Datasets:

JuDDGES

/

pl-court-instruct

like 1

154505000005127_XVII_AmC_011313_2012_Uz_2014-04-24_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XVII AmC 11313/12 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 kwietnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący:SSR del. Adam Malinowski Protokolant: starszy sekretarz sądowy Marika Józefczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2014 r. w Warszawie sprawy z powództw(...)wP. przeciwko(...) sp. z o.o.wK.,(...) sp. z o.o.wS.,(...)sp. z o.o. wW.,(...)sp. z o.o. wW.,(...)- sp.j. wM.,(...)sp. z o.o. wK.,(...) sp. z o.o.wW.,(...)sp. z o.o. wB.,K. S.,(...)sp. z o.o. wB.,(...) sp. z o.o.wP.,(...) sp. z o.o.wL.,(...) sp. z o.o.wP.,(...)sp. z o.o. wK.,(...) sp. z o.o.wJ.,(...) sp. z o.o.wK.,(...) sp. z o.o.wB.,(...)sp. z o.o. wG.,(...)sp.j. wL.,(...) sp. z o.o.wB.,(...) sp. z o.o.wZ.,R. W.,(...) sp. z o.o.wO.,B. S.,T. D.,(...)sp. z o.o. wG.,(...) sp. z o.o.wZ.,R. N.,(...)sp.j. wN.,(...)sp. z o.o. wP.,(...) sp. z o.o.wK.,(...)sp. z o.o. wK.,J. K.,(...) sp. z o.o.wB.,(...) sp. z o.o.wD.,(...)sp. z o.o. wJ.,(...)sp. z o.o. wK.,L. M. o uznanie postanowienia wzorca umowy za niedozwolone 1. powództwa oddala; 2. zasądza od powoda na rzecz każdego z pozwanych, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwotę 377 (trzysta siedemdziesiąt siedem) złotych. SSR del. Adam Malinowski

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2014-04-24' department_name: XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta judges: - Adam Malinowski legal_bases: [] recorder: starszy sekretarz sądowy Marika Józefczyk signature: XVII AmC 11313/12 ```

153505150000503_I_C_000700_2015_Uz_2016-02-11_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt I C 700/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Turek, dnia 11-02-2016 r. Sąd Rejonowy w Turku I Wydział Cywilny w następującym składzie: Przewodniczący: SSR Magdalena Jasnowska Protokolant: st. sekr. sąd. Monika Cieślak po rozpoznaniu w dniu 28.01.2016 r. w Turku na rozprawie sprawy z powództwaM. R. przeciwkoTowarzystwu (...) S.A.wW. o zapłatę 1. oddala powództwo, 2. zasądza od powódkiM. R.na rzecz pozwanegoTowarzystwa (...) S.A.wW.kwotę 617 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. SSR Magdalena Jasnowska

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Turku date: '2016-02-11' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Magdalena Jasnowska legal_bases: [] recorder: st. sekr. sąd. Monika Cieślak signature: I C 700/15 ```

155500000001006_II_AKa_000245_2012_Uz_2013-01-31_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktII AKa 245/12 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 stycznia 2013 r. Sąd Apelacyjny w Szczecinie, II Wydział Karny w składzie: Przewodnicząca: SSA Bogumiła Metecka-Draus Sędziowie: SA Andrzej Wiśniewski (spr.) SO del. do SA Małgorzata Jankowska Protokolant: sekr. sądowy Emilia Biegańska przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Jerzego Masierowskiego po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2013 r. sprawy B. R. z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę skazanego od wyroku łącznego Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 6 listopada 2012 r., sygn. akt III K 198/12 I zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelację obrońcy skazanego za oczywiście bezzasadną, II zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.W. F.kwotę 147,60 (stu czterdziestu siedmiu 60/100) złotych z VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym, III zwalnia skazanego od ponoszenia wydatków za postępowanie odwoławcze. Małgorzata Jankowska Bogumiła Metecka-Draus Andrzej Wiśniewski UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Szczecinie wyrokiem z dnia 6 listopada 2012r. połączył kary orzeczone wobec skazanegoB. R.: 1 Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 4.09.2008r., sygn. akt V K 526/07, za przestępstwo zart. 197 §1 k.k.popełnione w dniu 09.09.2000r. na karę 4 lat pozbawienia wolności, 2 Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 14.06.2007r., sygn. akt III K 5/07 zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 11.10.2007r., sygn. akt II AKa 130/07 za przestępstwo: a a zart. 280 §1 k.k.w zb. zart. 197 §1 k.k.w zw. zart. 11 §2 k.k., popełnione w maju 2006r. daty dokładnie nie ustalonej na karę 5 lat pozbawienia wolności; b zart. 280 §2 k.k.popełnione w 2005r. daty dokładnie nie ustalonej na karę 5 lat pozbawienia wolności; c zart. 280 §2 k.k.w zw. zart. 64 §2 k.k.popełnione w 2003 lub 2004r. daty dokładnie nie ustalonej na karę 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności; oraz karę łączną 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd orzekł karę łączną 10 lat pozbawienia wolności, zaliczając na podstawieart. 577 k.p.k.na poczet kary łącznej okres pozbawienia wolności skazanego od 03.07.2000r. do 04.07.2000r., od 09.09.2000r. do 21.11.2000r. oraz od 08.06.2004r. do 30.09.2004r. Sąd rozstrzygnął również o kosztach sądowych i wynagrodzeniu obrońcy z urzędu. Wyrok zaskarżył obrońca skazanego, zarzucając mu rażącą niewspółmierność, w sensie surowości, kary orzeczonej względem w punkcie I części dyspozytywnej wyroku, na skutek przyłożenia zbyt wielkiej wagi do okoliczności obciążających skazanego, przy jednoczesnym pominięciu okoliczności łagodzących. Mając na uwadze wskazane uchybienie, obrońca skazanego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie kary łącznej orzeczonej względem skazanego w punkcie I części dyspozytywnej wyroku do 5 lat i 6 miesięcy. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja obrońcy skazanego okazała się niezasadna. W pierwszej kolejności kontroli poddano zasadność łączenia kar i należy stwierdzić, że kary orzeczone za wszystkie cztery czyny przypisane skazanemu nadawały się połączenia, jako że czyny, za które je orzeczono popełniono przed wydaniem pierwszego, chociażby nieprawomocnego wyroku co do któregokolwiek z nich. Kwestia ta zresztą nie była przedmiotem zarzutu apelacyjnego. Odnośnie zasadności orzeczonej kary, należało stwierdzić, iż z uwagi na wysokość kar jednostkowych, kara łączna musiała się zawrzeć w przedziale między 5 lat i 6 miesięcy (najwyższa z kar jednostkowych), a 15 lat (granica rodzajowa kary pozbawienia wolności), gdyż suma kar wyniosła 19 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. B. R.popełniał swoje czyny na przestrzeni bardzo długiego okresu czasu, gdyż od 9.09.2000r. do maja 2006r. Tak długi okres działalności przestępczej przemawiał za zastosowaniem zasady kumulacji kary. Rodzaj przestępstw też był zróżnicowany, gdyż obok dwóch rozbojów kwalifikowanych, pojawiło się jedno zgwałcenie i jedno zgwałcenie w zbiegu kumulatywnym z rozbojem. Skazany działał zatem przeciwko dwóm dobrom chronionym prawnym, aczkolwiek pewna zbieżność pomiędzy czynami zachodzi, gdyż trzykrotnie popełniał rozboje, a dwukrotnie – zgwałcenie. Te okoliczności przemawiają zatem za przyjęciem, iż związek przedmiotowo-podmiotowy pomiędzy poszczególnymi czynami, za któreB. R.został skazany jest dość luźny i kara, którą wobec niego orzeczono powinna być bliższa kumulacji, aniżeli postulowanej przez obrońca skazanego – absorpcji. Dlatego kara 10 lat pozbawienia wolności, niemal równie odległa minimum ustawowemu w wysokości 5 lat i 6 miesięcy oraz maksimum wynoszącemu 15 lat pozbawienia wolności, nie może być uznana za karę rażąco niewspółmiernie surową. Długotrwałość działania sprawcy, godzenie w więcej niż jedno dobro chronione prawem, wskazują na znaczne poczucie bezkarności, a zatem przemawiają za dłuższym oddziaływaniem resocjalizacyjnym wobec skazanego. W związku z tym na podstawieart. 437 §1 k.p.k.zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy. O wydatkach za postępowanie odwoławcze Sąd orzekł na podstawieart. 624 §1 k.p.k., uznając, że skazany ma do odbycia długoterminową karę pozbawienia wolności, nie dysponuje środkami finansowymi na ich zapłacenie, stąd należało go zwolnić od ich ponoszenia. W sprawach o wyrok łączny nie powstaje odrębna opłata, o której mowa wustawie z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych(Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 ze zm.).

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Szczecinie date: '2013-01-31' department_name: II Wydział Karny judges: - Bogumiła Metecka-Draus - Andrzej Wiśniewski - do SA Małgorzata Jankowska legal_bases: - art. 197 §1 k.k. - art. 437 §1 k.p.k. recorder: sekr. sądowy Emilia Biegańska signature: II AKa 245/12 ```

151025250001006_II_K_000224_2015_Uz_2015-11-26_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K. 224/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 listopada 2015 roku. Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Izabela Bejger Protokolant: st.sekr.sądowy Barbara Dera w obecności oskarżyciela Prok. Rej. ---- po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2015 roku sprawyZ. S. s.F.iZ.z domuD. ur. (...)wO. podejrzanego o to, że: w dniu 29 września 2015 roku wG.-D.wsklepie (...)naul. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci portfela wartości 10 złotych z zawartością pieniędzy w kwocie 200 złotych, dowodu osobistego, legitymacji ubezpieczeniowej oraz karty bankomatowej, tj. mienia o łącznej wartości 210 złotych na szkodęB. C. tj. o przestępstwo zart. 275 § 1 kkiart. 278 § 5 kkw zb. zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kk ORZEKA: I przyjmując, iżZ. S.dopuścił się popełnienia czynu opisanego we wniosku o warunkowe umorzenie postępowania, tj. przestępstwa zart. 275 § 1 kkiart. 278 § 5 kkw zb. zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kki uznając, iż wina i społeczna szkodliwość jego czynu nie są znaczne na mocyart. 66 § 1 kkw zw. zart. 67 § 1 kkpostępowanie karne wobec niego warunkowo umarza na okres próby wynoszący 1 (jeden) rok; II na mocyart. 67 § 3 kkw zw. zart. 39 pkt 7 kkorzeka odZ. S.świadczenie pieniężne w wysokości 400 (czterysta) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej (nr konta(...)); III zasądza od podejrzanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 (sześćdziesięciu) złotych tytułem opłaty sądowej oraz obciąża go wydatkami poniesionymi w sprawie w kwocie 70 (siedemdziesięciu) złotych. Sygn. akt II K 224/15 UZASADNIENIE W dniu 29 września 2015 roku wG.-D.wsklepie (...)naul. (...)zakupy robiłaB. C.orazZ. S.. Kiedy wyżej wymieniona stała w kolejce do kasy bezpośrednio za nią stałZ. S.. Powyższa zostawiła swój portfel przy kasie, a wyżej wymieniony zabrał go wraz z całą zawartością. W portfelu znajdowały się pieniądze w kwocie 200 złotych, karta bankomatowa, dowód osobisty, legitymacja ubezpieczeniowa. Wartość portfela wynosiła 10 złotych. Z. S.w toku postępowania przygotowawczego naprawił szkodę poprzez zapłatę na rzeczB. C.łącznie kwoty 210 złotych. Powyższy jest żonaty, nie ma nikogo na utrzymaniu. Utrzymuje się z emerytury w kwocie 2000,00 złotych miesięcznie. Zamieszkuje wspólnie z żoną w mieszkaniu wchodzącym w skład wspólności ustawowej małżeńskiej o pow. 40 m . Dotychczas nie był karany sądownie. Dowód: - wyjaśnienia oskarżonego k 9 , 38 - dane o karalności k 15 - dane osobo-poznawcze k 13 W toku postępowania przygotowawczegoZ. S.przyznawał się w całości do popełnienia zarzucanego mu czynu. Naprawił szkodę. Wyrażał wolę dobrowolnego poddania się karze. Prokurator skierował do sądu wniosek o warunkowe umorzenie postępowania wobec niego na okres próby wynoszący jeden rok wraz ze zobowiązaniem go do uiszczenia świadczenia pieniężnego na cel społeczny w kwocie 400 złotych i wniósł o obciążenia go opłatą i kosztami postępowania, który sąd uwzględnił. W swoich wyjaśnieniach oskarżony opisał okoliczności popełnionego przez niego przestępstwa. Wyjaśnił, że w kolejce do kasy stała przed nim kobieta, która zapłaciła za zakupy i odeszła od kasy. Kiedy on podszedł by płacić, dostrzegł portfel zabrał go i włożył do swojej reklamówki z zakupami. Następnie wyjął z portfela pieniądze, a portfel z dokumentami wyrzucił do kontenera na śmieci. Z treści jego wyjaśnień w sposób niewątpliwy wynika , że wiedział , że wrzucając portfel do kontenera miał pelną świadomość znajdujących się w nich dokumentów. Kwalifikacja prawna czynu przypisanego oskarżonemu nie budziła żadnych wątpliwości. Nie była kwestionowana przez żadna za stron postępowania dlatego tez nie wymaga szczegółowego uzasadnienia. Wobec tak ustalonego stanu faktycznego w ocenie Sądu sprawstwo i wina oskarżonego nie budziły wątpliwości w zakresie przypisanego mu w wyroku czynu polegającego na tym, że w dniu 29 września 2015 roku wG.-D.wsklepie (...)naul. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci portfela wartości 10 złotych z zawartością pieniędzy w kwocie 200 złotych, dowodu osobistego, legitymacji ubezpieczeniowej oraz karty bankomatowej, tj. mienia o łącznej wartości 210 złotych na szkodęB. C.. Sąd uznając winę oskarżonego, na mocyart. 66 § 1 kkw zw. zart. 67 § 1 kkwarunkowo umorzył postępowanie karne wobec niego na okres próby wynoszący 1 (jeden) rok, zobowiązał go do uiszczenia świadczenia pieniężnego w kwocie 400 złotych oraz obciążył opłatą i kosztami postępowania, przychylając się tym samym w całości do wniosku prokuratora. Nadmienić należy , ze oskarżony nie sprzeciwiał się temu wnioskowi. W ocenie Sądu wina i społeczna szkodliwość czynu oskarżonego nie są znaczne. Dotychczas oskarżony prowadził nienaganny tryb życia, w przeszłości nie popełnił żadnego przestępstwa, więc zasadnie można było snuć wniosek, że był to jednorazowy, nieprzemyślany incydent z jego strony, za który zresztą okazywał skruchę. Twierdził podczas składania wyjaśnień, że żałuje tego co zrobił. Przyznał się do zarzucanego mu czynu w całości, nie utrudniał postępowania karnego. Oskarżony prowadzi nienaganny tryb życia, aktualnie jest na emeryturze i z niej się utrzymuje. Popełnione przez niego przestępstwo miało jak się wydaje charakter jednorazowy i nieprzemyślany. Ponadto naprawił szkodę uiszczając na rzecz pokrzywdzonej kwotę łącznie 210 złotych, co też świadczyło pozytywnie o jego osobowości. Dotychczasowy tryb życia oskarżonego pozwalał w ocenie sądu na uzasadnione przyjęcie, iż w przyszłości nie wejdzie on w konflikt z prawem, a warunkowe umorzenie postępowania karnego będzie środkiem wystarczającym do osiągnięcia celów z zakresu prewencji indywidualnej i generalnej. Takie rozwiązanie stanowi również dla oskarżonego wyraźny sygnał ostrzegawczy o braku akceptacji ze strony wymiaru sprawiedliwości dla tego typu zachowań. Jednak dla realnego odczucia przez oskarżonego, że popełnił on przestępstwo, a jego sprawstwo zostało w pełni wykazane, Sąd na mocyart. 67 § 3 kkw zw. zart. 39 pkt 7 kkzobowiązał go do uiszczenia świadczenia pieniężnego w kwocie 400 (czterystu) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. W ocenie Sądu z jednej strony jest to pewna dolegliwość, i taką rolę ma to świadczenie spełniać wobec faktu popełnienia przestępstwa, ale z drugiej z pewnością leży ono w możliwościach finansowychZ. S., który uzyskuje miesięcznie emeryturę w kwocie 2000,00 złotych. Sąd stanął na stanowisku, że zasądzenie świadczenia od oskarżonego na rzecz tej organizacji wywoła u niego świadomość bezprawności swojego zachowania oraz konieczności przestrzegania w przyszłości porządku prawnego. Wysokość świadczenia nie jest rażąco wygórowana. Nie zrealizowanie świadczenia będzie w okresie próby mogło skutkować podjęciem postępowania karnego, a w konsekwencji wydaniem wyroku skazującego. Uwzględniając wynik postępowania karnego oraz sytuację finansową oskarżonego, Sąd na podstawieart. 627 kpkw zw. zart. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnychzasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w(...)) kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty i obciążył go wydatkami poniesionymi w sprawie w kwocie 70 siedemdziesięciu) złotych. Oskarżony osiąga dochody w wysokości 2000 złotych netto, nie posiada nikogo na utrzymaniu. Uiszczenie przez niego wskazanych kwot nie narazi go zdaniem sądu ani jego najbliższych na istotny uszczerbek w utrzymaniu.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu date: '2015-11-26' department_name: II Wydział Karny judges: - Izabela Bejger legal_bases: - art. 39 pkt 7 kk - art. 627 kpk - art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych recorder: st.sekr.sądowy Barbara Dera signature: II K 224/15 ```

150520000001521_III_U_000164_2014_Uz_2015-12-03_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III U 164/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 grudnia 2015r. Sąd Okręgowy w Suwałkach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSO Piotr Witkowski Protokolant: st. sekr. sądowy Marta Majewska-Wronowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2015r. w Suwałkach sprawyJ. S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB. o emeryturę w związku z odwołaniemJ. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB. z dnia 16 stycznia 2014 r. znak(...) oddala odwołanie. UZASADNIENIE Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.decyzją z dnia 16.01.2014r. odmówiłJ. S.prawa do emerytury. W uzasadnieniu wskazał, że zgodnie zart. 184 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(t.j. Dz. U. z 2013r. poz.1440) w związku z§ 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz.U. Nr 8 poz. 43 ze zm.) ubezpieczonemu, urodzonemu po dniu 31.12.1948r. emerytura przysługuje, jeżeli spełnił łącznie następujące warunki: - osiągnął wiek emerytalny, wynoszący 60 lat dla mężczyzn; - nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego; - w dniu wejścia w życie przepisów ustawy emerytalnej, tj. 1.01.1999r., udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat, w tym okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wykonywanego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, wynoszący co najmniej 15 lat. Zakład odmówiłJ. S.prawa do emerytury, ponieważ nie udowodnił on 15 lat pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Na postawie dowodów dołączonych do wniosku i uzyskanych w wyniku przeprowadzonego postępowania Zakład przyjął za udowodnione na dzień 1.01.199r. okresy składkowe i nieskładkowe w ilości 25 lat. W odwołaniu od tej decyzjiJ. S.zarzucił organowi rentowemu dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz wyciągnięcie błędnych wniosków z przedstawionych dokumentów, co skutkowało dokonaniem błędnych ustaleń faktycznych w sprawie poprzez uznanie, iż nie został udowodniony wymagany 15 –letni okres pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez przyznanie prawa do emerytury. Dowodził w uzasadnieniu odwołania, że posiada co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu§ 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. z 1983r. nr 8, poz. 43 z póź. zm.), wskazując w tym zakresie Wykaz A Dział XII dotyczący prac w służbie zdrowia i opiece społecznej pod pozycją 4 jako prace w zespołach pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego. Powołał się na świadectwo pracy: - z dnia 30.04.1990r. wskazujące wprost, że od dnia 1.04.1980r. do dnia 31.12.1984r.zatrudniony był wWojewódzkim Szpitalu (...)wS.–(...), na podstawie umowy o pracę jako pracownik stały, na stanowisku lekarza medycyny (4 lata i 8 miesięcy); - z dnia 31.08.1993r. wskazujące, że od dnia 1.05.1986r. do dnia 31.08.1993r. pracował wZespole (...)wS.w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku asystenta,(...)(7 lat i 4 miesiące); - z dnia 13.02.2002r., w którym stwierdzone jest, że pracuje od dnia 1.09.1993r. w(...) Publicznym Szpitalu WojewódzkimwS.na Izbie Przyjęć, na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy. Wprawdzie w świadectwie pracy z dnia 30.04.2008r. wskazującym, że od dnia 1.09.1993r. do 30.04.2008r. zatrudniony był w(...)wS.na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, na stanowisku Kierownika Izby Przyjęć, p.o. ordynatora i ordynatora, stwierdzone jest, że poz. 8, „wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze” go nie dotyczy, to jednak była to omyłka pisarska, którą szpital sprostował w piśmie z dni 9.05.2013r. Posiada zatem co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach, gdyż pracował na stanowiskach zarówno jako lekarz medycyny na szpitalnym oddziale ratunkowym (dział pomocy doraźnej), Kierownika Działu Pomocy Doraźnej, Kierownika Oddziału Pomocy Doraźnej, Kierownika Izby Przyjęć, p.o. Ordynatora i Ordynatora. Pracując jako kierownik, czy ordynator przede wszystkim wykonywał pracę jako lekarz, zarówno w godzinach ordynacji lekarskiej, ale także pełnił dyżury medyczne, udzielając świadczeń polegających na wstępnej diagnostyce oraz podjęciu leczenia w zakresie niezbędnym dla stabilizacji funkcji życiowej osób, które znajdują się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego, zgłaszających się do oddziału. O zakresie bowiem tych działań mówirozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 3.11.2011r. w sprawie szpitalnego oddziału ratunkowego(Dz. U. z 2011r. nr 237, poz. 1420). Na dowód wykonywanej pracy wnosił o przesłuchanie zawnioskowanych świadków. W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie, uzasadniając jak w zaskarżonej decyzji. Sąd Okręgowy w Suwałkach ustalił i zważył, co następuje: Odwołania za uzasadnione nie można było uznać. Odwołujący sięurodził się w dniu (...) Zgodnie zart. 184 ust. 1 powołanej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31.12.1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, tj. 1.01.1999r. osiągnęli: okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art.27. Ustęp 2 stanowi zaś, że emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Według natomiast art. 32 ust. 4 tej ustawy, wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Tymi zaś przepisami dotychczasowymi są przepisyrozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U z 1983r. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Stosownie do § 1 ust. 1 tego rozporządzenia, stosuje się ono do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 tego rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia, zwanych dalej ,,wykazami”. Paragraf 2 ust. 1 tego rozporządzenia stanowi, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, zaś według § 4 ust. 1, pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Z powyższego wynika więc, że aby ubezpieczony mógł otrzymać emeryturę na podstawie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przy spełnieniu pozostałych warunków, musiała być przez niego wykonywana w sposób stały i w pełnym wymiarze czasu pracy przez co najmniej 15 lat, przy czym w szczególnych warunkach, to w takich, jakie są wymienione w wykazie A powołanego rozporządzenia. Mając tymczasem na uwadze zebrany w sprawie materiał dowodowy i wynikające z niego wszystkie okoliczności wykonywania pracy lekarza przez odwołującego się w okresach czasu od 1.04.1980r. do 31.12.1984r. w(...)wS.– Dział Pomocy Doraźnej wS., od 1.05.1986r. – 31.08.1993r. wZespole (...)wS.– Oddział Pomocy Doraźnej i od 1.09.1993r. do 31.12.1998r. w Szpitalu(...)wS., uznać należało, że odwołujący się nie posiada co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. W tym względzie sąd miał na uwadze, że zgodnie z powołanym rozporządzeniem Rady Ministrów i wydanym na jego podstawie Zarządzeniem Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 12.07.1983r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu zdrowia i opieki społecznej (Dz. Urz. MZ z dnia 30.08.1983r.) aby praca odwołującego się była uznana za pracę w szczególnych warunkach musiałaby być świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w zespołach pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego w zespołach wyjazdowych. W stosunku do odwołującego się nie można natomiast o tym mówić aby stale i w pełnym wymiarze czasu pracy świadczył ją tylko w zespołach wyjazdowych. Z akt osobowych odwołującego się jego wyjaśnień i zeznań zawnioskowanych świadkówE. G.,J. W.,S. F.iZ. D.wynika, że przez cały ten okres czasu pracy był lekarzem stażystą i kierownikiem(...)Ośrodka Zdrowia wF.(a w tym czasie tylko pełnił dyżury w(...)wS.w Oddziale Pomocy Doraźnej), był asystentem oddziału chirurgicznego, a następnie świadczył pracę na tym oddziale chirurgicznym w godzinach od 7,30 do 11,30. Później był kierownikiem Oddziału Pomocy Doraźnej i aż przez 5 lat i 4 miesiące kierownikiem Izby Przyjęć. Z natury rzeczy nie mógł więc stale i w pełnym wymiarze czasu pracy uczestniczyć w wyjazdach jako lekarz w zespołach wyjazdowych. Podzielić tu należało w pełni opinię biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracyZ. C.. Podobnie ocenić należało prace odwołującego się i co do okresu zatrudnienia już w Szpitalu(...)wS., gdzie odwołujący się był pełniącym obowiązki ordynatora tego oddziału. Prace przecież nadzorcze i administracyjne oraz bezpośrednio na Oddziale przy udzielaniu pomocy lekarskiej wykluczały stałą i w pełnym wymiarze pracę w zespołach wyjazdowych. Z tych względów sąd nie podzielił opinii drugiego biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pacyZ. B., który to z uwagi na specyficzny rodzaj pracy odwołującego się uznał jego pracę za stale i w pełnym wymiarze czasu pracy świadczoną w szczególnych warunkach. Biegły ten nie odniósł się bowiem merytorycznie do kwestii łączenia przez odwołującego się pracy na stanowiskach kierowniczych (kierownik działu pomocy doraźnej, p.o. ordynatora i ordynatora) z pracą lekarza w dziale pomocy doraźnej oraz asystenta na oddziale chirurgii. Nie udzielił też odpowiedzi na szczegółowe w tym względzie pytania. Stwierdzenie zaś biegłego, że nie ma podstaw do tego aby przy pomocy dokładności „aptekarskiej” dokonywać post factum rozdziału poszczególnych prac, gdyż taka sytuacja ewidentnie narusza prawa pracownicze odwołującego się do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach, należy za organem rentowym uznać za nie tylko brak obiektywizmu w sporządzeniu opinii ale i rzetelności w jej sporządzeniu. Biegły bowiemZ. B.nie analizował szczegółowo charakteru pracy odwołującego się i jego z tym związanych obowiązków, bezkrytycznie przyjmując twierdzenia powoda jako w pełni miarodajne w sprawie. Tymczasem trudno uznać w spawie aby ktoś kto pracował 8 godzin w(...)Ośrodku Zdrowia przez następne 8 godzin w nocy pracował stale w zespołach wyjazdowych pogotowia ratunkowego. Trudno też uznać alby ordynator, czy nawet pełniący obowiązki ordynatora, też przez pełen wymiar czasu pracy uczestniczył w wyjazdach zespołów wyjazdowych w pogotowiu ratunkowym. Z pewnością pracodawca znając taką sytuację nie wskazał odwołującemu się w świadectwie pracy wydanym mu bezpośrednio po pracy w dniu 30.08.2008r., że pracował w szczególnych warunkach, a napisał w stosownej rubryce wykonywania prac w szczególnych warunkach – nie dotyczy. Mając zatem na uwadze powyższe Sąd Okręgowy w Suwałkach na mocyart. 47714§ 1 kpcoddalił odwołanie. PW/bd

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Suwałkach date: '2015-12-03' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Piotr Witkowski legal_bases: - art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze - art. 477 recorder: st. sekr. sądowy Marta Majewska-Wronowska signature: III U 164/14 ```

155500000001521_III_AUa_000370_2018_Uz_2018-12-11_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III AUa 370/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 grudnia 2018 r. Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Jolanta Hawryszko Sędziowie: SSA Barbara Białecka SSA Urszula Iwanowska (spr.) Protokolant: St. sekr. sąd. Elżbieta Kamińska po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2018 r. w Szczecinie sprawyI. G. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS. przy udziale(...)spółki komandytowej wS. o ustalenie podlegania ubezpieczeniu społecznemu na skutek apelacji organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 29 maja 2018 r. sygn. akt VI U 766/17 1 zmienia zaskarżony wyrok i oddala odwołanie oraz zasądza odI. G.na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS.kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, 2 zasądza odI. G.na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS.kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. SSA Barbara Białecka SSA Jolanta Hawryszko SSA Urszula Iwanowska Sygn. akt III AUa 370/18 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 12 czerwca 2017 r., nr(...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG.stwierdził brak podlegania ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemuI. G.jako pracownika(...)spółki komandytowej wS.od 15 grudnia 2016 r. wskazując, że zatrudnienie ubezpieczonej za wynagrodzeniem 10.000 zł było nieracjonalne, a spółka nie miała środków na wypłacanie takiego wynagrodzenia. Organ uznał, że brak jest dowodów świadczących o faktycznym nawiązaniu stosunku pracy, a sama nazwa stanowiska pracy – dyrektora – była pozorna, bowiem wskazywała, że ubezpieczona miałaby kierować jakimś zespołem, tymczasem spółka nie zatrudniania żadnych innych pracowników oprócz wnioskodawczyni. W odwołaniu od powyższej decyzjiI. G.podniosła, że wykonywała obowiązki pracownicze osobiście i pod kierownictwem pracodawcy, który wypłacał z tego tytuły wynagrodzenie. Ubezpieczona podkreśliła, że w okresie jej nieobecności w pracy jej obowiązki w zakresie rozliczania leków w przychodni, kontroli zapotrzebowania na towary handlowe i materiały lecznicze oraz kontroli dokumentacji finansowo rozliczeniowej przejęłaE. K.; poszukiwania rynku zbytu i negocjacje z kontrahentami zostały zleconeD. M., a rozliczanie płatności z klientami przejąłH. S.. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego podtrzymując argumentację przytoczoną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąspółka komandytowa wS.poparła stanowisko odwołującej. Wyrokiem z dnia 29 maja 2018 r. Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, żeI. G.podlega od 15 grudnia 2016 r. obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu chorobowemu i wypadkowemu z tytułu zatrudnienia przez(...)spółkę komandytową wS.(punkt I) oraz zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS.na rzeczI. G.180 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt II). Powyższe orzeczenie Sąd Okręgowy oparł o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne: (...)wS.została wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego 25 marca 2015 r. Wspólnikami spółki zostali:W. S.,I. G.,M. G.,L. G..(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąspółka komandytowa wS.została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym 7 maja 2015 r., pod numerem KRS:(...). Przedmiot działalności spółki to przede wszystkim działalność weterynaryjna, usługowa wspomagająca chów i hodowlę zwierząt, sprzedaż wyrobów farmaceutycznych, medycznych, kosmetyków, kwiatów, roślin, nasion, żywych zwierząt domowych. Wspólnikami spółki zostali:W. S.,I. G.,M. G.,L. G.,(...)wS.. W dniu 8 sierpnia 2016 r. zainteresowana uzyskała zezwolenie na prowadzenie hurtowni farmaceutycznej. W 2016 roku zainteresowana poniosła stratę w wysokości 586.507,41 zł, zaś w 2017 roku stratę w wysokości 271.337,71 zł. Dnia 31 sierpnia 2017 r.I. G.iM. G.zawarły umowę zbycia udziałów w spółce komandytowej w ten sposób, że wspólnicy spółki wyrazili zgodę na przeniesienie ogółu praw i obowiązków ubezpieczonej na rzeczM. G.; skarżąca darowała swojej siostrzeM. G.ogół praw i obowiązków w spółce. Tego samego dnia skarżąca sprzedała swojej siostrze wszystkie udziały w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością. I. G.urodziła się (...)W 2010 roku ukończyła(...)wG.i uzyskała tytuł zawodowy licencjata na kierunku(...), zaś w 2012 roku ukończyłaWyższą Szkołę (...)uzyskując tytuł magistra europeistyki. W 2012 roku ukończyła również podyplomowe studia w zakresie rachunkowości, finansów i księgowości. Od 7 maja 2015 r. do 14 grudnia 2016 r. skarżąca podlegała ubezpieczeniom społecznym jako wspólnik w zainteresowanej spółce. W dniu 15 grudnia 2016 r.I. G.podpisała z zainteresowaną umowę o pracę na stanowisko dyrektora administracyjno-finansowego, z wynagrodzeniem 10.000,00 zł brutto miesięcznie, na cały etat. Umowa została zawarta na czas nieokreślony. Strony ustaliły zadaniowy system czasu pracy. Dnia 14 grudnia 2016 r. ubezpieczona przeszła badania lekarskie, a lekarz medycyny pracy dopuścił ją do pracy na stanowisko dyrektora administracyjno-finansowego. Do obowiązków skarżącej jako pracownika zainteresowanej spółki należało: nadzór nad finansami przychodni i hurtowni weterynaryjnej, bieżąca organizacja pracy, rozliczanie leków w przychodni, kontrolowanie zapotrzebowania na towary i materiały lecznicze, przygotowywanie dokumentacji księgowej, bieżąca współpraca z biurem księgowym, nadzór nad płatnościami, wykonywanie przelewów bankowych, kontrola dokumentacji finansowo-rozliczeniowej, współpraca z instytucjami finansowymi, negocjacje z kontrahentami, wystawianie faktur sprzedaży. Ubezpieczona wykonywała zleconą jej pracę. Do 14 grudnia 2016 r. ubezpieczona jako wspólnik zajmowała się głównie pracami administracyjnymi i biurowymi. Po uzyskaniu w 2016 roku zgody na prowadzenie hurtowni farmaceutycznej zainteresowana rozszerzyła zakres działalności.W. S.posiadający większość udziałów w zainteresowanej spółce spośród wszystkich wspólników (32%) postanowił zatrudnić ubezpieczoną. Po 15 grudnia 2016 r. skarżąca, oprócz pracami administracyjnymi i biurowymi, zajmowała się pozyskiwaniem klientów, tworzyła bazę klientów, prowadziła rozmowy z producentami leków, zamawiała leki, karmę dla zwierząt, zajmowała się reklamą kliniki weterynaryjnej, a na prośbęW. S.– rejestrowała pacjentów, zbierała materiały do tworzenia strony internetowej kliniki i hurtowni leków, wprowadzała na stronie internetowej informacje o dostępności leków i cen leków. Pracę ubezpieczonej nadzorowałW. S.. Od 1 lutego 2017 r. ubezpieczona przebywała na zwolnieniu lekarskim w związku z chorobą w czasie ciąży. Obowiązki skarżącej w pracy przejęli:W. S.,E. K.iG. W..E. K.rozpoczęła współpracę z zainteresowaną spółką 1 lutego 2017 r. Do jej obowiązków należało: wyszukiwanie ofert, rozliczanie leków, spotkania z przedstawicielami handlowymi.E. K.czasami dzwoniła do przebywającej na długotrwałym zwolnieniu lekarskim skarżącej wyłącznie w celach służbowych.W. S.przejął obowiązki po ubezpieczonej w zakresie kontroli kasowej i umów z bankami. Wystawiał również faktury sprzedaży w klinice. Nadzorował majątek zainteresowanej. Przejął również obowiązek związany z nadzorem weterynaryjnym.G. W.rozpoczął pracę w zainteresowanej w styczniu 2017 r. i przejął po skarżącej obowiązki związane z prowadzeniem programu magazynowo-księgowego oraz pomocą w magazynie. Pracował w hurtowni weterynaryjnej zajmując się wprowadzaniem leków do systemu komputerowego. Pozyskiwał również klientów. Czasami dostarczał leki do sklepów. Niektóre obowiązki związane z dokonywaniem zamówień wizytówek, czy ręczników, a także te związane z zamawianiem leków przejęli po skarżącej inni pracownicy -K. J.iA. K.. I. G.od 15 grudnia 2016 r. podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu z tytułu zatrudnienia przez(...)spółkę komandytową wS.. Po ustaleniu powyższego stanu faktycznego oraz na podstawie przepisów prawa niżej powołanych Sąd Okręgowy uznał odwołanie za zasadne. Sąd pierwszej instancji podkreślił, że decydujące w przedmiotowej sprawie było ustalenie, czy od 15 grudnia 2016 r.I. G.podlegała ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę przez(...)spółkę komandytową. Przy czym sąd meriti wyjaśnił, że dopuszczalne jest kwestionowanie przez organ rentowy faktu zawarcia umowy o pracę. Wynika to z treściart. 83 ust. 1 oraz art. 41 ust. 13 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych- Dz. U. z 2017 r., poz. 1778; powoływana dalej jako: ustawa systemowa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 2005 r., II UK 16/05, LEX 182776 i z dnia 19 maja 2009 r., III UK 7/09, LEX 509047). Zgodnie zart. 58 § 1 k.c.czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. W myśl § 2 tego przepisu nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Stosownie zaś do treści art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy systemowej obowiązkowo ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowemu podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej są pracownikami. Ponadto, przepisy art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 tej ustawy wprowadzają obowiązek, w odniesieniu do pracowników, ubezpieczenia chorobowego i wypadkowego. Z kolei zgodnie z treścią art. 13 pkt 1 ustawy systemowej, obowiązkowemu ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne w okresach: pracownicy – od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania stosunku pracy. Zaś z treści art. 8 ust. 1 ustawy systemowej wynika, że za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy, czyli zatrudnioną przez pracodawcę. Przyjęcie, że dochodzi do powstania stosunku pracy, niezależnie od tego, czy pracownik do pracy przystąpi, obalone jest przez ustalenie, że pomimo zawarcia umowy nie nastąpiło zatrudnienie pracownika. Dlatego w sytuacji, gdy po zawarciu umowy o pracę pracownik podejmie pracę i ją wykonuje, a pracodawca zgodzi się na to, nie można mówić o pozorności czynności prawnej, gdyż z tego wynika wniosek, że strony zawierając umowę nie miały zamiaru niewykonywania pracy przez pracownika. Dalej Sąd Okręgowy podniósł, że do nawiązania stosunku pracy dochodzi poprzez złożenie zgodnych oświadczeń woli przez pracodawcę i pracownika, niezależnie od jego podstawy prawnej (art. 11 k.p.). Zgodnie zart. 22 k.p., przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem, w miejscu i w czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem. Celem zatem i zamiarem stron umowy o pracę winna być faktyczna realizacja treści stosunku pracy w granicach zakreślonych zawartą umową, przy czym oba te elementy wyznaczają: ze strony pracodawcy - realna potrzeba ekonomiczna i umiejętności pracownika, zaś ze strony pracownika - ekwiwalentność wynagrodzenia uzyskanego za świadczenie pracy. Umowa o pracę jest zawarta dla pozoru i nie może w związku z tym stanowić tytułu do objęcia pracowniczym ubezpieczeniem społecznym, jeżeli przy składaniu oświadczeń woli obie strony mają świadomość, że osoba określona w umowie jako pracownik nie będzie świadczyć pracy, a pracodawca nie będzie korzystać z jej pracy, czyli gdy strony z góry zakładają, że nie będą realizowały swoich praw i obowiązków wypełniających treść stosunku pracy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2012 r., II UK 14/12). Sąd pierwszej instancji miał na uwadze, że organ rentowy, powołując się na treśćart. 83 § 1 k.c.podniósł, iż zawarta między stronami umowa o pracę miała na celu wyłącznie uzyskanie świadczeń z ubezpieczeń społecznych, bez woli realizacji stosunku pracy, oraz że została zawarta dla pozoru, a zatem jest nieważna. Istotą sporu w niniejszym procesie było istnienie tytułu podlegania ubezpieczeniom społecznym, nie zaś wysokość zadeklarowanej przez płatnika podstawy wymiaru składek. Zgodnie zaś zart. 83 § 1 k.c.nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Jeżeli oświadczenie takie zostało złożone dla ukrycia innej czynności prawnej, ważność oświadczenia ocenia się według właściwości tej czynności. § 2. Pozorność oświadczenia woli nie ma wpływu na skuteczność odpłatnej czynności prawnej, dokonanej na podstawie pozornego oświadczenia, jeżeli wskutek tej czynności osoba trzecia nabywa prawo lub zostaje zwolniona od obowiązku, chyba że działała w złej wierze. Przy czym sąd meriti podkreślił, że w myśl przywołanego przepisu trzema elementami, które muszą wystąpić łącznie, są: oświadczenie woli musi być złożone świadomie i swobodnie tylko dla pozoru, oświadczenie musi być złożone drugiej stronie, adresat oświadczenia woli musi zgadzać się na dokonanie czynności prawnej jedynie dla pozoru. Pobudki, którymi strony kierują się składając pozorne oświadczenia woli, nie mają żadnego znaczenia dla oceny pozorności oświadczenia woli. Oświadczenie woli złożone jest dla pozoru wtedy, gdy z góry powziętym zamiarem stron jest brak woli wywołania skutków prawnych jakie zwykle prawo łączy ze składanym przez nią oświadczeniem. Brak zamiaru wywołania skutków prawnych oznacza, że osoba składająca oświadczenie woli albo nie chce w ogóle wywołać żadnych skutków prawnych albo też chce wywołać inne, niż wynikałoby ze złożonego przez nią oświadczenia woli. W prawie pracy doniosłość ma jedynie zamiar obejścia prawa przez fikcyjne (pozorne) zawarcie umowy, czyli takie, które wiąże się ze świadczeniem pracy, a dokonanie zgłoszenia do ubezpieczenia następuje pod pozorem zatrudnienia. W takich sytuacjach dochodzi do zgłoszenia do ubezpieczenia osoby, która nie może być uznana za podmiot ubezpieczenia, ponieważ nie świadczy pracy i przez to nie można jej przypisać cech zatrudnionego pracownika, skoro nie są wykonywane obowiązki i prawa płynące z umowy o pracę (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., I UK 32/96, OSNAP 15/1997). Nie można natomiast przypisać celu obejścia prawa (art. 58 § 1 k.c.w zw. zart. 300 k.p.) stronom umowy o pracę, na podstawie której rzeczywiście były wykonywane obowiązki prawa płynące z tej umowy. W celu ustalenia czy ubezpieczona wykonywała pracę na rzecz(...)spółki komandytowej, sąd pierwszej instancji dopuścił dowód z zeznań ubezpieczonej, a także zeznań świadków:E. K.,M. M.,K. J.,G. W.iA. K., zeznańW. S.oraz dokonał analizy dokumentów zawartych w aktach sprawy oraz aktach organu rentowego. Analiza zgromadzonego materiału dowodowego w ocenie tego sądu nie pozostawia wątpliwości, że skarżącą i zainteresowaną łączyła umowa o pracę. Świadkowie zgodnie zeznali, że spotykali ubezpieczoną w siedzibie zainteresowanej, widzieli jak wykonywała ona czynności pracownicze takie jak wystawianie faktur, bieżąca organizacja pracy, rozliczanie leków, kontrolowanie zapotrzebowania na towary, prowadzenie negocjacji z kontrahentami. ŚwiadekE. K.rozpoczęła współpracę z zainteresowaną po dniu 1 lutego 2017 r., jednak zdarzało się, że musiała zadzwonić do ubezpieczonej w celu ustaleniach spraw służbowych związanych z funkcjonowaniem spółki. Odwołująca, mimo iż przebywała na zwolnieniu lekarskim, udzielałaE. K.informacji niezbędnych do prawidłowego wykonywania obowiązków służbowych przez świadka, który przejął część obowiązków służbowych po skarżącej. ŚwiadekM. M.jako lekarz weterynarii współpracowała z odwołującą, która według zeznań świadka, zajmowała się w spółce zaopatrzeniem w leki, reklamą, współpracą z kontrahentami, bieżącą organizacją(...)i hurtowni. Świadek ten spotykała ubezpieczoną w spornym okresie w siedzibie spółki, widziała jak skarżąca wykonywała czynności pracownicze w godzinach otwarcia(...). ŚwiadekK. J.również widywała ubezpieczoną podczas wykonywania obowiązków pracowniczych w Klinice. ŚwiadekK. J.i świadekA. K.przejęli część obowiązków po skarżącej (zamawianie wizytówek, ręczników czy leków). Z kolei świadekG. W.przejął po ubezpieczonej obowiązki związane z prowadzeniem programu magazynowo-księgowego oraz pomocą w magazynie. Pozyskiwał również klientów i czasami dostarczał leki do sklepów.W. S.przejął po ubezpieczonej obowiązki związane z prowadzeniem spraw księgowych i wyjaśnił w sposób logiczny powody, dla których zawarł z ubezpieczoną umowę o pracę. Sąd Okręgowy dał wiarę zeznaniom tych świadków albowiem wzajemnie się one uzupełniały, tworząc logiczną całość. Świadkowie są osobami obcymi dla odwołującej. Sąd nie znalazł żadnych podstaw by odmówić tym zeznaniom wiarygodności. Sąd meriti dał wiarę w całości również zeznaniom ubezpieczonej iW. S.albowiem zeznania te znajdują potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym (zeznaniach świadków i dokumentach zgromadzonych w sprawie). Natomiast organ nie wykazał okoliczności przeciwnych. Następnie Sąd Okręgowy wskazał, że w sprawie brak jakichkolwiek dowodów by ubezpieczona jeszcze przed podpisaniem umowy o pracę miała wiedzę o stanie ciąży. Niemniej jednak fakt bycia w ciąży sam przez się nie stanowi przeciwwskazania do podjęcia zatrudnienia. Skarżąca uzyskała bowiem zaświadczenie lekarskie potwierdzające zdolność do podjęcia zatrudnienia na obejmowany przez nią stanowisku pracy. Tym samym 15 grudnia 2016 r. mogła i rozpoczęła pracę u płatnika składek. Ubezpieczona w chwili podjęcia zatrudnienia była osobą zdolną do pracy co wynika wprost z zaświadczenia lekarskiego, a nadto z faktu rzeczywistego świadczenia tej pracy od 15 grudnia 2016 r. Przy założeniu, że ubezpieczona w chwili zawierania umowy o pracę podejrzewała lub miała wiedzę o stanie ciąży, to okoliczność ta nie może w żaden sposób świadczyć o chęci obejścia przez nią przepisów prawa, jak podkreślał organ rentowy. O czynności prawnej (także zawarciu umowy) mającej na celu obejście ustawy można mówić wówczas, gdy czynność taka pozwala na uniknięcie zakazów, nakazów lub obciążeń wynikających z przepisu ustawy i tylko z takim zamiarem została dokonana. Nie jest natomiast obejściem prawa dokonanie czynności prawnej w celu osiągnięcia skutków, jakie ustawa wiążę z tą czynnością prawną. Skoro z zawarciem umowy o pracę ustawa systemowa wiążę obowiązek ubezpieczenia emerytalno-rentowego, chorobowego i wypadkowego, podjęcie zatrudnienia w celu objęcia ubezpieczeniem i ewentualnego korzystania ze świadczeń z tego ubezpieczenia nie jest obejściem prawa. Na potwierdzenie tego stanowiska sąd meriti przywołał wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2005 r., I UK 236/04 (OSNP 2006/1-2/28), w którym wskazano, że sama chęć uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego jako motywacja do podjęcia zatrudnienia nie świadczy o zamiarze obejścia prawa, podobnie jak inne cele stawiane sobie przez osoby zawierające umowy o pracę, takie jak na przykład chęć uzyskania środków utrzymania oraz wyrok tego Sądu z dnia 25 stycznia 2005 r., II UK 141/04 (OSNP 2005/15/235), w którym uznano, że stronom umowy o pracę, na podstawie której rzeczywiście były wykonywane obowiązki i prawa płynące z tej umowy, nie można przypisać działania w celu obejścia ustawy (art. 58 § 1 k.c.w związku zart. 300 k.p.). Przy czym sąd pierwszej instancji podkreślił, że stanowisko to można uznać za ugruntowane, gdyż zostało powtórzone w innych jeszcze orzeczeniach, na przykład w wyroku z dnia 2 czerwca 2006 r. (I UK 337/05). Dalej Sąd Okręgowy podniósł, że skarżąca wykazała rzeczywistą potrzebę zatrudnienia przez zainteresowaną. W 2016 roku zainteresowana uzyskała bowiem zezwolenie na prowadzenie hurtowni farmaceutycznej, co wiązało się ze zwiększeniem ilości obowiązków wykonywanych przez ubezpieczoną w Klinice. I choć po odejściu skarżącej na zwolnienie lekarskie zainteresowana nie zatrudniła na stanowisko ubezpieczonej żadnej osoby na podstawie umowy o pracę, to jednak obowiązki odwołującej zostały przejęte przez osoby współpracujące z(...):E. K.iG. W.. Nieobecność skarżącej w wyniku choroby w czasie ciąży spowodowała zatem konieczność nawiązania współpracy z osobami, z którymi w innym okolicznościach zainteresowana takiej współpracy by nie nawiązała. Nadto, część obowiązków ubezpieczonej przejął prezes zainteresowanej oraz współpracujący z(...)lekarze weterynarii. Nadto według tego sądu nie wydaje się właściwym, aby organ rentowy czy sąd dokonywali oceny działań pracodawcy z punktu widzenia racjonalności i zgodności z zasadami prawidłowego zarządzania przedsiębiorstwem. Sąd meriti miał bowiem na uwadze, że Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, np. w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 stycznia 2012 r., II PK 83/1 (LEX nr 1230257), że podejmowane przez pracodawcę zmiany organizacyjne i ekonomiczne stanowią autonomiczną decyzję tego podmiotu. Należy też uwzględnić, że z istoty stosunku pracy wynika, iż służy on realizacji zadań i celów ustalonych przez pracodawcę. To pracodawca decyduje, jaką działalność prowadzi i on ponosi jej ryzyko. Ma on więc w granicach prawa swobodę w wyborze rodzaju tej działalności i sposobu jej realizacji. W tym aspekcie interesy pracownika i możliwość ingerencji sądów pracy nie mogą w decydującym zakresie ograniczać tej swobody, a przez to ograniczona jest możliwość kontroli pracodawcy, zwłaszcza przez narzucanie mu określonego sposobu prowadzenia działalności - np. określonej struktury organizacyjnej, doboru kadr, sposobu zastępowania pracowników nieobecnych w pracy itp. (por. np. tezę IX uchwały Pełnego Składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1985 r., OSNC 1985/11/164). Zatem sąd pierwszej instancji uznał, że ustalony w rozpoznawanej sprawie stan faktyczny świadczy o spełnieniu warunku zatrudnienia pracowniczego stanowiącego tytułu do ubezpieczenia. Do objęcia pracowniczym ubezpieczeniem społecznym nie mogłoby dojść tylko wówczas, gdyby zgłoszenie do tego ubezpieczenia dotyczyło osoby, która w rzeczywistości pracy nie świadczyła, a więc nie wykonywała zatrudnienia w ogóle albo wykonywała je na podstawie innej umowy niż umowa o pracę. W prawie ubezpieczeń społecznych nie decyduje ważność umowy o pracę związana z zamiarem dyktującym potrzebę jej zawarcia, lecz to, czy zawierające ją strony miały zamiar wzajemnego zobowiązania się - pracownik do świadczenia pracy, a pracodawca do dania mu pracy i wynagrodzenia za nią - oraz czy umowa była w rzeczywistości realizowana. W sytuacji gdy doszło do zawarcia umowy o pracę, jak też do jej realizacji poprzez świadczenie umówionej pracy i przyjmowanie jej przez pracodawcę, jak to miało miejsce w przedmiotowej sprawie, nie może być mowy o działaniu w celu obejścia prawa. Zgromadzone w sprawie wydruki komputerowe korespondencji e-mail oraz kserokopie faktur VAT świadczą o tym, że skarżąca zgodnie z zakresem swoich obowiązków w spornym okresie pozyskiwała i utrzymywała kontakty z kontrahentami spółki, wystawiała faktury VAT w imieniu zainteresowanej, czy dokonywała zamówień leków do hurtowni. Z listy obecności wynika, że od 15 grudnia 2016 r. do 31 stycznia 2017 r. ubezpieczona stawiała się w miejscu pracy i wykonywała obowiązki służbowe. Okoliczności te potwierdzili zeznający w sprawie świadkowie, prezes zainteresowanej i sama skarżąca. Ubezpieczona posiada wykształcenie wyższe (licencjat z zarządzania małym i średnim przedsiębiorstwem; studia podyplomowe z zakresu rachunkowości, finansów i księgowości) oraz doświadczenie zawodowe uzasadniające objęcie przez nią stanowiska pracy wynikającego z zawartej przez nią umowy o pracę. Sąd podkreślił także, że ubezpieczona przed podjęciem zatrudnienia w zainteresowanej wykonywała pewne czynności na rzecz spółki (przede wszystkim czynności biurowo administracyjne) jako wspólniczka spółki i z tego tytułu podlegała ubezpieczeniom społecznym. Fakt, że skarżąca zawarła umowę o pracę z podmiotem, w którym była wspólniczką, sam przez się nie skutkuje nieważnością tej umowy o pracę. Przyjmuje się, że elementami, bez istnienia których stosunek prawny nie może być uznany za stosunek pracy są: 1) osobiste wykonywanie przez osobę zatrudnioną pracy zarobkowej (za wynagrodzeniem), 2) "na ryzyko" socjalne, produkcyjne i gospodarcze (ekonomiczne) podmiotu zatrudniającego, 3) w warunkach podporządkowania kierownictwu tego podmiotu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 2008 r., II UK 155/07, LEX nr 465988). Aby zatrudnienie wspólnika w spółce zostało uznane za zatrudnienie pracownicze konieczne są ustalenia faktyczne potwierdzające, w oparciu o analizę treści stosunku prawnego łączącego takiego "pracownika" ze spółką oraz rzeczywiste zasady jego wykonywania, że stosunek ten spełnia wymienione powyżej przesłanki stosunku pracy. W ocenie Sądu Okręgowego ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika jednoznacznie, że wszystkie powyższe warunki zostały w zatrudnieniu skarżącej spełnione. Ubezpieczona osobiście wykonywała swoje obowiązki pracownicze za wynagrodzeniem, na ryzyko pracodawcy i pod jego nadzorem. Pracę skarżącej nadzorował prezes spółkiW. S., to on wydawał jej polecenia służbowe, on w imieniu zainteresowanej podpisał umowę o pracę ze skarżącą oraz inne dokumenty dotyczące zatrudnienia odwołującej.W. S.w spornym okresie posiadał najwięcej udziałów ze wszystkich wspólników (32 %), a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, zwłaszcza zeznania świadków, ubezpieczonej i samego prezesa zainteresowanej, nie pozostawia wątpliwości, że był on osobą podejmującą wszystkie kluczowe dla spółki decyzje. Ubezpieczona w spornym okresie podlegała pracowniczemu podporządkowaniu, a polecenia służbowe wydawał jej prezes zainteresowanej. W 2017 roku ubezpieczona wyzbyła się wszystkich udziałów w zainteresowanej zawierając umowę ich zbycia na rzecz siostry. Spełniona została również przesłanka odpłatności pracy, bowiem do przesunięć majątkowych dochodziło w ramach majątku wszystkich wspólników zainteresowanej, a nie tylko majątku ubezpieczonej. Występowała rozdzielność wykonywanej pracy przez ubezpieczoną od kapitału spółki. Doszło również do obciążenia pracodawcy ryzykiem działalności i wystąpiła cecha kierownictwa pracodawcy, która przejawiała się w rzeczywistym podporządkowaniu pracownika (odwołującej) innemu podmiotowi (prezesowi zainteresowanej). W niniejszej sprawie podporządkowanieI. G.pracodawcy miało rzeczywisty charakter, a skarżąca była jedynie mniejszościowym wspólnikiem. Sąd Okręgowy zbadał rzeczywistą wolę stron w odniesieniu do istotnych elementów stosunku pracy i w wyniku oceny materiału dowodowego ustalił, że ubezpieczona świadczyła pracę zgodnie ze spisaną umową o pracę. Analiza stanu faktycznego doprowadziła ten sąd do wniosku, że w świetle zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, umowa o pracę została zawarta w celu faktycznej realizacji wynikającego z treści stosunku pracy, nie zaś jedynie – jak wskazywał organ rentowy – dla uzyskania przez ubezpieczoną świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Tym samym zostały spełnione ustawowe przesłanki objęcia skarżącej obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym, wynikającym art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1 i 12 ust. 1 ustawy systemowej. Zdaniem sądu pierwszej instancji bez znaczenia dla sprawy była ustalona przez strony wysokość wynagrodzenia za pracę, bowiem organ rentowy w spornej decyzji kwestionował fakt podlegania przez odwołującą ubezpieczeniom społecznych, zarzucają pozorność łączącej strony umowy o pracę. Co do okoliczności występowania strat w działalności zainteresowanej to, jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, straty te spowodowane były licznymi kredytami zaciągniętymi w celu zakupu sprzętu niezbędnego do rozpoczęcia prowadzenia kliniki weterynaryjnej, niemniej jednak w każdym kolejnym roku obrotowym straty te systematycznie się zmniejszały. W 2018 roku klinika nie generuje strat. Argument organu rentowego, iż zatrudnienie skarżącej doprowadziło do powiększania się strat finansowych spółki nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie. Następnie Sąd Okręgowy podniósł, że zgodnie z wyrażoną wart. 232 k.p.c.w zw. zart. 6 k.c.zasadą kontradyktoryjności, ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Przepisart. 6 k.c.stanowi, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepisart. 232 § 1 zd. 1 k.p.c.stanowi natomiast odpowiednio, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd meriti podniósł, że Sąd Najwyższy charakteryzującart. 232 k.p.c., stwierdził, że na sądzie rozpoznającym sprawę nie spoczywa powinność zarządzania dochodzeń mających na celu uzupełnienie i wyjaśnienie twierdzeń stron oraz poszukiwanie dowodów na ich udowodnienie. Do sądu nie należy przeprowadzanie z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, OSNC 1997/5-6/76). Odwołująca wykazała inicjatywę dowodową, która pozwoliła na ustalenie, że sporna decyzja okazała się błędna. Dokumenty zgromadzone w sprawie nie budziły wątpliwości sądu, wobec czego zostały uznane za wiarygodne w całości. Ich treść korespondowała z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, a organ rentowy nie zdołał podważyć wiarygodności tych dokumentów. Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd Okręgowy na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.w związku z powołanymi wyżej przepisami, zmienił zaskarżoną decyzję orzekając jak w wyroku. Na podstawieart. 98 k.p.c.w związku z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804) sąd zasądził od organu rentowego na rzecz odwołującej kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Z powyższym wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim w całości nie zgodził się Zakład Ubezpieczeń Społecznych, który w wywiedzionej apelacji zarzucił mu: I naruszenie prawa materialnego, a w szczególności przepisu art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1 i art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy systemowej w zw. zart. 22 k.p.iart. 83 § 1 i art. 58 k.c.poprzez nieuzasadnione przyjęcie, iż wnioskodawczyni podlegała od dnia 15 grudnia 2016 r. ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu jako pracownik zainteresowanej, mimo iż nie doszło do rzeczywistego nawiązania stosunku pracy, strony umowy o pracę nie miały zamiaru związać się stosunkiem pracy, zaś oświadczenia woli o nawiązaniu stosunku pracy były pozorne, a co najmniej w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego zmierzały do uzyskania dla wnioskodawczyni bezzasadnie wyższych świadczeń z ubezpieczeń społecznych niż wynikało to z podlegania ubezpieczeniom przez wnioskodawczynię jako wspólnika zainteresowanej spółki; II naruszenie przepisów postępowania, w szczególnościart. 233 § 1 k.p.c.poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i uznanie wyjaśnień stron bezpośrednio zainteresowanych wynikiem sprawy bądź zeznań osób, które wykonywały różne czynności takie jak wnioskodawczyni - jednak nie w ramach tego samego stanowiska, a nawet nie w ramach stosunku pracy - za dowody świadczenia pracy przez wnioskodawczynię, podczas gdy osoby te ani nie zostały zatrudnione na stanowisku takim, jak wnioskodawczyni, ani nie przejęły całości wskazywanej pracy, często nie wykonywały żadnych czynności w tym samym czasie, co wnioskodawczyni, i nie mogły mieć żadnej wiedzy na temat charakteru ani podstawy ich wykonywania przez wnioskodawczynię, która pozostawała wspólnikiem spółki i jako wspólnik już wcześniej pracowała na rzecz zainteresowanej; III sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią wydanego w sprawie rozstrzygnięcia poprzez ustalenie, że wnioskodawczyni istotnie nawiązała ze spółką relację o cechach stosunku pracy, mimo że jako wspólnik już wcześniej usługi na jej rzecz świadczyła, a umowę o pracę zawarto dopiero w trakcie ciąży wnioskodawczyni, tuż przed Świętami Bożego Narodzenia i na około miesiąc przed rozpoczęciem długotrwałego zwolnienia lekarskiego w związku z ciążą; wnioskodawczyni nie miała kim zarządzać, nikt inny nie został następnie zatrudniony na takie lub choćby podobne stanowisko, czynności - tak jak i uprzednio - wykonywały różne osoby w ramach różnych relacji; spółka generowała kilkusettysięczne straty jeszcze co najmniej przez kolejny rok, co potwierdza, iż nie miała możliwości wypłacania tak wysokiego wynagrodzenia na rzecz wnioskodawczyni; jednocześnie inni wspólnicy nie mieli umów o pracę, co potwierdza, iż brak było możliwości finansowych i potrzeb dla takiego zatrudnienia. Wskazując na powyższe apelujący wniósł o: - zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie odwołania - zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu w obu instancjach według norm przepisanych ewentualnie o: - uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim. W uzasadnieniu skarżący między innymi podniósł, że w niniejszej sprawie jest nie wiarygodne ustalenie, iż faktyczne doszło do nawiązania stosunku pracy. Apelujący zaznaczył, że wnioskodawczyni jest wspólnikiem zainteresowanej spółki, która podjęła wykonywanie działalności od 7 maja 2015 r. i od tej daty wnioskodawczyni była zgłoszona do ubezpieczeń społecznych z tytułu pozarolniczej działalności - jako wspólnik tej spółki. Spółka nie zatrudniała pracowników. Umowę o pracę z wnioskodawczynią podpisano od razu na czas nieokreślony z wynagrodzeniem w kwocie 10.000 zł, podczas gdy spółka od powstania generowała straty (niemal 600 tys. zł w 2016 r.) i nie miała środków na wypłatę tego wynagrodzenia. Wskazywanie, że strata wynikała z zakupów i inwestycji, nie zmienia faktu braku środków na wypłatę wynagrodzenia i ponoszenie dalszych kosztów zatrudnienia. Dalej apelujący zwrócił też uwagę na brak rzeczywistego uzasadnienia dla zawarcia umowy w tym właśnie momencie. Gdyby istotnie miało nim być otwarcie hurtowni farmaceutycznej - to tym bardziej po rozpoczęciu zwolnienia lekarskiego wnioskodawczyni ktoś inny by został zatrudniony na tym stanowisku dla rozwijania działalności. Brak takich działań potwierdza brak potrzeby i celu zatrudnienia. Ponadto organ podkreślił, że wnioskodawczyni nie mogła zostać kierownikiem i osobą odpowiedzialną w takiej hurtowni, bowiem nie spełnia wymagań, o których mowa wart. 84 ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne(nie jest farmaceutą ani lekarzem weterynarii). W ocenie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych brak jest dowodów świadczących o faktycznym nawiązaniu stosunku pracy i wykonywaniu pracy przez wnioskodawczynię. Przy czym, organ nie zakwestionował, że wnioskodawczyni wykonywała na rzecz zainteresowanej spółki różne czynności - jednak nie w ramach stosunku pracy, ale jako wspólnik tej spółki, co zresztą już wcześniej wykonywała. Stąd też wnioskodawczyni była objęta obowiązkowo ubezpieczenia społecznymi jako wspólnik spółki i była z tego tytułu zgłoszona do ubezpieczeń do dnia 14 grudnia 2016 r. Brak było racjonalnych przesłanek i podstaw do zawarcia umowy o pracę od dnia 15 grudnia 2016 r., a działania te zmierzały w istocie wyłącznie do zapewnienia wnioskodawczyni wysokich świadczeń z ubezpieczeń społecznych z tytułu niezdolności do pracy w okresie ciąży (w okresie od 1 lutego 2017 r.), a następnie z tytułu macierzyństwa (od 24 lipca 2017 r.). Brak jest przesłanek i dowodów wskazujących, że faktycznie wnioskodawczyni wykonywała czynności o cechach stosunku pracy na rzecz zainteresowanej. Zresztą nawet nazwa stanowiska pracy (dyrektor) była pozorna, wskazuje ona bowiem, że teoretycznie wnioskodawczyni powinna kierować jakimś zespołem ludzi, tymczasem zainteresowana nikogo więcej nie zatrudniała. Podpisanie faktur czy przelewów bądź kontakty z kontrahentami spółki, której wnioskodawczyni jest wspólnikiem, zdaniem organu, nie mogą stanowić o nawiązaniu stosunku pracy. Przed procesem (w piśmie z dnia 29 marca 2017 r.) wnioskodawczyni wskazywała zresztą, że nie świadczyła pracy pod niczyim nadzorem. Również w ocenie skarżącego określenie pracy jako wykonywanej w systemie „zadaniowego czasu pracy” było pozorne, bowiem jednocześnie nie ustalono żadnych zadań do wykonania, a jedynie zwykły zakres obowiązków wnioskodawczyni, co jest sprzeczne z istotą takiego systemu czasu pracy. Zdaniem apelującego, powołane wyżej okoliczności wskazują, iż strony umowy o pracę nie miały zamiaru nawiązania stosunku pracy, ale zawarły umowę pozorną. A co najmniej jej zawarcie zmierza do obejścia prawa i pozostaje w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, bowiem ani wnioskodawczyni nie miała zamiaru świadczenia pracy na rzecz zainteresowanej ani zainteresowana - jej otrzymania od wnioskodawczyni, a jedynie zmierzano do zapewnienia wnioskodawczyni wysokich świadczeń z ubezpieczenia chorobowego. W ocenie organu postępowanie dowodowe nie wykazało faktu nawiązania przez strony stosunku pracy, a jedynie wykonywanie przez wnioskodawczynię pewnych czynności, co zresztą nie było sporne. Następnie apelujący wskazał, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreślono wielokrotnie, iż przepis art. 6 ustawy systemowej stanowi o ubezpieczeniu pracowników, czyli osób rzeczywiście zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, a nie tylko tych, które umowę o pracę zawarły. Obejściem prawa jest zamiar nawiązania stosunku ubezpieczenia społecznego bez rzeczywistego wykonywania umowy o pracę i dokonanie zgłoszenia do ubezpieczenia jedynie pod pozorem zatrudnienia. Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest uprawniony do badania ważności umowy o pracę i może zakwestionować ważność umowy, uznać jej pozorność (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 lutego 2005 r., III UK 200/04). Przy czym skarżący nie zakwestionował podnoszonej przez Sąd Okręgowy okoliczności, że brak jest przeszkód prawnych do zatrudnienia osoby będącej w ciąży, podkreślił jednak, iż musi dojść do faktycznego nawiązania relacji o cechach stosunku pracy, a takie ustalenie pozostaje w sprzeczności z całokształtem okoliczności w sprawie. Apelujący zwróci również uwagę na ugruntowany w orzecznictwie Sądu Najwyższego pogląd wskazujący, iż obejściem prawa jest zamiar nawiązania stosunku ubezpieczenia społecznego bez rzeczywistego wykonywania umowy o pracę i dokonanie zgłoszenia do ubezpieczenia jedynie pod pozorem zatrudnienia. Działania wnioskodawczyni i zainteresowanej wskazują, iż taki właśnie był zamiar i motyw działania. I dalej skarżący podniósł, że w uzasadnieniu wyroku z dnia 6 września 2000 r., II UKN 692/99, Sąd Najwyższy podkreślił, iż dla objęcia ubezpieczeniem społecznym jest istotne, czy strony zawierające umowę o pracę miały realny zamiar wzajemnego zobowiązania się przez pracownika do świadczenia pracy, a przez pracodawcę do dania mu pracy i wynagrodzenia za nią, oraz to, czy taki zamiar stron został w rzeczywistości zrealizowany. Jeżeli zatem po zawarciu umowy nie doszło do zatrudnienia pracownika, zgłoszenie go do ubezpieczenia ma charakter fikcyjny, nacechowany zamiarem wyłudzenia świadczeń pod pozorem zatrudnienia. Do powstania stosunku ubezpieczenia niezbędne jest bowiem rzeczywiste wykonywanie pracy o znamionach zatrudnienia (art. 22 § 1 k.p.), których nie sposób jest odnaleźć w stosunku łączącym wnioskodawczynię z zainteresowaną. Brak jest uzasadniania dla dokonania innej oceny wykonywania pracy przez wnioskodawczynię przed 15 grudnia 2016 r. i po tej dacie, a zainteresowana nie miała rzeczywistej możliwości zatrudnienia nikogo z takim wynagrodzeniem i nikogo już później nie zatrudniła - mimo, że jak ustalił Sąd Okręgowy, sytuacja finansowa spółki obecnie uległa poprawie. Następnie organ rentowy podkreślił, że w wyroku z dnia 19 maja 2009 r., III UK 7/07, Sąd Najwyższy wskazał, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych może kwestionować wysokość wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składek jeżeli okoliczności sprawy wskazują, że zostało wypłacone na podstawie umowy sprzecznej z prawem, zasadami współżycia społecznego lub zmierzającej do obejścia prawa. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd Najwyższy powołał się na pogląd utrwalony już we wcześniejszym orzecznictwie, zgodnie z którym ,,(...) przyznanie rażąco wysokiego wynagrodzenia za pracę może być, w konkretnych okolicznościach, uznane za nieważne. Podstawą jest naruszenie zasad współżycia społecznego, polegające na świadomym osiąganiu korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników tego systemu. Zakład Ubezpieczeń Społecznych może więc kwestionować wysokość wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składek jeżeli okoliczności sprawy wskazują, że zostało wypłacone na podstawie umowy sprzecznej z prawem, zasadami współżycia społecznego lub zmierzającej do obejścia prawa (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2005 r., II UZP 2/05, OSNP 2005/21/338; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 sierpnia 2007 r., III UK 26/07; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 września 2007 r., III UK 30/07).” Także w wyroku z dnia 4 sierpnia 2005 r., II UK 16/05, Sąd Najwyższy uznał, iż podstawę wymiaru składki ubezpieczonego będącego pracownikiem może stanowić wyłącznie wynagrodzenie godziwe, a więc należne, właściwe, odpowiednie, rzetelne, uczciwe i sprawiedliwe, zachowujące cechy ekwiwalentności względem pracy. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd wskazał, że „(...) ochronna funkcja prawa pracy nie zabezpiecza wystarczająco interesu ogólnego chronionego w ramach stosunku ubezpieczenia społecznego i że ocena tych postanowień umowy może być dokonywana także z punktu widzenia prawa ubezpieczeń społecznych. Co więcej, "godziwość" wynagrodzenia w prawie ubezpieczeń społecznych zyskuje jeszcze dodatkowy walor aksjologiczny. Istnieje w nim znacznie mocniejsza niż w prawie pracy bariera działania w ramach prawa, oparta na wymagającym ochrony interesie publicznym i zasadzie solidarności ubezpieczonych. W ich świetle nadmiernemu uprzywilejowaniu płacowemu pracownika, które w prawie pracy mieściłoby się w ramachart. 3531k.c., w prawie ubezpieczeń społecznych można przypisać - w okolicznościach każdego konkretnego wypadku - zamiar nadużycia świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Alimentacyjny charakter świadczeń i zasada solidaryzmu wymagają bowiem, by płaca, stanowiąca jednocześnie podstawę wymiaru składki, nie była ustalana ponad granicę płacy słusznej, sprawiedliwej i zapewniającej godziwe utrzymanie, by rażąco przenosiła ekwiwalenty jej wkład pracy, a składka w rezultacie przekładała się na świadczenie w kwocie nienależnej. Wynika to z przekonania, że choć przepisy prawa ubezpieczeń społecznych literalnie odnoszą wysokość składek do wypłaconego wynagrodzenia, w rzeczywistości odwołują się do odpowiedniości przełożenia tytułu ubezpieczenia - pracy i uzyskanej za nią należnej płacy na składki w ramach społecznego poczucia sprawiedliwości w korzystaniu ze świadczeń z ubezpieczenia udzielanych pracownikom z zasobów ogólnospołecznych”. Zdaniem apelującego, w przypadku wnioskodawczyni nie wystąpiły przesłanki, które pozwalałyby uznać ustalenie nowych zasad wykonywania czynności przez wnioskodawczynię na rzecz spółki (zawarcie umowy o pracę zamiast osobistego działania wspólnika) za ustalenie warunków odpowiednich do ilości, rodzaju i jakości świadczonej pracy i zmierzające faktycznie do racjonalnego ustalenia tych warunków na gruncie relacji pracodawca-pracownik. W ocenie organu działania stron umowy o pracę zmierzały w tym zakresie do ustalenia w sposób nieuzasadniony nadmiernie korzystnej sytuacji wnioskodawczyni w zakresie ubezpieczenia społecznego. Zainteresowana zatrudniła wnioskodawczynię na nowym stanowisku pracy, którego po upływie 1,5 miesiąca (do rozpoczęcia zwolnienia lekarskiego wnioskodawczyni) nikt inny już nie zajął, co wskazuje na brak takiej potrzeby i faktyczną intencję podpisania umowy o pracę. W odpowiedzi na apelacjęI. G., działając przez pełnomocnika, wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za II instancję zgodnie z § 2 pkt 6) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, nadto strona wniosła o przeprowadzenie dowodu z załączonych do pisma dokumentów na okoliczność zatrudniania pracowników przez(...)sp. k., form tego zatrudnienia, momentu i okresu zatrudnienia, zgłaszania osób pracujących do ubezpieczeń społecznych, wysokości wynagrodzeń osób wykonujących prace zlecenia, zakresu ich obowiązków, stanu finansów spółki, jej wypłacalności, dobrej kondycji finansowej, ilości zatrudnianych pracowników, wykazywanych przychodów, nieistnienia zadłużenia zagrażającego interesom spółki. W odpowiedzi na zarzuty apelacji ubezpieczona między innymi wskazała, że w trakcie postępowania w pierwszej instancji, wskazywane przez organ straty - spowodowane były licznymi pożyczkami zaciągniętymi w celu zakupu sprzętu niezbędnego do rozpoczęcia prowadzenia kliniki weterynaryjnej, niemniej jednak w każdym kolejnym roku obrotowym straty te systematycznie się zmniejszały, a w 2018 r. Klinika nie wygenerowała żadnych strat. Natomiast w treści apelacji powoływany jest rok 2016, w którym straty te rzeczywiście były znaczące, jednakże organ przywołał je jedynie do poparcia swoich błędnych wniosków. Ponadto strona zaznaczyła, że organ wyrażając twierdzenia o nieposiadaniu przez spółkę środków na wypłatę wynagrodzenia i ponoszenia dalszych kosztów zatrudnienia ze względu na posiadane zadłużenie jedynie wykazał, iż nie odróżnia straty finansowej od płynności spółki. Z uwagi na to, że strata była pokryta pożyczką, spółka miała środki na pokrycie bieżących wydatków, w tym wynagrodzeń i pochodnych od nich. Twierdzenia organu w tym zakresie są więc niewiarygodne i nie powinny być brane pod uwagę, gdyż dalsze funkcjonowanie spółki dowodzi, iż nawet posiadając zadłużenie spółka może sprawnie funkcjonować, a także zmniejszać istniejące zadłużenie. Nadto odwołująca się zwróciła uwagę, że spółka oprócz klinki weterynaryjnej, uruchomiła także drugi filar działalności w postaci hurtowni farmaceutycznej. Dalej ubezpieczona podniosła, żeart. 84 ustawy Prawo farmaceutycznenie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie, bowiem odnosi się on do tzw. „osób odpowiedzialnych” i to właśnie względem nich stosowane mają być wymagania wskazane w tym też przepisie. Przy czym ubezpieczona zwróciła uwagę, że na dzień złożenia niniejszego pisma w powołanej ustawie brak jest definicji „osób odpowiedzialnych” (definicja zawarta w art. 2 pkt 21 b) ustawy zacznie obowiązywać dopiero od 1 sierpnia 2018 r.), co w sposób bezsprzeczny dowodzi, iż w czasie kiedy umowa dotycząca kierowania hurtownią farmaceutyczną byłaby zawierana ubezpieczona spełniałaby wszystkie wymogi do zajmowania wskazanego w umowie stanowiska (co oczywiście nie miało miejsca, gdyż wnioskodawczyni nie była w hurtowni zatrudniona). Ubezpieczona podkreśliła, że nie pełniła roli kierownika hurtowni farmaceutycznej albo hurtowni farmaceutycznej produktów leczniczych weterynaryjnych, była bowiem zatrudniona na stanowisku dyrektora(...)sp. k. i wykonywała swoje obowiązki w tym zakresie. Wszelka praca, którą wykonywała na rzecz hurtowni farmaceutycznej wykonywana była przez nią w imieniu jej pracodawcy. W związku z powyższym nie można uznać, aby wnioskodawczyni była chociażby pracownikiem (a tym bardziej kierownikiem) hurtowni farmaceutycznej, co w sposób bezsprzeczny wskazuje na brak możliwości zastosowania w stosunku do niej przepisówprawa farmaceutycznego. Odwołująca się podniosła także, że apelujący sam przyznał, że nie kwestionuje wykonywania przez wnioskodawczynię na rzecz spółki „różnych czynności”, jednakże konsekwentnie unika nazywania tych czynności pracą i ma na celu deprecjonowanie wagi czynności wykonywanych przez ubezpieczoną zgodnie z zakresem obowiązków pracowniczych i doprowadzenie Sądu do przekonania, iż wnioskodawczyni nie wykonywała u zainteresowanej w ramach stosunku pracy żadnych pracowniczych czynności, co jednakże w sposób oczywisty jest niezgodne ze stanem faktycznym. Ubezpieczona zaznaczyła, że sama wykonywała zdecydowaną większość czynności administracyjno-biurowo-księgowych (tj. pozyskiwanie i utrzymywanie kontaktów z kontrahentami, wystawianie faktur VAT, dokonywanie zamówień leków, rozliczanie leków, organizowała pracę bieżącą spółki, zajmowała się reklamą), co dowodzi nie tylko wykonywania pracy u zainteresowanej, ale również tego, że wnioskodawczyni była pracownikiem nie do zastąpienia ze względu na swoją szeroką wiedzę i doświadczenie, które pozwalały jej efektywnie wykonywać obowiązki pracownicze w spółce. Z kolei ubezpieczona podniosła, że organ zarzucił również, iż brak jest przesłanek i dowodów wskazujących, że faktycznie wnioskodawczyni wykonywała czynności dyrektora, wskazując, że nawet nazwa stanowiska była pozorna, wskazuje ona bowiem, że teoretycznie wnioskodawczyni powinna kierować jakimś zespołem ludzi, tymczasem zainteresowana spółka nikogo więcej nie zatrudniała. Słownikowa definicja słowa SJP PWN dyrektor stanowi, iż jest to „osoba kierująca pracą instytucji lub przedsiębiorstwa”. Organ pominął zaś, że zainteresowana kierowała pracą osób pracujących u zainteresowanej na innej podstawie prawnej, tj. w ramach własnej działalności gospodarczej takich jakE. K.(która przejęła część obowiązków biurowych po wnioskodawczyni),M. M.(współpracująca ze spółką jako lekarz weterynarii),K. J.(która przejęła po wnioskodawczyni część obowiązków związanych z zaopatrzeniem tj. zamawianie wizytówek, ręczników czy leków),A. K.(który przejął po wnioskodawczyni część obowiązków związanych z zaopatrzeniem tj. zamawianie wizytówek, ręczników czy leków),G. W.(który przejął po wnioskodawczyni obowiązki związane z prowadzeniem programu magazynowo-księgowego, pomocą w magazynie, pozyskiwaniu klientów oraz dostarczaniu leków) orazW. S.(który przejął po wnioskodawczyni obowiązki związane z prowadzeniem spraw księgowych). Ponadto w słownikowej definicji słowa „dyrektor” brak jakiejkolwiek wzmianki o potrzebie zarządzania ludźmi, co jednoznacznie wskazuje na całkowitą bezzasadność kolejnego argumentu organu. Organ ponadto zarzucił, iż strony zawarły umowę pozorną, gdyż nie miały zamiaru nawiązania stosunku pracy (lub ich zachowanie zmierzało co najmniej do obejścia prawa i pozostawało w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego). Powyższy argument nie może się ostać, mając na względzie kompleksowe rozpoznanie tychże okoliczności przez sąd pierwszej instancji, który zdecydowanie wykluczył zarówno pozorność zawarcia umowy, jak i jej zawarcie w celu obejścia prawa, wskazując jednoznacznie na gołosłowność twierdzeń organu oraz brak ich poparcia w doktrynie i judykaturze. Widoczne jest to w treści samej apelacji, w której organ powołuje bardzo niewiele wyroków Sądów oraz opinii znawców prawa skupiając się głównie na swoich daleko idących tezach i twierdzeniach, co jedynie dowodzi niesłuszności zarzutów zgłaszanych w toku niniejszego postępowania. Zatem wnioskodawczyni w pełnej rozciągłości poparła stanowisko sądu pierwszej instancji w zakresie oceny umowy o pracę łączącej ubezpieczoną i zainteresowaną spółkę oraz jej wpływu na objęcieI. G.obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi. Natomiast odnośnie wniosku o przyznanie kosztów zastępstwa procesowego w wysokości wskazanej we wniosku ubezpieczona podniosła, że żądanie przyznania kosztów obliczonych od wysokości wartości przedmiotu sporu jest jak najbardziej uzasadnione w przedmiotowej sprawie. Wnioskodawczyni na uzasadnienie tego stanowiska ubezpieczona powołała uchwałę składu siedmiu sędziów Sąd Najwyższy z dnia 20 lipca 2016 r., III UZP 2/16. Przytaczając treść tego orzeczenia ubezpieczona wskazała, że w rozpoznawanej sprawie możliwe jest ustalenie stawki wynagrodzenia radcy prawnego według ogólnej zasady ustalania wynagrodzenia od wartości przedmiotu sprawy, wyrażonej w § 2 rozporządzenia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804). Spór w przedmiotowej sprawie dotyczy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, a nie świadczeń z ubezpieczeń i dlatego w sprawie me ma zastosowania przepis § 9 ust. 2 powoływanego rozporządzenia. Sąd Apelacyjny rozważył, co następuje: Apelacja organu rentowego okazała się zasadna i doprowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku. Sąd Apelacyjny podziela stanowisko, że strony istotnie mogą dowolnie ustalać wzajemne stosunki prawne i układać relacje, jednak zasada swobody zawieranych umów doznaje ograniczenia w sytuacji, w której zawarcie postanowień umownych prowadzi do naruszenia prawa, obejścia obowiązujących przepisów prawa, do nadużycia prawa, czy wreszcie naruszenia zasad sprawiedliwości społecznej. Oczywistym jest, że treść lub cel stosunku prawnego nie mogą sprzeciwiać się właściwości (naturze) tego stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego (art. 3531k.c.w związku zart. 300 k.p.). Wyjaśnić przy tym trzeba, że podstawą obowiązkowego ubezpieczenia emerytalno-rentowego na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy systemowej i chorobowego na podstawie art. 11 ust. 1 tej ustawy, jest według art. 8 ust. 1 pozostawanie w stosunku pracy. Zgodnie zaś z treścią art. 13 pkt 1 tej ustawy ubezpieczenie trwa od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia jego ustania. W sprawie podstawę prawną dla zawarcia umowy o pracę stanowiart. 22 § 1 k.p.- przez nawiązanie stosunku pracy, pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Zatem o tym, czy strony prawidłowo układają i realizują stosunek pracy stanowiący tytuł ubezpieczeń społecznych, nie decyduje formalne zawarcie umowy o pracę, wypłata wynagrodzenia, przystąpienie do ubezpieczenia i opłacenie składki, wystawienie świadectwa pracy, ale faktyczna realizacja umowy, zgodnie z jej treścią i w warunkach charakterystycznych dla tego stosunku prawnego. Treścią stosunku pracy jest obowiązek osobistego wykonywania pracy określonego rodzaju przez pracownika pod kierownictwem, na rzecz i na ryzyko pracodawcy oraz obowiązek pracodawcy zatrudniania pracownika przy umówionej pracy, podporządkowania pracownika poleceniom i wypłacania wynagrodzenia za pracę. W przypadku każdej umowy o pracę, podstawą jej zawarcia może być jedynie uzasadniona potrzeba o charakterze ekonomicznym, znajdująca oparcie w charakterze prowadzonej działalności. To potrzeba gospodarcza pracodawcy determinuje zatrudnienie. Sąd Najwyższy wielokrotnie stwierdzał, że przy ocenie ważności umowy o pracę, racjonalność zatrudnienia, potrzeba zatrudnienia pracownika są przesłankami istotnymi dla tej oceny. Przy czym należy stanowczo podkreślić, że dla stwierdzenia stosunku pracy jedną z kluczowych okoliczności jest podporządkowanie pracownika poleceniom pracodawcy. Sąd odwoławczy podkreśla, że podziela także stanowisko, iż dążenie do zagwarantowania ochrony zapewnionej pracowniczym ubezpieczeniem społecznym nie może być z definicji uznane za zmierzające do dokonania czynności sprzecznej z prawem albo mającej na celu obejście prawa. Jednak celem takiego działania nie może być stworzenie pozornych, jakkolwiek formalno prawnych podstaw dla objęcia ochroną prawną, lecz faktyczna, rzetelna realizacja przesłanek gwarantujących tego rodzaju ochronę. W każdym bowiem przypadku, gdy faktyczna realizacja warunków przyznania ochrony prawnej budzi wątpliwości, treść stosunku prawnego może zostać zweryfikowana. Dzieje się tak dlatego, że bezwarunkowe działanie polegające na dążeniu do zagwarantowania sobie ochrony, zapewnionej pracowniczym ubezpieczeniem społecznym, jest uzasadnione jedynie z osobistego, a nie społecznego punktu widzenia. W ocenie Sądu Apelacyjnego, całe postępowanie stron niniejszego postępowania wskazuje na stworzenie pozoru, że strony łączył stosunek pracy w rozumieniuart. 22 k.p.skutkujący objęciemI. G.ubezpieczeniami społecznymi z tego tytułu. W analizowanej sprawie nie został spełniony żaden z omawianych wyżej wymogów, poza formalnym podpisaniem umowy o pracę oraz przedłożeniem pozostałych dokumentów, które miały na celu stworzyć pozór zawarcia umowy o pracę. Okoliczności ujawnione w toku niniejszej sprawy wykluczyły istnienie między stronami stosunku pracy. Strunek prawny, który powstał pomiędzy ubezpieczoną a płatnikiem składek po podpisaniu umowy o pracę nie różnił się w żadnym elemencie od dotychczasowego stosunku prawnego wynikającego z bycia wspólnikiem spółki i nie zawierał istotnych elementów stosunku pracy. Niewątpliwie ubezpieczona, jako wspólnik płatnika składek podejmowała szereg czynności mających na celu prowadzenie działalności gospodarczej w ramach zawiązanej spółki. Po zawarciu umowy o pracę nie doszło do żadnej rzeczywistej zmiany w zakresie prac na rzecz spółki. Żadna z osób współpracujących ze spółką nie zauważyła zmiany w zakresie obowiązków ubezpieczonej. Świadkowie zgodnie zeznawali, że ubezpieczona wykonywała czynności menadżerskie, a jednocześnie nie potrafili wskazać, jaki stosunek łączył ubezpieczoną z płatnikiem, nie mieli wiedzy odnośnie formy, w jakiej na rzecz spółki czynności wykonywała ubezpieczona. Stosunkowi prawnemu, jaki nieprzerwanie istniał między ubezpieczoną a spółką, od chwili powstania spółki nie można było przypisać podstawowej cechy stosunku pracy, jaką jest podporządkowanie pracownicze. Praca ubezpieczonej nie kwalifikowała się jako wykonywana nieprzerwanie, w pełnym wymiarze czasu pracy, na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem. Ubezpieczona w ogóle nie pracowała w warunkach podporządkowania pracodawcy, nikt nie określił godzin pracy, nie wytyczał zadań pracowniczych.I. G.nie była kontrolowana ani rozliczana z wykonanej pracy. Ubezpieczona nie miała określonego zakresu obowiązków, wykonywała ona wszelkie czynności, w zależności od aktualnych potrzeb płatnika składek i sama sobie je organizowała. I tak też funkcjonowała po podpisaniu umowy o pracę, co jednoznacznie wynika ze zgromadzonych dowodów. Zakres obowiązków ubezpieczonej został bardzo szeroko ustalony, jednakże zauważyć należy, że odpowiadał on zakresowi czynności, które wykonywała ubezpieczona jako wspólnik. Do zadań ubezpieczonej, jako wspólnika, należało wykonywanie wszelkich czynności, w zależności od potrzeby spółki. Tworząc stanowisko dyrektora administracyjno-finansowego zakres obowiązków ubezpieczonej określono w zasadzie tożsamo. Należały do niej w dalszym ciągu czynności związane zarówno z bieżącą organizacją pracy, jak też związane z nadzorem nad kwestiami finansowymi, ubezpieczona kontrolowała zapotrzebowanie na towary i materiały lecznicze, współpracowała z biurem księgowym, negocjowała z kontrahentami, wystawiała faktury. Odwołująca się nie przedstawiła żadnego przekonującego dowodu na okoliczność wykonywania pracy w reżimieKodeksu pracy, przy jednoznacznym wyniku postępowania kontrolnego Zakładu. Przedłożone dowody w postaci wydruków wiadomości e-mail, sporządzanych list klientów wskazują na to, że ubezpieczona w dalszym ciągu wykonywała czynności tożsame z tymi podejmowanymi jako wspólnik. Dowody te, jednak nie przekonują Sądu, że ubezpieczona świadczyła pracę w ramach stosunku pracy. Sąd Apelacyjny wziął też pod uwagę, że w sprawie zawarcie umowy o pracę w ogóle nie było uzasadnione sytuacją ekonomiczną, jak i potrzebami gospodarczymi spółki jako płatnika. Ubezpieczona przed podpisaniem dokumentu nazwanego „umowa o pracę” wykonywała wszelkie czynności na rzecz płatnika składek nieodpłatnie. Sąd odwoławczy ocenił również, że nie istniało żadne zdarzenie, poza ciążą ubezpieczonej, które wymagało zmiany stosunku prawnego wiążącego ubezpieczoną ze spółką na stosunek pracy. Co więcej, za taką zmianą nie przemawiał prosty rachunek finansowy, co powinno być istotnym wyznacznikiem dla spółki rozpoczynającej działalność. Z niekwestionowanych ustaleń faktycznych dotyczących stanu majątkowego spółki wynika, że spółka ta w latach 2016 i 2017 dopiero rozpoczynała działalność i ponosiła straty (w 2016 r., strata wynosiła około 600 tys. zł, w 2017 r. strata wynosiła około 250 tys. zł). Z zeznańW. S., wspólnika ubezpieczonej wynika, że ubezpieczona nie mogła wykonywać pracy jako wspólnik, bo nie mieli za co żyć, jako wspólnikom skończyły się oszczędności, jako wspólnicy nie mogą również wziąć wypłat ze spółki. Nadto spółka posiadała zadłużenie w kwocie około miliona złotych. Spółka zatrudniając w takich realiach ubezpieczoną jako pracownika za wynagrodzeniem 10.000 zł brutto miesięcznie, przyjmowała na siebie wielkie ryzyko. Żaden racjonalny pracodawca nie podejmuje takiego ryzyka i nie decyduje się na wypłacanie wynagrodzenia zatrudnionemu pracownikowi w tak wysokiej kwocie. Zatrudnienie ubezpieczonej za tak ustalonym wynagrodzeniem wiązałoby się z koniecznością zaciągania przez płatnika składek dodatkowych zobowiązań finansowych. Ponadto nie można pomijać okoliczności, że spółka nie zatrudniała żadnej innej osoby w ramach umowy o pracę, co świadczy o tym, iż nie miała wystarczających środków finansowych na pokrycie kosztów związanych z zatrudnianiem pracowników. Co również potwierdza w okolicznościach niniejszej sprawy nieracjonalność stworzenia stanowiska pracy dla ubezpieczonej. Zdaniem sądu odwoławczego okoliczności sprawy nie wskazują również na stworzenie u płatnika składek stanowiska dyrektora administracyjno-finansowego. Przede wszystkim wskazać należy, że wszyscy świadkowie zgodnie zeznali, że na miejsce ubezpieczonej nikt nie został zatrudniony. Wszystkie obowiązki, które przed skorzystaniem ze zwolnienia lekarskiego wykonywała ubezpieczona, przejęły dotychczas współpracujące z płatnikiem składek osoby, w tymW. S.- wspólnik, który przejął większość obowiązkówI. G.. Wszyscy świadkowie wskazywali, że spółka nie zatrudniała innych osób w ramach umowy o pracę. Na miejsce ubezpieczonej nie została zatrudniona żadna osoba za podobnym wynagrodzeniem. Osoby, które przejęły obowiązki ubezpieczonej do wykonania nie czyniły tego w ramach stosunku pracy. Świadkowie zeznający w sprawie nie widzieli różnicy między czynnościami ubezpieczonej, jakie ta wykonywała jako wspólnik przed podpisaniem umowy o pracę, a tymi, które miała rzekomo wykonywać w ramach zawartej z płatnikiem składek umowy. Dla ubezpieczonej stworzono stanowisko dyrektora administracyjno-finansowego, co oznaczałoby, że w strukturze spółki winny być wyodrębnione organizacyjnie działy, które zajmowałyby się sprawami administracyjnymi czy też finansowymi, nad którymi nadzór mogłaby sprawować ubezpieczona – pełniąca funkcję dyrektora. Tymczasem to ubezpieczona miała się zajmować wszelkimi sprawami związanymi z zarówno wystawianiem faktur, jak również nadzorem nad finansami, kontaktem z księgowością. Ubezpieczona pozyskiwała klientów. W ocenie Sądu Apelacyjnego w sprawie równie istotna jest chronologia zdarzeń, które wskazują jednoznacznie na wolę i zamiar stron towarzyszące podpisaniu umowy o pracę, mianowicie że celem pracowniczego zatrudnienia ubezpieczonej nie było świadczenie pracy w ramach podporządkowania pracowniczego, a jedynie uzyskanie niewspółmiernie wysokich - w stosunku do uiszczonych składek - świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Okoliczności niniejszej sprawy prowadzą do wniosku, że płatnik składek i ubezpieczona w chwili zawierania umowy mieli wolę i świadomość, że ubezpieczona nie zamierza pracować i pobierać za tę pracę wynagrodzenia, lecz skorzystać ze zwolnienia lekarskiego i z przysługujących z tego tytułu świadczeń z ubezpieczenia. Nie można bowiem nie zauważyć, że ubezpieczona zaledwie po 1,5 miesiąca od dnia podpisania umowy o pracę skorzystała ze zwolnienia lekarskiego w związku z ciążą. W przekonaniu Sądu Apelacyjnego zawarcie przez strony spornej umowy o pracę, bez wątpliwości było działaniem świadomym i nakierowanym wyłącznie na uzyskanie wymiernych świadczeń kosztem pozostałych uczestników systemu. Było więc sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, a nadto w przekonaniu Sądu Apelacyjnego również pozorowane. Zaistniał bowiem ciąg wzajemnie powiązanych okoliczność, wprost wskazujący na to, że strony zawarły umowę o pracę w zakresie zatrudnienia na stanowisku dyrektora z bardzo wysokim wynagrodzeniem, nie z zamiarem realnej realizacji tej umowy, lecz jedynie po to by stworzyć pozory pracy, z jednoznacznym zamiarem stworzenia wrażenia tego rodzaju pracy, tylko po to by w przewidywalnej i bliskiej przyszłości uzyskać znaczące świadczenia z ubezpieczenia społecznego. Sąd Apelacyjny zatem uznał, jak trafnie wskazywał organ rentowy, że okoliczności skorzystania ze zwolnienia lekarskiego i zawarcia umowy o pracę były ze sobą ściśle powiązane. Również wynagrodzenie ubezpieczonej określono na bardzo wysokim poziomie, co miało umożliwić korzystanieI. G.z wysokich świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Jednocześnie rozpoczęcie korzystania ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego poprzedzone było bardzo krótkim okresem opłacania przez płatnika składek na obowiązkowe ubezpieczenia. W związku z czym przeciętny stosunek wysokości świadczenia do wniesionych składek pozostawał w oderwaniu od sprawiedliwego rozłożenia kosztów świadczeń przez odniesienie do okresu opłacania składek.I. G.po bardzo krótkim czasie zaprzestała pracy w związku ze zwolnieniami lekarskimi. Na jej miejsce nie została zatrudniona żadna inna osoba za podobnym wynagrodzeniem. Jak już wyjaśniano, stwierdzenie zatrudnienia na podstawie stosunku pracy wymaga jednoznacznych ustaleń, że zostały spełnione warunki podjęcia takiego zatrudnienia oraz że miało miejsce wykonywanie obowiązków w sposób charakterystyczny dla stosunku pracy. W procesie obowiązuje wyrażona wart. 6 k.c.zasada rozkładu ciężaru, zgodnie z którą ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. W związku z tym to osoba powołująca się na przysługujące jej prawo, dochodząca czegoś od innej osoby, obowiązana jest udowodnić okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienie żądającego, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Skoro odwołująca zaprzeczała twierdzeniom organu rentowego, to winna była wskazywać okoliczności i fakty, na podstawie których możliwym byłoby wyprowadzenie wniosków i twierdzeń zgodnych z jej stanowiskiem zaprezentowanym w odwołaniu. W ocenie sądu drugiej instancji przedstawiony przez odwołującą materiał dowodowy nie pozwala na wyprowadzenie z niego wniosków zgodnych z podnoszonymi przez ubezpieczoną twierdzeniami. Sąd Apelacyjny wyjaśnia, że wykazywanie zasadności swego stanowiska wyłącznie na podstawie twierdzeń osób w istocie zainteresowanych rozstrzygnięciem okazało się niewystarczające dla wykazania, czy i jaką „pracę” ubezpieczona wykonywała. Osoby zeznające bowiem na okoliczności pracy ubezpieczonej są związane z płatnikiem składek, bowiem współpracują ze spółką, wobec czego mogą one być zainteresowane korzystnym dla ubezpieczonej rozstrzygnięciem niniejszej sprawy. Niemniej jednak zeznania wnioskowanych świadków, w tym również wspólników, nie pozwalają na dokonanie ustaleń zgodnych ze stanowiskiem ubezpieczonej. Świadkowie bowiem nie mieli wiedzy odnośnie formy wykonywania przez ubezpieczoną pracy na rzecz spółki, twierdzili, że cały czas wykonywała ona czynności menadżerskie, jak również zgodnie wskazywali, że na miejsce ubezpieczonej nie została zatrudniona inna osoba. Podsumowując, ustalenia sprawy wskazują, że ubezpieczona wykonywała określone funkcje wspólnika w spółce. Natomiast brak przejawów pracowniczej działalności ubezpieczonej, której zakres umownie był bardzo szeroko. W konsekwencji Sąd Apelacyjny uznał, że organ rentowy trafnie zakwestionował umowę o pracę zawartą przez strony jako pozorną. W istocie strony realizowały jedynie stosunek cywilnoprawny pełnomocnictwa/prokury (art. 83 § 2 k.c.). Na marginesie należy jedynie odnieść się do faktu przedłożenia wraz z odpowiedzią na apelację przez ubezpieczoną szeregu umów zlecenia oraz jednej umowy o pracę. Odwołująca się przedłożyła te dokumenty na okoliczność między innymi zatrudniania pracowników, zgłaszania osób do ubezpieczeń społecznych. Zwrócić należy jednak uwagę, że wszystkie te umowy zostały zawarte już po wniesieniu przezI. G.odwołania od decyzji organu rentowego, a tym samym jawią się jedynie jako zawarte na potrzeby niniejszego postępowania i stworzenia pozoru, że spółka zatrudnia pracowników, a zatem zasadne było objęcie ubezpieczeniami również samej ubezpieczonej. Co więcej, umowy te datowane są na koniec roku 2017 i początek 2018 r., natomiast przedłożone zostały dopiero wraz z odpowiedzią na apelację w końcu lipca 2018 r. Nie istniały przeszkody, by umowy te przedłożyć wcześniej. Mając na uwadze powyższe rozważania sąd odwoławczy przyjmuje za własne ustalenia dokonane przez Sąd Okręgowy za wyjątkiem ustalenia, że strony łączyła umowa o pracę z dnia 15 grudnia 2016 r. i, że z tego tytułuI. G.podlegała obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym. W związku z powyższym Sąd Apelacyjny na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.w związku zart. 47714§ 1 k.p.c.orzekając co do istoty sprawy zmienił zaskarżony wyrok i oddalił odwołanie ubezpieczonejI. G.. O kosztach zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania, na podstawie art.art. 98 § 1 i 3 k.p.c.,art. 99 k.p.c.i108 § 1 k.p.c.w związku z§ 9 ust. 2z art. § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804), w brzmieniu obowiązującym w dniu wniesienia apelacji, przyznając je w kwocie 240 zł. SSA Barbara Białecka SSA Jolanta Hawryszko SSA Urszula Iwanowska

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Szczecinie date: '2018-12-11' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Urszula Iwanowska - Jolanta Hawryszko - Barbara Białecka legal_bases: - art. 83 ust. 1 oraz art. 41 ust. 13 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 83 § 1 i art. 58 k.c. - art. 22 § 1 k.p. - art. 232 § 1 zd. 1 k.p.c. - art. 84 ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne recorder: St. sekr. sąd. Elżbieta Kamińska signature: III AUa 370/18 ```

155000000000503_I_ACa_001263_2012_Uz_2012-12-27_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 1263/12 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 grudnia 2012 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu – Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Sławomir Jurkowicz Sędziowie: SSA Dariusz Kłodnicki (spr.) SSA Jan Surma Protokolant: Małgorzata Kurek po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2012 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy z powództwaE. M. przeciwko(...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwS. o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 30 sierpnia 2012 r. sygn. akt VI GC 143/12 1 oddala apelację; 2 zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej 2 905 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. UZASADNIENIE E. M.wniósł o zasądzenie od(...) Spółki z o.o.wS.kwoty 200.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 8.03.2012 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania. W uzasadnieniu powództwa wskazał, że strona pozwana naruszyła warunki zawartej między stronami w dniu 26.05.2009 r. umowy licencyjnej, poprzez udostępnienie(...) Spółce z o.o.wS.receptur oraz informacji technicznych i technologicznych, które jej przekazał w ramach realizacji równolegle zawartej między stronami umowy o współpracy, jak również poprzez upoważnienie tej spółki do korzystania ze znaku towarowego, do którego przysługuje mu prawo ochronne, w związku z jego rejestracją w Urzędzie Patentowym. Każde z tych naruszeń obwarowane było karą umowną na kwotę 100.000 zł. Wobec odmowy ich zapłaty przez stronę pozwaną, powód wystąpił o ich zasądzenie na drogę postępowania sądowego. W dniu 17.04.2012 r. Sąd Okręgowy w Legnicy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu. Strona pozwana zaskarżyła go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jej rzecz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu sprzeciwu podniosła, że nigdy nie przekazała receptur, informacji, jak również nie upoważniła żadnego podmiotu do korzystania z otrzymanych od powoda receptur, w tym w szczególności wskazanej przez niego(...) Spółce z o.o.Podniosła przy tym, że spółka ta nigdy nie prowadziła działalności produkcyjnej w zakresie objętym przedmiotem umowy o współpracy łączącej strony, bowiem zajmowała się dystrybucją materiałów budowlanych. Ponadto zarzuciła, że w okolicznościach niniejszej sprawy brak jest podstaw do żądania kar umownych, nawet gdyby zaistniały materialnoprawne przesłanki wskazane w § 8 i 11 umowy licencyjnej, bowiem zgodnie z jej §11 ust. 5, ustalenia dotyczące kar, o których mowa w/w zapisach, nie mają zastosowania w przypadku gdy powód, do dnia 31.10.2009 r. nie przystąpi do zawiązania spółki komandytowej, co nie nastąpiło. Wyrokiem z dnia 27.08.2012 r. – sygn. akt VI DC 143/12 Sąd Okręgowy w Legnicy oddalił powództwo (pkt I) i zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt II). W zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy poczynił następujące ustalenia. E. M.w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, od 1994 r. zajmował się produkcją zapraw budowlanych pod marką(...). (...) Spółka z o.o.wS.prowadziła działalność gospodarczą w zakresie wydobywania żwiru, piasku, gliny i kaolinu. Na podstawie decyzji Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22.09.2010 r. powód uzyskał prawo ochronne trwające od 5.03.2008 r., na znak towarowy – stworzone przez niego logo. W 2008 r. w związku z rosnącymi potrzebami rynku powód zdecydował się na zakup nowej wydajniejszej linii produkcyjnej. W tym okresie pozwana zwróciła się do niego z propozycją zakupu starej linii produkcyjnej, wskazując, że zamierza samodzielnie produkować zaprawy budowlane z własnego piachu. Ostatecznie strony postanowiły nawiązać współpracę gospodarczą, w celu utworzenia nowego wspólnego przedsięwzięcia w zakresie produkcji materiałów budowlanych. Cel ten miał zostać osiągnięty w kilku etapach. Najpierw na bazieS i A Spółki z o.o.w likwidacji miała powstać(...) Spółka z o.o., w której udziałowcami mieli byćA. D.,M. D. (1)i powód. Powód zobowiązał się do wykupienia części udziałów odA. D.. Spółka ta miała powstać po to, by możliwe było złożenie wniosku do(...)Instytucji Pośredniczącej o przyznanie środków na dofinansowanie zamierzenia, które miało być innowacyjne. Docelowo zaplanowana wspólnie działalność miała być prowadzona w ramach spółki komandytowej, której wspólnicy ich wkłady i zasady odpowiedzialności zostały ustalone na początku rozmów stron. W dniu 22.12.2008 r. odbyło się Nadzwyczajne Zgromadzenie WspólnikówS i A Sp. z o.o.w likwidacji wZ., podczas którego podjęto uchwały m.in. w przedmiocie: uchylenia likwidacji spółki i odwołania likwidatorów, zmiany firmy spółki zS i A Sp. z o.o.w likwidacji na(...) Sp. z o.o., zmiany siedziby tej spółki naS., podwyższenia kapitału zakładowego spółki do kwoty 50.000 zł, objęcia udziałów przezA. D., powołania na stanowisko prezesa zarząduS. G., powołania na stanowisko wiceprezesa zarządu powoda, wyrażenia zgody na zawiązanie przez spółkę spółki komandytowej zA. D.,M. D. (2)iE. M., podfirmą (...) spółka z o.o.Spółka komandytowa wS.. Na podstawie uchwały nr 11 przewidziano, że utworzenie nowej spółki nastąpi na następujących zasadach: kapitał zakładowy spółki wyniesie 750.000 zł, na pokrycie kapitału zakładowegoA. D.wniesie, jako wkład gotówkę w wysokości 250.000 zł, na pokrycie kapitału zakładowegoM. D. (1)wniesie, jako wkład gotówkę w wysokości 250.000 zł, na pokrycie kapitału zakładowegoE. M.wniesie, jako wkład gotówkę w wysokości 50.000 zł oraz 200.000 zł w postaci aportu zorganizowanej częściprzedsiębiorstwa Fabryki (...)E. M.wP.przyul. (...), a obejmującej w szczególności kompletną linię produkcyjną do produkcji zapraw budowlanych wraz z wyposażeniem magazynów i administracji, na pokrycie kapitału zakładowego Spółka wniesie jako wkład gotówkę w wysokości 30.000 zł. W dniu 6.04.2009 r. pozwana jako Partner projektu, zawarła z(...) Sp. z o.o.jako liderem projektu orazS. G.prowadzącym działalność gospodarczą podfirmą (...), jako Partnerem projektu, umowę o współpracy sieciowej. Powyższa umowa została zawarta w celu współpracy przy realizacji projektów związanych z wprowadzeniem na rynek nowych produktów w zakresie chemii budowlanej, szczególnie dla realizacji projektu „Uruchomienie produkcji innowacyjnych zapraw i klejów poprzez inwestycje w nową linię technologiczną i wyposażenie komórki B + R wfirmie (...) sp. z o.o.” Lider oraz(...)porozumienia zobowiązali się wspólnie dążyć do wdrożenia projektu kierując się koniecznością wprowadzenia na(...)unikalnych produktów chemii budowlanej (zapraw murarskich, samopoziomujących, klejów budowlanych itp.). (...) Sp. z o.o.dysponowała złożami surowców gliny oraz odpadami poprodukcyjnymi w postaci pisaków i w związku z tym zobowiązała się do udostępnienia tychże surowców w ramach realizacji projektu. Dodatkowo zobowiązała się do udostępnienia „know – how” dotyczącego surowca będącego podstawą realizacji projektu. (...) Sp. z o.o.jako lider porozumienia oraz podmiot posiadający własną komórkę B+R zobowiązała się do prowadzenia badań i analiz w zakresie wykorzystania surowców udostępnianych przez(...) Sp. z o.o.pod kątem wprowadzenia na rynek nowych produktów chemii budowlanej. W dniu 26.05.2009 r. pomiędzyE. M.oraz(...) Sp. z o.o.wS.została zawarta umowa o współpracy. Jej przedmiotem było określenie zasad współpracy gospodarczej w zakresie: a) świadczenia usług logistycznych i pomocy w zaopatrzeniu i zakupie materiałów, b) świadczenia usług produkcyjnych, c) udostępnienie urządzeń produkcyjnych, środków transportu. (...) Sp. z o.o.zobowiązała się do zakupu usługi związanej z nadzorem produkcji zapraw tynkarskich, murarskich, klejów oraz produkcji innych wyrobów z mineralnych surowców niemetalicznych oraz z chwilą zawarcia umowy odkupienie wszystkich surowców i wyrobów gotowych wynikających z remanentu. Powód zobowiązał się przekazać wszystkich dotychczasowych klientów dla(...) Sp. z o.o.i nie prowadzić działalności handlowej produktami, na które udzielono licencji bez zgody strony, która posiada wyłączność na odbiór całej produkcji. Strony postanowiły, że do obowiązków powoda należy zorganizowanie produkcji w taki sposób, aby wszelkie warunki wynikające z poszczególnych kontraktów były w pełni zrealizowane. Strona ta odpowiadała za nadzór nad realizacja przebiegu procesów technologicznych, jak również nad całym procesem przygotowania procesu produkcji. Strony ustaliły, że powód za świadczone usługi nadzoru produkcyjnego otrzyma wynagrodzenie w wysokości 8.000 zł netto. W dniu 26.05.2009 r. pomiędzyE. M.oraz(...) Sp. z o.o.wS.została zawarta umowa licencyjna wyłączna. Na jej podstawie powód oświadczył, iż zezwala stronie pozwanej na korzystanie z receptur zapraw tynkarskich, klejów i zapraw murarskich oraz innych wyrobów z mineralnych surowców niemetalicznych na potrzeby prowadzonej przez pozwaną działalności gospodarczej i w tym celu udzielił jej licencji na korzystanie z przedmiotowych receptur, na warunkach określonych w umowie. Wskazano, że receptury zapraw tynkarskich, klejów i zapraw murarskich oraz wyrobów z mineralnych surowców niemetalicznych, załącznik nr 1 do umowy. Pozwana zobowiązała się korzystać z przekazanych jej receptur wyłącznie w celu produkcji zapraw tynkarskich, klejów i zapraw murarskich oraz innych wyrobów z mineralnych surowców niemetalicznych i ich odsprzedaży na rzecz(...) Sp. z o.o.wS.. Powód oświadczył, że receptury, będące przedmiotem umowy zostały przez niego stworzone oraz że nie zawarł z innymi podmiotami umowy o korzystanie z receptur, o których mowa w §1 ust. 1 oraz logo opisanego w § 5. Produkcja zapraw tynkarskich, klejów i zapraw murarskich oraz innych wyrobów z mineralnych surowców niemetalicznych, w oparciu o receptury miała następować w miejscu prowadzenia działalności gospodarczej pozwanej, tj. wS.i oddziale wP.. Przy produkcji materiałów pozwana zobowiązała się korzystać z surowców pozyskanych we własnym zakresie. W §5 powód oświadczył, że jest uprawniony do posługiwania się graficznym znakiem towarowym, zgłoszonym w Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej pod nr(...), zwanym dalej „logo" oraz że jest jego twórcą. Na czas trwania umowy oraz w celu jej wykonania powód upoważnił pozwaną do korzystania z logo. Wskazano jednocześnie, że dokumentacja potwierdzająca prawa powoda do logo oraz jego oznaczenie graficzne stanowią załącznik nr 2 do umowy. W §6 przewidziano, że umowa zostaje zawarta na czas określony od dnia 6.05.2009 r. do dnia 25.05.2014 r. W §7 strony ustaliły wynagrodzenie za korzystanie z receptur oraz logo. W §7 ust. 3. strony oświadczyły, iż z chwilą uzyskania osobowości prawnej przez spółkę komandytową podfirmą (...) spółka z o.o.Spółka komandytowa wS.zawiązaną przezA. D.,M. D.iE. M.i przeniesienia na rzecz tej spółki linii produkcyjnej do produkcji zapraw, stanowiącej własność(...) sp. z o.o., ulega zmianie treść ust. 1 § 7, który otrzyma brzmienie: przedsiębiorca zezwala Korzystającemu w ramach niniejszej umowy na korzystanie z receptur, o których mowa w § 1 ust. 1 oraz logo opisanego w § 5 nieodpłatnie. W §8 umowy strony uzgodniły, że w zakresie udzielonego upoważnienia pozwana nie jest uprawniona do udzielania dalszych upoważnień do korzystania z receptur, o których mowa w §1 ust. 1 oraz logo opisanego w § 5. W razie naruszenia tego postanowienia powód był uprawniony do natychmiastowego rozwiązania umowy. W ust. 3 strony ustanowiły karę umowną za złamanie powyższego zakazu przewidując, że w przypadku udzielenia przez pozwaną upoważnienia innym podmiotom do korzystania z receptur, o których mowa w § 1 ust. 1 oraz logo opisanego w § 5 pozwana zobowiązana będzie do zapłaty na rzecz powoda kary umownej w wysokości 100.000 zł. Zastrzeżenie kary umownej nie wyłączało prawa powoda do dochodzenia odszkodowania przekraczającego wysokość kary umownej. W §10 strony oświadczyły, że każda zmiana receptury wymaga zgody powoda. Jej ulepszenie nie powoduje utraty uprawnień powoda, wynikających z niniejszej umowy. Powód był uprawniony do natychmiastowego rozwiązania umowy w przypadku zmiany przez pozwaną receptury bez jego zgody. W §11 pozwana zobowiązała się do zachowania w tajemnicy receptur oraz wszelkich informacji technicznych i technologicznych, które uzyskała w związku z wykonywaniem umowy w oparciu o licencję udzieloną jej przez powoda przez czas trwania umowy oraz w okresie 10 lat po jej ustaniu. W przypadku ujawnienia informacji, o których mowa w ust 1 pozwana zobowiązana była zapłacić powodowi karę umownej w wysokości 100.000 zł. Powód natomiast był uprawniony do natychmiastowego rozwiązania umowy. W § 11 ust. 5 przewidziano, że ustalenia dotyczące kar o których mowa w § 8 i § 11 nie mają zastosowania w przypadku, gdy powód nie przystąpi do zawiązania spółki komandytowej na następujących zasadach: - powód wnosi wkład do spółki komandytowej w postaci linii produkcyjnej o wartości 200.000 zł oraz gotówkę w wysokości 50.000 zł. -A. D.iM. D.wnoszą wkład gotówką po 250.000 zł, -(...) Sp. z o.o.wnosi wkład w wysokości 30.000 zł, - udział w zyskach poszczególnych wspólników wynosiA. D.iM. D.oraz powód po 30%,(...) Sp. z o.o.10%, - spółka komandytowa zostanie zawiązana do dnia 31.10.2009 r. W dniu 26.05.2009 r. powód upoważnił stronę pozwaną do zamawiania worków ze swoim logiem. Upoważnił takżeDrukarnię (...)do wykonywania druków katalogów, etykiet na worki oraz wszelkich innych druków związanych ze swoim logiem w formie nie zmienionej dlafirmy (...). Upoważnienie było ważne do 25.05.2012 r. W dniu 15.06.2009 r.(...) Sp. z o.o.wniosła do(...)Instytucji Pośredniczącej wniosek o dofinansowania realizacji projektu wraz z elementami biznes planu w ramach Regionalnego programu Operacyjnego dla Województwa(...)na lata 2007 – 2013. Wniosek dotyczył schematu 1.1.A2 dotacje inwestycyjne dla(...)wspierające innowacyjność produktową i procesową na poziomie przedsiębiorstwa i obejmował projekt zatytułowany „Uruchomienie produkcji innowacyjnych zapraw i klejów poprzez inwestycję w nowa linię technologiczną i wyposażenie komórki(...)wfirmie (...) sp. z o.o.. Przedmiotowy wniosek został sporządzony przez prezesa spółki(...) sp. z o.o.S. G.. Wniosek zawierał braki, które zostały uzupełnione w sierpniu 2009 r. Powód zakwestionował prawdziwość danych podanych w powyższym wniosku. W dniu 20.11.2009 r. i 2.12.2009 r. powód spotkał się zeS. G., celem wyjaśnienia treści złożonego do(...)Instytucji Pośredniczącej o dofinansowanie. Na spotkaniu powód zgłaszał zastrzeżenia do treści wniosku i wykorzystania w nim danych objętych umową licencyjną zawartą przez niego ze stroną pozwaną. W dniu 2.12.2009 r. powód spotkał się zA. D.. Na spotkaniu rozmawiano o złożonym wniosku do(...)Instytucji Pośredniczącej. Powód zgłaszał też zastrzeżenia do sposobu zarządzania przezS. G.spółką (...). Na spotkaniu powód deklarował wywiązanie się z zobowiązania wykupu części udziałów od(...)w(...) Spółce z o.o.oraz zawiązania spółki komandytowej. W dniu 15.12.2009 r. powód na spotkaniu zeS. G.,A. D.iM. D.oświadczył, że rezygnuje z funkcji prezesa zarządu(...) Spółki z o.o.oraz rezygnuje z wykupu udziałów tej spółki i przystąpienia do zawiązania spółki komandytowej. W dniu 17.12.2009 r. powód złożył oświadczenie o rezygnacji z pełnienia funkcji wiceprezesa zarządu oraz członka zarząduspółki (...) Sp. z o.o.Spółka komandytowa nie została utworzona. Wobec powyższej rezygnacji i niezrealizowania umowy współpracy w zakresie utworzenia spółki komandytowej strona pozwana zaproponowała zmiany w zasadach dotychczasowej współpracy. Zmiany miały dotyczyć m.in. opracowywania nowych receptur przezE. M.oraz wynagrodzenia za nie, dzierżawy nieruchomości oraz urządzeń linii produkcyjnej i wynagrodzenia z tego tytułu, licencji na receptury i logo. W tym zakresie zaproponowano, by korzystający był uprawniony od udzielenia dalszych upoważnień do korzystania z receptur wyłączniespółce (...) Sp. z o.o.wS.. Ewentualnie, powołując się na silny konflikt osobowy pomiędzyS. G.a powodem, poddano pod rozwagę zasadność definitywnego zakończenia współpracy poprzez rozwiązanie wszelkich umów łączących strony za porozumieniem stron z terminem rozwiązania 30.06.2010r. Powód nie wyraził zgody na powyższe propozycje. Podsumowanie współpracy i propozycje jej zmian przesłał też powodowiA. D.. W maju 2010 r. powód powziął informację o wykorzystywaniu przez(...) spółkę z o.o.jego logo oraz projektu baneru reklamowanego. W dniu 20.05.2010 r. i 7.06.2010 r. odbyły się spotkania stron, na których powód zgłosił zastrzeżenia do wykorzystywania przez(...) Spółkę z o.o.jego receptur i logo objętych umową licencyjną zawartą z pozwaną. Układ graficzny liter nazwy(...)i kolorystyka użyta na banerze reklamowym(...) Spółki z o.o.była taka sama jak logo przedsiębiorstwa powoda. Strona pozwana do kwietnia 2010 r. sprzedawała wyprodukowane przez siebie(...) sp. z o.o.. Produkty były sprzedawane w workach z logiem powoda. Powód domagał się, aby na workach zaznaczać nazwę aktualnego producenta. W (...) Spółce z o.o.od marca 2010 r. zatrudniony został technolog, który na podstawie receptur startowych podanych przez dostawców chemii budowlanej opracował nowe receptury na wyroby budowlane, które miały być następnie produkowane i sprzedawana przezspółkę (...) sp. z o.o.. W 2011r. sukcesywnie wprowadzano także nowe opakowania na materiały wyprodukowane według nowych receptur. Nowe receptury zostały potwierdzone badaniami typu, że wyroby spełniają normy i mogą być wprowadzone do sprzedaży. W dniu 9.03.2010 r. pomiędzy(...) Spółką z o.o.wS.jako zamawiającym, a(...) Spółką z o.o.wS.jako dostawcą została zawarta umowa na podstawie której zamawiający zlecił, a dostawca przyjął do sprzedaży kompletną linię technologiczną do produkcji mieszanek klejowych, tynkarskich przeznaczonych dla budownictwa, nie wybuchowych i agresywnych chemicznie, niewymagających specjalnych zabezpieczeń. Dostawa, montaż i uruchomienie urządzeń miała nastąpić do dnia 15.03.2010r. W dniu 29.04.2010 r. pomiędzy(...) Sp. z o.o.wS., a(...) Sp. z o.o.wS.została zawarta umowa o współpracy techniczno – produkcyjnej oraz świadczeniu usług administracyjnych. (...) Sp. z o.o.zobowiązała się do świadczenia usług, stanowiących przedmiot umowy i reprezentowania interesów(...)we wszystkich sprawach związanych z realizacją procesów produkcyjnych. W dniu 31.01.2012 r. powód złożył oświadczenie o rozwiązaniu umowy licencyjnej wyłącznej na korzystanie z receptur oraz o wypowiedzeniu umowy o współpracy. Wskazał, że przyczyną jest przekazanie przez(...) Sp. z o.o.tajemnic opisanych w § 11 ust. 1 umowyspółce (...) sp. z o.o., która to spółka wykorzystała objęte licencją i tajemnicą informacje oraz dane m.in. w postępowaniu o dofinansowanie projektu: „Uruchomienie produkcji innowacyjnych zapraw i klejów poprzez inwestycję w nową linię technologiczną i wyposażenie komórki(...)wfirmie (...) sp. z o.o.Dodatkowym powodem uzasadniającym rozwiązanie przedmiotowej umowy licencyjnej jest uprawdopodobnienie dokonania zmian w recepturach objętych umową. W świetle powyższych ustaleń Sąd Okręgowy uznał, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. W pierwszym rzędzie wskazał, że z uwagi na to, że prezesem zarządu strony pozwanej jak i(...) spółki z o.o.byłS. G., a wiceprezesem ostatniej z tych spółek był powód, to nie można było przyjąć, żespółce (...)ujawnione zostały receptury powoda. Za wiarygodne uznał przy tym zeznaniaS. G. (2), że zakaz ujawnienia receptur w dacie zawierania umowy licencyjnej z założenia nie dotyczył(...) Spółki z o.o. Odmiennie w ocenie Sądu, należało ocenić natomiast zakaz wykorzystywania tych receptur, który odnosił się także dospółki (...). Zdaniem Sądu powód udowodnił naruszenie przez pozwaną umowy licencyjnej w tym zakresie, bowiem z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynikało, że od 04.2010 r. do 07.2011 r.spółka (...)korzystała z jego receptur. Z przedłożonej przez powoda dokumentacji fotograficznej wynika w ocenie Sądu Okręgowego, również to, że w/w spółka za zgodą pozwanej wykorzystała logo powoda do reklamy swoich produktów. W szczególności odnosić się to miało do jego wykorzystania na banerze reklamowym tej spółki oraz opakowaniach produkowanych przez nią wyrobów. Wykazanie przez powoda naruszenia przez pozwaną umowy licencyjnej w zakresie zakazów ustalonych w §8, nie było jednakże w ocenie Sądu Okręgowego wystarczające do uznania zasadności naliczonych przez powoda w tym przedmiocie kar umownych. Zwrócił w tym zakresie uwagę, że strony uzależniły uprawnienie do naliczenia kar umownych od warunku jakim było przystąpienie przez powoda do zawiązania spółki komandytowej w określonym terminie, na ustalonych wspólnie warunkach. Uznając za trafny podniesiony przez stronę pozwaną zarzut nieziszczenia się tego warunku wskazał, że okoliczności sprawy świadczą, że dla stron w dacie podpisywania umowy licencyjnej nie było istotne, z jakich przyczyn powód nie przystąpi do spółki komandytowej. Zastosowana został prosta konstrukcja, że za niewłaściwe wykonanie umowy należą się powodowi wysokie kary umowne, jednak tylko w przypadku, gdy przystąpi do spółki komandytowej. Brak jest w kontrakcie zapisów, które wiązałyby możliwość naliczenia kar umownych z zasadną, czy też niezasadną odmową przystąpienia do spółki komandytowej. Z tych względów przyczyny niespełnienia się zastrzeżenia umownego mogą być ocenione tylko w kontekścieart. 93§1 k.c., jednakże zarzuty powoda złożone w tym przedmiocie Sąd uznał za niezasadne. Wskazał, że brak jest w sprawie dowodów świadczących o tym, że strona pozwana celowo doprowadziła do nieziszczenia się warunku. Wręcz przeciwnie, w ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony materiał dowodowy świadczy, że dążyła ona do realizacji wspólnego zamierzenia. Zwrócił przy tym uwagę, że spór między stronami powstał na tle złożonego wniosku o dofinansowanie, jednakże nie z tej przyczyny powód wycofał się z zakupu udziałów współce (...)i przystąpienia do spółki komandytowej, bowiem o treści tego dokumentu dowiedział się na początku listopada. Wskazał również, że mimo uzyskania w tym zakresie wiedzy powód nie odstąpił od wspólnych zamierzeń, a największe pretensje zgłaszał do odsunięcia go od podejmowania decyzji o sprawach handlowych, na których się znał i mógłby wiele zdziałać w tym zakresie przynosząc spółce przychody. Istotne jest też, że nie mógł się porozumieć zeS. G.. Zaznaczył przy tym, że jeszcze w dniu 2.12.2012 r. w rozmowie zA. D.deklarował wywiązanie się z zobowiązań dotyczących wykupu udziałów współce (...)i zawiązania spółki komandytowej, a następnie w dniu 15.12.2012 r. oświadczył, że nie kupi udziałów i wycofał się ze wspólnych zamierzeń. Za ważne Sąd uznał również to, że powód przyznał, że jeszcze w grudniu, a także później pozwana orazA. D.iM. D.namawiali go do odkupienia udziałów oraz założenia spółki komandytowej. Nie można więc przyjąć, że działania pozwanej zmierzały do nieziszczenia się warunku. Mając to na uwadze Sąd Okręgowy uznał, że powodowi nie przysługuje roszczenie o zapłatę kar umownych. O kosztach procesu rozstrzygnął stosownie do jego wyników. Powód wniósł apelację od niniejszego wyroku i zaskarżając go w całości zarzucił Sądowi Okręgowemu, że przy jego wydaniu dopuścił się: I. naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.poprzez dokonanej, sprzecznie z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego ocenie, zasadniczych dla rozstrzygnięcia dowodów, co wyraziło się w: a) uznaniu przez Sąd,że brak jest w sprawie dowodów świadczących o naruszeniu przez pozwaną zakazu ustanowionego w §11 umowy licencyjnej wyłącznej orazuznaniu przez Sąd,że z uwagi na tożsamość podmiotową zarządu pozwanej i(...) Sp. z o.o.nie można przyjąć, że pozwana ujawniła receptury powodaspółce (...) Sp. z o.o.; podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego niniejszej sprawy prowadzi do wniosku, że oczywiście doszło do spełnienia przesłanki skutecznego naliczenia i dochodzenia przez powoda kar umownych, na podstawie §11 ust. 2 umowy licencyjnej wyłącznej, pomimo tożsamości osobowej zarządu(...) Sp. z o. o.i(...) Sp. z o. o., albowiemS. G.jako prezes zarządu obu tych firm nie miał prawa w żaden sposób ujawniać, ani wykorzystywać receptur powoda pozafirmą (...) Sp. z o.o., a tymczasem - jak bezsprzecznie ustalił Sąd I instancji - reprezentowana przez(...) Sp. z o.o.wykorzystała te chronione receptury, co było spowodowane ich uprzednim ujawnieniem przez pozwaną; b)uznaniu przez Sąd,że brak jest w sprawie dowodów świadczących o tym, że pozwana celowo doprowadziła do nieziszczenia się warunku z § 11 ust. 5 umowy licencyjnej wyłącznej; podczas gdy materiał dowodowy niniejszej sprawy bezsprzecznie potwierdza, że pozwana podstępnymi działaniami, polegającymi w szczególności na bezprawnym ujawnieniu receptur powodaspółce (...) Sp. z o.o., celem ich wykorzystania przez tę spółkęw czerwcu 2009 r.,we wniosku o dotację unijną oraz niepoinformowaniu powoda o tych działaniach przed31.10.2009 r.,tj. przed datą oznaczoną jako ostateczny termin przystąpienia powoda do zawiązania spółki komandytowej, warunkującego możliwość dochodzenia kar umownych od pozwanej, a także przy całkowicie biernej postawie wspólników pozwanej w przedmiocie zawiązania spółki komandytowej z udziałem powoda, w sposób zaplanowany, celowy i sprzeczny z zasadami współżycia społecznego doprowadziła do nieziszczenia się warunku określonego w §11 ust. 5 umowy licencyjnej wyłącznej w szczególności, w zakresie terminu, do którego miała zostać zawiązana spółka komandytowa; c)uznaniu przez Sąd,że z uwagi na okoliczność namawiania powoda w grudniu 2009 r. przez pozwaną orazA. D.iM. D.do odkupienia udziałów i założenia spółki komandytowej, nie można przyjąć, że działania pozwanej zmierzały do nieziszczenia się warunku z §11 ust. 5 umowy licencyjnej wyłącznej; podczas gdy namawianie powoda do wykupienia udziałów i zawiązania spółki komandytowejw grudniu 2009 r.nie miało już żadnego znaczenia dla ziszczenia się warunku dochodzenia kar umownych przez powoda, ponieważ upłynął już wtedy termin(31.10.2009 r.- wskazany w §11ust. 5 umowy licencyjnej wyłącznej) i tym samym wykupienie udziałów i przystąpienie powoda do spółki komandytowej po tym terminie w żaden sposób nie zmieniłoby sytuacji powoda odnośnie możliwości dochodzenia kar umownych od pozwanej, a jedynie spowodowało, że powód w sposób dorozumiany zaakceptowałby bezprawne działania pozwanej w zakresie złożenia wniosku o dotację unijną zawierającego nieprawdziwe informacje, z czego pozwana doskonałe zdawała sobie sprawę i do czego dążyła namawiając powoda do wykupienia udziałów i zawiązania spółki komandytowej; d)dokonaniu przez Sądoceny dowodów z pominięciem istotnej okoliczności poinformowania powoda przezS. G.o treści wniosku o dotację unijną złożonegow czerwcu 2009 r.przez(...) Sp. z o.o.na podstawie receptur ujawnionych tej spółce przez pozwanądopiero w dniu 7.11.2009 r.,czyli już po upływie terminu 31.10.2009 r., do którego miała być zawiązana spółka komandytowa zgodnie z §11 ust. 5 umowy licencyjnej wyłącznej, co było zamierzonym działaniem pozwanej, mającym na celu uniemożliwienie powodowi dochodzenie od niej kar umownych; II. przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów polegającym na: a)uznaniu przez Sąd,że powód w dniu 2.12.2009 r. na spotkaniu zA. D.(wspólnikiem pozwanej) niejako pogodził się ze złożeniem wniosku o dotację unijną w oparciu o nieprawdziwe informacje i przyznaniem dotacji w oparciu o ten wniosek, co Sąd wyraził powołując wyrwane z kontekstu słowa powoda o tym, że „wniosek jest zły, ale środki są przyznane i już się tego nie zmieni"; b)uznaniu przez Sąd,że w dniu 2.12.2009 r. na spotkaniu zA. D.powód deklarował wywiązanie się ze zobowiązań dotyczących wykupu udziałów w(...) Sp. z o.o.i zawiązaniu spółki komandytowej; c)uznaniu przez Sąd,że powód nie przedstawił nagrania ze spotkania z 15.12.2009 r. z przedstawicielami pozwanej, ponieważ zawierało ono niekorzystne dla niego zapisy; podczas gdy analiza pełnej treści rozmowy powoda zA. D.przeprowadzonej w dniu 2.12.2012 r. jednoznacznie rozstrzyga, że powód nie zaakceptował złożenia wniosku o dotację unijną w oparciu o nieprawdziwe informacje, jak również skorzystania z dotacji przyznanej w oparciu o ten wniosek, powód nie składał również deklaracji w przedmiocie wykupienia przez niego udziałów oraz zawiązania spółki komandytowej, powód kwestionował natomiast treść wniosku o dotację unijną zawierającego nieprawdziwe informacje, a także uzależnił dalszą współpracę z przedstawicielami pozwanej od uzyskania od nich wyjaśnień, których nie otrzymał i był zmuszony do ostatecznej rezygnacji ze współpracy z pozwanej na spotkaniu z jej przedstawicielami w dniu 15.12.2009 r., którego to przebiegu nie nagrywał i z tego właśnie powodu nie mógł przedstawić jego zapisu. W oparicu o powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie od strony pozwanej na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania za obie instancje. W odpowiedzi strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji i zasadzenie od powoda na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Podnoszone w jej ramach zarzuty związane były z kwestią oceny dowodów i poczynionych na ich podstawie ustaleń faktycznych, dotyczących przesłanek uzasadniających naliczenie przez powoda kar umownych, objętych żądaniem pozwu oraz okoliczności, które uzasadniałyby nie wzięcie pod uwagę braku spełnienia się warunku, z którym strony powiązały wygaśnięcia prawa do ich żądania, jakim było przystąpienie powoda do spółki komandytowej, na zasadach określonych w umowie licencyjnej. Odnosząc się do nich należy na wstępie wskazać, że co do zasady, wykazanie przez stronę, że Sąd naruszyłart. 233 § 1 k.p.c.oraz że fakt ten mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy, nie może być zastąpione odmienną interpretacją dowodów zebranych w sprawie, chyba że strona jednocześnie wykaże, iż ocena dowodów przyjęta przez Sąd za podstawę rozstrzygnięcia przekracza granice swobodnej oceny dowodów (por. wyrok SN z dnia 10.04.2000 r., V CKN 17/00, OSNC 2000/10/189, Biul. SN 2000/6/13, Wokanda 2000/7/10). Oznacza to, że postawienie zarzutu naruszenia tego przepisu nie może polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego przyjętego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów; skarżący może tylko wykazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że Sąd naruszył ustanowione w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów i że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy (por. postanowienie SN z dnia 14.01.2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000/7-8/139, Biul. SN 2000/5/11 oraz wyrok SN z dnia 07.01.2005 r., IV CK 387/04, Lex nr 1771263). Sąd Okręgowy przeprowadził nader skrupulatnie postępowanie dowodowe, podejmując się wnikliwej analizy wszystkich zgromadzonych w sprawie dowodów, stanowiących podstawę dokonywanych ustaleń faktycznych. Miejscami analiza ta była zbyt obszerna, z punktu widzenia istotnych okoliczności o charakterze spornym, w szczególności w kontekście uwzględnionego przez Sąd zarzutu wygaśnięcia prawa do żądania przez powoda od pozwanej dochodzonych w ramach niniejszego procesu kar umownych. Uznanie, że zarzut ten (podniesiony przez pozwaną spółkę już w sprzeciwie od nakazu zapłaty) był zasadny, czyniło bowiem bezprzedmiotowym dokonywanie ocen, czy dopuściła się ona zachowań, z którymi strony powiązały prawo do ich naliczenia. Strony w ramach swobody kontraktowania, w granicach wyznaczonych przez ustawodawcę w treściart. 3531k.c., uzgodniły warunki w jakich powodowi będzie przysługiwało prawo naliczenia kar umownych, ale zarazem w sposób jednoznaczny określiły okoliczności w jakich tracił on możliwość ich dochodzenia.(...) spółki komandytowej, w której jednym ze wspólników miał być powód, stanowiło przedmiot uzgodnień osób zaangażowanych w realizację wspólnego przedsięwzięcia ( tj. oprócz niego,A. D.,M. D.oraz w nieco odmiennym charakterzeS. G.), już na etapie reaktywacji działalności gospodarczejS i A Spółki z o.o.Podjęte w związku z tym uchwały w dniu 22.12.2008 r., wyznaczały kierunek działalności tej spółki, która zmieniła wówczas firmę na(...) Spółkę z o.o.Jedna z nich dotyczyła wyrażenia zgody na zawiązanie przez nią spółki komandytowej zA. D.,M. D.iE. M., podfirmą (...) spółka z o.o.Spółka komandytowa wS.. Powód objął w niej funkcję wiceprezesa, a tym samym miał zapewniony udział w sprawowaniu nadzoru nad jej działalnością oraz wpływ na podejmowanie przez nią działań zmierzających do realizacji zakładanego celu, w którym również ta spółka miała odegrać istotną rolę. Dalszym etapem tego przedsięwzięcia było zawarcie między stronami niniejszego sporu umowy o współpracy, z którą wiązało się zawarcie umowy licencyjnej, z której powód wywodzi swoje roszczenia. Analiza warunków tych umów, nie daje jakichkolwiek podstaw do uznania, aby w związku z ich zawarciem miała zaistnieć sytuacja, w której miałby mieć on ograniczoną inicjatywę w doprowadzeniu do zawarcia spółki komandytowej, o której mowa powyżej, w uzgodnionym przez strony terminie. Również z pozostałego zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby napotkał jakiekolwiek przeszkody ze strony osób uczestniczących w tym przedsięwzięciu, w realizacji tego celu. Już z twierdzeń powoda wynika, że o okolicznościach, które zdecydowały o tym, że zaniechał realizacji planów współpracy ze stroną pozwaną, zespółką (...)orazM. D.iA. D., w ramach spółki komandytowej, dowiedział się po terminie, w jakim miała ona zostać ona utworzona. Wymaga przy tym podkreślenia, że fakt nieziszczenia się tego warunku był bezsporny, a przy tym powód nie przedstawił jakichkolwiek okoliczności, które miałyby wskazywać, że przed upływem terminu wyznaczonego do utworzenia tej spółki miały miejsce zdarzenia, które stanowiłyby ku temu przeszkodę. Brak jest również jakichkolwiek dowodów, aby podejmował on kiedykolwiek inicjatywę zmierzającą do realizacji tego zapisu, czy też, że napotkał jakiekolwiek przeszkody do zawiązania tej spółki ze strony pozostałych osób, które miały wziąć udział w tym przedsięwzięciu. Sąd Okręgowy poddał analizie zebrany w sprawie materiał dowodowy, pod kątem zaistnienia przesłanek wynikających zart. 93 §2 k.c., które mogłyby uzasadniać nieuwzględnienie ziszczenia się warunku, który doprowadził do utraty przez powoda roszczeń z tytułu kar umownych. Podzielając argumentację, przywołaną na uzasadnienie zajętego w tym zakresie stanowiska przez Sąd I Instancji, której ponowne przytaczanie w tym miejscu uzasadnienia należy uznać za zbędne, należy dodatkowo zwrócić uwagę, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby to stronie pozwanej można byłoby przypisać zachowania, które pozostając w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, miałyby doprowadzić do ziszczenia się tego warunku. Fakt, że powód tak późno podjął wiadomość o złożonym projekcie o dofinansowanie, co było zarzewiem jego konfliktu zeS. G., nie wynikał bynajmniej z działań podejmowanych przez pozwaną spółkę. Należy zwrócić uwagę, że pozyskanie zewnętrznych źródeł dofinansowanie przezspółkę (...), stanowiło założenie leżące u podstaw podjęcia wspólnego przedsięwzięcia. Powód jako członek jej zarządu winien orientować się w podejmowanych przez nią inicjatywach, a brak aktywności na tym polu nie może stanowić okoliczności, które miałyby uzasadniać negatywne konsekwencje dla strony pozwanej. Wymaga przy tym podkreślenia, że strona pozwana nie miała być udziałowcem w/w spółki komandytowej, a tym samym nie miała, ani możliwości podjęcia inicjatywy w jej utworzeniu, ani też nie mogła blokować inicjatyw osób i podmiotów, które taką rolę miały w niej pełnić. Dodatkowo zwrócić należy uwagę, że konsekwencją spełnienia się tego warunku, nie jest utrata przez powoda jego ewentualnych roszczeń z tytułu naruszenia przez stronę pozwaną umowy licencyjnej, lecz utrata możliwości ich dochodzenia w sposób uproszczony, w oparciu o zawarte w niej uzgodnienia odnośnie kar przewidzianych na tą okoliczność. Reasumując należy wskazać, że Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się błędu w logice rozumowania Sądu I instancji, w zakresie oceny wiarygodności i mocy dowodowej, zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, w oparciu o inicjatywę obu stron procesu. W zakresie wyżej wskazanym, brak było zatem podstaw do uznania, że Sąd Okręgowy wykroczył poza granice swobodnej oceny dowodów, zakreślonych przez ustawodawcę w ramach powyższej regulacji. Za chybione należało również uznać pozostałe zarzuty podniesione przez powoda, które odnosiły się do ocen Sądu Okręgowego, co do dopuszczenia się przez stronę pozwaną naruszeń jej zobowiązań wynikających z umowy licencyjnej, bowiem nawet w przypadku ich uwzględnienia brak było podstaw do uznania, że mogłyby one mieć wpływ na ostateczny wynik niniejszego postępowania. Bez znaczenia jest również kwestia dokonanych przez Sąd Okręgowy ocen, odnośnie namawiania powoda przezA. D.iM. D.do odkupienia przez niego udziałów współce (...)i założenia spółki komandytowej, bowiem jak trafnie wskazał apelujący, zachowania te miały miejsce już po upływie terminu jaki został uzgodniony dla podjęcia tej czynności. Równie nieistotne, są oceny Sądu Okręgowego odnośnie oceny zachowań powoda na spotkaniach jakie odbył zA. D.w dniach 2 i 15.12.2009 r. Fakt utraty przez powoda zaufania do swoich partnerów biznesowych, niewątpliwie stanowi istotną przesłankę dla zaniechania realizacji wspólnego przedsięwzięcia. To do niego należała jednakże decyzja, co do rezygnacji z pełnienia funkcji członka zarząduspółki (...), rozwiązania umowy o współpracy ze stroną pozwaną oraz umowy licencyjnej, jak również braku przystąpienia do realizacji zamierzenia prowadzenia działalności gospodarczej w ramach spółki komandytowej. Brak jest przy tym przesłanek do uznania, że zamierzeniem strony pozwanej było doprowadzenie do utrzymywania powoda w stanie niewiedzy odnośnie faktów, z którymi wiązał on podjęte w tym zakresie decyzje, nie mówiąc już o tym, że antycypowała jego zachowania, które doprowadziły do zaniechania wspólnie realizowanego przedsięwzięcia. Z drugiej strony, w związku z powyższą ocenę, bezprzedmiotowa jest również analiza trafności ocen Sądu Okręgowego, co do zaistnienia przesłanek naliczenia kar umownych, w szczególności na tle zarzutów strony pozwanej, że zakaz udostępniania receptur i „logo” powoda, nie odnosił się dospółki (...), jako ściśle powiązanej z realizacją całego przedsięwzięcia. Poza oceną należy również pozostawić twierdzenia powoda, żespółka (...)korzystała z logo powoda w oparciu o udzielone jej upoważnienie przez pozwaną spółkę, a nie, że samodzielnie dopuściła się ona naruszenia przysługujących mu z tego tytułu praw ochronnych, za które to zachowania pozwana nie mogła ponosić odpowiedzialności. Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny na podstawieart. 385 k.p.c.oddalił apelację powoda jako bezzasadną. Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego wydano stosownie do jego wyniku, zgodnie z żądaniem strony pozwanej (odnośnie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz kosztów dojazdu pełnomocnika na rozprawę), na podstawieart. 98 §1 i §2 k.p.c.w zw. zart. 99 k.p.c.w zw. zart. 391 § 1 k.p.c.w zw. z§ 6 ust. 6w zw. z §12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych (…) bp

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnywe Wrocławiu date: '2012-12-06' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Jan Surma - Sławomir Jurkowicz - Dariusz Kłodnicki legal_bases: - art. 93 §2 k.c. - art. 98 §1 i §2 k.p.c. recorder: Małgorzata Kurek signature: I ACa 1263/12 ```

152020000000503_I_Ca_000373_2013_Uz_2013-12-05_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I Ca 373/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 grudnia 2013 r. Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSO Wiesław Zachara Sędziowie: SSO Edward Panek (spr.) SSO Mariusz Sadecki Protokolant: sekretarz sądowy Paweł Chrabąszcz po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2013 r. w Tarnowie na rozprawie sprawy z powództwaF. W. przeciwkoK. W. o ochronę posiadania na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowie z dnia 26 czerwca 2013 r., sygn. akt I C 759/12 1 oddala apelację; 2 zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 78 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego; 3 przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Tarnowie na rzecz adwokataH. Z.kwotę 95,94 zł tytułem wynagrodzenia za udzielenie pozwanej pomocy prawnej z urzędu w postępowaniu odwoławczym. Sygn. akt I Ca 373/13 Uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowiez dnia 5 grudnia 2013 roku W pozwie z dnia 19 czerwca 2012 roku powódF. W.domagał się nakazania pozwanejK. W.przywrócenia stanu poprzedniego szlaku drożnego prowadzącego od nieruchomości powoda oznaczonej jakodziałka nr (...)obrębu(...)miastaT.w linii granicy z działką pozwanej oznaczonej nr(...)z tegoż obrębu – wschodnim skrajem tej działki oraz przez sąsiedniądziałkę pozwanej nr (...)doulicy (...)wT., przez usuniecie wszelkich przeszkód, a w szczególności ogrodzenia z przęseł betonowych na słupach, wybudowanego we wschodniej granicydziałki nr (...). Ponadto żądał zakazania pozwanej naruszeń w korzystaniu z opisanego wyżej szlaku drożnego poprzez stawianie ogrodzeń, słupów bądź innych przeszkódw przejeżdżaniu i przechodzeniu, a także zasądzenia od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód wskazał, iż jest właścicielem i posiadaczem nieruchomości zabudowanej domem mieszkalnym, oznaczonej jakodziałki nr (...)położonych w obrębie(...)miastaT.. Pozwana jest natomiast właścicielkąi posiadaczką sąsiadującej z nieruchomością powodadziałki nr (...)prowadzącej odulicy (...)wT., która służy stronom jako jedyny szlak drożny do ich nieruchomości. Powód korzystał z tego szlaku od chwili nabycia nieruchomości , tj. od 1983 roku, przejeżdżając wzdłuż ogrodzenia pozwanej, graniczącego zdziałką nr (...). Jego szerokość pozwalała na swobodny przejazd samochodem osobowym bądź pojazdami służb technicznych. Sytuacja uległa zmianie na przełomie maja i czerwca 2012 roku. Wówczas pozwana zażądała od powoda usunięcia ogrodzenia pomiędzydziałkami : nr (...), co ten czynił ze względu na swój zły stan zdrowia, determinujący konieczność unikania stresów. Następnie zabroniła mu korzystania z przejazdów przezdziałkę nr (...)oraz północno – wschodnim skrajemdziałki nr (...), po czym ogrodziła całą swoją nieruchomość przęsłami betonowymi na betonowych słupkach, w taki sposób, że na całej długości zlikwidowała dotychczasowy szlak drożny doulicy (...), uniemożliwiając powodowi wyjazd zdziałek : nr (...). Powyższe działanie pozwanej było samowolne i bezprawne, nie dokonała ona bowiem wymaganego przezart. 30 ust. 1 pkt. 3 prawa budowlanegozgłoszenia budowy ogrodzenia od strony dróg. Nie można zatem uznać, iż stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem. W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenia na jej rzecz od powoda kosztów postępowania według norm przepisanych, bądź w przypadku uwzględnienia powództwa o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz pełnomocnika procesowego kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, również według norm przepisanych. W uzasadnieniu zarzuciła ona , iż to powód z własnej winy pozbawił się dojazdu do swojej nieruchomości. W 1998 roku dokupił bowiemdziałkę nr (...), a następnie ogrodził ją w sposób uniemożliwiający dojazd. Ponadto pozwana wielokrotnie zwracała mu uwagę, iż nie ma żadnego tytułu prawnego do przejeżdżania przez jej nieruchomość, wzywając jednocześnie do zaniechania naruszeń. Ten jednak nadal bezprawnie korzystał z jej własności w związku z czym wystąpiła przeciwko niemu z powództwem negatoryjnym. Poza tym wbrew twierdzeniom powoda obecnie posiada on dojazd doulicy (...)spornym szlakiem. Zmiana polega jedynie na konieczności otwarcia bramy prowadzącej do nieruchomościW. W.. Równocześnie na skutek wystąpienia przez pozwanąz powództwem o ochronę własności powód sam zaprzestał naruszenia jej prawa z obawy przed roszczeniami odszkodowawczymi. Dodatkowo ostatnim stanem posiadania jest ten, do którego doprowadziło złożenie pozwu z roszczeniem negatoryjnym oraz podjęcie przez powoda jednostronnej decyzji o rezygnacji z korzystania z dotychczasowego dojazdu poprzez rozebranie bramy wjazdowej znajdującej się na działce pozwanej. Wzniesienie spornego ogrodzenia nastąpiło już po tym fakcie i było konsekwencją istniejącego stanu faktycznego, który polegał na tym, że powód z własnej woli od kilku miesięcy korzystałz dojazdu przezdziałkę nr (...). Wyrokiem z dnia 26 czerwca 2013 roku Sąd Rejonowy w Tarnowie nakazał pozwanej , aby przywróciła poprzedni stan szlaku drożnego, prowadzącego od nieruchomości powodaF. W.stanowiącejdziałkę nr (...), obręb(...), położonej wT.w linii granicy zdziałką pozwanej nr (...), obręb(...)położonejwT.– wschodnim skrajem tej działki oraz przez sąsiedniądziałkę pozwanej nr (...)doulicy (...)wT.poprzez usunięcie ogrodzenia z przęseł betonowych na słupach , wybudowanego we wschodniej granicydziałki nr (...). Ponadto Sąd nakazał pozwanej zaniechania naruszeń powoda w korzystaniuz opisanego wyżej szlaku poprzez stawianie ogrodzeń, słupów bądź wykonywania innych przeszkód w przejeżdżaniu i przechodzeniu. Dodatkowo Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 173 zł tytułem kosztów procesu oraz przyznał od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Tarnowie na rzecz pełnomocnika pozwanej kwotę 191 zł tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Wydając powyższy wyrok Sąd Rejonowy poczynił następujące ustalenia faktyczne : PowódF. W.jest właścicielem nieruchomości składającej się zdziałek: nr (...)położonych w obrębie(...)miastaT.. Własność pozwanej stanowią natomiastdziałki : nr (...), które bezpośrednio przylegają doulicy (...). Od 1983 roku powód korzystał z dojazdu do ww. drogi publicznej szlakiem prowadzącym przezdziałkę nr (...), który oddzielony był od innych nieruchomości pozwanej ogrodzeniem wybudowanym w 1998 roku. Jednakże od 2012K. W.zaczęła domagać się od pozwanego , aby ten zaprzestał korzystania zdziałki nr (...),w wyniku czego ten rozebrał bramę wjazdową do swojej posesji, która znajdowała się na nieruchomości pozwanej. Następnie, w połowie 2012 rokuK. W.zagrodziła przejazd spornym szlakiem , stawiając na całej długości granicydziałek : nr (...)zdziałkami : nr (...)i dalej zdziałką nr (...)betonowe ogrodzenie. W stosunku do istniejącego poprzednio ogrodzenia zostało ono przesunięte o około 2 – 3 metrów. Zmiana całkowicie uniemożliwiła powodowi korzystanie z dotychczasowego przejazdu. Obecnie nie posiada on żadnej możliwości dojechania do swojej nieruchomości i aby móc się na nią dostać musi korzystać z sąsiedniej posesji, należącej doW. W., który zezwolił na to powodowi dopiero po wybudowaniu ogrodzenia przez pozwaną. Dokonując oceny prawnej Sąd wskazał, iż przewidziana w polskim systemie prawnym ochrona posesoryjna ma prowizoryczny charakter. Sąd bada bowiem jedynie ostatni stan posiadania oraz fakt jego naruszenia, nie ustala natomiast samego prawa ani dobrej wiary pozwanego (art. 478 k.p.c.). Materialnoprawnymi przesłankami roszczeniazart. 344 § 1 i § 2 k.c.są zaś samowolne naruszenie posiadania oraz dochodzenie roszczenia w ciągu roku od chwili naruszenia. Uprawniony może domagać się przywrócenia stanu poprzedniego oraz zaniechania naruszeń. Ponadto ochrona sądowa przysługuje także posiadaczowi służebności, o ile ma ona czynny charakter. Nie ma natomiast znaczenia czy jest to służebność gruntowa czy osobista. Na podstawie dokonanych ustaleń faktycznych Sąd uznał, iż powód był posiadaczem służebności gruntowej przejazdu i przechodu obciążającejdziałkę nr (...)należącą do pozwanej. Posiadanie to utracił dopiero na skutek wybudowania przezK. W.ogrodzenia oddzielającego ww. nieruchomość oddziałki nr (...). Nie zaaprobował Sąd stanowiska pozwanej, iż powód sam wyzbył się posiadania , rozbierając bramę wjazdową posadowioną na nieruchomości pozwanej. Takie działanie nie uniemożliwiało mu bowiem dalszego poruszania się spornym szlakiem, a zatem zachowywał on niezbędne dla posiadania władztwo polegające na możliwości dalszego korzystania zdziałki nr (...). Zdaniem Sądu do naruszenia posiadania doszło w sposób samowolny, wyrażający się w bezprawnym wkroczeniu w sferę władztwa posiadacza, bowiem pozwana nie legitymowała się jakimkolwiek upoważnieniem do wybudowania ogrodzenia, którew przedmiotowej sprawie stanowić mogła przede wszystkim zgoda powoda. Sąd nie przyznał również racji twierdzeniom pozwanej, wskazującym na to, iżw czasie gdy grodziła swoją działkę powód, korzystał już z dojazdu doulicy (...)przez posesjęW. W.. Z zeznań tego świadka wynika bowiem, żeF. W.zwrócił się do niego z taką prośbą dopiero , gdy całkowicie utracił możliwość poruszania siędziałką nr (...). Poza tym przejazd nieruchomościąW. W.ma charakter prowizoryczny, nie wiedzie bowiem przez nią żadna droga. Tym samym należało uznać, iż ostatnim spokojnym stanem posiadania był ten polegający na korzystaniu przez powoda zdziałki nr (...)należącej do pozwanej. Powyższe okoliczności uzasadniały - w ocenie Sądu I instancji - spełnienie wszystkich przesłanek roszczenia posesoryjnego.K. W.bowiem samowolnie naruszyła posiadanie przezF. W.służebności gruntowej, a powództwoo jego ochronę zostało wniesione do Sądu w dniu 20 czerwca 2012 roku, a zatemw terminie wskazanym wart. 344 § 2 k.c. O kosztach procesu orzeczono zgodnie zart. 98 § 1 k.p.c.W całości obciążały one pozwaną. Jednakże z uwagi, iż przyznano jej zwolnienie od kosztów, ostatecznie obowiązany będzie je ponieść Skarb Państwa. Od powyższego orzeczenia apelację wniosła pozwanaK. W., domagając się zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa oraz zasądzenia na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych za obydwie instancje. Zaskarżonemu wyrokowi pozwana zarzuciła: 1 wadliwą ocenę materiału dowodowego, a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegający na uznaniu, że ostatnim stanem posiadania w sprawie był stan, w którym powódF. W.swobodnie przejeżdżał i przechodził przez działkęK. W.o nr(...), podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż powód na skutek wezwania do zaprzestania naruszeń prawa własności pozwanej i zgłoszonego roszczenia o zapłatę za bezumowne korzystanie z nieruchomości , dobrowolnie rozebrał bramę wjazdową posadowioną nadziałce nr (...)i zaprzestał korzystania z powyższej nieruchomości, a zatem ostatnim stanem posiadania był okres, w którymK. W.samodzielnie władała powyższą nieruchomością, zaś jej prawo własności nie było naruszane, 2 wadliwą ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, skutkującą odmową uznania za wiarygodne zeznań pozwanejK. W.i obdarzeniem walorem wiarygodności w tym zakresie zeznańW. W.oraz powodaF. W., a w konsekwencji przyjęciem , iż na skutek wzniesienia przez pozwaną betonowego ogrodzenia nadziałce nr (...)doszło do naruszenia posiadania służebności przejazdui przechodu powoda, w sytuacji gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż powód na skutek własnej decyzji - w obawie przed zgłaszanymi roszczeniami pozwanej - zrezygnował z przejeżdżania przez działkę pozwanej i już kilka miesięcy wcześniej dojeżdżał do swej nieruchomości przez terendziałki nr (...), a zatem budowa ogrodzenia nie doprowadziła do naruszenia jego prawa do przejazdu, skoro już w tym czasie w ogóle go nie wykonywał. W uzasadnieniu do tego środka odwoławczego skarżąca wskazała, iż Sąd I instancji całkowicie pominął, że powód z własnej winy pozbawił się możliwości dojazdu do swojej nieruchomości. W 1998 roku dokupił bowiemdziałkę nr (...), a następnie ogrodził jąw sposób uniemożliwiający dojazd jemu oraz sąsiadom do pobliskich działek, po czym rozpoczął dojeżdżanie przez działkę pozwanej. Wbrew ustaleniom Sądu Rejonowego pozwana wielokrotnie zwracała powodowi uwagę, iż nie ma tytułu prawnego do przejeżdżania przez jej nieruchomość i domagała się zaprzestania naruszeń. Na skutek pisma z dnia 5 grudnia 2011 roku oraz powództwa negatoryjnego z dnia 5 stycznia 2012 rokuF. W.dobrowolnie zaprzestał korzystania z nieruchomości należącej do pozwanej. Tym samym ostatnim stanem posiadania był stan wykreowany działaniamiK. W., a polegający na jednostronnej decyzji powoda o rezygnacji z dotychczasowego dojazdu oraz rozebraniu bramy wjazdowej posadowionej na działce pozwanej oraz korzystaniu zdziałki nr (...). Dopiero po kilku miesiącach od zaistnienia powyższych okoliczności pozwana wybudowała ogrodzenie na swojej nieruchomości. W związkuz powyższym ustalenia, iż przejazd przez gruntW. W.nastąpił po wzniesieniu ogrodzenia są całkowicie błędne. Ponadto – w uznaniu skarżącej - wątpliwa jest wiarygodność powyższego świadka, gdyż on również chce doprowadzić do rozebrania betonowego ogrodzenia i korzystaniaz nieruchomości pozwanej w stopniu w jakim czynił to przed jego wybudowaniem. Wadliwe – zdaniem pozwanej - było również ustalenie Sądu, iż powód zmuszony był uzyskać zgodę powyższego świadka na poruszanie się po nieruchomości nr(...), skoroW. W.nie jest jej właścicielem. W odpowiedzi na apelację powódF. W.wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych. Na uzasadnienie swojego stanowiska powód podniósł, iż dobrowolne rozebranie ogrodzenia nadziałce nr (...)pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięciaw przedmiotowej sprawie , albowiem spór dotyczył wschodniej części działki pozwanej oznaczonej nr(...)idziałki nr (...), która służyła jako szlak drożny wielu osobom, przez długi czas. Do chwili wybudowania przez pozwaną na przedmiotowym szlaku ogrodzenia, posiadanie powoda nie było w żaden sposób zakłócane przez pozwaną, a powód swobodnie dojeżdżał do nieruchomości przez równoległe grunty nr(...).Z możliwości takiej nigdy nie zrezygnował, gdyż szerokość jedyniedziałki nr (...)nie pozwala na swobodny dojazd do jego posesji. Przed wzniesieniem ogrodzenia niemożliwe było więc korzystanie z innego dojazdu z przyczyn fizycznych. Wbrew twierdzeniom skarżącej, w tym okresie powód nie przejeżdżał przez częśćdziałki nr (...). Możliwość taka powstała dopiero po wybudowaniu muru i wiązała się z koniecznością uzyskania zgodyW. W.. Sąd Okręgowy rozważył, co następuje: Apelacja pozwanej jako niezasadna podlegała oddaleniu. Na wstępie należy zauważyć, iż obydwa zawarte w apelacji zarzuty dotycząw zasadzie tego samego uchybienia polegającego na niewłaściwym ustaleniu stanu ostatniego , spokojnego posiadania , które miało wynikać z nieprawidłowej oceny materiału dowodowego , tj. dowodów osobowych . Skarżąca nie wskazuje jednak na czym konkretnie polegał błąd Sądu,a w szczególności jakie zasady wiedzy, logiki bądź doświadczenia życiowego zostały naruszone. W pierwszej kolejności nie można zgodzić się z zarzutami apelacji, iż Sąd rozpoznający sprawę odmówił wiarygodności zeznaniom pozwanejK. W.. Z oceny dowodów zaprezentowanej w uzasadnieniu wyroku jasno wynika, iż również ten dowód uznano za prawdziwy. Takie stanowisko jest całkowicie prawidłowe, bowiem zeznania te korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym. Nie można natomiast podzielić twierdzeń skarżącej, gdy podaje , iż powódF. W.na skutek własnej decyzji, w obawie przed zgłaszanymi roszczeniami, dobrowolnie rozebrał bramę wjazdową usytuowaną nadziałce nr (...), po czym przez kilka miesięcy poprzedzających wybudowanie ogrodzenia dojeżdżał do własnej nieruchomości przezdziałkę nr (...). Taka okoliczność nie wynika z żadnego dowodu , w tym także z zeznań pozwanej. PozwanaK. W.wyraźnie wskazała, iż „od 1998 roku mówiła panuW., aby nie jeździł drogą odulicy (...), ale on to ignorował (…). Obecnie panW.jeździ w ten sposób, że wjeżdża odulicy (...), tak jak wjeżdżał, po czym wjeżdża przez bramkę postawioną przezW. W.i jedzie do swojej posesji, przy czym ta bramka znajduje się na działce, która jest współwłasnością panaW.. Przed zmianą ogrodzenia panW.korzystał z części mojej działki, teraz jeździ jedynie po drodze”. Całość przytoczonej wypowiedzi pozwanej jasno wskazuje, iż zmiana polegała na wybudowaniu betonowego ogrodzenia. Powyższy dowód w żaden sposób nie potwierdza więc okoliczności powołanych w apelacji , zgodnie z którymi powód po rozebraniu bramy wjazdowej, a przed wybudowaniem muru miał przez kilka miesięcy korzystać z innej drogi prowadzącej dodziałki nr (...). Zresztą sama pozwana przyznała, iż powódF. W.nie posiada obecnie możliwości dojazdu z drugiej strony działki, gdyż zbudował tam ogrodzenie. Fakt, iż powód nigdy nie korzystał z alternatywnych szlaków dojazdowych wynika także z pozostałych dowodów, a w szczególności z zeznań świadkaA. S., których apelacja nie kwestionuje. Świadek ten podał iż „F. W.przez wiele lat jeździł tą drogą do swojej posesji, trwało to przez około 25 lat. On nie miał innego dojazdu do swojej posesji. (…) w czerwcu bądź w lipcu 2012 roku paniK. W.wybudowała tam betonowe ogrodzenie, zawęziła ten przejazd i całkowicie zablokowała przejazd powodowi do swojej posesji”. Wersja przedstawiona przez tego świadka nie pozostawia wątpliwości, że przed wybudowaniem muru dojazd dodziałki nr (...)odbywał się wschodnim skrajem nieruchomości nr(...)oraz przez sąsiedniądziałkę nr (...), a powód nigdy nie wykorzystywał innych dróg prowadzących do jego posesji. Mając zatem na uwadze jednoznaczną wymowę wszystkich zeznań świadków i stron procesu Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, iż ostatni stan spokojnego posiadania służebności przejazdu i przechodu przezdziałkę nr (...)został zakłócony dopiero wybudowaniem betonowego ogrodzenia przez pozwaną. Powyższą ocenę Sąd Okręgowy podziela w całości , bowiem żaden z dowodów nie wskazuje na okoliczności przeciwne. Wobec bezzasadności zarzutów wymierzonych w podstawę faktyczną zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne przyjmuje za własne . W zaprezentowanym powyżej stanie faktycznym sprawy zostały niewątpliwie spełnione przesłanki zart. 344 k.c.do przyznania powodowi ochrony posesoryjnej . Odnosząc się do zastrzeżeń podniesionych przez samą pozwaną w piśmie procesowym z dnia 22 listopada 2013 roku wskazać trzeba , iż w uzasadnieniu SąduI instancji brak jest stwierdzenia co do przysługiwania powodowi – na nieruchomości pozwanej - ograniczonegoprawa rzeczowegow postaci służebności gruntowej przechodu i przejazdu . Sąd I instancji – z uwagi na przedmiot postępowania ( ochrona posiadania ) – wskazywał jedynie , iż powód był posiadaczem służebności , tzn. że korzystał z cudzej nieruchomości ( nieruchomości pozwanej ) w zakresie odpowiadającym treści służebności ( przejeżdżał i przechodził przez grunt pozwanej ) . Takie korzystanie stanowi posiadanie służebności ( zob.art.352 § 1 k.c.) , które podlega ochronie przewidzianej dla posiadania rzeczy ( zob.art. 352 § 2 k.c.) . Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji na podstawieart. 385 k.p.c. O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na zasadzieart. 98 § 1 k.p.c., zasądzając na rzecz powoda połowę stawki minimalnej wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika , obliczonej stosownie do§ 8 pkt 4w zw. z§ 13 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Ponadto Sąd przyznał na rzecz pełnomocnika pozwanej kwotę 95,94 zł tytułem wynagrodzenia za udzielenie pozwanej pomocy prawnej z urzęduw postępowaniu odwoławczym.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Tarnowie date: '2013-12-05' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Edward Panek - Wiesław Zachara - Mariusz Sadecki legal_bases: - art. 30 ust. 1 pkt. 3 prawa budowlanego - art. 98 § 1 k.p.c. - art. 344 § 1 i § 2 k.c. - § 13 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu recorder: sekretarz sądowy Paweł Chrabąszcz signature: I Ca 373/13 ```

150505000004006_VIII_Ka_000432_2013_Uz_2013-07-18_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VIII Ka 432/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 lipca 2013 roku Sąd Okręgowy wB.VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie: PrzewodniczącySSO Przemysław Wasilewski Protokolant Aneta Chardziejko przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej wB.Wiesławy Sawośko-Grębowskiej po rozpoznaniu w dniu 18 lipca 2013 roku sprawyD. J. oskarżonej o czyn zart. 91 § 4 i 1 k.k.s.w zb. zart. 65 § 3 i 1 k.k.s.w zb. zart. 54 § 2 i 1 k.k.s.w zw. zart. 7 § 1 k.k.s.; na skutek apelacji wniesionej przez Urząd Celny wB. od wyroku Sądu Rejonowego wB. z dnia 26 marca 2013 roku, sygnatura akt XV K 255/13 I Wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy uznając apelację za oczywiście bezzasadną; II Kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa. UZASADNIENIE D. J.została oskarżona o to, że: w dniu 15 stycznia 2013 r. przechowywała w mieszkaniu przyul. (...)w(...)towar nieoznaczony znakami akcyzy, o którym wiadomo, że został sprowadzony na terytorium kraju bez zgłoszenia celnego i przedstawienia organowi celnemu, w postaci 849 paczek papierosów różnych marek, na którym ciążą należności celne w kwocie 520 zł oraz podatkowe w łącznej kwocie 14976 zł, w tym podatek akcyzowy w kwocie 11910 zł oraz podatek od towarów i usług w kwocie 3066 zł, tj. o czyn zart. 91 § 4 i 1 k.k.s.w zb. zart. 65 § 3 i 1 k.k.s.w zb. zart. 54 § 2 i 1 k.k.s.w zw. zart. 7 § 1 k.k.s. Wyrokiem Sądu Rejonowego wB.z 26 marca 2013 r. w sprawie o sygn. akt XV K 255/13 oskarżonaD. J.została uznana za winną popełnienia zarzuconego jej czynu i za to na mocyart. 91 § 4 i 1 k.k.s.w zb. zart. 65 § 3 i 1 k.k.s.w zb. zart. 54 § 2 i 1 k.k.s.w zw. zart. 7 § 1 k.k.s.została skazana, a na mocyart. 65 § 3 k.k.s.w zw. zart. 7 § 2 k.k.s.wymierzono jej karę 40 (czterdziestu) stawek dziennych grzywny ustalając stawkę dzienną na kwotę 55 (pięćdziesięciu pięciu) złotych. Na mocyart. 30 § 2 k.k.s.,art. 31 § 6 k.k.s.orzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych zapisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr 1 pod pozycjami 1 – 8 na karcie 25 akt sprawy zarządzając ich zniszczenie. Na mocyart. 31 § 7 k.k.s.obciążono oskarżoną kosztami zniszczenia przedmiotów, co do których orzeczono przepadek. Zwolniono oskarżoną od opłaty i pozostałych kosztów sądowych. Na podstawieart. 444 k.p.k.apelację od powyższego orzeczenia wniósł Urząd Celny, zaskarżając wyrok w części dotyczącej kary grzywny. Na podstawieart. 438 pkt 4 k.p.k.wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność kary. Na podstawieart. 437 § 2 k.p.k.wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja Urzędu Celnego, jako oczywiście bezzasadna, nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Okręgowy nie podzielił sformułowanych w niej zarzutów, ani argumentacji przytoczonej na jej poparcie. Bezsprzecznym jest, czego nie kwestionuje również i skarżący, iż Sąd Rejonowy analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy, wyciągnął trafne i logiczne wnioski, co do winy oskarżonej oraz okoliczności faktycznych czynu. Apelacja Urzędu Celnego ogranicza się jedynie do zakwestionowania orzeczonej w stosunku do podsądnej kary grzywny w wysokości 40 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 55 złotych, która w ocenie skarżącego jest rażąco niewspółmierna w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości czynu. Zgodnie z istniejącą w orzecznictwie i piśmiennictwie definicją rażąca niewspółmierność zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I Instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo(wyrok Sądu Najwyższego z 14 listopada 1973 r., o sygn. III KR 254/73, opub. OSNPG 1974, Nr 3-4, poz. 51).Niewspółmierność kary zachodziłaby wówczas, gdy zastosowana w niniejszej sprawie kara, wymierzona za przypisane oskarżonemu przestępstwo, nie odzwierciedlałaby należycie stopnia społecznego niebezpieczeństwa czynu oraz nie uwzględniałaby w wystarczającej mierze celów kary (wyrok Sądu Najwyższego z 30 listopada.1990 r., o sygn. WR 363/90, opub. OSNKW 1991, Nr 7-9, poz. 39).Uznaje się również, że zarzut rażącej niewspółmierności, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieszcząca się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia czynu zabronionego, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy w odczuciu społecznym jest karą niesprawiedliwą(wyrok Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 1985 r. o sygn. V KRN 178/85, opub. OSNKW 1985, Nr 7-8, poz. 60). Zgodnie zart. 12 § 2 k.k.s.Sąd wymierza karę według swego uznania, w granicach przewidzianych przez kodeks, bacząc by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W myślart. 13 § 1 k.k.s.wymierzając karę Sąd uwzględnia w szczególności rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu zabronionego, motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków finansowych, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem czynu zabronionego i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza wyrażoną skruchę. Ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Przez stosunki majątkowe i dochody rozumie się cały majątek i wszystkie dochody posiadane przez sprawcę. Stosunki majątkowe i dochody sprawcy ocenia się uwzględniając w szczególności jego stan rodzinny i wynikające z niego obowiązki ekonomiczne oraz ogół orzekanych wobec niego dolegliwości ekonomicznych. Odnosząc powyższe teoretyczne rozważania do niniejszej sprawy należy stwierdzić, że rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu zabronionego oraz finansowego, a także okoliczności i warunki osobiste oskarżonej, w tym sposób życia przed popełnieniem czynu zabronionego nie pozwala na przypisanie mu cech szczególnej karygodności. Te okoliczności niewątpliwie wpływają na określenie społecznej szkodliwości czynu, którą można określić jako średnią. OskarżonaD. J.przyznała się do popełnia zarzucanego jej czynu i wyraziła skruchę i żal z powodu jego popełnienia. Nie należy także zapominać, że oskarżona nie była nigdy wcześniej karana, w tym za przestępstwa skarbowe (k. 31), co stanowi niewątpliwie okoliczność łagodzącą. Zgodnie z treściąart. 23 k.k.s.wymierzając karę grzywny Sąd określa liczbę stawek oraz wysokość jednej stawki, przy czym najniższa liczba stawek wynosi 10, najwyższa 720, przy czym wysokość jednej stawki dziennej nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia ani przekraczać jej czterystukrotności. Podkreślić należy, że oskarżona prowadzi ustabilizowany tryb życia i posiada trudną sytuację finansową. Jest bowiem osobą bezrobotną i pozostającą na utrzymaniu męża. W ocenie Sądu Okręgowego wymierzona przez Sąd I Instancji kara grzywny w wymiarze 40 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 55 złotych jest karą adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonej, a nadto do stopnia jej winy, która jednocześnie spełni stawiane przed nią cele zapobiegawcze i wychowawcze motywując oskarżoną do przestrzegania w przyszłości przepisów prawa. Jednocześnie stanowić będzie ona rzeczywistą dolegliwość za popełnione przez oskarżoną przestępstwo skarbowe, zapobiegając poczuciu bezkarności. Nie można tracić z pola widzenia, że istotną, dodatkową dolegliwością dla w/w, wynikającą z rozstrzygnięcia jest utrata papierosów, których przepadek Sąd orzekł. Z powyższych względów wyrok, jako słuszny, na podstawieart. 437 § 1 k.p.k.został utrzymany w zaskarżonej części mocy, zaś apelacja Urzędu Celnego uznana za bezzasadną w stopniu oczywistym. Zaskarżony wyrok nie jest dotknięty wadami, które powinny być brane przez Sąd Odwoławczy z urzędu. Na mocyart. 636 § 1 k.p.k.w zw. zart. 113 § 1 k.k.s.kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciążono Skarb Państwa.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Białymstoku date: '2013-07-18' department_name: VIII Wydział Karny Odwoławczy judges: - Przemysław Wasilewski legal_bases: - art. 91 § 4 i 1 k.k.s. - art. 438 pkt 4 k.p.k. recorder: Aneta Chardziejko signature: VIII Ka 432/13 ```

150500000000503_I_ACa_000887_2016_Uz_2017-03-24_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 887/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 marca 2017 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Krzysztof Chojnowski (spr.) Sędziowie : SA Elżbieta Borowska SA Jarosław Marek Kamiński Protokolant : Łukasz Patejuk po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2017 r. w Białymstoku na rozprawie sprawy z powództwa (...)wG. przeciwkoK. D. o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 1 lipca 2016 r. sygn. akt I C 605/16 I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że: a zasądza od pozwanegoK. D.na rzecz powoda(...)wG.kwotę 72.934,82 (siedemdziesiąt dwa tysiące dziewięćset trzydzieści cztery 82/100) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2016 r. do dnia 24 marca 2017 r., rozkładając spłatę należności na miesięczne raty w wysokości po 500 zł każda, płatne od kwietnia 2017 r. do dnia 15 każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat; b oddala powództwo w pozostałym zakresie; c odstępuje od obciążania pozwanego kosztami procesu; II oddala apelację w pozostałej części; III odstępuje od obciążania pozwanego kosztami w instancji odwoławczej. (...) Sygn. akt I ACa 887/16 UZASADNIENIE Powód(...)wG.wnosił o zasądzenie odK. D.kwoty 75.780,42 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 75.268,92 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto wniósł o zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że pozwany zawarł z(...)umowę kredytu gotówkowego. Wobec braku spłaty zadłużenia, wierzytelność wynikająca z tej umowy została sprzedana przez Bank na rzecz powoda. Pozwany w odpowiedzi na pozew nie zgodził się z wysokością żądania pozwu podnosząc, że od 2012 r. systematycznie spłaca kredyt. Wyrokiem z dnia 1 lipca 2016 r. Sąd Okręgowy w Białymstoku oddalił powództwo. Powyższe rozstrzygnięcie zapadło o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne: W dniu 3 października 2008 r. pozwany zawarł umowę kredytu gotówkowego nr(...)z(...)z siedzibą wW.na kwotę 48.480,93 zł. Na mocy § 8 umowy „jeżeli Kredytobiorca nie zapłacił w terminach określonych w umowie pełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności, Bank może wypowiedzieć umowę po uprzednim wezwaniu Kredytobiorcy do zapłaty zaległych rat lub ich część w terminie 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy. Okres wypowiedzenia wynosi 30 dni. Wezwanie do zapłaty i wypowiedzenie umowy zostanie wysłane listem poleconym na adres Kredytobiorcy”. W dniu 3 marca 2009 r. z tytułu tego kredytu został wystawiony(...)nr(...). Pismem z dnia 17 czerwca 2009 r. Bank złożył wniosek o nadanie klauzuli wykonalności na(...), który został uwzględniony postanowieniem z dnia 17 sierpnia 2009 r. Egzekucja toczyła się pod sygn. akt KM 651/10. W dniu 26 kwietnia 2011 r.(...)zawarł z powodem umowę sprzedaży wierzytelności. Zgodnie z pkt. 2.1. tejże umowy(...)sprzedał powodowi(...)i(...), a powód je kupił. Pismami z dnia 16 września 2011 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty, powiadomił o przetwarzaniu danych osobowych i zawiadomił o przelewie wierzytelności. Według wyciągu z ksiąg rachunkowych powoda na dzień 29 marca 2016 r. kwota wymagalnej wierzytelności względem pozwanego wynosiła 75.780,42 zł. W toku sprawy pozwany podnosił, iż systematycznie spłacał kredyt. Powyższe spowodowało „ograniczenie powództwa” przez powoda do kwoty 75.480,43 zł. W ocenie Sądu Okręgowego powód nie wykazał faktycznego przejścia uprawnień(...)wynikających zumowy kredytowej nr (...)na jego rzecz. Sąd ten, mając na względzie przepisy dotyczące przelewu wierzytelności (art. 509 § 1 i 2 k.c.,art. 511 k.c.) i rozkład ciężaru dowodu (art. 6 k.c.i232 k.p.c.) uznał, że z załączonej do pozwu umowy przelewu wierzytelności nie wynika, iż jej przedmiotem jest wierzytelność przysługująca względem pozwanego. Zauważył przy tym, że sama umowa nie określa szczegółowo jakie wierzytelności obejmuje, odsyłając do(...). Powód nie przedłożył jednak powyższych pakietów, a jedynie wydruki w formie tabelek, które nie wskazywały żadnego oznaczenia umowy kredytowej. Sąd zwrócił również uwagę, że zostały one podpisane przez – najprawdopodobniej – pracownika powoda, który sporządził wydruk, a nie przez strony umowy. Zatem złożone do akt informacje o wierzytelnościach będących przedmiotem umowy nie identyfikują i nie indywidualizują w sposób dostateczny przedmiotu przelewu. Nadto Sąd I instancji dostrzegł, iż powód nie przedłożył wypowiedzenia umowy kredytu wobec pozwanego, dokonanego zgodnie z § 8 umowy kredytu. To zaś warunkowało natychmiastową wymagalność całej kwoty kredytu. Na powyższe zaś nie wpłynęło nadanie klauzuli na(...)na wniosek pierwotnego wierzyciela. Sąd Okręgowy, nie widząc konieczności przeprowadzania dowodów z urzędu, ostatecznie uznał, że brak jest dostatecznych podstaw do przyjęcia, iż powód nabył w drodze umowy cesji dochodzoną wierzytelność. W konsekwencji oddalił powództwo. Apelację od tego wyroku wywiódł powód zaskarżając go w całości. Zarzucił naruszenie: - art. 233 k.p.c.polegające na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów wyrażające się w sprzecznym z zasadami logicznego wnioskowania i zasadami doświadczenia życiowego uznaniu przez Sąd I instancji, że powód nie udowodnił legitymacji czynnej do dochodzenia roszczenia, oraz że wyciąg z umowy cesji wierzytelności wraz z wyciągiem z załącznika do umowy sprzedaży wierzytelności nie stanowią dowodu na przejście wierzytelności na powoda; art. 231 k.p.c.polegające na jego niezastosowaniu i uznaniu faktu wypowiedzenia umowy o kredyt gotówkowy za nieudowodniony; art. 328 § 2 k.p.c.poprzez brak uzasadnienia podstawy faktycznej oraz przyczyn, dla których Sąd odmówił wiarygodności i mocy dowodowej wyciągowi z ksiąg rachunkowych powoda; art. 217 § 1 k.p.c.w zw. zart. 227 k.p.c.poprzez całkowite pominięcie wniosku w przedmiocie przeprowadzenia dowodu z dokumentów znajdujących się aktach postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika Sądowego w sprawie - KM 651/10; nierozpoznanie istoty sprawy. Mając powyższe na uwadze powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie zgodnie z żądaniem, zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję; ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje: Apelacja w znacznej mierze zasługuje na uwzględnienie. Sąd drugiej instancji to sąd merytoryczny, czego konsekwencją jest możliwość (konieczność) rozpoznania przezeń sprawy na nowo. Jedynym ograniczeniem jego kognicji jest wskazany w apelacji zakres zaskarżenia. Sąd drugiej instancji zatem nie tylko ma prawo, ale i obowiązek dokonania własnych ustaleń faktycznych i oceny prawnej zebranego w sprawie materiału dowodowego. Jedynie w sytuacji, gdy sąd ten podziela dokonane przez sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne, może ograniczyć się do ich zaaprobowania i przyjęcia za własne, co czyni zadość powyższemu obowiązkowi. W przedmiotowej sprawie ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Okręgowy są chybione i nie znajdują oparcia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, który też został uzupełniony na etapie postępowania apelacyjnego. Zgodzić się więc należy ze skarżącym, że czyniąc te ustalenia Sąd Okręgowy pominął szereg dowodów i okoliczności, które potwierdzały zgłoszone roszczenie. W pierwszej kolejności odnieść się należy do kwestii legitymacji czynnej powoda, który upatruje jej w zawartej z pierwotnym wierzycielem umowie cesji wierzytelności. Sąd Okręgowy uznał, że dokumenty złożone przez powoda nie dowodzą przejścia praw przysługujących wierzycielowi na rzecz powoda. Skarżący złożył do akt sprawy umowę sprzedaży wierzytelności z dnia 26 kwietnia 2011 r. zawartą z(...)wW.w postaci prawidłowo poświadczonej za zgodność kserokopii. Umowa ta jednoznacznie wskazuje strony umowy oraz jej przedmiot, którym był przelew wierzytelności oraz przeniesienie odnośnych zabezpieczeń przez Bank na rzecz powoda na warunkach określonych w umowie. Wskazano też w niej, że Bank przenosi na kupującego wierzytelności wymienione w załącznikach nr 1A i 1B. Nadto do umowy został załączony wyciąg z załącznika, w którym wskazano imię i nazwisko dłużnika oraz kwoty: kapitału, odsetek oraz kosztów naliczonych przez Bank, które to dane pozwalały w dostateczny sposób na ustalenie, czy cesja dotyczyła danej umowy, osoby oraz w jakiej kwocie wierzytelność została nabyta. Umowa ta obejmuje również zobowiązanie pozwanego, albowiem wskazane zostały w niej jego dane, a więc: imię, nazwisko, adres, numer umowy kredytowej oraz kwota na jaką opiewał kredyt (k. 70). Dane te są tożsame ze wskazywanymi przez powoda, a ich prawdziwość nie została skutecznie zakwestionowana przez pozwanego. Jakkolwiek trafnie Sąd pierwszej instancji wskazał, że w niniejszej sprawie dowód w postaci wyciągu z załącznika nr 1 do umowy sprzedaży wierzytelności nie został uwierzytelniony przez pełnomocnika występującego w sprawie, to brak ten został uzupełniony na etapie postepowania apelacyjnego. Strona powodowa załączyła do apelacji poświadczone przez pełnomocnika powoda dokumenty (k. 110-111). Potwierdzeniem zawartych w tym wyciągu informacji jest przede wszystkim złożony do akt sprawy wyciąg z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego, który również należy ocenić jako dowód potwierdzający przejście praw na mocy umowy przelewu wierzytelności na powoda (k. 3). W konsekwencji argumentacja Sądu pierwszej instancji dotycząca braku wykazania przejścia uprawnienia powoda stała się nieaktualna na obecnym etapie sprawy. W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że powód nie załączył do akt sprawy wypowiedzenia umowy kredytu bankowego zawartego przez pozwanego w dniu 10 marca 2008 r. Pamiętać należy, że niniejsza sprawa jest sprawą procesową. W związku z tym udowodnienie przejścia praw nie jest tak restrykcyjnie obwarowane jak choćby w przypadkuart. 788 k.p.c., który stanowi, że nadanie klauzuli wykonalności na rzecz lub przeciwko osobie, na którą przeszły uprawnienia lub obowiązki po powstaniu tytułu egzekucyjnego, jest możliwe dopiero po wykazaniu tych okoliczności dokumentem urzędowym lub prywatnym z podpisem urzędowo poświadczonym. Zatem już z samego faktu nadania bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności można wyprowadzić wniosek, że takie wypowiedzenie umowy kredytu nastąpiło. Podkreślić przy tym należy, że pozwany nie zaprzeczył zawarciu umowy kredytu z(...)wW., jak też jej wypowiedzeniu oraz temu, że nie dokonał spłaty zadłużenia. Nie kwestionował również, że Bank, zgodnie z umową, miał prawo dokonania cesji przysługującej mu od niego wierzytelności, oraz że toczyła się przeciwko niemu egzekucja. Co istotne, pozwany systematycznie dokonywał z spłat ciążącego na nim zadłużenia, co wynika nie tylko z zestawienia przedstawionego przez stronę powodową, ale również z twierdzeń pozwanego. Powód zarzuca również naruszenieart. 233 k.p.c.również w stosunku do dokumentu w postaci wyciągów z ksiąg rachunkowych. Sąd pierwszej instancji w zasadzie pominął rozważania w tej mierze i nie odniósł się do mocy dowodowej tego dokumentu. Ten zarzut apelacji jest jedynie po części słuszny. Niewątpliwie Sąd Okręgowy, o czym była mowa wcześniej, winien był uwzględnić ten dokument, który jest dokumentem prywatnym. Wynika bowiem z niego, że doszło do przelewu wierzytelności na rzecz powoda, oraz że z uwagi na wcześniej wymienione okoliczności należy domniemywać, iż nastąpiło wypowiedzenie umowy kredytu. Mając powyższe na uwadze uznać należy, że poprzez złożenie wyciągu z umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 26 kwietnia 2011 r., wyciągu z załącznika do umowy sprzedaży wierzytelności i pozostałych dokumentów, które to zostały poświadczonego przez pełnomocnika powoda, skarżący udowodnił przejście wierzytelności(...)na rzecz strony powodowej w rozumieniuart. 509 k.c., a zatem jego roszczenie co do zasady zasługiwało na uwzględnienie. Z przytoczonych wyżej względów nie zachodzi potrzeba analizy pozostałych zarzutów obszernie eksponowanych w apelacji powoda. Wskazać jedynie należy, że niezasadne okazały się zarzuty nierozpoznania istotny sprawy. Sąd Okręgowy nie naruszył teżart. 217 k.p.c.w zw. zart. 227 k.p.c., gdyż wbrew twierdzeniom strony powodowej dopuścił dowody z akt postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w BiałymstokuE. D.– sygn. akt K 651/10, które to zostały dołączone. Odnosząc się natomiast do wysokości dochodzonej kwoty, Sąd Apelacyjny miał na względzie prawidłowe wyliczenia powoda, które to uwzględniały bieżące spłaty zadłużenia przez pozwanego. Na poczet tego zadłużenia zaliczyć należało również dokonane przez pozwanego spłaty po wydaniu wyroku przez Sąd I instancji, co pozwany udowodnił przedstawiając na rozprawie apelacyjnej w dniu 24 marca 2017 r. potwierdzenia wpłat na rzecz powodowej spółki (wpłaty w kwotach po 170,70 zł w dniach 12 sierpnia 2016 r., 16 września 2016 r., 14 października 2016 r., 14 listopada 2016 r., 15 grudnia 2016 r., 12 stycznia 2017 r., 14 lutego 2017 r. oraz 150,70 zł w dniu 15 lipca 2016 r.; a także wpłaty w kwotach po 150 zł w dniach 14 lutego 2017 r., 12 stycznia 2017 r., 15 grudnia 2016 r., 14 listopada 2016 r., 14 października 2016 r., 14 września 2016 r., 12 sierpnia 2016 r., 15 lipca 2016 r.). Wpłaty powyższe pomniejszają należność powoda do kwoty 72.934,82 zł. Wobec złożenia stosownego wniosku przez pozwanego na rozprawie apelacyjnej Sąd Apelacyjny uznał, że w sprawie zastosowanie winien miećart. 320 k.p.c., z którego wynika między innymi, że w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Mając na względzie sytuację życiową i materialną pozwanego natychmiastowe wykonanie wyroku byłoby rażąco sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Z uwagi na niski dochód, jak też brak oszczędności, jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia przez pozwanego byłoby niemożliwe. W tej sytuacji Sąd Apelacyjny rozłożył świadczenie na raty w wysokości po 500 zł miesięcznie, co uwzględnia fakt, że powód uzyskuje z tytułu emerytury około 1.500 zł miesięcznie, zaś jego małżonkę z tytułu renty około 1.100 zł miesięcznie, są osobami w podeszłym wieku, schorowanymi. Zdaniem Sądu racjonalne gospodarowanie uzyskiwanym dochodem pozwoli im na spłatę świadczenia. Co istotne, rozłożenia świadczenia na raty powoduje, że odsetki za opóźnienie nie rosną od całej zasądzonej kwoty, a stają się wymagalne jedynie w przypadku nie uiszczenia poszczególnych rat. Zatem systematyczna realizacja ciążącego obowiązku pozwoli pozwanemu na uniknięcie dodatkowych kosztów zobowiązania. O odsetkach orzeczono na podstawieart. 482 k.c.zasądzając je od dnia wniesienia powództwa (11 kwietnia 2016 r.) do dnia wyrokowania (24 marca 2017 r.). W konsekwencji wyrok Sądu Okręgowego został zmieniony na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.w ten sposób, że żądanie powoda uwzględniono do kwoty 72.934,82 zł, oddalając powództwo w pozostałym zakresie oraz rozkładając zasądzone świadczenie na raty w sposób opisany w sentencji. Dalej idąca apelacja została oddalona na podstawieart. 385 k.p.c. Z przyczyn uzasadniających zastosowanieart. 320 k.p.c.Sąd Apelacyjny na podstawieart. 102 k.p.c.postanowił nie obciążać pozwanego kosztami procesu, gdyż obciążenie go w tak znacznym wydatkiem zniweczyłoby w rzeczywistości rozłożenie ciążącego zobowiązania na raty. (...) (...)

