Datasets:

ebrigham

/

DBRD

like 0

De psycholoog / Joost Heyink Samenvatting: De veertigjarige psycholoog Joep Duvalier opent zijn eigen praktijk en krijgt direct te maken met een vrouw met een onsamenhangend verhaal over mishandeling door haar man, een bekende vastgoedhandelaar. Al snel blijkt dat de aantrekkelijke vrouw meer redenen heeft om zich bij Duvalier te melden: ze heeft behoefte aan veiligheid en zoekt voortdurend contact met hem, ook buiten de praktijk om. Duvalier raakt in hoge mate door haar geïntrigeerd, maar ze brengt hem ook in verwarring: waar is deze vrouw eigenlijk op uit? En hoe intiem mag hij worden met een cliënte? Duvalier ontdekt al snel dat er sprake is van dubbele agenda s en botsende belangen in de vastgoedwereld, waardoor hij verstrikt raakt in een web van waarheid en leugen. Hoe stevig staat Duvalier in zijn schoenen als ook nog blijkt dat zijn paranoïde vader weleens een genetische erfenis kan hebben nagelaten? Waan en werkelijkheid lopen door elkaar heen, met alle gevolgen van dien... Het verhaal wordt verteld in de ik-vorm door Joep Duvalier, een beginnend psycholoog van 40 jaar. Zijn praktijk is gevestigd in het centrum van Amsterdam. Hij gaat niet professioneel om met zijn eerste cliënte, Maja. Zij dringt ook zijn privéleven binnen met alle gevolgen van dien. Hij raakt verwikkelt in een zaak van vastgoedhandelaren door Maja. Helaas voor Heyink, vind ik dit geen sterk verhaal. Het taalgebruik is matig en niet altijd correct. Ook worden de emoties, gedachten beschreven. Dus geen ‘show, don’t tell’! Jammer. Ook het plot is niet verrassend en zie je al vroeg aankomen. Verder vind ik het ongeloofwaardig dat een beginnende psycholoog van 40 jaar al deze (beginners?)fouten maakt. Vaak moest ik me dwingen om het boek niet weg te leggen, maar door te lezen. Conclusie: zeer zwak geschreven verhaal met een matig plot. Het boek krijgt van mij een schamele 1 *.

Dit verhaal is voor mij toch het mindere werk van Arnaldur Indridason. Al was deze schrijver in zijn vroegere werken voor mij de top, deze keer heeft hij mij toch teleurgesteld. Het verhaal start met het vinden van een kinderlijkje in een sombere winternacht-stemming die door de schrijver uitstekend verwoord wordt. Men wordt meegezogen met de bedoeling niet meer los te laten tot de dader zal gevonden worden. En dan komt de teleurstelling. Het verhaal wordt te lang uitgesponnen; er komen te veel anekdoten uit het verleden voor; het gaat te traag. Je leest verder met de hoop dat het beter wordt en omdat je uiteindelijk toch benieuwd bent naar de dader. Jammer, volgende keer beter!

Aefke ten Hagen schreef als elfjarige een kort, fantasierijk verhaal, Het fototoestel, dat verfilmd werd door de NCRV. Daarna bleef het een tijdje stil rond haar. Ze studeerde psychologie, en kreeg een baan als onderzoeker. Aefke vindt maar enkele dingen interessant in haar leven: schrijven, lezen, vriendschap, liefde én sushi eten. Een aantal van deze dingen combineerde zij in haar debuutroman In naam van mijn vader uit 2010. In die tijd werkte zij ook als mediaredacteur op een kantoor. Daar ontstond haar idee voor Tijdens kantooruren. Een weekendje teambuilding van het NIOT (Nederlands Instituut Onderwijs Trainingen) loopt op een drama uit als Sjors, een IT'er die pas een paar weken bij het NIOT werkt, tijdens het raften overboord slaat en overlijdt. Aangezien de politie de zaak wil onderzoeken, worden alle medewerkers ondervraagd. De politie besluit echter dat Sjors een natuurlijke dood is gestorven, en daarmee lijkt de zaak gesloten. Maar dan komt opeens het bericht dat een andere medewerkster, Berna, dood is. Zij zou zelfmoord hebben gepleegd. Voor een aantal mensen komt dit niet alleen onverwacht, het lijkt hen ook onwaarschijnlijk. Als er daarna ook nog vreemde dingen gebeuren in de woning van Malou en zij middels dreigbriefjes wordt gewaarschuwd, zit de schrik er écht goed in en gaat de politie de hele zaak toch grondig onderzoeken. Ook Malou en de nieuwe medewerker Thibaut dragen hun steentje bij. Tijdens kantooruren wordt door uitgeverij Mistral bestempeld als een ‘zinderende kantoorthriller’. Ik kan het hier helaas maar deels mee eens zijn. De spanning komt pas een klein beetje op gang na de dood van Berna. Voor die tijd, ook na de dood van Sjors, wordt er meer aandacht geschonken aan de dagelijkse dingen op kantoor en wordt (uiteraard) de geschokte sfeer onder de medewerkers verwoord. Maar verder dan dat komt het verhaal dan ook niet. Tevens is in het begin van het verhaal al duidelijk wie achter de moorden en de bedreigingen zit. Het gedrag van de persoon in kwestie ligt er zo dik op en is zo ongewoon en opvallend, dat er geen twijfel mogelijk is over wie de dader is. Alleen een motief lijkt er niet te zijn…??? Een beetje vreemd... Maar er spelen zich wel meer vreemde dingen af. Dat alle medewerkers van het NIOT doen en laten wat ze willen en komen en gaan wanneer ze willen, is niet echt geloofwaardig. Ook de lange pauzes en afspraken in de kantine (om ‘even bij te praten’) zijn eerder regel dan uitzondering en geen baas die er iets over zegt… Gaandeweg het verhaal kom je er achter dat Malou, de ik-persoon in het verhaal, verliefd is op Victor, de manager. Het lijkt erop dat Victor deze gevoelens beantwoordt en dat wordt bewaarheid als zij op een avond samen in de flat van Malou terechtkomen en Victor de nacht met haar doorbrengt. Hoe deze relatie zich verder ontwikkelt is ietwat bizar te noemen. Ik vraag me dan ook af of Aefke deze verhaallijn er alleen maar in heeft gebracht om ook wat romantiek in het boek te krijgen. Dat is dan niet helemaal gelukt, omdat de uitwerking maar magertjes te noemen is. De meeste personages in het boek hebben zo hun eigen problemen en hun eigen manier om met de ontstane situatie om te gaan. Dit wordt grotendeels goed neergezet, maar dat een en ander nogal gedetailleerd beschreven wordt, haalt ook weer de ruimte voor meer spanning weg. De plot is ongeloofwaardig, onbevredigend, abrupt en zeker niet verrassend te noemen. Zoals ik al eerder aanstipte weet je al vrij vroeg in het boek wie de dader is, maar waarom ze het gedaan heeft wordt niet duidelijk. Het feit dat de dader weet te vluchten en een aantal maanden later op een tropisch eiland plotseling weer opduikt, spant helemaal de kroon. Al met al is Tijdens kantooruren ‘gewoon’ een chicklit met een vleugje spanning, een beetje romantiek en wat onverklaarbare situaties, handelingen en gebeurtenissen. Dit boek is bij lange na geen thriller te noemen, meer een makkelijk weg te lezen boek voor een verloren, regenachtige herfstavond.

Het boek boeide mij maar matig. Ik kon moeilijk in het verhaal komen al vind ik het onderwerp "de misstanden in de jeugdhulpverlening" wel erg aansprekend. Ik weet niet zo goed waar het aan ligt maar ik werd niet meegezogen in het verhaal. Het speelde zich teveel af op afstand.

De prachtige cover trok mijn aandacht. Inmiddels heeft Roos van Rijswijk zichzelf met Onheilig echt op de literaire kaart gezet. Maar wat vond ik ervan? Wie is de auteur? Roos van Rijswijk is redacteur bij literair tijdschrift Tirade, initiatiefnemer van de J.M.A. Biesheuvelprijs en recensent bij o.a. NRC Handelsblad. Korte verhalen van haar hand zijn gepubliceerd in De Revisor, De Gids, Tirade, de SLAA en Das Magazin. Onheilig is haar romandebuut en verscheen in februari 2016 bij uitgeverij Querido. Waar gaat het over? Een 57-jarige vrouw is terminaal ziek. In een brief aan haar therapeute laat ze zich scherpzinnig uit over haar heden en verleden. Terwijl de 'zwarte stippen' in haar lijf steeds meer een zwarte eenheid vormen, heeft ze nog maar een echte wens: haar zoon Miguel weer zien, voor de laatste keer. Ze hebben namelijk al twee jaar geen contact gehad. De Nederlands-Mexicaanse Miguel woont in Duitsland in het pittoreske stadje Nieheim. Impulsief heeft hij het vluchtige kantoorleven in Amsterdam ingeruild voor een eenvoudig bestaan bij de oosterburen. Hij woont daar in een zelfgebouwd huis met een zwakzinnige man (Jorge) die min of meer aan hem is opgedrongen door de inwoners van het stadje vanuit de overtuiging dat deze mede-Mexicaan vast zijn broer moet zijn. Als het nieuws van zijn moeder Miguel bereikt, besluit hij haar op te zoeken. Tegelijkertijd gaat zij niet bij de pakken neerzitten en reist ze af naar Duitsland, zodat toenadering alsnog uitblijft. 'Wanhoop en onmacht worden voelbaar' Je wordt meteen het verhaal in gezogen doordat Onheilig opent met een beeldende scène waarin je de vrouw goed leert kennen. Haar angsten, wanhoop en onmacht worden voelbaar. Bijvoorbeeld in deze zin die al op de eerste pagina veel gevoelens oproept. 'Ik probeer de gezwellen toe te spreken 's nachts, ik zeg: kunnen jullie niet gewoon naast wat er al was bestaan, naast mijn ingewanden, mijn botten, ik draag jullie, jullie zijn mij.' (p. 1) Roos van Rijswijk kan heel goed in één zin een pijnlijk gevoel tot leven brengen. Toch merkte ik dat deze schrijfstijl mij niet lag. Van Rijswijk schrijft rauw en keihard zonder menselijke pijn te verbloemen om de werkelijkheid iets aangenamer te doen lijken. Recensenten omschrijven het als subtiel, maar de ruwe randen van haar woorden beletten mij ervan die subtiliteit te voelen. 'Geen happy end' Het verhaal heeft geen happy end en dat is verfrissend. Je verwacht, hóópt, dat moeder en zoon nader tot elkaar komen. Dat hij, ondanks haar incompetentie als moeder, naast de doornen ook ziet hoe zij een prachtige bloem is die de stekels nodig heeft gehad om te overleven. Toch bleef de essentie ongrijpbaar, waardoor de personages voor mij niet genoeg een ontwikkeling doormaakten. Onheilig is een tragisch verhaal waarin Van Rijswijk nergens de pijnlijke realiteit verzacht. Hierin schuilt haar kracht, maar de schrijfstijl is niet aan mij besteed. Daarom geef ik het 2,5 van de 5 sterren.

Omdat ik dol was op de korte verhalen van Maartje bij De avonden én omdat Maartje zelf zo fijn vertelde over dit boek bij Kunststof Radio verwachtte ik me prima te vermaken met IJstijd en dus met James Dillard. Helaas vond ik het verhaal en de hoofdpersoon James, of James en (daarom) zijn belevenissen niet interessant. Kabbelend en dat dan nog gezapig ook, zijn de twee woorden die bij mij opkomen als ik IJstijd zou moeten samenvatten. En dat terwijl ik helemaal niet negatief of kritisch wil zijn over Maartje Wortel! De wijze waarop de belevenissen van James en zijn enige, echte grote liefde, Marie, verteld wordt door Wortel is origineel vanwege het bijna onzichtbaar en onopgemerkt heen en weer springen in de tijd. Het leest 'lekker' weg, maar het kabbelen en tja, het moet gezegd worden, het zemelig zeurderige van James zorgde ervoor dat het leesplezier telkens weer verdween. Het was niet mijn verhaal, niet mijn hoofdpersoon... het deed me te weinig, ik kwam geen eyeopeners tegen, kon me nergens over opwinden (negatief of positief). Ik vond het eigenlijk en helaas een saai boek.

Een aardige roman voor tussendoor, niets meer en niets minder.

Voor mij een teleurstelling. Na libri di luca lagen mijn verwachtingen misschien wel te hoog. Maar libri di luca was toch een verhaal met een niet alledaags gegeven. Maar letter voor letter is een doodgewone thriller, en dan zeker geen hoogvlieger in het genre. Ik heb me er doorheen geworsteld maar nergens kon het boek mij echt bekoren, ik zat niet in het verhaal, het heeft meer dan een maand in beslag genomen (en dat is voor mij echt hééél lang).

Flaptekst : De Amerikaanse held en SEAL-scherpschutter Gil Shannon moet samenwerken met een onwaarschijnlijke bondgenoot om te voorkomen dat terroristen een spoor van verwoesting door Europa trekken. Hij jaagt op 'de Wolf', een solitair opererende sluipschutter uit het Russische leger, die zich bij Tsjetsjeense terroristen heeft aangesloten. Maar Gil Shannon verandert van jager in prooi wanneer een verrader die een hoge functie bekleedt bij de Amerikaanse regering informatie over zijn missie doorspeelt. Shannon moet hulp zoeken bij een onwaarschijnlijke bondgenoot, een levensgevaarlijke Russische commando... De cover van het boek lijkt op de Kyle Swanson serie van Jack Coughlin, ook door Karakter uitgevers uitgebracht. Die serie vind erg goed, dus ik ben benieuwd naar deze serie. Dit is het eerste deel in een serie, althans dat staat op de cover… als je verder zoekt op internet naar informatie over dit boek, is het echter het derde deel waarin Gil Shannon, sluipschutter, de hoofdrol speelt. Ik vraag me af wat de reden is dat Uitgeverij Karakter de andere delen (nog) niet heeft laten vertalen. Of weet men dat niet vraag ik me af? Omdat dit het derde deel is , kan ik me totaal niet vinden in de hoofdrolspeler, Gil, er wordt niks over zijn karakter verteld. Hij is klaarblijkelijk een held in de V.S. In dit verhaal komt hij veel in actie, hij heeft heel veel tegenspelers. Hierdoor raak je behoorlijk de weg kwijt in het verhaal. Iwan Dragoenov, een van de andere karakters vind ik soms beter dan Gil. Er zijn redelijk veel stukken die nogal ongeloofwaardig over komen. De ene hinderlaag is net overwonnen of er is al weer een nieuwe…iedereen gaat dood maar Gil niet natuurlijk. Het begin van het boek is wel aardig , daarna is het echt langdradig en ongeloofwaardig. Ik heb er ruim twee weken over gedaan om uit te lezen en dat is echt een record.Het plot vind ik niet sterk. Er zit weinig humor in, Gil is vaak bot en grof. Jammer, het had een goede serie kunnen zijn. Ik geef 2 sterren, sorry, meer zit er niet in .

