنلاین در پزشکت را به شما معرفی می کنیم. با استفاده از این خدمات می توانید فقط با یک تماس از خدمات مشاوره صوتی، تصویری و نوشتاری با داروسازان حرفه ای ما در ارتباط باشید. بهتر است به این نکته توجه داشته باشید هر گونه عوارض جانبی ناشی از تداخل دارویی و یا مصرف خودسرانه دارو ها می تواند عواقب بدی را در پی داشته باشد. پس بهتر است قبل از هرگونه دارو بدون نسخه در مورد داروها، گیاهان دارویی و مکمل هایی که مصرف می کنید یک تماس با داروساز داشته باشید

قبل از بررسی شایع ترین علل درد سینه سمت چپ لازم است بدانیم که درد سینه چپ علامتی با دلایل احتمالی متعدد است. برخی به دلیل مشکلات سینه و بعضی دیگر نه. اولین اولویت زمانی که در سینه چپ درد دارید این است که مطمین شوید از قلب نیست. اگر می‌دانید که حال قلبتان خوب است، باید بدانید چه چیزی می‌تواند باعث درد شود. این مقاله شما را با علل درد سینه چپ، علایمی که باید مراقب باشید و زمانی که باید به پزشک مراجعه کنید، آشنا می کند. درد سینه چپ به احتمال زیاد به دلیل چیزی غیر مرتبط با قلب است. با این حال، اولین سوالی که باید پرسید این است که آیا این یک حمله قلبی است یا خیر. علایم بیماری قلبی زنان می تواند شامل درد خفیف، سوزش یا احساس درد سینه باشد. این ها اغلب با علایم بیماری قلبی مردانه متفاوت است. علایم مبهم و ظریف، زنان را به نادیده گرفتن آنها سوق می دهد. خیلی اوقات، این یک اشتباه مهلک است. همه باید با علایم حمله قلبی آشنا باشند که احتمال دارد شامل موارد زیر باشند: تعریق حالت تهوع سبکی سر یا از حال رفتن درد در گردن، فک یا بازوی چپ تنگی نفس (به خصوص در زنان شایع است) احساس اینکه چیزی درست نیست یا احساس عذاب قریب الوقوع درد یا فشار قفسه سینه (در یک سوم افرادی که دچار حمله قلبی می شوند وجود ندارد) اگر مطمین نیستید که درد از کجا می آید، فورا به پزشک مراجعه کنید. درد سمت چپ پستان می‌تواند از خود سینه یا سایر ساختارهای مجاور منش بگیرد. مشخص کردن منبع احتمال دارد سخت باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید محل درد همیشه همان محل مشکل نیست. برخی از اعصاب بسیار خاص هستند. به عنوان مثال، اگر در نوک انگشت خود احساس درد می کنید، احتمالا ناشی از چیزی در آن محل است. سایر اعصاب آنقدر مشخص نیستند. آنها در مورد منطقه کلی یک مشکل هشدار می دهند، نه مکان دقیق. در واقع وقتی درد سمت چپ سینه دارید، ابتدا مطمین شوید که این یک حمله قلبی نیست. سپس مشخص کنید که آیا سینه یا سایر ساختارهای مجاور آسیب می‌زند. چندین بیماری سینه می تواند باعث درد سمت چپ شود. آنها عبارتند از: توده ها صدمات جراحی سینه علل هورمونی شرایط و عفونت های مجرای شیر سینه ها با پوست حساس و کشسانی پوشیده شده که از: اعصاب بافت همبند رگ های خونی مجاری و لوب برای تولید شیر مادر اگر صدمه به سینه داشته‌اید، کبودی و درد احتمال دارد تا زمان بهبودی جراحت باقی بماند. گاهی اوقات آسیب به سینه باعث ایجاد بافت اسکار می شود که می تواند درد و نکروز چربی ایجاد کند و احتمال دارد به صورت یک توده سفت ظاهر شود. تشخیص این توده ها از سرطان سینه، حتی در ماموگرافی، سخت است. پس از هر نوع جراحی سینه بزرگ یا کوچک کردن یا بازسازی سینه‌ها با بهبودی برش‌ها و ایجاد بافت اسکار درد می‌گیرند. مانند بافت اسکار ناشی از یک جراحت، درد می‌تواند مدت‌ها پس از جراحی ایجاد شود و از بین برود. بسته به نوع جراحی، ممکن است موارد زیر را تجربه کنید: دردهای شدید در سینه درد سوزشی در نوک پستان احساس سفتی یا گرفتگی در سینه‌ها، شانه‌ها، گردن و کمر درد عصبی (سوزش، گزگز، یا احساس شوک مانند) در سینه، بازو یا زیر بغل چندین بیماری خوش خیم اما دردناک می تواند در داخل مجاری شیر مادر ایجاد شود. آبسه زیر نوک پستان یا آریول می تواند باعث درد، قرمزی و گرما شود. مجاری شیر احتمال دارد مسدود و باعث ایجاد توده سفت و حساس شود. التهاب پستان یک عفونت در مجرای مسدود شده، سینه را متورم، حساس، گرم و قرمز می کند. اکتازی مجرا یکی دیگر از عفونت های احتمالی است. این باعث حساسیت، تحریک، قرمزی و احتمالا ترشح غلیظ و چسبنده از نوک پستان می شود. کیست سینه و فیبروآدنوم زایده هایی هستند که احتمال دارد ساختارهای سینه را شلوغ کنند و باعث ایجاد درد شوند. اگر مشکوک به عفونت یا التهاب پستان هستید، با پزشک یا متخصص زنان مشورت کنید. احتمال دارد به آنتی بیوتیک یا سایر داروهای تجویزی نیاز داشته باشید. تغییرات هورمونی ممکن است باعث حساسیت سینه شود. این به ویژه در طول نوسانات چرخه قاعدگی صادق است. علل دیگر عبارتند از مصرف هورمون برای: درمان های ناباروری درمان جایگزینی هورمونی پیشگیری از بارداری خوراکی (قرص های ضد بارداری) احتمال دارد در یک یا هر دو سینه احساس درد کنید که از یک طرف بدتر می شود یا آن را در زیر بغل خود احساس کنید. برخی از بیماری های تیرویید می تواند منجر به تغییرات خوش خیم (غیر سرطانی) پستان که باعث درد می شود. این ها شامل: کم کاری تیرویید (کم شدن هورمون تیرویید) بیماری گریوز (یک اختلال خود ایمنی شامل هورمون تیرویید اضافی) ماهیت درد به تغییرات خاص پستان بستگی دارد. توده های سینه می توانند در مراحل خاصی از چرخه قاعدگی ظاهر شوند. اگر در زمان‌های دیگر توده‌هایی پیدا کردید، فورا به پزشک خود مراجعه کنید. حتی ایده خوبی است که توده هایی که مربوط به چرخه هستند را بررسی کنید. پزشک می تواند اقدامات لازم را برای دیدن خوش خیم یا بدخیم بودن توده (سرطانی) انجام دهد. آنها احتمالا از آزمایش های تصویربرداری و بیوپسی استفاده خواهند کرد. در واقع علل مربوط به درد سینه چپ شامل جراحات، جراحی، مشکلات مجاری شیر، نوسانات هورمونی و توده های خوش خیم است. سرطان سینه معمولا اما نه همیشه در مراحل اولیه بدون درد است. یک استثنای قابل توجه، سرطان سینه التهابی است. این یک سرطان تهاجمی سینه که معمولا با موارد زیر شروع می شود: درد سرخی التهاب در سینه این سرطان شبیه عفونت است. اغلب اوقات، نمی توانید یک توده را احساس کنید. تنها علامت اولیه احتمال دارد درد در یک سینه باشد. سرطان در بافت سینه زنان کمی بیشتر در سمت چپ رخ می دهد. (در بافت پستان مردانه در هر دو طرف به طور مساوی رخ می دهد) درد سینه احتمالا به دلیل چیزی غیر از سرطان است. در واقع سرطان پستان اولیه معمولا بدون درد است مگر اینکه سرطان سینه التهابی باشد. درد در یک طرف احتمال دارد اولین علامت و قرمزی و التهاب را به دنبال داشته باشد. در سینه زنان، سمت چپ بیشتر مستعد ابتلا به سرطان است. گاهی اوقات تشخیص اینکه درد در کجا متمرکز است دشوار و ممکن است آن را در سینه چپ خود احساس کنید در حالی که در واقع از زیر آن می آید. برخی از شرایط غیر پستانی که احتمال دارد در سینه خود احساس کنید عبارتند از: علل مری فیبرومیالژیا علل مرتبط با ریه درد دیواره قفسه سینه در زیر سینه عضلات دیواره سینه قرار دارند. زمانی که مضطرب هستید یا استرس دارید ممکن است دچار اسپاسم شوید که می تواند دردی ایجاد کند که چند ثانیه یا چند روز طول می کشد. درد دیواره قفسه سینه ناشی از التهاب غضروف بین استخوان سینه و دنده ها کوستوکندریت نامیده می شود. مشکلات دیواره قفسه سینه می تواند باعث درد شدید و کوبنده و در هر دو طرف ظاهر شود. (هر چند در سمت راست کمتر رایج است) درد دیواره قفسه سینه از خفیف تا شدید متغیر و معمولا در لمس دردناک است. درد احتمال دارد به پشت یا معده تابیده شود. شاید وقتی نفس عمیق بکشید بدتر شود. درد حتی ممکن است به بازوهای شلیک کند. همچنین در اثر کشیدن عضله قفسه سینه درد داشته باشید. مری لوله ای است که دهان و معده را به هم متصل می کند و زیر سینه چپ می رود. بیماری ریفلاکس ( GERD ) گاهی اوقات می تواند شبیه درد سینه چپ باشد. یک وضعیت مرتبط به نام هیتالفتق احتمال دارد علایم مشابهی ایجاد کند. درد مری می تواند درد سوزشی مانند سوزش سر دل و علایم دیگری مانند طعم اسیدی در دهان داشته باشد. سایر بیماری‌های دستگاه گوارش، مانند بیماری کبد، احتمال دارد گاهی باعث دردی شود که احساس می‌کنید در سینه وجود دارد. فیبرومیالژیایک وضعیت درد مزمن است و می تواند در هر جایی از بدن درد ایجاد کند. درد قفسه سینه، از جمله کوتوکندریت، نسبتا شایع است. درد فیبرومیالژیا ناشی از اختلال در سیستم عصبی است. این نه تنها اعصاب، بلکه عضلات، مفاصل و بافت های همبند را تحت تاثیر قرار می دهد. دردی که ایجاد می کند می تواند تعمیم یافته و منتشر یا به شدت متمرکز باشد. ماهیت درد احتمال دارد کسل کننده و دردناک، تیز، سوزن دار، سوزش یا گزگز باشد. درد فیبرومیالژیا به طور مشخص با التهاب، قرمزی یا گرما مرتبط نیست. اغلب اوقات، درد فیبرومیالژیا با فشار ملایم بدتر و این آلوداینیا لمسی نامیده می شود. ریه ها پشت سینه ها قرار دارند. چند بیماری مرتبط با ریه می تواند باعث ایجاد دردی باشد که با درد سینه اشتباه گرفته می شود. آنها عبارتند از: پنومونی: عفونت ریه که باعث التهاب در کیسه های هوایی می شود. آمبولی ریه: لخته های خونی که به ریه ها می روند. سایر علایم آمبولی ریه عبارتند از: سرفه تنگی نفس ناگهانی آمبولی ریه فوریت های پزشکی هستند که نیاز به درمان فوری دارند. گاهی اوقات احساس درد در پوست یا سطح بیرونی سینه است که علت آن می تواند زونا باشد. این وضعیت ناشی از فعال شدن مجدد ویروسی است که باعث آبله مرغان می شود که احتمال دارد سال ها یا دهه ها پس از ابتلا به آبله مرغان بروز کند. تندرنس اولیه معمولا با بثورات دردناک همراه و از آنجایی که راش علامت قابل تشخیص تر بوده، تشخیص زودهنگام زونا دشوار است. درد سایر نواحی که در سینه چپ احساس می شود شامل درد دیواره قفسه سینه، مشکلات مری یا ریه ها، فیبرومیالژیا یا زونا است. درد سینه به همراه تنگی نفس و سرفه ناگهانی ممکن است آمبولی ریه باشد. برای این علایم درمان فوری پزشکی دریافت کنید. درد سینه سمت چپ دلایل زیادی دارد. برخی جدی تر از دیگران هستند. تنها راه برای اینکه مطمین شوید چه چیزی باعث درد شده، دریافت مراقبت های پزشکی است. درد در بدن برای هشدار دادن به مشکل است. آن را نادیده نگیرید یا تصور نکنید که بی ضرر است. اگر ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی توضیحی برای درد پیدا نکرد، به دنبال آن باشید. اگر درد ادامه داشت، نظر دوم را جدی بگیرید. برای درد سینه خود با یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی تماس بگیرید اگر: در یک نقطه می ماند. به تدریج بدتر می شود. فعالیت را محدود می کند. سینه ها قرمز یا متورم است. بیش از دو هفته طول می کشد. ترشح چرک یا ترشح از نوک پستان دارید. یک توده دردناک دارید که بعد از پریود از بین نمی رود. اولین کاری که باید هنگام درد سینه چپ انجام دهید، بررسی حمله قلبی است. درد سینه سمت چپ می تواند ناشی از صدمات یا شرایطی باشد که بر بافت سینه و مجاری شیر ت ثیر می گذارد. سرطان سینه معمولا در اوایل دردناک نیست. یک استثناء سرطان سینه التهابی است که باعث قرمزی و التهاب نیز می شود. درد از سایر نواحی که در سینه چپ احساس می شود می تواند از ساختارهای مجاور مانند ماهیچه های قفسه سینه، ریه ها یا مری باشد. درد عصبی در ناحیه می تواند ناشی از فیبرومیالژیا یا زونا باشد. در مورد درد سینه چپ به پزشک خود مراجعه کنید تا بتوانید آن را تشخیص داده و درمان کنید. محققان دریافته اند که در حدود درصد از افرادی که سرطان سینه تشخیص داده می شود، درد سینه دارند. زنان کمتر احتمال دارد که درد ناشی از سرطان را در سینه چپ خود احساس کنند. درد عضلانی هنگام دم بیشتر آسیب می بیند. اما اگر علایمی مانند سرفه یا تب نیز دارید، ممکن است التهاب غشای اطراف ریه ها و قفسه سینه (پلوریت) یا عفونت تنفسی مانند ذات الریه داشته باشید. برای انواع خاصی از درد، ماساژ می تواند کمک کننده باشد. ماساژ درد مربوط به شیردهی را کاهش می دهد. اگر عضله ای در قفسه سینه در اطراف سینه خود کشیده اید، یک ماساژ مناسب نیز می تواند درد را تسکین دهد. اطمینان حاصل کنید که از سینه بند با سایز و پشتیبانی مناسب استفاده می کنید. تناسب نادرست می تواند باعث افتادگی و کشیدگی و ناراحتی سینه شود. سخن آخر درد سینه چپ ممکن است ذهن را مستقیما به سمت سرطان سینه سوق دهد. مطمین باشید بیشتر دردهای سینه مربوط به سرطان نیست. با این وجود، درد یا توده های مشکوک را فورا بررسی کنید. زمانی که علت جدی باشد، تشخیص زودهنگام و درمان بهتر است. حتی اگر درد سینه چپ علامت یک بیماری جدی نباشد، پس تشخیص احساس بهتری خواهید داشت. به پزشک خود مراجعه و توصیه های درمانی را دنبال کنید.

گشاد شدن مردمک نشان دهنده چیست؟ عوامل زیادی می توانند بر اندازه مردمک ت ثیر بگذارند. برخی تحقیقات نشان می دهد که جذابیت و خلق و خو ممکن است باعث گشاد شدن مردمک شود. مردمک ها مسیول میزان نور وارد شده به چشم هستند. هنگامی که چشم ها به نور بیشتری نیاز دارند، اندازه آنها افزایش می یابد و برای کاهش مقدار نور ورودی، کوچک می شوند. چشم ها بخش مهمی از تعاملات اجتماعی هستند. به عنوان مثال، ارتباط چشمی در اکثر مکالمات محوری است. حرکات یا تغییرات چشم می تواند نشان دهنده احساسات مختلف مانند اضطراب باشد. برخی تحقیقات نشان می دهد که اندازه مردمک حتی ممکن است نشانه ای غیر ارادی از جذابیت باشد. در این مقاله، در مورد آنچه که ممکن است بر اندازه و گشاد شدن مردمک چشم ت ثیر بگذارد، بیشتر بیاموزید. گشاد شدن مردمک ها ممکن است نشان دهنده جذابیت باشد. مردمک ها منافذ دایره ای کوچکی هستند که میزان نور وارد شده به چشم را کنترل می کنند. حلقه رنگی اطراف مردمک عنبیه است. این شامل فیبرهای عضلانی است که اندازه مردمک را کنترل می کند. مردمک ها بسته به میزان نور لازم برای دید خوب کوچکتر یا بزرگتر می شوند. به عنوان مثال، مردمک ها با نور کم افزایش می یابند تا نور بیشتری وارد شود و بینایی را بهبود بخشد. در محیط های روشن، مردمک ها کوچکتر می شوند تا از ورود نور بیش از حد جلوگیری شود. هنگامی که مردمک ها کوچکتر می شوند، به این حالت انقباض مردمک می گویند. وقتی بزرگتر می شوند، به این حالت گشاد شدن مردمک می گویند. تغییر اندازه مردمک غیرارادی است. سیستم عصبی خودمختار اندازه مردمک را کنترل می کند. این همان سیستمی است که سایر اعمال خودکار مانند تنفس را کنترل می کند. با این حال، عوامل دیگری نیز می توانند باعث بزرگ شدن یا گشاد شدن مردمک ها شوند. چند نمونه از این عوامل عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید داروها و سایر داروها مانند الکل آسیب های چشمی که بر عضلات عنبیه تاثیر می گذارد شرایط عصبی، مانند مردمک آدی آسیب مغزی، مانند سکته مغزی در برخی موارد مردمک ها به طور دایم گشاد می شوند. به عنوان مثال، فردی که مبتلا به آنیریدیا مادرزادی است، به دلیل کمبود عنبیه اطراف، همیشه مردمک بزرگ‌تری خواهد داشت. در موارد دیگر، مردمک چشم ممکن است در طول روز تغییر کند. به عنوان مثال، احساساتی مانند اضطراب نیز ممکن است باعث تغییر در اندازه مردمک شود. این می تواند نتیجه واکنش جنگ یا گریز باشد که غیرارادی است. چرا مردمک های چشم گشاد می شوند؟ علل بالقوه مختلفی برای میدریازیس وجود دارد، از جمله: چندین داروی مختلف می توانند باعث میدریاز در یک یا هر دو چشم شوند. آنتی هیستامین ها، بوتاکس، شل کننده های عضلانی و داروهایی که برای درمان بیماری پارکینسون استفاده می شوند، همگی ممکن است باعث گشاد شدن مردمک چشم شوند. آنتی کولینرژیک‌ها که برای مسدود کردن انتقال‌دهنده‌های عصبی در افراد مبتلا به COPD ، بی‌اختیاری ادرار و سایر بیماری‌ها استفاده می‌شوند، این اثر را دارند. داروهای تفریحی شامل کوکایین، ال اس دی، اکستازی و آمفتامین ها نیز می توانند باعث گشاد شدن مردمک چشم شوند. برخی از گیاهان مانند جیمسون وید، شیپور فرشته و اعضای خانواده بلادونا می توانند باعث گشاد شدن مردمک چشم شوند. ممکن است فردی بدون اینکه متوجه باشد از طریق استنشاق ذرات یا لمس گل های باغچه با این گیاهان روبرو شود. وضعیتی به نام میدریاز اپیزودیک مردمک خوش خیم زمانی اتفاق می افتد که یک فرد سالم با سابقه سردرد ناگهان دچار گشاد شدن مردمک چشم شود. همچنین ممکن است در داخل، اطراف یا پشت چشم احساس ناراحتی کنند و دید تاری داشته باشند. اپیزودها معمولا برای مدت کوتاهی طول می کشند و خود به خود از بین می روند. معاینه گشاد شدن مردمک چشم قطره های چشمی به نام میدریاتیک ممکن است در طول معاینه چشم استفاده شود که باعث گشاد شدن موقت مردمک ها می شود. متخصصان چشم به نام چشم‌پزشک و اپتومتریست ممکن است از قطره‌های چشمی خاصی به نام میدریاتیک برای گشاد کردن مردمک‌ها در طول معاینه چشم استفاده کنند. حدود تا دقیقه پس از این درمان، مردمک ها گشاد می شوند و این امکان را برای متخصص فراهم می کند که هم شبکیه و هم عصب بینایی را به خوبی ببیند. توانایی دیدن این اجزای چشم می تواند شاخص های کلیدی سلامت چشم و نشانه هایی از مشکلات جدی را ارایه دهد. معاینات چشم ممکن است برای بررسی مشکلاتی مانند گلوکوم، دژنراسیون ماکولا و سایر شرایط تهدید کننده بینایی انجام شود. اثرات قطره های چشمی معمولا در عرض تا ساعت از بین می رود. اکسی توسین افزایش سطح اکسی توسین باعث گشاد شدن مردمک ها می شود. اکسی توسین هورمونی است که از ارتباط و تولید مثل انسان پشتیبانی می کند. از زنان در طول زایمان حمایت می کند، پیوند با نوزادان را تقویت می کند و همچنین بر سطح تستوسترون ت ثیر می گذارد. مطالعات اکسی توسین و گشاد شدن مردمک را با جذابیت و تعامل اجتماعی مثبت مرتبط دانسته اند. نوروپاتی عصب جمجمه ای آسیب به عصب سوم جمجمه ای می تواند باعث فلج عصب سوم شود که در توانایی بدن برای کنترل عضلات چشم اختلال ایجاد می کند و می تواند منجر به میدریازیس شود. عفونت، آسیب، دیابت و میگرن می تواند باعث این آسیب عصبی شود و افراد نیز ممکن است با آن متولد شوند. آسیب به مغز می تواند باعث افزایش فشار در مغز شود که می تواند بر سلامت چشم و آسیب به اعصاب ت ثیر بگذارد. فشار می تواند ناشی از ضربه فیزیکی یا آسیب داخلی مغز مانند سکته باشد. هنگامی که فردی به چشم خود آسیب می‌بیند، می‌تواند به اعصابی که گشاد شدن مردمک را کنترل می‌کنند آسیب برساند. وقتی افراد تمرکز می کنند، ممکن است به گشاد شدن مردمک چشم آنها مرتبط باشد. محققان از روش مردمک سنجی یا اندازه گیری اندازه مردمک ها برای تجزیه و تحلیل احساسات و وظایف فکری استفاده می کنند که باعث گشاد شدن و منقبض شدن مردمک می شود. تماس چشمی از دیرباز در تعاملات انسانی نقش اساسی داشته است. تغییر در احساسات ممکن است باعث گشاد شدن مردمک چشم شود. سیستم عصبی خودمختار واکنش‌های غیرارادی مختلفی را در طول احساسات ایجاد می‌کند، مانند ترس یا برانگیختگی. برخی تحقیقات نشان می دهد که گشاد شدن مردمک یکی از این پاسخ های غیرارادی به برانگیختگی یا جذب است. مثلا یکی مطالعه مرد و زن با گرایش های جنسی متفاوت را به خدمت گرفتند. محققان در حالی که اندازه مردمک چشم شرکت کنندگان را زیر نظر داشتند، ویدیوهای وابسته به عشق شهوانی را برای شرکت کنندگان پخش کردند. این مطالعه نشان داد که ویدیوهای وابسته به عشق شهوانی منجر به گشاد شدن مردمک چشم در شرکت کنندگان شد. این تیم نشان داد که مردان دوجنس‌گرا و زنان دگرجنس‌گرا در پاسخ به ویدیوهای شهوانی که شامل افراد هر دو جنس بود، مردمک‌های گشاد داشتند. مطالعه دیگری که این بار در مجله Evolution and Human Behavior منتشر شد، بر ارتباط بین گشاد شدن مردمک چشم و جاذبه جنسی متمرکز بود. محققان دریافتند که می توان علاقه جنسی را از روی اندازه و تاریکی مردمک ها تعیین کرد. اندازه مردمک و تغییرات هورمونی به نظر می رسد اندازه مردمک نیز به تغییرات هورمونی پاسخ می دهد. یکی مطالعه زن را برای مشاهده تصاویر هیجان انگیز بر روی صفحه نمایش کامپیوتر در مناسبت های مختلف استخدام کرد. نیمی از زنان از قرص های ضد بارداری هورمونی استفاده می کردند. زنانی که از قرص های ضدبارداری استفاده نمی کردند، در هنگام تماشای عکس های تحریک کننده در حین تخمک گذاری، مردمک چشم گشاد شده بودند. این در زنانی که از قرص های ضد بارداری استفاده می کردند، رخ نداد. بنابراین این مطالعه نشان می دهد که تغییرات هورمونی می تواند بر برانگیختگی و گشاد شدن مردمک چشم ت ثیر بگذارد. همچنین شواهدی وجود دارد که نشان می دهد گشاد شدن مردمک چشم ممکن است نشان دهنده اعتماد باشد. مطالعه ای در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم نشان می دهد که تغییر اندازه مردمک در شکل گیری اعتماد نقش دارد. هنوز مشخص نیست که چرا گشاد شدن مردمک ممکن است در جذب نقش داشته باشد. ممکن است در نتیجه تغییرات هورمونی باشد. با این حال، بسیاری از عوامل دیگر نیز می توانند بر گشاد شدن مردمک چشم ت ثیر بگذارند. مثلا تحقیق کنیدحاکی از که توجه به چیزی می تواند بر اندازه مردمک ت ثیر بگذارد. اشتباه کردن توجه به جذابیت ممکن است آسان باشد. تحقیقات بیشتری در این زمینه لازم است تا مشخص شود آیا گشاد شدن مردمک نشانه ای از جاذبه است یا نتیجه عوامل دیگری مانند هورمون ها یا پاسخ های غیرارادی بدن است. میدریازیس اصطلاح پزشکی برای اتساع یا بزرگ شدن غیرعادی مردمک است. به طور معمول، مردمک های فرد در هنگام کم شدن نور گشاد می شوند تا نور بیشتری وارد چشم شود. میدریازیس شرایطی را توصیف می‌کند که در آن مردمک‌ها بدون تغییر در میزان نور گشاد می‌شوند. میدریازیس باعث گشاد شدن غیرعادی مردمک می شود. زمانی که مردمک چشم شخصی به روشی غیرعادی گشاد می شود، به آن میدریازیس می گویند. این ممکن است به دلیل آسیب، عوامل روانی، یا زمانی که فردی داروها یا داروها را مصرف می کند، ایجاد شود. پزشکان گاهی اوقات به میدریاز بارزتر، زمانی که مردمک ها ثابت و متسع هستند، به عنوان "مردمک دمیده" یاد می کنند. این وضعیت می تواند نشانه ای از آسیب به مغز در اثر ضربه فیزیکی یا سکته باشد. نقطه مقابل میدریاز، میوز نامیده می‌شود و زمانی است که عنبیه منقبض می‌شود و باعث ایجاد مردمک‌های بسیار کوچک یا دقیق می‌شود. میدریازیس می تواند یک مردمک را در یک زمان یا هر دو را در یک زمان مبتلا کند. میدریازیس که فقط یک چشم را درگیر می کند آنیزوکوریا نامیده می شود. تخمین زده می شود که از هر نفر نفر با مردمک هایی با اندازه های کمی متفاوت به دنیا می آیند و چشمان آنها معمولا به تغییرات نور واکنش نشان می دهند. این وضعیت آنیزوکوری فیزیولوژیک، ساده یا ضروری نامیده می شود. در بیشتر موارد، گشاد شدن مردمک چشم به این معنی نیست که یک فرد دارای یک مشکل جدی سلامتی است و این بیماری به خودی خود به سرعت از بین می رود. در صورت عدم وجود علایم دیگر مانند سردرد یا گیجی، فرد باید به پزشک مراجعه کند. علامت مشخصه میدریازیس، مردمک های گشاد شده است که در پاسخ به تغییرات نور بزرگتر یا کوچکتر نمی شوند. وقتی مردمک ها گشاد می شوند، چشم ها به نور حساس تر می شوند. این می تواند منجر به تاری دید و همچنین در برخی موارد احساس انقباض کلی در اطراف پیشانی و چشم شود. برخی از افراد ممکن است سردرد، سرگیجه، سوزش چشم و مشکلات خواب را همراه با میدریاز تجربه کنند. مشکل در حرکت چشم و افتادگی پلک می‌تواند نشانه‌ای باشد که نشان می‌دهد میدریاز یک فرد در اثر فلج عصب سوم ایجاد می‌شود. استفاده از عینک آفتابی برای مبتلایان به میدریازیس توصیه می شود، زیرا ممکن است به نور بسیار حساس باشند. بسیاری از موارد میدریازیس، به‌ویژه مواردی که در اثر واکنش به گیاهان یا دارو ایجاد می‌شوند، خود به خود و اغلب در عرض چند ساعت یا چند روز از بین می‌روند. افراد مبتلا به میدریازیس تا زمانی که مردمک چشمشان گشاد شده باشد به نور حساس خواهند بود. بهترین کار این است که فرد در بیرون از منزل از عینک آفتابی استفاده کند و از نورهای روشن دور بماند. همچنین ایده خوبی است که رانندگی را تا حد امکان محدود کنید. اگر فردی پس از مصرف دارو دچار میدریاز شود، باید در آینده از مصرف آن دارو خودداری کند. آنها ممکن است بتوانند در مورد یافتن یک درمان جایگزین با پزشکی که دارو را تجویز کرده صحبت کنند. افراد مبتلا به میدریازیس ناشی از واکنش آلرژیک به یک گیاه، مانند شیپور فرشته، باید اقداماتی را برای محدود کردن مواجهه خود با گیاه در آینده انجام دهند. از آنجایی که مردمک‌های گشاد شده می‌توانند با مصرف تفریحی مواد مخدر مرتبط باشند، افراد مبتلا به میدریازیس ممکن است سوالات خجالت‌آور یا ناخوشایندی در مورد اینکه آیا "در مورد چیزی هستند" یا نه، پیدا کنند. درمان میدریازیس بر اساس آنچه که در وهله اول باعث این بیماری شده است تعیین می شود. رویکردهای درمانی سعی در محافظت از عملکرد کامل چشم ها دارند. به عنوان مثال، اگر گشاد شدن مردمک چشم به دلیل واکنش به دارو باشد، حتی اگر چندین دارو به سرعت مردمک ها را به اندازه طبیعی برگردانند، بسیاری از ارایه دهندگان به سادگی توصیه می کنند منتظر بمانید تا اثرات دارو از بین برود و در آینده از آن اجتناب کنید. هنگامی که میدریازیس در اثر آسیب به مغز و چشم ایجاد می شود، درمان های شدیدتری وارد عمل می شوند. در موارد شدید، ممکن است فرد برای ترمیم آسیب وارده به اعصاب یا ساختارهای چشم نیاز به جراحی داشته باشد. افراد ممکن است تا زمانی که چشمانشان بهبود می یابد، از چسب چشم استفاده کنند. دوزهای پایین پیلوکارپین، دارویی که معمولا برای درمان گلوکوم استفاده می‌شود، می‌تواند برای کمک به انقباض یا باریک کردن مردمک چشم نیز استفاده شود. اگر فردی بدون دلیل واضح متوجه گشاد شدن مردمک های چشم خود شود، باید به پزشک یا متخصص چشم مراجعه کند. اگر میدریاز پس از آسیب به چشم یا سر ایجاد شود، فرد باید فورا به دنبال درمان پزشکی باشد. دلایل زیادی برای میدریازیس وجود دارد که برخی از آنها موقتی هستند و در عرض چند ساعت از بین می روند، مانند پاسخ به داروها. در موارد جدی، فرد می‌تواند برای اصلاح علت زمینه‌ای بزرگ شدن مردمک جراحی انجام دهد، اگرچه این همیشه ضروری نیست. اگر فردی بدون دلیل مشخص متوجه گشاد شدن مردمک چشم شود، باید با پزشک خود تماس بگیرد.

یک مهارکننده پمپ پروتون است که میزان اسید تولید شده در معده را کاهش می دهد. این دارو برای درمان ازوفاژیت (آسیب به مری ناشی از اسید معده ناشی از بیماری ریفلاکس معده به مری یا GERD ) در بزرگسالان و کودکان حداقل سال استفاده می شود. پنتوپرازول معمولا تا هفته در زمان بهبودی مری شما تجویز می شود. پنتوپرازول برای کاهش اسید معده و سایر بیماری‌های مرتبط با اسید اضافی معده استفاده می‌شود. اسید به طور طبیعی در معده شما تولید می شود تا به هضم غذا و از بین بردن باکتری ها کمک کند. این اسید محرک است بنابراین بدن شما در برابر این محرک، یک سد مخاطی طبیعی تولید می کند که از پوشش معده شما محافظت می کند. در برخی افراد، این سد ممکن است آسیب ببیند و به اسید اجازه دهد به معده آسیب برساند و باعث التهاب، زخم و سایر شرایط شود. در برخی افراد حتی این احتمال وجود دارد که نوار عضلانی بالای معده دچار مشکل شود. این ممکن است به اسید اجازه خروج بدهد و مری را تحریک کند و باعث سوزش سر دل شود. این اغلب به عنوان " ریفلاکس اسید " نامیده می شود. مهارکننده های پمپ پروتون مانند پنتوپرازول سلول های مخاطی معده را از تولید اسید بیش از حد جلوگیری می کند. این به جلوگیری از ایجاد زخم کمک می کند یا به روند بهبودی در جایی که آسیب قبلا رخ داده است کمک می کند. با کاهش مقدار اسید، آنها همچنین می توانند به کاهش علایم بیماری رفلاکس اسید مانند سوزش سر دل کمک کنند. پنتوپرازول همچنین به عنوان بخشی از درمان برای خلاص شدن از شر هلیکوباکتر پیلوری، یک باکتری موجود در معده، که می تواند باعث ایجاد زخم شود، تجویز می شود. پنتوپرازول با نسخه در دسترس است. همچنین می توانید دوره های کوتاه مدت پنتوپرازول را برای درمان علایم رفلاکس (مانند سوزش سر دل) در بزرگسالان از داروخانه خریداری کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از داروها برای افراد با شرایط خاص مناسب نیستند و گاهی اوقات تنها در صورت مراقبت بیشتر ممکن است از دارو استفاده شود. به این دلایل، قبل از شروع مصرف پنتوپرازول، مهم است که پزشک یا داروساز شما بداند: باردار هستید، یا برای بچه دار شدن یا شیردهی تلاش می کنید. هر یک از علایم مشکل در بلع، از دست دادن خون، کاهش وزن، یا استفراغ را دارید. مشکلی در عملکرد کبد یا عملکرد کلیه های خود دارید. تا به حال به یک دارو واکنش آلرژیک داشته اید. داروی دیگری مصرف می کنید. قبل از شروع این درمان، بروشور اطلاعات چاپ شده سازنده را از داخل بسته مطالعه کنید. اطلاعات بیشتری در مورد پنتوپرازول به شما می دهد و لیست کاملی از عوارض جانبی که ممکن است از مصرف آن تجربه کنید در اختیار شما قرار می دهد. اگر پنتوپرازول برای شما تجویز شده است، آن را دقیقا همانطور که پزشک به شما گفته است مصرف کنید. قرص های قوی متفاوتی در دسترس هستند، بنابراین پزشک می تواند مناسب ترین نوع آن را برای شما تجویز کند. این دارو معمولا یک بار در روز مصرف می شود. اگر آن را برای ریشه‌کنی هلیکوباکتر پیلورییا برای سندرم زولینگر - الیسون مصرف می‌کنید، احتمالا از شما خواسته می‌شود دو دوز در روز مصرف کنید. پزشک به شما می گوید که کدام دوز برای شما مناسب است و دستورالعمل ها نیز برای یادآوری روی برچسب بسته درج خواهند شد. اگر پنتوپرازول را برای علایمی مانند سوزش سر دل خریداری کرده اید، صبح یک قرص مصرف کنید. ممکن است برای کنترل علایم خود نیاز به مصرف پنتوپرازول به مدت یک روز یا بیشتر داشته باشید. اگر علایم شما ظرف چند روز بهبود نیافت، باید با پزشک خود در این مورد مشورت کنید. قرص ها را با یک نوشیدنی ببلعید. قبل از قورت دادن قرص را نجوید، خرد نکنید یا نشکنید. پنتوپرازول را می توان قبل یا بعد از غذا مصرف کرد، اگرچه مصرف آن قبل از غذا بهتر است. اگر فراموش کردید یک نوبت را در زمان معمول خود مصرف کنید، می توانید آن را زمانی که یادتان آمد مصرف کنید (مگر اینکه زمان مصرف نوبت بعدی نزدیک است، در این صورت دوز فراموش شده را کنار بگذارید) دو دوز را با هم مصرف نکنید. اگر به صورت طولانی مدت از پنتوپرازول استفاده می کنید، پزشک شما می خواهد حداقل سالی یک بار درمان شما را بررسی کند تا مطمین شود که هنوز برای شما مناسب است. اگر از پنتوپرازول برای ریشه کنی هلیکوباکتر پیلوریاستفاده می کنید، یک دوره درمانی معمولی یک یا دو هفته طول می کشد. درمان برای بهبود زخم ها یک یا دو ماه طول می کشد. برخی از غذاها ممکن است علایم شما را بدتر کنند. غذاها و نوشیدنی هایی که می توانند علایم را بدتر کنند، عبارتند از: نعناع، گوجه فرنگی، شکلات، غذاهای تند، نوشیدنی های گرم، قهوه و نوشیدنی های الکلی. اگر فکر می کنید که غذایی علایم شما را تشدید می کند، بهتر است برای مدتی از مصرف آن اجتناب کنید تا ببینید آیا علایم شما بهبود می یابد یا خیر. همچنین سعی کنید از خوردن وعده های غذایی حجیم خودداری کنید، زیرا این غذاها می توانند علایم شما را بدتر کنند. توجه داشته باشید که فشار بیشتری بر معده شما وین علایم شما کمک کند. سیگار میزان اسید تولید شده توسط معده را افزایش می دهد و ممکن است علایم شما را بدتر کند. اگر سیگاری هستید، با پزشک یا داروساز خود در مورد نحوه ترک سیگار صحبت کنید. بیشتر داروها علاوه بر اثرات مفید خود، می توانند عوارض جانبی ناخواسته ای ایجاد کنند، اگرچه همه افراد به طور یکسان این علایم را تجربه نمی کنند. جدول زیر شامل برخی از رایج ترین موارد مرتبط با پنتوپرازول است. فهرست کاملی را در بروشور اطلاعات سازنده که همراه با داروی شما ارایه می شود، وجود دارند. اثرات ناخواسته اغلب با سازگاری بدن شما با داروی جدید بهبود می یابند، اما اگر هر یک از موارد زیر ادامه یافت یا دردسرساز شد، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. استفاده طولانی مدت از پنتوپرازول (حداقل برای سه ماه) ممکن است به سطوح پایین منیزیم در خون شما منجر شود. دراین شرایط ممکن است دچار بروز علایم اولیه مانند احساس خستگی، سرگیجه یا گیجی و ضربان قلب نامنظم (تپش قلب) شود. اگر فکر می‌کنید این برای شما صدق می‌کند، به پزشک خود اطلاع دهید. اگر علایم دیگری را تجربه کردید که فکر می کنید ممکن است ناشی از دارو باشد، برای مشاوره بیشتر با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. هشدارها پنتوپرازول برای تسکین فوری علایم سوزش سر دل نیست. سوزش سر دل اغلب با اولین علایم حمله قلبی اشتباه گرفته می شود. اگر درد قفسه سینه یا احساس سنگینی، درد گسترش یافته به بازو یا شانه، حالت تهوع، تعریق و احساس ناخوشایند عمومی دارید، به فوریت های پزشکی مراجعه کنید. درمان طولانی مدت با پنتوپرازول همچنین ممکن است جذب ویتامین B - را برای بدن شما دشوارتر کند و در نتیجه کمبود این ویتامین را به همراه داشته باشد. اگر به درمان طولانی مدت پنتوپرازول نیاز دارید و نگرانی در مورد کمبود ویتامین B - دارید، با پزشک خود صحبت کنید. پنتوپرازول می تواند باعث مشکلات کلیوی شود. اگر کمتر از حد معمول ادرار می کنید یا اگر خون در ادرار دارید به پزشک خود اطلاع دهید. اسهال ممکن است نشانه عفونت جدید باشد. اگر اسهال آبکی یا خون در آن دارید با پزشک خود تماس بگیرید. پنتوپرازول ممکن است علایم جدید یا بدتر لوپوس را ایجاد کند. اگر درد مفاصل و بثورات پوستی روی گونه ها یا بازوهای خود دارید که در نور خورشید بدتر می شود، به پزشک خود اطلاع دهید. در هنگام مصرف طولانی مدت یا بیش از یک بار در روز این دارو ممکن است بیشتر دچار شکستگی استخوان شوید. چه داروهای دیگری بر پنتوپرازول ت ثیر می گذارد؟ در مورد سایر داروهای خود به پزشک خود بگویید. برخی ممکن است با پنتوپرازول تداخل داشته باشند، به ویژه: دیگوکسین متوترکسات دیورتیک یا "قرص ادرارآور". این لیست کامل نیست. سایر داروها از جمله داروهای تجویزی و بدون نسخه، ویتامین ها و محصولات گیاهی ممکن است بر پنتوپرازول ت ثیر بگذارند. همه تداخلات دارویی ممکن در اینجا ذکر نشده است. مطالعات اخیر حاکی از آن است که با مصرف داروهای مهارکننده پمپ پروتون مانند پنتوپرازول برای بیش از یک سال، خطر پوکی استخوان کمی افزایش می یابد. اگر این مورد روی شما ت ثیر بگذارد، پزشک ممکن است سطح ویتامین D و کلسیم کافی برای کاهش این خطر را بررسی کند. اگر هر دارویی را بدون نسخه خریداری می کنید، همیشه با داروساز مشورت کنید که مصرف آن در کنار سایر داروهایتان بی خطر است.

قرمزی آلت تناسلی می تواند ناشی از بیماری های مقاربتی مانند کلامیدیا یا تبخال تناسلی یا عفونت دستگاه ادراری باشد. یکی از دلایل نادیده گرفته قرمزی آلت تناسلی، تحریک شیمیایی ناشی از محصولات بهداشتی است. برای اطلاعات بیشتر در مورد قرمزی آلت تناسلی و گزینه های درمانی زیر را بخوانید. اگر مشکلات مربوط به ناحیه تناسلی را تجربه می کنید، ممکن است از صحبت کردن با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی در مورد علایم و نگرانی های خود احساس خجالت یا ناراحتی کنید. این قابل درک است، با این حال، بحث در مورد وضعیت شما بسیار مهم است زیرا وضعیت سلامت دستگاه تناسلی شما می تواند نمایانگر سلامت کلی شما باشد. اگر مردی هستید که علایم قرمزی آلت تناسلی را تجربه می‌کنید، این ممکن است نشانه‌ای از یک مشکل سلامتی باشد. برای دریافت درمان و مراقبت مناسب، لازم است با پزشک خود مشاوره کنید. ویژگی های رایج قرمزی آلت تناسلی عبارتند از: این می تواند برای پزشک شما بسیار مفید باشد که سوالات زیر را از خود بپرسید و آنچه را که تجربه می کنید یادداشت کنید. توجه به جایی که قرمزی آلت تناسلی رخ می دهد بسیار مهم است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قرمزی در یک ناحیه از آلت تناسلی موضعی است؟ یا این وضعیت کل آلت تناسلی را تحت تاثیر قرار می دهد؟ قرمزی از آلت تناسلی به قسمت های دیگر کشاله ران مانند شرمگاه یا ران گسترش یافته است؟ علاوه بر این، ممکن است علاوه بر قرمزی، علایم دیگری را نیز تجربه کنید، از جمله: خارش تورم بوی بد درد همراه با ادرار (دیسوریا) ترشحات تناسلی (زرد یا سفید) درد یا درد گرما در لمس پوست خشک یا پوسته پوسته شدن این علایم را با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود به منظور دریافت درمان مناسب در میان بگذارید. چه چیزی باعث قرمزی آلت تناسلی می شود؟ آلت تناسلی مردانه اجزای مختلفی دارد: گلانس (سر آلت تناسلی) شفت ریشه (قسمتی که به قسمت تحتانی شکم/لگن متصل است) دهانه مجرای ادرار (لوله ای که مایع منی و ادرار را حمل می کند) در نوک آلت تناسلی قرار دارد. در بدو تولد، غده توسط پوست ختنه گاه پوشانده می شود، که به سادگی پوست شلی است که اطراف غده را احاطه کرده است. پوست ختنه گاه را می توان با روشی به نام ختنه حفظ کرد یا با جراحی برداشت. یکی دیگر از اندام های تناسلی که در مجاورت آلت تناسلی قرار دارد و ممکن است قرمز شود کیسه بیضه است. کیسه بیضه یک کیسه خارجی از پوست است که بیضه ها (همچنین به نام بیضه شناخته می شود) را در بر می گیرد. بیضه ها اندام تناسلی مردانه گرد و تخم مرغی شکل در پشت آلت تناسلی هستند. قرمزی این اجزا در درجه اول ماهیت التهابی دارد، اما بسیاری از شرایط دیگر نیز می توانند باعث قرمزی شوند. قرمزی آلت تناسلی می تواند بر مردان ختنه شده و ختنه نشده ت ثیر بگذارد. التهابی علل التهابی قرمزی آلت تناسلی شامل موارد زیر است: عفونت: بسیاری از پاتوژن های عفونی مختلف می توانند ناحیه تناسلی مانند باکتری ها، قارچ ها و ویروس ها را آلوده کنند. همه این عوامل عفونی می توانند باعث قرمزی و التهاب آلت تناسلی شوند و اغلب اما نه منحصرا از راه جنسی منتقل می شوند. علاوه بر قرمزی و التهاب، این عفونت‌ها می‌توانند علایم مرتبطی مانند سوزش ادرار و ترشح آلت تناسلی را نیز ایجاد کنند. عفونت‌های قارچی علاوه بر قرمزی می‌توانند باعث ایجاد لکه‌های سفید روی آلت تناسلی نیز شوند. درماتولوژیک: چندین بیماری پوستی وجود دارد که می تواند آلت تناسلی را تحت تاثیر قرار دهد و باعث قرمزی و علایم مرتبط شود. به عنوان مثال، لیکن اسکلروزیس و پسوریازیس بیماری‌های التهابی مزمن پوستی هستند که هم در مردان و هم در زنان به ناحیه تناسلی تمایل دارند. پسوریازیس با پاپول ها یا پلاک های اریتماتوز (ضایعات یا تورم های کوچک و برجسته) با مرزهای نامنظم پوشیده شده توسط فلس مشخص می شود. پسوریازیس می تواند هم آلت تناسلی و هم کیسه بیضه را درگیر کند. سیستمیک: شرایط سیستمیک مانند دیابت و بیماری کلیوی می تواند منجر به التهاب در اطراف غده شود. افراد مبتلا به انواع پیشرفته این شرایط می توانند غلظت بالایی از گلوکز در ادرار خود داشته باشند (گلیکوزوری) از آنجایی که مجرای ادرار از طریق آلت تناسلی می گذرد و از غده خارج می شود، با ادرار کردن، گلوکز اضافی می تواند باعث تحریک سر آلت تناسلی و اطراف آن شود. این می تواند منجر به قرمزی و التهاب شود که می تواند بقیه آلت تناسلی را تحت تاثیر قرار دهد. علل بهداشتی بهداشت مناسب کلید حفظ سلامت دستگاه تناسلی است. تمیز کردن منظم زیر پوست ختنه گاه آلت تناسلی و اطراف کیسه بیضه با آب و صابون ملایم برای دور نگه داشتن باکتری های مضر بسیار مهم است. رعایت بهداشت جنسی نیز مهم است. به خاطر داشته باشید که برای جلوگیری از انتقال عفونت های مقاربتی از کاندوم و اقدامات جنسی ایمن استفاده کنید. آلرژن ها علل قرمزی آلت تناسلی مربوط به آلرژن ها ممکن است شامل موارد زیر باشد: محرک ها: بسیاری از مواد می توانند پوست را تحریک کرده و باعث ایجاد بثورات و قرمزی شوند. این به عنوان درماتیت شناخته می شود. محصولاتی مانند صابون های با رایحه شدید، لوسیون ها، عطرها و حتی برخی از جواهرات اطراف ناحیه تناسلی می توانند بسیار تحریک کننده باشند و به دلیل واکنش های آلرژیک یا حساسیت باعث التهاب آلت تناسلی شوند. دارو: برخی از داروها ممکن است واکنش هایی ایجاد کنند که منجر به قرمزی، التهاب یا تورم کیسه بیضه می شود. برای مثال، مردان مسن‌تری که سابقه مصرف طولانی مدت کورتیکواسترویید موضعی دارند، ممکن است به سندرم کیسه بیضه قرمز مبتلا شوند که می‌تواند به عنوان یک عارضه جانبی دارو به آلت تناسلی نیز سرایت کند. در مورد داروهایی که شروع کرده اید و عوارض جانبی احتمالی با پزشک خود صحبت کنید. تحریک آلت تناسلی تحریک آلت تناسلی شایع است و می تواند به دلایل خوش خیم متعددی ایجاد شود. دلایل رایج شامل تمیز کردن با نوع جدیدی از صابون، تمیز کردن بیش از حد یا ساییدگی است. علایم اصلی این وضعیت شامل خارش آلت تناسلی، قرمزی آلت تناسلی است. کلامیدیا کلامیدیا در مردان یکی از شایع ترین بیماری های مقاربتی یا STD است. این بیماری توسط باکتری کلامیدیا تراکوماتیس ایجاد می شود. یک مرد می تواند از طریق داشتن رابطه جنسی واژینال، مقعدی یا دهانی با شریک آلوده، زن یا مرد، به کلامیدیا مبتلا شود. علایم کلامیدیا در مردان شامل ترشح از آلت تناسلی است. احساس سوزش در ادرار و گاهی درد و تورم در بیضه ها. این بیماری می تواند به راست روده گسترش یابد و باعث درد، خونریزی و ترشح رکتوم شود. ممکن است روی چشم ها ت ثیر بگذارد و باعث التهاب ملتحمه باکتریایی شود. درمان این علایم مهم است، زیرا کلامیدیا در مردان می تواند منجر به عقیمی شود. همچنین فرد را مستعد ابتلا به HIV می کند. تشخیص از طریق آزمایش ادرار و یا سواب از انتهای آلت تناسلی انجام می شود. درمان شامل یک دوره آنتی بیوتیک، معمولا از طریق دهان، برای از بین بردن باکتری است. مطمین شوید که تمام داروها را طبق دستورالعمل تمام کنید. ممکن است حتی پس از ابتلا به این بیماری دوباره به کلامیدیا مبتلا شوید، بنابراین انجام رابطه جنسی ایمن همچنان بسیار مهم است. علایم اصلی این وضعیت شامل درد بیضه، فوریت ناگهانی برای ادرار کردن، ادرار دردناک، تکرر ادرار، نشت مایعات است. تب خال ناحیه تناسلی تبخال تناسلی یا عفونت ویروس هرپس سیمپلکس یک بیماری مقاربتی است که باعث ایجاد زخم های غیر قابل درمان در ناحیه تناسلی و رکتوم می شود. این بیماری توسط ویروس HSV - ایجاد می شود. زنان بیشتر مستعد ابتلا به این بیماری، هستند، زیرا ویروس در حین رابطه جنسی راحت تر از مردان به زنان منتقل می شود. با این حال، بسیاری از افراد ناقل HSV - هستند اما هرگز تشخیص داده نمی شوند. این ویروس می تواند در حین رابطه جنسی حتی توسط فردی بدون علایم منتقل شود. در صورت وجود، علایم شامل ضایعات کوچک، دردناک و تاول مانند در ناحیه تناسلی و راست روده است. علایم آنفولانزا مانند تب، سردرد، بدن درد، و غدد لنفاوی متورم. قبل از ظاهر شدن تاول ها، ممکن است درد و گزگز در محل شیوع وجود داشته باشد. HSV - قابل درمان نیست، اما می توان آن را برای کمک به کاهش علایم و جلوگیری از گسترش بیشتر مدیریت کرد. این ویروس می تواند از یک زن باردار به نوزادش در طول فرآیند زایمان منتقل شود و هرکسی که هرپس سیمپلکس دارد به ویژه در برابر HIV آسیب پذیر است. تشخیص از طریق معاینه فیزیکی و نمونه مایع از ضایعات فعال انجام می شود. درمان شامل داروهای ضد ویروسی و همیشه انجام رابطه جنسی ایمن است. گال گال جوشی است که توسط کنه خارش میکروسکوپی انسان ایجاد می شود. برای تغذیه به لایه بالایی پوست فرو می رود و باعث خارش و سوزش شدید می شود. کنه از طریق تماس مستقیم یا از طریق رختخواب یا مبلمان آلوده پخش می شود. علایم شامل خارش شدید، به ویژه در شب، و بثورات برآمدگی های ریز قرمز رنگ است. خاراندن ممکن است باعث ایجاد زخم، پوسته یا پوسته در بثورات شود. بثورات اغلب بین انگشتان دست، در چین‌های مچ دست و آرنج و هر جایی که معمولا با لباس پوشانده می‌شود، ایجاد می‌شود. مهم است که تحت درمان قرار بگیرید زیرا خراش می تواند باعث عفونت در پوست شود. در کودکان، کنه ها می توانند تقریبا تمام بدن را بپوشانند. تشخیص از طریق معاینه فیزیکی و آزمایش پوست انجام می شود. درمان شامل تجویز کرم پوست است. هر فردی که با فرد مبتلا تماس داشته است باید تحت درمان قرار گیرد، حتی اگر هیچ علامتی نداشته باشد. علایم اصلی این وضعیت شامل خارش یا سوزش واژن، قرمزی ولوواژینال، احساس خارش یا گزگز در سرتاسر، خارش باسن، خارش آرنج است. بثورات پوستی غیر اختصاصی علل شایع بثورات پوستی درماتیت تماسی، آسیب نور خورشید یا واکنش آلرژیک است. با این حال، بسیاری از بثورات یکی از علایم بیماری هستند و نباید نادیده گرفته شوند. بثورات غیر اختصاصی علایم بسیار متنوعی دارند: ممکن است صاف و صاف باشد. کمی برآمده یا با جوش های متورم تمیز و خشک یا تاول زده و تراوش می کند. ممکن است به طور گسترده در بدن پخش شود یا در یک محل محدود شود. تشخیص از طریق شرح حال بیمار و معاینه فیزیکی برای تعیین نوع دقیق، محل و سابقه بثورات همراه با سایر علایمی که ممکن است وجود داشته باشد، انجام می شود. این علایم با آزمایش خون یا تصویربرداری بررسی می شود. سواب های پوستی ممکن است گرفته شود و آزمایش شود. پس از اینکه فرآیند تا حد امکان علل بسیاری را رد کرد، می توان یک دوره درمانی را تعیین کرد. اورتریت اورتریت عفونت مجرای ادرار است که ادرار را از مثانه از بدن خارج می کند. مجرای ادرار ممکن است به تنهایی یا با سایر ساختارها در عفونت کلی دستگاه ادراری درگیر باشد. اورتریت به خودی خود یک بیماری مقاربتی ( STD ) نیست، اما همان باکتری ها و ویروس هایی که باعث بیماری های مقاربتی می شوند می توانند مجرای ادرار را نیز آلوده کنند. یکی دیگر از علل شایع باکتری E . coli است که در مدفوع یافت می شود. شایع ترین علایم سوزش هنگام ادرار و ترشح کدر است. تشخیص از طریق آزمایش ادرار و گرفتن سواب از مجرای ادرار انجام می شود. بیمار مبتلا به اورتریت باید برای بیماری های مقاربتی نیز آزمایش شود. اگر اورتریت ناشی از باکتری باشد، درمان شامل آنتی بیوتیک است. مصرف مکمل های کرن بری نیز می تواند مفید باشد، تا زمانی که بیمار از رقیق کننده خون به نام وارفارین نیز استفاده نکند. اورتریت گونوکوکی سوزاک یک عفونت مقاربتی ( STI ) است که توسط میکروب (باکتری) به نام گنوکوک ایجاد می شود. این باکتری از طریق تماس جنسی یا از طریق انتقال در حین زایمان پخش می شود و باعث التهاب مجرای ادرار می شود که لوله ای است که ادرار می کند. علایم اصلی این وضعیت شامل ادرار دردناک، نشت مایعات، درد خود به خود بیضه، قرمزی در نوک آلت تناسلی، تورم بیضه است. درمان قرمزی آلت تناسلی و تسکین آن همانطور که در بخش پیشگیری توضیح داده شد، بهترین راه برای مقابله با قرمزی آلت تناسلی در حالی که منتظر یک قرار ملاقات هستید این است که مطمین شوید ناحیه را با صابون ملایم تمیز نگه دارید، تا حد امکان خشک کنید، و همچنین از روش‌های جنسی ایمن استفاده کنید. همچنین ممکن است پوشیدن لباس های گشاد، راحت و قابل تنفس برای محدود کردن تحریک مفید باشد. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ اگر قرمزی آلت تناسلی شما بدتر شد یا ادامه پیدا کرد، باید به پزشک مراجعه کنید. درمان قرمزی آلت تناسلی به علت آن بستگی دارد و ممکن است شامل موارد زیر باشد. آنتی بیوتیک ها: اگر قرمزی آلت تناسلی شما در نتیجه عفونت باکتریایی مانند کلامیدیا یا سوزاک باشد، پزشک آنتی بیوتیک های مناسب را تجویز می کند. داروهای ضد قارچ: مخمرهایی مانند کاندیدا قارچ‌هایی هستند که می‌توانند با داروهای موضعی یا سیستمیک که ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما می‌تواند تجویز کند، درمان شوند. کرم های پوستی: اگر علایم شما ناشی از یک بیماری پوستی باشد، پزشک ممکن است کرم یا پماد استروییدی را تجویز کند که می تواند به کاهش علایم شما کمک کند. پیشگیری از قرمز شدن آلت تناسلی عادات و تغییرات ساده سبک زندگی می تواند به جلوگیری از شروع قرمزی آلت تناسلی کمک کند: بهداشت مناسب: همانطور که در بالا گفته شد، بهداشت نامناسب می تواند علت قرمزی آلت تناسلی باشد. تمیز کردن صحیح و منظم آلت تناسلی و پوست ختنه گاه (در صورت وجود) اقداماتی هستند که می توانید در خانه برای جلوگیری از علایم انجام دهید. عادات مسیولیت‌پذیر جنسی: پیشگیری از عفونت‌های مقاربتی نه تنها شامل استفاده از کاندوم، بلکه محدود کردن شرکای جنسی و انجام آزمایش‌های منظم است. واکسیناسیون صحیح: زگیل تناسلی و HPV شرایطی هستند که می توانند آلت تناسلی را آلوده و ملتهب کنند که به راحتی با واکسیناسیون قابل پیشگیری هستند. اگرچه این واکسن بیشتر برای افراد ساله یا کمتر به بازار عرضه می شود، لطفا در هر سنی این گزینه را با متخصص مراقبت های بهداشتی خود در میان بگذارید. سوالات متداول در مورد قرمزی آلت تناسلی آیا می توانم در حین درمان قرمزی آلت تناسلی به رابطه جنسی ادامه دهم؟ حتی اگر برای بالانیت تحت درمان هستید که ناشی از عفونت نیست، همچنان در مورد فعالیت جنسی احتیاط کنید. بسیاری از علل التهابی قرمزی آلت تناسلی ممکن است مسری نباشند، اما می توانند به راحتی تحریک شده و با فعالیت هایی مانند رابطه جنسی بدتر شوند. قطعا ادامه روابط جنسی در طول درمان عفونت توصیه نمی شود زیرا خطر انتقال آن حتی با استفاده صحیح از کاندوم بسیار زیاد است. آیا قرمزی آلت تناسلی من نشانه سرطان است؟ در موارد بسیار نادر، قرمزی روی آلت تناسلی یا تورم ممکن است نشانه سرطان باشد، به خصوص اگر با رشدی همراه باشد که اندازه آن افزایش می‌یابد. همچنین به علایمی مانند تغییر رنگ پوست آلت تناسلی، ترشح یا خونریزی بدبو و ضخیم شدن پوست توجه داشته باشید. اگر این علایم به مرور زمان برطرف نشدند یا بدتر شدند، حتما با پزشک خود پیگیری کنید. آیا قرمزی نوک آلت تناسلی خطرناک است؟ بیشتر علل قرمزی نوک آلت تناسلی (بالانیت) خوش خیم هستند و جدی نیستند. با این حال، این بدان معنا نیست که شما نباید علایم خود را با یک متخصص مراقبت های بهداشتی پیگیری کنید. بالانیت درمان نشده می تواند عوارض پزشکی مانند فیموز داشته باشد، وضعیتی که در آن پوست ختنه گاه به دلیل التهاب از سر آلت تناسلی جدا نمی شود. فیموز می تواند منجر به مشکلات ادراری شود و گاهی اوقات نیاز به درمان جراحی دارد.

سقط جنین یک تجربه ویرانگر برای هر زنی است. بهبودی پس از سقط جنین مستلزم استراحت زیاد، حمایت عاطفی و رژیم غذایی مناسب است. این مقاله در مورد رژیم غذایی که یک زن باید بعد از سقط جنین برای بهبودی سریع رعایت کند صحبت می کند. همچنین انواع غذاهای هندی سالم و ناسالم را برای زنی که در حال بهبودی پس از سقط جنین است توضیح می دهد. برای زنی که در دوران نقاهت است مهم است که بداند بعد از سقط جنین چه نوع غذایی بخورد. خوردن غذای سالم پس از سقط جنین برای بدن حیاتی است، زیرا برای بهبودی و بهبودی پس از ضربه به مواد مغذی ضروری نیاز دارد. غذاهای غنی از آهن سقط جنین باعث می شود زنان احساس خستگی و کم خونی کنند. در صورت خونریزی بیش از حد به دلیل سقط جنین، ممکن است کمبود آهن در بدن ایجاد شود. از این رو، مصرف غذاهای غنی از آهن برای اطمینان از حفظ سطح آهن در بدن مهم است. آهن بر دو نوع است آهن ه م و غیره م. نوع آهن ه م در غذاهایی از منابع حیوانی مانند گوشت قرمز، مرغ و غذاهای دریایی یافت می شود. نوع آهن غیر ه م در منابع گیاهی مانند سبزیجات برگ سبز، آجیل، عدس، لوبیا، کلم بروکسل، دانه کنجد و دانه کدو تنبل یافت می شود. بنابراین، گیاهخواران باید غذاهای غنی از آهن را از منابع گیاهی و گوشت خواران باید غذاهای غنی از آهن را هم از منابع گیاهی و هم از منابع حیوانی مصرف کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید غذاهای غنی از کلسیم در دوران بارداری، ذخایر کلسیم در بدن مصرف می شود، زیرا جنین برای داشتن قلب، اعصاب، ماهیچه ها، استخوان ها و دندان های سالم به کلسیم نیاز دارد. هنگامی که سقط جنین اتفاق می افتد، تمام آن کلسیم همراه با بافت بارداری دفع می شود و باعث کمبود کلسیم در بدن می شود. از این رو، خوردن غذاهای غنی از کلسیم، مانند سبزیجات با برگ سبز تیره، محصولات لبنی، ماهی مانند ساردین و سالمون و میوه های خشک مانند انجیر خشک، خرما و آجیل برای زنان مهم است. غذاهای غنی از فولات بسیاری از زنانی که سقط جنین را تجربه می کنند، قصد دارند پس از بهبودی دوباره باردار شوند. در چنین شرایطی، مصرف غذاهای غنی از فولات ایده خوبی است. فولات در سبزیجات برگ سبز تیره مانند اسفناج، کلم پیچ و کاهوی رومی وجود دارد. همچنین در مارچوبه، کلم بروکلی، مرکبات، عدس، نخود فرنگی، آووکادو، انگشتان زنانه، کدو حلوایی، کلم بروکسل، دانه ها و آجیل یافت می شود. پالاک، کاری بهندی، چوله و غیره، نمونه هایی از غذاهای هندی غنی از فولات هستند. غذاهای غنی از پروتیین بدن برای بهبودی به پروتیین نیاز دارد، زیرا اسیدهای آمینه موجود در پروتیین ها به ترمیم سلول کمک می کند. بنابراین، شما باید غذاهایی مانند تخم مرغ، گوشت بدون چربی، غذاهای دریایی، شیر، پنیر، ماست، عدس و مرغ مصرف کنید. منابع گیاهی پروتیین عدس، محصولات لبنی و غلاتی مانند کینوا و گندم سیاه هستند. دال، چوله و پالک پنیر غذاهای هندی مغذی و غنی از پروتیین هستند که می توانید بخورید و از آن لذت ببرید. غذاهای تقویت کننده خلق و خو غم و اندوه و آسیب ناشی از سقط جنین اغلب می تواند منجر به افسردگی شود. طبق تحقیقات، کمبود منیزیم با افسردگی مرتبط است و مصرف غذاهای غنی از منیزیم اضطراب را کاهش می دهد و به غلبه بر افسردگی کمک می کند. منیزیم است در غذاهایی مانند آجیل، دانه ها، غلات کامل مانند برنج قهوه ای و گندم کامل، سبزیجات برگ سبز، شکلات تیره، آوکادو، و حبوبات مانند نخود فرنگی، عدس، نخود و غیره برخی از غذاهای هندی که حاوی مواد بلند کردن خلق و خوی یافت از Chole ، میلک شیک کاکایو و غیر آجیل و رژیم غذایی سقط جنین آنها منبعی از چندین ماده مغذی حیاتی است که می تواند به بهبود سریعتر بدن پس از سقط جنین کمک کند. آجیل سرشار از ویتامین E ، آهن، منیزیم، فولات، اسیدهای چرب امگا و امگا است. آنها همچنین منبع خوبی از فیبر هستند. با این حال، آنها باید در حد اعتدال مصرف شوند زیرا حاوی مقادیر زیادی چربی و کالری هستند. آجیل هایی مانند بادام، پیستا، گردو، بادام هندی و . را در برنامه غذایی روزانه خود قرار دهید. همچنین می توانید از آجیل در غذاهای هندی مانند خیر و بریانی استفاده کنید که خلق و خوی شما را نیز بالا می برد. میوه ها و سبزیجات بر اساس چندین مطالعه علمی، زنانی که پس از سقط جنین از میوه و سبزیجات فراوان در رژیم غذایی خود استفاده می کردند، خطر سقط جنین در بارداری های بعدی درصد کمتر بود. مرکبات، سبزیجات برگ سبز و میوه هایی با محتوای آب بالا برای سلامتی عالی هستند. غذاهای غنی از ویتامین C مرکبات مانند گریپ فروت، پرتقال و توت فرنگی منبع عالی ویتامین C هستند که برای جذب آهن توسط بدن ضروری است. باز هم، باید با پزشک خود مشورت کنید تا در مورد اینکه چه میوه هایی برای شما مفید است و چه میوه هایی باید از خوردن آنها خودداری کنید، در حین بهبودی از سقط جنین مشورت کنید. غیرمجازهای رژیم غذایی بعد از سقط جنین برخی از مواد غذایی هستند که بسیار ناسالم هستند و در صورت مصرف بیش از حد پس از سقط جنین می توانند باعث آسیب شوند. در زیر مجموعه ای از مواردی است که پس از سقط جنین به مقدار زیاد نخورید. نمونه هایی از فست فودها و فست فودها عبارتند از: کاچوری، پانی پوریس، سمبوسه، چیپس، سیب زمینی سرخ کرده، سیب زمینی، پیتزا، برگر، دونات و غیره. اینها حاوی چربی های ترانس هستند که باعث التهاب در بدن می شوند و در صورت مصرف زیاد باعث چاقی و بیماری قلبی می شوند. خوردن بیش از حد غذاهای ناسالم خطر سقط جنین را در زنان افزایش می دهد و همچنین باعث افسردگی می شود. غذاهای با کربوهیدرات بالا و محتوای فیبر کم کربوهیدرات های ساده و تصفیه شده موجود در غذاهای فرآوری شده برای بدن مضر هستند، زیرا کربوهیدرات بالایی دارند، اما فیبر کمی دارند. از غذاهای فرآوری شده مانند نودل فوری، برنج سفید، تنقلات هندی مانند بیسکویت و موروککو، حلوا، کتلت و نان هندی مانند نان و غیره که از آرد سفید تصفیه شده یا مایدا درست شده است، خودداری کنید. به جای آن به سراغ کربوهیدرات های پیچیده بروید، مانند چاپاتی گندم کامل. شیرینی و غیرمجازهای رژیم بعد از سقط جنین از زیاده روی در مصرف شیرینی جات پرهیز کنید. همانطور که در این مرحله احساسی ممکن است به دلیل جنبه های احساسی تمایل به پرخوری داشته باشید. شیرینی های مملو از شکر هیچ ماده مغذی در اختیار شما قرار نمی دهند. در عوض، خرما یا شیرینی‌های مبتنی بر آنجیر را انتخاب کنید. لبنیات و گوشت با محتوای چربی بالا چربی موجود در لبنیات و گوشت می تواند باعث التهاب در بدن و تشدید درد بعد از سقط جنین شود. بنابراین، از خوردن غذاهایی مانند شیر پرچرب، کره، پنیر یا پنیر چرب، گوشت گاو و خوک خودداری کنید. در عوض، گوشت بدون چربی و محصولات لبنی پررنگ را انتخاب کنید. مهمترین دلایل سقط جنین دلایل متعددی برای سقط جنین وجود دارد که برخی از آنها در کنترل ما هستند و برخی دیگر نه. اینها برخی از علل شایع سقط جنین در سراسر جهان هستند. مشکلاتی مانند فیبروم و غیره در رحم ممکن است باعث سقط جنین در سه ماهه دوم یا سوم بارداری شود. سایر عوارض پزشکی می تواند ناهنجاری های کروموزومی، ناسازگاری دهانه رحم، سپتوم در رحم و غیره باشد. استعمال دخانیات یا مشروبات الکلی، به ویژه در دوران بارداری، احتمالا باعث سقط جنین می شود. خوردن برخی میوه ها مانند پاپایا و آناناس در دوران بارداری ممکن است منجر به سقط جنین شود. مطمین شوید که از یک رژیم غذایی سالم پیروی می کنید که تمام مواد مغذی حیاتی مورد نیاز را تامین می کند. زنانی که قبلا دارای بیماری هایی مانند پرکاری یا کم کاری تیرویید و دیابت هستند، شانس بیشتری برای سقط جنین دارند. از این رو، این شرایط باید قبل از بارداری تشخیص داده و کنترل شوند. سخن آخر سقط جنین یک اتفاق دردناک برای هر زنی است. دوره نقاهت پس از سقط جنین می تواند تا حد زیادی تحت تاثیر تغییرات رژیم غذایی باشد. آنچه می خورید می تواند روند بهبودی را تسریع یا کند کند. بنابراین، یک رژیم غذایی سالم را انتخاب کنید که شامل مقدار زیادی میوه و سبزیجات باشد و همه چیز را در حد اعتدال مصرف کنید. با پزشک خود مشورت کنید و بر اساس توصیه های شما در مورد رژیم غذایی تصمیم گیری کنید.

می تواند نشانه ای از چند بیماری مختلف از جمله آلرژی و سرماخوردگی باشد. این علایم معمولا جای نگرانی ندارند و اغلب می توانید آنها را در خانه درمان کنید. با این حال، برخی از علایم که همراه با خارش گلو و گوش هستند، می تواند نشان دهنده وضعیت جدی تری باشند. برهمین اساس ما سعی کرده ایم در این مقاله شایع ترین علل خارش گلو و گوش همزمان را بررسی کنیم و نکاتی برای تسکین آن و علایمی که باید به پزشک مراجعه کنید را پیشنهاد کنیم. شایع ترین علل خارش گلو و گوش می توانند شامل موارد زیر باشند: رینیت آلرژیک بیشتر با نام تب یونجه شناخته می شود. این وضعیت زمانی شروع می شود که سیستم ایمنی بدن شما به محیط واکنش نشان می دهد که معمولا مضر نیست، ازجمله: گرده قالب غبار، مانند شوره گربه یا سگ سایر عوامل تحریک کننده مانند دود یا عطر این واکنش منجر به آزاد شدن هیستامین و سایر واسطه های شیمیایی می شود که باعث ایجاد علایم آلرژی می شود. علاوه بر خارش گلو و خارش گوش، رینیت آلرژیک می تواند علایم زیر را ایجاد کند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عطسه کردن سرفه کردن خستگی، دهان یا پوست چشم های آبکی و متورم آلرژی غذایی طبق تحقیقات، حدود . درصد از کودکان و . درصد از بزرگسالان در ایالات متحده آلرژی غذایی دارند. مانند آلرژی‌های فصلی، آلرژی‌های غذایی زمانی ایجاد می‌شوند که سیستم ایمنی بدن در معرض مواد حساسیت‌زا مانند بادام‌زمینی یا تخم‌مرغ بیش از حد کار کند. علایم از خفیف تا شدید متغیر است. علایم شایع آلرژی غذایی، عبارتند از: گرفتگی معده استفراغ اسهال کندوها تورم صورت برخی از آلرژی ها به اندازه ای شدید هستند که باعث ایجاد یک واکنش خطرناک و جدی به نام آنافیلاکسی می شوند. علایم آنافیلاکسی عبارتند از: تنگی نفس سرگیجه غش کردن سفتی در گلو مشکل در بلع ضربان قلب سریع اگر فکر می کنید واکنش آنافیلاکسی دارید، با مراکز درمانی تماس بگیرید یا فورا به اورژانس بروید. آلرژن های رایج برخی از غذاها درصد از واکنش های آلرژیک را تشکیل می دهند، از جمله: گندم سویا شیر گاو تخم مرغ ماهی و صدف بادام زمینی و آجیل درختی، مانند گردو برخی از کودکان نسبت به غذاهایی مانند تخم مرغ، سویا و شیر گاو حساسیت دارند. سایر آلرژی های غذایی، مانند بادام زمینی و آجیل درختی، می توانند تا آخر عمر با شما همراه باشند. سایر محرک ها برخی از میوه ها، سبزیجات و آجیل های درختی حاوی پروتیینی مشابه آلرژن های موجود در گرده هستند. اگر به گرده گل آلرژی دارید، این غذاها می توانند واکنشی به نام سندرم آلرژی دهانی ( OAS ) ایجاد کنند. برخی از این غذاهای محرک رایج، عبارتند از: آجیل درختی: فندق سبزیجات: هویج، کرفس، کدو سبز میوه ها: سیب، موز، گیلاس، خیار، کیوی، خربزه، پرتقال، هلو، گلابی، آلو، گوجه فرنگی علاوه بر خارش دهان، علایم OAS می تواند شامل موارد زیر باشد: خارش گلو تورم دهان، زبان و گلو حساسیت دارویی بسیاری از داروها می توانند عوارض جانبی ایجاد کنند، اما تنها حدود تا درصد از واکنش ها به داروها، آلرژی واقعی هستند. درست مانند انواع دیگر آلرژی ها، آلرژی دارویی زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن شما به یک ماده به همان روشی که به میکروب ها واکنش نشان می دهد، واکنش نشان می دهد. در این صورت، ماده به طور اتفاقی یک دارو است. بیشتر واکنش های آلرژیک در عرض چند ساعت تا چند روز پس از مصرف دارو رخ می دهد. علایم آلرژی دارویی عبارتند از: ورم کندوها خارش بثورات پوستی مشکل در تنفس خس خس سینه آلرژی شدید دارویی می تواند باعث آنافیلاکسی شود، با علایمی مانند: کندوها سرگیجه تورم صورت یا گلو خس خس سینه در صورت داشتن علایم با پزشک خود تماس بگیرید. اگر آلرژی دارید، ممکن است لازم باشد مصرف دارو را قطع کنید. اگر فکر می کنید واکنش آنافیلاکسی دارید، با اورژانس محلی خود تماس بگیرید یا فورا به اورژانس بروید. سرماخوردگی سرماخوردگی یکی از شایع ترین بیماری هاست. بسیاری از ویروس های مختلف باعث سرماخوردگی می شوند. زمانی که فرد مبتلا به عفونت قطرات حاوی ویروس را در هوا عطسه یا سرفه می کند پخش می شود. سرماخوردگی جدی نیست، اما می تواند آزاردهنده باشد. آنها معمولا با علایمی مانند زیر شما را برای چند روز کنار می گذارند: گلو درد بدن درد سردرد آبریزش بینی سرفه کردن عطسه کردن چگونه علایم خود را درمان کنیم؟ اگر علایم خفیف آلرژی یا سرماخوردگی دارید، می‌توانید خودتان آن‌ها را با مسکن‌های بدون نسخه ( OTC ) ، ضداحتقان‌ها، اسپری‌های بینی و آنتی‌هیستامین‌ها درمان کنید. آنتی هیستامین های معروف عبارتند از: (بنادریل) (کلاریتین) ستیریزین ( Zyrtec ) فکسوفنادین (آلگرا) برای تسکین خارش، آنتی هیستامین خوراکی یا کرمی را امتحان کنید. آنتی هیستامین های خوراکی رایج تر هستند، اما همان مارک ها اغلب فرمول های موضعی هم دارند. برای علایم طولانی یا شدیدتر، با پزشک خود تماس بگیرید. اگر رینیت آلرژیک دارید پزشک متخصص آلرژی می تواند انجام یک تست پوستی یا خون را برای تشخیص عامل محرک و آلرژی زا تجویز کند. شما می توانید با دوری از محرک های خود از علایم پیشگیری کنید. در اینجا چندین نکته وجود دارد: حیوانات خانگی خود را در اتاق خواب خود راه ندهید. سیگار نکشید و از هر کسی که سیگار می کشد دور بمانید. در فصل گرده ها، وقتی تعداد گرده ها زیاد است در خانه بمانید. پنجره های خود را بسته و تهویه مطبوع خود را روشن نگه دارید. رطوبت خانه خود را روی درصد یا کمتر از آن نگه دارید تا از رشد کپک جلوگیری کنید. هر کپکی را که پیدا کردید با مخلوطی از آب و سفید کننده کلر تمیز کنید. اگر به حساسیت دارید، روی تخت خود یک پوشش ضد گرد و غبار قرار دهید. پتوها و سایر ملحفه‌های خود را در آب داغ بالای درجه فارنهایت ( . درجه سانتیگراد) بشویید. مبلمان روکش شده، فرش و پرده را جاروبرقی بکشید می توانید علایم آلرژی را با آنتی هیستامین های OTC مانند لوراتادین (کلاریتین) یا داروهای ضداحتقان مانند سودوافدرین ( Sudafed ) مدیریت کنید. داروهای ضد احتقان به صورت قرص، قطره چشم و اسپری بینی در دسترس هستند. استروییدهای بینی مانند فلوتیکازون (فلوناز) نیز بسیار موثر و اکنون بدون نسخه در دسترس هستند. اگر داروهای آلرژی به اندازه کافی قوی نیستند، به متخصص آلرژی مراجعه کنید. آنها ممکن است داروهای تزریقی را توصیه کنند، که به تدریج بدن شما را از واکنش به یک آلرژن باز می دارد. راه های پیشگیری از آلرژی غذایی اگر اغلب به برخی غذاها واکنش نشان می دهید، به متخصص آلرژی مراجعه کنید. آزمایش های پوستی می تواند آنچه را که باعث آلرژی شما می شود را تشخیص دهد. هنگامی که غذای محرک مورد نظر را شناسایی کردید، باید از مصرف آن اجتناب کنید. اگر به هر ماده غذایی حساسیت شدید دارید، در صورت بروز واکنش شدید، یک تزریق کننده خودکار اپی نفرین همراه داشته باشید. در صورت داشتن علایم آلرژی دارویی با پزشک خود تماس بگیرید. ممکن است پزشک به شما توصیه کند که مصرف دارو را متوقف کنید. درمان سرماخوردگی هیچ درمانی برای سرماخوردگی وجود ندارد، اما می توانید برخی از علایم خود را با موارد زیر تسکین دهید: داروهای سرماخوردگی ترکیبی، مانند دکسترومتورفان (دلسیم) مسکن های OTC مانند استامینوفن (تیلنول) و ایبوپروفن (ادویل) قرص های ضد احتقان، مانند سودوافدرین (سودافد) ، یا اسپری های ضد احتقان بینی بیشتر سرماخوردگی ها ظرف الی روز به روز خود به خود برطرف می شوند. اگر علایم شما بیش از هفته طول کشید، یا اگر بدتر شد، با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علایم شما بیش از روز طول کشید یا با گذشت زمان بدتر شد، با پزشک خود تماس بگیرید. برای این علایم جدی تر فورا با پزشک مشورت کنید: کندوها تورم صورت تنگی نفس مشکل در بلع خس خس سینه سردرد شدید یا گلودرد پزشک ممکن است آزمایش خون یا سواب گلو را انجام دهد تا متوجه شود آیا عفونت باکتریایی دارید که باید با آنتی بیوتیک درمان شود. اگر پزشک شما مشکوک به آلرژی باشد، ممکن است برای آزمایش پوست و خون به یا ( ENT ) مراجعه کنید. متخصص آلرژی، پزشکی است که در زمینه آلرژی تخصص دارد. آنها می توانند در مورد مدیریت و درمان علایم آلرژی مانند خارش گلو یا گوش توصیه کنند. برخی از افراد می توانند با مصرف داروهای OTC و به حداقل رساندن تماس با آلرژن ها، آلرژی خفیف را مدیریت کنند. با این حال، ACAAI توصیه می کند در موارد زیر به متخصص آلرژی مراجعه کنید: آلرژی زندگی روزمره را مختل می کند. یک فرد در تنفس مشکل دارد. فرد مبتلا به عفونت سینوسی دایمی یا تکراری است. آنتی هیستامین ها موثر نیستند یا عوارض جانبی ایجاد می کنند. قبل از مراجعه به متخصص آلرژی، فرد باید علایم خود را یادداشت کند و مدت زمان طولانی بودن آنها را یادداشت کند. سخن آخر گوش ها، بینی و گلو به هم متصل هستند. این بدان معنی است که آلرژن ها، ویروس ها و باکتری ها می توانند بین آنها حرکت کنند. غشاهای مشابه هر سه را پوشانده اند، بنابراین همان نوع عفونت می تواند گلو و گوش را تحت ت ثیر قرار دهد. علایم سرماخوردگی یا سینوزیت می تواند به صورت خارش گلو و گوش ظاهر شود. علایم دیگر ممکن است شامل انسداد بینی و خستگی باشد. مصرف داروهای OTC و نوشیدن مایعات می تواند به تسکین علایم و کاهش تحریک کمک کند. اگر خارش گلو و گوش ها به دلیل آلرژی باشد، علایم می توانند مدت بیشتری ادامه داشته باشند. اگر علت آلرژی مشخص نیست یا داروهای OTC کار نمی کنند، باید به متخصص آلرژی مراجعه کنند.

هیچ تعریف مشخص و معینی ندارد. اما بررسی های صورت گرفته نشان می دهد که اشرشیاکلی علت تا درصد از عفونت های ادراری و استافیلوکوکوس ساپروفیتیکوس و پروتیوس میرابیلیس یکی از نادرترین علت این وضعیت هستند. خطر ابتلا به عفونت ادراری در طول زندگی زنان در است، و بروز آن با بالا رفتن سن افزایش می‌یابد. بروز UTI در مردان جوان و میانسال سالم غیر معمول و در مردان مسن بیشتر است. تصور می شود که بیشتر علت های مربوط به عودهای عفونت مجدد، همان ارگانیسم ها باشند. بررسی ها نشان می دهد که بین تا درصد از زنان غیر باردار با اولین دوره قاعدگی خود دچار سیستیت یا عفونت خواهند شد. در کودکانی که قبل از سالگی به مبتلا می شوند، حدود سه چهارم بعد از یک سالگی، و تقریبا درصد از دختران و درصد از پسران دچار عفونت مکرر می شوند. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد ژن‌های کاندید در انسان می تواند بیماران را مستعد ابتلا به UTI عودکننده کند. دیابت یک عامل مستعد برای این وضعیت است. سایر عوامل خطر برای این وضعیت عبارتند از: آمیزش جنسی سابقه عفونت ادراری اولین UTI زیر سال سابقه جراحی مجاری ادراری تخلیه ناقص مثانه (ادرار نادرست) نقص ایمنی به عنوان مثال، HIV اورتریت آتروفیک و واژینیت (پس از یایسگی) ناهنجاری های مجاری ادراری (کاتتر ساکن، مثانه نوروپاتیک، ریفلاکس مثانه - حالب ( VUR ) ، انسداد خروجی، ناهنجاری های آناتومیکی) پیشگیری از بارداری دیافراگم، کاندوم های پوشش داده شده با اسپرم کش ناهنجاری های مجاری ادراری مانند: نقص ایمنی در کودکان سابقه جراحی دستگاه ادراری تخلیه ناقص مثانه (بزرگ شدن پروستات، کاتتر ساکن مزمن) علایم عفونت مجدد ادرای، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سوزش ادرای ادرار کدر یا بدبو ناراحتی فوق عانه حساسیت سوپراپوبیک در افراد مسن بی اختیاری، گیجی، بی اشتهایی، تب، شوک عفونت مجدد ادراری چگونه تشخیص داده می شود؟ عفونت‌های مزمن دستگاه ادراری ( UTIs ) عفونت‌های دستگاه ادراری هستند که یا به درمان پاسخ نمی‌دهند یا عود می‌کنند. آنها ممکن است با وجود درمان مناسب بر دستگاه ادراری شما ت ثیر بگذارند یا پس از درمان عود کنند. پزشک می تواند برای تشخیص علت این وضعیت آزمایشات زیر را تجویز کند: به دلیل افزایش احتمال وجود ارگانیسم های مقاوم، MSU در موارد UTI عودکننده تجویز می شود. در کودکان، نمونه ادرار تمیز روش توصیه شده برای جمع آوری ادرار است. مردان مبتلا به UTI مکرر باید برای بررسی بیشتر به یک مراجعه کنند و کسانی که هماچوری دارند باید فورا ارجاع داده شوند. همچنین ارجاع فوری برای زنان مبتلا به عفونت ادراری مکرر همراه با هماچوری (مشاهده یا غیرقابل مشاهده) برای بررسی های رد سرطان اورولوژی توصیه می شود. زنانی که برای بررسی UTI عودکننده مراجعه می کنند به ندرت علت زمینه ای دارند. اما افراد با شرایط زیر باید آزمایش‌های بالینی انجام دهند: کسانی که هماچوری دارند. افرادی که دارای عوامل زمینه‌ای هستند مانند افرادی که جراحی قبلی اورولوژی، سنگ‌ها، ناهنجاری‌های آناتومیکی، نقص ایمنی و مشکلات جریان خون را دارند. توصیه های تصویربرداری به طور خاص برای کودکان بر اساس آخرین دستورالعمل موسسه ملی بهداشت و مراقبت عالی ( NICE ) ارایه شده و با توجه به سن کودک تجویز می شود. آنها عبارتند از: اسکن اسید دیمرکاپتوسوکسینیک ( DMSA ) که برای نشان دادن عملکرد کلیه استفاده می شود. سیستوگرافی برای نشان دادن VUR احتمال دارد از سیستوگرافی غیر مستقیم رادیونوکلیید استفاده شود. سی تی اسکن تصویربرداری انتخابی برای پاتولوژی زمینه ای در زنان مبتلا به عفونت ادراری است، اگرچه شاید به عنوان جایگزین با اشعه ایکس استفاده شود. بررسی تخصصی UTI مکرر در مردان شامل ارزیابی پروستات و همچنین بررسی سایر ناهنجاری های زمینه ای می شود. مدیریت علایم عفونت ادراری در زنان، عفونت ادراری در صورت عود با یک داروی ضد میکروبی درمان می شود. اگر علایم خفیف هستند، یک یا دو روز صبر کنید تا ببینید آیا علایم بهبود می یابند. گزینه های پیشگیری اگر عفونت مربوط به رابطه جنسی باشد، عبارتند از: استفاده از در صورت استفاده از دیافراگم یا اسپرم کش، روش پیشگیری از بارداری را تغییر دهید. ارایه قرص های میلی گرمی تری متوپریم را در نظر بگیرید، یکی از آنها باید در عرض دو ساعت پس از مقاربت مصرف شود. اگر عفونت به رابطه جنسی ربطی ندارد، یک دوره شش ماهه نیتروفورانتویین با دوز پایین ( - میلی گرم نوکت) یا تری متوپریم ( میلی گرم نوکت) را در نظر بگیرید. در زنان یایسه، استفاده از استروژن موضعی ثابت نشده است. شواهدی وجود دارد که استفاده از آن می تواند خطر عود و یا بازگشت مجدد عفونت را کاهش دهد. اما توصیه می شود که از آن برای پیشگیری از عود عفونت ادراری استفاده نشود. سایر دستورالعمل ها آن را به عنوان یک گزینه برای برخی از زنان توصیه می کنند. اکنون تصور می شود که شواهد محدودی برای فواید آب زغال اخته در پیشگیری از UTI وجود دارد. همچنین هیچ مدرکی مبنی بر توصیه های مربوط به شیوه زندگی مانند نوشیدن مایعات بیشتر یا روش های بهداشت شخصی وجود ندارد. به دلیل نادر بودن نسبی عفونت ادراری در مردان در مقایسه با زنان، شواهد با کیفیت کمی برای اطلاع رسانی به این بخش وجود دارد. سیستیت مکرر در یک مرد به شرایط مرتبط مانند پروستاتیت، هیپرپلازی پروستات، سنگ در دستگاه تناسلی ادراری، یا VUR بستگی دارد. مردان مبتلا به عفونت ادراری مکرر، باید برای بررسی علل زمینه ای و مشاوره در مورد آنتی بیوتیک های پیشگیرانه در صورت لزوم ارجاع داده شود. اگر نوزاد یا کودک در معرض خطر بالای بیماری جدی است، درمان را نباید به تعویق انداخت. کودکان با خطر بالای بیماری جدی و یا کمتر از ماه باید فورا به مراقبت های ثانویه ارجاع داده شوند. در شرایطی که عفونت دوم در عرض یک سال رخ داد، ناهنجاری های آناتومیک، مشکلات دفع ادرار و یبوست باید مورد بررسی قرار بگیرند. از طرفی هم باید از این نظر مطمین شوید که مثانه و روده کودک به طور منظم تخلیه می شوند. نیاز به بررسی بیشتر و ارجاع برای عفونت ادراری مکرر، به سن و نوع عفونت بستگی دارد. کودکان ماهه و بالاتر مبتلا به سیستیت یا UTI پایین تر باید سه روز آنتی بیوتیک خوراکی بر اساس راهنمایی ها استفاده کنند. تا روز درمان برای مبتلایان به UTI فوقانی یا پیلونفریت مورد نیاز است. برای پیشگیری از عود در کودکانی که UTI داشته اند توصیه می شود راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: مصرف مایعات کافی باید تشویق شود. والدین باید توجه داشته باشند که یبوست در کودکان باید مورد توجه قرار گیرند. کودکان باید در صورت لزوم به توالت های تمیز دسترسی داشته باشند و نباید تخلیه ادرار را به تاخیر بیندازند. آنتی بیوتیک ها نباید برای پیشگیری پس از یک UTI منفرد استفاده شوند. اما احتمال دارد برای UTI مکرر در نظر گرفته شوند. یک بررسی نشان داد که پروفیلاکسی طولانی مدت آنتی بیوتیکی برای کاهش عود عفونت ادراری علامت دار در کودکان وجود دارد، اما فایده آن اندک است. حتی باید خطرات در نظر گرفته شود. اکثر افراد با درمان به طور کامل بهبود می یابند. با این حال، UTI مکرر یک عامل خطر برای پیلونفریت است که می تواند باعث آسیب کلیه شود. این به نوبه خود می تواند منجر به و اختلال در عملکرد کلیه شود. عفونت ادراری می تواند هر بخشی از دستگاه ادراری شما تاثیر می گذارد. هنگامی که یک عفونت فقط مثانه شما را تحت ت ثیر قرار می دهد، معمولا یک بیماری جزیی است که به راحتی قابل درمان است. با این حال، اگر به کلیه های شما سرایت کند، ممکن است از عواقب سلامتی جدی رنج ببرید و حتی ممکن است نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشید. اگرچه عفونت ادراری ممکن است برای هر فردی در هر سنی اتفاق بیفتد، اما در زنان شیوع بیشتری دارد. در واقع، موسسه ملی دیابت و بیماری های گوارشی و کلیوی ( NIDDK ) تخمین می زند که از هر زن جوان، نفر به عفونت ادراری عود کننده مبتلا می شود. افرادی که از UTI مزمن رنج می برند ممکن است عوارضی را تجربه کنند. عفونت های مکرر دستگاه ادراری ممکن است در نهایت باعث ایجاد موارد زیر شود: افزایش خطر زایمان زودرس یا داشتن نوزادانی با وزن کم هنگام تولد سپسیس، که یک عارضه تهدید کننده زندگی به دلیل عفونت است. وضعیتی است که در آن باکتری وارد جریان خون شده است. عفونت کلیه، بیماری کلیوی، و سایر آسیب های کلیوی دایمی، به ویژه در کودکان خردسال پیش آگهی عفونت ادراری مکرر عفونت های دستگاه ادراری ناراحت کننده و دردناک هستند. اکثر UTI های مزمن با یک دوره طولانی آنتی بیوتیک برطرف می شوند، اما نظارت بر علایم بیشتر مهم است زیرا UTI مزمن معمولا عود کننده است. افراد مبتلا به عفونت ادراری باید بدن خود را تحت نظر داشته باشند و با شروع عفونت جدید به دنبال درمان فوری باشند. درمان زودهنگام عفونت خطر عوارض جدی تر و طولانی مدت را کاهش می دهد. عوامل خطر برای UTI با سن متفاوت است. قبل از یایسگی، شایع ترین عوامل خطر، رابطه جنسی و استفاده از اسپرم کش ها هستند. تصور می‌شود که رابطه جنسی باعث افزایش تعداد باکتری‌ها در مثانه می‌شود و بسیاری از متخصصان به زنان توصیه می‌کنند بعد از رابطه جنسی ادرار کنند تا آنها را بیرون بیاورند. اسپرم‌کش‌ها ممکن است لاکتوباسیل‌ها، باکتری‌های مفید واژن را از بین ببرند، و حرکت E . coli را آسان‌تر کنند.

میگرن خاموش باعث درد فیزیکی نمی شوند، اما ممکن است علایم دیگری را ایجاد کنند که می توانند ناتوان کننده باشند. اگر به میگرن مبتلا می شوید، حتما می دانید که این وضعیت چقدر می تواند دردناک باشد. برای بسیاری از افراد، علایم میگرن معمولی، شامل درد شدیدی است که ممکن است تا ساعت ها فروکش نکند. اما برای برخی از افراد، این بیماری ممکن است علایم متفاوتی داشته باشد. برخی افراد دچار میگرن می شوند که با درد همراه نیست. این وضعیت اغلب "میگرن خاموش" نامیده می شوند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: میگرن کلاسیک ممکن است با علایمی غیر از سردرد همراه باشد. برخی از افراد قبل از شروع درد، اختلالات بینایی و علایم حسی به نام "هاله" را تجربه می کنند. طبق انجمن میگرن آمریکا، علایم هاله اغلب پیشرونده است و معمولا با شروع سردرد پایان می یابد، اگرچه ممکن است تا زمانی که سردرد شما از بین برود باقی بماند. علایم میگرن خاموش مانند میگرن سنتی است، به استثنای سر درد. در کلاسیک یا رایج (به ترتیب میگرن با یا بدون اورا) ، افراد معمولا در یک طرف سر خود درد ضربانی دارند. با میگرن خاموش، ممکن است تجربه کنید: تهوع و استفراغ حساسیت به بوهای خاص ضعف در بازوها و از دست دادن تکلم حساسیت به نورهای روشن و یا صداهای بلند تغییرات بینایی، از جمله دیدن نقاط یا خطوط مواج، یا دید تونلی علایم شایع پرودروم مانند هوس غذایی، تحریک پذیری، خستگی و سفتی گردن علایم اورا متوسط تا شدید، مانند مشاهده بوهای عجیب، و گردن، مشکل شنوایی اینها علایم میگرن خاموش کلاسیک هستند. به گفته کلیفورد سگیل، DO ، متخصص مغز و اعصاب در مرکز بهداشت پراویدنس سنت جان، میگرن چشمی و همی پلژیک نیز اشکال میگرن خاموش هستند. میگرن چشمی می تواند به طور موقت بینایی شما را تحت تاثیر قرار دهد و باعث تاری و سرگیجه شود، در حالی که میگرن همی پلژیک با علایم موقتی شبیه سکته مغزی مانند فلج، ضعف یا بی حسی در یک طرف بدن همراه است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید میگرن خاموش، زمانی رخ می دهد که علایم اورا بدون سردرد داشته باشید. آنها معمولا از چند دقیقه تا یک ساعت طول می کشند. برخی از افراد میگرن مزمن دارند که برای روزها، هفته ها یا ماه ها طول می کشد، اما این حالت برای میگرن خاموش، طبیعی نیست. از آنجایی که میگرن معمولا با درد قابل توجهی همراه است، میگرن خاموش ممکن است یک پارادوکس به نظر برسد. تصور می شود که آنها یک علت ژنتیکی داشته باشند، اما دقیقا مشخص نیست که چرا این وضعیت رخ می دهد. میگرن ممکن است به دلیل مشکل مغز در سازگاری با تحریکات حسی مانند نور و صدا ایجاد شود. تغییرات در مواد شیمیایی و عروق خونی در مغز نیز ممکن است از عوامل خطر بروز آن باشد. با گذشت زمان، اکثر مردم می توانند علت و محرک اصلی میگرن را تشخیص دهند. محرک ها ممکن است محیطی، مرتبط با غذا یا فیزیولوژیکی باشند. صدها محرک بالقوه میگرن وجود دارد مانند: بوها صداها الکل درد استرس گرسنگی ورزش خواب زیاد مشکلات گردن مشکلات سینوسی خواب خیلی کم چراغ های روشن غذاهای تخمیر شده نوشیدنی های کافیین دار نگهدارنده های شیمیایی رنگ ها و طعم دهنده ها قاعدگی و سایر تغییرات هورمونی برخی از داروها نیز ممکن است باعث میگرن شوند، مانند داروهای ضد بارداری خوراکی و داروهای بازکننده عروق خونی یا گشادکننده عروق. سابقه خانوادگی میگرن یا میگرن خاموش یکی از بزرگترین عوامل خطر برای تجربه میگرن خاموش است. این بیماری در زنان نیز شایع‌تر است، به‌ویژه زمانی که در سنین باروری هستند و با هورمون‌های نوسان مرتبط با قاعدگی کنار می‌آیند. اغلب در دوران بارداری یا یایسگی کمتر رایج است زیرا هورمون های زنانه تا حد زیادی در طول این مراحل تولید مثل ثابت هستند. فراتر از سابقه خانوادگی میگرن و محرک های هورمونی، محرک های رایج دیگری نیز برای میگرن خاموش وجود دارد. بیشتر آنها مانند محرک های میگرن معمولی هستند، عبارتند از: آلرژی رابطه جنسی کمبود خواب استرس یا بیماری کافیین یا بوها، صداها یا نور خاص الکل، به ویژه شراب تغییرات ناگهانی دما یا آب و هوا کم آبی بدن یا حذف وعده های غذایی مواد غذایی مانند نگهدارنده ها (مانند مونوسدیم گلوتامات) ، نیترات ها و شیرین کننده های مصنوعی همه مبتلایان به میگرن محرک‌های متفاوتی دارند، بنابراین مهم است که به کارهایی که انجام می‌دهید و آنچه مصرف می‌کنید در ساعات قبل از شروع یک دوره، توجه کنید تا محرک‌های شخصی خود را محدود کنید و سعی کنید از آنها اجتناب کنید. برخی از افراد یادداشت روزانه سردرد را برای بررسی با ارایه دهنده خود مفید می دانند موثرترین روش تشخیصی شامل شرح حال کامل و معاینه فیزیکی توسط ارایه دهنده شما است. برای میگرن های معمولی یا کلاسیک غیر عارضه، انجمن سردرد آمریکا تصویربرداری عصبی معمول را توصیه نمی کند. با توجه به برخی از علایم میگرن خاموش که شرایط جدی‌تری را تقلید می‌کنند، مهم است که تعیین کنید آیا میگرن خاموش دارید یا نه. برای میگرن خاموش، آزمایش خون و تصویربرداری مغز، از طریق سی تی اسکن یا ام آر آی، می تواند هر گونه مشکل اساسی را رد کند. "اگر این علایم به طور مکرر رخ می دهد، اگر تغییرات بینایی وجود دارد، اگر ضعف متناوب دارید، یا اگر باعث استرس یا کمبود خواب می شود، " باید در مورد تاثیر میگرن خاموش بر کیفیت زندگی خود با پزشک خود صحبت کنید. علایم هاله ممکن است شبیه به علایم بیماری های جدی دیگر مانند سکته های کوچک، سکته مغزی و باشند. به همین دلیل، شما نمی توانید میگرن خاموش را خود تشخیص دهید. اگر برای اولین بار علایم هاله را تجربه کردید، با پزشک خود تماس بگیرید. پزشک شما ممکن است بتواند میگرن خاموش را بر اساس سابقه خانوادگی و معاینه فیزیکی تشخیص دهد. اگر علایم شدید یا جدید باشد، ممکن است آزمایشاتی برای شما تجویز شود، از جمله: آزمایشات خون سی تی اسکن اسکن های ام آر آی میگرن بدون درد، چگونه درمان می شود؟ اگر میگرن شما نادر، کوتاه مدت و شدید نیست، ممکن است نیازی به درمان نداشته باشید. اما اگر این وضعیت برای شما اغلب اتفاق می افتد و بر توانایی شما برای انجام کارهای روزانه یا لذت بردن از زندگی ت ثیر می گذارد، باید گزینه های درمانی را در نظر بگیرید. هیچ درمانی برای میگرن وجود ندارد، اما دارو می تواند به کنترل علایم کمک کند. درمان میگرن خاموش مانند درمان میگرن همراه با سردرد است. داروهای بدون نسخه، مانند موارد زیر، ممکن است به درمان علایم میگرن حاد کمک کنند: آسپرین ایبوپروفن استامینوفن اگرچه کافیین ممکن است محرک میگرن باشد، اما ممکن است به کاهش علایم حاد میگرن نیز کمک کند. برخی از افراد نوشیدن یک فنجان قهوه یا مصرف میگرن Excedrin که حاوی کافیین است کمک کننده است. اگر به میگرن خاموش همراه با حالت تهوع و استفراغ مبتلا می شوید، پزشک ممکن است داروهای ضد تهوع را تجویز کند. اگر اغلب میگرن را تجربه می کنید، ممکن است به شما توصیه شود که از داروهای پیشگیرانه استفاده کنید. اینها شامل داروهای قلبی عروقی مانند مسدود کننده های بتا، از جمله پروپرانولول و متوپرولول است. مسدود کننده های کانال کلسیم، مانند وراپامیل و دیلتیازم، گزینه های دیگر هستند. پزشک ممکن است داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای مانند آمی تریپتیلین یا نورتریپتیلین را نیز تجویز کند. برخی از درمان های تجویزی میگرن دارای عوارض جانبی هستند. به همین دلیل، برخی افراد قبل از داروهای تجویزی، درمان های جایگزین را امتحان می کنند. گزینه های جایگزین ممکن است شامل موارد زیر باشد: بیوفیدبک رفتار درمانی طب سوزنی این درمان ها اغلب در کاهش استرس، که می تواند محرک میگرن باشد، موثر هستند. آنها همچنین ممکن است دوره های حاد را تسکین دهند. چگونه می توان از میگرن بدون درد پیشگیری کرد؟ اولین قدم شما در پیشگیری از میگرن خاموش، شناسایی محرک های خود است. برای انجام این کار، یک دفتر خاطرات میگرن داشته باشید و بنویسید که هر میگرن چه زمانی رخ داده است، چه مدت طول کشیده است. حتما به غذاها یا نوشیدنی هایی که مصرف کرده اید و همچنین داروهایی که قبل از شروع میگرن مصرف کرده اید توجه کنید. هنگامی که محرک های خود را شناسایی کردید، باید از مصرف آنها اجتناب کنید. این ممکن است به معنای اصلاح رژیم غذایی یا اجتناب از موقعیت های اجتماعی پر سر و صدا باشد. اگر استرس برای شما محرک است، سعی کنید تکنیک های مدیریت استرس مانند مدیتیشن یا انجام تمریناتی مانند یوگا را تمرین کنید. برای داشتن یک برنامه خواب منظم و جلوگیری از بی خوابی این مراحل را انجام دهید: هر شب در ساعت مشخصی به رختخواب بروید. از مصرف کافیین و سایر محرک ها خودداری کنید. اتاق خواب خود را در شب خنک و تاریک نگه دارید. اگر سیگاری هستید و میگرن دارید، باید سعی کنید آن را ترک کنید. یک مطالعه منتشر شده در Neurology نشان داد که خطر سکته مغزی در افراد سیگاری مسن که میگرن دارند افزایش می یابد. از آنجایی که ممکن است شناسایی و درمان علایم میگرن بدون درد دشوارتر باشد، پیشگیری در واقع کلید کاهش تعداد دوره است. اگر فکر می کنید که میگرن شما مزمن شده است، یعنی بیش از روز در ماه رخ می دهد، از صحبت با پزشک خود در مورد یک داروی روزانه برای پیشگیری از میگرن نترسید. سخن آخر میگرن خاموش (یا میگرن استفالژیک، در اصطلاح پزشکی) میگرن بدون سردرد است، اما آنقدرها هم که به نظر می رسد عجیب نیست. از آنجایی که میگرن خاموش اساسا هاله بدون درد است، مهم است که زنان از محصولات حاوی استروژن، به ویژه پیشگیری از بارداری ترکیبی هورمونی (قرص، چسب، یا حلقه واژینال) استفاده نکنند، زیرا مصرف این داروها می‌تواند خطر سکته مغزی یا سایر رویدادهای مغزی را افزایش دهد. بسیاری از این داروهای جدید با کمبود اطلاعات در مورد ایمنی آنها در دوران بارداری همراه هستند، بنابراین اگر قصد بارداری دارید حتما با پزشک خود صحبت کنید.

شاید این سوال بعد از کلی سعی و تلاش برای کم کردن وزن و لاغر شدن که نتیجه خوبی را ندارد، ذهن شما را درگیر کند. به طور کلی، وقتی حتی بعد از کلی تلاش همچنان وزن شما ثابت می ماند و کم نمی شود، ممکن است خسته و ناامید شوید. اگر ورزش کردن، کنترل میل به کربوهیدرات و ایجاد تغییرات در سبک زندگی برای کاهش وزن شما کافی نیست، پس راهکار چیست؟ در این شرایط درصد زنان از برنامه کاهش وزن خود دست می کشند. به هر حال، بهتر است نگاهی به دلایل واقعی کاهش وزن بیندازید. علم می گوید که عوامل زیادی وجود دارد که بر کاهش وزن ت ثیر می گذارد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: تفاوت بین چربی و وزن را بدانید. آیا می دانستید که کاهش وزن با از دست دادن چربی و ساختن توده عضلانی اشتباه گرفته می شود؟ وقتی می‌گویید می‌خواهید وزن کم کنید، بهتر است بگویید که می‌خواهید از شر چربی خلاص شوید. در ابتدا، زمانی که برنامه کاهش وزن خود را شروع می کنید، وزنی را از دست خواهید داد که روی ترازو نشان داده می شود. اما، پس از چند روز، بدن شما شروع به ساخت توده عضلانی بدون چربی می کند، و هر چه بیشتر منابع پروتیینی بخورید و تمرین کنید، عضله بیشتری ساخته می شوند و ظاهری قوی تر پیدا می کنید. توده عضلانی بدون چربی می تواند وزن شما را روی ترازو بالا ببرد. همین وضعیت ممکن است باعث شود به جای، احساس کنید در حال افزایش وزن هستید. برای کوتاه کردن داستان، همیشه به درصد چربی بدن نگاه کنید تا بفهمید آیا در حال از دست دادن چربی هستید یا خیر. اهداف کاهش وزن شما غیر واقعی هستند. اهداف غیر واقعی کاهش وزن نیز می تواند ناامید کننده باشد. بسیاری از خانم ها می گویند که می خواهند وزن کم کنند. اما آنها در محدوده وزن مناسبی قرار داشتند. با این حال، اگر نیاز به کاهش وزن دارید، آن را دنبال کنید، اما اهداف خود را واقع بینانه تر در نظر بگیرید. کاهش کیلو وزن در یک هفته امکان پذیر نیست و ما در مورد وزن چربی صحبت می کنیم نه آب. رژیم های غذایی مد روز ممکن است وعده های دروغین به شما بدهند، اما نمی توانند کاهش وزن دایمی را تضمین کنند. شما همیشه باید به دنبال کاهش تدریجی چربی باشید. اهداف کوتاه مدت خود را در یک دفتر بنویسید. این باعث می شود اهداف شما واقع بینانه تر و دست یافتنی تر شوند. و هنگامی که یک به یک به اهداف کوتاه مدت خود دست یافتید، می توانید تفاوت زیادی در ظاهر، عملکرد مغز، عملکرد عضلات و آمادگی ذهنی خود مشاهده کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شما فکر می کنید سالم غذا می خورید. نگاهی دوباره به وعده های غذایی روزانه خود بیندازید، به خصوص زمانی که در حال خوردن میان وعده یا نوشیدنی هستید. در حالت ایده آل، وعده غذایی شما باید حاوی منبع خوبی از پروتیین، فیبر غذایی، کربوهیدرات های پیچیده و چربی های سالم باشد. شما باید تا درصد کالری از پروتیین، تا درصد کالری از و تا درصد کالری از چربی های سالم دریافت کنید. منابع پروتیین بدون چربی سینه مرغ، بوقلمون بدون چربی آسیاب شده، قارچ، حبوبات و لوبیا و تکه های سویا هستند. برای دریافت مقدار مورد نیاز فیبر غذایی و کربوهیدرات های پیچیده، باید و میوه ها مصرف کنید. آجیل، دانه ها، آووکادو، روغن زیتون، روغن بذر کتان، کره بذر کتان و غیره را مصرف کنید تا چربی های مفید بدن خود را تامین کنید. جدای از این، باید نظارت داشته باشید که چه میان وعده ای می خورید. اینجاست که بسیاری از ما اشتباه می کنیم. آب میوه‌ها و سبزیجات بسته‌بندی شده، نوشابه، قهوه با خامه و شکر، ویفر سیب‌زمینی، سس مایونز، مرغ سرخ‌شده و حتی مصرف بیش از حد سبزیجات و میوه‌ها به عنوان میان‌وعده می‌تواند مانع کاهش وزن شما شود. برای اینکه بفهمید آیا واقعا سالم غذا می خورید، یک دفترچه غذایی داشته باشید و آنچه را که می خورید و میزانی می خورید را برای یک هفته یادداشت کنید. این به شما یک ایده منصفانه می دهد که در کجا باید تغییراتی ایجاد کنید یا اینکه چیز دیگری مانع از کاهش وزن شما می شود. مراقب تعادل هورمون ها باشید. هورمون ها نقش بسیار مهمی در زندگی یک زن دارند. هورمون هایی مانند کورتیزول (در زمان استرس ترشح می شود) ، گرلین (هورمون گرسنگی) ، تیرویید (کم کاری تیرویید می تواند منجر به افزایش وزن شود) ، انسولین (انسولین بیش از حد در خون می تواند منجر به مقاومت به انسولین، افزایش وزن و دیابت شود) و لپتین (لپتین بیش از حد در خون، و مغز شما نسبت به غذا حساسیت زدایی می کند و شما به خوردن ادامه می دهید) می تواند سلامتی شما را تحت تاثیر قرار دهند. در ابتدا، حتی متوجه نمی‌شوید که این هورمون‌ها هستند که باعث می‌شوند تا این اندازه غذا بخورید یا متابولیسم شما را کندتر کنند. با یک متخصص تغذیه یا یک پزشک صحبت کنید و هورمون های خود را بررسی کنید. توصیه های آنها را دنبال کنید تا سطح هورمون خود را متعادل کنید. شما یک تمرین ترکیبی انجام نمی دهید. بنابراین، شما ورزش کرده‌اید و کمی هم وزن کم کرده‌اید، اما در حال حاضر، وزن شما کمتر نمی شود. سوال مهم این است که آیا خود را فقط به کاردیو محدود می کنید؟ کاردیو عالی است، اما باید تمرینات با وزنه را نیز در برنامه خود بگنجانید. وزنه برداری به فعال نگه داشتن ماهیچه ها، افزایش متابولیسم کمک می کند و به شما کمک می کند بدنی شاداب داشته باشید. بیماری های زمینه ای را بررسی کنید. مسایل پزشکی مانند مشکلات تیرویید، مقاومت به انسولین، PCOS ، آپنه خواب، سندرم کوشینگ و غیره می توانند از کاهش وزن جلوگیری کنند. هیچ جای نگرانی ندارید زیرا اکثر مشکلات پزشکی قابل درمان هستند. با پزشک، و مربی خود کار کنید تا به شما در کاهش وزن کمک کند. ژن های خود را بشناسید. ژن ها مهمترین نقش را در هر موجود زنده ای ایفا می کنند. آنها ظاهر فیزیکی، عملکردهای درونی و حتی رفتار ما را تعیین می کنند. اگر افرادی را دیده اید که زیاد غذا می خورند اما هنوز لاغر هستند. ژن هایی که متابولیسم شما را به طور خودکار کند می کنند یا باعث عدم تعادل هورمونی می شوند، می توانند کاهش وزن را برای شما واقعا سخت کنند. در این صورت باید با پزشک و مربی تناسب اندام مشورت کنید تا اثر آنها کاهش یابد. یک سبک زندگی خوب، برنامه تمرینی و عادات غذایی مناسب بسیار کمک کننده است. اما از آنجایی که بدن همه افراد به یک شکل عمل نمی کند، باید یک برنامه اختصاصی برای کمک به کاهش وزن دریافت کنید. چرا وزن من کم نمی شود؟ آب کافی نمی نوشید. حدود درصد وزن بدن شما آب است. آب به حفظ هموستاز کمک می کند، سلول ها را متحرک نگه می دارد و به واکنش ها و عملکردهای بیولوژیکی مختلف، هضم و جذب، حمل و نقل مواد شیمیایی و حذف سموم کمک می کند. وقتی به اندازه کافی آب نمی نوشید، تمام این عملکردها به درستی انجام نمی شود. و هنگامی که این اتفاق می افتد، متابولیسم شما کند می شود، سلول های شما شروع به تولید پروتیین های مختلف می کنند، سموم دفع نمی شوند و هضم مناسب مهار می شود. اگر در تلاش برای کاهش وزن هستید، متابولیسم، هضم، دفع و عملکرد سلولی شما باید در حد مطلوب باشد. بدون مصرف مقادیر کافی آب، این امکان پذیر نیست. بنابراین، هر روز - لیتر آب بنوشید. اگر ورزش می کنید بیشتر بنوشید. پروتیین کافی مصرف نمی کنید. پروتیین بخشی جدایی ناپذیر از بدن شماست. از موهای شما تا آنزیم های بدن، همه چیز به پروتیین بستگی دارد. مقدار مناسبی از پروتیین بدون چربی به شما کمک می کند تا توده عضلانی بدون چربی بسازد و ظاهری شاداب به شما می بخشد. علاوه بر این، پروتیین ها برای هضم سخت هستند و می توانند تعادل انرژی منفی ایجاد کنند. شما باید حداقل یک منبع در هر وعده غذایی مصرف کنید. باید . گرم پروتیین به ازای هر کیلوگرم از وزن خود مصرف کنید. اشتباه آشپزی می کنید. شما می توانید مواد لازم را بخرید، در مقادیر مناسب غذا بخورید و ورزش کنید، اما اگر روش آشپزی شما اشتباه است، وزن کم نمی کنید. سرخ کردن عمیق، پختن طولانی مدت یا زغال کردن می تواند ارزش غذایی مواد را کاهش دهد و خواص آنها را تغییر دهد، که می تواند برای بدن شما مضر باشد. بنابراین سعی کنید سبزیجات خام، سرخ شده و آب پز مصرف کنید. گوشت را کباب کنید یا بپزید یا به سوپ ها اضافه کنید. برای پخت و پز از اسپری پخت و پز یا روغن زیتون فوق بکر استفاده کنید. از مصرف غذاهای سرخ شده یا ذغالی شده خودداری کنید. شغل شما تحرک کافی ندارد. اگر کار میزی دارید، احتمالا حداقل ساعت در روز در یک مکان می نشینید. و این مانع از کاهش وزن شما می گردد. نشستن مداوم در یک مکان همچنین می تواند متابولیسم شما را کاهش دهد و باعث شود هر لقمه غذا به چربی تبدیل شود. برهمین اساس، افرادی که مشاغل پشت میزی دارند، دچار چربی شکم بیشتری می شوند. شما باید هر ساعت حرکت کنید تا متابولیسم را حفظ کنید و به سیستم گردش خون کمک کنید تا غذا، اکسیژن و آب را به قسمت‌های مختلف بدن منتقل و سموم را نیز دفع کند. چربی های غیرمفید مصرف می کنید. اگر می خواهید از شر چربی خلاص شوید، باید چربی های مفید مصرف کنید. چربی های مفیدی حاوی اسیدهای چرب امگا هستند که به کاهش التهاب کمک می کند و در نتیجه از افزایش وزن ناشی از التهاب جلوگیری می کند. همچنین چربی ها برای حفظ ساختار و عملکرد سلولی مورد نیاز هستند. بادام، گردو، آجیل ماکادمیا، پسته، روغن زیتون، روغن سبوس برنج، بذر کتان، کره بذر کتان، دانه چیا، تخم کدو، تخمه آفتابگردان، کره تخمه آفتابگردان و کره بادام زمینی را مصرف کنید. اما مطمین شوید که مقدار آن را کنترل کنید زیرا مصرف بیش از حد چربی های مفید نیز می تواند منجر به افزایش وزن شود. مصرف قند و کربوهیدرات را کاهش نداده اید. گاهی اوقات، ما غذاها را بدون اینکه بدانیم حاوی قند یا کربوهیدرات در مقادیر زیاد هستند مصرف می کنیم. برچسب ها را برای HFCS و مواد طعم دهنده اضافه شده بررسی کنید. سس گوجه فرنگی حاوی مقدار زیادی شکر و کربوهیدرات هستند، بنابراین از مصرف آنها اجتناب کنید. غلات صبحانه ساده بخرید، از آجیل های نمک دار یا قندی پرهیز کنید و بیسکویت های چند دانه زیاد مصرف نکنید. یک وعده غذایی را حذف می کنید. حذف یک وعده غذایی برای کاهش کالری هرگز کارساز نیست. وقتی یک وعده غذایی را حذف می کنید، مغز شما کند می شود. این به نوبه خود متابولیسم و هضم شما را کند می کند. علاوه بر این، در وعده غذایی بعدی بیشتر می خورید، زیرا گرسنه خواهید بود و احساس می کنید با حذف یک وعده غذایی، بهتر است بیشتر بخورید. با این حال، بدن غذای اضافی را به شکل چربی ذخیره می کند. هر تا ساعت یکبار غذا بخورید، اندازه وعده غذایی خود را کنترل کنید و صبحانه را حذف نکنید. چرا وزن من کم نمی شود؟ زیاد غذا می خورید. برخی افراد عادت به خوردن زیاد دارند که در نهایت منجر به افزایش وزن می شود. در واقع، حتی اگر سالم غذا بخورید و به طور منظم در باشگاه تمرین کنید، خوردن زیاد باعث تعادل انرژی مثبت می شود. این منجر به افزایش وزن خواهد شد. همانطور که قبلا ذکر شد، شما باید هر - ساعت غذا بخورید و نه هر ساعت. اگر احساس گرسنگی می کنید آب بنوشید. اغلب اوقات وقتی تشنه هستیم احساس گرسنگی می کنیم. اضطراب و افسردگی می تواند بر سلامت روانی و جسمی شما ت ثیر بگذارد. تمام این احساسات منفی ترشح کورتیزول را تحریک می کند، که سپس تمام گیرنده های چربی در ناحیه شکم شما را جذب می کند و منجر به تجمع چربی مرکزی می شود. استرس همچنین باعث تجمع سموم زیادی می شود که می تواند عملکرد سلول را تحت تاثیر قرار دهد. گفتن آسان تر از انجام دادن است، اما باید سعی کنید و مرتب مدیتیشن کنید. با درمانگر یا دوستان خود مشورت کنید، سفر کنید، استراحت کنید، کتاب بخوانید، مهارت های جدید بیاموزید و خودتان را ببخشید. همچنین، می توانید یک دفترچه یادداشت داشته باشید و تمام کارهایی را که باید در روز انجام دهید فهرست کنید. مواردی را که تا پایان روز تکمیل کرده اید علامت بزنید. شما به اندازه کافی نمی خوابید. حداقل ساعت نخوابیدن می تواند منجر به افزایش وزن شود. مغز شما دایما در حال کارکردن است و برای تنظیم عملکردهای بدن نیاز به استراحت دارد. به علاوه، اگر ورزش می کنید، ماهیچه های شما در حال ساییدگی هستند. آنها هنگام استراحت و خواب بازسازی می شوند. بنابراین، نخوابیدن کافی می تواند منجر به خستگی عضلانی، کند شدن رفلکس ها، عدم تعادل هورمونی و افزایش وزن شود. شام خود را تا ساعت تا : بعد از ظهر میل کنید و تا ساعت تا : شب بخوابید. این شما را از بیدار ماندن تا دیروقت و میان وعده های آخر شب جلوگیری می کند. علاوه بر این، شما زود از خواب بیدار شوید و زمانی برای مدیتیشن، تمرین و آماده کردن صبحانه خود خواهید داشت. داروهای مصرفی را بررسی کنید. بسیاری از داروها، مانند داروهای ضد افسردگی، داروهای اعصاب، کپسول های کورتیزون، داروهای ضد بارداری، داروهای آلرژی و داروهای فشار خون می توانند از کاهش وزن شما جلوگیری کنند. با پزشک خود در مورد اهداف کاهش وزن خود صحبت کنید تا او بتواند جایگزینی برای شما تجویز کند. همچنین باید به متخصص تغذیه و مربی خود اطلاع دهید که از داروهای خاصی استفاده می کنید. همزمان غذا چند کار انجام می دهید. آیا اغلب در حین غذا خوردن تلویزیون تماشا می کنید، با لپ تاپ کار می کنید، پیامک یا چت می کنید؟ زمانی که غذا می خورید باید فقط روی غذا خوردن تمرکز کنید. این به شما یک ایده منصفانه در مورد میزان غذا خوردن می دهد، که این پیام را به مغز ارسال می کند که گرسنه نیستید. وقتی به آنچه می‌خورید نگاه نمی‌کنید، متوجه نمی‌شوید که چقدر خورده‌اید و در نهایت پس از یک ساعت پس از صرف غذا، ناخواسته مصرف می‌کنید. سخن آخر کاهش وزن آسان نیست، به خصوص اگر مقداری از وزن اولیه را کم کرده باشید. شما باید بیشتر مراقب باشید و خود و بدنتان را بیشتر از هر چیز دیگری دوست داشته باشید. در این شرایط مطمینا شروع به کاهش وزن خواهید کرد. بنابراین، از همین حالا شروع کنید و بدانید چه چیزی مانع کاهش وزن شما می شود. و هنگامی که متوجه شدید، یادداشت هایی را روی دیوار خود بچسبانید تا از بازگشت به عادات قدیمی جلوگیری کنید.

در، جنین شما در حال نزدیک شدن به ترم و بلوغ کامل است. در طی آخرین روزهای نزدیک به زایمان نفس کشیدن برای شما تا حدودی راحت تر می شود. علت آن این است که جنبن به سمت پایین لگن حرکت می‌کند. این وضعیت فشار وارد شده به شکم را کاهش می‌دهد. ولی با این حال نشست و برخاست برای مادر سخت می شود. طوری که بلند شدن برای خوردن یک لیوان آب ممکن است برای مادر کاری طاقت فرسا باشد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: در هفته بارداری قد جنین از بالای سر تا پایین باسن . سانتی متر است. همچنین جنین از فرق سر تا پاشنه پا در حدود . سانتی متر قد دارد. باید حتما به این نکته دقت کنید که اعداد بالا بر اساس میانگین هستند. بنابراین ممکن است نوزاد شما در هنگام تولد کمی بزرگتر یا کوچکتر از این اندازه ها باشد. قد یک نوزاد سالم می تواند از سانتی متر تا نزدیک به سانتی متر در هنگام تولد متغیر باشد. همچنین وزن اغلب نوزادان در هنگام تولد بین تا گرم متغیر است. لانگو به موهای نرم و ظریفی گفته می شود که بدن جنین را در داخل رحم می پوشاند. این موهای ظریف و کرک معمولا قبل از تولد نوزاد شروع به ریزش کرده و به طور کامل از بین می‌روند. اگرچه در برخی موارد ممکن است مقداری مو روی شانه‌ها و بازوهای نوزاد باقی بماند. ممکن است در بدو تولد، رنگ چشم بسیاری از نوزادان آبی مایل به خاکستری تیره به نظر برسد. اما این بدان معنا نیست که این رنگ باقی خواهد ماند. رنگ نهایی چشم نوزاد به میزان پروتیینی به نام بستگی دارد. ملانین توسط بدن نوزاد تولید می شود. گاهی تا یک سال طول می کشد تا عنبیه به رنگ نهایی خود یعنی قهوه ای، آبی، سبز یا فندقی برسد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بارداری در هفته ترم کامل در نظر گرفته می شود. زایمان قبل از هفته تا بارداری، نامیده می شود. نوزادانی که در هفته تا بارداری متولد می شوند به عنوان نوزاد زودرس در نظر گرفته می شوند. با وجودی که جنین در هفته بارداری تقریبا برای تولد آماده است، اما هنوز هم در این دو هفته آخر رشد او در رحم ادامه دارد. جنین در هفته بارداری به آخرین مراحل رشد خود رسیده است. بنابراین رحم شما در بزرگترین اندازه خود قرار دارد. علایمی که ممکن است در این ماه تجربه کنید، عبارتند از: در سه ماهه سوم حاملگی فعالیت ساده ای مانند پیاده روی برای اغلب مادران باردار می تواند ناراحت کننده باشد. در این مرحله از بارداری رحم تقریبا تمام فضای داخل شکم را اشغال کرده است. سر جنین به سمت لگن چرخیده و بین پاهای شما فشار وارد می کند. در هفته بارداری بدن شما متحمل وزن زیادی می شود. این وضعیت راه رفتن، خوابیدن و حتی استراحت را برای مادر بسیار دشوار می کند. در هفته بارداری احتمالا نمی توانید به اندازه چند ماه پیش خود فرز و پر جنب و جوش باشید. در این هفته نه تنها شکم بزرگی دارید بلکه رباط ها و مفاصل بدن نیز برای آمادگی زایمان شل می شوند. به دلیل این تغییرات ممکن است کمی احساس ناهماهنگی در حرکات بدن خود داشته باشید. همچنین بزرگ شدن رحم و جلو آمدن شکم باعث می شود مرکز ثقل بدن شما تغییر کند. در نتیجه احتمال زمین خوردن شما در این دوران بیشتر می شود. اگر بیش از حد احساس ناهماهنگی در حرکات بدن داشته یا راه رفتن برای شما بسیار سخت شده است، باید زمان بیشتری را به استراحت خود اختصاص دهید. سعی کنید در هنگام استراحت اصولی که در کلاس های زایمان یاد گرفته اید، را در ذهن خود مرور کنید. این کار باعث می شود تا در صورت مشاهده علایم زایمان، بتوانید هر چه سریع تر به خود مراجعه کنید. ممکن است در این چند هفته اخیر حفظ تعادل برای شما بسیار دشوار باشد. رعایت نکات زیر به شما کمک می کند تا در طول هفته های آخر بارداری بهتر بتوانید تعادل خود را حفظ کنید. آهسته تر حرکت کنید. کمربند بارداری ببندید. کفش راحت و تخت بپوشید. به محیط اطراف خود دقت کنید. نسبت به موانع موجود در مسیر مراقب باشید. در ورزش های ایمن مانند یوگای بارداری شرکت کنید. برای پیشگیری از سرگیجه در طول روز وعده های غذایی کوچک بخورید و مایعات فراوان بنوشید. از ورزش هایی مانند کوهنوردی و یا رفتن به مکان هایی که می تواند منجر به از دست دادن تعادل شود، خودداری کنید. به تدریج به روز زایمان و تولد نوزاد نزدیک می شوید، بنابراین باید مراقب علایم زایمان باشید. ممکن است متوجه شوید که زمان زایمان نزدیک می شود، اما با این حال تشخیص علایم زایمان برای برخی از مادران باردار دشوار است. برخی از مهمترین علایم زایمان که باید به آنها دقت کنید عبارتند از: درد یا گرفتگی در ناحیه شکم یا کمر نشت، چکه و یا فوران آب از واژن قرار گیری سر نوزاد در داخل لگن ترشحات مخاطی شفاف یا همراه با رگه‌های خونی گرفتگی ماهیچه های رحم که به تدریج و به طور منظم شدیدتر می شود. ممکن است همه این علایم را هم زمان با هم مشاهده نکنید. گاهی برخی از علایم درست قبل از شروع زایمان رخ می دهند. به عنوان مثال، انقباضات زایمانی می توانند بدون پاره شدن کیسه آب شروع شوند. در برخی دیگر از مادران بارداری نیز ممکن است کیسه آب بدون وجود هیچ انقباضی به طور خود به خود پاره شود. بنابراین آگاهی از علایم زایمان برای مراجعه به موقع به پزشک بسیار ضروری است. زمانی که کیسه آب پاره شده و انقباضات رحمی شروع می شوند، تشخیص زایمان برای اغلب مادران آسان است. اما، اگر فقط کمی احساس گرفتگی در رحم دارید، ممکن است علامت زایمان زیاد واضح نباشد. بنابراین اگر درد زیاد همراه با دارید یا به نظر می‌رسد که نوزادتان حرکت نمی‌کند، هر چه سریع تر با پزشک خود تماس بگیرید. شما و همسرتان ماه های زیادی را صرف تمرکز روی کودک آینده خود کرده اید. اکنون که هفته های آخر بارداری فرا رسیده است، حتما به سلامت خود و همسرتان توجه کنید. زمانی را به استراحت یا لذت بردن از یک سرگرمی لذت بخش اختصاص دهید. این کار باعث می شود حواس هر دوی شما از انتظار کشیدن برای زایمان و تولد نوزاد منحرف شود. بنابراین در آخرین روزهای زایمان از فکر بزرگ شدن خانواده خود لذت ببرید. مراقب علایم زایمان باشید. ماساژ پرینه را فراموش نکنید. تمرینات کگل را هر روز به طور منظم تکرار کنید. مصرف ویتامین های دوران بارداری را ادامه دهید. اکنون به زمان زایمان بسیار نزدیک می شوید. فقط تعداد کمی از ویزیت های هفتگی قبل از زایمان باقی مانده است. در واقع، در این مرحله، شما هرگز نمی دانید که آخرین ویزیت شما چه زمانی خواهد بود. معاینات هفته بارداری عبارتند از: آزمایش ادرار اندازه گیری وزن بررسی دهانه رحم اندازه گیری قد جنین اندازه گیری فشار خون بررسی میزان تورم بدن ارزیابی ضربان قلب جنین بررسی وضعیت قرارگیری جنین در رحم شما و جنین تان در این چند هفته اخیر همچنان در حال افزایش وزن هستید. انتظار می رود در این مرحله حدود گرم در هفته وزن اضافه کنید. بنابراین ممکن است از ابتدای بارداری تا به حال تقریبا کیلوگرم وزن اضافه کرده باشید. برای مادرانی که در شروع بارداری خود دارای شاخص توده بدنی نرمال هستند، افزایش وزنی که توصیه می شود در طول بارداری بین تا کیلوگرم است. با این حال، شرایط هر بارداری با بارداری دیگر تفاوت دارد. بنابراین با پزشک خود در مورد میزان اضافه وزن مناسب صحبت کنید تا از سالم بودن روند بارداری خود مطمین شوید. شما هفته بعد وارد آخرین هفته بارداری می شوید. پزشک در معاینات هفته بارداری با توجه به وضعیت شما ممکن است آزمایش های زیر را برای بررسی سلامت مادر و جنین تجویز کند: داپلر شریان نافی آزمایش استرس انقباضی ( OCT ) تست بدون استرس جنین ( NST ) بیوفیزیکال اصلاحی جنین ( BPP ) بررسی ها بر روی بیش از میلیون زایمان نشان داد که از مادران باردار بین هفته های تا بارداری زایمان می کنند. کیسه آب داخل رحم که در حین زایمان پاره می شود محتوی مایع آمنیوتیک است. کیسه آب از دو غشا تشکیل می شود و مایع آمنیوتیک که در اطراف جنین قرار دارد در برابر صدمات و آسیب های احتمالی از جنین محافظت می کند. به پارگی کیسه آب جنین، پارگی غشاها نیز می گویند. گاهی ممکن است کیسه آب به طور طبیعی و بدون مداخله پزشک پاره شود. در این صورت ممکن است مایع آمنیوتیک به صورت قطره قطره از واژن خارج شود و یا مانند فوران مایع باشد. پارگی کیسه آب نشانه زایمان بوده و باید هر چه سریع تر به پزشک مراجعه کنید. مشخصات ظاهری مایع آمنیوتیک: بوی ادرار نمی دهد. مانند دمای بدن گرم است. مانند آب ظاهری شفاف دارد. اگر مطمین نیستید که کیسه آب شما پاره شده است یا خیر، لباس زیر خود را عوض کنید. از یک پد استفاده کرده و منتظر بمانید. اگر مایع خروجی از واژن ادرار بود، جای هیچ گونه نگرانی نیست. اما اگر مایع آمنیوتیک باشد، پد همچنان به خیس شدن ادامه خواهد داد. پاره شدن کیسه آب و خروج مایع آمنیوتیک چه فورانی باشد یا قطره قطره، باید در اسرع وقت با پزشک خود تماس بگیرید. پس از مراجعه به بیمارستان، پزشک بلافاصله مایع را آزمایش می کند. اگر کیسه آب شما پاره شده اما هنوز انقباضات را تجربه نکرده اید، پزشک از شما می خواهد که کمی صبر کنید تا انقباضات زایمانی شروع شوند. اگر کیسه آب شما در این مرحله از بارداری پاره شود، زایمان از طریق طبیعی یا القاء قریب الوقوع است. در واقع مداخله به موقع پزشک باعث می شود تا خطر عفونت شما و نوزادتان کاهش پیدا کند. اما با این حال برخی از زنان نیز بدون اینکه کیسه آب آنها پاره شود، زایمان می کنند. به طور کلی در هفته بارداری تنها یک هفته دیگر باقی است تا نوزاد شما به عنوان نوزاد ترم و کامل شود. زمان زیادی تا ملاقات نوزادتان نمانده است. حفظ آرامش شما در طول هفته های آخر بارداری اهمیت زیادی دارد. بنابراین به جای اینکه تمرکز خود را به طور کامل بر روی نوزاد و تولد آینده او متمرکز کنید، این زمان را به خود و همسرتان اختصاص دهید. اگر این اولین فرزند شماست، سعی کنید از آخرین لحظات خود به عنوان یک خانواده دو نفره لذت ببرید. اگر فرزندان دیگری دارید، حتما زمانی را با آنها سپری کنید.

یک داروی تجویزی با نام تجاری است. این دارو، مورد تایید FDA برای استفاده در بزرگسالان و کودکان سال به بالا است. از این دارو، برای درمان آنفولانزا استفاده می شود. Xofluza برای درمان مواردی از آنفولانزا، که نیازی به درمان در بیمارستان ندارند، ت یید شده است. این دارو، در افرادی که تا ساعت علایم آنفولانزا داشته اند، و نیز در یکی از شرایط زیر، استفاده می شود: پیشگیری از بروز افراد سالم، بدون خطر ابتلا به آنفولانزا افراد در معرض خطر ابتلا به عوارض آنفولانزا، مانند مبتلایان به ذات الریه همچنین، مصرف داروی Xofluza برای پیشگیری از بروز آنفولانزا در افرادی که با فردی که به آنفولانزا مبتلا بوده، تماس داشته اند، تایید شده است. Xofluza حاوی ماده موثره و فعال Baloxavir marboxil است. این ماده، یک نوع دارو ضد ویروس است. Xofluza از تکثیر ویروس آنفولانزا در بدن شما جلوگیری می کند. بسته به نحوه استفاده از دارو، Xofluza به شما کمک می کند تا سریعتر از حد معمول، از آنفولانزا رهایی پیدا کرده و یا از ابتلا به آنفولانزا، پیشگیری کنید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: انواع داروی Xofluza برای آنفولانزا اشکال دارویی Xofluza ، شامل موارد زیر هستند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قرص، یکی از اشکال این دارو است. این شکل از داروها، از راه خوراکی مصرف شده و در دو مقدار موجود هستند: میلی گرم و میلی گرم. گرانول هایی که به صورت محلول در می آیند، از دیگر اشکال این دارو هستند. محلول Xofluza به صورت خوراکی مصرف شده و در یک مقدار موجود است: میلی گرم در میلی لیتر. Xofluza به عنوان یک دوز یکبار مصرف، در مورد بیماری آنفولانزا، مصرف می شود. برای درمان آنفولانزا، باید ظرف ساعت پس از شروع علایم آنفولانزا، این دارو را مصرف کنید. و برای پیشگیری از بروز آنفولانزا، باید در اسرع وقت، پس از تماس با فردی که به آنفولانزا مبتلا شده است، این دارو را مصرف کنید. Xofluza اولین بار، برای درمان آنفولانزا، در سال ت یید شد. این دارو، اولین محصول درمانی ضد ویروسی تک دوز برای مبارزه با بیماری آنفولانزا است که از طریق خوراکی مصرف می شود. سپس، در نوامبر ، سازمان غذا و داروی آمریکا، مصرف داروی Xofluza را برای جلوگیری از بروز آنفولانزا، ت یید کرد. عوارض جانبی داروی Xofluza برای آنفولانزا مصرف داروی Xofluza می تواند عوارض جانبی خفیف یا جدی ایجاد کند. مطالب زیر، حاوی برخی از عوارض جانبی مهم و اساسی است که ممکن است در حین مصرف Xofluza ، بروز پیدا کنند. البته، این لیست ها همه عوارض جانبی احتمالی را شامل نمی شوند. برای اطلاعات بیشتر در مورد عوارض جانبی احتمالی مصرف داروی Xofluza ، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. آن ها می توانند به شما نکاتی را در مورد نحوه مقابله با هر گونه عوارض جانبی که ممکن است آزاردهنده باشند، به شما ارایه دهند. شما باید عوارض جانبی احتمالی را در نظر داشته باشید. در صورتی که مصرف این دارو برای شما بی خطر باشد، پس از مشورت با یک پزشک، می توانید برنامه درمانی خود را شروع کنید. اگر سوالات بیشتری دارید، با یک پزشک تماس گرفته و با او مشورت کنید. عوارض جانبی خفیف مصرف داروی Xofluza عوارض جانبی خفیف ناشی از مصرف داروی Xofluza ، می تواند شامل موارد زیر باشد: اسهال سردرد حالت تهوع تورم راه های هوایی (تورم در سینوس ها) همچنین، باید به این نکته توجه داشته باشید که این عوارض جانبی، می توانند از علایم آنفولانزا نیز باشند. بیشتر این عوارض جانبی ممکن است در عرض چند روز یا چند هفته، از بین بروند. اما اگر شدیدتر شوند و یا از بین نرفتند، با پزشک یا خود، مشورت کنید. موارد بالا، تمام عوارض جانبی احتمالی را پوشش نمی دهد. باید به این نکته توجه داشته باشید که برای اطلاع از سایر عوارض جانبی خفیف ناشی از مصرف این دارو، باید با پزشک یا داروساز خود مشورت کرده و پس از آن، اقدام به مصرف این دارو، کنید. به طور کلی، عوارض جانبی جدی ناشی از مصرف داروی Xofluza شایع نیستند، اما ممکن است رخ دهند. اگر پس از مصرف این دارو، عوارض جانبی جدی بروز دادید، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علایم شما خطرناک و یا کشنده است، یا این که اگر فکر می کنید در یک وضعیتی اورژانسی هستید، با اورژانس تماس بگیرید. Xofluza فقط برای درمان آنفولانزا در کودکان سال و بالاتر تایید شده است. به طور کلی، عوارض جانبی در این گروه سنی مشابه عوارض جانبی در بزرگسالان است. اگر بعد از مصرف داروی Xofluza در خود عوارض جانبی مشاهده کردید، معمولا در عرض چند روز یا چند هفته از بین خواهند رفت. با این حال، اگر عوارض جانبی شما از بین نرفت یا شدیدتر شد، با پزشک یا داروساز خود درباره وضعیت تان، صحبت کنید. شایع ترین عوارض جانبی ناشی از مصرف داروی Xofluza به طور کلی، مانند اکثر داروها، مصرف داروی Xofluza نیز ممکن است با بروز چند نوع عارضه جانبی همراه باشد. به همین علت، ضروری است که پیش از مصرف این دارو، با یک پزشک مشورت کنید. پس از تایید پزشک، شما می توانید برنامه درمانی مورد نظرتان را شروع کنید. واکنش آلرژیک مانند بسیاری از داروها، برخی از افراد ممکن است پس از مصرف Xofluza با یک واکنش آلرژیک رو به رو شوند. مشخص نیست که این عارضه، چند بار در آزمایشات بالینی رخ می دهد. به طور کلی، علایم یک واکنش آلرژیک خفیف، می تواند شامل موارد زیر باشد: خارش گر گرفتگی (گرمی و قرمزی پوست) به طور کلی، بروز واکنش آلرژیک شدیدتر نادر، اما ممکن است. علایم یک واکنش آلرژیک شدید می تواند شامل موارد زیر باشد: مشکل در تنفس تورم زبان، دهان یا گلو تورم زیر پوست، به طور معمول در پلک ها، لب ها، دست ها یا پاها بثورات پوستی، از جمله (لکه های قرمز یا تاول، اغلب در کف پاها یا کف دستان) اگر واکنش آلرژیک شدید به Xofluza دارید، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علایم شما خطرناک، جدی و کشنده بوده و یا اگر فکر می کنید در یک وضعیت اورژانسی قرار دارید، سریعا با اورژانس تماس بگیرید. اسهال اسهال یکی از عوارض جانبی احتمالی مصرف Xofluza است. همچنین می تواند یکی از علایم ابتلا به آنفولانزا در برخی افراد (عمدتا در کودکان) باشد. اسهال شایع ترین عارضه جانبی در مطالعات بالینی Xofluza بود. در این مطالعات، اسهال در موارد زیر رخ داد: از افرادی که Xofluza مصرف کردند. درصد از افرادی که دارونما مصرف کردند. اگر هر کدام از علایم برونشیت را تجربه کرده اید، بهتر است بدانید که این علایم، معمولا با مصرف داروهای بدون نسخه ( OTC ) مانند داروهای سرفه و مسکن‌ها، قابل تسکین هستند. با این حال، اگر علایم شما ظرف چند روز پس از مصرف Xofluza شروع به بهبود نکردند، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. توهم (دیدن یا شنیدن چیزهایی که واقعا وجود ندارند) در برخی افراد که داروی Xofluza مصرف کرده بودند، گزارش شده است. سایر اثرات روانپزشکی مانند هذیان و رفتار غیر طبیعی نیز گزارش شده است. این عوارض جانبی در مطالعات بالینی دارو، گزارش نشده است. با این حال، از زمانی که Xofluza وارد بازار شده است، این علایم گزارش شده اند. مشخص نیست که این عوارض جانبی هر چند وقت یک بار رخ می دهند، و مشخص نیست که آیا این عوارض توسط Xofluza ایجاد می شوند یا خیر. بروز توهم، هذیان و رفتارهای غیرطبیعی نیز در افرادی که داروهای ضد ویروسی دیگر را برای درمان آنفولانزا مصرف می کنند، گزارش شده است. با این حال، این علایم می تواند ناشی از آنفولانزا نیز باشد. مشخص نیست که مصرف داروهای ضد ویروسی خطر ابتلا به علایم روانپزشکی در ابتلا به آنفولانزا را افزایش می دهد یا خیر. اگر پس از مصرف Xofluza دچار توهم شدید، با پزشک خود صحبت کنید. مشکلات خواب مشکلات خواب ناشی از مصرف داروی Xofluza گزارش نشده است. این دارو باعث خواب آلودگی یا (مشکل خواب) نمی شود. با این حال، برخی از افراد، بروز مشکلات خواب را در اثر مصرف سایر داروهای ضد آنفولانزا، گزارش کرده اند. اگر پس از مصرف Xofluza دچار مشکل خواب شده اید، با پزشک خود در مورد علل احتمالی بروز این وضعیت، صحبت کنید. به طور کلی، در صورتی که می خواهید برای درمان یا پیشگیری از بروز آنفولانزا، داروی Xofluza را مصرف کنید، بهتر است که ابتدا با یک پزشک مشورت کنید. پس از مشورت با پزشک، با توجه به نظر او، شما می توانید برنامه درمانی مورد نظرتان را شروع کرده و یا تغییر دهید. در صورتی که درباره این دارو، سوالات بیشتری دارید، می توانید با یک‌پزشک تماس گرفته و در این باره، با او مشورت کنید.