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Białymstoku date: '2017-03-24' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Elżbieta Borowska - Jarosław Marek Kamiński - Krzysztof Chojnowski legal_bases: - art. 509 § 1 i 2 k.c. - art. 328 § 2 k.p.c. recorder: Łukasz Patejuk signature: I ACa 887/16 ```

152505000001003_II_Ca_000099_2015_Uz_2015-05-21_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Ca 99/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ K., dnia 21 maja 2015 r. Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Wojciech Vogt (spr.) Sędziowie: SSO Marian Raszewski SSO Henryk Haak Protokolant: st. sekr. sąd. Elżbieta Wajgielt po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2015 r. w Kaliszu na rozprawie sprawy z powództwaK. O. przeciwko(...) S.A.wW. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Kępnie z dnia 12 listopada 2014r. sygn. akt I C 235/13 1 oddala apelację, 2 zasądza od pozwanego(...) S.A.wW.na rzecz powódkiK. O.kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. II Ca 99/15 UZASADNIENIE PowódkaK. S.w pozwie skierowanym przeciwko pozwanemu(...) S.A.wW.żądała zasądzenia na swoją rzecz kwoty 11000 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 15 stycznia 2013 roku tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę związaną ze skutkami wypadku z dnia 24 listopada 2012 roku. W piśmie z dnia 23 października 2013 roku powódka rozszerzyła żądanie o kwotę 1600 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 11 czerwca 2013 roku stanowiącą zwrot kosztów jej leczenia urazów powypadkowych. Tytułem zadośćuczynienia pozwany wypłacił powódce kwotę 1800 złotych. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa podnosząc, iż wypłacona przez niego kwota zadośćuczynienia jest odpowiednia do rozmiaru krzywdy, a dochodzona pozwem kwota jest wygórowana. Pozwany nie wypowiedział się co do oceny zasadności żądania dodatkowego odszkodowania. Sąd Rejonowy w Kępniewyrokiem z dnia 12 listopada 2014 r. zasądził od pozwanego(...) S.A.wW.na rzecz powódkiK. O.kwotę 12.600 zł z ustawowymi odsetkami co do kwoty 11.000 zł od 15 stycznia 2013 r., a co do kwoty 1600 zł od 11 lipca 2013 r. i orzekł o kosztach postępowania. Apelacjęod tego rozstrzygnięcia złożyłpozwany zaskarżając wyrok w części, a mianowicie: ⚫ w zakresie pkt. 1 co do kwoty 6400 zł z odsetkami: - od kwoty 488 zł od dnia 15 stycznia 2013 r., - od kwoty 1600 zł od dnia 11 lipca 2013 r. oraz co do odsetek od pozostałej kwoty za okres poprzedzający wyrokowanie, ⚫ w zakresie punktu 2 i 3. Zarzucił: ⚫ obrazęart. 233 § 1 k.p.c.poprzez brak wszechstronnej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego; obrazęart. 444 § 1 k.c.w zw. zart. 354 § 2 k.c.poprzez zasądzenie na rzecz powódki odszkodowania z tytułu kosztów leczenia i rehabilitacji, choć wydatki te nie były celowe; obrazęart. 445 § 1 k.c.w zw. zart. 444 § 1 k.c.poprzez przyznanie na rzecz powódki zadośćuczynienia w wysokości rażąco zawyżonej i nieodpowiedniej w świetle rozmiaru jej krzywdy i kryteriów określania tego świadczenia; obrazęart. 481 § 1 k.c.w zw. zart. 445 § 1 k.c.poprzez zasądzenie odsetek ustawowych od kwoty zadośćuczynienia za okres poprzedzający wyrokowanie. W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i oddalenie powództwa w tym zakresie. Powódka wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne i rozważania dokonane przez Sąd Rejonowy i uznaje je za własne. W takiej sytuacji gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia, nie musi ich powtarzać (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sadu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1935 r., C III 680/34. Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14 lutego 1938 r.., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z dnia 19 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., I CSK 147/05). Sąd Rejonowy zasądzając na rzecz powódki odszkodowanie z tytułu kosztów leczenia i rehabilitacji nie naruszył prawa materialnego, w szczególnościart. 444 § 1 k.c.w zw. zart. 354 § 2 k.c.Sąd prawidłowo ustalił, że w ramach leczenia skutków wypadku z dnia 24 listopada 2012 r. powódka otrzymała skierowanie na badanie specjalistyczne w poradni chirurgicznej i nieurologicznej oraz na zabiegi fizjoterapeutyczne. Nie może więc ulegać wątpliwości, że zabiegi te były konieczne i celowe i powódka miała prawo podjąć je w terminie, w którym zabiegi te były najbardziej skuteczne, a takich terminów nie gwarantowało leczenie w ramach NFZ. Sąd Rejonowy również prawidłowo ocenił, że stosownym zadośćuczynieniem dla powódki – uwzględniając zakres krzywdy, której doznała i jej trwałości – jest kwota 12.800 zł. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że obrażenia doznane przez powódkę w wypadku spowodowały u niej 5% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Obrażenia jakich doznała powódka mogą również w przyszłości powodować wtórne zmiany zwyrodnieniowe w narządzie ruchu. Również cierpienia powódki nasilone w stopniu umiarkowanym przez okres około 4 tygodnie , a następnie w stopniu lekkim przez około 3-4 miesiące miały wpływ na wysokość zasądzonego zadośćuczynienia. Zasądzona przez Sąd kwota jest kwotą umiarkowaną i nie można twierdzić, że zasądzenie jej narusza przepisy prawa materialnego. Ocena dokonana przez apelującego jest ocena subiektywną dokonana z uwagi na własny interes procesowy. Zupełnie niezrozumiały jest zarzut dotyczący terminu początkowego należnych powodowi odsetek. Skarżący podnosi, że odsetki powinny być zasądzone od chwili wyrokowania. Zart. 481 k.c.wyraźnie wynika, że odsetki należą się za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego. Nie ulega wątpliwości, że wyrok zasądzający zadośćuczynienie jest wyrokiem deklaratoryjnym (por. orzeczenie Sądu Najwyższego II CSK 595/13, Lex 1504837). W wyroku z dnia 18 września 1970 r. Sąd Najwyższy podkreślił, że z charakteru świadczenia w postaci zadośćuczynienia, którego wysokość zależna jest od oceny rozmiaru doznanej krzywdy , ze swojej istoty trudno wymiernej i zależnej od szeregu okoliczności związanych z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia wynika, że obowiązek jego niezwłocznego spełnienia powstaje po wezwaniu dłużnika (II PR 257/70, OSN C 1971, z.6, poz. 103). Jest to moment wymagalności świadczenia, które zresztą powstało wcześniej, bo w momencie wyrządzenia szkody. Zobowiązany niespełniając świadczenia w tym terminie dopuszcza się opóźnienia, za które należą się odsetki ustawowe. Sąd Okręgowy nie podziela poglądu, że w takiej sytuacji odsetki należą się od chwili wyrokowania. Obowiązek zapłaty zadośćuczynienia powstał w chwili wyrządzenia szkody, a opóźnienie w spełnieniu świadczenia od momentu wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia. W literaturze broniony jest pogląd mocniejszy, mówi się mianowicie że w wypadku czynu niedozwolonego zobowiązanie dłużnika powinno być spełnione niezwłocznie, a wynika to z właściwości zobowiązania ( por. Marcin Lemkowski,Odsetki cywilnoprawne, Warszawa 2007.s, 271 – wówczas odsetki byłyby liczona od dnia szkody). Także ustalenie wartości szkody według cen z chwili wyrokowania nie uzasadnia zasądzenia odsetek od dnia wyrokowania. Takie podejście pomija zupełnie fakt, że przez pewien czas osoba odpowiedzialna już opóźniała się ze spełnieniem świadczenia odszkodowawczego, być może w innej wysokości – ustalonej według daty wyrządzenia szkody. W niniejszej sprawie nie zostało wykazane aby zadośćuczynienie należne powódce w chwili wyrządzenia szkody miało być niższe niż w chwili wyrokowania. Mając na uwadze powyższe okoliczności należało, zgodnie zart. 385 k.p.c., orzec jak w sentencji. O kosztach orzeczono zgodnie zart. 98 k.p.c.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Kaliszu date: '2015-05-21' department_name: II Wydział Cywilny judges: - Marian Raszewski - Henryk Haak - Wojciech Vogt legal_bases: - art. 233 § 1 k.p.c. - art. 444 § 1 k.c. recorder: st. sekr. sąd. Elżbieta Wajgielt signature: II Ca 99/15 ```

150510000000503_I_Ca_000101_2014_Uz_2014-06-12_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I Ca 101/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 czerwca 2014 r. Sąd Okręgowy w Łomży I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSO Włodzimierz Wójcicki (spr.) Sędziowie: SSO Eugeniusz Dąbrowski SSO Andrzej Kordowski Protokolant: Katarzyna Milewska po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2014r. na rozprawie sprawy z powództwaS. B. przeciwkoTowarzystwu (...) S.A.wW. o zapłatę na skutek apelacjiTowarzystwa (...) S.A.wW. od wyroku Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 27 lutego 2014r. sygn. akt I C 518/12 I apelację oddala; II zasądza odTowarzystwa (...) S.AwW.na rzeczS. B.kwotę 1800 złotych tytułem kosztów za drugą instancję. Sygn. akt I Ca 101/14 UZASADNIENIE W złożonym pozwie powódkaS. B.wniosła o zasądzenie na jej rzecz odTowarzystwa (...) S.A.z siedzibą wW.kwoty 56 000 zł tytułem dalszej części zadośćuczynienia oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu według przedłożonego przez powódkę spisu kosztów. W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że 17 stycznia 2004 roku w miejscowościB.doszło do wypadku, w którym poszkodowani zostali powódka oraz jej ojciec. Sprawca wypadku ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przez pozwanego. PozwanyTowarzystwo (...) S.A.z siedzibą wW.w złożonej odpowiedzi na pozew wniosło o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Wskazało przy tym w uzasadnieniu złożonego pisma, że przyznało powódce tytułem zadośćuczynienia łączną kwotę 24 000 zł. Kwota ta został wypłacona w 2005 roku, co nie pozostaje bez znaczenia dla oceny jej siły nabywczej w tamtym okresie, a w związku z tym relacji wartości tej kwoty do przesłanki wynikającej z treściart. 445 kc. Wyrokiem z 27 lutego 2014 roku, sygn. akt I C 518/12 Sąd Rejonowy w Łomży I Wydział Cywilny zasądził od pozwanegoTowarzystwa (...) S.A.z siedzibą wW.na rzecz powódkiS. B.56 000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od 27.02.2014 roku do dnia zapłaty oraz kwotą 5 714,44 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, jak też nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łomży kwotę 2 980,87 zł tytułem zwrotu wydatków. Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 17 stycznia 2004 r. miał miejsce wypadek samochodowy w okolicy miejscowościB., w następstwie którego doszło do zaistnienia szkody na osobie powódki. W chwili zdarzenia powódka jechała samochodem markiP.nr rej. (...)jako pasażer wraz ze swym ojcem, który poniósł śmierć na skutek odniesionych obrażeń. Powódka przyjęta została na Oddział Anestezjologii i Intensywnej Terapii, a następnie na Oddział Chirurgiczny szpitala wS., gdzie przebywała do 23 stycznia 2004 r. Była nieprzytomna. Stwierdzono u powódki poważne obrażenia czaszkowo - mózgowe w postaci stłuczenia mózgu, złamania kości twarzoczaszki i podstawy czaszki z płynotokiem. W okresie od 26 stycznia do 16 lutego 2004 r. przebywała wKlinice (...)wW., gdzie została przyjęta w celu operacyjnego zaopatrzenia płynotoku nosowego. Podczas pobytu powódki w domu z uwagi na jej niesamodzielność, opiekę nad nią sprawowała jej matka, zaś pielęgniarka z przychodni zdrowia pomagała przy zmianie opatrunków oraz podawaniu leków. W dniu 21 stycznia 2005 r. powódka przeszła zabieg septoplastyki i konchoplastyki małżowin nosowych dolnych obustronnie. Powódka ma obecnie 28 lat. W chwili zaistnienia wypadku samochodowego była uczennicą 2 klasy technikum. Z zawodu jest fryzjerką. Obecnie pracuje przy pracach sezonowych weW., zrywa jabłka. Próbowała pracować w wyuczonym zawodzie fryzjerki, jednak z uwagi na nawracające nagłe zawroty głowy, nie jest w stanie wykonywać tej pracy. Przed wypadkiem powódka była osobą sprawną fizycznie. Dolegliwości bólowe u powódki związane z przebytym urazem były bardzo duże i znacznie nasilone przez okres 2 tygodni, po czym stopniowo ustępowały przez okres miesiąca. Nadto, powódka na skutek wypadku utraciła zmysł węchu oraz zakłócony został poważnie zmysł smaku. Trwałym widocznym saldem po wypadku, jest blizna o długości 10 cm na lewej nodze wzdłuż uda. która jest wynikiem przeszczepu skóry, na czole posiada widoczne wgłębienie w kości czaszki, utraciła kostkę na nosie pomiędzy oczami. Powrót powódki do stanu zdrowia sprzed wypadku nie jest możliwy, uszczerbek na jej zdrowiu ma charakter trwały. Nie może zapomnieć o wypadku, o stracie ojca. Negatywne i przykre emocje są ciągle żywe. Pozwany dobrowolnie wypłacił na rzecz powódki tytułem zadośćuczynienia łączną kwotę 24 000 zł. Odmówił zaspokojenia jej pozostałych roszczeń. Sąd Rejonowy zważył, że adekwatne do rozmiaru doznanych cierpień przez powódkę będzie przyznanie jej tytułem zadośćuczynienia łącznej kwoty 80 000 zł. Z tego powodu, że pozwane Towarzystwo wypłaciło już wcześniej powódce tytułem zadośćuczynienia kwotę 24 000 zł Sąd zasądził na jej rzecz tytułem zadośćuczynienia żądaną kwotę 56 000 zł. Sąd ustalając wysokość zadośćuczynienia należnego powódce miał przede wszystkim na względzie stopień natężenia doznanej krzywdy, tj. rodzaj, charakter, długotrwałość cierpień fizycznych, ich intensywność, długotrwałość leczenia, wiek powódki, poczucie bezradności, bezsilności, na które uskarżała się powódka, a także stopień uszczerbku na zdrowiu ustalony na 10% w zakresie uszkodzenia struktur kostnych czaszki i konieczności operacji oraz na 20% w zakresie urazu twarzoczaszki. W chwili wypadku powódka była osobą bardzo młodą. Miała 18 lat. Nie podjęła jeszcze pracy zawodowej, a skutki wypadku powodują, że takiej pracy wykonywać nie może. Stopień cierpień fizycznych i psychicznych powódki również należy uznać za dość znaczny, przy czym z różną intensywnością trwają one do dnia dzisiejszego (brak węchu i zaburzenia smaku mają charakter trwały, bóle i zawroty głowy). Powyższy wyrok Sądu I instancji w złożonej apelacji w całości zaskarżył pozwanyTowarzystwo (...) S.A.wW., w której zarzucił mu między innymi naruszenie prawa procesowego, tj.art. 233 k.p.c.oraz naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnięart. 445 k.c.Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie powództwa oraz o zmianę rozstrzygnięcia o kosztach procesu poprzez przyznanie ich na rzecz pozwanego, a także o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą. W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o oddalenie apelacji w całości oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja pozwanego jako bezzasadna podlegała oddaleniu w całości. Sąd Okręgowy w całości podzielił ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i przyjął je za własne. Na wstępie zaznaczyć trzeba, że skutki zdarzenia, w jakim niestety powódka uczestniczyła, mogły być dużo poważniejsze niż rzeczywiście zaistniałe. Życie swoje zawdzięcza ona przygotowaniu personelu medycznego, który szybko i właściwie zadziałał na miejscu wypadku, a także po przewiezieniu jej do szpitala wS., jak również swojemu młodemu i silnemu organizmowi, miała bowiem wówczas 18 lat. Obrażenia jakich powódka doznała 17 stycznia 2004 r. były bardzo poważne, umiejscowione przede wszystkim w okolicach głowy, zagrażające bezpośrednio mózgowi, który jest bardzo ważnym narządem dla funkcjonowania całego organizmu człowieka. Obecnie uszczerbek na zdrowiu jakiego doznała powódka w wyniku tego zdarzenia oceniany jest na poziomie 10% w zakresie uszkodzenia struktur kostnych czaszki i konieczności operacji oraz na 20% w zakresie urazu twarzoczaszki, co przyjął Sąd Rejonowy, a Sąd Okręgowy to stanowisko w zupełności podziela. Niewątpliwym w ocenie Sądu II instancji jest, że powódka odczuwała długotrwały ból o wysokim nasileniu, czego w sposób rzeczywisty nie oddadzą ustalenia zawarte w sporządzonych w sprawie opiniach biegłych. Ponadto, doświadczenie życiowe wskazuje, że nawet jeżeli dolegliwości bólowe odczuwane przez powódkę po upływie około 9 lat od wypadku zmniejszyły się, to kiedy wejdzie ona w wiek bardziej dojrzały, zacznie ponownie coraz bardziej odczuwać skutki tego tragicznego zdarzenia. Poza tym, ma ona trwałe ślady po przebytych urazach m. in. w okolicy twarzowej głowy, co szczególnie dla kobiety jest bardzo istotnie i przykre. Celem zadośćuczynienia pieniężnego jest złagodzenie cierpień fizycznych i psychicznych – dlatego zadośćuczynienie obejmuje wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które wystąpią w przyszłości. Dlatego w orzecznictwie przyjęto, że zadośćuczynienie winno mieć charakter całościowy i obejmować zarówno cierpienia fizyczne i psychiczne już doznane, czas ich trwania, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości, a więc prognozy na przyszłość (wyrok SN z dnia 18 maja 2004 r., IV CK 357/03, LEX nr 584206). Zdaniem Sądu Okręgowego, wypłacona tytułem zadośćuczynienia przez pozwanego w 2005 roku na rzecz powódki kwota 24 000 zł, już wówczas nie była adekwatna w stosunku do doznanych przez nią cierpień. Sąd Rejonowy zasądzając swoim wyrokiem dodatkowo na rzecz powódki kwotę 56 000 zł uznał, że łączna kwota 80 000 zł tytułem zadośćuczynienia będzie kwotą adekwatną. Sąd Okręgowy podziela to stanowisko, ponieważ rozstrzygnięcie Sądu I instancji w całości uwzględniło wniosek strony powodowej w zakresie kwoty głównej. Jednakże, Sąd II instancji powziął wątpliwość, czy w kontekście okoliczności zaistniałego wypadku i cierpień jakich doznała powódka przez długi okres czasu, jest to na pewno kwota adekwatna. Nadto, nie może stanowić zarzutu apelacji okoliczność, że dzięki temu, iż powódka podjęła proces leczenia, co przyniosło konkretne efekty, ukończyła szkołę, radzi sobie i funkcjonuje w codziennym życiu, wyjeżdżając chociażby w celach zarobkowych zagranicę. Dla pozwanego, jako towarzystwa ubezpieczeniowego, z takiej aktywnej postawy osób poszkodowanych, jaką reprezentuje powódka, wynika jedynie wymierna korzyść w postaci braku konieczności wypłacania rent, czy też innych świadczeń. Powódka stara się wieść normalne życie i podejmuje w tym celu wszelkie możliwe działania, co zasługuje na pełną aprobatę. Sąd Okręgowy ocenił wszystkie argumenty, którymi kierował się Sąd I instancji przy wydawaniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, zebrany w sprawie materiał dowodowy, okoliczności zdarzenia, którego uczestniczką była powódka, jak też rozmiar jej cierpień, w rezultacie czego podzielił w zupełności stanowisko Sądu Rejonowego. W tej sytuacji podnoszony w złożonej apelacji zarzut naruszenia prawa procesowego, tj.art. 233 k.p.c.poprzez naruszenie granic swobodnej oceny dowodów w wyniku błędnego ustalenia stopnia uszczerbku na zdrowiu, nie może odnieść skutku, o który wnosiła w złożonej apelacji strona pozwana. Naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie można upatrywać w takiej ocenie materiału dowodowego, która jest logiczna, zgodna ze wskazaniami doświadczenia życiowego, poziomem aktualnej wiedzy w danej dziedzinie oraz została dokonana w sposób wszechstronny (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 12.09.2013 r. sygn. akt III AUa 49/13. LEX nr 1381352). Sąd Okręgowy nie podzielił również pozostałych zarzutów i twierdzeń zawartych w apelacji. Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawieart. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy zasądził od pozwanegoTowarzystwa (...) S.A.wW.na rzeczS. B.kwotę 1800 złotych tytułem kosztów za drugą instancję (koszty zastępstwa procesowego) na podstawieart. 98 § 1 i § 4 k.p.c.oraz§ 6 pkt 6w zw. z§ 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(T. j. Dz. U. z 2013 r. poz. 490).

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łomży date: '2014-06-12' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Włodzimierz Wójcicki - Andrzej Kordowski - Eugeniusz Dąbrowski legal_bases: - art. 445 k.c. - art. 98 § 1 i § 4 k.p.c. - § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: Katarzyna Milewska signature: I Ca 101/14 ```

154010000003027_VI_GC_000165_2015_Uz_2015-10-19_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI GC 165/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 października 2015 r. Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy w składzie następującym: Przewodniczący: del. SSR Marta Zalewska Protokolant: inspektor Agnieszka Chmiel po rozpoznaniu w dniu 19 października 2015 r. w Rzeszowie na rozprawie sprawy z powództwa: Syndyka Masy UpadłościZakładów (...) Spółka z o.o.Spółka komandytowa wJ. przeciwko :R. Ż.wspólnikowiZakładów (...) Spółka z o.o.Spółka komandytowa wJ. o zapłatę I. zasądza od pozwanegoR. Ż., wspólnikaZakładów (...) Spółka z o.o.Spółka komandytowa wJ.na rzecz powoda Syndyka Masy UpadłościZakładów (...) Spółka z o.o.Spółka komandytowa wJ.kwotę 210.500,00 zł ( dwieście dziesięć tysięcy pięćset złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 30 stycznia 2015r. do dnia zapłaty, II. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.200 zł ( siedem tysięcy dwieście złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego, III. nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Rzeszowie kwotę 10.525,00 zł ( dziesięć tysięcy pięćset dwadzieścia pięć złotych) tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony ustawowo, IV. wyrokowi w pkt I co do kwoty 75.500 zł ( siedemdziesiąt pięć tysięcy pięćset złotych) nadaje rygor natychmiastowej wykonalności. UZASADNIENIE Powód Syndyk Masy UpadłościZakładów (...)sp. o.o. sp. k wJ.wniósł o zasądzenie od pozwanegoR. Ż.wspólnikaZakładów (...)’ sp. o.o. sp. k. w upadłości likwidacyjnej na swoją rzecz kwoty 210 500 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 30 stycznia 2015 r. i kosztami postępowania. W uzasadnieniu pozwu wskazał na nieoprocentowane umowy pożyczki, a to: - kwoty 200 000 zł. z dnia 21 lutego 2013 r. zawartą przez poprzedniczkę prawną będącą spółką jawną(...)sp. o.o. sp.k. i pozwanego będącego jej wspólnikiem, - kwoty 50 000 zł. z dnia 31 sierpnia 2013 r. zawartą przezZakłady (...)sp. o.o. sp. k wJ.i pozwanego będącego jej wspólnikiem, - na kwotę 135 000 zł. z dnia 23 listopada 2013 r. przezZakłady (...)sp. o.o. sp. k wJ.i pozwanego będącego jej wspólnikiem. Upadły zwrócił pozwanemu tytułem pożyczek łącznie kwotę 210 500 zł. w terminach i datach wskazanych w pozwie. W dniu 29 maja 2014 r.Zakłady (...)sp. o.o. sp. k wJ.złożyły wniosek o ogłoszenie upadłości, która została ogłoszona w dniu 27 sierpnia 2014 r. Syndyk wezwał pozwanego do zwrotu wypłaconych kwot, jako że zwrot pożyczki nastąpił w przeciągu sześciu miesięcy przed ogłoszeniem upadłości, pozwany nie kwestionował kwoty jako zwrotu udzielonych pożyczek. Syndyk uzasadniając roszczenie powołał się na przepisart. 128 ust. 2w zw. zart. 134 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. prawo upadłościowe i naprawcze/dalejpuin/ i na zwrot pożyczki jako odpłatną czynność prawną. W przedmiocie odsetek powód wskazał na bezskuteczny upływ terminu do zapłaty wyznaczony w wezwaniu. W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w części, a to w zakresie co do kwoty 135 000 zł, w pozostałej części, tj. co do kwoty 75 500 zł. uznał powództwo. W uzasadnieniu pozwany przyznał wypłatę kwoty 210 500 zł. , która jednak tylko w części stanowić miała zwrot pożyczki. Kwota 135 000 zł. była bowiem zapłatą za samochód sprzedany przez żonę pozwanegoJ. N., właścicielowiK.-M.sp. o.o., w stosunku do której to spółki upadły zobowiązany był do zapłaty kwoty 28 000 zł. tytułem odsetek. Firma miała odstąpić od żądania odsetek w zamian za zaoferowanie przez żonę pozwanego samochodu do sprzedaży. Zapłata za samochód miała nastąpić bezgotówkowo:K.-(...)miał dostarczyć obecnemu upadłemu towar na kwotę 135 000 zł. z upoważnieniem do wypłaty tej kwoty pozwanemu, w imieniu swej żony. Na tytułach kasowych błędnie podano „zwrot pożyczki” jako że kwota ta pobrana przez pozwanego stanowi równowartość samochodu. Pozwany zaprzeczył, jakoby pismem z dnia 23.01.15r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie do zapłaty uznał wobec powoda, iż sporna kwota została mu wypłacona tytułem pożyczek. W odpowiedzi powód w piśmie datowanym na dzień 27 lipca 2015 r. podtrzymał żądanie pozwu. Wskazał na sprzeczności wewnętrzne odpowiedzi na pozew oraz powoływanie dowodów z zeznań świadków wyłącznie celem przewlekania postępowania oraz przeciwko dokumentom.Firma (...)sp. o.o. nie figuruje w dokumentach księgowych upadłego, co wskazuje na rzekomość kontaktów, w ramach których miało być dokonane rozliczenie. Zaprzeczył, aby miała miejsce dostawa towaru, o której mowa w odpowiedzi na pozew. Twierdzenia pozwanego, zdaniem powoda, zostały powołane wyłącznie jako taktyka procesowa mająca na celu jego przewlekłość. Podniósł, że pozwany nie sprecyzował, których dowodów wypłaty miałaby dotyczyć pomyłka. Zarządzeniem z dnia 19 sierpnia 2015 r. zwrócono pismo procesowe pozwanego z dnia 17 sierpnia 2015 r. na podstawieart. 207 § 7 kpcw zw. z§ 3 kpc, jako że pismo to zawierało, wbrew treści art.Art. 207 § 3 zd. 2in fine, nie tylko nowe wnioski dowodowe, lecz i nowe twierdzenia. W kolejnym piśmie procesowym z daty 1 września 2015 r. pozwany złożył już tylko wnioski dowodowe z dokumentów i zeznań świadków. Na rozprawie w dniu 19 października 2015 r. powód wniósł jak w pozwie, pozwany jak w odpowiedzi na pozew. Pozwany przyznał fakt i treść zawarcia umów pożyczek, jak też datę ogłoszenia upadłości oraz fakt przekształcenia spółki jawnej w spółkę z o.o. spółkę komandytową, przymiot pozwanego jako wspólnika upadłego, terminy i kwoty wypłat na rzecz pożyczkobiorcy. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2014 r. Sąd Rejonowy wK.ogłosił upadłość(...) Zakładów (...)sp..o. sp. komandytowa wyznaczając syndyka. Wniosek o upadłość złożono w dniu 29 maja 2014 r.Zakłady (...) sp. z o.o.sp. komandytowa powstały z przekształcenia zespółki jawnej Zakładów (...).Ż.,W. K.sp. j. Wspólnikiem tak spółki jawnej, jak i jej następcy prawnego był pozwanyR. Ż.. /powyższe okoliczności zostały uznane za bezsporne i jako takie nie wymagały dowodzenia w myślart. 229 kpc/ R. Ż.w dacie od 19 kwietnia 2013 r. pełnił rolę prezesa zarządu komplementariusza w/w spółki, który uprawniony był do jej reprezentacji. Dowody: Odpis pełny(...) sp. z o.o.sp. komandytowa k. 6-10, W okresie poprzedzającym ogłoszenie upadłościR. Ż.jako pożyczkodawca zawarł najpierw z poprzednikiem prawnym upadłego spółką jawną - jedną i następnie z upadłym dwie umowy pożyczki, jako pożyczkobiorcami, a to kolejno: - w dniu 21 lutego 2013 r. na kwotę 200 000 zł. z datą zwrotu 31 grudnia 2013 r. /umowa zawarta zespółką jawną Zakłady (...).Ż.,W. K.sp. j. /, - w dniu 31 sierpnia 2013 r. na kwotę 50 000 zł. z datą zwrotu 31 grudnia 2013 r. , - w dniu 28 listopada 2013 r. na kwotę 135 000 zł. z datą zwrotu 31 marca 2014r. /powyższe okoliczności zostały uznane za bezsporne i jako takie nie wymagały dowodzenia w myślart. 229 kpc/ Pozwany otrzymał wypłaty tytułem zwrotu w/w pożyczek w datach: - 6 lutego 2014 r. w wysokości 83 500 zł., - 25 lutego 2014 r. w wysokości 28 000 zł. - 14 marca 2014 r. w wysokości 25 000 zł., - 14 marca 2014 r. w wysokości 20 000 zł., - 14 marca 2014 r. w wysokości 20 000 zł., - 14 marca 2014 w wysokości 34 000 zł., Każda wypłata była potwierdzona dowodem wypłaty. W dowodach wypłaty każdorazowo wskazano osobę, na której rzecz jej dokonano jakoR. Ż.oraz tytułu wypłaty „zwrot pożyczki dla zakładu”. Dodowy: dowód wypłaty z dnia 6.0.202014 r. k. 14, dowód wypłaty z dnia 25.02.2014 r. k. 15, dowody wypłaty z dnia 14.03.2014 r. k. 16-19, Pozwany pismem z dnia 23 stycznia 2015 r. w odpowiedzi na wezwanie syndyka do zapłaty kwoty 210 500 zł. tytułem zwrotu otrzymanych kwot z dnia 8.01.2015r., otrzymane przez pozwanego w dniu 13.01.15r., nie kwestionował tytułu, z jakiego żądano od niego zwrotu kwot, a to jako zwrotu udzielonych uprzednio przez pozwanego spółce pożyczek. Dowody: pismo pozwanego z dnia 23.01.2015 r. k. 22, Umową nazwaną „Umowa kupna –sprzedaży” z dnia 4 grudnia 2013 r. sprzedającyK. Ż., żona pozwanego orazJ. N.jako kupujący dokonali sprzedaży samochoduM. (...)nr. rej. (...). W umowie w jej § 4 stwierdzono, iż sprzedający przenosi na rzecz kupującego własność samochodu za kwotę 135 000 zł., sprzedający kwituje zaś otrzymanie ceny.J. N.prowadził działalność gospodarczą podfirmą (...). Dowody: umowa z dnia 4.12.2013 r. k. 45, zaświadczenie o wpisie z CEIDG k. 66, Sąd ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o powołane powyżej dowody z dokumentów, których treść i autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu, oddalając przy tym wniosku dowodowe z osobowych źródeł dowodowych jako zawnioskowanych przeciwko osnowie dokumentu, o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Powód wywiódł swe roszczenie o zapłatę spornej kwoty w oparciu oart. 128 puin, zgodnie z którego ust. 1Czynności prawne odpłatnedokonane przez upadłego w terminiesześciu miesięcyprzeddniem złożenia wnioskuo ogłoszenie upadłości z małżonkiem, krewnym lub powinowatym w linii prostej, krewnym lub powinowatym w linii bocznej do drugiego stopnia włącznie albo z przysposobionym lub przysposabiającymsą bezskuteczne w stosunku do masy upadłości. Stosownie zaś do ust. 2 powołanego przepisuprzepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do czynności upadłego, będącego spółką lubosobą prawną, dokonanej z jej wspólnikami,ich reprezentantami lub ich małżonkami, jak również ze spółkami powiązanymi, ich wspólnikami, reprezentantami lub małżonkami tych osób.Przepis ten ma na celu ochronę przyszłej masy upadłości i jej wierzycieli przed jej uszczupleniem poprzez wybiórczą spłatę zobowiązań wobec osób bliskich. Czynności prawne odpłatne dokonane przez upadłego z osobami, z którymi łączy go stosunek szczególnego rodzaju, uznane są przez ustawodawcę za bezskuteczne względem masy upadłości, jeżeli dokonano ich w terminie sześciu miesięcy przed dniem złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości. Sąd miał przy tym na uwadze, iż w najnowszym orzecznictwie pojęcie "czynność prawna"jest wykładana szerokoi obejmuje nie tylko oświadczenia woli stron zmierzające do wykreowania danego stosunku prawnego, ale idziałania następcze w postaci wykonania zobowiązania wynikającego z takiego stosunku(np. spłata długu). Spłata długu, dokonana na pół roku przed złożeniem wniosku o upadłość, na rzecz osób bliskich i osób prawnych powiązanych z dłużnikiem kapitałowo lub osobowo jest na podstawieart. 128 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze(t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 1112 ze zm.) czynnością prawną bezskuteczną wobec masy upadłości także wtedy, gdy dług ten wynikał z umowy zawartej wcześniej. Dla przyszłej masy upadłości i jej wierzycieli wybiórcza spłata, w okresie ochronnym, na rzecz osób bliskich lub powiązanych kapitałowo, wcześniej powstałych zobowiązań pieniężnych, mogłaby mieć znacznie dotkliwsze skutki, niż zawarcie w tym czasie z takimi osobami odpłatnych umów. Nie ma więc racjonalnych powodów, aby objąć działaniem wymienionego przepisu jedynie drugą czynność prawną, a pierwszą nie/wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z 2013-11-14, IV CSK 157/13/.Jako odpłatną czynność prawną uznaje się na tle powołanego przepisu spłatę zaciągniętej uprzednio pożyczki przez spółkę na rzecz małżonka wspólnika i prezesa zarządu/ wyr. SN z 24.5.2012 r., II CSK 546/11, OSNC 2013, Nr 2, poz. 24/.W rozważaniach Sąd Najwyższy , który to pogląd podziela sąd orzekający w sprawie, przyjął, że, „czynnością prawną jest zdarzenie, w skład którego wchodzi przynajmniej jedno oświadczenie woli zmierzające do ustanowienia, zmiany lub zniesienia stosunku prawnego, a więc świadome i celowe zachowanie określonej osoby zmierzające do osiągnięcia wskazanych wyżej skutków cywilnoprawnych. Natomiast o spełnieniu świadczenia można mówić dopiero wtedy, gdy zostanie ono zaoferowane przez dłużnika i przyjęte przez wierzyciela i - niezależnie od formy w jakiej się odbywa - ze strony dłużnika ma na celu wykonanie zobowiązania i zwolnienie się z długu, zaś wierzyciel przyjmując świadczenie na zaspokojenie określonej wierzytelności, powoduje, że wierzytelność ta gaśnie.Działania obu stron są zatem celowe - nakierowane na wykonanie zobowiązania i zniesienie łączącego je stosunku prawnego. Zawierają więc oświadczenia woli, które mogą być wyrażone przez każde zachowanie ujawniające wolę w sposób dostateczny (art. 60 kc).Spełnienie świadczenia pieniężnego w wykonaniu zobowiązania jest więc czynnością prawną.” Przechodząc na grunt przedmiotowej sprawy istotnym jest, że wniosek o upadłość spółki zgłoszono w dacie 29 maja 2014 r. Wypłaty wszystkich kwot, zwrotu których domaga się powód, dokonano w przeciągu sześciu miesięcy poprzedzających wniesienie tego wniosku. Jako że pozwany uznał powództwo w zakresie co do kwoty 75 500 zł. Sąd będąc związanym tą czynnością procesową w oparciu oart. 213 § 2 kpcuwzględnił żądanie pozwu w tej części na podstawieart. 128 ust. 1 i 2 puin. W sprawie spornym była natomiast pozostała kwota powództwa, a to w związku z zakwestionowaniem przez pozwanego tytułu, z jakiego otrzymał od spółki wypłatę: łącznie 135 000 zł. W ocenie Sądu powód, na którym spoczywał w tym zakresie ciężar dowodzenia w rozumieniuart. 6 kc, wykazał , iż zapłata spornych kwot dokonana została w ramach wykonania umowy pożyczki. Sąd dał wiarę w całości dowodom wypłat zalegającym na kartach od 14 do 19, t.j. dokumentom prywatnym w rozumieniuart. 245 kpc, potwierdzającym dokonanie czynności prawnej pomiędzy stronami postępowania, a to wykonanie właśnie umów pożyczki. Jak to wynika bezpośrednio z treści dowodów wypłaty, dokonywane były każdorazowo jako zwrot pożyczki. Sąd miał na uwadze, iż pozwany kwestionując tytuł jako „zwrot pożyczki” jako wskazany „omyłkowo” nie sprecyzował nawet, jak to zauważył powód, których konkretnie kwot wypłat na łączną kwotę 135 000 zł. ta „omyłka” miałaby dotyczyć. Także z treści jego pisma sporządzonego osobiście przez pozwanego, stanowiącego odpowiedź na wezwanie do zapłaty /k. 22/ nie wynika w jakikolwiek sposób, aby wypłata spornych kwot miała się odbyć z jakiegokolwiek innego tytułu, niż zwrot pożyczki. Przeciwnie: sam pozwany wyraźnie wskazał, że sprawa dotyczy kwoty 210 500 zł. stanowiącej żądanie zwrotu wypłaconych mu pożyczek, które wcześniej wniósł do spółki. W w/w piśmie pozwany odnosił się do wyżej wymienionych kwot, tłumacząc jedynie powody, z jakich nie jest w stanie ich zwrócić, a to braku środków finansowych, nie kwestionując nadal tytułu, z jakiego je otrzymał. Kolejną kwestią było, iż pozwany odbierając sporne wypłaty potwierdzał bezpośrednio nie tylko wypłatę, ale co istotne jej tytuł jako „zwrot pożyczki”. Istotną był fakt, iż pozwany zakwestionował wyłącznie wpisany tytuł zapłaty; nie odniósł się natomiast do okoliczności, iżzapłaty te odbierał we własnym, a nie w imieniu żony.Z treści tych dowodów zapłat w żaden sposób nie wynika, aby pozwany działał w imieniu swojej żony, będąc przez nią upoważnionym do odbioru zapłaty za samochód na jej rzecz, czy jakiegokolwiek innego tytułu. Podsumowując treść dowodów z powyższych dokumentów jednoznacznie wskazuje na wypłatę tytułem zwrotu pożyczki na rzecz pozwanego. Sąd oddalił wnioski dowodowe z osobowych źródeł dowodowych na okoliczność przeciw osnowie w/w dokumentów jako niedopuszczalnych w myślart. 247 kpc. W niniejszej sprawie treść czynności prawnej, boza czynność prawną jak to wskazano powyżej należało uznać z wszystkimi tego konsekwencjami, zwrot pożyczek,została wyraźnie wskazana w dokumentach z dowodów wypłaty. Dowód przeciwko osnowie dokumentu zmierza do wykazania, że złożone oświadczenia woli są sprzeczne z treścią dokumentu. Ma to miejsce, gdy strona jak w przedmiotowej sprawie twierdzi, że wystawca dokumentu wprawdzie złożył oświadczenie woli, ale jego treść odbiega od treści udokumentowanej. Zasadą pozostaje niedopuszczalność prowadzenia dowodu przeciwko lub ponad osnowę dokumentu, a jegodopuszczenie jest wyjątkiem, gdy zachodzą kumulatywnie określone w przepisie przesłanki/wyr. SN z 8.3.2005 r., IV CK 630/04, Legalis/. Stosownie do treściart. 247 KPC- wskazane w nim dowody osobowe przeciwko osnowie lub ponad osnowę dokumentu obejmującego czynność prawnąmogą być dopuszczone tylko między uczestnikami tej czynności i to tylko w wypadkach, gdy nie doprowadzi to do obejścia przepisów o formie zastrzeżonej pod rygorem nieważności i gdy ze względu na szczególne okoliczności sprawy sąd uzna to za konieczne/Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z 2002-06-05, II CKN 1094/00/. Dla wyłączenia ograniczeń dowodowych zart. 247 kpcobie w/w przesłanki t.j. dotycząca obejścia formy zastrzeżonej ad solemnitatem i szczególne okoliczności sprawy muszą zachodzić kumulatywnie, co w sprawie nie miało miejsca. Sąd Okręgowy miał na uwadze, że uprawnienie sądu dopuszczenia dowodów osobowych w wypadkach, w których dokument powstał w zadośćuczynieniu wymogom formy pisemnejad probationemlubad eventum, także będzie ograniczone obiema przesłankami przewidzianymi wart. 247 KPC, z tym tylko, że w tych wypadkach nigdy nie zaktualizuje się ryzyko obejścia przepisów o formie zastrzeżonej pod rygorem nieważności. Jeżeli jednak sąd uzna, że brak jest w sprawie szczególnych okoliczności, które uzasadniałyby przeprowadzenie dowodu ze świadków lub przesłuchania stron, to może odmówić dopuszczenia takiego dowodu, jeżeli będzie on dowodem przeciwko lub ponad osnowę dokumentu./ komentarz do Kodeksu Postępowania Cywilnego, red. prof. dr hab. Elwira Marszałkowska-Krześ, BECK, Legalis /. Ocena, czy zaszły szczególne okoliczności przynależy sądowi, który ma możliwość przeciwdziałania surowym skutkom ograniczeń dowodowych. W ocenie Sądu w okolicznościach przedmiotowej sprawy żadne jednak szczególne okoliczności nie wystąpiły. Szczególne okoliczności sprawy należy przy tym oceniać pod kątem widzeniainteresu społecznegolub zasługującego naszczególną ochroną interesu jednostki/Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego,red. prof. dr hab. Andrzej Marciniak, prof. dr hab. Kazimierz Piasecki Rok wydania: 2014, Legalis/. Przy ocenie szczególnych okoliczności, które mogłyby ewentualnie przesądzić o złagodzeniu zakazu zart. 247 kpc. nie mogło ujść uwadze, że pozwany, będąc uczestnikiem czynności prawnej, której treść dopiero na etapie tego procesu zakwestionował, a której treść potwierdził w dacie jej wykonania na piśmie, w dacie wypłat pełnił też funkcję prezesa zarządu komplementariuszaspółki Zakład (...) sp. z o.o.spółka komandytowa, uprawnionego do reprezentacji tej spółki /k. 6-10/. Tym samym był nie tylko uczestnikiem tej czynności z jednej strony, ale z racji pełnionej funkcji winien doskonale orientować się co do spraw spółki, w tym jej kwestii finansowych i tytułu wypłaty. Powyższa okoliczność czyni niewiarygodnymi twierdzenia pozwanego w zakresie rzekomej „pomyłki „ przy wpisywaniu tytułu tych wpłat. Kolejną sprawą jest interes społeczny. Nie bez znaczenia jest, iż podstawą roszczenia w przedmiotowej sprawie jest przepis mający na celu ochronę masy upadłości i tym samym interesu wierzycieli upadłego. Zatem ze szczególną ostrożnością należy podchodzić do wyjątków pozwalających na umniejszenie wartości istniejących już i powstałych jeszcze przed datą upadłości dokumentów, aby pochopnie nie doprowadzić do możliwości uszczuplania masy upadłości i osiągnięcia celu postępowania upadłościowego. W ocenie Sąd w okolicznościach sprawy tak z uwagi na brak potrzeby udzielenia ochrony interesowi indywidualnemu pozwanego, który w dacie czynności udokumentowanej pisemnie miał pełny wpływ na ustalenie i kontrolę treści kwestionowanego teraz przez siebie dokumentu, jak i mając na uwadze brak wyraźnego interesu społecznego, który przemawiałby za uchyleniem zakazu dowodowego, brak było podstaw do uznania, iż szczególne okoliczności przemawiały za odejściem od reguły zart. 247 kpci dopuszczeniem dowodu ze źródeł osobowych przeciwko dokumentowi. Sąd miał przy tym na uwadze, że przepisart. 247 kpcnie stoi na przeszkodzie prowadzeniu dowodów na inną okoliczność, a to w celu ustalenia, jak strony rzeczywiście rozumiały pisemne oświadczenie woli, zawarte w dokumencie. W takim bowiem przypadku dowody te nie są skierowane przeciwko czy ponad osnowę dokumentu, ale celem dokonania wykładni. W przedmiotowej sprawie brak jednak podstaw do przyjęcia, że wniosek dowodowy zmierzał do dokonania wykładni w myślart. 65 kc.Powoływanie się przez pozwanego na „omyłkę” nie jest bowiem tożsame z dążeniem do dokonania wykładni oświadczenia woli, które to pojęcia nie są tożsame. Pozwany nie podnosi, bowiem że strony inaczej rozumiały treść oświadczenia, niż to wynikało z jego treści ale, że to oświadczenie miało zupełnie inną treść niż wynika to z dokumentu, tym samym zawnioskował dowód przeciw jego osnowie, a nie celem jego wykładni. Podsumowując, wnioski dowodowe z osobowych źródeł dowodowych na okoliczność tytułu z jakiego zostały dokonane wypłaty , jako zgłoszone przeciw osnowie dokumentu należało uznać za niedopuszczalne i jako takie je oddalić na podstawieart. 247 kpc. Jednocześnie także jako niedopuszczalny w myślart. 247 kpc, bo przeciw osnowie dokumentu, Sąd oddalił wnioski dowodowe pozwanego z osobowych źródeł dowodowych t.j. z przesłuchania strony pozwanej i zeznań świadków na okoliczność zawarcia i treści umowy sprzedaży samochodu i ustaleń dotyczących zapłaty ceny. Z umowy sprzedaży wyraźnie wynikał fakt dokonania kupna sprzedaży, cena , co istotne w sprawie, w § 4 otrzymanie zapłaty ustalonej ceny sprzedaży /k.45/. Abstrahując od powyższego, nawet gdyby cena, jak to wskazano w w/w umowie, nie została natychmiast zapłacona, a strony umowy sprzedaży samochodu, dokonywały ustaleń co do rozliczenia się z udziałem powodowej spółki, to nadal należy mieć na uwadze, że same ustalenia stron umowy sprzedaży o sposobie zapłaty nie przesądzają o tym, że wypłata spornych kwot faktycznie została wykonana właśnie w ramach tych rozliczeń. W sprawie podstawową kwestią było bowiem, z jakiego tytułu wypłaty faktycznie zostały dokonane, a na tę okoliczność przesądzające znaczenie miały dokumenty w postaci dowodów wypłat, przeciwko których osnowie, jak to wyżej wskazano, dowody z osobowych źródeł były niedopuszczalne. Sąd oddalił wniosek dowodowy z faktur VAT na okoliczność sprzedaży mięsa na rzeczJ. N.w ramach działalności(...)jako zbędnych do ustalenia okoliczności istotnych w sprawie. Jak to wynikało z wyjaśnień pozwanego w fakturach był odroczony termin płatności „na przelew”, opiewały one łącznie na kwotę 30 – 50 tys. zł. W ocenie Sądu te środki dowodowe były nieprzydatne na okoliczności istotne w sprawie, podniesione przez pozwanego w tym procesie, a to z jakiego tytułu dokonano zapłaty spornej kwoty, figurującej na dowodach zapłat. Skoro już z samych wyjaśnień pozwanego wynikało, że w fakturach wskazano przelew na rzecz wystawcy, to w żaden sposób nie mogły potwierdzić trójstronnych rozliczeń z udziałem spółki, pozwanego, jego żony i wystawcy tych faktur, a na które powoływał się pozwany. Podobnie odnośnie dowodu z dokumentu zrzeczenia się odsetek w wysokości 28 000 zł. przezJ. N.. Już z oświadczenia strony pozwanej wynikało, iż był to dowód zbędny dla ustalenia w/w okoliczności, jako że w jego treści, poza zrzeczeniem się pod warunkiem kontynuowania zakupów u powoda, nie było żadnych „śladów” oświadczeń co do rozliczeń z udziałem żony pozwanego czy odwołania się do zakupu samochodu, a to przecież, zdaniem pozwanego, „zapłata” za samochód miała nastąpić barterowo: dostawą mięsa. Jednocześnie Sąd miał na uwadze, iż przeprowadzenie tych dowodów mogłoby spowodować zbędną przewlekłość postępowania, skoro pozwany tymi dowodami nie dysponował i koniecznym byłoby zwrócenie się o nie do syndyka i ich poszukiwanie w dokumentacji upadłej spółki. Mając zatem na uwadze powyższe Sąd oddalił w/w dowody na podstawieart. 227 kpciart. 217 § 3 kpc. Dodatkowo w wątpliwość co do prawdziwości, jak i skuteczności prawnej konstrukcji trójstronnego stosunku zobowiązaniowego, należało poddać twierdzenia pozwanego, zawarte w odpowiedzi na pozew, gdyż skoro dostawcą mięsa miał być(...)jako spółka z o.o., to nieuprawnionym byłaby barterowa „zapłata” za dostarczony towar samochodem, który nie zakupiła przecież sp. z o.o, leczW. N.jako osoba prywatna, co wynika wprost z umowy kupna – sprzedaży samochodu. Ponadto brak skutku „kompensaty” wobec braku tzw. „wzajemności” w przypadku „zapłaty” kwoty 135.000 zł przez(...) sp.z.o.o.sp.k. na rzeczR. Ż.( potwierdził te zapłaty jako odbiorca ), gdy tymczasem wierzycielem z tytułu „ceny” samochodu winna być jago żona. Brak w tym układzie stosunku przekazu i pokrycia w rozumieniuart. 921(( 1 ))kc Mając na uwadze wykazanie przez powoda przesłanek zart. 128 ust. 1 i 2 puinSąd uwzględnił żądanie pozwu w całości orzekając jak w pkt I wyroku. W przedmiocie odsetek ustawowych Sąd orzekł na podstawieart. 481 kc. W przedmiocie kosztów postępowania, na które po stronie powoda złożył koszt zastępstwa procesowego w wysokości 7 200 zł., Sąd orzekł w pkt II wyroku na podstawieart. 98 kpcw zw. zart. 108 kpc, mając na uwadze, iż powód był wygrywającym proces w całości. Z tych samych względów Sąd orzekł w pkt III wyroku na podstawieart. 98 kpcw zw. z art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa kwotę 10 525 zł. tytułem opłaty od pozwu od uiszczenia której powód był zwolniony ustawowo w oparciu oart. 132 ust. 2 puin. W pkt IV wyroku Sąd nadał wyrokowi w pkt I rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie, w jakim pozwany uznał powództwo na podstawieart. 333 § 1 pkt 2 kpc.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Rzeszowie date: '2015-10-19' department_name: VI Wydział Gospodarczy judges: - Marta Zalewska legal_bases: - art. 134 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. prawo upadłościowe i naprawcze - art. 333 § 1 pkt 2 kpc - art. 481 kc. recorder: inspektor Agnieszka Chmiel signature: VI GC 165/15 ```

152015050001006_II_K_000489_2018_Uz_2019-06-18_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 489/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 czerwca 2019 r. Sąd Rejonowy w Gorlicach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący – SSR Ewa Pyrz Protokolant: st.sekr.sąd. Barbara Niewola w obecności -- Prokuratora -- po rozpoznaniu dnia 22.02.2019 r. , 18.06.2019 r. na rozprawie sprawy karnej oskarżonegoM. P. s.J.iJ. z domu S. ur. (...)wK. oskarżonemu o to, że : w dniu 29 lipca 2018 roku wK.woj.(...)prowadził w ruchu lądowym motorowermarki R.onr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości w ilości 1,31 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. o przest. zart. 178a§1 kk I oskarżonegoM. P.uznaje za winnego tego że w dniu 29 lipca 2018 roku wK.woj.(...)prowadził w ruchu lądowym motorowermarki R.onr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości przy stężeniu 0,91 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu tj. o popełnienia przest. zart. 178a §1 kki za to na mocy powołanego przepisu ustawy wymierza mu karę grzywny w wysokości 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć) złotych tj. grzywnę w kwocie 800 (osiemset) złotych,- II na mocyart. 42 §2 kkorzeka wobec oskarżonegoM. P.środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat,- III na mocyart. 43a §2 kkorzeka wobec oskarżonegoM. P.świadczenie pieniężne, zobowiązując go do uiszczenia na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej kwoty 5 000 (pięć tysięcy) złotych, IV na zasadzieart. 624 §1 kpkzwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. Sygn. IIK 489/18 Uzasadnienie wyroku z dnia 18 czerwca 2019r. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 29 lipca 2018r. oskarżonyM. P.pomiędzy godziną 9.00 a 10.00 wypił dwa piwa marki(...)o poj. 0,5 l . Poprzedniego dnia w godzinach wieczornych również spożywał piwo. Po godz. 11.00 udał się motorowerem ROMET na pole oddalone o około 0,5 km od domu. Poruszał się z nieduża prędkością, drogą gminną, o niewielkim natężeniu ruchu, wK.Wyżej. Został zatrzymany do kontroli drogowej. Przeprowadzone badanie stanu trzeźwości oskarżonego urządzeniemA. I.wykazało o godz. 11.30 - 1,37 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, kolejne po 20 minutach – 0,87 mg/l. Oskarżonego przewieziono doK.wN., gdzie poddano go badaniu na urządzeniu stacjonarnymA.A 2.0 , które wykazało o godz. 13.28 – 0,88 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu , natomiast o godz. 13.36 – 0,91 mg/l. Dowód: wyjaśnienia oskarżonego k.12,41; protokół użycia alcosensora i alkometru k. 2-6, zeznania świadkaR. G.k. 13,48. Oskarżony ma 39 lat, jest kawalerem, zatrudnionym jako pomoc stolarza wfirmie (...)wG.z wynagrodzeniem najniższym krajowym. Jest właścicielem gospodarstwa rolnego. Mieszka razem z chorą matką i niepełnosprawną siostrą, które wymagają pomocy i opieki. Nie był dotychczas karany sądownie, ani za wykroczenia w ruchu drogowym, nie toczyły się przeciwko niemu żadne postępowania. Dowód : informacja o karalności k. 15,informacja o karalności za wykroczenia k. 17, dane o oskarżonym k. 19, wyjaśnienia oskarżonego k. 41, zeznania świadkaR. G.k. 48; orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 37 Oskarżony zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i na rozprawie przyznał się do zarzucanego mu czynu i wyjaśnił zgodnie z ustalonym stanem faktycznym. Przyznanie oskarżonego w świetle dowodów zebranych w sprawie nie budzi żadnych wątpliwości. Ustalając stan faktyczny sąd posłużył się logicznymi, spójnymi, a przez to w pełni przekonywającymi zeznaniami funkcjonariusza PolicjiR. G.. Świadek zetknął się z oskarżonym w ramach pełnionych obowiązków służbowych, stąd też jego relacje posiadają również walor obiektywizmu. Dopuszczone w poczet dowodów dokumenty w postaci : informacji o karalności, danych o oskarżonym, orzeczenia o niepełnosprawności sąd w całości obdarzył przymiotem wiarygodności. Dokumenty powyższe sporządzone zostały przez właściwe organy i osoby posiadające właściwe kwalifikacje, tryb ich wydania odpowiadał zaś procedurom dla tego typu czynności. Żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności w/w dokumentów, ani zgodności z rzeczywistością stwierdzonych tam faktów. Ustalając stan nietrzeźwości oskarżonego sąd oparł się na protokole badania urządzeniemA.A 2.0. Wprawdzie badanie to zostało przeprowadzone później, jednak jego wyniki są spójne, a nadto zbieżne z drugim wynikiem badania urządzeniemA. I., które miało miejsce po zatrzymaniu oskarżonego. Sąd nie podzielił wyniku badania stanu trzeźwości stwierdzonego w pierwszym badaniu oskarżonego tym urządzeniem tj. 1,31 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Wynik ten jest niespójny z kolejnymi trzema, przeprowadzonymi na dwóch różnych urządzeniach, w różnych odstępach czasowych, niewspółmiernie duży. Zauważyć należy, iż pomiędzy pierwszym i drugim badaniem upłynęło 20 minut, a wynik drugiego badania jest mniejszy o 0,44 mg/l, a zatem o ponad 0,9 promila. Nie jest możliwym, aby w przeciągu 20 minut dzielących obydwa badania nastąpił proces eliminacji alkoholu z organizmu oskarżonego w takim rozmiarze, gdyż przeciętna wartość takiego współczynnika kształtuje się na poziomie 0,1-0,2 promila na godzinę. Sąd zważył co następuje: co do winy Odpowiedzialności karnej za przestępstwo zart. 178a§1 kkodpowiada ten, kto znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi po drodze publicznej pojazd mechaniczny. Stan nietrzeźwości zdefiniowany jest wart. 115§6 kki zgodnie z tym przepisem zachodzi wtedy, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 ‰ albo prowadzi do stężenia przekraczającego tą zawartość lub zawartość alkoholu w 1 dcm wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg lub prowadzi do stężenia przekraczającego tą wartość. W rozpoznawanej sprawie ustalone zostało w sposób bezsporny, że oskarżony jest osobą poczytalną, posiadającą pełną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania postępowaniem, miał zatem pełną świadomość znaczenia swego czynu. Umyślnie naruszył zasadę trzeźwości kierując motorowerem w niedługim czasie po spożyciu alkoholu. Okoliczność ta została przyznana zarówno przez samego oskarżonego jak i potwierdzona wynikami badania stanu trzeźwości. Nie zostało natomiast ustalone, aby oskarżony działał w szczególnej sytuacji motywacyjnej, która mogłaby usprawiedliwić złamanie przez niego norm prawnych, niewątpliwie bowiem mógł się udać na pole pieszo. Mając na uwadze powyższe ustalenia należało uznać, że zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona zarzucanego mu przest. zart. 178 a par.1 kk, przy czym sąd przyjął iż oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości o stężeniu prowadzącym do 0,91 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, na podstawie badania przeprowadzonego urządzeniemA.A 2.0. co do kary Ustalając stopień winy sąd wziął pod uwagę, że oskarżony jest osobą poczytalną, zdawał sobie w pełni sprawę ze znaczenia swojego czynu. Umyślnie naruszył jedną z kardynalnych zasad bezpieczeństwa na drodze, jaką jest zasada trzeźwości w ruchu, wykazując brak odpowiedzialności, wyobraźni i zdrowego rozsądku. Oceniając stopień społecznej szkodliwości sąd wziął pod uwagę rodzaj i charakter naruszonych dóbr tj. bezpieczeństwa w ruchu lądowym, życia i zdrowia ludzkiego, które należą do dóbr o szczególnym znaczeniu jak również stosunkowo duży stopień nietrzeźwości oskarżonego, Jednocześnie sąd uwzględnił fakt, iż oskarżony poruszał się po drodze o niewielkim natężeniu ruchu, na odcinku kilkuset metrów, motorowerem, z niedużą prędkością, co niewątpliwie zmniejszało potencjalne zagrożenie nastąpienia ewentualnych negatywnych następstw czynu. Jako okoliczność łagodzącą przy wymiarze kary Sąd potraktował szczere przyznanie się do winy jak również właściwości i warunki osobiste oskarżonego w szczególności fakt, iż nie był on dotychczas karany, co świadczy o tym, iż czyn ten ma charakter incydentalny w dotychczasowym życiu oskarżonego. Sąd wziął również pod uwagę sytuację rodzinną oskarżonego, który sprawuje opiekę nad chorą matką i niepełnosprawną siostrą. Mając na uwadze powyższe wywody Sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 80 stawek dziennych , określając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych uznając, iż jest ona adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oraz wystarczająca dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Kara ta, podobnie jak ustalona wysokość stawki dziennej jest współmierna do sytuacji majątkowej oskarżonego, który utrzymuje się z wynagrodzenia w niewielkiej wysokości. Reasumując - sąd uznał, iż wymierzona kara jest karą sprawiedliwą, spełniającą wobec oskarżonego swoje cele wychowawcze kształtując w nim postawę poszanowania dla obowiązującego prawa, w szczególności dla zasad obowiązujących każdego uczestnika ruchu drogowego. Osiągnie ona także swoje cele w zakresie prewencji ogólnej kształtując w społeczeństwie świadomość prawną i dając przykład, że czyn, jakiego dopuścił się oskarżony spotyka się z należytą reakcją karną. Uznanie oskarżonego winnym popełnienia przestępstwa zart. 178a par.1 kkskutkowało orzeczeniem obligatoryjnego świadczenia pieniężnego określonego wart. 43a par.2 kk. Wysokość tego świadczenia, z uwagi na niewielkie dochody osiągane przez oskarżonego orzeczono w najniższej ustawowo przewidzianej wysokości 5000 złotych. Obligatoryjnie orzec również należało środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych.R.legiszakazu prowadzenia pojazdów polega na tym, by osoby nie przestrzegające zasad bezpieczeństwa, zagrażające bezpieczeństwu ruchu czy to z braku wyobraźni, czy z braku poczucia odpowiedzialności - z ruchu tego wyłączyć. Jest to najskuteczniejszy sposób wzmożenia bezpieczeństwa na drogach. Mając na uwadze okoliczności przedmiotowej sprawy, w szczególności fakt kierowania motorowerem po drodze o niedużym natężeniu ruchu i na niedługim jej odcinku sąd uznał, iż orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres trzech lat jest wystarczające dla osiągniecia celów: wychowawczego i prewencyjnego . O kosztach postępowania orzeczono stosownie do treści przepisu powołanego w pkt. IV wyroku uznając, iż uiszczenie tych kosztów stanowiłoby dla oskarżonego nadmierną dolegliwość. SSR Ewa Pyrz ZARZĄDZENIE 1 odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć Prok. Rej. w/m 2 K.. 14 dni G.dnia 7.08.2019r. ((...).) SSR Ewa Pyrz .

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Gorlicach date: '2019-06-18' department_name: II Wydział Karny judges: - Ewa Pyrz legal_bases: - art. 178 a par.1 kk - art. 624 §1 kpk recorder: st.sekr.sąd. Barbara Niewola signature: II K 489/18 ```

155020000001003_II_Ca_000897_2012_Uz_2013-01-24_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Ca 897/12 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 stycznia 2013r. Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Jerzy Dydo Sędziowie: SO Aleksandra Żurawska SO Alicja Chrzan Protokolant: Agnieszka Ingram po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2013r. w Świdnicy na rozprawie sprawy z powództwaGminy MiastoŚ. przeciwko B. G.,E. G.,J. G.,M. O.iP. O. o eksmisję na skutek apelacji pozwanych od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 22 sierpnia 2012 r., sygn. akt I C 538/12 uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu w Świdnicy do ponownego rozpoznania. Sygn.aktII Ca 897/ 12 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Świdnicy nakazał pozwanymB. G.,E. G.,J. G.,M. O.,P. O.aby opróżnili i wydali stronie powodowej Gminie MiastoŚ.– Miejskiemu Zarządowi Nieruchomości wŚ.lokal mieszkalny, położony wŚ.przyul. (...), wobec niewłaściwego zachowania pozwanych, czyniącego uciążliwym korzystanie z innych lokali w budynku; nie orzekł o uprawnieniu pozwanych do lokalu socjalnego; zasądził solidarnie od pozwanych nna rzecz strony powodowej kwotę 320 zł tytułem kosztów procesu. Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: PozwanemuJ. G.przysługiwało prawo najmu lokalu mieszkalnego położonego wŚ.przyulicy (...)na podstawie umowy najmu lokalu z dnia 10 kwietnia 1966 roku. Lokal ten wraz z nim zajmują pozwaniB. G.,M. O.,P. O.iE. G.. Na mocy § 7 ust. 2 tej umowy najemca ma obowiązek natychmiastowego udostępnienia lokalu w celu usunięcia awarii oraz w celu okresowego i doraźnego przeglądu stanu i wyposażenia technicznego lokalu. Budynek położny wŚ.przy ulicy(...)jest budynkiem trzykondygnacyjnym, posiada trzy grupy kominowe, przy czym tylko grupa kominowa nr 2, przebiega przez kuchnię w mieszkaniu zajmowanym przez pozwanych i mieszkanie numer(...)zajmowane przez świadkaJ. M.. Żadna inna grupa kominowa nie przebiega przez mieszkanie świadka. Do jednego przewodu kominowego mogą być podpięte dwa mieszkania, które są w jednym pionie, ale co drugie piętro, przy czym według nowych przepisów przewody kominowe w kuchni muszą być podpięte do osobnego komina. Z kuchenki świadka wychodzi przewód (leżak), który ma długość około 2,40 m i wchodzi do przewodu kominowego w kuchni mieszkania zajmowanego przez pozwanych. Przewód ten ma średnicę około 130 mm i jest w mieszkaniu nr(...)obudowany płytkami glazurowanym, mieści się przy suficie. Połączenie kuchenki w mieszkaniu nr(...)z przewodem kominowym w mieszkaniu nr(...)istnieje od kilkudziesięciu lat. Po przeprowadzeniu w dniu 23 sierpnia 2011 r. kontroli przewodów kominowych w lokalu, zajmowanym przez pozwanych, stwierdzono, że kanał dymny (szląg) z mieszkania nr(...), przebiegający przez kuchnię mieszkania nr(...)jest skorodowany i należy go pilnie wymienić. W pomieszczeniu nr(...)nie ma możliwości innego podpięcia pieca z uwagi na brak wolnych przewodów kominowych. Zlecenie wymiany leżaka w kuchni mieszkania nr(...)dotyczyło wymiany przewodu na rurę ze specjalnego materiału, zgodnie z normami, obudowanie jej regipsami, ocieplenie i wyciszenie. Pozwani nie wyrazili zgody na przeprowadzenie czynności w celu wymiany skorodowanego kanału dymnego. W dniu 18 października 2011 r. miała miejsce interwencja straży pożarnej w mieszkaniu wŚ.przy ulicy(...)z uwagi na zagrożenie spowodowane nieszczelnymi przewodami kominowymi, co doprowadziło do pojawienia się w budynku tlenku węgla. Pozwani nie wpuścili pracowników strony powodowej, uprawnionych do wymiany kanału dymnego do mieszkania. Pozwani zostali wezwani pismem z dnia 6 grudnia 2011 r. do udostępnienia pomieszczenia kuchni w celu wymiany skorodowanego kanału dymnego, którego stan techniczny pozbawił możliwości ogrzewania lokalu nr(...)pod rygorem wypowiedzenia umowy najmu. Pismem z dnia 12 stycznia 2012 r. Dyrektor Miejskiego Zarządu Nieruchomości wŚ.wypowiedział pozwanym umowę najmu lokalu mieszkalnego z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia ze skutkiem na dzień 29 lutego 2012 r. z uwagi na rażące wykroczenie przeciwko §7 ust. 2 umowy najmu. ŚwiadekJ. M.otrzymał zakaz palenia w piecu w swoim mieszkaniu z uwagi na niebezpieczeństwo pożaru i jest pozbawiony tego rodzaju ogrzewania. Sąd Rejonowy wydając powyższe postanowienie wskazał na treśćart. 221 § 1 k.c.,art. 10 ust. 1 i 3 oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego(Dz. U. z 2005 roku, nr 31, poz.266). Pozwani zaskarżając powyższy wyrok w całości apelacją, zarzucili: 1 naruszenie prawa materialnego przez jego niewłaściwą interpretację -art. 10 ust. 1i 3 oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów,mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego(Dz.U. z 2005r., nr31, poz. 266) - poprzez przyjęcie, iż w przedmiotowej sprawie powyższy przepis mazastosowanie, oraz iż stanowi on podstawę prawną do orzeczenia wobec powodóweksmisji bez orzekania o prawie do lokalu socjalnego; 2 naruszenie prawa procesowego -art.233 § 1 k.p.c.poprzez naruszenie zasadswobodnej oceny dowodów poprzez przyjęcie, iż powód wykazał, iż: • istnieją podstawy do orzeczenia eksmisji pozwanych z zastosowaniemart. 10ust.1 i 3, orazart. 17 ust.1 i 2 ustawy o ochronie praw lokatorów ,mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego(Dz. U. z2005r., nr 31,poz. 266) bez orzekania o prawie do lokalu socjalnego, • iż w przedmiotowym stanie faktycznym pozwani nie wykonali ciążącego nanich obowiązku niezwłocznego udostępnienia lokalu w celu jej usunięcia, atakże w celu dokonywania okresowego lub doraźnego przeglądu, 1 iż w przedmiotowym stanie faktycznym pozwani kilkakrotnie nie wpuścilipracowników powoda do dokonania niezbędnych czynności koniecznych dozachowania bezpieczeństwa wszystkich mieszkańców budynku, 2 iż w przedmiotowym stanie faktycznym, wypowiedzenie umowy najmu byłokonieczne i uzasadnione z uwagi na naganne zachowanie pozwanych,skutkujące uciążliwościami dla innych mieszkańców budynku, - naruszenie prawa procesowego -art. 278 k.p.c.poprzez brak powołania w przedmiotowej sprawie biegłego z zakresu kominiarstwa co do określenia, czy w przedmiotowym stanie faktycznym istniały przesłanki do uznania, iż awaria szlągu faktycznie uzasadniała wejście przedstawicieli powoda w trybie pilnym do lokalu zajmowanego przez pozwanych, czy pozostawienie szlągu mimo naprawy nie zagrażało życiu i zdrowiu jak wykazywała pozwanaB. G., oraz czy w lokalu połączonym szlągiem z pozwanymi faktycznie nie ma możliwości urządzenia ogrzewania w inny sposób poprzez np. wpięcie go do innego przewodu dymowego, - naruszenie prawa procesowego –art.177 § 1 ust.1 k.p.c.poprzez uznanie, iż mimo złożenia przed datą pozwu o eksmisję, powództwa o wyrażenie przez Sąd zgody na wykonanie zastępcze wymiany całościowo szlągu w lokalu pozwanych z uwagi na zagrożenie dla ich zdrowia i życia. Pozwani wskazując na powyższe zarzuty, wnieśli o: - zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości, -zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania według norm przepisanych, względnie : -uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemudo ponownego rozpoznania. Sąd Okręgowy przyjmując ustalenia Sądu Rejonowego za własne, zważył co następuje: Apelacja jest zasadna. Zgodnie zart. 387 § 1 k.p.c.sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Redakcja powyższego przepisu powoduje, że sąd odwoławczy jest związany zarzutami naruszenia przepisów prawa procesowego, a zatem nie może oceniać prawidłowości postępowania sądu I instancji w zakresie, w jakim nie jest ono kwestionowane przez skarżącego (wyjąwszy przypadki, gdy wadliwość tego postępowania prowadzi do jego nieważności ). Sąd odwoławczy jest natomiast zawsze - bez względu na treść zarzutów - zobowiązany do zbadania zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem materialnym ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 roku, sygn. akt III CZP 49/07, LEX Nr 341125 ). Wskazać należy, że zgodnie z treściąart. 11 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego(Dz. U. 05.31.266) właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny,jeżeli lokator pomimo pisemnego upomnienia nadal używa lokalu w sposób sprzeczny z umową lub niezgodnie z jego przeznaczeniemlub zaniedbuje obowiązki, dopuszczając do powstania szkód, lub niszczy urządzenia przeznaczone do wspólnego korzystania przez mieszkańców albo wykracza w sposób rażący lub uporczywy przeciwko porządkowi domowemu, czyniąc uciążliwym korzystanie z innych lokali. Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie nie ustalił istotnych przesłanek wypowiedzenia umowy najmu, to jest czy pozwani używają lokalu nr(...)w sposób sprzeczny z umową lub niezgodny z jego przeznaczeniem w sytuacji, gdy mieszkanie nr(...)w budynku przy ul.(...)wŚ.powódka sprzedała panuJ. M.(vide: zeznania świadkaJ. M.– k. 126), a w szczególności nie ustalił: - w jakie instalacje i urządzenia zapewniające kupującemuJ. M.korzystanie z ciepła był wyposażony w chwili sprzedaży przedmiotowy lokal nr(...); - czy usytuowanie i stan przewodów kominowych: dymowych oraz grawitacyjnych przewodów spalinowych i wentylacyjnych uzasadniały wyodrębnienie własności lokalu nr(...)z ustanowionej odrębnej własności lokalu mieszkalnego numer(...)pod względem umożliwienia kupującemu korzystanie z ciepła; - czy lokal mieszkalny nr(...), którego najemcą są pozwani został obciążony w przedmiotowej umowie sprzedaży lokalu nr(...)służebnością na rzecz tego lokalu; - czy nie ma możliwości zapewnienia właścicielowi lokalu nr(...)korzystania z ciepła poprzez wpięcie urządzenia grzewczego do innego przewodu dymowego. Zatem, skoro wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości, to Sąd Okręgowy na podstawieart. 386 § 4 k.p.c.uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu. W celu ustalenia powyższych istotnych w sprawie faktów, Sąd Rejonowy ponownie rozpoznając sprawę, dopuści dowód z przesłuchania stron, dowód z dokumentów przedłożonych przez pozwanych na rozprawie apelacyjnej w dniu 17 stycznia 2013 roku (vide: k. 176- koperta), dowód z umowy sprzedaży lokalu nr(...)oraz dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu kominiarstwa, a w miarę potrzeby, dowód z opinii biegłego z zakresu budownictwa. Po dokonaniu powyższych ustaleń Sąd Rejonowy dokona oceny zasadności wypowiedzenia przez powódkę pozwanym umowy najmu lokalu mieszkalnego nr(...)w budynku przy ul.(...)wŚ., w świetle przesłanek wskazanych wart. 11 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego(Dz. U. 05.31.266). W świetle powyższego za zasadny uznać należy zarzut apelacji naruszenia art. 10 ust. 1 i 3, a także art. 17 ust. 1 i 2 wskazanej wyżej ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku, poprzez przyjęcie, iż mają one zastosowanie w niniejszej sprawie oraz zarzut naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.iart. 278 k.p.c. Sąd Okręgowy pozostawia Sądowi Rejonowemu rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej –art. 108 § 2 k.p.c.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Świdnicy date: '2013-01-17' department_name: II Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Alicja Chrzan - Aleksandra Żurawska - Jerzy Dydo legal_bases: - art. 221 § 1 k.c. - art. 10 ust. 1 i 3 oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego - art.177 § 1 ust.1 k.p.c. recorder: Agnieszka Ingram signature: II Ca 897/12 ```

154505000000303_I_C_000181_2018_Uz_2018-11-26_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 181/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 7 listopada 2018 r. Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSO Andrzej Kuryłek Protokolant: Małgorzata Żaczkiewicz po rozpoznaniu w dniu 24 października 2018 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaJ. J. przeciwko Skarbowi Państwa - Ministrowi Sprawiedliwości o zadośćuczynienie I oddala powództwo; II nakazuje Skarbowi Państwa (Kasie Sądu Okręgowego w Warszawie) wypłacenie na rzecz adw.A. N.kwotę 3.600 (słownie: trzy tysiące sześćset) złotych + VAT tytułem nieopłaconych kosztów zastępstwa procesowego wykonywanego z urzędu; III zasądza od powodaJ. J.na rzecz pozwanego Skarbu Państwa Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kwotę 5.400 (słownie: pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu. I C 181/18 UZASADNIENIE PowódJ. J., po ostatecznym sprecyzowaniu roszczenia uczynionym w piśmie z dnia 22 grudnia 2017 r. (k.42) żądał zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa – Ministra Sprawiedliwości na swoją rzecz 80.000 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia – „za naruszenie dobra osobistego powoda - prawa do sądu, w postaci prawa do rozpoznania sprawy w rozsądnym czasie, poprzez opieszałe rozpoznanie przez Sąd Okręgowy w Katowicach sprawy II C 573/11 oraz związany z tym rozstrój zdrowia.” W ocenie powoda na skutek opieszałego prowadzenia przywołanej sprawy doznał on rozstroju zdrowia, w postaci depresji i stresu albowiem poczuł się zlekceważony. Pozwany Skarb Państwa reprezentowany przez Ministra Sprawiedliwości w odpowiedzi na pozew z dnia 26 marca 2018r. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Pozwany podniósł następujące zarzuty niweczące: - zarzut przedawnienia roszczenia, - braku udowodnienia inkryminowanego pozwanemu działania naruszającego dobra osobiste powoda, - braku udowodnienia domniemanej szkody, jej wysokości oraz istnienia normalnego związku przyczynowego między działaniem pozwanego a zaistniałą szkodą. Pełnomocnik powoda na rozprawie w dniu 24 października 2018 r. sprecyzował, iż zarzut przewlekłości postępowania stanowiący podstawę wywodzonego przez powoda roszczenia ogranicza się do postępowania sądowego toczącego się przed Sądem Okręgowym w Katowicach (k.80). Sąd ustalił następujący stan faktyczny: PowódJ. J.pozwem sygnowanym datą 28 lipca 2011 zainicjował przed Sądem Okręgowym w Katowicach sprawę przeciwko Skarbowi Państwa – Centralnemu Zarządowi Służby Więziennej. Pozew został przez powoda nadany w administracji Aresztu Śledczego wW.w dniu 3 sierpnia 2012 r. (koperta k. 4 verte), a faktycznie wpłynął do w/w Sądu w dni 8 sierpnia 2012 r. (data prezentaty biura podawczego k.2 akt dołączonych II C 573/12 Sądu Okręgowego w Katowicach). W tym samym jeszcze dniu tj. 8 sierpnia 2012 r. Przewodniczący Wydziału wydał zarządzenie o wpisaniu sprawy zainicjowanej w/w wystąpieniem powoda do repertorium C i nakazał skierowanie na posiedzenie niejawne celem rozpoznania wniosków powoda o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie pełnomocnika z urzędu (zarządzenie k. 1 akt dołączonych). Akta sprawy zostały przedstawione referentowi celem podjęcia decyzji w dniu 10 sierpnia 2012 r. (zarządzenie k.1). W dniu 17 sierpnia 2012 r. zostało wydane zarządzenie o wezwaniu powoda do złożenia oświadczenia majątkowego (zarządzenie k. 5 akt dołączonych. Powód powyższe braki usunął w zakreślonym przez referenta terminie; odnotowana na rzeczonym oświadczeniu powoda data to jak wynika prezentaty biura podawczego to 4 września 2012 r.(k.10 w/w akt). Postanowienie Sądu odnoszące się do wniosków powoda zostało wydane na posiedzeniu niejawnym w dniu 11 września 2012 r. (k. 14 w/w akt); wysłane 17 września 2012 r. (adnotacja na zarządzeniu k.16); doręczone powodowi w dniu 24 września 2012 (zwrotne potwierdzenie odbioru k. 20 verte). Zażalenie powoda na powyższe postanowienie wpłynęło w dniu 28 września 2012 r. (k.21 w/w akt). Sędzia referent zarządzeniem z dnia 2 października 2012 r. nakazał przedstawienie przedmiotowego środka odwoławczego Przewodniczącemu Wydziału. Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału z dnia 4 października 2012 akta sprawy z zażaleniem przedstawiono Sądowi Apelacyjnemu w Katowicach (zarządzenia z dnia 2 i 4 października 2012 r. k. 24 w/w akt). Po rozpoznaniu przez Sąd Apelacyjny zażalenia akta sprawy wpłynęły do Sądu Okręgowego w Katowicach w dniu 19 listopada 2012 r. (prezentata k. 29 w/w akt). Zarządzeniem z dnia 22 listopada 2012 r. został wyznaczony termin rozprawy na dzień 22 lutego 2013 r. oraz zlecono przesłuchanie powodowa w drodze pomocy sądowej przez Sąd Rejonowy w Wejherowie (k.30). Powód w piśmie z dnia 29 stycznia 2013 r, wniósł m.in. o wyłączenie od orzekania w sprawie sędziego referenta (pismo k.78 w/w akt), skutkiem czego było odwołanie przez sędziego referenta rozprawy wyznaczonej na 22 lutego 2013 r. (zarządzenie z 18 lutego 2013 r. (k.83 w/w akt). Postanowienie w przedmiocie wniosku o wyłącznie sędziego zapadło 11 marca 2013 r. i zostało w woli powoda poddane kontroli instancyjnej przez Sąd Apelacyjny (postanowienie k. 92 akt w/w, postanowienie SA z 19 czerwca 2013 r. K. 122 w/w akt). Zarządzeniem z dnia 4 lipca 2012 r. został wyznaczony termin rozpoznania sprawy na rozprawie na dzień 11 października 2013 r. Tego dnia po zamknięciu rozprawy został ogłoszony wyrok (k.141 w/w akt). Powód wystąpił o sporządzenie uzasadnienia wyroku w piśmie z 23 października 2013 r., które wpłynęło do akt w dniu 28 października 2013 r. (k. 148 w/w akt). Uzasadnienie wyroku zostało sporządzone w dniu 12 listopada 2013 r. (uzasadnienie k.157) i w tym samym dniu zostało wydane stosowne zarządzenie o przesłaniu jego odpisu powodowi – wykonane w dniu 13 listopada 2013 r. (zarządzenie i dekretacja k.158 w/w akt). Powyższe ustalenia należy uzupełnić o wskazania, iż w toku w/w sprawy powód trzykrotnie inicjował postępowania ze skargi na przewlekłość postępowania wywodzonej z przepisu art. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu (…). Wszystkie te postępowania kończyły się negatywnym wynikiem dla powoda: oddaleniem skargi albo jej odrzuceniem (postanowienia: k.36, 108, 134, 218). Sąd Okręgowy zważył co następuje. Żądanie powoda jako całkowicie bezzasadne podlegało oddaleniu. W pierwszej kolejności podnieść należy, iż wbrew twierdzeniom strony powodowej (w tym profesjonalnego pełnomocnika powoda) nie sposób prawa do sądu – mającego konstytucyjne obwarowanie (art. 45 Konstytucji) kwalifikować jako dobra osobistego człowieka. Nie jest to bowiem ten rodzaj najściślejszego powiązania jednostki ludzkiej z określonym uprawnieniem gwarantowanym przez prawo w znaczeniu przedmiotowym aby można było naruszenie w tej sferze traktować jako równoznaczne naruszeniu dobra osobistego człowieka. Do otwartego katalogu dóbr osobistych należy zaliczyć te prawa, które są „przyrodzone” jednostce ludzkiej, a zatem nierozerwalnie związane z daną osobą jako podmiotem tych praw i pewnym sensie niezależne od istniejącego systemu społeczno-politycznego w tym określonych uregulowań instytucjonalnych. Także aktualne orzecznictwo sądowe jak i doktryna nie daje podstaw do takiej kwalifikacji albowiem nie wyodrębnia (nie identyfikuje) prawa do sądu jako dobra osobistego człowieka w rozumieniu przepisuart. 23 k.c. Reasumując tę część wywodu, należy stwierdzić, iż przewlekłe procedowanie konkretnej sprawy przez dany sąd nie może być kwalifikowane jako samodzielne źródło naruszenia dobra osobistego. Natomiast faktycznie może być takie działanie zaczynem zjawisk skutkujących negatywnymi konsekwencjami w sferze osobistej osoby dotkniętej takim działaniem np. rozstrojem zdrowia psychicznego osoby tymczasowo aresztowanej, której izolacja w warunkach aresztu śledczego przedłuża się o na skutek ewidentnej przewłoki (czyli przewlekłości postępowania) nie mającej stosownego uzasadnienia strukturze i złożoności prowadzonego postępowania. W tym jednak przypadku wszystkie elementy składowe ustalenia o zaistniałym efektywnie naruszeniu dobra osobistego w postaci uszczerbku na zdrowiu z uwagi na opieszałość organów procesowych muszą być zgodnie z ogólną regułą dowodową określoną w przepisieart. 6 k.c.wykazane. Do tych elementów statuujących odpowiedzialność pozwanego za inkryminowany przez powoda w pozwie czyn, które winien udowodnić powód należy: wykazanie faktu przewlekłości postępowania, odniesienia uszczerbku na zdrowiu przez powoda i istnienia związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy jednym a drugim ustaleniem. Takiemu obowiązkowi powód nie sprostał. Po pierwsze:przebieg postępowania toczącego się przed Sądem Okręgowym w Katowicach pod sygnaturą akt II C 573/12 wynikający z zawartości przywołanych akt sądowych - częściowo w takim zakresie jakim było to niezbędne - opisany wyżej, z żadnej mierze nie potwierdza zarzutów stawianych przez powoda; przeciwnie stanowi wyjątkowy przykład należytego, sprawnego procedowania przez Sąd, które w żadnym zakresie i przedziale czasowym nie może być kwalifikowane jako przewlekłe. Kwestia przewlekłości postępowania na jego wczesnym etapie była już przedmiotem analizy Sądu Apelacyjnego w Katowicach, który rozpoznawał skargę powoda na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki w trybie ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. Rozstrzygnięcie to w zakresie objętym uczynionym przez Sąd Apelacyjny ustaleniem ma walor prejudykatu przesądzającego o bezzasadności żądania powództwa w zakresie tego czasookresu procedowania przez Sąd Okręgowy, który był przedmiotem analizy. Nie stanowiło zaś negatywnej przesłanki procesowej w rozumieniu przepisuart. 199 § 1 pkt 2 k.p.c.(rzecz osądzona) albowiem odnosiło się do zupełnie innego uprawnienia powoda (roszczenia) i realizowało zupełnie inny prawnie chroniony interes strony (w postępowaniu ze skargi chodzi o ochronę interesu procesowego strony – sprawnego przeprowadzenia postępowania rozpoznawczego, w niniejszym postępowaniu chodzi o realizację przez powoda roszczenia procesowego będącego emanacją prawa osobistego (dobra osobistego), z naruszeniem którego wiąże on fakt uszczerbku w jego sferze prawnie chronionej. Zatem powód nie wykazał jednej z podstawowych przesłanek statuujących odpowiedzialność pozwanego – to jest przewlekłości postępowania. Po drugie:abstrahując od tego czy faktycznie powód w opisanym przez niego czasie doznał jakiegokolwiek uszczerbku na zdrowiu, w wystąpieniu powoda brak jest w ogóle wywodu odnoszącego się do drugiej z konstytutywnych przesłanek warunkujących odpowiedzialność pozwanego, tj. istnienia związku przyczynowego pomiędzy inkryminowaną przez powoda przewlekłością postępowania sądowego (nie wykazaną, o czym była mowa wyżej) a inkryminowanym skutkiem w postaci rozstroju zdrowia. Samo zestawienie twierdzenia o przewlekłości postępowania z twierdzeniem o wpływie takiej przewlekłości na stan zdrowia powoda nie zastępuje ani wywodu odnośnie tego jak faktycznie ten wpływ się przejawiał, ani dowodu na poparcie tego twierdzenia. Brak jest podstaw normatywnych, aby twierdzenia powoda w tym zakresie jak też ciążącą na nim w tym zakresie inicjatywę dowodową uzupełnić aktywnością sądu rozpoznającego sprawę. W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się, że związek przyczynowy jest kategorią obiektywną i należy go pojmować jako obiektywne powiązanie ze sobą zjawiska nazwanego „przyczyną” ze zjawiskiem określanym jako „skutek”. Jak celnie ujął to Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 6 kwietnia 2011 r. (sygn. akt I CSK 475/10, LEX nr 846539), ustawodawca wprowadzając wart. 361 § 1 k.c.dla potrzeb odpowiedzialności cywilnej ograniczenie odpowiedzialności tylko za normalne (typowe, występujące zazwyczaj) następstwa działania lub zaniechania, z których szkoda (majątkowa lub niemajątkowa) wynikła, nie wprowadza pojęcia związku przyczynowego w rozumieniu prawnym, odmiennego od istniejącego w rzeczywistości (…). Istota regulacjiart. 361 § 1 k.c.pozwala więc na przyjęcie odpowiedzialności sprawcy szkody na podstawieart. 417 k.c.tylko za typowe, a więc za normalne skutki bezprawnych zachowań, a nie za wszelkie możliwe następstwa. Anormalne jest następstwo, gdy do niego doszło tylko wskutek nadzwyczajnego zbiegu okoliczności, którego przeciętnie nikt nie bierze pod uwagę (…) np. ustrojowej predyspozycji do nienormalnej reakcji na bodźce zewnętrzne. Rozstrój zdrowia psychicznego pracownika nie jest normalnym następstwem niesłusznego zwolnienia z pracy lub wydania krzywdzącej go opinii (zob. też przywołane w w/w uzasadnieniu wyroku orzecznictwo Sądu Najwyższego oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 2004 r., sygn. akt II CK 248/04, LEX nr 147233). W typowym, wynikającym z doświadczenia życiowego składu orzekającego, przebiegu zdarzeń fakt uszczerbku na zdrowiu czy to fizycznym, czy to psychicznym nie jest adekwatnym skutkiem określonego, w tym prowadzonego w sposób przewlekły, postępowania sądowego. Zatem na powodzie jako osobie wywodzącej z określonej okoliczności korzystne dla siebie konsekwencje prawne ciążył obowiązek wykazania, iż w sprawie niniejszej zachodzi szczególna koincydencja rzeczonych zdarzeń (przewlekłości postępowania sądowego i rozstroju zdrowia). Także temu obowiązkowi powód nie sprostał. Po trzecie: wskazać w tym miejscu należy, iż sam sposób formułowania zarzutów przez stronę powodową jest wadliwy. Zdaniem składu orzekającego strona wywodząca roszenia z tytułu wadliwego rozpoznania sprawy winna dokładnie wskazać te działania lub zaniechania sądu z których te roszczenia wywodzi. Blankietowe wskazanie, iż chodzi o ogół czynności czy też wszystkie nie stanowi należytego sprecyzowania materii, której wywód dotyczy. Kwestia ta była przedmiotem sygnalizacji ze strony Sądu na rozprawie w dniu 24 października 2018 r. W praktyce orzeczniczej, honorującej tego typu praktyki, prowadzi to do niedopuszczalnego na gruncie aktualnie obowiązujący przepisów postępowania cywilnego przejawów postępowania inkwizycyjnego, przejawiającego się poszukiwaniem przez sąd dowodów na naganne postępowanie innego organu orzeczniczego w zakresie bliżej nieokreślonych czynności. Tymczasem przedmiotem oceny Sądu muszą być dokładnie wyartykułowane (opisane) przez stronę konkretne działania Sądu jako organu (konkretne czynności orzecznicze lub techniczne) lub zaniechania. Obowiązek opisania zdarzenia szkodzącego w sposób umożliwiający jego identyfikację co do treści działania i jego daty nie budzi przecież wątpliwości orzecznictwa sądowego na kanwie innych spraw o ochronę dóbr osobistych, zatem niezrozumiałe jest inne traktowanie tych kwestii w praktyce orzeczniczej w zakresie spraw, których podłożem jest inkryminowana przewlekłość postępowania sądowego. Zatem sam fakt przywołania przez powodaJ. J.sprawy sądowej bez określenia konkretnych zarzutów, tj. wskazania, z jakim to konkretnie zaniechaniem organu procesowego wiąże on jego bezczynność, skutkuje samo w sobie oczywistą bezzasadnością dochodzonego roszczenia. Podkreślić jednocześnie należy, iż niedopuszczalnym jest przyjęcie, iż to na Sądzie rozpoznającym sprawę ciąży ciężar poszukiwania uchybień w działalności funkcjonariuszy pozwanego, ich odnajdywania, formułowania i wywodzenia (dowodzenia) w ramach toczącej się sprawy. Takie bowiem postępowanie nie ma nic wspólnego z zasadą kontradyktoryjnego postępowania, lecz stanowi egzemplifikację (przykład) prowadzenia czynności znamiennych dla postępowania inkwizycyjnego, dla którego w aktualnym kształcie przepisów postępowania cywilnego brak jakichkolwiek podstaw. Przyjęcie za powodem tezy, iż to Sąd w istocie rzeczy ma znaleźć, następnie oznaczyć (nazwać) konkretne uchybienia pozwanego, przedstawić dowody na ich istnienie i dopiero potem dokonać aktu subsumcji prawnej cofałoby nas o dobre kilkaset lat w ewolucji procesu sądowego. Jednocześnie brak jest podstaw, aby powoda traktować w sposób szczególny, zarównoin plus, jak równieżin minus. Powód ani nie może być uprzywilejowany, ani dyskryminowany w procesie cywilnym z uwagi na swoje cechy osobiste. Tym samym zarówno fakt, iż powód aktualnie odbywa karę pozbawienia wolności, jak i fakt, iż w skali kraju inicjuje setki spraw tego rodzaju co niniejsza, nie stanowią wystarczających podstaw do formułowania w stosunku do niego odmiennych zasad procesowych. Nie ulega zaś wątpliwości, iż w każdym przypadku powoływania się przez stronę procesową na dowód z dokumentów nieodzowne jest wskazanie konkretnie, o jaki dokument chodzi, a jeśli jest on zawarty w określonym zbiorze do oznaczenia jego usytuowania w tym zbiorze. Zasada ta dotyczy także prowadzenia dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach spraw sądowych. Sąd Najwyższy w swych licznych orzeczeniach wskazywał, iż nie istnieje w procesie cywilnym dowód w postaci akt danej sprawy (całych akt). Mimo powyższych uwag, uwzględniając aktualne poglądy części składów orzekających Sądu Apelacyjnego w Warszawie, Sąd Okręgowy z ostrożności procesowej dokonał samodzielnie oceny sprawności (terminowości) wyżej opisanego postępowania sądowego i przedstawił wnioski płynące z tej oceny na samym wstępie swych rozważań (strona 4-5 uzasadnienia). Powód w setkach spraw sądowych wskazuje na przewlekłość w innych sprawach (z reguły w jednym pozwie przywołuje od kilku do kilkudziesięciu spraw dotkniętych jego zdaniem przewlekłością) jako źródło jego dyskomfortu psychicznego, a nawet uszczerbku na zdrowiu. Nie jest zatem możliwe, bo nie mieści się w ludzkiej możliwości, ustalenie, z przewlekłością której ze spraw powiązać faktycznie opisywane przez powoda skutki w sferze zdrowotnej. Powód tylko w jednym Wydziale Sądu Okręgowego w Warszawie (w Wydziale I Cywilnym) w latach 2009-2012 zainicjował przeszło 100 spraw, w których dochodzi analogicznych roszczeń. W skali całego kraju tego typu postępowań zaś powód zainicjował kilkaset. W ocenie Sądu świadczy to o tym, iż powód czyni ze swoich uprawnień konstytucyjnych – prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej) użytek sprzeczny z celem i charakterem tego podstawowego uprawnienia, a dokładnie nadużywa tego prawa. Wprawdzie przepisykodeksu postępowania cywilnegonie przewidują wzorem regulacji prawa materialnego (kodeksu cywilnego) wprost instytucji nadużycia prawa (w tym przypadku procesowego), nie oznacza to jednak, iż na gruncie procesu cywilnego w/w okoliczności nie mają żadnego znaczenia. Otóż zdaniem Sądu w okolicznościach tej konkretnej sprawy – fakt wszczynania przez powoda tak licznych spraw sądowych, nieproporcjonalny do liczby spraw wszczynanych przez innych obywateli, w tym także tych, którym przyszło być w podobnej sytuacji faktycznej (pozbawieni wolności, w stosunku do których toczyły się liczne postępowania sądowe) w powiązaniu z dużą ogólnikowością formułowanych zarzutów świadczy właśnie o oczywistej bezzasadności roszczenia, albowiem w istocie faktycznym celem powoda nie jest uzyskanie rozstrzygnięcia w zaistniałym sporze z pozwanym, bo realnie spór taki, sądząc po wynikach spraw w sprawach dotyczących skargi o przewlekłość, nie istnieje, lecz zainicjowanie kolejnego procesu dla niego samego. Powód musi mieć świadomość, iż potrzeba zgromadzenia akt licznych postępowań sądowych prowadzonych w różnych częściach Polski oraz ich analiza oznacza bardzo duże zaangażowanie sił i środków (czasu personelu sądowego i pieniędzy pochodzących z danin podatników), co w bezpośredni sposób wpływa na możliwość rozpoznania innych spraw sądowych, także tych obywateli, którzy nie są w stanie uzyskać rozstrzygnięć sądowych w sprawach skomplikowanych przez długie lata, m.in. także z tego powodu, iż wydłuża się czas oczekiwania na kolejną rozprawę z uwagi na lawinowo rosnącą liczbę spraw cywilnych. W ocenie Sądu właśnie o wzbudzenie tego zaangażowania sił i środków chodzi powodowi, a nie o uzyskanie efektywnego zgodnego z prawem rozstrzygnięcia sądowego. Takie zaś działanie powoda nie może zyskać aprobaty ze strony Sądu. W tych okolicznościach Sąd uznał żądanie powoda za całkowicie bezpodstawne, zatem podlegało ono oddaleniu w całości (pkt I sentencji wyroku), O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu orzeczono w pkt II wyroku na podstawie § 8 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. -w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu(Dz. U. z dnia 18 października 2016 r.). O obowiązku zwrotu przez powoda pozwanemu kosztów procesu orzeczono stosownie do zasady odpowiedzialności za wynik postępowania wyrażonej w przepisieart. 98 k.p.c.w związku z § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. -w sprawie opłat za czynności adwokackie(Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r.).

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2018-11-07' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Andrzej Kuryłek legal_bases: - art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej - art. 361 § 1 k.c. - art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. recorder: Małgorzata Żaczkiewicz signature: I C 181/18 ```

152525000003021_VI_U_001046_2015_Uz_2016-08-10_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI U 1046/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 sierpnia 2016 roku Sąd Okręgowy w Płocku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący – Sędzia SO Hanna Parzybut-Dan Protokolant: protokolant sądowy Julia Głuszak po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2016 roku w Płocku sprawyC. Z. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych III Oddział wW. o wysokość emerytury, o wznowienie wypłaty emerytury za okres od 19 lipca 2012 r. do 31 maja 2015 r. na skutek odwołaniaC. Z. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych III Oddziału wW. z dnia 29 czerwca 2015 r., znak:(...), z dnia 18 września 2015 r. znak(...)i z dnia 2 marca 2016 r., znak(...) 1 zmienia zaskarżoną decyzję z dnia 29 czerwca 2015 r. w ten sposób, że zalicza do stażu pracy okres zatrudnieniaC. Z.w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej wS.w okresie od dnia 1 marca 1982 r. do dnia 31 sierpnia 1984 r.; 2 zmienia zaskarżoną decyzję z dnia 18 września 2015 r. w ten sposób, że zwiększa wysokość emerytury z uwzględnieniem okresów podlegania obowiązkowemu ubezpieczeniu rolników za okres 11 lat, 6 miesięcy i 17 dni, w pozostałej części odwołanie oddala; 3 oddala odwołanie od decyzji z dnia 2 marca 2016 r.; 4 zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych III Oddziału wW.na rzeczC. Z.kwotę 360 zł ( trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego. SSO Hanna Parzybut-Dan UZASADNIENIE C. Z.wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych III Oddziału wW.: - z dnia 29 czerwca 2015 r., wnosząc o uwzględnienie w stażu pracy okresu zatrudnienia w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej wS.od 1 marca 1982 r. do 31 sierpnia 1984 r.; - z dnia 18 września 2015 r., wnosząc o podwyższenie wysokości emerytury o okresy podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników w wymiarze 11 lat, 7 miesięcy i 13 dni ; - z dnia 2 marca 2016 r., wnosząc o wypłatę emerytury za okres od 19 lipca 2012 r. do 31 maja 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych III Oddział wW.wniósł o oddalenie wszystkich odwołań. W odpowiedzi na odwołania wskazał, że zaskarżoną decyzją z dnia 29 czerwca 2015 r. odmówił uwzględnienia w wysokości świadczenia okresu zatrudnienia od 1 marca 1982 r. do 31 sierpnia 1984 r. w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej wS., gdyż przepisydekretu z 4.03.1976 r. o ubezpieczeniu społecznym członków rolniczych spółdzielni produkcyjnych i spółdzielni kółek rolniczych oraz ich rodzinwiązały obowiązek ubezpieczenia społecznego z pracą w spółdzielni, zaś podstawę wymiaru składek odnosiły do dochodu za dni przepracowane. Wobec powyższego dla udowodnienia okresów pracy w spółdzielni w charakterze członka spółdzielni konieczne jest wykazanie przepracowanych dni zgodnie z powołanym dekretem. W zakresie zwiększenia emerytury, dotyczącej decyzji z 18.09.2015 r., okresy opłacana składek na ubezpieczenie społeczne rolników, to Oddział ZUS dokonał tego w oparciu o przepisy art.56 ust. 4 ustawy emerytalnej tj. o kwotę odpowiadającą części składkowej emerytury ustaloną według zasad określonych wart.25 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników. Organ rentowy odmówił wnioskodawcy wypłaty emerytury za okres od 19 lipca 2012 r. do 31 maja 2015 r. na podstawie art. 135 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, zgodnie z którym emeryturę wznawia się od miesiąca ustania przyczyny powodującej wstrzymanie świadczenia, jednak nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o wznowienie wypłaty świadczenia lub wydano decyzję o jej wznowieniu. Ponieważ wnioskodawca złożył wniosek o wypłatę, świadczenia w dniu 22 czerwca 2015 r., zatem organ rentowy podjął wypłatę emerytury od dnia 1 czerwca 2015 r. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Wnioskodawca na mocy decyzji Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z 3 marca 2006 r. pobiera rentę strukturalną ( k. 45-46 akt ZUS). Zakład Ubezpieczeń Społecznych III Oddział wW.decyzją z dnia 10 sierpnia 2012 r. przyznałC. Z.prawo do emerytury ( k. 161 akt ZUS). W dniu 29 sierpnia 2012 r.C. Z.złożył wniosek o zawieszenie prawa do emerytury z powodu otrzymywania renty strukturalnej z KRUS ( k. 824 akt emerytalnych). Decyzją z dnia 7 września 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych III Oddział wW.wstrzymał na wniosek wypłatę emerytury ( decyzja w aktach ZUS- brak numeracji karty). Wnioskiem z dnia 22 czerwca 2015 r.C. Z.wystąpił o wypłatę emerytury od dnia 1 czerwca 2015 r. oraz uwzględnienie w stażu pracy okresu zatrudnienia w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej wS.od 1 marca 1982 r. do 31 sierpnia 1984 r. Decyzją z dnia 29 czerwca 2015 r. organ rentowy podjął wypłatę emerytury od 1 czerwca 2015 r. i odmówił uwzględnienia w wysokości świadczenia okresu zatrudnienia od 1 marca 1982 r. do 31 sierpnia 1984 r. w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej wS.( decyzja w aktach ZUS). Odwołujący w okresie od 1 marca 1982 r. do 31 sierpnia 1984 r. pracował w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej wS.na stanowisku kierownika mechanizacji a od 18 lipca 1984 r. zaopatrzeniowca ( k.18 akt ZUS). Był członkiem spółdzielni wynagradzanym według dniówek obrachunkowych. Wnioskodawca był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy, pracował 6 dni w tygodniu po 8 godzin dziennie. W roku kalendarzowym przepracował co najmniej 300 dni. ( dowód: zeznania świadków:J. F.– k. 77,M. S.– k. 77, zeznania wnioskodawcy – k. 78, k. 31-32) Decyzją z dnia 17 lipca 2015 r. Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego przyznał odwołującemu emeryturę rolniczą ( decyzja w aktach ZUS, brak numeracji kart). Decyzją z 7 grudnia 2015 r. Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa zobowiązałaC. Z.do zwrotu nienależnie pobranej renty strukturalnej od lipca 2012 r. do czerwca 2015 r. po pomniejszeniu o kwotę brutto emerytury przyznanej z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych III Oddziału wW.na mocy decyzji z 10 sierpnia 2012 r.( k. 47-54). Odwołujący w dniu 13 stycznia 2016 r. wniósł o wypłatę zaległego świadczenia emerytalnego od 19 lipca 2012 r. do 31 maja 2015 r., które dotąd było zawieszone ze względu na pobieraną rentę strukturalną. Decyzją z dnia 2 marca 2016 r. organ rentowy odmówił wypłaty świadczenia za powyższy okres ( decyzja w aktach ZUS). Decyzją z dnia 18 września 2015 r. organ rentowy przeliczył emeryturę, zwiększając jej wysokość z tytułu opłacania składek na ubezpieczenie społeczne rolników za 35 kwartałów( 105 miesięcy x 1,0 %). Emeryturę podwyższono o 77,04 zł ( decyzja w aktach ZUS). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach ZUS oraz aktach sądowych. Spór w sprawie sprowadzał się do oceny, czy wnioskodawcy można uwzględnić w podstawie wymiaru emerytury okres zatrudnienia w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej wS.od 1 marca 1982 r. do 31 sierpnia 1984 r. na podstawiedekretu z 4.03.1976 r. o ubezpieczeniu społecznym członków rolniczych spółdzielni produkcyjnych i spółdzielni kółek rolniczych oraz ich rodzin. Ponadto odwołujący nie zgodził się z wysokością doliczonego okresu podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników. Z zeznań świadków - współpracowników wnioskodawcy z Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej wS.-J. F.iM. S.wynika, że wnioskodawca był zatrudniony jako członek spółdzielni w pełnym wymiarze czasu pracy, 6 dni w tygodniu. Nie brał urlopów bezpłatnych ani zwolnień. Przepracował w roku co najmniej 300 dni. Sąd uznał zeznania świadków za wiarygodne, bowiem są spójne i precyzyjne. Sąd zważył, co następuje: Odwołanie jest zasadne od decyzji z dnia 29 czerwca 2015 r. Zgodnie zart. 1 Dekretu z dnia 4 marca 1976 r. o ubezpieczeniu społecznym członków rolniczych spółdzielni produkcyjnych i spółdzielni kółek rolniczych oraz ich rodzin( Dz. U. z 1976 r., Nr 10 poz.54) ubezpieczenie społeczne określone dekretem, zwane dalej "ubezpieczeniem", obejmuje: 1)członków rolniczych spółdzielni produkcyjnych oraz innych spółdzielni, zrzeszonych w(...) Związku Rolniczych Spółdzielni Produkcyjnych, którzy wykonują pracę w tych spółdzielniach, 2)członków spółdzielni kółek rolniczych zrzeszonych w(...) Związku Kółek Rolniczych, którzy wykonują pracę w zespołowych gospodarstwach rolnych tych spółdzielni, 3)pozostałe osoby, które wykonują pracę w spółdzielniach wymienionych w pkt 1 lub zespołowych gospodarstwach rolnych spółdzielni wymienionych w pkt 2 i są wynagradzane według zasad obowiązujących członków tych spółdzielni. Natomiast na podstawie art.4 tego Dekretu przy ustalaniu okresu pracy w spółdzielni wymaganego do uzyskania świadczeń: 1)za dzień pracy uważa się 8 godzin pracy, a przed dniem 1 lipca 1962 r. dzień, który stanowił podstawę do obliczenia dniówki obrachunkowej; do dni pracy zalicza się również dni urlopu wypoczynkowego oraz dni pobierania zasiłku chorobowego, macierzyńskiego lub opiekuńczego, 2)za miesiąc pracy uważa się 20 dni pracy dla mężczyzny oraz 13 dni pracy dla kobiety, a jeżeli ubezpieczony użytkuje działkę przyzagrodową lub dostarcza spółdzielni produkty rolne wytworzone w prowadzonym przez siebie gospodarstwie rolnym - 18 dni pracy dla mężczyzny oraz 11 dni pracy dla kobiety, 3)za rok pracy uważa się rok obrachunkowy, w którym mężczyzna przepracował w spółdzielni co najmniej 240 dni pracy, kobieta 150 dni pracy, a jeżeli użytkuje działkę przyzagrodową lub dostarcza spółdzielni produkty rolne wytworzone w prowadzonym przez siebie gospodarstwie rolnym - to co najmniej: mężczyzna 220 dni pracy, a kobieta 130 dni pracy. W świetle wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2012 r., sygn. akt II UK 255/11, LEX nr 1227191: w stosunku do członków rolniczej spółdzielni produkcyjnej istotne dla zaliczenia roku pracy do okresu zatrudnienia wymaganego do uzyskania renty inwalidzkiej lub emerytury jest przepracowanie w tym roku wymaganej ilości dniówek obrachunkowych, a nie faktyczny okres pozostawania w ubezpieczeniu. Odwołujący udowodnił, że w okresie zatrudnienia w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej wS.pracował co najmniej - 8 godzin dziennie, 20 dni w miesiącu i 240 dni w roku. Zatem na podstawie wyżej powołanych przepisów orazart.47714§2 k.p.c.Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i zaliczył wnioskodawcy do stażu pracy okres zatrudnienia w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej wS.. W świetleart. 56 ust.1ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych( Dz. U. z 2015 r. poz. 748) nazywanej dalej ustawą emerytalną osobie, której przy ustalaniu prawa do emerytury uwzględniono okresy pracy w gospodarstwie rolnym określone w art. 10, oblicza się wysokość przysługującego świadczenia jako część świadczenia obliczonego w myśl art. 53, z uwzględnieniem okresów pracy w gospodarstwie rolnym, proporcjonalnie do udziału okresów składkowych i nieskładkowych w okresie stanowiącym sumę okresów składkowych, nieskładkowych i uwzględnionych okresów pracy w gospodarstwie rolnym. Natomiast zgodnie z art. 56 ust. 4 ustawy emerytalnej, jeżeli okresy składkowe i nieskładkowe nie zostały uzupełnione okresami wymienionymi w art. 10, emerytura ulega zwiększeniu za okres opłacania składek na Fundusz Emerytalny(...), Fundusz Ubezpieczenia Społecznego(...)i ubezpieczenie emerytalno-rentowe rolników. Zwiększenie to ustala się według zasad wymiaru przewidzianych dla części składkowej w przepisach, o których mowa wust. 3. Na podstawieart. 25 ust. 1ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników( Dz. U. z 2015 r. poz. 704) część składkową ustala się przyjmując po 1% emerytury podstawowej za każdy rok podlegania ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu, z uwzględnieniemust. 2-7. Niepełne lata przelicza się odpowiednio, z uwzględnieniemart. 21a, który stanowi, że przy ustalaniu liczby lat podlegania ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu dodaje się poszczególne okresy podlegania ubezpieczeniu obejmujące lata, miesiące i dni. Okresy niepełnych miesięcy podlegania ubezpieczeniu oblicza się w dniach. Sumę dni zamienia się na miesiące, przyjmując za miesiąc 30 dni kalendarzowych; sumę miesięcy zamienia się na lata, przyjmując pełne 12 miesięcy za jeden rok. Organ rentowy w zaskarżonej decyzji z dnia 18 września 2015 r. błędnie przeliczył emeryturę, zwiększając jej wysokość z tytułu opłacania składek na ubezpieczenie społeczne rolników za 35 kwartałów ( 105 miesięcy x 1,0 %). Okres opłacania składek podlega przeliczeniu według lat, miesięcy i dni a nie liczby kwartałów, za które były opłacane składki. W aktach organu rentowego znajduje się zaświadczenie Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego(...)z dnia 18.08.2015 r., stosownie do którego wnioskodawca podlegał ubezpieczeniu społecznemu rolników w okresie od 25 stycznia 2001 r. do 10 sierpnia 2012 r., zatem przy uwzględnieniuart. 25 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolnikówjest to okres 11 lat, 6 miesięcy i 17 dni. Wobec powyższego decyzja z dnia 18 września 2015 r. podlegała zmianie. Sąd nie uwzględnił odwołania od decyzji z dnia 2 marca 2016 r., bowiem Zakład Ubezpieczeń Społecznych prawidłowo zastosował przepisy art.135 ust.1 ustawy emerytalnej. W razie ustania przyczyny powodującej wstrzymanie wypłaty świadczenia, wypłatę wznawia się od miesiąca ustania tej przyczyny, jednak nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o wznowienie wypłaty lub wydano z urzędu decyzję o jej wznowieniu, z uwzględnieniem ust. 2. Natomiast wypłata świadczenia za okres wsteczny może mieć miejsce tylko w przypadku określonym w art. 135 ust. 3, tj. gdy wstrzymanie wypłaty świadczeń nastąpiło na skutek błędu organu rentowego, wypłatę wznawia się poczynając od miesiąca, w którym je wstrzymano, jednak za okres nie dłuższy niż 3 lata poprzedzające bezpośrednio miesiąc, w którym zgłoszono wniosek o wznowienie wypłaty lub wydano decyzję z urzędu o jej wznowieniu. Ponieważ wnioskodawca sam złożył wniosek o zawieszenie świadczenia, a następnie o jego podjęcie , nie zachodzi podstawa do wypłaty emerytury za okres wsteczny od 19 lipca 2012 r. do 31 maja 2015 r. Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną wart. 98 k.p.c.i na podstawie §9 ust.2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz.U.z 2015 r. poz. 1804) Sąd zasądził od organu rentowego na rzecz odwołującego 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. SSO Hanna Parzybut-Dan

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Płocku date: '2016-08-10' department_name: VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Hanna Parzybut-Dan legal_bases: - art. 25 ust. 1ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników - art. 1 Dekretu z dnia 4 marca 1976 r. o ubezpieczeniu społecznym członków rolniczych spółdzielni produkcyjnych i spółdzielni kółek rolniczych oraz ich rodzin - art. 98 k.p.c. - art. 56 ust.1ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych recorder: protokolant sądowy Julia Głuszak signature: VI U 1046/15 ```

154510000003006_VI_Ka_001338_2014_Uz_2015-04-01_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI Ka 1338/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 marca 2015 r. Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Maciej Schulz (spr.) Sędziowie: SO Jacek Matusik SR del. Joanna Daśko Protokolant protokolant sądowy Paulina Goździk przy udziale prokuratora Teresy Pakieły po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2015 r. sprawyT. L. oskarżonego o przestępstwo zart. 178 a § 4 kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 26 maja 2014 r. sygn. akt II K 1271/12 zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelację obrońcy oskarżonego za oczywiście bezzasadną; zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.D. R.kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek VAT. Sygn. akt VI Ka 1338/14 UZASADNIENIE T. L.został oskarżony o to, że w dniu 10 grudnia 2012 roku o godz. 15.00 w miejscowościZ., pow.(...), naul. (...)kierował po drodze publicznej samochodem markiN. (...)onr rej. (...), w ruchu drogowym, będąc w stanie nietrzeźwości co potwierdziło badanie wykonane w Laboratorium Kryminalistycznym Komendy Stołecznej Policji wW.z wynikiem 0,52 promila alkoholu we krwi, przy czym w dniu 26 maja 2006 roku został skazany za kierowanie pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości, tj. o czyn zart. 178a § 4 k.k. Sąd Rejonowy w Wołominie wyrokiem z dnia 26 maja 2014 roku, II K 1271/12 orzekł: 1 oskarżonegoT. L.uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to z mocyart. 178 § 4 k.k.skazał go na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności; 2 na mocyart. 42 § 2 k.k.orzekł w stosunku do oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat; 3 na mocyart. 63 § 1 k.k.na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 10 grudnia 2012 roku do dnia 11 grudnia 2012 roku, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny dniowi kary pozbawienia wolności; 4 na mocyart. 63 § 2 k.k.na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 10 grudnia 2012 roku do dnia 26 maja 2014 roku; 5 zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw.D. R.kwotę 516,60 zł tytułem nieopłaconego wynagrodzenia za obronę oskarżonego z urzędu wraz z podatkiem od towarów i usług; 6 zwolnił oskarżonego od ponoszenia opłat i pozostałych kosztów procesu, obciążając nimi Skarb Państwa. Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońcaoskarżonego. Zaskarżając wyrok w całości, zarzucił: 1 obrazę przepisów prawa materialnego, w szczególności poprzez błędne przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego wypełniało znamiona przestępstwa określonego wart. 178a § 4 k.k., jak również błędne uznanie, iż nie nastąpiło zatarcie poprzedniego skazania, tj. naruszenieart. 108 k.k.poprzez błędną jego interpretację; 2 obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zapadłego orzeczenia –art. 2 § 1 pkt 1 k.p.k.,art. 2 § 2 k.p.k.,art. 4 k.p.k.,art. 5 § 2 k.p.k.,art. 7 k.p.k.poprzez nie ukształtowanie postępowania karnego tak aby osoba niewinna nie poniosła odpowiedzialności i aby podstawę wszystkich rozstrzygnięć stanowiły prawdziwe ustalenia faktyczne, badając i uwzględniając wszystkie okoliczności; 3 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść zapadłego orzeczenia, poprzez uznanie przez sąd, iż doszło do popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu. W konkluzji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienieT. L.od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualnie uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji oraz o zasądzenie kosztów nieopłaconej w żadnej części obrony z urzędu. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Wywiedziona przez obronę apelacja ma charakter oczywiście bezzasadnej. Ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny - zaistniały w niniejszej sprawie - znajduje odzwierciedlenie w materiale dowodowym zgromadzonym w toku postępowania przygotowawczego, a także całokształcie okoliczności ujawnionych w postępowaniu jurysdykcyjnym. Okoliczności towarzyszące zdarzeniu, będącego przedmiotem niniejszego postępowania, nie budzą wątpliwości Sądu Okręgowego. Oskarżony prawidłowo uznany został za winnego zarzucanego mu czynu, przy czym wina ta została mu udowodniona.T. L., posiadając status podejrzanego, przyznał się do przedstawionego mu zarzutu i wyraził wolę dobrowolnego poddania się odpowiedzialności karnej. Prokurator jednakże nie skierował wraz z aktem oskarżenia wniosku z trybieart. 335 § 1 k.p.k.Pomijając już ten aspekt, odnotowania wymaga, iż oskarżony składając wyjaśnienia przez Sądem I Instancji nie negował faktu spożywania alkoholu i prowadzenia pojazdu mechanicznego, przedstawiając swoją wersję wydarzeń wyraził przekonanie, iż stan samopoczucia w danym dniu nie wskazywał, w jego ocenie, na brak możliwości kierowania samochodem. Zatrzymując się przy tej kwestii, podnieść należy niekonsekwencję oskarżonego, a zarazem pojawiające się w tym przedmiocie wyraźne rozbieżności w jego wyjaśnieniach. Oskarżony twierdził, iż nie był świadom, że mógł mieć alkohol we krwi, dlatego zadecydował o prowadzeniu pojazdu. Jednakże już w wyniku podjęcia przez funkcjonariuszy Straży Miejskiej czynności ukierunkowanych na przeprowadzenie badania alkomatem na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, odmówił poddania się badaniu, co przed Sądem I Instancji tłumaczył obawą wykazania przez alkomat, że znajduje się w stanie nietrzeźwym. Przypuszczenie takie powziął na podstawie wcześniej wypitego alkoholu (k.105). Przeprowadzone badanie zawartości alkoholu etylowego we krwi, zgodnie ze sprawozdaniem z dnia 11 grudnia 2012 roku, wykazało w pobranej odT. L.próbce krwi 0, 52 % alkoholu etylowego (krew badano dwukrotnie). W tym stanie rzeczy, bezsprzecznym jest, iż oskarżony prowadził pojazd mechaniczny po spożyciu alkoholu w stężeniu, który w myślart. 115 § 16 k.k.oznacza stan nietrzeźwości, stanowiący znamię czynu zabronionego zart. 178a § 4 k.k.Odczytane na rozprawie zeznania funkcjonariusza Straży MiejskiejD. K.potwierdzają, że oskarżony w chwili zatrzymania znajdował się pod wpływem alkoholu, w stopniu wpływającym na jego koordynacje ruchową i mowę. Co prawda, oskarżony negował jakoby miał problemy z utrzymaniem równowagi i bełkotliwą mowę, co jednak nie zasługuje na wiarę. Poza uwagą Sądu Okręgowego nie pozostaje bowiem fakt – podniesiony już przez Sąd Rejonowy – że badanie krwi przeprowadzono po godzinie 18.00, a do zatrzymania doszło o godz. 15.00. Przypuszczać zatem można, iż w chwili prowadzenia pojazdu mechanicznego i zatrzymania oskarżonego zawartość alkoholu w jego krwi wynosić mogła 1 ‰. Prawidłowo zauważył Sąd Rejonowy, że oskarżony dopuścił się czynu zart. 178a § 4 k.k., a jego działanie miało charakter umyślnego, w zamiarze ewentualnym. Zresztą z treści apelacji samego obrońcy wnika, że oskarżony z uwagi na świadomość spożycia alkoholu obawiał się badania alkomatem przy czym uważał, że co najwyżej mógł popełnić wykroczenie. Zdaniem Sądu Okręgowego potwierdza to jedynie, iż oskarżony zważywszy na uprzednie spożycie alkoholu przewidywał możliwość naruszenia przepisów prawa i godził się na to. Wyszczególnienie, że godził się co najwyżej na wypełnienie znamion czynu wykroczenia stanowi jedynie wyraz przyjętej linii obrony, która nie przekonuje Sądu. Oskarżony był już uprzednio karany za czyn zart. 178a § 1 k.k., miał świadomość konsekwencji swoich czynów, a tym bardziej posiadał powszechną wiedzą na temat wpływu alkoholu na organizm. Obiektywnie oceniając, dysponował możliwością przewidzenia, iż spożycie alkoholu w takich odstępach czasowych może skutkować stężeniem alkoholu we krwi przekraczającym dopuszczalną wartość w rozumieniuart. 115 § 16 k.k.W przekonaniu Sądu Okręgowego, sprawca uświadamiał sobie, że prowadząc pojazd mechaniczny po spożyciu alkoholu może wypełnić znamiona czynu zabronionego i godził się na taki rezultat swojego zachowania. Pozostając w sferze kwalifikacji prawnej czynu przejść należy do pozostałej części zarzutu w pkt 1 apelacji. Nie ma racji obrona twierdząc, iż doszło do obrazy prawa materialnego w wyniku błędnego uznania, iż nie nastąpiło zatarcie poprzedniego skazania za czyn podobny. Okoliczność ta była już przedmiotem wypowiedzi Sądu Rejonowego na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku, na której Przewodniczący poinformował obecne na sali strony, iż wskazane sprawy nie uległy zatarciu, albowiem oskarżony popełniał kolejne czyny przed upływem okresu wymaganego do ich zatarcia.Art. 108 k.k.statuuje zasadę zgodnie z którą, w sytuacji skazania sprawcy za dwa lub więcej nie pozostających w zbiegu przestępstw,jak również jeżeli skazany po rozpoczęciu, lecz przed upływem, okresu wymaganego do zatarcia skazania ponownie popełnił przestępstwo, dopuszczalne jest tylko jednoczesne zatarcie wszystkich skazań. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy zwrócić uwagę należy na to, iż wyrokiem w sprawie V K 2183/05 – prawomocnym z dniem 17 czerwca 2006 roku –T. L.skazany został na karę 4 miesięcyograniczenia wolnościz obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 32 godzin w stosunku miesięcznym. Zgodnie z informacją znajdującą się na karcie karnej (k. 55)T. L.wykonał karę ograniczenia wolności w dniu 11 sierpnia 2008 roku. W myśl, obowiązującego na dzień wyrokowania,art. 107 § 4 k.k.w razie skazania na karę ograniczenia wolności, zatarcie skazania następuje z mocy prawa z upływem 5 latod wykonanialub darowania kary albo od przedawnienia jej wykonania; na wniosek skazanego sąd może zarządzić zatarcie skazania już po upływie 3 lat. Zatem w podniesionym przypadku, okres 5 lat rozpoczynał się w dniu11 sierpnia 2008 roku. Pierwotnie zatarcie skazania nastąpiłoby w dniu 11 sierpnia 2013 roku. Z tym, że oskarżony w czasie biegu ustawowego okresu koniecznego do zatarcia skazania w sprawie V K 2183/05 dopuścił się przestępstwa, za które skazany został prawomocnym wyrokiem (III K 1465/09). Zarzut obrony jest zatem całkowicie chybionym, a także w zakresie podniesionego okres próby – wobec orzeczonej kary ograniczenia wolności - niezrozumiały. Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola odwoławcza wykazała, że Sąd Rejonowy w sposób staranny przeprowadził postępowanie w sprawie, nie popełnił błędu w ocenie dowodów, a swoje stanowisko w tym względzie należycie uzasadnił. Dochowanie przez sąd wszelkich reguł tak procesowania, jak i oceny dowodów powoduje, iż rozstrzygnięcie sądu pozostaje pod pełną ochroną przewidzianą treścią przepisuart. 7 k.p.k.Zapadłe rozstrzygnięcie oparte zostało o całość zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, co znajduje odzwierciedlenie w uzasadnieniu sporządzonym do zaskarżonego wyroku. Kierunek apelacji wymaga jeszcze odniesienia się do rozstrzygnięcia o karze orzeczonej oskarżonemu. Sąd orzekający w I instancji uznając oskarżonego za winnego czynu zart. 178a § 4 k.k.wymierzył mu karę 7 miesięcy bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Godzi się zasygnalizować, że przepis ten przewiduje karę od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności. Już na tym etapie rozważań nie sposób uznać, iż na tle przewidzianej przez ustawodawcę sankcji orzeczona kara ma charakter surowej. Analiza poszczególnych dyrektyw wymiaru kary jedynie utwierdza w tym przekonaniu. Dolegliwość orzeczonej kary nie przekracza stopnia winy. Stopień społecznej szkodliwości czynu jest niewątpliwie znaczny. Oskarżony jest osobą karaną za prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości. Poprzednim razem, skazany został na karę ograniczenia wolności, którą wykonał w całości. Nie zmienia to jednak faktu, iż przedmiotowa kara nie odniosła pozytywnego skutku w postaci dostatecznego zrozumienia przez skazanego naganności zachowania jakiego się dopuścił. Dał temu wyraz, podejmując po raz kolejny decyzję o prowadzeniu pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwym czym naraził nie tylko siebie i swojego pasażera, ale przede wszystkim innych uczestników ruchu, a konkretnie ich życie i zdrowie. Wypełnił tym samym znamiona przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Chronione prawem dobro jakie naruszył swoim czynem - i to ponownie - wskazuje, iż z uwagi na zapobiegawczy i wychowawczy cel kary niezbędnym jest orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności wobec niego. Wykazał on już bowiem, iż kary o charakterze wolnościowym w jego przypadku nie prowadzą do poprawnego funkcjonowania przez niego w społeczeństwie, w tym zaniechania podejmowania bezprawnych zachowań, które narażałyby inne osoby na uszczerbek na zdrowiu czy też utratę życia. Co więcej, jak już podniesiono powyżej, miał na pamięci uprzednie spożycie alkoholu mimo tego podjął decyzję o prowadzeniu pojazdu nie chcąc pozbawić transportu swojego towarzysza. Pobudki jakie nim kierowały dodatkowo wpływają na negatywną ocenę jego zachowania. Żaden z sądów orzekających w niniejszej sprawie nie dopatrzył się okoliczności o charakterze łagodzących, nawet zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstwa nie pozwala na takie zaklasyfikowanie. W pełni podzielić zatem należy koncepcję o braku podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności oskarżonemu, zwłaszcza, iż w przypadku sprawcy czynu przypisanego oskarżonemu wypełniającego znamiona przestępstwaart. 178a § 4 k.k.w myślart. 69 § 4 k.k.wymagany jest szczególnie uzasadniony wypadek do zastosowania instytucji zart. 69 § 1 k.k.W realiach niniejszej sprawy nie stwierdzono istnienia takiego przypadku, zwłaszcza wobec karalności oskarżonego za czyn podobny. Art. 42 § 2 k.k.obliguje do orzeczenia zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w przypadku jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji był w stanie nietrzeźwości. Okres 3 lat uznać należy za wystarczająco dotkliwy dla oskarżonego, a zatem godny aprobaty. Sąd Rejonowy z uwagi na faktyczne zatrzymanie w dniu 10 grudnia 2012 roku (k. 20) prawa jazdy oskarżonemu, zaliczył okres od dnia 10 grudnia 2012 roku do dnia wydania wyroku tj. do dnia 26 maja 2014 roku na poczet orzeczonego zakazu. Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie date: '2015-03-17' department_name: VI Wydział Karny Odwoławczy judges: - Joanna Daśko - Jacek Matusik - Maciej Schulz legal_bases: - art. 178a § 4 k.k. - art. 2 § 1 pkt 1 k.p.k. recorder: protokolant sądowy Paulina Goździk signature: VI Ka 1338/14 ```

155025000001003_II_Ca_000839_2013_Uz_2013-11-14_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn.akt II Ca 839/13 POSTANOWIENIE Dnia 16 października 2013 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział II Cywilnym Odwoławczy w składzie następujący : Przewodniczący Sędzia SO Beata Stachowiak Sędziowie Sędzia SO Monika Kuźniar Sędzia SO Katarzyna Wręczycka Protokolant Elżbieta Biała po rozpoznaniu w dniu 2 października 2013 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy z wnioskuW. Ł., przy udzialeS. S., o dział spadku poA. J.oraz podział do korzystania, postanawia: I .zmienić zaskarżone postanowienie : 1. w pkt II w ten sposób ,że dokonać podziału nieruchomości położonej wB., gminaO., obejmującejdziałkę nr (...)o powierzchni 0,1674 ha, dla której Sąd Rejonowy w Oławie prowadziksięgę wieczystą KW nr (...)i z nieruchomości tej wydzielić: a)działkę nr (...), o powierzchni 0,0653 ha; b)działkę nr (...), o powierzchni 0,0653 ha; c)działkę nr (...), o powierzchni 0,0376 ha; według projektu biegłego sądowegoZ. T.z dnia 14 grudnia 2009 r. wariant III (k. 224 akt sprawy), przyjętego do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w dniu 22.12.2010 r .,za numerem(...); 2. w pkt IV w ten sposób ,że : a)W. Ł.przyznać na własność: -działkę nr (...), o powierzchni 0,0653 ha i wartości 53 970 zł ; - samodzielnylokal mieszkalny numer (...), o którym mowa w punkcie III podpunkt a) postanowienia, o wartości 75 738 zł; b)S. S.przyznać na własność: -działkę nr (...), o powierzchni 0,0653 ha i wartości 48 573 zł , - samodzielnylokal mieszkalny numer (...), o którym mowa w punkcie III podpunkt b) postanowienia, o wartości 80 307 zł ; c) przyznać na współwłasnośćdziałkę nr (...)o powierzchni 0,0376 ha i wartości 31 076 zł w udziałach -W. Ł.w 46/100 iS. S.54/100 3. uchylić pkt V ; 4 .w pkt VI w ten sposób ,że : - w ppkt a -W. Ł.przyznać do wyłącznego korzystania częśćdziałki nr (...)o powierzchni 0,0048 ha, oznaczonej w opinii biegłego sądowegoZ. T.(k. 545 akt sprawy) numerem 2; - w ppkt b -S. S.przyznać do wyłącznego korzystania częśćdziałki nr (...)oznaczoną w opinii biegłego sądowegoZ. T.(k. 545 akt sprawy) numerem 3 ,przy czym od strony wejścia do budynku linia podziału biegnie tylko w odległości 1,5 m od końca ganku do granicy zdziałką nr (...)na szerokości 2,5 m; - w ppkt c – pozostawić do wspólnego korzystania przezW. Ł.iS. S.pozostałą częśćdziałki nr (...)o powierzchni 0,0206 ha, oznaczoną w opinii biegłego sądowegoZ. T.(k. 545 akt sprawy) numerem 1 oraz część podwórza przed budynkiem mieszkalnym znajdującą się między opisaną w pktVI ppkt a częściądziałki oznaczoną nr (...)idziałką nr (...)oraz granicamidziałek nr (...), nie naruszając rozstrzygnięcia tego punktu w pozostałym zakresie ; 5. dodać pkt IX o treści : obciążyć nieruchomość powstałą w wyniku wydzieleniadziałki nr (...)służebnością dojazdową (droga konieczna) na rzecz każdoczesnego właścicieladziałki nr (...)przebiegającą oddrogi publicznej nr (...)przez istniejącą bramę wjazdową do granicydziałki nr (...)według projektu biegłego sądowegoZ. T.z dnia 14 grudnia 2009 r. wariant III (k. 224 akt sprawy), przyjętego do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w dniu 22.12.2010 r ., za numerem(...); II. oddalić obie apelacje w pozostałym zakresie ; III . ustalić ,iż strony ponoszą koszty związane ze swoim udziałem w postępowaniu apelacyjnym . Sygn. akt II Ca 839/13 UZASADNIENIE Zaskarżonym postanowieniem z dnia 19 kwietnia 2013 r. Sąd Rejonowy w pkt I ustalił, że w skład spadku poA. J.wchodzi prawo własności nieruchomości położonej wB., gminaO., obejmującejdziałkę nr (...)o powierzchni 0,1674 ha, dla której Sąd Rejonowy w Oławie prowadziksięgę wieczystą KW nr (...); w pkt II dokonał podziałudziałki nr (...)w ten sposób, że z nieruchomości tej wydzielił :działkę nr (...)o powierzchni 0,0499 ha;działkę nr (...)o powierzchni 0,0780 ha; działkę nr(...)powierzchni 0,0318 ha; działkę nr(...)powierzchni 0,0085 ha według projektu biegłego sądowegoZ. T.z dnia 8 sierpnia 2012 r. (k. 547-547v akt sprawy), przyjętego do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w dniu 8 sierpnia 2012 r. za nr(...); w pkt III w budynku mieszkalnym położonym na obszarzedziałki nr (...), wydzielił dwa samodzielne lokale mieszkalne : 1. samodzielnylokal mieszkalny numer (...)o łącznej powierzchni 71,67 m(( 2)), składający się z: kuchni o powierzchni 9,82 m(( 2)), położonej na parterze, pokoju o powierzchni 20,38 m(( 2)), położonego na parterze, łazienki o powierzchni 5,10 m(( 2)), położonej na parterze, pokoju o powierzchni 17,77 m(( 2)), położonego na poddaszu wraz z przynależnym pomieszczeniem strychowym nr(...)o powierzchni 6,60 m(( 2)), przynależnym pomieszczeniem strychowym nr(...)powierzchni 6,60 m(( 2))i przynależnym pomieszczeniem strychowym nr(...)o powierzchni 5,40 m(( 2)), z którym to lokalem związany jest udział 46/100 we współwłasności części wspólnych budynku oraz gruntu obejmującegodziałkę nr (...); 2. samodzielnylokal mieszkalny numer (...)o łącznej powierzchni 85,66 m(( 2)), składający się z: kuchni o powierzchni 12,07 m(( 2)), położonej na parterze, pokoju o powierzchni 16,72 m(( 2)), położonego na parterze, pokoju o powierzchni 18,13 m(( 2)), położonego na parterze, łazienki o powierzchni 3,24 m(( 2)), położonej na parterze, wraz z przynależnym pomieszczeniem strychowym nr(...)o powierzchni 35,50 m(( 2)), z którym to lokalem związany jest udział 54/100 (pięćdziesiąt cztery setne) we współwłasności części wspólnych budynku oraz gruntu obejmującegodziałkę nr (...); według projektu biegłej sądowejE. G.(k. 43 akt sprawy; strona 7-9 opinii); w pkt IV. dokonał działku spadku poA. J.w ten sposób, żeW. Ł.przyznał na własność:działkę nr (...), o powierzchni 0,0780 ha i wartości 64 467 zł; samodzielnylokal mieszkalny numer (...), o którym mowa w punkcie III podpunkt a) postanowienia o wartości 73 533 zł; S. S.przyznał na własność :działkę nr (...)o powierzchni 0,0499 ha i wartości 37 115 zł; samodzielnylokal mieszkalny numer (...), o którym mowa w punkcie III podpunkt b) postanowienia o wartości 80 719 zł ;W. Ł.iS. S.przyznał na współwłasność, w udziałach po 1/2 na rzecz każdej z nichdziałkę nr (...), o powierzchni 0,0085 ha i wartości 7 025 zł; zasądził odW. Ł.na rzeczS. S.dopłatę w kwocie 10 083 zł płatną w ratach szczegółowo w tym punkcie opisanych ; w pkt V dokonał podziału do korzystaniadziałki nr (...)oraz części wspólnych budynku mieszkalnego wzniesionego na obszarze tej nieruchomości, w sposób następujący ,żeW. Ł.przyznał do wyłącznego korzystania częśćdziałki nr (...)o powierzchni 0,0048 ha, oznaczoną w opinii biegłego sądowegoZ. T.(k. 545 akt sprawy) numerem 2; pomieszczenie piwniczne o powierzchni 8,20 m2, opisane w opinii biegłej sądowejE. G.(k. 441-442 akt sprawy); poddasze o powierzchni 13,20 m2, opisane w opinii biegłej sądowejE. G.(k. 607 akt sprawy);S. S.przyznał do wyłącznego korzystania częśćdziałki nr (...)o powierzchni 0,0064 ha, oznaczoną w opinii biegłego sądowegoZ. T.(k. 545 akt sprawy) numerem 3; do wspólnego korzystania przezW. Ł.iS. S.przeznaczył częśćdziałki nr (...)o powierzchni 0,0206 ha, oznaczoną w opinii biegłego sądowegoZ. T.(k. 545 akt sprawy) numerem 1; ganek o powierzchni 2,99 m2, opisany w opinii biegłej sądowejE. G.(k. 43 akt sprawy; załącznik nr 2.1. opinii); korytarz z klatką schodową na parterze budynku, o powierzchni 6,80 m2, opisany w opinii biegłej sądowejE. G.(k. 43 akt sprawy załącznik nr 2.1. opinii); korytarz z klatką schodową na poddaszu budynku, o powierzchni 14,90 m2, opisany w opinii biegłej sądowejE. G.(k. 43 akt sprawy załącznik nr 2.2. opinii) oraz zastrzegł, żeW. Ł.iS. S.zobowiązane są wzajemnie do udostępnienia sobie przyznanych im do wyłącznego korzystania częścidziałki nr (...), w wypadku konieczności przeprowadzenia prac związanych utrzymaniem budynku mieszkalnego, znajdującego się na obszarze tej nieruchomości, lub w razie innej potrzeby, uzasadnionej utrzymaniem nieruchomości wspólnej; w pkt VI . nakazałW. Ł., aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w Oławie) kwotę 9 695,49 zł kosztów opinii biegłych oraz kwotę 300 zł opłaty sądowej i nakazałS. S., aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w Oławie) kwotę 9 695,48 zł kosztów opinii biegłych oraz kwotę 300 zł opłaty sądowej. Podstawę rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego stanowiły następujące ustalenia faktyczne: W dniu 4 stycznia 1976 r. zmarłP. J., zaś spadek po nim, wraz z gospodarstwem rolnym opisanym wksiędze wieczystej KW nr (...), nabyła żonaA. J.. W dniu 1 września 1977 r. zmarłaA. J., a spadek po niej, wraz z gospodarstwem rolnym opisanym wksiędze wieczystej KW nr (...), nabyły córkiW. Ł.iS. S.po ½. SpadkodawczyniA. J.była właścicielką zabudowanej nieruchomości rolnej, obejmującejdziałkę nr (...)o powierzchni 0,1674 ha, położonej w miejscowościB.(gminaO.), dla której Sąd Rejonowy w Oławie prowadziksięgę wieczystą KW nr (...). W dniu 18 czerwca 1980 r. strony zawarły ugodę sądową w sprawie o podział do korzystania spadkowej nieruchomości . Na obszarzedziałki nr (...)znajduje się dwukondygnacyjny, częściowo podpiwniczony, budynek mieszkalny, który zajmują obecnie obie strony. Na parterze wnioskodawczyni wykorzystuje aktualnie kuchnię położoną po lewej stronie od wejścia do budynku, pokój i łazienkę, zaś na drugiej kondygnacji pokój. Uczestniczka zajmuje natomiast na parterze kuchnię urządzoną ze starej obory, dwa pokoje i łazienkę, na piętrze zaś trzy pomieszczenia strychowe. Strony wspólnie korzystają z ganku, korytarzy i klatek schodowych. W domu wzniesionym nadziałce nr (...)istnieje możliwość wydzielenia dwóch samodzielnych lokali mieszkalnych zarówno przy zachowaniu obecnego układu pomieszczeń (bez ingerencji w substancję budynku), jak i przy założeniu dobudowy klatki schodowej. W pierwszym wariancie samodzielnylokal mieszkalny nr (...)(utworzony z pomieszczeń wykorzystywanych przez wnioskodawczynię) liczy łącznie 71,67 m(( 2))i obejmuje kuchnię, pokój i łazienkę na parterze budynku, pokój na piętrze oraz pomieszczenie przynależne w postaci strychu nr(...)na piętrze. Samodzielnylokal mieszkalny nr (...)(utworzony z pomieszczeń wykorzystywanych przez uczestniczkę) liczył natomiast 85,66 m(( 2))i obejmuje kuchnię, łazienką i dwa pokoje na parterze oraz trzy przynależne pomieszczenia strychowe. W takim wypadku udział częściach wspólnych budynku i w gruncie, związany zlokalem nr (...), wynosi 46/100, zaś zlokalem nr (...). Do pomieszczeń wspólnych zalicza się: ganek wejściowy, korytarz na parterze, klatka schodowa, korytarz z klatką schodową na piętrze, piwnica 8,20 m(( 2))oraz poddasze nad strychem, o powierzchni 13,20 m(( 2)). Drugi wariant zakładający utworzenie 2 lokali przez podział budynku wymagałby przeprowadzenia prac budowlanych o szacunkowym koszcie 30 000 – 40 000 zł. Ponadto pokryty być musi koszt projektu i koszt postępowania administracyjnego rzędu 8.000 – 10.000 zł. Według pierwszej koncepcji podziału (bez przebudowy budynku mieszkalnego) wartość samodzielnegolokalu nr (...)wynosi 73 533 zł, zaś wartość samodzielnegolokalu nr (...)– 80 719 zł (przy założeniu, że lokale te wydzielone są w budynku położonym nadziałce nr (...), o powierzchni 0,0318 ha). Tak wydzielone lokale są lokalami samodzielnymi w rozumieniu przepisówustawy o własności lokali. Każdy z nich posiada oddzielne zasilanie energią elektryczną i odrębne wodomierze. Układ przestrzennydziałki nr (...)umożliwia jej podział fizyczny w kilku wariantach. Biorąc jednak pod uwagę zgodność z prawem miejscowym oraz społeczno-gospodarcze przeznaczenie powstałych po podziale gruntów zasadne jest wydzielenie zdziałki nr (...)jedynie czterech nieruchomości (w tym jednej pod budynkiem mieszkalnym, dwóch do zagospodarowania pod zabudowę i jednej dla celów komunikacyjnych). Racjonalne jest przy tym wydzielenie odrębnej działki o charakterze drogi wewnętrznej, w miejsce ewentualnej służebności drogowej. Jest to ,bowiem wariant bardziej korzystny z punktu widzenia wartości i możliwości wykorzystania pozostałych działek. Linia zabudowy w GminieO.będzie przesunięta w głąb działek, wobec czego dla uzyskania gruntów jak najlepiej nadających się do późniejszego zagospodarowania zasadne jest, by projektowany podział zakładał wyprostowane i odpowiednio szerokie granice pomiędzy nieruchomościami wydzielanymi dla stron. Podziałdziałki nr (...)odpowiadający takim kryteriom zakłada wydzielenie następujących nieruchomości gruntowych: działki nr (...), o powierzchni 0,0499 ha;działki nr (...), o powierzchni 0,0780 ha;działki nr (...), o powierzchni 0,0318 ha;działki nr (...), o powierzchni 0,0085 ha. Szerokość pasa drogowego (działka nr (...)) przy takim podziale wynosi 4 metry i jest wystarczająca dla przejazdu samochodu oraz ciągnika. Podwórze zaprojektowanejdziałki nr (...)(zabudowanej domem mieszkalnym) jest na tyle znaczne, że możliwe będzie wybudowanie tam nowego ganku ze schodami na piętro. Podziałdziałki nr (...)nadziałkę nr (...), o powierzchni 0,0499 ha,działkę nr (...), o powierzchni 0,0780 hadziałkę nr (...), o powierzchni 0,0318 ha orazdziałkę nr (...), o powierzchni 0,0085 ha został przyjęty do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w dniu 8 sierpnia 2012 r., za numerem(...). Aktualna wartość powstałych w ten sposób nieruchomości wynosi: dladziałki nr (...)– 37 115 zł; dladziałki nr (...)– 64 467 zł; dladziałki nr (...)– 7 025 zł. Bezpośrednio przy budynku mieszkalnym wnioskodawczyni wykorzystuje obecnie część gruntu położoną od strony ulicy. Uczestniczka posiada natomiast obszar za domem, w kierunku szopy. Podział do korzystania projektowanej wspólnejdziałki nr (...), uwzględniający aktualne jego zagospodarowanie, zakłada: przyznanie wnioskodawczyni do wyłącznego korzystania terenu o powierzchni 0,0048 ha od strony ulicy; przyznanie uczestniczce do wyłącznego terenu o powierzchni 0,0064 ha za budynkiem mieszkalnym; przyznanie stronom do wspólnego korzystania podwórza i gruntu pod budynkiem mieszkalnym o powierzchni 0,0206 ha. Taki podział do korzystaniadziałki nr (...)umożliwia dostęp do znajdującego się za gankiem okna piwnicznego, z terenu przeznaczonego do wspólnego korzystania (podwórza). Wydzielenie zdziałki nr (...)jeszcze jednej nieruchomości (działki oznaczonej roboczo numerem(...), o powierzchni 0,0120 ha) na potrzeby prowadzenia ogródka warzywnego nie jest uzasadnione. Wartość tak zaprojektowanej nieruchomości jest, bowiem znikoma a jej lokalizacja przy drodze zmniejsza wartość potencjalnych plonów. Podział taki wyklucza ponadto możliwość zagospodarowania działki tej pod zabudowę. Wnioskodawczyni wykorzystuje obecnie budynek gospodarczy znajdujący się po prawej stronie nieruchomości, natomiast uczestniczka zajmuje budynek gospodarczy położony za domem mieszkalnym.W. Ł.jest emerytką. Pobiera emeryturę w kwocie 1 200 – 1 300 zł miesięcznie. Zwykle przez 5 miesięcy w roku pracuje przy produkcji świec, gdzie zarabia około 800 do 1 000 zł miesięcznie. Wnioskodawczyni zamieszkuje na obszarze wspólnej nieruchomości wraz z niepełnosprawnym synem, który zarabia około 1000 zł miesięcznie, z czego jednak około 200 zł przeznacza na leczenie i rehabilitację. Na lekiW. Ł.wydaje około 500 zł miesięcznie.S. S.także jest emerytką, przy czym jej emerytura wynosi 750 zł miesięcznie i stanowi ona wyłączne źródło utrzymania uczestniczki postępowania. W sklepieS. S.często zaopatruje się „na zeszyt”. Nikt nie pomaga jej finansowo. Na podstawie umowy częściowego zniesienia współwłasności z dnia 25 marca 1996 r. wnioskodawczyni uzyskała prawo własnościdziałki nr (...)o powierzchni 0,6656 ha (KW nr(...)), której wartość szacuje ona na 60 000 – 90 000 zł. Uczestniczce przypadło natomiast prawo własnościdziałki nr (...)o powierzchni 0,5105 ha (KW nr(...)). Na podstawie powyższych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy wskazał ,iż obie strony opowiadały się za podziałemdziałki nr (...), jak wykazało natomiast postępowanie dowodowe, podział taki był możliwy i dawał szanse na wydzielenie działek odpowiednich do późniejszego ich zagospodarowania, w sposób zgodny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem gruntów. Wspólna nieruchomość stanowi miejsce zamieszkania obu stron, wobec czego w sprawie należało w pierwszej kolejności ustalić, czy układ i charakter pomieszczeń wydzielonych w budynku mieszkalnym pozwala na wyodrębnienie dwóch, samodzielnych lokali mieszkalnych. Jak wynikało natomiast ze sporządzonej na potrzeby postępowania opinii biegłej architekt, w domu wzniesionym nadziałce nr (...)istnieje możliwość wydzielenia samodzielnych lokali mieszkalnych zarówno przy zachowaniu obecnego układu pomieszczeń (bez ingerencji w substancję budynku), jak i przy założeniu dobudowy klatki schodowej. Dokonując wydzielenia samodzielnych lokali mieszkalnych Sąd I instancji dokonał podziału według wariantu pierwszego .Strony nie doszły ,bowiem do porozumienia, co do ewentualnej przebudowy domu, zatem wydzielenie samodzielnych lokali mieszkalnych nastąpić musiało wedle stanu aktualnego. Drugi wariant wydzielenia lokali zakłada przeprowadzenia prac budowlanych o znacznej wartości, przy czym ostateczny koszt trudny jest w chwili obecnej nawet do oszacowania .Zważywszy na sytuację majątkową obu stron wariant ten uznany został za zbyt trudny do realizacji. Ostatecznie zresztą (na rozprawie w dniu 10 sierpnia 2011 r.) obie strony zrezygnowały z wydzielenia lokali w wersji zakładającej przebudowę domu mieszkalnego. Z uwagi na możliwość wydzielenia lokali bez dodatkowych prac, znaczny i trudny do ostatecznego oszacowania zakres potencjalnych prac, sytuację majątkową stron oraz bacząc na ich ostateczne stanowiska, Sąd postanowił o wyodrębnieniu dwóch lokali mieszkalnych wedle pierwszego z wariantów przygotowanych przez biegłą z zakresu architektury. Przyznając natomiast poszczególne lokale na własność wnioskodawczyni i uczestniczki Sąd kierował się – niekwestionowanym zresztą przez strony – stanem aktualnego posiadania . Ostatecznie wnioskodawczyni został przyznanylokal nr (...)o łącznej powierzchni 71,67 m2z udziałem 46/100 w częściach wspólnych budynku i gruncie , uczestniczce postępowanialokal nr (...)o łącznej powierzchni 85,66 m2z udziałem 54/100 w częściach wspólnych budynku i gruncie . Biorąc natomiast pod uwagę zgłaszane przez strony, liczne projekty podziału geodezyjnegodziałki nr (...)i różnorodne warianty podziału opracowane przez biegłego geodetę, Sąd obowiązany był ocenić, które z nich w sposób najodpowiedniejszy realizują postulat zgodności podziału z ustawą, społeczno-gospodarczym przeznaczeniem nieruchomości i zasadą zachowania odpowiedniej wartości wydzielonych gruntów (art. 211 k. c.). Sąd I instancji uznał ,iż żadna z propozycji stron podziału fizycznego działek z nich nie daje podstaw do przygotowania racjonalnego projektu podziału wspólnej nieruchomości. Zaproponowany przez wnioskodawczynię w piśmie procesowym z dnia 18 stycznia 2010 r. projekt podziału wspólnej nieruchomości jest możliwy do wykonania, jednak z uwagi na przeznaczenie znacznej części nieruchomości na połączenie z drogą publiczną jest on nieracjonalny i w znacznym stopniu wpływa na zmniejszenie wartości nieruchomości zaproponowanej dla uczestniczki postępowania, co narusza powołanyart. 211 k. c.Zawarty w piśmie procesowym wnioskodawczyni z dnia 8 grudnia 2010 r. projekt podziału wspólnej nieruchomości wymaga dobudowania drugiego, osobnego wejścia do budynku mieszkalnego i utworzenia drogi dojazdowej. Biorąc, zatem pod uwagę silny konflikt pomiędzy stronami, brak akceptacji uczestniczki dla tego projektu i sytuację finansową obu stron, wersje tę należało również odrzucić. Postulowany natomiast przez uczestniczkę postępowania w piśmie procesowym z dnia 1 stycznia 2011 r. projekt podziału wspólnej nieruchomości nie jest możliwy do przeprowadzania, ponieważ budynku mieszkalnego nie da się podzielić według ściany pionowej. Przeprowadzenie takiego podziału wymagałoby wybudowania dodatkowych ścian od piwnicy do połaci dachowej, do czego niezbędne jest wykonanie odpowiedniej dokumentacji technicznej i poniesienie nakładów związanych z przebudową, co – wobec omówionych już aspektów sprawy – nie wchodzi w rachubę. Wobec tego, ustalając ostateczny wariant podziałudziałki nr (...), Sąd bazował na projektach biegłego geodety, zweryfikowanych sugestiami rzeczoznawcy. Zdaniem Sądu – nie było podstaw do „korygowania” granic działek powstałych po podziale w sposób wskazanych w pismach wnioskodawczyni na k. 476 i k. 554v. Wprawdzie zabieg ten doprowadziłby do wyrównania powierzchni nieruchomości przypadających obu stronom, (co skutkowałoby zminimalizowaniem wzajemnych rozliczeń), jednak podział taki istotnie ograniczyłby możliwość zagospodarowania powstałych po podziale gruntów. Jak wyjaśnił ,bowiem w toku przesłuchania biegły rzeczoznawca, linia zabudowy w GminieO.będzie przesunięta w głąb działek, wobec czego dla uzyskania gruntów jak najlepiej nadających się do późniejszego zagospodarowania zasadne jest, by projektowany podział zakładał wyprostowane i odpowiednio szerokie granice pomiędzy nieruchomościami wydzielanymi dla stron. Wymogom takim odpowiada natomiast wariant przyjęty w postanowieniu, w przeciwieństwie do omawianego projektu wnioskodawczyni, który przewidywał wydzielenie działki zbyt wąskiej w części wewnętrznej. Tym samym – zdaniem Sądu – wariant ten nie zapewnia optymalnego podziału, uwzględniającego społeczno-gospodarcze przeznaczenie gruntów powstałych w jego wyniku. Co się zaś tyczy postulatu uczestniczki, która domagała się wydzielenia dla niej dodatkowej, niewielkiej działki z przeznaczeniem na ogród warzywny, to również tej projekt stoi w sprzeczności zart. 211 k. c.Biegły rzeczoznawca wyjaśnił ,bowiem że wydzielenie zdziałki nr (...)jeszcze jednej nieruchomości (działki oznaczonej roboczo w projekcie geodezyjnym numerem(...), o powierzchni 0,0120 ha) na potrzeby prowadzenia ogródka warzywnego nie jest uzasadnione. Wartość tak zaprojektowanej nieruchomości jest znikoma a jej lokalizacja przy drodze zmniejsza wartość potencjalnych plonów. Podział taki wyklucza ponadto możliwość zagospodarowania działki tej pod zabudowę. Mając, zatem na uwadze potencjalne możliwości podziałudziałki nr (...), obecny sposób jej zagospodarowania i podsiadania oraz społeczno-gospodarcze przeznaczenie gruntów powstałych po podziale wraz z ich rynkową wartością Sąd uznał , że uwarunkowaniom tym najlepiej odpowiada projekt podziału z dnia 8 sierpnia 2012 r., który przyjęty został do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, wobec czego spełnia wymogiart. 621 k. p. c.Projekt ten z jednej strony zakładał wydzielenie nieruchomości dla każdej ze stron z takim układem granic, który umożliwi ich zabudowę, biorąc pod uwagę przesunięcie linii zabudowy w gminie w głąb gruntu. Z drugiej strony wariant ten zakłada wydzielenie odrębnej działki drogowej (komunikacyjnej), co w świetle wytycznych biegłego rzeczoznawcy jest uzasadnione. W toku przesłuchania biegłyA. G.stwierdził ,iż zasadne jest wydzielenie odrębnej działki o charakterze drogi wewnętrznej, w miejsce ewentualnej służebności drogowej (przewidzianej w poprzednim projekcie geodezyjnym). Jest to ,bowiem wariant bardziej korzystny z punktu widzenia wartości i możliwości wykorzystania pozostałych działek. Odpowiadając na wątpliwości wnioskodawczyni biegły geodeta wyjaśnił przy tym, że szerokość pasa drogowego (działka nr (...)) przy takim podziale wynosi 4 metry i jest wystarczająca dla przejazdu samochodu oraz ciągnika. Podwórze zaprojektowanejdziałki nr (...)(zabudowanej domem mieszkalnym) jest natomiast na tyle znaczne, że możliwe będzie wybudowanie tam nowego ganku ze schodami na piętro (w przypadku, gdyby strony w przyszłości podjęły decyzję o przebudowie domu, zgodnie z drugim wariantem opracowanym przez biegłą architekt). W trakcie przesłuchania i w piśmie wyjaśniającym z dnia 21 listopada 2011 r. zarówno biegły geodeta ,jak i biegły rzeczoznawca odnosili się do wariantu podziału geodezyjnego oraz podziału do korzystania zawartego w operacie z dnia 21 września 2011 r. (k. 373-377). Projekty te od przyjętego ostatecznie w postanowieniu wariantu z dnia 8 sierpnia 2012 r. różni jednak wyłącznie przebieg granicy pomiędzy projektowanądziałką nr (...)(zabudowaną domem mieszkalnym) i projektowanądziałką nr (...)(przypadająca uczestniczce postępowania). W operacie z 8 sierpnia 2012 r. granica ta jest ,bowiem odsunięta od ściany budynku mieszkalnego, wobec czego obszardziałki nr (...)ulega niewielkiemu zmniejszeniu. Zabieg ten jest natomiast wynikiem zobowiązania biegłego (na rozprawie w dniu 8 lutego 2012 r.) do zmiany przebiegu granicy w sposób umożliwiający wykonywanie prac przy ścianach zewnętrznych budynku na obszarze wspólnej nieruchomości. Zmiana ta w żaden sposób nie wpływa natomiast na możliwości zagospodarowaniadziałek nr (...)w kontekście przebiegu granicy pomiędzy tymi nieruchomościami. Dlatego też, uznając za najbardziej odpowiedni projekt podziału z dnia 8 sierpnia 2012 r. (k. 547) Sąd przyjął wariant ten za podstawę zniesienia współwłasności. Decydując o sposobie podziału gruntu Sąd na uwadze mieć musi, obok uzasadnionego interesu współwłaścicieli, także przepisy prawa miejscowego i fakt, iż z gruntów powstałych po podziale w przyszłości korzystać będą także inne osoby. W takiej sytuacji natomiast wydzielanie gruntów o identycznej powierzchni, z których jeden (z uwagi na kształt działki) nie będzie nadawać się wszelako pod zabudowę, jest niecelowe. Podział taki stoi ,bowiem w sprzeczności ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy podlegającej podziałowi. Decydując natomiast o przyznaniu powstałych w wyniku podziału działek stronom postępowania Sąd miał na uwadze dotychczasowy sposób wykorzystania wspólnego gruntu oraz przeznaczenie nowopowstałych nieruchomości. Jak wynika z pism stron, faktów przez nieprzyznanych oraz opinii biegłej architekt, wnioskodawczyni wykorzystuje obecnie budynek gospodarczy znajdujący się po prawej stronie nieruchomości, natomiast uczestniczka zajmuje budynek gospodarczy położony za domem mieszkalnym. Okoliczność ta uzasadnia przyznanie na własność wnioskodawczynidziałki nr (...)(położonej po prawej stronie nieruchomości i zabudowanej budynkiem gospodarczym wykorzystywanym przezW. Ł.), na własność uczestniczki zaśdziałki nr (...)(położonej za budynkiem mieszkalnym zabudowanej budynkiem gospodarczym wykorzystywanym przezS. S.).Działka nr (...)musi być natomiast przyznana obu stronom na współwłasność, ponieważ stanowi ona szlak komunikacyjny – wewnętrzną drogę dojazdową do powstałych po podziale gruntów. Charakter prawnydziałki nr (...)(współwłasność przymusowa, wynikająca zart. 3 ustawy o własności lokali) zdefiniowany jest natomiast faktem wydzielenia w budynku na niej posadowionym dwóch samodzielnych lokali mieszkalnych). Przyjęty sposób podziału wspólnej nieruchomości respektuje – w możliwie szerokim zakresie – przyjęty przez strony w ugodzie sądowej z dnia 18 czerwca 1980 r. sposób podziału do korzystania. Wnioskodawczyni otrzymuje ,bowiem część działki położoną po prawej stronie od drogi, uczestniczka zaś część po lewej stronie, za budynkiem mieszkalnym. W konsekwencjiW. Ł.przypadła na własnośćdziałka nr (...)o wartości 64 467 zł, samodzielnylokal mieszkalny nr (...)o wartości 73 533 zł oraz udział ½ we współwłasności nieruchomości obejmującejdziałkę nr (...)o wartości 7 025 zł, tj. mienie o łącznej wartości 141.512,50 zł.W. Ł.otrzymała natomiast prawo własnościdziałki nr (...)o wartości 37 115 zł, prawo własności samodzielnegolokalu mieszkalnego nr (...)o wartości 80 719 zł oraz udział ½ we współwłasności nieruchomości obejmującejdziałkę nr (...)o wartości 7 025 zł, tj. mienie o łącznej wartości 121 346,50 zł. Wobec równych udziałów spadkowych stron każda z nich otrzymać powinna w wyniku podziału prawa o wartości 131 429,50 zł (262.859 zł / 2). Na podstawieart. 212 § 1 k. c.zasądzeniu na rzecz uczestniczki postępowania podlega, zatem dopłata w kwocie 10 083 zł , o czym orzeczono w punkcie piątym postanowienia. Za uzasadnione uznał przy tym Sąd rozłożenie zasądzonej spłaty na raty z uwagi na sytuację rodzinną i majątkową wnioskodawczyni w tym konieczność pokrycia kosztów postępowania .Z uwagi na współwłasność gruntu nr 243/8 i części wspólnych budynku wzniesionego na obszarze tej nieruchomości za uzasadniony uznać należało wniosek o przeprowadzenie podziału do korzystania tej nieruchomości oraz wspólnych pomieszczeń w budynku (wobec ugody zawartej w sprawie I Ns 888/79 żądanie to ocenić należało w istocie, jako wniosek o zmianę dotychczasowego podziału). W ocenie Sądu, fakt wystąpienia z uzasadnionym wnioskiem o zniesienie współwłasności niewątpliwie stanowi przesłankę uzasadniającą zmianę dotychczasowego sposobu korzystania z nieruchomości wspólnej. Podziału do korzystania z części wspólnych budynku oraz zdziałki nr (...)Sąd dokonał biorąc pod uwagę zgodne stanowiska stron w tym zakresie .Przyjęty w postanowieniu podział do korzystania gruntu pod budynkiem z jednej strony odpowiada funkcji poszczególnych części tego terenu, z drugiej zaś respektuje przyjęty dotychczas przez strony sposób wykorzystania tego obszaru. Z uwagi na wolę wnioskodawczyni, która domagała się dostępu do okna piwnicznego, (przez które wrzuca ziemniaki do piwnicy) podziału do korzystania dokonano w ten sposób, by okno to znajdowało się na obszarze oznaczonym przez biegłego geodetę numerem 1 (podwórze przeznaczone do wspólnego korzystania . Zważywszy natomiast na konieczność zagwarantowania dostępu obu stron do ścian zewnętrznych i dachu budynku (na wypadek konieczności przeprowadzenia remontów lub innych niezbędnych prac), zastrzeżono wzajemnie obowiązek wzajemnego udostępnienia terenu przyznanego do wyłącznego korzystania wnioskodawczyni i uczestniczce w uzasadnionych przypadkach. Wobec pierwotnego zwolnienia od kosztów sądowych wnioskodawczyni (uchylonego następnie na mocy postanowienia z dnia 14 lutego 2012 r.), koszty postępowania pokryte zostały tymczasowo ze środków budżetowych. Dlatego też, na podstawieart. 520 § 2 k. p. c.w zw. zart. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz. U. z 2005 r., nr 167, poz. 1398 ze zm.) nakazano obu stronom uiszczenie kosztów związanych z opiniami biegłych oraz opłatami sądowymi (500 zł za wniosek o dział spadku i 100 zł za wniosek o ustalenie sposobu korzystania ze wspólnej nieruchomości) w równych częściach (punkt siódmy i ósmy postanowienia). W ocenie Sądu, w sprawie nie występują przesłanki upoważniające do odstąpienia od obciążenia stron tymi należnościami. Jak wynika, bowiem z aktksiąg wieczystych KW nr (...)i KW nr(...), na podstawie umowy częściowego zniesienia współwłasności z dnia 25 marca 1996 r. wnioskodawczyni uzyskała prawo własnościdziałki nr (...)o powierzchni 0,6656 ha (KW nr(...)), której wartość szacuje ona na 60.000 – 90.000 zł. Uczestniczce przypadło natomiast prawo własnościdziałki nr (...)o powierzchni 0,5105 ha (KW nr(...)). Działka uczestniczki położona jest w bezpośrednim sąsiedztwie nieruchomości stanowiącej własność wnioskodawczyni, wobec czego – z uwagi na zbliżoną powierzchnię – grunt ten ma zapewne porównywalną wartość. Zważywszy, zatem że obie strony dysponują prawem własności nieruchomości o wartości, co najmniej 60 000 zł, w sprawie nie wystąpiły szczególne okoliczności upoważniające do odstąpienia od obciążenia wnioskodawczyni bądź uczestniczki kosztami postępowania. Na powyższe rozstrzygnięcie apelację złożyła uczestniczka postępowania zaskarżając orzeczenie w części dotyczącej sposobu podziału nieruchomości gruntowej i zasądzenia od wnioskodawczyni na rzecz uczestniczki dopłaty oraz co do obciążenia uczestniczki kosztami sądowymi . Apelująca wskazała, iż Sąd I instancji dokonał podziału nieruchomości sprzecznie ze stanowiskiem obu stron ,które domagały się dokonanie podziału zgodnie z udziałami w spadku . Uczestniczka postępowania nie godziła się na przyznanie jejdziałki nr (...)wydzielonej według pkt II postanowienia . Nadto apelująca zarzuciła ,iżdziałka nr (...)projektowana, jako droga posiada na środku bramy dwa słupy energetyczne, co uniemożliwia wjazd na posesje. Apelująca podniosła również, iż Sąd Rejonowy niezasadnie obciążył ją kosztami w sprawie, albowiem to wnioskodawczyni zainicjowała sprawę .Nadto koszty te w znacznej mierze były zbędne , bowiem biegły geodeta proponował różne wersje podziału nieruchomości nie uwzględniając propozycji stron . Apelację złożyła również wnioskodawczyni także kwestionując sposób podziału nieruchomości gruntowej wskazany w punkcie II zaskarżonego postanowienia oraz rozstrzygnięcie zawarte w pkt IV w części dotyczącej przyznanych stronom części gruntu ,a także pkt V . Skarżąca wskazała, iż żądała podziału gruntu po ½ dla uczestniczki i dla siebie, a także, iż nie wyrażała zgody na wydzielenie drogi wspólnej przed budynkiem gospodarczym. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja zarówno wnioskodawczyni jak i uczestniczki postępowania zasługiwała na częściowe uwzględnienie. Przyjmując za swoje ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji ,Sąd Okręgowy podzielił zarzuty apelujących ,iż dokonując działu spadku Sąd Rejonowy naruszyłart. 211 k.c. W pierwszej kolejności wskazać należało ,iż chociaż obie strony w swoich apelacjach wskazały ,iż zaskarżają tylko niektóre punkty postanowienia ,to nie ulega wątpliwości , iż zarówno wnioskodawczyni ,jak i uczestniczka postępowania skierowały apelacje przeciwko sposobowi podziału nieruchomości gruntowej poprzez wydzielenie działek jak w pkt II i przyznanie ich w sposób opisany w pkt IV zaskarżonego postanowienia oraz zakwestionowały obowiązek dokonania spłaty na rzecz uczestniczki postępowania ,obejmując apelacjami także określony przez Sąd I instancji podział do korzystania zdziałki nr (...). Naruszenie prawa materialnego wiązało się z uchybieniem procesowym, które miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie ,a polegającym na braku wysłuchania stron na okoliczność propozycji podziału gruntu (art. 514 §1 k.p.c.w zw. zart.399 k.p.c.w zw. zart.622 k.p.c.iart.623 k.p.c.w zw. zart.688 k.p.c) .Nie ulega ,bowiem wątpliwości , iż w sprawach działowych wysłuchanie stron, co do aktualnego sposobu korzystania ze współwłasności i proponowanych sposobów jej zniesienia ma kluczowe znaczenie procesowe . Aby, bowiem ocenić, jaki sposób podziału najlepiej odpowiada usprawiedliwionym interesom każdego z uprawnionych rozważenia wymaga dotychczasowy sposób korzystania z rzeczy ,udziały stron ,a także ich sytuacja osobista, majątkowa i rodzinna istniejąca w chwili dokonywania podziału . Podstawowym sposobem zniesienia współwłasności, wyraźnie proponowanym przezkodeks cywilnyjest podział fizyczny rzeczy wspólnej (art.623 k.c.) Z punktu widzenia indywidualnych interesów współwłaścicieli taki podział jest najbardziej sprawiedliwy, gdyż każdy z nich ma możliwość otrzymania części rzeczy wspólnej w naturze. Obie strony wskazywał przez cały czas trwania postępowania na podział nieruchomości gruntowej na części , które odpowiadałyby wartościom ich udziałów w spadku .Taki sposób podziału nieruchomości został zaproponowany przez biegłegoZ. T.w opinii z dnia 14 grudnia 2009 r .wariant III .Podział ten nie jest sprzeczny z przepisami ustawy i wbrew stanowisku Sądu I instancji nie jest sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy ,nie pociągała za sobą istotnej zmianę tej rzeczy ani nie zmniejsza znacznie jej wartości. Przeciwnie, ponieważ strony otrzymują części nieruchomości odpowiadające ich udziałom w spadku ,przy uwzględnieniu danych wynikających z opinii rzeczoznawcyA. G.,wartość przyznanych stronom działek jest niemal równa i nie zachodzi konieczność dokonywania dopłat . Taki sposób podziału uwzględnia aktualny i przewidywany przez strony sposób korzystania z nowopowstałych działek . Działki wydzielone według wariantu III opinii biegłegoZ. T.z dnia 14 grudnia 2009 r .tworzą zamkniętą w sobie funkcjonalną całość ,adziałka nr (...)ma zagwarantowany dostęp do drogi publicznej poprzez ustanowienie służebności drogi koniecznej ( por. post. z 12.10.2000 r., IV CKN 1525/00, Lex nr 52541). W toku postępowania o zniesienie współwłasności Sąd powinien nakłaniać współwłaścicieli do zgodnego przeprowadzenia podziału, wskazując im sposoby mogące do tego doprowadzić (art. 622§1 k.p.c.). Nie ulega wątpliwości ,iż obie strony postępowania oponowały przeciwko wariantowi podziału nieruchomości ostatecznie przyjętemu przez Sąd I instancji .Podział nieruchomości jak w pkt II zaskarżonego postanowienia nie uwzględnia przysługujących stronom udziałów we współwłasności nieruchomości i wieloletniego sposobu korzystania z działek ,przez co jest sprzeczny z usprawiedliwionymi interesami stron. Tymczasem Sąd przy zniesieniu współwłasności powinien dążyć do ukształtowania sytuacji prawnej i ekonomicznej współwłaścicieli w sposób zbliżony do stanu sprzed zniesienia współwłasności. Tylko wówczas można stwierdzić, że należne udziały zostały przekształcone w inne prawa, a nie odjęte uprawnionym. Powstałe w wyniku podziału części winny w zasadzie odpowiadać, co do swej wartości udziałom uczestników we współwłasności ( por. postanow.SN z 15.03.2013 r . ,V CSK 168/12 ,LEX nr 1331376 ) .W zakresie żądania wydzielenia nowych działek w taki sposób by ich wielkości i wartość odpowiadała udziałom stron we współwłasności strony były konsekwentnie zgodne ,a w dziale spadku - jeżeli nie zachodzą po temu przeszkody prawne wymienione wart. 622 § 2 k.p.c.-Sąd ma obowiązek uwzględnić taki zgodny wniosek . Jak to już wskazano wyżej układ przestrzennydziałki nr (...)umożliwia jej podział fizyczny zgodnie z udziałami stron ,co wynika ze wskazanej opinii biegłegoZ. T.. Projekt ten zakłada wydzielenie 3 działek , w tym 2 działek o równej powierzchni, na czym obu stronom zależało .Strony wnosiły o taki sposób podziału mimo zastrzeżeń zgłoszonych przez biegłegoA. G.. Wskazać przy tym należy ,iż rzeczoznawca nie stwierdził niedopuszczalności takiego podziału ,lecz jedynie ocenił go, jako mniej korzystny z uwagi na możliwy zamiar wykorzystaniadziałki nr (...)w przyszłości tj .pod zabudowę mieszkalną .Zdaniem Sądu Okręgowego ustalając sposób podziału należy kierować się przede wszystkim aktualnymi potrzebami współwłaścicieli ,ich sytuacją materialną i osobistą oraz sposobem korzystania z nieruchomości ,a które to elementy składają się na społeczno-gospodarcze przeznaczenie rzeczy .Skoro wnioskodawczyni godziła się na przyznanie jej działki ,która po wydzieleniu może posiadać pewne ograniczenia w sposobie zagospodarowania ,a z drugiej strony uczestniczka nie godziła się na przyznanie jej działki o większej powierzchni niż wynikała z jej udziału ,to uznać należało ,iż orzeczenie zaskarżone orzeczenie naruszaart.211 k.c.W związku ze stanowiskiem obu stron wyrażonym w apelacjach Sąd Okręgowy działając zgodnie zart.382 k.p.c.iart.622 §1 k.p.c.doprowadził do wyrażenia przez strony zgodnego stanowiska, co do sposobu podziału nieruchomości gruntowej . Na rozprawie apelacyjnej w dniu 2 .10.2013r .stron zaakceptowały podział nieruchomości według wariantu III opinii biegłego sądowegoZ. T.z dnia 14 grudnia 2009 r .( k. 224 akt) . Mając, zatem na uwadze uzgodnione na rozprawie stanowisko stron , uwzględniając społeczno-gospodarcze przeznaczenie dzielonej nieruchomości , sytuację materialną stron ,przypadające im udziały we współwłasności oraz opinię biegłegoT.i opinieA. G.zaskarżone postanowienie należało zmienić w ten sposób ,że zdziałki nr (...)wydzielićdziałkę nr (...)o powierzchni 0,0653 ha ,działkę nr (...)o powierzchni 0,0653 ha idziałkę nr (...)o powierzchni 0,0376 ha . Zgodnie z wolą strondziałka nr (...)został przyznana uczestniczce postępowania ,działka nr (...)–wnioskodawczyni .Działka nr (...)pozostała we współwłasności stron ,jako działka gruntowa ,na której stoi dom mieszkalny ,przy czym udziały w działce odpowiadają udziałom w częściach wspólnych związanym z własnością samodzielnych lokali mieszkalnych (art.3 ustawy o własności lokalimieszkalnych ). Taki sposób podziału uwzględnia aktualny sposób zagospodarowania nieruchomości , uwzględnia udziały stron oraz umożliwia dokonanie podziału bez dopłat . Odmienny sposób podziału nieruchomości skutkuje także koniecznością częściowej zmiany podziału do korzystania zdziałki wspólnej nr (...).W tym zakresie bez zmiany pozostaje przydzielenie wnioskodawczyni do korzystaniadziałki nr (...)– przez budynkiem od strony ulicy i z tyłu budynku według projektuZ. T.(k.545 akt ) . Uczestniczka postępowania otrzymuje do korzystania część działki za domem oraz część graniczącą zdziałką nr (...)oznaczoną, jakodziałka nr (...)na tym samym projekcie ,przy czym od strony wejścia do budynku granicadziałki nr (...)zaczyna się w odległości 1,5 od końca ganku na szerokość 2,5 m dodziałki nr (...).Pozostała częśćdziałki nr (...)tj. pas wokół budynku oraz część podwórza międzydziałkami nr (...)pozostaje do wspólnego korzystania stron . W pozostałym zakresie apelacja stron podlegały oddaleniu. Odnośnie zarzutów zawartych w apelacji uczestniczki a dotyczących obciążenia skarżącej kosztami postępowania to wskazać należy, iż według zasady wyrażonej wart. 520§1 k.p.c.każdy uczestnik postępowania ponosi koszty, które wydatkował lub które powstały na skutek uwzględnienia przez Sąd jego wniosku o przeprowadzenie określonych czynności w postępowaniu nieprocesowym . W tzw. sprawach działowych nie zachodzi przewidziana wart. 520 § 2 i 3 k.p.c.sprzeczność interesów tych uczestników, którzy domagają się podziału, niezależnie od tego, jaki sposób podziału postulują i jakie wnioski składają w tym względzie ( por.postanow.SN z 16.09.2011r. , V CZ 40/11 ,LEX nr 1147785 ) . W takich postępowaniach strony są z reguły w równym stopniu zainteresowane wynikiem postępowania, a ich interesy w zasadzie są wspólne, gdyż polegają na wyjściu ze stanu wspólności. Wbrew stanowisku uczestniczki postępowania obie strony były w równym stopniu zainteresowane wyjściem ze współwłasności .W związku z powyższym skoro w sprawie powstały koszty związane z wydaniem opinii niezbędnych do dokonania podziału masy spadkowej ,to strony winny jej ponieść w częściach równych . Co do wysokości tych kosztów to wskazać należy ,iż żadna ze stron nie zaskarżyła postanowień o przyznaniu wynagrodzenia biegłym tak, więc postanowienia te stały się prawomocne. Jednocześnie Sąd I instancji prawidłowo ocenił sytuację materialną stron nie znajdując podstaw do odstąpienia od obciążania stron kosztami sądowymi . Podkreślić przy tym należy ,iż do każdej z opinii obie strony zgłaszały szereg zarzutów i swoich propozycji ,co skutkowało kolejnymi opiniami biegłych ,a tym samym zwiększało koszty postępowania . Z tych względów Sąd Okręgowy na podstawieart. 386§1 k.p.c.w zw. zart. 13§ 2 k.p.c.orzekł jak w punkcie I postanowienia, zaś na podstawieart. 386§1 k.p.c.w zw. zart. 13§2 k.p.c.postanowiono jak w punkcie II. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawieart. 520§1 k.p.c.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy we Wrocławiu date: '2013-10-16' department_name: II Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Monika Kuźniar - Beata Stachowiak - Katarzyna Wręczycka legal_bases: - art. 212 § 1 k. c. - art. 520 § 2 i 3 k.p.c. - art. 3 ustawy o własności lokali - art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: Elżbieta Biała signature: II Ca 839/13 ```

152500000001006_II_AKa_000267_2013_Uz_2013-12-30_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II AKa 267/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 grudnia 2013 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi, II Wydział Karny, w składzie: Przewodnicząca: SSA Krystyna Mielczarek (spr.) Sędziowie: SA Maria Wiatr SA Izabela Dercz Protokolant: st. sekr. sądowy Łukasz Szymczyk przy udzialeK. G., Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2013 r. sprawyP. S. oskarżonego zart. 148 § 1 kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę od wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 31 lipca 2013 r., sygn. akt III K 75/13 na podstawieart. 437 § 1 i 2 kpk,art. 438 pkt 4 kpkiart. 624 § 1 kpk 1 zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że wymierzoną oskarżonemu karę pozbawienia wolności łagodzi do 10 (dziesięciu) lat; 2 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.K. L.– Kancelaria Adwokacka wŁ.kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym; 3 zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za II instancję. Sygn. akt II AKa 267/13 UZASADNIENIE P. S.oskarżony został o to, że w dniu 5 kwietnia 2013 r. w miejscowościS.(...), gm.R., powiat(...), woj.(...)dokonał zabójstwaE. J.w ten sposób, że działając z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia w/w, zadał jej nożem uderzenie w tylną powierzchnię klatki piersiowej, w następstwie czego spowodował u niej obrażenia ciała w postaci jednej rany kłutej tylnej powierzchni klatki piersiowej o kanale długości ok. 17 cm biegnącej od tyłu do przodu, od strony lewej przyśrodkowo i od tyłu ku górze, powodując w ten sposób uszkodzenie tkanki podskórnej mięśnia, VIII międzyżebrza, IX żebra i lewego płuca, powstanie dużego krwiaka lewej jamy opłucnowej, co warunkowało obecność krwi w jej drogach oddechowych skutkujące ogniskowym zachłyśnięciem się krwią w lewym płucu oraz ogniskowym obrzękiem płuc i następowym wstrząsem krwotocznym, co skutkowało nagłym zgonemE. J., tj. o czyn zart. 148 § 1 kk. Wyrokiem z dnia 31 lipca 2013 roku, w sprawie o sygn. akt III K 75/13 Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim uznałP. S.za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, z tą zmianą, iż przyjął, że działał on z zamiarem ewentualnym pozbawienia życiaE. J.i za tak przypisany czyn wyczerpujący dyspozycjęart. 148 § 1 kk, wymierzył mu karę 13 lat pozbawienia wolności. Orzeczenie zawiera również rozstrzygnięcia o zaliczeniu okresu tymczasowego aresztowania na poczet kary, o dowodach rzeczowych oraz kosztach postępowania (k. 328-329). Powyższy wyrok zaskarżył apelacją obrońca oskarżonego w części dotyczącej orzeczenia o karze na korzyść oskarżonego, zarzucając mu rażącą niewspółmierność (surowość ) kary wymierzonej oskarżonemu za przypisane przestępstwo zart. 148 § 1 k.k.poprzez wymierzenie kary 13 lat pozbawienia wolności podnosząc, iż Sąd I – instancji, choć w sposób wyczerpujący przy określeniu wymiaru kary dla oskarżonego przytoczył zarówno okoliczności obciążające jak i łagodzące, jednak nie uwzględnił, że postawa oskarżonego po dokonaniu przypisanego przestępstwa jak i w toku postępowania sądowego wskazuje na możliwość łagodniejszego potraktowania jego osoby w zakresie wymierzonej kary. Wskazując na powyższe, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie wymierzonej oskarżonemuP. S.kary pozbawienia wolności za przestępstwo zart. 148 § 1 k.k.z kary 13 lat pozbawienia wolności na karę oscylującą w dolnym progu ustawowego zagrożenia przewidzianego za przypisane przestępstwo (k. 377-378). W piśmie skierowanym do sądu zatytułowanym „Prośba” oskarżonyP. S.wskazał, iż Sąd I instancji dokonując w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych niezasadnie oparł je wyłącznie o zeznaniaA. O.iK. J., nie uwzględniwszy w sposób dostateczny konfliktowego usposobienia pokrzywdzonejE. J.a także skruchy wyrażonej przez oskarżonego po zdarzeniu (k.433-435). Na rozprawie apelacyjnej ujawniono w trybie art. 394 § 2 pismo oskarżonego, obrońca poparł złożoną apelację, prokurator wniósł o utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku (k.440 v). Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się zasadna i w wyniku jej złożenia zaistniała konieczność zmiany zaskarżonego wyroku i wymierzeniaP. S.kary 10 lat pozbawienia wolności. Dla obniżenia wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego decydujący wpływ miała postawa oskarżonego po popełnieniu przestępstwa bowiem po zadaniu ciosu zorientowawszy się, że mógł pozbawić życiaE. J.- osobę dla siebie najbliższą, oskarżony pozostał przy leżącej pokrzywdzonej, usiłując zatamować krwotok, płakał i prosił przybyłe osoby o ratowanie życia konkubinie. Jak podnosi się w orzecznictwie rażąca niewspółmierność kary, o której mowa wart. 438 pkt 4 kpk, zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, przewidzianych wart. 53 kkoraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo. Zarzut rażącej niewspółmierności kary można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy jakkolwiek mieści się ona w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia jednak w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Na gruncieart. 438 pkt 4 kpknie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach, co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa "rażąco” niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować. Dopiero wykazanie rażącej niewspółmierności kary uzasadnia korektę zaskarżonego wyroku. (wyrokSądu Apelacyjnego w Łodzi - II Wydział Karny z dnia 2 kwietnia 2013 r. sygn. akt II AKa 32/13, http://orzeczenia.lodz.sa.gov.pl). Taka też sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. Sąd Okręgowy winien był bowiem nie negując bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, większą uwagę przywiązać zarówno do okoliczności w jakich doszło do zdarzenia, jak i do oceny zachowania oskarżonego, świadczącego o tym, że żałuje tego co zrobił, wyraża skruchę i ma świadomość naganności swojego zachowania. Oskarżony, co także warto podkreślić, na żadnym etapie nie utrudniał prowadzonego postępowania, nie próbował zacierać śladów, nie sprzeciwiał się powiadomieniu policji i pogotowia, prosił ratowników o udzielenie pomocy konkubinie, pozostał na miejscu zdarzenia. W toku postępowania sądowegoP. S.przeprosił rodzinę, oświadczył, że chciałby kiedyś stanąć nad grobem konkubiny; wyjaśniając płakał. Reakcja oskarżonego na sali rozpraw była szczera, spontaniczna i nie wymuszona i świadczyła iż faktycznie żałuje on swego postępowania. Warto również dodać, iż oskarżony rozumie, że musi ponieść konsekwencje za swój czyn i faktu tego nie kwestionuje, co z pewnością stanowi pozytywną prognozę w odniesieniu do jego procesu resocjalizacji. Sąd Apelacyjny zmienił zatem zaskarżony wyrok, łagodząc orzeczoną wobec oskarżonegoP. S.karę pozbawienia wolności do lat 10. Orzeczona w powyższym wymiarze kara jest zgodna z dyrektywami określonymi wart. 53 § 1 i 2 kk, uwzględnia społeczną szkodliwość czynu przypisanegoP. S., stopień jego winy oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągać w stosunku do oskarżonego, a także potrzebę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny orzekł, jak na wstępie. O kosztach sądowych orzeczono na podstawieart. 624 § 1 kpk, zaś o wynagrodzeniu obrońcy z urzędu rozstrzygnięto na podstawie § 14 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. Nr 163, poz. 1348).

