Datasets:

ebrigham

/

DBRD

like 0

Omdat iedereen hierover roept, ook begonnen aan dit boek. Na 50 bladzijden worstelen heb ik het dichtgeslagen en weggelegd. Voor mij is er geen doorkomen aan, traag, saai, langdradig.

Premisse: Onze gekende wereld wordt in feite geregeerd door twee stammen, de goeden, de Broederschap van het Licht en de slechten, de Broederschap van de Zuil aka. de Iwnw (spreek uit Joenoe). De Iwnw willen Amerika straffen voor hun betoonde arrogantie na 9/11 door Manhattan van de kaart te vegen met behulp van een Zielenbom, de Ma’Rifat’, gebaseerd op Isaac Newton’s alchemistische naspeuringen. Robert Reckliss, de onwetende messias van de Broederschap van het Licht, dient echter eerste een spoedcursus “esoterische krachten” (7 beproevingen, 7 sleutels, 7 dagen...) te volgen voordat hij samen met zijn medestanders een kans maakt de psychospirituele bom onschadelijk te maken (...1 kans om de wereld te redden). Klinkt deze korte inhoud al wat minder spectaculair dan die op de achterflap, hij heeft dan ook niet de pretentie het boek spannender voor te stellen dan het in werkelijkheid is. Als wollige passages als “De Geestproef test je vermogen te vergeven, lief te hebben, jezelf helemaal over te geven aan de zee van goddelijke liefde waarin jullie beiden slechts twee druppels zijn, maar tegelijk zit die zee ook weer in jullie.” of “Hij zocht de hogere harmonieën die hem tot de geest van zijn vijand zouden laten doordringen” je enigszins afschrikken, laat dit boek dan links liggen. Het staat er namelijk bol van! De zeven proeven worden telkens op identiek dezelfde wijze afgehandeld. Robert wordt door zijn smartphone met GPS-functie naar een bepaald punt in Manhattan geleid. Hij ontvangt daar een cryptisch raadseltje aan de hand waarvan hij een sleutel moet proberen te vinden die de Iwnw (witharige mannen in zwarte pakken!) hem dan telkens trachten afhandig te maken, als praktisch examen voor de proef, zeg maar. Daarna dient Robert zijn wedervaren neer te schrijven op een blog die door zijn vrienden gelezen wordt en die aan de hand hiervan kunnen besluiten of hij al dan niet voor zijn proef geslaagd is. Waarna er telkens een stukje theoretische beschouwingen bij de proef volgt. Als inleiding op de volgende proef krijg je dan een flashback waarin het wedervaren van de bommenmaker uit de doeken wordt gedaan. Een haast kinderlijk naïeve herhaling in vorm, als een soort mantra. Langfield neemt de lezer ook telkens als een museumgids die onwillige bezoekers rondleidt bij het handje om Robert te wijzen op het minste detail dat hij tijdens zijn tochten door New York tegenkomt. Het is alsof hij hierbij uit jaloezie/chauvinisme tracht Dan Brown naar de kroon te steken, voor wat die voor de steden Parijs (De Da Vinci code) en Rome (Het Bernini mysterie) deed, zij het dan op een erg onhandige, niet in het minst tot de verbeelding sprekende manier! Wat is de bedoeling van telkens met nieuwe cryptische raadseltjes voor de dag te komen als je als schrijver de oplossing in de volgende zin al aanbiedt? Wat tracht Langfield te bereiken door elk probleem dat zich voordoet, voortijdig op te lossen door zijn personages X-men-achtige krachten toe te bedelen? Zoals wanneer Robert via geesteskracht het kwik in het ontstekingsmechanisme van een bom laat bevriezen. Of hoe Robert en de Iwnw -op haast groteske wijze- Terri’s kanker met geesteskracht op- en afzetten. Elke aanzet tot spanning wordt door Martin Langfield zelf in de kiem gesmoord. Het kleurenspel en de lichteffecten (energievelden, je weet wel...) tijdens het eindgevecht lijken zo weggelopen uit Star Wars (gevecht keizer-Vader-Luke) of Indiana Jones (arkscène) maar dan zonder het visuele spektakel. Alles wordt door Langfield o zo ernstig opgediend, geen greintje humor... Het vormconflict tussen al het diepzinnig esoterische gefilosofeer en de gekunstelde en gedateerde SF-enscenering zorgen voor een onverteerbare brok lectuur. De verzorgde uitgave van Luitingh met reliëfdruk maakt helaas niets goed. Net zo min als de annex die het boek meekrijgt in de vorm van de betreffende weblog op http://duister-ultimatum.blogspot.com/, een zwakke poging om er een multimediaal evenement van te maken? Als er een Golden Raspberry Award bestond voor het slechtse boek dan stond Martin Langfields’ Duister ultimatum zeker op de shortlist.

Ik kan er niet door komen.. Lees de Engelse variant maar vind het langdraderig en erg tegenvallen heb hem al meerdere malen weggelegd en dan ff een ander boek tussen door..en dan weer opnieuw proberen maar helaas.. Heb het boek nog steeds niet uit

Een warrig boek, het duurde even voordat ik het perspectief doorhad. Het boek voldeed niet aan mijn verwachtingen (een verhaal over het leven van een dochter van een Nederlands meisje en een Duitse soldaat), onder meer omdat er alleen behoorlijk oppervlakkig werd verteld over het leven van de dochter.

De titel van het boek sprak mij heel erg aan. Ik had er heel veel van verwacht en in het begin leek het me ook heel leuk. Tot het boek ineens overging in een heel andere familie in een totaal ander tijdperk. In eerste instantie vond ik dat nog wel aardig maar gaandeweg begon het boek me erg te vervelen. Ik ben er in sneltreinvaart doorgegaan (met mijn e-reader), Had er moeite mee om het uit te lezen. Geen aanrader dus.

Na een serie pakkende pennevruchten vanaf 22-11-63 kakt Stephen King met dit boek behoorlijk in. Een opeenstapeling van clichés, vergezochte verbanden en zelfs onverholen bladvulling. De spanning gloort weliswaar een beetje aan het eind van het verhaal, maar de climax stelt toch teleur. De schrijver laat het einde op een kier, met zicht op nieuwe avonturen van de rechercheur en de detective in een volgend boek? Dat moet dan heel wat beter worden. Was Schone Slaapsters dat hij samen met zijn zoon schreef soms een teken aan de wand? Hopelijk is de meesterverteller niet aan het eind van zijn latijn.

Houd je niet van koken? Gruwel je van verse groente en fruit? Is je favoriete avondeten pizza met een blikje fris? Dan is dit boek iets voor jou. Zo niet, dan kan je dit boek links laten liggen. De ondertitel van dit boek van Eibertje van Halteren zegt het eigenlijk al. Wekelijks duizenden calorieën besparen door slim te kiezen. Dat is best knap! Zeker gezien het feit dat je in dit boek geen foto’s ziet van groente, fruit, volkorenbrood of andere voedzame producten. Er worden namelijk minder “gezonde” producten met elkaar vergeleken. Een paar voorbeelden: knakworsten; welke vitamines en mineralen zitten daar precies in? Roomijs versus waterijs; zitten er in water echt minder calorieën dan in room? Boter; de margarines winnen het van de roomboter. Ja, wellicht als er alleen maar gekeken wordt naar het aantal calorieën. In een aantal andere “voedingsboeken” staat echter dat margarine niet best is voor je lichaam. Roomboter is puur natuur en daar kan je lichaam dan ook voedingsstoffen uithalen. Margarine is zwaar bewerkte, tot niets omgetoverde, waterboter. Aangezien het geheel kunstmatig is, moet je lichaam alleen maar werken om de gifstoffen af te voeren. En ga zo maar door. De schrik slaat helemaal om je hart wanneer je bij een van de laatste pagina’s tegen de “late night-snack” aanloopt. Deze avondsnack bestaat uit een zakje chips-achtige en een blikje frisdrank. Hoe wil je zo duizenden calorieën per week besparen? Dat lukt dan alleen wanneer je er nu al duizenden en duizenden te veel eet. Naast een schrikreactie, wekt het boek ook teleurstelling op. De informatie die er namelijk wel in staat, raakt ondergesneeuwd. Deze pagina’s verdwijnen tussen de vele pagina’s met mooie foto’s van de bovengenoemde vergelijkingen. Eibertje van Halteren (1985) heeft Voeding en Diëtiek gestudeerd. Dat is te merken aan de informatieve stukken over calorieën, suiker en zoetstoffen, het lezen van etiketten en E-nummers. Voorbeelden hiervan: “Vermijd producten waarbij suiker het eerste ingrediënt is dat wordt genoemd” (op een etiket). “Geen suiker toegevoegd betekent niet dat er geen suiker in zit. Zo worden in sommige producten de suikers vervangen door fruitsap. In fruitsap zit ook veel suiker.” “Kies als tussendoortje vaker voor fruit. Fruit zorgt voor vitaminen en vezels, en het geeft je een vol gevoel. Koop een mooie fruitschaal en zorg ervoor dat deze altijd is gevuld en goed in het zicht staat.” Het kan (jammer genoeg) hard nodig zijn dat dit boek op de markt is gekomen. Nederland wordt tenslotte te zwaar. Laten we hopen dat Eibertje nog een boek uitgeeft, maar nu met informatie en vergelijkingen over voedzaam eten. Het boek is namelijk wel leuk vormgegeven en handzaam, dus een gezonde opvolger behoort tot de mogelijkheden

Ik moet toegeven dat ik de vertaling van La septième fonction du langage, zo niet reikhalzend, dan toch vol verwachting tegemoet zag. Een satirische sleutelroman met hoofdrollen weggelegd voor de kopstukken van de French Theory. Het klonk als te mooi om waar te zijn en dat was het dan ook. Barthes, Foucault, Derrida, Deleuze, Kristeva, Eco, Chomsky, Searle, Sollers, we vinden ze allemaal terug in de roman, maar Binet walst ze uit tot groteske karikaturen en gebruikt hun ideeen louter om lollig of bijdehand uit de hoek te komen. Foucault zit, al dan niet onder invloed van LSD in de darkroom, Eco is alleen geinteresseerd in een soort intellectuele Fight Club, Sollers verliest zijn ballen. Ik moest vooral denken aan een citaat van Eleanor Roosevelt: great minds discuss ideas, average minds discuss events, small minds discuss people. De roman begint als Roland Barthes na een lunch met Mitterand, dan nog presidentskandidaat, wordt overreden door een bestelbus. Binet verzint vervolgens dat Barthes vermoord is, omdat hij kennis zou hebben van de zevende, performatieve functie van de taal, waarbij het uitspreken van een zin leidt tot een actie van de toehoorder (zeggen is doen). Om het manuscript van Barthes weer in goede handen te krijgen wordt de humeurige inspecteur Bayard ingeschakeld, die vergezeld door de semiologiedocent Simon Herzog, naar Bologna, de Verenigde Staten en Venetië reist. Maar omdat Binet zich klaarblijkelijk te intellectueel voelt voor het schrijven van een werkelijk spannende en meeslepende thriller (wat Umberto Eco wel goed afging met De naam van de roos), worden hun avonturen nooit meer dan een vlakke, vervelende farce. Als Binet dan ook nog eens pogingen doet de tragische realiteit van de bomaanslag op het treinstation Bologna en de moord door Althuser op zijn echtgenoten, te ‘overwoekeren’ met zijn futloze fictie, dan overschrijdt zijn kloteroman (jij zei het Laurent, niet ik) naar mijn idee de grens tussen wezenloos en smakeloos.

De aankondiging op de achterflap, 'gebeurtenissen in het schemergebied tussen droom en realiteit, een fictieve reis naar Mars, een dementerende vader, een stukgelopen huwelijk, maar ook een nieuwe liefde én drang tot schrijven' belooft dat dit een intrigerend verhaal wordt. Deze onderwerpen zouden de ingrediënten vormen van een zoektocht naar de werkelijkheid. Sybold Deen, die als tiener graag striptekenaar wilde worden, is jaren actief geweest in de marketing als hij besluit zijn leven om te gooien en zich op het schrijven te storten. Tijdloos is zijn debuutroman, een verhaal dat aangekondigd wordt als een zoektocht naar de werkelijkheid. Sybold, de hoofdpersoon van het verhaal, wil schrijven, zoeken naar de werkelijkheid van de tijd en begint een nieuwe relatie met Yvonne. Om dit op een goede manier voor elkaar te krijgen moet hij eerst afrekenen met een relatie uit zijn verleden. Gedurende deze zoektocht gaat hij tevens op zoek naar de werkelijkheid van tijd. De hoofdpersoon vertoont veel overeenkomsten met de schrijver, lezen we in zijn nawoord. Dat betreft niet alleen zijn voornaam. Toch zou het niet om een autobiografische roman gaan. Aan het begin en het einde van het boek wordt de dementerende vader van de hoofdpersoon betrokken. Dit onderwerp wordt niet uitgewerkt en voegt daardoor onvoldoende toe aan het verhaal. Nog voor het verhaal begint staat beschreven dat er enkele nummers zijn die goed te beluisteren zijn als men graag muziek luistert tijdens het lezen. Het betreft prachtige nummers uit de jaren zeventig en tachtig. In het verhaal wordt geregeld naar deze nummers verwezen. Het is bijzonder dat ze vooraf al vermeld worden. Het verhaal begint met een opvallende structuur. Er is sprake van een raamvertelling waarbij verhaald wordt over een ontdekkingsreis naar Mars. Tevens wordt gezocht naar de vader van Sybold. Al snel wordt deze structuur losgelaten. Ook het sciencefiction verhaal stopt hier abrupt omdat het nog niet af is (dit komt naar voren in het nawoord). Gedurende het verdere verhaal worden verschillende literaire technieken en stijlen door elkaar gebruikt. Zo wendt de schrijver zich op een gegeven moment tot de lezer en benoemt dat hij dit nog vaker zal doen. Wat hier het motief achter is blijft jammergenoeg onduidelijk. In een volgend deel gaat de hoofdpersoon op zoek naar de tijd en naar een onplezierig afgesloten relatie en lijkt er sprake van een dubbele queeste. De zoektocht naar de tijd wordt afgebroken zonder een bevredigende uitkomst, wat een onbevredigend gevoel achter laat. Er worden, in dit deel van het boek, kenmerken van magisch realisme toegepast maar dit kan niet voldoende overtuigen. Dit is mogelijk het gevolg dat er momenten zijn dat de roman meer de spirituele kant kiest, dat het onderdeel van het verhaal niet uitgewerkt wordt en dat deze stijl later in het boek weer losgelaten wordt. Op sommige momenten is het boek filosofisch te noemen maar ook dit aspect wordt te weinig uitgewerkt om het boek diepgang te geven en maakt het eerder zweverig. De schrijfstijl is eenvoudig en het boek leest hierdoor gemakkelijk. De zinnen zijn kort en overzichtelijk opgebouwd. Op sommige momenten wekt het irritatie op dat er te veel wordt uitgelegd. Zo wordt met nadruk gewezen op intertekstualiteit. Daarnaast wil de schrijver veel uitleggen. Op het moment dat Yvonne een snedige opmerking maakt schrijft Deen er bij: 'Yvonne zet me even op mijn nummer', een onnodige toevoeging want dat hadden we al gelezen. Zo gebruikt Deen vaak ook meer woorden dan nodig, zoals bijvoorbeeld in de zin: 'Ja het waait en inmiddels zelfs een beetje harder dan eerder.' Dit doet afbreuk aan het leesplezier. Het verhaal zelf komt niet tot diepgang hoewel de hoofdpersoon graag lijkt te filosoferen. Het plot is vlak en een bevredigende ontknoping blijft uit. Geregeld wordt gewezen op het onplezierige einde van een eerdere relatie en dat dit later nog aan bod zal komen. Toch wordt dit niet meer besproken alsof de schrijver vergeten is dit deel van het plot te uit te werken. Anderzijds kan er ook niet gesproken worden van een open einde omdat Sybold aangeeft dat hij klaar is met zijn queeste. Het feit dat het hoofdpersonage niet echt tot leven komt, oppervlakkig blijft en dat hij maar een beperkte ontwikkeling doormaakt versterkt dat de roman niet onder de huid wil gaan zitten. Er wordt een bijna ideale liefdesrelatie beschreven tussen de hoofdpersoon Sybold en zijn nieuwe vriendin Yvonne maar dit wordt niet voelbaar. Jammer genoeg is er te weinig integratie tussen de verschillende ingredienten waardoor het recept mislukt waarbij de verschillende smaken onvoldoende tot hun recht komen. Deen heeft in zijn debuut gebruik gemaakt van vele stijlen en literaire kunstgrepen. Ook heeft hij vele onderwerpen in zijn roman van beperkte omvang gestopt. Het is duidelijk dat hij vele vormen van structuur en stijl kent. Toch kan de roman de lezer te weinig boeien. Mogelijk dat het aantal ingrediënten te veel was voor een roman met deze omvang om echt tot zijn recht te komen. Zo veel smaken op één bord werkt alleen bij een schrijver met zeer veel ervaring en talent. Ik las dit boek in het kader van de Hebban Readingchallenge 2016 categorie: een boek met een (Hebban) beoordeling van 1 of 2 sterren

Je moet je door de eerste 30 pagina's heen worstelen maar dan ontpopt zich een alleraardigst boek over de consequenties van een weddenschap tussen 2 politici. Literaire thriller.

zonder echte verrassingen.,"...een verrassend en verontrustend boek over ongekende spanningen, over bedrog en manipulatie, over pure haat en onmogelijke liefde." Flapteksten zijn bij uitstek middelen die uitgevers benutten om de twijfelende koper over de streep te trekken. Het zojuist aangehaalde zinnetje komt van de achterflap van Noodzakelijk kwaad en lijkt de ultieme garantie voor een spannende tijdsbesteding. Het gaat om een psychologische thriller waarin Appel het gezin van Menno Hulsdonk centraal plaatst. Menno is mede-eigenaar van een bouwbedrijf die zwart geld aanneemt, geld dat hij nodig heeft om zijn vrouw Franka naar de zin te maken. Hun dochter Cécile zit in de puberteit wat de nodige strubbelingen in het gezin tot gevolg heeft. Men leeft volledig langs elkaar heen. Vervolgens is het een zeer toevallige samenloop van omstandigheden die tot moord leidt. Als oplettende lezer is deze ontwikkeling net als de afloop te voorzien. Hoewel het boek in essentie een knap in elkaar gezet plot heeft, wordt het zo belabberd uitgewerkt dat het slaapverwekkend is. De stijl en de wijze waarop de karakters neergezet worden zijn wel goed want de personen komen op de pagina's levensecht naar voren. Maar het zijn tegelijkertijd geen prettige persoonlijkheden. Daarmee blijft Noodzakelijk kwaad een onsympathiek boek, zonder echte verrassingen. Met de flaptekst in gedachten vraag ik me daarom af wat verstaan moet worden onder "ongekende spanningen". Het bleek in dit geval geen garantie te zijn.