احتمال دارد سخت تر از سن سالگی باشد. اما غیرممکن نیست. با این حال، اگر می خواهید بدانید که چرا دشوارتر است، و چگونه بعد از سالگی باردار شویم؟ بهتر است ادامه این مقاله از را بخوانید. با خطرات مختلف آن آشنا شوید و دریابید که شانس واقعی شما برای موفقیت بارداری چقدر است، به خواندن ادامه دهید! آنچه در این مقاله خواهید خواند: باروری زنان در سن سالگی بدون شک ویژگی های بی شماری را دیده اید که بر روی زنانی که تا بعد از سالگی منتظر بچه دار شدن هستند و برای باردار شدن مشکل دارند، تمرکز کرده اند. اولین چیزی که باید بدانید این است که زنان (و مردان) در هر سنی می توانند را تجربه کنند. زوج های ساله می توانند به اندازه زوج های در اوایل دهه نابارور باشند. سن تنها یکی از جنبه های باروری است. با این حال، بیایید فرض کنیم که باروری یک زن خوب است. تنها چیزی که باید نگرانش بود سن اوست. باروری در اکثر زنان در دهه سالگی به اوج خود می رسد. کاهش تدریجی اما قابل توجه در حدود سن سالگی شروع می شود. شانس باروری در سالگی به خوبی در سالگی نیست. در حدود سالگی، باروری با سرعت بسیار بیشتری شروع به کاهش می کند. بررسی ها نشان داده که در هر ماه احتمال بارداری در سن سالگی حدود درصد است. آن را با شانس خود در مقایسه کنید که فقط یک زن باردار سال و بالاتر دارند. اما خطرات و چالش هایی وجود دارد که باید در مورد آنها بدانید. اگر شش ماه یا بیشتر برای باردار شدن تلاش کرده اید، باید با پزشک مشورت تا در مورد باروری خود مشورت کنید. باردار شدن می تواند سخت تر از دوران جوانی باشد. در اوایل دهه زندگی خود در بهترین حالت هستید. به طور کلی، باروری بعد از سالگی سریعتر شروع به کاهش می کند و بعد از سالگی به میزان قابل توجهی کاهش می یابد. هر چه سن شما و شریک زندگی بالاتر باشد، احتمال اینکه باردار شدن مدت زیادی طول بکشد بیشتر است. در بدو تولد، تخمدان‌ها دارای تمام تخمک‌هایی هستند که تا به حال خواهید داشت بین تا میلیون. تا سن بلوغ نیمی از آنها از بین می رود. با بالا رفتن سن، تعداد تخم‌ها همچنان کاهش می‌یابد. همچنین تخمک‌ها مانند شما پیر می‌شوند و تخمک‌های مسن‌تر به راحتی بارور نمی‌شوند. اگر چرخه قاعدگی خود را بدانید شانس بیشتری برای باردار شدن خواهید داشت. چرخه متوسط روز است، اما برای برخی از زنان می تواند بین تا روز متفاوت باشد. اگر سیکل قاعدگی شما منظم است، بدانید که احتمالا هفته قبل از شروع چرخه بعدی تخمک گذاری دارید. بنابراین می توانید روی آن کار کنید و بهترین زمان برای داشتن رابطه جنسی را انتخاب کنید. همچنین، شما و همسرتان باید تا آنجا که می توانید سالم باشید. جدا از هر چیز دیگری، این واقعا به شانس باردار شدن کمک می کند. می توانید هر دو: وزن مناسب داشته باشید. یک رژیم غذایی مناسبی بخورید. هر گونه عفونت مقاربتی را بررسی و درمان کنید. اگر سیگار می کشید آن را ترک و از سیگار کشیدن غیرفعال خودداری کنید. اگر بیش از سال دارید و شش ماه یا بیشتر برای باردار شدن تلاش کرده اید، باید به پزشک مراجعه کنید. برای زنان زیر سال، توصیه معمول این است که ابتدا یک سال تلاش کنند، مگر اینکه بدانید مشکلاتی مانند یا سایر شرایطی دارید که می تواند بر باروری ت ثیر بگذارد. گزینه های زیادی برای زنانی که در باردار شدن مشکل دارند وجود دارد. درمان به علت آن بستگی دارد، بنابراین ابتدا باید بررسی کنید که چرا مشکل وجود دارد. تعدادی آزمایش باروری انجام می دهید که می تواند شامل آزمایش اسپرم، بررسی عفونت های مقاربتی و احتمالا سونوگرافی باشد. بسته به نتایج، پزشک احتمال دارد درمان هایی مانند: تلقیح مصنوعی هورمون درمانی IVF و تغییراتی مانند تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم ( ICSI ) این درمان ها همگی می توانند موثر باشند ولی هیچ کدام تضمین شده نیست. به عنوان مثال، بیشتر زنان درصد شانس داشتن نوزاد را بعد از یک دوره IVF و درصد بعد از سیکل دارند. اما برای زنان تا ساله این میزان پس از یک سیکل به درصد و پس از سیکل به حدود درصد کاهش می یابد. اگر بالای سال دارید و باردار شده اید، مهم است که مراقبت های دوران بارداری خوبی داشته باشید، زیرا باید مراقب چند چیز مانند دیابت بارداری، فشار خون بالا و احتمال دوقلو شدن باشید. همچنین باید با پزشک یا در مورد و آزمایشاتی مانند و نمونه برداری از پرزهای کوریونی مشورت کنید.

آزمایشات غربالگری قبل از تولد یک اصطلاح کلی شامل انواع آزمایشاتی است که پزشک قبل یا در طول بارداری توصیه کند. برخی از آزمایشات غربالگری قبل از تولد برای تعیین اینکه آیا کودک دارای شرایط خاص سلامتی یا ناهنجاری های کروموزومی مانند است انجام می شود. احتمال این وجود دارد که پزشک در اولین ملاقات این آزمایشات غربالگری قبل از تولد را توصیه کرده باشد. اما بیشتر غربالگری ها در سه ماهه اول و دوم بارداری انجام می شوند. این نوع آزمایش غربالگری فقط می تواند خطر یا احتمال وجود یک شرایط خاص را پیش بینی کند. اما احتمال وقوع آن صد در صد نیست. این آزمایشات معمولا غیر تهاجمی و اختیاری هستند و توسط اکثر پزشکان توصیه می شود. هنگامی که نتایج غربالگری برای ناهنجاری ها مثبت باشد، آزمایشات تشخیصی بیشتر می توانند پاسخ های قطعی تری را برای شما و پزشک ارایه دهند. سایر آزمایشات غربالگری قبل از زایمان تست های معمول و رایجی است که مشکلات زمینه ای را که ممکن است شما، بارداری یا کودک را تحت ت ثیر قرار دهد، مشخص می کند. یک نمونه آزمایش تست تحمل گلوکز است که دیابت بارداری را بررسی می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به افراد بارداری که خطر بیشتری برای داشتن فرزند با شرایط و مشکلات خاص دارند، معمولا آزمایشات غربالگری بیشتری توصیه می شود. به عنوان مثال، اگر در مناطقی زندگی می کنید که سل شایع است، ممکن است پزشک برای شما آزمایش پوستی سل را تجویز کند. ؟ آزمایش های غربالگری سه ماهه اول ممکن است از هفته ام آغاز شود. معمولا شامل و است و رشد کلی کودک شما را نشان می دهند. حتی بررسی می کنند که آیا کودک شما در معرض بیماری های ژنتیکی مانند سندرم داون است یا خیر. این تست ها همچنین کودک را از نظر ناهنجاری های قلبی، فیبروز کیستیک و سایر مسایل مربوط به رشد ارزیابی می کنند. اما آنچه برای بسیاری از افراد بسیار هیجان انگیز به نظر می رسد امکان تعیین جنسیت کودک با این آزمایش های غربالگری است. آزمایشی که می تواند به شما بگوید آیا فرزند دختر یا پسر دارید، آزمایش غیر تهاجمی قبل از تولد ( NIPT ) محسوب می شود. خون گیری برای تست NIPT در همه مطب های پزشکان در دسترس نیست و بسته به سن و سایر عوامل خطر ممکن است انجام آن ضروری باشد. اگر به انجام این آزمایش علاقه مند هستید به پزشک خود اطلاع دهید. آزمایش غربالگری سه ماهه دوم ممکن است بین هفته های تا انجام شود و شامل آزمایش خون است که طی آن مشخص می شود که آیا کودک شما در معرض خطر سندرم داون یا نقص لوله عصبی هست یا خیر. سونوگرافی که به تکنسین ها یا پزشکان اجازه می دهد تا با دقت آناتومی جنین را بررسی کنند، معمولا بین هفته های تا انجام می شود. اگر هر یک از این آزمایشات، غربالگری نتایج غیرطبیعی را نشان دهد ممکن است آزمایش های تشخیصی و تکمیلی ضرورت داشته باشد تا اطلاعات دقیق تری در مورد جنین شما به پزشک بدهد. در سونوگرافی از امواج صوتی برای ایجاد تصویری از جنین در رحم مادر استفاده می شود. این روش تصویربرداری برای تعیین اندازه و موقعیت جنین، ت یید سن جنین و بررسی هرگونه ناهنجاری احتمالی در ساختار استخوان ها و اندام های در حال رشد جنین استفاده می شود. سونوگرافی خاصی (سونوگرافی NT ) جهت بررسی استخوان بینی جنین، بین هفته های یازدهم و چهاردهم بارداری انجام می شود. همچنین این روش تصویربرداری تجمع مایعات را در پشت گردن جنین شما نیز بررسی می کند. وقتی تجمع مایعات در پشت گردن جنین بیش از حد طبیعی باشد، این احتمالا به معنی افزایش خطر سندرم داون است. (اما قطعی نیست) در طی سه ماهه اول، پزشک می تواند دو نوع آزمایش خون برای اندازه گیری سطح برخی مواد در خون شما انجام دهد. این آزمایش پروتیین A پلاسما مرتبط با بارداری و هورمونی به نام گنادوتروپین جفتی انسانی را بررسی می کند. سطوح غیرطبیعی هر یک از دو ماده فوق به معنای آن است که خطر بیشتری برای ناهنجاری کروموزوم وجود دارد. در اولین ویزیت قبل ازبارداری، پزشک خون شما را از جهت ایمنی در برابر سرخجه و یا بیماری های منتقل شونده از طریق جنسی مانند سلفیس، هپاتیت HIV , B و کم خونی بررسی خواهد کرد. همچنین برای بررسی گروه خونی و فاکتور Rh مادر از آزمایش خون استفاده می شود که سازگاری Rh مادر با جنین در حال رشد را تعیین می کند. Rh می تواند مثبت یا Rh منفی باشد. اکثر افراد Rh مثبت هستند، اما اگر Rh مادر منفی و جنین Rh . وقتی ناسازگاری Rh وجود دارد، به اکثر زنان در هفته بارداری و مجددا چند روز پس از زایمان، پادتن ( Rh آمپول رگام) تزریق می شود. ناسازگاری در صورتی اتفاق میفتد که یک خانم باردار Rh منفی داشته باشد و جنین او Rh مثبت باشد. اگر مادر Rh منفی و جنین او مثبت باشد بدن مادر واکنش نشان داده و شروع به تولید انتی بادی می کند. اگر جنین Rh منفی باشد، سیستم ایمنی مادر واکنشی نشان نمی دهد: هیچ راهی غیر تهاجمی برای تعیین گروه خونی جنین تا قبل از تولد وجود ندارد. نمونه گیری پرزهای کوریونی ( CVS ) یک آزمایش غربالگری تهاجمی است که شامل برداشتن تکه کوچکی از بافت از جفت است. پزشک ممکن است این آزمایش را به دنبال نتایج غیر طبیعی حاصل از آزمایشات غربالگری و سونوگرافی قبلی انجام دهد. این روش بررسی معمولا بین هفته های تا قابل انجام است و برای آزمایش ناهنجاری های کروموزومی مانند سندرم داون و فیبروز کیستیک استفاده می شود. دو نوع روش CVS وجود دارد. یک روش آزمایش از طریق شکم که به آن آزمایش ترانس ابدومینال و روش دیگر از طریق دهانه رحم که آزمایش ترانس سرویکال گفته می شود. این روش ارزیابی برخی از عوارض جانبی مانند گرفتگی یا لکه بینی را در مادر دارد. همچنین خطر نیز وجود دارد که البته اندک است. روش CVS تست کاملا اختیاری است واگر تمایلی به انجام آن ندارید ضرورتی برای پذیرش آن نیست. در طی سه ماهه دوم، دقیق تر برای ارزیابی آناتومی جنین انجام می شود. این روش برای بررسی دقیق ساختار بدن جنین از جمجمه تا پا ها جهت یافتن هر گونه مشکل رشد احتمالی استفاده می شود. سونوگرافی سه ماهه دوم نمی تواند تمام مشکلات احتمالی جنین را رد کند. سونوگرافی OB سلامت جنین را بر اساس معیارهای FL , BPD , HC , AC کواد مارکر یک آزمایش خون است که در سه ماهه دوم بارداری انجام می شود. این تست می تواند به پزشک کمک کند تا در صورت افزایش خطر، نقص لوله عصبی و ناهنجاری های دیواره شکمی جنین، مادر را راهنمایی کند. این آزمایش چهار پروتیین خون جنین را اندازه گیری می کند. آنها شامل آلفافتوپروتین، استریول آزاد، Hcg ، Inhibin A هستند. به همین علت به این تست به آن کواد مارکر یا تست چهارگانه گفته می شود. اگر مراقبت های دوران بارداری و تست های غربالگری را دیر انجام داده باشید معمولا آزمایش کوادمارکر توصیه می شود. میزان حساسیت تشخیصی این روش غربالگری برای سندرم داون و سایر ناهنجاری ها از آزمایش سه ماهه اول کمتر می باشد. آزمایش غربالگری گلوکز را بررسی می کند، این بیماری که ممکن است در دوران بارداری انجام شود معمولا موقتی است و پس از زایمان برطرف می شود. این آزمایش برای همه مادران باردار کاملا استاندارد است. توجه داشته باشید حتی اگر قبل از بارداری دیابت نداشته باشید، ممکن است به دیابت بارداری مبتلا شوید. دیابت بارداری می تواند نیاز احتمالی به زایمان را افزایش دهد. نوزادان مادران مبتلا به دیابت بارداری معمولا با جثه بزرگتر متولد می شوند. ممکن است نوزاد در روزهای پس از زایمان قند خون پایینی داشته باشد. در این روش غربالگری، بیمار یک محلول شیرین را می نوشد و حدود یک ساعت بعد خون گیری شده و سطح قند خون بررسی می شود. اگر سطح قند خون مادر بالا باشد، پزشک آزمایش دیگری برای تست تحمل گلوکز تعیین می کند. در این روش ابتدا یک قند خون ناشتا از مادر چک می شود. سپس یک محلول شیرین می نوشید و یک نوبت یک ساعت بعد و یک نوبت هم سه ساعت بعد نمونه خون جهت بررسی سطح قند خون از مادر گرفته می شود. اگر عوامل خطر مستعد کننده یا بیماری زمینه ای خاصی برای دیابت بارداری داشته باشید، روش غربال گری دوم ممکن است انجام شود. اگر آزمایش مادر از نظر دیابت بارداری مثبت باشد، در طی سال آینده خطر ابتلا به دیابت در آنها افزایش می یابد. بنابراین ضروری است که پس از بارداری آزمایش مجدد انجام بگیرد. در طی آمنیوسنتز، مقداری از مایع آمنیوتیک برای آزمایش از رحم خارج می شود. مایع آمنیوتیک در دوران بارداری جنین را احاطه می کند. این ماده حاوی سلول های جنین با همان ترکیب ژنتیکی و همچنین مواد شیمیایی مختلفی است که توسط بدن جنین تولید می شود. آزمایش آمنیوسنتز برای ناهنجاری های ژنتیکی، مانند سندرم داون و انجام می گیرد. این تست معمولا پس از هفته بارداری انجام می شود. در موارد زیر انجام این آزمایش ضروری خواهد بود: سن بالای سال مادر سابقه قبلی ناهنجاری کروموزومی سابقه خانوادگی یک اختلال ژنتیکی خاص یکی از آزمایش های غربالگری قبل از تولد نتایج غیر طبیعی را نشان دهد. در شرایطی که والدین ناقل شناخته شده ی یک اختلال ژنتیکی باشند. استرپتوکوک گروه ( GBS ) نوعی باکتری است که می تواند باعث عفونت های جدی در زنان باردار و نوزادان شود. این گروه از باکتری ها اغلب در مناطق زیر در بدن یافت می شود: گلو دهان واژن روده ها GBS در واژن، حتی در صورت باردار بودن، برای خانم ها مضر نیست. با این حال وجود آن می تواند برای نوزاد تازه متولد شده ای که از طریق واژن به دنیا می آید و هنوز سیستم ایمنی قوی ندارد بسیار مضر باشد. حتی باعث عفونت های جدی در نوزادانی شود که هنگام تولد در معرض آن ها قرار داشته اند. با نمومه گیری از دهانه واژن و رکتوم در هفته تا می توانید از نظر GBS غربالگری شوید. اگر آزمایش GBS مثبت باشد، در حین زایمان آنتی بیوتیک دریافت می کنید تا خطر ابتلا به عفونت GBS در نوزاد را کاهش دهید. آزمایشات غربالگری قبل از تولد می تواند منبع مهمی از اطلاعات برای افراد باردار باشد. بسیاری از این آزمایشات روتین هستند. اما برخی دیگر تنها با رضایت و همکاری شما انجام خواهد شد. اگر مطمین نیستید که باید تحت غربالگری قرار بگیرید یا مضطرب هستید، با پزشک خود مشورت کنید. همچنین می توانید به یک مشاور ژنتیک ارجاع شوید. تیم مراقبت های بهداشتی می تواند خطرات و مزایا را با شما در میان بگذارند. حتی به شما کمک کنند تا تصمیم بگیرید که غربالگری های قبل از تولد برای شما مناسب است یا خیر. منبع:

مسمومیت با آب در نوزادان در واقع مقادیر آب مصرفی بیش از حد است که می تواند سطح سدیم و الکترولیت های خون کودک را مختل می کند و ممکن است برای کودک کشنده باشد. تا آنجا که ممکن است از دادن آب اضافی به نوزادان خودداری کنید زیرا شیر مادر یا شیرخشک نیاز آب آنها را کاملا برآورده می کند. آب یکی از نیازهای اساسی بدن انسان است و به همین دلیل، ت کید زیادی بر نوشیدن مقدار زیادی آب در طول روز شده است. این موضوع در مورد نوزادان نیز صادق است. با این حال، قبل از شش ماهگی یا تا زمانی که پزشک به شما توصیه نکرده باشد نباید به نوزاد خود آب دهید. به این علت که گاهی مصرف آب قبل از ماهگی یا تغذیه با میزان اضافی آب (مانند افزودن آب بیشتر در شیرخشک، مخلوط کردن آب با شیر مادر یا نوشاندن آب به نوزاد) می تواند منجر به مسمومیت با آب شود. هرچقدر عجیب به نظر برسد، اما گاهی اوقات مقدار زیاد آب نیز می تواند برای سلامتی کودک شما مضر باشد و منجر به مسمومیت با آب شود. برخی از علل مسمومیت با آب در نوزادان، عبارتند از: کودک شما می تواند تا شش ماهگی تمام آب مورد نیاز خود را از شیر مادر یا شیر خشک جبران کند و بنابراین ممکن است به آب اضافی احتیاج نداشته باشد. با این حال، والدین ممکن است گاهی اوقات شروع به تغذیه نوزادان خود با آب میوه یا آب کنند که می تواند باعث این مسمومیت با آب شود. به جز شیر مادر یا شیر خشک، هیچ مایعی را جهت تغذیه برای نوزاد خود استفاده نکنید، مگر اینکه پزشک شما مصرف آب را پیشنهاد کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید زمان و وقت دادن تغذیه کودک با شیر خشک، بسیار مهم است که تمام دستورالعمل هایی را که روی برچسب ذکر شده است، دقیق دنبال کنید. گاهی والدین ناآگاهانه یا آگاهانه هنگام تهیه شیر فرمول آب بیشتری اضافه می کنند که می تواند منجر به مسمومیت با آب در نوزادان آنها شود. بعضی از والدین دوست دارند آب، آب میوه یا مایعات دیگر از فنجان خود را با نوزادشان تقسیم کنند. یک جرعه ممکن است مسیله ای نباشد. با این حال، گاهی اوقات نوزادان مقادیر زیادی از فنجان طلب می کنند که منجر به مصرف مایعات اضافی خواهد شد. اگر هر بار که مایعات را از لیوان خود استفاده می کنید، به کودک خود هم بدهید، ممکن است باعث مسمومیت با آب در نوزاد خود شوید. برخی از علایم یا نشانه های مسمومیت با آب در نوزادان، عبارتند از: مقدار زیاد آب در بدن کودک شما تعادل الکترولیت ها را مختل می کند و می تواند منجر به تغییر فعالیت مغز شود. این حالت ممکن است باعث تحریک پذیری یا ایجاد لرز در نوزادان شود. آب زیاد در بدن می تواند دمای طبیعی بدن کودک شما را کاهش دهد بنابراین، اگر دمای بدن کودک شما زیر درجه فارنهایت باشد، این امر می تواند به دلیل مسمومیت با آب باشد. مسمومیت با آب می تواند باعث ورم صورت کودک شما شود زیرا بدن مقادیر بیشتری را از بدن دفع می کند و این کارباعث تورم بدن به ویژه صورت می شود. برخی از علایم دیگر می تواند شامل استفراغ، خواب آلودگی، بی حالی، هماهنگی ضعیف درحرکات، باشد. در موارد شدید، این حالت ممکن است منجر به تشنج یا کما شود. اگر هر یک از علایم مسمومیت با آب را در کودک خود مشاهده کردید، برای جلوگیری از عوارض شدید، باید فورا با پزشک خود تماس بگیرید. گاهی اوقات، یک ماده حیاتی مانند آب نیز می تواند برای کودک شما خطرناک باشد و ممکن است هنگامی اتفاق بیفتد که مقدار بیش از حد مورد نیاز آب در بدن کودک شما وجود داشته باشد. برخی از خطراتی که کودک با مصرف بیش از حد آب در معرض آن ها قرار می گیرند، عبارتند از: کاهش میزان سدیم در بدن که به دنبال آن تشنج و تورم مغزی اتفاق میفتد. آب اضافی در سیستم کودک شما می تواند عملکرد موثر مغز را مختل کند. مسمومیت با آب همچنین باعث می شود که کودک به کما برود و در موارد بسیار شدید باعث مرگ می شود. در اینجا چند اقدام وجود دارد که می توانید برای جلوگیری از مسمومیت با آب در نوزادان انجام دهید: هنگام تهیه شیرخشک بیش از مقدار لازم آب مصرف نکنید و هرگز شیر مادر را با افزودن آب رقیق نکنید. با یک متخصص اطفال در تماس باشید تا میزان آب کودک را با توجه به سن او بررسی کنید. اگر پزشک شما احساس کند که باید آب بیشتری به رژیم غذایی کودک شما اضافه کند، این موضوع را به شما می گوید. هرگز قبل از شش ماهگی آب به کودک ندهید و بیش از مقدار توصیه شده کودک خود را با شیر تغذیه نکنید. نوزادان می توانند ناآگاهانه آب حمام را بنوشند که می تواند برای سلامتی آن ها بسیار مضر باشد. زیرا منجر به مسمومیت با آب می شود کودک خود را هنگام حمام بدون مراقبت رها نکنید. اگر مشکوک هستید یا فکر می کنید کودک شما علایم مصرف بیش از حد آب را نشان می دهد، باید سریع اقدام کرده و کودک خود را به اورژانس منتقل کنید. پزشک بر اساس میزان کم شدن سدیم بدن گزینه درمانی را انجام می دهد. در بیشتر موارد، محدود کردن مصرف آب در کودک به دفع آب اضافی بدن کمک می کند. با این حال، در موارد شدید مسمومیت با آب، پزشک ممکن است دیورتیک هایی (دارو های ادرار آور) را توصیه کند که با افزایش ادرار دفع آب اضافی بدن کمک می کنند. همچنین تجویز سرم نمکی می تواند سطح سدیم کودک را افزایش دهد. AAP یا آکادمی اطفال آمریکا به شدت تاکید می کند که به نوزادان کمتر از شش ماه آب ندهید چون آب مورد نیاز کودک از طریق و شیر خشک جبران می شود. اگرچه ممکن است والدین تصور کنند که افزودن کمی آب اضافی می تواند برای نوزادان آنها بی ضرر باشد، اما ممکن است اینگونه نباشد. این به این دلیل است که اگر کودک بیش از حد آب بنوشد، ممکن است به دلیل مسمومیت با آب دچار عوارض شدید سلامتی شود. این اتفاق به این علت می افتد که کلیه های نوزادان به اندازه کافی بالغ نیستند و ممکن است شرایطی مانند، اختلال در عملکرد مغز و سایر مشکلات رخ دهد. بسیاری از والدین از زمان شروع آب خوردن به رژیم غذایی کودک خود مطمین نیستند. برخلاف بزرگسالانی که هر روز باید مقدار قابل توجهی آب مصرف کنند، این مورد برای نوزادان متفاوت است. نیاز آنها به آب با توجه به سن متفاوت است. دادن مقدار زیادی آب قبل از اینکه بدنشان آماده باشد می تواند اثرات سویی داشته باشد. نوزادانی که از شیر مادر تغذیه می کنند به آب اضافی احتیاج ندارند. زیرا شیر مادر به عنوان یک غذای کامل که تمام نیازهای غذایی و مایعات نوزاد را برآورده می کند، در نظر گرفته می شود. شیر مادر مایعات مورد نیاز کودک شما را برای ت مین آب بدن دارد. به طور خلاصه، شما نباید نگران ت مین آب اضافی برای نوزاد تازه متولد شده خود باشید چون شیر مادر به طور کامل این کار را انجام می دهد. نوزادی که از شیر خشک تغذیه می کند بیش از حد آب اضافی نیاز ندارد. بیشتر شیر خشک ها حاوی دستورالعمل های خاصی جهت مقدار آب اضافه شده برای رقت کافی است. اگر این دستورالعمل ها را رعایت کنید هنگام شیر دادن به موقع او را به اندازه کافی هیدراته خواهید کرد. آیا نوزادان باید در این ماه ها آب بنوشند؟ پاسخ این است که هیچ قانون قطعی ای در این زمینه وجود ندارد. تا ماهگی، نیازی به نوشیدن چیزی غیر از شیر مادر یا شیر خشک برای کودک شما نیست. آب به تدریج به کودکانی داده می شود که در حال آغاز کردن غذای کمکی هستند. نوزادان معمولا از تا ماهگی غذای کمکی را شروع می کنند. در این زمان می توانید آب را در یک فنجان برای کودک خود بدهید تا در طول روز جرعه جرعه بنوشد. اگر همچنان با غذای کمکی کودک خود را با شیر مادر تغذیه می کنید یا به او شیر خشک می دهید نباید مصصرف آب در طول روز زیاد تکرار شود. هنگامی که کودک یک ساله یا بیشتر شود، ممکن است هنوز به شیرخوردن ادامه دهد. در وعده های غذایی آب را با یک فنجان به کودک خود بدهید. با این حال از دادن نوشیدنی های گازدار یا نوشیدنی های حاوی شیرین کننده مصنوعی خودداری کنید. کودک در صورتی که تشنه باشد از طریق حرکات یا صداهای مختلف ارتباط برقرار می کند و تمایل دارد از اشاره به فنجان آب یا از زبان اشاره استفاده کند تا بگوید آب می خواهد. در هنگام تغذیه، اگر از خوردن غذا یا بلعیدن آن خودداری کند. این کار نشان می دهد که به آب نیاز دارد. وقتی به کودک آب داده می شود معمولا به میزان کافی می نوشد اگر به آب بیشتری نیاز داشته باشد معمولا با برداشتن فنجان آب ممکن است گریه کنند یا به جلو خم شود تا به فنجان برسد. فقط پس از شروع غذاهای کمکی باید به نوزاد آب داده شود. تا یک سالگی کلیه آنها به اندازه کافی بالغ نشده است که بتواند مقدار زیادی آب را دفع کند. در نتیجه، نیاز آب آنها حداقل است. با این حال، می توان با دادن مقدار کمی آب طعم آن را به کودک چشاند. می توانید بطری یا فنجان کودک را با آب پر کنید تا هنگام تشنگی چند جرعه از آن بنوشد. مقدار آب مورد نیاز برای کودک ماهه به خود کودک و عادات غذایی او بستگی دارد. اگر او هنوز از شیر مادر تغذیه می کند، چند جرعه کافی است که او را سیر کند. در نوزاد هنگامی اتفاق میفتد که کودک با وجود لزوم شروع غذای کمکی همچنان مایعات مورد نیاز خود را از شیر مادر یا شیر خشک دریافت کند. نوزادانی که کمتر از ماه دارند نیازی به آب ندارند. بدن آنها از مایعات موجود در شیر یا شیر خشک هیدراته می شود. اگرچه نوزادان تازه متولد شده نیازی به نوشیدن آب ندارند، اما بدن آنها هرچه بزرگتر می شود به آن احتیاج پیدا می کند. بنابراین، با رشد کودک، می توانید با خیال راحت آب را در رژیم غذایی او وارد کنید. نوزادان می توانند حدود میلی لیتر آب را در زمان - ماهگی بنوشند، اما مقدار بیشتر از آن را محدود کنید. وقتی کودک شما ماهه تا سال دارد می توانید به تدریج مصرف آب او را افزایش دهید. هنگامی که کودک شما یک ساله شد، سیستم بدن او به اندازه کافی بالغ شده است که می تواند مقادیر بیشتری آب را تحمل کند. پاسخ این است که شما همیشه می توانید چند جرعه آب به نوزادان بین تا ماه بدهید. با این حال، مقادیر بیشتر از - میلی لیتر در یک روز خطرناک است. اگر از شیرخشک آماده استفاده می کنید، ممکن است نیازی به افزودن آب به آن نداشته باشید. با این حال، اگر از پودر آن استفاده می کنید، باید آب را اضافه کنید تا مخلوط شود. مراقب باشید بیش از حد توصیه شده آب مخلوط نکنید. زیرا ممکن است عوارضی مانند در کودک ایجاد کند. نوزادی که منحصرا از شیر مادر تغذیه می کند، احتمال کم آبی در بدن او بسیار کم است. حتی نوزادانی که از شیرخشک تغذیه می شوند نیز مقدار آب لازم را با غذای خود دریافت می کنند. مصرف زیاد آب باعث ایجاد وضعیتی به نام مسمومیت با آب در نوزادان می شود. در این حالت با وارد شدن بیش از حد آب، میزان سدیم خون کاهش می یابد. این یک وضعیت بسیار خطرناک است و می تواند منجر به تشنج شود. آب برای بقای موجودات زنده یک ضرورت اجتناب ناپذیر است. برای بزرگسالان توصیه می شود که هر روز مقدار زیادی آب نوشیده شود اما این در مورد صادق نیست. منابع:

یا ( Morning Wood ) یا تومسنس شبانه آلت تناسلی ( NPT ) شاخص مهمی از سلامت کلی مردان است. مردان معمولا در طول یک چرخه هشت ساعته خواب، پنج نعوظ شبانه دارند که هر نعوظ حدود دقیقه طول می کشد. می تواند نشان دهنده چندین مشکل اساسی سلامت باشد. نعوظ های شبانه (نعوظ هایی که در هنگام خواب اتفاق می افتد) بخشی از داشتن آلت تناسلی است و این نعوظ در جوانی شروع می شود. پزشکان به نعوظ در جنین ها در طول سونوگرافی اشاره کرده اند، و حتی پسران جوان در طول دوران کودکی، مدت ها قبل از شروع بلوغ، نعوظ را تجربه می کنند. در واقع، نعوظ های صبحگاهی همچنین به عنوان نعوظ های مرتبط با خواب ( SREs ) یا نعوظ شبانه آلت تناسلی ( NPT ) شناخته می شوند. نعوظ های صبحگاهی آنقدر رایج هستند که وجود (یا عدم وجود) آنها می تواند یک شاخص اساسی از وضعیت کلی یک مرد باشد. مردان سالم معمولا نعوظ صبحگاهی را در طول زندگی خود تجربه می کنند. اگر نعوظ صبحگاهی معمولی ندارید، با مشورت کنید، زیرا این وضعیت می تواند نشانه ای از یک مشکل جدی تر باشد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: در حالی که هیچ مدرکی برای علل نعوظ صبحگاهی و شبانه وجود ندارد، هیچ کس دلایل دقیق نعوظ صبحگاهی را نمی داند. مردان معمولا در طول یک چرخه هشت ساعته خواب، پنج نعوظ شبانه دارند که هر نعوظ حدود دقیقه طول می کشد. یعنی هر دقیقه یک نعوظ را تجربه می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اساسا ، مردان حدود یک ساعت و نیم پس از چرت زدن به خواب عمیق می‌روند. هر قسمت از با نعوظ تا دقیقه مطابقت دارد. علیرغم این رابطه بین خواب عمیق و نعوظ، دانشمندان هنوز نمی دانند چرا نعوظ صبحگاهی اتفاق می افتد. نعوظ های شبانه ممکن است به دلیل کاهش تولید نوراپی نفرین در طول خواب عمیق ایجاد شود. نوراپی نفرین ماده شیمیایی است که مسیول اصلی آرام نگه داشتن آلت تناسلی است. به عبارت دیگر، بخشی از مغز که سطح نوراپی نفرین را حفظ می کند، در طول خواب عمیق کاهش می یابد. این به مکانیسم های تحریکی مرتبط با تستوسترون اجازه می دهد تا به نعوظ منجر شود. نظریه دیگر این است که مردان دچار نعوظ صبحگاهی می شوند زیرا بدن آنها در طول خواب اکسید نیتریک بیشتری تولید می کند. اکسید نیتریک مسیول شل شدن رگ های خونی آلت تناسلی است و به تمام خون اضافی مورد نیاز برای ورود نعوظ به آلت تناسلی اجازه می دهد. نکته پایانی این است که هیچ کس واقعا نمی داند که خواب عمیق چه نقشی در شل شدن شبانه آلت تناسلی دارد. چرا مردان نعوظ شبانه (چندبار) در شب دارند؟ آیا نعوظ صبحگاهی و خواب به هم مرتبط هستند یا این فقط یک اتفاق تصادفی جالب است؟ عوامل زیادی باید درست پیش بروند تا مردان نعوظ قوی داشته باشند. برای انتقال خون به آلت تناسلی، باید هورمون‌ها بر حسب تقاضا آزاد شوند و شریان‌ها را گشاد کنند. سیستم عصبی باید سیگنال ها را به خوبی منتقل کند و ذهن با بدن هماهنگ باشد. خیلی چیزها ممکن است اشتباه شود. رگ های خونی آلت تناسلی نیز در مقایسه با سایر نواحی بدن کوچک هستند. این بدان معناست که سایر بیماری های زمینه ای می توانند ابتدا به عنوان اختلال نعوظ ( ED ) ظاهر شوند. ED می تواند سطوح بالای کلسترول، استرس، (یا پیش دیابت) ، فشار خون بالا، افسردگی، بیماری قلبی، مشکلات هورمونی، عوارض جانبی داروها، پیامدهای انتخاب سبک زندگی، مسایل عاطفی یا موارد دیگر را نشان دهد. اختلال نعوظ فقط برای مردان سالمند یک مشکل نیست. هر ساله تعداد فزاینده ای از مردان جوان مبتلا به ED تشخیص داده می شوند. مطالعات تخمین می‌زنند که درصد از مردان جوان (زیر سال) اختلال نعوظ را تجربه می‌کنند. ED ممکن است به دلیل مشکلات متعددی مانند استرس یا، همراه با مسایل پزشکی مانند فشار خون بالا، دیابت، بیماری قلبی و غیره باشد. مردان باید به نعوظ صبح خود توجه کنند. از دست دادن آن نعوظ صبحگاهی می تواند چیزی بیش از یک مشکل سلامت جنسی باشد. احتمال دارد اولین نشانه یک مشکل پزشکی قابل توجه نیز باشد. مردانی که نعوظ صبحگاهی ندارند باید با پزشک مشورت کنند. تومسنس آلت تناسلی شبانه ( NPT ) نتیجه برانگیختگی جنسی یا دیدن رویاهای مربوط به رابطه جنسی نیست. در عوض، این یک عملکرد طبیعی از دستگاه تناسلی مردانه است. در واقع، دوره های منظم NPT نشانه سالم بودن اعصاب و خون رسانی به آلت تناسلی است. اگر یک مرد به طور منظم NPT نداشته باشد، می تواند نشان دهنده یک مشکل سلامتی باشد. این مشکلات اختلال نعوظ ( ED ) ، که شامل مشکل در داشتن یا حفظ نعوظ است. نداشتن NPT منظم همچنین می تواند مشکلات دیگری را در اعصاب یا خون رسانی به اندام های تناسلی مردانه نشان دهد. مانند کاهش تستوسترون، همچنین می تواند بر تعداد دفعات تجربه NPT ت ثیر بگذارد. فقدان NPT منظم گاهی اوقات می تواند ناشی از عدم خواب با کیفیت باشد. با افزایش سن، فرد می تواند انتظار داشته باشد که NPT را کمتر تجربه کند. این تغییر باید به تدریج رخ دهد، زیرا سطح هورمون ها تغییر می کند. هرکسی که متوجه کاهش ناگهانی تعداد قسمت‌های NPT خود می‌شود، باید با پزشک مشورت کند تا هرگونه مشکل بالقوه سلامتی را رد کند. با وارد شدن به خواب عمیق‌تر، نعوظ ممکن است خود به خود از بین برود. بنابراین، احتمال دارد یک فرد چندین بار در طول شب نعوظ داشته باشد اما از آن آگاه نباشد. علاوه بر این، سطح تستوسترون معمولا در صبح افزایش می یابد. مردان دارای سطوح بالایی از این هورمون هستند که به عملکرد جنسی کمک می کند. نعوظ ناشی از NPT ممکن است از نظر فیزیکی با نعوظ ناشی از برانگیختگی متفاوت باشد. یک مطالعه نشان داد برخی از مردان زمانی که NPT دارند، درد را نیز تجربه می کنند، اما زمانی که نعوظ معمولی داشته باشند، دردی را تجربه نخواهند کرد. مردان در سنین مختلف، از کودکان تا بزرگسالان، NPT را تجربه می کنند. معمولا بزرگسالان که بالاترین سطح تستوسترون را دارند، نعوظ شبانه را بیشتر از کودکان یا سالمندان تجربه می‌کنند. مردان جوان ممکن است هر روز صبح و چند بار در طول شب NPT داشته باشند. اوج بلوغ جنسی معمولا زمانی اتفاق می‌افتد که مردان در اواخر نوجوانی تا اواخر سالگی هستند و این ممکن است با سطوح بالاتر تستوسترون مطابقت داشته باشد. برای افراد در این محدوده سنی عادی است که دوره های مکرر NPT را تجربه کنند. با نزدیک شدن به و سالگی شخصی، ممکن است تعداد NPT کمتری را مشاهده کنند. این اغلب به این دلیل رخ می دهد که سطح تستوسترون به طور طبیعی کاهش می یابد. کاهش تدریجی NPT با افزایش سن مرسوم است. عدم تعادل هورمونی، به خصوص آن که آلت تناسلی و بیضه ها را تحت ت ثیر قرار می دهد، می تواند منجر به تعداد کمی یا بدون NPT شود. این یکی از دلایلی است که نشان می دهد نعوظ منظم در صبح، شاخص مهمی برای سلامت اندام های جنسی مردانه است. بررسی های انجام شده نشان می دهد که مردان مبتلا به هیپوگنادیسم، که از عملکرد کامل اندام های جنسی پیشگیری می کنند، پس از دریافت تستوسترون درمانی، افزایش NPT را تجربه می کنند. برخی تحقیقات نشان می دهند که کیفیت خواب فرد می‌تواند بر دفعات NPT نیز ت ثیر بگذارد. اگر فردی خواب خوبی نداشته باشد و وارد چرخه خواب عمیق نشود، ممکن است نعوظ شبانه را تجربه نکند. اگر فرد متوجه تغییراتی در دفعات وقوع NPT شد، باید با پزشک مشورت کند. از آنجایی که NPT یک شاخص خواب با کیفیت و سلامت اندام های جنسی است، توجه به دفعات وقوع NPT مفید است. اگر NPT ناگهان متوقف شود یا خیلی کمتر رخ دهد، حتما با پزشک مشورت کنید. آنها ممکن است بخواهند در مورد شرایط سلامتی احتمالی مانند اختلالات خواب، عدم تعادل هورمونی، اضطراب و ED صحبت کنند. توصیه می شود که در مورد کاهش تعداد دفعات NPT به پزشک مراجعه کنید، زیرا می تواند از علایم ED باشد. این وضعیت نشان دهنده مشکلات جدی سلامتی، مانند بیماری قلبی، فشار خون بالا، یا دیابت، به ویژه در مردان جوان تر است. یک متخصص سلامت می تواند به درمان این شرایط، از جمله ED کمک کند. دارو ها و نعوظ صبحگاهی برخی داروها، مانند داروهای ضد افسردگی، می توانند نعوظ را برای فرد دشوارتر کنند. آنها همچنین ممکن است باعث کاهش یا توقف ناگهانی NPT شوند. برخی از این داروها، عبارتند از: دیورتیک ها داروهای تشنج یا داروهای هورمونی شل کننده های عضلانی داروهای شیمی درمانی داروهای فشار خون بالا داروهایی برای درمان آریتمی قلبی آگونیست های هیستامین H (که می تواند به درمان برخی از انواع زخم ها کمک کند) اگر فردی اخیرا داروی جدیدی را شروع کرده است و متوجه تغییراتی در دفعات NPT شده است، باید با پزشک مشورت کند. گاهی اوقات، پزشک می تواند داروهای دیگری را برای کمک به رفع این عارضه تجویز کند. اگر NPT یا به طور کلی نعوظ دردناک است به پزشک مراجعه کنید. برای نعوظی که پس از ساعت از بین نمی رود، به دنبال کمک فوری پزشکی باشید. اگر این اتفاق بیفتد، می تواند باعث آسیب بافتی در آلت تناسلی و مشکلاتی در عملکرد جنسی شود. نعوظ صبحگاهی عملکرد سالم بدن مردان است. اگر فرد متوجه تغییر ناگهانی در دفعات نعوظ شبانه شود، باید با پزشک مشورت کند. آزمایشی بر روی مرد مبتلا به آپنه انسدادی خواب و ED نشان می دهد که خواب با کیفیت بهتر منجر به NPT بیشتر می شود. کسانی که از دستگاه‌های فشار مثبت مداوم راه‌های هوایی استفاده می‌کنند، نعوظ شبانه مکرر بیشتری نسبت به افرادی که این کار را نمی‌کنند، دارند. بررسی های دیگر NPT را به عنوان شاخصی برای سلامت هورمونی یا جنسی می دانند. به عنوان مثال، اگر فردی NPT داشته باشد اما نتواند نعوظ خود را در طول فعالیت جنسی حفظ کند، پزشکان می‌توانند مشکلاتی مانند جریان خون ناکافی یا پاسخ‌های عصبی در آلت تناسلی را رد کنند. اگر چنین باشد، ED ممکن است یک مسیله روانی باشد و یک متخصص می تواند آن را بر این اساس درمان کند. با این حال، اگر فردی نعوظ شبانه نداشته باشد و در داشتن یا حفظ نعوظ مرتبط با جنسیت مشکل دارد، پزشکان ممکن است تشخیص دهند که علت فیزیکی ED وجود دارد.

می توانند با هم رخ دهند و ارتباط داشته باشند. زیرا همان ماهیچه هایی که به تنفس شما کمک می کنند به حمایت و تثبیت ستون فقرات نیز کمک می کنند. آسم می تواند بر این عضلات فشار وارد کند و به طور بالقوه منجر به کمردرد شود. داروها، ورزش‌ها و درمان‌های خانگی می‌توانند به شما در مدیریت آسم و کمردرد کمک کنند. آسم یک بیماری طولانی مدت است که میلیون ها نفر در سراسر جهان از آن رنج می برند. با علایمی مانند تنگی نفس و خس خس می تواند تقریبا ناتوان کننده باشد. کمر درد و گرفتگی نیز یک اتفاق رایج در افراد مبتلا به آسم است و در صورت تجربه می تواند دردناک و خسته کننده باشد. چرا آسم باعث کمردرد می شود؟ وقتی نفس می‌کشید، دسته‌ای از ماهیچه‌ها در حال کار هستند. این عضلات دمی نامیده می شوند و شامل دیافراگم و بین دنده های خارجی (یازده ماهیچه در دو طرف قفسه سینه) می شوند. اما نکته اینجاست که تنفس تنها وظیفه مهم این عضلات نیست. آنها همچنین بخشی از عضلات اصلی شما هستند و در کنترل ستون فقرات نقش دارند. این بدان معناست که دیافراگم و بین دنده های خارجی به ایستادن بدن شما کمک می کنند زیرا فشار داخل شکمی را تشکیل و حفظ می کنند. افراد مبتلا به برای بازدم هوا از ریه های خود مشکل دارند. دکتر لو کالیکا، صاحب بخش توانبخشی پویای عصبی عضلانی و فیزیوتراپی نیویورک توضیح می‌دهد: آسم عملکرد دیافراگم تنفسی را تغییر می‌دهد، زیرا بیمار دایما در مرحله القای تنفس است. این حجم کار اضافی ممکن است بر عضلات تنفسی که به شما کمک می کند صاف بایستید، فشار وارد کند و هرگونه تغییر وضعیت بدنی مرتبط می تواند منجر به کمردرد شود. یک بررسی تحقیقاتی در سال ، ارتباطی بین آسم (و سایر اختلالات تنفسی) و کمردرد یافت. اما قبل از اینکه محققان بتوانند به طور قطعی بگویند آیا ارتباطی وجود دارد یا خیر، به مطالعات بیشتری نیاز است. آسم یک بیماری التهابی است که راه های هوایی شما را باریک می کند و عبور اکسیژن از را کاهش می دهد. همچنین آسم باعث تجمع خلط و مشکل در تنفس می شود. چه ارتباطی بین کمردرد و آسم وجود دارد؟ هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید از آنجایی که ماهیچه های مورد استفاده برای تنفس به مهره های شما متصل هستند، تغییر تنفس ممکن است منجر به کمردرد شود. کمردرد با سرفه مزمن آسم نیز مرتبط است. در حالی که ارتباط دقیق بین این شرایط مشخص نیست، مطالعات موارد زیر را نشان می دهد: بیماری های تنفسی ایجاد کننده هستند. تمرینات تنفسی به مدیریت کمردرد طولانی مدت کمک می کند. ارتباط معنی داری بین اختلالات الگوی تنفس و کمردرد وجود دارد. بیماران مبتلا به کمردرد به طور قابل توجهی الگوهای تنفسی خود را در طول آزمایش کنترل حرکتی تغییر می دهند. بیماران مبتلا به آسم شانه و سر خود را بیشتر به سمت جلو نگه می دارند و چرخش داخلی آنها کاهش یافته، انبساط دیواره قفسه سینه کاهش می یابد و انعطاف پذیری ستون فقرات سینه ای در مقایسه با جمعیت عمومی کاهش می یابد، بنابراین، کمردرد، شانه و گردن درد به طور قابل توجهی در بیماران مبتلا به آسم شایع است. کمردرد دلایل مختلفی دارد. کارشناسان تیوری هایی در مورد ارتباط بین آسم و کمردرد دارند، اما هنوز به طور کامل رابطه بین این دو یا اینکه آسم دقیقا چگونه ممکن است در کمردرد نقش داشته باشد، درک نکرده اند. کمردرد شما همچنین می‌تواند ناشی از عوامل مختلفی باشد، از جمله: آرتروز افزایش سن کار بیش از حد سابقه بیماری و وضعیت بدن مشکلات دیسک (مانند) کشیدگی یا آسیب به عضلات پشت یا تاندون‌ها همچنین متوجه خواهید شد که برخی محرک‌ها می‌توانند باعث حمله آسم شوند. محرک ها از فردی به فرد دیگر متفاوت است، اما برخی از موارد رایج عبارتند از: دود غبار گرده کپک آلودگی هوا شوره حیوانات خانگی برخی از علایم مرتبط با کمردرد ناشی از آسم یا سایر مشکلات تنفسی عبارتند از: رفلاکس سرگیجه تغییر دید حالت تهوع مشکلات تمرکز خستگی عمومی هایپرونتیلاسیون خمیازه های مکرر تنگی نفس بعد از ورزش خس خس (صدای سوت هنگام نفس کشیدن) سفتی قفسه سینه (که گاهی اوقات می تواند دردناک نیز باشد) برخی از علل دیگر که علایم مشابهی دارند، عبارتند از: سکته آسیب ساقه مغز سایر مشکلات تنفسی اختلالات قلبی عروقی اختلالات الگوی تنفس بیماری های دستگاه گوارش کمردرد، یکی از شایع ترین مشکلات سلامتی در افراد دارای معلولیت در سراسر جهان است. کمر به شدت مستعد آسیب است زیرا بدن شما را در وضعیت عمودی نگه می دارد و از حرکات اصلی شما پشتیبانی می کند. اگر کمر شما با آسم درد می کند، ممکن است تنفس را دردناک تر یا دشوارتر کند. ماهیچه های تنفسی و دیافراگم نقش اساسی در استحکام ستون فقرات و کنترل وضعیت دارند. در بیماران مبتلا به آسم، هیپرونتیلاسیون بر عضلات تنفسی ت ثیر می گذارد و در نتیجه خطر کمردرد را افزایش می دهد. اضافه وزن بیشتر یک عامل خطر برای آسم و کمردرد است. اگر چاق هستید، عضلات پشت شما باید سخت تر کار کنند تا از فعالیت های روزانه شما پشتیبانی کنند. داشتن چربی اضافی در اطراف پشت یا قفسه سینه نیز تنفس را سخت تر می کند. علاوه بر این، سایر عوامل خطر مانند اختلالات ژنتیکی، سبک زندگی و اختلالات روانی، خطر کمردرد را افزایش می دهند. پزشک ممکن است با داروهایی برای کنترل کمردرد و آسم به شما کمک کند. داروهای رایج مورد استفاده برای کمردرد شل کننده عضلات اسکلتی، داروهای ضد التهابی غیراستروییدی ( NSAIDs ) و مسکن های مخدر هستند. شل کننده های عضلات اسکلتی، NSAID ها، سه حلقه ای برای تسکین درد حاد یا کوتاه مدت موثر هستند. برای کمردرد متوسط یا خفیف، استامینوفن ممکن است گزینه بهتری باشد زیرا دارای مشخصات ایمنی مطلوبی نسبت به NSAID ها است که برای دردهای شدید ترجیح داده می شود. برای درد شدید و ناتوان کننده، ممکن است مواد افیونی برای بهبود عملکرد و تسکین کافی درد، علیرغم خطرات احتمالی، در نظر گرفته شود. بتا آگونیست‌ها معمولا برای درمان آسم کودکان و بزرگسالان استفاده می‌شوند، زیرا قوی‌ترین برونکودیلاتورهای موجود هستند. آنها التهاب را سرکوب می کنند و علایم آسم را تسکین می دهند. این برونکودیلاتورها توصیه می شود که از طریق استنشاق مصرف شوند زیرا اثر سریعتر و نسبت دوز اثر بهتری دارند. در برخی موارد، نیز ممکن است برای کند کردن روند نامطلوب آسم مورد نیاز باشد. برخی از درمان‌ها، مانند واکسن‌های آلرژی (یا ایمونوتراپی مخصوص آلرژن) ، می‌توانند به کاهش محرک‌های آسم شما کمک کنند، در حالی که برخی دیگر می‌توانند در مدیریت آسم موثر باشند. درمان‌ها ممکن است شامل داروهایی مانند: داروهایی که به کاهش التهاب و مخاط در ریه ها کمک می کنند. داروهایی که به جلوگیری از سفت شدن ماهیچه های اطراف راه های هوایی کمک می کنند. داروهای تزریقی که معمولا فقط برای افراد مبتلا به شدیدترین انواع آسم تجویز می شود. پزشک شما احتمالا یک داروی بسیار موثر را نیز تجویز می کند که می توانید برای مواقع اضطراری از طریق دستگاه تنفس یا نبولایزر مصرف کنید. اگر کمر درد شما مستقیما با آسم مرتبط است، رسیدگی به آسم می تواند ت ثیر زیادی بر کمردرد شما داشته باشد. اما اگر کمردرد شدید دارید، پزشک ممکن است داروهای ضد درد (مانند شل کننده های عضلانی) را تجویز کند یا تزریق منظم استرویید را توصیه کند. پزشک شما با ایجاد یک برنامه درمانی برای آسم شما کمک می کند که شدت بیماری و سایر عواملی را که بر وضعیت منحصر به فرد شما ت ثیر می گذارد، را درمان کند. توانبخشی تنفس به کاهش ت ثیر منفی آسم بر کمر کمک می کند. این درمان برای مدیریت تنگی نفس، حفظ یا بهبود تحرک و پاکسازی راه های هوایی ارایه می شود. پزشک یا کاردرمانگر می‌تواند تکنیک‌های تنفسی را به شما آموزش دهد تا به شما کمک کند هوای بیشتری را به داخل و خارج از ریه‌های خود وارد کنید. در اینجا برخی از تمرینات تنفسی برای مدیریت آسم و کمردرد آورده شده است: دیافراگم ماهیچه ای است که ریه های شما روی آن قرار می گیرند و حرکت دیافراگم به شما کمک می کند تا نفس بکشید. در این تکنیک تنفس، به جای قفسه سینه، بر تنفس از طریق دیافراگم تمرکز می کنید. این تکنیک به کاهش سرعت تنفس، تقویت دیافراگم و کاهش نیاز به اکسیژن بدن کمک می کند. تنفس عمیق دیافراگمی (معروف به تنفس شکمی) شامل تنفس از ناحیه ای پایین تر و عمیق تر در قفسه سینه است. برای تمرین این نوع تنفس، باید به پشت دراز بکشید و زانوها را خم کنید و یک بالش زیر زانو قرار دهید. از طرف دیگر، می توانید آن را با نشستن مستقیم روی صندلی خود نیز تمرین کنید. حالا یک دست را روی سینه و دست دیگر را روی شکم قرار دهید. به آرامی از طریق بینی نفس بکشید تا دست روی سینه ثابت بماند. این تکنیک شامل تنفس آهسته از دیافراگم از طریق بینی است. همچنین به شما کمک می کند تا استرس را مدیریت کنید تا بر تنفس شما ت ثیری نداشته باشد. مشاهده می شود که روش پاپورث علایم و کیفیت زندگی را در افراد مبتلا به آسم بهبود می بخشد. روش پاپورث ترکیبی از تنفس شکمی و کاهش استرس است. مطالعات مختلف ارتباط تنفس دهانی با علایم شدید آسم را نشان داده اند. از طرف دیگر تنفس بینی رطوبت و گرما را به هوا می افزاید که به بهبود تنفس شما کمک می کند. افراد مبتلا به آسم تمایل به تنفس سریع دارند که تنگی نفس را تشدید می کند. ما همچنین می دانیم که هیپرونتیلاسیون یکی از دلایل مهم کمردرد مرتبط با آسم است. تنفس بوتیکو شامل یک سری تمرینات است که به شما کمک می کند آرام تر و عمیق تر نفس بکشید. تمرینات با تنفس عمیق مرتبط است. مطالعات فواید تنفس عمیق و کنترل شده را در بهبود علایم آسم و عملکرد ریه نشان داده اند. این تکنیک تنفس برای تسکین تنگی نفس و بهبود تنفس شما ارایه می شود. شما می توانید به آرامی از طریق بینی و دهان خود تنفس کنید. اکنون، در حالی که می خواهید سوت بزنید، لب های خود را جمع کنید. با شمارش چهار از طریق لب های جمع شده نفس خود را بیرون می دهید. تنفس لب جمع شده تکنیکی است که در آن شما به طور معمول از طریق بینی خود تنفس می کنید اما دو برابر بیشتر از طریق لب های جمع شده بازدم می کنید. اگر علایم بر زندگی شما ت ثیر می گذارد، مهم است که با پزشک مشورت کنید. اما راهکارهایی وجود دارد که باید مستقیما به اورژانس بروید. نشانه هایی که شما با یک اورژانس پزشکی روبرو هستید: لب ها یا ناخن های شما آبی می شوند. علایم شما آنقدر شدید است که نمی توانید راه بروید. پس از استفاده از استنشاق نجات، علایم شما بهتر نمی شود. شما نمی توانید بیشتر از چند کلمه بگویید زیرا نمی توانید نفس خود را بند بیاورید. ماهیچه های قفسه سینه شما واقعا تحت فشار هستند تا به شما اجازه تنفس بدهند. برخی از درمان های خانگی زیر ممکن است به تسکین کمردرد کمک کند: تحقیقات نشان می دهد که طب سوزنی می تواند به تسکین درد کوتاه مدت به روشی ایمن و موثر کمک کند. ماساژ می تواند به کاهش تنش و التهاب ماهیچه ای شما کمک کند، که می تواند کمردرد شما را کاهش دهد. در واقع، یک مطالعه در سال نشان می دهد که ماساژ می تواند نیاز شما به دارو را کاهش دهد. استفاده متناوب از کیسه های یخ (پیچیده شده در یک حوله نازک) و کمپرس گرم در ناحیه ای از کمر که درد می کند می تواند به تسکین بخشی از التهاب در پشت شما کمک کند. حمام های گرم می توانند به کاهش التهاب و حفظ آرامش کمک کنند. بر اساس یک بررسی تحقیقاتی در سال ، برخی از این موارد در صورت استفاده موضعی می توانند مفید باشند. فقط مطمین شوید که ابتدا این محصولات را روی یک منطقه کوچک تست کنید، زیرا ممکن است پوست شما را تحریک کنند. اگر متوجه قرمزی، التهاب یا بثورات شدید محصول را فورا بشویید. مسکن‌هایی مانند ایبوپروفن و می‌توانند کمک کنند، اما قبل از مصرف منظم با پزشک خود مشورت کنید. پزشک شما می‌تواند مطمین شود که این داروها با داروهای دیگری که استفاده می‌کنید تداخل ندارند. عضلات مرکزی در تنفس و محافظ ستون فقرات شما با هم مرتبط هستند. با پزشک خود در مورد درمان های پزشکی بالقوه و درمان های خانگی که می توانید برای یافتن تسکین استفاده کنید، صحبت کنید. آسم یک بیماری شایع است که ممکن است به دلیل علایم آن، از جمله تهویه هوا و تنگی نفس، ناتوان کننده باشد. از آنجایی که ماهیچه های درگیر در تنفس به ستون فقرات شما متصل هستند، تغییر تنفس ممکن است باعث کمردرد شود. اگر آسم دارید و متوجه کمردرد مکرر می شوید، پزشک می تواند در مورد گزینه های درمانی برای مقابله با آن به شما کمک کند. آنها ممکن است داروهایی را برای کنترل آسم و کمردرد تجویز کنند. پزشک شما همچنین ممکن است تمرینات تنفسی را برای بهبود تنفس و در نتیجه مدیریت یا پیشگیری از کمردرد مرتبط با آسم پیشنهاد دهد.

به عنوان یک داروی با نام تجاری و یک داروی ژنریک موجود است. سیمواستاتین به دو شکل قرص خوراکی و سوسپانسیون خوراکی در دسترس قرار دارد. قرص خوراکی سیمواستاتین برای کمک به کاهش سطح کلسترول و تری گلیسیرید استفاده می شود. همچنین می تواند خطر بیماری قلبی را کاهش دهد. هر دو شکل از طریق دهان و به صورت خوراکی مصرف می شود. قرص خوراکی سیمواستاتین با نام تجاری داروی Zocor در دسترس است. همچنین به عنوان یک داروی ژنریک موجود است. داروهای ژنریک معمولا قیمت کمتری نسبت به نسخه برند دارند. در برخی موارد، آنها ممکن است در هر قوت یا شکلی به عنوان داروی نام تجاری موجود نباشند. قرص خوراکی سیمواستاتین برای موارد زیر کاربرد دارد: کند کردن پیشرفت و کاهش خطر سکته افزایش کلسترول خوب (لیپوپروتیین با چگالی بالا یا HDL ) کاهش کلسترول بد (لیپوپروتیین با چگالی کم یا LDL ) و تری گلیسیرید در بدن سیمواستاتین متعلق به گروه دارویی است که به عنوان مهارکننده های ردوکتاز HMG - CoA شناخته می شود که استاتین ها نیز نامیده می شوند. دسته ای از داروها گروهی از داروها هستند که به روشی مشابه عمل می کنند. این داروها اغلب برای درمان شرایط مشابه استفاده می شوند. استاتین ها تولید کلسترول بدن را کاهش می دهند. آنها همچنین میزان کلسترول و تری گلیسیرید را در بدن کاهش می دهند. کلسترول و تری گلیسیرید بالا با افزایش خطر ابتلا به موارد زیر مرتبط است: سکته بیماری قلبی استاتین ها معمولا همراه با تغییرات سبک زندگی مانند تغییر در رژیم غذایی و ورزش استفاده می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قرص خوراکی سیمواستاتین باعث خواب آلودگی نمی شود، اما می‌تواند عوارض جانبی دیگری ایجاد کند. عوارض جانبی رایج‌تری که ممکن است با سیمواستاتین رخ دهد، عبارتند از: سردرد دل درد یبوست درد مفاصل حالت تهوع درد یا ضعف عضلانی اگر عوارض جانبی جدی داشتید فورا با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علایم شما جدی است با مراکز درمانی تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی و علایم آنها می تواند شامل موارد زیر باشد: اسهال سمیت کبدی نارسایی کلیه درد شدید معده کم خونی شدید اسپاسم عضلانی یرقان (زرد شدن پوست) رابدومیولیز (تجزیه عضله) درد شدید یا ضعف عضلانی یا استفراغ شدید حساسیت شدید به خورشید احساس ضعف یا خستگی بسیار تورم شدید دست ها، پاها و مچ پا درد یا ضعف عضلانی که با قطع این دارو از بین نمی رود. واکنش آلرژیک شدید، با علایمی مانند تب و مشکلات تنفسی مصرف این دارو با برخی هشدار های مهم همراه است، از جمله: سیمواستاتین و سایر داروهای استاتین گاهی اوقات می توانند باعث میوپاتی (بیماری عضلانی) یا میوپاتی نکروزان با واسطه ایمنی ( IMNM ) شوند. آنها حتی می توانند باعث رابدومیولیز (تجزیه شدید عضلات) شوند. رابدومیولیز می تواند منجر به نارسایی کلیه شود. بر همین اساس اگر علایم زیر را تجربه کردید فورا به پزشک خود اطلاع دهید: تب درد شکم ادرار تیره رنگ درد عضلانی مداوم ضعف یا حساسیت عضلانی غیر قابل توضیح درد یا ضعف عضلانی که با قطع این دارو از بین نمی رود. افراد مبتلا به بیماری فعال کبدی نباید از سیمواستاتین استفاده کنند. افرادی که سابقه سوء مصرف الکل یا بیماری کبدی دارند باید خطرات این دارو را با پزشک خود در میان بگذارند. برای افراد مبتلا به این شرایط، سیمواستاتین می تواند خطر آسیب جدی کبد را افزایش دهد. افرادی که سابقه سوء مصرف الکل و خطر ابتلا به بیماری های کبدی دارند نباید از این دارو استفاده کنند. برای افراد مبتلا به این شرایط، سیمواستاتین می تواند خطر آسیب جدی کبد را افزایش دهد. هنگام مصرف سیمواستاتین از آب گریپ فروت خودداری کنید. آب گریپ فروت می تواند سطح سیمواستاتین را در بدن شما افزایش دهد و خطر عوارض جانبی را افزایش دهد. هشدار برای افراد با بیماری های خاص سیمواستاتین و سایر داروهای استاتین گاهی اوقات می توانند باعث رابدومیولیز شوند. ابتلا به کم کاری تیرویید یا دیابت خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد. اگر تجربه کردید فورا به پزشک خود اطلاع دهید: تب اسهال ادرار تیره رنگ درد مداوم عضلانی ضعف یا حساسیت عضلانی غیر قابل توضیح افراد مبتلا به بیماری فعال کبدی، مانند سیروز یا، نباید از سیمواستاتین استفاده کنند. سیمواستاتین یک داروی حاملگی دسته X است. داروهای دسته X هرگز نباید در دوران بارداری استفاده شوند. سیمواستاتین تولید کلسترول را که برای رشد کودک مهم است، مسدود می کند. اگر باردار هستید و به درمان برای کلسترول یا تری گلیسیرید بالا نیاز دارید، با پزشک خود صحبت کنید. آنها می توانند در مورد سایر گزینه های درمانی در دوران بارداری صحبت کنند. اگر در حین مصرف این دارو باردار شدید، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. مشخص نیست که آیا سیمواستاتین وارد شیر مادر می شود یا خیر. اما به دلیل خطر عوارض جانبی شدید، این دارو نباید در دوران شیردهی مصرف شود. با پزشک خود در مورد سایر گزینه های درمان کلسترول در دوران شیردهی صحبت کنید. تداخل دارویی قرص سیمواستاتین سیمواستاتین ممکن است با سایر داروها تداخل داشته باشد. قرص خوراکی سیمواستاتین می تواند با سایر داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که ممکن است مصرف کنید تداخل داشته باشد. تداخل زمانی است که یک ماده نحوه عملکرد دارو را تغییر دهد. این وضعیت می تواند مضر باشد یا از عملکرد خوب دارو جلوگیری کند. برای پیشگیری از بروز تداخل، پزشک باید تمام داروهای شما را با دقت مدیریت کند. حتما در مورد تمام داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف می کنید به پزشک خود اطلاع دهید. برای اینکه بدانید این دارو چگونه ممکن است با داروی دیگری که مصرف می کنید تداخل داشته باشد، با پزشک یا خود صحبت کنید. نمونه‌هایی از داروهایی که می‌توانند باعث تداخل با سیمواستاتین شوند، عبارتند از: مهارکننده های قوی CYPA این داروها از تجزیه سیمواستاتین جلوگیری می کنند. این وضعیت می تواند منجر به سطوح بسیار بالای دارو در بدن شما شود. همچنین می تواند عوارض جانبی از جمله رابدومیولیز را افزایش دهد. این داروها نباید همراه با سیمواستاتین مصرف شوند. در صورت نیاز به درمان با این داروها، استفاده از سیمواستاتین باید در طول دوره درمان متوقف شود. سایر داروهای کاهش دهنده کلسترول هنگامی که با سیمواستاتین استفاده می شود، برخی از داروهای کلسترول می توانند عوارض جانبی مانند میوپاتی یا رابدومیولیز را افزایش دهند. اگر از این داروها همراه با سیمواستاتین استفاده می کنید، پزشک ممکن است دوز سیمواستاتین را کاهش دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: جمفیبروزیل فنوفیبرات نیاسین لومیتاپید مسدود کننده های کانال کلسیم و سایر داروهایی هم ممکن است خطر ابتلا به میوپاتی یا رابدومیولیز را افزایش دهند. استفاده از سیمواستاتین با این داروها می تواند خطر ابتلا به میوپاتی یا رابدومیولیز را افزایش دهد. پزشک شما ممکن است در مورد سایر گزینه های دارویی صحبت کند یا دوز سیمواستاتین را کاهش دهد. نمونه هایی از مسدود کننده های کانال کلسیم، عبارتند از: آملودیپین دیلتیازم وراپامیل بیش از میلی گرم سیمواستاتین با دیلتیازم یا وراپامیل یا بیش از میلی گرم سیمواستاتین با آملودیپین مصرف نکنید. سایر داروهایی که خطر میوپاتی یا رابدومیولیز را افزایش می دهند، عبارتند از: آمیودارون dronedarone رانولازین دیگوکسین برای درمان نارسایی قلبی و استفاده می شود. مصرف سیمواستاتین با دیگوکسین می تواند سطح دیگوکسین را در بدن شما افزایش دهد. اگر هر دو دارو را مصرف می کنید، بهتر است پزشک سطح دیگوکسین شما را با دقت بیشتری تحت نظر داشته باشد. داروی نقرس کلشی سین دارویی است که برای درمان استفاده می شود. استفاده از سیمواستاتین با کلشی سین می تواند خطر ابتلا به میوپاتی و رابدومیولیز را افزایش دهد. وارفارین (رقیق کننده خون) هنگامی که سیمواستاتین همراه با وارفارین مصرف شود، می تواند اثرات رقیق کننده خون وارفارین را افزایش دهد. این می تواند منجر به افزایش خطر خونریزی شود. اگر این دو دارو را همزمان مصرف می کنید، پزشک سطح شما را با دقت بیشتری کنترل می کند. دوز، شکل، و دفعات مصرف آن ممکن است به موارد زیر بستگی داشته باشد: سن شما وضعیت تحت درمان وضعیت شما چقدر شدید است؟ سایر شرایط پزشکی که دارید نحوه واکنش شما به اولین دوز اگر پزشکتان سیمواستاتین را برای شما تجویز کرد، این ملاحظات را در نظر داشته باشید. می توانید سیمواستاتین را با غذا یا بدون غذا مصرف کنید. مصرف آن با غذا ممکن است را کاهش دهد. سیمواستاتین را در شب مصرف کنید تا اثرات آن را به حداکثر برسانید. تولید کلسترول در بدن در شب بیشترین میزان را دارد. قرص ها را در دمای تا درجه فارنهایت ( تا درجه سانتی گراد) نگهداری کنید. قرص ها را در یک ظرف محکم بسته و مقاوم در برابر نور نگهداری کنید. دستور العمل کامل مصرف سیمواستاتین قبل از شروع درمان، بروشور اطلاعات چاپ شده سازنده را از داخل بسته مطالعه کنید. اطلاعات بیشتری در مورد سیمواستاتین به شما می دهد و لیست کاملی از عوارض جانبی که ممکن است از مصرف آن تجربه کنید در اختیار شما قرار می دهد. اگر مصرف یک نوبت را فراموش کردید، نوبت فراموش شده را حذف کنید، اما مطمین شوید که مصرف نوبت بعدی خود را در عصر روز بعد فراموش کرده اید. دو دوز را با هم مصرف نکنید تا دوز فراموش شده را جبران کنید. در زمانی که سیمواستاتین مصرف می کنید، هرگز آب گریپ فروت ننوشید. این به این دلیل است که یک ماده شیمیایی موجود در آب گریپ فروت میزان سیمواستاتین را در جریان خون شما افزایش می دهد. این امر احتمال بروز عوارض جانبی را افزایش می دهد و خطر جدی تر شدن آنها را افزایش می دهد. هر روز یک دوز از سیمواستاتین را در شب مصرف کنید. چندین قوت مختلف از قرص موجود است ( میلی گرم، میلی گرم، میلی گرم و میلی گرم) پزشک به شما خواهد گفت که کدام قدرت قرص برای شما مناسب است. قرص را با یک نوشیدنی آب ببلعید. اگر در بلع مشکل دارید، به پزشک خود اطلاع دهید زیرا ممکن است یک داروی مایع برای شما مناسب تر باشد.

پارگی رباط صلیبی قدامی ( ACL ) یک آسیب شایع زانو است که اغلب نیاز به جراحی برای بازسازی پارگی ایجاد شده، دارد. اگرچه جراحی های بازسازی ACL دارای تا درصد موفقیت هستند، با این حال، برخی از بیماران ممکن است به علت بروز عوارضی که ممکن است انجام این روش جراحی به دنبال داشته باشد، تصمیم به انجام آن را نداشته باشند. در این مقاله، در مورد برخی از عوارض جراحی ACL و کارهایی که می توانید برای اطمینان از کسب بهترین نتیجه ممکن، در صورت انجام این روش جراحی، انجام دهید، صحبت شده است. شایع ترین عارضه جراحی ACL ، احساس درد در اطراف کاسه زانو است. بروز این عارضه در بیمارانی که جراحی را با پیوند تاندون کشکک انجام می‌دهند، بیشتر است. زیرا در این بیماران، به عنوان بخشی از این عمل، استخوان کاسه زانو را برمی دارند. این بیماران حتی می توانند عوارضی مانند شکستگی کشکک و را نیز تجربه کنند. اگرچه بروز این موارد بسیار نادر است. با این حال، بیمارانی که پیوند همسترینگ یا پیوند اهدا کننده دارند نیز می توانند علایم درد قدامی زانو را تجربه کنند. تصور می شود که درد قدامی زانو، ناشی از تغییر مکانیک مفصل است و اغلب می توان با فیزیوتراپی بر آن غلبه کرد. برای ورزشکاران مهم است که پروتکل های توانبخشی بعد از عمل را رعایت کنند تا از بهبود مکانیک زانوی خود، مطمین شوند. خطرات جراحی ACL : سفتی مفصل زانو (آرتروفیبروز) بروز سفتی در مفصل زانو پس از جراحی ACL شایع است. خوشبختانه اکثر بیماران مبتلا به سفتی می توانند این عارضه را با توانبخشی تهاجمی، برطرف کنند. با این حال، در برخی موارد، حتی با وجود توانبخشی، یک توپ از بافت اسکار در جلوی زانو تشکیل می‌شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چنین ضایعه ای می‌تواند باعث ناتوانی در صاف کردن کامل زانو شود. این توپ از بافت اسکار به عنوان ضایعه سیکلوپ شناخته می شود و برای تمیز کردن بافت اسکار اغلب به جراحی آرتروسکوپی نیاز است. حیاتی ترین گام برای پیشگیری از بروز سفتی، حرکت سریع زانو پس از جراحی ACL از طریق انجام تمرینات توانبخشی است. در گذشته پزشکان از دستگاه های تخصصی برای خم کردن زانو استفاده می کردند که به آن دستگاه های CPM گفته می شد. با این حال، تا به حال، توسط مقالات علمی، نشان داده نشده است که این ماشین ها به بهبود طولانی مدت منجر می شوند. البته امروزه، از روش های دیگری استفاده می شود. به طور کلی، بروز سفتی، یکی از عوارض انجام این عمل جراحی به حساب می آید. انجام تمرینات توانبخشی، جزو مهم ترین اقدامات برای بهبود وضع بیمار است. تیم پزشکی بیمار، پس از انجام عمل‌جراحی، بهترین راه های بهبود بیمار را تعیین کرده و انجام خواهند داد. خطرات جراحی ACL : بی ثباتی از آنجایی که ACL یک تثبیت کننده اصلی برای زانو است، پارگی ACL می تواند باعث ناپایداری زانوی فرد آسیب دیده شود. اما حتی پس از جراحی بازسازی، ناپایداری زانو ممکن است همچنان یک مشکل عمده برای فرد، باشد. به طور معمول، این عارضه، به علت بروز یک خطای جراحی یا یک آسیب ناشناخته که در زمان پارگی ACL در داخل یا اطراف زانو رخ داده است، ایجاد می شود. با این حال، در برخی موارد، بی ثباتی پس از جراحی، حتی پس از جراحی و توانبخشی موفقیت آمیز نیز وجود دارد. پزشکان و محققان هنوز در حال یافتن پاسخی برای این پرسش هستند که چرا ممکن است چنین عارضه ای اتفاق بیفتد. اما تحقیقات فعلی برخی از توضیحات احتمالی را ارایه کرده اند. یک مطالعه که بر روی بیمار مبتلا به بی ثباتی زانو پس از جراحی بازسازی ACL انجام شد، نشان داد که آسیب رباط جانبی داخلی ( MCL ) درجه یا تاخیر در جراحی برای بیش از هفته ممکن است از عوامل مستعد کننده بروز این عارضه در افراد باشد. احساس بیرون آمدن زانو از محل خود، شکایت شایع کسانی است که با بی ثباتی زانو سر و کار دارند. با این حال، مطالعات انجام شده، راه‌های احتمالی را برای پیشگیری و بهبود بی‌ثباتی پس از جراحی بازسازی نشان داده اند. با گذشت زمان، اطلاعات بیشتری در این باره به دست خواهد آمد. همچنین، در یک مطالعه موردی، یک جراحی اصلاح ACL ، ثبات را در بیماری که پس از یک عمل موفقیت آمیز ACL دچار بی ثباتی شده بود، بهبود بخشید. خطرات جراحی ACL : کشش پیوند هنگامی که ACL بازسازی می شود، ACL با اتوگرافت یا آلوگرافت جایگزین می شود. اتوگرافت انتقال استخوان یا بافت از یک قسمت از بدن بیمار به قسمت دیگر است. آلوگرافت انتقال استخوان یا بافت از اهداکننده یا جسد، به فرد بیمار است. گاهی اوقات، پیوند مورد استفاده برای جایگزینی ACL پاره شده، کشیده می شود. این شرایط، به طور بالقوه، می تواند منجر به بروز عوارض دیگری مانند بی ثباتی یا شکست پیوند شود. تکنیک جراحی ضعیف، یکی از علل شایع بروز کشش پیوند است. به طور کلی، برای برطرف کردن این مشکل، در اغلب اوقات، به انجام جراحی اصلاح ACL نیاز است. در جراحی اصلاح ACL ، سایر قسمت‌های زانو، مانند منیسک، ممکن است علاوه بر جایگزینی پیوند قبلی، نیاز به ترمیم داشته باشند. تشکیل کیست گانگلیونی یک عارضه نادر که در اثر انجام جراحی بازسازی ACL ایجاد می شود، تشکیل کیست در داخل یا اطراف پیوند است. این کیست‌ها، معمولا بی‌ضرر بوده و می‌توانند به‌طور معمول از بین بروند. اما گاهی اوقات می‌توانند علایمی مانند موارد زیر را در بیمار ایجاد کنند: کاهش اکستنشن زانو حرکت کلیک مانند زانو بروز سفتی و سختی در محل زانو اگرچه علت ایجاد این کیست ها مشخص نیست، اما مطالعات نشان می دهند که واکنش های بدن به پیچ های جراحی خاص و قرار دادن نادرست در محل آسیب، ممکن است از عوامل احتمالی بروز این کیست ها باشند. وارد شدن آسیب به صفحه رشد به طور کلی، در مورد بیماران نوجوان، این امکان وجود دارد که صفحات رشد زانو در طی جراحی بازسازی ACL آسیب ببینند. وارد شدن آسیب به صفحات رشد، می تواند منجر به بروز مشکلات مربوط به رشد استخوان شود. به علت وجود این خطر، برخی از پزشکان ممکن است صبر کنند تا کودک، برای انجام جراحی، بزرگ شود. یعنی انجام عمل جراحی، پس از گذراندن سن رشد انجام می شود. با این حال، روش هایی در حال ظهور هستند که خطر وارد شدن آسیب به صفحه رشد را کاهش می دهند. یکی از این روش ها، استفاده از مته جمع شونده برای ایجاد سوراخ های کوچکتر برای قرار دادن پیوند در محل آسیب، است. خطرات جراحی ACL : خونریزی باید به این نکته توجه داشته باشید که خونریزی در محل برش جراحی ACL شایع است. اما اگر خون ریزی، بیش از حد باشد، به طوری که خون، از پانسمان نیز عبور کند و حتی پس از اعمال فشار به ناحیه متوقف نشود، می تواند نگران کننده باشد. علت بروز خونریزی بعد از انجام جراحی ACL ، از فردی به فرد دیگر، متفاوت است و معمولا به علت وجود یک مشکل زمینه ای ایجاد می شود. به عنوان مثال، در برخی موارد، آسیب به یک شریان در حین جراحی ممکن است باعث خونریزی شود. در چنین شرایطی، ترمیم شریان با انجام جراحی، ادامه خونریزی را متوقف می کند. سرایت بیماری بروز در اثر انجام این روش جراحی، یک عارضه نادر است اما در صورت بروز، می تواند جدی باشد. هنگامی که عفونت در داخل مفصل زانو ایجاد می شود، نگرانی در مورد عفونی شدن پیوند ACL نیز وجود خواهد داشت. اگر عفونت، جدی باشد و با مصرف نیز بهبود نیابد، ممکن است به تمیزی یا برداشتن پیوند با جراحی نیاز دارد. با این روش، می‌توان عفونت را از بین برد. برای پیشگیری از بروز عفونت، جراحان معمولا از پروتکل‌های خاصی برای انجام جراحی ACL پیروی می‌کنند. استفاده از تجهیزات جراحی جدید و استریل برای هر مورد جراحی و اطمینان از اینکه بیمار تحت عمل جراحی به درستی تحت نظارت قرار دارد، از جمله این‌اقدامات است. خطرات جراحی ACL : لخته شدن خون پس از انجام جراحی ACL ، لخته‌های خونی می‌توانند در ران یا ساق پا ایجاد شوند که این امکان وجود دارد که در جریان خون منتقل شوند و به سایر قسمت‌های بدن مانند ریه‌ها یا مغز بروند. به طور کلی، علت لخته شدن خون، که پس از جراحی ACL ایجاد می شود، ناشناخته است، اما تحقیقات نشان می دهند که عوامل زیر، می توانند در بروز آن نقش داشته باشند: سن (بیش از سال) سابقه بروز لخته شدن خون اختصاص زمان طولانی برای کار قبل از انجام جراحی ACL ، پزشک ممکن است داروهای رقیق کننده خون را برای کسانی که سابقه خانوادگی لخته شدن خون یا شرایطی مانند دیابت و چاقی، که آن ها را مستعد لخته شدن خون می کند، دارند، تجویز کند. سایر روش های پیشگیری از بروز این عارضه، عبارت اند از: جوراب های مخصوص استفاده از ماشین های CPM تشویق بیمار به حرکت پس از جراحی پارگی مجدد پیوند ACL به طور کلی، پارگی مجدد پیوند ACL شایع نیست، اما گاهی اوقات رخ می دهد. هر زمان که پیوند مجددا پاره شود، جراح باید به دقت وضعیت زانو را، از نظر نقص های احتمالی موجود در اولین جراحی، ارزیابی کند. مشکلات احتمالی که می توانند منجر به بروز پارگی مجدد ACL شوند، عبارت اند از: عدم تثبیت پیوند موقعیت نادرست گرافت ایجاد کشش آسیب زا در ناحیه پیوند سخن آخر به طور کلی، پیوندهای ACL بسیار قوی هستند. در واقع، بافت اتوگرافت (بافت تاندون کشکک یا تاندون همسترینگ خود بیمار) قوی‌تر از ACL است. از طرف دیگر، بافت آلوگرافت (بافت فرد دهنده) ، آنقدر قوی نبوده و میزان پارگی مجدد در این نوع پیوند بیشتر است. به همین دلیل است که ورزشکاران حرفه ای، اغلب استفاده از بافت خود را انتخاب می کنند، حتی اگر استفاده از روش های توانبخشی، دشوارتر باشد.

به اندازه علایم کم آبی بدن می توانند خطرناک باشند. نوشیدن بیش از حد آب می تواند منجر به مسمومیت با آب شود که به عنوان هیپوناترمی نیز شناخته می شود. در موارد شدید، مسمومیت با آب می تواند منجر به مشکلات سلامتی ناتوان کننده مانند تشنج، کما و حتی مرگ شود. پس به طور کلی، متخصصان تغذیه دایما به ما یادآوری می کنند که نوشیدن آب کافی برای عملکرد صحیح بدن ما کاملا حیاتی است. مگر اینکه بیش از حد آب بنوشید. بر همین اساس ما سعی کرده ایم در این مقاله عوارض مصرف زیاد و بیش از حد آب و علایم آن را بررسی کنیم. پس ادامه مقاله را تا انتها بخوانید تا متوجه شوید که آیا آب زیاد می خورید یا نه؟ آنچه در این مقاله خواهید خواند: خطرات نوشیدن آب زیاد هر سلول در بدن برای عملکرد صحیح به آب نیاز دارد. با این حال، نوشیدن بیش از حد می تواند منجر به مسمومیت با آب و عواقب جدی برای سلامتی شود. نوشیدن بیش از حد آب به طور تصادفی دشوار است، اما ممکن است این اتفاق بیفتد، معمولا در نتیجه آبرسانی بیش از حد در طول رویدادهای ورزشی یا تمرینات شدید. علایم مسمومیت با آب عمومی می تواند شامل گیجی، بی نظمی، و استفراغ باشد. در موارد نادر، مسمومیت با آب می تواند باعث تورم در مغز و کشنده شود. هنگامی که یک فرد مقدار زیادی آب مصرف می کند و سلول های مغز شروع به متورم شدن می کنند، فشار داخل جمجمه او افزایش می یابد. این باعث اولین علایم مسمومیت با آب می شود که عبارتند از: سردرد استفراغ حالت تهوع موارد شدید مسمومیت با آب می تواند علایم جدی تری را بهمراه داشته باشد این علایم، عبارتند از: گیجی دوبینی خواب آلودگی مشکل در تنفس افزایش فشار خون ضعف یا گرفتگی عضلات ناتوانی در شناسایی اطلاعات حسی تجمع مایع در مغز ادم مغزی نامیده می شود. این می تواند بر ساقه مغز ت ثیر بگذارد و باعث اختلال در عملکرد سیستم عصبی مرکزی شود. در موارد شدید، مسمومیت با آب می تواند باعث، آسیب مغزی، کما و حتی مرگ شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چه چیزی می تواند باعث مسمومیت با آب شود؟ مسمومیت با آب نادر است و مصرف بیش از حد آب به صورت تصادفی بسیار دشوار است. با این حال، ممکن است اتفاق بیفتد. گزارش های پزشکی متعددی از مرگ به دلیل مصرف بیش از حد آب وجود دارد. مسمومیت با آب معمولا بر افرادی که در رویدادهای ورزشی یا تمرینات استقامتی شرکت می کنند یا افرادی که دارای شرایط مختلف سلامت روان هستند ت ثیر می گذارد. رویدادهای ورزشی مسمومیت با آب به ویژه در بین ورزشکاران استقامتی رایج است. اگر فردی آب زیادی بنوشد بدون اینکه به درستی اتلاف الکترولیت را محاسبه کند، ممکن است این وضعیت اتفاق بیفتد. به همین دلیل، هیپوناترمی اغلب در طول رویدادهای ورزشی بزرگ رخ می دهد. همانطور که نویسندگان یک مطالعه گزارش می دهند، از شرکت کننده در ماراتن بوستون ، درصد علایم هیپوناترمی و . درصد هیپوناترمی بحرانی با سطوح کمتر از میلی مول در لیتر داشتند. مواردی از مسمومیت با آب در این حوادث منجر به مرگ شده است. یک مورد دونده ای بود که پس از یک ماراتن از پا در آمد. از آنجایی که او به طور نامناسبی آبرسانی شده بود، سطح سدیم او به زیر میلی مول در لیتر رسید. سپس این دونده آب روی مغزش به نام و فتق در ساقه مغزش ایجاد کرد که باعث مرگ او شد. آموزش نظامی یک گزارش سرباز را توصیف کرد که پس از نوشیدن آب زیاد در طول تمرین دچار هیپوناترمی شدند. سطح سدیم خون آنها - میلی مول در لیتر بود، در حالی که محدوده طبیعی آن - میلی مول در لیتر است. علایم هیپوناترمی را می توان به اشتباه به عنوان علایم کم آبی تعبیر کرد. مطابق با یک گزارش سربازی که تشخیص نادرست از دست دادن آب بدن و دریافت کرده بود بر اثر مسمومیت با آب در نتیجه تلاش های آبرسانی مجدد جان خود را از دست داد. شرایط سلامت روان پلی دیپسی روانی، نوشیدن آب اجباری نیز نامیده می شود می تواند نشانه ای از شرایط مختلف سلامت روان باشد. این بیماری بیشتر در میان افراد مبتلا به اسکیزوفرنی شایع است، اما می تواند در افراد مبتلا به اختلالات عاطفی، و اختلالات شخصیت نیز بروز کند. مصرف بیش از حد آب به طور تصادفی دشوار است. با این حال، ممکن است اتفاق بیفتد و گزارش های متعددی از مرگ به دلیل مصرف بیش از حد آب وجود دارد. افرادی که در معرض خطر مرگ ناشی از مسمومیت با آب هستند تمایل دارند در رویدادهای ورزشی استقامتی یا تمرینات نظامی شرکت کنند. فردی که هیچکدام از این دو را انجام نمی دهد، بعید است که در اثر نوشیدن آب زیاد بمیرد. علایم نوشیدن بیش از حد آب برخی از علایم و رفتار ها نشان دهنده این هستند که شما در مصرف و نوشیدن آب روزانه خود زیاده روی می کنید، از جمله: شما هرگز بدون بطری آب از خانه بیرون نمی روید. اگر تمام روز بطری آب خود را در اطراف خود حمل کنید و بلافاصله پس از اتمام آن دوباره آن را پر کنید، ممکن است بیش از حد آب بنوشید. اضافه کردن مداوم آب به بدن، می تواند منجر به کاهش سطح سدیم در خون و متورم شدن تمام سلول های بدن شود. به گفته تامارا هیو باتلر، دکترای علوم ورزشی، استاد علوم ورزشی در دانشگاه اوکلند در روچستر، MI ، زمانی که مغز شما شروع به متورم شدن می کند، این امر می تواند به ویژه خطرناک شود. هیو باتلر می گوید: "مغز شما فقط می تواند حدود تا درصد قبل از رسیدن به جمجمه متورم شود و ساقه مغز شما را به بیرون فشار دهد". شما حتی وقتی تشنه نیستید، آب می نوشید. بهترین راه برای دانستن اینکه آیا بدن شما واقعا به آب بیشتری نیاز دارد یا نه؟ این است که آگاهانه از اینکه واقعا احساس تشنگی می‌کنید یا خیر، آگاه باشید. هیو باتلر می گوید: "بدن ما برای مبارزه با کم آبی برنامه ریزی شده است، زیرا ما همیشه در ترس کمبود یا کمبود کافی زندگی کرده ایم، بنابراین ما همه این مکانیسم های داخلی را برای محافظت از ما در برابر آن داریم. یکی از این مکانیسم هایی که همه حیوانات دارند تشنگی است. تشنگی، علایم فردی هر بدن است که به آنها امکان می دهد بدانند که آیا به موارد بیشتری نیاز دارند یا خیر. هر چه بیشتر به آب نیاز داشته باشید تشنه تر می شوید. " احساس خستگی کلیه های شما مسیول فیلتر کردن آبی هستند که از طریق بدن می نوشید و از متعادل ماندن سطح مایعات در جریان خون اطمینان حاصل می کنند. وقتی بیش از حد آب می نوشید، کلیه های شما باید حتی سخت تر کار کنند و واکنش استرس زا از هورمون های شما ایجاد می شود که بدن شما را تحت فشار و خستگی قرار می دهد. اگر دایما آب می نوشید و متوجه می شوید که برای بلند شدن از رختخواب مشکل دارید، ممکن است به این دلیل باشد که فشار زیادی به کلیه های خود اضافه کرده اید. در مرحله بعد، یاد بگیرید که واقعا چه مقدار آب باید در روز بنوشید. مدام آب می نوشید تا زمانی که ادرارتان شفاف شود. اگر مقدار مناسبی آب می نوشید، رنگ ادرار شما باید به رنگ زرد شفاف باشد. اگرچه اکثر مردم بر این باورند که شفاف سالم‌ترین علامت هیدراتاسیون است، اما داشتن ادرار بدون رنگ ممکن است نشانه‌ای از نوشیدن بیش از حد آب باشد. برای اکثر مردم، هشت تا لیوان آب در روز یک مقدار طبیعی در نظر گرفته می شود. این پیشنهاد بسته به قد، وزن و الگوهای ورزشی فرد متفاوت است. مکرر ادرار می کنید، از جمله در طول شب اگر متوجه شدید که اغلب در نیمه شب از خواب بیدار می شوید تا از دستشویی استفاده کنید، ممکن است بیش از حد آب می نوشید. اکثر مردم بین شش تا هشت بار در روز ادرار می کنند. اگر متوجه شدید که بیش از ده بار در روز ادرار می کنید، ممکن است بیش از نیاز بدنتان آب بنوشید. برای جلوگیری از ادرار شبانه، آخرین لیوان آب خود را چند ساعت قبل از خواب بنوشید تا به کلیه هایتان فرصت دهید تا آب را در بدنتان فیلتر کنند. (تکرر ادرار نیز می تواند نشانه دیابت بی مزه باشد. احساس تهوع دارید و ممکن است استفراغ کنید. علایم کمبود آب بسیار شبیه به علایم کم آبی بدن است. هنگامی که بیش از حد آب می نوشید، کلیه های شما قادر به خلاص شدن از شر مایعات اضافی نیستند و آب شروع به جمع شدن در بدن می کند. این می تواند تعدادی از علایم ناخوشایند، اغلب از جمله حالت تهوع، استفراغ، و اسهال را ایجاد کند. اما اگر زمانی احساس استرس می کنید، به همین دلیل است که باید آب بنوشید. در طول روز سردردهای ضربان دار دارید. نشانه هر دو وضعی هیدراتاسیون بیش از حد و از دست دادن آب است، شبیه حالت تهوع، استفراغ، و اسهال. وقتی بیش از حد آب می نوشید، غلظت نمک در خون کاهش می یابد و باعث می شود سلول های اندام در سراسر بدن متورم شوند. اگر غلظت نمک شما کم باشد، سلول های شما رشد می کنند. وقتی بیش از حد آب می نوشید، مغز شما در واقع بزرگ می شود و به جمجمه فشار می آورد. این فشار اضافه می‌تواند باعث سردرد ضربان‌دار و مشکلات سلامتی جدی‌تر مانند اختلالات مغزی و مشکلات تنفسی شود. تورم یا تغییر رنگ در دست ها، لب ها و پاها در بسیاری از موارد هیپوناترمی، افراد تورم یا تغییر رنگ قابل توجهی را در دست ها، لب ها و پاهای خود تجربه می کنند. هنگامی که تمام سلول های بدن شما متورم می شوند، پوست شما نیز به طور قابل مشاهده شروع به متورم شدن می کند. کسانی که بیش از حد آب می نوشند ممکن است به دلیل تورم و آب اضافی در جریان خون به طور ناگهانی وزن اضافه کنند. اگر روزانه بیش از فنجان آب می نوشید و متوجه تورم یا تغییر رنگ در دست ها، لب ها و پاهای خود می شوید، مصرف آب خود را کاهش دهید و ببینید آیا علایم شما فروکش می کند یا خیر. ضعف عضلات و تمایل به گرفتگی داشتن بدنی سالم و با عملکرد کامل به تعادل الکترولیت بستگی دارد. وقتی بیش از حد آب می نوشید، سطح الکترولیت شما کاهش می یابد و این تعادل به خطر می افتد. سطوح پایین الکترولیت می تواند باعث تعدادی از علایم ناخوشایند از جمله اسپاسم عضلانی و گرفتگی شود. شما می توانید با جایگزینی چند لیوان آب در روز با آب نارگیل که پر از الکترولیت و درصد طبیعی است یا یک نوشیدنی الکترولیتی از مشکلات عضلانی جلوگیری کنید.

ممکن است ناشی از هیپوگلیسمی، ضربه مغزی یا کم خونی فقر آهن ( IDA ) باشد. طیف گسترده ای از شرایط می تواند باعث سرگیجه و خستگی شود. در زیر شایع ترین علل هر دو علامت ذکر شده است. سرگیجه و خستگی می تواند به طور جدی بر زندگی روزمره شما ت ثیر بگذارد و احتمالا شما را دچار حادثه کند. به عنوان یک خستگی شدید جسمی و روانی توصیف می شود که با استراحت یا خواب از بین نمی رود. می تواند به طرق مختلف ظاهر شود. ممکن است احساس بی ثباتی، سبکی سر، یا احساس چرخش کاذب داشته باشید. هر دو علامت (خستگی و سرگیجه) ناشی از تعدادی از وضعیت ها و شرایط سلامتی هستند که فقط برخی از آنها جدی هستند. احساس سرگیجه و خستگی دلایل احتمالی زیادی دارد. در اینجا، به دلایل رایج سرگیجه و خستگی نگاه می کنیم. ما همچنین در مورد علایم مرتبط و آنچه که می توان برای کمک به حل خستگی و سرگیجه انجام داد صحبت می کنیم. همانطور که در نام مشخص شده است، خستگی علامت اصلی CFS است و می تواند آنقدر شدید باشد که در انجام کارهای روزمره مشکل ایجاد کند. این بیماری به عنوان آنسفالومیلیت میالژیک نیز شناخته می شود. ( CFS ) یک بیماری مزمن است که به شدت بر توانایی شما برای درگیر شدن در فعالیت های روزمره زندگی ت ثیر می گذارد. CFS در افراد تا ساله شایع تر است، اما می تواند افراد در هر سنی را تحت تاثیر قرار دهد. اگر فکر می کنید به این بیماری مبتلا هستید، باید به پزشک مراجعه کنید، زیرا درمان برای هر فردی متفاوت است. علایم ممکن است خفیف، متوسط یا شدید باشد و بعد از ورزش بدتر شود. علاوه بر خستگی و سرگیجه، فرد مبتلا به CFS ممکن است موارد زیر را نیز تجربه کند: سردرد گلو درد مشکلات خواب درد عضلانی یا مفصلی ضربان قلب سریع یا نامنظم بدتر شدن علایم هنگام ایستادن مشکل در تفکر، به خاطر سپردن یا تمرکز کاهش توانایی انجام کارها و فعالیت های روزمره زمانی اتفاق می افتد که سطح گلوکز در خون به کمتر از حد طبیعی برسد که به عنوان قند خون پایین شناخته می شود. این وضعیت معمولا در موارد دیابت وابسته به انسولین رخ می دهد. افراد مبتلا به این بیماری طولانی مدت گلوکز، منبع اصلی انرژی بدن را به درستی پردازش نمی کنند و نیاز به مکمل انسولین دارند. علایم هیپوگلیسمی خفیف تا متوسط می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. آنها به سرعت ظاهر می شوند و ممکن است شامل خستگی و سرگیجه باشند. برای افزایش سریع قند خون پایین، کربوهیدرات هایی مانند آب میوه، قرص گلوکز، نوشابه یا حتی یک قاشق غذاخوری کامل شکر یا عسل مصرف کنید. افراد مبتلا به هیپوگلیسمی نیز ممکن است ترکیبی از علایم زیر را تجربه کنند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ضعف گیجی سردرد تاری دید گرسنگی مشکل در تمرکز تعریق بیش از حد بی قراری یا لرزش سردرگمی یا سرگردانی ضربان قلب سریع یا نامنظم تحریک پذیری یا عصبی بودن افراد مبتلا به هیپوگلیسمی شدید ممکن است قادر به خوردن یا نوشیدن نباشند. آنها ممکن است دچار تشنج شوند و حتی ممکن است هوشیاری خود را از دست بدهند. هیپوگلیسمی شدید خطرناک است و نیاز به درمان فوری دارد. چرخه قاعدگی ماهانه شما ممکن است چیزی بیش از دل درد و هوس غذایی برای شما ایجاد کند. در طول قاعدگی، از دست دادن خون می تواند باعث شود که شما بیش از حد معمول احساس خستگی کنید. از دست دادن خون همچنین بر کاهش فشار خون و کم خونی اثر می گذارد، و هر دو محرک سرگیجه و خستگی هستند. آهن به حمل اکسیژن در سراسر بدن کمک می کند و سلول ها و بافت های سالم را حفظ می کند. کمبود آهن می تواند منجر به ( IDA ) شود که ممکن است باعث سرگیجه و خستگی شود. کم خونی یک بیماری بسیار شایع است، اما منحصرا توسط چرخه های قاعدگی ایجاد نمی شود. کم خونی می تواند از از دست دادن خون به دنبال آسیب، جراحی، خونریزی شدید و مکرر بینی، اهدای خون مکرر و غیره رخ دهد. افراد مبتلا به بیماری های گوارشی مانند زخم معده، بیماری سلیاک و بیماری التهابی روده نیز در معرض خطر کم خونی هستند. علایم دیگر می تواند شامل موارد زیر باشد: ضربان قلب سریع هوس یخ یا خاک رس پوست رنگ پریده یا زرد تنگی نفس یا درد قفسه سینه ناخن های شکننده یا ریزش مو گیاهخواران زنان باردار افرادی که پریودهای سنگین دارند. افرادی که خون زیادی از دست داده اند. ضربه مغزی یک آسیب مغزی موقت، ناشی از یک ضربه به سر است. آسیب می تواند چند روز یا چند هفته طول بکشد. شاید زمین خوردید و به سرتان ضربه زدید، حتی ممکن است احساس خوبی داشته باشید. اما باید مراقب علایم ضربه مغزی باشید، زیرا خستگی و سرگیجه از علایم این آسیب مغزی موقت هستند. اگر فکر می کنید ممکن است دچار ضربه مغزی شوید، اولین کاری که باید انجام دهید این است که فورا به پزشک مراجعه کنید. ضربه مغزی می تواند در اثر هر ضربه ای به سر ایجاد شود و علایم آسیب دقایقی یا چند ساعت بعد ظاهر شود. علایم معمولا در عرض چند دقیقه پس از ضربه ظاهر می شوند و می توانند شامل موارد زیر باشند: گیجی سردرد نوسانات خلقی مشکلات تعادل سرگیجه و خستگی مشکل در خوابیدن از دست دادن حافظه حالت تهوع یا استفراغ تحریک پذیری یا نوسانات خلقی تغییرات در بینایی شما مانند تاری دید، دوبینی، یا "دیدن ستاره ها" کم آبی بدن یکی از علل شایع سرگیجه و خستگی است. کم آبی بدن به دلیل از دست دادن مایعات و الکترولیت ها است که اغلب در دماهای بالا، به خصوص در حین ورزش اتفاق می افتد. مهم است که به طور منظم مایعاتی را که بدن از دست می دهد جایگزین کنید. علایم کم آبی بدن عبارتند از: گیجی سردرد تشنگی شدید تکرر ادرار کمتر ادرار بیش از حد معمول زرد است. کم آبی خفیف را می توان با نوشیدن آب یا مایعات حاوی الکترولیت مانند نوشیدنی های ورزشی درمان کرد. کم آبی شدید نیاز به مراقبت های بیمارستانی و یک تزریق وریدی دارد که به طور مستقیم بدن را هیدراته کند تا زمانی که به سطح طبیعی برگردد. نورونیت وستیبولار عفونت گوش داخلی است. عفونت‌های گوش مانند نورونیت دهلیزی می‌توانند تعادل شما را از بین ببرند و باعث ایجاد حس کاذب چرخش شوند. عصب ممکن است به دلیل عفونت های ویروسی مانند گلودرد یا سرماخوردگی ملتهب شود. در اینجا برخی از علایم دیگر وجود دارد: گیجی تاری دید حالت تهوع برخی از داروها نیز می توانند باعث سرگیجه و خستگی شوند. داروهای رایجی که افسردگی، فشار خون بالا و تشنج را درمان می کنند شامل می شوند. اگر فکر می کنید داروی شما این عوارض جانبی را ایجاد می کند، با پزشک خود در مورد داروهای جایگزین صحبت کنید. سرگیجه و خستگی نیز از علایم شایع بارداری هستند. در دوران بارداری، بدن شما تغییرات گردش خون را تجربه می کند که می تواند باعث سرگیجه شود. قلب شما بیش از حد طبیعی خون پمپاژ می کند و گردش خون شما به دلیل هورمون هایی که باعث گشاد شدن و شل شدن رگ های خونی می شوند کند می شود. کند شدن گردش خون منجر به فشار خون پایین تر از حد طبیعی و سرگیجه شود. همانطور که بدن شما برای سازگاری با کودک در حال رشد منبسط می شود، رحم در حال رشد نیز می تواند باعث تغییرات گردش خون شود که اغلب باعث سرگیجه می شود. سرگیجه و خستگی بیشتر در سه ماهه اول و دوم بارداری رخ می دهد. اگر علایم دیگری مانند خونریزی واژینال یا درد شکم دارید، می تواند نگران کننده باشد، در این صورت بهتر است به پزشک خود مراجعه کنید. یک نوع سردرد است که می تواند از چند ساعت تا چند روز طول بکشد. اگر سرتان درد می‌کند، و نورها خیلی روشن هستند و انجام هر کاری غیرممکن است، احتمالا دچار میگرن شده‌اید. میگرن می تواند توانایی فرد را برای انجام فعالیت های روزانه کاهش دهد. علاوه بر سرگیجه و خستگی، علایم میگرن عبارتند از: سر درد شدید تهوع و استفراغ حساسیت به نور دیدن فلاش ها یا نقاط نورانی مشکل در فکر کردن و صحبت کردن احساس سوزن سوزن شدن در صورت یا بازوها شما می توانید سرگیجه و سرگیجه ناشی از میگرن را حتی بدون سردرد دردناک تجربه کنید. میگرن اغلب در اثر کافیین، استرس، کم خوابی و عدم ورزش ایجاد می شود. میگرن نیز در حوالی پریود شما شایع است. تنظیم سبک زندگی می تواند به جلوگیری از میگرن کمک کند. داروهای مسکن بدون نسخه مانند استامینوفن و ایبوپروفن می توانند به کاهش علایم مرتبط با میگرن کمک کنند. اگر سر درد شدید و سرگیجه را تجربه کردید و قبلا هرگز این علایم را با میگرن نداشتید، باید با اورژانس تماس بگیرید یا از شخصی بخواهید که شما را در اسرع وقت به اورژانس برساند. وقتی ریتم غیر طبیعی قلب دارید که به آن آریتمی نیز می گویند، ضربان قلب شما خیلی سریع یا خیلی آهسته است. علایم احتمالی زیادی وجود دارد، از جمله: غش کردن تنگی نفس و اضطراب درد یا فشار قفسه سینه ضربان قلب سریع یا تپش در قفسه سینه گزینه های درمانی بسته به نوع آریتمی شما متفاوت است. برخی از آنها اصلا نیازی به درمان ندارند و برخی با داروهای رقیق کننده خون یا داروهای فشار خون درمان می شوند. اگر آریتمی دارید، توصیه می شود کافیین، الکل، تنباکو، داروهای ضد افسردگی و بسیاری از محرک های دیگر را محدود کنید. فشار خون پایین غیرطبیعی می تواند مشکلاتی را نیز ایجاد کند. هنگامی که قلب شما کندتر از حد طبیعی خون پمپاژ می کند و گردش خون شما کند می شود، فشار خون پایین می تواند باعث سرگیجه و خستگی و در موارد شدید، شوک شود. علایم عبارتند از: گیجی تاری دید غش کردن مشکل در تمرکز بسیاری از موارد می توانند باعث کاهش فشار خون شوند، از جمله بارداری، بیماری قلبی، کم آبی بدن و برخی داروها. فشار خون پایین را می توان با هیدراتاسیون، لباس های فشرده، مصرف نمک بیشتر و برخی داروها درمان کرد. افزایش، مانند کلم بروکلی، در رژیم غذایی ممکن است به جلوگیری از IDA کمک کند. گزینه های درمانی به علت علایم بستگی دارد. در صورت CFS ، هیچ درمان یا درمان تایید شده ای وجود ندارد، اگرچه برخی علایم ممکن است قابل کنترل باشند. متخصصان تمایل دارند عادت هایی را توصیه کنند که به مدیریت مشکلات خواب کمک می کند. درمان ها می تواند شامل داشتن یک ساعت خواب منظم و حذف تلویزیون و کامپیوتر از اتاق خواب باشد. افزایش تدریجی ورزش نیز می تواند به رفع خستگی کمک کند. پزشک ممکن است پوشیدن جوراب ساق بلند را توصیه کند که می تواند به رفع سرگیجه و سبکی سر کمک کند. از آنجایی که علت CFS ناشناخته است، هیچ پیشگیری شناخته شده ای وجود ندارد. در افراد مبتلا به دیابت، هیپوگلیسمی خفیف تا متوسط با مصرف گلوکز کنترل می شود. مردم می توانند این کار را به طرق مختلف انجام دهند. برخی ممکن است چهار قرص گلوکز یا ژل گلوکز مصرف کنند. برخی دیگر ممکن است نصف فنجان آب میوه یا یک قاشق غذاخوری شکر، عسل یا شربت ذرت را ترجیح دهند. اگر فرد مبتلا به دیابت به طور مکرر نیاز به مصرف گلوکز اضافی داشته باشد، وضعیت او به درستی مدیریت نشده است و باید در دوز انسولین یا سایر داروها تغییراتی ایجاد کرد. هیپوگلیسمی شدید نیاز به درمان بیمارستانی دارد. به افراد مبتلا به دیابت توصیه می شود برای جلوگیری از هیپوگلیسمی، وعده های غذایی منظم بخورند و مرتبا سطح گلوکز خون خود را چک کنند. یک پزشک با افزایش مصرف آهن توسط فرد، معمولا با مکمل ها، IDA را مدیریت می کند. برای جلوگیری از IDA ، رژیم غذایی غنی از آهن توصیه می شود. منابع خوب آهن عبارتند از: ماهی گوشت حبوبات سبزیجات سبز برگ مانند کلم بروکلی و کلم پیچ هر فردی که دچار ضربه مغزی شده است باید استراحت کافی داشته باشد و از فعالیت های روانی و الکل اجتناب کند. استامینوفن برای مدیریت سردردهای مرتبط توصیه می شود و برای خرید بدون نسخه یا در دسترس است. بهترین درمان برای میگرن از فردی به فرد دیگر متفاوت است. برخی با استفاده از مسکن‌هایی مانند آسپرین یا ایبوپروفن تسکین می‌یابند. اجتناب از عوامل محرک میگرن می تواند به جلوگیری از بروز آن کمک کند. این محرک‌ها نیز متفاوت هستند، اما می‌توانند شامل استرس، غذاهای خاص و خواب زیاد یا خیلی کم باشند. هرکسی که دوره های مکرر سرگیجه و خستگی را تجربه می کند باید با پزشک صحبت کند. این امر به ویژه در صورتی صادق است که فردی مشکوک به بیماری مزمنی مانند CFS یا دیابت باشد. علایم زیر ممکن است نشان دهنده ضربه مغزی باشد. در صورت وجود هر یک از موارد زیر پس از آسیب سر، فورا به پزشک مراجعه کنید: تشنج بی هوشی تنگی نفس استفراغ مداوم مشکلات حافظه تغییرات در رفتار درد یا فشار قفسه سینه ضربان قلب نامنظم یا سریع سردردی که از بین نمی رود.

اغلب اوقات، چرخه قاعدگی با یک رویداد، مهمانی یا حتی سفر به یک مقصد عجیب و غریب که مدت ها در انتظارش هستیم، مصادف می شود. پریود بودن در طول سفر می تواند چیزی باشد که می خواهید به هر قیمتی از آن اجتناب کنید. به راحتی احساس می کنید که راهی برای خروج از این وضعیت ندارید و ممکن است مجبور شوید همه برنامه های خود را لغو کنید. اما با این حال زیاد دلهره نداشته باشید و نگران نباشید. در اینجا چند نکته و ترفند وجود دارد که می تواند به شما کمک کند تا مسیولیت را در دست بگیرید و عادت ماهانه خود را زودتر شروع کنید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: راه های طبیعی برای شروع زودتر پریود برخی راهکارهای برای شروع زودتر از موعود دوره های قاعدگی در خانم ها وجود دارد که با درنظرگرفتن آنها می توان انتظار دوره پریود به زمان نزدیکتر را داشته باشید. برخی از آنها استفاده از مواد مغذی زیر است: پاپایا برای شروع زودتر پریود پاپایا دارای خواص رحمی است، به این معنی که انقباض رحم را تحریک می کند. حتی ممکن است به شروع زودهنگام قاعدگی شما کمک کند. با این حال، هیچ مدرک علمی برای حمایت از این ادعا وجود ندارد. می توانید یک پاپایای رسیده را برش داده و مستقیما مصرف کنید. از طرف دیگر، می توانید میوه را مخلوط کرده و آب میوه را برای مصرف آماده کنید. این آب را یک بار در روز در روزهای منتهی به پریود بنوشید. ویتامین C برای شروع زودتر پریود یا اسید اسکوربیک می تواند سطح استروژن را در بدن شما افزایش دهد. استروژن چرخه قاعدگی شما را تنظیم می کند. ویتامین C می تواند سطح پروژسترون را در بدن شما کاهش دهد، که منجر به ریزش زودهنگام دیواره رحم می شود و ممکن است باعث قاعدگی زودرس شود. احتیاط: باید مکمل ها را در دوز تجویز شده توسط پزشک مصرف کنید زیرا مصرف بیش از حد ممکن است منجر به عوارض جانبی خطرناکی شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آناناس آناناس دارای خواص رحمی است و می تواند باعث انقباضات رحمی در زنان شود. این به تسهیل ریزش دیواره رحم کمک می کند و باعث می شود پریود شما سریعتر بیاید. با این حال، توجه به این نکته مهم است که هیچ تحقیق علمی مبنی بر اینکه آناناس می‌تواند باعث ایجاد قاعدگی زودرس شود، وجود ندارد. قبل از پریود یک کاسه آناناس بخورید. یک بار در روز آن را در نزدیکی زمان پریود خود میل کنید. هویج برای شروع زودتر پریود هویج حاوی بتاکاروتن و سایر ترکیبات فعال زیستی است که می تواند به شما کمک کند با القای ریزش دیواره رحم، پریود اولیه خود را شروع کنید. با این حال، شواهد علمی برای ت یید این موضوع وجود ندارد. هویج را در آب بجوشانید و مستقیم مصرف کنید. از طرف دیگر، می توانید آب هویج را یک یا دو بار در روز بنوشید. با نزدیک شدن به قاعدگی می توانید این درمان را تا بار در روز دنبال کنید. دانه های رازیانه عصاره دانه رازیانه می تواند به عنوان یک قیچی عمل کند. این بدان معنی است که ممکن است جریان خون از رحم را افزایش دهد و در نتیجه باعث ایجاد قاعدگی زودرس شود. تحقیقات بیشتری برای ایجاد دانه های رازیانه به عنوان یک درمان موثر برای ایجاد پریود مورد نیاز است. آب را در یک قابلمه بجوشانید. به این کار دانه های را اضافه کنید و بگذارید بجوشد. این محلول را بعد از صاف کردن بنوشید. می توانید این درمان را در فواصل منظم در روز دنبال کنید. انار برای شروع زودتر از موعود پریود انار می تواند فعالیت فازیک چرخه قاعدگی را تنظیم کند، در نتیجه یک دوره منظم را تضمین می کند. فعالیت استروژنی آنها ممکن است به ایجاد یک دوره اولیه کمک کند. اما این درمان فاقد پشتوانه علمی است. می توانید انار را به برنامه غذایی روزانه خود اضافه کنید. شما می توانید این درمان را هر روز قبل از تاریخ پریود خود دنبال کنید. زردچوبه برای شروع زودتر قاعدگی زردچوبه حاوی یک ترکیب فعال زیستی به نام کورکومین است که به صورت قیف کننده عمل می کند. ممکن است با تحریک جریان خون به رحم به شما کمک کند تا پریودتان را سریعتر شروع کنید. با این حال، هیچ تحقیق علمی برای اثبات این موضوع وجود ندارد. یک لیوان آب را بجوشانید و یک قاشق چایخوری پودر زردچوبه را در آن مخلوط کنید. زمانی که گرم است مصرف کنید. شما می توانید این درمان را تا بار در روز حدود هفته قبل از تاریخ پریود خود دنبال کنید. برگ جعفری جعفری منبع غنی از ترکیبات زیست فعال است که ممکن است فعالیت استروژنی را در بدن شما افزایش دهد. همچنین یک عامل ضد اسپاسم عالی است که می تواند درد ناشی از انقباضات رحمی را در دوره اولیه کاهش دهد. چند برگ جعفری را در آب جوش دم کنید. آن را صاف کرده و برگها را خشک کنید. برگ های خشک شده جعفری را سه بار در روز مصرف کنید. می توانید این کار را یک هفته یا روز قبل از پریود دنبال کنید. قهوه جزء اصلی قهوه است. شناخته شده است که خواصی را نشان می دهد که فعالیت استروژنی را تحریک می کند. با این حال، شواهد علمی وجود ندارد که نشان دهد کافیین می‌تواند به پریود کمک کند. زمانی که به قاعدگی نزدیک می‌شوید، قهوه را به اندازه دو بار در روز مصرف کنید. تا زمانی که پریود شوید کمی بیشتر از حد معمول قهوه بنوشید. احتیاط: به دلیل داشتن کافیین زیاد، بعد از پریود قهوه اضافی مصرف نکنید. روغن کرچک برای شروع زودتر قاعدگی اسید ریسینولییک جزء اصلی روغن کرچک است. شناخته شده است که باعث انقباضات رحمی می شود. این به نوبه خود ممکن است باعث ایجاد یک دوره اولیه شود. مقداری روغن کرچک را به آرامی روی قسمت پایین شکم خود ماساژ دهید. از کمپرس گرم در قسمت پایین شکم خود استفاده کنید بگذارید - دقیقه بماند. می توانید این کار را دو بار در هفته قبل از پریود انجام دهید. زنجبیل برای شروع زودتر از موعود پریود زنجبیل سرشار از ترکیبات فعال زیستی است که می تواند گرمای بدن را افزایش داده و دوره اولیه را ایجاد کند. این خواص ضد اسپاسم را نشان می دهد که به کاهش سایر علایم قاعدگی مانند کرامپ های شکمی کمک می کند. زنجبیل را خرد کنید تا آب آن گرفته شود. مقداری عسل به این آب میوه اضافه کنید و روزانه مصرف کنید. این درمان را دو بار در روز چند روز قبل از تاریخ پریود واقعی خود دنبال کنید. دانه کنجد دانه های کنجد حاوی ترکیبات فعال زیستی هستند که می توانند جریان قاعدگی را القاء و منظم کنند. از این رو، مصرف کنجد ممکن است باعث پریود زودرس شود. یک قاشق چای خوری کنجد را با عسل میل کنید. می توانید این کار را دو بار در روز حدود دو هفته قبل از پریود انجام دهید. اینها راه حل هایی هستند که می توانید برای زودتر پریود شدن خود دنبال کنید. حداقل یک یا دو هفته قبل از تاریخ واقعی خود استفاده از این درمان ها را شروع کنید تا بهترین نتیجه را بگیرید. علت پریود زودتر از موعود چیست؟ اگر هر چند وقت زودتر از موعد خود پریود شوید، کاملا طبیعی در نظر گرفته می شود. اما اگر به طور منظم پریود شما زودتر شروع می شود بهتر است با پزشک یا مشورت کنید. چرخه قاعدگی زنان می تواند تحت ت ثیر عواملی مانند تغییر در سبک زندگی، تمرین شدید، استرس یا هر شرایط زمینه ای دیگر قرار گیرد. گاهی اوقات، هیچ یک از این علل ممکن است به یک دوره اولیه کمک نکند. در چنین مواردی، مداخله پزشکی توصیه می شود. علل اصلی پریود اولیه از: با نزدیک شدن به یایسگی، دوره ای نامنظم خواهید داشت که روزهای کمتری نسبت به معمول طول می کشد. فقدان یک رژیم غذایی متعادل می تواند مستقیما بر منظم بودن چرخه قاعدگی شما ت ثیر بگذارد. چرخه قاعدگی توسط تغییرات در سطح هورمون ها در بدن شما کنترل می شود. با این حال، اگر تغییر نامطلوبی در این سطوح به دلیل مصرف قرص های ضد بارداری وجود داشته باشد، ممکن است زودتر پریود شوید. استرس همچنین می تواند باعث زودتر پریود شدن شما شود، زیرا می تواند با سطوح طبیعی هورمون ها در بدن شما تداخل ایجاد کند. داروهایی مانند قرص‌های ضدبارداری یا یک داروی پیشگیری از بارداری اضطراری ممکن است باعث شود زودتر از موعود شروع شود زیرا بر سطح هورمون‌های بدن شما ت ثیر می‌گذارد. یک تمرین شدید بر چرخه قاعدگی شما ت ثیر می گذارد، زمانی که تعداد کالری سوزانده شده بیشتر از چیزی باشد که خورده اید. اگر بدن شما انرژی مورد نیاز خود را نداشته باشد، نمی تواند مقدار مناسبی از هورمون های تولید مثلی مورد نیاز برای تخمک گذاری را تولید کند. عوامل خطر برای پریود زودتر از موعود زنانی که زودتر پریود می شوند به طور موثر در یک ماه دو پریود می شوند. عوامل زیر می توانند خطر پریود شدن زودرس را افزایش دهند: جریان شدید خونریزی در طول دوره درد زیر شکم که چند روز طول می کشد. سابقه خانوادگی کیست، فیبروم یا یایسگی زودرس می تواند شما را مستعد پریود زودرس کند. علایم نزدیک شدن زمان پریود شروع زمان پریود در زنان ممکن است با بروز برخی علایم همراه باشد، از جمله: گرفتگی شکم گرفتگی شکم در اثر انقباضات دیواره رحم ایجاد می شود و به آن دیسمنوره می گویند. معمولا در روزهای منتهی به قاعدگی شروع می شود و می تواند در تمام چرخه شما ادامه یابد. برخی از زنان به هیچ وجه این گرفتگی ها را احساس نمی کنند، در حالی که برخی دیگر دردی با شدت بالا را احساس می کنند که می تواند تمام فعالیت های آنها را مختل کند. گرفتگی عضلات از قسمت تحتانی شکم منشا می گیرد و می تواند تا ران ها و تا قسمت میانی پشت شما حرکت کند. گاهی اوقات، گرفتگی عضلات می تواند با شرایطی مانند بیماری التهابی لگن، فیبروم، و غیره همراه باشد. در چنین مواردی، درد می تواند شدیدتر باشد. این گرفتگی ها به عنوان دیسمنوره ثانویه شناخته می شوند. ضایعات پوستی با نزدیک شدن به چرخه قاعدگی، ضایعات پوستی شایع هستند. این به این دلیل است که با نزدیک شدن به قاعدگی، بدن شما دستخوش تغییرات هورمونی می شود. این امر باعث ظاهر شدن آکنه، جوش یا زگیل در صورت، گردن یا پشت شما می شود. حساسیت سینه ها در پریود زودتر از موعود در نیمه اول و دوم چرخه قاعدگی، بدن شما به ترتیب استروژن و پروژسترون ترشح می کند. در حوالی تخمک‌گذاری، زمانی که سطح پروژسترون افزایش می‌یابد، سینه‌های شما بزرگ می‌شوند و می‌توانند حساس، توده‌دار و متورم شوند. برای برخی از زنان، این علایم می تواند بسیار خفیف باشد، در حالی که می تواند باعث ناراحتی زیادی در برخی دیگر شود. تغییرات هورمونی نزدیک پریود می تواند باعث نفخ شود. این نفخ را می توان به افزایش احتباس آب و نمک در بدن شما نسبت داد. حرکات روده مستعد تغییرات هورمونی است. ممکن است با نزدیک شدن به پریود مشکلاتی مانند حالت تهوع، نفخ شکم، اسهال یا یبوست را تجربه کنید. وقتی به پریود نزدیک می شوید، سطح استروژن در بدن شما افزایش می یابد. این می تواند باعث افزایش سروتونین شود که می تواند باعث میگرن و سردرد شود. این می تواند باعث میگرن در زنان مستعد سردرد شود. همه ما به خوبی از علایم عاطفی PMS آگاه هستیم. اینها شامل نوسانات خلقی، اضطراب، تحریک پذیری و افسردگی است. تغییرات هورمونی مسیول این هستند. این تغییرات هورمونی باعث افزایش ترشح سروتونین می شود که باعث می شود احساس کمبود کنید. در حالی که هر چند وقت یکبار پریود زودرس خوب است، اما اگر مکرر اتفاق بیفتد، باید با پزشک مشورت کنید. اگر پریود زودرس شما ادامه داشت و درد یا ناراحتی شدید دارید، باید به متخصص زنان مراجعه کنید. همچنین، اگر سابقه سقط جنین داشته اید، برای کمک فوری پزشکی با پزشک خود مشورت کنید. سوالات متداول برای شروع زودتر پریود می توانید تمرینات شکمی مانند کرانچ، اسکات، چرخش لگن و غیره را برای ایجاد قاعدگی زودرس امتحان کنید. با این حال، هیچ مطالعه ای وجود ندارد که ثابت کند این تمرینات باعث ایجاد قاعدگی می شوند. از غذاهای غنی از ویتامین ها و سایر مواد مغذی ضروری استفاده کنید. همچنین می توانید زنجبیل، دارچین، خرما، کنجد و غیره مصرف کنید. سیکل قاعدگی شما معمولا تا روز است. اگر سیکل کوتاه تری دارید، این احتمال وجود دارد که می توانید دو بار در ماه پریود شوید، اما اگر خارج از این چرخه خونریزی را تجربه می کنید، ممکن است به دلیل شرایطی مانند کیست، فیبروم یا حتی استرس باشد. بلافاصله پس از پریود، شانس باردار شدن شما نسبتا کمتر است. با این حال، اگر بعد از قاعدگی زودتر تخمک گذاری کنید، اگر از روش های ضد بارداری استفاده نکنید، احتمال باردار شدن بیشتر است. سقط جنین می تواند چرخه جدیدی از پریود شما را آغاز کند. شما می توانید انتظار داشته باشید که حدود تا هفته پس از سقط جنین پریود شوید.

راه های پیشگیری از بارداری هورمونی، مانند قرص و ایمپلنت، می تواند خطر ابتلا به لخته خون را در افراد افزایش دهد. دانستن علایم لخته خون و درک عوامل خطر فردی فرد بسیار مهم است. لخته خون که ترومبوز ورید عمقی ( DVT ) نیز نامیده می شود، نوعی لخته در رگ های خونی وریدی است. این لخته ها می تواند شل شود و به نواحی دیگر بدن مانند قلب و ریه ها برود. در برخی موارد، این می تواند تهدید کننده زندگی باشد. لخته های خون خطرناک محسوب می شوند، اما قابل درمان نیز هستند. برای افرادی که از راه های پیشگیری از بارداری هورمونی استفاده می کنند، درک خطرات مربوط به آن مهم است. اگرچه خطر نسبی لخته شدن خون را افزایش می دهد، اما خطر مطلق آن تا حدودی کم است. احتمال بروز خطر لخته شدن خون در برخی افراد نسبت به بقیه بیشتر است. برهمین اساس ممکن است این افراد بخواهند از روش های پیشگیری از بارداری جایگزین استفاده کنند. کنترل بارداری غیرهورمونی، مانند و دستگاه داخل رحمی مسی ( ، می تواند گزینه خوبی برای افرادی باشد که می خواهند خطر لخته شدن خون خود را کاهش دهند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: چرا پیشگیری از بارداری خطر لخته خون را افزایش می دهد؟ هورمون ها در کنترل چرخه قاعدگی و کمک به جلوگیری از تخمک گذاری کاربرد دارند. برخی از آنها به جلوگیری از کاشت تخمک های بارور شده کمک می کنند. آنها معمولا حاوی ترکیبی از استروژن و پروژسترون هستند که شکل مصنوعی پروژسترون است. برخی از داروهای ضد بارداری فقط حاوی پروژسترون هستند. هورمون ها ممکن است خطر تشکیل لخته خون را افزایش دهند. برخی از نمونه های کنترل بارداری هورمونی، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ایمپلنت های هورمونی آی یو دی های هورمونی قرص های هورمونی ضد بارداری خطر مطلق لخته شدن خون هنوز کم است. اتحادیه ملی لخته خون گزارش می دهد که از هر زنی که کنترل بارداری مصرف می کنند، یک نفر در یک سال لخته خون می گیرد. اگرچه استروژن باعث نمی شود، اما توانایی خون را برای لخته شدن افزایش می دهد. تعدادی از داروهای ضد بارداری فقط حاوی پروژسترون هستند. تحقیقات نشان می دهد که کنترل بارداری فقط با پروژسترون خطر لخته شدن خون را افزایش نمی دهد. اما دوزهای بسیار بالای پروژسترون ممکن است خطر ابتلا به فرد را افزایش دهد. افراد مبتلا به خونریزی غیرطبیعی رحم معمولا این دوزهای بسیار بالا را دریافت می کنند. قرص های جدیدتر نسل سوم و چهارم ضد بارداری مانند Mircette ، Yaz و Yasmine از این هورمون های پروژسترون جدیدتر، دروسپیرنون یا دزوژسترل، همراه با اتینیل استرادیول استفاده می کنند. در سال ، سازمان غذا و داروی آمریکا ( FDA ) توصیه‌ای صادر کرد که نشان می‌داد قرص‌های ضد بارداری حاوی دروسپیرنون ممکن است خطر لخته شدن خون را تا سه برابر افزایش دهند. چه نوع پیشگیری از بارداری خطر ابتلا را افزایش می دهد؟ هرگونه، می تواند خطر لخته شدن خون را در افراد افزایش دهد. در حالی که استروژن یک عامل محرک افزایش خطر لخته شدن خون شناخته شده است، نقش پروژسترون در لخته شدن خون کمتر قابل توجه است. برخی مطالعات هیچ ارتباطی پیدا نکرده اند. این نشان می دهد که ممکن است استفاده از انواع ضد بارداری فقط حاوی پروژسترون ایمن تر و مطمین تر باشد. بررسی ها خطرات لخته شدن خون با انواع مختلف کنترل بارداری را بررسی کردو و نشان داده است که: قرص های ضد بارداری فقط پروژسترون خطر لخته شدن خون را افزایش نمی دهد. Mirena ، یک IUD فقط پروژسترون، خطر لخته شدن خون را به طور قابل توجهی افزایش نداد. تزریق پروژستین، مانند Depo - Provera ، ممکن است خطر لخته شدن خون را افزایش دهد. افرادی که در معرض خطر افزایش لخته خون هستند یا قبلا لخته خون داشته اند، هنگام انتخاب کنترل بارداری هورمونی باید از گزینه ای که فقط پروژسترون دارد استفاده کنند. برخی از زنانی که نباید از روش های پیشگیری از بارداری حاوی استروژن استفاده کنند، عبارتند از: ابتلا به میگرن با هاله مبتلایان به عوارض دیابت افراد مبتلا به فشار خون بالا سیگاری های بالای سال افراد مبتلا به بیماری عروق کرونر افراد با سابقه ترومبوآمبولی وریدی ( VTE ) ترومبوز ورید عمقی DVT نوعی لخته خون است که در وریدهای عمقی، معمولا در یکی از پاها ایجاد می شود. بسته به شدت، می تواند تا حدی یا به طور کامل جریان خون را مسدود کند. اگر مقداری از این لخته خون جدا شود و حرکت کند و به قلب یا ریه برسد، می تواند بسیار خطرناک باشد. معمولا زمانی اتفاق می‌افتد که قطعه‌ای از DVT به شریان‌هایی که به سمت ریه‌ها می‌روند حرکت می‌کند. اگرچه DVT خطرناک است، اما در صورت شناسایی سریع قابل درمان است. به همین دلیل است که شناخت علایم DVT و آگاهی از عوامل خطر مهم است. افراد با شرایط زیر در صورت استفاده از روش های پیشگیری از بارداری برابر DVT آسیب پذیرتر هستند: زنان با سال سن یا بیشتر عدم تحرک طولانی مدت، مانند یک پرواز طولانی یا بعد از جراحی تجربه آسیبی به پاها مانند شکستگی استخوان سایر عوامل خطر سلامت قلبی عروقی مانند فشار خون بالا، دیابت یا چاقی را دارند. عوامل خطر ژنتیکی خاصی مانند اختلالات ژنتیکی لخته شدن خون دارند. سرطان، عفونت جدی یا بیماری خود ایمنی مانند لوپوس داشته باشید. گاهی اوقات، فرد ممکن است لخته خون را با آسیب یا کبودی ساق پا اشتباه بگیرد. افرادی که دارای عوامل خطر دیگری باید این آسیب ها را به دقت بررسی کنند، زیرا ممکن است چیز جدی تری باشند. شایع ترین علایم لخته شدن خون در پا عبارتند از: درد در یک پا، به خصوص هنگام راه رفتن تورم فقط در یک پا یا پا قرمزی، گرما و حساسیت در اطراف ناحیه دردناک ساق پا اگر لخته شل شود و از محل DVT خارج شود، می تواند منجر به درد قفسه سینه، تنگی نفس، غش، سرفه یا فشار خون بسیار پایین شود. اگر فردی این علایم را تجربه کرد، بایدبه دنبال مراقبت های پزشکی باشد. لخته های خون مرتبط با پیشگیری از بارداری چقدر شایع هستند؟ تخمین شیوع لخته های خون ناشی از پیشگیری از بارداری متفاوت است. زیرا در طول زمان، مطالعات انواع مختلف کنترل بارداری را با استفاده از روش‌های مختلف مورد تحقیق قرار داده‌اند. واضح است که هورمون های موجود در یک روش پیشگیری خاص و همچنین عوامل خطر فردی می توانند در این مورد نقش داشته باشند. پیشگیری ترکیبی از بارداری و لخته خون یک مطالعه در سال داده‌هایی را در مورد مصرف‌کنندگان روش های ترکیبی کنترل تولد (حاوی استروژن و پروژسترون) در بریتانیا جمع‌آوری کرد. محققان نرخی در حدود مورد لخته شدن خون VTE در هر زن در سال پیدا کردند. این بدان معناست که به ازای هر زنی که به مدت یک سال از روش های پیشگیری از بارداری استفاده می کنند، به طور متوسط سالانه مورد این نوع لخته خون را تجربه می کنند. تحقیقات کمتری در مورد کنترل بارداری فقط با پروژسترون انجام شده است. در حالی که به طور کلی برای افرادی که عوامل خطر خاصی دارند گزینه ایمن تری در نظر گرفته می شود. بر اساس مقاله منتشر شده در مجله دیدگاه های پزشکی داخلی بیمارستان جامعه، کنترل بارداری غیر هورمونی تنها گزینه ایمن برای افراد خاصی است که در معرض خطر بالای VTE هستند. پیشگیری از بارداری نسل سوم و چهارم خطر لخته شدن خون ممکن است در افرادی که از داروهای ضد بارداری ترکیبی جدیدتر حاوی دزوژسترل، ژستودن یا دروسپیرنون استفاده می کنند بیشتر باشد. کمیته کالج آمریکایی متخصصان زنان و زایمان ( ACOG ) این نگرانی ها را در مورد برخی از قرص های جدیدتر تکرار می کند. اما آنها همچنین ت کید می‌کنند که برخی از مطالعات مرتبط با داروهای ضدبارداری ترکیبی جدیدتر با خطر بالاتر لخته شدن خون، تا حدودی ناقص بودند. گزینه های کنترل بارداری غیر هورمونی در حالی که داده ها در مورد لخته های خون متفاوت است، ریسک مطلق کم می ماند. افرادی که نگران لخته شدن خون هستند، قبلا لخته خون داشته اند یا برخی از عوامل خطر ذکر شده در بالا را دارند، ممکن است ترجیح دهند از یک نوع غیر هورمونی کنترل بارداری استفاده کنند. برخی از گزینه ها برای کنترل بارداری غیر هورمونی عبارتند از: این به معنای بستن لوله ها ("بستن لوله ها") برای زنان یا وازکتومی برای مردان است. این کاندوم ها همچنین از عفونت های مقاربتی محافظت می کنند. روی دهانه رحم قرار می گیرند. آنها حاوی اسپرم کش برای کمک به جلوگیری از بارداری هستند. این نوع IUD یک گزینه کنترل بارداری طولانی مدت است که معمولا از مس ساخته می شود و می تواند سال ها دوام بیاورد. این شامل ردیابی چرخه قاعدگی برای تعیین زمانی است که فرد بارورتر است و سپس از رابطه جنسی در آن زمان اجتناب می کند. سخن آخر اگرچه برخی از اشکال پیشگیری از بارداری خطر ابتلا به لخته خون را در افراد افزایش می دهد، اما خطر مطلق هنوز پایین است. به عنوان مثال، این خطر در دوران بارداری بسیار بیشتر است. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) تخمین می زند که بارداری خطر لخته شدن خون را تا برابر افزایش می دهد. درک عوامل خطر فردی و همچنین آگاهی از علایم هشدار دهنده لخته شدن خون، برای افرادی که استفاده از پیشگیری از بارداری هورمونی را انتخاب می کنند، مهم است. افرادی که می خواهند خطر خود را کاهش دهند باید راه های پیشگیری از بارداری فقط پروژسترونی یا غیر هورمونی را در نظر بگیرند. علاوه بر این، آنها باید توجه داشته باشند که برخی از قرص های نسل سوم و چهارم مانند Yaz با خطر لخته شدن خون حتی بیشتر مرتبط هستند. پزشک می تواند به فرد کمک کند تا گزینه مناسب کنترل بارداری را برای نیازهای فردی خود انتخاب کند.

یک بتا بلوکر است که فشار داخل چشم را نیز کاهش می دهد. این قطره برای درمان گلوکوم با زاویه باز و سایر علل فشار بالای داخل چشم استفاده می شود. Timolol ophthalmic همچنین ممکن است برای اهدافی که در این راهنمای دارویی ذکر نشده استفاده شود. اگر مبتلا به آسم یا COPD شدید یا یک بیماری جدی قلبی مانند "سندرم سینوس بیمار"، "بلوک AV " درجه یا ، نارسایی شدید قلبی، یا ضربان قلب بسیار آهسته هستید، نباید از تیمولول چشمی استفاده کنید. مشخص نیست که آیا این دارو به نوزاد متولد نشده یا جنین آسیب می رساند یا خیر. برهمین اساس بهتر است در شرایطی که باردار هستید یا قصد بارداری دارید به پزشک خود اطلاع دهید. در حین استفاده از این دارو نباید به نوزاد خود شیر دهید. Timolol ophthalmic برای استفاده توسط افراد کمتر از سال تایید نشده است. اگر این دارو در جریان خون شما جذب شود، ممکن است عوارض جانبی ایجاد کند. در صورت داشتن علایم زیر بعد از مصرف آن با پزشک خود تماس بگیرید: ضعف عضلانی سرگیجه شدید مشکلات تنفسی ضربان قلب آهسته تغییرات خلقی یا رفتاری غیرعادی آنچه در این مقاله خواهید خواند: چگونه باید از تیمولول چشمی استفاده کنیم؟ تمام دستورالعمل های روی برچسب نسخه خود را دنبال کنید و همه راهنماهای دارو یا برگه های دستورالعمل را بخوانید. پزشک ممکن است گهگاه دوز مصرفی شما را تغییر دهد. دارو را دقیقا طبق دستور مصرف کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هنگام استفاده از از تیمولول چشمی استفاده نکنید. Timolol ophthalmic ممکن است حاوی ماده نگهدارنده ای باشد که می تواند باعث تغییر رنگ لنزهای تماسی شود. حداقل دقیقه پس از استفاده از این دارو قبل از گذاشتن لنزهای تماسی خود صبر کنید. قبل از استفاده از دست های خود را بشویید. برای استفاده از قطره چشمی بهتر است مراحل زیر را انجام دهید: سر خود را کمی به عقب خم کنید و پلک پایین خود را به سمت پایین بکشید تا یک محیط کوچک ایجاد کنید. قطره چکان را بالای چشم با نوک پایین نگه دارید. به بالا نگاه کنید و قطره چکان را با فاصله نگهدارید و یک قطره را فشار دهید. چشمان خود را به مدت یا دقیقه در حالی که سر خود را به سمت پایین خم کرده اید، بدون پلک زدن یا چشمک زدن ببندید. به آرامی انگشت خود را به مدت حدود دقیقه به گوشه داخلی چشم فشار دهید تا مایع به داخل مجرای اشک شما تخلیه نشود. فقط به تعداد قطره هایی که پزشک تجویز کرده استفاده کنید. اگر بیش از یک قطره استفاده می کنید، حدود دقیقه بین قطره ها صبر کنید. حداقل دقیقه قبل از استفاده از هر قطره چشمی دیگری که پزشک شما تجویز کرده است، صبر کنید. نوک قطره چشم را لمس نکنید و آن را مستقیما روی چشم خود قرار ندهید. یک قطره چکان آلوده می تواند چشم شما را آلوده کند که می تواند منجر به مشکلات جدی بینایی شود. اگر رنگ مایع تغییر کرده یا ذرات در آن وجود دارد از قطره چشم استفاده نکنید. برای دریافت داروی جدید با خود تماس بگیرید. ممکن است چند هفته طول بکشد تا علایم شما بهبود یابد. به استفاده از دارو طبق دستور ادامه دهید و اگر علایم شما پس از هفته درمان بهبود نیافت، به خود اطلاع دهید. در اسرع وقت از دارو استفاده کنید، اما اگر تقریبا زمان نوبت بعدی فرا رسیده است، از دوز فراموش شده صرفنظر کنید. از دو دوز در یک زمان استفاده نکنید. دارو را بیش از حد مجاز آن مصرف نکنید. علایم مصرف بیش از حد ممکن است شامل سرگیجه، سردرد، کندی ضربان قلب و مشکلات تنفسی باشد. تیمولول چشمی ممکن است باعث شود و حتی واکنش های شما را مختل کند. تا زمانی که بدانید این دارو چه ت ثیری بر شما خواهد داشت از رانندگی یا انجام فعالیت های خطرناک خودداری کنید. ممکن است علاوه بر تیمولول چشمی نیاز به استفاده از داروهای دیگر داشته باشید. از سایر داروهای چشمی استفاده نکنید مگر اینکه پزشک برای شما تجویز کرده باشد. در صورت داشتن علایم واکنش آلرژیک، مانند کهیر، تنفس دشوار، تورم صورت، لب ها، زبان یا گلو بهتر است به پزشک مراجعه کنید. اگرچه خطر عوارض جانبی جدی هنگام استفاده از تیمولول در چشم کم است، اما اگر دارو در جریان خون شما جذب شود، عوارض جانبی ممکن است رخ دهد. اگر موارد زیر را دارید فورا با پزشک خود تماس بگیرید: ضعف عضلانی خلق افسرده، گیجی، توهم، افکار یا رفتار غیرعادی بی حسی یا احساس سردی در دست ها و پاها احساس سبکی، مثل اینکه ممکن است بیهوش شوید. خس خس سینه، درد قفسه سینه، مشکل در تنفس، ضربان قلب آهسته همچنین در صورت داشتن موارد زیر با پزشک خود تماس بگیرید: سوزش یا سوزش شدید پس از استفاده از قطره چشم تاری دید، دید تونلی، درد چشم، یا دیدن هاله اطراف نورها تورم چشم، قرمزی، ناراحتی شدید، پوسته پوسته شدن یا ترشح چشمی، خارش سوزش در چشم شما قرمزی پلک یا پلک پف کرده احساس می کنید چیزی در چشم شماست. گاهی اوقات استفاده همزمان از برخی داروها بی خطر نیست. برخی از داروها می‌توانند بر سطح خونی سایر داروهایی که مصرف می‌کنید ت ثیر بگذارند، که ممکن است عوارض جانبی را افزایش دهد یا اثربخشی داروها را کاهش دهد. در مورد سایر داروهای خود به پزشک خود بگویید، به خصوص: هر داروی دیگر بتابلوکر چشم مانند بتاکسولول، کارتولول، لوبونولول، یا متیپرانولول. هر داروی بتا بلوکر قلب یا فشار خون مانند آتنولول، بیسوپرولول، کارودیلول، لابتالول، متوپرولول، نادولول، پروپرانولول، سوتالول و غیره قلب های دیگر و یا فشار خون آمیودارون، کلونیدین، دیگوکسین، دیلتیازم، دیزوپرامید، نیکاردیپین، نیفدیپین، رزرپین، وراپامیل این لیست کامل نیست. سایر داروها از جمله داروهای تجویزی و بدون نسخه، ویتامین ها و محصولات گیاهی ممکن است بر تیمولول چشمی ت ثیر بگذارند. Timolol ophthalmic چگونه اثر می کند؟ در گلوکوم مزمن با زاویه باز، عصب بینایی در پشت چشم شما آسیب می بیند. معمولا به دلیل افزایش فشار داخل چشم شما ایجاد می شود. قطره چشمی تیمولول با کاهش فشار در چشم شما عمل می کند. تصور می‌شود که آنها این کار را با کاهش مقدار مایعی که قسمت جلوی چشم شما را پر می‌کند (به نام آبکی) انجام می‌دهند. با کاهش مقدار مایع تولید شده، فشار داخل چشم شما را کاهش می دهد. تیمولول می تواند به تنهایی و یا در ترکیب با سایر درمانها برای گلوکوم، مانند استفاده bimatoprost ، لاتانوپروست، travoprost ، tafluprost ، برین زولامید، دورزلامید یا بریمونیدین. لطفا برای اطلاعات بیشتر به بروشورهای مخصوصی که برای هر یک از این درمان ها موجود است مراجعه کنید. برخی از داروها برای افراد با شرایط خاص مناسب نیستند و گاهی اوقات تنها در صورت مراقبت بیشتر می توان از دارو استفاده کرد. به این دلایل، قبل از شروع استفاده از قطره، مهم است که پزشکتان بداند: ناراحتی قلبی دارید. آسم یا هر مشکل تنفسی دیگری دارید. از لنزهای تماسی نرم استفاده می کنید. باردار هستید یا در دوران شیردهی هستید. مبتلا به یا فشار خون پایین هستید. برای مشکلات تیرویید یا دیابت تحت درمان هستید. می‌دانید که مشکلی در سطح چشم (قرنیه) دارید، یا اگر مشکلی به نام خشکی چشم دارید. داروی دیگری مصرف می کنید. این شامل هر دارویی است که بدون نسخه و همچنین داروهای گیاهی و مکمل است. آلرژی دارید. به خصوص مهم است که اگر واکنش بدی به هر قطره چشمی داشتید به پزشک خود اطلاع دهید. تمام داروها را دور از دسترس و دید کودکان نگهداری کنید. در جای خشک و خنک، دور از حرارت و نور مستقیم نگهداری شود. همیشه اطلاعات انقضا روی ظرف را بررسی کنید. قطره های چشمی در بطری فقط به مدت چهار هفته پس از باز شدن در بطری نگهداری می شوند، بنابراین اگر در بطری بیش از این مدت باز بوده از قطره استفاده نکنید. این از خطر عفونت چشم پیشگیری می کند. اگر نیاز به جراحی، از جمله جراحی چشم دارید، قبل از موعد به جراح بگویید که از تیمولول چشمی استفاده می کنید. ممکن است لازم باشد مصرف دارو را برای مدت کوتاهی قطع کنید. شما نباید مصرف این دارو را به طور ناگهانی قطع کنید. دستورالعمل های پزشک خود را در مورد کاهش دوز خود دنبال کنید. در دمای اتاق به دور از رطوبت، گرما و نور نگهداری شود. در صورت عدم استفاده، بطری را محکم بسته نگه دارید. هر قطره یکبار مصرف را در داخل کیسه فویل نگه دارید تا زمانی که آماده استفاده از دوز خود شوید. قطره یکبار مصرف فقط برای یک بار مصرف است. پس از یک بار استفاده آن را دور بیندازید، حتی اگر هنوز دارو داخل آن باقی مانده باشد.