De schrijver van Niet te verteren wil graag dat de verkoopcijfers van dit boek die van De Voedselzandloper (300.000 exemplaren) overtreffen. Cors van den Berg noemt zichzelf journalist maar heeft geen opleiding in die richting en hij komt er ook eerlijk voor uit dat hij geen expert is op het gebied van voeding. Toch schreef hij, zonder expert te zijn, dit boek als aanklacht tegen de moderne voedingsindustrie, de overheid en het Voedingscentrum. Hij wil ook de consument waarschuwen want het gevaar komt van alle kanten op ons af. Met name kinderen moeten we behoeden tegen alle vuiligheid in voeding en we moeten ze beschermen en met een 7-stappenplan een hele andere manier van eten aanleren. Dit boek wint in ieder geval de eerste prijs als het gaat om de lelijkste cover van het jaar. Dat zegt natuurlijk niets over de inhoud en bovendien is het een kwestie van smaak. En een spuuglelijke cover trekt in ieder geval de aandacht dus wellicht is het opzet. De titel Niet te verteren is in ieder geval uitstekend gekozen. Het lijkt erop dat Cors van den Berg het internet heeft afgespeurd en veel boeken heeft gelezen en van alle informatie die hij is tegengekomen stukken en plukken bij elkaar heeft geraapt en in een boek heeft verwerkt. Hij heeft er echter wel voor gekozen om alleen die stukken en plukken over te nemen die helemaal in zijn straatje passen. Want Cors heeft een missie en hij laat zich niks wijsmaken door de verderfelijke op winst beluste voedselindustrie. Fabrieksvoedsel, ve-tsin, aspartaam, E-nummers, kleurstoffen en nog veel meer trekken in een lange stoet aan ons voorbij. We kennen het rijtje zo onderhand wel en ze komen ook in dit boek allemaal weer aan de orde. Grote delen van het boek zijn letterlijk overgenomen uit andere boeken en van internet zonder te onderzoeken of de informatiebronnen wel juist zijn en of er wetenschappelijk bewijs is inzake hetgeen beweerd wordt. Met name zaken die kanker kunnen voorkomen of genezen doen het goed op internet en heel veel van die totaal niet op enig wetenschappelijk bewijs gestoelde informatie vind je dan ook letterlijk terug in het boek. Van eten zoals onze voorvaderen miljoenen jaren geleden deden tot superfoods en ernstige ziektes die simpeltjes te genezen zijn door juiste voedselkeuzes te maken. Wat dat betreft niets nieuws onder de zon. Op een aantal dubieuze websites lezen we bijvoorbeeld dat gedroogde abrikozenpitten verboden zijn in Amerika omdat ze veel vitamine B17 bevatten en dat wordt in verband gebracht met de genezing van kanker. De kankerindustrie, met name de fabrikanten van chemokuren, dulden geen concurrentie en derhalve mag je in Amerika geen abrikozenpitten in bezit hebben of verkopen. Het boek neemt deze onzin letterlijk over. De waarheid ligt iets anders. Gedroogde abrikozenpitten hebben een enorm hoog gehalte cyanide (cyaankali) en kunnen zelfs in kleine hoeveelheden zeer giftig zijn en veel schade toebrengen aan een mensenlichaam. Begin jaren negentig werd ontdekt dat met name abrikozenpitten uit Pakistan twee maal zoveel cyaankali bevatten en dat een zakje van 200 gram (in die tijd als snack te koop) al dodelijk kon zijn voor een volwassen man. Dat was de reden om in de staat New York deze snack uit de winkels te halen. Gedroogde abrikozenpitten zijn, zeker in grotere hoeveelheden, gevaarlijk voedsel. Maar dat vermeldt het boek niet. Het boek staat bol van de aannames en niet nader onderzochte beweringen. In veel dingen heeft Cors van den Berg vast en zeker gelijk maar helaas staan er ook zoveel vreemde en twijfelachtige zaken in het boek dat er al snel overal vraagtekens bij te zetten zijn. Eén van de vele dingen die levensgevaarlijk zijn volgens Cors zijn Magnums. Hij beweert daarover het volgende: Magnum Uitgaande van alleen de E-nummers, zijn de mogelijke risico’s gigantisch. Het eten van (teveel) Magnums kan leiden tot darmstoornissen, vermindering van opname van sommige mineralen en essentiële vetzuren, belemmering van de groei, vergroting van lever en nieren, allergieën en kanker. Er zijn geen studies bekend die aantonen dat het niet zo is. Daarna volgt nog een opsomming van ziektes die je van (teveel) Magnums krijgt. Er zijn geen studies bekend die aantonen dat het niet zo is. Ik moest die zin toch een paar keer overlezen. Moet ik daar verder nog iets over zeggen? Ik denk het niet. Ook dit is een bijzondere: Ham, worst en salami verhogen het risico op darmkanker (Er is wetenschappelijk bewijs). Maar als je ze in de biologische supermarkt koop mag je het wel eten.Er is wetenschappelijk bewijs, zegt het boek. Wat dat is en of dat ook juist is? We lezen er verder niets over. Wist u trouwens dat ons water vergiftigd is en dat dieren die daarvan drinken doodgaan? Ik ook niet en geloven doe ik het al helemaal niet. Kritisch zijn en blijven ten opzichte van de voedselindustrie is een uitstekende zaak. Klakkeloos alles overnemen uit andere boeken en van internet zonder aan onafhankelijke waarheidsvinding te doen is uit den boze. Je moet er niet aan denken dat je als kind op deze wijze wordt grootgebracht. Een dagje pretpark? Alles is er even ongezond dus we nemen fijn een trommeltje met alleen maar gezonde dingen mee. Het breeduit lachende kind op de cover is daar vast nog niet van op de hoogte. Zelfs één ster is voor dit boek nog aan de hoge kant.

Paus Benedictus XIV roept in 1753 Raimondo de Sangro, de prins van Sansevero, op om een moordmysterie aan de Franse kust op te lossen. In het plaatsje Clisson vinden sinds 1751 allerlei moorden plaats onder omstandigheden die doen vermoeden dat er een boze macht actief is. Vrouwelijke slachtoffers worden misbruikt en verminkt, terwijl de dader ook nog onleesbare hiëroglyfen in hun lichaam kerft. In de eerste helft van het boek worden passages waarin de paus en de prins de situatie bespreken afgewisseld met terugblikken waarin de gebeurtenissen in Clisson worden beschreven. In Frankrijk wordt onderzoek gedaan door Upupa, een alchemist die aan het hoofd staat van de broederschap van de Roos en de Vogels. Hij heeft zijn volgelingen per duif opgeroepen naar Clisson te komen. De burgemeester van het plaatsje heeft al een zwakzinnige man aangehouden op verdenking van de moorden, maar Upupa gelooft in diens onschuld. Twee jaar na de eerste moord en halverwege het boek, arriveert de prins van Sansevero. Dan is al gauw duidelijk wie de dader is, hoe hij eruit ziet en waar hij zich ophoudt. Ze hoeven hem alleen nog te vangen, zou je denken. Maar dat gebeurt niet. Meer dan honderd pagina's verstrijken zonder dat er echt iets gebeurt. Ondertussen stapelen de lijken zich op. Daarbij lijkt zelfs de schrijver op een gegeven moment de tel kwijt te zijn. Daarnaast zijn er ook nog dode kippen, dode duiven en vernielingen in de tuin van de Broederschap. De prins van Sansevero kondigt bij zijn aankomst al aan een grafologisch onderzoek te starten naar briefjes die gevonden zijn en die vermoedelijk van de dader afkomstig zijn. Maar hij begint hiermee als hij al weken in Clisson is. De prins van Sansevero is een volslagen absurd verhaal. Bovenstaande beschrijving klinkt wellicht goed, maar het boek is gevuld met bizarre elementen: toekomstvoorspellende visioenen, een sprekende schedel, iemand die op twee plaatsen tegelijk kan zijn, mensen die dood zijn en toch ook niet, een papegaai die als getuige wordt gehoord. En er is iemand wiens oog werd uitgestoken, die degene dient die hem verminkte zonder dat er van afkeer of haat sprake lijkt te zijn. Al deze elementen maken dit verhaal ongeloofwaardig. En dan is er nog de verdachte van de burgemeester. Op een gegeven moment wordt deze door de eigenlijke dader bevrijd. Upupa denkt dan dat de dader dat gedaan heeft, om de zwakzinnige verdachte juist verdachter te maken. Een belachelijke gedachte, want sinds de zwakzinnige vastzat, ging het moorden gewoon door. Zijn onschuld stond al vast. Ook in andere opzichten is dit debuut van Nathan Gelb zwak. De personages zijn vlak en hebben hooguit een dubbele bodem. Hun taalgebruik is identiek. Een elk van hen heeft hetzelfde hoogdravende taalgebruik. Gelb koos voor dit boek de alwetende verteller. Daarbij geeft elke scène meestal het perspectief van één persoon weer, maar soms kan de schrijver plotseling overschakelen op een ander persoon. Niet altijd is dit duidelijk aangegeven en biedt alleen de context uitkomst. En dan is er ook nog verwarring door het naamgebruik. Iemand wordt bijvoorbeeld telkens Badeau genoemd. En dan gaat het opeens over ene Mathias. Maar het is dezelfde persoon. De ene keer wordt hij met zijn achternaam genoemd, en dan een keer alleen met de voornaam. Met alle onoverkomelijkheden is De prins van Sansevero een kwelling. Misschien dat er liefhebbers zijn voor dit soort bizarre verhalen die ook nog eens overvloeien van esoterisch gebrabbel over androgyne wezens. Wat mij betreft is dit boek papierverspilling.

Over het algemeen is de naam "Deaver" synoniem voor "spanning". Helaas is dat in dit geval niet waar. Het verhaal is op sommige plaatsen traag en sleept zich voort in, mijns inziens, saaie en weinig zeggende scene's. Helaas, maar ook de maestro laat wel eens een steekje vallen, zullen we maar zeggen....

Na De sirene, Het profiel en twee Kate Brannigan boeken is dit het meest teleurstellende boek van McDermid dat ik gelezen heb. De plot zit goed ineen, het verhaal sleept zich traag voort in 1963 en 1964 tot we plots in 1998 zitten en er eindelijk schot komt in de zaak van het verdwenen meisje. Het boek is een ophemeling van de sigaret. Laat iedere sigaret die opgestoken of uitgedoof of weggegooid wordt eruit en je krijgt een boek dat half zo dik is. Iedereen in dit boek rookt. van mannen tot vrouwen tot jonge meisjes en jongens. Wie opgehouden is begint er terug mee. Ongelooflijk.

Dit boek gaat over Georgy, die we volgen als hij, vanuit een zeer lage afkomt, min of meer door toeval de taak krijgt de ziekelijke zoon van Tsaar Nicolaas II, Alexei, te beschermen. Georgy heeft echter vooral oog voor diens zusje Anastasia, met wie hij zelfs een romance krijgt. Dit verhaal wordt doorsneden door een relaas over het latere leven van onze hoofdpersoon, als die met zijn vrouw Zoya uitwijkt naar (uiteindelijk) Parijs. De nadruk ligt hierbij op hoe hun enige dochter op enig moment overlijdt en hoe zijn vrouw hem op bejaarde leeftijd ontvalt door een slopende ziekte. En van daaruit wordt steeds verder in de geschiedenis gedoken. Boyne kan prima schrijven, dat hebben ook eerdere boeken van hem wel bewezen. Maar toch was ik niet overtuigd. De toon die Boyne aanslaat vind ik vaak toch iets te melodramatisch. Het is allemaal iets te glad. Ook vond ik niet alle passages over het leven van Georgy even spannend. En ten slotte vond ik ook alles niet even geloofwaardig, zoals die gesprekken die onze hoofdpersoon heeft met de Tsaar. Wat verder een groot manco is, is dat je de plottwist die Boyne uiteindelijk voor je in petto heeft, vanaf nogal ver ziet aankomen. De apotheose vindt namelijk plaats, zo begrijp je met enige geschiedkundige kennis al snel, in Jekaterinenburg, waar de afgezette tsaar en zijn hele familie bruut worden afgemaakt. De hele familie? Nee, je raadt het al: Georgy is net op tijd om zijn geliefde Anastasia te redden en vlucht met haar Rusland uit, waarbij zij natuurlijk een schuilnaam aanneemt, die van Zoya. Tja, dat gegeven is toch echt onvoldoende om dit hele boek te dragen. Nee, geen onverdeeld succes!

Clara Badisco is een eenzaat: “Praten met mensen brengt me vreselijk van mijn stuk, ik weet niet hoe het moet, zie je” (p. 60). “Het is niet uit principe dat ik aan de kant blijf staan, maar we zijn met zovelen in dit land en de geschiedenis weegt zo zwaar op dit continent en er gebeurt zoveel op deze planeet, dat ik niet weet waar aan te sluiten en hoe.” (p. 80). Sartres adagio “L’enfer, c’est les autres” zit haar als gegoten. Ze haat mensenmassa’s, meeheulen met de meute, small talk en etiquette. “Beleefdheid is een dwangbuis voor het uiten van je gedachten.” Daarom schrijft ze haar gedachten liever neer. Dan hoeft ze niet beleefd te zijn. Zo is de toon gezet voor het eerste deel van het boek: ruw, recht voor de raap, ongepolijst. Clara gaat dan ook door een moelijke periode. Na een jarenlange relatie met Jakob (“Wij tweeën tegen de wereld.”) geeft ze zichzelf 30 dagen om het vertrek van Jakob te verwerken. Een helse opdracht, want een hechtere liefde kon ze zich niet indenken: “Onze levens hebben zich in elkaar gewikkeld, als wollen draden die je opdraait en dan loslaat.” (p. 12). Ze trekt zich terug in haar binnenwereld van gedachten, maar beseft dat dit enkel tot verbittering leidt en dat haar twijfel en cynisme hinderpalen zijn om nieuwe vriendschappen of liefdes toe te laten. Hoewel ze sociaal-zijn heel uitputtend vindt, zet Clara zich er toch toe aan om zich open te stellen voor anderen. Via een internetforum komt ze in contact met Florian Geernaert (Gé), een fysicus die als wetenschappelijk medewerker voor professor Herman Ides werkt. Gé raakt een gevoelige snaar bij Clara en er ontstaat een hechte vriendschap. Later leert ze ook Alex kennen, een eenzaat zoals zij. Hij begrijpt haar en ook met hem bouwt Clara een vriendschapsrelatie uit. “Haar leven had nu betekenissen gekregen die met zijden draadjes vasthingen aan andere mensen. Ze was niet meer alleen, ze was verbonden.” p. 157. Dan vraagt professor Ides haar of ze bereid is om voor hem de fysica vanuit niet-wetenschappelijke hoek te benaderen en hem verslag uit te brengen van haar inzichten. Een zoektocht naar het juiste format brengt Clara bij het schrijven van een roman waarbij ze feiten en fictie kan mengen. Daarin poneert ze dat fysica terug te brengen is tot entropie: alles neigt naar chaos. Wanneer Gé de kans krijgt om zijn carrière verder te zetten in de VS, ontmoet hij er een collega die net als Clara rond entropie werkt. Via hem komt Clara tot verder inzicht dat entropie niet tot chaos, maar veeleer tot vrijheid leidt: alles heeft de neiging om zich te bevrijden. Rafelen is Clara’s coming of age-verhaal, knap geschreven met niet zelden pareltjes van zinnen (“Haar eigen lichaam voelde voor Clara vaak als een uitlands oord waar ze alleen maar op bezoek was.” p. 206), maar soms een tikkeltje overkill. Clara’s zoektocht naar de betekenis van entropie komt terug in de metafoor waar Huysmans het hele boek op verder bouwt: “Rafelen is ontwarren, de knopen van het weven loshalen; rafelen is ook verwikkelen, de structuur van het weven weer in chaos storten.” p. 48. Ook entropie benoemt ze eerst als chaos, later als bevrijden. In Duurzaam Onderhandelen (Daniel Shapiro, Maven 2017) stelt de auteur dat ‘conflictoplossing wegsmelten, ontwarren, losmaken impliceert. Dit proces maakt ‘giftige banden’ losser, laat ze wegsmelten, - ontrafelt ze als het ware, red. - om de weg te effenen voor natuurlijke banden van harmonie.’ (p. 29). In Rafelen zien we hoe Clara loskomt van haar entropische ervaring: de stukgelopen relatie met Jakob. Door zich van Jakob los te maken, kon ze zich weer openstellen voor nieuwe vriendschappen. Aan het einde van het verhaal vindt Clara net ‘het alleen-zijn rauwer en minder plezierig. Met een liefhebbende ander in de buurt zijn haar ervaringen intenser. Blijdschap voelt voller aan wanneer ze die met iemand deelt.’ Als mens komt Clara er aan het eind een stuk positiever uit; ze spuwt niet meer zo ongezouten haar mening, is beleefder, meer op de andere gericht … Entropie is bevrijding.

'In een donker donker bos', het debuut van Ruth Ware, kreeg van mij drie sterren en was ondanks puntjes van kritiek veelbelovend. Sowieso is het interessant om de ontwikkeling van een beginnend thrillerauteur te volgen, nieuwsgierigheid naar 'De vrouw in suite 10' volgt daaruit. Maar wat een tegenvaller! Het is van alles een beetje, uitmondend in van alles niks. Een mix van de geslotenkamermysteries van Arthur Conan Doyle en Agatha Christie, 'Het meisje in de trein' van Paula Hawkins en 'Passagier 23' van Sebastian Fitzek. De schrijfstijl van Ware mag geen naam hebben, die is eenvoudig, traaaaag en saai. Ware probeert de opbouw interessant te maken door aan het eind van elk deel van het boek - acht delen, zevenendertig hoofdstukken - sms'jes, e-mails en krantenberichten te plaatsen; dat werkt niet, triggert niet. De 'proloog' lijkt wel door iemand anders geschreven, zo poëtisch: - QUOTE - "In mijn droom dreef de vrouw in de koude donkere Noordzee, ver beneden de woeste golven en het gekrijs van de meeuwen. Haar lachende ogen waren gezwollen en wit uitgeslagen door het zoute water, haar huid was bleek en gerimpeld, en haar halfvergane kleren waren aan flarden gescheurd door grille rotsen. Alleen haar lange zwarte haren bleven over. Ze wuifden als donker zeewier door het water, wikkelden zich om schelpen, raakten verstrikt in visnetten en spoelden in rafelige plukken aan op het kiezelstrand, te midden van het donderderende geraas van de branding." - /QUOTE - Het verhaal: Hoofdpersoon Laura, roepnaam Lo, zit in een dip vanwege angsten als gevolg van een inbraak in haar woning. Voor haar werk als journaliste gaat ze op een luxe cruisetrip van Hull naar Bergen; plan is, dat ze tijdens de vaartocht interviews afneemt van belangrijke mensen aan boord. Het gezelschap is beperkt, het schip beschikt over slechts tien hutten. En er is uiteraard personeel. Lo verblijft in hut 9. Zij hoort een gil vanuit hut 10 en daarna een plons. Is er iemand vermoord en overboord gegooid of spelen haar angsten en verbeeldingskracht Lo parten? Lo waagt zich aan een onderzoek. 'De vrouw in suite 10' bevat meerdere dubieuze elementen. Bijvoorbeeld: Lo's angsten worden aan het begin van het boek te sterk benadrukt, alsof de auteur dit aspect erin wil stampen bij de lezers. Lo gaat een mascararoller lenen, vreemde actie ... Zag Ware geen betere manier om contact te leggen? Een plons in de Noordzee is van een andere orde dan een plons in een zwembad, je hoort hem niet vanuit je hut (je hoort alleen de motoren van het schip). Bij toeval is een ex-vriend van Lo een van de gasten aan boord. Waarom vraagt Lo niet aan haar medegasten of het personeel of zij ook internetproblemen hebben? Stond de relatie van Lo met haar huidige vriend Judah niet op scherp toen zij inscheepte op de Aurora? De clou van 'De vrouw in suite 10' blijkt weinig verrassend. De slechterik(en), ach ... makkelijk afgedaan, met nog één opleving die in feite als mosterd na de maaltijd komt. Dun verhaal, lichtelijk nep en simpel. Zeker niet "de nieuwe, razend spannende thriller" zoals het boek aangekondigd staat. Welke spanning dan? Het kleine beetje dat daarvan aanwezig is verdwijnt door de traagheid. Eén perspectief ook maar, dat van Lo. Voor meer diepgang zou de visie van de slechterik(en) of die van de vrouw in suite 10 een goede toevoeging zijn geweest. Ongetwijfeld gaan velen mee in de (succes)flow van Ruth Ware, met name lezers die houden van boeken die zoals dat heet lekker weglezen. Niets mis mee, maar het is niet míjn ding. Ik had beter verwacht. [spanning 2, plot 2, schrijfstijl 3, leesplezier 3, originaliteit 1, psychologie 2]

Ik zat heel erg te twijfelen of ik dit boek met twee of drie sterren zou waarderen, uiteindelijk toch twee sterren gegeven. Het verhaal op zich is mooi, alleen de vertelwijze vond ik helemaal niks. Er komen stukken in het boek voor waar ik absoluut niks van snap en daardoor vond ik het niet ontspannen lezen. Het verhaal heeft wel wat weg van 'Voor jou' van Jojo Moyes en dat boek vond ik echt prachtig, zonder moeilijke zinnen,waardoor het gewoon veel prettiger leest. Sommige dingen leken mij ook wat onwaarschijnlijk maar dat stoorde me niet zo, ik ben echt afgeknapt op het taalgebruik in dit boek. Jammer!