Het verhaal van de twee zussen, beiden ongeveer even oud, even ongevoelig en harteloos, kon me niet bekoren. Hannah en Kim lijken twee kanten van eenzelfde persoon. Ze waren van kind af aan op elkaar aangewezen: hun moeder verliet het gezin en liet nooit mee iets van zich horen. Beiden hebben een relatie met, niet toevallig, een Wim, beiden zien hun Wim nauwelijks staan. Hannah heeft een baan: ze schrijft over 'freaks'. Ze zoekt ze op en interviewt ze. Haar rubriek heeft zoveel succes, dat er een tv serie van gemaakt zal worden. Niet iedere 'freak' is blij met alle media aandacht en een van hen neemt wraak. Dan blijken de zussen zelf de grootste freaks te zijn. Ze nemen een one-way-ticket naar Australië en gaan daar op zoek naar hun moeder. Het verhaal is vlot geschreven, maar erg ongeloofwaardig en zelfs vervelend of onbegrijpelijk.

In Amerika is Janet Evanovich inmiddels redelijk doorgebroken en heeft ze een aardig aantal bestsellers achter haar naam staan. Ze debuteerde in 1994 met het boek One For The Money, welke een jaar later als Grof geld voor het eerst op de Nederlandse markt verscheen. Vanwege de prachtige cover viel het mij meteen op en aangezien ze voor dit debuut de John Creasey Award won en nominaties kreeg voor de Agatha Award en de Edgar Award, waren de verwachtingen bij mij hooggespannen. Maar persoonlijk moet ik bekennen dat mijn kennismaking met haar hoofdpersoon Stephanie Plum mij niet echt bevallen is. Het verhaal was mijns inziens vrij zwak, waarbij er onnodig veel zijsprongen werden gemaakt en er hele stukken werden geschreven over personen die voor het verhaal totaal niet van belang waren. Daarnaast sprak ook de humor, die een deel van het boek zou moeten dragen, mij totaal niet aan. Ik moet harder lachen om een lauwe gehaktbal achter een glazen deurtje bij de FEBO in de Ferdinand Bolstraat van Amsterdam dan om de grappen en grollen die in Grof geld in alle flauwte van het papier afrollen. Maar juist de humor in haar boeken wordt door de pers vaak fel bejubeld, dus het kan best aan mij liggen. Ik ben ook niet altijd gecharmeerd van boeken die in de ik-vorm zijn geschreven, en met name in het geval van Stephanie Plum kreeg ik tijdens het lezen soms last van plaatsvervangende schaamte. Mogelijk ben ik niet de doelgroep waar Janet Evanovich voor schrijft. En anders komt het misschien omdat de genoemde gehaktballen in de Ferdinand Bolstraat niet te overtreffen zijn...

Ik heb het boek snel uit kunnen lezen, een weekend, nieuwsgierig geworden naar de hype rond Brown en pas zelf nog in Rome geweest. Mijn mening is dat een actiefilm onder de boeken is. Verder niet erg serieus te nemen vertier. Wel jammer dat andere lezers het door Brown ter berde gebrachte historische feitenmateriaal serieus nemen, zonder dat daar reden toe is. De ongeloofwaardigheid is inherent aan de actiefilm net zoals bij James Bond films, daar kijk je er ook niet van op dat spectaculaire vallen worden overleefd. Als ik mag vergelijken met de fictie en het historisch onderzoek van Ross King: De hemel van de paus (die ook over het historische Rome gaat, maar gebaseerd op de feiten zonder verzinsels en verdichting) dan leest Ross King langzamer maar steek je daar meer van op. Deze Dan Brown, een prettig en toegankelijke leeservaring, niet literair, de laatste honderd bladzijden ook niet spannend meer, een vreemde plotconstructie, met weinig dat langer bij blijft. De foto´s van de kunstobjecten waren mooi.

De Boekerij heeft er overduidelijk veel zin in. Met “Klikspaan” brengen ze in recordtijd het vierde boek uit van de tweeënveertigjarige Engelse auteur M.J. Arlidge. Eerder dit jaar verschenen al “Piep zei de muis” en “Pluk een roos”, respectievelijk het tweede en derde boek in de reeks over de afdeling Zware Misdrijven van de politie in het Engelse Southampton, terwijl vorig jaar met “Iene Miene Mutte” de aftrap werd gedaan. Het gaat zo snel bij de uitgeverij dat ze blijkbaar nauwelijks de tijd hebben om normale titels te bedenken. Bij het debuut van Arlidge twijfelde ze misschien nog even tussen “Tien pond kaas” en “Is de baas”, terwijl het zojuist verschenen nieuwe deel over inspecteur Helen Grace voor hetzelfde geld “Boterspaan” had geheten. Ik denk graag dat de directeur van De Boekerij op het laatste moment zijn veto heeft uitgesproken. Je bent de baas of je bent niet de baas en een titel als “Boterspaan” liet hij natuurlijk niet zomaar door zijn straatje gaan. Genoeg over de vreemde titels. Het gaat – van je ras, ras, ras – uiteindelijk vooral om de inhoud van het boek. Jammer genoeg ben ik daar ook niet al te positief over. Net als zijn vorige boeken leest “Klikspaan” heel erg vlot en in korte hoofdstukken zit de vaart er vooral in de eerste helft van het verhaal weer goed in. Het verrassende niveau van zijn eerste boek weet Arlidge echter bij lange na niet te halen. Het lukt hem ook nog steeds niet om zijn personages beter uit te diepen. Over Helen Grace weten we inmiddels wel het een en ander, maar haar collega’s blijven iedere keer weer in het donker staan. In sommige gevallen overleven ze het boek niet eens en het zorgt ervoor dat het erg moeilijk is om een band te krijgen met het team van Grace. Bij het eerste deel in de serie was dat nog niet zo heel erg en maakte de spanning veel goed, maar bij ieder nieuw deel begint het meer en meer te knagen. Na het lezen van “Klikspaan” neemt de ergernis toe en lijkt het verhaal in combinatie met de hoofdpersoon als los zand aan elkaar te hangen. Dat is jammer, want Arlidge bezit absoluut de kwaliteiten om beter te presteren. Misschien dat hij zijn boeken nog teveel blijft benaderen als een script voor een televisieserie, waar het visuele aspect een belangrijke rol heeft in het leggen van onderlinge verbanden. In een boek zal je dat veel meer moeten uitwerken. Daarnaast haalt de auteur ook steeds weer hetzelfde trucje uit. In de eerste delen had Helen Grace steeds een leidinggevende waarmee ze op voet van oorlog leefde. Na drie boeken was dat wel een uitgekauwd gegeven geworden. Deze keer heeft ze op het oog een betere baas, maar heeft ze de rol van kwade genius gewoon in de schoenen van een ander persoon geschoven. Een ander jasje, maar wel weer hetzelfde gegeven. Zoals je ook de rol van journaliste Emilia Garanita inmiddels blindelings kan invullen, al is het opvallend dat de door haar geschreven stukken in de krant deze keer nauwelijks meer aandacht krijgen dan een of twee regeltjes binnen het verhaal. Er zitten deze keer ook vrij veel ongeloofwaardige stukken in het boek. Een rechercheur zit twee uur zo anoniem mogelijk in de stamkroeg van een verdachte te wachten in de hoop hem daar te kunnen arresteren. Als de man dan eindelijk binnenkomt doet ze haar best om niet op te vallen en op assistentie te wachten. En dus snauwt ze de barkeeper in de volle kroeg af dat zijn bier naar pis smaakt en vraagt ze of hij voortaan niet meer in haar bier wil spugen…. Lekker onopvallend dus. Zo zijn er echter wel meer voorbeelden te noemen. Grace moet zich met geweld ontdoen van een doorgeslagen SM-meester, laat hem bewusteloos achter en is blij dat hij niet weet dat ze bij de politie werkt. Vervolgens is ze iedere dag in het journaal te zien als de rechercheur die de jacht op de brandstichter heeft geopend. Het zorgt tijdens het lezen voor flink wat irritatie, terwijl het verhaal zelf zich tegen het eind zonder enige inspiratie voortsleept . Alles bij elkaar opgeteld maakt het van “Klikspaan” een tegenvallend boek en je kan je afvragen of Arlidge het tij nog wel kan keren. Feitelijk zie je ieder boek fors minder en voorspelbaarder worden, terwijl de ingrediënten wel degelijk aanwezig zijn om een kwalitatief zeer goede serie te maken. Goed kunnen schrijven is gewoon niet genoeg. Het moet een samenhangend en origineel verhaal zijn en bij een serie moeten de personages zich vooral blijven ontwikkelen. Met beide kernvoorwaarden heeft de auteur blijkbaar moeite. Waaruit blijkt dat het bedenken van scenario’s voor televisieseries en het schrijven van thrillers toch echt twee totaal verschillende disciplines zijn.

Voor vader Willy en zoon Steven begon het allemaal in 2005. De twee Vlamingen debuteerden destijds met de politiethriller Blik vol passie en deden dit onder hun achternaam Bogaerts. Willy en Steven hebben de nodige overeenkomsten. Zo zijn beide afkomstig uit de financiële wereld en studeerden ze aan dezelfde universiteit in Leuven. De tweede thriller van het schrijversduo is Het intieme verlangen. Dat Leuven wederom het decor is, zal niemand meer verbazen. De vijftienjarige dochter van een conciërge wordt dood aangetroffen. Naast haar ligt een gsm. Hoofdinspecteur Bottu en zijn assistenten Polak en Coetsier worden op de zaak gezet. Sommige aanknopingspunten wijzen in de richting van de universiteit van Leuven. Het rechercheteam krijgt echter geen tijd alles rustig uit te zoeken. Het blijft namelijk niet bij één dode. Opmerkelijk is dat de slachtoffers allemaal in de hals een gaatje hebben veroorzaakt door een injectienaald. Bovendien vindt er een mislukte aanslag plaats en wordt er brandgesticht in het stadhuis. Bottu'’s team heeft door de opeenstapeling van verschillende gebeurtenissen steeds meer moeite verbanden te leggen. De universiteit speelt een voorname rol in het geheel, maar wat is deze precies? Dat het lastig is meer over de inhoud van het boek te vertellen dan de flaptekst vermeldt, is geen gunstig teken. Naar de oorzaak hoeft niet lang te worden gezocht. Het lijkt wel of beide auteurs zoveel mogelijk hun zegje willen doen, waardoor er een overvloed aan informatie ontstaat. Anders gesteld: de plot van Het intieme verlangen is dusdanig intelligent geschreven dat de chemie tussen het schrijversduo en de lezer nooit kan werken. Zo telt de thriller niet een of twee, maar drie speurders. Het blijft niet bij een of twee doden maar eindigt in een overlijdenspagina vol. Er is niet een handvol verdachten maar een heuse waslijst. Je valt bovendien bij ieder hoofdstuk met de neus in de boter en kijkt door de ogen van een personage van wie je de naam pas een pagina later verneemt. En de lezer hoort dit alles probleemloos te kunnen volgen. Duidelijk is dat de vele personages nog het meest afbreuk doen aan de verhaallijn. Het is alsof je in een botsauto zit; de voor- en achternamen vliegen je om de oren zodat je hoopt dat de rit snel voorbij is. Minstens zo opmerkelijk aan het boek is het taalgebruik. De auteurs lijken getrouwd te zijn met de uitdrukking ‘iemand teken doen’. Correct Nederlands weliswaar, maar het meer gebruikelijke ‘iemand een teken geven’ leest toch echt vele malen prettiger. Tel daar de nodige Vlamismen bij op en je weet hoe laat dat het is. Wat verder ontbreekt, is een sprankelende proloog. Niet ieder verhaal hoeft als een actiethriller van start te gaan, maar de zoetsappige manier waarop de eerste hoofdstukken verlopen, maakt weinig bemind. Het intieme verlangen mag dan wel op vele punten tekortkomen, doordacht geschreven is het zeker. De synopsis zal ongetwijfeld een boekwerk op zich zijn. De Bogaerts zouden voor een functie als rechercheur zeer geschikt zijn. Ze weten daarnaast een bloemrijke stijl te hanteren die resulteert in smaakvolle zinnen. Ergens jammer, want deze feiten tonen aan dat er veel meer in had gezeten. Als het boek uit is moet je helaas concluderen dat meer dan de helft van alle feiten langs je heen is gegaan. De doolhof waarin je op de eerste pagina belandt, doet je op de laatste pagina voorgoed verdwalen.

het vorige boek van Eveline van Haverbeke "de kleur van de sterren" vond ik mooi geschreven. Ik ben van dat boek direct overgestapt naar dit volgende boek, maar dat had ik misschien niet moeten doen. te veel van het zelfde vond ik. En t taalgebruik in dit boek stoorde me opeens erg, heel kinderlijk werd t af en toe in mijn ogen. Jammer, er zaten wel aardige stukjes tussen maar in t geheel viel t boek me toch erg tegen.

Spiegelwoud is het debuut van Kim Houtkamp, en is het eerste deel uit de serie Spiegelkinderen. In een interview omschrijft ze Spiegelkinderen onder andere als ‘een serie over zelfontdekking en het vinden van innerlijke kracht’. Melissa en haar tweelingzus Debbie hebben geen hechte band. Melissa leest het liefst, Debbie is extraverter en avontuurlijker. Maar als Debbie en drie van haar vrienden besluiten ’s nachts het kerkhof te bezoeken omdat daar een magisch beeld zou staan, laat Melissa zich overhalen om mee te gaan. Het beeld verplaatst de tieners naar een andere wereld, waar ze allesbehalve welkom zijn. Het eerste wat opvalt aan Spiegelwoud is dat er iets vreemds is aan de beschrijvingen. Het is geschreven vanuit het perspectief van Melissa, maar tegelijkertijd is het alsof er een onzichtbare, meer afstandelijke verteller aan het woord is, die een film beschrijft die zich voor haar ogen afspeelt. Alleen heeft deze verteller geen oog voor zaken als camerastandpunten, sfeermuziek of nuances in acteerwerk, en concentreert ze zich vooral op hoe alles eruitziet. In het eerste hoofdstuk zit Melissa bijvoorbeeld op het schoolplein en kijkt ze naar vier andere leerlingen. ‘Melissa kende hen allemaal bij naam.’ Haar blik gaat van het ene naar het andere karakter – de slimme Alex, de knappe Kevin, de verlegen Sophie – om te eindigen bij een vierde karakter, en er volgt een lange beschrijving van hoeveel ze op Melissa lijkt voordat er onthuld wordt dat het haar tweelingzus is. Op dezelfde manier wordt Melissa’s moeder geïntroduceerd als ‘een vrouw met chocoladebruin haar’, en hoewel Melissa haar ‘mam’ noemt, is ze voor de verteller ‘mevrouw Klaver’. Deze focus op het visuele – en de afstand tussen de verteller en de gebeurtenissen – blijft als de tieners eenmaal de andere wereld binnenstappen. Ze vergelijken hun avonturen zelf met een fantasyfilm en met Alice in wonderland, en hoewel Melissa af en toe zegt dat ze bang zijn, lijkt dat meer een mededeling dan een emotie die in de handelingen van de karakters doorwerkt. Het wordt snel genoeg vergeten als er mooie jurken gepast moeten worden of er boeken gelezen moeten worden. Een groter probleem is dat de hoofdpersonen in Spiegelwoud eigenlijk heel weinig te doen krijgen. Het grootste deel van de tijd worden ze door iemand begeleid of staan ze onder (tamelijk luxe) huisarrest terwijl bijfiguren erover debatteren of de tieners de doodstraf verdienen of niet. Melissa en haar vrienden lezen zich door een bibliotheek heen, ondervragen hun gastheer voor meer achtergrondinformatie en verklaren van tijd tot tijd dat het allemaal heel oneerlijk is en dat ze de wet niet expres hebben overtreden. De karakters die over hun lot moeten beschikken zijn ondertussen ruwweg in te delen in twee groepen: vriendelijke, bedachtzame, vaderlijke figuren die wel begrijpen dat het allemaal een vergissing was, en wrede, onredelijke karakters die van tijd tot tijd ‘jullie moeten dood!’ roepen. Pas in de laatste hoofdstukken (waarin ongewapende, ongetrainde tieners het opeens op kunnen nemen tegen professionele soldaten) ondernemen de hoofdpersonen zelf wat actie. Maar zelfs dan is Melissa niet degene die het initiatief neemt – de rest van de groep stuwt haar voort. Nu hoeft een hoofdpersoon (of een verteller) niet per se actief te zijn. Maar bij passieve hoofdpersonen zijn hun innerlijk leven, hun perspectief op dingen, hun onderlinge relaties wel veel belangrijker dan bij actieve, handelende karakters. En Houtkamp slaagt er niet in om Melissa of haar vrienden interessant te maken. Innerlijke transformatie is een belangrijk thema in portaalfantasy – karakters keren veranderd terug naar hun wereld, zelfs wanneer die wereld hun vertrek niet opgemerkt heeft. Maar binnen deze tienergroep verandert er niets. Hun blik op de wereld verandert niet, ze leren elkaar niet beter kennen, hun onderlinge relaties blijven hetzelfde en een lezer komt na het eerste hoofdstuk niets nieuws over hen te weten. De relatie tussen Melissa en Debbie wordt ook niet beter of slechter. Ze steunen elkaar tegen een gezamenlijke vijand, maar dat is geen verrassing: hun gekibbel was altijd al ‘zusjes die niet met elkaar op kunnen schieten’ niet ‘aartsvijanden’. Al met al is Spiegelwoud niet vervelend om te lezen – het is vlot genoeg geschreven. Maar het laat ook geen indruk achter.