یا بوی گندیده در بینی می تواند به انواع بیماری‌ها که بیشتر آنها مربوط به سینوس‌های شما هستند مربوط شوند. خوشبختانه، بیشتر این بوهای بد در بینی موقتی هستند و نشانه ای از یک وضعیت جدی نیستند. آنها معمولا نشانه هایی هستند که مخاط یا پولیپ راه های هوایی شما را مسدود می کند. اگر بوی بد بینی شما را اذیت کرده است و هیچ علت بیرونی برای آن وجود ندارد بهتر است به یک متخصص گوش و حلق و بینی مراجعه کنید. اما شایع ترین علل بوی بد بینی عبارتند از: آنچه در این مقاله خواهید خواند: پولیپ بینی، علت بوی بد بینی پولیپ های بینی توده های غیرسرطانی نرمی هستند که می توانند روی دیواره حفره بینی یا سینوس ها ایجاد شوند. این توده های کوچک به شکل قطره در نتیجه التهاب مزمن ایجاد می شوند. اگر آسم، آلرژی یا عفونت های مکرر سینوسی دارید، خطر ابتلا به در شما افزایش می یابد. علایم پولیپ بینی ممکن است شامل احساس بوی پوسیده در بینی یا کاهش چشمگیر حس بویایی و چشایی باشد. پولیپ های بینی بسیار کوچک هستند، بنابراین ممکن است حتی متوجه داشتن آنها نشوید. آنها ممکن است بر تنفس شما ت ثیر نگذارند. با این حال، گاهی اوقات پولیپ های بزرگ تشکیل می شوند. حتی ممکن است پولیپ های کوچک زیادی داشته باشید که مجرای بینی شما مسدود شود و این موارد را تحت ت ثیر قرار دهد: صدای شما حس بویایی شما توانایی شما برای تنفس از طریق بینی خرناس سردرد درد صورت آبریزش بینی گرفتگی بینی درد در دندان های بالا فشار در پیشانی و صورت بوی بدی که همراه پولیپ بینی است ممکن است به دلیل تجمع مایع در داخل پولیپ باشد. این مایع از پوشش مرطوب غشای مخاطی شما ایجاد می شود، که به مرطوب شدن دستگاه تنفسی شما کمک می کند و گرد و غبار و سایر مواد خارجی را از رسیدن به ریه ها به دام می اندازد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پولیپ بینی را اغلب می توان به طور موثر با کورتیکواستروییدهای تجویزی درمان کرد. آنها که داروهایی هستند که می توانند پولیپ ها را کوچک کرده و التهاب را کاهش دهند. معمولا ابتدا اسپری های کورتیکواستروییدی بینی مانند فلوتیکازون (فلوناز) و مومتازون (ناسونکس) تجویز می شوند. اگر آنها بی اثر باشند، پزشک شما ممکن است کورتیکواستروییدهای خوراکی مانند را تجویز کند. اگرچه این داروها احتمالا عوارض جانبی جدی تری نسبت به اسپری های کورتیکواستروییدی دارند. همچنین مدیریت علل زمینه ای پولیپ مانند آلرژی، عفونت یا آسم بسیار مهم است. در موارد جدی تر، جراحی آندوسکوپی ممکن است ضروری باشد. در این روش، پزشک یک اسکوپ نازک (اندوسکوپ) را با یک لنز کوچک در یک انتهای آن از طریق حفره بینی و سینوس ها هدایت می کند. آندوسکوپ همچنین می تواند پولیپ یا هر انسداد دیگری را که ممکن است مانع جریان هوا شود را حذف کند. عفونت سینوس عفونت های سینوسی متفاوت هستند اما هیچ کدام خوشایند نیستند و همه آنها، پتانسیل این را دارند که بینی شما را با بوی بدی مواجهه کنند. نام دیگری برای عفونت سینوسی، که معمولا توسط یک ویروس یا باکتری ایجاد می شود. یک قارچ همچنین می تواند باعث عفونت سینوسی شود. شدت عفونت قارچی می تواند از خفیف تا بسیار جدی متغیر باشد. قارچ‌ها در مقایسه با باکتری‌ها یا ویروس‌ها برای بدن سخت‌تر هستند. می توانند عملکرد سیستم ایمنی را مختل کنند. آنها در افرادی که قبلا دچار نقص ایمنی هستند به طور جدی تر اتفاق می افتد. افراد مبتلا به سینوزیت مزمن مرتبط با باکتری یا ویروس ممکن است به سینوزیت قارچی مبتلا شوند. دانستن علت عفونت سینوسی برای تشخیص و تعیین نوع درمان مهم است. شما همچنین ممکن است سینوزیت مزمن داشته باشید که یک عفونت سینوسی است که حداقل هفته طول می کشد. عفونت های کوتاه مدت سینوسی به عنوان شناخته می شوند و معمولا هفته یا کمتر طول می کشند. سردرد خستگی فشار صورت درمان عفونت های سینوسی به ویروسی یا باکتریایی بودن آنها بستگی دارد. یک عفونت باکتریایی معمولا برای درمان نیاز به آنتی بیوتیک دارد. داروهای ضد ویروسی وجود دارند اما همیشه تجویز نمی شوند. در بسیاری از موارد، عفونت سینوس ویروسی دوره مشابهی را با یا بدون دارو انجام می دهد. استراحت و هیدراتاسیون بدون توجه به علت یا شدت عفونت شما توصیه می شود. شستشوی بینی با نمک نیز می تواند برای رفع احتقان مفید باشد. ترشح پشت حلق مخاط بدبو در بینی، به خصوص زمانی که غلیظ می شود و به نظر می رسد که به طور مداوم در پشت گلو چکه می کند، نشانه ای از ترشح پشت حلق است. به طور معمول، مخاط به شما در موارد زیر کمک می کند: غشاهای بینی خود را سالم نگه دارید. هوایی را که استنشاق می کنید مرطوب کنید. ذرات خارجی را از راه های هوایی خود دور نگه دارید. مخاط با بزاق مخلوط می شود و بدون اینکه شما متوجه شوید بلعیده می شود. سرما، آنفولانزا، آلرژی یا عفونت سینوس می تواند باعث ضخیم شدن آن شود. ترشح پشت حلق ممکن است به طور ملایم شروع شود، بدون بوی بد یا تاثیری بر تنفس. اما اگر بو بدتر شد و شروع به خس خس کردید، باید به پزشک مراجعه کنید. اگر بیش از روز است که با این وضعیت مواجه بوده اید، به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. همراه با بلع مداوم مخاط، سرفه (مخصوصا در شب) و گلودرد از دیگر علایم ترشح پشت بینی است. در برخی موارد، مخاطی که تخلیه ضعیفی دارد می‌تواند در گوش میانی جمع شود و باعث گوش درد و شود. مخاط همراه با خون به احتمال زیاد نتیجه دمیدن شدید بینی همراه با مخاط خشک است. در صورت ادامه، باید فورا به پزشک مراجعه کنید. ممکن است فقط نشانه‌ای از عفونت در حال شدیدتر شدن یا خراش در داخل بینی باشد، اما بهتر است زودتر به پزشک مراجعه کنید. درمان خلط پشت حلق نوشیدن مایعات زیاد و استفاده از اسپری بینی سالین مفید است. همچنین بهتر است روش هایی مانند خوابیدن با سر کمی بالا و استفاده از مرطوب کننده یا محلول نمک بینی برای مرطوب کردن حفره بینی خود استفاده کنید. اگر این درمان ها فایده ای نداشت پزشک شما ممکن است آنتی هیستامین ها (اگر آلرژی علت وضعیت شما باشد) یا اسپری بینی کورتیزون استروییدی را برای تسکین التهاب توصیه کند. اگر عفونت باکتریایی باعث ترشح از بینی شود، به یک دوره آنتی بیوتیک نیاز خواهید داشت. پوسیدگی دندان هنگامی که باکتری ها روی دندان جمع می شوند، می توانند سطح آن را بخورند. این وضعیت همان است. تجمع باکتری ها می تواند باعث ایجاد بوی بد و بوی بد از بینی شما شود. بهداشت دهان و دندان، که شامل مسواک زدن و نخ دندان کشیدن روزانه و همچنین برنامه ریزی منظم برای قرار ملاقات های می شود، بهترین راه برای جلوگیری از پوسیدگی دندان و مشکلات دندان و لثه است. اگر دندانپزشک شما حفره یا مشکل دیگری مانند پریودنتیت (بیماری لثه) را شناسایی کرده است که باید به آن رسیدگی شود، سعی کنید در اسرع وقت درمان را انجام دهید. سنگ لوزه، علت بوی بد بینی لوزه های شما شامل شکاف ها و چین هایی هستند که می توانند موارد زیر را به دام بیاندازند: بزاق مخاط ذرات غذا سلول های مرده گاهی اوقات این سموم می توانند سفت شوند و به اشیاء کوچکی به نام سنگ لوزه تبدیل شوند. باکتری‌ها می‌توانند از سنگ‌های لوزه تغذیه کنند و بوی بد در بینی و طعم بد در دهان ایجاد کنند. بهداشت نامناسب دهان و لوزه های بزرگ غیرمعمول خطر ابتلا به سنگ لوزه ها را افزایش می دهد، اما توجه به این نکته مهم است که بسیاری از افراد هم حتی با رعایت بهداشت دهان و دندان کاملا کافی هنوز هم به سنگ لوزه مبتلا می شوند. رعایت بهداشت دهان و دندان و هیدراته ماندن می تواند از تجمع باکتری ها پیشگیری کند. غرغره کردن آب نمک گاهی اوقات سنگ لوزه ها را از بین می برد. در موارد جدی می توان از برداشتن لوزه، لیزر یا امواج رادیویی برای درمان این بیماری استفاده کرد. فانتوسمی این یکی از شرایطی است که نمی توان آن را به گردن باکتری ها یا تولیدکنندگان واقعی بوی بد انداخت. فانتوسمی، توهم سیستم بویایی شماست. در این شرایط بوهایی را استشمام می کنید که واقعا وجود ندارند، اما فکر می کنید در بینی یا جایی در اطراف شما هستند. فانتوسمی می تواند پس از عفونت تنفسی یا آسیب سر ایجاد شود. شرایطی مانند، تومورهای مغزی یا سینوس های ملتهب نیز ممکن است باعث ایجاد بوی شبح در بینی شما شوند. برای برخی افراد، فانتوسمی به خودی خود برطرف می شود. برای دیگران، درمان علت اصلی فانتوسمی ممکن است به از بین بردن احساس بوی بد کمک کند. بیماری مزمن کلیوی بیماری مزمن کلیه ( CKD ) از دست دادن پیشرونده عملکرد کلیه است. کلیه‌های شما اهداف مختلفی را از جمله فیلتر کردن مواد زاید خون برای دفع از بدن در ادرار انجام می‌دهند. اگر کلیه ها به خوبی کار نکنند، ممکن است مواد زاید در بدن جمع شوند. این مواد می توانند بویی شبیه آمونیاک ایجاد کنند که ممکن است در پشت بینی خود متوجه آن شوید. همچنین ممکن است احساس طعم آمونیاک مانند یا خود داشته باشید. این وضعیت معمولا تنها پس از پیشرفت CKD به مرحله یا رخ می دهد. در این مرحله، علایم دیگری مانند درد کلیه، تغییر رنگ ادرار و خستگی را خواهید داشت، بنابراین بوی جدید آمونیاک احتمالا اولین علامت مشکل کلیه نخواهد بود. سایر علل احتمالی بوی بد همراه با تخلیه یک طرفه بینی می تواند نتیجه یک جسم خارجی باشد که در مجرای بینی به دام افتاده است. این امر به ویژه برای بچه ها یا بزرگسالان با ت خیر فکری رایج است. تعدادی از افرادی که حس بویایی خود را در طی عفونت COVID - به دست آورده اند، بوهای ناهنجار یا پاروسمی را تجربه کرده اند. تصور می شود که یک وضعیت مرتبط با کووید - به دلیل تغییراتی است که در هنگام بازسازی گیرنده های بویایی آسیب دیده پس از از دست دادن بویایی رخ می دهد. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ زمانی که بیش از هفته در بینی خود بوی بدی دارید و هیچ منبع و علت خارجی برای آن وجود ندارد، باید به پزشک مراجعه کنید. از آنجایی که بوی پوسیده در بینی شما اغلب به این معنی است که شما همچنین با عفونت سینوسی، پولیپ بینی یا بیماری دیگری روبرو هستید، احتمالا علایم دیگری نیز دارید. از آنجایی که بوی آمونیاک در بینی می تواند نشان دهنده بیماری پیشرفته کلیه باشد، در صورت داشتن این علامت فورا به پزشک مراجعه کنید. این امر به ویژه در صورت داشتن علایم دیگری مانند درد کلیه و تغییر در ظاهر و بوی ادرار صادق است. پیش آگهی بوی بد بینی بیشتر دلایل بوی بد داخل بینی قابل درمان هستند. تجربه شما با مخاط بدبو یا لوزه های بدبو ممکن است یک اتفاق یکباره باشد. با این حال، اگر مستعد ابتلا به عفونت های مکرر سینوسی هستید، ممکن است به طور مکرر با این دوره های ناخوشایند مواجه شوید. با پزشک خود در مورد اینکه چگونه می توانید خطر مشکلات بینی و گلو را در مسیر کاهش دهید، صحبت کنید.

اگر از رنج می برید و بعد از زایمان از رابطه جنسی لذت نمی برید، مطمینا تنها نیستید، اما از شنیدن راه حل هایی که می تواند وضعیت را بهبود بخشد خوشحال خواهید شد. بیایید برخی از مسایل متداول جنسی پس از زایمان را بررسی کنیم و در مورد مراحلی که می توانید برای کمک به بازگشت به لذت بردن از صمیمیت بردارید، بیاموزیم. تغییرات هورمونی و ناراحتی های مربوط به زایمان هر دو می توانند بر تجربه جنسی شما پس از زایمان ت ثیر بگذارند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: شایع ترین علل مقاربت دردناک پس از زایمان یک مطالعه اخیر نشان داد که درصد زنان در اولین باری که بعد از تولد رابطه جنسی داشتند، درد را تجربه کردند و این درد در زایمان سزارین و واژینال به همان اندازه رایج بود. این مطالعه حتی نشان داد که درصد از زنان هنوز تا ماه بعد رابطه جنسی را دردناک گزارش کردند! در حالی که بسیاری از مادران بعد از تولد رابطه جنسی دردناکی را تجربه می کنند، می توان به آن کمک کرد تشخیص زودهنگام دلیل درد و ناراحتی ضروری است. خشکی واژن در دوران شیردهی، استروژن شما کاهش می یابد، به همین دلیل است که زنان در این دوره معمولا پریود نمی شوند. مانند یایسگی، مادران شیرده معمولا کاهش روانکاری و نازک شدن بافت‌های واژن را تجربه می‌کنند که منجر به خشکی واژن و درد جنسی می‌شود. استراتژی اصلی مدیریت برای این امر این است که متوجه شوید طبیعی است و پیشگیرانه از روانکاری استفاده کنید. بیشتر روان کننده هایی که می توانید در سوپرمارکت محلی خود پیدا کنید حاوی مقدار زیادی مواد شیمیایی و ماده ای به نام گلیسیرین هستند که می تواند بیشتر بافت ها را کم آب کند. مهم است که یک روان کننده با کیفیت خوب پیدا کنید که بافت های حساس را بیشتر تحریک نکند. بهبود بافت ها پس از زایمان طبیعی تروما به پرینه (پوست بین واژن و مقعد) و دیواره واژن در درصد زایمان‌های واژینال شایع است. اکثریت قریب به اتفاق زنان پارگی های درجه یا را تجربه می کنند که بر پوست و عضلات سطحی کف لگن ت ثیر می گذارد. بخش کوچکی از آن به عضلات اسفنکتر مقعد نیز کشیده می‌شود (پارگی‌های درجه و ) و گاهی اپیزیوتومی در حین زایمان انجام می‌شود که برش جراحی در تلاش برای جلوگیری از پارگی درجه یا (معمولا معادل است) انجام می‌شود. بیشتر اشک‌ها و اپیزیوتومی‌ها به خوبی بهبود می‌یابند و باعث درد مداوم نمی‌شوند، اما باید توجه داشت که در برخی از زنان، حتی پارگی‌های کوچک یا چروک‌ها (به‌ویژه در دیواره‌های واژن) می‌تواند منجر به تشکیل بافت اسکار شود که حساس‌تر یا سفت‌تر از آن است. بافت طبیعی این می تواند باعث ناراحتی یا درد در هنگام کشش در طول مقاربت شود. می توان کشش ملایم یا خود ماساژ ناحیه مورد نظر را انجام داد یا یک فیزیوتراپیست با شرایط لازم در زمینه سلامت لگن می تواند به حساسیت زدایی بافت ها و آماده سازی آنها برای کشش مقاربت کمک کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گاهی اوقات فیزیوتراپیست دستگاه هایی را برای کمک به کشش تجویز می کند، مانند گشادکننده که می تواند به زنان کمک کند تا در توانایی بدن خود برای تحمل اصطکاک و کشش بدون درد در آن ناحیه اعتماد بیشتری داشته باشند. در برخی موارد، فیزیوتراپیست ها می توانند از درمان اولتراسوند یا لیزر بر روی پرینه نیز برای کمک به حل این مشکل استفاده کنند. این درمان‌ها دردناک نیستند و به نرم شدن بیشتر بافت اسکار کمک می‌کنند و جریان خون جدیدی را در ناحیه ایجاد می‌کنند تا به بهبود کمک کنند. سفت شدن و انقباض عضلات کف لگن "عضلات کف لگن بیش فعال" شایع تر از آن چیزی هستند که فکر می کنید. در حالی که احتمالا در مورد اهمیت تمرینات کگل و "فشار و بلند کردن" برای تقویت کف لگن شنیده اید، بخش بزرگی از زنان به دلیل اینکه یاد نگرفته اند چگونه این ماهیچه ها را به طور کامل شل کنند، اختلال عملکرد را تجربه می کنند. ماهیچه‌های کف لگن می‌توانند در پاسخ به یک تجربه آسیب‌زا از نظر جسمی یا عاطفی منقبض شوند و با گذشت زمان آنقدر به "حالت محافظت" عادت می‌کنند که فراموش می‌کنند چگونه استراحت کنند و در واژن فضا ایجاد کنند. "واژینیسموس" به ماهیچه های کف لگن اشاره دارد که در انتظار دخول، مانند هنگام رابطه جنسی، تست پاپ اسمیر یا قرار دادن تامپون، منقبض می شوند که باعث حساس شدن ناحیه می شود، که می تواند دلیل مقاربت دردناک باشد. گاهی اوقات سفتی عضلانی می‌تواند عمیق‌تر در داخل واژن باشد. در این شرایط امکان دخول وجود دارد. اما ممکن است زن درد عمیق‌تری را تجربه کند که ممکن است به نواحی دیگر مانند زیر شکم یا باسن سرایت کند. ممکن است فعالیت بیش از حد و سفت شدن کف لگن در هر زمانی از زندگی، پس از عفونت های مکرر دستگاه ادراری، در پاسخ به کمردرد مداوم، یا پس از آزار جنسی رخ دهد. با این حال ممکن است یک تجربه آسیب زا یا دردناک از زایمان نیز وجود داشته باشد. این می‌تواند به یک چرخه معیوب تبدیل شود. به‌طوری‌که مغز درد را درک کرده و عضلات کف لگن را بیشتر منقبض می‌کند، که به نوبه خود باعث درد بیشتر می‌شود. بهترین زمان رابطه جنسی بعد از زایمان صرف نظر از اینکه نوزاد خود را از طریق واژینال به دنیا آورده اید یا از طریق سزارین، اکثر ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی پیشنهاد می کنند که چهار تا شش هفته پس از زایمان برای از سرگیری رابطه جنسی منتظر بمانید. این به بدن شما فرصتی برای بهبودی می دهد و خطر عوارض را به حداقل می رساند. در این بازه زمانی پیشنهادی، خونریزی پس از زایمان شما متوقف می شود و اشک ها بهبود می یابند. همچنین بسته شدن دهانه رحم به زمان نیاز دارد. قبل از اقدام به رابطه جنسی، باید با پزشک خود مشورت کنید (این معمولا شامل یک معاینه فیزیکی است) از سرگیری رابطه جنسی قبل از اینکه پزشک به شما اجازه دهد خطر ابتلا به درد و عفونت را افزایش می دهد. بهترین زمان رابطه جنسی بعد از بارداری بارداری و زایمان باعث تغییرات عمده در بدن شما می شود، بنابراین طبیعی است که رابطه جنسی مانند قبل از زایمان احساس نشود. اگرچه ممکن است لزوما دردناک نباشد، اما ممکن است متفاوت باشد. آندریا چیشولم، پزشک متخصص زنان و زایمان، می‌گوید: "بافت‌ها و ماهیچه‌های واژن شما کشیده شده‌اند و تغییرات هورمونی به‌ویژه اگر در دوران شیردهی هستید - جریان خون را تغییر داده است. " "همه این تغییرات با هم اغلب باعث کاهش حس می شود. حتی باعث لذت بخش تر شدن رابطه جنسی می شود. " اگر احساس ناراحتی می‌کنید، نگران نباشید. دکتر چیشولم می افزاید: خبر خوب این است که این تقریبا همیشه موقتی است. با گذشت زمان، عادی شدن سطح هورمون‌ها و تقویت کف لگن مانند تمرینات کگل، همه چیز تقریبا به حالت عادی برمی‌گردد. تغییرات هورمونی به خصوص در مادران شیرده می تواند به خشکی واژن کمک کند. از آنجایی که شیردهی باعث کاهش سطح استروژن می شود، معمولا زنان متوجه می شوند که در طول رابطه جنسی به خوبی روغن کاری نشده اند. یک روان کننده بدون نسخه می تواند به کاهش این ناراحتی کمک کند. در حین زایمان، زنان ممکن است به دلیل ایجاد بافت اسکار در طول فرآیند بهبود، درد را تجربه کنند. این می تواند باعث ایجاد ناراحتی در هنگام رابطه جنسی شود که ممکن است در طول مقاربت ادامه یابد. برخی از زنان متوجه می شوند که فقط در هنگام نفوذ عمیق درد دارند، که می تواند نشان دهنده نیاز به درمان کف لگن باشد. دکتر Chisolm می گوید: "تقریبا برای هر آسیب اسکلتی عضلانی دیگری، بخشی از روند بهبودی معمولا شامل درجاتی از فیزیوتراپی است. " این موضوع در مورد بارداری و زایمان نیز صادق است. می‌توان گفت که همه زنان پس از زایمان از مقداری درمان کف لگن سود می‌برند. درمان کف لگن برای مقاربت دردناک چگونه انجام می شود؟ درمان کف لگن ماهیچه‌ها، بافت‌ها و رباط‌های کف لگن را که از آن ناحیه از بدن شما حمایت می‌کنند، کار می‌کند. زنانی که پس از زایمان به دنبال درمان کف لگن هستند ممکن است متوجه افزایش برانگیختگی و ارگاسم شوند. نوع درمان کف لگنی که دریافت می کنید ممکن است متفاوت باشد. فیزیوتراپ شما به تعیین اینکه کدام شکل از درمان کف لگن به طور موثر علایم شما را درمان می کند کمک می کند. برخی از روش های رایج عبارتند از: ورزش. درمانگر به شما می آموزد که چگونه عضلات کف لگن خود را منقبض کنید (سپس شل کنید) این حرکت می تواند به تقویت عضلات شما و همچنین به انعطاف پذیری کمک کند. ماساژ دادن. برای بیمارانی که با گردش خون یا تحرک مشکل دارند، فیزیوتراپ ممکن است ناحیه مورد نظر را به صورت دستی ماساژ دهد تا به بهبود علایم کمک کند. تحریک الکتریکی. بیماران می توانند یاد بگیرند که عضلات خود را با استفاده از جریان ولتاژ پایین منقبض کنند تا به همگام سازی انقباضات لگنی کمک کند. گشاد کننده ها. اگر بر روی دخول استرس دارید، گشادکننده‌های واژن دستگاه‌هایی لوله‌ای شکل هستند که می‌توانند به شما کمک کنند ماهیچه‌هایتان را شل کنید و اجازه ورود نرم‌تر را بدهید. چگونه بعد از زایمان، رابطه جنسی بهتری داشته باشیم؟ مطمین باشید، لازم نیست از رابطه جنسی دردناک پس از زایمان رنج ببرید. علاوه بر کار با یک درمانگر حرفه ای کف لگن، کارهایی وجود دارد که می توانید به تنهایی انجام دهید. مثل همیشه، قبل از امتحان چیز جدیدی با پزشک خود صحبت کنید. راه های کاهش ناراحتی، عبارتند از: استفاده از روان کننده. روانکاری مناسب در طول رابطه جنسی پس از زایمان بسیار مهم است، به خصوص در کاهش درد درج. مادرانی که در دوران شیردهی هستند، به احتمال زیاد خشکی واژن را تجربه می‌کنند و همین امر روان‌کننده را بسیار مفید می‌کند. ماساژ پرینه. ماساژ ناحیه بین واژن و مقعد می تواند تحرک بافت اسکار را بهبود بخشد. اگر رابطه جنسی پس از زایمان در اطراف دهانه واژن دردناک است، ماساژ پرینه یک گزینه ارزشمند است. رابطه جنسی لذت بخش پس از زایمان برای هر زوجی متفاوت به نظر می رسد. اگر دیگر در مورد موقعیت‌های قبلی یا اعمال جنسی هیجان‌زده نیستید، خود را موظف به ادامه روال قبلی خود نکنید. همچنین مهم است که موقعیت های جنسی را در نظر بگیرید که به شما کنترل بیشتری می دهد. اگر ورود میسیونری خیلی شدید احساس می شود، موقعیتی مانند قرار گرفتن در بالا را امتحان کنید، که به شما امکان می دهد عمق نفوذ را تعیین کنید. دوره پس از زایمان می تواند برای بسیاری از افراد دشوار باشد. از سرگیری رابطه جنسی با شریک زندگی خود یک فرار هیجان انگیز از تاری مراقبت از نوزاد جدید است. در حالی که رابطه جنسی یک راه عالی برای برقراری ارتباط مجدد با شریک زندگی تان است. باید قبل از اینکه آن را به بخشی از روال خود تبدیل کنید، مطمین شوید که از نظر فیزیکی با آن راحت هستید. به یاد داشته باشید که به توصیه های ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد زمان ایمن بودن از سرگیری مقاربت پس از زایمان گوش کنید. بدن شما برای بهبودی پس از زایمان به زمان نیاز دارد و داشتن رابطه جنسی زود هنگام می تواند خطر ابتلا به درد و عفونت را افزایش دهد. هنگامی که به شما اجازه داده شد، می توانید با خیال راحت دوباره رابطه جنسی داشته باشید، اما عاقلانه است که به بدن خود گوش دهید. رابطه جنسی باید لذت بخش باشد نه دردناک. آزمایش با موقعیت های مختلف و افزودن روان کننده به روال خود می تواند مفید باشد، اما گاهی اوقات مداخله مهم تری لازم است. اگر مشکلی در این زمینه دارید با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود تماس بگیرید. تا بفهمید آیا بدن شما به زمان بیشتری برای بهبودی نیاز دارد. حتی ممکن است از فیزیوتراپی برای بهبود تجربه جنسی خود بهره مند شوید.

خار استخوانی در دست می توانند در نتیجه آسیب به مفاصل انگشت یا معمولا در اثر آرتروز ایجاد شوند، جایی که غضروف محافظ سطوح مفصلی انگشتان را می پوشاند و به مرور زمان از بین می رود. خار استخوانی در افراد بالای سال شایع‌تر است، اما در افراد جوان‌تر نیز ممکن است رخ دهد. خارهای استخوانی که استیوفیت ها نیز نامیده می شوند، زایده های استخوانی هستند که در مدت طولانی در مفاصل ایجاد می شوند. بدون غضروف کافی، استخوان های مفاصل انگشت به دلیل افزایش اصطکاک تحریک شده و ملتهب می شوند. با تلاش بدن برای ترمیم آسیب مفاصل ناشی از آن، سلول های استخوانی در تلاش برای محافظت بیشتر از مفصل، رشد استخوان بیشتری تولید می کنند. این منجر به تشکیل خارهای استخوانی می شود که می تواند ظاهر مفصل را تغییر داده و با محدود کردن حرکت دست، تحرک را محدود کند. انواع خارهای استخوانی دست گره های بوچارد گره های بوچارت بزرگ شدن استخوانی هستند که در مفاصل پروگزیمال اینترفالانژیال ( PIP ) ، مفاصل میانی انگشتان ایجاد می شود. این گره ها ممکن است دردناک باشند یا نباشند و می توانند باعث تورم و سفتی شوند، دامنه حرکت انگشتان را محدود کرده و در توانایی فرد برای انجام کارهای روزمره اختلال ایجاد کنند. افرادی که سابقه خانوادگی گره های بوچارد را دارند بیشتر احتمال دارد به این نوع خار استخوانیی مبتلا شوند. گره های هبردن گره های هبردن بزرگ شدن استخوانی هستند که در مفاصل بین فالانژیال دیستال ( DIP ) اتفاق می افتد، مفاصل انگشتان نزدیک به نوک انگشتان زیر ناخن هستند. آنها بسیار شبیه به گره های بوچارد هستند و ممکن است دردناک باشند یا نباشند. آنها همچنین می توانند باعث تورم و سفتی شوند و دامنه حرکت انگشتان را محدود کنند که می تواند در توانایی فرد برای انجام کارهای روزمره اختلال ایجاد کند. همچنین یک استعداد ژنتیکی برای ایجاد این گره ها وجود دارد. افراد مبتلا به استیوآرتریت پاسخ سلول های غضروفی به نام غضروف را کاهش می دهند تا مکانیزم های ترمیم را زمانی که مفاصلشان به طور مکرر تحت فشار قرار می گیرد فعال کنند. هر دو گره Bouchard و Heberden در استیوآرتریت دست شایع هستند و مشخص شده است که بیشتر در زنان و در دست غالب افراد رخ می دهد. کارپال باس باس کارپال که به آن باسینگ نیز می گویند، رشد بیش از حد استخوانی است که یک توده در پشت دست ایجاد می کند. باس کارپال خار استخوانیی مفصل کارپومتاکارپ انگشت اشاره و انگشت میانی است که در آن پایه استخوان های متاکارپ این انگشتان به ذوزنقه می پیوندد و دو تا از استخوان های کارپال مچ دست را سر می گذارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علت دقیق کارپال باس مشخص نیست، اما معمولا با آسیب تروماتیک دست و انگشتان یا استفاده مکرر از دست همراه است. باس مچ دست اغلب به اشتباه به عنوان کیست گانگلیون به دلیل شباهت ظاهری و مکان تشخیص داده می شود، اما بر خلاف کیست گانگلیون، باس کارپ زیر پوست قابل حرکت نیست. اکثر باس های کارپال بدون علامت هستند، اگرچه درصد کمی از موارد منجر به درد و محدودیت حرکت انگشت می شود و می تواند باعث بی ثباتی مفصل انگشت شود. علل خار استخوانی در دست خارهای استخوانی می توانند به دلیل آسیب مفاصل ناشی از استفاده بیش از حد و سایش و پارگی مفاصل در طول زمان ایجاد شوند. استرس مکرر مفاصل منجر به آرتروز می شود، جایی که غضروف بین مفاصل انگشتان شروع به شکستن می کند. غضروف یک بالشتک محافظ بین مفاصل است و زمانی که شروع به شکستن می‌کند، استخوان‌ها در معرض اصطکاک فزاینده‌ای قرار می‌گیرند که بر روی یکدیگر ساییده می‌شوند. وقتی این اتفاق می‌افتد، بدن استخوان جدیدی ایجاد می‌کند. همانطور که سعی می کند خود را ترمیم کند و در نتیجه باعث رشد بیش از حد استخوان در فضاهای مفصلی انگشتان می شود. خارهای استخوانی می توانند در هر قسمتی از انگشتان، از جمله انگشت شست در مفصل کارپومتاکارپال ( CMC ) ایجاد شوند. آسیب مفاصل ناشی از OA بزرگترین علت خار استخوانی است. استیوآرتریت یک تجزیه غضروف است بافت سفت و انعطاف پذیری که استخوان ها را متحرک می کند و به مفاصل اجازه می دهد راحت تر حرکت کنند. استیوآرتریت با افزایش سن یا پس از آسیب (مانند آسیب های ورزشی) ایجاد می شود. همانطور که بدن سعی می کند غضروف را ترمیم کند، مواد استخوانی جدیدی ایجاد می کند. این رشدهای استخوانی جدید استیوفیت هستند. اسپوندیلیت آنکیلوزان نیز ممکن است باعث خار استخوانی شود. این آرتریت نادر باعث التهاب ستون فقرات می شود. با گذشت زمان، اسپوندیلیت آنکیلوزان، استخوان‌های کوچک ستون فقرات (مهره‌ها) را به هم می‌پیوندد یا به هم متصل می‌کند. بدن با تشکیل استیوفیت های ستون فقرات پاسخ می دهد. تشخیص خار استخوانی در دست خارهای استخوانی را می توان با تصویربرداری اشعه ایکس تشخیص داد، که می تواند به وضوح هر گونه رشد استخوان اضافی را در مفاصل انگشت نشان دهد. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما همچنین معاینه فیزیکی انگشتان و دستان شما را انجام می دهد و همچنین از شما در مورد علایم و سابقه پزشکی شما برای کمک به تشخیص سوال می پرسد. اگر تورم شدید، قرمزی، گرما، چرک (خارهای استخوانی در DIP ممکن است عفونی شده و شروع به تخلیه کنند) یا تب عمومی یا کسالت داشته اید، ممکن است نشانه های یک وضعیت پزشکی جدی تری مانند عفونت یا التهاب باشد. نوع آرتریت مانند آرتریت پسوریاتیک یا روماتویید. با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود برای رفع علایم خود برای تعیین تشخیص و درمان مناسب مشورت کنید. چه کسانی دچار خار استخوانی می شوند؟ خارهای استخوانی در افراد سال یا بالاتر شایع است، اما افراد جوانتر نیز می توانند به آن مبتلا شوند. احتمال ابتلا به خار استخوانی در افراد مبتلا به استیوآرتریت ( OA ) بسیار بیشتر است. استیوآرتریت یک شکل رایج از آرتریت "ساییدگی" است که زمانی اتفاق می‌افتد که غضروفی که استخوان‌های شما را محافظت می‌کند، فرسوده می‌شود خار استخوانی در دست چگونه درمان می شود؟ خارهای استخوانی اغلب بدون علامت هستند و بسیاری از افراد تا قبل از انجام عکسبرداری با اشعه ایکس از وجود آن بی اطلاع هستند. اگر خار استخوانیی علایمی ایجاد نکند، درمان لازم نیست. از سوی دیگر، خارهای استخوانی مشکل ساز می توانند باعث درد، التهاب، تورم، سفتی و کاهش دامنه حرکتی مفصل شوند. اگر خار استخوانیی از استخوان داخل انگشتان شما جدا شود، به جسم شلی تبدیل می شود که می تواند در فضای مفصل شناور شود و توانایی شما را برای حرکت راحت مفاصل انگشتان محدود کند. استراحت: استراحت دادن به مفاصل انگشتی که دارای خارهای استخوانی مشکل‌ساز هستند، با محدود کردن استفاده از دست و اجتناب از فعالیت‌هایی مانند گرفتن، گرفتن و نیشگون گرفتن، می‌تواند به کاهش درد و التهاب کمک کند. بی حرکتی: استفاده از آتل دست برای بی حرکت کردن مفاصل انگشت می تواند درد و التهاب را کاهش دهد. یخ: قرار دادن یخ روی انگشتان با خار استخوانی می تواند به تسکین درد و التهاب در مفاصل کمک کند. دارو: داروهای ضد التهابی غیر استروییدی بدون نسخه ( NSAIDs ) مانند ایبوپروفن می توانند به مدیریت علایم و کاهش درد کمک کنند. توانبخشی: ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است شما را به فیزیوتراپی یا کار درمانی ارجاع دهد تا تحرک مفاصل انگشت شما را بهبود بخشد، قدرت و انعطاف پذیری عضلات دست شما را افزایش دهد و از روش های درمانی برای کاهش درد، سفتی و تورم استفاده کند. تزریق کورتیکواسترویید: اگر روش‌های دیگر در بهبود علایم موثر نباشند، ممکن است پزشک شما تزریق کورتیکواسترویید به مفاصل انگشتان را برای کمک به کاهش التهاب و تسکین درد پیشنهاد دهد. جراحی: اگر درد مداوم ادامه یابد، ممکن است جراحی برای برداشتن خارهای استخوانی یا بدن شل که مفاصل انگشتان را تحریک می کند توصیه شود. اگر استیوآرتریت شدید مفصل شست وجود داشته باشد، تراپزیکتومی نیز ممکن است برای برداشتن استخوان ذوزنقه شست و هر گونه خار استخوانی یا بدن شل برای بهبود عملکرد دست انجام شود. توجه به این نکته ضروری است که خارهای استخوانی ممکن است به مرور زمان برگردند، زیرا آنها یک علامت رایج آرتریت هستند، که هنوز وجود دارد و حتی اگر خار استخوانیی برداشته شود، می تواند پیشرفت کند. سوالات متداول خارهای استخوانی از بین نمی روند مگر اینکه برای برداشتن آنها جراحی انجام دهید. اگرچه خارهای استخوانی معمولا پس از جراحی دوباره رشد نمی‌کنند، اما ممکن است بیشتر در جای دیگری از بدن شما ایجاد شود. می توانید درد و سفتی ناشی از خار استخوانی را با استراحت، یخ و داروهای غیرمجاز تسکین دهید. کفش مناسب و کاهش وزن نیز استرس مفاصل را کاهش می دهد. اگر علایم شدید یا غیر قابل کنترل شد، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود تماس بگیرید. آیا باید از فعالیت اجتناب کنم؟ حتی با خارهای استخوانی، سعی کنید فعال و سالم بمانید. از فعالیت ها و حرکاتی که باعث آسیب می شود خودداری کنید. فعالیت های کم تاثیر مانند پیاده روی به جای دویدن را انتخاب کنید. هنگامی که ورزش می کنید، اقداماتی را برای به حداقل رساندن آسیب مفاصل انجام دهید: مطمین شوید که کفش خوبی دارید، روی تکنیک های مناسب تمرکز کنید و همیشه بدن خود را گرم و کشش دهید. سخن آخر خار استخوانی در دست ها یک بیماری شایع در نتیجه آرتروز یا آسیب به دست ها و انگشتان است.

داروهای تاریخ گذشته، در آشپزخانه اکثر منازل افراد پیدا می شوند و برای برخی تهیه دارو های جدید و دورانداختن دارو های تاریخ گذشته سخت است. چون به هر حال دارو ها گران هستند و جایگزینی دایم داروها می تواند هزینه بر باشد. افراد هنگامی که متوجه می شوند داروهای آنها تاریخشان گذشته است از خودشان سوالات زیر را می پرسند: آیا می توانم با خیال راحت داروهای تاریخ گذشته استفاده کنم؟ آیا توصیه هایی در مورد بهترین روش برای نگهداری داروهایم وجود دارد؟ کدام داروها را بعد از اینکه تاریخشان گذشت هرگز نباید استفاده کنیم؟ آیا استفاده از داروهایی که تاریخ انقضا آنها گذشته است بی خطر است؟ تاریخ انقضا داروها، آخرین روزی است که تولید کننده قدرت و ایمنی کامل دارو را تضمین می کند. تاریخ انقضا دارو در اکثر برچسب های دارویی، از جمله مکمل های دارویی بدون نسخه ( OTC ) و رژیم غذایی (گیاهی) وجود دارد. طبق قانون، تولیدکنندگان موظفند تاریخ انقضا را روی محصولات تجویز شده درج کنند. بنا به دلایل قانونی و مسیولیت پذیری، تولیدکنندگان داروها مصرف داروهایی که تاریخ آنها گذشته است را اصلا توصیه نمی کنند با این وجود، تاریخ انقضا اکثر داروها، یک تاریخ دلخواه است که معمولا تا سال پس تولید دارو می باشد. تاریخ انقضا یک دارو با استفاده از آزمایش پایداری تحت روشهای خوب تولیدی که توسط سازمان غذا و دارو ( FDA ) تعیین شده است، تخمین زده می شود. محصولات دارویی که در ایالات متحده به بازار عرضه می شوند به طور معمول تاریخ انقضا دارند که از تا ماه از زمان تولید کننده آن متغیر است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید با باز شدن ظرف اصلی دارو، توسط بیمار یا فردی که دارو را توزیع می کند، دیگر نمی توان به تاریخ انقضا اصلی موجود در ظرف اعتماد کرد. با این حال، ماندگاری واقعی دارو ممکن است بیشتر از این میزان باشد. اما تاریخ انقضا دارو ها با هم فرق دارند: طبق گفته سازنده، با باز شدن بطری اصلی نمی توان ثبات دارو را تضمین کرد. گرما، رطوبت، نور و سایر عوامل محیطی می توانند بر پایداری دارو ها ت ثیر بگذارند. داروخانه ها چه به صورت خرده فروشی و چه بیمارستان و مصرف کنندگان، سالانه میلیاردها دلار دارو را بر اساس تاریخ انقضا آن ها دور می ریزند. در حقیقت، طبق گزارشی از آلن بیمارستان ها فقط سالانه بیش از میلیون دلار دارو را دور می ریزند. بررسی ها نشان می دهد که بسیاری از داروها ممکن است بعد از گذشتن تاریخ آنها، هنوز هم موثر باشند. اما با این حال برای مصرف کنندگان و پزشکان تشخیص اینکه کدام دارو ها ممکن است بعد از گذشتن تاریخشان موثر باشند، سخت است. توانایی یک دارو برای داشتن ماندگاری بیشتر به عوامل زیادی بستگی دارد، از جمله: نور رطوبت نوسانات دما وجود مواد نگهدارنده سایر شرایط ذخیره سازی مواد تشکیل دهنده اصلی دارو علاوه بر این، تعداد زیادی از دارو ها باید حتما در بسته بندی اصلی خود نگهداری شوند. هنگامی که یک دارو در ظرف دیگری بسته بندی می شود، به دلیل تغییرات محیطی، ممکن است تاثیر آنها کاهش یابد. سازمان غذا و داروی ایالات متحده توصیه می کند هرگز داروها را بیش از تاریخ انقضا مصرف نکنید زیرا با بسیاری از عوامل نامعلوم همراه دارو می توانند میزان تاثیر پذیری دارو را تغییر دهند. به عنوان مثال، نحوه ذخیره سازی، آرایش شیمیایی و تاریخ تولید اصلی دارو می تواند با گذشت زمان بر میزان تاثیر گذاری آن ت ثیر بگذارد. بررسی های صورت گرفته در سال نشان داد: مصرف نوعی تتراسایکلین تاریخ گذشته می تواند منجر به بروز نوعی آسیب لوله ای کلیه معروف به سندرم فانکونی شود. با این حال، این فرمول تتراسایکلین دیگر در به بازار عرضه نمی شود. بسیاری از کارشناسان پزشکی نتایج این گزارش را زیر سوال می برند. به نظر می رسد که فرم های دوز جامد دارو ها مانند قرص و کپسول های تاریخ گذشته در برابر شربت ها و داروهای محلولی ماندگاری بهتری داشته باشند. داروهایی که به صورت محلول یا به عنوان سوسپانسیون مانند سوسپانسیون آموکسی سیلین تهیه شده اند به یخچال احتیاج دارند. این داروها وقتی تاریخ شان بگذرد، ممکن است قدرت و کارایی لازم را نداشته باشند. مصرف این داروها به خصوص هنگام درمان عفونت با آنتی بیوتیک می تواند منجر به عوارض شود. علاوه بر این، مصرف داروهای تاریخ گذشته ممکن است منجر به مقاومت آنتی بیوتیک شود. داروهای موجود در محلول ها، به ویژه داروهای تزریقی، باید در صورت ایجاد رسوب در محصول یا کدر یا تغییر رنگ آن، دور ریخته شوند. داروهای مایع مانند محلول های چشم یا گوش، مایعات خوراکی یا محلول های موضعی ممکن است به مرور زمان خراب شود. قطره های مانند قطره های چشمی که حاوی مواد نگهدارنده بعد از تاریخ انقضاء مفید و موثر نباشند. نگهدارنده های به کار رفته شده در دارو ها ممکن است منجر به رشد باکتری در محلول شود. اپی نفرین یک ماده شیمیایی ناپایدار است که به راحتی خراب می شود. تولید کنندگان این دارو می گویند که از انژکتورهای EpiPen نباید پس از تاریخ انقضا استفاده کرد زیرا اثبات شده است که اپی نفرین بعد از تاریخ انقضاء، عملکرد و تاثیر خودش را از دست می دهد. Epipens در مواقع خطرناک مانند شوک آنافیلاکسی. استفاده می شود. استفاده از EpiPen تاریخ گذشته می تواند منجر به عوارض خطرناک و جدی و حتی مرگ شود. بر همین اساس سازمان غذا و دارو توصیه می کند به تاریخ مصرف EpiPen دقت کنید. از طرفی هم اغلب بیماران دستگاه های تزریق خودکار اپی نفرین را همراه با خودشان از مکانی به مکان دیگر حمل می کنند. بر همین اساس ممکن است این دارو ها تحت شرایط متغیر گرما و رطوبت قرار گیرند. علاوه بر این، سرم یا تزریق کننده های اپی نفرین مقرون به صرفه تر شده و توسط بیشتر شرکت های بیمه تحت پوشش قرار می گیر. در واقع هیچ راهی برای تشخیص اینکه بفهمیم کدام دارو بعد از تاریخ انقضاء مطمین هستند، وجود ندارد. بلکه باید میزان تاثیر گذاری دارو ها بررسی شود اما برخی موارد برای مطمین بودن و یا نبودن دارو بعد از تارخ انقضاء عبارتند از. انسولینبرای کنترل قند خون در دیابت استفاده می شود و ممکن است پس از تاریخ انقضا به راحتی خراب شود. NTG . مواد بیولوژیکی یا فرآورده های خونی موجود در واکسن ها نیز ممکن است با رسیدن تاریخ انقضا سریع تخریب شوند. به نظر می رسد تتراسایکلین تاریخ گذشته یک متابولیت سمی تولید می کند، اما این در بین محققان بحث برانگیز است. داروهایی که قدیمی به نظر می رسند، مثل داروهای پودر یا خرد شده، داروهایی با بوی شدید یا داروهای خشک شده (مانند مورد یا پماد یا کرم ها) چه تاریخ آنها گذشته باشد و یا نگذشته، باید دور ریخته شوند. هر داروی تزریقی، به خصوص اگر تغییر رنگ داده یا با ذرات شناور قابل مشاهده باشد را مصرف نکنید. نگهداری مناسب دارو ها ممکن است در افزایش میزان تاثیر گذاری آنها موثر باشد. مکان هایی مانند سرویس بهداشتی و کابینت دارو به دلیل گرما و رطوبت، مکان ایده آل برای نگهداری داروها نیستند. به همین ترتیب، داروها نباید در اتومبیل گرم یا دستکش یا در هوای یخ زده نگهداری شوند. اکثر دارو های خوراکی جامد در فضاهای خشک و خنک و دور از نور پایدارتر می مانند. درب بطری های دارویی را کاملا بسته نگه دارید. داروها همیشه باید از دسترس کودکان و حیوانات خانگی دور نگهداری شوند. برای دستورالعمل های مناسب نگهداری، به دستورالعمل روی داروها نگاه کنید یا از داروساز خود مشورت بگیرید. مراقب باشید که هرگونه دستورالعمل در مورد یخچال یا انجماد را حتما رعایت کنید. اگر دارویی برای یک بیماری مزمن و جدی حیاتی و ضروری است، به عنوان مثال، بیماری قلبی، درمان سرطان، تشنج یا آلرژی، قبل از اینکه تاریخ داروها منقضی شود بهتر است نسخه جدیدی از دارو ها را تهیه کنید. اگر بیمار داروی منقضی شده را مصرف کرد و متوجه شود داروی که خورده است هیچ تاثیری ندارد، حتما باید دارو جایگزین شود. اگر داروهای تاریخ گذشته را در منزل خود پیدا کردید ابتدا برچسب دارو را بخوانید. هرگونه دستورالعمل خاص برای دفع دارو را رعایت کنید. روشی که برای دفع داروها روی برچسب آنها نوشته شده است بهترین راه برای دور ریختن داروهای تاریخ گذشته و بلا استفاده است. اما در شرایطی که هیچ دستورالعملی برای دفع دارو مشخص نشده است، می توانید داروها را پس از مخلوط کردن با ماده ای مانند خاک یا بستر بچه گربه ها، در سطل آشغال خانگی دور بریزید. با این حال برای اینکه کودکان و حتی حیوانات خانگی شما به این داروها دسترسی نداشته باشند می توانید داروهای تاریخ گذشته را در توالت بریزید. برای نگهداری مناسب از دارو ها حتما برچسب روی داروها را بخوانید. برخی از داروها را باید در یخچال نگهداری کنید. ذخیره نامناسب مانند کابینت و یا مکانی مرطوب می تواند اثربخشی داروها را کاهش دهد.

درد نوک پستان، یکی از شایعترین عارضه در بین زنان است. در حقیقت، تقریبا دو سوم از زنان در طول زندگی خود از این درد رنج می برند. به طور طبیعی، درد در نوک پستان به دلیل عدم توانایی کودک در هنگام شیر خوردن است. پوشیدن سوتین تنگ، ورزش بدون سوتین مناسب، آسیب دیدگی در ناحیه قفسه سینه و خشکی بیش از حد پوست که باعث ایجاد ترک در نوک سینه ها می شود، از دیگر دلایل ایجاد درد در نوک پستانک است. همچنین درد در نوک پستان می تواند به دلیل تغییرات هورمونی مرتبط با یا سندرم قبل از قاعدگی رخ دهد. برخی بیماری ها مانند برفک، عفونت پوستی، التهاب پستان و سرطان پستان نیز می تواند منجر به این درد شود. برخی از علایم درد پستان شامل حساسیت به لمس، خارش و التهاب است. در بعضی مواقع، ممکن است ترشحاتی مانند چرک یا مایع سفید و آبکی دیده شود. نوک پستان یکی از حساس ترین قسمت های بدن شما است و وقتی زخم شود می تواند ناراحتی زیادی را ایجاد کند. بیشتر ناراحتی های مرتبط با زخم های نوک پستان را می توان با داروها، کرم ها یا پماد های بدون نسخه درمان کرد. خانم هایی که از این وضعیت رنج می برند، برای تسکین علایم خود می توانند چندین روش خانگی را امتحان کنند. برخی از راهکارهای خانگی برای درمان درد نوک پستان، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر علت درد در نوک پستان، شیردهی است، می توانید از شیر خود برای بهبودی نوک پستان درد، ترک خوردگی، خونریزی یا تاول استفاده کنید. شیر مادر دارای خواص ضد باکتری و همچنین درمانی است که به درمان زخم سینه کمک می کند. قبل از شیردهی چند قطره شیر خود بر روی نوک پستان آسیب دیده قرار دهید. بعد از شیردهی دوباره از مقداری شیر استفاده کنید. اجازه دهید کاملا در هوا خشک شود. همین کار را برای نوک پستان دیگر نیز تکرار کنید. این درمان را چند بار در روز دنبال کنید تا زمانی که درد کاهش یابد. برای تسکین درد پستان، می توانید کمپرس گرم را روی ناحیه آسیب دیده قرار دهید. گرمای حاصل از کمپرس می تواند باعث کاهش ناراحتی و بهبودی شود. دستمال پارچه ای را در آب گرم فرو ببرید. سپس آن را برای چند دقیقه روی پستان خود قرار دهید. این کار را حداقل دقیقه قبل از شیردهی انجام دهید. این درمان را چند بار در روز تکرار کنید تا زمانی که درد از بین برود. دوش آب گرم یا پد گرمایی همچنین می تواند به رفع ناراحتی های نوک پستان کمک کند. همچنین می توانید با ماساژ دادن با روغن هایی مانند روغن زیتون، نارگیل یا بادام شیرین، درد نوک سینه را درمان کنید. خاصیت مرطوب کنندگی این روغن ها به مرطوب نگه داشتن منطقه آسیب دیده و کاهش خشکی کمک می کند. بعلاوه، مشکلات ترک، پارگی یا زخم را کاهش می دهد. هر گونه ترک پوستی و زخم می تواند وضعیت را بدتر کند و بهبودی را به ت خیر بیندازد. مقدار کمی از روغن مورد نظر خود را در مایکروویو گرم کنید تا گرم شود. روغن گرم را روی نوک سینه ها بمالید و به آرامی ماساژ دهید. این کار را چند بار در روز تکرار کنید. قبل از شیردهی حتما نوک پستان را کاملا با آب گرم بشویید تا روغن باقیمانده از بین برود. برگ ریحان دارای خواص درمانی است که به درمان بسیاری از مشکلات پوستی از جمله زخم پستان کمک می کند. این گیاه روند بهبودی نوک پستانک را تسریع می کند و همچنین باعث تسکین خشکی، ترک، درد و حتی خونریزی می شود. یک مشت برگ ریحان را بشویید و سپس آنها را به صورت خمیر خرد کنید. این خمیر را روی نوک سینه ها بمالید و اجازه دهید تا در هوا خشک شود. قبل از شیر دادن به کودک خمیر را بشویید. این درمان ساده را روزانه سه تا پنج بار و به مدت حدود یک هفته دنبال کنید. برای تسکین موقتی درد ناشی از شیردهی و زخم شدن نوک سینه، می توانید ناحیه آسیب دیده را با یک تکه یخ ماساژ دهید. دمای سرد ناحیه حساس را بی حس کرده و همچنین تورم را کاهش می دهد. چند قطعه یخ را در یک حوله نازک بپیچید. چند دقیقه حوله را روی ناحیه آسیب دیده قرار دهید. چند بار در روز بین زمان تغذیه کودک خود این کار را تکرار کنید. حتی می توانید از کیسه های نخود فرنگی یخ زده یا هویج به عنوان کیسه یخ استفاده کنید. آلویه ورا یکی دیگر از روش های بسیار موثر برای درمان زخم است. دارای قدرت طبیعی درمانی و خاصیت تسکین دهنده درد است. یک برگ آلویه ورا را باز کرده و ژل را خارج کنید. این ژل تازه را روی مناطق آسیب دیده بمالید و اجازه دهید خودش خشک شود. محل را با آب ولرم تمیز کرده و با حوله نرم خشک کنید. این روش را حدود سه تا چهار روز هر روز چندین بار تکرار کنید. هرگز تا زمانی که آلویه ورا را با آب گرم بشویید، به کودک خود شیر ندهید. آلویه ورا می تواند در نوزادان کوچک باعث اسهال شود. از گل همیشه بهار می توان برای تسکین التهاب و درد، دو علامت شایع زخم پستان نیز استفاده کرد. همچنین، خواص ضد باکتریایی گل همیشه بهار می تواند خطر عفونت را کاهش دهد. یک تا دو گل گل همیشه بهار را خرد کرده و به صورت خمیر درآورید. این خمیر را روی ناحیه آسیب دیده قرار دهید و اجازه دهید خشک شود. گزینه دیگر مخلوط کردن مقدار مساوی روغن گل همیشه بهار و روغن زیتون و سپس استفاده از آن بر روی نوک سینه ها است. حتی می توانید روی نوک سینه های آسیب دیده پماد گل همیشه بهار بزنید. هر کدام از این روش های درمانی را دو یا سه بار در روز دنبال کنید تا درد کاملا بهبود یابد اما باید قبل از تغذیه کودک، محل را با آب ولرم تمیز کنید. روغن درخت چای دارای خاصیت ضد قارچی و همچنین ضد عفونی کننده است که می تواند به درمان زخم های روی پستان و کوتاه شدن زمان بهبودی کمک کند. به علاوه، خطر وقوع بیشتر زخم نوک پستان را به حداقل می رساند. یک یا دو قطره روغن درخت چای را به یک لیوان آب ولرم اضافه کنید. یک پارچه نخی نرم را به مایع آغشته کرده و روی ناحیه آسیب دیده بکشید. اجازه دهید تا در هوا خشک شود و سپس آن را با آب ولرم بشویید. چند بار در روز تکرار کنید. گزینه دیگر مخلوط کردن یک قطره روغن درخت چای خالص با یک قاشق غذاخوری روغن نارگیل یا روغن زیتون است. آن را به نوک سینه بزنید و اجازه دهید خشک شود. قبل از تغذیه محل را به آرامی با آب گرم بشویید و خشک کنید. هر کدام از این روش های درمانی را دو یا سه بار در روز دنبال کنید تا زخم برطرف شوند. بابونه می تواند به راحتی ناراحتی های مرتبط با زخم پستان را تسکین دهد. خواص ضد التهابی و ضد میکروبی بابونه در درمان درد موثر است. یک یا دو کیسه چای بابونه را به مدت دقیقه در آب داغ قرار دهید. کیسه های چای را برداشته و آب اضافی آن را بگیرید. کیسه های چای مرطوب را به مدت چند دقیقه روی نوک سینه ها یا سایر نقاط دردناک پستان بمالید. قبل از شیردهی محل را با آب ولرم بشویید. همچنین می توانید روزانه دو بار چای بابونه بنوشید تا باعث بهبودی شود. به خصوص، آنها باید غذاهای غنی از ویتامین C بیشتری بخورند. ویتامین C به بهبود بافت های آسیب دیده پوست کمک می کند. به علاوه، می تواند در جلوگیری از عفونت موثر باشد. برای افزایش میزان ویتامین C خود، از غذاهایی مانند پرتقال، لیمو، کیوی، توت فرنگی، کلم پیچ، سبزی خردل، کلم بروکلی و جعفری استفاده کنید. همچنین می توانید پس از مشورت با پزشک از مکمل های ویتامین C استفاده شود. از سوتین خیلی تنگ استفاده نکنید. پس از شیردهی، سوتین خود را برای مدتی کنار بگذرید. نوک سینه ها باید تا حد ممکن در معرض هوا قرار بگیرند. هنگام ورزش، از یک سوتین ورزشی مناسب استفاده کنید. از شستن نوک پستان های خود با صابون یا الکل خودداری کنید. مطمین شوید که کودک شما به درستی قرار گرفته و به سینه شما چسبیده است. در هنگام تغذیه مطمین شوید که فک کودک به نوک سینه ها فشار کمی را وارد می کند. در هنگام شیردهی اغلب موقعیت خود را تغییر دهید تا از فشار مداوم به یک ناحیه جلوگیری شود. قبل و حین شیردهی آرام باشید و هرگز در زمان شیر دادن نوک پستان را از دهان کودک خود بیرون نکشید. سعی کنید در هر زمان تغذیه کودک خود را از هر دو پستان تغذیه کنید. این کار به روند بهبودی درد کمک می کند. در هنگام صورت استفاده از پد سینه، سعی کنید آنها را خشک نگه دارید و مرتبا آنها را عوض کنید. در صورت مشاهده هر نوع ترشح یا ناراحتی که بیش از یک هفته طول بکشد، حتما با پزشک خود مشورت کنید. منبع:

عوارض مصرف الکل با آنتی بیوتیک می تواند در برخی شرایط خطرناک و جدی باشد. به طور کلی مصرف هر گونه دارو با الکل ممکن است عاقلانه نباشد زیرا تداخل دارو و الکل می تواند منجر به کم آبی بدن شود، خواب طبیعی را قطع کرده و توانایی طبیعی بدن برای بهبودی را مختل کند. همچنین، برخی از آنتی بیوتیک ها یک تعامل خاص و گاه بسیار خطرناک با الکل دارند. به طور طبیعی بر روی خیلی از بطری های دارویی برچسب "اجتناب از الکل" نوشته شده است. پس بهتر است به این موضوع توجه داشته باشید که تداخل دارو با الکل چه عوارضی دارد؟ آنتی بیوتیک ها که به عنوان آنتی باکتریال نیز شناخته می شوند، یکی از رایج ترین و مهمترین کلاس های دارویی در پزشکی هستند. با این حال، برخی از آنتی بیوتیک های مورد استفاده برای درمان عفونت های مختلف می توانند با الکل تداخل داشته باشند. بعضی از آنتی بیوتیک ها وقتی با الکل مخلوط می شوند ممکن است واکنش های جدی ایجاد کنند، از جمله تشنج سمیت کبدی واکنشی "شبیه دی سولفیرام" که باعث ضربان قلب سریع، برافروختگی و حالت تهوع می شود. سایر آنتی بیوتیک ها ممکن است منجر به عوارض جانبی ناخوشایند مانند حالت تهوع، سرگیجه یا حتی خواب آلودگی شوند که با نوشیدن الکل نیز می تواند بدتر شود. همه آنتی بیوتیک ها منجر به تعامل جدی با الکل نمی شوند. اما طی سالیان گذشته، به دلیل هشدارهای عمومی در برچسب محصول یا به دلیل مصرف بیش از حد الکل، ممکن است برچسب های "اجتناب از الکل" روی بسیاری از بطری های تجویز آنتی بیوتیک در داروخانه قرار داده شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به طور کلی، هنگام مصرف این آنتی بیوتیک ها باید از مصرف الکل خودداری شود. بسیاری از داروهای بدون نسخه ( OTC ) نیز ممکن است حاوی الکل در ترکیبات خودشان باشند، از جمله: دهان شویه ها داروهای سرفه لیست مواد تشکیل دهنده داورهایی را که می خورید بررسی کنید تا مشخص شود آیا الکل (اتانول نیز نامیده می شود) در محصول وجود دارد. برچسب روی بسته بندی محصول OTC را حتما بخوانید. یا همیشه می توانید از پزشک یا داروساز خود در مورد عوارض جانبی دارو و الکل سوال کنید. داروهای تجویزی ممکن است حاوی الکل نیز باشند. هر بار که نسخه جدیدی برای شما نوشته می شود باید با پزشک خود در مورد تداخل احتمالی دارو و الکل مشورت کنید. یکی از شایع ترین تداخلات الکل و آنتی بیوتیک با دارو ضد میکروبی مترونیدازول ( Flagyl ) است. مترونیدازول برای انواع عفونت ها از جمله معده یا روده، عفونت های پوستی، مفصلی و ریوی استفاده می شود. مصرف مترونیدازول با الکل ممکن است منجر به واکنشی به نام واکنش شبیه دی سولفیرام شود. علایم "واکنش شبه دی سولفیرام" می تواند شامل موارد زیر باشد: سردرد التهاب پوست ضربان قلب سریع درد قفسه سینه اختلال در تنفس تهوع و استفراغ گرفتگی معده، استفراغ واکنش مشابهی ممکن است در مورد سایر آنتی بیوتیک ها مانند سفوتان سفوتان) آنتی بیوتیک سفالوسپورین رخ دهد. تینیدازول ( Tindamax ) که در طبقه مشابه مترونیدازول قرار دارد می تواند منجر به بروز عوارض مشابهی شود. در حالی که از این داروها استفاده می کنید حداقل ساعت پس از قطع دارو، نباید الکل مصرف شود. برخی از آنتی بیوتیک ها، مانند مترونیدازول ( Flagyl ) ، ممکن است عوارض جانبی سیستم عصبی مرکزی ( CNS ) را کاهش دهند. عوارض جانبی سیستم عصبی مرکزی، عبارتند از: گیجی خواب آلودگی اما الکل یک داروی کاهش دهنده CNS محسوب می شود. وقتی الکل با آنتی بیوتیک هایی که دارای اثر مهارکننده CNS هستند نیز ترکیب شود، ممکن است منجر به بروز عوارض جانبی و تداخل دارویی شود. این عوارض می تواند هنگام رانندگی، در افراد مسن و در بیمارانی که ممکن است داروهای ضد افسردگی CNS دیگر مانند داروهای تسکین دهنده درد افیونی، شل کننده های عضلانی، داروهای ضد افسردگی، داروهای اضطراب یا تشنج و غیره استفاده می کنند، بیشتر و حتی جدی تر باشد. مشکلات معده، مانند حالت تهوع، استفراغ، اسهال و درد معده نیز می تواند در آنتی بیوتیک ها شایع باشد. مصرف الکل می تواند این عوارض معده را بدتر کند. معمولا الکل تاثیری در عملکرد یک آنتی بیوتیک برای مبارزه با عفونت ندارد اما این ترکیب ممکن است منجر به عوارض جانبی ناخوشایند شود. با این حال، در برخی شرایط ممکن است سطح یک دارو در جریان خون و اثربخشی آن را تغییر دهد. الکل به طور کلی توسط آنزیم ها در کبد متابولیزه و تجزیه می شود. برخی از داروها نیز توسط همان آنزیم یا آنزیم مشابه متابولیزه می شوند. بسته به میزان مصرف و میزان الکل، تغییر در این آنزیم ها ممکن است نحوه تجزیه داروها در بدن شما را تغییر دهد. به عنوان مثال، مصرف مقدار حاد مشروبات الکلی (مقدار زیاد در مدت زمان کوتاه) ، برخی از آنزیم های بدن را "مهار" می کند. در این شرایط بدن نمی تواند دارو ها را به همان میزان مناسب تجزیه کند. ممکن است سطح آنتی بیوتیک در بدن افزایش یابد زیرا به طور کامل تجزیه و دفع نمی شود. حتی می تواند منجر به سمیت بیشتر داروها و عوارض جانبی شود. متناوبا ، مصرف بیش از حد و روزانه الکل می تواند منجر به اعتیاد در الکل شود. در این شرایط احتمال دارد دارو با سرعت کارآمدتری تجزیه شود و سطح دارو در بدن کاهش یابد. هنگامی که سطح آنتی بیوتیک در جریان خون کاهش می یابد، ممکن است عفونت درمان نشود. همچنین در این شرایط مقاومت آنتی بیوتیکی ایجاد می شود. مصرف برخی از دارو ها همزمان با الکل می تواند منجر به بروز عوارض شود، از جمله: ایزونیازید اغلب با داروهای دیگر برای کمک به درمان یا پیشگیری از سل (سل) ، یک عفونت جدی باکتریایی ریه، استفاده می شود. ایزونیازید (بعلاوه ریفامپین) در ترکیبات دارویی دیگری که برای سل استفاده می شود به نام یا یافت می شود. در حین درمان با ایزونیازید از استفاده از الکل خودداری کنید. این ترکیب ممکن است خطر سمیت کبدی را افزایش دهد. ایزونیازید توانایی مسدود کردن آنزیمی در بدن شما به نام مونوآمین اکسیداز را دارد. غذاهای حاوی تیرامین و نوشیدنی های الکلی، مانند شراب قرمز، آبجو (به ویژه شیر آب یا خانگی) ، و عرقیات حتی آبجو بدون الکل می تواند مقادیر کمی تیرامین داشته باشد. پنیرهای مانده، گوشت های پخته شده مانند سوسیس و کالباس، لوبیای فاوا، کلم ترش، و سس سویا نیز می توانند منجر به این تعامل با ایزونیازید شوند. اتیونامید برای درمان سل، عفونت جدی در ریه ها استفاده می شود. استفاده ترکیبی از اتیونامید با الکل اضافی ممکن است خطر سمیت سیستم عصبی مرکزی و روان پریشی احتمالی را افزایش دهد. هنگام مصرف اتیون آمید از مصرف زیاد الکل خودداری کنید. اتیونامید برای کبد نیز سمی است. با احتیاط در بیماران مبتلا به بیماری کبد و سابقه اعتیاد به الکل مصرف شود. ترکیب وریکونازول که داروی ضد قارچ است با الکل به دلیل تغییر در متابولیسم کبد، ممکن است سطح ووریکونازول را افزایش یا کاهش دهد. در صورت مصرف روزانه الکل همراه با این دارو، خطر مسمومیت کبدی افزایش می یابد. هنگام مصرف ایزونیازید از مصرف الکل خودداری کنید. مصرف این دارو ها با الکل ها می تواند منجر به ضربان قلب سریع، گرما یا قرمزی زیر پوست، احساس ناخوشایند، حالت تهوع و استفراغ شود. مصرف همزمان مترونیدازول با الکل می تواند منجر به گرفتگی شکم، حالت تهوع، استفراغ، سردرد، گرگرفتگی شود. همچنین در طول درمان و به مدت ساعت پس از قطع درمان با مترونیدازول از با الکل یا محصولات حاوی پروپیلن گلیکول خودداری کنید. سیکلوزرین برای درمان سل (سل) ، یک عفونت جدی در ریه ها کاربرد دارد. الکل و سیکلوسرین نباید با هم استفاده شوند، خصوصا در طی یک رژیی با دوزهای زیاد سیکلوسرین باید احتیاط کنید. الکل احتمال و خطر تشنج را افزایش می دهد. خطر تشنج در الکلی های مزمن نیز افزایش می یابد. ترکیب این دارو و الکل ممکن است خطر سمیت سیستم عصبی مرکزی را افزایش دهد. عوارض مصرف تینیدازول با الکلک ممکن است شامل گرفتگی شکم، حالت تهوع، استفراغ، سردرد، گرگرفتگی باشد. در طول درمان و تا ساعت پس از قطع درمان با تینیدازول از مصرف الکل خودداری کنید. مصرف سفوتان و الکل می تواند منجر به بروز واکنشی شبیه دی سولفیرام شود. ممکن است این عوارض شامل گرفتگی شکم، حالت تهوع، استفراغ، سردرد، گرگرفتگی باشد. در طول درمان و تا ساعت پس از قطع درمان سفوتان از ترکیب با الکل خودداری کنید. سفوتان یک آنتی بیوتیک سفالوسپورین با طیف وسیع است که برای درمان انواع عفونت ها استفاده می شود. مصرف بنزنیدازول با الکل می تواند منجر به بروز عوارض جانبی ناخوشایند مانند گرفتگی شکم، حالت تهوع، استفراغ، سردرد و گرگرفتگی شود. هنگام مصرف بنزنیدازول و حداقل سه روز پس از قطع مصرف آن، الکل مصرف نکنید. ترکیب دارو ضد قارچ کتوکونازول با الکل ممکن است خطر سمیت کبدی و واکنشی شبیه دی سولفیرام را افزایش دهد که می تواند شامل گرفتگی شکم، حالت تهوع، استفراغ، سردرد، گرگرفتگی باشد. ترکیب تالیدومید با الکل ممکن است خطر ایجاد آرامبخش افزودنی، خواب آلودگی، گیجی را افزایش دهد. در صورت رانندگی یا کار با ماشین آلات احتیاط کنید. از مصرف الکل در حین درمان با تالیدومید خودداری شود. اریترومایسین اتیل سوسینات یک آنتی بیوتیک ماکرولیدی است که برای درمان انواع باکتری ها مانند عفونت های ریه ها، گوش، روده و پوست و غیره مورد استفاده قرار می گیرد. اتانول، اگر با اریترومایسین ترکیب شود، ممکن است جذب آنتی بیوتیک را در جریان خون به تعویق بیندازد و اثر آن را کاهش دهد. به نظر می رسد که الکل در صورت ترکیب با اریترومایسین اتیل سوکسینات منجر به ناراحتی معده می شود. گریزیوفولوین داروی ضد قارچی است که برای درمان عفونتهایی مانند کرم حلقوی، پای ورزشکار، خارش جک و عفونتهای قارچی پوست سر یا ناخن (اونیکومایکوزیس) استفاده می شود. از مصرف الکل با گریزیوفولوین خودداری کنید. اثر الکل ممکن است توسط گریزیوفولوین افزایش یابد، و مانند "دی سولفیرام" منجر به ضربان قلب سریع، سردرد، گیجی، غش، گرگرفتگی، گرفتگی، حالت تهوع و استفراغ ایجاد شود. یک آنتی بیوتیک اگزازولیدینون است که برای انواع مختلف عفونت ها مانند ذات الریه و برخی عفونت های پوستی که در برابر داروهای دیگر مقاوم هستند، استفاده می شود. از ترکیب لینزولید با برخی از مواد غذایی و نوشیدنی هایی که حاوی مقدار زیادی تیرامین هستند خودداری کنید. تیرامین می تواند منجر به افزایش سریع و خطرناک فشار خون شود. تریمتوپریم آنتی بیوتیکی است که ممکن است برای عفونت های دستگاه ادراری یا بسیاری از عفونت های باکتریایی استفاده شود. قبل از استفاده از تریمتوپریم همراه با الکل از پزشک خود بپرسید. تریمیتوپریم و الکل ممکن است منجر به عوارض جانبی ناخوشایندی مانند ضربان قلب سریع، گرگرفتگی، احساس ضعف، حالت تهوع و استفراغ شود. کتوکونازول یک داروی ضد قارچ خوراکی است که برای درمان برخی از عفونت های قارچی استفاده می شود. هنگام مصرف قرص خوراکی کتوکونازول باید مصرف الکل را کنار بگذارید. این ترکیب ممکن است خطر سمیت کبدی و واکنش "شبیه دی سولفیرام" را با عوارض جانبی مانند ضربان قلب سریع، سردرد، گیجی، غش، گرگرفتگی، گرفتگی، حالت تهوع و استفراغ افزایش دهد. منابع:

متخصص آلرژی، برای پیشگیری، بررسی، تشخیص، درمان و مدیریت آلرژی، آسم و بیماری های مشابه، آموزش های لازم را فرا گرفته است. وقتی نوبت به مدیریت آلرژی می رسد، چاره ای بهتر از مراجعه به یک متخصص آلرژی نداریم. ایمونولوژیست که معمولا به عنوان متخصص آلرژی شناخته می شود، رشته پزشکی است که مخصوصا برای تشخیص، درمان و مدیریت آلرژی، آسم و اختلالات ایمنی از جمله اختلالات نقص ایمنی اولیه آموزش دیده است. این بیماری ها از موارد بسیار شایع تا نادر، در تمام سنین و شامل سیستم های مختلف اندام، متغیر است. متخصص آلرژی همان دوره های آموزشی پزشکان، لیسانس و اتمام دانشکده پزشکی را می گذراند اما علاوه بر آن به یک دوره آموزش اضافی - ساله در زمینه اطفال یا طب داخلی نیاز دارند. پس از تکمیل این دوره ها، انها باید دو سال آموزش تخصصی در زمینه آلرژی و ایمونولوژی را پشت سر بگذارند. به طور کلی، متخصص آلرژی و ایمنی شدن نیاز به گذراندن حداقل نه سال آموزش دارد. پس از اتمام دانشکده پزشکی و فارغ التحصیلی با مدرک پزشکی، یک پزشک سه سال آموزش پزشکی داخلی (برای داخلی شدن) یا اطفال (برای تبدیل شدن به پزشک متخصص اطفال) را می گذراند. هنگامی که پزشکان آموزش خود را در یکی از این تخصص ها به پایان رساندند، متخصصان داخلی یا متخصصان اطفال که تمایل به تمرکز بر فوق تخصص آلرژی حداقل یک دو سال مطالعه اضافی را به نام بورسیه در یک برنامه آموزش آلرژی ایمونولوژی انجام می دهند. متخصص آلرژی یا ایمونولوژی در زمینه پیشگیری، تشخیص و درمان بدن مانند، بیماری های نقص ایمنی ارثی، و حتی ایدز آموزش دیده اند. برخلاف سرماخوردگی، بیماری آلرژیک شرایطی است که نیاز به مراجعه به متخصص دارد. با کمک یک متخصص آلرژی و ایمونولوژیست می توان دفعات نیاز بیماران به استراحت کردن در خانه را به دلیل علایم کاهش داد. بررسی ها نشان می دهد که کسانی که تحت مراقبت از متخصص آلرژی یا ایمنی شناسی هستند نیز کمتر به مراکز درمانی اورژانس مراجعه می کنند و بهتر می توانند آلرژی و آسم خود را مدیریت کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر همیشه علایمی مانند سرفه یا گرفتگی سر دارید، وقت آن است که به یک متخصص آلرژی مراجعه کنید. اغلب، علایم آسم یا آلرژی با گذشت زمان به تدریج بروز می کنند. مبتلایان به آلرژی ممکن است به بروز علایم تکراری مانند عطسه، گرفتگی بینی یا عادت کنند. با کمک متخصص آلرژی، این علایم معمولا قابل پیشگیری و کنترل هستند. به طور موثر کنترل آسم و آلرژی نیاز به برنامه ریزی، مهارت و صبر دارد. متخصص آلرژی با آموزش های تخصصی خود می تواند یک برنامه درمانی برای شرایط فردی بیمار تهیه کند. هدف درمان این است که بیمار بتواند به زندگی عادی خودش برگردد و علایم خودش را تسکین دهد. در شرایط زیر باید به متخصص آلرژی مراجعه کنید آسم یا آلرژی کیفیت زندگی شما را کاهش می دهد. مرتبا دارید یا احساس سفتی سینه می کنید. تجربه علایم تب یونجه یا سایر علایم آلرژی در چند ماه از سال آسم یا آلرژی در ادامه فعالیت های روزمره شما اختلال ایجاد می کند. شما بخصوص در شب یا بعد از ورزش اغلب خس خس یا سرفه می کنید. آلرژی شما علایمی مانند عفونت های مزمن سینوس، گرفتگی بینی یا اختلال در تنفس را ایجاد می کند. شما قبلا مبتلا به آسم تشخیص داده شده اید و حتی اگر داروی آسم مصرف می کنید، مرتبا دچار حملات آسم می شوید. و داروهای بدون نسخه علایم آلرژی شما را کنترل نمی کنند یا منجر به بروز عوارض جانبی غیرقابل کنترل شده اند. یکی از شگفتی های بدن انسان این است که می تواند در برابر مهاجمان مضر مانند ویروس ها یا باکتری ها از خود دفاع کند اما گاهی اوقات دفاع سیستم ایمنی بدن بیش از حد تهاجمی است و مواد بی ضرری مانند گرد و غبار، کپک ها یا گرده ها را به اشتباه به عنوان جسمی خطرناک شناسایی می کند. در این شرایط سیستم ایمنی برای دفاع از بدن به این عوامل محرک حمله می کند. برای همین ممکن است فرد برخی علایم ناخوشایند را تجربه کند. صدها ماده معمولی وجود دارد که می تواند منجر به بروز واکنش های آلرژیک در فرد شوند. از جمله رایج ترین آنها گرده گیاهان، کپک ها، گرد و غبار خانگی (ریز گردها) ، حیوانات خانگی، مواد شیمیایی صنعتی، غذاها، داروها، پرها و نیش حشرات هستند. این عوامل محرک آلرژن نامیده می شوند. آسم و آلرژی می تواند هر کسی را صرف نظر از سن، جنس، نژاد یا عوامل اقتصادی و اجتماعی تحت ت ثیر قرار دهد. گرچه به نظر می رسد آسم و آلرژی در کودکان بیشتر دیده می شود، اما این وضعیت برای اولین بار در هر سنی ممکن است بروز کند. بعضی اوقات علایم آلرژی از کودکی شروع می شود، سالها از بین می رود و سپس در دوران بزرگسالی دوباره بروز پیدا می کنند. اگرچه هنوز عوامل دقیق ژنتیکی درک نشده اند، اما آسم و آلرژی ممکن است تا حدودی جنبه ارثی داشته باشد. در افراد مستعد، عواملی مانند هورمون ها، دود، عطر یا سایر عوامل تحریک کننده محیطی نیز ممکن است نقش داشته باشند. یک واکنش آلرژیک ممکن است در هر نقطه از بدن رخ دهد اما معمولا در بینی، چشم ها، ریه ها، پوشش معده، سینوس ها، گلو و پوست ظاهر می شود. این ها مکان هایی هستند که سلول های سیستم ایمنی ویژه برای مقابله با مهاجمان استنشاق شده، بلعیده شده یا در تماس با پوست فعالیت می کنند. رینیت آلرژیک، اصطلاحی عمومی است که برای توصیف واکنش های آلرژیک در بینی استفاده می شود. علایم ممکن است شامل عطسه، احتقان، آبریزش و خارش بینی، چشم ها و یا سقف دهان باشد. هنگامی که این مشکل در طول بهار، تابستان یا پاییز توسط گرده ها یا کپک های فضای باز ایجاد می شود، این بیماری اغلب "تب یونجه" نامیده می شود. وقتی این مشکل در تمام طول سال وجود دارد، ممکن است در اثر قرار گرفتن در معرض گرد و غبار خانه، حیوانات خانگی، قالب های داخل منزل یا مواد حساسیت زا در مدرسه یا محل کار ایجاد شوند. هنگامی رخ می دهد که اسپاسم عضلات مجاری هوایی جریان هوا را به ریه ها مسدود کرده و یا لایه های لوله های برونش ملتهب شوند. مخاط بیش از حد ممکن است مجاری تنفسی را مسدود کند. حمله آسم با اختلال در تنفس، احساس تنگی در قفسه سینه، سرفه و یا مشخص می شود. گاهی تنها علامت نشان دهنده آسم است. آسم می تواند ناراحتی خفیف ایجاد کند یا باعث حملات جدی تر شود که در آن تنفس کاملا متوقف می شود. درماتیت آتوپیک و تماسی، و بیماری پوستی است که می تواند توسط مواد حساسیت زا و سایر مواد تحریک کننده ایجاد شود. شایعترین علل آلرژیک بثورات، داروها، نیش حشرات، غذاها، حیوانات و مواد شیمیایی است که در خانه یا محل کار استفاده می شود. آلرژی ممکن است با استرس عاطفی تشدید شود. آنافیلاکسی یک واکنش آلرژیک نادر و بالقوه کشنده است که به طور همزمان بر بسیاری از قسمت های بدن ت ثیر می گذارد. عامل محرک ممکن است نیش حشره، غذا (مانند) یا دارو باشد. علایم آنافیلاکسی ممکن است شامل موارد زیر باشد اختلال در تنفس استفراغ یا اسهال التهاب گلو و یا زبان از دست دادن هوشیاری قرمزی پوست و یا کهیر افت خطرناک فشار خون غالبا این علایم بدون هشدار شروع و به سرعت بدتر می شوند. در اولین نشانه واکنش آنافیلاکتیک، فرد مبتلا باید بلافاصله به نزدیکترین اورژانس مراجعه کند. برخی از رایج ترین آزمایشاتی که متخصص آلرژی برای تشخیص بیماری از آنها استفاده می کنند، عبارتند از: آزمایش خون تست های پچ برای درماتیت تماسی آزمایش شمارش کامل خون و اسمیر بینی آزمایش عملکرد ریوی برای آسم یا سایر مشکلات تنفسی آزمایشات پوستی برای آلرژی های محیطی، غذایی و حشرات. متخصص آلرژی معمولا آزمایشاتی را برای تعیین عوامل حساسیت زا انجام می دهد. موثرترین روش برای درمان آسم یا آلرژی، اجتناب از عوامل ایجاد کننده این بیماری است. حتی در صورت عدم امکان جلوگیری از آلرژی زا به طور کامل، یک متخصص آلرژی می تواند به شما کمک کند تا در معرض مواد حساسیت زا قرار بگیرید. پس از تعیین نوع آزمایش مناسب، متخصص آلرژی می تواند علت وضعیت بیمار را تشخیص دهد. متخصصان آلرژی می توانند در تشخیص بیماری های زیر به بیماران کمک کنند: آسم اگزما آنافیلاکسی آلرژی حشرات کهیر و آنژیوادم آلرژی های دارویی حساسیت غذایی آلرژی های پوستی درماتیت تماسی آلرژیک رینیت آلرژیک و برخی از مشکلات آلرژی مانند موارد خفیف تب یونجه ممکن است به هیچ درمانی نیاز نداشته باشند. گاهی اوقات می توان با استفاده از، آلرژی های شما را کنترل کرد. با این حال، آلرژی می تواند در فعالیت های روزمره شما تداخل ایجاد کند یا کیفیت زندگی تان را کاهش دهد. آلرژی حتی ممکن است جدی و خطرناک باشد. برای یافتن راه حلی برای آلرژی یا آسم به یک متخصص آلرژی مراجعه کنید. متخصصان آلرژی به افراد کمک می کنند تا مشکلات آلرژی خود را درمان کرده یا از آن جلوگیری کنند. گزینه های درمانی بیماران مبتلا به آلرژی بسته به علت و وضعیت بیمار متفاوت خواهد بود. دو نوع درمان آلرژی وجود دارد: دارو و ایمونوتراپی. متخصص آلرژی در برخی شرایط ممکن است برای درمان وضعیت بیمار دارو تجویز کند. ضد احتقان ها و آنتی هیستامین ها متداول ترین داروهای آلرژی هستند. سایر داروها با جلوگیری از ترشح مواد شیمیایی که باعث واکنش های آلرژیک می شوند، عمل می کنند. تعدادی از داروهای جدید و موثر برای درمان آسم و آلرژی در دسترس است. ایمونو تراپی با افزایش تدریجی دوز آلرژی که بیمار به آنها حساس هستند، عمل می کند. با گذشت زمان، سیستم ایمنی بدن بهتر می تواند با ایجاد آنتی بادی های مسدود کننده با آلرژن های ایجاد کننده واکنش نشان دهد. ایمن درمانی می تواند به صورت تزریق یا قرص زیر زبانی تجویز شود. تزریق های آلرژی به بیماران هر دو یا دو هفته داده می شود و حاوی برخی یا تمام مواد حساسیت زا است که باعث مشکلات آلرژی آنها می شود. به تدریج تزریق ها قوی تر و قوی تر می شوند. در بیشتر موارد، با گذشت زمان مشکلات آلرژی کمتر و بهتر می شود. ایمونوتراپی زیرزبانی فقط برای گیاهان گل محمدی، گرده های چمن و گرد و غبار در دسترس است. این قرص ها هر روز در خانه مصرف می شوند. با این حال، اولین دوز در مطب متخصص آلرژی مصرف می شود. آلرژی با گذشت زمان و در حالی که تحت درمان با ایمونوتراپی است، بهبود می یابد. منابع:

علل شایع زیادی دارد. بر همین اساس ما سعی کرده ایم در این مقاله شایع ترین علل درد ناف را بررسی کنیم. اما برخی از علل بسیار جدی و خطرناک بوده، در حالی که برخی دیگر مشکلات معده ساده و قابل حل هستند. هر فردی که درد ناف را تجربه می کند باید با پزشک خود مشورت کند که بهترین تشخیص و گزینه های درمانی را به او ارایه بدهد. بسیاری از بیماری‌های جزیی می‌توانند باعث ایجاد درد در ناحیه ناف شوند و حتی به سایر نواحی بدن از جمله لگن، پاها و قفسه سینه سرایت کنند. اما بیایید در این مقاله علل های شایع درد ناف را بیشتر بشناسیم. حقایق سریع در مورد درد ناف: بارداری می تواند باعث درد ناف زنان شود. برخی از شرایط موقتی می توانند باعث درد شکم شوند. فردی که جراحی شکم داشته باشد ممکن است درد ناف را تجربه کند. یبوست می تواند باعث درد ناف شود، اما معمولا یک بیماری جدی نیست. سوء هاضمه می تواند یکی از دلایل درد ناف باشد. به سوء هاضمه، ناراحتی معده نیز گفته می شود. این باعث درد، سوزش یا ناراحتی در قسمت فوقانی شکم می شود که به ناحیه ناف سرایت می کند. سوء هاضمه را می توان با داروهای ضد اسید و مسدود کننده های اسید بدون نسخه درمان کرد. طبق گزارش موسسه ملی دیابت و بیماری های گوارشی و کلیوی، از هر نفر نفر سوء هاضمه را تجربه می کند. علاوه بر این، از بین کسانی که برای سوء هاضمه به پزشک مراجعه می کنند، از هر نفر نفر با سوء هاضمه عملکردی تشخیص داده می شوند. سوء هاضمه عملکردی باعث ایجاد درد در قسمت فوقانی معده شده که به ناف تابش می کند. این بیماری است که بعد از مدتی از بین می رود اما علت مشخصی ندارد. سوء هاضمه عملکردی را می توان با داروهای ضد اسید و مسدود کننده های اسید بدون نسخه درمان کرد. درد خفیف ناف جای نگرانی ندارد، اما زنانی که هر گونه ناراحتی و درد قابل توجه و مداومی را تجربه می کنند باید آن را به پزشک گزارش دهند. فتق ناف در دوران بارداری یکی دیگر از دلایل احتمالی درد ناف در آن دوران است. با این حال، این نوع فتق ها نادر هستند و زنان باردار را تحت تاثیر قرار دهد با چند قلو بودن یا این که فرد شدیدا چاق باشد این درد تشدید می شود. علایم فتق ناف عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تهوع و استفراغ التهاب در اطراف ناف برآمدگی در نزدیکی ناف درد در اطراف و نزدیک ناف درد ناف می تواند زمانی رخ دهد که فردی یبوست داشته باشد. یبوست یک بیماری شایع است، طبق گفته موسسه ملی دیابت و بیماری های گوارشی و کلیوی، حرکات روده در یک دوره هفته ای انجام می شود. تقریبا همه افراد دچار یبوست می شوند و یبوستی که مدت کوتاهی طول می کشد جدی نیست. یبوست گاه به گاه با نرم کننده های مدفوع و با افزودن فیبرهای فرآوری شده یا مصنوعی به رژیم غذایی درمان می شود. هر کس که یبوست را برای ماه یا بیشتر تجربه می کند، باید به پزشک مراجعه کند. سایر علل بالقوه درد ناف شامل درد پس از جراحی، عفونت های دستگاه ادراری ( UTIs ) ، عفونت های باکتریایی و گاستروانتریت است. بیشتر اوقات، درد ناشی از جراحی با بهبودی بدن برطرف می شود. داروهای ضد درد بسته به شدت درد می توانند موثر باشند. هرگونه درد و التهاب شدید که شامل موارد زیر باشد باید دلیلی برای بررسی بیشتر باشد: تب اسهال استفراغ حالت تهوع افرادی که هر یک از این علایم را تجربه می کنند باید با پزشک خود مشورت کنند، زیرا این علایم عفونت هستند. UTI در زنان شایع تر از مردان است، اما هر فردی، از جمله کودکان، می تواند به UTI مبتلا شود. UTI احتمال دارد باعث درد در ناحیه شکم و ناف شود. عفونت ادراری توسط باکتری ایجاد و با آنتی بیوتیک درمان می شود. باکتری های بد روده می توانند وارد بدن شوند و سال ها در دستگاه گوارش زندگی کنند. با گذشت زمان، باکتری ها می توانند زخم های دردناکی در پوشش معده و روده کوچک ایجاد کنند. گاهی اوقات، این عفونت ها افراد را در معرض خطر ابتلا به سرطان معده قرار می دهند. عفونت ها می توانند باعث درد ناف و درد در سراسر شکم شوند. عفونت های باکتریایی معده را می توان با آنتی بیوتیک ها درمان کرد. هنگامی که آنتی بیوتیک ها شروع به کار می کنند، درد ناف و شکم و سایر علایم معمولا برطرف می شوند. گاستروانتریت که معمولا به عنوان آنفولانزای معده شناخته می شود، در اثر مصرف غذا یا نوشیدنی آلوده یا تماس مستقیم با فرد آلوده ایجاد می شود. درد ناف، معده و گرفتگی از علایم کلاسیک گاستروانتریت هستند. گاستروانتریت معمولا به خودی خود بهبود می یابد. هرکسی که دچار کم آبی بدن در اثر استفراغ و اسهال است، خون در مدفوع دارد، یا علایمی که بیش از روز طول می کشد، باید با پزشک تماس بگیرند. برخی از بیماری هایی که باعث درد ناف می شوند، دردناک بوده، اما اکثر آنها قابل درمان هستند. حتی در صورتی که قابل درمان نیستند درد را می توان مدیریت کرد. حملات کیسه صفرا ناشی از سنگ کیسه صفرا بسیار دردناک هستند و درد شدید معمولا اولین نشانه مشکل است. درد معمولا از شکم شروع شده و به ناف می رسد. تنها راه درمان درد سنگ کیسه صفرا، جراحی برای برداشتن کیسه صفرا است. پس از برداشتن کیسه صفرا، درد برطرف می شود. التهاب آپاندیس که منجر به جراحی می شود، احتمال دارد باعث درد شدید ناف شود. یک بیماری بسیار دردناک است که باعث التهاب آپاندیس شده و می تواند جدی باشد و حتی منجر به مرگ شود. آپاندیسیت درمان نشده می تواند باعث پریتونیت شود که در صورت پاره شدن آپاندیس و انتشار عفونت در شکم رخ می دهد. پریتونیت یک التهاب خطرناک و جدی پوشش معده است که اندام های معده را می پوشاند. درد آپاندیس معمولا از اطراف ناف شروع و در سراسر شکم منتشر می شود. درد با هر حرکتی از جمله راه رفتن و سرفه بدتر می شود. علاوه بر درد، آپاندیسیت علایم زیر را نیز ایجاد می کند: تب یبوست یا اسهال تهوع و استفراغ نفخ یا التهاب شکم از دست دادن اشتها هرکسی که مشکوک به آپاندیسیت است یا دارای درد شدید ناف و شکم یا هر یک از علایم ذکر شده در بالا است، باید فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشد. پانکراتیت یک وضعیت پزشکی است که در آن پانکراس ملتهب می شود. در پانکراتیت، آنزیم‌های گوارشی قبل از رها شدن در روده کوچک شروع حرکت به سمت لوزالمعده کرده و به پانکراس حمله می‌کنند. درد ناف یکی از علایم کلاسیک پانکراس ملتهب است. پانکراتیت اغلب یک بیماری مزمن است و درد ناف هرگز به طور کامل برطرف نمی شود. درمان می تواند به مدیریت پانکراتیت مزمن کمک کند. اختلالات روده باریک، مانند بیماری کرون، می تواند باعث درد شدید در ناحیه ناف و اطراف آن شود. این نوع شرایط مزمن و دردناک بوده، اما قابل درمان هستند. درد ناف بیش از یک علت احتمالی دارد. شرایط زیر در مورد درد ناف می تواند نیاز به مراقبت فوری پزشکی داشته باشد و نباید متوقف شود: درد ناشی از آسیب همراه با استفراغ شدید درد همراه با مدفوع خونی درد شدیدی که بر فعالیت روزانه ت ثیر می گذارد و از آن پیشگیری می کند. دردی که باعث بیدار شدن در شب می شود یا کسی را در مسیر خود متوقف می کند. در بیشتر مواقع، درد ناف جدی نیست، اما در برخی موارد ممکن است خطرناک باشد. تعیین علت درد شکم می تواند به فرد کمک کند تا با درمان های مناسب آن را مدیریت کند. بنابراین، هرکسی که درد ناف بسیار دردناک یا غیرعادی را تجربه می کند، باید آن را به پزشک خود اطلاع دهد. درد پریوم یک نوع درد شکمی است که در ناحیه اطراف یا پشت ناف ایجاد می شود. این قسمت از شکم به عنوان ناحیه ناف شناخته می شود و شامل بخش هایی از معده، روده کوچک و بزرگ و پانکراس است. شرایط زیادی وجود دارد که می تواند باعث درد پری کام شود. برخی از آنها بسیار رایج در حالی که بعضی دیگر نادرتر هستند. اگر درد پری اپیلیکال را تجربه می‌کنید که بیش از چند روز طول می‌کشد، باید با پزشک خود ملاقاتی داشته باشید تا در مورد علایم خود مشورت کنید. در مواقعی که علاوه بر درد پریومبیلیکا، علایم زیر را نیز تجربه می کنید، فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید: تب خون در مدفوع دردهای شدید شکمی التهاب یا حساس شدن شکم پوست مایل به زرد (یرقان) کاهش وزن غیر قابل توضیح حالت تهوع و استفراغی که از بین نمی رود. برای تعیین علت درد، پزشک ابتدا سابقه پزشکی را می گیرد و معاینه فیزیکی انجام می دهد. بسته به سابقه پزشکی، علایم و معاینه فیزیکی، پزشک احتمال دارد آزمایش‌های بالینی را برای کمک به تشخیص انجام دهد. این آزمایشات می تواند شامل موارد زیر باشد: آندوسکوپی برای ارزیابی زخم معده یا اثنی عشر آزمایش خون برای ارزیابی تعداد سلول های خونی و سطح الکترولیت تجزیه و تحلیل ادرار برای رد عفونت دستگاه ادراری ( UTI ) یا سنگ کلیه نمونه برداری از مدفوع برای بررسی عوامل بیماری زا در مدفوع تست های تصویربرداری، مانند اشعه ایکس یا سی تی اسکن، برای کمک به تجسم اندام های شکم علل احتمالی زیادی برای درد پری اپیلیکال وجود دارد. برخی از آنها، مانند گاستروانتریت، شایع هستند و به طور معمول در عرض چند روز از بین می روند. موارد دیگر، مانند ایسکمی مزانتریک، فوریت های پزشکی هستند و باید فورا مورد توجه قرار گیرند. اگر چند روزی است که درد پری کام را تجربه کرده اید یا در مورد درد پری کام خود نگران هستید، با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید تا در مورد علایم و گزینه های درمانی خود صحبت کنید.

جراحی قوز شست پا یا بونیون برای برداشتن برجستگی انگشت شست پا انجام می شود. اصطلاح پزشکی قوز شست پا، bunion hallux valgus است. علایم اصلی آن برجستگی در کنار مفصل انگشت شست است که نشان دهنده تغییر در ساختار استخوان مفصل می باشد. در این شرایط، انگشت شست پا به جای اینکه مستقیم باشد به تدریج به سمت انگشت دوم حرکت می کند و قوز بزرگی در کنار شست پا ایجاد می شود. مفصل انگشت شست هنگام راه رفتن مقدار زیادی از وزن بدن شما را تحمل می کند. به همین دلیل، bunions در صورت عدم درمان ممکن است باعث درد شدید شود. برداشتن بونیون یک عمل جراحی است که ناحیه تغییر شکل انگشت شست پا را اصلاح می کند. از بین بردن بانیون گاهی اوقات بونیونکتومی، جراحی بونیون یا اصلاح هالوکس والگوس نامیده می شود. Hallux valgus یک عبارت لاتین است که به معنی تغییر شکل پا است. اگر روش های درمانی غیر جراحی درد شما را تسکین ندهد، برداشتن بونیون ضروری است. جراحی برداشتن بونیون معمولا یک عمل سرپایی است. این بدان معناست که شما می توانید چند ساعت پس از عمل و پس از اتمام بیهوشی عمومی به خانه بروید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید جراح بعد از ارزیابی بانیون ها، می تواند گزینه های درمانی را پیشنهاد دهد. درمان این وضعیت به طور معمول با یک روش غیرجراحی آغاز می شود. در برخی شرایط ممکن است به بیمار گفته شود از وضعیت شست پا خود مراقبت کند. چون در برخی شرایط مراقبت از بانیون ها تنها راه درمانی است که بیمار نیاز دارد. اما در برخی شرایط بیمار به درمان های دیگری مانند استفاده از کفش های پهن، بالشتک و یا تزریق درمانی نیاز دارد. هدف از درمان زودرس، تسکین درد بانیون و جلوگیری از بدتر شدن آن است. درمان غیر جراحی می تواند به تسکین درد کمک کرده و از وخیم تر شدن بونیون جلوگیری کند. جراح می تواند روش bunionectomy ساده را برای تغییر شکل جزیی بانیون ها تجویز کند. در bunionectomy فقط توده استخوانی در کنار مفصل انگشت شست پا برداشته می شود اما قوزهای شدیدتر ممکن است به یک روش پیچیده تری نیاز داشته باشند. در این روش جراح سعی می کند ساختار مفصل انگشت شست پا را دوباره تنظیم کند. این کار از طریق برش استخوان و تنظیم چارچوب مفصل، با استفاده از پیچ، صفحه و سیم صورت می گیرد. پزشک ممکن است به شما توصیه کند برای آمادگی هنگام جراحی، قبل از جراحی ناشتا باشید. تقریبا همه جراحی های بونیون بصورت سرپایی انجام می شود. احتمالا از شما خواسته می شود - ساعت قبل از جراحی در بیمارستان یا مرکز جراحی حضور داشته باشید. در جراحی قوز شست پا طیق مراحل زیر صورت می گیرد: بیشتر جراحی های بانیون تحت بی حسی موضعی انجام می شود. بعد از جراحی، محل بونیون با تزریق به صورت موضعی بی حس خواهد شد. در یک عمل bunionectomy ، فقط برجستگی استخوانی کنار پا برداشته می شود. در موارد شدید تر، جراح ممکن است یک یا چند استخوان را جراحی کند. دراین شرایط استخوان ها به همراه وسایلی مانند پیچ، صفحه، منگنه یا سیم نگه داشته می شوند. در طول جراحی و پس از آن انجام می شود. بیمار پس از جراحی، به اتاق ریکاوری منتقل خواهد شد. محل جراحی پانسمان شده و بیمار باید سعی کند انگشت شست پا را در وضعیت مستقیم نگه دارد. نگه داشتن انگشت پا در این حالت در طول روند بهبود اهمیت زیادی دارد. بسیاری از افراد در حین جراحی برداشتن بونیون نیازی به ندارند. در عوض، بی حس کننده موضعی به نام بلوک مچ پا دریافت خواهید کرد. بلوک مچ پا باعث بی حس شدن مچ پا در زیر مچ پا می شود. برخی از متداول ترین روش های برداشتن بانیون، استیوتومی، اگزوستکتومی و آرتروز است. جراح مفصل انگشت شست را برش و آن را در موقعیت طبیعی قرار می دهد. جراح بدون انجام یک تراز، عضله را از مفصل خارج می کند. جراح مفصل آسیب دیده را با پیچ یا صفحات فلزی جایگزین می کند تا تغییر شکل اصلاح شود. موفقیت در عمل جرحی قوز شست پا به پیروی از دستورات جراح بستگی دارد. بعد از انجام برخی روش ها، - هفته دیگر نمی توانید روی پای خود راه بروید. زمان بهبودی بعد از جراحی bunion بسته به شدت بانیون می تواند از هفته تا ماه طول بکشد. بهبودی کامل ممکن است تا سال هم ادامه داشته باشد. میزان دردی بعد از جراحی bunion در بیماران مختلف متفاوت است. بیشتر بیماران برای مدت تا روز احساس ناراحتی می کنند. درد را می توان با داروهای تجویز شده کنترل کرد. بسیاری از فعالیت ها را می توان در حدود - هفته دوباره شروع کنید. بعد از جراحی، تمرینات خاصی به تقویت پای و افزایش حرکت مفصل انگشت شست کمک می کند. جراح یا فیزیوتراپیست آموزش های لازم را در مورد این به شما آموزش می دهد. کفش یا بوت جراحی به شما کمک می کند تا استخوان ها و بافت های نرم مفصل انگشت شست پا به دلیل صاف شدن، ثابت بمانند. برخی از روش های بونیون به شما این امکان را می دهد تا درست بعد از جراحی روی پای خود راه بروید و از کفش جراحی برای محافظت از محل بونیونکتومی استفاده کنید. برداشتن بخیه معمولا در تا روز انجام می شود. اگر جراح از پین هایی استفاده می کند که از پا خارج می شوند، ممکن است در طی - هفته پین ها برداشته شوند. راهکارهایی برای بهبودی سریع تر و بهتر قوز شست پا جراح به شما توصیه می کند که بعد از جراحی به اندازه کافی استراحت کرده، بر روی محل جراحی شده یخ بگذارید و پایتان را بلند کنید. یخ زدگی و ارتفاع میزان را کاهش می دهد که به نوبه خود می تواند درد را به حداقل برساند. اگر از دستورالعمل های جراح خود پیروی کنید، می توانید درد و تورم پس از جراحی بونیون را به حداقل برسانید. بسیار مهم است که دستورالعمل های جراح خود را در مورد مراقبت از باند بعد از جراحی دنبال کنید. نگه داشتن انگشت شست پا در موقعیت صحیح پس از جراحی برای موفقیت در بهبودی ضروری است. تا زمانی که جراح اجازه این کار را ندهد باید از پوشیدن کفش های معمولی خودداری کنید. همچنین توجه داشته باشید که ممکن است جراح به شما توصیه کند هرگز کفش های پاشنه بلند نپوشید. همیشه بعد از جراحی احتمال رشد مجدد بانیون وجود دارد. برخی عوامل خطر منجر به خطر رشد مجدد بانیون ها می شوند: جراحی نادرست ممکن است دلیل رشد مجدد بانیون پس از جراحی باشد. کفش های تنگ و نامناسب می توانند باعث تغییر شکل بانیون ها شوند. بدون شک جراحی قوز شست پا مانند سایر جراحی ها می تواند با عوارضی همراه باشد. در صورت عدم بهبود، عوارض زیر می تواند پس از جراحی bunion رخ دهد: عود مجدد بانیون آرتروز بعد از جراحی خون ریزی بیش از حد التهاب برای مدت طولانی عفونت پوستی یا استخوانی واکنش به بی حسی موضعی مشکلات عصبی/بی حسی کوتاه شدن انگشت شست پا سفتی مفصل انگشت شست لخته خون (ترومبوز ورید عمقی) ایجاد زخم یا ضخیم شدن برش پوست تاخیر در بهبود برش یا برش استخوان از دست دادن عملکرد انگشت شست پا از دست دادن جریان خون در استخوان یا بافت هماتوم یا مجموعه ای از خون در محل جراحی رشد پوست ضخیم شده در پایین پا (تشکیل کالوس) شل شدن سخت افزار (پیچ، منگنه، سیم) که در پای شما قرار داده شده است تا استخوان را در جای خود نگه دارد. عدم درمان قوز شست پا ممکن است منجر به درد شدید تر شود. علاوه بر آن، درمان بعدی سخت هم خواهد شد. یک bunion درمان نشده می تواند منجر به عوارض زیر شود: درد شدید بدتر شدن وضعیت مشکل در راه رفتن درد در پای دیگر به دلیل جبران پای دردناک التهاب و قرمزی ناشی از مالش با انگشتان دیگر و کفش های خیلی تنگ دردی که ممکن است از انگشتان پا به کل پا و سپس به زانو، مفصل ران و کمر انتشار یابد. Hammertoes در طول دوره نقاهت در خانه، اگر مواردی از زیر را مشاهده کردید، حتما با پزشک خود تماس بگیرید: درد شما زیاد می شود. دچار تنگی نفس می شوید. درد ساق پا را تجربه می کنید. پین ها از پای شما خارج شده است. شما تب مداوم یا لرز را تجربه می کنید. انگشت شما رنگ پریده یا کبود شده است. متوجه بویی از ناحیه جراحی خود می شوید. در اطراف باند احساس گرما یا قرمزی می کنید. در کشکک زانو التهاب زیادی احساس می کنید. شما بعد از جراحی عوارض جانبی دارو را تجربه می کنید. جراحی بونیون یا قوز شست پا می تواند درد پا را تسکین دهد. حتی ممکن است وضعیت و حرکت انگشت شست پا را بهبود بخشد. نوع جراحی بانیون بستگی به شدت بانیون دارد. هر عمل جراحی بونیون برای هر فرد به صورت خاصی انجام می شود. طول دوره نقاهت به نوع عمل جراحی بونیون و پیروی از دستورات جراح، بستگی خواهد داشت. منابع:

درد شکمی که بعد از خوردن غذا بدتر می شود یا درد شکم پس از خوردن غذا می تواند با مجموعه ای از علایم ناراحت کننده ظاهر شود. این درد پس از غذا به خودی خود ارتباط قوی با غذایی که می خورید، دارد. بیشتر مردم حتی می توانند مشخص کنند که کدام غذاها بیشتر علایم آنها را تحریک می کند. به عنوان مثال، پس از خوردن غذای تند یا غذایی که محتوای چربی بالایی دارد، معمولا یک سری علایم را تجربه می کنید. علایم همراه شایع درد شکم که پس از خوردن غذا بدتر می شود. درد پس از غذا ممکن است با موارد زیر نیز همراه باشد: تب نفخ آروغ زدن زردی پوست سوزش سردل تهوع و استفراغ یبوست و یا اسهال بسته به علت، درد پس از غذا و علایم مرتبط با آن می تواند بسیار شدید باشد و برای چند دقیقه طول بکشد. به محض مشاهده هر یک از این علایم، به پزشک مراجعه کنید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: درد پس از غذا زمانی رخ می دهد که یا التهاب یا تحریک ساختارهای دستگاه گوارش یا انسداد این اجزا وجود داشته باشد. شما بعد از غذا خوردن احساس درد می کنید زیرا بدن شما سعی می کند غذا را به طور معمول هضم کند، اما مجبور است این کار را با آسیب زدن با دستگاه گوارش انجام دهد. هر یک از اندام های شکم ممکن است به دلایل عفونی یا تحریک ناشی از مواد مختلف، از جمله برخی غذاها، ملتهب شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بسیاری از پاتوژن ها، اعم از باکتریایی و ویروسی، وجود دارند که می توانند اندام های شکم، به ویژه در ربع فوقانی سمت راست را آلوده کنند. به عنوان مثال، هپاتیت یک عفونت ویروسی است که می تواند کبد را آلوده کند. از آنجایی که قسمت فوقانی شکم محل اصلی برای پردازش غذا برای هضم است، به طرق مختلف مستعد تحریک است. مواد سمی مانند الکل و سیگار، برخی از داروها مانند داروهای التهابی غیر استروییدی می تواند باعث تحریک و التهاب و زخم می شود. ( NSAIDs ) می توانند با استفاده بیش از حد منجر به تحریک پوشش معده شوند. علاوه بر این، اسیدی که معده برای هضم غذا می‌سازد، می‌تواند باعث تحریک اجزای دستگاه گوارش از جمله مری شود و همچنین می‌تواند باعث درد بعد از غذا شود. موارد زیر می تواند منجر به انسداد دستگاه گوارش شود. سرطان می‌تواند در هر عضوی از شکم یا دستگاه گوارش ایجاد شود. بدخیمی های لوزالمعده یا معده با توجه به ضرورت هضم مناسب، اغلب به درد پس از غذا مربوط می شوند. ربع بالای سمت راست شکم به طور خاص محل کیسه صفرا است. کیسه صفرا بخشی از دستگاه گوارش است و مسیول ساخت صفرا (مایعی که به تجزیه چربی کمک می کند) است. اغلب، سنگ (سنگ صفرا) در داخل کیسه صفرا ایجاد می شود. این سنگ‌های صفراوی می‌توانند از نظر اندازه متفاوت باشند و باعث ایجاد مشکلات زیادی شوند که ممکن است باعث درد پس از غذا (زمانی که بدن تلاش می‌کند چربی‌ها را تجزیه کند) شود. سنگ های صفراوی رسوبات گرد و کوچکی هستند که در کیسه صفرا، اندامی که صفرا در آن ذخیره می شود، یافت می شوند. سنگ های صفراوی را می توان به روش های مختلفی طبقه بندی کرد. اغلب اوقات، بسته به ساختار سنگ کیسه صفرا، سنگ های صفراوی به عنوان سنگ های کلسترولی یا سنگ های رنگدانه شناخته می شوند. زخم معده یک زخم در پوشش معده یا اولین قسمت روده کوچک شما (اثنی عشر) است که باعث درد بعد از غذا یا با معده خالی می شود. علایم اصلی این وضعیت عبارتند از: خستگی حالت تهوع از دست دادن اشتها درد متوسط شکم گرفتگی شکم (کرامپ معده) GERD (بیماری ریفلاکس معده به مری) در نوزادان به عبور محتویات معده به گلو اشاره دارد که باعث علایم دردسرساز مانند عدم تحمل تغذیه، دریافت ناکافی کالری خوراکی و یا افزایش وزن ضعیف می شود. سوء هاضمه که به آن ناراحتی معده، سوء هاضمه یا سوء هاضمه عملکردی نیز می گویند، یک بیماری نیست بلکه مجموعه ای از علایم بسیار رایج است. توجه داشته باشید که سوزش سر دل یک بیماری جداگانه است. علل شایع سوء هاضمه شامل موارد زیر می باشد: اضطراب سیگار کشیدن غذاهای چرب یا تند خوردن بیش از حد یا خیلی سریع زیاده روی در مصرف کافیین، الکل یا نوشابه های گازدار برخی از آنتی بیوتیک ها، مسکن ها و مکمل های ویتامین یا معدنی می توانند باعث سوء هاضمه شوند. شایع ترین علایم درد، ناراحتی و نفخ در قسمت بالایی شکم بلافاصله پس از غذا خوردن است. سوء هاضمه که بیش از دو هفته طول می کشد و به درمان ساده پاسخ نمی دهد، درد بالای شکم که به فک، گردن یا بازو برسد ممکن است نشان دهنده وضعیت جدی تری باشد. تشخیص از طریق شرح حال بیمار و معاینه فیزیکی انجام می شود. اگر علایم به طور ناگهانی شروع شد، ممکن است آزمایش‌های خون، تنفس و مدفوع تجویز شود. ممکن است آندوسکوپی فوقانی یا اشعه ایکس شکم انجام شود. برای سوء هاضمه عملکردی سوء هاضمه "معمولی" درمان و پیشگیری یکسان است. سوء هاضمه عملکردی با خوردن پنج یا شش وعده غذایی کوچکتر در روز با غذای سبکتر و ساده تر، مدیریت استرس و یافتن جایگزین برای برخی از داروها تسکین خواهد یافت. علایمی که هرگز با سوء هاضمه بروز نمی کنند شامل استفراغ خون یا دفع مدفوع قیری، خونریزی مقعدی، اسهال خونی، تب است. ( IBS ) یک اختلال مزمن روده بزرگ است. با درد مکرر شکم و مشکلات مربوط به حرکت روده مشخص می شود که درمان آن دشوار است. علایم و نشانه های IBS معمولا شدید یا جدی نیستند. ایسکمی حاد روده به این معنی است که جریان خون به روده بزرگ و یا کوچک قطع شده است. به آن ایسکمی مزانتریک حاد یا AMI نیز می گویند. ایسکمی ناشی از انسداد یکی از شریان های منتهی به شکم است که معمولا به دلیل آترواسکلروز (پلاک) یا لخته شدن خون است. مستعدترین افراد برای ایسکمی حاد روده، افراد دارای فشار خون بسیار بالا یا پایین بیماری قلبی یا مصرف کننده مواد مخدر غیرقانونی مانند کوکایین یا مت آمفتامین هستند. علایم شامل درد ناگهانی و شدید در یک ناحیه از شکم، تهوع و استفراغ و اجابت مزاج مکرر و فوری، اغلب همراه با خون است. ایسکمی حاد روده یک بیماری نادر پزشکی و بسیار جدی است. در صورت مشکوک بودن، بیمار را به اورژانس ببرید یا با اورژانس تماس بگیرید. تشخیص ایسکمی حاد روده از طریق آرتریوگرام انجام می شود که شامل تزریق رنگ به شریان های شکمی تحت اشعه ایکس به منظور یافتن محل دقیق انسداد است. درمان شامل داروهای "لخته شکن" برای از بین بردن لخته، یا جراحی اورژانسی برای از بین بردن هر چیزی که باعث انسداد شده می باشد. این وضعیت التهاب لوزالمعده است که بهبود نمی یابد، اما به تدریج در طول زمان بدتر می شود. پانکراتیت مزمن در مردان تا ساله با سابقه اعتیاد به الکل و سابقه خانوادگی این بیماری بیشتر شایع است، اما هر کسی ممکن است به این بیماری مبتلا شود. لوزالمعده برای کنترل قند خون و ترشح برخی از آنزیم های گوارشی حیاتی است. در صورت عدم درمان، پانکراتیت مزمن می تواند منجر به آسیب دایمی پانکراس، دیابت، سوء تغذیه و درد مزمن شود. عوامل ژنتیکی اعتیاد به الکل مسدود شدن مجرای پانکراس بیماری خودایمنی، که در آن دفاع طبیعی بدن در برابر خود قرار می گیرد. تشخیص از طریق شرح حال بیمار، معاینه فیزیکی و تصویربرداری مانند اشعه ایکس، سی تی اسکن یا سونوگرافی انجام می شود. درمان شامل مدیریت درد از طریق دارو و روش های جراحی است. بهبود سبک زندگی از طریق رژیم غذایی، ورزش و مدیریت استرس نیز می تواند بسیار مفید باشد. علایم شامل درد شدید در پشت و شکم، به ویژه هنگام غذا خوردن، کاهش وزن تهوع و استفراغ و اسهال همراه با مدفوع چرب و رنگ پریده است. بیماری سلیاک به آنتروپاتی حساس به گلوتن، سلیاک یا اسپرو نیز گفته می شود. این یک پاسخ خودایمنی در روده به گلوتن، پروتیین موجود در گندم و جو است. عوامل موثر در بیماری سلیاک عبارتند از: سندرم داون دیابت نوع روماتیسم مفصلی بیماری خود ایمنی تیرویید سابقه خانوادگی بیماری سلیاک. قرار گرفتن مکرر در معرض گلوتن باعث آسیب به پوشش روده کوچک می شود. علایم شامل ناراحتی گوارشی همراه با گاز، نفخ و اسهال است. سوء تغذیه باعث خستگی، کاهش وزن، استخوان های شکننده، بثورات پوستی شدید، زخم های دهان، کم خونی و آسیب به طحال و سیستم عصبی می شود. شکم متورم، ناتوانی در رشد، تحلیل عضلانی و اختلالات یادگیری در کودکان دیده می شود و رشد و تکامل طبیعی می تواند به شدت تحت تاثیر قرار گیرد. تشخیص از طریق آزمایش خون و آندوسکوپی و گاهی اوقات بیوپسی از روده کوچک انجام می شود. هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد، اما بیماری سلیاک را می توان با حذف تمام گلوتن از رژیم غذایی کنترل کرد. مکمل های غذایی استفاده می شود و گاهی اوقات داروهای استروییدی برای کمک به بهبود روده تجویز می شود. لاکتوز قندی است که به طور طبیعی در شیر وجود دارد. زمانی که روده کوچک قادر به تولید آنزیم کافی برای هضم لاکتوز به نام لاکتاز نباشد، فرد دچار بیماری عدم تحمل لاکتوز شده است. درمان درد پس از صرف غذا به علت آن بستگی دارد. روش های درمانی متعددی وجود دارد که ممکن است تسکین دهنده باشد. خوشبختانه، از آنجایی که بیشتر علل درد پس از صرف غذا نسبتا خوش خیم هستند، درمان‌هایی وجود دارد که می‌توانید ابتدا در خانه امتحان کنید تا علایم خود را کاهش دهید. آنتی اسیدها داروهای رایج بدون نسخه هستند که می توانند در تسکین برخی از علل درد پس از غذا بسیار مفید باشند، زیرا آنها اسید اضافی معده را خنثی می کنند. با این حال، آنتی اسیدها به علل التهابی یا انسدادی درد پس از غذا کمک نمی کنند.

، یکی از چالش های بعد از گذاشتن دندان های مصنوعی است. برای راهکارهای درمانی این درد، ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. پروتزها یا دندان های مصنوعی، وسایل متحرکی هستند که پس از از دست دادن دندان به کمک شما می آیند. از دست دادن دندان یکی از مشکلاتی است که با بیماری های پریودنتال همراه است. بیماری های پریودنتال یکی از دلایل بسیار شایع از دست دادن دندان هستند. افزایش سن اغلب با از دست دادن دندان همراه است زیرا یک عامل خطر برای بیماری های پریودنتال است. دندان مصنوعی مناسب به بهبود توانایی های گفتار و خوردن کمک می کند. حتی از افتادگی صورت شما در طول زمان جلوگیری می کند. همه این عوامل تاثیر زیادی بر اعتماد به نفس شما دارند. با این حال، پروتزهای مصنوعی همچنین می توانند درد قابل توجهی را در لثه های شما ایجاد کنند. حتی در چند هفته اول قرار دادن شما را ناراحت کنند. اگر در حال حاضر از دندان مصنوعی به دلیل تغییرات ساختاری در لثه و استخوان‌های خود استفاده می‌کنید یا اگر دندان مصنوعی به درستی جا نمی‌شود، ممکن است با مشکلات و درد دندان مصنوعی نیز موجهه شوید. درد دندان مصنوعی ممکن است نتیجه عوامل مختلفی باشد، از جمله: پروتزهای کثیف مملو از میکروب هایی مانند باکتری و قارچ دندان مصنوعی نامناسب می تواند به بافت های زیرین لثه آسیب برساند و باعث درد در لثه شود. ابتلا به بیماری هایی مانند، دیابت، نفریت و کمبود ویتامین C نیز می تواند باعث ایجاد درد در دهان هنگام استفاده از دندان مصنوعی شود. استوماتیت دندان مصنوعی یک واکنش دندان مصنوعی است که به دلیل استفاده ساعته از دندان مصنوعی و عدم رعایت بهداشت دهان و دندان ایجاد می شود و باعث قرمزی لثه به دلیل عدم استراحت بافت و رشد قارچ می شود. این لکه ها پس از کشیدن دندان یا برآمدگی های استخوانی تیز می توانند باعث درد دندان مصنوعی شوند. این موارد بیشتر در بیمارانی دیده می شود که چندین دندان خودشان را کشیده اند و پروتز کامل دریافت می کنند. بنابراین، اغلب اوقات، کشیدن کامل دندان ممکن است به روشی به نام آلویوپلاستی (روشی برای صاف کردن هرگونه برآمدگی یا لبه‌های تیز استخوان فک) نیاز داشته باشد که همراه با کشیدن دندان قبل از قرار دادن دندان مصنوعی انجام می‌شود. مطالعه ای که در سال انجام شد، نشان داد که عوامل متعددی با درد مخاطی در بیماران دارای پروتزهای متحرک دندانی جزیی مرتبط است. قرار دادن دندان مصنوعی یکی از عواملی بود که در . درصد از افراد به تسکین درد کمک کرد. هنگام استفاده از دندان مصنوعی برای اولین بار، ممکن است علایم خاصی بروز کند، از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درد تورم در لثه خشکی دهان مشکل در جویدن اختلال در بیان گفتار مشکل احتمالی در بلع تکه های سفید مخمر در دهان زخم های قرمز روی لثه زیر دندان مصنوعی جدا شدن دندان مصنوعی هنگام نوشیدن با نی به نظر می رسد لثه ها روی دندان مصنوعی رشد می کنند. درمان استاندارد برای درد دندان مصنوعی به طور منظم با خود مشورت کنید تا بتوانید از بروز هرگونه مشکلی در آینده پیشگیری شود. دندانپزشک شما سعی می کند علت دقیق درد دندان مصنوعی را تشخیص دهد. اگر علت نامناسب بودن پروتز باشد، پروتز را در صورت لزوم با روکش کردن یا تغییر پایه آن تنظیم می کند. پزشک شما ممکن است یک چسب تجویز کند تا دندان مصنوعی نامناسب شما در جای خودش باقی بماند. همچنین می توانید از برای تسکین موقت درد استفاده کنید. مراجعه به دندانپزشک برای پیشگیری از عفونت های شدید در حفره دهان ضروری است. نکته: چسب‌های دندان مصنوعی به سختی از حفره دهان و دندان‌های مصنوعی تمیز می‌شوند. هنگامی که آنها برای مدت طولانی باقی می مانند، عفونت های قارچی را در خود جای می دهند که می توانند باعث ایجاد استوماتیت دندان مصنوعی در داخل دهان شود. التهاب و درد ناشی از دندان مصنوعی معیوب و نامناسب را می توان با استفاده از درمان های خانگی زیر تسکین داد. با این حال، برای از بین بردن علت اصلی درد ناشی از دندان مصنوعی نامناسب، ضروری است که به دندانپزشک خود مراجعه کنید. نمک، تسکین دهنده فوق العاده برای استفاده کنندگان از پروتز در طول مرحله تنظیم می باشد. حتی به کاهش تورم و کمک می کند. بر اساس یک مطالعه در سال ، شستشوی دهان با محلول کلرید سدیم به دلیل قابلیت ترمیم زخم، لثه های سالم را تقویت می کند. این دارو رشد باکتری ها را در دهان مهار می کند و خطر زخم های دهان یا خشکی دهان را کاهش می دهد. دو مشکل رایجی که استفاده کنندگان از دندان مصنوعی با آن مواجه هستند. دندان مصنوعی خود را بردارید و به آرامی لثه های خود را با نمک به مدت چند ثانیه بمالید. آن را با آب گرم بشویید. این کار را یک بار در روز انجام دهید. از طرف دیگر، تا قاشق چایخوری نمک را به لیوان آب ولرم اضافه کنید و از محلول برای شستشوی دهان خود استفاده کنید. این کار را سه تا پنج بار در روز انجام دهید تا تورم کاهش یابد. میخک یک درمان عالی دیگر برای استفاده کنندگان از دندان مصنوعی است که از درد لثه رنج می برند. اوژنول و استیل اوژنول دو ترکیب اصلی در میخک هستند که دارای خواص ضد التهابی و ضد درد هستند. بنابراین، به عنوان یک مسکن عمل می کند و همچنین به ضد عفونی کردن دهان شما کمک می کند. چند میخک را آسیاب کنید تا نصف قاشق چایخوری از پودر حاصل شود. چند قطره روغن زیتون را در میخک آسیاب شده مخلوط کنید. مخلوط را در اطراف لثه های دردناک خود بمالید. دقیقه صبر کنید و سپس آن را با آب ولرم بشویید. این کار را دو بار در روز تکرار کنید تا بتوانید دندان مصنوعی خود را بدون ناراحتی بپوشید. برای کاهش موفقیت آمیز درد لثه ناشی از دندان مصنوعی، از چای کیسه ای سیاه استفاده کنید. چای سیاه سرشار از اسید تانیک است، یک ماده قابض که به کاهش حفره های دندانی و عفونت های باکتریایی مانند استرپتوکوکی در دهان کمک می کند. همچنین می تواند به پیشگیری از (لکوپلاکی دهان) کمک کند. تحقیقات نشان داده است که چای سیاه برای سلامت کلی دهان مفید است. یک چای کیسه ای سیاه را به مدت دقیقه در فنجان آب داغ قرار دهید. چای کیسه ای را بردارید و کنار بگذارید تا خنک شود. آن را به مدت تا دقیقه روی ناحیه آسیب دیده لثه نگه دارید. دهان خود را با آب ولرم بشویید. این کار را یک یا دو بار در روز به مدت چند روز انجام دهید. قبل و در طول این درمان به جز آب چیزی نخورید و ننوشید. برای کاهش درد لثه می توانید از زردچوبه به دلیل خاصیت تسکین درد آن استفاده کنید. ترکیب کورکومین موجود در زردچوبه دارای خواص ضد التهابی، ضد باکتریایی، ضد درد و ضد عفونی کننده است و بنابراین نقش بالقوه ای در عمل دندانپزشکی دارد. حتی می تواند از رشد باکتری های مضر در دهان جلوگیری کند. خمیری از قاشق چایخوری پودر زردچوبه و چند قطره آب درست کنید. خمیر را روی لثه های دردناک بمالید. اجازه دهید به مدت دقیقه بماند و سپس چند دقیقه به آرامی لثه ها را ماساژ دهید. دهان خود را با آب ولرم کاملا بشویید. از این درمان خانگی دو بار در روز به مدت حداقل یک هفته استفاده کنید. یکی دیگر از داروهای موثر برای خلاص شدن از درد دندان مصنوعی آلویه ورا است. این گیاه دارای خواص ضد التهابی و ضد باکتریایی است که می تواند رشد باکتری های مضر در دهان را محدود کند، لثه های ملتهب را تسکین دهد و درد لثه را کاهش دهد. آلویه ورا حتی از در بیماران دارای دندان مصنوعی نیز جلوگیری می کند. یک برگ آلویه ورا را با چاقو باز کنید و ژل آن را بگیرید. ژل را مخلوط کنید. با استفاده از یک توپ پنبه ای، ژل را مستقیما روی لثه های دردناک بمالید. قبل از شستشوی دهان با آب خنک، دقیقه صبر کنید. به مدت ساعت از خوردن چیزی خودداری کنید. این درمان را دو تا سه بار در روز تکرار کنید تا درد از بین برود. اگر علایم خشکی دهان دارید، روزانه فنجان آب آلویه ورا بنوشید. برای تهیه آب میوه، قاشق غذاخوری ژل آلویه ورا را با فنجان آب یا آب مرکبات مانند آب پرتقال مخلوط کنید. لثه های را ماساژ دهید. برای کاهش تورم لثه، ماساژ ملایم لثه کمک زیادی می کند. ماساژ گردش خون را تقویت می کند که تورم و درد را کاهش می دهد. برای ماساژ لثه می توانید از روغن زیتون استفاده کنید که خاصیت ضد التهابی دارد. مشخص شده است که ماساژ روغن زیتون می تواند به حفظ و بهبود سلامت دهان و دندان کمک کند. مقداری روغن زیتون را مستقیما روی لثه های خود بمالید. با انگشت اشاره لثه های خود را به آرامی برای چند دقیقه ماساژ دهید. دقیقه دیگر صبر کنید و سپس دهان خود را با آب ولرم بشویید. این کار را دو تا سه بار در روز انجام دهید تا زمانی که دردتان تسکین یابد. بهداشت دهان و دندان را رعایت کنید. برای جلوگیری از باقی ماندن باکتری ها بر روی دندان مصنوعی، باید آنها را مرتب تمیز کنید. مراقبت مناسب به تمیزی، عاری از لکه و بهترین ظاهر آنها کمک می کند. حتی اگر از دندان مصنوعی استفاده می کنید، برای جلوگیری از درد و تورم لثه ها باید بهداشت دهان و دندان را رعایت کنید. همچنین رعایت بهداشت دهان بوی بد دهان را کاهش می دهد. از یک مسواک نرم برای تمیز کردن دندان مصنوعی، زبان، لثه و سقف دهان خود دو بار در روز استفاده کنید. بلافاصله پس از استفاده از دندان مصنوعی، باید مراقب غذاهایی که می خورید باشید. تا زمانی که به وسایل موجود در دهان خود عادت نکنید، باید به غذاهای راحت و آسان پایبند باشید. این به دهان شما زمان کافی می دهد تا با دندان مصنوعی تازه نصب شده سازگار شود. از سوی دیگر، جویدن غذاهای سفت در ابتدای استفاده از دندان مصنوعی می تواند باعث ایجاد لکه های دردناک در زیر دندان مصنوعی شود و ممکن است دچار درد شوید. به همین دلیل مصرف خورش، ماکارونی، سوپ سبزیجات، سس سیب، پودینگ و ماست که نیاز به جویدن کمتری دارند، توصیه می شود. برای چند روز از غذاهای جویدنی و سفت دوری کنید. در کنار غذاهای راحت، برای افزایش تولید بزاق، باید دهان خود را مرطوب نگه دارید. تحریک صحیح بزاق می تواند به کاهش اصطکاک دندان مصنوعی و جلوگیری از تحریک لثه کمک کند. آب خنک بنوشید، اما از آب خیلی گرم یا خیلی سرد اجتناب کنید. همچنین می توانید مایعات غیر ادرار آور مصرف کنید تا جریان سالم بزاق را افزایش دهید. حتی می توانید برای افزایش جریان بزاق، قرص پاستیل را بمکید.

درد قفسه سینه هنگام قورت دادن و بلع غذا می توانند علل زیادی داشته باشد. علایم دیگری مانند سوزش سر دل، مشکل در بلع یا حالت تهوع اغلب وجود دارد. برای آشنایی با علل احتمالی این درد و نحوه تشخیص و درمان آن، ادامه مطلب را بخوانید. بیایید عمیق‌تر به رایج‌ترین شرایطی که می‌توانند باعث درد قفسه سینه در هنگام بلعیدن شوند، نگاهی بیاندازیم. هر بیماری علایم و علل خاص خود را دارد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: بیماری ریفلاکس معده ( GERD ) GERD زمانی است که محتویات معده به سمت مری حرکت می کند. این می تواند احساس دردناک و سوزشی به نام سوزش سر دل در وسط قفسه سینه ایجاد کند. درد ممکن است هنگام قورت دادن یا کمی بعد از صرف غذا ایجاد شود. سایر علایم GERD می تواند شامل موارد زیر باشد: حالت تهوع یا استفراغ مشکل در بلع (دیسفاژی) نارسایی احساس می کنید چیزی در گلوی شما گیر کرده است. بوی بد دهان GERD زمانی رخ می دهد که عضله حلقه مانندی که مری شما را به معده شما متصل می کند (اسفنکتر) ضعیف شود. این اجازه می دهد تا اسید معده یا غذا از معده شما به مری شما جریان یابد. فتق هیاتال همچنین می توانید GERD شود. برخی از عوامل خطر بالقوه GERD عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید داشتن اضافه وزن یا چاقی مصرف برخی داروها مانند آنتی هیستامین ها، مسدود کننده های کانال کلسیم، داروهای آسم بارداری سیگار کشیدن ازوفاژیت ازوفاژیت التهاب مری است. اگر این عارضه درمان نشود، می تواند باعث زخم، زخم یا باریک شدن شدید مری شود. این به نوبه خود می تواند عملکرد مری را محدود کند. ازوفاژیت می تواند باعث درد قفسه سینه و همچنین بلع دردناک شود. علایم دیگر می تواند شامل سوزش سردل و گیر کردن غذا در مری می شود. فتق هیاتال فتق هیاتال می افتد زمانی که قسمت بالای معده خود را از طریق یک سوراخ کوچک (وقفه) در خود را به برآمدگی آغاز می شود دیافراگم. شما می توانید یک فتق هیاتال کوچک داشته باشید و آن را ندانید. با این حال، بزرگترها اغلب علایم ایجاد می کنند. فتق هیاتال گاهی اوقات می تواند باعث برگشت غذا یا اسید معده به مری شود. این می تواند باعث سوزش سر دل در قفسه سینه اغلب پس از بلعیدن یا غذا خوردن شود. سایر علایم فتق هیاتال می تواند شامل موارد زیر باشد: مشکل در بلع نارسایی احساس تنگی نفس استفراغ خون خون در مدفوع شما فتق هیاتال می تواند دلایل مختلفی داشته باشد، از جمله تغییرات مرتبط با افزایش سن و آسیب. همچنین ممکن است در اثر فشار مداوم به ناحیه ناشی از سرفه، استفراغ یا زور زدن در حین اجابت مزاج ایجاد شود. تنگی های مری تنگی مری یک باریک شدن غیر طبیعی مری است. به دلیل باریکتر بودن مری از آنچه باید باشد، تنگی می تواند باعث درد قفسه سینه در هنگام بلع شود. علایم دیگر ممکن است شامل موارد زیر باشد: مشکل در بلع، به ویژه غذاهای جامد احساس می کنید چیزی در گلوی شما گیر کرده است. کاهش وزن غیر قابل توضیح اختلالات حرکتی اولیه مری ( PEMDs ) به طور معمول، مری شما منقبض می شود تا غذایی که خورده اید را به سمت پایین به سمت معده هدایت کند. اختلال حرکتی مری زمانی اتفاق می افتد که این انقباضات نامنظم یا غایب باشند. از آنجایی که انقباضات هماهنگ نیستند، PEMD ها می توانند هنگام قورت دادن باعث درد قفسه سینه شوند. در برخی موارد، این درد حتی ممکن است با درد قلبی (آنژین صدری) اشتباه گرفته شود. انواع مختلفی از PEMD وجود دارد، مانند: این انقباضات در مری ناهماهنگ و نامرتب هستند. مری چکشی نیز نامیده می شود، انقباضات در این مری هماهنگ اما بسیار قوی هستند. اسفنکتری که به معده منتهی می شود شل نمی شود. آشالازی بسیار نادر است. مشخص نیست چه چیزی باعث این اختلالات می شود. به نظر می رسد که آنها مربوط به عملکرد غیر طبیعی اعصابی هستند که انقباضات ماهیچه های صاف مری را کنترل می کنند. تشخیص علت درد قفسه سینه هنگام بلع برای تشخیص اینکه چرا این درد را دارید، پزشک ابتدا سابقه پزشکی شما را می گیرد و معاینه فیزیکی انجام می دهد. از آنجایی که درد قفسه سینه می‌تواند نشان‌دهنده شرایطی مانند حمله قلبی باشد، آن‌ها همچنین می‌خواهند آزمایش‌هایی را برای رد بیماری قلبی انجام دهند. هنگامی که بیماری قلبی رد شد، پزشک ممکن است یک یا چند آزمایش زیر را برای کمک به تشخیص انجام دهد: آندوسکوپی در این روش، پزشک شما از یک لوله انعطاف پذیر کوچک (اندوسکوپ) با دوربین متصل برای مشاهده مری و معده استفاده می کند. اشعه ایکس. اشعه ایکس می تواند به پزشک کمک کند تا ناحیه قفسه سینه و گلو را برای بررسی آسیب یا ناهنجاری های ساختاری تجسم کند. یکی از روش ها، بلع باریم، از محلول باریم برای پوشاندن دستگاه گوارش شما استفاده می کند. این باعث می شود که مشاهده هر گونه ناهنجاری در اشعه ایکس آسان تر شود. بیوپسی در برخی موارد، پزشک شما ممکن است بخواهد نمونه ای از بافت را برای بررسی در آزمایشگاه بگیرد. این را می توان در طول آندوسکوپی انجام داد. مانومتری مری. این آزمایش از یک لوله کوچک برای اندازه گیری فشار انقباضات عضلانی مری در هنگام بلع استفاده می کند. می تواند نواحی مختلف مری را آزمایش کند. پایش PH مری. این آزمایش pH مری شما را در یک دوره تا ساعته اندازه گیری می کند. این به پزشک شما کمک می کند تا تشخیص دهد که آیا اسید معده به مری شما جریان دارد یا خیر. مانیتور را می توان روی یک لوله نازک کوچک یا با اتصال یک دستگاه بی سیم در مری در حین آندوسکوپی در مری قرار داد. درمان های پزشکی درد قفسه سینه هنگام بلع درمانی که پزشک برای درد قفسه سینه در حین بلع تجویز می کند به شرایط خاصی که باعث آن شده است بستگی دارد. داروها. بسته به تشخیص شما، پزشک ممکن است دارو تجویز کند. برخی از گزینه ها عبارتند از: مسدود کننده های H ، که میزان اسید معده شما را کاهش می دهد مهارکننده های پمپ پروتون که مانع از تولید اسید معده می شوند. داروهایی برای کمک به شل شدن عضلات مری، مانند نیترات ها یا مسدود کننده های کانال کلسیم داروهای استروییدی برای درمان التهاب همراه با ازوفاژیت داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای برای کمک به کاهش درد در مری آنتی بیوتیک ها یا ضد قارچ ها برای درمان عفونت چند نمونه از روش هایی که ممکن است به درمان درد قفسه سینه هنگام بلع کمک کند عبارتند از: اتساع. در این روش که برای تنگی مری استفاده می شود، یک لوله با یک بالون کوچک به داخل مری شما هدایت می شود. سپس بالون برای کمک به باز شدن مری منبسط می شود. تزریق سم بوتولینوم. تزریق سم بوتولینوم به مری می تواند با مهار تکانه های عصبی به شل شدن عضلات مری کمک کند. استنت گذاری. در موارد شدید تنگی مری، ممکن است لوله‌های موقتی منبسط شونده به نام استنت قرار داده شود تا به باز نگه داشتن مری کمک کند. عمل جراحی برای درد قفسه سینه هنگام بلع جراحی معمولا تنها زمانی کاربرد دارد که درمان هایی مانند داروها و تنظیم شیوه زندگی برای کاهش علایم کارایی نداشته باشند. چند نمونه از روش های جراحی عبارتند از: فوندوپلیکاسیون. با این جراحی لاپاراسکوپی، پزشک بالای معده شما را دور مری می دوزد. این کار اسفنکتر را سفت می کند و از جریان یافتن اسید معده به سمت بالا جلوگیری می کند. سایر اعمال جراحی برای GERD پزشک شما همچنین می‌تواند اسفنکتری که از مری به معده منتهی می‌شود را به روش‌های دیگری سفت کند. برخی از گزینه ها شامل ایجاد ضایعات حرارتی و استفاده از مهره های مغناطیسی است. ترمیم فتق. برای ترمیم جراحی فتق هیاتال، پزشک معده شما را به سمت پایین به داخل شکم شما می کشد. سپس می توانند فاصله شما را کوچکتر کنند. میوتومی. این شامل ایجاد بریدگی در عضلات پوشاننده قسمت تحتانی مری است که می تواند انقباضات عضلانی را ضعیف کند. نسخه کم تهاجمی این روش نیز موجود است. تعمیر سوراخ. افرادی که دارای پارگی در مری خود هستند، اغلب باید سوراخ را با جراحی ببندند. علاوه بر درمانی که پزشک شما تجویز می کند، اقداماتی نیز وجود دارد که می توانید در خانه برای کمک به کاهش علایم خود انجام دهید. به عنوان مثال، شما می توانید: غذاهایی که باعث ایجاد علایم شما می شوند را شناسایی کنید و آنها را از رژیم غذایی خود حذف کنید. مقدار کافیین مصرفی خود را محدود کنید. عادات غذایی خود را اصلاح کنید. وعده های غذایی کوچکتر را به دفعات بیشتر بخورید و حداقل ساعت قبل از خواب از خوردن غذا خودداری کنید. مطمین شوید که بلافاصله پس از صرف غذا دراز نکشید. اگر دل درد در شب شما را آزار می دهد، زیر سر خود را کمی بلند تر کنیذ. لباس های گشاد بپوشید که فشار کمتری به شکم شما وارد کند. در صورت لزوم وزن خود را کاهش دهید. سیگار را ترک کنید. این برنامه ها ممکن است کمک کنند. در مورد استفاده از داروهای گیاهی برای تسکین سوزش سر دل با پزشک خود مشورت کنید که می تواند شامل شیرین بیان، بابونه و نارون لغزنده باشد. شرایط مختلفی می تواند باعث درد قفسه سینه در هنگام بلع شود. درمانی که برای این نوع درد دریافت خواهید کرد به علت آن بستگی دارد. درمان ها اغلب بر روی تغییر شیوه زندگی و داروها تمرکز دارند. جراحی معمولا تنها زمانی توصیه می شود که روش های درمانی محافظه کارانه تر علایم را تسکین ندهند. به یاد داشته باشید که درد قفسه سینه گاهی اوقات می تواند نشانه یک اورژانس پزشکی مانند حمله قلبی باشد. برای هر درد قفسه سینه جدید یا غیرقابل توضیح حتما به دنبال مراقبت های اورژانسی باشید.