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Łodzi date: '2013-12-30' department_name: II Wydział Karny judges: - Krystyna Mielczarek - Maria Wiatr - Izabela Dercz legal_bases: - art. 53 § 1 i 2 kk - art. 437 § 1 i 2 kpk recorder: st. sekr. sądowy Łukasz Szymczyk signature: II AKa 267/13 ```

151515001514521_IX_U_000518_2017_Uz_2017-10-05_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IX U 518/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 października 2017 r. Sąd Okręgowy___________________w Gliwicach Wydział IX Sąd Pracy i Ubezpieczeń SpołecznychOśrodek Zamiejscowy w Rybniku w składzie: Przewodniczący: SSR del. Renata Stańczak Protokolant: Gabriela Jokiel przy udziale ./. po rozpoznaniu w dniu 5 października 2017 r. w Rybniku sprawy z odwołaniaA. L. (1)(A. L. (1)) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR. o emeryturę na skutek odwołaniaA. L. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR. z dnia 8 marca 2017 r. nr(...) zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemuA. L. (1)prawo do emerytury począwszy od dnia(...). Sędzia Sygn. akt IX U 518/17 UZASADNIENIE Decyzją z 8 marca 2017r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR.odmówił ubezpieczonemuA. L. (1)(L.) prawa do emerytury, na podstawieart. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychw związku z §4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r., podnosząc brak prawa do świadczenia z uwagi na brak wymaganego ogólnego stażu pracy zaznaczając, iż nie zalicza do tego stażu okresu pracy w gospodarstwie rolnym od 28.08.1970r. do 29.06.1975r., ponieważ z przedłożonej dokumentacji nie wynika, ze właścicielem gospodarstwa w tym czasie był dziadek ubezpieczonego. Nadto z wyciągu z księgi wieczystej z 18 września 1990r. nie wynika również od kogo matka ubezpieczonego nabyła nieruchomość. Ubezpieczony wniósł odwołanie od decyzji domagając się jej zmiany poprzez przyznanie prawa do świadczenia wskazując, że przedstawił wszelkie niezbędne dokumenty, które potwierdzają, że dziadek był właścicielem gospodarstwa. Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn jak w zaskarżonej decyzji. Rozpoznając sprawę Sąd ustalił, co następuje. Ubezpieczonyurodzony (...), od 16 września 2000r. uprawniony jest do emerytury górniczej. W dniu 5.01.2017r. złożył wniosek o emeryturę z obniżonego wieku w związku z wykonywaniem pracy w szczególnych warunkach. Ubezpieczony nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Organ rentowy uwzględnił ubezpieczonemu na dzień 01.01.1999r. staż pracy w wymiarze 23 lat, 6 miesięcy i 12 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 21 lat, 9 miesięcy i 20 dzień pracy w warunkach szczególnych. Ubezpieczony w okresie spornym od 28.08.1970r. do 29.06.1975r. zamieszkiwał z rodzicami i dziadkiemF. P.wC.przyul. (...)w gospodarstwie należącym początkowo do dziadka ubezpieczonego, a następie jego matkiA. L. (2), która własność gospodarstwa nabyła 4 listopada 1971r., co zostało stwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z 6 kwietnia 1989r. Gospodarstwo miało powierzchnię ponad 1h. Hodowane w nim były krowy, świnie, kaczki, kury, owce i uprawiane były wszelkiego rodzaju zboża, ziemniaki. W spornym okresie na tym gospodarstwie pracował głównie ubezpieczony a także matka i ojciec, który jednocześnie był zatrudniony na kopalni. Dziadek ubezpieczonego pomagał w miarę swoich możliwości zdrowotnych – był inwalidą wojennym, miał problemy z chodzeniem, z mową. W 1970r.ubezpeiczony był uczniem(...) Szkoły (...)przy KWK „(...)" wW., którą ukończył w 1972r. a następnie rozpoczął naukę w Technikum wR.Filii wW.w systemie nauki dziennej. Do zasadniczej szkoły zawodowej ubezpieczony dojeżdżał autobusem około 10 km, a do technikum 5 km. Podróż trwała pół godziny. O 6.00 ubezpieczony jechał do szkoły, a około 13.30 wracał. Praca ubezpieczonego w gospodarstwie polegała na pracy przy żniwach, wykopkach, siewach, oporządzaniu w oborze, wyrzucaniu obornika, a także karmieniu zwierząt. Gdy odbywały się żniwa, to ubezpieczony pracował codziennie, podobnie przy sianokosach, wykopkach (podczas wykopek były nawet wolne dni w szkołach). Średnio ubezpieczony pracował po 6-7 godzin dziennie. Powyższe ustalił Sąd w oparciu o dokumentację znajdującą się w aktach ZUS, zaświadczenia wystawionego przez Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śl., odpisu postanowienia w sprawie I NS 80/89, odpisu z Aktu Notarialnego i oświadczenia złożonego przed Urzędem Gminy przez ubezpieczonego z 29 maja 2017r. k. 10 a.s., zeznań świadkówE.Chrapek iJ. G.oraz ubezpieczonego złożone na rozprawie 5 października 2017r., czas nagrania 00:13:13-00:54:18, protokół elektroniczny k.26 a.s. Zgromadzony materiał dowodowy Sąd uznał za przekonywujący, spójny i logiczny, przez co mogący stanowić podstawę rozstrzygnięcia. Mając na uwadze powyższe ustalenia Sąd zważył, co następuje. Odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie. Zdaniem Sądu przeprowadzone postępowanie pozwala na przyjęcie, że ubezpieczony w okresie spornym od 28.08.1970r. do 29.06.1975r. pracował stale, co najmniej w połowie wymiaru czasu pracy w gospodarstwie rolnym należącym kolejno do dziadka ubezpieczonego a następnie do jego matki, na co ubezpieczony przedłożył wiarygodne dokumenty, wydane przez Sąd Rejonowy oraz akt notarialny, tj. dokumenty wymienione powyżej. Zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, iż ubezpieczony wykonywał pracę w gospodarstwie rolnym w wymiarze jw. Ubezpieczony w okresie spornym uczęszczał do szkoły zasadniczej zawodowej, a następnie do technikum, które oddalone były jedynie o 10 km i 5 km od miejsca zamieszkania. Zatem dojazd do szkoły nie zajmował ubezpieczonemu dużo czasu, a jedynie około 30 minut autobusem. Tym samym pobieranie nauki nie kolidowało ubezpieczonemu z wykonywaniem codziennej pracy w gospodarstwie przynajmniej po 4 godziny dziennie. Dodatkowo Sąd miał na uwadze, iż to ubezpieczony faktycznie głównie pracował w tym gospodarstwie, gdyż ojciec ubezpieczonego wykonywał pracę zawodową na kopalni, a dziadek był osobą schorowaną i w podeszłym wieku. Uznając jw. Sąd dał wiarę zeznaniom słuchanych w sprawie świadkom, którzy potwierdzili pracę ubezpieczonego w okresie spornym w gospodarstwie rolnym. Zeznania te Sąd uznał za przekonujące, gdy świadkowie opisali rodzaj upraw i hodowli prowadzonej w tym gospodarstwie oraz zakres i charakter pracy wykonywanej przez ubezpieczonego i gdy informacje te są znane świadkom, ponieważ w okresie spornym byli mieszkańcamiC.. Są z ubezpieczonym spokrewnieni, w związku z czym utrzymywali stałe kontakty. Zeznania świadków były zgodne i potwierdzały jednomyślnie, że ubezpieczony pracował w gospodarstwie stale, co najmniej 4 godziny dziennie. Zeznania te korelują z przedłożoną dokumentacją zawartą w aktach emerytalnych oraz aktach tut. Sądu. Zgodnie z treściąart.10 ust.1, pkt 3 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(t.j. Dz.U. z 2017r., poz. 1383 ze zm.) przy ustalaniu prawa do emerytury oraz przy obliczaniu jej wysokości uwzględnia się również następujące okresy, traktując je, z zastrzeżeniemart. 56, jak okresy składkowe:pkt 3: przypadające przed dniem 1 stycznia 1983r. okresy pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia, jeżeli okresy składkowe i nieskładkowe, ustalone na zasadach określonych wart. 5-7, są krótsze od okresu wymaganego do przyznania emerytury, w zakresie niezbędnym do uzupełnienia tego okresu. Dla zaliczenia okresów pracy w gospodarstwie rolnym na podstawie tego uregulowania prawnego koniecznym jest, aby praca w gospodarstwie rolnym wykonywana była w wymiarze nie niższym niż połowa ustawowego czasu pracy, to jest minimum 4 godziny dziennie (wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 03.07.2014r. sygn. akt III AUa 184/14). Jak wynika z treściart. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychubezpieczonym urodzonym po dniu 31.12.1948 przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32,33,39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. na dzień 31.12.1998r.) osiągnęli: 1 okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz 2 okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (tj. 25 lat dla mężczyzn). Ust. 2 „Emerytura, o której mowa w ust.1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego. Ubezpieczony spełnia powyższe warunki albowiem po doliczeniu do uznanego stażu pracy przez organ rentowy spornego okresu pracy w gospodarstwie rolnym w zakresie niezbędnym do uzupełnienia brakującego stażu pracy /art. 10 ust. 1 pkt. 3 ustawy jak wyżej/ posiada wymagany staż pracy 25-tu lat przy bezsporności spełnienie pozostałych przesłanek prawa do emerytury na podstawie powołanych przepisów. Zgodnie z treścią przepisuart. 129 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychświadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Zajmując takie stanowisko Sąd na podstawie powołanych przepisów, z mocyart. 47714§2 kpczmienił zaskarżoną decyzję, przyznając ubezpieczonemu prawo do emerytury począwszy od(...)., tj. od miesiąc złożenia wniosku. SSR del. Renata Stańczak Sygn. akt IX U 518/17 ZARZĄDZENIE 1 uzasadnienie odnotować, 2 odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć organowi rentowemu + akta ZUS, 3 kal. 14 dni lub z wpływem. R.dnia 2017-10-18 SSR del. Renata Stańczak

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach date: '2017-10-05' department_name: IX Zamiejscowy Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Renata Stańczak legal_bases: - art.10 ust.1, pkt 3 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 477 recorder: Gabriela Jokiel signature: IX U 518/17 ```

150505000004006_VIII_Ka_000709_2015_Uz_2015-11-30_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VIII Ka 709/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 listopada 2015 r. Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Dariusz Niezabitowski Protokolant: Aneta Chardziejko przy udziale Prokuratora Elżbiety Korwell po rozpoznaniu w dniu 6.11.2015 r. sprawyH. R. oskarżonej o czyn zart. 207 § 1 kk na skutek apelacji obrońcy oskarżonej od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 18 czerwca 2015 r. (sygn. XV K 1377/14): I Zaskarżony wyrok zmienia w pkt III w ten sposób, że zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.V. C.kwotę 619,92 złotych – sześćset dziewiętnaście złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze - (w tym wliczona kwota 115,92 złotych – sto piętnaście złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze - tytułem podatku VAT) jako wynagrodzenie za obronę oskarżonej przed Sądem I instancji świadczoną z urzędu. II W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy. III Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.V. C.kwotę 516,60 złotych – pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy - (w tym wliczona kwota 96,60 złotych – dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy - tytułem podatku VAT) jako wynagrodzenie za obronę oskarżonej w postępowaniu odwoławczym świadczoną z urzędu. IV Zwalnia oskarżoną od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. Dariusz Niezabitowski UZASADNIENIE H. R.została oskarżona o to, że: - w okresie od bliżej nieokreślonego dnia i miesiąca 2001 r. do miesiąca listopada 2014 r. wB.przyul. (...)znęcała się psychicznie i fizycznie nad bratemL. R.w ten sposób, że wszczynała awantury domowe podczas których wyzywała jego słowami powszechnie uważanymi za obelżywe, ośmieszała, poniżała, popychała, uderzała rękoma po twarzy, chwytała rękoma za szyję, ciągała za włosy, tj. o czyn zart. 207 § 1 k.k. Wyrokiem z dnia 18 czerwca 2015 r. Sąd Rejonowy uznał oskarżoną za winną popełnienia zarzuconego jej czynu, przyjmując, iż został on popełniony w okresie od bliżej nieokreślonego dnia i miesiąca 2009 r. do miesiąca listopada 2014 r. i za to na podstawieart. 207 § 1 k.k.skazał ją na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności. Na mocyart. 69 § 1 i 2 k.k.,art. 70 § 1 pkt 1 k.k.iart. 73 § 1 k.k.wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 lata oddając ją pod dozór kuratora sądowego. Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw.V. C.kwotę 531,36 złotych, w tym kwotę 99,36 złotych podatku VAT, tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu. Zwolnił oskarżoną od ponoszenia kosztów sądowych w całości przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. Apelację od przedmiotowego wyroku złożyła obrońca oskarżonej zaskarżając go w całości na korzyść. Na podstawie art. 438 § 1 pkt 2 i 3 zarzuciła: 1.błędy w ustaleniach faktycznych, które miały wpływ na treść wydanego orzeczenia, polegające na przyjęciu, iż: - sytuacja w domu rodzinnym uległa zmianie w 2009 r.; -H. R.począwszy od 2009 r. zaczęła znęcać się psychicznie i fizycznie nad bratemL. R.; -oskarżona wszczynała awantury domowe, podczas których wyzywała pokrzywdzonego słowami powszechnie uważanymi za obelżywe, ośmieszała, poniżała, popychała, uderzała rękami po twarzy, chwytała rękoma za szyję, ciągała za włosy; - pokrzywdzony nie inicjował awantur; - w związku z agresywnym zachowaniem oskarżonej pokrzywdzony był hospitalizowany w(...) 2.obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicieart 7 i art. 410 k.p.k., wyrażająca się w przekroczeniu przez Sąd zasady swobodnej oceny dowodów poprzez dowolną analizę zebranego w sprawie materiału dowodowego, sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, nie rozważeniu wszystkich okoliczności ujawnionych w toku postępowania, oparciu ustaleń na części materiału dowodowego, polegającą na: - dowolnej nieuwzględniającej zasad wiedzy i doświadczenia życiowego ocenie materiału dowodowego; - odmówieniu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonejH. R.; - nieprawidłowej ocenie zeznań pokrzywdzonego oraz świadków, w szczególnościZ. R.; - dokonaniu ustaleń faktycznych poprzez wypełnianie rozumowania niekorzystnymi dla oskarżonej domniemaniami; - pominięciu okoliczności ujawnionych w toku postępowania, które w sposób znaczący uwypukliły istniejące w przedmiotowej sprawie mankamenty, a tym samym mogły doprowadzić do odmiennych ustaleń faktycznych i w myśl zasady in dubio pro reo powinny skutkować uniewinnieniem oskarżonej; - nie rozważeniu całokształtu okoliczności mogących mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonejH. R., wyrażające się w błędnej ocenie materiału dowodowego, co w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego przypisania oskarżonej popełnienia czynu zarzucanego jej aktem oskarżenia. 3.naruszenie§ 14 ust 2w zw. z§ 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędupoprzez zasądzenie na rzecz ustanowionego w sprawie obrońcy kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu w nieprawidłowej wysokości. Skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu oraz zmianę rozstrzygnięcia o kosztach (pkt IV) ewentualnie o uchylenie skarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja obrońcy okazała się zasadna jedynie w części, tj. w zakresie kwestionującym przez jej autorkę zasądzoną kwotę z tytułu wynagrodzenia za obronę oskarżonej z urzędu przed Sądem I instancji. Brak było natomiast podstaw do jej uwzględnienia w pozostałym zakresie. W pierwszej kolejności należy jednak podkreślić, iż zdaniem Sądu Okręgowego, materiał dowodowy zebrany w toku postępowania dawał uzasadnione podstawy do przypisaniaH. R.zarzucanego jej czynu. Na aprobatę zasługuje w tej mierze tak ocena prawna zachowania oskarżonej, jak też wymierzona przez Sąd Rejonowy wobec niej sankcja. Wbrew wywodom skarżącej, Sąd I instancji nie dopuścił się w tym zakresie sugerowanych błędów w ustaleniach faktycznych. Kontrola odwoławcza nie potwierdziła także aby postępowanie było obarczone uchybieniami w zakresie oceny dowodów, tj.art. 7 k.p.k.i410 k.p.k., które mogłyby mieć istotny wpływ na treść orzeczenia. Ustalenia faktyczne zostały poczynione w oparciu o całokształt zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego (art. 410 k.p.k.) ocenionego z poszanowaniem reguł wynikających zart. 4 k.p.k.iart. 7 k.p.k.Swoje stanowisko Sąd I instancji w sposób precyzyjny uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, wskazując przy tym fakty, które uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.). Przed szczegółowym odniesieniem się do zarzutów, przypomnieć należy ugruntowany w orzecznictwie pogląd, iż przekonanie sądu orzekającego o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisuart. 7 k.p.k., gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi sposób rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a przy tym jest wystarczająco i logicznie, z uwzględnieniem wiedzy i doświadczenia życiowego, umotywowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 k.p.k.)(m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 13 listopada 2013 roku w sprawie II AKa 118/13, Lex nr 1466492). Analiza pisemnych motywów zaskarżonego rozstrzygnięcia przekonuje, iż Sąd Rejonowy wszystkie powyższe warunki spełnił. Zebrane w sprawie dowody, stanowiące obok wyjaśnień oskarżonej głównie zeznania świadków, Sąd przeanalizował wyjaśniając w logiczny sposób powody, dla których obdarzył je walorem wiarygodności bądź odmówił im tej cechy. Zasadnicze zarzuty apelacji tak błędnych ustaleń faktycznych, jak też obrazy przepisów postępowania sprowadzały się w zasadzie do forsowania odmiennego niejako alternatywnego postrzegania zachowania oskarżonej opartego na własnej ocenie materiału dowodowego. Powyższe nie mogło spotkać się z aprobatą Sądu Odwoławczego i w konsekwencji doprowadzić do postulowanej zmiany zaskarżonego wyroku przez jej uniewinnienie, bądź uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W kontekście podniesionych zarzutów przypomnieć bowiem należy, iż dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisówart. 7 k.p.k.(postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2014 roku w sprawie II KK 17/14, Lex nr 1425048),zaś o przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów można mówić wtedy, gdy ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego zawiera oczywiste błędy natury faktycznej (np. niedostrzeżenie istotnych dowodów, czy okoliczności) bądź logicznej (niezrozumienie implikacji wynikających z treści dowodów)(postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 2014 roku w sprawie IV KK 31/14, Lex nr 1441277). Wątpliwości Sądu Okręgowego, wbrew stanowisku autorki apelacji, nie budzi ocena zeznań pokrzywdzonego, które w istocie były głównym dowodem obciążającym oskarżoną. Analiza zeznańL. R.złożonych na poszczególnych etapach postępowania dokonana na tle pozostałych dowodów doprowadziła Sąd Okręgowy do wniosku, iż są one spójne i konsekwentne, a przez to wiarygodne. Nie sposób przy tym zgodzić się z sugestiami obrońcy, iż podejmowane przez oskarżoną działania miały przede wszystkim na względzie dbanie o dobro brata, który zmagał się najpierw z chorobą alkoholową, a następnie ze skutkami udaru. Pokrzywdzony bowiem szczegółowo opisywał, jakich zachowań dopuszczała się względem niego oskarżona wskazując, że wg niego znacznie przekraczały one granice zakreślone szeroko rozumianym pojęciem opieki nad nim. Wiarygodności zeznańL. R.w zakresie znęcania się przez siostrę nie osłabiają wskazane przez obrońcę te ich fragmenty zaprezentowane podczas rozprawy w dniu 24 lutego 2015 r (k. 93-94), kiedy to pokrzywdzony mówił o swoich negatywnych zachowaniach względem siostry. Zdaniem Sądu Okręgowego twierdzenia te zostały właściwie ocenione jako próby nieudanej i nieskutecznej obrony pokrzywdzonego przed zachowaniami oskarżonej. W ocenie Sądu Odwoławczego brak jest przeszkód, aby przedstawioną przez pokrzywdzonego wersję przyjąć za podstawę ustaleń w sprawie. Znajduje ona oparcie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, a szczególności w zeznaniach naocznych świadków, którzy stali się obserwatorami niektórych przejawów agresji oskarżonej wobec brata. Zwłaszcza relacja zamieszkującej po sąsiedzku bratowej pokrzywdzonegoZ. R., nie pozostawiają wątpliwości, iż była ona świadkiem dwóch zdarzeń, kiedy to oskarżona dopuszczała się agresji fizycznej względem swojego brata. Wymieniona wskazała, iż stroną atakującą byłaH. R., to ona wszczynała awantury i prowokowała pokrzywdzonego słownie i zaczepiała go. Świadek szczególnie zapamiętała zdarzenie z sierpnia 2014 roku, kiedy to widziała jak oskarżona siedziała na leżącym na werandzie pokrzywdzonym, biła go pięściami po całym ciele i dusiła. Wskazała, iżL. R.z uwagi na to, iż jest osobą niepełnosprawną nie był w stanie (poza werbalną odpowiedzią na atak) skutecznie się przeciwstawiać i bronić. Sąd I instancji słusznie obdarzył walorem wiarygodności jej twierdzenia. Nie można zgodzić się ze skarżącą, jakoby Sąd Rejonowy niewłaściwie ocenił również relacje pozostałych świadków w osobach opiekunki pokrzywdzonegoA. M., pracownicy socjalnejE. B., czy teżR. B.. Skarżący w skardze apelacyjnej niejako w oderwaniu od całości zeznań wymienionych kobiet eksponuje bowiem wyłącznie te ich fragmenty, które są dla oskarżonej korzystne, pomija natomiast wskazywane przez świadków okoliczności, które mają wydźwięk zdecydowanie obciążający osobęH. R.. Jak choćby to, żeA. M.wyraźnie wskazała, iż to oskarżona prowokowała pokrzywdzonego i to ona rozpoczynała kłótnie. Podczas wizyt w domu stron widziała jak podsądna szarpie pokrzywdzonego za ubranie, krzyczy na niego. Wreszcie też świadek podnosiła, iż toH. R.nie respektuje próśb pokrzywdzonego, aby nie wchodziła do jego pokoju, zaś jej postawa doprowadziła do sytuacji, żeL. R.na sam jej widok trzęsie się i zachowuje nerwowo (k. 26v-27). Podczas rozprawyA. M.zasugerowała wprost, iż to co widziała uważa za znęcanie się psychiczne (k. 146v). PodobnieE. B.podała, iż wg jej obserwacji pokrzywdzony obawia się oskarżonej i nie ma siły się przed nią bronić (145v). Z koleiR. B.była jedynie świadkiem wymiany wulgaryzmów pomiędzy rodzeństwem (k. 147-147v). Prawidłowa analiza zeznań w/w świadków zatem nie tylko nie podważa wiarygodności twierdzeń pokrzywdzonegoL. R., ale wręcz uwiarygadnia przedstawioną przez niego wersję zdarzeń. Brak jest natomiast podstaw, aby w realiach niniejszej sprawy można było mówić o tzw. znęcaniu wzajemnym, czy choćby prowokacjach ze strony pokrzywdzonego. O tym, że oskarżona działała umyślnie, podejmowała zachowania których celem było dostarczenie pokrzywdzonemu cierpień moralnych i bólu fizycznego świadczą bowiem także inne dowody, których oceny dokonanej przez Sąd Rejonowy skarżący nie kwestionuje. Wskazać tu chociażby należy na relację świadkaM. A., pracownika socjalnego(...)wB.oraz sporządzoną przez nią dokumentację w ramach prowadzonej wobec oskarżonej procedury „niebieskiej karty” ( k. 41-58), czy krótkiego raportu działań (k. 12-13). Odnosząc się zaś do dokumentacji dotyczącej interwencji Policji w miejscu zamieszkania stron to wynika z niej, iż były one liczne. Faktem jest, że również oskarżona zgłaszała interwencje z uwagi na agresywne zachowanie brata, m.in. wskazane przez obrońcę z dnia 6 lipca 2013 r i 21 czerwca 2013 r. (k.98). Nie sposób jednak uznać na tej tylko podstawie, że pomiędzy nią, a pokrzywdzonym dochodziło jedynie do wzajemnych kłótni wyzwisk i szarpanin, aL. R.w tych sytuacjach był nie mniej aktywny niż oskarżona. Jeśli chodzi o eksponowanie przez autorkę apelacji pewnych rozbieżności pomiędzy treścią karty informacyjnej leczenia szpitalnego pokrzywdzonego (k. 29), w ocenie Sądu Okręgowego nie mogły one podważyć prawidłowości dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny dowodów. Zgodzić się należy z tymże Sądem, że w świetle pozostałych dowodów zachowanieH. R.miało jedynie na celu li tylko i wyłącznie odwrócenie uwagi od jej niewłaściwej wobec brata postawy. Tak zatem zdaniem Sądu Okręgowego, sądowa ocena dowodów oraz poczynione w oparciu o nią ustalenia faktyczne z całą pewnością nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny tychże dowodów, a tym samym pozostają pod ochronąart. 7 k.p.k.Sąd Rejonowy nie dopuścił się przy ocenie materiału dowodowego oraz przy ustalaniu stanu faktycznego sugerowanych w środku odwoławczym uchybień i prawidłowo zakwalifikował zachowanie oskarżonej jako wypełniające znamiona występku zart. 207 § 1 k.k. Zastrzeżeń Sądu Odwoławczego nie budzi także wymiar orzeczonej wobecH. R.kary rozumianej jako całokształt kar i środków karnych. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku wskazuje, iż została ona ukształtowana zgodniez dyrektywami, o których mowa wart. 53 § 1 i 2 k.k.Sąd I instancji uwzględnił w tym zakresie zarówno stopień winy jak i społeczną szkodliwość popełnionego przez nią czynu. Prawidłowo ocenił także warunki i właściwości oskarżonej, w tym jej dotychczasową niekaralność (k. 189). Powyższe wskazuje, iż wymierzona kara 5 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na 2 letni okres próby oraz dozór kuratora spełni swoje cele zarówno ogólno, jak i szczególno prewencyjne. Rację natomiast należało przyznać skarżącej, iż Sąd I instancji zasądzając należne obrońcy koszty z tytułu świadczonej z urzędu pomocy prawnej dopuścił się obrazy przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28,09.2002 roku wskazanych w petiutum apelacji. Powyższe uchybienie skutkować musiało koniecznością zmiany zaskarżonego wyroku zgodnie z wnioskiem skarżącego. Jak wynika z§ 16 rozporządzenia w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzęduw sprawach, w których rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień, stawka minimalna ulega podwyższeniuza każdy następny dzieńo 20%. W niniejszej sprawie odbyły się trzy terminy rozpraw: w dniach 24 lutego 2015 roku, 16 kwietnia 2015 roku oraz 16 czerwca 2015 roku. Na każdym z nich stawił się obrońca. Lektura uzasadnienia wskazuje, iż Sąd I instancji zasądzając kwotę 531,36 złote niewłaściwie dokonał kalkulacji kosztów, podwyższając stawkę minimalną o 20% jedynie za jeden z dodatkowych terminów rozprawy. Dla zasady statuowanej w w/w przepisie żadnego znaczenia nie ma ani charakter sprawy, ani charakter czynności, jakie podejmowane były na owych dwóch dodatkowych terminach rozpraw, które to czynniki Sąd Rejonowy uwzględnił jako determinanty swej decyzji o jedynie częściowym zastosowaniu podwyższonej stawki, o jakiej mowa w § 16 rozporządzenia. Koszty należne obrońcy z urzędu bowiem wiążą się nierozerwalnie już z samą jego obecnością na tychże rozprawach. Dlatego też, uznając słuszność apelacji, w tej części zaskarżony wyrok należało zmienić w ten sposób, że zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy kwotę 619,92 złote jako wynagrodzenie za obronę oskarżonej przed Sądem I instancji świadczoną z urzędu (pkt I sentencji). Powyższa kwota podwyższona o stosowną należność z tytułu podatku VAT obejmuje stawkę minimalna za I termin rozprawy w trybie uproszczonym w wysokości 360 złotych oraz dwa razy po 72 złote za dwa dodatkowe terminy rozpraw. O kosztach obrony oskarżonej w postępowaniu odwoławczym rozstrzygnięto na mocy § 14 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu z dnia 28.09.2002 r. (Dz. U. Nr 163, poz. 1348). Na mocyart. 624 § 1 k.p.k.w zw. zart. 634 k.p.k.Sąd Okręgowy zwolnił oskarżoną od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Białymstoku date: '2015-11-06' department_name: VIII Wydział Karny Odwoławczy judges: - Dariusz Niezabitowski legal_bases: - art. 70 § 1 pkt 1 k.k. - art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. - § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu recorder: Aneta Chardziejko signature: VIII Ka 709/15 ```

155025000001506_III_K_000191_2014_Uz_2014-12-08_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III K 191/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 grudnia 2014r. Sąd Okręgowy swe Wrocławiu w III Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: SSO Marek Poteralski Protokolant: Joanna Sikora w obecności Prokuratora Krzysztofa Ostrejko po rozpoznaniu w dniach: 5 i 8 grudnia 2014r. sprawy: 1 R. D.synaJ.iJ.z domuS. ur. (...)wT. 2 S. B.synaZ.iM.z domuD. ur. (...)weW. oskarżonych o to, że: w dniu 11 listopada 2012 r. weW.przyul. (...)działając wspólnie i w porozumieniu wzięli udział w nielegalnym zbiegowisku w trakcie, którego po wdarciu się na teren zajmowany przezstowarzyszenie (...)stosowali przemoc wobecG. G.,M. F.,N. D.,D. S. (1),A. A.,A. R.,T. S. (1),D. M.,J. D.i innych jego członków polegającą na rzucaniu w nich kamieniami, butelkami i innymi przedmiotami z powodu ich antyfaszystowskich poglądów politycznych to jest o czyn zart. 119§1 k.k.i254§1 k.k.i193 k.k.w zw. zart. 11§2 k.k. ***** IuznajeR. D.iS. B.za winnych tego, że 11 listopada 2012 r. weW.przyul. (...)działając wspólnie i w porozumieniu zD. F.,K. G.,T. L..,S. G.,M. Ś.oraz innymi nieustalonymi osobami wzięli udział w nielegalnym zbiegowisku w trakcie, którego po wdarciu się na ogrodzony teren zajmowany przez(...) stowarzyszenia (...)dopuścili się gwałtownego zamachu z użyciem przemocy wobec jego członków i osób współdziałających oraz na ich mienie, czym działali na szkodęG. G.,M. F.,N. D.,D. S. (1),A. A.,A. R.,T. S. (1),D. M.,J. D.i innych jego członków z powodu ich antyfaszystowskich poglądów politycznych to jest przestępstwa zart. 119 § 1 k.k.w zb. zart. 254 § 1 k.k.iart.193 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.i za to na podstawieart. 119 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.wymierza kary po 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności; IIna podstawieart. 69 § 1 i 2 k.k.w zw. zart. 70 § 1 pkt 1 k.k.w stosunku doR. D.a na podstawieart. 69 § 1 i 2 k.k.w zw. zart. 70 § 2 k.k.w stosunku doS. B.wykonanie orzeczonych kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata; IIIna podstawieart. 71 § 1 k.k.orzeka wobec oskarżonych grzywny w wysokości po 30 (trzydzieści) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć) złotych; IVna podstawieart.73 § 2 k.k.oddaje oskarżonegoS. B.pod dozór kuratora; Vna podstawieart. 63 § 1 kk. na poczet orzeczonych kar grzywny zalicza oskarżonym okresy ich zatrzymania tj.R. D.od 26 do 28 listopada 2012 r. aS. B.w dniu 8 stycznia 2013r., przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności równa się dwóm stawkom dziennym grzywny; VIna podstawieart. 624 § 1 k.p.k.zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych. Sygn. akt III K 191/14 UZASADNIENIE Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas rozprawy głównej Sąd dokonał następujących ustaleń: 11 listopada 2012 r. o godz. 17 na(...)został zorganizowany(...)z okazji(...), w którym wzięło udział kilka tysięcy osób. Uczestnicy marszu udali się z(...),ulicą (...)w stronę pomnikaB. C.znajdującego się naul. (...), gdzie marsz się zakończył. Przy pomnikuB. C.część osób zaczęła wykrzykiwać, że idą naul. (...), gdzie mieszkają osoby ze środowiska lewackiego, tj., że siedzi tam(...), która rok wcześniej podczas marszu zorganizowała kontrdemonstrację i trzeba tam pójść, aby „ich przegonić”, żeby „zrobić z nimi porządek”. Następnie około godz. 19 część osób poszła, a część pojechała samochodami w tym oskarżonyR. D., zabierając do swojego samochodu 3 nieznane mu osoby w kierunku siedzibystowarzyszenia (...)z/s naul. (...). Po drodze, do grupy, która szła pieszo dołączyłS. B.wraz z kolegą. Dowód: - częściowo wyjaśnieniaS. B.k. 615-618, 945-948, - częściowo wyjaśnieniaR. D.k. 264-267, 268-271, 776-778, 939-942, 1272, - częściowo wyjaśnieniaS. G.k. 242,K. G.k. 391. Stowarzyszenie Centrum (...)ma siedzibę weW.ul. (...), który to teren dzierżawi od GminyW.. Teren jest ogrodzony i są dwie zamykane na kłódki bramy. Na tym terenie w barakowozach zamieszkuje cześć członków Stowarzyszenia jak oraz inne osoby. Przed marszem członkowie Stowarzyszenia z obawy, że mogą zostać zaatakowani wzmocnili ogrodzenie, a na bramie założyli drut kolczasty. Dowód: - zeznaniaA. R.k. 399-401,G. G.k.12-121, 203-205. Po dotarciu na miejsce ok. godz. 20.30 grupa ok. 40 osób podeszła pod bramę terenu gdzie jest siedziba Stowarzyszenia i nieustalone osoby krzyczały do członków Stowarzyszenia, że „już nie żyją”. Część osób z tej grupy miała kominiarki na głowach, a w rękach kije bejsbolowe i inne przedmioty. W pewnym momencie mężczyźni będący w tej grupie w tym oskarżeni, zaczęli rzucać różnymi przedmiotami w kierunku pustostanu, gdzie byli członkowie Stowarzyszenia, po czym doszło do wzajemnego obrzucania się różnymi przedmiotami. Następnie nieustalone osoby z grupy uszkodziły ogrodzenie i członkowie tej grupy wraz zS. B.iR. D.wdarli się na teren zajmowany przez Stowarzyszenie i przeszli w kierunku gdzie mieszkali jego członkowie. Osoby, które wdarły się na teren zajmowany przez Stowarzyszenie używały wobec obecnych tam osób przemocy i dokonały zniszczenia mienia tj. powybijali okna w samochodach i barakowozach. W trakcie ataku uczestnicy krzyczeli „wy kurwy lewackie” „zajebiemy was” „lej go, zabij go” „trzeba ich spalić”. W wyniku ataku członków grupy osoby przebywające na tym terenie doznały obrażeń, w tym:A. A.doznał obrażeń naruszających czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni w postaci urazu głowy i przedramienia lewego.D. S. (1)doznał obrażeń naruszających czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni w postaci urazu głowy ze złamaniem szczękowo-jarzmowo-oczodołowym po stronie lewej. Dowód: - zeznaniaA. R.k. 399-401, - zeznaniaG. G.k.12-121, 203-205, - zeznaniaD. M.k. 534-536, - zeznaniaB. G.k. 191-192, - zeznaniaM. F.k. 206-207 - zeznaniaN. D.k. 208-210, 295-296, 780-781 - zeznaniaA. A.k.315, - zeznaniaD. S. (1)k.77-78, - zeznaniaM. S.k. 541-542 - zeznaniaI. P.k. 199-200, - zeznaniaK. W. (1)k. 56-57, 202, - zeznaniaJ. D.k. 543-544, - zeznaniaH. P.k. 600, - zeznaniaR. M. (1)k. 665, - zeznaniaT. S. (2)k. 543-544, - zeznaniaŁ. H.k. 890-891 - zeznaniaK. B., - opinie sądowo- lekarskie k. 552-553, 554-555, 556-557, 558-559, - karta informacyjna k. 404, - protokoły oględzin miejsca k. 61-63a, 108-109, 112-119, 93-94 - protokół oględzin rzeczy k. 253, - protokół oględzin monitoringu k. 330-332, 454-455, - dokumentacja fotograficzna k. 465-493, - materiał poglądowy k. 497-533. R. D.urodził się (...)wT., z zawodu jest technikiem budownictwa. Oskarżony jest bezrobotny i pozostaje na utrzymaniu rodziców. Nie był dotychczas karany. Dowód: - dane o karalności k. 1002, - wyjaśnienia oskarżonego k. 1271 S. B.urodził się (...)weW.. Oskarżony jest kawalerem, z zawodu kucharzem i utrzymuje się z prac dorywczych, osiągając dochód w wysokości ok. 500 zł miesięcznie. Oskarżony był uprzednio karany wyrokami z 2012 r. za przestępstwo zart. 62ust.1uopn. oraz zart. 280§1 kk. na kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania. W czasie zarzucanego mu czynu nie miał z przyczyn chorobowych zniesionej ani w stopniu znacznym ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Dowód: - dane o karalności k. 1003-1005, - wyjaśnienia oskarżonego k. 1271, - odpis wyroku k. 726, -opinia (...). Przesłuchiwany w toku postępowania przygotowawczegoS. B.przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu i wyjaśnił, że gdy szedł z kolegą po marszu przezpl. (...)spotkał grupę ok. 20 mężczyzn i gdy zapytał gdzie idą i usłyszał, że „na lewaków, brudasów, aby ich pobić”, dołączył do nich z kolegą. Oskarżony potwierdził także, że ktoś uszkodził ogrodzenie przy siedzibie Stowarzyszenia, że wspólnie z grupą weszli na teren, że niektóre osoby miały kominiarki i kaptury oraz, że rzucił dwa razy kamieniami w kierunku pustostanu, w którym byli członkowie Stowarzyszenia i inne osoby, ale nie widział, aby kogoś trafił. Oskarżony wyjaśnił także, że żałuje, że tam poszedł oraz wyraził zgodę na skazanie go bez przeprowadzenia rozprawy na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres 3 lat, oddanie go pod dozór kuratora oraz wymierzenie grzywny 30 stawek po 10 złotych. Podczas rozprawy oskarżony oświadczył, że nie odpowie na pytanie czy się przyznaje oraz odmówił składania wyjaśnień, a po odczytaniu wyjaśnień złożonych w postępowaniu przygotowawczym podtrzymał je odmawiając udzielania odpowiedzi na pytania. (wyjaśnieniaS. B., k. 615-618, 945-948, 1272) R. D.przesłuchiwany w toku postępowania przygotowawczego także przyznał się do zarzucanego czynu. Oskarżony wyjaśnił, że po marszu postanowił udać się z grupą mężczyzn do siedzibyA.(antyfaszystów), aby tam zamanifestować, a w związku z tym, że miał samochód pojechał tam samochodem zabierając trzy nieznane mu osoby. Następnie po zaparkowaniu samochodu doszedł pod siedzibę Stowarzyszenia, gdzie stała już grupa ok. 50 osób, z których część miała założone kaptury na głowę. Oskarżony potwierdził także, że nieustalone osoby wyłamały cześć ogrodzenia po czy cała grupa weszła na teren zajmowany przez Stowarzyszenie i doszło do wzajemnego obrzucania się kamieniami. Oskarżony dodał, że on w nikogo nie rzucał przedmiotami, nie miał kija ani pałki oraz nikogo nie pobił. Podczas rozprawy oskarżony podtrzymał wcześniej złożone wyjaśnienia i odmówił składania wyjaśnień. ( wyjaśnieniaR. D.k. 264-267, 268-271, 776-778, 939-942, 1272) Sąd zważył, co następuje. Dokonując ustaleń Sąd oparł się na protokołach oględzin miejsca, protokołach oględzin zapisu z monitoringu, protokołach oględzin rzeczy, dokumentacji fotograficznej i materiale poglądowym. Z protokołu oględzin zapisu monitoringu wprost wynika, że w dniu zdarzenia ok. godz. 20. 30 na drodze przed siedzibą Stowarzyszenia pojawia się grupa ok 40 osób, część z nich miała na głowach kaptury lub kominiarki. Następnie mężczyźni z tej grupy zaczęli rzucać czymś w kierunku pustostanu i niszczyć ogrodzenie po czym cała grupa weszła na teren i przeszła w miejsce gdzie mieszkają(...) Stowarzyszenia (...). Znajduje to potwierdzenie w ujawnionym materiale poglądowym i dokumentacji fotograficznej, na którym jest widoczne uszkodzone ogrodzenia oraz dokonane zniszczenia mienia. W ocenie Sądu wyżej wymieniony materiał dowodowy jest w pełni wiarygodny. Dokonując oceny osobowego materiału dowodowego Sąd ocenił, jako wiarygodne zeznania członków Stowarzyszenia i osób obecnych na ich terenie podczas zdarzenia tj.A. R.,G. G.,M. F.,N. D.,A. A.,D. S. (1),M. S.,I. P.,K. W. (1),J. D.,R. M. (1),T. S. (2),D. M.orazB. G.- ochroniarza, który w pobliżu pracował iH. P.iR. M. (1), tj osób które przebywały podczas zdarzenia w pobliskim budynku, albowiem ich relacje wzajemnie się uzupełniają i korespondują z protokołem oględzin z zapisu z monitoringu. Z tych samych powodów, jako wiarygodne Sąd ocenił zeznania funkcjonariuszy policji, którzy tego dnia brali udział w interwencjach związanych z manifestacją tj.K. B.,T. K.,Ł. C.,P. L.,D. S. (2),T.,M. K.,P. T. (1),A. M.,P. W.,M. Ł.,P. B.,K. A.,R. M. (2),P. S.,K. K.iP. G.. Wprawdzie nie wszyscy z nich interweniowali podczas przedmiotowego zdarzenia jednak relacje ich Sąd ocenił jako w pełni wiarygodne. Sąd ocenił także jako wiarygodne zeznaniaŁ. H., tj. osoby której podczas zdarzenia uszkodzono autokar. Należy podkreślić, że świadkowie poza ogólnym opisem zdarzenia generalnie nie byli w stanie rozpoznać sprawców a tym bardziej opisać ich konkretne działania. W ocenie Sądu jest to wynikiem tego, że zdarzenie charakteryzowało się dużą dynamiką i udziałem dużej grupy napastników. Wyjątkiem były w tym zakresie zeznaniaB. G., który rozpoznał w grupie, która wdarła się na teren zajmowany przez Stowarzyszenie oskarżonegoR. D., co koresponduje z protokołem oględzin zapisu z monitoringu na którym widoczny jest ten oskarżony jak rzuca przedmiotami w kierunku pustostanu w którym byli członkowie Stowarzyszenia. Sąd ocenił także jako wiarygodne zeznaniaM. L.,K. W. (2),P. T. (2),Ł. R.iA.S.tj. osób, które przebywały naul. (...)i widzieli tam grupę agresywnych mężczyzn przez których świadkowieT.iL.zostali zaatakowani w wyniku czego doznali obrażeń ciała. Zeznania pozostałych świadków nie wniosły natomiast nic do sprawy, albowiem nie byli oni świadkami zdarzenia będącego przedmiotem postępowania. Jako wiarygodne Sąd ocenił także wyjaśnieniaS. B.i jako częściowo wiarygodneR. D., jak i osób uprzednio prawomocnie skazanych w przedmiotowej sprawie tj. w części, w jakim ich wyjaśnienia korespondują z zapisem z monitoringu i zeznaniami świadków, oceniając, jako niewiarygodne ich odmienne wyjaśnienia. Sąd nie dał jednak wiary wyjaśnieniomR. D.jakoby nie słyszał od nikogo słów, że grupa idzie do(...), aby zrobić z nimi porządek, albowiem jak wynika z dokonanych ustaleń pod pomnikiemB. C.część osób zaczęła wykrzykiwać, że idą naul. (...), gdzie mieszkają osoby ze środowiska lewackiego, tj. że siedzi tam(...), która rok wcześniej podczas marszu zorganizowała kontrdemonstrację i trzeba tam pójść, aby „ich przegonić”, żeby „zrobić z nimi porządek”. W tych okolicznościach nie sposób dać wiarę oskarżonemu, aby przebywając pod pomnikiem w tym czasie nie słyszał tych słów, a co więcej nie wiedział, w jakim celu jedzie naul. (...). Podobnie Sąd nie dał wiary jego wyjaśnieniom, w których podał, że nie pamięta, co wykrzykiwali, gdy byli już przy posesji zajmowanej przez Stowarzyszenie, bowiem jak wynika z ustaleń członkowie grupy krzyczeli do członków Stowarzyszenia, że „już nie żyją” a gdy wchodzili na teren posesji krzyczeli „wy kurwy lewackie” „zajebiemy was” „lej go, zabij go”. W ocenie Sądu tłumaczenie się przez oskarżonego niepamięcią w tym zakresie jest jedynie przyjętą linią obrony w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej lub jej złagodzenia. Niewiarygodne są także jego wyjaśnienia, że nie widział u członków grupy kominiarek na głowach, a w rękach przedmiotów oraz aby nie rzucał wraz z innymi różnymi przedmiotami w kierunku członków Stowarzyszenia. Oczywistym jest, że będąc na miejscu wśród tej grupy nie mógł nie słyszeć wykrzykiwanych haseł jak i nie mógł nie widzieć, że mężczyźni, którzy razem z nim wdarli się na teren Stowarzyszenia mają różne przedmioty i rzucają różnymi przedmiotami, a następnie używają przemocy wobec członków Stowarzyszenia i innych osób tam przebywających tj., że pobiły kilka osób i dokonali zniszczenia mienia. Oskarżony bowiem, jak wynika z protokołu oględzin rzeczy - zapisu monitoringu k. 252-254, także rzucał przedmiotami. Bezsporne, jest, że oskarżeni razem z innymi członkami zbiegowiska wdarli się na teren zajmowany przez Stowarzyszenie, i w świetle zasad doświadczenia nie może budzić wątpliwości, że grupa ta wdarła się tam nie w celu demonstracji i wykrzykiwania haseł, ale w celu użycia przemocy wobec członków Stowarzyszenia, czego mieli świadomość obydwaj oskarżeni i co w pełni swoim postępowaniem akceptowali. Jak wynika, bowiem z ustaleń członkowie grupy jeszcze stojąc przed bramą krzyczeli do członków Stowarzyszenia, że „już nie żyją”, a gdy wdarli się na teren posesji krzyczeli „wy kurwy lewackie” „zajebiemy was” „lej go, zabij go”. Sąd ocenił, jako wiarygodne także opinie sądowo-lekarskie, w których biegli lekarze opisali obrażenia doznane przez pokrzywdzonych. Wszystkie przedmiotowe opinie w ocenie Sądu są rzetelne, zawierają opis przeprowadzonych badań zaś wnioski końcowe w nich zawarte są sformułowane jednoznacznie i nie budzą wątpliwości interpretacyjnych. Mając na uwadze powyższe na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas rozprawy głównej Sąd uznałR. D.iS. B.za winnych tego, że 11 listopada 2012 r. weW.przyul. (...)działając wspólnie i w porozumieniu zD. F.,K. G.,T. L..,S. G.,M. Ś.oraz innymi nieustalonymi osobami wzięli udział w nielegalnym zbiegowisku w trakcie którego, po wdarciu się na ogrodzony teren zajmowany przez(...) stowarzyszenia (...), dopuścili się gwałtownego zamachu z użyciem przemocy wobec jego członków i osób współdziałających oraz na ich mienie, czym działali na szkodęG. G.,M. F.,N. D.,D. S. (1),A. A.,A. R.,T. S. (1),D. M.,J. D.i innych jego członków z powodu ich antyfaszystowskich poglądów politycznych to jest przestępstwa zart. 119 § 1 k.k.w zb. zart. 254 § 1 k.k.iart.193 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. Na podstawie dokonanych ustaleń w ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że oskarżeni swoim działaniem zrealizowali ustawowe znamiona przestępstwa aart. 193 kk. Przechodząc przez ogrodzony teren czy uszkodzony przez grupę płot na teren zajmowany przez Stowarzyszenie naruszyli oni mir domowy w rozumieniuart. 193 kk., albowiem ochroną tego przepisu objęte są uprawnienia przysługujące nie tylko z prawa własności, ale także z innych stosunków cywilnoprawnych w tym dzierżawy i posiadania. (por. str. 761 Kodeks Karny Komentarz do artykułów 117-221 pod red. Prof. Andrzeja Wąska 3 wydanie). Ponadto miejscem objętym ochroną jest nie tylko dom, ale także ogrodzony teren, przy czym rozumiany szeroko w tym podwórze. Warunkiem karalności jest jednak wymóg, aby był to teren ogrodzony (parkanem, murem, drutem kolczastym, nie zaś rowem), gdyż ogrodzenie wskazuje na to, że właściciel, czy posiadacz nie życzy sobie wstępu na taki teren obcym osobom. (por. str 763 Kodeks Karny Komentarz do artykułów 117-221 pod red. Prof. Andrzeja Wąska 3 wydanie). W świetle powyższego nie budzi wątpliwości, że oskarżeni wraz z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami poprzez poprzednio uszkodzone ogrodzenie weszli na teren posesji dzierżawionej przez Stowarzyszenie, realizując swoim zachowaniem ustawowe znamiona tego przestępstwa. Jednocześnie oskarżeni swoim działaniem wypełnili ustawowe znamiona przestępstwa zart. 254 kk. Strona przedmiotowa tego przestępstwa charakteryzuje się braniem czynnego udziału w zbiegowisku, przy jednoczesnym posiadaniu świadomości, że uczestnicy zbiegowiska wspólnymi siłami dopuszczają się gwałtownego zamachu na osobę lub mienie. (por. str. 378 Kodeks Karny Komentarz do artykułów 117-221 pod red. Prof. Andrzeja Wąska 3 wydanie). Przy czym do przyjęcia odpowiedzialności z tego przepisu nie jest niezbędne ustalenie, że poszczególny uczestnik zbiegowiska dokonał indywidualnego aktu gwałtu, wystarczy wzięcie udziału w zbiegowisku ze świadomością, że uczestnicy tego zbiegowiska dopuszczają się wspólnymi siłami gwałtownego zamachu na osobę lub mienie (wyrok SN z 5.11.1982r., IIKR 260/82, OSNPG 1983, Nr 5, poz. 54). W świetle wyżej przytoczonych poglądów z doktryny i orzecznictwa w ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że oskarżeni dopuścili się także tego przestępstwa, wzięli oni, bowiem czynny udział w zbiegowisku udając się w tym celu naul. (...)i mieli świadomość, że uczestnicy tego zbiegowiska dopuszczają się wspólnymi siłami gwałtownego zamachu na osoby i mienie. Oskarżeni widzieli uszkodzone ogrodzenie jak i rzucali różnymi przedmiotami w kierunku obecnych na terenie osób. Nie może też budzić wątpliwości, że z uwagi na dużą grupę osób biorących udział w zajściu i rzucanie różnymi przedmiotami do osób tam przebywających oraz niszczenie mienia był to gwałtowny zamach. Ponadto Sąd ocenił, że oskarżeni swoim działaniem zrealizowali także ustawowe znamiona przestępstwa zart. 119 kk., który penalizuje stosowanie przemocy lub groźby bezprawnej wobec grupy osób lub poszczególnej osoby z powodu jej przynależności narodowej, etnicznej, rasowej, politycznej, wyznaniowej lub z powodu jej bezwyznaniowości. W świetle dokonanych ustaleń nie budzi wątpliwości, że oskarżeni wraz z grupą osób udali się naul. (...)grobli wiedząc, jak wyjaśnili, że mieszkają tam osoby ze środowiska lewackiego, które rok wcześniej podczas marszu zorganizowały kontrdemonstrację. Grupa ta wraz z oskarżonymi udała się tam, jak wynika z podnoszonych okrzyków jeszcze pod pomnikiemB. C.aby „ich przegonić”, żeby „zrobić z nimi porządek”. A w trakcie wtargnięcia na posesję uczestnicy krzyczeli „wy kurwy lewackie” „zajebiemy was”. Stąd w ocenie Sądu użyli oni groźby oraz zastosowali przemoc wobec osób z powodów przynależności politycznej. Wprawdzie brak jest dowodów, że oskarżeni (B.iD.) osobiście stosowali przemoc wobec osób (poza rzucaniem przedmiotami w kierunku przebywających tam osób) jednak w ocenie Sądu działając wspólnie z osobami, które groziły i stosowały przemoc i mając tego świadomość swoim zachowaniem w pełni akceptowali jej użycie wobec tych osób z powodu odmiennych poglądów politycznych. Stąd w ocenie Sądu oskarżeni weszli w porozumienie z osobami stosującymi przemoc wobec osób w sposób dorozumiany mając świadomość wspólnego działania. Uwzględniając zatem ustawowe zagrożenie przypisanego oskarżonym przestępstwa karą do 5 lat pozbawienia wolności, kierując się dyrektywami zawartymi zart. 53 kk. Sąd wymierzył im kary po 10 miesięcy pozbawienia wolności, przy czym na podstawie wykonanie orzeczonych kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 lata a na podstawieart.73 § 2 kk. oddałS. B.pod dozór kuratora. Ponadto na podstawieart. 71 § 1 kk. Sąd orzekł wobec oskarżonych grzywny w wysokości po 30 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych. Wymierzając kary za przypisane przestępstwo Sąd miał także na uwadze konieczność zwalczania bardzo niebezpiecznego zjawiska, jakim jest rosnąca nienawiść z powodu odmiennych poglądów politycznych, które w ostatnich latach systematycznie narasta w kraju. Sąd dokonał przy wymiarze kar analizy elementów strony podmiotowej i przedmiotowej czynów oskarżonych, a w szczególności sposobu zachowania sprawców oraz okoliczności popełnienia czynu, stopnia winy, motywów i pobudek działania. Mając jednak na uwadze, właściwości i warunki osobiste oskarżonychpomimo, iż dopuścili się oni przestępstwa o dużej szkodliwości społecznej Sąd ocenił, że zachodzi w stosunku do nich pozytywna prognoza, pozwalająca ocenić, że pomimo nie wykonania orzeczonych kar pozbawiania wolności nie popełnią oni ponownie przestępstwa. Stąd Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonych kar pozbawienia wolności na okres próby, oddając przy tym oskarżonegoB.- jako młodocianego pod dozór kuratora. Dozór kuratora sądowego pozwoli na stałą kontrolę zachowania oskarżonego i zmianę jego postawy, a także umożliwi szybką interwencję w przypadku narastania patologicznych zachowań bądź postaw. Ponadto celem wzmożenia dolegliwości karnej Sąd na podstawieart. 75§1 kk. orzekł wobec oskarżonych grzywny w wysokości po 30 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 zł. Rozstrzygając kwestię wysokości jednej stawki dziennej grzywny, Sąd miał na uwadze zgodnie z przepisemart. 33§3 k.k.warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe oraz możliwości zarobkowe oskarżonych, którzy nie mają stałego źródła dochodu. Reasumując w ocenie Sądu orzeczone kary w stosunku do oskarżonych pozwolą osiągnąć ustawowe cele w zakresie prewencji szczególnej oraz kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Jedynie bowiem wymierzenie surowej kary jest w stanie wzbudzić - w ocenie Sądu - u oskarżonych wolę współdziałania w kształtowaniu jego społecznie pożądanych postaw, w szczególności poczucia odpowiedzialności oraz potrzeby przestrzegania porządku prawnego i tym samym powstrzymywania się od podobnych zachowań w przyszłości, uświadamiając ewentualne surowe konsekwencje w przypadku ponownego naruszenia porządku prawnego. Zgodnie z przepisemart. 63 § 1 kk. na poczet orzeczonych kar grzywny zaliczył oskarżonym okresy ich zatrzymania tj.R. D.od 26 do 28 listopada 2012 r. aS. B.w dniu 8 stycznia 2013r., przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności równa się dwóm stawkom dziennym grzywny. Uwzględniając natomiast trudną sytuację materialną oskarżonych niemających stałej pracy Sąd na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.zwolnił ich od kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy we Wrocławiu date: '2014-12-08' department_name: III Wydział Karny judges: - Marek Poteralski legal_bases: - art. 70 § 1 pkt 1 k.k. - art. 624 § 1 k.p.k. recorder: Joanna Sikora signature: III K 191/14 ```

151515000003006_VI_Ka_000644_2019_Uz_2019-09-17_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt VI Ka 644/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia17 września 2019r. Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący sędzia Piotr Mika Protokolant Aleksandra Pawłowska przy udzialeL. C.Przedstawiciela(...)Urzędu Celno-Skarbowego wK. po rozpoznaniu w dniu 17 września 2019 r. sprawyA. U.ur. (...)wO. synaS.iB. oskarżonego zart. 107 § 1 kks na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 27 marca 2019 r. sygnatura akt IX K 483/15 na mocyart. 437 kpk,art. 438 kpk,art. 627 kpkw zw. zart. 634 kpkiart. 113 § 1 kks 1 zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na mocyart. 69 § 1 i 2 kkiart. 70 § 1 pkt 1 kkw zw. zart. 20 § 2 kksw brzmieniu obowiązującym do 30.06.2015 roku w zw. zart. 2 § 2 kkswarunkowo zawiesza oskarżonemu wykonanie kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w pkt 3 na okres 2 (dwóch) lat próby; 2 w pozostałym zakresie utrzymuje wyrok w mocy; 3 zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 20 zł (dwadzieścia złotych) i wymierza mu opłatę za II instancję w kwocie 2550 zł (dwa tysiące pięćset pięćdziesiąt złotych). Sygn. VI Ka 644/19 UZASADNIENIE wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 17 września 2019 roku w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze Wyrokiem z dnia 27 marca 2019 roku w sprawie o sygn. IX K 483/15 Sąd Rejonowy w Gliwicach: 1. uznał oskarżonegoA. U.za winnego tego, że jako prezes zarządu(...) Spółki z o.o.z siedzibą wB.przyul. (...)bud.(...)wbrew art. 6 ust. 1 oraz art. 23a ustawy z dnia 19 listopada 20090 roku o grach hazardowych (Dz.U. nr 201/2009, poz. 1540, z późn. zm.): -23 stycznia 2014 roku wG.w lokaluJ. H.przyul. (...)urządzał gry o charakterze losowym, organizowane w celach komercyjnych na urządzeniach elektronicznych do gier:(...)nr(...),(...)nr(...),(...)nr(...),(...)nr(...),(...)nr(...),(...)nr(...),(...)nr(...),(...)nr(...), czym wyczerpał znamiona przestępstwa skarbowego zart. 107 § 1 k.k.s. - dnia 25 lutego 2014 roku wG.w lokalu(...)przyul. (...), urządzał gry o charakterze losowym, organizowane w celach komercyjnych na urządzeniach elektronicznych do gier:(...)Nr(...),(...)Nr(...),(...)Nr(...),(...)Nr(...),(...)Nr(...),(...)Nr(...),(...)Nr(...),(...)Nr(...),(...)Nr(...),(...)Nr(...), czym wyczerpał znamiona przestępstwa skarbowego zart. 107 § 1 k.k.s., czym działał w warunkach ciągu przestępstw skarbowych i za ten ciąg przestępstw skarbowych na podstawieart. 107 §1 k.k.s.w zw. zart. 37 § 1 pkt 3 k.k.s.iart. 38 § 1 pkt 3 k.k.s.wymierzył mu karę 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 85 zł złotych; 2. uznał oskarżonegoA. U.za winnego tego, że jako prezes zarządu(...) Spółki z o.o.z siedzibą wB.przyul. (...)bud.(...)wbrew art. 6 ust. 1 oraz art. 23a ustawy z dnia 19 listopada 20090 roku o grach hazardowych (Dz.U. nr 201/2009, poz. 1540, z późn. zm.): - dnia 10 grudnia 2014 roku wG.w lokalu(...)przyulicy (...)urządzał w celach komercyjnych gry o charakterze losowym na urządzeniu elektronicznym do gier o nazwie(...)nr(...), czym wyczerpał znamiona przestępstwa skarbowego zart. 107 § 1 k.k.s. - w dniu 17 października 2014 r. wG.w lokalu(...)przyulicy (...)urządzał w celach komercyjnych gry o charakterze losowym na urządzeniach elektronicznych do gier o nazwie(...)nr(...),(...)nr(...), czym wyczerpał znamiona przestępstwa skarbowego zart. 107 § 1 k.k.s. - w dniu 27 października 2014 r. urządzał wG.w lokalu(...)przyulicy (...)m.(...)w celach komercyjnych gry o charakterze losowym na urządzeniu elektronicznym do gier o nazwie(...)nr(...), czym wyczerpał znamiona przestępstwa skarbowego zart. 107 § 1 k.k.s., czym działał w warunkach ciągu przestępstw skarbowych i za ten ciąg przestępstw skarbowych na podstawieart. 107 §1 k.k.s.w zw. zart. 37 § 1 pkt 3 k.k.s.iart. 38 § 1 pkt 3 k.k.s.wymierzył mu karę 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 85 zł złotych; 3. na podstawieart. 40 k.k.s.połączył kary pozbawienia wolności i kary grzywny orzeczone wobec oskarżonego w punktach 1 i 2 wyroku i wymierzył oskarżonemuA. U.karę łączną 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych, wysokość jednej stawki dziennej ustalając na kwotę 85 złotych. Apelację od wyroku wywiódł obrońca oskarżonego, który zaskarżył wyrok w całości. Obok zarzutów skierowanych przeciwko rozstrzygnięciu o winie oraz kwalifikacji prawnej przypisanych oskarżonemu przestępstw skarbowych obrońca sformułował w apelacji jako zarzut alternatywny – zarzut rażącej niewspółmierności kary bezwzględnej pozbawienia wolności w wymiarze 3 miesięcy na skutek błędnej oceny, że oskarżony działał w warunkach ciągu przestępstw skarbowych i zastosowania wobec oskarżonego nadzwyczajnego obostrzenia kary na podstawieart. 37 § 3 k.k.s.w zw. zart. 37 § 4 k.k.s.w zw. zart. 38 § 1 k.k.s.w sytuacji gdy wszystkiego zachowania sprowadzające się do jednodniowych aktywności przypisane oskarżonemu przed datą 3 września 2015 rokuk, tj. w okresie powszechnie przyjętego uznania, że zastosowane przepisy ustawy hazardowej: art. 14 ust. 1 i art. 6 ust. 1 stanowią normy niestosowalne, a jednostki krajowe nie mogą ponosić żadnych ich negatywnych konsekwencji przy jednoczesnym nierozważeniu nawet mimo spełnienia przez oskarżonego wszystkich przesłanek możliwości zastosowania wobec niego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania oraz błędnym przyjęciu przez sąd jako okoliczności obciążającej wielokrotnej karalności za tożsame przestępstwa skarbowe i całkowicie pominięcie, żeA. U.w okresie stawianych mu zarzutów był osobą niekaraną żadnym nawet nieprawomocnym wyrokiem sądowym, a ponadto bez ustalenia aktualnej sytuacji życiowejA. U., jego właściwości i warunków osobistych, z pominięciem, żeA. U.w czasie zarzucanych mu zachowań był osobą niekaraną, ale i tego, że od ponad dwóch lat nie podejmuje ani nie prowadzi tego rodzaju działalności ora nie występuje żaden racjonalny powód jego bezwzględnej izolacji. W odniesieniu do przytoczonego wyżej zarzutu obrońca sformułował w apelacji wniosek o zmianę wyroku poprzez warunkowe zawieszenia wykonania wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności ewentualnie orzeczenie grzywny samoistnej. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelację w zakresie, w jakim kwestionowała niezastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności, uznać należało za zasadną. W pozostałym zakresie zarzut dotyczący orzeczenia wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności ocenić należało jako bezzasadny. Orzeczenie wobec oskarżonego kar pozbawienia wolności jest konsekwencją prawidłowej oceny przypisanych oskarżonemu przestępstw skarbowych zart. 107 § 1 k.k.s.jako popełnionych w warunkach dwóch odrębnych ciągów przestępstw w rozumieniuart. 37 § 1 pkt 3 k.k.s.Popełnienie przez oskarżonego dwóch albo więcej przestępstw skarbowych, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z nich, gdy każdy z tych czynów wyczerpuje znamiona przestępstwa skarbowego określonego w tym samym przepisie, a odstępy czasu pomiędzy nimi nie są długie, obligowało sąd I instancji do nadzwyczajnego zaostrzenia kary i wymierzenia jej w granicach wyznaczonychart. 38 § 1 pkt 3 k.k.s.tj. wymierzenia przewidzianej za przypisane przestępstwo skarbowe zart. 107 § 1 k.k.s.kary pozbawienia wolności w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, nie niższej niż 1 miesiąc do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Tym samym uznanie czynów przypisanych oskarżonemu za ciągi przestępstw skarbowych przy równoczesnym braku przesłanek do nadzwyczajnego złagodzenia kary uniemożliwiało ograniczenie sankcji za te czyny wyłącznie do kary grzywny. Przypisane oskarżonemu czyny nie mogły wbrew wywodom apelacji zostać uznane za jeden czyn ciągły w rozumieniuart. 6 § 2 k.k.s.W tym zakresie Sąd odwoławczy w pełni podziela i przyjmuje jako własny pogląd, że skoro urządzanie gry hazardowej w postaci gry na automatach (art. 1 ust. 2w zw. z art. 2 ust. 3 i 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r., Dz. U. z 2018 r., poz. 165 ze zm.) wymaga uzyskania koncesji na kasyno gry (art. 6 ust. 1 tej ustawy), a koncesja taka udzielana jest w odniesieniu do jednego kasyna, prowadzonego w ściśle określonym (geograficznie) miejscu (art. 41 ust. 1, art. 42 pkt 3 i art. 35 pkt 5 tej ustawy), to zachowanie osoby, która nie posiadając koncesji na prowadzenie kasyna podejmuje działanie w postaci urządzania gry na automatach w różnych miejscach (miejscowościach, lokalach), stanowi każdorazowo - od strony prawnokarnej - inny czyn, podjęty z zamiarem naruszenia tych przepisów w każdym z tych miejsc. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 września 2018 r. V KK 415/18, Lex 2572694) W żadnym wypadku przeszkodą dla uznania przypisanych oskarżonemu czynów za ciągi przestępstw skarbowych zart. 107 § 1 k.k.s.nie mogło być popełnienie ich przez oskarżonego, jak wywodzi obrońca, w okresie powszechnie przyjętego uznania, że zastosowane przepisy ustawy hazardowej:art. 14 ust. 1 i art. 6 ust. 1stanowią normy niestosowalne, a jednostki krajowe nie mogą ponosić żadnych ich negatywnych konsekwencji. Niezależnie od wątpliwości jaką budzić może kwestia powszechnego charakteru poglądów o braku możliwości stosowaniaart. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowychz uwagi na jego nienotyfikowanie Komisji Europejskiej, stan świadomości oskarżonego wobec którego prowadzone były liczne postępowania karno-skarbowe, w których organy finansowe prezentowały odmienne poglądy w kwestii możliwości stosowania wskazanego przepisuustawy o grach hazardowych, nie mógł dawać podstaw dla uznania działania oskarżonego jako podjętego w warunkach nieusprawiedliwionej nieświadomości karalności jego czynów. Istnienie w świadomości sprawcy wątpliwości co do charakteru norm określonych wart. 6 i art. 14 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r.(Dz. U. z 2018 r., poz. 165 ze zm.) o grach hazardowych to nic innego jak fakt uświadamiania sobie niepewności co do rzeczywistości prawnej, gdy tymczasem błąd co do prawa (art. 10 § 4 k.k.s.) to przecież mylne przekonanie (pewność) o istniejącym stanie prawnym. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2018 r. V KK 516/17, Lex 2590227) Zgodzić należy się z apelującym, że właściwości i warunki osobiste oskarżonego pozwalają na postawienie prognozy, zgodnie z którą dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów zapobiegawczych kary nie jest niezbędne bezwzględne wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności. Aktualny sposób życia oskarżonego, o którym świadczą przeprowadzane w ostatnim czasie wywiady kuratorów sądowych, nie może budzić żadnych zastrzeżeń. Oskarżony popełniając przypisane mu w niniejszej sprawie przestępstwa skarbowe był osobą wcześniej niekaraną sądownie. Pozytywnej prognozy kryminologicznej nie przekreśla wielokrotna karalność następcza oskarżonego za czyny zart. 107 § 1 k.k.s., za które w znakomitej większości wymierzano oskarżonemu kary grzywny. Przy pełnej świadomości rozmiarów przestępczej działalności oskarżonego w zakresie prowadzonej nielegalnie działalności hazardowej w ocenie Sądu odwoławczego racjonalizacja poziomu represji karnej w stosunku do osoby oskarżonego i rozmiarów jego przestępczej działalności winna nastąpić na etapie wydania wyroku łącznego i fakt popełnienia przez oskarżonego licznych innych przestępstw skarbowych zart. 107 § 1 k.k.s.nie powinien w stopniu, jaki wynika z zaskarżonego wyroku, prowadzić do drastycznego zaostrzenia represji za czyny przypisane oskarżonemu w niniejszej sprawie. Orzeczenie wobec oskarżonego za przypisane czyny kary bezwzględnej pozbawienia wolności w ocenie Sądu odwoławczego jawi się przy tym jako niewspółmierne do stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonego. Reglamentacja działalności hazardowej służy ochronie kilku dóbr prawnych. Celem sprawowania kontroli państwa nad hazardem jest nie tylko ochrona mienia Skarbu Państwa uzyskującego znaczne wpływy budżetowe z tej działalności. Chodzi również o ochronę szeroko pojętego porządku publicznego, który na skutek utraty płynności finansowej przez obywateli może być zagrożony, a także o mienie klientów podmiotów wykonujących działalność hazardową. W przypadku czynów zart. 107 § 1 k.k.s.stopień ten wyznaczony jest więc w znacznej mierze poziomem zagrożenia stworzonym przez osobę urządzającą nielegalną grę hazardową dla osób potencjalnie uczestniczących w takiej grze. Tym samym stopień szkodliwości tego rodzaju czynów uzależniony będzie od: - rodzaju gry i wysokości środków poświęcanych przez gracza na udział w niej, - liczby urządzeń przy użyciu których prowadzona jest gra, gdyż im większa liczba urządzeń, tym większa potencjalnie liczba osób, które będą mogły w grze uczestniczyć, - okresu czasu, przez który urządzana była gra. W przypadku czynów przypisanych oskarżonemu mamy do czynienia z łącznie 20 urządzeniami, przy użyciu których prowadzone były gry losowe. Liczba automatów wskazuje na względnie wysoki poziom społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu przestępstw skarbowych, jednak nie na tyle wysoki, aby jego odzwierciedlenie wymagało orzeczenia kary bezwzględnej pozbawienia wolności. Z wyżej wskazanych względów Sąd odwoławczy zmienił rozstrzygnięcie o karze w zaskarżonym wyroku poprzez warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej 3 miesięcy pozbawienia wolności na okres 2 lat próby, uznając, ten okres za w pełni wystarczający dla zweryfikowania trafności postawionej wobec oskarżonego prognozy kryminologicznej. Nie uwzględniwszy zarzutów apelacji skierowanych przeciwko orzeczeniu o winie, jak też nie dopatrzywszy się niepodniesionych w środku odwoławczym uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu, w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymano w mocy. Wobec nieuwzględnienia apelacji obrońcy w zakresie w jakim skierowana była ona przeciwko rozstrzygnięciu o winie, zgodnie zart. 627 k.p.k.mającym zastosowanie z mocyart. 634 k.p.k.w postępowaniu odwoławczym obciążono oskarżonego wydatkami tego postępowania, na które złożył się jedynie ryczałt za doręczenie pism i wezwań wynoszący 20 złotych. Zgodnie zart. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnychoskarżonego obciążono także opłatą za nieuwzględnioną apelację skierowaną przeciwko rozstrzygnięciu o winie. Wysokość tej opłat zgodnie z art. 3 ust. 1 powołanej ustawy odpowiada 20% karę grzywny orzeczonej obok kary pozbawienia wolności przez sąd I instancji. Orzekając o opłacie, Sąd odwoławczy przeoczył, że jej wysokość winna być zwiększona o 60 złotych, tj. wysokość opłaty od kary pozbawienia wolności wymierzonej w wysokości do 3 miesięcy zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach date: '2019-09-17' department_name: VI Wydział Karny Odwoławczy judges: - sędzia Piotr Mika legal_bases: - art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s. - art. 627 k.p.k. - art. 70 § 1 pkt 1 kk - art. 6 i art. 14 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. - art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych recorder: Aleksandra Pawłowska signature: VI Ka 644/19 ```

150515300000503_I_C_000711_2020_Uz_2020-08-03_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 711/20 upr. WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 03 sierpnia 2020 r. Sąd Rejonowy w Szczytnie, I Wydział Cywilny, w składzie następującym: Przewodniczący: asesor sądowy Marcin Borodziuk Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Grabowska po rozpoznaniu w dniu 03 sierpnia 2020 r. w Szczytnie na rozprawie sprawy z powództwaM. M. przeciwko(...) S.AwW. o zapłatę I zasądza od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz powodaM. M.kwotę 2.164,80 (dwa tysiące sto sześćdziesiąt cztery 80/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18 maja 2020 r. do dnia zapłaty; II oddala powództwo w pozostałym zakresie; III zasądza od pozwanego na rzecz powoda, tytułem zwrotu kosztów procesu, kwotę 1.117 (tysiąc sto siedemnaście) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. ZARZĄDZENIE 1 odnotować i zakreślić; 2 przedłożyć za 7 dni lub z wpływem. S., 03 sierpnia 2020 roku Sygn. akt I C 711/20 upr. UZASADNIENIE wyroku z dnia 03 sierpnia 2020 r. PowódM. M.domagał się od(...) Spółki AkcyjnejwW.zapłaty kwoty 2.164,80 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 04 maja 2020 r. do dnia zapłaty, oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości. W uzasadnieniu pozwu podniósł, że dochodzona przezeń wierzytelność wynika ze szkody, jakiej doznała poszkodowanaE. P.w swoim pojeździe markiS. (...)w dniu 01 kwietnia 2020 r. Wymieniona zawarła z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego markiS. (...), według dziennej stawki w kwocie 140 złotych netto za dobę, tj. za 16 dni łącznie 2.755,20 złotych brutto. W dniu 16 kwietnia 2020 r. poszkodowana zwróciła pojazd zastępczy, gdyż sprzedała wrak swojego auta i mogła kupić nowy pojazd. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił powodowi 590,40 złotych. Uznał za zasadny najem w zakresie jedynie 6 dni, nie zaakceptował także stawki najmu, obniżając ją do wartości niewystępujących na rynku za pojazd klasy B. Tymczasem potrzeba najmu zachodziła przez pełen okres trwania umowy, zaś stawka najmu oferowana przez powoda nie odbiega od stawek rynkowych i nie jest zależna od tego, czy korzystającym jest osoba poszkodowana, czy też osoba prywatnie wynajmująca samochód. Jednocześnie już w pozwie powód zakwestionował to, aby pozwany oferował, a nawet aby miał możliwość wynajęcia pojazdu po niższej stawce, wskazując że ewentualne propozycje w tym zakresie powinny określać istotne warunki umowy. W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na swoją rzecz od powoda kosztów procesu. Uzasadniając swe stanowisko pozwany stwierdził, że okoliczność wypłaty odszkodowania na etapie postępowania likwidacyjnego nie powoduje tego, że uznał potrzebę najmu pojazdu zastępczego co do zasady. Ubezpieczyciel podniósł też, że informował poszkodowaną o możliwości uzyskania nieodpłatnie pojazdu zastępczego oraz o wysokości stawek najmu, które są przez niego akceptowane. Ostatecznie podniósł też, że powód nie wykazał, że stosowana przez niego stawka najmu pojazdu zastępczego była stawką rynkową. Podstawa faktyczna rozstrzygnięcia: W dniu 01 kwietnia 2020 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego został uszkodzony pojazd markiS. (...)onr rej. (...), będący własnościąE. P.. Sprawca kolizji miał zawartą umowę w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych z(...) Spółką AkcyjnąwW..E. P.zgłosiła szkodę wymienionemu Towarzystwu, które zarejestrowało zdarzenie pod numerem(...). Jeszcze w dniu zdarzeniaE. P.wynajęła uM. M.pojazd zastępczy markiS. (...), przy określeniu stawki na 140 złotych netto za dobę. (bezsporne) Kwota ta mieściła się w granicach stawek na rynku lokalnym w okresie zdarzenia. (dowód: oferty lokalnych przedsiębiorców(...) sp. z o.o., k. 27,(...)O., k. 28,(...), k. 29-30,(...)C., k. 31,G.Serwis, k. 32-33) E. P.na wynajęcie pojazdu uM. M.zdecydowała się, gdyż po wezwaniu lawety wymieniony był obecny na miejscu zdarzenia. W trakcie rozmowy przy wynajmowaniu pojazdu zapewniał ją, że nic nie zapłaci za wynajęcie pojazdu, a całość pokryje ubezpieczyciel sprawcy szkody.(...)zastępcze było wymienionej potrzebne, gdyż przemieszczała się nim wS., m. in. w celu zrobienia zakupów spożywczych w sklepie. W swoim gospodarstwie domowymE. P.nie miała innego pojazdu mechanicznego. Jeszcze w dniu zdarzenia, działając w jej imieniu,M. M.zgłosił telefonicznie szkodę w pojeździe ubezpieczycielowi. (bezsporne) W dniu 16 kwietnia 2020 r.E. P.sprzedała wrak pojazdu za kwotę 1.417 złotych. (dowód: umowa z dnia 16.04.2020 r., k. 19) Pojazd markiS. (...)został przezE. P.zwrócony tego samego dnia.S. (...), która uległa uszkodzeniu w zdarzeniu z 01 kwietnia 2020 r., nie nadawała się do naprawy, gdyż, jak ustalono na etapie likwidacji szkody, próba przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody była nieopłacalna. (bezsporne) Najem pojazdu zastępczego przezE. P.przypadał w okresie tzw. lockdown'u, czyli obostrzeń związanych ze stanem epidemii, wprowadzonym wobec szerzenia się zachorowań wywoływanych wirusem(...). W tym okresie obywatele byli nawoływani przez władze Rzeczypospolitej Polskiej, jak również przez media, do pozostawania w domu, oraz do tego, by nie przebywać w skupiskach ludności. Przemieszczanie się pieszo bez usprawiedliwionego celu wiązało się z ryzykiem nałożenia na obywatela mandatu za wykroczenie lub orzeczenia kary administracyjnej przez organy inspekcji sanitarnej. Faktycznie możliwe było jedynie przemieszczanie się samochodem w celu załatwienia bieżących, codziennych spraw, jak zrobienie zakupów spożywczych. (fakty powszechnie znane) Także w dniu 16 kwietnia 2020 r.M. M.zawarł zE. P.umowę przelewu wierzytelności, na podstawie której wymieniona przelała na jego rzecz wierzytelność z tytułu odszkodowania za najem pojazdu zastępczego, wobec(...) Spółce AkcyjnejwW.. (dowód: umowa przelewu, k. 26) Na etapie postępowania likwidacyjnego(...) Spółka AkcyjnawW.wypłacił kwotę 590,40 złotych, z tytułu szkody polegającej na najmie pojazdu zastępczego. (bezsporne) Wskazanie dowodów, na których oparł się Sąd oraz przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności: Niniejsza sprawa, jako dotycząca roszczenia o świadczenie nieprzekraczające kwoty 20.000 złotych, podlegała rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym. Zgodnie zart. 5057§ 1 k.p.c.ilekroć ustalenie zasadności lub wysokości świadczenia powinno nastąpić przy zastosowaniu wiadomości specjalnych, od uznania sądu zależy powzięcie samodzielnej oceny opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy albo zasięgnięcie opinii biegłego. Zdaniem Sądu zasięgnięcie wnioskowanego przez powoda dowodu z opinii biegłego było zbędne. Po pierwsze, natura twierdzeń strony pozwanej była na tyle ogólnikowa i niedookreślona, że nie wytrzymały one krytyki w zestawieniu z jasnym i konkretnym stanowiskiem powoda, który wskazał dokładnie oznaczoną stawkę najmu, przedkładając dowód w postaci wydruków ofert innych przedsiębiorców działających na lokalnym rynku, które potwierdzają, że nie jest ona zawyżona. Pozwany nie tylko nie wskazał rynkowych stawek najmu pojazdu klasy B (taki pojazd został uszkodzony), ale wręcz nie podał w odpowiedzi na pozew stawki, według której miał składać powodowi propozycję najmu pojazdu zastępczego na rzecz poszkodowanej. Stawka wynikająca z akt szkody (65 złotych netto za dobę) jawi się przy tym jako oczywiście zaniżona. Nie dziwi zatem, że nie została poparta jakimikolwiek dokumentami. Dyskusyjne jest, czy kwestia rynkowej wysokości stawki najmu pojazdu w każdej sprawie stanowi wiadomość specjalną, czy też co do zasady są to fakty znane Sądowi z urzędu, choćby z racji rozpoznawania wielu podobnych spraw. Według doświadczenia składu orzekającego stawka 140 złotych netto za dobę jest adekwatnym świadczeniem w zamian za najem pojazdu zastępczego klasy B. Dodatkowo stan faktyczny sprawy ustalono w oparciu o dowody z dokumentów, których autentyczność i treść nie były kwestionowane, a Sąd także z urzędu nie powziął wątpliwości w tym przedmiocie. Nadto Sąd oparł się na dowodzie z zeznań świadkaE. P., na podstawie których ustalono, że poszkodowana korzystała z pojazdu zastępczego zaoferowanego mu przez powoda, o czym ubezpieczyciel został zawiadomiony tego samego dnia, oraz że nie dotarła do niej propozycja najmu składana przez ubezpieczyciela. Wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku: Powództwo zasługiwało na uwzględnienie niemal w całości. Podstawą prawną żądania strony powodowej byłart. 659 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. W myślart. 805 k.c., świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody. Ramy obowiązku odszkodowawczego zakładu ubezpieczeń określają przepisyustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym oraz Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych(Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152). Zgodnie z art. 34 ust. 1 tej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Ustawa powyższa odsyła zatem do zasad odpowiedzialności odszkodowawczej określonych wKodeksie cywilnym, w szczególności doart. 361-363 k.c. W myślart. 361 § 1 k.c.zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 k.c.). Z koleiart. 363 § 1 zd. 1 k.c.stanowi, że naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. W pierwszej kolejności wskazać należy, że szkoda podlegała likwidacji w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (oc) i to oznacza, że pozwany ubezpieczyciel zobowiązany jest do pokrycia wszelkich kosztów związanych ze szkodą. Zgodnie z zawartą umową odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel gwarantuje naprawienie szkody. W myślart. 822 k.c., w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 k.c.), a wysokość odszkodowania powinna być określona według reguł określonych wart. 363 k.c. Zważyć dalej należy, że utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia stanowi szkodę majątkową. Niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego jest normalnym następstwem szkody w rozumieniuart. 361 § 1 k.c.Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkody podlegających wyrównaniu. Samo tylko zaciągnięcie przez poszkodowanego zobowiązania do zapłaty czynszu najmu pojazdu zastępczego stanowi szkodę w rozumieniuart. 361 § 2 k.c., pozostającą w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym (zob. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2020 r., III CZP 63/19, LEX nr 2830567). W orzecznictwie od lat podkreśla się przy tym, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania z komunikacji zbiorowej (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r. III CZP 5/11, 7 sędziów, OSNC 2012/3/28). Zasadność najmu pojazdu zastępczego w niniejszej sprawie była kwestionowana niesłusznie. Poszkodowana korzystała z pojazdu w sprawach życia codziennego, takich jak robienie zakupów spożywczych. Podkreślić należy, że najem pojazdu od 1 do 16 kwietnia 2020 r. przypadał w okresie największych obostrzeń związanych z wprowadzeniem na terenie Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii. Przemieszczanie się w tamtym czasie w inny sposób, niż samochodem, było wręcz niemożliwe. Nie budzi zatem wątpliwości, że korzystanie przezE. P.z pojazdu zastępczego było uzasadnione w świetle wskazań doświadczenia życiowego. Zasadność najmu pojazdu zastępczego była przez pozwanego kwestionowana, co wskazuje, że zaprzeczył on także zasadności okresu trwania tego najmu. Ubezpieczyciel wprost uczynił to jednak wyłącznie na etapie postępowania likwidacyjnego. W związku z tym przypomnieć należy ugruntowany pogląd z orzecznictwa, zgodnie z którym odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego w okresie niezbędnym do nabycia innego pojazdu mechanicznego, jeżeli odszkodowanie ustalone zostało w wysokości odpowiadającej różnicy pomiędzy wartością pojazdu mechanicznego sprzed zdarzenia powodującego szkodę, a wartością pojazdu w stanie uszkodzonym, którego naprawa okazała się niemożliwa lub nieopłacalna – tzw. szkoda całkowita (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2013 r., III CZP 76/13, OSNC 2014/9/85). Mając na uwadze bezsporny fakt, że naprawa pojazduS. (...)będącego własnością powódki, po kolizji nie byłaby opłacalna, zasadny okres najmu wyznaczały daty powstania szkody oraz możliwości nabycia pojazdu. Skoro decyzją z dnia 7 kwietnia 2020 r. ubezpieczyciel przyznał poszkodowanej odszkodowanie w kwocie 5.551 złotych, poszkodowana miała około tydzień na zorientowanie się w cenach i nabycie pojazdu. Nie było to z pewnością łatwym zadaniem, w związku z obostrzeniami związanymi ze stanem epidemii obowiązującym na terenie całego kraju. W dniu 16 kwietnia 2020 r. poszkodowana zbyła wrak swojego pojazdu, i zdaniem Sądu mogła oczekiwać do tego dnia na dodatkową kwotę pieniędzy (ponad 1.000 złotych), co umożliwiało jej zakup lepszego auta. Stąd też Jak już wskazano wyżej, między stronami zachodził także spór co do wysokości stawki najmu samochodu zastępczego. Zauważyć należy, że poszkodowana wynajęła samochód zastępczy u powoda jako wybranego przez siebie podmiotu. Ubezpieczycielowi zostało zgłoszone żądanie naprawienia szkody przez samego powoda, jako cesjonariusza wierzytelności z tytułu odszkodowania. Oferta zorganizowania najmu pojazdu zastępczego przez ubezpieczyciela in abstracto nie może być traktowana jako niemająca znaczenia dla zasadności stawki najmu. W orzecznictwie słusznie przyjmuje się bowiem, że wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017 r., III CZP 20/17, OSNC 2018/6/56). W treści uzasadnienia przywołanej uchwały Sąd Najwyższy w pełni zasadnie przyjął, że w ramach ciążącego na poszkodowanym obowiązku minimalizacji szkody i współdziałania z dłużnikiem (ubezpieczycielem) mieści się obowiązek niezwłocznego zasięgnięcia informacji co do tego, czy ubezpieczyciel może zaproponować poszkodowanemu pojazd zastępczy równorzędny uszkodzonemu (zniszczonemu). Sąd ten stwierdził, że nie ma to jednak nic wspólnego z koniecznością poszukiwania przez poszkodowanego najtańszej oferty rynkowej najmu, nie jest bowiem istotne to, czy propozycja ubezpieczyciela jest najtańsza, lecz to, że jest przez niego akceptowana. W niniejszej sprawie powód już w pozwie podniósł, że pozwany nie był w stanie zorganizować najmu we wskazanej przez siebie stawce, jasno wskazując, że stawki podawane w toku postępowania likwidacyjnego stanowią fikcję przygotowaną na potrzeby procesu. W tej sytuacji to na pozwanym spoczywał ciężar wykazania po pierwsze tego, że złożył propozycję, która wykraczała poza zwykły informacyjny charakter. Tego rodzaju działalność podejmowana masowo przez ubezpieczyciela, a dotycząca wysyłania wiadomości e-mail o najmie pojazdu zastępczego, nie spełnia przesłanki współdziałania i wystosowania do poszkodowanego propozycji co do kwestii najmu zastępczego. W przypadku osoby prowadzącej działalność gospodarczą (a taką jest ubezpieczyciel) wymagania co do należytej staranności są zwiększone w porównaniu z wymaganiami stawianymi osobom fizycznym. Prowadzenie działalności profesjonalnej uzasadnia oczekiwanie większej umiejętności, wiedzy, skrupulatności, rzetelności, zapobiegliwości czy zdolności przewidywania (art. 355 § 2 k.c,). Po drugie, ubezpieczyciel powinien udowodnić, że propozycja ta określała warunki najmu pozwalające na podjęcie decyzji o skorzystaniu z niej. W tym zakresie nie jest wystarczające powołanie się na samą wysokość stawki, która może być zależna od innych czynników (takich jak okres najmu, kaucja, limit kilometrów). Pozwany nie sprostał ciężarowi dowodu (art. 6 k.c.) w tym zakresie, tym bardziej że nie tylko w pozwie, ale i na etapie postępowania likwidacyjnego kwestia ta była podnoszona, zaś ubezpieczyciel się do niej nie ustosunkował. W końcu po trzecie, wobec stanowiska procesowego powoda, ubezpieczyciel winien był wykazać, że miał realną możliwość wynajęcia pojazdu po wskazanej przez siebie stawce najmu. To on wywodził ze wskazanej okoliczności skutki prawne, w postaci zmniejszenia wysokości należnego poszkodowanej odszkodowania. Bezsprzecznie ubezpieczyciel sam nie jest podmiotem trudniącym się najmem pojazdów, a jedynie z takimi podmiotami współpracuje i zgłasza poszkodowanym propozycje zawarcia z nimi umowy. Powód w sposób nader zapobiegliwy już w pozwie domagał się złożenia przez pozwanego dokumentów w tym zakresie. Sąd jednak do tego nie obligował, bo to od samej strony pozwanej zależy, czy chce wykazywać swoje racje w procesie, czy też nie. Skoro znając stanowisko powoda nie zgłosiła jakichkolwiek dowodów na poparcie swych twierdzeń o realnym charakterze propozycji najmu, również w tym zakresie ponosi ujemne konsekwencje prawne stosownie doart. 6 k.c. Reasumując, wysokość odszkodowania należało wyliczyć według stawki netto po 140 złotych netto x 16 dni = 2.240 złotych netto. Z uwzględnieniem podatku od towarów i usług w stawce 23%, daje to kwotę 2.755,20 brutto, która pomniejszona o wypłaconą na etapie postępowania likwidacyjnego kwotę 590,40 złotych, daje należność dochodzoną pozwem. Pozwany otrzymał zgłoszenie wynajmowania pojazdu zastępczego niezwłocznie w drodze e-mail od powoda, jednak okres 30 dni na spełnienie świadczenia nie mógł rozpocząć biegu do czasu zakończenia najmu pojazdu zastępczego. W związku ze zdaniem auta w dniu 16 kwietnia, 30 dni upływało 16 maja 2020 r. w sobotę, a zatem do 17 maja 2020 r. ubezpieczyciel miał czas na spełnienie świadczenia (art. 115 k.c.,art. 817 § 1 k.c.iart. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, Dz.U.2019.2214 t.j. z dnia 2019.11.15). Od dnia 18 maja 2020 r. pozwany pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia, wobec czego od tej właśnie daty na podstawieart. 481 § 1 k.c.zasądzono na rzecz powoda odsetki ustawowe za opóźnienie, liczone od kwoty należności głównej. Biorąc powyższe pod rozwagę, na mocy powołanych wyżej przepisów prawa Sąd orzekł, jak w pkt I wyroku. W pkt II powództwo zostało oddalone w pozostałym zakresie. Orzeczenie o kosztach procesu Sąd wydał na podstawieart. 100 k.p.c., w myśl którego w przypadku gdy strona jedynie nieznacznie uległa w procesie, Sąd może włożyć na stronę przeciwną obowiązek zwrotu całości kosztów procesu. Zasadą w procesie cywilnym jest bowiem, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Do kosztów poniesionych przez powoda należało wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika będącego radcą prawnym w kwocie 900 złotych (§ 2 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz.U.2018.265 j.t.), opłata od pozwu w kwocie 200 złotych, oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych. Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia żądania zasądzenia podwójnych kosztów zastępstwa procesowego, zważywszy na niski nakład pracy pełnomocnika powoda, wynikający z masowego charakteru pozwów i prostoty postępowania dowodowego w sprawach o odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego w reżimie odpowiedzialności ubezpieczyciela OC posiadaczy pojazdów. ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) 3 (...) S.,(...)

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Szczytnie date: '2020-08-03' department_name: I Wydział Cywilny judges: - asesor sądowy Marcin Borodziuk legal_bases: - art. 100 k.p.c. - art. 363 § 1 zd. 1 k.c. - art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych recorder: sekretarz sądowy Agnieszka Grabowska signature: I C 711/20 ```

154510250003021_VI_U_000077_2016_Uz_2016-12-23_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI U 77/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 października 2016 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ wW.VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSR Marcin Bik Protokolant: Joanna Kalinowska po rozpoznaniu w dniu 25 października 2016 r. w Warszawie na rozprawie sprawyL. B. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi wW. o zasiłek chorobowy na skutek odwołaniaL. B. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wW.z dnia 29 grudnia 2015 roku znak:(...) oddala odwołanie. Sygn. akt VI U 77/16 UZASADNIENIE UbezpieczonaL. B.wniosła w dniu 14 stycznia 2016 r. (data prezentaty) odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Odział wW.z dnia 29 grudnia 2015 r. nr sprawy:(...), odmawiającej jej prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 23 listopada 2015 r. Zarzuciła, iż organ rentowy błędnie zliczył do tego samego okresu zasiłkowego niezdolność do pracy w wyniku choroby powstałej po upływie 60 dni po wyczerpaniu 182-dniowego okresu zasiłkowego. Podniosła, że obecna choroba związana jest przede wszystkim z dolegliwościami neurologicznymi prawej nogi, a poprzednio dotyczyła powikłań ortopedycznych po wypadku, w wyniku którego doznała złamania kręgosłupa(odwołanie k. 1). W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie w całości. Podniósł, że z dokonanych przez organ rentowy ustaleń faktycznych wynika, że ubezpieczona, będąc nieprzerwanie niezdolna do pracy, przebywała od 26 marca 2015 r. do 23 września 2015 r. oraz od 23 listopada 2015 r. do 4 stycznia 2016 r. na zwolnieniach lekarskich. Po odzyskaniu zdolności do prac, czyli po 23 września 2015 r. ubezpieczona ponownie więc stała się niezdolna do pracy (od 23 listopada 2015 r.). Przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy wyniosła 60 dni. Powyższa okoliczność oraz treść opinii lekarskiej z 27 stycznia 2016 r. uwzględniającej podnoszone przez ubezpieczoną twierdzenia, że niezdolność do pracy w poszczególnych okresach została spowodowana różnymi chorobami, przesądziły o wydaniu decyzji odmownej w sprawie zasiłku chorobowego za sporny okres. Niezdolności do pracy były spowodowane tą samą chorobą. Z tego względu – zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej – do okresu zasiłkowego wliczono okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, ponieważ przerwa nie przekraczała 60 dni. Termin 182 dni uprawniający do pobierania zasiłku chorobowego przez okres trwania niezdolności do pracy (art. 8 ustawy zasiłkowej) upłynął w sytuacji odwołującej 23 września 2015 r.(odpowiedź na odwołanie k. 2). Sąd ustalił następujący stan faktyczny: L. B.była niezdolna do pracy z powodu choroby w następujących okresach: - od 26.03.2015 roku do 09.04.2015 roku –(...) - od 10.04.2015 roku do 04.05.2015 roku –(...) - od 05.05.2015 roku do 22.05.3015 roku –(...) - od 23.05.2015 roku do 08.06.2015 roku –(...) - od 09.06.2015 roku do 26.06.2015 roku –(...) - od 27.06.2015 roku do 22.07.2015 roku –(...) - od 13.07.2015 roku do 23.08.2015 roku –(...) - od 21.08.2015 roku do 17.09.2015 roku –(...) - od 18.09.2015 roku do 23.09.2015 roku –(...) - od 23.11.2015 roku do 11.12.2015 roku –(...) - od 12.12.2015 roku do 04.01.2016 roku –(...) - od 05.01.2016 roku do 31.01.2016 roku –(...) (zestawienie zaświadczeń – akta rentowe k. 4; zaświadczenia lekarskie – akta organu rentowego k. 5, 7, 9, 11, 12, 13-18, 20). W dniu 27 stycznia 2016 r. lekarz orzecznik ZUS wydał opinię lekarską, zgodnie z którą niezdolności do pracyL. B.w okresach 26.03.2015 r. do 23.09.2015 r. i od 23.11.2015 r. do 31.01.2016 r. były spowodowane tą samą chorobą. Decyzją z dnia 29 grudnia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wW.znak:(...)odmówił odwołującej prawa do zasiłku chorobowego za okres od 23 listopada 2015 r. do 4 stycznia 2016 r. oraz za okres ewentualnej dalszej nieprzerwanej niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji podano, że do okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do prac. Do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni. Na podstawie dokumentacji zgromadzonej w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych ustalono, że niezdolności do pracy w okresach od 26 marca 2015 r. do 23 września 2015 roku oraz od 23 listopada 2015 r. do 4 stycznia 2016 r. podlegają zliczeniu do jednego okresu zasiłkowego. W związku z powyższym okres zasiłkowy 182 dniL. B.wykorzystała w okresie od 26 marca 2015 r. do 23 września 2015 r.(decyzja – akta rentowe k. 1; opinia lekarska – akta rentowe k. 2). Postanowieniem z dnia 24 marca 2016 roku Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza ortopedy celem ustalenia czy niezdolność do pracy odwołującej się w okresach 26.03.2015 r. do 23.09.2015 r. i od 23.11.2015 r. do 4.01.(...). była spowodowana tą samą chorobą(postanowienie k. 7). W opinii z dnia 16 maja 2016 roku biegły jako chorobę powodującą obniżenie zdolności do wykonywania pracy zawodowej określił przewlekłe dolegliwości bólowe i rozciągowe kręgosłupa lędźwiowego, po przebytym złamaniu kręgu lędźwiowego, z niedowładem nerwu strzałkowego prawego. Biegły stwierdził, że niezdolność do pracy w okresach od 26.03.2015 r. do 23.09.2015 r. była z tego samego powodu co niezdolność do pracy w okresie od 23.11.2015 r. do 4.01.2016 r.(opinia k. 14). Po przeanalizowaniu dokumentacji medycznej dotyczącej leczeniaL. B.biegły podtrzymał opinię. Wszystkie dokumenty leczenia świadczą, że odwołująca leczyła się z powodu dolegliwości bólowych kręgosłupa lędźwiowego-krzyżowego po przebytym złamaniu trzonu kręgu L2, z niedowładem nerwu strzałkowego prawego(opinia uzupełniająca k. 111; dokumentacja medyczna k. 38, k. 39, k. 40, k. 41, k. 43, k. 45-46, k. 50-51, k. 52, 53, k. 54, 55-56, k. 57, k. 60, k. 61, k. 69, k. 74-80, k. 84, k. 85-87, k. 88, k. 91-96, k. 100). Poważy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o dokumenty znajdujące się w aktach sprawy, na podstawie dokumentów w aktach rentowych, a także na podstawie sporządzonej w sprawie opinii sądowo-lekarskiej. Sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest w zasadzie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Przez odwołanie się do tych kryteriów Sąd uznał wnioski z opinii biegłego za przekonujące. Uwzględniając sposób sporządzenia opinii przez biegłego Sąd uznał ją za w pełni rzetelną. Opinia zawiera logiczne i przekonujące wnioski zwłaszcza mając na uwadze przeanalizowanie w sporządzonej przez biegłego opinii uzupełniającej dokumentacji medycznej dotyczącej leczenie odwołującej się. Zdaniem Sądu zebrany materiał dowodowy był kompletny, wiarygodny i nie budził żadnych wątpliwości, dlatego stał się podstawą rozstrzygnięcia. Sąd zważył co następuje: Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie, w związku z czym podlegało oddaleniu. Zgodnie z przepisemart. 8 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(tekst jednolity – Dz. U. z 2016 roku, poz. 372 dalej: ustawa zasiłkowa) zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby – nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni. Według zaś przepisu art. 9 ust. 1 i 2 tej ustawy do okresu, o którym mowa w art. 8 ustawy, zwanego dalej „okresem zasiłkowym”, wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy; do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni. Wyjaśnić należy, że prawo do zasiłku chorobowego ograniczane bywa z jednej strony żądaniem spełnienia określonych warunków nabycia tego prawa, a z drugiej jest zwykle prawem ograniczonym w czasie. W niektórych tylko systemach prawnych zasiłek chorobowy wypłaca się przez cały czas trwania czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby. Wypłacanie zasiłków ograniczone jest tzw. okresem zasiłkowym. Ustawa ustala długość okresu zasiłkowego na 182 dni trwania niezdolności do pracy bez względu na przyczynę tej niezdolności. Ograniczenie w czasie okresu pobierania zasiłku chorobowego podyktowane jest przede wszystkim polityką finansową państwa. Ponadto celem ograniczenia w czasie pobierania zasiłku chorobowego jest określenie granicy między czasowością a trwałością wpływu stanu zdrowia na zdolność do pracy. Z reguły chroni się ubezpieczonego na wypadek każdej przemijającej niezdolności do pracy wskutek choroby niezależnie od tego, jak często znajduje się on w sytuacji, gdy z powodu jakiejś dolegliwości nie może świadczyć pracy. Nie jest jednakże z tego punktu widzenia obojętna częstotliwość występowania niezdolności do pracy z powodu tej samej choroby. Sumowanie następujących po sobie w krótkich odstępach czasu okresów niezdolności do pracy z powodu tej samej choroby służy do oddzielenia stanów przemijających od ustabilizowanych. Wychodzi się tu z założenia, że jeśli ten sam proces chorobowy czyni pracownika wielokrotnie niezdolnym do pracy w dość krótkich odstępach czasu, to uzasadnione jest przypuszczenie, iż wpływ stanu zdrowia na zdolność do pracy nie ma charakteru przemijającego. Natomiast rozpoczęcie biegu okresu zasiłkowego z każdą taką niezdolnością od nowa pozwalałoby na przebywanie na zasiłku bez końca, mimo że w rzeczywistości stan zdrowia kwalifikowałby pracownika dużo wcześniej do renty. Z tego względu uzasadnione jest sumowanie poszczególnych okresów niezdolności do pracy z powodu tej samej choroby. Istotny jest tu jedynie czas trwania przerwy, która – jeżeli jest względnie długa – może wskazywać na zakończenie się procesu chorobowego, a nowa niezdolność do pracy z powodu tej samej choroby jest już traktowana jako efekt nowego procesu chorobowego. W rezultacie wynikające z ustawy główne zasady liczenia okresu zasiłkowego można podsumować następująco: a) w razie następujących po sobie bezpośrednio okresów niezdolności do pracy z powodu różnych chorób wlicza się wszystkie te okresy niezdolności do okresu zasiłkowego; b) gdy między okresami niezdolności do pracy z powodu tej samej choroby występuje przerwa, to jeśli jest ona krótsza niż 60 dni lub równa temu okresowi - okresy obu niezdolności się sumuje; jeśli zaś jest dłuższa - następna niezdolność do pracy rozpoczyna bieg nowego okresu zasiłkowego; c) bieg okresu zasiłkowego liczy się zawsze od początku, jeśli nowa niezdolność do pracy jest z innej przyczyny niż poprzednia i wystąpiła po przerwie co najmniej jednodniowej. Przez wzgląd na wyżej poczynione rozważania oraz ustalony w sprawie stan faktyczny skonstatować należy, że pomiędzy okresem ciągłej niezdolności do pracy od 26 marca 2015 r. do 23 września 2015 r., w którym odwołująca się pobierała zasiłek chorobowy, a kolejną niezdolnością do pracy od 23 listopada 2015 r. wystąpiła przerwa 60 dni. W konsekwencji należało zbadać, czy zaistniała ponownie niezdolności do pracy była spowodowana tą samą chorobą. W związku z faktem, iż rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie wymagało wiedzy specjalnej i mając na uwadzeart. 278 k.p.c., Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłego sądowego ortopedy. Biegły wydał opinię po przeprowadzeniu badania odwołującej się. Znał przebieg jej leczenia, zapoznał się z dokumentacją medyczną. Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania przedstawionej opinii z punktu widzenia metodologii, poprawności, rzetelności i prawidłowości rozumowania, stąd podziela ustalenia dokonane przez biegłego. Chorobą powodującą obniżenie zdolności do wykonywania pracy zawodowej ubezpieczonej były przewlekłe dolegliwości bólowe i rozciągowe kręgosłupa lędźwiowego, po przebytym złamaniu kręgu lędźwiowego, z niedowładem nerwu strzałkowego prawego. Niezdolność do pracy w okresach od 26 marca 2015 r. do 23 września 2015 r. była z tego samego powodu co niezdolność do pracy w okresie od 23 listopada 2015 r. Powyższe oznacza, że nie rozpoczął biegu od dnia 23 listopada 2015 r. nowy okres zasiłkowy. Okresy obu niezdolności podlegają zsumowaniu. Tymczasem liczony od dnia 26 marca 2015 r. 182-dniowy okres zasiłkowy został wyczerpany przez odwołującą z dniem 23 września 2015 r. Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c.w zw. z art. 8 i art. 9 ustawy zasiłkowej.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie date: '2016-10-25' department_name: VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Marcin Bik legal_bases: - art. 8 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa - art. 278 k.p.c. recorder: Joanna Kalinowska signature: VI U 77/16 ```

152510000001503_III_Ca_000556_2018_Uz_2018-08-13_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III Ca 556/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 sierpnia 2018 roku Sąd Okręgowy w Łodzi III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Jacek Kępa Sędziowie: SO Zofia Szcześniewicz SO Grażyna Młynarska-Wróblewska Protokolant: stażysta Piotr Nowak po rozpoznaniu w dniu 13 sierpnia 2018 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwaA. K. przeciwkoTowarzystwu (...) Spółce AkcyjnejwW.iM. K. o zapłatę i ustalenie na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi z dnia 28 grudnia 2017 roku, sygn. II C 204/15 1 oddala apelację; 2 nie obciąża powoda kosztami postępowania apelacyjnego.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2018-08-13' department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Grażyna Młynarska-Wróblewska - Zofia Szcześniewicz - Jacek Kępa legal_bases: [] recorder: stażysta Piotr Nowak signature: III Ca 556/18 ```

151015100000503_I_C_000170_2015_Uz_2016-04-08_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 170/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 kwietnia 2016 r. Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSR Agnieszka Piotrowska Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Warzocha po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2016 roku w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwaM. M. przeciwkoTowarzystwu (...) Spółka AkcyjnawW. o zapłatę I zasądza od pozwanegoTowarzystwa (...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz powodaM. M.kwotę 1.750zł (tysiąc siedemset pięćdziesiąt złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty, II zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 88zł (osiemdziesiąt osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu. Sygn. akt I C 170/15 UZASADNIENIE PowódM. M.wniósł o zasądzenie od pozwanegoTowarzystwa (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.kwoty 1750 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 29 stycznia do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w następstwie zdarzenia komunikacyjnego w dniu 05 grudnia 2014 roku uszkodzeniu uległ pojazd markiO. (...)onr rej. (...)stanowiący własność powoda. W następstwie zgłoszenia szkody pozwany posiadający status ubezpieczyciela OC sprawcy szkody wszczął postępowanie likwidacyjne. Pozwany ustalił wartość szkody na kwotę 3.500 zł jako różnicę między wartością pojazdu w stanie nieuszkodzonym a wartości pozostałości. Pozwany podjął decyzje o odmowie wypłaty odszkodowania. Na skutek odwołaniaM. M.Towarzystwo (...)wypłaciło powodowi odszkodowanie w wysokości 1750 zł uznając, iż powód przyczynił się do zdarzenia w 50%. W odpowiedzi na pozew pozwanyTowarzystwo (...) Spółka Akcyjnejz siedzibą wW.wniósł o oddalenie powództwa w całości, oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany wskazał, iż powód przyczynił się w 50% do zaistnienia zdarzenia gdyż w sposób nieprzewidziany i nagły zatrzymał pojazd nie dając kierowcy pojazdu poruszającego się za pojazdem powoda szansy na uniknięcie kolizji. Sąd ustalił, co następuje: W dniu 05 grudnia2014 r. doszło do kolizji drogowej pojazdu markiO. (...)onr rej. (...)należącego i kierowanego przez powodaM. M.oraz pojazdu markiH. (...)onr rej. (...)kierowanego przezP. W... KierującyO. (...)jechałulicą (...)wG.następnie z prędkością 50 km/ha wjechał na skrzyżowanie o ruchu okrężnym, na skrzyżowaniu powód z uwagi na znak ograniczenia prędkości do 30 km/ha oraz nadjeżdżające z prawej strony samochody zwolnił. Kierujący samochodemH.wjechał na skrzyżowanie zaraz za pojazdem powoda, pojazdy poruszały się po rondzie jeden za drugim. KierującyH.zbliżając się do wlotuulicy (...)spojrzał w prawo a następnie uderzył lewą przednią częścią swego pojazdu w prawą część tyłku pojazduO.który wówczas znajdował się w trakcie zmniejszania prędkości. Do zderzenia doszło na wysokości lewego pasaulicy (...). Minimalny odstęp pozwalający kierowcy pojazduH.na uniknięcie kolizji w przypadku hamowania czy zatrzymania pojazduO.to 9,3m. Wyłączna wina za powstanie kolizji spoczywa na kierowcy pojazduH., który naruszył zasady ruchu drogowego z uwagi na niezachowanie bezpiecznej odległości od pojazdu poprzedzającego.P. W.za spowodowanie kolizji został ukarany mandatem karnym. (dowód: zeznania powoda k. 54-55, częściowo zeznania świadkaP. W.k. 53-54, zeznania świadkaK. G.k. 52, notatka o zdarzeniu drogowym k. 8, zaświadczenieK.wG.k. 5, opinia biegłego k. 73-80) Szkoda wynikła z powyższej kolizji została zgłoszona z tytułu polisy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku do ubezpieczycielaTowarzystwa (...) SAwW.. Na skutek przedmiotowego zdarzenia w pojeździe powoda doszło do uszkodzeń, wartość naprawy przekracza wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym, różnica między wartością pojazdu powoda w stanie nieuszkodzonym a wartością uszkodzonego pojazdu to kwota 3.500 zł. Decyzją z dnia 12.12.2014r. pozwany powiadomił powoda, iż odszkodowanie mu nie przysługuje gdyż uszkodzenie pojazduO. (...)nie powstało z winy kierującego pojazdemH. (...). Po ponownej analizie decyzją z dnia 29.01.2015r. pozwane Towarzystwo przyznało powodowi odszkodowanie w wysokości 1.750 zł przyjmując przyczynienie się powoda do powstania szkody w 50%. (bezsporne, zgłoszenie szkody – akta szkody, nadto decyzje k. 7-9) Sąd zważył, co następuje: Sąd oparł swe ustalenia na podstawie dokumentów złożonych do akt sprawy. Ich prawdziwość i autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron. W związku z tym Sąd również nie widząc podstaw do kwestionowania prawdziwości dokumentów, uznał je w całości za wiarygodne i oparł na nich swoje ustalenia. Zeznania świadkaP. W.oraz powodaM. M.w znacznym zakresie pokrywały się, rozbieżności dotyczyły tego czy powód bezpośrednio przez zderzeniem zwolnił czy też zatrzymał się. W tym zakresie Sąd dał wiarę zeznaniom powoda. Sąd miał na uwadze, iż zarówno powód jak i świadek mieli interes w przedstawieniu przebiegu zdarzenia w sposób korzystny dla siebie; powód gdyż od tego zależał wynik niniejszego postępowania, świadek natomiast z uwagi na uznanie go przez pozwanego winnym zdarzenia w 50% utracił zniżki w ramach ubezpieczenia OC, co mogło skutkować negatywnym nastawieniem do powoda. Z opinii biegłego wynika, iż w oparciu o zebrany materiał dowodowy nie sposób wykluczyć którejś z wersji przebiegu wypadku, każda z nich jest prawdopodobna. Rozważając, którym z zeznań dać wiarę Sąd wziął pod uwagę, iż powód konsekwentnie w zgłoszeniu szkody, odwołaniu od decyzji pozwanego, pozwie, wysłuchaniu informacyjnym i zeznaniach podawał przebieg zdarzenia, w tym okoliczność, iż przed zderzeniem zwolnił, nie zatrzymywał się. Podkreślić również należy, iż jak wynika z notatki policyjnej przyczyną zderzenia było niezachowanie bezpiecznej odległości między pojazdami. Z zeznańK. G.funkcjonariusza likwidującego zdarzenie wynika, iż w przypadku gdyby uznał on, iż drugi kierowca przyczynił się do zdarzenia wpisałby to do notatki, nadto również kierowca, który przyczynił się do zdarzenia, otrzymałby mandat bądź pouczenie. Tymczasem z treści notatki nie wynika aby do zdarzenia przyczynił się powód, ani by został on ukarany. Dodatkowo podkreślić należy też, iżP. W.dobrowolnie przyjął mandat karny. Mając na uwadze wszystkie te okoliczności Sąd oprał swe ustalenia na zeznaniach powoda, świadkowi nie dał zaś wiary w zakresie w jakim twierdził on iż powód zatrzymał się na skrzyżowaniu. Okoliczności faktyczne w istotnych dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy kwestiach Sąd ustalił w oparciu o opinie biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, ruchu drogowego, rekonstrukcji wypadków drogowychS. P.. Żadna ze stron postępowania nie wniosła zastrzeżeń do opinii, również Sąd nie dopatrzył się potrzeby jej uzupełnienia, czy wyjaśnienia. Wskazać należy, że opinia sądowa sporządzona została przez osobę o odpowiednich kwalifikacjach, w oparciu o zgromadzony materiał oraz, zawierała precyzyjne wnioski, które zostały logicznie uzasadnione. Przystępując do rozważań prawnych należy wskazać, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie. Pozwany nie kwestionował faktu zaistnienia zdarzenia, posiadania ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie przezP. W., wysokości szkody, twierdził jedynie iż powód przyczynił się do powstania szkody w 50%. Zgodnie z przepisemart. 822 k.c.w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 k.c.). Wysokość odszkodowania powinna być określona według reguł określonych wart. 363 k.c.iart. 361 k.c., przy czym w przypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu „wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia do stanu poprzedniego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 1970 r., II CR 425/72, OSNCP 1973/6/111). Należy w tym miejscu zaznaczyć, iż naprawienie szkody oznacza wykonanie czynności niezbędnych do przywrócenia stanu sprzed szkody zaistniałej w pojeździe, przy czym brak poniesienia tych kosztów przez stronę poszkodowaną nie oznacza, iż szkody tej nie poniosła. Powód ma prawo żądać uiszczenia na jego rzecz odszkodowania w wysokości niezbędnej do przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego. Mając na uwadze, iż w przedmiotowym stanie faktycznym doszło do zderzenia dwóch pojazdów mechanicznych odpowiedzialnośćP. W.i co za tym idzie pozwanego opiera się na zasadzie winy (art. 415k.c. w zw. z 436§ 2 k.c.). W ocenie Sądu powód wykazał za pomocą własnych zeznań oraz dowodu z opinii biegłego, iż do kolizji drogowej, a zatem szkody doszło z wyłącznej winyP. W.. Jak już wyżej wskazano Sąd dał wiarę zeznaniom powoda ustalając, iż powód bezpośrednio przez zderzeniem zwolnił, lecz nie zatrzymał się. W świetle opinii biegłego uznać należało iż taki manewr był uzasadniony w występującej wówczas sytuacji drogowej, a do zderzenia doszło wyłącznie na skutek nie zachowania przezP. W.bezpiecznego odstępu. W takiej sytuacji brak było podstaw do przyjęcia, iż powód przyczynił się do powstania szkody. Tym samym Sąd uznał, że pozwane Towarzystwo jest zobowiązane do zapłaty na rzecz powoda odszkodowania w pełnej wysokości. Mając na uwadze, iż między stronami bezspornym było, iż kwota 3.500 zł rekompensuje szkodę poniesioną przez powoda, a pozwany wypłacił mu już kwotę 1.750 zł Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.750 zł zgodnie z żądaniem pozwu. O odsetkach Sąd orzeł na podstawieart. 481§1 i 2 k.c.w zw. z art. 14 ust.1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003r. ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu zgodnie zart. 98 k.p.c.i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 88 zł, którą powód poniósł tytułem opłaty. ZARZĄDZENIE (...) (...) (...) (...)

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku date: '2016-04-08' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Agnieszka Piotrowska legal_bases: - art. 481§1 i 2 k.c. - art. 98 k.p.c. recorder: sekr. sąd. Katarzyna Warzocha signature: I C 170/15 ```

153005000000503_I_Co_000258_2013_Uz_2013-12-30_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I Co 258/13 POSTANOWIENIE Dnia 30 grudnia 2013 r. Sąd Okręgowy w Lublinie I Wydział Cywilny w składzie następującym: PrzewodniczącySędzia Sądu Okręgowego Maria Stelska Protokolant Dorota Twardowska po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2013 w Lublinie na rozprawie sprawy z wnioskuG. M. z udziałemH. C., GminyL.wL., Skarbu Państwa – WojewodyL.i(...) S.A.z siedzibą wW. - o ponowne wydanie tytułu wykonawczego zamiast utraconego postanawia: I wydać wierzycielowiG. M.ponowny tytuł wykonawczy w postaci prawomocnego wyroku wydanego przeciwko GminieL.wL.i(...) S.A.z siedzibą wW.przez Sąd Okręgowy w Lublinie I Wydział Cywilny w dniu 10 grudnia 2007 roku, w sprawie I C 486/00, zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 9 grudnia 2009 roku w sprawie I ACa 89/08, któremu Sąd Apelacyjny w Lublinie I Wydział Cywilny nadał w dniu 26 stycznia 2010 roku klauzulę wykonalności na wniosek wierzycieliG. M.iH. C., zamiast tytułu utraconego; II zasądzić od dłużników GminyL.wL.i(...) S.A.z siedzibą wW.solidarnie na rzecz wnioskodawczyniG. M.kwotę 40 zł (czterdzieści złotych) tytułem zwrotu poniesionych kosztów postępowania; III w pozostałym zakresie koszty postepowania pomiędzy uczestnikami wzajemnie znieść. Sygn. akt I Co 258/13 UZASADNIENIE Wnioskiem z dnia 11 września 2013r.G. M.domagała się ponownego wydania tytułu wykonawczego zamiast utraconego. W uzasadnieniu wniosku podniosła, że wyrok wydany przez Sąd Okręgowy w Lublinie w sprawie I C 486/00 został przez nią utracony przy remoncie mieszkania( k 2 wniosek wraz z uzasadnieniem). W odpowiedzi na wniosek uczestnik – Skarb Państwa reprezentowany przez WojewodęL.wnosił o oddalenie wniosku i zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego pisma uczestnik wskazał, że samo powołanie się przez wierzyciela na fakt utraty tytułu wykonawczego nie jest wystarczające do ponownego wydania tytułu wykonawczego, tym bardziej, że wnioskodawczyni nie wykazała celu, dla którego tytuł wykonawczy jest niezbędny( k 11-12 odpowiedź na wniosek). Podobnie uczestnik –(...) S.A.wW.wniosło o oddalenie wniosku w całości i zasądzenie od wnioskodawczyniG. M.na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych. W uzasadnieniu odpowiedzi na wniosek uczestnik podniósł, że wniosek opiera się wyłącznie na twierdzeniu wnioskodawczyni, niepopartym żadnymi dowodami. Dowód utraty tytułu wykonawczego spoczywa na wierzycielu, z tego bowiem faktu wierzyciel wywodzi swe uprawnienie do ponownego uzyskania, w zamian utraconego, tytułu wykonawczego (art. 6 k.c.). Dodatkowo uczestnik wskazał, że twierdzenia wnioskodawczyni muszą budzić wątpliwości w świetle faktu, że(...) S.A.w całości zaspokoiło należności zasądzone na rzecz powódek na mocy wyroku z dnia 10 grudnia 2007r. Sądu Okręgowego w Lublinie (sygn. akt I C 486/00), zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 9 grudnia 2009r. (sygn. akt I ACa 89/08). W wykonaniu ww. wyroków uczestnik uiścił w dniu 9 czerwca 2010r. na rzecz każdej z powódek kwoty po 7 250,10 złotych. Skoro uczestnik zaspokoił roszczenia powódek, to tytuł wykonawczy jest bezprzedmiotowy i brak jest rzeczowego uzasadnienia dla ponownego jego wydania( k 14-15 odpowiedź na wniosek). Na rozprawie, która odbyła się w dniu 30 grudnia 2013r. wnioskodawczyniG. M.podtrzymała wniosek o ponowne wydanie tytułu wykonawczego. Wyjaśniła, że tytuł wykonawczy otrzymała w 2009r. Nie złożyła wniosku o wszczęcie egzekucji, bowiem(...)wpłaciło na jej rzecz oraz na rzecz uczestniczkiH. C.( powódki w sprawie I C 486/00) zasądzoną wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie należność główną. Podobnie uczyniła GminaL.wL., przy czym GminaL.dodatkowo uiściła na rzecz powódek ze sprawy I C 486/00 zasądzone odsetki ustawowe, chociaż nie w całości.(...)nie uiściło tytułem odsetek ustawowych żadnej kwoty. W tym zakresieG. M.iH. C.zamierzają złożyć wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Otrzymany przez wnioskodawczynię tytuł wykonawczy został zagubiony podczas remontu mieszkania wnioskodawczyni, który miał miejsce około dwóch lat temu. Oryginał tytułu wykonawczego wnioskodawczyni przechowywała w domu wraz z innymi dokumentami. Podczas remontu dokumenty te były składowane w piwnicy oraz w drugim mieszkaniu wnioskodawczyni. Po zakończeniu remontu okazało się, że nie ma oryginału tytułu wykonawczego. Pozostała jedynie kserokopia tego tytułu( protokół rozprawy k 33v). ustalenia faktyczne: Wyrokiem z dnia 10 grudnia 2007r. wydanym w sprawie I C 486/00, Sąd Okręgowy w Lublinie zasadził od GminyL.na rzeczH. C.iG. M.kwoty po 90 163 złote z ustawowymi odsetkami od dnia 1 października 2006r. do dnia zapłaty, zaś od(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.kwoty po 15 375,50 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 1 października 2006r. do dnia zapłaty. Obciążył również pozwaną(...) S.A.obowiązkiem zwrotu na rzecz powódek kosztów procesu. Oddalił powództwo wobec Skarbu Państwa – WojewodyL.(wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 10.12.2007r. - k 1545-1546 akt sprawy I c 486/00, tom. VIII). Wyrokiem z dnia 9 grudnia 2009r. Sąd Apelacyjny w Lublinie, w sprawie I ACa 89/08, zmienił wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie w sprawie I C 486/00, w ten sposób, że zasądzone od pozwanej GminyL.na rzecz powódek kwoty pieniężne obniżył do kwot po 50 651,50 złotych, a zasądzone od(...)do kwot po 7 250,10 złotych( wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 09.12.2009r.- k 1879 akt sprawy I C 486/000, tom X). W dniu 26 stycznia 2010r., powódceG. M.został wysłany tytuł wykonawczy, który otrzymała w dniu 05.02.2010r.( adnotacja o przesłaniu tytułu wykonawczego – k 1879 i dowód doręczenia tytułu wykonawczego – k 1921 akt sprawy I C 486/00). Otrzymany przez powódki tytuł wykonawczy nie został skierowany do egzekucji wobec dokonania dobrowolnej wpłaty na ich rzecz zasądzonej wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie należności głównej, a w przypadku GminyL.dodatkowo części należnych odsetek ustawowych. Oryginał tytułu wykonawczegoG. M.utraciła podczas remontu mieszkania i przenoszenia przechowywanych w mieszkaniu dokumentów do piwnicy i do innego jej mieszkania(wyjaśnienia wnioskodawczyniG. M.k 33v). Według twierdzeń wnioskodawczyniG. M., GminaL.nie dokonała dotychczas zapłaty odsetek ustawowych w kwocie około 1 000 złotych( k 33v).Zapłaty odsetek ustawowych w całości nie dokonało(...) S.A.z siedzibą wW.( okoliczność przyznana w treści odpowiedzi na wniosek). Wnioskodawczyni oraz uczestniczkaH. C.zamierzają złożyć wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego w tym zakresie(wyjaśnienia wnioskodawczyni k 33v). uzasadnienie prawne: Zgodnie z treściąart. 794 k.p.c, ponowne wydanie tytułu wykonawczego zamiast utraconego może nastąpić jedynie na mocy postanowienia sądu wydanego po przeprowadzeniu rozprawy. W postępowaniu tym sąd ogranicza badanie do faktu utraty tytułu wykonawczego. Granice kognicji sądu w zakresie postępowania objętego dyspozycjąart. 794 k.p.c., określa zdanie trzecie tego artykułu. W postępowaniu mającym za przedmiot ponowne wydanie tytułu wykonawczego zamiast utraconego, sąd nie może zatem badać, czy zachodzą przesłanki nadania tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności(por. postanowienie SN z dnia 23 czerwca 1966 r., I PZ 28/66, OSNC 1967, nr 2, poz. 32).Tym bardziej kognicja sądu nie obejmuje materialnoprawnych zdarzeń (np. przedawnienia roszczenia), które mogą mieć wpływ na istnienie i zakres odpowiedzialności dłużnika(por. postanowienie SN z dnia 5 maja 1967 r., I CZ 39/67, OSP 1968, z. 6, poz. 119). WnioskodawczyniG. M.opisała znane jej okoliczności utraty tytułu wykonawczego, chociaż szczegółów tego zdarzenia nie zna. Wyjaśnienia wnioskodawczyni nie mogą budzić wątpliwości, skoro brak jakichkolwiek dowodów przeciwnych. Nie można przede wszystkim stwierdzić, że tytułu wykonawczego wnioskodawczyni wyzbyła się dobrowolnie, np. poprzez jego świadome zniszczenie. Faktem jest, że niewiedza wierzyciela o tym, co się stało z tytułem wykonawczym, niekoniecznie musi świadczyć o tym, że tytuł został przezeń utracony, to w stanie faktycznym sprawy nie sposób przyjąć odmiennego stanowiska. Od dwóch lat wnioskodawczyni bezskutecznie poszukuje tytułu wykonawczego, a remont mieszkania i panujące w związku z tym zamieszanie, uzasadnia stanowisko, że utrata dokumentu w takich okolicznościach jest jak najbardziej prawdopodobna. Oznacza to, że utrata nastąpiła wskutek zdarzenia niezależnego od woli wierzyciela, co daje podstawę do uwzględnienia wniosku i ponownego wydania tytułu wykonawczego zamiast utraconego. W świetle przytoczonej wyżej argumentacji bez odniesienia się pozostawić można twierdzenie uczestnika –(...) S.A.wW., jakoby wniosekG. M.o ponowne wydanie tytułu wykonawczego był, wobec faktu zaspokojenia przez niego roszczenia powódek, bezprzedmiotowy i że brak dla takiego wniosku rzeczowego uzasadnienia. Niemniej jednak podnieść należy, że uzasadniając swoje stanowisko merytoryczne zawarte w odpowiedzi na wniosek, uczestnik przyznał, chociaż bez wyraźnej intencji, że nie spełnił świadczenia w całości. Bez wątpienia uchybił obowiązkowi uiszczenia na rzecz powódek odsetek ustawowych od zasądzonego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie świadczenia pieniężnego, a taki obowiązek, w świetle treści obydwu wyroków, tj. wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 10.12.2007r. i wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 09.12.2009r., jest oczywisty. Poza treścią opisanych wyroków, wyraźnie okoliczność tę zaakcentował Sąd Apelacyjny w Lublinie w uzasadnieniu postanowienia z dnia 30 marca 2010r. oddalającego wniosekG. M.o wykładnię wyroku z dnia 9.12.2009r.( k 1924 akt sprawy I C 486/00).Odpis tego postanowienia pełnomocnik(...) S.A.otrzymał w dniu 07.04.2010r.( k 1938 akt sprawy I C 486/00),a zatem twierdzenie uczestnika, że zaspokoił roszczenieG. M.iH. C.w całości nie polega na prawdzie. Okoliczność ta, jak argumentowano wyżej, nie ma jednak w odniesieniu do postępowania wywołanego wnioskiem o ponowne wydanie tytułu wykonawczego zamiast utraconego, istotnego znaczenia, stąd kwestia ta została poruszona jedynie marginalnie, w odpowiedzi na zarzut(...) S.A. W tym miejscu uzasadnić jedynie należy brak zastępstwa procesowego w niniejszym postępowaniu uczestnika jakim jest Skarb Państwa – WojewodaL., przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa (art. 8 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 8 lipca 2005r. o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa–Dz.U.2013.1150 j.t.). Powołana w tym miejscu ustawa weszła w życie w dniu 15 marca 2006r. Zgodnie a treścią art. 83 ust. 1. tej ustawy, sprawy wszczęte przed właściwym sądem, trybunałem lub innym organem orzekającym przed dniem wejścia w życie ustawy, w których zgodnie z jej przepisami, po dniu wejścia w życie ustawy, zastępstwo procesowe Skarbu Państwa przez Prokuratorię Generalną jest obowiązkowe, są prowadzone na dotychczasowych zasadach. Postępowanie w sprawie I C 486/00, wobec którego obecne postępowanie sądowe unormowane w art. 794 jest jedynie postępowaniem wtórnym i pomocniczym, zostało wszczęte przed wejściem w życie ustawy o Prokuratorii Generalnej i przed zmianą jej art. 8 tej ustawy wprowadzająca obowiązek zastępstwa procesowego Skarbu Państwa przez Prokuratorię Generalną we wszystkich sprawach rozpoznawanych w pierwszej instancji przez sąd okręgowy. Tym samym w przekonaniu Sądu nie istniał obowiązek zastępstwa procesowego Skarbu Państwa przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa w obecnym postępowaniu. Skarb Państwa został ponadto wskazany przez wnioskodawczynię jako uczestnik niniejszego postępowania, wyłącznie dlatego, że był pozwanym w sprawie I C 486/00. Nie ulega jednak wątpliwości, że obowiązek świadczenia na rzeczG. M.iH. C.ze strony Skarbu Państwa nie istnieje, bowiem powództwo w stosunku do niego zostało oddalone. Orzeczenie o kosztach postępowania uzasadnia treśćart. 98§ 1k.p.c. w związku zart. 13§ 2 k.p.c.Wniosek został uwzględniony w całości, a wnioskodawczyni poniosła koszty w kwocie 40 złotych uiszczając opłatę sądową od wniosku w takiej kwocie. Z przyczyn wyżej podanych i z uwagi na treść powołanych przepisów prawa Sąd orzekł jak w postanowieniu.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Lublinie date: '2013-12-30' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Sędzia Sądu Okręgowego Maria Stelska legal_bases: - art. 6 k.c. - art. 13§ 2 k.p.c. - art. 8 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 8 lipca 2005r. o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa recorder: Dorota Twardowska signature: I Co 258/13 ```

155000000001521_III_AUa_000394_2017_Uz_2017-09-18_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III AUa 394/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 sierpnia 2017 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący:SSA Irena Różańska-Dorosz spr. Sędziowie: SSA Maria Pietkun SSO del. Artur Tomanek Protokolant:Monika Horabik po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2017 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy z wnioskuM. W. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wL.      o przeliczenie emerytury na skutek apelacjiM. W. od wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 25 stycznia 2017 r. sygn. akt V U 10/16 oddala apelację. UZASADNIENIE Decyzją z dnia 27 listopada 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wL.przeliczył wnioskodawcyM. W.emeryturę, ustalając jej kwotę w dotychczasowej wysokości i odmawiając jednocześnie ponownego ustalenia wysokości świadczenia na podstawieart. 110a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Wskutek zaskarżenia decyzji sprawę rozpoznał Sąd Okręgowy w Legnicy, który wyrokiem z 25 stycznia 2017 r. oddalił odwołanie wnioskodawcy. Powyższe rozstrzygnięcie Sąd pierwszej instancji wydał w oparciu o następująco ustalony stan faktyczny sprawy: WnioskodawcaM. W.,urodzony (...), jest uprawniony do dwóch emerytur górniczych przyznanych decyzjami z 14 grudnia 1990 r., znak:(...)i z 17 sierpnia 2012 r., znak:(...). Pierwsza emerytura przyznana została od 1 sierpnia 1990 r., tj. 3 miesiące wstecz od zgłoszenia wniosku, a jej wypłatę podjęto od 1 grudnia 1990 r., tj. po rozwiązaniu stosunku pracy dnia 5 grudnia 1990 r. Druga emerytura przyznana została od 1 lipca 2012 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Po przyznaniu pierwszej emerytury górniczej wnioskodawca pozostawał w zatrudnieniu. Po przyznaniu drugiej emerytury górniczej ubezpieczony już nie pracował. Po przeliczeniu pierwszej emerytury od 1 kwietnia 1991 r. do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto dochód, który stanowił podstawę wymiaru składek z 3 lat kalendarzowych, tj. z okresu od 1 stycznia 1981 r. do 31 grudnia 1983 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wyniósł 317,46% i został ograniczony do 250%. Podstawę wymiaru drugiej emerytury stanowi podstawa wymiaru pierwszej emerytury, gdzie również wwpw wynosi 317,46% i został ograniczony do 250%. Wnioskiem z dnia 12 listopada 2015 r. ubezpieczony zwrócił się do organu rentowego o ponowne ustalenie wysokości emerytury w oparciu oart. 110a ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Do wniosku dołączył zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp-7): za lata 1968 - 1971 (wyliczone na podstawie akt osobowych pracownika), 1971-1974 (wyliczone na podstawie akt osobowych pracownika), 1974-1983 oraz 1984 (wystawione na podstawie kartotek zarobkowych, kart zasiłkowych i akt osobowych) oraz 1984-1990 (wyliczone na podstawie akt osobowych pracownika). Organ rentowy, rozpatrując ww. wniosek ubezpieczonego, na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach ubezpieczeniowych, dokumentów dołączonych do wniosku oraz przyjmując za okresy: od 20 stycznia 1961 r. do 29 października 1962 r. oraz od 23 stycznia 1965 r. do 31 lipca 1968 r. wynagrodzenie minimalne, ustalił że brak jest możliwości obliczenia wskaźnika podstawy wymiaru z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, tj. 1995-2014, poprzedzających bezpośrednio rok zgłoszenia wniosku o przeliczenie emerytury, ponieważ wnioskodawca w okresie 1995 - 2014 nie pozostawał w zatrudnieniu; wskaźnik wysokości podstawy wymiaru ustalony z 20 lat kalendarzowych, tj. 1971-1990, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu wynosi 232,64%. M. W.w okresie od 1 października 1971 r. do 14 sierpnia 1974 r. był zatrudniony w(...) S.A.Zakłady (...), a w okresie od 15 sierpnia 1974 r. do 31 lipca 1984 r. - w(...) S.A.Zakłady (...). Roczne wynagrodzenie wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w ww. zakładach wynosiło: w 1971 r. - 35.575 zł, a po uwzględnieniu wynagrodzenia specjalnego z Karty Górnika obliczonego z uwzględnieniem 10-letniego stażu ogólnego - 36.600 zł, w 1972 r. - 52.260 zł, a po uwzględnieniu wynagrodzenia specjalnego z Karty Górnika obliczonego z uwzględnieniem 10-letniego stażu ogólnego - 54.080 zł, w 1973 r. - 106.894 zł, w 1974 r. - 96.528 zł, w 1975 r. - 75.310 zł, a z uwzględnieniem ekwiwalentu pieniężnego za deputat węglowy - 76.685 zł, w 1976 r. - 72.720 zł, a z uwzględnieniem ekwiwalentu pieniężnego za deputat węglowy - 74.095 zł i w 1977 r. - 72.720 zł, a z uwzględnieniem ekwiwalentu pieniężnego za deputat węglowy - 74.095 zł. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wnioskodawcy ustalony w oparciu o zarobki z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, tj. z 1971-1990, wynosi 236,46%, a z uwzględnieniem ekwiwalentu pieniężnego za deputat węglowy za okresy od 1 stycznia 1975 r. do 31 grudnia 1977 r. - 236,86%. Ponadto, po uwzględnieniu wynagrodzenia specjalnego z Karty Górnika obliczonego z uwzględnieniem 10-letniego stażu ogólnego wnioskodawcy w 1971 i 1972 r. - 237,34%. Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy stwierdził, że odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie. Jak wskazał Sąd w rozpoznawanej sprawie ubezpieczony domagał się przeliczenia emerytury w oparciu o przepis art. 110a ustawy emerytalnej z uwzględnieniem wskaźnika podstawy wymiaru z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, tj. z lat 1971-1990, po ustaleniu wysokości jego zarobków za okres od 1971 - 1977, tj. za okres, za który pracodawca w zaświadczeniach o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp-7) wskazał jego wynagrodzenie zasadnicze, podczas gdy on w tym czasie otrzymywał również inne dodatkowe składniki wynagrodzenia. Przytaczającart. 110a ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(t.j.: Dz.U.2015.748 ze zm.) Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że wysokość emerytury podlega ponownemu ustaleniu od podstawy wymiaru emerytury przeliczonej w myśl art. 110a ustawy emerytalnej, gdy zostaną spełnione łącznie następujące warunki: do ponownego obliczenia podstawy wymiaru emerytury wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe, przypadającą w całości lub w części po przyznaniu emerytury, tj. z okresu: kolejnych 10 lat kalendarzowych przypadających w ostatnich 20 latach kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury od przeliczonej podstawy wymiaru, dowolnie wybranych przez emeryta 20 lat kalendarzowych, w których podlegał on ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie wysokości emerytury; nowo ustalony wskaźnik wysokości podstawy jest wyższy niż 250%. Sąd podał także, że w judykaturze ugruntowany jest podgląd, zgodnie z którym do ustalenia wysokości emerytury winna być przyjmowana faktyczna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, przy czym w przypadku braku dokumentacji płacowej istnieje możliwość ustalenia wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego w oparciu o dokumentację zastępczą znajdującą się w jego aktach osobowych, tj. umowy o pracę czy angaże, w których zawarte są dane dotyczące wynagrodzenia - w takim jednak wypadku uwzględnić można tylko takie składniki, które są pewne, stałe, wypłacane były w danym okresie i w określonej wysokości. Wysokości wynagrodzenia lub danego składnika tego wynagrodzenia nie można ustalać w sposób przybliżony. W przedmiotowej sprawie, wobec kwestionowania przez skarżącego wysokości zarobków przede wszystkim z lat 1971-1977, Sąd pierwszej instancji, celem ustalenia rzeczywistych dochodów wnioskodawcy z tego okresu, przeprowadził szeroko zakrojone postępowanie dowodowe. Uzyskał akta osobowe wnioskodawcy z okresu jego zatrudnienia w(...) S.A.ZG(...)oraz ZG(...), a także dokumenty regulujące w okresie od 1971 r. do 1974 r. i od 1974 r. do 1984 r. zakładowe systemy wynagradzania, w tym układy zbiorowe pracy z protokołami dodatkowymi, a także zlecił sporządzenie opinii biegłemu sądowemu z zakresu ubezpieczeń społecznych. Jak podał Sąd biegły ten, w oparciu o zgromadzone w sprawie dokumenty płacowe, ustalił wynagrodzenie wnioskodawcy z lat 1971-1977 oraz wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, tj. z lat 1971-1990. Wskaźnik ten wyniósł 236,46%, a po uwzględnieniu ekwiwalentu pieniężnego za deputat węglowy z lat 1975-1977 wyniósł 236,86%, zaś po uzupełnieniu opinii i dodatkowym uwzględnieniu wynagrodzenia specjalnego z Karty Górnika obliczonego z uwzględnieniem 10-letniego stażu ogólnego wnioskodawcy w 1971 i 1972 r. – 237,34%. W konsekwencji Sąd ten stwierdził, że nowo ustalony wwpw okazał się co prawda wyższy niż ustalony wcześniej przez ZUS, ale w dalszym ciągu niższy niż 250%, o którym stanowi przepis art. 110a ust. 1 ustawy emerytalnej. Skutkiem powyższego było stwierdzenie przez Sąd Okręgowy, że wnioskodawca nie spełnił warunków wymaganych do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury w trybie art. 110a ustawy emerytalnej, który wymaga, aby nowo ustalony wwpw był wyższy niż 250%. Ponadto, zdaniem Sądu pierwszej instancji, w sprawie nie było też podstaw do przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia wnioskodawcy w trybie art. 111 ww. ustawy. Przepis ten umożliwia zmianę okresu przyjętego do obliczenia podstawy wymiaru przy zastosowaniu dotychczasowej kwoty bazowej. Wskaźniki wysokości wynagrodzenia wnioskodawcy przyjętego do obliczenia podstawy wymiaru emerytury z lat 1981-1983 były bowiem najwyższe w całym okresie, za które wynagrodzenie zostało udokumentowane. Wwpw ustalony z innego okresu zawsze będzie niższy od obliczonego z 3 lat kalendarzowych, tj. od 1 stycznia 1981 r. do 31 grudnia 1983 r. Sąd przyjął, że opinia biegłego powołanego w niniejszej sprawie wraz z opinią uzupełniającą zostały sporządzone w sposób dokładny, jasny i rzetelny. Podstawę ustaleń zawartych w opiniach stanowiła obszerna zgromadzona w sprawie dokumentacja pracownicza wnioskodawcy wraz z aktami regulującymi zasady wynagradzania w Górnictwie Rud, gdzie wnioskodawca świadczył pracę w spornym okresie. Analiza tych dokumentów, w zestawieniu z dokumentami z akt osobowych ubezpieczonego, pozwoliła biegłemu na ustalenie wynagrodzenia wnioskodawcy z lat 1971-1977 w kwotach wskazanych w opinii głównej oraz uzupełniającej. Zdaniem Sądu w sprawie nie było podstaw do ustalenia płacy zasadniczej wnioskodawcy z października 1971 r. na poziomie 3.700 zł, jak tego żądał wnioskodawca w zastrzeżeniach do opinii. Podnosił, że płaca taka wynikała z załącznika nr 1 Protokołu dodatkowego Nr 130 do Zbiorowego Układu Pracy dla Górnictwa Rud, a on był w 11 grupie zaszeregowania. Na ustalenie takie, zdaniem biegłej i Sądu, nie pozwalały dokumenty zgromadzone w aktach osobowych wnioskodawcy (potwierdzenie zawarcia umowy o pracę z 29 września 1971 r. i pismo z 30 października 1971 r.), których jednoznacznej treści nie można pomijać. Na uwzględnienie, według Sądu, nie zasługiwał też kolejny zarzut wnioskodawcy, tj. dotyczący błędnego przyjęcia przez biegłą dodatku funkcyjnego od stycznia 1974 r. w kwocie 800 zł, zamiast w kwocie 3.000 zł miesięcznie, zgodnie z załącznikiem nr 2 do Protokołu dodatkowego Nr 130 do Zbiorowego Układu Pracy dla Górnictwa. Jak słusznie zauważyła biegła sądowa, wysokość ww. dodatku należało ustalić w oparciu o zapisy w dokumentacji osobowej wnioskodawcy (tj. w oparciu o pisma z dnia 6 maja 1972 r. i z dnia 19 marca 1974 r.), które jak się zdaje wnioskodawca całkowicie pomija na rzecz korzystniejszych dla niego aczkolwiek ogólnych zapisów UZP. A przecież, ustalając wysokość zarobków ubezpieczonego, nie można pomijać dokumentów, które ustalają to wynagrodzenie (jego poszczególne składniki) w sposób indywidualny. Biegła w opinii uzupełniającej skorygowała wyliczenia dotyczące wynagrodzenia specjalnego z Karty Górnika za lata 1971-1973, przyjmując - za wnioskodawcą - że w styczniu 1971 r. posiadał on już 10-letni staż pracy, a nie jak wcześniej przyjęła tylko staż pracy w Górnictwie Rud wynoszący 3 lata i 2 miesiące. Sąd zaznaczył przy tym, że powyższa korekta, choć odbyła się na korzyść wnioskodawcy, to jednak nic nie zmieniła w zakresie jego uprawnienia do przeliczenia emerytury na podstawie art. 110a ustawy emerytalnej, albowiem obliczony z uwzględnieniem ww. uwag wnioskodawcy nowy wwpw w dalszym ciągu nie przekroczył 250%. Wyniósł, w najkorzystniejszym wariancie jedynie 237,34%. Dlatego też, mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy uznał, że w niniejszej sprawie w sposób prawidłowy ustalone zostały te składniki wynagrodzenia wnioskodawcy (poza wynagrodzeniem zasadniczym), które wnioskodawcy bez wątpienia przysługiwały oraz ich wysokość. Po ustaleniu tych składników, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru obliczony z wskazanych przez wnioskodawcę 20 lat kalendarzowych, tj. od 1971 do 1990 r., w najkorzystniejszej dla niego wersji wyniósł 237,34% i nie przekroczył 250%. A zatem, wnioskodawca nie spełnił podstawowego warunku niezbędnego do ponownego ustalenia wysokości jego emerytury przy zastosowaniu art. 110a ustawy emerytalnej. Powyższe skutkowało oddaleniem jego odwołania, jako niezasadnego, na podstawieart. 477( 14)§ 1 k.p.c. Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł wnioskodawca, zastępowany przez pełnomocnika w osobie adwokata, który zaskarżył wyrok sądu pierwszej instancji w całości. Orzeczeniu zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicieart. 233 § 1 k.p.c.w zw. zart. 328 § 2 k.p.c.poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego, sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego, polegającą w szczególności na: - wydaniu rozstrzygnięcia w oparciu o opinię biegłej sądowej z zakresu ubezpieczeń społecznych, która nie jest rzetelna, wydana w oparciu o nieprawidłową wysokość wynagrodzenia, wynikającą z niewłaściwie przyjętego stażu pracy, która nie uwzględnia wielu składników wynagrodzenia, które były wypłacane wnioskodawcy, co potwierdza pracodawca zaświadczeniem, - przyjęcie, że wnioskodawca przeszedł na emeryturę po ukończeniu powszechnego wieku emerytalnego, podczas gdy w aktach sprawy znajduje się dokumentacja oraz kartoteki wskazujące na to, że wnioskodawca przeszedł na emeryturę z wysługi lat po przepracowaniu 25 lat w warunkach dołowych w wieku 48 lat, co skutkuje koniecznością zachowania ciągłości pracy, - przyjęciu, że wynagrodzenie z Karty Górnika było wnioskodawcy wypłacane od 1 sierpnia 1968 r., podczas gdy w aktach sprawy znajduje się materiał dowodowy potwierdzający, że od 20 stycznia 1961 r. był on zatrudniony w kopalni K.W.K.(...), gdzie także obowiązywała Karta Górnika i wnioskodawca otrzymywał z tego tytułu wynagrodzenie, - pominięciu, że w zgromadzonym materiale dowodowym znajduje się dokumentacja pozwalająca na obliczenie deputatu węglowego, - pominięcie przy ustalaniu wynagrodzenia wypłacanego wnioskodawcy z Karty Górnika w okresie 1971-1977 r. kwot wypłacanych wnioskodawcy z tytułu deputatu węglowego, dodatku funkcyjnego i premii zadaniowej I kategorii zaszeregowania; 2.art. 278 k.p.c.iart. 286 k.p.c.w zw. zart. 227 § 1 k.p.c.poprzez nieuwzględnienie wniosku dowodowego wnioskodawcy w przedmiocie dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego, podczas gdy biegła sporządzająca opinię w niniejszej sprawie, pomimo znajdujących się w aktach sprawy dokumentów wskazujących na wysokość premii i dodatków, nie wzięła ich pod uwagę w nowo wyliczonym wskaźniku wysokości podstawy, Konsekwencją powyższych naruszeń była obraza przepisu prawa materialnego tj.art. 110 a ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz.U.2015.748 ze zm.). Wskazując na powyższe apelujący wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu ubezpieczeń społecznych, w której to biegły ustali wskaźnik podstawy wymiaru emerytury ze spornego okresu z uwzględnieniem zarzutów wnioskodawcy do opinii i z uwzględnieniem informacji od pracodawcy, zmianę zaskarżonego wyroku i przeliczenie emerytury na podstawie art. 110a ustawy emerytalnej i zasądzenie od strony pozwanej na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania przed sądem pierwszej i drugiej instancji, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przypisanych, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja wnioskodawcy nie jest uzasadniona. Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych i wyczerpujących ustaleń w zakresie stanu faktycznego sprawy, jak też zastosował właściwe przepisy prawne, które przytoczył i przeanalizował w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Sąd Apelacyjny w pełni przychyla się do powyższych ustaleń oraz dokonanej przez Sąd pierwszej instancji wykładni przepisów, aczkolwiek jednocześnie wskazuje, że w okolicznościach sprawy zbędne było przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, wobec czego niezasadne są zarzuty apelującego odnoszące się do tej kwestii. W pierwszej kolejności trzeba wskazać, że przepisart. 110a Ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(t.j.: Dz.U.2017.1383) został dodany do ustawy emerytalno-rentowej przez art. 1 pkt 3 Ustawy z 5 marca 2015 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2015.552) i wszedł w życie 1 maja 2015 r. Jak wynika z uzasadnienia poselskiego projektu ustawy z 5 marca 2015 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS, przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS dotychczas zapewniały możliwość ponownego obliczenia wysokości emerytury lub renty osobom, które są aktywne zawodowo po uzyskaniu prawa do tych świadczeń, pod warunkiem jednakże, że wskaźnik podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego (art. 110 ustawy). Pułap podstawy wymiaru składek wynoszący w skali roku trzydziestokrotność prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia, co stanowi 250% przeciętnego miesięcznego prognozowanego wynagrodzenia, został wprowadzony 1 stycznia 1999 r. Przed tą datą zarobki, od których pobierana była składka na ubezpieczenia społeczne, nie były ograniczane. Osoby, których zarobki przed 1999 r. kształtowały się wysoko, nawet na poziomie 400% czy 500% przeciętnego wynagrodzenia, opłacały przed 1 stycznia 1999 r. składki od pełnego osiąganego wynagrodzenia, czyli składki pobierane od tych osób były wielokrotnie wyższe od przeciętnych składek. Jednak do obliczenia emerytury było dotychczas stosowane - także w przypadku tych osób - generalne ograniczenie, zgodnie z którym podstawa wymiaru emerytury nie może być wyższa niż 250% przeciętnego wynagrodzenia. Stąd właśnie w projekcie zaproponowano uzupełnienie istniejących rozwiązań o przepisy umożliwiające jednorazowe przeliczenie emerytury w przypadku osób, które osiągały stosunkowo wysokie zarobki (wskaźnik podstawy wymiaru na poziomie ponad 250%) i odprowadzały przed 1 stycznia 1999 r. wysokie składki emerytalne. Niemniej jednak do wyliczeń muszą być przyjęte zarobki takiego ubezpieczonego chociażby za jeden rok przypadający już po uzyskaniu prawa do emerytury; wynika to wprost z brzmienia przepisu art. 110a, który stanowi o„podstawie wymiaru składki na ubezpieczenie (…) przypadającej w całości lub w części po przyznaniu świadczenia”. W przypadku ubezpieczonego chodzi tu zatem o okres od grudnia 1990 r. Prawo do emerytury zostało mu przyznane co prawda od 1 sierpnia 1990 r., ale wypłatę tego świadczenia podjęto dopiero od 1 grudnia 1990 r., w związku z ustaniem stosunku pracy. Ubezpieczony, żądając przeliczenia świadczenia w oparciu o ww. przepis, nie wykazał żadnego okresu składkowego po ww. dacie, stąd nie przysługuje mu prawo do przeliczenia świadczenia w oparciu o art. 110 a ustawy emerytalnej. Również z tej przyczyny zbędne było prowadzenie postępowania dowodowego w zakresie weryfikacji wysokości zarobków wnioskodawcy we wskazywanych przez niego okresach, w szczególności dotyczących lat 1971-1977. Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do przeliczenia emerytury w oparciu o przepis art. 110a także z tego powodu, że nie spełnia kolejnej koniecznej przesłanki opisanej w tym przepisie, a mianowicie nowo obliczony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest co prawda wyższy niż ten obliczony przez ZUS, ale nadal niższy niż 250%. Co do tej kwestii szczegółowo wypowiedział się Sąd pierwszej instancji, wskazując, że w najkorzystniejszym wariancie nowy wwpw wyniósł 237,34%. Wbrew zarzutom apelacji, do obliczeń, Sąd wziął pod uwagę nie tylko dodatkowe, specjalne wynagrodzenieM. W.z Karty Górnika, ale także uwzględnił ekwiwalent pieniężny za deputat węglowy z lat 1975-1977. Słusznie także Sąd pierwszej instancji stwierdził, że w sytuacji wnioskodawcy brak było podstaw do przeliczenia podstawy wymiaru jego emerytury w trybie art. 111 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Z tym szczegółowo uzasadnionym stanowiskiem w pełni zgadza się Sąd Apelacyjny, wobec czego nie ma potrzeby jego powtarzania. Na marginesie tylko trzeba wskazać, że twierdzenia wnioskodawcy co do wyliczenia mu wynagrodzenia zasadniczego oraz dodatku funkcyjnego od 1971 r. nie są wiarygodne w świetle zgromadzonych w sprawie dokumentów pracowniczych, tj. akt osobowych i znajdujących się w nich angaży. Wynika z nich bowiem jasno, że od 1 października 1971 r.M. W., jako sztygar zmianowy, otrzymywał wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 2.700 zł, które po miesiącu podwyższone zostało do 3.500 zł. Dopiero od 1974 r. wnioskodawcy przyznano wynagrodzenie w wysokości 4.600 zł i dodatek funkcyjny w wysokości 1.000 zł, który został podwyższony do 1.500 zł w 1984 r. W związku z tym brak jest podstaw do przyjęcia, że w całym spornym okresie, już od 1971 r., wnioskodawca otrzymywał dodatek funkcyjny w wysokości 3.000 zł. Takie ustalenie doprowadziłoby do nielogicznego wniosku, że w początkowym okresie zatrudnienia jego wynagrodzenie było niższe niż ww. dodatek. Ma rację wnioskodawca, że biegła sądowa wyliczając należności z tytułu ekwiwalentu pieniężnego za węgiel uwzględniła go w wymiarze 2,5 tony podczas gdy przysługiwał mu ekwiwalent za 7,5 tony. Nawet przy przyjęciu, że przysługiwała wnioskodawcy wyższa kwota ekwiwalentu t.j.: 7,5 tony x 550 zł to i tak wysokość wwpw wynosiłaby 240,67%, a więc nadal by była niższa niż 250%. Wobec tego byłyby to taki wskaźnik, który nie daje podstaw do przeliczenia emerytury. W związku z tym, że organ rentowy prawidłowo odmówił wnioskodawcy prawa do przeliczenia emerytury w oparciu o art. 110a ustawy emerytalnej, jego apelacja podlegała oddaleniu w oparciu oart. 385 k.p.c.jako niezasadna. SSA Maria Pietkun SSA Irena Różańska-Dorosz SSO del. Artur Tomanek R.S.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnywe Wrocławiu date: '2017-08-29' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Artur Tomanek - Maria Pietkun - Irena Różańska-Dorosz legal_bases: - art. 110a ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 233 § 1 k.p.c. recorder: Monika Horabik signature: III AUa 394/17 ```

151015100001006_II_K_001768_2019_Uz_2020-10-21_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 1768/19 WYROK ŁĄCZNY W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 października 2020 roku Sąd Rejonowy Gdańsk - Północ w Gdańsku II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sebastian Graban Protokolant: Gabriela Kulikowska przy udziale asesora Prokuratury RejonowejG.-W.wG.O. M. po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 października 2020 r. sprawy P. B.,synaE.iK.,PESEL (...), skazanego prawomocnym wyrokami: 1.wyrokiem skazującym Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 28 listopada 2017 r., sygn. akt II K 543/17 za przestępstwo zart. 288 § 1 k.k.popełnione 20 lutego 2017 r. na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz za przestępstwo zart. 157 § 1 k.k.popełnione 7 marca 2017 r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, przy czym orzeczono karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby i karę 80 stawek grzywny po 10 zł każda na podstawieart. 71 § 1 k.k., a postanowieniem z dnia 10 października 2019 r. zarządzono wykonanie kary łącznej pozbawienia wolności, którą wprowadzono do wykonania od 6 lipca 2021 r. do 3 marca 2022 r., natomiast kara grzywny nie podlega wykonaniu, 2.wyrokiem skazującym Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 22 stycznia 2018 r., sygn. akt XI K 646/17 za przestępstwo zart. 280 § 1 k.k.w zb. zart. 157 § 2 k.k.w zb. zart. 278 § 1 i 5 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.popełnione 9 czerwca 2017 r. na karę 2 lat pozbawienia wolności i karę 180 stawek dziennych grzywny po 15 zł każda, przy czym kara pozbawienia wolności została wykonana z dniem 10 lipca 2019 r., a kara grzywny postanowieniem z dnia 21 czerwca 2018 r. została zamieniona na zastępczą karę 90 dni pozbawienia wolności, którą wprowadzono do wykonania od 5 marca 2022 r. do 3 czerwca 2022 r., 3.wyrokiem skazującym Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 1 lutego 2018 r., sygn. akt XI K 719/16 za przestępstwo zart. 288 § 1 k.k.popełnione 30 stycznia 2016 r. na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymierzę 30 godzin w stosunku miesięcznym, przy czym kara podlega wykonaniu, 4.wyrokiem skazującym Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 28 stycznia 2019 r., sygn. akt II K 87/19 za przestępstwo zart. 157 § 1 k.k.popełnione 11 lutego 2018 r. na karę 2 lat pozbawienia wolności, która została wprowadzona do wykonania w okresie od 10 lipca 2019 r. do 6 lipca 2021 r., z zaliczeniem na jej poczet okresu rzeczywistego pozbawienia wolności od 19 do 22 lutego 2018 r., rozstrzyga następująco: I.stosując na podstawie art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami(...)19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem(...)19 (Dz. U. poz. 1086 z 2020 r.) przepisyKodeksu karnegow brzmieniu z dnia 23 czerwca 2020 r., na podstawieart. 85 § 1 i § 2 k.k.w zw. zart. 86 § 1 i § 4 k.k.łączy karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem z punktu 1 części wstępnej wyroku i karę 2 lat pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem z punktu 4 części wstępnej wyroku oraz wymierza skazanemu karę łączną2 (dwóch) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności; II.na podstawieart. 572 k.p.k.umarza postępowanie w pozostałym zakresie; III.na podstawieart. 577 k.p.k.określa, że na poczet kary łącznej orzeczonej w punkcie I części rozstrzygającej wyroku podlega zaliczeniu okres rzeczywistego pozbawienia wolności skazanego od 19 do 22 lutego 2018 r.; IV.na podstawieart. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturzezasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.A. S.kwotę 147,60 zł (sto czterdzieści siedem zł sześćdziesiąt gr) tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu; V.na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.zwalnia skazanego od kosztów sądowych.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku date: '2020-10-21' department_name: II Wydział Karny judges: - Sędzia Sebastian Graban legal_bases: - art. 85 § 1 i § 2 k.k. - art. 624 § 1 k.p.k. - art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze recorder: Gabriela Kulikowska signature: II K 1768/19 ```