Ik had dit boek gekozen voor mijn leesclubje waar 8 meiden in zitten... 1 van deze 8 meiden heeft het boek kunnen uitlezen, met veel pijn en moeite. Het is ontzettend saai en langdradig geschreven. Ik ben tot de helft gekomen en toen heb ik 'm weggelegd. Geen doorkomen aan..

De vijfde vrouw is mijn eerste kennismaking met Henning Mankell. Ik vond het boek wel redelijk en het was het uitlezen waard, maar echt een topper... nee toch niet helemaal. Het verhaal is onnodig lang. Wallander moet een aantal moorden oplossen waarvan het lijkt dat ze niks met elkaar te maken hebben. Toch zal iedere lezer al snel doorhebben dat de zaken wel degelijk met elkaar te maken hebben. Daarnaast vind ik het boek overspoeld met somberheid. Niet raar bij een thriller, maar ik bedoel meer inspecteur Wallander. Echt, wat moet die man een verschrikkelijk miserabel leven leiden. Dat vond ik op een gegeven moment toch aardig irritant worden. Er is werkelijk geen moment te vinden dat hij niet somber, moe, ziek, zwak of misselijk is. Of dat nu de moordzaken of zijn privé-situatie betreft. Ook vond ik de ontknoping niet echt bijzonder. Halverwege weet je al in welke richting je moet gaan zoeken. Weinig tot geen spannende plotwendingen wat ik in een thriller wel graag zie. Mankell is een schrijver van wie je moet houden.

Luc Deflo maakte in 1999 zijn debuut met Naakte zielen, een psychologische thriller over het speurdersduo Dirk Deleu en Jos Bosmans. Naakte zielen zal samen met Sluipend gif verfilmd worden. Schimmen gaat over diezelfde speurders, Deleu en Bosmans, maar Deflo heeft ook thrillers met andere hoofdpersonages geschreven. Het boek begint wanneer Deleu zijn eerste jeugdliefje Ingrid Dejongh toevallig tegenkomt. Ze vraagt hem of hij haar laatste brief kan terugvinden. Deleu gaat op zoek naar de brief bij zijn ex-vrouw Barbara maar kan de brief niet vinden. Als Ingrid dit hoort vertelt ze hem dat ze allerlei problemen heeft met haar stiefvader. Ze wordt gestalkt door hem en ze beschuldigt hem van pedofilie. Deleu besluit haar te helpen. Ze kunnen dit wel niet openlijk doen want Ingrid wordt door niemand geloofd. Haar stiefvader is een man van aanzien en je kunt hem niet zomaar beschuldigen van pedofilie. Ondertussen komt Nadia Mendonck, zijn vriendin te weten wat hij aan het doen is. Eerst zijn er wat problemen tussen Mendonck en Deleu maar als je al meerdere boeken van Deflo hebt gelezen weet je dat die er wel meer zijn. Mendonck besluit Deflo te helpen bij zijn zoektocht naar de waarheid. Maar hoe dieper ze graven hoe meer rare ontdekkingen ze doen over het verleden van Ingrid en haar stiefvader. Luc Deflo schrijft in korte, krachtige zinnen, dit vergt in het begin een beetje aanpassing maar het leest ook zeer vlot. Ik had al andere boeken van Deflo gelezen en ik ga er zeker nog lezen. Hij is zeer bedreven in het opbouwen van spanning wat ook deze keer is gelukt. Op het einde van de thriller zie je het hele plaatje in elkaar vallen, maar de spanning valt nog niet weg omdat de schuldige nog wat dingen van plan is. Deflo heeft een goed inzicht in de menselijke psyche, wat van pas komt in deze en zijn andere thrillers. In deze thriller kan hij zich bijvoorbeeld uitstekend in een pedofiel inleven. Ook kan hij zich perfect in Ingrid, de gestalkte vrouw inleven. Deflo kan haar emoties en de sfeer rond het stalken bijzonder goed neerpennen. Het onderwerp, pedofilie, is al vaker gebruikt door misdaadauteurs, maar Deflo kan er toch zijn eigen draai aan geven waardoor het weer interessant wordt. Ook het einde is helemaal anders dan wat je in het begin verwacht waardoor je redelijk verrast bent. Ik had iets meer spanning verwacht en de problemen tussen Deleu en Mendonck zijn niet echt om je zorgen over te maken als lezer, terwijl ik me als lezer juist wil kunnen inleven in het boek. Al bij al vind ik het een goed boek maar ik heb al betere boeken van Luc Deflo gelezen.

Het vervolg op Coeur de Boef (2011). kan los daarvan worden gelezen, al geeft de auteur voor de zekerheid toch maar een samenvatting. Arthur Doringen, hoofdpersonage in dit tweeluik, verliest in deel 1 vrouw en kind. In deel 1 is hij CEO van de Emilius-holding, een energiebedrijf dat hij nieuw leven in moet blazen en heeft hij een verhouding met Suzanne Flores. Van alle (onverwachte) kanten komt hij weer onder druk te staan. Het bedrijf moet afzien van bepaalde investeringen. Schaliegas, daar draait het om en om Russische belangen in de transeuropese pijpleiding om Russisch gas naar Europa te brengen. Maar een Europees consortium wil die bypassen door middel van de Nabucco-pijpleiding met gas uit de voormalige Sovjet-republieken. Zijn tegenstanders schuwen geen enkel middel en het gaat er bepaald niet zachtzinnig aan toe ervaren Doringen en zijn vriendin. De zwangere Suzanne wordt zelfs ontvoerd om de druk op te voeren. Tja, dat weten we dan na een uiterst vlak verhaal, verteld met fletse personages en een plot met als enige ontknopingsmogelijkheid een bloedbad. Dermaux heeft zichzelf (en de lezer) een dienst bewezen door een tweeluik te maken en geen trilogie. Het is nu al gekunsteld en niet echt – of echt niet – spannend. Een ster voor de uitleg over de energieproblematiek en de goede bedoelingen.

Een negenjarig meisje groeit op in het huis van haar voedstermoeder ergens op het platteland net na de tweede wereldoorlog. Zelf put de schrijfster uit de geschiedenis van haar eigen familie. Het boek leest moeilijk wegens de korte zinnetjes en ook de dialogen zijn een wirwar van vragen stellen en soms wel en niet antwoorden geven. Daarom deze twee sterren.

De samenvatting doet heel wat anders vermoeden dan de opsomming van interessante biologische feitjes. Van de ontluikende gevoelens die de lerares aan het wankelen zouden moeten brengen is niets te merken.

Meestal kan ik ook een Young Adult boek best wel waarderen, maar Cel 7 is het allemaal net niet. Zeer zwart-witte personages, talloze herhalingen en een zwak voorspelbaar ongeloofwaardig thema. Met ook nog een uit de lucht vallende cliffhanger om er een vervolg aan te kunnen breien. Enige plus, je vliegt er doorheen, mede door de herhalingen, de wit pagina's en vele pagina's die nauwelijks iets brengen. Maar misschien wel iets voor 12 jarigen (of net iets ouder),

Iedere keer als er een nieuwe Slaughter uitkomt sta ik als eerst in de boekwinkel. Zo ook met Veroordeeld. Wat een tegenvaller; kan haast niet geloven dat het door Slaughter is geschreven. Andere stijl, langzamer, veel minder pakkend, wat kinderachtig verhaal. Hoop dat volgende boek beter is; ze heeft door haar geweldige boeken nog steeds het voordeel van mijn twijfel.

Ik treed recensent Marco volledig bij: er is eerst en vooral geen enkele spanningslijn in dit boek te vinden: de moorden lijken wel excuses om allerhande anekdotes en zogenaamd spitsvondige dialogen te verkondigen. Van een gedegen moordonderzoek is geen sprake en als je vooral daar van houdt, zoals ik, dan sleep je je naar het einde. Jammer genoeg eindigt het boek dan met een ongelooflijke anti-climax. De personages leer je, zoals Marco al schreef, inderdaad amper kennen en kan je in grofheid amper onderscheiden. Al is dit zoals gezegd uit "het leven" gegrepen, boeien kon het me zeker niet. Jammer, maar ik vond dit echt geen goed boek.

Abe woont in een tot apartementen omgebouwde kerk en valt op een dag van de trap. Zijn vriendin Jodie is in alle staten. Ze contacteert Mags de zus van Abe. Abe ligt aan machines en zal nooit meer wakker worden. Er moeten beslissingen genomen worden. Mags is advocate en wil uitzoeken wat er eigenlijk gebeurd is, is hij gevallen of geduwd? De politie schiet niet echt in gang. Tijdens Mags zoektocht leer je ook een en ander uit het verleden van broer en zus kennen. Wat een moeite heb ik gehad om dit boek uit te lezen. Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende personages en dan is er soms ook nog cursieve tekst waarvan het niet duidelijk is bij welk personage dit hoort. Zelfs nu het boek uit mis ik precies vanalles.

Ik ben teleurgesteld, nadat ik al de vorige boeken uit de serie Q gelezen heb, had ik hier meer van verwacht. Het boek had ook met pakweg 150 pagina's minder gekunnen want de zoektocht naar de identiteit van Frank was echt te langdradig en niet spannend. Verder vind ik dat het duo Assad en Carl veel gelijkenis beginnen te vertonen met Fokke en Sukke. Nee, het was me allemaal te veel kolder en te weinig thriller. Volgende keer beter.

Dit boek vormt het naadloze vervolg van Kluun’s succesroman KEVBDD en verhaalt over het leven van onze hoofdpersoon Stijn als weduwnaar. Dat dit ook precies de titel is, geeft al wel aan hoe eenduidig deze roman is. Geen dubbele betekenislagen, geen literaire spelletjes, gewoon een eenvoudig, kort en simpel verteld verhaal in Kluun’s inmiddels bekende stijl. Dat is dan ook wel meteen de belangrijkste zwakte, want, helaas, dit is een erg matig boek. De charme van Kluun’s hitroman was nu juist dat hij de dood van Stijn’s vrouw Carmen, juist door die kale ‘reclame-achtige’-stijl van schrijven op de een of andere manier extra invoelbaar maakt. Die spanning mist ‘De weduwnaar’ echter geheel en dan blijft opeens een wel heel oppervlakkig werkje over. In het eerste boek kon je toch ergens nog wel houden van de egoïstische en hedonistische Stijn, als die toch maar tot het eind zijn vrouw blijft verzorgen, maar in dit boek blijft alleen maar de klootzak Stijn over. Een lummel die zijn bedrijf in de steek laat (waarbij de gevoelloze wijze waarop hij zakenpartner Frenk behandelt tenenkrommend is) en zich stort in seks, feesten en drugs. Een vakantie die Stijn vervolgens met zijn dochtertje Luna neemt in Australië, moet dan waarschijnlijk overkomen als de ommekeer of zelfs de catharsis of zo, maar dat komt totaal niet over. Stijn wordt rondweg een verwend kut-kereltje als die bij de eerste regenbui in Australie alweer moet uithuilen over de telefoon bij wel/niet-vriendin Roos. Tja, Roos. Na Carmen’s dood laat zij ronduit met zich sollen door onze labiele hoofdpersoon. Dat ze dan aan het einde van het boek alwéér toegeeft aan zijn grillen door over te vliegen naar Australië voor een zogenaamde hereniging, is dan voor mij geen geloofwaardige happy end meer.

'Ik heb een verschrikkelijke hekel aan recensenten,' vertelde Marion Pauw in een recent interview met de Volkskrant. De winnares van de Gouden Strop 2009 denkt namelijk dat wij - recensenten - haar boeken niet voor ons plezier lezen, maar alleen maar om haar te betrappen op fouten. Ik kan u, de lezer, mijn collega-recensenten en niet in de laatste plaats Marion Pauw zelf verzekeren dat ik met alle plezier ben begonnen in Jetset, haar vijfde literaire thriller. In Jetset gooit Pauw het over een heel andere boeg dan de voorgangers. Ze wilde ‘het vetste smeuïge boek schrijven dat ze kon verzinnen’, zo vertelt ze in het eerder genoemde artikel. Een whodunit in de geest van de meesteres van het genre: Agatha Christie, maar dan met seks en bloed. Wat dat betreft is ze met verve geslaagd want Jetset bevat een groot aantal elementen die zo uit een “klassieke” Christie gehaald kunnen zijn. Niet in de laatste plaats de kleurrijke, soms op het randje van karikaturale, personages, want dit boek telt er nogal wat. Het verhaal is eenvoudig. Multimiljonair Alexander Zilver huurt een groot jacht af en laat zijn beste vrienden overkomen om zijn honderdste miljoen te vieren. Het wordt al snel duidelijk dat de “vrienden” zonder uitzondering een grondige hekel aan de selfmade miljonair hebben. Voeg hierbij ook een aantal opmerkelijke figuren in de bediening en een onmogelijke gezagvoerder en alle ingrediënten voor een “gezellig” weekje op het water zijn aanwezig. Wanneer Zilver op volle zee dood aangetroffen wordt op zijn kamer is iedereen verdacht. De kapitein met detective-aspiraties gooit het anker uit en besluit niet te rusten voordat hij de dader heeft. Jetset is een “whodunit” in de volste betekenis van het woord. Marion Pauw heeft haar hersens dan ook niet echt gebroken over de “why” of de “how”, en dat is voor mij precies het manco van dit boek. Pauw zet je een aantal keer echt op het verkeerde been en tot aan de ontknoping kan het nog alle kanten op. Dit is echter geen verdienste van een goed doordachte plot, maar volledig te wijten aan de bijna onnavolgbare personages, die het ene denken en het andere doen. Het is voor een lezer bijna onmogelijk grip te krijgen op de personages en het verloop van het verhaal. Voor een aantal lezers is Jetset ongetwijfeld een lekker en vlot geschreven mengelmoes van Gooise Vrouwen en Agatha Christie met een opwindend sausje in de vorm van snelle seks en aardige intriges. De echte (literaire) thrillerlezer zal tot de ontdekking komen dat het verhaal op verschillende plaatsen behoorlijk rammelt en een flinke portie toeval en hier en daar wat raadsels nodig heeft om tot een ontknoping te komen. De epiloog maakte mijn verwarring in ieder geval compleet, want ik heb werkelijk geen idee wat de achterliggende gedachte daarvan zou kunnen zijn geweest.

Een boek wat zo goed verkocht wordt in nederland moet ik toch ook gelezen hebben dacht ik. En na honderd bladzijden begreep ik dus niet waarom dat boek zo goed verkocht wordt. Misschien word ik hier nu afgeslacht maar misshcien is dit meer een vrouwenboek (en geen thriller) en ben ik daar als man niet zo geschikt voor.en dan heb ik het niet over de schrijfster. Als liefhebber van onder meer Nele Neuhaus ben ik zeker een lezer van de vrowuelijke thrillerschrijfsters. Omdat het boek nog geen 300 bladzijden telt, ben ik er toch maar in verder gegaan en het werd er vond ik niet beter op. Slap verhaal en oppervlakkige karakters. Dus kan iemand mij vertellen waarom dit nou in nederland een top tien boek is????????