یا همان اشک مالوری ویس وضعیتی است که به خونریزی و سایر علایم ناشی از پارگی در پوشش داخلی قسمت فوقانی روده (مجرای گوارشی) اشاره دارد. این وضعیت معمولا با انجام آزمایشی به نام گاستروسکوپی (آندوسکوپی) تشخیص داده می شود. سندرم مالوری ویس شامل یک لوله است که از طریق روده (مری) به معده منتقل می شود. در بسیاری از موارد، با انجام گاستروسکوپی، خونریزی متوقف شده و نیازی به درمان خاصی نیست. پارگی معمولا پس از چند روز خود به خود بهبود می یابد. سندرم مالوری - ویس اولین بار در سال توسط دو پزشک به نام های مالوری و ویس توصیف شد. آن‌ها متوجه آن شده بودند که پس از مصرف الکل، در افرادی که پس از مصرف زیاد الکل، دچار حالت تهوع و بیماری (استفراغ) می‌شدند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علت سندرم مالوری ویس چیست؟ پارگی دیواره روده که در سندرم مالوری - ویس رخ می دهد، می تواند ناشی از هر چیزی باشد که منجر به افزایش ناگهانی فشار در معده یا قسمت پایین روده (مری) شود. برای اکثر افراد، این امر به دلیل رکودهای مکرر و بیماری (استفراغ) به هر دلیلی ایجاد می شود. کمتر به دلیل سرفه های شدید، سکسکه، زور زدن بیش از حد یا بلند کردن اجسام سنگین اتفاق می افتد. گاهی اوقات نمی توان دلیل واضحی برای پارگی پیدا کرد. این مشکل معمولا افراد بین تا ساله را تحت ت ثیر قرار می دهد، اگرچه ممکن است در هر سنی رخ دهد. این بیماری در مردان بیشتر از زنان است و همچنین در افراد مبتلا به فتق هیاتوس شایع تر است. فتق هیاتوس زمانی اتفاق می افتد که بخشی از معده از طریق ضعف در دیافراگم به سمت پایین قفسه سینه فشار می آورد. استفراغ مکرر و عقب افتادن پس از مصرف زیاد الکل، به دلیل تهوع شدید صبحگاهی در دوران بارداری، یا به دلیل پرخوری عصبی (قسمت های پرخوری و به دنبال آن استفراغ خودساخته) از شایع ترین علل سندرم مالوری - ویس هستند. با این حال، هر شرایطی که باعث استفراغ یا سرفه شود، می تواند باعث ایجاد این پارگی شود. پارگی معمولا در یکی از دو مکان خاص در قسمت فوقانی روده رخ می دهد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید محل اتصال معده به مری، بخشی از روده فوقانی که در آن روده به معده می پیوندد. درون پوشش قسمت فوقانی معده علایم اشک مالوری ویس چیست؟ اکثر افراد مبتلا به سندرم مالوری - ویس مقداری خون قرمز روشن (استفراغ) می کنند. این اغلب پس از یک دوره استفراغ معمولی رخ می دهد. میزان خونریزی (و در نتیجه خون استفراغ) از فردی به فرد دیگر متفاوت است. اکثر افراد فقط مقدار کمی خونریزی دارند اما گاهی اوقات ممکن است مقدار زیادی خون از دست برود. مدفوع می تواند سیاه تیره یا رنگ تیره و بسیار بدبو شود. این ناشی از خون ناشی از پارگی در قسمت فوقانی روده است که به قسمت تحتانی روده می رسد و همراه با مدفوع خارج می شود. هنگامی که خون از روده عبور می کند، تا حدی هضم می شود، بنابراین رنگ آن از قرمز روشن به سیاه تغییر می کند. اگر خونریزی شدید در قسمت فوقانی روده اتفاق بیفتد، خون قرمز روشن ممکن است از راه رکتوم عبور کند. زمانی برای هضم خون وجود ندارد تا رنگ آن تغییر نکند. برخی از افراد مبتلا به سندرم مالوری - ویس درد در قسمت بالای شکم را تجربه می کنند. همچنین ممکن است به دلیل از دست دادن خون احساس سرگیجه و سبکی سر داشته باشند. در مواردی که خونریزی زیاد باشد، ممکن است فرد کاملا ناخوشایند شود. توجه: بسیاری از شرایط دیگر مانند زخم معده، التهاب معده (گاستریت) یا التهاب روده (مری) وجود دارد که می تواند منجر به استفراغ خون شود. سندرم مالوری ویس در حدود مورد از مورد با خونریزی از قسمت فوقانی روده علت است. اگر هر یک از علایم بالا را تجربه کردید، مهم است که فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. مالوری ویس چگونه تشخیص داده می شود؟ سندرم مالوری ویس معمولا با انجام گاستروسکوپی (آندوسکوپی) تشخیص داده می شود. گاستروسکوپی آزمایشی است که در آن پزشک با استفاده از آندوسکوپ به قسمت بالایی روده نگاه می کند. بنابراین، این آزمایش را گاهی آندوسکوپی می نامند. آندوسکوپ یک تلسکوپ نازک و قابل انعطاف است. ضخامت آن تقریبا به اندازه یک انگشت کوچک است. آندوسکوپ از دهان، به داخل روده (مری) و به سمت معده و دوازدهه عبور می کند. نوک آندوسکوپ حاوی یک نور و یک دوربین فیلمبرداری کوچک است تا اپراتور بتواند داخل روده را ببیند. آندوسکوپ همچنین یک کانال جانبی دارد که ابزارهای مختلف می توانند از آن عبور کنند. اینها توسط اپراتور قابل کار هستند. مشکلات سلامتی دیگری نیز وجود دارد که ممکن است علایم مشابهی ایجاد کند. علایم مرتبط با MWS ممکن است با اختلالات زیر نیز رخ دهد: سندرم زولینگر - الیسون، که یک اختلال نادر است که در آن تومورهای کوچک اسید معده اضافی ایجاد می‌کنند که منجر به زخم‌های مزمن می‌شود. گاستریت فرسایشی مزمن، که التهاب پوشش معده است که باعث ایجاد ضایعات زخم مانند می شود سوراخ شدن مری زخم معده سندرم بویرهاو که پارگی مری به دلیل استفراغ است. فقط پزشک شما می تواند تشخیص دهد که آیا MWS دارید یا خیر. درمان سندرم مالوری ویس چیست؟ اولین کاری که پزشکان و پرستاران در صورت مشکوک شدن به سندرم مالوری ویس انجام می دهند، اطمینان از پایداری وضعیت فرد است. اگر خون زیادی از دست رفته باشد، ممکن است مایعات به داخل سیاهرگ ها (به صورت داخل وریدی) تزریق شود. گاهی ممکن است تزریق خون انجام شود. فشار خون و ضربان نبض از نزدیک تحت نظر خواهد بود تا کادر پزشکی بتوانند پاسخ به هر درمانی را بررسی کنند. معمولا آزمایش خون انجام می شود. به عنوان مثال، برای بررسی کم خونی و بررسی اینکه خون به طور طبیعی لخته می شود. ممکن است برای کمک به علایم احساس بیماری (تهوع) یا بیماری (استفراغ) دارو تجویز شود. گاهی اوقات، افرادی که هیچ نشانه ای از خونریزی مداوم را نشان نمی دهند و وضعیت آنها پایدار است، ممکن است در بیمارستان بستری نشوند. در عوض ممکن است به صورت سرپایی پیگیری شوند. اتفاق بعدی بستگی به این دارد که آیا پارگی مالوری - ویس هنوز در هنگام انجام گاستروسکوپی خونریزی دارد یا خیر. توجه: در بسیاری از موارد، تا زمان انجام گاستروسکوپی، خونریزی متوقف شده است. درمان خونریزی در پارگی اگر پارگی همچنان خونریزی دارد، معمولا در حین گاستروسکوپی، درمان برای توقف خونریزی انجام می شود. تعدادی از درمان های مختلف در دسترس هستند. مثلا: پارگی را می‌توان با استفاده از گیره‌های فلزی مخصوصی که از کانال کناری عبور می‌دهد، ترمیم یا بسته کرد و بنابراین خونریزی متوقف می‌شود. این به عنوان haemoclipping شناخته می شود. می توان از یک نوار برای بستن رگ خونی در حال خونریزی استفاده کرد. این به عنوان بستن باند شناخته می شود. ممکن است یک کاوشگر از کانال کناری آندوسکوپ عبور داده شود تا یک منبع گرما را به رگ های خونی در حال خونریزی اعمال کند تا خونریزی را متوقف کند. آدرنالین (اپی نفرین) ممکن است در اطراف نقطه خونریزی تزریق شود. این دارو باعث بسته شدن (انقباض) رگ های خونی می شود. این کار می تواند از این طریق خونریزی را متوقف کند. باز هم برای این کار از کانال کناری آندوسکوپ استفاده می شود. درمان های ترکیبی گاهی اوقات ترکیبی از درمان ها استفاده می شود. به ندرت، درمان های فوق خونریزی را متوقف نمی کند. در این مورد می توان از روشی به نام آنژیوگرافی با آمبولیزاسیون استفاده کرد. رنگ مخصوصی به جریان خون تزریق می شود و اشعه ایکس گرفته می شود. این اشعه ایکس رگ های خونی را نشان می دهد (که آنژیوگرافی نامیده می شود) به این ترتیب پزشکان می توانند متوجه شوند که خونریزی از کجا می آید. سپس ماده ای به رگ خونی در حال خونریزی تزریق می شود تا خونریزی را متوقف کند یا برای ایجاد یک پلاگ (لخته) به طوری که بسته شود (به نام آمبولیزاسیون) به ندرت، اگر سایر درمان‌ها در متوقف کردن خونریزی شکست خورده باشند، برای درمان سندرم مالوری ویس نیاز به جراحی است. پارگی توسط جراح دوخته می شود (بسته می شود) اگر تا زمان انجام گاستروسکوپی مشخص شود که پارگی خونریزی متوقف شده است، ممکن است نیازی به درمان خاصی نباشد. اشک باید خود به خود بهبود یابد. ممکن است فرد برای مدتی در بیمارستان تحت نظر باشد. ممکن است برای سرکوب اسید معده برای کمک به بهبود پارگی، دارو تجویز شود. پیش آگهی سندرم مالوری ویس چیست؟ پیش آگهی به طور کلی بسیار خوب است. در بیشتر افراد، خونریزی خود به خود متوقف می شود و نیازی به درمان خاصی نیست. اشک مالوری - ویس معمولا به سرعت (در عرض چند روز) بهبود می یابد. بازگشت سندرم مالوری ویس (عود) طبیعی و رایج نیست. با این حال، اگر فردی در گذشته به سندرم مالوری ویس مبتلا بوده باشد، احتمال عود این بیماری پس از بلند کردن اجسام سنگین، سرفه های شدید یا بیماری (استفراغ) مکرر به هر دلیلی وجود دارد. اگر خونریزی در دفعه اول بسیار شدید باشد، احتمال وقوع مجدد آن بیشتر است. برای جلوگیری از MWS ، درمان شرایطی که باعث دوره‌های طولانی استفراغ شدید می‌شوند، مهم است. مصرف بیش از حد الکل و سیروز می تواند باعث ایجاد دوره های مکرر MWS شود. اگر مبتلا به MWS هستید، از مصرف الکل خودداری کنید و با پزشک خود در مورد راه‌هایی برای مدیریت وضعیت خود برای جلوگیری از حملات بعدی صحبت کنید. MWS در مردان شایع تر از زنان است. بیشتر در افراد مبتلا به الکل رخ می دهد. طبق گفته سازمان ملی اختلالات نادر، افراد بین تا سال بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری هستند. با این حال، مواردی از اشک Mallory - Weiss در کودکان و بزرگسالان وجود دارد.

رنگ زبان سالم باید صورتی، با یک پوشش نازک مایل به سفید روی سطح باشد. پاپیلاها در زبان سالم شایع و اینها گره های کوچکی در امتداد سطح هستند که به فرد در خوردن و طعم غذا کمک می کنند. شاید فکر کنید زبانتان فقط رنگ خاصی دارد، در حقیقت این اندام عضلانی کوچک می‌تواند در طیف وسیعی از رنگ‌ها باشد. زبان ی تواند قرمز، زرد، بنفش یا رنگ دیگری شود و برخی بیماری ها احتمال دارد حتی شکل آن را تعیین کنند. غیرمعمول نیست که زبان رنگ متفاوتی داشته باشد، اما نشانه سلامت مطلوب نیست. در حالی که زبان هر کسی می تواند کمی متفاوت به نظر برسد، یک زبان "معمولی سالم" ویژگی های مشابهی دارد. وقتی زبان رنگ صورتی معمولی خود را ندارد، احتمال دارد یک بیماری داشته باشید. در زیر رنگ‌های مختلف زبان و معنی آنها آمده است. اگر سیگار می کشید یا از تنباکوی جویدنی استفاده می کنید، زبان می تواند ظاهری زرد داشته باشد. گاهی اوقات زردی و پسوریازیس نیز ممکن است باعث زردی زبان شوند. مشکلات گوارشی می تواند باعث خاکستری شدن زبان شود. زخم معده یا اگزما نیز احتمال دارد دلیل رنگ زبان باشند. زبان سفید معمولا به دلیل لکه های سفیدی است که روی سطح زبان رشد می کنند. اینها معمولا در اثر عفونت های قارچی مانند برفک دهان ایجاد می شوند. داروهای ضد قارچ می توانند این لکه ها را پاک کنند. زبان سفید می تواند در اثر بیماری های خوش خیم مانند لکوپلاکیا یا لیکن پلان دهان ایجاد که باعث ایجاد خطوط سفید می شود. گاهی اوقات لکوپلاکیا احتمال دارد سرطانی شود. یک پوشش سفید ضخیم یا سنگین روی سطح زبان، که به عنوان لکوپلاکیا نیز شناخته می شود و می تواند ناشی از دود سیگار یا تحریک زبان باشد. این بیشتر ظاهری روکش دار دارد. آن را با برفک دهان اشتباه نگیرید، برفک شبیه یک لایه پنیر دلمه روی زبان و اغلب با دیابت یا ضعف سیستم ایمنی مرتبط است. لکوپلاکیا در افرادی که زیاد سیگار می کشند شایع است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شاید زمان ببرد تا متوجه شوید که این عارضه را دارید. لکوپلاکیا به تدریج ایجاد می شود تا زمانی که از کنترل خارج شود، بنابراین احتمال دارد بیمار متوجه آن نشود. معاینات روتین را با پزشک خود انجام دهید. زبان قرمز (نه صورتی تیره) به سادگی کمبود ویتامین B را نشان دهد که می تواند با مکمل برطرف شود. مخملک، اگزما، و بیماری کاوازاکی نیز می تواند باعث قرمز شدن زبان شوند. لکه های قرمز با حاشیه های سفید در امتداد زبان یک وضعیت نادر، اما بی ضرر به نام زبان جغرافیایی است. آیا زبان شما به نظر می رسد که با جزایر کوچک صاف پر شده است. این زبان جغرافیایی نامیده می شود. و کاملا رایج است و خطرناک نیست. زبان دارای الگوهای قرمز و سفیدی است که شبیه یک نقشه است، از این رو نام آن گرفته شده است. " در اینجا نیازی به نگرانی نیست و مشخص نشده چرا این رخ می دهد. نوک قرمز زبان می تواند نشان دهنده استرس ذهنی یا عاطفی باشد. شاید در موقعیت های پر استرس بیشتر، و زمانی که همه چیز حل شد، خود به خود برطرف می شود. "همچنین، داروهای روان‌شناختی می‌توانند هم جریان بزاق و هم هیدراتاسیون دهان را تغییر دهند، که احتمال دارد روی کل دهان و رنگ زبان ت ثیر بگذارد". این وضعیت زمانی رخ می دهد که باکتری‌ها انباشته شده باشند، یا اگر سیگاری معمولی هستید. درمان آن بهداشت دهان و دندان، از جمله مسواک زدن سه بار در روز، نخ دندان و سیگار نکشیدن است. مسواک برقی یک مکمل عالی برای کمک به بیماران برای دستیابی به دهان تمیزتر است. مسواک زدن زبان باید هر بار که دندان های خود را مسواک می زنید، انجام شود و افراد سیگاری و غیرسیگاری به طور یکسان باید از زبان خراش استفاده کنند. دلیل احتمالی دیگری برای زبان سیاه وجود دارد. پپتو بیسمول، که حاوی بیستموس است، می تواند سطح زبان را نیز سیاه کند. این وضعیت می تواند نشانه مشکلات کبدی یا معده باشد. زبان زرد علامت شروع تدریجی بیماری است که منجر به ایجاد زبان قهوه‌ای یا سیاه رنگ در انتهای خط می‌شود. یکی از علل شایع زبان زرد می تواند بهداشت ضعیف دهان و دندان، سیگار کشیدن، و یا برخی از داروها باشد. بهبود بهداشت دهان و دندان می تواند باعث از بین رفتن مشکلات شود. با این حال، اگر هر گونه بهبودی نمی بینم، باید آن را توسط یک متخصص پزشکی بررسی کنید. این رنگ معمولا بی ضرر و ناشی از چیزی است که می خورید و می نوشید. با این حال، استفاده از تنباکو یکی دیگر از دلایل قهوه ای شدن زبان است، عادت مضری که به طور بالقوه می تواند منجر به علایم سرطان دهان مانند زخم ها در زبان شود. زبان قهوه ای تیره تا سیاه بیشتر به باکتری های ناشی از عادات بد بهداشت دهان نسبت داده می شود. دیابت یکی دیگر از علل زبان سیاه است. گاهی اوقات پاپیلاها می توانند تکثیر شوند و مودار به نظر برسند، که این ویژگی یک بیماری خوش خیم به نام زبان سیاه مودار است. معمولا زبان قهوه‌ای از چیزی که می‌خورید یا می‌نوشید به وجود می‌آید. تغییر رنگ قهوه‌ای زبان شاید به دلیل سیگار کشیدن باشد. اگر زبان همیشه قهوه ای است، می تواند به این معنی باشد که به دلیل سیگار کشیدن مزمن دچار مشکلات ریوی شده اید. زبان آبی احتمال دارد نشان دهنده گردش ضعیف اکسیژن در خون باشد. این می تواند به مشکلات ریوی یا بیماری کلیوی نسبت داده شود. مشکلات قلبی و گردش خون ضعیف می تواند باعث رنگ بنفش زبان شود. زبان ارغوانی در بیماری کاوازاکی دیده می شود. زبان آبی یا بنفش می تواند نشان دهنده ناراحتی قلبی باشد. اگر قلب خون را به درستی پمپاژ نمی کند، یا اکسیژن در خون کم باشد، زبان می تواند بنفش مایل به آبی شود. اگر زبان خود را آبی یا بنفش دیدید، حتما با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید. زبان کم رنگ می‌تواند نشان‌دهنده کمبود ویتامین یا مواد مغذی مانند ویتامین B و ویتامین A باشد. این موضوع را می‌توان به راحتی با مراجعه به پزشک و تغییر رژیم غذایی یا مکمل‌ها اصلاح کرد. سعی کنید بیشتر غذاهای غنی از ویتامین A مانند هویج، سیب زمینی شیرین، کدو، طالبی، اسفناج و کلم پیچ و همچنین غذاهای غنی از ویتامین B مانند جگر، ماهی، گوشت گاو و غلات غنی شده مصرف کنید. اگر متوجه چیز عجیبی بر روی زبان خود شدید، آرام باشید و سعی نکنید خود تشخیص دهید. برای مشاوره به یک متخصص پزشکی یا دندانپزشکی مراجعه کنید. تغییر در رنگ زبان رایج است و می تواند نشان دهنده یک مشکل اساسی سلامت باشد. مشکلات اساسی از نظر شدت متفاوت و برخی نیاز به درمان دارند. زبان سالم معمولا صورتی با پوششی سفید رنگ در بالا و طرفین است. زمانی که تغییرات در رنگ، شکل، اندازه یا بافت زبان بیشتر از چند روز طول بکشد، بهتر است به پزشک مراجعه کنید. اما در صورت موارد زیر بهتر است با پزشک مشورت کنید: زبان ممکن است روز به روز کمی تیره تر یا روشن تر به نظر برسد. با این حال، هر گونه تغییر طولانی مدت در رنگ زبان می تواند مستلزم مشورت با پزشک باشد. اگر متوجه تغییراتی در شکل زبان خود شدید، مانند التهاب، توده های غیرمعمول یا نازک شدن، باید با پزشک خود مشورت کنید. هر گونه تغییر در رطوبت و پوشش نیز باید بررسی شود، به خصوص اگر متوجه لایه سفید یا زرد رنگ ضخیم روی زبان خود شوید. این نوع پوشش می تواند به سایر نواحی دهان انتشار یابد و نشان دهنده عفونت است. تشخیص سلامت از طریق زبان مدت‌هاست که توسط پزشکان طب سنتی چینی ( TCM ) انجام شده است. طبق اصول TCM ، زبان نمایانگر سلامت کلی بدن در نظر گرفته می شود. چهار ناحیه اصلی زبان در TCM عبارتند از: رنگ زبان مهمترین علامت در TCM محسوب می شود. تغییرات غیر طبیعی رنگ در دراز مدت می تواند نشان دهنده مشکلاتی در ارگان های اصلی بدن مانند قلب، کبد و کلیه ها باشد. در حالی که یک زبان سالم باید پوشش نازکی مایل به سفید داشته باشد، TCM خاطرنشان می کند که یک پوشش ضخیم تر می تواند نشان دهنده یک مشکل حاد در مثانه، معده یا روده باشد. رطوبت زبان نیز در TCM بررسی می شود. وجود رطوبت بیش از حد نشان دهنده "نم" در بدن، در حالی که زبان خشک دقیقا برعکس است. TCM همچنین شکل زبان را به عنوان یک شاخص مهم سلامت بدن در نظر می گیرد. به عنوان مثال، زبان نازک می تواند علایم کمبود آب بدن باشد. اصول زبان TCM نیز در مطالعات بالینی مورد استفاده قرار می گیرد. این امر به ویژه در مورد رنگ زبان صدق می کند. یک بررسی نشان داد که رنگ دارای میزان دقت تشخیص بیماری نزدیک به درصد است. تغییرات قابل توجه در زبان باید توسط پزشک یا دندانپزشک بررسی شود. تغییرات در زبان می تواند توسط پزشک در بررسی سالانه بدن مشاهده شود. با این حال، اگر در بین ویزیت‌های سالانه متوجه تغییر زبان شدید، آن را توسط پزشک بررسی کنید. دندانپزشک همچنین در طول معاینات به زبان نگاه می کند تا علایم عفونت یا سرطان دهان را جستجو کند. احتمال دارد زبان خود را به طور منظم بررسی نکنید، اما این قسمت بدن می‌تواند اطلاعات مفیدی در مورد سلامت کلی بدن ارایه دهد. مهم است که هر روز زبان خود را تمیز کنید تا به سرعت تغییرات احتمالی را مشاهده کنید. هنگام مسواک می توانید از یک سوهان زبان استفاده کنید یا این کار را با مسواک خود انجام دهید. اگر هر گونه تغییر در زبان بیش از دو هفته طول کشید، باید به پزشک مراجعه کنید.

در مردان بالغ کاربرد دارد. تا دقیقه قبل از اینکه قصد رابطه جنسی داشته باشید، یک قرص مصرف کنید. بیش از یک دوز در ساعت مصرف نکنید. اختلال نعوظ (که گاهی اوقات ناتوانی جنسی نامیده می شود) به این معنی است که شما نمی توانید نعوظ مناسب داشته باشید یا حفظ کنید. دلایل مختلفی وجود دارد که شایع‌ترین آنها به دلیل تنگ شدن شریان‌هایی است که خون را به آلت تناسلی می‌رسانند. واردنافیل با جلوگیری از عمل یک ماده شیمیایی در بدن شما به نام فسفودی استراز نوع عمل می کند. این به گشاد شدن (آرامش) عروق خونی کمک می کند و جریان خون به آلت تناسلی را پس از تحریک جنسی بهبود می بخشد. این به حفظ نعوظ کمک می کند. واردنافیل با نسخه در دسترس است، اما بیشتر برای مردان مبتلا به اختلال نعوظ ناشی از برخی شرایط پزشکی تجویز می شود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: دستورالعمل مصرف واردنافیل برخی از داروها برای افراد با شرایط خاص مناسب نیستند و گاهی اوقات تنها در صورت مراقبت بیشتر ممکن است از دارو استفاده شود. به این دلایل، قبل از شروع مصرف واردنافیل، مهم است که پزشک شما بداند: اگر فشار خون پایین یا دارید. تا به حال به یک دارو واکنش آلرژیک داشته اید. به بیماری سلول داسی شکل مبتلا هستید. در عملکرد کبد یا عملکرد کلیه ها مشکلی دارید. قبلا دچار یا حمله قلبی شده اید. سابقه بیماری قلبی یا بیماری عروق خونی دارید. بیماری، آسیب یا تغییر شکل آلت تناسلی خود دارید. تا به حال سرطان مغز استخوان یا داشته اید. شرایطی دارید که باعث خونریزی می شود، مانند زخم معده. بیماری چشمی داشته اید که باعث از دست دادن بینایی شده است. اگر داروی دیگری مصرف می کنید یا استفاده می کنید. این شامل هر دارویی است که مصرف می کنید و بدون نسخه قابل خرید است، همچنین داروهای گیاهی و مکمل، و داروهای تفریحی. نحوه مصرف واردنافیل هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قبل از مصرف واردنافیل، بروشور اطلاعات چاپ شده سازنده را از داخل بسته مطالعه کنید. اطلاعات بیشتری در مورد قرص ها به شما می دهد و لیست کاملی از عوارض جانبی که ممکن است از مصرف آنها تجربه کنید را در اختیار شما قرار می دهد. واردنافیل را دقیقا همانطور که پزشک به شما گفته است مصرف کنید. در نظر گرفته شده است که قبل از فعالیت جنسی مصرف شود. برای استفاده مداوم روزانه نیست. شما باید یک قرص را تا دقیقه قبل از شروع مصرف کنید، اگرچه ممکن است تا تا ساعت پس از مصرف قرص همچنان موثر باشد. می توانید قرص را قبل یا بعد از غذا مصرف کنید، اما اگر به تازگی یک وعده غذایی پرچرب یا پرچرب خورده اید، ممکن است مدت بیشتری طول بکشد تا اثر کند. قرص واردنافیل دارای سه نوع است: میلی گرم، میلی گرم و میلی گرم. این احتمال وجود دارد که ابتدا قرص قدرتی میلی گرمی به شما داده شود، اما ممکن است بسته به نوع واکنش شما بعدا تغییر کند. هر بار که نسخه ای را تهیه می کنید، بررسی کنید که حاوی قدرت قرص مورد نظر شما باشد. اگر به شما قرص های قابل پخش در دهان داده شده است، یک قرص را روی زبان خود قرار دهید و اجازه دهید قبل از قورت دادن حل شود. قرص را با هیچ نوشیدنی مصرف نکنید. در هر دوره ساعته بیش از یک دوز واردنافیل مصرف نکنید. شما و همسرتان همچنان نیاز به پیش بازی دارید، درست همانطور که اگر دارویی برای اختلال نعوظ مصرف نمی کردید. واردنافیل باعث نعوظ نمی شود مگر اینکه از نظر جنسی تحریک شده باشید. قبل از اینکه واردنافیل را مصرف کنید، الکل مصرف نکنید. نوشیدن بیش از حد الکل می تواند توانایی شما برای نعوظ را کاهش دهد و این ممکن است از حداکثر سود از قرص ها جلوگیری کند. شما نباید آب گریپ فروت را با واردنافیل بنوشید. این به این دلیل است که یک ماده شیمیایی در آب گریپ فروت وجود دارد که می تواند مقدار واردنافیل را در جریان خون شما افزایش دهد و احتمال بروز عوارض جانبی را افزایش دهد. قرار ملاقات های منظم خود را با پزشک خود داشته باشید تا بتوان پیشرفت شما را کنترل کرد. اگر احساس می کنید که قرص ها برای شما خیلی قوی هستند، این موضوع را با پزشک خود در میان بگذارید زیرا ممکن است نیاز به کاهش دوز داشته باشید. از طرف دیگر، اگر بعد از مصرف واردنافیل نعوظ نعوظ نداشتید، یا اگر مدت زمان کافی برای برقراری رابطه جنسی طول نکشید، باید این موضوع را با پزشک خود در میان بگذارید. اگر از محصولات دیگری استفاده می کنید یا از داروهای دیگری برای درمان اختلال نعوظ استفاده می کنید، نباید واردنافیل را مصرف کنید. آیا واردنافیل می تواند عوارضی ایجاد کند؟ بیشتر داروها علاوه بر اثرات مفید خود، می توانند عوارض جانبی ناخواسته ای ایجاد کنند، اگرچه همه آنها را تجربه نمی کنند. جدول زیر حاوی برخی از رایج ترین موارد مرتبط با واردنافیل است. فهرست کاملی را در بروشور اطلاعات سازنده که همراه با داروی شما ارایه می شود، خواهید دید. اثرات ناخواسته اغلب با سازگاری بدن شما با داروی جدید بهبود می یابند، اما اگر هر یک از موارد زیر ادامه پیدا کرد یا دردسرساز شد، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. نکته مهم: اگر نعوظ شما چندین ساعت طول بکشد و از بین نرود، یا اگر دچار درد قفسه سینه یا از دست دادن ناگهانی بینایی شدید، فورا برای مراقبت های پزشکی با پزشک تماس بگیرید. اگر علایم دیگری را تجربه کردید که فکر می کنید ممکن است ناشی از مصرف قرص باشد، برای مشاوره بیشتر با پزشک یا خود صحبت کنید. واردنافیل می تواند به مرد کمک کند نعوظ داشته باشد و آن را حفظ کند. در هنگام نعوظ آلت تناسلی، آلت تناسلی پر از خون می شود. رگ‌های خونی که آلت تناسلی را با خون تامین می‌کنند، منبسط می‌شوند و رگ‌هایی که خون را از آلت خارج می‌کنند منقبض می‌شوند. دو حفره بزرگ در آلت تناسلی پر از خون است. با تجمع خون در آلت تناسلی، نعوظ حاصل می شود. واردنافیل به دسته ای از داروها به نام مهارکننده های فسفودی استراز نوع ( PDE ) تعلق دارد. یک مهارکننده PDE از انقباض شریان‌ها توسط PDE جلوگیری می‌کند. واردنافیل با شل کردن رگ‌ها، جریان خون را هنگامی که مردی از نظر جنسی تحریک می‌شود، افزایش می‌دهد. ماده فعال بر روی زنجیره واکنش های درون آلت تناسلی در هنگام برانگیختگی کار می کند. هنگامی که یک مرد از نظر جنسی تحریک می شود، اکسید نیتریک در آلت تناسلی او آزاد می شود و این باعث ایجاد زنجیره ای از واکنش ها می شود. این باعث می شود که یک آنزیم، گوانیلات سیکلاز، گوانوزین مونوفسفات حلقوی ( cGMP ) تولید کند. cGMP انقباض و گشاد شدن یا انبساط رگ‌های خونی را که خون را به آلت تناسلی و از آن می‌برند تنظیم می‌کند. واکنش شیمیایی باعث گشاد شدن عروقی می شود که آلت تناسلی را تامین می کنند، در حالی که آنهایی که خون را از آلت خارج می کنند منقبض می شوند. فسفودی استراز - ( PDE ) ، آنزیم دیگری cGMP را تجزیه یا از بین می برد. هنگامی که cGMP از بین می رود، رگ های خونی به اندازه طبیعی خود باز می گردند و عملا نعوظ را پایان می دهند. واردنافیل PDE را از تخریب cGMP باز می دارد. به این ترتیب، به cGMP اجازه می دهد تا برای مدت طولانی تری کار کند. در نتیجه به طولانی شدن نعوظ کمک می کند. تمام داروها را دور از دسترس و دید کودکان نگهداری کنید. در جای خشک و خنک، دور از حرارت و نور مستقیم نگهداری شود. در صورت خرید هر دارویی، با داروساز مشورت کنید که مصرف آن با سایر داروهایتان بی خطر است. هرگز بیش از دوز تجویز شده مصرف نکنید. اگر مشکوک هستید که ممکن است شما یا شخص دیگری بیش از حد از این دارو مصرف کرده باشید، به بخش حوادث و اورژانس بیمارستان محلی خود مراجعه کنید. ظرف را حتی اگر خالی باشد با خود ببرید. اگر تحت عمل جراحی یا درمان دندانپزشکی هستید، به فردی که درمان را انجام می دهد بگویید چه داروهایی مصرف می کنید. این دارو برای شماست. هرگز آن را به افراد دیگر ندهید، حتی اگر به نظر می رسد که شرایط آنها مانند شما باشد. داروهای تاریخ گذشته یا ناخواسته را نگه ندارید. آنها را به داروخانه محلی خود ببرید تا آنها را برای شما دفع کند. اگر در مورد این دارو سوالی دارید از داروساز خود بپرسید. سخن آخر واردنافیل که با نام تجاری Levitra نیز شناخته می شود، دارویی است که با نسخه پزشک اختلال نعوظ مردانه را درمان می کند. اختلال نعوظ زمانی است که مرد نتواند نعوظ داشته باشد یا نعوظ را حفظ کند. معمولا به این دلیل اتفاق می افتد که شریان هایی که خون را به آلت تناسلی می رسانند بسیار باریک هستند. واردنافیل جریان خون به آلت تناسلی را افزایش می دهد. اثر آن شبیه سیلدنافیل یا است، اما ویاگرا بین تا ساعت دوام دارد، در حالی که لویترا ساعت دوام دارد.

به شرایطی اطلاق می شود که در آن خون راحت تر از حد معمول لخته می شود. این می تواند منجر به تشکیل لخته های خون ناخواسته (به نام ترومبوز) در داخل رگ های خونی شود. این لخته های خونی می توانند مشکلاتی مانند ترومبوز ورید عمقی ( DVT ) یا آمبولی ریه ایجاد کنند. چه چیزی باعث ترومبوفیلی می شود؟ بدن یک فرآیند لخته شدن طبیعی در خون دارد که در ترومبوفیلی تغییر می کند. روند طبیعی لخته شدن خون، هموستاز نامیده می شود. اگر آسیبی مانند بریدگی داشته باشید، به توقف خونریزی کمک می کند. هنگامی که یک رگ خونی آسیب می بیند، فرآیند لخته شدن آغاز می شود. همچنین مواد شیمیایی طبیعی در خون وجود دارد که بر ضد سیستم انعقادی عمل می‌کنند و از لخته شدن بیش از حد خون جلوگیری می‌کنند. اگر تعادل طبیعی سیستم انعقادی به هم بخورد، ترومبوفیلی رخ می دهد. ترومبوفیلی می تواند باعث لخته شدن خون ناخواسته (ترومبوز) شود. این بدان معنا نیست که هر فرد مبتلا به ترومبوفیلی دچار لخته خون می شود. اما، به این معنی است که شما در معرض خطر بالاتر از حد معمول لخته شدن هستید. این خطر به نوع ترومبوفیلی که دارید بستگی دارد. که در داخل یک رگ خونی تشکیل می شود از نظر پزشکی به عنوان ترومبوس شناخته می شود. ترومبوز فرآیندی است که برای تشکیل ترومبوز رخ می دهد. یک ترومبوز می تواند یک رگ خونی را مسدود کند. این انسداد اکنون به عنوان ترومبوز نیز شناخته می شود. کلمه ترومبوز، جمع ترومبوز است (یعنی بیش از یک) انواع مختلف ترومبوفیلی چیست؟ ترومبوفیلی ها را می توان به ارثی یا اکتسابی طبقه بندی کرد. موارد ارثی ژنتیکی است و ممکن است از والدین به فرزند منتقل شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ترومبوفیلی های اکتسابی، ارثی نیستند، به این معنی که هیچ ارتباطی با ژن های شما ندارند. معمولا ترومبوفیلی اکتسابی در بزرگسالی آشکار می شود. آنها می توانند در نتیجه سایر مشکلات پزشکی ایجاد و یا به دلیل مشکلات سیستم ایمنی ایجاد شده باشند. ممکن است ترومبوفیلی مختلط باشد که بخشی از آن به دلیل ژنتیکی و بخشی دیگر به دلیل عوامل غیر ژنتیکی است. علایم ترومبوفیلی چیست؟ این وضعیت هیچ علامتی ندارد مگر اینکه ترومبوفیلی منجر به لخته شدن خون (ترومبوز) شود. بسیاری از افراد مبتلا به ترومبوفیلی لخته خون ایجاد نمی کنند و هیچ علامتی ندارند. لخته های خون می توانند در شریان ها و سیاهرگ ها ایجاد شوند. شریان ها رگ های خونی هستند که خون را از قلب به اندام ها و بافت های بدن می برند. سیاهرگ‌ها رگ‌های خونی هستند که خون را از بقیه بدن به قلب بازمی‌گردانند. لخته خون در ورید شایع ترین مشکل ترومبوفیلی است. به این ترومبوز وریدی می گویند. علایم احتمالی عبارتند از: اگر لخته خونی در ورید بزرگ پا داشته باشید، این درد و تورم اتفاق می‌افتد. این شرایط معمولا به عنوان ترومبوز ورید عمقی ( DVT ) شناخته می شود. DVT می تواند در هر ورید بدن شما رخ دهد، اما اغلب ورید پا را تحت تاثیر قرار می دهد. لخته خون ممکن است به قلب رفته و وارد ریه شود و باعث آمبولی ریه شود. علایم احتمالی عبارتند از: درد در هنگام تنفس عمیق، تنگی نفس یا به ندرت فرورفتگی. برخی از انواع ترومبوفیلی می توانند باعث لخته شدن خون در یک مکان غیرعادی مانند مغز، روده یا کبد شوند. این می تواند علایمی را در سر یا شکم ایجاد کند. به لخته شدن خون در وریدهای کبد، سندرم Budd - Chiari گفته می شود. لخته شدن خون در شریان ممکن است با برخی از انواع ترومبوفیلی رخ دهد. به این ترومبوز شریانی می گویند. بسته به اینکه کدام شریان تحت ت ثیر قرار گرفته است، لخته شدن خون در شریان می تواند باعث سکته مغزی، حمله قلبی یا مشکلات جفت در دوران بارداری شود. بنابراین علایم احتمالی ترومبوز شریانی ناشی از ترومبوفیلی عبارتند از: حمله قلبی سکته مغزی در سنین نسبتا جوان مشکلات بارداری: کاهش رشد جنین یا به ندرت مرگ جنین (مرده زایی یا مرگ داخل رحمی) مهم است که به یاد داشته باشید که همه این شرایط می تواند به دلایلی غیر از ترومبوفیلی باشد. به عنوان مثال، سیگار کشیدن، فشار خون بالا، دیابت و کلسترول بالا عوامل خطر اصلی برای ایجاد مشکلاتی مانند حمله قلبی و سکته مغزی هستند. به همین دلیل، همه افراد مبتلا به سکته مغزی یا حمله قلبی برای ترومبوفیلی آزمایش نمی‌شوند، زیرا این یک علت شایع نیست. اگر یکی از خویشاوندان خونی در سنین پایین (زیر سال) لخته خون داشته باشد، ممکن است پزشک معالج شما به ترومبوفیلی مشکوک شود. همچنین ممکن است در صورت ایجاد لخته خونی که با توجه به سن و سلامت عمومی شما انتظار نمی رود، مشکوک باشد. یکی از مهمترین مباحث این است که آزمایش ترومبوفیلی به طور معمول برای همه افرادی که لخته خون دارند انجام نمی شود. فقط افراد خاصی باید این آزمایش ها را انجام دهند. این آزمایشات گران هستند و گاهی اوقات مشخص نیست که نتیجه چگونه بر شانس شما در آینده لخته شدن خون ت ثیر می گذارد. درک این موضوع می تواند بسیار دشوار باشد، اما اغلب، اگر به تازگی لخته خون داشته اید، در هر صورت به درمان رقیق کننده خون (ضد انعقاد) نیاز خواهید داشت. این اتفاق می افتد چه شما ترومبوفیلی داشته باشید یا نه. اگر یک بار لخته خون غیرقابل توجیهی داشته اید (به این معنی که بدون دلیل واضح اتفاق افتاده است) ، به هر حال در آینده در معرض خطر بالاتر لخته شدن خون قرار خواهید گرفت. چه تست ترومبوفیلی مثبت داشته باشید چه نداشته باشید، این مورد صادق است. ترومبوفیلی با آزمایش خون تشخیص داده می شود. آزمایش‌ها چند هفته یا چند ماه پس از DVT یا انجام می‌شوند، زیرا وجود این شرایط می‌تواند بر نتایج ت ثیر بگذارد. معمولا باید منتظر بمانید تا داروهای رقیق کننده خون (ضد انعقادها) مانند را به مدت تا هفته قطع کنید. اگر اخیرا باردار شده اید، ممکن است آزمایشات باید هشت هفته به تعویق بیفتد. این به این دلیل است که درک نتایج در بارداری می تواند بسیار دشوارتر باشد. نمونه ای از خون گرفته می شود و تعدادی آزمایش مختلف بر روی آن انجام می شود تا قسمت های مختلف فرآیند لخته شدن بررسی شود. معمولا آزمایشات در دو مرحله انجام می شود. اولین آزمایش، غربالگری ترومبوفیلی است که برخی از آزمایشات اولیه لخته شدن است. اگر نتایج نشان دهد که ترومبوفیلی امکان پذیر است، نمونه خون دیگری برای آزمایش های دقیق تر گرفته می شود. ممکن است به پزشک متخصص در زمینه بیماری های خونی ( ارجاع داده شوید. پزشک معمولا در مورد سابقه بیمار و سابقه خانوادگی شما سوال می کند. این به تفسیر نتایج آزمایش کمک می کند. به احتمال زیاد انواعی از ترومبوفیلی وجود دارد که ما هنوز نمی توانیم آنها را شناسایی یا آزمایش کنیم. این به این دلیل است که برخی از افراد یا خانواده‌هایی هستند که لخته‌های خونی بیشتری نسبت به حد معمول دارند، اما آزمایش‌های ترومبوفیلی منفی هستند. در این شرایط، ممکن است به شما توصیه شود که درمان ترومبوفیلی را انجام دهید، حتی اگر تشخیص قطعی نداشته باشید. بنابراین، آزمایشات منفی احتمال افزایش ارثی خطر لخته شدن خون را رد نمی کند. دستورالعمل‌های فعلی پیشنهاد می‌کنند که آزمایش ترومبوفیلی باید در شرایط زیر در نظر گرفته شود: ترومبوزهای غیر قابل توضیح در نوزادان تازه متولد شده ترومبوز شریانی دارید که در سن زیر سال رخ می دهد. اگر سابقه خانوادگی ترومبوز وریدی در حداقل دو بستگان دارید. نوزادان یا کودکان مبتلا به بیماری نادری به نام پورپورا فولمینانس. در سنین زیر سال دچار ترومبوز وریدی یا آمبولی ریه هستید. دوره های مکرر ترومبوز وریدی یا آمبولی ریوی یا وریدهای ملتهب (ترومبوفلبیت) دارید. ترومبوز وریدی در یک محل غیرعادی به عنوان مثال، شکم یا مغز در برخی شرایط دارید، زیرا ممکن است ناشی از شرایط دیگر باشد. اگر به دلیل داروهایی مانند وارفارین، دچار نکروز پوستی شوید که در آن لکه های پوستی به دلیل لخته شدن در داخل یا زیر پوست از بین می رود. از بستگان خونی فردی هستید که دارای انواع خاصی از ترومبوفیلی پرخطر است، مانند کمبود پروتیین C و پروتیین S ، در برخی شرایط. برخی از زنان باردار که در گذشته به دلیل یک عامل تحریک کننده خفیف ترومبوز داشته اند. (با این حال، یک زن باردار با سابقه ترومبوز غیرقابل تحریک نیازی به آزمایش ندارد، زیرا به هر حال در بارداری به داروهای رقیق کننده خون (ضد انعقادها) نیاز دارد. عوارض ترومبوفیلی چیست؟ اغلب هیچ عارضه ای وجود ندارد. بسیاری از اشکال ترومبوفیلی خفیف هستند، به طوری که چشم انداز (پیش آگهی) برای بسیاری از افراد مبتلا به ترومبوفیلی به این معنی است که آنها هیچ مشکلی از وضعیت خود ندارند. همچنین، درمان می تواند در بسیاری از موارد با موفقیت از عوارض جلوگیری کند. سکته مغزی، حمله قلبی یا لخته شدن خون در مغز یا شکم همگی می توانند خطرناک باشند. درمان زودهنگام می تواند زندگی بیمار را نجات و عوارض را کاهش دهد. بنابراین مهم است که از علایم آگاه باشید و در صورت مشکوک شدن به هر نوع لخته خون، فورا به دنبال درمان باشید. همانطور که در بالا ذکر شد، برخی از انواع ترومبوفیلی (نه همه) ممکن است احتمال مشکلات در بارداری را افزایش دهند. پزشک شما می تواند توصیه های لازم را ارایه دهد. این به نوع ترومبوفیلی بستگی دارد و همچنین بین افراد متفاوت است. با این حال، بسیاری از زنان مبتلا به ترومبوفیلی، حاملگی موفقی دارند. همچنین ممکن است عوارض ناشی از درمان رقیق کننده خون (ضد انعقاد) وجود داشته باشد. آسپرین، هپارین و وارفارین می توانند عوارض جانبی، عمدتا خونریزی ناخواسته، مانند خونریزی داخلی از پوشش معده، به همراه داشته باشند. به همین دلیل، برای شما و پزشکتان مهم است که مزایا و معایب درمان را بسنجید. موقعیت و ترجیحات فردی شما باید در نظر گرفته شود. سخن آخر حتی اگر یک ترومبوفیلی شناخته شده در خانواده وجود داشته باشد، اگر خفیف باشد و خودتان لخته خون نداشته اید، ممکن است آزمایش آن را انجام ندهید. این به این دلیل است که شما بدون علامت هستید (هیچ علامتی ندارید) دانستن اینکه آیا این نقص ارثی را دارید، نحوه رفتار با شما را تغییر نخواهد داد. احتمالا به داروهای ضد انعقاد نیازی نخواهید داشت زیرا مشخص نیست که خطر لخته شدن غیرطبیعی خون شما چقدر افزایش می یابد. درمان با داروهای ضد انعقاد باید به دقت ارزیابی شود، زیرا استفاده از آن خطرات خاصی مانند خونریزی نیز دارد.

به تعادل pH واژن اشاره دارد. ما در این مقاله سعی کرده ایم راهکارهای تعادل اسیدی و یا قلیایی بودنو حفظ پ اچ واژن را بررسیی کنیم. حفظ تعادل pH واژن بخش مهمی از مکانیسم خود حفظ آن است. اگر بیش از حد قلیایی شود، میکروارگانیسم های مهاجم می توانند فضا را مستعمره کنند و باعث ناراحتی جدی شوند. اگر بیش از حد اسیدی شود، سلامت باروری ممکن است آسیب ببیند. بنابراین مهم است که بدانید سطح pH "طبیعی" چیست و در صورت از بین رفتن آن، چه داروهای طبیعی برای بازگرداندن تعادل pH واژن وجود دارد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: PH طبیعی واژن چیست؟ محیط داخلی واژن اسیدی با pH نرمال کمتر از . است. مقیاس pH برای اندازه گیری اسیدیته یا قلیایی بودن یک ماده طراحی شده است. با خنثی بودن عدد در مقیاس، اندازه بالای نشان دهنده قلیایی بودن و زیر به معنای اسیدی است. تغییر pH واژن در طول زندگی طبیعی است. اگر در سنین باروری هستید، pH واژن شما باید بین . تا . باشد. قبل از اولین سیکل قاعدگی یا بعد از یایسگی، طبیعی است که pH واژن کمی بالاتر از . باشد. لاکتوباسیل ها باکتری های دوستی هستند که در واژن شما ساکن هستند و با ترشح اسید لاکتیک و پراکسید هیدروژن آن را اسیدی نگه می دارند. محیط اسیدی واژن شما برای دفاع از آن در برابر رشد باکتری ها یا قارچ های مضر کاملا حیاتی است. با این حال، به دلایل مختلف، تعادل pH طبیعی واژن ممکن است تغییر کند و شروع به قلیایی شدن کند. برای شما مهم است که از چنین تغییری آگاه باشید زیرا یک محیط قلیایی ممکن است واژن شما را در برابر عفونت آسیب پذیر کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برای تشخیص کیت های تست خانگی مختلفی در بازار وجود دارد که می تواند به شما در اندازه گیری تعادل pH واژن کمک کند. بیشتر آنها شامل استفاده از یک نوار کاغذی است که با نگه داشتن روی دیواره واژن برای مدت زمان مشخصی تغییر رنگ می دهد. شما باید کاغذ را بردارید و رنگ روی آن را با نمودار ارایه شده با کیت مقایسه کنید. هر سایه دارای مقدار مربوطه است که می تواند به شما در تعیین سطح pH واژن کمک کند. مهم است که اطلاعاتی را که کیت تست به همراه دارد بخوانید. این شما را در مورد زمان خاصی که باید نوار را روی دیواره واژن خود نگه دارید و شرایط مناسبی که باید در آن آزمایش انجام دهید راهنمایی می کند. کیت تست ابزار آسانی است که می توانید برای بررسی سطوح pH از آن استفاده کنید. علاوه بر این، بدن شما همچنین ممکن است نشانه های خاصی را در زمانی که سطح pH واژن شما نامتعادل است، ارایه دهد. بیایید ببینیم برخی از آنها چیست. علایم عدم تعادل pH واژن ترشحات سالم واژن معمولا مایعی ژل مانند شفاف یا سفید است. عدم تعادل pH می تواند باعث تغییر رنگ ترشحات شما و به مرور زمان زرد، خاکستری یا سفید شیری شود. همچنین ممکن است بافت خود را تغییر دهد و مانند پنیر دلمه به نظر برسد. ترشحات سالم واژن معمولا بدون بو یا بوی بسیار ضعیفی دارند. عدم تعادل در سطح pH می تواند باعث ترشح قوی و بدبو شود. دهانه واژن ممکن است خارش داشته باشد و ممکن است هنگام ادرار کردن یا در حین مقاربت احساس ناراحتی یا احساس سوزش کنید. این علایم اغلب به دلیل عفونت باکتریایی یا مخمری ایجاد می شوند که می تواند در غیاب محیط اسیدی در واژن ایجاد شود. از شایع ترین علل عدم تعادل پ اچ واژن می توان به موارد زیر اشاره کرد: واژینوز باکتریایی وضعیتی است که در آن رشد بیش از حد باکتری در واژن وجود دارد. با ترشح ماهی یا بدبو از واژن مشخص می شود که می تواند به رنگ خاکستری، زرد یا سفید باشد. همچنین ممکن است باعث ناراحتی، خارش یا احساس سوزش در واژن شود. تریکومونیازیس یا تریک یک عفونت مقاربتی بسیار شایع است که توسط تریکوموناس واژینالیس، یک انگل ایجاد می شود. ترشحات سبز مایل به زرد که به نظر می رسد کف آلود، خارش شدید، ادرار دردناک و نقاط قرمز کوچک روی دهانه رحم از علایم شایع مرتبط با تریک هستند. این عفونت خطر ابتلا به سرطان دهانه رحم و عوارض بارداری را افزایش می دهد. شرایطی مانند واژینوز باکتریایی و تریک همچنین ممکن است خطر ابتلا به سایر بیماری‌ها و عفونت‌های جدی‌تر از جمله HIV ، HPV (ویروس پاپیلومای انسانی) و ویروس هرپس سیمپلکس را افزایش دهد. قارچ کاندیدا عامل اصلی عفونت های مخمری واژن است. در حالی که کاندیدا در واژن شما وجود دارد، رشد بیش از حد آنها ممکن است منجر به عفونت شود و باعث خارش و ناراحتی همراه با ترشحات واژن و درد در هنگام مقاربت یا ادرار شود. تحقیقات نشان می دهد که عفونت کاندیدا ممکن است خطر ابتلا به HIV را افزایش دهد. عفونت‌های دستگاه ادراری که معمولا UTI نامیده می‌شود، زمانی که سطح pH واژن نامتعادل است، ممکن است رخ دهد. زنان در دوران یایسگی در معرض خطر بیشتری برای عفونت ادراری قرار دارند، زیرا سطح pH آنها بیشتر از . است. محیط ضعیف اسیدی واژن با خنثی کردن کلونیزاسیون پاتوژن های مضر، از حرکت اسپرم ها محافظت می کند. باکتری های مختلف تمایل دارند به اسپرم بچسبند و شانس رسیدن به تخمک را کاهش دهند. وجود عوامل بیماری زا در واژن نیز خطر التهاب و عفونت را افزایش می دهد که هر دو بر باروری ت ثیر می گذارند. همانطور که می دانید، عدم تعادل در pH واژن شما می تواند مسیر را برای موقعیت های مختلف ناخواسته باز کند. خوشبختانه، راه های مختلفی برای بازگرداندن تعادل pH به طور طبیعی وجود دارد. درمان های طبیعی تعادل قلیایی و اسیدی بودن واژن برای بازگرداندن PH واژن به حالت طبیعی خودش، می توانید راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: همانطور که از نام آن پیداست پروبیوتیک ها از رشد و تکثیر باکتری های دوست به ویژه لاکتوباسیل ها حمایت می کنند و به بازگرداندن تعادل pH واژن کمک می کنند. می توانید مکمل های پروبیوتیک مصرف کنید یا غذاهای حاوی پروبیوتیک مانند ماست، را بگنجانید. استفاده ازدوش را متوقف کنید و فقط از محصولات ملایم و مناسب استفاده کنید. دوش به شستن واژن (یا هر حفره دیگر بدن) با جریان آب رو به بالا یا ترکیبی از آب و سرکه یا جوش شیرین یا ضد عفونی کننده یا ید اشاره دارد. این یک عمل رایج در بین زنان است و می تواند پیامدهای منفی بر تعادل pH واژن و همچنین سلامت باروری داشته باشد. تحقیقات شواهدی برای جلوگیری از این عمل پیدا کرده است. فقط از آب گرم برای تمیز کردن آرام ناحیه بیرونی واژن استفاده کنید، یا فقط از آن دسته از محصولات شستشوی صمیمی استفاده کنید که به طور ویژه برای حفظ تعادل pH واژن شما دست نخورده طراحی شده اند. از جریان هوا به واژن حاصل کنید. فقدان جریان هوا می تواند سطح رطوبت را بالا ببرد و محیط مناسبی را برای رشد باکتری ها و مخمرهای بد ایجاد کند. لباس زیر سبک و راحت بپوشید و سعی کنید بدون آنها بخوابید. در طول رابطه جنسی از کاندوم استفاده کنید. مایع منی می تواند محیط اسیدی واژن شما را خنثی کند. اگر قصد باردار شدن ندارید، از یا مانع دیگری در حین مقاربت استفاده کنید. آنتی بیوتیک ها علیه باکتری ها، چه خوب و چه بد، عمل می کنند. این عملکرد آن را مسیول تغییر فلور واژن یا تعادل میکروارگانیسم هایی می کند که به حفظ تعادل pH واژن کمک می کند. در صورت امکان از مصرف زیاد آنها خودداری کنید یا آنتی بیوتیک ها را با پروبیوتیک ها ترکیب کنید. PH خون کمی قلیایی است. از نگه داشتن تامپون یا نوار بهداشتی برای مدت طولانی خودداری کنید زیرا خون ایستاده ممکن است PH واژن شما را افزایش دهد. بر اساس یک مطالعه، حتی آن دسته از تامپون هایی که ادعا می کنند pH متعادل هستند، به طور قابل توجهی pH واژن را کنترل نمی کنند. علاوه بر این روش‌های ساده، می‌توانید برای تقویت سلامت واژن خود، افزودنی‌های خاصی به رژیم غذایی خود اضافه کنید. نشان داده شده است که پروبیوتیک ها با سلامت میکروبیوم واژن که مسیول تعادل pH آن است، همبستگی مثبت دارند. آنتی اکسیدان ها نیز می توانند نقش مهمی در سلامت میکروبیوم واژن داشته باشند. اگرچه تحقیقات بیشتری برای درک اثربخشی پروبیوتیک ها و آنتی اکسیدان های خوراکی مورد نیاز است، برخی از این نوشیدنی های پروبیوتیک یا غنی از آنتی اکسیدان ممکن است به شما در بازیابی تعادل pH واژن کمک کند، عبارتند از: آب ترشی شیر سویا آب زغال اخته آب دم کرده لیمو در شرایط خاص، تغییر رژیم غذایی یا درمان های طبیعی برای بازگرداندن تعادل pH ممکن است ناکافی باشد و مهم است که بدانید چه زمانی باید با پزشک مشورت کنید. به طور کلی، واژن می تواند به تنهایی سلامت خود را با کمی حمایت از داروهای طبیعی برای بازگرداندن تعادل pH واژن بازیابی کند. با این حال، در صورت عدم بهبود یا بدتر شدن هر یک از علایم زیر، باید به دنبال کمک پزشکی باشید: ترشحات سبز، زرد، سفید شیری یا پنیر مانند احساس سوزش خارش بوی بد واژن در پاکسازی خود از درون و حفظ محیط داخلی خود خوب است. با این حال، عوامل متعددی وجود دارد که ممکن است تعادل pH طبیعی آن را از بین ببرد. سطح pH ایده آل یک واژن سالم، بین اولین چرخه قاعدگی و یایسگی، بین . تا . متغیر است. برای کمک به بازگرداندن تعادل pH واژن، می توانید از داروهای طبیعی خاصی در تمرینات روزانه خود استفاده کنید. این می تواند شامل مصرف پروبیوتیک ها، پرهیز از صابون ها یا محصولات پاک کننده واژن و پوشیدن پارچه های قابل تنفس باشد. عدم تعادل pH به طور بالقوه می تواند شما را در برابر بیماری های مقاربتی و UTI آسیب پذیر کند. اگر نگران این هستید که PH واژن شما بیش از حد قلیایی است، یا ممکن است عفونت داشته باشید، باید در اولین فرصت با متخصص زنان خود مشورت کنید.

به التهاب غده پروستات اشاره دارد که علایم آن حداقل به مدت سه ماه ادامه داشته باشد. وضعیت پروستاتیت به معنی التهاب غده پروستات است که می تواند ناگهانی (حاد) یا مداوم (مزمن) باشد. همچنین می تواند ناشی از عفونت (عفونی) یا غیر عفونی باشد. کمتر از مورد از هر مورد پروستاتیت به دلیل عفونت باکتریایی رخ می دهد. برای تشخیص پروستاتیت مزمن، علایم باید حداقل به مدت سه ماه وجود داشته باشد. در پروستاتیت حاد، علایم معمولا با سرعت بیشتری ظاهر می شوند و از بین می روند. از هر مرد مبتلا به پروستاتیت مزمن، نفر مبتلا به پروستاتیت مزمن، سندرم درد مزمن لگن ( CPPS ) هستند. از هر مرد مبتلا به پروستاتیت مزمن، نفر پروستاتیت باکتریایی مزمن دارد. علایم پروستاتیت مزمن مردان مبتلا به پروستاتیت باکتریایی مزمن علایمی دارند. در طول تشدید این وضعیت، ممکن است درد و ناراحتی داشته باشید. شما این درد را عمدتا در قاعده آلت تناسلی خود، اطراف مقعد، درست بالای استخوان شرمگاهی و یا در قسمت پایین کمر خود احساس می کنید. درد ممکن است به آلت تناسلی و بیضه ها سرایت کند. حتی در این شرایط دفع مدفوع می تواند دردناک باشد. همچنین ممکن است علایم مانند درد هنگام دفع ادرار، دفع مکرر ادرار یا تمایل مکرر به دفع ادرار داشته باشید. این علایم مشابه علایم پروستاتیت حاد باکتریایی است. با این حال، مردان مبتلا به پروستاتیت مزمن باکتریایی نسبت به افراد مبتلا به پروستاتیت حاد کمتر بیمار می شوند. به عنوان مثال، درجه حرارت بالا (تب) کمتر است و کمتر احتمال دارد که درد عمومی داشته باشید. اگر پروستاتیت باکتریایی مزمن دارید، علایم شما به طور کلی با درمان با آنتی بیوتیک کاهش می یابد. با این حال، مگر اینکه به طور کامل عفونت را از غده پروستات پاک کنند، در خطر عود مجدد عفونت (شعله ور شدن) هستید. در بین شعله ور شدن، ممکن است کمی درد خفیف باقیمانده و برخی علایم خفیف ادراری (مانند دفع مکرر ادرار یا تمایل فوری به دفع ادرار) داشته باشید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این درد معمولا در اطراف قاعده آلت تناسلی، اطراف مقعد، در قسمت تحتانی شکم و در قسمت پایین کمر است. گاهی اوقات درد به نوک آلت تناسلی و یا به بیضه ها گسترش می یابد. درد، علامت اصلی در پروستاتیت مزمن است. شدت درد ممکن است روز به روز متفاوت باشد. مانند درد خفیف هنگام دفع ادرار، تمایل فوری به دفع ادرار، تلاش برای دفع ادرار، جریان ضعیف ادرار. ممکن است در مشکل داشته باشید (ناتوانی جنسی) ، انزال ممکن است گاهی دردناک باشد و برخی از مردان پس از رابطه جنسی درد بدتری دارند. ممکن است احساس خستگی و درد و درد عمومی داشته باشید. غده پروستات فقط در مردان یافت می شود. درست زیر مثانه قرار دارد. به طور معمول به اندازه یک شاه بلوط است. مجرای ادرار لوله ای است که ادرار را از مثانه عبور می دهد و از وسط می گذرد. پروستات به تولید کمک می کند، اما بیشتر منی توسط غده دیگری (وزیکول منی) ساخته می شود. علل التهاب مزمن غده پروستات پروستاتیت مزمن در واقع بسیار شایع است. از هر مرد، مرد در طول زندگی خود به پروستاتیت مزمن مبتلا خواهند شد. پروستاتیت مزمن معمولا مردان بین تا سال را تحت ت ثیر قرار می دهد، اما مردان در هر سنی ممکن است تحت ت ثیر قرار گیرند. پروستاتیت باکتریایی مزمن نوعی پروستاتیت عفونی است. این بیماری در اثر عفونت مداوم (مزمن) با میکروب (عفونت باکتریایی) غده پروستات ایجاد می شود. یک مرد مبتلا به پروستاتیت باکتریال مزمن معمولا دچار مکرر شده است. پروستاتیت باکتریایی مزمن معمولا توسط همان نوع میکروب (باکتری) ایجاد می شود که باعث عفونت ادراری می شود. غده پروستات می تواند محل عفونت باشد و بنابراین عفونت های مکرر ممکن است رخ دهد. پروستاتیت باکتریایی مزمن یک عفونت مقاربتی نیست. پروستاتیت مزمن یا CPPS یک ناراحتی یا دردی مداوم (مزمن) است که در ناحیه تحتانی لگن خود احساس می کنید. عمدتا در قاعده آلت تناسلی و اطراف مقعد. معمولا در صورتی تشخیص داده می شود که حداقل سه ماه در شش ماه گذشته درد داشته باشید. علت این نوع پروستاتیت مزمن به طور کامل شناخته نشده است. پزشک ممکن است غده پروستات شما را با استفاده از یک انگشت در مسیر پشتی (رکتوم) معاینه کند. غده پروستات شما می تواند در معاینه در پروستاتیت مزمن حساس باشد. با این حال، در همه موارد اینطور نیست. در ادامه روند تشخیص برای تایید و یا رد عفونت ادراری معمولا نمونه ادرار گرفته می شود. این امر به ویژه برای پروستاتیت باکتریایی مزمن مهم است، اگرچه در بین شعله‌ور شدن، ممکن است هیچ نشانه‌ای از عفونت وجود نداشته باشد. اگر پزشک شما مشکوک به پروستاتیت باکتریال مزمن باشد، ممکن است به شما پیشنهاد کند که آزمایشات بیشتری برای رد هرگونه مشکل در دستگاه ادراری که ممکن است در ایجاد عفونت نقش داشته باشد (یا باعث) شود، انجام دهید. به عنوان مثال، یک از کلیه ها برای بررسی هر گونه ناهنجاری احتمال دارد تجویز شود. آزمایش هایی برای رد سایر علل علایم شما، از جمله: برخی آزمایشات سواب یا ادرار برای رد عفونت مقاربتی که می تواند علایمی مشابه پروستاتیت مزمن ایجاد کند، ممکن است انجام شود. توجه داشته باشید که پروستاتیت مزمن خود یک عفونت مقاربتی نیست. ممکن است آزمایش‌های دیگری برای رد سایر بیماری‌های پروستات یا اندام‌های مجاور شما توصیه شود. به عنوان مثال، گاهی اوقات پزشک ممکن است آزمایش خون را برای رد سایر مشکلات غده پروستات پیشنهاد دهد. اگر پزشک شما مشکوک به پروستاتیت مزمن باشد، ممکن است شما را برای ارزیابی بیشتر به یک متخصص (معمولا یک متخصص اورولوژی) ارجاع دهد. اگر به یک متخصص ارجاع داده شوید، ممکن است نمونه ای از مایع ("ترشحات") از پروستات جمع آوری شود تا عفونت در پروستات شما رد شود. برای انجام این کار، پزشک می تواند به آرامی پروستات شما را با انگشت در رکتوم ماساژ دهد. با انجام این کار، مایع پروستات به داخل مجرای ادرار رانده می شود و از آلت تناسلی خارج می شود تا از نظر میکروب (باکتری) جمع آوری و آزمایش شود. اگر CPPS دارید، هیچ باکتری در مایع پروستات یا ادرار یافت نمی شود. درمان پروستاتیت مزمن درمان التهاب مزمن می تواند دشوار باشد. با این حال، در بیشتر افراد، علایم طی ماه ها یا سال ها بهبود می یابند. اگر پزشک عمومی شما مشکوک به پروستاتیت مزمن باشد، همانطور که در بالا ذکر شد، معمولا شما را برای ارزیابی بیشتر به یک متخصص ارجاع می دهد. در همین حال، پزشک عمومی شما ممکن است یک یا چند مورد از موارد زیر را در حالی که منتظر قرار ملاقات خود با یک متخصص هستید پیشنهاد دهد: داروهای مسکن مانند پاراستامول یا ایبوپروفن ممکن است درد را کاهش دهند. اگر دفع مدفوع دردناک یا مشکل باشد، ملین ها ممکن است مفید باشند. در شرایطی که پزشک فکر می کند که پروستاتیت باکتریایی مزمن دارید، آنتی بیوتیک توصیه می شود. دوره آنتی بیوتیک باید - هفته طول بکشد. اگر در سال گذشته عفونت ادراری یا یک دوره پروستاتیت حاد داشته اید، معمولا آنتی بیوتیک ها توصیه می شود. این برای اطمینان کامل از عدم وجود عفونت است. برخی از افراد نگران این هستند که ممکن است به یک بیماری جدی مانند مبتلا باشند. نگرانی و اضطراب می تواند علایم را بدتر کند. بنابراین، ممکن است مفید باشد که بدانید پروستاتیت مزمن دارید و نه بیماری دیگری. با این حال، باید بپذیرید که درد یا ناراحتی احتمالا برای مدتی ادامه خواهد داشت. درمان هایی که یک متخصص ممکن است پیشنهاد دهد، عبارتند از: درمان های مختلفی برای التهاب مزمن آزمایش شده است. آنها ممکن است برای برخی افراد مفید باشند، اما تاکنون مطالعات تحقیقاتی کمی برای ت یید اینکه آیا آنها در بیشتر موارد کمک می کنند یا خیر، وجود دارد. آنها درمان‌های "استاندارد" یا معمولی نیستند، اما متخصص ممکن است توصیه کند که یکی را امتحان کنید. برای پروستاتیت باکتریایی مزمن، درمان های احتمالی ممکن است شامل موارد زیر باشد: اگر متخصص مشکوک باشد که پروستاتیت باکتریایی مزمن دارید و علایم شما پس از یک دوره چهار هفته ای آنتی بیوتیک از بین نرفت، ممکن است دوره طولانی تری را پیشنهاد کند. گاهی اوقات یک دوره تا سه ماه استفاده می شود. ممکن است در صورت وجود سنگ‌های کوچک در پروستات در نظر گرفته شود. مشخص نیست که این تا چه حد ممکن است کمک کند، اما پیشنهاد شده است که این سنگ های کوچک ممکن است دلیلی باشد که برخی افراد عفونت های مکرر در پروستاتیت باکتریایی مزمن دارند. با این حال، این معمولا انجام نمی شود و برای همه مناسب نیست. متخصص شما توصیه خواهد کرد. برای پروستاتیت مزمن CPPS ، درمان های ممکن ممکن است شامل موارد زیر باشد: ممکن است در ابتدا تجویز شوند، اگرچه شواهد برای اثربخشی آنها محدود است. ممکن است برخی از آنتی بیوتیک ها دارای خواص ضد التهابی نیز باشند یا ممکن است برخی از میکروب ها (باکتری ها) را که هنگام آزمایش ادرار به سختی می توان پیدا کرد، از بین ببرند. داروهایی هستند که برای درمان بزرگ شدن غده پروستات استفاده می شوند. آنها بافت ماهیچه ای پروستات و خروجی مثانه را شل می کنند. چندین برند مختلف وجود دارد. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد آنها در CPPS کمک می کنند و ممکن است ارزش امتحان کردن را داشته باشد. به عنوان مثال، بیوفلاونوییدها (مانند کورستین) و فیناستراید (دارویی که ممکن است پروستات را کوچک کند) گاهی اوقات از این روش و سایر تکنیک های تسکین درد برای کمک به مقابله با درد مداوم استفاده می شود. ارایه یک چشم انداز (پیش بینی) دشوار است. علایم شما ممکن است برای مدت طولانی ادامه داشته باشند، اگرچه ممکن است به طور گاه به گاه بروز کنند یا شدت آنها متفاوت باشد. مسکن ها می توانند ناراحتی را به حداقل برسانند. اکثر مردانی که مبتلا به پروستاتیت مزمن CPPS تشخیص داده شده اند، در طی شش ماه آینده علایم خود را بهبود می بخشند. در یک مطالعه، حدود یک سوم از مردان یک سال بعد علایم دیگری نداشتند. در یک مطالعه بزرگ دیگر، یک سوم مردان بهبود متوسط تا مشخصی را طی دو سال نشان دادند.

درمان سندروم پیش از قاعدگی بدون دارو، همان راه کارهایی هستند که اغلب خانم ها به دنبال آن ها هستند. این سندروم تغییرات زن قبل از قاعدگی است. از آنجایی که هیچ درمان مطمینی برای سندروم پیش از قاعدگی وجود ندارد اما برخی راهکار در مقابله با آن می توانند موثر باشند. این علایم ممکن است زندگی زن را تحت ت ثیر قرار دهد. برخی از درمان های خانگی می توانند به شما کمک کنند تا احساس بهتری داشته باشید. ممکن است به کاهش گرفتگی شکم و سایر علایم تجربه شده در طی سندروم پیش از قاعدگی کمک کند. همچنین، خواص طبیعی هضم و ادرار آور رازیانه، همراه با ورزش منظم، ممکن است به کاهش نفخ و استرس مرتبط کمک کند. با این حال، برای ت یید اثرات آن، مطالعات بیشتری لازم است. به نظر می رسد چای بابونه نفخ را کاهش می دهد و شما می توانید با افزودن مقداری دانه رازیانه به این نوشیدنی درمانی این اثر را تقویت کنید. می توانید بطور مستقیم مقداری دانه رازیانه بجوید تا ناراحتی شکمی خود را تسکین دهد. اگر طعم رازیانه خام برای شما خیلی شدید، کافی است یک مشت دانه خرد شده بجوشانید، مایع را در یک لیوان فیلتر کنید و این آب دم کرده رازیانه را که کمی خنک شد بنوشید. رازیانه به عنوان یک کمک طبیعی برای هضم غذا عمل می کند که درد و نفخ همراه با را کاهش می دهد. یک بررسی این واقعیت را ت یید می کند که زنان با کمبود ویتامین های خاص مانند ویتامین های و و مواد معدنی مانند و احتمالا دچار می شوند. از این رو، بازیابی سطح کلسیم و می تواند به کمک کند. برای متعادل نگه داشتن سطح هورمون، کلسیم مورد نیاز است. منیزیم و ویتامین ممکن است به مهار اشتها، حساسیت به پستان، احتباس مایعات، نفخ و میگرن مرتبط با کمک کند. هر دو ماده مغذی در کاهش گرفتگی موثر هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید غذاهای غنی از کلسیم و منیزیم مانند سبزیجات برگ سبز، لوبیا، موز، مغزها و دانه ها را مصرف کنید. در رژیم غذایی خود غذاهای غنی از مانند تخم مرغ، شیر، مرغ، ماهی، لوبیای سویا، سبزیجات برگ دار، غلات کامل، جوانه گندم، آرد جو دوسر و انواع مغزها و دانه ها را بگنجانید. پسته، لوبیای و سیب زمینی بخورید تا ویتامین را در رژیم غذایی خود بگنجانید. همچنین می توانید برای مکمل مناسب با پزشک خود مشورت کنید. ویتامین ها و مواد معدنی نقش مهمی در حفظ سلامت و چرخه قاعدگی زنان دارند، به همین دلیل برخی ویتامین ها و مواد معدنی ممکن است به کاهش علایم کمک کنند. ) دارویی است که برای ت ثیرات آن بر بیماری های مربوط به مورد تبلیغ قرار می گیرد. استفاده از عصاره گیاه شاه توت به عنوان گزینه ای مطمین برای تسکین علایم یا اختلال دیسفریک قبل از قاعدگی در نظر گرفته می شود. روزانه میلی گرم از عصاره استاندارد این گیاه را با یک لیوان آب مصرف کنید. گیاه چاستری بری ممکن است با داروهایی که بر غده هیپوفیز ت ثیر می گذارند تداخل داشته باشد. قبل از مصرف ابتدا با پزشک خود مشورت کنید. گیاهی است که با جلوگیری از ترشح هورمونی به نام پرولاکتین در طی موثر است. ممکن است کمک کند تا سطح هورمون های بدن شما دوباره بهبود یابد و علایم مانند سینه های حساس و را تا حدود زیادی فروکش کند. خوردن منابع غذایی غنی از یا مصرف مکمل ها نیز ممکن است به کاهش علایم کمک کند. اسیدهای چرب امگا ممکن است در جلوگیری از علایم عاطفی و جسمی مانند عصبی، افسردگی، حساسیت پستان (ماستالژی) ، سردرد و نفخ موثر باشد. غذاهای غنی از اسیدهای چرب ضروری را در رژیم غذایی خود بگنجانید. اینها شامل ماهی های چرب، روغن نارگیل، تخم مرغ، بادام، گردو، تخمه کدو و دانه های چیا است. قبل از شروع خونریزی قاعدگی، نان و کلوچه های آرد فرآوری شده منظم را خلال کنید و نان حاوی دانه های کتان را انتخاب کنید. دانه های کتان آسیاب شده را به وعده های غذایی خود مصرف کنید. می توانید روزانه دوبار قاشق غذاخوری دانه کتان آسیاب شده به بلغور جو دوسر، اسموتی ها، سالادها، غلات، خمیر، پانسمان یا سبزیجات ساطوری شده خود اضافه کنید. اسیدهای چرب امگا یک جایگزین طبیعی برای کاهش علایم است. از زردچوبه به عنوان ضد التهاب در طب سنتی بسیار استفاده شده است. کورکومین موجود در آن می تواند به کاهش درد ناشی از التهاب کمک کند. یک بررسی نشان داد که کورکومین همچنین دارای اثرات تعدیل کننده انتقال دهنده عصبی است که به طور قابل توجهی شدت علایم را در زنان کاهش می دهد. زنجبیل که به دلیل خواص درمانی خود در طب جایگزین مشهور است، ممکن است با خیال راحت به کاهش مشکلات قاعدگی، از جمله گرفتگی عضلات، و قاعدگی نامنظم کمک کند. چند برش زنجبیل را با یک فنجان آب بجوشانید و یک بار در روز مصرف کنید. زنجبیل به رفع مشکلات مرتبط با قاعدگی از جمله گرفتگی و علایم کمک می کند. از گیاه خار مریم برای مدیریت تغییرات خلقی استفاده کنید. خار مریم می تواند در بهبود علایم جسمی و رفتاری تا سطح قابل توجهی موثر باشد. با این حال، تحقیقات بیشتری لازم است تا نقش این گیاه در درمان طولانی مدت علایم و مدیریت درد مشخص شود. می توانید از عصاره گیاه (استاندارد تا % هایپرفورین) روزانه سه بار استفاده کنید تا به تسکین علایم کمک کند. خار مریم اثری شبیه به داروی آرامبخش دارد بنابراین، بهتر است برای دوز مناسب از پزشک خود ت یید کنید. زنان باردار و شیرده باید از مصرف این گیاه خودداری کنند. از خار مریم برای تمایل به اختلالات خلقی از سنین بالا استفاده می شود. از این رو، می توان از آن برای تعدیل علایم رفتاری استفاده کرد. گیاه بابونه دارای خواص ضد اسپاسم، ضد درد و ضد التهاب است که می تواند به بهبود علایم کمک کند به ویژه برای تسکین گرفتگی های دردناک بسیار مفید است زیرا به شل شدن دیواره های رحم و کاهش تولید پروستاگلاندین کمک می کند. قاشق چایخوری چای بابونه را در یک فنجان آب داغ مخلوط کرده و مصرف کنید. موز حاوی مقادیر زیادی پتاسیم و ویتامین است که به جلوگیری از احتباس آب و نفخ شکم کمک می کند. علاوه بر این، کمبود پتاسیم می تواند باعث گرفتگی عضلات شود. با این حال، این درمان بر اساس شواهد حکایتی است و از نظر علمی اثبات نشده است. استفاده از برای کمک به مدیریت علایمی مانند احتباس آب، نفخ، سردرد، گرفتگی عضلات، خستگی و تحریک پذیری یک داروی محبوب حکایتی است. به دلیل کمبود شواهد علمی بهتر است قبل از مصرف با پزشک خود مشورت کنید. قاشق غذاخوری را در یک لیوان آب رقیق کرده و به مدت هفته قبل از قاعدگی مصرف کنید. برای مدیریت بهتر علایم سندروم قبل از قاعدگی می توانید از درمان های جایگزین استفاده کنید: بررسی ها نشان می دهد استفاده از روغن های گیاهی یا با کاهش استرس، تسکین درد و ایجاد خواب ت ثیرات مثبتی بر سلامت عاطفی و جسمی شما دارند. روغن های اساسی که معمولا برای استفاده می شوند، عبارتند از بابونه برای استراحت گلاب برای کاهش استرس اسطوخودوس برای یک اثر تسکین دهنده. قبل از استفاده روغن ها را رقیق کنید. می تواند در بهبود احساسات عاطفی و علایم جسمی موثر باشد. طب سوزنی و طب فشاری نیز از نظر عاطفی و جسمی کیفیت زندگی را بهبود می بخشند. برای درمان با یک متخصص طب سوزنی مشورت کنید. رعایت چند تغییر در شیوه زندگی در زندگی روزمره می تواند به کاهش علایم خفیف کمک کند، از جمله: سیگار کشیدن را ترک کنید. مطمین شوید که هر روز حدود - لیوان آب کافی بنوشید. برای جلوگیری از نفخ، میزان نمک مصرفی خود را کاهش دهید. مصرف غذاهای فرآوری شده، لبنیات و قندهای تصفیه شده را کاهش دهید. یک رژیم غذایی سالم و مفید با مقادیر زیادی ویتامین و مواد معدنی بخورید. سعی کنید ساعت خواب مناسب و منظم را داشته باشید تا بتوانید خود را آرام نگه دارید. غذاهای غنی از فیبر بخورید تا سطح استروژن کاهش یابد. برای این منظور می توانید هویج خام بخورید. مصرف کافیین را هفته قبل از شروع قاعدگی محدود کنید. افزایش سطح کافیین می تواند حساسیت به لمس در پستان شما را قبل از پریود بدتر کند. استرس خود را از طریق تکنیک های آرام سازی، مانند یوگا، تای چی، مشاوره، و مدیتیشن مدیریت کنید. کاهش استرس می تواند به شما در آرامش و تسکین استرس و اضطراب مرتبط کمک کند. سعی کنید در تمرینات سبک شرکت کنید. ورزش باعث ترشح هورمون های شاد به نام اندورفین می شود که به کاهش درد و آرامش شما کمک می کند. تمرینات هوازی، مانند پیاده روی، دویدن، دوچرخه سواری، شنا یا هر فعالیتی که ضربان قلب شما را بالا ببرد، ترجیحا روزانه حداقل به مدت دقیقه، سه بار در هفته انجام دهید. انجام تمرینات در دوران قاعدگی مضر نیست. با این حال، بیش از حد و ورزش شدید انجام ندهید. درمان به منظور رفع فعالیت هورمونی درون بدن از طریق مداخلات هورمونی یا غیر هورمونی برای تسکین علایم صورت می گیرد. پزشک بسته به شرایط بیمار گزینه ایده آل درمانی را توصیه می کند، اما برخی از مواردی که معمولا استفاده می شود، عبارتند از: داروهای ضد التهاب غیر استروییدی برای کاهش درد. داروهای ضد افسردگی برای زنانی که علایم شدید احساسی را تجربه می کنند. داروهای ادرار آور برای جلوگیری از احتباس آب در زنانی که یک دوره نفخ شکم دارند. قرص های ضد بارداری یا هورمونی برای زنانی که از شدید یا اختلال دیسفریک قبل از قاعدگی رنج می برند تا سطح هورمونی را کاهش دهند. علایم سندروم قبل از قاعدگی معمولا پس از فروکش می کند. از آنجا که علت مشخص نیست، پیشگیری از آن دشوار است. با این حال، اصلاح شیوه زندگی و سعی در درمان های خانگی می تواند به کاهش علایم و بهبود کیفیت زندگی کمک کند. منابع:

ابتلا به، تقصیر شما نیست. این اختلال، یک وضعیت پزشکی است که برای بهبود، نیاز به درمان دارد. اگر فکر می کنید افسردگی دارید، به پزشک خود بگویید. عوامل مستعد کننده ابتلا به افسردگی در بارداری، شامل سابقه افسردگی داشتن سابقه خانوادگی ابتلا به افسردگی و مواجهه بودن با شرایط استرس زا در زندگی است. انواع خاصی از مشاوره، می تواند به پیشگیری از بروز افسردگی کمک کند. اگر در معرض خطر ابتلا به هستید، با پزشک خود، در مورد یافتن یک مشاور خوب، صحبت کنید. افسردگی درمان نشده در دوران بارداری، می تواند مشکلاتی مانند را، برای جنین شما، ایجاد کند. اگر فکر می کنید افسرده هستید، به پزشک خود بگویید. اگر در زمان بارداری، از یک استفاده می کنید، بدون مشورت با پزشک خود، مصرف آن را قطع نکنید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: افسردگی (همچنین اختلال افسردگی، افسردگی اساسی و افسردگی بالینی نیز نامیده می شود) یک وضعیت پزشکی است که باعث ایجاد احساس غم و اندوه و از دست دادن علاقه به کارهایی می شود، که دوست دارید آن ها را انجام دهید. این شرایط، می تواند بر احساس، فکر و عمل شما ت ثیر گذاشته و در زندگی روزمره شما اختلال ایجاد کند. بهتر شدن و رفع افسردگی، نیاز به درمان دارد. افسردگی پری ناتال، افسردگی است که در دوران بارداری یا در سال اول پس از بچه دار شدن، اتفاق می افتد. این اختلال، یکی از شایع ترین عوارض پزشکی مربوط به بارداری است. این اختلال، از هر زن نفر (حدود درصد) را مبتلا می کند. این شرایط، شامل (که PPD نامیده می شود) ، نیز می باشد. درمان افسردگی، می تواند به شما کمک کند که احساس بهتری داشته باشید. افسردگی پری ناتال درمان نشده، می تواند برای شما و جنین تان، مشکلاتی ایجاد کند. اگر فکر می کنید افسرده هستید، فورا به پزشک خود، اطلاع دهید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خطر و عوارض افسردگی در بارداری افسردگی در دوران بارداری، خطر ابتلا به موارد زیر را افزایش می دهد: افسردگی ممکن است باعث شود که مادر، مراقب خود نباشد. به عنوان مثال، اگر افسردگی مادر درمان نشود، ممکن است غذاهای مناسب نخورد و در دوران بارداری، به اندازه کافی وزن اضافه نکند. همچنین، ممکن است معاینات مربوط به مراقبت های دوران بارداری خود را نادیده گرفته و یا از دستورالعمل های پزشک خود پیروی نکند. سیگار کشیدن، نوشیدن الکل یا استفاده از داروهای مضر، از دیگر مضرات آن است. ابتلا PPD بعد از بارداری، جزو عوارض شایع می باشد. PPD می تواند مراقبت و پیوند با کودک را برای شما سخت تر کند. فکر خودکشی یا فکر آسیب رساندن به نوزاد، جزو عوارض نادر می باشند. این شرایط، زایمانی است که خیلی زود اتفاق می افتد، یعنی قبل از هفته بارداری. (همچنین LBW نامیده می شود) این بدان معناست که نوزاد شما با وزن کمتر از پوند، به دنیا آمده است. (که SGA نیز نامیده می شود) این شرایط، زمانی ایجاد می شود که نوزاد، قبل از تولد، وزن اضافه نمی کند. همچنین، نوزادانی که از مادران افسرده متولد می شوند، نسبت به نوزادان متولد شده از مادرانی که در دوران بارداری افسردگی ندارند، تحریک پذیر تر، کم تحرک تر و کم توجه تر هستند. همچنین، افزایش احتمال بروز مشکلات یادگیری، رفتاری، رشد و سلامت روان، در آینده، از دیگر عوارض این شرایط می باشد. افسردگی در دوران بارداری، می تواند آماده شدن برای تولد جنین و مراقبت از کودک پس از تولد را برای شما سخت کند. به همین علت، مهم است که افسردگی را در اسرع وقت درمان کنید. درمان زودهنگام افسردگی می تواند به شما کمک کند احساس بهتری داشته و آماده مراقبت از کودک تان پس از تولد باشید. اگر فکر می کنید افسرده هستید، به پزشک خود بگویید و در مورد درمان مشکل تان، سوال بپرسید. بهتر است یک تیم پزشکی، افسردگی شما را در دوران بارداری، درمان کند. این پزشکان، می توانند با هم کار کنند تا مطمین شوند که شما و کودکتان، بهترین مراقبت های درمانی ممکن را، دریافت می کنید. افسردگی را می توان به روش های مختلفی درمان کرد. شما و پزشک تان، ممکن است تصمیم بگیرید به جای یک روش درمانی، از ترکیبی از روش های درمانی استفاده کنید. به طور کلی، در مورد درمان افسردگی در دوره بارداری، بهتر است که به نکات زیر توجه داشته باشید. اگر در دوران بارداری از داروهای ضد افسردگی استفاده می کنید، ممکن است خطر بروز و سایر مشکلات سلامتی در مورد کودک شما، وجود داشته باشد. در بیشتر موارد، خطر بروز این عوارض، کم است. اما اگر در دوران بارداری، مصرف یک داروی ضد افسردگی را متوقف کنید، ممکن است افسردگی شما عود کند. مصرف هیچ دارویی را در دوران بارداری، بدون ت یید پزشک خود شروع یا قطع نکنید. به طور کلی، شما باید درباره انجام هر اقدامی در دوران بارداری، با یک پزشک مشورت کنید. درباره داروهایی که مصرف می کنید، حتما با پزشک تان مشورت کنید. به صورت خودسرانه، مصرف هیچ دارویی‌را قطع یا شروع نکرده و درباره دوز مصرفی تان، به پزشک خود اطلاع دهید. شما و پزشکی که مراقبت های دوران بارداری شما را برعهده دارد، با مشورت گرفتن از روانپزشک، می توانید برای تصمیم گیری در مورد درمان با داروهای ضد افسردگی، با یکدیگر همکاری کنید. تا جایی که می توانید درباره گزینه های دارویی، اطلاعات مورد نیاز را بیاموزید تا بتوانید بهترین انتخاب را برای خود و کودکتان داشته باشید. مصرف دارو های ضدافسردگی در بارداری اگر شما در حال مصرف یک داروی ضد افسردگی و برنامه ریزی برای باردار شدن هستید، نیاز است که قبل از اقدام به بارداری، با پزشک تان، درباره شرایط خود، مشورت کنید. در صورتی که پزشک تشخیص دهید، شاید نیاز باشد که تغییری در برنامه درمانی خود انجام دهید. انواع مختلفی از داروهای ضد افسردگی وجود دارند. بیشتر این‌داروهای ضد افسردگی، مواد شیمیایی موجود در مغز، به نام انتقال دهنده های عصبی را، تحت ت ثیر قرار می دهند. اما هر کدام از آن ها، به روشی متفاوت این کار را انجام می دهند. همچنین، هر کدام از آن ها، خطرات و مزایایی در دوران بارداری دارند. داروهای ضد افسردگی که ممکن است در دوران بارداری استفاده شوند، عبارت اند از: داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای (که TCA نیز نامیده می شود) ، مانند نورتریپتیلین ( Pamelor ) مهارکننده های بازجذب سروتونین و نوراپی نفرین (که SNRI نیز نامیده می شود) ، مانند دولوکستین ( Cymbalta ) و ونلافاکسین ( Effexor XR ) مهارکننده های باز جذب سروتونین (که SSRI نیز نامیده می شوند) SSRI ها رایج ترین داروهای ضد افسردگی هستند. SSRI هایی که ممکن است در دوران بارداری استفاده شوند، عبارت اند از ( Celexa ) ، ( Prozac ) و ( Zoloft ) در مورد داروی پاروکستین، باید این نکته را بدانید که ممکن است در صورت قرار گرفتن در معرض دارو، در سه ماهه اول بارداری، عارضه ای مانند نقص قلبی در نوزاد، ایجاد شود. اگر باردار هستید یا قصد بارداری دارید و در عین حال، پاروکستین مصرف می کنید، فورا در مورد تغییر دارو با پزشک خود صحبت کنید. برخی تحقیقات می گویند که مصرف برخی داروهای ضد افسردگی در دوران بارداری، ممکن است باعث سقط جنین، وزن کم هنگام تولد، زایمان زودرس، نقایص مادرزادی (از جمله نقایص قلبی) یا یک بیماری ریوی به نام فشار خون ریوی مداوم (همچنین PPHN ) شود. آیا داروهای ضدافسردگی باعث سقط جنین می شود؟ یک مطالعه که در مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) انجام شد، نشان می‌دهد که نقایص مادرزادی در زنانی که فلوکستین و پاروکستین SSRI مصرف می‌کنند، تا برابر بیشتر اتفاق می‌افتد. این مطالعه همچنین نشان داد که سایر SSRI ها، مانند سرترالین، باعث بروز نقص مادرزادی نمی شوند. به طور کلی، در صورتی که داروهای ضد افسردگی مصرف می کنید، و یا قصد دارید که این داروها را مصرف کنید، و در عین حال، میخواهید باردار شوید، قبل از هر کاری، شما باید با یک پزشک، درباره برنامه درمان دارویی تان، صحبت کرده و اطلاعات مورد نیاز را کسب کنید. برخی تحقیقات، نشان می دهند که برخی از داروهای ضد افسردگی، ممکن است باعث تحریک پذیری کودک یا بروز مشکلات تغذیه شود. این مطالعات توسط تحقیقات بیشتر تایید نشده اند، بنابراین دانشمندان به طور قطع نمی دانند که آیا مصرف این داروها، باعث بروز این نوع مشکلات می شوند یا خیر. برای مشخص شدن واقعیت، تحقیقات بیشتری مورد نیاز است. درمان افسردگی در بارداری و خار مریم خار مریم (یکی از محصولات گیاهی) گیاهی است که برخی افراد، از آن برای درمان افسردگی خود، استفاده می کنند. پزشکان هنوز به طور قطع نمی دانند که مصرف این گیاه، چقدر برای زنان باردار می تواند مفید باشد. همچنین، هنوز مشخص نشده است که مصرف این گیاه در دوران بارداری، مشکلاتی ایجاد می کند یا خیر. محصولات گیاهی توسط سازمان غذا و دارو ( FDA ) مورد بررسی قرار نمی گیرند، بنابراین اطلاعات فراوانی در مورد میزان ایمن بودن مصرف آن برای زنان باردار، یا قوانینی در مورد میزان مصرف آن، وجود ندارد. به همین علت، بهتر است که از مصرف خودسرانه محصولات گیاهی در دوران بارداری، خودداری کنید. اگر در طول بارداری به مصرف خار مریم یا هر محصول گیاهی دیگری فکر می کنید، ابتدا با پزشک خود صحبت کنید. اطلاعات بسیار کمی در مورد ت ثیر محصولات گیاهی بر بارداری افراد وجود دارد. به همین علت، باید درباره مصرف این محصولات، با پزشک خود مشورت کنید. داروهای مختلفی برای درمان افسردگی وجود دارد. اما در دوران بارداری، باید نسبت به مصرف هر دارویی، با احتیاط برخورد کنید. بهترین کار این است که پیش از شروع مصرف یا قطع دارو، با یک پزشک متخصص مشورت کنید. تنها پس از مشورت با یک پزشک متخصص است که شما می توانید نسبت به تغییر در برنامه دارویی تان، اقدام کنید. البته، در صورتی که در حین مصرف داروهای ضد افسردگی، باردار شده اید، باز هم ضروری است که قبل از ایجاد هر تغییری در برنامه دارویی تان، با یک پزشک متخصص و با تجربه، مشورت کنید. اگر سوالات بیشتری درباره مصرف داروهای ضد افسردگی در دوران بارداری دارید، با یک پزشک تماس گرفته و با او مشورت کنید.

کودکان طلاق بشدت در معرض آسیبهای اجتماعی و روانی و حتی مشکلات جسمی هستند. طلاق سخت ترین واقعه در زندگی افراد است. طلاق به خصوص در صورت وجود فرزندان ممکن است دشوار باشد، اما وقتی هر دو والدین تلاش می کنند تا فرزندان خود راحتی پس از طلاق حمایت کنند، می تواند نتیجه خوبی برای همه داشته باشد. فهرست محتوا مشاجره و دعوای والدین برای جدا شدن و حتی خود طلاق می تواند بر روی کودکان آنها تاثیرات کوتاه مدتی داشته باشد. برخی از تاثیرات کوتاه مدت طلاق بر کودکان، عبارتند از: پیامدهای طلاق باعث تنش، عصبانیت و می شود. کودکان کوچک نسبت به کودکان بزرگ مستعد ابتلا به این اضطراب هستند زیرا وابستگی زیادی به هر دو والدین دارند. کودک مضطرب به سختی می تواند بر روی درس خواندن تمرکز کند و ممکن است علاقه خود را به فعالیتهایی که روزی عاشق آنها بودند را از دست بدهد. طبق آکادمی روانپزشکی کودکان و نوجوانان آمریکا، بسیاری از کودکان، خودشان را دلیل طلاق والدین شان می دانند و تلاش می کنند آنها را با همدیگر آشتی دهند. این وضعیت می تواند منجر به استرس و فشار زیادی بر ذهن کودکان شود. حتی این می تواند چندین پیامد مانند افکار منفی و داشته باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کودکان خردسال حتی در تعامل با افراد آشنا ممکن است دچار نوسانات خلقی شوند و تحریک پذیر شوند. بعضی از کودکان از اطرافیان کناره گیری می کنند، با کسی حرف نمی زنند. در این شرایط کودک ساکت می شود و ترجیح می دهد تنها باشد. ممکن است ذهن کودک را درگیر کند. در این شرایط او سرانجام در افسردگی فرو می رود که نشان دهنده غم و ناراحتی طولانی مدت کودک است. کودکان طلاق ممکن است احساس ناامیدی و سرخوردگی کنند زیرا از حمایت عاطفی جامع والدین خود برخوردار نیستند. اگر یکی از والدین ها به تنهایی و بدون حضور والدین دیگر از او مراقبت کنند، این وضعیت حتی ممکن است بدتر شود. اثرات کوتاه مدت طلاق می تواند رشد روانی و فیزیولوژیکی کودک را مختل کند و در طولانی مدت ت ثیر بگذارد. همه چیز ممکن است برای کودکی که والدین خودش را در حال جدایی از همدیگر می بیند، ناخوشایند باشد. ذهن آنها هنوز انعطاف پذیر است، به این معنی که می توانند به راحتی تحت ت ثیر حوادث اطراف قرار بگیرند. بر همین اساس طلاق حتی در طولانی مدت می تواند بر کودکان تاثیر بگذارد، از جمله تاثیرات طولانی مدت طلاق در کودکان عبارتند از: کودک هنگام طلاق بیشتر در معرض خطر رفتار خشونت آمیز و ضد اجتماعی قرار می گیرد. او ممکن است حوصله خودش را از دست بدهد و از تعرض به کسی دریغ نداشته باشد. بررسی ها نشان می دهد که اکثر این کودکان صفات مشخص پرخاشگری و نافرمانی را با شدت متفاوتی از خود نشان می دهند. موارد شدید این شرایط باعث می شود کودک با ویژگی های ناسازگار اجتماعی تربیت شود. این کودکان، به عشق و علاقه در یک رابطه شک می کنند. آنها ممکن است در بزرگسالی ذهنیت منفی نسبت به برقراری رابطه داشته باشند و به راحتی نتوانند به دیگران اعتماد کنند. و الکل راهی برای نوجوانان است تا ناامیدی و اضطراب خود را از کاهش دهند. تحقیقات نشان داده است سوء مصرف مواد در نوجوانانی که والدین آنها طلاق گرفته اند بیشتر دیده می شود. با این حال، احتمال اینکه یک نوجوان تسلیم وسوسه شود، بسیار زیاد است. سو ء مصرف مواد در درازمدت اثرات مخربی بر سلامتی کودک دارد. احساس ناراحتی و دلشکستگی ناشی از طلاق والدین می تواند کودک را به یک فرد افسرده تبدیل کند. افسردگی یک مشکل بهداشت روانی است و در کودکانی که شاهد طلاق هستند بیشتر دیده می شود. محققان معتقدند طلاق می تواند عاملی موثر در موارد مشاهده شده در کودکان باشد. طلاق و اثرات ناشی از آن در طولانی مدت می تواند وضعیت تحصیلی کودکان طلاق را تحت تاثیر قرار دهد و علاقه کودک به درس خواندن را کاهش دهد. کودکان طلاق، افت شدید در وضعیت تحصیلی خود را نشان می دهند. این شرایط حتی می تواند توانایی کودک را در یادگیری در مدرسه و دانشگاه به طور قابل توجهی مختل کند. افت تحصیلی کودکان طلاق می تواند وضعیت شغلی آنها در آینده را تحت تاثیر قرار دهد و آنها را از داشتن یک موقعیت اقتصادی اجتماعی مناسب محروم کند. طلاق فقط به زن و شوهر محدود نمی شود بلکه یک خانواده را تحت تاثیر قرار می دهد اما اگر چه طلاق می تواند به سلامت روانی و جسمی فرزندان آسیب برساند، اما گاهی اوقات، جدایی والدین بهتر از این است که کودک مرتبا شاهد مشاجره والدین خود باشد. از آنجا که کودکان بعد از جدایی والدین خود دیگر با مشاجره والدین روبرو نمی شوند، آنها با ذهنیت مثبت از مدرسه یا دانشگاه به خانه برمی گردند. اگر کودک اجازه این را داشته باشد که بین خانه والدین جدا شده خود رفت و آمد کند، فرصت بهتری برای بودن با پدر و یا مادر خود پیدا خواهد کرد. در این شرایط کودک می تواند به هر یک از والدین فرصتی می دهد تا مسیولیت های خودشان را به طور مساوی تقسیم کنند و همچنین به عنوان مادر یا پدر دلسوزی برای فرزند خود باقی بمانند. تحقیقات نشان داده است که طلاق می تواند به کودک کمک کند تا بهتر درس بخواند و نمرات خود را بهبود بخشد، زیرا وی دیگر نگرانی و دغدغه ای به عنوان مشاجره والدین را ندارد. همچنین، هر یک از والدین می توانند وقت مناسبی را برای تکالیف و کمک به کودک اختصاص دهند. بررسی ها در مورد ت ثیرات مثبت طلاق نشان داده است که کودکانی که شاهد جدایی والدین خود هستند، در هنگام بروز درگیری ها و تعارضات می توانند و صبر و حوصله بیشتری را نشان دهند. آنها ارتباط بهتری برقرار می کنند و همیشه سعی می کنند اشتباهات والدین خود را تکرار نکنند. واکنش کودک نسبت به تصمیم والدینشان به عوامل مختلفی از جمله سن و جنسیت کودک بستگی دارد. طلاق به طور یکسان بر پسران و دختران ت ثیر می گذارد، اما در برخی موارد، یک جنسیت خاص ممکن است واکنش نامطلوب تری نسبت به جنس دیگر نشان دهد. به عنوان مثال، افسردگی ناشی از طلاق در پسران بیشتر از دختران است. از طرف دیگر، دختران تمایل بیشتری به بروز مشکلات شدید رفتاری دارند. به طور کلی، طلاق دارای واکنشهای روانشناختی یکسان و معادل در میان کودکان از هر دو جنس است. سن کودک نقش مهمی در نحوه واکنش وی به جدایی والدین خود دارد: در این سن یک نوزاد خیلی کوچک است که نمی تواند طلاق را درک کند. ت ثیرات طلاق بر روی یک کودک نوپا ابتدایی است اما احتمال دارد به مرور زمان عمیق تر شود. یک کودک نوپا مشاهده می کند که یکی از والدین دیگر بخشی از زندگی او نیست، اما دلیل آن را نمی فهمد. کودک ممکن است اصرار به ملاقات با والدین دیگر داشته باشد و از این بابت عصبانی و شود. کودک ممکن است بروز مشکلات بین مادر و پدرشان را درک کند اما ممکن است خود طلاق را تشخیص ندهد. آنها وقتی متوجه می شوند که دیگر قرار نیست با هر دو والد زندگی کند، به راحتی مضطرب و استرس می شوند. ممکن است علایمی مانند اشتها ضعیف، عدم علاقه به بازی با دوستان خود را بروز دهد و از والدین خود بخواهند دوباره با سمت هم برگردند. ممکن است طلاق را درک کرده اما با پذیرش آن مخالفت یا مقاومت می کند. او همچنین در مسایل بی اهمیت تحریک پذیر خواهد شد. حتی خود را عامل طلاق بداند و سعی کند والدین خود را با هم آشتی دهد. نوجوانان طلاق را درک می کنند و شناخت واضحی از دلایل آن دارند. به همین دلیل، آنها به احتمال زیاد با دیدن اینکه والدینشان می خواهند از هم جدا شوند از نظر عاطفی ناراحت می شوند. یک نوجوان افت تحصیلی را نشان می دهد و از حلقه دوستان فعلی خود کناره گیری می کند همچنین ممکن است به دلیل عصبانیت و ناامیدی از صحبت با یکی از والدین یا هر دو خودداری کند. ممکن است اولین علایم تمایل به سو ء مصرف مواد مانند اعتیاد به الکل و مواد مخدر را نشان دهد. اگر کودک از یک سیستم حمایت عاطفی مناسبی برخوردار باشد، احتمال بروز هرگونه عوارض طولانی مدت طلاق کمتر است. حمایت عاطفی می تواند از داشتن یک خواهر یا برادر حامی تا باشد که از کودک نگهداری می کند. آشکار شدن طلاق قریب الوقوع در آخرین لحظه می تواند کودک را گیج و شوکه کند. قبل از اینکه کودک متوجه موضوع شود، او را از راه تصمیم که گرفته اید، آگاه کنید. به او بگویید مادر و پدر او تصمیم گرفته اند جداگانه زندگی کنند اما باید به کودک خود این موضوع را بگویید که او دلیل این جدایی نیست. شریک زندگی خود را به خاطر طلاق تحقیر یا سرزنش نکنید. آکادمی روانپزشکی کودکان و نوجوانان آمریکا معتقد است وقتی والدین بعد از طلاق همچنان در تربیت کودک خود سهیم باشند، کودک آنها بهتر عمل می کنند. بعد از طلاق همه وقایع مهم خانوادگی، به ویژه روز تولد فرزند خود را با هم جشن بگیرید. همچنان به عنوان پدر و مادر کودک خود را راهنمایی کنید به آنها بگویید که تصمیم شما نباید در زندگی آنها ت ثیر بگذارد و آنها باید با فعالیتهایی مانند رفتن به مدرسه، تحصیل و بازی با دوستانشان به زندگی عادی خود ادامه دهند. این امر به ویژه در کودکان نوپا و پیش دبستانی خیلی اهمیت دارد. اجازه ندهید طلاق روال زندگی کودک را مختل کند. به تغذیه، استحمام و خواب کودک اهمیت دهید. کودک را نوازش کنید. همه اینها احساس عادی بودن را در زندگی کودک به وجود می آورد. اگر حضانت فرزند را به دست آوردید، ملاقات فرزند با والدین دیگر را محدود یا ممانعت نکنید. به یاد داشته باشید، همسر سابق شما هنوز والدین فرزند شما است و به اندازه شما حق دارد که فرزند خودش را ببیند. وقتی فرزندان به هر دو والدین دسترسی داشته باشند، می تواند احساس بهتر و طبیعی تری داشته باشد، حتی اگر والدین با هم زیر یک سقف زندگی نکنند. این نکات می تواند از بروی عوارض دراز مدت در کودکان طلاق جلوگیری کند تا او زندگش شاد و طبیعی داشته باشد. طلاق برای شما و فرزندانتان یک قرص تلخ است اما اگر چاره دیگری به جز انتخاب آن ندارید، مطمین شوید که بچه های شما تحت ت ثیر این جدایی قرار نمی گیرند. طلاق والدین نباید مانعی برای رشد آنها باشد. منبع:

از فواید خوردن آب گرم این است که آب گرم به طور خاص به بهبود هضم غذا، رفع احتقان و حتی ایجاد آرامش در مقایسه با نوشیدن آب سرد کمک می نماید. همانطور که گفته شد، بسیاری از مردم از مزایای این درمان به خصوص صبح ناشتا یا درست قبل از خواب صحبت می کنند. نوشیدن آب کافی می تواند برای سلامت، عضلات و مفاصل مفید باشد. آب به سلول های بدن کمک می کند تا مواد مغذی را جذب کرده و با مقابله کنند. نوشیدن چند لیوان آب گرم در روز ممکن است مزایای بیشتری داشته باشد. بررسی های صورت گرفته درجه حرارت مطلوب برای نوشیدن نوشیدنی های گرم را بین تا درجه فارنهایت ( و درجه سانتیگراد) توصیه می کنند. دمای بالاتر از این می تواند باعث یا آسیب شود. برای تقویت سلامتی بیشتر و مقداری، سعی کنید یک لیمو به آب گرم اضافه کنید تا آب لیمو درست شود. هزاران سال است که مردم نوشیدنی های گرم مصرف می کنند. ادبیات پزشکی عامیانه پر است از داستانهایی در مورد اینکه آب گرم چگونه می تواند باعث بهبود سلامتی شود. اما محققان تازه شروع به بررسی مزایای نوشیدن آب گرم کرده اند. اما اینکه چرا باید آب گرم بخوریم؟ و یا آب گرم چه مزایایی برای سلامتی بدن دارد؟ در پاسخ به این سوال باید اشاره کنیم که خوردن آب گرم با مزایایی زیر همراه است: یک فنجان آب گرم می تواند بخار زیادی را ایجاد کند. نگه داشتن یک فنجان آب داغ و استنشاق عمیق این بخار آرام ممکن است به شل شدن سینوس های مسدود شده کمک کرده و حتی را تسکین دهد. ناشی از تجمع مخاط را تسکین دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بررسی ها نشان داده یک نوشیدنی گرم مانند چای، منجر به تسکین سریع و مداوم آبریزش بینی، سرفه، گلو درد و خستگی می شود. نوشیدنی گرم موثرتر از همان نوشیدنی در دمای اتاق است. نوشیدن آب در بهبود عملکرد موثر است. عبور آب از طریق معده و روده باعث از بین بردن مواد زاید می شود. برخی بر این باورند که نوشیدن آب گرم به ویژه برای فعال سازی دستگاه گوارش بسیار موثر است. این تیوری می گوید آب گرم همچنین می تواند غذایی را که خورده اید در بدن حل و هضم کند. مطالعه نشان داد که آب گرم ممکن است اثرات مطلوبی بر اجابت مزاج و دفع گاز پس از جراحی داشته باشد. وقتی فرد به اندازه کافی آب نمی نوشد، روده کوچک بیشتر آب مصرفی را از طریق غذا و آشامیدنی جذب می کند. این باعث کم آبی بدن می شود و می تواند حرکت دفع را دشوارتر کند. کم آبی مزمن می تواند باعث شود. این یبوست می تواند اجابت مزاج را دردناک کرده و مشکلات دیگری از جمله بواسیر و نفخ ایجاد کند. نوشیدن آب گرم به تجزیه سریع غذا کمک می کند. کمبود آب، گرم یا سرد می تواند بر عملکرد و در نهایت بر خلق و خو و عملکرد مغز ت ثیر بگذارد. بررسی ها نشان داده است که نوشیدن آب می تواند فعالیت سیستم عصبی مرکزی و همچنین خلق و خوی را بهبود بخشد. آب گرم گردش خون را بهبود می بخشد و همچنین ممکن است جریان خون، به ویژه در عضلات آسیب دیده را بهبود بخشد. هیچ تحقیقی ارتباط مستقیم مصرف آب گرم و تسکین درد را نشان نداده است. با این حال، مردم به طور معمول از بسته های حرارتی و بطری های آب گرم برای کاهش درد استفاده می کنند. مصرف آب گرم ممکن است مقدار درد داخلی را تسکین دهد، اما توجه به این نکته مهم است که گرما از طرفی ممکن است التهاب را تشدید کند. یکی از دلایل عمده یبوست است. در بسیاری از موارد، نوشیدن آب یک روش موثر برای رفع و جلوگیری از یبوست است. هیدراته ماندن به نرم شدن مدفوع کمک کرده و دفع آن را آسان می کند. موسسه پزشکی توصیه می کند. این ارقام شامل آب حاصل از غذا مانند میوه ها، سبزیجات می شود. در صورت بارداری یا شیردهی، فعالیت شدید یا کار در محیط گرم همچنین به آب بسیار بیشتری نیاز دارید. بدن شما برای انجام اساسا هر عملکرد اساسی به آب نیاز دارد. بررسی ها نشان می دهد اگرچه واکنش طبیعی بدن در شرایط سرما لرزیدن است، اما نوشیدن مایعات گرم می تواند به کاهش کمک کند. این مطالعه برای افرادی که در شرایط سرما کار یا ورزش می کنند مفید است. جریان خون سالم بر روی فشار خون گرفته تا خطر بیماری های قلبی عروقی ت ثیر می گذارد. با این حال، تحقیقات کمی در مورد موثر بودن آن انجام شده است. آب گرم یک گشاد کننده عروق است، به این معنی که رگ های خونی را گسترش داده و گردش خون را بهبود می بخشد. این می تواند به شل شدن عضلات و کاهش درد کمک کند. اگرچه هیچ مطالعه ای ارتباط مستقیم آب گرم با بهبود پایدار در گردش خون را نشان نداده است، اما حتی بهبودهای مختصر در گردش خون نیز می تواند منجر به جریان خون بهتر در عضلات و اندام ها شود. آب همچنین در جذب مواد مغذی و دفع مواد زاید از بدن موثر است. بررسی ها نشان می دهد، خوردن آب گرم ممکن است به کاهش وزن کمک کنند. محققان دریافتند که نوشیدن میلی لیتر آب قبل از غذا باعث افزایش درصدی سوخت و ساز بدن می شود. از آنجا که نوشیدن آب گرم به بهبود عملکرد سیستم عصبی مرکزی کمک می کند، در صورت نوشیدن ممکن است اضطراب کمتری داشته باشید. وقتی آب به اندازه کافی داغ باشد تا بتواند دمای بدن فرد را افزایش دهد، ممکن است باعث شود. تعریق سموم را دفع به پاکسازی منافذ کمک کند. نوشیدن آب می تواند به رقیق شدن سموم بدن و دفع بهتر آنها از طریق کلیه ها کمک کنند. طبق بنیاد آرتروز، نوشیدن آب برای دفع بدن مهم است. همچنین می تواند در مبارزه با التهاب، تحرک مفاصل و جلوگیری از نقرس موثر باشد. وضعیتی است که در طی آن مری برای انتقال غذا به داخل معده با اختلال روبرو می شود. ممکن است احساس کنند گویا غذاها به جای حرکت به معده در مری گیر کرده اند. به این حالت دیسفاژی گفته می شود. بررسی ها نشان می دهد نوشیدن آب گرم ممکن است به افراد مبتلا به آشالازی کمک کند تا هضم غذا راحت تر صورت بگیرد. نوشیدن آب گرم زیاد هم می تواند به بافت مری آسیب برساند، جوانه های چشایی را از بین ببرد و شما را بسوزاند. هنگام نوشیدن آب گرم بسیار مراقب باشید. اما به طور کلی، نوشیدن آب گرم هیچ اثر مضری ندارد و استفاده از آن به عنوان یک درمان بی خطر است. در حالی که تحقیقات مستقیم کمی در مورد فواید آب گرم در مقابل آب سرد انجام شده است، نوشیدن آب گرم بی خطر تلقی می شود و می تواند یک روش خوب برای اطمینان از هیدراته ماندن در طول روز باشد. عادت به نوشیدن آب گرم آسان است. سعی کنید روز خود را با یک فنجان آب جوشانده، شروع کنید. اگر عادت به نوشیدن چای و یا قهوه ندارید، آب گرم با لیمو را امتحان کنید. نوشیدنی های گرم مانند قهوه یا چای اغلب در دمای تقریبا جوش سرو می شوند. برای بدست آوردن فواید آب گرم لازم نیست آب به حدی داغ باشد که دچار سوختگی شود. افرادی که از آب گرم بیزارند باید نوشیدن آب را در دمای بدن یا کمی بالاتر از آن در نظر بگیرند. منابع:

به تشخیص چشم پزشک بستگی دارد. اگر تصور می شود که کودک شما ممکن است آب مروارید داشته باشد، معمولا در اسرع وقت به بیمارستان ارجاع داده می شوند تا به مراجعه کنند. چشم پزشک، پزشکی است که در زمینه بیماری های چشم و درمان آنها تخصص دارد. قبل از اینکه چشم‌پزشک کودک شما را معاینه کند، قطره‌هایی را روی چشم‌هایش می‌ریزد تا مردمک چشم‌هایش گشاد شود. قطره ها به چشم های کودک شما آسیب نمی رسانند و بعد از چند ساعت اثر آن از بین می رود. چشم پزشک با استفاده از ابزار پزشکی که دارای نور در یک انتها هستند و تصویر بزرگنمایی شده ای از چشم ایجاد می کنند، چشم های کودک شما را معاینه می کند. نور شدیدی به چشمان کودک شما تابیده می شود و چشم پزشک را قادر می سازد تا به درون آنها نگاه کند. آنها اگر آب مروارید را در لنز ببینند، تشخیص خواهند داد. اگر کودک شما مبتلا به آب مروارید باشد، چشم پزشک گزینه های درمانی را با شما در میان می گذارد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: مراجعه به چشم پزشک برای درمان آب مروارید کودکی پزشک عمومی چشم های کودک شما را معاینه می کند و در صورت لزوم می تواند شما را برای آزمایشات و درمان بیشتر به یک متخصص چشم ارجاع دهد. اینکه آیا کودک شما به نیاز دارد یا نه، تا حد زیادی به این بستگی دارد که بینایی او تحت ت ثیر قرار گرفته است یا خیر. اگر آب مروارید مشکلی ایجاد نکند، ممکن است نیازی به درمان فوری نباشد. در عوض، ممکن است فرزند شما فقط به معاینات منظم برای بررسی روند بینایی خود نیاز داشته باشد. اگر فرزندتان موارد زیر را داشته باشد، باید فورا با بیمارستانی که در آن عمل انجام شده است تماس بگیرید: خون ریزی هر نشانه ای از درد مقدار زیادی چسبندگی یا قرمزی در داخل یا اطراف چشم آنها عوارض آب مروارید درمان نشده در کودکان آب مرواریدی که بینایی را تحت تاثیر قرار می دهد و به سرعت درمان نمی شود، گاهی اوقات می تواند باعث آسیب جبران ناپذیر به بینایی از جمله تنبلی دایمی چشم و حتی در موارد شدید نابینایی شود. جراحی آب مروارید به طور کلی موفقیت آمیز است و خطر و عوارض جدی کم است. اگر در هر مرحله در مورد بینایی فرزندتان نگرانی دارید، به پزشک عمومی مراجعه کنید. اگر بینایی کودک شما تحت ت ثیر آب مروارید قرار گرفته باشد، معمولا باید برای برداشتن لنز کدر و سپس استفاده طولانی مدت از عینک یا تحت عمل جراحی قرار گیرد. از آنجایی که آب مروارید در دوران کودکی نادر است، پیش بینی میزان بهبود بینایی کودک و درمان دشوار است. بینایی چشم بسیاری از کودکان احتمالا حتی با درمان، کاهش می‌یابد، اگرچه بیشتر آنها می‌توانند به مدارس عادی بروند و زندگی معمولی داشته باشند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید جراحی آب مروارید برای نوزادان و کودکان در بیمارستان تحت انجام می شود، به این معنی که کودک شما در طول عمل بیهوش خواهد شد. این عمل که معمولا بین تا ساعت طول می کشد، توسط چشم پزشک متخصص در درمان بیماری های چشم انجام می شود. اگر آب مروارید از بدو تولد وجود داشته باشد، عمل در اسرع وقت معمولا تا ماه پس از تولد نوزاد انجام می شود. قبل از عمل، چشم‌پزشک قطره‌هایی را روی چشم می‌ریزد تا مردمک را گشاد کند. یک برش بسیار کوچک در سطح (قرنیه) جلوی چشم ایجاد می شود و عدسی کدر برداشته می شود. در برخی موارد، یک لنز پلاستیکی شفاف به نام لنز داخل چشمی ( IOL ) یا ایمپلنت داخل چشمی در حین عمل برای جایگزینی عدسی که برداشته شده است، قرار داده می شود. این به این دلیل است که چشم بدون لنز نمی تواند تمرکز کند. اما در نوزادان و کودکان خردسال بیشتر رایج است که از لنزهای تماسی خارجی یا عینک (اگر هر دو چشم آسیب دیده باشد) برای جبران برداشتن لنز استفاده شود. لنز یک یا دو هفته بعد از عمل نصب می شوند. اکثر چشم پزشکان استفاده از لنز یا عینک را در کودکان زیر ماه در زمان جراحی توصیه می کنند. این به این دلیل است که در نوزادانی که IOL وارد شده اند، خطر عوارض و جراحی بیشتر مورد نیاز است. وقتی عمل کامل شد، برش چشم کودک شما معمولا با بخیه هایی بسته می شود که به تدریج از بین می روند. پس از عمل، یک پد یا محافظ شفاف روی چشم کودک شما قرار می گیرد تا از آن محافظت کند. بیشتر کودکان باید یک شب در بیمارستان بمانند تا بتوان بهبودی آنها را تحت نظر گرفت. اگر کودک شما آب مروارید در هر دو چشم دارد (آب مروارید دوطرفه) ، چشم پزشک معمولا هر چشم را جداگانه عمل می کند تا خطر عوارضی را که هر دو چشم را تحت ت ثیر قرار می دهد کاهش دهد. شما و فرزندتان می‌توانید بین دو عمل به خانه بروید. عمل دوم معمولا ظرف یک هفته پس از عمل اول انجام می شود. به شما قطره چشمی داده می شود تا در خانه در چشم فرزندتان بدهید. این قطره به کاهش التهاب و قرمزی چشم کمک می کند. شما باید هر تا ساعت یک بار آنها را در چشم کودک خود بریزید. قبل از ترک بیمارستان به شما نشان داده می شود که چگونه این کار را انجام دهید. اکثر کودکان پس از جراحی آب مروارید نیاز به استفاده از عینک یا لنز دارند. دید در چشم یا چشم های تحت درمان تار می شود، زیرا آنها دیگر نمی توانند به تنهایی به درستی تمرکز کنند. جایگزینی قدرت تمرکز عدسی آب مروارید به اندازه جراحی برای برداشتن آن مهم است. در صورتی که لنز مصنوعی برای تمرکز کودک شما بر روی اشیاء نزدیک‌تر نصب شده باشد، معمولا به عینک یا لنزهای تماسی نیز نیاز خواهد بود. این به این دلیل است که لنزهای مصنوعی معمولا فقط می توانند روی اجسام دور تمرکز کنند. عینک یا لنزهای تماسی اغلب چند هفته پس از عمل، معمولا توسط یک متخصص چشم به نام اپتومتریست نصب می‌شوند. تقریبا برای همه موارد آب مروارید یک طرفه (جایی که چشم تحت ت ثیر قرار می گیرد) و اگر کودک مبتلا به آب مروارید دو طرفه باشد، اپتومتریست ممکن است به آنها توصیه کند که یک چسب موقت روی چشم قوی تر خود قرار دهند. این به عنوان درمان انسداد شناخته می شود. هدف از درمان انسداد، بهبود بینایی در چشم ضعیف‌تر با وادار کردن مغز به تشخیص سیگنال‌های بصری آن چشم است. بدون درمان، اکثر کودکان مبتلا به آب مروارید یک طرفه قادر به دید خوب در چشم عمل شده خود نخواهند بود. ارتوپتیست ها متخصصان بیمارستانی هستند که اغلب به عنوان فیزیوتراپیست های چشم توصیف می شوند. آنها عملکرد بصری را ارزیابی می کنند. ارتوپتیست به شما خواهد گفت که چه زمانی کودک شما باید این چسب را استفاده کند و چه مدت ممکن است به آن نیاز داشته باشد. این بستگی به نوع شما و ضعف بینایی او دارد. استفاده از چسب می تواند تجربه ناخوشایندی برای کودک شما باشد و کودک برای حفظ آن به تشویق زیادی نیاز دارند. تشخیص سریع آب مروارید در کودکان بسیار مهم است زیرا درمان زودهنگام می تواند خطر مشکلات بینایی طولانی مدت را کاهش دهد. علایم آب مروارید در دوران کودکی بسته به میزان کدر بودن عدسی، محل کدر شدن عدسی و اینکه یا هر دو چشم تحت ت ثیر قرار گرفته باشند، می تواند متفاوت باشد. سخن آخر آب مروارید در کودکان اغلب خیلی بد نیست و ت ثیر کمی بر بینایی آنها دارد یا اصلا ت ثیری ندارد. اما اگر آب مروارید بینایی کودک شما را تحت تاثیر قرار دهد، می تواند رشد طبیعی بینایی او را کند یا متوقف کند. در این موارد، جراحی برای برداشتن لنز آسیب دیده معمولا در اسرع وقت توصیه می شود. جایگزینی قدرت فوکوس لنز به اندازه جراحی برای برداشتن آن مهم است. گاهی اوقات ممکن است لنز آسیب دیده در حین جراحی با یک لنز مصنوعی جایگزین شود، اگرچه معمولا پس از جراحی برای جبران لنز برداشته شده، کودک از لنز یا عینک استفاده می کند. پیش‌بینی دقیق بینایی فرزندتان پس از درمان می‌تواند دشوار باشد، اگرچه به احتمال زیاد همیشه درجه‌ای از کاهش بینایی در چشم آسیب‌دیده (یا چشم‌ها) وجود دارد. اما بسیاری از کودکان مبتلا به آب مروارید دوران کودکی می توانند یک زندگی کامل و عادی داشته باشند. اپتومتریست به شما در مورد زمان تعویض لنزهای تماسی (معمولا هر روز) توصیه می کنند و به شما یاد می دهند که چگونه این کار را انجام دهید. کودک شما پس از جراحی به معاینات منظم ادامه خواهد داد تا بینایی او کنترل شود. همانطور که بینایی کودک شما با افزایش سن رشد می کند، قدرت لنزهای تماسی یا عینک او قابل تنظیم است.

ام اس کودکان، به وجود بیماری MS دوران کودکی اشاره دارد. فقط تا درصد از افراد مبتلا به ام اس قبل از سالگی و کمتر از درصد آنها قبل از سالگی تشخیص داده می شوند. (ام اس) یک است. در اثر بروز این بیماری سیستم ایمنی بدن به اشتباه به میلین سیستم عصبی حمله می کند. میلین ماده ای است که اعصاب مغز و نخاع را احاطه کرده و از آن ها محافظت می کند. میلین به سیگنال ها اجازه می دهد تا به سرعت از طریق اعصاب حرکت کنند. در صورت آسیب دیده میلین، سیگنال ها کند شده و ارتباط نادرستی دارند و باعث بروز علایم MS علایم MS اکثر علایم MS کودکان ضعف لرزیدن مشکلات تعادل مشکل در راه رفتن مشکلات کنترل روده و مثانه اسپاستیسیته (انقباض مداوم عضله) و بی حسی در اندام ها مشکلات چشمی، از جمله از دست دادن بینایی، درد با حرکت چشم و دو بینی معمولا علایمی مانند ضعف، بی حسی و سوزن سوزن شدن و از دست دادن بینایی هر بار فقط در یک طرف بدن اتفاق میفتد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اختلالات خلقی اغلب در کودکان مبتلا به ام اس رخ می دهد. شایع ترین علایم روانی در کودکان مبتلا به ام اس است که در حدود درصد از کودکان مبتلا به ام اس وجود دارد. سایر شرایط احتمالی ام اس در کودکان، عبارتند از: اضطراب اختلال هراس اختلال سازگاری تقریبا درصد کودکان مبتلا به ام اس دارای اختلال شناختی یا تفکر هستند. فعالیت هایی که در این کودکان بیشتر تحت ت ثیر قرار می گیرند، عبارتند از: حافظه میزان تمرکز و توجه پردازش اطلاعات و یادگیری سرعت و هماهنگی انجام کارها عملکردهای اجرایی مانند برنامه ریزی، سازماندهی و تصمیم گیری برخی از علایم در کودکان بیشتر دیده می شود اما در بزرگسالان نادر هستند، از جمله: بی حالی علت بیماری ام اس در کودکان (و بزرگسالان) ناشناخته است. این بیمار مسری نیست و برای جلوگیری از آن نمی توان کاری کرد. با این حال، موارد مختلفی وجود دارد که به نظر می رسد خطر ابتلا به آن را افزایش می دهد، از جمله: بیماری ام اس از والدین به ارث نمی رسد، اما اگر کودکی ترکیبی از ژن ها یا والدین یا خواهر و برادران مبتلا به ام اس را داشته باشد، احتمال ابتلا به آن کمی بیشتر است. این ویروس ممکن است به عنوان محرکی منجر به بروز ام اس در کودکانی که به آن حساس هستند، شود. با این حال، بسیاری از کودکان در معرض ویروس قرار دارند و به MS بیماری ام اس بیشتر در مناطق اقلیمی شمالی دیده می شود که تابش آفتاب کمتری نسبت به استوا دارد. بدن ما برای ساخت D MS D D بررسی ها نشان داده که دود سیگار، هم استفاده از آن و هم قرار گرفتن در معرض دست دوم، خطر ابتلا به ام اس را افزایش می دهد. تشخیص MS کودکان آزمایش خاصی برای تشخیص MS برای تشخیص این بیماری در کودکان، پزشک باید علایم احتمالی MS آزمایشاتی که پزشک می تواند برای تشخیص ام اس در کودکان استفاده کند شامل موارد زیر است: یک پزشک سوالات مفصلی در مورد انواع و دفعات علایم کودک می پرسد و یک معاینه عصبی کامل انجام می دهد. برای این روش، نمونه ای از مایعاتی که مغز و نخاع را احاطه کرده اند، جمع آوری شده و از نظر علایم ام اس بررسی می شود. این آزمایش نشان می دهد که سیگنال ها به چه سرعت از طریق اعصاب حرکت می کنند. در مواردی که کودک سابقه نوریت بینایی را داشته باشد، این سیگنال ها در کودکان مبتلا به ام اس کند می شوند. توموگرافی انسجام نوری آزمایشی است که از عصب بینایی تصاویری را تهیه می کند. اگرچه هیچ درمانی برای بیماری ام اس وجود ندارد، اما درمان هایی با هدف کاهش عوارض و بازگشت علایم و کند شدن روند پیشرفت بیماری وجود دارد: علایم خاص را می توان با مصرف داروها برای بهبود کیفیت زندگی درمان کرد. استروییدها می توانند التهاب را و طول و شدت بازگشت علایم را کاهش دهند. اگر استروییدها موثر واقع نشوند یا بیمار نتواند آنها را تحمل کند، از تبادل پلاسما که آنتی بادی های حمله کننده به میلین را از بین می برد، می توان برای درمان عود بیماری استفاده کرد. فعالیت های فیزیکی، شغلی و گفتار درمانی نیز می تواند برای کودکان مبتلا به ام اس مفید باشد. رعایت برنامه غذایی افراد مبتلا به ام اس برای جلوگیری از عود بیماری خصوصا در کودکان مهم است. بررسی ها نشان داده در کودکان مبتلا به ام اس که رژیم غذایی سرشار از چربی، به ویژه چربی اشباع دارند، احتمال بازگشت و عود علایم بسیار زیاد است. مصرف بیشتر سبزیجات در این بیماران احتمال بازگشت علایم را کاهش می دهد. همچنین این مطالعه هیچ ارتباطی بین افزایش، کلسترول، لبنیات، فیبر، میوه، آهن یا شکر با بازگشت علایم این بیماری نشان نداده است. مصرف بیش از حد چربی می تواند باعث افزایش مواد شیمیایی التهابی شود یا میکروبیوتای روده را تحت ت ثیر قرار دهد. یک منبع معتبر دیگر در سال ارتباط بین مصرف کم آهن و MS کودکان برخی از غذاها و مواد مغذی وجود دارد که تصور می شود رژیم غذایی MS مصرف متعادل کربوهیدرات های پیچیده، چربی های سالم، پروتیین، میوه ها و بسیاری از سبزیجات باعث سلامت عمومی می شود. غذاهای غنی از آهن شامل سبزیجات سبز رنگ مانند اسفناج، لوبیا، مرغ، بوقلمون و نان و غلات غنی شده است. این موارد را می توان در مکمل ها و غذاهایی مانند ماهی آزاد، بذر کتان و گردو یافت. با کاهش میزان عود در بزرگسالان مبتلا به ام اس مرتبط بوده است. کمبود ویتامین D D سبزیجات تیره و برگ دار و سایر سبزیجات سرشار از فیبر می توانند به تثبیت قند خون کمک کرده و از عود بیماری جلوگیری کنند. اسفناج، کلم بروکلی و کلم پیچ نیز از منابع کلسیم و آهن هستند. برخی غذاهایی که کودکان مبتلا به ام اس باید از مصرف آنها پرهیز کنند، عبارتند از: نمک بیش از حد چربی های اشباع شده قند (که می تواند علایم را تشدید کند) غذاهای فوق العاده فرآوری شده و غلات تصفیه شده گلوتن، در صورت عدم تحمل (برخی از ارتباطات بین بیماری سلیاک و ام اس وجود دارد، بنابراین آزمایش عدم تحمل توصیه می شود) ابتلا به بیماری ام اس در دوران کودکی می تواند چالش های عاطفی و اجتماعی زیادی را به همراه داشته باشد. زندگی با یک بیماری مزمن جدی ممکن است بر شرایط زیر در کودک ت ثیر منفی بگذارد: تصویر از خود رفتار اخلاق اعتماد به نفس زندگی اجتماعی روابط خانوادگی عملکرد در مدرسه افکار در مورد آینده دوستی و روابط با دیگران در همان سن مهم است که کودک مبتلا به ام اس به مشاوران مدرسه، درمانگران و سایر افراد و منابع دسترسی داشته باشد. این شرایط می تواند به آنها در این چالش ها کمک کند. باید آنها را تشویق کنید که در مورد تجربیات و مشکلاتشان حرف بزنند. حمایت معلمان، خانواده و سایر اعضای جامعه نیز می تواند به کودکان در مدیریت موفقیت آمیز این چالش ها و مشکلات کمک کند.

عفونت ادراری کودکان و یا UTI زمانی رخ می دهد که باکتری ها بتوانند وارد ادرار شوند و به مثانه انتقال پیدا کنند. از هر دختر نفر و از هر پسر نفر مبتلا به عفونت ادراری می شوند. کودکان خردسال در مقایسه با کودکان بزرگتر یا بزرگسالان بیشتر در معرض آسیب کلیه ناشی از UTI هستند. دستگاه ادراری شامل کلیه ها و میزنای و مجاری ادراری و مثانه است. ادرار، یکی از مواد زاید بدن را، ایجاد، ذخیره و دفع می کند. ادرار در کلیه ها تولید می شود و از طریق میزنای به سمت مثانه می رود. ادرار از طریق مجرای ادراری از مثانه دفع می شود. مجرای ادرار در انتهای آلت تناسلی در پسران و در قسمت جلوی واژن در دختران به بیرون راه پیدا می کند. کلیه ها همچنین سطح بسیاری از مواد شیمیایی موجود در بدن (سدیم، پتاسیم، کلسیم، فسفر و سایر مواد) را متعادل و میزان اسیدیته خون را تنظیم می کنند. هورمون های خاصی نیز وجود دارند که در کلیه ها ساخته می شوند. این هورمون ها به کنترل فشار خون، تقویت تولید گلبول های قرمزو تقویت استخوان ها کمک می کنند. ادرار طبیعی و سالم هیچ باکتری ای در خود ندارد و جریان یک طرفه در مجرای ادرار به جلوگیری از ایجاد عفونت کمک می کند. اما ممکن است باکتری ها از طریق مجرای ادرار وارد بدن شده و به سمت مثانه حرکت کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم اصلی عفونت ادراری در کودکان درد در ناحیه پایین شکم، کمر یا پهلو و نیاز فوری به دفع ادرار است. حتی ممکن است قطره های خون در ادرار مشاهده شود. در این وضعیت غالبا هنگام عفونت ادراری، بافت پوششی مثانه، مجرای ادرار، میزنای و کلیه ها ملتهب می شوند. کودکان ممکن است از درد در ناحیه پایین شکم یا پهلوها، سوزش و یا تکرر ادرار شکایت داشته باشند. همچنین احتمالا در کنترل ادراردچار مشکل شوند. اگر کودک شما شیرخوار است یا سن کمی دارد به طوری که نمی تواند مشکل خود را با شما درمیان بگذارد، ممکن است دارای علایمی مبهم باشد که حتی با دستگاه ادراری ارتباط نداشته باشند. کودک می تواند فقط تب بالایی داشته باشد و یا در تغذیه مشکل پیدا کند. بعضی اوقات کودک فقط تب پایین و اسهال دارد یا اینکه فقط بی حال است یا حتی متوجه شوید که ادرار داخل پوشک او "بوی بدی می دهد". اگر کودک شما تب بالایی دارد و بدون داشتن دلیلی، بیمار به نظر می رسد (مانند آبریزش بینی یا گوش درد) ، باید با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علت این وضعیت عفونت کلیه باشد و اقدامات لازم به موقع انجام نشوند، ممکن است باکتری به جریان خون سرایت کرده و باعث ایجاد عفونت خطرناک یا آسیب پایدار کلیه ها شود. تب ادرار خونی درد در کمر یا اطراف مثانه درد، سوزش در هنگام دفع ادرار ادرار بدبویی که ممکن است کدر به نظر برسد. تکرر ادرار یا احساس نیاز فوری به دفع، حتی بدون وجود ادرار ادرار طبیعی، استریل می باشد و هیچ گونه ای از باکتری ها در آن وجود ندارد اما تعداد زیادی، در ناحیه رکتوم و مدفوع، باکتری یافت می شوند. گاهی ممکن است باکتری ها از مجرای ادرار به داخل مثانه انتقال پیدا کنند. زمانی که این اتفاق رخ دهد، باکتری ها تکثیر یافته و اگر بدن قادر به دفع آنها نباشد، ممکن است باعث عفونت شوند. عفونت مثانه عفونت کلیه وقتی عفونت در مثانه باشد، می تواند باعث التهاب و درد در ناحیه مثانه بشود. به این حالت التهاب مثانه گفته می شود. اگرباکتری ها با عبور از مثانه، از طریق میزنای به سمت بالا حرکت کرده و به کلیه ها رفته و آنها را آلوده کنند، عفونت کلیه یا پیلونفریت ایجاد می شود. عفونت کلیه از عفونت مثانه خطرناک تر است و می تواند به کلیه ها بخصوص در کودکان خردسال آسیب برساند. معمولا بیشتر کودکان به عفونت ادراری مبتلا می شوند چون به صورت مرتب از دستشویی استفاده نمی کنند یا مثانه خود را پر نگه می دارند. همچنین، برخی از کودکان که اغلب به عفونت ادراری مبتلا می شوند، در طول روز با کنترل مثانه مشکل دارند و دچار تکرر ادرار و تخلیه ناکامل مثانه هستند. یبوست با عفونت های ادراری نیز ارتباط دارد و درمان این مشکل می تواند احتمال ابتلا به عفونت ادراری را کاهش دهد. نوشیدن آب بیشتر وافزایش دفع ادرار به بدن کمک می کند تا از عفونت های سیستم ادراری جلوگیری کند. اگراحتمال می دهید که فرزند شما دچار UTI است، با پزشک معالج خود تماس بگیرید. تنها راه تشخیص UTI انجام آزمایش ادرار است. اگر کودک شما هنوز وابسته به پوشک بوده و هنوز آموزش دفع ادرار را انجام نداده باشد، در این حالت یک کیسه پلاستیکی به پوست اطراف ناحیه تناسلی کودک وصل می شود تا نمونه ادرار او را جمع آوری کند. اگر کودک بزرگتربوده و دفع ادرار را آموخته باشد، از شما خواسته می شود هنگام ادرار کردن کودک، نمونه ادرار او را بگیرید. مهم است که از ورود باکتری های پوست به داخل نمونه جلوگیری شود و جهت این کارظرف نمونه را بعد از دفع مقداری ادرارپر کنید. گاهی ممکن است نیاز باشد تا با کمک یک لوله کوچک به صورت مستقیم از مجرای ادرار نمونه تهیه شود. نمونه ادرار به کمک میکروسکوپ بررسی می شود. این تست فقط چند دقیقه طول می کشد. برای بررسی دقیق تر گونه ای از باکتری که آلودگی ایجاد کرده است کشت ادرار انجام می شود تا طبق آن مشخص شود کدام داروها بهترین عملکرد را برای درمان عفونت موجود دارند. انواع مختلفی از باکتری ها می توانند ادرار را آلوده کنند. کودک ممکن است به انواع مختلفی از آنتی بیوتیک ها نیاز داشته باشد. چند روز طول می کشد تا نتیجه کشت ادرار مشخص شود. اگر فرزند شما به عفونت ادراری عود کننده و مکرر مبتلا شده باشد، شما را به متخصص نفرولوژی (متخصص کلیه) یا اورولوژی (متخصص جراحی مجاری ادراری) ارجاع می دهد و یکی یا چند مورد از این آزمایشات تصویربرداری را برای یافتن مشکلات در دستگاه ادراری انجام دهد: تصویربرداری سیستوروتروگرام یا سونوگرافی با استفاده امواج صوتی برای نشان دادن انسداد یا سایر مشکلات در کلیه ها اسکن هسته ای که ازمقدار کمی ماده رادیواکتیو استفاده می شود تا میزان عملکرد کلیه ها را مشخص کند. یا توموگرافی کامپیوتری، یک اشعه ایکس قدرتمند است که تصاویر دقیق تری از مثانه و کلیه ها را می سازد. یا تصویربرداری تشدید مغناطیسی که در آن از آهن ربا و امواج رادیویی قدرتمندی برای تهیه عکس از مثانه و کلیه ها استفاده می کند. هیچ آزمایش واحدی نمی تواند همه چیز را در مورد دستگاه ادراری بیان کند، بنابراین آزمایشات متنوعی انجام می شود. اگر این آزمایشات و بررسی ها موارد غیرطبیعی در دستگاه ادراری را نشان دهد پزشک از شما می خواهد که با یک متخصص اورولوژی کودکان (یک پزشک متخصص در مشکلات سیستم ادراری در کودکان) مشورت کنید. کودکان در چند سال اول زندگی خود با بیماری های زیادی روبه رو می شوند. کودکان نیز می توانند به عفونت ادراری یا UTI مبتلا شوند. حداکثر پسران تا سالگی دچار UTI می شوند. گاهی اوقات تشخیص علایم این عفونت در کودکان دشوار است. دختران بیشتر از پسران به عفونت ادراری مبتلا می شوند زیرا مجاری ادرار آنها کوتاهتر است. باکتری های وارد شده از مقعد به راحتی می توانند وارد واژن و مجرای ادرار شوند. بعضی از کودکان از در ساختار مثانه یا کلیه مشکل دارند که احتمال ابتلا آنها به عفونت ادراری را بیشتر می کند. باریک شدن مجاری ادراری می تواند جریان ادرار را مسدود کرده و باعث تکثیر میکروب ها شود. وضعیتی به نام ریفلاکس وزیکویورترال یا VUR می تواند باعث برگشت ادرار از مثانه به میزنای و کلیه ها شود و فرد را مستعد عفونت ها ی ادرار ی مکرر کند. درمان عفونت ادراری در کودکان بسیار مهم است، زیرا عفونت ادراری می تواند به عفونت جدی تری در کلیه تبدیل شود. با یک درمان مناسب، کودک شما باید فقط در عرض چند روز احساس بهتری داشته باشد. به کمک آنتی بیوتیک درمان می شود. آنتی بیوتیک دارویی منتخب است که بر طبق آزمایشات و علایم بیمار بیشترین تاثیر را بر باکتریهای عامل عفونت داشته باشد و آن ها را از بین ببرد. گاهی اوقات، چند روز بعد از دریافت نتایج کشت ادرار، ممکن است آنتی بیوتیک اولیه تجویز شده برای درمان کودک شما توسط پزشک معالج تغییر یابد و آنتی بیوتیک مناسبتری تجویز شود. شما می توانید با تشویق کودکتان به نوشیدن مایعات زیاد و ادرار کردن مرتب، به او در مبارزه با عفونت کمک کنید. نوع داروی آنتی بیوتیکی، نحوه مصرف و تعداد روزهای مصرف به نوع عفونت بستگی دارد. بسته به نوع آنتی بیوتیک مورد استفاده، کودک ممکن است یک دوز در روز یا حداکثر دوز در روز مصرف کند. ممکن است از شما خواسته شود تا پایان آزمایشات بعدی، به مصرف دارو ادامه بدهید. بعد از چند دوز مصرف آنتی بیوتیک، ممکن است کودک شما بهبود یابد. بیشتر موارد UTI در صورت درمان صحیح طی یک هفته بهبود می یابند. اما اغلب می تواند هفته ها طول بکشد تا تمام علایم از بین بروند. حتی اگر علایم از بین رفته باشد، کودک شما باید به مصرف داروهای آنتی بیوتیک طبق دستور پزشک ادامه دهد. تا زمانی که به طور کامل درمان نشود، امکان عود مجدد یا شروع عفونت دیگری در کودک وجود دارد. اگر علایم در عرض روز از بین نروند یا تشدید پیدا کردند، احتمال بستری شدن کودک شما وجود دارد. پس از برطرف شدن عفونت، پزشک یک سری بررسی ها جهت ارزیابی وجود آسیب در سیستم کلیه ها و مجاری ادراری کودک انجام می دهد به خصوص اگر سابقه ابتلای کودک به پیلونفریت باشد که برای اطمینان از عدم وجود مشکل در دستگاه ادراری و عدم آسیب به کلیه ها توسط عفونت ادراری صورت می گیرد. کودکان خردسال بیشترین آسیب را براثر آسیب کلیوی ناشی از عفونت ادراری می بینند، به خصوص اگر کودک مبتلا به برخی از اختلالات ساختاری و عملکردی دستگاه ادراری باشد. این آسیب می تواند باعث ایجاد التهاب، رشد ضعیف بدنی و عملکرد غیر طبیعی کلیه و همچنین فشار خون بالا و سایر مشکلات شود. مهم است که کودک شما یک بار با دقت بررسی و تحت درمان قرار گیرد. برای پیشگیری از رشد باکتری ها، پوشک کودک خود را به موقع عوض کنید. با بزرگتر شدن کودک، به او روش صحیح شستو و شوی قسمت تناسلی را بعد از هر بار دفع ادرار و مدفوع یاد دهید تا از عفونت ادراری جلوگیری شود. دختران باید از حمام در وان آب پرهیز کنند و نباید از صابون های معطر استفاده کنند. همچنین، باید لباس زیر پنبه ای برای بهبود جریان هوا و جلوگیری از رشد باکتری ها، بپوشند. از فرزندان خود بخواهید مقدار زیادی آب بنوشند. این کاربه دفع باکتری ها از دستگاه ادراری کمک کرده و از یبوست جلوگیری می کند. یبوست می تواند باعث انسداد دستگاه ادراری و رشد باکتری ها شود.