155020000000503_I_C_001525_2013_Uz_2013-11-06_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IC 1525/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 października 2013r. Sąd Okręgowy w Świdnicy Wydział I Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący : SSO. Arkadiusz Marcia Protokolant : Magdalena Kiełbus po rozpoznaniu w dniu 29 października 2013 r. w Świdnicy na rozprawie sprawy z powództwaT. C. przeciwko Polskiemu Biuru(...)wW. o zapłatę I zasądza od strony pozwanej Polskiego Biura(...)wW.na rzecz powódkiT. C.kwotę 25.000 (dwadzieścia pięć tysięcy) złotych z należnymi odsetkami ustawowymi od dnia 4 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty, II dalej idące powództwo oddala, III nakazuje uiścić na rzecz Skarbu Państwa pozwanemu Polskiemu Biuru(...)wW.kwotę 1250 złotych tytułem części opłaty, od której powódka była zwolniona, IV zasądza od powódki na rzecz pozwanej koszty procesu w kwocie 2112,50 złotych. Sygn. akt I C 1525/13 UZASADNIENIE PowódkaT. C.domagała się zasądzenia od strony pozwanej Polskiego Biura(...)z siedzibą wW.na jej rzecz kwoty 100.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 4 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia pieniężnego na podstawieart. 448 k.c.w zw. zart. 24 § 1 k.c.oraz zasądzenia od strony pozwanej na jej rzecz kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 7.200 zł wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że dochodzone przez nią świadczenie ma swe źródło w wypadku drogowym, do którego doszło w dniu 9 lipca 2007 roku, w wyniku którego śmierć poniósł jej mążH. C.. Podniosła, iż śmierć męża była dla niej wielką tragedią, albowiem znali się oni od dzieciństwa, tworzyli szczęśliwy związek małżeński, lubili swoje towarzystwo, każdą wolną chwilę spędzali razem, mąż pracował zawodowo, ale także chętnie pomagał jej w wykonywaniu obowiązków domowych, angażował się w wychowywanie ich dziecka, rodzina była dla niego najważniejsza. Choć od tragicznego zdarzenia minęło już kilka lat powódka nadal nie pogodziła się ze śmiercią męża, jej życie straciło sens, czuje się ona samotna, towarzyszy jej ogromny ból oraz poczucie lęku, boi się o swoją przyszłość, a każde rodzinne święta nasilają jej smutek. Wydarzenie to uczyniło ją niezdolną do normalnego funkcjonowania, przez długi czas nie radziła sobie ze swoimi emocjami, musiała korzystać z pomocy psychiatry, który rozpoznał u niej zaburzenia depresyjne. Powódka do dziś z nikim się nie związała; mąż była dla niej ideałem mężczyzny. Unika ona kontaktów towarzyskich, stała się człowiekiem smutnym, każde wspomnienia z przeszłości doprowadzają ją do płaczu. Wskazała ponadto, iż zwróciła się uprzednio o zrekompensowanie doznanej przez nią krzywdy, jednakże odmówiono wypłaty na jej rzecz zadośćuczynienia, jakiego się domagała. W odpowiedzi na pozew strona pozwana Polskie Biuro(...)z siedzibą wW.wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. W uzasadnieniu swego stanowiska strona pozwana przyznała, że w niniejszej sprawie posiada legitymację procesową bierną, jednocześnie podniosła jednak, że roszczenie powódki jest nieuzasadnione i nieudowodnione. Przede wszystkim zakwestionowała możliwość dochodzenia przez powódkę zadośćuczynienia z tytułu śmierci osoby bliskiej na skutek uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia wskazując, że przed dniem 3 sierpnia 2008 rokukodeks cywilnynie przewidywał zadośćuczynienia z tego tytułu. W ocenie strony pozwanej więzi rodzinnych nie można uznać za dobro osobiste człowieka, albowiem pojęcie to nie obejmuje sfery zewnętrznej, w tym interakcji z innymi osobami, wątpliwe jest również objęcie tym terminem emocji i uczuć kierowanych ku innym osobom, nie zaś, jak w przypadku czci, ku samemu sobie. Ponadto naruszenie dobra osobistego nie jest nierozerwalnie związane ze zdarzeniem w postaci czynu niedozwolonego, ale stanowi jego dalszą konsekwencję, a zatem osoba, którą dotknęła śmierć osoby bliskiej nie jest bezpośrednio poszkodowaną. System ubezpieczeń przed dniem 3 sierpnia 2008 roku nie traktował naruszenia dobra osobistego jako rezultatu szkód objętych odpowiedzialnością ubezpieczeniową. Naruszenie dobra osobistego w postaci pozbawienia prawa do życia w rodzinie określonej osoby bliskiej w wyniku śmierci poszkodowanego w kolizji drogowej nie pozostaje w związku z ruchem pojazdu, lecz jest jego dalszym skutkiem. Niezależnie od tego strona pozwana zarzuciła, że powódka nie wykazała istnienia pomiędzy nią a jej tragicznie zmarłym mężem takiego rodzaju więzi, której zerwanie powodowałoby tak znaczną krzywdę, jaką opisuje w pozwie. Z jego treści nie wynika również aby linia życiowa powódki w jakikolwiek sposób uległa niekorzystnej zmianie po śmierci męża. Wskazała również, że przed procesem powódka otrzymała kwotę 30.000 zł tytułem odszkodowania za znaczne pogorszenie sytuacji życiowej, co winno zostać przez Sąd uwzględnione w niniejszej sprawie ze względu na to, że przed wejściem w życieart. 446 § 4 k.c.ubezpieczyciele brali pod uwagę również żal, żałobę, poczucie osamotnienia i inne czynniki niematerialne mające wpływ na wysokość świadczenia zart. 446 § 3 k.c.Zanegowała również strona pozwana żądanie odsetkowe powódki (podnosząc, że ewentualne odsetki winny być zasądzone od daty wyrokowania przez sąd I instancji), a także wysokość żądania dotyczącego kosztów procesu. Sąd Okręgowy ustalił co następuje: W dniu 9 lipca 2007 roku w miejscowościS.doszło do wypadku komunikacyjnego. Sprawcą wypadku był kierujący pojazdem markiF. (...)onr rej. (...)J. C., który na łuku drogi k-8 w kierunku miejscowościK.zjechał na przeciwległy pas ruchu doprowadzając do zderzenia z prawidłowo jadącym z przeciwnego kierunku samochodem ciężarowym markiM.onr rej. (...). Bezsporne W dacie powyższego zdarzenia pojazd sprawcy posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w zagranicznym towarzystwie ubezpieczeniowym, którego korespondentem na terenie Rzeczypospolitej Polskiej jest(...) S.A.z siedzibą wW.. Bezsporne Wiadomość o wypadku powódka uzyskała w tym samym dniu w godzinach wieczornych od żonyJ. C.. W wyniku doznanych obrażeń ciała w postaci urazów wielonarządowych sprawca wypadku, a także podróżujący wraz z nim pasażerowie, w tym mąż powódkiH. C., zmarli. Mąż powódki zmarł w dniu wypadku w szpitalu, podczas przeprowadzania zabiegu operacyjnego. Bezsporne Powódka poznałaH. C.w dzieciństwie, mając 6 lat; zamieszkiwali oni w sąsiedztwie. Od razu przypadli sobie do gustu, albowiem dobrze się rozumieli i czuli w swoim towarzystwie. Stali się nierozłączni, a z czasem stworzyli dobraną parę, sankcjonując to następnie zawarciem w dniu 18 października 1980 roku związku małżeńskiego oraz założeniem rodziny (w dniu (...) urodził sięich synK. C.). Zamieszkiwali wraz z dzieckiem w mieszkaniu wN.. Dowody:odpis skrócony aktu małżeństwa powódki oraz odpis skrócony aktu urodzenia syna powódki – w aktach szkody – w załączeniu, przesłuchanie powódkiT. C.– k. 63 i e-protokół. W chwili wypadku związek małżeński powódki trwał od 27 lat.H. C.był pierwszym i jedynym partnerem życiowym powódki. H. C.był bardzo dobrym mężem i ojcem, dbał o dom i o powódkę oraz syna. Był osobą zaradną i pracowitą, chętnie pomagał w wykonywaniu obowiązków związanych z prowadzeniem gospodarstwa domowego, a także udzielał powódce pomocy przy prowadzeniu przez nią jej działalności gospodarczej. Pożycie powódki z nim układało się bardzo dobrze, tworzyli oni zgody związek, wspierali się nawzajem, byli ze sobą bardzo zżyci, kochali się; również relacje męża powódki z synem były poprawne. Rodzina lubiła spędzać wspólnie czas w swoim towarzystwie, często organizowała wycieczki m. in. co weekend wyjeżdżała doP.. Dowód:przesłuchanie powódkiT. C.– k. 63 i e-protokół. Począwszy od 2002 roku powódka prowadziła własną działalność gospodarczą –Sklep (...)wN.. Zaprzestała jej prowadzenia dopiero w sierpniu 2008 roku z uwagi na nieuzyskiwanie satysfakcjonujących dochodów z tego tytułu. Prowadzenie tej działalności przejął następnie brat powódki, któremu ta pomagała przez kolejne 2,5 roku. W chwili wypadkuH. C.nie pracował zawodowo, otrzymywał świadczenie emerytalne w wysokości 2.300 – 2.400 zł netto miesięcznie. Dowody:pismo powódki z dnia 11 sierpnia 2008 roku – w aktach szkody – w załączeniu, przesłuchanie powódkiT. C.– k. 63 i e-protokół. Informacja o śmierci męża była dla powódki dużym wstrząsem. Nie mogła się ona pogodzić z jego utratą, czuła się osamotniona, odczuwała przygnębienie, dręczyły ją zaburzenia snu, lęk o przyszłość, nieustannie myślała o mężu. W kwietniu 2009 roku powódka zwróciła się do lekarza psychiatry o pomoc specjalistyczną w uporaniu się ze śmiercią męża. Zdiagnozowano u niej wówczas zaburzenia depresyjne i zalecono jej zażywanie leków psychotropowych. Z powodu ubocznych dolegliwości z tym związanych, w późniejszym czasie powódka zaprzestała ich zażywania, zamieniając je na leki ziołowe dostępne bez recepty. Z pomocy lekarskiej po śmierci męża powódka korzystała do stycznia 2010 roku. Wcześniej pozostawała pod taką opieką również w związku ze śmiercią swojej matki. Dowody: dokumentacja medyczna powódki – w aktach szkody – w załączeniu, przesłuchanie powódkiT. C.– k. 63 i e-protokół. Pomimo upływu ponad 6 lat od śmierci męża powódka nadal za nim tęskni, odczuwa przygnębienie, nie może się pogodzić z jego utratą, rozpacza z tego powodu. Powódka nie ułożyła sobie na nowo życia, do chwili obecnej nie związała się z żadnym innym mężczyzną. Stroni od utrzymywania kontaktów towarzyskich, nie jeździ na wycieczki. W sposób szczególnie dotkliwy przeżywa Święta Bożego Narodzenia, Święto Zmarłych oraz uroczystości rodzinne. Aktualnie powódka nie korzysta już z pomocy lekarskiej, choć nadal zażywa leki ziołowe. W dalszym ciągu zamieszkuje ona wraz z synem w lokalu mieszkalnym wN.. Rodzina utrzymuje się z renty rodzinnej powódki w wysokości 2.262 zł netto miesięcznie oraz z wynagrodzenia jej syna w kwocie 1.900 zł netto miesięcznie. Dowód:przesłuchanie powódkiT. C.– k. 63 i e-protokół. W 2008 roku powódka wystąpiła do(...) S.A.z siedzibą wW.o przyznanie jej odszkodowania w związku z pogorszeniem się jej sytuacji życiowej i zdrowotnej w związku ze śmiercią męża. Domagając się wypłaty świadczenia z tego tytułu powódka uzasadniała je także m. in. poczuciem osamotnienia, trudnościami w życiu codziennym, brakiem wsparcia psychicznego męża i brakiem jego pomocy, a także tym, że leczy się na depresję. Po analizie przedłożonych przez powódkę w toku postępowania likwidacyjnego dokumentów, decyzją z dnia 29 września 2008 roku,(...) S.A.przyznało powódce odszkodowanie w wysokości 30.000 zł w związku z pogorszeniem się jej sytuacji życiowej. Dowody: dokumenty z akt szkody – w załączeniu: - pismo powódki z dnia 25 marca 2008 roku, - decyzja(...) S.A.z dnia 29 września 2008 roku, - pismo(...) S.A.z dnia 18 grudnia 2008 roku. Pismem z dnia 12 marca 2013 roku powódka wystąpiła do(...) S.A.o przyznanie jej zadośćuczynienia w związku ze śmiercią męża w wysokości 120.000 zł w oparciu o przepisyart. 448 k.c.w zw. zart. 24 § 1 k.c.Decyzją z dnia 3 czerwca 2013 roku odmówiono zaspokojenia roszczenia powódki powołując się na brak podstawy prawnej do wypłaty świadczenia z tego tytułu. Bezsporne Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Powództwo podlegało uwzględnieniu w części. Zgodnie z treścią przepisuart. 436 § 2 k.c.w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody samoistni posiadacze tychże środków (ewentualnie posiadacze zależni, którym posiadacze samoistni oddali środek komunikacji w posiadanie zależne) mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych; również tylko na zasadach ogólnych osoby te są odpowiedzialne za szkody wyrządzone tym, których przewożą z grzeczności (tj. oparcie odpowiedzialności na zasadzie winy). W myśl zaś przepisuart. 415 k.c.kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę obowiązany jest do jej naprawienia. Na zasadach ogólnych odpowiedzialność ponoszą również kierujący mechanicznymi środkami komunikacji, nie będący ich posiadaczami samoistnymi bądź zależnymi. Na mocy przepisów dotyczących ubezpieczeń majątkowych odpowiedzialność ta spada w istocie na ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku, albowiem w myśl przepisuart. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych(Dz. U. z dnia 16 lipca 2003 roku, Nr 124, poz. 1152 z późn. zm; obecnie t.j. Dz.U. z 2013 roku poz. 392) ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Stosownie do przepisówart. 123 pkt 1w zw. z art. 19 ust. 3 w/w ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) poszkodowany może dochodzić roszczeń bezpośrednio od Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych; Biuro to odpowiada m. in. za szkody będące następstwem wypadków, które miały miejsce na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i powstały w związku z ruchem pojazdów mechanicznych, zarejestrowanych w państwach, których biura narodowe są sygnatariuszami Porozumienia Wielostronnego. Odpowiedzialność strony pozwanej Polskiego Biura(...)z siedzibąW.co do zasady nie była w niniejszej sprawie negowana, pozwana kwestionowała jedynie zakres swej odpowiedzialności za następstwa wypadku, w wyniku którego śmierć poniósłH. C.wskazując, iż powódka otrzymała już stosowne odszkodowanie, którego kwota – w ocenie pozwanej – w całości wyczerpuje jej roszczenia. Bezspornym w przedmiotowej sprawie było, że w wyniku wypadku, do jakiego doszło w dniu 9 lipca 2007 roku, śmierć poniósłH. C., tj. mąż powódkiT. C.. Poza sporem pozostawało także i to, że odpowiedzialność za skutki wypadku co do zasady ponosi właśnie strona pozwana. W toku postępowania likwidacyjnego roszczenia powódki o przyznanie jej odszkodowania w związku z pogorszeniem się jej sytuacji życiowej wskutek śmierci męża zostały częściowo uznane i z tego tytułu wypłacono jej kwotę 30.000 zł, odmówiono natomiast wypłaty zadośćuczynienia. Konstruując stan faktyczny w niniejszej sprawie, w aspekcie istotnym z punktu widzenia przesłanek zawartych w przepisach, z których powódka wywodzi swoje roszczenie o zadośćuczynienie, tj.art. 448 k.c.w zw. zart. 24 § 1 k.c., Sąd oparł się głównie na zeznaniach powódkiT. C., a także na dokumentach zgromadzonych w aktach szkody, w tym na dokumentacji medycznej przedłożonej przez powódkę, a dotyczącej korzystania przez nią ze specjalistycznej pomocy lekarza psychiatry. Prawdziwość, rzetelność i treść dowodów z dokumentów nie była przez żadną ze stron kwestionowana, nie budziła również zastrzeżeń Sądu, dlatego też mogły one stanowić materiał dowodowy zdatny do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Z kolei zeznaniom powódki, zdaniem Sądu, należało przypisać walor wiarygodności, albowiem w poszczególnych zakresach zeznania te korespondują z przedłożonymi dowodami z dokumentów, a ponadto jej relacja jest wynikiem subiektywnego odczuwania przez nią krzywdy, nie sposób jej zatem deprecjonować. Po myśli przepisuart. 217 § 2 k.p.c.Sąd oddalił natomiast wniosek powódki o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu psychologii uznając, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jest wystarczający do rozstrzygnięcia istniejącego między stronami sporu. Powódka wywodziła, że dowód z opinii biegłego psychologa miałby dowieść, iż śmierć męża była dla niej tożsama z zerwaniem szczególnej emocjonalnej więzi pomiędzy osobami najbliższymi, a nadto miałby potwierdzić w sposób sprawiedliwy i obiektywny, że doznała ona ogromnej straty oraz że tragiczna śmierć męża wpłynęła na jej stan emocjonalny i psychiczny, co miało wpływ na jej późniejsze życie, a co z kolei bezpośrednio wiąże się z roszczeniem i udowodnieniem jego zasadności. W ocenie Sądu, w kontekście przesłanek określonych w przepisach, które powódka uczyniła podstawą prawną swych żądań, nie jest niezbędne i konieczne przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność czy wskutek śmierci męża doszło do naruszenia dobra osobistego powódki i jakie jest to dobro – oceny w tym zakresie może dokonać samodzielnie Sąd w oparciu o zebrany dotychczas w sprawie materiał dowodowy. Dowód z opinii biegłego nie jest też przydatny do wykazania, że wskutek śmierci męża doznała ona ogromnej straty oraz że miało to wpływ na jej stan emocjonalny i psychiczny. Samego faktu, iż zdarzenie to istotnie odbiło się na jej zdrowiu emocjonalnym i psychicznym nie negowała przecież nawet strona pozwana, a z uwagi na okoliczności sprawy, w tym niekwestionowany przez pozwaną fakt pozostawania przez powódkę ze zmarłym w długoletnim zgodnym, partnerskim i szczęśliwym związku, niewątpliwe jest przecież nawet w świetle doświadczenia życiowego, że śmierć męża znacznie zachwiała dotychczasową normalną egzystencją życiową powódki. Wobec powyższego, zdaniem Sądu, przeprowadzenie omawianego dowodu powodowałoby nieuzasadnione w okolicznościach sprawy przewlekanie postępowania i generowałoby niepotrzebne koszty. Kwestią sporną między stronami, a zasadniczą dla rozstrzygnięcia, pozostawało zatem ustalenie czy powódce w ogóle przysługuje roszczenie o zadośćuczynienie w związku ze śmiercią męża (które to uprawnienie negowano zarówno w toku postępowania likwidacyjnego, jak i w toku postępowania sądowego) oraz ustalenie wysokości kwoty jaka odpowiadałyby zakresowi pojęcia „odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia” w tej konkretnej sprawie. Powództwo oparte zostało na przepisieart. 448 zd. 1 k.c., zgodnie z którym w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone m. in. odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia oraz przepisieart. 24 § 1 k.c., w myśl którego ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne, a w razie dokonanego naruszenia może on także żądać m. in. zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Strona pozwana stała na stanowisku, że roszczenie powódki pozbawione jest podstawy prawnej. Niezależnie od tego podważała zasadność uznania za chronione prawem dobro osobiste więzi emocjonalnej powódki ze zmarłym mężem, poczucia krzywdy w związku z doznaną stratą, czy też prawa do więzi rodzinnych. Podnosiła również, że dyspozycjaart. 24 § 1 k.c.przewiduje, iż naruszenie dobra osobistego musi wynikać z bezpośredniego działania w stosunku do osoby, której na skutek tego zachowania dobro zostało naruszone. Naruszenie zaś dobra osobistego powódki nie jest związane z czynem niedozwolonym, lecz jest jedynie jego dalszą konsekwencją. Kwestionowała również pozwana, aby zadośćuczynienie za naruszenie dobra osobistego w postaci zerwania więzi rodzinnej zasługiwało na uwzględnienie na postawie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych podnosząc, że przedmiotem ochrony na podstawie takiej umowy są jedynie takie dobra jak zdrowie i życie bezpośrednio poszkodowanego w następstwie ruchu pojazdu mechanicznego. Przesądzając w pierwszej kolejności, sporną między stronami, kwestię skutecznej możliwości dochodzenia przez powódkę zaspokojenia roszczenia o zadośćuczynienie, wskazać należy, iż w ocenie Sądu – wbrew stanowisku strony pozwanej – nie budzi żadnych wątpliwości, iż roszczenie takowe powódce istotnie przysługuje. Ustawą z dnia 30 maja 2008 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 116, poz. 731) dodano przepisart. 446 § 4 k.c., zgodnie z którym sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Celem tego zadośćuczynienia ma być rekompensata krzywdy za naruszenie prawa do życia w rodzinie oraz za ból spowodowany przedwczesną utratą najbliższej osoby. Wskazuje się przy tym, że ustalanie wysokości zadośćuczynienia zart. 446 § 4 k.c.winno następować według kryteriów branych pod uwagę przy zasądzaniu zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych (art. 23 k.c.iart. 24 k.c.w zw. zart. 448 k.c.), z uwzględnieniem jednak ciężaru gatunkowego naruszonego dobra, podkreślając jednocześnie, że naruszenie prawa do życia w rodzinie stanowi dalece większą dolegliwość psychiczną dla członka rodziny zmarłego niż w przypadku innych dóbr, a jej skutki rozciągają się na całe życie takiej osoby. Przepisart. 446 § 4 k.c.nie wiąże wystąpienia krzywdy ze szkodą ujętą w kategoriach medycznych. Oczywiste przy tym jest, że zarówno rozmiar tej krzywdy, jak i jej skutki będą odmienne w poszczególnych, konkretnych przypadkach. Dodanie tego przepisu jest reakcją ustawodawcy na konieczność zwiększenia ochrony ofiar zdarzeń kryminalnych. (vide m. in.:wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 7 lipca 2009 roku, sygn. akt II AKa 44/09, LEX nr 523973; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 kwietnia 2010 roku, sygn. akt I ACa 178/10, OSAŁ z 2010 roku, Nr 3, poz. 24 i Lex nr 1117877). Przepisart. 446 § 4 k.c.wszedł w życie w dniu 3 sierpnia 2008 roku, a więc na jego podstawie najbliższym członkom rodziny zmarłego przysługuje roszczenie o zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę wówczas, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu po dniu 3 sierpnia 2008 roku. Nie może zatem budzić wątpliwości, że ta regulacja prawna nie znajduje w niniejszej sprawie zastosowania, z uwagi na fakt, że mąż powódki zmarł w dniu 9 lipca 2007 roku, a zatem w tej dacie roszczenie powódki o zadośćuczynienie stało się wymagalne. Zauważyć należy, że zarówno lektura uzasadnienia nowelizacjikodeksu cywilnego, wprowadzającej powyższą zmianę, jak też stanowiska prezentowane w piśmiennictwie oraz orzecznictwie sądowym (m. in. w powołanych już wyrokachSądu Apelacyjnego w Łodzi i Sądu Apelacyjnego w Lublinie, ale także np. w wyrokach Sądu Najwyższego: z dnia 2 grudnia 2009 roku, sygn. akt I CSK 149/09, Lex nr 607232, z dnia 10 listopada 2010 roku, sygn. akt II CSK 248/10, Lex nr 785681 czy z dnia 14 stycznia 2010 roku, sygn. akt IV CSK 307/09, OSP z 2011 roku, Nr 2, poz. 15 i Lex nr 599865) nie pozostawiają żadnych wątpliwości co do tego, że przedmiotem ochrony na podstawie przepisuart. 446 § 4 k.c.są dobra osobiste takie jak prawo do życia w rodzinie, do posiadania małżonka, rodziców czy rodzeństwa, więź emocjonalna łącząca osoby bliskie, relacja między zmarłym a osobą najbliższą, czy wreszcie utrata więzi rodzinnej. Ze stanowiskami tymi Sąd zgadza się w pełni. Przepisart. 23 k.c.zawiera przecież jedynie przykładowy katalog dóbr osobistych, a należą do nich wszelkie dobra będące wartościami niematerialnymi, które są doniosłe i zasługują na ochronę. Utrata osoby bliskiej w sposób na tyle istotny narusza sferę psychicznych odczuć jednostki, że bezspornie ingeruje w jej dobra osobiste. O ile przy tym rację przyznać należy stronie pozwanej, że przepisart. 24 § 1 k.c.przewiduje, iż naruszenie dobra osobistego musi wynikać z bezpośredniego działania w stosunku do osoby, której na skutek tego zachowania dobro zostało naruszone, o tyle już nie sposób zgodzić się z wnioskiem, że w tym konkretnym przypadku działanie sprawcy wypadku komunikacyjnego dotyczyło jedynie męża powódki, jako bezpośrednio poszkodowanego, natomiast w następstwie tego czynu nie doszło wprost do naruszenia dóbr osobistych powódki. Nie zauważa bowiem pozwana, że w związku z tym zdarzeniem doszło zarówno do bezpośredniego naruszenia dóbr osobistych zmarłego (dobra w postaci życia – poprzez jego utratę), ale także, oprócz tego, do bezpośredniego naruszenia dóbr osobistych powódki (jakimi są wskazywane już uprzednio prawo do posiadania męża, obcowania z nim, utrata więzi z nim) w związku z doznaną przez nią krzywdą, wynikającą z nagłego i niespodziewanego zerwania relacji z mężem. Nie zasługuje zatem na podzielenie stanowisko strony pozwanej, że powódka jest osobą jedynie „pośrednio” poszkodowaną wskutek tego deliktu. O ile zatem śmierć członka rodziny oraz związane z tym negatywne następstwa godzą w dobra osoby najbliższej dla zmarłego to brak jest podstaw do tego, by z góry odmawiać takiej osobie prawa do korzystania ze środków ochrony, czyli sankcji za naruszenie dóbr osobistych, zawartych w katalogu ujętym w przepisachart. 24 k.c.iart. 448 k.c., w celu usunięcia skutków tego naruszenia. Błędny jest zatem zarzut strony pozwanej, iż członkom rodziny zmarłego nie przysługują środki ochrony przewidziane we wskazanych przepisach, w tym również uprawnienie do żądania zadośćuczynienia, w sytuacji gdy śmierć takiej osoby nastąpiła przed dniem 3 sierpnia 2008 roku. Stanowisko Sądu, zgodnie z którym przepisyart. 24 § 1 k.c.iart. 448 k.c.mogą stanowić podstawę prawną zasądzenia odpowiedniej kwoty tytułem zadośćuczynienia w przypadkach analogicznych jak ten, który dotyczy powódki, znajduje wsparcie w judykaturze i uznać je już należy za powszechnie akceptowane i ugruntowane (tak m. in.wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2010 roku, sygn. akt IV CSK 307/09, OSP z 2011 roku, Nr 2, poz. 15 i Lex nr 599865; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2010 roku, sygn. akt II CSK 248/10, Lex nr 785681; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2011 roku, sygn. akt III CZP 32/11, OSNC z 2012 roku, Nr 1, poz. 10; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 2012 roku, sygn. akt I CSK 314/11, Lex nr 1164718; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 6 września 2012 roku, sygn. akt I ACa 739/12, Lex nr 1223205). Podziela je również Sąd Apelacyjny we Wrocławiu. W judykatach tych czytamy, żeart. 446 § 4 k.c.w relacji doart. 448 k.c.poszerzył możliwość uzyskania zadośćuczynienia, przy czym jego wprowadzenie do systemu prawnego nie powinno być rozumiane w ten sposób, że w dotychczasowym stanie prawnymart. 448 k.c.nie mógł stanowić podstawy do przyznania zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej. Dodanieart. 446 § 4 k.c.nie przesądza w szczególności o tym, że dopiero z datą jego wejścia w życie powstały roszczenia o zadośćuczynienie w przypadku śmierci osób bliskich. Celem jego uchwalenia było jedynie ułatwienie dochodzenia tych roszczeń bliskim zmarłego, bez konieczności poszukiwania przez nich podstaw prawnych w innych regulacjach. Odmienny pogląd oznaczałby bowiem, że chwila, w której zaszło zdarzenie będące źródłem szkody, decydująca – zgodnie z wyborem ustawodawcy – o możliwości zastosowaniaart. 446 § 4 k.c., rozstrzygałaby definitywnie o istnieniu lub braku istnienia uprawnienia do uzyskania zadośćuczynienia za krzywdę spowodowaną śmiercią osoby bliskiej. Prowadziłoby to do radykalnego i nieuprawnionego zróżnicowania sytuacji osób, które doznałyby krzywdy o podobnym charakterze, nawet w krótkich odstępach czasu, co byłoby trudne do zaakceptowania, a przede wszystkim krzywdzące dla niektórych tylko kategorii zainteresowanych. Zaznaczyć również trzeba, że odmowa przyznania osobom bliskim dla zmarłego możliwości domagania się zaspokojenia ich roszczeń o ochronę dóbr osobistych, które źródło swe mają w zdarzeniach zaistniałych przed dniem 3 sierpnia 2008 roku, byłaby nieuzasadniona także w kontekście tego, że – jak już wyżej wskazano – ustalanie wysokości zadośćuczynienia zart. 446 § 4 k.c.następować winno właśnie według kryteriów branych pod uwagę przy zasądzaniu zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych (tj.art. 23 k.c.,art. 24 § 1 k.c.w zw. zart. 448 k.c.). Zauważyć także należy, że stanowiska o możliwości zastosowania w takich przypadkach przepisów traktujących o dobrach osobistych i ich ochronie, prezentowane były nie tylko w orzecznictwie ferowanym na tle stosowania przepisuart. 446 § 4 k.c., ale wyrażane były także już wcześniej, na gruncie dotychczasowego stanu prawnego, choćby w wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 14 grudnia 2007 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt I ACa 1137/07 (OSAG 2008, nr 1, poz. 6). Odnosząc się z kolei do zarzutów strony pozwanej, jakoby ochrona ubezpieczeniowa nie obejmowała swym zakresem skutków naruszenia dobra osobistego członka rodziny osoby bezpośrednio poszkodowanej wskazać trzeba, że istota ubezpieczania się, zwłaszcza od odpowiedzialności cywilnej, polega na tym, że w ramach zawartej umowy ubezpieczenia ubezpieczyciel przejmuje na siebie odpowiedzialność sprawcy. Zgodnie z treścią przepisu art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) (w brzmieniu obowiązującym w dacie powstania szkody powódki – Dz.U. z 2003 roku, Nr 124, poz. 1152) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest zatem uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem, przy czym, stosownie do treści przepisuart. 362 k.c., wyrównaniu podlegają wszystkie uszczerbki pozostające w adekwatnym związku przyczynowo-skutkowym z wypadkiem ubezpieczeniowym, czyli wszystkie normalne jego następstwa, zgodnie z zasadą pełnej kompensaty szkody. Ubezpieczyciel naprawia wyrządzone szkody zamiast sprawcy, a zatem skoro do odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego za szkody na osobie stosuje się ogólne zasady odszkodowawcze, przyjęte wkodeksie cywilnym(art. 444-449 k.c.iart. 361-363 k.c.), to takie same zasady stosuje się do ubezpieczyciela. Te zasady obwiązują także w odniesieniu do świadczeń kompensujących uszczerbek niemajątkowy (krzywdę), czyli do zadośćuczynień, albowiem takie uszczerbki także podlegają naprawieniu w oparciu o przytoczoną regulację. Dopiero wyłączenie odpowiedzialności posiadacza pojazdu (bądź ewentualne jej ograniczenie co do zakresu) skutkowałoby również uwolnieniem od tej odpowiedzialności jego ubezpieczyciela (bądź jej ograniczeniem). W tym właśnie wyraża się gwarancyjna (ochronna) funkcja umowy ubezpieczenia. Zaznaczyć przy tym trzeba, że ani z przepisów ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) (tak w jej brzmieniu pierwotnym, jak też po nowelizacjach), ani z żadnych innych unormowań prawnych nie wynika, by odpowiedzialność ubezpieczyciela za szkodę w postaci naruszenia dóbr osobistych osób najbliższych osoby zmarłej, wywołaną śmiercią na skutek wypadku spowodowanego przez kierującego pojazdem mechanicznym, za którą on sam ponosi odpowiedzialność, była wyłączona. Takie wyłączenie musiałoby być wyraźne (vide również m. in.:uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2012 roku, sygn. akt III CZP 93/12, Biul. SN z 2012 roku, Nr 12, poz. 11; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 6 grudnia 2012 roku, sygn. akt I ACa 1148/12, Lex nr 1246690; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 6 września 2012 roku, I ACa 739/12, Lex nr 1223205). Skoro zatem powódka byłaby uprawniona do domagania się naprawienia szkody w postaci naruszenia jej dóbr osobistych od sprawcy szkody, to za szkodę tę odpowiada również strona pozwana. Przechodząc z kolei do oceny roszczenia powódki co do jego wysokości zważyć należy, że ustalając wysokość zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych należy brać pod uwagę ciężar gatunkowy naruszonego dobra, które to dobro w tym przypadku uznać należy za wysokiej rangi, a stopień jego naruszenia za znaczny. Przepisy traktujące o ochronie dóbr osobistych nie wiążą wystąpienia krzywdy ze szkodą ujętą w kategoriach medycznych (również i z tej przyczyny zbędne było przeprowadzanie dowodu z opinii biegłego). Oczywistym przy tym jest, że utrata osoby najbliższej zawsze wywołuje ból, poczucie osamotnienia oraz pustki i sam ten fakt nie wymaga dowodzenia. Kryteriami, którymi należy posiłkować się przy określaniu wysokości zadośćuczynienia za krzywdę spowodowaną przez śmierć najbliższego członka rodziny powinny być m. in. wiek osoby zmarłej, szacunkowa długość przyszłego obcowania z tą osobą w przypadku gdyby nie doszło do zdarzenia będącego źródłem roszczeń z tego tytułu, przy uwzględnieniu okoliczności, że śmierć każdej osoby jest zdarzeniem pewnym, które prędzej czy później musi nastąpić, okoliczność czy dochodzący swych roszczeń na skutek śmierci osoby bliskiej stał się osobą samotną, bez rodziny, czy ma – ze względu na wiek i stan zdrowia – możliwość założenia jeszcze rodziny w przyszłości i np. posiadania męża czy żony oraz dzieci, badaniu podlegać winno nadto nasilenie złej woli sprawcy szkody (tak m. in.P. H."Zadośćuczynienie za śmierć tylko dla członków najbliższej rodziny", Rzeczpospolita z 9 lipca 2009 roku). Wysokość zadośćuczynienia nie powinna natomiast zależeć od sytuacji majątkowej zmarłego czy pozostałych przy życiu osób bliskich; roszczeń materialnych z tym związanych dochodzić bowiem można na odrębnej podstawie, jaką stanowi przepisart. 446 § 3 k.c. Przenosząc powyższe rozważania na kanwę niniejszej sprawy wskazać należy, że przy rozstrzyganiu w przedmiocie żądań powódki z tego tytułu Sąd wziął z jednej strony pod uwagę to, że zmarłyH. C.był mężem powódki, osobą jej (obok syna) najbliższą, zamieszkującą z nią i prowadzącą wraz z nią wspólne gospodarstwo domowe, a zatem pozostającą z powódką w bezpośrednich i codziennych relacjach, przy czym relacje te były szczególnie bliskie i zażyłe, a także zgodne, na co wprost wskazuje dowód z zeznań powódki. Zmarły nie tylko partycypował w kosztach utrzymania rodziny, ale także pomagał w wykonywaniu obowiązków domowych, opiece nad synem, a także w prowadzonej przez powódkę działalności gospodarczej, a przede wszystkim udzielał powódce znacznego wsparcia w aspekcie emocjonalnym. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wprost wynika także, żeH. C.był osobą zgodną, oddaną rodzinie, a przede wszystkim, że tworzył on z powódką harmonijny związek oparty na miłości, wzajemnym porozumieniu i wsparciu; nie było między nimi żadnych poważniejszych kłótni czy awantur, które wskazywałyby na to, że ta harmonia zostanie w jakikolwiek sposób zaburzona. Nie bez znaczenia dla oceny rozmiaru krzywdy powódki pozostaje również i to, że poznała ona męża w dzieciństwie, spędziła z nim całe życie (w chwili wypadku sam związek małżeński trwał już od 27 lat). Nieprzesadzonym będzie zatem stwierdzenie, że zmarły był dotychczas jedyną osobą w jej życiu, z którą chciała założyć rodzinę i wspólnie z którą zamierzała pokonywać trudności życia codziennego. Wszystkie powyższe okoliczności – przy uwzględnieniu średniej statystycznej długości życia – pozwalają na przyjęcie, że powódka tworzyłaby wraz ze zmarłym rodzinę, cieszyła się jego obecnością i wsparciem, jeszcze przez szereg lat. Małżeństwo to rokowało bowiem długie lata wspólnego, zgodnego pożycia. Znamienne jest także i to, że po śmierci męża u powódki zdiagnozowano zaburzenia depresyjne, wymagała ona pomocy specjalistycznej oraz zażywania leków, a pomimo upływu ponad 6 lat od śmierci męża, w dalszym ciągu występuje u niej dyskomfort psychiczny, obniżający poziom satysfakcji życiowej; nadal rozpacza ona po mężu, nie może pogodzić się z tak diametralną zmianą jaką w jej życiu wywołał przedmiotowy wypadek komunikacyjny, nie jest już osobą tak wesołą jak przed tym zdarzeniem, nadal zdarzają się sytuacje, że bywa nieobecna, płacze, wycofała się z życia towarzyskiego, szczególnie dotkliwie odczuwa brak męża w okresie świątecznym i podczas uroczystości rodzinnych. Z drugiej jednak strony Sąd uznał, iż kwota jakiej domaga się powódka w niniejszym postępowaniu z tytułu omawianego świadczenia, jest kwotą nadmiernie wygórowaną. Argumentem przemawiającym za uwzględnieniem w całości przedmiotowego żądania powódki nie może być zwłaszcza fakt, że w innych tego typu sprawach, tj. w których nastąpiła śmierć osoby najbliższej w wyniku tragicznego zdarzenia, pośrednio poszkodowanym członkom jego rodziny przyznawane i wypłacane były takie czy też inne kwoty. W ocenie Sądu każda sprawa o zadośćuczynienie z tego tytułu jest sprawą bardzo indywidualną, a ocena zasadności żądania każdego z powodów każdorazowo uwzględniać winna wszystkie okoliczności danej konkretnej sprawy, które są przecież zgoła odmienne. W szczególności nie sposób zaaprobować stanowiska, że winno się zasądzać każdorazowo w takich sprawach taką samą kwotę pieniężną już tylko z tytułu samego faktu, że osoba bliska stronie zmarła w wyniku wypadku. Przy ocenie sytuacji powódki, która, zdaniem Sądu, winna znaleźć odzwierciedlenie w kwocie przyznanej jej tytułem zadośćuczynienia, mieć należało na względzie także i tą okoliczność, że w wyniku śmierciH. C.powódka nie stała się osobą całkowicie samotną. Twierdziła ona wprawdzie, że w wypadku tym straciła jedyną rodzinę, na którą mogła liczyć w trudnych chwilach, co nie jest jednak prawdą, albowiem posiada ona również syna, wraz z którym zresztą nadal zamieszkuje prowadząc z nim wspólne gospodarstwo domowe. Syn powódki, będąc już w chwili wypadku mężczyzną 26-cioletnim, z pewnością bezpośrednio po tym zdarzeniu, jak i w późniejszym czasie aż do chwili obecnej pomaga jej w życiu codziennym tak w aspekcie emocjonalnym, jak też fizycznym. Ponadto, jakkolwiek obecnie wydaje się to powódce nieprawdopodobne, nie jest jednak przecież wykluczone, iż w przyszłości ponownie ułoży ona sobie życie z innym partnerem. Zważyć też należy, że wprawdzie po śmierci męża powódka wymagała specjalistycznej pomocy z uwagi na występujące u niej zaburzenia depresyjne, to jednak nie była to pomoc długotrwała, a zaburzenia z tym związane mieściły się w świetle zasad doświadczenia życiowego w pojęciu normalnej reakcji żałoby związanej z utratą najbliższej osoby. Nasilenie tych zaburzeń było u niej niewielkie o tyle, o ile się zważy na to, że nie zdezorganizowały one jej życia codziennego w dłuższym okresie czasu i nie uniemożliwiały jej efektywnego pełnienia ról społecznych, nie pozbawiały też zdolności do samodzielnego funkcjonowania (powódka nadal prowadziła działalność gospodarczą jeszcze do roku czasu po śmierci męża, a zaprzestanie jej prowadzenia nie pozostawało w adekwatnym związku przyczynowo-skutkowym ze śmiercią jej męża i wywołanym tym faktem stanem powódki, a wiązało się z tym, iż działalność ta stała się dla niej niedochodowa). Aktualnie, jakkolwiek powódka nadal odczuwa przygnębienie obniżające poziom satysfakcji życiowej, to jednak również nie osłabia to jej aktywności w stopniu wykluczającym normalne, codzienne funkcjonowanie. Wskazać również trzeba, że sprawca wypadkuJ. C.poniósł już odpowiedzialność za swój czyn, albowiem zginął on w jego wyniku wraz z mężem powódki, przy czym wypadek ten spowodował on dopuszczając się naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym w sposób nieumyślny, a zatem jego zachowanie nie było obiektywnie w takim stopniu naganne jak wówczas gdyby czynu tego dopuścił się umyślnie. Sąd podziela również stanowisko zajmowane przez stronę pozwaną, że przy ustalaniu wysokości należnego powódce zadośćuczynienia należy uwzględnić także fakt wypłaty uprzednio na jej rzecz odszkodowania w związku z pogorszeniem się jej sytuacji życiowej w wyniku śmierci męża w wysokości 30.000 zł. Zgodnie ze stanowiskami prezentowanymi w doktrynie i orzecznictwie, aktualnymi na dzień wydania decyzji przyznającej odszkodowanie z tego tytułu, świadczenie to uwzględniać miało nie tylko szkodę o charakterze materialnym, ale także szkodę o charakterze niematerialnym. Jak wynika z akt szkody ten ostatni uszczerbek również uwzględniony został przez ubezpieczyciela przy ocenie wysokości odszkodowania jakie należałoby przyznać powódce. Konkludując powyższe wywody Sąd doszedł do przekonania, iż w celu zrekompensowania krzywdy, jakiej wskutek śmierci męża doznała powódka, zasadnym jest zasądzenie od strony pozwanej na jej rzecz kwoty 25.000 zł. Kwota ta, zdaniem Sądu, będzie adekwatna – przy uwzględnieniu także uprzednio wypłaconej tytułem odszkodowania kwoty 30.000 zł – do krzywdy psychicznej jakiej doznała powódka na skutek nagłej i niespodziewanej śmierciH. C.w wyniku wypadku z dnia 9 lipca 2007 roku. Taką też kwotę Sąd ostatecznie zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki tytułem zadośćuczynienia /pkt I wyroku/. Odsetki od przyznanej w pkt I wyroku kwoty 25.000 zł zasądzone zostały począwszy od dnia 4 czerwca 2013 roku. W myśl przepisuart. 481 § 1 k.c.jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zobowiązania z czynów niedozwolonych są zobowiązaniami bezterminowymi, dlatego też stosować do nich należy przepisart. 455 k.c., zgodnie z którym stan opóźnienia (czy zwłoki) w ich wykonaniu pojawia się wtedy, gdy dłużnik nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Strona pozwana nie kwestionowała tego, iż pismem z dnia 12 marca 2013 roku powódka wystąpiła o przyznanie jej zadośćuczynienia w kwocie 120.000 zł. Pismo to było wezwaniem do zapłaty o jakim mowa w przepisieart. 455 k.c.Żądanie wyartykułowane z tego tytułu w pozwie (tj. 100.000 zł z tytułu zadośćuczynienia) mieści się w kwocie, jakiej wypłaty powódka domagała się w tymże piśmie. Zważyć w tym miejscu należy, że ogólna zasada przewidziana wart. 455 k.c.w stosunku do wykonania zobowiązania przez ubezpieczyciela doznaje modyfikacji wprowadzonej przepisamiart. 817 § 1 k.c.i art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (...). Zgodnie z tymi regulacjami co do zasady (o ile nie zajdą szczególne okoliczności) ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie 30 dni licząc od daty otrzymania zawiadomienia o szkodzie. W przedmiotowej sprawie nie wystąpiły żadne szczególne okoliczności zatem likwidator szkody miał obowiązek spełnić świadczenie odszkodowawcze na rzecz powódki w terminie 30 dni, zaś po jego upływie niewątpliwie pozostawał w opóźnieniu. Dedycją z dnia 3 czerwca 2013 roku(...) S.A.odmówiło zaspokojenia roszczenia powódki powołując się na brak podstawy prawnej do wypłaty świadczenia z tego tytułu. Zważywszy na powyższe okoliczności Sąd uznał, że żądanie zasądzenia odsetek ustawowych od przyznanej kwoty zadośćuczynienia zasługuje na uwzględnienie zgodnie z żądaniem powódki począwszy od dnia 4 czerwca 2013 roku, tj. od dnia następnego po wydaniu decyzji odmawiającej wypłaty zadośćuczynienia. Przed tą bowiem datą (w okresie 30 dni od dnia zgłoszenia roszczenia) ubezpieczyciel dysponował całym materiałem dowodowym, który wystarczał do prawidłowej oceny żądania powódki. /pkt I wyroku/. Konsekwencją jedynie częściowego uwzględnienia roszczenia powódki było oddalenie powództwa w pozostałym zakresie /pkt II wyroku/. O kosztach procesu Sąd orzekł po myśli przepisuart. 100 zd. 1 k.p.c.w zw. zart. 99 k.p.c.stosując zasadę ich stosunkowego rozdzielenia, która znajduje zastosowanie w razie częściowego tylko uwzględniania żądań, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie. W pkt III wyroku Sąd obciążył stronę pozwaną obowiązkiem uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Świdnicy kwoty 1.250 zł tytułem części kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa kierując się w tym zakresie treścią przepisów art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 roku, Nr 90, poz. 594 j.t. z późn. zm.) w zw. zart. 100 zd. 1 k.p.c., a także faktem, iż na mocy postanowienia tut. Sądu z dnia 7 sierpnia 2013 roku powódka była zwolniona od kosztów sądowych częściowo, tj. od opłaty stosunkowej od pozwu ponad kwotę 2.500 zł. Na koszty sądowe składała się opłata stosunkowa od pozwu stanowiąca 5% wartości przedmiotu sporu (która to wartość opiewała na kwotę 100.000 zł) w kwocie 5.000 zł. Stronę pozwaną winna obciążać część tychże kosztów w takim zakresie w jakim ostatecznie uległa ona żądaniom powódki, tj. w 25%, czyli właśnie kwota 1.250 zł. W pkt IV wyroku rozstrzygnięto natomiast o kosztach procesu. Każda ze stron poniosła koszty procesu w postaci kosztów zastępstwa procesowego przez profesjonalnych pełnomocników, które – stosownie do § 6 pkt 6 w zw. z§ 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(Dz.U. z 2013 roku, poz. 490, t.j.) – przy wartości przedmiotu sporu wyznaczonego żądaniem powódki opiewały na kwoty po 3.600 zł. Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku powódki by z tego tytułu zasądzić od strony pozwanej na jej rzecz wynagrodzenie w podwójnej wysokości stawki minimalnej. Rację ma w ocenie Sądu strona pozwana gdy wskazuje, że brak jest uzasadnionych podstaw dla takiego rozstrzygnięcia, a żądanie w tym zakresie jest nazbyt wygórowane. Z uwagi na okoliczności niniejszej sprawy, fakt bezsporności odpowiedzialności strony pozwanej za szkodę powódki co do zasady, jak i fakt bezsporności okoliczności związanych z samym zdarzeniem (sporna była jedynie kwestia tego czy powódce przysługuje roszczenie z jakim wystąpiła oraz w jakiej wysokości winno ono zostać przyznane), ilość oraz treść wniesionych przez powódkę pism procesowych, charakter sprawy, fakt, iż postępowanie dowodowe sprowadziło się w istocie jedynie do ustalenia rozmiaru krzywdy powódki, a także z uwagi na wkład pełnomocnika powódki w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia oraz nakład jego pracy, nie sposób uznać by zasadne było przyjęcie kosztów zastępstwa procesowego na poziomie podwójnej stawki. Sąd uznał zatem, iż wynagrodzenie pełnomocnika powódki winno być ustalone na poziomie stawki minimalnej, tj. w tym przypadku na kwotę 3.600 zł. Poza powyższym powódka poniosła koszty procesu w postaci części opłaty stosunkowej od pozwu w kwocie 2.500 zł, natomiast do kosztów procesu strony pozwanej zaliczyć należy tę część opłaty, do której uiszczenia została zobowiązana w pkt III wyroku. Zważywszy na fakt, iż powódka wygrała proces jedynie w 25%, strona pozwana wygrała zaś proces w 75% Sąd ostatecznie zasądził od powódki na rzecz strony pozwanej kwotę 2.112, 50 zł tytułem kosztów procesu (stanowiącej różnicę między kosztami należnymi od strony pozwanej powódce tj. 25% z kwoty 6.100 zł a kosztami należnymi stronie pozwanej od powódki tj. 75% z kwoty 4.850 zł).

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Świdnicy date: '2013-10-29' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Arkadiusz Marcia legal_bases: - art. 448 zd. 1 k.c. - art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - art. 100 zd. 1 k.p.c. - § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: Magdalena Kiełbus signature: I C 1525/13 ```

152020000000503_I_C_001106_2014_Uz_2016-02-18_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 1106/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 lutego 2016 r. Sąd Okręgowy w Tarnowie , Wydział I Cywilny w składzie : Przewodniczący : SSR (del.) Piotr Wicherek Protokolant : st sekr. sąd. Beata Kapa po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2016r w Tarnowie na rozprawie sprawy z powództwaJ. K. (1),M. K. (1),M. B.,I. A., oraz małoletnichF. A.iM. K. (2) przeciwko(...)Biuru(...)wW. o zapłatę 190.000,00 zł I zasądza od strony pozwanej(...)Biura(...)wW.na rzecz powódkiM. K. (1)tytułem zadośćuczynienia kwotę 35.000 zł (trzydzieści pięć tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 14 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty, przy czym od dnia 1 stycznia 2016r. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie; II zasądza od strony pozwanej(...)Biura(...)wW.na rzecz powodaJ. K. (1)tytułem zadośćuczynienia kwotę 15.000 zł (piętnaście tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 14 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty, przy czym od dnia 1 stycznia 2016r. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie; III zasądza od strony pozwanej(...)Biura(...)wW.na rzecz powódkiM. B.tytułem zadośćuczynienia kwotę 20.000 zł (dwadzieścia tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 14 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty, przy czym od dnia 1 stycznia 2016r. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie; IV zasądza od strony pozwanej(...)Biura(...)wW.na rzecz powódkiI. A.tytułem zadośćuczynienia kwotę 15.000 zł (piętnaście pięć tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 14 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty, przy czym od dnia 1 stycznia 2016r. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie; V zasądza od strony pozwanej(...)Biura(...)wW.na rzecz powodaF. A.tytułem zadośćuczynienia kwotę 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 14 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty, przy czym od dnia 1 stycznia 2016r. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie; VI zasądza od strony pozwanej(...)Biura(...)wW.na rzecz powódkiM. K. (2)tytułem zadośćuczynienia kwotę 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 26 września 2014 r. do dnia zapłaty, przy czym od dnia 1 stycznia 2016r. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie; VII w pozostałym zakresie powództwo oddala; VIII nakazuje pobrać od strony pozwanej(...)Biura(...)wW.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Tarnowie kwotę 5.250,00 złotych (pięć tysięcy dwieście pięćdziesiąt złotych) tytułem części opłaty od pozwu, od której uiszczenia powodowie byli zwolnieni, oraz kwotę 967,10 złotych (dziewięćset sześćdziesiąt siedem złotych 10/100) tytułem części wydatków na poczet kosztów opinii biegłego, IX koszty zastępstwa procesowego między stronami wzajemnie znosi, X odstępuje od obciążenia powodów kosztami procesu w zakresie nieobciążającym ich przeciwnika procesowego. Sygn. akt I C 1106/14 UZASADNIENIE wyroku z dnia 18 lutego 2016 r. PowodowieM. K. (1),J. K. (1),M. B.,I. A.oraz małoletniF. A.iM. K. (2), reprezentowani przez przedstawicieli ustawowych, w pozwie skierowanym przeciwko(...)Biuru(...)wW.domagali się zasądzenia od strony pozwanej zadośćuczynień na podstawieart. 446 § 4 k.c.w następujących kwotach: -M. K. (1)w kwocie 50.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 14 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty, -M. B.w kwocie 35.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 14 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty, -J. K. (1)iI. A.w kwotach po 25.000 zł na rzecz każdego z nich z ustawowymi odsetkami od dnia 14 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty, -M. K. (2)iF. A.w kwotach po 15.000 zł na rzecz każdego z nich, z tym że na rzeczM. K. (2)z ustawowymi odsetkami od dnia 26 września 2014 r. do dnia zapłaty, a na rzeczF. A.z ustawowymi odsetkami od dnia 14 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty. Nadto powódkaM. K. (1)domagała się na podstawieart. 446 § 3 k.c.odszkodowania z tytułu znacznego pogorszenia jej sytuacji życiowej w kwocie 25.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 14 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty. Powodowie wnieśli również o zasądzenie od strony pozwanej na ich rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając swoje żądania powodowie podali, że w dniu 11 maja 2012 r. doszło do wypadku drogowego, w wyniku którego śmierć poniósł mążM. K. (1), a ojciecJ. K. (1),M. B.iI. A.oraz dziadekF. A.iM. K. (2)–J. K. (2). Sprawca wypadku ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej w ukraińskim Towarzystwie(...)i ponieważ posiadał ważną Zieloną Kartę strona pozwana uznała swoją odpowiedzialność, uwzględniając częściowo żądania powodów o zadośćuczynienie i wypłacając z tego tytułu na rzeczM. K. (1)kwotę 40.000 zł, a na rzeczJ. K. (1),M. B.iI. A.kwoty po 25.000 zł oraz odmawiając wypłaty zadośćuczynienia na rzecz wnuków zmarłego. Zdaniem powodówM. K. (1),J. K. (1),M. B.iI. A.wypłacone na ich rzecz kwoty są nieadekwatne do doznanej przez nich w związku ze śmierciąJ. K. (2)krzywdy, zaś w ocenie powodówF. A.iM. K. (2)strona pozwana bezpodstawnie odmówiła wypłaty na ich rzecz zadośćuczynień, niezasadnie uznając, że nie należą do grona najbliższych członków rodziny zmarłego. Powodowie podnieśli, że zmarły był dobrym mężem oraz troskliwym ojcem i dziadkiem. Jego wieloletnie małżeństwo z powódkąM. K. (1)było zgodnym, harmonijnym związkiem i żona zawsze mogła liczyć na wsparcie z jego strony w trudnych chwilach. Poza tym miała nadzieję, że razem dożyją późnej starości, będą dla siebie podporą i wspólnie będą dzielić radości i smutki dnia codziennego. Zmarły był autorytetem i wzorem do naśladowania dla dzieci i wnuków. Był wyrozumiały i chętnie służył radą. Zawsze chętnie pomagał przy pracach domowych i to na nim spoczywał główny ciężar utrzymania rodziny. Wiadomość o jego śmierci była dla powodów bardzo traumatycznym przeżyciem, a ich dotychczasowe życie uległo diametralnej zmianie. Śmierć męża doprowadziła do załamania psychicznegoM. K. (1), która przez ponad rok musiała korzystać z pomocy psychologa i psychiatry i do dnia dzisiejszego ma problemy z koncentracją, wahania nastrojów oraz problemy ze snem. Doprowadziła również do pogorszenia się stanu psychicznego powódkiM. B., która także musiała korzystać z pomocy psychologicznej oraz niekorzystnie odbiła się na podejmowanych przez nią już od dłuższego czasu staraniach o dziecko. Śmierć ojca miała również negatywne konsekwencje dla stanu zdrowia psychicznego powódkiI. A., gdyż cierpiała na nawracające lęki i koszmary senne, lecz nie chciała korzystać z pomocy psychologa obawiając się, że nie będzie potrafiła się przed nim otworzyć i że nie zrozumie on jej emocji. PowódJ. K. (1), jako jedyny syn zmarłego, musiał przejąć wraz z jego śmiercią na siebie odpowiedzialność za dalsze funkcjonowanie rodziny i nie potrafił się w pełni cieszyć z tego, że jego żona oczekiwała ich drugiego dziecka. Nadto dzieci zmarłego utraciły wsparcie z jego strony w wychowywaniu własnych dzieci. Małoletni powodowieF. A.iM. K. (2)utracili zaś wraz ze śmiercią dziadka poczucie bezpieczeństwa, beztroskość dzieciństwa i możliwość szczęśliwego dorastania u jego boku. Pozbawieni zostali także wraz z jego śmiercią wzorca do naśladowania oraz mają poczucie niższej wartości w stosunku do rówieśników, którzy mają dziadków. Powodowie wskazali nadto, iż przy ustalaniu dat, od których domagają się zasądzenia odsetek od zadośćuczynienia, a powódkaM. K. (1)dodatkowo od odszkodowania, wzięli pod uwagę daty w których wydane zostały w ich sprawach decyzje kończące proces likwidacji szkody. Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz od powodów kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (k. 128-121). W uzasadnieniu swojego stanowiska procesowego strona pozwana przyznała, że ponosi odpowiedzialność co do samej zasady za skutki wypadku z dnia 11 maja 2012 r. w sferze odpowiedzialności cywilnej, natomiast w jego ocenie wypłacone powodom w toku postępowania likwidacyjnego zadośćuczynienia w pełni pokryły krzywdy jakich doznali na skutek śmierciJ. K. (2). Podniósł, iż powodowie nie wykazali, że rozmiar doznanej przez nich na skutek śmierciJ. K. (2)krzywdy przekracza wypłacone im do tej pory tytułem zadośćuczynienia kwoty. PowódkaM. K. (1)wskutek śmierci męża nie została pozbawiona prawa do życia w rodzinie, gdyż ma troje dorosłych dzieci, które blisko niej mieszkają i na których wsparcie oraz pomoc może liczyć. Podobnie powodowieJ. K. (1),M. B.iI. A.mają własne rodziny i obecnie to na nich, naturalną koleją rzeczy, koncentrują swoją uwagę. Poza tym mogą przekazywać swoim dzieciom te wzorce i wartości, które otrzymali od zmarłego. Małoletni powodowieF. A.iM. K. (2)nie należą zaś do kręgu najbliższych członków rodziny zmarłego i to ich rodzice zaspokajają ich potrzeby emocjonalne, dają im poczucie bezpieczeństwa oraz zabezpieczają ich byt materialny. Nadto z uwagi na ich młody wiek niemożliwym jest by wykształciła się pomiędzy nimi a zmarłym więź, której zerwanie świadczyłoby o ich krzywdzie. Odnośnie roszczenia powódkiM. K. (1)o odszkodowanie ubezpieczyciel podniósł, iż powódka nie wykazała, że na skutek śmierciJ. K. (2)doszło do znacznego pogorszenia jej sytuacji życiowej. Z przedłożonego przez powódkę zeznania podatkowego za 2012 r. wynika bowiem, że osiąga znaczny dochód, a więc jest w stanie samodzielnie utrzymywać się finansowo. Dlatego też uznać należy, że wypłacona dotychczas powódce kwota 25.000 zł tytułem odszkodowania w pełni rekompensuje pogorszenie jej sytuacji życiowej po śmierci męża. Strona pozwana zakwestionowała także żądanie powodów zasądzenia na ich rzecz odsetek od daty wcześniejszej aniżeli data wyrokowania w sprawie powołując się w tym zakresie na treśćart. 363 § 2 k.c. Bezspornym w rozpoznawanej sprawie było to, że: W dniu 11 maja 2012 r. doszło do wypadku samochodowego w wyniku którego śmierć poniósłJ. K. (2). Sprawca ubezpieczony był w dacie wypadku od odpowiedzialności cywilnej w ukraińskim Towarzystwie(...)Postępowanie likwidacyjne w sprawie przeprowadził korespondent zagranicznego ubezpieczyciela– (...) S.A.wW., zaś strona pozwana na podstawieart. 123 pkt 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnychuznała swoją odpowiedzialność za skutki tego wypadku. Decyzją z dnia 14 stycznia 2014 r. strona pozwana przyznała powódceM. K. (1)tytułem zadośćuczynienia zart. 446 § 4 k.c.kwotę 40.000 zł, a powodomJ. K. (1),M. B.iI. A.kwoty po 25.000 zł na rzecz każdego z nich. Jednocześnie decyzją tą strona pozwana przyznała powódceM. K. (1)tytułem odszkodowania zart. 446 § 3 k.c.kwotę 25.000 zł oraz odmówiła wypłaty zadośćuczynienia na rzecz powodaF. A.(k. 32-33). Z kolei decyzją dnia 26 września 2014 r. strona pozwana odmówiła wypłaty zadośćuczynienia zart. 446 § 4 k.c.na rzecz powódkiM. K. (2)(k. 34). Sąd ustalił następujący stan faktyczny. J. K. (2)w chwili śmierci miał 60 lat. Od 1978 r. pozostawał w związku małżeńskim z powódkąM. K. (1), z którym miał troje dzieci –J.,I.iM.. Ich małżeństwo było zgodnym, harmonijnym związkiem opartym na jasnym podziale ról – zmarły dbał o byt materialny rodziny, wykonywał prace remontowe w domu, zajmował się opłatami, wszystkimi sprawami urzędowymi, natomiast powódka w początkowych latach ich małżeństwa zajmowała się domem i dziećmi, a gdy podjęła pracę zmarły pomagał jej w obowiązkach domowych i w opiece nad dziećmi. W późniejszych latach, po narodzinach wnuków, zmarły wspólnie z powódką pomagał dzieciom w opiece nad nimi. Planował z żoną wspólne podróże w podeszłym wieku. W chwili śmierci pracował jako kierownik zmiany w(...), zarabiając ok. 4.000 zł netto miesięcznie i miał ok. 3 miesiące do przejścia na emeryturę. PowódkaM. K. (1)pracowała natomiast w szpitalu jako sprzątająca, zarabiając ok. 1.000 zł netto miesięcznie. Zmarły miał bardzo dobre relacje z dziećmi. Często je odwiedzał, wspierał je finansowo, doradzał im w sprawach urzędowych, w kwestiach podatkowych. Wspierał finansowo i psychicznie córkęI.w leczeniu bezpłodności, pomagał córceM.i jej mężowi w remoncie domu, do którego zrobił im meble. Doradzał także synowiJ.w kwestiach remontowych i wspólnie z nim wykonywał te prace. Jego dzieci czuły, iż w jednakowym stopniu są przez niego kochane. Wiedziały, że zawsze mogą liczyć na jego pomoc i radę. Dowód: - odpis skrócony aktu małżeństwaM.iJ.K.wydany przez USC wN.nr(...), odpis skrócony aktu zgonuJ. K. (2)wydany przez USC wB.nr(...)– koperta oznaczona jako k. 19 - zeznania świadkaN. A.– k. 138-138v - zeznania świadkaM. K. (3)– k. 138v-139v - zeznania świadkaR. B.– k. 139-140v - zeznania powódkiM. K. (1)– k. 269v-270v - zeznania powódkiI. A.– k. 270v-271 - zeznania powodaJ. K. (1)– k. 271-271v - zeznania powódkiM. B.– k. 271v-272v Po śmierci męża powódkaM. K. (1)nie była w stanie pracować zawodowo, gdyż przywożeni do szpitala pacjenci kojarzyli jej się ze zmarłym mężem i zrezygnowała z pracy. Także sygnał karetki budził u niej skojarzenia ze śmiercią męża i tak jest do tej pory. Przez okres dwóch lat korzystała z pomocy psychologicznej, a w okresie 17 maja 2012 r. do 26 października 2013 r. pozostawała w leczeniu psychiatrycznym. Przyjmowała leki przeciwdepresyjne z uwagi na problemy ze snem. Przez kilka miesięcy po śmierci męża powódka mieszkała z córkąM. B.i jej mężem. Obecnie powódka mieszka sama. W bliskim jej sąsiedztwie mieszkają jej dzieci wraz ze swoimi rodzinami. Utrzymuje się z renty po mężu w kwocie 3.600 zł miesięcznie. Świadczenie to zostało jej przyznane do końca życia. Nie korzysta już z pomocy psychologicznej ani psychiatrycznej. Codziennie odwiedza grób męża. Od czasu śmierci męża korzysta z pomocy dzieci w sprawach urzędowych, w pracach remontowych oraz w sytuacjach gdy potrzebuje użycia samochodu do przemieszczenia się w odleglejsze miejsce. Czasem korzysta w tym zakresie z pomocy innych osób, ponosząc związane z tym wydatki. W dalszym ciągu pomaga dzieciom w opiece nad wnukami. Dowód: - zeznania świadkaN. A.– k. 138-138v - zeznania świadkaM. K. (3)– k. 138v-139v - zeznania świadkaR. B.– k. 139-140v - zeznania powódkiM. K. (1)– k. 269v-270v PowódkaM. K. (1)nadal silnie koncentruje się na doznanej w związku z tragiczną śmiercią męża traumie. Pomimo wewnętrznego cierpienia, wynikającego z doznanej straty, jest aktywna rodzinnie i wywiązuje się ze zobowiązań społecznych i rodzinnych. Odczuwa adekwatne do sytuacji poczucie straty i cierpienia, ale uczucia te nie mają formy zaburzeń emocjonalnych czy zaburzeń psychotycznych. Dowód: - opinia sądowo - psychologiczna sporządzona przez biegłąL. J.z dnia 08.10.2015 r. – k. 228-243 PowódJ. K. (1)w chwili śmierci ojca miał 31 lat. Od 2007 r. pozostawał w związku małżeńskim zM. K. (3), z którą miał córkęM.. W chwili śmierci ojca jego żona była w ciąży z drugim dzieckiem. Pracował w tej samej firmie co ojciec, tylko na innym stanowisku. Mieszkał ok. 5 km od domu rodzinnego i kilka razy w tygodniu widywał się z ojcem. Po jego śmierci nie korzystał z pomocy psychologicznej ani psychiatrycznej. Początkowo nie mógł uwierzyć w śmierć ojca, potem odczuwał poczucie bezsilności, żalu, utraty, które potęgował fakt, że był jedynym synem zmarłego. Z tego też względu czuł presję odpowiedzialności za rodzinę, za utrzymanie bliskich relacji wewnątrzrodzinnych. Obecnie raz w tygodniu odwiedza grób ojca. Często wspomina ojca. Brakuje mu pomocy z jego strony w pracach remontowych. Cierpienie i ból jakich powód doświadczył po śmierci ojca były naturalnymi, uwarunkowanymi doznaną traumą odczuciami po utracie ojca. Procesu żałoby po śmierci ojca przebiega u niego w sposób niepowikłany. Powód w związku ze śmiercią ojca nie doznał uszczerbku na zdrowiu w aspekcie psychologicznym. Śmierć ojca nie spowodowała u powoda trwałych zmian emocjonalnych, a jego mechanizmy adaptacyjne nie uległy dekompensacji, w związku z czym nie wymagał i nie wymaga leczenia psychiatrycznego ani terapii psychologicznej. Obecnie funkcjonuje emocjonalnie i społecznie na takim samym poziomie przystosowania jak przed śmiercią ojca. Dowód: - odpis skrócony aktu urodzeniaJ. K. (1)wydany przez USC wB., nr(...)– koperta oznaczona jako k. 19 - opinia sądowo - psychologiczna sporządzona przez biegłąL. J.z dnia 08.10.2015 r. – k. 228-243 - zeznania świadkaM. K. (3)– k. 138v-139v - zeznania powodaJ. K. (1)– k. 271-271v PowódkaI. A.w chwili śmierci ojca miała 33 lat. Od 2003 r. pozostawała w związku małżeńskim zN. A., z który miała synaF.. Mieszkała ok. 2 km od domu rodzinnego i praktycznie codziennie odwiedzała rodziców. Po jego śmierci nie korzystała z pomocy psychologicznej ani psychiatrycznej. Początkowo nie mogła uwierzyć w śmierć ojca, potem odczuwała poczucie bezsilności, żalu, utraty. Miała trudności z zasypianiem. Przez pierwszy miesiąc od śmierci ojca często chodziła na cmentarz, obecnie chodzi na grób ojca raz w tygodniu, a czasem częściej. Po ok. 1,5 roku od śmierci podjęła starania o drugie dziecko. Śmierć ojca nie wywołała u powódki zaburzeń emocjonalnych, a przebieg procesu żałoby po jego śmierci ma u powódki charakter niepowikłany. Przeżywane przez nią uczucia są charakterystyczne dla utraty bliskiej osoby. Obecnie negatywne emocje związane ze śmiercią ojca ulegają u powódki wyciszeniu. Powódka potrafi rozmawiać o ojcu bez poczucia utraty osobistych perspektyw i sensu życia, ma zachowaną umiejętność nawiązywania i utrzymywania pozytywnych relacji z innymi ludźmi. Nie wymaga leczenia psychiatrycznego ani terapii psychologicznej, gdyż jest w stanie samodzielnie, przy pomocy bliskich radzić sobie z kryzysami psychologicznymi. Dowód: - odpis skrócony aktu urodzeniaI. K.wydany przez USC wB.nr(...), odpis skrócony aktu małżeństwaI. A.wydany przez USC wD.nr(...)– koperta oznaczona jako k. 19 - opinia sądowo - psychologiczna sporządzona przez biegłąL. J.z dnia 08.10.2015 r. – k. 228-243 - zeznania świadkaN. A.– k. 138-138v - zeznania powódkiI. A.– k. 270v-271 PowódkaM. B.w chwili śmierci ojca miała 29 lat. Na około rok przed jego śmiercią wyprowadziła się z domu i zamieszkała ze swoim przyszłym mężem –R. B.w odległości ok. 10 km od domu rodzinnego. Na wiadomość o śmierci ojca zareagowała krzykiem i niedowierzaniem. Odczuwała złość i wrogość wobec swojego partnera, który przekazał jej informacje o śmierci ojca. Miała trudności ze snem, stała się nerwowa. Reagowała somatyzacją objawów: mdlała, sztywniało jej ciało, ręce, nie mogła oddychać. W okresie od 29 listopada 2012 r. do marca 2013 r. pozostawała w leczeniu psychiatrycznym. Równolegle uczęszczała na terapię psychologiczną. Przyjmowała leki przeciwdepresyjne. Codziennie chodziła na cmentarz. W październiku 2013 r. wyszła za mąż, a w styczniu 2014 r. urodziła syna. Decyzję o zajściu w ciążę podjęła pod wpływem sugestii lekarzy, którzy uważali, że pomoże jej to w uporaniu się z myślami o śmierci ojca. Po zajściu w ciążę przerwała leczenie i przestała zażywać leki. Jej samopoczucie polepszyło się, lecz nadal zdarzały jej się zarówno w ciąży jak i po urodzeniu dziecka ataki stresu połączone z paraliżem ciała i trudnościami z oddychaniem. Obecnie przebywa na urlopie macierzyński w związku z urodzeniem drugiego dziecka. Systematycznie chodzi na cmentarz. Żałuje, że jej dzieci nie poznały dziadka. Ma żal do siebie, że wyprowadziła się z domu rodzinnego przed śmiercią ojca, tym bardziej że zmarły prosił ją by nie wyprowadzała się. Nie kontynuuje terapii psychiatrycznej ani psychologicznej. Dowód: - odpis skrócony aktu urodzeniaM. K. (4)wydany przez USC wB., nr(...), odpis skrócony aktu małżeństwaM. B.wydany przez USCB., nr(...)– koperta oznaczona jako k. 19 - opinia sądowo - psychologiczna sporządzona przez biegłąL. J.z dnia 08.10.2015 r. – k. 228-243 - zeznania świadkaR. B.– k. 139-140v - zeznania powódkiM. B.– k. 271v-272v Śmierć ojca obniżyła zdolności adaptacyjne powódkiM. B., zaburzając jej funkcjonowanie emocjonalne. Powódka doznała długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w związku ze śmiercią ojca w aspekcie psychologicznym. Ujawnia, warunkowane śmiercią ojca, symptomy dezorganizacji w zakresie procesów poznawczych, a przede wszystkim dostosowania emocjonalnego. Ostra reakcja na stres po śmierci ojca, przemijające zaburzenia o znacznym nasileniu, po których nastąpiły zaburzenia adaptacyjne, będące schorzeniem nerwicowym, przeszkadzały jej w społecznym funkcjonowaniu i działaniu. Nadal ujawnia cechy zachowań charakterystycznych dla rozwiniętych zaburzeń przystosowania emocjonalnego do rzeczywistości (przewlekły stan smutku, płaczliwość, drażliwość na tle nadmiernej sensytywności, stan pogotowia lękowego, antycypowanie sytuacji porażki, niepowodzeń). Wymaga psychoterapii w celu subiektywnej i obiektywnej poprawy w psychicznym i społecznym funkcjonowaniu. Dowód: - opinia sądowo - psychologiczna sporządzona przez biegłąL. J.z dnia 08.10.2015 r. – k. 228-243 PowódkaM. K. (2)jest córkąJ. K. (1)iM. K. (3), a wnuczkąJ. K. (2). W chwili śmierci dziadka miała 4 lata. Była jego pierwszą wnuczką. Często spotykała się z dziadkiem, bawiła się z nim, dostawała od niego prezenty. Była na jego pogrzebie, czasem płakała z ojcem po stracie dziadka, tęskniła za nim. ŚmierćJ. K. (2)nie była dla niej pierwszym doświadczeniem utraty bliskiej osoby, gdyż rok przed jego śmiercią zmarł jej dziadek ojczysty. Nadal wspomina z rodzicami dziadka i chodzi wraz z ojcem raz w tygodniu na jego grób. Dowód: - odpis skrócony aktu urodzeniaM. K. (2)wydany przez USC wB., nr(...)– koperta oznaczona jako k. 19 - opinia sądowo - psychologiczna sporządzona przez biegłąL. J.z dnia 08.10.2015 r. – k. 228-243 - zeznania świadkaM. K. (3)– k. 138v-139v - zeznania powodaJ. K. (1)– k. 271-271v PowódF. A.jest synemI. A.iN. A., a wnukiemJ. K. (2). W chwili śmierci dziadka miała niespełna 3 lata. Był jego drugim wnukiem, a pierwszym wnukiem płci męskiej. Często spotykał się z dziadkiem, bawił się z nim, dostawał od niego prezenty. Był na jego pogrzebie, tęsknił za nim. Obecnie wraz z rodzicami wspomina dziadka, przy okazji świąt czy bawiąc się otrzymanymi od niego zabawkami, słucha opowiadań o nim, ogłada zdjęcia, odwiedza grób dziadka. Dowód: - odpis skrócony aktu urodzeniaF. A.wydany przez USC wK., nr(...)– koperta oznaczona jako k. 19 - opinia sądowo - psychologiczna sporządzona przez biegłąL. J.z dnia 08.10.2015 r. – k. 228-243 - zeznania świadkaN. A.– k. 138-138v - zeznania powódkiI. A.– k. 270v-271 PowodowieM. K. (2)iF. A.ujawniają prawidłowe dostosowanie społeczno – emocjonalne. Przed negatywnymi, psychicznymi skutkami śmierci dziadka mogącymi być wynikiem nagłego zerwania ich wzajemnych relacji z dziadkiem uchroniły ich pozytywne relacje z rodzicami i z członkami rodzin generacyjnych. Głęboka, naturalna więź z rodzicami, zrekompensowała im utratę relacji z dziadkiem. Wspólne wspominania z rodzicami dziadka, chodzenie z nimi na jego grób, pozwalają im na pozytywną identyfikację ze zmarłym. Nie wymagają terapii psychologicznej. Dowód: - opinia sądowo - psychologiczna sporządzona przez biegłąL. J.z dnia 08.10.2015 r. – k. 228-243 Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, opinii biegłej psycholog oraz zeznań świadków i powodów. Dokumenty, które legły u podstaw ustaleń nie były kwestionowane przez strony i Sąd uznał je w całości za wiarygodne. Sąd uznał za wiarygodne także zeznania świadkówN. A.(mąż powódkiI. A.),M. K. (3)(żona powodaJ. K. (1)) iR. B.(mąż powódkiM. B.). Osoby te przedstawiły jak wyglądały relacje ich małżonków ze zmarłymJ. K. (2), ich zachowanie po śmierci ojca i obecnie oraz wypowiedziały się w kwestii relacji powódkiM. K. (1)ze zmarłym mężem i jej sytuacji zdrowotnej i materialnej po śmierci męża, a ich zeznania w tym przedmiocie cechowały się spójnością oraz korespondowały ze sobą i z zeznaniami powodów. Nadto świadkowieN. A.iM. K. (3)opisali jak wyglądały relacje ich dzieci – małoletnichM. K. (2)iF. A.ze zmarłym oraz ich zachowanie po jego śmierci, a ich depozycje w tym przedmiocie korespondowały z zeznaniami powodówJ. K. (1)iI. A.. Dlatego też Sąd obdarzył zeznania tych świadków w całości walorem wiarygodności. Także zeznania powodówM. K. (1),I. A.,J. K. (1)iM. B.zasługują na wiarę, gdyż w sposób spójny i logiczny opisali swoją sytuację rodzinną i materialną w okresach przed i po śmierciJ. K. (2). Nadto ich depozycje znalazły potwierdzenie w treści opinii psychologicznej. Podzielił również Sąd wnioski płynące z opinii biegłej psychologL. J.. Biegła dokonała osobistego badania powodów i w oparciu o nie oraz w oparciu o analizę akt sprawy przedstawiła szczegółowo jak wyglądał ich stan psychiczny po śmierciJ. K. (2)i jakie zmiany zachodziły w tym zakresie na przestrzeni ostatnich lat. Sporządzona przez nią opinia cechuje się rzetelnością i fachowością oraz logicznością i jasnością wniosków. Strony nie wnosiły żadnych zastrzeżeń do tej opinii. Sąd zważył, co następuje. Powództwo zasługuje na częściowe uwzględnienie. Jeżeli chodzi o samą zasadę odpowiedzialności strony pozwanej –(...)Biura(...)wW., to w przedmiotowej sprawie nie ujawnił się na tym tle spór, jako że pozwany ubezpieczyciel nie kwestionował faktów, które legły u podstaw przyjęcia jego odpowiedzialności, ani też ich oceny prawnej, o czym świadczy stanowisko zawarte w odpowiedzi na pozew oraz fakt częściowego uwzględnienia żądań powodówM. K. (1),J. K. (1),I. A.iM. B.poprzez wypłacenie im zadośćuczynień w postępowaniu likwidacyjnym i odszkodowania na rzecz powódkiM. K. (1). Natomiast zarzuty skierowano co do samej wysokości żądań o zadośćuczynienie i zasadności roszczenia powódkiM. K. (1)o przyznanie jej dodatkowej kwoty tytułem odszkodowania oraz zasadności roszczeń powodówM. K. (2)iF. A.o zadośćuczynienie. Uznać należy więc, że w niniejszej sprawie zostały spełnione wszystkie konieczne przesłanki warunkujące odpowiedzialność strony pozwanej, a to wystąpienie zdarzenia, z którym wiąże się odpowiedzialność odszkodowawcza, rzeczywiste wystąpienie szkody oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy szkodą, a bezprawnym działaniem osoby, za którą odpowiedzialność ponosi strona pozwana. Powodowie wywodzą swe roszczenia o zadośćuczynienie z przepisuart. 446 § 4 k.c.Przepis ten przewiduje możliwość przyznania najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Regulacja ta została wprowadzona w celu naprawienia doznanej przez osoby najbliższe zmarłemu szkody niemajątkowej, a zatem wszelkich ujemnych uczuć, cierpień i przeżyć psychicznych, związanych z utratą bliskiej osoby, które nie dają się w prosty sposób przeliczyć na wartości pieniężne. Zadośćuczynienie ma kompensować ból spowodowany śmiercią osoby bliskiej oraz przedwczesną utratę członka rodziny. Trudno jest wycenić krzywdę i cierpienie po stracie osoby bliskiej. Każdy przypadek powinien być więc indywidualizowany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy oraz przy wzięciu pod uwagę tego, że na rozmiar krzywdy mają przede wszystkim wpływ: dramatyzm doznań osób bliskich zmarłemu, poczucie osamotnienia i pustki, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, charakter i rodzaj zaburzeń w prawidłowym funkcjonowaniu członków rodziny zmarłego, rola jaką w rodzinie pełniła osoba zmarłego, stopień w jakim pokrzywdzony będzie umiał się znaleźć w nowej rzeczywistości i zdolności jej zaakceptowania, leczenie doznanej traumy (por. m.in. wyrok s. apel. w Łodzi z dnia 27 marca 2013 r. I ACa 1351/12, Lex nr 1313321; wyrok SN z dnia 19 grudnia 2012 r. II CSK 265/12, Lex nr 1293947; wyroki s. apel. we Wrocławiu z dnia 28 marca 2012 r. I ACa 162/12, Lex nr 1164092; z dnia 24 lutego 2012 r. I ACa 84/12, Lex nr 1124827 i z dnia 23 maja 2011 r. I ACa 226/11, Lex nr 1162842, uzasadnienie wyroku SN z dnia 3 czerwca 2011 r. III CSK 279/10, Lex nr 898254 oraz wyroki SN z dnia 11 kwietnia 2006 r. I CSK 159/05, Lex nr 371773; z dnia 3 czerwca 2011 r. III CSK 279/10, Lex nr 898254 i z dnia 28 września 2001 r. III CKN 427/00, Lex nr 52766). Odnosząc powyższe rozważania do okoliczności przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, iż niewątpliwie powódkaM. K. (1)jako żona zmarłego, powodowieJ. K. (1),I. A.iM. B.jako dzieci zmarłego oraz powodowieM. K. (2)iF. A.jaki wnuki zmarłego należą do kręgu najbliższych członków rodziny zmarłegoS. K.w rozumieniu powołanego przepisu. Zgodnie z ugruntowanym w doktrynie i w judykaturze poglądem o tym, kto jest najbliższym członkiem rodziny zmarłego, decyduje układ faktyczny stosunków rodzinnych pomiędzy zmarłym a tymi osobami (por. wyrok SN z 5 sierpnia 1970 r. II CR 313/70, LexisNexis nr 300929, OSNCP 1971, nr 3, poz. 56, z glosą A. Szpunara, PiP 1971, nr 10, s. 681, z omówieniem A. Szpunara i W. Wanatowskiej, NP 1972, nr 3, s. 451). Uznaje się, że do kręgu najbliższych członków rodziny zmarłego należą nie tylko małżonek i dzieci zmarłego, ale także inni członkowie jego rodziny, a więc krewni, powinowaci lub osoby niepowiązane formalnymi stosunkami prawnorodzinnymi (np. konkubent, jego dziecko), jeżeli zmarły pozostawał z nimi faktycznie w szczególnej bliskości powodowanej bardzo silną więzią uczuciową. W świetle powyższego nie sposób zaakceptować stanowiska strony pozwanej, że małoletnie wnuki zmarłego -M. K. (2)iF. A.nie należą do kręgu najbliższych członków jego rodziny. Z przeprowadzonego w niniejszej sprawie postępowania dowodowego wynika, że małoletni powodowie często odwiedzali zmarłego dziadka, który także przyjeżdżał w odwiedziny do ich miejsc zamieszkania. Zmarły kochał swoje wnuki, cieszył się ze wspólnych spotkań, bawił się z nimi, z chęcią pomagał w opiece nad nimi. Postawę zmarłego cechowała więc miłość do wnuków, troska o ich dobro. Taka postawa zmarłego wobec wnuków niezbicie zaś świadczy o bardzo bliskiej więzi łączącej go z nimi. Nie budzi także wątpliwości, że małoletni powodowie nawiązali więź uczuciową ze zmarłym dziadkiem, gdyż jak wynika z opinii biegłej i z zeznań ich rodziców tęsknili za dziadkiem po jego śmierci i pozostały im pozytywne doznania związane z jego osobą. Tak przedstawiony obraz wzajemnych stosunków pomiędzy małoletnimi powodami a zmarłym dziadkiem, mających miejsce w ramach prawidłowo funkcjonującej rodziny jaką była i jest rodzina powodów świadczy, że najbliższymi członkami rodziny dla zmarłegoJ. K. (2)byli nie tylko jego żona i dzieci, lecz również wnuki, z którymi był bardzo zżyty, uczestnicząc aktywnie w ich życiu. Pomimo tego, że zadośćuczynienie zart. 446 § 4 k.c.jest fakultatywne i zależy od uznania sądu, to w rozpoznawanej sprawie nie ulegało wątpliwości, że powodom zadośćuczynienie należało przyznać. Pogląd ten wynikał z tego, że każdy z powodów doznał krzywdy na skutek śmierciJ. K. (2), na którą składają się cierpienia związane z utratą osoby im najbliższej i doświadczanie negatywnych odczuć psychicznych. Niewątpliwym jest również, iż poczucie krzywdy powodów dodatkowo wzmagał fakt, iż śmierćJ. K. (2)była zupełnie niespodziewana. Doznana przez powodów w związku ze śmierciąJ. K. (2)krzywda nie jest jednak taka sama. Przepisart. 446 § 4 k.c.przyznając członkom rodziny zmarłego prawo domagania się zadośćuczynienia nie zawiera żadnych kryteriów wskazujących na sposób ustalenia wysokości zadośćuczynienia. Posługuje się jedynie bardzo ogólnym sformułowaniem „odpowiedniej sumy pieniężnej”. Klauzula ta pozostawia sądowi orzekającemu margines uznaniowości, co do wysokości zasądzanej kwoty. W najnowszym orzecznictwie odchodzi się od dotychczasowej tendencji powoływania się przy ustalaniu zadośćuczynienia na zasadę umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia podkreślając, iż nie może ona podważać funkcji kompensacyjnej zadośćuczynienia. Decydującym kryterium przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia jest więc obecnie rozmiar szkody niemajątkowej, zaś ze względu na jego kompensacyjny charakter jego wysokość musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, adekwatną do warunków gospodarki rynkowej (por. uzasadnienia wyr. SN z dnia 8 sierpnia 2012 r. I CSK 2/12, Lex nr 1228578 i z dnia 14 stycznia 2011 r. I PK 145/10, OSNP 2012/5-6/66; wyr. s. apel. we Wrocławiu z dnia 24 lutego 2012 r. I ACa 84/12, Lex nr 1124827). Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia na rzecz powódkiM. K. (1)wziął Sąd pod uwagę to, że pozostawała w wieloletnim związku małżeńskim ze zmarłym oraz w codziennych z nim relacjach, gdyż razem mieszkali i prowadzili gospodarstwo domowe. Łącząca ją ze zmarłym więź była niewątpliwie bardzo silna. Małżonkowie tworzyli bowiem od około 34 lat trwały i stabilny związek oparty na zgodnym podziale ról, w ramach którego wzajemnie się uzupełniali i wspierali. Utrata męża, z którym powódka żyła w związku małżeńskim przez tak długi okres czasu, z którym miała troje dzieci była dla niej ogromnym i nieodwracalnym ciosem, zwłaszcza że oboje małżonkowie poświęcili się wychowaniu wnuków i mieli wspólne plany na przyszłość. ŚmierćJ. K. (2)spowodowała drastyczną zmianę w sytuacji życiowej powódki. Wraz ze śmiercią męża powódka utraciła bowiem gwarantowane jej przez niego poczucie bezpieczeństwa materialnego i ekonomicznego. Musiała przejąć na siebie obowiązki, które do tej pory spoczywały na jej mężu, takie jak odpowiedzialność za dom, za prace związane z jego remontami, regulowanie opłat, załatwianie spraw urzędowych. Utraciła także jego pomoc w codziennych obowiązkach domowych. Doznała poczucia osamotnienia i nie mogła odnaleźć się w nowej rzeczywistości, tracąc radość życia i nadzieję na pomyślną przyszłość. Ta nagła zmiana sytuacja życiowej powódki miała istotny, negatywny, wpływ na jej stan zdrowia psychicznego, co skutkowało koniecznością podjęcia przez nią leczenia psychiatrycznego i terapii psychologicznej, które kontynuowała przez ok. 17 miesięcy. Podkreślić przy tym należy, że pomimo upływu ponad 3 lat od śmierci męża powódka w dalszym ciągu doświadcza negatywnych przeżyć psychicznych w związku z jego śmiercią, choć już w mniejszym nasileniu. Także więzi łączące powodówJ. K. (1),I. A.iM. B.ze zmarłym ojcem były bardzo silne. Jakkolwiek bowiem powodowie w chwili śmierci ojca byli już osobami samodzielnymi i nie pozostawali we wspólnym gospodarstwie domowym ze zmarłym, to jednak często spotykali się z nim, czemu zresztą sprzyjał fakt, iż mieszkali blisko domu rodzinnego. Wraz ze śmiercią ojca utracili pomoc i wsparcie na przyszłość z jego strony, gdyż – jak zgodnie podkreślali – zawsze mogli na niego liczyć w sprawach dotyczących ich życia osobistego i rodzinnego. Nie sposób również nie zauważyć, iż śmierć ojca zaburzyła dotychczasowe funkcjonowanie powodów, gdyż powódkiI. A.iM. B.cierpiały na problemy ze snem, nadtoM. B.stała się nerwowa co niekorzystnie wpłynęło na jej relacje z partner. Z kolei powódJ. K. (1)odczuwał silną presję psychiczną związaną z poczuciem odpowiedzialności za rodzinę i za utrzymanie bliskich relacji wewnątrzrodzinnych. Jednocześnie śmierć ojca miała istotny, negatywny, wpływ na stan zdrowia psychicznego i fizycznego powódkiM. B.. Negatywne odczucia psychiczne, jakich doświadczyła wraz z jego śmiercią, a zwłaszcza związany z tym stres spowodowały bowiem, iż wystąpiły u niej zaburzenia somatyczne, takie jak mdlenie, sztywnienie ciała, rąk, niemożność złapania oddechu oraz zaburzenia adaptacyjne, które przeszkadzały jej w normalnym, prawidłowym funkcjonowaniu społecznym. Co prawda powódka przez okres około 4 miesięcy pozostawała w leczeniu psychiatrycznym i uczestniczyła w terapii psychologicznej, lecz nie przyniosły one po dzień dzisiejszy poprawy w jej stanie zdrowia psychicznego. Pomimo bowiem upływu ponad 3 lat od śmierci ojca powódka w dalszym ciągu doświadcza negatywnych przeżyć psychicznych w związku z jego śmiercią, a doznany przez nią w aspekcie psychologicznym uszczerbek na zdrowiu jest długotrwały i powódka nadal wymaga psychoterapii, gdyż zdaniem biegłej tylko w ten sposób może dojść do poprawy funkcjonowania psychicznego i społecznego powódki. Nadto poczucie krzywdy powódki wzmaga fakt, iż jej dzieci nie zdołały poznać dziadka oraz to, iż ciągle nie może sobie wybaczyć tego, że wyprowadziła się z domu rodzinnego wbrew prośbom zmarłego. W świetle powyższych rozważań nie budzi zatem wątpliwości, iż rozmiar krzywdy jakiej wskutek śmierci męża doznała powódkaM. K. (1)jest poważny. Jest on zarazem wyższy od krzywdy doznanej przez powodówJ. K. (1),I. A.iM. B.. Jakkolwiek bowiem więź małżeńska oraz więź między rodzicem a dzieckiem są jedną z silniejszych więzi międzyludzkich, to jednak więź łącząca powódkęM. K. (1)ze zmarłym mężem, z uwagi chociażby na długotrwałość ich związku małżeńskiego, wspólne zamieszkiwanie i współdziałanie małżonków w czynnościach dnia codziennego, była silniejsza od więzi łączącej powodówJ. K. (1),I. A.iM. B.z ojcem. Zarazem choć wszyscy ww. powodowie wraz ze śmierciąJ. K. (2)utracili pomoc i wsparcie na przyszłość z jego strony, to jednak jego śmierć spowodowała o wiele bardziej niekorzystne konsekwencje w codziennym życiu powódkiM. K. (1)aniżeli ma to miejsce w przypadku jej dzieci. Wraz ze śmierciąJ. K. (2)powódkaM. K. (1)utraciła bowiem długoletniego partnera i możliwość spędzenia z nim kolejnych lat ich życia, czemu miał sprzyjać fakt osiągnięcia przez zmarłego wieku emerytalnego. Jej dzieci – powodowieJ. K. (1),I. A.iM. B.są zaś osobami stosunkowo młodymi, mającymi własne rodziny, skoncentrowanymi na własnej aktywności życiowej i pracy zawodowej. Powyższe skutkowało zatem koniecznością zróżnicowania wysokości kwot na rzecz powódkiM. K. (1)i na rzecz powodówJ. K. (1),I. A.iM. B.. Uznać należy, iż powódceM. K. (1)należy się zadośćuczynienie w kwocie wyższej niż przyznana w postepowaniu szkodowym. Według Sądu odpowiednią sumą tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę jest dla powódki kwota 75.000 zł. Kwota ta - zdaniem Sądu - jest adekwatna do rozmiaru krzywdy jakiej powódka doznała na skutek ustania więzi emocjonalnej pomiędzy nią a córką. Uwzględnia bowiem z jednej strony wskazane powyżej zmiany w sferze psychicznej powódki i w stanie jej zdrowia oraz ich wpływ na codzienne życie powódki, z drugiej zaś strony nie pozostaje w oderwaniu od faktu, iż powódka w wyniku śmierci męża nie stała się osobą samotną, gdyż ma troje dzieci, na których pomoc i wsparcie może w każdej chwili liczyć oraz wnuki, którymi się opiekuje, co sprawia, że czuje się potrzebna. Stanowi zarazem wymierną wielkość dla powódki, a jednocześnie nie jest wygórowana i odpowiada aktualnej stopie życiowej społeczeństwa. Z kolei gdy chodzi o powodówJ. K. (1),I. A.iM. B.uzna Sąd, iż należą się im zadośćuczynienia w kwotach po 40.000 zł na rzeczJ. K. (1)iI. A.i w kwocie 45.000 zł na rzeczM. B.. Zróżnicowanie wysokości tych kwot jest zaś wynikiem przyjęcia, iż rozmiar krzywdy jakiej wskutek śmierci ojca doznała powódkaM. B.jest wyższy od krzywdy doznanej przez powodówJ. K. (1)iI. A.. ŚmierćJ. K. (2)spowodowała bowiem o wiele bardziej niekorzystne konsekwencje w życiu powódkiM. B.aniżeli ma to miejsce w przypadku jej rodzeństwa. Miała bowiem istotny, negatywny, wpływ na stan jej zdrowia psychicznego i fizycznego, konsekwencją czego był uszczerbek na zdrowiu psychicznym opisany dokładnie w opinii biegłej. PowodowieJ. K. (1)iI. A.nie doświadczyli zaś w związku ze śmiercią ojca ani zaburzeń emocjonalnych ani tym bardziej uszczerbku na zdrowiu psychicznym. Żałoba przebiegała u nich etapami, w sposób niepowikłany, naturalny i nie spowodowała konieczności korzystania przez żadnego z nich z pomocy specjalistów psychiatry lub psychologa, podczas gdy powódkaM. B.wymagała takiej pomocy. Poza tym śmierćJ. K. (2)nie wywołała jakiś szczególnie negatywnych następstw w sferze zdolności powodówJ. K. (1)iI. A.do zaadaptowania się do nowej rzeczywistości, gdyż wraz z upływem czasu ich sytuacja osobista wróciła do stanu sprzed wypadku i obecnie funkcjonują emocjonalnie i społecznie na takim samym poziomie przystosowania jak przed tragicznym zdarzeniem. Natomiast powódkaM. B.w dalszym ciągu nie przeżyła żałoby, a doznane przez nią zaburzenia psychiczne obniżyły jej zdolności adaptacyjne, skutkiem czego jest nieumiejętność prawidłowego funkcjonowania w życiu społecznym, co z kolei uzasadnia konieczność podjęcia przez nią psychoterapii. Z drugiej strony przy ocenie rozmiaru doznanej przez powodów krzywdy miał Sąd na uwadze to, iż sytuacja życiowa powodów w chwili śmierci ojca kształtowała się bez zależności od niego. Powodowie nie pozostawali bowiem we wspólnym gospodarstwie domowym ze zmarłym i byli osobami samodzielnymi. PowodowieJ. K. (1)iI. A.mieli już własne rodziny, a powódkaM. B.miała plany co do założenia rodziny, które zresztą zrealizował wychodząc za mąż po roku od śmierci ojca, a następnie decydując się na posiadanie dziecka. Zwrócić również należy uwagę na to, że jakkolwiek powodowieJ. K. (1)iI. A.odczuwali i nadal odczuwają ból po stracie ojca, to jednak potrafili zaadaptować się do nowej, zmienionej wraz ze śmierciąJ. K. (2), rzeczywistości i obecnie prawidłowo funkcjonują społecznie. Również powódkaM. B.choć nadal ma problemy z emocjonalnym przystosowaniem do rzeczywistości, z nawracającymi przykrymi emocjami związanymi ze śmiercią ojca, to jednak skoncentrowała się na sprawach dnia codziennego, a zwłaszcza na swojej rodzinie, o czym świadczy chociażby fakt, iż zdecydowała się na posiadanie drugiego dziecka, co z kolei z pewnością częściowo korzystnie wpłynęło to jej samopoczucie psychiczne, łagodząc odczuwane przez nią cierpienia. Biorąc pod uwagę to, iż strona pozwana wypłacił już powódceM. K. (1)w postępowaniu likwidacyjnym kwotę 40.000 zł tytułem zadośćuczynienia, zaś powodomJ. K. (1),I. A.iM. B.kwoty po 25.000 zł na rzecz każdego z nich, które to kwoty zrekompensowały już w pewnym stopniu doznaną przez nich na skutek śmierciJ. K. (2)krzywdę, zasądzono na rzecz powódkiM. K. (1)kwotę 35.000 zł, na rzecz powodówJ. K. (1)iI. A.kwoty po 15.000 zł, zaś na rzecz powódkiM. B.kwotę 20.000 zł, stanowiące różnicę pomiędzy należnymi powodom kwotami, a kwotami jakie uzyskali do tej pory od ubezpieczyciela. W pozostałej zaś części, a mianowicie w zakresie w jakim powodowie domagali się zasądzenia na ich rzecz zadośćuczynień w kwotach wyższych aniżeli zasądzone niniejszym wyrokiem, powództwo podlegało oddaleniu, jako znacznie wygórowane i przekraczające rozsądne granice wyznaczane przeciętną stopą życiową społeczeństwa. Postępowanie dowodowe wykazało także, iż małoletni powodowieM. K. (2)iF. A.doznali w związku ze śmiercią dziadka krzywdy. Ich rodzice, jako ludzie bardzo rodzinni, starali się od czasu narodzin dzieci, by zmarły dziadek uczestniczył w ich wychowaniu, w opiece nad nimi, w ważnych dla nich wydarzeniach dnia codziennego, czemu sprzyjało ich bliskie zamieszkiwanie. Strata dziadka pomimo młodego wieku małoletnich powodów w dacie jego zgonu była niewątpliwe bolesna dla nich, gdyż utracili osobę, z którą łączyła ich więź emocjonalna i ich życie na przyszłość uległo zmianie, gdyż utracili możliwość czerpania miłości od dziadka, opieki z jego strony, zabaw z nim. Z drugiej jednak strony zauważyć należy, iż małoletni powodowie wychowują się w pełnych rodzinach, mają kochających rodziców, a dziadek nie sprawował opieki nad nimi zamiast rodziców, lecz pomagał im w niej. Nadto – co podkreśliła biegła – właśnie ta szczególna miłość ze strony rodziców i bliskie, pozytywne z nimi relacje, uchroniły ich przed negatywnymi psychicznymi skutkami śmierci dziadka. Jakkolwiek więc małoletni doświadczyli w związku ze śmiercią dziadka krzywdy, to jednak nie była ona na tyle poważna by uzasadnionym było zasądzenie na ich rzecz zadośćuczynień w kwotach żądanych pozwem. Uznał więc Sąd, iż zadośćuczynienie w kwotach po 10.000 zł na rzecz każdego z małoletnich powodów odpowiada stracie odniesionej przez nich w związku ze śmiercią dziadka, w pozostałym zaś zakresie ich roszczenia podlegały oddaleniu jako wygórowane. Gdy chodzi o odsetki od przyznanych na rzecz powodów tytułem zadośćuczynienia kwot to w pierwszej kolejności podkreślić należy, że roszczenie o zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (art. 445 § 1 k.c.) jest - podobnie jak większość roszczeń deliktowych - uprawnieniem bezterminowym. Stosuje się więc do niego zasadę zart. 455 k.c., w świetle której świadczenie z tego tytułu powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Tak też się przyjmuje najczęściej w judykaturze (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniach wyroków z dnia: 17 listopada 2006 r., V CSK 266/06, 25 marca 2009 r., V CSK 370/08, 18 lutego 2010 r., II CSK 434/09, 14 stycznia 2011 roku, I PK 145/10, OSNP 2012 r. Nr 5-6, poz. 66 i 18 lutego 2011 r., I CSK 243/10, Sąd Apelacyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z 28 października 2011 r., VI ACA 247/11 i Sąd Apelacyjny w Lublinie w uzasadnieniach wyroków z 24 stycznia 2006 r., I ACa 887/05 i 3 kwietnia 2008 r., I ACa 109/08) i do poglądu tego tutejszy Sąd się przyłącza. Zasady wynikającej zart. 455 k.c.nie przekreśla myśl wyrażona wart. 363 § 2 k.c., który każe uwzględniać przy wymiarze odszkodowania (w tym zadośćuczynienia) ceny z daty ustalenia odszkodowania, będące - w tym przypadku - synonimem siły nabywczej pieniądza. Co prawda pojawiał się problem kolizji tej regulacji zart. 481 k.c., związany z waloryzacyjnym charakterem obu tych mechanizmów. Był on jednak szczególnie nabrzmiały wówczas, gdy odsetki ustawowe były bardzo wysokie, a ich główną funkcją była rekompensata skutków wysokiej inflacji. W ostatnim czasie dominuje zaś pogląd, iż funkcja kompensacyjna odsetek przeważa nad ich funkcją waloryzacyjną i w tej sytuacji zasądzenie odsetek od daty wyrokowania prowadziłoby w istocie do ich umorzenia za okres sprzed daty wyroku i byłoby nieuzasadnionym uprzywilejowaniem dłużnika, który mógłby zwlekać ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, w oczekiwaniu na orzeczenie sądu, znoszące obowiązek zapłaty odsetek za wcześniejszy okres. Dlatego też obecnie przyjmuje się, że zadośćuczynienie przysługuje z odsetkami od dnia opóźnienia, czyli wezwania do zapłaty, a nie od dnia zasądzenia (por. uzasadnienie SN z dnia 14 stycznia 2011 r. I PK 145/10, OSNP 2012/5-6/66 i powołane w nim orzeczenia). W niniejszej sprawie powodowie domagali się odsetek od zadośćuczynienia od dnia zakończenia postępowania likwidacyjnego. Postępowanie to w przypadku powodówM. K. (1),J. K. (1),I. A.,M. B.iF. A.zakończyło się w dniu 14 stycznia 2014 r. (k. 32-33), a w przypadku powódkiM. K. (2)w dniu 26 września 2014 r. (k. 34), gdyż w tych dniach strona pozwana wydała decyzje o odmowie uwzględnienia w całości roszczeńM. K. (1),J. K. (1),I. A.iM. B.o zadośćuczynienie oraz odmówiła uwzględnienia roszczeń powodówF. A.iM. K. (2). Z treści tych decyzji wynika, iż w dacie ich wydania ubezpieczyciel uznał już za wyjaśnione wszystkie okoliczności związane z rozmiarem doznanej przez powodów w związku ze śmierciąJ. K. (2)śmierci, a ponieważ – jak wykazało niniejsze postępowanie – decyzje te okazały się błędne co do wysokości należnych powodomM. K. (1),J. K. (1),I. A.iM. B.kwot z tytułu zadośćuczynienia oraz co do zasadności odmowy przyznania powodomF. A.iM. K. (2)zadośćuczynień, uznać należało, że od dnia ich wydaniu pozostawał w opóźnieniu ze spełnieniem świadczeń na rzecz powodów. Dlatego też odsetki od przyznanych na rzecz powodówM. K. (1),J. K. (1),I. A.,M. B.iF. A.kwot tytułem zadośćuczynienia zasądzono do dnia 14 stycznia 2014 r., a na rzecz powódkiM. K. (2)od dnia 26 września 2014 r. Podstawą drugiego z dochodzonych przez powódkęM. K. (1)w rozpatrywanej sprawie roszczeń byłart. 446 § 3 k.c., zgodnie z którym najbliższym członkom rodziny zmarłego może być przyznane stosowne odszkodowanie, jeżeli wskutek jego śmierci nastąpiło znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej. Odszkodowanie, o którym mowa w tym przepisie, obejmuje te szkody spowodowane śmiercią danej osoby, które nie podlegają wyrównaniu na podstawie innych przepisów, a w szczególności na podstawieart. 446 § 1 i 2 k.c.Są to szeroko pojęte szkody – obecne i przyszłe; w zasadzie majątkowe, nie dające się sprecyzować i określić w konkretnych wartościach pieniężnych, które prowadzą do znacznego pogorszenia sytuacji życiowej osoby najbliższej zmarłego (por. wyrok SN z dnia 8 lipca 1974 r. I CR 361/74, OSP 1975/9/204; wyrok SN z dnia 20 marca 1974 r. II CR 50/74, nie publ., wyrok SN z dnia 5 stycznia 1968 r. I PR 424/67, nie publ., A. Szpunar „O zakresie odpowiedzialności za szkodę na osobie” N.P. z 1974 r. str. 1627 i nast.). Próbę zdefiniowania pojęcia „znaczne pogorszenie sytuacji życiowej” podjął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 czerwca 2004 r., IV CK 445/03 (Lex nr 173555) wskazując, że obejmuje ono niekorzystne zmiany bezpośrednio w sytuacji materialnej najbliższych członków rodziny zmarłego (nie wyczerpujące hipotezyart. 446 § 2 k.c.) jak też zmiany w sferze dóbr niematerialnych, które rzutują jednakże na ich sytuację materialną. Sam ból, poczucie osamotnienia, krzywdy i zawiedzionych nadziei po śmierci bliskiej nie stanowią podstawy do żądania odszkodowania. Jeśli jednak te negatywne emocje wywołały chorobę, osłabienie aktywności życiowej i motywacji do przezwyciężania trudności dnia codziennego, to bez szczegółowego dociekania konkretnych zdarzeń lub stopnia ich prawdopodobieństwa, można na zasadzie domniemania faktycznego przyjąć, że pogorszyły one dotychczasową sytuację życiową osoby z najbliższego kręgu rodziny zmarłego (podobnie wyrok SN z dnia 9 maja 2007 r. V CSK 459/06, Lex nr 277273, wyrok SN z dnia 18 maja 2004 r. IV CK 371/03, Lex nr 174213). Jeśli chodzi zaś o zagadnienie wysokości odszkodowania należnego osobom pośrednio poszkodowanym, to jedyna wskazówka normatywna zawarta wart. 446 § 3 k.c.odwołuje się do pojęcia: „stosowne odszkodowanie". Użycie tego rodzaju sformułowania daje podstawę do stwierdzenia, że ustawodawca kwestię wysokości odszkodowania pozostawił przede wszystkim uznaniu sędziowskiemu. Wykładnia celowościowa każe przyjąć, że odszkodowanie stosowne to takie, które w sposób dostateczny rekompensuje doznaną szkodę, uwzględniając jej rozmiar, długotrwałość, szczególne okoliczności danego przypadku, ale także stopę życiową społeczeństwa. Odszkodowanie przewidziane wart. 446 § 3 k.c.winno przedstawiać konkretną wartość ekonomiczną. Musi wyrażać się taką sumą, która będzie odbierana jako realne adekwatne przysporzenie zarówno przez uprawnionego, jak i z obiektywnego punktu widzenia, uwzględniającego ocenę większości rozsądnie myślących ludzi (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 czerwca 2004 r. IV CK 445/03). Uwzględniając przytoczone wyżej uwagi oraz poczynione w sprawie ustalenia faktyczne należy przyjąć, iż śmierćJ. K. (2)doprowadziła do pogorszenia się sytuacji życiowej powódki. Zmarły był bowiem głównym żywicielem rodziny i to przede wszystkim na nim, zwłaszcza gdy porówna się wysokość wynagrodzeń za pracę jego i powódki, spoczywał ciężar jej utrzymania. Nadto, jak ustalono, zmarły – pomimo pracy zawodowej – pomagał żonie w obowiązkach domowych, zajmował się sprawami urzędowymi, regulowaniem opłat i wykonywał szereg prac, które zwykle wiążą się z prowadzeniem gospodarstwa domowego w tradycyjnych rodzinach i spoczywają na barkach mężczyzny, takich jak np. prace remontowe. Posiadał więc cechy, które mogły stanowić oparcie dla powódki w przyszłości. Nie ulega zatem wątpliwości, że gdyby żył, to powódka mogłaby w dalszym ciągu, na przestrzeni kilku czy nawet kilkudziesięciu lat dalszego trwania ich małżeństwa, liczyć na wsparcie z jego strony w tym zakresie. Obecnie zaś wszystkie te obowiązki spadły na powódkę i w tym zakresie musi korzystać z pomocy innych osób, w tym członków swojej rodziny. Mając zaś na uwadze to, iż – jak to powyżej podniesiono - ocena, czy nastąpiło znaczne pogorszenie sytuacji członków rodziny zmarłego nie może odnosić się wyłącznie do stanu z dnia śmierci poszkodowanego, ale musi prowadzić do porównania hipotetycznego stanu odzwierciedlającego sytuacji, w jakiej w przyszłości znajdowaliby się bliscy zmarłego, do sytuacji, w jakiej znajdują się w związku ze śmiercią poszkodowanego i szkoda majątkowa w postaci znacznego pogorszenia sytuacji życiowej obejmuje wszelkie szkody obecne i przyszłe, które choć w pewnym stopniu dają się ocenić materialnie, uznać należy, iż powódka również w tym zakresie doznała szkody majątkowej, choć trudnej do oszacowania. A zatem śmierćJ. K. (2)niewątpliwie doprowadziła do pogorszenia sytuacji życiowej powódki, gdyż nie tylko utraciła wsparcie finansowe ze strony męża, ale także pomoc w codziennych obowiązkach domowych, w załatwianiu różnego rodzaju spraw urzędowych, regulowaniu opłat i w pracach związanych z utrzymaniem domu. Nadto powódka na skutek traumatycznych przeżyć związanych ze śmiercią męża, zrezygnowała z pracy, tracąc tym samym jedynie źródło dochodu. Z drugiej jednak strony zauważyć należy, że powódka obecnie posiada stałe źródło dochodu w postaci renty po mężu. Pobierane przez nią świadczenie rentowe kształtuje się w znacznej wysokości, bo w kwocie ok. 3.500 zł miesięcznie. Co prawda jest ono o ok. 500 zł niższe od wynagrodzenia za pracę zmarłego i powódka nie posiada już dodatkowego źródła dochodu jakim było jej wynagrodzenie za prace, lecz zauważyć należy, iż służy ono zaspokajaniu jedynie potrzeb powódki i wydatków związanych z jej utrzymaniem, podczas gdy wynagrodzenie zmarłego przeznaczane było na zaspokajanie potrzeb dwuosobowej rodziny powódki i zmarłego, przy niewielkim wsparciu finansowym ze strony powódki oraz na pomoc finansową dzieciom. A zatem sytuacja finansowa powódki, gdy weźmie się pod uwagę wysokość obecnie pobieranego przez nią świadczenia rentowego nie uległa tak drastycznemu pogorszeniu jak starała się to powódka i zawnioskowani przez nią świadkowie wykazać. Utratę wsparcia finansowego ze strony męża rekompensuje więc powódce pobierane przez nią obecnie świadczenie rentowe. Co się tyczy natomiast utraty wsparcia ze strony męża w pracach remontowych, w możliwości dojazdu samochodem, to – jak sama powódka przyznała – może w tym zakresie korzystać z pomocy dzieci. Powyższe nie przekreśla faktu, iż mogą zdarzać się sytuacje, gdy powódka będzie musiała zlecić te prace innym osobom, czy też zdać się na pomoc obcych jej osób w zakresie dojazdu samochodem, co ze względów oczywistych spowoduje dodatkowe koszty. Będą to jednak zważywszy podkreślaną mocno przez strony integrację rodziny raczej zdarzenia incydentalne. Zdaniem Sądu otrzymana już przez powódkę od pozwanego ubezpieczyciela kwota 25.000 zł w pełni rekompensuje przewidywalne, hipotetyczne szkody związane z niemożnością liczenia na pomoc nieżyjącego męża. Dlatego też, nie negując uprawnienia powódki do odszkodowania z tytułu znacznego pogorszenia jej sytuacji życiowej wskutek śmierci męża, oddalił Sąd jej roszczenie w tym przedmiocie uznając, że otrzymana przez nią od pozwanego ubezpieczyciela kwota 25.000 zł stanowi realne, adekwatne przysporzenie dla niej na przyszłość, zaś żądanie zasądzenia dodatkowej kwoty z tego tytułu doprowadziłoby do nieuzasadnionego jej wzbogacenia w świetle powyżej przedstawionej sytuacji życiowej powódki, zwłaszcza, że otrzymała ona także znaczne zadośćuczynienie. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 100 k.p.c.i102 k.p.c.orazart. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz. U. z 2014 r. poz. 1025, ze zm.). Na koszty te złożyły się wydatki poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa tytułem opłaty od pozwu i wynagrodzenia biegłej psycholog oraz wynagrodzenie reprezentujących strony profesjonalnych pełnomocników. Proces co do zasady wygrali powodowie i wygrana ta nastąpiła w ok. 55 %. Dlatego też nakazał Sąd pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Tarnowie kwotę 5.250 zł tytułem części opłaty od pozwu w zakresie w jakim roszczenie powodów zostało uwzględnione (105.000 zł x 5%) oraz kwotę 967,10 zł tytułem zwrotu części kosztów opinii biegłej w zakresie w jakim powodowie wygrali proces (1.758,35 zł x 55%). Z uwagi specyficzny charakter roszczeń dochodzonych w niniejszym postępowaniu, które szczególnie w przypadku zadośćuczynienia ma charakter uznaniowy oraz przekonanie powodów co do znacznych rozmiarów doznanej przez nich w związku ze śmierciąJ. K. (2)krzywdy, Sąd odstąpił od obciążania powodów pozostałą częścią opłaty od pozwu oraz pozostałą częścią kosztów opinii biegłej. W zakresie kosztów procesu, obejmujących wynagrodzenie profesjonalnych pełnomocników, którzy udzielili pomocy prawnej obu stronom, dokonał Sąd ich wzajemnego zniesienia między stronami, jako że każda ze stron poniosła zbliżone wydatki z tego tytułu, a zbliżona była też proporcja w jakiej strony wygrały lub przegrały proces. SSR /del./ Piotr Wicherek

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Tarnowie date: '2016-02-18' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Piotr Wicherek legal_bases: - art. 446 § 1 i 2 k.c. - art. 123 pkt 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - art. 100 k.p.c. - art. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: st sekr. sąd. Beata Kapa signature: I C 1106/14 ```

154510000003621_VII_Pa_000061_2017_Uz_2017-06-26_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