Ik dacht al. Het lijken wel losse verhalen. En dat staat er ook in de aantekening op blz 222. Korte verhalen als stijloefening. Beetje lullig om te zeggen, nog veel oefenendan, maar mij kan lang niet alles bekoren. Betrap me op steeds meer bladerend lezen. Dat houdt in dat het niet boeit. Jammer.

De Transsylvanische Alpen, meermaals het decor voor tot de verbeelding sprekende verhalen, een musicus op doortocht naar Roemenië na een stukgelopen relatie, een afgelegen en oud hotel, een stel, op zijn minst gezegd, rare hotelgasten en dito eigenaars en personeel en overvloedige sneeuwval! Dat zijn de ingrediënten die Klaas Ten Holt gebruikt om zijn ‘ Hotel Alfabet ‘ in zijn vorm te gieten. Ook het ingrediënt seks komt als neveningrediënt vaak aan bod, vooral in de figuur van het hoofdpersonage Adriaan. Surrealistische en onwaarschijnlijke gebeurtenissen zijn de kruiden die de auteur gebruikt om zijn verhaal op smaak te brengen. In deze, naar mijn mening, surrealistische roman probeert de auteur een tijdsvacuüm te creëren. Enkele situaties in het boek wijzen sterk in die richting, o.a.: de hoteleigenares probeert de tijd vast te houden in haar hobby: taxidermist! Ook de Bijbel is nooit ver af: Genesis en Apocalyps ( alfa en omega zijn dan weer in verband te brengen met de titel van het boek ), zijn vaak dichtbij. Dat laatste komt tot uiting aan het eind van het hallucinante verhaal. Of Klaas Ten Holt er in geslaagd is om zijn verhaal op de juiste manier op smaak te brengen? Dat is een ander verhaal. De aaneenschakeling van onwaarschijnlijke gebeurtenissen en het té oppervlakkig situeren van de personages zijn niet bevorderlijk om er écht een interessant boek van te maken. Té ingewikkelde en langdradige tafelconversaties met een merkwaardige professor zijn niet echt bevorderlijk voor een vlot leesbaar boek: vaak was de samenhang ver zoek. Té oppervlakkig, té surrealistisch, té onwaarschijnlijk, vaak té langdradig, ... vaak hoor je wel eens dat alles waar té voor staat niet écht te smaken is: dat gevoel blijft bij mij hangen na het lezen van dit boek!

wel snel uitgelezen maar wel wennen aan de aparte schrijfstijl, je lees het verhaal in de ogen van Fee. Ook de gedachten van Fee krijg je te weten. Algauw merk je dat Fee niet echt zuiver is in haar hoofd en sommige dingen die zij ziet niet echt gebeurt. Ik vind het jammer dat dit boek zo vaag blijft je weet nu niet precies wat echt gebeurt is of wat er met Melle is gebeurt.

Ik had eerder Dwaalsporen van Henning Mankell gelezen en in vergelijking hiermee stelde Honden van Riga mij echt teleur. Het boek is allesbehalve spannend en de herhalingen kwamen mijn oren uit. Ook onbelangrijke feiten, zoals de dringende onlasting van Wallander in een vuilbak, kregen teveel aandacht. Dit alles deed het verhaal enorm vertragen en ik had echt moeite om tot het einde verder te lezen. Het einde is dan ook redelijk ontgoochelend en niet origineel. Ik raad iedereen dan ook aan om de andere thrillers van Henning Mankell te lezen vooraleer mensen een verkeerd beeld van zijn schrijfkunsten krijgen. Want ik weet dat Henning Mankell veel meer dan dit in zijn mars heeft!!

Geiger is de hoofdpersoon van dit boek. Hij heeft geen verleden en heeft als beroep het martelen van mensen voor informatie. Dit doet hij op geheel eigen wijze. Zijn regelmis dat hij geen kinderen martelt. Onverwacjt krijgt hij toch een jongen van 12 die hij moet martelen. Geiger doet dit niet en brengt de jongen in veiligheid. Dan volgt een een kat en muisspel om de jongen in veiligheid te houden. Het idee van het verhaal is verrassend en geeft een nieuwe lading aan het woord martelen. Het boek komt helaas traag op gang, ik heb de eerste 80 pagina's mijn best moeten doen om door te lezen. Daarna komt er wel vaart in. De personages zijn goed uitgewerkt, maar niet altijd even geloofwaardig. Het slot is ook wat ongeloofwaardig. Jammer, voor mij niet meer dan 2 sterrem.

Soms gaan tijdens het lezen van een boek je gedachten ergens anders heen. Doorgaans geen goed teken. Meestal een signaal dat het desbetreffende boek niet echt weet te boeien. Na een aantal hoofdstukken van “Leila, Het begin” kon ik het niet helpen om met enig verdriet te denken aan de bomen die nodig zijn om papier te maken. Ik dacht aan de ontbossing van grote delen van Brazilië. Aan jonge bomen die nooit de kans krijgen om uit te groeien tot hun volle potentieel. Ik heb bij een drukkerij wel eens de enorme rollen papier gezien die nodig zijn om een boek te maken. Dat is echt een indrukwekkende hoeveelheid. Tenminste…. Bij een boek dat in een redelijk aantal exemplaren wordt gedrukt. Dat zal bij dit boekwerkje niet echt het geval zijn geweest. Gelukkig maar. Het boek van Rolf Osterberg is niet echt een aanrader. Volgens de informatie is het gelukkig niet zijn echte naam maar een pseudoniem. Terecht. Dit is geen boek waar je zomaar je echte naam aan wilt verbinden. Voordat het onder de naam Osterberg verscheen heeft de mysterieuze auteur het ook al eens geprobeerd om het onder een vrouwennaam te verkopen. Ook toen blijkbaar zonder al te veel succes. Het heeft ook niet zoveel met de naam van de auteur te maken. Het gaat om de inhoud en daar ligt dan ook het probleem. De hoofdpersoon is ontzettend saai, kinderachtig en slaapverwekkend. Het verhaal bevat louter herhalingen en de ruim honderd verschillende hoofdstukken eindigen allemaal op een manier die bijna lachwekkend kan worden genoemd. Er is werkelijk geen touw aan vast te knopen. “Leila, Het begin” is volgens Osterberg geschikt voor zowel jeugdige als volwassen lezers. Ik neem aan dat dit als grap is bedoeld en eerlijk is eerlijk: ik kon er heel erg om lachen. Misschien is er dus toch nog enige hoop en heeft Rolf gewoon voor het verkeerde genre gekozen. Nu nog op zoek naar een nieuw pseudoniem. En misschien nog naar een manier om dit boek weer terug te recyclen tot een boom…

Chateâu Fatale gaat over journaliste Leonie die na de moord op haar vriend betrokken raakt bij een bizar verhaal vol misdaad, schietpartijen en fraude in de wijnhandel. Wanneer Leonie op zoek gaat naar de daders, belandt ze op het Wijnchateâu van Alain en zijn vader Didier. Vanaf het begin is er maar een ding dat Leonie wilt en dat is wraak. Samen met Alain en Casse- Tête begint ze een zoektocht naar de moordenaar van haar geliefde Serge en de ontvoerde vader van Alain. Het wordt een wilde jacht op de onderwereldfiguur Edelweiss, die op zijn beurt Alain en Leonie probeert te vermoorden. Het verhaal is geschreven als thriller met hier en daar een druppel wijn, veel uitgebreide beschrijvingen van verschillende scènes en veel bijzondere personages. Een boek voor mensen die van bloederige verhalen houden, met veel geweld. De eerste 75 bladzijden zijn saai maar essentieel voor het verhaal. Daarna wordt het iets beter, maar saaiheid en spanning blijven elkaar afwisselen gedurende het hele boek. Jammer is het clichématig gebruik van bijnamen voor de slechteriken: hierbij ligt het er te dik bovenop dat dit boek een thriller moest zijn. Deze indruk wordt versterkt door het vele bloedvergieten en de ruige scènes. De zeer uitgebreide beschrijvingen van de in het verhaal voorkomende wapens zal de meeste lezers niet of nauwelijks interesseren, hooguit een echte wapenexpert zal dit willen weten. Een aardige poging van Ilja Gort om eens iets anders te proberen, maar ik mis de humor en luchtige schrijfstijl van zijn vorige boeken zoals “het Merlot mysterie” en “Leven als Gort in Frankrijk”. Dat waren boeken waarvan ik heb genoten, en in één keer uitgelezen. “Chateâu Fatale” daarentegen kostte mij moeite om doorheen te komen. Marijke de Jongh-Bles

In ieder geval meer dan haar eerdere boeken, Vrij en Ex, heeft Kift de aandacht van een aantal lezers getrokken. Waarschijnlijk wordt deze aandacht gegenereerd door het feit dat Martine Kamphuis Crimezone.nl, de internetpagina voor thrillers, als podium voor het verhaal heeft gekozen. Zonder het zelf te willen roep je als auteur met deze keuze naast aandacht ook kritiek over je af. Zowel voor- als tegenstanders staan dan klaar om hun mening hierover te geven. Toch gebeurt het in internationale thrillers bijna dagelijks dat omgevingen en/of situaties uit het dagelijkse leven als decor worden gebruikt voor het verhaal. En zo hoort het ook, dat zou de realiteitsfactor alleen maar kunnen versterken. Of dit in Kift ook de bedoeling is geweest en Kamphuis in haar opzet is geslaagd, is waarschijnlijk eveneens voer voor een discussie. In Kift maakt de lezer kennis met Annabel Aalbers, een jonge schrijfster die met haar debuut 'Het doet geen pijn', in één klap haar naam als auteur wil vestigen. Haar moeder gunt haar dit succes van harte en schroomt niet om alles in het werk te stellen om het boek als een literair succes gewaardeerd te laten krijgen. In een tweede verhaallijn bokst Julia Mathijsse op tegen de ontrouw van haar liefde, Arjan. Hij blijkt een verhouding te hebben met de dochter van Julia. Onderzoek leert haar dat hij deze levenswijze al vaker heeft toegepast, verliefd worden op alleenstaande vrouwen die een jonge dochter van een jaar of twaalf hebben. Aan deze situatie moet voorgoed een einde komen. Martine Kamphuis heeft met dit derde boek haar stijgende lijn proberen door te zetten. De basis van beide verhalen lijkt dan ook een goede keuze om haar doel te bereiken. Het gebruik van de in de thrillerwereld bekende website Crimezone als achtergrond, zou wellicht hebben kunnen helpen bij dit streven. Maar een bekend decor alleen is geen garantie dat het boek als geheel ook een succes is. Daarvoor zal het verhaal ook de potentie moeten hebben van een topper. En daar blijft het een beetje steken. Bekend is dat de boeken van Kamphuis meer aansprekend zijn voor haar vrouwelijke fans. Toch zijn er legio (vrouwen-)thrillers op de markt die wel een lange spanningslijn kennen. Die ontbreekt in Kift echter volledig. De personages zijn oppervlakkig beschreven waardoor de lezer niet echt wordt gegrepen door de levenswijze van een van hen. De spanning ontbreekt ook nagenoeg geheel. De goede en slechte personen spreken de lezer nauwelijks aan waardoor er geen vreugde of verdriet ontstaat als de een wint of de ander verliest. Samengevat stelt het verhaal een beetje teleur en zullen de rimpeltjes op het water ook snel verdwijnen en geen grote golven veroorzaken.

Boer zoekt M/V schepte door de samenvatting van het boek en de grappige promotiefilmpjes die op Youtube werden geplaatst al vanaf het begin het beeld van een boek dat een beetje vreemd zou zijn. Hoofdpersoon Fanna is net gedumpt door haar vriend en wordt door haar beste vriendin Olga, die overigens een fascinatie voor poepscheldwoorden heeft, opgegeven voor het programma Boer zoekt M/V. Na een succesvolle eerste kennismaking moet Fanna met een hitsige homo en een ordinair meisje strijden om de liefde van de biseksuele boer Loek. Op zich niet zo lastig zou je denken, maar er gebeuren steeds gekkere dingen. Het idee van het verhaal is vernieuwend en daardoor ook leuk. Het boek schept verwachtingen en lijkt vooral zo bizar mogelijk te zijn. Rhijja Jansen heeft de personages en gebeurtenissen beeldend, maar ook grappig weten te beschrijven. Toch is het jammer dat het boek in zijn geheel meer een chicklit of een spannende roman lijkt, deels ook door het erg populaire taalgebruik en de weinig aanwezige spanning. Er hadden meer kansen gegrepen kunnen worden om het spannender te maken en het vooral op het vlak van de psychologie beter uit te werken. Een echte spannende, uitgewerkte thriller is het niet, maar om even een middagje lekker een boek te lezen is het wel aan te raden.

De verhaallijn in Vuurrede springt alle kanten op. De auteur maakt een erg chaotische indruk door heel vaak sprongen in de tijd te maken. Naar mijn gevoel was, naast de verhouding tussen Maggie en James, het hoofdthema van het boek religie. Als niet-religieus persoon heb ik me door alle Bijbelfragmenten en brieven aan God moeten slepen. Wat ik wel heel mooi vond, was de taal in het boek. Er waren prachtige zinnen en citaten, die op zich erg mooi waren. Voor mij was het het geheel van die mooie zinnen die te chaotisch werden, op één of andere manier. Nee, het was helemaal niets voor mij!

De thrillers van Sabine Thiesler worden bij voorkeur als ‘bloedstollend spannend’ gepresenteerd. Dat was al zo bij haar eerste twee, De kinderverzamelaar en Huis van stilte, en ook bij nummer drie, Dodenakker, wist de marketingafdeling van haar Nederlandse uitgever blijkbaar zo snel niets nieuws te verzinnen. Dat getuigt allereerst van weinig vakmanschap, maar het slaat bovendien nergens op. Want Dodenakker is niet bloedstollend spannend. De tekst op het achterplat verraadt namelijk al een groot deel van de clou: hoofdpersoon Magda vermoordt haar overspelige echtgenoot Johannes en ‘als kort daarna haar zwager Lukas op bezoek komt, escaleert de situatie. Lukas is verblind door zijn liefde voor Magda en ziet pas veel te laat in in welk dodelijk gevaar hij zich bevindt…’ Wat valt er dan nog te raden over? Eigenlijk alleen of er nog meer doden vallen – de titel van het boek lijkt daarop te duiden – en of Magda uiteindelijk door de mand valt. Dit lijkt misschien een wat al te hard oordeel; de manier van vertellen kan immers veel goedmaken. Maar dat is evenmin het geval. Thiesler is er ook deze keer niet in geslaagd een verhaal te schrijven dat beklijft. Er wordt een romanwerkelijkheid beschreven in plaats van gecreëerd en dat levert een bijzonder oppervlakkig geheel op. Dit boek kun je gerust lezen temidden van een kakelend gezelschap en een spelende tv op de achtergrond. Je leert dan hoe Magda probeert de schijn op te houden van een spoorloos verdwenen man, hoe eerst haar zwager Lukas naar haar gunsten dingt en vervolgens een veertigjarige Don Juan en hoe de afgedankte politieman Neri uiteindelijk na jaren een niet te missen mogelijkheid krijgt zich voor een drietal missers uit het verleden te rehabiliteren. Oh ja, en het verhaal speelt in Toscane.

Wanneer 4 stellen op wintersport gaan in Saalbach, verwachten zij te kunnen genieten van een heerlijke vakantie. Maar wanneer 1 van hen slachtoffer wordt van een ski ongeluk staat ieders wereld op zijn kop. Dan blijkt een ander van hen het ongeluk te hebben gefilmd. De politie onderzoekt het beeldmateriaal en komt tot de conclusie dat het geen ongeluk betreft, maar dat er opzet in het spel is. In het verleden heb ik andere boeken gelezen van van Rijn. En altijd vond ik het leuke vlotte boeken met een aansprekend verhaal. Om die reden ook gekozen om off piste te lezen. Hier kwam ik echter van een koude kermis thuis. Uiteraard is het een boek dat snel en makkelijk leest. Alleen echt wel wat TE snel en TE makkelijk naar mijn idee. Tijdens het lezen kreeg ik gevoel dat ik een boek voor een jeugdige zat te lezen. Totaal geen diepgang te vinden. Ook is het een relatief dun boek dus ik verbaasde me ook hoe een verhaal omtrent een mogelijke poging tot moord in zo weinig pagina's kon worden weggeschreven. Al snel werd mij duidelijk hoe dit kon. Het boek beschikt over totaal geen diepgang en bestaat uit een oppervlakkige beschrijving van personages, omgeving en verhaal. Je hebt ook vrij snel hoor hoe het verhaal in elkaar steekt. Erg jammer, wat mij betreft is van Rijn hier zelf off piste gegaan.