اعتیاد به قند در کودکان همراه با رژیم های غذایی ناسالم خطر ابتلا به بیماری های مزمن مختلف مانند چاقی، بیماری های قلبی، پوسیدگی دندان و دیابت نوع را افزایش می دهد. مصرف بیش از حد قند به خصوص در کودکان می تواند برای سلامتی فرد کاملا مضر باشد. این در حالی است که امروزه قند را می توان در انواع مواد غذایی با نام های مختلفی در برچسب های غذایی مشاهده کرد. دوران کودکی، اوج رشد و نمو افراد است که بدن به عناصر غذایی مختلفی نیاز دارد. این عناصر مورد نیاز بدن باید از منابع غذایی با کیفیت بالا تهیه شود. برای اطمینان از رشد مناسب اسکلتی، عضلانی، شناختی، رفتاری و عصبی، کودکان باید از یک رژیم غذایی سالم و متعادل استفاده کنند که تمام نیازهای غذایی آنها را تامین کند. کودکان در این دوره علاوه بر رشد، در حال یادگیری هستند و از این رو آموزش در مورد تغذیه برای آنها مهم است. کمک به کودکان برای ایجاد عادات غذایی سالم در دوران کودکی نکته اساسی در کمک به رشد سالم است. شکر، شیرین است و طعم مطبوعی دارد. با این حال، این ماده به جای غذا بهتر است به عنوان ادویه استفاده شود. در حالی که عمدتا مصرف مقدار کم آن بی ضرر است، اما مقادیر بیشتر آن می تواند کاملا مضر باشد. شکر می تواند انرژی بدن را ت مین کند. اما هیچ ویتامین یا مواد معدنی ضروری را که بدن برای رشد و بقا نیاز دارد را ت مین نمی کند. از آنجا که قند فقط کالری را برای بدن ت مین می کند، بنابراین نباید به عنوان بخشی مهم در رژیم غذایی در نظر گرفته شود. در عوض، باید از آن به عنوان یک ماده افزودنی استفاده کرد. طبق انجمن قلب آمریکا، کودکان ساله و بالاتر نباید روزانه بیش از گرم یا قاشق چای خوری قند "اضافه" مصرف کنند. کودکان کمتر از سال نباید هیچ نوع قند اضافه شده در رژیم غذایی خود داشته باشند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کودکان به دلایل زیر ممکن است علاقه خاصی به خوردن شکر داشته باشیند: به طور کلی غذاهای شیرین، یک منبع انرژی عالی هستند و طعم مطبوعی دارند. در هنگام مصرف غذاهای شیرین، سیستم پاداش مغز تحریک می شود. در این شرایط انسان یاد می گیرد که مصرف این غذاها را تکرار کند. مصرف ناکافی پروتیین، فیبر یا چربی نیز می تواند اشتیاق به قند را تحریک کند. پروتیین، چربی ها و کربوهیدرات ها همه به گلوکز تجزیه می شوند. بنابراین بدن می تواند از آنها به عنوان انرژی استفاده کند. به ت مین گلوکز در خون، قند خون گفته می شود. وقتی سطح گلوکز در جریان خون کاهش پیدا کند، مغز پیام گرسنگی بدن را دریافت خواهد کرد. کربوهیدرات ها به راحتی تجزیه می شوند و میل به خوردن دوباره را تحریک می کنند. این در حالی است که میوه ها و سبزیجات کامل که فیبر زیادی دارند از افزایش و افت شدید سطح قند خون نیز جلوگیری می کنند. دلیل دیگر مصرف زیاد شکر در کودکان ممکن است خواب ناکافی باشد. در کودکان، خواب نیز به ویژه برای حمایت از رشد بسیار مهم است. به طور کلی، عدم خواب کافی در عملکرد هورمون های تنظیم کننده اشتها اختلال ایجاد می کند. در این عملکرد مغز مختل شده و محبور می شود به دنبال غذاهایی با کالری زیاد باشد تا بتواند انرژی مورد نیاز بدن را تامین کنند. در این شرایط مصرف غذاهایی شیرین می تواند این انرژی را تامین کند. بر همین اساس میل افراد به خوردن غذاهای شیرین بیشتر می شود. کمبود آب در بدن همچنین می تواند باعث میل خوردن به غذاهای شیرین و شکر شود. تمام سلولهای بدن برای عملکرد مناسب به آب و هیدراتاسیون احتیاج دارند. اما کمبود آب می تواند منجر به گرسنگی در فرد شود. کمبود ویتامین و مواد معدنی همچنین می تواند باعث شود که کودکان علاقه زیادی به خوردن قند و شکر داشته باشند. کمبود ویتامین ها و مواد معدنی کلیدی، از جمله ویتامین، ویتامین، کلسیم، منیزیم، آهن، روی و کروم، در رژیم غذایی کودک، ممکن است میل به خوردن قند در کودکان بیشتر شود. مصرف بیش از حد قند در کودکان باعث بروز عوارض زیادی می شود. تاخیر در رشد، پوسیدگی دندان و افزایش خطر ابتلا به بیماری های مزمن، مانند دیابت و بیماری های قلبی، همه از عوارض جانبی منفی مصرف قند بیش از حد است. برای کمک به کودکان در کاهش مصرف قند، والدین و مراقبان می توانند راهکارهای زیر را در نظر بگیرند: به جای اینکه به کودک خود بگویید که نمی توانید این غذاها را بخورید بهتر است در مورد ویژگی های مثبت غذاهایی که می توانند بخورند با آنها صحبت کنید. کودکان همیشه در حال مشاهده، یادگیری و تقلید از اطرافیان هستند. از این رو، اگر الگوی آنها غذاهای سالم مانند میوه های کامل را برای میان وعده و سبزیجات را با وعده های غذایی خود انتخاب کنند، کودکان تحت تاثیر این رفتار قرار می گیرند. حتی ممکن است این روند را دنبال کنند. علاوه بر اینکه الگوی خوبی را برای کودک خود مثال می زنید سعی کنید، غذاهای سالم را در خانه نگهدارید. گزینه های ناسالم را از دسترس کودک خود خارج کنید. جایگزین کردن غذاهای شیرین با گزینه های سالم تر به کودک کمک می کند تا جوانه های چشایی و هوس غذایی آنها تغییر کند. در ابتدا سعی کنید تغییرات کوچکی غذایی را در نظر بگیرید و به تدریج می تواند برخی از غذاهای کودک را تغییر دهید، مثلا: تنقلات ناسالم را از دسترس کودک خارج کنید. آب میوه های کودک را با اضافه کردن مقداری آب، رقیق کنید. به جای غلات صبحانه، بلغور جو دوسر یا اسموتی تهیه شده با میوه کامل و ماست ساده را به آنها بدهید. میان وعده های سالمی را برای کودک خود تهیه کرده و آنها را جایگزین میان وعده های ناسالم کنید. به جای آب میوه، نوشابه یا نوشیدنی های انرژی زا، آب، شیر آلی تغذیه شده یا شیرهای خشک آجیل را برای نوشیدنی ها تشویق کنید. وقتی نوبت به وعده های غذایی می رسد، یک قانون خوب این است که یک منبع پروتیین با کیفیت بالا و یا یک منبع چربی سالم را در کنار هر نوع کربوهیدرات سالم به کودک خود بدهید. به راحتی می توان کراکر، چیپس و پفک را در رژیم آنها با میوه های تازه مانند خیار، کرفس، هویج جایگزین کنید. بهتر است میوه ها را در بشقاب های جداگانه تزیین کنید و آنها را در یخچال قرار دهید. زیتون کامل سبزیجات با شیر آجیل، دانه ها و میوه های خشک برش های سیب یا سیب با پنیر یا کره های آجیلی انتخاب گزینه های غذای مناسب بهترین نقطه شروع برای مقابله با اعتیاد قند در کودکان است. بر همین اساس بهتر است قبل از خرید هر گونه غذای بسته بندی، لیست مواد تشکیل دهنده و برچسب روی آن را بخوانید تا ببینید چند گرم "قند اضافه شده" در آن وجود دارد. بهتر است غذاهایی را با مقدار قند کم خریداری کنید. مصرف بیش از حد قند می تواند به طور قطع از رشد کودکان جلوگیری کند. این امر با این واقعیت همراه است که قند صرفا یک ماده افزودنی است. حتی هیچ ماده و ارزش غذایی برای رشد کودک ندارد. کودکانی که قند زیادی را مصرف می کنند، ممکن است غذاهای دیگری را که حاوی ویتامین ها و مواد معدنی ضروری بدن آنها است را نخورند. اما کودکان شما باید غذاهایی که برای رشد آنها موثر هستند را مصرف کنند. آنها باید یاد بگیرند که غذاهای شیرین را در یک حد متعادل مصرف کنند. بررسی های صورت گرفته بر روی حیوانات نشان می دهد که مصرف قند می تواند رفتار آنها را تحت تاثیر قرار دهید. با این حال، این تحقیق در مورد انسان و رفتار کودکان در رابطه با مصرف قند آنها نتیجه ای نداشته است اما بررسی ها نشان داده است که گرسنگی افراد می تواند بر روی رفتار تاثیر بگذارد و منجر به بدخلقی شود. اگر کودکان بیش از حد قند می خورند و به اندازه کافی پروتیین و چربی دریافت نمی کنند تا بتوانند آنها را برای مدت طولانی تری راضی نگه دارند، ممکن است پرخاشگر یا آشفته شوند. شکر قطعا چیزی است که می توان آن را در یک رژیم غذایی سالم قرار داد، اما نباید ماده اصلی هر رژیم غذایی باشد و به طور قطع در رژیم غذایی هیچ کودکی نباید وجود داشته باشد. کودکان برای رشد و نمو مناسب خود به مواد مغذی موجود در غذاهای کامل نیاز دارند. به عنوان والدین می توانید با آموزش کودکان خود برای انتخاب غذاهای سالم در سنین کودکی، برای داشتن یک بدن و زندگی سالم و پیشگیری از ابتلا به بیماری های مزمن در بزرگسالی قدم بردارند. منبع:

رنگ مدفوع کودکان، می تواند یکی از شاخص های سلامتی کودک شما باشد. کودک شما به ویژه در اولین سال زندگی با تغییر رژیم غذایی، رنگ های مختلف مدفوع را تجربه می کند. همچنین مهم است که درک کنیم آنچه برای مدفوع بزرگسالان طبیعی است لزوما برای مدفوع نوزاد طبیعی تلقی نمی شود. تغییرات غیرطبیعی مدفوع در نوزاد شامل رنگ و بافت نیز است. برخی از شایع ترین تغییرات مدفوع کودکان و علت های احتمالی آن، عبارتند از: مدفوع سیاه در در کودکانی که از شیر مادر و شیرخشک تغذیه می کنند دیده می شود. این وضعیت در چند روز اول زندگی طبیعی است اما بعد از دوره نوزادی، ممکن است طبیعی نباشد. اولین مدفوع نوزاد تازه متولد شده احتمالا سیاه و دارای قوام قیر مانند است که مکونیوم نامیده می شود و حاوی مخاط، سلولهای پوستی و مایع آمنیوتیک است. مدفوع سیاه نباید بیش از دو روز طول بکشد. رنگ مدفوع خردل در کودکان شیرخوار دیده می شود و این وضعیت کاملا طبیعی است. با تمام شدن مکونیوم، مدفوع نوزاد ممکن است به رنگ زرد خردلی تغییر رنگ دهد. این رنگ مدفوع در کودکانی که از شیر مادر تغذیه می کنند نیز بیشتر دیده می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مدفوع با زرد روشن بیشتر در در کودکان شیرخوار دیده می شود و می تواند نشان دهنده شما باشد. دیدن مدفوع زرد روشن در کودکانی که از شیر مادر تغذیه می کنند (و گاهی اوقات با شیر خشک) طبیعی است. مدفوع زرد روشن که بسیار شایع تر از حد معمول و بسیار آبکی است، ممکن است اسهال باشد. اسهال می تواند خطر را در کودک شما افزایش دهد. مدفوع نارنجی رنگ در کودکان شیرخوار دیده می شود و طبیعی است. رنگ نارنجی مدفوع از رنگ دانه هایی است که در دستگاه گوارش کودک شما گرفته شده است. این وضعیت هم در کودکان شیری و هم در کودکانی که از شیر خشک استفاده می کنند ممکن است بروز کند. رنگ قرمز در مدفوع کودکان با هر رژیم غذایی مشاهده شده و ممکن است به دلیل مواد جامد قرمز ایجاد شود یا حتی نشان دهنده وضعیت های دیگری باشد. اگر اخیرا کودک شما غذا های قرمز رنگی نخورده است باید این وضعیت را جدی بگیرید با پزشک متخصص اطفال تماس بگیرید. اگر آنها مواد غذایی جامد قرمز رنگی خورده اند، منتظر بمانید ببینید آیا رنگ مدفوع بعد از چند روز به حالت طبیعی برمی گردد. در غیر این صورت، با پزشک متخصص اطفال تماس بگیرید. گاهی اوقات مدفوع کودک شما همچنین می تواند از غذاهای قرمز تیره و نوشیدنی هایی که مصرف کرده اند، مانند آب گوجه فرنگی یا چغندر قرمز شود. پوکه قرمز همچنین می تواند به معنای وجود خون در مدفوع و ناشی از عفونت روده باشد که باید توسط متخصص اطفال بررسی شود. نوزاد همچنین می تواند در اثر آلرژی به شیر یا از ایجاد شود. اگر کودک شما مدفوع قرمز دارد، بهتر است با پزشک متخصص اطفال تماس بگیرید. اگر آنها اخیرا غذای قرمز خورده اند، ممکن است قبل از تماس با پزشک متخصص اطفال منتظر بمانید که آیا مدفوع بعدی به رنگ طبیعی خود باز می گردد. در کودکان با هر رژیم مشاهده شده است و ممکن است نشان دهنده مشکلی در کبد باشد. مدفوع سفید می تواند نشان دهد که کودک شما به میزان کافی صفرا در کبد خود تولید نمی کند تا به آنها کمک کند. این یک مشکل جدی است. علت مدفوع سفید در هر مرحله باید توسط متخصص اطفال بررسی شود. رنگ خاکستری مدفوع در کودکان با هر رژیم مشاهده شده و نشانه مسیله هضم غذا است مانند مدفوع سفید، مدفوع کودک که به رنگ خاکستری است می تواند به این معنی باشد که معده کودک غذا را به درستی هضم نمی کند. اگر کودک شما مدفوع خاکستری یا گچی دارد، با پزشک متخصص اطفال تماس بگیرید. این وضعیت در کودکانی که از شیرخشک تغذیه می کنند دیده می شود و طبیعی است. کودکانی که از شیر خشک تغذیه می شوند ممکن است مدفوعی داشته باشند که ترکیبی از برنزه مایل به سبز و زرد باشد. این رنگ مدفوع در کودکانی که مواد جامد به رنگ سبز می خورند یا از مکمل های آهن استفاده می کنند مشاهده شده است. رنگ مدفوع سبز تیره در کودکان طبیعی است. مدفوع سبز تیره بیشتر در کودکانی دیده می شود که خوردن غذاهای جامد با رنگ سبز مانند اسفناج و نخود را شروع می کنند. مکمل های همچنین می توانند باعث سبز شدن مدفوع کودک شما شوند. همان طور که رنگ مدفوع در کودکان می تواند نکاتی را در مورد مدفوع کودک شما نشان دهد، اما توجه کردن به بافت مدفوع نیز مهم است. تغییرات بافت مدفوع می تواند چیزهای زیادی در مورد سلامتی کودک شما به شما بگوید که رنگ آن نمی توانند آنها را نشان دهد. مدفوع تازه متولد شده دارای قوام ضخیم و مانند قیر است. این وضعیت طبیعی محسوب می شود. هر دو رنگ و بافت مدفوع نوزاد تازه متولد شده در چند روز اول زندگی تغییر خواهد کرد. اگر چند روز پس از تولد، مدفوع کودک شما به حالت شل و زرد تغییر نکرده است، با پزشک متخصص اطفال صحبت کنید. این می تواند نشانه آن باشد که کودک شما شیر کافی نمی خورد. کودکانی که از تغذیه می کنند مدفوع شل تری دارند که ممکن است حاوی مواد دانه مانندی باشد. کودکانی که از شیر خشک تغذیه می کنند ممکن است مدفوع سفت تر و به رنگ قهوه ای مایل به مقداری سبز و زرد داشته باشد. درد در حین اجابت مزاج همراه با مدفوع سفت، ممکن است نشان دهنده یبوست باشد. در مواقعی که کودک شما خوردن رژیم غذایی جامد را شروع می کنند ممکن است مدفوع آنها مانند مدفوع طبیعی بزرگسالان شروع به جمع شدن کند و سفت تر شود اما در برخی موارد قوام مدفوع کودکان می تواند نشان دهنده شرایط زیر باشد: مدفوع بسیار سخت که به دشواری دفع می شود می تواند نشان دهنده یبوست باشد. تکه های کوچک و شبیه سنگریزه که رنگ آن قهوه ای تیره است نیز علایم است. اسهال در نوزاد شامل مدفوع شل و آبکی است که بیش از یک بار در هر زمان تغذیه رخ می دهد. تشخیص دقیق اسهال در نوزاد خردسال دشوار است زیرا اجابت مزاج آنها به طور طبیعی نسبت به کودکانی که از غذاهای جامد استفاده می کنند شل تر است. وجود مخاط در مدفوع در کودکان تازه متولد شده با عبور از مکونیوم طبیعی است. این همچنین در کودکانی دیده می شود که غذای خود را می بلعند. با این حال، مخاط می تواند به دلیل عفونت باکتریایی در روده کودک شما نیز ایجاد شود. به عنوان یک قاعده کلی، اگر مدفوع کودک شما بیش از چند روز این مشکل را داشته باشد، باید با پزشک متخصص اطفال خود تماس بگیرید. خون در مدفوع ممکن است در اثر فشار در هنگام یبوست وجود داشته باشد. در صورت ترک خوردن نوک سینه ها مادر در هنگام شیردهی مقدار کمی خون بلعیده می شود. این خون به عنوان لکه هایی از سیاه یا قرمز تیره در مدفوع کودک شما ظاهر می شود اما وضعیت خون در مدفوع می تواند نشانه ای از باشد که نیاز به مراجعه به متخصص اطفال دارد. هنگامی که کودک شما شروع به خوردن غذاهای جامد می کند ممکن است قطعات غذا در مدفوع آنها ظاهر شود. وجود تکه های غذا در مدفوع کودکان می تواند نشان دهنده ایت باشد که که برخی از غذاها برای کودک شما قابل هضم نیستند و به سرعت از سیستم گوارشی آنها عبور می کنند. اگر کودک شما هر روز مدفوع نمی کند، این لزوما به این معنی نیست که مشکلی وجود دارد. یک نوزاد تازه متولد شده ممکن است در اوایل مدفوع کمی داشته باشد. تغییر رنگ مدفوع و حتی سازگاری آن در طول سال اول زندگی کودک طبیعی است. تغذیه و سن نیز می تواند بر رنگ و قوام کلی مدفوع کودکان ت ثیر بگذارد. اگر نگران اجابت مزاج کودک خود هستید، برای مشاوره با پزشک متخصص اطفال تماس بگیرید. در صورت ابتلا به اسهال همراه با تب، باید کودک خود را نزد پزشک متخصص اطفال ببرید. مدفوع بسیار سفت و خشک معمولا نشانه یبوست است اما اگر کودک شما استفراغ می کند یا در غیر این صورت بیمار است، ممکن است نشانه کمبود آب کودک باشد. اگر مشکوک به کم آبی کودک هستید، به متخصص اطفال مراجعه کنید. سایر علایم کم آبی در کودکان، عبارتند از: گریه بدون اشک خستگی مفرط چشم های گود رفته نقطه نرم فرو رفته در سر کمتر از شش پوشک مرطوب در طول روز پوستی که تغییر رنگ داده یا ظاهری چروکیده دارد. نظارت بر می تواند یک روش مفید برای شناسایی مشکلات سلامتی باشد که کودک شما در غیر این صورت نمی تواند به گونه ای دیگر مشکل را بروز دهد. اگر نگران وضعیت کودک خود هستید، از تماس با پزشک متخصص اطفال خود دریغ نکنید.

پزشکانی که مصرف را، برای زنان در سنین باروری تجویز می کنند، باید در مورد نیاز به پیشگیری موثر در طول درمان و خطرات احتمالی مصرف لیتیوم در دوران بارداری، اطلاعات کافی داشه باشند. مطالعات نشان داده اند که با مصرف لیتیوم در سه ماهه اول بارداری، خطر بروز ناهنجاری های مادرزادی عمده، افزایش می یابد. بروز ناهنجاری قلبی، که به عنوان یک خطر جدی شناخته می شود، در صورت استفاده از لیتیوم در سه ماهه اول، در حدود تا . است، بیشتر خواهد بود. لیتیوم، یک است که در درمان اختلال دوقطبی استفاده می شود. استفاده از لیتیوم در دوران بارداری، اخیرا توسط کمیته عوارض جانبی داروها ( MARC ) پس از انتشار اطلاعات جدید، مورد بررسی قرار گرفت. به طور کلی، نتایج متناقض به دست آمده از مطالعات بالینی، و فقدان مطالعات با قدرت کافی برای توصیف مطمین سطح خطر، منجر به عدم اطمینان در مورد اینکه آیا زنان مبتلا به اختلال دوقطبی باید لیتیوم را در دوران بارداری مصرف کنند یا خیر، شده است. متخصصان کشور نیوزلند، اکیدا توصیه می کنند که مصرف لیتیوم قبل از بارداری برنامه ریزی شده، به دلیل خطر تراتوژنیسیته، به ویژه در سه ماهه اول بارداری، باید قطع شود. زنان مبتلا به اختلال دوقطبی، در دوران بارداری و پس از زایمان، در معرض خطر قابل توجه عود علایم خود، هستند. بنابراین، خطرات مصرف لیتیوم در دوران بارداری، باید با اثربخشی آن در کاهش عود علایم، سنجیده شود. دو مطالعه اخیرا منتشر شده، خطر بروز را بررسی کردند. قرار گرفتن جنین در معرض لیتیوم در سه ماهه اول بارداری، قبلا به عنوان یک خطر قابل توجه برای بروز ناهنجاری های مادرزادی قلبی در نظر گرفته شده بود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هر دو مطالعه، با هدف توضیح بیشتر این خطر، انجام شده بودند. خطر ناهنجاری های قلبی، بر اساس داده های ثبت تولد، از دهه ، کمتر از آنچه قبلا تصور می شد، بود. این خطر، در هر دو مطالعه، حدود تا . درصد برآورد شد. میزان پس زمینه ناهنجاری های مادرزادی قلبی حدود درصد است (اما بسته به منبع داده می تواند متفاوت باشد) خطر ناهنجاری های مادرزادی مرتبط با مصرف لیتیوم در این مطالعات، هنوز بیشتر از آنچه برای داروهای ضد روان پریشی گزارش شده بود، می باشد. نحوه مصرف لیتیوم در دوران بارداری در آوریل ، موسسه ملی بهداشت و مراقبت عالی ( NICE ) دستورالعمل های به روز شده ای را در مورد نیازهای مدیریت بالینی و خدمات مرتبط با سلامت روان، قبل و بعد از زایمان، در بریتانیا منتشر کرد. این دستورالعمل ها، شامل توصیه هایی در مورد استفاده از لیتیوم در طول سال های باروری و در دوران بارداری بود. به زنانی که قصد بارداری دارند، یا باردار هستند، لیتیوم ندهید، مگر اینکه مصرف داروهای ضد روان پریشی دیگر، موثر نبوده باشد. اگر داروهای ضد روان پریشی موثر نبوده و مصرف لیتیوم، به زنی که قصد بارداری یا باردار شدن دارد، پیشنهاد می شود، باید از موارد زیر، مطمین شوید: زن باید بداند که با مصرف لیتیوم در سه ماهه اول، خطر بروز ناهنجاری های قلب جنین وجود دارد، اما میزان خطر نامشخص است. زن باید بداند که سطح لیتیوم ممکن است در شیر مادر بالا بوده و خطر مسمومیت برای نوزاد را به همراه داشته باشد. همچنین، باید به این نکته توجه داشت که سطح لیتیوم بیشتر در طول بارداری و دوره پس از زایمان کنترل می شود. نحوه قطع مصرف لیتیوم در بارداری اگر خانمی که لیتیوم مصرف می‌کند، باردار شود، اگر حالش خوب بود، می تواند مصرف دارو را به تدریج در طی هفته قطع کند. به او توضیح دهید که: قطع دارو ممکن است خطر ناهنجاری های قلب جنین را برطرف نکند. در صورت ابتلا به، خطر عود، به ویژه در دوره پس از زایمان، وجود دارد. اگر زنی که لیتیوم مصرف می کند، باردار شود و حالش خوب نبوده و یا در خطر عود علایم بیماری قرار بگیرد، موارد زیر را در نظر بگیرید: تغییر تدریجی برنامه دارویی به مصرف یک آنتی سایکوتیک یا قطع کردن مصرف لیتیوم و شروع مجدد آن در سه ماهه دوم (اگر زن قصد شیردهی ندارد و علایم او نسبت به داروهای دیگر در گذشته بهتر به لیتیوم پاسخ داده است) یا ادامه مصرف لیتیوم در صورتی که در معرض خطر بالای عود علایم بوده و مصرف داروی دیگر، موثر نباشد، از جمله روش های مدیریت شرایط زن باردار، است. اگر خانمی در دوران بارداری به مصرف لیتیوم ادامه دهد، باید موارد زیر مد نظر قرار گیرند: مطمین شوید که زن مایعات کافی را مصرف خواهد کرد. طوری برنامه ریزی کنید که زن باردار، در بیمارستان زایمان کند. سطح لیتیوم پلاسما را هر هفته یکبار و سپس از هفته ، هر هفته چک کنید. دوز دارو تنظیم شود تا سطح لیتیوم پلاسما را در محدوده درمانی مناسب برای زنان، حفظ کنید. مصرف لیتیوم را در حین زایمان قطع کرده و سطح لیتیوم پلاسما را ساعت پس از آخرین دوز آن بررسی کنید. هنگام شروع زایمان از نظارت تیم مامایی، از جمله بررسی سطح لیتیوم پلاسما و تعادل مایعات به دلیل خطر کم آبی و سمیت لیتیوم، مطمین شوید. لیتیوم، دارویی است که برای درمان اختلال دوقطبی استفاده می شود. به اختلال دوقطبی، افسردگی شیدایی نیز می گویند. لیتیوم همچنین ممکن است برای درمان سایر شرایط روانی و پزشکی استفاده شود. لیتیوم با نام های تجاری زیادی فروخته می شود. برخی از نام های تجاری عبارت اند از: Cibalith - S ، Eskalith ، Lithane ، Lithobid و Lithonate . در ادامه، به تعدادی از سوالات مهم در زمینه مصرف داروی لیتیوم در دوران بارداری، پرداخته شده است. مطالعات نشان نداده اند که مصرف لیتیوم باردار شدن را برای زنان دشوارتر می کند. قبل از ایجاد هرگونه تغییر در نحوه مصرف این دارو، با پزشک خود صحبت کنید. قطع لیتیوم ممکن است باعث عود (بازگشت علایم) شود، به خصوص اگر به سرعت متوقف شود. مهم است که اختلال شما در دوران بارداری به خوبی کنترل شود. برای برخی از افراد، مزایای مصرف برای آن ها موثر است، ممکن است از خطرات احتمالی آن، بیشتر باشد. با پزشک خود در مورد خطرات و مزایای مصرف لیتیوم در دوران بارداری مشورت کنید. اگر مصرف لیتیوم را ادامه دهید، باید سطح لیتیوم خون خود را در طول بارداری، مرتبا بررسی کنید. برای پیشگیری از عود علایم بیماری، ممکن است لازم باشد دوز مصرفی خود را در دوران بارداری، افزایش دهید. در صورت نیاز می توان دوز را قبل یا بعد از زایمان کاهش داد. برای نظارت و تنظیم دوز ها، با پزشک خود، مشورت کنید. در هر بارداری ممکن است رخ دهد. دو مطالعه، افزایش احتمال سقط جنین با مصرف لیتیوم را نشان داده اند. یکی از مطالعات، مربوط به سن مادر و سابقه سقط جنین قبلی بود (عواملی که با سقط جنین نیز مرتبط هستند) ، اما هیچ یک از مطالعات نتوانستند عوامل مهم دیگری مانند سایر شرایط پزشکی، شاخص توده بدنی، سیگار کشیدن یا مصرف مواد مخدر را توضیح دهند. مطالعه سوم، افزایش احتمال سقط جنین با استفاده از لیتیوم را اثبات نکرد. بر اساس داده های موجود، مشخص نیست که آیا لیتیوم احتمال سقط جنین را افزایش می دهد یا خیر. بدن افراد مختلف، داروها را با سرعت های مختلفی حذف می کنند. در بزرگسالان سالم، به طور متوسط تا چهار روز طول می کشد تا بیشتر لیتیوم مصرف شده، از بدن خارج شود. آیا مصرف لیتیوم احتمال بروز نقایص مادرزادی جنین را افزایش می دهد؟ هر بارداری با احتمال تا درصد ابتلا به نقص مادرزادی، شروع می شود. این ریسک، ریسک پس زمینه نامیده می شود. برخی از مطالعات نشان داده اند که مصرف لیتیوم در سه ماهه اول با افزایش اندک احتمال نقص قلبی، به ویژه نقص قلبی نادر به نام ناهنجاری ابشتاین، همراه است. ناهنجاری ابشتاین، قرارگیری غیر طبیعی یکی از دریچه هایی است که جریان خون را در قلب کنترل می کند. این نقص نادر قلبی ممکن است باعث بروز مشکلات پزشکی خفیف یا یک وضعیت جدی، خطرناک و کشنده شود. مطالعات دیگر، ارتباطی بین مصرف لیتیوم و نقص قلبی را نشان نداده اند. بر اساس داده های موجود، نمی توان نتیجه گرفت که لیتیوم باعث بروز نقص مادرزادی می شود. در صورت مصرف لیتیوم در بارداری، پزشک شما می تواند گزینه های غربالگری اولتراسوند را مورد بررسی قرار دهد. گزارش های موردی از افراد مبتلا به گواتر (بزرگ شدن غده تیرویید در گردن) در حین استفاده از لیتیوم در دوران بارداری وجود دارد. گواتر در اثر کم کاری غده تیرویید (که کم کاری تیرویید نامیده می شود) ایجاد می شود. اگر کم کاری تیرویید در فرد باردار درمان نشود، می تواند منجر به بروز گواتر در جنین در حال رشد شود. افرادی که باردار بوده و لیتیوم مصرف می کنند، باید عملکرد تیرویید خود را در طول دوران بارداری، کنترل کنند تا در صورت نیاز، درمان شوند. گزارش‌هایی مبنی بر کاهش تون عضلانی، آرام‌بخشی (خواب‌آلودگی) و مشکل در تنفس و تغذیه در نوزاد، هنگام استفاده از لیتیوم در نزدیکی زمان زایمان، گزارش شده است، به‌ویژه، اگر سطح لیتیوم خون مادر بالا باشد، چنین شرایطی بروز پیدا می کند. در مورد اینکه آیا قبل از زایمان، مادر باید دوز لیتیوم خود را کاهش دهد یا خیر، باید با یک پزشک با تجربه مشورت شود. اگر نوزاد این علایم را داشته باشد، باید با اتخاذ روش درمانی مناسب، در حدود دو تا ده روز، به طور کامل بهبود یابد. مطمین شوید که پزشک تان، از مصرف لیتیوم توسط شما آگاه هستند، به طوری که شما و نوزاد تان، بعد از زایمان تحت نظر باشید. مطالعات روی کودکان تا پانزده سال که در دوران بارداری در معرض لیتیوم قرار داشتند، در مقایسه با کودکانی که در دوران بارداری در معرض لیتیوم نبودند، مشکلات جسمی، ذهنی یا رفتاری قابل توجهی پیدا نکردند. آیا می توانم در حین مصرف لیتیوم به نوزاد خود شیر دهم؟ ادامه مصرف لیتیوم پس از زایمان، احتمال عود اختلال دوقطبی را کاهش می دهد. عود های پس از زایمان، بسیار جدی هستند و می توانند منجر به بروز شوند. لیتیوم وارد شیر مادر شده و توسط بدن نوزاد، جذب می شود. اگر شخصی در حین شیردهی، لیتیوم مصرف کند، او و پزشکش باید کودک را از نظر علایمی مانند بی قراری، تونوس عضلانی پایین یا مشکل در تغذیه، تحت نظر داشته باشند. چند گزارش از تغییرات برگشت پذیر در عملکرد تیرویید و کلیه نوزادان وجود دارد، بنابراین نظارت بر سطح لیتیوم نوزاد و عملکرد تیرویید و کلیه، توصیه شده است. نظارت بر نوزاد، به ویژه در نوزادان چند روزه یا نارس بسیار مهم است. حتما در مورد تمام سوالات مربوط به شیردهی، با پزشک خود مشورت کنید. برخی گزارش‌ها در مورد تاثیر مصرف لیتیوم بر کاهش کیفیت و حرکت اسپرم، وجود دارند. در حالی که برخی دیگر چنین نبوده‌اند. یکی از این گزارش ها هیچ کاهشی در باروری افراد مصرف کننده را نشان نداد. کاهش میل جنسی در مطالعه دیگری گزارش شده است، اما این یک عارضه جانبی شایع افسردگی است و ممکن است به دلیل مصرف دارو نباشد. هیچ گزارشی وجود ندارد که نشان دهد مصرف لیتیوم در مردان با افزایش احتمال نقایص مادرزادی در بارداری شریک زندگی، مرتبط است. منبع:

در سنین تا سالگی افزایش می یابد. بیشتر آنها در سن سالگی به قد بالغ خود می رسند. این جهش نهایی رشد دوره ای از زندگی یک دختر را توصیف می کند که او وارد مرحله رشد جنسی و جسمی می شود که به عنوان شناخته می شود. بلوغ هر فردی در زمان متفاوتی شروع می شود و ژنتیک تا حد زیادی الگوهای رشد را تعیین می کند. این بدان معناست که نرخ رشد "عادی" در انسان در یک محدوده اتفاق می افتد. حقایق سریع درباره زمانی که رشد دختران متوقف می شود: هر دختری در زمان متفاوتی به بلوغ می رسد. دختران معمولا در سن یا سالگی به قد بالغ خود می رسند. دختران معمولا زودتر از پسران بلوغ را شروع می کنند و به پایان می رسند. دختران اغلب بین سنین تا سالگی بلوغ را شروع می کنند. دختران با گذراندن دوران بلوغ تمایل دارند جهش رشدی را تجربه کنند که آنها را به قد بزرگسالی خود در نوجوانی می رساند. بلوغ گذر از کودکی به بزرگسالی است. این مجموعه تغییراتی را توصیف می‌کند که افراد با شروع به افزایش تولید هورمون‌های خاص بدنشان دچار آن می‌شوند. در دختران، بلوغ بین سنین تا سالگی شروع می شود. میانگین سن شروع بلوغ برای دختران حدود سال است، اما برای هر کسی متفاوت است. برای برخی، بلوغ می تواند زودتر یا دیرتر شروع شود، و این کاملا طبیعی است. تمایل دارد تا زمانی که فرد در حدود سالگی باشد ادامه دارد. در دختران، بلوغ قبل از سالگی غیر معمول است. همچنین اگر دختری تا سن سالگی سینه های خود را رشد نداده باشد یا تا سن سالگی پریود نشده باشد، غیرعادی تلقی می شود. این شرایط برای ارزیابی بیشتر نیاز به مراقبت پزشکی دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در دوران بلوغ، دختران تسریع در رشد را تجربه و شروع به قاعدگی می کنند که به عنوان پریود شناخته می شود. برخی از دختران ممکن است افکار و احساسات شدید جنسی را تجربه کنند. ممکن است موهای پاهایشان تیره تر شود. هورمون‌های مرتبط با بلوغ نیز ممکن است باعث ایجاد احساس عاطفی یا بد خلقی در نوجوانان شود. باز هم این کاملا طبیعی است. عوامل مختلفی از جمله ژنتیک بر الگوی رشد دختران ت ثیر می گذارد. سرعت رشد دختران در دوران بلوغ معمولا حدود سال پس از شروع این دوره انتقالی به اوج خود می رسد. هنگامی که دختران شروع به قاعدگی می کنند، معمولا مرحله دیگری از بلوغ را تجربه می کنند. با این حال، این می تواند متفاوت باشد. دخترانی که قاعدگی خود را در سنین پایین‌تری شروع می‌کنند، اغلب انتظار دارند بعد از شروع قاعدگی، رشد کلی بیشتری داشته باشند. کودکانی که سوءتغذیه دارند اغلب در دوران کودکی کوتاه‌تر و کوچک‌تر از حد انتظار هستند. به عنوان مثال، سطوح پایین تیرویید یا می‌تواند منجر به سرعت رشد کندتر و کوتاه‌تر شدن قد بزرگسالان شود. استفاده از برخی داروها می تواند رشد را کاهش دهد. استفاده مزمن از کورتیکواستروییدها یکی از نمونه های احتمالی این امر است. با این حال، بیماری های مزمن که اغلب به کورتیکواسترویید نیاز دارند، مانند آسم، همچنین می تواند بر رشد ت ثیر بگذارد. شرایط درازمدت سلامتی مانند فیبروز کیستیک، بیماری کلیوی و بیماری سلیاک می‌تواند منجر به کوتاه‌تر شدن قد بزرگسالان شود. کودکانی که سرطان داشته اند نیز ممکن است در بزرگسالی کوتاه قدتر باشند. انتظار می رود کودکان مبتلا به سندرم داون، سندرم نونان و سندرم ترنر کوتاه قدتر از همسالان خود باشند. افراد مبتلا به معمولا قد بلندتری دارند. از آنجایی که الگوهای رشد تا حد زیادی توسط ژنتیک تعیین می شود، در مورد قد "عادی" تغییرات زیادی وجود دارد. انتظارات برای رشد کلی بر اساس سن ناشی از مطالعات جمعیت سالم کودکان است. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) استفاده از نمودارهای رشد سازمان جهانی بهداشت ( WHO ) را تا سن سالگی برای هدایت انتظارات توصیه می کند. پس از سالگی، نمودارهای رشد CDC تا سن سالگی مفید است. دختران معمولا یک تا دو سال قبل از شروع قاعدگی جهش رشد دارند. برای اکثر دختران، بلوغ بین تا سالگی و جهش رشد بین تا سالگی رخ می دهد. آنها در یک یا دو سال پس از اولین قاعدگی خود فقط تا اینچ دیگر رشد می کنند. این زمانی است که آنها به قد بزرگسالی خود می رسند. بیشتر دختران در سن یا سالگی به قد بالغ خود می رسند. این سن بسته به زمانی که دختر برای اولین بار پریود می شود، می تواند جوان تر باشد. اگر دختر تان ساله است و هنوز پریود نشده است، بهتر است با پزشک تماس بگیرید. رشد سینه اغلب اولین علامت بلوغ است. سینه ها ممکن است تا و نیم سال قبل از پریود شدن دختر شروع به رشد کنند برخی از دختران ممکن است فقط یک سال پس از اولین قاعدگی متوجه جوانه های سینه شوند. برخی دیگر ممکن است تا سه تا چهار سال پس از شروع قاعدگی شروع به رشد سینه نکنند. جوانه ها ممکن است در یک زمان ظاهر نشوند، اما معمولا در عرض شش ماه از یکدیگر ظاهر می شوند. در سالگی، اولین شروع بلوغ، نیمی از دختران آمریکایی کمتر از . اینچ ( . سانتی متر) قد خواهند داشت. این بدان معنی است که رشد زیادی در یک دوره زمانی کوتاه اتفاق می افتد. اطلاعات زیر نمودار مربوط به سال است: ژنتیک چه نقشی در قد و رشد دختران دارد؟ قد شما بستگی زیادی به قد یا کوتاهی والدین شما دارد. الگوهای رشد معمولا در خانواده ها اجرا می شود. وقتی به رشد کودکان نگاه می کنند، پزشکان اطفال اغلب از والدین در مورد قد، سابقه قد خانواده و الگوهای رشد می پرسند. به طور کلی، هر چه والدین قد بلندتر باشند، قد کودک بلندتر خواهد بود و بالعکس. رشد سینه ( thelarche ) معمولا اولین علامت بلوغ است. همانطور که بدن یک دختر رشد می کند، شروع به ایجاد برجستگی هایی در زیر نوک سینه خود می کند که به آن جوانه سینه می گویند. همانطور که این جوانه ها رشد می کنند، سینه هایی را تشکیل می دهند که از غدد پستانی و بافت های چربی تشکیل شده است. برخی از جنبه های اندازه سینه ارثی است. اندازه سینه ها بسته به وزن خانم ها متفاوت است. پس از بلوغ، بافت پستان در طول زندگی زن، از جمله در دوران قاعدگی، بارداری، شیردهی و یایسگی به تغییر و پاسخ به هورمون‌ها ادامه می‌دهد. سینه های یک زن می تواند از سن سالگی شروع به رشد کند و تا حدود سالگی ادامه یابد. نوجوانان گاهی اوقات می توانند نسبت به عنصر بزرگ شدن احساس خودآگاهی داشته باشند، اما طبیعی است که: یک سینه کمی بزرگتر از دیگری باشد. سینه های دردناک یا حساس در مواقعی، به خصوص در حوالی پریود، داشته باشید. برآمدگی، جوش یا مو در اطراف نوک سینه ها داشته باشید. آیا عاملی می تواند مانع بلوغ شود؟ تغذیه خوب برای رشد و نمو مهم است. یک رژیم غذایی متعادل که به نوجوانان در حال رشد تمام مواد مغذی مورد نیازشان را می دهد و فعالیت بدنی خود را فعال نگه می دارد، از رشد مداوم و رشد مناسب حمایت می کند. اما بلوغ و رشد متعاقب آن به دلایل مختلفی می تواند به تعویق بیفتد. ت خیر در قانون اساسی، یا "شکوفایی دیرهنگام"، الگویی از رشد بعدی را توصیف می کند که در خانواده ها جنبه ارثی دارد و جای نگرانی نیست. این نوجوانان دیرتر از همسالان خود به طور کامل رشد خواهند کرد. دختران قبل از شروع بلوغ به مقدار مشخصی چربی بدن نیاز دارند. این بدان معناست که دختران نوجوانی که ورزش زیادی انجام می دهند ممکن است این روند را دیرتر شروع کنند. کودکان مبتلا به بیماری های طولانی مدت مانند دیابت، فیبروز کیستیک، بیماری کلیوی یا آسم نیز ممکن است بلوغ تاخیری را تجربه کنند. اگر شرایط به خوبی کنترل شود و عوارض محدودی داشته باشد، ممکن است این احتمال کمتر باشد. مشکلات مربوط به غده هیپوفیز یا تیرویید که هورمون های مورد نیاز بدن برای رشد و تکامل را تولید می کنند نیز می تواند بلوغ را به تاخیر بیندازد. به همین ترتیب، مشکلات کروموزومی مرتبط با برخی از شرایط ژنتیکی می تواند در روند اختلال ایجاد کند. اضافه وزن می تواند بر سطح هورمون ها ت ثیر بگذارد و نشان دهنده شروع بلوغ زودتر از حد انتظار باشد. تغذیه مهم است و فردی که دچار سوء تغذیه است دیرتر از همسالان خود رشد می کند. شدید در دوران کودکی می تواند به ت خیر در رشد کمک کند، که اگر اصلاح نشود می تواند اثرات مداومی داشته باشد. در سازمان بهداشت جهانی اختلال رشد در کودکان را بر اساس وزن مورد انتظار برای قد، قد برای سن و وزن برای سن توصیف می کند. کودکانی که از تغذیه نامناسب، عفونت های مکرر و تحریکات روانی اجتماعی ناکافی رنج می برند، به احتمال زیاد دچار اختلال در رشد می شوند. در سال ، با توجه به خدمات آموزش جهانی گرسنگی، بیش از میلیون کودک زیر سال در سراسر جهان به طور قابل توجهی دچار سوءتغذیه یا سوءتغذیه بودند و آنها را در معرض خطر بلوغ تاخیری و همچنین سایر عوارض رشدی قرار داد. سخن آخر بلوغ و الگوهای رشد برای همه متفاوت است. اگر والدین نگرانی هایی دارند، می توانند با یک متخصص مراقبت های بهداشتی صحبت کنند که ممکن است بتواند آزمایش های بیشتری را درخواست کند. یک معاینه فیزیکی کامل، ارزیابی عادات غذایی، آزمایش خون برای غربالگری شرایط پزشکی، و اشعه ایکس که چگونگی پیری و رشد استخوان‌ها را بررسی می‌کند، می‌تواند راه خوبی برای شروع باشد.

که به عنوان بحران میکسدم نیز شناخته می شود، یکی از عوارض پیشرفته است. کم کاری تیرویید وضعیتی است که در آن غده تیرویید به اندازه کافی هورمون تیرویید تولید نمی کند. غده تیرویید هورمون هایی از جمله تری یدوتیرونین ( T ) و تیروکسین ( T ) تولید می کند. T و T چندین عملکرد را در بدن تنظیم می کنند، از جمله: دمای بدن رشد ضربان قلب متابولیسم اگر کمبود T و T به شدت این عملکردهای بدن را مختل کند، ممکن است فرد دچار علایم کما میکسدم شود. این مقاله شامل جزییات علایم، علل، درمان و تشخیص آن، چگونگی کم‌کاری تیرویید باعث کما میکسدما می‌شود. Myxedema اصطلاح دیگری برای کم کاری تیرویید به شدت پیشرفته است. این وضعیتی است که زمانی رخ می دهد که بدن شما هورمون تیرویید کافی تولید نمی کند. تیرویید غده کوچکی است که درست در جلوی گردن شما قرار دارد. هورمون هایی را ترشح می کند که به بدن شما کمک می کند تا انرژی را تنظیم کند و عملکردهای مختلفی را کنترل کند. میکسدم نتیجه کم کاری تیرویید شدید تشخیص داده نشده یا درمان نشده است. اصطلاح "میکسدم" می تواند به معنای کم کاری تیرویید به شدت پیشرفته باشد. اما همچنین برای توصیف تغییرات پوستی در افراد مبتلا به کم کاری تیرویید به شدت پیشرفته استفاده می شود. تغییرات کلاسیک پوست عبارتند از: تورم صورت شما که می تواند شامل لب ها، پلک ها و زبان شما باشد. تورم و ضخیم شدن پوست در هر نقطه از بدن، به خصوص در ناحیه پایین ساق پا کم کاری تیرویید به شدت پیشرفته می تواند منجر به چیزی شود که به آن بحران میکسدم می گویند که یک اورژانس پزشکی است. در حالی که اصطلاح "کما میکسدما" برای توصیف این وضعیت خطرناک استفاده می شود، "بحران میکسدم" جایگزین آن شده است، زیرا دیگر برای تشخیص این وضعیت نیازی به حالت کما نیست. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علاوه بر نشانه های پوستی، سایر علایم و نشانه های کم کاری تیرویید شدید می تواند شامل موارد زیر باشد: ضعف یبوست افزایش وزن حالت افسردگی عدم تحمل سرما ضربان قلب پایین عدم تحمل سرما کم انرژی و بی حالی موهای کم پشت یا شکننده (بزرگ شدن غده تیرویید) فشار خون سیستولیک پایین و فشار خون دیاستولیک بالا علایم بحران میکسدم چیست؟ بحران میکسدم زمانی رخ می دهد که بدن شما دیگر نمی تواند تغییرات ناشی از کم کاری شدید تیرویید را تحمل کند، بنابراین جبران می شود. این یک حالت خطرناک و جدی است که نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. همراه با علایم و نشانه های کم کاری تیرویید شدید، علایم بحران میکسدم می تواند شامل موارد زیر باشد: شوکه شدن سردرگمی یا کندی ذهنی سطح پایین اکسیژن خون هیپوترمی (دمای پایین بدن) سطح بالای دی اکسید کربن خون کاهش تنفس (دپرسیون تنفسی) سطح سدیم خون کمتر از حد طبیعی است. کما تشنج بحران میکسدم اغلب به دلیل عوارض ناشی از عفونت، خونریزی یا باعث مرگ می شود. این بیماری در زنان و افراد بالای سال شایع تر است. در دوران بارداری نیز ممکن است رخ دهد. کما Myxedema نتیجه کم کاری تیرویید درمان نشده یا تشخیص داده نشده است. همچنین زمانی که فردی مصرف داروهای تیرویید خود را متوقف کند، می تواند ایجاد شود. در افراد مسن و زنان شایع تر است. رسوب زنجیره ای از مولکول های قند در پوست باعث ایجاد بیماری پوستی میکسدم می شود. این ترکیبات آب را جذب می کنند که منجر به تورم می شود. این تغییرات پوستی در نتیجه کم کاری تیرویید است. بحران میکسدم اغلب پس از سابقه طولانی کم کاری تیرویید رخ می دهد. در ماه های سرد زمستان شایع تر است. هر یک از موارد زیر می تواند آن را تحریک کند: عفونت ضربه قرار گرفتن در معرض سرما قطع داروهای درمان کم کاری تیرویید بیماری ناگهانی، مانند حمله قلبی یا سکته مغزی داروهای خاصی که سیستم عصبی مرکزی را سرکوب می کنند. اگر کسی کم کاری تیرویید دارد، مهم است که تلاش کند گرم بماند. همچنین اگر عفونتی مانند بیش از حد انتظار برطرف شود، باید با پزشک خود تماس بگیرند. چگونه میکسدما کما تشخیص داده می شود؟ علایم شما پزشک شما را به کم کاری شدید تیرویید مشکوک می کند. آزمایش خون می تواند به پزشک کمک کند تا این موضوع را تایید کند. هورمون تحریک کننده تیرویید ( TSH ) آزمون اقدامات چقدر TSH غده هیپوفیز شما تولید می کند. اگر تیرویید شما به اندازه کافی تولید نکند، غده هیپوفیز شما تولید TSH را افزایش می دهد. به عبارت دیگر، سطح بالای TSH می تواند به معنای کم کاری تیرویید باشد. آزمایش TSH معمولا همراه با آزمایش تیروکسین ( T ) بررسی می شود. این آزمایش سطح T را اندازه گیری می کند، هورمونی که مستقیما توسط تیرویید شما تولید می شود. اگر سطوح پایین T همراه با سطح TSH بالا دارید، کم کاری تیرویید دارید. پزشک شما احتمالا می خواهد آزمایش های بیشتری را برای تعیین عملکرد تیرویید و سایر شرایطی که ممکن است بر آن ت ثیر بگذارد انجام دهد. بحران میکسدم یک اورژانس پزشکی است. پس از مشکوک شدن، سطح TSH و T باید فورا بررسی شود. درمان می تواند در اسرع وقت شروع شود. تشخیص اولیه اغلب به معاینه فیزیکی بستگی دارد. پزشک ممکن است آزمایش های بیشتری را برای تعیین عملکرد تیرویید و سایر شرایطی که می تواند بر تیرویید ت ثیر بگذارد انجام دهد. کما میکسدما چگونه درمان می شود؟ اگر پزشک به کما میکسدم مشکوک شود، شروع درمان با هورمون درمانی تیرویید، که هدف آن کاهش علایم با بازگرداندن سطح هورمون T و T است، انجام خواهد داد. بسته به اینکه کما چقدر پیشرفته است، پزشکان هورمون های T و T را با استفاده از قطره داخل وریدی تجویز می کنند. با این حال، اگر فرد به اندازه کافی خوب باشد، می تواند درمان را به صورت خوراکی دریافت کند. علاوه بر درمان جایگزینی هورمون تیرویید، افراد ممکن است به داروهای دیگری مانند استرویید نیاز داشته باشند. اگر پزشک شما به بحران میکسدم مشکوک باشد، شروع به دریافت درمان جایگزینی هورمون تیرویید خواهید کرد. مسیر ترجیحی از طریق ورید با استفاده از یک خط داخل وریدی ( IV ) است. پزشک آزمایش‌های خون دیگری را برای دریافت تصویری کامل از سیستم‌های بدن شما تجویز می‌کند. سی تی اسکن از مغز خود را به احتمال زیاد و همچنین مورد نیاز خواهد بود. عملکردهای حیاتی و سطح هوشیاری شما نیز به طور مداوم در طول این فرآیند کنترل می شود. تا زمانی که پایدار شوید به درمان در بخش مراقبت های ویژه ( ICU ) نیاز خواهید داشت. چه چیزی باعث کم کاری تیرویید می شود؟ کم کاری تیرویید زمانی اتفاق می افتد که غده تیرویید به درستی کار نمی کند و دیگر هورمون تیرویید کافی تولید نمی کند. همچنین اگر غده هیپوفیز آن را تحریک نکند ممکن است ایجاد شود. بسیاری از شرایط می توانند منجر به کم کاری تیرویید شوند، از جمله: تیروییدیت هاشیموتو کم کاری مادرزادی تیرویید این بیماری شامل آسیب به غده هیپوفیز می شود و ممکن است منجر به کم کاری تیرویید شود. اگر فردی ید کافی مصرف نکند، ممکن است کم کاری تیرویید رخ دهد. تومورهای هیپوفیز یا جراحی هیپوفیز ممکن است بر عملکرد غده اثر بگذارد. هنگامی که این اتفاق می افتد، غده هیپوفیز بعید است که مقدار مناسب TSH را تولید کند. عوارض جانبی دارو و درمان داروهای متعددی برای تداخل در تولید هورمون تیرویید شناخته شده است. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: اینترفرون لیتیوم (پریادل) آمیودارون (پاسرون) اینترلوکین - علاوه بر این، جراحی تیرویید ممکن است به کم کاری تیرویید نیز منجر شود. درمان بیماری هایی مانند سرطان تیرویید، گره های تیرویید، پرکاری تیرویید و گواتر شامل برداشتن جزیی یا کامل غده تیرویید است. بدون درمان، کم کاری تیرویید پیشرفته به احتمال زیاد منجر به عوارض شدید، از جمله کما میکسدم می شود. بدون تشخیص سریع، بحران میکسدم اغلب کشنده است. حتی با درمان افراد مسن در معرض خطر بالاتری برای داشتن نتیجه ضعیف هستند. در صورت عدم درمان، کم کاری تیرویید پیشرفته می تواند منجر به عوارض شدید و حتی مرگ شود. در صورت دریافت درمان جایگزین تیرویید، پیش آگهی میکسدم خوب است. اما باید درمان را تا آخر عمر ادامه دهید. اگر کم کاری تیرویید به خوبی کنترل شود، طول عمر شما را کوتاه نمی کند. اگر پزشک بتواند به سرعت هورمون تیرویید را تجویز کند، افراد مبتلا به کما میکسدم معمولا پیامدهای مثبتی خواهند داشت. با این حال، بدون تشخیص و درمان سریع، این وضعیت می تواند کشنده باشد. کما میکسدم، که به عنوان بحران میکسدم نیز شناخته می شود، یک مورد بسیار پیشرفته کم کاری تیرویید است که یک اورژانس پزشکی را تشکیل می دهد. اغلب به دلیل سابقه طولانی کم کاری تیرویید ناشناخته یا درمان نشده است. کم کاری تیرویید شرایطی است که در آن غده تیرویید هورمون های تیرویید کافی برای رفع نیازهای بدن تولید نمی کند. تشخیص کما میکسدم نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد که شامل درمان با تیرویید است.

یا بلع دردناک که ادینوفاژیا نیز نامیده می شود، به هر نوع درد یا ناراحتی اطلاق می شود که فرد هنگام بلع غذا یا نوشیدن مایعات تجربه می کند. این یک مشکل رایج است که معمولا علامت برخی از بیماری‌های دیگر است و در افراد در هر سنی شایع است. معمولا موقتی و کوتاه مدت هستند، اما در برخی موارد، این ناراحتی ممکن است با یک بیماری زمینه‌ای جدی‌تر همراه باشد. ممکن است درد را در بالای گردن خود احساس کنید یا در پشت استخوان سینه خود پایین بیایید. درد اغلب مانند احساس شدید فشردن یا سوزش است و اغلب با خوردن برخی غذاها تحریک یا تشدید می شود. اگر درد با نوعی عفونت همراه باشد، ممکن است علایم دیگری را تجربه کنید، مانند: تب لرز سردرد مداوم تعریق بیش از حد لوزه های ملتهب خستگی و خستگی سرفه خشک و مداوم علل ادینوفاژی یا درد هنگام بلع برخی از شایع ترین علل بلع دردناک عبارتند از: آنفولانزا ورم لوزه سرفه مزمن برفک دهان رفلکس اسید عفونت مزمن گلو گلودرد استرپتوکوکی علل دیگر ممکن است شامل تورم غدد لنفاوی در گردن، نوعی آسیب گلو، عفونت گوش، و بلعیدن تکه‌های بزرگ غذا یا دارو باشد. ادینوفاژی معمولا از برخی علل زمینه‌ای ناشی می‌شود که برای بهبودی جامع باید برطرف شود. بنابراین، درمان ناراحتی بلع شما پس از شناسایی مشکل ریشه ای مشخص می شود. در بیشتر موارد، داروهای خوراکی باید برای تسکین کافی باشد. اگر از بیماری رفلاکس معده به مری ( GERD ) رنج می برید، که باعث می شود اسید معده به سمت حلق و مری برگردد، مشکل در بلع یک عارضه جانبی آشکار است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در این مورد، داروهای استاندارد برای جلوگیری از چنین رفلاکس اسیدی به طور ناخواسته ناراحتی مرتبط با گلو شما را نیز برطرف می کند. با کاهش جریان معکوس اسید و اجازه دادن به بهبود گلو، می توانید بدون درد در زمان مقرر قورت دهید. افرادی که ممکن است در هنگام بلع به دلیل عفونت مداوم کاندیدا یا برفک دهان که معمولا شناخته شده است درد داشته باشند، معمولا تحت درمان های ضد قارچی قرار می گیرند. در مواردی که مشکوک به ایجاد تومورهای مری یا کارسینوم است، ممکن است بیمار مجبور باشد جراحی شود، که در آن برداشتن این سلول‌های مضر با جراحی تنها گزینه برای جلوگیری از گسترش بیماری است. درمان های خانگی برای درد هنگام بلع وقتی نوبت به درمان درد هنگام بلع می رسد، تعیین علت مشکل مهم است. این به شما امکان می دهد با علت اصلی مقابله کنید و به زودی درد از بین می رود. در عین حال، می توانید برخی از درمان های خانگی ساده و در عین حال موثر را برای کاهش درد امتحان کنید. در اینجا درمان خانگی برای مقابله با درد هنگام بلع آورده شده است. برای کاهش درد هنگام بلع به دلیل گلودرد، با آب نمک گرم غرغره کنید. آب گرم اثر تسکین دهنده ای روی گلو دارد و نمک به از بین بردن هر ویروس یا باکتری که ممکن است باعث عفونت گلو شود کمک می کند. به علاوه، نمک به کاهش تورم و التهاب در غدد لنفاوی گردن کمک می کند. مطالعه‌ای که در سال در مجله Family Practice منتشر شد، نشان داد که پزشکان در محیط‌های بالینی همچنان غرغره آب نمک را برای درد گلو توصیه می‌کنند. قاشق چایخوری نمک را در فنجان آب گرم مخلوط کنید. با این محلول غرغره کنید، اما آن را قورت ندهید. این کار را چند بار در روز به مدت حدود هفته انجام دهید. افزایش مصرف مایعات برای هیدراته نگه داشتن بدن و مرطوب نگه داشتن گلو مهم است. با این حال، برای کاهش درد هنگام بلع، نوشیدن مایعات گرم تا حد امکان توصیه می شود. بر اساس مطالعه‌ای که در سال در Rhinology منتشر شد، نوشیدن یک نوشیدنی داغ در مقایسه با هر نوشیدنی در دمای اتاق، باعث تسکین بیشتر علایم سرماخوردگی و آنفولانزا شد. هر نوشیدنی گرم به تسکین گلو کمک می کند، اما سعی کنید از کافیین جلوگیری کنید، که طبیعتی کم آب می کند و در نتیجه می تواند علایم را بدتر کند. شیر زردچوبه گرم نوشیدن شیر زردچوبه گرم می تواند به کاهش تورم غدد لنفاوی بزرگ شده و درمان گلودرد استرپتوکوکی و سرماخوردگی کمک کند. به علاوه، دارای خواص ضد التهابی و ضد درد است که به کاهش تورم و درد کمک می کند. همچنین می تواند با عفونت ها مبارزه کند و ایمنی را تقویت کند. یک مطالعه در سال که در Pharmacognosy Research منتشر شد، فعالیت ضد میکروبی، ضد التهابی و تحریک کننده سیستم ایمنی کورکومین، یکی از اجزای اصلی زردچوبه را برجسته کرد. قاشق چایخوری پودر زردچوبه و کمی فلفل سیاه آسیاب شده را در لیوان شیر گرم مخلوط کنید. در صورت تمایل، کمی عسل اضافه کنید. این شیر زردچوبه گرم را دو بار در روز بنوشید تا روند بهبودی تسریع شود. لیمو و عسل وقتی صحبت از گلودرد استرپتوکوکی، سرماخوردگی یا التهاب لوزه می شود که باعث درد هنگام بلع می شود، ترکیب لیمو و عسل به خوبی جواب می دهد. ویتامین C موجود در لیمو به مبارزه با رشد باکتری‌هایی که باعث گلودرد استرپتوکوکی می‌شوند، کمک می‌کند و همچنین به سلامت کلی کمک می‌کند. عسل گلو را به خوبی مرطوب نگه می دارد و درد و التهاب را تسکین می دهد. بر اساس مطالعه‌ای در سال ، ترکیب عسل و آب لیمو دارای فعالیت ضد باکتریایی امیدوارکننده‌ای در برابر باکتری‌هایی است که باعث عفونت‌های دستگاه تنفسی می‌شوند. قاشق غذاخوری عسل و آب لیمو را با فنجان آب ولرم مخلوط کنید. مخلوط را به آرامی میل کنید. این را به دفعات لازم برای چند روز بنوشید. برای تسکین گلودرد و کاهش درد هنگام بلع، تنفس در هوای مرطوب مفید است. یک مرطوب کننده آب را به رطوبت تبدیل می کند که به آرامی هوا را پر می کند. این باعث افزایش رطوبت در اتاق می شود و تنفس در این هوای مرطوب می تواند التهاب گلو را کاهش دهد و گلودرد را تسکین دهد. مطالعه‌ای که در سال در Respiratory Medicine منتشر شد، نشان داد که دمای سرد و رطوبت کم با افزایش بروز عفونت‌های دستگاه تنفسی مرتبط هستند. عفونت های دستگاه تنفسی از جمله معدود دلایل گلودرد هستند. در هر جایی که بیشتر وقت خود را می گذرانید و همچنین در اتاق خواب خود از یک مرطوب کننده استفاده کنید تا هنگام خواب رطوبت هوا را افزایش دهید. در صورت نیاز حتما رطوبت ساز را تمیز کنید و آب آن را روزانه تعویض کنید تا باکتری رشد نکند. زنجبیل می تواند در کاهش درد گلو که باعث مشکل در بلع می شود، مفید باشد. دارای خواص ضد ویروسی، خلط آور و ضد التهابی است که به مبارزه با هر نوع عفونت و درد کمک می کند. زنجبیل دارای خواص ضد درد و ضد التهابی است. این بدان معنی است که می تواند به کاهش درد و التهاب در گلو کمک کند. علاوه بر این، برای مشکلات گوارشی نیز تسکین دهنده است. چای زنجبیل را با اضافه کردن قاشق چایخوری زنجبیل تازه رنده شده به فنجان آب جوش و اجازه دادن به مدت چند دقیقه دم بکشد. مقداری عسل خام و آب لیمو اضافه کنید. این چای را تا سه بار در روز میل کنید. همچنین می توانید زنجبیل تازه را رنده کنید و مقدار کمی از آن را چند بار در روز مصرف کنید. هنگامی که هنگام قورت دادن غذای جامد از درد رنج می برید، باید رژیم غذایی مایع را انتخاب کنید. از این نظر هیچ چیز بهتر از یک کاسه سوپ مرغ خانگی گرم و آرامبخش نیست. سوپ مرغ خانگی سرشار از خواص ضد التهابی و همچنین ویتامین ها و مواد معدنی است که به مقابله با گلودرد یا التهاب در گلو کمک می کند. علاوه بر این، مواد مغذی موجود در سوپ مرغ باعث تقویت ایمنی می شود. یک مطالعه در سال منتشر شده در Chest نشان می دهد که سوپ مرغ حاوی تعدادی مواد با فعالیت دارویی مفید برای عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی است. هنگام پختن سوپ مرغ در خانه، از مرغ ارگانیک استفاده کنید و از پیاز، زنجبیل، سیر، فلفل قرمز و هویج استفاده کنید. لیمو یکی از این مواد است که می تواند به این کمک های درمانی قابل اعتماد کمک کند. این مرکبات برای گلودرد بسیار عالی است زیرا به حل شدن مخاط کمک می کند و از بین بردن آن بسیار راحت تر می شود و در نتیجه باعث تسکین علایم می شود. یکی دیگر از جنبه های درمانی مهم در مورد لیمو به محتوای آنتی اکسیدانی غنی آن مربوط می شود، در درجه اول ویتامین C ، که می تواند به تقویت سیستم ایمنی شما برای مبارزه با عفونت هایی مانند حنجره کمک کند. برای بهره بردن از پتانسیل درمانی لیمو، به سادگی قاشق چایخوری از آب آن را با یک لیوان آب گرم مخلوط کرده و برای تسکین سریع آن را بنوشید. اگر گلودرد شما به دلیل التهاب حنجره باشد، این چای گیاهی بدون کافیین برای شما مناسب است. چای بابونه علاوه بر اینکه یک نوشیدنی تسکین دهنده است، به دلیل خواص ضد عفونی کننده و ضد التهابی قوی، به بهبود گلودرد شما کمک می کند. این باعث تسکین علامتی از درد هنگام بلع می شود و در نتیجه باعث می شود کمتر احساس تحریک پذیری کنید. برای دم کردن این چای هم می توان از گل بابونه تازه و هم از جوانه های گل خشک استفاده کرد. با این حال، اگر می‌خواهید فواید دارویی آن را بهینه کنید، به جای نوشیدن چای کهنه، هر بار یک فنجان تازه برای خودتان درست کنید. قاشق غذاخوری جوانه بابونه خشک یا قاشق غذاخوری گل تازه را در یک کاسه بریزید. یک فنجان آب را بجوشانید و روی جوانه های بابونه بریزید. روی کاسه را بپوشانید و اجازه دهید جوانه ها به مدت دقیقه در آب داغ خیس بخورند. هنگامی که طعم آن در مایع استخراج شد، چای را صاف کرده و آن را گرم بنوشید. اگر درد هنگام بلع به دلیل رفلاکس اسید است، سعی کنید آدامس بجوید. جویدن آدامس تولید بزاق را تحریک می کند که به نوبه خود اسید انباشته شده در روده را از بین می برد. بزاق به دلیل قلیایی بودن به خنثی کردن اسیدهای معده نیز کمک می کند. یک مطالعه در سال که در مجله تحقیقات دندانپزشکی منتشر شد نشان داد که جویدن یک آدامس بدون قند به مدت حدود دقیقه بعد از غذا می تواند به تسکین علایم GERD کمک کند. تنها کاری که باید انجام دهید این است که یک تکه آدامس بدون قند یا طعم دارچین را بعد از غذا در دهان خود بریزید و آن را به آرامی بجوید. شیرین بیان و ترکیبات طبیعی آن دارای فعالیت ضد التهابی هستند. می تواند التهاب لوزه ها را آرام کند، گلودرد را درمان کند و سرفه های خشک و مرطوب را تسکین دهد. قاشق چایخوری ریشه شیرین بیان را به فنجان آب داغ اضافه کنید. روی آن را بپوشانید و دقیقه دم کنید و سپس صاف کنید. کمی عسل اضافه کنید و این چای را دو تا سه بار در روز بنوشید. همچنین می توانید مقداری آب نبات شیرین بیان بمکید. توجه: اگر از بیماری عروق کرونر یا فشار خون بالا رنج می برید از مصرف شیرین بیان خودداری کنید. تا قاشق غذاخوری سرکه سیب خام و فیلتر نشده را در فنجان آب مخلوط کرده و با آن غرغره کنید. این کار را سه یا چهار بار در روز انجام دهید. قاشق چایخوری سرکه سیب خام و فیلتر نشده و قاشق چایخوری عسل خام را به فنجان آب گرم اضافه کنید. محلول را به آرامی دو تا سه بار در روز بنوشید. ممکن است برای عفونت گلو، لوزه ها یا مری مجبور به مصرف آنتی بیوتیک های تجویزی توسط پزشک شوید. به منظور تعیین علت ادینوفاژی شما، پزشک ممکن است آزمایشات زیر را انجام دهد: این روش شامل عبور یک دوربین منعطف با نور نصب روی آن از سوراخ های بینی است تا نمای داخلی پشت بینی، حنجره و گلو شما را به دست آورد. این روش مستلزم عبور یک لوله انعطاف پذیر با دوربین و نور متصل به آن از طریق دهان به مری، معده و اثنی عشر (اول قسمت روده کوچک) است. اشعه ایکس یا اسکن نیز ممکن است برای تجزیه و تحلیل دقیق تر انجام شود. تفاوت بین ادینوفاژی و دیسفاژی دیسفاژی یکی دیگر از بیماری های مرتبط با بلع است که اغلب با ادینوفاژی اشتباه گرفته می شود. مشخصه اولی انتقال غیرعادی مواد جامد و یا مایعات از طریق لوله غذا است، در حالی که دومی به درد هنگام بلع اشاره دارد. بنابراین، دیسفاژی بر حرکت محتویات از طریق مری ت ثیر نامطلوب می گذارد، در حالی که ادینوفاژی روند را به طور دردناکی ناراحت می کند. بر خلاف بلع دردناک، دیسفاژی یک فرآیند خوش خیم نیست زیرا ممکن است راه را برای کم آبی بدن، آسپیراسیون، کمبودهای تغذیه ای یا انسداد راه هوایی هموار کند. مواردی وجود دارد که ممکن است هر دو دیسفاژی و ادینوفاژی به طور همزمان اتفاق بیفتند و بلع را دشوار و دردناک می کنند. به همان اندازه احتمال دارد که هر دو این شرایط به طور جداگانه ظاهر شوند. دیسفاژی بسته به علت، محل آناتومیک (مری در مقابل اوروفارنکس) ، و تشدید شدن آن توسط مواد جامد یا مایع می تواند انواع مختلفی داشته باشد. بسیار مهم است که به درستی دیسفاژی را طبقه بندی کنید تا دوره درمان مناسب بر این اساس تعیین شود. از طرف دیگر، درد هنگام بلع معمولا به دلیل التهاب یا عفونت از اوروفارنکس به مری ایجاد می شود.

، هر کدام علایم خاص خودشان را دارند. توانایی تشخیص مرحله می تواند به افراد کمک کند تا بدانند چگونه علایم را در هر مرحله به بهترین شکل درمان کنند و انتظار داشته باشند که سرماخوردگی چقدر طول بکشد. سرماخوردگی ویروسی است که دستگاه تنفسی فوقانی (بینی، سینوس ها، جعبه صدا و گلو) را آلوده می کند. بیش از ویروس مختلف می توانند باعث سرماخوردگی شوند، اما راینوویروس شایع ترین عامل این بیماری است. سرماخوردگی زمانی پخش می شود که ویروسی را تنفس کنید که توسط یک فرد آلوده به هوا سرفه یا عطسه شده باشد یا تماس شخصی نزدیک با فرد آلوده داشته باشید. آنها همچنین می توانند با دست دادن با یک فرد آلوده یا لمس سطح آلوده و سپس قرار دادن آن دست به چشم، بینی یا دهان منتقل شوند. سرماخوردگی در پاییز و زمستان شایع تر است، اما شما می توانید در هر زمانی از سال به آن مبتلا شوید. هر سال، بزرگسالان به طور متوسط تا بار و کودکان حتی بیشتر دچار سرماخوردگی می شوند. سرماخوردگی معمولا چندین مرحله قابل تشخیص دارد. دانستن این مراحل می تواند به فرد کمک کند تا تشخیص دهد که آیا سرماخورده است یا خیر. در مراحل اولیه سرماخوردگی، ممکن است فرد دچار و خستگی شود. با توجه به مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها ( CDC ) ، اکثر مردم معمولا در عرض تا روز بعد از سرماخوردگی بهبود می یابند. علایم سرماخوردگی معمولا به تدریج ظاهر می شوند، به اوج خود می رسند و سپس دوباره به تدریج محو می شوند. بعد از اینکه در معرض ویروس سرماخوردگی قرار گرفتید، معمولا تا روز طول می کشد تا علایم ایجاد شوند. با این حال، ممکن است علایم به محض تا ساعت پس از قرار گرفتن در معرض ویروس ظاهر شوند. یکی از اولین مراحل سرماخوردگی معمولا است. علایم معمولا در مرحله اول سرماخوردگی خفیف است، و چند روز بعد به اوج خود برسد. افراد همچنین ممکن است خستگی و کمی آبریزش یا گرفتگی بینی که مخاط شفاف تولید می کند تجربه کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم می تواند در مرحله دوم سرماخوردگی افزایش یافته و بدتر شود. این مرحله اوج سرماخوردگی است. معمولا در عرض تا روز پس از تجربه اولین علایم سرماخوردگی رخ می دهد. افراد همچنین ممکن است متوجه شوند که مخاط بینی در این مرحله سفید، سبز یا زرد می شود. افراد ممکن است شاهد علایم زیر در خود باشند: گلو درد خستگی بدن درد سرفه کردن عطسه کردن آبریزش بینی گرفتگی بینی دردهای خفیف تب (در کودکان شایع تر) ، سردرد، ترشحات شفاف و آبکی از بینی (مخاط) در طی تا روز، افراد معمولا از سرماخوردگی بهبود می یابند. علایم شروع به کاهش می کند و افراد احساس بهتری خواهند داشت. افراد همچنین ممکن است متوجه شوند که انرژی بیشتری دارند و طبق معمول قادر به انجام وظایف هستند. برخی از علایم ممکن است کمی بیشتر، تا روز ادامه داشته باشند، اگرچه باید در این مدت بهبود پیدا کنند. این علایم طولانی تر ممکن است شامل موارد زیر باشد: سرفه کردن آبریزش بینی گرفتگی بینی هنگامی که ویروس سرماخوردگی وارد یکی از سلول‌های شما می‌شود، شروع به ایجاد نسخه‌هایی از خود می‌کند که سلول‌های دیگر را آلوده‌کند. این فعالیت می تواند در عرض تا ساعت پس از عفونت اولیه شروع شود. علایم می تواند بلافاصله پس از عفونت اولیه شروع شود، اما برای اکثر افراد، علایم در عرض تا روز پس از قرار گرفتن در معرض ویروس ظاهر می شوند. سرماخوردگی با آنفولانزا متفاوت است، جایی که تا روز پس از عفونت اولیه ویروسی طول می کشد تا علایم ظاهر شوند. پس از آن، میانگین زمان ماندگاری علایم سرماخوردگی تا روز است، اما علایم می توانند تا هفته ادامه داشته باشند. نوزادان و کودکان نوپا ممکن است علایم سرماخوردگی کمی متفاوت را تجربه کنند. نوزادان ممکن است علایم زیر را داشته باشند: تب گرفتگی بینی استفراغ و اسهال مشکل در خوابیدن برای کودکان نوپا یا بزرگتر، علایم ممکن است مشابه علایم بزرگسالان باشد. با این حال، آنها همچنین ممکن است تجربه کنند: سردرد سوزش گلو خستگی مفرط تب با درجه پایین افراد معمولا در صورت ابتلا به سرماخوردگی نیازی به مراجعه به پزشک ندارند. اکثر افراد می توانند با استفاده از درمان های خانگی علایم را تسکین دهند. بدن اغلب می تواند در عرض تا روز به تنهایی با سرماخوردگی مقابله کند. با این حال، در صورت ابتلا به سرماخوردگی و همچنین تجربه هر یک از موارد زیر باید به پزشک خود مراجعه کند: تنفس سریع یا مشکل در تنفس تب برای مدت طولانی تر از روز هر گونه علایم شدید یا غیر معمول علایمی که به مرور زمان بدتر می شوند. علایمی که بیش از روز بدون بهبودی ادامه داشته باشند. کودک در صورت تجربه هر یک از موارد زیر باید به پزشک مراجعه کند: علایم آنفولانزا (در کودکان زیر سال) بی حالی یا تب (در کودکان زیر ماه) علایمی که بیش از روز طول بکشد. داروهای OTC علایم را بهبود نمی بخشند. تب . درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) یا بالاتر اگر فردی هر یک از علایم زیر را تجربه کند، ممکن است نشانه آنفولانزا باشد تا سرماخوردگی: تب لرز سردرد خستگی ناراحتی قفسه سینه و سرفه علایم خیلی ناگهانی تر از علایم سرماخوردگی ایجاد می شود. اگر افراد در معرض خطر عوارض آنفولانزا متوجه علایم آن شدند، باید فورا به پزشک خود مراجعه کنند. طبق CDC ، گروه های در معرض خطر عبارتند از: زنان حامله کودکان زیر سال بزرگسالان سال و بالاتر افراد مبتلا به بیماری های مزمن، از جمله آسم، دیابت و بیماری قلبی شما معمولا چند روز قبل از شروع علایم مسری هستید و ممکن است تا زمانی که علایم دارید مسری باشید. به احتمال زیاد در تا روز اول که علایم به اوج خود می رسد، ویروس را پخش می کنید. اگر بیمار هستید، در خانه بمانید. اگر کودک شما بیمار است، او را از مهدکودک یا مدرسه دور نگه دارید. از تماس نزدیک با دیگران خودداری کنید، هنگام سرفه یا عطسه دهان و بینی خود را بپوشانید و پس از سرفه، عطسه یا دمیدن بینی دست های خود را بشویید. به گفته مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری، آنتی بیوتیک شما را از شر سرماخوردگی خلاص نمی کند. آنتی بیوتیک ها برای درمان عفونت های باکتریایی مانند عفونت های مجاری ادراری، آکنه و گلودرد استرپتوکوکی استفاده می شوند. سرماخوردگی توسط ویروس ها ایجاد می شود، بنابراین آنتی بیوتیک ها روی آن اثر نمی کنند. آنتی بیوتیک ها همچنین می توانند عوارض جانبی از جمله تهوع، اسهال، بثورات پوستی و در زنان ایجاد کنند. آنها همچنین می توانند شما را در معرض خطر عفونت های مقاوم به آنتی بیوتیک قرار دهند. استراحت زیاد می تواند به بدن کمک کند تا سریعتر از سرماخوردگی بهبود یابید. افراد همچنین می توانند برای کمک به بدن خود برای مقابله با سرماخوردگی و تسکین علایم، موارد زیر را امتحان کنند: مایعات به مقدار زیاد بنوشید. هوای خانه را مرطوب نگه دارید. برای تسکین گلو، پاستیل های گلو را بمکید. یک داروی سرفه برای کمک به سرفه و سوزش مصرف کنید. برای کمک به تسکین گلودرد یا سرفه، آب داغ با عسل و لیمو بنوشید. از اسپری بینی نمکی یا قطره های بینی برای کمک به رفع احتقان استفاده کنید. مردم همچنین ممکن است متوجه شوند که استنشاق بخار از یک کاسه آب می تواند به پاکسازی سینوس ها کمک کند. افزودن قطره منتول و پوشاندن سر با حوله ممکن است به موثرتر شدن این کار کمک کند. مردم همچنین ممکن است متوجه شوند که ( OTC ) می توانند به تسکین علایم کمک کنند. این داروها ممکن است شامل موارد زیر باشد: داروهای سرفه ایبوپروفن برای تسکین درد داروهایی که به طور خاص برای تسکین علایم سرماخوردگی ساخته شده اند. والدین و مراقبان باید همیشه یک دارو را استفاده کنند تا مطمین شوند که برای کودکان یا نوزادان مناسب است و همیشه باید دستورالعمل های دوز را دنبال کنند. یک داروساز ممکن است بتواند راهنمایی کند که کدام دارو برای کودکان خردسال بهتر است. توصیه های CDC در درمان سرماخوردگی برای کودکان در سنین خاص ارایه می دهد: از دادن عسل به نوزادان زیر سال خودداری کنید. برای کودکان زیر ماه فقط استامینوفن مناسب است. از دادن پاستیل به کودکان زیر سال خودداری کنید. کودکان بزرگتر از ماه می توانند استامینوفن یا ایبوپروفن مصرف کنند. از دادن آسپرین به کودکان خودداری کنید، زیرا می تواند باعث بیماری نادری به نام سندرم ری شود. برای کودکان بالای سال، با پزشک یا داروساز مشورت کنید که استفاده از داروهای خاص سرفه یا سرماخوردگی بی خطر است. از دادن یا سرماخوردگی به کودکان زیر سال به دلیل خطر احتمالی عوارض جانبی، به جز در مواردی که پزشک توصیه کرده است، خودداری کنید. سرماخوردگی معمولی معمولا حدود تا روز طول می کشد. اولین علامت سرماخوردگی معمولا گلودرد و به دنبال آن احتقان، عطسه و سرفه است. افراد معمولا سطح انرژی پایینی دارند و ممکن است دردهای خفیفی داشته باشند. علایم در چند روز اول قبل از بهبود تدریجی به اوج خود می رسد. اگر فردی علایم سرماخوردگی را بیش از روز بدون بهبودی داشته باشد، باید به پزشک خود مراجعه کند. همچنین فرد باید برای هر گونه علایم شدید یا غیرعادی یا اگر کودک تب یا علایمی شبیه آنفولانزا دارد، باید به پزشک خود مراجعه کند.

معمولا به معنای خونریزی یا شکستگی رگ خونی زیر سطح خارجی چشم است. قسمت سفید چشم احتمال دارد قرمز یا خون آلود به نظر برسد، یا ممکن است لکه ها یا نواحی قرمزی در چشم داشته باشید. یکی از انواع کمتر شایع خونریزی چشم، می تواند در قسمت میانی و رنگی چشم روی دهد. خونریزی عمیق تر یا در پشت چشم گاهی اوقات ممکن است باعث قرمزی شود. خونریزی در چشم به دلایل مختلفی رخ می دهد. بسته به محل خونریزی می تواند بی ضرر باشد یا در صورت عدم درمان ممکن است منجر به عوارض شود. اگر فکر می کنید خونریزی چشمی دارید، باید با مشورت کنید. بیشتر خونریزی های چشمی بی ضرر و ناشی از شکستگی عروق خونی کوچک در قسمت بیرونی چشم است. علت خونریزی چشم همیشه مشخص نیست. خونریزی در مردمک و عنبیه که به عنوان هایفما شناخته می شود، نادر است اما می تواند جدی تر باشد. خونریزی چشمی عمیق تر در چشم معمولا قابل مشاهده نیست و احتمال دارد ناشی از یک بیماری زمینه ای مانند دیابت باشد. سه نوع اصلی خونریزی چشم وجود دارد که عبارتند از: سطح خارجی شفاف چشم ملتحمه و قسمت سفید چشم را می پوشاند. ملتحمه دارای رگ های خونی ریز و ظریفی است که معمولا نمی توانید آنها را ببینید. خونریزی ملتحمه زمانی رخ می دهد که یک رگ خونی نشت کند. این زمانی است که خون در رگ خونی یا بین ملتحمه و قسمت سفید چشم به دام می افتد. در این شرایط رگ خونی بسیار قابل مشاهده است یا باعث ایجاد لکه قرمز روی چشم می شود. این نوع خونریزی شایع و معمولا باعث درد نمی شود یا بینایی را تحت ت ثیر قرار نمی دهد. احتمالا برای خونریزی زیر ملتحمه نیازی به درمان نخواهید داشت. معمولا بی ضرر و در عرض یک هفته از بین می رود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید احساس پری در چشم قرمزی در قسمت سفید چشم چشم تحریک شده یا احساس خراشیده شدن می کند. این وضعیت خونریزی در عنبیه و مردمک، که بخش رنگی و سیاه و سفید دور چشم است. زمانی رخ می دهد که خون بین عنبیه، مردمک و قرنیه جمع شود. قرنیه پوشش شفاف گنبدی چشم که شبیه یک لنز تماسی داخلی است. هایفما معمولا زمانی روی می دهد که عنبیه یا مردمک چشم آسیب یا پارگی داشته باشد. این نوع خونریزی کمتر شایع است و می تواند بینایی را تحت تاثیر قرار دهد. هایفما می تواند تا حدی یا به طور کامل بینایی را مسدود کند. در صورت عدم درمان، این آسیب چشم می تواند باعث از دست دادن دایمی بینایی شود. تفاوت اصلی بین هایفما و خونریزی زیر ملتحمه این بوده که هایفما معمولا دردناک است. علایم هایفما، عبارتند از: چشم درد حساسیت به نور تاری یا مسدود شدن دید خون قابل مشاهده در جلوی عنبیه، مردمک یا هر دو خونریزی چشم در عمق یا پشت آن معمولا در سطح قابل مشاهده نیست. رگ های خونی آسیب دیده و شکسته و سایر عوارض می تواند باعث خونریزی داخل کره چشم شود. انواع خونریزی عمیق عبارتند از: خونریزی زیر شبکیه زجاجیه، در مایع چشم زیر ماکولا، که بخشی از شبکیه است. علایم خونریزی عمیق تر چشم، عبارتند از: تاری دید التهاب چشم دیدن شناورها احساس فشار یا پری در چشم بینایی رنگ مایل به قرمزی دارد. دیدن جرقه های نور، معروف به فتوپسی شاید خونریزی زیر ملتحمه ای داشته باشید بدون اینکه متوجه دلیل آن شوید. علت همیشه مشخص نیست. گاهی اوقات احتمال دارد یک رگ خونی در چشم به دلایلی زیر پاره شود: استفراغ زور زدن سرفه کردن عطسه کردن سابقه فشار خون بالا تکان دادن سر ناگهانی بلند کردن چیزی سنگین استفاده از لنزهای تماسی یک واکنش آلرژیک را تجربه می کند. پزشکان دریافتند که نوزادان و کودکان مبتلا به آسم و سیاه سرفه در معرض خطر بالای خونریزی زیر ملتحمه قرار دارند. علل دیگر عبارتند از صدمات به چشم، صورت یا سر، مانند: خاراندن چشم مالش بیش از حد چشم ضربه، جراحت یا ضربه به چشم یا نزدیک چشم هایفما کمتر از خونریزی زیر ملتحمه است. آنها معمولا به وسیله یک ضربه یا جراحت ناشی از حادثه و سقوط رخ می دهد. برخی از داروهای رقیق کننده خون می توانند خطر ابتلا به انواع خونریزی را افزایش دهند. این داروها برای درمان و پیشگیری از لخته شدن خون استفاده می شوند و عبارتند از: دابیگاتران (پراداکسا) ریواروکسابان ( Xarelto ) وارفارین (کومادین، جانتوون) داروهای بدون نسخه مانند داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) و مکمل های طبیعی نیز می توانند خون را رقیق کنند. در صورت مصرف هر یک از این موارد به پزشک خود اطلاع دهید: سیر آسپرین نخل دید ویتامین E گل مغربی جینکو بیلوبا ایبوپروفن ( Advil ) ناپروکسن ( Aleve ) داروهایی که برای درمان برخی عفونت های ویروسی استفاده می شود، با خونریزی چشم نیز مرتبط است. برخی از بیماری ها می توانند خطر خونریزی را افزایش دهند یا در اثر آنها رگ های خونی چشم ضعیف یا آسیب ببینند. این شامل: مولتیپل میلوما سندرم ترسون رتینوپاتی دیابتی آمیلوییدوز ملتحمه پارگی یا جداشدگی شبکیه رتینوپاتی سلول داسی شکل انسداد ورید مرکزی شبکیه دژنراسیون ماکولا مرتبط با سن جداشدگی زجاجیه خلفی، که تجمع مایع در پشت چشم است. تصلب شرایین، که شریان های سفت یا باریک را درگیر می کند. برخی از عفونت ها شاید باعث شوند که چشم خونریزی داشته باشد. چشم صورتی یا التهاب ملتحمه یک بیماری چشمی بسیار شایع و مسری در کودکان و بزرگسالان است که می تواند ناشی از عفونت ویروسی یا باکتریایی باشد. نوزادان در صورتی که مجرای اشک مسدود شده باشند، ممکن است به چشم صورتی مبتلا شوند. تحریک چشم در اثر آلرژی و مواد شیمیایی نیز می تواند منجر به این عارضه شود. چشم صورتی، ملتحمه را متورم و حساس می کند. سفیدی چشم، صورتی به نظر می آید زیرا خون بیشتری به چشم می رسد تا به مبارزه با عفونت کمک کند. چشم صورتی باعث خونریزی نمی شود، اما در برخی موارد، احتمال دارد باعث پارگی رگ های خونی و خونریزی زیر ملتحمه شود. یک اپتومتریست یا چشم پزشک می تواند به چشم نگاه کند تا بفهمد چه نوع خونریزی چشمی دارید. شاید نیاز به آزمایشات دیگری مانند: تست فشار خون سونوگرافی برای دیدن داخل و پشت چشم سی تی اسکن برای بررسی آسیب اطراف چشم با استفاده از قطره های چشمی برای باز کردن آن آزمایش خون برای بررسی هر گونه بیماری زمینه ای که می تواند باعث عوارض چشمی شود. اگر هر نوع خونریزی چشمی یا سایر علایم چشمی دارید با پزشک مشورت کنید. هرگز تغییرات چشم یا بینایی خود را نادیده نگیرید. همیشه چشمان خود را چک کنید. حتی عفونت های جزیی چشم نیز در صورت عدم درمان می توانند بدتر شوند یا عوارضی ایجاد کنند. اگر علایمی زیر را در چشمان خود دارید، فورا یک وقت ملاقات با پزشک بگیرید: درد سرخی لطافت تغییر در دید فشار یا پری آبیاری یا تخلیه تاری یا دوبینی التهاب یا برآمدگی کبودی یا التهاب اطراف چشم دیدن شناورها یا جرقه های نور درمان خونریزی چشم بستگی به علت آن دارد. خونریزی های زیر ملتحمه معمولا جدی نیستند و بدون درمان بهبود می یابند. اگر یک بیماری زمینه‌ای مانند فشار خون بالا دارید، پزشک برای مدیریت آن درمان تجویز می‌کند. هایفما و خونریزی چشمی جدی تر شاید نیاز به درمان مستقیم داشته باشند. پزشک احتمال دارد قطره های چشمی را در صورت نیاز برای خونریزی چشم تجویز کند: قطره اشک مکمل برای خشکی چشم یا استروییدی برای التهاب انواع قطره های چشمی بی حس کننده برای درد قطره چشم آنتی بیوتیک برای عفونت باکتریایی قطره چشم ضد ویروسی برای عفونت ویروسی شاید لازم باشد در حین بهبودی خونریزی، محافظ مخصوص یا چسب چشمی برای محافظت از چشم خود بپوشید. برای بررسی خونریزی و سلامت چشم خود به چشم پزشک مراجعه کنید. آنها احتمالا فشار چشم را اندازه گیری می کنند. فشار بالا می تواند منجر به سایر بیماری های چشمی مانند گلوکوم شود. اگر از لنزهای تماسی استفاده می کنید، آنها را خارج کرده و تا زمانی که چشم پزشک اجازه ندهد از لنز استفاده نکنید. چندین کار وجود دارد که می توانید در خانه برای کمک به خونریزی خود انجام دهید: استراحت کافی داشته باشید. از فعالیت بدنی بیش از حد خودداری کنید. معاینات منظم چشم و بینایی را انجام دهید. لنزهای تماسی را اغلب تمیز و تعویض کنید. از خوابیدن با لنزهای تماسی خودداری کنید. قطره های چشمی یا سایر داروها را دقیقا طبق دستور پزشک مصرف کنید. فشار خون را به طور منظم با مانیتور خانگی چک کنید. سر خود را روی بالش قرار دهید تا به تخلیه چشم کمک کند. خونریزی چشمی ناشی از خونریزی های زیر ملتحمه معمولا بین تا هفته از بین می رود. شاید متوجه شوید که چشم ابتدا قرمز و قهوه ای و سپس زرد می شود. این تقریبا شایع است و می تواند بیش از یک بار رخ دهد. هایفما و سایر انواع عمیق‌تر خونریزی چشم احتمال دارد نیاز به درمان بیشتری داشته باشند و بهبودی طولانی‌تر طول بکشد. این بیماری های چشمی کمتر رایج هستند. در صورت مشاهده علایم خونریزی به پزشک مراجعه کنید. درمان و نظارت دقیق یک بیماری زمینه ای مانند فشار خون بالا و دیابت می تواند به پیشگیری از خونریزی کمک کند.

برای اطلاع از تعداد اسپرم و بهترین راه افزایش آن توصیه می کنیم که این مقاله را تا انتها بخوانید. تعداد اسپرم به میانگین تعداد اسپرم موجود در یک نمونه منی اشاره دارد. پزشکان باروری تعداد اسپرم را در طی آنالیزهای معمول منی ارزیابی می کنند و آن را عامل مهمی برای باروری می دانند. بر اساس جدیدترین دستورالعمل های سازمان جهانی بهداشت ( WHO ) ، کارشناسان تعداد اسپرم های سالم را میلیون در میلی لیتر یا حداقل میلیون در هر انزال در نظر می گیرند. پزشکان تعداد اسپرم کمتر از میلیون در هر میلی لیتر را کم می دانند و ممکن است باعث مشکلات باروری شود. به طور کلی، متخصصان سلامت معتقدند که عواملی که بر سطح تستوسترون ت ثیر می‌گذارند، بیشترین ت ثیر را بر تعداد و کیفیت اسپرم دارند. مسلم و قطعی شرایط پزشکی از جمله اختلالات ژنتیکی ارثی، عفونت ها و تومورها همچنین می توانند بر تعداد اسپرم ت ثیر بگذارند. با این حال، برخی از انتخاب‌های سبک زندگی و درمان‌های طبیعی می‌توانند به حمایت از هورمون‌هایی که تولید اسپرم را کنترل می‌کنند، کمک کنند، که ممکن است به رشد سالم اسپرم و بهبود تعداد اسپرم کمک کند. در این مقاله به درمان های طبیعی، تغییرات رژیم غذایی و داروهایی که ممکن است تعداد اسپرم را بهبود بخشند، نگاهی می اندازیم. درمان طبیعی برای افزایش تعداد اسپرم ورزش منظم ممکن است به افزایش تعداد اسپرم کمک کند. برای چندین دهه، محققان می‌دانستند که کیفیت اسپرم و نرخ باروری در اکثر کشورهای غربی رو به کاهش بوده است. طبق یک مطالعه در سال ، میانگین تعداد اسپرم در آمریکای شمالی، اروپا، استرالیا و نیوزلند بین سال‌های تا به میزان . درصد کاهش یافت. علیرغم اینکه مطالعات این موضوع را شناسایی کرده اند، دانشمندان هنوز به طور کامل دلایل این کاهش را درک نکرده اند. تحقیقات در مورد روش های قابل اعتماد برای معکوس کردن تعداد کم اسپرم در حال انجام است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پزشکان طب قدیم، گیاهی و سنتی از چندین داروی غیردارویی برای افزایش تعداد اسپرم و بهبود سلامت اسپرم برای هزاران سال استفاده کرده‌اند. علاوه بر این، محققان پیشنهاد کرده‌اند که بیشتر این درمان‌ها می‌توانند به نوعی بر تعداد اسپرم ت ثیر بگذارند. در زیر چند راه طبیعی برای افزایش تعداد اسپرم آورده شده است. ورزش و خواب کافی داشته باشید. چندین مطالعه نشان داده اند که کاهش وزن و ورزش در افراد دارای اضافه وزن یا چاقی می تواند منجر به بهبود یا افزایش تعداد اسپرم شود. با این حال، علمی که شاخص توده بدنی سالم را به تعداد اسپرم سالم مرتبط می کند، هنوز ضعیف است. یکی مطالعه مزایای اجرای یک برنامه ورزشی هوازی هفته ای حداقل سه جلسه دقیقه ای در هفته را بررسی کرد. شرکت کنندگان به تا درصد از حداکثر ضربان قلب خود رسیدند. در این مطالعه، ورزش منظم تعداد و تحرک اسپرم را در مرد مبتلا به چاقی و سبک زندگی کم تحرک افزایش داد. سیگار را ترک کنید. یکی دیگر از بهترین راه افزایش تعداد اسپرم ها این است که سیگار را ترک کنید. یک متاآنالیز در سال که نتایج بیش از مطالعه را با مجموع نزدیک به شرکت کننده بررسی کرد، نشان داد که سیگار به طور مداوم تعداد اسپرم را کاهش می دهد. محققان دریافتند افرادی که مقادیر متوسط یا زیاد تنباکو مصرف می‌کنند، کیفیت اسپرم کمتری نسبت به افرادی که کمتر تنباکو مصرف می‌کنند، دارند. از مصرف الکل و مواد مخدر خودداری کنید. تعداد مطالعات کنترل شده ای که ارتباط بین سلامت اسپرم و داروها را بررسی کرده اند محدود است. این به این دلیل است که آزمایش مواد غیرقانونی می تواند منجر به مشکلات اخلاقی شود. با این حال، یک بررسی استفاده جهانی از مواد مخدر مانند الکل، ماری جوانا و کوکایین را با کاهش تولید اسپرم مرتبط دانسته است. برخی شواهد متناقض هستند، بنابراین تحقیقات بیشتری برای ت یید این پیوند ضروری است. از مصرف داروهای تجویزی خودداری کنید. برخی از داروهای تجویزی به طور بالقوه می توانند تولید اسپرم سالم را کاهش دهند. با این حال، هنگامی که مرد مصرف دارو را متوقف کرد، تعداد اسپرم آنها باید به حالت عادی بازگردد یا افزایش یابد. داروهایی که ممکن است به طور موقت تولید و توسعه اسپرم را کاهش دهند، عبارتند از: متادون ضد التهاب مواد افیونی ضد آندروژن ها داروهای ضد افسردگی برخی از آنتی بیوتیک ها داروهای ضد روان پریشی تستوسترون اگزوژن یا مکمل استروییدهای آنابولیک، که ممکن است تا سال پس از قطع دارو بر تعداد اسپرم ت ثیر بگذارد. اگر مردان فکر می کنند که دارویی که در حال حاضر مصرف می کنند ممکن است تعداد اسپرم آنها را کاهش دهد یا بر باروری آنها ت ثیر بگذارد، باید با یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی مشورت کنند. مکمل شنبلیله کنید. شنبلیله مدت‌هاست که به عنوان یک درمان طبیعی برای سلامت ضعیف اسپرم استفاده می‌شود و طرفداران آن پیشنهاد می‌کنند که ممکن است به بهبود تعداد اسپرم کمک کند. در واقع، یک مطالعه در سال نشان داد که ترکیب در حال ثبت اختراع Furosap ، که تولیدکنندگان آن را از دانه‌های شنبلیله تولید کردند، به طور قابل توجهی کیفیت کلی منی و تعداد اسپرم را بهبود بخشید. محصولات مختلف شنبلیله، از جمله مکمل ها، برای خرید آنلاین در دسترس هستند. ویتامین D کافی دریافت کنید. محققان کاملا مطمین نیستند که چرا، اما سطح ویتامین D و کلسیم خون بر سلامت اسپرم ت ثیر می گذارد. در یک بررسی ادبیات از مطالعه، محققان ارتباط قابل توجهی بین بهبود باروری در شرکت کنندگان مرد و سطح بالاتر ویتامین D در خون پیدا کردند. با این حال، نویسندگان مطالعه هنگام تفسیر این نتایج احتیاط را توصیه می کنند و آزمایشات بالینی بیشتری را برای ت یید یافته های خود توصیه می کنند. تحقیقات نشان می‌دهد که کمبود کلسیم ممکن است بر تعداد اسپرم ت ثیر منفی بگذارد. مکمل های ویتامین D برای خرید در فروشگاه های مواد غذایی سالم و آنلاین در دسترس هستند. آشواگاندا مصرف کنید. آشواگاندا، یا جینسنگ هندی، مدت‌هاست که نقش مهمی در داروهای سنتی به‌عنوان یک درمان برای انواع مختلفی از اختلالات جنسی داشته است. یک مطالعه در سال نشان داد که مرد با تعداد اسپرم کم که روزانه میلی گرم آشواگاندا به مدت روز مصرف کردند، درصد افزایش در تعداد اسپرم خود مشاهده کردند. غذاهای غنی از آنتی اکسیدان بیشتر بخورید. آنتی اکسیدان ها مولکول هایی هستند که به غیرفعال کردن ترکیباتی به نام رادیکال های آزاد که به سلول ها آسیب می رسانند کمک می کنند. چندین ویتامین و مواد معدنی به عنوان آنتی اکسیدان عمل می کنند و برخی مطالعات مصرف آنتی اکسیدان را با افزایش تعداد اسپرم مرتبط می دانند. طبق یک بررسی در سال ، آنتی اکسیدان هایی که ممکن است برای تعداد اسپرم سالم مناسب باشند، عبارتند از: لوتیین بتاکاروتن ویتامین سی بتا کریپتوکسانتین مصرف چربی مناسب را افزایش دهید. چربی های غیراشباع چندگانه برای رشد سالم غشای اسپرم بسیار مهم هستند. چنین چربی هایی شامل امگا و امگا است. بررسی ها نشان می دهد مردان ناباروری که مکمل‌های اسیدهای چرب امگا را دریافت کرده‌اند، در مقایسه با مردانی که مکمل‌های امگا مصرف نمی‌کنند، در تحرک و غلظت اسپرم بهبود قابل‌توجهی داشته‌اند. مصرف چربی های غیر ضروری را کاهش دهید. یک مطالعه در سال ، مرد اسپانیایی سالم تا ساله را مورد بررسی قرار داد. محققان دریافتند که با افزایش مصرف اسیدهای چرب ترانس، تعداد اسپرم آنها به نسبت کاهش می یابد. در معرض محرک ها قرار نگیرید با افزایش آلودگی و ازدحام، محققان اغلب عوامل محیطی مانند کیفیت هوا و قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی سمی را با کاهش سلامت و تعداد اسپرم مرتبط می‌دانند. اجتناب از سموم محیطی تا حد امکان به سلامت کلی بهتر کمک می کند. مصرف سویا و غذاهای استروژن دار را محدود کنید. برخی از غذاها، به ویژه محصولات سویا، حاوی استروژن گیاهی هستند. این می تواند پیوند تستوسترون و تولید اسپرم را کاهش دهد. بررسی ها نشان می دهد که غلظت بالاتر استروژن گیاهی در مایع منی به معنای کیفیت پایین اسپرم است. بسیاری از محصولات کنسرو شده و پلاستیکی نیز سرشار از اشکال مصنوعی استروژن هستند. بیسفنول A ترکیبی است که به گیرنده های استروژن در بدن متصل می شود و همچنین ممکن است بر باروری مردان پس از قرار گرفتن در معرض آن ت ثیر بگذارد. همچنین مطالعات محدود نشان می دهد که مصرف فولات و روی در ترکیب ممکن است سلامت کلی اسپرم از جمله غلظت و تعداد اسپرم را بهبود بخشد. مواد غذایی برای بهبود تعداد اسپرم در بیشتر موارد، مصرف مکمل ها راهی مطمین برای فرد برای رسیدن به نیاز روزانه خود به اکثر ویتامین ها، مواد معدنی و آنتی اکسیدان ها است. با این حال، بدن همیشه آنها را به راحتی جذب نمی کند. اکثر مطالعات نشان می‌دهند که خوردن غذاهایی که مقادیر خوبی از ترکیبات و مواد شیمیایی خاص را فراهم می‌کنند، به بدن اجازه می‌دهد تا از آنها به طور موثرتری استفاده کند. بهترین راه برای افزایش تعداد اسپرم به طور طبیعی ممکن است افزایش مصرف غذاهای سرشار از مواد مغذی دوستدار اسپرم مانند ویتامین C ، آنتی اکسیدان ها و چربی های چند غیر اشباع باشد. بررسی سال چندین الگوی غذایی را که می تواند منجر به تعداد کم اسپرم شود را برجسته کرد. اینها عبارت بودند از: داشتن انرژی دریافتی بالا مصرف سطوح پایین آنتی اکسیدان استفاده سطوح بالای چربی های اشباع شده مصرف مقادیر محدودی از میوه ها و سبزیجات خوردن مقادیر زیاد گوشت قرمز و فرآوری شده مصرف نکردن اسیدهای چرب اشباع نشده کافی با توجه به الف بررسی ، هیچ غذای خاصی کلید افزایش تعداد اسپرم از طریق رژیم غذایی نیست. در عوض، در نظر گرفتن رژیم غذایی به عنوان یک کل بهترین راه برای بهبود باروری است. با این حال، این بررسی، خربزه طالبی را به عنوان یک غذای بسیار قوی در رابطه با بهبود تعداد اسپرم نشان داد. سخن آخر اکثر تحقیقات از استفاده از تغییرات سبک زندگی، درمان های طبیعی و تنظیم رژیم غذایی برای کمک به مرد برای مدیریت و بهبود تعداد کم اسپرم حمایت می کنند. چنین تغییراتی در شیوه زندگی شامل اتخاذ یک برنامه ورزشی منظم و برنامه خواب و همچنین اجتناب از تنباکو، الکل زیاد و مواد مخدر است. همچنین ممکن است به اجتناب از داروهای خاص کمک کند. مصرف مکمل های گیاهی، مانند شنبلیله و آشواگاندا نیز ممکن است کمک کننده باشد. تغییرات رژیم غذایی که باعث افزایش تعداد اسپرم می شود شامل کاهش مصرف اسیدهای چرب ترانس و افزایش مصرف اسیدهای چرب غیراشباع چندگانه و ویتامین D است. حفظ یک رژیم غذایی سالم و متعادل که شامل مقدار زیادی میوه و سبزیجات باشد، بهترین راه برای افزایش تعداد اسپرم از طریق رژیم غذایی است.

قبل از پرداختن به علت بی حسی و گزگز واژن، باید بدانیم که اگر در ناحیه تناسلی خود احساس بی حسی می کنید، ممکن است نگران آسیب عصبی، اختلال در جریان خون به اندام تناسلی یا عملکرد جنسی باشید. بی حسی واژن یا آلت تناسلی می تواند ناشی از سندرم دم اسبی باشد که یک اختلال نادر است. بی حسی دستگاه تناسلی بر اعصاب واقع در انتهای تحتانی نخاع ت ثیر می گذارد. این اختلال می تواند شروع سریع یا آهسته داشته باشد. بی‌حسی در ناحیه تناسلی یا لگن را می‌توان به روش‌های مختلفی مانند از دست دادن حس، " " یا "گزگز" توصیف کرد. بی‌حسی در ناحیه تناسلی یک بیماری جدی و نگران کننده است زیرا اغلب نشانه یک مشکل اساسی در اعصاب آن ناحیه است که نیاز به معاینه پزشکی دارد. تغییرات در حس و بی حسی ناحیه تناسلی اغلب نتیجه آسیب، فشرده شدن یا التهاب اعصابی است که از مجموعه ای از ریشه های عصبی محیطی منشعب می شوند و از پایین نخاع خارج می شوند. این مجموعه اعصاب به نام دم اسبی شناخته می شود. عصب دم اسبی و ریشه های عصبی برای عصب دهی به پایین تنه حیاتی هستند که شامل حس، حرکت و عملکرد اندام های اصلی پایین تنه از جمله اندام های دستگاه تناسلی است. عصب پودندال یکی از این شاخه های متعدد است. علت شایع بی حسی آلت تناسلی در زنان عصب پودندال آلت تناسلی و کلیتوریس و پوست ناحیه تناسلی (که پرینه نیز نامیده می شود) را می پوشاند. بی حسی منفرد ناحیه تناسلی اغلب مستقیما با آسیب به این عصب مرتبط است. مهم است که یک قرار ملاقات با پزشک خود داشته باشید تا تشخیص و مراقبت مناسب را دریافت کنید زیرا بی حسی دستگاه تناسلی می تواند یک وضعیت جدی باشد. علل بی حسی را می توان به دسته های زیر دسته بندی کرد: آسیب مستقیم ضربه‌ای به ناحیه لگن می‌تواند در موقعیت‌های با ضربه زیاد مانند تصادفات وسایل نقلیه موتوری یا موتور سیکلت، و همچنین در موقعیت‌های کم ضربه مانند افتادن افراد سالمند یا ضعیف‌رخ دهد. صدماتی که در چنین موقعیت‌های آسیب‌زا ایجاد می‌شود می‌تواند بر اجزای متعدد ناحیه لگن، از استخوان‌ها گرفته تا ماهیچه‌ها و شریان‌ها تا اعصاب ت ثیر بگذارد. اغلب ریشه های عصبی دم اسبی تحت ت ثیر قرار می گیرند (به این سندرم دم اسب گفته می شود) و علاوه بر بی حسی ناحیه تناسلی، افرادی که آسیب لگنی با تروما بالا دارند ممکن است، از دست دادن عملکرد یا کنترل مثانه، رفلکس های پایین تر، ضعف و بی حسی در سایر قسمت های بدن را نیز تجربه کنند. این یک بیماری خطرناک است و نیاز به معاینه فوری پزشکی دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علل بی حسی دستگاه تناسلی مربوط به فشرده سازی ممکن است شامل موارد زیر باشد: مشکلات ناشی از نحوه تعامل ستون فقرات با اعصاب پایین بدن می تواند منجر به فشرده سازی شود که ممکن است منجر به علایم بی حسی شود. به عنوان مثال، فتق دیسک یا شرایطی مانند تنگی کانال نخاعی (زمانی که برجستگی در مهره‌های نخاعی ایجاد می‌شود) می‌تواند اعصاب را در حین خروج تحت فشار قرار دهد. مسایل مکانیکی نیز می تواند از نیروهای خارجی ناشی شود. به عنوان مثال، دوچرخه سواری برای مدت طولانی می تواند منجر به فشرده شدن عصب پودندال و ریشه های آن در مردان شود که اغلب باعث بی حسی و ناتوانی جنسی می شود. تومورهای خوش خیم یا بدخیم که به پایین ستون فقرات حمله می کنند، می توانند اعصاب این ناحیه را تحت فشار قرار دهند و در نتیجه علایم ذکر شده در بالا را ایجاد کنند. علل التهابی بی حسی دستگاه تناسلی ممکن است شامل موارد زیر باشد: بسیاری از انواع مختلف عفونت، اعم از ویروسی و باکتریایی، می توانند به اعصاب ریشه های دم اسبی آسیب بزنند یا آنها را تحریک کنند. این علل عفونی می توانند مستقیما بر اعصاب ت ثیر بگذارند یا آبسه های ستون فقرات را تشکیل دهند که ممکن است منجر به التهاب نیز شود. بسیاری از بیماری‌های التهابی که منجر به حمله بدن به خود می‌شوند نیز می‌توانند بر روی اعصاب ت ثیر بگذارند و باعث آسیب شوند که منجر به بی‌حسی می‌شود. شرایطی مانند مولتیپل اسکلروزیس و نمونه هایی از این بیماری های خودایمنی هستند. اگرچه درد ساق پا شایع است و معمولا بدون جراحی از بین می‌رود، سندرم دم اسب، یک اختلال نادر است که بر بسته‌ای از ریشه‌های عصبی (دم اسبی) در انتهای پایینی (کمری) نخاع ت ثیر می‌گذارد. سندرم دم اسبی (با شروع سریع) بسیار نادر و یک اورژانس جراحی است. علایم اصلی سندرم دم اسبی (با شروع سریع) ، عبارتند از: ضعف پا بی‌حسی ران کمردردی که به باسن کشیده می شود. کمردردی که ساق پا را درگیر می کند. شکستگی استرس ساکرال یک شکستگی نادر و کوچک در ساکروم است. ساکروم یک استخوان مثلثی بزرگ در پایه ستون فقرات است و به لگن متصل می شود. علایم اصلی شکستگی مهره خاجی، عبارتند از: کمردرد ناشی از آسیب کمردردی که به باسن کشیده می شود. کمردردی که ساق پا را درگیر می کند. بی حسی دستگاه تناسلی می تواند برای مردان و زنان مشکل ساز باشد و می تواند علایم مرتبطی داشته باشد از جمله: درد بی حسی در اندام تحتانی مشکلات کنترل روده یا مثانه از دست دادن رفلکس های اندام تحتانی ضعف در ناحیه لگن یا اندام تحتانی اختلال عملکرد جنسی ممکن است رخ دهد، از جمله: اختلال نعوظ در مردان مانند انزال زودرس یا تاخیری ناتوانی در رسیدن به نعوظ (ناتوانی جنسی) یا ارگاسم در مرد یا زن بی حسی دستگاه تناسلی و علایم مرتبط با آن می تواند بسیار ناتوان کننده باشد و کیفیت زندگی بسیاری از افراد مبتلا را تحت تاثیر قرار دهد. در صورت مشاهده هر یک از علایم فوق، مهم است که به پزشک مراجعه کنید. علایم بی حسی تناسلی همیشه به عنوان یک اورژانس پزشکی در نظر گرفته می شود زیرا اعصاب از ریشه های نزدیک به نخاع منش می گیرند. حتی اگر علایم شما فقط ناحیه تناسلی را تحت تاثیر قرار داده و مداوم نباشد، برای بررسی بیشتر در اسرع وقت با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید. درمان به علت دقیق علایم شما بستگی دارد. پزشک ممکن است گزینه های درمانی زیر را با شما در میان بگذارد مانند: جراحی اغلب اولین گزینه برای برداشتن قطعات استخوان یا دیسک در ستون فقرات است که می تواند باعث ایجاد علایم شود. همچنین ممکن است از جراحی برای برداشتن برخی از تومورهایی که باعث فشرده‌سازی می‌شوند استفاده شود. اگر علایم شما نتیجه یک تومور باشد، پزشک ممکن است علاوه بر جراحی، شیمی درمانی یا پرتودرمانی را نیز پیشنهاد کند. اگر علایم شما به دلیل عفونت یا التهاب باشد، پزشک شما داروهای مختلفی مانند آنتی بیوتیک برای عفونت ها، استروییدها برای شرایط التهابی یا درمان های پیشرفته تر برای شرایطی مانند تجویز می کند. بی حسی دستگاه تناسلی اغلب با اختلال عملکرد جنسی در مردان و زنان همراه است. مردان ممکن است ناتوانی در رسیدن به نعوظ یا ارگاسم و مشکلات مربوط به انزال را تجربه کنند. زنان ممکن است علایم مشابهی را در رابطه با کلیتوریس تجربه کنند. مطالعات اخیر نشان داده‌اند که دوچرخه‌سواری شدید می‌تواند باعث فشرده شدن عصب پودندال شود، علاوه بر آن اختلال در جریان خون آلت تناسلی ممکن است منجر به بی‌حسی و ناتوانی جنسی شود. هیچ اطلاعاتی در مورد اینکه کدام صندلی دوچرخه یا چه نوع صندلی دوچرخه باعث تشدید این علایم می شود وجود ندارد. با این حال، بیشتر مطالعات فاصله تمرین، مکث در طول دوچرخه‌سواری طولانی و شدید، و ایستادن مکرر به منظور اجتناب و پیشگیری از علایم پیشنهاد می‌کنند. همیشه قبل از اینکه گزینه های درمانی این علایم را در نظر بگیرید، ابتدا با پزشک خود مشورت کنید. بسته به علایم شما، ممکن است درمان خانگی ایمن نباشد. با این حال، اگر متوجه شدید علایم شما مربوط به فعالیت هایی مانند دوچرخه سواری یا شرکت در مسابقات سه گانه است، تلاش کنید تا مشارکت خود را در آن فعالیت ها کاهش دهید. بی حسی دستگاه تناسلی بسته به علت خاص ممکن است مزمن یا حاد باشد. به عنوان مثال، در مورد یک تومور، علایم ممکن است به کندی پیشرفت کنند که دلیل آن ماهیت کند رشد برخی از تومورها است. علایم بی حسی ممکن است در طول زمان ظاهر شود و این وضعیت ممکن است ماهیت مزمن داشته باشد. از سوی دیگر، یک آسیب با ضربه شدید منجر به علایم حاد می شود که بلافاصله پس از آسیب رخ می دهد. در هر صورت، درمان فوری ضروری است. بی حسی یا از دست دادن حس در ناحیه لگن، به ویژه پس از یک آسیب بسیار آسیب زا، نیاز به معاینه فوری پزشکی دارد. این ممکن است اولین علامت سندرم دم اسب (آسیب به ریشه های عصبی پایین تنه که از نخاع خارج می شود) باشد. این اعصاب برای عملکردهای متعدد پایین تنه بسیار مهم هستند و معاینه فوری سالم بودن آنها و درمان مناسب مهم است. بی حسی گزگز و بی حسی بدون احساس یکسان نیستند. این همان احساس "سوزن سوزن" که ممکن است هنگام "خوابیدن" دست یا پایتان احساس کنید، است. بی حسی گزگز و بی حسی بدون احساس تقریبا همیشه مربوط به اعصاب است. برخی افراد آن را هنگام فعالیت جنسی شدید احساس می کنند. اگر در طول فعالیت جنسی اصلا چیزی احساس نمی کنید، ممکن است اتفاق جدی در حال وقوع باشد که نیاز به درمان بالینی دارد. هیچ‌کدام از انواع بی‌حسی لزوما "طبیعی" نیستند، اما به گفته رجینا کارداچی، پزشک پرستار سلامت زنان و استادیار بالینی در کالج پرستاری دانشگاه نیویورک، آن‌قدرها هم که مردم فکر می‌کنند بی حسی غیر معمول نیستند. بی حسی موقت معمولا دلیلی برای نگرانی نیست. هنگامی که بعد از رابطه جنسی بی حسی اتفاق می افتد، اغلب به دلیل تحریک بیش از حد اعصاب در اندام تناسلی یا حساسیت بیش از حد است. بعضی از افراد بعد از رابطه جنسی بسیار حساس هستند و از لمس کردن بیشتر خوششان نمی‌آید. اغلب اوقات، بی حسی بعد از رابطه جنسی بیشتر شبیه سوزن سوزن شدن است، اما به گفته کارداچی، ممکن است برای هرکس کمی متفاوت باشد. برای برخی، این [حساسیت] می‌تواند بی‌حسی کامل باشد، که وقتی شریک زندگی شما می‌خواهد فعالیت جنسی را ادامه دهد، ممکن است شما واقعا قادر به احساس چیزی نیستید. هرگونه بی حسی واژن که بعد از رابطه جنسی تجربه می کنید معمولا موقتی است و باید با کمی استراحت برطرف شود. اگرچه ممکن است شایع باشد، بی حسی طولانی مدت در واژن شما هرگز "طبیعی" نیست. اگر اغلب بی حسی واژن اتفاق می افتد، در توانایی شما برای لذت بردن از رابطه جنسی اختلال ایجاد می کند، یا اگر نگران آن هستید، در مورد علایم خود با پزشک صحبت کنید. پزشکان می توانند به ایجاد یک برنامه درمانی متناسب با نیازهای فردی شما کمک کنند.

می توانند به درمان بیماری های درد مزمن مانند آرتریت روماتویید ( RA ) کمک کنند. این شکل از آرتریت یک اختلال خود ایمنی است که باعث می شود سیستم ایمنی بدن شما به مفاصل شما حمله کند. و باعث التهاب در بافت مفصل، درد و تورم نیز شود. که در صورت عدم درمان، آرتریت روماتویید می تواند باعث آسیب جبران ناپذیر غضروف و مفاصل شود. اسانس ها عصاره های گیاهی بسیار غلیظ به شکل روغن هستند که از اجزای مختلف گیاهان از جمله ریشه، ساقه، برگ، گل یا میوه گرفته می شوند. آنها سرشار از مواد مغذی و مواد معدنی هستند که برای شفا و رایحه درمانی استفاده می شوند. تحقیقات علمی نشان می دهد اگرچه اسانس ها پیشرفت بیماری مانند RA را متوقف نمی کنند، اما مزایای بالقوه آنها را می توان به سه طریق زیر تجربه کرد: از طریق رژیم غذایی مصرف می شود. به صورت موضعی روی پوست اعمال شود. استنشاقی (معروف به رایحه درمانی) است. برای افراد مبتلا به آرتریت روماتویید، استفاده موضعی از اسانس ها ممکن است موثر باشد. یعنی هرجا که درد مفاصل وجود دارد، روغن را روی پوست ماساژ دهید. برای انجام این کار، متخصصان توصیه می کنند که تا قطره اسانس را در اونس ( قاشق غذاخوری) از آنچه به عنوان روغن حامل شناخته می شود، مانند روغن نارگیل، بادام، زیتون، آرگان یا روغن جوجوبا بریزید. رقیق کردن اسانس در روغن حامل، جذب آن را آسان‌تر می‌کند و به محافظت از پوست در برابر تحریک کمک می‌کند. اسانس های رقیق نشده قوی هستند و پتانسیل تحریک پوست و گاهی اوقات حساسیت به آفتاب را دارند. برخی از روغن های ضروری ممکن است باعث واکنش های پوستی در برخی افراد شوند. همیشه مخلوط روغن رقیق شده را روی قسمت کوچکی از پوست قبل از استفاده در مناطق بزرگتر آزمایش کنید. اگر به آرتریت روماتویید مبتلا هستید، ممکن است پزشک داروهایی را برای کاهش التهاب و تسکین درد تجویز کرده باشد. یک درمان مکمل یا جایگزین بی خطر برای درد شما روغن های ضروری است. که قبل از استفاده موضعی باید اسانس ها را با روغن های حامل مانند: روغن نارگیل، روغن بادام شیرین، روغن زیتون، روغن آووکادو، روغن جوجوبا، روغن آرگان، روغن دانه انگور ترکیب کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این اسانس ها عبارتند از: اسطوخودوس ( Lavandula angustifolia ) یکی از پرمصرف‌ترین اسانس‌ها است که به دلیل توانایی آن در ایجاد آرامش و تشویق خواب آرام مورد توجه قرار گرفته است. اما همچنین اثرات ضد التهابی را نشان داده است که به نظر می رسد مستقیما به درد مزمن مفاصل کمک می کند و آن را به یک کاندیدای قوی برای افراد مبتلا به RA تبدیل می کند. در یک مطالعه در سال روی بیماران RA ، پس از ماساژ اسانس اسطوخودوس (در ترکیب با چند روغن دیگر) در مفاصل زانو، سطح درد و خستگی به طور قابل توجهی بهبود یافت. اثرات آرام بخش این روغن نیز ممکن است برای بیماران RA که گاهی از اضطراب و درد مزمن رنج می برند، مفید باشد. برای امتحان کردن این اسانس کارشناسان توصیه می کنند که در هر قاشق چایخوری روغن حامل، قطره از اسانس را مخلوط کنید. اسانس زنجبیل ( Zingiber officinale ) دارای اثرات ضد التهابی و کاهش درد قوی است. به طور خاص، طبق تحقیقات اخیر، به نظر می رسد که زنجبیل با تنظیم بیان ژن التهابی، التهاب مربوط به RA را کاهش می دهد. مطالعات انجام شده بر روی حیوانات و انسان ها نشان داده است که استفاده موضعی از اسانس زنجبیل التهاب مزمن مفاصل را کاهش داده و به تسکین درد در افراد مبتلا به آرتریت روماتویید و آرتریت کمک می کند. برای این اسانس، دو تا سه قطره را به قاشق غذاخوری روغن حامل اضافه کنید و چند بار در هفته آن را بر روی مناطق آسیب دیده بمالید. برای تقویت بیشتر، پس از ماساژ ناحیه با روغن، از کمپرس گرم استفاده کنید. مهم است که توجه داشته باشید که ممکن است به زنجبیل که به صورت موضعی استفاده می شود حساسیت داشته باشید، بنابراین همیشه باید ابتدا یک پچ آزمایشی را روی یک ناحیه کوچک انجام دهید. از زردچوبه ( Curcuma longa ) هزاران سال است که در روش‌های درمانی استفاده می‌شود و به دلیل خواص ضدالتهابی که دارد، شناخته شده است. تحقیقات مدرن نشان می دهد که ماده فعال آن کورکومین به کاهش التهاب و تحریک جریان خون کمک می کند و حتی گزارش شده است که درد و همچنین داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) را در افراد مبتلا به RA تسکین می دهد. در حالی که می توانید اسانس زردچوبه را به صورت موضعی در نواحی آسیب دیده بمالید، ممکن است بخواهید این ادویه را در رژیم غذایی یا مکمل خود قرار دهید. توصیه شده که استفاده از این اسانس را با میلی گرم دو بار در روز شروع کنید. ممکن است اسانس اکالیپتوس ( Eucalyptus globulus ) را به دلیل توانایی آن در کمک به علایم تنفسی بشناسید. اما این اسانس حاوی ترکیباتی است که به عنوان ضد التهاب عمل می کنند و به کاهش تورم و درد به ویژه برای افراد مبتلا به RA کمک می کند. این روغن همچنین ممکن است به بهبود گردش خون کمک کند. یک مطالعه در سال نشان داد که استنشاق روغن اکالیپتوس پس از جراحی تعویض زانو به کاهش سطح درد در بیماران آرتریت کمک می کند. در حالی که روغن اکالیپتوس را می توان رقیق کرد و به صورت موضعی در مناطق آسیب دیده استفاده کرد، ممکن است بخواهید چندین قطره را به یک کاسه آب داغ اضافه کنید و بخار آن را برای اثر آرام بخش استنشاق کنید. اگر عاشق روغن‌های ضروری هستید، مطمین شوید که آلرژی ندارید. ارجاع به اسانس کندر ( Boswellia serrata ) به زمان های کتاب مقدس برمی گردد، کندر شیره خشک شده درختان از جنس Boswellia است. قرن هاست که از آن به عنوان بخور استفاده می شود. همچنین به دلیل خواص ضد عفونی کننده، بازسازی کننده و ضد التهابی آن شناخته شده است. یک مطالعه در سال کندر را به عنوان یک درمان بالقوه برای کاهش علایم التهابی، به ویژه از آرتروز تایید کرد. اما دانشمندان در حال بررسی این موضوع هستند که چگونه کندر به ویژه هنگامی که با اسانس ( Commiphora myrrha ) ترکیب می شود، ممکن است برای کاهش التهاب مفاصل مفید باشد. در حالی که افراد مبتلا به آرتریت روماتویید می‌توانند این روغن ضروری را به صورت موضعی در نواحی پوست اطراف مفاصل دردناک امتحان کنند، اما مصرف کندر از طریق کپسول توصیه می شود که دوز را به - میلی‌گرم (میلی‌گرم) در روز محدود می‌کند. اسانس کندر ممکن است با برخی از داروها از جمله: ایبوپروفن تداخل داشته باشد و ممکن است عوارض جانبی مانند حالت تهوع، اسهال و سوزش سر دل ایجاد کند. برای افرادی که باردار یا شیرده هستند نیز توصیه نمی شود. تحقیقات انجام شده بر روی اسانس ترنج ( Citrus bergamia ) به توانایی آن در کاهش التهاب، کاهش سطح کلسترول و افزایش خلق و خوی مثبت اشاره دارد که همه اینها ممکن است برای افراد مبتلا به RA مفید باشد. مطالعات نشان می دهد که ترکیبات موجود در ترنج علاوه بر قابلیت ضد التهابی که روی پوست استفاده می شود، ت ثیر مثبتی بر پاسخ درد در انسان و حیوانات دارد. کارشناسان توصیه می کنند دو تا سه قطره اسانس ترنج را با اونس روغن حامل برای استفاده موضعی مخلوط کنید. اسانس ریحان ( Ocimum basilicum ) معمولا در غذا استفاده می شود، اما در واقع حاوی ترکیباتی است که ممکن است به تسکین دردهای عضلانی، کاهش التهاب و کنترل سیستم عصبی کمک کند. تحقیقات بیشتری در این خصوص مورد نیاز است، اگرچه یک مطالعه در سال نشان داد که دوز - میلی گرمی (میلی گرم) عصاره اسانس ریحان روزانه منجر به کاهش تورم مفاصل و (جمع شدن مایعات مرتبط با التهاب) می شود. بنابراین به نظر می رسد این اسانس می تواند بهترین عملکرد را در هنگام مصرف داشته باشد. که اضافه کردن آن به رژیم غذایی برای کمک به بهبود خلق و خو و تسکین دردها توصیه می شود. به احتمال زیاد، شما با اسانس پرتقال شیرین ( Citrus sinensis ) در مواد تمیزکننده یا طعم دهنده غذا مواجه شده اید. اما مطالعات اولیه خواص ضد عفونی کننده، ضد التهابی و ضد افسردگی آن را پس از اینکه متوجه شدند سطح درد استخوان بیماران پس از استنشاق روغن به میزان قابل توجهی کاهش یافته است، را نشان می دهد. برای درد آرتروز، می‌توانید یک تا دو قطره اسانس پرتقال رقیق شده را به ازای هر دو قاشق چای‌خوری روغن حامل روی پوست ماساژ دهید. یا آن را به حمام خود اضافه کنید تا یک اثر نشاط بخش کلی ایجاد کنید. اسانس های مرکبات مانند پرتقال و ترنج می توانند باعث حساسیت به نور خورشید شوند. برای جلوگیری از واکنش احتمالی، سعی کنید تا ساعت پس از استفاده از آن بر روی پوست خود از نور خورشید دور بمانید. اسانس ها بیشتر به صورت دمنده و استنشاقی استفاده می شوند. میوه پرتقال یک اسانس قوی با خواص ضد عفونی کننده، ضد التهابی و ضد افسردگی تولید می کند. یک مطالعه در سال تاثیر رایحه درمانی با اسانس پرتقال بر بیماران مبتلا به درد ناشی از شکستگی اندام را ارزیابی کرد. شرکت‌کنندگانی که روغن پرتقال را استنشاق می‌کردند، در مقایسه با افرادی که این کار را نکردند، درد کمتری را احساس می کردند. بنابراین محققان معتقد شدند که این روغن به عنوان یک درمان مکمل مفید است. برای کاهش درد آرتروز می توانید روغن پرتقال رقیق شده را روی پوست خود بمالید و ماساژ دهید. برای ایجاد یک اثر آرام بخش و کاهش درد بدن، روغن پرتقال رقیق شده را به حمام خود اضافه کنید. اگر از روغن‌های ضروری مرکبات به صورت موضعی استفاده می‌کنید، پس از آن باید از نور خورشید اجتناب کنید. روغن‌های ضروری می‌توانند درمان موثری برای دردهای مزمن مانند آرتریت روماتویید باشند. با این حال، نباید روش های درمانی سنتی را نادیده بگیرید. روغن های ضروری باید در کنار داروهای خود با نظر پزشک استفاده شوند. روغن‌های ضروری را هرگز نباید به صورت خوراکی مصرف کنید، مگر اینکه توسط یک رایحه‌درمانگر معتبر توصیه شود. مهم است که به یاد داشته باشید که روغن های ضروری توسط FDA نظارت و تنظیم نمی شوند، بنابراین سعی کنید اسانس های خالص را انتخاب کنید و از رایحه های مصنوعی خودداری کنید. همچنین ممکن است بخواهید از یک پخش کننده اسانس استفاده کنید، دستگاهی که برای پخش اسانس ها در هوای اطراف استفاده می شود. استفاده از روغن‌های ضروری خام روی پوست نیز می‌تواند باعث تحریک و عوارض جانبی بالقوه مضر شود. قبل از استفاده از هر روغنی، روغن رقیق شده را روی ناحیه کوچکی از پوست خود، مانند داخل مچ دست خود آزمایش کنید. زمانی که روغن‌های ضروری طبق دستورالعمل استفاده می‌شوند، معمولا عوارض و خطرات کمی دارند، اما در صورت بلعیده شدن یا استفاده نادرست، می‌توانند سمی باشند. این ایده خوبی است که قبل از استفاده از روغن های ضروری در برنامه روزانه خود، با پزشک خود مشورت کنید، به خصوص اگر باردار هستید یا در دوران شیردهی هستید.

وضعیت جنین درهفته بارداری، قد جنین از بالای سر تا پاشنه پا تقریبا . سانتی متر است. در این هفته جنین گرم وزن دارد ورنیکس در هفته بارداری ضخیم می شود. ورنیکس پوشش نرم و پنیری شکلی است که پوست جنین را می پوشاند. در طول این هفته، ورنیکس شروع به ریختن در مایع آمنیوتیک می کند. بررسی ها نشان می دهد که جنین در رحم مادر ورنیکس موجود در مایع آمنیوتیک را می بلعد، این مایع به رشد معده و روده جنین کمک می کند مایع آمنیوتیکی که جنین در آن زندگی می کند در حدود هفته به اوج خود می رسد. تقریبا میلی لیتر مایع کیسه آمنیون وجود دارد. جنین مایع آمنیوتیک را بلعیده و در آن حرکت می کند. مایع آمنیوتیک به رشد عضلات و استخوان های جنین کمک می کند نوزادانی که در هفته بارداری به دنیا می آیند ممکن است برخی مشکلات مانند زردی، مشکل تغذیه یا تنفس را تجربه کنند که معمولا با انجام مراقبت های لازم به راحتی برطرف می شود. نوزاد در هفتگی بیش از از موارد با موفقیت همراه است منبع

می توانند با هم رخ دهند، در این صورت علایم ممکن است تصادفی و مربوط به مشکلات جداگانه باشد. اما گاهی اوقات، درد قفسه سینه و شکم علایم ترکیبی یک بیماری هستند. درد شکم می تواند مانند یک درد تیز یا مبهم باشد که متناوب یا مداوم رخ می دهد. از سوی دیگر، درد قفسه سینه می‌تواند مانند احساس سفت شدن و سوزش در قسمت بالایی شکم یا زیر استخوان سینه رخ دهد. برخی از افراد همچنین آن را به عنوان فشار یا درد ضرباتی که به پشت یا شانه ها منتشر می شود، توصیف می کنند. علت درد قفسه سینه و شکم می تواند چیزی جزیی باشد. اما این بدان معنا نیست که شما باید ناراحتی را به عنوان یک آزار جزیی نادیده بگیرید. درد قفسه سینه همچنین می‌تواند نشان‌دهنده یک وضعیت اورژانس پزشکی باشد، به خصوص زمانی که همراه با تعریق، سرگیجه یا تنگی نفس رخ دهد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: شایع ترین علل درد قفسه سینه علل شایع درد قفسه سینه و شکم عبارتند از: نفخ و گاز شکم درد گاز معمولا با گرفتگی معده همراه است، اما برخی از افراد درد گاز در قفسه سینه و سایر قسمت‌های بدن احساس می‌کنند. این نوع درد می تواند مانند سفتی در ناحیه قفسه سینه احساس شود. ممکن است پس از خوردن یک وعده غذایی بزرگ یا پس از خوردن برخی غذاها (سبزیجات، گلوتن یا لبنیات) رخ دهد. علایم دیگر گاز عبارتند از یبوست و نفخ. دفع گاز یا آروغ زدن ممکن است به تسکین ناراحتی کمک کند. استرس و اضطراب استرس و اضطراب نیز می تواند باعث درد قفسه سینه و شکم شود. درد معده ناشی از اضطراب می تواند مانند حالت تهوع یا درد مبهم باشد. اضطراب شدید می تواند باعث اضطراب یا حمله پانیک شود و باعث دردهای شدید و کوبنده در قفسه سینه شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سایر علایم حمله پانیک، عبارتند از: بی قراری نگرانی بیش از حد تنفس سریع و پی در پی ضربان قلب سریع حمله قلبی حمله قلبی زمانی رخ می دهد که انسداد جریان خون را به قلب شما قطع کند. علایم از فردی به فرد دیگر متفاوت است، بنابراین تشخیص حمله قلبی ممکن است دشوار باشد. حمله قلبی یک اورژانس پزشکی است و باید فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. علایم می تواند شامل درد شکم و همچنین سفتی یا درد در قفسه سینه باشد. علایم می توانند به طور ناگهانی یا تدریجی در طول زمان بروز کنند. همچنین ممکن است موارد زیر تجربه کنید: تنگی نفس یک عرق سرد سبکی سر دردی که به بازوی چپ می رسد. بیماری ریفلاکس معده ( GERD ) GERD یک اختلال گوارشی است که در آن اسید معده به مری باز می گردد. GERD می تواند باعث سوزش سر دل مداوم و همچنین حالت تهوع و درد شکم شود. عواملی که باعث ایجاد بیماری ریفلاکس می شوند عبارتند از: چاقی سیگار کشیدن خوردن وعده های غذایی حجیم خوردن غذاهای چرب یا سرخ شده زخم معده زخم های گوارشی زخم هایی هستند که در پوشش معده ایجاد و باعث ایجاد موارد زیر می شوند: نفخ آروغ زدن درد شدید معده سوزش سردل درد قفسه سینه بسته به شدت زخم، برخی افراد مدفوع خونی و کاهش وزن غیرقابل توجیه نیز دارند. آپاندیسیت آپاندیسیت التهاب آپاندیس یا یک لوله توخالی باریک است که در قسمت پایین سمت راست معده قرار دارد. علت آپاندیس مشخص نیست. هنگامی که ملتهب می شود، می تواند باعث درد ناگهانی شکم شود که از اطراف ناف منشا می گیرد و به سمت راست معده کشیده می شود. درد همچنین می تواند به پشت و قفسه سینه انتشار یابد. علایم دیگر می تواند شامل موارد زیر باشد: نفخ یبوست تب استفراغ ورم معده گاستریت التهاب پوشش داخلی معده است. این می تواند علایمی مانند: حالت تهوع استفراغ احساس پری درد در قسمت بالای شکم نزدیک قفسه سینه گاستریت حاد خود به خود برطرف می شود. گاستریت مزمن ممکن است نیاز به دارو داشته باشد. ازوفاژیت این التهاب در بافت مری ناشی از بیماری ریفلاکس، دارو یا عفونت است. علایم ازوفاژیت عبارتند از: سوزش سردل مشکل در بلع دل درد درد قفسه سینه زیر استخوان سینه آمبولی ریه، یکی از عوامل درد قفسه سینه و شکم این وضعیت زمانی رخ می دهد که یک لخته خون به ریه ها می رود. علایم آمبولی ریه عبارتند از: سرفه خونی تنگی نفس احساس اینکه دچار حمله قلبی شده اید. همچنین ممکن است پا درد و تب داشته باشید و برخی افراد درد شکم را تجربه کنند. سنگ کیسه صفرا یکی دیگر از عوامل درد قفسه سینه و شکم سنگ کیسه صفرا زمانی رخ می دهد که رسوبات مایع گوارشی در کیسه صفرا سخت شود. کیسه صفرا عضوی گلابی شکل است که در سمت راست معده قرار دارد. گاهی اوقات، سنگ کیسه صفرا علایمی ایجاد نمی کند. هنگامی که آنها انجام می دهند، ممکن است داشته باشید: دل درد درد تیغه شانه حالت تهوع استفراغ درد زیر استخوان سینه که ممکن است با درد قفسه سینه اشتباه گرفته شود. درمان درد قفسه سینه و شکم درمان این ترکیبی از علایم به مشکل اساسی بستگی دارد. اگر به دلیل گاز درد قفسه سینه و شکم دارید، مصرف یک مسکن بدون نسخه می تواند به کاهش سفتی در قفسه سینه و توقف درد معده کمک کند. درمان برای GERD ، زخم، ازوفاژیت، و گاستریت داروهای بدون نسخه برای خنثی کردن یا توقف تولید اسید معده می توانند علایم GERD را تسکین دهند. این شامل: سایمتیدین ( Tagamet HB ) فاموتیدین ( Pepcid AC ) نیزاتیدین ( Axid AR ) یا، پزشک شما می تواند داروهایی مانند اسموپرازول ( Nexium ) یا لانزوپرازول ( Prevacid ) را تجویز کند. داروهایی برای جلوگیری از تولید اسید نیز می توانند به درمان زخم معده، ازوفاژیت و ورم معده کمک کنند. برای سنگ های صفراوی که علایمی ایجاد نمی کنند، درمان لازم نیست. اما برای علایم آزاردهنده، پزشک می‌تواند دارویی برای حل کردن سنگ‌های صفراوی تجویز کند یا جراحی برای برداشتن کیسه صفرا را توصیه کند. جراحی برای برداشتن آپاندیس برای آپاندیسیت ضروری است. شما داروهای رقیق کننده خون و حل کننده های لخته را برای آمبولی ریه دریافت خواهید کرد، اگرچه پزشک ممکن است جراحی را برای برداشتن یک لخته خطرناک توصیه کند. داروهای لخته شکن نیز درمان های خط اول حمله قلبی هستند. این داروها می توانند لخته را حل کرده و جریان خون را به قلب شما بازگردانند. راه های پیشگیری از درد قفسه سینه و معده انتخاب‌های سبک زندگی سالم‌تر به پیشگیری از برخی علل درد قفسه سینه و شکم کمک می‌کند. برخی از راه ها عبارتند از: کاهش مقداری استرس در زندگی شما به طور بالقوه می تواند اضطراب شدید و اختلالات هراس را کاهش دهد. از نه گفتن نترسید و تکنیک های مدیریت استرس مانند تنفس عمیق یا مدیتیشن را برای کنترل احساسات و عواطف خود تمرین کنید. آهسته غذا خوردن، خوردن وعده های غذایی کوچکتر و پرهیز از انواع خاصی از غذاها (مانند لبنیات، غذاهای چرب و غذاهای سرخ شده) ممکن است از علایم زیر جلوگیری کند: بیماری ریفلاکس زخم ها گاستریت ازوفاژیت کاهش وزن و رژیم غذایی سالم نیز می تواند از بیماری قلبی جلوگیری کند و همچنین خطر ابتلا به سنگ کیسه صفرا را کاهش دهد. فعالیت بدنی حتی می تواند از لخته شدن خون که به ریه ها می رود جلوگیری کند. پیروی از دستورات پزشک: اگر سابقه آمبولی ریه دارید، مصرف داروهای رقیق کننده خون، پوشیدن جوراب های فشاری و بالا نگه داشتن پاها در شب می تواند از لخته شدن خون در آینده جلوگیری کند. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ برخی از دردهای قفسه سینه و شکم می توانند خفیف باشند و در عرض چند دقیقه یا چند ساعت برطرف شوند، چه به تنهایی یا با داروهای بدون نسخه. ناراحتی ناشی از شرایط خاص ممکن است نیازی به پزشک نداشته باشد، مانند: گاز اضطراب رفلکس اسید سنگ کیسه صفرا یک زخم برای علایمی که بهبود نمی یابند یا بدتر می شوند، باید به پزشک مراجعه کنید. درد قفسه سینه می تواند نشانه ای از حمله قلبی یا لخته شدن خون در ریه ها باشد که هم تهدید کننده زندگی و هم برای فوریت های پزشکی هستند. سوالات متداول چه چیزی می تواند باعث درد قفسه سینه و شکم بعد از غذا خوردن شود؟ گاهی اوقات، این ترکیبی از علایم تنها پس از خوردن غذا یا در طول یک وعده غذایی رخ می دهد. اگر چنین است، علت اصلی می تواند این باشد: گاز و نفخ GERD ازوفاژیت گاستریت اما در مورد گاستریت، غذا خوردن در برخی افراد معده درد را بهبود می بخشد و در برخی دیگر درد معده را تشدید می کند. چه چیزی می تواند باعث درد قفسه سینه و سمت راست شکم شود؟ آیا درد قفسه سینه همراه با درد شکم در سمت راست دارید؟ یکی از دلایل احتمالی آپاندیسیت است. این عضو در سمت راست پایین شکم شما قرار دارد. سنگ کیسه صفرا همچنین می تواند باعث درد در سمت راست معده، به طور معمول در نزدیکی قسمت فوقانی شکم شود. چه چیزی می تواند باعث درد شکم و درد قفسه سینه در هنگام تنفس شود؟ علل احتمالی درد قفسه سینه که هنگام تنفس بدتر می شود عبارتند از: یک حمله قلبی آپاندیسیت آمبولی ریه درد قفسه سینه و درد شکم می تواند یک آزار جزیی یا یک نگرانی جدی برای سلامتی باشد. در مورد علایم با پزشک خود صحبت کنید و اگر درد قفسه سینه غیرقابل توضیح همراه با مشکل تنفسی را تجربه کردید در تماس با مراکز درمانی تردید نکنید.