sygn. akt VII Pa 61/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 czerwca 2017 r. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSO Marcin Graczyk (spr.) Sędziowie: SO Zbigniew Szczuka SO Anna Kozłowska-Czabańska Protokolant: st.sekr.sądowy Monika Olszewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 czerwca 2017 r. w Warszawie sprawy z powództwaT. S. przeciwkoA. K.,B. M. o odsetki na skutek apelacji wniesionej przez powoda od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10 listopada 2016 r., sygn. VI P 278/16 1 zmienia zaskarżony wyrok w pkt 1 w ten sposób, że zasądza solidarnie odA. K.iB. M.na rzeczT. S.kwotę 1120,17 zł (jeden tysiąc sto dwadzieścia złotych siedemnaście groszy) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 3 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty, 2 zmienia zaskarżony wyrok w pkt 2 w ten sposób, że zasądza solidarnie odA. K.iB. M.na rzeczT. S.kwotę 270 zł (dwieście siedemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, 3 zasądza solidarnie odA. K.iB. M.na rzeczT. S.kwotę 135 zł (sto trzydzieści pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą. SSO Anna Kozłowska-Czabańska SSO Marcin Graczyk SSO Zbigniew Szczuka Sygn. akt VII Pa 61/17 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 10 listopada 2016 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie, VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu sprawy z powództwaT. S.przeciwkoA. K.,B. M.o odsetki, w pkt. 1 oddalił powództwo, natomiast w pkt. 2 zasądził od powodaT. S.solidarnie na rzecz pozwanychA. K.iB. M.kwotę 270,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego: PowódT. S.pozwem z dnia 1 czerwca 2016 r. (data nadania w placówce pocztowej) wniósł o zasądzenie solidarnie od pozwanychA. K.iB. M.kwoty w wysokości 1.120,17 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a ponadto o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu podniósł, że prawomocnym wyrokiem z dnia 20 października 2015 r. wydanym w sprawie o sygn. akt VI P 606/14 Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie zasądził od pozwanych solidarnie na jego rzecz roszczenia wynikające z zakończenia stosunku pracy, tj. kwotę w wysokości 436,12 zł z tytułu ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy oraz kwotę w wysokości 57.267,76 zł z tytułu kary umownej przewidzianej w porozumieniu z dnia 5 maja 2014 r. o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron. Stwierdził, że w powyższym wyroku Sąd nie rozstrzygnął o roszczeniu powoda w zakresie należności ubocznych, tj. odsetek ustawowych za opóźnienie od kwot zasądzonych w ww. orzeczeniu, pomimo zgłoszenia tego roszczenia w pozwie. Wobec braku rozstrzygnięcia w tym zakresie roszczenie o odsetki nie jest objęte powagą rzeczy osądzonej. Mając powyższe na uwadze powód wskazał, że domaga się zapłaty następujących należności: 596,31 zł stanowiących sumę skapitalizowanych odsetek ustawowych od nieterminowego uregulowania należności pieniężnych od kwoty 436,12 zł z tytułu ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, naliczonych za okres od dnia 25 maja 2014 r. do dnia 19 października 2015 r., tj. do dnia poprzedzającego wydanie prawomocnego wyroku uwzględniającego powództwo w zakresie należności głównej oraz kwoty w wysokości 523,86 zł stanowiących sumę skapitalizowanych odsetek ustawowych od nieterminowego uregulowania należności pieniężnych od kwoty 57.267,76 zł z tytułu kary umownej przewidzianej w § 5 porozumienia o rozwiązaniu umowy o pracę z dnia 5 maja 2014 r. Wezwanie do zapłaty nastąpiło wraz z wytoczeniem powództwa w sprawie o sygn. akt VI P 606/14, tj. 13 października 2014 r. Powód domagał się zatem odsetek ustawowych od dnia 13 października 2014 r. do dnia 19 października 2015 r. Powód wskazał także, że domaganie się odsetek ustawowych od skapitalizowanych zaległych odsetek wynika zart. 482 § 1 k.c. Nakazem zapłaty z dnia 20 czerwca 2016 r. Sąd nakazał, aby pozwaniA. K.orazB. M.zapłacili solidarnie na rzecz powodaT. S.kwotę 1.120,17 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty. Pozwani w sprzeciwie od nakazu zapłaty zaskarżyli nakaz w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości. Pozwani zarzucili, że z dokumentów załączonych do pozwu wynika, że dochodzone w niniejszym postępowaniu świadczenie jest tożsame z dochodzonym w sprawie o sygn. akt VI P 606/14, zakończonej prawomocnym wyrokiem z dnia 20 października 2015 r. Sąd orzekający w wyroku z dnia 20 października 2015 r. nie przychylił się do żądania powoda, albowiem nie zasądził odsetek zgodnie z żądaniem wyrażonym w pismach procesowych składanych w toku postępowania. Pomimo wydania przez Sąd orzekający wyroku nie uwzględniającego powyżej wskazanego żądania, powód nie zaskarżył orzeczenia, akceptując stanowisko Sądu orzekającego, wskutek czego wyrok uzyskał prawomocność. Podnieśli, iż skutkiem uzyskania prawomocności przez wskazane orzeczenie jest wykluczenie ponownego wytoczenia powództwa pomiędzy tymi samymi stronami opartego na tej samej podstawie faktycznej i prawnej. Pismem z dnia 31 sierpnia 2015 r. powód zmienił żądanie, cofając też pozew ponad żądanie zasądzenia solidarnie od pozwanychA. K.iB. M.kwoty 9.998,88 zł, na którą składały się należności 5.762,76 zł z tytułu kary umownej przewidzianej w § 5 porozumienia o rozwiązaniu umowy o pracę z dnia 5 maja 2014 r. wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 25 maja 2014 r. do dnia zapłaty oraz 4.236,12 zł z tytułu ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy za rok 2013 i 2014 wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 25 maja 2014 r. do dnia zapłaty. Prawomocnym wyrokiem z dnia 20 października 2015 r., sygn. akt VI P 606/14, Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie w pkt. 1 zasądził na rzecz powodaT. S.od pozwanychA. K.orazB. M.solidarnie następujące kwoty: tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy za 2013 r. i 2014 r. 4.236,12 zł wraz z odsetkami w wysokości ustawowej z uwzględnieniem ustawowej zmiany ich wysokości od dnia do dnia oraz tytułem kary umownej 5.762,76 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 2014 r. do dnia zapłaty. W pkt. 2 wyroku Sąd w zakresie kwoty 849,32 zł postępowanie umorzył. W pkt. 3 zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 917 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. W pkt. 4 zasądził od pozwanych na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie kwotę 500 zł tytułem opłaty od pozwu, od której powód był zwolniony, a w pkt. 5 wyrokowi w pkt. 1 pierwszym nadał rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości 2.100,00 zł. Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie wyżej wskazanych dokumentów zgromadzonych w aktach sądowych w zakresie opisanym wyżej z przywołaniem odpowiednich kart akt sprawy. Sąd I instancji zaznaczył, że treść dokumentów stanowiących podstawę ustalenia stanu faktycznego, nie była kwestionowana przez żadną ze stron, natomiast spór pomiędzy stronami sprowadzał się wyłącznie do kwestii prawnych. Na podstawie dokonanych ustaleń faktycznych, Sąd Rejonowy doszedł do wniosku, że powództwoT. S.nie zasługuje na uwzględnienie. W pierwszej kolejności, Sąd Rejonowy zważył, że rozstrzygnięcie niniejszej sprawy sprowadzało się do oceny, co było przedmiotem rozpoznania w postępowaniu toczącym się pod sygn. akt VI P 606/14, a także w jakim zakresie Sąd Rejonowy wyrokował w tym przedmiocie. Sąd I instancji miał na uwadze, że zgodnie zart. 366 k.p.c.wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko, co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami. Powaga rzeczy osądzonej polega na niedopuszczalności ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy, która została już prawomocnie osądzona. W konsekwencji ponowny pozew w sprawie objętej powagą rzeczy osądzonej podlega odrzuceniu (art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c.). Res iudicata odnosi się tylko do tych orzeczeń, które „osądzają” sprawę, a więc merytorycznych orzeczeń rozstrzygających sporny między stronami występującymi w określonych rolach procesowych stosunek prawny w oparciu o określoną podstawę faktyczną i prawną. Przedmiotowe granice powagi rzeczy osądzonej wyznacza przedmiot rozstrzygnięcia sądu w związku z podstawą tego rozstrzygnięcia. Sąd Rejonowy zważył, że zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie Sądu Najwyższego poglądem, tożsamość przedmiotu uprzedniego orzeczenia oraz kolejnego powództwa, wykluczająca możliwość jego merytorycznej oceny i uzasadniająca odrzucenie pozwu, zachodzi w przypadku jednakowej podstawy faktycznej i prawnej rozstrzygnięcia zapadłego wcześniej pomiędzy tymi samymi stronami oraz ponownego żądania powoda, przy czym przesłanki te muszą wystąpić kumulatywnie. Zgodnie zart. 365 § 1 i art. 366 k.p.c., powaga rzeczy osądzonej zachodzi wówczas, gdy wydane zostało prawomocne orzeczenie, którego skutkiem staje się wykluczenie ponownego wniesienia pomiędzy tymi samymi stronami (także przy ich ewentualnej odmiennej roli procesowej w nowej sprawie) powództwa opartego na tej samej podstawie faktycznej i prawnej. Rozwiązanie to umożliwia stabilizację wydanych orzeczeń sądowych, stanowiąc równocześnie jedną z gwarancji konstytucyjnego prawa do sądu. Sąd I instancji podkreślił, że w sprawie toczącej się pod sygn. akt VI P 606/14T. S.dochodził zasądzenia dochodzonych kwot z tytułu kary umownej oraz z tytułu ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy za rok 2013 i 2014 wraz odsetkami ustawowymi. Tożsamość stron postępowania była oczywista. Podstawa sporu w zakresie dochodzonych odsetek była również taka sama. Odnosząc się natomiast do rozstrzygnięcia Sądu w wyroku z dnia z dnia 20 października 2015 r. Sąd Rejonowy dostrzegł, że we wskazanym powyżej orzeczeniu nie nastąpiło oddalenie powództwa w jakimkolwiek zakresie. Natomiast zasądzono na rzecz powoda solidarnie kwotę w wysokości 4.236,12 zł tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy za 2013 r. i 2014 r. wraz z odsetkami w wysokości ustawowej z uwzględnieniem ustawowej zmiany ich wysokości od dnia do dnia oraz kwotę 5.762,76 zł tytułem kary umownej wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 2014 r. do dnia zapłaty. Wskazane orzeczenie niewątpliwie jest niepełne, co do rozstrzygnięcia o odsetkach. Sąd I instancji wziął jednak pod uwagę, że powód nie wykorzystał takich instytucji, jak instytucja sprostowania wyroku (art. 350 k.p.c.), służąca przywróceniu rzeczywistej woli składu orzekającego np. poprzez wykreślenie omyłkowo zamieszczonego fragmentu, uzupełnienia wyroku (art. 351 k.p.c.), realizującej zasadę orzekania w wyroku o całości żądania, czy w szczególności wykładni wyroku (art. 352 k.p.c.), zmierzającej do wyjaśnienia treści wyroku. Nie było więc możliwe w niniejszym postępowaniu jednoznacznie stwierdzenie, czy wyrokiem objęto również odsetki od dochodzonych roszczeń i w jakiej wysokości (co skutkowałoby odrzuceniem pozwu), czego konsekwencją – w ocenie Sądu orzekającego w niniejszym składzie – musiało być oddalenie powództwa, jako że zasadność roszczenia nie została wykazana przez stronę powodową. O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł zgodnie z ogólną zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy, zasądzając na rzecz strony pozwanej koszty zastępstwa procesowego przez profesjonalnego pełnomocnika (art. 98 § 1 i 3 k.p.c.w zw. zart. 99 k.p.c.). Sąd I instancji zasądził na rzecz pozwanych kwotę 270,00 zł, ustaloną w oparciu o § 9 ust. 1 pkt. 2 w zw. z § 2 pkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w stawce obowiązującej w chwili wniesienia pozwu. Podniósł, iż zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych – jego § 2 – do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji. Apelację od powyższego orzeczenia wniosła strona powodowa, zaskarżając powyższy wyrok w całości, zarzucając mu naruszenie: I przepisów prawa materialnego, tj. -art. 455 k.c.iart. 481 § 1 i 2 k.c.w zw. zart. 300 k.p.wobec niezastosowania tego przepisu w celu uwzględniania roszczenia o zapłatę skapitalizowanych odsetek za opóźnienia w zapłacie należności zasądzonych co do należności głównej w wyroku z dnia 20 października 2016 r. Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie w sprawie o sygn. akt VI P 606/14; -art. 482 § 1 k.c.w zw. zart. 300 k.p.wobec niezastosowania tych przepisów dla oceny zasadności roszczenia powoda o zapłatę odsetek od skapitalizowanych odsetek wyliczonych zgodnie zart. 481 k.c.; II przepisów postępowania, tj. -art. 316 § 1 k.p.c.,art. 328 § 2 k.p.c.iart. 233 § 1 k.p.c.poprzez pominięcie w uzasadnieniu omówienia wszechstronnej oceny materiału wraz z wyjaśnieniem podstawy prawnej wyroku w zakresie oddalenia powództwa, w szczególności wobec niedokonania oceny w uzasadnieniu wyroku co do objęcia sentencją wyroku z dnia 20 października 2016 r. Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie w sprawie o sygn. akt VI P 606/14 roszczenia o odsetki; -art. 351 k.p.c.w zw. zart. 233 § 1 k.p.c.poprzez uznanie, iż nieskorzystanie z wniosku o uzupełnienie wyroku wywiera skutek materialnoprawny w zakresie roszczenia nie objętego wyrokiem; -art. 328 § 2 k.p.c.iart. 233 § 1 k.p.c.orazart. 366 k.p.c., poprzez nie wyprowadzenie z prawidłowo ustalonego materiału dowodowego wniosków z niego wynikających i nie ustalenie, że w zakresie roszczenia powoda o odsetki - będącego przedmiotem niniejszego sporu - nie zostało wydane rozstrzygnięcie w sprawie o sygn. akt VI P 606/14, tym samym, że w powyższym zakresie nie występuje powaga rzeczy osądzonej. Konkludując powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości, tj. zasądzenie solidarne od pozwanychA. K.iB. M.na swoją rzecz kwoty 1.120,17 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty, a także o zasądzenie solidarne od pozwanychA. K.iB. M.na swoją rzecz kwoty 270,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz nakazanie pobrania solidarnie od pozwanych na rzecz Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie pełnej kwoty opłaty sądowej, od uiszczenia której powód był zwolniony. Ewentualnie, w przypadku uznania, że Sąd I instancji nie rozpoznał istoty sprawy, powód wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, przy pozostawieniu temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania według norm przepisanych. Uzasadniając swe stanowisko, skarżący wskazał, że nie można się zgodzić z rozumowaniem, zaprezentowanym przez Sąd I instancji, albowiem Sąd Rejonowy nie rozstrzygnął o tym, czy roszczenie powoda objęte jest powagą rzeczy osądzonej w związku z wydaniem wyroku z dnia 20 października 2016 r. w sprawie o sygn. akt VI P 606/14, w treści którego wskazał, iż zasądza kwotę należności głównej wraz z odsetkami ustawowymi w wysokości ustawowej z uwzględnieniem ustawowej zmiany ich wysokości od dnia do dnia. W ocenie skarżącego powyższe sformułowanie nie zawiera podstawowego nośnika informacji pozwalającego na uznanie, że stanowi ono rozstrzygnięcie o roszczeniu w zakresie należności ubocznych - odsetek za opóźnienie. Dla ustalenia odsetek niezbędne jest bowiem wskazanie dwóch elementów (poza należnością główną), tj. ich wysokości oraz okresu, za który przysługują. Wskazał, że słuszność tego stanowiska potwierdzona została orzeczeniem z dnia 5 grudnia 2016 r. Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie w sprawie o sygn. akt VI P 606/14 w przedmiocie wniosku o wykładnię wyroku z dnia 20 października 2015 r. w uzasadnieniu, którego Sąd stwierdził, iż w jego ocenie ww. wyrok nie zawiera w sobie wątpliwości, co do jego treści, jest prosty i wyraźny, aczkolwiek pełnomocnik powoda powinien wystąpić do sądu o uzupełnienie wyroku o brakujące jego zdaniem rozstrzygnięcia. Zdaniem powoda postanowienie to potwierdza, że powagą rzeczy osądzonej nie zostały objęte odsetki dochodzone w ww. postępowaniu. Na tej podstawie powód stwierdził, że jego roszczenie o odsetki, jako nie objęte powagą rzeczy osądzonej, mogło być przedmiotem roszczeń w kolejnym postępowaniu pomiędzy tymi samymi stronami. Uprawnienie zart. 351 k.p.c.jest bowiem uprawnieniem procesowym i nie skorzystanie z niego nie wywołuje skutków materialnoprawnych. Tym samym w razie nie skorzystania z wniosku o uzupełnienie wyroku, na którego złożenie przewidziany jest dwutygodniowy termin ustawowy, strona może ponownie wystąpić z powództwem w zakresie części roszczenia pominiętego w wyroku. Jednocześnie powód sprecyzował, że występując o uwzględnienie roszczenia o odsetki w ogólnej kwocie 1.120,17 zł, domaga się uwzględnienia dwóch rodzajów roszczeń, a mianowicie 596,31 zł, będących sumą skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie za okres od dnia 25 maja 2014 r. do dnia 19 października 2015 r. z tytułu nieterminowego uregulowania należności pieniężnych zasądzonych w wyroku z dnia 20 października 2015 r. oraz 523,86 zł, stanowiących sumę skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie za okres od dnia 13 października 2014 r. do dnia 19 października 2015 r., tj. do dnia poprzedzającego wydanie prawomocnego wyroku uwzględniającego powództwo w sprawie o sygn. akt VI P 606/14, zasądzającego na jego rzecz kwotę 5.7267,76 zł z tytułu kary umownej przewidzianej w § 5 porozumienia o rozwiązaniu umowy o pracę z dnia 5 maja 2014 r., do której zapłaty pozwani byli zobowiązani zgodnie zart. 455 k.c.od wytoczenia powództwa w sprawie o sygn. akt VI P 606/14, które miało miejsce w dniu 13 października 2014 r.(apelacja k. 59-61). Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja powoda jest zasadna i jako taka zasługuje na uwzględnienie. Stosownie do treściart. 351 § 1 k.p.c., strona może w ciągu dwóch tygodni od ogłoszenia wyroku, a gdy doręczenie wyroku następuje z urzędu - od jego doręczenia, zgłosić wniosek o uzupełnienie wyroku, jeżeli sąd nie orzekł o całości żądania, o natychmiastowej wykonalności albo nie zamieścił w wyroku dodatkowego orzeczenia, które według przepisów ustawy powinien był zamieścić z urzędu. Zgodnie z § 2, wniosek o uzupełnienie wyroku, co do zwrotu kosztów lub natychmiastowej wykonalności sąd może rozpoznać na posiedzeniu niejawnym, natomiast § 3 określa, że orzeczenie uzupełniające wyrok zapada w postaci wyroku, chyba że uzupełnienie dotyczy wyłącznie kosztów lub natychmiastowej wykonalności. Jak wynika z powyższego jeżeli sąd nie rozpozna całości żądania pozwu, to co do pozostałej części trwa stan sprawy w toku, a nadto stronie nie przysługuje środek odwoławczy, zgodnie z ogólną zasadą, że tam, gdzie nie ma rozstrzygnięcia, nie ma środka zaskarżenia. Tę sytuację władny jest uleczyć sąd, orzekając o uzupełnieniu wyroku, ale tylko na wniosek strony złożony w terminie określonym w art. 351. Po upływie tego terminu strona może wytoczyć nowe powództwo o część nierozstrzygniętą, brak jest bowiem w tym zakresie powagi rzeczy osądzonej. Uzupełnienie wyroku może nastąpić wyłącznie na wniosek strony, złożony w ciągu dwóch tygodni od ogłoszenia wyroku, a gdy doręczenie wyroku następuje z urzędu - od dnia doręczenia wyroku. Wniosek o uzupełnienie wyroku, złożony przez stronę po upływie terminu przewidzianego w art. 351 § 1, podlega odrzuceniu(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 1989 r., I CZ 270/89). Termin do wniesienia wniosku o uzupełnienie wyroku, jako termin procesowy, podlega przywróceniu na zasadach ogólnych (art. 168 i n.). Powstaje jednak pytanie, czy uchybienie terminowi do żądania uzupełnienia wyroku pociąga za sobą ujemne skutki dla strony, co według art. 168 § 2 jest przesłanką przywrócenia terminu. Niewątpliwie negatywne konsekwencje dla strony niesie pominięcie w wyroku rygoru natychmiastowej wykonalności, czy rozstrzygnięcia o kosztach. Rozstrzygnięcia w tym zakresie nie można bowiem dochodzić w odrębnym postępowaniu. Co się natomiast tyczy pominięcia w wyroku niektórych żądań albo nierozstrzygnięcie o roszczeniu w całości, to - skoro brak rozstrzygnięcia objętego powagą rzeczy osądzonej - powód ma możliwość dochodzenia roszczenia w nowym procesie w takim zakresie, w jakim nie zostało ono objęte wyrokiem(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 1966 r., II PR 436/66). Wydaje się jednak, że nawet w przypadku, gdy powód może wytoczyć ponownie powództwo o niezasądzoną część roszczenia przyjąć należy dopuszczalność wniosku o uzupełnienie wyroku. Chociaż wskutek pominięcia w wyroku części roszczenia prawa strony nie zostają uszczuplone, jednakże jego dochodzenie w nowym postępowaniu wiąże się z dodatkowymi staraniami i kosztami. W związku z wyrażonym wyżej zapatrywaniem należy zauważyć, że judykatura zajmuje stanowisko, że od wyboru powoda zależy to, czy wystąpić w wnioskiem o uzupełnienie wyroku, czy też wytoczyć nowe powództwo o tę część roszczenia lub to spośród roszczeń, które nie zostało uwzględnione przez sąd(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca 1969 r., II CR 246/69). Niewątpliwie wyrok z dnia 20 października 2015 r. nie uwzględniał rozstrzygnięcia, dotyczącego żądania powodaT. S.w przedmiocie zasądzenia na jego rzecz odsetek ustawowych od kwoty w wysokości 1.120,17 zł, jakie powinno zapaść w sprawie o sygn. akt VI P 606/14. Podkreślenia wymaga, że ogłoszony w ww. sprawie wyrok nie zawierał konkretnego sformułowania, z treści którego wynikałoby że wyrok ten dotyczy też kwestii żądań powoda w przedmiocie odsetek ustawowych, co też prawidłowo wzbudziło zaniepokojenie i wątpliwości skarżącego. Rację ma skarżący twierdząc, że sformułowanie „wraz z odsetkami ustawowymi w wysokości ustawowej z uwzględnieniem ustawowej zmiany ich wysokości od dnia do dnia” nie zawiera podstawowego nośnika informacji pozwalającego na uznanie, że stanowi ono rozstrzygnięcie o roszczeniu w zakresie należności ubocznych w postaci odsetek za opóźnienie. Z kolei dla ustalenia odsetek niezbędne jest wskazanie ich wysokości oraz okresu, za który przysługują. Odsetki według stopy ustawowej należą się za samo opóźnienie w spełnieniu świadczenia i stanowią rodzaj rekompensaty typowego uszczerbku majątkowego doznanego przez wierzyciela wynikającego z pozbawienia go możliwości czerpania korzyści z należnego mu świadczenia pieniężnego. Odsetki są sankcją cywilnoprawną o uniwersalnym charakterze, przewidzianą wart. 481 § 1 k.c., związaną z określonym w tym przepisie zachowaniem się każdego dłużnika, który opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Jeżeli więc w orzeczeniu nie zamieszczono wyraźnego rozstrzygnięcia w przedmiocie odsetek należnych z tytułu uchybienia terminowi dokonania spłaty, to brak ten nie może być utożsamiany z istnieniem orzeczenia negatywnego i w konsekwencji przesądzać istnienia powagi rzeczy osądzonej. Jednocześnie należy mieć na uwadze, że Sąd powinien orzec w wyroku o wszystkich roszczeniach zgłoszonych przez powoda w pozwie. Niekiedy jednak w wyniku pomyłki lub niedostatecznego sprecyzowania zdarza się, że wyrok nie zawiera pełnego rozstrzygnięcia. Sąd, wydając wyrok, musi zamieścić nie tylko rozstrzygnięcie o uwzględnionych roszczeniach powoda, ale również oddalić powództwo w części, w jakiej było niezasadne. Ma to znaczenie praktyczne, gdyby został wniesiony ponowny pozew o to samo roszczenie, ponieważ powaga rzeczy osądzonej obejmuje tylko rozstrzygnięcie zawarte w sentencji orzeczenia. W przypadku gdy Sąd w wydanym wyroku nie orzekł o całości żądania, o natychmiastowej wykonalności albo nie zamieścił w wyroku dodatkowego orzeczenia, które według przepisów ustawy powinien zamieścić z urzędu (np. o odsetkach, o zwrocie kosztów postępowania, o częściowym oddaleniu powództwa), powodowi przysługiwało prawo do złożenia wniosku o jego uzupełnienie. Dotyczy to także wypadku, gdy w sprawie, której zakres nie zależy od treści żądania pozwu (np. w sprawie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym), sąd - wbrew wynikom postępowania - nie orzekł o roszczeniu niezgłoszonym w żądaniu lub przyznał je w rozmiarze mniejszym niż należało. W wyjątkowych przypadkach Sąd może uzupełnić wyrok na posiedzeniu niejawnym - bez udziału stron. Natomiast strona, która nie złożyła wniosku o uzupełnienie wyroku w przypisanym terminie, może wytoczyć nowe powództwo o pominięte roszczenie(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 1973 r., sygn. akt III CRN 223/7). Jeżeli więc minęło 14 dni od publikacji wyroku, to powód mógł wystąpić z odrębnym, nowym powództwem o same odsetki, co też uczynił. Nieprawidłowość polegająca na nieokreśleniu przez Sąd Rejonowy daty, od której powinny być naliczone odsetki mogła być skorygowana w drodze złożenia od wyroku środka zaskarżenia w postaci apelacji. W realiach rozpoznawanej sprawy powód wniósł apelację, a zatem nie pozbawił się możliwości zweryfikowania wskazanego powyżej błędu Sądu Rejonowego. W świetle powyższych regulacji stwierdzić należy, że zarzuty skarżącego, dotyczące naruszenia 316§ 1 k.p.c.,art. 328 k.p.c.iart. 233 § 1 k.p.c.w związku zart. 455 k.c.iart. 481 § 1 i 2 k.c.w zw. zart. 300 k.p.są uzasadnione, ponieważ prawo do naliczania odsetek ustawowych od kwoty skapitalizowanych odsetek od dnia wytoczenia powództwa nie powinno wzbudzać wątpliwości. Okoliczność, że odsetki te mogą być naliczone według stopy maksymalnej nie stanowi przeszkody do żądania od niej dalszych odsetek zwłaszcza, że dniem ich kapitalizacji był dzień poprzedzający wytoczenie powództwa. W tym aspekcie wskazać trzeba, żeart. 482 k.c.nie ogranicza uprawnienia do naliczania odsetek od zaległych odsetek od tego czy zaległe odsetki mają charakter ustawowy, umowny czy maksymalny. Jak natomiast wyjaśniono w orzecznictwie roszczenie o odsetki, raz powstałe, uzyskuje byt samodzielny, a samodzielność polega także na możliwości odrębnej ochrony sądowej. Skoro skapitalizowane odsetki stają się odrębnym świadczeniem, to dla realizacji objętegoart. 482 k.c.uprawnienia do naliczania odsetek od tego świadczenia nie ma znaczenia w jaki sposób ono powstało. Z tych też względów, Sąd Okręgowy w pkt. 1 sentencji zmienił zaskarżony wyrok w części dotyczącej oddalonego roszczenia odsetkowego, na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.w ten sposób, że zasądził solidarnie odA. K.iB. M.na rzeczT. S.kwotę 1.120,17 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 3 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty. Zgodnie z zasadą akcesoryjności kosztów procesu (art. 99 k.p.c.w związku zart. 98 § 1 k.p.c.), merytoryczna zmiana wyroku spowodowała konieczność zmiany rozstrzygnięcia również w zakresie kosztów procesu. O kosztach procesu, Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z ogólną zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy, zasądzając solidarnie odA. K.iB. M.na rzeczT. S.kwotę 270,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, ustaloną w oparciu o § 9 ust. 1 pkt. 2 w zw. z § 2 pkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych(Dz. U poz. 1804)w stawce obowiązującej w chwili wniesienia pozwu (pkt. 2 wyroku). O kosztach procesu za instancję odwoławczą, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie § 9 ust. 1 pkt. 2 w zw. z § 2 pkt. 2 i § 10 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych(Dz. U poz. 1804), zasądzając solidarnie odA. K.iB. M.na rzeczT. S.kwotę 135,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą (pkt. 3 wyroku). SSO Anna Kozłowska-Czabańska SSO Marcin Graczyk SSO Zbigniew Szczuka ZARZĄDZENIE (...) SSO Marcin Graczyk (...)

```yaml court_name: Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie date: '2017-06-26' department_name: VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych II instancja judges: - Anna Kozłowska-Czabańska - Marcin Graczyk - Zbigniew Szczuka legal_bases: - art. 481 § 1 i 2 k.c. - art. 365 § 1 i art. 366 k.p.c. - art. 300 k.p. recorder: st.sekr.sądowy Monika Olszewska signature: VII Pa 61/17 ```

150515000001006_II_K_000083_2017_Uz_2018-06-15_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 83/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 czerwca 2018 roku Sąd Okręgowy w Olsztynie w II Wydziale Karnym w składzie: PrzewodniczącySSO Krystyna Szczechowicz Protokolant:p.o. sekr. sąd. Katarzyna Tkacz w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Giżycku – Sebastiana Plich po rozpoznaniu w dniach: 14.12.2017 r.,12.02.2018 r., 16.03.2018 r., 23.03.2018 r., 19.04.2018 r., 22.05.2018 r. sprawy: 1.W. K. synaF.iE. z d. Z. urodzonego (...)wP. 2.M. B. (1) synaW.iI. z d. W. urodzonego (...)wP. oskarżonych o to, że: 1 w dniu 30 września 2015 r. wG., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu, jako osoby reprezentującePrzedsiębiorstwo (...) sp. z o.o.z siedzibą wG., doprowadzili(...)Bank Spółdzielczy wG.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, poprzez zawarcie umów przeniesienia prawa własności (przewłaszczenia) rzeczy oznaczonych co do tożsamości nr 2, zabezpieczających umowęaneksu nr (...)doumowy kredytowej nr (...)./14/(...)z dnia 29 grudnia 2014r., na mocy której przedłużono okres spłaty uprzednio udzielonego kredytu obrotowego w której przedłużono okres spłaty uprzednio udzielonego kredytu obrotowego w wysokości 300 000zł do dnia 20 marca 2017r., poprzez przewłaszczenie na rzecz kredytodawcy rzeczy oznaczonych co do tożsamości w postaci ciągników koparko ładowarek:(...)o nr identyfikacyjnym(...)o wartości 140.760zł oraz(...)o nr identyfikacyjnym(...)o wartości 109.250zł stanowiących mienie znacznej wartości, wprowadzając ich w błąd co do stanu prawnego rzeczy podlegających przewłaszczeniu i złożenie zapewnienia, że nie są one obciążone prawem osób trzecich, w tym zastawem rejestrowym, gdy w rzeczywistości były one przedmiotem zastawu rejestrowego ustanowionego na rzecz(...) Bank (...) Spółka Akcyjnana mocy umowy z dnia 12.11.2013r. o ustanowienie zastawu rejestrowego na rzeczy ruchomej oznaczonej co do tożsamości oraz postanowienia Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 29.11.2013r. w sprawie o sygnaturze BI.X.Ns-Rej.ZS(...), oraz stanowiły własnośćZakładów (...) sp. z o.o., powierzonychPrzedsiębiorstwu (...) sp. z o.o.z siedzibą wG.na mocy umów przewłaszczenia z dnia 22 stycznia 2014r. tj. czyn zart. 286§1 k.k.iart. 284§2 k.k.w zw. zart. 294§1 k.k.w zw. zart. 11§2 k.k. 2 w bliżej nieustalonym czasie nie wcześniej niż 10 maja 2016r. i nie później niż 31 maja 2016r. wG., działając wspólnie i w porozumieniu, podrobili w celu użycia za autentyczny dokument w postaci uchwały nadzwyczajnego zgromadzenia wspólnikówPrzedsiębiorstwa (...) sp. z o.o.z siedzibą wG.z dnia 5 stycznia 2015r. w sprawie odwołania członka zarządu spółki, w ten sposób, że po wydrukowaniu tekstu uchwały jako wspólnicy złożyli na nim swoje podpisy, w sytuacji gdy uchwała ta nie została podjęta w dniu 5 stycznia 2015r., która to następnie została dołączona do wniosku o zmianę danych podmiotu w rejestrze przedsiębiorców, złożonego w Sądzie Rejonowym w Olsztynie, VIII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego tj. o czyn zart. 270§1 k.k. nadto oskarżamW. K.o to, że: 3 w dniu 22 stycznia 2014r. wG.iT., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziłZakłady (...) sp. z o.o.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez zawarcie z nimi w dniu 22 stycznia 2014r. umów przeniesienia własności rzeczy ruchomych oznaczonych co do tożsamości, które to umowy następnie zostały anektowane w dniu 27 listopada 2014r.,zabezpieczających wierzytelnośćZakładów (...)z tytułu sprzedanych nawozów mineralnych i środków ochrony roślin zawartych zgodnie zumową sprzedaży nr (...)z dnia 2 maja 2007r., poprzez wprowadzenie ich w błąd co do stanu prawnego rzeczy podlegających przewłaszczeniu, a mianowicie ciągników koparko ładowarek:(...)o nr identyfikacyjnym(...)o wartości 142.800zł oraz(...)o nr identyfikacyjnym(...)o wartości 109.250zł, stanowiących mienie znacznej wartości, poprzez złożenie zapewnienia, że nie są one obciążone prawem osób trzecich, w tym zastawem rejestrowym, gdy w rzeczywistości były one przedmiotem zastawu rejestrowego ustanowionego na rzeczBanku (...) Spółka Akcyjnana mocy umowy z dnia 12.11.2013r. o ustanowienie zastawu rejestrowego na rzeczy ruchomej oznaczonej co do tożsamości oraz postanowienia Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 29.11.2013r. w sprawie o sygnaturze BI.X.Ns-Rej.ZS(...), tj. o czyn zart. 286§1 k.k.w zw. zart. 294§1 k.k. 4 w dniu 18 września 2015r. wG., działając jako prezes zarząduPrzedsiębiorstwa (...) sp. z o.o.z siedzibą wG., w celu uzyskania dla tejże spółki zamówienia publicznego, jako wykonawca w ogłoszonym w dniu 1 września 2015r. przez(...)Centrum (...)postępowania o udzielenie zamówienia publicznego(...) Centrum (...)złożył nierzetelne pisemne oświadczenie, odnośnie okoliczności mających istotne znaczenie dla uzyskania zamówienia tj. o braku podstaw do wykluczenia wykonawcy z postępowania, pomimo istnienia takiej podstawy z uwagi na fakt, iż urzędującym członkiem organu zarządzającego spółki byłM. B. (1), prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 10 grudnia 2014r. za czyn zart. 220§1 k.k. tj. o czyn zart. 297§1 k.k. 5 w dniu 04 marca 2016r. wG., działając jako prezes zarząduPrzedsiębiorstwa (...) sp. z o.o.z siedzibą wG., w celu uzyskania dla tejże spółki zamówienia publicznego, jako wykonawca w ogłoszonym w dniu 23 lutego 2016r. przez Gminę MiejskąG.postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego „Bieżąca eksploatacja sieci kanalizacji deszczowej oraz utrzymanie otwartych rowów melioracyjnych w obrębie administracyjnym miastaG.w okresie od 1 kwietnia 2016r. do 31 marca 2018r.” złożył nierzetelne pisemne oświadczenie, odnośnie okoliczności mających istotne znaczenie dla uzyskania zamówienia, tj. o braku podstaw do wykluczenia wykonawcy z postępowania, pomimo istnienia takiej podstawy z uwagi na fakt, iż urzędującym członkiem organu zarządzającego spółki byłM. B. (1), prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 10 grudnia 2014r. za czyn zart. 220§1 k.k. tj. o czyn zart. 297§1 k.k. 6 w dniu 21 marca 2016r. wG., działając jako prezes zarząduPrzedsiębiorstwa (...) sp. z o.o.z siedzibą wG., w celu uzyskania dla tejże spółki zamówienia publicznego, jako wykonawca w ogłoszonym w dniu 4 marca 2016r. przez(...)Centrum (...)postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego „Okablowanie budynku(...)Centrum (...)” złożył nierzetelne pisemne oświadczenie, odnośnie okoliczności mających istotne znaczenie dla uzyskania zamówienia tj. o braku podstaw do wykluczenia wykonawcy z postępowania, pomimo istnienia takiej podstawy z uwagi na fakt, iż urzędującym członkiem organu zarządzającego spółki byłM. B. (1), prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 10 grudnia 2014r. za czyn zart. 220§1 k.k. tj. o czyn zart. 297§1 k.k. 7 w dniu 20 kwietnia 2016 r. wG.i wB., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził(...)(...)z siedzibą wB.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez zawarcie w dniu 20 kwietnia 2016r. umowy przewłaszczenia maszyn, zabezpieczających ugodę zawartą w tym samym dniu, w zakresie którejPrzedsiębiorstwo (...) sp. z o.o.z siedzibą wG.uznało przysługujące mu wobec niego wierzytelności z tytułu dokonywanych przez dłużnika zakupów towarów w łącznej wysokości 420.007zł wraz z ustawowymi odsetkami, poprzez przewłaszczenie na rzecz(...) sp. z o.o.z siedzibą wB.rzeczy oznaczonych co do tożsamości w postaci ciągników koparko ładowarek:(...)o nr identyfikacyjnym(...)o wartości 140.760zł i(...)o nr identyfikacyjnym(...)o wartości 109.250zł oraz(...)bez numeru identyfikacyjnego o wartości 149.800zł i koparki gąsienicowej – maszyny do(...)o nr identyfikacyjnym(...)o wartości 26.190zł, stanowiących mienie znacznej wartości, wprowadzając ich w błąd co do stanu prawnego rzeczy podlegających przewłaszczeniu i złożenie zapewnienia, że się są one obciążone prawem osób trzecich, w tym zastawem rejestrowym, gdy w rzeczywistości koparko ładowarki:(...)o nr identyfikacyjnym(...)i(...)o nr identyfikacyjnym(...)były przedmiotem zastawu rejestrowego ustanowionego na rzecz(...) Bank (...) Spółka Akcyjnana mocy umowy z dnia 12.11.2013r. o ustanowienie zastawu rejestrowego na rzeczy ruchomej oznaczonej co do tożsamości oraz postanowienia Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 29.11.2013r. w sprawie o sygnaturze BI.X.Ns-Rej.ZS(...)oraz stanowiły własnośćZakładów (...) sp. z o.o., powierzonychPrzedsiębiorstwu (...) sp. z o.o.z siedzibą wG.na mocy umowy przewłaszczenia z dnia 22 stycznia 2014r., a koparka gąsienicowa-maszynowa do(...)o nr identyfikacyjnym(...)i koparko ładowarka(...)bez numeru identyfikacyjnego stanowiły własność(...)Banku Spółdzielczego wG.powierzonychPrzedsiębiorstwu (...) sp. z o.o.z siedzibą wG.na mocy umów przewłaszczenia z dnia 30 września 2015r. tj. o czyn zart. 286§1 k.k.iart. 284§2 k.k.w zw. zart. 294§1 k.k.w zw. zart. 11§2 k.k. ORZEKA: I oskarżonegoW. K.uznaje za winnego popełnienia czynów zpkt 1, 3 i 7z tym ustaleniem, że stanowią one ciąg przestępstw określony wart. 91 § 1 k.k., a wartość maszyn wynosiła nie mniej niż: wpkt 1koparko - ładowarki(...)o nr identyfikacyjnym(...)- 117 720 zł oraz(...)o nr identyfikacyjnym(...)- 108 000 zł; w pkt 3 koparko - ładowarki(...)o nr identyfikacyjnym(...)-112 725 zł oraz(...)o nr identyfikacyjnym(...)- 119 700 zł; w pkt 7 koparko – ładowarki(...)o nr identyfikacyjnym(...)- 112 050 zł i(...)o nr identyfikacyjnym(...)- 102 600 zł oraz(...)bez numeru identyfikacyjnego - 114 300 zł i koparki gąsienicowej – maszyny do(...)o nr identyfikacyjnym(...)- 30 700 zł i za to skazuje go na postawieart. 286 § 1 k.k.iart. 284 § 2 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.orazart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k., wymierzając w oparciu oart. 294 § 1 k.k.karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, II oskarżonegoW. K.uznaje za winnego popełnienia czynów zpkt 4, 5 i 6ustalając, iż popełnione zostały w warunkach ciągu przestępstw określonego wart. 91 § 1 k.k.i za to na mocyart. 297 § 1 k.k.w zw. zart. 91 § 1 k.k.skazuje go na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, III oskarżonychW. K.iM. B. (1)uznaje za winnych tego, że w okresie pomiędzy 18 maja 2016 roku a 30 maja 2016r. wG., działając wspólnie i w porozumieniu jako członkowie Zgromadzenia WspólnikówPrzedsiębiorstwa (...) sp. z o.o.z siedzibą wG.poświadczyli nieprawdę w dokumencie w postaci Uchwały Nadzwyczajnego Zgromadzenia WspólnikówPrzedsiębiorstwa (...) sp. z o.o.z siedzibą wG.nr(...)w sprawie odwołania z członka zarządu spółki w osobieM. B. (1), co do daty jej podjęcia w dniu 5 stycznia 2015r., w sytuacji gdy uchwała ta nie została podjęta w tej dacie, a która to została dołączona do wniosku o zmianę danych spółki w rejestrze przedsiębiorców, który wpłynął do Sądu Rejonowego w Olsztynie, VIII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 1 czerwca 2016 roku, czym wyczerpali znamiona zart. 271 § 1 k.k.i za to skazuje ich na podstawieart. 271 § 1 k.k.na kary po 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności; IV oskarżonegoM. B. (1)uznaje za winnego popełnienia czynu z pkt 1 z tym ustaleniem, że wartość maszyn wynosiła nie mniej niż koparko - ładowarki(...)o nr identyfikacyjnym(...)- 117 720 zł oraz(...)o nr identyfikacyjnym(...)- 108 000 zł i za to skazuje go na postawieart. 286 § 1 k.k.iart. 284 § 2 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k., wymierzając na podstawieart. 294 § 1 k.k.w zw. art. z 11§ 3 k.k.karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, V na podstawieart. 86 § 1 k.k.iart. 91 § 2 k.k.łączy kary pozbawienia wolności orzeczone wobec oskarżonegoW. K.i orzeka wobec niego karę łączną 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; VI na podstawieart. 85 § 1 k.k.iart. 86 § 1 k.k.łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone wobec oskarżonegoM. B. (1)i orzeka karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, VII na podstawieart. 624§1 k.p.k.zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych. Sygn. akt II K 83/17 UZASADNIENIE Sąd ustalił następujący stan faktyczny: OskarżonyW. K.urodził się (...)wP., na stałe mieszka wG.. Jest żonaty, ma dwoje dorosłych dzieci, nie posiada nikogo na utrzymaniu. Wymieniony ma wyższe wykształcenie, a z zawodu jest zootechnikiem. Pobierał zasiłek pielęgnacyjny w wysokości ok. 1500-2000 zł miesięcznie. Oskarżony nie był dotychczas karany sądownie. dowód: wyjaśnienia oskarżonegoW. K.(k. 523, 896v.), karta karna (k. 219-220, 846) OskarżonyM. B. (1)urodził się (...)wP.. Jest żonaty, ma jednego dorosłego syna, nie posiada nikogo na utrzymaniu. Wymieniony ma wyższe wykształcenie, z zawodu jest ekonomistą. Pobiera zasiłek dla bezrobotnych. Oskarżony był karany sądownie. dowód: wyjaśnienia oskarżonegoM. B. (1)(k. 223, 896v.), karta karna (k. 218, 847-848) OskarżeniW. K.iM. B. (1)są wspólnikamispółki z o.o. Przedsiębiorstwo (...)z siedzibą wG.przyul. (...).W. K.posiada w spółce 900 udziałów, aM. B. (1)600 udziałów. Reprezentacja spółki, od momentu jej powstania, była jednoosobowa przez zarząd. Członkiem zarządu byłM. B. (1), a prezesem zarząduW. K.. Pod tym samym adresem miała siedzibęspółka cywilna (...)W. K.iM. B. (2), której zakres działalności w większości pokrywał się z zakresem działalności prowadzonej przezspółkę z o.o. (...). Część pracowników zatrudniona była w spółce z o.o., a część w spółce cywilnej, przy czym osoby zatrudnione wykonywały prace na rzecz obu tych podmiotów. W dniu 12 listopada 2013 r.Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o.z siedzibą wG., reprezentowane przezW. K., zawarło z(...) Bankiem (...) OddziałwO.umowę kredytu inwestycyjnego w walucie polskiej na kwotę 1.000.000 zł. Kredyt ten został udzielony na okres do dnia 30.10.2023 r. Spłata kredytu została zabezpieczona m.in. poprzez ustanowienie zastawu rejestrowego na zbiorze rzeczy ruchomych w postaci dwóch maszyn budowlanych: ciągnika koparko-ładowarki(...), rok produkcji 2007, nr identyfikacyjny(...)oraz ciągnika koparko-ładowarki(...), rok produkcji 2003, nr identyfikacyjny(...). Tego samego dnia zawarta została również pomiędzy(...) Bankiem (...) OddziałwO., aPrzedsiębiorstwem (...) Sp. z o.o.z siedzibą wG.umowa o ustanowienie zastawu rejestrowego na rzeczy ruchomej oznaczonej co do tożsamości. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Białymstoku, Wydział X Gospodarczy – Rejestru Zastawów z dnia 29.11.2013 r. dokonano wpisu wymienionych dwóch maszyn do rejestru zastawów. Wartość ogólną maszyn oszacowano wówczas na łączną kwotę 252.050 zł. dowód: dane z KRS k. 246-249, umowa kredytowa k. 169-178, umowa o ustanowienie zastawu rejestrowego k. 175-178, postanowienie Sądu Rejonowego w Białymstoku, Wydział X Gospodarczy – Rejestru Zastawów k. 179-180, zaświadczenie o dokonaniu wpisu k. 181, pełny odpis z Rejestru Zastawów k. 182-184, akt notarialny spółki k. 618-621, tekst jednolity umowy spółki k. 622-625 Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o.z siedzibą wG.miało zawartą ramową umowę zZakładami (...) Sp. z o.o.wT.Nr 115 z dnia 02 maja 2007 r. na sprzedaż nawozów mineralnych i środków ochrony roślin. Z uwagi na to, żePrzedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o.z siedzibą wG.zaczęło zalegać z płatnościami za pobrany towar, w celu zabezpieczenia istniejących wierzytelności w dniu 22 stycznia 2014 r.Zakłady (...) Sp. z o. o.z siedzibą wT.zawarły zPrzedsiębiorstwem (...) Sp. z o.o.z siedzibą wG., reprezentowanym przez oskarżonegoW. K.jako prezesa zarządu, dwie umowy przeniesienia własności rzeczy ruchomych oznaczonych co do tożsamości (tj. umowy przewłaszczenia) w postaci: pierwszej dotyczącej ciągnika koparko-ładowarki o nr identyfikacyjnym(...), o wartości - zgodnie z deklaracją przewłaszczającego - l42.800 zł oraz drugiej dotyczącej ciągnika koparko-ładowarki(...)o nr identyfikacyjnym(...), o wartości - zgodnie z deklaracją przewłaszczającego - 109.250 zł. OskarżonyW. K.jako reprezentujący przewłaszczającego w treści umów oświadczył, że przewłaszczone na rzecz(...)rzeczy są wyłączną własnościąPrzedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o.z siedzibą wG., znajdują się w jego posiadaniu, nie są obciążone prawem osób trzecich, a w szczególności nie są przedmiotem jakiegokolwiek zastawu rejestrowego. Umowy te zostały aneksowane przez obie spółki w dniu 27 listopada 2014 r.Aneks Nr (...)wprowadzał zmianę do umowy przeniesienia własności ciągnika koparko-ładowarki o nr identyfikacyjnym(...)w zakresie zapisu § 1 odnośnie tego, że chodzi o zabezpieczenie wierzytelności z tytułu sprzedaży nawozów mineralnych i środków ochrony roślin oraz zmieniono wartość koparko – ładowarki, przyjmując kwotę 140. 000 zł. Z koleianeksem Nr (...)z dnia 12 listopada 2015 r. dokonano również na rzeczZakłady (...) Sp. z o. o.z siedzibą wT.cesji z praw polisy ubezpieczeniowej koparko-ładowarki. Wartość przewłaszczanych urządzeń została oszacowana na podstawie deklaracji stron umowy oraz na podstawie wyceny przyjętej przez ubezpieczyciela. dowód: zeznania świadkaA. K.k. 3, 943v-944, umowy przeniesienia własności rzeczy ruchomej oznaczonej co do tożsamości k. 48-51, 60-63,Aneks Nr (...)do umowy k. 53-54, 65-66,Aneks Nr (...)do umowy k. 56-57, 68-69, polisa ubezpieczenia k. 59, 71-72, ramowa umowa sprzedaży k. 92-94 W dniu 30 września 2015 r.(...)Bank Spółdzielczy wG.aneksowałumowę kredytową nr (...)zawartą w dniu 29 grudnia 2014 r. zPrzedsiębiorstwem (...) Sp. z o.o.z siedzibą wG.na mocy której zmieniono m.in. harmonogram spłat kredytu. Jako prawną formę zabezpieczenia tej umowy przyjęto m.in. przewłaszczenie na rzecz kredytodawcy rzeczy oznaczonych co do tożsamości w postaci m.in: ciągnika koparko ładowarki(...), maszyny do(...) nr (...), ciągnika koparko ładowarki(...)nr ID(...)oraz ciągnika koparko-ładowarki(...)nr ID(...). W tym też celu podpisane została umowa przewłaszczenia opatrzona datą 30 września 2015 r., którą podpisali obaj oskarżeni. W treści umowy przewłaszczający oświadczył, że rzeczy stanowią jego wyłączną własność, znajdują się w jego posiadaniu, nie są obciążone prawem osób trzecich, w tym zastawem rejestrowym i nie podlegają żadnym ograniczeniom ustawowym, umownym lub statutowym. Zarówno pierwsza umowa o kredyt jak i aneks został zawarty przezW. K.iM. B. (1)(jako członka zarządu), działających w imieniu(...) Sp. z o.o.W trakcie rozmów żaden z oskarżonych nie wskazywał, iż dane zawarte w KRS są nieaktualne w związku z rzekomym odwołaniemM. B. (1)z funkcji członka zarządu, pomimo tego, że umowa ta mogła zostać zawarta jedynie z prezesem spółkiW. K.mogącym reprezentować spółkę samodzielnie. W lipcu 2016 r. rozpoczęły się problemy z bieżącym regulowaniem kredytu. Z uwagi na powyższe pracownicy banku podjęli działania mające na celu zweryfikowanie kondycji finansowej kredytobiorcy. W wyniku tych działań ustalono, że w 2013 r.spółka (...)zawarła umowę zbankiem (...) OddziałwO., gdzie jedną z form zabezpieczeń było ustanowienie zastawu rejestrowego na koparko-ładowarkach, które stanowiły przedmiot umowy przewłaszczenia na rzecz(...)Banku Spółdzielczego. dowód: zeznania świadkaM. K.(G.) k. 130v, 922v-923v, umowa kredytowa k. 139-141, aneks do umowy kredytowej k. 142, umowa przewłaszczenia k. 122-124,143-146 W grudniu 2015 r.Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o.nawiązało współpracę z(...) Sp. z o.o.W następstwie tej współpracy dokonano zakupów z odroczonym terminem płatności, który to termin nie był jednak dotrzymywany. Po jego upływie oskarżonyW. K.sukcesywnie wysyłał dospółki (...) Sp. z o.o.pisma z prośbą o niepodejmowanie działań egzekucyjnych wskazując za każdym razem inną przyczynę zwłoki. W dniu 20 kwietnia 2016 r.Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o.zawarła z(...) Sp. z o.o.ugodę na mocy której(...) Sp. z o.o.uznała przysługujące wobec tego podmiotu roszczenia w wysokości 420.007.68 zł wraz z odsetkami oraz określono sposób spłaty zadłużenia. Jako formę zabezpieczenia tej umowy przyjęto m.in. przewłaszczenie maszyn budowlanych w postaci: koparki gąsienicowej(...)nr ID(...)o wartości - zgodnie z deklaracją przewłaszczającego - 26.190 zł, ciągnika koparko-ładowarki(...)nr ID(...)o wartości - zgodnie z deklaracją przewłaszczającego - 109.620 zł, ciągnika koparko-ładowarki (brak nr ID), o wartości - zgodnie z deklaracją przewłaszczającego - 149.800 zł oraz ciągnika koparko-ładowarki nr ID(...), o wartości - zgodnie z deklaracją przewłaszczającego - 140.760 zł. W treści umowy oskarżonyW. K.reprezentujący przewłaszczającego -Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o.po raz kolejny oświadczył, że spółka jest wyłącznym właścicielem tych rzeczy, które nie są obciążone prawem osób trzecich i które znajdują się w jego wyłącznej dyspozycji. Do umowy dołączono karty wyceny pojazdów sporządzone zgodnie ze zleceniem z dnia 03 września 2015 r. w związku z zabezpieczeniem kredytu bankowego. dowód: zeznania świadkaT. S.k. 126v-127, 942v-943, ugoda k. 25-29, umowa przewłaszczenia k. 30-32, karty wyceny pojazdów k. 33-41 Biegły rzeczoznawca ds. wyceny maszyn, urządzeń i pojazdów wycenił wartość poszczególnych maszyn roboczych na dzień 22 stycznia 2014 r., 30 września 2015 r. oraz 20 kwietnia 2016 r. odpowiednio: 1) ciągnika koparko-ładowarki(...)o nr ID(...): na dzień 22.01.2014 r. na kwotę 112.725,00 zł, na dzień 30.09.2015 r. na kwotę 117.720 zł, a na dzień 20.04.2016 r. na kwotę 112.050 zł; 2) ciągnika koparko-ładowarki(...)o nr ID(...): na dzień 22.01.2014 r. na kwotę 119.700 zł, na dzień 30.09.2015 r. na kwotę 108.00 zł, na dzień 20.04.2016 r. na kwotę 102.600 zł; 3) ciągnika koparko-ładowarki(...)(brak nr ID) na dzień 20.04.2016 r. kwotę 114.300 zł oraz 4) koparki gąsienicowej(...)o nr(...): na dzień 22.01.2014 r. na kwotę 30.800 zł, na dzień 30.09.2015 r. na kwotę 29.000 zł, na dzień 20.04.2016 r. na kwotę 30.700 zł. dowód: opinia biegłego z zakresu wyceny maszynJ. B.wraz z opiniami uzupełniającymi i ustną opinią uzupełniającą k. 934-940, 955-970, 978-982, 995v-997 W dniu 30 maja 2016 r. z wnioskuPHU (...) Sp. z o.o.wM.złożonym wKancelarii (...)wG.wszczęto postępowanie zabezpieczające KM 692/16 przeciwko zobowiązanemuPrzedsiębiorstwu (...) Sp. z o.o.z siedzibą wG.na podstawie nakazu zapłaty Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 26 kwietnia 2016 r. Uprawniony wniósł o zabezpieczenie swojego roszczenia poprzez zajęcie ruchomości znajdujących się na terenie spółki. W dniu 17 czerwca 2016 r. zostały zajęte ruchomości w postaci: koparki(...)802 nr ID(...)z 2002r. o wartości 26.190 zł i ciągnika koparko ładowarki(...)3CX (brak nr ID) z 2008r. o wartości 149.800 zł, które według zobowiązanego nie były obciążone prawami osób trzecich. W dniu 18 lipca 2016 r. zabezpieczenie przekształcono w postępowanie egzekucyjne prowadzone za sygnaturą KM 918/16. W tym czasie do komornika zwrócili się przedstawiciele pozostałych spółek, tj.(...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.informując, że zabezpieczone koparki były przedmiotem umów przewłaszczenia także na ich rzecz. Podmioty te zwróciły się do wnioskodawcy, który wniósł o zwolnienie tych urządzeń spod egzekucji. dowód: zeznania świadkaP. C.k. 107-108, 158-159, dokumentacja dot. post. egzekucyjnego k. 85-96, 110-120 SW dniu 20 września 2016 r. pracownikZakładów (...) Sp. z o.o.wraz z osobą posiadająca uprawnienia do prowadzenia koparko – ładowarek udał się doG.celem przejęcia przewłaszczonych maszyn budowlanych. Obecny na terenie spółki oskarżonyW. K.wskazał, że urządzenia te zostały zajęte przez komornika w związku z trwającym postępowaniem egzekucyjnym. W okresie poprzedzającymZakłady (...)kierowały pisma doPrzedsiębiorstwa (...)wzywające do uregulowania długu. Otrzymywały odpowiedzi podpisane przez oskarżonegoW.k.zapewniające, że dług zostanie zapłacony w innym terminie. dowód: zeznania świadkaA. K.k. 3, 943v-944, oświadczenie k. 17, 18 W dniu 26 lipca 2016 r. .Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o.z siedziba wG.zbyła ciągnik koparko-ładowarki(...)o nr ID(...) Sp. z o.o.Sp. Komandytowa z siedzibą wE.. dowód: kopia faktury k. 952 Przedsiębiorstwo (...)jako wykonawca brało udział w ogłoszonym w dniu 01 września 2015 r. przez(...)Centrum (...)postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego(...) Centrum (...). W trakcie tego postępowania oskarżonyW. K.działając w imieniu spółki – jako Wykonawca - złożył oświadczenie o braku podstaw do wykluczenia z postępowania, pomimo istnienia takiej podstawy, przewidzianej wart. 22 oraz art. 24 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych, w obowiązującym wówczas brzmieniu (Dz. U. z 2013 r., poz. 907 ze zm.). M. B. (1)będący członkiem zarządu był bowiem wówczas skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku, V WydziałK.z dnia 10 grudnia 2014 r., sygn. V K (prawomocnym z dniem 18-12-2014 r.), za czyn zart. 220 § 1 k.k.iart. 157 § l i § 3 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.Na mocy tego wyroku wymierzono mu karę l roku pozbawienia wolności. Wykonanie orzeczonej kary warunkowo zawieszono na dwuletni okres próby. Jak wynika z ogłoszenia o wyborze oferty z dnia 05 października 2015 r. w postępowaniu tym wybrano(...) Sp. z o.o. dowód: zeznania świadkaA. P.k. 254v-255, 924, zawiadomienie o przestępstwie k. 239-240, dane zK.k. 241-242, oświadczenia wykonawcy k. 243-245, odp. wyroku k. 251, ogłoszenie o wyborze oferty k. 264, dokumentacja dot. ofert przetargowych k. 395, 402, specyfikacja k. 265-306 Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o.- jako Wykonawca - brało także udział w ogłoszonym w dniu 23 lutego 2016 r. przez Gminę MiejskąG.postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego "Bieżąca eksploatacja sieci kanalizacyjnej deszczowej oraz utrzymanie otwartych rowów melioracyjnych w obrębie administracyjnym miastaG.w okresie od 1 kwietnia 2016 r. do 31 marca 20l8 r.". W trakcie tego postępowania oskarżonyW. K., działając w imieniu spółki, po raz kolejny złożył oświadczenie o braku podstaw do wykluczenia z postępowania pomimo istnienia takiej podstawy, przewidzianej wart. 22 oraz art. 24 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych, w obowiązującym wówczas brzmieniu (Dz. U. z 2013 r., poz. 907 ze zm.) (...) Sp. z o.o.brał udział jako wykonawca w ogłoszonym w dniu 04 marca 20l6 r. przez(...)Centrum (...)postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego "Okablowanie budynku(...)Centrum (...)". W trakcie tego postępowania oskarżonyW. K.działając w imieniu spółki złożył tożsame oświadczenie o braku podstaw do wykluczenia z postępowania, pomimo istnienia takiej podstawy. Jak wynika z ogłoszenia o wyborze oferty z dnia 10 marca 20l6 r. w postępowaniu" Bieżąca eksploatacja ( ...)" wybrano ofertę(...)P.. W postępowaniu "Okablowanie budynku(...)" wybrano ofertęCentrum (...) S.A.zB.. dowód: zeznania świadków:A. P.k. 254v-255, 924,M. J.k. 397-398, zawiadomienie k. 239-240, 244, 245, dokumentacja dot. ofert przetargowych k. 395, 402, ogłoszenie o wyborze oferty k. 307, 368, specyfikacja k. 305-367, 369-388 W dniu 18 maja 2016 r. w wyniku ustaleń dokonanych przez Komisję Przetargową Urzędu Miejskiego wG.odnośnie złożenia przezPrezesa (...) Sp. z o.o.nierzetelnego oświadczenia o braku podstaw do wyłączenia z postępowania przetargowego zredagowano, a następnie przesłano do Prokuratury Rejonowej w Giżycku zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. Powyższych ustaleń dokonano w oparciu o inne postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego w ramach którego zobowiązano wykonawcę do uzupełnienia braków formalnych poprzez przedstawienie danych o niekaralności odnośnie urzędujących członkach organu zarządzającego. W dniu 19 maja 2016 r., dzień po złożeniu zawiadomienia oskarżonyW. K.przesłał do(...)pismo, w którym to piśmie powiadomił, żeM. B. (1)uchwałą Nr 5/2016 podczas nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników z dnia 05 stycznia 2015 r. został odwołany z funkcji członka zarządu spółki, a wpisy w KRS są nieaktualne. Doręczona uchwała zawierała sygnaturę budzącą wątpliwość co do jej autentyczności. dowód: zeznania świadkaA. P.k. 254v-255, 924, pismo do UM z załącznikami 256-257 W maju 2016 r. pracownica sekretariatuspółki (...) Sp. z o.o.została poinformowana przezW. K., iżM. B. (1)przestał pełnić funkcję członka zarządu.W. K.przekazałE. K.dokument w postaci oryginału uchwały Nr 5/2016, polecając jej jednocześnie wykonanie kserokopii tej uchwały, a następnie po jej przekazaniu potwierdził jej zgodność z oryginałem.W. K.podyktował również treść pisma przewodniego, a następnie polecił przekazać tę dokumentację do Urzędu Miasta wG.. Dokumenty zostały przekazane Urzędowi przez innego pracownikaspółki (...), która zawiozła je osobiście. Miało to miejsce w dniu 19 maja 2016 roku. Tam po sprawdzeniu zawartości dokumentów poinformowano ją, że w numeracji uchwały jest błąd. dowód: zeznaniaE. K.k . 530-531, 924-924v,M. U.k . 535, 924v Pomimo deklarowanego odwołaniaM. B. (1)w zebranej w sprawie dokumentacji ten dalej figurował jako członek zarządu. Tak podpisał się m.in. pod tekstem jednolitym umowy spółki datowany na dzień 25 stycznia 2016 r. OskarżonyW. K.w toku czynności przeszukania oświadczył, iż spółka nie jest w posiadaniu uchwały o sygnaturze Nr 5/2016. dowód: zeznania świadkaA. G.k. 527v-528, 953v-954, akta KRS k . 433-438, protokół k . 462-463 W dniu 29 stycznia 2016 r. w sądzie rejestrowym złożony został wniosek o zmianę danych podmiotu w rejestrze przedsiębiorców, w związku z podpisanym w dniu 25 stycznia 2016 r. protokołem nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników i uchwałami pochodzącymi z tej samej daty, oznaczonych: Nr(...), Nr(...)i Nr(...)w sprawie odwołania członków Rady Nadzorczej. Wniosek wraz z załącznikami podpisałW. K.. Z kolei w dniu 01 czerwca 2016 r. wpłynął do sądu rejestrowego złożony w dniu 31 maja 2016 r. przezW. K.kolejny wniosek o zmianę danych podmiotu w rejestrze przedsiębiorców, w związku z dołączoną do tego wniosku uchwałą Nr 5/2015 z dnia 05 stycznia 2015 r. Postanowieniem z dnia 13 lipca 2016 r. sąd rejestrowy wykreślił z rejestruM. B. (1)jako członka zarząduspółki (...) Sp. z o.o.Tego samego dnia wydane zostało zaświadczenie o dokonaniu wpisu. dowód: akta KRS k. 421-459, wniosek z załącznikami k. 627-628, 664-670, akt notarialny i tekst jednolity umowy spółki k. 638-645, uchwały z 2016 . k. 649-651, uchwała Nr 5/2015 k. 671, postanowienie k. 675, zaświadczenie o wpisie k. 676 W dniu 29 czerwca 2016 r. oskarżonyW. K.złożył w sądzie rejestrowym sprawozdanie finansowe spółki za 2015 r. W piśmie przewodnim poinformował, żeM. B. (1)został odwołany na mocy uchwały z dnia 05 stycznia 2015 r. Z uwagi na to złożone dokumenty zostały podpisane jedynie przezW. K.. W sprawozdaniu zarządu(...) Sp. z o.o.za rok 2015 r. nie odnotowano faktu odwołaniaM. B. (1)z funkcji członka zarządu. dowód: akta KRS k. 405-419 Jak wynika z informacji sporządzonej na dzień 01 września 2016 r. przez Sąd Rejonowy w Olsztynie VIII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego oskarżonyM. B. (1)podpisał się m.in. pod sprawozdaniami(...) Sp. z o.o.za rok 2014 oraz za rok 2015, pod tekstem jednolitym umowy spółki z dnia 25 stycznia 2016 r. dowód: pismo KRS k. 466, akta KRS k. 467-505 W toku postępowania zasięgnięto opinii Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Stołecznej Policji celem ustalenia czy podpisy na uchwale zostały złożone w dacie widniejącej na dokumentach. Do badań przekazano uchwały zabezpieczone w siedzibie spółki oraz nadesłane przez Sąd Rejonowy w Olsztynie, VIII Wydział Gospodarczy KRS. We wnioskach opinii wskazano, że brak jest możliwości przeprowadzenia badań w zakresie uchwały oznaczonej nr 3 z uwagi na ujawnienie obecności 2-fenoksyetanolu w podłożu poza podpisem wykonanym pastą długopisową. Nie jest możliwe określenie czasu powstania podpisów znajdujących się w pozycji oznaczonej jako(...)na dokumentach wskazanych w punktach l i 2. Z uwagi na fakt, iż podpis został naniesiony środkiem kryjącym nie zawierającym pasty długopisowej z zawartością 2-fenoksyetanolu. Podpis znajdujący się w pozycji(...)na dokumencie wymienionym w pkt został prawdopodobnie sporządzony w okresie 18 miesięcy od dnia badań tj. 09 marca 2017r. - dokument ten jest prawdopodobnie antydatowany i nie został sporządzony 05 stycznia 2015r. Podpis znajdujący się w pozycji oznaczonej jako(...)na dokumencie wymienionym w pkt 2 został prawdopodobnie sporządzony w okresie 18 miesięcy od dnia badań tj. 09 marca 2017r. - dokument ten jest prawdopodobnie antydatowany i nie został sporządzony w styczniu 2015 r. dowód: opinia (...) W związku z roszczeniami przysługującymi pokrzywdzonym wobec(...) Sp. z o.o.(...) Sp. z o.o.uzyskała nakaz zapłaty (V GNc 929/16) wydany przez Sąd Rejonowy w Tarnobrzegu w dniu 15 listopada 2016 r., który następnie został skierowany do egzekucji komorniczej. dowód: nakaz zapłaty k. 697-698, 991 Z kolei(...) Sp. z o.o.uzyskała nakaz zapłaty, wydany przez Sąd Okręgowy w Bydgoszczy (VIII GNc 381/16) z dnia 3 listopada 2016 r., który następnie został skierowany do egzekucji komorniczej dowód: nakaz zapłaty k. 704-706 Wyrokiem zaocznym z dnia 17 października 2017 r. wydanym w sprawie V Gc 80/17 Sąd Okręgowy w Olsztynie zasądził solidarnie od pozwanychM. B. (1)iW. K.na rzecz(...)Banku Spółdzielczego wG.kwotę 174.427,73 zł wraz z ustawowymi odsetkami w wysokości dwukrotności stawek ustawowych za opóźnienie w stosunku rocznym, liczonymi od kwoty 166.00 zł od dnia 17 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty oraz obciążył pozwanych kosztami procesu. dowód: wyrok zaoczny k. 930 Postanowieniem z dnia 18 maja 2017 r. wydanym w sprawie V GU 196/16 Sąd Rejonowy w Olsztynie ogłosił upadłośćPrzedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o.wG.(KRS(...)). dowód: postanowienie k. 823 W toku postępowania sądowego poddano oskarżonegoW. K.badaniu przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów oraz psychologa. Biegli psychiatrzy w wydajniej opinii stwierdzili, że oskarżony nie cierpi na chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe lub inne zaburzenia. Rozpoznali u niego natomiast przebyte zaburzenia lękowo-depresyjne. W czasie czynów oskarżonyW. K.miał zachowana pełną zdolność do rozpoznania ich znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem. Stan jego zdrowia pozwala na udział w postępowaniu i może on prowadzić obronę w sposób samodzielny i rozsądny. dowód: pisemna opinia sądowo – psychiatryczna k. 830-832, ustna opinia uzupełniająca biegłychL. G.iA. L.k. 877v-878 Z kolei biegła psycholog w wydajniej opinii stwierdziła, że sprawność umysłowa oskarżonegoW. K.kształtuje się w normie, na poziomie przeciętnym. Zakres pamięci bezpośredniej oraz procesy koncentracji uwagi pozostaje bez cech zaburzenia. Zdolność spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania zdarzeń przez oskarżonego jest niezaburzona. Badany zna i rozumie normy społeczno-prawne. W trakcie badania pozostawał w nastroju wyrównanym, w dobrym kontakcie emocjonalnym i zadaniowym. dowód: pisemna opinia psychologiczna k. 833-835 OskarżonyW. K.nie przyznał się do popełnienia żadnego z zarzucanych mu czynów i odmówił na rozprawie składania wyjaśnień. Potwierdził ujawnione w oparciu oart. 389 § 1 k.p.k.wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego(k. 897). Z kolei w toku postępowania przygotowawczegoW. K.wyjaśnił, że wedle jego wiedzyM. B. (1)był odwołany z funkcji członka zarządu w styczniu bądź w lutym 2015 r. i na pewno w chwili składania oferty o zamówienie publiczne nie był już urzędującym członkiem organu zarządzającego spółki. Oskarżony wskazał, iż nie dopilnowali jednak kwestii właściwego i terminowego zgłoszenia tego faktu do KRS. Wskazał, że uchwała została wytworzona w 3 egzemplarzach, które były przechowywane w teczkach uchwał spółki. Po złożeniu zawiadomienia przez Urząd Miasta chciał jak najszybciej wyjaśnić całą sytuację i polecił sekretarce przesłanie jednej z uchwał do Urzędu Miasta wraz z pismem przewodnim. Sekretarka po sporządzeniu kserokopii uchwały przekazała mu ją, a on następnie poświadczył jej zgodność z oryginałem i polecił przesłać do Urzędu Miasta. W toku postępowania przygotowawczego w trakcie czynności zatrzymania rzeczy oświadczył, że posiada jedynie 2 egzemplarze oryginałów uchwały nr 5/2015 z dnia 05 stycznia 2015 r., nie posiada natomiast uchwały o sygnaturze nr 5/2016(wyjaśnienia k. 523v.-524v., k. 595). OskarżonyM. B. (1)nie przyznał się do popełnienia żadnego z zarzucanych mu czynów i odmówił na rozprawie składania wyjaśnień. Potwierdził ujawnione w oparciu oart. 389 § 1 k.p.k.wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego (k. 897). Będąc przesłuchiwanym w toku postępowania przygotowawczego wyjaśnił z kolei, że od 05 stycznia 2015 r. nie był członkiem zarząduspółki (...) Sp. z o.o., z uwagi na fakt skazania go za czyn zart. 220 § l k.k., która to okoliczność wyłączałaby spółkę z postępowań o zamówienie publiczne i stała się bezpośrednim powodem jego odwołania. Uchwałę o jego odwołaniu jego zdaniem podpisano w pokoju prezesa w dniu widniejącym na dokumencie. Wytworzono 2-3 egzemplarze uchwały i później nie tworzono jej duplikatów. Od momentu jego odwołania zdał pieczątkę jaką posługiwał się jako członek zarządu i więcej jej nie używał. Oskarżony nie był w stanie wytłumaczyć w jaki sposób w obrocie znalazła się uchwała o odmiennej sygnaturze, tłumacząc to zasadniczo błędem pisarskim oraz nie potrafił wyjaśnić czemu na dokumentach wytworzonych po dacie jego odwołania znajdowały się jego podpisy sygnujące odpis pieczęci, a świadczące o tym, że jest członkiem zarządu. Wskazał, iż podpisywał po prostu to, co mu dawano. Od stycznia 2015 r. był w spółce jedynie pracownikiem administracyjnym, zatrudnionym na podstawie umowy o pracę. Oskarżony wyjaśnił nadto, iżspółka (...)współpracowała zespółkami (...)oraz(...), a także z(...)Bankiem Spółdzielczym, w którym wzięła kredyt. Dodał, iż nie interesował się tym, które składniki majątku spółki były przewłaszczone albo zajęte zastawem rejestrowym, gdyż to była domenaW. K.. Wskazał, iż nie pamięta, czy podpisywał umowę z(...), z(...)albo z(...), a zapewne uczynił toW. K., bo mieli jednoosobową reprezentację. Przyznał, iż spółka miała problemy finansowe i poniosła duże straty.(wyjaśnienia k. 224 – 227). Sąd zważył, co następuje: W ocenie Sądu wina oskarżonychW. K.iM. B. (1)w zakresie zarzucanych im czynów co do zasady nie budzi wątpliwości i znajduje swoje potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Wyjaśnienia obu nieprzyznających się do winy oskarżonych nie zasługują na wiarę i pozostają w jawnej sprzeczności z pozostałymi przeprowadzonymi w sprawie dowodami. Zebrany w sprawie materiał dowodowy prowadzi z kolei do przekonania, że oskarżeni – wbrew swoim kategorycznym twierdzeniom - dopuścili się popełnienia zarzucanych im czynów. W pierwszej kolejności wskazać należy, że nie budzi wątpliwości - w świetle zawartej w dniu 12 listopada 2013 r. przezPrzedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o.z siedzibą wG., reprezentowane przezW. K., a(...) Bankiem (...) OddziałwO.umowy kredytowej na kwotę 1.000.000 zł oraz umowy o ustanowienie zastawu rejestrowego na rzeczy ruchomej oznaczonej co do tożsamości – fakt, że ustanowiono zastaw rejestrowy na zbiorze rzeczy ruchomych w postaci maszyn budowlanych: ciągnika koparko-ładowarki(...)rok produkcji 2007, nr identyfikacyjny(...)oraz ciągnika koparko-ładowarki(...)rok produkcji 2003, nr identyfikacyjny(...). Postanowieniem Sądu Rejonowego w Białymstoku, Wydział X Gospodarczy – Rejestru Zastawów z dnia 29 listopada 2013 r. dokonano wpisu do rejestru zastawów. Wartość ogólną maszyn oszacowano wówczas na łączną kwotę 252.050 zł.(vide: k. 169-178, k. 175-178, k. 179-180, k.181, k. 182-184) Z uwagi na powyższe oskarżonyW. K.zawierając dwie umowy przewłaszczenia w dniu 22 stycznia 2014 r. zZakładami (...) Sp. z o.o., które to umowy zabezpieczały wierzytelności pokrzywdzonego, wprowadził w błądZakłady (...) Sp. z o.o.poprzez zapewnienie, że koparko - ładowarka:(...)o nr identyfikacyjnym(...)oraz(...)o nr identyfikacyjnym(...)nie są obciążone prawem osób trzecich i tym samym doprowadził tenże podmiot do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Oskarżony własnoręcznie podpisał te umowy, a ich treść nie budzi żadnych wątpliwości, co do ich autentyczności i mocy dowodowej. Podobnie postąpił wraz z oskarżonymM. B. (1)w czasie renegocjowania warunków umowy kredytowej z(...)Bankiem Spółdzielczym wG.w dniu 30 września 2015 r. Obaj oskarżeni reprezentującspółkę z o.o. Przedsiębiorstwo (...)wprowadzili w błąd osoby reprezentujące tenże bank co do stanu prawnego rzeczy ruchomych w postaci koparko-ładowarek:(...)o nr identyfikacyjnym(...)oraz(...)o nr identyfikacyjnym(...), podlegających przewłaszczeniu, nie informując tego podmiotu o ustanowionym na nich zastawie rejestrowym oraz o zawartej uprzednio, tj. w dniu 22 stycznia 2014 r. umowie przewłaszczenia. Dokonano w związku z tym powtórnego przewłaszczenia maszyn budowlanych, które stanowiły już własnośćZakładów (...) Sp. z o.o. Nie budzi także wątpliwości, że oskarżonyW. K.w dniu 20 kwietnia 2016 r. w związku z zawieraną ugodą z wierzycielem(...) Sp. z o.o.z siedzibą wB.wprowadził w błąd osoby reprezentujące ten podmiot co do posiadania prawa własności bez żadnych obciążeń koparko-ładowarek:(...)o nr identyfikacyjnym(...)i(...)o nr identyfikacyjnym(...), a także(...)bez numeru identyfikacyjnego i koparki gąsienicowej – maszyny do(...)o nr identyfikacyjnym(...), będących przedmiotem umowy przewłaszczenia, w stosunku do których część była obciążona zastawem rejestrowym, a jednocześnie były przedmiotem uprzednio wskazanych umów przewłaszczenia, odpowiednio z dnia 22 stycznia 2014 r. oraz z dnia 30 września 2015 r., a tym samym nie stanowiły już własności spółki. Umowy przewłaszczenia zawierane były jako forma zabezpieczenia dla umów głównych w zakresie których spółka uzyskiwała prolongatę, co do obowiązku uiszczania należności wobec wierzycieli. Tym samym oskarżeni doprowadzili zatem -W. K.trzykrotnie, aM. B. (1)jednokrotnie - do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wskazanych w akcie oskarżenia pokrzywdzonych, którzy przyjmowali iluzoryczne jedynie zabezpieczenie spłaty długu, a w konsekwencji już na wstępie pozbawieni zostali prawa do zaspokojenia swoich roszczeń. Jak wskazuje się w doktrynie i orzecznictwie sądowym niekorzystne rozporządzenie mieniem obejmuje również pozbawienie w przyszłości konkretnych przychodów oraz każde inne pogorszenie sytuacji majątkowej pokrzywdzonego, a w szczególności zmniejszenie szans na zaspokojenie jego roszczeń w przyszłości, odroczenie terminu spłaty długu, odroczeniu terminu jego przymusowego ściągnięcia, czy też nawet niepełnowartościowe zabezpieczenie spłaty długu.(por. R.A. Stefański, Komentarz do art. 286 Kodeks Karnego, Legalis, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 26.3.1998 r., II AKa 36/98, OSA 1998, Nr 11–12, poz. 64). Jak stwierdził Sąd Najwyższy: "Cywilnoprawne znaczenie "rozporządzenia mieniem" nie determinuje wykładni tego pojęcia na gruncie znamion strony przedmiotowej przestępstwa określonego wart. 286 § 1 k.k.. Ma ono tu bowiem znaczenie swoiste, odpowiadające przedmiotowi ochrony i odnosi się do szeroko postrzeganego stanu majątkowego pokrzywdzonego"(wyrok SN z 29.8.2012 r., V KK 419/11, OSNKW 2012, Nr 12, poz. 133; podobnie wyr. SN z 2.10.2015 r., III KK 148/15,L.; postanowienie SN z 28.4.2016 r., I KZP 3/16, OSNKW 2016, Nr 6, poz. 37).Dodatkowo wskazać należy za Sądem Najwyższym, że "dla przestępstwa oszustwa nie ma potrzeby wykazywania, że w chwili zawierania umowy sprawca nie miał zamiaru zapłacić za uzyskane świadczenie. Wystarczające jest ustalenie, że pokrzywdzony nie zawarłby umowy, gdyby wiedział o okolicznościach, które były przedmiotem wprowadzenia go w błąd przez sprawcę"(wyrok SN z 2.10.2015 r., III KK 148/15,L.). Niekorzystny charakter rozporządzenia należy oceniać z perspektywy interesów pokrzywdzonego. Polegać może ono na jakimkolwiek pogorszeniu jego sytuacji majątkowej(tak: wyrok SN z 6.5.2010 r., II KK 256/09, OSNwSK 2010, Nr 1, poz. 966; wyrok SN z 30.8.2000r., V KKN 267/00, OSNKW 2000, Nr 9–10).Rozporządzenie mieniem ma zatem charakter niekorzystny nie tylko wówczas, gdy pokrzywdzony nie otrzyma należnego mu świadczenia (np. zwrotu pożyczki, kredytu), ale również wtedy, gdy otrzyma je na innych, gorszych warunkach, niż było to uzgodnione.(por. wyrok SN z 30.8.2000 r., V KKN 267/00, OSNKW 2000, Nr 9–10, poz. 85; wyrok SN z 1.5.2006 r., III KK 198/05, OSNKW 2006, Nr 4, poz. 40). Tymczasem we wszystkich trzech przypadkach pokrzywdzonych –(...) Sp. z o.o.,(...)Bank Spółdzielczy oraz(...) Sp. z o.o.– niewątpliwie wprowadzano w błąd co do stanu prawnego maszyn zapewniając, że stanowią one własnośćspółki (...)i nie są obciążone prawem osób trzecich, podczas gdy w rzeczywistości tak nie było. Bezspornie okoliczności te miały kluczowe znaczenia z punktu widzenia zawieranych umów i ich zabezpieczenia. Jednocześnie w odniesieniu do czynu z pkt 1 i 7 aktu oskarżenia, oskarżani dokonywali rozporządzenia rzeczami ruchomymi, które nie stanowiły już własności spółki, a stanowiły na mocy zawartych wcześniej umów własność innych podmiotów. Rzeczy te zostały powierzonespółce (...)na podstawie umów, tym samym zachowaniem swoim oskarżeni w tych przypadkach wyczerpali także znamiona zart. 284 § 2 k.k.pozostającego w zbiegu kumulatywnym zart. 286 § 1 k.k., albowiem nie zachodzi żadna z reguł wyłączających. We wszystkich przypadkach wartość mienia przekraczała kwotę 200.000 zł i stanowiła mienie znacznej wartości w rozumieniuart. 115 § 5 kk. Oskarżeni dopuścili się tych czynów w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dlaspółki (...) Sp. z o.o. Korzyścią majątkową jest zwiększenie aktywów majątkowych lub zmniejszenie pasywów, przy czym majątkiem są wszystkie prawa, które mają wartość możliwą do wyrażenia w pieniądzu(por. uchwała SN z dnia 30 stycznia 1980 r., VII KZP 41/78, OSNKW 1980, nr 3, poz. 24).W doktrynie i orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że uzyskanie przez określoną osobę korzyści majątkowej manifestuje się powiększeniem jej majątku, tj. powiększeniem tzw. aktywów majątkowych lub pomniejszeniem tzw. pasywów majątkowych, albo też w uniknięciu przez nią zmniejszenia majątku. W odniesieniu do czynów zpkt 1, 3 i 7zachodzą w ocenie Sądu warunki do zastosowania instytucji ciągu przestępstw w rozumieniuart. 91 § 1 k.k, albowiem poszczególne czyny zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności. (...)należy rozumieć jako swojego rodzaju tożsamą "okazję" czy "warunki" do popełnienia kolejnego przestępstwa (np. ponowne okradzenie niezamkniętego pojazdu) - chodzi naturalnie o okoliczność sprzyjającą popełnieniu przestępstwa, okazję do popełnienia przestępstwa.(tak: R. Zabłocki, Komentarz do art. 91 k.k., Legalis – el., J. Majewski, Komentarz do art. 91 k.k., Lex – el.).Sposobność oznacza, że sprawca dokonał oceny sytuacji i uznał ją za dogodną dla określonego zachowania. OskarżonyW. K.w zakresie wskazanych trzech czynów wykorzystywał sposobność do uzyskiwania prolongaty dotyczącej obowiązku uiszczania należności wobec wierzycieli oferując im iluzoryczne zabezpieczenie spłaty długu w postaci przewłaszczenia rzeczy ruchomych, którymi spółka nie miała już prawa dysponować. Mamy, zatem bez wątpienia do czynienia z powtarzalnością sposobności. Została również spełniona kolejna przesłanka ciągu przestępstw - krótkie odstępy czasu, w jakich przestępstwa te były popełniane. Przesłanka ta jest różnie interpretowana w zakresie rozpiętości czasowej przerwy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami. W doktrynie przerwy te określane są jako czas orientacyjnie do szczęściu miesięcy.(tak: P. Kardas, w: Wróbel, Zoll (red.), Kodeks karny, t. I, 2016, s. 716–717).W orzecznictwie także różnie przyjmowano ten czasookres przerwy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami do kilku miesięcy. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, iż: "Ponad dwuletnia przerwa w działalności przestępczej S. P. (od 25.11.2002 r. do 28.1.2005 r.), to odstęp czasu nieprzekraczający rozsądnych granic jedności zachowania, pozwalający na przyjęcie wszystkich popełnionych przez niego przestępstw określonych wart. 286 § 1 kkw ramach ciągu przestępstw, o którym mowa wart. 91 § 1 kk.(wyrok SN z 14 stycznia 2009 r., V KK 245/08, Prok. i Pr. – wkł. 2009, Nr 6, poz. 6). W niniejszej sprawie okres w jakim działał oskarżony nie jest to okres aż tak odległy i w ocenie Sądu pozwala na uznanie, że spełniona została przesłanka ciągu przestępstw - krótkie odstępy czasu. Jednocześnie w odniesieniu do czynów z pkt 1, 3 i 7 wskazać należy, że wartość rzeczy, będącej przedmiotem przestępstwa, powinna być oceniana w oparciu o kryteria obiektywne, z wyłączeniem subiektywnych ocen pokrzywdzonego(zob. wyr. SA w Katowicach z 22.4.2004 r., II AKa 98/04, KZS 2005, Nr 6, poz. 72).Kryterium obiektywne to niewątpliwie wartość rynkowa danej rzeczy. Sąd przyjął wartości rynkowe oszacowane przez biegłego, powołanego dla potrzeb niniejszego postępowania, jako wyliczone według jasnych i logicznych kryteriów. Dodatkowo jeżeli istnieją wątpliwości co do różnych wartości rzeczy, w szczególności do wartości wyższych, to przyjmuje się dla sprawy wartości niższe, jako korzystniejsze dla oskarżonego (por. wyr. SN z 31.5.1983 r., IV KR 83/83, OSNKW 1984, Nr 1, poz. 19).Wartości wyliczone przez biegłego są korzystniejsze dla oskarżonych, a dodatkowo uwzględniają rozpiętość czasową przy zwieraniu poszczególnych umów. Wskazać należy w tym miejscu, że jak wynika z pisma nadesłanego przez syndyka masy upadłościowejPrzedsiębiorstwo (...) sp. z o.o.wG.maszyny, które zbył – koparko – ładowarki przy sprzedaży osiągnęły znacząco wyższe ceny w odniesieniu do dokonanych uprzednio wycen rzeczoznawców (vide: k. 948). Z tych też względów przyjęto, że wartość maszyn wynosiła nie mniej niż w odniesieniu do czynów: w pkt 1 koparko-ładowarki(...)o nr identyfikacyjnym(...)- 117. 720 zł oraz koparko-ładowarki(...)o nr identyfikacyjnym(...)- 108 000 zł; w pkt 3 koparko - ładowarki(...)o nr identyfikacyjnym(...)- 112 725 zł oraz(...)o nr identyfikacyjnym(...)- 119 700 zł; w pkt 7 koparko – ładowarki(...)o nr identyfikacyjnym(...)- 112 050 zł i(...)o nr identyfikacyjnym(...)- 102 600 zł oraz(...)bez numeru identyfikacyjnego - 114 300 zł i koparki gąsienicowej - maszyny do(...)o nr identyfikacyjnym(...)- 30 700 zł. W ocenie Sądu opinia biegłego z zakresu wyceny maszyn i urządzeń oraz opinie do niej uzupełniające - w tym opinia ustna - sporządzone zostały w sposób rzetelny i zgodny z zasadami wiedzy fachowej, a same opinie w sposób kompleksowy i logiczny odpowiadają na postawione im pytania. Stąd też Sąd w całości podzielił wypływające z tych opinii wnioski, uznając jednocześnie, iż wskazane w dwóch ostatnich opiniach wartości winny stanowić podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. W odniesieniu do czynów opisanych w punktach 1, 3 i 7 aktu oskarżenia Sąd uznał również za w pełni wiarygodne zeznania świadków:M. K.,T. S.iA. K., przesłuchanych na okoliczność zawieranych kolejno umów przeniesienia własności poszczególnych maszyn (czyli tzw. umów przewłaszczenia), uznając te wyjaśnienia za konsekwentne, logiczne i szczere, korespondujące ze sobą wzajemnie i wzajemnie się uzupełniające, a przede wszystkim znajdujące swoje potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, w tym w dowodach z dokumentów w postaci dołączonych do akt postępowania poszczególnych umów przewłaszczenia, umowy zastawu rejestrowego, umów kredytowych i in. Sąd nie znalazł żadnych podstaw, aby pozbawić zeznania wymienionych wyżej świadków waloru wiarygodności. W dalszej kolejności, odnosząc się do pozostałych czynów objętych aktem oskarżenia zauważyć należy, żespółka (...)w analizowanym okresie brała również udział w postępowaniach o udzielenie zamówienia publicznego organizowanych przez Gminę MiejskąG.. W toku trwających postępowań w imieniu tejże spółki, jako Wykonawcy, składano oświadczenia o braku podstaw do wykluczenia z postępowania, które to oświadczenia nie odpowiadały jednak prawdzie, albowiem jeden z urzędujących członków organu zarządzającego -M. B. (1)był na moment składania tych oświadczeń prawomocnie skazany za czyn zart. 220 § l kk. Okoliczność ta stanowiła z kolei obligatoryjną przesłankę wykluczenia z postępowania (art. 24 ust. 1 pkt 8 ustawy Prawo zamówień publicznych(Dz. U. 2015.12.22 tj., obecnieart. 24 ust. 1 pkt 13 i 14; Dz. U.2015.2164 t.j.). Działania te zostały podjęte celem uzyskania dla spółki zamówienia publicznego, który to cel został zrealizowany w dwóch chronologicznie pierwszych postępowaniach przetargowych. W przypadku ujawnienia przesłanki na etapie postępowania o udzielenie zamówienia, wykonawca byłby automatycznie wykluczony z postępowania, a jego ofertę uznawano by za odrzuconą. Tym samym oskarżonyW. K., mając pełną świadomość tego, iż z uwagi na karalność członka zarząduspółki (...) Sp. z o.o., spółka ta podlegała będzie wykluczeniu z postępowania przetargowego ogłoszonego w trybieustawy Prawo zamówień publicznych, złożył niezgodne z prawdą, nierzetelne oświadczenie odnośnie okoliczności mających istotne znaczenie dla uzyskania zamówienia, zatajając tym samym fakt uprzedniej karalności członka organu zarządzającegospółki – (...). Wbrew bowiem twierdzeniom obu oskarżonych uchwała o Nr 5/2015 nie została wydana z dniem 05 stycznia 2015 r. Zebrany w sprawie materiał dowodowy w sposób jednoznaczny wskazuje, że została ona wytworzona w związku z zainicjowanym dochodzeniem w sprawie o czyn zart. 297 § 1 k.k.i dla jego potrzeb, a widniejąca na niej data nie odpowiada rzeczywistemu momentowi jej wytworzenia. I tak kolejno wskazać należy na fakt, iż sporządzony dokument przedkładany raz jako uchwała o Nr 5/2016 (dla potrzeb postępowania przetargowego przed Zamawiającą GminąG.–vide: k. 257), a raz jako uchwała o Nr 5/2015 (przed sądem rejestrowym –vide: k. 456),w obu przypadkach wskazujący przy tym na tę samą datę - 05 stycznia 2015 r., w którejM. B. (1)miał rzekomo zostać odwołany z funkcji członka zarządu półki(...) Sp. z o.o., jest dokumentem poświadczającym nieprawdę, co do okoliczności, iż tego rodzaju uchwała podjęta została w tej właśnie dacie. Pomimo tego, iż obaj oskarżeni stanowczo i konsekwentnie podnosili, iż dokument ten potwierdza rzeczywisty stan rzeczy, albowiemM. B. (1)został odwołany z funkcji członka zarządu właśnie w dniu 05 stycznia 2015 r., to jednak ich twierdzenia pozostają w opozycji do pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodów, w tym przede wszystkim do zeznań przesłuchanych w charakterze świadków:A. P.,E. K.,M. U.orazA. G., a także do informacji zawartych w dokumentach przechowywanych w aktach KRS. Już samo sporządzenie dokumentu – spornej uchwały i dostarczenie go do Urzędu GminyG.- co bez wątpienia miało miejsce w okresie od 18 do 30 maja 2016 r. - budzi poważne zastrzeżenia, albowiem zbiegło się w czasie z prowadzonym postępowaniem przetargowym, w którejspółka (...)występowała jako Wykonawca. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje bowiem na to, że dokument ten został sporządzony po uzyskaniu z Urzędu GminyG.nieoficjalnej informacji o nieprawidłowościach w dokumentacji przetargowej. Treść uchwały w określonym brzmieniu nakazał spisać pracownicyspółki (...) Sp. z o.o.E. K.oskarżonyW. K.. Następnie obaj oskarżeni podpisali dokument, który na wyraźne polecenieW. K.dostarczyła do Urzędu GminyG.inna pracownica -M. U.. Dopiero w urzędzie zwrócono uwagę na niezgodność daty zdarzenia objętego uchwałą z numerem uchwały. Żaden z oskarżonych nie potrafił przy tym w sposób racjonalny wytłumaczyć takiego stanu rzeczy, usiłując jedynie przekonać, iż doszło do ewidentnej omyłki pisarskiej, jednak Sąd w żadnym razie nie uznał tych tłumaczeń za wiarygodne. Przesłuchana w charakterze świadka główna księgowaspółki (...) Sp. z o.o.A. G., wskazała nadto, iż nie posiadała wiedzy o tym, iżM. B. (1)w styczniu 2015 r. został odwołany z funkcji członka zarządu spółki, albowiem po tej dacie wymieniony nadal podpisywał dokumenty takie jak bilans spółki, sprawozdania finansowe, czy uchwały, które co do zasady wymagały podpisu obu członków zarządu. Wymieniona wskazała przy tym wprost, iżM. B. (1)nie powinien podpisywać tych dokumentów w sytuacji, gdyby faktycznie przestał być członkiem zarządu. Z kolei odpowiedzialny za przetarg po stronie ZamawiającegoA. P.podnosił dlaczego i w jakich okolicznościach powzięto wątpliwość co do rzetelności podpisanego przez Wykonawcę oświadczenia o braku podstaw do wykluczenia z procedury przetargowej, a także jaki dokument został następnie przez ten podmiot dostarczony, na poparcie prawdziwości tego oświadczenia. Sąd podzielił w całości zeznania przesłuchanych na tę okoliczność wymienionych czterech świadków, uznając przekazane przez nich informacje za konsekwentne, logiczne i szczere, znajdujące nadto swoje potwierdzenie w informacjach i dokumentach nadesłanych dla potrzeb niniejszego postępowania przez KRS. I tak z informacji nadesłanej przez KRS(k. 466),wprost wynika, że oskarżonyM. B. (1)podpisał się m.in. pod sprawozdaniami(...) Sp. z o.o.za rok 2014 oraz za rok 2015, pod tekstem jednolitym umowy spółki z dnia 25 stycznia 2016 r. W aktach rejestrowych znajdują się wszystkie wskazane dokumenty. Do akt rejestrowych złożona została przy tym uchwała o nr 5/2015.(k. 257) Nadto oskarżony – jako członek zarządu - podpisał również w dniu 30 września 2015r. aneks do umowy kredytowej i dwie umowy przewłaszczenia pochodzące z tej samej daty, czego nie mógłby podpisać w sytuacji, gdyby faktycznie w dniu 05 stycznia 2015 r. przestał być członkiem zarząduspółki (...) Sp. z o.o., a czego nota bene nie musiał czynić z uwagi na możliwość jednoosobowej reprezentacji spółki. Największe wątpliwości co do rzetelności podpisanego dokumentu rodzi jednak fakt, iż wniosek o dokonanie stosowanego wpisu w KRS – w tak ważnej dla spółki kwestii jak zmiana składu zarządu – złożony został dopiero w dniu 31 maja 2016 r. (wpływ do sądu 1 czerwca 2016 r.), tj. na blisko półtora roku od rzekomego zdarzenia, sam zaś wpis w tym przedmiocie w sądzie rejestrowym dokonany został w dniu 13 lipca 2016 r. Zgodnie natomiast z obowiązującymi przepisami (art. 22 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym) na zgłoszenie tego rodzaju informacji do sądu rejestrowego jest 7 dni, liczonych od dnia zdarzenia uzasadniającego dokonanie wpisu. Oskarżeni nie potrafili przy tym w sposób racjonalny i zasługujący na podzielenie wyjaśnić powodów takiego stanu rzeczy i dopuszczenia się takiego uchybienia ustawowego terminu, a przekazane przez nich na tę okoliczność twierdzenia stanowią jedynie w ocenie Sądu nieudolną linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej za zarzucane im przestępstwo. Należy mieć tu przy tym na uwadze fakt, iż inne ważkie dla spółki kwestie, wymagające wpisu do KRS, a pochodzące z późniejszego okresu niż rzekomo podjęta uchwała z dnia 05 stycznia 2015 r., w tym te pochodzące z 2016 r., zgłaszane były w formie stosowanych wniosków do sądu rejestrowego we wcześniejszym terminie niż sporna uchwała nr 5/2015, m.in. w styczniu 2016 r. Trudno znaleźć przy tym racjonalne powodowy, aby uznać, iż o tej właśnie spornej uchwale Nr 5/2015 zapomniano bądź ją przeoczono, a o wszystkich innych pamiętano. Wreszcie zwrócić należy uwagę na wnioski wypływające z opinii sporządzonej dla potrzeb niniejszego postępowania przez Laboratorium Kryminalistyczne Komendy Stołecznej Policji, a z której to opinii wynika, że podpis znajdujący się w pozycji(...)na dokumencie wymienionym w pkt został prawdopodobnie sporządzony w okresie 18 miesięcy od dnia badań tj. 09 marca 2017 r. - dokument ten jest prawdopodobnie antydatowany i nie został sporządzony 05 stycznia 2015r. Z kolei odpis znajdujący się w pozycji oznaczonej jako(...)na dokumencie wymienionym w pkt 2 został prawdopodobnie sporządzony w okresie 18 miesięcy od dnia badań tj. 09 marca 2017r. - dokument ten jest prawdopodobnie antydatowany i nie został sporządzony w styczniu 2015 r. Sąd podzielił w całości wypływające z przedmiotowej opinii wnioski, uznając, iż została ona sporządzona w sposób rzetelny i zgodny z zasadami wiedzy fachowej. Z tych samych powodów Sąd uznał również za zasługujące na podzielenie wnioski wypływające ze sporządzonych dla potrzeb niniejszego postępowania opinii i ustanych opinii uzupełniających biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii, nie znajdując żadnych podstaw do ich zdyskredytowania. W tym stanie rzeczy Sąd nie ma wątpliwości co do tego, że dokument w postaci uchwały Nr 5/2015 jest dokumentem poświadczającym nieprawdę co do daty jej podjęcia w dniu 05 stycznia 2015 r., w sytuacji gdy uchwała ta z pewnością nie została podjęta w tej właśnie dacie. Niemniej jednak – wbrew założeniom przyjętym w akcie oskarżenia – opisany czyn i zachowanie oskarżonych nie może zostać zakwalifikowane, jak uczynił to Prokurator, jako przestępstwo zart. 270 § 1 kk, lecz winno być zakwalifikowane jako tzw. fałsz intelektualny, tj. przestępstwo stypizowane wart. 271 § 1 kk, co wymagało przeprowadzenia przez Sąd w tym zakresie stosownej korekty kwalifikacji prawnej czynu, poprzez jej zmianę. Przestępstwo zart. 270 § 1 k.k.ma charakter wieloodmianowy(post. SN z 17.4.2007r., V KK 90/07, OSNwSK 2007, Nr 1, poz. 822).Do jego czynności sprawczych należy: podrobienie dokumentu, jego przerobienie oraz użycie przerobionego albo podrobionego dokumentu jako autentycznego. Sprawca, który najpierw podrobi albo przerobi dokument, a następnie użyje go jako autentyczny, odpowiada za jeden czyn, chyba że zachowania te dzieli dłuższy odstęp czasowy. Podrobienie dokumentu należy rozumieć jako wykonanie imitacji dokumentu autentycznego, "sporządzenie dokumentu polegające na zachowaniu pozorów, że dokument pochodzi od innej osoby"(wyr. SN z 27.11.2000 r., III KKN 233/98, Prok. i Pr. – wkł. 2001, Nr 5, poz. 4; podobnie wyr. SN z 24.10.2013 r., III KK 373/13,L.);innymi słowy, sprawca "nadaje dokumentowi pozory, że wynikająca z niego treść pochodzi od danego wystawcy – co nie jest prawdą" (wyr. SN z 9.1.2013 r., V KK 97/12, Prok. i Pr. – wkł. 2013, Nr 4, poz. 5). Jako podrobienie dokumentu kwalifikowane jest również nakreślenie na dokumencie cudzego podpisu (wyr. SN z 11.3.2004 r., III KK 336/03,L.). "Podrobienie dokumentu polegać może także na sporządzeniu zapisu oświadczenia woli innej osoby, nawet jeżeli nie został podrobiony podpis tej osoby, byleby tylko treść zapisu lub nadane mu cechy pozorowały, iż istotnie został on przez nią sporządzony" (wyr. SA w Lublinie z 28.10.2010 r., II AKa 242/10, KZS 2011, Nr 3, poz. 58). Z kolei przerobienie dokumentu polega na dokonaniu zmian w dokumencie autentycznym przez osobę nieuprawnioną, w tym również dopisaniu dodatkowej treści(wyr. SN z 27.11.2000 r., III KKN 233/98, Prok. i Pr. - wkł. 2001, Nr 5,poz. 4; wyr. SN z 9.1.2013 r., V KK 97/12, Prok. i Pr. - wkł. 2013, Nr 4,poz. 5).Czynność ta nie wymaga trwałości ani nieusuwalności zmian wprowadzonych w dokumencie (post. SN z 19.3.2003r., III KKN 207/01, OSNwSK 2003, Nr 1, poz. 580). Z uwagi na to, żeart. 270 § 1 k.k.chroni autentyczność dokumentu, a nie jego zgodność z prawdą, "nie jest przerobieniem dokumentu nadanie mu innej treści przez osoby, od których ten dokument pochodzi"(wyr. SN z 5.10.2005 r., II KK 126/05, Prok. i Pr. – wkł. 2006, Nr 3,poz. 8; podobnie wyr. SN z 19.1.2011 r., IV KK 373/10,L.; wyr. SN z 5.4.2016 r., IV KK 405/15, Prok. i Pr. – wkł. 2016, Nr 6, poz. 3). W przedmiotowej sprawie nie doszło natomiast ani do przerobienia ani do podrobienia dokumentu w celu użycia go za autentyczny, a jak wskazuje zebrany w sprawie materiał dowodowy do stworzenia dokumentu potwierdzającego nieprawdę, czyli do tzw. fałszerstwa intelektualnego, stypizowanego z kolei wart. 271 k.k. Treśćart. 271 k.k.sankcjonuje czynność polegającą na "wystawieniu" dokumentu. Z wystawieniem dokumentu mamy do czynienia wówczas, gdy osoby go sporządzające, nawet jeśli nie są funkcjonariuszami publicznymi, to realizują w ten sposób wynikające z przepisów uprawnienie do sporządzenia dokumentów, które odnoszą skutki także w sferze publicznej. Jednocześnie samo pojęcie „sporządzenia” interpretować należy nie jako czynność technicznego sporządzenia dokumentu, poprzez jego spisanie lecz jako merytoryczne zatwierdzenie jego treści, poprzez złożenie pod nim podpisu, a przez to zaakceptowanie jego treści. Pojęcie dokumentu zamieszczone wart. 271 § 1 k.k.ma węższy zakres niż pojęcie dokumentu zdefiniowane wart. 115 § 14 k.k.Dokument w rozumieniuart. 271 § 1 k.k.musi wprawdzie odpowiadać wszystkim atrybutom wymienionym wart. 115 § 14 k.k., ale nadto powinien być dokumentem, który poza tym, że jest wystawiony przez funkcjonariusza publicznego lub inną osobę uprawnioną do jego wystawienia, w swojej treści zawiera poświadczenie, któremu przysługuje cecha zaufania publicznego, a zarazem domniemanie prawdziwości. W tym rozumieniu poświadczenie okoliczności mającej znaczenie prawne, jeśli jest nieprawdziwe, dopełni strony przedmiotowej przestępstwa zart. 271 § 1 k.k., ale gdy w swej treści jest definitywne, tj. gdy poświadcza okoliczność niewymagającą potwierdzenia innymi dowodami, a więc gdy owo poświadczenie jest prawnie miarodajne, a tym samym ma moc wywołania skutków w obrocie prawnym. Z punktu widzenia wymienionych tu cech „poświadczenia" lista wierzytelności sporządzana przez syndyka nie mieści się w pojęciu dokumentu jako przedmiotu czynności wykonawczej przestępstwa zart. 271 § 1 k.k. W ocenie Sądu na kanwie niniejszej sprawy stwierdzić należy, że uchwała Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników(...) Sp. z o.o.w sprawie odwołania członka zarządu, tj. uchwała wydana na podstawieart. 201 § 4 k.s.h.jest dokumentem w rozumieniu poddawanego analizie przepisuart. 271 k.k.i dodatkowo wywołuje skutki w sferze publicznoprawnej. Sporządzenie przez obu oskarżonych dokumentu w postaci uchwały Nr 5/2015 opatrzonej datą 05 stycznia 2015 r. o odwołaniu z funkcji członka zarządu oskarżonegoM. B. (1)wywoływało niewątpliwe skutki w sferze publicznoprawnej, wskazywało bowiem na tak istotną kwestię jak skład organu zarządzającego danym podmiotem gospodarczym, a więc w tym konkretnym przypadkuspółki (...). Wskazanie z kolei składu organu zarządzającego spółką ma znaczenie dla ważności podejmowanych z tym podmiotem i przez ten podmiot czynności, w tym czynności prawnych, jak również dla kwestii reprezentacji tego podmiotu i obligatoryjnie winno być ujawnione w stosownym rejestrze. Dokument ten zawiera bowiem w swojej treści poświadczenie, któremu przysługuje cecha zaufania publicznego, a w związku z tym domniemanie prawdziwości.(wyrok Sądu Najwyższego Izba Karna z dnia 26 marca 2015 r., IV K 422/14) Zauważyć przy tym należy, iż z mocyart. 201 § 4 k.s.h.członek zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jest powoływany i odwoływany uchwałą wspólników. Oznacza to zatem, że takie powołanie jest skuteczne w stosunkach wewnętrznych spółki z chwilą podjęcia i podpisania takiej uchwały (co ma charakter konstytutywny). Powyższe wiąże się z kolei ze składanymi przez wspólników oświadczeniami woli w akcie głosowania. Odwołanie oraz wybór członka zarządu spółki z o.o. następuje na mocy uchwały zgromadzenia wspólników, której skuteczność nie zależy od dokonania odpowiedniego wpisu w rejestrze. Sam zaś wpis w składzie osobowym zarządu w rejestrze sądowym nie tworzy nowego stanu prawnego, a ma jedynie charakter następczy i deklaratoryjny. Domniemywa się przy tym, iż w wpis w KRS jest prawdziwy lecz jest to domniemanie wzruszalne.(Komentarz do art. 201 Kodeksu spółek handlowych Andrzej Kidyba) Mając na uwadze wszystkie omówione wyżej okoliczności Sąd uznał oskarżonegoW. K.za winnego popełnienia czynów opisanych w punktach 1, 3 i 7 aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że stanowią one ciąg przestępstw określony wart. 91 § 1 k.k., dokonując przy tym jednocześnie zmiany opisu tego czynu, poprzez wskazanie, iż wartość maszyn będących przedmiotem przestępstwa wynosiła nie mniej niż: w pkt 1 koparko - ładowarki(...)o nr identyfikacyjnym(...)- 117 720 zł oraz(...)o nr identyfikacyjnym(...)- 108 000 zł; w pkt 3 koparko - ładowarki(...)o nr identyfikacyjnym(...)- 112 725 zł oraz(...)o nr identyfikacyjnym(...)- 119 700 zł; w pkt 7 koparko – ładowarki(...)o nr identyfikacyjnym(...)- 12 050 zł i(...)o nr identyfikacyjnym(...)- 102 600 zł oraz(...)bez numeru identyfikacyjnego - 114 300 zł i koparki gąsienicowej – maszyny do(...)o nr identyfikacyjnym(...)- 30 700 zł. W ocenie Sądu oskarżony zachowaniem swoim wypełnił znamiona przestępstwa stypizowanego wart. 286 § 1 k.k.iart. 284 § 2 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.orazart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k.i w związku z tym w oparciu o przepisyart. 294 § 1 k.k.wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, o czym orzeczono w punkcie I wyroku. Sąd uznał również oskarżonegoW. K.za winnego popełnienia czynów opisanych w punktach 4, 5 i 6 aktu oskarżenia ustalając – tak jak w poprzednim przypadku - iż popełnione one zostały przez wymienionego w warunkach ciągu przestępstw określonego wart. 91 § 1 k.k., tj. z wykorzystaniem tej samej sposobności i w krótkich odstępach czasowych. Za powyższy czyn, z mocyart. 297 § 1 k.k.w zw. zart. 91 § 1 k.k., skazał oskarżonego na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, o czym orzeczono w punkcie II wyroku. Dalej Sąd, w ramach czynu opisanego w punkcie 2 aktu oskarżenia dokonał zmiany kwalifikacji prawnej czynu i uznał oskarżonychW. K.iM. B. (1)za winnych tego, że w okresie pomiędzy 18 maja 2016 roku a 30 maja 2016r. wG., działając wspólnie i w porozumieniu jako członkowie Zgromadzenia WspólnikówPrzedsiębiorstwa (...) sp. z o.o.z siedzibą wG.poświadczyli nieprawdę w dokumencie w postaci Uchwały Nadzwyczajnego Zgromadzenia WspólnikówPrzedsiębiorstwa (...) sp. z o.o.z siedzibą wG.nr(...)w sprawie odwołania z członka zarządu spółki w osobieM. B. (1), co do daty jej podjęcia w dniu 5 stycznia 2015r., w sytuacji gdy uchwała ta nie została podjęta w tej dacie, a która to została dołączona do wniosku o zmianę danych spółki w rejestrze przedsiębiorców, który wpłynął do Sądu Rejonowego w Olsztynie, VIII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 1 czerwca 2016 roku, uznając jednocześnie, iż wymienieni swoim zachowaniem wyczerpali znamiona przestępstwa zart. 271 § 1 k.k.i za to na podstawieart. 271 § 1 k.k.wymierzył im kary po 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności, o czym orzeczono w punkcie III wyroku. W punkcie IV wyroku Sąd uznał oskarżonegoM. B. (1)za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie 1 aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że wartość maszyn będących przedmiotem przestępstwa wynosiła nie mniej niż koparko - ładowarki(...)o nr identyfikacyjnym(...)- 117 720 zł oraz(...)o nr identyfikacyjnym(...)- 108 000 zł, uznając tym samym, iż wymieniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa zart. 286 § 1 k.k.iart. 284 § 2 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.Za ten czyn, podstawieart. 294 § 1 k.k.w zw. art. z 11§ 3 k.k., Sąd wymierzyłM. B. (1)karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, o czym orzeczono w punkcie IV wyroku. Wymierzając oskarżonym kary za poszczególne zarzucane im przestępstwa Sąd kierował się dyrektywami, o jakich mowa wart. 53 k.k., mając na uwadze stopień winy i społecznej szkodliwości popełnionych przez nich czynów oraz rozmiar wyrządzonej przez nich szkody, na rzecz każdego z pokrzywdzonych. Nadto Sąd wziął również pod uwagę dotychczasową linię życia oskarżonych i ich postawę prezentowaną w toku prowadzonego przeciwko nim postępowania karnego, nie doszukując się jednocześnie – za wyjątkiem dotychczasowej niekaralności oskarżonegoW. K.– ważkich, a właściwie żadnych nawet, okoliczności łagodzących. W ocenie Sądu orzeczone wobec oskarżonych kary we wskazanych wyżej wymiarach są w pełni adekwatne do stopnia zawinienia obu oskarżonych, spełnią przy tym swoje cele w zakresie prewencyjnego i zapobiegawczego oddziaływania na sprawców, jak również swoje cele w zakresie prewencji generalnej. W ocenie Sądu w przypadku obu oskarżonych spełnione zostały przesłanki do wymierzenia im kary łącznej – wobec oskarżonegoW. K.w oparciu o przepisyart. 86 § 1 k.k.iart. 91 § 2 k.k., z kolei wobec oskarżonegoM. B. (1)w oparciu o przepisyart. 85 § 1 k.k.iart. 86 § 1 k.k. Treść przepisówart. 85i następnychk.k.stwarza podstawy do oparcia wymiaru kary łącznej zarówno na zasadzie absorpcji, jak i zasadzie kumulacji oraz asperacji, przy czym wybór sposobu wymiaru kary łącznej uzależniony jest od oceny okoliczności konkretnego wypadku, w tym w szczególności więzi o charakterze przedmiotowym i podmiotowym pomiędzy poszczególnymi przestępstwami, za które wymierzono kary jednostkowe(postanowienie SN z 7 października 2002 r., II KK 270/02, LEX nr 55547; por. wyrok SA w Katowicach z 8 marca 2001 r., II AKa 59/01, Prok. i Pr. 2002, z. 3, poz. 21; P. Zwolak, glosa do uchwały SN z 25 października 2000 r., I KZP 28/00..., s. 114 i n.).Trafnie przy tym podnosi się w orzecznictwie, że „zastosowanie zasady absorpcji, asperacji, czy kumulacji przy orzekaniu tak kary łącznej, jak i wydawaniu wyroku łącznego uwarunkowane jest przede wszystkim relacjami zachodzącymi pomiędzy prawomocnie osądzonymi czynami, objętymi tymże skazaniem. Relacje te sprowadzają się do określenia, jak bliski jest związek przedmiotowo-podmiotowy łączący te czyny oraz w jakich odstępach czasu zostały one popełnione"(por. wyrok SA w Łodzi z 9 maja 2001 r., II AKa 63/01, Prok. i Pr. 2002, z. 7-8, poz. 20)”. Sąd podziela nadto wyrażony w orzecznictwie Sądu Najwyższego pogląd, iż zasada absorpcji czy kumulacji, jako rozwiązania skrajne, powinny być rozstrzygnięciami raczej o charakterze wyjątkowym(vide: wyrok SN z dnia 2 grudnia 1975r., sygn. akt. Rw 628/75, OSNKW 1976, z. 2, poz. 33).Kara łączna bowiem to szczególna kara wymierzana niejako „na nowo" i jako taka stanowić winna całościową ocenę zachowań sprawcy, będąc właściwą, celową z punktu widzenia prewencyjnego reakcją na popełnione przez niego czyny i jako taka nie może i nie powinna być postrzegana jako instytucja mająca działać na korzyść skazanego, ale jako instytucja gwarantująca racjonalną politykę karania w stosunku do sprawcy wielości przestępstw. W odniesieniu do sytuacji oskarżonegoW. K.zastosowanie winna zdaniem Sądu znaleźć zasada asperacji, a to przede wszystkim z uwagi na wstępujący częściowy jedynie związek czasowy pomiędzy poszczególnymi, zarzucanymi mu przestępstwami (przestępstwo popełnione zostały bowiem od stycznia 2014 r. do 20 kwietnia 2016 r., tj. na przestrzeni ponad 2 lat), różny charakter tych przestępstw, a także ilość zachowań składających się na poszczególne przypisane mu czyny zabronione. Z kolei w odniesieniu do sytuacji oskarżonegoM. B. (1)przy wymiarze kary łącznej zastosowanie winna znaleźć zasada pełnej absorpcji przede wszystkim z uwagi bliski związek czasowy pomiędzy zarzucanymi mu czynami, które popełnione zostały w okresie od września 2015 r. do maja 2016 r., tj. na przestrzeni zaledwie kilku miesięcy. Mając na uwadze powyższe Sąd w punkcie V wyroku orzekł wobec oskarżonegoW. K.karę łączną w wymiarze 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, zaś w punkcie VI wyroku orzekł wobec oskarżonegoM. B. (1)karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności. Wymierzenie kar łącznych w powyższych wymiarach jawi się jako ze wszech miar słuszne i korzystne dla oskarżonych. Kary łączne we wskazanych wymiarach winny wpłynąć na obu oskarżonych w ten sposób, aby w przyszłości powstrzymali się oni od podobnego rodzaju zachowań, a także innych stanowiących naruszenie porządku prawnego, uzmysławiając im jednocześnie szkodliwość czynów, jakich się dopuścili. W punkcie VII wyroku Sąd mając na uwadze sytuację majątkową i zarobkową oskarżonych, na podstawieart. 624 § 1 k.p.k., zwolnił ich w całości od kosztów sądowych. Sąd nie orzekł o obowiązkach naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonych z tytułu przestępstw popełnionych przez oskarżonych, pomimo złożenia wniosków w tym zakresie, a to z uwagi na wystąpienie instytucji tzw. klauzuli antykumulacyjnej. Zauważyć bowiem należy, iż pokrzywdzeni złożyli wnioski w przedmiocie orzeczenia na ich rzecz obowiązków naprawienia szkody, pomimo tego, iż dysponują już tytułami wykonawczym w postaci odpowiednio nakazów zapłaty (spółki (...)i „S.) oraz wyroku zaocznego ((...)Bank Spółdzielczy), zaopatrzonymi w klauzulę wykonalności, które stały się już bądź stać się mogą podstawą do egzekwowania swoich roszczeń, a których to tożsamych roszczeń dochodzą aktualnie w postępowaniu karnym. Bez wątpliwości stwierdzić bowiem należy, iż w istocie przedmiot obu postępowań – karnego i cywilnego w zakresie wyrządzonej pokrzywdzonym szkody jest tożsamym i dotyczy tych samych umów przewłaszczenia i przedmiotów objętych tymi umowami. W tym stanie rzeczy orzeczenie środka kompensacyjnego – obowiązku naprawienia szkody nie będzie już prawnie dopuszczalne w postępowaniu karnym. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 stycznia 2018 r., sygn. IV KK 234/17, o tożsamości roszczenia zasądzonego w postępowaniu cywilnym i w postępowaniu karnym przesądza fakt, że wynikają one z tego samego zdarzenia faktycznego (historycznego) i dotyczą tej samej szkody, będącej następstwem popełnionego przez oskarżonego przestępstwa i równocześnie niewykonania przez spółkę z o.o. (której jest on wyłącznym udziałowcem i prezesem zarządu, bądź wiceprezesem) wiążącej ją z pokrzywdzonym umowy. (OSNKW 2018/4/32, LEX nr 2439130) Stosownie do brzmieniaart. 415 § 1 zd. 2 k.p.k., przeszkodą do nałożenia obowiązku naprawienia szkody jest wyłącznie tożsamość roszczenia będącego przedmiotem orzeczenia cywilnego z roszczeniem wynikającym z przestępstwa. Stąd każdorazowo orzekający sąd ma obowiązek przeanalizować zakres i treść tych roszczeń, po to by potwierdzić ich tożsamość, bądź też jej zaprzeczyć. W swoich rozważaniach Sąd Najwyższy wskazał, że nie ulega wątpliwości, iż przysługujące pokrzywdzonemu roszczenie majątkowe w związku z wyrządzeniem mu szkody czynem przestępnym może być przez niego zaspokojone zarówno w postępowaniu cywilnym, jak i karnym. Zapobieganie kumulacji merytorycznych rozstrzygnięć dotyczących tej samej szkody było jednym z wiodących celów nowelizacjiKodeksu postępowania karnegoustawą z dnia 10 stycznia 2003 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego, ustawy - Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego, ustawy o świadku koronnym oraz ustawy o ochronie informacji niejawnych(Dz. U. Nr 17, poz. 155 ze zm.) (por. uzasadnienie projektu w/w ustawy, Sejm IV kadencji, druk nr 182). W znowelizowanymart. 415 § 5 zd.2 k.p.k.(obecnieart. 415 § 1 zd. 2 k.p.k.) ustawodawca wprowadził klauzulę zakazującą orzekania w procesie karnym obowiązku naprawienia szkody, zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub nawiązki na rzecz pokrzywdzonego, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono. Zezdania drugiego art. 415 § 5 k.p.k.wynika więc kategoryczny (bezwzględny) zakaz rozstrzygania w różnych postępowaniach o tym samym roszczeniu wynikającym z przestępstwa i - w konsekwencji - kumulowania tytułów egzekucyjnych wynikających z różnych orzeczeń. Jeżeli zatem roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono, to nie jest możliwe orzekanie o obowiązku naprawienia szkody, i to niezależnie od tego, czy zasądzone w postępowaniu cywilnym roszczenie zostało wyegzekwowane. Ten wynikający z dyspozycjiart. 415 § 5 zd.2 k.p.k.zakaz kumulacji tytułów egzekucyjnych wynikających z tego samego roszczenia odnosi się do każdego określonego w ustawie wypadku orzekania karnoprawnego obowiązku naprawienia szkody(wyroki Sądu Najwyższego z dni: 3 lutego 2012 r., V KK 9/12; 21 października 2010 r., III KK 305/10, R-OSNKW 2010, poz. 2030; 26 stycznia 2016 r., V KK 323/12; 26 lutego 2014 r., III KK 429/13; 7 maja 2013 r., II KK 268/12).Równocześnie tak w judykaturze, jak i w piśmiennictwie, zgodnie i konsekwentnie, jest wyrażane przekonanie o tym, iż wskazana wart. 415 § 1 zd. 2 k.p.k.tzw. klauzula antykumulacyjna wymaga dla swego zastosowania stwierdzenia zarówno tożsamości przedmiotowej, jak i tożsamości podmiotowej owego roszczenia do którego się odnosi. Zasadnie przy tym zwraca się uwagę w piśmiennictwie, że przywołany przepisart. 415 § 1 zd. 2 k.p.k.nie stanowi o "tej samej szkodzie", ale o "tym samym roszczeniu", których to pojęć nie sposób uznać za tożsame (por. P. Danek, Obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przez członka organu zarządzającego osoby prawnej a wydane przeciwko niej orzeczenie cywilne, Cz.P.K.i N.P. 2010, z. 1, s. 170). Niemniej jednak poza racjonalnym sporem pozostaje fakt, że istnieje - w kontekście dokonywania zakresu stosowania wskazanej w przywołanym przepisie klauzuli antykumulacyjnej - ścisłe powiązanie owych pojęć, skoro podstawą owego roszczenia wynikającego z przestępstwa, o którym ta regulacja stanowi, każdorazowo może być jedynie szkoda powstała w następstwie popełnienia tego przestępstwa. Sąd Najwyższy wskazał dalej, że stosownie do brzmieniaart. 415 § 1 zd. 2 k.p.k., przeszkodą do nałożenia obowiązku naprawienia szkody jest wyłącznie tożsamość roszczenia będącego przedmiotem orzeczenia cywilnego z roszczeniem wynikającym z przestępstwa. Stąd każdorazowo orzekający sąd ma obowiązek przeanalizować zakres i treść tych roszczeń, po to by potwierdzić ich tożsamość, bądź też jej zaprzeczyć. Nie ulega wątpliwości, iż w wypadku, gdy orzeczenie sądu cywilnego wydane zostało na rzecz pokrzywdzonego bezpośrednio przeciwko sprawcy przestępstwa zaistnieje tożsamość osoby zobowiązanej do wykonania roszczenia cywilnoprawnego i roszczenia wynikającego z przestępstwa. Przedmiot obydwu tych roszczeń będzie taki sam. Kontrowersje mogą zaś powstać w przypadku takim, który zaistniał w niniejszej sprawie, gdy pokrzywdzony dysponuje orzeczeniem sądu cywilnego o zapłacie na jego rzecz określonej kwoty pieniężnej od spółki z o.o. lub innej osoby prawnej, której zarząd sprawował sprawca przestępstwa, a który to podmiot - według prawa cywilnego - był stroną stosunku prawnego (zazwyczaj umowy sprzedaży), stanowiącego podstawę cywilnoprawną orzeczenia wydanego przez sąd cywilny. Z taką natomiast sytuacją mamy do czynienia w niniejszym postępowaniu. W takim układzie procesowym występuje bowiem także tożsamość obydwu roszczeń w rozumieniu dyspozycjiart. 415 § 1 zd. 2 k.p.k.Ta przecież stanowi tylko o "roszczeniu wynikającym z popełnienia przestępstwa" i nie przewiduje żadnych innych (dodatkowych) wymogów, które by - przy przyjęciu zaistnienia tej literalnie wskazanej przesłanki - pozwalały na odrzucenie przewidzianej w tej regulacji reguły antykumulacyjnej. Stąd też najważniejsze (ale i wystarczające) dla jej stwierdzenia, bądź odrzucenia, jest ustalenie tego, czy to roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa (a więc określonego zdarzenia faktycznego) rzeczywiście było przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono. Przy tym nie budzą wątpliwości dalsze - będące konsekwencja tego ustalenia - zaszłości. Mianowicie to, iż ową kwestię tożsamości podmiotowej i przedmiotowej roszczenia należy zawsze rozważać przede wszystkim w kontekście tego czy roszczenie, które jest przedmiotem "innego postępowania" w rozumieniu przepisuart. 415 § 1 zd. 2 k.p.k.lub o którym "prawomocnie orzeczono" powstało w następstwie popełnienia czynu zabronionego będącego przedmiotem obecnego procesu karnego. Sam fakt, iż podstawą roszczenia cywilnego była (tylko wówczas aktualna i przez to możliwa do dochodzenia) odpowiedzialność kontraktowa (wynikła z niewykonania przez spółkę umowy) nie stoi na przeszkodzie uznania tożsamości przedmiotowej. O tożsamości roszczenia zasądzonego w postępowaniu cywilnym i w postępowaniu karnym przesądza – jak wskazano już wyżej - fakt, że wynikają one z tego samego zdarzenia faktycznego (historycznego) i dotyczą tej samej szkody. W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie zachodzą podstawy do zastosowania opisanej szczegółowo klauzuli antykumulacyjnej, albowiem o roszczeniach związanych z wyrządzoną szkodą orzeczono już w postępowaniach cywilnych.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Olsztynie date: '2018-06-04' department_name: II Wydział Karny judges: - Krystyna Szczechowicz legal_bases: - art. 157 § l i § 3 k.k. - zdania drugiego art. 415 § 5 k.p.k. - art. 22 oraz art. 24 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych - art. 22 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym - art. 201 § 4 k.s.h. recorder: p.o. sekr. sąd. Katarzyna Tkacz signature: II K 83/17 ```

155025500005021_X_U_000662_2014_Uz_2014-11-18_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: XU-662/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 listopada 2014r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu w składzie: Przewodniczący: SSR Barbara Bonczar Protokolant: Grażyna Mazurkiewicz po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym w dniu 13 listopada 2014r. we Wrocławiu sprawy z odwołaniaU. S. od decyzjiZ. U. S.Oddział weW. z dnia 11 sierpnia 2014r. znak:(...) w sprawieU. S. przeciwkoZ. U. S.Oddział weW. ozasiłek chorobowy 1 zmienia zaskarżoną decyzjęZ. U. S.Oddział weW.i przyznaje wnioskodawczyniU. S.prawo do zasiłku chorobowego za okres od 01.07.2014r. do 29 lipca 2014r. i nadal, 2 zasądza od strony pozwanej na rzecz wnioskodawczyni kwotę 120,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sygn. akt X U 662/14 UZASADNIENIE Z. U. S.Oddział weW.decyzją z 11 sierpnia 2014r. odmówił ubezpieczonejU. S.prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego za okres od 01 lipca 2014r. do 29 lipca 2014r. i nadal. Podstawę wydania zaskarżonej decyzji stanowiart.13 ust.1 pkt 2 ustawy z 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa– Dz. U. z 2014r., poz. 159. Zgodnie art. 13 ust. 1 pkt. 2 cyt. ustawy zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego nie przysługuje za okres po ustaniu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy min. kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby. Zdaniem strony pozwanej wnioskodawczyni od 15 czerwca 2011r. kontynuuje zatrudnienie na podstawie umowy zlecenia w(...)Sp. z o.o weW.i od dnia 01 grudnia 2011r. z(...)S.A. wW.. Ponadto zdaniem strony pozwanej zwolnienie lekarskie wnioskodawczyni za okres od 12 czerwca 2014r. do 02 lipca 2014r. zostało wystawione niezgodnie z przepisami, bo w dniu 10 czerwca 2014r. We wniesionym od tej decyzji odwołaniu wnioskodawczyni wnosiła o jej zmianę i przyznanie prawa do zasiłku chorobowego za dochodzony okres, gdyż od po ustaniu zatrudnienia nie kontynuuje zawartych umów zlecenia. Strona pozwana w udzielonej odpowiedzi na odwołanie wniosła o jego oddalenie jako niezasadne z uwagi na kontynuowanie umów zlecenia. Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: WnioskodawczyniU. S.w okresie od dnia 01 października 1994r. do 30 czerwca 2014r. była zatrudniona w Sp. z o.o.(...). Od dnia 12 czerwca 2014r. do 29 lipca 2014r. wnioskodawczyni była niezdolna do pracy i wystąpiła do strony pozwanej z wnioskiem o ustalenie prawa do zasiłku chorobowego za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego. W złożonym w dniu 07 lipca 2014r. oświadczeniu na druku Z-10 wnioskodawczyni podała, że nie kontynuuje żadnej działalności zarobkowej. Od dnia 16 czerwca 2014r. wnioskodawczyni była niezdolna do pracy i niezdolność ta trwała aż do ustania stosunku pracy tj. do 30 czerwca 2014r., a następnie nadal do 29 lipca 2014r. Za okres do 30 czerwca 2014r. wnioskodawczyni przysługuje prawo do wynagrodzenia. W dniu 07 lipca 2014r. wnioskodawczyni wystąpiła do strony pozwanej z wnioskiem o przyznanie od dnia 01 lipca 2014r. zasiłku chorobowego za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego. Z ustaleń strony pozwanej wynika, że wnioskodawczyni od dnia 15 czerwca 2011r. kontynuuje zatrudnienie na podstawie umowy zlecenia w(...)Sp. z o.o weW., a od 01 grudnia 2011r. w(...)S.A. wW.i na dzień 01 lipca 2014r. nie została wyrejestrowana z ubezpieczeń społecznych z tytułu zatrudnienia na podstawie w/w umów zlecenia. Wnioskodawczyni będąc zatrudniona w(...)Sp. z o.o. zajmowała się ubezpieczaniem samochodów. Spółka(...)miała zawarte umowy o współpracy z(...)Sp. z o.o i(...)S.A. wW.. Dotyczyły one udzielania klientom w/w spółek kredytów na zakupione samochody. Wnioskodawczyni zajmowała się przygotowaniem umów kredytowych dla klientów na zakup samochodów. Za przygotowanie umów wnioskodawczyni otrzymywała wynagrodzenie prowizyjne. Umowa zlecenia z(...)Sp. z o.o została rozwiązana z dniem 07 maja 2014r. Wnioskodawczyni w okresie od 01 stycznia 2014r. do 07 maja 2014r. nie dokonała na rzecz tej spółki sporządzenia umowy kredytowej i nie wykonywała pracy zarobkowej, nie otrzymywała tez żadnego wynagrodzenia. Umowa zlecenia z(...)S.A. została rozwiązana z dniem 31 lipca 2014r. Wnioskodawczyni w okresie od 01 sierpnia 2013r. do 31 lipca 2014r. nie dokonała na rzecz tej spółki sporządzenia umowy kredytowej i nie wykonywała pracy zarobkowej, nie otrzymywała tez żadnego wynagrodzenia. Wykonywanie zawartych umów zlecenia związane było ściśle z wykonywanym zatrudnieniem wA.R.. Po ustaniu zatrudnienia zawarte umowy nie mogły być wykonywane. W dniu 18 września 2014r. lekarz wystawiający zwolnienie lekarskie wystawił zaświadczenie, w którym podał, że podczas wizyty wnioskodawczyni w dniu 10 czerwca 2014r. omyłkowo wystawiono zwolnienia lekarskie za okres od 12 czerwca 2014r., zamiast od 11 czerwca 2014. Strona pozwana nie kwestionowała faktu niezdolności wnioskodawczyni za ten okres. Dowód: 1) akta zasiłkowe strony pozwanej, 2) przesłuchanie wnioskodawczyni - k.19v akt. Sąd zważył, co następuje: Odwołanie wnioskodawczyni zasługuje na uwzględnienie z następujących powodów: Stosownie doart. 13 ust.1 pkt.2 ustawy z 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa– Dz.U. Nr z 2014r.,poz.159, zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, nie przysługuje za okres po ustaniu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy min. kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby. Jak wykazało przeprowadzone przed Sądem postępowanie dowodowe wnioskodawczyni do dnia 30 czerwca 2014r. była zatrudniona w Sp. z o.o.(...). Jednocześnie miała zawarte umowy zlecenia od dnia 15 czerwca 2011r. z(...)Sp. z o.o weW., a od 01 grudnia 2011r. w(...)S.A. wW.i na dzień 01 lipca 2014r. nie została wyrejestrowana z ubezpieczeń społecznych z tytułu zatrudnienia na podstawie w/w umów zlecenia. Wykonywanie tych umów związane było z wykonywanym zatrudnieniem i polegało na przygotowaniu umów kredytowych dla klientów spółki. Wnioskodawczyni od stycznia 2014r. nie wykonywała tych umów, nie otrzymała żadnego wynagrodzenia a ich rozwiązanie nastąpiło po ustaniu zatrudnienia. Zdaniem Sądu wnioskodawczyni nie kontynuowała po ustaniu stosunku pracy działalności zarobkowej lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby. Brak wyrejestrowania przez płatnika składek tj.(...)Sp. z o.o we Wrocławiu i(...)S.A. wW.z tytułu zawartej umowy zlecenia od dnia 01 lipca 2014r. stanowi zdaniem Sądu zaniedbanie pracodawcy - płatnika składek. W myśl § 3 ust 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 27 lipca 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu wystawiania zaświadczeń lekarskich, wzoru zaświadczenia lekarskiego i zaświadczenia lekarskiego wydanego w ramach kontroli lekarza orzecznikaZ. U. S.(Dz. U. nr 65 poz.741) zaświadczenie lekarskie wystawia się na okres od dnia, w którym przeprowadzono badanie, lub od dnia bezpośrednio następującego po dniu badania. Zgodnie z § 3 ust 2 ustawy zaświadczenie lekarskie może być wystawione na okres nie dłuższy niż 3 dni poprzedzające dzień, w którym przeprowadzono badanie, jeżeli jego wyniki wykazują, że ubezpieczony w tym okresie niewątpliwie był niezdolny do pracy. W niniejszej sprawie wnioskodawczyni wystąpiła z roszczeniem o wypłatę zasiłku chorobowego za okres od 01 lipca 2014r. do 29 lipca 2014 r. i nadal. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że zwolnienie lekarskie za sporny okres zostało wystawione przez lekarza medycyny w dniu 10 czerwca 2014r.na okres od 11 czerwca 2014r. do 02 lipca 2014r. Lekarz leczący sprostował oczywistą omyłkę i wystawił na tę okoliczność stosowne zaświadczenie. Wobec nie kwestionowania faktu niezdolności do pracy wnioskodawczyni za ten okres Sąd uznał, że wnioskodawczyni w żadnym razie nie jest winna tego, że zwolnienie lekarskie nie spełniało przewidzianych prawem wymogów formalnych. Wnioskodawczyni spełnia więc przesłanki z art. 6 ust. 1 cyt. ustawy i nabyła prawo do zasiłku chorobowego za okres od 01 lipca 2014r. do 29 lipca 2014r. i nadal. Dlatego też na podstawieart. 47714§ 2 KpcSąd orzekł jak w sentencji. O wysokości kosztów zastępstwa procesowego (w pkt II) wnioskodawczyni Sąd orzekł na podstawie § 11 ust 2 zw. z§ 2 ust 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. (Dz. U. z 2013r. poz. 490). Sąd uwzględniając rodzaj i stopień zawiłości sprawy oraz związany z tym niezbędny nakład pracy pełnomocnika wnioskodawczyni zasądził koszty zastępstwa procesowego w dwukrotnej maksymalnej wysokości kosztów minimalnych określonych w przedmiotowym rozporządzeniu, tj. kwotę 120 zł.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Wrocław Śródmieście we Wrocławiu date: '2014-11-13' department_name: X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Barbara Bonczar legal_bases: - art. 13 ust.1 pkt.2 ustawy z 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa - art. 477 - § 2 ust 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: Grażyna Mazurkiewicz signature: X U 662/14 ```

155025500004503_IX_C_001903_2014_Uz_2015-11-12_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt IX C 1903/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12-11-2015 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu IX Wydział Cywilny w następującym składzie: Przewodniczący:SSR Beata Wójtowicz-Woźniczka Protokolant:Anna Marczak po rozpoznaniu w dniu 29-10-2015 r. weW. sprawy z powództwaJ. K. przeciwkoSpółdzielni Mieszkaniowej (...)weW. o zapłatę I oddala powództwo; II zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 2417 zł ( dwa tysiące czterysta siedemnaście złotych ) kosztów procesu; III nie obciąża powoda kosztami interwencji ubocznych. Sygn. akt: IX C 1903/14 UZASADNIENIE Powód –J. K.– wniósł o zasądzenie od strony pozwanej –Spółdzielni Mieszkaniowej (...)weW.– na jego rzecz kwoty 30.000 zł wraz ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 15 lutego 2012r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. Uzasadniając żądanie pozwu wskazał, że w dniu 15 lutego 2012r. weW.przyul. (...)idąc śliskim, pokrytym śniegiem i lodem chodnikiem przewrócił się, w wyniku czego doznał zwichnięcia stawu barkowego lewego ze złamaniem nasady bliższej kości ramiennej lewej. Na skutek doznanych obrażeń, w okresie od 16 lutego 2012r. do 27 lutego 2012r., przebywał w(...) Szpitalu (...), gdzie przeszedł zabieg operacyjny kości ramiennej lewej z oderwaniem guzka większego. Powód do dnia dzisiejszego odczuwa dolegliwości bólowe ręki, co utrudnia mu wykonywanie najprostszych czynności życia codziennego, w tym również utrzymanie higieny osobistej i zmusza go do przyjmowania leków przeciwbólowych. Powód wzywał stronę pozwaną do zapłaty żądanej kwoty zadośćuczynienia, jednak bezskutecznie. W odpowiedzi na pozew strona pozwana –Spółdzielnia Mieszkaniowa (...)weW.– reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, podnosząc zarzut braku legitymacji biernej, wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Wniosła jednocześnie o zawiadomienie o toczącym się postępowaniu(...) S.A.wŁ.orazM. K. (1)prowadzącego działalność gospodarczą podfirmą (...). Motywując tak wyrażone stanowisko w sprawie, nie kwestionując samego miejsca zdarzenia, wyjaśniła po pierwsze, że w dniu 15 lutego 2012r. nie odnotowała żadnych zgłoszeń dotyczących nieodśnieżonych chodników na terenach przez nią zarządzanych, po wtóre - prace związane z odśnieżaniem chodników były wykonywane na bieżąco przez profesjonalne firmy, z którymi pozwana zawarła stosowne umowy zlecenia. Za utrzymanie czystości i odśnieżanie terenu, na którym uległ wypadkowi powód, odpowiedzialny jestM. K. (1), któremu na podstawie umowy zlecenia strona pozwana powierzyła wykonywanie czynności odśnieżania i usuwania gołoledzi. Tym samym, zdaniem strony pozwanej, nie jest ona legitymowana biernie w niniejszym postępowaniu. W piśmie procesowym z dnia 5 marca 2015r. powód, działając przez pełnomocnika w osobie adwokata, sprecyzował żądanie pozwu wskazując, iż wnosi o zasądzenie od strony pozwanej kwoty 29.137,70 zł tytułem zadośćuczynienia za ból, cierpienie oraz uszczerbek na zdrowiu powstałe w wyniku zdarzenia z dnia 15 lutego 2012r. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty oraz kwoty 862,70 zł tytułem zwrotu niezbędnych i udokumentowanych kosztów leczenia, i rehabilitacji wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Wniósł nadto o zasądzenie od strony pozwanej na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od złożonego dokumentu pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Na rozprawie w dniu 5 marca 2015r. strona pozwana zarzuciła, że teren, na którym doszło do zdarzenia pozostaje w zarządzie GminyW.. Odnosząc się do zarzutu braku legitymacji biernej strony pozwanej, w piśmie procesowym z dnia 22 kwietnia 2015r. powód wskazał, że do przedmiotowego zdarzenia doszło na działce stanowiącej własność GminyW.a pozostającej w Zarządzie Dróg i Utrzymania Miasta. Jednocześnie podniósł, że teren ten przylega bezpośrednio dodziałki nr (...), której użytkownikiem wieczystym jest strona pozwana, w związku z czym w myślart. 5 ust. 1 pkt 4 Ustawy z dnia 13 września 1996r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, obowiązek uprzątnięcia błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń chodnika położonego wzdłuż nieruchomości spoczywa na stronie pozwanej jako właścicielu nieruchomości, do której przylega chodnik. W piśmie procesowym z dnia 20 maja 2015r. strona pozwana przyznała, iż chodnik, na którym uległ wypadkowi powód przylega dodziałki nr (...), której jest użytkownikiem wieczystym. Pismem z dnia 25 czerwca 2015r.(...) S.A.wŁ., reprezentowane przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, przystąpiło do sprawy w charakterze interwenienta ubocznego po stronie pozwanej i podzielając zarzut braku legitymacji biernej podniesiony przez pozwaną, wniosło o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, a także opłaty skarbowej od złożonego dokumentu pełnomocnictwa. Motywując tak wyrażone stanowisko w sprawie, podzielając w całości twierdzenia wyrażone przez stronę pozwaną w odpowiedzi na pozew, interweniujące towarzystwo wskazało, że odpowiedzialnym za utrzymanie porządku, w tym za zimowe utrzymanie ciągów pieszych w miejscu zdarzenia, był w dniu 15 lutego 2012r.M. K. (1)prowadzący działalność gospodarczą podfirmą (...). Tym samym strona pozwana nie jest legitymowana biernie w niniejszym postępowaniu. Pismem z dnia 2 lipca 2015r. w charakterze interwenienta ubocznego po stronie pozwanej wstąpił do sprawyM. K. (1), reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz obciążenie powoda kosztami postępowania. Przyznając, iż na podstawie umowy z dnia 1 czerwca 2000r. był odpowiedzialny za utrzymanie nawierzchni chodnika w miejscu zdarzenia w należytym stanie, wyjaśnił, iż zlecone mu w tym zakresie zadania wykonywał w sposób należyty. Odśnieżanie chodnika i posypywanie go środkami przeciw śliskości wykonywane było systematycznie i w odpowiednim rozmiarze. W dniu zdarzenia chodnik przyul. (...)został trzykrotnie odśnieżony i posypany piaskiem. Ponadto właściwe utrzymanie sprzątanego terenu było nadzorowane przez stronę pozwaną, a z czynności kontrolnych sporządzane były raporty, w których nie odnotowano, aby strona pozwana zgłaszała merytoryczne zastrzeżenia względem świadczonych przez interwenienta usług. Z tego względu, zdaniem interwenienta ubocznego, nie można przypisać jego postępowaniu bezprawności, brak jest również związku przyczynowego między wykonywaniem przez niego obowiązków a urazami jakich doznał powód, co z kolei wyklucza możliwość przypisania interwenientowi ubocznemu odpowiedzialności za szkodę jaką poniósł powód. W piśmie procesowym z dnia 11 września 2015r. powód, odnosząc się do zarzutu braku legitymacji biernej, wskazał, iż wbrew twierdzeniom strony pozwanej, nie uwolniła się ona skutecznie od odpowiedzialności zart. 429 k.c., bowiem nie powierzyła wykonywania czynności utrzymania nawierzchni chodnika w należytym stanie osobie trudniącej się wykonywaniem takich czynności w zakresie swej działalności zawodowej. Powód zarzucił, że przeważającym przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez interwenienta ubocznegoM. K. (1)jest „działalność usługowa związana z zagospodarowaniem terenów zieleni”, nie zaś utrzymanie czystości na terenach zewnętrznych osiedla. Ponadto, o ile faktycznie interwenient czynności odśnieżania chodnika zimą wykonywał, o tyle nie czynił tego w sposób należyty, bowiem nie dysponował profesjonalnym sprzętem pozwalającym usunąć śnieg i lód z nawierzchni chodnika, a nadto nie dysponował sprzętem w odpowiedniej ilości. Powód wskazał, że strona pozwana jeszcze przed owym zdarzeniem miała świadomość braku wykonywania już od dłuższego czasu przez interwenienta czynności w zakresie ośnieżania chodników bądź też nieprawidłowego ich wykonywania, bowiem, jak wynika z zeznań świadków zgłaszali oni stronie pozwanej nieprawidłowości w pracach porządkowych. Pomimo zgłaszanych zastrzeżeń strona pozwana kontynuowała współpracę z interwenientem ubocznym, co czyni ją zdaniem powoda odpowiedzialną za jego zawinione zaniechanie. Ponadto, stronie pozwanej można przypisać zdaniem powoda odpowiedzialność na zasadzieart. 471 k.c., bowiem wykonywanie przez nią zarządu nieruchomością wspólną wynikające z zawartych z właścicielami umów wiązało się z obowiązkiem m.in. utrzymywania porządku i czystości na terenie osiedla, z czego strona pozwana się nie wywiązała, ponosi bowiem winę w wyborze firmy zajmującej się odśnieżaniem osiedla. W świetle powyższego, zdaniem powoda, strona pozwana nie powierzyła wykonywania czynności dbania o utrzymanie nawierzchni chodnika w należytym stanie podmiotowi, który trudni się wykonywaniem takich czynności w zakresie prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, ponosząc tym samym odpowiedzialność za szkodę doznaną przez powoda. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 15 lutego 2012r. ok. godz. 20:00 weW.powódJ. K., idąc chodnikiem znajdującym się przed garażami przyul. (...)w kierunkuulicy (...), poślizgnął się na pokrytym warstwą śniegu chodniku i upadł. Tego dnia śnieg zaczął padać w godzinach wieczornych – ok. godz. 20:00, tuż po wyjściu powoda z domu. W ciągu dnia nie było opadów śniegu. Powód wraz ze swoim sąsiademJ. T.w tym oraz poprzedzającym go okresie, dla zdrowia, co wieczór wychodzili na spacer po osiedlu. (dowód: okoliczność bezsporna, a nadto: częściowo zeznania świadkaJ. T. (2), nagranie - k. 131-132; przesłuchanie powodaJ. K., nagranie – k.159-160) W dniu 15 lutego 2012r. weW.średnia dobowa temperatura powietrza na wysokości 2 m nad poziomem gruntu wyniosła -0,2 ºC, zaś dobowa suma opadów atmosferycznych wyniosła 3,1 mm. (dowód: informacja Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej z dnia 26 listopada 2012r., k. 153-154) Właścicielem nieruchomości, na której doszło do zdarzenia jest GminaW.. Pozwana Spółdzielnia jest natomiast użytkownikiem wieczystymdziałki numer (...),O.S., AM 8, przylegającej bezpośrednio do chodnika - miejsca zdarzenia. (okoliczność bezsporna) W dniu 1 czerwca 2000r. pomiędzy stroną pozwanąSpółdzielnią Mieszkaniową (...)AdministracjąOsiedla (...)z siedzibą weW.jako zleceniodawcą a interwenientem ubocznymM. K. (1)prowadzącym działalność gospodarczą podfirmą (...)z siedzibą weW.jako wykonawcą została zawarta umowa, na podstawie której zleceniodawca zlecił a wykonawca przyjął do wykonania prace związane z utrzymaniem czystości na terenach zewnętrznych osiedla określonych w Załączniku nr 1. Powyższe czynności wykonawca miał wykonywać codziennie w godzinach od 7:00 do 15:00, natomiast w przypadku opadów śniegu wykonawca miał niezwłocznie przystąpić do odśnieżania i usuwania gołoledzi. Dokładny zakres czynności będący przedmiotem umowy zawarty został w Załączniku nr 2 do umowy (§ 1 umowy). Wykonawca miał realizować zadania stanowiące przedmiot umowy przez swoich pracowników i przy zastosowaniu własnych materiałów i sprzętu (§ 2 ust. 1 umowy). Za wykonane prace zleceniodawca miał wypłacać wykonawcy miesięczne wynagrodzenie na podstawie przedłożonej faktury VAT w terminie 10 dni od jej złożenia po zakończeniu miesiąca kalendarzowego i odbiorze robót (§ 3 umowy). Strony uzgodniły, że zleceniodawca będzie prowadził własny nadzór i kontrolę jakości prac czynności według załącznika nr 2, a spostrzeżenia odnotowywać będzie w dzienniku kontroli i zaleceń. Informacje te miały być niezwłocznie przekazywane wykonawcy, który był zobowiązany do usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości w nieprzekraczalnym terminie 2 dni. W przypadku dwukrotnego stwierdzenia nie wykonania prac zgodnie z zakresem czynności Załącznika nr 2 w danym miesiącu, odnotowanym w dzienniku kontroli Zleceniodawca zastrzegł sobie prawo do potrącenia z miesięcznej faktury wykonawcy 25% kwoty faktury za dany rejon, zgodnie z Załącznikiem nr 1 (§ 4 umowy). W przypadku naliczenia kary umownej o której mowa powyżej za kolejne dwa miesiące zleceniodawcy służyło prawo rozwiązania umowy bez zachowania okresu wypowiedzenia z końcem drugiego miesiąca (§ 5 umowy). Umowa została zawarta na czas nieokreślony z prawem jej rozwiązania przez każdą ze stron na piśmie z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia (§ 12 umowy). Zgodnie z Załącznikiem nr 2 do umowy zakres prac powierzonych wykonawcy obejmował m.in. niezwłoczne odśnieżanie chodników, dróg osiedlowych, dojść do bram budynków oraz dojazdów i dojść do osłon śmietnikowych, a także niezwłoczne usuwanie gołoledzi przez posypywanie piaskiem. (dowód:umowa nr (...)z dnia 1 czerwca 2000r., k. 54-55 wraz z Załącznikiem nr 1 i 2, k. 56-58). W dniu 15 lutego 2012r. zakresem umowy objęte były również chodniki, drogi, alejki, tereny zielone oraz powierzchnie wokół garaży przyul. (...). (dowód: okoliczność bezsporna, a nadto: załącznik nr 1 doaneksu nr (...)z dnia 3 stycznia 2011r., k. 60-63) M. K. (1)prowadzący działalność gospodarczą podfirmą (...)świadczy usługi utrzymania w czystości terenów zewnętrznych, w tym odśnieżania i usuwania gołoledzi w okresie zimowym, na rzecz różnych podmiotów, w tym strony pozwanej. Posługuje się przy tym profesjonalnym sprzętem, tj. zamiatarkami, odśnieżarkami, ładowarkami, dmuchawami i traktorem odśnieżającym, który jest zaopatrzony w obrotowe szczotki służące do usuwania śniegu, zaś z jego tylnej części wysypywany jest piasek. Urządzenie to jest programowane w zależności od warunków pogodowych. W przypadku lekkich opadów śniegu śnieg jest usuwany z nawierzchni jezdni czy chodników, w przypadku gołoledzi, nawierzchnia jest posypywana piaskiem. W przypadku wystąpienia opadów śniegu wykonawca niezwłocznie przystępuje do odśnieżania nawierzchni i posypywania jej piaskiem. Pracuje wówczas cała załoga obsługująca kilka zamiatarek z piaskarkami. (dowód: zeznania świadkaR. K., nagranie – k. 155-156; zeznania świadkaS. K., nagranie - k. 156-157; zeznania świadkaM. K. (2), nagranie – k. 157-158; wyjaśnienia przedstawiciela stron pozwanejW. K., nagranie – k. 160-161) M. K. (1)zatrudnia kilkunastu wykwalifikowanych pracowników, którzy odbyli odpowiednie szkolenie z zakresu czynności związanych z utrzymaniem w czystości terenów zewnętrznych. Na bieżąco wraz z ojcemS. K.prowadzi kontrolę wykonywanych przez pracowników czynności. (dowód: zeznania świadkaS. K., nagranie - k. 156-157) Strona pozwana dokonuje systematycznych kontroli wykonywanych przez interwenienta a objętych powyższą umową prac. Pracownik strony pozwanejJ. D.codziennie rano wykonuje tzw. „obchód” terenów objętych zakresem umowy. W okresie zimowym kontrole są powtarzane kilka razy dziennie.J. D.odbywa też codziennie rano, ok. godz. 10:00, narady robocze z pracownikami będącymi przedstawicielami podmiotów świadczących na rzecz spółdzielni usługi w zakresie utrzymania nawierzchni w należytym stanie. (dowód: zeznania świadkaR. K., nagranie – k. 155; zeznania świadkaS. K., nagranie - k. 156-157; zeznania świadkaM. K. (2), nagranie – k. 157-158; zeznania świadkaJ. D., nagranie – k. 158-159; przesłuchanie przedstawiciela strony pozwanejW. K., nagranie – k. 160-161) Strona pozwana prowadzi „Dziennik kontroli”, w którym odnotowuje wyniki kontroli wykonanych przez wykonawcę prac i do którego wpisuje ewentualne zastrzeżenia oraz zalecenia. (dowód: okoliczność bezsporna, a nadto: dziennik kontroli, k. 110-111; zeznania świadkaJ. D., nagranie – k. 158-159; przesłuchanie przedstawiciela strony pozwanejW. K., nagranie – k. 160-161) W przypadku ewentualnych zastrzeżeń do świadczonych przez wykonawcę usług reakcja jest niezwłoczna. (dowód: zeznania świadkaS. K., nagranie - k. 156-157; zeznania świadkaJ. D., nagranie- k. 158-159) Kilka dni po zdarzeniu sąsiad powoda,J. T. (2), zgłosił stronie pozwanej konieczność posypania piaskiem nawierzchni chodnika znajdującego się w pobliżu garaży przyul. (...). (dowód: zeznania świadkaJ. T. (2), nagranie - k. 131-132) Sąd zważył, co następuje: Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. W rozpoznawanej sprawie powódJ. K.domagał się ostatecznie, po sprecyzowaniu żądania pozwu dokonanego pismem z dnia 5 marca 2015r., zasądzenia od pozwanejSpółdzielni Mieszkaniowej (...)weW.kwoty 30.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami, w tym kwoty 29.137,70 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 862,70 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia i rehabilitacji w związku z upadkiem, któremu uległ w dniu 15 lutego 2012r. PozwanaSpółdzielnia Mieszkaniowa (...)oponując żądaniu pozwu podniosła zarzut braku legitymacji biernej wskazując, iż na podstawie umowy z dnia 1 czerwca 2000r. czynności w zakresie utrzymania w czystości terenu, na którym doszło do przedmiotowego zdarzenia, w tym odśnieżanie i usuwanie gołoledzi w okresie zimowym, powierzyłaM. K. (1)prowadzącemu działalność gospodarczą podfirmą (...), a więc osobie, która w zakresie swej działalności zawodowej trudni się wykonywaniem takich czynności, w konsekwencji czego w myślart. 429 k.c.nie ponosi odpowiedzialności za szkodę poniesioną przez powoda. Zarzuciła również, że w dniu zdarzenia nie odnotowano żadnych zgłoszeń dotyczących nieodśnieżonych chodników na terenach do niej należących. Powyższe zarzuty podzielił w całości interwenient uboczny po stronie pozwanej(...) S.A.wŁ.. RównieżM. K. (1), zgłaszając swój udział w sprawie w charakterze interwenienta ubocznego, oponując żądaniu pozwu, zarzucił, iż należycie wypełniał obowiązki wynikające z umowy z dnia 1 czerwca 2010r. w zakresie odśnieżania chodników i usuwania z nich gołoledzi. W dniu zdarzenia miejsce, w którym upadł powód, zostało ośnieżone i posypane piaskiem trzykrotnie, w związku z czym trudno jest, zdaniem interwenienta ubocznego, dopatrzyć się tak bezprawności w jego działaniu, jak i związku przyczynowego między owym działaniem a szkodą powoda. Jednocześnie bezspornym między stronami było zarówno samo zdarzenie z dnia 15 lutego 2012r., jak i miejsce, w którym do niego doszło, a także fakt, iż teren na którym doszło do upadku powoda, tj. chodnik w pobliżu garaży przyul. (...), przylega bezpośrednio do nieruchomości, której użytkownikiem wieczystym jest strona pozwana. Tym samym to na niej zatem, w myślart. 5 ust. 1 pkt 4w zw. zart. 2 ust. 1 pkt 4 Ustawy z dnia 13 września 1996r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminachciążył obowiązek uprzątnięcia błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z chodników położonych wzdłuż nieruchomości. Również poza sporem pozostawało, że mocą umowy z dnia 1 czerwca 2000r. czynności w zakresie utrzymania tegoż terenu w czystości, w tym odśnieżanie oraz usuwanie gołoledzi w okresie zimowym, strona pozwana powierzyła interwenientowi ubocznemuM. K. (1)prowadzącemu działalność gospodarczą podfirmą (...). W świetle powyższego dla oceny zasadności podnoszonych roszczeń koniecznym było ustalenie, czy strona pozwana powierzając interwenientowi ubocznemu czynności związane z utrzymaniem terenu obejmującego miejsce zdarzenia w należytym stanie, w tym w zakresie odśnieżania i usuwania gołoledzi w okresie zimowym, powierzyła je profesjonaliście , czym, skutecznie uwolniła się od odpowiedzialności w oparciu o brzmienieart. 429 k.c., w dalszej zaś kolejności, w przypadku odpowiedzi twierdzącej, ustalenie, czy mimo powierzenia tychże czynności podmiotowi zawodowo trudniącemu się powierzonym czynnościom istnieją podstawy do przypisania stronie pozwanej odpowiedzialność za skutki zdarzenia z dnia 15 lutego 2012r. na zasadach ogólnych, tj.art. 416 k.c. Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, będącego podstawą czynionych przez Sąd ustaleń faktycznych, za w pełni trafny uznać należy zarzut strony pozwanej co do braku jej biernej legitymacji procesowej. Powyższej konstatacji służyły w szczególności dowody z dokumentów przedłożonych zarówno przez stronę pozwaną, jak i interwenienta ubocznegoM. K. (1), niekwestionowane przez powoda, tj. umowa z dnia 1 czerwca 2010r. wraz z załącznikami oraz dziennik budowy, a także zeznania świadkówR. K.,M. K. (2),J. D.iS. K., jak też przesłuchanie przedstawiciela strony pozwanejW. K., które jako spójne i korelujące wzajemnie ze sobą oraz pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym opatrzono w całości walorem wiarygodności. Zeznania świadkaJ. T. (2)oraz przesłuchanie powodaJ. K.koncentrowały się w istocie na samym miejscu zdarzenia oraz warunkach pogodowych w tym dniu panujących i w tym zakresie Sąd oparł się na nich czyniąc ustalenia faktyczne w sprawie. Z kolei zeznania świadkówJ. Z.iJ. B.nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie, albowiem świadkowie ci zeznawali jedynie na okoliczność stanu nawierzchni chodnika w miejscu zdarzenia, która to okoliczność, wobec poczynionych ustaleń w zakresie faktu powierzenia czynności odśnieżania chodnika profesjonaliście, o czym będzie szczegółowo mowa w dalszej części uzasadnienia, nie miała istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie. Sąd oddalił wniosek interwenienta ubocznego o informacyjne wysłuchanie powoda, bowiem wszelkie okoliczności sporne i niesporne zostały uprzednio przed zgłoszeniem interwencji wyjaśnione (art. 212 k.p.c.) a nadto, wobec złożenia wniosku o dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron postępowania, w tym powoda, który to dowód przeprowadzany jest w myślart. 299 k.p.c.po wyczerpaniu środków dowodowych, wysłuchanie informacyjne powoda na ówczesnym etapie postępowania było zbędne, bowiem powielałoby czynność dowodową przesłuchania, nie nadając jej rangi procesowej, co li tylko wpłynęłoby na wydłużenie postępowania w sprawie. Podstawy prawnej odpowiedzialności strony pozwanej powód upatrywał w treściart. 429 k.c., zgodnie z którym kto powierza wykonanie czynności drugiemu, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną przez sprawcę przy wykonywaniu powierzonej mu czynności, chyba że nie ponosi winy w wyborze albo że wykonanie czynności powierzył osobie, przedsiębiorstwu lub zakładowi, które w zakresie swej działalności zawodowej trudnią się wykonywaniem takich czynności. Powyższy przepis ustanawia opartą na zasadzie winy odpowiedzialność powierzającego za szkody wyrządzone przy wykonywaniu powierzonych czynności, o tyle jednak specyficzną, że winy tej nie trzeba udowadniać. Wynika bowiem z niego domniemanie winy osoby powierzającej, która aby skutecznie uwolnić się od odpowiedzialności zart. 429 k.c.musi dokonać tzw. ekskulpacji, tj. wykazać, że nie ponosi winy w wyborze, albo – i tu istnieje niewątpliwie alternatywa- że wykonanie czynności powierzyła podmiotowi zawodowo tym się trudniącemu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 7 listopada 2013r., II Ca 807/13). Jak wskazuje się w literaturze, aby obalić domniemanie winy w wyborze i dokonać skutecznej ekskulpacji powierzający musi wykazać, że dokonał wyboru w sposób należycie staranny w rozumieniuart. 355 k.c., a więc, że uwzględnił w dostatecznym stopniu m.in. kwalifikacje, doświadczenie, wykształcenie oraz stopień sprawności fizycznej osoby czy podmiotu, któremu powierzył wykonanie czynności. Niezależnie od powyższego, jak już wskazano, odpowiedzialność powierzającego wyłączy także wykazanie, iż wykonanie czynności powierzono osobie, podmiotowi, który w zakresie swej działalności zawodowo trudni się wykonywaniem takich czynności. W tej sytuacji jednak powierzającego zwolni już samo wykazanie, że wybór osoby, która ma zrealizować określoną czynność dotyczył podmiotu profesjonalnego, co ustawodawca traktuje jako dostateczne uzasadnienie staranności takiego wyboru. Co istotne, wskazane dwie okoliczności zwalniające powierzającego od odpowiedzialności zart. 429 k.c., rozdzielone są spójnikiem "albo", a zatem zachodzi między nimi alternatywa, w konsekwencji czego wystarczy wykazanie tylko jednej z nich ( tak: W. Dubis w: E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. C.H. Beck 2014, Legalis; por. też: P. Machnikowski w: A. Olejniczak (red.), System Prawa Prywatnego tom 6, C.H. Beck 2014, wyd. 2, Legalis). Chcąc uwolnić się od odpowiedzialności za szkodę poniesioną przez powoda strona pozwana musiała zatem obalić domniemanie winy w wyborze, względnie, wykazać, że interwenient uboczny, któremu powierzyła czynności, których nieprawidłowości się jej zarzuca, wykonywaniem tych czynności trudni się zawodowo, a zatem jest profesjonalistą. W ocenie orzekającego Sądu w toku niniejszego postępowania strona pozwana w sposób niebudzący wątpliwości wykazała, że nie ponosi odpowiedzialności za szkody wyrządzone przy wykonywaniu wskazanych wyżej czynności odśnieżania chodnika i usuwania gołoledzi, bowiem wykonywanie ich powierzyła profesjonaliście, tj. podmiotowi trudniącemu się w zakresie swej działalności zawodowej takimi właśnie czynnościami. Dla ustalenia powyższej okoliczności istotne są dwa fakty, mianowicie zawodowy charakter działalności wykonawcy i przynależenie zleconej czynności do zakresu tej działalności (tak: P. Machnikowski w: A. Olejniczak (red.), System Prawa Prywatnego tom 6, C.H. Beck 2014, wyd. 2, Legalis). W niniejszej sprawie obydwie przesłanki zostały spełnione. Jak wynika z zeznań świadkówR. K.,S. K.,M. K. (2)iJ. D., a także przesłuchania przedstawiciela strony pozwanejW. K.,M. K. (1)przy wykonywaniu działalności gospodarczej, w tym również w zakresie odśnieżania chodników i usuwania z nich gołoledzi, posługuje się profesjonalnym sprzętem, a to zamiatarkami, odśnieżarkami, ładowarkami, dmuchawami, w tym także traktorem odśnieżającym, który jest zaopatrzony w obrotowe szczotki służące do usuwania śniegu, zaś z jego tylnej części wysypywany jest piasek. Jak wskazał świadekR. K., urządzenie to jest programowane w zależności od warunków pogodowych tak, aby w przypadku opadów śniegu usuwało śnieg z nawierzchni jezdni czy chodników, zaś w przypadku gołoledzi posypywało ją piaskiem. Ponadto interwenient uboczny zatrudnia kilkunastu wieloletnich wykwalifikowanych pracowników, którzy zostali przeszkoleni w zakresie zleconych im czynności. Za profesjonalnym charakterem jego działalności przemawia zdaniem Sądu również fakt, iż świadczy on podobne usługi na rzecz kilku podmiotów, nie tylko na rzecz strony pozwanej. Ponadto z samą stroną pozwaną współpracuje od około 15 lat. Skoro zatem interwenient uboczny od kilkunastu lat, przy wykorzystaniu profesjonalnego sprzętu oraz wykwalifikowanych wieloletnich pracowników, świadczy usługi w zakresie utrzymania w czystości terenów zewnętrznych, w tym odśnieżania i usuwania gołoledzi w okresie zimowym, na rzecz różnych podmiotów, w tym strony pozwanej, z całą pewnością trudni się w zakresie swej działalności takimi właśnie czynnościami. Nie ma przy tym znaczenia podnoszony przez powoda fakt, iż głównym przedmiotem działalności interwenienta ubocznego jest „działalność usługowa związana z zagospodarowaniem terenów zieleni”, skoro jak niewątpliwie zostało w niniejszym postępowaniu wykazane, interwenient w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przy użyciu profesjonalnego sprzętu świadczy również usługi w zakresie odśnieżania chodników i usuwania z nich gołoledzi. Powyższe prowadzi z kolei do wniosku, że strona pozwana, powierzając czynności polegające na odśnieżaniu chodników i usuwania z nich gołoledzi interwenientowi ubocznemu, będącemu w tej dziedzinie profesjonalistą, nie ponosi w myślart. 429 k.c.odpowiedzialności za ewentualne szkody wyrządzone przy ich wykonywaniu przez interwenienta osobom trzecim. W doktrynie i orzecznictwie Sądu Najwyższego prezentowane są dwa odmienne poglądy co do konsekwencji powierzenia czynności profesjonaliście. I tak W. Czachórski wskazuje, iż powierzenie czynności przedsiębiorstwu lub zakładowi, które w zakresie swej działalności zawodowej trudnią się wykonywaniem takich czynności, stanowi o właściwie dokonanym wyborze, co prowadzi do wyłączenia odpowiedzialności powierzającego i nie wymaga się tu od niego dowodu braku winy w tym zakresie (tak: W. Czachórski w: System Prawa Cywilnego, t. 3 cz. 1 s. 570, cyt. w: W. Dubis w: E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. C.H. Beck 2014, Legalis). Podobne stanowisko, które to orzekający Sąd w pełni podziela, zaprezentował Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia z dnia 16 kwietnia 2003r., sygn. II CKN 1466/00, w którym podkreślając niewątpliwie alternatywny charakter przesłanek zart. 429 k.c.wskazał, iż także wyłączenie odpowiedzialności powierzającego na podstawie drugiej przesłanki stanowi postać wykazania braku winy w wyborze - powierzenie wykonania czynności osobie trudniącej się zawodowo określonymi czynnościami nie może być bowiem uznane za uchybienie mające charakter winy w wyborze, stanowiąc tym samym podstawę obalenia domniemania tak rozumianej winy. Odmienny pogląd prezentuje M. Safjan zauważając, że samo wykazanie powierzenia wykonania czynności podmiotowi profesjonalnemu powoduje jedynie przerzucenie ciężaru dowodu na poszkodowanego, który powinien wykazać, że mimo powierzenia czynności profesjonaliście, powierzającemu i tak można przypisać winę w wyborze (tak: M. Safjan w: K. Pietrzykowski (red.) Komentarz do art. 1-449 [10]. Tom I, 2015). Nawet gdyby przyjąć za słuszny drugi z przedstawionych wyżej poglądów, czego orzekający Sąd nie czyni, wskazać należy, że w toku niniejszego postępowania powód w żaden sposób nie wykazał, by pomimo powierzenia przez stronę pozwaną czynności odśnieżania chodnika i usuwania z niego gołoledzi interwenientowi ubocznemu jako profesjonaliście w tym zakresie, ponosiła ona winę w wyborze. Podobnie rzecz się ma gdyby uznać, czego Sąd również nie czyni, że powyższe przesłanki, a więc wykazanie braku winy w wyborze i faktu powierzenia czynności profesjonaliście, winny zostać spełnione łącznie, albowiem w ocenie Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy w żaden sposób nie można przypisać stronie pozwanej winy w wyborze. Taki jednak pogląd, wobec jednoznacznego brzmienia przepisuart. 429 k.c.i zawartego tam spójnika „albo”, zdaje się być zupełnie nieuzasadniony. Oczywiście fakt skutecznej ekskulpacji strony pozwanej od odpowiedzialności zart. 429 k.c.sam w sobie nie wyklucza jej odpowiedzialności na zasadach ogólnych, tj. na podstawieart. 416 k.c.Jak bowiem wskazał Sąd Najwyższy w przywoływanym już wyroku z dnia 16 kwietnia 2003r., sygn. II CKN 1466/00, „nawet jednak skuteczne powierzenie czynności osobie trzeciej, które na podstawieart. 429 k.c.zwalnia od odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez przedsiębiorstwo trudniące się zawodowo wykonywaniem danych czynności, nie wyklucza odpowiedzialności powierzającego za szkodę wyrządzoną jego własnym zaniedbaniem; najczęściej odpowiedzialność ta oparta będzie naart. 415 k.c.” Aby jednak przypisać osobie prawnej odpowiedzialność za szkodę w myślart. 416 k.c.należy wykazać zarówno szkodę, zawinione działanie bądź zaniechanie organu osoby prawnej szkodę tę wywołujące oraz normalny związek przyczynowy zachodzący między owym działaniem bądź zaniechaniem a powstałą w ich następstwie szkodą (art. 361 k.c.). Szkodą jest niewątpliwie uszczerbek w dobrach prawnie chronionych osoby poszkodowanej, przy czym wyróżnia się zarówno szkodę majątkową oraz szkodę na osobie, z jaką niewątpliwie mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Faktem wywołującym tę szkodę jest wspomniane działanie bądź zaniechanie noszące znamiona winy, przy czym należy zaznaczyć, iż nie ma znaczenia tutaj stopień winy. Czyn sprawcy pociągający za sobą odpowiedzialność cywilną musi wykazywać pewne cechy odnoszące się zarówno do strony przedmiotowej, jak i podmiotowej. Chodzi o znamiona niewłaściwości postępowania od strony przedmiotowej, co określa się mianem bezprawności czynu i od strony podmiotowej co określa się jako winę w znaczeniu subiektywnym. Niewątpliwym jest, iż dopiero czyn bezprawny może być oceniany w kategoriach czynu niedozwolonego. Bezprawność ujmowana jest jako sprzeczność z obowiązującym porządkiem prawnym, a pojęciem tym obejmuje się wszelkie nakazy i zakazy wynikające zarówno z norm prawnych, jak i z norm moralnych, i obyczajowych. Wina natomiast jest zjawiskiem odnoszącym się do sfery psychicznej sprawcy i w odróżnieniu od odpowiedzialności kontraktowej, sprawca szkody odpowiada już w razie istnienia choćby lekkiego niedbalstwa, nie wspominając o jego rażącej formie czy też o działaniu umyślnym. Ostatnią zaś z przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej należy interpretować ściśle w powiązaniu zart. 361 § 1 k.c.Związek przyczynowy rozumiany jest jako powiązanie pomiędzy zdarzeniem wywołującym szkodę a samą szkodą. Zgodnie z wyrażonym w tym przepisie ujęciem związku przyczynowego określanego w teorii prawa mianem adekwatnej przyczynowości, zobowiązany ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa swojego działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Powyższych przesłanek jednak powód, mimo ciążącego na nim w tym zakresie w myślart. 6 k.c.i232 k.p.c.obowiązku dowodzenia, nie wykazał. Z kolei zgromadzony w sprawie materiał dowodowy zaoferowany tak przez stronę pozwaną, jak i interwenienta ubocznego, w postaci zeznań świadkówM. K. (2),R. K.,S. K.,J. D.oraz przesłuchania przedstawiciela strony pozwanejW. K., jak również dziennika kontroli prowadzonego przez stronę pozwaną pozwolił Sądowi w sposób niebudzący wątpliwości ustalić, że stronie pozwanej nie sposób przypisać zawinionego działania, bowiem w sposób w pełni rzetelny sprawowała nadzór nad wykonywaniem przez wykonawcę – interwenienta ubocznego umowy. Jak zeznał świadekJ. D., codziennie rano rozpoczynając pracę odbywał tzw. „obchód” terenów powierzonych wykonawcom do sprzątania, następnie, ok. godz. 10:00, odbywał tzw. narady robocze z przedstawicielami pracowników podmiotów świadczących usługi w zakresie utrzymania tychże terenów w należytym stanie. W okresie zimowym kontrole świadczonych przez owe podmioty usług były przeprowadzane kilka razy dziennie. Powyższe potwierdzili świadkowieM. K. (2),R. K.,S. K., a także sam przedstawiciel strony pozwanejW. K., którzy wyjaśnili, iż w okresie zimowym strona pozwana kilka razy dziennie sprawdzała prawidłowość wykonywanych przez wykonawcę czynności odśnieżania i usuwania gołoledzi. O powyższym świadczy bezspornie również dziennik budowy przedłożony przez interwenienta ubocznegoM. K. (1), niekwestionowany przez powoda, z którego to jednoznacznie wynika, iż strona pozwana dokonywała systematycznych kontroli terenów powierzonych do sprzątania interwenientowi ubocznemu, zaś ewentualne uwagi i zastrzeżenia wpisywała do dziennika kontroli. Jak nadto zeznali świadkowieS. K.iJ. D.w przypadku ewentualnych zastrzeżeń reakcja wykonawcy była natychmiastowa. Nie bez znaczenia dla oceny powyższego jest również treść samej umowy z dnia 1 czerwca 2000r., w której strony w sposób bardzo precyzyjny uregulowały zasady sprawowania kontroli nad świadczonymi przez wykonawcę usługami oraz konsekwencje nienależytego wykonywania tejże umowy, a które sprowadzały się do tego, że w przypadku dwukrotnego stwierdzenia wykonania prac niezgodnie z zakresem czynności określonym w umowie w danym miesiącu, stronie pozwanej przysługiwało uprawnienie do potrącenia z miesięcznej faktury wykonawcy 25% jego wynagrodzenia. Powyższe pozwala Sądowi w sposób niebudzący wątpliwości ustalić, iż strona pozwana w sposób należyty sprawowała nadzór nad wywiązywaniem się przez interwenienta ubocznego z umowy i sprzątaniem przez niego powierzonego terenu, w tym odśnieżania i usuwania gołoledzi, co z kolei nie pozwala na przypisanie jej winy, choćby w postaci niedbalstwa, a tym samym odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną powodowi na zasadach ogólnych, tj. w myślart. 416 k.c. O powyższym nie mogą świadczyć zeznania świadkaJ. T. (2)i przesłuchanie samego powoda, z których miałoby wynikać, iż informowali stronę pozwaną o nienależytym wywiązywaniu się przez wykonawcę z umowy, jednak bezskutecznie. Jak wynika z zeznań świadkaJ. T. (2)zawiadomił on stronę pozwaną o nieodśnieżonym chodniku dopiero około tygodnia po zaistniałym zdarzeniu. Również z wyjaśnień powoda nie wynika, by dokonywał stosownych zgłoszeń przed zdarzeniem z dnia 15 lutego 2012r. Powyższe prowadzi do wniosku, że strona pozwana, dowiedziawszy się o złej nawierzchni w miejscu zdarzenia dopiero kilka dni później, nie miała jakiejkolwiek możliwości zapobiec upadkowi powoda w dniu 15 lutego 2012r., a tym samym nie może ponosić odpowiedzialności za szkodę w wyniku tego powstałą. Co więcej, sam świadekJ. T. (2)przyznał, iż nie wie czy teren ten został po owym zgłoszeniu zabezpieczony, co z kolei nie pozwala na wysnucie stanowczego wniosku, że spółdzielnia tego nie uczyniła. Wskazać również należy, że ewentualne zgłoszenia dokonywane już po zdarzeniu z dnia 15 lutego 2012r., mogłyby mieć znaczenie w przypadku ewentualnego ustalania odpowiedzialności strony pozwanej za szkody powstałe po tym dniu, nie zaś w dniu, w którym szkody doznał powód. Z kolei nie poparte żadnym materiałem dowodowym twierdzenia, iż strona pozwana nie podjęła jakichkolwiek działań zmierzających do poprawienia stanu nawierzchni w okresie zimowym, wobec skutecznego przeciwdowodu w postaci zarówno dziennika kontroli, jak i zeznań świadkówM. K. (2),R. K.,S. K.orazJ. D., zdaniem Sądu nie zasługują na uwzględnienie. Godzi się również zauważyć, co wynika tak z wyjaśnień powodaJ. K., jak i zeznań świadkaJ. T. (2), że w dniu zdarzenia śnieg zaczął padać dopiero wieczorem, już po wyjściu powoda z domu. Zarówno świadek, jak i sam powód wskazali, że gdy wychodzili na spacer nie padało, śnieg zaczął padać dopiero gdy byli na spacerze, tj. po godz. 20:00. Powyższe prowadzi do jednoznacznego wniosku, iż trudno czynić zarzut niedbalstwa tak samemu interwenientowi ubocznemu odpowiedzialnemu za odśnieżanie miejsca zdarzenia, jak i stronie pozwanej z tytułu nienależytego sprawowania nadzoru. Skoro bowiem do upadku powoda doszło krótko po tym jak zaczął padać śnieg, trudno oczekiwać, aby osoby odpowiedzialne za odśnieżenie terenu pojawiły się na miejscu zdarzenia w tej samej chwili, w której rozpoczynają się opady. Zwłaszcza, że jak wskazał sam powód, początkowo śnieg tylko prószył, dopiero po chwili zaczął padać intensywniej. Tym samym trudno jest zdaniem Sądu uznać, że strona pozwana dopuściła się choćby niedbalstwa w należytym zabezpieczeniu nawierzchni chodnika, na którym upadkowi uległ powód. Na uwzględnienie nie zasługiwał również zarzut powoda sformułowany w piśmie z dnia 11 września 2015r., jakoby strona pozwana miała ponosić odpowiedzialność kontraktową na zasadzieart. 471 k.c.Powód w niniejszym postępowaniu nie wykazał, by łączył go ze stroną pozwaną jakikolwiek stosunek zobowiązaniowy mogący być źródłem odpowiedzialności tej ostatniej. Z kolei niczym nie poparte twierdzenia o mającej istnieć między Spółdzielnią Mieszkaniową a jej członkami umowie, wobec braku zaoferowania jakiegokolwiek materiału dowodowego w tym zakresie, nie zasługują na uwzględnienie. Tym samym, mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd uznał, że pozwanaSpółdzielnia Mieszkaniowa (...)nie dysponuje legitymacją bierną w niniejszym postępowaniu, w konsekwencji czego powództwo podlegało oddaleniu, o czym orzeczono, jak w punkcie I sentencji wyroku. Konsekwencją przesądzenia braku legitymacji biernej po stronie pozwanej, był brak konieczności badania zasadności roszczenia w zakresie doznanej przez powoda tak krzywdy jak i bliżej określonych szkód o charakterze materialnym. O kosztach postępowania w punkcie II sentencji wyroku orzeczono na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Powód przegrał proces w całości, zatem obowiązany jest zwrócić stronie pozwanej poniesione przez nią koszty procesu, na które składa się wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem ustalone zgodnie z § 6 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w wysokości 2.400 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. W punkcie III sentencji wyroku Sąd na podstawieart. 107 k.p.c.a contrariouznał, iż w okolicznościach niniejszej sprawy brak jest podstaw do obciążenia powoda kosztami interwencji ubocznych, zaś koszty te winni ponieść sami interwenienci. Strona pozwana była reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika i już w odpowiedzi na pozew podjęła skuteczną obronę podnosząc zarzut braku legitymacji biernej. Tym samym w ocenie Sądu udział interwenientów ubocznych w niniejszym postępowaniu, jakkolwiek jak najbardziej dopuszczalny, nie był niezbędny ani kluczowy dla rozstrzygnięcia w sprawie. W świetle powyższego uznając, iż nie zaistniały w niniejszej sprawie okoliczności uzasadniające obciążenie powoda kosztami interwencji ubocznych, Sąd orzekł jak w punkcie III sentencji wyroku.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Wrocław Śródmieście we Wrocławiu date: '2015-11-12' department_name: IX Wydział Cywilny judges: - Beata Wójtowicz-Woźniczka legal_bases: - art. 5 ust. 1 pkt 4 Ustawy z dnia 13 września 1996r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach - art. 361 § 1 k.c. - art. 98 § 1 i 3 k.p.c. recorder: Anna Marczak signature: IX C 1903/14 ```