Het is uit,gelukkig!!!!!! Als het een dikker boek was geweest had ik zeker het bijltje erbij neergegooid. Het boek werd een beetje interessanter naar het einde toe. Soms kon ik nog wel glimlachen om de echtgenoot : zijn reactie als blijkt dat Edna niet thuis was op haar ontvangstmiddag. Het boek geeft natuurlijk een uitstekend beeld van de 19 eeuw in de gegoede kringen,maar er zijn betere boeken uit die periode welke wel goed leesbaar zijn. De uitgave die ik heb heeft helaas niet deze prachtige woning op de voorzijde! Jammer !

Prachtige recensie van Crimezone. Maar het is wel opvallend hoezeer de meningen kunnen verschillen. Het prachtige psychologische spel waarvan Crimezone spreekt, is voornamelijk psycholgie van de kouwe grond en stelt weinig voor. Van klamme handen en een zinderend slot heb ik niets gemerkt. Integendeel, het verhaal wil geen moment echt spannend worden. Ook het schokkende en ontroerende heb ik gemist. Op de schaarse ogenblikken waarop je verheugd denkt dat het eindelijk een beetje spannend wordt, maken de schrijvers de verkeerde keuze en als je dan ook de ontknoping al mijlenver voelt aankomen, blijft er niet veel van over. Ik zou het in de winkel laten liggen, er is zoveel beters.

De achterkaft van dit boek sprak me wel aan, omdat het aangeeft dat het boek één van personages uit de Trojaanse oorlog betreft, een interessant onderwerp waar ik de laatste jaren al menig boek over gelezen heb. Het zou gaan over over de terugreis van de Lycische prins Glaucus naar zijn geboorteland na de val van Troje; zo te lezen een moeizame en lange tocht vol ontberingen. Klinkt als de Odyssee in een ander jasje, maar goed: ik begon met goede moed… om er al snel achter te komen dat er weinig klopte van wat op de achterkaft stond… Een euvel dat ik nogal vaak tegenkom: lezen uitgevers en kaft-ontwerpers hun boeken eigenlijk wel eens, vraag je je af? Hoe dan ook, het werkelijk verhaal handelt met name hoe Glaucus, eenmaal terug in Xanto, de hoofdstad van Lycië, verstrikt raakt in alle intriges die daar spelen. Zo lezen we over de zwakke koning en zijn bevallige vrouw, de sinistere hogepriester die alle touwtjes in handen lijkt te hebben, opdringerige Aegeïsche handelaren en een mysterieuze reus die het heeft voorzien op het hele Lycische koningshuis. Op zich voldoende interessants, zou je zeggen. Ook Chiara’s schrijfstijl is goed te pruimen. Hij blijft vaak vrij afstandelijk (weinig dialoog), maar laat rake beschrijvingen op je los met hier en daar een dichterlijke en liederlijke noot. Maar ondanks dit alles kan dit boek niet echt interessant worden. Glaucus blijft als karakter nogal in nevelen gehuld en ook het verhaal gaat eigenlijk vooral een beetje nergens naar toe. Conclusie: In de Ilias is door Homeros opgetekend dat Glaucus werd gedood door de grote Ajax. Misschien was het beter geweest als Chiara hem voor dit verhaal niet opnieuw weer tot leven gewekt had.

Voordat Cass Anderson zich vanaf een party naar huis rijdt, belt zij haar man Matthew om te zeggen dat zij er aan komt. Zij belooft hem geen gebruik te maken van de Blackwater Lane, een duistere binnenweg door het bos. In tegenstelling tot de belofte slaat zij toch onderweg af bij die duistere weg. Het is ruig weer. Het regent en er is onweer. Zij ziet nauwelijks een hand voor haar ogen. De ruitenwissers kunnen de ruiten van de auto nauwelijks schoonvegen. Cass heeft moeite om haar auto op de weg te houden. In de verte ziet zij de achterlichten van een auto. In de veronderstelling die auto te kunnen volgen is zij blij die lichten te zien. Dichterbij gekomen blijkt die auto echter stil te staan. Langzaam nadert zij de stilstaande auto en rijdt er voorbij. Zij ziet in die auto een vrouw zitten. Cass vraagt zich af of die vrouw mogelijk pech heeft en weet niet wat zij moet doen. Het zou wel eens een val kunnen zijn om je te beroven. Toch stopt Cass even voorbij die auto. Dit in de hoop dat als die vrouw hulp nodig heeft, zij wel naar Cass zou komen. Maar dat gebeurt niet. Dan besluit Cass om toch maar weg te rijden. Thuis gekomen verzwijgt Cass tegen haar man dat zij toch die duistere weg door het bos is gereden. Kort daarop komt via de media het bericht dat een vrouw in haar auto is vermoord. Het betreft de vrouw die Cass in haar auto heeft gezien. Op de vraag van de politie of er mensen zijn die de vrouw op de duistere weg hebben gezien, gaat Cass niet in. Cass blijkt moeite te hebben om dingen te onthouden. Zo kan zij zich niet herinneren waar zij iets heeft gelaten. Ook vergeet zij diverse afspraken. Cass vraagt zich af of zij, even als haar moeder, dement aan het worden is en raakt daardoor in paniek. Dat wordt versterkt met het idee dat de moordenaar nog niet gepakt is en nog vrij rondloopt. Dat geldt ook als de telefoon bij haar thuis vaak overgaat zonder dat iemand zich meldt. Cass vermoedt dat de moordenaar de geheimzinnige beller is die het op haar heeft gemunt. Immers, zij heeft de vrouw als laatste gezien. Zij durft dat aan niemand te vertellen. Dat leidt bij haar tot grote spanning. Nog meer als blijkt dat Cass de vrouw eerder heeft ontmoet en haar heeft gekend als Jane. Bij toeval ontmoet zij onverwacht de man van de vermoordde Jane. Aan hem vertelt zij uiteindelijk dat zij degene is die Jane als laatste heeft gezien. De man heeft begrip voor het feit dat Cass niet bij Jane is gebleven en stelt haar gerust. Voor Cass is dat een hele opluchting. Vanwege allerlei kleine leugentjes en ontkenningen raakt Cass verstrikt in een web waaruit zij zich nauwelijks kan ontworstelen. Dat maakt Gebroken van auteur B.A. Paris wat langdradig. Tevens blijft het verhaal hangen op de vele onbeantwoorde telefoontjes. Het slot komt in een stroomversnelling met een wat voorspelbaar einde.

De Canadese Joy Fielding wilde aanvankelijk actrice worden. Ze heeft onder haar eigen naam, Joy Tepperman, een paar bijrollen in films gehad en speelde ook in een enkele televisieserie. In 1972 gaf ze het acteren op en legde zich volledig toe op het schrijven van boeken. Haar debuut, The best of friends, verscheen in hetzelfde jaar en is niet in Nederland uitgegeven. Negen jaar later brak ze door met Zeg maar dag tegen mammie, ook bekend onder de titel Stil bedrog. Op een feestje ziet Donna Edmunds een leuke man, Victor Cressy. De volgende dag komt hij haar kantoor binnen en nodigt haar uit voor een lunch. Een paar maanden later trouwen ze, maar het huwelijk is niet wat Donna er van verwacht had. Ze besluiten te scheiden waarna een strijd over de toewijzing van hun kinderen losbarst. De kinderen worden aan Donna toegewezen en alles lijkt goed te gaan. Tot Victor ze een weekend heeft en ze niet meer terugbrengt. Hij blijkt spoorloos te zijn verdwenen, maar af en toe laat hij telefonisch wat van zich horen. Op zijn eigen nogal sadistische manier. Voor de steeds wanhopiger wordende Donna staat het leven daarna op z'n kop en ze wil er alles aan doen om haar kinderen terug te krijgen. Zeg maar dag tegen mammie bestaat uit twee delen: het verleden en het heden. In het eerste deel draait het vooral om het huwelijk van Donna en Victor dat alleen maar uit ruzie lijkt te bestaan, hun scheiding en de daaropvolgende rechtszaak. In dit deel wordt af en toe ook nog teruggesprongen naar een eerdere periode. Die flashbacks komen vaak zomaar uit de lucht vallen en dat zorgt, zeker in het begin, voor onduidelijkheid. In het tweede deel is dit minder, hoewel ook daarin wel wat verwarrende momenten voorkomen. De personages Donna en Victor zijn redelijk uitgewerkt en je merkt al snel dat Donna bij vlagen nogal opstandig en onredelijk is. Victor is een nogal betweterig mannetje dat altijd zijn zin wil krijgen. Al vrij snel in het verhaal weet je dat zoiets nooit goed kan gaan. Dit is niet het enige dat voorspelbaar is. Want ook de uitspraak van de rechtbank, de titel van het boek is daar natuurlijk ook debet aan, en de uiteindelijke ontknoping zijn bepaald niet verrassend. Toch merk je dat Fielding die ontknoping naar een wat hoger niveau wil tillen. Ze probeert de spanning op te voeren met behulp van een aantal plotwendingen. Dat is zo goed als mislukt. Het boek kabbelt daardoor, maar ook door het ontbreken van verrassingen, voort en wordt, op een sporadisch moment na, niet spannend. Eigenlijk was dat ook niet meer te verwachten als je in ogenschouw neemt dat diverse hoofdstukken alleen maar zijn gevuld met ruzies over de meest onbenullige dingen. Zeg maar dag tegen mammie is niet alleen kommer en kwel. Het heeft ook een positieve kant: het leest namelijk erg vlot. Het voordeel daarvan is dat het snel uit is waardoor je je niet langer hoeft te vervelen.

Ik sluit me aan bij maria's reactie hieronder. Ik verwachtte een boeiend verhaal. Het onderwerp leent zich hier zeker van. Maar ik werd teleurgesteld. Ik heb het alleen maar uitgelezen omdat het een dun boekje was. Jammer.

(Ik heb geen/zo min mogelijk spoilers in mijn recensie geschreven) Titel: De Japanse minnaar (op Librarything, op Hebban.nl) Oorspronkelijke titel: The Japanese Lover Auteur: Rani Manicka Vertaler: Karina Zegers de Beijl Taal: Nederlands, oorspronkelijk Engels Serie: nee Soort uitgave: paperback Aantal pagina's: 367 Uitgever: The House of Books Jaar van publicatie: origineel Engels 2010, origineel Nederlands 2010, mijn editie (1e) 2010 ISBN-nummer: 9789044333091 Trefwoorden: Indiërs in Maleisië, Tweede Wereldoorlog Waarom ging ik het lezen: Geleend van mijn schoonmoeder, klonk wel interessant. Aanrader: Niet als je over Japan wil lezen. Misschien wel als je het interessant vindt om over de Indiase bevolkingsgroep in Maleisië wil lezen, maar verwacht geen spannend verhaal. Korte samenvatting: Parvathi, een meisje uit India, wordt uitgehuwelijkt aan een rijke Indiër die in Maleisië woont. Hij is echter veel ouder en sterft dus ook eerder dan zij. Hij laat haar zijn bezittingen na, maar dan breekt de Tweede Wereldoorlog uit, vallen de Japanners binnen en nemen zij Parvathi's huis in, waardoor zij en de kinderen moeten verhuizen. Achterkanttekst: Maleisië, 20e eeuw: Het boerenmeisje Parvathi wordt door haar vader uitgehuwelijkt aan een rijke weduwnaar. Hij, Kasu, is niet gelukkig met zijn donkere bruid. Op de foto zag zij er veel beschaafder uit. Parvathi wordt door haar man schaamteloos mishandeld. Zij zoekt troost in het exotische landschap en past zich langzaam aan haar nieuwe luxe leven aan. Op zijn sterfbed krijgt Kasu spijt dat hij zijn vrouw zo slecht behandeld heeft. Nu moet zij zijn zoon en stiefdochter alleen opvoeden. Maleisië wordt bezet door de Japanners en Parvathi wordt gedwongen de bescherming van een Japanse generaal te accepteren. Elke nacht moet ze naar hem toe. Samen met Hattori ontdekt Parvathi haar eigen seksualiteit. Samen met haar Japanse samoerai probeert zij te overleven. Tot Hatori opnieuw naar het front wordt geroepen. De Japanse minnaar: Prachtig gecomponeerde, dramatische liefdesroman, met een schat aan exotische details. Voor alle lezers van Memoires van een geisha, De Russische concubine en natuurlijk De Rijstmoeder. Over de achterkanttekst: Dat mishandelen was vooral psychisch, hij negeerde Parvathi voornamelijk. Maar hij liet haar wel Engelse les volgen en lessen in etiquette e.d., dus alhoewel het geen gelukkig huwelijk was, deed Parvathi wel allerlei dingen en ontmoette ze allerlei mensen. Ik heb "Memoirs of a geisha" ook gelezen, maar ik zou het boek daar toch niet mee vergelijken. Als je "Memoirs of a geisha" leuk vond om te lezen, zou ik "Mijn leven als geisha" van Mineko Iwasaki aanraden, evenals "Geisha" van Liza Dalby. Eerste alinea: Kuala Lumpur, 2008 Het grote huis was helemaal donker, afgezien van de opslagruimte, waar het blauwachtige schijnsel van een straatlantaarn door een hoog raam zonder gordijn naar binnen viel. Vanaf haar eenvoudige bed keek Marimuthu Mami, weggekropen onder de dunne deken, naar het vierkant van licht op de betonnen vloer. De zon kon elk moment opkomen en ze had geen oog dichtgedaan. Recensie: Verhaal: Het verhaal beschrijft het leven van Parvathi, die uit India naar Maleisië verhuist. Het was interessant om ook wat over de Indiase gemeenschap in dat land te lezen, maar Parvathi was een redelijk passieve hoofdpersoon. De meeste beslissingen werden voor haar gemaakt en zij ging er gewoon in mee, ook vaak omdat dit "gewoon zo was als zou moeten gebeuren". Daardoor zat er ook geen vaart in het verhaal, maar het gaf wel een mooi beeld van haar kijk op de wereld. Het was ook niet echt een romantisch verhaal, omdat Parvathi de eerste keer uitgehuwelijkt werd en de tweede keer (met de Japanner) het ook allemaal nogal afstandelijk bleef. De titel is echter heel misleidend, evenals de kaft: op de kaft staat een afbeelding van een maiko (leerling-geisha). Parvathi draagt wel een keer een kimono, maar die ziet er heel anders uit dan die op de kaft staat. Tot op de helft van het boek kom je geen Japanner tegen. Zodra de Tweede Wereldoorlog uitbreekt vallen de Japanners inderdaad het land binnen, maar nog voordat je op driekwart van het boek bent, zijn de Japanners alweer van het toneel verdwenen. Het laatste gedeelte vertelt over wat er verder met Parvathi's familie en de Indiase gemeenschap in Maleisië gebeurt. De kokkin Maya, die Parvathi leert kennen in Maleisië in het huis van haar man, is tegelijkertijd medicijnvrouw. Haar voorspellingen lijken echter niet goed te passen binnen het verhaal, omdat die teveel geschreven zijn met kennis van de "toekomst" (wat er gebeurd is tussen WO2 en nu). Ze hebben ook niet echt veel betrekking op wat er later in het verhaal gebeurt en lijken dus vooral geschreven te zijn voor de lezer. Ook de spirituele zaken die Maya vertelt (over de Indiase goden en mythen, reïncarnatie, energie van de Aarde etc) komen vooral over als "lessen aan de lezer". Deze stukken waren ook steeds redelijk lang en droegen niet bij aan de voortgang van het verhaal. Schrijfstijl: Het verhaal is op een rustige manier geschreven, zonder veel vaart en cliffhangers. Het taalgebruik is wel prettig om te lezen: de zinnen zijn niet overdreven lang en de gebruikte woorden zijn ook niet heel moeilijk of juist heel makkelijk. Op sommige plekken merk je echter wel dat het vertaald is uit het Engels. Omdat er een aantal woorden in andere talen in voorkomen, staat achterin een verklarende woordenlijst. Hier wordt echter geen melding van gemaakt, dus pas toen ik het verhaal uit had, zag ik dat er een woordenlijst was. Spelfouten/Typefouten: - flaptekst: Hatori = Hattori - blz 65: 'Ik ben Maya, de kokkin,' antwoordde ze vrouw. = 'Ik ben Maya, de kokkin,' antwoordde ze. OF 'Ik ben Maya, de kokkin,' antwoordde de vrouw. - blz 243: 'Hij is prachtig,' zei hij, en ze streelde de zijde over haar wang. = 'Hij is prachtig,' zei ze, en ze streelde de zijde over haar wang. - blz 247: mutae = matte ("wacht") - blz 265/272: shamishen = shamisen Conclusie: Interessant om wat meer te lezen over de Indiase gemeenschap in Maleisië, maar de kaft wekt andere verwachtingen. Herleesbaarheid: Ik ga dit boek niet nog een keer lezen. Links: - Recensie van The street of a thousand blossoms (Gail Tsukiyama), over de situatie in Japan tijdens de Tweede Wereldoorlog. - Deze recensie op mijn weblog

Mag je wel een recensie schrijven als je het boek niet echt gelezen hebt? David Gibbins heeft een boek geschreven dat verzuipt in allerlei geografische, historische en technische details. Het is aan alles te merken dat hij zich uitstekend gedocumenteerd heeft, maar dat wil niet zeggen dat er dan een spannend boek uit volgt. De stortvloed aan technische uitleg zorgde ervoor dat ik het boek meer ben gaan scannen dan lezen, zonder het gevoel te hebben dat ik iets miste. Twee sterren omdat de auteur zo zijn best heeft gedaan. Jammer dat ie zo gigantisch de plank heeft misgeslagen.