احتمال چه خارجی، که به عنوان کاندوم "مردانه" نیز شناخته می شود، یا کاندوم داخلی، که به آن کاندوم "زنانه" نیز گفته می شود وجود دارد. به هر حال، این غلاف نازک ممکن است تنها چیزی باشد که از شما و همسرتان در برابر عفونت مقاربتی، بارداری یا هر دو محافظت می کند. هر چقدر هم که می تواند ترسناک باشد، برخورد سریع با موقعیت ممکن است احتمال اینکه با یک نتیجه جدی مواجه شوید را کاهش دهد. حداقل زمان خوبی است که نگاهی به نحوه انتخاب و استفاده صحیح از کاندوم های خارجی یا داخلی بیندازید تا در آینده دچار مشکل نشوید. ما در این مقاله از برای شما توضیح می دهیم که در صورت پارگی کاندوم خارجی یا داخلی چه اقداماتی باید انجام دهید. همچنین نکاتی در مورد چگونگی جلوگیری از پارگی کاندوم های خارجی یا داخلی در وهله اول ارایه می دهیم. آنچه در این مقاله خواهید خواند: اقدامات مهم و فوری در پارگی کاندوم اگر کاندوم خارجی یا داخلی در حین رابطه جنسی پاره شد، بلافاصله آن را متوقف کنید. شما و همسرتان باید چند سوال را در نظر بگیرید آیا پارگی بعد از انزال اتفاق افتاده است؟ یا شما تازه شروع به رابطه جنسی کرده اید یا نزدیک به انزال بودید؟ آیا کاندوم خارجی هنوز روی آلت تناسلی است یا داخل واژن یا رکتوم است؟ اگر کاندوم بعد از انزال پاره شد، این امکان وجود دارد که منی یا سایر مایعات بدن منتقل شده باشد. سعی کنید تا حد امکان منی را از واژن یا رکتوم خارج کنید. می توانید چمباتمه زدن و هل دادن را امتحان کنید که گویی می خواهید مدفوع کنید. همچنین می توانید سعی کنید روی توالت بنشینید و زور بزنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پس از آن، می توانید به آرامی ناحیه تناسلی را با آب و صابون بشویید. از دوش گرفتن، مالش دادن یا استفاده از پاک کننده یا ضدعفونی کننده خشن خودداری کنید. دوش واژینال می تواند باکتری های محافظ واژن را از بین ببرد. همچنین ممکن است به بافت ها آسیب برساند. استفاده از مواد ضد عفونی کننده نیز می تواند به سلول ها آسیب برساند. مواد شیمیایی شدید می توانند باعث التهاب شوند که ممکن است خطر ابتلا به عفونت HIV را افزایش دهد. پیشگیری از عفونت HIV در هنگام پارگی کاندوم اگر فکر می کنید ممکن است مایعات منتقل شده باشد و در مورد وضعیت HIV یا شریک زندگی خود مطمین نیستید، بهترین کار این است که با همسرتان به نزدیکترین کلینیک یا اورژانس ( ER ) بروید. اگر فکر می کنید یکی از شما مبتلا به HIV است، این مرحله از اهمیت بیشتری برخوردار است. حتی اگر آزمایشات اولیه شما منفی باشد، پزشک ممکن است وضعیت شما را با یک دوره روزه داروهای ضد رتروویروسی بررسی کند. با یا بدون آزمایش منفی، دارو برای کاهش سرعت انتشار احتمالی ویروس در بدن شروع می شود. هنگامی که آن را برای جلوگیری از عفونت HIV مصرف می‌کنید، درمان پیشگیری پس از مواجهه با HIV ( PEP ) نامیده می‌شود. درمان معمولا یک داروی ترکیبی حاوی ترووادا یا دسکووی (امتریسیتابین و تنوفوویر) ، به علاوه ایزنترس (رالتگراویر) یا تیویکای (دولوتوگراویر) است. در حالت ایده آل، PEP باید ظرف ساعت پس از مواجهه احتمالی با HIV شروع شود. اگر در عرض (و شاید ) ساعت پس از قرار گرفتن در معرض تجویز شود، اغلب هنوز موثر است. پیشگیری از بارداری در پارگی کاندوم اگر یک کاندوم خارجی یا داخلی پاره شد و از یک روش ضد بارداری دیگر استفاده نمی کنید، احتمال بارداری وجود دارد. اگر در این شرایط هستید، پیشگیری از بارداری اضطراری می تواند از بارداری جلوگیری کند. دو گزینه اصلی از جمله دو قرص "صبح بعد" و قرار دادن یک دستگاه داخل رحمی مسی ( IUD ) در عرض پنج روز پس از رابطه وجود دارد. IUD وسیله ای به شکل T است که در رحم یا رحم قرار داده می شود تا از بارور شدن تخمک توسط اسپرم جلوگیری کند. طرح B یک مرحله ای قرص پلان بی یک مرحله ای (لوونورژسترول) که بدون نسخه در دسترس است، در دسته ای از داروها به نام پروژستین قرار دارد. این قرص با جلوگیری از آزاد شدن تخمک توسط بدن یا جلوگیری از بارور شدن تخمک توسط اسپرم عمل می کند. این یک داروی ضد بارداری تک دوز است که باید ظرف ساعت مصرف شود. دوز ضد بارداری الا یکی دیگر از یک دوز ضد بارداری الا (اولیپریستال استات) است. برای این دارو به نسخه نیاز دارید. با ت خیر یا جلوگیری از آزاد شدن تخمک یا با تغییر پوشش داخلی رحم عمل می کند. می توان آن را در عرض پنج روز مصرف کرد، اما بهتر است در اسرع وقت مصرف شود. آی یو دی پاراگارد این دستگاه ضد بارداری است که در مس پیچیده شده و به آرامی مقادیر کمی از این ماده معدنی را در بدن شما آزاد می کند. IUD مسی با سخت‌تر کردن رسیدن اسپرم به تخمک از بارداری جلوگیری می‌کند. IUD همچنین پوشش داخلی رحم را تغییر می دهد. اگر توسط پزشک ظرف پنج روز پس از رابطه جنسی محافظت نشده (یا بدون کاندوم) وارد شود، ParaGard می تواند خطر بارداری را تا . است. سخن آخر اگر یک کاندوم خارجی یا داخلی در حین رابطه جنسی پاره شد، می توانید اقداماتی را برای جلوگیری از بارداری و محافظت از خود در برابر HIV انجام دهید. اولین قدم این است که سعی کنید هر گونه مایعات بدن را بدون استفاده از مواد شیمیایی خشن یا دوش بردارید. قدم بعدی مراجعه به کلینیک یا اورژانس برای انجام آزمایش HIV است. اگر در معرض این ویروس قرار گرفته اید، ممکن است ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی به شما داروهایی برای مبارزه با ویروس بدهد. برای جلوگیری از بارداری می توانید از قرص های ضد بارداری یک دوز استفاده کنید. آی یو دی های مسی نیز در مواقع اضطراری از بارداری جلوگیری می کند. مهمترین چیز این است که سریع عمل کنید. برخی از داروها فقط در صورتی موثر هستند که در ساعات یا روزهای درست پس از شکستن کاندوم خارجی یا داخلی استفاده شوند. برای محافظت از خود در آینده، کاندوم های خارجی یا داخلی خود را در مکان های تحت کنترل آب و هوا نگهداری کنید، مطمین شوید که از اندازه مناسب استفاده می کنید و از دوبرابر کردن یا استفاده از محصولاتی که می تواند به کاندوم های خارجی یا داخلی آسیب برساند، خودداری کنید. اگر در حین رابطه جنسی کاندوم پاره شد یا از آن خارج شد، فورا آن را متوقف کنید، آلت تناسلی را بیرون بکشید و یک کاندوم جدید بپوشید. در صورتی که خطر بارداری وجود داشته باشد، می توانید یک ضد بارداری اورژانسی را طی پنج روز شروع کنید. اگر خطر ابتلا به HIV وجود دارد، یک دوره روزه پروفیلاکسی پس از مواجهه ( PEP ) را ظرف ساعت پس از مواجهه شروع کنید.

اما این مانع نمی شود که افراد روشهای مختلفی را برای ت ثیرگذاری بر جنسیت فرزند را امتحان نکنند. این لیست فراتر از غلات صبحانه و غذاهای غنی از پتاسیم مانند موز است. طیق بررسی های انجام شده، در کسانی که غلات صبحانه و غذاهای غنی از پتاسیم می خورند و کالری روزانه بیشتری دریافت می کنند، در مقایسه با افرادی که صبحانه را حذف کرده و کالری روزانه کمتری مصرف می کنند، احتمال پسر شدن جنین زیاد است. طبق بررسی ها صورت گرفته موقعیت های بدنی در زمان رابطه جنسی ارتباط چندانی با جنسیت ندارند. اما محیط اسیدی واژن و دوش گرفتن با آب و سرکه برای اسپرم های حاوی کروموزوم دختر مناسبتر است. در حالی که محیط قلیایی و دوش گرفتن با آب و جوش شیرین برای اسپرم های حاوی کروموزوم پسر مساعد است. به عنوان مثال به کسانی که فرزند دختر می خواهند، توصیه می شود از نمک زیاد پرهیز و بیشتر پروتیین مصرف کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید داشتن، نزدیک به زمان تخمک گذاری می تواند در تشکیل جنین پسر موثر باشد. علاوه بر آن رابطه جنسی بعد از تخمک گذاری برای داشتن یک جنین دختر توصیه می شود. اسپرم دختر با کروموزوم X سنگین تر و کند تر از اسپرم پسر با کروموزوم ( Y ) شکننده تر و سریعتر است. بنابراین داشتن رابطه جنسی نزدیک به زمان تخمک گذاری به کروموزوم های Y فرصت بیشتری برای لقاح با تخمک فراهم می کند. سلول های اسپرم پسر سریعتر از سلول های اسپرم دختر در دستگاه تولید مثل زن حرکت می کنند. علاوه بر این، اسپرم X می تواند در محیط اسیدی تر مقاومت کند. در حالی که Y در محیط قلیایی بیشتر زنده می ماند. بر این اساس مقاربت هم زمان با تخمک گذاری به داشتن فرزند دختر کمک می کند. برای داشتن نوزاد پسر توصیه می شود حداکثر دو روز قبل از تخمک گذاری رابطه جنسی برقرار کنید. تعدادی از بررسی ها نیز نشان داده است که مقاربت که درست در زمان تخمک گذاری باعث بارداری فرزند دختر می شود در حالی که اگر مقاربت چهار تا شش روز قبل و دو روز پس از تخمک گذاری صورت گیرد بارداری با فرزند پسر شانس بیشتری دارد. تعدادی از محققان توصیخ کرده اند که در طی ساعت از زمان تخمک گذاری رابطه جنسی برقرار کنید تا احتمال بارداری دختر را به حدود تا درصد برسانید. برای افزایش احتمال بارداری یک پسر به حدود تا درصد، چهار تا شش روز قبل از تخمک گذاری مقاربت داشته باشید. برای افزایش احتمال فرزند پسر، زن باید دقیقه پس از مقاربت بی حرکت بماند تا بقای تمام اسپرم ها و احتمال لقاح را افزایش دهد. علاوه بر این، قبل از رابطه جنسی از دوش جوش شیرین استفاده کند. به نظر می رسد که تغییرات رژیم غذایی و انتخاب رژیم غذایی خاص برای تعیین جنیست جنین، بی خطر باشد. اما متخصصان تغذیه با توجه به مطالعه اخیر، به زنان توصیه می کنند به امید تعیین جنسیت فرزند خود از رژیم غذایی خاصی پیروی نکند. اگر زوجین زمان تخمک گذاری خود را نادرست محاسبه کنند به طور کلی احتمال بارداری کاهش می یابد. احتمال کلی باردار شدن در هر ماه نسبتا کم است. حتی اگر یک رابطه جنسی در زمان تخمک گذاری کامل باشد، درصد احتمال بارداری وجود دارد. اگر مقاربت زودتر یا دیرتر اتفاق بیفتد، احتمال باردار شدن کاهش می یابد. حتی در تعدادی از بررسی ها استفاده از دوش واژن با سرکه یا جوش شیرین برای اسپرم ها سوزاننده بوده است. گاهی شرایطی وجود دارد که زوجین به علت بیماری قادر به بارداری به طریق طبیعی نیستند. در این صورت نیاز به استفاده از فن آوری های تولید مثل مانند لقاح مصنوعی دارند. همچنین برخی از بیماری های ارثی تنها مربوط به یک جنسیت خاص است. در این حالت تعیین جنسیت برای پیشگیری از آسیب کودک ضروری است. برای زوج هایی که سابقه خانوادگی بیماری های خاصی دارند، انتخاب جنسیت بیش از یک اولویت ضروری است. حدود بیماری جدی، از جمله هموفیلی و دیستروفی عضلانی دوشن وجود دارند که فقط در مردان ایجاد می شود. اما زنان هم می توانند ناقل باشند. محققان پزشکی یافته جدیدی در مورد چگونگی تعیین جنسیت کودک گزارش داده اند. طبق بررسی ها این موضوع فقط مربوط به کروموزوم های X - Y نیست. بلکه شامل یک عنصر "تنظیم کننده" است که فعالیت ژن های تعیین جنسیت را، افزایش یا کاهش می دهد. جنینی با دو کروموزوم X دختر خواهد شد، در حالی که جنینی با ترکیب X - Y منجر به پسر می شود. کروموزوم Y دارای یک ژن حیاتی به نام SRY است که بر روی ژن دیگری به نام SOX برای شروع تولید بیضه در جنین عمل می کند. برای تکامل طبیعی بیضه، به سطح بالای ژن SOX نیاز است. با این حال، اگر برخی از اختلالات در فعالیت ژن SOX DNA انسان از DNA ناخواسته یا ماده تاریک تشکیل شده است که هیچ ژنی ندارد. اما تنظیم کننده های مهمی را در خود دارد که فعالیت ژن را افزایش یا کاهش می دهد. این بخش های تنظیم کننده DNA ، تقویت کننده نامیده می شوند. اگر این تقویت کننده هایی که ژن های بیضه را کنترل می کنند مختل شود، ممکن است منجر به تولد نوزادی با اختلال رشد جنسی شود. در حال حاضر طبق بررسی های انجام شده سه تقویت کننده شناسایی شده اند. آنها با هم همکاری می کنند تا ژن SOX در جنین XY به سطح بالایی برسد و منجر به ایجاد و رشد یک بیضه طبیعی و ایجاد جنس مرد شود. تغییر جنسیت انسان، ناشی از افزایش یا از دست دادن این تقویت کننده های حیاتی است این سه تقویت کننده برای تشکیل بیضه های طبیعی و رشد مردان مورد نیاز است. در سراسر ژنوم انسانی حدود یک میلیون تقویت کننده وجود دارد. آنها حدود ژن را کنترل می کنند. بسیاری از نظریه ها و رویکردهای مختلف برای انتخاب طبیعی جنسیت وجود دارد. اما مطالعه علمی بسیار کمی انجام شده است. از آنجا که هیچ مدرک معتبری وجود ندارد، کارشناسان پزشکی نسبت به جدی گرفتن این موارد و احتمال ایجاد آسیب هشدار می دهند. برخی از افراد می گویند: برای اثبات این اقدامات شواهد قوی وجود دارد و آزمایش آنها هیچ ضرری ندارد، زیرا روش های بسیار کم خطری هستند. محبوب ترین روش های انتخاب جنسیت، عبارتند از: اسپرم های حاوی کروموزوم دختر، سنگین تر و کندتر از اسپرم های حاوی کروموزوم مرد هستند. بنابراین اگر چند روز قبل از تخمک گذاری رابطه جنسی برقرار کرده و سپس خودداری کنید احتمال بارداری دختر افزایش می یابد. اسپرم های دارای کروموزوم پسر، وزن کمتری دارند و سریعتر از نوع دارای کروموزوم دختر حرکت می کنند. بنابراین احتمال رسیدن به تخمک توسط آن ها بیشتر است. بنابراین، داشتن رابطه جنسی در روز بعد تخمک گذاری باید احتمال پسر را افزایش دهد. این روش با زمان بندی جنسیت و نوع قوام مخاط واژن نیز هماهنگی دارد. مخاط واژن نازک برای اسپرم های پسر مناسب است. اما هرچه مخاط ضخیم تر و چسبناک تر باشد به نفع اسپرم دختر است. گفته می شود که زوج هایی که از این روش استفاده می کنند بیشتر بارداری با جنین پسر دارند. زوج هایی که در هنگام تخمک گذاری کمتر رابطه جنسی برقرار می کنند و بارداری چهار یا پنج روز قبل از تخمک گذاری انجام می شود احتمال تولد فرزند پسر را دارند. اسپرم های مرد آسیب پذیرتر هستند. اگرمحیط واژن قلیایی باشد احتمال زنده ماندن ان ها بیشتر است. بنابراین اگر نفوذ عمیق باشد (موقعیت های زن بالا یا مرد پشت سر) ، اسپرم های مرد وارد یک محیط قلیایی تر می شوند و احتمال زنده ماندن در داخل واژن وجود دارد بنابراین این موقعیت بدنی به نفع تولد فرزند پسر است. محیط اسیدی واژن شرایط را برای باردار شدن یک دختر فراهم کند. اسپرم های حاوی کروموزوم دختر که سرعت کم دارند آنقدر مقاوم هستند که در برابر شرایط اسیدی ورودی واژن مقاومت می کنند. حتی پس از مرگ اسپرم حاوی کروموزوم پسر می توانند به تخمک برسند. احتمال موفقیت این روش زیاد نیست. بررسی ها مشخص کرده است که نیروی انزال و فیزیک موقعیت جنسی نقشی در سریعتر رسیدن اسپرم به مقصد ندارند. این مورد توسط میزان اسیدی بودن مخاط واژن تعیین می شود. عدم برقراری رابطه جنسی به مدت چند روز احتمال بارداری پسر را افزایش می دهد. هرچه حجم اسپرم بیشتر باشد، اسپرم مرد نیز باید بیشتر باشد، بنابراین از نظر تیوری احتمال زنده ماندن اسپرم مرد و بارور شدن تخمک قبل از آنکه اسپرم ماده به آن برسد، بیشتر است. احتمال موفقیت این روش زیاد نیست. چون با اسپرم بیشتر احتمال باردار شدن شما بیشتر است. اما هیچ عاملی برای تعیین جنسیت وجود ندارد. اگر قبل از همسرتان به ارگاسم برسید، واژن شما قلیایی تر می شود و این باعث ایجاد فضای بهتر برای اسپرم های پسر می شود. اسپرم های کروموزوم دختر در محیط طبیعی اسیدی واژن بهتر زنده می مانند. میزان موفقیت این روش خیلی کم است و همان ت ثیر افزایش را دارد که می تواند به همان اندازه در کاهش اسیدیته آن موثر باشد. مواد معدنی موجود در رژیم غذایی می توانند بر متابولیسم و محیط تخمک های شما ت ثیر بگذارند. برای بهبود شرایط اسپرم حاوی کروموزوم پسر به (در گوشت، موز، زردآلو و کرفس) نیاز دارید. برای بهبود شرایط اسپرم حاوی کروموزوم دختر به غذای غنی از (در مغزها، دانه های سویا و سبزیجات سبز برگ) بیشتر نیاز دارید. هیچ اطلاعات علمی در مورد پشتیبانی از تیوری های پتاسیم یا منیزیم وجود ندارد. گرچه به گفته کارشناسان به نظر می رسد رژیم غذایی تا حدی در انتخاب جنسیت نقش دارد. اسپرم های مرد شرایط قلیایی را ترجیح می دهند، بنابراین دوش واژن با محلول قلیایی رقیق، مانند بی کربنات سدیم (جوش شیرین) قبل از مقاربت، احتمال بارداری پسر را افزایش می دهد. مقدار بسیار کمی شواهد پزشکی وجود دارد که از این تیوری پشتیبانی می کند. اما برخی از کارشناسان به زنان هشدار می دهند که از بیکربنات سدیم در واژن خود استفاده نکنند، زیرا ممکن است رقیق نکردن این ماده به میزان کافی باعث کاهش اسیدیته محیط و شیوع در واژن شود.

، زمانی رخ می دهد که در صحبت کردن دچار مشکل می شوید، کلماتتان کند یا درهم می‌آیند یا کلماتتان با هم ترکیب می‌شوند. وقتی صحبت می کنید، بسیاری از اجزای سیستم عصبی شما با هم کار می کنند و کلمات را تشکیل می دهند. وقتی این بخش‌ها به درستی کار نمی‌کنند، گفتار شما می‌تواند تحریف شود یا "مبهم" باشد. اصطلاح پزشکی برای گفتار نامفهوم، دیس آرتری است. گفتار نامفهوم شامل مشکلاتی در تلفظ کلمات و تنظیم یا سرعت گفتار شما می شود. گفتار نامفهوم می تواند آنقدر شدید باشد که دیگران نمی توانند آنچه شما می گویید را درک کنند. مردم اغلب صحبت های نامفهوم را به این صورت توصیف می کنند که انگار می خواهید با دهان پر از غذا صحبت کنید. افراد اغلب فکر می کنند که تکلم یک علامت جزیی است که نیازی به ارزیابی پزشکی ندارد. از آنجایی که گفتار و توانایی صحبت کردن ما شکل اصلی ارتباط ما است، مهم است که به دنبال دلایل و درمان آن باشیم. از علل شایع اختلال در گفتار یا اختلال در تکلم می توان به نوشیدن بیش از حد الکل و کم خوابی اشاره نمود. زمانی که شما بعد از مصرف الکل و بی خوابی دوباره هوشیار باشید و استراحت کنید، اختلال در گفتار متوقف می شود. همچنین دلایل دیگری برای اختلال در گفتار وجود دارد مانند سکته مغزی (اورژانس پزشکی) ، تومور مغزی، فلج بل، یا میگرن جدی. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سکته مغزی در مغز زمانی رخ می دهد که بخاطر ضربه یک رگ خونی مسدود شده است. همچنین ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که یک رگ خونی پاره شود یا نشت کند. پاره شدن رگ خونی بر خون رسانی به بخش هایی از مغز ت ثیر می گذارد که منجر به آسیب طولانی مدت می شود. اگر بر ناحیه ای از مغز که مسیول گفتار است ت ثیر بگذارد، می تواند باعث اختلال در گفتار شود. یا TIA ، گاهی اوقات " سکته مغزی کوچک" نامیده می شود. TIA یک قطع موقت جریان خون است که علایم مشابه سکته مغزی را ایجاد می کند، اما بدون آسیب دایمی به مغز یا علایم بهبود می یابد. به عنوان مثال، اگر به دلیل TIA ، گفتار نامفهوم دارید، هنگامی که جریان خون به آن ناحیه از مغز بازگردانده شد، گفتار نامفهوم از بین می رود. اما افرادی که TIA دارند در معرض خطر بالای سکته مغزی در آینده هستند، به خصوص اگر عوامل خطر آنها درمان نشود. عوامل خطر سکته مغزی عوامل خطر برای سکته مغزی و TIA یکسان و شامل سیگار کشیدن، چاقی و بیماری های قلبی عروقی است. اگر به طور ناگهانی دچار اختلال در صحبت شدید، فورا با اورژانس تماس بگیرید. دریافت درمان فوری برای به حداقل رساندن آسیب دایمی ضروری است. امدادگران می توانند در راه بیمارستان، درمان شما را در آمبولانس آغاز کنند، بنابراین بهتر است به اورژانس مراجعه کنید. درمان‌های سکته مغزی و TIA شامل داروهایی برای شکستن لخته‌های خون و جراحی برای برداشتن لخته‌های خون از رگ‌ها است. اگر سکته مغزی شما ناشی از خونریزی در مغز باشد، ممکن است برای ترمیم رگ خونی به جراحی نیاز داشته باشید. پس از درمان، پزشک داروهایی را برای جلوگیری از TIA یا سکته مغزی دیگر توصیه می کند. اینها معمولا شامل داروهایی هستند که از تشکیل لخته در خون (مانند آسپرین یا سایر رقیق‌کننده‌های خون) جلوگیری می‌کنند و داروهای کلسترول برای جلوگیری از تشکیل پلاک روی دیواره‌های رگ‌های خونی تجویز می شود. همچنین ممکن است نیاز به مصرف دارو برای کنترل فشار خون داشته باشید. گفتار درمانی برای کمک به درمان مشکلات گفتار توصیه می شود. لکنت زبان مشکل در راه رفتن سردرد ناگهانی و شدید افتادگی یک طرف صورت بی حسی در صورت، بازو یا پا از دست دادن ناگهانی بینایی یا دوبینی ضعف یا مشکل در کنترل یک طرف بدن یک بیماری نسبتا شایع است که عصب صورت را که مسیول حرکت صورت شما است، تحت ت ثیر قرار می دهد. در فلج بل، عصب معمولا به دلیل یک عفونت ویروسی ملتهب می شود. این التهاب می تواند باعث شود که عصب صورت به خوبی کار نکند و منجر به افتادگی و تکلم شود. فلج بل معمولا در عرض چند ماه بهبود می یابد، اما داروهایی مانند استروییدها و داروهای ضد ویروسی معمولا برای کمک به سرعت بخشیدن به این روند تجویز می شوند. در صورت ادامه مشکلات عصبی، فیزیوتراپی توصیه می شود. در موارد نادر، ممکن است جراحی برای کمک به بهبود عملکرد عضلات صورت مورد نیاز باشد. این وضعیت رشد غیر طبیعی سلول ها در مغز است. ممکن است سرطانی (بدخیم) یا غیر سرطانی (خوش خیم) باشد. هر دو نوع می توانند علایمی از جمله اختلال در گفتار ایجاد کنند. تشخیص تومور در مغز یا نخاع بر اساس معاینه و تصویربرداری از مغز، مانند ام آر آی یا سی تی اسکن است. بیوپسی (نمونه بافت) ممکن است برای تعیین نوع تومور مورد نیاز باشد. برخی از تومورها، مانند یک تومور غیرسرطانی کوچک، نیازی به درمان ندارند، اگرچه پزشک اسکن دوره ای MRI را توصیه می کند تا مطمین شود که تغییری نکرده است. اکثر تومورهای بزرگتر یا سرطانی نیاز به درمان دارند که ممکن است شامل شیمی درمانی، پرتودرمانی یا جراحی باشد. اگر مشکلات جسمی یا شناختی (ذهنی) ناشی از تومور ایجاد شود، ممکن است به توانبخشی مانند فیزیوتراپی، کاردرمانی یا گفتار درمانی نیاز باشد. تشنج گیجی دید غیر طبیعی گفتار نامفهوم یا مشکلات گفتاری سردردهای جدید یا در حال تغییر ضعف یا مشکلات هماهنگی و تعادل یا ام اس یک بیماری سیستم عصبی مرکزی است که سلول های مغز و نخاع را تحت تاثیر قرار می دهد. در بیماری ام اس، بافت چربی که رشته های عصبی (میلین) را احاطه کرده است مورد حمله قرار می گیرد. میلین به عایق بندی سیگنال های الکتریکی ارسال شده از طریق اعصاب کمک می کند. هنگامی که مشکلی در این بافت چربی وجود دارد، اطلاعات ارسال شده به مغز و از آن مختل می شود. به گفته انجمن ملی ام اس، ام اس در جوانان بین تا سال شایع تر است. ام اس قابل درمان نیست، اما درمان ها به طور چشمگیری توانایی کنترل ام اس را بهبود بخشیده اند، بنابراین افراد معمولا علایم کمتر و ناتوانی کمتری دارند. درمان شامل داروهایی است که ممکن است به صورت خوراکی یا تزریقی یا تزریق داخل وریدی مصرف شوند. فیزیوتراپی و گفتار درمانی معمولا برای کمک به بهبودی فیزیکی استفاده می شوند و از داروها می توان برای درمان علایم دیگر مانند افسردگی، درد و خستگی استفاده کرد. خستگی لکنت زبان مشکل در تمرکز ضعف یا مشکل در راه رفتن تاری دید یا کاهش دید، به طور معمول در یک چشم احساس فشردن نواری در اطراف قفسه سینه یا شکم احساس بی حسی یا سوزن سوزن شدن روی صورت، بازو یا پا (معمولا در یک طرف) ( ALS ) همچنین به عنوان بیماری لو گهریگ شناخته می شود. بر سلول های عصبی به نام نورون های حرکتی که حرکت شما را کنترل می کنند، ت ثیر می گذارد. این بیماری در درجه اول باعث از دست دادن قدرت، اختلال در بلع و تکلم و در بیشتر موارد، مشکل در تنفس به دلیل اختلال در عضلات تنفسی می شود. اسکلروز جانبی آمیوتروفیک یک بیماری پیشرونده است، به این معنی که علایم در ابتدا خفیف هستند و با گذشت زمان بدتر می شوند. قبلا تصور می شد که ALS بر توانایی ذهنی افراد ت ثیر نمی گذارد. اما اکنون مشخص شده است که افراد مبتلا به ALS می توانند به نوع خاصی از زوال عقل به نام دمانس فرونتوتمپورال ( FTD ) مبتلا شوند. این وضعیت می تواند بر رفتار، خلق و خو و گفتار ت ثیر بگذارد. علایم ALS می‌تواند در بزرگسالان در هر سنی ایجاد شود، اما طبق گفته انجمن ALS ، معمولا در افراد بین تا سال تشخیص داده می‌شود. در حالی که برخی از داروها وجود دارند که می توانند برای به تاخیر انداختن پیشرفت بیماری استفاده شوند، در حال حاضر هیچ درمانی برای ALS وجود ندارد. درمان شامل توانبخشی با فیزیوتراپی، کاردرمانی، گفتار درمانی و تنفس درمانی است. باعث سردرد شدید می شود که اغلب با حالت تهوع و حساسیت به نور یا صدا همراه است. اما برخی از میگرن ها باعث سر درد نمی شوند. علایم دیگری که سیستم عصبی را درگیر می کند ممکن است رخ دهد. برخی از این علایم حسی "اورا" نامیده می شوند. این علایم می تواند باعث تغییرات بصری شود. افراد ممکن است احساس گزگز یا بی حسی در صورت، بازو یا پا داشته باشند. در برخی از انواع میگرن، افراد ممکن است حتی دچار اختلال در گفتار و ضعف در صورت، بازو یا پا شوند. اینها همچنین علایم سکته مغزی هستند، بنابراین ممکن است تشخیص این که چه شرایطی دارید دشوار باشد. اگر ناگهان دچار اختلال گفتار یا ضعف شدید، فورا به اورژانس مراجعه کنید. در حمله حاد میگرن، می توان از داروهایی برای توقف میگرنی که قبلا شروع شده است استفاده کرد، مانند تریپتان ها یا داروهای جدیدتری به نام مهارکننده های CGRP . این داروها می توانند به شکل قرص، استنشاقی و یا داروهای تزریقی باشند. پیشگیری از میگرن می تواند شامل مصرف داروهای فشار خون، داروهای ضد تشنج یا حتی داروهای ضد افسردگی باشد. در برخی موارد از درمان های بوتاکس برای پیشگیری از میگرن استفاده می شود. تغییرات رفتاری و سبک زندگی مانند ورزش، بهبود خواب، و رژیم غذایی سالم یا کاهش وزن نیز اغلب برای کمک به کاهش تعداد سردردهای میگرنی که تجربه می کنید توصیه می شود. گیجی سردرد سرگیجه بی حسی لکنت زبان حالت تهوع اختلالات بینایی حساسیت به نور و صدا ممکن است اختلال در گفتار به دلیل سکته مغزی نباشد. دلایل بسیار زیادی برای اختلال در گفتار وجود دارد. بیشتر اوقات ما به شرح حال دقیق و معاینه فیزیکی برای راهنمایی تشخیص و درمان نیاز داریم. تکلم ممکن است در اثر مسمومیت با الکل یا خستگی ایجاد شود. همچنین می تواند از عوارض جانبی داروهایی مانند داروهای مسکن با دوز بالا، داروهای ضد روان پریشی یا حتی برخی از داروهای آلرژی مانند آنتی هیستامین ها باشد. علل دیگر عبارتند از: عفونت هایی مانند عفونت های دستگاه ادراری یا عدم تعادل الکترولیت ها (به ویژه در افراد سالمند) عفونت های مغزی مانند یا. مشکلاتی که دهان یا گلو شما را تحت ت ثیر قرار می دهند، مانند دندان مصنوعی نامناسب، عفونت های دندانی، داروهای بی حس کننده دندان، التهاب گلو، یا مشکلات عضلانی یا عصبی. یک واکنش آلرژیک، به خصوص اگر متوجه تکلم نامفهوم همراه با التهاب زبان، التهاب لب ها یا تنگی نفس شوید. گفتار درمانی زودهنگام نه تنها می تواند به بهبود زودهنگام کمک کند، بلکه به تشخیص نیز کمک می کند. آسیب شناسان گفتار زبان آموزش های ویژه ای در تشخیص انواع مختلف گفتار نامفهوم دارند که به تعیین علل احتمالی کمک می کند. عمل جراحی. داروهایی برای بهبود عملکرد اعصاب و عضلات. گفتار درمانی رایج ترین درمان برای گفتار نامفهوم است. بسته به علت اختلال گفتار، گاهی اوقات از داروهای تزریقی مانند بوتاکس استفاده می شود.

، گیر افتادن خود به خودی عصب است که در اثر فشار وارده از آناتومی اطراف ایجاد می شود. شما از استخوان کوچک نامنظم به نام مهره تشکیل شده است. این استخوان ها با یکدیگر در هم تنیده می شوند و ساختار استوانه ای پیچیده اما انعطاف پذیری را تشکیل می دهند. طناب نخاعی از مرکز توخالی این ستون استوانه‌ای به سمت پایین می‌رود که ریشه‌های عصبی مانند شاخه‌هایی از آن رشد می‌کنند. این ریشه های عصبی از بین فضاهای بین مهره ای عبور کرده و از ستون فقرات خارج شده و به بقیه بدن پخش شوند. به دلیل این ریشه های عصبی بسیار حساس نخاعی است که بدن می تواند حرکت و احساس کند. با این حال، اگر ریشه عصب تحت فشار استخوان های مهره فشرده یا پیچ خورده شود، می تواند باعث ایجاد درد زیادی در ناحیه اطراف شود. ستون فقرات از گردن تا باسن امتداد می یابد و به سه بخش اصلی گردنی، سینه ای و کمری تقسیم می شود. ریشه های عصبی در بخش گردن مربوط به ناحیه گردن، قسمت قفسه سینه به ناحیه قفسه سینه و قسمت کمر به ناحیه کمر مربوط می شود. آسیب به ریشه های عصبی در هر یک از این سه بخش به عنوان رادیکولوپاتی یا عصب فشرده شناخته می شود که با مقدار زیادی ناراحتی و عدم عملکرد در ناحیه آسیب دیده همراه است. به عنوان مثال، فشار بر عصب نخاعی کمر منجر به می شود که به باسن و پاها می رسد، در حالی که آسیب به ریشه های عصبی گردنی باعث و بازو می شود. این مقاله بر روی علت گرفتگی عصب لگن، علایم و درمان رادیکولوپاتی کمری تمرکز دارد و به شما می‌گوید چگونه با ناراحتی ناشی از فشرده شدن عصب در لگن مقابله کنید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: شایع ترین علل گیر افتادن عصب کمری علت اصلی رادیکولوپاتی کمری، گیر افتادن خود به خودی عصب است که در اثر فشار وارده از آناتومی اطراف ایجاد می شود. برخی از علل خاص شناسایی شده عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بارداری کمربند تنگ ضربه به کشاله ران یا کمر جراحی روی لگن یا ستون فقرات کمری افزایش فشار شکمی از جمع آوری مایعات تکیه طولانی مدت به یک شی (میز یا نیمکت) فشرده سازی ناشی از حمل کیف به صورت مزمن پیاده روی زیاد یا دوچرخه سواری، تمرین دایره ای حمل اجسام سنگین که توسط ران یا کشاله ران نگهداری می شود. شایع ترین سندرم ناشی از فشار دادن عصب به دلیل فشرده شدن عصب پوستی فمورال جانبی است. عصب پوستی فمورال جانبی از پشت لگن و از ناحیه لگن حرکت می کند. علایم برخورد با این عصب، عبارتند از: درد شدیدی در قسمت پایین کمر احساس می شود که ممکن است از طریق باسن، پاها، تا پای شما حرکت کند. این درد اغلب به عنوان احساس سوزش یا سوزن سوزن شدن توصیف می شود. این درد همیشه و در اکثر موقعیت‌ها وجود دارد، اما حتی با یک لمس خفیف روی پوست یا فعالیت‌های خاص، مانند نشستن یا سرفه کردن، تشدید می‌شود. درد معمولا با بی حسی و گزگز روی لگن و قسمت بیرونی ران در سمت آسیب دیده بدن همراه است. همچنین ممکن است خارش، ضعف و کاهش رفلکس در ناحیه آسیب دیده را تجربه کنید. لازم نیست همه این علایم را تجربه کنید تا رادیکولوپاتی کمری تشخیص داده شود. در برخی موارد، این علایم ممکن است به طور کامل ناپدید شوند، اما این بدان معنا نیست که مشکل برطرف شده است. برعکس، می تواند نشان دهنده بدتر شدن شرایطی باشد که در آن عصب کاملا فشرده می شود که تمام عملکرد خود را از دست می دهد. بنابراین، از دست دادن ناگهانی احساس در ناحیه آسیب دیده ممکن است منجر به ناپدید شدن درد شود، اما می تواند بعدا عوارض جدی تری نیز ایجاد کند. فشار زیاد روی عصب نه تنها عملکرد خود را به خطر می اندازد، بلکه می تواند باعث از دست دادن فعالیت عضلانی نیز شود. بنابراین، شدت علایم شما به تنهایی نشان نمی دهد که مشکل شما چقدر جدی است. رادیکولوپاتی کمری در درصد بیماران خود محدود شده و خوش خیم است. درد می تواند هفته ها تا ماه ها طول بکشد و بیشتر آنها خود به خود از بین می روند. عصب فشرده شده با کاهش فشار روی آن بهبود می یابد. از این رو، کاهش درد و بی حسی نشان می دهد که بهبودی در حال انجام است. علل خاصی برای ایجاد این وضعیت شناخته نشده است و شواهدی وجود ندارد که گرما کمک کند (اگرچه امتحان کردن آن ضرری ندارد) پزشک علایم، سابقه پزشکی و سایر عوامل مرتبط را قبل از تجویز درمان مناسب، که ممکن است شامل ترکیبی از درمان‌ها باشد، ارزیابی می‌کند. در صورت تداوم درد، جراحی برای برداشتن فشار عصبی یا قطع عصب (برداشتن بخش عصبی) ممکن است ضروری باشد. از بین تمام مداخلات پزشکی، جراحی، کشش و برای تسکین درد طولانی مدت موثرترین هستند. بسیاری از بیماران ممکن است با مصرف داروهای ضدالتهابی OTC مانند ایبوپروفن، آسپرین یا سایر NSAID ها تسکین پیدا کنند. حتی می توانید از مانند تایلنول استفاده کنید. اما همیشه قبل از شروع هر دارویی با پزشک خود مشورت کنید تا از ایمنی و دوز صحیح آن مطلع شوید. همچنین ممکن است از داروهای ضد تشنج که روی اعصاب اثر می‌گذارند استفاده شود. اگر درد مداوم باشد، تزریق یا بلوک عصبی توسط متخصص بیهوشی ممکن است ضروری باشد. اعصاب فشرده معمولا در معاینه تشخیص داده می شوند. پزشک شما تعدادی مانور تشخیصی را انجام می دهد که در زمینه سابقه پزشکی شخصی شما هدایت می شود و به دنبال شناسایی و رد خطرناک ترین علل بالقوه است. با تشخیص مستقیم عصب تحت فشار، معاینه از دست دادن لمس سبک یا احساس سوزن سوزن در ناحیه ای مجزا از قسمت فوقانی جانبی ران را نشان می دهد. تغییرات عصبی احتمالا حسی (احساس) خواهد بود و نه حرکتی (توانایی حرکت) اگر معاینه فیزیکی کاملا قطعی نباشد، پزشکان ممکن است برای حمایت بیشتر از تشخیص، علاوه بر سایر آزمایش‌ها و تصویربرداری ( یک بررسی هدایت عصبی را سفارش دهند. برای سنجش عملکرد عصب در ناحیه آسیب دیده، پزشکان گاهی از یک آزمایش عصبی به نام مطالعه الکترودیاگنوستیک یا EMG / NCS استفاده می کنند. این روش شامل وارد کردن سوزن های کوچک در ماهیچه های ناحیه ای است که علایم را می توان احساس کرد. سوزن ها تخلیه های الکتریکی را منتقل می کنند که می تواند به مطالعه فعالیت عصبی زمینه ای در ناحیه کمک کند. این به پزشک امکان می‌دهد درد را تا منبع آن ردیابی کند و از این طریق عصب تحت فشار را شناسایی کند. کارهایی که در هنگام بروز علت گرفتگی عصب لگن می توانید برای کاهش درد در خانه انجام دهید: در خانه، بیماران بهتر است با پوشیدن لباس های گشاد آرامش پیدا کنند. ماساژ ممکن است به شل شدن عضلات و اعصاب در ناحیه کمک کند و در نتیجه درد را تا حدی کاهش دهد، اما شواهدی که این ادعا را ت یید می کند چندان قوی نیست. بهترین تغییرات سبک زندگی آنهایی هستند که عوامل خطر را بهبود می بخشند، یعنی دیابت و چاقی. یک رژیم غذایی کاهش وزن، کنترل اشتها، کنترل قند خون و وضعیت بدنی مناسب هم برای پیشگیری و هم برای تسکین این مشکل ضروری است. تمرینات تقویت کننده شکم، کاهش وزن و تقویت کمر می تواند به برداشتن بار از ستون فقرات و کاهش علایم کمک کند. شما همچنین باید تلاش های هماهنگی برای اصلاح وضعیت بدن خود انجام دهید و از موقعیت های خاص برای به حداقل رساندن فشار روی اعصاب کمر و ستون فقرات خودداری کنید. استفاده از کیسه یخ یا هر نوع کمپرس سرد روی محل آسیب دیده می تواند با بی حس کردن موقت اعصاب زیرین به تسکین درد کمک کند. اما هرگز یخ را مستقیما قرار ندهید زیرا ممکن است باعث آسیب پوستی شود. برای کاهش تنش در بدن خود می توانید و سایر فعالیت های آرامش بخش را انجام دهید. شایع ترین عوامل خطر شناسایی شده برای رادیکولوپاتی کمری، عبارتند از: چاقی دیابت سن بالا میانگین سن ارایه سال است. جالب توجه است که بروز این بیماری در بیماران دیابتی هفت برابر بیشتر از جمعیت عمومی است. در صورت بروز علایم زیر به دنبال کمک پزشکی فوری باشید: شما درد شدید و نامتناسبی را تجربه می کنید. در هر قسمت از بدن احساس فلج شدن دارید. شما در کشاله ران بی حسی دارید که با ناتوانی در کنترل ادرار یا مدفوع مشخص می شود. ضمن اطلاع از سابقه پزشکی خود، از پزشک خود بپرسید که نگرانی او چیست. بپرسید که چه تشخیص های دیگری را در نظر دارد. پزشک از شما در مورد سفر اخیر، سابقه تروما، تغییر داروها، تب یا علایم عصبی، اگر درد شما را در شب بیدار می کند، آیا درد با علایم دیگری همراه است یا خیر، می پرسد. یک عصب فشرده در لگن معمولا خوش خیم است و خود به خود از بین می رود. پس از تشخیص، گزینه های درمانی زیادی وجود ندارد. بهترین راه برای پیشگیری از آن جلوگیری از چاقی و دیابت است.

شامل غذاهای کم آهن است. با این حال، شرایط مختلفی وجود دارد که می تواند بر میزان جذب آهن از غذاهایی که می خورید ت ثیر بگذارد. وضعیتی است که در آن بدن مقدار زیادی آهن مصرف شده از غذا را جذب می کند. این جذب بیش از حد منجر به سطوح بالای آهن در خون می شود که بدن نمی تواند از شر آن خلاص شود. هنگامی که این آهن در اندام های حیاتی مانند کبد، قلب و پانکراس رسوب می کند، می تواند باعث و آسیب طولانی مدت شود. برای افراد مبتلا به هموکروماتوز راه های مختلفی برای کاهش میزان آهن در بدن وجود دارد. یکی از روش های پایین نگه داشتن سطح آهن، بهترین رژیم غذایی برای هموکروماتوز است. بیایید به بهترین رژیم غذایی برای هموکروماتوز، از جمله غذاهایی که باید خورد، غذاهایی که باید از آنها اجتناب کرد، مکمل هایی که باید مصرف کرد و دستور العمل هایی که باید امتحان کرد، نگاه کنیم. در یک مفهوم گسترده، بهترین رژیم غذایی برای هموکروماتوز شامل غذاهای کم است. با این حال، شرایطی وجود دارد که می تواند بر میزان جذب آهن از غذاهایی که می خورید ت ثیر بگذارد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: غذاهای غیر مجاز در رژیم غذایی هموکروماتوز اجتناب از غذاهای غنی از آهن تنها یکی از عناصر بهترین رژیم غذایی برای هموکروماتوز است. موارد دیگری مانند سایر مواد مغذی موجود در غذاهایی که می خورید وجود دارد که می تواند بر جذب آهن شما ت ثیر بگذارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید با هموکروماتوز، آهن اضافی استرس اکسیداتیو و فعالیت رادیکال های آزاد را افزایش می دهد که می تواند به DNA شما آسیب برساند. آنتی اکسیدان ها نقش مهمی در محافظت از بدن شما در برابر آسیب های ناشی از استرس اکسیداتیو دارند. میوه ها و سبزیجات منبع عالی بسیاری از آنتی اکسیدان ها مانند، ویتامین C و فلاونوییدها هستند. بسیاری از توصیه ها برای هموکروماتوز به شما هشدار می دهد که از سبزیجات سرشار از آهن خودداری کنید. این ممکن است همیشه ضروری نباشد. سبزیجاتی که آهن بالایی دارند، مانند اسفناج و سایر سبزیجات برگدار، فقط حاوی آهن غیرهم هستند. آهن غیر ه م کمتر از آهن ه م جذب می شود و همین امر سبزیجات را به انتخاب خوبی تبدیل می کند. اگر نگرانی دارید با پزشک یا متخصص تغذیه خود صحبت کنید. غلات و حبوبات حاوی موادی هستند که جذب آهن را مهار می کنند. برای بسیاری از افراد، رژیم غذایی سرشار از غلات ممکن است آنها را در معرض خطر کمبود مواد معدنی مانند کلسیم، آهن یا روی قرار دهد. با این حال، برای افراد مبتلا به هموکروماتوز، این اسید فیتیک می تواند به جلوگیری از جذب بیش از حد آهن از غذاها در بدن کمک کند. تخم مرغ منبع آهن غیرهم است، بنابراین آیا خوردن آنها در رژیم هموکروماتوز خوب است؟ در واقع، پاسخ به دلیل وجود یک فسفوپروتیین در زرده تخم مرغ به نام فسویتین مثبت است. تحقیقات نشان داده است که فسویتین ممکن است جذب آهن را در کنار سایر مواد معدنی مهار کند. در یک مطالعه حیوانات محققان دریافتند که موش‌هایی که با پروتیین زرده تغذیه می‌شوند نسبت به موش‌هایی که پروتیین سویا یا کازیین دریافت کرده‌اند، جذب آهن کمتری دارند. چای و قهوه هر دو حاوی مواد پلی فنلی به نام تانن هستند که به نام تانیک اسید نیز شناخته می شود. تانن موجود در چای و قهوه از جذب آهن جلوگیری می کند. این باعث می شود که اگر هموکروماتوز دارید، این دو نوشیدنی محبوب به رژیم غذایی شما اضافه شوند. بخش مهمی از یک رژیم غذایی مناسب است. بسیاری از منابع غذایی پروتیین حاوی آهن هستند. با این حال، این بدان معنا نیست که شما باید گوشت را به طور کامل از رژیم غذایی خود حذف کنید. در عوض، وعده های غذایی خود را با منابع پروتیینی که آهن کمتری دارند، مانند بوقلمون، مرغ، ماهی تن و حتی گوشت اغذیه فروشی برنامه ریزی کنید. گوشت قرمز می تواند بخشی سالم از یک رژیم غذایی کامل باشد اگر در حد اعتدال مصرف شود. همین امر ممکن است برای کسانی که هموکروماتوز دارند نیز گفته شود. گوشت قرمز منبع آهن ه م است، به این معنی که آهن راحت‌تر توسط بدن جذب می‌شود. اگر به خوردن گوشت قرمز ادامه می دهید، فقط دو تا سه وعده در هفته مصرف کنید. می توانید آن را با غذاهایی که جذب آهن را کاهش می دهند جفت کنید. اگرچه غذاهای دریایی به خودی خود حاوی مقدار خطرناکی آهن نیستند، اما چیزی در صدف های خام وجود دارد که ممکن است نگران کننده تر باشد. Vibrio vulnificus نوعی باکتری است که در آب های ساحلی وجود دارد و می تواند صدف های این مناطق را آلوده کند. تحقیقات قدیمی نشان داده است که آهن نقش مهمی در گسترش V . vulnificus دارد. برای افرادی که سطح آهن بالایی دارند، مانند افراد مبتلا به هموکروماتوز، مهم است که از صدف خام پرهیز کنند. ویتامین C یا اسید اسکوربیک یکی از موثرترین تقویت کننده های جذب آهن است. اگرچه ویتامین C بخشی ضروری از یک رژیم غذایی سالم است، ممکن است بخواهید از غذاهای غنی از ویتامین C آگاه باشید و آنها را در حد اعتدال مصرف کنید. علاوه بر این، ویتامین A نیز در مطالعات انسانی نشان داده است که جذب آهن را افزایش می دهد. توجه داشته باشید که بسیاری از دارای برگ سبز حاوی ویتامین C ، ویتامین A و آهن هستند. با این حال، از آنجایی که آهن غیرهم موجود در سبزیجات به راحتی جذب نمی شود، به نظر می رسد فواید آن بیشتر از خطرات آن است. غذاهای غنی شده با مواد مغذی غنی شده اند. بسیاری از غذاهای غنی شده حاوی مقادیر بالایی از ویتامین ها و مواد معدنی مانند کلسیم، روی و آهن هستند. اگر هموکروماتوز دارید، خوردن غذاهای غنی شده با آهن ممکن است سطح آهن خون شما را افزایش دهد. قبل از مصرف این نوع غذاها، میزان آهن موجود در برچسب تغذیه را بررسی کنید. مصرف الکل به ویژه مصرف مزمن الکل می تواند به کبد آسیب برساند. اضافه بار آهن در هموکروماتوز نیز می تواند باعث آسیب کبدی شود یا آن را بدتر کند. اگر به دلیل هموکروماتوز هر نوع بیماری کبدی دارید، به هیچ وجه نباید الکل مصرف کنید، زیرا ممکن است به کبد شما آسیب بیشتری وارد کند. در صورت ابتلا به هموکروماتوز، توصیه های زیادی برای مکمل های اضافی وجود ندارد. این به این دلیل است که تحقیقات در مورد مداخلات غذایی برای این بیماری محدود است. با این حال، باید از مکمل های زیر اجتناب کنید یا مراقب باشید: همانطور که می توانید تصور کنید، مصرف آهن در هنگام ابتلا به هموکروماتوز می تواند شما را در معرض خطر سطوح بسیار بالای آهن در بدن قرار دهد. اگرچه ویتامین C یک مکمل محبوب برای کم خونی ناشی از فقر آهن است، اما در مبتلایان به هموکروماتوز باید از مصرف آن اجتناب شود. شما می توانید مقدار توصیه شده روزانه ویتامین C خود را از طریق میوه ها و سبزیجات کامل مصرف کنید. اگر هموکروماتوز دارید، باید مکمل های مولتی ویتامین یا مولتی مینرال را با احتیاط مصرف کنید. آنها ممکن است حاوی مقادیر زیادی آهن، ویتامین C و سایر مواد مغذی باشند که جذب آهن را افزایش می دهند. همیشه برچسب را بررسی کنید و با پزشک خود مشورت کنید. هنگامی که هموکروماتوز دارید، اصلاح رژیم غذایی می تواند به کاهش بیشتر آهن جذبی از غذا کمک کند. اگر نگران دریافت بیش از حد آهن در رژیم غذایی خود هستید، با پزشک خود مشورت کنید. آنها می توانند یک متخصص تغذیه یا متخصص تغذیه را توصیه کنند که می تواند به شما کمک کند سالم ترین و متعادل ترین رژیم غذایی را برای شرایط خود پیدا کنید. عوامل غذایی و رژیم غذایی برای هموکروماتوز برخی از عوامل غذایی که ممکن است بر نحوه جذب آهن توسط بدن شما ت ثیر بگذارند، عبارتند از: دو نوع آهن رژیمی وجود دارد: ه م و غیره م. آهن ه م در گوشت و غذاهای دریایی یافت می شود. Nonheme در گیاهان، گوشت، غذاهای دریایی و محصولات غنی شده یافت می شود. آهن ه م نسبت به آهن غیره م در دسترس زیستی‌تر است، به این معنی که به راحتی توسط بدن شما جذب می‌شود. فراهمی زیستی آهن غیرهم را افزایش می دهد. علاوه بر این، گوشت و غذاهای دریایی نیز می توانند جذب آهن غیرهم را افزایش دهند. اشکال مختلف کلسیم ممکن است فراهمی زیستی آهن ه م و غیره م را کاهش دهد. ترکیبی است که در غلات و حبوبات یافت می شود و جذب آهن را کاهش می دهد. سایر ترکیبات موجود در غذاهای گیاهی به نام پلی فنل ها نیز می توانند جذب آهن را کاهش دهند. اگر به شکل ارثی هموکروماتوز مبتلا هستید، این یک بیماری مادام العمر است که قابل درمان نیست. اما تشخیص و درمان به موقع می تواند از علایم و عوارض جلوگیری کند. اگر عوارضی مانند دیابت یا زخم کبد دارید، با تزریق خون قابل درمان نیستند. بنابراین، اگر فکر می کنید ممکن است به آن مبتلا شده باشید یا اگر فردی در خانواده شما به آن مبتلا است، مهم است که زودتر با پزشک مشورت کنید.

آنچه در این مقاله خواهید خواند: برای هر فردی معنای متفاوت دارد. برای برخی، یبوست به معنای اجابت مزاج نادر است. برای دیگران، به معنای داشتن مدفوع سخت است که باعث زور زدن می شود. با این حال، دیگران ممکن است یبوست را به عنوان احساس تخلیه ناقص روده خود پس از اجابت مزاج تعریف کنند. برای تشخیص دقیق تر مراجعه به پزشک مهم است. پزشک از شما سوالاتی در مورد حرکات روده شما می پرسد و از آزمایش های تشخیصی استفاده می کند تا بفهمد چه چیزی باعث شما می شود. آنها می توانند داروهایی را برای کمک تجویز کنند یا ممکن است توصیه کنند که مصرف برخی داروها را متوقف کنید. دو داروی تایید شده توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده، لوبی پروستون ( Amitiza ) و لیناکلوتید ( Linzess ) ، هر دو به طور ایمن علایم یبوست مزمن را بهبود می بخشند. اگر خون در مدفوع، کاهش وزن بدون دلیل یا درد شدید همراه با اجابت مزاج دارید، فورا به پزشک مراجعه کنید. تفاوت اصلی بین یبوست مزمن و کوتاه مدت در طول مدت علایم است. به طور کلی، ویژگی یبوست حاد یا کوتاه مدت عبارتند از: به ندرت، تنها چند روز طول می کشد. با ملین های بدون نسخه ( OTC ) ، ورزش یا رژیم غذایی پر فیبر تسکین می یابد. تغییر در رژیم غذایی، مسافرت، ورزش نکردن، بیماری یا دارو ایجاد می شود. از طرف دیگر ویژگی یبوست مزمن عبارت است از: اختلال در زندگی شخصی یا کاری یک فرد طولانی مدت، بیش از سه ماه طول می کشد و گاهی اوقات حتی برای سال ها ادامه می یابد. با تغییر در رژیم غذایی یا ورزش تسکین نمی یابد، بنابراین نیاز به مراقبت پزشکی یا داروهای تجویزی دارد. یبوست یکی از شایع ترین اختلالات مزمن گوارشی در بزرگسالان است. در ایالات متحده، سالانه بیش از . میلیون نفر برای یبوست به پزشک مراجعه می کنند. آمریکایی ها سالانه نزدیک به میلیون دلار برای داروهای ملین برای درمان یبوست هزینه می کنند. افراد زیر در معرض خطر بیشتری برای تجربه یبوست مزمن هستند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید زنان زنان باردار افراد بالای سال افرادی که فعالیت بدنی ندارند یا به دلیل ناتوانی جسمی مانند آسیب نخاعی در رختخواب هستند. در حالی که رژیم غذایی نامناسب و ورزش نکردن می تواند منجر به مشکلات کوتاه مدت شکم شود، یبوست مزمن می تواند ناشی از سایر بیماری ها و داروها باشد، از جمله: تنگی روده بزرگ پارگی در مقعد و راست روده ناتوانی های جسمی که منجر به بی حرکتی می شود. مشکلات روانی، مانند افسردگی، اختلالات خوردن، و اضطراب مشکلات غدد درون ریز یا متابولیک، مانند دیابت و کم کاری تیرویید اختلال عملکرد لگن، که ممکن است هماهنگی انقباضات عضلانی در راست روده را دشوار کند. مشکلات عصبی، از جمله مولتیپل اسکلروزیس، آسیب نخاعی، و سکته مغزی بیماری های روده مانند بیماری کرون، سرطان روده بزرگ، دیورتیکولوز و سندرم روده تحریک پذیر یبوست مزمن همچنین می تواند ناشی از مصرف یک نسخه یا داروهای OTC برای یک بیماری دیگر باشد. شاید شما تغییراتی در رژیم غذایی و سبک زندگی خود ایجاد کرده اید و هنوز هیچ تسکینی دریافت نکرده اید. در این مرحله، ممکن است ایده خوبی باشد که به پزشک خود مراجعه کنید تا ببینید آیا علایم روده شما نتیجه چیز دیگری در بدن شما است یا خیر. در حالی که داشتن یبوست مزمن لزوما به این معنی نیست که شما نیز یکی از این شرایط را دارید، ممکن است ایده خوبی باشد که آزمایش‌های تشخیصی اضافی را فقط برای بررسی انجام دهید. این امر به ویژه در صورت داشتن علایم دیگری مانند خستگی، ریزش مو، گرفتگی شکم، تغییرات وزن یا مشکلات بینایی صادق است. یبوست مزمن می تواند نشانه ای از شرایط زیر باشد: زمانی که تیرویید شما، غده کوچکی که در جلوی گردن شما قرار دارد، نمی تواند هورمون های کافی تولید کند، می تواند ت ثیر شدیدی بر متابولیسم شما داشته باشد. متابولیسم کند منجر به کندی کل فرآیند گوارش و یبوست می شود. علایم معمولا با گذشت زمان به کندی ایجاد می شود. به غیر از یبوست، اگر تیرویید کم کار دارید، ممکن است موارد زیر را نیز تجربه کنید: خستگی افزایش وزن پوست خشک نازک شدن مو حافظه ضعیف صورت پف کرده ناخن های شکننده افزایش حساسیت به سرما دوره های قاعدگی نامنظم یک آزمایش خون که به عنوان تست عملکرد تیرویید شناخته می شود می تواند به ارزیابی عملکرد تیرویید شما کمک کند. اگر مشخص شود که کم کاری تیرویید دارید، پزشک شما احتمالا باید آزمایشات بیشتری را انجام دهد. کم کاری تیرویید می تواند در اثر شرایط دیگری ایجاد شود، از جمله: سرطان بارداری کمبود ید پرتو درمانی جراحی تیرویید اختلالات هیپوفیز بیماری های مادرزادی برخی داروها مانند لیتیوم یک معروف به تیروییدیت هاشیموتو کم کاری تیرویید را می توان با موفقیت با یک هورمون تیرویید مصنوعی به نام لووتیروکسین درمان کرد. مانند کم کاری تیرویید، دیابت نیز یک مشکل هورمونی است. در دیابت، بدن شما تولید هورمون انسولین کافی را متوقف می کند، بنابراین بدن شما دیگر نمی تواند قند را در خون شما تجزیه کند. سطح بالای قند خون که در دیابت نوع و مشاهده می شود می تواند منجر به نوروپاتی دیابتی یا آسیب عصبی شود. طبق گفته کلینیک مایو، آسیب به اعصاب کنترل کننده دستگاه گوارش می تواند منجر به یبوست شود. تشخیص دیابت در اسرع وقت ضروری است. علایم دیابت در صورت عدم درمان بدتر می شود. همراه با یبوست، به علایم دیگری نیز توجه کنید، از جمله: خستگی کاهش وزن تشنگی شدید تکرر ادرار به خصوص در شب یبوست می تواند نتیجه یک بیماری روده به نام سندرم روده تحریک پذیر ( IBS ) باشد. علت دقیق IBS به خوبی شناخته نشده است، اما تصور می شود که نتیجه مشکلات در نحوه تعامل مغز و روده شما با یکدیگر باشد. تشخیص IBS را می توان با ارزیابی علایم شما انجام داد. به غیر از یبوست، سایر علایم IBS عبارتند از: ترشح مخاط نفخ بیش از حد درد و گرفتگی شکم اسهال فوری گاه به گاه هنگامی که مضطرب یا استرس دارید، سیستم عصبی سمپاتیک شما فعال می شود، به این معنی که هضم شما متوقف می شود. اضطرابی که از بین نمی‌رود، که گاهی اوقات اختلال اضطراب فراگیر ( GAD ) نامیده می‌شود، می‌تواند بر روند گوارش شما ت ثیر بگذارد. سایر علایم GAD عبارتند از: بیخوابی بی قراری تحریک پذیری مشکل در تمرکز نگرانی بیش از حد اضطراب را می توان با داروها و مشاوره درمان کرد. افسردگی به دلایل مختلفی می تواند باعث یبوست شود. افرادی که افسرده هستند ممکن است تمام روز را در رختخواب بمانند و فعالیت بدنی آنها کاهش یافته است. همچنین ممکن است رژیم غذایی خود را تغییر دهند، غذاهای سرشار از قند یا چربی زیاد بخورند. چنین تغییراتی در سبک زندگی و رژیم غذایی ممکن است منجر به یبوست شود. داروها و مشاوره روانشناسی برای افراد مبتلا به افسردگی بسیار موثر است. علایم افسردگی عبارتند از: خستگی کاهش اشتها افکار خودکشی مشکل در تمرکز طغیان های عصبانی احساس ناامیدی، بی ارزشی از دست دادن علاقه به فعالیت های لذت بخش اگر هر یک از این علایم را دارید، با یک درمانگر صحبت کنید. هنگامی که مشکلات روانی شما برطرف شد، روده شما تحت تاثیر خواهد گرفت. در برخی موارد، علایم یبوست می تواند نشانه مشکل جدی تری باشد. به عنوان مثال، مشکلاتی در مغز یا سیستم عصبی شما می تواند بر اعصابی که باعث انقباض ماهیچه های روده و حرکت مدفوع می شود، ت ثیر بگذارد. از طرف دیگر، چیزی که روده شما را مسدود می کند، مانند تومور، نیز می تواند منجر به یبوست شود. در اکثر این شرایط، یبوست معمولا تنها علامت نیست. سایر شرایطی که می تواند باعث یبوست شود عبارتند از: سکته سرطان روده آسیب نخاعی هیپرکلسمی یا کلسیم بیش از حد در جریان خون شما مولتیپل اسکلروزیس، وضعیتی که بر سیستم عصبی شما ت ثیر می گذارد. بیماری پارکینسون، وضعیتی که در آن بخشی از مغز شما به تدریج آسیب می بیند. بارداری یبوست در دوران بارداری شایع است. از هر پنج زن حداقل دو نفر در دوران بارداری دچار یبوست می شوند. این به دلیل تولید بیشتر هورمون پروژسترون در بدن است که ممکن است انقباض عضلات روده را دشوارتر کند. اگر باردار هستید، از پزشک خود در مورد راه های درمان ایمن یبوست بدون آسیب رساندن به کودک خود سوال کنید. یبوست شما ممکن است در واقع به دلیل وضعیت پزشکی شما نباشد، بلکه به دلیل داروهایی است که برای درمان این بیماری استفاده می شود. داروهای زیر باعث ایجاد یبوست می شوند: مکمل های آهن عوامل ضد اسهال آنتی هیستامین ها مکمل های کلسیم سمپاتومیمتیک ها مکمل های آهن برای درمان کم خونی مسکن های مخدر مانند کدیین و مورفین داروهای مورد استفاده برای درمان صرع داروهای مورد استفاده برای درمان بیماری پارکینسون آنتی اسیدهای اسید معده، به ویژه آنتی اسیدهای سرشار از کلسیم مسدود کننده های کانال کلسیم برای فشار خون بالا و بیماری های قلبی داروهای آنتی کولینرژیک که برای درمان اسپاسم عضلانی استفاده می شود. دیورتیک ها، که برای کمک به کلیه های شما برای حذف مایعات از خون استفاده می شود. بطور کلی مشخص نیست که چه چیزی باعث یبوست مزمن می شود. یبوست مزمن که به دلایل ناشناخته اتفاق می افتد، یبوست مزمن ایدیوپاتیک ( CIC ) نامیده می شود. اگر بعد از شروع هر یک از این داروها تغییری در دفعات یا کیفیت حرکات روده خود مشاهده کردید، نگرانی های خود را با پزشک خود در میان بگذارید. آنها ممکن است بخواهند داروهای شما را تنظیم کنند، شما را به یک داروی جدید تغییر دهند یا یک داروی اضافی برای مدیریت علایم یبوست برای شما تجویز کنند. اگر تغییر رژیم غذایی و سبک زندگی مشکلات روده شما را حل نمی کند، برای آزمایش های تشخیصی بیشتر به پزشک مراجعه کنید. به علایم دیگری فکر کنید مانند خستگی، نازک شدن موها، یا تغییر وزن که ممکن است پزشک شما بخواهد درباره آنها بداند. از پزشک خود بپرسید که آیا هر یک از داروهای شما می تواند باعث تغییر در حرکات روده شما شود. در حالی که یبوست مزمن همیشه به این معنی نیست که شما یک بیماری زمینه ای دیگر دارید، پزشک شما می خواهد آزمایش های تشخیصی را فقط برای اطمینان انجام دهد. اگر مشکل پزشکی دیگری برای شما تشخیص داده شد، نگران نباشید. پزشک در اسرع وقت شما را در برنامه درمانی قرار می دهد. اگر اخیرا احساس افسردگی یا اضطراب کرده‌اید و فکر می‌کنید ممکن است بر گوارش شما ت ثیر بگذارد، با یک درمانگر وقت ملاقات بگذارید. آنچه به عنوان حرکات طبیعی روده در نظر گرفته می شود بسته به شخص می تواند تغییر کند. برای برخی، ممکن است به معنای سه بار در هفته یا دو بار در روز اجابت مزاج باشد. واقعا یک عدد استاندارد یا کامل برای حرکات روده وجود ندارد. به همین دلیل، پزشکان سعی کرده اند فهرستی از معیارها را برای کمک به تشخیص یبوست مزمن تهیه کنند. درمعیارهای تشخیصی برای یبوست مستلزم این است که علایم باید شامل دو یا چند مورد از موارد زیر باشد: زور زدن در حداقل درصد از حرکات روده کمتر از سه بار اجابت مزاج خود به خود در هفته احساس تخلیه ناقص حداقل برای درصد از حرکات روده احساس انسداد یا انسداد برای حداقل درصد از حرکات روده مدفوع توده یا سفت حداقل در درصد مواقع (نمودار مدفوع بریستول می تواند به شما در توصیف فرم مدفوع خود کمک کند) مانورهای دستی (مانند استفاده از انگشتان دست) برای کمک به حداقل درصد از حرکات روده اما معیار اصلی یبوست مزمن این است که علایم بیش از سه ماه ادامه داشته باشد. پزشک از شما در مورد علایم، سابقه پزشکی و داروهایی که مصرف می‌کنید (نسخه، OTC و مکمل‌ها) سوالاتی می‌پرسد. اگر بیش از سه ماه است که علایم یبوست را تجربه کرده اید و سایر معیارهای تشخیصی یبوست مزمن را دارید، ممکن است پزشک بخواهد معاینه فیزیکی انجام دهد. معاینه فیزیکی ممکن است شامل آزمایش خون و معاینه رکتوم باشد. معاینه رکتوم به این معنی است که پزشک یک انگشت دستکش دار را وارد راست روده شما می کند تا هرگونه انسداد، حساسیت یا خون را بررسی کند. پزشک ممکن است بخواهد آزمایش‌های بیشتری را برای شناسایی علت علایم شما انجام دهد. این آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد: شما قرصی را مصرف می کنید که حاوی نشانگرهایی است. که در عکس اشعه ایکس نشان داده می شوند. پزشک می‌تواند نحوه حرکت غذا در روده‌ها و عملکرد ماهیچه‌های روده را ببیند. پزشک لوله ای را با یک بالون در نوک مقعد وارد می کند. دکتر بالون را باد کرده و به آرامی بیرون می آورد. این به پزشک شما اجازه می‌دهد تا سفتی عضلات اطراف مقعد و میزان عملکرد رکتوم شما را اندازه‌گیری کند. یک پزشک رنگ باریم را با استفاده از یک لوله به رکتوم شما وارد می کند. در باریم رکتوم و روده بزرگ را برجسته می کند و به پزشک این امکان را می دهد که آنها را در اشعه ایکس مشاهده کنید پزشک روده بزرگ شما را با استفاده از دوربین و نور متصل به یک لوله قابل انعطاف به نام کولونوسکوپ معاینه می کند. در از داروی آرام بخش و مسکن استفاده می شود. اگر یبوست دارید، روده شما ممکن است به سادگی با سبک زندگی شما مخالف باشد. رژیم غذایی نامناسب و عدم فعالیت بدنی شایع ترین علل یبوست هستند، بنابراین بهتر است قبل از بررسی علل دیگر، ابتدا این موارد را رد کنید. در اینجا برخی از عوامل مرتبط با رژیم غذایی و سبک زندگی که می تواند باعث یبوست شما شود آورده شده است: عدم ورزش عدم استفاده از حمام الکل یا کافیین بیش از حد کمبود مواد غذایی با فیبر بالا کافی نبودن آب و سایر مایعات کافی رژیم غذایی سرشار از گوشت و لبنیات رژیم غذایی سرشار از غذاهای فرآوری شده که دارای چربی و قند بالایی هستند. چند تغییر در سبک زندگی خود ایجاد کنید و ببینید آیا این تغییرات منجر به تغییرات مثبت در روده می شود یا خیر. مثلا: از الکل و کافیین خودداری کنید. هر روز یک مکمل فیبر همراه با یک لیوان آب بزرگ مصرف کنید. هر روز به مدت دقیقه فعالیت بدنی انجام دهید، حتی اگر فقط یک پیاده روی طولانی باشد. غذاهای پر فیبر بیشتری را در وعده های غذایی خود بگنجانید: میوه ها، سبزیجات، غلات کامل.

دایمی نیست. اما نیاز به تشخیص زودهنگام و نظارت دقیق دارد. با درمان مناسب، علایم در نهایت باید از بین بروند. اما کسب اطلاعات مورد نیاز در این زمینه می تواند برای همه ما مفید باشد. ضربه ای که در اثر تصادف رانندگی یا در حین ورزش به سر وارد می شود می تواند باعث خفیف شود که به عنوان ضربه مغزی شناخته می شود. ضربه مغزی به سلول های مغز آسیب می زند و بر عملکرد مغز ت ثیر می گذارد، احتمالا علایمی مانند سردرد، گیجی و مشکل در تمرکز را برای چند روز تا دو هفته (گاهی تا یک ماه) تجربه خواهید کرد. گاهی اوقات، علایم طولانی مدت هستند و برای چندین ماه یا حتی سال ها باقی می مانند. این به عنوان سندرم پس از ضربه مغزی ( PCS ) شناخته می شود. ضربه مغزی و PCS صدمات "نامریی" هستند. علایم آنها اغلب به حداقل می رسد. این می تواند به ویژه در ورزشکارانی که تشویق می شوند خیلی زود به بازی بازگردند نگران کننده باشد. شایع ترین علایم PCS عبارتند از: خستگی اضطراب سردرد افسردگی کاهش تمرکز مشکلات حافظه تحریک پذیری مشکلات بینایی مانند حساسیت به نور و اختلالات بینایی سردرد های پس از ضربه مغزی می توانند متفاوت باشند و ممکن است شبیه سردردهای تنشی یا میگرن باشند. اغلب آنها سردردهای تنشی هستند. اینها ممکن است با آسیب گردن همراه باشد که همزمان با آسیب سر اتفاق افتاده است. اگر دچار آسیب به سر شدید که باعث سردرگمی یا فراموشی شود حتی اگر هرگز هوشیاری خود را از دست نداده اید، به پزشک مراجعه کنید. اگر در حین انجام یک ورزش ضربه مغزی رخ داد، به بازی برنگردید. به دنبال مراقبت های پزشکی باشید تا خطر بدتر شدن آسیب خود را نداشته باشید. علت سندرم پس از ضربه مغزی چیست؟ هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از کارشناسان بر این باورند که سندرم پس از ضربه مغزی به دلیل آسیب ساختاری به مغز یا اختلال در سیستم پیام رسانی در اعصاب، ناشی از ضربه ای است که باعث ضربه مغزی شده است. برخی دیگر بر این باورند که سندرم پس از ضربه مغزی به عوامل روانی مرتبط است. شایع ترین علایم سردرد، و مشکلات خواب شبیه علایمی است که اغلب توسط افرادی که افسردگی، اضطراب یا اختلال استرس پس از سانحه تشخیص داده می شود، تجربه می کنند. در بسیاری از موارد، هم آسیب فیزیکی ضربه مغزی و هم واکنش های عاطفی به این اثرات در بروز علایم نقش دارند. با این حال، برخی تحقیقات نشان می‌دهد که برخی از عوامل در افرادی که سندرم پس از ضربه مغزی ایجاد می‌کنند در مقایسه با افرادی که این علایم را تجربه نمی کنند، شایع‌تر است. این عوامل عبارتند از: سابقه افسردگی، اضطراب، اختلال استرس پس از سانحه، عوامل استرس زای مهم زندگی، سیستم حمایت اجتماعی ضعیف و عدم مهارت های مقابله ای. هنوز تحقیقات بیشتری برای درک بهتر اینکه چگونه و چرا سندرم پس از ضربه مغزی پس از برخی آسیب‌ها و نه برخی دیگر رخ می‌دهند، مورد نیاز است. اما به طور کلی ضربه مغزی به مغز شما آسیب می رساند و بر شیمی مغز ت ثیر می گذارد. همچنین می تواند منجر به مشکلاتی در جریان خون در مغز شود. این عدم تعادل در نهایت منجر به علایم ضربه مغزی می شود. هم کودکان و هم بزرگسالان می توانند به PCS مبتلا شوند، اما مشخص نیست که چرا برخی افراد بیشتر از دیگران به آن مبتلا می شوند. بر اساس بررسی ها احتمال بیشتری برای تشخیص PCS وجود داشته باشد اگر: سابقه یا اضطراب دارید. سابقه یک یا چند ضربه مغزی قبلی داشتید. خطر بروز آن در سالمندان با توجه به خطر زمین خوردن زیاد است. بلافاصله پس از آسیب، علایم شدید یا زیادی داشتید (سردرد شدید، گیجی قابل توجه) مطالعات نشان داده اند که افزایش سن یک عامل خطر برای سندرم پس از ضربه مغزی است. زنان بیشتر احتمال دارد که با سندرم پس از ضربه مغزی تشخیص داده شوند، اما این ممکن است به این دلیل باشد که زنان معمولا بیشتر به دنبال مراقبت های پزشکی هستند. سندرم پس از ضربه مغزی دایمی نیست. اما نیاز به تشخیص زودهنگام و نظارت دقیق دارد. با درمان مناسب، علایم در نهایت باید از بین بروند. با این حال، این ممکن است زمان ببرد و یک رویکرد چند رشته ای از جمله نورولوژی، روانپزشکی، درمان دهلیزی، چشم درمانی و غیره نیاز داشته باشد. هیچ درمان واحدی برای این وضعیت وجود ندارد که در همه موارد موثر باشد. آیا سندرم پس از ضربه مغزی دایمی است؟ سندرم پس از ضربه مغزی را می توان با استراحت و طیف وسیعی از درمان ها درمان کرد. افراد معمولا در عرض تا ماه از آن بهبود می یابند. اگر چه زمانی که دچار ضربه مغزی شده اید، در معرض خطر شدیدتر ضربه های مغزی مکرر هستید. پس از تشخیص ضربه مغزی، باید تا زمان فروکش کردن علایم استراحت کنید. پزشک شما همچنین بسته به میزان آسیب شما، بهترین برنامه درمانی PCS را به شما توصیه می کند. اگر علایم شما بیش از یک ماه یا بیشتر ادامه داشته باشد، ممکن است پزشک سندرم پس از ضربه مغزی را تشخیص دهد. سپس آنها چندین رویکرد را برای درمان توصیه می کنند، از جمله مراجعه به روانپزشک، فیزیوتراپیست، و متخصص مغز و اعصاب که تجربه درمان ضربه مغزی را دارد. بهترین درمان برای سندرم پس از ضربه مغزی چیست؟ مدت زمانی که ممکن است برای بهتر شدن طول بکشد می تواند ناامید کننده باشد. اما مهم این است که تسلیم نشوید. هدف از درمان این است که مغز شما استراحت کند و بهبود یابد و همچنین عوامل استرس زا را کاهش دهد. پزشک بهبودی شما را زیر نظر خواهد داشت و با بهبودی، درمان های شما را تنظیم می کند. آنها ممکن است آزمایشات را تکرار کنند و دارو را تنظیم کنند. درمان شامل چندین رویکرد است: استراحت که برای ریکاوری مغز بسیار مهم است. ورزش سبک ممکن است خوب باشد، اما باید با پزشک خود مشورت کنید. تا زمانی که علایم شما بهبود نیافته و پزشکتان نگفته باشد، هیچ ورزش متوسط تا شدید انجام ندهید. تا زمانی که پزشک معالج خود را تایید نکرده است، از انجام هرگونه ورزش تماسی خودداری کنید. ممکن است برای کمک به درمان هر گونه اضطراب و افسردگی نیاز به مراجعه به روانپزشک یا درمانگر داشته باشید. محدود کردن زمان تماشای تلویزیون و مطالعه برای کاهش فشار روی مغز شما. این باعث بهبود تمرکز و توجه می شود. ممکن است برای کمک به درمان سردرد و نظارت بر نقص های شناختی نیاز به مراجعه به متخصص مغز و اعصاب داشته باشید. اگر آسیب به گردن یا سایر آسیب‌های مرتبط دارید، ممکن است لازم باشد برای یک برنامه ورزشی و توانبخشی به مراجعه کنید. پزشک شما علایم فردی را که تجربه می کنید درمان می کند. انواع علایم و فراوانی آنها برای همه متفاوت است. داروهایی که معمولا برای میگرن یا سردردهای تنشی استفاده می‌شوند، از جمله برخی از داروهای ضد افسردگی، داروهای ضد فشار خون و داروهای ضد صرع، به نظر می‌رسد برای انواع سردردهای پس از ضربه مغزی موثر باشند. داروها معمولا مختص فرد هستند، بنابراین شما و پزشکتان در مورد اینکه کدام برای شما مناسب‌تر است، صحبت می‌کنید. به خاطر داشته باشید که استفاده بیش از حد از مسکن های بدون نسخه و تجویزی ممکن است به سردردهای مداوم پس از ضربه مغزی کمک کند. مشکلات حافظه و تفکر در حال حاضر هیچ دارویی به طور خاص برای درمان مشکلات شناختی پس از آسیب خفیف مغزی توصیه نمی شود. اگر مشکلات شناختی دارید زمان ممکن است بهترین درمان باشد. اکثر آنها طی هفته ها تا ماه ها پس از آسیب به خودی خود از بین می روند. اشکال خاصی از شناخت درمانی ممکن است مفید باشد، از جمله توانبخشی متمرکز که آموزش در زمینه های خاصی را ارایه می دهد که باید تقویت کنید. برخی از افراد ممکن است به کاردرمانی یا گفتار درمانی نیاز داشته باشند. استرس می تواند شدت علایم شناختی را افزایش دهد و یادگیری استراتژی های مدیریت استرس می تواند برای کاهش علایم شناختی مفید باشد. آرامش درمانی نیز ممکن است کمک کند. افسردگی و اضطراب علایم مداوم پس از ضربه مغزی اغلب پس از اینکه فرد آسیب دیده متوجه شد که علتی برای علایم او وجود دارد و احتمالا علایم با گذشت زمان بهبود می یابند بهبود می یابند. آموزش در مورد این اختلال می تواند ترس فرد را کاهش دهد و به ایجاد آرامش ذهنی کمک کند. اگر پس از ضربه مغزی دچار افسردگی یا اضطراب جدید یا فزاینده ای شده اید، برخی از گزینه های درمانی عبارتند از: ممکن است مفید باشد که نگرانی های خود را با روانشناس یا روانپزشکی که تجربه کار با افراد مبتلا به آسیب مغزی دارد، در میان بگذارید. برای مبارزه با اضطراب یا افسردگی، داروهای ضد افسردگی یا داروهای ضد اضطراب ممکن است تجویز شود. تنها راه شناخته شده برای جلوگیری از ایجاد علایم مداوم پس از ضربه مغزی، جلوگیری از آسیب سر در وهله اول است. اگرچه نمی توانید برای هر موقعیت بالقوه ای آماده شوید، در اینجا چند نکته برای جلوگیری از علل شایع آسیب سر وجود دارد: هر زمان که با ماشین سفر می کنید، کمربند ایمنی خود را ببندید و مطمین شوید که کودکان در صندلی های ایمنی مناسب سن خود قرار دارند. کودکان زیر سال در صندلی عقب ایمن تر هستند، به خصوص اگر ماشین شما دارای کیسه هوا باشد. هر زمان که شما یا فرزندانتان در حال دوچرخه‌سواری، اسکیت روی یخ، اسکی، اسنوبرد، بازی فوتبال، ضربه زدن یا دویدن روی پایه‌ها در سافت‌بال یا بیسبال، اسکیت‌برد یا اسب‌سواری هستید، از کلاه ایمنی استفاده کنید. هنگام موتور سواری از کلاه ایمنی استفاده کنید. در خانه برای جلوگیری از سقوط اقدام کنید، مانند برداشتن قالیچه های کوچک، بهبود نور و نصب نرده ها. برای جلوگیری از ضربه مغزی، همیشه هنگام انجام ورزش های تماسی از وسایل حفاظتی مناسب استفاده کنید (کلاه ایمنی، بالشتک، وسایل دهانی) اگر دچار ضربه مغزی شده اید، روند درمانی خود را دنبال کنید و دستورات پزشک خود را دنبال کنید. استراحت برای بهبود سریع و به حداقل رساندن احتمال ابتلا به سندرم پس از ضربه مغزی بسیار مهم است. سندرم پس از ضربه مغزی زمانی رخ می دهد که علایم ضربه مغزی فراتر از دوره بهبودی مورد انتظار پس از آسیب اولیه باقی بماند. دوره نقاهت معمول هفته تا ماه است. این علایم ممکن است شامل سردرد، سرگیجه و مشکلات تمرکز و حافظه باشد. ضربه مغزی یک آسیب تروماتیک مغزی خفیف است که معمولا پس از ضربه ای به سر اتفاق می افتد. همچنین می تواند با تکان دادن شدید و حرکت سر یا بدن رخ دهد. برای ضربه مغزی یا تجربه علایم مداوم پس از ضربه مغزی، لازم نیست هوشیاری خود را از دست بدهید. در واقع، به نظر نمی رسد که خطر ایجاد سندرم پس از ضربه مغزی با شدت آسیب اولیه مرتبط باشد. در بیشتر افراد، علایم در تا روز اول رخ می دهد و در عرض سه ماه از بین می رود. گاهی اوقات، ممکن است یک سال یا بیشتر باقی بمانند. هدف از درمان پس از ضربه مغزی، مدیریت موثر علایم شما است.

شاید نشانه این باشد که کبد به درستی کار نمی کند. سلول های آسیب دیده یا ملتهب کبد آنزیم هایی را در جریان خون آزاد می کنند که آزمایش خون آنها را تشخیص می دهد. پزشکان در صورت داشتن علایم بیماری هایی که به طور معمول باعث آسیب کبدی می شوند، آنزیم های کبدی را آزمایش می کنند. در مواردی که فرد آنزیم های کبدی بالا داشته باشد، پزشک می تواند علل زمینه ای احتمالی را بررسی کند. اگر نتایج آزمایش خون فرد افزایش آنزیم های کبدی را نشان دهد، پزشک علل احتمالی زمینه ای را بررسی می کند. آنها احتمال دارد علاوه بر پرسش در مورد شیوه زندگی و عادات غذایی فرد، آزمایش های بالینی نیز انجام دهند. شایع ترین علت افزایش آنزیم های کبدی است. بررسی ها نشان داد که تا درصد از افراد با آنزیم‌های بالای کبدی، این بیماری را دارند. سایر بیماری هایی که به طور معمول باعث افزایش آنزیم های کبدی می شوند عبارتند از: سیروز یا زخم بافت کبد سایر شرایطی که کمتر باعث افزایش آنزیم های کبدی می شوند عبارتند از: سرطان کبد مونونوکلیوز بیماری سلیاک هپاتیت خود ایمنی سپسیس یا مسمومیت خون عفونت با ویروس اپشتین بار، نوعی تبخال پلی میوزیت که شامل التهاب عضلات می شود. هموکروماتوز، زمانی که بدن آهن بیش از حد جذب می کند. برخی داروها، از جمله برخی مسکن‌ها و استاتین‌ها نیز می‌توانند باعث افزایش آنزیم‌های کبدی شوند. افزایش آنزیم های کبدی خود بدون علامت هستند، اما بیماری مسیول آنها احتمال دارد علایم ایجاد کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در زیر علل شایع افزایش آنزیم های کبدی و همچنین علایم آنها آورده شده است: آنچه در این مقاله خواهید خواند: بیماری کبد چرب زمانی رخ می دهد که چربی ها در کبد تجمع پیدا کنند. اگر این تجمع به دلیل مصرف الکل باشد، به آن بیماری کبد چرب الکلی می گویند. وقتی الکل عامل ایجاد کننده نباشد، تجمع چربی در کبد ( NAFLD ) نامیده می شود. افراد مبتلا به سندرم متابولیک بیشتر در معرض خطر NAFLD هستند. بیماری کبد چرب احتمال دارد گاهی اوقات باعث خستگی و درد در سمت راست شکم شود، اما اغلب بدون علامت است. پزشک شاید فرد مبتلا به اختلال مصرف الکل یا سندرم متابولیک را از نظر افزایش آنزیم های کبدی آزمایش تا بیماری کبد چرب را بررسی کند. سندرم متابولیک گروهی از علایم است که خطر ابتلا به بیماری های قلبی را افزایش می دهد. این علایم عبارتند از: قند خون بالا کلسترول بالا فشار خون بالا اضافه وزن داشتن پزشک احتمال دارد افراد دارای یک یا چند مورد از این علایم را از نظر افزایش آنزیم های کبدی بررسی کند. فرد مبتلا به هپاتیت ممکن است دچار خستگی، درد مفاصل و حالت تهوع شود. هپاتیت یک ویروس است که منجر به التهاب کبد می شود. چندین گونه مختلف هپاتیت وجود دارد که A ، B ، C ، D و E نامیده می شوند. علایم همه سویه ها مشابه است. علایم شایع هپاتیت عبارتند از: تب دل درد خستگی درد مفاصل حالت تهوع ادرار تیره خارش پوست درد عضلانی از دست دادن اشتها زردی چشم و پوست (یرقان) پزشک شاید فردی با علایم هپاتیت را از نظر افزایش آنزیم های کبدی آزمایش کند. این نوعی آسیب کبدی و فرد مبتلا به سیروز دارای اسکار دایمی در کبد است که می تواند از عملکرد صحیح آن پیشگیری کند. می تواند در نهایت منجر به نارسایی کبد شود. علایم سیروز شامل خستگی و خارش پوست است. افراد در صورت عدم درمان هپاتیت یا بیماری کبد چرب در معرض خطر سیروز هستند. اگر فردی علایم سیروز داشته باشد، پزشک احتمال دارد سطح آنزیم کبدی او را بررسی کند. آزمایش خون می تواند افزایش آنزیم های کبدی را نشان دهد. آزمایش خون سطوح افزایش یافته AST و ALT آنزیم هایی که کبد هنگام التهاب یا آسیب آزاد کرده بررسی می کند. اگر پزشک متوجه شود که فردی سطوح AST یا ALT را افزایش داده، احتمالا آزمایش‌های بالینی را برای تعیین علت زمینه‌ای انجام می‌دهد. نسبت های مختلف AST به ALT احتمال دارد دلایل زمینه ای مختلفی را نشان دهد. درمان افزایش آنزیم های کبدی بر مدیریت بیماری زمینه ای که باعث افزایش سطح آن می شود تمرکز دارد. درمان برخی از علل شایع افزایش سطح AST یا ALT عبارتند از: افراد می توانند با پزشک خود برای درمان NAFLD و کاهش وزن همکاری کنند. پزشک شاید به فرد توصیه کند که برای کاهش وزن تغییراتی در سبک زندگی خود ایجاد کند، مانند: بیشتر ورزش کردن خوردن یک رژیم غذایی سالم و متعادل تلاش برای سوزاندن کالری بیشتر از آنچه مصرف می کنند. صحبت با یک متخصص تغذیه یا حتی یک مربی شخصی می تواند به فرد کمک کند تا برنامه کاهش وزن خود را ادامه دهد. فرد مبتلا به سندرم متابولیک احتمال دارد از ورزش بیشتر، کاهش وزن و سطح استرس خود سود ببرد. درمان های سندرم متابولیک عبارتند از: کاهش وزن کاهش سطح استرس بیشتر ورزش کردن مدیریت سطح قند خون خوردن یک رژیم غذایی سالم و متعادل تغییرات سبک زندگی که می تواند به فرد در مدیریت استرس کمک کند عبارتند از: یوگا مراقبه ورزش ذهن آگاهی کاهش تعهدات روزنامه نگاری درمان هپاتیت به حاد یا طولانی مدت بودن آن بستگی دارد. پزشک شاید درمان های زیر را برای هپاتیت حاد توصیه کند: مایعات فراوان اجتناب از الکل استراحت در رختخواب درمان هپاتیت طولانی مدت معمولا شامل داروهای ضد ویروسی است. سیروز آسیب دایمی کبد است، بنابراین همیشه قابل درمان نیست. با این حال، علت اصلی آسیب کبدی معمولا به درمان پاسخ می دهد. درمان هایی مانند رژیم غذایی اصلاح شده و کاهش وزن می توانند خطر آسیب بیشتر به کبد را کاهش دهند. تشخیص و درمان سریع شرایطی که بر کبد ت ثیر می گذارد می تواند به پیشگیری از سیروز کمک کند. افزایش آنزیم های کبدی نشانه آن است که فرد مبتلا به کبد ملتهب یا آسیب دیده است. بسیاری از شرایط ممکن است باعث التهاب یا آسیب کبد شوند. پزشکان از آزمایش خون برای بررسی آنزیم های کبدی بالا استفاده می کنند. آنها شاید هر فردی را با علایمی که دارد و می دانند سطح آنزیم های کبدی را افزایش می دهد آزمایش کنند. اگر نتایج آزمایش خون فردی نشان دهد که آنزیم های کبدی آنها افزایش یافته، پزشک علت زمینه ای را بررسی و پس از تشخیص، درمان های مناسب را توصیه می کند. بیماری کبد چرب شایع ترین علت افزایش آسیب کبدی است. افراد مبتلا به بیماری کبد چرب می توانند با کاهش وزن، وضعیت خود را مدیریت کنند. سایر علل التهاب کبد نیز قابل درمان هستند. افزایش آنزیم های کبدی معمولا یک علامت موقتی است. سطح آنزیم های کبدی می تواند به سرعت به حالت عادی بازگردد اگر فرد از برنامه درمانی توصیه شده پزشک برای بیماری زمینه ای پیروی کند. آنزیم های غیر طبیعی کبدی می تواند نشانه مصرف مزمن و حاد الکل، هپاتیت مزمن B و هپاتیت C و احتمالا سرطان کبد باشد. کبد یکی از مهم ترین اندام های بدن است و وظایف مختلفی را بر عهده دارد که بدن را همانطور که طراحی شده حفظ می کند. کبد خون را سم زدایی و پروتیین هایی تولید می کند که به لخته شدن کمک و مواد زاید سلولی را مدیریت می کند، مواد مغذی را پردازش، ویتامین ها را ذخیره و به بدن در ساخت گلوکز کمک می کند. آنزیم های کبدی پروتیین هایی در کبد هستند که به سرعت بخشیدن به واکنش های شیمیایی خاص کمک می کنند. اگر هر یک از این فرآیندها مهار شود می تواند منجر به عوارض جدی شود. افزایش آنزیم های کبدی شاید نشان دهنده التهاب یا آسیب به سلول های کبد باشد. سلول های کبدی ملتهب یا آسیب دیده بیشتر از مقدار طبیعی برخی از مواد شیمیایی از جمله آنزیم های کبدی نشت می کنند. علایم افزایش خفیف تا متوسط آنزیم های کبدی ممکن است از بدون علامت تا موارد زیر متفاوت باشد: تب خارش خستگی تغییرات ذهنی تهوع و استفراغ درد و حساسیت سمت راست شکم کبد انسان حاوی هزاران آنزیم است که انواع خاصی از سلول های پروتیینی هستند که به انجام واکنش های شیمیایی ضروری کمک می کنند. آنزیم‌های کبدی فعالیت در سلول‌های بدن را تحریک و واکنش‌های بیوشیمیایی طبیعی را تسریع و فرآیندهای متابولیک مختلف را در کبد حفظ می‌کنند. طیف گسترده ای از بیماری ها می تواند منجر به افزایش آنزیم های کبدی شود: چاقی هپاتیت سمی سیروز کبدی هموکروماتوز هپاتیت A ، B ، C کم کاری تیرویید التهاب کیسه صفرا هپاتیت خود ایمنی حمله قلبی بیماری ویلسون هنگامی که کبد آسیب می بیند، سلول ها سطوح بالاتری از دو آنزیم اصلی آلانین ترانس آمیناز ( ALT ) و آسپارتات ترانس آمیناز ( AST ) را در جریان خون آزاد می کنند. برای تعیین اینکه آیا کبد آسیب دیده، چندین آزمایش خون برای بررسی نوع و میزان آنزیم های کبدی در خون انجام می شود. اگر آنزیم‌های کبدی غیرطبیعی وجود داشته باشد، می‌تواند نشان دهنده آسیب کبدی باشد، زیرا این آنزیم‌ها معمولا فقط در کبد یافت می‌شوند. در بیشتر موارد، سطح آنزیم های کبدی فقط به طور خفیف یا موقتی افزایش می یابد و نشان دهنده یک مشکل جدی کبدی نیست. سونوگرافی بیوپسی کبد معاینه جسمی اسکن CAT (توموگرافی محوری کامپیوتری) آلانین ترانس آمیناز ( ALT ) و آسپارتات ترانس آمیناز ( AST ) کبد به حفظ سلامتی کمک می کند و برای بسیاری از عملکردهای بدن از جمله هضم، متابولیسم، سم زدایی و لخته شدن خون مهم است. آنزیم‌های کبدی پروتیین‌هایی هستند که به تسریع واکنش‌ها کمک می‌کنند و سطوح بالا نشانه‌ای از اختلال کبدی است که باید درمان شود. در حالی که شرایط مختلف و برخی داروها می توانند باعث عدم تعادل آنزیمی در کبد شوند، رژیم غذایی نیز نقش مهمی ایفا می کند.

از می توان به موارد زیادی اشاره کرد که برخی از این شرایط می توانند جدی و نیاز به درمان داشته باشند. سرگیجه زمانی رخ می دهد که احساس سبکی سر، بی ثباتی یا ضعف می کنید. اگر دارید، احتمال دارد احساس چرخش را نیز تجربه کنید. سرگیجه می تواند با علایم مختلفی همراه باشد که یکی از آنها تعریق است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: هیپوگلیسمی، یکی از علت سرگیجه و تعریق همزمان زمانی است که قند خون پایین دارید. این وضعیت یک عارضه جانبی بالقوه داروهای دیابت مانند انسولین است. همچنین می‌تواند به دلیل حذف وعده‌های غذایی، نخوردن کافی غذا یا بیماری باشد. علایم هیپوگلیسمی معمولا به طور ناگهانی ظاهر می شود و می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. علاوه بر سرگیجه و تعریق، علایم دیگری که احتمال دارد تجربه کنید عبارتند از: سردرد لرزش تاری دید رنگ پریدگی از دست دادن هماهنگی احساس ضعف یا خستگی تحریک پذیری یا عصبی بودن هنگامی که علایم را احساس می کنید، اغلب می توانید با مصرف غذاها یا نوشیدنی های حاوی کربوهیدرات قند خون خود را افزایش دهید. به عنوان مثال می توان به میوه، آب میوه، کراکر، آب نبات سفت یا نوشابه اشاره کرد. پرکاری تیرویید، از علت سرگیجه و تعریق زمانی است که تیرویید بیش از حد هورمون تیرویید تولید می کند. هورمون تیرویید برای متابولیسم، هضم و قلب مهم است. افزایش تعریق از علایم پرکاری تیرویید است. سرگیجه همچنین می تواند به دلیل ضربان قلب سریع یا نامنظم رخ دهد. برخی دیگر از علایم پرکاری تیرویید عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مشکل خواب افزایش اشتها احساس خستگی افزایش دفعات اجابت مزاج کاهش وزن غیر قابل توضیح تحریک پذیری یا عصبی بودن برخی از گزینه های درمانی پرکاری تیرویید شامل داروها و درمان با ید رادیواکتیو است. در برخی موارد، پزشک می تواند یک روش جراحی را توصیه کند که در آن تمام یا بخشی از تیرویید برداشته شود. گرمازدگی، از علت سرگیجه و تعریق همزمان زمانی رخ می دهد که بدن بیش از حد گرم شود. این می تواند به دلیل قرار گرفتن طولانی مدت در معرض گرما یا فشار بیش از حد در هوای گرم باشد. تعریق شدید و سرگیجه هر دو نشانه گرمازدگی هستند. علایم دیگری که باید به آنها توجه کرد عبارتند از: سردرد غش کردن رنگ پریدگی گرفتگی عضلات نبض سریع و ضعیف حالت تهوع یا استفراغ احساس ضعف یا خستگی تحریک پذیری یا عصبی بودن پوستی که احساس سردی یا لکه دار شدن دارد. می‌توانید با انجام اقداماتی مانند جابه‌جایی به مکان خنک‌تر، برداشتن لباس‌های اضافی و استفاده از کمپرس‌های خنک به کاهش گرمازدگی کمک کنید. جرعه جرعه آب برای آبرسانی مجدد نیز می تواند مفید باشد. حمله قلبی زمانی روی می دهد که جریان خون به قلب مسدود شده باشد. این یک اورژانس پزشکی است. اگر شما یا شخص دیگری علایم حمله قلبی را تجربه کردید، با مراکز درمانی تماس بگیرید. علامت اصلی حمله قلبی درد قفسه سینه است. با این حال، عرق سرد و سرگیجه نیز می تواند رخ دهد. سایر علایم حمله قلبی عبارتند از: تنگی نفس حالت تهوع یا استفراغ درد یا ناراحتی در نواحی دیگر مانند فک، گردن، پشت و بازوها علایم می تواند بین مردان و زنان متفاوت باشد. در حالی که درد قفسه سینه علامت اصلی هر دو است، زنان بیشتر احتمال دارد که علایم دیگری را قبل از حمله قلبی داشته باشند، مانند: اضطراب اختلالات خواب خستگی غیرعادی یا ناگهانی حملات قلبی با داروها و گاهی اوقات با جراحی مانند گذاشتن استنت یا بای پس درمان می شوند. دریازدگی یا بیماری حرکتی بیماری حرکت زمانی رخ می دهد که مغز اطلاعات متناقضی در مورد حرکت و موقعیت بدن دریافت کند. اغلب احتمال دارد در طول سفر از طریق ماشین، قایق یا هواپیما رخ دهد. علایم می تواند شامل سرگیجه، عرق سرد و همچنین حالت تهوع و استفراغ باشد. هر دو داروی بدون نسخه و نسخه ای را می توان برای درمان بیماری حرکت استفاده کرد. همچنین می توانید اقداماتی را برای پیشگیری از بیماری حرکت انجام دهید: جلوی ماشین نشستن نه در صندلی عقب مطالعه نکردن در وسیله نقلیه در حال حرکت نشستن به سمت جلو و رو به جلو در قطارها، اتوبوس ها یا قایق ها گرگرفتگی، از علت سرگیجه و تعریق همزمان گرگرفتگی افزایش ناگهانی و کوتاه مدت دمای بدن است. آنها یکی از علایم رایج یایسگی هستند. گرگرفتگی به دلیل کاهش هورمون استروژن رخ می دهد. افزایش دمای بدن می تواند منجر به گرگرفتگی و تعریق شود. علاوه بر این، ضربان قلب در طول گرگرفتگی افزایش می یابد، که منجر به احساس سرگیجه می شود. درمان جایگزینی هورمونی ممکن است به برخی از زنانی که گرگرفتگی را تجربه می کنند کمک کند. درمان‌های خانگی مانند نگه داشتن آب سرد یا کیسه یخ و پوشیدن لایه‌هایی که به راحتی قابل جدا شدن هستند نیز می تواند کمک کنند. وحشت زدگی نوعی اختلال اضطرابی است. افراد مبتلا به اختلال پانیک دچار حملات پانیک می شوند که در طی آن احساس ترس یا اضطراب شدیدی را تجربه می کنند. حملات پانیک معمولا به طور ناگهانی رخ می دهد و می تواند چند دقیقه یا بیشتر طول بکشد. سرگیجه و تعریق هر دو از علایم فیزیکی حمله پانیک هستند. علایم دیگر عبارتند از: لرز درد شکم تنگی نفس حالت تهوع احساس ضعف لرزیدن یا لرزش ضربان قلب سریع سفتی یا درد قفسه سینه اختلال هراس معمولا توسط یک متخصص سلامت روان درمان می شود. درمان معمولا شامل داروها، روان درمانی یا هر دو است. سرگیجه موضعی حمله ای خوش خیم ( BPPV ) BPPV وضعیتی است که بر گوش داخلی ت ثیر می گذارد. افراد مبتلا به هنگامی که موقعیت سر خود را تغییر می دهند، احساس شدید سرگیجه مانند خم شدن یا چرخش سریع را تجربه می کنند. اپیزودهای BPPV معمولا کمتر از یک دقیقه طول می کشد. کریستال هایی در گوش داخلی وجود دارد که موقعیت سر را کنترل می کند. BPPV زمانی رخ می دهد که این کریستال ها از جای خود خارج شوند. برخی از افراد مبتلا به BPPV ممکن است در حین تحمل احساس سرگیجه، عرق کنند. علایم دیگر می تواند شامل موارد زیر باشد: رنگ پریدگی تهوع و استفراغ از دست دادن تعادل درمان BPPV شامل مانور Epley است که می‌تواند به تغییر مکان کریستال‌های جابجا شده در گوش کمک کند. در برخی موارد احتمال دارد جراحی توصیه شود. غش کردن، از علت سرگیجه و تعریق همزمان غش زمانی است که به طور موقت هوشیاری خود را از دست می دهید. اگر مغز اکسیژن کافی دریافت نکند، ممکن است غش کنید. این اغلب به دلیل افت ناگهانی فشار خون رخ می دهد. قبل از غش، فرد شاید احساس سرگیجه یا سبکی سر را تجربه کند. در برخی موارد، تعریق نیز ممکن است رخ دهد. علایم دیگری که باید از آنها آگاه بود عبارتند از: حالت تهوع تغییر در بینایی یا شنوایی ضربان قلب سریع یا نامنظم اغلب اوقات، غش کردن دلیلی برای نگرانی نیست. با این حال، در برخی موارد، احتمال دارد نشانه ای از یک بیماری زمینه ای جدی تر باشد. درمان شامل رسیدگی به علت خاص غش است. سندرم دامپینگ سندرم دامپینگ وضعیتی است که در آن محتویات معده خیلی سریع تخلیه می شود و شایع ترین علت جراحی مری یا معده است. سایر علل بالقوه شامل دیابت و زخم اثنی عشر است. تعریق و احساس سرگیجه یا سبکی سر می تواند از علایم سندرم دامپینگ باشد. علایم دیگر می تواند شامل موارد زیر باشد: نفخ اسهال سردرد خستگی درد شکم حالت تهوع غرغر مکرر معده برافروختگی صورت، گردن یا سینه سندرم دامپینگ را می توان با داروها و گاهی با جراحی درمان کرد. همچنین شاید پزشک تغییراتی را در رژیم غذایی توصیه کند، مانند خوردن وعده های غذایی کوچکتر، کربوهیدرات کمتر و فیبر، پروتیین و چربی بیشتر. اگر دچار سرگیجه و تعریق می‌شوید که غیر قابل توضیح است، اغلب رخ می دهد، یا تداخل با فعالیت‌های روزانه‌تان دارد، به پزشک خود مراجعه کنید. آنها می توانند به تعیین اینکه چه چیزی می تواند باعث علایم شود کمک کنند. برای سرگیجه و تعریق که با علایم زیر رخ می دهد، به دنبال مراقبت های پزشکی اورژانسی باشید: گیجی غش کردن درد قفسه سینه مشکل در تنفس استفراغ طولانی مدت از دست دادن هماهنگی ضربان قلب سریع یا نامنظم تغییرات در بینایی یا شنوایی ضعف یا بی حسی، به ویژه در صورت و اندام ها سردردی که به طور ناگهانی ایجاد می شود و شدید است. گاهی اوقات، پزشک شاید بتواند بیماری را بر اساس علایم، سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی تشخیص دهد. با این حال، آنها می توانند آزمایش های بالینی را نیز انجام دهند. این می تواند شامل موارد زیر باشد: آزمایش خون می تواند به نشان دادن هرگونه مشکل اساسی در سطح قند خون، سطح هورمون تیرویید و سلامت قلب کمک کند. ECG اندازه گیری فعالیت الکتریکی قلب است که می تواند برای کمک به تشخیص یا رد کردن شرایط بالقوه قلب اینها می توانند به پزشک تصویر دقیقی از آنچه در بدن می گذرد ارایه دهند. به عنوان مثال می توان به اشعه ایکس، سی تی اسکن و اسکن MRI اشاره کرد. اگر پزشک مشکوک به شرایطی باشد که بر تعادل ت ثیر می گذارد، ممکن است حرکت چشم و سر را ارزیابی کند یا آزمایش میز کج را انجام دهد. در بعضی مواقع سرگیجه و تعریق احتمال دارد با هم رخ دهند. شرایط مختلفی وجود دارد که می تواند این علایم را ایجاد کند که برخی از آنها جدی نیستند. با این حال، شرایط دیگر، مانند حمله قلبی، نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. اگر علایم عود کرد و بر فعالیت های روزانه ت ثیر گذاشت یا با یک بیماری قابل توضیح نیستند، با پزشک خود مشورت کنید. همیشه برای سرگیجه و تعریق که با علایم دیگری مانند درد قفسه سینه، مشکل تنفسی یا سردرد شدید رخ می دهد، به دنبال مراقبت های اورژانسی باشید.

یا اسب چارلی، یک اسپاسم یا گرفتگی عضلانی دردناک و غیرقابل کنترل در پاها است. این گرفتگی اغلب برای چند ثانیه یا چند دقیقه دوام می آورد، اما گاهی اوقات برای مدت طولانی تری می کشد و ممکن است در خواب یا فعالیت های روزانه اختلال ایجاد کند. بسیاری از مردم گرفتگی عضلات پا را در شب تجربه می کنند، اما ممکن است در روز نیز اتفاق بیفتد. عوامل خطر خاصی وجود دارند که شانس ابتلا به آنها را افزایش می دهند، بنابراین شناسایی عوامل می تواند به پیشگیری از گرفتگی عضلات پا در آینده کمک کند. می توانید با کشش و ماساژ عضله به کاهش درد کمک کنید. اگر گرفتگی عضلات پا درمان نشد ممکن است به داروهای ضد درد نیاز باشد. گرفتگی عضلات پا می تواند آزاردهنده باشد و اغلب زمانی حمله می کنند که شما کاملا در خواب هستید. در برخی موارد می توان از این گرفتگی ها پیشگیری کرد. برای آشنایی با محرک‌های آنها و چگونگی یافتن تسکین، ادامه مطلب را بخوانید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: ماهیچه های شما زمانی که به طور غیر ارادی منقبض می شوند دچار درد شدید می شوند. این معمولا مانند یک گره دردناک روی عضله پای شما احساس می شود و آن را برای لحظه ای بی حرکت می کند. یک تصور غلط رایج این است که گرفتگی عضلات پا همیشه در ماهیچه های ساق پا اتفاق می افتد. این وضعیت در واقع می توانند در هر جایی از پا و گاهی اوقات در دست ها یا بازوها رخ دهند. گرفتگی ساق پا بیشتر در ماهیچه ساق پا دیده می شود، اما می تواند در ران یا پا نیز رخ دهد. گرفتگی عضلات پا مانند یک گرفتگی یا اسپاسم شدید در ماهیچه های ساق پا یا سایر قسمت های ساق یا پا احساس می شود. درد اغلب به طور ناگهانی و بدون هشدار ظاهر می شود و اغلب مجبور می شوید کاری را که انجام می دهید متوقف کنید. به طور معمول، این وضعیت فقط چند لحظه طول می کشد تا عضله شل شود و درد از بین برود. اگر در هنگام خواب رخ دهد، ممکن است شما را بیدار کند. معمولا فقط برای مدت کوتاهی اسپاسم شدید دوام می آورد. اما حتی پس از از بین رفتن آن، ممکن است برای چند روز درد طولانی مدت در عضله وجود داشته باشد. برخی از علایم اصلی این وضعیت عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درد گرفتگی، معمولا در عضلات ساق یا پا گرفتگی ممکن است بیشتر در شب رخ دهد. وقتی عضله را لمس می کنید، گره، کشش احساس می شود. گرفتگی عضلات برای چند ثانیه یا چند دقیقه طول می‌کشد و کمتر برای ساعت‌ها یا یک روز طول می‌کشد. علت دقیق این وضعیت مشخص نیست، اما چندین نظریه وجود دارد. ممکن است ناشی از کم آبی یا عدم تعادل در الکترولیت هایی مانند و باشد عضلات ما برای حفظ سلامت خود به سطوح خاصی از آب و مواد معدنی وابسته هستند. همچنین صدمات، مانند، می تواند به عضلات آسیب برساند و باعث گرفتگی دردناک آنها شود. کشش کافی قبل از ورزش، ورزش در گرما و خستگی عضلانی نیز می تواند باعث گرفتگی عضلات شود. فعالیت های خاصی وجود دارد که شما را بیشتر مستعد گرفتگی می کند. اینها شامل تمریناتی است که به شدت به عضلات پا متکی هستند، مانند: ورزشکار بودن چون بیشتر در معرض آسیب های عضلانی هستند. افرادی که دچار مشکلات گردش خون هستند و خون کافی به عضلات پا و پا نمی رسد. مصرف برخی داروهای تجویزی (مانند دیورتیک ها) یا داشتن سابقه بیماری (مانند دیابت) که می تواند باعث کم آبی خفیف یا تغییر در سطح الکترولیت شود. برخی از کارشناسان می گویند خستگی عضلانی علت اصلی گرفتگی عضلات پا است. وقتی این ماهیچه ها در هوای گرم خسته می شوند یا زمانی که هیدراته نمی شوید، خطرات حتی بیشتر می شود. شما می توانید با نوشیدن آب فراوان از گرفتگی عضلات پا ناشی از فعالیت پیشگیری کنید. زمانی که خسته هستید از ورزش خودداری کنید. بسیاری از بیماران مبتلا به بیماری عروق محیطی مکرر دچار گرفتگی عضلات پا می شوند. بیماری شریان محیطی منجر به کاهش جریان خون در پاها و گرفتگی عضلات پا می شود زیرا اکسیژن کافی به ماهیچه ها نمی رسد. در این مورد، ممکن است داروها یا برنامه های ورزشی برای کمک به افزایش جریان خون در طول زمان و کاهش خطر ابتلا به گرفتگی عضلات پا وجود داشته باشد. علت دقیق گرفتگی عضلات پا در دوران بارداری مشخص نیست، اما تصور می‌شود که به تغییراتی مانند گردش خون، وزن و سطح آهن مربوط می‌شود که در دوران بارداری اتفاق می‌افتد. گرفتگی عضلات در سه ماهه دوم یا سوم بارداری بیشتر و در شب بیشتر دیده می شوند. برخی از اقدامات برای جلوگیری از گرفتگی عضلات پا در بارداری عبارتند از نوشیدن مقدار زیادی آب در طول روز، انجام حرکات کششی و فعال ماندن. مهم است که یک داشته باشید و ویتامین دوران بارداری خود را روزانه مصرف کنید. گاهی اوقات، پزشک شما ممکن است یک مکمل منیزیم را توصیه کند، که می تواند به جلوگیری از گرفتگی عضلات پا کمک کند. همچنین برخی سابقه بیماری، می تواند خطر ابتلا به گرفتگی عضلات را افزایش دهد. اگر هر یک از این شرایط را دارید و بیشتر از حد معمول گرفتگی عضلات پا را تجربه می کنید به پزشک مراجعه کنید: سیروز نارسایی کلیه دیابت نوع بیماری عروقی مشکلات تیرویید بیماری پارکینسون اختلال مصرف الکل علاوه بر این، داروها می توانند به تسکین علایم اسب چارلی کمک کنند، مانند: استاتین ها دیورتیک ها ( Aleve ) آلبوترول، داروی آسم قرص های ضد بارداری علایم اسب چارلی که طولانی مدت نیست اغلب در خانه قابل درمان است. اما اگر به طور مکرر رخ می دهد یا باعث تداخل در خواب، فعالیت های روزانه یا کیفیت زندگی شما می شود، باید به پزشک خود مراجعه کنید. پزشک به دنبال بیماری زمینه‌ای احتمالی، مانند بیماری‌ها یا داروهایی که مصرف می‌کنید، می‌پردازد. اگر درد بسیار شدید دارید، به خصوص اگر درد چند ساعت تا چند روز طول می کشد، یا وقتی با هر یک از این علایم همراه است، فورا به اورژانس مراجعه کنید: تب التهاب ساق یا پا حالت تهوع یا استفراغ مشکل در تنفس، درد قفسه سینه یا سرگیجه تغییر در دما یا رنگ پوست ساق پا یا پای شما به پزشک خود بگویید که کدام قسمت از بدن شما دچار گرفتگی شده است، هر چند وقت یک‌بار اتفاق می‌افتد، چقدر طول می‌کشد و چه چیزی باعث بهتر یا بدتر شدن آن می‌شود. همچنین، فهرست کاملی از داروها و مکمل‌هایی که مصرف می‌کنید و یک تاریخچه پزشکی از خودتان کامل ارایه دهید. وقتی دچار گرفتگی عضلات پا می‌شوید، هر فعالیتی را که انجام می‌دهید متوقف کنید و پا را ماساژ دهید. در صورت امکان می توانید تمرینات ملایمی انجام دهید یا در اتاق راه بروید تا عضلات پا کشیده شوند. از یک پد گرم کننده روی اسپاسم استفاده کنید، که می تواند با ایجاد جریان خون بیشتر در ناحیه، عضلات را شل کند. گاهی اوقات، اگر اسب چارلی به دلیل التهاب عضله ای که اخیرا بیش از حد کار کرده است ایجاد شده باشد، ممکن است کیسه یخ مفیدتر باشد. همچنین اگر درد شدیدتر باشد، می‌توانید مسکن‌های بدون نسخه یا مالش ماهیچه‌ای مصرف کنید. اگر روش های درمانی پاسخگو نیست یا با داروهای بدون نسخه تسکین نمی‌یابند، پزشک ممکن است فیزیوتراپی را توصیه کند یا داروهای مسکن قوی‌تری را تجویز کند. اما برخی دارو ها در این زمینه عبارتند از: مالش عضلات حاوی کافور یا منتول سایر داروهای مسکن مانند استامینوفن (تیلنول) داروهای تجویزی مانند شل کننده های عضلانی در برخی موارد داروهای ضد التهابی غیر استروییدی مانند ایبوپروفن ( Advil ) یا ناپروکسن ( Aleve ) اگر درد شما در عرض تا ساعت پس از کشش و مصرف داروها به هیچ وجه بهبود نیافت، برای مشاوره با پزشک خود تماس بگیرید. بسته به عوامل خطر شما، پزشک ممکن است توصیه کند که چکاپ کامل شوید تا یک بیماری جدی تر مانند لخته خون را رد کنید. شما می توانید با روش های زیر از گرفتگی عضلات پا جلوگیری کنید: از فعالیت بیش از حد خودداری کنید. برای جلوگیری از صدمات، از کفش هایی با قابلیت نگهداری خوب استفاده کنید. قبل و بعد از ورزش حرکات کششی انجام دهید تا خطر آسیب دیدگی کاهش یابد. برای جلوگیری از کم آبی بدن، در طول روز و در حین ورزش مقدار زیادی آب بنوشید. کافیین را محدود کنید زیرا کافیین می تواند به عنوان دیورتیک عمل کرده و باعث کم آبی بدن شوند. اگر از داروهای تجویزی استفاده می کنید که می توانند خطر ابتلا به گرفتگی را افزایش دهند، گزینه های جایگزین (در صورت وجود) را با پزشک خود در میان بگذارید. اگر سابقه بیماری دارید که خطر ابتلا به گرفتگی عضلات پا را افزایش می دهد، مانند دیابت یا کم خونی، حتما با پزشک خود صحبت کنید تا راه های کنترل این بیماری ها تجویز شود. به طور کلی، اثرات گرفتگی در عرض چند دقیقه ناپدید می شود. اما اگر گرفتگی مداوم دارید، با پزشک خود صحبت کنید. در حال حاضر، هیچ دارویی به طور خاص برای درمان گرفتگی عضلانی مکرر طراحی نشده است. با این حال، اگر گرفتگی عضلات شما نشانه یک بیماری دیگر است، پرداختن به آن مشکل زمینه ای می تواند تسکین دهنده باشد.

یا همان خارش عصبی، خارشی است که ناشی از آسیب سیستم عصبی به جای مشکلات پوستی است. خارش یک احساس طبیعی است که هر از گاهی تجربه می شود. با این حال، زمانی که خارش ناشی از آسیب سیستم عصبی باشد، پزشکان آن را خارش نوروپاتیک می نامند. خارش نوروپاتیک می تواند متفاوت از یک احساس خارش طبیعی باشد. ممکن است به دلایل مختلفی از جمله سکته مغزی رخ دهد. خاراندن ممکن است باعث تسکین این نوع خارش نشود. ما سعی کرده ایم در این مقاله از به علایم، علل و درمان خارش نوروپاتیک می پردازیم. ما همچنین در مورد پیش آگهی افراد مبتلا به این بیماری صحبت می کنیم. خارش نوروپاتیک زمانی اتفاق می افتد که به سیستم عصبی آسیب وارد شود. طبق یک مقاله قدیمی در سال ، آسیب به سیستم عصبی مرکزی یا محیطی می تواند باعث خارش نوروپاتیک شود. در حالی که خارش منظم ناشی از نوعی مشکل در پوست است، خارش نوروپاتیک منش متفاوت و عمیق تری دارد. علایم خارش نوروپاتیک خارش نوروپاتیک با سایر انواع خارش متفاوت است زیرا اغلب می تواند همراه با درد عصبی رخ دهد. این به این دلیل است که اختلالاتی که باعث خارش نوروپاتیک می شوند، همان مسیرهای عصبی را تحت ت ثیر قرار می دهند که باعث درد نوروپاتیک می شوند. خارش نوروپاتیک اغلب به صورت سوزش یا خزیدن توصیف می‌شود و ممکن است با بی‌حسی، سردی، شوک‌های الکتریکی مانند یا احساس مرطوب همراه باشد. همچنین ممکن است افزایش یا کاهش حساسیت پوستی وجود داشته باشد. برخلاف برخی از انواع دیگر خارش، خاراندن در واقع می تواند خارش نوروپاتیک را بدتر کند. خارش ممکن است بسیار شدید باشد. خارش نوروپاتیک ممکن است منجر به بروز احساسات زیر شود: سوزش درد بی حسی خزیدن سرماخوردگی شدید برخی از افراد مبتلا به خارش نوروپاتیک ممکن است علایم دیگری مانند موارد زیر داشته باشند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خارش و سرد شدن پوست افزایش و یا کاهش حساسیت پوست در افراد مبتلا به خارش نوروپاتیک، خاراندن نیز می تواند خارش را بدتر کند. چه چیزی منجر به خارش عصبی می شود؟ درک بسیار کمی از مکانیسم های بدن که باعث ایجاد احساس خارش می شود وجود دارد. بررسی ها نشان می دهد که اختلالات در سیستم عصبی که به نورون های مرتبط با خارش آسیب می رسانند ممکن است باعث خارش نوروپاتیک شوند. شرایط و بیماری هایی که ممکن است باعث خارش نوروپاتیک شوند عبارتند از: زونا سکته دیابت تحریک عصبی کمبود ویتامین تومور مغزی اسکلروز چندگانه سوختگی یا کلویید تومور ستون فقرات قرار گرفتن در معرض سموم خارش بازویی، یک اختلال عصبی که بازوها را تحت تاثیر قرار می دهد. سندرم تروفیک سه قلو، یک بیماری نادر که به دلیل آسیب عصب سه قلو رخ می دهد. notalgia paresthetica ، که درد عصبی است که ممکن است شامل خارش پشت باشد. نوروپاتی محیطی، اصطلاحی برای آسیب به اعصاب محیطی است که اغلب علایمی را در دست ها و پاها ایجاد می کند. علت خارش عصبی چگونه تشخیص داده می شود؟ پزشکان ممکن است در تشخیص خارش نوروپاتیک مشکل داشته باشند، زیرا ممکن است در ابتدا تصور کنند که مشکل مربوط به پوست است. با این حال، یک متخصص پوست می تواند هر گونه علت پوستی خارش را رد کند. پزشکان معمولا برای افرادی که با خارش مراجعه می کنند درمان های موضعی تجویز می کنند. زمانی که این درمان‌ها جواب نمی‌دهند، ممکن است به خارش نوروپاتیک مشکوک شوند. با این حال، یافتن علت دقیق ممکن است سخت باشد. اگر درمان‌های سنتی ضد خارش موثر نبود، افراد باید با متخصص مغز و اعصاب مشورت کنند. پزشکان ممکن است بیوپسی پوست را برای بررسی خارش نوروپاتیک انجام دهند. خارش نوروپاتیک چگونه درمان می شود؟ درمان خارش نوروپاتیک دشوار است. داروهای معمولی ضد خارش مانند آنتی هیستامین ها یا استروییدهای موضعی معمولا کمک چندانی نمی کنند. برخی از بیماری ها مانند سندرم تروفیک سه قلو به خوبی به درمان پاسخ نمی دهند، به طوری که افراد ممکن است نیاز به پوشیدن دستکش های محافظ داشته باشند تا از آسیب دیدن خود در اثر خاراندن جلوگیری کنند. درمان‌ها معمولا شامل بی‌حس‌کننده‌های موضعی یا موانع فیزیکی برای جلوگیری از خاراندن می‌شوند، زیرا خاراندن بیش از حد یا شدید می‌تواند باعث ضایعات دردناک یا سایر آسیب‌های غیرعمدی به خود شود. سایر درمان ها ممکن است شامل موارد زیر باشد: طب سوزنی تزریق بوتاکس مدیتیشن و ذهن آگاهی درمان شناختی رفتاری ( CBT ) تکنیک های تحریک عصبی برخی از داروهای ضد افسردگی کرم ها یا چسب های لیدوکایین داروهای ضد تشنج مانند گاباپنتین سایر مداخلات رفتاری ممکن است شامل موارد زیر باشد: پوشیدن لباس گشاد کوتاه کردن ناخن پوشیدن لباس های محافظ استفاده منظم از مرطوب کننده اجتناب از دمای گرم یا گرما چه عواملی خطر خارش عصبی را افزایش می دهد؟ هیچ تحقیقی در مورد عوامل خطر مرتبط با خارش نوروپاتیک وجود ندارد. ممکن است دو نفر شرایط سلامت یکسانی داشته باشند و فقط یکی از آنها خارش نوروپاتیک را به عنوان علامت تجربه کند. در برخی افراد، آسیب سیستم عصبی نیز باعث از دست دادن حس و منجر به خاراندن مداوم و در نهایت آسیب به خود می شود. که دریک بررسی زنی که پس از انقباض زونا دچار خارش نوروپاتیک شده بود، سر خود را چنان شدید خراش داد که بدون احساس درد، پوست و جمجمه خود را تا مغزش خاراند. در نتیجه، او مجبور شد هنگام خواب از کلاه ایمنی قفل شده استفاده کند. تغییرات پوستی به دلیل خارش مداوم نیز ممکن است رخ دهد. اگر افراد آنقدر خراش دهند که پوست را زخم کنند، این نیز می تواند منجر به عفونت شود. پیش آگهی خارش عصبی چگونه است؟ کنار آمدن با خارش نوروپاتیک برای افراد می تواند چالش برانگیز باشد. اگرچه ممکن است برای بسیاری از افراد خارش بی ضرر به نظر برسد، اما ناتوانی در تسکین خارش مزمن و شدید می تواند به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی افراد ت ثیر بگذارد. به عنوان مثال، می تواند توانایی خواب و انجام فعالیت های منظم آنها را مختل کند. اما زندگی با خارش نوروپاتیک شبیه زندگی با هر بیماری دیگری است که باعث درد مزمن می شود. افراد مبتلا به این نوع درد مزمن ممکن است از پیوستن به یک گروه حمایتی یا رفتن به جلسات درمانی سود ببرند. از آنجایی که درمان خارش نوروپاتیک دشوار است، مدیریت این بیماری نیز دشوار است. غالبا شامل انجام اقداماتی برای جلوگیری از خراشیدن است. برای مثال، افرادی که در خواب به شدت پوست خودشان را خراش می دهند، ممکن است نیاز داشته باشند از پوست با کلاه ایمنی یا بانداژ محافظت کنند. خارش چیست؟ به همان اندازه که خارش ها رایج هستند، اغلب به سختی می توان آنها را از دیدگاه علمی تعریف کرد. خارش، اصطلاح پزشکی برای خارش، می تواند به عنوان یک احساس ناخوشایند توصیف شود که باعث میل به خاراندن می شود. بخشی که توصیف آن دشوارتر است، فرآیندهایی است که باعث ایجاد خارش می شود. اگرچه دلایل احتمالی زیادی از جمله خشکی پوست، آلرژی ها، عفونت ها، واکنش های دارویی، بیماری های خودایمنی، بیماری کبد یا کلیه و سرطان برای خارش وجود دارد. مکانیسم های واقعی که منجر به خارش می شوند مشابه هستند. دو راه اساسی برای ایجاد خارش وجود دارد: این زمانی است که انتهای عصبی فعال می‌شود و سیگنال‌هایی را به نخاع و مغز ارسال می‌کند که به یک احساس فیزیکی تبدیل می‌شود. برای ایجاد خارش، بیش از یک نوع فیبر عصبی که عمدتا فیبرهای A و C نامیده می شوند باید فعال شوند. فعال شدن سایر ترکیبات فیبرها می تواند منجر به درد، بی حسی و سایر احساسات شود. اینها مواد شیمیایی در بدن هستند که رشته های عصبی را فعال می کنند. انواع مختلفی از مواد شیمیایی وجود دارد که می توانند این کار را انجام دهند، از جمله هیستامین و سیتوکین ها. شرایط مختلف می تواند باعث ترشح این مواد شیمیایی شود، از آلرژی گرفته تا عفونت ها و بیماری ها. انواع خارش چهار نوع اصلی خارش وجود دارد: این نوعی خارش است که معمولا با بیماری‌های روانی مانند دلیریوم مرتبط است. این خارش است که در اعصاب محیطی پوست شروع می شود. این می تواند در اثر واکنش آلرژیک، التهاب، خشکی پوست یا سایر آسیب های پوستی ایجاد شود. این یک نوع خارش مزمن است که از سیستم عصبی مرکزی منش می گیرد و در اثر بیماری های عضوی مانند نارسایی کلیه یا سیروز ایجاد می شود. این نوع دیگری از خارش مزمن ناشی از آسیب عصبی است. این می تواند سیستم عصبی مرکزی یا سیستم عصبی محیطی را درگیر کند. سخن آخر همه خارش ها یکسان نیستند. خارش عصبی که به عنوان خارش نوروپاتیک نیز شناخته می شود، نوعی خارش است که به جای مشکلات مربوط به پوست، ناشی از آسیب عصبی است. خارش مزمن (مداوم) است و اغلب درمان آن دشوار است. فردی که خارش دارد و رفع آن غیرممکن است ممکن است دچار خارش نوروپاتیک شده باشد. آنها ابتدا باید به متخصص پوست مراجعه کنند تا هرگونه بیماری مرتبط با پوست مانند اگزما یا بثورات پوستی را رد کند. اگر درمان های موضعی ضد خارش موثر نبود، ممکن است مشاوره با متخصص مغز و اعصاب ضروری باشد. کمک گرفتن برای جلوگیری از عوارضی که معمولا شامل عفونت یا آسیب پوستی است، ضروری است. دلایل زیادی برای خارش نوروپاتیک وجود دارد، از آسیب تروماتیک و عفونت تا تومورهای ستون فقرات و سکته مغزی. خارش اغلب با درد عصبی همراه است و با خاراندن بدتر می شود. افراد مبتلا به خارش نوروپاتیک ممکن است پیوستن به یک گروه حمایتی یا دریافت درمان برای مقابله با این نوع درد مزمن را مفید بدانند.

یا مسمومیت ناشی از مصرف زیاد زینک می تواند شامل حالت تهوع و تغییر در ذایقه باشد. اما این وضعیت با علایم دیگری هم می تواند همراه باشد. برای شناخت کامل علایم مسمومیت زینک ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. یک ماده معدنی ضروری است که در بیش از واکنش شیمیایی در بدن شما نقش دارد. برای رشد، سنتز DNA و درک طبیعی طعم ضروری است. همچنین از بهبود زخم، عملکرد سیستم ایمنی و سلامت تولید مثل پشتیبانی می کند. مقامات بهداشتی سطح بالای مصرف قابل تحمل ( UL ) را برای روی میلی گرم در روز برای بزرگسالان تعیین کرده اند. UL بالاترین مقدار توصیه شده روزانه یک ماده مغذی است. برای اکثر افراد، بعید است که مقدار میلی گرم روی در روز عوارض جانبی منفی ایجاد کند. منابع غذایی سرشار از روی عبارتند از: گوشت قرمز، مرغ، غذاهای دریایی، غلات کامل و غلات غنی شده. اگرچه برخی از غذاها می توانند مقادیر بسیار بالاتر از UL را فراهم کنند، هیچ موردی از مسمومیت با روی بخاطر روی طبیعی موجود در غذا گزارش نشده است. با این حال، مسمومیت با روی می تواند از مکمل های غذایی، از جمله مولتی ویتامین ها، یا به دلیل مصرف تصادفی وسایل منزل حاوی روی رخ دهد. در اینجا شایع ترین علامت و نشانه مصرف بیش از حد روی آورده شده است. تهوع و استفراغ از عوارض جانبی سمیت روی هستند. مروری بر مطالعه در مورد اثربخشی برای درمان سرماخوردگی نشان داد که روی ممکن است مدت سرماخوردگی را کاهش دهد، اما عوارض جانبی رایج بود. در واقع، درصد از شرکت کنندگان در مطالعه حالت تهوع را گزارش کردند. دوزهای بیشتر از میلی گرم باعث استفراغ می شود، به این معنی که استفراغ محتمل است و می تواند به سرعت رخ دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در یک مورد، تهوع و استفراغ شدید تنها دقیقه پس از یک دوز میلی گرم روی شروع شد. با این حال، استفراغ می تواند در دوزهای پایین تر نیز رخ دهد. در یک مطالعه شش هفته ای بر روی فرد سالم که میلی گرم روی در روز مصرف می کردند، بیش از نیمی از آنها و استفراغ را تجربه کردند. اگرچه استفراغ ممکن است به خلاص شدن بدن از مقادیر سمی روی کمک کند، اما ممکن است برای جلوگیری از عوارض بعدی کافی نباشد. اگر مقادیر سمی روی مصرف کرده اید، فورا به دنبال معاینه پزشکی باشید. به طور معمول، درد معده و اسهال همراه با حالت تهوع و استفراغ رخ می دهد. در یک بررسی از مطالعه روی مکمل‌های روی و سرماخوردگی، تقریبا درصد از شرکت‌کنندگان درد شکم و اسهال را گزارش کردند. اگرچه کمتر شایع است، اما تحریک روده و نیز گزارش شده است. در یک مطالعه موردی، فردی پس از مصرف میلی گرم سولفات روی دو بار در روز برای درمان آکنه دچار خونریزی روده شد. علاوه بر این، غلظت کلرید روی بیش از % شناخته شده است که باعث آسیب تباه کننده گسترده به دستگاه گوارش می شود. کلرید روی در مکمل های غذایی استفاده نمی شود، اما مسمومیت می تواند در اثر خوردن تصادفی وسایل منزل رخ دهد. چسب ها، درزگیرها، فلاکس های لحیم کاری، مواد شیمیایی پاک کننده و محصولات تکمیل کننده چوب همگی حاوی کلرید روی هستند. بیشتر از UL ثابت ممکن است علایمی شبیه آنفولانزا مانند تب، لرز، سرفه، سردرد و خستگی ایجاد کند. این علایم در بسیاری از شرایط از جمله سایر سمیت های معدنی رخ می دهد. بنابراین، تشخیص سمیت روی می تواند دشوار باشد. پزشک شما ممکن است به شرح حال دقیق پزشکی و رژیم غذایی شما و همچنین آزمایش خون برای سمیت مواد معدنی مشکوک نیاز داشته باشد. اگر از مکمل‌ها استفاده می‌کنید، حتما آن‌ها را با پزشک خود در میان بگذارید. کلسترول HDL "کلسترول خوب" با پاکسازی کلسترول از سلول‌های شما، خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی را کاهش می‌دهد و در نتیجه از تجمع پلاک‌های گرفتگی عروق جلوگیری می‌کند. برای بزرگسالان، مقامات بهداشتی HDL بیش از میلی گرم در دسی لیتر را توصیه می کنند. سطوح پایین، شما را در معرض خطر بیشتری برای بیماری قلبی قرار می دهد. بررسی چندین مطالعه بر روی سطوح روی و کلسترول نشان می دهد که مصرف بیش از میلی گرم روی در روز ممکن است سطح HDL "خوب" شما را کاهش دهد و هیچ تاثیری بر کلسترول "بد" LDL شما نداشته باشد. این بررسی همچنین بیان می‌کند که دوزهای میلی‌گرم روی در روز کمتر از UL برای روی هنگامی که تا هفته مصرف می‌شد هیچ ت ثیری بر HDL نداشت. در حالی که عوامل متعددی بر سطح کلسترول ت ثیر می‌گذارند، اگر مکمل‌های روی را به طور منظم مصرف کنید، اثرات روی باید در نظر گرفته شوند. روی برای حس چشایی شما مهم است. در واقع، کمبود روی می تواند منجر به وضعیتی به نام هیپوژیوزیا شود، که یک اختلال در توانایی چشایی شماست. روی بیش از حد توصیه شده نیز ممکن است باعث تغییر طعم، از جمله طعم بد یا فلز در دهان شود. به طور معمول، این علامت در مطالعاتی که به بررسی قرص های روی (قطره های سرفه) یا مکمل های مایع برای درمان سرماخوردگی می پردازد، گزارش شده است. در حالی که برخی از مطالعات نتایج مفیدی را گزارش می‌کنند، دوزهای مورد استفاده اغلب بسیار بالاتر از UL میلی‌گرم در روز است و عوارض جانبی رایج است. برای مثال، درصد از شرکت‌کنندگان در یک مطالعه یک هفته‌ای پس از حل کردن قرص‌های روی میلی‌گرمی در دهان خود هر دو ساعت در هنگام بیداری، از تحریف چشایی شکایت کردند. در مطالعه دیگری با استفاده از مکمل مایع، درصد از شرکت کنندگان را گزارش کردند. با این حال، مشخص نیست که این علایم چقدر طول می کشد. اگر از قرص های روی یا مکمل های مایع استفاده می کنید، توجه داشته باشید که این علایم ممکن است حتی اگر محصول طبق دستور مصرف شود، رخ دهد. روی و مس برای جذب در روده کوچک شما رقابت می کنند. دوزهای روی بالاتر از UL تعیین شده می تواند در توانایی بدن شما برای جذب مس اختلال ایجاد کند. با گذشت زمان، دوزهای روی بالاتر می تواند باعث شود. مانند روی، مس نیز یک ماده معدنی ضروری است. مس به جذب و متابولیسم آهن کمک می کند و برای تشکیل گلبول های قرمز خون و تشکیل گلبول های سفید نقش دارد. گلبول‌های قرمز اکسیژن را از طریق بدن شما حمل می‌کنند، در حالی که گلبول‌های سفید نقش کلیدی در عملکرد ایمنی شما دارند. کمبود مس ناشی از روی با چندین اختلال خونی همراه است. نوتروپنی: کمبود گلبول های سفید سالم به دلیل اختلال در تشکیل آنها: کمبود گلبول های قرمز سالم به دلیل مقادیر ناکافی آهن در بدن شما. کم خونی سیدروبلاستیک: کمبود گلبول های قرمز سالم به دلیل ناتوانی در متابولیسم صحیح آهن. اگر کمبود مس دارید، مکمل های مس خود را با روی مخلوط نکنید. اگرچه روی نقش مهمی در عملکرد سیستم ایمنی ایفا می کند، اما روی بیش از حد می تواند پاسخ ایمنی شما را سرکوب کند. سرکوب پاسخ ایمنی معمولا یک عارضه جانبی کم خونی و نوتروپنی است، اما نشان داده شده است که سرکوب پاسخ ایمنی خارج از اختلالات خونی ناشی از روی نیز رخ می دهد. در مطالعات، روی اضافی باعث کاهش عملکرد سلول‌های T (نوعی گلبول سفید) می‌شود. سلول های T با چسبیدن و از بین بردن پاتوژن های مضر، نقش اصلی را در پاسخ ایمنی شما ایفا می کنند. مطالعات انسانی نیز این موضوع را تایید می کند، اما نتایج کمتر سازگار هستند. یک مطالعه کوچک روی مرد سالم نشان داد که پس از مصرف میلی گرم روی دو بار در روز به مدت شش هفته، پاسخ ایمنی کاهش یافت. با این حال، مکمل میلی گرم روی سه بار در روز به مدت یک ماه اثرات متفاوتی بر افراد سالمند داشت. برخی کاهش پاسخ ایمنی را تجربه کردند، در حالی که برخی دیگر پاسخ تقویت شده داشتند. اگر فکر می کنید ممکن است مسمومیت با روی را تجربه کنید، بلافاصله با اورژانس تماس بگیرید. مسمومیت با روی به طور بالقوه برای زندگی خطرناک و جدی است. بنابراین، مهم است که فورا به پزشک مراجعه کنید. ممکن است به شما توصیه شود که شیر بنوشید، زیرا مقادیر بالای کلسیم و فسفر موجود در آن می تواند به مهار جذب روی در دستگاه گوارش کمک کند. زغال چوب فعال اثر مشابهی دارد. در موارد مسمومیت شدید نیز از عوامل کیلیت استفاده شده است. اینها با اتصال به روی در خون، بدن را از شر اضافی خلاص می کند. سپس به جای جذب در سلول ها، در ادرار دفع می شود. اگرچه برخی از غذاها حاوی روی بسیار بالاتر از UL میلی گرم در روز هستند، هیچ موردی از مسمومیت با روی ناشی از روی طبیعی موجود در غذا گزارش نشده است. با این حال، مصرف بیش از حد روی می تواند از مکمل های غذایی یا به دلیل مصرف بیش از حد تصادفی رخ دهد. سمیت روی می تواند اثرات حاد و مزمن داشته باشد. شدت علایم شما تا حد زیادی به دوز و مدت مصرف بستگی دارد. با مصرف حاد دوزهای بالای روی، علایم گوارشی محتمل است. در موارد شدید، مانند خوردن تصادفی وسایل منزل حاوی روی، آسیب به دستگاه گوارش و خونریزی ممکن است رخ دهد. استفاده طولانی مدت ممکن است عوارض جانبی کند اما جدی مانند کلسترول HDL "خوب" پایین، کمبود مس و سیستم ایمنی سرکوب شده ایجاد کند. به طور کلی، شما باید تنها تحت نظارت یک متخصص پزشکی از UL تعیین شده بیشتر روی مصرف کنید.