Wat staat er toch soms een flauwekul op de achterflap van een boek. "Lange dagen" wordt vergeleken met schrijvers als Hermans en Theroux en Pia de Jong zou een "ondraaglijke spanning" hebben gecreëerd....Of misschien ligt het wel aan mij dat ik daar toch weinig van gemerkt heb. In de eerste 100 bladzijden gaat het alleen over de voorbereidingen van de reis en de grote tegenzin van Eva en Steven om er aan deel te nemen. Dat vaders wil wet is wordt al heel snel duidelijk. Daarna is het gezin tot aan blz. 252 bezig om de reis te maken. We komen dan een bijna-verkrachting, een bijna-verdwaling en een bijna-zelfmoord tegen en een eventuele moord, maar op een dusdanige manier dat het niet de minste indruk achter laat. Uit het niets komt Axel dan ook nog met een ontboezeming en vraagt Eva zich af of ze haar bijna-verkrachter misschien de kans had moeten geven om het tussen hen iets te laten worden. In de laatste anderhalve bladzijde worden de spullen door Eva's moeder schoongemaakt en opgeborgen. Hoe het verder met Axel afgelopen is vraagt Eva zich wel af, maar niemand spreekt over hem, wat op zich natuurlijk heel vreemd is als je met een redelijk onbekende zeventienjarige jongen aan zo'n reis begint en hij op een gegeven moment zijn eigen plan trekt. Al met al was het misschien een aardig Y.A boek (of C-boek) geweest, maar voor een volwassene vond ik het allemaal nét iets te eenvoudig.

Ik begrijp werkelijk niet waarom dit een goed geschreven boek is.

Het boek bevat helaas weinig nieuws. Het bevat vooral een verzameling van one-liners, en weinig echt concrete informatie en adviezen. Leuk als je net je opleiding hebt afgerond, niet geschikt voor ondernemers of als je al wat verder in je loopbaan bent.

Op de één of andere manier weet Mirjam Mous mij niet te overtuigen met haar werk. Dit is het tweede boek dat ik van haar lees en opnieuw was ik zo teleurgesteld. Niet elk boek is voor elk lezer, maar blijkbaar is ook niet elke auteur voor elke lezer bestemd. Ik hoor veel mensen lovend over Mirjam Mous, maar ik kan er gewoon niet in volgen. Haar ideeën beginnen goed, maar de uitwerking is vluchtig. Als science fiction liefhebber had ik al een mooi beeld na het lezen van de flaptekst. Je hoopt op wonderen zal ik maar zeggen. Hoe het boek beschreven wordt, is zeer sterk en veel belovend. De inhoud maakt die beloftes niet waar. Is het idee origineel? Ja en neen. De plot op zich heeft een leuke wending, maar op zich is het idee van een chip in de mens niets nieuws. Voor mij is het belangrijk dat je als auteur dat wat mee gaat doen. Maar dit is letterlijke overnamen van wetenschappelijke voorspellingen en vooruitstrevingen. Dat is het eerste puntje waar ik al doorhad dat er te weinig aandacht besteeds is aan dit boek. Het voelt te gehaast en te snel in elkaar gepuzzeld. Het verhaal wordt als een gek verteld. De hoofdpersoon beleefd het niet maar 'leest' zijn eigen verhaal eigenlijk voor. Hierdoor creer je een immense afstand tussen personage en lezer. Het is een opsomming van wat er gebeurd. Super jammer want het begin van dit boek was sterk. Het personage beleefd wat en als lezer word je meegezogen in een mysterieus gebeuren. De switch had nooit gemaakt mogen worden. Dan was het boek misschien tweehonderd pagina's langer, het had wel beter uitegwerkt geweest. Een personage dat zijn verhaal opsomt, saai. Ik hou ervan om met een personage mee te leven en samen na te denken. Hier krijg je helaas die kans niet. In het begin van het boek dan weer wel. Het is ook niet te volgen waarom de auteur die switch heeft gemaakt. Waarom zo sterk beginnen, om zo te eindigen? Want tegen het einde toe leek het alsof alles snel moest gaan en de plot kreeg meer en meer gaten. Plots is iedereen gevlucht en het maakt niemand wat uit, de FBI wordt daar daders zelf erbij gehaald, er vind een enorme tijdssprong plaats zonder aanduiding. Het einde is niets in vergelijking met dat mooie, beschrijvende en volle begin. Als lezer was ik zeer snel weg met het verhaal en was ik echt nieuwsgierig naar meer. Alles was goed uitgewerkt en duidelijk. Die overgang is gewoon de grootste fout van dit boek. Doordat je een band begint op te bouwen met het personage, ga je ook mee beginnen voelen dat al die onzekerheden super moeilijk zijn om te dragen. Maar dan gaat het personage alles vertellen zonder enige emotie, zonder de lezer te betrekken. Het hoofdpersonage ging in de richting van een zeer vol karakter, maar was uiteindelijk te vlak voor een boek als dit. Het was een omhulsel dat door bleef ratelen over zijn eigen leven. Dan loop je helaas wel even tegen een muur. De eenvoud in de taal van 'virus' was hier niet te bekennen. Het boek bevatte duidelijke taal maar voelde niet zo waanzinnig kinderachtig aan. Het verschil tussen beide boeken verontrust me wel een beetje. Lezers komen graag terug bij een auteur die vertrouwd aanvoelt, maar ik had bij allebei de boeken het idee dat het afzonderlijke schrijvers waren. In de schrijfstijl van Mirjam Mous vind ik geen 'rode draad'. Ik vind geen typerend kenmerk dat mij als lezer trekt. Hoewel ik zelf vrij negatief klink, is het idee erachter en de begin uitwerking zeer sterk. Ik kan zien waarom anderen het misschien wel goed vinden. Maar ik ben niet die anderen en die anderen zijn mij niet. Voor mij zijn er teveel belangrijke elementen die missen. Niet elke auteur is voor elke lezer, en ik denk dat dit mijn laatste boek was van deze auteur. Wat ik zeer jammer vind want ik ben iemand die graag elk boek geweldig wilt vinden.

Ik heb mijn best gedaan, maar dit was weer een boek na jaren dat ik niet heb kunnen uitlezen. Ik houd eigenlijk niet zo van liefdesromans, maar soms wil ik dit genre nog een kans te geven. In Kathy's dochter krijgt de hoofdpersoon een relatie met de dochter van zijn ex en dat weet je al na de eerste keer dat zij contact met hem zoekt. Het boek kent een zeer voorspelbaar plot, geen enkele prikkeling en heb ik dan ook na +/- 170 pagina's weggelegd. Dit boek valt voor mij in de categorie flutromans!

Best leuk verhaaltje maar vond het eind niet zo boeiend.

Ruth Oliphant, sherrif en rechter in Schotland heeft twee prachtige dochters, Su-Jin en Leah en een man Bernard. Ruth heeft in het verleden problemen gehad met in zwanger raken en besloten toentertijd Su-Jin te adopteren. Nadat zij net in het gezin haar intrede heeft gedaan, raakt ze in verwachting van Leah. Als ze allebei in de pubertijd zijn, stuurt Ruth hen op vakantie naar Spanje, om een betere band met elkaar te krijgen. Su-Jin raakt betrokken bij een filmpje, waarop te zien is hoe zij seksuele handelingen verricht, dat viraal gaat op het internet. Ruth is woest op degene die misbruik hebben gemaakt van ‘haar’ Su en gaat op onderzoek uit hoe ze de dader kan vinden en bestraffen. Het verhaal begint met het voorval van Su. Daarna krijgen we te zien hoe zij hier mee omgaat en hoe haar familie hier thuis mee omgaat. Het taalgebruik is gemakkelijk en prettig om te lezen. Helen Fitgerald gebruikt verschillende perspectieven om de karakters te laten ‘spreken’. Echter zijn er op een gegeven moment zoveel korte wisselingen in perspectieven en tijdsbestek, dat het op een gegeven moment niet meer duidelijk is in welke tijdsperiode je leest en wie de leidende ‘ik’ is. Dit is verwarren tijdens het lezen en storend. De ontwikkeling van Su is nagenoeg niet aanwezig. Ze zegt het een, maar laat dat niet blijken in de werkelijkheid. De ontwikkeling van Ruth is niet realistisch. Als volger van de wet zou een degelijke rechter niet een ommekeer als deze maken. ‘Verloren Dochter’, heeft een trage opbouw, verwarrende perspectieven en een irrealistisch plot. Echter is het gemakkelijk geschreven en zijn er voor iedereen herkenningspunten aanwezig in de karakters.

Ik werd wel even op het verkeerde been gezet door de flaptekst en de lovende commentaar van Ex libris –“Stachovs boek bevat alles – gelach en tranen, liefde en verraad, eer en vernedering, erotiek – behalve verveling.” Ik vond het echter een stomvervelend boek, meer dan boordevol rommelige alsof suspens, nodeloze bedenkelijke beschrijvingen, een rode draad die voortdurend in de war zit en een manke vertaling. Allemaal ingrediënten die het me mogelijk maken dit werk niet aan te bevelen. Hugo

In het café met vrienden of juist lekker op de bank alleen, met een wijntje. Telefoon altijd aan, even door je berichten scrollen. En natuurlijk die vervloekte datingapp die je nog steeds niet verwijderd hebt. Kijken of je nog een match hebt, of er nog wat leuks tussen zit. Polly en Sam uit de debuutroman caSINO zijn eraan verslaafd. Via de app maken ze afspraak na afspraak en ook in het dagelijks leven gaan ze spannende contacten niet uit de weg. Seks, seks en nog een seks – met die kreet is caSINO in z’n geheel samen te vatten. caSINO is eigenlijk helemaal geen roman, maar een aan elkaar geplakte reeks smerige, verontrustende en soms ook herkenbare seksavonturen. Geschreven door Frieda Mulisch (1974), niemand minder dan de jongste dochter van een van Nederlands meest bekende en geprezen schrijvers. Aan een vergelijking met haar vader kun je je misschien maar beter niet wagen. Daar doet ze zelf overigens ook helemaal niet aan mee, aan die vergelijking. Toch liet ze zich in een interview in de Magriet verleiden tot een uitspraak over Twee Vrouwen van Harry Mulisch. De seks was niet expliciet genoeg beschreven voor haar smaak. Expliciete seks vind je inderdaad meer dan genoeg in caSINO. Veel meer dan genoeg. Veel te veel eigenlijk, om niet te zeggen álléén máár. Afwisselend vertellen Sam en Polly, die beiden rond de veertig zijn, over hun leven. Of eigenlijk, over hun seksleven, want daarbuiten komen we weinig over ze te weten. caSINO had beter uitgebracht kunnen worden als een bundel anonieme verhalen over seksuele avonturen. Frieda Mulisch en haar co-auteur Marc Allick – wiens naam je alleen vindt als je héél goed zoekt, want op de kaft is hij niet terecht gekomen – kwamen namelijk op het idee voor dit verhaal door de verhalen van vrienden. Zelf date Mulisch naar eigen zeggen niet via apps als Tinder, waar de app uit het boek veel van wegheeft. Haar vrienden wisten wel verhalen te vertellen, die van henzelf en die van vrienden en kennissen. Alles uit het boek is echt gebeurd, alleen zijn de affaires, uitspattingen en standjes allemaal aan de personages toegeschreven, natuurlijk. Dat de verhalen echt zijn, maakt het boek alleen maar smeriger. Een vrouw die op je hand poept terwijl je haar van achteren neemt. Getrouwde mannen die vreemdgaan, hun vrouwen die gillend de vermoedelijke minnares opbellen. En niet te vergeten de knappe vader die het blijkt te doen met meerdere moeders van het schoolplein en ook de juf niet overslaat. Pijpen in een lege trein. Knock-out geslagen worden door neptieten. Met een keiharde piemel urenlang in de file staan omdat je dat pilletje wat te vroeg had genomen. Een man die je na de seks zijn kind van één overhandigt omdat hij even een flesje moet warmen – een kind van wie je het bestaan niet eens wist. Uit al die eenzame, zielige, afschrikkende en héél af en toe geile seks bestaat caSINO. Niks mis mee, op zich, als het een doel dient. Wat vertelt al deze seks je? Legt het diepere waarheden bloot? Nee, want alle problemen van de hoofdpersonages worden je kant-en-klaar voorgeschoteld, ook zonder de seks. Is het hilarisch? Nee, hoogstens enkele verhalen zijn amusant, de rest voelt vooral als het vullen van de pagina’s. Legt het machtsverhoudingen tussen man en vrouw bloot? Heel misschien, maar daarvoor heb je slechts een paar scènes nodig, geen heel boek. De titel is wel aardig gevonden. Casino betekent dat liefde een gokspelletje is, en doordat SINO met hoofdletters wordt geschreven, zie je dat er twee antwoorden mogelijk zijn op de vaag om seks of liefde: SI (ja) of NO (nee). Een perfecte naam voor een datingapp dus. Wanneer personages met elkaar praten via de app, zie je emoticons die te maken hebben met het casino. Over emoticons gesproken: de hoofdstukken over Sam worden aangeduid met een courgette, die over Polly met een perzik. Jawel, de universele tekens voor de geslachtsdelen van beide seksen. Oftewel: werkelijk alles draait om seks. En blijkbaar valt er nog veel meer te pijpen, neuken, beffen en vingeren, want naar Mulisch’ eigen zeggen heeft ze genoeg ideeën voor deel twee. De twee hoofdpersonages hebben elkaar intussen ontmoet aan het eind van caSINO. Dat belooft wat.

Van de vier Annika Bengtzon-titels komt Prime time het dichtst in de buurt van de whodunnit: er is een omstreden tv-ster vermoord, er zijn twaalf verdachten en die zijn bijna allemaal aanwezig bij een op Agatha Christie-leest geschoeide ontknoping. So far, so good. De roddel en achterklap van de verdachten die de tussenliggende pagina's beheersen, zijn echter nauwelijks spannend. Het blijft allemaal vrijblijvend gebabbel, omdat er nauwelijks feiten of keiharde bewijzen aan het licht komen. Ook de gebruikelijke relatieperikelen van Bengtzon zijn dit keer weinig boeiend: wie de eerste Marklund-thriller Springstof kent, weet al vanaf het begin dat alles goed komt. Het aardigste is nog de manier hoe op Bengtzon's krantenredactie een graai naar de macht wordt gedaan, al komt de gewipte hoofdredacteur wel wat karikaturaal over. De eerste drie Bengtzon-boeken vind ik uitstekend, Prime time kan helaas niet overtuigen. Het rechtlijnige concept van de whodunnit ligt Marklund niet. En hoewel Viva-lezers daar wellicht anders over denken, werkt haar political correctness in Prime time ook enigszins op de zenuwen.

Bij aanvang waren de verwachtingen hoog. Het werd echter al vrij snel duidelijk dat dit verhaal me niet op het puntje van mijn stoel zou kunnen houden. Het verhaal is soms wat langdradig (vooral naar het einde toe) en de gebeurtenissen die wel extra interessant waren werden juist te vluchtig besproken. Positief punt is wel de humor die af en toe om de hoek komt kijken. Al met al weet Stephen King me met dit verhaal niet echt te overtuigen...

Het boek gaat over een under cover agente van 34 jaar die in een luxe sexclub infiltreert. Het geheel is wat ongeloofwaardig, want het verhaal dient overduidelijk als kapstok om mensen te lokken naar het boek. Sensatie troef. Ik zie niet zo gauw een agente op een avond voor haar werk 5 mannen afwerken. Positief punt is dat het boek heel gemakkelijk wegleest (het is nogal eenvoudig geschreven), zodat je het snel tot je kunt nemen.

Voor iedere bui heb ik wel een boek liggen die erbij past... en nu had ik zo'n ....Mmmm-tussendoor-tijdsverdrijfgevoel. Boek is soms beetje grappig of hilarisch en als het echt autobiografisch is dan is het waarschijnlijk aangedikt en overdreven. De geestelijk gehandicapte broer zorgt soms voor beetje ontroering. Meestal is het boek een wel 'aardig' tijdsverdrijf. Zeker niets meer maar ook niets minder.

In de bieb wordt deze roman ingedeeld bij de psychologische verhalen, zeer ten onrechte vind ik. Nergens kon ik enige diepgang ontdekken, het was vooral een luchtige avonturenroman. De enige verhaalllijn die ik nog enigszins interessant vond was het verhaal dat de beste vriendin van oudtante Mary vertelde. Helaas waren deze stukjes erg kort en ging het vooral over de twee nichtjes, en het verhaal van die twee kan zo in een boekje van de bouquetreeks

Een weinig originele detective over een rechercheur met een problematisch verleden, die een vermissing van een meisje moet oplossen in het gehucht waar ze vroeger zelf woonde.