2,5/5 Dit deel vind ik de minste van de serie. Ik ergerde mij aan het gedrag en karakter van Mia. Niet echt rechercheur-waardig. Haar verhaal (de romance met de veel oudere man) had geen toevoeging aan het verhaal. Ik merkte dat ik deze stukken het liefst over wilde slaan. Henrik is een beetje saaie gezinsman, geen echte persoonlijkheid, geen mankementen, geen problematisch verleden/heden, verslavingen of andere interessante karaktertrekken. Een grijze muis wat mij betreft. Plot was aardig, maar zag het al lang van tevoren aankomen. Geen verrassingen en het kabbelt naar mijn mening te lang door. De situatie rond Danilo en Jana begint nu wel een beetje belegen te raken, waarbij de acties van Jana tegen het ongeloofwaardige aanschurken. Ik weet het nu wel. Ze kan fantastisch vechten en laat her en der wat lijken achter die niet bestraft/opgemerkt worden. Qua schrijfstijl haalde heel vaak wisselen van perspectief (min. 2 per pagina) voor mij de vaart en spanning uit het boek.

Zoals iedereen kreeg ik op school de feitjes geleerd over de vaderlandse geschiedenis. Het is de opsomming van jaartallen die eigenlijk het raamwerk van de geschiedenis vormen. Maar hoe het leven in vroegere tijden precies was, dát kreeg je bijna niet onderwezen. Schrijver Ashe Stil doet in Het onderwaterschip wél een poging om - in zijn geval - de Gouden Eeuw te doen herleven. Feitelijk gaat het hier om een historische streekdetective. Dus behalve dat we een duik in de tijd maken, is het boek een detective met een sterk plaatselijk karakter. Het Onderwaterschip neemt ons mee naar het Amsterdam van de zeventiende eeuw met zijn herenhuizen voor de rijken en zijn achterbuurten. Deze roman is doortrokken van het leven aan het IJ en de frequente opstootjes in de stad. Het gaat hierbij om een politiek steekspel met als inzet een geheime formule die doorslaggevend kan zijn in de volgende oorlog met Engeland. Hoofdpersoon is de waterschout Willem Lootsman die eigenlijk een speelbal blijkt te zijn door verschillende intriges. De opzet van het boek schiet helaas nog wel eens te kort. Het gebeurt wel erg vaak dat de formule in handen van Lootsman komt, weer geroofd wordt en dat het avontuur van voren af aan begint. Daarnaast is er een moordmysterie dat naar verloop van hoofdstukken wegkwijnt en alleen op het eind weer herleeft. Ook de poging om de Gouden Eeuw te doen herleven slaagt slechts gedeeltelijk. Verschillende aspecten van het leven van toen krijgen nauwelijks of geen verduidelijking. Misschien dat ik deze voorkennis had kunnen vergaren uit de negen boeken over Lootsman die Stil eerder schreef. Daarmee blijft Het onderwaterschip helaas in het middelmatige steken.

wat een tegenvaller. oude verhalen van camilla lackberg. zelfde die ik al als e bookje had. nicci french had ik nog nooit wat van gelezen. aardige kennismaking.

In het kader van de Popsugar leesuitdaging moest ik een verboden boek lezen en heb ik dit boek gekozen. Ik begrijp wel waarom het een verboden boek is: het is eigenlijk pure kinderporno. Gelukkig was het maar een dun boekje en was ik er zo doorheen. Vooral op het eind heb ik behoorlijk op mijn kiezen moeten bijten toen de hoofdpersoon kleine kinderen bij haar spelletjes betrok. Hoe krijg je het verzonnen! Ook het feit dat de hoofdpersoon op haar negende jaar al sexueel actief werd heeft mij enorm verbaasd. Blij dat ik er vanaf ben.

In Therapie ontmoeten we wederom Alex Delaware en Milo Sturgis. Twee vrienden die in hun werkzame leven veel samen optrekken en die de sleutelfiguren zijn in een groot aantal boeken van Jonathan Kellerman. Een auto wordt gevonden met twee jonge mensen die allebei zijn vermoord. De identiteit van de jongeman is vrij snel bekend, die van het meisje niet. Grondige naspeuringen leiden naar een groepspraktijk van psychiaters. Jonathan Kellerman is van huis uit psycholoog en dat is ook in dit verhaal merkbaar. Zijn kennis van menselijk gedrag en psychopathologie komt uitvoerig aan bod en dit levert interessante passages op. Hetzelfde geldt voor zijn know-how wat betreft therapie en therapeutische stromingen. Wie houdt van de wereld van de psychologie en de psychopathologie komt bij Kellerman altijd wel aan zijn trekken. Maar dit alles is toch niet voldoende om een spannend verhaal te schrijven dat blijft boeien. In het begin loopt het verhaal soepel, is veelbelovend en heeft het een lekker tempo. Maar gaandeweg verdwijnt de vaart en verzandt de auteur te vaak in gedetailleerde beschrijvingen. Het lijkt alsof Kellerman te veel wil documenteren. Zo wordt elk personage voorzien van een uitvoerige beschrijving van zijn of haar uiterlijk. Naarmate het boek vordert, glijdt het boek hierdoor steeds meer langs je heen. Het wordt een beetje teveel. Daarnaast introduceert Kellerman veel personages die elkaar soms in de weg lopen. Jammer. Hij kan beter. In de geschiedenis van de reeks is Therapie een boek dat een extra licht werpt op de vriendschap tussen Delaware en Sturgis. De lezer krijgt meer zicht op Sturgis, de eigenzinnige inspecteur die het niet altijd gemakkelijk heeft als homseksueel in een politiecorps. De nieuwe vriendin van Delaware komt nauwelijks naar voren. Zijn oude maat daarentegen wel. Misschien is dit bedoeld als eerbetoon aan een vriend van Kellerman, muzikant Warren Zevon, overleden in 2003. Aan hem is dit boek opgedragen. Maar dit alles levert nog geen spannend verhaal op. Jammer maar helaas. Toch blijft Kellerman mij interesseren. Ik ken geen enkele auteur die zo consequent en al zovele jaren de psychologie toegankelijk wil te maken voor een breed publiek. Dat is zijn verdienste en levert altijd weer interessante feiten op. Maar helaas niet voldoende voor de beoordeling 'goed'.

Uitgeverij Rood heeft als doel om toegankelijke fantasyboeken uit te geven. De kleur van mijn dromen van Maya Monroe is het eerste boek dat zij als uitgeverij publiceren. De verhalen van de uitgever moeten fantastische voorstellingen zijn, die je wonderlijke waanbeelden bezorgen en waarmee je met de waarachtig echte hoofdpersonen curieuze avonturen beleeft. Bereikt de uitgeverij haar doel met deze eerste uitgave? Sansa leeft in een fantasywereld. Ze leest veel en het leven biedt haar weinig, dus dromen is een mooie toevluchtsoord. Wanneer ze met haar vriendinnen op vakantie gaat naar Noorwegen gebeurt er iets vreemd. Ze zakt door het ijs en wordt gered door de man van haar dromen. Samen komen ze in een andere wereld terecht. Een wereld van vreemde wezens en mensen en een bijzonder huis dat bedreigd wordt door schimmen. Sansa heeft het hier wel naar haar zin, maar er voor altijd blijven? Het idee van het verhaal is niet origineel. Het doet erg denken aan Narnia, waar de hoofdpersonen via een kast een koude andere wereld met vreemde wezens betreden. Het zakken door het ijs heeft hetzelfde effect. Ook het zogenaamde onheilspellende doet aan Narnia denken. Sansa is de redder, net als Lucy in Narnia. In het verhaal ontbreekt niet alleen originaliteit. Ook de spanning is ver te zoeken en het verhaal is vrij simpel. Het komt nergens tot een hoogtepunt. Alles gaat te gemakkelijk. Sansa lost het als niemand, zoals ze zichzelf ziet, wel even op. En iedereen luistert naar haar. Zonder dat ze zich heeft moeten bewijzen. Dat is ongeloofwaardig op een vervelende manier. Dit menselijke mens hoort wel menselijk over te komen. Ook de redactie laat op sommige punten te wensen over. Op meerdere pagina’s zijn spelfouten te vinden en ook afbreekstreepjes zijn niet altijd opgemerkt, waardoor er midden in een zin woorden als ‘af-gemeten’ of doorge-lopen’ staan. Dit is jammer, want het stoort je als lezer net even in het verhaal. Aan alles is duidelijk dat dit boek bedoeld is voor de wat jongere doelgroep, schattend tussen de 9 en 14 jaar. Het lettertype is vrij groot, het verhaal is vlak en niet echt spannend, het vloeken wordt gedaan met poterverdrie en dat soort woorden en het is zeer braaf. Mijn inziens is dit een prima spannend verhaal om voor te lezen aan zoon of dochter wanneer die wat interesse krijgt in het fantastische genre. De kleur van mijn dromen is een verhaal dat niet geschikt is voor ervaren fantasylezers. Zij zullen hier geen goed gevoel aan over houden en zullen op veel plekken andere verhalen zien doorschemeren. Wel is het boek geschikt als voorleesboek of leesboek voor kinderen tussen de 9 en 14 jaar. De generatie daarboven zal het boek als niet boeiend beschouwen.

Ik had tamelijk lovende verhalen gehoord over Lars Kepler (Fantastische thriller in korte hoofdstukken in een vlotte schrijfstijl. Veel actie, al zijn de misdrijven af en toe wel erg bloederig en iets over de top), maar het viel mij wat tegen. Best een aardige thriller, daar niet van, maar in mijn ogen niets bijzonders en ik had naar aanleiding van de lovende verhalen wél wat bijzonders verwacht. Standaard thrillers -en daar schaar ik Stalker onder- boeien mij niet zo. Ik had gehoopt op wat meer originaliteit en verrassing, maar dat bieden Lars & Kepler (ofwel het schrijversechtpaar Ahndoril) in mijn opinie niet. De (aanloop naar de) moorden zijn wel zeer spannend (en bloederig) beschreven en de laatste 80 paginas zijn ook erg spannend geschreven en hebben een goed tempo, dat zijn de beste delen in dit boek. Al weet je bij dit soort thrillers altijd wel ongeveer hoe het af zal gaan lopen. Zwaar gewond op de vlucht voor een psycho en dat het dan allemaal weer net goed afloopt, been there, done that, seen it. (Niet dat ik ooit een stalkende psycho killer ben geweest, maar dat ik wel vaker de finale van een thriller heb gelezen dus). Al zit er nog wel één verrassinkje helemaal aan het einde. Ander nadeel was dat er naar mijn mening soms nogal wat geneuzel tussen door komt wat de vaart er soms flink uit haalt. En dat het wel heel lang duurt allemaal voor ze een beetje in de buurt van een ontknoping komen. Er wordt mij iets te veel tijd genomen bij het beschrijven van het onderzoek en de weg naar het hoe wat wie waar en waarom. Schiet eens een beetje op man/vrouw! (een gewezen rechercheur die zich er mee moet bemoeien omdat de rest geen benul heeft en een hoogzwangere rechercheur die op de stoel van de gewezen copper zit). Al met al een leuke thriller, helemaal niet slecht verder, maar niets bijzonders.

Hennequin treedt als kraamverzorgster binnen bij een kwetsbaar gezin. Didi is voor het eerst moeder en kan niet lopen vanwege bekkeninstabiliteit. Haar man, Oscar, had niet gerekend op een zieke vrouw en een constant huilend kind en vlucht vaak het huis uit. Hennequin gooit nog wat olie op het vuur. Langzaam wordt het verhaal naar de onvermijdelijke conclusie gestuwt. De personages hebben amper invloed op de gebeurtenissen. Zij staan puur in dienst van het plot. Ook Hennequin wordt als personage nooit helemaal scherp gesteld. Ik weet niet of dit bewust of onbewust is. In het begin is het zeer effectief, omdat Hennequin’s motieven en bedoelingen onduidelijk blijven. Dit draagt bij aan de beklemmende sfeer. Gaandeweg wordt deze vaagheid betreffende Hennequin’s karakter echter meer en meer een obstakel. Het einde van het boek lost dit probleem niet echt op. In het verleden van Hennequin wordt een verklaring voor haar psychopatische gedrag gevonden. Het is een beetje gemakkelijk. Voorspelbaar. Het klopt allemaal goed. Te goed, voor mijn gevoel. Alle mysterie wordt ineens weggenomen, maar de verklaring die ervoor in de plaats komt is niet bijzonder interessant. Je hebt van die boeken die op de laatste bladzijde uit elkaar vallen. Al het voorgaande wordt zelfs enigszins bezoedeld door de teleurstellende afloop. Naar mijn mening is dit zo’n boek.

Het is alweer een tijdje geleden dat ik zo een saai boek heb gelezen. Er gebeurd dan ook niks in dit boek. Zelfs halverwege heb je het idee dat je nog steeds bij hoofdstuk één bent blijven steken. Het is dan ook echt weer een literaire thriller zonder spanning. Klein pluspuntje de personages zijn goed uitgewerkt. Maar helaas kunnen die het verhaal niet redden.

Het voorwoord, van het mooi vormgegeven boek ‘En… wat ging er door je heen’, is geschreven door Guus van Holland, sportverslaggever bij de Volkskrant en NRC Handelsblad. Hij geeft de lezer mee dat het boek vooral bedoeld is om een beeld te geven “…van hoe sportjournalistiek zich heeft ontwikkeld tot aan welke invloeden ze bloot staat. “. Dit wordt gerealiseerd door vooral veel interviews met mensen die hun sporen in de sportjournalistiek ruim hebben verdiend. Hierdoor worden af en toe wel dezelfde verhalen verteld, maar doordat veel geïnterviewden tijdgenoten zijn, ontkom je daar niet aan. Het boek bevat een groot aantal bijdrages (26) echter dit is niet storend; hoewel er een bepaalde volgordelijkheid wordt aangegeven, door een grove indeling in 5 hoofdstukken, is het toch ook echt een bladerboek. Hierdoor kun je gemakkelijk de interviews met onderwerpen die wat minder tot verbeelding spreken overslaan; overigens zijn de interviews gemiddeld 5 pagina’s lang waardoor je zelfs deze bijdrages toch gemakkelijk meeneemt. Daarnaast zit er voldoende afwisseling in de schrijfstijl en wordt de lezer ook nog verwend met een aantal prachtige foto’s van vader en zoon Heus en Klaas Jan van der Wey. Net als in een verhalenbundel zijn er ook in deze verzameling een aantal interviews dat er uit springt. Een negatieve uitzondering is het interview met Barbara Barend die erg veel woorden mag gebruiken om haar tijdschrift aan te prijzen. Positief springt de eerste bijdrage eruit die de lezer direct een fraai overzicht geeft, in vogelvlucht, hoe de sportjournalistiek is ontstaan met pioniers als Han Hollander en markante verslagverslaggevers als Theo Koomen. Ook krijgt het prachtige gesprek met Hugo Borst en Koos Postema, over het legendarische radioprogramma Langs de lijn, een aantal extra punten. De algemene teneur die uit het boek naar voren komt is wel dat de sportjournalistiek erg is beïnvloed door de financiële crisis en de toename van het gebruik van social media. Door deze twee krachten wordt vooral de keuze bepaald over welke sport verslag wordt gedaan en moet vervolgens deze verslaggeving concurreren met de snelle, korte berichtgeving op de social media. Kortom, voor de huidige generatie sportjournalisten liggen er genoeg uitdagingen. Wat dat betreft heeft de redactie van het boek een goed oog voor de huidige ontwikkelingen; de lezer krijgt een boek dat korte, leesbare stukken tekst bevat, veel interviews met aansprekende sportjournalisten en relatief veel aandacht aan de journalistiek in de ‘scorende’ sport (lees voetbal).

“De val van Annika S.” is het eerste deel van een vijfdelig fictieproject van Jo Simons en Annejet van der Zijl. De auteurs zijn voor dit verhaal geïnspireerd geraakt door een artikel over een SPD-politica die in 2016 door de mand viel m.b.t. leugens in haar cv, en vervolgens verdween. Ze verbaasden zich erover dat nergens in de media het verhaal te lezen was hoe deze politica zover had kunnen komen, wat eraan vooraf ging, en wat er daarna met haar is gebeurd. Deze verwondering is de voedingsbodem voor “De val van Annika S.” Hoewel dit boek zeker ook historische feiten kent, is het verhaal toch vooral “ter vermaeck”. Personages zijn allen fictief. Het geheel leest lekker weg en heeft een positieve toon, ondanks de verwijzingen naar gruwelijke misstanden in de oorlog. Daarnaast is vooral merkbaar dat dit eerste verkenningen zijn op het vlak van fictie. Het verhaal blijft oppervlakkig en karakters worden beperkt uitgewerkt. Ook komen de criminele en recherche-aspecten wat klungelig over. Wat dit laatste betreft, kan ter verdediging worden gesteld dat het boek (in elk geval binnen Hebban) als roman is geclassificeerd, niet als thriller. Maar toch, er valt voor de auteurs nog flinke groei te behalen in dit genre. En dat in combinatie met de prettige schrijfstijl mag een belofte zijn voor de volgende romans in het vijfluik.

Ben een trouwe lezer van Deaver, en ben eigenlijk nooit teleurgesteld. Het is en blijft een vakman, en je hebt die lekkere vertrouwdheid met Rhymes/Sachs. Maar hier had ik toch wat moeite met de verhaalstruktuur. Het zit allemaal wat losjes in mekaar en de spanning haalt niet het niveau van eerdere werken , zoals De illusionist en Tot op het bot. Heb dit dus wat op automatische piloot gelezen, maar blijf Deaver koesteren als één van de betere crime-auteurs, en hoop op beter met volgende boek....