آنچه در این مقاله خواهید خواند: از می توان به سوزش سردل و زخم معده اشاره کرد. اگر چه درد معده علل های زیادی دارد و ما علت اصلی را بررسی کرده ایم. درد معده ناراحتی‌ها، گرفتگی‌ها و دردهای تیز که بین لگن و قفسه سینه احساس می‌شود را پوشش می‌دهد. علل شایع عبارتند از زخم معده، گاز یا ریفلاکس اسید، یا یک بیماری مزمن مانند یا زخم. اگر درد شدید است یا استفراغ، اسهال، تب یا علایم دیگر نیز دارید، ممکن است برای تشخیص و درمان نیاز به مراجعه به پزشک داشته باشید. سوزش سر دل یا GERD ( زمانی است که محتویات معده به مری برگردد. از آنجایی که محتویات معده اسیدی است، می تواند به پوشش مری آسیب برساند. GERD مزمن درمان نشده می تواند منجر به عوارض جدی تری مانند ازوفاژیت (التهاب مری) ، (تنگی مری) و سرطان مری شود. درمان شامل داروهای کاهش دهنده اسید معده مانند امپرازول است. اصلاح سبک زندگی و رژیم غذایی مانند پرهیز از گوجه فرنگی، مرکبات نیز می تواند به بهبود علایم کمک کند. علایم سوزش سر دل عبارتند از: سرفه کردن طعم تلخ در دهان درد سوزشی در قفسه سینه دیسفاژی (احساس گیرکردن غذا در مری) زخم های گوارشی، زخم های باز در پوشش داخلی معده هستند. آنها همچنین می توانند در قسمت اول روده کوچک (دوازدهه) رخ دهند. هنگامی که اسید معده با زخم ها تماس یابد، ممکن است دردناک باشد. برای اکثر افراد، زخم ها به دلیل عفونت باکتری به نام هلیکوباکتر پیلوری ایجاد می شوند. استفاده مزمن از داروهایی به نام NSAIDs (ایبوپروفن مانند Advil ) نیز می تواند باعث ایجاد زخم شود. بیماری زخم شدید می تواند به عوارض جدی مانند خونریزی از معده یا سوراخ شدن منجر شود. اگر هلیکوباکتر پیلوری دارید، آنتی بیوتیک به شما داده می شود. اگر NSAID ها باعث ایجاد زخم می شوند، در صورت امکان باید مصرف آنها را متوقف کنید. عوارض جدی ناشی از زخم ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد. علایم عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید حالت تهوع کاهش وزن از دست دادن اشتها مدفوع خونی یا تیره سوزش سر دل یا سوء هاضمه درد تا ساعت بعد از غذا خوردن درد شدید یا سوزش در وسط بالای شکم دردی که شما را در شب از خواب بیدار می کند (در مورد زخم اثنی عشر شایع تر است) گاستریت التهاب داخل معده است. می تواند ناگهانی یا مزمن (طولانی مدت) باشد. گاستریت ناگهانی می تواند در اثر عفونت های باکتریایی یا ویروسی، داروها، آلرژی، تشعشع یا ضربه ایجاد شود. گاستریت مزمن می تواند ناشی از عفونت هلیکوباکتر پیلوری، استفاده طولانی مدت از برخی داروها مانند NSAID ها یا اختلالات خود ایمنی باشد. علایم گاستریت عبارتند از: استفراغ حالت تهوع سوزش یا درد در قسمت بالای شکم احساس سیری زود هنگام بعد از غذا خوردن علایم بهبود می یابند یا بعد از غذا بدتر می شوند. عفونت‌های ویروسی معده که آنفولانزای معده نیز نامیده می‌شوند، معمولا توسط نورو ویروس یا روتاویروس ایجاد می‌شوند. روتاویروس در کودکان شایع تر است، اگرچه اکثر کودکان در ایالات متحده اکنون واکسنی برای جلوگیری از این عفونت دریافت می کنند. عفونت ها معمولا خود به خود از بین می روند، اما می توانند باعث کم آبی شدید بدن شوند. درمان خاصی برای آنفولانزای معده وجود ندارد. نوشیدن مایعات زیاد مهم است. در صورت کم آبی بیش از حد ممکن است لازم باشد در بیمارستان بستری شوید. زمانی اتفاق می افتد که بخشی از معده از طریق دیافراگم به داخل حفره قفسه سینه می رود. اکثر فتق های هیاتال کوچک هستند و علایمی ایجاد نمی کنند. فتق هیاتال همچنین می تواند به جلو و عقب سر منتقل شود. فتق های بزرگ ممکن است عوارضی ایجاد کند. آنتی اسیدها یا مسدود کننده های اسید ممکن است برای درمان فتق هیاتال خفیف استفاده شوند. فتق های بزرگ، به خصوص اگر عوارضی مانند خونریزی وجود داشته باشد، ممکن است نیاز به جراحی داشته باشند. دردی که با خوردن غذا بدتر می شود می تواند نشان دهنده سنگ کیسه صفرا، عفونت کیسه صفرا، پانکراتیت، ریفلاکس اسید یا بیماری سلیاک باشد. رفلاکس اسید نیز معمولا با صاف دراز کشیدن بدتر می شود. بهبود درد با خوردن می تواند به این معنی باشد که شما زخم روده دارید. استرس عاطفی ممکن است سندرم روده تحریک پذیر را بدتر کند. سنگ های صفراوی در کیسه صفرا از اجزای غلیظ صفرا تشکیل می شوند، مایعی که توسط کبد ساخته می شود تا به هضم چربی ها کمک کند. سنگ های صفراوی فقط در صورتی باعث درد می شوند که در مجرای صفراوی (لوله) زمانی که کیسه صفرا، سنگ را آزاد می کند، قرار بگیرند. در برخی موارد شدید، سنگ کیسه صفرا می تواند باعث التهاب یا عفونت کیسه صفرا شود (به نام کوله سیستیت) سنگ کیسه صفرا معمولا با سونوگرافی شکم تشخیص داده می شود. جراحی برای برداشتن کیسه صفرا اغلب برای درمان سنگ های صفراوی دردناک مورد نیاز است، به خصوص اگر اغلب اتفاق می افتد. التهاب پانکراس است، اندامی که آنزیم های گوارشی و انسولین را می سازد. التهاب پانکراس می تواند باعث نشت آنزیم های گوارشی شود که باعث درد شدید می شود. شایع ترین علل گیرکردن سنگ کیسه صفرا در مجرای صفراوی در لوزالمعده و نوشیدن الکل زیاد است. برخی از داروها نیز می توانند باعث پانکراتیت شوند. اما بسیاری از موارد علت ظاهری ندارند. پانکراتیت مزمن می تواند منجر به عوارض شدید مانند کیست پانکراس، عفونت، زخم و سرطان پانکراس شود. پانکراتیت معمولا با آزمایش خون تشخیص داده می شود، اما مطالعات تصویربرداری مانند سونوگرافی یا سی تی اسکن نیز اغلب بررسی می شود. سندرم روده تحریک پذیر ( IBS ) یک اختلال شایع و مزمن در روده (عمدتا روده بزرگ) است که باعث درد شکم و تغییراتی در حرکات روده شما می شود. سه نوع IBS وجود دارد، بر اساس اینکه آیا شما اسهال، یبوست یا هر دو دارید. اگرچه هیچ درمانی برای IBS وجود ندارد، درمان های زیادی برای رفع علایم وجود دارد. ممکن است به شما گفته شود از غذاهایی که باعث ایجاد علایم می شوند اجتناب کنید. برخی داروها نیز ممکن است به آرامش روده کمک کنند. راهکارهایی برای کاهش استرس و افسردگی نیز مفید هستند. علایم سندرم روده تحریک پذیر عبارتند از: گاز و نفخ اسهال یا یبوست یا هر دو تغییر در عادات مدفوع یا ظاهر درد مکرر شکم (یک بار در هفته یا بیشتر) درد ممکن است پس از اجابت مزاج بهتر شود. ( IBD ) به بیماری هایی اطلاق می شود که به دلیل پاسخ غیرطبیعی سیستم ایمنی باعث التهاب روده ها می شوند. دو نوع اصلی IBD بیماری کرون و کولیت اولسراتیو هستند. علایم می تواند بسیار جدی و ناتوان کننده باشد. التهاب شدید در دیواره روده می تواند باعث زخم، انسداد و سوراخ شود و منجر به عفونت های جدی شود. درمان IBD معمولا با داروهایی برای کمک به کاهش التهاب و کنترل سیستم ایمنی شروع می شود. با گذشت زمان، زمانی که بخش‌هایی از روده یا کولون بیش از حد آسیب دیده و نیاز به برداشتن دارند یا اگر عوارضی مانند انسداد وجود داشته باشد، اغلب به جراحی نیاز است. علایم بیماری التهابی روده، عبارتند از: خستگی درد شکم کاهش وزن کاهش اشتها اسهال، گاهی همراه با خون یا مخاط آپاندیسیت یا التهاب آپاندیس شایع است و اغلب افراد بین تا سال را تحت تاثیر قرار می دهد، اگرچه ممکن است در هر سنی اتفاق بیفتد. این می تواند منجر به عفونت شدید شود، به خصوص اگر آپاندیس آبسه ایجاد کند یا داخل شکم ترکیده باشد. در کودکان، آپاندیسیت را معمولا می‌توان تنها از روی علایم تشخیص داد. گاهی اوقات، تصویربرداری مانند سونوگرافی یا سی تی اسکن مورد نیاز است. آپاندیسیت با جراحی و آنتی بیوتیک درمان می شود. زمانی رخ می دهد که افراد قادر به هضم لاکتوز، قند موجود در شیر نباشند. در افرادی که به اندازه کافی آنزیم لاکتاز ندارند، برای تجزیه لاکتوز اتفاق می افتد. در افراد آسیایی، آمریکای جنوبی و آفریقایی بیشتر شایع است. عدم تحمل لاکتوز همچنین می تواند پس از آسیب به روده کوچک، مانند عفونت یا پس از شیمی درمانی رخ دهد. با عدم مصرف لبنیات می توان از عدم تحمل لاکتوز جلوگیری کرد. بسیاری از محصولات لبنی در حال حاضر در نسخه های "بدون لاکتوز" نیز در دسترس هستند که لاکتاز برای تجزیه قند اضافه کرده اند. قرص لاکتاز ( Lactaid ) مکملی است که هنگام مصرف لبنیات مصرف می شود. اگرچه به ظاهر نامرتبط هستند، اما برخی از بیماری های دستگاه گوارش با مشکلات پوستی مرتبط هستند. به عنوان مثال، یک بثورات قرمز خاص، خارش دار و ناهموار (به نام درماتیت هرپتی فرمیس) روی آرنج و زانو معمولا در بیماران مبتلا به بیماری سلیاک دیده می شود. افراد مبتلا به بیماری التهابی روده ممکن است بثورات پوستی مختلفی از جمله بثورات دردناک همراه با برجستگی های پر از چرک (پیودرما گرانولوزوم) داشته باشند. بیماری سلیاک در اثر واکنش ایمنی خاص به گلوتن، پروتیین موجود در گندم، جو ایجاد می شود. واکنش ایمنی باعث التهاب روده کوچک می شود که از جذب مواد مغذی جلوگیری می کند. با گذشت زمان، عوارض ناشی از عدم توانایی در جذب مواد مغذی ایجاد می شود. آزمایش خاصی برای بیماری سلیاک وجود دارد و آسیب التهابی روده کوچک معمولا با استفاده از آندوسکوپ (دوربین در روده) قابل مشاهده است. برخی از افراد با وجود واکنش هایی به گلوتن، آزمایش بیماری سلیاک مثبت نمی شوند. این به عنوان حساسیت گلوتن غیر سلیاک شناخته می شود. درمان اصلی برای افراد مبتلا به بیماری سلیاک یا حساسیت به گلوتن غیر سلیاک، پرهیز از گلوتن است، که فقط در غذاهای واضح مبتنی بر گندم مانند نان و ماکارونی نیست. بسیاری از باکتری های موجود در غذاها یا آب آلوده می توانند باعث عفونت دستگاه گوارش شوند. اینها شامل سالمونلا، لیستریا، کمپیلوباکتر، E . coli بیماریزا، ویبریو، یرسینیا و شیگلا هستند. برخی از عفونت ها خود به خود بهبود می یابند و نیازی به درمان ندارند. برخی از عفونت ها بسته به باکتری ممکن است با آنتی بیوتیک ها درمان شوند. این مهم است که سعی کنید با نوشیدن مایعات زیاد هیدراته بمانید. افرادی که از رژیم‌های غذایی غربی استفاده می‌کنند، اغلب می‌توانند به دلیل ضعف در دیواره روده بزرگ دیورتیکول‌های کوچکی ایجاد در روده بزرگ کنند. این دیورتیکول‌ها گاهی اوقات می‌توانند ملتهب، عفونی و یا عوارض دیگری مانند انسداد، فیستول (سوراخ بین دو قسمت مختلف روده) یا پارگی ایجاد کنند. درمان دیورتیکولیت بستگی به میزان بد بودن آن و وجود عوارض جدی دارد. در موارد خفیف، ممکن است با آنتی بیوتیک و مقداری رژیم ناشتا یا مایعات درمان شوید. در موارد پیچیده، ممکن است جراحی برای رفع انسداد و فیستول یا تخلیه آبسه مورد نیاز باشد. اگر آسیب بیش از حد وجود داشته باشد، ممکن است قسمت هایی از روده بزرگ برداشته شود. علایم دیورتیکولیت عبارتند از: تب نفخ استفراغ حالت تهوع درد شکم، اغلب در سمت چپ پایین، و می تواند چند روز ادامه یابد. این وضعیت زمانی رخ می دهد که هر چیزی از داخل یا خارج روده باعث شود. انسداد دایمی می تواند باعث عوارض جدی مانند پارگی روده، عفونت خطرناک شکم و آسیب دایمی به روده شود. علل می تواند شامل بیماری التهابی روده، جای زخم ناشی از جراحی های قبلی، یبوست شدید، سرطان، فتق، یا پیچ خوردگی روده (ولولوس) باشد. درمان بستگی به شدت و علل انسداد دارد. برای رفع علت انسداد اغلب نیاز به جراحی است. اگر بخشی از روده بیش از حد آسیب دیده باشد، مانند التهاب یا کمبود جریان خون، ممکن است لازم باشد روده را خارج کنند. این سنگ ها رسوبات معدنی هستند که در کلیه ها تشکیل می شوند. سنگ های کلیه می توانند هنگام عبور از حالب های نازک (لوله های نازکی که ادرار را از کلیه ها به مثانه منتقل می کنند) درد ایجاد کنند. سنگ کلیه می تواند ناشی از ننوشیدن آب کافی به طور منظم باشد که باعث می شود ادرار با مواد معدنی و املاح غلیظ تر شود. برخی داروها و عوامل ژنتیکی نیز می توانند خطر ابتلا به سنگ را افزایش دهند. اکثر سنگ های کلیه را می توان در سی تی اسکن یا سونوگرافی مشاهده کرد. درمان بستگی به علایم و شدت دارد. سنگ های کوچکتر ممکن است با کمک مسکن ها، مایعات و دارویی که به سست شدن عضلات حالب کمک می کند، دفع شوند. اما موارد بزرگتر ممکن است با استفاده از سونوگرافی شکسته شوند یا با استفاده از ابزاری به نام یورتروسکوپ استخراج شوند. سنگ های بسیار بزرگ ممکن است با جراحی باز برداشته شوند. سرطان هر عضوی در شکم همیشه یک بیماری جدی است. بسیاری از سرطان ها با فشار دادن اندام ها، آسیب به اندام ها، ایجاد التهاب در شکم یا سایر عوارض باعث ایجاد درد می شوند. بسته به اینکه کدام اندام سرطان دارد (سرطان معده، سرطان پانکراس، سرطان کبد، سرطان مجرای صفراوی (کلانژیوکارسینوما) ، سرطان روده بزرگ) علایم می تواند متفاوت باشد. شرایط عادی و غیر طبیعی دستگاه تناسلی زنان می تواند باعث درد شکم شود. درد شدید در زنان باردار ممکن است نشانه چیزی جدی باشد. برخی از علل درد شکم در زنان عبارتند از: فیبروم ها اندومتریوز سقط جنین آبسه لوله تخمدان بیماری التهابی لگن عفونت های مقاربتی حاملگی خارج رحمی سندرم تخمدان پلی کیستیک عوارض ناشی از وسایل پیشگیری از بارداری علایم طبیعی مرتبط با قاعدگی، از جمله دیسمنوره و میتل اشمرز

با رعایت برخی راهکارها و تغییرات امکان پذیر است. با علایم مدیریت فیبروز ریوی می توانید وضعیت خودتان را بهبود ببخشید. فیبروز ریوی یک بیماری ریوی است که با بافت های ضخیم و زخمی ریه مشخص می شود که می تواند تنفس را دشوار کند. جریان کم اکسیژن نه تنها بر ریه های شما ت ثیر می گذارد، بلکه می تواند بر عملکرد سایر اندام های ضروری نیز ت ثیر بگذارد. این بیماری با میلیون نفر در سراسر جهان، فیبروز ریوی تشخیص داده نشده و درمان نشده می تواند کشنده باشد. در حالی که نمی توان آن را به طور کامل متوقف یا درمان کرد، چند راه برای مدیریت طبیعی فیبروز ریوی وجود دارد. دفعه بعد که بدون هیچ دلیلی دچار تنگی نفس شدید، بلافاصله با پزشک خود مشورت کنید. در این مقاله، علل، علایم، عوامل خطر و گزینه‌های درمانی موجود برای فیبروز ریوی را بررسی می‌کنیم. این به شما کمک می کند وضعیت سلامتی خود را بهتر درک کنید و به موقع به دنبال کمک پزشکی باشید. برای دانستن بیشتر به خواندن ادامه دهید. روغن اسطوخدوس، برای مدیریت علایم فیبروز ریوی یک دیفیوزر را با آب پر کنید. سه تا چهار قطره روغن اسطوخودوس را به آن اضافه کنید. هوای منتشر شده را استنشاق کنید. این کار را تا بار در روز انجام دهید. روغن اسطوخودوس دارای خواص ضد التهابی، ضد درد و تعدیل کننده سیستم ایمنی است. ممکن است هنگام استنشاق، درد و التهاب بافت های ریه شما را کاهش دهد. همچنین به کاهش استرس کمک می کند و برای رفاه کلی شما عالی است. روغن نعناع، برای مدیریت علایم فیبروز ریوی هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سه تا چهار قطره روغن نعناع را به یک دیفیوزر پر از آب اضافه کنید. دیفیوزر را روشن کنید و عطر نعناع را استشمام کنید. می توانید این کار را یک بار در روز انجام دهید. روغن نعناع حاوی منتول است یک خلط آور به طور گسترده استفاده می شود که فعالیت های ضد التهابی را نشان می دهد. این باعث می شود روغن نعناع (به میزان کمتر از ال - منتول به تنهایی) یک داروی بالقوه برای درمان علایم مزمن فیبروز ریوی مانند دردهای عضلانی و التهاب بافت های ریه باشد. ویتامین D روزانه تا میکروگرم ویتامین D مصرف کنید. شما می توانید با مصرف ماهی های چرب، لبنیات غنی شده، زرده تخم مرغ، پنیر، قارچ و صدف، میزان ویتامین D خود را در رژیم غذایی افزایش دهید. همچنین می توانید پس از مشورت با پزشک، مکمل های اضافی برای ویتامین D مصرف کنید. شما باید روزانه مقادیر کمی ویتامین D مصرف کنید. ویتامین D اثرات محافظتی بر فیبروز ریوی نشان می دهد. افراد مبتلا به فیبروز ریوی سطح ویتامین D پایینی دارند. بازگرداندن سطح ویتامین D می تواند به کاهش علایم التهاب و تخریب بافت کمک کند و در عین حال برخی از آسیب های فیبری را نیز معکوس کند. جوش شیرین یک قاشق چایخوری جوش شیرین را در یک لیوان آب مخلوط کنید. محلول را قبل از صرف غذا بنوشید. می توانید این کار را یک بار در روز انجام دهید. ماهیت قلیایی جوش شیرین به افزایش جذب مواد مغذی در بدن شما کمک می کند و سموم را از بین می برد. همچنین از اسیدیته جلوگیری می کند و به هضم کمک می کند، بنابراین از ریه های شما در برابر آسیب بیشتر محافظت می کند. نقره . میلی لیتر محلول نقره کلوییدی را به یک لیوان آب اضافه کنید. خوب هم بزنید و بنوشید. می توانید این کار را یک بار در روز انجام دهید. نقره کلوییدی یک درمان خانگی محبوب است که برای کاهش علایم بیماری هایی مانند فیبروز ریوی و فیبروز کیستیک استفاده می شود. به طور حکایتی، ثابت شده است که مصرف این معجون در افزایش عملکرد ریه برای بسیاری از مبتلایان به فیبروز ریوی موثر است. اثربخشی بالقوه این درمان نیز در یک مطالعه موردی منتشر شده در مجله انجمن سلطنتی پزشکی در سال به نتیجه رسید. روغن کبد ماهی کاد تا میلی گرم مکمل روغن کبد ماهی را مصرف کنید. قبل از انجام این کار با پزشک مشورت کنید. شما باید این کار را به صورت روزانه انجام دهید. روغن کبد ماهی از جگر ماهی کاد گرفته می شود. این روغن منبع غنی از اسیدهای چرب امگا است و برای ارتقای سلامت کلی شما، از جمله سلامت ریه‌ها، عالی است. همچنین منبع غنی ویتامین D است و می تواند به جلوگیری از پیشرفت بیشتر فیبروز ریوی کمک کند. یک یا دو قطره روغن شاهدانه را زیر زبان خود بریزید. قبل از قورت دادن، اجازه دهید تا ثانیه در دهان بماند. همچنین می توانید عطر روغن شاهدانه را برای مزایای بیشتر استشمام کنید. می توانید این کار را یک بار در روز انجام دهید. روغن شاهدانه حاوی کانابیدیول است که به دلیل خواص ضد التهابی آن به کاهش درد و التهاب در ریه‌های شما کمک می‌کند. با این حال، سیگار کشیدن محصولات شاهدانه به ریه ها آسیب می رساند. روغن بذر کتان نصف تا یک قاشق غذاخوری روغن بذر کتان مصرف کنید. برای مصرف آسان می توانید آن را به سالاد یا اسموتی های مورد علاقه خود اضافه کنید. روغن بذر کتان را یک بار در روز مصرف کنید. مصرف منظم روغن بذر کتان اثر محافظتی بر روی افراد مبتلا به فیبروز ریوی ناشی از دارو دارد. اسیدهای چرب امگا با زنجیره کوتاه در روغن بذر کتان به کاهش فیبروز ریه کمک می کند. اگر در مراحل اولیه فیبروز ریوی هستید، این درمان ها مفید هستند. اما اگر در مرحله پیشرفته هستید، باید به دنبال کمک پزشکی باشید و از درمان برای کمک به مدیریت علایم خود استفاده کنید. سایر درمان ها برای مدیریت فیبروز ریوی اگر برای فیبروز ریوی با پزشک مشورت کنید، ممکن است درمان‌های زیر را برای مدیریت علایم و افزایش طول عمرتان توصیه کنند: اکسیژن درمانی برای جلوگیری از آسیب ریه توانبخشی ریوی برای بهبود علایم شما پیوند ریه برای ریه های آسیب دیده شدید داروهایی مانند پیرفنیدون ( Esbriet ) و نینتدانیب ( Ofev ) برای کند کردن پیشرفت فیبروز ریوی شروع فیبروز ریوی نیز ممکن است با کاهش وزن ناگهانی مشخص شود. از این رو، برای جلوگیری از خستگی و مبارزه بهتر با این بیماری، باید غذاهای سالم مصرف کنید. در اینجا چند نکته رژیم غذایی برای مدیریت فیبروز ریوی آورده شده است. نکات رژیم غذایی برای فیبروز ریوی یک رژیم غذایی مناسب برای مدیریت موثر فیبروز ریوی باید شامل موارد زیر باشد: میوه های خانواده مرکبات غذاهای غنی از پروتیین مانند ماهی و مرغ سبزیجاتی مانند بروکلی، هویج، گوجه فرنگی، اسفناج و سیب زمینی شیرین میوه های آنتی اکسیدانی مانند انواع توت ها، گیلاس، انبه و موز جلبک دریایی، ماهی چرب، دانه کتان، نعنا و چای اسطوخودوس پیروی از یک رژیم غذایی مناسب و متعادل برای تقویت ایمنی و کمک به مدیریت بهتر این بیماری مهم است. شما همچنین باید با ایجاد تغییرات زیر یک سبک زندگی سالم را در پیش بگیرید. فیبروز ریوی یک وضعیت جدی و خطرناک است و نباید آن را ساده گرفت. اگرچه ممکن است خلاص شدن از شر این عارضه یا معکوس کردن آن دشوار باشد، اما می توانید با رعایت نکات و درمان های طبیعی ارایه شده در این مقاله، پیشرفت آن را کاهش داده و شدت علایم آن را کاهش دهید. اگر از هر گونه درمان طبیعی یا نکته دیگری که می تواند به مدیریت بهتر این بیماری کمک کند، اطلاع دارید، لطفا آنها را در بخش نظرات زیر با ما در میان بگذارید. فیبروز ریوی چیست؟ فیبروز ریوی یک وضعیت پزشکی است که ریه ها را تحت تاثیر قرار می دهد. این بیماری در اثر آسیب و اسکار بافت های ریه ایجاد می شود که ممکن است عملکرد طبیعی ریه های شما را دشوار کند. با پیشرفت فیبروز ریوی، دچار تنگی نفس می شوید. اگر علت دقیق این عارضه ریوی شناخته شود، به آن فیبروز ریوی می گویند. اگر علت ناشناخته باشد به آن فیبروز ریوی ایدیوپاتیک می گویند. در ادامه به برخی از تفاوت های اصلی این دو شرط اشاره می شود. فیبروز ریوی در مقابل فیبروز ریوی ایدیوپاتیک تفاوت اصلی بین فیبروز ریوی و فیبروز ریوی ایدیوپاتیک این است که علت اولی قابل شناسایی است در حالی که علت دومی قابل شناسایی نیست. بیایید به تفاوت ها با جزییات نگاه کنیم. علت آن قابل شناسایی است. هیچ درمانی برای معکوس کردن آسیب وارده به ریه ها وجود ندارد، اما درمان ها می توانند علایم و کیفیت زندگی فرد مبتلا را بهبود بخشند. اگرچه در کودکان نیز رخ می دهد، اما بیشتر افراد مسن را تحت تاثیر قرار می دهد. علایم آن شامل تنگی نفس، کاهش وزن، سرفه خشک و چاق شدن انگشتان است. فیبروز ریوی ایدیوپاتیک علت آن ناشناخته است. هیچ درمان شناخته شده ای ندارد. اکثر افراد مبتلا فقط تا سال پس از تشخیص زنده می مانند. بیشتر افراد میانسال و مسن را مبتلا می کند. علایم آن شامل تنگی نفس، خستگی و در برخی موارد چاق شدن انگشتان است. به جز علت، بیشتر خصوصیات فیبروز ریوی و فیبروز ریوی ایدیوپاتیک مشابه هستند. و هر دو به یک اندازه تهدید کننده زندگی هستند. اگر این بیماری مدیریت نشود، علایم فیبروز ریوی بیشتر یا بدتر می شود. مرحله بندی بیماری برای آگاهی از چگونگی پیشرفت آن ضروری است. اگرچه هیچ سیستم مرحله‌بندی رسمی برای این بیماری وجود ندارد، پزشکان اغلب از افراد مبتلا می‌خواهند که آزمایش‌های خاصی را برای شناسایی مرحله فیبروز ریوی انجام دهند. اخیرا ، پزشکان شروع به استفاده از آزمایش FVC (ظرفیت حیاتی اجباری) برای یافتن مرحله فیبروز ریوی کرده‌اند. در این آزمایش از دستگاه اسپیرومتری استفاده می شود. اغلب از بیمار خواسته می شود تا یک نفس عمیق بکشد و سپس تا زمانی که ممکن است در دستگاه اسپیرومتری نفس بکشد. کاهشی که بیشتر یا مساوی درصد ظرفیت حیاتی اجباری باشد، نقطه برش در تعریف پیشرفت بیماری در نظر گرفته می شود. نتیجه آزمایش بیش از نشان می دهد که وضعیت شدید شده است. اگر نتیجه آزمایش کمتر از درصد باشد به این معنی است که بیماری به مرحله بسیار بحرانی رسیده است. افراد مبتلا به فیبروز ریوی ممکن است علایم و نشانه هایی مانند: تنگی نفس خستگی و ضعف سرفه خشک کاهش وزن بی دلیل دردهای عضلانی و مفاصل ضخیم شدن نوک انگشتان دست و پا بر خلاف فیبروز ریوی ایدیوپاتیک، تشخیص علت فیبروز ریوی نسبتا آسان است. موارد زیر برخی از عوامل اصلی ایجاد فیبروز ریوی یا افزایش خطر آن در افراد غیر مبتلا هستند. سوالات متداول پیش آگهی کلی برای افرادی که تحت ت ثیر فیبروز ریوی قرار دارند بسته به سن، سلامت، سبک زندگی و شدت بیماری در هنگام تشخیص متفاوت است. میانگین امید به زندگی برای بیماران حدود تا سال است. اما اگر به موقع تشخیص داده شود، درمان می تواند به کاهش سرعت پیشرفت این بیماری کمک کند. هنگامی که فیبروز ریوی به مرحله شدیدتر می رسد، علایمی مانند درد قفسه سینه، از دست دادن اشتها، افسردگی، اضطراب، سرفه، ریه ها و الگوهای خواب مختل ایجاد می کند. فیبروز ریوی یک بیماری پیشرونده است که برای سلامت فرد کشنده است. فقط تعداد کمی از افرادی که زود تشخیص داده می شوند بیش از تا سال زنده می مانند. هم فیبروز ریوی ( PF ) و هم بیماری مزمن انسدادی ریه ( COPD ) بیماری‌های مزمنی هستند که بر عملکرد ریه‌ها ت ثیر می‌گذارند. این شرایط یکسان نیستند و انواع مختلفی را به ریه های شما آسیب می رسانند. فیبروز ریوی منجر به زخم، سفت و ضخیم شدن بافت های ریه می شود در حالی که COPD باعث مسدود شدن کیسه های هوایی در ریه های شما می شود. اگر خانواده فرد مبتلا سابقه این بیماری را داشته باشند، فیبروز ریوی می تواند ایجاد شود. این باعث می شود که این بیماری تا حدی ارثی باشد.

خون انسان حاوی تعدادی سلول مختلف است که اهداف مختلفی را انجام می دهند. این سلول ها شامل گلبول های قرمز، گلبول های سفید و پلاکت ها هستند. پلاکت ها سلول هایی هستند که مسیول کمک به لخته شدن خون در صورت بریدن خود یا خونریزی در جای دیگری هستند. این مقاله، راهکارهای افزایش پلاکت خون را بررسی می کنیم. برای اینکه پلاکت ها به طور طبیعی عمل کنند، مهم است که از نظر جسمی سالم باشیم. با این حال، در شرایط خاص، تعداد پلاکت ها می تواند به طور چشمگیری کاهش یابد که می تواند برای سلامت کلی مشکل ایجاد کند. اگر تعداد پلاکت‌ها کم باشد، نه تنها می‌تواند منجر به خونریزی جزیی از بریدگی‌ها و کبودی‌های کوچک، بلکه خونریزی فاجعه‌بار در داخل روده یا اطراف مغز شود. بنابراین ضروری است بدانید که چگونه می توان تعداد پلاکت ها را از طریق دارو یا به طور طبیعی افزایش داد. در این مقاله نگاهی کوتاه خواهیم داشت به این که چگونه می توانید با روش های طبیعی در شرایط بالینی مختلف تعداد پلاکت ها را در خون خود افزایش دهید. افزایش تعداد پلاکت از طریق رژیم غذایی و ورزش به تنهایی دشوار است. گاهی اوقات، شرایط خاصی مانند تب دنگی و تب ویروسی ممکن است نیاز به انفوزیون پلاکت‌ها در قالب تزریق داخل وریدی داشته باشد تا تعداد پلاکت‌ها به حالت عادی بازگردد. همانطور که گفته شد، اگر به دنبال افزایش طبیعی تعداد پلاکت ها هستید، لیست غذاهای زیر باید تا حدودی به شما کمک کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید همه ما می دانیم که شیر منبع غنی از کلسیم و پروتیین است و در حفظ استحکام استخوان ها و عضلات بدن ما مهم است. جالب‌تر این است که شیر حاوی ویتامین K است که یک ویتامین ضروری در مکانیسم انعقاد خون در بدن ما است. علاوه بر این، اعتقاد بر این است که مصرف منظم شیر ممکن است به بهبود تعداد کل پلاکت های خون کمک کند. بنابراین، اگر به دنبال درمان های خانگی برای افزایش پلاکت هستید، مطمین شوید که به طور مرتب یک لیوان شیر میل کنید. سبزیجات برگ سبز منبع ویتامین K هستند که قبلا به آن اشاره کردم که در مسیر انعقاد خون ضروری است. اما این خاصیت را نیز دارند که تعداد پلاکت ها را تا حدودی افزایش می دهند. علاوه بر جعفری، ریحان، اسفناج و کرفس، سبزیجات دیگری مانند مارچوبه، کلم و شاهی نیز در افزایش تعداد پلاکت مفید هستند. این احتمالا شناخته شده ترین راه حل برای کاهش تعداد پلاکت است. اگر به دنبال افزایش تعداد پلاکت ها در طول تب دنگی هستید، مصرف منظم یک یا دو لیوان عصاره برگ پاپایا می تواند این کار را انجام دهد. مشخص نیست که این واقعا چگونه کار می کند، اما آزمایشات بالینی به وضوح مزایای قابل توجه عصاره برگ پاپایا را در افزایش تعداد پلاکت ها در تب ویروسی نشان داده اند. با این حال، آب برگ پاپایا می تواند نسبتا تلخ باشد و برخی افراد حالت تهوع و احتمالا گاهی اوقات استفراغ را تجربه می کنند. در چنین شرایطی، داروهای خوراکی به شکل کپسول اکنون در هند موجود است که حاوی همان مقدار عصاره مورد نیاز برای افزایش تعداد پلاکت است. دانه های انار مملو از آهن هستند و می توانند شمارش خون را به شدت بهبود بخشند. در حال حاضر انار به عنوان میوه ای تجویز می شود که در صورت افزایش تعداد پلاکت ها باید به طور منظم مصرف شود. اگر به دنبال این هستید که چگونه تعداد پلاکت ها را در زمان مالاریا افزایش دهید، سعی کنید یک کاسه میوه انار را چند بار در روز مصرف کنید تا به شما انرژی لازم را بدهد. نه تنها این، انار همچنین حاوی آنتی اکسیدان های متعدد و ویتامین C است که می تواند به تقویت ایمنی و مبارزه موثر با عفونت ها کمک کند. کدو تنبل یکی دیگر از مواد غذایی است که خواص شگفت انگیزی در افزایش تعداد پلاکت دارد. این به این دلیل است که حاوی ویتامین A است که می تواند در افزایش تعداد پلاکت های تولید شده توسط مغز استخوان مفید باشد. سایر غذاهای غنی از ویتامین A مانند هویج، سیب زمینی شیرین و کلم پیچ نیز مفید هستند. اگر به دنبال چگونگی افزایش تعداد پلاکت در دوران بارداری هستید، ممکن است بخواهید با پزشک خود در مورد افزایش مصرف این غذاها صحبت کنید. سبزه گندم حاوی سطوح بالایی از کلروفیل است که از نظر ساختاری مشابه هموگلوبین خون ما است. وقتی صحبت از افزایش تعداد پلاکت ها می شود بسیار مفید است، اما مزایای بیشتری از افزایش مقدار کل گلبول های قرمز و گلبول های سفید در خون دارد. اگر به دنبال چگونگی افزایش تعداد پلاکت ها در طول شیمی درمانی هستید، آب سبزه گندم تازه تهیه شده می تواند بسیار مفید باشد. تعداد کم پلاکت ها می تواند نگران کننده باشد. اگر به دنبال این هستید که چگونه به طور طبیعی تعداد پلاکت ها را افزایش دهید، سعی کنید هر چند وقت یکبار از این غذاها لذت ببرید. با این حال، اگر دلیل پزشکی برای تعداد کم پلاکت وجود دارد، ممکن است بخواهید با یک هماتولوژیست (متخصص خون) در مورد انجام آزمایش برای تعیین علت مشکل صحبت کنید. مواد مغذی که می توانند تعداد پلاکت ها را افزایش دهند: آهن یک ماده مغذی حیاتی است که به تولید گلبول های قرمز در بدن کمک می کند. کمبود آهن با پلاکت های پایین و هموگلوبین پایین همراه است که می تواند باعث بیماری به نام کم خونی شود. غذای غنی از آهن شامل سبزیجات برگدار مانند اسفناج، عدس، دانه کدو تنبل، موز خام و گواوا است. فولات ها نوعی ویتامین B هستند. همچنین به عنوان اسید فولیک از آن یاد می شود، این ماده مغذی برای انواع سلول های بدن از جمله گلبول های قرمز خون مفید است. منابع غنی فولات عبارتند از: بادام زمینی، پرتقال، لوبیا قرمز، عدس و غیره. این ویتامین ارتباط نزدیکی با سطح پلاکت ها در بدن شما دارد. ویتامین C برای بهبود و حفظ ایمنی بدن شما ضروری است. ویتامین C به جذب موثر آهن و افزایش تعداد پلاکت کمک می کند. منابع عالی ویتامین C لیمو، لیموترش، پرتقال، آناناس و غیره هستند. ویتامین B یک ویتامین ضروری است که سلول های خونی را سالم نگه می دارد. کمبود ویتامین B می تواند منجر به کاهش تعداد پلاکت ها شود. پروتیین های حیوانی مانند تخم مرغ، جگر، غذاهای دریایی منابع خوبی از این ویتامین هستند. به زبان ساده، پلاکت ها سلول های لخته کننده خون هستند. هنگامی که آسیبی به پوشش رگ‌های خونی وارد می‌شود، پلاکت‌ها با هم ترکیب می‌شوند و در تلاش برای مسدود کردن آسیب به هم می‌چسبند. به طور معمول، ما در هر میکرولیتر خون حدود . lac تا lac پلاکت داریم. هر عدد کمتر از . lac ترومبوسیتوپنی نامیده می شود، در حالی که عدد بزرگتر از lac ترومبوسیتوز نامیده می شود. شکل پلاکت ها بسیار شگفت انگیز است. هنگامی که پلاکت ها غیرفعال هستند، به شکل صفحات کوچک در می آیند. با این حال، هنگامی که آنها توسط سیگنال های منتشر شده از رگ های خونی آسیب دیده فعال می شوند، شکل خود را تغییر می دهند به طوری که چسبنده می شوند و می توانند هر گونه خونریزی را در هر جایی مسدود کنند. باید توجه داشت که یکی از دلایل حملات قلبی فعال شدن بیش از حد این پلاکت ها است. هنگامی که رگ های خونی در قلب آسیب می بینند، پلاکت ها به هم چسبیده و توده ای از پلاکت ها و مواد دیگری به نام ترومبوس را تشکیل می دهند. این ترومبوس به طور کامل یک رگ خونی را مسدود می کند و می تواند منجر به حمله قلبی شود. درمانی که برای چنین افرادی انجام می شود داروهایی است که باعث کاهش فعال شدن پلاکت ها و جلوگیری از تشکیل این توده ها می شود. این داروها عوامل ضد پلاکت نامیده می شوند و شامل آسپرین، کلوپیدوگرل، پراسوگرل و تیکاگرلور هستند. با این حال، گاهی اوقات، تعداد پلاکت ها می تواند به میزان قابل توجهی کاهش یابد. همانطور که قبلا ذکر شد، این ترومبوسیتوپنی نامیده می شود و با خونریزی از مکان هایی مانند معده، روده و حتی اطراف مغز پیچیده می شود. تعداد کم پلاکت ها می تواند ناشی از تب های ویروسی، تب دنگی، برخی بیماری های مغز استخوان مانند لوسمی یا لنفوم، داروهای شیمی درمانی که برای سرطان تجویز می شوند، برخی داروها و حتی مصرف بیش از حد الکل باشد. بنابراین مهم است که از راه های طبیعی برای افزایش تعداد پلاکت استفاده شود. منبع: این وبسایت : pharmeasy . in / blog / how - to - increase - platelet - count - naturally /

، آزمایش کورتیزول آزاد ادراری یا آزمایش UFC نیز نامیده می شود. این مقدار کورتیزول در ادرار شما را اندازه گیری می کند. کورتیزول هورمونی است که توسط غدد فوق کلیوی که در بالای کلیه ها قرار دارند تولید می شود. این اغلب در پاسخ به استرس فیزیکی یا احساسی ترشح می شود. کورتیزول در موارد زیر نقش اساسی دارد: کنترل قند خون تنظیم فشار خون مبارزه با عفونت ها در تنظیم خلق و خو نقش دارد. در متابولیسم کربوهیدرات ها، چربی ها و پروتیین ها نقش دارد. سطح کورتیزول به طور طبیعی در طول روز افزایش و کاهش می یابد. آنها معمولا در صبح بیشترین مقدار و در حدود نیمه شب کمترین مقدار را دارند، اما تغییراتی نیز وجود دارد که به فرد بستگی دارد. با این حال، وقتی این چرخه ساعته مختل می شود، بدن ممکن است کورتیزول بسیار یا خیلی کم تولید کند. آزمایش کورتیزول می تواند برای تعیین علت زمینه ای سطوح غیر طبیعی کورتیزول انجام شود. انواع مختلفی از آزمایشات کورتیزول وجود دارد که ممکن است انجام شود، از جمله آزمایش خون، بزاق و ادرار. آزمایش ادرار در مدت ساعت انجام می شود. آزمایش ادرار کورتیزول نسبت به سایر انواع آزمایش کورتیزول جامع تر است. این مقدار کل کورتیزول دفع شده در ادرار را در یک دوره ساعته اندازه گیری می کند. با این حال، آزمایش خون یا آزمایش بزاق، سطح کورتیزول را فقط در یک زمان خاص از روز اندازه گیری می کند. برخی از افراد آزمایش های خون را نیز استرس زا می دانند و از آنجایی که بدن در زمان استرس کورتیزول بیشتری ترشح می کند، نتایج ممکن است دقیق نباشد. در برخی موارد، پزشک ممکن است آزمایش کورتیزول ادرار و نوع دیگری از آزمایش کورتیزول را برای به دست آوردن نتایج دقیق‌تر تجویز کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چرا آزمایش کورتیزول ادرار انجام می شود؟ در صورت بروز علایم بیماری که باعث افزایش یا کاهش سطح کورتیزول می شود، پزشک ممکن است آزمایش کورتیزول ادرار را تجویز کند. سندرم کوشینگ مجموعه ای از علایم مرتبط با سطح بالای کورتیزول است. شایع ترین علایم عبارتند از: خستگی افزایش وزن افزایش ادرار ضعف عضلانی افزایش تشنگی علایم کشش صورتی یا بنفش روی پوست نازک شدن پوست که به راحتی کبود می شود. رسوبات بافت چربی، به ویژه در قسمت میانی و قسمت فوقانی پشت زنان ممکن است پریودهای نامنظم و موهای زاید صورت و سینه داشته باشند. کودکان ممکن است رشد فیزیکی یا شناختی را با تاخیر نشان دهند. علایم سطوح پایین کورتیزول اغلب به تدریج ظاهر می شوند. در ابتدا، ممکن است فقط در مواقع استرس شدید ظاهر شوند، اما به تدریج در طی چند ماه شدت آنها افزایش می یابد. علایم بالقوه عبارتند از: کاهش وزن خستگی سرگیجه غش کردن ضعف عضلانی درد شکم اسهال یبوست هنگامی که سطح کورتیزول به طور ناگهانی به سطوح خطرناکتری کاهش می یابد، ممکن است یک بحران حاد آدرنال رخ دهد. علایم بحران حاد آدرنال عبارتند از: تیره شدن پوست ضعف شدید استفراغ اسهال غش کردن تب لرز از دست دادن اشتها شروع ناگهانی درد شدید در ناحیه کمر، شکم یا پاها بحران حاد آدرنال یک اورژانس پزشکی جدی است که نیاز به درمان فوری دارد. مهم است که در مورد داروهای تجویزی یا داروهای بدون نسخه ای که مصرف می کنید به پزشک خود اطلاع دهید. برخی از داروها می توانند در دقت آزمایش ادرار کورتیزول اختلال ایجاد کنند. این شامل: لیتیوم کتوکونازول دیورتیک ها استروژن ها گلوکوکورتیکوییدها داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای پزشک ممکن است به شما دستور دهد که مصرف داروهایی را که می‌توانند بر نتایج ت ثیر بگذارند، متوقف کنید. با این حال، هرگز نباید مصرف داروهای خود را متوقف کنید، مگر اینکه پزشکتان به شما این کار را توصیه کند. آزمایش کورتیزول ادرار چگونه انجام می شود؟ آزمایش ادرار کورتیزول یک روش بی خطر و بدون درد است که فقط شامل ادرار معمولی می شود. کورتیزول در نمونه ادرار جمع آوری شده در یک دوره ساعته اندازه گیری می شود. پزشک ظروف مخصوصی را برای جمع آوری نمونه ادرار به شما می دهد. آنها همچنین نحوه جمع آوری صحیح ادرار را توضیح خواهند داد. در روز اول جمع آوری ادرار: بعد از بیدار شدن از خواب در توالت ادرار کنید. این اولین نمونه را دور بریزید. پس از آن تمام ادرار را در ظروف مخصوص جمع آوری کرده و در جای خنک نگهداری کنید. در روز دوم جمع آوری ادرار بلافاصله پس از بیدار شدن در ظرف ادرار کنید. این آخرین نمونه خواهد بود. ظروف را در اسرع وقت به فرد مناسب برگردانید. همچنین می توانید سفارش یک کیت تست کورتیزول خانگی را در نظر بگیرید. آزمایش کورتیزول ادرار در نوزادان چگونه انجام می شود؟ اگر نوزاد شما نیاز به آزمایش ادرار کورتیزول دارد، ادرار او را در یک کیسه مخصوص جمع آوری می کنید. اطراف مجرای ادرار کودک را با صابون و آب گرم کاملا بشویید. کیسه جمع آوری را به کودک وصل کنید. برای مردان، کیسه را روی آلت تناسلی او قرار دهید. برای زنان، کیسه را روی لابیای او قرار دهید. پوشک آنها را روی کیسه جمع آوری قرار دهید. بعد از اینکه کودک شما ادرار کرد، نمونه ادرار داخل کیسه را در ظرف جمع آوری بریزید. این ظرف را در جای خنک نگهداری کنید. ظرف را در اسرع وقت به فرد مناسب برگردانید. نمونه های ادرار را در یک دوره ساعته جمع آوری کنید. در طول دوره جمع آوری نمونه باید اغلب چک شود. نتایج آزمایش کورتیزول ادرار به چه معناست؟ پس از جمع آوری نمونه های ادرار، برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه فرستاده می شود. نتایج ظرف چند روز برای پزشک شما ارسال می شود. پزشک نتایج شما را با شما در میان می گذارد و معنای آنها را توضیح می دهد. محدوده طبیعی سطح کورتیزول در ادرار بزرگسالان معمولا بین . تا میکروگرم در ساعت است. با این حال، محدوده نرمال ممکن است در آزمایشگاه های مختلف کمی متفاوت باشد. نتایج غیرطبیعی می تواند به دلیل تعدادی از شرایط ایجاد شود. سطوح بالای کورتیزول اغلب نشان دهنده سندرم کوشینگ است. این وضعیت ممکن است ناشی از: افسردگی حاد استرس شدید تولید بیش از حد کورتیزول به دلیل تومور غده فوق کلیوی مصرف موادی مانند الکل یا کافیین که باعث افزایش سطح کورتیزول می شود. سطوح پایین کورتیزول ممکن است ناشی از تولید ناکافی کورتیزول در غدد فوق کلیوی باشد. این اغلب نتیجه وضعیتی به نام بیماری آدیسون است. افراد مبتلا به این بیماری همچنین در معرض خطر بحران آدیسون یا بحران حاد آدرنال هستند، که زمانی رخ می دهد که سطح کورتیزول به طور خطرناکی پایین می آید. ممکن است برای تایید تشخیص هر یک از این شرایط آزمایشات بیشتری لازم باشد. استرس حاد (از جمله بستری شدن در بیمارستان و جراحی) ، اعتیاد به الکل، افسردگی، و بسیاری از داروها (به عنوان مثال، کورتیزون اگزوژن، داروهای ضد تشنج) می توانند تغییرات طبیعی روزانه را از بین ببرند، بر پاسخ به تست های سرکوب تحریک تاثیر بگذارند و سطح پایه را افزایش دهند. این تست در ارزیابی نارسایی آدرنال مفید است. این روش (کروماتوگرافی مایع - طیف‌سنجی جرمی پشت سر هم) تداخل‌های تحلیلی از جمله کاربامازپین (تگرتول) و کورتیکواستروییدهای مصنوعی را حذف می‌کند. بیماری کلیوی (کاهش دفع) ممکن است باعث کاهش کاذب مقادیر کورتیزول آزاد ساعته در ادرار شود. جمع آوری نامناسب ممکن است نتایج را تغییر دهد. به عنوان مثال، یک مجموعه صبحگاهی از دست رفته ممکن است منجر به تست های منفی کاذب شود. یک مجموعه صبحگاهی اضافی (یعنی بیش از ساعت) ممکن است نتایج مثبت کاذب بدهد. مقادیر کورتیزول آزاد ساعته ادرار ممکن است تا دو برابر حد بالای محدوده طبیعی در دوران بارداری افزایش یابد. بیماران مبتلا به سندرم کوشینگ اگزوژن ناشی از مصرف هیدروکورتیزون، مقادیر کورتیزول سرکوب شده نخواهند داشت. بیماران مبتلا به سندرم کوشینگ به دلیل مصرف گلوکوکورتیکوییدهای مصنوعی باید کورتیزول را سرکوب کنند. در این شرایط ممکن است یک غربال گلوکوکورتیکویید مصنوعی ( SGSU / Synthetic Glucocorticoid Screen ، ادرار) سفارش داده شود. مقادیر سرکوب شده کورتیزول ممکن است در نارسایی اولیه آدرنال و هیپوفیز نیز مشاهده شود. با این حال، بسیاری از افراد عادی ممکن است دفع بسیار کم کورتیزول ادرار ساعته با مقادیر قابل توجهی را با مقادیر مشاهده شده در هیپوکورتیکالیسم پاتولوژیک نشان دهند. بنابراین، بدون آزمایش های دیگر، نمی توان به اندازه گیری کورتیزول ادرار ساعته برای تشخیص هیپوکورتیکالیسم اعتماد کرد. کورتیزول یک هورمون استروییدی است که از کلسترول توسط یک ترکیب چند آنزیمی در غدد فوق کلیوی سنتز می شود. این گلوکوکورتیکویید اصلی در انسان است و به عنوان یک فاکتور رونویسی ژنی عمل می کند که بر تعداد زیادی از پاسخ های سلولی تقریبا در تمام بافت ها ت ثیر می گذارد. کورتیزول نقش مهمی در متابولیسم گلوکز، حفظ تون عروق، تنظیم پاسخ ایمنی، و در پاسخ بدن به استرس دارد. تولید آن تحت کنترل بازخورد هیپوتالاموس - هیپوفیز است. تنها درصد کمی از کورتیزول در گردش از نظر بیولوژیکی فعال (رایگان) است و اکثر کورتیزول غیرفعال است (پروتیین محدود شده است) با افزایش مقادیر کورتیزول پلاسما، کورتیزول آزاد (یعنی کورتیزول غیر کونژوگه یا هیدروکورتیزون) افزایش می یابد و از طریق گلومرول فیلتر می شود. کورتیزول آزاد ادرار ( UFC ) در ادرار به خوبی با غلظت کورتیزول آزاد پلاسما ارتباط دارد. UFC نشان دهنده دفع کورتیزول آزاد در گردش، فعال بیولوژیکی است که مسیول علایم و نشانه های هیپرکورتیزولیسم است. UFC یک تست حساس برای انواع مختلف اختلال عملکرد قشر آدرنوکال، به ویژه هیپرکورتیزولیسم (سندرم کوشینگ) است. اندازه گیری دفع ساعته UFC ، توسط کروماتوگرافی مایع - طیف سنجی جرمی پشت سر هم ( LC - MS / MS ) ، تست غربالگری ترجیحی برای سندرم کوشینگ است. روش LC - MS / MS تداخل های تحلیلی از جمله کاربامازپین (تگرتول) و کورتیکواستروییدهای مصنوعی را که می تواند بر نتایج کورتیزول مبتنی بر سنجش ایمنی ت ثیر بگذارد، حذف می کند. اکثر بیماران مبتلا به سندرم کوشینگ، دفع ساعته کورتیزول از طریق ادرار را افزایش می دهند. مطالعات بیشتر، از جمله آزمایش‌های سرکوب یا تحریک، اندازه‌گیری غلظت سرمی کورتیکوتروفین و تصویربرداری معمولا برای ت یید تشخیص و تعیین علت ضروری است. مقادیر در محدوده طبیعی ممکن است در بیماران مبتلا به سندرم کوشینگ خفیف یا با هورمون زایی دوره ای رخ دهد. در این موارد، پیگیری مداوم و تکرار آزمایش برای تایید تشخیص ضروری است. منابع:

آیا انگشت شما در حین بستن درب کمد آسیب دیده است؟ یا هنگام بازی والیبال نوک انگشت خود را زخمی کردید؟ این موارد نمونه های کاملی از آسیب به انگشت و کوفتگی آن هستند که می توانند منجر به آسیب انگشت شوند. آسیب و یا گرفتگی انگشت یکی از آسیب های رایج ورزشی است که خیلی نگران کننده نیست. با این حال، بدون درمان آن می تواند خطر تورم طولانی مدت و سفتی را افزایش دهد و حتی بهبودی آن ممکن است ماه ها طول بکشد. به خواندن این مقاله تا انتها ادامه دهید تا درباره انگشت مسدود شده و چگونگی درمان علایم آن در خانه بیشتر بدانید. آسیب به انگشت و یا انگشت مسدود شده اتفاق رایجی است که باعث می شود نوک انگشت شما به سمت عقب رانده شود. شدت ضربه می تواند باعث کشیدگی یا پارگی رباط های شما شود (نوارهایی از بافت های همبند که استخوان های شما را به هم متصل می کنند) و در نتیجه منجر به پیچ خوردگی می شود. این وضعیت حتی ممکن است به تاندون شما آسیب برساند یا باعث شکستگی شود. اگر انگشت شما در اثر این ضربه شکسته نشود، ممکن است متورم و دردناک شود. تشخیص اینکه انگشت شما شکسته است یا گرفتگی دارد، دشوار است. نگران نباشید، ما به شما اطلاعات لازم را اریه می دهیم. در اینجا نحوه ایجاد تمایز بین این دو مورد آورده شده است. علایم و نشانه های گرفتگی انگشت شامل موارد زیر است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درد در انگشت آسیب دیده مشکل در استفاده از انگشت برای نگه داشتن هر چیزی نشانه های التهابی مانند قرمزی و تورم در انگشت آسیب دیده علایم شکستگی انگشت برخی از علایم نشان داده شده توسط شکستگی انگشت، عبارتند از: درد شدید ضربان دار در انگشت آسیب دیده ناتوانی در حرکت یا حتی راست کردن انگشت تورم در انگشت که ممکن است روزها یا حتی هفته ها ادامه داشته باشد. در حالی که علایم انگشت در هر دو حالت گرفتگی و شکستگی ممکن است از جهات خاصی مشابه باشد، اما در مورد مورد دوم بسیار بدتر و شدید است. چه عواملی باعث گرفتگی انگشت می شود؟ انگشت مسدود شده توسط هر نیروی ناگهانی ایجاد می شود که ممکن است در اثر آن نوک انگشت شما به سمت پایین رانده شود. معمولا در اثر آسیب به مفصل انگشت میانی شما ایجاد می شود. این مفصل، جایی که انگشت شما از وسط خم می شود، به عنوان مفصل بین فالانژال پروگزیمال ( PIP ) شناخته می شود. وقتی رباط های کوچک (رباط های جانبی) که از مفصل PIP پشتیبانی می کنند، کشیده یا بیش از حد کشیده شوند، ممکن است انگشت شما دچار گرفتگی شود. چنین فشارهایی معمولا هنگامی اتفاق می افتد که انگشت شما نیروی زیادی را از طریق آسیب جذب می کند. انگشت مسدود شده باید درست شود. روش درمانی طبیعی برای رفع گرفتگی انگشت بیشتر موارد گرفتگی انگشتان دست جزیی است و در منزل قابل درمان است مگر اینکه شکستگی باشد که از آن بی اطلاع باشید. در زیر برخی از داروهای خانگی ذکر شده است که می تواند در درمان آسیب به انگشت و گرفتگی آن کمک کند. بسته یخی کاری که شما باید در درمان آسیب به انگشت و رفع کوفتگی و گرفتگی آن انجام دهید این است که: بلافاصله پس از آسیب دیدگی کیسه یخ را به انگشت مسدود شده بمالید. بگذارید - دقیقه روی آن بماند و بردارید. هر زمان که لازم بود تکرار کنید. شما می توانید این کار را چند بار در روز انجام دهید. کیسه یخ می تواند با بی حس کردن محل، درد انگشت گرفتگی را کاهش دهد. همچنین می تواند به دلیل اثرات ضد التهابی در کاهش تورم و التهاب کمک کند. نمک اپسوم یک کاسه یا لگن بزرگ را با آب گرم پر کنید. یک قاشق غذاخوری نمک اپسوم به آن اضافه کنید و خوب مخلوط کنید. انگشت خود را به مدت - دقیقه در مخلوط خیس کنید. بهتر است این کار را روزانه یک بار انجام دهید. فعالیت های ضد التهابی منیزیم در نمک اپسوم می تواند به تسکین التهاب، درد و تورم مرتبط با گرفتگی انگشت کمک کند. ژل آلویه ورا کاری که شما باید انجام دهید این است که ژل آلویه ورا تازه استخراج شده را به انگشت آسیب دیده بمالید. قبل از شستشو، آن را به مدت - دقیقه بگذارید تا بماند. شما می توانید این کار را چند بار در روز انجام دهید. آلویه ورا خواص درمانی و ضد التهابی بسیار خوبی از خود نشان می دهد. از این رو، می تواند گزینه مناسبی برای کاهش درد و التهاب انگشت آسیب دیده باشد. سرکه سیب یک قاشق غذاخوری سرکه سیب را با یک قاشق غذاخوری آب مخلوط کنید. یک پنبه را در این مخلوط خیس کنید و آن را به انگشت آسیب دیده بمالید. بگذارید - دقیقه روی آن بماند و بردارید. بهتر است این کار را روزانه - بار انجام دهید. اگرچه هیچ مدرک علمی برای اثبات این ادعا وجود ندارد، اما شواهد حکایتی نشان می دهد که طبیعت ضد التهابی ACV می تواند در درمان علایم التهابی مانند تورم و درد بسیار موثر باشد. زردچوبه چند قطره آب به یک قاشق چای خوری پودر زردچوبه اضافه کنید. خوب مخلوط کنید تا به صورت خمیر غلیظ دربیاید. خمیر را به انگشت آسیب دیده بمالید و بگذارید - دقیقه روی آن بماند. آن را با آب بشویید. این کار را می توانید - بار در روز انجام دهید. کورکومین، ماده فعال زردچوبه، دارای خواص ضد التهابی و درمانی بسیار خوبی است. این ممکن است در درمان درد، تورم و قرمزی انگشت مسدود شده کمک کند. چگونه از آسیب به انگشت و گرفتگی آن، پیشگیری کنیم؟ در حالی که این روش های درمانی وظیفه خود را در سرعت بخشیدن به بهبودی انجام می دهند، در اینجا چند نکته برای محافظت از انگشت در برابر آسیب بیشتر آورده شده است. از استفاده از انگشت مسدود شده تا زمان بهبودی کامل خودداری کنید. از ورزش و سایر فعالیت های بدنی که ممکن است آسیب را بدتر کند، خودداری کنید. انگشت را تا زمانی که کاملا خوب شود، تسمه یا اسپلین کنید. پس از بهبود انگشت گرفتگی، تمرینات کوچکی مانند ایجاد مشت یا نگه داشتن توپ کششی یا اشیاء دیگر را انجام دهید تا قدرت از دست رفته انگشت خود را بازیابید. در صورت عدم درمان یا مراقبت، گرفتگی انگشت می تواند عوارض دیگری از جمله مشکل در صاف نمودن انگشت آسیب دیده یا سفتی طولانی مدت را به همراه داشته باشد. از این رو، بهتر است در هنگام رعایت این نکات و روش های درمانی به دنبال مراقبت پزشکی باشید تا از آسیب بیشتر انگشت گرفتار جلوگیری کنید. سوالات متداول در گرفتگی و کوفتگی انگشت چقدر طول می کشد تا انگشت مسدود شده بهبود یابد؟ بیشتر موارد انگشت گرفتگی باید طی تا هفته بهبود یابد. اما اگر آسیب دیدگی شدید باشد ممکن است بیشتر طول بکشد. رگ به رگ شدن در اثر آسیب به رباط هایی که مفاصل و استخوان های انگشت را به هم متصل می کنند، ایجاد و باعث درد خفیف تا متوسط می شود. حتی ممکن است بدون تغییر فیزیکی منجر به کاهش تحرک شود. اما انگشت شکسته باعث آسیب به استخوان ها و مفاصل انگشت می شود. این باعث ایجاد یک درد شدید ضربان دار می شود، که ممکن است به اندازه کافی نگران کننده باشد تا بیشتر افراد به دنبال مداخله پزشکی باشند. انگشت شکسته ممکن است بد شکل یا غیرطبیعی وخمیده به نظر برسد. در این موارد فورا به پزشک مراجعه کنید: انگشت آسیب دیده کج یا غیرمعمول خم شده به نظر می رسد (سعی نکنید انگشت را خودتان صاف کنید! انگشت احساس کرختی می کند و شروع به سفید شدن یا بسیار کم رنگ شدن می کند. بدنبال آسیب دیدگی دچار تب می شوید. انگشت به شدت متورم می شود. نمی توانید انگشت را کاملا صاف کنید. علایم به جای اینکه با گذشت زمان بهبود یابند، بدتر می شوند. پزشک شما فقط می تواند انگشت گرفتگی را فقط با دیدن آن تشخیص دهد. پزشک ممکن است به دنبال علایم تورم باشد و همچنین از شما بپرسد که چقدر می توانید انگشت آسیب دیده را حرکت دهید. در صورت شک به شکستگی، ممکن است از شما خواسته شود آزمایشات دیگری مانند اشعه ایکس، سی تی اسکن یا ام آر آی انجام دهید. علایم التهابی انگشت مسدود شده مانند تورم و درد مانند علایم اولیه آرتروز است. با این حال، انگشت گرفتگی به این معنی نیست که شما دچار آرتروز شوید. خیر. اگرچه بسیاری از ورزشکاران تمایل به کشیدن انگشت گرفتگی دارند اما این کار نباید انجام شود. کشیدن یا اعمال فشار اضافی بر روی انگشت مسدود شده می تواند باعث ایجاد استرس در آسیب جدید شود.

تغذیه خانم ها در دوران شیردهی می تواند از طریق شیر مادر بر روی نوزادان تاثیر داشته باشد. این بدان معناست که انتخاب رژیم غذایی شما بر میزان تغذیه کودک شما نیز ت ثیر می گذارد. بنابراین، انتخاب غذای مناسب نه تنها برای شما بلکه برای نوزاد شما نیز ضروری است. از بین غذاهای متعددی که مادران در دوران شیردهی مصرف می کند ماهی به احتمال زیاد حاوی جیوه ارگانیک است که می تواند از طریق شیر مادر به نوزاد منتقل شود. اگر این عنصر در مقادیر زیاد به بدن نوزاد منتقل شود، می تواند عوارض جانبی ایجاد کند. برهمین اساس ما سعی کرده ایم در این مقاله ماهی در دوران شیردهی را مورد بررسی قرار دهیم. طبق دستورالعمل های رژیم غذایی برای آمریکایی ها - ، "زنان باردار یا شیرده باید حداقل هشت و حداکثر اونس انواع غذاهای دریایی در هفته، از گزینه های کمتر در متیل جیوه مصرف کنند. " ماهی غذاهای دریایی کم چربی است که می تواند با کیفیت بالا و سایر مواد مغذی ضروری مانند ید، و B را ت مین کند که اکثر غذاهای معمولی معمولا فاقد آن هستند. این مواد مغذی از سلامت طولانی مدت شما و رشد و نمو نوزاد شما حمایت می کنند. با این حال، باید در مورد نوع ماهی و میزان مصرف آن احتیاط کنید. به طور کلی، همه ماهی ها مقداری جیوه دارند. بنابراین، اجتناب از جیوه به طور کامل هنگام خوردن ماهی ممکن نیست. با این حال، می توانید ماهی هایی با سطح جیوه پایین تر انتخاب کنید. به گفته انجمن بارداری آمریکا، زنان شیرده باید دو تا سه وعده ماهی کم جیوه در هفته مصرف کنند. شما می توانید ماهی های روغنی را انتخاب کنید زیرا محتوای جیوه نسبتا کمی دارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید انجمن قلب آمریکا خوردن انواع بهترین و مناسب ترین ماهی ها را برای به حداقل رساندن آثار سوء آلاینده های محیطی مانند جیوه پیشنهاد می کند. همچنین، خوردن انواع مختلف ماهی با بهترین و مناسب ترین مواد مغذی را در اختیار شما قرار می دهد. از ماهی هایی که به عنوان "گزینه هایی که باید از آنها اجتناب کرد" نام برده شود، اجتناب کنید زیرا معمولا حاوی مقادیر زیادی هستند. قبل از خوردن ماهی تازه صید شده، توصیه های محلی ماهی خود را بررسی کنید. اگر توصیه ای وجود ندارد، فقط یک وعده ماهی در آن هفته بخورید. فواید احتمالی ماهی در شیردهی ماهی حاوی چندین عنصر ماکرو و ریز مغذی حیاتی است که برخی از آنها می توانند از طریق شیر مادر به نوزاد منتقل شده و سلامت طولانی مدت شما و نوزاد شما را ارتقا دهند. ماهی دارای مواد مغذی مختلفی مانند پروتیین، ید، اسیدهای چرب امگا ، ویتامین D و B است. مادران شیرده برای حمایت از روند شیردهی، تسریع بهبودی پس از زایمان و حفظ سلامت کلی بدن به این مواد مغذی نیاز دارند. همچنین، با انتقال برخی از این مواد مغذی از طریق شیر مادر به نوزاد، به رشد و تکامل سالم کودک کمک می کند. زنان شیرده بین تا سال به گرم پروتیین در روز نیاز دارند. یک فنجان ( گرم) ماهی آزاد پخته و پوسته پوسته می تواند . گرم پروتیین با کیفیت بالا، تقریبا درصد از RDA را ارایه دهد. پروتیین به ترمیم، بازسازی و رشد سلولی کمک می کند، که برای بهبود و بهبود پس از زایمان حیاتی است. ماهی دارای چربی اشباع کمی است و حاوی چربی های امگا قابل توجهی است که به حفظ سلامت طولانی مدت قلب شما و کاهش خطر افسردگی پس از زایمان کمک می کند. در مورد کودک شما، مانند EPA (ایکوزاپنتانوییک اسید) و DHA (اسید دوکوزاهگزانوییک) از رشد مغز، چشم و سیستم عصبی پشتیبانی می کنند. مصرف ماهی مادر در حد اعتدال به عنوان بخشی از رژیم غذایی سالم هم برای مادر و هم برای نوزاد مفید است. خوردن ماهی می تواند چندین ریزمغذی مانند ویتامین A ، B ، D ، فسفر، پتاسیم و سلنیوم را ارایه دهد که به تنظیم چندین عملکرد فیزیولوژیکی حیاتی و حمایت از سلامت کلی کمک می کند. شما می توانید ماهی های چرب مانند ماهی آزاد و ماهی تن را انتخاب کنید، زیرا سرشار از پروتیین، اسیدهای چرب امگا و سایر مواد مغذی حیاتی مانند سلنیوم و ید هستند. خوردن ماهی مشکلی ایجاد نمی کند به شرط اینکه نوع ماهی مناسب را انتخاب کنید. با این وجود، برخی از خطرات احتمالی در ارتباط با مصرف ماهی وجود دارد. بلعیدن آلاینده های محیطی ماهی احتمالا حاوی آلاینده های خطرناکی مانند جیوه ارگانیک (متیل جیوه) و PCB ، چه تازه و چه به صورت کنسرو شده باشد. این مواد شیمیایی از طریق آبی که در آن زندگی می کنند و غذایی که می خورند وارد بدن ماهیان می شود. نوزادان این مواد شیمیایی را از طریق شیر مادر دریافت می کنند زمانی که مادران آنها بیش از حد ماهی مصرف می کنند یا ماهی های دارای جیوه بالا، مانند شمشیر ماهی، کوسه و ماهی تن مصرف می کنند. قرار گرفتن طولانی مدت در معرض مقادیر زیاد مواد شیمیایی مانند جیوه می تواند بر رشد و نمو نوزاد ت ثیر بگذارد و بر سیستم ایمنی، گوارشی و عصبی از جمله مغز ت ثیر بگذارد. بنابراین، خوردن به اندازه کافی ماهی کم جیوه کلید ایمنی است. ماهی یک ماده حساسیت زای معمول است و ممکن است در نوزادانی که از شیر مادر تغذیه می کنند که مادران آنها به طور مکرر ماهی مصرف می کنند، واکنش آلرژیک ایجاد کند. اکنون متخصصان معتقدند که مادر شیرده باید از آلرژن های معمولی مانند ماهی استفاده کند تا نوزاد را نسبت به آلرژن حساس کرده و خطر آلرژی را کاهش دهد. با این حال، اگر سابقه حساسیت خانوادگی دارید یا پدر نوزاد به ماهی حساسیت دارد، با پزشک خود مشورت کنید و از خوردن ماهی اجتناب کنید، زیرا ممکن است در نوزادانی که از شیر مادر تغذیه می کنند واکنش آلرژیک ایجاد کند. خوردن ماهی مناسب در مقدار توصیه شده به عنوان بخشی از، توصیه می شود تا از مزایای کامل ماهی استفاده کنید. برای خرید و ذخیره ماهی برای انتخاب سالم، فرد باید نکات مناسب را بداند. نکاتی برای انتخاب و نگهداری ماهی در اینجا نکاتی وجود دارد که هنگام خرید و ذخیره ماهی باید به آنها توجه کنید. ماهی را بو کنید ماهی تازه بوی ماهی نمی دهد. در عوض، باید بوی آب نمک بدهد. پوست ماهی را با فشار دادن آن بررسی کنید. گوشت ماهی تازه تمیز، براق، سفت و در عین حال لغزنده است و در هنگام گاز زدن باز می گردد. علاوه بر این، آبشش های آن دارای رنگ صورتی عمیق قرمز مایل به قرمز با سنگ مرمر است. از ماهی هایی با کبودی یا لکه های قهوه ای به ویژه در لبه ها و شکم آنها اجتناب کنید. اگر لبه های ماهی جمع شود، به احتمال زیاد تازه نیست. چشمان آنها را با دقت بررسی کنید. ماهی تازه دارای چشمانی شفاف و روشن است. چشمان فرو رفته و کدر نشان می دهد که ماهی احتمالا تازه نیست. اگر ماهی کنسرو خریداری می کنید، به دنبال گزینه هایی باشید که در قوطی های بسته شده و عاری از چروک و زنگ بسته بندی شده اند. همچنین، لیست مواد تشکیل دهنده را بررسی کرده و گزینه های کم سدیم را انتخاب کنید. در نهایت، بهترین تاریخ قبل را یادداشت کنید تا از کیفیت ماهی اطمینان حاصل کنید. هنگام انتخاب ماهی های کنسرو شده احتیاط کنید، برخی از آنها ممکن است حاوی آلاینده های اضافی مانند BPA ، سرب و کادمیوم باشند، زیرا به دلیل خطا در پردازش و پردازش است. ماهی کنسرو شده را از مارک یا شرکت معتبر انتخاب کنید. هنگام خرید ماهی یخ زده، اطمینان حاصل کنید که ماهی در یک بسته خلاء مناسب بسته بندی شده بدون انتهای شل بسته بندی شده است. همچنین، سطح ماهی را بررسی کنید و ببینید کریستال یخ یا تکه های پنبه ای ندارد. به محض اینکه ماهی تازه را به خانه آوردید، آن را فورا بین تا درجه سانتی گراد در یخچال نگه دارید. از ماهی تازه در عرض یک تا دو روز استفاده کنید. اگر ماهی بسته بندی شده است، برای بهترین تاریخ به بسته بندی مراجعه کنید. ماهی تازه استفاده نشده را در کیسه فریزر خلاء یا بسته در یخچال تا سه ماه نگهداری کنید. ماهی های کنسرو نشده را در دمای اتاق تا سه ماه و در فریزر به مدت سه سال نگهداری کنید. هنگام خرید قوطی، بهترین موارد را قبل از تاریخ بررسی کنید. پس از باز شدن قوطی، ماهی را از قوطی خارج کرده، در ظرف یا کیسه فریزر بدون هوا نگهداری کرده و سه تا چهار روز استفاده کنید. مادران در دوران شیردهی می توانند غذاهای خوب پخته، پخته، کبابی، سرخ شده، کبابی و سرخ شده را در وعده های غذایی مختلف بخورند. همچنین می توانید غذاهای ماهی خام مانند سوشی بخورید. اما، محتاط باشید زیرا مصرف ماهی خام به دلیل احتمال آلودگی خطر عفونت را افزایش می دهد. همچنین می توانید ماهی کنسرو شده را اما در حد اعتدال مصرف کنید. ماهی یک ماده غذایی مغذی است که مادران شیرده باید آن را در رژیم غذایی شیردهی خود قرار دهند. کارشناسان به مادران شیرده توصیه می کنند که دو تا سه وعده ماهی کم جیوه مانند ماهی آزاد و ماهی تن بخورند. می توان ماهی را در شکل های پخته، کبابی، بو داده، کبابی و بخارپز در وعده های غذایی مصرف کرد. خوردن ماهی به عنوان بخشی از رژیم غذایی متعادل می تواند مزایای سلامتی متعددی را برای مادران و نوزادان شیرخوار به همراه داشته باشد.

چربی شکم سرسخت و خطرناک است. ثابت شده است که یک رژیم غذایی سالم و ورزش می تواند به کاهش چربی شکم کمک کند. آیا این بدان معنی است که کمربندهای لاغری یک فریب کامل هستند؟ برای بررسی تاثیر کمربند لاغری در کاهش چربی، لازم است بدانید که، کمربندهای لاغری ممکن است به طور موقت به کاهش چربی از کمر شما کمک کنند. می‌توانید از یکی استفاده کنید یا به سرعت آخرین ذره چربی شکم را از بین ببرید. آیا کمربند لاغری در کاهش چربی موثر است؟ همچنین در مورد نحوه استفاده از آنها، انواع، فواید و عوارض جانبی آنها و اینکه کدام یک را بخریم صحبت می کنیم. کمربند شکمی یا لاغری چیست؟ کمربندهای شکمی کمربندهای پهن و کششی هستند که دور شکم و کمر می‌پیچند. آنها دارای گیره یا قلاب برای سفت کردن و شل کردن هستند. آنها معمولا برای خلاص شدن از شر چربی های شکم بعد از بارداری که در نتیجه جراحی ایجاد می شود استفاده می شوند. انواع مختلفی از کمربندهای شکمی در بازار وجود دارد که به طور خاص برای کاهش وزن مردان و زنان ساخته شده است. دریابید که چگونه هر یک از آنها باعث کاهش وزن می شود. تاثیر کمربند لاغری در کاهش چربی کمربندهای شکمی برای کاهش وزن در ناحیه شکم شما طراحی شده اند، جایی که وزن سریعتر از هر قسمت دیگری از بدن افزایش می یابد. این کمربندها با فشار دادن کمر، ظاهری باریک و ساعت شنی به بدن می بخشند. آنها جمع و جور هستند و ممکن است هنگام بیرون رفتن یکی را زیر لباس خود بپوشید. انواع مختلف کمربندهای شکمی به روش های مختلفی برای کاهش وزن کار می کنند. در اینجا سه نوع کمربند شکمی و نحوه کار آنها آورده شده است: کمربندهای شکمی ساده اینها کمربندهای کششی هستند که در اطراف ناحیه شکم پیچیده می شوند تا آن را فشرده کنند. آنها همچنین عضلات را فشرده می کنند. گرمای تولید شده یک اثر سونا ایجاد می کند. این فرآیند به فرد کمک می کند تا چند اینچ از دست بدهد و ناحیه شکم را تقویت کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کمربندهای شکمی تحریک الکتریکی کمربندهای برقی شکمی حاوی پدهای الکتریکی هستند. آنها با تحریک یک تکانه الکتریکی، ناحیه شکم را تقویت یا کوتاه می کنند. آنها سریعتر از تسمه های غیر برقی کار می کنند. آنها ماهیچه ها را منقبض می کنند و گرمای آنها را در ناحیه افزایش می دهد و به سوزاندن کالری کمک می کند. کمربندهای شکمی برقی دارای یک کنترل کننده برای افزایش و کاهش سطح ضربه هستند. کمربندهای شکمی کاهش اشتها اگر مدام احساس گرسنگی می کنید، کمربند شکمی کاهش اشتها می تواند کمک کننده باشد. این کمربند با مسدود کردن پیام‌های گرسنگی به مغز، اشتها را کاهش می‌دهد. هر چه اشتهای شما کمتر باشد، کالری کمتری مصرف می کنید. بنابراین، آنها به شما کمک می کنند تا چربی های ناحیه شکم را سریعتر از بین ببرید. بهترین مزیت پوشیدن کمربند شکمی صرف نظر از نوع کمربند شکمی که استفاده می کنید، از مزایایی برخوردار خواهید شد. ما در قسمت زیر همین را ذکر کرده ایم. رایج ترین استفاده از کمربند شکمی شکل دادن به ناحیه شکم بعد از بارداری است. بارداری باعث افزایش چربی زیر شکم و شل شدن پوست می شود. فلپ پایین شکم بدنام و نامطلوب به خوبی توسط یک کمربند لاغری مهار می شود. ناحیه تحتانی شکم را فشرده می کند و ظاهر برآمدگی بعد از بارداری را کاهش می دهد. توجه: از کمربند فقط پس از مشورت با پزشک مجاز استفاده کنید. کمربند شکمی می تواند به بهبود وضعیت بدن شما کمک کند. معمولا از مواد نیوپرن که نرم، سفت و بادوام است ساخته می شود. با ارایه حمایت از کمر و صاف نگه داشتن ستون فقرات وضعیت شما را بهبود می بخشد. یک وضعیت خوب به کاهش احتمال کمردرد و گردن کمک می کند. اگر شکم برآمده یا دستگیره های عاشقانه شما را ناراحت می کند، می توانید یک کمربند شکمی در نظر بگیرید. کمربند شکمی به فرد کمک می کند تا آخرین ذره چربی شکم را که یک برآمدگی کوچک اما قابل مشاهده ایجاد می کند، دفع کند. زمانی که با یک رژیم غذایی سالم و ورزش منظم همراه باشد بهتر عمل می کند. همه فرم های بدن به یک اندازه مطلوب هستند. اما اگر بخواهید، کمربند شکمی می تواند به شما کمک کند تا به آن شکل ساعت شنی برسید. کمر شما را می‌چرخاند و ناحیه سینه و باسن را ترک می‌کند. این توهم شکل ساعت شنی را ایجاد می کند. اما به یاد داشته باشید که کمر خود را خیلی سفت نکنید ممکن است پوست خود را کبود کرده یا حتی به اندام های داخلی خود آسیب برسانید. باید بتوانید راحت نفس بکشید. استفاده راحت در هر زمان و مکان می توانید در هر مکان و هر زمان از کمربند شکمی زیر لباس خود استفاده کنید. چه در باشگاه و چه در محل کار، این کمربند کششی و ساختار یافته باعث ناراحتی نمی شود. طراحی آن به آن اجازه می‌دهد تا زمانی که ساعت‌ها آن را می‌پوشید، چربی‌های شکمی را به‌طور نامریی از بین ببرد. اما اگر کمربند لاغری را به درستی نبندید ممکن است مشکلاتی پیش بیاید. برای استفاده بهینه از این کمربندها باید نحوه صحیح بستن آنها را بدانید. در اینجا یک راهنمای گام به گام در همین مورد است. در اینجا یک راهنمای مرحله ای برای بستن کمربند شکمی برای کاهش چربی شکم آورده شده است: مرحله صاف بایستید. مرحله به طور معمول نفس بکشید. برای سفت شدن بیش از حد معده یا شل شدن بیش از حد معده از تنفس سخت خودداری کنید. مرحله کمربند را دور کمر خود بپیچید. باید بتوانید راحت نفس بکشید. کمربند شکمی باید مستقیما با پوست شما تماس داشته باشد. آن را روی لباس یا هر ماده دیگری نپیچید. با این حال، آن را خیلی سفت نکنید یا ممکن است پوست خود را کبود کنید. توجه: برای بهترین نتیجه، می توانید کمربند شکمی را همیشه ببندید، مگر زمانی که خواب یا استراحت هستید. کمربندهای لاغری برای کاهش چربی دور شکم تا یک حد مشخصی ممکن است موثر باشند. آنها نیز فواید زیادی دارند. با این حال، قبل از انتخاب نهایی، باید به عوارض جانبی نه چندان مطلوب آنها نیز توجه داشته باشید. بستن کمربند شکمی ممکن است فشار خون را افزایش دهد. کسانی که فشار خون بالا دارند باید از این کمربندها اجتناب کنند. بستن بیش از حد این کمربندها ممکن است مانع از تنفس صحیح شما شود. اکسیژن کمتر در سلول های شما ممکن است متابولیسم بدن را کاهش دهد و باعث مه مغزی شود. بستن کمربند تنگ ممکن است گردش خون را مختل کند. پوشیدن مداوم آن نیز ممکن است باعث زخم شود. قبل از بستن کمربند لاغری با یک پزشک باتجربه مشورت کنید (مخصوصا اگر می خواهید برآمدگی شکم بعد از بارداری را از بین ببرید) همچنین کمربند را به روش صحیح ببندید. کمربندهای شکمی چند سانتی متر از کمر شما فاصله می گیرند. ممکن است تا حدودی کاهش دور کمر خود را مشاهده کنید. اما این کاهش وزن دایمی نیست. همچنین با استفاده از آنها چربی دور شکم را از دست نمی دهید. ممکن است دور کمر را به طور موقت کوچک کنید. کمربندهای شکمی از نظر پزشکی مورد تایید نیستند و هیچ تحقیقی برای حمایت از قابلیت کاهش وزن طولانی مدت آنها وجود ندارد. کمربند شکمی به کاهش وزن موقت کمک می کند. شما می توانید از یکی برای از دست دادن اینچ فورا برای یک موقعیت خاص استفاده کنید. اما باید تغذیه سالم داشته باشید و به طور منظم ورزش کنید تا چربی اضافی شکم را برای همیشه از بین ببرید. آیا می توانم در شب کمربند شکمی ببندم؟ خیر، شب هنگام خواب از کمربند شکمی استفاده نکنید. آیا می توانم هنگام غذا خوردن کمربند شکمی ببندم؟ نه، از پوشیدن آن در هنگام غذا خوردن خودداری کنید. چند روز می توان از کمربند شکمی استفاده کرد؟ برای - هفته از کمربند شکمی استفاده کنید. با این حال، اگر به تازگی یک عمل جراحی یا سزارین انجام داده اید، با پزشک خود صحبت کنید. آیا کمربند شکمی بعد از زایمان مفید است؟ بله، کمربندهای شکمی به خلاص شدن از شر چربی های شکم بعد از بارداری کمک می کنند. با این حال، قبل از استفاده با متخصص زنان خود صحبت کنید. این وبسایت : www . stylecraze . com / articles / abdominal - belt - effective - weight - loss /

ممکن است به آسیب و یا واکنش های لاله گوش مربوط باشد. ما در این مقاله علت ورم لاله گوش و درمان آن را بررسی کرده ایم. باکتری ها و سایر میکروب ها ممکن است از طریق بریدگی یا سوراخ شدن لاله گوش و منجر به شوند. در موارد دیگر، فرد ممکن است واکنش آلرژیک به محصول یا مواد استفاده شده روی گوش داشته باشد. افراد معمولا می توانند لاله گوش متورم را با داروهای خانگی و داروهای بدون نسخه درمان کنند، اما برخی از علل ممکن است به معاینه پزشکی فوری نیاز داشته باشند. در اینجا دلایل التهاب لاله گوش و جزییات مربوط به زمانی که فرد باید به دنبال مراقبت فوری پزشکی باشد، آورده شده است. لاله گوش متورم می تواند در نتیجه تعدادی از شرایط باشد، از جمله: این وضعیت یک علت شایع التهاب در لاله گوش است. پیرسینگ یک زخم باز است و التهاب بخشی از واکنش طبیعی بدن به هر آسیبی است. اکثر افرادی که گوش خود را سوراخ می کنند تا یک هفته و گاهی بیشتر دچار درد و التهاب می شوند. افرادی که دارای پلاگ در گوش خود هستند، ممکن است با هر بار کشش گوش متوجه التهاب شوند. سوراخ کردن گوش عفونی نیز می تواند باعث التهاب لاله گوش شود، حتی اگر گوش سال ها سوراخ شده باشد. افراد در صورت تداوم علایم بیش از دو هفته یا شدید باید به پزشک مراجعه کنند. اگر پیرسینگ عفونی باشد، گوشواره یا سایر موارد موجود در گوش باید برداشته شود و فرد باید عفونت را با آنتی بیوتیک درمان کند. درماتیت تماسی یکی دیگر از علل شایع التهاب لاله گوش است. درماتیت تماسی معمولا به دلیل واکنش آلرژیک پوست به برخی از جواهرات است. واکنش آلرژیک می تواند در طول زمان ایجاد شود زیرا پوست در معرض جواهرات واکنش نشان می دهد. گوشواره های نیکل ممکن است باعث متورم شدن یک یا هر دو لاله گوش و همچنین سایر فلزات غیر حساسیت زا شوند. اجتناب از جواهراتی که حاوی مواد محرک هستند می تواند به پیشگیری از علایم کمک کند و گوش ها را بهبود ببخشد. پوست روی گوش همچنین می تواند به لوسیون، عطر یا سایر محصولات بدن واکنش نشان دهد. این واکنش ها می تواند پوست را قرمز، ملتهب و دچار خارش کند. همچنین ممکن است گوش شروع به پوسته پوسته شدن یا ریختن کند و بسیار خشک به نظر برسد. اگر کسی متوجه شود که چه محصولاتی باعث علایم التهاب می شود، می تواند به متخصص پوست کمک کند تا ماده ای که باعث واکنش می شود را تعیین کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یک آسیب یا ضربه کوچک ممکن است برای تحریک و التهاب لاله گوش کافی باشد زیرا باکتری ها می توانند وارد بدن شوند. آسیب های رایج عبارتند از: گوشواره های خیلی سنگین کشیدن بیش از حد گوشواره بریدگی و خراشیدن لاله گوش سوراخ شدن گوش که لاله گوش را می شکافد. ضربه زدن با توپ یا جسم دیگر به گوش در حین ورزش استفاده از گوشواره هایی که برای سوراخ کردن خیلی بزرگ هستند. لاله گوش آسیب دیده ممکن است متورم شود و هنگام لمس دردناک یا حساس باشد. التهاب در گوش که یک شبه ظاهر می شود ممکن است بخاطر نیش حشره باشد. در برخی موارد، فرد می تواند یک نیش یا نقطه قابل مشاهده در مرکز التهاب ببیند. نیش حشرات ممکن است علایم دیگری از جمله خارش، درد و قرمزی ایجاد کند. آنتی هیستامین های خوراکی یا کرم های هیدروکورتیزون می توانند به تسکین علایم نیش حشرات کمک کنند. اگر علایم بدتر شود یا به گردن، صورت یا گلو گسترش یابد، فرد باید فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشد، زیرا ممکن است واکنش آلرژیک داشته باشد. این وضعیت نوعی عفونت باکتریایی پوست است. سلولیت دردناک است و ممکن است پوست را قرمز و متورم کند. لاله گوش مبتلا به ممکن است هنگام لمس حساس و گرم باشد. سلولیت می تواند به جریان خون یا سایر بافت ها گسترش یابد، بنابراین نیاز به مراقبت پزشکی دارد. آبسه برآمدگی روی یا زیر پوست است که پر از چرک است. معمولا یک عفونت باکتریایی باعث آبسه می شود. سایر علایم آبسه می تواند متفاوت باشد، اما شامل درد و التهاب است. در برخی موارد، فرد ممکن است تب، حالت تهوع را تجربه کند. اگر آبسه درمان نشود، می تواند بدتر شود. جوش یک عفونت در اطراف فولیکول مو در زیر سطح پوست است که با چرک پر می شود. دسته ای از جوش ها کاربونکل است. جوش ها هنگام لمس دردناک هستند و می توانند باعث التهاب شوند. در برخی موارد، اما نه همه، فرد ممکن است علایم زیر را تجربه کند: تب درد ترشح خستگی یک کیست چربی نیز می تواند باعث التهاب لاله گوش شود. کیست ها حفره هایی در پوست هستند که با مواد نیمه مایع پر می شوند. بسته به نوع، اندازه کیست ها ممکن است نوسان داشته باشد. کیست ها ممکن است ناراحت کننده باشند و اغلب برای بهبود کامل نیاز به تخلیه پزشکی دارند. تماس با یک گیاه سمی مانند پیچک سمی، بلوط سمی یا سماق ممکن است باعث التهاب در لاله گوش شود. گیاهان سمی می توانند علایم دیگری را در ناحیه آسیب دیده ایجاد کنند، از جمله: خارش تاول ها نیش زدن اگر فردی در ناحیه آسیب دیده خراش دهد، در صورت خراش پوست ممکن است به عفونت باکتریایی ثانویه مبتلا شود. گوش گل کلم یا، پس از ترومای بلانت به ساختار گوش ظاهر می شود. این آسیب به طور خاص فقط در لاله گوش نیست، اما معمولا به لاله گوش نزدیک تر است. این آسیب معمولا مربوط به بوکسورها و رزمی‌کاران ترکیبی است که مرتبا به سر ضربه می‌زنند. این نوع آسیب ها باعث تجمع خون در گوش خارجی می شود. اگر گوش پس از آسیب تخلیه نشود، ممکن است تغییر شکل داده و ظاهری زشت به خود بگیرد. همچنین ممکن است این ناحیه دردناک و کبود و عفونی شود. اوتیت خارجی، که معمولا به عنوان شناخته می شود، یک عفونت در کانال گوش است. ممکن است به سمت لاله گوش گسترش یابد و باعث التهاب شود. علایم اضافی عبارتند از: درد قرمزی التهاب کاهش شنوایی خفه شده احساس گرفتگی در گوش خارش فقط در داخل گوش استخوان ماستویید استخوان اسفنجی گوش داخلی است. ماستوییدیت یک عفونت در این استخوان است که ممکن است باعث التهاب گوش شود. علایم دیگر عبارتند از: درد سردرد تب یا لرز خواب آلودگی قرمزی پشت گوش از دست دادن شنوایی تحریک پذیری یا تغییرات خلقی در برخی موارد، ترشحات ممکن است از گوش عفونی خارج شود. یک فرد می تواند آنتی بیوتیک مصرف کند تا از خطرناک شدن این بیماری جلوگیری کند. با این حال، اگر فردی ماستوییدیت را بدون درمان رها کند، می تواند به یک بیماری جدی تبدیل شود. درمان التهاب لاله گوش به علت اصلی آن بستگی دارد. افرادی که به دلیل واکنش آلرژیک لاله گوش متورم دارند باید از آلرژن ها اجتناب کنند. آلرژن می تواند شامل نیکل باشد. در صورت شدید شدن علایم، فرد باید به پزشک مراجعه کند. عفونت ها یا سایر مشکلات ناشی از باکتری ها معمولا نیاز به درمان با آنتی بیوتیک دارند. پزشک باید تشخیص مناسب را انجام دهد و درمان مناسب را برای جلوگیری از عوارض احتمالی توصیه کند. برخی از داروهای خانگی نیز ممکن است به کاهش علایم کمک کنند. کمپرس سرد می‌تواند به بی‌حس کردن درد کمک کند و کمپرس گرم ممکن است گردش خون را در ناحیه افزایش دهد و التهاب را کم کند. یک کمپرس گرم همچنین می تواند به تخلیه بهتر آبسه کمک کند. اگر پیرسینگ عفونی شده است، جواهرات را از سوراخ خارج کنید. داروهای مسکن بدون نسخه: داروهای ضد درد و التهاب، مانند ایبوپروفن (ادویل) ، استامینوفن (تیلنول) و ناپروکسن ( Aleve ) می‌توانند درد و التهاب را کاهش دهند. آنتی هیستامین های خوراکی یا موضعی می توانند به کاهش علایم نیش حشرات و واکنش های آلرژیک کمک کنند. لوسیون کالامین همچنین ممکن است اثر تسکین دهنده ای داشته باشد. قابض ها: مواد قابض مانند فندق ممکن است به منقبض شدن بافت ها و کاهش التهاب در لاله گوش کمک کنند. واکنش‌های آلرژیک، درد یا خارش ممکن است با شستشو با حمام جو دوسر تسکین یابد. یک فرد می تواند گوش خود را در یک کاسه کوچک آب گرم و بلغور جو دوسر ریز آسیاب شده نگه دارد یا این مخلوط را قبل از شستشو مستقیما روی گوش بمالد. این روغن ضروری ممکن است روند بهبود زخم را تسریع کند و با باکتری ها مبارزه کند. روغن درخت چای را نباید روی خراش پوست مالید. یک فرد اغلب می تواند از درمان های خانگی برای درمان سریع و موثر لاله گوش متورم استفاده کند. اگر درمان های خانگی التهاب یا علایم دیگر را کاهش نداد، فرد باید برای تشخیص مناسب به پزشک مراجعه کند. اگر التهاب یا علایم دیگر بدتر شود، ممکن است فرد به درمان پزشکی مانند آنتی بیوتیک نیاز داشته باشد. عفونت ها باید در اسرع وقت درمان شوند تا از عوارض جلوگیری شود. اگر فردی علاوه بر علایم واکنش آلرژیک شدید ناشی از نیش، التهاب روی لاله گوش مانند کهیر و مشکل در تنفس را تجربه کند، باید به دنبال مراقبت های اورژانسی پزشکی باشد. برای کمک به جلوگیری از التهاب لاله گوش، فرد باید از آلرژن های شناخته شده مانند محصولات معطر یا برخی فلزات اجتناب کند. فرد همچنین باید به طور مرتب گوش های خود را تمیز کرده و آنها را از چربی و آلودگی اضافی دور نگه دارد. افراد باید از قرار دادن اشیا در مجرای گوش خودداری کنند، از جمله انگشتان خود، زیرا این کار می تواند باعث آسیب شود. مراقبت از هر گونه آسیب به لاله گوش برای فرد حیاتی است، زیرا برخی از بیماری های زمینه ای می توانند بدون درمان باعث کاهش شنوایی شوند. در بسیاری از موارد، التهاب لاله گوش با درمان های خانگی آسان است. موارد دیگر ممکن است نیاز به درمان پزشکی داشته باشند، اما مشاوره زودهنگام می تواند به جلوگیری از عوارض بالقوه جدی کمک کند.

عوارض قرص فاموتیدین در بزرگسالان و کودکان متفاوت است اما به طور کلی فاموتیدین می تواند عوارض خفیف و گاهی خطرات جدی را در فرد ایجاد کند. قرص خوراکی فاموتیدین با نسخه به عنوان یک داروی عمومی و به عنوان دارویی با نام تجاری Pepcid در دسترس است. داروی فاموتیدین همچنین به صورت یک سوسپانسیون مایع خوراکی هم تجویز می شود. نوع تزریقی آن فقط باید توسط در مراکز درمانی تزریق شود. فاموتیدین همچنین به اشکال بدون نسخه نیز عرضه می شود. از قرص خوراکی فاموتیدین برای تسکین علایم ریفلاکس اسید و سوزش معده استفاده می شود. این دارو با کاهش میزان اسید در معده اثر می کند. قرص خوراکی فاموتیدین با نسخه به عنوان یک داروی عمومی و به عنوان دارویی با نام تجاری در دسترس است. نام تجاری Pepcid است. داروهای عمومی معمولا هزینه کمتری نسبت به نسخه با نام تجاری دارند. فاموتیدین با نسخه نیز به صورت سوسپانسیون خوراکی و فرم تزریقی در دسترس است که فقط توسط پزشک تجویز می شود. فاموتیدین به عنوان ( OTC ) نیز ارایه می شود. این قرص خوراکی و جویدنی OTC است. این مقاله بر روی قرص خوراکی تجویز شده تمرکز دارد. فاموتیدین فقط با تجویز پزشک، برای تسکین علایم ریفلاکس و سوزش معده استفاده می شود اما با این حال، در صورت تجویز پزشک معهتج در موارد زیر مصرف نمود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید زخم معده، زخم های دردناک در مخاط معده هستند. این شرایط شامل سندرم زولینگر - الیسون است. ناحیه اثنی عشر بخشی از روده است که غذا هنگام ترک معده از آن عبور می کند. وقتی اسید معده به سمت بالا و به قسمت تحتانی مری ترشح شود، می تواند به سلول های بافتی در مری آسیب برساند. GERD زمانی اتفاق میفتد که اسید معده به مری برگردد. شرایط ممکن است باعث احساس سوزش در سینه یا گلو، مزه ترش در دهان یا آروغ زدن شود. فاموتیدین می تواند به عنوان بخشی از درمان ترکیبی استفاده شود. در درمان های ترکیبی شما مجبور هستید این دارو را با داروهای دیگری به طور همزمان مصرف کنید. فاموتیدین به یک دسته از داروها به نام مسدود کننده های گیرنده هیستامین تعلق دارد. این مسدود کننده ها گروهی از داروها هستند که به روشی مشابه عمل می کنند. این داروها اغلب برای درمان بیماری های مشابه استفاده می شوند. فاموتیدین با مسدود کردن گیرنده هیستامین ( H ) در معده اثرمی کند. این گیرنده در آزادسازی اسید در معده نقش موثری دارد. این دارو با مسدود کردن این گیرنده، میزان اسید آزاد شده در معده را کاهش می دهد. قرص خوراکی فاموتیدین می تواند عوارض جانبی خفیف یا جدی ایجاد کند. لیست زیر شامل برخی از عوارض جانبی اصلی است که احتمال دارد هنگام مصرف فاموتیدین رخ دهد. این لیست شامل تمام عوارض جانبی احتمالی نیست. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد عوارض جانبی احتمالی فاموتیدین یا نکاتی در مورد چگونگی کنار آمدن با یک عارضه جانبی نگران کننده، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. عوارض جانبی شایع این دارو در بزرگسالان کمی متفاوت از عوارض جانبی شایع در کودکان است. عوارض جانبی قرص فاموتیدین در بزرگسالان این عوارض می تواند شامل موارد زیر باشد: کودکان زیر یک سال نیز ممکن است مواردی مانند تحریک، بی قراری غیرمعمول یا گریه بدون دلیل مشخص داشته باشند. اگر این اثرات خفیف باشد، ممکن است طی چند روز یا چند هفته از بین بروند. در صورت بروز عوارض جانبی جدی، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی و علایم آنها می تواند شامل موارد زیر باشد: مشکلات ضربان قلب و ریتم علایم ریتم قلبی فاموتیدین می تواند شامل موارد زیر باشد: سرگیجه غش کردن تنگی نفس ضربان قلب و ریتم نامنظم مشکلات شدید عضلانی علایم عضلانی فاموتیدین می تواند شامل موارد زیر باشد: تب ضعف رد غیرمعمول عضلانی که نمی توانید آن را توضیح دهید. مشکلات عصبی علایم مشکلات عصبی فاموتیدین می تواند شامل موارد زیر باشد: تشنج تحریک اضطراب افسردگی مشکل خواب مشکلات جنسی، مانند کاهش میل جنسی مشکلات کبدی این عوارض می تواند شامل موارد زیر باشد: تاول راش پوستی کاهش اشتها درد در شکم (ناحیه معده) زردی پوست یا سفیدی چشم ضعف غیر قابل توضیح یا غیر طبیعی مشکلات پوستی ناشی از فاموتیدین می تواند شامل زخم های دهان باشد. قرص خوراکی فاموتیدین می تواند با چندین داروی دیگر تداخل دارویی ایجاد کند. این تداخل دارویی می تواند منجر به بروز برخی فعل و انفعالات دارویی شود. به عنوان مثال، برخی از تداخلات دارویی می توانند در عملکرد دارو اختلال ایجاد کنند، در حالی که برخی دیگر می توانند باعث افزایش عوارض جانبی شوند. قبل از مصرف فاموتیدین، حتما تمام داروهای تجویز شده، بدون نسخه و سایر داروهای مصرفی را به پزشک و داروساز خود بگویید. همچنین در مورد ویتامین ها، گیاهان و مکمل هایی که استفاده می کنید به آنها اطلاع دهید. به اشتراک گذاری این اطلاعات می تواند به شما کمک کند تا از تعاملات احتمالی جلوگیری کنید. دوز فاموتیدین که پزشک تجویز می کند به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله: سن نوع و شدت بیماری فرم فاموتیدین مصرفی سایر بیماری هایی که ممکن است داشته باشید. به طور معمول، پزشک مصرف دارو را از دوز کمتر شروع و آن را به مرور تنظیم می کند تا به دوز مناسب برسد. در نهایت آنها کمترین دوز را که اثر بهتری داشته باشد را تجویز می کنند. اطلاعات زیر دوزهایی را توصیف می کند که معمولا استفاده می شوند یا توصیه می شوند. با این حال، حتما دوزی را که پزشک برای شما تجویز کرده است، مصرف کنید. پزشک شما بهترین دوز را متناسب با نیاز شما تعیین می کند. قرص خوراکی فاموتیدین با چندین هشدار همراه است که در هنگام مصرف آن حتما باید به این هشدارها توجه کنید. برخی از مهمترین هشدارهای فاموتیدین عبارتند از: فاموتیدین می تواند یک واکنش آلرژیک شدید ایجاد کند و منجر به بروز علایم زیر شود: راش کندوها مشکل تنفس التهاب گلو یا زبان التهاب در چشم یا صورت در صورت بروز این علایم سریعا با مراکز درمانی تماس بگیرید. اگر تا به حال واکنش آلرژیک به آن یا سایر مسدودکننده های گیرنده هیستامین (مانند سایمتیدین، رانیتیدین یا نیزاتیدین) داشته اید، این دارو را دیگر مصرف نکنید. مصرف مجدد آن می تواند کشنده باشد و حتی منجر به مرگ شود. بدن بیماران مبتلا به ممکن است نتواند این دارو را دفع کند. این شرایط باعث افزایش سطح دارو در بدن می شود. افزایش سطح ممکن است عوارض جانبی بیشتری مانند گیجی و ریتم قلب نامنظم به نام طولانی شدن QT ایجاد کند. هنوز بررسی کافی بر روی انسان انجام نشده است که نشان دهد فاموتیدین خطری برای جنین انسان دارد یا خیر. تحقیقات روی حیوانات خطری برای جنین در زمان مصرف مادر نشان نداده است. با این حال، بررسی بر روی حیوانات همیشه نحوه واکنش انسان را پیش بینی نمی کنند. زنان در طول و یا خانم هایی که قصد باردار شدن دارند بهتر است قبل از مصرف این دارو با پزشک مشورت کنند. این دارو فقط در صورت نیاز مبرم در بارداری باید استفاده شود. فاموتیدین ممکن است به شیر مادر منتقل شود و در کودکی که از شیر مادر تغذیه می کند عوارض جانبی ایجاد کند. زنان در دوران شیردهی بهتر است در مورد مصرف این دارو با پزشک خود مشورت کنند. کلیه های افراد مسن ممکن است عملکرد مناسبی نداشته باشند. در این شرایط نمی تواند دارو را به طور مناسبی دفع کند. در نتیجه، مقدار بیشتری از دارو برای مدت طولانی تری در بدن باقی می ماند. این وضعیت خطر ابتلا به عوارض جانبی را افزایش می دهد. از فاموتیدین ممکن است در کودکان مبتلا به زخم معده (مانند زخم اثنی عشر یا معده) و ریفلاکس معده و مری ( GERD ) استفاده شود. این دارو در کودکان زیر سال برای درمان بیماری های فوق ترشحی پاتولوژیک یا کاهش خطر عود زخم اثنی عشر تجویز نشده است. مصرف قرص فاموتیدین در کودکان با وزن کمتر از کیلوگرم ( پوند) توصیه نمی شود. به این دلیل که نقاط قوت این قرص ها بیشتر از دوز توصیه شده برای این کودکان است. برای این کودکان استفاده از فرم دیگری از فاموتیدین (مانند سوسپانسیون خوراکی) در نظر گرفته می شود. قرص خوراکی فاموتیدین برای درمان طولانی مدت سندرم زولینگر - الیسون و حفظ بهبود زخم استفاده می شود. قرص خوراکی فاموتیدین برای درمان کوتاه مدت بیماری ریفلاکس معده ( GERD ) و زخم های اثنی عشر و معده کاربرد دارد. مصرف بیش از حد دارو می تواند منجر به بروز برخی علایم شود. علایم مصرف بیش از حد این دارو می تواند شامل موارد زیر باشد: تحریک گیجی تشنج درد شدید عضلانی اگر فکر می کنید مقدار زیادی از این دارو را مصرف کرده اید، با پزشک خود تماس بگیرید. اگر یک دوز را فراموش کردید به محض یادآوری دوز خود را مصرف کنید اما اگر فقط چند ساعت قبل از دوز برنامه ریزی شده بعدی خود به یاد دارید، فقط یک دوز مصرف کنید. هرگز سعی نکنید دو دوز دارو را به طور همزمان مصرف کنید. مصرف دو دوز همزمانن می تواند منجر به عوارض جانبی خطرناکی شود. اگر ناگهان مصرف دارو را قطع کردید یا به هیچ وجه آن را مصرف نکنید، ممکن است علایم ریفلاکس اسید، سوزش معده یا زخم معده شما بهتر نشوند یا حتی بدتر هم شوند. اگر دوز دارو را از دست دادید یا دارو را طبق برنامه مصرف نکردید، دارو ممکن است به خوبی عمل نکند یا به طور کامل از کار بیفتد. برای اینکه این دارو بتواند اثر مثبت خودش را نشان دهد، همیشه باید مقدار مشخصی از آن در بدن شما وجود داشته باشد. می توانید قرص را برش دهید یا خرد کنید. می توانید فاموتیدین را با غذا یا بدون آن مصرف کنید. این دارو را در زمان های توصیه شده توسط پزشک مصرف کنید. برخی از غذاها و نوشیدنی ها ممکن است معده را تحریک کنند. این تحریک می تواند علایم را بدتر کند. پزشک شما ممکن است به شما پیشنهاد دهد هنگام استفاده از این دارو از مصرف غذاهای پرادویه، اسیدی و چرب مانند غذاهای اسیدی، گوجه فرنگی و مرکبات و همچنین نوشیدنی های حاوی کافیین پرهیز کنید. منبع:

آنچه در این مقاله خواهید خواند: یک بیماری التهابی پیشرونده طولانی مدت پانکراس است که منجر به شکست دایمی ساختار و عملکرد پانکراس می شود. پانکراس اندام غده ای است که در شکم، پشت معده و زیر قفسه سینه قرار دارد. این متخصص در تولید آنزیم ها و هورمون های مهمی است که به تجزیه و هضم غذاها کمک می کنند. همچنین انسولین را برای تعدیل سطح قند خون می سازد. شایع ترین علت سوء مصرف طولانی مدت الکل است. مزمن سالانه منجر به بیش از مراجعه به پزشک و بستری شدن در بیمارستان در ایالات متحده می شود. مردان به طور قابل توجهی بیشتر از زنان مبتلا می شوند. فرد مبتلا به پانکراتیت مزمن ممکن است درد شکمی را تجربه کند که در امتداد پشت حرکت می کند. علایم و نشانه های شایع پانکراتیت مزمن عبارتند از: حالت تهوع و استفراغ که بیشتر در طول دوره های درد تجربه می شود. درد شدید بالای شکم که گاهی اوقات می تواند در امتداد پشت حرکت کند و بعد از غذا شدیدتر می شود. با پیشرفت بیماری، دوره های درد مکرر و شدیدتر می شود. برخی از بیماران در نهایت از درد دایمی شکم رنج می برند. همچنین با پیشرفت پانکراتیت مزمن، و توانایی لوزالمعده برای تولید شیره گوارشی بدتر می شود، علایم زیر ممکن است ظاهر شوند: نفخ نفخ شکم گرفتگی شکم در نهایت، لوزالمعده ممکن است اصلا نتواند انسولین تولید کند، که منجر به دیابت نوع می شود که می تواند علایم زیر را ایجاد کند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تشنگی خستگی تکرر ادرار کاهش وزن گرسنگی شدید پانکراتیت مزمن معمولا عارضه ای از دوره های مکرر پانکراتیت حاد است. این می تواند منجر به آسیب دایمی در پانکراس شود. پانکراتیت حاد زمانی ایجاد می شود که تریپسین در پانکراس فعال شود. تریپسین آنزیمی است که در لوزالمعده تولید می شود و در روده ها آزاد می شود و در آنجا پروتیین ها را به عنوان بخشی از سیستم گوارشی تجزیه می کند. تریپسین تا زمانی که به روده نرسد غیرفعال است. اگر تریپسین در داخل لوزالمعده فعال شود، شروع به هضم لوزالمعده خود کرده و منجر به تحریک و التهاب پانکراس می شود. این به پانکراتیت حاد تبدیل می شود. الکل می تواند فرآیندی را ایجاد کند که باعث فعال شدن تریپسین در داخل لوزالمعده می شود، همانطور که سنگ های صفراوی نیز ممکن است. افرادی که از الکل سوء استفاده می کنند و به پانکراتیت حاد مبتلا می شوند، معمولا دوره های مکرر دارند و در نهایت به پانکراتیت مزمن مبتلا می شوند. حملات مکرر پانکراتیت حاد در نهایت به پانکراس آسیب می رساند و باعث آسیب دایمی می شود که سپس به پانکراتیت مزمن تبدیل می شود. این همچنین به عنوان پانکراتیت مزمن الکلی شناخته می شود. وقتی یک بیماری ایدیوپاتیک است، دلیل یا دلیل شناخته شده ای ندارد. پانکراتیت مزمن ایدیوپاتیک بیشتر موارد باقیمانده را تشکیل می دهد. بیشتر موارد پانکراتیت مزمن ایدیوپاتیک در افراد تا ساله و افراد بالای سال ایجاد می شود. هیچ کس مطمین نیست که چرا سایر گروه های سنی به ندرت تحت ت ثیر قرار می گیرند. ژن های SPINK - و The CFTR ، انواع ژن های جهش یافته، در حدود درصد از بیماران مبتلا به پانکراتیت مزمن ایدیوپاتیک وجود دارد. این جهش های ژنتیکی ممکن است عملکرد پانکراس را تضعیف کند. سایر علل بسیار نادرتر عبارتند از: پانکراتیت مزمن خود ایمنی، که در آن سیستم ایمنی خود فرد به پانکراس حمله می کند. پانکراتیت ارثی، که در آن بیماران یک بیماری ژنتیکی دارند و با پانکراس معیوب متولد می شوند. فیبروز کیستیک، بیماری ژنتیکی دیگری که به اندام هایی از جمله پانکراس آسیب می رساند. هیچ آزمایش قابل اعتمادی برای تشخیص پانکراتیت مزمن وجود ندارد. پزشک به دلیل علایم بیمار، سابقه تشدید مکرر پانکراتیت حاد یا به این بیماری مشکوک می شود. آزمایش خون ممکن است برای بررسی سطح گلوکز خون مفید باشد که ممکن است افزایش یابد. آزمایش خون برای سطوح بالای آمیلاز و لیپاز در این مرحله قابل اعتماد نیست. سطح آمیلاز و لیپاز خون در چند روز اول پانکراتیت افزایش می یابد و پس از پنج تا هفت روز به حالت عادی باز می گردد. بیمار مبتلا به پانکراتیت مزمن مدت طولانی تری به این بیماری مبتلا می شد. پزشکان برای تشخیص درست بیماری باید به خوبی به پانکراس نگاه کنند. این به احتمال زیاد شامل موارد زیر خواهد بود: امواج صوتی با فرکانس بالا تصویری را بر روی مانیتور پانکراس و اطراف آن ایجاد می کنند. از اشعه ایکس برای گرفتن عکس های زیادی از یک ناحیه از چندین زاویه استفاده می شود که سپس در کنار هم قرار می گیرند تا یک تصویر سه بعدی تولید کنند. این روش تغییرات پانکراتیت مزمن را نشان می دهد. این اسکن مجاری صفراوی و پانکراس را واضح تر از سی تی اسکن نشان می دهد. یک آندوسکوپ به سیستم گوارشی وارد می شود. پزشک برای هدایت آندوسکوپ از سونوگرافی استفاده می کند. بیماران مبتلا به پانکراتیت مزمن در معرض خطر ابتلا به سرطان پانکراس هستند. اگر علایم بدتر شود، به ویژه باریک شدن مجرای پانکراس، پزشکان ممکن است به سرطان مشکوک شوند. در این صورت، سی تی اسکن، اسکن ام آر آی یا مطالعه را سفارش می دهند. درد مداوم یا مکرر ممکن است باعث اضطراب، تحریک پذیری، استرس و افسردگی شود. راه های مختلفی وجود دارد که در آنها پانکراتیت مزمن می تواند ایجاد شود و برای سلامتی افراد مضر باشد. این بیماری ممکن است بر سلامت روانی و عاطفی بیمار ت ثیر بگذارد. درد مداوم یا مکرر، که اغلب شدید است، ممکن است باعث ناراحتی، اضطراب، تحریک پذیری، استرس و افسردگی شود. برای بیماران مهم است که اگر از نظر عاطفی یا روانی تحت ت ثیر قرار گرفته اند به پزشک خود اطلاع دهند. اگر یک گروه حمایتی در منطقه شما وجود دارد، صحبت کردن با افرادی که شرایط مشابهی دارند ممکن است به شما کمک کند کمتر منزوی شوید و توانایی بیشتری برای مقابله با آن داشته باشید. این مجموعه ای از بافت، مایع، باقی مانده، آنزیم های پانکراس و خون در شکم است که در اثر نشت مایعات گوارشی از مجرای معیوب پانکراس ایجاد می شود. کیست های کاذب معمولا هیچ مشکلی برای سلامتی ایجاد نمی کنند. با این حال، گاهی اوقات ممکن است عفونی شوند، باعث انسداد بخشی از روده شوند، یا پاره شوند و باعث خونریزی داخلی شوند. اگر این اتفاق بیفتد، کیست باید با جراحی تخلیه شود. حتی اگر در بین بیماران مبتلا به پانکراتیت مزمن شایع تر است، خطر آن تنها در است. بیماران مبتلا به پانکراتیت حاد به طور قابل توجهی خطر ابتلا به پانکراتیت مزمن را در صورت ترک نوشیدن الکل کاهش می دهند. این امر به ویژه در مورد بیمارانی که زیاد و به طور منظم الکل می نوشند بیشتر است. لوزالمعده آنزیم ها و هورمون های مهمی تولید می کند که به تجزیه غذاها کمک می کنند. درمان های زیر معمولا برای پانکراتیت مزمن توصیه می شود. افراد مبتلا به پانکراتیت مزمن باید تغییراتی در سبک زندگی خود داشته باشند. این موارد شامل موارد زیر خواهد بود: استعمال دخانیات علت پانکراتیت نیست، اما می تواند پیشرفت بیماری را تسریع کند. ترک الکل از آسیب بیشتر به پانکراس جلوگیری می کند. همچنین کمک قابل توجهی به تسکین درد خواهد کرد. برخی از افراد ممکن است برای ترک الکل نیاز به کمک حرفه ای داشته باشند. مدیریت درد. درمان نه تنها باید بر کمک به کاهش علایم درد متمرکز شود، بلکه باید افسردگی را نیز که پیامد شایع درد طولانی مدت است، متمرکز کند. پزشکان معمولا از یک رویکرد گام به گام استفاده می‌کنند که در آن مسکن‌های خفیف تجویز می‌شوند و به تدریج قوی‌تر می‌شوند تا زمانی که درد قابل کنترل شود. اگر آسیب گسترده باشد، پانکراس ممکن است تولید انسولین را متوقف کند. احتمال دارد فرد مبتلا به دیابت نوع باشد. درمان منظم با انسولین بخشی از درمان تا پایان عمر فرد خواهد بود. دیابت نوع ناشی از پانکراتیت مزمن شامل تزریق است نه قرص، زیرا به احتمال زیاد سیستم گوارشی قادر به تجزیه آنها نخواهد بود. درد مزمن شدید گاهی اوقات به داروهای مسکن پاسخ نمی دهد. مجاری لوزالمعده ممکن است مسدود شده باشند و باعث تجمع شیره های گوارشی شده که به آنها فشار وارد می کند و باعث درد شدید می شود. یکی دیگر از دلایل درد مزمن و شدید می تواند التهاب سر لوزالمعده باشد. ممکن است چندین نوع جراحی برای درمان موارد شدیدتر توصیه شود. یک لوله باریک، توخالی و منعطف به نام آندوسکوپ با هدایت اولتراسوند به دستگاه گوارش وارد می شود. دستگاهی با یک بالون کوچک و خالی شده در انتهای آن از طریق آندوسکوپ عبور می کند. زمانی که بالون به مجرا می رسد بادکنک باد می شود و در نتیجه مجرای آن گشاد می شود. یک استنت برای جلوگیری از باریک شدن مجرای پشتی قرار می گیرد. برداشتن پانکراس سر لوزالمعده با جراحی برداشته می شود. این نه تنها درد ناشی از التهاب را که باعث تحریک انتهای عصبی می شود تسکین می دهد، بلکه فشار روی مجاری را نیز کاهش می دهد. سه تکنیک اصلی برای برداشتن پانکراس استفاده می شود: این شامل برداشتن سر ملتهب پانکراس با حفظ دقیق دوازدهه است، بقیه پانکراس دوباره به روده ها متصل می شود. پانکراتیکودیودنکتومی با حفظ پیلور ( PPPD ) : کیسه صفرا، مجاری و سر لوزالمعده همه با جراحی برداشته می شوند. این کار فقط در موارد بسیار شدید درد مزمن شدید که در آن سر پانکراس ملتهب است و مجاری نیز مسدود شده است انجام می شود. این موثرترین روش برای کاهش درد و حفظ عملکرد پانکراس است. با این حال، بالاترین خطر عفونت و خونریزی داخلی را دارد. از این روش زمانی استفاده می‌شود که پزشک معتقد است درد ناشی از التهاب سر لوزالمعده و همچنین مجاری مسدود شده است. روش فری یک کاهش فشار مجرای طولی به برداشتن سر لوزالمعده اضافه می کند. سر لوزالمعده با جراحی برداشته می شود و مجاری با اتصال مستقیم به روده ها از حالت فشرده خارج می شوند. این شامل برداشتن کل پانکراس با جراحی است. برای مقابله با درد بسیار موثر است. با این حال، فردی که پانکراتکتومی کامل انجام داده است، برای برخی از عملکردهای حیاتی پانکراس، مانند ترشح انسولین، به درمان وابسته است. پیوند سلول های جزایر پانکراس اتولوگ ( APICT ) در طی روش کل پانکراتکتومی، سوسپانسیونی از سلول‌های جزایر جدا شده از پانکراس برداشته شده با جراحی ایجاد می‌شود و به ورید پورتال کبد تزریق می‌شود. سلول های جزایر به عنوان یک پیوند آزاد در کبد عمل می کنند و انسولین تولید می کنند. انجام اقدامات غذایی برای کاهش اثرات پانکراتیت حیاتی است. پانکراس در هضم غذا نقش دارد، اما پانکراتیت می تواند این عملکرد را مختل کند. این بدان معناست که افراد مبتلا به این بیماری در هضم بسیاری از غذاها مشکل خواهند داشت. به جای سه وعده غذایی بزرگ در روز، به افراد مبتلا به پانکراتیت توصیه می‌شود که شش وعده غذایی کوچک مصرف کنند. همچنین بهتر است از رژیم غذایی کم چرب پیروی کنید. هدف مدیریت رژیم غذایی در حین پانکراتیت دستیابی به چهار نتیجه است: اجتناب از قند خون بالا یا پایین کاهش احتمال تشدید حاد پانکراتیت کاهش خطر سوء تغذیه و کمبود برخی مواد مغذی مدیریت یا پیشگیری از دیابت، بیماری کلیوی و سایر عوارض یک برنامه غذایی یا توسط پزشک تهیه می شود یا ممکن است بیمار به یک متخصص تغذیه واجد شرایط ارجاع داده شود. این طرح بر اساس سطوح فعلی مواد مغذی در خون است که در آزمایش های تشخیصی نشان داده شده است. برنامه های غذایی به طور کلی شامل منابع غذایی با پروتیین بالا و محتوای مغذی متراکم است. اینها احتمالا شامل غلات کامل، سبزیجات، میوه ها، محصولات لبنی کم چرب و منابع پروتیینی بدون چربی مانند مرغ بدون استخوان و ماهی است. از غذاهای چرب، روغنی یا چرب باید اجتناب شود، زیرا این مواد می توانند باعث ترشح آنزیم های بیشتر از حد معمول در پانکراس شوند. به عنوان یک علت اصلی پانکراتیت مزمن، بهتر است از الکل در هنگام رژیم غذایی مناسب برای پانکراتیت اجتناب شود. بسته به میزان آسیب، بیماران ممکن است مجبور شوند نسخه های مصنوعی برخی از آنزیم ها را برای کمک به هضم مصرف کنند. اینها نفخ را کاهش می دهند، مدفوع آنها را کمتر چرب و بدبو می کنند و به هر گونه گرفتگی شکمی کمک می کنند.

می تواند شامل میل به ادرار کردن، نشت واقعی ادرار یا بی اختیاری ادرار شود. اسپاسم مثانه به طور خاص به انقباضات غیرارادی عضله کنترل کننده مثانه، به نام عضله دترسور اشاره دارد. اسپاسم مثانه همچنین می تواند به یک احساس گرفتگی ناراحت کننده یا دردناک در مثانه اشاره داشته باشد که منجر به میل به ادرار نمی شود. بیشتر اوقات، اسپاسم مثانه که منجر به فوریت ادرار می شود در بزرگسالان مسن بدون علت زمینه ای شناخته شده رخ می دهد. با این حال، برخی از شرایط پزشکی وجود دارد که می تواند منجر به اسپاسم مثانه شود، از جمله اختلالات مختلف نخاع، عفونت یا سرطان. اسپاسم مثانه و بی اختیاری ادرار بخشی طبیعی از پیری نیستند، اگرچه شایع هستند و هر کسی که این علایم را تجربه می کند باید به دنبال مراقبت های پزشکی باشد. علایمی که می تواند با اسپاسم مثانه همراه باشد، عبارتند از: تکرر ادرار نشت ادرار خون در ادرار درد یا ناراحتی بی اختیاری ادرار در شب بی حسی، گزگز یا ضعف در پاها علل اسپاسم مثانه از بیشتر تا کمترین شایع در زیر شرح داده شده است. اینها ممکن است شامل سندرم مثانه یا مشکلات عصبی، در میان دیگران باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سندرم های مثانه سندرم های مثانه ممکن است باعث اسپاسم مثانه شوند، از جمله: گاهی اوقات، افراد انقباضات مثانه را تجربه می کنند که منجر به فوریت (احساس نیاز به ادرار کردن) یا نشت ادرار می شود که قابل کنترل نیست. این انقباضات به عنوان انقباضات غیرارادی مثانه شناخته می شوند. گاهی اوقات، هیچ دلیل زمینه ای شناخته شده ای برای این انقباضات وجود ندارد. به طور معمول، این سندرم اسپاسم ادراری را توصیف می کند که منجر به نشت ادرار یا بی اختیاری ادرار می شود. سندرم درد مثانه که به نیز معروف است یکی دیگر از علل اسپاسم مثانه است. این سندرم علت زمینه ای شناخته شده ای ندارد. علایم شامل احساس ناخوشایند مداوم در مثانه و تسکین با ادرار است. برخی از افراد این احساس را به عنوان درد، برخی دیگر ناراحتی یا فشار و برخی دیگر اسپاسم مثانه را توصیف می کنند. شدت ناراحتی از روز به روز و از فردی به فرد دیگر متفاوت است. به طور معمول، این احساس با بی اختیاری ادرار یا نشت همراه نیست مشکلات مربوط به عملکرد عصبی نیز ممکن است منجر به اسپاسم مثانه شود. آسیب تروماتیک به نخاع منجر به عوارض مختلفی از جمله اختلال عملکرد مثانه می شود. کنترل مثانه پیچیده است و شامل هماهنگی بین بخش‌های مختلف مغز، نخاع و اعصاب منتهی به مثانه است. آسیب نخاعی می تواند ذخیره سازی و تخلیه ادرار را مختل کند و در نتیجه مشکلات متعددی را به همراه داشته باشد. یکی از مشکلات احتمالی بیش فعالی ماهیچه ای است که تخلیه مثانه را کنترل می کند و منجر به اسپاسم و نشت احتمالی ادرار یا بی اختیاری ادرار می شود. هر گونه مشکل نخاعی می تواند منجر به اختلال عملکرد مثانه شود. یکی از مشکلات رایج نخاع که منجر به اختلال عملکرد مثانه می شود، ( MS ) است. با این حال، هر بیماری که بر طناب نخاعی ت ثیر می گذارد، می تواند بر عملکرد مثانه ت ثیر بگذارد. افراد مبتلا به ام اس ممکن است دچار اسپاسم مثانه شوند. این اسپاسم ها می توانند منجر به تکرر و فوریت ادرار شوند و ممکن است منجر به نشت ادرار یا بی اختیاری ادرار در شب شوند. علل دیگر اسپاسم مثانه سایر علل کمتر شایع اسپاسم مثانه ممکن است شامل موارد زیر باشد: دستگاه ادراری که شامل مثانه، حالب و مجرای ادرار می شود، می تواند با باکتری عفونی شود. به طور معمول، علایم عفونت دستگاه ادراری ( UTI ) شامل درد یا احساس سوزش همراه با ادرار، درد در قسمت پایین شکم و تکرر یا فوریت ادرار است. با این حال، افراد ممکن است اسپاسم مثانه را همراه با عفونت های مجاری ادراری نیز تجربه کنند. اینها ممکن است با نشت ادرار یا بی اختیاری ادرار همراه باشد یا نباشد. شایع ترین علامت وجود خون در ادرار بدون درد است. با این حال، گاهی اوقات، اسپاسم مثانه که باعث تکرر یا فوریت ادرار می شود، علامت اصلی سرطان مثانه است. این علایم ممکن است با یا بدون بی اختیاری ادرار وجود داشته باشد. این علایم ممکن است با خستگی، کاهش وزن یا کم اشتهایی همراه باشد. بی اختیاری ادرار مختلط این یک وضعیت پزشکی است که به ناتوانی فرد در کنترل ادرار اشاره دارد. حتی می تواند به دلیل استرس یا اصرار باشد. بی اختیاری استرسی به نشت غیر عمدی ادرار ناشی از سرفه، عطسه، خندیدن یا بلند کردن چیزی سنگین اشاره دارد، در حالی که بی اختیاری فوری به نشت ناخواسته بلافاصله پس از احساس میل ناگهانی برای ادرار کردن اشاره دارد. بی اختیاری مختلط ترکیبی از این دو است. علایم اصلی این وضعیت شامل بیدار شدن منظم برای ادرار کردن در شب، مشکل مکرر نشت ادرار، اصرار ناگهانی برای ادرار کردن، اصرار برای ادرار کردن هنگام فعالیت یا تنگی نفس است. سندرم مثانه دردناک (سیستیت بینابینی) سندرم مثانه دردناک که سیستیت بینابینی یا IC نیز نامیده می شود، یک وضعیت مزمن درد و ناراحتی در سیستم ادراری است. علت ناشناخته است. ممکن است یک اختلال خود ایمنی باشد و اغلب با فیبرومیالژیا، سندرم روده تحریک پذیر، یا ولوودینیا (درد در اندام های بیرونی زنانه) دیده می شود. برخی از محققان احساس می کنند که این بیماری ممکن است با سابقه سوء استفاده مرتبط باشد. سندرم مثانه دردناک در زنان شایع‌تر از مردان است، اما ممکن است برای هر کسی اتفاق بیفتد. علایم متفاوت است و ممکن است شامل فشار و ناراحتی در قسمت تحتانی شکم باشد. درد هنگام مقاربت جنسی درد مثانه و میل مکرر به ادرار کردن باشد. برای این علایم باید به پزشک مراجعه کرد، زیرا سندرم مثانه دردناک می‌تواند کیفیت زندگی را مختل کرده و منجر به افسردگی شود. تشخیص از طریق شرح حال بیمار انجام می شود. معاینه ی جسمی آزمایش خون و ادرار و گاهی زنان ممکن است معاینه لگن و مردان ممکن است معاینه رکتوم دیجیتالی انجام دهند. هیچ درمانی به طور خاص برای سندرم مثانه دردناک وجود ندارد، بنابراین درمان شامل رسیدگی به علایم و ایجاد تغییرات در سبک زندگی است. درمان و تسکین اسپاسم مثانه اگر فکر می‌کنید که نخاعتان آسیب دیده است یا از بی‌اختیاری جدید یا خون در ادرار رنج می‌برید، باید بدون ت خیر به دنبال درمان باشید. برخی از داروهای خانگی برای موارد کمتر شدید در دسترس هستند. با این حال، اگر اسپاسم ها بیشتر شد یا ادامه پیدا کرد، احتمالا باید زودتر از دیرتر با پزشک خود مشورت کنید. احتمالا مشورت با پزشک ضروری خواهد بود. با این حال، چند درمان خانگی وجود دارد که ممکن است برای مقابله با اسپاسم مثانه مفید باشد. تمرینات کف لگن تمریناتی برای عضلات هستند که به کنترل تخلیه مثانه کمک می کنند. گاهی اوقات، یادگیری و انجام منظم این تمرینات می تواند به جلوگیری از نشت ادرار در هنگام اسپاسم مثانه کمک کند. تمرین مثانه، که شامل دفع ادرار در فواصل زمانی معین و اصلاح مصرف مایعات است، می تواند به بیش فعالی مثانه کمک کند. سایر اصلاحات سبک زندگی مانند کاهش وزن، ترک سیگار و پیشگیری از یبوست می تواند به مثانه بیش فعال کمک کند. پدها یا لباس های زیر محافظ علت اصلی مثانه بیش فعال یا بی اختیاری ادرار را برطرف نمی کنند. به طور معمول، پزشکان توصیه می‌کنند که به دنبال استراتژی‌های مدیریت جایگزین باشید، زیرا پدهای بی‌اختیاری گران هستند و قرار گرفتن در معرض مزمن با پدهای آغشته به ادرار می‌تواند منجر به تحریک و تحلیل پوست شود. درمان های پزشکی برای اسپاسم مثانه پزشک شما ممکن است موارد زیر را برای درمان بیشتر اسپاسم مثانه توصیه کند. اگر پزشک مشکوک به عفونت دستگاه ادراری یا سرطان مثانه باشد، احتمالا نمونه ادرار را برای آزمایش جمع آوری می کند. به طور معمول، می‌توانید خودتان کشت ادرار را جمع‌آوری کنید، اما ممکن است پزشک استفاده از یک لوله کوچک از مجرای ادرار به مثانه را برای جمع‌آوری نمونه استریل ادرار (سیستوسکوپی) توصیه کند. اگر پزشک مشکوک باشد که شما ممکن است مشکل عصبی یا عضلانی داشته باشید که باعث اسپاسم مثانه شما شده است، ممکن است آزمایشی انجام دهد که می تواند فشار مثانه را اندازه گیری کند تا به تشخیص مشکل کمک کند. به طور معمول، این شامل قرار دادن یک لوله کوچک و انعطاف پذیر از طریق مجرای ادرار به مثانه است. پزشک ممکن است برای کمک به علایم اسپاسم مثانه و نشت ادرار یا بی اختیاری ادرار دارویی تجویز کند. انواع مختلفی از داروها وجود دارند که می توانند به علل مختلف اسپاسم مثانه یا بی اختیاری ادرار کمک کنند. سنتی یا طب سوزنی همراه با تحریک الکتریکی ممکن است برای افرادی که بیش فعالی مثانه و اسپاسم مثانه دارند فوایدی داشته باشد. ممکن است پزشک به شما پیشنهاد کند این درمان ها را به تنهایی یا در ترکیب با سایر درمان ها امتحان کنید. تزریق دارو اگر داروهای خوراکی موثر واقع نشدند، برخی از پزشکان توصیه می کنند از تزریق مستقیم دارو به مثانه برای کمک به بیش فعالی مثانه و اسپاسم مثانه استفاده کنید. یک دوربین کوچک (سیستوسکوپ) از یک کاتتر در مثانه عبور داده می شود و دارو با استفاده از این دوربین مستقیما به دیواره عضلانی مثانه تزریق می شود. محرک عصبی: برای برخی از زنان با مثانه بیش فعال که منجر به اسپاسم و بی اختیاری مثانه می شود، یک محرک عصبی که در پشت کار گذاشته می شود می تواند یک درمان موثر باشد. به طور معمول، این درمان برای شرایطی که اصلاح شیوه زندگی و داروها شکست خورده اند و بی اختیاری ادرار یک مشکل بزرگ است، اختصاص دارد. اگر این علایم را تجربه کردید، باید فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. ممکن است آسیب نخاعی داشته باشید، به خصوص اگر از هر ضربه ای آگاه باشید یا اگر بی اختیاری شما با بی حسی، گزگز یا ضعف در پاها همراه باشد. وجود خون در ادرار: در حالی که دلایل زیادی برای این امر وجود دارد، ممکن است اولین علامت سرطان در مثانه باشد و نیاز به ارزیابی فوری پزشکی دارد.

یخ درمانی برای افزایش گردش خون مفید است که باعث بهبود و شل شدن عضلات می شود. این درمان به انتقال اکسیژن به بافت عضلانی و ترمیم هرگونه آسیب در بدن کمک می کند. این درمان همچنین همراه با سایر برنامه های درمانی جسمی برای تسکین دردهایی مانند درد روماتیسمی، و گردن، و سفتی عضلات استفاده می شود. یخ درمانی می تواند یک درمان مهم برای تسکین آسیب هایی باشد که با درد و التهاب همراه است. آسیب های خفیف تا متوسط معمولا زمانی در منزل کنترل می شود که ضربه فقط روی بافت های نرم ت ثیر بگذارد. درمان یک آسیب غالبا بسته به نوع و شدت آن بستگی دارد. این درمان به طور معمول در درمان ضربه های ناگهانی، آسیب های شدید و اسپاسم عضلات استفاده می شود. نمونه هایی از آسیب های حاد که احتمال دارد با یخ درمانی، درمان شوند، عبارتند از: کشیدگی عضلات، شانه آسیب های ناشی از ضربه محدود به بافت نرم (ضربه دیدگی انگشت ها، لگن کبود شده، ضربه های صورت) یخ درمانی همچنین در درمان برخی از انواع آسیب های مزمن استفاده می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تحریک کردن اعصاب به روش های مختلف می تواند به کاهش درد، اعم از استفاده از گرما یا سرما درمانی، در دمای مناسب کمک کند. هدف از گرما درمانی افزایش جریان خون در یک ناحیه، کمک به شل شدن عضلات سفت و کاهش سفتی مفصل است. این روش درمانی احتمال دارد به عنوان بخشی از راه های درمانی برای سفتی گردن و کمر، اسپاسم عضلات و کاهش انعطاف پذیری استفاده شود. قبل از استفاده از گرما درمانی، باید روز یا بیشتر پس از آسیب منتظر بمانید تا التهاب اولیه کاهش پیدا کند. این درمان دمای سطح پوست و بافت های زیرین را کاهش می دهد و باعث اثرات زیر می شود: درد آرام ناشی از اعصاب انتقال آرام مولکول های تقویت کننده التهاب باریک شدن موقت رگ های خونی نزدیک سطح پوست با این حال، هنوز شواهد کافی برای اهمیت استفاده از یخ برای درمان بیماری ها وجود ندارد. اما بررسی ها نشان می دهد که یخ درمانی می تواند به عنوان بخشی از درمان اولیه برای التهاب استفاده شود. روش های آسان و زیادی برای تهیه کیسه یخ وجود دارد. برای یک جلسه یخ درمانی راحت، ناحیه ای را انتخاب کنید که نگه داشتن یخ روی آن راحت باشد. برای تهیه بسته های یخ در خانه می توانید هرکدام از موارد زیر را انجام دهید: از بسته های ژل فریزر یا کیسه های یخ قابل تعویض استفاده کنید. یک مشت تکه یخ یا یخ خرد شده را در یک کیسه پلاستیکی قرار دهید و سپس آن را با یک حوله یا پارچه نازک بپیچید. ماساژ یخ یکی دیگر از روش های خوب در بین ورزشکاران است که به چند لیوان کاغذی کوچک، آب و حوله نیاز دارد. هر فنجان را با آب پر کنید و اجازه دهید یخ بزند. هنگامی که یخ منجمد شد، می توان لبه کاغذ را جدا کرد و مقدار کمی از یخ را که در معرض دید قرار داد، برای مدت کوتاهی روی محل آسیب ماساژ دهید. مرتبا لبه لیوان کاغذی را جدا کنید تا در صورت لزوم یخ بیشتری در معرض دید قرار گیرد. به طور مداوم یخ را حرکت دهید تا از تماس طولانی مدت با یک ناحیه از پوست جلوگیری کنید. استفاده از این درمان در - روز اول آسیب برای کاهش التهاب توصیه می شود. درجه حرارت سرد در محل آسیب به طور موقت، اعصاب موجود در منطقه را بی حس می کند، جریان خون در محل را کاهش می دهد. محرک هایی را که باعث التهاب در زیر سطح می شوند را بی اثر می کند. هنوز مشخص نیست که یخ درمانی طولانی مدت ممکن است چه اثرات منفی بر رشد رشته های عضلانی و شاخه های رگ های خونی پس از برطرف شدن آسیب داشته باشد. توصیه می شود در سریعترین زمان ممکن پس از آسیب دیدگی از این درمان استفاده کنید. چندین جلسه یخ درمانی را می توان همزمان با استراحت فراوان در طی - روز اول انجام داد. یا روز اول مدت بعد از آسیب، زمانی است که التهاب ایجاد می شود. جلوگیری از تماس مستقیم یخ با پوست، ساده ترین را ه برای جلوگیری از آسیب دیدن پوست یا سرمازدگی است. بسته به تحمل سرما، یخ را می توان با خیال راحت برای مدت کوتاه استفاده کرد. به طور کلی، - دقیقه یخ درمانی مداوم را می توان تا یک ساعت یا بیشتر در هنگام استراحت انجام داد. متخصصان توصیه می کنند که در طی روز اول وقوع یک ضربه، بیش از دقیقه در یک کشش با فاصله - ساعت یخ بگذارید. واکنش افراد به سرما متفاوت است و برخی احتمال دارد به تغییرات دما حساس تر باشند. هنگامی که یک منطقه احساس بی حسی می کند، می توان یخ را برداشت تا بهبودی ایجاد شود. بی حس شدن آن منطقه، پایان مدت زمان یخ گذاشتن را نشان می دهد. احساس محل درد می تواند زمان پایان جلسه یخ درمانی را نشان دهد. اگر بافت قبل از زمان تعیین شده احساس بی حسی کرد، زود استراحت کنید تا خون به آن ناحیه برگردد. یخ درمانی فقط در صورت انجام صحیح می تواند موثر باشد، در غیر این صورت می تواند آسیب را بدتر کند. در اینجا مواردی است که باید هنگام یخ درمانی از آن دوری کنید: استفاده طولانی از یخ: قرار گرفتن طولانی در معرض دمای سرد می تواند باعث آسیب طولانی مدت به پوست و بافت های عمیق شود. یخ درمانی را در چندین جلسه کوتاه - دقیقه ای با یک دوره استراحت امتحان کنید تا جریان خون به آن ناحیه برگردد. عدم محافظت از پوست. استفاده مستقیم از یخ در یک ناحیه از پوست برای مدت زمان طولانی می تواند منجر به آسیب به پوست یا سرمازدگی شود. بنابراین، همیشه یخ را در یک حوله یا پارچه نازک بپیچید تا پوست در معرض مستقیم قرار نگیرد. شروع مجدد زودهنگام. استراحت دادن به ناحیه آسیب دیده می تواند نقش مهمی در بهبودی داشته باشد. بهتر است که بلافاصله پس از جلسات یخ درمانی و در طول دوره نقاهت از انجام بیش از حد آسیب جلوگیری کنید. اگر اقدامات لازم برای محافظت در برابر آسیب های ناشی از یخ درمانی را درست انجام ندهید، این روش می تواند با بروز عوارضی همراه باشد. اقدامات لازم برای جلوگیری از سرمازدگی و تشخیص زود هنگام عوارض آن برای حفظ سلامتی ضروری است. یخ زدگی در صورت بروز عوارض جانبی شدید می تواند به طور دایمی به پوست و بافت آسیب برساند. چند مرحله ساده می تواند از قرار گرفتن در معرض دمای سرد هنگام استفاده از یخ درمانی جلوگیری کند: طول جلسات یخ را کنترل کنید. با شروع بی حسی جلسات یخ درمانی را قطع کنید. حتما بلافاصله بعد از جلسات یخ درمانی، استراحت کنید. با استفاده بیش از حد از یخ به پوست خود آسیب نرسانید. ظاهر پوست را برای تغییرات احتمالی و بروز سرمازدگی کنترل کنید. در صورت استفاده از لیوان یخ، مدت زمان خیلی کوتاه از آنها استفاده کنید. اگر از کیسه یخ استفاده می کنید، به صورت دوره ای مکان آن را تغییر دهید. قرار گرفتن طولانی مدت یا مستقیم در معرض دمای انجماد می تواند به پوست آسیب جدی برساند و حتی منجر به شود. در صورت مشاهده علایم زیر یخ درمانی را متوقف کنید: تاول در محل آسیب ظاهر می شود. پوست درمان شده شروع به از دست دادن رنگ می کند. قرمزی همراه با احساس و بی حسی در ناحیه آسیب دیده وجود دارد. افرادی که مبتلا به بیماری رینود، نوروپاتی محیطی یا هر بیماری هستند که احساس عصب یا گردش خون را به خطر بیندازد، در معرض آسیب بیشتر هستند و بنابراین باید اقدامات احتیاطی بیشتری انجام دهند. مشورت در مورد علایم و سابقه پزشکی خود با یک متخصص پزشکی قبل از شروع یخ درمانی می تواند در تعیین مناسب بودن یخ درمانی موثر باشد. اگر آسیب بیشتر از روز پیش رخ داده باشد، یخ درمانی احتمال دارد یک درمان موثر نباشد. یخ را می توان ظرف تا ساعت از شروع درد و التهاب استفاده کرد تا بیشترین تاثیر را داشته باشد. اگر علایم بعد از روز از یخ زدگی بهبود نیافت، آسیب دیدگی احتمال دارد جدی باشد که نیاز به توجه پزشکی دارد. آسیب هایی که روی استخوان زیرین ت ثیر می گذارند احتمال دارد برای بررسی شکستگی های احتمالی به مراجعه به پزشک نیاز داشته باشند. ناحیه اطراف استخوان شکسته یا مفصل دررفته احتمال دارد بد شکل یا تغییر شکل یافته به نظر برسد. با این حال، تغییرات ظاهری احتمال دارد همیشه بروز پیدا نکند. مداوم، بدتر شدن درد، یا دشواری در حرکات احتمال دارد نیاز به مشورت با پزشک برای ارزیابی و درمان داشته باشد. منبع:

آنچه در این مقاله خواهید خواند: علت در برخی شرایط به قاعدگی، عوامل عفونی و سرطان مرتبط می شود. اما ترشحات خون آلود واژن می توانند علل دیگری هم داشته باشد. در حالی که رنگ و قوام وجود دارد، داشتن ترشحات خونی واژن پس از قاعدگی بسیار رایج و طبیعی است. سایر علل مخاط خونی یا ترشحات قهوه ای می تواند ناشی از دوره های قاعدگی بر اساس سن شما، عفونت های باکتریایی یا مخمری یا STD باشد. علایم مرتبط، علل دیگر و گزینه های درمانی را در زیر بخوانید. ترشحات واژن بخشی از بدن زن سالم است. این ترکیبی از سلول ها و مایعات بدن است که از طریق واژن دفع می شود و معمولا به صورت یک ترشح موکوس مانند سفید یا شفاف بدون بوی قوی ظاهر می شود. با این حال، گاهی اوقات، کمیت و کیفیت ترشحات واژن ممکن است تغییر کند. اگر به علایم دیگر توجه داشته باشید، می توانید از این تغییرات آگاه باشید و متوجه شوید که کدام یک نگران کننده هستند. به عنوان مثال، ترشحات واژن که غیرطبیعی به نظر می رسند ممکن است بو یا رنگی داشته باشند که هرگز تجربه نکرده اید. علایم ترشحات خونی واژن ترشحات خونی واژن ممکن است قرمز به نظر برسد، اما گاهی اوقات ممکن است قهوه ای نیز به نظر برسد. ممکن است موارد زیر را نیز تجربه کنید. تحریک و درد واژن یا دهانه رحم درد همراه با فعالیت جنسی خونریزی بعد از فعالیت جنسی افزایش ادرار یا سوزش با ادرار علایم مرتبط با چرخه قاعدگی، مانند گرفتگی عضلات اگر علایمی را مشاهده کردید که از الگوی قاعدگی مورد انتظار شما دور است، فورا به پزشک مراجعه کنید. پزشک شما احتمالا یک برنامه تشخیص و درمان را با فوریت تعیین می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علل چرخه ای ترشحات خونی واژن علل ترشحات خونی واژن مربوط به چرخه باروری شامل موارد زیر است. ترشحاتی که خونی به نظر می رسند می تواند نتیجه مخلوط شدن باقی مانده قاعدگی با ترشحات واژن باشد. اغلب میزان ترشحی که بدن شما تولید می کند در پایان چرخه قاعدگی افزایش می یابد، بنابراین ترشحات اغلب قهوه ای یا زنگ زده به نظر می رسند. ترشحات خونی که در دوران بارداری رخ می دهد، زمانی که نباید انتظار خونریزی داشته باشید، می تواند نشانه ای از عوارض شدید بارداری مانند یا جدا شدن جفت باشد، وضعیتی که در آن جفت از پوشش رحم جدا می شود. مانند بارداری، زنان ممکن است در مراحل اولیه بلوغ و مراحل پایانی یایسگی دچار خونریزی شوند. این خونریزی نامنظم می تواند با ترشحات مخلوط شود و ظاهری خونی یا قهوه ای ایجاد کند. علل سرطانی ترشحات خونی واژن علل سرطانی ترشحات خونی واژن ممکن است شامل موارد زیر باشد. دهانه رحم قسمت پایینی رحم است که به واژن متصل می شود. دهانه رحم در برابر عفونت مقاربتی، ( HPV ) حساس است که می تواند سلول های دهانه رحم را به سلول های سرطانی تبدیل کند. ترشحات خونی یا قهوه ای واژن می تواند نشانه سرطان دهانه رحم باشد. آندومتر لایه‌ای از سلول‌ها است که رحم را می‌پوشاند. زنان در سن یایسگی در معرض خطر ایجاد سلول های سرطانی در این پوشش هستند که سرطان آندومتر یا رحم نامیده می شود. ترشحات خونی می تواند نشانه ای از این نوع سرطان نیز باشد. علل عفونی دستگاه تناسلی زن از طریق واژن به محیط باز است و آن را به ویژه در معرض عفونت نه تنها ارگانیسم های بیرونی بلکه موجوداتی که از قبل در دیواره های آن وجود دارند، می کند. تحریک ناشی از چنین علل عفونی می تواند منجر به خونریزی شود که با ترشحات مخلوط می شود. باکتری هایی که به طور معمول در واژن زندگی می کنند می توانند بیش از حد رشد کنند و باعث عفونت شوند که منجر به ترشحات غیر طبیعی واژن می شود. علاوه بر این، بسیاری از عفونت های مقاربتی ناشی از باکتری ها، مانند سوزاک و کلامیدیا، می توانند علایم مشابهی ایجاد کنند. مخمر نوعی قارچ است که در واژن وجود دارد. هنگامی که این مقدار مخمر از تعادل خارج می شود، می تواند بیش از حد رشد کند و باعث عفونت شود که منجر به خارش واژن و ترشحات غیر طبیعی می شود. علل دیگر ممکن است شامل موارد زیر باشد. هر جسمی که وارد واژن شود و بتواند جریان مایع واژن را مسدود کند ممکن است منجر به ترشح غیر طبیعی واژن شود. به عنوان مثال، دستگاه های داخل رحمی ( IUD ) می توانند مقدار، کیفیت و قوام ترشحات واژن و همچنین چرخه قاعدگی شما را تغییر دهند. به ندرت، شکاف غیر طبیعی بین واژن و راست روده یا واژن و مثانه که فیستول نامیده می شود، اجازه می دهد مدفوع یا ادرار به داخل واژن نشت کند. این نشت باعث ترشحات قهوه ای رنگ با بوی بد می شود. این فهرست شامل توصیه های پزشکی نمی شود و ممکن است به درستی بیانگر آنچه شما دارید نباشد. درد تخمک گذاری ( mittelschmerz ) یا لکه بینی میان چرخه Mittelschmerz یک کلمه آلمانی است که به عنوان " " ترجمه می شود. این به ناراحتی طبیعی است که گاهی اوقات زنان در طول تخمک گذاری احساس می کنند، که در اواسط چرخه قاعدگی است. هر ماه یکی از دو تخمدان فولیکولی تشکیل می دهد که یک سلول تخمک را نگه می دارد. درد زمانی رخ می دهد که فولیکول پاره شود و تخمک آزاد شود. این یک احساس کسل کننده و گرفتگی است که ممکن است به طور ناگهانی فقط در یک سمت پایین شکم شروع شود. در موارد معدودی ممکن است لکه بینی واژینال وجود داشته باشد. Mittelschmerz حدود روز قبل از شروع دوره قاعدگی بعدی رخ می دهد. Mittelschmerz واقعی با حالت تهوع، استفراغ، تب یا درد شدید لگن همراه نیست. این علایم باید توسط یک ارایه دهنده پزشکی ارزیابی شوند زیرا می توانند وضعیت جدی تری را نشان دهند. تشخیص از طریق شرح حال بیمار انجام می شود. درمان فقط به داروهای ضد التهابی غیر استروییدی بدون نسخه برای تسکین درد نیاز دارد. یک ضد بارداری خوراکی علایم را متوقف می کند، زیرا تخمک گذاری را نیز متوقف می کند. اندومتریوز وضعیتی است که در آن بافتی که به طور معمول پوشش داخلی رحم را تشکیل می دهد آندومتر نیز شروع به رشد در خارج از تخمدان ها و لوله های فالوپ می کند. این اندومتر خارج از محل هنوز ضخیم می شود و هر ماه خونریزی می کند و باعث درد، بافت اسکار و چسبندگی می شود. علایم شامل درد شدید لگن، گرفتگی عضلات و خونریزی بیش از حد در دوران قاعدگی است. ممکن است در هنگام آمیزش جنسی و گاهی در هنگام اجابت مزاج و ادرار درد ایجاد شود. اسهال، یبوست، حالت تهوع و نفخ نیز شایع است و مشکل باردار شدن نیز وجود دارد. اندومتریوز را می توان با سایر بیماری ها مانند بیماری التهابی لگن یا سندرم روده تحریک پذیر اشتباه گرفت. ناباروری دایمی می تواند با اندومتریوز درمان نشده رخ دهد. تشخیص با معاینه لگن، سونوگرافی و گاهی لاپاراسکوپی انجام می شود. درمان شامل مسکن های بدون نسخه و هورمون درمانی، از جمله داروهای ضد بارداری است. جراحی ممکن است برای برداشتن بافت اندومتریوز انجام شود. به عنوان آخرین راه حل، برداشتن تخمدان ها و رحم ممکن است توصیه شود. بیماری التهابی لگن یا PID ، اصطلاح عمومی برای عفونت باکتریایی اندام های تناسلی زنان است. PID اغلب عارضه یک بیماری مقاربتی ( STD ) مانند سوزاک یا کلامیدیا است. با این حال، ممکن است PID از دلایل دیگر دریافت شود. هر زنی ممکن است تحت ت ثیر قرار گیرد. این بیماری اغلب در زنان زیر سال فعال از نظر جنسی دیده می‌شود، به‌ویژه آن‌هایی که قبلا PID داشته‌اند، شریک‌های متعددی دارند و یا مکررا دوش می‌گیرند. علایم عبارتند از تب، درد زیر شکم، ترشحات بدبوی واژن، درد و یا خونریزی در حین رابطه جنسی و درد هنگام ادرار. PID درمان نشده می تواند باعث ناباروری به دلیل بافت آسیب دیده در دستگاه تناسلی و همچنین درد مزمن لگن و شکم شود. شرکای جنسی محافظت نشده نیز آلوده خواهند شد. تشخیص از طریق علایم، معاینه لگن، سواب واژینال و دهانه رحم و آزمایش ادرار انجام می شود. درمان با یک دوره آنتی بیوتیک است. حتما تمام داروها را طبق دستور مصرف کنید، حتی زمانی که احساس بهتری دارید. برای جلوگیری از PID ، از تماس جنسی محافظت نشده خودداری کنید. پولیپ دهانه رحم پولیپ دهانه رحم رشدی است که در سطح دهانه رحم ایجاد می شود. دهانه رحم ساختار زنانه دستگاه تناسلی زنانه است که رحم را به واژن متصل می کند. علایم اغلب با پولیپ دهانه رحم وجود ندارد. با این حال، در برخی موارد، ممکن است خونریزی بین . پولیپ آندومتر پولیپ‌های آندومتر رشد یا توده‌هایی هستند که در پوشش دیواره داخلی رحم ایجاد می‌شوند و اغلب به اندازه‌ای بزرگ می‌شوند که به داخل حفره رحم کشیده شوند. آنها توسط یک پایه بزرگ (که به آنها پولیپ بیجا می گویند) یا یک ساقه نازک (که به آنها پدانکول گفته می شود) به دیواره رحم متصل می شوند. عفونت کلامیدیا کلامیدیا تراکوماتیس نوعی باکتری است که بیشتر به دلیل ایجاد عفونت مقاربتی معروف به کلامیدیا شناخته شده است. این یکی از شایع ترین بیماری های مقاربتی ( STDs ) است که سالانه بیش از یک میلیون مورد آن تنها در ایالات متحده گزارش می شود. دهانه رحم گنوکوکی دهانه رحم گنوکوکی التهاب دهانه رحم گذرگاه انتهای پایین رحم است که توسط باکتری نایسریا گونوره یا سوزاک ایجاد می شود. سوزاک یک بیماری مقاربتی ( STD ) است و از طریق تماس جنسی محافظت نشده گسترش می یابد. علایم شامل ترشحات غیر طبیعی واژن، درد یا ناراحتی در حین رابطه جنسی و خونریزی واژینال بعد از رابطه جنسی است. با این حال، برخی از زنان علایم کمی دارند یا هیچ علایمی ندارند. اگر سرویکیت گنوکوکی درمان نشود، می‌تواند منجر به عفونت بیشتر دستگاه تناسلی و بیماری التهابی لگن شود که می‌تواند باعث عقیمی شود. تشخیص پس از گرفتن سواب دهانه رحم و آزمایش انجام می شود. درمان از طریق یک دوره آنتی بیوتیک خوراکی است. زنانی که مبتلا به سرویکیت گنوکوکی تشخیص داده می‌شوند باید برای سایر بیماری‌های مقاربتی شایع مانند کلامیدیا و تریکومونیازیس بیشتر آزمایش شوند، زیرا اغلب به طور همزمان یافت می‌شوند. بهترین پیشگیری برای سوزاک استفاده از کاندوم در حین رابطه جنسی و همچنین آزمایش تمام شرکای جنسی است تا بتوانند درمان شوند و مجددا کسی را مبتلا نکنند. به طور کلی می توان با قرار ندادن دهانه رحم در معرض دوش یا سایر عوامل تحریک کننده از التهاب دهانه رحم پیشگیری کرد. حالت عادی لکه بینی لکه بینی به مقادیر کمی از خونریزی واژینال اطلاق می شود که بین دوره های قاعدگی طبیعی اتفاق می افتد به اندازه ای که لکه کوچکی از خون روی پد یا لباس باقی بماند. گاهی اوقات لکه بینی علت جدی دارد، اما اغلب با نوسانات سطح هورمون به دلایل ساده ایجاد می شود: رابطه جنسی اوایل بارداری یایسگی زودرس سطوح غیر طبیعی تیرویید سندرم تخمدان پلی کیستیک تغییر هر نوع هورمون درمانی زنانه، از جمله قرص های ضد بارداری. این تغییر سطوح هورمونی ممکن است برای هر زنی که یایسگی کامل نکرده است اتفاق بیفتد. کسانی که هورمون درمانی می کنند و استفاده نمی کنند، اصلا نباید لکه بینی داشته باشند. مهم نیست که یک زن در چه سنی یا وضعیتی است، اگر لکه بینی ادامه یابد، باید با پزشک متخصص زنان مشورت شود تا علل جدی را رد کند. پزشک می تواند به مدیریت سطوح هورمونی کمک کند تا در سطح طبیعی باقی بماند، نه تنها از لکه بینی جلوگیری می کند بلکه به کیفیت زندگی بهتری برای بیمار می افزاید. حالت طبیعی ترشحات واژن برای هر زنی کاملا طبیعی است که ترشحات سفید شفاف یا رقیق واژن داشته باشد که کم و بیش ثابت باشد. بدن با تولید این مخاط سبک از غدد دهانه رحم و دیواره های واژن از بافت های واژن محافظت می کند. این کار بافت ها را روان نگه می دارد تا خشک نشوند و تحریک نشوند، و بافت ها را کمی اسیدی نگه می دارد زیرا به از بین بردن هر گونه میکروب مضر کمک می کند. این ترشحات همچنین یک مکانیسم تمیزکننده است که سلول‌های مرده یا باکتری‌ها را هنگام خروج از واژن پاک می‌کند. دوش برای ترشحات طبیعی لازم نیست. ترشحات واژن ممکن است در مراحل مختلف زندگی تغییر کند. در دوران بارداری سفید و شیری رنگ می شود. در طول یایسگی و پس از آن، ترشحات به دلیل کاهش سطح استروژن کاهش می یابد. اگر خشکی باعث تحریک یا مشکل در فعالیت جنسی شود، متخصص زنان می‌تواند درمان مناسب را توصیه کند. ترشحات طبیعی واژن هرگز باعث خارش یا بوی بد نمی شود و هرگز رنگی جز شفاف یا سفید ندارد.