Er zijn twee dingen die ik gewoon nodig heb bij het lezen van een boek: 1. Emoties. De (hoofd)personen moeten iets met me doen. 2. Realisme. Ik moet erin kunnen geloven, zonder elke pagina te denken: dit kan niet, dit klopt niet, dit is onmogelijk. Het boek faalde voor mij in beide opzichten. Een van de grootste valkuilen is naar mijn idee de vele vertelperspectieven. Het boek heeft meer dan 10 vertellers. Elk hoofdstuk heb je weer een andere verteller en de hoofdstukken zijn ook nog eens heel kort. Het is logisch dat je op het begin dus wat moeite hebt met het uit elkaar houden van de personages, maar ik kan vast niet de enige zijn die het gewoon niet lukte? Er waren personages bij die maar 1 of 2 hoofdstukken hadden en ik had echt geen idee wie iedereen was. Het ergste? Het kon me ook gewoon niets schelen. Ik kon me namelijk echt totaal niet identificeren met de hoofdpersonen, had geen klik met de mensen, en ergerde me kapot aan de clichés die overal voorbij leken te komen (cheerleader wil hottie daten, nerd heeft een nieuwe laptop nodig). Er kon iets verschrikkelijks gebeuren en ik haalde gewoon mijn schouders op, het raakte me niet. Jammer. Een ander probleem was dus dat ik het hele plot niet kon geloven, het was mij te vergezocht. Ik vind het niet erg om mijn 'disbelief' opzij te zetten, maar dan moet de auteur wel zijn/haar best doen. Het plot van dit boek geloofde ik gewoon voor geen seconde. Ik betrapte mezelf er ook op dat ik telkens weer "Kom op mensen! DENK NA!" riep. Geen goed teken. Ik kan nog wel even doorgaan, maar het idee is volgens mij duidelijk. Het was gewoon geen boek voor mij. Maar .... wie weet vind jij het geweldig :-) Er zijn namelijk ook een paar goede punten (daarom de twee sterren): het boek leest heerlijk snel weg, er gebeurt heel veel en het geeft een interessant beeld van social media madness. Het laat je nadenken over de vraag in hoeverre social media te vergelijken is met de echte wereld en dat is in deze wereld best een noodzakelijk iets. Oftewel: lees het en vorm je eigen mening!

De kleur van de cover van Het offer van de baobab is een mooie blauwgroene kleur die zeker de aandacht kan trekken in de boekhandel. In de afbeelding zijn verscheidene elementen zichtbaar die allemaal een link met het verhaal hebben. Op de achterkant een inleiding in het verhaal, waarin vooral de start van het verhaal aan bod komt maar waarin voldoende staat om nieuwsgierig te maken. Het offer van de baobob valt onder het YA genre en dat is zeker passend gezien de hoofdpersonages die een rol spelen. De groep special agents vallen allemaal in de adolescenten leeftijd. Marcus is militair student, sterk in freerunning en komt over als een charmante jongen die weet wat hij wil en daar ook voor gaat. Victoria is een mooie jonge vrouw die zich uitstekend kan redden op haar protheses. Ze heeft een enorm doorzettingsvermogen en een groot rechtvaardigheidsgevoel. De andere leden van de groep komen minder sterk aan bod en daar ligt het ook wel het aandachtspunt voor het vervolg van de reeks, want het thema van mensen met een lichamelijke beperking komt onvoldoende uit de verf op deze manier. Andere thema’s die het duo in het eerder genoemde interview benoemde te willen gebruiken waren freerunning en de militaire opleiding. Ook deze thema’s worden slechts zijdelings aangestipt en hadden veel beter neergezet kunnen worden om van echte meerwaarde te zijn. Het plot op zichzelf is best boeiend en de inzet van een team van jongvolwassenen is een goed gekozen manier om vernieuwend te zijn. Ook is het Kate Kriske wel gelukt om spannende momenten in te bouwen, die toch maken dat je wil doorlezen en wil weten wat er gebeurt is. Qua spanningsboog is de opbouw wel goed en merk je ook dat er steeds meer vaart in het verhaal komt naarmate het einde nadert. De uiteindelijke cliffhanger maakt wel nieuwsgierig naar hoe enkele verhoudingen liggen die in het volgend deel vast nader aan de orde komen, echter het Het offer van de baobab an sich geeft onvoldoende aanleiding om volgende delen ook te gaan lezen.

Bijna vier jaar na de schone slaapster moorden lijkt er wederom een seriemoordenaar actief te zijn in Amsterdam die doet denken aan deze moordenaar. echter die zit al 4 jaar vast en is bovendien terminaal ziek, Rechercheur Pieter Vos vind op het kerkhof Anna Schrijver, de dochter van een bloemenhandelaar op de Albert Cuyp markt. Gedrogeerd maar levend, maar naast haar ligt het lijk van een onbekende man. Vos krijgt van de commissaris, een meedogenloze carrière politievrouw de opdracht zo snel mogelijk met resultaat te komen en de dader te pakken. maar dit blijkt nogal een klus. aangezien het een grote brei is van moeilijke relaties,leugens en bedrog. En de eigenzinnige Vos staat ook nog eens in het persoonlijke boekje van de commissaris die kost wat het kost carrière wil maken, De doden volgen elkaar op en de druk op het team van Vos neemt toe. Al weer het 4e deel in de zogenaamde "Amsterdam" reeks van David Hewson (1953, Yorkshire, VK). Aan alles is te merken dat Hewson als niet Nederlander veel tijd in Amsterdam heeft doorgebracht, maar toch giert hij hier uit de bocht. In zijn ijver om de setting te beschrijven voert hij zaken op die er niet toe doen, danwel die oorspronkelijke Nederlanders niet zo zien of benoemen. bovendien gaat het ten koste van de plot wat rommelig, vrij spanningsloos en van toevalligheden aan elkaar hangt. Hewson kan veel beter, wie weet al weer in het 5e deel of het binnenkort te verschijnen nieuwe deel in de Nick Costa reeks,

Ik ben normaal een fan van Aldiss en keek dan ook uit naar dit boek. De omschrijving duidt op een oplossing voor aktuele problemen die steeds nijpender worden: overbevolking en de uitputting van de aarde als gevolg daarvan. Vandaag hoort massa-migratie van economische gelukszoekers, Marrakech, Goerge Soros en zijn "weg met ons", anti-blank racisme daar allemaal bij. Het boek is een reis door het brein van een schizofrene psychopaat en het verhaal wordt verteld vanuit die persoon. Voor mij waren de individuele woorden en zinnen geen probleem, er een betekenis aan geven wel. Ik vond het dan ook moeilijk om het te doorworstelen (stukken van 40 blz per keer bleken mijn max. te zijn). De plot samengevat op een half blaadje A4 had voldoende geweest, de rest is een zinloze en betekenisloze bladvulling die nergens mijn aandacht kon vasthouden, waar ik geen lijn/verbanden kon ik ontdekken en een complete tijdsverspilling.

Middelmatig werk. Er wordt te geforceerd geprobeerd om belangrijke vormende ankerpunten uit de recente geschiedenis (Berlijnse Muur, Koude Oorlog, 9/11) te koppelen aan jeugdherinneringen van het hoofdpersonage. Deze geforceerd allegorische lading leidt af van het persoonlijke van de herinneringen, maar tegelijkertijd weet het weinig van diepgang te zeggen over de gebeurtenissen waar het naar verwijst. Dit levert vooral een statisch werk op dat zijn eigen hoogdravende pretenties niet waar kan maken

Ricardo Piglia (1940, Argentinië) wordt gezien als een van de grootste hedendaagse Argentijnse auteurs. Ook staat Piglia bekend als een gedegen literatuurwetenschapper. De auteur heeft een hoop titels op zijn naam staan. Voor zijn boek Brandend geld ontving hij de Premio Planeta (een literatuurprijs voor nog niet uitgegeven Spaanstalige romans), en het boek werd succesvol verfilmd. Doelwit in de nacht speelt zich af in het geboorteland van de auteur, Argentinië. Tony Durán bezoekt op een dag een Argentijns dorp. De dorpelingen kennen hem niet en dat zorgt voor de nodige commotie. Men vermoedt dat Tony Durán een relatie heeft met de beeldschone en tevens stinkend rijke zusjes Belladona. Het lijkt alsof het geluk Tony is toe komen waaien, maar dan wordt hij dood aangetroffen in zijn slaapkamer. De gepensioneerde commissaris Croce wordt op de zaak gezet. Het oplossen van dit mysterie is echter niet zo eenvoudig als het lijkt. Niet alleen de inwoners uit het dorp liggen dwars, ook de officier van justitie werkt flink tegen. Een journalist uit Buenos Aires zit ook achter de feiten aan. Doelwit in de nacht is een psychologische thriller met oog voor detail. De auteur maakt gebruik van voetnoten waarin extra informatie wordt verschaft. Vooral aan het begin van het boek, als je nog niet in het verhaal zit, zorgt dit voor een vervelende afleiding. De hoofdpersoon, Commisaris Croce, is een nuchtere man die met beide benen op de grond staat. Hij moet uit de roddels die de dorpelingen verspreiden de waarheid zien te halen, wat niet meevalt. Er worden veel vermoedens, beweringen en gedachten uitgesproken, dus het oplossen van de puzzel vergt een hoop inspanning en doorzettingsvermogen van Croce. De schrijfstijl van de auteur spreekt je aan, of vind je helemaal niets. Ditzelfde geldt voor de verhaallijn. Doelwit in de nacht is geen luchtig verhaal. Het is ook niet zenuwslopend spannend, maar een beetje saai. Een literaire thriller is het dan ook niet, eerder een misdaadroman. Toch zal er zeker een grote doelgroep zijn met interesse in het werk van Ricardo Piglia.

Wat een depressief boek is dit. Ik heb een recensie exemplaar van de uitgever gekregen, en ik ben blij dat ik het boek niet zelf gekocht heb. Iedereen in het boek vind/krijgt een pluizig beestje (De Fuzzie uit de titel) en heeft sinds die tijd geen/zin meer om de relatie met mensen te onderhouden. Hier raak je bijkans van in een depressie, maar het geeft ook weer hoe wij erg met onszelf bezig zijn, en niet met de wereld om ons heen. Ik vond het ook ergerlijk dat er regelmatig tussen de hoofdpersonen in het boek heen en weer gesprongen word, waardoor ik regelmatig de weg kwijt was.

Emily Koch werkte jarenlang als journalist in Bristol, maar stopte met haar baan om een mastergraad in Creative Writing te halen aan Bath Spa University. Als ik doodga voor ik opsta is haar debuut. De cover is niet heel erg bijzonder, maar het verhaal op de achterkant triggerde mij wel. Ik hoopte op een spannend verhaal. Ik vind het vervelend om te zeggen, want ik weet dat een auteur zijn best heeft gedaan en graag goede recensies wil, maar ik kan het bij dit boek helaas niet geven. Ik heb zelden zo'n saai boek gelezen. Ik heb iedere x een stukje gelezen en dan weggelegd, omdat ik het zo slaapverwekkend vond. Er gebeurd niks. Het verhaal kabbelt maar door. Het einde was een klein beetje verassend daarom geef ik het 2 sterren!

Een prettig boek om te lezen, echter geen Camilla Lackberg zoals haar vorige boeken. Een wat oppervlakkig vakantieboek over een vrouw (Faye) met een naar verleden (gewelddadige vader) die verliefd wordt op de verkeerde man (Jack) en vervolgens wraak neemt. Echt wel een “lekker” boek om te lezen maar niet heel spannend, plot niet heel verrassend en vooral wat weinig diepgang!

Mila van 12 is goed in het oplossen van raadsels en voelt mensen feilloos aan! In gedachten zet ze alle aanwijzingen op een rijtje en komt zo tot een conclusie. Deze ''gave'' is zeer handig maar vooral, als Matthew, een oude vriend van haar vader spoorloos verdwijnt. Mila weet zeker dat zij hem kan vinden! Als haar zoekpogingen tot niks lijken te leiden,begint ze te twijfelen aan haarzelf & haar gave. De situatie blijkt toch wat complexer te zijn!.. Dit boek heb ik gelezen omdat ik deelneem aan de ''7 Days Reading Challenge''! ''Mij niet gezien'' is geschreven door Meg Rosoff, vooral bekend van het boek ''Hoe ik nu leef''! In dit boek: ''Mij niet gezien ''worden er geen ''aanhalingstekens'' gebruikt en dit leest erg lastig en zorgt vaak voor verwarring! Ook verwarrend is het dat Mila haar ouders bij hun voornamen noemt maar soms ook over ze spreekt als vader en moeder. Mila is 12, maar het taal gebruik lijkt daar absoluut niet naar. Al lezend denk je dat ze veel ouder is en dat is jammer want het komt niet erg realistisch over! De korte hoofdstukjes zijn wel prettig. De plottwist is verrassend, maar kan voor mij de negatieve punten helaas niet goed maken!

De schrijver maakt literair misschien een ontwikkeling door. In de verwerking van haar eigen jeugd(trauma) komt weinig verandering. Tijdens het lezen van het boek is het alsof ik de schrijfster zelf haar verhaal hoor lispelen. Misschien ben ik te gekleurd, omdat ik zelf uit de gemeenschap kom. Maar bevrijding hieruit kan ook op een andere manier door niet in frustratie achterom te lijven kijken, maar in vertrouwen vooruit....

De wrede Libische dictator Kolonel Ghadaffi leeft niet meer, maar de subversieve organisatie die hij opzette is alive en kicking. Deze organisatie is werkelijk óveral en infiltreert als een ware vijfde colonne overheden en politiek over de hele wereld. Dat is - denk ik - de strekking van Alexandra's reis van M. Terveel. Daar zit een Dan Brown meets Ludlum-verhaal in zou je denken, maar dat komt er niet uit. Dit boek lijkt een weerslag te zijn van de wereld van Terweel zelf. Terweel put zich uit in een enorme dynamiek en een fors aantal naschriften. Hij haalt enorme hoeveelheden feiten overhoop en goochelt met minstens vijf verschillende verhaallijnen. Dat dat tot succesvolle boeken kan leiden, bewees James Clavell met meer dan 1.000 bladzijden tellende klappers als Shogun en Wervelwind. Maar dan moet je wel van verdomd goeden schrijvershuize komen. Op de achterflap wekt de schrijver de indruk dat hij een moderne Eduard Douwes Dekker is, die de wereld wil waarschuwen tegen gewelddadig Arabisch kolonialisme. Je moet maar durven. Het boek is echter verre van een literair hoogtepunt in de Nederlandse letteren. Het is ook niet - zoals de Max Havelaar - gesitueerd in een pand aan Lauriersgracht in Amsterdam, maar schakelt tusen diverse Arabische en Europese hoofdsteden en het eiland Malta, dat een sleutel zou vormen in het raadsel dat hoofdpersoon Alexandrea moet zie op te lossen. Deze hoofdpersoon is handelaar in 'koffij' noch resident in een woelige Indonesische provincie, maar een vrouw die zich met moeite de gretige Arabische handen van het lijf kan houden. Wat de leesbaarheid niet bevordert is dat Terweel er zo z'n eigen spellingsregels op nahoudt" woorden die aan elkaar horen bijvoorbeeld, worden steeds los gespeld. Self-publishing kan de mooiste boeken opleveren, zoals Wolfskind van Ton Vogels. Maar ook producten die onvoldragen aanvoelen, zoals het onderhavige. Eigenlijk nul sterren, omdat het boek in elk opzicht (leesbaarheid, personages, inhoud, zeggingskracht, taal, plot, spanningsboog, etc. etc.) faalt. Maar omdat Terweel de indruk wekt er enorm in te geloven, anderhalve ster als aanmoediging.

In Enkele Reis is Suus met haar dochtertje Sterre en haar zus Anouk naar Portugal verhuisd om een nieuw leven op te bouwen. Een stap die de auteur onlangs zelf ook heeft gemaakt. Vrijelijk gebaseerd op de verdwijning van Maddie McCann, verdwijnt dochtertje Sterre spoorloos vanuit haar bedje en dan volgt voor Suus en haar gasten een onzekere tijd. ‘Enkele Reis’ is het tiende boek van Marelle Boersma dat is verschenen op de symbolische datum 10-10-2015, tien dagen lang voor een prijs van tien euro. In het oeuvre van Marelle zitten enkele werken die mij zeker hebben weten te boeien, met ‘Vals Alarm’ als hoogtepunt. Ook ‘De Babymakelaar’ die binnenkort verschijnt onder een nieuwe titel, ‘Nobody’ en ‘Schaduwspelen’ heb ik met veel plezier gelezen. Helaas zijn er ook enkele boeken van Marelle die me niet hebben weten te bekoren, zo vond ik ‘Ik volg je’ tegenvallen en kwam ik niet door ‘Moederziel’ heen geploeterd. Helaas moet ‘Enkele Reis’ zich in dat laatste rijtje scharen. Het wist me niet te vatten. In ‘Enkele Reis’ komt de spanning niet van de grond. Suus belandt in een zeer benarde situatie en als lezer krijg je de emoties die daarbij horen heel goed mee. Marelle weet de paniek van een moeder wiens kind spoorloos is, goed te beschrijven. Het gevoel komt over, maar het verhaal kabbelt daardoor enorm. Er komt geen vaart in. Steeds maar weer die beschrijvingen van het landgoed, de emoties en het verleden, terwijl je eigenlijk gewoon wilt weten wat er met dat meisje aan de hand is en wat er gaat gebeuren. En dan wordt het verhaal ook nog afgewisseld met schuingedrukte passages onder de noemer ‘Het Zorgenkind’ waarvan enige tijd onduidelijk blijft wat de toegevoegde waarde daarvan is. Doordat je hier bijna hetzelfde leest als wat er al is gebeurd – met vaak enkele details die nieuw zijn – verliest het verhaal nog meer vaart. Daardoor heeft ‘Enkele Reis’ mij niet weten te bekoren.