Naar aanleiding van Dickers tweede boek begon ik in zijn debuut. In de omgekeerde volgorde dus, maar na Het boek van de Baltimores en de lovende recensies over het debuut was ik erg nieuwsgierig geraakt. Een boek om de zomervakantie mee door te komen, zo dacht ik. Helaas was het verhaal over Harry Quebert een grote teleurstelling. Flat characters waar ik me mateloos aan begon te ergeren, onwaarschijnlijke plotwendingen, rare dialogen, open deuren; en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik begrijp niet waar de hype rond dit boek boek vandaan is gekomen en waarom iedereen hier zo lyrisch over is. Twee sterren voor lectuur (en geen literatuur) om de tijd te doden op vakantie. Jammer, ik had er zoveel meer van verwacht.

Inspecteur Caitlin wordt betrokken bij een moord op een jong meisje wiens lichaam gevonden wordt op het kerkhof van de lokale kerk. Tot zover de klassieke set-up voor een Engels politieverhaal. Dit boek is niet de aangekondigde psychologische thriller die het op de voorkant van het boek aangeeft te zijn, wel een lekker gemakkelijk lezend boek dat je niet verveeld. De onvermijdelijke puzzel dat bij een detective hoort heeft de schrijver zeer goed uitgewerkt en zal de lezer ook plezieren. Het boek bevat wat psychologische zaken die juist beter uitgewerkt hadden moeten zijn en een paar onlogische zaken die verduidelijking behoeven. Goed te lezen voor op het strand of camping.

Vijf korte verhalen van Nicci French in de stijl van Roald Dahl en Edgar Allen Poe. Het niveau van deze topauteurs wordt echter bij lange na niet bereikt, nergens.

Jonasson heeft wel een héél uniek plot bedacht. En hij doet echt zijn best om het allemaal grappig op te schrijven. Maar dat lukt hem niet. Het is te ver gezocht, te absurd, te gemaakt, te ongeloofwaardig en niet grappig.

Bijna de helft van dit boek bestaat uit gedichten van maanbloesem ! Waarom in hemelsnaam ???? Wat is de meerwaarde daarvan ? Jammer van de daarvoor gebruikte pagina's; die hadden wat mij betreft beter kunnen worden benut om het verhaal van Ganda verder uit te werken zodat je niet alleen haar jeugd en het begin van haar volwassenheid gedetailleerd te horen krijgt. Ganda is een innemende persoonlijkheid en haar karakter krijgt meer diepte omdat het wordt geplaatst in de context van het levensverhaal van de lutins. Het is jammer dat Ganda's levensverhaal op een gegeven moment, bijna abrupt, stopt; het voelt "onaf" aan. Het is niet zo'n dik boek maar als je begonnen bent met de reeks zou ik dit boek wel lezen. De karakter Ganda maakt alles goed ! Ik heb dit boek geen hoge waardering gegeven. Reden: de helft van het boek beslaat de gedichten van maanbloesen, jammer !

Ik kon de start van dit boek ergens nog wel waarderen maar zodra duidelijk werd ( en dat was vrij snel, want dat staat ook op de achterkant van het boek) dat de vermiste zus was vermoord ging het bergafwaarts met het verhaal en kreeg het een kinderachtig tintje. Rosamund deed erg haar best en dat was nou net het probleem. Ik wil dat tijdens het lezen niet doorhebben. Er was niets verrassends aan en er was al helemaal geen angstaanjagend complot. Er zaten tranentrekkende gaten in het verhaal. Door verschillende personages en een afwijkende schrijfstijl te gebruiken is er nog een laffe poging gedaan om het onvoorspelbare neer te zetten. Dit werd nog wel gecombineerd met een kleine ( ik zal eerlijk zijn , ook voor mij een onverwachte) twist op het einde. Het had een aflevering van Midsomer Murders kunnen zijn, je weet wel, de dader is altijd degeen die je niet verwacht.

Thrillers horen geen bladzijden lang details te geven over het privëleven van een van de hoofdpersonen. Ik heb ( en dat doe ik zelden) bladzijden met details die er niet toe doen scannend gelezen en overgeslagen. Yrsa kan goed schrijven, maar het plot was wel heel erg onwaarschijnlijk en de oplossing kwam bijna als een duiveltje uit een doosje. Ik vrees dat ik deze schrijfster voortaan over zal slaan.

Dear Evan Hansen is geïnspireerd op de populaire Broadway Musical uit 2015 met de dezelfde titel. In 2018 werd er bekend gemaakt dat er ook nog een verfilming zal volgen. Evan Hansen is niet zo sterk op sociaal gebied. Op school is de jongen veel alleen en thuis speelt zo'n beetje hetzelfde verhaal. Zijn moeder heeft het druk met werk en school en is hierdoor vaak afwezig. Hij gaat regelmatig naar Dr. Sherman om daar over zijn problemen te praten. Van zijn therapeut krijgt hij de opdracht om brieven aan zichzelf te schrijven. Dan komt een van deze brieven per ongeluk bij Connor terecht. Geen probleem zou je denken, maar Connor pleegt vlak daarna zelfmoord. De ouders van Connor vinden Evans brief en denken dat de twee heren beste vrienden waren. Dit brengt dingen aan het rollen die het leven van Evan een stuk rooskleuriger maken... 'Dear Evan Hansen, Today's going to be an amazing day. And here's why...' Hoewel het thema mooi is bedacht, kon de uitwerking me niet helemaal raken. Evan maakt ondoordachte en egoïstische keuzes die niet stroken met mijn moralen. Ergens is nog wel te begrijpen dat hij in zijn 'happy bubble' wil blijven nadat hij ervan heeft geproefd. Hij lijkt echter nauwelijks na te denken over de gevolgen die zijn acties voor anderen hebben. Hij is bijvoorbeeld verliefd op Zoe, de zus van Connor. Aan gevoelens kun je weinig veranderen, maar dat ze een relatie beginnen is toch echt onacceptabel. Dat de vele leugens niet aan hem vreten is mij een raadsel en hierdoor werd het allemaal ongeloofwaardig en zelfs een beetje een lachertje. Gelukkig zitten er ook mooie stukken in het boek. Het is fijn om te lezen dat zoiets eigenaardigs iemand eigenlijk toch zoveel goeds kan brengen en hierdoor opleeft. Ook is het mooi om te lezen dat er een crowdfunding wordt georganiseerd voor een belangrijke plaats van de overleden jongen. De kracht van social media wordt op een plezante manier verwoord en toont dat de verre dingen toch vaak heel dichtbij kunnen zijn. Ook leren we door het boek heen wat Connor heeft beziggehouden tijdens zijn leven en juist die stukken zijn toch we de kracht van het boek. We krijgen te weten wat er in zijn leven speelde en waarom hij was zoals hij was. Wie en wat hem heeft gemaakt zoals hij was. Een bijzondere en mooie manier om een dode jongen toch een belangrijke rol in een boek te geven! Dear Evan Hansen is zeker geen slecht boek en bespreekt een aantal goede thema's, maar het moet je wel liggen. De ondoordachte acties stoorden mij teveel en hierdoor kon ik niet van de rest van het verhaal genieten. Wellicht dat ik gewoon net een 'tikkeltje' te oud ben voor het boek, haha...

Onvindbaar van Laura McHugh is een thriller die op geen enkel moment spannend is. Een gemiste kans omdat het verhaal op zich wel veel ingrediënten bevat die een goede thriller van het boek hadden kunnen maken. De tweelingzusjes van Arden zijn 20 of 17 (afhankelijk van welke storend wisselende tijdsaanduidingen gebruikt wordt) jaar geleden verdwenen. Arden was met ze aan het spelen in de tuin en heeft op het moment van de verdwijning een goudkleurige auto weg zien rijden. Ze heeft daarna haar leven nooit meer echt goed op de rit gekregen en worstelt zich maar een beetje door het leven heen. Rond de tijd dat ze het huis Arrowood erft begint het verhaal en wederom de zoektocht naar haar zusjes. Er worden nogal wat rare taalfratsen uitgehaald, er staan regelmatig storende fouten in en er wordt soms nogal langdradig over iets gedaan. Hierdoor wordt de zin om door te lezen bij mij onderuit gehaald. Toch zijn de beschrijvingen over de grote oude huizen wel mooi uitgewerkt en sfeervol en krijg je een goed beeld hoe deze eruit zien. Maar dergelijke beschrijvingen passen meer in een (historische) roman dan in een thriller. De personages die in het verhaal voorkomen hebben helaas weinig inhoud en leer je niet echt kennen. Arden komt regelmatig nogal dom en naïef over. Soms lijkt dat nog wel te wijten aan haar onmacht van de onwetendheid wat er met haar zusjes gebeurd is maar het volgende moment blijkt ze gewoon zo te zijn. Tegen het einde wordt dan ineens de oplossing van de verdwijning aan het verhaal geplakt en weten zowel Arden als de lezers wat er gebeurd is.

op zich een mooi verhaal Moeilijk doorheen te komen erg verwarrend jammer ik had hoge verwachtingen van dit boek

Maarten beschrijft wel erg veel zijn eigen mening t.o.v. zijn moeder. Viel tegen, schrijver heeft veel "autistische" trekjes in dit boek. Zijn eigen mening is belangrijker.

Voor het eerst in mijn leven een Patterson gelezen. Totaal onbegrijpelijk dat dit een van de populairste auteurs is. Het verhaal rammelt aan alle kanten en de plotwendingen zijn veel te ver gezocht. Dit boek schiet linea recta mijn top10 van slechtste boeken ooit binnen.

Het idee voor het verhaal is goed en beloofd veel mysterie en spanning. Helaas lijkt het verhaal niet goed uit de verf gekomen en het is heel moeilijk om aan te geven waar dit precies aan ligt. Het verhaal bleef ongeloofwaardig, je werd niet voldoende meegezogen om in de entiteiten uit een andere wereld of het Osisme te geloven (al was het maar tijdelijk). Hoewel ik fan ben van een snel verhaal, hadden sommige elementen meer of beter uitgewerkt moeten worden. Dit zodat ik me vooral van de "andere" wereld/dementie en zijn bewoners een goed beeld had kunnen vormen en me naar de wereld van het verhaal had kunnen laten transporteren. Het was eerlijk gezegd al best ingewikkeld om een band op te bouwen met de hoofdpersonages. Misschien waren ook de toon en taalgebruik niet passend om dit verhaal tot leven te brengen. Iets klopte gewoon niet helemaal en dat bleef helaas het hele boek zo. Ik vind dit wel jammer want de strijd tussen goed en kwaad die wordt aangestuurd door entiteiten uit een andere dimensie waarvoor onwetende leden van een schrijversclub als pionnen worden ingezet .... klinkt wat mij betreft nog steeds als het perfecte plot.

Helaas; hoe snel ik door de normale boeken van Karin Slaughter ga, hoe ik blijf hangen op de korte tussendoortjes. Te simpel, te weinig achtergrond en ik mis gewoon het hele gebeuren rondom zo'n zaak heen. Het is zuiver de zaak en punt. Enige voordeel voor mij is dat ze kort zijn en dus snel uit: kan ik snel verder in een normaal boek van Slaughter.

Dit boek kon me echt niet boeien, heb het dan ook niet helemaal uitgelezen terwijl ik dit probeer altijd te doen ook als het geen goed boek is.

Verhalen op zich zijn niet slecht maar na enkele had ik het er eigenlijk een beetje mee gehad... jammer.

De onrustige klas 2C wordt op werkweek gestuurd naar de Ardennen. Bij aankomst op school heeft niet iedereen even veel zin om te vertrekken, maar uiteindelijk worden toch alle tassen in het bagageruim geladen, gaan de deuren dicht en gaan ze op weg. Al snel wordt de vredige reis verstoord door eigenaardige sms-berichtjes, waarin beweerd wordt dat er een bom aan boord van de bus zou zijn. Niet wetende wie ze kunnen vertrouwen gaan de leerlingen op zoek naar de bom en de mogelijke dader. De dader die misschien wel in de bus zit. Mirjam Mous (1963) heeft als oud-lerares haar eigen kijk op de denkwereld van kinderen, die ze duidelijk toepast in haar schrijfstijl. Ze schrijft zowel voor peuters als pubers, wat in het geval van 2C in haar nadeel lijkt te zijn. De schrijfstijl is kinderlijk en mist uitdaging voor jongeren, doordat alles al voor de lezer wordt uitgetekend en er weinig ruimte overblijft voor eigen gedachten. Hierdoor wordt er veel verklapt, wat de bekendmaking van de dader aan het einde geen goed doet. Ook wordt hierdoor de spanning grotendeels weggenomen, telkens weer wanneer deze zich juist begint te ontwikkelen. Doordat er niet veel van het verhaal in de schaduw blijft is er ook een zekere mate van voorspelbaarheid. Wanneer deze sturing in het verhaal uiteindelijk een volledige ommekeer zou maken bij het plot zou dit een geweldige schrijftechniek zijn, maar op die manier heeft Mous het helaas niet toegepast. Het onderwerp en het verhaal zijn dan ook leuk opgezet, maar er had zeker meer mee gedaan kunnen worden. Tijdens het verhaal wordt er door verschillende personages steeds teruggeblikt op het leven van de leerlingen vóór de schoolreis, variërend van enkele jaren terug tot enkele uren voor vertrek. Door het bewust weglaten van bepaalde informatie weet Mous hier wel bijna iedere leerling verdacht te maken, maar de verwarring die dit teweeg brengt blijft toch op een lager niveau hangen dan mogelijk was geweest. De personages worden daarnaast als echte puberale jongeren neergezet, hier en daar ietwat overdreven, wat het verhaal helaas minder geloofwaardig maakt. Wat mooi is om te zien, is dat Mous de personages wel een echte groei laat doormaken, die niet te overdreven is voor een verhaal dat zich maar gedurende één dag afspeelt. Klasgenoten die eerst vijanden waren, respecteren elkaar steeds meer wanneer ze hun levens voor elkaar riskeren, wat een mooie boodschap geeft aan dit verhaal. Een goede toevoeging aan de geloofwaardigheid van het boek is het gebruik van recente bronnen en gebeurtenissen in het boek, zoals NOS en de aanslagen in Brussel en Parijs. Dit heeft Mous zo goed weten te gebruiken, dat je als lezer bijna zou geloven dat de bommelding zich echt afspeelt in Nederland. Ondanks dat het boek niet erg vlot geschreven is en de lezer compleet bij de hand wordt genomen is 2C zeker een leuk, luchtig boek als tussendoortje. De schrijfstijl van Mous zorgt er waarschijnlijk voor dat dit boek vooral voor de jongere Young-Adult lezers geschikt is.

Het boek begon verrassend vlot en humorvol en de basis van het boek – een stel dat te horen krijgt nog 68 jaar bij elkaar te blijven en elkaar om het spannend te houden willen verrassen – is origineel en had goed uitgewerkt kunnen worden. De verrassingen houden echter snel op en de humor maakt langzaamaan plaats voor ergernis. Hoofdpersoon Sylvie (32 jaar) is behoorlijk naïef en kinderlijk voor haar leeftijd. Ze noemt haar ouders pappie en mammie wat me al heel snel behoorlijk tegen begint te staan en ervoor zorgt dat het verhaal niet zo aantrekkelijk meer is. De twee verhaallijnen: Sylvie en haar problemen thuis en Sylvie en haar problemen op het werk, weten me allebei niet genoeg te boeien om ervoor te zorgen dat ik door blijf lezen. Het verhaal doet weinig feelgood aan, op het einde na dan, en wordt op een gegeven moment zelfs deprimerend. Problemen in boeken zijn niet erg, maar van een schrijfster als Kinsella had ik gehoopt en misschien zelfs verwacht dat zij dit met een hoop humor zou brengen of oplossen. Die humor was echter op een gegeven moment ver te zoeken. Ook de ouders van Sylvie, allebei vreselijke mensen, geven een negatieve kleur aan het verhaal. De schrijfstijl is oké, maar niet genoeg om een écht leuk boek neer te zetten.

Dit boek was echt een tegenvallen, en misschien zelfs een van de slechtere thrillers die ik ooit las. Het boek voelde niet aan als een thriller. Er was geen enkel moment dat ik op het puntje van mijn stoel zat. Geen enkele moment waarop ik dacht 'oh nee' of echt meegesleept werd met het verhaal. Daarnaast was er ook niets mysterieus aan. Voor een psychologische thriller vond ik ook niet zo zeer dat mijn gedachten werden misleid. Het was een langdradig boek dat eigenlijk weinig verhaal bevatte naar mijn gevoel. De secretaresse in dit verhaal is ook niet het meest aangename personage. Voor een volwassen vrouw komt ze soms over als een kind van zes. Wat haar bijna belachelijk maakt. Het is eerder een verhaal over hoe naïef iemand kan zijn, en niet zo zeer over iets dat je op je puntje van je stoel laat zitten. De setting van dit verhaal vond ik daarentegen wel weer goed. Het gaf een mooi beeld weer van de bedrijfswereld en ook van het luxe-wereldje. Die werd ook deels aangedikt met emotie. Sommige momenten wat gemaakter dan anderen. Daarnaast heb ik ook het idee dat de setting veel goed heeft gemaakt voor dit boek. Dat het toch inhoud kreeg en interessant bleef, ondanks dat de plot ronduit saai was. Buiten de twee hoofdpersonen vond ik de personages zeer aangenaam lezen. Hen leren kennen was dan ook fijn. Vooral de dochter sprak mij het meeste aan, omdat haar verhaal best tragisch is en je toch met haar meevoelt. Opgroeien met een naïeve moeder lijkt me zeer zwaar. Dat waren dan ook de emotionele stukken die mij het meeste interesseerde. Op technisch vlak en op vlak van spanningsveld, matig. De spanningstechnieken zijn hier en daar met een bepaalde slordigheid gehanteerd en dat vind ik best jammer. Er zat meer potentieel in dit boek. Ik vind niet gauw boeken slecht, en het is niet het slechtste boek dat ik ooit gelezen heb. Qua opbouw en dergelijke is het allemaal best oké. Maar de plot is gewoon zo saai... dat ik meermaals getwijfeld heb om ermee op te houden. Door andere recensies ben ik door blijven gaan, maar bleef op mijn honger zitten. Persoonlijk raad ik dit boek dan ook niet aan. De technische kant mag dan wel in orde zijn, en er mogen enkele fijne punten in het boek zitten. Het leest niet vlot en bezorgde me zelfs een leesdip.

tja.....