کدام سر درد نشانه کرونا است؟ در حالی که به نظر می رسد کرونا، فقط ریه را تحت ت ثیر قرار دهد، ولی سر درد در برخی بیماران کرونا وجود دارد. اما در حال حاضر مشخص شده است که کرونا چندین دارد که یکی از این علایم است. سردرد نشانه بالقوه COVID - است. اینکه چه نقطه ای از به طور معمول رخ می دهد هنوز مشخص است. بررسی ها نشان داده است، سر درد هم در اوایل و هم در اواخر مرحله عفونت، احتمالا با وخیم شدن بیماری همراه است. بررسی ها میزان شایع سردرد با COVID - را نشان می دهد. تحقیقات نشان داده که در تا درصد از افرادی که با COVID - بستری شده اند، علایمی از سردرد را تجربه کرده اند. این تخمین با گزارش های سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) و مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها ( CDC ) مطابقت دارد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گزارش WHO که بیش از مورد تایید شده COVID - را بررسی کرده است، نشان داد . درصد از بیماران مبتلا به کرونا سر درد را تجربه کرده اند. گزارش CDC در مورد افراد بستری در COVID - نشان داد که . تا . درصد از بیماران سر درد را گزارش داده اند که این میزان به سن افراد بستگی دارد. البته مشخص شد که سردرد یکی از علایم شایع در افراد زیر سال است. سردرد شکایت شایع مربوط به سلامتی است. به همین دلیل، ممکن است از خود بپرسید که چگونه می توانید تشخیص دهید که سردرد به دلیل COVID - است یا علت دیگری دارد. در حال حاضر، مشخصات دقیق سردرد COVID - به خوبی تعریف نشده است. اما برخی از منابع می گویند سردردی که علایم زیر را دارد، می تواند نشان دهنده بیماری کرونا باشد: شدت آن از متوسط تا شدید متغیر است. سردردی که با احساس فشار زیاد همراه است. در دو طرف سر شما اتفاق میفتد. (دو طرفه) وقتی خم شوید ممکن است بدتر شود. برای افرادی که دچار حملات هستند، سردرد COVID - نیز متوسط تا شدید توصیف شده است. با این حال، برخلاف سردرد ناشی از میگرن، در سردرد کرونا، سایر علایم میگرن مانند حساسیت به نور و صدا وجود ندارد. مانند سایر بیماری های ویروسی، سردرد COVID - ممکن است همراه با تب رخ دهد. تب با میگرن و همچنین انواع دیگر سردردها مانند سردردهای تنشی یا غیر طبیعی است. اگر سردرد گرفتید و نگران COVID - هستید، دمای بدن تان را اندازه بگیرید و سایر علایم خود ارزیابی کنید. اگر تب یا سایر علایم COVID - دارید، بهتر است یک تست کرونا بدهید. در حالی که سردرد یکی از علایم بالقوه COVID - است، علایم دیگری نیز وجود دارد که شیوع بیشتری دارند، از جمله: تب سرفه خستگی سایر علایمی که ممکن است در یک شدت مشابه یا کمتر از سردرد رخ دهند، عبارتند از: گلو درد بدن درد از دست دادن طعم یا بو آبریزش بینی یا گرفتگی بینی، مانند حالت تهوع، استفراغ یا اسهال اگر سردرد یا علایم دیگری پیدا کردید و نگران این هستید که به COVID - مبتلا باشید، این سه کار را انجام دهید: در خانه بمانید و از دیگران در خانه خود فاصله بگیرید. سعی کنید از اتاق خواب و حمام جداگانه استفاده کنید. در شرایطی که مجبور هستید در کنار دیگر اعضاء خانواده قرار بگیرید حتما از ماسک استفاده کنید. حداقل فوت از افراد دیگر در خانه خود دور باشید. با پزشک خود تماس بگیرید در مورد علایم خود به پزشک اطلاع دهید. آنها در مورد نحوه مراقبت از خود به شما مشاوره می دهند. آنها همچنین ممکن است به شما توصیه کنند از نظر ویروسی که منجر به COVID - می شود آزمایش شوید. اگر متوجه شدید که علایم شما در حال بدتر شدن است، درنگ نکنید و سریعا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. اگر به دلیل COVID - یا دلایل دیگر آن سردرد دارید، مراحلی وجود دارد که می توانید در خانه انجام دهید تا درد سردردتان تسکین پیدا کند، برخی از این درمان ها عبارتند از: مصرف داروی ضد درد OTC مانند استامینوفن (تایلنول) ، یا ایبوپروفن ( Advil ) ممکن است به تسکین درد و کاهش تب کمک کند. استفاده از کمپرس خنک روی پیشانی می تواند به تسکین سردرد کمک کند. در صورت تب می تواند در خنک ماندن شما نیز موثر باشد. ملایم اطراف پیشانی و یا سوراخ های بینی می تواند در تسکین علایم سر درد موثر باشند. اگر درد سردرد شما خیلی شدید است، سعی کنید کمی دراز بکشید و چشمان خود را ببندید. در حالی که سردرد ناشی از بیماری کرونا در بیشتر موارد خفیف است، در برخی افراد می تواند به یک بیماری بسیار شدیدتر تبدیل شود. سر درد در بیماری کرونا می تواند الی روز بعد از اولین علایم ظاهر شوند. علایم متعددی وجود دارد که علایم هشدار دهنده بیماری شدید COVID - است. اگر هر یک از علایم ذکر شده در زیر را مشاهده کردید، به دنبال فوریت های پزشکی باشید: گیجی اختلال در تنفس درد یا فشار در قفسه سینه مشکل بیدار ماندن یا بیدار شدن از خواب لب ها، صورت یا ناخن هایی که به رنگ آبی دیده می شوند در این نمونه، بیمار، یک زن ساله با سابقه میگرن و هاله، سر درد در کرونا را گزارش داده بود. در روز قبل از تشخیص COVID - ، وی فقط روز دچار سردرد شده بود. اولین علامت ابتلا این بیمار به کرونا اسهال و به دنبال آن خستگی، سرفه خشک و درد عضلانی که از روز دوم شروع شذه است، توصیف شده است. علایم به مدت روز ادامه داشت. در روز چهارم، او حس بویایی خود را از دست داد، و همچنین دچار درد صورت را احساس کرده که به مدت ساعت ادامه داشت. تست واکنش زنجیره ای پلیمراز رونویسی معکوس سواب بینی وی مثبت بود. سردردها در روز پنجم شروع می شود. آنها به عنوان سردرد ضربانی دو طرفه جلو توصیف شدند که با فعالیت بدنی خفیف تشدید می شود. او همچنین نسبت به نور و صدا حساس بوده است. وی درد سردرد خود را به مدت روز مداوم و شدید توصیف کرد و حتی با کاهش علایم دیگر، شدت سردردش بدتر شده است. وی همچنین شدت سردردها را در طی ماه پس از مرحله علامت گذاری ویروس ثبت کرد و در تمام هفته ها روز یا بیشتر سردرد داشت. او برای تسکین درد از ناپروکسن و سوماتریپتان استفاده کرده است. با وجود این سر دردها، او هرگز هاله ای نداشته و این سردردها شبیه به علایم میگرنی او نبوده است. از بین تمام علایم ویروس وی، سردردهای وی بدترین علایم در نظر گرفته شده است. در حالی که آزمایش های مختلف مانند ام آر آی وی طبیعی بود، نویسندگان اظهار داشتند که این آزمایش روز پس از از دست دادن حس بویایی وی انجام شد. برخی از بیماران مبتلا به COVID - که MRI داشته اند، تغییراتی در ساختارهای مربوط به بویایی نشان داده اند. محققان گفتند این احتمال وجود دارد که SARS - CoV - از طریق بینی وارد و منجر به آسیب در مسیر بویایی می شود" محققان معتقدند که استرس می تواند باعث ایجاد میگرن شود و بیماری های ویروسی ممکن است سردردهای اولیه را بدتر کنند. حرف آخر سردرد یکی از علایم COVID - است. با این حال، شواهد موجود نشان می دهد که این بیماری نسبت به سایر علایم COVID - مانند تب، سرفه، خستگی و تنگی نفس کمتر مشاهده می شود. سردرد COVID - هم در مراحل اولیه و هم در مراحل بعدی بیماری گزارش شده است که گاهی اوقات همراه با تب رخ می دهد. از آن به عنوان یک سردرد تپنده ای یاد می شود که شدت آن متوسط تا شدید است و اغلب دو طرف سر را درگیر می کند. اگر به سردرد مبتلا شدید و مشکوک به ابتلا به COVID - هستید، خود را در خانه قرنظینه کنید و با پزشک خود تماس بگیرید. داروهای OTC ، استراحت و کمپرس خنک می توانند به کاهش علایم سردرد کمک کنند. منابع:

بررسی ها نشان می دهد ( MWE ) ممکن است باعث شوند. یک مطالعه نشان داد که بین تا درصد از تمام گزارش‌های MWE کاهش عملکرد جنسی ویا میل جنسی را نشان می‌دهد. یک نظرسنجی نشان داد که درصد از MWE اخیرا نارسایی نعوظ را، در مقایسه با درصد از مردان بدون صرع تجربه کرده اند. بررسی های اخیر نشان می دهد که تقریبا درصد از MWE دارای سطوح تستوسترون زیستی زیر محدوده کنترل طبیعی هستند. این یک یافته مهم است زیرا محققان اکنون می دانند که سطح تستوسترون زیستی، به جای سطح تستوسترون کل، بر میل جنسی ت ثیر می گذارد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: عوامل زیر می توانند بر میل جنسی در افراد مبتلا به صرع ت ثیر بگذارند: قرار گرفتن در معرض داروهای ضد صرع ( AEDs ) AED ها اثرات مستقیمی بر روی نواحی مغز که واسطه تمایلات جنسی هستند ایجاد می کند و همچنین احتمال دارد با اثرات ثانویه بر هورمون های تولید مثل باعث اختلال عملکرد جنسی شود. برخی از AED ها ت ثیر بیشتری بر میل جنسی نسبت به سایرین دارند. داده های اخیر نشان می دهد که در بین مردان مبتلا به صرع مرتبط با موضعی سازی، کسانی که AED های القا کننده آنزیم مصرف می کنند نسبت به افرادی که لاموتریژین استفاده می کنند، کارایی گناد کمتری دارند. مردانی که AED های القا کننده آنزیم استفاده می کنند نیز در سنین کمتر به سطوح تستوسترون به طور غیر طبیعی پایین می رسند. کاهش میل جنسی و برانگیختگی در مصرف MWE که AED های آرام‌بخش مانند باربیتوات‌ها مصرف می‌کند، بارزتر است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در مطالعاتی که در مورد مقایسه اثرات نامطلوب AEDS های مختلف بر روی میل جنسی انجام شده، محققان دریافتند که کاربامازپین و فنی تویین AED ها نسبت به لاموتریژین ت ثیر منفی بیشتری بر میل جنسی دارند. تغییرات در مغز ناشی از تشنج میل جنسی نیاز به عملکرد مناسب مناطق خاصی از قشر مغز، به ویژه لوب های پیشانی و تمپورال دارد. افراد مبتلا به تشنج به نظر می رسد که بیشتر در معرض مشکلات میل جنسی هستند، به ویژه زمانی که تشنج از لوب تمپورال منشا می گیرد. علاوه بر این، بررسی ها نشان می‌دهد که آسیب به لوب گیجگاهی، که در افراد مبتلا به صرع جزیی شایع است، بر توانایی تشخیص نشانه‌های ظریفی که برای ایجاد صمیمیت ضروری است، ت ثیر می‌گذارد. احساسات منفی میل جنسی می تواند توسط عوامل روانی مانند افسردگی و اضطراب مختل شود. اگرچه داده های محدودی در مورد افسردگی در میان افراد مبتلا به صرع وجود دارد، اما آمار نشان می دهد که میزان خودکشی در افراد مبتلا به صرع برابر بیشتر از جمعیت عمومی است که به شدت نشان می دهد میزان افسردگی نیز بالاتر است. ترس از اینکه فعالیت جنسی باعث تشنج شود، به ویژه برای کسانی که تشنج آنها به دلیل تهویه هوا یا فشار بدنی ایجاد می شود، احتمال دارد ت ثیر منفی بر میل جنسی داشته باشد. بسیاری از مردان مبتلا به صرع زندگی جنسی طبیعی و فرزندان سالمی دارند. اما صرع گاهی اوقات می تواند مشکلات جنسی و باروری ایجاد کند. هر مردی ممکن است گهگاهی با رابطه جنسی مشکل داشته باشد، اما مشکلات در مردان مبتلا به صرع بیشتر از مردان بدون صرع است. شایع ترین مشکلات، داشتن علاقه کم یا عدم علاقه به رابطه جنسی و مشکلات در ایجاد یا حفظ نعوظ است. دلایل احتمالی متعددی وجود دارد که چرا به عنوان یک مرد مبتلا به صرع، احتمال بروز مشکلات جنسی بیشتر است. دلایل احتمالی عبارتند از: اثر صرع داروهای صرع نگران تشنج باشید. افسردگی و اضطراب برخی از داروهای صرع مشکلات جنسی را به عنوان یک عارضه جانبی احتمالی ذکر می کنند. این داروها گاباپنتین، پره گابالین، فنوباربیتال، فنی تویین، توپیرامات، کاربامازپین، کلوبازام و کلونازپام هستند. برخی دیگر از داروها مشکلات جنسی را به عنوان یک عارضه جانبی فهرست نمی کنند. اما آنها می توانند سطح تستوسترون را در بدن کاهش دهند. این می تواند بر علاقه یا توانایی برای داشتن رابطه جنسی ت ثیر بگذارد. داروهایی که می توانند باعث کاهش سطح تستوسترون شوند عبارتند از: پریمیدون فنی تویین فنوباربیتال کاربامازپین همچنین شواهدی وجود دارد که نشان می دهد اکسکاربازپین، زمانی که در دوزهای بالاتر از میلی گرم در روز مصرف شود، می تواند این اثر را داشته باشد. بسیاری از مردان از این داروهای صرع استفاده می کنند، اما فقط برخی از آنها مشکلات جنسی دارند. اگر فکر می کنید داروی صرع می تواند بر زندگی جنسی ت ثیر بگذارد، با پزشک عمومی، پرستار یا متخصص صرع مشورت کنید. تشنج ها، به ویژه تشنج هایی که در بخشی از مغز به نام لوب تمپورال شروع می شوند، می توانند بر سطح هورمون های جنسی در بدن ت ثیر بگذارند. بررسی ها نشان می دهد که افراد مبتلا به صرع لوب گیجگاهی بیشتر احتمال دارد میل جنسی پایینی داشته باشند. برخی از مردان نگران این هستند که در حین رابطه جنسی دچار تشنج شوند. رابطه جنسی به احتمال زیاد باعث تشنج نمی شود و اکثر مردان مبتلا به صرع در طول رابطه جنسی دچار تشنج نمی شوند. اما اگر این چیزی است که در مورد آن نگران هستید، این نگرانی می تواند بر زندگی جنسی ت ثیر بگذارد. افراد مبتلا به صرع بیشتر در معرض افسردگی و اضطراب هستند. اگر احساس افسردگی یا اضطراب می کنید، این می تواند باعث شود که علاقه کمتری به رابطه جنسی داشته باشید. بدن هورمون تستوسترون را تولید می کند. تستوسترون مسیول بسیاری از مواردی است که بر زندگی جنسی ت ثیر می گذارد. اینها شامل علاقه به رابطه جنسی، توانایی برای داشتن رابطه جنسی و باروری است. اگر سطح تستوسترون پایینی دارید، ممکن است در زندگی جنسی خود با مشکل مواجه شوید. محققان در حال آزمایش استفاده از تستوسترون در MWE برای بهبود میل جنسی هستند. نتایج اولیه دلگرم کننده است. محققان به بهبود انرژی و میل جنسی با تجویز تستوسترون و کاهش دفعات تشنج اشاره کردند. بنابراین، کارشناسان پیشنهاد می‌کنند که MWE کاهش میل جنسی را تجربه می‌کند از پزشک خود بخواهد آزمایشی را تجویزکند که سطح تستوسترون زیستی آنها را تعیین کند. در حالی که بررسی ها روی تستوسترون به MWE که از میل جنسی کم رنج می برد نوید می دهد، دانشمندان هشدار می دهند ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی که از تستوسترون برای درمان کاهش میل جنسی در MWE استفاده می کنند باید به طور منظم موارد زیر را زیر نظر داشته باشند: تغییرات رفتاری (به دلیل احتمال بروز خشم یا پارانویا) شمارش خون عملکرد کبد پروفایل چربی و شمارش آنتی ژن اختصاصی پروستات ( PSA ) که برای تشخیص وجود سرطان پروستات استفاده می شود. یک نظرسنجی اخیر نشان می دهد که تعداد بسیار کمی از MWE با پزشک خود در مورد رابطه جنسی مشورت می کنند. با در نظر گرفتن این مشکلات به پزشک، می توان اقداماتی را برای مبارزه با آنها انجام داد. برای مثال، تغییر در نوع AED ممکن است میل جنسی را بهبود بخشد. صرع بر عملکرد تولید مثل و باروری ت ثیر دارد. از نظر آماری، مردان مبتلا به صرع ( MWE ) در معرض خطر نامتناسب بالایی از اختلال عملکرد تولید مثل هستند که به صورت کاهش قدرت و ویژگی‌های غیرطبیعی اسپرم ظاهر می‌شود و می‌تواند باروری را کاهش دهد. یافته های خاص در مورد تولید مثل و باروری در MWE شامل موارد زیر است: یک بررسی نشان داد که MWE تنها درصد احتمال دارد که خواهر و برادران مرد بدون صرع باردار شوند. در مطالعه ای که اسپرم در مردان سالم را با اسپرم در MWE مقایسه کرد، محققان دریافتند که همه MWE صرف نظر از اینکه داروهای ضد صرع ( AEDs ) مصرف می کنند یا خیر اختلالات در ساختار و عملکرد اسپرم خود را بسیار بیشتر از مردان سالم نشان می دهند. تحقیقات نشان داده که در بسیاری از موارد، صرع ت ثیر نامطلوبی بر عملکرد تولید مثل و باروری دارد. به نظر می رسد نوع صرع، سن شروع و سابقه خانوادگی بیشترین تاثیر را بر اختلال عملکرد تولید مثل و ناباروری دارند. به طور خاص، بررسی ها نشان می دهد: مردانی که در سنین پایین شروع به صرع می کنند (کمتر از سال) نسبت به مردانی که در سنین بالاتر به صرع مبتلا می شوند، از نظر باروری در آسیب بیشتری قرار دارند. مردان مبتلا به صرع با شروع نسبی از نظر تولید مثلی نسبت به آنهایی که صرع، شروع عمومی دارند در معرض آسیب بیشتری هستند. صرع لوب تمپورال با اختلال عملکرد غدد درون ریز بیضه مرتبط است. MWE که سابقه خانوادگی صرع ندارد نسبت به MWE که سابقه خانوادگی صرع دارند در معرض خطر بیشتری برای اختلال عملکرد تولید مثل هستند. همانطور که صرع همه ما را متفاوت درگیر می کند، مردان را نیز به شیوه هایی متفاوت از تجربه زنان، تحت تاثیر قرار می دهد. همچنین می تواند در طول زندگی فرد، از کودکی تا بزرگسالی تغییر کند. این مقاله طراحی شده تا کمک کند تشخیص دهید صرع در مردان چگونه می تواند بر زندگی و راه های مدیریت ت ثیر بگذارد. صرع با تغییرات هورمونی همراه است. به عنوان مثال، کارشناسان تخمین می زنند که تقریبا درصد از مردان مبتلا به صرع ( MWE ) دارای سطوح پایین تستوسترون هستند، هورمونی که رشد اندام های جنسی مردانه، ویژگی های جنسی و اسپرم را تحریک می کند. هم خود صرع و هم داروهای ضد صرع ( AEDs ) که برای کنترل تشنج استفاده می شوند احتمال دارد مسیول این تغییرات هورمونی باشند. تشنج های مداوم در بزرگسالان می تواند با تغییرات هورمونی و عصبی مرتبط باشد که به اختلال عملکرد جنسی کمک می کند. تشنج ترشح هورمون های هیپوتالاموس و هیپوفیز را تغییر می دهد. مشخص شده که صرع لوب تمپورال اثرات نامطلوبی بر عملکرد غدد درون ریز بیضه دارد. برخی از AED ها غلظت هورمون های استروییدی جنسی را تغییر می دهند. بررسی ها نشان می دهد که AED ها به طور مستقیم بر نواحی از مغز که واسطه تمایلات جنسی هستند ت ثیر می گذارد. AED ها احتمال دارد با ایجاد اثرات ثانویه بر هورمون های تولید مثلی باعث اختلال در عملکرد جنسی شوند. برخی از AED ها با کاهش حجم بیضه مرتبط هستند. برخی از AED ها باعث افزایش هورمون هایی می شوند که برانگیختگی و رفتار جنسی را سرکوب می کنند. برخی از AED ها با ناهنجاری های اسپرم، از جمله حجم کم مایع منی، تعداد کم اسپرم و تحرک غیر طبیعی آن مرتبط هستند. مانند: کاربامازپین، اکسکاربازپین و والپروات. AED ها احتمال دارد باعث تغییرات در آندروژن ها (موادی که ویژگی های مردانه را تولید و فعالیت اندام های جنسی مردانه را تحریک می کنند) ، در نتیجه به اختلال عملکرد تولید مثل کمک می کنند. ت ثیر روی تمایلات جنسی در بین AED ها متفاوت است. وقتی صحبت از عملکرد جنسی و سطح هورمون های تولید مثلی می شود، همه AEDS ت ثیر یکسانی ندارند. به عنوان مثال، محققان دریافته‌اند که کاهش میل جنسی و برانگیختگی در بیمارانی که از داروهای آرام‌بخش مانند باربیتورات‌ها استفاده می‌کنند، بارزتر است، اگرچه ممکن است اثرات نامطلوب روی تمایلات جنسی نیز با هر AED رخ دهد. حتی به نظر می رسد AED lamotrigine مشخصات مطلوب تری در عملکرد جنسی و تولید مثل نسبت به چندین AED دیگر دارد. به عنوان مثال، نشان داده شده مردانی که AED های القا کننده آنزیم مصرف می کنند، نسبت به مردانی که لاموتریژین مصرف می کنند، در سنین کمتر به سطوح تستوسترون پایین تری می رسند. به علاوه، یک بررسی اخیر نشان داد در مردانی که اختلالات جنسی دارند و داروهای تجویز شده AED را برای تشنج‌های جزیی مصرف می‌کنند، افزودن لاموتریژین ت ثیر مطلوبی بر ناتوانی جنسی دارد. کاهش تستوسترون، یکی از اثرات هورمونی که اغلب در MWE مشاهده می شود، می تواند بر یک یا چند مورد زیر ت ثیر منفی بگذارد: انرژی، خلق و خو، انگیزه، عملکرد جنسی، تراکم استخوان و کنترل تشنج. مشخص شده که درصد زیادی از MWE دارای سطوح پایینی از تستوسترون زیستی ( BAT ) است، یعنی بخشی از کل تستوسترون موجود برای استفاده. سطوح پایین غیرعادی BAT با اختلال عملکرد جنسی مرتبط است. متخصصان غدد درون ریز می توانند به بیماران کمک کنند تا تعاملات پیچیده بین هورمون ها، تشنج ها و AED ها را مرتب کنند. گاهی اوقات شناسایی ت ثیرات هورمونی بر الگوهای تشنج احتمال دارد به درک بهتر گزینه های درمانی برای کنترل آن منجر شود. اگرچه هنوز آزمایشی در نظر گرفته و باید بسیار دقیق نظارت شود، درمان با مکمل های تستوسترون نشان داده که سطوح پایین تستوسترون را در MWE بهبود می بخشد. برخی از آنها اما نه همه، AED ها با اثرات نامطلوب هورمونی مرتبط هستند. بررسی ها نشان می دهد که AED های فنی تویین، کاربامازپین و فنوباربیتال با کاهش سطح هورمون تستوسترون آزاد که به نوبه خود میل جنسی را کاهش می دهد، ت ثیر نامطلوبی بر سطح هورمون ها می گذارند. برخی از اخبار خوب در مورد AED ها و اثرات هورمونی وجود دارد: بررسی ها نشان می دهد که لاموتریژین AED می تواند ت ثیر منفی بر عملکرد جنسی نداشته باشد. در واقع، در یک مطالعه نشان داده شد که لاموتریژین ت ثیر مطلوبی بر اختلالات جنسی در MWE که تشنج‌های نسبی داشتند و سایر که برای AED مصرف می‌کردند، داشت. محققان دریافته اند که برخی از AED ها با اختلال عملکرد تولید مثلی مرتبط هستند که بر باروری ت ثیر منفی می گذارد. والپروات با ناهنجاری های دم اسپرم و کاهش حجم بیضه مرتبط است. کاربامازپین و اکسکاربازپین می تواند باعث اختلالات اسپرم شوند. اگر نگران اثرات صرع ویا AED ها بر عملکرد تولیدمثلی و باروری خود هستید، بسیار مهم است که به دنبال کمک حرفه ای باشید. اگر مطمین نیستید به کجا مراجعه کنید، از ارایه دهنده مراقبت های اولیه خود بخواهید که شما را به یک متخصص پزشکی مناسب ارجاع دهد. اگرچه صرع و بسیاری از داروهای مورد استفاده برای کنترل آن می توانند اثرات نامطلوبی بر عملکرد تولید مثل داشته باشند، و در نتیجه باروری را کاهش می دهند، اصلاحات در تشخیص اختلالات باروری و روش های جدید برای درمان آن امیدوار کننده است. برای مثال، روش‌های ابتکاری برای به دست آوردن پروفایل هورمون مردانه از طریق روش‌های غیرتهاجمی، تعیین فعالیت دقیق هورمون پایه هر بیمار را ممکن می‌سازد. با این اطلاعات، پزشکان می توانند درمان های هورمونی (تستوسترون) را به صورت جداگانه برای بیماران معرفی کنند، که مشخص شده باروری را در MWE بهبود می بخشد. هم برای مردان و هم برای زنان مبتلا به صرع، به دلیل مصرف برخی داروها که با کاهش سلامت استخوان مرتبط هستند، خطر ابتلا به بیماری های استخوانی افزایش می یابد. اینها عبارتند از: دپاکوت تگرتول دیلانتین فنوباربیتال انتظار می رود داروهای جدیدتر بهتر باشند، اما هنوز اطلاعات بالینی کافی برای درک کامل اثرات آنها بر سلامت استخوان وجود ندارد. برخی از داروهای صرع همچنین جذب کلسیم و سطوح فعال ویتامین D را کاهش می دهند که برای سلامت کلی استخوان مهم است. توصیه می شود افرادی که به مدت پنج سال یا بیشتر از داروهای صرع استفاده می کنند، اسکن DEXA را انجام دهند. حدود درصد از بیماران زیر سال مبتلا به استیوپنی یا پوکی استخوان بودند. این یک توصیه جدید است و اکثر پزشکان از آن بی اطلاع هستند. شاید لازم باشد پزشک خود را در مورد اینکه چرا اسکن DEXA بخش مهمی از حفظ سلامت است، مطلع کنید. ضخامت استخوان ها یا تراکم استخوان را می توان به چند روش اندازه گیری کرد. اسکن پاشنه یک آزمایش غربالگری است. بهترین آزمایش اسکن DEXA است (بدون سوزن و فقط دقیقه طول می کشد) اسکن DEXA به تراکم استخوان در قسمت تحتانی کمر و لگن نگاه می کند. این به شما چند نمره استخوان می دهد. مهمترین آنها نمره T است. نمره T استخوان ها را با زنان دیگر در اوج توده استخوانی مقایسه می کند. به عنوان یک مرد مبتلا به صرع، فرزندان شما در معرض خطر کمی بالاتر از جمعیت عمومی برای ابتلا به این اختلال هستند. بررسی های اخیر نشان می دهد که فرزندان مردان مبتلا به صرع ( MWE ) در مقایسه با جمعیت عمومی که خطر ابتلا به صرع درصد تخمین زده می شود، . درصد در معرض خطر ابتلا به آن هستند. اگر پدر و مادر هر دو مبتلا به صرع باشند، خطر ابتلای فرزندان آنها به صرع افزایش می یابد، اگرچه تخمین ها بسیار متفاوت است. برخی از آمارها می گویند که خطر ابتلا به صرع زمانی که هر دو والدین آن را دارند حدود درصد است، در حالی که برخی دیگر آن را نزدیک به یا درصد می دانند. برخی از بررسی ها نشان می دهد که فرزندان MWE ممکن است در معرض خطر بالاتر از حد معمول برای بیماری ها مانند نوروفیبروماتوز، توبروس اسکلروزیس و صرع های ژنتیکی تعیین شده مانند صرع میوکلونیک نوجوانان باشند. اگر صرع به خوبی کنترل شده باشد، با محدودیت های بسیار کمی در مراقبت از کودک مبتلا به صرع روبرو هستید. با این حال، اگر صرع باعث اختلال در هوشیاری و کنترل محدود حرکات شود، باید در هنگام مراقبت از نوزاد یا کودک خردسال اقدامات احتیاطی خاصی انجام دهید. محرومیت از خواب و والدین جدید اغلب دست به دست هم می دهند. استرس ناشی از کم خوابی می تواند تشنج را تشدید کند. کمبود خواب نیز احتمال دارد منجر به از دست دادن داروها شود. از این مشکلات بالقوه آگاه باشید و برنامه ای برای کاهش ت ثیر آنها ایجاد کنید. نکاتی که باید هنگام مراقبت از نوزاد استفاده کنید: از نوشیدنی های گرم در اطراف نوزاد خودداری کنید. در حالی که تنها هستید از حمام کردن نوزاد در وان خودداری کنید. از حمل نوزاد در خانه، به خصوص از پله ها بالا و پایین رفتن، خودداری کنید. هنگام شیر دادن به نوزاد روی زمین بنشینید. اگر در حین تشنج تمایل دارید به همان سمت بیفتید، خود را طوری قرار دهید که از افتادن روی نوزاد پیشگیری کنید. لباس بپوشید، لباس را عوض کنید و با کودک روی زمین بازی کنید. وقتی فرزندان بزرگتر می شوند، تشنج ها با بزرگتر شدن، از دید فرزندانتان بی توجه نمی ماند، بنابراین مهم است که آشکارا در مورد صرع خود با آنها صحبت کنید. آنها با دانستن اینکه تشنج به شما آسیبی نمی رساند، آرام می شوند. در واقع، اگر بتوانید به آنها بیاموزید که در صورت بیهوش ماندن پس از تشنج چگونه کمک بگیرند، می توانند احساس قدرت کنند. هنگامی که در مورد صرع با فرزندان خود مشورت می کنید: آرام و مثبت باشید. آن را ساده نگه دارید. از کلماتی استفاده کنید که فرزندانتان آن را بفهمند. توضیح دهید که آسیب نخواهید دید اما احتمال دارد در طول تشنج به کمک نیاز داشته باشید. وقتی فرزندان به اندازه کافی بزرگ شدند، به آنها یاد دهید که در هنگام تشنج چگونه واکنش نشان دهند. به آنها یاد دهید که با خدمات درمانی تماس بگیرند در صورتی که بعد از تشنج بیهوش شدید. اگر در مورد میل جنسی یا توانایی خود برای داشتن رابطه جنسی نگرانی دارید، تنها نیستید. واقعا ارزش مشورت با پزشک عمومی را دارد. آنها به دنبال راه هایی برای کمک خواهند بود. برای اکثر مردانی که مشکلات جنسی دارند، می توان درمان پیدا کرد. شما و پزشکتان فکر می‌کنید که مشکلات جنسی می تواند علت عاطفی داشته باشد، احتمال دارد پزشک درمان جنسی، روان‌درمانی یا مشاوره رابطه را توصیه کند. اگر به نظر می رسد که علت فیزیکی مشکلات جنسی وجود دارد، پزشک عمومی احتمال دارد تغییرات سبک زندگی یا درمان هایی را برای کمک پیشنهاد دهد. پزشک عمومی فکر می کند که مشکلات جنسی احتمال دارد به داروهای صرع مرتبط باشد، معمولا شما را به متخصص صرع ارجاع می دهد. متخصص صرع ممکن است پیشنهاد دهد که تغییراتی در داروهای صرع خود ایجاد کنید تا ببینید آیا این کمک می کند یا خیر. همچنین می توانید به پشتیبانی و درمان برای مسایل مربوط به سلامت جنسی در یک کلینیک دسترسی داشته باشید. اینها می توانند همان درمانی را که در جراحی پزشک عمومی دریافت می کنید، ارایه دهند. بسیاری از کلینیک های سلامت جنسی خدماتی را ارایه می دهند. برخی بررسی ها نشان می دهد که مردان مبتلا به صرع احتمال دارد به اندازه مردانی که صرع ندارند بارور نباشند. این می تواند پدر شدن را دشوارتر کند. شاید داروی صرع مصرف کنید که می تواند میزان تولید اسپرم را کاهش دهد یا بر کیفیت آن ت ثیر بگذارد. کاربامازپین، فنی تویین و سدیم والپروات همگی ممکن است این اثر را داشته باشند. شواهد کمی وجود دارد مبنی بر اینکه لوتیراستام می تواند بر تعداد و کیفیت اسپرم تولید شده نیز ت ثیر بگذارد. داروهای صرع احتمال دارد باعث شوند که سطح تستوسترون کمتر از حد معمول باشد. این می تواند شما را کمتر بارور کند. اگر در حال تلاش برای بچه دار شدن هستید و همسرتان مدت زیادی طول می کشد تا باردار شود، با پزشک خانواده خود صحبت کنید. آنها می توانند علل شایع مشکلات باروری را بررسی و درمان هایی را پیشنهاد کنند که ممکن است کمک کنده باشد. اگر پزشک خانواده فکر می کند که صرع یا داروهای صرع یک علت احتمالی در مشکلات جنسی است، معمولا شما را به یک متخصص صرع ارجاع می دهد. متخصص ممکن است تغییراتی در داروی صرع ایجاد کند تا ببیند آیا این کمک می کند یا خیر.

یک وسیله ایمن، قابل اعتماد و غیر جراحی برای ارایه می دهد. این سقط شامل داروهای میفپریستون و میزوپروستول است. میفپریستون (که قبلا با نام RU شناخته می شد) از طریق دهان مصرف می شود. با مسدود کردن عملکرد هورمون (پروژسترون) که از بارداری حمایت می کند، به بارداری پایان می دهد. میزوپروستول به صورت خوراکی نیز مصرف می شود. باعث نرم شدن دهانه رحم و منقبض شدن رحم برای دفع بارداری می شود. سقط دارویی، جایگزینی برای سقط جنین جراحی برای زنان در هفته های اولیه بارداری ارایه می دهد. سقط دارویی از ترکیب دو داروی میفپریستون و میزوپروستول برای پایان دادن به بارداری تا نه هفته استفاده می کند. میفپریستون قبلا با نام RU شناخته می شد و گاهی اوقات " " نامیده می شود. سقط دارویی یک راه کم خطر و غیرتهاجمی برای خاتمه (پایان دادن) بارداری است. حدود درصد در پایان دادن به بارداری موثر است. حدود دو تا پنج درصد از زنانی که سقط دارویی انجام می دهند، برای تکمیل سقط به برخی درمان های بعدی نیاز دارند. سقط دارویی، شامل استفاده از داروهای میفپریستون و میزوپروستول به جای جراحی برای پایان دادن به بارداری است. به محض مشاهده بارداری در می توان آن را انجام داد. سقط دارویی تا هفته نهم بارداری انجام می شود. بارداری برای ادامه به سطوح بالایی از هورمون پروژسترون نیاز دارد. میفپریستون با مسدود کردن عملکرد پروژسترون باعث توقف پیشرفت بارداری می شود. میزوپروستول باعث نرم شدن دهانه رحم و انقباض رحم می شود تا حاملگی از رحم خارج شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فرآیند و تعداد قرارهای ملاقات برای سقط دارویی بسته به نوع کلینیکی که در آن شرکت می کنید، و اینکه آیا برخی از آزمایشات مورد نیاز شما (مانند سونوگرافی و آزمایش خون) در محل موجود است یا نیاز به قرار ملاقات جداگانه دارد، متفاوت است. تعدادی از کلینیک ها می توانند آزمایش های لازم و سقط دارویی را در یک نوبت اولیه ارایه دهند. شما یک مشاوره پزشکی با یک پزشک و اغلب یک پرستار نیز خواهید داشت که شامل ارزیابی بالینی اطلاعات پزشکی و سایر اطلاعات مربوطه و ترتیباتی برای انجام سونوگرافی و آزمایش خون است. اطلاعاتی در مورد روش های سقط جنین به شما داده می شود تا به شما کمک کند تا در مورد بهترین روش برای خود تصمیمی آگاهانه بگیرید. اگر تصمیم به سقط دارویی دارید، از شما خواسته می شود که یک فرم رضایت نامه را امضا کنید و تمام اطلاعات مربوطه در مورد انتظارات، اقداماتی که باید انجام دهید و مراقبت های قبل و بعد از سقط جنین به شما داده می شود. در مورد نوع تسکین درد، و هر داروی مناسب دیگری که ممکن است به آن نیاز داشته باشید، و نحوه به دست آوردن آن برای آماده سازی برای سقط جنین صحبت خواهید کرد. اگر دستگاه داخل رحمی دارید، قبل از مصرف اولین دارو (میفپریستون) باید آن را خارج کنید. شما یک قرص میفپریستون را در کلینیک یا در خانه مصرف خواهید کرد و سایر داروهای مناسب را تهیه خواهید کرد. تا ساعت بعد یک قرص میزوپروستول مصرف خواهید کرد. این امر دهانه رحم را نرم می‌کند و به رحم کمک می‌کند تا حاملگی را بیرون بکشد. این مرحله تقریبا همیشه در خانه اتفاق می افتد. سقط جنین معمولا چند ساعت بعد کامل می شود، اگرچه ممکن است بیشتر طول بکشد. معمولا به یک یا دو روز استراحت یا کاهش فعالیت نیاز دارید. در صورت داشتن هرگونه سوال یا نگرانی در هر زمانی در طول و بعد از عمل، از شما تشویق می‌شود که با کلینیکی که در آن حضور داشتید یا منبع دیگری از پشتیبانی متخصص تماس تلفنی داشته باشید. پس از مصرف دومین قرص سقط جنین دارویی در خانه، ممکن است موارد زیر را تجربه کنید: حالت تهوع، استفراغ، اسهال، سرگیجه، سردرد و تب درد، معمولا در عرض نیم ساعت و به طور کلی بسیار قوی تر از درد پریود است. خونریزی یک تا چهار ساعت بعد، شدیدتر از یک پریود و ممکن است لخته های بزرگ وجود داشته باشد. بعد از دو تا شش ساعت خونریزی معمولا به سطح قاعدگی طبیعی شما می رسد. خونریزی معمولا برای سه تا هفت روز دیگر مانند یک دوره معمولی است. خونریزی غیرقابل پیش بینی، نامنظم یا طولانی مدت می تواند تا چهار هفته پس از سقط دارویی ادامه یابد. توجه: زمان درد و خونریزی غیرقابل پیش بینی است. گاهی اوقات قبل از مصرف داروی دوم شروع می شود، اما ممکن است شروع آن تا ساعت طول بکشد. مهم است که یک قرار ملاقات برای اطمینان از کامل بودن عمل و پایان بارداری داشته باشید. بسیاری از پزشکان برای بررسی کاهش سطح هورمون بارداری، آزمایش خون را تجویز می کنند. سقط دارویی در حدود یک درصد موارد جواب نمی دهد. حدود دو تا پنج درصد از زنان مقداری بافت حاملگی در رحم باقی می‌مانند و به درمان بیشتری مانند قرص‌های اضافی یا یک عمل جراحی کوچک برای تکمیل سقط نیاز دارند. پزشک در این مورد با شما صحبت خواهد کرد. پزشک یا پرستار به شما در مورد مراقبت از خود در روزهای پس از سقط جنین توصیه می کند. این می تواند شامل استفاده از داروهای ضد التهابی بدون نسخه برای کمک به مدیریت گرفتگی عضلات باشد (در صورت نیاز پزشک می تواند داروهای قوی تری تجویز کند) کیسه آب گرم و ماساژ ناحیه دردناک مفید می باشد. پزشک شما را در مورد خطرات و علایم عوارض احتمالی و اقداماتی که در صورت بروز آنها باید انجام دهید، از جمله اینکه در هر زمانی از کجا باید کمک بگیرید، آگاه خواهد کرد. مزایای سقط دارویی برای حدود تا درصد از بارداری‌های تا نه هفته، پس از مصرف دو دوز داروی سقط جنین، به درمان بیشتری نیاز نیست. برخلاف سقط جراحی، سقط دارویی نیازی به انجام در بیمارستان یا واحد جراحی روزانه ندارد، زیرا نیازی به حضور جراح، متخصص بیهوشی یا سایر کادر پزشکی در مراحل بعدی عمل ندارد. این یک روش کمتر بالینی و غیر جراحی است که ممکن است برخی از زنان آن را ترجیح دهند. برخی از زنان احساس می کنند که این روند طبیعی تری است. معایب سقط دارویی سقط‌های دارویی معمولا زمان‌برتر از سقط‌های جراحی است و ممکن است مراجعه‌ها و آزمایش‌های بیشتری به پزشک انجام شود. در درصد کمی از موارد نیاز به تکرار دارو است و گاهی نیاز به عمل جراحی است. درد و خونریزی معمولا بیشتر از سقط جنین جراحی طول می کشد. پیش بینی زمان تکمیل سقط دارویی دشوار است. ممکن است پس از مصرف داروی دوم، بیش از چهار تا هشت ساعت مورد انتظار طول بکشد. میفپریستون برای برخی از زنان مناسب نیست. میفپریستون ممکن است برای شما توصیه نشود اگر: شرایط پزشکی خاصی مانند مشکلات خونریزی، نارسایی آدرنال یا دارند. در حال مصرف طولانی مدت استرویید یا داروهای رقیق کننده خون هستند. واکنش های آلرژیک به داروهای حاوی میفپریستون داشته اند. پزشک شما را در مورد خطرات و علایم عوارض احتمالی و اقداماتی که در صورت بروز آنها باید انجام دهید، آگاه خواهد کرد. عوارض جانبی معمول و مکرر سقط جنین دارویی عبارتند از: درد ناشی از گرفتگی رحم خونریزی غیرقابل پیش بینی، نامنظم یا طولانی مدت. اگر هر یک از این عوارض جانبی شما را نگران کرده یا نیاز به مشاوره پزشکی دارید، با پزشک خود تماس بگیرید. عوارض جدی سقط دارویی غیر معمول است. آنها ممکن است شامل موارد زیر باشند: خونریزی (خونریزی بسیار شدید)خونریزی که نیاز به تزریق خون دارد در کمتر از یک زن از هر زن رخ می دهد. اگر بیش از دو ساعت در ساعت بیش از دو پد بزرگ را پر می کنید، لخته هایی به اندازه یک لیموی کوچک از بین می رود یا احساس می کنید خونریزی شدید دارید و احساس ضعف یا ضعف می کنید، فورا به پزشک مراجعه کنید. حتی ممکن است تکه های بافت در رحم باقی بماند و باعث خونریزی مداوم شود. ممکن است برای برداشتن آنها به قرص های تکراری یا یک عمل جراحی کوچک نیاز داشته باشید ادامه بارداری در حدود یک درصد از زنان سقط جنین دارویی موثر نیست و زن باردار می ماند. اگر بارداری بیش از نه هفته نباشد، قرص ها را می توان تکرار کرد، در غیر این صورت ممکن است به سقط جنین جراحی نیاز باشد. عفونت (نیاز به درمان آنتی بیوتیکی) این اتفاق برای یک درصد از زنانی که سقط دارویی دارند اتفاق می افتد. عفونت ممکن است علایمی مانند درد، ترشحات غیر طبیعی واژن یا تب ایجاد کند. گاهی اوقات علایم واضح نیستند و می توانند شامل علایم عمومی تری از جمله خستگی، اسهال و استفراغ باشند. اگر (بارداری خارج از رحم، معمولا در لوله های فالوپ) داشته اید که قبل از مصرف داروی سقط جنین تشخیص داده نشده است، به درمان اورژانسی نیاز خواهید داشت. از هر زنی که سقط دارویی دارند، این اتفاق می افتد. اگر بعد از یک هفته علایمی دارید که هنوز باردار هستید یا ساعت پس از مصرف میزوپروستال اصلا خونریزی ندارید، فورا به دنبال کمک پزشکی باشید. اگر سقط انجام نشد توصیه می شود که بارداری را ادامه ندهید زیرا در برخی موارد داروهایی که مصرف کرده اید ممکن است باعث ناهنجاری جنین در حال رشد شود. پس از سقط جنین، اکثر زنان احساس آرامش می‌کنند و فکر می کنند، تصمیمی را گرفتند که در آن زمان برایشان مناسب بود. اگر تصمیم برای شما سخت بود، ممکن است احساس غمگینی کنید یا احساسات منفی دیگری به خصوص در کوتاه مدت داشته باشید. اگر احساس می کنید به حمایت عاطفی نیاز دارید، با ارایه دهنده سقط جنین یا پزشک عمومی خود صحبت کنید. منبع:

در سطح پوست قابل مشاهده است. همچنین ممکن است در داخل به عنوان عارضه عفونت یا آسیب ایجاد شود. سوراخ، خراش یا منافذ دیگر در پوست می تواند به باکتری هایی که روی پوست زندگی می کنند اجازه ورود به بدن و ایجاد عفونت را بدهد. این شامل برش های جراحی است. همچنین ممکن است عفونت های داخلی عمیق همراه با چرک وجود داشته باشد که پس از جراحی، جراحات یا بیماری ها رخ می دهد. انواع بیماری های پوستی که با چرک روی سطح پوست یا فقط زیر آن مشخص می شوند، عبارتند از: دسته ای از جوش های متصل به هم برجستگی های کوچک شبیه آکنه از فولیکول های موی عفونی ایجاد می شود. منافذ مسدود شده با روغن و مواد زاید، جوش‌ها یا جوش‌هایی روی سطح پوست ایجاد می‌کنند که حاوی چرک هستند. برجستگی‌های ندولار دردناک از فولیکول‌های موی عفونی ایجاد می‌شوند که معمولا توسط استافیلوکوکوس اوریوس ایجاد می‌شوند. SSI فقط در سطح پوست رخ می دهد. چرک می تواند در امتداد برش ایجاد شود که ممکن است هنگام لمس قرمز و دردناک شود. چرک و پوسته زرد رنگ در محل زخم ناشی از آسیب یا ضربه فیزیکی ممکن است با درد یا تورم همراه باشد. آبسه های پر از چرک می توانند در داخل، مانند دهان یا در کنار اندام های داخلی ایجاد شوند. این می تواند نتیجه یک عارضه جراحی، آسیب، یا عفونت باکتریایی یا قارچی درمان نشده باشد. انواع مختلفی از آبسه های داخلی و شرایطی وجود دارد که می تواند منجر به چرک شود، از جمله: عفونت دندان در داخل یا نزدیک ریشه دندان: تورم نادر چرک در مغز که می تواند ناشی از عفونت باکتریایی یا قارچی باشد: یک عفونت مفصلی جدی است که می تواند پس از انتقال باکتری از طریق جریان خون به مفصل ایجاد شود. عفونت می تواند در داخل عضلات و سایر بافت ها رخ دهد یا ممکن است در اندام یا ناحیه جراحی ایجاد شود. : لکه های چرک در پشت گلو یا پشت لوزه ها می تواند به عنوان علامت گلودرد استرپتوکوکی یا التهاب لوزه ایجاد شود: مجموعه ای از چرک در فضای بین ریه ها و دیواره قفسه سینه که می تواند از عوارض پنومونی باکتریایی یا جراحی ریه باشد. شایع ترین علل چرکی شدن زخم ها برخی عوامل و شرایط زمینه ای می توانند شما را در معرض خطر عفونت و عوارض زخم ناشی از چرک قرار دهند. آنها عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دیابت سن بالاتر سیگار کشیدن چاقی شدید اقدامات اورژانسی کاهش دمای بدن فلج یا محدودیت حرکت اختلال سیستم ایمنی، عفونت HIV یا سرطان عمل های طولانی مدت و بستری شدن در بیمارستان عدم رعایت بهداشت، مانند شستن دست ها قبل از دست زدن به زخم داروهایی که فعالیت سیستم ایمنی را کاهش می دهند، مانند کورتیکواستروییدها یا سرکوب کننده های ایمنی برای افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، چرک ممکن است هرگز در یک منطقه آلوده ایجاد نشود. اما اکثر افرادی که بریدگی یا زخم عفونی دارند این موارد را تجربه خواهند کرد: تورم تب سرخی درد یا حساسیت چگونه می توان چرک ناشی از زخم را درمان کرد؟ درمان عفونت های چرک ممکن است شامل موارد زیر باشد: داروهای آنتی بیوتیک روش های زهکشی برداشتن بافت های عفونی با جراحی اکثر SSI ها و زخم های پوستی با آنتی بیوتیک ها یا پمادهای خوراکی درمان می شوند. آنتی بیوتیک ها مهم هستند زیرا به بهبود سریعتر بدن کمک می کنند. آنها همچنین ممکن است از بدتر شدن عفونت جلوگیری کنند. ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما ممکن است تخلیه زخم شما را جمع‌آوری کند و آن را به آزمایشگاه بفرستد تا مشخص کند چه نوع باکتری باعث عفونت می‌شود. از نتایج می توان برای تعیین اینکه کدام آنتی بیوتیک ممکن است در پاکسازی عفونت در مورد شما موثرتر و کارآمدتر باشد استفاده شود. برای چرک پس از جراحی، ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است یک برنامه مراقبت ویژه برای جای برش را توصیه کند. آنها ممکن است بخواهند برش شما را ببینند تا مطمین شوند مشکل اساسی وجود ندارد. در برخی موارد، برای خلاص شدن از شر عفونت، ممکن است به یک روش تخلیه آبسه برای برداشتن چرک یا بافت مرده نیاز باشد. سپسیس یک وضعیت خطرناک و جدی است که در آن عفونت وارد جریان خون می شود. سپس می تواند در سراسر بدن پخش شود. اگر این اتفاق بیفتد، باید در بیمارستان بستری شوید. چگونه از چرکی شدن زخم ها پیشگیری کنیم؟ راهکارهای ساده ای وجود دارد که می توانید برای کاهش خطر ابتلا به عفونت با چرک انجام دهید: سیگار کشیدن را ترک کنید. از حوله یا تیغ مشترک استفاده نکنید. یک رژیم غذایی سالم و متعادل داشته باشید. دست های خود را به طور کامل و مرتب بشویید. اگر دیابت دارید مراقب کنترل قند خون خود باشید. بریدگی ها و سایر زخم ها را به آرامی با آب و صابون بشویید. پس از جراحی یا بستری شدن در بیمارستان به دلیل صدمات، دستورالعمل های مراقبت های بهداشتی خود را دنبال کنید. چرک را از جوش ها و جای جوش ها فشار ندهید. در عوض، چند بار در روز به آرامی از کمپرس گرم استفاده کنید. اسکراب تهاجمی پوست عفونی، بیشتر از اینکه فایده داشته باشد ضرر دارد. به این دلیل که زخم تحریک شده راحت تر عفونی می شود. همچنین حساس تر یا حتی دردناک تر خواهد بود. همین امر در مورد ضایعاتی مانند جوش یا کورک نیز صدق می کند. با پوست خود به همان ملایمت رفتار کنید. بر اساس گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری، بین تا درصد از افرادی که جراحی می‌کنند دچار عفونت می‌شوند. اقداماتی وجود دارد که می توانید قبل و بعد از هر روشی برای کاهش خطر ابتلا به SSI انجام دهید. قبل از جراحی شب قبل از جراحی، تمام بدن خود را با صابون در حمام یا دوش بشویید. در نزدیکی ناحیه ای که جراحی انجام می شود اصلاح نکنید زیرا می تواند پوست را تحریک و شما را مستعد عفونت کند. (پزشک شما ممکن است درست قبل از جراحی از قیچی برقی برای پاک کردن مو از ناحیه استفاده کند) خانواده یا دوستان همیشه قبل از ملاقات باید دست های خود را بشویند. آنها نباید به زخم شما دست بزنند، مگر اینکه شخصی باشند که از آن مراقبت می کنند. دستورالعمل های مراقبت از زخم را پس از خروج از بیمارستان دنبال کنید. همیشه قبل و بعد از مراقبت از زخم دست های خود را بشویید. بیشتر عفونت های جراحی در عرض یک ماه اتفاق می افتد. در این مدت، برش خود را هر روز برای علایم عفونت بررسی کنید. برش خود را مالش ندهید، آن را با پماد آنتی بیوتیک آغشته نکنید، یا آن را با الکل یا پراکسید تمیز نکنید، مگر اینکه توسط ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود این کار را انجام دهید. برش را خشک نگه دارید و با یک باند تمیز از آن محافظت کنید. به طور کلی، آنچه در دستورالعمل های خود برای مراقبت از برش پس از جراحی توصیه شده است را انجام دهید، مگر اینکه خلاف آن به شما گفته شود. برخی از علایم نشانه عفونت است. همیشه با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود تماس بگیرید اگر: چرک می بینید، به خصوص پس از ضربه فیزیکی یا جراحی هر گونه قرمزی یا درد همراه با زخم دارید. برش جراحی همراه با چرک را نادیده نگیرید. اما بسیاری از انواع ترشحات طبیعی هستند. مایع شفاف یا مایع خونی که تا حد زیادی شفاف است طبیعی تلقی می شود مگر اینکه مقدار زیادی از زخم خارج شود. اگر ترشح ابری یا سفید مایل به زرد دارید، پزشک باید فورا آن را بررسی کند. نادیده گرفتن عفونت می تواند منجر به موارد زیر شود: مشکلات جدی بهبودی طولانی تر جای زخم بیشتر مراجعه به پزشک یا جراح خود را به تاخیر نیندازید. اگر زخم یا برش جراحی دارید و علایمی شبیه آنفولانزا دارید، حتی بدون چرک، به دنبال مراقبت های پزشکی فوری باشید. عفونت های درمان نشده می توانند شما را در معرض خطر بیماری های جدی یا حتی تهدید کننده زندگی مانند سپسیس قرار دهند. علایم هشدار دهنده ترشح چرک از زخم ها در صورت داشتن هر یک از علایم زیر از SSI یا سپسیس، به دنبال مراقبت های پزشکی فوری باشید: تب لرزیدن سردرگمی تنگی نفس ضربان قلب بالا درد یا ناراحتی شدید پوست مرطوب یا عرق کرده قرمزی و درد در محل زخم یا جراحی بدن شما در پاسخ به عفونت، چرک تولید می کند. از گلبول های سفید در حال تخریب، باکتری ها و بقایای بافتی تشکیل شده است. منافذ در پوست، مانند بریدگی ها و زخم ها، اجازه ورود باکتری ها را می دهند. وقتی باکتری وارد می شود، می تواند باعث عفونت شود. اطمینان از اینکه از لمس بریدگی ها و زخم ها با دست های کثیف خودداری می کنید می تواند به جلوگیری از عفونت کمک کند. پیروی از دستورات جراح پس از جراحی نیز می تواند به شما در جلوگیری از عفونت و ایجاد چرک کمک کند. سوالات متداول اگزودای چرکی اصطلاح پزشکی برای چرک است. گاهی اوقات به آن زهکشی چرکی می گویند و مایع را می توان لیکور پوریس نامید. چرک معمولا یک رنگ مات و سفید مایل به زرد است. همچنین می تواند قهوه ای یا سبز باشد. رنگ‌های مختلف چرک می‌تواند نشانه‌ای از عفونت‌های خاص باشد، اما هنوز تشخیص رسمی از یک ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی برای ت یید علت ضروری است. نه، خود شما نباید چرک را از زخم عفونی خارج کنید. به یک پزشک یا متخصص پزشکی اجازه دهید درمان را انجام دهد. دستورالعمل های آنها را برای مراقبت مناسب دنبال کنید. تخلیه زخم می تواند از یک تا پنج هفته طول بکشد. این بستگی به اندازه و نوع زخم دارد. اگر پس از جراحی نیاز به تخلیه جراحی باشد، پزشک به شما اطلاع خواهد داد که انتظار دارد چه مدت نیاز باشد. یکی از مهم‌ترین کارهایی که می‌توانید برای جلوگیری از عفونت چرک انجام دهید، شستن مرتب دست‌ها است. این مهم قبل و بعد از مراقبت از برجستگی های پوستی، برش یا زخم است. اگر برای جلوگیری از عفونت خیلی دیر شده است، برنامه ریزی کنید تا زمان لازم را برای تمیز کردن ناحیه آسیب دیده به درستی اختصاص دهید. زخم را به طور مرتب از نظر هرگونه علایم عفونت بررسی کنید و در صورت لزوم حتما از آن محافظت کنید.

(معروف به محور روده - مغز) به مسیرهای عصبی - هومورال (عصبی و هورمونی) بین مغز و دستگاه گوارش اشاره دارد که به روده اجازه می دهد با مغز ارتباط برقرار کند و بالعکس. ارتباط روده و مغز اساسا به این معنی است که وضعیت ذهنی شما می تواند بر عملکرد روده شما ت ثیر بگذارد و بالعکس. بنابراین، هر شکلی از ناراحتی روانی مانند تنش، عصبی بودن، اضطراب، عصبانیت یا می تواند باعث ایجاد مشکلات گوارشی شود. به طور مشابه، ناراحتی معده می تواند باعث استرس، اضطراب یا افسردگی شود. این ارتباطات از طریق سیستم عصبی خودمختار هیپوتالاموس - هیپوفیز - آدرنال وجود دارد. دستگاه روده رابط بین بدن و محیط است و با تغذیه، میکروبیوم روده، التهاب و داروها و بسیاری از عوامل دیگر اصلاح می شود. مغز از طریق محور هیپوتالاموس - هیپوفیز - آدرنال و سیستم عصبی خودمختار می تواند بر عملکرد روده در پاسخ به ت ثیر بگذارد. سیستم عصبی روده از تا میلیون نورون (سلول های عصبی) تشکیل شده است که معادل تعداد نورون های نخاع است. بنابراین، سیستم عصبی روده اغلب به عنوان "مغز دوم" نامیده می شود. محور مغز - روده احتمالا در تعدادی از بیماری‌ها از جمله سندرم روده تحریک‌پذیر، بیماری التهابی روده، اضطراب، افسردگی، اسکیزوفرنی و اوتیسم دخیل است. ترکیب میکروبیوم روده در افراد سالم نیز از فردی به فرد دیگر متفاوت است. پاسخ افراد به تغییر در میکروبیوم روده نیز ممکن است متفاوت باشد. به حداقل رساندن مصرف غذاهای فرآوری شده، سبک زندگی فعال و رژیم غذایی پر فیبر توصیه ای است که به سلامت کلی کمک می کند. همه این عوامل ممکن است ت ثیر مطلوبی بر میکروبیوم روده داشته باشند. محور روده - مغز اصطلاحی برای شبکه ارتباطی است که روده و مغز شما را به هم متصل می کند. این دو اندام هم از نظر فیزیکی و هم از نظر بیوشیمیایی به روش های مختلف به هم متصل هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عصب واگ و سیستم عصبی نورون ها سلول هایی هستند که در مغز و سیستم عصبی مرکزی شما یافت می شوند و به بدن شما می گویند که چگونه رفتار کند. تقریبا میلیارد نورون در مغز انسان وجود دارد. جالب اینجاست که روده شما حاوی میلیون نورون است که از طریق اعصاب در سیستم عصبی به مغز شما متصل می شود. عصب واگ یکی از بزرگترین اعصابی است که روده و مغز شما را به هم متصل می کند و سیگنال ها را در هر دو جهت ارسال می کند. به عنوان مثال، در مطالعات حیوانی، استرس سیگنال های ارسال شده از طریق عصب واگ را مهار می کند و باعث ایجاد مشکلات گوارشی می شود. به طور مشابه، یک مطالعه روی انسان نشان داد که افراد مبتلا به ( IBS ) یا بیماری کرون، تون واگ را کاهش داده‌اند که نشان‌دهنده کاهش عملکرد عصب واگ است. یک مطالعه جالب روی موش ها نشان داد که تغذیه آنها با پروبیوتیک باعث کاهش میزان هورمون استرس در خون آنها می شود. با این حال، هنگامی که عصب واگ آنها قطع شد، پروبیوتیک هیچ تاثیری نداشت. این نشان می دهد که عصب واگ در محور روده - مغز و نقش آن در استرس مهم است. انتقال دهنده های عصبی روده و مغز شما نیز از طریق مواد شیمیایی به نام انتقال دهنده های عصبی به هم متصل هستند. انتقال دهنده های عصبی تولید شده در مغز احساسات و عواطف را کنترل می کنند. به عنوان مثال، انتقال دهنده عصبی سروتونین به احساس شادی و همچنین به کنترل ساعت بدن شما کمک می کند. جالب اینجاست که بسیاری از این انتقال دهنده های عصبی توسط سلول های روده و تریلیون ها میکروبی که در آنجا زندگی می کنند نیز تولید می شوند. بخش زیادی از سروتونین در روده تولید می شود. میکروب های روده شما همچنین یک انتقال دهنده عصبی به نام گاما آمینوبوتیریک اسید ( GABA ) تولید می کنند که به کنترل احساسات ترس و اضطراب کمک می کند. مطالعات روی موش های آزمایشگاهی نشان داده است که برخی از پروبیوتیک ها می توانند تولید GABA را افزایش داده و اضطراب و رفتارهای شبه افسردگی را کاهش دهند. میکروب های روده مواد شیمیایی دیگری را می سازند که بر مغز ت ثیر می گذارد. تریلیون ها میکروبی که در روده شما زندگی می کنند مواد شیمیایی دیگری نیز می سازند که بر عملکرد مغز شما ت ثیر می گذارد. میکروب های روده شما مقدار زیادی اسیدهای چرب با زنجیره کوتاه ( SCFA ) مانند بوتیرات، پروپیونات و استات تولید می کنند. آنها با هضم فیبر SCFA می سازند. SCFA از طرق مختلفی بر عملکرد مغز مانند کاهش اشتها ت ثیر می گذارد. یک مطالعه نشان داد که مصرف پروپیونات می تواند مصرف غذا را کاهش دهد و فعالیت مغز مربوط به پاداش دریافت غذای پرانرژی را کاهش دهد. یکی دیگر از SCFA ، بوتیرات و میکروب های تولید کننده آن نیز برای تشکیل سدی بین مغز و خون مهم هستند که به آن سد خونی مغزی می گویند. میکروب های روده همچنین اسیدهای صفراوی و اسیدهای آمینه را متابولیزه می کنند تا مواد شیمیایی دیگری تولید کنند که بر مغز ت ثیر می گذارد. اسیدهای صفراوی مواد شیمیایی ساخته شده توسط کبد هستند که به طور معمول در جذب چربی های رژیم غذایی نقش دارند. با این حال، آنها همچنین ممکن است بر مغز ت ثیر بگذارند. دو مطالعه روی موش نشان داد که استرس و اختلالات اجتماعی تولید اسیدهای صفراوی توسط باکتری های روده را کاهش می دهد و ژن های دخیل در تولید آنها را تغییر می دهد. میکروب های روده بر التهاب ت ثیر می گذارد. محور روده - مغز شما نیز از طریق سیستم ایمنی به هم متصل است. میکروب های روده و روده نقش مهمی در سیستم ایمنی و التهاب شما با کنترل آنچه به بدن منتقل می شود و آنچه دفع می شود بازی می کنند. اگر سیستم ایمنی شما برای مدت طولانی فعال باشد، می تواند منجر به التهاب شود که با تعدادی از اختلالات مغزی مانند افسردگی و بیماری آلزایمر مرتبط است. لیپوپلی ساکارید ( LPS ) یک سم التهابی است که توسط باکتری های خاصی ساخته می شود. اگر مقدار زیادی از آن از روده به خون منتقل شود، می تواند باعث التهاب شود. این می تواند زمانی اتفاق بیفتد که روده نشتی پیدا می کند و به باکتری ها و LPS اجازه می دهد تا وارد خون شوند. التهاب و LPS بالا در خون با تعدادی از اختلالات مغزی از جمله افسردگی شدید، زوال عقل و مرتبط است. درمان و نکاتی برای سلامت بهینه مغز و روده ارتباط مغز و روده بر بسیاری از جنبه های سلامتی شما ت ثیر می گذارد. بنابراین، ضروری است اقداماتی برای حفظ یکپارچگی آن انجام شود. سطح استرس خود را کنترل کنید. برای حفظ تعادل روده سالم و عملکرد مناسب گوارش بسیار مهم است. استرس بخشی جدایی ناپذیر از زندگی است، اما کارهایی وجود دارد که می توانید برای به حداقل رساندن یا مدیریت آن انجام دهید. تمام تلاش خود را بکنید تا از موقعیت هایی که آرامش روانی شما را مختل می کند اجتناب کنید، اگرچه گاهی اوقات این موقعیت ها خارج از کنترل شما هستند. در اینجا چند راه موثر برای مبارزه با پریشانی روانی برای حفظ آرامش روانی آورده شده است: کمی از برنامه روزانه خود برای تمرین برخی از تکنیک های آرامش بخش مانند یوگا، تای چی و سایر فعالیت هایی که ذهن شما را آرام می کند، صرف کنید. CBT یک شکل محبوب روان درمانی است که در آن یک مشاور سلامت روان با بیمار صحبت می کند تا الگوهای فکری و رفتاری مشکل ساز او را شناسایی کند و سپس راه هایی را برای غلبه بر آنها توصیه می کند. درمانگر CBT تغییرات رفتاری سالم را برای مقابله با طیف گسترده ای از مسایل بهداشت روانی، مانند اختلالات هراس یا اضطراب، افسردگی، سوء مصرف مواد مخدر، اختلاف زناشویی و اختلالات خوردن و غیره پیشنهاد می کند. PMR تمرینی است که به طور خاص برای از بین بردن استرس و اضطراب در بدن شما طراحی شده است. ماهیچه های شما کشش زیادی را تحمل می کنند که باید آزاد شود تا بدن شما آرام شود و با تمرین PMR بعید است دچار اضطراب شوید. به عبارت دیگر، بهزیستی جسمانی به تقویت رفاه روانی کمک می کند. این تمرین شامل سفت شدن تدریجی و سپس شل کردن هر عضله است. به طور منظم ورزش کنید. فعال ماندن به حفظ سلامت روان و دستگاه گوارش شما کمک می کند. ورزش هضم را تسهیل می کند و تعادل باکتری های سالم روده را تقویت می کند. همچنین ورزش یک ضد استرس عالی است. بنابراین، برخی از انواع ورزش را به طور منظم انجام دهید تا عملکرد روده، سلامت روانی و سلامت کلی خود را بهبود بخشد. مصرف آنتی بیوتیک ها را محدود کنید. آنتی بیوتیک ها می توانند باکتری های سالم روده را از بین ببرند و منجر به ناراحتی گوارشی شوند که یکی از عوارض جانبی رایج این دارو است. بنابراین، آنتی بیوتیک ها را فقط در صورت لزوم و با دوز تجویز شده توسط پزشک مصرف کنید. اتکا به آنتی بیوتیک ها برای جزیی ترین بیماری ها می تواند تنوع میکروبیوم شما را مختل کند. انواع مواد غذایی زیر می توانند از رشد میکروب های سالم در روده حمایت کرده و سلامت مغز را بهبود بخشند. پروبیوتیک ها تجویز پروبیوتیک ها راهی برای دستکاری میکروبیوم روده است. در یک مطالعه، به داوطلبان سالم بدون سابقه قبلی افسردگی پروبیوتیک داده شد که کاهش سطح هورمون استرس و بهبود پارامترهای روانی را نشان دادند. این نتایج مشابه نتایج بیماران دریافت کننده دیازپام (داروی ضد اضطراب) بود. یک مطالعه حیوانی، داروی ضد افسردگی اسیتالوپرام را با پروبیوتیک ها در موش ها مقایسه کرد و اثرات مشابهی را نشان داد. پروبیوتیک ها در مقایسه با اسیتالوپرام به همان اندازه در کاهش اضطراب و در حفظ متابولیسم سالم و وزن بدن موثرتر بودند. این نتایج اولیه از اهمیت ارتباط مغز و روده در بیماری حمایت می کند. پری بیوتیک ها اساسا فیبرهای رژیمی هستند که به عنوان غذا برای میکروب های سالم روده عمل می کنند. بنابراین، افزودن آنها به به بهبود سلامت روده و در نتیجه سلامت روان شما کمک می کند. برخی از مهم ترین پری بیوتیک های دیگر عبارتند از: غذاهای تخمیر شده مانند ماست، کفیر و کلم ترش فیبری مانند عدس، لوبیا، غلات کامل و کلم بروکلی غذاهای غنی از پلی فنل مانند زردآلو، سیب، زیتون و اسفناج مواد غذایی غنی از تریپتوفان مانند شیر، دانه ها و مغزها، جو و مرغ غذاهای غنی از اسیدهای چرب امگا مانند ماهی، گردو، دانه کتان و سیر سخن آخر سلامت روده و سلامت مغز شما از طریق سیستم های مختلف فیزیکی و بیوشیمیایی به هم مرتبط هستند که به این دو اندام اجازه می دهد با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و مشکلات هر یک از این اندام ها بر عملکرد دیگری ت ثیر می گذارد. بنابراین، اگر می خواهید از سلامت روانی مطلوب و عملکرد مناسب گوارش اطمینان حاصل کنید، مهم است که مراقب سلامت روده و سلامت مغز باشید. روده و مغز شما به طور فیزیکی از طریق میلیون ها عصب به هم مرتبط هستند که مهم ترین آنها عصب واگ است. روده و میکروب های آن همچنین التهاب را کنترل می کنند و ترکیبات مختلفی می سازند که می توانند بر سلامت مغز ت ثیر بگذارند.

این تست آزمایشی است که توسط یک متخصص آلرژی آموزش دیده انجام می شود تا مشخص شود آیا بدن شما نسبت به یک یا چند ماده شناخته شده واکنش آلرژیک دارد یا خیر. این تست روشی است که برای تعیین اینکه کدام مواد خاص (آلرژن ها) مسیول تحریک یک واکنش آلرژیک هستند استفاده می شود. روش تست آلرژی مورد استفاده بستگی به نوع آلرژی دارد، اما معمولا شامل آزمایشات پوستی و خونی یا روش خوراکی آلرژن غذایی است. واکنش به آلرژن ها می تواند خطرناک باشد. آزمایش آلرژی همیشه باید تحت نظارت پزشکی انجام شود. آلرژی زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن شما، نسبت به چیزی در محیط بیش از حد واکنش نشان می دهد. به عنوان مثال، گرده گل که معمولا بی ضرر است، می تواند باعث واکنش بیش از حد بدن شما شود. علایم مرتبط با آلرژی می تواند شامل موارد زیر باشد: التهاب زبان خشکی گلو تهوع و استفراغ خس خس سینه، سرفه سینوس های مسدود شده التهاب لب ها، صورت، چشم ها (آنژیوادم) اشک، قرمزی، خارش چشم (ملتحمه آلرژیک) بثورات پوستی مانند اگزما (درماتیت آتوپیک) یا کهیر عطسه و آبریزش بینی (رینیت آلرژیک همچنین به عنوان تب یونجه شناخته می شود) آنافیلاکسی یک واکنش آلرژیک شدید که باعث مشکلات جدی تنفسی می شود. آنافیلاکسی می تواند کشنده باشد. آلرژن ها موادی هستند که می توانند باعث واکنش آلرژیک شوند. سه نوع اصلی آلرژن وجود دارد: آلرژن های بلعیده شده در برخی غذاها مانند بادام زمینی، سویا و غذاهای دریایی وجود دارند. آلرژن های استنشاقی در تماس با ریه ها یا غشای سوراخ های بینی یا گلو بر بدن ت ثیر می گذارند. گرده گل رایج ترین آلرژن استنشاقی است. آلرژن های تماسی باید با پوست شما در تماس باشند تا واکنش ایجاد کنند. نمونه ای از واکنش یک آلرژن تماسی، بثورات و خارش ناشی از پیچک سمی است. بر اساس گزارش کالج آمریکایی آلرژی، آسم و ایمونولوژی، آلرژی بیش از میلیون نفر را که در ایالات متحده زندگی می کنند، تحت تاثیر قرار داده است. آلرژن های استنشاقی تا حد زیادی شایع ترین نوع هستند. آلرژی های فصلی و تب یونجه که یک پاسخ آلرژیک به گرده گل است، بیش از میلیون آمریکایی را تحت تاثیر قرار می دهد. سازمان جهانی آلرژی تخمین می زند که آسم مسیول مرگ در سال است. از این مرگ‌ها می‌توان با مراقبت‌های مناسب در برابر آلرژی جلوگیری کرد، زیرا آسم یک فرآیند بیماری آلرژیک در نظر گرفته می‌شود. تست آلرژی می‌تواند مشخص کند که به کدام گرده‌ها، کپک‌ها یا سایر مواد حساسیت دارید. ممکن است برای درمان آلرژی خود به دارو نیاز داشته باشید. از طرف دیگر، می توانید سعی کنید از محرک های آلرژی خود جلوگیری کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قبل از انجام تست آلرژی، باید طیف وسیعی از مسایل را با پزشک خود در میان بگذارید، از جمله: سابقه پزشکی شما محرک های احتمالی آلرژن علایم بالینی و زمان بروز آنها هر دارویی که مصرف می کنید و ممکن است با واکنش های تست خراش پوستی تداخل داشته باشد، مانند آنتی هیستامین ها. پزشک به احتمال زیاد به شما خواهند گفت که مصرف داروهای زیر را قبل از آزمایش آلرژی خود متوقف کنید زیرا می توانند بر نتایج آزمایش ت ثیر بگذارند: آنتی هیستامین های تجویزی و بدون نسخه بنزودیازپین ها مانند دیازپام (والیوم) یا لورازپام (آتیوان) برخی داروهای درمان سوزش سر دل، مانند فاموتیدین (پپسید) درمان آسم آنتی بادی مونوکلونال ضد IgE ، اومالیزوماب ( Xolair ) داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای، مانند آمی تریپتیلین ( Elavil ) آزمایش آلرژی ممکن است شامل آزمایش پوست یا آزمایش خون باشد. اگر پزشک فکر می کند ممکن است آلرژی غذایی داشته باشید، ممکن است مجبور شوید رژیم غذایی حذف کنید. برای تعیین اینکه کدام ماده یا مواد باعث ایجاد آلرژی می شوند، آزمایشات خاصی مورد نیاز است. این تست ها می تواند شامل موارد زیر باشد: تست های پوستی برای شناسایی آلرژن های بالقوه متعدد استفاده می شود. این شامل آلرژن های موجود در هوا، مواد غذایی و تماسی است. سه نوع تست پوستی عبارتند از: تست خراش، داخل پوستی و تست پچ. پزشک شما معمولا ابتدا یک آزمایش خراش را امتحان می کند. در طی این آزمایش، یک ماده حساسیت زا در مایع قرار داده می شود، سپس آن مایع با ابزار مخصوصی روی قسمتی از پوست شما قرار می گیرد که به آرامی ماده حساسیت زا سطح پوست را سوراخ می کند. شما از نزدیک تحت نظر خواهید بود تا ببینید پوست شما چگونه به ماده خارجی واکنش نشان می دهد. اگر قرمزی، التهاب، برآمدگی یا خارش پوست در محل آزمایش وجود داشته باشد، شما به آن آلرژن خاص حساسیت دارید. همچنین پزشک ممکن است آلرژن های انتخابی با قطره چکان روی ساعد یا پشت ساعد ریخته می شود و پوست به آرامی با یک لانست استریل سوراخ می شود. نتیجه مثبت به صورت جوش یا قرمز شدن روی پوست در عرض دقیقه ظاهر می شود. قرمزی باید در عرض - ساعت فروکش کند. اگر آزمایش خراش بی نتیجه باشد، پزشک ممکن است آزمایش داخل پوستی را تجویز کند. این آزمایش نیاز به تزریق مقدار کمی از آلرژن به لایه درم پوست شما دارد. مجددا ، پزشک واکنش شما را زیر نظر خواهد گرفت. یکی دیگر از روش های تست پوست، تست پچ است. تست پچ شامل استفاده از چسب های مملو از آلرژن های مشکوک و قرار دادن این چسب ها روی پوست شما است. پس از خروج از مطب پزشک، لکه ها روی بدن شما باقی می مانند. سپس پچ ها ساعت پس از استفاده و دوباره در تا ساعت پس از اعمال بررسی می شوند. نتیجه مثبت به صورت قرمزی یا تاول در محل آن ماده خاص نشان داده می شود. محرک های رایج عبارتند از عطرها (به عنوان مثال، در صابون) ، نیکل (در جواهرات، سگک ساعت و سکه) و کروم (در چرم ها و سیمان آجرکاری) تکه ها به صورت نوارها به پشت چسبیده می شوند. مخصوص آلرژن (که قبلا RAST نامیده می‌شد) این آزمایش‌ها زمانی مفید هستند که آزمایش پوست امکان‌پذیر نباشد یا بی‌نتیجه باشد. نمونه خون گرفته می شود و سطح ایمونوگلوبولین مرتبط با واکنش آلرژیک IgE (اختصاصی آلرژن) در آزمایشگاه اندازه گیری می شود. خون در آزمایشگاه برای وجود آنتی بادی هایی که با آلرژن های خاص مبارزه می کنند، آزمایش می شود. این آزمایش که ImmunoCAP نام دارد، در تشخیص آنتی بادی های IgE به آلرژن های اصلی بسیار موفق است. یک رژیم غذایی حذفی ممکن است به پزشک کمک کند تا مشخص کند کدام غذاها باعث واکنش آلرژیک می شوند. این امر مستلزم حذف برخی غذاها از رژیم غذایی و افزودن مجدد آنها به آن است. رژیم غذایی حذفی معمولا چند هفته طول می کشد و شامل پرهیز از غذاهایی است که به عنوان علل رایج شناسایی شده اند. هیچ غذا یا مایعاتی غیر از موارد ذکر شده نباید مصرف شود. اگر علایم بهبود یابد، غذاها یکی یکی اضافه می شوند تا زمانی که علایم دوباره عود کنند (این به عنوان "تست چالش" شناخته می شود) معمولا یک دفترچه برای ثبت علایم نگهداری می شود تا بتوان آنها را به غذای صحیح مرتبط کرد. این روش فقط باید تحت نظارت پزشکی انجام شود. گاهی اوقات ممکن است برای تایید و تشخیص علت واکنش آلرژیک، زمان لازم باشد. چالش خوراکی معمولا فقط (با استفاده از غذاها یا داروها) تحت نظارت یک متخصص ایمونولوژی بالینی/آلرژی با امکانات مناسب احیاء بلافاصله در دسترس، انجام می شود. پس از آزمایش، می توانید انتظار داشته باشید: تست های پچ دو و چهار روز پس از اعمال نیاز به بررسی بیشتری دارند. مشخص شدن نتایج آزمایش خون ممکن است تا یک هفته طول بکشد. یک رژیم غذایی حذفی و چالشی ممکن است چندین هفته طول بکشد تا نتایج را ارایه دهد. یک چالش آلرژن خوراکی ممکن است نیاز به پذیرش در یک کلینیک سرپایی یا بستری در یک بیمارستان داشته باشد. اگر آزمایش پوستی انجام دهید، پزشک شما را از نظر علایم واکنش آلرژیک بعد از دقیقه معاینه می کند. این باید در عرض - ساعت فروکش کند. واکنش های کاذب می تواند با هر آزمایشی رخ دهد، بنابراین نتایج باید با علایم بالینی شما ارزیابی شود. هنگامی که آلرژن یا آلرژن های متخلف تایید شد، باید سعی کنید از قرار گرفتن در معرض آنها در آینده طبق دستور متخصص ایمونولوژی/آلرژی بالینی خود اجتناب کنید یا آن ها را کاهش دهید. پیشنهادات کلی برای مراقبت پس از تست های آلرژی عبارتند از: اگر آزمایش های پوستی انجام دادید، تمام توصیه های پزشک خود را دنبال کنید. اگر از رژیم غذایی حذفی پیروی می کنید، مراقب باشید که از مصرف مواد غذایی یا مایعات غیرمجاز خودداری ین ممکن است بر نتایج آزمایش ت ثیر بگذارد و ممکن است لازم باشد همه چیز را از نو شروع کنید. تعدادی از آزمایشات دیگر به طور گمراه کننده ای برای تشخیص آلرژی تبلیغ شده اند. این آزمایشات از نظر علمی تایید نشده اند و نباید از نتایج برای تشخیص یا درمان استفاده کرد. به یاد داشته باشید، واکنش به آلرژن ها می تواند خطرناک باشد. آزمایش آلرژی همیشه باید تحت نظارت پزشکی انجام شود. چنین آزمایشاتی عبارتند از: تست وگا تست نبض حرکت شناسی تست بیوالکتریکی تجزیه و تحلیل مو آزمایش مواد غذایی سیتوتوکسیک آزمایش های آلرژی ممکن است منجر به خارش خفیف، قرمزی و التهاب پوست شود. گاهی اوقات برجستگی های کوچکی به نام چرخک روی پوست ظاهر می شود. این علایم اغلب در عرض چند ساعت از بین می روند اما ممکن است چند روز ادامه داشته باشند. کرم های استروییدی موضعی خفیف می توانند این علایم را کاهش دهند. واکنش‌های آلرژیک شدید، به نام آنافیلاکسی، به طور بالقوه خطرناک و جدی هستند. مهم است که تست های آلرژی توسط یک متخصص بهداشتی واجد شرایط انجام شود که می تواند هر گونه واکنش آلرژیک شما را پیش بینی کرده و درمان کند.

بهترین راه برای جلوگیری از، مدیریت خود رگ ها است. و ایجاد سایر تغییرات در شیوه زندگی می تواند از بدتر شدن جلوگیری کند. این اقدامات همچنین ممکن است به کند کردن وریدهای جدید کمک کند. اگر این اقدامات موثر واقع نشد، چند روش می تواند رگ های آسیب دیده را ببندد یا حذف کند. اگرچه بسیاری از ما با علایم بیماری واریس مانند درد و سنگینی آشنا هستیم، اما هم می تواند از علایم بیماری ورید باشد. هنگامی که افراد مبتلا به بیماری ورید هستند، بدون توجه به اینکه رگ های آنها روی سطح پوست ظاهر می شود، می توانند خارش را تجربه کنند. خارش فقط با وریدهای واریسی برآمده مرتبط نیست، بلکه می‌تواند با رگ‌های عنکبوتی هم ارتباط داشته باشد و حتی زمانی که رگ‌ها قابل مشاهده روی سطح پوست نیستند، خارش رخ دهد. در مورد بیماری ورید هم همینطور است همیشه نمی توانید فقط با نگاه کردن به پوست تشخیص دهید که آیا یک فرد به ورید مبتلا است یا خیر. پوست روی رگ ها قرمز و ملتهب می شود. زخم های قرمز یا بنفش ممکن است ایجاد شود که این زخم ها مایع ترشح می کنند و سپس پوسته پوسته می شوند. با بدتر شدن درماتیت استاز وریدی، پوست روی ساق پاها و پاهای شما قرمز و پوسته پوسته می شود. این بیماری درماتیت استاز یا اگزمای وریدی نیز نامیده می شود. قلب خونی را پمپاژ می کند که سرشار از اکسیژن و مواد مغذی است. این خون "تازه" از طریق شریان ها عبور می کند تا وارد تمام سلول های بدن شما شود. از سوی دیگر، رگ‌ها خون "استفاده‌شده" را به قلب، ریه‌ها و سایر اندام‌های شما برمی‌گردانند تا بتوان آن را "تصفیه" کرد و دوباره "تازه" کرد و بنابراین کل چرخه مانند یک حلقه ادامه می‌یابد. از آنجایی که وریدها حامل خون "استفاده شده" هستند، آن خون دیگر غنی از اکسیژن نیست. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در عوض، خون موجود در رگ‌ها دارای مقدار زیادی مواد زاید متابولیک مانند دی اکسید کربن و اسید لاکتیک است که توسط سلول‌های بدن تولید می‌شوند. اگر خون به سرعت به قلب، ریه ها، کبد و کلیه ها برای تصفیه منتقل نشوند، این مواد زاید متابولیک تا حدودی برای بدن سمی خواهند بود. خون در پاها "به چالش کشش گرانشی" می رسد. خون باید برخلاف نیروی جاذبه به سمت بالا حرکت کند تا به اندام های تصفیه کننده بازگردد. برای اینکه خون در وریدهای پا به سمت بالا حرکت کند، دریچه های ریز و یک طرفه در داخل سیاهرگ ها وجود دارد. این "دریچه‌های چک" اجازه می‌دهند خون به سمت بالا و به سمت قلب جریان یابد، اما هر زمانی که خون شروع به پایین آمدن در داخل سیاهرگ‌ها می‌کند، دریچه‌های کوچک بسته می‌شوند و از ایجاد جریان نامناسب جلوگیری می‌کنند. مت سفانه، این دریچه های کوچک و ظریف ممکن است نشت کنند. هنگامی که این دریچه ها نشت می کنند، خون بیش از حد می تواند به سمت پایین و به سمت پاها برگردد و این مسیر اشتباهی برای جریان خون در وریدها است. این باعث فشار بیش از حد و رکود بیش از حد خون در وریدهایی می شود که به درستی کار نمی کنند. دریچه های وریدی به دلایل زیادی از جمله ژنتیک، بارداری، تغییرات هورمونی، سرطان، آسیب، تصادف، آسیب های ورزشی، جراحی و همچنین سن بالا ممکن است از کار بیفتند. این نارسایی دریچه یک وضعیت پیشرونده است که با گذشت زمان بدتر می‌شود و همچنین ممکن است باعث شود رگ‌ها روی سطح چه به شکل وریدهای برآمده یا وریدهای عنکبوتی قابل مشاهده‌تر شوند. مشابه سایر بیماری‌های رایج پزشکی مانند دیابت، فشار خون بالا و کلسترول بالا، برای تعیین اینکه آیا بیماری سیاهرگی در حال رخ دادن است یا خیر، آزمایش دقیق لازم است. شما همیشه نمی توانید آن را با "چشم غیر مسلح" ببینید. چگونه می توانید بفهمید که خارش پوست شما مربوط به بیماری واریس است؟ برخی از علایم رایج رگ های واریس، عبارتند از: زخم های باز، احتمالا ترشح و پوسته پوسته شدن پوست ضخیم و تغییر رنگ در اطراف مچ پا یا ساق پا احساس سنگینی، درد یا گرفتگی پس از دوره های طولانی ایستادن یا راه رفتن پوست تحریک شده، قرمز، خارش دار، ملتهب، به ویژه روی هر گونه رگ های واریسی یا عنکبوتی با این حال، اگر مطمین نیستید، با پزشک و یا خود صحبت کنید. همچنین، به دنبال مشاوره با یک پزشک متخصص در مراقبت از رگ باشید. در نهایت، صرف نظر از ظاهر بیرونی، تنها راه برای اطمینان از اینکه آیا نارسایی وریدی علت خارش است یا خیر، انجام سونوگرافی برای ارزیابی وضعیت است. افرادی که دچار خارش پا هستند اغلب پوست خشکی دارند و با وجود استفاده از چندین کرم و لوسیون خشکی پوست رفع نمی شود. با این حال، اگر علت اصلی خارش بیماری سیاهرگی باشد، کرم‌ها و لوسیون‌ها ممکن است تا حدی کمک کنند، اما منبع مشکل را برطرف نمی‌کنند. خارش و خشکی پوست آزاردهنده است و باید به عنوان یک علامت هشدار در نظر گرفته شود. در صورت عدم درمان، این تحریک مزمن می تواند منجر به تخریب غیرقابل برگشت پوست و بافت اطراف شود. نارسایی مزمن وریدی، یا بیماری ورید، یک روند بیماری پیشرونده است. اگر علت اصلی درمان نشود، وضعیت و علایم مرتبط با آن به مرور زمان بدتر می شوند. برای درمان خارش وریدهای واریسی، معمولا به متخصص پوست یا پزشک متخصص مراجعه خواهید کرد. یک کورتیکواسترویید یا کرم مهارکننده کلسینورین می تواند به کاهش التهاب در پاها و تسکین خارش کمک کند. این نوع دارو، ماده شیمیایی به نام هیستامین را که باعث خارش پوست شما می شود، مسدود می کند. اگر زخم‌های روی رگ‌های واریسی شما با یک باکتری عفونی شود، پزشک آنتی‌بیوتیکی برای درمان عفونت تجویز می‌کند. می توانید آنتی بیوتیک ها را به صورت خوراکی مصرف کنید یا آنها را مستقیما روی زخم بمالید. اگر زخم باز دارید، پزشک ممکن است یک پوشش مخصوص روی زخم قرار دهد تا به بهبود آن کمک کند. آنها همچنین ممکن است از یک جوراب فشرده برای کمک به کاهش التهاب و بهبود گردش خون استفاده کنند. جراحی تنها راه درمان واریس خارش دار است. اگر وضعیت با درمان های دیگر بهبود نیافت، پزشک ممکن است یکی از این روش ها را توصیه کند: برای این روش، پزشک داروی خاصی را به رگ های شما تزریق می کند. این ماده شیمیایی رگ ها را تحریک می کند و باعث ایجاد بافت می شود. در نهایت وریدهای تحت درمان بسته می شوند. بعد از سه تا چهار ماه، رگ های واریسی شما باید ناپدید شوند. نسخه جدیدتر این درمان از فوم برای بستن رگ ها استفاده می کند. این درمان از نور شدید برای خلاص شدن از شر رگ های واریسی استفاده می شود. روی رگ های کوچکتر کار می کند. ممکن است برای پاک کردن کامل رگ ها به بیش از یک روش درمانی نیاز داشته باشید. در این روش، پزشک یک برش پوستی بسیار کوچک ایجاد می کند و یک لوله نازک به نام کاتتر را وارد ورید می کند. انرژی فرکانس رادیویی یا لیزر در نوک کاتتر گرم می شود و ورید را می بندد. در طول این درمان جراحی، پزشک یک برش کوچک روی پوست ایجاد می کند و یک لوله نازک با یک دوربین در انتهای آن را وارد رگ می کند. دستگاه مخصوصی که در انتهای دوربین قرار دارد رگ را می بندد. این روش معمولا برای وریدهای واریسی شدید که باعث ایجاد زخم های باز در پوست شده اند، اختصاص دارد. این روش ورید را از طریق برش‌های کوچک جدا می‌کند و برای وریدهای واریسی شدیدتر استفاده می شود. ممکن است برای این جراحی بیهوش شوید. این روش شامل بریدگی های کوچک در پوست شما و برداشتن سیاهرگ های نزدیک به سطح پوست توسط پزشک می شود. شما بیدار خواهید بود و بی حسی موضعی نواحی نزدیک وریدهایی را که روی آنها کار می شود بی حس می کند. در اینجا چند نکته وجود دارد که به شما کمک می کند تا خارش رگ های واریسی خود را در خانه مدیریت کنید. پاهای خود را هر ساعت یک بار به مدت دقیقه روی چهارپایه یا بالش قرار دهید. همچنین سعی کنید هنگام خواب پاهای خود را بالا نگه دارید. قرار دادن پاهای خود در بالای قلب باعث می شود خون در جهت درست جریان یابد و از تجمع آن در رگ های شما جلوگیری می کند. جوراب های واریس و تنگ به پاهای شما فشار می آورد تا گردش خون وریدی شما را بهبود بخشد و التهاب را کاهش دهد. می توانید آنها را بدون نسخه از داروخانه خریداری کنید یا می توانید آنها را با نسخه پزشک تهیه کنید. خرید جوراب‌های نسخه‌ای به شما کمک می‌کند تا مطمین شوید که جورابی مناسب تهیه کرده اید، زیرا پزشک شما می‌تواند به انتخاب بهترین جوراب فشاری برای شما کمک کند. جوراب های نسخه ای نیز نسبت به جوراب های بدون نسخه موثرتر هستند. چند بار در روز یک مرطوب کننده به پوست خود بزنید تا خشکی آن برطرف شود. یک کرم نرم کننده غلیظ یا ژله نفتی به خوبی کار می کند. از کرمی استفاده کنید که ملایم باشد و فاقد عطر و رنگ باشد. در اینجا چند راه دیگر برای مراقبت از پاها و جلوگیری از بدتر شدن رگ های واریسی آورده شده است: اگر اضافه وزن دارید وزن کم کنید. اضافه وزن به رگ های شما فشار بیشتری وارد می کند. هر روز پیاده روی کنید یا ورزش های هوازی دیگری انجام دهید تا خون در رگ هایتان حرکت کند. از ایستادن در یک مکان یا نشستن طولانی مدت خودداری کنید. هر دقیقه یکبار بلند شوید و راه بروید. لباس هایی که کمر تنگ یا مدل های تنگ روی پاها دارند نپوشید. فشار می تواند رگ های واریسی را بدتر کند. خارش وریدهای واریسی می تواند ناراحت کننده باشد، اما معمولا جدی نیستند. تغییرات سبک زندگی مانند پوشیدن جوراب های فشرده و بلند کردن پاها باعث بهبود جریان خون در پاهای شما می شود و باید به کاهش خارش کمک کند. اگر خارش و سایر علایم واقعا شما را آزار می دهد، به متخصص پوست یا متخصص رگ (فلبولوژیست) مراجعه کنید. متخصصان ورید ("فلبولوژیست") پزشکانی هستند که به تشخیص و درمان بیماری های وریدی اختصاص دارند. فلبولوژیست یک معاینه جامع انجام می دهد و اگر علت آن، بیماری سیاهرگی تشخیص داده شود، یک برنامه درمانی شخصی به منظور درمان این عارضه ایجاد می شود تا علایم شما از جمله خارش را بهبود بخشد.

یک اصطلاح کلی برای بی ثباتی، دررفتگی یا کم عمقی حفره لگن در دوران کودکی است. بی‌ثباتی و دررفتگی لگن در دوران نوزادی بیشتر اتفاق می‌افتد. دیسپلازی هیپ نوزاد و کودک اغلب به عنوان دیسپلازی DDH نامیده می شود DDH . عموما اصطلاح ارجح برای نوزادان و کودکان مبتلا به دیسپلازی هیپ است زیرا این وضعیت در زمان تولد و پس از تولد ایجاد می شود. اصطلاح دررفتگی مادرزادی هیپ امروزه به ندرت استفاده می شود زیرا کلمه مادرزادی به این معنی است که این بیماری همیشه در بدو تولد وجود دارد و معمولا با نقصی همراه است که در آن چیزی از بین رفته یا به بافت طبیعی اضافه شده است. دیسپلازی هیپ که در دوران نوجوانی یا بزرگسالی تشخیص داده می شود، اغلب دیسپلازی استابولوم نامیده می شود، زیرا حفره (استابولوم) کم عمق است و به طور کامل گوی (سر استخوان ران) را محافظت نمی کند. دیسپلازی رشدی لگن ( DDH ) یک مشکل در نحوه تشکیل مفصل ران نوزاد است. گاهی اوقات این بیماری قبل از تولد نوزاد شروع می شود و گاهی پس از تولد، با رشد کودک اتفاق می افتد. می تواند یک لگن یا هر دو را تحت تاثیر قرار دهد. مفصل ران یک مفصل "گوی و حفره" است که توسط رباط ها در کنار هم نگه داشته می شود. به این گوی، سر فمورال ( fem - er - uhl ) گفته می شود که بالای استخوان ران است. حفره را استابولوم گویند و جزیی از لگن است. سر استخوان ران در استابولوم قرار می گیرد که مفصل ران را ایجاد می کند. این مفصل معمولا توسط رباط‌های اطراف و کپسول مفصلی محکم در جای خود نگه داشته می‌شود. اکثر نوزادانی که برای DDH تحت درمان قرار می‌گیرند، به بچه‌های فعال و سالم تبدیل می‌شوند و مشکل لگن ندارند. بسیاری از نوزادان با باسن سست به دنیا می آیند که هنگام جابجایی به اطراف احساس سستی می کنند. به این حالت سستی لگن نوزادی می گویند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سستی لگن زمانی اتفاق می‌افتد که رباط‌ها (نوارهای بافتی که یک استخوان را به استخوان دیگر متصل می‌کنند) ، کشش بیشتری دارند. سستی لگن لگن نوزادان معمولا در سن تا هفتگی به خودی خود بهتر می شود و DDH واقعی در نظر گرفته نمی شود. نوزادی که رباط های لگن بعد از هفته هنوز سست است ممکن است نیاز به درمان داشته باشد. بنابراین ویزیت های بعدی پزشک برای نوزادان مبتلا به سستی لگن مهم است. اصطلاحاتی که برای دیسپلازی هیپ بسته به شدت و زمان وقوع استفاده می شوند عبارتند از: دیسپلازی هیپ دیسپلازی استابولوم دررفتگی مفصل ران دررفتگی رشدی هیپ ( DDH ) دیسپلازی رشدی هیپ ( DDH ) دررفتگی مادرزادی هیپ ( CDH ) دیسپلازی هیپ طیف وسیعی از نظر شدت دارد. در برخی از کودکان، رباط‌های اطراف مفصل ران سست هستند و به لگن اجازه سابلوکساسیون می‌دهند. سابلوکساسیون زمانی است که گوی دیگر در مرکز قرار ندارد. در موارد دیگر توپ به طور جزیی یا کاملا از حفره خارج می شود. مفصل ران یک مفصل گوی و کاسه ای است. قسمت بالای استخوان ران (قسمت گوی باسن) داخل یک حفره قرار می گیرد که بخشی از استخوان لگن است. گوی در جهات مختلف حرکت می کند، اما همیشه در داخل حفره باقی می ماند. این به ما امکان می دهد باسن خود را جلو، عقب و پهلو به پهلو حرکت دهیم. همچنین وزن بدن ما را برای پیاده روی و دویدن محافظت می کند. در DDH ، لگن به خوبی شکل نمی گیرد. قسمت گوی مفصل ممکن است به طور کامل یا تا حدی از حفره خارج شده باشد. گاهی اوقات قسمت گوی ممکن است به داخل و خارج حفره سر بخورد. اگر این مشکل برطرف نشود، مفصل ران به خوبی رشد نمی کند. این می تواند منجر به درد در راه رفتن و آرتریت مفصل ران در سنین پایین شود. حفره مفصل ران بزرگسالان مبتلا به دیسپلازی مفصل ران، برای حمایت از گوی لگن بسیار کم عمق است. گوی را سر فمورال و حفره را استابولوم می نامند. برخی از بزرگسالان مشکلات باقی مانده ناشی از دیسپلازی مفصل ران دوران کودکی را دارند، اما بیشتر بزرگسالان هرگز نمی دانند که مشکلی دارند تا زمانی که لگن آنها دردناک می شود. مفصلی که شکل نامناسب یا کم عمق دارد سریعتر از مفصلی که شکل معمولی دارد فرسوده می شود. سطح صاف مفصل دارای لایه نازکی از غضروف است که توسط بدن قابل ترمیم یا رشد مجدد نیست. این سطح غضروف باید یک عمر دوام بیاورد و با فرسودگی مفصل سفتی و درد ایجاد می شود. دیسپلازی هیپ بزرگسالان برابر شایع تر از دیسپلازی هیپ نوزادان است. علت یا علل دقیق دیسپلازی هیپ مشخص نیست. به طور گسترده پذیرفته شده است که دیسپلازی مفصل ران در نزدیکی زمان تولد ایجاد می شود، زیرا حفره لگن در هنگام تولد کمتر از هر زمان دیگری قبل یا بعد از تولد است. حفره کم عمق در بدو تولد به دلیل رشد طبیعی جنین است که به طور فزاینده ای حرکت لگن را در مراحل بعدی بارداری محدود می کند. حفره کم عمق ممکن است به نوزاد انعطاف پذیری بیشتری برای عبور از کانال زایمان بدهد. پس از تولد، رباط‌های سست معمولا بهبود می‌یابند و حفره‌های لگن در سال اول زندگی به سرعت عمیق‌تر می‌شوند. این روند عمیق شدن برای چندین سال ادامه می یابد، اما حفره های کم عمق ممکن است در دوران نوجوانی یا اوایل بزرگسالی تشخیص داده شوند و این نوع پایدار دیسپلازی مفصل ران است که اغلب به آن دیسپلازی استابولوم می گویند. در حال حاضر اعتقاد بر این است که نوزادان به دلایل زیر مستعد ابتلا به دیسپلازی مفصل ران هستند: دیسپلازی هیپ در صورت وجود سابقه خانوادگی تقریبا برابر بیشتر است. ژنتیک نقش دارد اما دلیل مستقیم دیسپلازی هیپ نیست. در والدین مبتلا به DDH ، خطر ابتلای کودک به آن از کل تعویض مفصل ران در آمریکای شمالی را تشکیل می دهند و دیسپلازی مفصل ران شایع ترین علت آرتریت مفصل ران در زنان کمتر از سال است. بی‌ثباتی خفیف لگن نوزادی به طور طبیعی در اکثر نوزادان در چند هفته اول زندگی برطرف می‌شود، اما برخی از نوزادان بسته به بی‌ثباتی مداوم لگن یا دررفتگی لگن نیاز به معاینه یا درمان دارند. پزشکان اکثر موارد DDH را در طول معاینات کودک تشخیص می دهند. اگر نوزاد علایم DDH را داشته باشد پزشک آزمایشاتی را تجویز می کند. دو آزمایش به پزشکان کمک می کند DDH را بررسی کنند: سونوگرافی از امواج صوتی برای ایجاد تصاویر از مفصل ران کودک است. سونوگرافی بهترین عملکرد را برای نوزادان زیر ماه دارد. دلیل آن این است که بیشتر مفصل ران نوزاد هنوز غضروف نرمی است که در عکسبرداری با اشعه ایکس نشان داده نمی شود. اشعه ایکس در نوزادان بزرگتر از تا ماه بهتر عمل می کند. در آن سن، استخوان‌های نوزادان به اندازه‌ای شکل گرفته است که آنها در عکس‌برداری اشعه ایکس قابل مشاهده باشد. یک جراح ارتوپد اطفال (متخصص بیماری های استخوانی کودکان) نوزادان و کودکان مبتلا به DDH درمان می کند. هدف از درمان این است که گوی لگن را در حفره قرار داده تا مفصل بتواند به طور طبیعی رشد کند. جراح ارتوپد درمان را بر اساس سن کودک انتخاب می کند. گزینه ها عبارتند از: توانبخشی رفع انسداد جراحی و گچ گیری درمان برای نوزادان کمتر از ماه معمولا بریس است. بریس مورد استفاده اغلب مهار پاولیک است. بریس دارای بند شانه ای است که به استخوان رکابی پا متصل می شود. پاهای کودک را در موقعیتی قرار می دهد که گوی مفصل ران را به داخل حفره هدایت می کند. درمان با مهار پاولیک اغلب حدود تا هفته طول می کشد. هنگام پوشیدن تسمه، کودک هر تا هفته یک بار با سونوگرافی لگن معاینه می شود. در طول ویزیت، تیم پزشکی می تواند در صورت نیاز، کمربند بریس را تنظیم کند. بریس معمولا برای نگه داشتن باسن در موقعیت درست کار می کند. اکثر نوزادان به درمان دیگری نیاز نخواهند داشت. به ندرت، بریس نمی تواند گوی لگن را در حفره نگه دارد. پزشکان ممکن است یکی از این موارد را انجام دهند: قالب گیری و جا اندازی جراحی و گچ گیری در حین عمل کودک دارو (بیهوشی عمومی) دریافت می کند تا در طول عمل بخوابد و دردی احساس نکند. جراح برای دیدن غضروف، رنگ کنتراست را به مفصل تزریق می کند. یک گچ اسپیکا روی لگن قرار می دهد تا لگن را در جای خود نگه دارد. گچ به مدت تا ماه روی پا می ماند. گاهی اوقات جراح ارتوپد عضله سفت شده کشاله ران را شل می کند. یک کودک ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد اگر: کودک در هنگام شروع درمان بزرگتر از ماه باشد. عدم موفقیت در جااندازی بسته توپ لگن در حفره. در حین جااندازی باز، کودک تحت بیهوشی به خواب می رود. جراح عضلات را از مسیر خارج می کند تا مفصل ران را مستقیم ببیند. گوی را در جای خود قرار می دهد. برش جراحی را با بخیه ها می بندد. یک گچ اسپیکا روی لگن قرار می دهد تا لگن را در جای خود نگه دارد. گچ باید به مدت تا هفته بماند. گاهی اوقات، جراح ارتوپد جراحی استخوان لگن را نیز انجام می دهد تا حفره بسیار کم عمق لگن را به ویژه بچه ها تا سن تا سالگی و رشدشان به طور منظم با متخصص ارتوپدی معاینه خواهند شد. این کمک می کند تا مطمین شوید که لگن به خوبی رشد می کند.

راه هایی برای افزایش گردش خون در پا های شما وجود دارد، صرف نظر از سطح فعالیت شما در هر وضعیتی حتی اگر در رختخواب دراز کشیده باشید. ما حرکات خاصی را که مفید هستند و شامل نکات غیر ورزشی برای کمک به گردش خون پا هستند معرفی می کنیم. حرکت هم شامل کارهایی می‌شود که می‌توانید با استفاده از پاهایتان انجام دهید و هم شامل حرکات غیرفعال که موثر هستند. اما به طور کلی راهکارهای افزایش گردش خون در پا، عبارتند از: هر مقدار پیاده روی توصیه شماره یک برای بهبود گردش خون است. شما می توانید از پیاده روی کوتاه حتی فقط دقیقه در روز شروع کنید. اگر می توانید پیاده روی بیشتری انجام دهید، زمان یا سرعت خود را به تدریج افزایش دهید. مطالعات نشان می دهد که حتی افزایش اندک در مدت زمان پیاده روی روزانه می تواند مزایایی داشته باشد. در اینجا سه تمرین وجود دارد که می توانید هر زمانی که دراز کشیده اید انجام دهید. اگر برای هر زمان در بستر استراحت باشید، مانند بعد از جراحی، یا به هر دلیل دیگری که حفظ گردش خون در پاها برای جلوگیری از لخته شدن خون مهم است، می‌توانند مفید باشند. به پشت دراز بکشید و پاهای خود را مستقیما به جلو بکشید، پای خود را خم کنید تا انگشتان پا را بار به سمت بالا حرکت دهید. می توانید این کار را یک پا یا هر دو با هم انجام دهید. پمپاژ مچ پا را حداقل هر ساعت یک بار تکرار کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به پشت دراز بکشید و پاهای خود را مستقیما به جلو ببرید، یک زانو را به سمت قفسه سینه به سمت بالا حرکت دهید و به سمت پایین برگردید. این حرکت را بار تکرار کنید. خم شدن زانو را حداقل هر ساعت یک بار تکرار کنید. به پشت دراز بکشید و پاهایتان را صاف به جلو بکشید، یک زانو را خم کنید در حالی که پای خود را صاف نگه داشته اید. پای دیگر را صاف و "قفل" نگه دارید، آن را بالا بیاورید تا زانوهایتان در همان سطح قرار گیرند. با یک حرکت کنترل شده پا را به آرامی پایین بیاورید. بار تکرار کنید. این کار را با پای دیگر خود تکرار کنید. همراه با با پمپ های مچ پا و خم شدن زانو تا جایی که می توانید ورزش های تقویتی دیگر را اضافه کنید. پزشک می تواند به شما کمک کند تا یک روال مناسب برای وضعیت خود ایجاد کنید. شما می توانید این تمرینات را در هر زمانی که نشسته اید، پشت میز، یا سوار بر ماشین یا هواپیما انجام دهید. در حالت نشسته و هر دو پا را روی زمین در مقابل خود قرار دهید، هر دو پاشنه را بالا بیاورید و به مدت ثانیه نگه دارید. بار یا بیشتر تکرار کنید. بلند کردن را تکرار کنید، اما این بار انگشتان هر دو پا را بالا بیاورید. می توانید این تمرین را با بالا بردن متناوب پاشنه پا و بالا بردن انگشتان پا در یک حرکت تکان دهنده ثابت تغییر دهید. یا پاشنه پا را روی یک پا و انگشتان پا را روی پای دیگر به طور همزمان بالا بیاورید. هنگام نشستن هر دو پا روی زمین قرار داده، یک پا را کمی بالا بیاورید. مچ پا را بار در جهت عقربه های ساعت و سپس بار در خلاف جهت عقربه های ساعت بچرخانید. این کار را با پای دیگر تکرار کنید. در حالی که هر دو پا را روی زمین قرار داده، یکی از پاها را جلوی خود دراز کنید. انگشتان پا را به سمت خود بلند کرده و مچ پا را خم کنید. کشش را به مدت ثانیه نگه دارید و پای خود را دوباره روی زمین قرار دهید. بار یا بیشتر تکرار کنید. همچنین می توانید با کشش دستی پای خود با استفاده از یک بند ورزش یا حوله یا کمربند، کشش ساق پا داشته باشید. روی زمین (یا در رختخواب) بنشینید و پاهای خود را صاف در مقابل خود قرار دهید. یک بند را دور وسط یک پا حلقه کنید و انتهای آن را نگه دارید. در حالی که پای خود را صاف نگه دارید، بند را بکشید تا جایی که کشش را در ساق پا احساس کنید. کشش را حدود ثانیه نگه دارید. این کار را سه بار تکرار کنید، پای خود را در بین حرکات کششی شل کنید. حرکاتی که افراد با فوم رولر برای کاهش تنش عضلانی و کشش ماهیچه ها انجام می دهند، می تواند به جریان خون نیز کمک کند. در حالی که روی زمین نشسته اید، یک غلتک فوم نرم را زیر مچ پا قرار دهید و آن را زیر ساق پا بغلتانید. در حالی که روی زمین نشسته اید، یک غلتک نرم زیر ران خود قرار دهید و آن را زیر زردپی خود بغلتانید. از طرف دیگر، می توانید در حالی که روی زمین یا روی صندلی نشسته اید، یک چوب غلتکی ماساژ را با دستان خود روی همان قسمت های پاهای خود حرکت دهید. از حرکت دادن چوب غلتکی روی مفاصل یا نواحی استخوانی خودداری کنید. در اینجا تمرینات اساسی وجود دارد که می توانید قبل از سایر تمرینات به صورت ایستاده یا به عنوان گرم کردن انجام دهید. تمرین هنگام ایستادن همچنین راه های خوبی برای افزایش گردش خون در هنگام استراحت هستند. برای حفظ تعادل روی صندلی قرار بگیرید. پاشنه های خود را به آرامی بالا بیاورید تا روی نوک پا بایستید. پاشنه های خود را به آرامی با یک حرکت کنترل شده پایین بیاورید. این کار را بار تکرار کنید. برای حفظ تعادل روی صندلی بنشینید. یک پا را بلند کنید، به طوری که وزن شما فقط روی یک پا باشد. موقعیت را به مدت ثانیه نگه دارید. با ایستادن روی پای دیگر تکرار کنید. اگر می توانید، با گرفتن روی صندلی با یک دست، سپس یک انگشت و در نهایت بدون اینکه اصلا صندلی را نگه دارید، تمرین خود را سخت تر کنید. بایستید و پاهای خود را به اندازه عرض لگن باز کنید. با سفت نگه داشتن بدن، بدن خود را تا جایی که می توانید پایین بیاورید. وزن شما باید به سمت پاشنه پاها تغییر کند، پشت شما باید صاف و باید به سمت بیرون کشیده شود. با یک قوز کردن کم عمق شروع کنید و سپس قوز کردن را افزایش دهید. زانوهای شما نباید از کنار انگشتان پا عبور کنند. در نزدیکی دیوار بایستید، توپ را بین پشت خود و دیوار قرار دهید. توپ به محافظت از کمر شما کمک می کند. در حالت قوز به سمت پایین خم شوید، در حالی که به توپ فشار می آورید، پشت خود را صاف نگه دارید. تا جایی که می توانید خم شوید. بار تکرار کنید. برای بهبود گردش خون شناخته شده است. سایر اثرات درمانی یوگا شامل کمک به و بهبود انعطاف پذیری است. جریان یوگا می تواند از ملایم تا شدید متغیر باشد. یوگا در موارد زیر مفید است: دیابت بارداری این جورابها می توانند به بهبود جریان خون و کاهش التهاب و درد کمک کنند. جوراب ها از یک پارچه الاستیک ویژه ایجاد شده که به طور محکم روی ساق پاها و مچ پاها یا روی ران ها و پاهای شما قرار می گیرد. پزشک ممکن است پوشیدن جوراب های فشرده را پس از جراحی برای جلوگیری از لخته شدن خون توصیه کند. آنها همچنین ممکن است جوراب های فشاری را برای کمک به رگ های واریسی یا نارسایی وریدی توصیه کنند. برخی از افراد اگر شغلی دارند که در آن زیاد می ایستند، جوراب های فشاری می پوشند تا پاهای خود را راحت تر نگه دارند. جوراب شلواری ساپورت، چه سبک و چه ساپورت محکم، ممکن است مفید باشد. این جوراب ها در سطوح مختلف فشرده سازی از خفیف تا سفت وجود دارند. این جوراب ها همچنین از نظر مواد، طرح ها، ضخامت و ارتفاع متفاوت هستند. با یک پزشک در مورد نوع و ارتفاع جوراب های فشاری که برای شرایط شما توصیه می کنند صحبت کنید. ممکن است لازم باشد چندین ترکیب را آزمایش کنید تا راحت ترین و موثرترین سبک را برای خود بیابید. بسته به شرایطی که باعث گردش خون ضعیف شما می شود. اگر نشسته اید، از یک میز عسلی برای بالا بردن پاها و کمک به گردش خون استفاده کنید. اگر زیاد می نشینید یا زمانی را جلوی تلویزیون می گذرانید، یک دستگاه چرخه زیر میز می تواند گزینه خوبی باشد. بر اساس بررسی های انجام شده در سال ، فلفل هندی، به ویژه به شکل پودر، گردش خون را افزایش می دهد. تصور می شود بسیاری از گیاهان و ویتامین ها جریان خون را افزایش می دهند. قبل از مصرف هر گونه مکملی برای بهبود گردش خون، حتما با یک پزشک صحبت کنید. برخی از مکمل ها ممکن است در صورت مصرف با برخی داروها اثرات منفی داشته باشند. برخی شواهد نشان می دهد که عصاره شاه بلوط هندی که به عنوان یک مکمل غذایی مصرف می شود به گردش خون در پاها کمک می کند. یک مطالعه در سال نشان داد که شاه بلوط هندی به اندازه پوشیدن جوراب های فشرده موثر است. بالا بردن پاها هنگام خواب می تواند به گردش خون کمک کند و از التهاب جلوگیری کند. بهتر است پاهای خود را بالاتر از سطح قلب خود قرار دهید. بالش‌های تخت این کار را آسان‌تر می‌کنند. تغییرات سبک زندگی می تواند به افزایش گردش خون در پاها و به طور کلی کمک کند. در اینجا چند دستورالعمل وجود دارد: اثرات یک حمام گرم بر گردش خون به خوبی ورزش نیست، اما می تواند کمک کند. ماهی های چرب، سیر، دارچین، و پیاز ترکیب مواد غذایی برای افزایش گردش خون می باشند. افزایش گردش خون یکی از مزایای علمی استفاده منظم از سونا است. قبل از امتحان سونا با یک پزشک صحبت کنید. یک ماساژ حرفه ای ممکن است به گردش خون شما کمک کند. همچنین می تواند به شما در آرامش و کاهش استرس کمک کند. وقتی به خوبی هیدراته می‌شوید، قلب شما کار آسان‌تری برای پمپاژ خون از طریق رگ‌های خونی به ماهیچه‌ها دارد. میزان آب مورد نیاز برای نوشیدن بستگی به سطح فعالیت، آب و هوا و نوع لباس دارد. مطالعات نشان می‌دهد که آنتی‌اکسیدان‌های موجود در چای می‌توانند گردش خون را بهبود بخشند. این هم برای چای سیاه و هم برای صادق است. چای اولانگ به دلیل نحوه فرآوری آن خواص ویژه ای دارد. سیگار بر گردش خون تاثیر منفی می گذارد. نیکوتین با سفت شدن رگ های خونی، جریان خون را محدود می کند. اگر گردش خون در پاهایتان ضعیف است، می توانید اقدامات خاصی را برای افزایش جریان خون انجام دهید. افزایش حرکت یکی از مهم ترین اقداماتی است که می توانید برای بهبود گردش خون بردارید. با یک پزشک صحبت کنید. آنها می توانند به شما در ایجاد یک رژیم درمانی کمک کنند که بهترین اثر را برای شما داشته باشد.

می تواند علت های زیادی داشته باشد. بخش داخلی آرنج یک برجستگی استخوانی است که به آن اپی کندیل داخلی می‌گویند. تاندون‌های اضافی از ماهیچه‌ها در اینجا می‌چسبند و می‌توانند آسیب ببینند و باعث اپی کندیلیت داخلی، " " شوند. یک کیسه پر از مایع (بورسا) برای کاهش اصطکاک، روی نوک آرنج قرار می‌گیرد ( Olecranon bursa ) درد آرنج می‌تواند تحت ت ثیر التهاب تاندون‌ها یا بورسا (جمع بورسا) یا شرایطی که استخوان‌ها و مفاصل را تحت ت ثیر قرار می‌دهند، مانند شکستگی، آرتریت یا عصب باشد. التهاب است. درد مفاصل در آرنج می تواند ناشی از آسیب یا بیماری را شامل هر یک از این ساختارها باشد. بر همین اساس ما سعی کرده ایم در این مقاله شایع ترین علل درد آرنج را بررسی کنیم. فهرست محتوا تاندونیت اپی کندیل جانبی قسمت استخوانی بیرونی آرنج است که در آن تاندون های بزرگ از عضلات ساعد به آرنج متصل می شوند. این تاندون ها می توانند آسیب ببینند، به خصوص با حرکات مکرر ساعد، مانند استفاده از پیچ گوشتی دستی، شستن شیشه ها یا ضربه زدن به بک هند در بازی تنیس. آرنج تنیس‌باز منجر به التهاب تاندون‌ها و ایجاد درد در قسمت بیرونی آرنج می‌شود. آرنج دامنه حرکتی کامل خود را حفظ می کند، زیرا مفصل داخلی تحت ت ثیر قرار نمی گیرد و درد دارد. این درد به ویژه در پایان روز قابل توجه است. حرکات پیچشی مکرر یا فعالیت‌هایی که تاندون را تحت فشار قرار می‌دهند، معمولا باعث افزایش درد می‌شوند. این شرایط، شامل بلند کردن و پرتاب است. درمان اپی کندیلیت جانبی ممکن است شامل کمپرس یخ، استراحت دادن به آرنج درگیر و داروهای ضد التهاب باشد. داروهای ضد التهاب معمول استفاده می شود عبارتند از آسپرین و دیگر غیر استروییدی ضد التهابی داروهای ( NSAID ها) مانند ناپروکسن ( Naprosyn ) ، دیکلوفناک ( Voltaren ) و ایبوپروفن ( Motrin ) بستن آرنج می تواند کمک کننده باشد. بریس های ساده برای آرنج تنیس بازان را می توان در داروخانه های محلی و فروشگاه های کالاهای ورزشی پیدا کرد. تزریق کورتیزون موضعی برای درد مداوم انجام می شود. فعالیت های مربوط به آرنج به تدریج از سر گرفته می شود. استفاده از یخ پس از فعالیت می تواند التهاب مکرر را کاهش دهد یا از آن جلوگیری کند. گاهی اوقات، تسمه های حمایتی می توانند از آسیب مجدد جلوگیری کنند. در موارد شدید ترمیم جراحی ارتوپدی انجام می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اپی کندیلیت داخلی (آرنج تنیس باز) اپی کندیلیت داخلی التهاب در نقطه ای است که تاندون های ساعد به برجستگی استخوانی آرنج داخلی متصل می شود. به عنوان مثال، این تاندون می تواند در تاب گلف دچار کشیدگی شود، اما بسیاری از حرکات تکراری دیگر می تواند به تاندون آسیب برساند. آرنج گلف باز با درد و حساسیت موضعی روی آرنج داخلی مشخص می شود. دامنه حرکت آرنج حفظ می شود زیرا مفصل داخلی آرنج تحت ت ثیر قرار نمی گیرد. آن دسته از فعالیت هایی که نیاز به پیچاندن یا فشار دادن تاندون ساعد دارند می توانند باعث ایجاد درد و بدتر شدن وضعیت شوند. اشعه ایکس برای اپی کندیلیت معمولا طبیعی است، اما اگر التهاب تاندون برای مدت طولانی ادامه داشته باشد، می تواند کلسیفیکاسیون تاندون ها را نشان دهد. درمان معمول شامل ترکیبی از کمپرس یخ، استراحت دادن به آرنج و داروهایی از جمله آسپرین و سایر NSAID ها است. با التهاب شدید، گاهی اوقات تزریق موضعی کورتیکواسترویید (کورتیزون) انجام می شود. استفاده از بند می تواند از آسیب مجدد جلوگیری کند. پس از یک برنامه تمرینی توانبخشی تدریجی، بازگشت به فعالیت معمول بهتر است با استفاده از یخ پس از استفاده همراه باشد. این به جلوگیری از التهاب مکرر کمک می کند. بورسیت Olecranon التهاب بورس در نوک آرنج می تواند در اثر آسیب یا ترومای جزیی در نتیجه بیماری های سیستمیک مانند نقرس یا آرتریت روماتویید رخ دهد یا می تواند به دلیل عفونت موضعی باشد. این اختلال به طور معمول با تورم در نوک آرنج همراه است، در حالی که دامنه حرکت مفصل آرنج داخلی حفظ می شود. شکستگی استخوان های آرنج می توانند در مفصل آرنج یا مجاور مفصل آرنج شکسته شوند ( به طور معمول، شکستگی آرنج باعث درد شدید در آرنج می شود و تصویربرداری با اشعه ایکس برای تشخیص استفاده می شود. شکستگی ها به طور کلی نیاز به بی حرکتی و گچ گرفتن دارند و ممکن است به جراحی ارتوپدی نیاز داشته باشند که شامل پین کردن یا باز کردن مفصل است. پیچ خوردگی رگ به رگ شدن یک آسیب کشش یا پارگی رباط است. یک یا چند رباط ممکن است در حین رگ به رگ شدن آسیب ببینند. این ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که آرنج بیش از حد کشیده شده یا به سادگی گیر کرده است، مثلا در یک برخورد "سفتی". شدت آسیب به میزان آسیب یک رباط منفرد (خواه پارگی جزیی یا کامل) و تعداد رباط‌های درگیر بستگی دارد. درمان شامل استراحت، یخ، بی‌حرکتی، فشرده‌سازی و داروهای ضدالتهاب است. چه بیماری ها و شرایطی می توانند باعث درد آرنج شوند؟ التهاب مفصل آرنج (آرتریت) می تواند در نتیجه بسیاری از اشکال سیستمیک آرتریت، از جمله آرتریت روماتویید، استیوآرتریت، آرتریت نقرسی، آرتریت پسوریاتیک، اسپوندیلیت آنکیلوزان، و آرتریت واکنشی (که قبلا بیماری رایتر نامیده می شد) رخ دهد. به طور کلی، آنها با علایم التهاب مفصل آرنج از جمله گرما، گرما، تورم، درد، حساسیت و کاهش دامنه حرکتی همراه هستند. دامنه حرکت آرنج با آرتریت آرنج کاهش می یابد زیرا مفصل متورم دامنه حرکت را مختل می کند. سلولیت التهاب پوست مربوط به عفونت (سلولیت) معمولا در نتیجه ساییدگی پوست رخ می دهد. هنگامی که ساییدگی یا زخم های سوراخ ایجاد می شود، باکتری های روی سطح پوست می توانند به لایه های عمیق تر پوست حمله کنند. این باعث ایجاد پوست ملتهب می شود که با قرمزی، گرما و تورم مشخص می شود. شایع ترین باکتری هایی که باعث سلولیت می شوند عبارتند از استافیلوکوک و استرپتوکوک. بیماران ممکن است تب با درجه پایین همراه داشته باشند. سلولیت به طور کلی نیاز به درمان آنتی بیوتیکی، خوراکی یا داخل وریدی دارد. استفاده از گرما می تواند به روند بهبودی کمک کند. می تواند منجر به عفونت بورس اولکرانون شود و باعث بورسیت اولکرانون شود. مفصل آرنج عفونی (آرتریت سپتیک) عفونت مفصل آرنج با باکتری (آرتریت سپتیک) غیر معمول است. این بیماری اغلب در بیماران مبتلا به سیستم ایمنی سرکوب شده یا دیابت، کسانی که داروهای کورتیزون مصرف می کنند یا مصرف کنندگان مواد مخدر داخل وریدی دیده می شود. شایع ترین باکتری هایی که باعث عفونت مفصل آرنج می شوند، استافیلوکوک و استرپتوکوک هستند. آرتریت سپتیک آرنج نیاز به درمان آنتی بیوتیکی و اغلب تخلیه جراحی دارد. این بیماری با گرما، تورم، قرمزی و درد همراه با محدوده حرکتی محدود مفصل آرنج مشخص می شود. آرتریت سپتیک اغلب با تب، تعریق و لرز همراه است. استیوکندریت دیسکانس استیوکندریت دیسکانس یک بیماری ناشایع غضروف در مفصل است که در آن غضروف به طور موثر از استخوان جدا می شود. این می تواند منجر به قفل شدن، درد و از دست دادن دامنه حرکتی آرنج شود. استیوکندریت دیسکانس با اسکن MRI یا تصویربرداری سی تی اسکن کنتراست از مفصل آرنج درگیر تشخیص داده می شود. این به طور کلی با ترمیم جراحی آرتروسکوپی و برداشتن غضروف بیمار درمان می شود. تومورها تومورهای استخوانی مفصل آرنج نادر هستند. سرطان اولیه استخوان ممکن است رخ دهد. می تواند بدون درد یا همراه با درد در مفصل آرنج باشد. معمولا با آزمایش اشعه ایکس قابل تشخیص است. اسکن استخوان پزشکی هسته ای نیز می تواند برای تشخیص مفید باشد. گیر افتادن عصب اولنار عصب اولنار عصب "استخوان خنده دار" است که بین نوک آرنج و استخوان آرنج داخلی حرکت می کند. در این محل می توان آن را توسط ساختارهای معمولی یا ساختارهای متورم پس از آسیب "نیشگون" کرد. به این نیشگون گرفتن به دام افتادن گفته می شود. هنگام گیر افتادن عصب اولناررخ می دهد، بی حسی و سوزن سوزن شدن انگشت کوچک و حلقه ای دست ممکن است احساس شود. درد ممکن است در کل ساعد، معمولا در سمت داخلی رخ دهد. مهارت دست می تواند تحت ت ثیر قرار گیرد. درمان شامل اجتناب از ضربه یا فشار مکرر به ناحیه آرنج و استراحت دادن به مفصل آرنج است. گاهی اوقات یخ می تواند کمک کننده باشد. در موارد شدید، تغییر موقعیت عصب اولنار ممکن است مورد نیاز باشد. این عصب اولنار را به موقعیتی منتقل می کند که به طور مداوم توسط ساختارهای اطراف فشرده نشود. متخصصان مراقبت های بهداشتی چگونه درد آرنج را تشخیص می دهند؟ درد آرنج اغلب به سادگی با بررسی شرح حال و معاینه فیزیکی تشخیص داده می شود. بیشتر علل درد آرنج نیازی به آزمایش بیشتر ندارند. همانطور که در بالا توضیح داده شد، برای برخی از بیماری ها، آزمایش های بیشتر می تواند شامل معاینه اشعه ایکس، اسکن MRI ، آزمایش آرتروگرام و آسپیراسیون مایع از ناحیه آرنج درگیر باشد. درمان درد آرنج به علت دقیق درد بستگی دارد. درمان‌های التهاب ساده می‌تواند شامل بی‌حرکتی، داروهای ضد التهابی و استفاده از سرما باشد. درمان شکستگی شامل ریخته گری و ترمیم جراحی است. درمان عفونت شامل زهکشی و آنتی بیوتیک است. پیش آگهی درد آرنج بستگی به علت آن بستگی دارد. مرینات درد آرنج بسته به علت درد آرنج، ورزش ممکن است به بهبودی و جلوگیری از عود بیماری کمک کند. تمرینات و حرکات کششی ممکن است باعث موارد زیر شود: تسکین درد افزایش دامنه حرکتی کاهش التهاب عضلات اطراف مفصل را تقویت کنید تا به شما در جلوگیری از آسیب های بعدی کمک کند. ورزش هایی برای تسکین درد تحقیقات انواع تمرینات زیر را به عنوان کمک به کاهش درد و بهبود نتایج برای افراد مبتلا به آرنج تنیس بازان پشتیبانی می کند: عضلات تحت تنش در هنگام انجام تمرینات خارج از مرکز طولانی می شوند. یک مطالعه در سال نشان داد که این تمرینات باعث کاهش درد در افراد مبتلا به آرنج تنیس بازان می شود. بر اساس یک بررسی تحقیقاتی در سال ، تقویت اکستانسور مچ، یک نوع خاص از ورزش های غیر عادی، ممکن است به کاهش درد آرنج تنیس بازان کمک کند. در تمرینات ایزومتریک، عضلات منقبض می شوند و بدون حرکت قابل مشاهده منقبض می شوند. یک مطالعه در سال نشان داد که تمرینات اکستنشن مچ دست ایزومتریک باعث کاهش درد آرنج تنیس بازان می شود. با این حال، این تمرین به تنهایی نمی تواند وضعیت را بهبود بخشد. برای موثرترین درمان و تسکین درد، یک مطالعه مقایسه ای در سال اشاره کرد که تمرینات غیرعادی باید با تمرینات کششی استاتیک ترکیب شوند. مطالعات متعدد نشان داده اند که تمرینات در آب و تمرینات قدرتی ممکن است برای کاهش درد آرتروز در زانوها و لگن موثر باشد. با این حال، تحقیقات بیشتری در مورد تمرینات برای کاهش درد ناشی از آرتروز آرنج و سایر اختلالات آرنج مورد نیاز است. ایمنی را رعایت کنید. قبل از شروع هر برنامه ورزشی، مهم است که با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد اینکه چه نوع و سطح ورزش برای شما بهترین کار را دارد صحبت کنید. پس از شروع، نکات زیر را در نظر داشته باشید: ملایم باشید و در صورت احساس درد شدید دست از کار بکشید. هنگام بهبودی پس از آسیب، از کشش بیش از حد یا ورزش بیش از حد خودداری کنید. اگر درد شما بهبود نیافت یا بدتر شد، یا اگر تورم یا قرمزی در اطراف آرنج شما افزایش یافت، با پزشک خود صحبت کنید. ورزش اغلب نقش اساسی در بهبودی از اختلال آرنج دارد. چگونه از اختلالات آرنج جلوگیری کنید؟ بیشتر اختلالات آرنج نتیجه استفاده بیش از حد و آسیب است. شما می توانید از آنها جلوگیری کنید: اصلاح تکنیک های ورزشی نامناسب استفاده از گیره با اندازه مناسب روی تجهیزات ورزشی استفاده از کشش صحیح روی راکت گرم کردن و کشش مناسب با استفاده از بالشتک آرنج همچنین مهم است که از کارهای تکراری استراحت کنید. تمریناتی را انجام دهید که می تواند به تقویت عضلات اطراف مفصل آرنج شما کمک کند. برای مشاوره و توصیه با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید. سخن آخر اگر درد طولانی مدت یا شدید آرنج دارید، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود برای تعیین علت صحبت کنید. شما اغلب می توانید شرایط آرنج را با موارد زیر درمان کنید: استراحت کشش یخ فیزیوتراپی با این حال، جراحی ممکن است در موارد شدید ضروری باشد. ورزش و کشش ممکن است درد را به ویژه برای آرنج تنیس بازان کاهش دهد و به بهبودی کمک کند. تقویت عضلات آرنج، استفاده از تکنیک های ورزشی مناسب و استراحت در هنگام انجام حرکات تکراری می تواند به شما در جلوگیری از برخی اختلالات آرنج کمک کند.