Lydia Verbeeck werd in 1948 in België geboren. Tot 1990 gaf ze geschiedenisles. Toen al begon zij met het schrijven van verhalen. Vanaf 1990 werd ze scenariste en schreef ze scenario’'s voor televisiefilms, luisterspelen, een musical en afleveringen voor een jeugdreeks. Tussen 1987 en 2006 schreef ze 14 jeugdboeken. In 2007 verscheen Toevluchtsoord, haar eerste historische thriller die, samen met de in 2009 verschenen thriller Verzegeld, genomineerd werd voor de Hercule Poirotprijs. In deze vijfdelige reeks (met Godfried Lesage in de hoofdrol) is Schijndood het laatste deel. Het is niet verwonderlijk dat al deze verhalen zich in Lier afspelen: Lydia is namelijk in haar vrije tijd stadsgids in Lier. Godfried Lesage is schout van Lier en heeft een zoon Simon. Zijn stiefzoon, Marcus, werd op zijn zesde ondergebracht bij monniken omdat hij onhandelbaar was. Jaren later ontsnapt Marcus, samen met een andere jongen, en komt terug naar Lier om wraak te nemen op diegenen die hem weg hebben gestuurd. Hij doodt de stalmeester van zijn stiefvader en lokt Simon in de val. Godfried, die een tijdje dacht dat Marcus dood en begraven was, komt er dan achter dat dit niet het geval is. Hij moet op zoek naar zijn zoon Simon voor het te laat is. Wouter Meyvisch is wachtmeester in Lier en houdt zich bezig met kwalijke en ongeoorloofde gokpartijen in De Negen Levens, een kroeg die gerund wordt door Wanne Heerlyck en Griet. Martje, die als hulpje in de kroeg werkzaam is, is zwanger en er wordt gewed op het geslacht van de baby. Dit is echter doorgestoken kaart van Wanne en derhalve worden hij en Griet door Meyvisch opgepakt. Meyvisch zelf heeft Martje onderdak bij hem en zijn moeder verleend. Schijndood is een verhaal waar je je, zeker in het begin, doorheen moet worstelen. Veel verschillende personages en veel gebeurtenissen in verschillende tijdslijnen maken het heel moeilijk de hoofdlijnen in het verhaal te ontdekken en te volgen. Het verhaal speelt zich afwisselend in 1612, dan weer in 1603 af en springt van de ene verhaallijn naar de andere. Daardoor leest het niet gemakkelijk weg. Integendeel. Spanning is er niet of nauwelijks te vinden, tot op de laatste 40, 45 pagina’'s na, hoewel wat er zich dan afspeelt eigenlijk ook niet écht heel spannend is. Vanaf het moment dat Simon verdwenen is, beginnen de verhaallijnen zich op te lossen en komen afschuwelijke geheimen aan het licht. Verdwijningen, experimenten, martelingen en moord, alle gruwelijkheden uit het verleden worden onthuld en vormen de ontknoping van de verhalen in Schijndood. Dit is wat mij betreft dan ook het enige positieve aan dit boek: hoe Lydia Verbeeck alle losse eindjes tot een goed en enigszins aanvaardbaar einde heeft weten te brengen. Ondanks het feit dat de verhalen in Schijndood zich aan het begin van de 17e eeuw afspelen, komen er zaken in voor die nu nog steeds in het nieuws zijn, tot aan het misbruik door geestelijken aan toe. Een aantal zaken verandert in de loop der eeuwen helaas nog steeds niet….

In het afgelopen jaar is de totale opbrengst van crowdfunding in Nederland gegroeid van 63 miljoen euro naar 128 miljoen euro. Bij crowdfunding zoekt een bedrijf naar financiering voor projecten door een grote groep mensen te vinden, die ieder een klein bedrag investeren. Het is een vorm van crowdsourcing, het uitbesteden van een taak aan een grote groep (de ‘crowd’) in plaats van aan een professional of één enkel ander bedrijf. Het meest bekende voorbeeld van crowdsourcing is Wikipedia, de gratis online encyclopedie. Volgens Lior Zoref kan je het principe van crowdsourcing op veel meer toepassen dan alleen op het werven van fondsen of het publiceren van een online encyclopedie. Mindsharing, de titel van zijn boek, is de naam van een proces waarmee we problemen kunnen oplossen, besluiten kunnen nemen, onze creativiteit kunnen ontplooien en ook nog eens makkelijker en gelukkiger leven. Dat klinkt als te mooi om waar te zijn, en dat is het dan ook. Mindsharing stelt niet veel meer voor dan het inzetten van je netwerk bij het oplossen van problemen. Eerst moeten we kiezen welke sociale netwerken we gaan gebruiken, daarna moeten we zorgen dat we een flinke groep volgers hebben, groot genoeg om bij elke vraag die we stellen tot een groot aantal antwoorden te kunnen komen. Daarna moeten onze volgers daadwerkelijk bereid zijn om onze vragen te lezen en te beantwoorden. Zorefs antwoord hierop laat zien dat we hier niet met een baanbrekende theorie te maken hebben: ‘Er is maar een ding dat je moet onthouden als je werkzaam bent in de marketing: maak een onuitwisbare indruk.’ Dat doe je door waarde toe te voegen. Dat zegt nog niks, maar daarna maakt hij het nog vager, alles kan namelijk van waarde zijn. We moeten dingen delen, die mensen laten lachen, huilen, of nadenken over de schoonheid van het leven. Als we dit maar een tijd volhouden, dan krijgen we vanzelf een grote groep volgers en liggen de enorme mogelijkheden van mindsharing aan onze voeten. Wat volgt is een serie voorbeelden van interacties op Facebook, Quora en LinkedIn, die ons moeten overtuigen van het feit dat mindsharing de toekomst mede vorm kan geven. Als we samen denken, kunnen we een aantal van de grootste problemen van de toekomst oplossen en de toekomst van onze kinderen en van hun kinderen en van nog vele generaties na hen veiligstellen. In een presentatie voor TED liet Zoref het publiek in de zaal het gewicht raden van een os die hij op het podium had meegenomen. Het gemiddelde van de schattingen was vrijwel correct en liet op fraaie wijze zien dat de zogenaamde wisdom of the crowd kan resulteren in goede voorspellingen of schattingen. Deze en andere anekdotes zijn aardig, maar niet voldoende om een flinterdunne theorie die grotendeels uit open deuren bestaat van voldoende vlees op de botten te voorzien.

Ik heb dit boek gelezen voor de leesclub en dit is dan ook de enige reden dat ik dit boek helemaal uit heb gelezen want het was totaal niet mijn smaak. Door de achterflap van het boek was ik erg nieuwsgierig naar het boek, maar het maakte de verwachtingen niet waar. Het boek gaat van de ene persoon naar de andere persoon waardoor je je in het begin afvraagt hoeveel personen er nog gaan komen en waar het naar toe gaat. Uiteindelijk blijven er 3 hoofdpersonen over, Pekman, meneer steeghuizen en Rosa. Pekman is net zijn vader verloren en de begrafenis word verstoord door een clown. Meneer steeghuizen is een klant kwijtgeraakt op het werk en rijd met de auto een meisje. Rosa is de vriendin van het aangereden meisje. Ze kennen elkaar niet maar zijn eigenlijk allemaal op een manier met elkaar verbonden. Ze zijn allemaal op de vlucht uit hun leven en komen samen op zee.

Het verhaal komt langzaam op gang,eer dat je weet hoe de vriendschappen,expartners en oude bekende van de hoofdpersoon Blanca kent zit je op de helft van het verhaal.Het was niet wat ik me van had voorgesteld.Jammer. Er zaten hier en daar wel een paar goede passage's tussen maar meer ook niet.Het verhaal is wat poetisch geschreven,ook daar moet je een liefhebber van zijn.

Het boek is mij heel erg tegengevallen. Wat een oninterressant boek...er gebeurt eigenlijk niks behalve dat Jill verdwenen is en het onderzoek kabbelt maar voort, zonder enige spanning. Zelfs de romantiek was niet interessant en het verhaal begon mij al heel gauw te vervelen. Een langdradig verhaal waar je je doorheen moet worstelen. Je verwacht steeds dat het nog wel mooi zal worden, maar dit is beslist niet het geval.

Het boek Slachtoffers is het eerste boek van Alex Kava dat ik gelezen heb en ik moet eerlijk zeggen dat het me nogal is tegengevallen. De quote op de cover - New York Times Bestseller Auteur - is voor mij niet waargemaakt, helaas. En de Quote van Tess Gerritsen - "adembenemende spanning" - al helemaal niet. Het kan natuurlijk dat Tess Gerritsen een andere smaak heeft, hoewel ze zelf heel goed schrijft, maar dan nog. Het boek begint spannend met een kist met ledematen, die gevonden wordt, daardoor ga je veel verwachten van het verhaal. Maar eigenlijk vind ik het verhaal erg voorspelbaar en mede daardoor niet echt spannend. Maar als tussendoortje - op momenten dat je wilt ontspannen met een boek dat niet teveel aandacht vraagt, is het zeker niet verkeerd. Alex Kava heeft veel fans, heb ik begrepen, het kan natuurlijk zijn dat dit een wat minder boek is in de Maggie O'Dell serie. Ik kan er zelf niet meer van maken dan twee sterren, helaas. Maar ik heb het toch leuk gevonden eens kennis te maken met deze veelgelezen auteur.

'En terwijl zijn hart in een peilloos diepe, zwarte afgrond stortte, haalde Thomas de trekker over. ' In De Doodskuur volgen we opnieuw Thomas. Op dit punt wist hij al te ontsnappen uit het labyrint en wist hij te overleven in de schroei. Door het verraad dat plaats vond in de schroei en de terugkerende herinneringen slaan de twijfels bij Thomas toe. Wie is er nog te vertrouwen? Verscheurt door zijn twijfels moet Thomas het gevecht aan. Tegen WICKED maar ook tegen zichzelf. Wanneer houden de leugens op? Gemixte gevoelens toen ik dit boek las. Op verschillende momenten merkte ik dat ik mezelf er echt toe moest zetten om door te lezen. Een goede verhaallijn ontbrak en delen die te langdradig waren. In het eind werd alles me duidelijk. Alle puzzelstukjes vielen in elkaar en het werd een logisch geheel. De epiloog was nodig voor een goede afsluiter. Al met al een traag boek, maar wel een bevredigend einde voor de trilogie. Ik geef De Doodskuur ⭐⭐ De Doodskuur is het derde deel van de Labyrint-renner trilogie. De Trilogie is volledig verfilmd. Meer recensies van mij lezen? Volg me op instagram @eerstehulpbijlezen

Boeiend verhaal voor in andere culturen en religies geïnteresseerden staat er op de achterflap. Helaas vond deze in andere culturen en religies geïnteresseerde persoon het verhaal niet echt boeiend. Beetje slap verhaal met als enige uitzondering een scherpe analyse in een tempel vol met apen: Nu staarden ze haar vanuit alle hoeken aan met hun kleine, snuggere ogen. Waakzaam, alsof ze een indringster was, alsof ze een groot gevaar vertegenwoordigde. Alice voelde zich ongemakkelijk. "Begrijp je het?" vroeg David, alsof hij haar gedachten kon lezen. "Het zijn kleine dieren die niemand kunnen bedreigen en niettemin ben jij degene die zich bedreigd voelt, is het niet?" Ze knikte. "Maar waarom is dat zo?" vroeg ze. "Omdat ze met velen zijn en omdat ze op dezelfde manier denken" antwoordde David Graffenberger. "Dat is de reden dat ik altijd de aandrang voel om me tussen hen te begeven. Ze herinneren mij eraan hoe weinig ervoor nodig is om alles oncontroleerbaar te maken." Verder voegt het verhaal van Alice Christensen niet zoveel toe. De gebeurtenissen zijn voorspelbaar en de personages weinig aansprekend. Over andere culturen en religies, hun overeenkomsten en verschillen kom je niet veel nieuws te weten. Alles bij elkaar een beetje een flop.

ik vond het een matig boek de spanning was ver te zoeken

De 15 jarige Gwen tekent graag. Haar tekenblok gaat overal mee naartoe. Naast tekenen vind ze een paar jongens van school ook erg interessant. Moet haar vriendin Katja praat ze hier veel over.Super spannend, met meiden onder elkaar. Bij Katja voelt Gwen zich veilig. Haar moeder is ook zo aardig. Totaal anders, dan haar eigen moeder. Bij Gwen thuis is het wel anders, veel ruzies en haar moeder is weinig thuis. Als de twee vriendinnen de krantenwijk lopen, maken ze plannen om op date te gaan, want Gwen vindt Danny wel heel erg leuk.Vindt Danny dit ook? En gaat dit goed? Je leest het in Verslingerd. De pijlen van Cupido en een warm nest bij vriendin Katja zijn mooie elementen. De cover is apart en past mooi bij het verhaal. Gwen is verslingerd aan een aantal zaken. Zo is het tekenen en bij de schommel afspreken en super hobby van haar. Tenslotte heeft ze een oogje op een jongen. Die ze wel erg leuk vindt. In dit 2e deel van de trilogie staat Gwen centraal. In de vertelperspectief is 3e persoon, lees je haar verhaal. Gwen blikt terug naar haar schooltijd. Op 15-jarige leeftijd zat ze in klas 3C, van het voorgezet onderwijs. Elke keer als ze Danny ziet maakt haar hart een sprongetje. Cupido is flink aanwezig met zijn liefdespijlen. Gwen heeft daarover veel te bespreken met Katja. De schrijfstijl is prettig, in het begin soms wat houterig. Er is dan een opsomming van wat er gebeurt. Zonder dat de emotie er bij is. Dat is anders in het 2e deel van het boek. Het verhaal komt dan wat beter op gang. Je wordt als lezer dieper mee het boek "ingeslingerd". Al lezend wordt duidelijk waar Gwen verslingerd aan raakt. De liefde, het warme gevoel, overrompeld haar. Ook de moeder van Katja is warm en een fijne persoonlijkheid. Hoe anders is haar eigen moeder. Zo koel en bot en zo weinig betrokken. Dit alles zorgt voor een bepaalde ontwikkeling in het verhaal. En dat is erg jammer. Een ieder heeft moederliefde nodig, een warm plekje..een arm over je schouder, waar je alles aan kwijt kan. Conclusie: Mooi verhaal met mooi thema maar weinig diepgang Verslingerd is een mooi en indrukwekkend YA-verhaal. De auteur neemt de lezer mee, naar de wereld van Gwen. Deze is mooi maar complex. Liefde, pijn en zoeken naar erkenning zijn mooie thema's. Het verhaal is wat beknopt en heeft zeker potentie maar voor nu weinig diepgang. Waardering 2 sterren. Mooi verhaal, soms wat opsommend van aard. Mooie thema's. Mag wat meer uitgebreid. Nieuwsgierig naar deel 3. https://birdysboeken.blogspot.com/2018/12/susanne-van-den-breukel-hendriks.html

Een boek die al lang op mijn lijstje stond. Heb het nu gelezen en ik ben er niet echt van onder de indruk. Het is echt doorploeteren om het boek van kaft tot kaft te lezen.

Moordlied is de vierde thriller van Guido van der Kroef. Zijn vorige drie thrillers heb ik niet gelezen, dus dit was mijn eerste kennismaking met Van der Kroef. Ik moet zeggen dat het verhaal heel gemakkelijk leest, het boek was snel uit. Het gaat over een tekstschrijver die geen inspiratie meer heeft en teksten gaat stelen van een oude man. Hij vermoedt een complot als hij gechanteerd wordt. Moordlied is een onderhoudend boek vol vaart. In een sneltreinvaart voert Van der Kroef allerlei personages op. Als lezer word je een paar keer flink op het verkeerde been gezet en het boek heeft ook zeker passages met humor. Toch is het niet echt mijn genre. De personages worden naar mijn smaak weinig uitgediept, het is veel meer een actie-reactie verhaal. Het boek heeft mij niet geraakt of beroerd. De liefhebber van dit type thrillers zal zeker meer sterren toekennen. Gelukkig is er in thrillerland tegenwoordig voor ieder wat wils.

Een mislukte vorm van story-telling. Mooie positieve ideeen en bekende technieken zijn compact samen gebracht maar zo matig in een verhaal ondergebracht. Brrrr.