155500000001521_III_AUa_000552_2015_Uz_2016-04-07_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III AUa 552/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 7 kwietnia 2016 r. Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Anna Polak Sędziowie: SSA Urszula Iwanowska SSA Barbara Białecka (spr.) Protokolant: St. sekr. sąd. Elżbieta Kamińska po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2016 r. w Szczecinie sprawy(...)A. C.,(...) spółki jawnejwB. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS. przy udzialeM. B.,K. G.iP. S. o ustalenie obowiązku ubezpieczenia społecznego na skutek apelacji organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 25 maja 2015 r. sygn. akt VI U 3006/12 1 zmienia zaskarżony wyrok i oddala odwołania, 2 zasądza od(...)A. C.,(...) spółki jawnejz siedzibą wB.na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. SSA Urszula Iwanowska SSA Anna Polak SSA Barbara Białecka Sygn. akt III AUa 552/15 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 30 sierpnia 2012 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.stwierdził, żeP. S., jako osoba wykonująca pracę na podstawie umowy o świadczenie usług u płatnika składek(...)sp. j. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym oraz wypadkowemu w okresie od 11 sierpnia 2010 r. do 4 października 2010 r. Decyzją z dnia 28 sierpnia 2012 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.stwierdził, żeK. G., jako osoba wykonująca pracę na podstawie umowy o świadczenie usług u płatnika składek(...)sp. j. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym oraz wypadkowemu w okresie od 1 do 12 lutego 2012 r. Decyzją z dnia 28 sierpnia 2012 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.stwierdził, żeM. B., jako osoba wykonująca pracę na podstawie umowy o świadczenie usług u płatnika(...)sp. j. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym oraz wypadkowemu w okresie od 12 do 24 kwietnia 2010 r., od 24 kwietnia do 25 czerwca 2010 r., od 28 czerwca do 23 lipca 2010 r. i od 26 lipca do 24 grudnia 2010 r. Odwołania od powyższych decyzji złożyłaspółka (...)orazP. S.,K. G.iM. B., wnosząc o ich zmianę poprzez uznanie, żeP. S.,K. G.iM. B.nie podlegają obowiązkowemu ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu i wypadkowemu w okresach wskazanych w zaskarżonych decyzjach oraz zasądzenie na rzeczspółki (...)kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W odpowiedzi na odwołania Zakład Ubezpieczeń Społecznych OddziałwS.wniósł o ich oddalenie w całości, z argumentacją jak w zaskarżonych decyzjach. Postanowieniami z dnia 23 listopada 2012 r. Sąd połączył sprawy z odwołańspółki (...)orazP. S.,K. G.iM. B.do łącznego prowadzenia i wyrokowania. Wyrokiem z dnia 25 maja 2015 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracyi Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżone decyzje w ten sposób, że ustalił iżM. B.,K. G.iP. S.nie podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu z tytułu umów o dzieło zawartych przez nich z(...)A. C.,(...) spółką jawnąz siedzibąwB.w okresach objętych zaskarżonymi decyzjami oraz zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS.na rzecz(...)A. C.,(...) spółki jawnejz siedzibą wB.kwotę 180 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu. Sąd I instancji ustalił, żeSpółka (...)A. C.,(...) spółka jawnaz siedzibą wB.prowadzi (i prowadziła w minionych latach) działalność gospodarczą, której przedmiotem jest m.in. wykonywanie robót ogólnobudowlanych. Spółka zatrudnia (i zatrudniała) pracowników na podstawie umów o pracę, jak również na podstawie umów cywilnoprawnych: umów zlecenia lub o dzieło. Umowy o dzieło zawierano w sytuacji, kiedy zaistniała taka potrzeba wynikająca z narzuconego harmonogramu robót, których wykonania podjęła się spółka. W większości umowyo dzieło zawierano na wykonanie prac towarzyszących realizacji inwestycji. Osoby zatrudnione na podstawie umów cywilnoprawnych i umów o pracę miały powierzane do wykonania podobne prace. Różnice dotyczyły organizacji pracyi warunków ich zatrudnienia. Osoby zatrudnione na podstawie umów o dzieło były zobowiązane do osiągnięcia z góry określonego rezultatu wskazanego w umowie, ewentualnie doprecyzowanego ustnie przed rozpoczęciem pracy. Osoby te swoje zadania wykonywały samodzielnie, w dowolnym czasie, czas pracy mógł być swobodnie kształtowany w granicach określonych terminem oddania dzieła określonym w umowacho dzieło. Po wykonywaniu zadania następował jego odbiór dokonywany przez kierowników budowy bądź kierownika robót. W przypadku wykonywania instalacji sanitarnych, deszczowych dodatkowo odbioru dokonywał geodeta oraz inspektor nadzoru, którzy potwierdzali zgodność wykonania prac z projektem i sztuką budowlaną.W przypadku, gdyby któraś z osób nie wykonała pracy lub wykonała ją źle, musiałaby ją poprawić na własny koszt, inaczej nie zostałoby jej wypłacone wynagrodzenie. W 2010 r.spółka (...)na zlecenie gminyS., w ramach programu operacyjnego Unii Europejskiej, wykonywała sieć wodociągową oraz kanalizację, w tym roboty odtworzeniowe związane z chodnikami. Spółka z góry określała efekt jaki miał zostać osiągnięty, wysokość wynagrodzenia oraz termin wykonania zadania. W dniu 12 kwietnia 2010 r.M. B.i działający w imieniuspółki jawnej (...)wB.B. T.podpisali umowę o dzieło, której przedmiot określono jako „ułożenie kanalizacji tłocznej DN 125 o łącznej długości 3600 mb między miejscowościamiB.-G.". Termin wykonania dzieła zakreślono do dnia 24 kwietnia 2010 r. a wynagrodzenie na kwotę 1500 zł. W dniu 26 kwietnia 2010 r.M. B.i działający w imieniuspółki jawnej (...)wB.G. M.podpisali umowę o dzieło, której przedmiot określono jako „ułożenie 150 mb kanalizacji grawitacyjnej DN 200 w miejscowościP.". Termin wykonania dzieła zakreślono do dnia 25 maja 2010 r.,a wynagrodzenie na kwotę 3.450 zł brutto. W dniu 26 maja 2010 r.M. B.i działający w imieniuspółki jawnej (...)wB.B. T.podpisali umowę o dzieło, której przedmiot określono jako „ułożenie wodociągu z rur PE Dn 90, wykonanie obsybki wodociągu pod taśmę sygnalizacyjną oraz zasypanie wykopu na odcinkuP.-L.". Termin wykonania dzieła zakreślono do dnia 25 czerwca 2010 r., a wynagrodzenie na kwotę 3.300 zł brutto. W dniu 28 czerwca 2010 r.M. B.i działający w imieniuspółki jawnej (...)wB.G. M.podpisali umowę o dzieło, której przedmiot określono jako „ułożenie 100 mb kanalizacji grawitacyjnej DN 200 w miejscowościT.". Termin wykonania dzieła zakreślono do dnia 23 lipca 2010 r., a wynagrodzenie określono na kwotę 2.800 zł brutto. W dniu 26 lipca 2010 r.M. B.i działający w imieniuspółki jawnej (...)wB.G. M.podpisali umowę o dzieło, której przedmiot określono jako „ułożenie 500 mb kanalizacji grawitacyjnej(...)200 w miejscowościK.". Termin wykonania dzieła zakreślono do dnia 25 sierpnia 2010 r.,a wynagrodzenie określono na kwotę 3.630 zł brutto. W dniu 26 sierpnia 2010 r.M. B.i działający w imieniuspółki jawnej (...)wB.B. T.podpisali umowę o dzieło, której przedmiot określono jako „wykonanie sieci kanalizacji sanitarnej z rur(...)200 w miejscowościK.o długości 175 mb". Termin wykonania dzieła zakreślono do dnia 25 września 2010 r., a wynagrodzenie określono na kwotę 3.680 zł brutto. W dniu 28 września 2010 r.M. B.i działający w imieniuspółki jawnej (...)wB.G. M.podpisali umowę o dzieło, której przedmiot określono jako „ułożenie kanalizacji grawitacyjnej DN 200(...)w miejscowościK.o długości 150 mb". Termin wykonania dzieła zakreślono do dnia 25 października 2010 r., a wynagrodzenie określono na kwotę 2.990 zł brutto. W dniu 26 października 2010 r.M. B.i działający w imieniuspółki jawnej (...)wB.B. T.podpisali umowę o dzieło, której przedmiot określono jako „wykonanie obrukowań studni kanalizacyjnych o powierzchni 1,5*1,5 m w ilości 25 sztuk w miejscowościK.oraz wyczyszczenie tych studni". Termin wykonania dzieła zakreślono do dnia 25 listopada 2010 r., a wynagrodzenie na kwotę 2.525 zł brutto. W dniu 26 listopada 2010 r.M. B.i działający w imieniuspółki jawnej (...)wB.B. T.podpisali umowę o dzieło, której przedmiot określono jako „wykonanie zagospodarowania terenów przepompowni w miejscowościP.". Termin wykonania dzieła zakreślono do dnia 24 grudnia 2010 r.,a wynagrodzenie na kwotę 770,00 zł brutto. W ramach tej umowyM. B.miał wykonać ogrodzenie terenu przepompowni oraz na terenie przepompowni położyć polbruk i posadzić trawę bądź inne nasadzenia według planu wskazanego mu szczegółowo przy zawarciu umowy. We wszystkich zawartych pomiędzy stronami umowach zaznaczono, że wykonawcy zostaną wydane narzędzia i materiały do wykonania dzieła. Przewidziano, że w przypadku wystąpienia wad zamawiający prześle wykonawcy reklamację oraz że wykonawca zobowiązany jest do usunięcia wad w terminie 7 dni od dnia otrzymanej reklamacji. Dodatkowo wskazano, że w razie wystąpienia zwłoki w wykonaniu dzieła zamawiającemu przysługuje kara umowna w wysokości 0,01% wartości dzieła za każdy dzień zwłoki. Niezależnie od powyższego w razie wystąpienia zwłoki w wykonaniu dzieła zamawiający był uprawniony do wyznaczenia wykonawcy dodatkowego terminu wykonania dzieła z zachowaniem prawa do kary umownej bądź odstąpienia od umowy, gdy zwłoka przekroczy okres 14 dni oraz żądać kary umownej. W § 8 umowy Wykonawca oświadczył, że posiada niezbędne kwalifikacje do wykonania powierzonego dzieła oraz że charakter powierzonego dzieła nie pokrywa się z zakresem działalności gospodarczej prowadzonej przez wykonawcę. M. B.wykonywał umowy w ustalonych przez siebie godzinach, nikt nie nadzorował jego pracy. Narzędzia i materiały do wykonania umów zainteresowany otrzymywał od spółki. Miejsce do położenia kanalizacji było dokładnie określonei wytyczone przez geodetę, w przypadku instalacji grawitacyjnej, ciągi główne były sprawdzane przez geodetę kamerą przy odbiorze dzieła. W przypadku instalacji sanitarnej projekt znajdował się w biurze do wglądu. Płatnik wypłacił zainteresowanemu wynagrodzenie za wykonane prace zgodniez treścią umów o dzieło. W dniu 11 sierpnia 2010 r.P. S.i działający w imieniuspółki jawnej (...)wB.J. S. (1)podpisali umowę o dzieło, której przedmiot określono jako „wykonanie wykopu pod wodociąg długości 80 mb". Termin wykonania dzieła zakreślono do dnia 25 sierpnia 2010 r. a wynagrodzenie określono na kwotę 1.000 zł. W dniu 26 sierpnia 2010 r.P. S.i działający w imieniuspółki jawnej (...)wB.K. K.podpisali umowę o dzieło, której przedmiot określono jako „wykonanie wykopu ręcznego". Termin wykonania dzieła zakreślono do dnia 25 września 2010 r., a wynagrodzenie określono na kwotę 1.600 zł brutto. W dniu 26 września 2010 r.P. S.i działający w imieniuspółki jawnej (...)wB.J. S. (1)podpisali umowę o dzieło, której przedmiot określono jako „wykop ręczny". Termin wykonania dzieła zakreślono do dnia 4 października 2010 r., wynagrodzenie określono na kwotę 770 zł brutto. We wszystkich zawartych pomiędzy stronami umowach zaznaczono, że wykonawcy zostaną wydane narzędzia i materiały do wykonania dzieła. Przewidziano, że w przypadku wystąpienia wad zamawiający prześle wykonawcy reklamację oraz że wykonawca zobowiązany jest do usunięcia wad w terminie 7 dni od dnia otrzymanej reklamacji. Dodatkowo wskazano, ze w razie wystąpienia zwłoki w wykonaniu dzieła zamawiającemu przysługuje kara umowna w wysokości 0,01% wartości dzieła za każdy dzień zwłoki. Niezależnie od powyższego w razie wystąpienia zwłoki w wykonaniu dzieła zamawiający był uprawniony do wyznaczenia wykonawcy dodatkowego terminu wykonania dzieła z zachowaniem prawa do kary umownej bądź odstąpienia od umowy, gdy zwłoka przekroczy okres 14 dni oraz żądać kary umownej. W § 8 umowy Wykonawca oświadczył, że posiada niezbędne kwalifikacje do wykonania powierzonego dzieła oraz że charakter powierzonego dzieła nie pokrywa się z zakresem działalności gospodarczej prowadzonej przez wykonawcę. Objęte wszystkimi trzema umowami dzieła - wykopy były przed przystąpieniem do wykonywania umowy przezP. S.szczegółowo dookreślone w zakresie wszelkich niezbędnych parametrów - długości, szerokości, głębokości i innych. W każdym przypadku przedmiotem umowy było wykonanie konkretnego wykopu o określonych parametrach i ściśle według planu. Po wykonaniu umowy prace te były odbieranei sprawdzane pod kątem zgodności z projektem. Ubezpieczony mógł zlecić wykonanie wykopu osobie trzeciej bądź pracować wspólnie z innymi, dobranymi przez siebie pomocnikami.P. S.wykonywał umowy w ustalonych przez siebie godzinach, nikt nie nadzorował jego pracy. Narzędzia i materiały do wykonania umów ubezpieczony otrzymywał od spółki. Płatnik wypłacił zainteresowanemu wynagrodzenie za wykonane prace zgodniez treścią zawartych umów. W dniu 1 lutego 2010 r.K. G.i działająca w imieniuspółki jawnej (...)wB.A. M.podpisali umowę o dzieło, której przedmiot określono jako „porządkowanie w pomieszczeniach biurowych przyul. (...)należących do spółki". Termin wykonania dzieła zakreślono do dnia 12 lutego 2010 r, a wynagrodzenie określono na kwotę 627,00 zł.W umowie zaznaczono też, że wykonawcy zostaną wydane narzędzia i materiały do wykonania dzieła. Przedmiotem umowy zawartej zK. G.nie było zwykłe porządkowanie pomieszczeń biurowych w biurowcu spółki, do takich prac zatrudniony jest pracownik.K. G.miał dokonać przemeblowania pomieszczeń biurowych według planu - szkicu przedstawionego mu przy zawarciu umowyi uporządkowania tych pomieszczeń, w tym umycia okien. Zostały mu przekazane klucze do budynku, w którym miał wykonać wymienione prace, nikt nie nadzorował jego pracy. Prace składające się na efekt określony umową wykonywał w dowolnie przyjętych godzinach, nie miał obowiązku osobistego ani samodzielnego ich wykonania. Nie była prowadzona żadna ewidencja jego godzin pracy. Po wykonaniu umowy przezK. G.A. M.dokonała odbioru dzieła, sprawdziła, czy pomieszczenia biurowe zostały umeblowane według przekazanych ubezpieczonemu szkiców. Płatnik wypłacił wynagrodzenie za wykonane prace zgodnie z treścią zawartej umowy. Reprezentanci płatnika uprzedzali wykonawców, z którymi były zawierane umowy o dzieło o tym, że nie będą objęci ubezpieczeniem społecznym. Umowy były zawierane przed rozpoczęciem wykonywania dzieł będących ich przedmiotem. Na podstawie tak dokonanych ustaleń Sąd Okręgowy zważył, że odwołania okazały się uzasadnione. Sąd ten wywiódł, że przedmiotem niniejszego postępowania była zasadność objęciaM. B.,P. S.iK. G.ubezpieczeniami społecznymi z tytułu pracy świadczonej przez nich na rzecz płatnika -spółki jawnej (...)w okresach wymienionych w zaskarżonych decyzjach. Po zacytowaniu treści przepisuart. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(tekst jednolity w brzmieniu obowiązującym w spornym okresie wynikający z Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74 z późn. zm.) Sąd Okręgowy uznał, że jego zadaniem okazała się ocena rzeczywistego charakteru czynności wykonywanych przezM. B.,P. S.iK. G.na rzeczspółki (...)i ustalenie, czy wykonywali oni określone „dzieła”, czy też tylko świadczyli na rzecz płatnika usługi, o charakterze zbliżonym do zlecenia. Na wstępie Sąd ten zwrócił uwagę, że odwołująca się spółka - poza dowodami (umowy o dzieło, PIT-11) złożonymi na etapie postępowania kontrolnego prowadzonego przez ZUS nie przedstawiła w toku procesu dodatkowych dowodów z dokumentów, które wskazywałyby na sposób wykonywania przez zainteresowanych spornych umów oraz ich istotne cechy. W toku procesu nie został też – z przyczyn leżących w całości po stronie uczestników niniejszego postępowania - przeprowadzony dowód z przesłuchania stron, tj.M. B.,P. S.iK. G.oraz – za odwołującą sięspółkę - (...). Odwołujący - wezwani prawidłowo na termin rozprawy (pod rygorem pominięcia dowodu z ich zeznań) - nie stawili się w sądzie, nie usprawiedliwiając w żaden sposób swojej nieobecności, stąd też Sąd ich zeznania pominął. Do skutku doszło wyłącznie przesłuchanie zawnioskowanych przez odwołującą świadkówK. D.,G. M.,L. K.,S. K.,A. M.,J. S. (1)iB. T., którzy złożyli zeznania na okoliczność treści spornych umów o dzieło i sposobu ich realizacji. Dodatkowo dokonując ustaleń faktycznych Sąd posiłkował się dowodami z dokumentów w postaci protokołów zeznań świadkówK. D.,K. N.,G. M.,B. T.orazS. G.zatrudnionych u płatnika na stanowiskach kierowników budowy/kierowników robót złożonych przed organem rentowym. Na wniosek pełnomocnika płatnika Sąd posiłkował się również protokołem zeznańJ. S. (2)iK. K.złożonymi w innych analogicznych sprawach. W ocenie Sądu było to w zaistniałych okolicznościach możliwe i nie prowadziło do obejścia zasady bezpośredniości przeprowadzania dowodów, tym bardziej że żadna ze stron procesu nie zakwestionowała prawdziwości wyjaśnień złożonych przez świadkóww toku postępowania kontrolnego prowadzonego przez ZUS, czy w postępowaniu przed Sądem w innej tożsamej jednak przedmiotowo sprawie. Sąd Okręgowy uznał, że powyższe nie mogło jednak ostatecznie wywołać negatywnych dla spółki konsekwencji procesowych. Podkreślił, iż w postępowaniu takim jak niniejsze, główny ciężar dowodu spoczywał na organie rentowym. To on bowiem miał obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających przyjęcie istnienia tytułu ubezpieczenia. Organ rentowy powinien więc był wykazać, iż zainteresowani wykonywali powierzone im spornymi umowami czynności w sposób odpowiadający wykonywaniu umów o świadczenie usług, a nie - jak twierdziła odwołująca się spółka - umów o dzieło. W postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych kontroli podlega decyzja organu rentowego i rozkład ciężaru dowodów będzie zależał od rodzaju decyzji. Jeżeli jest to decyzja, w której organ zmienia sytuację prawną ubezpieczonego, to organ powinien wykazać uzasadniające ją przesłanki faktyczne (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 lutego 2007 roku, sygn. akt I UK 269/06). Sąd orzekający podkreślił też, że do postępowania odrębnego z zakresu ubezpieczeń społecznych w zakresie postępowania dowodowego ma zastosowanie – bez żadnych ograniczeń – reguła wynikająca z 232k.p.c., obowiązuje więc zasada kontradyktoryjności i dowodzenia swoich twierdzeń przez stronę. Tymczasem w ocenie Sądu w analizowanym przypadku organ rentowy nie sprostał ciężarowi dowodu w tym zakresie, a zebrany w sprawie materiał okazał się niewystarczający dla wykazania zasadności stanowiska organu rentowego, że zainteresowanego i płatnika nie łączyły umowy o dzieło, lecz umowy o świadczenie usług. Ze złożonej do akt dokumentacji z przeprowadzonej współce (...)kontroli nie wynikają zaś żadne istotne dla sprawy okoliczności, odnoszące się do wykonywania na rzecz tej spółki pracy przezM. B.,P. S.iK. G.. Przeciwnie, zdaniem Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy – wbrew intencjom organu rentowego – potwierdził stanowisko odwołującej się spółki, że strony w okresach wskazanych w zaskarżonej decyzji łączyły umowy o dzieło, a nie – jak twierdził organ rentowy - umowy o świadczenie usług. W tym zakresie Sąd I instancji oparł się przede wszystkim na dokumentach zgromadzonych w aktach kontroli ZUS (umowy o dzieło, PIT-11). Ich autentyczność nie była w niniejszej sprawie kwestionowana i nie budziła wątpliwości sądu, stąd też uznano je za wiarygodny materiał dowodowy. Sąd ten zaakcentował, iż pisemna umowa o dzieło jest dokumentem prywatnym stanowiącym dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 k.p.c.). W aktach rentowych znajdują się zaś pisemne umowy o dzieło, podpisane przez osoby upoważnione do działania w imieniuspółki (...)oraz zainteresowanych. W ocenie Sądu stanowią one dowód złożenia przez te osoby zgodnych oświadczeń woli, z których wynika, że ich wolą stron było zawarcie umów o dzieło, nie zaś umów innego rodzaju. Jeśli więc organ rentowy chciał wykazać, że w istocie charakter stosunków łączących strony był inny, musiał naprowadzić na tę okoliczność stosowne, miarodajne dowody. Jak zaś już wyżej wyjaśniono, w toku niniejszego procesu nic takiego nie nastąpiło. Na tle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego bezspornym,w przekonaniu Sądu Okręgowego, pozostawał fakt, żeM. B.,P. S.iK. G.zawarli z płatnikiem szereg umów zatytułowanych „umowao dzieło”, w których jako przedmiot wskazano wykonanie określonych w tych umowach prac budowlanych oraz że otrzymali w zamian wynagrodzenie. Spór dotyczył zaś tego na jakich zasadach zainteresowani owe prace wykonywali – czy w sposób odpowiadający wykonywaniu umowy o dzieło, czy też – jak twierdził organ rentowy - umowyo świadczenie usług. Powyższe ustalenia miały istotne znaczenie dla określenia, czyM. B.,P. S.iK. G.powinni być objęci ubezpieczeniami społecznymi. Następnie Sąd Okręgowy szczegółowo omówił różnice między umową o dzieło,a umową o świadczenie usług. W ocenie Sądu I instancji w niniejszej sprawie należało uznać, żeM. B.,P. S.,K. G.ispółka (...)w okresach wskazanych w zaskarżonych decyzjach związani byli umowami o dzieło, a nie, jak utrzymywał organ rentowy, umowami o świadczenie usług. Przemawia bowiem za tym oczekiwany i umówiony przez strony tych umów rezultat, który zresztą został stosunkowo wyraźnie sprecyzowany i zindywidualizowany na piśmie. Dodatkowo, w analizowanej sprawie nie można było pominąć regulacji przepisuart. 65 § 2 k.c., w myśl którejw umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy wywiódł, że przedmiot umowy o dzieło może być określony w różny sposób i różny może być stopień dokładności tego określenia, pod warunkiem że nie budzi on wątpliwości, o jakie dzieło chodzi. Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym przez Sąd Najwyższy zasadniczy w tej materii przepisart. 627 k.c.wskazuje tylko na potrzebę "oznaczenia dzieła" i dopuszcza określenie świadczenia ogólnie w sposób nadający się do przyszłego dookreślenia na podstawie wskazanych w umowie podstaw lub bezpośrednio przez zwyczaj bądź zasady uczciwego obrotu (art. 56 k.c.). Przy dziełach skomplikowanych, poza określeniem wszystkich istotnych cech dzieła niezbędna jest dalsza indywidualizacja jego przedmiotu w postaci rozwiniętego opisu rezultatu pod względem technicznym, funkcjonalnym bądź estetycznym. Odnosząc to do niniejszej sprawy, Sąd orzekający wskazał, że jak wynika z treści łączących strony umów oraz z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, płatnik każdorazowo wskazywał w umowie jaki rezultat ma wykonawca osiągnąć, by otrzymać wynagrodzenie. Przedmiotem umów nie było bowiem ogólnie dokonywanie jakichkolwiek prac budowlanych, lecz osiągnięcie z góry umówionego efektu – wykonanie zadania poprzez osiągnięcie ustalonego celu. I tak w przypadkuM. B.miało to być wykonywanie odcinków kanalizacji bądź wodociągów o określonej długości, wykonanie obrukowań studni kanalizacyjnych o powierzchni 1,5*1,5 m w ilości 25 sztukw miejscowościK.oraz wyczyszczenie tych studni oraz wykonanie zagospodarowania terenów przepompowni w miejscowościP.. W przypadkuP. S.miało to być wykonanie określonej długości wykopów o ściśle określonych parametrach. W przypadku zaśK. G.dokonanie przemeblowania w pomieszczeniach biurowych wraz z uporządkowaniem tych pomieszczeń. Strony każdorazowo z góry wskazywały przy tym wysokość umówionego, ryczałtowego wynagrodzenia za wykonanie zadania (za każdym razem inną), określoną przy uwzględnieniu koniecznego nakładu pracy. W tym miejscu dodatkowo Sąd I instancji podkreślił, że przepisykodeksu cywilnegonie uzależniają ważności umowy o dzieło od zachowania przez strony formy pisemnej. Skoro więc w świetle przepisówkodeksu cywilnegoza wiążącą należałoby uznać całkowicie ustną umowę o dzieło, tym bardziej można za taką umowę uznać umowę zawartą w formie pisemnej, dodatkowo ustnie uzupełnioną. Dlatego też, w ocenie Sądu, trzeba było uznać, że mimo iż w niektórych zawartych przez strony umowach ich przedmiot był określony w sposób dość ogólny, to jednak nie podważało to charakteru prawnego zawartych umów jako umów o dzieło. Doprecyzowanie przedmiotu umów (np. przez wskazanie parametrów wykopu poprzez udostępnienie dokumentacji technicznej, czy też dokładne określenie miejsca pod wykop rurociągu, doprecyzowanie zakresu prac porządkowych) następowało bowiem w tym przypadku ustnie, również poprzez wykonanie szkiców sytuacyjnych, czy poprzez fizyczne wskazanie zainteresowanym konkretnych miejsc, w których mieli wykonać prace. Jak zaś wynika z zeznań osób przesłuchiwanych zarówno w toku niniejszego procesu, jak i przed organem rentowym, takie doprecyzowanie faktycznie w każdym przypadku miało miejsce. Dalej Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że cechą konstytutywną dzieła jest samoistność rezultatu, która wyraża się przez niezależność powstałego rezultatu od dalszego działania twórcy oraz od osoby twórcy. Z chwilą ukończenia dzieła staje się ono niezależną od twórcy, autonomiczną wartością w obrocie (zob. W. Czachórski, Zobowiązania, 2007, s. 463; A. Brzozowski, Odpowiedzialność przyjmującego zamówienie za wady dzieła, Warszawa 1986, s. 15). Ponadto, dzieło powinno być oznaczone jako wykonane na zamówienie, a zatem odpowiadające osobistym potrzebom, upodobaniom czy wymaganiom zamawiającego. Dzieło w doktrynie i judykaturze określane jest jako rezultat pracy fizycznej lub umysłowej, materialny lub ucieleśniony materialnie, posiadający cechy pozwalające uznać go za przedmiot świadczenia przyjmującego zamówienie (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 2003 r., II CKN 269/01, OSNC 2004 Nr 9, poz. 142 i z dnia 5 marca 2004 r., I CK 329/03, niepubl.). Wykonanie dzieła najczęściej przybiera więc postać wytworzenia rzeczy, lecz może także polegać na dokonaniu zmian w rzeczy już istniejącej, jej naprawieniu, przerobieniu lub uzupełnieniu albo na rozbudowie rzeczy, połączeniu z innymi rzeczami, dodaniu części składowych lub przynależności. Ustawodawca, określając w przepisachkodeksu cywilnegoistotne cechy umowy o dzieło, nie umieścił w nim wymagania, by każde dzieło było tworem jedynym i niepowtarzalnym, chronionym prawem autorskim i wymagającym od jego autora posiadania specjalnych umiejętności. Jedynie wyjątkowo zaś (na co wskazuje odniesienie do takiej sytuacji szczególnej regulacjiart. 645 § 1 k.c.), wymaga się, by dzieło wykonywane było przez osobę obdarzoną jakimiś szczególnymi, osobistymi przymiotami (tak również SN w wyroku z 8 października 2013r., sygn. akt III UK 126/12). W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w ocenie Sądu Okręgowego nie budziło więc żadnych wątpliwości, że w wyniku prac zainteresowanych powstawały samodzielne, stanowiące integralną całość, zindywidualizowane dzieła. Na skutek prac ubezpieczonych powstały zatem określone, wyodrębnione przedmioty materialne – określone odcinki kanalizacji czy wodociągów, określone powierzchnie wykopów, określone powierzchnie nawierzchni, obramowania studni bądź też dokonano zmian w przedmiotach już istniejących. Wpływu na powyższe ustalenie nie mogła mieć, w ocenie Sądu orzekającego, okoliczność, że przedmiot łączących strony umów miał powstać w drodze wykonywania szeregu powtarzalnych czynności, co w ocenie organu rentowego sugerowało, że strony łączyły umowy o świadczenie usług. Powyższe pomija jednak fakt, że ustawodawca nie wyklucza możliwości tworzenia zindywidualizowanego dzieła w procesie produkcyjnym. Wykonanie oznaczonego dzieła jest zwykle określonym procesem pracy lub twórczościo możliwym do wskazania momencie początkowym i końcowym, którego celem jest doprowadzenie do efektu (rezultatu) przyjętego przez strony w momencie zawierania umowy. Dzieło jest przy tym w każdym wypadku wytworem przyszłym, któryw momencie zawarcia umowy nie istnieje, natomiast ma powstać w przyszłości ściśle określonej. W niniejszej zaś sprawie, jak wynika z poczynionych w niej ustaleń stanu faktycznego, przyszłość w której „dzieła” miały powstać, została przez strony wyraźnie wskazana. W kolejno łączących strony umowach określono bowiem konkretne, wyrażone datami, dość zresztą krótkie terminy na wykonanie poszczególnych prac. Terminy wykonania dzieła odpowiadały przy tym w ocenie Sądu Okręgowego zakresowii czasochłonności powierzonych prac. Prace te – w ocenie Sądu – stanowiły nadto „dzieła” w sensie prawnym. W ustalonym stanie faktycznym nie budziło wątpliwości Sądu orzekającego, iż podejmowane przez zainteresowanych prace nie tylko nie były czynnościami powtarzalnymi, wymagającymi starannego działania, lecz miały charakter jednorazowy, zadaniowy i zindywidualizowany oraz doprowadziły do powstania konkretnych, oznaczonych „dzieł”. Nie ulegało również wątpliwości Sądu I instancji, że stosunków tych nie charakteryzował element stałości. Wprawdzie płatnik zawierał z ubezpieczonymi po kilka umów, często w bliskich odstępach czasowych, jednakże okoliczność ta sama w sobie nie przesądzała o konieczności uznania, że strony łączyła umowa o świadczenie usług. Każdorazowo bowiem przy zawarciu nowej umowy strony ustalały nowy rezultat do osiągnięcia przez wykonawcę oraz wynagrodzenie w wysokości zależnej od przewidywanego nakładu pracy. Ponadto wykonawcy nie mieli obowiązku wykonywania prac przez cały okres trwania zawartej umowy, ani tym bardziej w wyznaczonych dniach, czy godzinach. Ważne było jedynie, aby osiągnęli określony każdą z umów rezultatw terminie wskazanym w umowie. Ile czasu zaś zajmowała realizacja umowy nie miało żadnego znaczenia – jak już wyżej wskazywano wynagrodzenie ustalane było ryczałtowo. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia pozostawała w przekonaniu Sądu Okręgowego okoliczność, że w tym samym czasie na danej budowie pracowało kilka osób. Dalej Sad Okręgowy argumentował, iż kolejną cechą, jakiej stosownie do wyrażanych w orzecznictwie oczekuje się od przedmiotu umowy o dzieło i która odróżnia je od przedmiotu umów zlecenia, czy umów o świadczenie usług, jest możliwość poddania umówionego rezultatu („dzieła”) sprawdzianowi na istnienie wad fizycznych, jako ważne kryterium pozwalające odróżniać tę umowę od zlecenia starannego dokonania czynności faktycznych (usług). W ocenie Sądu w niniejszej sprawie bez wątpienia istniała możliwość poddania wykonywanych przez zainteresowanych prac sprawdzianowi na istnienie wad fizycznych. Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że – na zasadach wynikających zkodeksu cywilnego(art. 471 k.c.) – także wykonujący usługę odpowiada za należyte wykonanie zobowiązania. Sam fakt więc, że dana osoba (zamawiający, zlecający) przeprowadza kontrolę jakości wykonania usługi (w przypadku umowy o świadczenie usług - bada zachowanie przez usługodawcę należytej staranności) nie stanowi o tym, że czynność taka stanowi sprawdzian umówionego rezultatu na istnienie wad fizycznych i przemawia za zakwalifikowaniem umowy jako umowa o dzieło. W niniejszej sprawie omawiana cecha występowała jednak, w ocenie Sadu I instancji, łącznie z szeregiem innych, typowych dla umowy o dzieło, nie zaś umowy o świadczenie usług, co przesądziło o ostatecznej kwalifikacji prawnej umowy. Sąd orzekający odniósł się także doart. 65 § 2 k.c., który, zdaniem tego Sądu, zasadniczo miał w tej sprawie znaczenie pierwszorzędne. W niniejszej sprawie przedmiotem oceny była bowiem umowa dwóch stron – i to ich wola i intencje przyświecające zawieraniu umowy oraz – następnie – jej wykonywaniu powinny być w tej sytuacji decydujące dla rozstrzygnięcia. Żaden przepis prawa nie daje bowiem organowi rentowemu prawa do samodzielnego ustalania rodzaju umowy, jaka jego zdaniem byłaby w danych okolicznościach „najwłaściwsza”. Może czynić to jedynie wówczas, gdy dana umowa nie wykazuje cech jakie powinna posiadać w świetle dotyczących odnoszących się do niej zasad, ujętych w przepisach prawa, lub też posiada je w stopniu niewielkim,a przeważają cechy charakterystyczne dla umowy innego rodzaju. Sąd Okręgowy wywiódł, że w niniejszej sprawie taka sytuacja jednak nie zaistniała. Obie strony z góry umówiły się na wykonanie określonej pracy („dzieła”), ustalając potrzebny na to czas oraz należne wynagrodzenie. Wynagrodzenie to było przy tym każdorazowo wypłacane dopiero po zakończeniu dzieła. Sąd I instancji zwrócił uwagę, że z wyjaśnień składanych przez świadków kierowników budów/robót w toku postępowania przed organem rentowym, jak równieżz zeznań świadków przesłuchanych w niniejszym postępowaniu wynikało, że warunki zatrudnienia osób wykonujących prace w ramach umów o dzieło odbiegały od zasad zatrudnienia charakterystycznych dla osób wykonujących swoje obowiązki w oparciuo umowę o pracę. Osoby zatrudnione na podstawie umów o dzieło wykonywały bowiem na rzecz płatnika prace ściśle określone, wskazane w umowie, ewentualnie dodatkowo doprecyzowane ustnie przed przystąpieniem przez te osoby do wykonywania pracy. Sąd Okręgowy uznał, że w powyższej sytuacji, zakwalifikowanie łączących strony umów jako umów o dzieło nie mogło budzić wątpliwości. Spełniają one kryteria odróżniające ją od umów zlecenia i umów określonych wart. 750 k.c.Od umów zlecenia odróżnia je to, że zainteresowani nie podjęli się dokonania na rzecz dającego zlecenie określonych czynności prawnych, o których stanowiart. 734 k.c.(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 1998 r., II CKN 764/97, niepublikowany). Sporne umowy nie są także umowami o świadczenie usług nieuregulowanymi innymi przepisami (art. 750 k.c.), gdyż ich istotą było zobowiązanie się przyjmującego zamówienie do osiągnięcia weryfikowalnego rezultatu w zamian za zobowiązanie do zapłaty wynagrodzenia. Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodził się organ rentowy. W wywiedzionej apelacji wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegający na błędnym założeniu, że zainteresowaniM. B.,K. G.iP. S.zatrudnieni u powodaA. C.iJ. S. (2)(...)S.J wykonywali umowę o dzieło, podczas, gdy z analizy stanu faktycznego wynika, iż czynności które wykonywali były typowymi czynnościami starannego działania. Skarżący wniósł o zmianę przedmiotowego wyroku i oddalenie odwołań w całości oraz o zasądzenie od płatnika na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. Płatnik składek wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. Apelacja organu rentowego okazała się zasadna. Podzielając ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji, Sąd Apelacyjny dokonał odmiennej oceny prawnej spornych umów łączących strony. Rację ma Sąd I instancji przekonując, że w sprawie, w której Zakład Ubezpieczeń Społecznych kwestionuje skuteczność prawną umowy zawartej między osobami trzecimi pierwszorzędne znaczenie mają: zasada swobody zawierania umów wyrażona wart. 3531k.c.i poszanowania woli stron wyrażona w art.art. 65§ 2 k.c.Również i Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, że są to fundamentalne zasady odzwierciedlające konstytucyjną gwarancję państwa prawa. Zakwestionowanie tych zasad może nastąpić jedynie na warunkach przewidzianych przepisamikodeksu cywilnegotj. w sytuacji stwierdzenia nieważności czynności prawnej (art. 58 k.c.), stwierdzenia wad oświadczenia woli, w tym pozorności umowy (art. 83 k.c.), bądź też stwierdzenia, że wynikający z umowy stosunek prawny co do treści lub celu sprzeciwia się właściwości stosunku, ustawie lub zasadom współżycia społecznego (art. 3531k.c.). W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy powinien był zakwestionować zasadę swobody zawierania umów i poszanowania woli stron z odwołaniem się do ostatniej przesłanki. Uznać należy bowiem, że płatnik oraz zainteresowani ułożyli stosunek prawny wynikający z umowy o dzieło w sposób sprzeciwiający się naturze umowy o dzieło. W sprawie wystąpiła sytuacja ewidentna. W oparciu o analizę treści umów, jak też okoliczności ich zawarcia i realizacji jednoznacznie stwierdzić trzeba, że faktycznie strony łączyły umowy o świadczenie usług. Odnośnie eksponowanego przez Sąd I instancji zamiaru zawarcia umów o dzieło, a także świadomego ich podpisania przez zainteresowanych, Sąd Apelacyjny podtrzymuje swe dotychczasowe stanowisko, że okoliczności te nie mogą zmienić charakteru zatrudnienia zainicjowanego taką umową, jeśli zatrudnienie wykazuje w przeważającym stopniu cechy innego stosunku prawnego (wyrok SA w Szczecinie z dnia 20.09.2012r., III AUa 497/12). Nie nazwa zawartej umowy, ale rzeczywisty przedmiot umowy, a także rodzaj i okoliczności jej wykonania świadczą o typie umowy. W reakcji na argumentację prezentowaną przez Sąd Okręgowy, pierwszoplanowo należy dostrzec, że wustawie o systemie ubezpieczeń społecznychz zasady ubezpieczeniem społecznym objęte zostały wszystkie tytuły prawne, na podstawie których osoba fizyczna świadczy na rzecz innego podmiotu prawnego czynności za określonym wynagrodzeniem. Są to przede wszystkim umowa o pracę, umowa agencyjna, umowa zlecenia, umowa o pracę nakładczą, umowa o świadczenie usług, spółdzielcza umowao pracę, służba wojskowa, służba celna, etc. Jednakże wyjątkiem od tej zasady jest wykonywanie umowy o dzieło i jako wyjątek wymaga precyzyjnego rozważenia. Na szczególną uwagę zasługuje w tym względzie najnowsze orzecznictwo Sądu Najwyższego. I tak w uzasadnieniu wyroku z dnia 25 marca 2015 roku (III UK 159/14) Sąd Najwyższy wywiódł refleksję, że w dobie, gdy podmioty zamawiające kierują się wyłącznie kryterium ceny, zawieranie umów o dzieło staje się powszechną praktyką. Oczywiście popularność umowy o dzieło wynika z faktu, że z tytułu zawarcia takiej umowy nie powstaje obowiązek ubezpieczenia społecznego. O ile jest on z perspektywy zamawiającego korzystny, o tyle prowadzi do ukształtowania takiej zależności, że wykonujący pracę nie uczestniczą w systemie ubezpieczeń społecznych, a tym samym nie są objęci ochroną na wypadek ryzyka związanego z wypadkiem, czy chorobą. Naturalnie ten element nie może być w sprawie decydujący i powodujący zakwalifikowanie czynności zainteresowanego automatycznie do umowy o świadczenie usług. Może jednak rzucać światło na przewartościowanie pojęć dotyczących dzieła. Co istotne, stanowisko takie Sąd Najwyższy zaprezentował na tle stanu faktycznego, zbliżonego do występującego w niniejszym postępowaniu. Sąd Okręgowy dokonując wykładni oświadczeń woli stron zdaje się nadto nie dostrzegać specyfiki sfery ubezpieczeń społecznych, w której swoboda stron doznaje ograniczeń (wyrok SN z dnia 24 marca 2015 roku, II UK 184/14). W uzasadnieniu cytowanego wyroku Sąd Najwyższy zważył, że domeną ubezpieczeń społecznych są przepisy ius cogens, których wolą stron nie można wyłączyć, czy też ograniczyć. Żywym przykładem jest kwestia podlegania ubezpieczeniu społecznemu, które istnieje z mocy prawa i mocą czynności prawnej nie można zniwelować powstających na tym tle obowiązków. Umowę o dzieło zdefiniowano wart. 627 k.c.jako zobowiązanie do wykonania oznaczonego dzieła za wynagrodzeniem. Starania przyjmującego zamówienie w umowieo dzieło mają doprowadzić w przyszłości do konkretnego, indywidualnie oznaczonego rezultatu, za wynagrodzeniem zależnym od wartości dzieła (art. 628 § 1, 629, 632 k.c.). Umowa o dzieło zakłada swobodę i samodzielność w wykonywaniu dzieła, a jednocześnie nietrwałość stosunku prawnego, gdyż wykonanie dzieła ma charakter jednorazowy i jest zamknięte terminem wykonania. Przyjmuje się, że rezultat na który umawiają się strony musi być z góry określony, obiektywnie osiągalny i pewny. Natomiast wykonywania określonej czynności (szeregu powtarzających się czynności), bez względu na to, jaki rezultat czynność ta przyniesie jest cechą charakterystyczną, tak dla umów zlecenia (art. 734 § 1 k.c.), jak i dla umów o świadczenie usług nieuregulowanych innymi przepisami(art. 750 k.c.) a nawet umowy o pracę. Zatem, w odróżnieniu od umowy o dzieło przyjmujący zamówienie w umowie zlecenia (umowie o świadczenie usług) nie bierze na siebie ryzyka związanego z niepomyślnym wynikiem czynności; jego odpowiedzialność za właściwe wykonanie umowy oparta jest na zasadzie starannego działania (art. 355 § 1 k.c.), podczas gdy odpowiedzialność strony przyjmującej zamówienie w umowie o dzieło niewątpliwie jest odpowiedzialnością za rezultat. Należy podkreślić, że realizacja oznaczonego dzieła jest zwykle określonym procesem wykonawczym, o możliwym do wskazania momencie początkowym i końcowym, którego celem jest doprowadzenie do weryfikowalnego i jednorazowego rezultatu, zdefiniowanego przez strony w momencie zawierania umowy. Z przedstawioną definicją, co do zasady nie koresponduje wykonywanie kolejnych czynności, w systemie pracy ciągłej w pewnym cyklu profesjonalnej działalności zlecającego pracę. Szereg kolejnych czynności, które składają się na zorganizowany cykl produkcyjny, nawet gdy prowadzi do wymiernego efektu, nie może być rozumiany jako jednorazowy rezultat i kwalifikowany jako realizacja umowyo dzieło. Przedmiotem umowy o dzieło nie może być bowiem osiąganie kolejnych, bieżąco wyznaczanych rezultatów; w tym senesie nie może istnieć ciąg tzw. małych dzieł składających się na końcowy efekt, za który odpowiedzialność przyjmuje zlecający pracę. Tego rodzaju czynności są charakterystyczne dla umowy o świadczenie usług, którą definiuje obowiązek starannego działania – starannego i cyklicznego wykonywania umówionych czynności. O tym jaki stosunek prawny łączy strony w rzeczywistości rozstrzyga całokształt okoliczności towarzyszących, tak zawarciu umowy, jak i jej wykonywaniu. Sąd Apelacyjny stanowczo stwierdza, że dokonane w sprawie ustalenia pozwalają na wniosek, że stosunki prawne łączącespółkę (...)zM. B.,P. S.iK. G.nie posiadały cech charakterystycznych odpowiadających umowie o dzieło. Płatnika łączyły zP. S.trzy umowy o dzieło, zK. G.łączyła go jedna umowa o dzieło, natomiast zM. B.łączyło go dziewięć kolejno zawieranych umów o dzieło, których przedmiotem były czynności podejmowane w cyklu określonej budowy. Czynności takie jak ułożenie kanalizacji, wodociągu, wykonanie obrukowań studni kanalizacyjnych czy też wykonanie wykopu ręcznego nie prowadziły do samodzielnego dzieła w rozumieniu jednorazowego rezultatu, lecz stanowiły kolejne etapy budowy i składały się na finalny rezultat, w postaci realizacji określonego projektu budowy, która nie była jednak przedmiotem umowy stron i za którą to realizację zainteresowani nie ponosili odpowiedzialności. W kategoriach powstawania dzieła nie mogą być rozumiane czynności zmierzające do realizacji projektów budowlanych związanych z typowymi robotami budowlanymi, np.: wykonanie wykopu pod wodociąg czy wykonanie zagospodarowania terenów przepompowni czy też porządkowanie pomieszczeń biurowych. Z materiału dowodowego, wynika wyraźnie, że osoby zatrudnione na podstawie umów o dzieło wykonywały prace mniej skomplikowane, schematyczne. Sąd Apelacyjny zwraca uwagę, że zainteresowani realizowali przypisane im czynności w oparciu o projekt budowy, a nie o twórcze działania. Sposób wykonania nie był pozostawiony ich uznaniu, ale musiał być wykonany zgodnie z projektem i uwagami kierowników budowy, co stoi w sprzeczności z zasadniczymi cechami umowy o dzieło, która charakteryzuje się brakiem zależności przyjmującego zamówienie od zamawiającego. Przyjmujący zamówienie wykonuje dzieło samodzielnie. Umowa o świadczenie usług, do której odpowiednio mają zastosowanie przepisy o zleceniu, polega na wykonywaniu czynności w sposób ściśle wskazany przez zlecającego usługę (art. 737 k.c.). Natomiast wykonanie dzieła zwykle wymaga określonych kwalifikacji, umiejętności i środków. Chodzi raczej o wymóg zachowania samodzielności w wytwarzaniu dzieła, a na tej płaszczyźnie schemat i instrukcje przekazywane zainteresowanym wskazywały na brak takiej samodzielności, co zbliżało te umowy do umów o świadczenie usług, aniżeli przemawiały jedynie za traktowaniem ich jako elementu współpracy w myślart. 640 k.c.Nadto także godziny pracy zainteresowanych musiały się mieścić w określonych ramach czasowych. Zatem wbrew ocenie Sądu Okręgowego,M. B.,P. S.iK. G.nie mogli świadczyć prac w dowolnym, samodzielnie ustalonym czasie. Przeczą temu dowody zebrane w sprawie, w szczególności zeznania kierowników budowy złożone przed organem rentowym. Sąd Apelacyjny w opozycji do Sądu Okręgowego uznał, że brak indywidualizacji przedmiotu umów był zamierzony i wynikał przede wszystkim z charakteru prac powierzonych zainteresowanym. Prace w postaci: ułożenia kanalizacji, ułożenia wodociągu, wykonania obrukowań studni kanalizacyjnych, wykonania wykopu ręcznego czy też porządkowania pomieszczeń miały charakter standardowy i nie wymagały szczególnych umiejętności ani uprawnień. Trudno zresztą oczekiwać, aby płatnik indywidualizował pracę w postaci np. wykonania wykopu ręcznego. Wykonywanie szeroko rozumianych prac budowlanych czy porządkowych, nie wymagało wysokich kwalifikacji formalnych od osób je wykonujących. Ważne były umiejętności faktycznei praktyka. Nie przekonuje Sądu Apelacyjnego twierdzenie, że o skuteczności prawnej zawartych umów o dzieło decyduje możliwość zweryfikowania ich rezultatu pod kątem istnienia wad fizycznych dzieła. Zdaniem Sądu Apelacyjnego przedmiot umów pozwalał, co najwyżej na bieżącą kontrolę przez kierownika budowy prawidłowości wykonania pracy, ten fakt jednak nie wyczerpywał przesłanki sprawdzalności dzieła pod kątem wad fizycznych. Tego rodzaju weryfikacji podlegał natomiast finalny rezultat w postaci ułożonego wodociągu czy wykonanych obrukowań studni kanalizacyjnych, za który jednak zainteresowani nie ponosili odpowiedzialności. Sąd Apelacyjny nie kwestionuje możliwości powierzania przez płatnika określonych czynności osobom zatrudnianym w ramach stosunków cywilnoprawnych, jednak musi się to odbywać z poszanowaniem porządku prawnego, w szczególnościw zakresie wywiązywania się ze zobowiązań publiczno-prawnych. Jeżeli strony zawierają umowy o dzieło na warunkach, które nie spełniają ustawowego wymogu sprecyzowania rezultatu umowy, to jest to nieważna czynność prawna, jako pozorna w rozumieniuart. 83 § 1 k.c.Zgodnie z tym przepisem, jeżeli strony zgodnie zawierają taką umowę dla ukrycia innej czynności prawnej, ważność oświadczeń woli stron ocenia się według właściwości tej czynności. Zdaniem sądu drugiej instancji przywołany przepis znajduje zastosowaniew sprawie, bowiem ustalone powyżej okoliczności pozwalają na ocenę, że płatnik zawarłz zainteresowanymi pozorne umowy o dzieło, dla ukrycia umów o świadczenie usług, do których odpowiednio stosuje się przepisy o umowie zlecenia (art. 750 k.c.). Sąd Apelacyjny uważa ponadto, że płatnik kierował się także chęcią zmniejszenia obciążeń publicznoprawnych związanych z tym typem umów. Zatem skutki prawne umów „o dzieło” należało oceniać tak, jak dla umów zlecenia. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy systemowej, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami wykonującymi pracę na podstawie umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie zKodeksem cywilnymstosuje się przepisy dotyczące zlecenia. Pomiędzy płatnikiem a zainteresowanymi doszło do zawarcia umówo świadczenie usług, co uzasadniało objęcie zainteresowanych ubezpieczeniami emerytalnym, rentowymi i wypadkowym zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 i art. 12 ust. 1 ustawy systemowej. Strony zawierały bowiem skutecznie umowy, które nosiły cechy umów zlecenia. W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.uwzględnił apelację organu rentowego jako zasadną, o czym orzekł w punkcie 1. sentencji wyroku. O kosztach zastępstwa procesowego (pkt 2)Sąd Apelacyjny orzekł zgodniez zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania, na podstawieart. 98 § 1 i § 3 k.p.c.w związku zart. 99 k.p.c.i w związku zart. 108 § 1 k.p.c.Wysokość kosztów w sprawieo objęcie ubezpieczeniem społecznym ustalono w oparciu o§ 2 ust. 1-2w związku z§ 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(j. t. Dz. U. z 2013r., poz. 490). SSA Urszula Iwanowska SSA Anna Polak SSA Barbara Białecka

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Szczecinie date: '2016-04-07' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Urszula Iwanowska - Barbara Białecka - Anna Polak legal_bases: - art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. - art. 628 § 1, 629, 632 k.c. - § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: St. sekr. sąd. Elżbieta Kamińska signature: III AUa 552/15 ```

153005300003521_VII_P_000904_2011_Uz_2012-02-29_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktVII P 904/11 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 lutego 2012 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący:SSR Anna Golec Ławnicy:Leszek Barczak, Grażyna Stępień Protokolant:st. sekr. sąd. Małgorzata Mucha po rozpoznaniu w dniu:21 lutego 2012 roku wL. sprawy z powództwa:R. S. przeciwko:P. P.j Spółce Akcyjnej wW. oodszkodowanie I. zasądza odP. P.Spółki Akcyjnej wW.na rzeczR. S.kwotę 6.000 ( sześć tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 12 września 2011 roku do dnia zapłaty; II. wyrokowi w pkt I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 3.253,89 zł (trzy tysiące dwieście pięćdziesiąt trzy złote osiemdziesiąt dziewięć groszy); III. zasądza odP. P.Spółki Akcyjnej wW.na rzeczR. S.kwotę 900 ( dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu; IV. nakazuje ściągnąć odP. P.Spółki Akcyjnej wW.na rzecz Skarbu Państwa ( kasa Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie) kwotę 300 ( trzysta) złotych tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu. Sygn. akt VII P 904/11 UZASADNIENIE W pozwie z dnia 10 lutego 2011 roku powódR. S.domagał się zasądzenia od pozwanegoP. P.Spółki Akcyjnej wW.kwoty 6.000 zł z tytułu odszkodowania na podstawieart. 183dkpwraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu pozwanemu oraz zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda wskazał, iż powód jest zatrudniony u pozwanego na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. W pozwanym zakładzie od wielu lat pracuje na stanowisku kierowcy samochodowego, świadcząc pracę sumiennie i odpowiedzialnie. W 2009 roku pozwany wręczył powodowi w trybie zwolnień grupowych, pismo wypowiadające warunki pracy i płacy wskazując przyczyny ekonomiczne i organizacyjne, jakie miałyby uzasadniać podjęte czynności. Powód odwołał się od tego wypowiedzenia. Sądy obu instancji uznały, że wypowiedzenie warunków pracy i płacy dokonane przez pozwanego było niezgodne z prawem. Pracodawca pomimo ustalenia kryteriów doboru w regulaminie zwolnień grupowych, nie zastosował ich wobec powoda. Natomiast jedyną przyczyną dokonania zmiany warunków pracy był fakt wystąpienia powoda wraz z grupą innych kierowców z pozwem do Sądu przeciwko pracodawcy z żądaniem zapłaty wynagrodzenia za przerywany czas pracy. Taka przyczyna wypowiedzenia jest niezmiernie krzywdząca dla powoda. Niewątpliwie stanowi przejaw szykany wobec pracownika i nie spełnia kryteriów sprawiedliwej i obiektywnej. Takie zachowanie pracodawcy jest nie do zaakceptowania w demokratycznym państwie prawa, zwłaszcza iż pozwany jest spółką Skarbu Państwa, a więc niejako jest jego emanacją. Tym bardziej takie zachowanie pracodawcy państwowego jest bolesne dla powoda. Ponadto, bardzo ważne jest to, iż ten sposób postępowania nie tylko wypełnia dyspozycjęart. 183b§ 1 pkt 2 kp, ale także stanowi próbę ograniczenia powodowi jego konstytucyjnych uprawnień wynikających zart. 32 ust. 2 Konstytucjiw zakresie zakazu dyskryminacji. Co więcej takie działanie pracodawcy stanowiło naruszenieart. 45 ust. 1 Konstytucji, poprzez próbę wpłynięcia na powoda, aby wycofał sprawę o wynagrodzenie. Sprawa z powództwa powoda o uznanie za niezgodne z prawem wypowiedzenia warunków pracy i płacy trwała niemalże rok. W tym czasie pomimo tego, iż powód faktycznie świadczył pracę w wymiarze pełnego etatu, obawiał się z dnia na dzień w jakim wymiarze będzie świadczył pracę. Pracodawca w każdej chwili mógł ustalić etat pracy na wynikający z dokonanego wypowiedzenia zmieniającego. To wpłynęłoby na obniżenie zarobków i standardu życia powoda i jego rodziny. Pełnomocnik powoda nadto podniósł, iż odszkodowanie przysługujące powodowi na podstawieart. 183dkpzawiera w sobie także element zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, a także takie odszkodowanie powinno działać prewencyjnie w stosunku do pracodawcy i zarazem być skuteczne i odstraszające, a więc należy brać pod uwagę także okoliczności istniejące po stronie pracodawcy – wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2009 roku, III PK 43/08. Żądane odszkodowanie nie jest wygórowane, zawiera w sobie zadośćuczynienie z tytułu krzywdy, a z drugiej strony ma charakter odstraszający pracodawcę, który jest państwową osobą prawną (emanacją państwa), a taki pracodawca w szczególności powinien przestrzegać przepisów prawa oraz dawać przykład prawidłowego traktowania pracowników w ramach stosunku pracy. Pozwany pracodawcaP. P.S.A. wW.w odpowiedzi na pozew nie uznał powództwa i wnosił o jego oddalenie oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm prawem przepisanych. W uzasadnieniu swojego stanowiska pełnomocnik pozwanego podnosił, iż zawarte w pozwie zarzuty wskazują jakoby działanie pracodawcy miało charakter dyskryminujący i prowadziło do naruszenia zasady równego traktowania pracowników. Powołane zostały podstawy prawne podnosząc, iż do stwierdzenia naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu niezbędne jest różnicowanie przez pracodawcę sytuacji pracownika z jednej lub kilku przyczyn określonych wart. 183a§ 1 kp. Drugą przesłanką jest wystąpienie skutku w postaci niekorzystnego ukształtowania wynagrodzenia za pracę lub innych warunków zatrudnienia. Powód nie wykazał żadnej z powyższych przesłanek. Pomimo otrzymania przez powoda wypowiedzenia zmieniającego w rzeczywistości powód świadczył pracę w pełnym wymiarze czasu pracy. Zatem nie doszło do zmiany jego sytuacji w zatrudnieniu. Do naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu niezbędne jest wystąpienie skutku w postaci niekorzystnego ukształtowania wynagrodzenia za pracę lub inny warunków zatrudnienia albo pominięcie przy awansowaniu lub przyznawaniu innych świadczeń związanych z pracą. W przedmiotowej sprawie pomimo otrzymania przez powoda wypowiedzenia zmieniającego warunki pracy, jego sytuacja w zatrudnieniu nie uległa zmianie. Powód dalej świadczył pracę na cały etat. Wynagrodzenie przez niego otrzymywane było również wynagrodzeniem przysługującym powodowi za cały etat. Z powyższego wynika, że żadna z przesłanek nie wystąpiła. Z tego względu nie można mówić, że doszło do naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu w sytuacji, w której nie spełnione są przesłanki ustawowe. Skutkiem ustalenia, że nie doszło do naruszenia zasad równego traktowania w zatrudnieniu jest okoliczność braku podstaw do żądania odszkodowania z tytułu nierównego traktowania w zatrudnieniu, o którym mowa wart. 183dkp. Ponadto, zasadniczą funkcją odszkodowania jest naprawienie szkody majątkowej, co wynika z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2008 roku, III PK 43/08. PrzepisyKodeksu pracynie dają podstaw do dochodzenia zadośćuczynienia bez jednoczesnego dochodzenia odszkodowania. W przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do uznania, że powód poniósł szkodę majątkową, nie można też zgodzić się, że zachowanie pracodawcy wywołało u niego szkodę na osobie. W dalszym toku postępowania pełnomocnik powoda popierał powództwo, zaś pełnomocnik pozwanego pracodawcy nie uznawał powództwa i wnosił o jego oddalenie. Sąd Rejonowy ustalił, co następuje: PowódR. S.został zatrudniony przez ppup „P. P.”Zakład (...)wL.w dniu 1 czerwca 1993 roku w pełnym wymiarze czasu pracy jako kierowca samochodowy na podstawie umowy o pracę na czas określony ( umowa o pracę – k. 2 część B akt osobowych powoda).Od dnia 2 września 1993 roku powód został zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Pozostałe warunki zatrudnienia powoda nie uległy zmianie ( umowa o pracę – k. 7 część B akt osobowych powoda). W związku z komercjalizacją ppup „P. P.”, tj. przekształceniem przedsiębiorstwa w spółkę, powód z dniem 1 września 2009 roku powód stał się pracownikiemP. P.Spółka Akcyjna wW.(pismo z 19 sierpnia 2009 roku - k.72 akt osobowych powoda część B). W dniu 17 września 2009 roku u pozwanego pracodawcy został przyjęty regulamin zwolnień grupowych. Zgodnie z § 2 przyczynami zwolnienia grupowego były : 1. przyczyny ekonomiczne – sytuacja ekonomicznaP. P.S.A, spadek popytu na usługiP. P.S.A spowodowane wyhamowaniem dynamiki i stagnacją ilości świadczonych usług pocztowych w roku bieżącym, trudnościami w pozyskaniu finansowania zewnętrznego, rosnącą konkurencją na rynku pocztowym i finansowym, naruszeniem równowagi finansowej pomiędzy przychodami i kosztami; 2. zmiany organizacyjne. Zwolnienia grupowe obejmowały pracowników należących do następujących grup zawodowych : zarządzanie, organizacja i administracja, służby eksploatacyjne, zabezpieczenie techniczne i rozwój, pocztowa służba ochrony, obsługa gospodarcza, pracownicy służby zdrowia, pozostali pracownicy. Ustalono, że zwolnienia grupowe zostaną przeprowadzone w terminie od września 2009 roku do 31 grudnia 2009 roku (§ 4 regulaminu). Przy doborze pracowników do zwolnienia grupowego z przyczyn określonych w § 2 miały być uwzględniane następujące kryteria : 1 przydatność zawodowa (posiadane kwalifikacje, doświadczenie, umiejętności, jakość i wydajność pracy, dyspozycyjność); 2 otrzymywanie lub możliwość otrzymywania przez pracownika świadczeń emerytalnych lub rentowych; 3 dyscyplina pracy; 4 sytuacja rodzinna pracownika; 5 likwidacja stanowiska pracy; 6 przebywanie na urlopie bezpłatnym trwającym dłużej niż 6 miesięcy. Oceny sytuacji poszczególnych pracowników według kryteriów wymienionych w ust. 1 mieli dokonywać ich przełożeni przy udziale kierowników właściwych komórek kadrowych (Regulamin zwolnień grupowych znany jest Sądowi z urzędu i został dołączony do akt VII P 767/09, w której to sprawie powód odwołał się od wypowiedzenia zmieniającego). W dniu 25 listopada 2009 roku pracodawca doręczył powodowi oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony w części dotyczącej wymiaru etatu z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 28 lutego 2010 roku w trybieart. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Jako przyczyny wypowiedzenia dotychczasowych warunków wskazał : 1/ przyczyny ekonomiczne : sytuacja ekonomicznaP. P.S.A., spadek popytu na usługiP. P.S.A. spowodowane wyhamowaniem dynamiki i stagnacją ilości świadczonych usług pocztowych w roku bieżącym, trudnościami w pozyskiwaniu finansowania zewnętrznego, rosnącą konkurencją na rynku pocztowym i finansowym, naruszeniem równowagi finansowej pomiędzy przychodami i kosztami, 2/ zmiany organizacyjne : konieczność dostosowania zatrudnienia do planu zatrudnienia zatwierdzonego na 2010 rok, zmiana organizacji pracy z powodu likwidacji połączeń komunikacyjnych w PP oraz ograniczeń w funkcjonowaniu placówek pocztowych w dni wolne od pracy. Pracodawca wskazał, że po okresie wypowiedzenia, to jest od dnia 1 marca 2010 roku powoda będzie obowiązywać wymiar zatrudnienia : 1/2 etatu. Pozostałe warunki umowy o pracę nie ulegają zmianie ( wypowiedzenie – k.76 akt osobowych powoda część B). Po upływie okresu wypowiedzenia tj. od marca do października 2010 roku powód świadczył pracę zgodnie z nowymi warunkami zatrudnienia – w wymiarze 1/2 etatu. W dniu 11 października 2010 roku powód złożył podanie o przywrócenie mu poprzednich warunków pracy i płacy i w dniu 19 października 2010 roku, na mocy porozumienia stron zostały zmienione warunki zatrudnienia, w ten sposób że w okresie od 1 listopada 2010 roku do 31 grudnia 2010 roku powoda miał obowiązywać pełny wymiar czasu pracy ( pismo z 19 października 2010 roku – k. 79 akt osobowych powoda część B, podanie powoda – k. 80 akt osobowych powoda część B, zeznania powoda – k. 29, 30, 65. Wynagrodzenie powoda przed wypowiedzeniem zmieniającym było ustalone w 8 kategorii zaszeregowania wynosiło i 12,65 zł / godz (decyzja płacowa z dnia 31 lipca 2008 roku - k.65 akt osobowych powoda część B). Pozwany pracodawca zmniejszając wymiar etatu powoda, utrzymał poprzednią stawkę godzinową zaszeregowania powoda (wypowiedzenie zmieniające, informacja o zamiarze dokonania wypowiedzenia zmieniającego – k.75,76 akt osobowych powoda część B). Średnie miesięczne wynagrodzenie powoda, przed zmniejszeniem mu wymiaru zatrudnienia wynosiło 3.157,76 zł (zaświadczenie z dnia 25 października 2011 roku –k.38), zaś po dokonaniu wypowiedzenia zmieniającego średnie miesięczne wynagrodzenie powoda wynosiło 2.989,38 zł ( zaświadczenie z 9 listopada 2011 roku – k. 39). Powód przed otrzymaniem wypowiedzenia zmieniającego wystąpił do Sądu Rejonowego VII Wydziału Pracy w Lublinie przeciwko pozwanemu pracodawcy z pozwem o zapłatę wynagrodzenia za przerywany czas pracy (okoliczność niesporna). Poza powodem wypowiedzenia zmieniające otrzymało około 20 kierowców zatrudnionych u pozwanego pracodawcy. Wypowiedzenia dotyczyły, tak jak w przypadku powoda, zmiany wymiaru zatrudnienia. Kierowcom zmniejszono w ten sposób wymiar etatu do ½ lub 3/4. Wypowiedzenia zmieniające otrzymali tylko ci z kierowców, którzy wystąpili do Sądu z pozwami o zapłatę wynagrodzenia za przerywany czas pracy, jak i tez inne świadczenia : dodatki konwojenckie lub dodatki za czynności dodatkowe (zeznania świadkówM. S. (1)iM. S. (2)oraz zeznania powodaR. S.). Pracodawca nie wskazał czym kierował się wybierając konkretnych kierowców do wypowiedzenia warunków zatrudnienia poprzez zmniejszenie wymiaru etatu. Bezpośredni przełożony kierowców dyspozytorA. S.nie wiedział dlaczego ten, a nie inny kierowca dostał wypowiedzenie. Powód przed otrzymaniem wypowiedzenia, ani w czasie jego otrzymania nie był informowany o tym, dlaczego został wytypowany do wypowiedzenia warunków zatrudnienia (zeznania świadkaA. S., zeznania powodaR. S.). W czasie spotkania z kierowcami, dyrektorW.powiedział, że przywróci kierowcom pełne etaty, gdy wycofają z Sądu wcześniej wniesione pozwy o wynagrodzenie (zeznania świadkówM. S. (1)iM. S. (2)). Powód odwołał się do Sądu od dokonanego mu wypowiedzenia zmieniającego. Wyrokiem z dnia 24 sierpnia 2010 roku ( zapadłym w sprawie o sygn. akt VII P 767/09) Sąd Rejonowy w Lublinie VII Wydział Pracy przywrócił powodowi warunki pracy i płacy obowiązujące w pozwanejP. P.Spółce Akcyjnej wW.przed dniem 28 lutego 2010 roku ( odpis wyroku – k. 5). Pozwany pracodawca złożył apelację od tego wyroku. Wyrokiem z dnia 9 grudnia 2010 roku Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy oddalił apelację pozwanego ( odpis wyroku – k. 6). Pismem z dnia 21 grudnia 2010 roku dyrektorOddziału (...)J. W.zwrócił się doCentrum (...)o przywrócenie pracownikom, w tym między innymi powodowi pełnego wymiaru zatrudnienia, w związku z rozstrzygniętymi sprawami sądowymi przez Sąd Okręgowy w Lublinie ( pismo – k. 83 akt osobowych powoda część B). Od stycznia 2011 roku powód pracował w pełnym wymiarze czasu pracy ( zeznania powoda – k.65). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dowody w postaci dokumentów znajdujących się w aktach sprawy i aktach osobowych powoda, zeznań świadków :A. S.- k.42,M. S. (2)– k.42,43 iM. S. (1)– k.43 oraz zeznań powodaR. S.przesłuchanego w trybieart. 299 kpc– k. 29,30,65. Sąd dał wiarę dowodom w postaci dokumentów, gdyż nie było podstaw do ich zakwestionowania, treści w nich zawarte nie były podważane przez żadną ze stron. Sąd obdarzył wiarą zeznania przesłuchanych w sprawie świadków i zeznania złożone przez powoda, ponieważ co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia są ze sobą zgodne, wzajemnie się uzupełniają i znajdują potwierdzenie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym. Drobna rozbieżność w zeznaniach powoda dotyczyła jedynie kwestii, jak długo pracował w niepełnym wymiarze czasu pracy ( por. zeznania powoda z k. 29 i k.65). Jednak zważyć należy, że długość tego okresu wynika z dokumentów, natomiast powód swoje zeznania składał po upływie ponad roku od tych zdarzeń i wszystkich szczegółów nie pamiętał. Sąd Rejonowy zważył, co następuje: W ocenie Sądu powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie. Powód wywodzi, że dokonana wypowiedzeniem zmieniającym zmiana jego warunków zatrudnienia w zakresie zmniejszenia wymiaru etatu, jest zmianą będącą przejawem dyskryminacji w zatrudnieniu. Zgodnie z treściąart. 183a§ 1 kp, pracownicy powinni być równo traktowani w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w szczególności bez względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, a także bez względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy. Norma ta powtarza i uzupełnia zakaz dyskryminacji określony w sposób ramowy wart. 113kp. Powołany przepis reguluje kwalifikowaną formę nierównego traktowaniaw zatrudnieniu – dyskryminację, w odróżnieniu od formy prostej - nierównego traktowania określonej wart. 112kp. Nierówne traktowanie polega bowiem na odmiennym traktowaniu osób znajdujących się w takiej samej sytuacji, zaś dyskryminacja polega dodatkowo na tym, że następuje to z uwagi na cechę pracownika (wiek, płeć, rasę) lub niedozwolone kryterium : zatrudnienie w niepełnym wymiarze lub na czas określony (por. w tym zakresie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2007 roku, II PK 14/07, OSNP z 2008 roku, nr 21-22 poz. 311). Ponieważ pozwany pracodawca wypowiedział dotychczasowe warunki zatrudnienia jedynie grupie pracowników, tj. kierowcom, którzy wystąpili wcześniej do Sądu z roszczeniami o zasądzenie wynagrodzenia, to dopuścił się dyskryminacji z uwagi na zmniejszenie wymiaru etatu – zatrudnienie w niepełnym wymiarze etatu. Stosownie do treści art.art. 183b§ 1 kpza naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu, z zastrzeżeniem§ 2-4, uważa się różnicowanie przez pracodawcę sytuacji pracownika z jednej lub kilku przyczyn określonych wart. 183a§ 1, którego skutkiem jest w szczególności: 1) odmowa nawiązania lub rozwiązanie stosunku pracy, 2) niekorzystne ukształtowanie wynagrodzenia za pracę lub innych warunków zatrudnienia albo pominięcie przy awansowaniu lub przyznawaniu innych świadczeń związanych z pracą, 3) pominięcie przy typowaniu do udziału w szkoleniach podnoszących kwalifikacje zawodowe - chyba że pracodawca udowodni, że kierował się obiektywnymi powodami. Paragraf 2 pkt 2powołanego wyżej artykułu stanowi, że zasady równego traktowania w zatrudnieniu nie naruszają działania, proporcjonalne do osiągnięcia zgodnego z prawem celu różnicowania sytuacji pracownika, polegające na wypowiedzeniu pracownikowi warunków zatrudnienia w zakresie wymiaru czasu pracy, jeżeli jest to uzasadnione przyczynami niedotyczącymi pracowników bez powoływania się na inną przyczynę lub inne przyczyny wymienione wart. 183b§ 1 kp. W niniejszej sprawie pozwany pracodawca dokonał niekorzystnego ukształtowania dotychczasowych warunków zatrudnienia powoda poprzez zmianę dotychczasowych warunków i zatrudnienie w niepełnym wymiarze czasu pracy. Najistotniejszą kwestią jest okoliczność czy istniały obiektywne przyczyny do dokonanej zmiany warunków zatrudnienia powoda (powoływany jużart. 183b§ 1 kpin fine). Podkreślić należy, że w sprawie o sygn. akt VII P 767/09 Sąd Rejonowy w Lublinie ( w której to zapadł wyrok w dniu 24 sierpnia 2010 roku) przyjął, że co prawda, pozwany pracodawca dokonał wypowiedzeń zmieniających w okresie przeprowadzanych zwolnień grupowych, z uwzględnieniem podanych w regulaminie zwolnień przyczyn, to jednak nie zastosował przyjętych kryteriów doboru pracowników. Tym samym, naruszył przyjęte do zwolnień grupowych założenia. Skoro tak, wobec nie budzących wątpliwości ustaleń faktycznych, wybór powoda do wypowiedzenia mu dotychczasowych warunków zatrudnienia wynikał jedynie z okoliczności, że wcześniej wystąpił przeciwko pozwanemu pracodawcy o zapłatę wynagrodzenia. Kierowcy, którzy nie wystąpili z takimi roszczeniami nie otrzymali wypowiedzeń zmieniających. Zdaniem Sądu, rzeczywistą przyczyną leżącą u podstaw dokonania wypowiedzeń zmieniających warunki zatrudnienia powoda poprzez zmniejszenie wymiaru etatu, a co za tym idzie i zmniejszenie wynagrodzenia, był fakt, że powód wraz z grupą innych pracowników pozwanego pracodawcy wytoczył powództwo o wynagrodzenie, między innymi za pracę w przerywanym systemie czasu pracy. Taki wniosek potwierdzają także wyniki postępowań sądowych, jakie toczyły się przed tutejszym Sądem z powództw kierowców zatrudnionych u pozwanego pracodawcy, którzy wnieśli odwołania od wypowiedzeń zmieniających warunki zatrudnienia w zakresie zmniejszenia wymiaru etatu. W sprawach tych zapadły wyroki przywracające kierowców na poprzednie warunki zatrudnienia. Sąd uznał bowiem, że jedynym kryterium doboru pracowników do zmiany warunków zatrudnienia w drodze wypowiedzenia, było wcześniejsze wniesienie przez nich pozwów o wynagrodzenie (okoliczności znane Sądowi z urzędu). Takie działanie pracodawcy można uznać za dyskryminację w rozumieniuart. 183b§ 1 pkt 2 kp. Dlatego, nie można wobec poczynionych ustaleń stwierdzić, że działanie pracodawcy mieści się w granicach regulacji powołanej wart. 183b§ 2 pkt 2 kp, co wyłączałoby możliwość uznania działań pracodawcy za dyskryminujące. Wyniki niniejszego postępowania prowadzą do wniosku, że pozwany pracodawca odmiennie potraktował pracowników znajdujących się w tej samej sytuacji. Odmienne potraktowanie dotyczyło jedynie grupy pracowników – kierowców, którzy wystąpili przeciwko pracodawcy z pozwami o wynagrodzenie. Pojawienie się tego czynnika wyróżniającego kierowców wnoszących pozwu do Sądu, od kierowców którzy z tymi pozwami nie wystąpili, i uwzględnienie tego czynnika przez pracodawcę przy niekorzystnej zmianie warunków zatrudnienia uzasadnia tezę, że pracodawca doprowadził do dyskryminacji w zatrudnieniu. Przy czym, należy stwierdzić, że nie jest niczym uzasadnione inne traktowanie pracowników – kierowców zatrudnionych w podobnych warunkach, którzy nie wystąpili do Sądu z pozwami o wynagrodzenie za przerywany czas pracy. Powód w niniejszym procesie domagał się zasądzenia kwoty 6.000 zł jako odszkodowania z tytułu odszkodowania. Żądanie powoda zasługuje w całości na uwzględnienie. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 stycznia 2009 roku (III PK 43/08, OSNP 2010/13-14/160) odszkodowanie przewidziane wart. 183dkpjest odszkodowaniem, które obejmuje wyrównanie uszczerbku w dobrach majątkowych i niemajątkowych pracownika. Powinno wyrównać uszczerbek poniesiony przez pracownika, powinna być zachowana odpowiednia proporcja między odszkodowaniem a naruszeniem przez pracodawcę obowiązku równego traktowania w zatrudnieniu pracowników, a także odszkodowanie powinno działać prewencyjnie. W wyroku z dnia 3 kwietnia 2008 roku (II PK 286/07, OSNP 2009/15-16/202) Sąd Najwyższy podniósł, że przewidziane wart. 183dkpodszkodowanie ma charakter szczególny. Powołany przepis nie wiąże bowiem odszkodowania z poniesieniem szkody majątkowej. Ze względu na charakter zabronionychKodeksem pracydziałań dyskryminujących odszkodowanie, o którym mowa w przepisieart. 183dkp, w pierwszym rzędzie ma kompensować szkodę na osobie i w tym zakresie nosi ono charakter swoistego zadośćuczynienia za doznaną z tytułu dyskryminacji krzywdę. Przepis nie określa zasad ustalania odszkodowania poza wprowadzeniem jego minimalnej wysokości "nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów". Jego celem nie jest zatem wyrównanie szkody poniesionej przez pracownika w następstwie naruszenia równego traktowania w zatrudnieniu. W oparciu o wymieniony przepis nie można również dochodzić wyrównania szkody poniesionej przez pracownika przez nierówne traktowanie. Nadaje to odszkodowaniu cechy sankcji za samo naruszenie zasady równego traktowania. Przenosząc powyżej zaprezentowane stanowisko, które Sąd podziela, na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że zasądzone odszkodowanie zawiera w sobie nie tylko faktycznie poniesiony uszczerbek majątkowy powoda, ale także kompensuje krzywdę niemajątkową wywołaną przez dyskryminujące działanie pozwanego zmierzające do obniżenia wymiaru czasu pracy powoda w drodze wypowiedzenia warunków pracy, co wstecznie skutkowało faktycznym obniżeniem wynagrodzenia miesięcznego powoda. Jest to krzywdzące dla powoda i trudno nie zgodzić się ze stanowiskiem pełnomocnika powoda, że stanowi wyraz szykany wobec pracownika i nie powinno się zdarzyć w żadnym zakładzie pracy, a tym bardziej w spółce Skarbu Państwa. Powód po dokonanym wypowiedzeniu zmieniającym przez okres od 1 marca do 31 października 2010 roku pracował w zmniejszonym wymiarze zatrudnienia. Gdyby w tym czasie pracował w pełnym wymiarze czasu pracy, to otrzymałby wyższe wynagrodzenie o 2.275,66 zł ( por. wyliczenie pełnomocnika powoda – k. 63, dokonane na podstawie zaświadczeń przedstawionych przez pozwanego pracodawcę z 27 grudnia 2011 roku – k.57,58). Zdaniem Sądu, zasądzona na rzecz powoda kwota 6.000 zł kompensuje nie tylko szkodę poniesioną przez powoda, ale także krzywdę niemajątkową powoda wywołaną przez dyskryminujące działanie pracodawcy, które doprowadziło do obniżenia wymiaru etatu i obniżenia miesięcznego wynagrodzenia powoda. Powołując się także na wspomniane wyżej orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2009 roku i 3 kwietnia 2008 roku, należy stwierdzić, iż zasądzone odszkodowanie powinno działać prewencyjnie w stosunku do pracodawcy i zarazem być skuteczne i odstraszające, dlatego trzeba uwzględnić okoliczności leżące po stronie pracodawcy. Ponadto, w pierwszym rzędzie odszkodowanie ma kompensować szkodę na osobie i w tym zakresie nosi ono charakter swoistego zadośćuczynienia za doznaną z tytułu dyskryminacji krzywdę. Kwota 6.000 zł jest przy tym – jak podnosił pełnomocnik powoda - kwotą połowy minimalnego wynagrodzenia za pracę ustalonego za rok 2012 (750 zł) za każdy miesiąc pracy w obniżonym wymiarze czasu pracy. Tym samym, jest kwotą adekwatną i uwzględniającą wszystkie elementy wyrównania szkody materialnej, ale i krzywdy w stosunku do powoda, a przy tym nie jest kwotą wygórowaną i zmierzającą do wzbogacenia powoda. Podkreślić należy, że miesięczne wynagrodzenie powoda liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosi 3.253,89 zł ( zaświadczenie z 9 września 2009 roku – k. 25). Zasądzona na rzecz powoda kwota odszkodowania jest zatem mniejsza niż dwumiesięczne wynagrodzenie powoda. W pozwie powód domagał się odsetek od dnia doręczenia odpisu pozwu pozwanemu. Od takiej też daty tj. od dnia 12 września 2011 roku (dowód doręczenia odpisu pozwu pozwanemu - k.11) odsetki ustawowe zostały zasądzone (art. 481 § 1 i 2 kcw zw. zart 300 kp). O rygorze natychmiastowej wykonalności orzeczono na podstawieart. 4772§ 1 kpcdo kwoty stanowiącej wartość jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda wynikającego z zaświadczenia złożonego przez pozwanego pracodawcę (k.25). Na podstawieart. 98 § 1 kpcstrona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Powód poniósł koszty postępowania w postaci wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym w kwocie 900 zł (zgodnie z§ 6 pkt 4-rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu– Dz. U. z 2002 r., Nr 163, poz. 1349, ze zm.). Wobec tego Sąd zasądził od pozwanego pracodawcy na rzecz powoda kwotę 900 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Jak stwierdził natomiast Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 5 marca 2007 roku (I PZP 1/07 M.P.Pr.,2007/7/368) Sąd w orzeczeniu kończącym w instancji sprawę z zakresu prawa pracy, w której wartość przedmiotu sporu nie przewyższa kwoty 50.000 zł, obciąży pozwanego pracodawcę, na zasadach określonych wart. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.), kosztami sądowymi, których nie miał obowiązku uiścić pracownik wnoszący powództwo lub odwołanie do sądu (art. 96 ust. 1 pkt 4 tej ustawy), z wyłączeniem opłat od pism wymienionych w art. 35 ust. 1 zd. 1 tej ustawy. Zgodnie z art. 113 ust. 1 cytowanej powyżej ustawy, kosztami procesu, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Mając na uwadze powyższe rozważania i wynik sporu Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego pracodawcy na rzecz Skarbu Państwa ( kasa Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie) kwotę 300 zł ( tj. 5% od zasądzonej na rzecz powoda kwoty) tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu. Z tych też względów i z mocy powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie date: '2012-02-29' department_name: VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Anna Golec - Grażyna Stępień - Leszek Barczak legal_bases: - Paragraf 2 pkt 2 - art. 32 ust. 2 Konstytucji - art. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników - art. 98 § 1 kpc - art. 481 § 1 i 2 kc - § 6 pkt 4 - art. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: st. sekr. sąd. Małgorzata Mucha signature: VII P 904/11 ```

155025500005021_X_U_000282_2015_Uz_2015-12-15_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: X U 282/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 15 grudnia 2015 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu w składzie: Przewodniczący: SSR Aleksandra Rutkowska Protokolant: Dorota Wabnitz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 01 grudnia 2015 r. we Wrocławiu sprawy z odwołaniaD. S.(S.) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział weW. z dnia 11 marca 2015 r. znak:(...) w sprawieD. S.(S.) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział weW. ozasiłek chorobowy I oddala odwołanie; II orzeka, iż nieuiszczone koszty postępowania w sprawie ponosi Skarb Państwa. UZASADNIENIE UbezpieczonyD. S.w odwołaniu od decyzji ZUS z dnia 11 marca 2015 r. wniósł o przyznanie mu zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego za okres od 1 lipca 2014 r. do 18 sierpnia 2015 r oraz od 20 sierpnia 2015 r. do dnia 21 grudnia 2015 r. W uzasadnieniu ubezpieczony wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą od 5 marca 2014 r. i w związku z tym podlega obowiązkowemu ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowemu oraz wypadkowemu. ZUS odmówił mu wypłaty zasiłku za wskazane okresy z uwagi na zadłużenie przekraczające kwotę 6, 60 zł. Ubezpieczony wskazał, że w dniu 30 czerwca 2014 r. uległ wypadkowi, a wniosek złożył w dniu 12 grudnia 2015 r. Wówczas ZUS ustalił, że ubezpieczony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w okresie od 1 lutego 2011 do dnia 30 maja 2011 posiadał zadłużenie, co do którego zajęto jego prawo majątkowe z rachunku bankowego na poczet pokrycia zaległości. W lutym 2015 r. ZUS poinformował ubezpieczonego, że zaległości nie zostały uregulowane z uwagi na brak środków na koncie. W dniu 19 lutego 2015 r. ubezpieczony pokrył zadłużenie. ZUS jednak odmówił wypłaty świadczenia wypadkowego, gdyż zadłużenie zostało uregulowane po 6 miesiącach. Ubezpieczony natomiast wskazał, ze nie był świadomy tego, że składki są nieopłacone. W odpowiedzi na odwołanie, ZUS wniósł o jego oddalenie, wskazując że okres ubezpieczenia chorobowego, to okres w którym ubezpieczony ma obowiązek opłacania składki lub czas, w którym ubezpieczony jest zwolniony z obowiązku opłacenia składki. Bezspornym jest fakt, że ubezpieczony posiadał zadłużenie, które zostało uregulowane po upływie 6 miesięcy od dnia wypadku. W konsekwencji zatem prawo do ubezpieczenia przedawniło się. Ustalenia faktyczne UbezpieczonyD. S.od 1 lutego 2011 r. do 5 marca 2014 r. prowadził działalność gospodarczą(...). Po wykreśleniu z rejestru w dniu 5 marca 2014 r. prowadził działalność gospodarczą(...)( regon(...)) . W dniu 30 czerwca 2014 r. ubezpieczony uległ wypadkowi w czasie prowadzenia działalności gospodarczej. W dniu 12 stycznia 2015 r.D. S.zgłosił wypadek, który został zakwalifikowany jako wypadek określony wart. 3 ust 3 pkt 8 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Dowód: - bezsporne; - Centralna Ewidencja i Informacja o działalności gospodarczej dostępna na stronie www.cidg.gov.pl W kwietniu 2011 r.D. S.zalegał ze składkami z tytułu FUS i FUZ. W związku z powyższym, zostały wystawione tytuły wykonawcze o numerach(...)oraz(...). W dniu 26 września 2011 r. organ egzekucyjny – dyrektor(...) OddziałweW.Inspektorat wT.skierował dobanku (...) SAzajęcia egzekucyjne. Kolejne tytuły egzekucyjne o numerach(...)oraz(...)zostały wystawione w dniu 29 września 2011 r. a dotyczyły zaległości z tytułu składek za FUS i FUZ za maj 2011 r. Organ egzekucyjny – dyrektor ZUS Oddział weW.Inspektorat wT.skierował dobanku (...) SAzajęcia egzekucyjne. Ubezpieczony otrzymał te tytuły w dniu 30 czerwca 2014 r., co również pokwitował. Egzekucja okazała się bezskuteczna z uwagi na brak rachunku. W dniu 30 czerwca 2014 r. całość egzekucji została przekierowana doBanku (...) SA. W dniu 19 lutego 2015 r.D. S.dokonał dobrowolnej zapłaty powyższych zaległości. Dowód: - kopie zawiadomień o zajęciu prawa majątkowego k. 8 – 11 oraz dokumentacja znajdująca się w foliach k. 23-24; - pismo k. 32. W dniu 11 marca 2015 r. ZUS wydał decyzję o odmowie prawa do wypłaty zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego za okres od 1 lipca 2014 – 18 sierpnia 2014 r. i od dnia 20 sierpnia 2014 r. do dnia 21 grudnia 2015 r. Dowód: Decyzja ZUS z dnia 11 marca 2015 r. k. 7 Sąd zważył co następuje Odwołanie było bezzasadne. Stan faktyczny sprawy został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów, których autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron procesu. Były to akta administracyjne ZUS obrazujące przyczyny odmowy prawa do wypłaty zasiłku chorobowego za wskazane okresy, a także tytuły egzekucyjne wystawione za zaległości z tytułu składek na FUS i FUZ za kwiecień i maj 2011 r. Ubezpieczony nie kwestionował istnienia zaległości. UbezpieczonyD. S.wskazywał, że nie miał świadomości o zaległościach, a dopiero w 2014 r. dotarła do niego informacja, że posiada zaległości. Tymczasem, jak wskazywał, był przekonany, że pieniądze na posiadanych kontach są i w ten sposób organ egzekucyjny mógł dokonać stosownego zajęcia. W ocenie Sądu nie można jednak dać wiary ubezpieczonemu, że nie wiedział o zaległościach wobec ZUS. Z dowodów w postaci zawiadomień o zajęciu rachunku, wyraźnie wynikało, że 30 czerwca 2014 r. ubezpieczony otrzymał stosowną informację w tym zakresie. Takiego zachowania i postępowania ubezpieczonego nie można było zaakceptować, ponieważ to ubezpieczony ma obowiązek dbać o to, aby składki były płacone. Ubezpieczony nie może oczekiwać, że postępowanie egzekucyjne uczyni to „za niego”. To w interesie ubezpieczonego jest terminowe płacenie składek. W orzecznictwie i doktrynie podkreśla się, że płatnik składek jest zobowiązany do prawidłowego rozliczania i opłacania należnych składek i składania wymaganych dokumentów bez uprzedniego wezwania ze strony ZUS. Na podstawie zart. 68 ust. 1 pkt 1 lit. c, art. 24 ust. 2 i art. 32 ustawy z dnia 13 października 1998 r o systemie ubezpieczeń społecznych(tekst jedn. Dz. U. z 2009 r Nr 205, poz. 1585 ze zm.-dalej ustawa systemowa), do zakresu działania Zakładu należy wymierzanie i pobieranie składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, a składki i odsetki za zwłokę, koszty egzekucyjne, koszty upomnienia i dodatkowa opłata, nieopłacone w terminie podlegają ściągnięciu w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji lub egzekucji sądowej. Zgodnie z art. 23 ust. 1 tej ustawy, od nieopłaconych w terminie składek należne są od płatnika odsetki za zwłokę, na zasadach i w wysokości określonych wustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r - Ordynacja podatkowa(Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.). Jak wskazano powyżej, to na płatniku składek ciąży obowiązek zapłaty składki we właściwej wysokości i w stosownym terminie, gdyż zgodnie z treścią art. 46 ust. 1 ustawy systemowej, płatnik jest obowiązany samodzielnie, według zasad wynikających z przepisów ustawy obliczać, potrącać z dochodów ubezpieczonych, rozliczać oraz opłacać należne składki za każdy miesiąc kalendarzowy. Art. 47 ust. 1 pkt 3 ustawy systemowej, stanowi też, że płatnik składek, przesyła w tym samym terminie deklarację rozliczeniową, imienne raporty miesięczne oraz opłaca składki za dany miesiąc, z zastrzeżeniem ust. la, 2a i 2b, nie później niż do 15 dnia następnego miesiąca - dla pozostałych płatników. Z powyższego wynika, że na skarżącym ciążył obowiązek samodzielnego rozliczenia i opłacenia składki na ubezpieczenia społeczne za dany miesiąc w stosownym terminie i organ ubezpieczeniowy nie może tego czynić za płatnika ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 4 października 2012 r. III AUa 312/12 niepubl.) . Należy również zaznaczyć, że nawet pobieżna analizaart. 6 ust. 2 i 3 ustawy z 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych(Dz.U. z 2009 r. Nr 167, poz. 1322 dalej WypadkiU) pozwala na dostrzeżenie restrykcyjności zastosowanych w tym przepisie rozwiązań. Można się jedynie domyślać, dlaczego ustawodawca zdecydował się na tak rygorystyczne regulacje. Zapewne chodziło o zdyscyplinowanie beneficjentów świadczeń w zakresie obowiązku składkowego pod groźbą utraty do nich prawa. Trudno jednak dociec, dlaczego ustawodawca zastosował aż tak surową sankcję, jaką jest przedawnienie i to już w zasadzie przy symbolicznym poziomie zadłużenia ( por. I. Jędrasik−Jankowska − zob. ta, Ubezpieczenie społeczne, t. 3, Ubezpieczenie chorobowe. Ubezpieczenie wypadkowe, Warszawa 2003, s. 222.). Nie jest też jasne, co legło u podstaw rezygnacji z konstrukcji potrącania zaległości składkowej z wypłacanych świadczeń długoterminowych, choć wydawała się ona rozsądnym kompromisem między fiskalizmem a potrzebą zapewnienia ubezpieczonym bieżących środków utrzymania. Kwestie te nie zostały poruszone w uzasadnieniu projektu WypadkiU, jak również nie były one przedmiotem rozważań na etapie prac legislacyjnych. Koncepcja, według której świadczenia przysługujące z tytułu wypadku przy prowadzeniu działalności pozarolniczej uzależnione są od braku zadłużenia składkowego, obecna już była w stanie prawnym poprzedzającym wejście w życie WypadkiU.Ustawa z 18.12.1976 r. o ubezpieczeniu społecznym osób prowadzących działalność gospodarczą oraz ich rodzinnie odwoływała się jednak do pojęcia przedawnienia, którego bieg skorelowany byłby w jakiś sposób z utrzymywaniem się zaległości składkowej. W przypadku świadczeń o charakterze krótkoterminowym art. 16 tej ustawy wprowadzał (zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne) konstrukcję zawieszania ich wypłaty do czasu spłaty zadłużenia, o ile zadłużenie przekraczało kwotę 3−miesięcznej składki (ust. 1), w odniesieniu zaś do emerytur i rent nakazywał potrącenie zaległych składek z bieżąco wypłacanych świadczeń (ust. 2). Obecna w art. 16 ust. 1 ustawy z 1976 r. konstrukcja wstrzymania wypłaty świadczeń w pewnym stopniu legła u podstawart. 6 ust. 2 pkt 1WypadkiU. Przepis ten również zawiesza wypłatę świadczeń z tytułu wypadku przy prowadzeniu działalności pozarolniczej do czasu spłaty zadłużenia składkowego. Podkreślić trzeba, iż w WypadkiU po pierwsze, jednoznacznie została określona data, według której należy oceniać stan zadłużenia przez ustalenie, iż jest to data wypadku, natomiast po drugie, regulacja ta ma charakter jednorodny, gdyż obejmuje wszystkie świadczenia z tytułu wypadku przy prowadzeniu działalności pozarolniczej. Ustawodawca w WypadkiU poszedł jeszcze dalej, gdyż konstrukcję wstrzymania wypłaty świadczeń w odniesieniu do niektórych z nich „zamknął” pod względem czasowym terminem przedawnienia. Prawo do zasiłku chorobowego, świadczenia rehabilitacyjnego, jednorazowego odszkodowania dla ubezpieczonego i członków jego rodziny, a także do pokrycia kosztów leczenia z zakresu stomatologii i szczepień ochronnych oraz zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne przedawnia się bowiem, jeżeli zadłużenie składkowe opiewające na kwotę przekraczającą 6,60 zł nie zostanie uregulowane w ciągu 6 miesięcy, licząc od dnia wypadku (art. 6 ust. 3). Zmiana ta ma charakter zasadniczy, gdyż w poprzednim stanie prawnym nie funkcjonował termin na uiszczenie zaległych składek. Ich uregulowanie skutkowało co do zasady wypłatą zasiłku chorobowego lub świadczenia rehabilitacyjnego za cały okres utrzymywania się zaległości. Limitujące znaczenie miał tylko ogólny 6−miesięczny termin przedawnienia, którego regulacja prawna nie nawiązywała jednak w jakikolwiek sposób do istnienia zaległości składkowej. Uregulowany w art. 6 ust. 3 WypadkiU termin cechuje się znaczną swoistością, świadczącą o tym, że ma on niewiele wspólnego z klasycznym przedawnieniem. Przejawia się ona przede wszystkim w tym, że po jego upływie prawo do świadczeń wymienionych w tym przepisie wygasa lub nie można go nabyć. Nie może zatem budzić wątpliwości, że jest to termin prawa materialnego. Kasatoryjny lub eliminacyjny skutek przedawnienia wynika z braku jakichkolwiek mechanizmów korygowania jego następstw. W szczególności konsekwencji upływu terminu nie usuwa uregulowanie zadłużenia ( tak jak uczynił to ubezpieczonyD. S.w niniejszej sprawie). W kontekście prawa do świadczeń wypadkowych okoliczność ta nie miała żadnego znaczenia prawnego. Upływ terminu przedawnienia oznacza definitywną utratę prawa do świadczeń wymienionych w art. 6 ust. 3 WypadkiU, zarówno istniejących, jak i przyszłych. Obrazowo rzecz ujmując, dane zdarzenie wypadkowe zostaje niejako „ogołocone” ze świadczeń wypadkowych. Wyłączenie tego skutku w odniesieniu do niektórych z nich musiałoby mieć wyraźne umocowanie ustawowe. Implikacje upływu terminu prezentują się natomiast tak samo w przypadku świadczeń jednorazowych, jak okresowych i zawsze sprowadzają się do wyeliminowania możliwości uzyskania świadczeń związanych z danym zdarzeniem wypadkowym. Dostrzec też trzeba, że bieg terminu nie został powiązany z datą powstania poszczególnych roszczeń, lecz z datą wypadku, a zatem przedawnienie obejmuje wszelkie prawa z niego wynikające, nawet gdyby powstały one po upływie terminu przedawnienia. Wymaga podkreślenia, że wygaśnięcie lub utrata możliwości nabycia prawa do świadczeń z tytułu wypadku przy prowadzeniu działalności pozarolniczej, jako skutek upływu omawianego terminu, następujeipso iure.Utrzymywanie się zadłużenia składkowego przez okres dłuższy niż 6 miesięcy powoduje ustanie prawa i to z mocy przepisów WypadkiU, bez potrzeby podnoszenia zarzutu. Kolejną cechą charakterystyczną analizowanego terminu jest jednoznaczne określenie jego początku. Jest to data wypadku lub data złożenia wniosku o przyznanie świadczeń z tytułu choroby zawodowej. Choć regulacja ta nie budzi większych wątpliwości, to jednak w wyroku z 6.3.2008 r. ( II UK 132/07, OSNP Nr 11−12/2009, poz. 158) Sąd Najwyższy poświęcił jej wiele uwagi. Było to konsekwencją sugestii, że termin przedawnienia biegnie w każdym przypadku, a więc dotyczy także świadczeń z tytułu wypadku przy pracy, od dnia złożenia wniosku o ich wypłatę. Podzielić jednak trzeba stanowisko SN, że wykładnia logiczno−językowa art. 6 ust. 3 WypadkiU prowadzi do konkluzji, że w sytuacji, w której ubezpieczony wywodzi swoje prawo do danego świadczenia z wypadku przy pracy, to termin przedawnienia biegnie od dnia, w którym on wystąpił, nie zaś od daty złożenia wniosku. Odmienne zapatrywanie skutkowałby zbędnością przepisu w tej części, w której przewiduje on bieg terminu przedawnienia „od dnia wypadku”.Łatwo daje się zauważyć, że sposób unormowania początku biegu terminu uregulowanego w art. 6 ust. 3 WypadkiU abstrahuje od terminu powstania prawa do danego świadczenia. Prawo do świadczenia powstaje w dniu, w którym dochodzi do ziszczenia się kompleksu przesłanek, jakie musi spełnić osoba uprawniona do świadczeń, co nie zawsze zbiega się z momentem wystąpienia określonego ryzyka ubezpieczeniowego ( tak też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2009 r.II UK 118/08 ) W konsekwencji powyższych rozważań należało przyznać rację Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych i oddalić odwołanie ubezpieczonegoD. S.na podstawieart. 6 ust 3 ustawy z 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych(Dz.U. z 2009 r. Nr 167, poz. 1322) oraz art. 54 ust 1 i 4 ustawy z dna 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 1983 Nr 30 poz. 143 ze zm). Orzeczenie o kosztach wydano w oparciu o treśćart. 98 ustawy z dnia 28 lipca 2005 o kosztach sądowych w sprawach cywilnych

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Wrocław Śródmieście we Wrocławiu date: '2015-12-15' department_name: X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Aleksandra Rutkowska legal_bases: - art. 6 ust. 2 i 3 ustawy z 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych - art. 68 ust. 1 pkt 1 lit. c, art. 24 ust. 2 i art. 32 ustawy z dnia 13 października 1998 r o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 98 ustawy z dnia 28 lipca 2005 o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: Dorota Wabnitz signature: X U 282/15 ```

153515250001512_III_RC_000241_2016_Uz_2016-10-04_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt III RC 241/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Ż., dnia 14 września 2016 r. Sąd Rejonowy w Żaganiu III Wydział Rodzinny i Nieletnich w następującym składzie: Przewodniczący:SSR Sylwia Popko Protokolant:st. sekr. sąd. Bogusława Stępień po rozpoznaniu w dniu 14 września 2016 r. w Żaganiu sprawy z powództwaA. R.,E. R.reprezentowanych przez matkęM.O.-R. przeciwkoS. R. - podwyższenie alimentów powództwo oddala. Sygn. akt III RC. 241/16 UZASADNIENIE W dniu 27 lipca 2016 roku do Sądu Rejonowego w Żaganiu wpłynął pozew małoletnichA.iE. R.przeciwkoS. R.o podwyższenie alimentów z kwoty 400 zł do kwoty 700 zł miesięcznie na rzecz pierwszego i z kwoty 250 zł do kwoty 550 zł na rzecz drugiego z powodów. W uzasadnieniu pozwu podniesiono, iż od czasu ostatniego ustalenia wysokości rat alimentacyjnych wzrosły wydatki na utrzymanie dzieci , związane z ich stanem zdrowia, dodatkowymi schorzeniami i potrzebą psychoterapii. Strona powodowa podnosiła również, iż stan zdrowia pozwanego po zabiegach operacyjnych ustabilizował się , w związku z czym łatwiej jest pozwanemu znaleźć pracę. Potrzeby małoletnich powodów zostały wycenione na kwotę 2185 zł miesięcznie. W odpowiedzi na pozew , pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości , kwestionując podnoszoną w pozwie okoliczność zmiany potrzeb powodów od czasu ustalenia wysokości raty alimentacyjnej i podnosząc wydatki własne oraz swoje ograniczone możliwości zarobkowe z uwagi na jego stan zdrowia . Pozwany podnosił swoje ubóstwo i pozostawanie w niedostatku- bezdomność, zamieszkiwanie w wynajętym garażu, korzystanie z pomocy MOPS-u. Jednocześnie wykazywał swoją partycypację w kosztach utrzymania i wychowania dzieci w zakresie przekraczającym jego obowiązek alimentacyjny wynikający z orzeczenia sądu, w sytuacjach wymagających takiej partycypacji - jak np. przelanie środków pieniężnych na zgłoszone przez matkę małoletnich niezbędne badania dziecka. Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy: Wyrokiem z dnia 11 września 2015 roku w sprawie(...)324/ naS. R.nałożony został obowiązek alimentacyjny względem dzieci w kwocie po 400zł miesięcznie na małoletniegoA.i 250 zł miesięcznie na małoletniegoE.. Raty alimentacyjne zostały obniżone w stosunku do tych orzeczonych przy rozwodzie rodziców małoletnich w 2012 roku, z uwagi na stwierdzenie , że od czasu ostatniej sprawy alimentacyjnej sytuacja zdrowotna i materialna powoda uległy pogorszeniu. W dniu 12 marca 2015 r.(...)ds. Orzekania o Niepełnosprawności weW.zaliczył powoda do osób o znacznym stopniu niepełnosprawności, wskazując, że powinien wykonywać on prace w warunkach chronionych, a także wymaga on korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji oraz stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby, w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Dodatkowo, w lipcu 2015r. powód przeszedł w klinice okulistyki weW.zabieg zaćmy oka lewego i oczekiwał na kolejny zabieg na prawym oku. Z uwagi na stan zdrowia powód nie podejmował żadnych prac dorywczych i utrzymywał się wyłącznie z renty, która wynosiła 757,21 zł miesięcznie oraz z zasiłku pielęgnacyjnego w kwocie 153 zł miesięcznie. W związku z bardzo niskim dochodem, od stycznia 2015 r. otrzymywał od Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej weW.zasiłek docelowy z przeznaczeniem na dofinansowanie do zakupu żywności, środków czystości i higieny. Celem uiszczania zasądzonych alimentów na małoletnich synów powód musiał korzystać z pomocy finansowej parterki oraz znajomych, zadłużając się u nich. Natomiast na pomoc matki, z którą mieszkał, nie mógł liczyć, albowiem jej świadczenie emerytalne było obciążone potrąceniami komorniczymi, a mieszkanie komunalne było zadłużone, pozbawione prądu. Powód nadal spłacał kredyt zaciągnięty na remont domu teściów, w którym zamieszkiwali małoletni wraz z matką .M. R.partycypowała w kosztach utrzymania nieruchomości, pokrywając połowę rachunków za media, które wynosiły 58 zł – woda, 144 zł – energia elektryczna, 60 zł – gaz, 50 zł – wywóz nieczystości, a także koszty zakupu opału (1.500 zł na sezon). Chłopcy uczęszczali do przedszkola, w którym koszt wyżywienia wynosił 100 zł miesięcznie z dziecko, brali również udział w dodatkowych zajęciach sportowych - judo (32 zł miesięcznie za dziecko). Koszt zakupu dla nich wyprawki wyniósł matkę ok. 300 zł. Małoletni objęci byli w przedszkolu pomocą psychologiczno- pedagogiczną. MałoletniA.kontynuował leczenie kardiologiczne, w ramach prywatnych wizyt lekarskich , z odpłatnością 180 zł za wizytę. MałoletniE.nosił okulary, których koszt zakupu wyniósł 220 zł. Stałych leków jednak nie przyjmowali. Matka małoletnich pobierała na nich zasiłki rodzinne w kwocie po 77 zł na każde z dzieci, dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształcenia i rehabilitacji dzieci w kwocie po 60 zł na każde dziecko, a nadto otrzymywała rentę socjalną w kwocie 643 zł oraz zasiłki pielęgnacyjne w wysokości po 153 zł na siebie i na każde dziecko. W dalszym ciągu nie pracowała ona, a jej możliwość podjęcia zatrudnienia była ograniczona do zakładów pracy chronionej, z uwagi na posiadane orzeczenie o zaliczeniu jej do osób ze znacznym stopniem niepełnosprawności. Matka małoletnich spłacała dwa kredyty z ratą 181 zł miesięcznie oraz w kwocie 458 zł miesięcznie. Opłacała także Internet (52 zł). Dowód: akta IIIRC 324/15 SR w Żaganiu ( - decyzja o waloryzacji renty (k.6), - decyzja w sprawie ustalenia prawa do zasiłku pielęgnacyjnego (k.7), - kwestionariusz rodzinnego wywiadu środowiskowego (k.63-70), - decyzje PrezydentaW.(k.9,30,50,59,155), - orzeczenie o stopniu niepełnosprawności (k.5), - dokumentacja medyczna (k.33-34,163-165), - zawiadomienie o wysokości raty kredytu (k.21), - potwierdzenia wpłaty alimentów (k.35,45,53,54), - dowód zeznania powodaS. R.(k.170) - faktury za mieszkanie (k.122,127-129), - paragony i rachunki (k.167-169), - opinie z PoradniP.-Pedagogicznej (k.146-149), - kalkulacja kosztów utrzymania (k.118), - decyzja o podwyższeniu renty (k.103), - decyzje Wójta GminyŻ.o przyznaniu zasiłków (k.104-110), - zaświadczenia lekarskie (k.120,121), - dokumentacja medyczna (k.150-153), - orzeczenie o stopniu niepełnosprawności (k.119), - harmonogramy spłaty kredytów (k.123-126), - zeznania matki małoletnich pozwanychM.O.-R.-k. 171v. tamże) Obecnie chłopcy mają po 5 lat, nadal uczęszczają do nieodpłatnego przedszkola publicznego, gdzie spożywają obiady opłacane przez(...), w dalszym ciągu zamieszkują wraz z matką u dziadków macierzystych. Matka małoletnich opłaca co drugi miesiąc rachunki za energię elektryczną wraz z wyrównaniem za ubiegły rok w wysokości 180-190 zł, kupuje co miesiąc butlę gazową za kwotę 48 zł, opłaca wodę kwotą ok. 50 zł miesięcznie, wywóz nieczystości – 50 zł miesięcznie, wywóz śmieci – 27 zł miesięcznie. Rodzina kupuje też opał , co stanowi wydatek ok. 3700 zł za sezon grzewczy.M. R.spłaca nadal obciążenia kredytowe zaciągnięte na remont i zakup mebli oraz na zakup opału w łącznej kwocie 1154 zł. W ubiegłym roku zaciągnęła też dodatkowy kredyt , spłacany ratami po 90 zł miesięcznie. Budżet rodziny małoletnich tworzą: renta socjalna matki małoletnich – 644 zł, jej zasiłek pielęgnacyjny -153 zł, alimenty na dzieci – 650 zł, zasiłki rodzinne-po 118 zł na dziecko, zasiłki pielęgnacyjne na dzieci- po 153 zł na dziecko, dodatki na kształcenie i rehabilitację dzieci w kwotach po 100 zł na dziecko, świadczenia wychowawcze w kwotach po 500 zł na dziecko, co daje łącznie 3189 zł. Na początku roku szkolnego jednorazowo przyznany został dodatek z tytułu rozpoczęcia roku szkolnego w wysokości po 100 zł na dziecko. MałoletniA.nadal leczony jest prywatnie u kardiologa z powodu niedomykalności zastawki trójdzielnej , nie zażywa leków kardiologicznych , a jedynie przeciwkrwotoczne ( od czerwca br.) i uspokajające. Za wizytę kardiologiczną w sierpniu matka chłopca zapłaciła 180 zł, kolejna wizyta zaplanowana została pod koniec września. Wcześniejsza wizyta odbyła się 10 miesięcy temu. Poza tym dziecko jest konsultowane przez laryngologa , neurologa dziecięcego i psychiatrę dziecięcego , leczenie odbywa się w ramach NFZ u specjalistów wŻ.iZ.. W okresie wiosennym i jesiennym występują u chłopca atopowe zmiany skórne, wymagające stosowania maści i emolientów, co daje koszt 50-60 zł miesięcznie. Pozostałe leki dziecka kosztują 26 zł miesięcznie za hydroksyzynę i 30-60 zł za leki przeciwkrwotoczne. MałoletniE.leczony jest nadal u okulisty, psychiatry dziecięcego i neurologa dziecięcego. Wizyty specjalistyczne refundowane są przez NFZ, zakup okularów ostatnio miał miejsce półtora roku temu, ostatnia wizyta w maju br. nie wskazywała na konieczność zmiany okularów. W wakacje zdiagnozowano u chłopca dodatkowo niedoczynność tarczycy (prywatna wizyta u endokrynologa w lipcu 2016 r. kosztowała matkę chłopca 120 zł ) , co wiąże się z koniecznością przyjmowania przez dzieckoE.. NadtoE.zażywa jeszcze hydroksyzynę i suplementy diety z żelazem i kwasem foliowym. Psychiatra skierowała obu chłopców na psychoterapię, która odbywać się będzie w(...)wŻ.. W kwietniu br. pojawiła się konieczność przeprowadzenia badań dzieci pod kątem potwierdzenia lub wykluczenia(...), autyzmu lub choroby dwubiegunowej. Koszt badań wyniósł 960 zł. Matka małoletnich otrzymała od ich ojca na cel w dniu 01.04.2016r. kwotę 500 zł. Stan zdrowia matki małoletnich nie uległ zmianie, poza dodatkowymi bólami migrenowymi, nie bierze ona leków. Dowód: decyzje Wójta GminyŻ.–k.5-8, 10-11, decyzja ZUS- k. 9, rachunki i faktury – k. 12-14, 25, 41,42,44,105, umowy kredytowe z harmonogramem spłat rat- k. 15-17, dokumentacja medyczna – k. 18 – 24,40, paragony – k. 43,103,106, PIT-37- k. 45-48, historia rachunku bankowego – k. 49- 68, oświadczenie – k. 104, zeznania matki powodów- k. 108v.-109 akt S. R.zamieszkuje obecnie weW.w wynajmowanym garażu, za który płaci 200 zł miesięcznie, stara się o mieszkanie socjalne. Utrzymuje on znajomość zA. P., która zamieszkuje osobno ze swoimi rodzicami, ma problemy zdrowotne, korzysta z pomocy(...)u.S. R.czasami stołuje się u nich, albo korzysta z możliwości kąpieli. Poza tym swoje potrzeby sanitarne załatwia u znajomych bądź na stacji benzynowej. Pobiera on rentę w wysokości 759 zł oraz zasiłek pielęgnacyjny 153 zł, korzysta z pomocy(...)w formie zasiłków celowych w kwotach 70-170 zł co 2-3 miesiące, czy też kartek na obiady z Caritasu. Na swoje utrzymanie zarabia podejmując prace dorywcze, np. zrzucanie węgla do piwnicy , za co otrzymuje średnio 100 zł miesięcznie. Obecnie jest on zadłużony na kwotę ponad 13.000 zł z tytułu kredytu bankowego. Ojciec małoletnichA.iE.cierpi na retinopatię, przeszedł zabieg wszczepienia soczewek, nie rokuje jednak poprawy, ma orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu znacznym, nadal wymaga wsparcia środowiskowego w samodzielnej egzystencji, stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Jest on zarejestrowany w PUP jako poszukujący pracy, ale prace może on wykonywać jedynie w warunkach chronionych. Dowód: kopia wywiadu środowiskowego MOPS – k. 38, potwierdzenia wpłaty- k. 72, umowa najmu- k.73-74, orzeczenie o niepełnosprawności – k. 75, decyzje- k. 76-77,82-83, zaświadczenie PUP-78, zaświadczenie MOPS- k. 81, PIT-40A- k. 90, zaświadczenie lekarskie- k. 91-92, zaświadczenie(...)k. 94, decyzja ZUS- k. 95, historia rachunku bankowego –k. 96-100, harmonogram spłat rat kredytu- k. 101, zeznania pozwanego – k. 109 akt Sąd Rejonowy zważył, co następuje: Powództwo należało uznać za niezasadne. Zgodnie z brzmieniemart.138 krow razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Treść cytowanego artykułu wskazuje, iż przy ocenie, czy zachodzą przesłanki do zmiany orzeczenia dotyczącej obowiązku alimentacyjnego w myślart.138 kro, należy brać pod uwagę wszelkie okoliczności mogące świadczyć o zmianie stosunków, a zwłaszcza możliwości zarobkowych i majątkowych stron oraz zmiany potrzeb uprawnionego do alimentacji. Sąd Najwyższy, w postanowieniu z dnia 19.07.1974 roku (II CO 9/74, LEX nr 7560), wskazał, iż „powództwo o zmianę przewidziane wart.138 krowchodzi w grę w razie zmiany stosunków. Przez pojęcie "stosunków" w tym wypadku należy rozumieć okoliczności istotne z punktu widzenia ustawowych przesłanek obowiązku alimentacyjnego i jego zakresu (np.art.133 i 135 k.r.o). Zmiana zatem "stosunków" tak pojmowanych, bez potrzeby zajmowania się zagadnieniami szczególnymi, jest zmianą okoliczności, od których zależy istnienie i zakres obowiązku alimentacyjnego.” Zgodnie z treściąart.135§1 kro, zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Zgodnie z treścią wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 czerwca 1980 roku (III CRN 107/80, LEX nr 8245), „W sprawach o alimenty sąd ma obowiązek dokładnego i wnikliwego ustalenia usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego do alimentowania oraz możliwości ich zaspokojenia przez zobowiązanych”. Zakres obowiązku alimentacyjnego zależy zatem z jednej strony odusprawiedliwionych potrzeb uprawnionego, z drugiej zaś -od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Pojęciausprawiedliwione potrzebyorazmożliwości zarobkowe i majątkowezostały szczegółowo omówione w uchwale Pełnego Składu Izby Cywilnej i Administracyjnej Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1987 r. (M.P. z 1988 r. Nr 6, poz. 60). W uchwale tej stwierdzono między innymi: "Pojęcia usprawiedliwionych potrzeb nie można jednoznacznie zdefiniować, ponieważ nie ma jednego stałego kryterium odniesienia. Rodzaj i rozmiar tych potrzeb jest uzależniony od cech osoby uprawnionej oraz od splotu okoliczności natury społecznej i gospodarczej, w których osoba uprawniona się znajduje. Nie jest możliwe ustalenie katalogu usprawiedliwionych potrzeb podlegających zaspokojeniu w ramach obowiązku alimentacyjnego i odróżnienie ich od tych, które jako objaw zbytku lub z innych przyczyn nie powinny być uwzględnione. W każdym razie zakres obowiązku alimentacyjnego wyznaczać będą poszczególne sytuacje uprawnionego i zobowiązanego, konkretne warunki społeczno-ekonomiczne oraz cele i funkcje obowiązku alimentacyjnego. Dopiero na tym tle będzie można określić potrzeby życiowe - materialne i intelektualne uprawnionego. Zakres potrzeb dziecka, które powinny być przez rodziców zaspokojone, wyznacza treśćart.96 k.r.o., według którego rodzice obowiązani są troszczyć się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i przygotować je należycie - odpowiednio do jego uzdolnień - do pracy dla dobra społeczeństwa. Stosownie do tej dyrektywy rodzice w zależności od swych możliwości są obowiązani zapewnić dziecku środki do zaspokojenia zarówno jego potrzeb fizycznych (wyżywienia, mieszkania, odzieży, higieny osobistej, leczenia w razie choroby), jak i duchowych (kulturalnych), także środki wychowania (kształcenia ogólnego, zawodowego) według zdolności, dostarczania rozrywek i wypoczynku. Przy ocenie, które z potrzeb uprawnionego powinny być uznane za potrzeby usprawiedliwione, należy z jednej strony brać pod uwagę możliwości zobowiązanego, z drugiej zaś zakres i rodzaj potrzeb. Będzie to mieć wpływ na rozstrzygnięcie, w jakiej mierze możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego będą wzięte pod uwagę przy oznaczaniu zakresu obowiązku alimentacyjnego. Zawsze jednak każde dziecko musi mieć zapewnione podstawowe warunki egzystencji w postaci wyżywienia zapewniającego jego prawidłowy rozwój fizyczny, stosowną do wieku odzież, środki na ochronę zdrowia, kształcenie podstawowe i zawodowe oraz na ochronę jego osoby i majątku. Wyjście poza wymienione potrzeby należy już tylko do osobistych cech dziecka oraz od zamożności i przyjętego przez zobowiązanego modelu konsumpcji”. Przez ustawowe określeniemożliwości zarobkowe i majątkowerozumieć natomiast należy nie tylko zarobki i dochody rzeczywiście uzyskiwane ze swojego majątku, lecz te zarobki i te dochody, które osoba zobowiązana może i powinna uzyskiwać przy dołożeniu należytej staranności i przestrzeganiu zasad prawidłowej gospodarki oraz stosownie do swoich sił umysłowych i fizycznych. Możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego stanowią przy tym górną granicę wysokości raty alimentacyjnej ,choćby nawet nie zostały w tych granicach pokryte wszystkie usprawiedliwione potrzeby uprawnionego do alimentacji (tak też wyrok SN z dnia 20.01.1972 r., III CRN 470/71, LEX nr 7052). W przedmiotowej sprawie dla rozpoznania niniejszego powództwa należało ustalić, czy od dnia 11.09.2015r. zwiększyły się -w rozumieniuart.138 kro- potrzeby małoletnich , jak również czy sytuacja pozwanego pozwala na obciążenie go wyższymi ratami alimentacyjnymi, niż obecnie ustalone przez sąd na poziomie 650 zł miesięcznie. W ocenie sądu materiał dowodowy zgromadzony w sprawie pozwala na negatywną ocenę obu w/w kwestii. Sytuacja zdrowotna obu chłopców w porównaniu ze stanem z września 2015 roku nie ma, w ocenie sądu, istotniejszego przełożenia na koszty utrzymania dzieci w rozumieniuart.138 kro. Jedynym aspektem kosztotwórczym była konieczność przeprowadzenia kosztownych badań chłopców , był to jednak wydatek jednorazowy , a ojciec małoletnich partycypował w związanych z tym wydatkach w połowie, poza zakresem orzeczonego obowiązku alimentacyjnego. Podnoszone przez matkę małoletnich ustanie problemów alergicznych uA.kompensuje zaś dodatkowe schorzenie endokrynologiczneE., które – jak wykazuje doświadczenie życiowe – w aspekcie kosztów sprowadza się do zakupu hormonów, kosztujących około 10 zł miesięcznie, tańszych niż leki antyhistaminowe. Poza tym w sytuacji powodów nie nastąpiły żadne istotne zamiany ani w zakresie warunków bytowych , ani edukacyjnych itp. , uzasadniające zwiększoną alimentację. Niezależnie jednak od powyższego sąd uznał , iż obecnie kwota 650 zł miesięcznie stanowi górną granicę możliwości alimentacyjnych pozwanego, nie pozwalającą na obciążenie go wyższymi alimentami – nawet przy stwierdzeniu realnie wyższych potrzeb uprawnionych do alimentacji. Zebrany w sprawie materiał dowodowy w sposób nie budzący wątpliwości wykazuje ubóstwo pozwanego (por. wywiad środowiskowy MOPS) i dużo gorszą sytuację pozwanego aniżeli powodów. Aktualny budżet powodów i ich matki to kwota ponad 3000 zł, a u pozwanego 262 zł, po zapłaceniu przez niego alimentów. Strona powodowa podnosiła w pozwie zakończone leczenie operacyjne pozwanego, które – wedle niej- miało przyczynić się do łatwiejszego znalezienia pracy. Przy uwzględnieniu kwoty, jaką dysponuje pozwany na potrzeby własne , nie ulega wątpliwości, iż musi on podejmować jakikolwiek prace o charakterze zarobkowym , by zapewnić sobie minimum egzystencji. Nie oznacza to jednak , iż celowym jest sięganie dodatkowo do jego kieszeni, dla potrzeb poprawienia sytuacji małoletnich. W ocenie sądu wskazania lekarskie i posiadane przez pozwanego orzeczenie o niepełnosprawności z zamieszczonymi tamże wymaganiami dowodzą, iż pozwany nie dysponujemożliwościami zarobkowymiw rozumieniuart. 135 kro, pozwalającymi na zwiększoną alimentację w oparciu oart.138 kro. Prace , jakie pozwany może podejmować przy ograniczeniach własnych ( dyskwalifikacja z wielu stanowisk i rodzajów pracy z uwagi na stan zdrowia) oraz związanych z rynkiem pracy (brak miejsc pracy, likwidacja szeregu zakładów pracy chronionej), nie pozwalają mu na osiągnięcie takiego dochodu, by mógł się nim jeszcze podzielić z dziećmi. Analiza dochodów i wydatków budżetowych strony powodowej wykazuje, iż po zapłaceniu rachunków stałych (nawet przy założeniu, że koszty opału w wysokości 3.700 zł rocznie pokrywa wyłącznie matka powodów) i spłacie rat kredytowych, małoletni i ich matka dysponują wolną kwotą ok.1300 zł miesięcznie . W przypadku pozwanego pozostająca mu część renty i zasiłek pielęgnacyjny nie pozwalają nawet na uiszczenie raty kredytu , wynoszącej 442,75 zł. Powódka nie wykazała , by pozwany posiadał lub by można było przypisać mu możliwość posiadania dodatkowego źródła dochodu, historia jego rachunku bankowego wskazuje natomiast na brak takich źródeł. Zaświadczenie z urzędu pracy dowodzi zaś , że pozwany zgłasza swoją aktywność i chęć podjęcia pracy, nie przekładające się niestety na realną możliwość pozyskania godziwego zatrudnienia. Mając na uwadze powyższe powództwo należało uznać za niezasadne i jako takie na zasadzieart.138 krooddalić w całości. Sąd nie orzekał o obowiązku zwrotu kosztów procesu przez stronę powodową, ponieważ była ona zwolniony od obowiązku wniesienia opłaty sądowej a pozwany nie domagał się zwrotu poniesionych przez siebie kosztów.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Żaganiu date: '2016-10-04' department_name: III Wydział Rodzinny i Nieletnich judges: - Sylwia Popko legal_bases: - art.133 i 135 k.r.o recorder: st. sekr. sąd. Bogusława Stępień signature: III RC 241/16 ```

151520000005227_XIII_GC_000546_2012_Uz_2014-03-06_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XIII GC 546/12/B WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 marca 2014 r. Sąd Okręgowy w Katowicach XIII Wydział Gospodarczy w składzie: Przewodniczący : SSO Gabriela Report-Bobrzyńska Protokolant : st.sekr.sądowy Ewa Starzyczny po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2014 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwK. przeciwko(...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwS. o zapłatę 1) zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 281 127,40 zł (dwieście osiemdziesiąt jeden tysięcy sto dwadzieścia siedem złotych czterdzieści groszy) wraz z odsetkami ustawowymi od kwot: - 22 355,21 zł (dwadzieścia dwa tysiące trzysta pięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia jeden groszy) od dnia 28 kwietnia 2012 r. - 40 021,81 zł (czterdzieści tysięcy dwadzieścia jeden złotych osiemdziesiąt jeden groszy) od dnia 2 maja 2012 r. - 218 750,38 zł (dwieście osiemnaście tysięcy siedemset pięćdziesiąt złotych trzydzieści osiem groszy) od dnia 29 maja 2012 r.; 2) zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 21 274,00 zł (dwadzieścia jeden tysięcy dwieście siedemdziesiąt cztery złote) tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę 7 217,00 zł (siedem tysięcy dwieście siedemnaście złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego. SSO Gabriela Report – Bobrzyńska UZASADNIENIE Powódka(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwK.w pozwie skierowanym przeciwko pozwanej(...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwS.domagała się zasądzenia kwoty 281.127,40 zł wrazz ustawowymi odsetkami liczonymi : - od kwot 22.355,21 zł od dnia 28 kwietnia 2012r., od kwoty 40.021,81 zł od dnia 2 maja 2012r., od kwoty 218.750,38 zł od dnia 29 maja 2012r. oraz kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego w kwocie 7.200 zł(k. 2-3 akt). W uzasadnieniu żądania pozwu powódka podała, iż w dniu 10 stycznia 2012r. zawarła z pozwaną mowę dystrybucji. Pozwana w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą zakupiła od powódki produkty. Powódka wydała produkty pozwanej i wystawiłafaktury VAT : nr (...)na kwotę 37.242,01 zł, z której do zapłaty pozostała kwota 22.355,21 zł, nr(...)na kwotę 40.021,81 zł i nr(...)na kwotę 218.750,38 zł. Pozwana nie zgłosiła reklamacji w stosunku do zakupionych towarów, jednak mimo upływu terminów zapłaty i skierowanego do niej wezwania do zapłaty, pozwana nie uregulowała należności wynikających z powyższych faktur (k. 3-4 akt). Dnia 12 października 2012r. Sąd Okręgowy w Katowicach wydał nakaz zapłatyw postępowaniu upominawczym, którym nakazał pozwanej zapłatę na rzecz powódki kwoty dochodzonej pozwem z ustawowymi odsetkami zgodnie z żądaniem pozwu w całościwraz z kosztami procesu w wysokości 10.732,00 zł – sygn. akt XIII GNc 660/12 (k. 37 akt). W ustawowym terminie pozwana wniosła sprzeciw od wydanego nakazu zapłatyw postępowaniu upominawczym, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwai zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym wynagrodzenia radcy prawnego w wysokości norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwana zaprzeczyła twierdzeniom powódki, że nie reklamowała jakości dostarczonych przez powódkę lin i bębnów, oraz że nie udzieliła odpowiedzina wezwanie do zapłaty. Pozwana potwierdziła wprawdzie, że powódka dostarczyła jej liny na bębnach, jednak wskazała, że jakość lin i bębnów była zła, co było przedmiotem reklamacji pozwanej. Mimo potwierdzenia przez powódkę złej jakości lin, do dnia wniesienia sprzeciwu, wady dostarczonego przez powódkę towaru nie zostały usunięte (k. 41-42 akt). W odpowiedzi na sprzeciw pozwanej, powódka pismem z dnia 5 grudnia 2012r. wskazała, iż pozwana od kwietnia do maja 2012r. zamówiła od powódki 13 linoraz 13 drewnianych bębnów. Pozwana zareklamowała dwie spośród 13 zamówionych lini osiem bębnów. Powódka uznała złożoną za pośrednictwem poczty elektronicznej reklamację 2 lin, przyznając iż błędny dobór splotek do lin w ostatniej fazie produkcji spowodował przypadkową zmianę przygotowanych do skręcenia obu lin splotów. Natomiast jakość dostarczonych bębnów pozwana zakwestionowała dopiero w dniu 27 czerwca 2012r., czyli ponad dwa miesiące po ich dostarczeniu do siedziby pozwanej. W dniu 11 lipca 2012r.w siedzibie pozwanej odbyło się spotkanie pomiędzy przedstawicielem pozwanej –J. O.oraz pracownikami powódki –M. H.iA. G.. W trakcie spotkania powódka uznała złożoną przez pozwaną reklamację oraz zaproponowała przewinięcie ośmiu sztuk lin na osiem nowych bębnów. W związku z tym wszystkie zareklamowane przez pozwaną towary zostały wymienione na towary wolne od wadi dostarczone do siedziby pozwanej. Po usunięciu wszelkich wad, przedstawiciel pozwanej –J. O.zobowiązał się uiścić wszelkie zaległe należności na rzecz powódki w terminie 30 dni. Pomimo tych deklaracji pozwana nie uregulowała swoich zobowiązań (k. 70-73 akt). Sąd ustalił, co następuje : W dniu 10 stycznia 2012r. strony zawarły umowę dystrybucji. Zgodnie z umową pozwana jako dystrybutor zobowiązała się do sprzedaży produktów powódki, jak równieżdo ich promocji i reklamowania za pomocą wszelkich dostępnych środków. Powódka jako producent zobowiązała się do zapewnienia pozwanej realizacji zaakceptowanych zamówień produktów, jak również do dostarczania produktów pełnowartościowych, wyposażonychw odpowiednie dokumenty (§ 2 i 4 umowy. Zgodnie z § 5 umowy sprzedaż produktu na rzecz pozwanej następować miała na podstawie składanych zamówień pisemnych (zapytań ofertowych), po przyjęciu zamówienia i zaakceptowaniu przez pozwaną oferty powódki. Pozwana zobowiązana została do dokonywania zapłaty za zakupione produkty na podstawie wystawionej przez powódkę faktury, w terminie 21 dni od dnia odbioru produktów - § 6 umowy. Umowa została zawarta na czas określony 1 rok. Strony przewidziały możliwość jej przedłużenia na kolejne okresy. (dowód: umowa dystrybucji z dnia 10 stycznia 2012r. – k. 22-27) Powódka w kwietniu i maju 2012r. między innymi sprzedała i dostarczyła pozwanej 10 lin i 10 bębnów, na które wystawiła faktury VAT nr: - (...)z dnia 27 kwietnia 2012r., opiewającą na kwotę 37.242,01 zł, z której do zapłaty pozostała kwota 22.355,21 zł, z terminem płatności do dnia 27 kwietnia 2012r., (...)z dnia 30 kwietnia 2012r. na kwotę 40.021,81 zł , z terminem płatności do dnia 30 kwietnia 2012r., (...)z dnia 28 maja 2012r. na kwotę 218.750,38 zł, z terminem płatności do dnia 28 maja 2012r. (dowód:faktura VAT nr (...)wraz z dokumentem WZ – k. 28-29,faktura VAT nr (...)wraz z potwierdzeniem wydania – k. 30-31,faktura VAT nr (...)wraz z potwierdzeniem wydania – k. 32-33) Pozwana mailem z dnia 15 maja 2012r. złożyła reklamację odnośnie dwóch linz dostawy z dnia 30 kwietnia 2012r. zfaktury VAT nr (...)poz. 2) i zfaktury VAT nr (...)poz. 1). W odpowiedzi powódka mailem z dnia 18 maja 2012r. uznała zgłoszoną przez pozwaną reklamację stwierdzając, iż nastąpił błąd doboru splotek do obu lin w ostatniej fazie produkcji, który polegał na przypadkowej zmianie przygotowanych do skręcenia obu lin splotów. Powódka zobowiązała się do wymiany zareklamowanych lin w terminiedo 4 tygodni. Powódka dokonała wymiany powyższych lin w dniu 25 czerwca 2012r. Pozwana nie zgłaszała reklamacji co do wymienionych lin. (dowód: email pozwanej z dnia 15 maja 2012r. – k. 85, e-mail powódki z dnia 18 maja 2012r. – k. 47, 86, e-mail pozwanej z dnia 18 maja 2012r. – k. 86 akt, e-mail powódki z dnia 27 czerwca 2012r. – k. 90, potwierdzenie wymiany lin w ramach reklamacji – k. 93, zeznania świadkówA. G.– na rozprawie w dniu 23 kwietnia 2013r. protokół elektroniczny – k. 136,M. H.– na rozprawie w dniu 23 kwietnia 2013r. protokół elektroniczny – k. 136,T. Z.– k. 202-203, przesłuchanie wiceprezesa zarządu powódkiR. H.– na rozprawie w dniu 20 lutego 2014r. protokół elektroniczny – k. 221) W mailu z dnia 28 maja 2012r. pozwana wskazała, że przesyła zdjęcia bębnów,na które nawinięte są liny stalowe oraz że liny są dobre, ale bębny tragiczne. Pozwana mailem z dnia 27 czerwca 2012r. zareklamowała bębny, na których nawinięte były liny, wskazując że są one stare i istnieje ryzyko ich rozwalenia podczas załadunku na samochód. Jednocześnie pozwana poinformowała powódkę, że aktualnie notuje spadek sprzedaży lin powyżej 50% oraz przyznała, że ma problemy z uzyskaniem kredytowania. W związku z powyższym zaproponowała powódce wspólne spotkanie. W dniu 11 lipca 2012r. doszło do spotkania pomiędzy prezesem zarządu pozwanejJ. O.a pracownikami powódkiM. H.iA. G.. Na spotkaniu tym powódka uznała reklamację 8 sztuk bębnów. Natomiast pozwana zadeklarowała spłatę całości zadłużenia na dzień odbioru ośmiu sztuk lin na dobrej jakości bębnach. Mailem z dnia 16 lipca 2012r. pozwana zwróciła się do powódki o zabranie ośmiu sztuk lin stalowych i przewinięcie je na nowe bębny oraz o dostarczenie czterech pustych bębnów, na które pozwana sama we własnym zakresie przewinie liny. W odpowiedzi powódka mailem z dnia 17 lipca 2012r. wskazała, że w dniu 18 lipca 2012r. prześle samochód w celu zabrania ustalonych 8 sztuk lin celem ich przewinięciana nowe bębny oraz jednocześnie dostarczy 4 sztuki nowych bębnów drewnianych. Powódka w dniu 18 lipca 2012r. odebrała od pozwanej bębny z linami a następnie przewinęła liny na nowe bębny i ponownie dostarczyła pozwanej w dniu 20 lipca 2012r. (dowód: e-mail pozwanej z dnia 28 maja 2012r. – k. 48, e-maile pozwanej z dnia27 czerwca 2012r. – k. 91, 49-52, notatka ze spotkania w dniu 11 lipca 2011r.- k. 96, e-maile pozwanej z dnia 16 lipca 2012r. – k. 53-54, e-mail powódki z dnia 17 lipca 2012r. – k. 88, dokument WZ nr(...)z dnia 18 lipca 2012r. – k. 94, dokument WZ z dnia 20 lipca 2012r. – k. 95, dokumentacja zdjęciowa nowych bębnów – k. 74-84, zeznania świadkówA. G.– na rozprawie w dniu 23 kwietnia 2013r. protokół elektroniczny – k. 136,M. H.– na rozprawie w dniu 23 kwietnia 2013r. protokół elektroniczny – k. 136,T. Z.– k. 202-203, przesłuchanie prezesa zarządu pozwanejJ. O.– k. 204, przesłuchanie wiceprezesa zarządu powódkiR. H.– na rozprawie w dniu 20 lutego 2014r. protokół elektroniczny – k. 221, przesłuchanie prezesa zarządu powódkiJ. C.- na rozprawie w dniu 20 lutego 2014r. protokół elektroniczny – k. 221) Sąd ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o zeznania świadkówA. G.,M. H.,T. Z., przesłuchanie członków zarządu powódkiJ. C.iR. H.oraz częściowo prezesa zarządu pozwanejJ. O., a także zgromadzone w sprawie dokumenty, których autentyczności żadna ze stron nie kwestionowała. Zeznania powyższych świadków oraz członków zarządu powódki, Sąd uznałza wiarygodne i niebudzące wątpliwości, albowiem były spójne, logiczne i pozostawaływ zgodzie z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Natomiast zeznania prezesa zarządu pozwanejJ. O., Sąd uznałza niewiarygodne w zakresie w jakim zeznał, że reklamacja objęta została całość towaru ze wszystkich trzech dostaw, oraz że towar w ramach reklamacji został wymieniony przez powódkę tylko częściowo - wymiana objęła ok. 70% towaru, oraz że wymieniony towar był w jeszcze gorszym stanie. Zeznania prezesa zarządu pozwanej w powyższym zakresie są sprzeczne z zeznaniami pozostałych świadków oraz członkami zarządu powódki, którzy zeznawali, że reklamacji podlegały tylko dwie liny stalowe i 12 bębnów, orazże zareklamowane produkty zostały wymienione. Powyższe potwierdzają także znajdujące się w aktach sprawy e-maile stron oraz dokumenty WZ (k. 93-95) i zdjęcia nowych dostarczonych pozwanej bębnów (k. 74-84). Brak natomiast w aktach sprawy dokumentów, które potwierdzałyby ponowną reklamację pozwanej co do dostarczonych w dniu 25 czerwca 2012r. lin i w dniu 20 lipca 2012r. bębnów. Sąd przeprowadził wszystkie zawnioskowane przez strony dowody w sprawie,z wyjątkiem zgłoszonego przez pozwaną dowodu z pism z dnia 14 września 2012r. (k. 63),z dnia 24 września 2012r. (k. 64) oraz z dnia 4 października 2012r. (k. 105-112), albowiem zgłoszona w nich reklamacja nie dotyczy towaru objętego sporem. Sąd zważył co następuje: Roszczenie powódki jest słuszne, znajduje potwierdzenie w przepisach prawai w całości zasługuje na uwzględnienie. Strony łączyły umowy sprzedaży zawarte w ramach umowy dystrybucji zgodnie,z którymi sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę (art. 535 k.c.). Powódka pozwem domagała się zasądzenia nieuiszczonych należności wynikającychz załączonych do pozwu faktur VAT wraz z odsetkami ustawowymi. Pozwana podniosła, iż dokonała reklamacji dostarczonego jej przez powódkę towaru w postaci lin stalowych i bębnów, z uwagi na złą jakość, oraz że towar pomimo reklamacji nie został wymieniony na wolny od wad. Zgodnie zart. 556 § 1 k.c.sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupującego, albo jeżeli rzecz została kupującemu wydana w stanie niezupełnym (rękojmia za wady fizyczne). W myślart. 560 § 1 k.c.jeżeli rzecz sprzedana ma wady, kupujący może od umowy odstąpić albo żądać obniżenia ceny. Jednakże kupujący nie może od umowy odstąpić, jeżeli sprzedawca niezwłocznie wymieni rzecz wadliwą na rzecz wolną od wad albo niezwłocznie wady usunie. Ograniczenie to nie ma zastosowania, jeżeli rzecz była już wymieniona przez sprzedawcę lub naprawiana, chyba że wady są nieistotne. Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwana w dniu 15 maja 2012r. zgłosiła mailem reklamację odnośnie dwóch lin stalowych z dostawy z dnia30 kwietnia 2012r. zfaktury VAT nr (...)poz. 2) i zfaktury VAT nr (...)poz. 1) (k. 85). Powódka mailem z dnia 18 maja 2012r. uznała zgłoszoną przez pozwaną reklamację (k. 47, 86) i dokonała wymiany powyższych lin w dniu 25 czerwca 2012r. (dokumenty WZ - k. 93). Następnie pozwana zareklamowała bębny, na których były dostarczone liny, wskazując że są one stare i grożą rozwaleniem. W dniu 11 lipca 2012r. strony spotkały sięi podczas tego spotkania powódka uznała reklamację 8 sztuk bębnów. Natomiast pozwana zadeklarowała spłatę całości zadłużenia na dzień odbioru 8 sztuk lin na dobrej jakości bębnach. Powódka dokonała przewinięcia lin na nowe bębny w ilości 8 sztuk i dostarczyła je wraz z nowymi 4 bębnami pozwanej w dniu 20 lipca 2012r., co potwierdzają zeznania świadków, członków zarządu powódki oraz znajdujące się w aktach sprawy zdjęcia nowych bębnów i dokument WZ z dnia 20 lipca 2012r. Natomiast zeznania prezesa zarządu pozwanej, iż powódka wymieniła podlegające reklamacji towary tylko w 70%, Sąd uznał za niewiarygodne, bowiem są sprzeczne z zeznaniami pozostałych świadków i członków zarządu powódki a także wskazanymi wyżej dokumentami. Tak samo zeznania prezesa zarządu pozwanej odnośnie tego, że wymienione w ramach reklamacji liny i bębny były w jeszcze gorszym stanie, są sprzeczne z zebranym materiałem dowodowym. Pozwana nie wykazała, aby ponownie zgłaszała reklamacje odnośnie wymienionych jej w ramach reklamacji lin i bębnów. Przedłożone przez pozwaną e-maile z dnia 13 i 14 września 2012r. (k. 55-56), dotyczące złej jakości dostarczonych przez powódkę lin,są przesłane przez prezesa zarządu pozwanejJ. O.doE. Ć., która nie jest i nie była pracownikiem powódki. Nie można zatem takich e-maili uznać za zgłoszenie reklamacji. Z kolei przedłożona przez pozwaną opiniaCentrum Doradztwa i (...) s.c.stwierdzająca zły stan bębnów służących do transportu i magazynowania lin stalowych jest z dnia 7 lipca 2012r. (k. 57-61), a więc sprzed wymiany przez powódkę, reklamowanych przez pozwaną bębnów, która to wymiana miała miejsce w dniu 20 lipca 2012r. Przedłożona przez pozwaną reklamacja z dnia 4 października 2012r. nie dotyczy zaś towarów objętych fakturami dochodzonymi niniejszym pozwem (k. 105), leczfaktur nr (...)z dnia 30 listopada 2011r. i nr(...)z dnia 20 kwietnia 2012r., a w dodatku reklamującym nie jest strona pozwana. Z kolei w przedłożonej przez pozwaną reklamacji lin stalowych o wartości 301.443,31 zł z dnia 14 września 2012r. (k. 63), nie wskazano jakich bębnów dotyczy, tj. z których faktur. Nie wynika zatem z niej czy dotyczy bębnów objętych fakturami obecnie dochodzonymi. Pozwana w reklamacji tej podniosła, iż bębny są stare-używane i nie posiadają certyfikatów. Tymczasem bębny dostarczone pozwanej w ramach reklamacji były nowe, co potwierdza dokumentacja zdjęciowa (k. 74-84), której pozwana nie kwestionowała. Pozwana nie przedłożyła natomiast własnej dokumentacji fotograficznej, która mogłaby potwierdzać zły stan bębnów dostarczonych jej w ramach przedmiotowej reklamacji. Nadto reklamacja została złożona z naruszeniem terminu wynikającego zart.563§2 k.c. Mając zatem na uwadze zebrany w sprawie materiał dowodowy, uznać należy,że powódka wykazała, iż w ramach reklamacji dokonała wymiany zgłoszonych przez pozwaną towarów w postaci dwóch lin stalowych i ośmiu bębnów, na towary wolne od wad. Pozwana zaś nie wykazała, aby dostarczone jej w ramach reklamacji towary ponownie reklamowała, a to na niej zgodnie z treściąart. 6 k.c.ciążył taki obowiązek. Zgodnie bowiem zart. 6 k.c.ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie,która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa zatem reguły dowodzenia,to jest przedmiot dowodzenia oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zasada ta ze swej istoty została powtórzona wart. 232 zdanie 1 k.p.c. Przepisyart. 6 k.c.iart. 232 k.p.c.wskazują, iż to na stronach ciąży obowiązek wykazania swoich twierdzeń. Rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzeniaz urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.) – wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996r., I CKU 45/96, OSNC 1997/6 – 7/76. Zatem rola Sądu w zakresie dowodzenia sprowadza się jedynie do oceny złożonego przez strony materiału dowodowegoo ile jest on dopuszczalny i zawnioskowany w należytym terminie, nie zaś do wyjaśniania czegokolwiek z urzędu, zarządzania w tym zakresie dochodzeń, czy też sugerowania stronom odpowiednich działań. Mając zatem na uwadze poczynione wyżej ustalenia faktyczne i prawne Sądw punkcie 1 wyroku na mocyart. 535 k.c.zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 281.127,40 zł. O odsetkach orzeczono po myśliart. 481 § 1 i 2 k.c., zasądzając odsetki ustawowe od kwot i dat wskazanych w punkcie 1 wyroku, albowiem od tych dat pozwana pozostawaław opóźnieniu w spełnieniu świadczenia. O kosztach procesu orzeczono na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.w zw. zart. 99 k.p.c., albowiem strona pozwana przegrała sprawę w całości. Z powołanego przepisu wynika,iż strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W niniejszej sprawie na koszty procesu złożyła się kwota opłaty sądowej od pozwuw wysokości 14.057,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika z tytułu zastępstwa procesowegow wysokości 7.200,00 zł stosownie do§ 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwościz dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(Dz.U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. SSO Gabriela Report-Bobrzyńska

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Katowicach date: '2014-03-06' department_name: XIII Wydział Gospodarczy judges: - Gabriela Report-Bobrzyńska legal_bases: - art. 481 § 1 i 2 k.c. - art. 232 zdanie 1 k.p.c. - '§ 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości ' recorder: st.sekr.sądowy Ewa Starzyczny signature: XIII GC 546/12 ```

155500000000503_I_ACa_000248_2012_Uz_2012-12-12_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 248/12 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 grudnia 2012 r. Sąd Apelacyjny w Szczecinie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSA Danuta Jezierska Sędziowie: SA Agnieszka Sołtyka SA Mirosława Gołuńska (spr.) Protokolant: sekr.sądowy Magdalena Goltsche po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2012 r. na rozprawie w Szczecinie sprawy z powództwaA. T. przeciwkoD. A.iS. A. o ochronę dóbr osobistych i zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt I C 992/08 uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Szczecinie, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego z tym, że znosi w całości postępowanie w sprawie z pozwuA. T.z dnia 3 grudnia 2008 roku przeciwkoD. A.iS. A.. Mirosława Gołuńska Danuta Jezierska Agnieszka Sołtyka Sygn. akt I A Ca 248/12 UZASADNIENIE W pozwie złożonym w Sądzie Okręgowym w Szczecinie w dniu 3 grudnia 2008 r. przeciwko pozwanym -S. A.( wówczasS. M. (1)) iD. A.powódA. T.sformułował szereg żądań pieniężnych tytułem odszkodowania za wyrządzenie mu krzywdy oraz szkód majątkowych .Roszczenia te modyfikowane w toku procesu ,były skierowane w części przeciwko samej pozwanej , w części przeciwko obojgu pozwanym , a w części wyłącznie przeciwko pozwanemu ( sygn. akt I C 992/08). Kolejny pozew przeciwko pozwanym zawierającym w części identyczne , w części zmodyfikowane, a w części nowe roszczenie przeciwko obojgu pozwanym powód wniósł w pozwie z dnia 27 stycznia 2009 r. wszczynającym postępowanie przed Sądem Okręgowym w Szczecinie w sprawie o sygn. akt I C 87/09. Postanowieniem z dnia 1 kwietnia 2011 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie w sprawie o sygn. I C 87/09 umorzył postępowanie w stosunku do pozwanegoD. A.w całości i wobecS. A.w zakresie ponad kwotę 742 918 zł ( k.437 ). Postanowieniem z dnia 27 kwietnia 2011 r. wydanym w sprawie I C 992/08 Sąd Okręgowy w Szczecinie połączył w celu łącznego rozpoznania sprawę z powództwaA. T.przeciwkoS. A.o sygn. akt I C 87/09 ze sprawą z powództwaA. T.przeciwkoS. A.iD. A.o sygn. akt I C 992/08 i połączone sprawy prowadzić pod sygn. akt I C 992/08 (k.270 ). Wyrokiem z dnia 24 listopada 2011 r. Sąd Okręgowy w SzczeciniepowództwoA. T.przeciwko obojgu pozwanym oddalił . Jednocześnie Sąd postanowił przyznać od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Szczecinie na rzecz adwokatów -P. M.iA. O.,reprezentujących powoda , tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu po 7.200 zł wraz z 23% VAT . Nadto adwokatowiA. O.Sąd przyznał tytułem poniesionych wydatków statecznie kwotę 618,50 zł (k. 492 i k.524- postanowienie z dnia 21.12.2011 r. ) . Oddalenie powództwa było konsekwencją poczynienia następujących ustaleń: w dniu 19 stycznia 2004 r.A. T.zawarł zS. M. (1)pisemna umowę, na podstawie której użyczył jej i jej dzieciom ¾ mieszkania położonego wG.144/2 na okres od 1 lutego 2004 r. do 1 maja 2008 r., w zamian za opłacanie przez nią czynszu i kosztów utrzymania mieszkania oraz sprawowania opieki nad nim . Na podstawie powyższej umowyS. M. (2)zobowiązała się między innymi do utrzymania sprzętu domowego, mebli, ścian, podłóg i sufitów we właściwym stanie techniczno – sanitarnym i do utrzymania porządku w mieszkaniu. Ponadto zobowiązała się do zachowywania się kulturalnie i w sposób nie przeszkadzający sąsiadom oraz nie wpuszczania do mieszkania osób, których nie aprobuje powód pod rygorem natychmiastowego rozwiązania umowy. Właścicielem mieszkania wG.(...)jestM. T.– matkaA. T., która w dniu 25 czerwca 2008 r. udzieliła mu szerokiego pełnomocnictwa ,m.in. do sprzedaży lokalu , do załatwienia wszelkich spraw meldunkowych ,do zawierania umów najmu, dzierżawy i użyczenia, do podpisywania w jej imieniu wszelkich pism, oświadczeń, podań, wniosków, umów, deklaracji, w tym podatkowych i innych dokumentów oraz do składania wszelkich oświadczeń wobec organów administracji rządowej i samorządowej, organów podatkowych, sądów, banków, spółdzielni mieszkaniowych, zakładu energetycznego, zakładu gazownictwa i innych osób prawnych i fizycznych. Przedmiotowe mieszkanie jest zadłużone z tytułu opłat czynszowych i innych należności w spółdzielni mieszkaniowej . A. T.jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym - od lat leczy się psychiatrycznie z rozpoznaniem schizofrenii paranoiidalnej. Nie przyjmuje jednak regularnie, zgodnie z zaleceniami lekarskimi , leków . Często jest nastroju depresyjnym, ma omamy słuchowe, urojenia ksobne, prześladowcze. Wymaga leczenia farmakologicznego i stałych wizyt w(...). S. M. (1)w dacie zawierania z powodem umowy była matką samotnie wychowującą trójkę dzieci, z tego dwoja ojcem miała być powód. W styczniu 2011 r. zamieszkała ona w schronisku dla osób bezdomnych wK.. Po tak poczynionych ustaleniach , dokonując ich oceny prawnej Sąd uznał ,że roszczenia powoda są nieuzasadnione . Powód dochodził zadośćuczynienia pieniężnego za naruszenie dóbr osobistych w postaci godności, prywatności, tajemnicy korespondencji, nietykalności mieszkania, własności. Zarzucał ,że był wielokrotnie przez pozwanych poniżany. Ciągłe awantury wszczynane przez pozwanych miały doprowadzić do pogorszenia jego stanu zdrowia ,nadto pozwani mieli mu wyrządzać liczne szkody materialne. Takie zarzuty wymagały ustalenie, czy rzeczywiście pozwani naruszyli dobra osobiste powoda w ten sposób, że ubliżali mu, naruszyli jego prywatność, poprzez wejście do piwnicy stanowiącej jego własność , nadto naruszyli jego własność i godność poprzez zamieszkiwanie w jego domu i „dotykanie” jego rzeczy codziennego użytku (m. in. garnków, noży), naruszyli tajemnicę korespondencji, poprzez odbieranie od listonosza korespondencji adresowanej do powoda i jego matki –M. T.. Sąd ostatecznie uznał , takie swoje stanowisko szerzej uzasadniając , że powód nie wykazał by jego dobra osobiste takie jak : godność, prywatność, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, własność zostały w ogóle naruszone poprzez bezprawne zachowanie pozwanych. Podobnie , w ocenie Sądu , powód nie zdołał wykazać by zostały naruszone pozostałe jego dobra osobiste, a więc tajemnica do korespondencji, prywatność, nietykalność mieszkania, własność. Według Sądu nie zasługiwały na uwzględnienie również pozostałe żądania powoda ,a dotyczące zasądzenia od pozwanej odszkodowania za nie wypełnienie przez nią obowiązku opieki nad nim , za przywłaszczenie jego pieniędzy . Podobnie ocenił Sąd roszczenia odszkodowawcze powoda skierowane do pozwanych – o zapłatę za bezumowne korzystanie z piwnic , za kradzież klucza do piwnicy oraz telewizora i odtwarzaczy DVD, za zadłużanie mieszkania wG.(...)za zdewastowanie mieszkania przez pozwanych, jak i syna pozwanej , za usunięcie pralki automatycznej, za sypianie w domu powoda, za zmianę zamka w drzwiach mieszkania oraz co do zadośćuczynienia za utrudnianie życia powodowi i wyganianie go z domu. Uznał Sąd ,że te roszczenia odszkodowawcze są nielogiczne, nie mają żadnego odzwierciedlenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym , a nadto wielokrotnie były modyfikowane i opierane na zmienianych podstawach faktycznych . Sąd szerzej uzasadnił dlaczego ostatecznie ocenił również te żądanie odszkodowawcze jako bezzasadne. Sąd mając na uwadze treść złożonego przez powoda pisma procesowego z dnia 14 września 2011 r. dotyczącego zmiany (doprecyzowania) powództwa uznał, że wymienione w piśmie żądania również nie zasługują na uwzględnienie. Powód wnosił bowiem o ustalenie określonych okoliczności faktycznych. Przepisart. 189 k.p.c.stanowi ,że powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Nie może natomiast dochodzić przed sądem ustalenia okoliczności faktycznych. Dodał Sąd ,że roszczenia ujęte w piśmie procesowym z 14 września 2011 r. dotyczyły naruszenia dóbr osobistych powoda oraz zadłużenia mieszkania powoda, które to żądania, w ocenie Sądu , nie zostały poparte żadnymi dowodami. Na koniec Sąd uzasadnił swoje decyzje dowodowe ( dotyczące w szczególności dowodów osobowych ) . Konsekwencją tak poczynionych ustaleń było oddalenie powództwa w całości oraz orzeczenie o wynagrodzeniu należnym pełnomocnikom procesowym reprezentujących powoda z urzędu . Z wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie nie zgodził się powód.Zaskarżył on powyższe orzeczenie w zakresie oddalającym jego powództwo (pkt I). Powód , reprezentowany przez dwóch profesjonalnych pełnomocników procesowych , wartość przedmiotu zaskarżenia określił na kwotę 2.880.500 złotych . Na apelację wywiedzioną w sprawie składało się kilka pism procesowych ,tj. pisma sporządzone przez samego powoda oraz przez reprezentujących go pełnomocników procesowych . Są to mianowicie następujące pisma : z dnia 1.12.2011 (k.513,do Sądu złożone w dniu 9.12.2011 r.); z dnia 23.12.2011 r. (k.533) i z 29.12.2011 r. (k.545 ) oraz pismo z dnia 23.12.2011 (k.k.529 ) stanowiące uzupełnienie braków formalnych apelacji. Wynika z nich , że Sądowi Okręgowemu zarzucono : 1. naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy, w szczególności naruszenie: a)art. 227 k.p.c.- poprzez zamknięcie rozprawy i wydanie wyroku dnia 24 listopada 2011 r., bez uwzględnienia dowodu z przesłuchaniaD. A., który to dowód miał być przeprowadzonym dnia 19 grudnia 2011 r. przez Sąd Rejonowy w Gorzowie Wielkopolskim (w ramach odezwy, sygn. akt: I Cps 30/11), a także poprzez nieprzeprowadzenie zawnioskowanego bezpośrednio przez powoda dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy dla „udokumentowania i celowości zdewastowań, z wyceną kosztu naprawy tych zdewastowań w mieszkaniuG.(...), co w konsekwencji doprowadziło do przyjęcia przez Sąd I Instancji, że powód nie udowodnił swych roszczeń; b)art. 233 § 1 k.p.c.- poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające na całkowitym pominięciu przesłuchania powoda w charakterze strony pomimo, iż wyczerpująco wyjaśnił on przebieg wydarzeń, na których opiera się jego roszczenia, a ponadto przedstawił zakres poniesionej szkody powstałej z winy pozwanej, przy czym Sąd I Instancji nie uzasadnił, dlaczego zignorował to zeznanie; c)art. 232 zd. 2 k.p.c.- poprzez niepodjęcie przez Sąd I Instancji inicjatywy dowodowej, choć - zdaniem powoda - Sąd powinien dopuścić z urzędu dowody, o których przeprowadzenie powód nie wystąpił ze względu na jego zły stan zdrowia i wynikającą z niego nieporadność procesową; 2. naruszenie przepisów prawa materialnego, w szczególności: a)art. 415 k.c.- poprzez uznanie, że nie zaszły przesłanki jego zastosowania, w szczególności poprzez bezpodstawne przyjęcie, że powód nie wykazał, że poniósł szkodę ani że istniał związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy zachowaniem pozwanej a zniszczeniem mienia powoda; b)art. 471 k.c.w zw. zart. 734 § 1 k.c.iart. 750 k.c.- poprzez uznanie, że wiążąca strony umowa miała taki charakter, że nie można od pozwanej domagać się, aby ją wykonywała mimo, iż wiążąca strony umowa cywilnoprawna była tzw. umową nienazwaną, mającą cechy umowy najmu oraz umowy zlecenia; c)art. 659 k.c.w zw. z art. 9 ust. 5 ustawy dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianieKodeksu cywilnego- poprzez całkowity brak odniesienia się do roszczenia powoda w przedmiocie zwrotu należności za media wykorzystane przez pozwaną, w szczególności Sąd I Instancji w żaden sposób nie wyjaśnił, dlaczego oddalił powództwo w tym zakresie (6.000 zł tytułem zwrotu nieuiszczonych przez pozwaną opłat za korzystanie z energii elektrycznej), choć Sąd przyznał, że strony postępowania łączyła umowa, na podstawie której pozwana był zobowiązana uiszczać opłaty z tytułu korzystania z lokalu; d)art. 24 k.c.w zw. z 448k.c.w zw. zart. 230 k.p.c.- poprzez przyjęcie, że nie doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda, mimo konsekwentnej relacji powoda w tym przedmiocie, przy braku relacji strony przeciwnej, przez co - w konsekwencji - Sąd I Instancji uznał, że powodowi nie należało się zadośćuczynienie. 3. poczynienie w sprawie błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia w sprawie przez m.in. pominięcie faktu ,żeD. A.zamieszkiwał wG., korzystał ze znajdującego się w nim wyposażenia, utrudniał zamieszkiwani w w tym lokalu powodowi , a pozwana odbierała korespondencję powoda ,jak też jego świadczenia rentowe; 4. naruszenie prawa procesowego tj.art. 339 i art. 343 k.p.c.przez zaniechania wydania wobec pozwanegoD. A.wyroku zaocznego, 5. pominięcie ,że powód pismem procesowym z dnia 19/09.2011 roku (które nie zostało doręczone pozwanym) , dokonał zmiany pozwu . W konsekwencji tak sformułowanych zarzutów , szerzej uzasadnionych , strona powodowa wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uwzględnienie roszczenia w całości - k.534 ( roszczenia z pozwu - k. 547) ewentualnie uchylenie przedmiotowego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Szczecinie; a nadto przyznanie na rzecz adwokatów od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu w postępowaniu przed Sądem II instancji, według norm przepisanych. PozwanaS. A.nie ustosunkował się do apelacji powoda ,na rozprawę apelacyjną nie stawiła się . Sąd Apelacyjny ustalił i zważył , co następuje : apelacja skutkowała koniecznością uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Szczecinie do ponownego rozpoznania , z postawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego. Dla uporządkowania stanu sprawy Sąd Odwoławczy poczynił następujące ustalenia : roszczenie zgłoszone w pierwszym pozwie ( sprawa o sygn. I C 992/08 ) powód następnie wielokrotnie modyfikował , a mianowicie uczynił to w następujących pismach procesowych : - z dnia 7. 05. 2009 r. (k.48 ), - z dnia 27. 06. 2019 r. (k. 69), - z dnia 4. 06. 2009 r. (k. 119), - z dnia 24. 01. 2011 r. (k.199 ), - z dnia 1.06.2011 r. ( k.343) zawierającym nowe roszczenia w stosunku do pozwanej, -z dnia 14.09.2012 r. , złożonym do Sądu Okręgowego w dniu 19.09.2011 r. ( k.452) , w którym powód oświadczył ,że cofa wszystkie roszczenia zgłoszone do tej pory i zgłosił nowe roszczenia o zapłatę oraz o ustalenie , z czego cztery były skierowane przeciwko pozwanej (w tym żądanie zapłaty zadośćuczynienia w kwocie łącznej 6.000 zł ) , jedno przeciwko pozwanemu oraz dwa przeciwko obojgu pozwanym, w tym żądanie ustalenia oraz zapłaty od pozwanych na rzecz powoda kwoty 7 000 zł. Z kolei jeżeli chodzi o roszczenia zgłoszone w pozwie z dnia 27 stycznia 2009 r. - sprawa o sygn. I 87/09 - to powódA. T.w piśmie procesowym z dnia 28.03.2011 r. pozew przeciwkoD. A.w całości cofnął pozew i zrzekł się w stosunku do niego roszczenia , a w stosunku doS. A.ograniczył swoje żądnie do sześciu roszczeń ( w tym zadanie zapłaty zadośćuczynienia w kwocie 488 000 zł ) , na łączną kwotę 742.918 zł ,cofając roszczenie w pozostałej części i zrzekając się go również (k. 403-4 ). W takiej sytuacji procesowej postanowieniem z dnia 1 kwietnia 2011 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie w sprawie o sygn. I C 87/09 umorzył postępowanie w stosunku do pozwanegoD. A.w całości , a wobecS. A.w zakresie ponad kwotę 742 918 zł ( k.437 ). W sprawie I C 87/09 pozwanym doręczono odpis pozwu ( k.64 - 65 ; 81-2 ).Pozwani następnie stawili się rozprawę wyznaczoną na dzień 21 .09.2009 r .,oboje wnosili o oddalenie powództwa w całości (k.93), Postanowieniem z dnia 27 kwietnia 2011 r. wydanym w sprawie I C 992/08Sąd Okręgowy w Szczecinie połączył w celułącznego rozpoznaniasprawę z powództwaA. T.przeciwkoS. A.o sygn. akt I C 87/09 ze sprawą z powództwaA. T.przeciwkoS. A.iD. A.o sygn. akt I C 992/08 i połączone sprawy prowadzić pod sygn. akt I C 992/08 (k.270 ). Dodać trzeba ,że w sprawie wszczętej pismem powoda złożonym w dniu 3 grudnia 2008 roku pozew doręczono wyłącznie pozwanej ,ona też zajęła stanowisko w sprawie wnosząc w piśmie procesowym z dnia 29.01.2011 r. (k.224 ) o oddalenie roszczeń powoda jako bezzasadnych . Pozwanej nie doręczono jednak ostatnich pism procesowych powoda , a mianowicie tego z dnia 1 czerwca oraz z dnia 14 września 2011 roku , w których powód w istotny sposób, w szczególności w tym ostatnim , przekształcił przedmiotowo powództwo cofając zasadniczo wcześniejsze roszczenia i zgłaszając nowe . PozwanemuD. A.odpisu pozwu w tej sprawie nie doręczono natomiast skutecznie w ogóle - pierwsza przesyłka zawierająca odpis pozwu kierowana na adresG.(...)w grudniu 2009 roku powróciła z adnotacją poczty ,że adresat się wyprowadził ( k.136).P.do pozwanego kierowane były również na adres wB.gdzie , jak wynika z informacji Policji z dnia 2.12.2011 r ( k.600 ) ,D. A.nie zamieszkiwała od trzech lat tj. od 2009 r. ( por. k. 481 - zawiadomienie o terminie ostatniej rozprawy przed Sądem Okręgowym) . Oznacza to ,że przesyłki kierowane do pozwanegoD. A.na adres wB.tj. odpis pozwu , pisma sądowe i pisma procesowe powoda oraz zawiadomienia o terminie rozpraw nie zostały stronie skutecznie doręczone ( przez awizo ) . Zarządzeniem Przewodniczącego z dnia 2.10.2012 r. ustanowiono dla pozwanegoD. A.,nieznanego z miejsca pobytu kuratora w osobieS. S., któremu doręczono odpis apelacji złożone w sprawie przez powoda. Kurator wnosił o oddalenie apelacji powoda i przyznanie mu wynagrodzenia jako kuratorowi ustanowionemu dla strony . Przed przejściem do oceny samej apelacji i zawartych w niej zarzutów Sąd Odwoławczy w pierwszej kolejności zauważa , że zgodnie zart. 378 § 1 k.p.c.sąd II instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. W tej sprawie skarżący wprawdzie nieważności postępowania nie zarzucał, Sąd Apelacyjny stwierdził ją jednak z urzędu . Przyczyny nieważności sformułowane są wart. 379 k.p.c..Jedną z nich jest pozbawienie strony możności obrony swych praw -art. 379 pkt 5 k.p.c.Sąd drugiej instancji po stwierdzeniu nieważności postępowania z przyczyny naruszenia praw strony do obrony w zasadzie bez względu na zasadność innych ewentualnie zarzutów apelacyjnych, musi uchylić zaskarżony wyrok i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania. Zawarte wart. 379 pkt 5sformułowanie: "jeżeli strona została pozbawiona możności obrony swych praw" jest bardzo ogólne. W orzecznictwie przyjmuje się jednak , że pozbawienie strony możności obrony swoich praw polega na tym, że z powodu wadliwych czynności procesowych sądu lub strony przeciwnej nie mogła ona brać i nie brała udziału nie tylko w toku całego postępowania, ale także w jego istotnej części, przy czym chodzi o całkowite faktyczne pozbawienie możności obrony .Tak więc stwierdzenie nieważności postępowania wymaga rozważenia, czy w konkretnej sprawie nastąpiło naruszenie przepisów procesowych, czy uchybienie to miało wpływ na możność działania strony oraz, czy pomimo zaistnienia tych dwóch przesłanek, strona mogła bronić swoich praw. Tylko przy kumulatywnym spełnieniu tych wszystkich elementów można mówić o prowadzącym do nieważności postępowania pozbawieniu strony możliwości obrony swoich praw. Jest niesporne ,że w sprawie toczącej się pod sygn. I C 992/08 pozwany nie uczestniczył w ogóle w procesie – nie doręczono mu prawidłowo pozwu ,ani żadnego z zawiadomień o wyznaczonych w sprawie posiedzeniach . Spowodowane zostało to tym ,że Sąd Okręgowy błędnie zapewne przyjmował ,że doręczenie pism pozwanemu następowało przez awizo , czyli zgodnie z wymogami w oparciuart. 139 § 1 k.p.c.Z akt sprawy nie wynika by pozwany został skutecznie pouczony o obowiązku informowania strony o zmianie swojego miejsca zamieszkania (art.136 § 1 k.p.c.). Oznacza to ,że wskutek naruszenia przepisów o doręczeniu pozwanyD. A.w ogóle nie wiedział o toczącym się procesie ,nie brał w nim udziału , jego prawa do obrony zostały niewątpliwie naruszone . Wprawdzie został wydany w Sądzie Okręgowym wyrok korzystny dla tego pozwanego bo powództwo oddalono w całości, nie zmienia to jednak stanu rzeczy, zważywszy już choćby na zakres apelacji powoda. Powyższe już tylko uzasadniało uchylenie wyroku , zniesienie postępowania w zakresie dotkniętym nieważnością czyli praktycznie od doręczenia pozwanemu pozwu w sprawie toczącej się pod sygn. akt I C 992/08 i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Szczecinie do ponownego rozpoznania , z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego -art. 386 § 2 k.p.c. Art. 321 § 1 k.p.c.stanowi ,że sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie. Wskazany przepis wyraża kardynalną zasadę wyrokowania dotyczącą przedmiotu orzekania, według której sąd związany jest żądaniem zgłoszonym przez powoda . W przedmiotowej sprawie powód pod koniec procesu dokonał zmiany powództwa , w tym zasadniczo cofnął uprzednio dochodzone roszczenia.Art. 193 § 3 k.p.c.z kolei stanowi ,że jeżeli powód występuje z nowym roszczeniem zamiast lub obok roszczenia pierwotnego stan sprawy w toku rozpoczynają się z chwilą, w której roszczenie to powód zgłosił na rozprawie w obecności pozwanego, w innych zaś wypadkach - z chwilą doręczenia pozwanemu pisma zawierającego zmianę i odpowiadającego wymaganiom pozwu. W przedmiotowej sprawie Sąd zasadniczo orzekał co do roszczeń cofniętych przez powoda, a jego ostatnich pism procesowych ( w szczególności ostatniego ) w których dokonał on przecież tak istotnej zmiany powództwa nie doręczył pozwanej i nie podjął nawet próby doręczenia ich pozwanemu. Z treści uzasadnienia wyroku wynika ,że Sąd „przeoczył” pismo powoda z dnia 14.09.2011 r. i dlatego orzekał o roszczeniach już cofniętych. Pozwani z kolei nie mieli możliwości by oświadczyć się co do cofnięcia pozwu w sprawie w tej części (art. 203 k.p.c.,) .Czyniło to niemożliwym umorzenie postępowania w sprawie na etapie postępowania apelacyjnego. Sąd w kilku zdaniach wypowiedział się co do roszczeń zawartych w piśmie powoda z dnia 14.09.2009 r.- uczynił to niejako na marginesie , po ocenie zasadności wcześniejszych roszczeń powoda i stwierdził krotko ,że te roszczenia i tak są niezasadne. Niesporne jest jednak ,że pism tych nie doręczył stronie pozwanej , nie powstał w przedmiocie stan sprawy w toku (art. 192 k.p.c.). Sąd w istocie nie orzekł w każdym razie o części zgłoszonych roszczeń. Dla powodu ustanowiono pełnomocnika z urzędu do każdej z dwóch spraw , po umorzeniu postępowania w sprawie I C 87/09 w stosunku do pozwanegoD. A.adw.A. O.był pełnomocnikiem powoda w sprawie już tylko przeciwko pozwanej. Dodać trzeba ,że skoro roszczenia w obu sprawach były zasadniczo tożsame to należało pozew , w oparciu oart. 199 § 1 k.p.c., w sprawie późniejszej odrzucić. Zauważyć jeszcze trzeba ,Sąd Okręgowy dokonał połączenia spraw do łącznego rozpoznania .W tym miejscu należy przeto zauważyć ,że połączenie dwu oddzielnych spraw w celu ich łącznego rozpoznania lub także rozstrzygnięcia na podstawieart. 219 k.p.c.nie oznacza, że takie połączenie tworzy z tych spraw jedną nową sprawę. Połączenie podyktowane względami technicznymi i ekonomią procesową nie pozbawia połączonych spraw ich odrębności i nie zmienia faktu, że łącznie rozpoznawane i rozstrzygane sprawy ( a tu tylko łącznie rozpoznawane ) są nadal dwiema samodzielnymi sprawami. Dlatego też wyrok powinien zawierać z osobna rozstrzygnięcie co do każdej z połączonych spraw. Zamieszczenie rozstrzygnięć w jednym wyroku (wyrok łączny) nie niweczy samodzielności połączonych spraw. Sąd Okręgowy orzekając w przedmiotowej sprawie o powyższej regulacji zapomniał. Doprowadziło to do takiej sytuacji ,że każdy z dwóch pełnomocników powoda z urzędu zaskarżał w całości wyrok oddalający powództwo , określając zresztą taka samą wartość przedmiotu zaskarżenia ( kwota 2.880.500 zł) , choć różny już tylko był ich zakres umocowania w zakresie reprezentowania powoda. Niesporne jest również i to ,że pełnomocnicy powoda nie dostrzegli ,że ich mandat dokonał ostatecznie radykalnej zmiany roszczenia ( to przeoczenie , jak i przeoczenie Sądu spowodowane zostało zapewne wielością i zmiennością roszczeń powoda ). Ustalając wartość przedmiotu zaskarżenia każdy z nich zliczył wartość roszczeń wyszczególnionych przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku ( choć były one kierowane przez powoda w części do pozwanego , w części do pozwanej , a w części do nich obojga). Powyższa nieprawidłowość ostatecznie , wobec tak istotnej zmiany powództwa przez samego powoda ,który w sposób logiczny wyłuszczył motywy takiej swojej decyzji , nie ma tu już specjalnego znaczenia. Ponownie rozpoznając sprawę Sąd zacznie od tego ,że doręczy pozwanym pismo procesowe w którym powód dokonał zmiany powództwa , jeżeli powodowie zgodzą się na cofnięcie powództwa nie ma potrzeby doręczania wcześniejszych pozwów. Jeżeli dojdzie do umorzenia postępowania w sprawie w części to Sąd oceni czy w toku są rzeczywiście dwie sprawy , i dalej czy powodowi potrzebna jest pomoc aż dwóch pełnomocników z urzędu . W zaistniałym stanie rzeczy ( nieważności oraz naruszeniaart. 321 k.p.c.) zbędnym było odnoszenie się do zarzutów apelacyjnych sformułowanych w apelacji powoda ,który ma niewątpliwie racje gdy zarzuca ,że było nieprawidłowe wyrokowanie w sprawie w sytuacji gdy odezwa z jego przesłuchanie w charakterze strony nie została do sądu meriti zwrócona . Z tych wszystkich przyczyn wyżej wskazanych konieczne było uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Szczecinie do ponownego rozpoznania , z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego –art. 386 §2w zw. zart. 108§ 2 k.p.c.( marginalnie już tylko Sąd zauważa ,że swoim rozstrzygnięciem nie objął postanowienia z dnia 21.12.2011 r. – orzeczenie to nie stanowiło uzupełnienia wyroku). Na koniec Sąd Odwoławczy jeszcze zwraca uwagę na to ,ze powód w toku ostatniej rozprawy (pod jej koniec ) podał ,że pozwany być może przebywa w ZK wS. S.,uzasadnionym wydaje się sprawdzenie tej informacji . Mirosława Gołuńska Danuta Jezierska Agnieszka Sołtyka

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Szczecinie date: '2012-12-12' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Agnieszka Sołtyka - Mirosława Gołuńska - Danuta Jezierska legal_bases: - art. 339 i art. 343 k.p.c. - art. 734 § 1 k.c. recorder: sekr.sądowy Magdalena Goltsche signature: I ACa 248/12 ```

155015350001006_II_K_000080_2016_Uz_2016-03-23_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 80/16 /3 Ds. 121.2016/ WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 marca 2016 r. Sąd Rejonowy w Opolu II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący : SSR Piotr Wieczorek Protokolant: sekr. sąd. Barbara Świerczek Prokurator Prokuratury Rejonowej w Opolu –I. G. po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 23.03.2016 r. sprawyT. G./G./ córkaJ.iL.zd.G.,ur. (...)wB. oskarżoną o to, że : w dniu 22 stycznia 2014 roku wO., działając wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi sprawcami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła(...) Bank (...) S.A.z siedzibą weW.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 6235, 71 złotych w ten sposób, że w trakcie składania wsklepie (...) Sp. z o.o.wO.przyulicy (...)wniosku o kredyt konsumencki na zakup towarów w postaci listwy antyprzepięciowej 4GN markiV.o wartości 44, 99 złotych, telewizoramarki S. (...)o wartości 1990,00 złotych oraz laptopamarki A. (...)o wartości 2099,00 wraz z akcesoriami i ubezpieczeniem o łącznej wartości 4909,99zł., złożyła niezgodne z prawdą oświadczenie o zatrudnieniu i osiąganych dochodach w ROD-BUD z siedzibą wO.przyulicy (...), wprowadzając w ten sposób pracownika sklepu upoważnionego do zawierania umów kredytowych w błąd, co do okoliczności mającej istotne znaczenie dla uzyskania kredytu konsumenckiego, tj. faktu stałego zatrudnienia oraz wysokości osiąganych dochodów, a także, co do możliwości finansowych i zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, doprowadzając w konsekwencji(...) Bank (...) S.A.do podpisania umowy o kredyt konsumencki, na podstawie, której nabyła listwę antyprzepięciowej 4GN marki VlVANCO , telewizoramarki S. (...)oraz laptopamarki A. (...)wraz z akcesoriami i ubezpieczeniem oraz na podstawie której zobowiązana był do uiszczania miesięcznych rat, których to rat następnie nie uiszczała, powodując tym samym szkodę w łącznej kwocie 6235, 71 złotych na rzecz(...) Bank (...) S.A, z siedzibą weW. tj. o czyn zart. 286 § 1 kkw zw. zart. 297§1kkprzy zast.art. 11§2k I UznajeT. G.za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, który stanowi przestępstwo zart. 286§1kkw zw. zart. 297§1kkw zw. zart. 11§2kki za to na podstawieart. 286 § 1 kkprzy zast.art. 11§3kkiart. 37a kkw zw. zart. 34§1a pkt. 1 kkiart. 35§1kkwymierza jej karę 1 /jednego/ roku i 6 /sześciu/ miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy społecznie użytecznej w wymiarze 20 godzin miesięcznie na rzecz zakładu pracy, wskazanego w postępowaniu wykonawczym. II Na podstawieart. 46§1 kkorzeka wobec oskarżonej obowiązek naprawienia szkody przez zapłatę kwoty 6235,71 zł na rzecz(...) Bank S.A.weW.. III Na podstawieart.624 § 1 kpkorazart. 17 Ustawy o opłatach w sprawach karnychzwalnia oskarżoną od ponoszenia kosztów sądowych i opłaty, a kosztami obciąża Skarb Państwa.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Opolu date: '2016-03-23' department_name: II Wydział Karny judges: - Piotr Wieczorek legal_bases: - art. 34§1a pkt. 1 kk - art.624 § 1 kpk - art. 17 Ustawy o opłatach w sprawach karnych recorder: sekr. sąd. Barbara Świerczek signature: II K 80/16 ```

152510000001003_II_C_001728_2013_Uz_2015-09-15_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II C 1728/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 sierpnia 2015 roku Sąd Okręgowy w Łodzi II Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia S.O. Adam Kmieciak Protokolant sekr. sąd. Julita Sielicka po rozpoznaniu w dniu 11 sierpnia 2015 roku w Łodzi sprawy z powództwaR. G. przeciwkoM. P. (1) o zapłatę 1 oddala powództwo; 2 obciąża powodaR. G.nieuiszczoną opłatą sadową od pozwu w kwocie 4.900 (cztery tysiące dziewięćset złotych) płatną na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Łodzi; 3 zasądza od powodaR. G.na rzecz pozwanegoM. P. (1)kwotę 3.998,12 (trzy tysiące dziewięćset dziewięćdziesiąt osiem złotych i dwanaście groszy) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sygn. akt II C 1728/13 UZASADNIENIE W pozwie, złożonym w dniu 24 września 2013 roku, powódR. G.wniósł o zasądzenie od pozwanegoM. P. (1)kwoty 70.000 zł tytułem zwrotu należności wynikającej z umowy pożyczki z dnia 11 września 2009 r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 czerwca 2010 roku do dnia zapłaty, kwoty 28.000 zł tytułem zwrotu kosztów windykacji określonych w § 5 umowy pożyczki z dnia 11 września 2009 r. oraz o zasądzenie kosztów postępowania sądowego. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 11 września 2009 r. pozwany zawarł zA. D. (1)umowę pożyczki na kwotę 70.000 zł. Pożyczkobiorca zgodnie z § 3 umowy zobowiązał się zwrócić wskazaną kwotę do dnia 1 czerwca 2010 r. Ponadto zgodnie z § 5 za opóźnienie w zwrocie pożyczki pożyczkobiorca zobowiązał się do zapłaty kosztów windykacji w wysokości 40 % kwoty pożyczki, tj. 28.000 zł. Następnie na podstawie zawartej w dniu 12 maja 2011r. umowy, powód kupił odA. D. (1)przysługującą mu z tytułu umowy pożyczki z dnia 11 września 2009 r. wierzytelność, a tym samym, zgodnie zart. 509 § 2 k.c.wstąpił we wszystkie prawa z nią związane, a w szczególności roszczenia za zaległe odsetki. Pomimo upływu terminu zwrotu pożyczki, pozwany nie zapłacił do dnia dzisiejszego w całości, ani w części wynikających z niej należności. Powód sprecyzował, iż dochodzona przez powoda niniejszym pozwem kwota 98.000 zł. wynika bezpośrednio z przedmiotowej umowy pożyczki z dnia 11 września 2009 r. i stanowi sumę kwoty pożyczki oraz kosztów windykacyjnych. (pozew k. 2-5) Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 29 października 2013r. w sprawie II Nc 273/13, Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu. (nakaz zapłaty, k. 29) W sprzeciwie od powyższego nakazu z dnia 28 listopada 2013 roku pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według spisu kosztów. Przyznał, że w dniu 11 września 2009 roku zawarł zA. D. (1)umowę pożyczki na kwotę 70.000 zł oraz otrzymał wskazaną kwotę. Podniósł jednak, że wskazana wierzytelność nie istniała w dacie wniesienia pozwu, ani w dacie zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności pomiędzy powodem aA. D. (1). Wygasła na skutek jej spełnienia przed datą dokonania jej przelewu na powoda, wobec czego nie mogła być przedmiotem skutecznego przelewu i powód nie ma legitymacji prawnej do występowania w niniejszej sprawie. Ponadto umowa pożyczki z dnia 11 września 2009 roku zawarta zA. D. (1)zawiera nieważne z mocy prawa postanowienie, co do wysokości kosztów windykacji określonych jako 40% kwoty pożyczki. Postanowienie § 5 umowy pożyczki jest niezgodne z prawem, bowiem stanowi zakamuflowaną karę umowną, bądź też skapitalizowane lichwiarskie oprocentowanie umowy pożyczki. W przedmiotowej sprawie nie były podejmowane przez(...) sp. z o.o.jakiekolwiek czynności windykacyjne, a co za tym idzie spółka ta nie poniosła żadnych kosztów. Powołane postanowienie nie określa wielkości opóźnienia, które uzasadniałoby dochodzenie kosztów windykacji, czy nawet nie wskazuje konieczności podjęcia przez pożyczkodawcę jakichkolwiek kroków windykacyjnych, zaś ustalenie kosztów windykacji w tej wysokości jest rażąco wysokie i krzywdzące oraz całkowicie oderwane od realnych kosztów ewentualnej windykacji. Pozwany wskazał także, iż spłacił kwotę główną pożyczki w wysokości 70.000 zł z naddatkiem 10.000 zł. (pismo zatytułowane odpowiedz na pozew, k. 33-38, spis kosztów, k. 92-93) Zarządzeniem z dnia 18 września 2014r.A. D. (1)został w oparciu oart. 84 § 2 k.p.c.zawiadomiony o toczącym się postępowaniu i możliwości przystąpienia do sprawy w charakterze interwenienta ubocznego. (zarządzenie, k. 105) Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 11 września 2009 r. weW.została zawarta pomiędzyM. P. (2)(pożyczkobiorcą) aA. D. (1)(pożyczkodawcą) umowa pożyczki na kwotę 70.000 zł. Pożyczkobiorca zobowiązał się zwrócić wskazaną kwotę wraz z odsetkami w dniu 1 czerwca 2010r. W umowie przewidziano, iż na zabezpieczenie zostanie wystawiony weksel in blanco, który w wypadku nie spłacenia w terminie pożyczki pożyczkodawca będzie mógł wypełnić na kwotę pożyczki wraz z kosztami windykacji (§3 umowy). W myśl § 4 pożyczkobiorca zobowiązał się zapłacić odsetki od zaciągniętej pożyczki w wysokości odsetek ustawowych w stosunku do kwoty głównej wraz z kosztami windykacji. Za opóźnienie w zwrocie pożyczki pożyczkobiorca zobowiązany był do zapłaty kosztów windykacji w wysokości 40% kwoty pożyczonej (§5 umowy), tj. 28.000 zł. Ponadto w umowie zostało przewidziane, iż za zgodą wyrażoną przez obie strony na piśmie pod rygorem nieważności, możliwe jest przesunięcie terminu spłaty pożyczki. Powyższa umowa została zawarta w obecnościM. R.iC. S., którzy także się pod nią podpisali. Pozwany otrzymał wskazaną kwotę 70.000 zł tytułem pożyczki. (umowa, k. 7, zeznania świadka, A.D., protokół rozprawy z dnia 04.11.2014r., 00:10:06-00:15:50, k. 160v.) M. R.jest wspólnikiem i prezesem Zarządu(...) sp. z o.o.weW., zaśC. S.jej pracownikiem. (okoliczności bezsporne) A. D. (1)jest członkiem dalszej rodziny pozwanego. PozwanyM. P. (1)miał problemy finansowe, dlatego zdecydował się pożyczyć od niego kwotę 70.000 zł. Zdarzało się w przeszłości, iż pozwany pożyczał odA. D. (1)kwoty rzędu od 5.000 zł do kilkunastu tysięcy złotych. Po udzieleniu przedmiotowej pożyczki w wysokości 70.000 złA. D. (1)także udzielał pozwanemu kolejnych pożyczek. Umowy dotyczące tych pożyczek były spisywane ręcznie, bez obecności świadków. Było to około 5 umów (oświadczenie pozwanego o zobowiązaniu się do dokonania spłaty kwoty 15.000 zł + 2.000 zł do dnia 15 października, kwoty 22.000 zł do dnia 15 września 2009r., kwoty 20.000 zł + 3.000 zł do dnia 23 lipca 2009r., kwoty 35.000 zł do dnia 25 września 2009r.). Żadna z nich nie opiewała na kwotę 70.000 zł. Jedynie umowa z dnia 11 września 2009r. została zawarta w obecności świadków, z uwagi na wysokość udzielanej pożyczki. Na jej zabezpieczenie nie został wystawiony przez pozwanego weksel in blanco. (oświadczenia pozwanego, k. 148-151, zeznania świadka, A.D., protokół rozprawy z dnia 04.11.2014r., 00:10:06-00:15:50, 00:48:49, 01:06:11, k. 160v.) W dniu 1 czerwca 2010 rokuA. D. (1)sporządził dokument zatytułowany upoważnienie, zgodnie z treścią którego upoważniłSpółkę (...)do wszelkich działań prawnych wynikających z umowy pożyczki zawartej między nim aM. P. (1), udzielonej na kwotę 70.000 zł. Koszty windykacji zostały ustalone na kwotę 14.000 zł. Zgodnie z upoważnieniem wskazaną kwotę należało przelać na konto Spółki. W niniejszym upoważnieniu zostało ponadto wskazane, iż stanowi ono również zawiadomienie o przejęciu wierzytelności przezSpółkę (...)z siedzibą weW.. (upoważnienie, k. 41) Poza powyższym pozwanego zespółką (...)nie łączyły żadne zobowiązania. (okoliczność bezsporna) W dniu 11 czerwca 2010r. pozwany na piśmie oświadczył, iż uznaje w pełni i bezspornie, wynikającą z zawartej między nim aA. D. (1)umowy pożyczki, wierzytelność w kwocie 70.000 zł oraz koszty windykacji w wysokości 14.000 zł. Wskazane kwoty zobowiązał się spłacić w ratach, tj. dwóch ratach w kwocie po 35.000 zł płatnych odpowiednio do 18 czerwca 2010 roku i 28 czerwca 2010r. oraz w kwocie 14.000 zł płatnej do 20 lipca, bez wskazania roku. C. S., pracownik(...)wyraził zgodę na zaproponowane rozliczenie. (oświadczenie, k. 42) W dniu 18 czerwca 2010r. pozwany przekazał na konto wskazanej spółki kwotę 20.000 zł (sesja kasjerska), w dniu 23 czerwca 2010r. - kwotę 9.000 zł (przelew bankowy), w dniu 25 czerwca 2010r. kwotę 6.000 zł (sesja kasjerska), co stanowiło łącznie 35.000 zł. Następnie w dniu 29 czerwca 2010r. przelał kwoty w wysokości 20.000 i 10.000 zł (przelew bankowy) oraz w dniu 30 czerwca 2010r. kwotę 5.000 zł, co stanowiło łącznie 35.000 zł. Ponadto w dniu 11 sierpnia 2010r. dokonał przelewu kwoty 10.000 zł (przelew bankowy). Jako tytuł zapłaty w przelewach bankowych oraz potwierdzeniach wpłaty na rzecz(...) sp. z o.o.pozwany wskazywał „rozliczenie umowy zA. D. (1)”. Tym samym pozwany na konto wskazanej spółki dokonał spłaty pożyczki udzielonej mu w dniu 11 września 2009r. przezA. D. (1), w wysokości 70.000 zł oraz nadto przekazał kwotę 10.000 zł. (potwierdzenia przelewu i dokonanych wpłat, k. 44-49) Poza dokonaniem wpłat na rzeczE.-B.z tytułu pożyczki zawartej przez pozwanego zA. D. (1)w dniu 11 września 2009r.,M. P. (1)nie łączyły żadne zobowiązania ze wskazaną spółką. (okoliczność bezsporna) W dniu 12 maja 2011 roku wA.A. D. (1)(zbywca) zawarł z powodemR. G.umowę sprzedaży wierzytelności. Zgodnie z § 1 umowyA. D. (2)przeniósł przysługującą mu z tytułu umowy pożyczki z dnia 11 września 2009 r. zawartej zM. P. (1)w kwocie 70.000 zł, wymagalną od dnia 2 czerwca 2010 roku wierzytelność, naR. G.. Zgodnie z postanowieniami umowy wraz z wierzytelnością na nabywcę przeszły wszystkie inne roszczenia przynależne do wierzytelności. Zaś w zamian za wskazaną wierzytelność powód zobowiązał się zapłacić zbywcy kwotę 50 % tej wierzytelności z takim zastrzeżeniem, że będzie ona wymagalna w przypadku wyegzekwowania kwoty, która jest przedmiotem niniejszej cesji. Przed zawarciem umowy przelewu wierzytelności powód zapoznał się z umową udzielenia pożyczki zawartą międzyA. D. (1)a pozwanym. (umowa sprzedaży wierzytelności, k. 8, poświadczenie notarialne podpisów, k. 9, zeznania świadkaA. S., protokół rozprawy z dnia 04.11.2014r., 00:24:24, 01:06:11, k. 161, zeznania powoda, protokół rozprawy z dnia 11.08.2015r., 00:02:34, k. 159) Pismem z dnia 25 października 2012r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 70.000 zł raz z ustawowymi odsetkami naliczanymi od dnia 2 czerwca 2010r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu należności wynikającej z umowy pożyczki z dnia 11 września 2009r. (wezwanie, k. 10-11) Sąd ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o powołane dowody, w tym z dokumentów, zeznań powoda oraz świadków. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadkaA. D. (3), w zakresie w jakim twierdził, iż upoważnienie dla(...)dotyczyło poprzednio udzielanych przez niego pozwanemu pożyczek. Wskazać tutaj należy, iż zgodnie z treścią wskazanego dokumentuA. D. (1)upoważniłspółkę (...)do działań prawnych wynikających z umowy pożyczki zawartej pomiędzy nim a pozwanym, udzielonej na kwotę 70.000 zł, zatem niniejsze upoważnienie dotyczyło jednej pożyczki, i to opiewającej na sprecyzowaną kwotę. Świadek wskazał, iż udzielił pozwanemu kilku pożyczek, w różnych wysokościach, jednakże poza pożyczką z dnia 11 września 2009r. żadna nie była udzielona w wysokości 70.000 zł.A. D. (1)nie wiedział o dokonaniu przez pozwanego wpłat na kontofirmy (...). Za niewiarygodną należało uznać wersję zdarzeń przedstawiona przez powoda, zgodnie z którą dokonał on umową z dnia 12 maja 2011r. zakupu istniejącej wierzytelności, z tytułu niespłaconej przez pozwanego pożyczki w kwocie 70.000 zł, wymagalnej od dnia 2 czerwca 2009r., zaś dokonane na konto spółki wpłaty w łącznej wysokości 80.000 zł stanowią uregulowanie należności z tytułu innych udzielanych przezA. D. (1), pożyczek pozwanemu. Wskazać tutaj należy, iż na potwierdzeniach dokonania przelewu oraz wpłat przez pozwanego na kontospółki (...)z dnia 18 czerwca 2010r. (20.000 zł), 23 czerwca 2010r. (9.000 zł), 25 czerwca 2010r. (6.000 zł), 29 czerwca 2010r. (20.000 zł i 10.000 zł), 30 czerwca 2010r. (5.000 zł), co łącznie stanowiło kwotę 70.000 zł oraz ponadto w dniu 11 sierpnia 2010r. (kwota 10.000 zł), jako tytuł pozwany wskazywał „rozliczenie umowy zA. D. (1)”. Pozwanego z(...) sp. z o.o.nie łączyły żadne zobowiązania. Jedynie, zgodnie z upoważnieniem sporządzonym przezA. D. (1)w dniu 1 czerwca 2010r., należność z tytułu udzielonej mu pożyczki na mocy umowy z dnia 11 września 2009r. w kwocie 70.000 zł wraz z kosztami windykacji – 14.000 zł miał przelać na konto wskazanej Spółki. Terminy wpłat wskazanych kwot przypadają na miesiąc czerwiec 2010r., w przypadku żadnej z pozostałych udzielonych przezA. D. (1)pozwanemu pożyczek termin wymagalności nie przypadał w tym samym czasie (oświadczenie pozwanego o zobowiązaniu się do dokonania spłaty kwoty 15.000 zł + 2.000 zł do dnia 15 października, kwoty 22.000 zł do dnia 15 września 2009r., kwoty 20.000 zł + 3.000 zł do dnia 23 lipca 2009r., kwoty 35.000 zł do dnia 25 września 2009r.), zaś jest zgodny bądź oscyluje w pobliżu terminów spłat rat pożyczki ustalonych porozumieniem z dnia 11 czerwca 2010r. Za niewiarygodne Sąd uznał także twierdzenia świadkaA. D. (1), w zakresie w jakim twierdził, iż nie pokazywał powodowi innych umów dotyczących udzielanych pozwanemu przez niego pożyczek, poza umową z dnia 11 września 2009r., pozostają one bowiem w sprzeczności z zeznaniami powoda. Sąd nie oparł się na zeznaniach powoda oraz świadkaA. S. (2)odnośnie przebiegu spotkania z pozwanym w centrum handlowym, bowiem dotyczyły okoliczności nieistotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Przedmiotowe spotkanie miało miejsce już po spełnieniu świadczenia przez pozwanego (spłacie pożyczki w kwocie 70.000 zł), a także po zawarciu miedzy powodem aA. D. (1)umowy przelewu wierzytelności. Oddaleniu podlegał wniosek strony pozwanej o zobowiązanie świadkaA. D. (1)do złożenia zeznania PIT za 2009r. oraz faktur, które wystawiał bądź otrzymywał odfirmy (...) sp. z o.o.weW.na okoliczność współpracy ze wskazaną firmą, jako powołanego na okoliczności nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy. S ąd Okręgowy zważył, co następuje: Powództwo jako bezzasadne podlegało oddaleniu. Zgodnie zart. 720 § 1 i 2 k.c.przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem. Umowa pożyczki jest umową konsensualną, a zatem do jej zawarcia wystarczy złożenie przez strony zgodnych oświadczeń woli obejmujących elementy przedmiotowo istotne umowy wskazane wart. 720 § 1 k.c.Forma pisemna umowy jest zastrzeżona jedynie dla celów dowodowych. Umowa pożyczki w swojej treści powinna wskazywać strony umowy z określeniem ich roli w tym stosunku oraz przedmiot pożyczki. Przedmiotowo istotnym elementem umowy pożyczki jest obowiązek zwrotu pożyczki. Bez tego elementu nie ma umowy pożyczki (por. wyrok Sądu Najwyższego z 8 grudnia 2000 roku, I CKN 1040/98, LEX nr 50828). W sytuacji gdy przedmiotem są pieniądze, wystarczy wskazanie wielkości pożyczki. W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, żeA. D. (1)i pozwanego łączyła umowa pożyczki z dnia 11 września 2009r. opiewająca na kwotę 70.000 zł. Fakt jej zawarcia umowy został stwierdzony pismem w rozumieniuart. 720 § 2 k.c. Niespornym było, iżA. D. (1)przekazał pozwanemu wskazaną kwotę. W tym miejscu należy przypomnieć, że w postępowaniu cywilnym na stronie spoczywa nie tylko ciężar przytoczenia okoliczności faktycznych, ale także ciężar dowodzenia faktów, z których wywodzi skutki prawne (art. 6 i art. 232 k.p.c.). Ciężar udowodnienia faktów spoczywa przy tym na podmiocie twierdzącym, a nie przeczącym. Jest to wyraz podstawowej dla procesu cywilnego zasady kontradyktoryjności, w myśl której spór wiodą strony i to one gromadzą materiał faktyczny i dowodowy. W przepisieart. 6 k.c.chodzi o fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a więc fakty prawotwórcze, czyli wykazujące istnienie prawa oraz fakty niweczące lub tamujące prawo. O tym co każda ze stron stosunku cywilnoprawnego ma udowodnić w sporze toczącym się przed sądem decydują przede wszystkim przedmiot sporu, prawo materialne regulujące określone stosunki prawne oraz prawo procesowe normujące zasady postępowania dowodowego. Uwzględniając treśćart. 6 k.c.stwierdzić należy, iż do osoby występującej z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie. W sprawie będącej przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia ciężar dowodu i rozkład tego ciężaru zależą od tego, jaka jest podstawa roszczenia powoda i odpowiadającego mu zobowiązania pozwanego. W myślart. 509 § 1 k.c.wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Przelew wierzytelności (cesja) jest umową, na podstawie której dotychczasowy wierzyciel (cedent) przenosi wierzytelność ze swojego majątku do majątku osoby trzeciej (cesjonariusza). Przelew wierzytelności nie może być skutecznie dokonany w drodze jednostronnej czynności prawnej (zob. wyrok SA w Katowicach z dnia 8 listopada 2006 r., I ACa 1043/06, LEX nr 269589). Przedmiotem cesji mogą być przede wszystkim wierzytelności, rozumiane jako prawa podmiotowe przysługujące wierzycielowi do żądania od dłużnika spełnienia świadczenia (G. Koziel w Komentarz do kodeksu cywilnego, pod red,. A. Kidyba, Lex 2014, a także wyrok SN z dnia 11 grudnia 2009 r., V CSK 184/09, LEX nr 553748). W świetle poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, niezależnie od przyjęcia, czyA. D. (1)zawarł zespółką (...)umowę przelewu wierzytelności, o czym pozwany został poinformowany zgodnie z wymaganiami przewidzianymi wkodeksie cywilnym, czy też pożyczkodawca w dniu 1 czerwca 2010r. jedynie upoważnił(...) sp. z o.o.do wszelkich działań prawnych wynikających z umowy pożyczki zawartej między nim a pozwanym w kwocie 70.000 zł oraz kosztów windykacji w kwocie 14.000 zł., wskazując, iż podane kwoty pozwany powinien uiścić na konto tej spółki, a zatem także do odbioru świadczenia w postaci udzielonej tytułem pożyczki kwoty 70.000 zł oraz kosztów windykacji we wskazanej wysokości, powództwo jako niezasadne podlegało oddaleniu. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, iżM. P. (1)do końca czerwca 2010r. dokonał spłaty przedmiotowej pożyczki w kwocie 70.000 zł oraz ponadto w dniu 11 sierpnia 2010r. także tytułem rozliczenia umowy zA. D. (1)przelał na rzecz spółki kwotę 10.000 zł, a zatem przy przyjęciu, że pożyczkodawca udzielił(...) sp. z o.o.upoważnienia do odbioru wskazanych w nim kwot, pozwany spełnił świadczenie do rąk osoby uprawnionej do jego odbioru. Tym samym odnosząc się do dokonanego w dniu 12 maja 2011r. międzyA. D. (1)a powodem przelewu wierzytelności przysługującej zbywcy z tytułu umowy pożyczki z dnia 11 września 2009r., niniejsza wierzytelność wygasła na skutek jej spełnienia przez pozwanego przed dniem zawarcia umowy przelewu. Zgodnie z postanowieniami umowy pożyczki z dnia 11 września 2009r. pożyczkobiorca –M. P. (1)zobowiązał się do zapłaty w przypadku opóźnienia w zwrocie pożyczki kosztów windykacji w wysokości 40% pożyczonej kwoty, a zatem w wysokości 28.000 zł oraz odsetek ustawowych (a następnie 14.000 zł - upoważnienie udzielone przezA. D. (1)w dniu 1 czerwca 2010r. obejmowało koszty windykacji ustalone na kwotę 14.000 zł, ponadto również zawarte między pozwanym aC. S.porozumienie przewidywało koszty windykacji w wysokości 14.000 zł). W niniejszej sprawie nie zostało wykazane poniesienie jakichkolwiek kosztów windykacji w związku z przedmiotową pożyczką, zaś samo żądanie tytułem kosztów windykacji w wysokości 40% udzielonej pożyczki, należało uznać, w świetle dyspozycjiart. 5 k.c., za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. W myślart. 359 § 1 k.c.odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub decyzji innego właściwego organu. W niniejszej sprawie źródłem roszczenia o odsetki jest przepisart. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym dłużnik, który nie spełnia świadczenia w odpowiednim terminie dopuszcza się opóźnienia i wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego. Stosownie do treściart. 455 k.c.roszczenie wierzyciela wobec dłużnika staje się wymagalne wraz z nadejściem terminu do spełnienia świadczenia. Jeżeli termin ten nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. W rozpoznawanej sprawie termin zwrotu pożyczki został w umowie określony na 1 czerwca 2010r. Umowa przewidywała jednak możliwość dokonania zmiany niniejszego terminu za zgodą stron wyrażoną na piśmie pod rygorem nieważności, co nastąpiło w dniu 11 czerwca 2010r., kiedy występujący w imieniu(...)Sp. z o.o. (...)zaaprobował zaproponowany przez pozwanego sposób spłaty wynikającej z umowy pożyczki kwoty 70.000 zł oraz kosztów windykacji w wysokości 14.000 zł, poprzez rozłożenie należności na raty, wskazując ich wysokość oraz termin spłaty, tj. w kwocie 35.000 zł płatnej do 18 czerwca 2010r., w kwocie 35.000 zł płatnej do 28 czerwca 2010r. oraz w kwocie 14.000 zł płatnej do 20 lipca 2010r. Pozwany dokonał spłaty w ten sposób, że w dniu 18 czerwca 2010r. przekazał na konto wskazanej spółki kwotę 20.000 zł, w dniu 23 czerwca 2010r. - kwotę 9.000 zł, w dniu 25 czerwca 2010r. kwotę 6.000 zł, co stanowiło łącznie 35.000 zł. Następnie w dniu 29 czerwca 2010r. przelał kwoty w wysokości 20.000 i 10.000 zł oraz w dniu 30 czerwca 2010r. kwotę 5.000 zł, co stanowiło łącznie 35.000 zł. Ponadto w dniu 11 sierpnia 2010r. dokonał przelewu kwoty 10.000 zł. Odsetki ustawowe za opóźnienie w spłacie pożyczki w kwocie 70.000 zł wynoszą 45,23 zł. Przy czym trzeba mieć na uwadze, iż pozwany ponad kwotę pożyczki uiścił kwotę 10.000 zł. Wobec dokonania przez pozwanego spłaty pożyczki udzielonej mu przezA. D. (1)na mocy umowy z dnia 11 września 2010r. do końca czerwca 2010r. (ponadto uiszczenia tytułem „rozliczenia umowy zA. D. (1)” kwoty 10.000 w dniu 11 sierpnia 2010r.) na konto upoważnionej przez pożyczkodawcę m.in. do odbioru świadczeniaspółki (...), przed dokonaniem umową z dnia 12 maja 2011r. przelewu wierzytelności przezA. D. (1)przysługującej mu z tytułu umowy pożyczki z dnia 11 września 2009r. zawartej z pozwanym, spowodowało wygaśnięcie istniejącego zobowiązania na skutek spełnienia świadczenia przez pozwanego. Natomiast przy przyjęciu, iż międzyA. D. (1)a(...)doszło do zawarcia umowy przelewu wierzytelności przysługującej mu z tytułu udzielonej pozwanemu pożyczki w kwocie 70.000 zł, czego potwierdzeniem miało być wystawione przez pożyczkodawcę upoważnienie z informacją o przejęciu wierzytelności przez niniejszą Spółkę, wskazać należy, iż po stronie powoda w niniejszej sprawie zachodzi oczywisty brak legitymacji procesowej. O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z wyrażoną wart. 98 k.p.c.zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Pozwany poniósł koszty procesu w łącznej kwocie 3.998,12 zł (3.600 zł - koszty zastępstwa procesowego ustalone w oparciu o§ 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu(Dz. U. 2013.461 j.t.), 17 zł – opłata od pełnomocnictwa, 381,12 zł – koszty dojazdu). Mając na uwadzeart. 98 k.p.c.Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego wskazaną kwotę tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Na marginesie wskazać należy, iż Sąd podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale z dnia 18 lipca 2012 r., sygn. akt III CZP 33/12, iż strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi zastępowanemu przez profesjonalnego pełnomocnika koszty jego przejazdu do sądu, jeżeli w okolicznościach sprawy były one niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Ponadto Sąd obciążył powoda nieuiszczoną opłatą sądową od pozwu w kwocie 4.900 zł płatną na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Łodzi.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2015-08-21' department_name: II Wydział Cywilny judges: - Adam Kmieciak legal_bases: - art. 720 § 1 i 2 k.c. - art. 6 i art. 232 k.p.c. - § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu recorder: sekr. sąd. Julita Sielicka signature: II C 1728/13 ```

151515150001006_II_K_000544_2016_Uz_2017-03-30_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 544/16 2 Ds 120/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 marca 2017r. Sąd Rejonowy w R a c i b o r z u Wydział II Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Anna Maksoń-Prach Protokolant: Marta Badura w obecności Prokuratora: Marii Bartkowiak po rozpoznaniu w dniu: 10/11/2016r.; 19/01/2017r.; 16/02/2017r.; 30/03/2017r. sprawy: P. G. s.N.iE. ur. (...)wR. oskarżonego o to, że: W dniu 9 kwietnia 2016r. wR.nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki(...)nr rej.(...)ul.(...), jadąc z nadmierną prędkością, tj. co najmniej 70 km/godz. w terenie zabudowanym, gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/godz., na łuku drogi utracił panowanie nad torem jazdy kierowanego przez siebie pojazdu i zjechał na przeciwległy pas ruchu, przeznaczony dla pojazdów jadących w przeciwnym kierunku, gdzie zderzył się z prawidłowo jadącym samochodem osobowym marki(...)nr rej.(...)kierowanym przezS. A., w wyniku czego kierowca tego pojazdu doznał urazu wielonarządowego, w szczególności głowy, klatki piersiowej i miednicy, z urazem twarzoczaszki, żeber, kręgosłupa, uszkodzenia tkanki mózgowej, płuc, jelit, pęcherza moczowego z krwotokiem wewnętrznym – dotkankowym i zewnętrznym, w wyniku którego tego samego dniaS. A.zmarł tj. o czyn zart.177 § 2 kk 1 uznaje oskarżonegoP. G.za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa zart. 177 § 2 kki za to na podstawie tego przepisu skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności; 2 na podstawieart. 69 § 1 i 2 kkiart. 70 § 1 kkwarunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności ustalając okres próby na 2 lata; 3 na podstawieart. 71 § 1 kkorzeka wobec oskarżonego karę grzywny w ilości 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć) złotych; 4 na podstawieart. 42 § 1 kkorazart. 43 § 3 kkorzeka wobec oskarżonego tytułem środka karnego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres wynoszący 2 (dwa) lata oraz zobowiązuje go do zwrotu posiadanego prawa jazdy do właściwego miejscowo starostwa powiatowego w terminie 7 dni od daty uprawomocnienia się orzeczenia; 5 na podstawieart. 46 § 2 kkzobowiązuje oskarżonego do zapłaty na rzecz pokrzywdzonejE. A.nawiązki w kwocie 8.000 (osiem tysięcy) złotych; 6 na podstawieart. 627 kpki § 11 ust. 2 pkt 3 § 12 ust. 3 i § 17 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r., w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowejE. A.kwotę 1344,00zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego; 7 na podstawieart. 627 kpkzasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w postaci wydatków w wysokości 2583,87 (dwa tysiące pięćset osiemdziesiąt trzy 87/100) złotych i obciąża go opłatą w kwocie 260,00 (dwieście sześćdziesiąt) złotych. Sędzia: Sygn. akt II K 544/16 UZASADNIENIE W dniu 09 kwietnia 2016 r. około godz. 17.00S. A.kierujący samochodem osobowym marki(...)o nr rej.(...) ul. (...)wR.od strony(...) S.A.W tym samym czasie samochodem osobowym marki(...)o nr rej.(...)poruszał sięP. G.. Oskarżony również jechał ul.(...)wR.– w kierunkuul. (...). Po przejechaniu skrzyżowania zul. (...), oskarżony nagle zmienił pas ruchu i znalazł się na pasie ruchu dla pojazdów jadących z przeciwnej strony. Samochód(...)sunął wprost na samochód(...)kierowany przezS. A., z którym doszło do zderzenia na jego pasie ruchu. Oskarżony doznał obrażeń głowy, natomiast pasażerowi samochodu marki(...)nic się nie stało. Mężczyźni opuścili pojazd i zobaczyli, że samochód marki(...)jest zmiażdżony, aS. A.ma krwawiącą ranę na głowie i nie reaguje na pytania. W wyniku zdarzeniaS. A.doznał obrażeń w postaci: urazu wielonarządowego, w szczególności głowy, klatki piersiowej i miednicy, z urazem twarzoczaszki, żeber, kręgosłupa, uszkodzenia tkanki mózgowej, płuc, jelit, pęcherza moczowego z krwotokiem wewnętrznym – dotkankowym i zewnętrznym. Po przewiezieniu doSzpitala (...)wR., ok. godz. 20.00 w wyniku poniesionych obrażeńS. A.zmarł. Powołany w sprawie biegły z zakresu ruchu drogowego ustalił, iż bezpośrednio przed wypadkiem oskarżony jechał z nadmierną prędkością, tj. co najmniej 70 km/h w terenie zabudowanym – przy obowiązującym ograniczeniu do 50 km/h. W końcowej fazie przejazdu przez łuk drogi w prawo oskarżony stracił panowanie nad kierowanym przez siebie pojazdem. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: - częściowo wyjaśnień oskarżonegoP. G.(k. 122 – 123, 178v.) - zeznań świadków:W. M.(k. 30, 188v.),R. W.(k. 37 – 38),A. W.(k. 59 – 60),T. P.(k. 93) iB. W.(k. 33, 179) - oświadczenia oskarżycielki posiłkowejA. B.(k. 194) - protokołu użycia alkomatu (k. 6) - protokołów oględzin (k. 8 – 9, 10 – 12, 13 – 14) - dokumentacji fotograficznej (k. 69) - szkicu sytuacyjnego (k. 7) - dokumentacji medycznej (k. 35) - protokołu oględzin i otwarcia zwłok (k. 39 – 47) - opinii toksykologicznej (k. 63 – 64) - protokołu pobrania krwi (k. 65) - pisma z(...) Sp. z o.o.(k. 90) - opinii biegłego ds. ruchu drogowego (k. 94 – 114) OskarżonyP. G.przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Na rozprawie w dniu 10 listopada 2016 r. oskarżony skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Przeprosił ponownie rodzinęS. A.. Równocześnie podtrzymał wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym. Z ich treści wynika, że gdy jechałul. (...)wR., już po przejechaniu skrzyżowania zul. (...)na drogę wybiegło zwierzę. W związku z tym oskarżony skręcił kierownicę w lewo.P. G.przyznał, iż nie wie co dokładnie nastąpiło później. Bezpośrednio po zdarzeniu próbował bezskutecznie dostać się do kierowcy samochodu(...). Pokrzywdzony żył, jednak był zakleszczony. Nadto oskarżony dodał, iż prawo jazdy posiada od 2012 r. W przeszłości był już uczestnikiem kolizji drogowej. Oskarżony nie był dotychczas karany sądownie. Dowód: - wyjaśnienia oskarżonegoP. G.(k. 122 – 123, 178v.) - karta karna (k. 195) - informacja o dochodach (k. 138) - dane o osobie zebrane w trybieart. 213 § 1 kpk(k. 139) Postawa oskarżonego, który przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zasługuje na aprobatę Sądu. Oskarżony zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i na rozprawie sądowej wyraził skruchę z powodu zdarzenia, jak i przeprosił rodzinęS. A.. Nie mógł jednak Sąd dać wiary wyjaśnieniom oskarżonego w części dotyczącej powodu utraty przez oskarżonego panowania nad pojazdem. Oskarżony stwierdził, iż powodem straty panowania nad pojazdem było bliżej nieokreślone zwierzę, które wybiegło na drogę. Twierdzenie to nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie. Przesłuchany w charakterze świadkaA. W.zeznał, iż w dniu zdarzenia jezdnia była śliska z powodu wcześniejszych opadów deszczu. W pewnym momencie zauważył jadącyul. (...)samochód marki(...). Kierowca stracił panowanie nad pojazdem. Jadący samochodem(...)zaczął hamować. Również kierujący(...)hamował, jednak doszło do zderzenia. obu pojazdów. Świadek dodał, iż w jego opinii kierujący(...)jechał prawidłowo. Po zdarzeniu starał się pomóc kierowcy(...). Również oskarżony i pasażer(...)starali się dostać do zakleszczonego w samochodzie pokrzywdzonego. Nadto świadek zaprzeczył, aby bezpośrednio przed zdarzeniem na jezdnię wybiegło zwierzę. Zeznania świadka są spójne, logiczne i konsekwentne. Świadek zgodnie ze swoją wiedzą i spostrzeżeniami szczegółowo opisał moment wypadku i to co działo się bezpośrednio po nim. Na uwagę zasługuję fakt, iż świadekA. W.nie potwierdził, by bezpośrednio przed utratą panowania nad pojazdem przez oskarżonego na jezdnię wybiegło jakieś zwierzę. R. W.– pasażer samochodu(...)zeznał, iż z powodu doznanego szoku nie pamięta samego momentu wypadku. Nie potrafił także podać przyczyny utraty przez oskarżonego panowania nad pojazdem. Nadto świadek nie potrafił podać przybliżonej prędkości z jaką poruszał się oskarżony bezpośrednio przed zdarzeniem. Zeznania świadka należało uznać za wiarygodne. Świadek opisał moment zdarzenia zgodnie ze swoją wiedzą. Zdaniem Sądu niepamięć świadka dotycząca szczegółów zdarzenia nie jest celowym zabiegiem. Zeznania świadkaW. M.mają drugorzędne znaczenie w przedmiotowej sprawie. Świadek przyznał, iż nie widział samego momentu wypadku. Usłyszał jedynie huk. Gdy wyjrzał przez okno było już po zdarzeniu. O zdarzeniu poinformował Policję. Nadto świadek dodał, iż nie był to pierwszy wypadek, do którego doszło na.ul. (...). Również zeznaniaB. W.iT. P.mają drugorzędne znaczenie w przedmiotowej sprawie.B. W.– córkaS. A.przyznała, iż nie była świadkiem wypadku. Gdy dowiedziała się o wypadku, udała się wraz z synem do szpitala. W szpitalu przebywał już brat z bratową. Lekarze podjęli próby ratowaniaS. A., jednak ten zmarł. Na rozprawie sądowej w dniu19 stycznia 2017 r.T. P.podkreślił, iż nie był świadkiem wypadku z udziałem oskarżonego. Dodał, iż na miejsce zdarzenia przybył w związku z awarią gazu, jednak nie pamiętał już szczegółów. Z oświadczenia złożonego przezA. B.- córkęS. A.wynika, iż po śmierci pokrzywdzonego sytuacja materialnaE. A.uległa pogorszeniu. Otrzymuję ona rentę po zmarłym pokrzywdzonym i ponosi wszystkie opłaty związane z utrzymaniem. Sąd zważył co następuje: P. G.został oskarżony o popełnienie czynu zabronionego zart. 177 § 2 kkpolegającego na tym, że w dniu 09 kwietnia 2016 r. wR.nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, w ten sposób, ze kierując samochodem osobowym marki(...)o nr rej.(...) ul. (...), jadąc z nadmierną prędkością, tj. co najmniej 70 km/h w terenie zabudowanym, gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/h, na łuku drogi utracił panowanie nad torem jazdy kierowanego przez siebie pojazdu i zjechał na przeciwległy pas ruchu, przeznaczony dla pojazdów jadących w przeciwnym kierunku, gdzie zderzył się z prawidłowo jadącym samochodem osobowym marki(...)o nr rej.(...)kierowanym przezS. A., w wyniku czego kierowca doznał urazu wielonarządowego, w szczególności głowy, klatki piersiowej i miednicy, z urazem twarzoczaszki, żeber, kręgosłupa, uszkodzenia tkanki mózgowej, płuc, jelit, pęcherza moczowego z krwotokiem wewnętrznym – dotkankowym i zewnętrznym, w wyniku którego tego samego dnia zmarł. Zebrany w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu. Przedmiotem ochrony przestępstwa określonego wart. 177 kkjest bezpieczeństwo życia i zdrowia ludzi, uczestniczących w sytuacjach, obejmowanych nazwą zbiorczą – ruchem lądowym, wodnym i powietrznym. W przeciwieństwie do przestępstw powszechnego narażenia na niebezpieczeństwo w komunikacji (art. 173 kkiart. 174 kk)art. 177 kkjest typem przestępstwa, do którego istoty należy nie tylko zagrożenie dla życia lub zdrowia, ale także naruszenie tych dóbr. Jest to więc przestępstwo skierowane wprost przeciwko życiu lub zdrowiu w sytuacji uczestniczenia w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Podmiotem czynu zabronionego określonego wart. 177 kkmoże być każdy uczestnik ruchu drogowego, wodnego lub powietrznego, do którego adresowane są zasady bezpieczeństwa obowiązujące w danej dziedzinie. Obok reguł skodyfikowanych, na zasady bezpieczeństwa składają się reguły nieskodyfikowane, a wynikające jedynie z przepisów i z istoty bezpieczeństwa w ruchu. Zachowuje swoją aktualność stanowisko Sądu Najwyższego, iż „kierowca ma obowiązek nie tylko prowadzić pojazd zgodnie z obowiązującymi nakazami i zakazami, lecz winien on także zachować bezpieczną prędkość, czyli dostosować ją do konkretnych warunków drogowych, m.in. do natężenia ruchu, warunków atmosferycznych, widoczności, nawierzchni, i predyspozycji kierowcy” (OSNPG 1984, z. 4, poz. 24). Szczególna ostrożność polega na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu się do warunków oraz sytuacji na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie. Przestępstwo zart. 177 § 1 kkjest przestępstwem nieumyślnym w znaczeniuart. 9 § 2 kk. Jednakże jego strona podmiotowa może różnić się nieco od innych przestępstw nieumyślnych. Sprawca przestępstwa zart. 177 § 1 kknaruszył zasady ostrożności w ruchu drogowym, nie miał także zamiaru spowodowania skutków, o których mowa w tym przepisie, w sytuacji, gdy nastąpienie takiego skutku przewidywała albo mógł przewidzieć. Przestępstwo zart. 177 § 2 kkjest występkiem nieumyślnym – skutek bowiem zawsze jest nieumyślny. Nadto skutki przestępstwa, w przedmiotowej sprawie ciężki wielonarządowy uraz odniesiony przezS. A., który skutkował jego śmiercią muszą pozostawać w związku przyczynowym z naruszeniem przez sprawcę zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Owe zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym to przede wszystkim reguły zawarte w przepisachustawy z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowymoraz reguły wynikające z różnych unormować i istoty bezpieczeństwa ruchu. Podstawowymi wspólnymi zasadami są: zasada trzeźwości oraz ograniczonego zaufania. Nadto obowiązują kierowcę pojazdu zasady ostrożnego i rozważnego prowadzenia pojazdu, zachowania bezpiecznej szybkości oraz zachowania szczególnej ostrożności podczas jazdy w obszarze zabudowy – czego oskarżony ewidentnie nie dopełnił. Uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, na podstawieart. 177 § 2 kkSąd skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawieart. 69 § 1 i 2 kkorazart. 70 § 1 kkwarunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 lata. Na podstawieart. 71 § 1 kkSąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w ilości 80 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł. Stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego należy uznać za wysoki. Oskarżony naruszył porządek prawny w sferze narażenia na niebezpieczeństwa życia i zdrowia człowieka oraz naruszenia zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego. Na niekorzyść oskarżonego przemawia pominięcie zasad szczególnej ostrożności oraz niezachowanie bezpiecznej szybkości - co miało decydujący wpływ na spowodowanie wypadku. Biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób życia sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, Sąd uznał, że w stosunku do oskarżonego możliwe jest zastosowanie warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności. Orzeczony dwuletni okres próby będzie wystarczający dla zweryfikowania postawionej pozytywnej prognozy, że pomimo nie wykonania orzeczonej kary oskarżony nie popełni ponownie przestępstwa. W ocenie Sądu tak ukształtowana kara będzie oddziaływać wychowawczo i zapobiegawczo wobec oskarżonego oraz spowoduje, że będzie on przestrzegał porządku prawnego, zadba o prawidłowe przestrzeganie przepisów ruchu drogowego i w przyszłości nie popełni podobnego przestępstwa. Realnie odczuwaną przez oskarżonego dolegliwością będzie orzeczona wobec niego kara grzywny. Oskarżony był młodym, niedoświadczonym kierowcą – prawo jazdy miał niespełna 3,5 roku. Jadąc z nadmierną prędkością w terenie zabudowanym pokazał lekceważący stosunek do obowiązujących przepisów – zwłaszcza, iż w przeszłości spowodował już kolizję, z której nie wyciągnął żadnych wniosków. Skutkiem brawurowej jazdy oskarżonego była śmierćS. A., który jechał prawidłowo i w żaden sposób nie mógł spodziewać się, że zostanie staranowany przez samochód oskarżonego. Na podstawieart. 42 § 1 kkorazart. 43 § 3 kkSąd orzekł wobec oskarżonego tytułem środka karnego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat oraz zobowiązał go do zwrotu posiadanego dokumentu prawa jazdy do właściwego miejscowo starostwa powiatowego w terminie 7 dni od daty uprawomocnienia się orzeczenia. Uzasadniona jest bowiem eliminacja oskarżonego z uczestniczenia w ruchu lądowym jako kierowcy pojazdów mechanicznych, gdyż swoim zachowaniem powoduje realne zagrożenie dla innych uczestników ruchu. Zdaniem Sądu czas trwania tego środka karnego jest adekwatny do indywidualnych okoliczności leżących po stronie oskarżonego i zapewni osiągnięcie celów w zakresie prewencji indywidualnej. Na podstawieart. 46 § 2 kkSąd zobowiązał oskarżonego do zapłaty na rzecz pokrzywdzonejE. A.nawiązki w kwocie 8000 zł. Z zebranego materiału dowodowego wynika, iż wskutek śmierciS. A.pogorszeniu uległa sytuacja życiowa jedynie pokrzywdzonejE. A.. W utrzymaniu pomaga jej córkaA. B., gdyż z otrzymywanej emerytury nie jest ona w stanie ponosić wszystkich kosztów związanych z codziennym utrzymaniem. Z kolei zarówno pokrzywdzonaB. W., jak i pokrzywdzonaA. B.oświadczyły, iż nie oczekują od oskarżonego żadnej rekompensaty finansowej.D. A.również nie złożył wniosku o przyznanie mu nawiązki. Oskarżyciele posiłkowi są osobami dorosłymi, zamieszkującymi odrębnie i posiadającymi swoje źródła utrzymania. Na podstawieart. 627 kpki § 11 ust. 2 pkt 3, § 12 ust. 3 oraz § 17 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowejE. A.kwotę 1344 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego. W przedmiotowym postępowaniu jedynie oskarżycielka posiłkowaE. A.była reprezentowana przez pełnomocnika. Pozostali oskarżyciele posiłkowi nie ustanowili pełnomocnika w sprawie. Na podstawieart. 627 kpkSąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w postaci wydatków w wysokości 2583,87 zł i obciążył go opłatą w kwocie 260 zł. Sędzia:

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Raciborzu date: '2017-03-30' department_name: II Wydział Karny judges: - Anna Maksoń-Prach legal_bases: - art. 69 § 1 i 2 kk - art. 213 § 1 kpk recorder: Marta Badura signature: II K 544/16 ```

150515100001006_II_K_000476_2019_Uz_2021-12-14_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 476/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 grudnia 2021r. Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodnicząca – SSR Lidia Merska Protokolant – st. sek. sąd. Aneta Dybikowska w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej wG.- ----------- po rozpoznaniu w dniach: 10.02.2021 r., 18.06.2021 r., 13.10.2021 r., 01.12.2021 r . sprawy 1 K. J. ur. (...)wW. córkiJ.iG. z d. M. 2 A. N. ur. (...)wK. córkiO.iJ.z d.S. 3 A. S. ur. (...)wN. synaM.iB. z d. S. 4 A. J. ur. (...)wB. synaZ.iH. z d. Ż. oskarżonych o to, że: I W dniu 28 listopada 2018 r. w m.B., gm.W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w ramach prowadzonych podmiotów gospodarczych współpracujących ze sobą(...) sp. z o.o.z siedzibą wO.i ASM.Autoryzowanego Dystrybutora(...)z siedzibą wO., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zawarli zB. T.umowę na świadczenie usługi abonamentowej przez(...) S.A.oraz pobrali zaliczkę na poczet montażu zestawu do odbioru telewizji cyfrowej, w wyniku czego wprowadziliB. T.w błąd co do zamiaru wykonania usługi instalacji urządzenia i realizacji warunków zawartej umowy, czym doprowadzili wymienioną do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w wysokości 599zł, tj. o czyn zart. 286§1 kk II W dniu 12 grudnia 2018 r. w m.N.w m.B., gm.M., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w ramach prowadzonych podmiotów gospodarczych współpracujących ze sobą(...) sp. z o.o.z siedzibą wO.i ASM.Autoryzowanego Dystrybutora(...)z siedzibą wO., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zawarli zW. D.umowę na świadczenie usługi abonamentowej przez(...) S.A.oraz pobrali zaliczkę na poczet montażu zestawu do odbioru telewizji cyfrowej, w wyniku czego wprowadziliW. D.w błąd co do zamiaru wykonania usługi instalacji urządzenia i realizacji warunków zawartej umowy, czym doprowadzili wymienionego do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w wysokości 650zł, tj. o czyn zart. 286§1 kk III W dniu 19 grudnia 2018 r. wR., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w ramach prowadzonych podmiotów gospodarczych współpracujących ze sobą(...) sp. z o.o.z siedzibą wO.i ASM.Autoryzowanego Dystrybutora(...)z siedzibą wO., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zawarli zR. L.umowę na świadczenie usługi abonamentowej przez(...) S.A.oraz pobrali zaliczkę na poczet montażu zestawu do odbioru telewizji cyfrowej, w wyniku czego wprowadzili w błądR. L.co do zamiaru wykonania usługi instalacji urządzenia i realizacji warunków zawartej umowy, czym doprowadzili wymienionego do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w wysokości 599zł, tj. o czyn zart. 286§1 kk ponadto oskarżamK. J.,A. S.iA. J.o to że: IV W dniu 21 stycznia 2019 r. w m.R., gm.W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w ramach prowadzonych podmiotów gospodarczych współpracujących ze sobą(...) sp. z o.o.z siedzibą wO.i ASM.Autoryzowanego Dystrybutora(...)z siedzibą wO., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zawarli zE. P.umowę na świadczenie usługi abonamentowej przez(...) S.A.oraz pobrali zaliczkę na poczet montażu zestawu do odbioru telewizji cyfrowej, w wyniku czego wprowadzili w błądE. P.co do zamiaru wykonania usługi instalacji urządzenia i realizacji warunków zawartej umowy, czym doprowadzili wymienioną do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w wysokości 649zł, tj. o czyn zart. 286§1 kk V W dniu 21 stycznia 2019 r. wW., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w ramach prowadzonych podmiotów gospodarczych współpracujących ze sobą(...) sp. z o.o.z siedzibą wO.i ASM.Autoryzowanego Dystrybutora(...)z siedzibą wO., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zawarli zE. G.umowę na świadczenie usługi abonamentowej przez(...) S.A.oraz pobrali zaliczkę na poczet montażu zestawu do odbioru telewizji cyfrowej, w wyniku czego wprowadzili w błądE. G.co do zamiaru wykonania usługi instalacji urządzenia i realizacji warunków zawartej umowy, czym doprowadzili wymienioną do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w wysokości 799zł, tj. o czyn zart. 286§1 kk VI W dniu 23 stycznia 2019 r. w m.N., gm.G., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w ramach prowadzonych podmiotów gospodarczych współpracujących ze sobą(...) sp. z o.o.z siedzibą wO.i ASM.Autoryzowanego Dystrybutora(...)z siedzibą wO., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zawarli zJ. W.umowę na świadczenie usługi abonamentowej przez(...) S.A.oraz pobrali zaliczkę na poczet montażu zestawu do odbioru telewizji cyfrowej, w wyniku czego wprowadzili w błądJ. W.co do zamiaru wykonania usługi instalacji urządzenia i realizacji warunków zawartej umowy, czym doprowadzili wymienionego do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w wysokości 649zł, tj. o czyn zart. 286§1 kk 1 OskarżonychK. J.,A. N.,A. S.iA. J.uniewinnia od popełnienia zarzucanych im czynów. 2 Kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Giżycku date: '2021-12-14' department_name: II Wydział Karny judges: - Lidia Merska legal_bases: - art. 286§1 kk recorder: st. sek. sąd. Aneta Dybikowska signature: II K 476/19 ```

150515000003506_VII_Ka_001068_2015_Uz_2016-01-12_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VII Ka 1068/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 stycznia 2016 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski (spr.) Protokolant: st. sekr. sądowy Marzena Wach przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Marka Waśniewskiego po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2016r. sprawyZ. W., synaK.iZ.z domuC.,ur. (...)wO. oskarżonego o przestępstwo zart. 178a§1 kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Lidzbarku Warmińskim z dnia 2 września 2015 r. sygn. akt II K 53/15 I zaskarżony wyrok zmienia jedynie w ten sposób, że za podstawę prawną rozstrzygnięć z pkt. I i III sentencji przyjmuje przepisykodeksu karnegow brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją wprowadzoną w dniu 20 marca 2015 r. ( Dz. U. z 2015 r., poz.541 ) oraz uzupełnia ją oart.4§1 kki w pozostałej części utrzymuje go w mocy, II zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za II instancję. Sygn. akt: II K 53/15 UZASADNIENIE Z. W. został oskarżony o to, że w dniu 31 stycznia 2015 roku na trasieO.-K., gminaO., na drodze publicznej(...), woj.(...), kierował samochodem osobowym markiD.nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości 2,19 promila alkoholu we krwi tj. o czyn przewidziany wart. 178a § 1 kk Sąd Rejonowy w Lidzbarku Warmińskim wyrokiem z dnia 2 września 2015 r. w sprawie II K 53/15 I oskarżonegoZ. W.uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i za to z mocyart. 178a § 1 kkskazał go i wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10,00 (dziesięć 00/100) złotych; II na podstawieart. 42 § 2 kkw brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją wprowadzoną ustawą z dnia 20 marca 2015r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015r. poz. 541) w zw. zart. 4 § 1 kkorzekł względem oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat III na podstawieart. 43 § 3 kkzobowiązał oskarżonego do zwrotu dokumentu uprawniającego do kierowania pojazdami mechanicznymi organowi, który wydał tenże dokument. Powyższy wyrok zaskarżył obrońca oskarżonego i zarzucił mu: 1/ obrazę przepisów postępowania, tj. naruszenieart. 4, 7, oraz 410kpk, polegające na naruszeniu zasad obiektywizmu i swobodnej oceny dowodów, poprzez prowadzoną w sposób jednostronny (na niekorzyść oskarżonego) ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w konsekwencji uznanie za niewiarygodne wyjaśnień złożonych przez oskarżonegoZ. W.w postępowaniu przygotowawczym a także w części w postępowaniu sądowym, z których to wyjaśnień wynika, że to nie on, lecz inna, nieustalona osoba prowadziła samochód osobowy markiD.w dniu 31 stycznia 2015 r. na trasieO.-K., w sytuacji, gdy z zeznań wszystkich świadków, w szczególnościA. Z.złożonych na rozprawie głównej, nie wynika, że toZ. W.był osobą, która tego dnia kierowała samochodemD., konsekwencją czego jest zarzut opisany w punkcie 2 niniejszej apelacji; 2/ błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, że oskarżonyZ. W.w dniu 31 stycznia 2015 r., kierował samochodem osobowym markiD., onumerze rejestracyjnym (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, posiadając 2,19 promila alkoholu we krwi, w sytuacji gdy prawidłowa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadkówA. Z.,M. B.,K. W.orazS. G.,B. G.orazA. G.nie pozwala na przyjęcie, iż to oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu 3/ obrazę przepisów postępowania, tj. naruszenieart. 2 § 1pt. 1kpkw zw. zart. 5 § 2 kpk, w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2015 r., polegające na rozstrzygnięciu wątpliwości, których nie usunięto w postępowaniu dowodowym na niekorzyść oskarżonego, w sytuacji, gdy nie przedstawione zostały żadne wiarygodne dowody, świadczące o winie oskarżonego. Mając na względzie powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonegoZ. W.od popełnienia zarzucanego mu czynu. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie. Na wstępie stwierdzić trzeba, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi wart. 4 k.p.k.Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi zart. 7 kpki przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach skarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia winy i kwalifikacji prawnej zarzucanego oskarżonemu czynu. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody rozstrzygnięcia o winie oskarżonego, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie, który nie budzi żadnych wątpliwości. Przede wszystkim zwrócić należy uwagę, iż twierdzenia i wnioski w uzasadnieniu apelacji sprowadzają się do polemiki z dokonanymi przez Sąd Rejonowy ustaleniami. W judykaturze wielokrotnie podkreślano (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1998 r., V KKN 104/98, Prok. i Pr. 1999, z. 2, poz. 6 i z dnia 23 lipca 2003 r., V KKN 375/02, Lex nr 80278), że przeprowadzona w sprawie ocena dowodów pozostaje pod ochroną normyart. 7 k.p.k.wówczas, gdy przekonanie sądu jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie umotywowane w uzasadnieniu wyroku. Dokonana przez Sąd odwoławczy analiza oceny dowodów przeprowadzonych przez Sąd I instancji upoważnia do stwierdzenia, iż została ona przeprowadzona przez ten Sąd z uwzględnieniem reguł zawartych wart. 4 k.p.k.iart. 410 k.p.k.- jest ona wszechstronna, nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów i nie zawiera błędów faktycznych bądź logicznych. Sąd orzekający, rozstrzygając o winie bądź niewinności obwinionego, kieruje się własnym, wewnętrznym przekonaniem, nieskrępowanym żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi, a przekonanie to pozostaje tak długo pod ochronąart. 7 k.p.k., dopóki nie zostanie wykazane, że sąd I instancji oparł swe przekonanie o winie oskarżonego bądź na okolicznościach nieujawnionych w toku przewodu sądowego, bądź też ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1974 r. w sprawie Rw 618/74, OSNKW 3-4/1975, poz. 47, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 r. w sprawie WRN 149/90, OSNKW 7-99/991, poz. 41, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 1996 r. w sprawie II KRN 199/95, OSN PiPr 10/1996, poz. 10), co w sprawie niniejszej nie ma miejsca. Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż Sąd meriti przeprowadził szczegółową analizę wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków oraz pozostałych dowodów oraz w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzenia. Wskazać zatem należy, że Sąd I instancji zasadnie dał wiarę jedynie tym wyjaśnieniom oskarżonego, w których przyznał, że w dniu 31 stycznia 2015 r. był w stanie nietrzeźwości. Brak było natomiast podstaw aby uznać za wiarygodne twierdzenia co do okoliczności spożywania alkoholu ale przede wszystkim w zakresie zaprzeczenia, że nie to on ale inny młody mężczyzna kierował pojazdem na trasie zO.doK.. Wyjaśnienia oskarżonego, faktycznie zmienne i obliczone jedynie na unikniecie odpowiedzialności za popełniony czyn, w tym zakresie w świetle doświadczenia życiowego nie mogą być uznane za wiarygodne albowiem należy odrzucić wersjęZ. W., że powierzył on zupełnie przypadkowemu nieznanemu człowiekowi, nie mając przy tym pewności, że jest to osoba trzeźwa, skoro przebywała w pubie, do kierowania własny samochód. Co więcej za niedorzeczną uznać należy wersję, że ten nieznajomy mężczyzna zgodził się zawieźć oskarżonego doK.w sytuacji gdy nie miał zagwarantowanego żadnego powrotnego środka transportu. Słusznie zatem Sąd I instancji podniósł, że taka wersja zdarzeń została „stworzona jedynie na potrzeby toczącego się postępowania, jeśli zważy się, iżZ. W.zaprezentował ją dopiero po upływie 2 miesięcy od zdarzenia, nie wspominając nic na ten temat przybyłym na miejsce policjantom” – k.123. Co również istotne, to oskarżony przecież policjantom początkowo tłumaczył, że doK.przywiozła go córka, a następnie po dopytywaniu podał, że jednak przyjechał tam sam i był trzeźwy, a alkohol spożył dopiero w miejscu zamieszkaniaS. G.. Ta ostatnia wersja również została obalona albowiem wskazany świadek orazB. G.iA. G.temu stanowczo zaprzeczyli. Wreszcie co do kolejnej wersji jakoby miał on leżeć na tylnym siedzeniu swojego pojazdu, to wskazać należy, że jest ona sprzeczna z wnioskami płynącymi z analizy zeznań świadkówA. Z.oraz funkcjonariuszy policjiK. W.iM. B., które jako logiczne i bezstronne należało uznać za pomocne dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie. Podkreślenia wymaga także i to, że wymienieni byli osobami obcymi dla oskarżonego, a ich związek ze zdarzeniem miał czysto przypadkowy charakter jeśli chodzi oA. Z.lub związany był z wykonywaną pracą przez funkcjonariuszy. Ci ostatni zgodnie zeznali, że na miejscu zdarzenia zastali jedynie oskarżonego, który spał w pojeździe na miejscu kierowcy (a zatem nie na tylnym siedzeniu) i w dłoni trzymał kluczyki od samochodu, przy czym okazało się, że pokrywa silnika była jeszcze ciepła. NatomiastA. Z.zeznał, że zobaczył stojący lekko w rowie pojazd (amerykański VAN), w którym były szeroko otwarte drzwi od strony kierowcy oraz mężczyznę wychodzącego na czworakach z rowu, który sprawiał wrażenie bardzo pijanego. Wymieniony dodał również, że przyjrzał się pojazdowi i w jego kabinie nie było innych osób a opisywany mężczyzna wsiadł do pojazdu i po chwili zaczął wyprzedzać kierowany przez świadka samochód i jechał lewym poboczem czyniąc to bardzo niebezpiecznie. Te informacjeA. Z.podał w zgłoszeniu dyżurnemu KPP wL.oraz podtrzymał je na rozprawie. Trafnie przy tym Sąd Rejonowy w kontekście zaprzeczenia oskarżonego wskazał, że zeznania świadka nie mogą być skutecznie zakwestionowane z uwagi na to, iż w samochodzie oskarżonego są przyciemniane szyby, albowiem jak już wcześniej wskazano świadek przyglądał się pojazdowi, który miał otwarte szeroko drzwi od strony kierującego a ponadtoA. Z.zaznaczył, że zwolnił i powoli przejechał obok pojazdu przyglądając się mu - k. 19, k. 86. Tym samym pomimo tego, żeA. Z.nie rozpoznał oskarżonego, to zebrane i prawidłowo ocenione przez Sąd I instancji dowody w pewny i jasny sposób wskazują, że to oskarżony w stanie nietrzeźwości, od chwili gdy po raz pierwszy spostrzegł go wskazany świadek do miejsca, w którym zastali go policjanci, kierował pojazdemD.. Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok zmieniono jedynie w ten sposób, że za podstawę prawną rozstrzygnięć z pkt. I i III sentencji przyjęto przepisykodeksu karnegow brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją wprowadzoną w dniu 20 marca 2015 r. ( Dz. U. z 2015 r., poz.541 ) oraz uzupełniono ją oart.4§1 kki w pozostałej części jako prawidłowy utrzymano go w mocy. Sąd Okręgowy na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uznając, że przemawiają za tym względy słuszności.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Olsztynie date: '2016-01-12' department_name: VII Wydział Karny Odwoławczy judges: - Dariusz Firkowski legal_bases: - art. 178a § 1 kk - art. 624 § 1 k.p.k. recorder: st. sekr. sądowy Marzena Wach signature: VII Ka 1068/15 ```

155010000002521_V_U_000548_2016_Uz_2016-09-30_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktV U 548/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia27 września 2016 r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy w składzie: Przewodniczący:SSO Adrianna Mongiałło Protokolant: star. sekr. sądowy po rozpoznaniu w dniu27 września 2016 r. w Legnicy sprawy z wnioskuA. K. przeciwkoPrezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego wW. o wznowienie postępowania zakończonego decyzją ostateczną z dnia 14.12.2011 r. na skutek odwołaniaA. K. od decyzjiPrezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego wW. z dnia3 marca 2016 r. znak(...) oddala odwołanie Sygn. akt V U 548/16 UZASADNIENIE Decyzją z 3 marca 2016r., znak:(...), Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, po rozpoznaniu wnioskuA. K.z 8 lutego 2016r. w przedmiocie wznowienia postępowania zakończonego decyzją ostatecznąz 14 grudnia 2011r., odmówił wznowienia postępowania. W uzasadnieniu wskazał, że wnioskodawca został wyłączony z ubezpieczenia społecznego rolników na podstawie zgromadzonych w sprawie dokumentów decyzją z 14 grudnia 2011r., znak(...). Jednocześnie organ odmówił uwzględnienia w sprawie aktu notarialnegoz 21 grudnia 2002 r. sporządzonego wL.nr rep.(...)jako nowego dowodu w sprawie, zgodnie zart. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. Od powyższej decyzji odwołanie złożyłA. K., domagając się jej zmiany poprzez wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją z 14 grudnia 2011r., uchylenie decyzji z 14 grudnia 2011r. w części stwierdzającej, że skarżący nie podlega ubezpieczeniu społecznemu rolników od dnia 31.10.2011r. oraz zasądzenie od organu rentowego na rzecz płatnika składek kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Skarżący zarzucił: 1 naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.art. 83a ust. l ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych(t.jedn.: Dz.U. z 2015 r., poz. 121 z późn. zm.) w zw. zart. 52 ust. l ustawy z 20 grudnia 1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolników(t.jedn.: Dz.U. z 2015 r. poz. 704) przez nieuwzględnienie umowy sprzedaży nieruchomości rolnej zawartej 21 grudnia 2002r. jako nowego dowodu w sprawie i w konsekwencji bezzasadną odmowę wznowienia postępowania zakończonego ostateczną decyzją z 14 grudnia 2011r. (znak:(...),(...):(...)), w sytuacji gdy przed wydaniem tej decyzji organowi rentowemu nie był znany dowód w postaci wymienionej umowy sprzedaży, płatnik składek powołał się na ten dowód po uprawomocnieniu się decyzji, wskazując przy tym na nowe okoliczności w sprawie, mające wpływ na przebieg podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników, co winno skutkować wznowieniem postępowania; 2 naruszenie przepisów postępowania, tj.: -art. 7 i art. 107 § l k.p.a.przez niezawarcie w zaskarżonej decyzji z 3 marca 2016r. uzasadnienia prawnego, które wyjaśniałoby, czym kierował się organ rentowy odmawiając uwzględnienia umowy sprzedaży zawartej 21 grudnia 2002r. jako nowego dowodu w sprawie, -art. 40 § 2 k.p.a.przez wysłanie zaskarżonej decyzji pod adres płatnika składek zamiast pod adres jego pełnomocnika. W odpowiedzi na odwołanie Prezes KRUS wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu odwołania przedstawił szczegółowo stan faktyczny sprawy, podnosząc przy tym, że wnioskodawca - wbrew ciążącemu na nim ustawowemu obowiązkowi - nie poinformował KRUS we właściwym terminie o okolicznościach mających wpływ na podleganie ubezpieczeniu społecznemu rolników, tj. że 18 marca 2003r. podjął działalność gospodarczą. O tym, że wnioskodawca od 18 marca 2003r. prowadzi działalność gospodarczą organ rentowy dowiedział się dopiero 28 stycznia 2014r. na podstawie danych pobranych z CEIDG. Brak wykonania powyższego obowiązku przez wnioskodawcę winien skutkować wyłączeniem go z ubezpieczenia społecznego rolników od 1 kwietnia 2005r. W takim stanie rzeczy, Prezes KRUS podał, iż wydając 3 marca 2016r. zaskarżoną decyzję podjął rozstrzygnięcie dla wnioskodawcy najmniej uciążliwe, gdyż konsekwencją naruszenia przez wnioskodawcę obowiązku zart. 5a ustawy z 20 grudnia 1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolnikówbyłoby wyłączenie go z ubezpieczenia społecznego rolników od 1 kwietnia 2005r., odpis składek za okres od 1 kwietnia 2005r., obowiązek zgłoszenia się do ubezpieczenia w ZUS i opłacenia należnych składek z wieloletnim okresem wstecznym. Dlatego - zdaniem organu - wydanie zaskarżonej decyzji było zgodne zart. 7 k.p.a., gdyż uwzględniało interes społeczny i słuszny interes obywateli. Zdaniem Prezesa KRUS, podnoszony przez skarżącego argument, iż nie zaprzestał on prowadzenia działalności rolniczej 30 listopada 2011 r. po wygaśnięciu umowy dzierżawy, gdyż wcześniej kupił dzierżawione grunty i powinien podlegać ubezpieczeniu społecznemu rolników, nie może być uwzględniony. Sprzeciwia się temu treśćart. 5a ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników, ponieważ zgodnie z danymi CEIDG skarżący od 18 marca 2003r. prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą, nie informując Kasy o tym fakcie. Spełnianie warunków do podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników, zgodnieart. 7 i 16ww. ustawy, nastąpiło dopiero po zawieszeniu przez skarżącego wykonywania pozarolniczej działalności gospodarczej. W ocenie organu rentowego, wydanie orzeczenia w granicach żądania skarżącego naruszyłoby również zasadę prawdy obiektywnej, wyrażoną wart. 7 k.p.a., z której wynika obowiązek organu administracji publicznej wyczerpującego zbadania wszystkich okoliczności faktycznych związanych ze sprawą, a nie traktowania dowodów wybiórczo. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: WnioskodawcaA. K.w dniu 20 listopada 2001r. zawarł zJ. K.iT. K.umowę dzierżawy gruntów rolnych o powierzchni 1,19 ha, na okres do 30 października 2011r. W dniu 16 grudnia 2002r. wnioskodawca złożył w KRUS wniosek o objęcie ubezpieczeniem społecznym rolników. Do wniosku dołączył ww. umowę dzierżawy oraz oświadczenie, iż nie prowadzi działalności gospodarczej. Decyzją z 6 stycznia 2003r., znak:(...),(...), organ rentowy stwierdził podleganieA. K.ubezpieczeniu społecznemu rolników od20 listopada 2001r. W dniu 21 grudnia 2002 r.A. K.i jego małżonkaM. K.nabyli odJ. K.iT. K.działkę stanowiącą gospodarstwo rolne o powierzchni 1,19 ha, będącą wcześniej przedmiotem umowy dzierżawy z 20 listopada 2001r. O zakupie ww. gruntów rolnych wnioskodawca nie poinformował KRUS, ani nie przedstawił w organie rentowym aktu notarialnego, na podstawie którego doszło do sprzedaży ww. działki. W dniu 18 marca 2003r.A. K.rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej i o fakcie tym nie zawiadomił KRUS. Po upływie okresu wskazanego w umowie dzierżawy z 20 listopada 2001 r., organ rentowy pismem z 7 listopada 2011r. wezwał wnioskodawcę do dostarczenia dokumentu potwierdzającego użytkowanie gruntów o powierzchni powyżej 1 ha przeliczeniowego, informując, iż brak dostarczenia ww. dokumentów spowoduje wyłączenie z ubezpieczenia społecznego rolników. Jednocześnie organ rentowy pouczył wnioskodawcę o treściart. 37 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników, zgodnie z którym rolnik jest obowiązany w ciągu 14 dni informować KRUS o okolicznościach mających wpływ na podleganie ubezpieczeniu i o zmianie tych okoliczności. Wnioskodawca nie odebrał ww. przesyłki wysłanej listem poleconym za zwrotnym potwierdzeniem odbioru, mimo wysłania jej na prawidłowy adres. W dniu 14 grudnia 2011r. Prezes KRUS wydał w stosunku do wnioskodawcy decyzję stwierdzającą ustanie ubezpieczenia społecznego rolników od 31 października 2011r. (znak:(...)). Ww. decyzja wysłana listem poleconym za zwrotnym potwierdzeniem odbioru nie została odebrana przez wnioskodawcę. W związku z powstaniem nadpłaty składek za okres od 31 października 2011r. do31 grudnia 2011r. organ rentowy wydał 29 marca 2012r. decyzję, znak:(...), o stwierdzeniu nadpłaty składek na ubezpieczenie społeczne rolników. Wnioskodawca nie odebrał ww. decyzji wysłanej listem poleconym za zwrotnym potwierdzeniem odbioru. Pieniężny przekaz pocztowy został zrealizowany. Dnia 4 marca 2013r. do KRUS wpłynął formularz CEIDG - 1 „wniosek o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej”, w którym zawarta była informacja, że wnioskodawcaA. K.zawiesił pozarolniczą działalność gospodarczą od 28 lutego 2013r. do 28 lutego 2015r. W dniu 10 stycznia 2014r.A. K.ponownie zgłosił się do ubezpieczenia społecznego rolników. Do wniosku dołączył oświadczenie z 9 stycznia 2014r., iż jest podatnikiem podatku rolnego z areału 1,19 ha użytków rolnych, kopię aktu notarialnegoz 21 grudnia 2002 r. Rep.(...)- umowy sprzedaży gruntów rolnych o pow. 1,19 ha, które były przedmiotem umowy dzierżawy z 20 listopada 2001r. oraz oświadczenie, iż prowadzi osobiście i na własny rachunek działalność rolniczą i nie prowadzi działalności gospodarczej. W celu ustalenia daty zaprzestania prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej przez wnioskodawcę organ rentowy pobrał w dniu 28 stycznia 2014r. z bazy CEIDG dane i ustalił, żeA. K.prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą w okresie od 18 marca 2003r. do 28 lutego 2013r. W dniu 28 stycznia 2014r. pracownik KRUS przeprowadził z wnioskodawcą rozmowę nt. zgłoszenia do ubezpieczenia społecznego rolników w kontekście prowadzonej działalności gospodarczej. W dniu30 stycznia 2014r. w placówce terenowej KRUS wL.stawił się wnioskodawca i złożył oświadczenie pod rygorem odpowiedzialności karnej, iż od 2003r. do 28 lutego 2013r. prowadził nieprzerwanie działalność gospodarczą. Dnia 31 stycznia 2014r. Prezes KRUS wydał decyzję ustalającą podleganie przezA. K.ubezpieczeniu społecznemu rolników z mocy ustawy od dnia1 marca 2013r., tj. od zakończeniu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, którą wnioskodawca odebrał osobiście 4 lutego 2014r. Decyzja nie została zaskarżona przez wnioskodawcę. W dniu 9 listopada 2015r. do KRUS wpłynął wniosek ZUS Oddział wL.o udostępnienie danych osobowych z prośbą o udzielenie informacji, czy wnioskodawcaA. K.podlega ubezpieczeniu społecznemu rolników, w jakim okresiei z jakiego tytułu. W odpowiedzi z 8 grudnia 2015r. wykazano okres podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników od 20 listopada 2001r. do 30 października 2011r. i od1 marca 2013r. do nadal. W dniu 26 stycznia 2016 r. pełnomocnik wnioskodawcy dokonał przeglądu akt KRUS, a w dniu 8 lutego 2016r. złożył - na podstawieart. 83a ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychw zw. zart. 52 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników- skargę o wznowienie postępowania zakończonego decyzją ostateczną z 14 grudnia 2011r. (znak:(...),(...)), w której domagał się wznowienia postępowaniai uchylenia ww. decyzji w części stwierdzającej, że skarżący nie podlega ubezpieczeniu społecznemu rolników od 31 października 2011r. Do skargi dołączono akt notarialnyz 21 grudnia 2002r. jako nowy dowód w sprawie, mający udowodnić, że ubezpieczenie skarżącego nie ustało od 31 października 2011r. Jednocześnie pełnomocnik wnioskodawcy podnosił, iż z uwagi na to, że postępowanie wznowieniowe zostało zainicjowane na wniosek skarżącego, a nie z urzędu - w wyniku własnych działań organu rentowego, skarżący sprzeciwia się ewentualnym próbom wykraczania przez organ rentowy poza granice żądania skarżącego i przeprowadzania jakichkolwiek ustaleń co do okresu ubezpieczenia społecznego rolników sprzed dnia 31 października 2011r., jak również odnośnie okresu przypadającego po 28 lutego 2013r. wskazując, iż domaga się wznowienia postępowania wyłącznie odnośnie okresu od 31 października 2011r. do 28 lutego 2013r. Podał, iż podleganie przez skarżącego ubezpieczeniu społecznemu rolników we wcześniejszym okresie, tj. od 20 listopada 2001r. do 30 października 2011r., a także w okresie późniejszym - tj. od 1 marca 2013r., zostało potwierdzone w piśmie KRUS z 8 grudnia 2015r., adresowanym do Oddziału ZUS wL.. Podleganie przez skarżącego rolniczemu ubezpieczeniu społecznemu w okresie od 20 listopada 2001r. potwierdza także decyzja Prezesa KRUS wydana 6 stycznia 2003r. (znak:(...),(...):(...)), a nadto wydane przez organ rentowy 19 sierpnia 2005r. zaświadczenie (znak:(...)), zgodnie z którym skarżący podlegał ubezpieczeniu społecznemu rolników z mocy ustawy jako rolnik w okresie od 20 grudnia 2001r. „do nadal”. W skardze podniesiono, że skarżący nigdy nie zatajał przed organem rentowym faktu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, o czym świadczy oświadczenie złożone przez niego 30 stycznia 2013r. (k. 95 akt KRUS), w którym wskazał, że działalność taką prowadził nieprzerwanie od 2003r. do dnia 28 lutego 2013r. Wskazując na powyższe, skarżący wywiódł, że skoro wszystkie okoliczności związane ze sprawą, w tym fakt prowadzenia przez wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, były znane organowi rentowemu, a pomimo to organ ten nie wznowił postępowania co do okresu sprzed 31 października 2011r. i nie stwierdził nieważności decyzji z 6 stycznia 2003r. o podleganiu ubezpieczeniu społecznemu rolników ani też nie zakwestionował ustaleń zawartych w ww. zaświadczeniach i pismach, lecz wydał decyzję o ustaniu stosunku rolniczego ubezpieczenia społecznego od 31 października 2011r., to należy przyjąć, że ustalenia organu rentowego co do okresu sprzed 31 października 2011r. mają prawnokształtujący charakter i nie mogą być zmieniane ze skutkiem wstecznym. Dnia 3 marca 2016r. Prezes KRUS wydał decyzję o odmowie wznowienia postępowania - zaskarżoną w niniejszej sprawie - z uwagi na odmowę uznania wskazanego wyżej aktu notarialnego z 21 grudnia 2002r. za nowy dowód w sprawie. d owód: - akta ubezpieczeniowe, w tym: wniosek z dnia 16.12.2002 r., umowa dzierżawy z 20.11.2001 r., oświadczenie z dnia 16.12.2002 r., decyzja z dnia 06.01.2003 r., pismo z 07.11.2011 r. wraz z dowodem nadania i ZPO, decyzja z 14.12.2011 r. wraz z dowodem nadania i ZPO, decyzja z 29.03.2012 r. wraz z dowodem nadania i ZPO, odpis CEIDG-1 z 04.03.2013 r., wniosek z 10.01.2014 r., oświadczenia z 09.01.2914 r. i z 10.01.2014 r., protokół z 28.01.2014r., odpis z CEIDG z 28.01.2014 r., oświadczenie z 30.01.2014 r., decyzja z 31.01.2014 r. wraz z potwierdzeniem odbioru, wniosek o udostępnienie danych z 09.11.2015 r., odpowiedź KRUS z 08.12.2015 r., notatka służbowa z 26.01.2016 r., skarga o wznowienie postępowania z 08.02.2016 r., decyzja z 03.03.2016 r., kopia wypisu aktu notarialnego z 21.12.2002 r. Rep.(...); W dniu 4 stycznia 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wL.wydałdecyzję nr (...)stwierdzającą, że wnioskodawcaA. K.podlega jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu w okresie od 31 października 2011r. do 28 lutego 2013r. Decyzję tę zaskarżył odwołaniem wnioskodawca. Sprawa została zarejestrowana w tut. Sądzie pod sygn. V U 191/16. Postanowieniem z 11 marca 2016r. postępowanie w ww. sprawie zostało zawieszone do czasu zakończenia postępowania przed Prezesem Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego wW.w sprawie skargi o wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją. /fakt znany Sądowi z urzędu/ Sąd zważył, co następuje: Odwołanie wnioskodawcy jest niezasadne. Zgodnie z treściąart. 83a ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(t.jedn.: Dz.U. z 2015 r., poz. 121 z późn. zm.) w zw. zart. 52 ust. l ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników(t.jedn.: Dz.U.z 2015 r. poz. 704), prawo lub zobowiązanie stwierdzone decyzją ostateczną organu rentowego ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na to prawo lub zobowiązanie. Przepisy o ponownym rozpoznaniu sprawy stanowią lex specialis w zakresie, w jakim wznowienie postępowania regulowane jest przezKodeks postępowania administracyjnego- instytucja ponownego rozpoznania uprawnień została bowiem wprowadzona zamiast wznowienia postępowania administracyjnego. Art. 83a ust. 1 ustawy systemowej nie określa granic czasowych wydania decyzji w przedmiocie ponownego ustalenia prawa lub zobowiązania stwierdzonego decyzją organu rentowego, co oznacza, że może być ona wydana w każdym czasie, jeżeli zostaną spełnione przesłanki wskazane w tym przepisie (zob. wyrok SN z 02.4.2009 r., III UK 86/08; uchwała SN z 03.10.1996 r., II UZP 18/96). Przesłankami tymi są zaś: przedłożenie po uprawomocnieniu się decyzji nowych dowodów lub ujawnienie okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji, które mają wpływ na prawo lub zobowiązanie. Nie jest przy tym wymagane ujawnienie nowych okoliczności, lecz takich okoliczności, które istniały przed wydaniem decyzji, a nie zostały przez organ rentowy uwzględnione. Pojęcie nowości odnosi się bowiem do dowodów, które mogą powstać także po wydaniu decyzji, jednak muszą dotyczyć okoliczności istniejących przed jej wydaniem. Stosując ww. przepis, organ ubezpieczeń społecznych ponownie rozpatruje uprawnienia, niezależnie od tego, czy ujawnione okoliczności lub przedstawione dowody prowadzą do odmowy, czy do przyznania prawa lub odpowiednio ustalenia albo uchylenia zobowiązania. W każdym wypadku organ wydaje nową decyzję, tak jakby jeszcze ostatecznie w tym zakresie nie rozstrzygał. Celem ponownego ustalenia w trybie art. 83a ust. 1 ustawy systemowej jest ponowne rozstrzygnięcie o uprawnieniach, które powstały ex lege przed wydaniem weryfikowanych decyzji organu rentowego. Uzasadnieniem dla ponowienia postępowania zakończonego prawomocną decyzją organu rentowego, wyznaczającym jego cel, jest niezgodność zawartego w niej rozstrzygnięcia z ukształtowaną ex lege sytuacją prawną zainteresowanego. W ponowionym postępowaniu organ dąży do ustalenia, czy popełnione uchybienia, przedłożone dowody albo ujawnione fakty mają wpływ na zmianę dokonanych wcześniej ustaleń. Bezpośrednim więc celem ponownego ustalenia jest rozstrzygnięcie o prawach lub zobowiązaniach zainteresowanych, według stanu faktycznegoz chwili wydania weryfikowanych decyzji. Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy, stwierdzić należało, iżw niniejszej sprawie przedłożona przez wnioskodawcę umowa sprzedaży z 21 grudnia 2002r. zawarta formie aktu notarialnego w istocie stanowiła nowy dowód w sprawie - dowód, którym organ rentowy nie dysponował przed wydaniem decyzji z 14 grudnia 2011r. stwierdzającej ustanie ubezpieczenia społecznego rolników od 31 października 2011r.W ocenie Sądu jednak - jak słusznie podniósł organ rentowy - zmiana ww. decyzji poprzez ustalenie, żeA. K.od 31 października 2011r. podlega ubezpieczeniu społecznemu rolników - do dnia 28 lutego 2013r., czyli do dnia poprzedzającego dzień, w którym ponownie został objęty tym ubezpieczeniem, nie zasługuje na uwzględnienie. Odwołujący domaga się ustalenia, że w okresie od 31 października 2011r. do 28 lutego 2013r. z uwagi na to, iż w czasie tym nieprzerwanie był właścicielem gruntu rolnego, który wcześniej wydzierżawił, winien być objęty ubezpieczeniem społecznym rolników. W tym czasie jednak wnioskodawca - co wynika w sposób niebudzący wątpliwości z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszym postępowaniu - prowadził równolegle działalność gospodarczą. Podjął jej prowadzenie 18 marca 2003r. i - wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi - o fakcie podjęcia działalności ani 18 marca 2003r. ani w żadnym innym dniu przed 30 stycznia 2014r. nie zawiadomił organu rentowego. W myśl zaśart. 5a ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników, rolnik, który podlegając ubezpieczeniu w pełnym zakresie z mocy ustawy nieprzerwanie przez co najmniej 3 lata, rozpocznie prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej lub rozpocznie współpracę przy prowadzeniu tej działalności, podlega nadal temu ubezpieczeniu w okresie prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej lub współpracy przy prowadzeniu tej działalności, jeżeli spełnia jednocześnie następujące warunki: 1) złoży w KRUS oświadczenie o kontynuowaniu tego ubezpieczenia w terminie 14 dni od dnia rozpoczęcia wykonywania pozarolniczej działalności gospodarczej lub współpracy przy tej działalności; 2) jednocześnie nadal prowadzi działalność rolniczą lub stale pracuje w gospodarstwie rolnym, obejmującym obszar użytków rolnych powyżej 1 ha przeliczeniowego, lub w dziale specjalnym; 3) nie jest pracownikiem i nie pozostaje w stosunku służbowym; 4) nie ma ustalonego prawa do emerytury lub renty albo do świadczeń z ubezpieczeń społecznych; 5) kwota należnego podatku dochodowego za poprzedni rok podatkowy od przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej nie przekracza kwoty 2.528 zł. Niezachowanie terminu złożenia oświadczenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, jest równoznaczne z ustaniem ubezpieczenia od dnia rozpoczęcia wykonywania pozarolniczej działalności gospodarczej (ust. 5). Ww. obowiązek informacyjny obciąża rolnika bez czekania na wezwanie organu (art. 37 ust. 1 ustawy). W dacie, gdyA. K.rozpoczynał prowadzenie działalności gospodarczej ( 18 marca 2003 r.), przepis art. 5a ust. 1 ww. ustawy stanowił, że rolnik, który podlegając ubezpieczeniu w pełnym zakresie z mocy ustawy, nieprzerwanie co najmniej 1 rok (wnioskodawca tej przesłanki nie spełniał), podejmuje pozarolniczą działalność gospodarczą nie będąc pracownikiem i nie pozostając w stosunku służbowym, podlega nadal temu ubezpieczeniu. Rolnik może podlegać innemu ubezpieczeniu społecznemu wówczas, gdy złoży Zakładowi lub Kasie oświadczenie, że chce podlegać innemu ubezpieczeniu społecznemu z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej, o ile spełnia w tym zakresie warunki określone w odrębnych przepisach. Ww. przepis z biegiem lat ulegał modyfikacjom, z których jedną było m.in. wydłużenie okresu podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników z mocy ustawy z 1 roku do 3 lat, czy np. dookreślenie daty ustania ubezpieczenia społecznego rolników w razie naruszenia obowiązku informacyjnego przez rolnika ( zmiany wprowadzone ustawą z 2.04.2004r. - Dz. U. z 2004r., nr 91, poz. 873 oraz ustawą z 1.07.2005r. - Dz. U. z 2005r., nr 150, poz. 1248, z dniem 2 maja 2004r. i 24 sierpnia 2005r.). Zaznaczyć przy tym należy, że obowiązek informacyjny określony w art. 5a we wskazanych wyżej ustawach zmieniających obciążał w całości ubezpieczonego. Na organie rentowym nie ciążył ustawowy obowiązek pouczenia o zmianie przepisów, a tym samym brak informacji czy pouczenia w tym zakresie nie powodował uchylenia określonego w art. 5a ustawy skutku w postaci ustania ubezpieczenia społecznego rolników. Stanowisko takie przyjęte zostało przez Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z 17.09.2015r. ( III UZP 1/15). Dodatkowo wskazać też należy, że sam obowiązek informowania Kasy przez rolnika o okolicznościach mających wpływ na podleganie ubezpieczeniu, jak i o zmianach tych okoliczności, w tym w szczególności o podjęciu działalności pozarolniczej, istniał przez cały czas i w pełni obciążał zobowiązanego. Z obowiązku tego jednakA. K.- co wynika w sposób niebudzący wątpliwości z materiału dowodowego sprawy - nie wywiązał się. Oświadczenie przed organem rentowym, że prowadził działalność gospodarczą od 2003r. do 28 lutego 2013r. (tj. do momentu, kiedy ją zawiesił) złożył w KRUS dopiero 30 stycznia 2014r. - a nie jak sugeruje jego pełnomocnik w odwołaniu - 30 stycznia 2013r. Wynika to wprost z prezentaty znajdującej się na piśmie ubezpieczonego z 30 stycznia 2014r., choć rok wpisany przez niego przy podpisie mógłby sugerować „2013”. Nadto, z protokołu rozmowy telefonicznej odbytej przez pracownika KRUS z ubezpieczonym 28 stycznia 2014r. wynika jasno, że wnioskodawca dopiero pod wpływem tej rozmowy złożył w KRUS stosowne oświadczenie, tj. oświadczenie z 30 stycznia 2014r. i było to pierwsze i jedyne jego oświadczenie, w którym ujawnił przed organem rentowym, że kiedykolwiek prowadził działalność gospodarczą. Z powyższego wynika zatem wprost, iż wnioskodawca zataił przez KRUS podjęcie i prowadzenie działalności gospodarczej, a dopiero przy okazji kolejnego wniosku o objęcie ubezpieczeniem społecznym rolników, gdy w CEiDG jego działalność pozostawała zawieszona, złożył oświadczenie o tym, że ją prowadził i o okresie jej prowadzenia. Problematyka ponownego ustalenia przez organ rentowy podlegania (niepodlegania) ubezpieczeniu społecznemu w oparciu o art. 83a ustawy systemowej doczekała się szerokiego orzecznictwa Sądu Najwyższego na tleustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników(patrz:art. 52 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników). W judykaturze przyjmuje się, że w przypadku ponownego ustalenia przez organ rentowy z urzędu tytułu podlegania (niepodlegania) ubezpieczeniu społecznemu wynikającemu z ujawnienia istotnych okoliczności istniejących przed wydaniem wcześniejszej decyzji ostatecznej (zatajenie faktu podlegania ubezpieczeniu społecznemu), ponownie wydana na podstawie art. 83a ust. 1 ustawy systemowej w zw. zart. 52 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolnikówdeklaratoryjna decyzja o niepodleganiu rolniczemu tytułowi ubezpieczenia społecznego wywołuje skutek z mocą wsteczną –ex tunc.Stanowisko takie zajął SN w wyrokach: z 19.09.2007 r. (III UK 39/07); z 11.03.2008 r. (I UK 256/07) oraz z 09.06.2008 r. (II UK 312/07). We wszystkich powołanych wyżej sprawach występowała okoliczność zatajenia przez wnioskodawców faktu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Skutek takiego postępowania Sąd Najwyższy określił jasno - stanowi go decyzja o niepodleganiu rolniczemu tytułowi ubezpieczenia społecznego mająca moc wsteczną. Niebudzący zatem w niniejszej sprawie wątpliwości fakt, że wnioskodawca zataił przed organem rentowym okoliczność podjęcia i prowadzenia przez wiele lat działalności gospodarczej - winien prowadzić, jak słusznie wskazuje organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie, do wyłączeniaA. K.z ubezpieczenia społecznego rolników. Organ rentowy jednak decyzji takiej nie podjął, co odbyło się z korzyścią dla wnioskodawcy, a czego odwołujący zdaje się nie zauważać. Przeciwnie - domaga się w odwołaniu uchylenia zaskarżonej decyzji i objęcia go ubezpieczeniem społecznym rolników w okresie, w którym prowadził równolegle działalność gospodarczą, o której prowadzeniu nie informował organu rentowego. W ocenie Sądu, uwzględnienie powyższego żądania sprzeciwiałoby się treściart. 7 k.p.a.Stanowiłoby bowiem przyzwolenie na jawne naruszanie przez ubezpieczonych przepisów regulujących ich bezwzględne obowiązki informacyjne względem organu rentowego, tj.art. 5a i 37 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników. W takim stanie rzeczy, mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd uznał, iż jakkolwiek przedłożony przez skarżącego dowód z formalnego punktu widzenia stanowi nowy dowód w sprawie, to jednak żądanie wnioskodawcy - rozpoznane merytorycznie - z przyczyn wskazanych wyżej nie mogło zostać uwzględnione. Decyzja z 14 grudnia 2011r. była bowiem prawidłowa i odpowiadała prawu. Skutkuje to oddaleniem odwołaniaA. K., w oparciu o przepisart. 47714§ 1 k.p.c.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Legnicy date: '2016-09-27' department_name: V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Adrianna Mongiałło legal_bases: - art. 7 i art. 107 § l k.p.a. - art. 83a ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 52 ust. l ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników - art. 477 recorder: star. sekr. sądowy signature: V U 548/16 ```

152510000001003_II_C_001321_2015_Uz_2017-07-13_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II C 1321/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 lipca 2017r. Sąd Okręgowy w Łodzi II Wydział Cywilny w składzie : Przewodniczący:SSO Marek Kruszewski Protokolant:Małgorzata Grzęda po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 czerwca 2017 r., wŁ. sprawy z powództwaD. Ż.,A. P.,T. P.,G. R.,K. R.,K. P.,M. M.P.iM. P. przeciwkoSkarbowi Państwa – Wojewodzie(...) o zapłatę 1/oddala powództwo; 2/zasądza odD. Ż.,A. P.,T. P.,G. R.,K. R.,K. P.,M. M.P.iM. P.solidarnie na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej 7’614,79 zł (siedem tysięcy sześćset czternaście złotych siedemdziesiąt dziewięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2017-07-13' department_name: II Wydział Cywilny judges: - Marek Kruszewski legal_bases: [] recorder: Małgorzata Grzęda signature: II C 1321/15 ```

151025150001512_III_RC_000726_2015_Uz_2016-02-18_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III RC 726/15 POSTANOWIENIE Dnia 18 lutego 2016 r. Sąd Rejonowy w Grudziądzu III Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie następującym: Przewodniczący SSR Irena Karczewska Protokolant st. sekr. sądowy Justyna Renkiewicz- Kicza po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2016 r. w Grudziądzu na rozprawie sprawyz powództwa małoletniejL. W.dział. przez matkę M. W. przeciwkoT. W. o podwyższenie alimentów postanawia 1 Na mocyart. 355 § 1 k.p.c.postepowanie w sprawie umorzyć. 2 Nie obciążać pozwanego kosztami sądowymi. Sygn. akt III RC 726/15 UZASADNIENIE Małoletnia powódka działająca przez matkę domagała się w pozwie podwyższenia alimentów zasądzonych od pozwanego na jej rzecz wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 6.02.2013 r. w sprawie III RC 933/13 z kwoty 200 zł miesięcznie do kwoty 350 zł miesięcznie, poczynają cod 1.12.2015 z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat. Pozwany nie wyrażał zgody na podwyższenie alimentów do kwoty 350 zł. Twierdził, że nie ma dochodów, gdyż pracuje jako wolontariusz w sklepie zoologicznym i oczekuje na zawarcie umowy. Wyraził zgodę na podwyższenie alimentów od 1.04.2016 do kwoty 300 zł miesięcznie / dowód: k. 51/ . Ostatecznie strony zawarły ugodę na kwotę 350 zł miesięcznie /dowód: k. 53/. Przed zawarciem ugody Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Ostatnie alimenty na rzecz małoletniejL. W.ur. (...)w wysokości 200 zł miesięcznie zostały ustalone w sprawie tut. Sądu III RC 933/13. Matka małoletniej kontynuowała wówczas naukę w IV LO w trybie indywidualnym i jak podała otrzymywała ogromne wsparcie ze strony rodziny, które pozwalało jej zaspokajać potrzeby córki, a zapomogi, które otrzymywała z(...)przeznaczała na zakup środków higienicznych oraz opłatę szczepień. Pozwany mieszkał w Niemczech u matki od 8.11.2013 r. Przedtem w Polsce był około 3 miesiące bezdomny, bo ojciec wyrzucił go z domu i przebywał u kolegi. Z matką też uprzednio nie miał kontaktu przez 15 lat. Obecnie matka małoletniej pracuje i zarabia netto 1050 zł. Mieszka z mamą i babcią. Podała następujące koszty utrzymania dziecka: wyżywienie- 300 zł miesięcznie, odzież od 50-100 zł miesięcznie, środki higieny od 50-100 zł miesięcznie, Twierdziła, iż od września 2016 r, chce zapisać córkę do przedszkola, a aktualnie opiekuje się nią jej babcia, Dziecko ma 2,5 roku.M. W.pobiera na małoletnią zasiłek rodzinny w wysokości 88 zł. Pozwany pracuje w sklepie zoologicznym jako wolontariusz wG.i czeka na zawarcie umowy, otrzyma najniższe wynagrodzenie. Nie ma innych dzieci, Mieszka u kolegi. Z matką zamieszkałą w Niemczech nie ma kontaktu . Z ojcem się nie dogaduje. Złożył wniosek o mieszkanie i zapisał się do LO dla dorosłych/ dowód: k. 51/ Sąd zważył co następuje: Postanowieniem z dnia 18.02.2016 r., sąd umorzył postępowanie w sprawie, ponieważ strony zawarły ugodę, a sąd stwierdził, iż ugoda odpowiada dyrektywom prawa materialnego –art. 138 i 135 k.r.i op. i procesowego –art. 223 § 1 k.p.c.§ i nie narusza ich usprawiedliwionego interesu. Jest zgodna z zasadami współżycia społecznego. Zgodnie zart. 223 §1 k.p.c.przewodniczący powinien skłaniać strony do pojednania. Zawarta ugoda jest czynnością procesową uprawnionych podmiotów, umożliwiającą wyłączenie dalszego postępowania sądowego co do istoty sprawy i prowadzącą do umorzenia postępowania. Zarówno powódka, jak i pozwany przed zawarciem ugody znali stan faktyczny wiążącego ich stosunku prawnego, a składając oświadczenie woli czynili to z pełnym rozeznaniem treści swojego oświadczenia i skutków, które chcieli przez nie osiągnąć. Mieli również zachowaną zdolność wyboru pomiędzy taką lub inną decyzją. Sprawa nie należy do spraw zawiłych pod względem faktycznym i prawnym. Sąd uznał, iż udział pozwanego w kosztach utrzymania małoletniejL.w wysokości 300 zł miesięcznie mieści się w granicach jego możliwości zarobkowych, skoro pozwany otrzyma najniższe wynagrodzenie, a jeżeli nawet nie zostanie zatrudniony w sklepie zoologicznym, to ma możliwość podjęcia pracy i otrzymania wynagrodzenia w najniższej wysokości, przy dołożeniu należytej staranności w poszukiwaniu pracy. Uprzednie alimenty ustalone na rzecz małoletniejL.były wyjątkowo niskie, ale stwarzały pozwanemu możliwość znalezienia mieszkania oraz uwzględniały to, iż pozwany podejmie intensywne działania w zakresie podjęcia stałej pracy. W toku kolejnej sprawy okazało się, że pozwany ponownie nie pracuje, a jego sytuacja życiowa nie zmienia się. Sądowi z urzędu wiadomo jest- przy okazji prowadzenia innych spraw – iż są wolne miejsca pracy i pozwany mógłby czynić starania o podjęcie pracy/ dowód: pismo z Mc-D./. Ustalone alimenty pozwolą zaspokoić podstawowe potrzeby dziecka w zakresie wyżywienia, a matka małoletniej niezależnie od osobistych starań o wychowanie i utrzymanie , będzie musiała pokryć pozostałe wydatki dziecka. Sąd uznał, iż ustalone alimenty są adekwatne do usprawiedliwionych potrzeb małoletniej powódki, jeśli zważyć jej wiek oraz wzrost potrzeb od ustalenia ostatnich alimentów oraz to, iż alimenty ustalono w wyjątkowo niskiej wysokości z wyżej wymienionych powodów. Sąd miał na uwadze, iż matka małoletniejL.świadczy niematerialne starania o jej wychowanie i utrzymanie, a nadto zabezpiecza jej przy pomocy swojej matki i babci mieszkanie. Na podstawie art. 102 u.o.k.s. Sąd nie obciążył pozwanego kosztami sądowymi z uwagi na poniesione koszty dojazdu do Sądu w Grudziądzu. Sąd orzekł na podstawieart. 355 § 1 k.p.c.w zw. zart. 203 § 4 k.p.c.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Grudziądzu date: '2016-02-18' department_name: III Wydział Rodzinny judges: - Irena Karczewska legal_bases: - art. 355 § 1 k.p.c. - art. 138 i 135 k.r. recorder: st. sekr. sądowy Justyna Renkiewicz- Kicza signature: III RC 726/15 ```

155025500004003_VIII_C_000433_2013_Uz_2014-01-21_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VIII C 433/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia: 21 stycznia 2014r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia Śródmieścia we Wrocławiu Wydział VIII Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSR Grzegorz Kurdziel Protokolant: Anna Jakimów po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2014r. we Wrocławiu sprawy z powództwa:P. N. S. F. I. Z.z siedzibą weW. przeciwkoM. N. o zapłatę oddala powództwo. UZASADNIENIE Pozwem wniesionym w dniu 18 lutego 2013 r. do Sądu Rejonowego w Lublinie strona powodowaP. N. S. F. I. Z.z siedzibą weW.domagała się zasądzenia od pozwanegoM. N.kwoty 9.658,02 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 18 lutego 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu wg norm przepisanych. W uzasadnieniu podała, iż pozwany oraz(...) S.A.zawarli w dniu 19 czerwca 2000 r. umowę bankową o numerze 206-114/60-(...)-00/503/WR1, na podstawie której pozwany otrzymał określoną kwotę pieniężną zobowiązując się do jej zwrotu na warunkach określonych w umowie. Jako że pozwany nie wywiązał się ze zobowiązania, niespłacona kwota należności głównej stała się wymagalna wraz z kwotą odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia. Wobec nieuregulowania zaległości, wierzytelność przysługująca(...) S.A.została zbyta na rzecz strony powodowej. Obecnie zadłużenie pozwanego sięgało kwoty 9.658,02 zł, w tym należność główna 2.560,71 zł oraz skapitalizowane odsetki w kwocie 7.097,31 zł. Mimo wezwania pozwanego do zapłaty, należność nie została uregulowana. Postanowieniem z dnia 12 marca 2013 r. na podstawieart. 50533§ 1 k.p.c.sprawa została przekazana do rozpoznania tut. Sądowi jako Sądowi właściwości ogólnej (k. 6). Na rozprawie w dniu 21 stycznia 2014 r. pozwany przyznał, że przed wszczęciem procesu nie zwracał się do banku o rozłożenie należności na raty należności wynikającej z umowy kredytowej. Z ostrożności procesowej pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia (k.54). Sąd ustalił następujący stan faktyczny: PozwanyM. N.zawarł z(...) S.A.w dniu 19 czerwca 2000 r. umowę bankową o numerze 206-114/60-(...)-00/503/WR1, na podstawie której otrzymał określoną kwotę pieniężną zobowiązując się do jej zwrotu na warunkach określonych w umowie. bezsporne W dniu 26 maja 2009 r.(...) Bank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.zawarła ze stroną powodowąP. N. S. F. I. Z.z siedzibą weW.umowę sprzedaży wierzytelności przysługujących Bankowi. Dowód: -umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 26.05.2009 r., k. 21-35; Z wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej nr(...)z dnia 18 lutego 2013 r. wynikało, że wysokość zobowiązania pozwanego wynosiła łącznie 9.658,02 zł, z czego kwota 2.560,71 zł stanowiła należność główną, kwota 7.097,31 zł – odsetki. Dowód: -wyciąg z ksiąg rachunkowych, k. 19-20. Sąd zważył, co następuje: Powództwo było nieuzasadnione i jako takie nie zasługiwało na uwzględnienie. Strona powodowaP. N. S. F. I. Z.z siedzibą weW.opierała swoje roszczenie na treści przedłożonej umowy cesji wierzytelności z dnia 26 maja 2009 r. zawartej z(...) S.A.wW.oraz na treści wyciągu z ksiąg rachunkowych Funduszu Sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej nr(...)z dnia 18 lutego 2013 r. obrazującego wysokość zadłużenia pozwanegoM. N.. Roszczenie wywodzone było z umowy bankowej zawartej w ramach działalności gospodarczej banku w roku 2000. Pozwany kwestionował zgłoszone żądanie zarzucając, iż strona powodowa nie przedłożyła umowy bankowej, na którą się powoływała w powyższych dokumentach. Podniósł również zarzut przedawnienia roszczenia. Ten ostatni zarzut skutkować musiał oddaleniem pozwu. Z treściart. 118 k.c.wynika, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Również termin przedawnienia roszczeń banku, jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, wynosi 3 lata (por. wyrok SN z 10.10.2003 r., II CK 113/2002, OSP 2004/11 poz. 141). Należy również podkreślić, iż strona powodowa, w wyniku cesji wierzytelności, wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki zbywcy(...) Banku (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW., zaś dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie (art. 513 k.c.), dotyczy to również zarzutu przedawnienia. Z treści zaśart. 123 § 1 k.c.wynika, iż bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia, przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje, przez wszczęcie mediacji. Strona powodowa w toku postępowania nie wskazała żadnego zdarzenia, które w świetleart. 123 § 1 k.c.skutecznie przerwałoby bieg przedawnienia roszczenia, w szczególności zaś nie wykazała, ażeby Bank wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, na podstawie którego prowadzone byłoby przeciwko pozwanemu postępowanie egzekucyjne, które mogłoby przerwać bieg terminu przedawnienia. Należy ponadto wskazać, iż od chwili zawarcia umowy bankowej jak i od chwili cesji wierzytelności w 2009 r. obejmującej określone jako wymagalne roszczenie, do dnia wniesienia pozwu, tj. do dnia 18 lutego 2013 r., upłynął termin trzyletni. Także ta należność stała się wymagalna znaczenie wcześniej niż 3 lata przed wniesieniem pozwu, w związku z czym podniesienie zarzutu przedawnienia przez pozwanego musiało skutkować oddaleniem powództwa w całości. Jedynie na marginesie należało wskazać, że nawet w sytuacji nieuwzględnienia zarzutu przedawnienia powództwo nie zasługiwałoby na uwzględnienie z uwagi na jego nieudowodnienie. Wobec podniesionych na rozprawie zarzutów, na stronie powodowej spoczywał ciężar wykazania zarówno zasadności, jak i wysokości dochodzonego roszczenia (art. 6 k.c.) oraz obowiązek przedkładania stosownych dowodów na powyższe okoliczności (art. 232 k.p.c.). Obowiązkom tym strona powodowa, zdaniem Sądu, nie sprostała. Nie przedłożyła bowiem żadnych dokumentów, w szczególności zaś umowy bankowej, które wskazywałyby nie tylko na fakt związania pozwanegoi (...) S.A.stosunkiem umownym, czemu pozwany zaprzeczał, ale również sposób naliczenia dochodzonych należności, w szczególności zaś wysokość, okresy oraz kwoty od których naliczyła odsetki i należności uboczne. Mając zatem na uwadze charakter podniesionych zarzutów, jak również fakt, iż ani umowa cesji, ani wyciąg z ksiąg rachunkowych informacji takich nie zawierał, roszczenie to należało uznać za nieudowodnione. Przy treści zarzutów zgłaszanych przez pozwanego, obowiązkiem strony powodowej było zaś przedłożenie nie tylko wyciągu z ksiąg rachunkowych Funduszu i umowy cesji, stanowiących dowód na okoliczność nabycia wierzytelności, ale także dokumentów wykazujących, iż wierzytelność ta w ogóle powstała po stronie zbywcy. W tym stanie rzeczy, mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Wrocław Śródmieście we Wrocławiu date: '2014-01-21' department_name: VIII Wydział Cywilny judges: - Grzegorz Kurdziel legal_bases: - art. 232 k.p.c. - art. 123 § 1 k.c. recorder: Anna Jakimów signature: VIII C 433/13 ```

151510000000503_I_C_000102_2013_Uz_2015-09-08_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 102/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 września 2015 roku Sąd Okręgowy w Częstochowie I Wydział Cywilny w następującym składzie: Przewodniczący: SSO Katarzyna Sidyk Protokolant: Mateusz Kmieć po rozpoznaniu w dniu 1 września 2015 roku w Częstochowie na rozprawie sprawy z powództwaM. K. przeciwko(...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wŁ. o zapłatę 1 zasądza od pozwanego(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wŁ.na rzecz powodaM. K.kwotę 238 000 zł (dwieście trzydzieści osiem tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami, z tym że: - od kwoty 158 000 zł (sto pięćdziesiąt osiem tysięcy złotych) w wysokości 13% w stosunku rocznym od dnia 23 stycznia 2013 roku do dnia 22 grudnia 2014 roku, 8% w stosunku rocznym od dnia 23 grudnia 2014 roku i kolejnymi ustawowymi odsetkami w razie zmiany ich wysokości do dnia zapłaty; od kwoty 80 000 zł (osiemdziesiąt tysięcy złotych) w wysokości 13% w stosunku rocznym od dnia 13 kwietnia 2013 roku do dnia 22 grudnia 2014 roku, 8% w stosunku rocznym od dnia 23 grudnia 2014 roku i kolejnymi ustawowymi odsetkami w razie zmiany ich wysokości do dnia zapłaty; 2 oddala powództwo w pozostałej części; 3 zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 13 788 zł 55 gr (trzynaście tysięcy siedemset osiemdziesiąt osiem złotych pięćdziesiąt pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu; 4 nakazuje pobrać od pozwanego(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wŁ.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Częstochowie kwotę 6 668 zł 58 gr (sześć tysięcy sześćset sześćdziesiąt osiem złotych pięćdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów sądowych, których powód nie miał obowiązku uiścić w części, co do której powództwo zostało uwzględnione; 5 odstępuje od ściągnięcia z zasądzonego na rzecz powoda roszczenia kosztów sądowych w części, co do której powództwo zostało oddalone. Sygn. akt IC 102/13 UZASADNIENIE PowódM. K.w pozwie skutecznie wniesionym w dniu 23 stycznia 2013 roku (k. 43) wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wŁ.kwoty 260 000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Z uzasadnienia pozwu wynika, iż małoletni powód (ur. (...)) doznał obrażeń ciała w wyniku wypadku drogowego mającego miejsca w dniu 23 marca 2012r. wC.. Powód podróżował w foteliku i miał zapięte pasy bezpieczeństwa. Sprawca wypadkuP. O.nie zachował należytej ostrożności i uderzył w pojazd markiS. (...)nr rej. (...)kierowany przez matkę powodaE. K.. Pojazd sprawcy ubezpieczony był w dniu wypadku w zakresie ubezpieczenia obowiązkowego OC posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego. W wyniku wypadku u powoda rozpoznano szereg bardzo poważnych obrażeń, w tym uraz wielonarządowy. Według specjalisty ortopedy – traumatologa powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu z przyczyn chirurgicznych w wysokości nie mniejszej niż 22%, natomiast zgodnie z opinią neurochirurga powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu z przyczyn neurologicznych w 80%. Pozwany jeszcze przed wytoczeniem powództwa uznał roszczenie co do zasady i zapłacił na rzecz powoda tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę kwotę 42 000 zł. W ocenie powoda, wypłacona przez pozwanego kwota zadośćuczynienia nie realizuje w pełni swej podstawowej funkcji, tj. kompensacji doznanej krzywdy w postaci bólu i cierpień psychicznych w związku z przedmiotowym wypadkiem. Małoletni powód doznał bowiem bardzo poważnych obrażeń ciała, przez co zagrożone było jego życie. Nadto trwały uszczerbek na zdrowiu powoda jest niezmiernie wysoki i wynosi łącznie 100%. Proces leczenia powoda będzie bardzo długi, a końcowy efekt tych procesów jest trudny do przewidzenia. Pozwany(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wŁ.wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W odpowiedzi na pozew pozwany przyznał, iż w niniejszej sprawie przyjął co do zasady odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu szkody powstałej na skutek uszkodzenia ciała powoda powstałego w trakcie kolizji drogowej, do której doszło w dniu 23 marca 2012r. wC., z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej samoistnego posiadacza pojazdu mechanicznego. Pozwany po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego uznał swoją odpowiedzialność tytułem zadośćuczynienia do kwoty 42 000 zł. Zdaniem pozwanego, przyznane i wypłacone powodowi zadośćuczynienie jest „odpowiednią sumą pieniężną” w rozumieniuart. 445§1 k.c.i uwzględnia doznaną przez powoda krzywdę, ból i cierpienie. Pozwany podniósł, iż w jego ocenie żądana przez powoda dodatkowo kwota 260 000 zł, ponad przyznaną i wypłaconą sumę 42 000 zł, stanowi kwotę rażąco wygórowaną, biorąc pod uwagę obrażenia ciała, jakich doznał powód na skutek wypadku oraz związane z tym cierpienia fizyczne i psychiczne. Ponadto, działając z ostrożności procesowej, pozwany zakwestionował żądanie odsetek od daty wcześniejszej niż data wyrokowania. (k. 47-48). Sąd ustalił, co następuje: W dniu 23 marca 2012r. naulicy (...)wC.doszło do wypadku drogowego, w wyniku którego małoletni powódM. K.doznał obrażeń ciała. Kierujący samochodem osobowym markiC. (...)onr. rej. (...)P. O.umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że przekroczył dopuszczalną administracyjnie prędkość o 24 km/h i niewłaściwie obserwował drogę przez co wykonując manewr wyprzedzania innego pojazdu najechał na tył samochodu osobowego markiS. (...)onr rej. (...)kierowanego przezE. K., która oczekiwała na możliwość wykonania skrętu w lewo, powodując wypadek, w następstwie którego obrażeń ciała doznali pasażerowie pojazdu markiS.:M. K.– w postaci urazu wielonarządowego, krwiaka przymózgowego nadtwardówkowego okolicy potylicznej prawej, krwiaka podpajęczynówkowego w szczelinie międzypółkulowej i na namiocie móżdżku, złamania łuski i piramidy prawej kości skroniowej oraz kości potylicznej po stronie prawej, stłuczenia tkanki płucnej z obszarami niedodmowymi, stłuczenia i pęknięcia miąższu wątroby i torebki, podtorebkowego uszkodzenia miąższu śledziony, tj. obrażeń powodujących chorobę realnie zagrażającą życiu;D. K. (1)– w postaci wstrząśnienia mózgu I stopnia, złamania trzonu żuchwy ok. 44-43, złamania głowy stawowej żuchwy po stronie lewej, które naruszyły funkcje jego organizmu na okres powyżej 7 dni;A. S.– w postaci obrzęku prawej półkuli mózgu, krwiaka międzypółkulowego mózgu, krwiaka przymózgowego nad prawą półkulą mózgu, pourazowego krwawienia podpajęczynówkowego, które naruszyły funkcje jej organizmu na okres powyżej 7 dni. Za ten czyn, wyczerpujący znamiona występku zart. 177 § 2 k.k.iart. 177 § 1 k.k.w związku zart. 11 § 2 k.k.P. O.został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w(...)z dnia 6 marca 2013r. w sprawie(...)na karę jednego roku i trzech miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres trzech lat tytułem próby oraz na karę grzywny w wysokości 80 stawek dziennych, przy przyjęciu wysokości jednej stawki w kwocie 10 zł. Wyrok ten został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego wC.z dnia 6 sierpnia 2013r. w sprawie(...). / dowód : odpis wyroku Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 6 marca 2013r. w sprawie(...)wraz z uzasadnieniem (k. 97-104 akt niniejszej sprawy), wyrok Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 6 września 2013r. w sprawie(...)(k. 105 akt niniejszej sprawy)/ Z miejsca wypadku małoletni powód został przetransportowany karetkąPogotowia (...)doWojewódzkiego Szpitala (...)wC.. Z powodu ciężkiego stanu zdrowia powód został przyjęty na Oddział Intensywnej(...)dla Dzieci. Hospitalizacja trwała od 23 marca 2012r. do 5 kwietnia 2012r. U powoda rozpoznano: uraz wielonarządowy, krwiak przymózgowy nadtwardówkowy w okolicy potylicznej prawej, krwawienie podpajęcze w szczelinie międzypółkulowej oraz na namiocie móżdżku, złamanie łuski i piramidy prawej kości skroniowej oraz kości potylicznej po prawej stronie z przemieszczeniem, stłuczenie tkanki płucnej z obszarami niedodmowymi, stłuczenie i pęknięcie miąższu wątroby oraz torebki z obecnością krwawienia do przestrzeni zaotrzewnowej, podtorebkowe uszkodzenie miąższu śledziony w okolicy jej dolnego bieguna, a także niewydolność oddechową i padaczkę do obserwacji. W leczeniu zmonitorowano podstawowe funkcje życiowe, wykonano badanie tomografii głowy, klatki piersiowej i jamy brzusznej. W czasie hospitalizacji prowadzono u powoda oddech wspomagany, wyrównując zaburzenia gazometryczne i elektrolitowe. Po uzyskaniu normalizacji parametrów gazometrycznych, w siódmej dobie powoda rozintubowano, przy czym wymagał jeszcze tlenoterapii biernej. Po wybudzeniu u dziecka obserwowano obniżenie napięcia mięśniowego po stronie lewej oraz obwodowy niedowład prawego nerwu twarzowego. Z uwagi na epizody drgawkowe zastosowano leczenieD.z dobrym skutkiem. W okresie od 5 kwietnia 2012r. do 27 kwietnia 2012r. powód przebywał w Oddziale(...)i Traumatologii DziecięcejWojewódzkiego Szpitala (...)im.(...)wC.. Powód był wówczas przytomny, wydolny krążeniowo i oddechowo. Zastosowano leczenie zachowawcze. W okresie od 7 maja 2012r. do 2 czerwca 2012r. powód był hospitalizowany w Oddziale(...)Neurologicznej w(...) Centrum (...)II wK.z rozpoznaniem: stanu po urazie wielonarządowym, krwiaków śródczaszkowych, krwawienia podpajęczego, złamania czaszki, stłuczenia płuc, stłuczenia i pęknięcia wątroby, podtorebkowego uszkodzenia miąższu śledziony, zaburzeń chodu, osłabienia siły mięśniowej kończyn lewych i nieżytu żołądkowo – jelitowego. W okresie od 6 czerwca 2012r. do września 2012r. powód miał prowadzone leczenie w(...)w Wojewódzkim Zakładzie Opieki Zdrowotnej nad Matką,(...)wC.. W czerwcu 2012r. powód rozpoczął rehabilitację w Poradni Logopedycznej wS.-DiagnostycznymOśrodku (...)wC.i nadal ją prowadzi. W okresie od 26 września 2012r. do 30 września 2012r. powód był hospitalizowany w Oddziale(...)i Traumatologii Dziecięcej, a w okresie od 24 lipca 2013r. do 26 lipca 2013r. w Oddziale Pediatrii z Pododdziałem Dziennym Pediatrycznym Nefrologii Dziecięcej i Hematologii wWojewódzkim Szpitalu (...)wC.. W czasie hospitalizacji wykonano u powoda badanie tomografii komputerowej i rezonansu magnetycznego. W wyniku wypadku w dniu 23 marca 2012r. powódM. K.doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu z przyczyn chirurgicznych w wysokości17%.Po wypadku wystąpił u powoda niedowład lewostronny kończyn i obwodowy niedowład nerwu twarzowego prawego, które po zastosowaniu leczenia wycofały się. Ustalony trwały uszczerbek na zdrowiu z przyczyn chirurgicznych nie ogranicza i nie upośledza powoda w życiu codziennym, aktualny stan zdrowia powoda jest dobry i utrwalony. Ograniczenia sprawności fizycznej powoda są niewielkie i dają szanse na odzyskanie pełnej sprawności. Młody wiek powoda i odpowiednio wdrożone leczenie oraz duże zdolności regeneracyjne młodego organizmu spowodowały, że wyniki leczenia są bardzo dobre. Nie można jednak wykluczyć zaistnienia odległych skutków urazu czaszkowo – mózgowego, takich jak napady padaczkowe, kłopoty ze słuchem czy zaburzenia intelektualne i zachowawcze. Następstwem wypadku z przyczyn neurologicznych jest wystąpienie u powoda encefalopatii pourazowej. Bezpośrednio po wypadku występowała także niesprawność połowiczna, a stan dziecka był znacznie gorszy niż po upływie kilkunastu miesięcy po zdarzeniu. Aktualnie z przyczyn neurologicznych trwały uszczerbek na zdrowia u powoda wynosi30%.Po wypisie ze szpitala u powoda występowały napady złości i skłonności do agresji. W czasie uczęszczania do przedszkola powód uczył się dobrze i nie obserwowano u niego niepokojących objawów. Stan neurologiczny powoda nie daje podstaw do niepokoju. Zagrożeniem jest natomiast możliwość wystąpienia padaczki w bliżej nieokreślonym czasie w przyszłości. / dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii lek. med.D. K. (2)(k. 77-81), opinia biegłego sądowego z zakresu neurochirurgii dr n. med.W. P.(k. 92-94), odpisy dokumentacji lekarskiej (k. 12-24)/ Małoletni powód w wyniku obrażeń odniesionych w wypadku doznał również schorzeń okulistycznych w postaci częściowego zaniku nerwu wzrokowego oka prawego, obniżenia ostrości wzroku oka prawego do wartości 0.4 i obniżenia ostrości wzroku oka lewego do wartości 0.5. Doznany silny uraz głowy podczas wypadku, który spowodował złamanie łuski i piramidy prawej kości skroniowej oraz kości potylicznej po prawej stronie z przemieszczeniem może w przyszłości skutkować u powoda postępującym zanikiem nerwu wzrokowego obu oczu i dalszym obniżeniem ostrości wzroku obu oczu. Powód z przyczyn okulistycznych doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu, który aktualnie wynosi40%,ale w przyszłości może ulec pogorszeniu. Wyniki badań elektrofizjologicznych pozwalają na przypuszczenie, że u powoda najprawdopodobniej występuje ograniczenie pola widzenia, ale obecnie nie jest możliwe wykonanie badania pola widzenia z uwagi na wiek dziecka. Badania elektrofizjologiczne, które przechodził powód, są długotrwałe, wymagające skupienia i dość uciążliwe nawet dla pacjenta dorosłego, a tym bardziej dla małego dziecka. Silny uraz głowy doznany przez powoda podczas wypadku, następstwem którego było złamanie łuski i piramidy prawej kości skroniowej oraz kości potylicznej po prawej stronie z przemieszczeniem, był urazem powodującym intensywne doznania bólowe przez okres ponad 7 dni. Bezpośrednio po wypadku powód był w stanie zagrożenia życia, nieprzytomny, z nieukierunkowaną reakcją na bodźce bólowe. Przebywał w głębokiej śpiączce, był wentylowany mechanicznie i karmiony pozajelitowo. Od wybudzenia ze śpiączki do 2 czerwca powód był hospitalizowany i rehabilitowany, co dostarczało małoletniemu intensywnych cierpień i bólu przez czasokres około 3 miesięcy. W okresie rehabilitacji obserwowano w badaniu przedmiotowym u powoda niedomykanie powieki oka prawego, oczopląs oraz prawie niewidoczną asymetrię ust. Rokowania w zakresie funkcjonowania narządu wzroku na przyszłość u powoda nie są korzystne. Ostrość wzroku może pozostać na dotychczasowym poziomie lub ulec pogorszeniu w przyszłości. Raczej nie należy spodziewać się poprawy widzenia. Pole widzenia może być ograniczone już teraz, nie można również wykluczyć pogorszenia pola widzenia w przyszłości. Jeśli ostrość wzroku u powoda pogorszy się, a nie możne tego wykluczyć, gdyż w literaturze medycznej są opisywane przypadki znacznego osłabienia ostrości wzroku nawet kilkanaście lat po doznanym urazie, może być konieczna pomoc innych osób w codziennych czynnościach. / dowód: opinia sądowo – lekarska z zakresu okulistyki biegłej sądowej specjalisty chorób oczu dr n. med.E. L.(k. 143-152), odpisy dokumentacji z leczenia okulistycznego, w tym z badań elektrofizjologicznych (k. 118-125)/ PowódM. K.w chwili wypadku miał 2 lata i 10 miesięcy (ur. (...)). Mieszka z rodzicami i starszym bratem. Przed wypadkiem chłopiec nie miał żadnych problemów zdrowotnych. W leczeniu skutków wypadku u powoda w czasie hospitalizacji stosowano leczenie zachowawcze, powód był w śpiączce farmakologicznej przez 7 dni, a następnie wymagał intensywnej rehabilitacji zarówno w warunkach stacjonarnych jak również w warunkach ambulatoryjnych. Rodzice w domu także prowadzili ćwiczenia usprawniające chłopca, naukę chodzenia, ćwiczenia na rowerze, drabinkach, chodzenie po schodach. Dziecko było również leczone w Poradni Laryngologicznej oraz Poradni Neurologicznej dla Dzieci. Po wypadku chłopiec moczył się w nocy, zaczął sikać w pampersy, mimo że przed wypadkiem już sam się załatwiał. Powód utracił pamięć zdarzeń sprzed wypadku, nie pamięta np. wyjazdów do dziadków. Po zastosowanym leczeniu zaczęto obserwować systematyczną poprawę w zakresie schorzeń chirurgicznych. Dziecko poprawiło chód, poprawiła się siła mięśniowa lewych kończyn, poprawie uległa również mowa. Obecnie powód pozostaje nadal pod kontrolą neurologa z uwagi na podejrzenie napadów padaczkowych, według twierdzeń matki, zdarza się, że „dziecko wyłącza się na chwilę”. Powód po wypadku stał się również nadpobudliwy, przy mówieniu „zacina się”, okresowo miał kłopoty ze snem, zachwiania równowagi i chwilowe napady lęku. Wymagał, aby cały czas byli przy nim rodzice. W okresie uczęszczania do przedszkola, matka nie otrzymywała uwag od opiekunów odnośnie jakiś niepokojących objawów. Powód został zaliczony do osób niepełnosprawnych od wczesnego dzieciństwa, orzeczenie aktualnie wydano na okres do 30 września 2016r. / dowód : odpis skrócony aktu urodzenia powoda (k. 11), opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii lek. med.D. K. (2)(k. 77-81), odpisy orzeczeń o niepełnosprawności (k. 117, 207), zeznania przedstawicielki ustawowej powodaE. K.(nagranie, adnotacje k. 128-129)/ Oceniając materiał dowodowy Sąd uznał za wiarygodne opinie biegłych sądowych lekarzy przeprowadzone w niniejszej sprawie. Opinia te nie budzą zastrzeżeń z punktu widzenia zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłych, podstaw teoretycznych, sposobu motywowania i stopnia stanowczości wyrażonych w nich wniosków. Biegli w sposób jednoznaczny, rzeczowy i potwierdzony odpowiednią diagnostyką, wyjaśnili rodzaj, charakter i skutki doznanego przez powoda uszczerbku na zdrowiu. Konstatacje biegłych nie nastręczają żadnych wątpliwości, są jasne i zrozumiałe. Sąd zważył, co następuje: Odpowiedzialność pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwŁ.wobec powodaM. K.za skutki wypadku komunikacyjnego z dnia 23 marca 2012 roku była co do zasady pomiędzy stronami bezsporna. Spór dotyczył natomiast zakresu i rozmiarów tej odpowiedzialności, zwłaszcza co do wysokości zadośćuczynienia. Stosownie do treściart. 444 § 1 k.c.w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na podstawieart. 445 § 1 k.c.w związku zart. 444 § 1 k.c.w razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, Sąd może również przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Oceniając zasadność roszczenia powoda o zadośćuczynienie Sąd miał na uwadze, że suma pieniężna przyznana tytułem zadośćuczynienia ma być „odpowiednia”. Nie ulega wątpliwości, że o rozmiarze należnego zadośćuczynienia decyduje rozmiar doznanej krzywdy, zadośćuczynienie ma bowiem na celu naprawienie szkody niemajątkowej, wyrażającej się doznaną krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych. Nie dający się ściśle wymierzyć charakter krzywdy sprawia, że ustalenie jej rozmiaru, a tym samym i wysokości zadośćuczynienia zależy od oceny sądu. Ocena ta powinna uwzględniać całokształt okoliczności sprawy, nie wyłączając takich czynników, jak np. wiek poszkodowanego. Przy ustalaniu rozmiaru cierpień powinny być uwzględniane zobiektywizowane kryteria oceny, odniesione jednak do indywidualnych okoliczności danego wypadku. Oceniając rozmiar doznanej krzywdy trzeba zatem wziąć pod rozwagę całokształt okoliczności, w tym rodzaj doznanych przez poszkodowanego obrażeń i rozmiar związanych z nimi cierpień fizycznych i psychicznych, ich nasilenie i czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku, kalectwo i jego stopień, oszpecenie, stopień inwazyjności ewentualnych zabiegów medycznych, rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej (wyłączenie z normalnego życia), bezradność życiową, konieczność korzystania ze wsparcia bliskich oraz inne czynniki podobnej natury. Zadośćuczynienie powinno spełniać funkcję kompensacyjną, stąd jego wysokość musi przedstawiać realną, ekonomicznie odczuwalną wartość. Poziom życia poszkodowanego nie może być natomiast zaliczany do czynników, które wyznaczają rozmiar doznanej krzywdy i wpływają na wysokość zadośćuczynienia. Suma pieniężna przyznana tytułem zadośćuczynienia ma stanowić przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej. Powinna zatem wynagrodzić poszkodowanemu doznane przez niego cierpienia fizyczne i psychiczne i ułatwić przezwyciężanie ujemnych przeżyć. Nie oznacza to jednak, że formą złagodzenia doznanej krzywdy musi być nabywanie dóbr konsumpcyjnych o wartości odpowiadającej poziomowi życia poszkodowanego. Takie pojmowanie funkcji kompensacyjnej prowadziłoby do różnicowania krzywdy, a tym samym wysokości zadośćuczynienia zależnie od stopy życiowej poszkodowanego. Godziłoby to w zasadę równości wobec prawa, a także w powszechne poczucie sprawiedliwości(por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 25 września 2013r., I ACa 331/13, LEX nr 1372349; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2010r. z uzasadnieniem, II CSK 94/10, LEX nr 672673 oraz przytoczone tam liczne orzecznictwo). Ustalając wysokość należnego powodowiM. K.zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze, iż w chwili wypadku powód miał zaledwie 2 lata i 10 miesięcy, a obrażenia doznane przez niego w wyniku wypadku miały bardzo poważną naturę i spowodowały zagrożenie dla życia powoda; znaczna część następstw urazu ma charakter nieodwracalny, co może rzutować na całe dalsze życie powoda. Sąd uwzględnił długotrwałość hospitalizacji i rehabilitacji powoda. Bezpośrednio po wypadku powód był w stanie zagrożenia życia, nieprzytomny, z nieukierunkowaną reakcją na bodźce bólowe. Przebywał w głębokiej śpiączce, był wentylowany mechanicznie i karmiony pozajelitowo. Od wybudzenia ze śpiączki do 2 czerwca 2012r. powód był hospitalizowany i rehabilitowany, co dostarczało dziecku intensywnych cierpień i bólu przez czasokres około 3 miesięcy. Po wypadku i w okresie pobytu w szpitalu występowały u powoda dolegliwości bólowe o dużym nasileniu; przez cały okres hospitalizacji powód wymagał obecności jednego z rodziców, również w okresie rekonwalescencji wymagał stałej opieki rodziców. Także obecnie mogą występować u powoda dolegliwości bólowe np. przy zmianie warunków pogodowych. Nadmienić należy, iż zgodnie z opinią biegłego z zakresu neurochirurgii, stan dziecka bezpośrednio po wypadku był znacznie gorszy, stwierdzono niesprawność połowiczną. Aktualny stan zdrowia powoda, w zakresie następstw chirurgicznych i neurologicznych wypadku, jest dobry i utrwalony, a ograniczenia sprawności fizycznej powoda są niewielkie; jednakże w przypadku powoda nie można wykluczyć zaistnienia odległych skutków urazu czaszkowo-mózgowego takich jak napady padaczkowe, kłopoty ze słuchem czy zaburzenia intelektualne i zachowawcze. Sąd wziął również pod uwagę, że rokowania w zakresie funkcjonowania narządu wzroku na przyszłość u powoda są niekorzystne. Ostrość wzroku może pozostać na dotychczasowym poziomie lub ulec pogorszeniu w przyszłości. Raczej nie należy spodziewać się poprawy widzenia. Pole widzenia może być ograniczone już teraz, nie można również wykluczyć pogorszenia pola widzenia w przyszłości. Jeśli ostrość wzroku u powoda pogorszy się, co może nastąpić nawet kilkanaście lat po doznanym urazie, powodowi może być konieczna pomoc innych osób w codziennych czynnościach. Sąd uwzględnił również nieodwracalność następstw wypadku w postaci trwałego uszczerbku na zdrowiu i znaczny jego stopień (87%), tj. z przyczyn chirurgicznych 17%, z przyczyn neurologicznych – 30% i z przyczyn okulistycznych – 40%. Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał za zasadne określenie wysokości zadośćuczynienia należnego powodowiM. K.na kwotę280 000 zł. Pozwany w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił powodowi kwotę42 000 złz tego tytułu, w związku z powyższym Sąd zasądził na rzecz powoda dodatkowo kwotę238 000 złtytułem zadośćuczynienia. Ocena rozmiaru szkody, a w konsekwencji wysokości żądanego zadośćuczynienia, podlega weryfikacji sądowej. Jednakże byłoby niedopuszczalne przyjęcie, że poszkodowany ma czekać z otrzymaniem świadczenia z tytułu odsetek do chwili ustalenia wysokości szkody w konkretnym przypadku. Orzeczenie sądu przyznające zadośćuczynienie ma charakter rozstrzygnięcia deklaratoryjnego, a nie konstytutywnego, skoro sąd na podstawie zaoferowanych w sprawie dowodów rozstrzyga, czy doznane cierpienia i krzywda oraz potencjalna możliwość ich wystąpienia w przyszłości miały swoje uzasadnienie w momencie zgłoszenia roszczenia. Orzeczenie to nie jest więc źródłem zobowiązania sprawcy szkody względem poszkodowanego do zapłaty zadośćuczynienia. Rzeczywistym źródłem takiego zobowiązania jest czyn niedozwolony. Zasadą jest więc, że zarówno odszkodowanie jak i zadośćuczynienie za krzywdę stają się wymagalne po wezwaniu zobowiązanego przez poszkodowanego do spełnienia świadczenia (art. 455 § 1 k.c.). Od tej chwili biegnie termin do odsetek za opóźnienie (art. 481 § 1 k.c.). Zasada ta doznaje wyjątków, które wynikają jedynie zart. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych(por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 2013r., I CSK 667/13, LEX nr 1391106 ). Przy czym, zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, które Sąd w niniejszej sprawie podziela, wierzyciel oprócz złożenia samego zawiadomienia o wypadku powinien także określić swoje roszczenie. Jeżeli tego nie zrobił, to ubezpieczyciel popadł w opóźnienie dopiero z upływem czternastodniowego terminu od daty określenia swych roszczeń przez powoda wobec pozwanego(por. uzasadnienie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004r., I CK 131/03, OSNC 2005/2/40). Skoro więc powód przed wniesieniem pozwu wzywał pozwanego do zapłaty na jego rzecz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na skutek wypadku komunikacyjnego z dnia 23 marca 2012r. w kwocie 200 000 zł i zgłosił szkodę w dniu 28 sierpnia 2012r. (dane na stronie tytułowej akt szkody oraz zgłoszenie szkody i wezwanie do zapłaty z dnia 24 sierpnia 2012r. k. 37 akt szkody), w związku z tym Sąd zasądził ustawowe odsetki od kwoty 158 000 zł (wobec wypłacenia w toku postępowania likwidacyjnego kwoty 42 000 zł k. 31) od daty wniesienia pozwu, tj.od dnia 23 stycznia 2013r., natomiast od pozostałej kwoty 80 000 zł, nieobjętej zgłoszeniem i wezwaniem w toku postępowania likwidacyjnego, od daty po upływie 14 dni od dnia doręczenia odpisu pozwu, co nastąpiło 29 marca 2013r. (k. 46), czyliod dnia 13 kwietnia 2013r. O kosztach procesu orzeczono na podstawieart. 100 k.p.c.oraz§ 2 ust. 1 i 2, § 4, § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(tekst jedn. Dz.U. z 2013r., poz. 490 z późn. zm.). Koszty poniesione w toku procesu przez powoda obejmowały: opłatę od pozwu w kwocie 6 000 zł (k. 36), koszty zastępstwa procesowego w kwocie 7 200 zł, opłatę od pełnomocnictwa – 17 zł (k. 38), wynagrodzenie biegłych w kwotach 141 zł 32 gr (k. 83), 218 zł 50 gr (k. 107), 500 zł (k. 156), 1 538 zł 30 gr (k. 181). Razem – 15 615 zł 12 gr. Pozwany poniósł koszty zastępstwa procesowego w wysokości 7 200 zł i opłatę od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł (k. 50). Razem koszty procesu wyniosły 22 832 zł 12 gr. Powód wygrał proces w 92 %, wobec czego Sąd zasądził na jego rzecz koszty procesu w kwocie 13 788 zł 55 gr, po stosunkowym rozdzieleniu kosztów według następującego wyliczenia: 22 832 zł 12 gr × 92/100 (koszty, które powinien ponieść pozwany) – 7 217 zł (koszty, które pozwany poniósł) = 13 788 zł 55 gr (koszty do dopłaty przez pozwanego). Koszty sądowe poniesione w toku procesu przez Skarb Państwa obejmowały: opłatę od pozwu w pozostałej kwocie 7 000 zł, wynagrodzenie biegłej w kwocie 248 zł 46 gr (k. 198, 186). Razem – 7 248 zł 46 gr. Stosownie doart. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz.U. z 2014r., poz. 1025 z późn. zm.) Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 6 668 zł 58 gr tytułem zwrotu w/w kosztów sądowych, których powód nie miał obowiązku uiścić. Kwota ta stanowi należne koszty sądowe, w części co do której powództwo zostało uwzględnione (92 %). Natomiast na podstawie art. 113 ust. 4 powołanej ustawy, z uwagi na charakter sprawy, fakt iż poszkodowanym jest osoba małoletnia, Sąd odstąpił od obciążenia powoda kosztami sądowymi z zasądzonego roszczenia.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Częstochowie date: '2015-09-08' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Katarzyna Sidyk legal_bases: - art. 444 § 1 k.c. - art. 177 § 2 k.k. - art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - art. 100 k.p.c. - § 2 ust. 1 i 2, § 4, § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu - art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: Mateusz Kmieć signature: I C 102/13 ```

154500000001006_II_AKa_000345_2016_Uz_2016-11-16_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II AKa 345/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 listopada 2016r. Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSA – Józef Ciurko (spr.) Sędziowie: SA – Marek Czecharowski SO (del.) – Grzegorz Miśkiewicz Protokolant: – sekr. sąd. Piotr Grodecki przy udziale Prokuratora Anny Adamiak po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2016 r. sprawyR. B. (1)s.W.iM. z d. B.urodz. (...)wK. oskarżonego zart. 53 ust. 1 i 2 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 65 § 1 k.k.w zw. zart. 12 k.k. na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 17 czerwca 2016 r. sygn. akt VIII K 191/15 - zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; - zwalnia oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych za instancję odwoławczą, wydatkami obciążając Skarb Państwa; - zasądza od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnegoA. K.Kancelaria Radcy Prawnego wS.kwotę 765,60 zł łącznie z 23% VAT, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu wykonywaną w postępowaniu odwoławczym. UZASADNIENIE Prokurator oskarżyłR. B. (1)o to, że: I w okresie od jesieni 2012 r. do połowy stycznia 2013 r., w miejscowościC.przyul. (...)w budynku na terenie ogródka działkowego wynajmowanego odJ. C., wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu zJ. K.,M. S.,J. C.,D. D.i innymi nieustalonymi osobami, przy użyciu przyrządów w postaci 6 kolb szklanych,5 chłodnic kulowych, kolumny destylacyjnej, rurki szklanej, pojemnika plastikowego, 3 łyżek metalowych, 5 korków z tworzywa sztucznego, 2 trójników z Korkami silikonowymi, plastikowego kanistra, pojemnika plastikowego, 2 plastikowych wiader,4 plastikowa zlewka, czaszy grzewczej na trójnogu z dołączonym kablem i przełącznikiem, wagi w plastikowej obudowie w kolorach szarym i czarnymm-ki M.model(...), plastikowego durszlaka koloru czerwonego, plastikowego sitka z rączką koloru białego, 3 plastikowych lejków, pojemnika w kształcie walca koloru jasno brązowego z APAANEM netto 28 kg netto, 6 plastikowych korków, 4 termometrów, złączki szklanej ze szlifem w tym służących do niedozwolonego wytwarzania i przechowywania substancji psychotropowej, wytwarzał w znacznej ilości substancję psychotropową aminę w znacznej ilości ok. 40 litrów tygodniowo, z której to ilości uzyskuje się amfetaminę w ilości ok. 80 kg, uzyskiwaną z prekursora narkotycznego w postaci BMK, uzyskiwanego z prekursora narkotycznego apaanu, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodów, tj. o czyn zart. 53 ust. 2w zw. zart. 53 ust. 1 ustawy z dnia29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 65 § 1 k.k., II w okresie od połowy stycznia 2013 r. do połowy marca 2013 r., w miejscowościC.przyul. (...)w budynku na terenie ogródka działkowego wynajmowanego odJ. C.i na posesji wŁ.w okolicachŁ., wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu zJ. K.,M. S.,J. C.,Ł. B. (1)i innymi nieustalonymi osobami, przy użyciu przyrządów w postaci przyrządów w postaci 6 kolb szklanych, 5 chłodnic kulowych, kolumny destylacyjnej, rurki szklanej, pojemnika plastikowego, 3 łyżek metalowych, 5 korków z tworzywa sztucznego, 2 trójników z korkami silikonowymi, plastikowego kanistra, pojemnika plastikowego, 2 plastikowych wiader, 4 plastikowa zlewka, czaszy grzewczej na trójnogu z dołączonym kablem i przełącznikiem, wagi w plastikowej obudowie w kolorach szarym i czarnymm-ki M.model(...), plastikowego durszlaka koloru czerwonego, plastikowego sitka z rączką koloru białego, 3 plastikowych lejków, pojemnika w kształcie walca koloru jasnobrązowego z APAANEM netto 28 kg netto, 6 plastikowych korków, 4 termometrów, złączki szklanej ze szlifem w tym służących do niedozwolonego wytwarzania i przechowywania substancji psychotropowej, wytwarzał w znacznej ilości substancję psychotropową w postaci aminę i amfetaminy w znacznej ilości ok. 40 litrów tygodniowo, z której to ilości uzyskuje się amfetaminę w ilości ok. 80 kg, a uzyskano ilość w postaci m.in. ok. 2 kg amfetaminy, łącznie ponad 300 litrów aminy amfetaminy, uzyskiwaną z prekursora narkotycznego w postaci BMK, uzyskiwaną z prekursora narkotycznego apaanu, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodów, tj. o czyn zart. 53 ust. 2w zw. zart. 53 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 65 § 1 k.k., III w okresie od połowy marca 2013 r. do dnia 10 października 2013 r., w miejscowościC.przyul. (...), w budynku na terenie ogródka działkowego wynajmowanego odJ. C., wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu zJ. K.,R. S.,J. C.,D. D.i innymi nieustalonymi osobami, przy użyciu przyrządów w postaci 6 kolb szklanych, 5 chłodnic kulowych, kolumny destylacyjnej, rurki szklanej, pojemnika plastikowego, 3 łyżek metalowych, 5 korków z tworzywa sztucznego, 2 trójników z korkami silikonowymi, plastikowego kanistra, pojemnika plastikowego, 2 plastikowych wiader, 4 plastikowa zlewka, czaszy grzewczej na trójnogu z dołączonym kablem i przełącznikiem, wagi w plastikowej obudowie w kolorach szarym i czarnymm-ki M.model(...), plastikowego durszlaka koloru czerwonego, plastikowego sitka z rączką koloru białego, 3 plastikowych lejków, pojemnika w kształcie walca koloru jasnobrązowego z APAANEM netto 28 kg netto, 6 plastikowych korków, 4 termometrów, złączki szklanej ze szlifem w tym służących do niedozwolonego wytwarzania i przechowywania substancji psychotropowej, wytwarzał w znacznej ilości substancję psychotropową aminę w znacznej ilości ok. 40 litrów tygodniowo, z której to ilości uzyskuje się amfetaminę w ilości ok. 80 kg, uzyskiwaną z prekursora narkotycznego w postaci BMK, uzyskiwanego z prekursora narkotycznego apaanu, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodów, tj. o czyn zart. 53 ust. 2w zw. zart. 53 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 65 § 1 k.k. Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 17 czerwca 2016 r. sygn. akt VIII K 191/15 oskarżonegoR. B. (1)w ramach zarzucanych mu czynów uznał za winnego tego, że w okresie od stycznia 2013 r. do kwietnia 2013 r. w miejscowościC.przyul. (...)oraz na posesji wŁ.w okolicachŁ., wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej działając przestępstwem ciągłym oraz wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi i innymi nieustalonymi osobami, przy użyciu przyrządów służących do niedozwolonego wytwarzania substancji psychotropowej oraz prekursorów, wytwarzał amfetaminę w ilości nie mniejszej niż 54 kg, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu ustalając, że czyny te wyczerpują dyspozycjęart. 53 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 65 § 1 k.k.w zw. zart. 12 k.k.i z mocy powyższych przepisów oskarżonego skazał i wymierzył mu karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, na mocyart. 33 § 1 i § 3 k.k.orzekł karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych, każda stawka po 100 złotych. Na podstawieart. 63 § 1 k.k.na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania od dnia 2 listopada 2014 r. do dnia 17 czerwca 2016 r. Apelację od wyroku wywiodłaobrończynioskarżonego, zarzucając: 1 obrazę przepisów prawa materialnego to jest: a art. 53 ust 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 65 § 1 kodeksu karnegoi w zw. zart. 12 k.k.poprzez ich niewłaściwe zastosowanie uznając iż oskarżony popełnił zarzucany mu czyn to jest w okresie od stycznia do kwietnia 2013 roku wytwarzał amfetaminę w ilości nie mniejszej niż 54 kg oraz uczynił sobie stałe źródło dochodu z zarzucanego mu czynu, podczas gdy że zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego to jest między innymi opinii pisemnej nr(...)z dnia 26 kwietnia 2016 roku wynika iż nie jest możliwe wyprodukowanie amfetaminy według receptury podanej przez świadkaŁ. B. (1), natomiast zeznania świadkaŁ. B. (1)co do roli oskarżonego w zarzucanym mu czynie opierają się głównie na jego domysłach i przypuszczeniach; 2. obrazę przepisów postępowania w rozumieniuart. 438 pkt 2 k.p.k.mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia, to jest: a)art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k.poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego o przesłuchanie w charakterze świadka PanaJ. B.oraz PaniH. B.na okoliczność pomocy finansowej w tym wpłat na tzw. wypiskę udzielanej przez oskarżonegoR. B. (1)świadkowiŁ. B. (1)podczas jego pobytu w więzieniu, pomimo iż zdaniem oskarżonego okoliczności te mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy z uwagi na podnoszony przez świadkaŁ. B. (1)fakt rzekomej wdzięcznościŁ. B. (1)wobec oskarżonego oraz rzekomych powodów dla których bezpośrednio po opuszczeniu więzienia świadekŁ. B. (1)zajął się opisaną przez siebie działalnością przestępczą wspólnie z oskarżonym, b)art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k.poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego o przesłuchanie w charakterze świadka PaniW. S.na okoliczność zażywania przez świadkaŁ. B. (1)narkotyków, rzekomego dokonywania przez nią zakupu narkotyków odJ. K.oraz kondycji psychicznej świadkaŁ. B. (1)w tym jego skłonności do konfabulacji, pomimo iż okoliczność ta miała istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy w uwagi na fakt iż akt oskarżenia w niniejszej sprawie opierał w głównej mierze się na zeznaniach jednego świadka który z uwagi na długotrwałe zażywanie narkotyków mógł mieć ograniczone możliwości postrzegania rzeczywistości a z zeznań świadkaM. K.wynika iż świadekŁ. B. (1)w przeszłości był skłonny do konfabulacji, c)art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k.poprzez oddalenie wniosku dowodowego oskarżonego o ustalenie oraz przesłuchanie osób będących właścicielami działek sąsiadujących z działką wC.przyul. (...)na której zgodnie z zeznaniami świadkaŁ. B. (1)miała odbywać się produkcja amfetaminy na okoliczność ewentualnych uciążliwości związanych z produkcją czy też osobami które w czasie objętym aktem oskarżenia przebywały na wyżej wymienionej posesji oraz właściciela garażu w którym doszło do zatrzymaniaJ. C.na okoliczność ustalenia osób faktycznie wynajmujących przedmiotowy garaż, d)art. 7 k.p.k.w zw. zart. 4 k.p.k.poprzez przyjęcie wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, że zeznania świadkaŁ. B. (1)są w pełni wiarygodne podczas gdy świadek ten wielokrotnie zmienia swoje zeznania, prostuje je a następnie znów zeznaje jak wcześniej, opowiada historie o rzekomym wstrzyknięciu mu narkotyków przez osoby postronne oraz zataja istotne informacje zasłaniając się niepamięcią szczegółów pomimo iż rzekomo inne szczegółowe informacje z podobnego okresu czasowego jest w stanie doskonale wskazać i ujawnić w swoich zeznaniach. ŚwiadekŁ. B. (1)wielokrotnie zmieniał swoje zeznania także pod kontem ilości wytworzonej substancji psychotropowej zwiększając jej wielkości, a wskazany przez niego sposób wytwarzania amfetaminy nie znajduje potwierdzenia w opinii biegłego w zakresie chemii; 3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, które miały istotny wpływ na treść orzeczenia, to jest: a) ustalenia iż świadekŁ. B. (1)w opisanym przez siebie procesie produkcji posługiwał się instrukcją co do przeprowadzenia kolejnych procesów produkcji pomimo iż powyższego wniosku nie da się wywieść z zeznań złożonych przez świadka, a samŁ. B. (1)wskazał iż w procesie produkcji miał być „chemikiem” i otrzymał wyłącznie instrukcje ustne, zatem musiał nauczyć się wszystkiego na pamięć, b) ustalenia iż świadekŁ. B. (1)nie potrafił wskazać i poprawnie nazwać poszczególnych procesów oraz produktów użytych w procesie produkcji amfetaminy z uwagi iż nie posiada wykształcenia chemicznego, pomimo iż świadek ten w swoich zeznaniach wskazał jak według niego uzyskiwano produkt końcowy czyli amfetaminę w postaci stałej (proszku) oraz starając się uwiarygodnić swoje zeznania opisał jak wyglądał ostatni etap produkcji którego był rzekomo naocznym świadkiem, gdzie po około minucie od wymieszania w plastykowej misce płynnej aminy z płynną sodą kaustyczną uzyskano amfetaminę w postaci stałej, c) ustalenia iż produkcja w domku położonym na działce wC.przyul. (...)trwała od połowy stycznia 2013 roku podczas gdy jak zeznał świadekŁ. B. (1)dopiero na początku lutego 2013 roku doszło do jego spotkania podczas którego rzekomo zaproponowano mu współpracę przy procesie produkcji amfetaminy, gdyż dopiero 15 stycznia świadekŁ. B. (1)opuścił Zakład Karny. Z uwagi na wskazane uchybienia wyroku Sądu I instancji wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od popełnienie zarzucanego mu czynu. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja obrończyni nie była zasadna. Wbrew zarzutom, Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, w oparciu o całość ujawnionego materiału dowodowego, który poddał ocenie w trybieart. 7 k.p.k.oraz należycie uzasadnił swoje stanowisko. Sąd Apelacyjny je podzielił, tym bardziej, że obrończyni nie przedstawiła w apelacji argumentu, który mógłby skutecznie podważyć zasadność rozstrzygnięcia Sądu I instancji. Sąd Okręgowy ocenił wyjaśnienia oskarżonego, konfrontując je z zeznaniami świadków, w tym obciążającego go świadkaŁ. B. (1), z opiniami biegłych w tym z niekorzystną dla oskarżonegoopinią nr (...)z dnia 26 kwietnia 2016 r. Analizując powyższą opinię biegłego nie można było podzielić zarzutu skarżącej, że w świetle tej opinii nie było możliwe wyprodukowanie amfetaminy według receptury podanej przez świadkaŁ. B. (1). BiegłyR. B. (2)obszernie i logicznie uzasadnił swoje stanowisko, zarówno w opinii pisemnej, jak i ustnej. Odniósł się do zeznańŁ. B. (1), opisującego przebieg produkcji amfetaminy w jakiej brał udział. Przyznał, że opis produkcji podanej przez świadka nie jest kompletny, używa błędnych pojęć i nazw, przy czym biegły podkreślał, że świadek nie posiadał wiedzy chemicznej, dlatego podany przez niego opis produkcji amfetaminy nie był kompletny. Świadek nie posiadał pełnej wiedzy chemicznej lub odtwarzał receptury z pamięci, mylił pojęcia, nie znał terminów chemicznych. Biegły podkreślił, że z zeznań świadka wynikało, że istniały dwie linie produkcyjne, w których produkowano BMK i amfetaminę. Wprawdzie świadek dokładnie nie opisał procesu produkcji amfetaminy to należy przyjąć, że taka produkcja się odbywała, o czym świadczą inne dowody i ślady m. in. wymazy pobrane na działce wC., które ujawniły amfetaminę. Biegły wskazał, że w przypadku produkcji samego BMK w odpadach nie byłoby śladów amfetaminy, gdyż są to dwa oddzielne procesy. Ślady będą wówczas, gdy produktem finalnym jest amfetamina. Należało podkreślić, że ślady amfetaminy zostały ujawnione nie tylko w miejscu wylewania odpadów, ale również w samochodzie, którym wywożono odpady. Także biegły przyznał w opinii, że przy produkcji amfetaminy pozostają odpady. W oparciu o zeznania świadkaŁ. B., możliwym było ustalenie, że wyprodukowano jedynie 54 kg amfetaminy, dlatego Sąd Okręgowy, słusznie zmniejszył ilość wyprodukowanej amfetaminy w opisie czynu. Sąd Apelacyjny także nie mógł podzielić zarzutu skarżącej, że zeznaniaŁ. B. (1)co do roli oskarżonego w zarzucanym mu czynie opierają się głównie na jego domysłach i przypuszczeniach. Słusznie uczynił Sąd Okręgowy dając wiarę zeznaniomŁ. B. (1). Świadek znał oskarżonego, wielokrotnie spotykał się z nim przed zatrzymaniem. Wiedział, że oskarżony przemycał narkotyki do Norwegii. Wiedział, że w początkowym okresie oskarżony wspólnie zJ. K.produkował amfetaminę. Z czasem oskarżony zaprzestał bezpośredniego udziału w produkcji amfetaminy, a zajął się organizacją jej zbytu, niemniej jednak pojawiał się w trakcie procesu produkcji narkotyku i był nią zainteresowany. Prawidłowo uczynił Sąd Okręgowy dając wiarę zeznaniom świadkaŁ. B. (1), który logicznie opisał swoją znajomość z oskarżonym, proces i miejsce produkcji narkotyków. Wskazał osoby w nim uczestniczące, nie umniejszając w procesie swojej roli. ŚwiadekŁ. B. (1)nie miał powodów, aby złośliwie obciążać oskarżonego, którego znał i z którym się spotykał. Świadek nie ukrywał zażywania przez siebie narkotyków, nie mniej jednak ów fakt nie miał wpływu na treść jego zeznań i możliwości odtwarzania przez niego rzeczywistości. Nie konfabulował. Sam przyznawał, że pewnych rzeczy nie pamiętał, ale nie przedstawiał zmyślonych wersji. Świadek nie umniejszał ani nie nadawał nadmiernego znaczenia działaniom oskarżonego. Z jego zeznań nie wynika, aby oskarżony bezpośrednio brał udział w produkcji amfetaminy. Był jednak obecny w czasie jej produkcji, wiedział o niej, podejmował działania składające się na przedmiotowy proceder. Wbrew zarzutom skarżącej, Sąd Okręgowy nie dopuścił się obrazyart. 438 § 2 k.p.k.poprzez oddalenie na rozprawie wniosków dowodowych zgłoszonych przez nią. Sąd, oddalając wnioski, uzasadnił swoje stanowisko, wskazując powody, dla których ich nie uwzględnił. Sąd Apelacyjny podzieli stanowisko Sądu Okręgowego. Skarżący w apelacji jedynie polemizuje ze stanowiskiem Sądu Okręgowego, wskazując, że owe wnioski dowodowe miały istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie. W trafnej ocenie Sądu Okręgowego zgłoszone wnioski dowodowe nie miały istotnego wpływu dla rozstrzygnięcia sprawy, dlatego zostały oddalone, gdyż zmierzały do przewlekłości postępowania. Obrończyni kwestionowała początkową datę popełnienia przypisanego oskarżonemu czynu, tymczasem z ustaleń Sądu Okręgowego wynika, że wprawdzieŁ. B. (1)wyszedł na wolność 15 stycznia 2013 r., ale wówczas dowiedział się, że oskarżonyR. B.wspólnie zJ. K.zajął się produkcją amfetaminy. Tak więc Sąd Okręgowy ustalił, że przestępstwo wytworzenia amfetaminy miało miejsce od stycznia 2013 r., skracając, z korzyścią dla oskarżonego, okres przyjęty w akcie oskarżenia przez prokuratora. Z tych wszystkich względów brak było podstaw do uwzględnienia apelacji skarżącej, w zakresie zawinienia oskarżonego. Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonemu karę pozbawienia wolności współmierną do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Tak wymierzona kara nie nosząc cech rażącej surowości winna spełnić swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze. Wobec braku majątku u oskarżonego Sąd Apelacyjny zwolnił go od uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa. Z uwagi na to, że oskarżony nie uiścił obrończyni wynagrodzenia za obronę z urzędu, Sąd Apelacyjny zasądził je od Skarbu Państwa na jej rzecz zgodnie z poniesionym nakładem pracy.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie date: '2016-11-16' department_name: II Wydział Karny judges: - Józef Ciurko - Marek Czecharowski - Grzegorz Miśkiewicz legal_bases: - art. 53 ust 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii - art. 65 § 1 kodeksu karnego - art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. recorder: sekr. sąd. Piotr Grodecki signature: II AKa 345/16 ```

154505000001503_V_Ca_000019_2018_Uz_2018-09-06_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktV Ca 19/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 sierpnia 2018 r. Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Magdalena Majewska Sędziowie: SSO Jan Bołonkowski SSR del. Dorota Walczyk Protokolant: sekr. sądowy Urszula Kujawska po rozpoznaniu w dniu 3 sierpnia 2018 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaK. G. przeciwko(...) S. A.z siedzibą wW. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa wW. z dnia 6 września 2017 r., sygn. akt I C 4084/16 1 oddala apelację; 2 zasądza od(...) S. A.z siedzibą wW.na rzeczK. G.kwotę 900 (dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej. Sygn. akt V Ca 19/18 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 15 września 2016 r. powódkaK. G.wniosła o zasądzenie od(...) S.A.z siedzibą wW.kwoty 6.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 23 lipca 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W odpowiedzi na pozew,(...) S.A.z siedzibą wW.wniosło o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Wyrokiem z dnia 6 września 2017 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa wW.: 1.zasądził od pozwanego(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzecz powódkiK. G.kwotę 6000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6.09.2016 r. do dnia zapłaty; 2. oddalił powództwo w pozostałej części dotyczącej odsetek; 3. zasądził od pozwanego(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzecz powódkiK. G.kwotę 2988,50 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Powyższe rozstrzygnięcie było wynikiem następujących ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego: W dniu 15 października 2010 r.K. G.działająca jako konsument, zawarła z(...) S.A.z siedzibą wW.umowę(...). Umowa ubezpieczenia została potwierdzonapolisą o numerze (...), opartą na Ogólnych Warunkach Ubezpieczenia(...)z Ubezpieczeniowymi Funduszami Kapitałowymi(...)(OWU(...) (...)) ze składką regularną. Wartość składki regularnej została ustalona na kwotę 12.000,00 zł, którą powód uiszczał corocznie. Wpłacone składki były przez(...)S.A. przeznaczane na zakup jednostek uczestnictwa ubezpieczeniowych funduszu kapitałowego(...),(...),(...),(...),(...),(...)oraz(...)(...)Umowa została zawarta na wniosek powoda. Ubezpieczający oświadczył, że przed zawarciem umowy doręczony został mu tekst OWU, a także zapoznał się z jego treścią – w tym z tabelą opłat i limitów. Treść polisy oraz Ogólnych Warunków Ubezpieczenia nie były z powodem indywidualnie uzgadniane, powód nie miał możliwości zapoznania się z ich treścią przed zawarciem umowy. Powód nie miał świadomości opłat w przypadku przedterminowego rozwiązania polisy. Zgodnie z postanowieniami Ogólnych Warunków Ubezpieczenia suma ubezpieczenia stanowiła kwotę równą wartości polisy, powiększoną o 5% wartości polisy. Wartością polisy była natomiast kwota będąca iloczynem liczby jednostek uczestnictwa znajdujących się na rachunku, nabytych za składki regularne i ceny sprzedaży jednostki uczestnictwa. Wartość wykupu stanowiła kwota będąca iloczynem liczby jednostek uczestnictwa znajdujących się na rachunku, a nabytych za składki regularne i dodatkowe oraz ceny sprzedaży jednostki uczestnictwa, pomniejszona o opłatę za całkowity wykup wartości polisy oraz opłatę za całkowity wykup wartości dodatkowej. Umowa była zawarta na czas nieokreślony (art. IV OWU). Zgodnie z art. VI ust. 5 OWU ubezpieczenie wygasało m.in. w przypadku śmierci ubezpieczonego, nieopłacenia przez ubezpieczającego składki regularnej, a także na skutek wypłacenia wartości wykupu. W przypadku wygaśnięcia ubezpieczenia Towarzystwo miało obowiązek dokonać wypłaty wartości wykupu. Zgodnie z art. IX OWU wykup polisy polegał na wypłacie ubezpieczającemu wartości wykupu. Wartość wykupu stanowiła sumę wartości polisy pomniejszoną o opłatę za całkowity wykup wartości polisy oraz wartości dodatkowej pomniejszonej o opłatę za całkowity wykup wartości dodatkowej, które to opłaty określone została w tabeli opłat i limitów. Ogólne warunki ubezpieczenia przewidywały ponadto takie świadczenia ze strony ubezpieczonego, jak: opłatę administracyjną, opłatę za zarządzanie grupami funduszy, opłatę za zamianę jednostek uczestnictwa z jednego funduszu na inny. Zgodnie z pozycją czwartą tabeli opłat i limitów zawartą wpolisie ubezpieczeniowej nr (...)opłata za całkowity wykup wartości polisy wynosiła w pierwszym roku 98%, w drugim 95%, w trzecim 85%, w czwartym 70%, w piątym 55%, w szóstym 40%, w siódmym 25%, w ósmym 20%, w dziewiątym 10%, w dziesiątym 5% a od jedenastego nie była już naliczana. W dniu 4 kwietnia 2016 r. powód i pozwany zawarli aneks do umowy, w którym zdefiniowano „wartość umowy” jako „sumę składek regularnych płatnych przez ubezpieczającego w okresie, przez jaki ubezpieczający zgodnie z umową zobowiązany jest do ponoszenia opłat w przypadku całkowitego częściowego wykupu wartości polisy, przy założeniu ciągłego trwania umowy i regularnego opłacania składek w całym okresie ubezpieczenia. W przypadku, w którym ubezpieczający zobowiązany jest do ponoszenia opłat w przypadku całkowitego lub częściowego wykupu wartości polisy przez okres dłuższy niż 10 lat, wartość umowy ograniczona była do sumy składek regularnych płatnych przez ubezpieczającego przez okres pierwszych 10 lat trwania umowy. Przy ustalaniu wartości umowy pod uwagę brana była wysokość składki wskazana w polisie w momencie zawarcia umowy, tj. bez uwzględnienia ewentualnych zmian wysokości składek w przyszłości, np. z tytułu indeksacji.” (§ 1 ust. 1 aneksu). W § 1 ust. 2 aneksu zawarto następujący zapis: „Strony modyfikują uzgodnione w Umowie zasady obliczania wysokości opłaty za całkowity lub częściowy wykup wartości polisy w ten sposób, że opłata ta będzie wyliczana w dotychczasowy sposób z zastrzeżeniem, że jej wysokość nie będzie mogła przekroczyć 5% wartości umowy. W przypadku, w którym wysokość opłaty za całkowity lub częściowy wykup wartości polisy obliczona zgodnie z umową, byłaby wyższa niż 5% wartości umowy, opłata ulega obniżeniu do wysokości 5% wartości umowy.”. Suma wszystkich opłat pobranych za wykupy częściowe oraz wykup całkowity nie mogła przekroczyć wartości zdefiniowanej w ust. 2 (§ 1 ust. 4 aneksu). Ponadto opłata za całkowity lub częściowy wykup wartości polisy, obliczona w sposób przyjęty w niniejszym aneksie nie może być wyższa niż ta sama opłata obliczona na podstawie dotychczasowych postanowień umowy (§ 1 ust. 5 aneksu). W dniu 4 lipca 2016 r. powód podpisał wniosek o całkowitą wypłatę wartości polisy. Powyższy dokument wpłynął do pozwanego w dniu 7 lipca 2016 r. W związku z powyższym, w dniu 8 lipca 2016 r., pozwana spółka dokonała całkowitej wypłaty wartości wykupu na rzecz powoda. Ww. wartość umorzonych jednostek uczestnictwa - wartość polisy z umowy głównej wynosiła kwotę 68.769,14 zł. Z umorzonych środków(...)S.A. pobrało od powoda opłatę za wykup w kwocie 6.000,00 zł, co stanowiło 9 % wartości zgromadzonych środków pieniężnych na dzień rozwiązania umowy. Pismem z dnia 23 sierpnia 2016 r. powód wezwał pozwane towarzystwo ubezpieczeń do zapłaty na jego rzecz kwoty 6.000,00 zł. Pozwany nie dokonał wypłaty na rzecz powoda jakichkolwiek kwot. Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dokumentów oraz zeznań powoda. Sąd Rejonowy oddalił natomiast wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu ubezpieczeń na życie na okoliczność wysokości kosztów poniesionych przez pozwanego w związku z wygaśnięciem umowy ubezpieczenia. Sąd Rejonowy uznał, że p owództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części. Na wstępie swoich rozważań Sąd Rejonowy wskazał, że spór stron w niniejszej sprawie zogniskował się wokół kwalifikacji postanowień ogólnych warunków ubezpieczenia uprawniających stronę pozwaną do naliczania opłaty za wykup polisy w związku z wygaśnięciem stosunku ubezpieczenia łączącego strony – jako klauzul niedozwolonych. Sąd Rejonowy nie zgodził się ze stanowiskiem pozwanego, jakoby pobrana opłata za wykup była należna, jako zgodna z decyzją Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nr(...)z dnia 23 grudnia 2015 r. Sąd Rejonowy uznał, że fakt zawarcia ww. aneksu przez strony nie anulował abuzywności postanowień OWU, w oparciu o które pozwany pobrał od powoda opłatę za wykup polisy, w związku z jej rozwiązaniem przez upływem dziesięciu lat. Decyzja Prezesa UOKiK wskazuje ramy, w jakich może poruszać się pozwany wprowadzając do umów ubezpieczenia zapisy dotyczące opłat za wykup polisy. Powód, jako konsument, nie został jednak pozbawiony prawa do dochodzenia swoich uprawnień przed sądem i żądania oceny postanowień konkretnej umowy pod kątem wypełnienia opisanych w treściart. 385( 1)§ 1 k.c.przesłanek abuzywności. Sąd Rejonowy uznał, że podpisanie przez powoda ww. aneksu nie zmienia faktu, że powód nie miał wiedzy o wysokości kosztów i opłat, które miały zostać pokryte z pobranej przez pozwanego opłaty za wykup. Co więcej, pobrana przez pozwanego ww. opłata stanowiła ostatecznie aż niemal 9% zgromadzonych przez powoda na rachunku środków, a nie 5%. W tym stanie rzeczy definicja „wartości umowy” zawarta w § 1 ust. 1 aneksu, w zakresie, w jakim zawierała wyjaśnienie, że jest to „suma składek regularnych płatnych przez ubezpieczającego w okresie, przez jaki ubezpieczający zgodnie z umową zobowiązany jest do ponoszenia opłat” była niejasna, myląca i dopuszczająca interpretację, że opłata będzie wynosiła 5% środków zgromadzonych na dzień rozwiązania umowy. Podpisanie przez powoda ww. aneksu, ograniczającego wysokość możliwej do pobrania przez pozwanego opłaty za wykup polisy, było z punktu widzenia powoda działaniem w pełni racjonalnym i dlatego też nie sposób czynić powodowi zarzutu z tytułu jego podpisania. Brak jest dowodów, że treść ww. aneksu została z powodem indywidualnie wynegocjowana i że powód świadomie godził się na zapłacenie ograniczonej aneksem opłaty za wykup polisy. Zdaniem Sądu Rejonowego, brak jest podstaw do uznania, że powód godził się na przekazanie 9 % zgromadzonych przez siebie środków na rachunku ubezpieczenia na rzecz pozwanego, w związku z rozwiązaniem umowy, a przede wszystkim, iż rzeczywiście indywidualnie uzgadniano z nim treść aneksu. Był to aneks (podobnie jak umowa) zredagowany w standardowy sposób i ujęty w powszechnie występującym u pozwanego masowym wzorze. Sąd Rejonowy uznał, że fakt podpisania przez powoda przedłożonego mu przez pozwanego ww. aneksu nie stanowi ważnej podstawy prawnej do pobrania przez pozwanego od powoda kwoty 6.000,00 zł w związku z rozwiązaniem przez powoda łączącej go z pozwanym umowy ubezpieczenia. Sąd Rejonowy powołał się na treśćart. 3851§ 1 k.c.orazart. 3852k.c., i wskazał, że zastrzeżenie dopuszczalności pobrania przez pozwanego spornej opłaty nie jest głównym świadczeniem stron. Sąd Rejonowy uznał za nietrafne odwołanie się przez pozwaną do treściart. 13 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowejjako przepisu określającego główne świadczenia stron umowy ubezpieczenia. Przepis ten określa konieczne elementy treści umowy ubezpieczenia w sensie technicznym, wskazuje, jakie elementy stosunku prawnego strony obowiązane są uregulować. Wymóg ten nie jest jednak jednoznaczny jak wskazał Sąd z określeniem głównego świadczenia stron, stanowiącego materialną treść zobowiązania. Z powołanego przez pozwanego punktu 2 ust. 4 tego przepisu nie wynika bynajmniej, by strony obowiązane były przewidzieć w umowie, że w razie jej wypowiedzenia w określonym terminie ubezpieczony powinien uiścić ubezpieczycielowi opłatę dystrybucyjną. Przepis ten nakazuje określić zasady ustalania wartości wykupu, nie nakłada zaś obowiązku potrącenia z niej opłaty dystrybucyjnej. Także i z tej przyczyny argumentacja pozwanego o opłacie dystrybucyjnej, jako głównym świadczeniu ze strony powoda okazała się nietrafna. Sąd wskazał, że zarzut abuzywności nie dotyczy świadczenia pozwanego ubezpieczyciela w postaci wypłaty wartości wykupu ale świadczenia ubezpieczonego (tyle, że potrącanego z wypłaty wartości wykupu) w postaci opłaty pobieranej właśnie przed całkowitą wypłatą wartości wykupu polisy. Świadczenie w postaci opłaty nie może stanowić głównego świadczenia stron umowy ubezpieczenia, skoro nie jest niezbędnym dla wypłaty wartości wykupu a jedynie postanowieniem przewidzianym na wypadek „przedwczesnego” jej rozwiązania, potrącanym przy okazji tej wypłaty z uwagi na jej rozwiązanie będące rezultatem złożenia wniosku o całkowitą wypłatę, bądź zaprzestania uiszczania przezeń wymagalnych składek regularnych - czyli działania bądź zaniechania konsumenta. Sąd Rejonowy uznał, że zastrzeżenie przez pozwanego pobrania opłat ustalonych jako procent wartości polisy na wypadek rozwiązania umowy przed upływem 10 lat od daty jej zawarcia, pozostaje w sprzeczności z dyspozycjąart. 3851§ 1 k.c.Sąd Rejonowy wskazał, że Pobieranie opłat za skorzystanie z ustawowo przyznanego prawa, stanowi ze strony pozwanegoTowarzystwa (...)istotną barierę utrudniającą konsumentowi (powodowi) realizację przyznanego mu przez ustawodawcę prawa podmiotowego. Ponadto zastrzeżona opłata stanowi nadmiernej wartości świadczenie konsumenta w razie rozwiązania umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym W ocenie Sądu opłata z tytułu wykupu wartości polisy odrywa się całkowicie od ekonomicznych aspektów i stanowi w istocie swoistą sankcję za rezygnację z dalszego kontynuowania umowy bez powiązania jej z realnie poniesionymi wydatkami, w przypadku zawarcia ubezpieczenia na rzecz konkretnej osoby, przy czym ma owo zastrzeżenie charakter uniwersalny tzn. jest całkowicie niezależne od wartości posiadanych przez ubezpieczonego jednostek uczestnictwa. Tak sformułowane postanowienie narusza dobre obyczaje, gdyż sankcjonuje przejęcie przez ubezpieczyciela całości wykupionych środków w całkowitym oderwaniu od skali poniesionych przez ten podmiot wydatków. W ocenie Sądu Rejonowego, brak jest jakichkolwiek argumentów pozwalających na poszukiwanie źródła uprawnień dla pozwanego do dokonywania potrąceń z kwoty wykupu powoda. Dążenie do pomniejszenia strat bądź zapewnienia zysków dla strony pozwanej nie może prowadzić do obciążenia tymże ryzykiem oraz wszelkimi ponoszonymi przez nią kosztami drugiej strony umowy ubezpieczenia. Usprawiedliwienia dla powyższego nie stanowi nawet fakt, że umowy ubezpieczenia na życie, ze swej natury, mają długoterminowy charakter, co pozwala na rozłożenie w czasie kosztów ponoszonych przez zakład ubezpieczeń. Sąd Rejonowy stwierdził, że pozwany pobrał od powoda żądaną w niniejszym pozwie kwotę w oparciu o postanowienia wzorca umownego, które wyczerpują znamiona klauzul abuzywnych. Skutkiem tego było wyeliminowanie wskazanego postanowienia umowy ubezpieczenia ze stosunku prawnego - tj. uznanie go za bezskuteczne z mocy samego prawa. Bezpodstawnie potrącona kwota opłaty z tytułu całkowitego wykupu polisy w wysokości 6.000,00 zł powinna być zwrócona powodowi według konstrukcji zwrotu nienależnego świadczenia w rozumieniuart. 410 § 1 k.c., o czym Sąd orzekł w punkcie 1. wyroku. Podstawę prawną rozstrzygnięcia w przedmiocie odsetek stanowią przepisyart. 481 § 1 i § 2 zdanie pierwsze k.c.Należy także przytoczyć, że zobowiązanie do zwrotu nienależnego świadczenia ma charakter bezterminowy. Termin spełnienia takiego świadczenia musi być wyznaczony zgodnie zart. 455 k.c., a więc niezwłocznie po wezwaniu skierowanym przez wierzyciela. W konsekwencji żądanie odsetek w przypadku bezpodstawnego wzbogacenia zasadne jest dopiero od chwili wezwania dłużnika przez wierzyciela na podstawieart. 455 k.c.do zwrotu wzbogacenia, niezależnie od daty wymagalności świadczenia. W związku z tym, że termin zwrotu przez pozwanego na rzecz powoda nienależnie pobranej opłaty od wykupu nie był określony w umowie, Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda ustawowe odsetki za opóźnienie w zapłacie ww. kwoty od dnia następującego po upływie wyznaczonego, 7-dniowego terminu od doręczenia pozwanemu skierowanego do niego pisemnego wezwania do zapłaty, co miało miejsce w dniu 29 sierpnia 2016 r. W konsekwencji, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda odsetki ustawowe za opóźnienie od ww. kwoty opłaty od wykupu za okres od dnia 6 września 2016 r. do dnia zapłaty, oddalając w pkt 2 wyroku żądanie co do odsetek w niewielkim zakresie. O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł w punkcie 3. wyroku, zgodnie z przepisemart. 100 zdanie drugie k.p.c., wobec uwzględnienia żądania powoda niemalże w całości. Apelację od wyroku złożył pozwany zaskarżając wyrok w części, tj. co do pkt. I i III oraz zarzucając: 1 naruszenie przepisuart. 233 § 1 k.p.c.mające wpływ na treść orzeczenia, przez: a dokonanie dowolnej nie zaś swobodnej oceny dowodów i błędne wyprowadzenie z materiału dowodowego sprawy, że podstawą obliczenia wartości wykupu polisy były postanowienia OWU przed zmianą nadaną im przez Aneks do umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi(...)ze składką regularną nrpolisy (...)(dalej jako „Aneks"), podczas gdy do rozwiązania umowy doszło na podstawie OWU po dokonanych Aneksem zmianach; b poprzez dokonanie dowolnej, nie zaś swobodnej oceny dowodów polegającej na błędnym uznaniu, że zapis wprowadzający przez pozwanego w umowie ubezpieczenia opłaty pobieranej w przypadku całkowitego lub częściowego wykupu wartości polisy w wysokości wskazanej po zmianach wprowadzonych Aneksem do umowy ubezpieczenia, kształtuje prawa i obowiązki powoda w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, podczas gdy brak jest ku temu przesłanek; c poprzez dokonanie dowolnej, nie zaś swobodnej oceny dowodów polegającej na uznaniu, że pobranie przez pozwanego opłaty w wysokości 6000,00 zł, stanowi niedozwolone zastrzeżenie umowne podczas gdy opłata ta pobrana została w wysokości 5 %, zgodnie z aneksem zawartym przez strony; d poprzez dokonanie dowolnej, nie zaś swobodnej oceny dowodów polegającej na uznaniu, że zastosowana w aneksie definicja wartości umowy była niejasna, myląca i dopuszczająca interpretację, że opłata będzie wynosiła 5% środków zgromadzonych na dzień rozwiązania umowy, podczas gdy definicja ta została wyjaśniona w sposób obszerny w aneksie; e poprzez dokonanie dowolnej, nie zaś swobodnej oceny dowodów polegającej na uznaniu, że pobrana przez pozwanego opłata stanowiła 9 % zgromadzonych przez powoda na rachunku środków, a nie jak wskazywał aneks 5 %, podczas gdy pobrana oplata stanowiła 5 % wartości umowy o której mowa w 1 ust. 2 Aneksu; f poprzez dokonanie dowolnej, nie zaś swobodnej oceny dowodów polegającej na uznaniu, że skorzystanie przez powoda z prawa rezygnacji z dalszego trwania stosunku ubezpieczenia jest bardzo iluzoryczne bowiem konsument napotyka w takim wypadku na zastrzeżenie opłaty za wykup pobieranej przez pozwanego jak w wypadku powoda - 9 %, podczas gdy pozwana pobrała opłatę w wysokości 5% zgodnie z aneksem zawartym przez strony. 2 naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.: a art. 65 § 2 k.c.w zw. z art. IX ust. 1 OWU w zw. z pkt. 4 Tabeli opłat i limitów poprzez błędne uznanie, ze wskazane zapisy OWU mają w sprawie zastosowanie podczas gdy brak było podstaw do jego zastosowania bowiem w niniejszej sprawie zastosowane powinny zostać §1 ust. 1 w zw. z §1 ust. 2 Aneksu; b art. 65 § 2 k.c.w zw. Aneksem do umowy ubezpieczenia poprzez niezastosowanie Aneksu podczas gdy Aneks miał zastosowanie; c art. 410 k.c.w zw. zart. 405 k.c.poprzez błędne zastosowanie, podczas gdy brak było postaw do uznania, że przepisy te mają zastosowanie zastosowane w sprawie. Wskazując na powyższe podstawy apelacji pozwany wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonym zakresie poprzez oddalenie powództwa w zakresie punktu I oraz orzeczenie o kosztach procesu w tym kosztach zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje. W odpowiedzi na apelację powódwniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania. Sąd Okręgowy zważył co następuje: Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie wobec bezzasadności jej zarzutów i prawidłowości rozstrzygnięcia. Sąd Okręgowy podziela w całości ustalenia stanu faktycznego poczynione przez Sąd Rejonowy. Stan faktyczny nie był w istocie sporny. Sąd Okręgowy podziela również wyczerpującą ocenę prawną zaprezentowaną przez Sąd Rejonowy za wyjątkiem uznania, że podstawą prawną roszczenia były przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu. W ocenie Sądu Odwoławczego roszczenie powoda zasługiwało bowiem na uwzględnienie z uwagi na ziszczenie się przesłanek zart. 3851k.c., jednakże nie jako świadczenie nienależne, lecz na podstawie umowy łączącej strony z wyłączeniem bezskutecznych względem powoda zapisów umowy dotyczących opłaty za wykup. Z tego też względu, zarzut apelacji, naruszenia przez Sąd przepisuart. 410w zw. zart. 405 k.c.poprzez bezpodstawne ich zastosowanie uznać należy za uzasadniony, lecz nie mogący wywrzeć zamierzonego skutku. W ocenie Sądu Okręgowego również pozostałe zarzuty apelacji są niezasadne. Za polemiczne wyłącznie z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego należy uznać podniesienie zarzutu naruszeniaart. 233 k.p.c.Ocena dokonana przez Sąd Rejonowy jest wszechstronna, logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, znajduje również podstawy w obowiązujących przepisach prawa i poglądach judykatury i doktryny. Ocena zaprezentowana przez Sąd Rejonowy w zakresie abuzywności zapisów umowy dotyczących opłaty za wykup jest również wyczerpująca, a prawidłową argumentację Sądu Rejonowego, Sąd Okręgowy w pełni akceptuje i przyjmuje za własną. W szczególności nie sposób zaakceptować twierdzeń apelującego, że Sąd pominął zapisy aneksu podpisanego przez Strony, Sąd I Instancji odniósł się obszernie do zapisów aneksu, wskazując na ich abuzywność. Podkreślenie wymaga, że zgodnie z decyzjąPrezesa UOKiK-u nr(...)z dnia 23 grudnia 2015 r., podpisanie aneksu przez konsumenta nie skutkuje pozbawieniem go prawa do dochodzenia dalszych roszczeń na drodze postępowania sądowego, azaakceptowanie przez Prezesa Urzędu zobowiązania złożonego przez Pozwanego nie oznacza akceptacji dla pobierania przez(...)opłat w wypadku częściowego lub całkowitego wykupu polisy. Sąd Okręgowy wskazuje przy tym, że faktycznie Pozwany pomimo przyjętego na siebie zobowiązania w dalszym ciągu wprowadzało zapisami aneksu w błąd konsumentów sugerując, że opłata ulega zmianie poprzez obniżeniu do 5 % gdy faktycznie w przypadku powoda było to 9 %. Sąd Okręgowy wskazuje mając na uwadze powyższe, że opłata za wykup w dalszym ciągu określona została procentowo, w oderwaniu od rzeczywistych kosztów, które miała pokrywać, w dalszym ciągu opłata ukształtowana na tym poziomie jest też rażąco wygórowana, a z uwagi na niedoinformowanie tytułem jakich świadczeń ekwiwalentnych jest pobierana w takiej wysokości w dalszym ciągu jest sprzeczna z dobrymi obyczajami. Brak jest podstaw do przyjęcia, że Sąd Rejonowy naruszył przepisart. 65 § 2 k.c.w związku z zapisami aneksu. Jak wskazano wyżej, również zapisy aneksu ustalające wartość wykupu w odniesieniu do wartości umowy, pojęcia nie znanego umowie poprzez dokonanie 9 % potrącenia ukształtowały sytuację konsumenta rażąco naruszając jego interesy i w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami. Brak jest też podstaw do przyjęcia, że strona powodowa miała jakikolwiek realny wpływa na treść aneksu tym bardziej, że jak wskazuje apelujący powstanie aneksu było wykonaniem decyzji Prezesa UOKiK. Okoliczność, że pozwany poinformował powoda o warunkach zawarcia Aneksu, sposobie ustalenia wysokości opłaty, skutkach naliczania opłat i terminie od kiedy Aneks będzie skuteczny w przypadku jego zawarcia, w żaden sposób nie świadczy o tym, że warunki aneksu zostały z nim uzgadniane, wręcz przeciwnie wynika z tego, że podobnie jak OWU zostały one narzucone konsumentowi bez możliwości jakiejkolwiek ich zmiany. Z uwagi na bezzasadność apelacji podlegała ona oddaleniu na podstawieart. 385 k.p.c.O kosztach w instancji odwoławczej Sąd Okręgowy orzekł na podstawieart. 98 k.p.c.w zw. z§ 2 pkt 4w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804).

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2018-08-03' department_name: V Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Magdalena Majewska - Jan Bołonkowski - Dorota Walczyk legal_bases: - art. 481 § 1 i § 2 zdanie pierwsze k.c. - art. 13 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej - art. 100 zdanie drugie k.p.c. recorder: sekr. sądowy Urszula Kujawska signature: V Ca 19/18 ```

152015150002021_IV_P_000237_2015_Uz_2015-11-02_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV P 237/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 października 2015 r. Sąd Rejonowy w Nowym Sączu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSR Dariusz Rams Ławnicy: Dorota Jung, Maria Łukasik Protokolant: st. sekr. sąd. Krystyna Olekszyk - Stobierska po rozpoznaniu w dniu 15 października 2015 r. w Nowym Sączu na rozprawie sprawy z powództwaB. P. przeciwko(...) S.A.z siedzibą wK. o przywrócenie do pracy I. Przywraca powódkęB. P.do pracy u strony pozwanej(...) S.A.z siedzibą wK.na warunkach pracy i płacy sprzed rozwiązania stosunku pracy; II. Zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 60 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania. Sygn. akt IV P 237/15 UZASADNIENIE wyroku z dnia 22 października 2015 r. PowódkaB. P.w pozwie skierowanym przeciwko byłemu pracodawcy(...) SAwK.domagała się przywrócenia do pracy na poprzednich warunkachw związku z niezgodnym z prawem rozwiązaniem stosunku pracy bez wypowiedzenia oraz zwrotu kosztów postepowania. W uzasadnieniu pozwu (k.2-5) powódka wskazała, że nie ponosi żadnej winy jeśli chodzi o zdarzenia wskazane w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy. W dniu 11 maja 2015 r. miała dzień wolny. W dniu 10 maja 2015 r. wydała cały rosół, który miała dostarczony, nie ponosi winy za to, że tego rosołu było za mało. W dniu zaś 12 maja 2015 r. przygotowała porcje z całej dostarczonej jej surówki, było jednak jej za mało, powódka wraz z koleżanką zwróciły się do szefa kuchni o wydanie dodatkowej porcji surówki, która została rozdzielona wśród kuracjuszy. Powódka nie planowała ilości porcji, nie może odpowiadać za brak części posiłków. W odpowiedzi na pozew (k.9-10) oraz w toku procesustrona pozwanawniosła ooddalenie powództwa w całości i o zasądzenie kosztów postępowania. Podniosła, iż powódka dopuściła się ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych wymienionych w piśmie rozwiązującym stosunek pracy. Do jej obowiązków należało przygotowywanie i wydawanie posiłków. Powódka nie wydała posiłków dla wszystkich kuracjuszy mimo, iż były one przygotowane. Ilość posiłków była dostosowana do ilości kuracjuszy, do dnia 10 maja 2015 r. takie sytuacje nie miały miejsca. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: PowódkaB. P.była zatrudniona u strony pozwanej począwszy od 1990 r. na stanowisku kelnerki wN.Ł.M.(dalej jako(...)) (bezsporne). Do zakresu obowiązków powódki na zajmowanym stanowisku kelnerki należała prawidłowa, grzeczna, szybka i uprzejma obsługa gości, utrzymanie czystości stołów, naczyń i sali jadalnej, szybkie i sprawne wydawania potraw w godzinach posiłków. Dowód: akta osobowe – zakres czynności B-45 Posiłki przygotowywane były na kuchni, a następnie specjalną windą transportowane do pomieszczenia - rozdzielni przy sali jadalnej, która znajduje się na 1 piętrze. Ilości produktów niezbędnych do przygotowania posiłków obliczała dietetyczka, w oparciu o ilość kuracjuszy oraz normy żywieniowe. Produkty były następnie pobierane z magazynu i przekazywane kucharzowi na kuchnie. Kelnerki nie zajmowały się przygotowywaniem posiłków na kuchni, ani określaniem ilości produktów niezbędnych do przygotowania konkretnej ilości posiłków dla kuracjuszy. Zupy transportowane były w specjalnych garach, z których następnie kelnerki przelewały je do waz, wazy umieszczane były na stolikach. Mięsa znajdowały się w specjalnych bemarach, były one już poporcjowane, szef kuchni oraz pomoce kuchenne nakładały je na talerze. Surówki znajdowały się w dużych misach, były porcjowane przez kelnerki do miseczek i następnie roznoszone do stolików. W rozdzielni kucharz przy oraz pracownicy zatrudnieni jako pomoc kuchenna porcjowali produkty na talerzach, zupy natomiast kelnerki przelewały do waz. Posiłki po umieszczeniu ich w wazach, bądź na talerzach były rozwożone przez kelnerki po sali jadalnej i umieszczane na stolikach, przy których siedzieli kuracjusze. Dowód: zeznania powódki, zeznaniaM. M., zeznaniaH. D. Na przełomie kwietnia i maja 2015 r. pozwana rozwiązała umowę o pracę zH. D. (2), która pełniła funkcję kierownika żywienia oraz z osobą pełniącą funkcję dietetyka. Od tej pory określaniem ilości towarów potrzebnych do przygotowania posiłków zajmował się szef kuchni. Dowód: zeznaniaH. D. W dniu 10 maja 2015 r. powódka była w pracy, jako druga kelnerka pracowałaM. M. (2). Rosół był przekazany windą w garach, powódki rozlały go do waz, wazy następnie rozniosły po sali i umieściły je na stolikach. Pod koniec wydawania obiadu okazało się, że zabrakło rosołu dla ośmiu kuracjuszy. Powódka zgłosiła to szefowi kuchni. Zostało podane samo drugie danie. Dowód: zeznania powódki, zeznaniaM. M., zeznaniaP. C., zeznaniaS. W. W dniu 11 maja 2015 r. powódka miała dzień wolny (bezsporne). W dniu 12 maja 2015 r. powódka była w pracy, jako druga kelnerka pracowałaM. M.. Surówka została dostarczona windą w pojemniku. Obie rozłożyły otrzymaną surówkę do salaterek, okazało się jednak, że surówki była niewystarczająca ilość dla wszystkich kuracjuszy, brakło surówki na 30 porcji. Zostało to zgłoszone szefowi kuchniS. L., powódka iM. M.prosiły, by wyszedł na górę zobaczyć, jednak nie wyszedł. Po pół godzinie została dostarczona dodatkowa porcja surówki. Dowód: zeznania powódki, zeznaniaM. M., zeznaniaP. C., zeznaniaS. W. W dniu 14 maja 2015 r. na zmianie powódki wystąpił problem ze zbyt małą ilością mięsa do drugiego dania dla kuracjuszy. Ostatecznie okazało się, że mięso to znajdowało się w bemarze, z którego nie zostało wyciągnięte (bezsporne). Pozwana przeprowadziła konsultację związkową zamiaru rozwiązania z powódką stosunku pracy bez wypowiedzenia (bezsporne). Pismem z dnia 27 maja 2015 r. pozwana rozwiązała z powódką umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika z powodu ciężkiego naruszenia szeregu obowiązków pracowniczych. Jako przyczynę rozwiązania wskazano szereg poważnych naruszeń obowiązków pracowniczych przejawiających się w trzykrotnym nie zrealizowaniu obowiązku dostarczenia kilkudziesięciu kuracjuszom należnych im posiłków w okresie od 10 do 12 maja 2015 r. (bezsporne). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań powódki, świadków oraz w oparciu o zebrane w sprawie dokumenty. Duża część okoliczności nie była sporna między stronami, wynikały one bądź z dokumentów przedłożonych przez strony bądź z twierdzeń stron, które zostały wprost przyznane, lub które nie spotkały się z zaprzeczeniami strony przeciwnej, co mając na uwadze przebieg całego postępowania sądowego pozwalało na uznanie ich za przyznane (art. 230 kpc). Dotyczy to zajmowanego przez powódkę stanowiska, zakresu obowiązków, specyfiki pracy kelnerki, zasad przygotowywania i podawania posiłków, w tym zakresie wypowiedzi i twierdzenia stron są zbieżne. Jako w pełni wiarygodne ocenił Sąd zeznania powódki, zeznawała ona w sposób szczery, otwarty, przedstawiając okoliczności dotyczące przyczyn rozwiązania z nią stosunku pracy. Okoliczności te w dużej części znajdują potwierdzenie w zeznaniach słuchanych w sprawie świadków oraz w zebranej w sprawie dokumentacji. W szczególności nie ma podstaw do podważania zeznań powódki co do przebiegu zdarzeń z 10 i 12 maja 2015 r., jej wypowiedzi w tym zakresie w całości korespondują z zeznaniamiM. M. (2). ŚwiadekM. M.w wiarygodny sposób przedstawiła zasady pracy kelnerki oraz kwestie związane z wydawaniem posiłków. Nie znalazł Sąd podstaw do kwestionowania zeznań świadkaH. D. (2), opisała ona zasady obowiązujące przy sporządzaniu posiłków i ich wydawaniu. Jako wiarygodne ocenił Sąd zeznania słuchanego za stronę pozwanąJ. W. (1), który przedstawił motywy rozwiązania stosunku pracy z powódką. Kwestia oceny zasadności tych motywów będzie poruszona przy ocenie prawnej roszczenia powódki. Można jedynie zasygnalizować, że ocena przedstawiona przezJ. W.sprowadza się do tezy, iż skoro tylko na zmianie powódki dochodziło do braków ilości posiłków, to niewątpliwie powódka z tymi brakami musi mieć związek. Jest to przykład wnioskowania ze skutku o przyczynie, co nie jest dopuszczalne bez poparcia tego sposobu rozumowania obiektywnymi dowodami. Odnośnie zeznańP. C. (2)należy wskazać, iż co do zasady brak podstaw do kwestionowania ich prawdziwości. Świadek nie posiadał własnych informacji co do zdarzeń z 10 i 12 maja 2015 r., nie brał w nich udziału, przedstawił ocenę tych zdarzeń opartą na wiedzy, którą uzyskał od innych osób. Częściowo wypowiedzi dotyczą kwestii, które nie są objęte treścią oświadczenia o rozwiązaniu umowy, tj. kwestii braku mięsa w dniu 14 maja 2015 r. Podobnie świadekS. W. (2)wiedzę o zdarzeniach objętych treścią oświadczenia o rozwiązaniu z powódką stosunku pracy posiadł post factum, prowadząc postępowanie wyjaśniające, również nie posiadał informacji o rzeczywistych powodach braków w posiłkach, przedstawił natomiast swoje domysły w tym zakresie. Dokumenty zebrane w sprawie nie budzą wątpliwości co do ich zgodności z rzeczywistym stanem, nie były kwestionowane przez strony tak pod kątem ich autentyczności, jak i treści, dlatego Sąd w całości się na nich oparł dokonując ustaleń w sprawie. Dokumenty te pozwoliły na bardziej dogłębną weryfikację twierdzeń stron odnośnie istotnych dla sprawy okoliczności. Sąd oddalił wniosek pełnom. strony pozwanej o przesłuchanie w charakterze świadkaS. L. (2)(k.29), jako zbędny dla rozstrzygnięcia sprawy, decyzja Sądu nie była kwestionowana przez strony (art. 162 kpc). Sąd zważył, co następuje: Zgodnie z treściąart. 56 § 1 kppracownik, który uważa, że rozwiązanie z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia było nieuzasadnione lub narusza przepisy o rozwiązywaniu umów, może domagać się m. in. przywrócenia do pracy. Możliwość żądania uznania rozwiązania umowy bez wypowiedzenia za nieuzasadnione jest wyrazem szczególnej ochrony trwałości stosunku pracy nawiązanego na podstawie umowy na czas nieokreślony. Żądanie uznania rozwiązania stosunku pracy z powodem za naruszające przepisy prawa normujące tą sytuację sprawdza się do oceny, czy rozwiązanie stosunku pracy łączącego strony nastąpiło w sposób prawem przewidziany. Przepisykodeksu pracyprzewidują bowiem szereg warunków, które muszą zostać spełnione, by rozwiązanie stosunku pracy w trybie dyscyplinarnym można było uznać za legalne. Do warunków tych należą następujące okoliczności, które muszą zostać spełnione kumulatywnie: a) wystąpienie zdarzenia stanowiącego przyczynę uzasadniającą rozwiązanie umowy; b) zachowanie przez pracodawcę okresu miesięcznego przewidzianego do złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy, licząc od dnia uzyskania przez niego wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy; c) złożenie oświadczenia w przedmiocie rozwiązania umowy na piśmie z przytoczeniem przyczyny uzasadniającej rozwiązanie umowy. Dopiero gdy te warunki zostaną spełnione, należy zbadać, czy powód rzeczywiście naruszył w sposób ciężki swoje podstawowe obowiązki i czy zdarzenia te dawały pracodawcy do rozwiązania stosunku pracy w trybieart. 52 kp. Jak wynika z dokonanych ustaleń pracodawca złożył oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, wskazując okoliczności, które uzasadniać miały takie rozwiązanie, została również przeprowadzona konsultacja zamiaru rozwiązaniu umowy z organizacją związkową, zachowany został termin zart. 52 § 2 kp. Samo zachowanie warunków formalnych nie jest wystarczające do uznania takiego sposobu rozwiązania umowy za legalny i zgodny z prawem. Przypomnieć wypada, że pomiędzy naruszeniem obowiązku przez pracownika, a decyzją pracodawcy o rozwiązaniu stosunku pracy, musi być spełniona przesłanka zasadności. Przesłanka ta jest szczególnie istotna przy rozwiązywaniu stosunków pracy w trybie dyscyplinarnym. Stopień i sposób naruszenia obowiązków przez pracownika ma być na tyle istotny, iż dyskwalifikuje go z grona pracowników. Z jednolitego orzecznictwa SN wynika, iż do przyjęcia ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych wymagane jest wykazanie po stronie pracownika znacznego stopnia winy w postaci winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa. O istnieniu tej winy wnioskuje się na podstawie całokształtu okoliczności związanych z zachowaniem pracownika. Samo spełnienie przedmiotowych znamion wykroczenia pracowniczego nie przesądza o zakwalifikowaniu go jako ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych. Należy mieć na uwadze stan świadomości pracownika. SN w wyroku z 7.02.2008 r. (II PK 162/07) stwierdził, że bezprawność zachowania nie uzasadnia rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybieart. 52 § 1 pkt 1 kp, jeżeli stosunek psychiczny pracownika do skutków postępowania określony jego świadomością nie wskazuje ani na winę umyślną, ani na rażące niedbalstwo. Ogólnie należy jeszcze wskazać, że oceny stosunku psychicznego pracownika do wykonywanych przez niego obowiązków należy dokonywać z punktu widzenia okoliczności, które były znane pracownikowi w momencie realizacji obowiązków pracowniczych. Ocena ex post pewnych zdarzeń zawsze może być odmienna od oceny, jaką pracownik przeprowadził w czasie swoich działań podejmowanych w pewnych realiach. Bez odniesienia działań pracownika do ówczesnych realiów ocena jego zachowania nie będzie oceną sprawiedliwą. Rozwiązanie umowy o pracę w trybieart. 52 kp, jako nadzwyczajny sposób rozwiązania stosunku pracy, powinno być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo i z ostrożnością. Musi ono być uzasadnione szczególnymi okolicznościami, które w zakresie winy pracownika polegają na jego złej woli lub rażącym niedbalstwie. W szczególności, odnośnie do przesłanki winy nieumyślnej pracownika, jako elementu oceny, że miało miejsce ciężkie naruszenie obowiązków. Rażące niedbalstwo, jako element ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, jest postacią winy nieumyślnej, której nasilenie wyraża się w całkowitym ignorowaniu przez pracownika następstw jego działania, jeżeli rodzaj wykonywanych obowiązków lub zajmowane stanowisko nakazują szczególną przezorność i ostrożność w działaniu. Jak wynika z dokonanych ustaleń powódka jest długoletnim pracownikiem pozwanej, od wielu lat pracowała na stanowisku kelnerki. Jej praca w dniu 10 i 12 maja 2015 r. związana była z czynnościami, które wielokrotnie wcześniej już wykonywała, w w/w dniach wykonywała je w taki sam sposób, jak poprzednio. Do podstawowych obowiązków powódki należało wydanie posiłków kuracjuszom i tak też powódka postępowała w dniach 10 i 12 maja. Zgodnie z organizacją pracy pożywienie specjalną windą były transportowane z kuchni do rozdzielni przy sali jadalnej, gdzie następowało porcjowanie na posiłki dla kuracjuszy. Kelnerki nie miały żadnego wpływu na ilość pożywienia, która była dostarczana z kuchni. Zarówno w przypadku rosołu, jak i surówki wydały kuracjuszom wszystko to, co otrzymały z kuchni. Nie ma żadnych dowodów na to, by powódki otrzymane pożywienie zniszczyły, schowały, zjadły czy też w inny niedopuszczalny sposób z nim postąpiły i by skutkiem tych działań był brak wystarczającej ilości pożywienia dla kuracjuszy. Wskazane w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy okoliczności (k.6) nie mogą obciążać powódki. Warunkiem postawienia pracownikowi zarzutu nie wykonania obowiązku jest wykazanie, że miał pełną możliwość realizacji tego obowiązku. Należy bowiem przypomnieć, iż samo stwierdzenie, że pracownik nie zrealizował nałożonego na niego zadania, nie jest wystarczające do postawienia mu zarzutu nie wykonania obowiązku pracowniczego. Pracownik musi posiadać faktyczną i prawną możliwość realizacji stawianych przed nim zadań. W tym też kontekście należy zwrócić uwagę na dwie kwestie: zasadę impossibilium nulla obligatio est oraz zasadę należytej staranności. Wszelkie zadania, będące formą polecenia służbowego, muszą być możliwe do wykonania, przy uwzględnieniu charakteru pracy pracownika zobowiązanego do ich realizacji oraz zakresu jego obowiązków. Dobre prawo nie wymaga od adresatów rzeczy niemożliwych. Samo stwierdzenie, że pracownik nie zrealizował nałożonego na niego zadania, nie jest wystarczające. Poza tym umowa o pracę jest umową starannego działania, a nie rezultatu. Przepisart. 355 § 1 kcstanowi, że dłużnik obowiązany jest do staranności ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju (należyta staranność). Chodzi o odpowiedź na pytanie, czy pracownikowi można mu przypisać odpowiedzialność z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, wymaga to zaś oceny strony podmiotowej, gdy stwierdzony już został fakt w postaci niewykonania zobowiązania, co polega na dokonaniu zobiektywizowanej oceny jego postawy jako dbałości o wynik działania, a także dochowania jakości świadczonej usługi. Z niczego nie wynika, by powódka tej staranności w pracy nie dochowała, sama twierdziła, iż pracę wykonywała w sposób rzetelny, strona pozwana nie wykazała, by miało być inaczej. Powódka wraz zM. M.wydały taką ilość rosołu i surówki, jaka została im dostarczona z kuchni. Nie ma żadnego dowodu na przyjęcie tezy, by dostarczone pożywienie powódka schowała, zniszczyła, czy też w inny niedozwolony sposób z nim postąpiła. Gdyby ilość np. rosołu była odpowiednia i powódka nie wydałaby go kuracjuszom, to wtedy można oceniać z jakich powodów nie został on wydany. Skoro powódka nie miała co wydać, to nie może odpowiadać za brak wydania posiłku, na brak pożywienia nie miała żądnego wpływu. Powódka była doświadczonym pracownikiem, od wielu lat pracowała na stanowisku kelnerki, metodologia pracy była wypracowana, sposób pracy w spornych dniach był taki sam, jak w poprzednim kilkuletnim okresie. Trudno zakładać, by źle rozlała rosół, bądź za dużo surówki wkładała do salaterek. Jak wynika z zeznań powódki iM. M.nie zjedzony rosół z waz zlewały, jeśli nawet w którejś z waz było więcej rosołu, to nie był on zjedzony i został przelany do kolejnej wazy. ŚwiadkowieP. C.iS. W.wiedze o zdarzeniu posiadali z informacji przekazywanych po zdarzeniach, operują jedynie domysłami, w każdym razie nie byli w stanie wskazać, za co tak naprawdę odpowiadać ma powódka. To samo dotyczy wypowiedzi prezesa zarząduJ. W.. Oceniał on zjawisko jako takie, które nie powinno mieć miejsca, z czym Sąd się zgadza, inną kwestią jest odpowiedzialność za to, co się stało. Też operuje wnioskowaniem, wskazał bowiem, że te braki miały wystąpić tylko na zmianach powódki, co implikować miało wniosek, że problem ma związek z powódką. Nie ma żadnych dowodów na to, by powódka celowo nie wydała posiłków. Umyślność wymagana przy zwolnieniu dyscyplinarnym wymaga stanu świadomości pracownika, który swoim zachowaniem co najmniej rażąco niedbałym doprowadza do naruszenia obowiązujących norm i ma pełną świadomość negatywnych skutków swoich działań. Powódka nie godziła się z sytuacja, że posiłków będzie brakowało, podjęła działania, które w tym momencie mogła była podjąć, cała sytuację chciała wyjaśnić. Brak wydania posiłków był usprawiedliwiony okolicznościami natury obiektywnej, a związanymi z za małą ilości pożywienia. Nie można także pomijać tego, że problem wystąpił po zwolnieniu kierownika żywienia i dietetyka, które to osoby zajmowały się dotychczas tj. do początku maja 2015 r. określaniem ilości produktów potrzebnych do przygotowania posiłków. Kwestia zaginionego bemaru z mięsem w dniu 14 maja 2015 r. nie jest objęta zarzutem, nie może więc stanowić podstawy do rozwiązywania stosunku pracy. Niemniej jednak z niczego nie wynika, by to właśnie powódka miała ponosić odpowiedzialność za ten stan rzeczy. Mięso było wydawane i układane na talerzach przez szefa kuchni i pomoce kuchenne, kontakt z bemarem miało więcej osób, z niczego nie wynika, by za jego zawieruszenie odpowiedzialność miała ponosić powódka. Inną rzeczą jest to, że trudno przyjmować takie jednostkowe zdarzenie za powód do zwolnienia dyscyplinarnego długoletniego pracownika. Samo wystąpienia skutku nie może przesądzać o ciężkości naruszenia podstawowych obowiązków przez pracownika, a przede wszystkich o spełnieniu wymogu zawinienia. W realiach sprawy nie można przypisać powódce umyślności w zakresie dążenia do działania na szkodę pracodawcy, z niczego nie wynika, by powódka swoim działaniem chciała wyrządzić szkodę pracodawcy, bądź godziła się na taki stan rzeczy. W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu doszło do naruszenia przepisuart. 52 kp, co uzasadniało uwzględnienie roszczenia powódki i przewrócenia jej do pracy u strony pozwanej na warunkach pracy i płacy sprzed rozwiązania stosunku pracy. Jednocześnie Sąd na podstawieart. 98w zw. zart. 99 kpczasądził na rzecz powódki poniesione przez nią koszty procesu, na które złożyło się wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika. S/ - odnotować uzasadnienie, - odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełno. strony pozwanej, K.. 14 dni N., 2.11.2015 r.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Nowym Sączu date: '2015-10-22' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społęcznych judges: - Dariusz Rams - Dorota Jung - Maria Łukasik legal_bases: - art. 230 kpc - art. 52 § 1 pkt 1 kp - art. 355 § 1 kc recorder: st. sekr. sąd. Krystyna Olekszyk - Stobierska signature: IV P 237/15 ```

151515000004021_VIII_U_001540_2016_Uz_2016-12-12_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktVIII U 1540/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 grudnia 2016 r. Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSO Teresa Kalinka Protokolant: Ewa Grychtoł po rozpoznaniu w dniu1 grudnia 2016 r. w Gliwicach sprawyR. J.(J.) przeciwkoPrezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego opodleganie ubezpieczeniu społecznemu rolników i przywrócenie terminu do złożenia oświadczenia na skutek odwołaniaR. J. od decyzjiPrezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego z dnia8 czerwca 2016nr(...)-PU.402.252.2016 z dnia23 sierpnia 2016 r.nr(...)-PU.402.334.2016 1 odrzuca odwołanie od decyzji z dnia 8 czerwca 2016 roku; 2 zmienia zaskarżoną decyzję z dnia 23 sierpnia 2016 roku w ten sposób, że przywraca termin do złożenia zaświadczenia właściwego urzędu skarbowego o nieprzekroczeniu kwoty należnego podatku dochodowego od przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej za rok 2015. (-) SSO Teresa Kalinka Sygn. VIII U 1540/16 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 8 czerwca 2016 roku prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego stwierdził ustanie ubezpieczenia społecznego rolników w zakresie ubezpieczenia wypadkowego, chorobowego i macierzyńskiego dlaR. J.i ubezpieczenia emerytalnego i rentowegoR. J.od 1 czerwca 2016 roku oraz ustanie obowiązku opłacania składek za tę osobę od wymienionych ubezpieczeń . Na uzasadnienie swojego stanowiska prezes KRUS przytoczył treśćart. 3a ust. 1 ,art.7,16, art. 5 a ust. 4,6 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 roku o ubezpieczeniu społecznym rolników. W decyzji stwierdzono, że wyłączenieR. J.z ubezpieczenia społecznego rolników nastąpiło w wyniku nieprzedłożenia do dnia 31 maja 2016 roku zaświadczenia albo oświadczenia, że nie została przekroczona kwota należnego podatku dochodowego za poprzedni rok podatkowy od przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. W wyniku wyłączenia z ubezpieczenia społecznego rolników ubezpieczony został wyłączony również powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. R. J.w odwołaniu domagał się zmiany zaskarżonej decyzji poprzez ustalenie, że podlega ubezpieczeniu społecznemu rolników w zakresie ubezpieczenia wypadkowego, chorobowego, macierzyńskiego oraz o emerytalno-rentowego od dnia 1 czerwca 2013 roku ( winno być 2016). Z odwołaniem złożył wniosek o przywrócenie terminu do złożenia zaświadczenia naczelnika II Urzędu Skarbowego wG.o zryczałtowanym podatku za rok 2015. Wniósł o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków na okoliczności zdarzenia i wypadku jakiemu uległ w dniu 29 maja 2016 roku Ten wypadek uniemożliwił złożenie zaświadczenia naczelnika II Urzędu Skarbowego wG.w ustawowym terminie do 31 maja 2016 roku. Odwołujący prowadzi gospodarstwo rolne spełniające wymogiustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników, a dodatkowo podjął działalność gospodarczą, lecz uzyskiwany z tytułu jej prowadzenia dochód, a tym samym uiszczany z tego tytułu podatek nie przekraczają ustawowych kwot granicznych. Z zaświadczenia wydanego przez naczelnika II Urzędu Skarbowego wG.z dnia 31 marca 2016 roku wynika, że zryczałtowany podatek za rok 2015 wyniósł 179 zł . Ubezpieczony miał zamiar złożyć przedmiotowe zaświadczenie w ustawowym terminie. W dniu 29 maja 2016 roku w doszło do wypadku podczas pracy w gospodarstwie rolnym, wskutek któregoR. J.doznał uszkodzenia klatki piersiowej. Podejrzewał, że doszło do złamania żebra.. Skutki wypadku do połowy czerwca wykluczały je nie tylko pracę w prowadzonym przez siebie gospodarstwie, ale również dotrzymanie kwestii formalnych związanych z ubezpieczeniem w KRUS. Nie był w stanie dotrzymać terminu 31 maja 2016 roku. Przytoczył treśćart. 5a ust. 7 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolnikówpodnosząc, że doszło do zdarzenia losowego wywołanego siłą wyższą. Odwołujący podjął starania mające na celu wykonanie ustawowego obowiązku i dysponował stosownym zaświadczeniem, ale nagle nieprzewidywalne i niezależnie od odwołującego zdarzenie, któremu uległ w dniu 29 maja uniemożliwiło jego złożenie . Wniósł również o przywrócenie terminu ustawowego do wniesienia odwołania od decyzji prezesa KRUS o ustaniu ubezpieczenia społecznego z dnia 8 czerwca 2016 roku , gdyż uchybienie terminu nastąpiło bez winy odwołującego. Wskazał także, że w niniejszej sprawie brak jest podstaw do przyjęcia iż możliwe jest uznanie doręczenia korespondencji za skuteczne z uwagi na to, że żadna korespondencja w niniejszej sprawie nie została mu doręczona, w sposób należyty. Decyzja z dnia 8 czerwca została nadana na adres zamieszkania odwołującego, ale nie została w sposób właściwy doręczona. Przesyłkę odebrałaK. J.zamieszkująca pod tym samym adresem, ale nie została doręczona do rąk odwołującego. Osoba ta nie była upoważniona do odbioru korespondencji, a przesyłka powinna być awizowana, nie zaś wydana osobie trzeciej.K. J.w wyniku zaniedbania bądź niedopatrzenia zapomniała przekazać decyzję odwołującemu ,co uniemożliwiło mu zapoznanie się z treścią tych korespondencji. Decyzję otrzymał wraz z korespondencją ZUS dopiero dnia 25 lipca 2016 roku i dopiero w tej dacie miał możliwość powzięcia wiadomości o wydanej przez prezesa KRUS decyzji o ustaniu ubezpieczenia. Organ rentowy wniósł o odrzucenie odwołania z uwagi na uchybienie terminowi do jego złożenia, względnie, w przypadku uwzględnienia wniosku o przywrócenie terminu do złożenia odwołania o jego oddalenie. Podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji . W dniu 18 lipca 2014 roku została wydana decyzja ,w której znalazło się pouczenie o niezbędnych warunkach wymaganych do dalszego podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników przy jednoczesnym prowadzeniu pozarolniczej działalności gospodarczej. Z pouczenia tego wynikało, że do dnia 31 maja każdego roku rolnik lub domownik prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą lub współpracujące przy prowadzeniu tej działalności, podlegający ubezpieczeniu, zobowiązany jest złożyć w KRUS zaświadczenie naczelnika właściwego urzędu skarbowego o kwocie należnego podatku dochodowego od przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej za miniony rok. Jeżeli kwota podatku przekroczy ustaloną na dany rok kwotę graniczną, ubezpieczenie rolnika lub domownika ustaje z dniem od którego rolnik lub domownik zobowiązany był złożyć w Kasie zaświadczenie. Analogiczne konsekwencje pociąga za sobą niezachowanie terminu złożenia zaświadczenia, o ile nadal prowadzona jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Ponownie w kwietniu 2016 rokuR. J.otrzymał pisemną informację o konieczności złożenia zaświadczenia lub oświadczenia o nie przekroczeniu kwoty należnego podatku dochodowego od przychodów z pozarolniczej działalności do dnia 31 maja 2016 roku. Również w dniu 20 maja 2016 roku pracownik KRUSG.przypomniał o konieczności terminowego złożenia zaświadczenia. Do dnia 31 maja 2016 roku odwołujący nie dostarczył zaświadczenia albo oświadczenia wymaganego przepisamiustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników. Skutkiem tego było wyłączenie z ubezpieczenia społecznego rolników od dnia 1 czerwca 2016 roku. Zdaniem organu rentowego odwołujący był prawidłowo pouczony o ciążącym na nim obowiązku dostarczenia do KRUS zaświadczenia o wysokość podatku z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej i konsekwencjach wynikających z niezachowania tego terminu. Rozpatrując wniosek zainteresowanego w przedmiocie przywrócenia do złożenia zaświadczenia naczelnika II Urzędu Skarbowego wG.w przedmiocie zryczałtowanego podatku należnego za rok 2015 roku dnia 23 sierpnia 2016 roku KRUS wydała decyzję w sprawie odmowy przywrócenia terminu. W przyczyną odmowy przywrócenia terminu był fakt niewykazania w sposób niebudzący wątpliwości wystąpienia zdarzenia losowego lub działania tzw. siły wyższej czy zjawiska nieprzewidywalnego. Ubezpieczony nie poparł żadnymi dowodami, że dnia 29 maja 2016 roku doszło do zdarzenia losowego które uniemożliwiałoby terminowe złożenie stosownego zaświadczenia. Odwołujący nie przedłożył żadnych dokumentów na poparcie swoich twierdzeń o doznanym urazie , nie jest zgłosił że tego dnia uległ wypadkowi przy pracy rolniczej. Powoływanie się na wypadek przy pracy w gospodarstwie rolnym nie potwierdzone żadnymi dokumentami nie może być uznane za nagłe zdarzenie losowe. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: R. J.urodziły się o(...)W dniu(...)roku stał się właścicielem gospodarstwa rolnego . Od dnia 1 kwietnia 1995 roku w podlegał ubezpieczeniu społecznemu rolników jako rolnik posiadający gospodarstwo rolne o powierzchni 23,5952 ha przeliczeniowych. Od dnia(...)R. J.rozpoczął prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej spełniając warunki do dalszego podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników przy jednoczesnym prowadzeniu pozarolniczej działalności gospodarcze. W dniu 18 lipca 2014 roku prezes KRUS w wydał stosowną decyzję na podstawieart. 5a oraz art. 17 ust. 2 art. 16w związku zart. 36 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 roku o ubezpieczeniu społecznym rolników. W decyzji tej w pkt 3 znalazło się pouczenie że do dnia 31 maja każdego roku rolnik lub domownik prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą lub współpracujący przy prowadzeniu tej działalności, podlegający ubezpieczeniu, zobowiązany jest złożyć w Kasie zaświadczenie naczelnika właściwego urzędu skarbowego o kwocie należnego podatku dochodowego od przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej za rok miniony. Jeśli kwota podatku przekroczy ustaloną na dany rok roczną kwotę graniczną, ubezpieczenie rolnika lub domownika ustaje z dniem, do którego rolnik lub domownik zobowiązany był złożyć w w Kasie zaświadczenie. Analogiczne konsekwencje pociąga za sobą niezachowanie terminu do złożenia zaświadczenia, ile nadal jest prowadzona pozarolnicza działalność gospodarcza. Stosowne zaświadczenie za rok 2014 ubezpieczony złożył w dniu(...). W dniu 20 maja 2016 rokuK. M.– pracownik KRUS-dzwoniła do w odwołującego przypominając o konieczności złożenia do dnia 31 maja 2016 roku zaświadczenia o kwocie należnego podatku dochodowego z prowadzonej działalności gospodarczej. W trakcie rozmowy ubezpieczony potwierdził, że jest świadomy takiego obowiązku i zobowiązał się do jego dopełnienia. W dniu(...)wydano decyzję o ustaniu ubezpieczenia społecznego rolników w zakresie ubezpieczenia wypadkowego chorobowego macierzyńskiego i emerytalno-rentowego dlaR. P.ustania obowiązku ubezpieczenia społecznego rolników było niedopełnienie obowiązku zart. 5a ust. 4,6 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników.R. J.dnia(...)zgłosił się w Kasie w sprawie wyłączenia z ubezpieczenia społecznego, potwierdził że decyzja o wyłączeniu z ubezpieczenia społecznego odebrała jego siostra w dniu 13 czerwca a w dniu 25 lipca 2016 roku w otrzymał pismo w z ZUS w sprawie podlegania ubezpieczeniu społecznemu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. Stwierdził, że zaświadczenie z urzędu skarbowego który winien złożyć w organie rentowym do 1 czerwca 2016 roku znalazł na tylnym siedzeniu w swoim samochodzie Został poinformowany że decyzja z dnia 8 czerwca 2016 roku jest już prawomocna. Ubezpieczony stwierdził, że załatwi zwolnienie lekarskie. Dnia 4 sierpnia 2016 rokuR. J.złożył odwołanie od decyzji z 8 czerwca wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do złożenia tego odwołania i z wnioskiem o przywrócenie terminu do złożenia zaświadczenia u naczelnika Urzędu Skarbowego wG.. Dopiero wówczas ubezpieczony podniósł, że przyczyną uchybienia w złożeniu odwołania od decyzji i złożeniu zaświadczenia naczelnika urzędu skarbowego był wypadek w pracy w gospodarstwie rolnym jakiemu uległ w dniu(...)KRUS rozpoznając wniosek o przywrócenie terminu do złożenia zaświadczenia właściwego urzędu skarbowego o nie przekroczeniu kwoty należnego podatku dochodowego rozpoznał negatywnie stwierdzając że odwołujący nie udowodnił ,że uległ takiemu wypadkowi w gospodarstwie rolnym, którego skutki uniemożliwiały dochowanie terminów. Ubezpieczony zamieszkuje w domu dwurodzinnym. Mieszka na parterze z ojcem, który miewa problemy z pamięcią. Na piętrze mieszka siostraK. J.z rodziną.K. J.zawsze odbiera korespondencję kierowaną do brata, kiedy ten jest nieobecny w domu. Przyznała, że odebrała decyzję z dnia 8 czerwca 2016 roku i zostawiła je na stole w kuchni, bo tak zawsze robi z odebraną korespondencją Brat wtedy leżał w łóżku po wypadku i dlatego odebrała kierowane do niego pismo. Nie wie co się stało w z odebraną przez nią decyzją.R. J.stwierdził, że decyzja do jego rąk nie dotarła. Źródłem utrzymaniaR. J.jest gospodarstwo rolne. W roku 2014 roku musiał zarejestrować działalność gospodarczą, ponieważ za środki uzyskane z Unii Europejskiej kupił maszynę do prasowania słomy. W związku z otrzymanym dofinansowaniem musi prowadzić działalność gospodarczą przez okres 5 lat Przyznał ,że wiedział o tym ,iż od dnia 31 maja każdego roku w KRUS-ie musi złożyć zaświadczenie naczelnika urzędu skarbowego o osiągniętym przychodzie z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej za ubiegły rok . Takie zaświadczenie otrzymał w dniu 31 marca 2016 roku, ale do dnia 28 maja 2016 roku nie przesłał go do KRUS i nie złożył w KRUS-ie Dnia 29 maja uległ wypadkowi w chlewie. Jeden z byków hodowanych przez niego zerwał się z uwięzi i przygniótł go do stojącego obok drugiego byka. Na skutek tego zdarzenia ubezpieczony odczuł silne bóle klatki piersiowej z przodu. Miał problemy z oddychaniem, bolała go cała górna część klatki piersiowej. Dolegliwości znacznie nasilały się, kiedy przebywał w pozycji stojącej bądź próbował podnieść jakiś ciężar Jedynie w pozycji leżącej odczuwał mniejsze dolegliwości bólowe. Zażywał środki przeciwbólowe, nie zgłosił się do lekarza po doznanym urazie po uzyskaniu informacji że w przypadku złamanego żebra w zasadzie nie stosuje się żadnego leczenia. Dolegliwości bólowe uniemożliwiały mu pracę w gospodarstwie przez okres około dwóch tygodni. W tym okresie w obrządku przy bydle pomagał mu świadekR. S.. Świadek ten pomaga odwołującemu w prowadzeniu gospodarstwa rolnego okazjonalnie. Pod koniec maja, w niedzielę,R. J.zadzwonił do niego czy mógłby mu pomóc w karmieniu bydła. Po przejściu na teren gospodarstwa świadek został odwołującego w łóżku..R. J.powiedział mu, że został przyciśnięty przez byka i polecił na karmienie bydła. Od tego dnia przez okres około jednego tygodniaR. S.przychodził codziennie po skończonej pracy i wieczorem karmił bydło. ZastawałR. J.leżącego w łóżku. Ubezpieczony wrócił do pracy w gospodarstwie rolnym po około dwóch tygodniach, z tym że odczuwał jeszcze dolegliwości po wypadku. Nie przeszkadzało mu to jednak w poruszaniu się samochodem i wykonywaniu prac gospodarskich . Dnia(...)otrzymał pismo z ZUS. Była to decyzja o objęciu go ubezpieczeniem z tytułu prowadzenia go pozarolniczej działalności gospodarczej. W dniu następnym zgłosił się w KRUS-ie z prośbą o przywrócenie ubezpieczenia społecznego rolników. W toku przesłuchania przez sądem stweirdził, że był przekonany, iż poinformowanie pracownicy KRUS-u o tym iż posiada zaświadczenie naczelnika urzędu skarbowego z dnia 31 marca 2016 roku, z którego wynika że w roku 2015 przychód z prowadzonej działalności gospodarczej wyniósł niespełna 200 zł stanowiło wypełnienie obowiązku złożenia oświadczenia wymaganego przepisami. do pozostania w ubezpieczeniu społecznym rolników. Po odzyskaniu zdolności do pracy po zderzeniu z dnia 29 maja 2016 roku nie zgłosił się w KRUS-ie i nie złożył zaświadczenia, ponieważ był zajęty pracą w gospodarstwie rolnym oraz załatwianiem innych formalności związanych z przetargami. Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie akt organu rentowego, przesłuchania świadkówK. J.iR. S.(karta 40 46 akt sądowych) oraz przesłuchania ubezpieczonego (karta 50 52 akt sąd ). Wszystkim dowodom dał wiarę. Bezsporne w sprawie jestR. J.wiedział o obowiązku złożenia zaświadczenia naczelnika urzędu skarbowego o osiągniętym przychodzie z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej do dnia 31 maja każdego roku w KRUS. Bezsporne w sprawie jest, że ubezpieczony temu obowiązkowi uchybił. Zdaniem sądu, w oparciu o przeprowadzone w dowody przyjąć trzeba, że faktycznie w dniu(...)R. J.uległ wypadkowi, w następstwie którego nie mógł świadczyć pracy w gospodarstwie rolnym i pozostawał praktycznie unieruchomiony w łóżku przez okres około dwóch tygodni. Tę okoliczność potwierdził świadekS., który pamiętał, ze został wezwany telefonicznie w maju w niedzielę po południu. 29 maja 2016 roku wypadało w niedzielę. Ubezpieczony przekonująco wytłumaczył brak dokumentacji lekarskiej i brak zgłoszenia wypadku w KRUS. Uznał, ze lekarz nie jest w stanie mu pomóc, a zgłoszenie wypadku wiązałby się jedynie z obowiązkiem dopełnienia wielu formalności, na które nie miał czasu . Poprzednie wnioski o uznanie zdarzenia za wypadek w gospodarstwie rolnym nie skutkowały przyznaniem odszkodowań. Decyzję z dnia 8 czerwca odebrała siostra ubezpieczonego w dniu 13 czerwca 2016 roku . Sąd nie dał wiary zeznaniomK. J., że w dniu odbioru pisma z KRUS ubezpieczony był obecnych w mieszkaniu,tylko leżał w łóżku. Nie byłoby wówczas przeszkód, abyR. J.osobiście pokwitował odbiór przesyłki i nie zachodziła konieczność pozostawienia listu na stole w kuchni, leczy mogło być ono bezpośrednio doręczone odwołującemu. Dnia 25 lipca 2016 roku ubezpieczony odebrał decyzję ZUS o objęciu ubezpieczeniami społecznymi jako osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą, w dniu 26 lipca zgłosił się w KRUS w sprawie objęcia ubezpieczeniem społecznym rolników, a w dniu 4 sierpnia 2016 roku zostało złożone odwołanie od decyzji z dnia 8 czerwca 2016 roku, którą ponownie doręczono ubezpieczonemu w dniu 25 lipca 2016 roku . Dnia 4 sierpnia złożony został również wniosek o przywrócenie terminu do złożenia zaświadczenia naczelnika urzędu skarbowego przedmiocie zryczałtowanego podatku należnego za rok 2015. Sąd zważył co następuje: Odwołanie od decyzji z dnia 8 czerwca 2016 nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie zart. 4779§ 3 k.p.c.sąd odrzuci odwołanie wniesione po upływie terminu, chyba że przekroczenie terminu nie jest nadmierne i nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się. W związku z podniesionym zarzutem ubezpieczonego dotyczącym nieprawidłowego doręczenia decyzji z dnia 8 czerwca 2016 roku, przytoczyć trzeba treśćartykułu 40 § 1 k.p.a.zgodnie z którym pisma doręcza się stronie, a gdy strona działa przez przedstawiciela - temu przedstawicielowi. Pisma doręcza się osobom fizycznym w ich mieszkaniu lub miejscu pracy (art. 42 § 1 kpa), a zgodnie zart. 43w przypadku nieobecności adresata pismo doręcza się, za pokwitowaniem, dorosłemu domownikowi, sąsiadowi lub dozorcy domu, jeżeli osoby te podjęły się oddania pisma adresatowi. O doręczeniu pisma sąsiadowi lub dozorcy zawiadamia się adresata, umieszczając zawiadomienie w oddawczej w jej skrzynce pocztowej, lub, gdy nie jest to możliwe, w drzwiach mieszkania . Odwołujący zamieszkuje w domu wspólnie z siostrą jej rodziną. Zwyczajowo siostra odbiera pisma kierowane do odwołującego w przypadku jego nieobecności. Tak też stało się w dniu 13 czerwca 2016 roku. Zdaniem sądu w dniu 13 czerwca 2016 roku doszło do skutecznego doręczenia decyzjiR. J.i od tego dnia biegł jednomiesięczny termin do złożenia odwołania do sądu. Odwołanie wpłynęło w dniu 4 sierpnia 2016 rok , a więc po upływie ustawowego terminu. Zdaniem sądu przekroczenie terminu nastąpiło z przyczyn zależnych od odwołującego się. Biorąc pod uwagę , że odwołujący uległ wypadkowi w dniu 29 maja , a zgodnie z jego zeznaniami, zeznaniami siostry oraz świadkaR. S.po upływie około kilkunastu dni tygodnia poruszał się o obejściu, okolicy i jeździł samochodem, to od 13 czerwca nie było przeszkód we wniesieniu odwołania. Prace polowe, czy też inne konieczne do załatwienia formalności związane z prowadzeniem gospodarstwa rolnego nie stanowiły przeszkody uniemożliwiającej sporządzenie i wniesienie odwołania Nie bez znaczenia pozostaje okoliczność że odwołujący był świadomy iż do dnia 31 maja winien był złożyć stosowne zaświadczenie Nieuzasadnione było jego przekonanie że poinformowanie pracownika podczas rozmowy telefonicznej o treści zaświadczenia sporządzonego przez naczelnika urzędu skarbowego stanowi wypełnienie dyspozycji a tylko 5 aust. 4, ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników z dnia 20 grudnia 1990 roku. Przepis ten stanowi :4. zaświadczenie albo oświadczenie, że nie została przekroczona kwota podatku dochodowego, o której mowa w ust. 1 pkt 5, rolnik lub domownik prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą, podlegający ubezpieczeniu, obowiązany jest także złożyć w Kasie do dnia 31 maja każdego roku podatkowego. Z powyższego wynika, że ustawa przewiduje dwie formy wykazania kwoty podatku dochodowego jest to zaświadczenie albo oświadczenie. Zaświadczeniem jest informacja z urzędu skarbowego o wysokości należnego podatku dochodowego za poprzedni rok podatkowy natomiast oświadczeniem może być informacja sporządzona przez ubezpieczonego bądź pracownika Kasy, po złożeniu stosownego oświadczenia przez rolnika lub domownika, ale to oświadczenie zostać wykazane i udowodnione stosownym dokumentem potwierdzającym kwotę należnego podatku dochodowego za poprzedni rok podatkowy Nie jest to oświadczenie w rozumieniuart. 60 k.c., lecz art. . 65k.c.( oświadczenie zgodne z przepisamikpa).Przekazanie informacji drogą telefoniczną nie stanowi wypełnienia przesłanki zart. 5 aust, 4, a co za tym idzie na podstawieart. 5 a ust. 6ubezpieczenie ustało z dniem31 maja 2016 roku. Zdaniem sądu zaskarżona decyzja z dnia 8 czerwca była prawidłowa, a sąd nie dopatrzył się przesłanek do przywrócenia terminu do złożenia odwołania od decyzji z dnia 8 czerwca 2016 roku. Odwołanie jako spóźnione należało odrzucić. Ustęp 7 powołanego przepisu stanowi że terminy określone w ust. 1 pkt 1 i ust. 4 mogą zostać przywrócone na wniosek zainteresowanego rolnika lub domownika, jeżeli ten rolnik lub domownik udowodni, że niezachowanie terminu nastąpiło wskutek zdarzeń losowych. Przepis ten stanowi podstawę do przywrócenia terminu prawa materialnego. Co więcej, ustawodawca nie określił terminu, w jakim wniosek zainteresowanego rolnika lub domownika musi być złożony. Z tego należy wnioskować, że wniosek taki można złożyć w każdym czasie, a organ rentowy i sąd winny jedynie poprzestać na rozważeniu czy niezachowanie terminu było spowodowane zdarzeniem losowym. Przenosząc rozważania na grunt niniejszej sprawy organ rentowy nie miał podstaw do przywrócenia terminu , bowiem oprócz twierdzeń zawartych we wniosku o wypadku, nie dysponował żadnymi dowodami potwierdzającymi to zdarzenie. Dopiero w toku postępowania sądowego wersja ubezpieczonego została uprawdopodobniona zeznaniami świadków – siostry ubezpieczonego iR. S.. Przyjmując,ze ubezpieczony w dniu 29 maja 2016 roku uległ wypadkowi, którego skutki wymagały pozostawania w łóżku przez okres kilkunastu dni, to dodnia 31 maja 2016 roku ubezpieczony nie mógł złożyć zaświadczenia ani oświadczenia w Kasie o wysokości należnego podatku dochodowego.K. J.podczas przesłuchania oświadczyła, że nie pomogłaby bratu w dopełnieniu obowiązku., a świadekS.nie miał możliwości złożenia pisma w urzędzie,ponieważ poczta jest czynna jedynie w godzinach dopołudniowych, kiedy on jest w pracy. Uznając, że ubezpieczony w okresie od 29 maja do 31 maja 2016 roku nie był w stanie poruszać się poza domem z uwagi na stan zdrowia, to spełnione zostały przesłanki zart. 5a ust. 7 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników. Zaskarżoną decyzję. Z dnia 23 sierpnia 2016 zmieniono na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c. (-) SSO Teresa Kalinka

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach date: '2016-12-12' department_name: VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Teresa Kalinka legal_bases: - art. 3a ust. 1 ,art.7,16, art. 5 a ust. 4,6 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 roku o ubezpieczeniu społecznym rolników - 'art. 477 ' - artykułu 40 § 1 k.p.a. - art. 60 k.c. recorder: Ewa Grychtoł signature: VIII U 1540/16 ```