Leest lekker weg, maar is erg voorspelbaar. Ik had De eetclub eerder gelezen en die vond ik wel goed. Dus ik begon met hoge verwachtingen aan Terug naar de kust. Maar helaas, soms vond ik hem zelfs ronduit saai.

Een nogal megalomane Saoudische prins en een nogal gestoorde Duitse architecte zijn er samen voor verantwoordelijk dat er een gigantisch half-afgebouwd huis in een duur stuk van LA staat. Op een dag worden daar echter door een bewaker twee dode mensen gevonden. Zo te zien hebben ze een privéfeestje gevierd en daarna een beetje rondgedold. De man blijkt een collega te zijn van de eigenaardige Duitse architecte. Hij heet Desmond Backer en is al vrij beroemd. Wat deed Backer daar en vooral: waarom zijn hij en het meisje juist daar vermoord? Dit Alex Delaware-verhaal lijkt helaas een beetje op de automatische piloot te zijn geschreven. Alex en Milo rijden eindeloos van hot naar haar, delen biertjes en eten en Alex ziet af en toe kans Robin mee uit te nemen. De speurtocht naar de moordenaar vond ik in dit geval niet erg opschieten en de aanwijzingen waren erg geforceerd. Het hele verhaal kon eigenlijk halverwege mijn aandacht niet meer goed vasthouden. Is de magie er een beetje af of drijft Kellerman inderdaad meer op zijn bekende naam dan op zijn vermogen om spannende plots te verzinnen? Ik weet het niet maar ik vond het jammer om te moeten merken dat het aan de hand van dit verhaal wel zo lijkt. (Door: Jannelies Smit)

We lezen over het huwelijk van Nicholas, echtscheidingsadvocaat en Malinche, toegewijd moeder en kookboekenauteur. Dan komt de mooie en jonge Sara bij Nicholas op kantoor werken en kan Nicholas de verleiding van de sexy Sara niet weerstaan. Malinche heeft haar oude liefde, de prachtige man Trace nooit kunnen vergeten, kan zij de verleiding wel weerstaan? Het boek is verdeeld in hoofdstukken die om en om door Nicholas, Malinche en Sara in de ik-vorm verteld worden. Sommige gebeurtenissen of gesprekken worden dan letterlijk herhaald in een volgend hoofstuk, nodeloos en vervelend. Het meest opvallend aan dit boek is dat vooral Nicholas vooral de verschillende tinten bruin beschrijft als kaneelkleurig, mokkakleurig, koffiekleurig, met de kleur van gebrande koffie, karamelkleurig, kastanjekleurig, zoveel benamingen zijn bijzonder irritant en het boek is dan ook overduidelijk geschreven door een vrouw, mannen die zo duidelijk hetero zijn zullen nooit zoveel namen voor bruin gebruiken.

Als je in het boek begint te lezen is het veel belovend, maar naarmate je verder komt wordt het eentonig en boeit het niet meer. Ik heb hem uitgelezen. Het moest een bizar goed boek zijn als je de recensies leest en daarom heb ik het e-boek ook gekocht, maar het was een pure tegenvaller.

Ikzelf kon me niet vinden in het verhaal. Het gaat over een meisje met ongekende leeftijd die bij haar vader woont. Ze houdt cavia's waar ze allerhande eigenaardigheden mee doet. Er wordt een sfeer gecreëerd die ruikt naar incest maar we hebben er het raden naartoe. De dokter komt op bezoek en legt een hand op haar knie? Haar buurjongen Jonas laat haar zien hoe cavia's baby's maken en betrekt haar bij deze handelingen.. Ze wordt verhoord door de recherche om een moord, maar men laat ons in het ongewisse. Het is de bedoeling van de schrijfster om dit verhaal van een onhandelbaar kind ineen te knutselen maar het heeft me niet kunnen bekoren. Het is zeer gemakkelijk de teksten diagonaal te lezen en er is ook een grote wit bladvulling.

Ik ben een fan van Simone van der Vlugt, maar dit vind ik een van haar mindere boeken. Mogelijk had ik eerst dit boek moeten lezen voordat ik haar andere boeken las. Ik zeg niet dat het een slecht boek is, maar ik weet dat ze betere boeken heeft geschreven daarom viel dit boek me ietwat tegen.

Vorig jaar werden we doodgegooid met De laatste Meisjes van Riley Sagar. Ik zette het boek direct op mijn boekenplankje van Storytel, maar kwam er nu pas aan toe om het te lezen. Wat me aansprak aan dit boek was de achterkant. Yes, een moordmysterie dat het thrillergenre een hele andere twist zou geven. Top! Daar was ik echt aan toe. Oh, wat kwam ik van een koude kermis thuis toen ik eenmaal begon met luisteren. Het luisterboek zelf is niet slecht, ik vind dat het zeer prettig wordt voorgelezen. Maar het verhaal is toch iets anders. natuurlijk snap ik dat er een introductie nodig is in een boek. Natuurlijk snap ik dat zo'n introductie best wat tijd mag kosten. Maar in De Laatste Meisjes had ik het gevoel dat je steeds maar in de introductie bleef hangen. Halverwege het boek was er nog steeds niets wezenlijks gebeurd. Op zo'n moment ben ik er wel een beetje klaar mee. Doorspoelen dus. Wat bleek? Op ongeveer driekwart van het boek gebeurde er het een en ander, maar dat was, nu ik er zo op terugkijk, erg voorspelbaar. Zoiets kun je al van mijlenver zien aankomen. Tevens is dit ook veel en veel te laat voor een thriller. Om het goed spannend te houden moet er eerder al wat gebeuren en niet daar pas. Het verhaal liep gewoon zo vreselijk traag dat het niet meer plezierig was en dat ik er zelfs overdag mee in slaap viel op de bank. Heel erg zonde, want dit boek heeft zoveel potentie. Ik had echt heel erg veel van dit boek verwacht, maar ik heb het halverwege aan de kant gelegd. Tijd voor een ander boek. Jammer, maar het is niet anders.

De Da Vinci code en Het Bernini mysterie zijn twee geweldige boeken van een geweldige schrijver: Dan Brown. Na het lezen van Het Juvenalis Dilemma ben ik tot de conclusie gekomen dat dit boek geschreven moet zijn door zijn broer. Een bijzonder teleurstellend boek. Hebben De Da Vinci code en Het Bernini mysterie bij mij zonder problemen vijf en zelfs nog wel meer sterren verdiend, Het Juvenalis dilemma komt niet verder dan één ster. Erg jammer.

Ik koos dit boek met een winactie van de postcodeloterij omdat ik een tweetal eerder gelezen boeken van Koch super vond. Dit boek valt voor mij in een hele andere categorie. Het verhaal lijkt eindeloos te duren. We vallen van heden in verleden en dat kan mooi zijn, maar in dit geval kon het mijn aandacht niet vasthouden. Ik heb uitgelezen omdat ik een boek liever niet halverwege wegleg, maar ik was blij toen ik de laatste zin gelezen had.

Geen slecht boek, geen goed boek. Zo een tussendoortje. Het verhaal zit redelijk in elkaar. Maar zoals Annelies hierboven al vermelde, pas na een hondertal bladzijden begint er wat vaart in te komen.

Ik ben pas begonnen aan het boek maar het kan me niet boeien. Het begin is erg langdradig en bijna saai te noemen en de spanning heb ik niet echt kunnen vinden in het boek. Erg jammer want ik had me er op verheugd.

Sinds oktober loopt in het Amsterdamse Tropenmuseum Junior (het ervaringsgerichte kindermuseum van het Tropenmuseum) de expo Ziezo Marokko. En wel tot maart 2018 – tijd zat voor een bezoekje dus. Bij de tentoonstelling hoort dit fictie-/fotoboek waarin Adam en zijn Marokkaanse opa eerst een denkbeeldige en daarna een echte reis maken door Marokko. Het boek is bedoeld om als voorbereiding op het klasbezoek aan de expo te gebruiken, maar is natuurlijk ook los ervan te lezen. In beide gevallen biedt het boek een initiatie Marokko. Van zijn geboortefeest (beschuit met muisjes én tajine) in Amsterdam, via skype gevolgd door de familie in Marokko, tot zijn terugkeer van een reis door Marokko met zijn opa volgen we Adam door het boek. Zijn gepensioneerde opa, die bij KLM heeft gewerkt, heeft thuis echte vliegtuigstoelen staan, waarin hij met Adam over het land droomt dat hij decennia geleden verliet. Waar hij zijn bruid vond, waar hij leraar was, waar hij een huis heeft laten bouwen in zijn Berberdorp dat hij nog nooit bewoond heeft. Opa zou graag definitief teruggaan, maar oma wil bij haar kinderen en kleinkinderen blijven in Nederland. Adam en opa maken dan maar in hun hoofd - als trekvogels die Europa doorkruisen om te overwinteren in Afrika - een vlucht over het Atlasgebergte, over Marrakech, over de Sahara. Opa vertelt volop over de dromedariskaravanen, het leven in de woestijn… Wanneer er een uitnodiging in de bus valt voor een huwelijk in Fès aarzelt opa geen moment: hij trekt met Adam naar Marokko. Ze kopen samen in de medina een feestelijk kostuum, maken lessen Arabisch en geschiedenis mee in een schooltje en gaan op bezoek in het familiebedrijf van opa’s vriend, waar prachtige mozaïeken gemaakt worden. In het boek kan je meteen ook enkele mozaïekpatronen inkleuren, net zoals je leert muntthee zetten op z’n Marokkaans of het geheimschrift Tifinagh van de Imazighen, de vrije mensen, zoals de Berbers zichzelf noemen. Het boek staat vol interessante details: van hoe Marokkaanse voordeuren soms twee kloppers hebben, voor vreemden en bekenden, tot hoe de dromedaris overleeft in de woestijn of hoe de ras el hanout (Marokkaanse kruidenmengeling) is samengesteld. Adam leert ook dat moslims, christenen en joden eigenlijk dezelfde God aanbidden en het verhaal van Abraham delen, die aanleiding gaf tot het islamitische Offerfeest. We zijn getuige van een uitvoerige bruiloft, reizen met Adam en opa naar opa’s oude dorp in het Rif-gebergte, waar we ook het blauwe stadje Chefchaouen aandoen. Terwijl Adam heimwee naar huis krijgt, wil opa niet weg: hij voelt zich thuis in de bergen, als een oude schildpad die je niet meer mag verhuizen. Hij prent zijn kleinzoon in zijn Marokkaanse roots niet te vergeten: als je wortels hebt in Nederland én Marokko, krijg je een sterke boom. Als je de wortels langs één kant doorhakt, valt je boom om. Elke scène in het boek is begeleid met foto’s die samen een uitvoerig beeld schetsen van Marokko in al zijn facetten: van het landschap en de mensen tot hun eetgewoonten en leven. De illustraties maken samen met het rechtlijnige verhaal in weinig literair maar zeer eenvoudig taalgebruik dat het boek zeer toegankelijk is voor alle soorten lezers.

Na het eerste deel was ik er al btje klaar mee. Dit boek heb ik na een paar bladzijden weggelegd. Categorie Bouquetreeks met sm.

Bloedlink is het eerste boek van het schrijversduo en echtpaar Marianne en Theo Hoogstraaten, welke ik lees. Julia en Vicky reizen als backpackers rond in Italië en lijken plotseling compleet van de aardbodem verdwenen. Julia`s zus Emilia reist naar Italië om naar haar zus op zoek te gaan. Er ook een tweede verhaallijn met Madeleine, zich afspelend in het jaar 1206. Zij wordt beschuldigd van hekserij. Wat hebben beide verhaallijnen met elkaar te maken is de vraag? Het boek start met een cryptische proloog over een persoon, wie onderdeel uitmaakt van een geheim genootschap en bevestigt dat de missie om het meisje te pakken te krijgen is geslaagd. Als lezer heb je nu dus meer informatie naar Emilia. Vervolgens maak je kennis met Madeleine in het jaar 1206. De hoofstukken zich afspelend in 1206 zijn aanmerkelijk langer en vaker voorkomend als de zoektocht in het heden. Het gebeurtenissen in verleden dienen ter ondersteuning van het heden, maar de balans naar het verleden slaat veel te ver door en haalt de vaart uit het verhaal. In het verhaal in het heden passeren een flink aantal cliches over Italië en Italianen de revue. Corruptie ten top, eigenlijk kan je met het betalen van smeergeld alleen maar de zoektocht naar Julia nieuw leven in blazen. Gelukkig blijkt later in het verhaal, dat dit maar ten dele waar is. En dan de Italiaanse mannen... Is de link tussen het verleden en heden in Bloedlink ongeloofwaardig? Nee, dat zeker niet. Dan Brown maakt gebruik van dezelfde soort links en dat is dan ook niet het probleem van dit boek. Als het boek zich meer in het heden had afgespeeld en de geschiedenis van Madeleine bondiger was beschreven, dan was het in mijn ogen een beter boek geweest.

Patricia Cornwell schrijft naar eigen zeggen al vanaf haar negende jaar. Pas op haar 28e besloot ze zich fulltime aan het schrijven te wijden. Na een aantal pogingen schreef ze in 1990 Fataal weekend, het eerste deel met patholoog-anatoom Kay Scarpetta in de hoofdrol. Dit leverde haar onder andere de Edgar Allan Poe en de Dagger Award op en plaatste haar op de bestsellerlijst. Na zes boeken tekende ze een miljoenencontract bij uitgeverij Putnam met als voorwaarde dat ze nog drie Scarpetta-thrillers zou schrijven. Boze tongen beweren dat de boeken van Cornwell slechter werden nadat ze gezwicht was voor het grote geld. Opvallend is wel dat haar werk steeds minder goed beoordeeld wordt. Zuurstof is het 21e deel in de serie. In Zuurstof is Kay hoofdlijkschouwer van Massachusetts en hoofd van het Cambridge Forensic Centre. Ze is inmiddels tien jaar getrouwd met haar grote liefde Benton Wesley, criminal profiler bij de FBI. Oude bekende Pete Marino heeft lange tijd gewerkt als Scarpetta’ s hoofdonderzoeker, maar is nu weer teruggestapt in zijn oude baan als rechercheur bij Moordzaken. Het lijk van de jonge studente Gail Shipton wordt gevonden bij de universiteit van Massachusetts in Kay’s woonplaats Cambridge. De vrouw is gewikkeld in een witte doek en in een bepaalde pose neergelegd; het meest opvallende echter is dat haar hele lichaam is bedekt met een fluorescerende stof. Kay’s echtgenoot, Bentley, doet op dat moment onderzoek in Washington naar de zogenaamde ‘hoofdstadkiller’. Hoewel tegen de regels, is Kay op de hoogte van enkele bijzonderheden aan deze zaken en zij ziet dan ook overeenkomsten met de plaats delict in Cambridge. Kay, Marino, Bentley en Lucy proberen de verschillende moorden aan elkaar te koppelen, maar worden daarbij tegengewerkt door Bentley ’s werkgever, de FBI. Al snel bekruipt Kay het gevoel dat er op een hoog niveau is geknoeid met bewijsmateriaal. Wie kan ze nog vertrouwen? Wat als eerste opvalt is de opmerkelijke vertaling van de oorspronkelijke titel, Dust, in Zuurstof. Dust laat zich toch gemakkelijk vertalen in Stof en zou wat inhoud betreft meer correct zijn. De plot is in principe vrij eenvoudig en zeer zeker geschikt om een spannende thriller omheen te schrijven. Wat Cornwell echter doet is het onnodig gecompliceerd maken door allerlei bijzaken, geheimzinnigheid en vage relaties op te voeren. Sommige gedragingen van de personages zijn erg vergezocht, ze lijken slechts plaats te vinden om de gebeurtenissen in het boek op elkaar af te stemmen. Het geklungel met de verwisseling van DNA-materiaal op een plaats delict is zo ongeloofwaardig dat je als lezer echt moeite moet doen om niet af te haken. Dit is echter niet het enige struikelblok. Het hele boek zit vol met ellenlange dialogen en langdradige bespiegelingen van Kay Scarpetta. Deze halen alle vaart uit het verhaal. Het lijk van de studente wordt gevonden op pagina één en vervolgens heeft Kay er bijna vijftig nodig om op de plaats delict te arriveren. Veel tijd is ze ook kwijt met piekeren over het gedrag van haar echtgenoot over wie ze zich zorgen maakt. Zou het niet in haar opgekomen zijn om gewoon aan hem te vragen hoe hij zich voelt? De Kay Scarpetta in Zuurstof lijkt in niets meer op de eigenzinnige, slimme dame uit de eerste delen van de serie. Wat deze ‘thriller’ echter compleet de das om doet is het volledig ontbreken van enige spanning. Het hele werk telt 413 bladzijden en op niet één daarvan wordt ook maar een beetje spanning opgevoerd. Zelfs wanneer uiteindelijk een verdachte enigszins uit de lucht wordt geplukt is het oppakken van deze moordenaar een beschrijving van de zoveelste saaie gebeurtenis. Ook met Zuurstof lijkt het Patricia Cornwell dus niet gelukt zich te revancheren. Het is bijna een misdaad op zich om de eens zo boeiende en getalenteerde forensisch onderzoekster Kay Scarpetta zo’n pijnlijke en langzame dood te laten sterven. Cornwell zou ons wellicht een plezier doen door definitief een punt te zetten achter Kay Scarpetta.