Wanneer een boek op de flaptekst wordt aangekondigd als een kruising tussen ‘een weemoedige ideeënroman en een geraffineerde politieke thriller’, en er vervolgens melding gemaakt wordt van het winnen van de Arthur Ellis Award (voor beste spannende debuut), is het niet vreemd dat je een spannend, intrigerend en verrassend verhaal verwacht. Het hart van Hernan Garcia voldoet niet volledig aan die verwachtingen. Het gedeelte over de weemoedige ideeënroman is zeker waar, en het verhaal draait om een politieke kwestie, maar het is zeker geen thriller en de lezer die houdt van een duidelijke ontknoping waarbij alle losse eindjes worden opgeruimd, komt van een koude kermis thuis. In de eerste hoofdstukken lijkt zich inderdaad een politieke thriller te ontvouwen: hoofdpersoon Patrick Lazerenko komt aan in (een treffend beschreven) Den Haag, om daar getuige te zijn van een zaak van het Tribunaal voor Oorlogsmisdaden. Hij is niet zelf opgeroepen als getuige, maar wil zien hoe zijn vroegere vriend en mentor Hernan Garcia terecht staat voor het martelen van Hondurezen in de jaren ’80. Patrick wil niet geloven dat de vriendelijke, bedachtzame en zachtaardige man die hij tijdens zijn tienerjaren in Montreal heeft leren kennen, schuldig is aan deze aanklacht. Tegelijkertijd twijfelt hij; er waren ook duistere kanten aan de man, en als Patrick gevraagd wordt om een bijdrage te leveren aan diens verdediging, ziet hij zich voor een dilemma gesteld. Enerzijds omdat hij niet zeker weet of Hernan onschuldig is, anderzijds omdat die bijdrage bestaat uit de experimentele neuro-wetenschap waar Patrick in gespecialiseerd is, maar die niet algemeen geaccepteerd wordt. We leven een week lang met Patrick mee, terwijl hij het Tribunaal bezoekt, door de regenachtige Haagse straten wandelt en Hernans familie ontmoet. Met name dat laatste zorgt voor veel herinneringen: jaren geleden had Patrick een relatie met Hernans dochter, en hoewel ze elkaar al heel lang niet gesproken hebben, rijt de hereniging oude wonden open. Hoe verder het verhaal zich ontspint, hoe verder het af komt te staan van de politieke thriller die het leek te worden. Steeds meer gaat het om Patricks afwegingen, herinneringen en overpeinzingen, en steeds minder doet het ertoe of Hernan nu wel of niet schuldig is. Op het moment dat die omslag compleet is, verdwijnt de urgentie uit het verhaal: het lijkt wel of het plot er ineens niet meer toe doet. Daardoor ook heeft het slot, dat eigenlijk best verrassend is, weinig impact meer. Wat de lezer bijblijft na het lezen van deze roman is niet zozeer de plot, als wel de realisatie dat achter elke aanklacht van wat voor rechtbank dan ook, altijd een persoonlijk verhaal schuilt. De in marketing geïnteresseerde lezer zal verder wellicht nog wat napeinzen over Patricks neuro-wetenschappelijke benadering van grote reclamecampagnes, maar wat betreft het thrillergedeelte dooft het verhaal na een aardig begin als een nachtkaars uit.

Ik ben met zeer veel interesse begonnen aan Verloren dochter van Helen Fitzgerald. Het onderwerp: social media en de gevaren ervan vind ik namelijk zeer boeiend en actueel. En dus wilde ik dit boek zeer graag lezen, vooral om meer te weten over de gevolgen van het openbaar worden van handelingen - in dit geval seksuele handelingen - die niet voor de buitenwereld bedoeld waren. Su - nog steeds maagd, aangenomen dochter van Ruth - rechter, en Bernie - musicus en pleegzus van Leah - een nogal wilde tiener, is samen met Leah op vakantie in Marbella en gaat - onder invloed van drank en drugs - helemaal over de schreef. Buiten haar weten worden haar seksuele handelingen gefilmd en online geplaatst en al heel snel zijn er meer dan 20.000 hits. Gevolg: zij durft niet meer meteen naar huis, haar inschrijving aan een gerenommeerde universiteit waar zij voor arts wilde gaan studeren wordt teniet gedaan en haar moeder wordt gesommeerd om maar even een time-out te nemen als rechter. Daarna wordt het een beetje een warrige vertoning: Leah wordt erop uit gestuurd om haar zus te zoeken en thuis te brengen; Ruth zint op wraak en zij wil diegene die het filmpje gemaakt heeft en online heeft geplaatst met gelijke munt terugbetalen en Bernie probeert alles wat te sussen door positieve video's over Su en hun gezin op het internet te plaatsen om de aandacht af te leiden van het aanstootgevende filmpje. Intussen belandt Su in Korea om op zoek te gaan naar haar biologische moeder en sterft Bernie nogal plotseling. Al bij al lopen de verhaallijnen mijlenver uit elkaar en is er bijna geen touw meer aan vast te knopen. Voor moeder Ruth, waarvan ik verwachtte dat zij behoorlijk intelligent zou zijn, gezien haar beroep, kon ik totaal geen sympathie opbrengen. Zij reageert op een zeer onintelligente en ongeloofwaardige manier op de video met Su in de vernederende hoofdrol. Volgens mij maakt ze alles alleen maar erger in plaats van beter. Het uiteindelijke einde is een behoorlijke anticlimax. Er zaten veel méér mogelijkheden in het onderwerp dan wat ervan gemaakt is in Verloren dochter. Jammer. Dit boek krijgt van mij een schamele 2 **

Vol goede moed begon ik in dit spannende jeugdboek, aangezien ik dit soort verhalen altijd erg boeiend vind: geschiedenis, zoektochten, geheimen, vriendschap… Ik hoopte op iets in de trant van de Blockbusters boeken van Manon Berns. Helaas lukte het me maar niet om in het verhaal te komen. Ik heb het halve boek gelezen, maar het kon me niet boeien, de schrijfstijl vond ik niet aangenaam en de hoofdrolspelers vond ik te kinderachtig en dommig (ja, het zijn kinderen, maar toch). Er werd me ook teveel gesprongen van persoon naar persoon, zodat je soms even niet wist over wie je nou aan het lezen was. Alle elementen voor een spannende jeugdroman met een fikse dosis historie waren er, maar het werd voor mij geen fijn totaalpakket. Heel jammer! (En altijd moeilijk om te schrijven!)

Rilkes 'Dinggedichte' zijn evergreens, maar de bewerkingen van Peter Verstegen vallen niet mee. Zie de recensie elders.

Bij de Italiaanse maffia denken we vooral aan de Cosa Nostra uit Sicilië, maar in werkelijkheid is het de zogenaamde ‘ndrangheta uit Calabrie die steeds meer terrein aan het winnen is op het criminele gebied. Op dit moment heeft de organisatie zelfs het monopolie op de cocaïnesmokkel vanuit Zuid-Amerika naar Europa. In dit non-fictiewerk krijgt de lezer een idee van zijn ontstaansgeschiedenis, van de snoeiharde waarden die gehanteerd worden om geheimhouding te waarborgen en van de wijze waarop er tegenwoordig wordt gewerkt in binnen- en buitenland. Een kijkje in de keuken van de machtigste maffiaclan van dit moment. Hoe spannend het onderwerp maffia ook mag klinken, in werkelijkheid is Bloedbroeders vooral een droge opeenvolging van feitelijkheden. In de meer dan driehonderdvijftig pagina’s wordt er een opsomming gegeven van belangrijke machtswisselingen, organisatiestructuren, begrippenlijsten, verduidelijkende schema’s en ellenlange bronvermeldingen. En dat alles in een gortdroge schrijfstijl die de enkele intrigerende anekdotes ook meteen verwoest. Een gemiddeld telefoonboek voelt meer als een spannend boek aan dan wat deze twee schrijvers hiervan maken. De achterflap zegt dat het in de Italiaanse gemeenschap een unicum is dat men zo openhartig over deze tak van de maffia schrijft. Of het als journalistiek werk dus zijn doel dient is moeilijk te bepalen, want bij ons leeft de maffia een stuk minder dan in Italië zelf. Maar maakt het dit saaie journalistieke werk dan tot een must read voor een Hollander of Vlaming? Misschien dat iemand met een bovengemiddelde interesse in de maffia zich ermee weet te vermaken, maar voor een leek mondt het uit in een oninteressante warboel aan feitjes en weetjes. Interessanter leesmateriaal over de ‘ndrangheta is Het Engelengezicht van Andreas Ulrich, waar in ieder geval nog geprobeerd wordt om het onderwerp in een leesbare vorm te gieten.

Als fan van het eerste uur zag ik op het vliegveld het meest recente boek met Kay Scarpetta in de hoofdrol. Ik heb een aantal boeken uit de serie gemist, maar de verwachtingen waren hoog gespannen. Wat een teleurstelling als je dit boek vergelijkt met de eerste boeken uit de serie. Hier is niet doorheen te komen. Het verhaal is op 3/4 van het boek nog steeds niet spannend of überhaupt op gang. Eindeloze bladzijde vulling met gedachten van de hoofdpersoon die prima in een half hoofdstuk besproken hadden kunnen worden. Jammer.

Hals over kop gaat over Blake Cooper, een ex navy seal en alcoholist. Hij komt te wonen naast Natalie Cooper en haar vijfjarig dochtertje. Zij is, tijdens haar zwangerschap, in de steek gelaten. Zij heeft haar leven weer opgebouwd. Het verhaal is vreselijk voorspelbaar. Blake en Natalie voelen zich tot elkaar aangetrokken maar er moeten.natuurlijk eerst wat hobbels overwonnen worden. Rachel Gibson vervalt naar mijn mening te veel in herhaling, het blijft allemaal heel oppervlakkig. Als "tussendoortje" prima, maar verder ook niet.

Na jaren fictief geschreven te hebben over vaders die niet de zijne zijn, is de dood van zijn eigen vader het omslagpunt voor Marcos Giralt Torrente (1968). Toch kwam deze beslissing niet zonder twijfel tot stand, onzeker dat hij is om diverse redenen. Is het leven van zijn vader bijvoorbeeld wel 'romanfahig' genoeg? Interesseert iemand zich überhaupt in het leven van zijn vader (“iedereen heeft een vader en alle vaders gaan dood”)? Wat is de noodzaak en wat zou zijn vader er zelf van vinden? En naast dat, hoe zou Torrente het zelf ondervinden, durft hij zijn ware gevoelens wel te uiten en poetst hij niet onbewust de donkere hoekjes weg? Kortom: durft hij wel eerlijk te zijn? Zijn relatie met zijn vader was immers gecompliceerd, geregeerd door stemmingswisselingen, stiltes en wederzijdse schroom. Het bestond uit wrok en wrevel, maar ook uit ontzag en respect. Toch is Torrente het avontuur aangegaan en schreef hij Tijd van leven, een zeer persoonlijk relaas over een complexe vader-zoon-relatie. In Tijd van leven - in Spanje onderscheiden met de Nationale Literatuurprijs – schrijft de Madrileen Torrente dus pas werkelijk over zijn vader, vlak na zijn overlijden. Maar hoeveel weet hij eigenlijk over zijn vader? Al vroeg in zijn leven, toen Torrente nog een kind was, verliet zijn vader het ouderlijke huis in en werd hij een soort nomade in het bestaan van zijn moeder en hem. Soms kwam hij langs, deed hij enkele vaderlijke dingen met zijn zoon, zoals het naar school brengen, leren scheren en praten over mannelijke issues, maar verdween hij net zo snel als dat hij was gekomen. Terug naar zijn nieuw opgebouwde bestaan, naar zijn vriendin die hij uit Brazilië kent. Hij was schilder, werd bewierookt door critici en was een graag geziene – en goed verkochte – kunstenaar op exposities. Maar zijn beroep leidde ook tot onzekerheid, zowel financieel als mentaal. En dit had invloed op de relatie tussen vader en zoon. Continu hadden de twee confrontaties met elkaar. Marcos Torrente, die voor zijn moeder moest zorgen en andersom, zonder vaderfiguur die – volgens hen – maar deed wat hij wilde. Het resulteerde in veel haat en nijd, stille leemtes en uitbarstende scheldkanonnades, waarna ze elkaar tijden niet meer zagen. Toch kwamen ze altijd weer bij elkaar, omdat ze elkaar nodig hadden of domweg omdat ze elkaar misten. Het was een vicieuze cirkel, de vader, de zoon en de vriendin die hij uit Brazilië kende: eenieders wrevel als continue voedingsbodem voor die van de anderen. Toch komt Marcos er tegen het eind achter dat hun band sterker was dan ze beiden hadden gedacht en wijkt hij amper van zijn vaders zijde op diens door ziekte aftakelende leven. Verzoening en inkeer zijn in het laatste gedeelte van het boek de voornaamste emoties. Hoe schrijnend het verhaal af en toe is, het kent geen gekke gebeurtenissen, punten die zijn vader uniek maken van anderen en echt de moeite waard zijn om over te vertellen. Torrente schrijft heel persoonlijk, wat tot compassie zou moeten leiden, maar vaak juist onpersoonlijk en afstandelijk is. Er wordt veel verteld over weinig. Natuurlijk, de band met zijn vader is bijzonder, maar niet meer bijzonder dan een gemiddelde relatie. De literaire – en af en toe lastig te volgen - schrijfstijl doet daar niks aan af, een enkele keer moet Torrente er zelfs op letten dat hij niet verzandt in zijn gedetailleerde manier van schrijven dat langdradig en saai over kan komen. Het lopende verhaal wordt vaak onderbroken door de hypotheses en overpeinzingen van de auteur, hoe de band tussen hen is ontstaan, wat de emotionele pijlers zijn van hun relatie en de beweegredenen van het contrast ervan. Het stoort, wijdt uit van het werkelijke verhaal en verslapt de greep erop. Tijd van leven weet niet te pakken en niet te raken, terwijl dit nu juist de essentie van dit verhaal moet zijn. Het is een broze idylle, waarbij de afstand naar de lezer te groot is om de persoonlijke gevoelens van de auteur te kunnen voelen. Voor de auteur een elegisch portret, voor de lezer een iets te intiem betoog.

Na het lezen van alle Cornwell boeken, vond ik dit boek toch wat minder, iemand die nog nooit een boek van Cornwell heeft gelezen en dan bedoel ik uiteraard de Scarpetta thrillers, die snapt hier waarschijnlijk geen snars van! Ook het einde valt tegen, nog steeds loopt Chandonne vrij rond dus grote kans dat een vervolgboek weer over deze familie zal gaan... jammer.

Ik denk dat het Vlaamse platteland mij onvoldoende aan trekt. Zo lang gewacht, zo lang verheugd en dan dit, wat een deceptie.... Bijna iedereen is enthousiast over dit boek maar ik niet. Ik heb het boek niet uitgelezen. Ruim over de helft gestopt, Het Smelt boeit mij echter geen moment. De grote vraag is niet hoe het verder gast want dat interesseert mij niets maarcwelbwaarombik niet enthousiast ben en anderen wel, wat zie ik niet? Of is het boek teveel gehypt?? Wie het weet mag het zegge . Gedesillusioneerd naar het volgende boek.

Ik vond dit haar minste boek tot nu toe. Misschien te hoge verwachtingen inmiddels en de combinatie van twee verhalen door elkaar vond ik niet prettig lezen en verwarrend met de namen. Omdat ik al snel door kreeg wie de dader was, nam dat de spanning ook weg. 2,5 sterren, geen 3 vanwege de genoemde mix van verhalen die aan het verhaal voor mij niks toevoegde.

Ik keek heel erg uit naar dit boek, vooral na Simon vs, dat nog altijd één van mijn favoriete contemporary teenage romances is. Helaas viel dit boek toch een beetje tegen en ik durf niet te zeggen of dat aan mij of aan het boek ligt. Wellicht ligt het aan ons allebei een beetje. Allereerst liggen Leah en ik elkaar niet zo. Ik heb absoluut niet het hart op mijn tong liggen, maar de manier waarop Leah met alles omgaat staat zo ver bij mij persoonlijk vandaan en ligt dusdanig in mijn allergie-sfeer dat ik me er eigenlijk vooral aan ergerde. Het grootste deel van het plot van het boek wordt veroorzaakt door Leah's onmogelijkheid om eender wat met eender wie te communiceren. En dat is helaas een van mijn grootste irritaties in dit soort boeken. Daarnaast vond ik Leah's manier van praten bij vlagen erg plat. Ik weet niet of dat puur door de vertaling komt, of dat dit ook in het Engels zo is, maar het taalgebruik sloot absoluut niet aan bij de manier waarop ik dingen uitspreek of benoem. Het voelde voor mij als bij vlagen erg grof en het woordgebruik weinig creatief. Ik snap dat schelden één van Leah's dingen is, maar het was niet alleen dat. Haar taalgebruik viel bij mij gewoon niet erg lekker. Ten slotte vond ik het ook jammer dat heel veel relatie-opbouw niet in dit boek gebeurt, maar eigenlijk al eerder gebeurd is. Ik kan me niet meer herinneren of dat in Simon was, maar aangezien het boek als op zichzelf staand wordt gepresenteerd hoef ik daar ook niet naar te kijken. Heel veel dingen die mij interessant geleken hadden, waren al gebeurd voor het begin van dit boek, worden heel summier benoemd of worden uiteindelijk helemaal niet meer beschreven. Persoonlijk vind ik dat jammer. Ik ben een emotie-lezer en juist deze scenes hadden mij emotioneel betrokken kunnen maken bij het verhaal. Al met al dus voor mij helaas een minder boek. Maar ik ga moedig door naar het volgende!

Verhaal op zich is goed, maar de onderbouwing onder de maat. Met een heleboel eigen fantasie kun je het een en ander invullen, maar dan nog blijft het spoor duister. Niet spannend, vrij saai. Daarbij komt een hortend-en-stotende schrijfstijl met onvolwaardige zinnen: Het was een koude ochtend. Zo was het de hele week al. Op het dak lag een laagje rijp, net suiker. Dat gaf hem een gevoel van opluchting. Hij kon altijd erg naar de herfst verlangen. De zomer was de tijd van eisen, de eis om op vakantie te gaan, de eis om sociaal te zijn. Onprettig om te lezen, het loopt niet lekker. Tegenvaller.