Helen Grace is 18 jaar oud en loopt stage bij de verkeerspolitie. In die hoedanigheid treft ze een zojuist aangereden jonge Afrikaanse man op de weg aan. Wie is hij en waar komt hij vandaan? Wat deed hij zonder sokken en schoenen en met wonden aan zijn enkels op de snelweg? Hoewel Helen eigenlijk haar werkzaamheden tot verkeerszaken moet beperken gaat ze toch op eigen houtje op onderzoek uit, zeer tegen de zin van haar meerderen. Best een aardig verhaal met een zeer toegankelijke schrijfstijl. Minder diepgang dan in de boeken, zowel qua inhoud (het verhaal leek af en toe wel kort samengevat) als in de schrijfstijl. En de beloofde inkijk in het verleden van Helen Grace? Die heb ik niet gevonden, althans niet in haar persoonlijke verleden. Wel heeft het verhaal een onverwachte ontknoping.

OOk mij viel het verhaal zwaar tegen, Alleen de voorkant van het boek is mooi. Maar de rest,nee, geen aanrader.

Hier ben ik zeer rap in gestopt, wat een vreselijke schrijfstijl. We moesten dit boek lezen omdat het het boek is dat wordt uitgedeeld in de'Nederland leest' campagne (ik werk in de bieb). Zo enthousiast ik vorg jaar was over "De grote zaal', zo weinig enthousiasme kan ik hier voor op brengen. Hoogdravende taal en het ergerlijke aan elkaar plakken van halve voorzetsels aan werkwoorden en zelfstandige naamwoorden. Ik heb het geprobeerd, ik ben tot het derde hoofdstuk gekomen en heb het toen geërgerd weggelegd. Zonde van mijn tijd.

Als boeken liefhebber sprak dit boek me erg aan. De achrijver vertelt over zijn.zieke moeder en de mini lees club die ze hebben maar door de vele titels van boeken vond ik t erg lastig inkomen Toch een mooi verhaal over de liefde van een man.voor zijn moeder en zijn zorgzaamheid tijdens haar ziekte

Drie vrouwen door het lot verbonden. Er lijkt verder niet echt een verband te bestaan ze hebben verschillende levens. Ze kennen elkaar niet eens. Het zet hun wereld op zijn kop. De politie zoekt aanwijzingen ze keren het leven van de vrouwen binnenstebuiten. De afzender wacht op zijn slag te slaan. Hij kijkt naar ze weet altijd waar ze zijn. Hij ziet hen maar zij zien hem niet. Opzich mooi geschreven alleen jammer dat het 3 aparte delen zijn die ondanks dat toch heel goed samenkomen.

Saai, langdradig, eindeloze uitweidingen, humorloos. Kortom: niet om door te komen. Dat vinden kennelijk ook veel andere lezers, gelet op het aantal malen dat dit boek in kringloopwinkels is aan te treffen.

Spanning gaat over Jeroen Wielmeijer die onderzoek doet naar de relatie tussen stress en prestaties bij schoolkinderen. Het verhaal speelt zich af in Amsterdam in 1980. Jeroen moet snel promoveren omdat zijn hoogleraar een baan voor hem heeft. De resultaten van zijn onderzoek blijken echter anders te lopen dan hij gedacht had. Dit zorgt ervoor dat hij zijn proefschrift niet kan maken. Bovendien wordt de relatie met zijn assistente Marjon Bosveld wel heel intiem. Na elkaar uit het oog verloren te zijn, ziet Marjon Jeroen terug na achttien jaar in een praatprogramma waar hij het verschijnsel stress uitlegt. Het doet haar het onderzoek herinneren en het resultaat dat niet aan het licht mag komen. Het verhaal bestaat uit drie delen. In het eerste deel is het hoofdpersonage Jeroen die als student onderzoek doet naar het verschijnsel stress. Zijn onderzoeken blijken echter niet te kloppen met zijn stellingen. In het tweede deel is Marjon het belangrijkste personage. Haar gevoelens worden nadrukkelijk belicht wat zorgt voor empathie bij de lezer. Als Marjon Jeroen ziet in het programma begint eigenlijk het verhaal op gang te komen. Zij zet alles in beweging. Zij vertelt wat er is gebeurd met haar na de periode van assistente van Jeroen. Hierdoor krijg je een subjectief beeld wat zorgt voor extra inlevingsvermogen van de lezer. Je ziet ook de belangrijkste redenen waarom ze Jeroen gaat confronteren met zaken uit het verleden. René Appel slaagt erin aan te tonen dat elke mens tot moorden in staat is als de situatie hem daartoe drijft. De emoties en gedachtes die hij weet te beschrijven van de personages zijn levensecht. Zoals altijd hebben zijn personages een erg uitgebreid beschreven karakter dat verder ontwikkelt naarmate het verhaal vordert. Deze zorgen ervoor dat de lezer meevoelt en dat je een duidelijk beeld krijgt van de relaties tussen de personen onderling. Zo is Marjon, die lager aan wal is geraakt, vastbesloten iets aan haar situatie te doen desnoods met het chanteren van haar vroegere baas. Tijdens het verhaal verandert zij van de gelukkige minnares in de gebroken ex-vrouw. Jeroen daarentegen ervaart dat zaken die in het verleden zijn gebeurd nog altijd invloed kunnen hebben op het heden. Een negatief punt aan het boek is de titel. Spanning is een erg vage titel die de lezer doet denken dat er heel veel spanningen zijn in het boek. Deze titel heeft eigenlijk niet zo veel te maken met het thema. Het woord spanning wordt zelfs niet vermeld in het boek. Het verwijst enkel naar de spanning tussen de relaties van de personages. De plot van het verhaal wordt pas helemaal op het einde duidelijk. Hierdoor word je als lezer gedwongen om verder te lezen. Aangezien het zo lang duurt voordat je iets te weten komt, begint het langdradig te worden en zelfs saai. Ondanks het kleine aantal pagina’s slaag ik erin het boek moeilijk uit te lezen wat ik met zijn andere boeken niet heb. René Appel slaagt er niet in de spanning tot een hoogtepunt te laten komen in dit boek terwijl je dat wel hebt in zijn andere boeken. Met Spanning als titel verwacht je toch wat meer.

Ik zal misschien een van de weinigen zijn, die erg moeilijk door het boek heen komt. Ik heb het wel uitgelezen, maar ik vond het niet zo'n heel goed boek. Ik weet niet of ik het vroeger voor de lijst wel heb gelezen, maar ik ben blij dat ik het uit heb.

doodsaai

Terug naar de kust van Saskia Noort wordt nogal wisselend beoordeeld op deze pagina. Ik vond het een heel aardig boek, waar ik een aantal genoeglijke uurtjes mee heb doorgebracht. Saskia Noort schrijft vlot en de typisch Nederlandse omgeving is op een aantal plaatsen een feest der herkenning. Toch viel het boek, bij het opmaken van de balans, tegen. Dat zit hem in het plot. Al heel lang had ik het vermoeden wie de dader zou zijn en dit vermoeden bleek juist. In een goede thrillers word je op het verkeerde been gezet, je puzzelt, je denkt het te weten, maar het klopt niet enz. enz. Bij Terug naar de kust is dit niet het geval. Jammer. Dit boek is geen Nicci French en ook geen Karin Fossum, zoals op de achterflap wordt gesuggereerd. Ik begrijp ook niet waarom Saskia Noort de concurrentie aan moet gaan met dergelijke grote namen. Het argument zal wel liggen in promotiedoeleinden, maar het werkt niet en uiteindelijk pakt het uit als anti-promotie. Een lezer begint met bepaalde verwachtingen en komt bedrogen uit. De uitgever heeft te hoge verwachtingen gewekt en de schrijver valt tegen. Ik begrijp dan ook werkelijk niet waarom je tegenwoordig voortdurend dergelijke vergelijkingen tegenkomt. Het stoort mij wel vaker. Tot slot. Saskia Noort heeft een heel aardige misdaadroman geschreven die een breed publiek, (waarschijnlijk veel vrouwen) leesplezier zal bezorgen. Dat kan ook heel goed zonder de vergelijking met Nicci French en Karin Fossum.

De plot en achterflap intrigeerden mij onmiddellijk. Hoe zou deze toch wel bijzondere plot uitgewerkt worden. Maar jammer genoeg ben ik heel het boek lang op mijn honger blijven zitten. Het boek blijft in alle opzichten zeer oppervlakkig. Beetje bij beetje kom je wel meer te weten over het leven van Georgie, haar man Neal, haar twee kinderen en haar boezenvriend en collega Seth. Maar nooit vormt het verhaal een echt geheel. Het lijken wel allemaal losse, op zichzelf staande feiten, die per toeval over dezelfde mensen gaan en hier en daar een link hebben. Enerzijds gaat het boek over het heden en anderzijds dwalen Georgies gedachten regelmatig af naar het verleden. Hierbij komt dan ook nog de telefoonlijn naar het verleden en Georgie haar eigen bedenkingen en overpeinzingen daarbij. Toch blijf je als lezer steeds mooi het overzicht houden, je krijgt gelukkig nooit het gevoel dat je het spoor bijster raakt. Wat de telefoonlijn naar het verleden betreft, had het allemaal wat meer uitgediept mogen worden. Het had allemaal wat mysterieuzer, specialer en vooral ingrijpender moeten zijn. Want zo normaal is het toch niet, wanneer je ineens met het verleden in contact kan komen. Rowell had beter deze verhaallijn veel dieper en verder uitgewerkt en de onnodige zijsprongetjes zoals de bevalling van de hond of de aanschaf van een nieuwe BH, achterwege gelaten. Natuurlijk wil je graag weten of het nog terug goed komt tussen Georgie en Neal. Maar zelfs het einde is niet echt spannend. Verkeerd verbonden heeft zijn verwachtingen niet waargemaakt. Een leuk tussendoortje dat snel vergeten zal worden.

Ik vond het een enorme tegenvaller . Jammer van mijn tijd . Vandaar 1 ster.

‘Als de dichter zingt’ van Jeroen Kraakman is een gedichtenbundel die thema’s als verdriet, afscheid en verlangen bezingt. Relaties worden beschreven, zelfbeschouwingen worden gegeven, maar de schrijver neemt ook zijn toevlucht tot de natuur. De bundel heeft dan ook een prachtige cover in een zachte kleur met een elegante opdruk van een vogel en enkele veren. Het boekje ziet er aantrekkelijk en veelbelovend uit. Het mooiste gedicht uit de bundel is één van de kortste. Wereldkampioen is slechts negen woorden lang, maar veruit het meest poëtisch. Titel en tekst creëren een verrassend plaatje met treffende beeldspraak. De overige gedichten bieden kansen die door de auteur niet gegrepen worden. De rijmvorm waarin veel teksten zijn geschreven, is te geforceerd en dwingt de tekst vaak in het soort keurslijf waarvoor de schrijver keuzes moet maken die het geheel niet ten goede komen. Het woordgebruik mist beeldende kracht. Kraakman benoemt de emoties die hij wil weergeven graag letterlijk en vervalt daardoor in clichés: ‘de wereld - ooit zo licht - hult zich in - grijskleuren’ of ‘je was mijn leven, mijn adem. Mijn liefde, mijn alles.’, ‘Restjes liefde - verenigt in haat - voeg nu bij woord -de laatste daad’. Jammer, want zo nu en dan sijpelt er iets van een lied door. De onderliggende melodie krijgt echter niet de tijd zich te ontplooien. De dichter zingt helaas niet zuiver genoeg, maar het zijn de korte zinnetjes waarin hij toch een beeld weet te vangen die ervoor zorgen dat ook de volgende bladzijde nog gelezen wordt.

De start van een nieuwe reeks van een meer dan succesvol schrijversduo. Alleen al bij het zien van de auteursnamen op de cover van het boek zal menig thrillerfan doen besluiten het aan te schaffen. Na meer dan tien boeken met de briljante FBI-agent Pendergast in de hoofdrol is het koppel Preston & Child een nieuwe serie gestart. Hun nieuwe protagonist heet Gideon Crew, een fysicus met een heftig verleden. Gideons wraak is het eerste deel in de reeks. Het begin van het verhaal gaat over Gideon die de onschuldige dood van zijn vader, jaren geleden, wil wreken. Het is de laatste wens van zijn moeder, uitgesproken op haar sterfbed. De wraakactie slaagt en Gideon gaat verder met zijn leven als fysicus. Tot hij wordt benaderd door een geheime organisatie die hem een vreselijke mededeling doet. De geheime dienst heeft een medisch dossier in handen gekregen waarin vermeld staat dat Crew een ongeneselijke hersenaandoening heeft, waardoor hij nog maar een jaar te leven heeft. Om zijn leven op aarde nog enige voldoening te geven, vraagt de organisatie hem om een geheime opdracht uit te voeren die een wereldwijde crisis moet voorkomen. Een Chinese wetenschapper heeft de plannen voor een zeer gevaarlijk wapen gestolen en is daarmee op de vlucht geslagen naar Amerika. Aan Gideon Crew de taak om de man op te sporen en hem de plannen te ontfutselen. Maar Crew is niet de enige die achter de Chinees aan zit.. De marketingslogan van de uitgeverijen voor deze nieuwbakken reeks luidt als volgt: ‘Preston & Child: succes gegarandeerd!’. Deze slagzin ontvouwt onbewust het mankement van dit eerste deel. Het succes van de ene serie (Pendergast) leidt niet automatisch tot triomfen in een nieuwe reeks. Met Gideon Crew heeft het schrijfduo op het eerste gezicht een boeiend hoofdfiguur gecreëerd. Eens geen Special Agent of politiecommissaris, maar een ‘doodnormale’ fysicus die door een ongeneselijke ziekte nog maar kort te leven heeft; het lijkt veelbelovend. Maar Preston & Child hebben teveel onwaarschijnlijkheden, leugens en toevalligheden ingebouwd waardoor Crew een ongeloofwaardig en niet bestaand persoon blijkt. Ook de plot is doorspekt met toeval en onwaarschijnlijkheid. Crew mag dan een volleerd leugenaar en een uitstekende hacker zijn; niemand kan met een telefoontje de beveiligingscodes van een groot concern in handen krijgen. Of wat te denken van een slecht beveiligd eiland waar diverse lichaamsdelen van ongeïdentificeerde overledenen begraven liggen en waar Crew, door enkele sluwe leugens, informatie krijgt waarmee hij het eiland zonder problemen kan betreden? Geen enkele lezer zal zich hier door laten misleiden, toch? Waar Preston & Child met de Pendergast-serie een groot lezerspubliek, incluis mijzelf, heeft vermaakt, slaan ze met dit eerste deel van de Crew-serie volledig de plank mis. Het is verbazingwekkend dat beide reeksen uit dezelfde pen komen. De oorzaak is mij onbekend, maar de slogan van de uitgeverij doet vermoeden dat er gemakzucht en misschien zelfs hoogmoed bij het duo naar binnen is geslopen.

Onder een brug wordt de auto gevonden van de Limburgse politieman Cor Harriman. Hijzelf is vermist en er worden sporen van een schietpartij bij de auto ontdekt; alle reden om een onderzoek in te stellen. De jonge rechercheur Bas krijgt die opdracht in de maag gesplitst. Bas duikt in het verleden van Harriman en komt er al snel achter dat hij een vreemde loopbaan heeft. Harriman heeft ooit zijn ontslag genomen bij de politie, is toen bij een Amerikaans bedrijf gaan werken, om veel later toch weer terug te keren bij zijn eerste werkgever. Heeft zijn verdwijning iets te maken met de tijd dat hij bij dat buitenlands bedrijf werkte? ‘Opa, vertel nog eens van vroeger...’ Dat is de eerste indruk die de lezer krijgt bij het lezen van Waterlijk. Bas gaat op zoek naar mensen die Cor hebben gekend. Dat levert een vloed aan anekdotes op uit het Limburgse politieverleden, waarbij het vermoeden ontstaat dat Bert Spoelstra uit zijn eigen ervaring bij de politie heeft geput. Pas gaandeweg het boek wordt er een plot zichtbaar. Spoelstra laat af en toe Harriman zelf aan het woord, die commentaar geeft op de gebeurtenissen in het boek. Daarnaast worden geschiedenisfeiten zoals de Decembermoorden in Suriname vermengd met fictie. Het levert geen vlotlopend boek op. De brokstukken van anekdotes, (fictieve) geschiedenisfeiten en het commentaar van Harriman laten zich met moeite tot één geheel vormen. Bij vlagen is het spannend, bijvoorbeeld als Harriman over zijn geheime opdracht in Libië vertelt. Maar dat is te weinig om het hele boek te redden. Spoelstra laat Bas nog verliefd worden op een vrouwelijke collega, maar ook dat zijlijntje lijkt aan het grote geheel vastgeplakt te zijn in plaats van onderdeel uit te maken van het verhaal. Pas op het einde, als Spoelstra alles samenbrengt, komt er nog een aardige vondst waaruit blijkt dat hij wel degelijk goed over de plot heeft nagedacht. Als het verhaal voor dat einde beter en met meer samenhang was uitgewerkt, dan had het boek meer leesplezier opgeleverd.

Ben grote fan geweest van Vermeer, maar dit is meer een jonge meiden roman. Ook een beetje uitgekauwd, jammer.