Na de moord op haar vader, tien jaar geleden, is Canada Gold naar Las Vegas gevlucht. Tijdens haar tienerjaren is in haar hoofd een neurostimulator ingebracht. Sindsdien beschikt ze over bijzondere en speciale begaafdheden. In de casino's van Las Vegas heeft ze daar handig gebruik van gemaakt. Voor een nogal merkwaardige opdracht keert ze terug naar haar geboorteplaats Chicago. Daar vindt ze uit dat haar ouders lid waren van De Duizend, een geheim genootschap. Ook ontdekt ze dat er een verband is met dit genootschap en de moord op haar vader. Vanaf dat moment wil Canada weten wie er werkelijk verantwoordelijk is voor de dood van haar vader. De Duizend is de tweede thriller van journalist, schrijver en humorist Kevin Guilfoile en is vijf jaar na de uitgifte van zijn eerste boek, Moordenaar zonder gezicht, verschenen. Het boek werd een internationaal succes voor deze bij ons toch relatief onbekende schrijver. Het boek is ingedeeld in verschillende delen die wiskundige benamingen zoals monade, dyade en triade hebben. Deze wiskunde is een beetje de rode draad in het boek, want De Duizend wil de geheime leer van Pythagoras in stand houden. Dat wiskunde een belangrijke rol in het boek heeft, is zeker in het begin goed te merken. Want pagina's lang wordt er doorgezeurd over allerlei wiskundige terminologie. Omdat Canada's vader, Solomon Gold, een beroemde componist was, wordt er in het verhaal ook veel aandacht besteed aan de klassieke muziek, en dan in het bijzonder een onafgemaakte requiem van Mozart. Dat is natuurlijk niet erg, maar ook hiervoor dat dat soms veel te veel is waardoor het verhaal wel heel erg langdradig wordt. Onder andere deze factoren zorgen ervoor dat het boek bijzonder moeilijk leesbaar is. Sommige zinnen en paragrafen moet je zelfs opnieuw lezen om goed tot je door te laten dringen wat Guilfoile precies bedoelt. Daarna kun je het met enige moeite wel volgen en wordt het iets duidelijker. Bovendien lijkt het hele verhaal een onsamenhangend geheel waardoor het boek grotendeels verwarrend is. Wat ook niet meewerkt aan een aangename leesbelevenis is de snelheid van het verhaal. Deze ontbreekt volledig. De schrijver probeert het op sommige momenten wel, maar is daarin helaas niet geslaagd. Het verhaal worstelt zich vanaf het allereerste moment naar een ontknoping toe die erg gezocht lijkt te zijn. De Duizend is, ondanks de lovende woorden op de achterkaft, een slaapverwekkende teleurstelling zonder enige mate van spanning.

Sinds meedoe aan de leesclub rond De Goddelijke Komedie van Dante, valt het mij op dat er regelmatig in artikelen en boeken naar iets in dit boek wordt verwezen. Nicole Krauss ontleent zelfs haar titel van haar nieuwste boek aan Dante zoals zij aan het einde van het boek laat weten. De Goddelijke Komedie begint in het Donker Woud. Dante is 35 jaar en bevindt zich volgens eigen zeggen in de levensfase van het Donker Woud. Bovenop een heuvel zou de verlossing zijn uit dit woud maar deze kan hij niet opklimmen omdat hij tegen gehouden wordt door drie zonden, gesymboliseerd door drie dieren: de panter (erotiek), de leeuw (trots) en de wolvin (hebzucht). Vergilius komt hem te hulp en leidt hem vanuit dit donkere woud naar de hel, de louteringsberg en uiteindelijk het Paradijs. Door deze tocht en door zijn verstand krijgt Dante inzicht in het kwaad en kan hij zich bevrijden. De titel is zeker toepasselijk voor dit boek. Er zijn twee hoofdpersonen. Jules Epstein, 68 jaar oud en succesvol in het zakenleven en een jonge vrouw, Nicole, schrijfster en moeder van twee kinderen. Beiden concluderen dat zij vastgelopen zijn in het leven. Jules door de dood van zijn ouders en Nicole door het langzaam maar zeker uit elkaar groeien van haar en haar man. Ze gaan op reis om het een en ander te overdenken. Jules besluit eerst te gaan scheiden, na 35 jaar van een redelijk gelukkig huwelijk, en geeft in snel tempo zijn bezittingen weg. Met zijn laatste geld (wel een aantal miljoenen) besluit hij naar Israël te gaan om daar een monument voor zijn ouders op te richten. Na de oorlog gingen ze naar Palestina maar emigreerden later met Jules naar Amerika om te zorgen dat hij een goede opleiding kreeg. Ook Nicole vertrekt naar Israël. Het mislukkende huwelijk veroorzaakt een writers’ block en ze hoopt dat zij in het Hilton in Tel Aviv, waar ze veel met haar ouders kwam, weer kan terugvinden wie ze is en hoe ze in het leven staat. En dan verschijnt er voor beiden een gids. Jules ontmoet de excentrieke rabbijn, Klausner. Deze vertelt hem dat hij een nakomeling is van koning David en hij wordt zelfs overgehaald om deel te nemen aan een film over de koning. Nicole, op haar beurt, ontmoet een wat mysterieuze professor, Friedman. Hij beweert dat Franz Kafka, een schrijver die Nicole bewondert, niet in 1924 overleden is aan TBC in Praag maar in het geheim overgebracht is naar Palestina en daar nog een aantal jaren geleefd en geschreven heeft. Friedman heeft een koffer met werk van Kafka dat nooit gepubliceerd is geweest. De vraag is of Nicole ernaar wil kijken. Het loopt echter allemaal anders Epstein, die de even de rol van koning David speelt, verdwijnt op mysterieuze wijze. Nicole verliest de koffer met de papieren van Kafka en het lukt haar niet om later Friedman te achterhalen. Je vraagt je af of hij wel heeft bestaan. Opvallend is dat je steeds verwacht de Jules en Nicole elkaar zullen ontmoeten. Dat gebeurt echter niet. Ze hebben ieder hun eigen zoektocht naar een ander soort leven. Misschien was het boek voor mij interessanter geworden als ze elkaar wel hadden ontmoet en met elkaar hadden gepraat over hun zoektocht. Het eerste deel van het boek las ik met veel enthousiasme maar daarna zakte het weg. Ik vond hetgeen waar de personages naar zochten niet echt interessant en hetzelfde gold voor hun bespiegelingen over het leven. Gaandeweg het verhaal verdween de betrokkenheid met hun zoektocht bij mij en de interesse in het boek.

Daniel Blake is dus een pseudoniem van Boris Starling. En onder de naam van Blake komt hij met "Vermoorde ziel" wat het eerste deel uit een serie moet zijn. De ingrediënten voor dit boek: Wat hebben de moord op een chirurg, een bisschop en een rechter met elkaar te maken? FBI rechercheurs Franco Patrese en Mark Beradino krijgen te maken met deze slachtoffers die allen levend verbrand zijn. Dan wordt de ter dood veroordeelde actrice Marla Slinger uit de gevangenis vrijgelaten en verdwijnt de vriendin van Beradino, Jesslyn. Ik vindt de schrijfstijl van Daniel Blake niet echt geweldig. Gedurende het verhaal overkwam het me diverse malen dat ik zinnen meerdere malen moest lezen om te kunnen volgen wat er stond. Verder zijn de diverse voor mij weinig geloofwaardige gebeurtenissen, het gebrek aan spanning en het gemak waarmee Daniel Blake een open einde aan het verhaal geeft, reden om een eventueel vervolg, wat er vast gaat komen, niet te gaan lezen. Al met al een matig boek en ik vraag me af waarom je, als redelijk bekend thriller schrijver, verhalen onder een pseudoniem uit gaat brengen.

Fluister is het tweede deel van de Wolves of Mercy falls. Ik dacht dat mijn leessmaak niet verandert was, maar blijkbaar is dat niet het geval. Deze serie is voor mij re-read en ik weet nog dat ik er best wel enthousiast over was, maar nu kom ik er met moeite door heen. En dat na alle moeite die ik heb gedaan om deze boeken te krijgen. Het is het allemaal net niet. Het boek begon mooi, en ik ben nog steeds dol op Sam en Grace samen, maar meer ook niet. Ik weet niet, ik leef niet meer zo mee, ik voel me niet meer zo verbonden met het verhaal als ik vroeger was. Er zijn gewoon een paar elementen in het verhaal die nogal onlogisch zijn. Zoals de ouders van Grace die tegen Sam zijn, ze moeten toch juist blij zijn dat ze een vaste vriend heeft en dat Grace meer ouder is voor hun dan zij voor haar. Ik ergerde me ook weer aan Grace en haar “ziekte” dit keer, het is logisch met het verhaal, maar op de een of andere manier niet helemaal juist. Sam blijft nog steeds mijn favoriet, met zijn papieren volgels. Hij is wel echt een denker, ook over zichzelf en nu heeft hij ook nog eens zoveel verantwoordelijkheid. Isabel mag ik ook wel. Ze is heel interessant, meer dan haar uiterlijk en haar reacties. Ze denkt echt na en neemt het heft in handen. Ik vind haar ook leuk met Cole, ook al begrijp ik niks van Cole. Ik zou mezelf totaal niet willen verliezen, aan het wolf zijn, aan niks. Het valt me op dat veel van de personages in deze boeken “beschadigd” zijn door iets in hun leven, in hun verleden en dat dat er allemaal uit komt in het verhaal. Wat ik wel weer mooi vind is dat ze ondanks alles, ondanks hun gevoelens, er wel voor elkaar zijn, elkaar helpen, omdat ze toch in hetzelfde schuitje zitten. Hoe erg ze ook verschillen met hun karakter van elkaar, door hun verleden, hun keuzes, toch zijn ze er voor elkaar. Het jammere, maar ook eigenlijk interessante vind ik dat ze het magische van het weerwolf zijn afhalen, ze maken er iets wetenschappelijk van. Totaal onverwacht en origineel, waar je in Forever, het derde en laatste deel vast meer over gaat lezen.

Ik heb dit boek bij de 174 bladzijdes dichtgeklapt,heb ik het nog lang genoeg vol gehouden. Na het lezen van zijn andere boeken die ik mooi vond,kwam ik hier gewoon niet doorheen,ik was over de letters heen aan het lezen omdat het me niet kon boeien,en ik vond dat het van de hak op de tak vloog. Jammer maar zonde van mijn tijd er zijn nog zoveel mooie boeken

Een raar, beklemmend en wreed boek. window.addEvent("domready", function(){var FO1323618562 = { movie:"http://www.youtube.com/v/iSKbX4vsy5k", width:"300", height:"247", majorversion:"8", build:"0", xi:"true" };UFO.create(FO1323618562, "divID1323618562");});

Deze roman van Simone zou ik een spannend historisch boek voor de oudere jeugd willen noemen, maar beslist geen literaire thriller. De uitgebreide beschrijvingen over de geschiedenis van Egypte zijn voor belangstellenden interessant, maar doen afbreuk aan de spanning. Ook komen er veel toevalligheden voor. Het Rendez-vous en De reünie konden mij meer bekoren.

Na meerdere boeken van Oliver Sacks gelezen te hebben, verwachte ik veel van deze biografie. En ja, er staan leuke, grappige anekdotes in. Maar ook is het boek warrig in tijd.Vooral de tweede helft van het boek loopt een beetje door elkaar en dat komt de leesbaarheid niet ten goede.

Wat hebben een aanslag op een joodse club in 1994 in Buenos Aires, de menora uit de tweede tempel, Marco Polo, Franco, Eichmann, Mengele, Priebke, de Amerikaanse regering, Nero en Titus, de CIA, NSA, Mossad, Evita Peron, de vrijmetselaars, Berlusconi, geschifte katholieken, de Borgia’s, de bloeitijd van de islam in de 9e eeuw in Bagdad, de Mormonen en fanatieke Israëlische Joden o.a. met elkaar gemeen? Nou, het wordt er aan de haren bijgesleept om een pretentieus, maar zwak plot rond de menora een beetje aannemelijk te maken. Dat lukt niet helemaal, mede door de nogal houterige schrijfstijl. Er gebeurt, behalve in de -hilarisch slechte- finale, ook niet zo veel. Er wordt vooral veel aan elkaar uitgelegd. De hoofdpersonen zijn overigens een 64-jarige journalist en zijn ‘love interest’, een 39-jarige joodse therapeute. Wat verder niets aan het verhaal toevoegt is de naïeve politieke boodschap die er te dik bovenop ligt (islam is goed, Israël fout) en enige onjuistheden, zoals de constatering dat de Tempelberg veel eerder een islamitische dan een joodse berg is geweest (blz. 173). Curieus, want op blz. 90 e.v. wordt juist het tegenovergestelde verteld. En het woord ‘islam’ betekent geen ‘vrede’, maar ‘onderwerping’ en dat moet de auteur, een oud-correspondent van de Volkskrant, toch weten. Volgens de achterflap is die een tweede Umberto Eco, maar dat is ietwat optimistisch, want als thriller is dit debuut niet echt geslaagd.

een slecht geschreven boek. De gesprekken met de misdadigers komen niet uit de verf. Een droge opsomming van moorden zonder uitleg of context. En ook nog eens feitelijke onjuistheden. Begin jaren 70 was er nog geen Prozac. Eigenlijk is zelfs 1 ster nog te veel, maar helaas moest ik die wel kiezen omdat ik anders de recensie niet kan opslaan.

Robert Galbraith, aka J.K. Rowling. Zijderups is de tweede roman onder haar pseudoniem met in de hoofdrol Cormoran Strike, een eenbenige oudgediende. Hij krijgt de hulp van Robin, zijn secretaresse. Het zijn beide zeer menselijke personages die tot de verbeelding spreken, zeker Cormoran heeft eigenaardige trekjes. Zijlijnen in het verhaal komen voornamelijk van Robin die nogal een moeilijke relatie heeft met haar verloofde door haar werk bij Strike. Dit geeft enkele meelevende passages in het boek. Het boek is geschreven zoals je van een detective verwacht. Het onderzoek ontvouwt zich, stap voor stap, elke keer een beetje verder, een aanwijzing hier of eentje daar. Maar het gaat traag, zeer traag. De auteur spit alles uit, in detail, uitentreuren. De plot is echter wel goed, zowel inhoudelijk als qua opbouw en het einde was verrassend. De schrijfstijl is ook goed en af en toe komt Galbraith zelfs humoristisch uit de hoek. Dit boek kon me dus niet bekoren, het was zelfs saai op bepaalde momenten. Een traag boek, dat je dan ook nog eens traag leest en dan heb je al weer moeite om de verschillende personages nog te kunnen plaatsen ook. De mooie plot en boeiende personages ten spijt.

Ik heb dit boek gekregen en gelezen voor de Thriller Leesclub. Ik had me er erg op verheugd. Nog nooit iets van Simon Scarrow gelezen (wel al een aantal keer mee in mijn handen gestaan). De combinatie tussen geschiedenis, Romeinen, Engeland en een thriller trok mij erg aan. En ik had gezien dat de engelse versie op verschillende sites goed beoordeeld was. Helaas viel het tegen. De eerste helft van het boek vond ik slecht. Het verhaal was onduidelijk. Ik haalde steeds de personages door elkaar; kon ook niet onthouden wie Romeinen en wie Britten waren. Verder vond ik de dialogen stroef. En daardoor kwam het allemaal niet echt op gang. Pas in de tweede helft van het boek werd het verhaal duidelijk, bleek welke personages van belang waren, en werd het eindelijk ook echt spannend! Als het hele boek zo was geweest zou ik het waarschijnlijk 3, misschien zelfs 4 sterren hebben gegeven. Nu kan ik er echt niet meer dan 2 van maken. Jammer. Tievoeging op 30-3-2016: Ik ben al jaren bezig met het uitzoeken van mijn stamboom. Dit weekend had ik ern doorbraak: ik heb de link kunnen leggen naar Karel de Grote. Leuk, maar ik denk dat half Europa van hem afstamt

Door alle media aandacht verwachtte ik heel veel van dit boek. Ik vond het boek een beetje saai. Wel blijf ik nieuwsgierig naar het verhaal achter Christian. Waarom is hij zo? Hoe is hij zo geworden? Waarom wil/kan hij niet veranderen? Misschien dat ik die andere boeken toch ook wel ga lezen.

Vanwege de hoge score en de recensies ben ik direct aan dit boek begonnen. Helaas is het verhaal mij erg tegengevallen en worstelde ik mij door het boek heen in de hoop dat het verhaal spannend en uniek zou worden. Het spannende kwam echter pas op de laatste pagina's. Ik vond het verhaal ongeloofwaardig. Dat een jongen zo snel kan veranderen in een grove moordenaar en dit allemaal voor elkaar krijgt. Het boek is goed leesbaar en prima geschreven. Ik ben persoonlijk niet van de diepte waarin de (onbelangrijke)karakters beschreven worden. Dit boek was dus niet naar mijn smaak en daarom twee sterren.