152520000000503_I_C_000224_2014_Uz_2015-03-17_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 224/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 marca 2015 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący:SSO Katarzyna Powalska Protokolant: staż. Magdalena Kierniakiewicz po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2015 roku w Sieradzu na rozprawie sprawy z powództwaK. F. przeciwko(...) S.A.z siedzibą wW. o zadośćuczynienie 1 zasądza od pozwanego(...) S.A.z siedzibą wW.na rzecz powódkiK. F.kwotę 50.000 ( pięćdziesiąt tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia 27 stycznia 2012 roku do dnia zapłaty; 2 oddala powództwo w pozostałej części; 3 zasądza od pozwanego(...) S.A.z siedzibą wW.na rzecz powódkiK. F.kwotę 3.524 ( trzy tysiące pięćset dwadzieścia cztery) złote tytułem zwrotu kosztów procesu. Sygn. akt I C 224 /14 UZASADNIENIE W pozwie skierowanym do tutejszego Sądu w dniu 15 lipca 2014 roku (data złożenia pisma w urzędzie pocztowym) powódkaK. F.wniosła o zasądzenie od pozwanego(...) S.A.z siedzibą wW.kwoty 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wyniku śmierci córki w wypadku komunikacyjnym wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27 stycznia 2012 roku od kwoty 75.000 złotych i od wniesienia pozwu od kwoty 5.000 złotych, obie do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego . Zakwestionował postawę swojej odpowiedzialności za szkodę powódki wskazywaną w pozwie w treściart. 448 k.c.w związku zart. 24 § 1 k.c.a także wysokość dochodzonego roszczenia , które określił jako wygórowane. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 11 listopada 2005 roku doszło do zdarzenia komunikacyjnego, wskutek którego tragiczną śmierć poniosłaM. F.– córkaK. F.. Posiadacz pojazdu, którym kierował sprawca zdarzenia, posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń(bezsporne). W chwili śmierciM. F.miała 22 lata. Prowadziła wspólnie ze swoimi rodzicami i młodszą o dwa lata siostrą gospodarstwo domowe. Wspólnie z matką pracowała wZakładach (...). Pełniła funkcję reprezentacyjną w tych zakładach i w dniu zdarzenia jechała na otwarcie nowego sklepu. PaństwoF.tworzyli zgodną, wspierającą się rodzinę. Wspólnie spędzali czas wolny od pracy, nie było między nimi konfliktów.M.miała chłopaka, mieli wspólne plany na przyszłość, byli zaręczeni. (dowód: zeznania świadkaC. F.– protokół rozprawy z dnia 13 listopada 2014 roku – 00:07:05 – 00:22:37 w zw. z k. 41v.; zeznania świadkaJ. S.– protokół rozprawy z dnia 13 listopada 2014 roku - 00:22:37 w zw. z k. 41 verte-42; zeznania świadkaO. T.protokół z rozprawy z dnia 13 listopada 2014 roku – 00:28:23 – 00:35:52 w zw. z k. 42.). Powódka przed śmiercią córki pracowała zawodowo w zakładach mięsnych. Po zdarzeniu była przez okres około roku na zwolnieniu lekarskim, miała kłopoty ze snem, leczyła się psychiatrycznie. Nadal zażywa środki nasenne. Kiedy ma okazję, odwiedza cmentarz – gdzie opowiada zmarłej o swoich przeżyciach. W 2010 roku wyszła za mąż młodsza córka powódki. Ceremonia weselna była skromna. Od czasu śmierciM.,K. F.wycofała się całkowicie z życia towarzyskiego. Bardzo schudła – z wagi około 80 kg doszła do około 70 kg. (dowód; zeznania powódki – protokół z rozprawy z dnia 17 marca 2015 roku – 00:06:34 – 00:16:00 w zw. z k. 75 v.). Mimo upływu wielu lat od zdarzeniaK. F.cierpi na zaburzenia adaptacyjne wyrastające z zespołu stresu pourazowego, powstałego w wyniku traumy. Wiąże się to z zaburzeniami snu, rozdrażnieniem, brakiem cierpliwości, zaburzeniami pamięci bezpośredniej. Może to utrudniać powódce codzienne funkcjonowanie i utrzymywanie relacji społecznych( dowód: opinia biegłej psychologA. T.k. 55-57). W piśmie z dnia 15 grudnia 2011 r. powódka zgłosiła wobec pozwanego roszczenie o wypłatę zadośćuczynienia w związku z krzywdą jakiej doznała wskutek śmierciM. F.w wysokości 75.000 zł. (dowód: kserokopia pisma - k . 23 ) Decyzją z 3 stycznia 2012 roku pozwany odmówił wypłaty świadczenia za zaistniałe zdarzenie twierdząc, że nie znajduje podstaw do przyjęcia odpowiedzialności w przedmiocie zadośćuczynienia na podstawieart. 448 k.c.w zw. zart. 24 §1 k.c. (dowód: kserokopia pisma pozwanego – k. 25 ) Ustalając stan faktyczny w sprawie, Sąd oparł się na zeznaniach powódki oraz wymienionych świadków, którym w pełni dał wiarę, a także na rzeczowej i rzetelnej opinii biegłej psycholog. Fakty istotne w sprawie nie były sporne między stronami. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Powództwo zasługuje na częściowe uwzględnienie. W niniejszej sprawie szkoda powstała w związku z ruchem mechanicznego środka komunikacji, o którym mowa wart. 436 § 1 k.c.w zw. zart. 435 k.c.Wobec tego należy wskazać, że zasady odpowiedzialności cywilnej użytkowników pojazdów mechanicznych regulują również przepisyustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych(Dz. U. nr 124, poz. 1152 ze zm.). Przepisy tej ustawy normują ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów jako ubezpieczenie obowiązkowe (art. 4 pkt. 1 ustawy). Jak wynika z art. 36 ust. 1 tej ustawy, odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Charakter ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej określa natomiastart. 822 § 1 k.c.Zgodnie z treścią tego przepisu przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Przedmiotem ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest zatem odpowiedzialność ubezpieczającego za szkody wyrządzone osobom trzecim. Jest to więc ubezpieczenie jego odpowiedzialności za wyrządzenie szkody opartej na zasadzie winy lub zasadzie ryzyka. Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu składu siedmiu sędziów z dnia 24 lutego 2006 r. (III CZP 91/05, LEX nr 180669), odpowiedzialność ubezpieczyciela sięga tak daleko (z ograniczeniami dotyczącymi zapłaty jako rodzaju świadczenia i sumy gwarancyjnej) jak odpowiedzialność cywilna ubezpieczonego. Wynika z tego, że powód może dochodzić od pozwanego zakładu ubezpieczeń również zadośćuczynienia za doznaną krzywdę jako szkodę niemajątkową. Zdarzenie rodzące szkodę – tj. śmierćM. F.- zaistniało przed dniem 3 sierpnia 2008 r. W przedmiotowym stanie faktycznym nie znajduje zatem zastosowania normaart. 446 § 4 k.c., którą ustawodawca wprowadził do porządku prawnego w zakresie stanów faktycznych zaistniałych po tej dacie. W orzecznictwie pojawił się jednak pogląd, zgodnie z którym spowodowanie śmierci osoby bliskiej przed dniem wejścia w życieustawy z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw( Dz. U. Nr 116, poz. 731 ) mogło stanowić naruszenie dóbr osobistych najbliższych członków rodziny zmarłego i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawieart. 448 k.c.( por. wyrok S.N. z dnia 14 stycznia 2010r., IV CSK 307/09, OSP 2011/2/15 ). W wyroku tym Sąd Najwyższy argumentował, że przepisart. 23 k.c.jest otwartym katalogiem dóbr osobistych jako dóbr człowieka pozostających pod ochroną prawa cywilnego. Oznacza to jednak, iż ochronie podlegają wszelkie dobra osobiste w znaczeniu wartości niematerialnych związanych z istnieniem i funkcjonowaniem podmiotów prawa cywilnego, które w życiu społecznym uznaje się za doniosłe i zasługujące na taką ochronę. Zdaniem Sądu Najwyższego, dobro rodziny jest nie tylko wartością powszechnie akceptowaną społecznie, ale także uznaną za dobro podlegające ochronie konstytucyjnej. Zatem więź rodzinna odgrywa doniosłą rolę, zapewniając członkom rodziny m.in. poczucie stabilności, wzajemne wsparcie obejmujące sferę materialną i niematerialną oraz gwarantuje wzajemną pomoc w wychowaniu dzieci, zapewnieniu im możliwości kształcenia. Stąd też prawo do życia rodzinnego podlega ochronie na podstawieart. 23 i 24 k.c.Dlatego spowodowanie śmierci osoby bliskiej może stanowić naruszenie dóbr osobistych członków jej rodziny i uzasadniać im przyznanie zadośćuczynienia na podstawieart. 448 k.c.Podobnie Sąd Najwyższy przyjął w wyroku z dnia 15 marca 2012 r. w sprawie I CSK 314/11 ( Lex nr 1164718). Istotne jest w tym kontekście wyjaśnienie sensu wprowadzenia normyart. 446 § 4 k.c., skoro wcześniej należało zakładać dopuszczalność dochodzenia zadośćuczynienia w takiej sytuacji w oparciu o normęart. 448w związku zart. 24 § 1 k.c.Zgodnie z poglądem Sądu Najwyższego, dodanieart. 446 § 4 k.c.nie jest jedynie wyrazem woli ustawodawcy co do potwierdzenia dopuszczalności dochodzenia zadośćuczynienia na gruncie przepisów obowiązujących przed wejściem w życie tego przepisu, lecz dokonania zmiany w ogólnej regule wynikającej zart. 448 k.c.przez zawężenie kręgu osób uprawnionych do zadośćuczynienia. Wzmacnia to także wykładnięart. 446 § 3 k.c.wiążącą funkcję tego przepisu wyłącznie z ochroną majątkową. Stąd też najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje na podstawieart. 448 k.c.w związku zart. 24 § 1 k.c.zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 r. (por. uchwała S.N. z dnia 22 października 2010r., III CZP 76/10, Lex nr 604152). Tym samym wprowadzenieart. 446 § 4 k.c.doprowadziło jedynie do zmiany w sposobie realizacji roszczenia przez skonkretyzowanie osób uprawnionych do jego dochodzenia oraz przesłanek jego stosowania (por. wyrok S.N. z dnia 11 maja 2011 r., I CSK 621/10, Lex nr 848128). Obecnie więc istnieje możliwość dochodzenia przez najbliższych członków rodziny zmarłego roszczenia o zadośćuczynienie zarówno na podstawieart. 446 § 4 k.c., jak i 448k.c., z tym jednak, że w oparciu o treśćart. 446 k.c.istnieją ułatwienia dowodowe. Wprowadzenie powyższej zmiany ustawowej w treściart. 446 k.c.wynikało także z potrzeby zwiększenia ochrony ofiar wypadków drogowych zawartej w postulatach Rzecznika Praw Obywatelskich wysuniętych do Ministra Sprawiedliwości w 2006 r. Podniesiono wówczas, że skoro istnieje możliwość zadośćuczynienia w przypadku naruszenia dóbr osobistych wskazanych wart. 23 k.c., tym bardziej taka możliwość powinna istnieć w przypadku śmierci osoby bliskiej. Taka śmierć bowiem w istotny sposób narusza sferę odczuć psychicznych jednostki. Stąd przepis§ 4 art. 446 k.c.dający możliwość ubiegania się o wypłatę stosownego zadośćuczynienia pod warunkiem wykazania szczególnych okoliczności dających podstawę do przyjęcia, że ubiegający się członek najbliższej rodziny zmarłego doznał w związku ze śmiercią poszkodowanego takiej szkody niemajątkowej w postaci bólu i cierpienia, której naprawienie poprzez zadośćuczynienie odpowiada względom słuszności. Założeniem tej zmiany legislacyjnej było zatem twierdzenie, że zadośćuczynienie należy się członkom najbliższej rodziny zmarłego, a nie każdej osobie bliskiej. Decydujące są zatem przy ocenie w tej mierze nie same więzy pokrewieństwa czy wspólnota gospodarstwa domowego, ale wynikające z okoliczności każdego konkretnego stanu faktycznego więzi osobiste, pewien stosunek bliskości pomiędzy zmarłym a ubiegającym się o to roszczenie, wynikający ze wzajemnych relacji rodzinnych. Stąd też trzeba na te relacje patrzeć poprzez pryzmat dramatyzmu doznań osoby bliskiej zmarłemu, poczucia jej osamotnienia i „odczuwanej pustki”, cierpień moralnych i wstrząsu psychicznego wywołanego śmiercią osoby najbliższej. Ten kontekst oceny znajduje swoje podstawy, przy ujęciu tożsamości celu unormowania, w przypadku naruszenia dobra osobistego w postaci więzi rodzinnej na gruncie przepisów prawa cywilnego sprzed 3 sierpnia 2008 r. Stąd też w kolejnej uchwale z dnia 13 lipca 2011 r. Sąd Najwyższy w sprawie III CZP 32/11 twierdził, że sąd może przyznać najbliższemu członkowi rodziny zmarłego zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę na podstawieart. 448w związku zart. 24 § 1 k.c., także wtedy, gdy śmierć nastąpiła przed dniem 3 sierpnia 2008 r. wskutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia ( OSNC 2012/1/10 ). W przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy w pełni podziela twierdzenia i wnioski wynikające z przedstawionych poglądów judykatury, co oznacza, że należy przyjąć odpowiedzialność pozwanego zakładu ubezpieczeń co do zasady za szkodę niemajątkową powstałe wskutek śmierciM. F., wbrew stanowisku pozwanego. Wskutek tragicznej śmierciM. F.naruszone zostały dobra osobiste powódki w postaci więzi rodzinnej, w tym więzi matki z dzieckiem, mającej unikatowy, bezwarunkowy charakter. Wszelkie wspomnienia dotyczące córki i wspólnie spędzonych z nią chwil, a następnie tragicznego wydarzenia, skutkującego jej śmiercią powodują, że życie powódki nigdy nie będzie już takie jak przed datą 11 listopada 2005 roku. Przy ocenie, jaka suma jest w rozumieniuart. 448 k.c., odpowiednia tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę spowodowaną naruszeniem dóbr osobistych, należy mieć na uwadze rodzaj dobra, które zostało naruszone oraz charakter, stopień nasilenia i czas trwania doznawania przez osobę, której dobro zostało naruszone, ujemnych przeżyć psychicznych spowodowanych naruszeniem (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 28 marca 2012r. , I ACa 162/12 , Lex nr 1164092). W świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego, zadośćuczynienie musi przedstawiać wartość ekonomicznie odczuwalną z jednej strony, ale z drugiej powinno być utrzymane w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej. Stąd też mając na uwadze okoliczność wymiaru doznanej przez powódkę krzywdy, a także kompensacyjny charakter zadośćuczynienia należało przyjąć, że kwota 50.000 zł będzie adekwatna z obu płaszczyzn tej oceny. Jako wygórowane należy ocenić żądanie zasądzenia zadośćuczynienia w wysokości 80.000 zł. W tym kontekście należy zwrócić uwagę, że śmierć córki z pewnością wywołała u powódki uczucie niepowetowanej straty, przygnębienia i osamotnienia. Była powodem podjęcia leczenia psychiatrycznego i wystąpienia uK. F.zaburzeń adaptacyjnych na gruncie zespołu stresu pourazowego. Powódka straciła osobę, z którą dzieliła swoją codzienność, w tym obowiązki i troski. Trzeba także zaznaczyć, że powódkę łączyły dobre relacje z jej córką, co niewątpliwie miało wpływ na rozmiar doznanego cierpienia. Nasilenie poczucia krzywdy musiało wynikać także z faktu, żeM. F.zginęła w sposób gwałtowny w wyniku wypadku. Nagła śmierć bliskiej osoby jest bowiem szczególnie bolesna i trudna do zaakceptowania. Z drugiej strony nie można zapominać, że od dnia wypadku upłynęło już ponad 8 lat. Powódka przeżyła naturalny proces żałoby, po upływie którego jej cierpienia są z pewnością znacznie mniejsze, aniżeli w okresie bezpośrednio po tragicznym zdarzeniu. Nie bez znaczenia jest również okoliczność, że powódka ma męża i córkęO., która założyła już własną rodzinę, ma wnuki , toteż nie można mówić, że znalazła się ona w zupełnym osamotnieniu. Z tych wszystkich względów należało uznać, że adekwatną kwotą zadośćuczynienia jest kwota 50.000 zł, a roszczenie dalej idące jako niezasadne podlegało oddaleniu. O odsetkach ustawowych Sąd orzekł na podstawieart. 481 § 1 k.c., zasądzając je od dnia 27 stycznia 2012 roku do dnia zapłaty. Powódka wystosowała w dniu 15 grudnia 2011 roku pismo do pozwanego, w którym zażądała przyznania jej kwoty 75.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Zgodnie z art. 14 ust. 1 wspomnianej ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego zawiadomienia o szkodzie. Trzeba zgodzić się z powódką, że pismo z żądaniem z pewnością dotarło do adresata nie później niż 27 grudnia 2011 roku, zatem zgodnie z żądaniem 30 – dniowy okres na likwidacje szkody upłynął w dniu 26 stycznia 2012 r. Wobec tego zasadnym było zasądzenie odsetek od dnia następującego po dniu, w którym pozwany zakład ubezpieczeń powinien wydać decyzje kończącą proces likwidacyjny. Wprawdzie za moment wymagalności roszczenia można byłoby przyjąć wydanie ostatecznej decyzji przez ubezpieczyciela, co nastąpiło w dniu 3 stycznia 2012 r., ale żądanie powódki opiewało na 27 stycznia 2012 r. i ograniczało tę możliwość. Mając na uwadze fakt, że roszczenie powódki zostało uznane za zasadne w 62,5%, Sąd Okręgowy na podstawieart. 100zd. drugiek.p.c.stosunkowo rozdzielił pomiędzy stronami koszty procesu. Łącznie poniesione koszty procesu wyniosły 11.423,36 złotych ( opłata od pozwu – 4000 złotych, zaliczka powódki na opinię biegłej 189,36 złotych i zastępstwo procesowe każdej ze stron po 3617 złotych ). Zgodnie z proporcją wygranej powódki w 62,5 % koszty te w wysokości 7140 złotych ( 11.423,36 zł x 62,5% ) winien ponieść pozwany, który poniósł z tego tytułu ciężar 3617 złotych. Różnica podlegała więc zasądzeniu w ramach zwrotu kosztów procesu na rzeczK. F.w wysokości 3.524 złotych. Z tych wszystkich względów orzeczono jak w wyroku.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Sieradzu date: '2015-03-17' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Katarzyna Powalska legal_bases: - art. 436 § 1 k.c. - art. 100 recorder: staż. Magdalena Kierniakiewicz signature: I C 224/14 ```

155025400002027_IV_GC_000718_2017_Uz_2018-11-16_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV GC 718/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 listopada 2018 roku Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej, Wydział IV Gospodarczy w składzie: Przewodniczący: SSR Filip Wesołowski Protokolant: Małgorzata Muratow po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2018 roku we Wrocławiu na rozprawie sprawy z powództwaH. S. przeciwko(...) S.A.wS.weF. o zapłatę I zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1008,71 zł (jeden tysiąc osiem złotych i siedemdziesiąt jeden groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty; II dalej idące powództwo oddala; III zasądza od powódki na rzecz strony pozwanej kwotę 1389,40 zł kosztów procesu. Z/ 1 odnotować 2 kal. 21 dni.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Wrocław Fabryczna we Wrocławiu date: '2018-11-16' department_name: IV Wydział Gospodarczy judges: - Filip Wesołowski legal_bases: [] recorder: Małgorzata Muratow signature: IV GC 718/17 ```

154510250002006_IV_K_000099_2010_Uz_2017-07-31_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV K 99/10 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 czerwca 2017r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w IV Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: SSR Tomasz Ładny Protokolant: Karolina Jeżowska w obecności Prokuratora: Andrzeja Gomółki po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 31.03.2017r., 21.04.2017 i 29.06.2017r. sprawy: 1.B. K. (1), c.S.iS.,ur. (...)wP. oskarżonej o to, że: I w dniu 23 kwietnia 2008 roku wR.przyul. (...)działając wspólnie i w porozumieniu zB. O.iD. Ż., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz z góry powziętym zamiarem nie wywiązania się z warunków umowy, po uprzednim przedłożeniu nierzetelnego oświadczenia pisemnego o swoim zatrudnieniu wfirmie (...)wW.i wprowadzeniu w błąd pracownika banku co do rzetelności przedmiotowego zaświadczenia oraz zamiaru spłacenia zobowiązania zawarła umowę kredytu gotówkowego nr(...)w wysokości 4.925 złotych na swoje nazwisko, czym doprowadził(...) Bank SAz siedzibą wL.do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem w wyżej wymienionej kwocie, tj. o czyn zart. 286§1 kkw zb. zart. 297§1 kkw zw. zart. 11§2 kk II w dniu 29 kwietnia 2008 roku wW.przyul. (...)działając wspólnie i w porozumieniu zB. O.iD. Ż., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz z góry powziętym zamiarem nie wywiązania się z warunków umowy, po uprzednim przedłożeniu podrobionego zaświadczenia o swoim zatrudnieniu wfirmie (...)wW.i wprowadzeniu w błąd pracownika przedsiębiorstwa pośredniczącego w zawarciu pożyczki(...)wW.co do rzetelności przedmiotowego zaświadczenia oraz zamiaru spłacenia zobowiązania, zawarła umowę kredytu gotówkowego nr(...)w wysokości 11.587,37 na swoje nazwisko, czym doprowadził(...) Bank SAz siedzibą wG.do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem w wyżej wymienionej kwocie, tj. o czyn zart. 286§1 kkw zb. zart. 297§1 kkw zw. zart. 11§2 kk 2.B. O., c.Z.iJ.,ur. (...)wL. oskarżonej o to, że: III w dniu 23 kwietnia 2008 roku wR.przyul. (...)działając wspólnie i w porozumieniu zB. K. (1)iD. Ż., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nakłaniającB. K. (1)do zawarcia umowy kredytu, dostarczając nierzetelnych informacji dotyczących zatrudnieniu wfirmie (...)wW., którymi następnie posłużyła sięB. K. (1)oraz poprzez wprowadzenie w błąd pracownika banku co do rzetelności przedmiotowego oświadczenia doprowadziła(...) Bank SAz siedzibą wL.do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem poprzez zawarcie zB. K. (1)umowy kredytu gotówkowego nr(...)w wysokości 4.925 złotych, przy czym czynu tego dopuściła się w okresie 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn zart. 286§1 kkw zb. zart. 297§1 kkw zw. zart. 11§2 kkwzw. zart. 64§1 kk IV w dniu 29 kwietnia 2008 roku wW.przyul. (...)działając wspólnie i w porozumieniu zB. K. (1)iD. Ż., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nakłaniającB. K. (1)do zawarcia umowy kredytu, dostarczającB. K. (1)podrobione zaświadczenie o zatrudnieniuB. K. (1)wfirmie (...)wW.przedłożonego w banku oraz poprzez wprowadzenie w błąd pracownika przedsiębiorstwa pośredniczącego w zawarciu pożyczki(...)wW.co do rzetelności przedmiotowego zaświadczenia, doprowadziła(...) Bank SAz siedzibą wG.do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem poprzez zawarcie zB. K. (1)umowy kredytu gotówkowego nr(...)w wysokości 11.587,37 złotych, przy czym czynu tego dopuściła się w okresie 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn zart. 286§1 kkw zb. zart. 297§1 kkw zw. zart. 11§2 kkwzw. zart. 64§1 kk 3.D. Ż., c.S.iS.,ur. (...)wP., oskarżonej o to, że: V w dniu 23 kwietnia 2008 roku wR.przyul. (...)działając wspólnie i w porozumieniu zB. K. (1)iB. O., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nakłaniającB. K. (1)do zawarcia umowy kredytu, kontaktując ją zB. O.i przyjmując za to część pieniędzy pochodzących z kredytu doprowadziła(...) Bank SAz siedzibą wL.do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem poprzez zawarcie zB. K. (1)umowy kredytu gotówkowego nr(...)w wysokości 4.925 złotych, tj. o czyn zart. 286§1 kkw zb. zart. 297§1 kkw zw. zart. 11§2 kk VI w dniu 29 kwietnia 2008 roku wW.przyul. (...)działając wspólnie i w porozumieniu zB. K. (1)iB. O., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nakłaniającB. K. (1)do zawarcia umowy kredytu, kontaktując ją zB. O.i przyjmując za to część pieniędzy pochodzących z kredytu, doprowadziła(...) Bank SAz siedzibą wG.do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem poprzez zawarcie zB. K. (1)umowy kredytu gotówkowego nr(...)w wysokości 11.587,37 złotych, tj. o czyn zart. 286§1 kkw zb. zart. 297§1 kkw zw. zart. 11§2 kk orzeka I.OskarżonąB. K. (1)iB. O.w ramach zarzucanych im w pkt I-IV czynów uznaje za winne tego, że działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru: - w dniu 23.04.2008r. wR.przyul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz zD. Ż., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ze z góry powziętym zamiarem nie wywiązania się z warunków umowy, po uprzednim przedłożeniu nierzetelnego oświadczenia o zatrudnieniuB. K. (1)wfirmie (...)wW.i wprowadzeniu w błąd pracownika banku co do rzetelności tego dokumentu oraz zamiaru spłacenia zobowiązaniaB. K. (1)zawarła umowę kredytu gotówkowego nr(...)w wysokości 4.925 złotych, czym doprowadziły(...) Bank SAz siedzibą wL.do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem w tej kwocie, - w dniu 29.04.2008r. wW.przyulicy (...), działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ze z góry powziętym zamiarem nie wywiązania się z warunków umowy, oraz z góry powziętym zamiarem nie wywiązania się z warunków umowy, po uprzednim przedłożeniu podrobionego zaświadczenia o swoim zatrudnieniuB. K. (1)wfirmie (...)wW.i wprowadzeniu w błąd pracownika przedsiębiorstwa pośredniczącego w zawarciu pożyczki(...)wW.i w następstwie tego wprowadzeniu w błąd banku co do rzetelności przedmiotowego zaświadczenia oraz zamiaru spłacenia zobowiązania,B. K. (1)zawarła umowę kredytu gotówkowego nr(...)w wysokości 11.587,37 złotych, czym doprowadziły(...) Bank SAz siedzibą wG.do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem w tej kwocie, przy czymB. O.czynu tego dopuściła się w okresie 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. czynu zart. 286§1 kkw zb. zart. 297§1 kkw zw. zart. 11§2 kkwzw. zart. 12 kkw zw. zart. 64§1 kkw stosunku doB. O.i czynu zart. 286§1 kkw zb. zart. 297§1 kkw zw. zart. 11§2 kkw zw. zart. 12 kkw stosunku doB. K. (1)i za to skazuje je, i za to: - w stosunku do oskarżonejB. O.stosując przepisykodeksu karnegow brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia czynu na mocyart. 286§1 kkw zw. zart. 11§3 kkwymierza jej karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i na mocyart. 69§1 i 2 kkiart. 70§1 pkt 1 kkwykonanie orzeczonej kary warunkowo zawiesza na okres 5 (pięciu) lat tytułem próby, - w stosunku do oskarżonejB. K. (1)stosując przepisykodeksu karnegoobowiązujące w dacie orzekania na mocyart. 286§1 kkw zw. zart. 11§3 kkw zw. zart. 37a kkwymierza jej karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności zobowiązując ją do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin miesięcznie, II.OskarżonąD. Ż.w ramach zarzucanego jej w pkt V czynu uznaje za winną tego, że w dniu 23.04.2008r. wR.przyul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu zB. K. (1)iB. O., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ze z góry powziętym zamiarem nie wywiązania się z warunków umowy, po uprzednim przedłożeniu nierzetelnego oświadczenia o zatrudnieniuB. K. (1)wfirmie (...)wW.i wprowadzeniu w błąd pracownika banku co do rzetelności tego dokumentu oraz zamiaru spłacenia zobowiązania,B. K. (1)zawarła umowę kredytu gotówkowego nr(...)w wysokości 4.925 złotych, czym doprowadziły(...) Bank SAz siedzibą wL.do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem w tej kwocie, tj. czynu zart. 286 § 1 kkw zb. zart. 297§1 kkw zw. zart. 11§2 kki za to skazuje ją, a stosując przepisykodeksu karnegoobowiązujące w dacie orzekania na mocyart. 286§1 kkw zw. zart. 11§3 kkw zw. zart. 37a kkwymierza jej karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności zobowiązując ją do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin miesięcznie, III.OskarżonąD. Ż.uniewinnia od popełnienia czynu opisanego w pkt VI. IV.Na podstawieart. 46 § 1 kkorzeka wobec oskarżonychB. K. (1),B. O.iD. Ż.środek karny w postaci obowiązku naprawienia solidarnie szkody na rzecz(...)w całości poprzez zapłatę na jego rzecz kwoty(...)(cztery tysiące dziewięćset dwadzieścia pięć) złotych oraz orzeka wobec oskarżonychB. K. (1)iB. O.środek karny w postaci obowiązku naprawienia solidarnie szkody na rzeczA.Bank w całości poprzez zapłatę na jego rzecz kwoty 11.587,37 (jedenaście tysięcy pięćset osiemdziesiąt siedem i 37/100) złotych, V.Na podstawieart. 230§2 kpkdowody rzeczowe wskazane w wykazie DRZ na karcie 23-24 z poz. 1 – zwracaB. K. (1), poz. 2-7 – zwraca pokrzywdzonemubankowi (...), a dowody rzeczowe wskazane na karcie 172 z poz. 1-3 zwraca pokrzywdzonemubankowi (...). VI.Na mocyart. 632 pkt 2 kpkw części uniewinniającej kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa. VII.Na mocyart. 624§1 kpkzwalnia oskarżone od ponoszenia kosztów postępowania obciążając nimi Skarb Państwa. VIII.Zasądza ze Skarbu Państwa na rzecz obrońców wynagrodzenie za pomoc prawną udzieloną oskarżonym z urzędu w kwotach: - adw.A. P.– w kwocie 2642,04 (dwa tysiące sześćset czterdzieści dwa i 4/100) złotych, w tym 23% VAT - adw.Z. Ł.w kwocie 2273,04 (dwa tysiące dwieście siedemdziesiąt trzy i 4/100) złotych w tym 23% VAT, – adw.H. Ł.– w kwocie 1549,80 (tysiąc pięćset czterdzieści dziewięć i 80/100) złotych, w tym 23% VAT. sygn. akt IV K 99/10 UZASADNIENIE Na podstawie materiału dowodowego ujawnionego w toku postępowania, sąd ustalił następujący stan faktyczny: B. O.orazD. Ż.znają się od lat, zamieszkują w tej samej miejscowości, wW..B. O.zapytałaD. Ż.czy zna kogoś, kto wziąłby dla niej kredyt, za opłatą.D. Ż.pomyślała o będącej w trudnej sytuacji finansowej, swojej siostrzeB. K. (1), która ma stwierdzony lekki stopień upośledzenia umysłowego oraz pozostaje na zasiłku rodzinnym. W dniu 22.04.2008r.D. Ż.udała się do swojej siostryB. K. (1)doS.. Podczas spotkaniaD. Ż.zapytała swoją siostrę czy wzięłaby kredyt dlaB. O.oferując, że w zamian podzieli się z nią połową otrzymanejB. K. (1)zgodziła się. Kobiety udały się na pocztę, gdzieD. Ż.sporządziła kserokopię dowodu osobistegoB. K. (1).D. Ż.zatrzymała kserokopię dowodu, zaś dokument zwróciłaB. K. (1). W dniu 23.04.2008 r.D. Ż.ponownie pojechała doB. K. (1)doS., tym razem wtowarzystwie (...). Podczas spotkaniaB. O.zaproponowałaB. K. (1), aby zawarła umowę kredytu i przekazała jej otrzymaną kwotę, a w zamian otrzyma część tej kwoty oraz pomoże jej uzyskać „kuroniówkę” lub pracę. Jednocześnie oświadczyłaB. K. (1), żeby się o nic nie martwiła, albowiem spłaci całe zadłużenie.B. K. (1)zgodziła się. Jeszcze tego samego dniaB. O.,D. Ż.iB. K. (1)wraz synemB. K. (1)pojechały doR..B. O.iB. K. (1)udały się do Oddziałubanku (...) S.A.z siedzibą wL., znajdującego się wR.przyul (...).D. Ż.wraz z synemB. K. (1)czekała przed bankiem. W oparciu o przygotowane przezB. O.dokumenty, w tym zaświadczenie o zatrudnieniuB. K. (1)współce (...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.na stanowisku ochroniarza, wystawione przezB. O., w placówcebanku (...) S.A.pomiędzy(...) Bank S.A.z siedzibą wL., aB. K. (1)została zawartaumowa pożyczki nr (...), na podstawie której wymieniony Bank udzielił jej kredytu gotówkowego w kwocie 4925 złotych, który kredytobiorca zobowiązał się spłacić w 24 miesięcznych ratach. Kwota pożyczki została wypłaconaB. K. (1)w gotówce. Po opuszczeniu placówkibanku (...)oddała otrzymaną kwotęB. O.. Z otrzymanej kwoty kredytuB. O.przekazałaD. Ż.iB. K. (1)bliżej nieustalone kwoty. W związku z niewywiązywaniem się przez kredytobiorcę z przyjętego na siebie zobowiązania, tj. brakiem spłaty w terminie wymagalnych rat otrzymanego kredytu,(...) S.A.(jako następca prawny(...) Bank S.A) kilkukrotnie przesyłałB. K. (1)wezwania do zapłaty. W trakcie podjętych przez bank czynności, uzyskano oświadczenieB. K. (1), że nigdy nie pracowała wW.w ochronie, jest na zasiłku rodzinnym oraz zarejestrowana w Urzędzie Pracy wP., natomiast kredyt miała spłacićB. O.. Aktualne zadłużenieB. K. (1)wobecbanku (...) S.A.wynosi 4925 złotych. W kwietniu 2008 r. w siedzibieprzedsiębiorstwa (...)wW.przyul (...)(obecnie(...)I. P.z siedzibą wW.przyul (...)), w celu uzyskania kredytu, pojawiła sięB. O.wraz z córkąJ. O. (1). Jednakże, z uwagi na wiek oraz brak historii kredytowejJ. O. (1)uzyskała decyzję odmowną. Kilka dni później, tj. w dniu 29.04.2008 r. w siedzibieprzedsiębiorstwa (...)wW.pojawiła sięB. K. (1). Kobieta poinformowała pracownika ww. przedsiębiorstwa, iż chciałaby uzyskać kredyt w wysokości około 10000 zł oraz przedłożyła komplet niezbędnych dokumentów, w tym zaświadczenie zatrudnieniu współce (...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.. Pracownikfirmy (...)telefonicznie dokonał weryfikacji zatrudnieniaB. K. (1)w ww. zakładzie pracy, dzwoniąc na podany w zaświadczeniu numer telefonu. Telefon odebrałaB. O., która potwierdziła zatrudnienieB. K. (1)wfirmie (...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.. W oparciu o przedłożone przezB. K. (1)dokumenty, w tym ww. zaświadczenie o zatrudnieniu, za pośrednictwemprzedsiębiorstwa (...)z siedzibą wW.przyul (...), pomiędzyG. M.Bank z siedzibą wG.przyul. (...), aB. K. (1)została zawarta umowa kredytu gotówkowego nr(...)(173/(...)), na podstawie której wymieniony Bank udzielił jej kredytu gotówkowego w kwocie 11587,37 złotych, który kredytobiorca zobowiązał się spłacić w 48 miesięcznych ratach. Kwota kredytu została przekazana, zgodnie z oświadczeniem kredytobiorcy, przedłożonym osobiście przezB. K. (1)pracownikowifirmy (...)w dniu 05.05.2008 r., na nr rachunku bankowego:(...)w(...) Bank S.A.oddział wW.. Wskazy rachunek bankowy został otwarty w dniu 29.04.2008 r. w(...)(...)wW.przezB. K. (1), która jako współposiadacza ww. rachunku bakowego wskazałaB. O.. W związku z niewywiązywaniem się przez kredytobiorcę z przyjętego na siebie zobowiązania, tj. brakiem spłaty w terminie wymagalnych rat otrzymanej pożyczki, pracownikfirmy (...)kilkukrotnie kontaktował się zB. K. (1), która za każdym razem zapewniała go o dokonaniu wpłaty. W dniu 04.09.2009r.B. K. (1), złożyłaG. M.Bank oświadczenie że nie zawierała umowy kredytu nr(...)oraz że nie jest i nigdy nie była zatrudniona wfirmie (...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.. Aktualne zadłużenieB. K. (1)wobecbanku (...) S.A.wG.(jako następcy prawnegoG. M.Bank z siedzibą wG.przyul. (...)wynosi 17362,89 złotych, w tym kwota 11587,37 zł kapitału oraz kwota 5775,52 zł odsetek umownych. Z informacji nadesłanych przez ZUS wynika, iżB. K. (1)nie figuruje jako zatrudniona w zakładzie pracy(...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:częściowo wyjaśnień oskarżonejB. K. (1)(k. 215-2016, 997-999, 1462-1464),B. O.(k. 282, 1423-1425),D. Ż.(k. 296, 1079, 1423, 1424), zeznań świadków:A. B.(k. 15v),P. Z.(k. 32-33),M. K. (1)(k. 136v),M. G.(k. 153v-154), dokumentacji dot. udzielenia kredytów (k. 2-9, k. 159-168), protokołu okazania (k. 81-84), informacji z ZUS (k.114), informacji z US (k.115), opinii biegłego (k. 188-206, k. 225-243, k. 319-326), dokumentacji dot. rachunku bankowego (k. 250-252), dokumentacji medycznej (k.333) opinii sądowo-psychiatrycznych (k. 362-363, k. 1032), opinii sądowo-lekarskiej (k.1209-2010), danych o karalności (k. 1256-1260), opinii (k. 1335-1336, k. 1373-1376), informacji o saldach kredytu (k. 1435 i k. 1437). OskarżonaB. K. (1)w trakcie postępowania przygotowawczego przyznała się do popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt I aktu oskarżenia, natomiast nie przyznała się co do popełnienia czynu zarzuconego jej w pkt II. Oskarżona wyjaśniła, iż wiosną 2008 roku odwiedziła ją siostraD. Ż.i zaproponowała jej, aby wzięła kredyt dla jej sąsiadkiB. O.. Jak podała, zgodziła się albowiem siostra obiecała jej, że podzieli się z nią połową kredytu, a drugą połowę weźmieB. O.. Ponadto powiedziała jej, żeB. O.załatwi jej „kuroniówkę” albo pracę „na lewo”. Wskazała, że jeszcze tego samego dnia oskarżona wraz ze swoją siostrąD. Ż.udała się na pocztę, gdzie sporządziły kserokopię jej dowodu osobistego. Siostra zwróciła jej dowód osobisty, zaś kopię zabrała ze sobą. Następnego dnia oskarżona wraz ze swoim synem,D. Ż.iB. O.pojechała doR.. Jak podała, w tej miejscowości weszła wraz zB. O.do normalnego domu, podpisała dokumenty i odebrała pieniądze. Dostała kopertę, w której było 4.000 zł i oddała jąB. O.. Wskazała, iż nie miała ze sobą żadnego zaświadczenia,B. O.też nie miała żadnych dokumentów. Po powrocie doW.B. O.podzieliła pieniądze, oskarżona iD. Ż.otrzymały po 1.000 zł. Ponadto podała, iż nigdy więcej nie wzięła kredytu, nie była również tydzień później wW.. W toku postępowania sądowego oskarżonaB. K. (1)nie przyznała się do zarzuconych jej czynów i zmieniła poprzednio złożone wyjaśnienia stwierdzając, iżB. O.z otrzymanych 4.000 złotych dała jej i siostrze po 200 złotych. Ponadto uzupełniła wcześniej złożone wyjaśnienia wskazując, iżB. O.wystawiła dokument, potwierdzający jej zatrudnienie w firmie ochroniarskiej wW., pomimo, że nie pracowała nigdy jako ochroniarz(...) Sp. z o.o.wW.. Podtrzymała, iż zawarła tylko jedną umowę kredytową wR.. WW.nie zawierała żadnej umowy kredytowej, nie przyjeżdżała doW.. Oświadczyła, iż podpisy złożone na umowie kredytowej zawartej zBankiem (...) S.A.z siedzibą wG., nie należą do niej. Nie przyznała się do otrzymania kwoty 11000 złotych. Oskarżona dodała, iżB. O.poznała gdy przyjechała do niej wraz z siostrą. Według oskarżonejB.O.zapytała ją czy chce wziąć kredyt, zapewniając, że wszystko spłaci, a w zamian otrzyma pracę i kuroniówkę. Oskarżona podniosła, iż w banku była tylko zB. O., siostry tam nie było. Następnie podtrzymała, że to siostra zapytała ją czy chcę wziąć kredyt, a zB. O.przyjechała na drugi dzień, która również zaproponowała jej kredyt. OskarżonaB. K. (1)przesłuchana w trakcie rozprawy głównej w dniu 28.06.2017r. przyznała się tylko do popełnienia czynu z pkt I aktu oskarżenia. Podtrzymała, iż nie pracowała w firmie ochroniarskiej wW.. Podała, iż nie posiadała i nie wykorzystała zaświadczenia, że pracowała w ww. firmie. Do zawarcia umowy i do podpisania umowy nakłoniła jąB. O.obiecując pracę i kuroniówkę. Według oskarżonej, do podpisania umowy kredytu wszystkie dokumenty miałaB. O.. Do banku weszła razem zB. O.. siostra czekała na dworze z synem, nie wchodziła do banku. Podkreśliła, iż wszystkie dokumenty przekazała pracownikowibanku (...), zaś po podpisaniu umowy, dokumenty i pieniądze oddałaB. O.do ręki. Z tych pieniędzyB. O.dała jej tylko połowę. Nie wiedziała czy siostra otrzymała coś z tego kredytu. Ponadto wskazała, iżB. O.oświadczyła jej że spłaci kredyt w całości. Jak podała, nie wiedziała czy ktoś spłacał kredyt. Jednocześnie wskazała, iż wezwania do zapłaty przychodziły do niej, ale nic z tym nie robiła. Nie rozmawiała zB. O.o spłacie kredytu. Od tamtej pory jej nie widziała. Ponadto konsekwentnie utrzymywała, iż wW.przyul. (...)nie zawierała żadnej umowy kredytowej. Jak podała, nie była w tym banku w dniu wskazanym w akcie oskarżenia. Nie była też wzywana do spłaty kredytu przezG. M.Bank z siedzibą wG.. Nie wiedziała nic na ten temat, abyB. O.brała kredyt w tym banku na jej nazwisko. Zfirmy (...)też nie brała żadnego kredytu. Nie spotkała się z pracownikiem z takiego banku. Nic nie wie czy siostra coś takiego robiła. Nikt jej nie zawoził doW.w celu zawarcia umowy. Nikt jej nie zawiózł do pośrednika w celu zawarcia kredytu. Z siostrą nie była w żadnym banku nigdy wW.oraz nie było między nią, a siostrą żadnego konfliktu. OskarżonaB. O.w trakcie postępowania przygotowawczego nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów i skorzystała z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Przesłuchana podczas rozprawy głównej oskarżonaB. O.konsekwentnie nie przyznawała się do popełnienia zarzuconych jej czynów. Oskarżona wyjaśniła, iż zD. Ż.zna się od lat. Podała, że wpłaciła kwotę 3400 zł na poczet mniejszego kredytu. Pisała też w imieniu paniK.o tzw. ugodę bankową. Jak podała, powyższą kwotę jej córka wpłaciła ze swojego konta bankowego na kontoD.Bank. Natomiast co do drugiego kredytu nie jest w stanie zająć żadnego stanowiska. Ponadto przyznała, iż wystawiłaB. K. (1)zaświadczenia o zarobkach, choć nie była ona pracownikiem spółki. Nie pamiętała jednak kto wyszedł z inicjatywą żeby je sporządzić. Według oskarżonej, wystawiła zaświadczenie żebyB. K. (1)pobrała kredyt. Nie otrzymała żadnej korzyści za wystawienie dokumentu. Nie pamiętała czy wystawiła dwa czy jedno zaświadczenie. Jednocześnie wskazała, iż nie otrzymała z kredytów żadnych pieniędzy. Ponadto podniosła, iż nie wie nic na temat udziałuD. Ż.w przestępstwie. Wskazała, iż dokumenty do banku dostarczyłaB. K. (1). Nie było jej z nią wtedy. Zaprzeczyła aby była pomysłodawczynią wzięcia kredytu, nie nakłaniała teżB. K. (1)aby wzięła kredyt. Zdaniem oskarżonejB. K. (1)chciała uzyskać kredyty żeby spłacić kredytP.i rozwiązać problem życiowy z córką. Oskarżona nie była stanie sprecyzować gdzie się spotkała zB. K. (1). Nie potrafiła też ustosunkować się do wypowiedziD. Ż.. Podała, iż kredyt zD.Banku był wypłacony gotówkowo. Nie rozmawiała z oskarżonąB. K. (1)o wypłaceniu. Nie ustosunkowała się co do drugiego kredytu. Ponadto wskazała, iżSpółka (...)zW.nie jest jej znana. Nigdy nie była w tej firmie. Nie przypominała też sobie, aby składała dokumenty o kredyt naul. (...). Nie wie nic o kredycie na kwotę 11 tys. Jednocześnie wyjaśniła, iżspółka (...)to była spółka założona przez obywatela Francji, która zajmowała się rekrutacją polskich pracowników do ochrony we Francji. Jak wskazała posiadała 5000 udziałów, dlatego pełniła funkcję prezesa spółki. OskarżonaD. Ż.w trakcie postępowania przygotowawczego nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów i wyjaśniła, iż nie utrzymuje ze swoją siostrąB. K. (1)kontaktów. Nie pamięta kiedy była u niej w domu, albowiem było to tak dawno. Podała, iżB. O.zna z widzenia, mówi jej „dzień dobry”. Jednocześnie oskarżona wskazała, iżB. K. (1)raczej nie mogła znaćB. O., bo mieszka wS., aB. O.wW., jak ona. Jak podała,B. K. (1)ostatni raz była w(...)lata temu, dlatego nie wie jak mogła poznaćB. O.. W ocenie oskarżonej, siostra oskarża ją o wszystko albowiem są skłócone. Podniosła, iż nie jeździła z siostrą iB. O.do banków i nie brała żadnych pieniędzy. W trakcie rozprawy głównej oskarżonaD. Ż.konsekwentnie nie przyznawała się do winy, pierwotnie odmówiła składania wyjaśnień, następnie podczas rozprawy w dniach 04.04.2014 r. i w dniu 31.03.2017 r. podtrzymała wyjaśnienia złożone w toku postępowania przygotowawczego i odmówiła odpowiedzi na pytania. Jednocześnie w dniu 31.03.2017, po odczytaniu oskarżonej uprzednio złożonych przez nią wyjaśnień, oświadczyła, iż nie namawiałaB. K. (1)do wzięcia kredytów, nie zabrała jej dowodu osobistego, jest niewinna, nie popełniła zarzuconych jej czynów. Ponadto wskazała, iż była obecna przy rozmowieB. K. (1)zB. O., która odbyła się uB. K. (1)na podwórku. Pojechały razem. Ponadto podkreśliła,iż to siostra wzięła kredyty, ona nie była banku, nic nie pobierała, nic nie podpisywała. Sąd zważył co następuje: Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonejB. K. (1)(k. 215-2016, 997-999, 1462-1464), jedynie w części, tj. w zakresie w jakim oskarżona przyznała się winy. Za odpowiadające prawdzie Sąd uznał twierdzenia oskarżonej, co do okoliczności poprzedzających zawarcie umowy kredytu gotówkowego w placówce(...) Banku S.A.wR., w tym propozycjęD. Ż.zawarcia umowy pożyczki, w sposób uzgodniony uprzednio zB. O., jak i co do okoliczności związanych z samym zawarciem umowy kredytu gotówkowego, jak również twierdzenia co do roli w tym procederze oskarżonejB. O.. Wyjaśnienia oskarżonejB. K. (1)w powyższym zakresie są logiczne, spójne i konsekwentne, ponadto korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Oskarżona potwierdziła, żeD. Ż.odwiedziła ją wS.i zaproponowała jej, aby zawarła umowę kredytu gotówkowego, w zamian podzieli się z nią połową otrzymanej kwoty, a następnie udała się z siostrą na pocztę, gdzie sporządziły kserokopie jej dowodu osobistego. Ponadto potwierdziła, że następnego dnia doS.D. Ż.przyjechała wraz zB. O., która w zamian za podpisanie umowy kredytu gotówkowego obiecała jej „kuroniówkę” oraz pracę, jednocześnie utwierdziła ją w przekonaniu, że nie będzie musiała spłacać kredytu, albowiem ona spłaci go w całości. Następnie potwierdziła, że doR.udała się razem zD. Ż.,B. O.i swoim synem, zaś do oddziału(...) Banku S.A.weszła tylko zB. O.i tam, przedstawiając dokumenty przygotowane przezB. O., w tym zaświadczenie o zatrudnieniu wfirmie (...) Sp. z o.o.wW., zawarła umowę kredytu gotówkowego. Natomiast po opuszczeniu placówki, otrzymaną gotówkę przekazałaB. O.. W świetle tak złożonych wyjaśnień, Sąd nie miał żadnych wątpliwości, że oskarżonaB. K. (1)doskonale zdawała sobie sprawę, w czym bierze udział i jaka jest jej rola. Ponadto akceptowała to, że przy podpisaniu umowy kredytu gotówkowego posługuje się dokumentem stwierdzającym nieprawdziwe okoliczności, które miały istotne znaczenie dla uzyskania przedmiotowego kredytu. Sąd nie uwzględnił twierdzeńB. K. (1)co do wysokości otrzymanej kwoty odB. O., albowiem oskarżona, co to tej okoliczności wielokrotnie zmieniała stanowisko, wskazując różne kwoty, zaś na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego nie można było, w sposób jednoznaczny, ustalić jaką część uzyskanej kwoty kredytu w rzeczywistościB. K. (1)orazD. Ż.otrzymały odB. O.. Ponadto Sąd nie uwzględnił, wyjaśnieńB. K. (1)w zakresie w jakim utrzymywała, iż nie zawarła umowy kredytu gotówkowego zG. M.Bank z siedzibą wG., za pośrednictwemprzedsiębiorstwa (...)wW.albowiem te twierdzenia oskarżonej są sprzeczne z zeznaniami świadkaP. Z., pracownika(...), który pośredniczył przy zawieraniu umowy kredytu gotówkowego. ŚwiadekP. Z.po okazaniu mu wizerunku oskarżonej, potwierdził, iż umowę kredytu gotówkowego nr(...)opiewającą na kwotę 11587,37 złotych zawarłaB. K. (1). Co więcej, w świetle opinii biegłego sądowego z zakresu badania pisma ręcznegoG. W., twierdzeniaB. K. (1)w powyższym zakresie, nie odpowiadają rzeczywistości albowiem biegły, po przeprowadzeniu badania pisma ręcznego w sposób jednoznaczny stwierdził, iż podpis złożony na umowie kredytu gotówkowego(...)został nakreślony przezB. K. (1). W ocenie Sądu treść wyjaśnień oskarżonejB. K. (1)w powyższym zakresie należy traktować tylko i wyłącznie jako przyjętą linię obrony w celu uniknięcia odpowiedzialności za zarzucany jej czyn. Wyjaśnienia oskarżonejB. O.(k. 282, 1423-1425) Sąd uznał za niewiarygodne z zasadniczej części. Za wiarygodne Sąd uznał jedynie wyjaśnienia oskarżonej w zakresie w jakim potwierdziła, iż wystawiła oskarżonejB. K. (1)zaświadczenie o zatrudnieniu wprzedsiębiorstwie (...)z o.o. wW., choć nie była pracownikiem spółki. Wyjaśnienia oskarżonejB. O.w tym zakresie korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym w szczególności z wyjaśnieniamiB. K. (1). W pozostałym zakresie wyjaśnieniaB. O.Sąd uznał za niewiarygodne, w szczególności za nieodpowiadające prawdzie Sąd uznał te twierdzenia oskarżonej, w których utrzymywała, iż nie nakłaniałaB. K. (1)do zawarcia kredytów, nie otrzymała z udzielonych kredytów żadnych pieniędzy, nie była obecna przy zawieraniu umowy ani nie wie nic na temat kredytu gotówkowego zawartego za pośrednictwemprzedsiębiorstwa (...)z siedzibą wW.i nigdy tam nie była. Jednocześnie wskazała, że wpłaciła kwotę 3400 zł na poczet mniejszego kredytu. W ocenie Sadu powyższe twierdzenia oskarżonej są nielogiczne, niekonsekwentne i niezgodne z rzeczywistym przebiegiem wydarzeń, ponadto są sprzeczne ze gromadzonym materiałem dowodowym, w szczególności z wyjaśnieniamiB. K. (1)oraz świadkaP. Z.. Treść materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie nie pozostawia wątpliwości, iż to właśnieB. O.była inicjatorem całego procederu. Oskarżona, mając doświadczenie w tego typu działaniach, wraz zD. Ż., wykorzystując sytuację finansowąB. K. (1), nakłoniła ją do zawarcia umowy kredytu w(...) Bank S.A., oferując w zamian w/w korzyść i część uzyskanej kwoty kredytu. Ponadto przygotowała w tym celu niezbędne dokumenty, w tym zaświadczenie o zatrudnieniuB. K. (1)w przedsiębiorstwie, w którym pełniła funkcję prokurenta, pomimo, iż w rzeczywistościB. K. (1)nigdy nie była w nim zatrudniona. Co więcej, oskarżona towarzyszyłaB. K. (1)podczas zawierania pierwszej z umów i odebrała od niej otrzymaną gotówkę. Nie ulega również wątpliwości Sądu, iżB. O.była pomysłodawczynią zawarcia przezB. K. (1)także drugiego kredytu gotówkowego, za pośrednictwemprzedsiębiorstwa (...)wW.. O ile tym razem nie towarzyszyłaB. K. (1)podczas podpisywania umowy, to jak wynika z relacji świadkaP. Z., podczas weryfikacji zaświadczenia o zatrudnienia, potwierdziła fakt zatrudnieniaB. K. (1)w(...) Sp. z o.o.wW.. ŚwiadekP. Z.potwierdził również, fakt iż kilka dni przed podpisaniem przezB. K. (1),B. O.była wraz z córkąJ. O. (1)w siedzibie(...), wówczas chciała uzyskać kredyt na córkęJ. O. (1), która jednak uzyskała decyzję odmowną. Ponadto jak wynika z dokumentacji(...)BANKU rachunek bankowy, na który zostały przekazane środki finansowe z udzielonegoB. K. (1)kredytu został otwarty tego samego dnia co zawarta umowa kredytu gotówkowego zG. M.Bank, zaś współposiadaczem tego rachunku była właśnieB. O.. Wszystkie te okoliczności świadczą, iż to właśnieB. O.była inicjatorem całego procederu. Jednocześnie trudno zakładać w świetle zasad logicznego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego, aby oskarżona rzeczywiście nie posiadała wiedzy o zawartych umowach kredytu gotówkowego przez oskarżonąB. K. (1), skoro jak sama utrzymywała wpłaciła na poczet mniejszego kredytu kwotę 3400 złotych, co oczywiście, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, a zwłaszcza z informacji nadesłanej przez bank o saldzie kredytu, jest niezgodne z prawdą. W ocenie Sądu treść wyjaśnień oskarżonejB. O.należy traktować tylko i wyłącznie jako przyjętą linię obrony w celu uniknięcia odpowiedzialności za zarzucone jej czyny. Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnieniaD. Ż.(k. 296, 1079, 1423, 1424) w zakresie w jakim nie przyznawała się do popełnienia drugiego z zarzuconych jej czynów albowiem materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie nie pozwolił w sposób jednoznaczny stwierdzić jej udziału przy zawieraniu umowy kredytu z(...) Bank S.A.z siedzibą wG., a także brak jest w sprawie jakichkolwiek dowodów wskazujących na osiągnięcie przez nią z tego tytułu korzyści majątkowej. Ponadto Sąd uznał za wiarygodne twierdzeniaD. Ż.w zakresie w jakim wskazała, że to jej siostra zawierała umowy kredytu, co w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, a zwłaszcza wobec wyjaśnień oskarżonejB. K. (1)oraz zeznańP. Z.odpowiada prawdzie. Jednocześnie Sąd nie obdarzył walorem wiary tych wyjaśnień oskarżonej, w treści których wskazała, że nie utrzymuje kontaktów siostrąB. K. (1), aB. O.zna jedynie z widzenia oraz nie wie w jaki sposób jej siostra poznałaB. O., a także w zakresie w jakim utrzymywała, iż nie nakłaniała swojej siostry do zawarcia umowy kredytu, nie pojechała zB. K. (1)iB. O.doR., zaś siostra oskarża ją o wszystko albowiem są skłócone. Powyższe twierdzenia oskarżonej są sprzeczne z poczynionymi ustaleniami w sprawie, opartymi na wiarygodnym materiale dowodowym. W ocenie Sadu, nie ulega wątpliwości, że oskarżonaD. Ż.odwiedziła swoją siostrę wS.tylko w jednym celu – aby nakłonić ją do zawarcia umowy kredytu gotówkowego, w sposób uprzednio uzgodniony zB. O., co więcej oskarżonaD. Ż.pojechała ze swoją siostrą na pocztę, gdzie sporządziły kserokopię dowodu osobistego, niezbędną do przedłożenia w banku. NiewątpliwieD. Ż.była obecna podczas spotkaniaB. K. (1)zB. O.albowiem to za jej pośrednictwemB. K. (1)poznałaB. O.. Ponadto oskarżonaD. Ż.pojechała zB. O.iB. K. (1)doR., wówczas oskarżona została z synemB. K. (1), aB. O.iM. K. (2)udały się do oddziału banku, w którym doszło do zawarcia umowy. Z uwagi na powyższe, Sąd nie miał żadnych wątpliwości, co do udziału oskarżonejD. Ż.w procederze wyłudzenia kredytu, oskarżona doskonale zdawała sobie sprawę, w czym bierze udział i akceptowała to. Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadkaP. Z.– pracownikaprzedsiębiorstwa (...)z siedzibą wW., który potwierdził okoliczności poprzedzające zawarcie w dniu 29.04.2008 r. umowy kredytu gotówkowego nr(...), w tym fakt, iżB. O.była wraz z córkąJ. O. (1)w siedzibie(...), celem uzyskania kredytu przezJ. O. (1), która jednak uzyskała decyzję odmowną. Świadek potwierdził również okoliczności towarzyszące zawarciu umowy kredytu gotówkowego przezB. K. (2), która to przedłożyła zaświadczenie o zatrudnieniu w(...) Sp. z o.o.wW.. Ponadto potwierdził, iż dokonując telefonicznej weryfikacji prawdziwości zaświadczenia o zatrudnieniu rozmawiał zB. O., która to potwierdziła fakt zatrudnieniaB. K. (2)w(...) Sp. z o.o.wW.. Jednocześnie świadek po okazaniu mu wizerunkuB. K. (1)nie miał wątpliwości, iż to właśnie zB. K. (1)zawarł, w imieniuG. M.Bank z siedzibą wG., umowę kredytu gotówkowego nr(...). ZeznaniaP. Z.są logiczne i przekonujące, ponadto zgodne ze znajdującą się w aktach dokumentacją nadesłaną z pokrzywdzonego Banku dotyczącą ww. umowy. Za w pełni wiarygodne Sąd uznał także zeznania świadkaA. Ż.(k. 15v), pracownika(...) Banku S.A.wG.w Departamencie(...)Wierzytelnościami na stanowisku specjalisty ds. windykacji, który na podstawie posiadanych przez(...) Bank S.A.dokumentów potwierdził, że w dniu 29.04.2008 r. został udzielony kredyt gotówkowy nr(...)na nazwiskoB. K. (1), przy zawarciu którego pośredniczyłafirma (...)wW.. Ponadto potwierdził, żeB. K. (1)ubiegając się o kredyt przedłożyła zaświadczenie o zatrudnieniu wfirmie (...) Sp. z o.o.wW.Zeznania świadka są logiczne, korelują z zeznaniami świadkaP. Z.i znajdują potwierdzenie w dokumentacji zawartej w aktach sprawy. Zeznania świadkaM. K. (1)(k. 136v), która w dniu 23.04.2008 r. zawarła w imieniuD.Banku z oskarżonąB. K. (1)umowę pożyczki w pełni zasługują na wiarę. Zeznania świadkaM. K. (1)są logiczne, konsekwentne, obiektywne oraz znajdują potwierdzenie w dokumentacji zawartej w aktach sprawy. Zdaniem Sądu z uwagi na upływ czasu oraz inne podobne sprawy świadek miała prawo nie pamiętać już szczegółów zawarcia umowy z oskarżoną. Na podstawie dostępnej dokumentacji potwierdziła jednak fakt zawarcia przezB. K. (1)umowy kredytu gotówkowego nr(...). Podobnie Sąd ocenił zeznaniaM. G.(k. 153v-154), uznając je w pełni za wiarygodne. ŚwiadekM. G.jako pracownik(...) Banku S.A.wL.– Wydziału Przeciwdziałania Wyłudzeniom Kredytowym wP., na podstawie dokumentacji Banku, potwierdził, że wR., w placówce(...) Banku S.A.wL.w dniu 23.04.2008 r. wskazany Bank zawarł zB. K. (1)umowę kredytu gotówkowego nr(...)w oparciu m.in. o zaświadczenieB. K. (1)o dochodach, zgodnie z którymB. K. (1)osiągała dochody w wysokości 2760 złotych z tytułu umowy o pracę na czas nieokreślony, zaś środki zostałyB. K. (1)wypłacone w formie gotówkowej. Ponadto świadek potwierdził, iż z uwagi na brak wpłat wobecB. K. (1)podjęte zostały czynności windykacyjne, w trakcie, których uzyskano odB. K. (1)oświadczenie, iż nigdy nie pracowała w ochronie wW.. Zeznania świadkaM. G.są logiczne i przekonujące, ponadto zgodne ze znajdującą się w aktach dokumentacją nadesłaną z pokrzywdzonego Banku dotyczącą ww. umowy oraz korespondują z zeznaniami świadkaM. K. (1). Mając na uwadze treśćart. 394 § 2 k.p.k.w zw. zart. 392 § 1 k.p.kSąd na rozprawie uznał za ujawnioną bez odczytywania treść zeznań świadków:P. Z.,M. K. (1),A. Ż.,M. G.złożonych w postępowaniu przygotowawczym uznając, wobec braku sprzeciwu stron, że bezpośrednie przesłuchanie ww. świadków nie jest niezbędne. W poczet materiału dowodowego Sąd zaliczył również dwie opinie sporządzone przez biegłego sądowego z zakresu badania pisma ręcznego,G. W., który na podstawie znajdującego się w aktach sprawy materiału dowodowego, zakwestionowanego zapisu w funkcji podpisu, występującego w obrębie dokumentów:UMOWA KREDYTOWA NR (...)KREDYT GOTÓWKOWY NA TAK” (zawarta pomiędzy(...) Bank S.A.aB. K. (1)),(...)(zawarta pomiędzy(...) Bank S.A.aB. K. (1)),(...) O (...), „Oświadczenie potwierdzające zgodę Klienta na potwierdzenie danych osobowych”, prośby o przelew, stanowiącej załącznik doumowy nr (...), „Zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach” oraz materiału porównawczego w postaci wzorów podpisów oraz pisma ręcznegoB. K. (1),D. Ż.,B. O.iJ. O. (2), dokonał analizy powyższych materiałów pod kątem ustalenia autora podpisu, widniejącego na ww. przekazie. Porównanie graficznych cech indywidualnych przekazanych do analizy wzorów pisma ręcznego w tym, m.in. stopnia wyrobienia podpisów, ich topografii, budowy i pochylenia liter (oraz wielu innych) zezwoliło na ustalenie, iż zakwestionowany zapis w funkcji podpisu, występujący w obrębie dokumentu „UMOWA KREDYTOWA NR (...)KREDYT GOTÓWKOWY NA TAK” (zawarta pomiędzy(...) Bank S.A.aB. K. (1)),(...)(zawarta pomiędzy(...) Bank S.A.aB. K. (1)),(...) O (...), „Oświadczenie potwierdzające zgodę Klienta na potwierdzenie danych osobowych”, prośby o przelew, stanowiącej załącznik doumowy nr (...), nakreślony został przezB. K. (1). Opinie biegłego grafologa były profesjonalne, jasne i pełne, zawierały odpowiedzi na wszystkie pytania, postawione przez organ postępowania przygotowawczego w postanowieniu o dopuszczeniu dowodu. Sąd uznał je za pełnowartościowy materiał dowodowy. Sąd podzielił wnioski płynące z dwóch opinii sądowo – psychiatrycznych, pierwszej sporządzonej w trakcie postępowania przygotowawczego wobecB. O.(k. 362-363) oraz drugiej sporządzonej w toku postępowania sądowego dotyczącejB. K. (1)(k. 1032 -1033). Z opinii przeprowadzonej na etapie postępowania przygotowawczego wynika, że biegli nie rozpoznali u oskarżonejB. O.choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego, rozpoznali natomiast osobowość nieprawidłową z cechami histrionicznymi. Natomiast biegłe po przeprowadzeniu badania sądowo – psychiatrycznego wobecB. K. (1), rozpoznały u niej lekkie upośledzenie umysłowe oraz uzależnienie od alkoholu w okresie abstynencji. Biegli uznali jednakże, iż stan psychiczny zarównoB. O.jak iB. K. (1)w chwili dokonywania zarzucanych im czynów nie znosił, ani nie ograniczał w stopniu znacznym ich zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Sąd uznał ww. opinie za jasne, pełne i wewnętrznie niesprzeczne oraz sporządzone zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami. Tym samym za w pełni wiarygodne i nie budzące żadnych wątpliwości. Odnośnie pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie zaliczonych w poczet materiału dowodowego na podstawieart. 394 § 1 i 2 k.p.k., w szczególności: oryginalnej dokumentacji bankowej dot. udzielenia kredytów (k. 2-9, k. 159-168), protokołu okazania (k. 81-84), informacji z ZUS (k.114), informacji z US (k.115), dokumentacji dot. rachunku bankowego (k. 250-252), dokumentacji medycznej (k.333), opinii sądowo-lekarskiej (k.1209-2010), danych o karalności (k. 1256-1260), opinii (k. 1335-1336, k. 1373-1376), informacji o saldach kredytu (k. 1435 i k. 1437) Sąd uwzględnił je przy ustalaniu stanu faktycznego nie znajdując podstaw do zakwestionowania ich autentyczności ani prawdziwości zawartych w nich treści. Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, który został poddany ocenie w oparciu o kryteria wskazane wart. 7 k.p.k.Sąd uznałB. K. (1)iB. O.za winne tego w dniu 23.04.2008r. wR.przyul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz zD. Ż., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ze z góry powziętym zamiarem nie wywiązania się z warunków umowy, po uprzednim przedłożeniu nierzetelnego oświadczenia o zatrudnieniuB. K. (1)wfirmie (...)wW.i wprowadzeniu w błąd pracownika banku co do rzetelności tego dokumentu oraz zamiaru spłacenia zobowiązaniaB. K. (1)zawarła umowę kredytu gotówkowego nr(...)w wysokości 4.925 złotych, czym doprowadziły(...) Bank SAz siedzibą wL.do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem w tej kwocie oraz tego, że w dniu 29.04.2008r. wW.przyulicy (...), działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ze z góry powziętym zamiarem nie wywiązania się z warunków umowy, oraz z góry powziętym zamiarem nie wywiązania się z warunków umowy, po uprzednim przedłożeniu podrobionego zaświadczenia o swoim zatrudnieniuB. K. (1)wfirmie (...)wW.i wprowadzeniu w błąd pracownika przedsiębiorstwa pośredniczącego w zawarciu pożyczki(...)wW.i w następstwie tego wprowadzeniu w błąd banku co do rzetelności przedmiotowego zaświadczenia oraz zamiaru spłacenia zobowiązania,B. K. (1)zawarła umowę kredytu gotówkowego nr(...)w wysokości 11.587,37 złotych, czym doprowadziły(...) Bank SAz siedzibą wG.do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem w tej kwocie, przy czym Sąd dokonał zmiany kwalifikacji czynów zarzuconych oskarżonejB. K. (1)i oskarżonejB. O., przyjmując, iż dopuściły się jednego czynu w warunkachart. 12 k.k.albowiem działały w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, tym samym Sąd uznał, iż zachodzą przesłanki zart. 12 k.k. Wskazać należy, iż na podstawieart. 297 § 1 k.k.odpowiada ten, kto w celu uzyskania dla siebie lub kogo innego, od banku lub jednostki organizacyjnej prowadzącej podobną działalność gospodarczą na podstawie ustawy albo od organu lub instytucji dysponujących środkami publicznymi - kredytu, pożyczki pieniężnej, poręczenia, gwarancji, akredytywy, dotacji, subwencji, potwierdzenia przez bank zobowiązania wynikającego z poręczenia lub z gwarancji lub podobnego świadczenia pieniężnego na określony cel gospodarczy, instrumentu płatniczego lub zamówienia publicznego, przedkłada podrobiony, przerobiony, poświadczający nieprawdę albo nierzetelny dokument albo nierzetelne, pisemne oświadczenie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, instrumentu płatniczego lub zamówienia. Tymczasem zgodnie zart. 286 § 1 k.k.odpowiada ten, kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Sąd nie miał żadnych wątpliwości, iż oskarżonaB. K. (1)doskonale zdawała sobie sprawę zarówno z tego w jakim procederze bierze udział, jaki jest charakter i cel tego procederu. Oskarżona, pomimo lekkiego upośledzenia umysłowego, miała świadomość tego, że przedstawione przez nią zaświadczenie o zatrudnieniu, jest nierzetelne albowiem nigdy nie była zatrudniona w firmie ochroniarskiej wW., pomimo tego w celu uzyskania kredytu gotówkowego przedłożyła nierzetelny dokument potwierdzający jej zatrudnienie wfirmie (...) Sp. z o.o.z siedzibą wW., najpierw w(...) Bank SAz siedzibą wL.wprowadzając w błąd pracownika tego banku co do rzetelności przedmiotowego dokumentu oraz zamiaru spłaty zobowiązania wynikającego z umowy kredytowej, a następnie w placówce(...)wW., wprowadzając w błąd pracownika przedsiębiorstwa pośredniczącego w zawarciu kredytu gotówkowego i w następstwie tego wprowadziła w błąd(...) Bank SAz siedzibą wG.co do rzetelności przedmiotowego dokumentu i zamiaru spłaty zobowiązania wynikającego z umowy. Tym samym swoim zachowaniem zrealizowała ustawowe znamiona występku zart. 286 § 1 k.k.w zb. zart. 297 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw.art.12 k.k. Przy wymiarze kary jako okoliczności łagodzące Sąd potraktował dotychczasową niekaralność oskarżonejB. K. (1)(k.1256), a także częściowe przyznanie się do winy przez oskarżoną i złożenie wyjaśnień w sprawie. Okoliczność obciążającą stanowi znaczna społeczna szkodliwość popełnionego czynu, biorąc pod uwagę wysokość kwoty wyłudzonego kredytu, także działanie z niskich pobudek. Biorąc pod uwagę wyżej wymienione okoliczności Sąd, stosując jako względniejsze, przepisykodeksu karnegoobowiązujące w dacie orzekania, wymierzył oskarżonejB. K. (1)karę 1 roku ograniczenia wolności zobowiązując ją do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie, uznając za adekwatną zarówno do stopnia winy, jak i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżoną czynu, a także wystarczającą dla realizacji celów wychowawczych i poprawczych, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Powyższa kara w ocenie Sądu wpłynie pozytywnie na zachowanie oskarżonej uświadamiając jej niewłaściwość dotychczasowego postępowania i co za tym idzie spełni swą rolę wychowawczą. Przy wymiarze kary Sąd miał na względzie także odległy czas od popełnienia czynów jak i okoliczności wynikające z treści opinii sądowo – psychiatrycznej. Sąd również nie miał wątpliwości co do udziału w całym procederzeB. O.. W ocenie Sądu, toB. O.była pomysłodawczynią wzięcia obu kredytów. Oskarżona nakłoniłaB. K. (1)do zawarcia umowy kredytu, na podstawie nierzetelnego zaświadczenia o zatrudnieniuB. K. (1), najpierw w(...) Banku S.A.z siedzibą wL.i do przekazania jej otrzymanej kwoty, obiecując w zamian „kuroniówkę”, a następnie, kiedy nie udało jej się wziąć kredytu na córkę, do zawarcia umowy kredytu z(...) Banku S.A.z siedzibą wG.. Nie ulega wątpliwości również, że toB. O.wystawiała nierzetelne zaświadczenia o zatrudnieniu w firmie ochroniarskiej, w której działała jako prokurent. Należy także podkreślić, że to jej zostały przekazane pieniądze otrzymanych kredytów. Najpierw otrzymała odB. K. (1)środki finansowe w gotówce z pierwszego z kredytów, a następnie z drugiego z zawartych kredytów środki zostały przekazane na rachunek bankowy, którego była współposiadaczem. Sąd nie miał wątpliwości, iż udział oskarżonej w przestępstwie należy uznać za znaczny i niezbędny dla wypełnienia znamion czynu zart. 286 § 1 kkw zb. zart. 297§1 kkw zw. zart. 11§2 kkw zw. zart. 12 k.k.Należy podkreślić, iż współsprawstwo może polegać na wspólnym wykonywaniu wszystkich czynności wykonawczych, ale także polegać może na podziale ról, według którego każdy ze współsprawców dokonuje tylko części czynności wykonawczych, a mimo to wszyscy odpowiadają za całość czynu, a nie każdy za swój fragment. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 1978 r.: „dla przyjęcia współsprawstwa nie jest konieczne, aby każda z osób działających w porozumieniu realizowała niejako własnoręcznie znamię czynu zabronionego, zwane w teorii prawa czynnością czasownikową, lecz wystarcza, że osoba taka – dążąc do realizacji zaplanowanego wspólnie czynu – działa w ramach uzgodnionego podziału ról, ułatwiając co najmniej bezpośredniemu sprawcy wykonanie wspólnie zamierzonego celu” (I KR 120/78, OSNKW 1978/10/110). UdziałB. O.niewątpliwie przekracza jednocześnie rozmiary pomocnictwa polegającego wyłącznie na ułatwieniu innej osobie popełnienia czynu zabronionego, w konsekwencji czego należało uznać oskarżonąB. O.za współsprawcę. JednocześnieB. O.czynu tego dopuściła się w okresie 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne. Jak wynika bowiem z informacji zK.,B. O.wyrokiem Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 06.09.2005 r. w sprawie o sygn. akt II K 206/04 została skazana na karę 1 roku pozbawienia wolności za popełnienie czynu. zart. 270 § 1 k.k., natomiast orzeczoną karę pozbawienia wolności oskarżona obywała w okresie od 07.03.2007 r. do 27.08.2008 r. Jak wyżej wskazano rozpoznawane przestępstwo zostało popełnione w dniach 23.04.2008 r. i 29.04.2008 r., czyli niewątpliwie w okresie 5 lat po opuszczeniu Zakładu Karnego w związku karą pozbawienia wolności odbytą w sprawie o sygn. akt. II K 206/04. Powyższe okoliczności wskazują, żeB. O.rozpatrywane przestępstwo dokonała w warunkach recydywy zwykłej, Tym samym swoim zachowaniem zrealizowała ustawowe znamiona występku zart. 286§1 kkw zb. zart. 297§1 kkw zw. zart. 11§2 kkwzw. zart. 12 kkw zw. zart. 64§1 kk. Przy wymiarze kary jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę sytuację życiową oskarżonej, w tym stan zdrowia nierokujący poprawy. Natomiast do okoliczności obciążających zaliczył, uprzednią karalność oskarżonej (k.1257 - 1260) oraz znaczną społeczną szkodliwość popełnionego czynu, biorąc pod uwagę wysokość kwoty wyłudzonego kredytu, także działanie z niskich pobudek. Biorąc pod uwagę wyżej wymienione okoliczności Sąd, stosując jako względniejsze, przepisykodeksu karnegoobowiązujące w dacie popełnienia czynu, wymierzył oskarżonejB. O.karę 2 lat pozbawienia wolności, uznając ją za adekwatną zarówno do stopnia winy jak i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu, a także za spełniającą wobec oskarżonej wychowawcze i zapobiegawcze cele, jak również za odpowiadającą społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Jednocześnie Sąd rozważył czy całokształt zebranych w toku sprawy okoliczności musi skutkować orzeczeniem bezwzględnej kary pozbawienia wolności czy też wystarczającym będzie jej orzeczenie z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Zdaniem Sądu właściwości i warunki osobisteB. O.uzasadniają domniemanie, że mimo niewykonywania kary będzie ona przestrzegała w przyszłości porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. Pomimo, iż oskarżona była w przeszłości już karana, w ocenie Sądu nie jest ona osobą na tyle zdemoralizowaną, aby orzeczenie jedynie bezwzględnej kary pozbawienia wolności gwarantowałoby skuteczną resocjalizację i zapobieżenie powrotowi do przestępstwa. Sąd miał także na uwadze, iż orzekanie bezwzględnej kary pozbawienia wolności w realiach niniejszej sprawy, biorąc pod uwagę znaczny, bo prawie 10 – letni upływ czasu od daty czynu i niejako zatarcie się obrazu przestępstwa w odbiorze społecznym, także fakt, iż obecny stan zdrowia oskarżonej nie pozwala jej na odbycie kary w warunkach izolacji penitencjarnej, stanowiłoby aktualnie rażącą i niewspółmierną dolegliwość i nie byłoby sprawiedliwe w odczuciu społecznym. Wyznaczony pięcioletni okres warunkowego zawieszenia orzeczonej kary pozbawienia wolności, przy zastosowaniuart. 4 § 1 k.k., jest wystarczającym czasem dla sprawdzenia trafności pozytywnej prognozy w stosunku do oskarżonej. Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, który został poddany ocenie w oparciu o kryteria wskazane wart. 7 k.p.k.Sąd uznał oskarżonąD. Ż.za winną tego, że w dniu 23.04.2008r. wR.przyul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu zB. K. (1)iB. O., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ze z góry powziętym zamiarem nie wywiązania się z warunków umowy, po uprzednim przedłożeniu nierzetelnego oświadczenia o zatrudnieniuB. K. (1)wfirmie (...)wW.i wprowadzeniu w błąd pracownika banku co do rzetelności tego dokumentu oraz zamiaru spłacenia zobowiązania,B. K. (1)zawarła umowę kredytu gotówkowego nr(...)w wysokości 4.925 złotych, czym doprowadziły(...) Bank SAz siedzibą wL.do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem w tej kwocie, tj. czynu zart. 286 § 1 kkw zb. zart. 297§1 kkw zw. zart. 11§2 kk. Sąd również nie miał wątpliwości co do winyD. Ż.w zakresie czynu zarzuconego jej w pkt V aktu oskarżenia. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego, Sąd nie miał żadnych wątpliwości, iż oskarżonaD. Ż.doskonale zdawała sobie sprawę zarówno z tego, w jakim procederze bierze udział, jaki jest charakter tego procederu, jak również miała pełną świadomość roli, jaką w nim odgrywała, która, w ramach przyjętego podziału ról, miała polegać na nakłonieniuB. K. (1)do zawarcia umowy kredytu w sposób uzgodniony uprzednio z działającą z nią wspólnie i w porozumieniuB. O.oraz pozyskaniu od niej kserokopii dowodu osobistego, niezbędnego do przedłożenia w banku. NadtoD. Ż.udała się wraz zB. O.iB. K. (1)doR.w jasno określonym celu, abyB. K. (1)zawarła umowę kredytu, za co zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami miała otrzymać korzyść majątkową odB. O.. Dlatego też Sąd nie miał wątpliwości, iż udział oskarżonejD. Ż.w przestępstwie również należy uznać za znaczny i niezbędny dla wypełnienia znamion czynu zart. 286 § 1 kkw zb. zart. 297§1 kkw zw. zart. 11§2 kk. Nie ulega również wątpliwości, że udział ten przekracza rozmiary pomocnictwa, tym samym należało uznać oskarżonąD. Ż.za współsprawcę. Przy wymiarze kary jako okoliczności łagodzące Sąd potraktował dotychczasową niekaralność oskarżonejD. Ż.(k.1257). Okoliczność obciążającą stanowi znaczna społeczna szkodliwość popełnionego czynu, biorąc pod uwagę wysokość kwoty wyłudzonego kredytu, także działanie z niskich pobudek. Biorąc pod uwagę wyżej wymienione okoliczności Sąd, stosując jako względniejsze, przepisykodeksu karnegoobowiązujące w dacie orzekania, wymierzył oskarżonejD. Ż.karę 6 miesięcy ograniczenia wolności zobowiązując ją do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie, uznając za adekwatną zarówno do stopnia winy, jak i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżoną czynu, a także wystarczającą dla realizacji celów wychowawczych i poprawczych, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Powyższa kara w ocenie Sądu wpłynie pozytywnie na zachowanie oskarżonej uświadamiając jej niewłaściwość dotychczasowego postępowania i co za tym idzie spełni swą rolę wychowawczą. Jednocześnie w ocenie Sądu, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego po dokonaniu jego oceny w oparciu o dyrektywy wskazane wart. 7 k.p.k.należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie brak jest podstaw do przypisania oskarżonejD. Ż.winy odnośnie popełnienia zarzucanego jej czynu w pkt. VI aktu oskarżenia. Podkreślić należy, że w sprawie brak jest materiału dowodowego, który pozwoliłby jednoznacznie ustalić, żeD. Ż.w dniu 29.04.2008 r. wW.przyul. (...)działając wspólnie i w porozumieniu zB. K. (1)iB. O., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nakłaniającB. K. (1)do zawarcia umowy kredytu, kontaktując ją zB. O.i przyjmując za to część pieniędzy pochodzących z kredytu, doprowadziła(...) Bank SAz siedzibą wG.do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem poprzez zawarcie zB. K. (1)umowy kredytu gotówkowego nr(...)w wysokości 11.587,37 złotych. O ile działanieD. Ż., w wyniku którego wspólnie i w porozumieniu zB. O.iB. K. (1)doprowadziły(...) Bank SAz siedzibą wL.do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem, nie podlega wątpliwości Sądu, to żadne dowody ujawnione w toku rozprawy głównej nie wskazują, choćby pośrednio, na jej udział w przestępstwie popełnionym na szkodę(...) Bank S.A.z siedzibą wG.. Natomiast sam fakt nakłonieniaB. K. (1)do zawarcia umowy kredytu w jednym banku nie przesądza jej udziału przy zawieraniu kolejnej umowy kredytu przezB. K. (1)w innym banku. Ponadto należy przypomnieć, że udowodnienie winy oskarżonej musi być całkowite, pewne, wole od wszelkich wątpliwości (tak: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 lutego 1999 r., V KKN 362/97, Prok. i Pr. 1999/7-8/11). Jak wskazuje się również w orzecznictwie, dla wydania wyroku skazującego nie wystarczy „uzasadnione podejrzenie” popełnienia przestępstwa, ale całkowita pewność, brak jakichkolwiek wątpliwości w tym zakresie (tak: Sąd Apelacyjny w Katowicach z dnia 9 października 2014 r., II AKa 309/14, Biul. SAKa 2014/4/7). Reasumując Sąd uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jest niewystarczający, aby przypisaćD. Ż.przestępstwo zarzucane jej w pkt VI aktu oskarżenia, albowiem brak jest w sprawie dowodów bezpośrednich wskazujących na jej winę. Tym samym Sąd zobowiązany był uniewinnićD. Ż.od zarzutu z pkt VI aktu oskarżenia. Mając na uwadze, iż szkoda na rzecz pokrzywdzonych Banków nie została do chwili obecnej naprawiona Sąd na podstawieart. 46 § 1 kk, uwzględniając udział oskarżonych w przestępstwie, orzekł wobecB. K. (1),B. O.iD. Ż.środek karny w postaci obowiązku naprawienia solidarnie szkody na rzecz(...)(jako następcy prawnemuD.Bank z siedzibą wL.) w całości poprzez zapłatę na jego rzecz kwoty 4925 złotych oraz orzekł wobecB. K. (1)iB. O.środek karny w postaci obowiązku naprawienia solidarnie szkody na rzeczA.Bank (jako następcy prawnemuG. M.Bank z siedzibą wG.) w całości poprzez zapłatę na jego rzecz kwoty 11.587,37 złotych. Na podstawieart. 230 § 2 kpkdowody rzeczowe wskazane w wykazie DRZ na karcie 23-24 z poz. 1, w postaci oświadczeniaB. K. (1)z dnia 04.09.2008r., Sąd zwróciłB. K. (1), a pod poz. 2-7, w postaci dokumentacji bankowejBanku (...)z siedzibą wG., Sąd zwrócił pokrzywdzonemubankowi (...), ponadto dowody rzeczowe wskazane na karcie 172 z poz. 1-3, w postaci dokumentacji bankowejD.Banku z siedzibą wL., Sąd zwrócił pokrzywdzonemubankowi (...). O kosztach postępowania w części uniewinniającej Sąd orzekł na podstawieart. 632 pkt 2 kpkobciążając nimi Skarb Państwa. Ponadto mając na uwadze sytuację materialną oskarżonych, Sąd na mocyart. 624 § 1 k.p.k.zwolnił je od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych w całości przejmując je na Skarb Państwa. Na podstawieart. 618 § 1 pkt 11 k.p.k.w zw. z§ 14 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3, § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzęduSąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw.A. P.kwotę 2642,04 złotych, w tym 23% VAT za obronę udzieloną oskarżonejB. O., na rzecz adw.Z. Ł.kwotę 2273,04 złotych w tym 23% VAT, za obronę udzieloną oskarżonejB. K. (1), na rzecz adw.H. Ł.kwotę 1549,80 złotych, w tym 23% VAT za obronę udzieloną oskarżonejD. Ż..

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie date: '2017-06-30' department_name: IV Wydział Karny judges: - Tomasz Ładny legal_bases: - art. 70§1 pkt 1 kk - art. 11§2 kkw - art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. - § 14 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3, § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu recorder: Karolina Jeżowska signature: IV K 99/10 ```

154500000001521_III_AUa_001062_2020_Uz_2023-07-05_003

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

S ygn. akt III AUa 1062/20 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 lipca 2023 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia SA Ewa Stryczyńska (spr.) Sędziowie: Sędzia SA Anita Górecka Sędzia SA Dorota Szarek Protokolant: Karolina Ochal po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 lipca 2023 r. wW. sprawyŁ. R. przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno - Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych wW. o wysokość policyjnej renty rodzinnej na skutek apelacji Dyrektora Zakładu Emerytalno - Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wW. od wyroku Sądu Okręgowego XIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wW. z dnia 11 września 2020 r. sygn. akt XIII 1U 20907/18 zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I. w części w ten sposób,że zmienia zaskarżoną decyzję Dyrektora Zakładu Emerytalno - Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i AdministracjiwW.z dnia 8 sierpnia 2017 r. nr(...)ustalając od 1 października 2017r. wysokość policyjnej renty rodzinnejŁ. R.na 85 % emerytury, jaka przysługiwałaby zmarłemuJ. R., stanowiącej 53,73 % podstawy jej wymiaru, przy przyjęciu 0% podstawy wymiaru za każdy rok służby od 15 października 1973 r. do 30 czerwca 1980 r. i od 1 sierpnia 1980 r. do 31 lipca 1990 r. oraz oddala odwołanie od tej decyzji w pozostałej części; w pozostałej części oddala apelację; zasądza od Dyrektora Zakładu Emerytalno - Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wW.na rzeczŁ. R.kwotę 240.00 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym. Anita Górecka Ewa Stryczyńska Dorota Szarek votum separatum Sygn. akt III AUa 1062/20 UZASADNIENIE Decyzją z 8 sierpnia 2017 r., nr(...), Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wW.dokonał ponownego ustalenia wysokości renty rodzinnejŁ. R.po zmarłym funkcjonariuszuJ. R., określając ją od dnia 1 października 2017 r. na kwotę 1.747,19 zł. Decyzję wydano na podstawie art. 5 ust. 3, art. 6 w zw. z art. 24a ust. 2 ustawy z 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biuro Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (tekst jednolity z dnia 6 maja 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 708 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez art. 1 ustawy z 16 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. z 2016 r. poz. 2270). Zgodnie z tym przepisem, w przypadku renty rodzinnej przysługującej po osobie, która pełniła służbę na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b, i która pozostawała w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r., renta rodzinna przysługuje na zasadach określonych w art. 24, z zastrzeżeniem, że wysokość renty rodzinnej ustala się na podstawie świadczenia, które przysługiwało lub przysługiwałoby zmarłemu z uwzględnieniem przepisów art. 15c lub art. 22a ww. ustawy. Wysokość tak ustalonego świadczenia nie może być wyższa niż miesięczna kwota przeciętnej renty rodzinnej wypłaconej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Ł. R.odwołała się od ww. decyzji, wnosząc o ponowne ustalenie wysokości świadczenia w nieobniżonej wysokości, ustalonej przed dniem I października 2017 r. Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wW.w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie oraz o zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu zakład podniósł, że zaskarżona decyzja jest zgodna ze wskazanymi w odwołaniu przepisami prawa, a tym samym odwołanie pozbawione jest podstaw prawnych. Ponadto organ rentowy wskazał, że postępowanie w sprawie ponownego ustalenia wysokości świadczenia zostało wszczęte z urzędu w związku z wejściem w życie ustawy z 16 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. z 2016 r. poz. 2270) oraz uzyskaniem z(...)Informacji o przebiegu służby. Wyrokiem z 11 września 2020 r., sygn. akt XIII IU 20907/18, Sąd Okręgowy w Warszawie XIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję i ustaliłŁ. R.prawo do policyjnej renty rodzinnej w ustalonej przed 1 października 2017 r. oraz zasądził od Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wW.na rzeczŁ. R.180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego. Sąd Okręgowy ustalił, żeJ. R.w okresie od 15 października 1973 r. do 2 października 1977 r. pełnił służbę w(...).(...)na stanowisku zastępcy dowódcy(...), a także jako kontroler, a następnie starszy kontroler(...). W okresie od 3 października 1977 r. do 30 czerwca 1980 r. był studentem(...)wW.. W okresie od 1 sierpnia 1980 r. pełnił służbę w(...)jako pomocnik(...)starszy pomocnik(...)oraz starszy oficer(...). Decyzją organu emerytalno-rentowego z 16 marca 2006 r. przyznano mu prawo do emerytury policyjnej. Decyzją organu emerytalno-rentowego z 22 kwietnia 2010 r.Ł. R.przyznano prawo do policyjnej renty rodzinnej. W związku z wejściem w życie ustawy z 16 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. z 2016 r. poz. 2270) organ rentowy otrzymał informację z(...)o przebiegu służbyJ. R.na rzecz totalitarnego państwa w okresie od 15 października 1973 r. do 30 czerwca 1980 r. oraz od 1 sierpnia 1980 r. do 31 lipca 1990 r. (blisko 16 lat służby). Decyzją z 8 sierpnia 2017 r. Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wW.dokonał ponownego ustalenia wysokości renty rodzinnej po zmarłym funkcjonariuszu, określając ją od dnia 1 października 2017 r. na kwotę 1.747,19 zł. W części poświęconej rozważaniom prawnym Sąd Okręgowy przywołał treść przepisów ustawy zaopatrzeniowej, które zostały wprowadzone na mocy ustawy nowelizującej z 16 grudnia 2016 r. Następnie przypomniał, że postanowieniem z 27 maja 2019 r., wydanym w sprawie o sygn. akt XIII 1U 11007/18, zwrócił się do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym dotyczącym zgodności zKonstytucją RPww. przepisów ustawy, zastosowanych przez organ rentowy w decyzji zaskarżonej odwołaniem innego uprawnionego do policyjnej renty rodzinnej na podstawie przepisów ustawy z 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (art. 15c, art. 24 a, art. 13 ust. 1 lit. Ic w zw. z art. 13b) oraz przepisów ustawy z 16 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (art. 1 i art. 2). Na skutek tego pytania prawnego zainicjowane zostało przed Trybunałem Konstytucyjnym postępowanie o sygn. akt P 16/19. Sąd Okręgowy wyjaśnił, że procedował w sprawie nie czekając na wydanie przez Trybunał rozstrzygnięcia z dwóch względów. Pierwszym powodem przytoczonym przez Sąd pierwszej instancji było istnienie domniemania konstytucyjności w stosunku do nowelizacji ustawy zaopatrzeniowej. Tym samym, zdaniem Sądu Okręgowego, nie może budzić wątpliwości, że wskazana ustawa weszła w życie i formalnie wiąże zarówno sąd orzekający, jak i organ ubezpieczeniowy oraz stronę odwołującą się. Drugim powodem przemawiającym, w ocenie Sądu Okręgowego, za koniecznością sprocedurowania jest opóźnienie w zakresie wydania przez Trybunał rozstrzygnięcia. Sąd zauważył, że pomimo znacznego upływu czasu (sprawa zarejestrowana jako P 16/19 wpłynęła do Trybunału Konstytucyjnego 28 czerwca 2019 r.), w chwili obecnej procedowanie Trybunału Konstytucyjnego nadal jest na wstępnym etapie. Pomimo upływu ponad rocznego terminu, trudno jest przewidzieć, kiedy dojdzie do rozstrzygnięcia sprawy. Biorąc pod uwagę fakt, że brakuje stanowiska Sejmu RP, nie ma wyznaczonego składu do rozpoznania pytania. W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu pierwszej instancji, dalsze oczekiwanie na wyrok Trybunału Konstytucyjnego byłoby nie do pogodzenia z konstytucyjnymi uprawnieniami strony odwołującej się do rozpoznania jej sprawy bez zbędnej zwłoki (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP), jak również z uprawnieniem wynikającym z art. 6 ust. I Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284). Z tej perspektywy Sąd Okręgowy zmuszony był rozważyć zakończenie postępowania bez oczekiwania na ocenę przez Trybunał Konstytucyjny zgodności zKonstytucjąprzepisów powoływanej ustawy. Dalej Sąd pierwszej instancji wskazał, że choć do wyłącznej kompetencji Trybunału Konstytucyjnego należy orzekanie o zgodności ustaw zKonstytucją(art. 188 pkt 1 ustawy zasadniczej), to nie jest to tożsame z oceną konstytucyjności przepisu mającego zastosowanie w konkretnej sprawie rozstrzyganej przez sąd. Odmowa zastosowania przepisu ustawy uznanego przez sąd za sprzeczny zkonstytucjąnie narusza zatem kompetencji Trybunału Konstytucyjnego i nie ma bezpośredniego związku z tymi kompetencjami. Na poparcie tego stanowiska przytoczył wyrok Sądu Najwyższego z 8 sierpnia 2017 r. (I UK 325/16, LEX nr 2389585. Wskazał także, że uznanie, iż sądy powszechne nie są uprawnione do badania zgodności ustaw zKonstytucją, a w konsekwencji do zajmowania stanowiska w kwestii ich zgodności, jak też niezgodności z ustawą zasadniczą, jest wyraźnie sprzeczne zart. 8 ust. 2 Konstytucji, który zobowiązuje do bezpośredniego stosowania jej przepisów, przy czym pod pojęciem „stosowanie” należy rozumieć w pierwszym rzędzie sądowe stosowanie prawa (uchwała Sądu Najwyższego z 4 lipca 2001 r., III ZP 12/01, OSNAPiUS 2002 Nr 2, poz. 34; wyroki Sądu Najwyższego: z 7 kwietnia 1998 r., I PKN 90/98, OSNAPiUS 2000 Nr l , poz. 6, z 20 sierpnia 2001 r., 111 RN 189/00, OSNAPiUS 2002 Nr 6, poz. 130, z 8 stycznia 2009 r., 1 CSK 482/08, LEX nr 491552, z 8 października 2015 r.). Sąd musiał zatem rozważyć czy w niniejszym przypadku nie zachodzi konieczność dokonania przez ten sąd samodzielnej oceny zgodności zKonstytucjąprzepisów powoływanej ustawy, będących podstawą obniżenia wysokości świadczenia osoby odwołującej się. Sąd Okręgowy dokonał „rozproszonej kontroli konstytucyjnej” (na podstawieart. 8 ust. 2w zw. zart. 178ust.Konstytucji) kwestionowanych przepisów ustawy. W rezultacie powyższego doszedł do wniosku, że należy je pominąć przy wydawaniu indywidualnego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Tym samym, zdaniem Sądu Okręgowego, odwołanie zasługiwało na uwzględnienie, choć członek rodziny strony odwołującej się faktycznie pełnił służbę na rzecz totalitarnego państwa w rozumieniu art. 13b znowelizowanej ustawy. Sąd pierwszej instancji zauważył, że regulacja ustawowa uniemożliwia badanie czy osoba objęta informacją o przebiegu służby faktycznie wykonywała czynności na rzecz totalitarnego państwa i czy jednostka, w której pełniła służbę, winna być uznana za należącą do służby bezpieczeństwa totalitarnego państwa. Zdaniem Sądu Okręgowego badanie wskazanych okoliczności jest nieuprawnione w świetle treści art. 13b ust. 1 który stanowi, iż „za służbę na rzecz totalitarnego państwa uznaje się służbę od dnia 22 lipca 1944 r. do dnia 31 lipca 1990 r. w niżej wymienionych cywilnych i wojskowych instytucjach i formacjach”. Tym samym zdaniem sądu ustawodawca posłużył się w tym przepisie ustawową definicją kwalifikującą do organów bezpieczeństwa państwa każdą jednostkę wymienioną enumeratywnie w tym przepisie i każdą z rodzajów służb i pełnionych funkcji, również w tym przepisie wymienionych. Tym samym sąd powszechny nie może dokonywać samodzielnie wykładni pojęcia jednostek należących do służby bezpieczeństwa, gdyż każda z jednostek w przepisie wymienionych w świetle ustawy jest uznawana za jednostkę służby państwa totalitarnego. Podobnie sąd nie powinien badać jakie faktycznie czynności osoba odwołująca wykonywała w okresie spornej służby, tj. czy faktycznie wspierała aparat bezpieczeństwa państwa totalitarnego czy tylko biernie w nim uczestniczyła, skoro ustawodawca za służbę w SB uznaje samą przynależność do danej wymienionej w przepisie jednostki czy wykonywanie służby na danym stanowisku. Sąd Okręgowy zważył, że osoby jedynie formalnie kwalifikowane do organów służby bezpieczeństwa w czasie wykonywania tej służby miały dodatkowe profity (wyższe wynagrodzenia, łatwiejszy dostęp do uzyskania mieszkań służbowych itd.) z racji samej tylko przynależności do danej jednostki czy pełnionej funkcji, niezależnie od tego jakie czynności faktycznie wykonywały. Dodatkowe profity wiązały się z samą tylko przynależnością do jednostki zaliczanej do SB, również w odniesieniu do stanowisk czy funkcji, które prima facie nie wiązały się z żadną działalnością represyjną (np. prace trenerów, osób wykonujących czynności porządkowe, techniczne itp.). Co bardzo istotne owe dodatkowe profity (np. wyższe wynagrodzenia) z racji samego organizacyjnego przyporządkowania danej jednostki czy funkcji przełożyły się na wyższe kwoty świadczeń emerytalno-rentowych przysługujących takim osobom niż świadczenia przysługujące tym funkcjonariuszom czy pracownikom, którzy nie byli przyporządkowani organizacyjnie do SB. Należy tez zauważyć, że gdyby takie osoby nie były organizacyjnie przyporządkowane do SB, to nie podlegały rzeczonemu preferencyjnemu systemowi zabezpieczenia społecznego, lecz systemowi powszechnemu a co za tym idzie wysokość ich świadczeń byłaby istotnie niższa. Odbiciem powyższego zdaje się zatem być posłużenie się przez ustawodawcę definicją ustawową służby na rzecz państwa totalitarnego niezależną od faktycznie wykonywanych czynności, lecz związaną z dodatkowymi profitami z racji przyporządkowania organizacyjnego danej funkcji czy jednostki. Uwzględniając jednak, iż co do zasady osoba wymieniona w informacji(...)formalnie pełniła służbę zdefiniowaną w art. 13b ust. I ustawy jako służba na rzecz totalitarnego państwa, należało dokonać analizy zgodności zapisów cytowanej ustawy zKonstytucja RP. W ocenie Sądu Okręgowego ustawa zaopatrzeniowa w brzmieniu nadanym art. 1 ustawy nowelizującej z grudnia 2016 roku jest sprzeczna zart. 2 Konstytucji RP, który proklamuje zasadę demokratycznego państwa prawnego, urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej. Z tej zasady wynikają inne ,stanowiące trzon państwa demokratycznego i prawnego, takie jak: zasada ochrony praw nabytych, zasada zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa. Ustawodawca po ponad 6 latach od wprowadzenia poprzedniej regulacji z 2009 roku obniżającej wysokość emerytur i rent funkcjonariuszy, którzy służyli w organach bezpieczeństwa państwa dokonał ingerencji w wysokość rent rodzinnych po funkcjonariuszach, którzy służyli na rzecz totalitarnego państwa i uczynił to po 26 latach od transformacji ustrojowej. Taka ingerencja w prawo do renty rodzinnej z uwagi na wskazany znaczny upływ czasu budzi uzasadnione wątpliwości co do zgodności z przepisamiKonstytucji RP, a mianowicie zart. 2 Konstytucji RP, bowiem polega na arbitralnym obniżeniu świadczenia, co narusza zasadę ochrony praw nabytych i zasadę sprawiedliwości społecznej, a także zasadę zaufania obywatela do państwa i tworzonego przez nie prawa oraz niedziałania prawa wstecz, wynikających z zasady demokratycznego państwa prawnego. W przedmiotowej sprawie organ rentowy zaskarżoną decyzją na nowo ukształtował prawo strony odwołującej do wysokości świadczenia z systemu zabezpieczenia społecznego poprzez kwalifikację prawną okresu służby pełnionej przez zmarłego członka jej rodziny, po którym przysługuje mu świadczenie w postaci policyjnej renty rodzinnej. A zatem uczynił to przez pryzmat okoliczności dotyczących wyłącznie osoby zmarłej, a nie okoliczności dotyczących samego uprawnionego do renty rodzinnej. Strona odwołująca, co bezsporne, w dacie wydania decyzji o ustaleniu jej prawa do renty rodzinnej spełniała ustawowe kryteria przyznania jej prawa do tego świadczenia i do chwili obecnej po jej stronie nie zaszły żadne okoliczności powodujące konieczność ponownego ukształtowania jej prawa do tego świadczenia i do jego wysokości. Wobec braku po jej stronie zaistnienia przesłanek do zmiany w prawie do renty rodzinnej, ingerencja w jej wysokość i to po znacznym okresie od ustalenia tego prawa (2006 r.) i po nabyciu uprawnień rentowych przez członka rodziny tego funkcjonariusza (2010 r.) musi być oceniona za niedopuszczalną na gruncieart. 2 Konstytucji. Sąd dostrzegł, że w uzasadnieniu projektu ustawy z 16 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy służb mundurowych wskazano, że ustawa ma na celu wprowadzenie rozwiązań zapewniających w pełniejszym zakresie zniesienie przywilejów związanych z pracą w aparacie bezpieczeństwa PRL przez ustalenie na nowo świadczeń emerytalnych i rentowych osobom pełniącym służbę na rzecz totalitarnego państwa w okresie od 22 lipca 1944 r. do 31 lipca 1990 r. Autorzy projektu zwracali uwagę, że pomimo ponownego ustalania wysokości rent rodzinnych na podstawie art. 15b ustawy zaopatrzeniowej obniżeniu uległa stosunkowo niewielka liczba tych świadczeń. Mając zatem na uwadze, aby świadczenia z zaopatrzenia emerytalnego wszystkich funkcjonariuszy, którzy pełnili służbę na rzecz totalitarnego państwa, zarówno tych pobierających emerytury policyjne, jak i policyjne renty inwalidzkie, a także renty rodzinne po tych funkcjonariuszach, zostały realnie zmniejszone, ustawodawca uznał, że należy wprowadzić nowe rozwiązania prawne. W projekcie wyrażono pogląd, iż zaproponowane rozwiązania nie mają charakteru represyjnego, nie ustanawiają odpowiedzialności za czyny karalne popełnione w okresie PRL, ani nie zastępują takiej odpowiedzialności, a jedynie odbierają niesłusznie przyznane przywileje. W zakresie obniżania wysokości policyjnych rent rodzinnych zauważano, iż z jednej strony może się wydawać, iż osoby je pobierające nie uczestniczyły bezpośrednio w działaniach aparatu bezpieczeństwa PRL ale podnoszono, że osoby te korzystały z profitów, jakie dawała służba ich małżonków, czy rodziców na rzecz totalitarnego państwa (w szczególności materialnych wnikających z wyższych uposażeń). W konsekwencji projekt wskazywał, że obniżenie rent rodzinnych po byłych funkcjonariuszach pełniących służbę na rzecz totalitarnego państwa należy traktować jako naturalną, w odczuciu sprawiedliwości społecznej, potrzebę zbliżenia ich świadczeń do tych otrzymywanych przez małżonków, bądź dzieci osób, które poniosły szkodę w wyniku służby tych funkcjonariuszy. Odnosząc przedstawioneratio legiswprowadzenia nowych rozwiązań do sytuacji strony odwołującej należy podnieść, że jest to druga procedura obniżenia świadczenia z uwagi na wykonywanie służby w organach bezpieczeństwa państwa, a obecnie ten sam okres służby z racji zakwalifikowania jako służba na rzecz państwa totalitarnego stanowił przesłankę do ponownego obniżenia świadczenia stanowiącego podstawę do ustalenia renty rodzinnej członkowi jego rodziny a nadto przesłankę do ingerencji w wysokość renty rodzinnej członka jego rodziny i ograniczenie jej wysokości do średniego poziomu renty rodzinnej z systemu powszechnego zabezpieczenia społecznego. W kontekście powyższego, odwoływanie się przez ustawodawcę do konieczności zniesienia przywilejów emerytalno-rentowych, jakie państwo komunistyczne zapewniało funkcjonariuszom aparatu bezpieczeństwa pozostaje w sprzeczności z faktem, iż przyznanie świadczeń emerytalno-rentowych dla strony odwołującej nastąpiło w zgodzie z regułami ustawy zaopatrzeniowej obowiązującej w dacie nabycia prawa do renty rodzinnej. Bezsprzecznie strona odwołująca się na mocy prawomocnej decyzji organu rentowego nabyła prawo do renty rodzinnej. W ocenie Sądu Okręgowego wydanie decyzji obniżającej świadczenie stronie skarżącej, które zostało jej uprzednio przyznane, zgodnie z obowiązującym prawem, nie stanowiło realizacji zasad sprawiedliwości społecznej ale jest w istocie sankcją represyjną i dyskryminującą, o czym świadczy zastosowanie przelicznika w wysokości 0% za lata służby członka rodziny strony odwołującej w organach na rzecz totalitarnego państwa. Sprzeczność z tymi zasadami pogłębia fakt przeniesienia powyższej odpowiedzialności na członków rodziny w tym wdowy i dzieci po funkcjonariuszach, po których przysługuje prawo do renty rodzinnej – tak jak w okolicznościach niniejszej sprawy. Sąd Okręgowy zaznaczył, że bezsprzecznie mąż odwołującej przed rokiem 1990 wykonywał służbę zakwalifikowaną przez ustawodawcę jako służba na rzecz totalitarnego państwa, a tymczasem w roku 2016 r. ustawodawca przyjmuje fikcję prawną, powodującą takie ustalenie wysokości świadczenia, jakby jakiejkolwiek służby nie pełnił bo nie miała ona przełożenia na wysokość świadczenia emerytalnego/rentowego przysługującego mu do dnia śmierci. Przyjęcie wskaźnika 0% dla ustalenia wysokości świadczenia za okres służby na rzecz totalitarnego państwa należy ocenić nie tyle jako likwidację przywileju, lecz jako rodzaj sankcji represyjnej indywidualnie adresowanej, bez uprzedniego ustalenia zdarzenia z udziałem męża/ojca wnioskodawcy, które taką sankcję by uzasadniało. Takie ukształtowanie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru świadczenia świadczy o represyjnym charakterze ustawy jest nie do pogodzenia z zasadami demokratycznego państwa. Ustawodawca względem strony skarżącej zastosował sankcję nie za to co robił członek rodziny strony odwołującej, a tylko za to w jakich organach państwa służył oraz – co szczególnie istotne przy odniesieniu takiej represji do członka rodziny tylko z uzasadnieniem bazującym wszak na przypuszczeniu i ogromnym uogólnieniu, iż osoba ta korzystała z profitów, jakie dawała mu służba na rzecz totalitarnego państwa. Ustawodawca doprowadził więc do sytuacji, w której na mocy przepisu prawa uchwalonego w odległym czasie po zakończeniu służby przez członka rodziny strony odwołującej i już po jego śmierci , ma ona ponosić odpowiedzialność za to ,że przysługuje jej świadczenie po osobie uznanej przez ustawodawcę za sługę reżimu totalitarnego. Taka regulacja jest nie do pogodzenia z zasadą demokratycznego państwa. Podzielając tezy płynące z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lutego 2010 r. (sygn. K 6/09), wydanego na tle uprzednio obowiązującej ustawy z 23 stycznia 2009 r., Sąd Okręgowy przyjął, że ingerencja w prawa do emerytur i rent byłych funkcjonariuszy organów bezpieczeństwa PRL była dopuszczalna jako, że zostały one nabyte niegodziwie i nawet w sytuacji, gdy doszło do znacznego upływu czasu od daty nabycia tych praw, to ingerencję w ich wysokość uzasadniał ważny interes społeczny. Tym interesem było rozliczenie się z okresem, kiedy państwo pozbawione było demokratycznych struktur, a w szczególności z funkcjonariuszami aparatu bezpieczeństwa okresu PRL, którzy zwalczali dążenia niepodległościowe obywateli. Obecnie wprowadzone zmiany dotyczą ingerencji w prawo do świadczenia w postaci renty rodzinnej, będącej wszak świadczeniem o charakterze alimentacyjnym, a uzasadnieniem dla objęcia uprawnionych do tego świadczenia sankcją jego obniżenia są okoliczności wprost nie odnoszące się do osób uprawnionych (w postaci służby w organach na rzecz totalitarnego państwa). W tej sytuacji nie może być mowy o tym, że strona odwołująca nabyła prawo do świadczenia w sposób niegodziwy. Sąd Okręgowy stwierdził, że podziela stanowisko, że zmiany w systemie emerytalnym są dopuszczalne, w tym także może dochodzić do obniżenia świadczeń, lecz niewątpliwie powinno to następować z poszanowaniem zasad konstytucyjnych, w szczególności tych wynikających zart. 2 Konstytucji. W wyroku z 20 grudnia 1999 r., sygn. K 4/99 (OTK ZU 1999/7/165), Trybunał Konstytucyjny stwierdził między innymi, iż „wielokrotnie podkreślał znaczenie stabilności przepisów emerytalno-rentowych, zaznaczając jednocześnie, iż ustawodawca ma prawo modyfikowania także opartych na tych przepisach praw słusznie nabytych. Może to mieć miejsce zwłaszcza w sytuacji przeobrażeń społecznych i gospodarczych (orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 14 marca 1995 r., K. 13/94, OTK 1995/1/6). Równocześnie Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 11 maja 2007 r., sygn. K 2/07 (OTK ZU nr 5/A/2007/48) wskazał, „Środki demontażu dziedzictwa po byłych totalitarnych ustrojach komunistycznych dają się pogodzić z ideą demokratycznego państwa prawa tylko wtedy, gdy - pozostając w zgodzie z wymaganiami państwa opartego na rządach prawa - będą skierowane przeciwko niebezpieczeństwom grożącym podstawowym prawom człowieka oraz procesowi demokratyzacji. (...) Likwidując spuściznę po totalitarnych systemach komunistycznych, demokratyczne państwo oparte na rządach prawa musi stosować środki formalnoprawne takiego państwa. Nie może ono jednak i nie powinno zaspokajać żądzy zemsty, zamiast służyć sprawiedliwości. Musi natomiast respektować takie prawa człowieka i podstawowe swobody, jak prawo do należytego procesu, prawo do wysłuchania czy prawo do obrony, oraz stosować je także wobec tych osób, które same ich nie stosowały, gdy były u władzy”. W orzecznictwie konstytucyjnym przyjmuje się, że prawa emerytalne są co do zasady prawami nabytymi słusznie (orzeczenie TK z 11 lutego 1992 r., sygn. K 14/91, OTK w 1992 r., cz. I, poz. 7, s. 93-148) i jedynie w wyjątkowej sytuacji można uznać, że zostały nabyte z naruszeniem zasady sprawiedliwości (orzeczenie TK z 22 sierpnia 1990 r., sygn. K 7/90, OTK w 1990/5, s. 42-58), zważywszy przy tym, że „konstytucjanakazuje stosowanie surowych standardów w zakresie ochrony wolności i praw osobistych” (wyrok z 7 lutego 2001 r., sygn. K 27/00, OTK ZU 2001/2/29) oraz „w przypadku konfliktu praw człowieka i innych wartości konstytucyjnych, podstawowym problemem jest zagwarantowanie odpowiedniej ochrony prawom człowieka wobec groźby ich naruszenia przez państwo, który dąży (...) do realizacji interesu ogólnospołecznego” (wyrok z 8 października 2007 r., sygn. K 20/07, OTK ZU nr 9/A/2007, poz. 102). W orzeczeniu w sprawie C. i inni (decyzja z dnia 14 maja 2013 r., 15189/10, LEX 1324219) ETPC, przyznał, że ustawodawca krajowy ma prawo zlikwidować przywileje finansowe o charakterze politycznym, przyznane byłym funkcjonariuszom przez reżimy totalitarne. Może to uczynić pod warunkiem, że podjęte kroki nie są niewspółmierne. Rozważania na temat ochrony praw nabytych znalazły się także w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 maja 2014 r. (K 43/12, LEX 1461264), w którym wskazano, że prawo do emerytury jest prawem podmiotowym, podlegającym takiej samej ochronie jak inne prawa konstytucyjne, przy czym jego treść jest współwyznaczana przez ustawę. Równocześnie wskazano, iż ustawa nie może ingerować w istotę tego prawa i regulacja ustawowa winna się charakteryzować dużym stopniem szczegółowości. Uzasadnieniem naruszenia zasady ochrony praw nabytych może być w szczególności potrzeba zapewnienia realizacji innej wartości istotnej dla systemu prawnego, choćby nie była ona wprost wyrażona w tekście przepisów konstytucyjnych. Precyzując pojęcie „szczególnych okoliczności”, uzasadniających odejście od ochrony praw nabytych, Trybunał Konstytucyjny stwierdzał, że chodzi tutaj o sytuacje nadzwyczaj wyjątkowe, gdy ze względów obiektywnych trzeba dać pierwszeństwo określonej wartości chronionej bądź znajdującej oparcie w przepisachKonstytucji. Zdaniem Trybunału, by ocenić dopuszczalność ograniczeń praw nabytych, należy rozważyć: - czy podstawą wprowadzonych ograniczeń są inne normy, zasady lub wartości konstytucyjne, - czy nie istnieje możliwość realizacji danej normy, zasady lub wartości konstytucyjnej bez naruszenia praw nabytych, - czy wartościom konstytucyjnym, dla realizacji których prawodawca ogranicza prawa nabyte, można w danej, konkretnej sytuacji przyznać pierwszeństwo przed wartościami znajdującymi się u podstaw zasady ochrony praw nabytych, a także - czy prawodawca podjął niezbędne działania mające na celu zapewnienie jednostce warunków do przystosowania się do nowej regulacji. Tego rodzaju uzasadnienia i rozważań nie ma w projekcie ustawy z 16 grudnia 2016 r., poza ogólnym odwołaniem się do zasad sprawiedliwości społecznej w szczególności w odniesieniu do rent rodzinnych. Należy podkreślić, że ustawodawca dokonał już raz likwidacji przywilejów emerytalnych dla funkcjonariuszy służby bezpieczeństwa i obecnie, po pierwsze – nie ma żadnego uzasadnienia stwierdzenie, że u podstaw uchwalenia ustawy z 16 grudnia 2016 r. leży konieczność wyeliminowania istniejącego uprzywilejowania byłych funkcjonariuszy, a po drugie obecnie wypłacane świadczenia emerytalno-rentowe nie zostały przyznane przez reżimy totalitarne a ukształtowano je już w państwie demokratycznym. Wprowadzając kolejną obniżkę świadczeń emerytalnych oraz zasadę obniżenia także rent rodzinnych, choć poprzednia ustawa z 2009 r. ingerencji w to prawo nie przewidywała, ustawodawca nie wskazał, na żadne nowe okoliczności, które uzasadniałyby prymat interesu ogólnego nad prawem strony odwołującej do już ukształtowanego jej prawa do zabezpieczenia społecznego i to na mocy prawomocnej decyzji organu rentowego, opartej o obowiązujące przepisy prawa. Jedynym uzasadnieniem ingerencji w to prawo ze strony ustawodawcy w 2016 r. była chęć poprawy uprzedniej ustawy obniżającej świadczenia funkcjonariuszom, której rozwiązania ustawodawca aktualnie ocenił jako nie w pełni skuteczne. Powołanie się na konieczność poprawienia przez ustawodawcę uprzednich rozwiązań nie świadczy o potrzebie zaspokojenia poczucia sprawiedliwości i nie może uzasadniać tak głębokiej ingerencji w prawo własności strony odwołującej, skoro świadczenie obniżono tak istotnie. Ustawodawca, ograniczając wysokość świadczenia strony odwołującej sięgnął do środka nieadekwatnego dla uzyskania usprawiedliwionego celu; uczynił to zarazem w sposób dotkliwie uciążliwy dla adresatów zakwestionowanych norm. Wprowadzając zasadę obniżenia rent rodzinnych ustawodawca arbitralnie przyznał sobie prawo do weryfikacji uprzednio wydanych decyzji w sposób de facto dowolny dlatego, że stworzył uprzednio nie dość dobrą ustawę, tymczasem własne uchybienia tak ustawodawcy jak i organu administracji publicznej nie powinny powodować negatywnych skutków dla obywatela działającego w dobrej wierze. W uchwale Składu Siedmiu Sędziów z 26 kwietnia 2017 r. (III UZP 1/17, OSNP 2017/9/114) zwracając uwagę na cel rent rodzinnych Sąd Najwyższy jednoznacznie wskazał na niedopuszczalność odmowy prawa do renty rodzinnej przez weryfikację prawa do emerytury lub renty osoby zmarłej, ustalonej na skutek błędu organu rentowego, argumentując, iż taki sposób naprawienia własnego błędu przez organ rentowy naruszałby konstytucyjne zasady proporcjonalności oraz sprawiedliwości społecznej. Poprawianie przez ustawodawcę własnych rozwiązań tylko z uzasadnieniem, że poprzednie były nie dość dotkliwe jest takim właśnie niedopuszczalnym naruszeniem praw słusznie nabytych. Bezsprzecznie konieczność wyważania interesów jednostki i interesu publicznego zobowiązuje ustawodawcę do wskazywania przesłanek wzruszania decyzji, które uniemożliwią arbitralne, niczym nieograniczone działania władzy publicznej. O ile na gruncie uprzedniej ustawy z 2009 r. takie przesłanki wzruszenia decyzji istniały – co potwierdził wyrok Trybunału Konstytucyjnego oraz decyzja ETPC, to obecnie brak jest takiego uzasadnienia. Niewątpliwie doszło więc także do naruszenia zasady proporcjonalności. Stronie odwołującej się obniżono świadczenie z odwołaniem się do konieczności ograniczenia przywilejów emerytalnych i rentowych związanych ze służbą członka jej rodziny na rzecz państwa totalitarnego, a nastąpiło to w 27 lat po transformacji ustrojowej i po upływie 14 lat od zakończenia służby przez męża odwołującej. W ocenie Sądu Okręgowego w takiej sytuacji - uwzględniając aspekt temporalny – działanie ustawodawcy w tym zakresie należy uznać za niedopuszczalne w demokratycznym porządku prawnym bo ma niewiele wspólnego z zasadami sprawiedliwości społecznej, z zasadami demokratycznego państwa prawa, o których mówiart. 2 Konstytucji RP. Trybunał Konstytucyjny zwracał w swoim orzecznictwie uwagę, że oceniając zgodność aktów normatywnych z analizowaną zasadą, „należy ustalić, na ile oczekiwania jednostki, że nie narazi się ona na prawne skutki, których nie mogła przewidzieć w momencie podejmowania decyzji i działań, są usprawiedliwione. Jednostka musi zawsze liczyć się z tym, że zmiana warunków społecznych lub gospodarczych może wymagać nie tylko zmiany obowiązującego prawa, ale również niezwłocznego wprowadzenia w życie nowych regulacji prawnych. W szczególności ryzyko związane z wszelką działalnością gospodarczą obejmuje również ryzyko niekorzystnych zmian systemu prawnego. Istotne znaczenie ma także horyzont czasowy działań podejmowanych przez jednostkę w danej sferze życia. Im dłuższa jest – w danej sferze życia – perspektywa czasowa podejmowanych działań, tym silniejsza powinna być ochrona zaufania do państwa i do stanowionego przez nie prawa” (wyrok z 7 lutego 2001 r., sygn. K 27/00, OTK ZU nr 2/2001, poz. 29). W kontekście upływu znacznego okresu od nabycia przez stronę odwołującą uprawnień rentowych, warto też zwrócić uwagę na wskazówki płynące z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 28 lutego 2012 r. (sygn. akt K 5/11, OTK ZU nr 2A, poz. 16). W orzeczeniu tym oceniano możliwość weryfikacji decyzji emerytalno-rentowych, zawracając uwagę na nieakceptowalną sytuację, gdy po upływie kilku czy kilkunastu lat, w reakcji na dostrzeżone nieprawidłowości w procesie ustalania prawa do świadczeń, organ uzyskuje doraźny instrument umożliwiający wzruszenie wcześniej wydanej decyzji. Choć w orzeczeniu tym chodziło o działanie organu rentowego, to jednak nie oznacza to, że ustawodawca winien mieć nieograniczone temporalnie prawo do takiej ingerencji w ukształtowane zgodnie z prawem uprawnienia emerytalno-rentowe świadczeniobiorców, którzy mieli pełne prawo żyć w przeświadczeniu, że dowody raz już zweryfikowane i uznane za wystarczające, nie będą oceniane ponownie. Ostatecznie więc Trybunał Konstytucyjny doszedł w ww. orzeczeniu do wniosku, że nieograniczona (tak w płaszczyźnie czasowej, jak i z punktu widzenia rodzajów uchybień, jakie miały miejsce przy ustalaniu prawa do świadczeń) możliwość rekwalifikacji dowodów, które stanowiły podstawę wydania pierwotnej decyzji potwierdzającej nabycie prawa, nie spełnia standardu wywodzonego zart. 2 Konstytucji. Odnosząc się do naruszeniaart. 67 ust. 1 Konstytucji, Trybunał podzielił zarzut wnioskodawcy (Rzecznik Praw Obywatelskich), że „(...) ponowne ustalenie prawa do świadczeń musi być uzasadnione wyjątkowymi okolicznościami, tak aby została zachowana równowaga pomiędzy uzasadnionym interesem jednostki a interesem publicznym (...). Trybunał Konstytucyjny zauważył także, że jakkolwiek w świetleart. 67 ust. 1 zd. 2 Konstytucjiustawodawca jest legitymowany do wytyczenia podstaw systemu zabezpieczenia społecznego, w tym emerytalnego, to pozostawiona mu swoboda wyboru jest ograniczona innymi zasadami i wartościami konstytucyjnymi, które powinny zostać uwzględnione przy wyborze konkretnych rozwiązań prawnych. Taką zasadą jest w szczególności zasada ochrony zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa, a ponadto zasada proporcjonalności wymagająca zachowania równowagi między ochroną socjalną jednostki, a ochroną interesu publicznego. Uwzględniając powyższe uwagi w odniesieniu do rozpoznawanej sprawy, Sąd Okręgowy uznał, że zastosowanie w wobec strony odwołującej norm z art. 24a ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin narusza konstytucyjne zasady ochrony praw nabytych, sprawiedliwości społecznej, zaufania obywatela do państwa i tworzonego przez nie prawa, prawa do ochrony dobrego imienia oraz zabezpieczenia społecznego. Wobec powyższego, zdaniem Sądu Okręgowego, w pełni uzasadniony jest zarzut naruszeniaart. 2w zw. zart. 32 ust. 1 i ust. 2w zw. zart. 64 ust. 1 i 2 oraz art. 67 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiejw zw. z art. 1 Protokołu nr 1 doKonwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolnościw zw. z art. 14 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Tym samym rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie winno być oparte o przepisy ustawy, lecz bez stosowania niezgodnych zkonstytucjąart. 15c, art. 22a , 24a oraz art. 13 ust. 1 lit. c w związku z art. 13b ustawy. Mając to na uwadze Sąd pierwszej instancji uznał odwołanie za uzasadnione. Pozwany organ rentowy złożył apelację od powyższego wyroku, zaskarżając go w całości oraz zarzucając Sądowi Okręgowemu naruszenie: art. 24a ustawy zaopatrzeniowej przez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy bezspornym jest, że mąż odwołującej się pełnił służbę na rzecz totalitarnego państwa zdefiniowaną w(...)oraz art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy z 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów, tj. był funkcjonariuszem(...), a w związku z tym spełnione zostały ustawowe przesłanki do przeliczenia świadczenia odwołującej się; art. 24a w zw. z art. art. 13a ust. 5 ustawy zaopatrzeniowej w zw. zart. 73 ust. 1 pkt 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychprzez nieuzasadnione przyjęcie, że odwołująca się nie powinna podlegać rygorom przewidzianym w tych przepisach, pomimo iż spełnia przesłanki w tych przepisach określone; art. 178 ust. 1 Konstytucji RPw zw. z art. 24a ustawy zaopatrzeniowej poprzez jego niezastosowanie i wydanie orzeczenia z pominięciem obowiązujących przepisów prawa; art. 193 Konstytucji RPpoprzez niezwrócenie się przez Sąd pierwszej instancji do Trybunału Konstytucyjnego z zapytaniem o zgodność art. 24a ustawy zaopatrzeniowej zKonstytucją RP, a w konsekwencji samodzielne rozstrzygniecie niejako „w zastępstwie” Trybunału Konstytucyjnego o niekonstytucyjności art. 24a ustawy zaopatrzeniowej, w oparciu o który wydana została zaskarżona decyzja, co w konsekwencji spowodowało wydanie orzeczenia nieuwzględniającego regulacji wynikającej z art. 24a ustawy zaopatrzeniowej; art. 2, art. 7 oraz art. 188 Konstytucji RPprzez samodzielne rozstrzygniecie niejako „w zastępstwie” Trybunału Konstytucyjnego o niekonstytucyjności art. 24a ustawy zaopatrzeniowej, w oparciu o który wydana została zaskarżona decyzja, pomijając wynikającą z tego przepisu wyłączną kompetencję Trybunału Konstytucyjnego w zakresie stwierdzania zgodności ustaw i umów międzynarodowych zKonstytucją; art. 177 § 1 pkt 31k.p.c.w zw. zart. 188 oraz art. 193 Konstytucji RPprzez niezawieszenie postępowania z uwagi na skierowania do Trybunału Konstytucyjnego pytania prawnego odnośnie zgodności zKonstytucją RPsamego sposobu i trybu uchwalenia ustawy z dnia 16 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, zarejestrowanego pod sygn. akt P 4/18, P/16/19 oraz P 10/20; art. 2 , art. 32 ust. 1 i 2 , art. 64 ust. 1 i 2 oraz art 67 ust. 1 Konstytucji RPw związku zart. 188, art. 178, art. 193 Konstytucji RPoraz art. 24 a ustawy zaopatrzeniowej, poprzez autonomiczne uznanie, iż art. 24a ustawy zaopatrzeniowej narusza zasadę demokratycznego państwa prawa, zasadę równości wobec prawa, oraz zasadę ochrony praw nabytych, własności w sytuacji gdy zakwestionowany przepis wprowadzony został w celu zniwelowania nieuzasadnionych przywilejów niesłusznie przyznanych funkcjonariuszom służb bezpieczeństwa, a co za tym idzie również członkom ich najbliższej rodziny oraz wobec braku konstytucyjnych gwarancji wysokości świadczeń z zaopatrzenia emerytalnego; art. 64 ust. 1-3 Konstytucji RPw zw. z art. 24a ustawy zaopatrzeniowej poprzez błędną ich wykładnię, co doprowadziło do przyjęcia przez Sąd pierwszej instancji, iż w skutek ponownego przeliczenia świadczeń odwołującej się dokonanego na podstawie art. 24a ustawy zaopatrzeniowej, doszło do naruszenia jej praw nabytych, prawa własności podczas gdy ww. przepisy nie pozbawiły Odwołującej się świadczenia z zaopatrzenia emerytalno-rentowego, a ich wysokość została jedynie ograniczona do przeciętnej wysokości tego typu świadczeń wypłacanych w Rzeczpospolitej Polskiej, w związku z tym nieprawidłowe jest również przyjęcie przez Sąd pierwszej instancji, iż świadczenie Odwołującej uległo drastycznemu obniżeniu i w związku naruszona została zasada proporcjonalności, którą należy brać pod uwagę oceniając dopuszczalność oraz zgodność zKonwencją o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych WolnościiKonstytucją RPdokonywanych przez prawodawcę zmian w przepisach odnoszących się do zaopatrzenia emerytalno-rentowego; art. 33 oraz art. 24a ustawy zaopatrzeniowej w zw. z art. 2 ust. 2 i 3 ustawy zmieniającej iart. 2 Konstytucji RPpoprzez bezpodstawne przyjęcie, iż ponowne przeliczenie świadczenia z zaopatrzenia emerytalno-rentowego nie powinno być dokonywane po upływie 10 lat od jego przyznania, w sytuacji gdy z ww. artykułów nie wynika takie ograniczenia, a możliwość dokonywania rozliczeń z przywilejami uzyskanymi przez funkcjonariuszy systemów totalitarnych w dłuższej perspektywie czasowej została zaakceptowana zarówno przez ustawodawstwo i orzecznictwo krajowe jak i międzynarodowe; art. 1 Protokołu Nr 1 doKonwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolnościw zw. zart. 90 ust. 1 Konstytucji RPw zw. z art. 24a ustawy zaopatrzeniowej poprzez błędną ich wykładnię, co doprowadziło do przyjęcia przez Sąd I instancji, iż w skutek ponownego przeliczenia świadczenia odwołującej się dokonanego na podstawie art. 24a ustawy zaopatrzeniowej, doszło do naruszenia jej praw nabytych, prawa własności, podczas gdy powołane przepisy Konwencji, jak równieżKonstytucji RPumożliwiają ingerencję w prawo do zaopatrzenia emerytalno- rentowego oraz nie gwarantują nienaruszalności wysokości przyznanego uprzednio świadczenia z zaopatrzenia społecznego; art. 1 Protokołu Nr 1 doKonwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolnościoraz art. 14 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności w zw. zart. 90 ust. 1 Konstytucji RPw zw. z art.24a ustawy zaopatrzeniowej poprzez błędną ich wykładnię, co doprowadziło do przyjęcia przez Sąd I instancji, iż w skutek ponownego przeliczenia świadczenia odwołującej się dokonanego na podstawie przepisów ustawy zmieniającej z 16 grudnia 2016 r. oraz art. 24a ustawy zaopatrzeniowej, doszło do naruszenia jej praw nabytych, prawa własności podczas gdy przepisy ustawy zaopatrzeniowej nie pozbawiły odwołującej się świadczenia z zaopatrzenia emerytalno-rentowego, a jego wysokość została jedynie ograniczona do przeciętnej wysokości tego typu świadczeń wypłacanych w Rzeczpospolitej Polskiej, w związku z tym nieprawidłowe jest również przyjęcie przez Sąd pierwszej instancji, iż świadczenie odwołującej się uległo drastycznemu obniżeniu i w związku naruszona została zasada proporcjonalności, którą należy brać pod uwagę oceniając dopuszczalność oraz zgodność z Konwencją iKonstytucją RPdokonywanych przez prawodawcę zmian w przepisach odnoszących się do zaopatrzenia emerytalno-rentowego. Wskazując na te zarzuty organ wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie odwołania od decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA z 8 sierpnia 2017 r., nr świadczenia(...), o ponownym ustaleniu wysokości policyjnej renty rodzinnej a także o zasądzenie od odwołującej się na rzecz organu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję; ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu sądowi decyzję w zakresie zasądzenia na rzecz organu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję. W odpowiedzi na apelację odwołująca sięwniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja okazała się w części zasadna, skutkując częściową zmianą zaskarżonego wyroku i poprzedzającej ten wyrok decyzji organu rentowego. Postępowanie apelacyjne jest postępowaniem odwoławczym i kontrolnym, zachowuje jednak charakter postępowania rozpoznawczego. W myślart. 382 k.p.c.sąd drugiej instancji orzeka na podstawie materiału zebranego w postępowaniu w pierwszej instancji oraz postępowaniu apelacyjnym. W systemie apelacji pełnej sąd drugiej instancji ponownie rozpoznaje sprawę merytorycznie w granicach zaskarżenia. Dokonuje własnych ustaleń faktycznych prowadząc lub ponawiając dowody albo poprzestając na zaaprobowanym materiale zebranym w pierwszej instancji, kontroluje prawidłowość postępowania przed sądem pierwszej instancji. Sąd drugiej instancji może przyjąć za własne lub zmienić ustalenia faktyczne stanowiące podstawę wydania wyroku sądu pierwszej instancji, nawet bez przeprowadzenia postępowania dowodowego uzasadniającego odmienne ustalenia, chyba że szczególne okoliczności wymagają ponowienia lub uzupełnienia tego postępowania (postanowienie Sądu Najwyższego z 15 maja 2020 r., sygn. I CSK 637/19). Mając na uwadze powyższe uprawnienie oraz wniosek organu rentowego, który został sformułowany na rozprawie 15 września 2022 r. (o zwrócenie się do(...)o nadesłanie dokumentów stanowiących o przebiegu służbyJ. R.) Sąd Apelacyjny postanowił zwrócić się do(...)o nadesłanie wszelkiej dokumentacji dotyczącej przebiegu służbyJ. R.w okresie 15 października 1973 r. do 30 czerwca 1980 r. oraz od 1 sierpnia 1980 r. do 31 lipca 1990 r., wykonywanych w tym czasie czynności i ich charakteru oraz zadań realizowanych przez jednostki, w których w tym czasieJ. R.pełnił służbę, w szczególności(...)oraz(...), gdzie mąż odwołującej się służył w charakterze pomocnika i starszego pomocnika(...)oraz w charakterze starszego oficera tego Oddziału. Sąd Apelacyjny oddalił jednocześnie wniosek dowodowy pełnomocnika organu o przesłuchanie odwołującej się na okoliczność ustalenia przebiegu służby jej męża, uznając, że odwołująca się nie może mieć wiedzy co do faktów dotyczących przebiegu służby jej męża, a jedynie w zakresie relacji jej przekazywanych, zatem zeznania takie byłyby nieprzydatne do dokonania ustaleń stanu faktycznego sprawy. (...)wykonał zobowiązanie w piśmie z 14 listopada 2022 r. Z ustaleń Sądu Okręgowego wynikało, żeJ. R.w okresie od 15 października 1973 r. do 2 października 1977 r. pełnił służbę w(...).(...)na stanowisku zastępcy dowódcy(...), a także jako kontroler, a następnie starszy kontroler(...). W okresie od 3 października 1977 r. do 30 czerwca 1980 r. był studentem(...)wW.. W okresie od 1 sierpnia 1980 r. pełnił służbę w(...)jako pomocnik(...), starszy pomocnik(...)oraz starszy oficer(...). Na podstawie dokumentacji nadesłanej na żądanie Sądu przez(...)oraz informacji powszechnie dostępnej na podstawie archiwów(...), Sąd Apelacyjny ustalił następujące fakty: Zgodnie z Zarządzeniem Organizacyjnym Ministra Spraw Wewnętrznych nr 0100/Org. z 18 grudnia 1971 r. – Dowództwo WOP 1 stycznia 1972 r. przejęło z Zarządu Kontroli Ruchu Granicznego MSW zadania związane z kontrolą ruchu granicznego, ochroną przejść granicznych, utrzymaniem obiektów przejść granicznych, statystyką graniczną oraz 52 graniczne punkty kontrolne, łącznie 1359 stanowisk funkcjonariuszy MO i 69 stanowisk pracowników cywilnych (AIPN, 1595/1974, Zarządzenie Organizacyjne Ministra Spraw Wewnętrznych nr 0100/Org. w sprawie likwidacji 1 I 1972 r. Zarządu Kontroli Ruchu Granicznego MSW, 18 XII 1971 r., k. 1–14). Graniczne punkty kontrolne, podległe dotychczas komendom wojewódzkim MO, przekazane zostały poszczególnym brygadom i rozlokowanym na wschodniej granicy oddziałom WOP. Od tego dnia ochrona granic znalazła się w kompetencji nowoutworzonego Dowództwa WOP podległego MSW i jednolity system ochrony granic został przywrócony. Jednocześnie zmodyfikowano etaty jednostek WOP. Zgodnie ze zmianami w etacie nr 01/097 w składzie Zarządu Zwiadu Dowództwa WOP znalazły się następujące komórki: Oddział I Kontroli Ruchu Granicznego, Oddział II Kontrwywiadowczego Zabezpieczania Granicy, Oddział III Śledczy, Oddział IV Szkolenia i Analiz, Wydział Ewidencji i Techniki Operacyjnej (AIPN, 1595/1971, Wykaz zmian do etatów jednostek WOP, k. 141–154). Szczegółowy zakres działania organów WOP, w tym Zarządu Zwiadu, ujęto w zarządzeniu ministra spraw wewnętrznych nr 0112/72 z 11 października 1972 r. Do podstawowych zadań Zarządu Zwiadu zaliczono zapewnienie właściwej organizacji kontroli ruchu granicznego oraz udział organów Zwiadu WOP w kontrwywiadowczej ochronie kraju w ścisłej współpracy z pionami SB i MO (AIPN, 0045/56, Zarządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych nr 0112/72 z załącznikami, 11 X 1972 r., k. 384–395). W obrębie tych działań należało pozyskiwać wiadomości o osobach i ośrodkach zagrażających nienaruszalności i bezpieczeństwu granic, a za pomocą środków pracy operacyjnej zapobiegać niepożądanej działalności politycznej i przestępczej na pograniczu (zarządzenie ministra spraw wewnętrznych nr 0112/72 z 11 października 1972 r. zobowiązało Zarząd Zwiadu WOP do współpracy z wymienionymi organami MSW: Departamentami I, II, III i IV, Biurem Paszportów i Dowodów Osobistych, Biurem Śledczym, Biurem Dochodzeniowo-Śledczym Komendy Głównej MO, Biurem do Walki z Przestępstwami Gospodarczymi KG MO, Biurem Kryminalnym KG MO, Biurem Prewencji i Ruchu Drogowego KG MO, Inspektorem Operacyjnym KG MO, Centralnym Ośrodkiem Informatyki, a także z organami operacyjnymi jednostek ochrony granic ZSRS, NRD, CSRS, Szefostwem WSW MON i jego oddziałami Terenowymi). W 1978 r. Zarząd Zwiadu WOP obejmował m.in. Oddział Kontroli Ruchu Granicznego, Oddział Kontrwywiadowczy, Oddział Śledczy, Wydział Szkolenia, Wydział Ewidencji i Techniki Operacyjnej, Grupę Rozpracowań. Analogicznie do zmian w strukturze Zarządu Zwiadu WOP, w wydziałach II brygad powołano sekcje wykonujące wymienione zadania. Szczegółowy zakres działań i metod pracy operacyjnej Zarządu Zwiadu został opisany w zarządzeniu dowódcy WOP nr 058/ZW z 10 października 1978 r. w sprawie wprowadzenia do użytku służbowego wytycznych szefa Zarządu Zwiadu Dowództwa WOP dotyczących zakresu działania operacyjnego wydziałów II zwiadu brygad, granicznych punktów kontrolnych i strażnic lądowych. Ponadto ustalało zakres działań operacyjnych obowiązujący na poszczególnych szczeblach dowodzenia w jednostkach Zwiadu WOP. Obejmowały one kolejno: Wydziały II brygad (sekcje II batalionów) – kierowały działalnością organów zwiadu, kontrolą ruchu granicznego oraz działaniami operacyjnymi pododdziałów granicznych w zakresie wywiadowczej i kontrwywiadowczej ochrony granicy. Wykonywały te zadania grupy wydzielone ze składu osobowego wydziału II brygady: terenowa grupa operacyjna, grupa obiektowa, grupa kontroli ruchu granicznego i sekcja rozpracowań. Ponadto niezależnie od wymienionych jednostek w wydziale II działała grupa dochodzeniowo-śledcza i grupa analityczno-szkoleniowa. Koordynacja pracy terenowej grupy operacyjnej i strażnic i przydział konkretnych zadań należały do szefa wydziału II, podobnie jak organizacja współdziałania podległych mu jednostek WOP z poszczególnymi pionami operacyjnymi właściwej KW MO oraz koordynowanie działań sekcji rozpracowań, która na jego polecenie prowadziła selekcję i weryfikację szczególnie istotnych spraw operacyjnych. Sekcje II batalionów WOP koncentrowały się na przydzielonych odcinkach granicy, w zależności od typu strażnic znajdujących się na ich zapleczu. Zasady te obowiązywały zarówno sekcje II, jak i podległe im terenowe grupy operacyjne. Kierownik sekcji II batalionu określał ramy współpracy pomiędzy sekcją i grupą operacyjną. Terenowe grupy operacyjne – wykonywały zadania związane z ochroną określonego odcinka granicy i jego operacyjnym zabezpieczeniem. Utrzymywały kontakt z dowódcami strażnic, wspierając ich w ochronie pasa granicznego, prowadziły selekcję pozyskanych danych pod względem wartości informacyjnej. Strefę działania terenowych grup operacyjnych wydziału II (sekcji II) określał szef wydziału II (kierownik sekcji II) w porozumieniu z dowódcą brygady (batalionu). Do kompetencji kierownika terenowej grupy operacyjnej należał podział przydzielonego pasa granicznego i wyznaczenie odcinków poszczególnym oficerom. Każda z terenowych grup operacyjnych realizowała zadania zgodnie z kwartalnym planem działania zatwierdzanym przez szefa wydziału II (kierownika sekcji II), który także nadzorował i kontrolował jego właściwe wykonanie. Terenowa grupa operacyjna wydziału II zwiadu brygady sprawowała kontrolę nad działalnością operacyjną strażnic podległych brygadom i batalionom. Grupa obiektowa i grupa kontroli ruchu granicznego – nadzorowały i kontrolowały działania operacyjne strażnic podległych brygadzie, batalionom i granicznym punktom kontrolnym. Ponadto oficerowie obu grup prowadzili własną pracę operacyjną na najbardziej zagrożonych kierunkach i rejonach będących w zainteresowaniu poszczególnych brygad oraz szczegółowo określonych w planie sporządzonym przez szefa wydziału II zwiadu brygady. Zarządzenie szczegółowo określało także zasady operacyjnego i kontrwywiadowczego zabezpieczenia przejść granicznych przez powołane w tym celu grupy: operacyjną, operacyjno-kontrolerską, ewidencji oraz techniki operacyjnej granicznego punktu kontrolnego. Organizatorem tych działań był zastępca dowódcy brygady ds. zwiadu, będący jednocześnie bezpośrednim przełożonym dowódcy granicznego punktu kontrolnego w omawianym zakresie. Natomiast bezpośrednimi koordynatorami grup byli dowódca granicznego punktu kontrolnego i jego zastępca ds. zwiadu. Jeśli graniczne punkty kontrolne nie miały etatowych zastępców ani wyspecjalizowanych grup, wszelkie zadania związane z operacyjnym zabezpieczeniem przejść oraz kontrolę ruchu granicznego wykonywała załoga granicznego punktu kontrolnego pod kierownictwem dowódcy punktu. Do podstawowych zadań punktów należało również wykrywanie przestępstw przeciwko bezpieczeństwu państwa i zapobieganie im, a także gromadzenie informacji przydatnych dla innych pionów wykonujących działania operacyjno-rozpoznawcze. Zgodnie z tym zarządzeniem graniczne punkty kontrolne miały m.in. pozyskiwać, opracowywać i przekazywać materiały dotyczące osób pozostających w zainteresowaniu organów bezpieczeństwa, zdobyte przez sieć informacyjną. Szczególne możliwości pozyskiwania tego typu danych miała grupa operacyjno-kontrolerska, której żołnierze utrzymywali kontakt z cudzoziemcami. System kontroli i organizacji służby dostosowywano do rodzaju i nasilenia ruchu granicznego oraz specyfiki danego przejścia granicznego. Strażnice lądowe – najmniejsze w sensie etatowym jednostki zwiadu prowadzące działania operacyjne, nadzorowane i zatwierdzone przez szefa wydziału II brygady (kierownika sekcji II batalionu). W zakresie metod, form i środków wykorzystywanych w trakcie realizacji czynności służbowych posługiwały się wytycznymi zawartymi w instrukcji ministra spraw wewnętrznych nr 006/70 z 1 lutego 1970 r. w sprawie pracy operacyjnej Służby Bezpieczeństwa resortu spraw wewnętrznych. W myśl zarządzenia nr 058/ZW z 10 października 1978 r. wprowadzono dwie kategorie strażnic lądowych: lądową strażnicę kadrową i lądową strażnicę rozwiniętą. Strażnice lądowe realizowały zadania operacyjne pod bezpośrednim kierownictwem dowódcy strażnicy, natomiast lądowe strażnice rozwinięte działały pod nadzorem wydziałów II brygad (sekcji II batalionów. Lądowe strażnice kadrowe zabezpieczały operacyjnie powierzony odcinek pasa granicznego, przeciwdziałały jego nielegalnemu naruszaniu, tropiły sprawców przestępstw granicznych oraz pilnowały szeroko pojętego porządku publicznego. Kadra oficerska strażnic kierowała siecią agenturalną w pasie granicznym. Zgodnie z wymienioną instrukcją operacyjną kontrolę nad agenturą sprawowali dowódcy strażnic, ich zastępcy i pomocnicy zastępców. Na udział w działaniach operacyjnych zezwalano też podoficerom rozpoznawczym strażnicy po ukończonym przeszkoleniu. Do podstawowych zadań dowódcy strażnicy należało ponadto pełne wykorzystanie podległego stanu osobowego strażnicy (oficerów i chorążych) oraz przydział konkretnych rejonów działania operacyjnego. W przypadku modyfikacji planu pracy zwiadowczej lub rejonizacji podległego terenu wszelkie zmiany wymagały akceptacji szefa wydziału II brygady (kierownika sekcji II batalionu) i zatwierdzenia przez dowódcę brygady (batalionu). Lądowe strażnice rozwinięte zajmowały się kontrwywiadowczą ochroną pogranicza. Żołnierze pełniący w nich służbę przechodzili właściwe przeszkolenie, a potem kierowani byli stopniowo do działań operacyjnych. Obowiązek wprowadzania nowo powołanych dowódców strażnic i podoficerów rozpoznawczych w zakres działań operacyjnych spoczywał na dowódcy wydziału II brygady (sekcji II batalionu). Operacyjne rozpoznanie strefy działania strażnic na rzecz kontrwywiadowczej ochrony państwa obejmowało m.in.: wstępne rozpoznanie obywateli krajów kapitalistycznych i posiadaczy paszportów konsularnych w celu wyselekcjonowania osób podlegających kontroli pionu II SB, operacyjną ochronę obiektów szczególnie ważnych dla obronności i gospodarki przez przeciwdziałanie penetracji wywiadowczej ze strony pracowników przedstawicielstw dyplomatycznych, myśliwych dewizowych i specjalistów przebywających w PRL, ustalanie kontaktów obywateli PRL z cudzoziemcami. Rozpoznanie operacyjne prowadzili oficerowie, chorążowie i podoficerowie rozpoznawczy strażnicy przy pomocy pozyskanych kontaktów służbowych i operacyjnych oraz tajnych współpracowników. Na podstawie szczegółowej analizy pracy operacyjnej w organach Zwiadu WOP, kierując się wytycznymi do pracy operacyjnej SB, Dowództwo WOP podjęło decyzję o utworzeniu nieetatowej Grupy Analiz, Planowania i Sprawozdawczości, którą powołano zarządzeniem szefa Zarządu Zwiadu nr 063/ZW z 29 maja 1980 r. Grupa była niezwykle istotnym elementem uzupełniającym dotychczasową strukturę i wspomagającym pracę Zarządu Zwiadu Dowództwa WOP. Ponieważ brakowało etatowej komórki analitycznej, grupa została wydzielona z Zarządu Zwiadu, znalazły się w niej cztery stanowiska: kierownik grupy, starszy pomocnik, pomocnik, statystyk. W przypadkach szczególnych mogli zostać do niej doraźnie przydzieleni inni oficerowie Zarządu Zwiadu. Zadania nowej komórki różniły się od tych, którymi zajmowały się inne piony kontrwywiadowcze, obejmujące swym zasięgiem pogranicze i granice kraju. Szczegółowy zakres jej obowiązków ujęty został w ramowym planie załączonym do zarządzenia i obejmował następujące elementy: analiza przydatności i aktualności systemu analityczno-sprawozdawczego w organach Zwiadu WOP, systematyzacja i obróbka materiałów pozyskanych we współpracy z innymi komórkami Zwiadu WOP, zapewnienie stałego dopływu informacji i materiałów niezbędnych do prac analityczno-badawczych i sprawozdawczych, współdziałanie ze Sztabem Dowództwa WOP w planowaniu pracy i koordynowaniu zamierzeń operacyjnych oddziałów i wydziałów Zarządu Zwiadu, opracowywanie dla kierownictwa Zarządu Zwiadu zbiorczych i okresowych zestawień statystycznych o stanie agentury i prowadzonych sprawach operacyjnych. Wskutek działalności nieetatowej grupy powstało wiele wnikliwych opracowań oraz precyzyjnych zbiorów dokumentacyjnych opartych na danych pozyskanych bezpośrednio od szefów terenowych jednostek Zwiadu WOP, zobligowanych powyższym zarządzeniem do przekazywania kierownikowi grupy analiz, planowania i sprawozdawczości kopii wszystkich wytworzonych dokumentów analityczno-sprawozdawczych i badawczych. Zarządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych nr 026/82 z 19 marca 1982 r. rozszerzało zakres operacyjnej ochrony pogranicza prowadzonej przez Zarząd Zwiadu Dowództwa WOP. Wytyczne i ramy poszerzonych kompetencji organów Zwiadu WOP ujęto w załączonym do zarządzenia „Zakresie zadań Zwiadu WOP w operacyjnej ochronie pogranicza”. Podstawowe zmiany obejmowały przejęcie przez zwiad „niektórych zagadnień Służby Bezpieczeństwa na pograniczu”, w szczególności ochronę granicznych urzędów celnych i ich agend, granicznych stacji kolejowych, instytucji położonych w obrębie portów morskich, zapobieganie, rozpoznawanie i wykrywanie wszelkiej wrogiej, przestępczej działalności oraz organizacji nielegalnych i antypaństwowych. Szczegółowy zakres działania operacyjnego organów zwiadu brygad WOP, granicznych punktów kontrolnych i lądowych strażnic kadrowych oraz uprawnień przełożonych operacyjnych został wprowadzony zarządzeniem dowódcy WOP nr 071/84 z 15 grudnia 1984 r. Wdrożono jednocześnie dyrektywy dotyczące podziału strefy działania operacyjnego poszczególnych jednostek Zwiadu WOP. Według nich obszar podlegający operacyjnie wydziałowi II zwiadu brygady obejmował odcinek pasa granicznego o głębokości do 30 km od linii granicznej i szerokości określonej liniami rozgraniczeń z sąsiednimi brygadami WOP. Sekcje zwiadu prowadziły swoje działania w pasie granicznym o szerokości do 30 km, przyległym do linii granicy kraju. Natomiast zasięg działalności grup operacyjnych wydziału (sekcji) zwiadu był zależny od terenu, na jakim działała dana grupa. Jeśli swe zadania wykonywała na zapleczu lądowych strażnic rozwiniętych i strażnic nadmorskich, obszar działania ograniczał się do pasa granicznego o szerokości do 20 km, przyległego do linii granicy (linii brzegowej). W przypadku działań grup operacyjnych na zapleczu lądowych strażnic kadrowych obszar prowadzonego zabezpieczenia operacyjnego zamykał się w obrębie tej części pasa granicznego, która przylegała do linii granicy na szerokości 30 km dla grupy operacyjnej podległej wydziałowi II brygady oraz do 15 km dla grupy operacyjnej podległej sekcji II batalionu. Również innym pododdziałom granicznym wytyczono szczegółowy zakres działalności w terenie. Strefa działania grupy operacyjnej granicznego punktu kontrolnego obejmowała rejon przejścia granicznego oraz przyległe miejscowości wraz z obiektami i instytucjami obsługującymi ruch graniczny. W granicznych punktach kontrolnych WOP, które nie miały etatowo grup operacyjnych, działania operacyjne prowadzili dowódcy punktów oraz oficerowie (chorążowie) wyznaczeni przez dowódcę brygady na wniosek szefa wydziału II brygady. Zakres pracy określał szef wydziału II brygady. Ostatnim organem zwiadu prowadzącym działania operacyjne ujętym we wspomnianym zarządzeniu były lądowe strażnice kadrowe, które realizowały zadania w pasie granicznym o szerokości od 10 do 15 km, przylegającym do linii granicy i rozgraniczeń z sąsiadującymi strażnicami. W uzasadnionych wypadkach dowódca brygady mógł rozszerzyć strefę działania strażnicy do 29 km. Na mocy zarządzenia wprowadzono wykaz stanowisk służbowych kadry Zwiadu WOP upoważnionej do prowadzenia działań operacyjnych i rozpoznawczych w pełnym zakresie: 1) w wydziale II zwiadu brygady WOP: – szef wydziału zwiadu, – zastępca szefa wydziału zwiadu ds. operacyjnych – oraz podlegli mu oficerowie, – zastępca szefa Wydziału Zwiadu ds. Kontroli Ruchu Granicznego – i podlegli mu oficerowie, jeżeli decyzją szefa wydziału nadzorowali lub bezpośrednio wykonywali pracę operacyjną określoną w zarządzeniu ministra spraw wewnętrznych nr 006/70 z 1 lutego 1970 r., – kierownik sekcji rozpracowań – i podlegli mu oficerowie; 2) w sekcji zwiadu batalionu granicznego WOP: – kierownik sekcji zwiadu, – starszy oficer operacyjny i oficer operacyjny sekcji zwiadu; 3) w grupie operacyjnej wydziału (sekcji) zwiadu WOP: – kierownik grupy operacyjnej, – oficer operacyjny grupy operacyjnej; 4) w granicznym punkcie kontrolnym WOP: – dowódca granicznego punktu kontrolnego, – zastępca dowódcy granicznego punktu kontrolnego ds. operacyjnych, – oficer operacyjny grupy operacyjnej granicznego punktu kontrolnego; 5) w lądowej strażnicy kadrowej WOP: – dowódca strażnicy i jego zastępcy, – oficer operacyjny i pomocnik dowódcy strażnicy. Ponadto z uwagi na charakter prowadzonych działań podstawowe czynności operacyjne w ograniczonym zakresie mogli wykonywać podoficerowie lądowej strażnicy kadrowej (z wyłączeniem podoficerów funkcyjnych) oraz kontrolerzy granicznych punktów kontrolnych – zgodnie z decyzją szefa wydziału II zwiadu brygady WOP i po przeszkoleniu specjalistycznym. Uprawnienia kontrolerów punktów rozszerzono ze względu na ich bezpośredni kontakt z ludnością, pozwalający na prowadzenie działań operacyjnych zleconych przez oficerów prowadzących Zwiadu WOP. Dokumenty nadesłane przez(...)nie budziły wątpliwości co do ich autentyczności, nie były również kwestionowane przez stronę odwołującą się. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że odwołująca się nie kwestionowała tego, że jej mąż w okresie wskazanym w informacji(...), tj. od 15 października 1973 r. do 30 czerwca 1980 r. oraz od 1 sierpnia 1980 r. do 31 lipca 1990 r. rzeczywiście służył w(...)Odwołująca się sprzeciwiała się wyłącznie kwalifikacji tej służby jako służby pełnionej na rzecz państwa totalitarnego (stanowisko pełnomocnika odwołującej się wyrażone na rozprawie 9 lutego 2023 r.). Na rozprawie 9 lutego 2023 r. Sąd Apelacyjny postanowił zobowiązać pełnomocnika Dyrektora ZER MSWiA do przedłożenia hipotetycznego wyliczenia podstawy wymiaru (wysokości) renty rodzinnej przysługującejŁ. R.po zmarłymJ. R.z przyjęciem za podstawę wysługi zmarłego wynikającej z zestawienia, stanowiącego załącznik do decyzji z 8 sierpnia 2017 r.,(...), przy uwzględnieniu okresów od 15 października 1973 r. do 30 czerwca 1980 r. oraz od 1 sierpnia 1980 do 31 lipca 1990 r. jako liczonych po 0%, natomiast w odniesieniu do pozostałych okresów służby jak również zatrudnienia przed służbą, bez ograniczenia do kwoty przeciętnej emerytury ogłoszonej przez prezesa ZUS (ust. II pkt. 6 decyzji) oraz w konsekwencji bez ograniczenia co do kwoty wskazanej w ust. II pkt 7 decyzji. W odpowiedzi na to zobowiązanie organ złożył 10 marca 2023 r. (data nadania) pismo, w którym poinformował, że hipotetyczna wysokość świadczeniaŁ. R.,(...), na dzień 1 października 2017 r., przy uwzględnieniu okresów od 15 października 1973 r. do 30 czerwca 1980 r. oraz od 1 sierpnia 1980 do 31 lipca 1990 r. jako liczonych po 0%, bez ograniczenia do kwoty przeciętnej emerytury ogłoszonej przez prezesa ZUS, wynosi 5.975,85 zł. Zarządzeniem z 16 marca 2023 r. organ został zobowiązany do sprecyzowania czy podana kwota świadczenia to emerytura należna zmarłemu czy też wyliczenia renty rodzinnej, oraz zobowiązał do podania procentowej podstawy wymiaru renty rodzinnej. W odpowiedzi na to zobowiązanie organ złożył 3 kwietnia 2023 r. (data nadania) pismo, w którym poinformował, że kwota 5.975,85 zł stanowi 53,73% podstawy wymiaru emerytury zmarłego. Wysokość renty rodzinnej odwołującej się do 5.079,47 zł brutto (85% x 5.975,85 zł). Należy przypomnieć, że przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była ocena zgodności z prawem obniżenia odwołującej się wysokości policyjnej renty rodzinnej, co nastąpiło na podstawie decyzji organu emerytalnego z 8 sierpnia 2017r. Sąd Okręgowy zmieniając przedmiotową decyzję organu rentowego i ustalając, że odwołującej się przysługuje prawo do renty rodzinnej w wysokości określonej przed dniem 1 października 2017 r. przyjął, jako kluczową dla rozstrzygnięcia ocenę, że znowelizowane przepisy ustawy zaopatrzeniowej, na których oparto zaskarżoną decyzję, nie powinny mieć zastosowania, jako sprzeczne zKonstytucją RPtzn. m.in. z wynikającymi zKonstytucjizasadami sprawiedliwości społecznej, ochrony praw nabytych, zaufania obywatela do państwa i tworzonego przez nie prawa, prawa do ochrony dobrego imienia oraz prawa do zabezpieczenia społecznego (art. 2, art. 30, art. 32 ust. 1 i ust. 2, art. 67 ust 1w zw. zart. 31 ust. 3 Konstytucji RP). Sąd pierwszej instancji w konkluzji swych rozważań prawnych doszedł do wniosku, że choć mąż odwołującej się przed 1 sierpnia 1990 r. pełnił służbę w jednostkach organizacyjnych zakwalifikowanych przez ustawodawcę jako organy totalitarnego państwa, to jednak rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie znajduje oparcie w przepisach ustawy zaopatrzeniowej bez stosowania niezgodnych, w ocenie tego Sądu, zKonstytucjąart. 24 a oraz art. 13 ust. 1 lit. 1c w związku z art. 13b tej ustawy. Motywując swoje stanowisko przedstawił szeroki wywód prawny, obejmujący nie tylko wskazanie argumentacji przemawiających za ową sprzecznością, ale także odnoszący się do samej możliwości oceny przez niego sprzeczności przepisówustawy Konstytucją RP. Sąd Apelacyjny uznaje za trafne co do zasady rozważania Sądu pierwszej instancji wskazujące na dopuszczalność stosowania przez sąd powszechny rozproszonej kontroli konstytucyjnej i pominięcia w procesie subsumcji określonego przepisu ustawy z uwagi na jego niekonstytucyjność, bez uprzedniego rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego. Problem tego rodzaju bezpośredniej kontroli w procesie stosowania prawa był wielokrotnie rozważany w orzecznictwie (postanowienie Sądu Najwyższego z 9 października 2020 r., sygn. III CZP 95/19, LEX nr 3066660). Sąd Apelacyjny podziela pogląd, że powyższa kompetencja, wynika z przepisówart. 8 ust. 2 i art. 178 ust. 1 Konstytucji RP, jednak skorzystanie z niej, może mieć miejsce wyjątkowo i wyłącznie wówczas, gdy sąd rozpoznający sprawę nie ma wątpliwości co do niezgodności danego przepisu zKonstytucją, a sprzeczność ma charakter oczywisty (wyrok Sądu Najwyższego z 8 sierpnia 2017 r., sygn. I UK 325/16, LEX nr 2389585). Wskazać należy, że art. 193 Ustawy Zasadniczej nie nakłada na sąd obowiązku zwracania się do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym, co do zgodności aktu normatywnego z Ustawą Zasadniczą, jeżeli od odpowiedzi na pytanie zależy rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem. StosowanieKonstytucjinie jest więc zastrzeżone wyłącznie dla Trybunału Konstytucyjnego, ale należy również do sądów, zarówno w przypadku zaistnienia wyraźnej luki w prawie, jak i wówczas, gdy sąd dojdzie do przekonania, że przepis ustawy jest w sposób oczywisty niezgodny zKonstytucjąi nie powinien być zastosowany w konkretnej sprawie. Nie narusza to, co błędnie zarzuca apelujący, kompetencji właściwej dla Trybunału Konstytucyjnego (sąd nie orzeka „w zastępstwie” Trybunału Konstytucyjnego), gdyż formalnie zakwestionowany przepis w dalszym ciągu pozostaje w systemie prawnym i może być stosowany przez inne sądy orzekające w analogicznych sprawach. W niniejszej sprawie przesłanką przemawiającą za samodzielnym, bez dalszego oczekiwania na orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, rozpoznaniem sprawy przez Sąd jest dodatkowo, wynikająca zart. 45 ust. 1 Konstytucji, powinność sądu sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy bez zwłoki, przy jednoczesnym braku udzielenia przez Trybunał Konstytucyjny do dnia rozpoznania sprawy, odpowiedzi na pytanie prawne, zadane w trybieart. 193 Konstytucji(postanowienie Sądu Najwyższego z 8 października 2015 r., sygn. III KRS 34/12, OSNAPiUS 2017, Nr 9, poz. 119). Wskazać należy, że stwierdzenie w procesie wymierzania sprawiedliwości wystąpienia oczywistej kolizji między przepisami ustawy, a regulacjami zawartymi w Ustawie Zasadniczej uzasadnia dokonanie wykładni z uwzględnieniem hierarchii źródeł prawa wynikającej zart. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, ale także może, w okolicznościach konkretnej sprawy, uzasadniać pominięcie zastosowania przepisu rangi ustawowej sprzecznego w sposób oczywisty z Ustawą Zasadniczą. Jak wskazał Sad Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z 16 września 2020 r. (sygn. III UZP 1/20, LEX 2467938) „niekiedy rzeczywiste znaczenie ustawy może ujawnić się dopiero w procesie jej stosowania, bowiem niezależnie od intencji twórców ustawy, organy ją stosujące mogą wydobyć z niej treści nie do pogodzenia z normami, zasadami lub wartościami, których poszanowania wymagaKonstytucja” (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 24 czerwca 1998 r., sygn. K 3/98, OTK- ZU 1998 Nr 4, poz. 52). W takiej sytuacji Trybunał Konstytucyjny (a także inne organy władzy sądowniczej) powinny w pierwszym rzędzie wykorzystać technikę wykładni ustawy w zgodzie zKonstytucją, tak aby wyeliminować nieprawidłowości jej stosowania i narzucić organom władzy publicznej właściwe rozumienie przepisów ustawy. Są jednak granice posługiwania się tą techniką, zwłaszcza gdy praktyka stosowania ustawy narusza podstawowe prawa i wolności jednostki. W takiej sytuacji konieczne może okazać się orzeczenie niekonstytucyjności ustawy, gdyż ustawa sformułowana w sposób na tyle niepełny lub nieprecyzyjny, że pozwala na nadawanie jej praktycznego kształtu kolidującego zKonstytucją, nie odpowiada konstytucyjnym wymaganiom stanowienia prawa. Ocena możliwa jest tylko na tle konkretnej praktyki stosowania poszczególnych przepisów (…)”. Podkreślenia zatem wymaga, że z uwagi na bezpieczeństwo obrotu prawnego kształtowanego również przez indywidualne akty stosowania prawa, jakimi są orzeczenia sądowe, odmowa zastosowania przepisu ustawy może nastąpić wyłącznie w wyjątkowym wypadku, gdy zachodzi sytuacja jego oczywistej niekonstytucyjności. Konkludując Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do podważenia, co do zasady, kompetencji Sądu do zastosowania w procesie orzekania bezpośredniej kontroli konstytucyjnej przepisów, na podstawie których została wydana decyzja będąca przedmiotem niniejszego postępowania. W okolicznościach niniejszej sprawy, nie było jednak uzasadnione dalsze zawieszenie postępowania przed Sądem pierwszej instancji, jak również zawieszenie postępowania w instancji odwoławczej, z uwagi na trwające ponad pięć lat postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym bez wyznaczenia terminu wydania rozstrzygnięcia. Tym samym bezzasadnym okazał się zarzut apelacji w tym przedmiocie. Jednocześnie Sąd Apelacyjny, na gruncie niniejszej sprawy mającej za przedmiot rentę rodzinną po funkcjonariuszu pełniącym służbę na rzecz totalitarnego państwa w okresach od 15 października 1973 r. do 30 czerwca 1980 r. oraz od 1 sierpnia 1980 do 31 lipca 1990 r., nie podziela argumentacji i rozważań Sądu pierwszej instancji, które doprowadziły ten Sąd do podważenia, jako niekonstytucyjnej, w istocie całości regulacji z zakresu zaopatrzenia służb mundurowych, odnoszącej się do renty rodzinnej po funkcjonariuszu pełniącym służbę na rzecz totalitarnego państwa. Sąd Apelacyjny wskazuje, że postępowanie sądowe toczące się na skutek odwołań od decyzji Dyrektora ZER MSWiA wW.wydanych na podstawie 24a (również art. 15c oraz 22a) ustawy zaopatrzeniowej nie może cechować się automatyzmem podejmowania rozstrzygnięć niezależnie od tego, czy dochodzi do oddalenia odwołania, czy do zmiany zaskarżonej decyzji. Sąd rozpoznający taką sprawę nie powinien bowiem wyrokować na podstawie dokonanej niejako a priori oceny, że wszystkie decyzje wydane na podstawie wskazanych wyżej przepisów godzą w konstytucyjne prawa odwołujących się. Przyjęcie takiego modelu oznaczałoby wyłączenie z góry przez sąd powszechny całej regulacji z zakresu zabezpieczenia społecznego, której zgodność zKonstytucjąnie została do dnia dzisiejszego podważona w trybieart. 188 ust. 1 Konstytucji RPoraz automatyczne zaakceptowanie, że wszystkie odwołania od decyzji Dyrektora ZER MSWiA ustalających ponownie wysokość świadczeń zaopatrzeniowych należnych funkcjonariuszom pełniącym służbę na rzecz totalitarnego państwa, lub członkom ich rodzin, byłyby zmieniane, jako oparte na niekonstytucyjnych przepisach, bez uprzedniego zbadania ustalonych w sposób kompletny okoliczności konkretnej sprawy. Argumentacja Sądu Okręgowego przytoczona w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku mogłaby teoretycznie znaleźć zastosowanie niemalże w każdej sprawie toczącej się na skutek odwołania od decyzji obniżającej świadczenia z zaopatrzenia emerytalno-rentowego w związku z faktem pełnienia służby na rzecz totalitarnego państwa w organach bezpieczeństwa wymienionych w art. 13 b znowelizowanej ustawy zaopatrzeniowej. Sąd Okręgowy powołując się na obowiązek dokonywania indywidualnej oceny sytuacji każdego świadczeniobiorcy, sam zastosował arbitralną, oderwaną od stanu faktycznego sprawy, ocenę zaskarżonej decyzji przez automatyzm przy wydaniu zaskarżonego rozstrzygnięcia. Wskazać należy, że celem ustawy nowelizującej ustawę zaopatrzeniową była dalsza, realna likwidacja przywilejów emerytalnych funkcjonariuszy organów bezpieczeństwa uzyskanych przez nich z tytułu służby na rzecz totalitarnego państwa. Należy przy tym uwzględnić, że system władzy komunistycznej opierał się głównie na rozległej sieci organów bezpieczeństwa państwa, spełniającej w istocie funkcje policji politycznej, stosującej bezprawne metody, naruszającej podstawowe prawa człowieka, zwalczającej organizacje i osoby broniące niepodległości i demokracji, przy jednoczesnym wyjęciu sprawców spod odpowiedzialności i rygorów prawa. Już w uzasadnieniu ustawy nowelizującej z 2009 r. dostrzeżono, że funkcjonariusze organów bezpieczeństwa państwa pełnili swoje funkcje bez ponoszenia ryzyka utraty zdrowia lub życia, korzystając przy tym z licznych przywilejów materialnych i prawnych w zamian za sprzeniewierzenie się wartościom niepodległościowym, wolnościowym i demokratycznym oraz udział w utrwalaniu nieludzkiego systemu władzy. Zauważyć przy tym należy, że na uprzywilejowanie w zakresie emerytalno-rentowym byłych funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa składało się szereg elementów. Wynikało ono często już tylko z faktu wysokich uposażeń, jakie państwo komunistyczne zapewniało takim funkcjonariuszom, zwłaszcza tym, którzy wykazywali się gorliwością i dyspozycyjnością, ale również z ustalania świadczeń emerytalnych i rentowych na znacznie korzystniejszych zasadach, wynikających z ustawy zaopatrzeniowej, w stosunku do sposobu ustalania emerytur i rent zdecydowanej większości obywateli na podstawieustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Jako podstawa wymiaru świadczeń w systemie zaopatrzeniowym przyjmowane jest bowiem uposażenie należne funkcjonariuszowi na ostatnio zajmowanym stanowisku (a więc co do zasady najwyższe w całej karierze zawodowej). O ile taki sposób ustalania świadczeń emerytalnych i rentowych dla funkcjonariuszy strzegących bezpieczeństwa państwa, obywateli i porządku publicznego w suwerennym i demokratycznym państwie jest zasadny, o tyle jest nie do przyjęcia w stosunku do byłych funkcjonariuszy pełniących służbę na rzecz totalitarnego państwa, a więc w organach i instytucjach, które systemowo naruszały przyrodzone prawa człowieka i rządy prawa. W przedmiocie utraty przez osoby pełniące służbę w organach bezpieczeństwa państwa byłego reżimu komunistycznego uprzywilejowania w sferze praw emerytalnych wypowiedział się Europejski Trybunał Praw Człowieka, który w decyzji nr 15189/10 z 14 maja 2013 r. wskazał, że ustawa zmieniająca (z 23 stycznia 2009 r.) nie narusza art. 3, art. 6 § 1 i 2, art. 7, art. 8 i art. 14 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka oraz art. 1 Protokołu nr 1 do tej Konwencji. ETPC potwierdził, że wszystkie zasady mające generalnie zastosowanie w sprawach na tle art.1 Protokołu nr 1 mają również znaczenie w przypadku emerytur. W wymienionej decyzji wskazano, że ustawodawca krajowy wyposażony w bezpośrednią legitymację demokratyczną jest lepiej przygotowany do oceny, czy w danym kraju ze względu na jego wyjątkowe doświadczenie historyczne i polityczne interes publiczny wymagał przyjęcia określonych środków dekomunizacji, aby zapewnić większą sprawiedliwość społeczną albo stabilność demokracji. Równocześnie, władze krajowe, ze względu na bezpośrednią wiedzę o swoim kraju, były uprawnione do potępienia w wybranym przez siebie czasie i formie, instytucji lub działań z przeszłości, które zgodnie z historycznym doświadczeniem kraju odrzucały zasady demokracji, rządów prawa i praw człowieka. Trybunał wskazał że, „w celu zapewnienia większej sprawiedliwości systemu emerytalnego Państwo mogło w uprawniony sposób przyjąć środki mające na celu zakończenie uprzywilejowania emerytalnego uznawanego za niezasadne i nieuczciwie uzyskane”. Trybunał zaakceptował również stanowisko Trybunału Konstytucyjnego, który odrzucił argument, jakoby ustawa z 2009 r. służyła celom zemsty i kary zbiorowej. W ww. decyzji wskazano, że „zmniejszenie przywilejów emerytalnych osób, które przyczyniały się do utrzymywania władzy, lub które czerpały korzyści z opresyjnego ustroju, nie może być postrzegane jako forma kary. Emerytury w niniejszej sprawie zostały obniżone przez krajowe ciało ustawodawcze nie dlatego, że skarżący popełnili przestępstwo lub byli osobiście odpowiedzialni za naruszenia praw człowieka, lecz dlatego, że przywileje te zostały przyznane z powodów politycznych jako nagroda za usługi uznane za szczególnie pożyteczne dla komunistycznego Państwa. Zważywszy na powód ich przyznania oraz na sposób, w jaki zostały nabyte, nie można na nie spojrzeć inaczej niż jak na rażącą niesprawiedliwość z punktu widzenia wartości stanowiących fundament Konwencji. W tym stanie rzeczy istnienie lub nieistnienie osobistej winy osób korzystających z takich nieuczciwych przywilejów nie ma znaczenia przy rozstrzyganiu kwestii zgodności z art. 1 Protokołu nr 1.” Powyższe argumenty pozostają aktualne w kontekście nowelizacji ustawy zaopatrzeniowej z 2016 r. skutkującej także obniżeniem świadczeń rentowych. Jak wynika z uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej ustawę zaopatrzeniową z 2016 r., ustawa ta ma na celu wprowadzenie rozwiązań zapewniających w pełniejszym zakresie zniesienie przywilejów wynikających z pracy w aparacie bezpieczeństwa PRL przez ustalenie na nowo świadczeń emerytalnych i rentowych osobom pełniącym służbę na rzecz totalitarnego państwa w okresie od 22 lipca 1944 r. do 31 lipca 1990 r. oraz świadczeń pochodnych jakimi są renty rodzinne. Zdaniem projektodawcy wprowadzone na gruncie ustawy dezubekizacyjnej z 2009 r. rozwiązania nie okazały się w pełni skuteczne, gdyż cel tej ustawy nie został osiągnięty w zakładanym zakresie. Ustawodawca wprowadzając nowe rozwiązania prawne miał na celu realne zmniejszenie świadczeń z zaopatrzenia emerytalnego wszystkich funkcjonariuszy, którzy pełnili służbę na rzecz totalitarnego państwa, zarówno tych pobierających emerytury policyjne, jak i policyjne renty inwalidzkie, a także renty rodzinne po tych funkcjonariuszach. Jak wskazano w uzasadnieniu projektu do ustawy nowelizującej, projektowane przepisy dotyczą obniżenia wysokości policyjnych rent rodzinnych ze względu na fakt, że renty rodzinne są świadczeniami pochodnymi od policyjnych emerytur i rent inwalidzkich, gdyż osoba uprawniona do renty rodzinnej nabywa prawo do tego świadczenia w miejsce emerytury lub renty, która przysługiwała lub przysługiwałaby zmarłemu. Skoro więc projektodawca negatywnie ocenia służbę na rzecz totalitarnego państwa i związaną z nią uprzywilejowaną sytuację w zakresie świadczeń emerytalnych i rentowych, obniżeniu muszą ulec także – w konsekwencji – policyjne renty rodzinne przyznane po osobach, które pełniły służbę na rzecz totalitarnego państwa. W zakresie obniżania wysokości policyjnych rent rodzinnych, z jednej strony może się wydawać, że osoby je pobierające nie uczestniczyły bezpośrednio w działaniach aparatu bezpieczeństwa PRL. Z drugiej jednak strony korzystały z profitów, jakie dawała służba ich małżonków na rzecz totalitarnego państwa (w szczególności materialnych wynikających z wyższych uposażeń). Mając na uwadze, że renta rodzinna stanowi świadczenie pochodne od emerytury lub renty inwalidzkiej, projektodawca uznał, że uprzywilejowany (w stosunku do powszechnego systemu ubezpieczeń społecznych – co jest kwestią bezdyskusyjną) system ustalania prawa do policyjnej renty rodzinnej, stawia pozostałych po nich rencistów rodzinnych w sytuacji znacznie korzystniejszej od rencistów rodzinnych otrzymujących świadczenia z ZUS. Dlatego też obniżenie rent rodzinnych po byłych funkcjonariuszach pełniących służbę na rzecz totalitarnego państwa należy traktować, jako naturalną, w odczuciu sprawiedliwości społecznej, potrzebę zbliżenia ich świadczeń do tych otrzymywanych przez małżonków, bądź dzieci osób, które poniosły krzywdy w wyniku służby tych funkcjonariuszy. Mając powyższe na uwadze, wskazać należy, że decyzja ustawodawcy o obniżeniu również świadczeń, jakimi są renty rodzinne, miała co do zasady na celu przede wszystkim realizację zasady sprawiedliwości społecznej. Sąd Apelacyjny nie podziela argumentacji Sądu pierwszej instancji o naruszeniu zasady sprawiedliwości społecznej przez odebranie świadczenia, które zostało przyznane zgodnie z obowiązującym w dacie przyznania, prawem. Sąd ten pominął całkowicie kontekst historyczny i genezę nabycia prawa do renty rodzinnej, która sięga służbyJ. R.na rzecz totalitarnego państwa w latach wprowadzania w Polsce dominacji obcego mocarstwa. Powoływanie się na prawo obowiązujące w dacie nabycia prawa do renty jest w tym kontekście całkowicie nieuzasadnione. Nie można bowiem mówić o sprawiedliwości społecznej w państwie, jakim było PRL, w którym naruszano podstawowe prawa człowieka, przy zapewnieniu ochrony ze strony państwa i uprzywilejowania osobom pełniącym służbę w aparacie dokonującym takich naruszeń i przy jednoczesnym braku zapewnienia jakiejkolwiek realnej ochrony prawnej osobom przez ten aparat pokrzywdzonym. Sąd pierwszej instancji nie zdobył się na refleksję dotyczącą ofiar reżimu, w tym sierot oraz wdów, nie mających prawa do jakichkolwiek świadczeń i niejednokrotnie przez lata ponoszących w bardzo szerokim zakresie (rodzinnym, osobistym, zawodowym, majątkowym) negatywne konsekwencje swoich „niewłaściwych”, w ocenie ówczesnych władz, powiązań rodzinnych. W ocenie Sądu Apelacyjnego, regulacje zawarte we wskazanych przepisach generalnie nie stanowią też naruszenia powszechnej zasady zaufania do państwa i stanowionego prawa osób uprawnionych do renty rodzinnej po funkcjonariuszach pełniących służbę na rzecz totalitarnego państwa w jednostkach wchodzących w skład organów bezpieczeństwa państwa, które stosowały bezprawne i niegodziwe akty lub metody przemocy politycznej wobec innych obywateli, jak również osób będących beneficjentami świadczeń pochodnych od świadczeń przyznanych z tytułu tego rodzaju wysługi. Funkcjonariusze SB zarówno w czasie swojej aktywności zawodowej, jak i po jej zakończeniu korzystali z licznych przywilejów, w tym mających wymiar finansowy, przy jednoczesnym braku podstaw dla akceptacji takiego stanu. Powyższe uprzywilejowanie obejmowało również członków rodzin funkcjonariuszy. Zauważyć należy, że realizacji zasady zaufania do państwa i stanowionego prawa w demokratycznym państwie prawa realizującym zasady sprawiedliwości społecznej mogą oczekiwać również obywatele nie godzący się na dalsze utrzymywanie tego rodzaju uprzywilejowania, w szczególności pielęgnujący pamięć o ofiarach zbrodni komunistycznych, które zostały całkowicie pozbawione możliwości nabycia jakichkolwiek świadczeń, lub były represjonowane przez aparat bezpieczeństwa i często korzystają z zaniżonych świadczeń emerytalno-rentowych. Zestawiając uprzywilejowaną sytuację funkcjonariuszy organów, składających się na system represji totalitarnego państwa z sytuacją zwykłych obywateli PRL, a zwłaszcza ofiar reżimu, w tym osób zaangażowanych w walkę na rzecz niepodległości i suwerenności państwa polskiego oraz odzyskania przez społeczeństwo podstawowych, przynależnych mu praw i wolności, nie sposób nie dostrzec rażącej dysproporcji. Nie istnieje zatem uzasadnienie dla przedkładania interesów i oczekiwań członków rodzin korzystających ze świadczeń po byłych funkcjonariuszach pełniących służbę na rzecz totalitarnego państw w organach wymienionych w ustawie zaopatrzeniowej nad słuszną potrzebę tych licznych obywateli, którzy doznali krzywd na skutek działań organów służby bezpieczeństwa państwa. Sąd pierwszej instancji uznał za niedopuszczalne, aby na mocy przepisu uchwalonego w odległym czasie po zakończeniu służby przez członka rodziny odwołującej i już po jego śmierci, ponoszona była odpowiedzialność odwołującej się, korzystającej z renty rodzinnej, za to że przysługuje jej świadczenie po osobie zmarłej, uznanej przez ustawodawcę za sługę reżimu totalitarnego. Zdaniem tego Sądu jest to nie do pogodzenia z zasadą ochrony praw słusznie nabytych, zasadą zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa, zasadą proporcjonalności i tym samym z zasadą demokratycznego państwa prawa. Zauważyć jednak należy, że znowelizowana regulacja w ustawie zaopatrzeniowej, w założeniu nie miała charakteru „sankcji represyjnej”, natomiast, jak wynika z uzasadnienia jej projektu zmierzała do realizacji zasady sprawiedliwości społecznej. Jej skutkiem miało być ujednolicenie świadczeń nabytych w związku ze służbą na rzecz totalitarnego państwa, przy jednoczesnym odmiennym traktowaniu świadczeń z taką służbą nie mającą związku. Trudno znaleźć uzasadnienie dla dalszego utrzymywania wysokości renty rodzinnej nabytej po funkcjonariuszu, który pełnił służbę w okresach od 15 października 1973 r. do 30 czerwca 1980 r. oraz od 1 sierpnia 1980 do 31 lipca 1990 r., identyfikując się ideologicznie z ówczesnym totalitarnym ustrojem, który wykonując zlecone mu zadania, czynnie i aktywnie wspierał ten system, na poziomie renty rodzinnej po funkcjonariuszu służb mundurowych, który pełnił zwykłą służbę publiczną. Sąd pierwszej instancji pominął powyższy aspekt. Obniżenie świadczenia rentowego w omawianych okolicznościach nie stanowi też naruszenia prawa do zabezpieczenia społecznego, gwarantowanego przepisemart. 67 ust 1 Konstytucji. Podkreślić należy, że skutkiem zastosowania przepisów ustawy nowelizującej z 2016r. nie było odebranie świadczeń, tylko obniżenie ich wysokości, ustalonej bezpodstawnie na znacznie zawyżonym poziomie. Odwołująca się przed obniżeniem świadczenia pobierała rentę rodzinną przez 7 lat, zaś jej wysokość w 2017 r. stanowiła kwotę 8.860,42 zł brutto. Obniżona renta rodzinna odwołującej się wyniosła 1.747,19 zł, co oznacza, że poziom świadczenia odwołującej się, po jego obniżeniu, jest porównywalny do poziomu rent rodzinnych pobieranych z powszechnego systemu ubezpieczeń społecznych. Nie można zatem uznać za słuszny argumentu o pozbawieniu jej prawa do zabezpieczenia społecznego. Nie jest przy tym uzasadnione wywodzenie pozytywnych skutków dla beneficjentów rent rodzinnych po byłych funkcjonariuszach SB z okoliczności, że powyższe obniżenie nastąpiło po ponad dwudziestu latach od transformacji ustrojowej. Postulat realizacji zasady sprawiedliwości społecznej, mający oparcie w przepisieart. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, pozostał bowiem aktualny i priorytetowy, zaś zachowanie wskazanego stanu uprzywilejowania w zakresie zabezpieczenia rentowego przez tak długi okres należy uznać za sytuację korzystną dla beneficjentów powyższego zaopatrzenia, którzy w demokratycznym państwie prawa, realizującym zasadę sprawiedliwości społecznej (art. 2 Konstytucji RP) nie powinni oczekiwać, że opisane przywileje zostaną w dalszym ciągu utrzymane. Nie może być przy tym mowy o pozbawieniu odwołującej się prawa do świadczenia i nie jest kwestionowany fakt, że spełniała ona przesłanki do nabycia prawa do świadczenia. Jednak pierwotna wysokość renty została określona z uwzględnieniem wysługi męża odwołującej się pełnionej na rzecz totalitarnego państwa w okresach od 15 października 1973 r. do 30 czerwca 1980 r. oraz od 1 sierpnia 1980 do 31 lipca 1990 r. Wobec powyższego, za zasadne w przeważającym zakresie należy uznać zarzuty apelacji naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisówKonstytucji RP, przede wszystkim odnoszące się do automatyzmu, z jakim Sąd pierwszej instancji podważył przepisy obowiązującej ustawy, w oderwaniu od stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy, kontekstu historycznego i charakteru służby pełnionej przezJ. R.w okresach od 15 października 1973 r. do 30 czerwca 1980 r. oraz od 1 sierpnia 1980 do 31 lipca 1990 r oraz dotychczasowego dorobku orzeczniczego odnoszącego się do oceny funkcjonującej w PRL służby bezpieczeństwa i celów nowelizacji ustawy zaopatrzeniowej. Należy wskazać, że na mocy ustawy z 16 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. z 2016r. poz. 2270) ustawodawca wprowadził do porządku prawnego regulację dającą podstawę do obniżenia rent rodzinnych po osobach, które pełniły służbę w organach bezpieczeństwa państwa. Ustawa nowelizująca, definiując w dodanym do nowelizowanej ustawy zaopatrzeniowej art. 13b nowe pojęcie „służby na rzecz państwa totalitarnego” – zgodnie z art. 13b ust. 1 za służbę na rzecz totalitarnego państwa uznaje się służbę od 22 lipca 1944 r. do 31 lipca 1990 r. w wymienionych w tym przepisie cywilnych i wojskowych instytucjach i formacjach, obniżyła świadczenia z zaopatrzenia emerytalnego. W art. 24a ustawy zaopatrzeniowej, dotyczącym obniżenia renty rodzinnej po funkcjonariuszu pełniącym służbę na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b, i która pozostawała w służbie przed 2 stycznia 1999 r., ustanowiono, że renta rodzinna przysługuje na zasadach określonych w art. 24, z zastrzeżeniem, że wysokość renty rodzinnej ustala się na podstawie świadczenia, które przysługiwało lub przysługiwałoby zmarłemu z uwzględnieniem przepisów art. 15c lub art. 22a (ust. 1). Wysokość renty rodzinnej, ustalonej zgodnie z ust. 1, nie może być wyższa niż miesięczna kwota przeciętnej renty rodzinnej wypłaconej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ogłoszonej przez Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (ust. 3). W celu ustalenia wysokości renty rodzinnej, zgodnie z ust. 1 i 2, organ emerytalny występuje do(...)-(...)z wnioskiem o sporządzenie informacji, o której mowa w art. 13a ust. 1. Przepisy art. 13a stosuje się odpowiednio (ust. 3). Jednak informacja o przebiegu służbyJ. R., przedstawiona przez(...)–(...), nie jest dla sądu powszechnego prowadzącego sprawę z zakresu ubezpieczeń społecznych wiążąca, a kontrola zaskarżonych decyzji organów rentowych polega przede wszystkim na możliwości przeprowadzenia niczym nieograniczonego postępowania dowodowego w zakresie faktów stanowiących podstawę ich wydania. Za słusznością tego stanowiska przemawia utrwalone od lat orzecznictwo sądów powszechnych i Sądu Najwyższego. Przypomnieć należy, że już w postanowieniu Sądu Najwyższego z 9 grudnia 2011 r. (sygn. II UZP 10/11) wyrażono stanowisko, że sąd ubezpieczeń społecznych, rozpoznający sprawę w wyniku wniesienia odwołania od decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie ponownego ustalenia (obniżenia) wysokości emerytury policyjnej byłego funkcjonariusza Służby Bezpieczeństwa, nie jest związany treścią informacji o przebiegu służby w organach bezpieczeństwa państwa przedstawionej przez(...)zarówno co do faktów (ustalonego w tym zaświadczeniu przebiegu służby), jak i co do kwalifikacji prawnej tych faktów (zakwalifikowania określonego okresu służby jako służby w organach bezpieczeństwa państwa). Związanie to obejmuje jedynie organ emerytalny, który przy wydawaniu decyzji musi kierować się danymi zawartymi w informacji o przebiegu służby. Ustalenia faktyczne i interpretacje prawne(...)nie mogą natomiast wiązać sądu, do którego wyłącznej kompetencji należy ustalenie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia w przedmiocie prawa do świadczeń emerytalno-rentowych i ich wysokości oraz odpowiednia kwalifikacja prawna ustalonych faktów. Kwestia ta w rozpoznawanej sprawie ma wprawdzie znaczenie drugorzędne, gdyż zważywszy na przebieg postępowania sądowego należy przyjąć, że nie było między stronami sporu co do rzeczywistego przebiegu służby zmarłego męża odwołującej się, zajmowanych przez niego stanowisk i pełnionych funkcji w jednostkach organów totalitarnego państwa, w których był zatrudniony, to jednak wymaga ustosunkowania się ze względu na sformułowany w apelacji zarzut. Należy przywołać ugruntowany i trafny pogląd, wyrażony stanowczo przez Sąd Najwyższy w uchwale z 16 września 2020 r. (sygn. III UZP 1/20), że w orzecznictwie (SN – przyp. własny SA) wykrystalizował się zasługujący na aprobatę mechanizm, spójny ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego (m.in. postanowienie z 12 stycznia 2018 r., I OSK 2848/17), zgodnie z którym informacja o przebiegu służby nie jest władczym przejawem woli organu administracji publicznej (władczym rozstrzygnięciem). Tak rozumiany skutek informacji o przebiegu służby został także zaaprobowany w orzecznictwie sądów powszechnych, co oznacza, że sąd ma obowiązek oceny całego materiału dowodowego łącznie z treścią informacji(...), która może być podważana. W kwestii tej zwrócono uwagę na ograniczone możliwości odniesienia się do treści informacji przez osobę, której ta informacja dotyczy, skoro w czasie jej sporządzenia nie ma ona żadnego na nią wpływu. Funkcjonariusz, którego informacja dotyczy nie może w ramach procedury jej sporządzania, złożyć wniosków dowodowych, przedstawić twierdzeń, które mogłyby wpłynąć na jej treść. Nie ma także trybu administracyjnego zaskarżenia takiej informacji, poddania jej kontroli choćby formalnej, zakwestionowania jej treści. Organ rentowy jest nią związany i przyjmuje zawarte w niej informacje jako ustalone fakty, jednak konstrukcja ta pozbawia funkcjonariuszy możliwości składania środków dowodowych, dotyczących przebiegu i charakteru ich służby, w tym możliwości podważenia i zażądania weryfikacji ustaleń przyjętych przez(...). Zagadnienie to było przedmiotem oceny Trybunału Konstytucyjnego, który w uzasadnieniu wyroku z 24 lutego 2010 r. (K 6/09) wyjaśnił, że kontrola informacji o przebiegu służby wydawanej przez(...), została połączona z prawem zaskarżenia decyzji organu emerytalnego, a w konsekwencji z prawem do rozpoznania istoty sprawy przez sąd powszechny. Nie sposób zatem uznać, że ustawodawca pozbawił osoby, których dotyczy kwestionowana regulacja, prawa sądowej kontroli informacji sporządzonej przez(...). Informacja o przebiegu służby nie jest więc władczym przejawem woli organu administracji publicznej, lecz jest oświadczeniem wiedzy i nie rozstrzyga konkretnej sprawy administracyjnej w stosunku do konkretnej osoby fizycznej. Wskazana czynność ma charakter stricte informacyjny i stanowi jedynie urzędowe potwierdzenie określonych faktów, zamieszczonych w aktach osobowych funkcjonariusza, celem ponownego ustalenia prawa do świadczeń emerytalnych. Władczym rozstrzygnięciem wobec skarżącego jest decyzja organu emerytalnego w przedmiocie ponownego ustalenia prawa do świadczenia emerytalnego i jego wysokości. Zatem dopiero decyzja organu emerytalnego podlega kontroli sądowej. Natomiast właściwym sądem dokonującym tej kontroli jest sąd powszechny, a ten, podczas rozpoznawania istoty sprawy, jest uprawniony do weryfikacji informacji(...)w postępowaniu dowodowym przy zastosowaniu przepisów postępowania cywilnego (uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 11 stycznia 2012 r., sygn. K 36/09). Wypływający z powyższego wniosek jest oczywisty, skoro ustawowym zadaniem sądu powszechnego w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych jest merytoryczne rozpoznanie odwołania, to wydany werdykt musi poprzedzać postępowanie dowodowe, bo taka jest podstawowa funkcja sprawowania wymiaru sprawiedliwości przez sądy (art. 175 Konstytucji), zwłaszcza w sprawach ubezpieczeniowych, w których nie stosuje się szeregu ograniczeń dowodowych (art. 473 k.p.c.). Oceny tej nie zmienia fakt, że informacja o przebiegu służby jest dokumentem urzędowym w rozumieniuart. 244 k.p.c., bowiem przeciwko niemu mogą być przeprowadzane przeciwdowody (uchwała Sądu Najwyższego z 16 września 2020 r., sygn. III UZP 1/20). Każdy istotny fakt w postępowaniu w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych może być dowodzony wszelkimi środkami dowodowymi, które sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe. Ukształtowane wieloletnią praktyką orzecznictwo Sądu Najwyższego jednoznacznie akceptuje takie rozwiązanie, że okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi przewidzianymi wKodeksie postępowania cywilnego(wyroki: z 14 czerwca 2006 r., sygn. I UK 115/06; z 9 kwietnia 2009 r., I UK 316/08; z 16 czerwca 2011 r., III UK 213/10; z 11 sierpnia 2016r., II UK 323/15; z 11 października 2016r., I UK 356/15), zaśart. 247 k.p.c., wprowadzający ograniczenia dowodzenia zeznaniami świadków przeciwko osnowie lub ponad osnowę dokumentu obejmującego czynność prawną, nie ma zastosowania w tych sprawach (wyrok SN z 16 czerwca 2016 r., III PK 139/15). Oznacza to, że formalne badanie dokumentów, co do których nie istnieje inna procedura pozwalająca zwalczać ustalenia faktyczne czy też umożliwiająca wykazanie rzetelnego wykonywania zadań i obowiązków w okresie służby, nie realizuje prawa podstawowego do sprawiedliwego procesu, które musi być zagwarantowane (w odróżnieniu do procesów w systemach państwa totalitarnych) nawet w przypadku braku stosownych przepisów dotyczących tego postępowania (wyrok TS z 22 marca 2000 r., C-7/98, D. Krombach v. A. Bamberski). Skoro sądu powszechnego nie wiąże informacja o przebiegu służby, to w razie stosownego zarzutu przeciwko osnowie tej informacji, sąd jest zobowiązany do rekonstrukcji jej przebiegu w konkretnym wypadku. Przedstawione przez ubezpieczonego dowody zwalczające fakty, wynikające z informacji(...), podlegają swobodnej ocenie Sądu, zgodnie zart. 233 § 1 k.p.c., w szczególności co do długości okresu pełnienia służby, jej historycznego umiejscowienia w okresie od 22 lipca 1944 r. do 31 lipca 1990 r., miejsca pełnienia służby, zajmowanych stanowisk czy stopni służbowych. Co istotne i na co zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w ww. uchwale z 16 września 2020 r. (III UZP 1/20) i na co zwrócono uwagę w doktrynie, podczas weryfikacji przebiegu służby należy sięgać do opinii służbowych funkcjonariuszy (B. Jaworski: System opiniowania funkcjonariuszy służb mundurowych, 2019 nr 87, s. 105). Należy zgodzić się z Sądem pierwszej instancji, że ustawodawca w art. 13b ustawy zaopatrzeniowej zawarł definicję legalną pojęcia „służby na rzecz totalitarnego państwa” wymieniając enumeratywnie instytucje i formacje, w których służba jest tak kwalifikowana, nie czyniąc rozróżnienia na zajmowane stanowiska, funkcje, zadania, czy wykonywane czynności. Zgodnie z utrwalonym i jednolitym do tej pory orzecznictwem, przepisy dotyczące ubezpieczenia i zabezpieczenia społecznego należy co do zasady, wykładać w sposób ścisły, co wskazuje na priorytet wykładni gramatycznej, zaś przy pozytywnym rezultacie wykładni gramatycznej, co do zasady, nie jest uzasadnione stosowanie innych rodzajów wykładni, zwłaszcza o charakterze zawężającym lub rozszerzającym literalną treść interpretowanej regulacji. Odstąpienie od tej reguły powinno mieć miejsce wyłącznie w wyjątkowych sytuacjach, np. przy wystąpieniu sprzeczności w systemie prawa, w tym oczywistej niezgodności danej normy zKonstytucją. Ścisła wykładnia przepisów ustawy nowelizującej wyklucza kwalifikowanie funkcjonariuszy służb bezpieczeństwa, jako podlegających regulacjom tej ustawy, lub nie, z uwagi na ocenę ich konkretnych czynów i zaangażowania, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie. Sąd Apelacyjny nie podziela argumentacji, że obowiązkiem organu rentowego było wykazanie dowodowe, że dany funkcjonariusz nie pełnił służby na rzecz totalitarnego państwa rozumianej jako konkretne czyny i działania skierowane bezpośrednio na realizację zasadniczych celów i zadań organów służby bezpieczeństwa. Tego rodzaju inicjatywa dowodowa jest o tyle zbędna, że sama przynależność służbowa do struktur organów bezpieczeństwa państwa i wykonywanie zadań, chociażby o charakterze pomocniczym, w ramach służby w organach wymienionych w art. 13b, została przez ustawodawcę zakwalifikowana wprost, jako służba na rzecz państwa totalitarnego. Założenie, że obniżenie świadczenia przewidziane ustawą nowelizującą wymaga wykazania dowodowego popełnienia przez funkcjonariusza konkretnych czynów skierowanych przeciwko powszechnie akceptowanym, istotnym wartościom jest też nietrafne z uwagi na oczywiste, niewątpliwie znane również ustawodawcy trudności dowodowe w tym zakresie. Nie można przyjąć, że przepisy dotyczące zaopatrzenia emerytalno-rentowego, które powinny być stosowane jednolicie wobec wszystkich osób spełniających precyzyjnie określone przesłanki, wymagają dodatkowo interpretacji wiążącej się z koniecznością wykazania dowodowego najczęściej nieudokumentowanych, lub udokumentowanych w sposób szczątkowy, faktów mających miejsce przed 1990 r., wiążących się z bieżącą, niejednokrotnie tajną, działalnością funkcjonariusza, na temat której najczęściej nie ma szczegółowych informacji w jego aktach osobowych. W sytuacji, gdy jak powszechnie wiadomo, dokumenty organów bezpieczeństwa państwa, w szczególności na początku lat 1989-1990 były na masową skalę niszczone oraz zważywszy na fakt, że zakres informacji zawarty w aktach osobowych funkcjonariuszy jest bardzo ograniczony, ustalanie obecnie indywidualnych przewinień na podstawie dokumentów znajdujących się w archiwach(...)jest niemożliwe i niecelowe, a także niewątpliwie sprzeczne z intencją ustawodawcy. Taka praktyka powodowałaby ponadto szereg wątpliwości co do tego według jakich norm i standardów należy dokonywać takiej oceny (karnej czy cywilnej czy jeszcze innej), jaka powinna być minimalna waga i liczba takich „czynów”, aby cały okres ww. służby wyczerpywał dyspozycję art. 13b ustawy zaopatrzeniowej, a co za tym idzie – wystąpiłoby niewątpliwe ryzyko różnych ocen i w konsekwencji zróżnicowanej praktyki określania wysokości świadczeń z zaopatrzenia emerytalno-rentowego, przy analogicznych stanach faktycznych, co byłoby niedopuszczalne. Zauważyć też należy, że informacje zawarte w aktach osobowych funkcjonariuszy wymagają odpowiedniego przetworzenia, dla wydobycia zawartych w nich rzeczywistych treści. Uwagi dotyczące zaangażowania i sumienności w wykonywaniu obowiązków, czy też dyspozycyjności nie powinny być odczytywane w sposób bezrefleksyjny, z pominięciem kontekstu historycznego oraz dalszych uwag, których pełne są akta osobowe funkcjonariuszy, doceniających ich właściwą postawę ideowo-polityczną, światopogląd materialistyczny, czy zaangażowanie w działalność PZPR. Z kolei dowody osobowe sprowadzają się przede wszystkim do zeznań samych funkcjonariuszy, których dotyczy obniżenie świadczeń, lub beneficjentów rent rodzinnych (w niniejszej sprawie taki dowód nie był przeprowadzony), zatem ich wartość dowodowa jest niska, z uwagi na bezpośrednie zainteresowanie wynikiem sporu oraz powszechną tendencję do wybiórczego przedstawiania faktów, marginalizowania negatywnej roli w strukturach SB, a także z uwagi upływ czasu, mający wpływ na zatarcie w pamięci faktów i okoliczności związanych z zatrudnieniem w organach bezpieczeństwa państwa. Zeznania te, ocenione w zestawieniu z dokumentami znajdującymi się w aktach osobowych funkcjonariusza oraz powszechną wiedzą o funkcjonowaniu państwa jakim była PRL, w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, nie mogą być traktowane, jako nie budzący wątpliwości materiał dowodowy służący ustaleniu faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Podkreślić w tym miejscu należy, że służba bezpieczeństwa państwa mogła sprawnie funkcjonować i działać na rzecz narzuconego przez obce państwo reżimu dławiącego skutecznie przez kilkadziesiąt lat prawa i wolności w wymiarze ludzkim i obywatelskim, dzięki pracy, zaangażowaniu i bezwzględnej lojalności pełniących w niej służbę funkcjonariuszy. Zauważyć należy, że nie były to osoby przypadkowe. Z akt osobowych funkcjonariuszy SB wynika, że przed przyjęciem do służby szczegółowo sprawdzano ich życiorysy, powiazania rodzinne, postawę polityczną i ideową, stosunek do władz, partii rządzącej, kościoła i opozycji, a także ewentualne kontakty z zagranicą. Nowo zatrudniani funkcjonariusze składali ślubowanie i byli poddawani okresowym ocenom, w których uwzględniano m.in. nie tylko techniczne wykonywanie powierzonych zadań oraz zwykły rozwój zawodowy, ale także postawę ideologiczną oraz świadomość społeczno-polityczną oraz zaangażowanie w działalności partyjnej. Powyższe zabiegi miały uzasadnienie w charakterze służb, które sprawowały kontrolę nad całym społeczeństwem, tłumiąc wszelkie przejawy oporu i wolność współobywateli. Ich funkcjonariusze, niezależnie od tego, jakiego stopnia i niezależnie od pełnionych zadań, musieli być osobami lojalnymi i zaufanymi oraz deklarującymi poparcie dla reżimu. Zatem, w omawianym kontekście wykładni art. 13b ustawy zaopatrzeniowej, w ocenie Sądu Apelacyjnego, należy mieć zatem przede wszystkim na uwadze treść tej regulacji oraz charakter i rolę organów bezpieczeństwa państwa w utrzymaniu dyktatury komunistycznej. Organy te stosowały metody naruszające podstawowe prawa człowieka, co jest charakterystyczne w funkcjonowaniu państwa totalitarnego. Kluczową rolę w tym systemie odgrywali funkcjonariusze zatrudnieni w ich strukturach, którzy pełniąc różne role, w mniejszym lub w większym stopniu brali udział w realizowaniu polityki zastraszania, inwigilowania i zniewalania społeczeństwa. Wobec powyższych uzupełnionych ustaleń faktycznych i rozważań prawnych Sąd Apelacyjny uznał apelację za trafną co do zasady, w szczególności w zakresie wyżej omówionych naruszeń prawa materialnego przez nieuprawnione przyjęcie, że zmarły mąż odwołującej się nie pełnił służby na rzecz państwa totalitarnego, o której mowa w art. 13b ustawy zaopatrzeniowej, pomimo pozostawania w spornym okresie w służbie w(...), a więc wymienionej w(...). Równocześnie trzeba jednak zauważyć, że zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy zaopatrzeniowej emerytura policyjna przysługuje funkcjonariuszowi zwolnionemu ze służby, który w dniu zwolnienia posiada 15 lat służby w Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służbie Kontrwywiadu Wojskowego, Służbie Wywiadu Wojskowego, Centralnym Biurze Antykorupcyjnym, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służbie Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służbie Celnej, Służbie Celno-Skarbowej lub w Służbie Więziennej, z wyjątkiem funkcjonariusza, który ma ustalone prawo do emerytury określonej wustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obliczonej z uwzględnieniem okresów służby i okresów z nią równorzędnych. W świetle tej podstawowej regulacji dotyczącej zasad nabywania emerytury policyjnej należy wskazać, że mąż odwołującej się (pomijając okres służby zakwalifikowanej jako służba na rzecz totalitarnego państwa – art. 13b ustawy zaopatrzeniowej) posiadał wysługę mundurową w wymaganym zakresie (okresy niekwestionowanej służby wynoszące 19 lat, 8 miesięcy i 15 dni oraz okres składkowy przed służbą wynoszący 1 rok i 9 dni), co oznacza z uwzględnieniem okresów przed służbą, nie objętych dyspozycją art. 13b ustawy zaopatrzeniowej, że emeryturaJ. R.obliczona z uwzględnieniem tej wysługi stanowi 53,73% podstawy wymiaru. Przepis art. 15c ust. 1-3 ustawy zaopatrzeniowej stanowi, że w przypadku osoby, która pełniła służbę na rzecz totalitarnego państwa wysokość emerytury obliczana jest na zasadach wskazanych w tym przepisie, czyli przyjmuje się 0 % podstawy wymiaru za każdy rok służby na rzecz totalitarnego państwa, 2,6 % za każdy rok służby lub okresów równorzędnych (art. 15 ust. 1 ), zaś wysokość emerytury nie może być wyższa od przeciętnej emerytury wypacanej przez ZUS (art. 15c ust. 3). Przepis art. 15 ust 1-3a ustawy stosuje się odpowiednio. Zważywszy na fakt posiadania przez męża odwołującej się stażu mundurowego (11 lat 8 miesięcy i 4 dni), z pominięciem okresu służby na rzecz totalitarnego państwa, należy zwrócić uwagę na niespójność systemową przepisów ustawy z 8 lutego 1994 r. po nowelizacji ustawą z 2016 r., jak również sprzeczność niektórych jej unormowań z deklarowanym celem, którym jest pozbawienie przywilejów emerytalnych funkcjonariuszy policji, którzy nabyli je z tytułu służby na rzecz totalitarnego państwa. Interpretacyjne dyrektywy systemowe opierają się na założeniu określonego stopnia spójności i niesprzeczności systemu prawa, w którym nie powinny występować normy wzajemnie niezgodne. Nakazują one w taki sposób ustalić znaczenie normy, aby nie była sprzeczna z innymi normami należącymi do systemu prawa. Jeżeli wynikiem wykładni językowej są dwa lub więcej możliwych znaczeń normy, należy wybrać takie, które nie jest sprzeczne z inną normą systemu prawa. Tymczasem z jednej strony przepis art. 12 ustawy zaopatrzeniowej gwarantuje funkcjonariuszowi pełniącemu służbę już tylko po 1990 r. oraz posiadającemu wysługę mundurową przed podjęciem służby w strukturach SB, emeryturę po 15 latach służby w wysokości określonej w art. 15 ust. 1, z drugiej zaś przepis art. 15c ust. 3 stanowi, że emerytura osoby pełniącej służbę z rzecz totalitarnego państwa nie może być wyższa niż miesięczna kwota przeciętnej emerytury wypłacanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Z literalnego brzmienia tego przepisu wynika, że należy zastosować powyższy mechanizm obniżający świadczenie do każdego funkcjonariusza, także takiego, który nie nabył podstawowego przywileju emerytalnego wskazanego w ww. art. 12 z tytułu służby na rzecz totalitarnego państwa. Oznaczałoby to, że krótki, nie wpływający na spełnienie przesłanek do nabycia prawa do emerytury okres służby na rzecz totalitarnego państwa uzasadnia zastosowanie ww. mechanizmu. Wykładnia językowa tego przepisu stoi jednak w rażącej sprzeczności zarówno z celem ustawy którym jest obniżenie świadczeń tym, którzy nabyli przywilej emerytalny z tytułu służby na rzecz totalitarnego państwa jak i z kategorycznym brzmieniem gwarancyjnych przepisów art. 12, 15 ust. 1 jak również 15c ust. 1 który odsyła do stosowania art. 15 ust. 1 ustawy. Mechanizm określony w art. 15c ust. 3 w istocie niweczy uprawnienie funkcjonariusza do przyjęcia przy ustalaniu podstawy wymiaru świadczenia okresów, co do których ustawa nakazuje przyjąć wskaźnik 1,3 % lub 2,6 %. Podkreślić należy, że określone w art. 12 w zw. z art. 15 ust. 1 ustawy przywileje emerytalne funkcjonariusza służb mundurowych są ściśle związane z pełnieniem służby mającej określone znaczenie dla funkcjonowania państwa oraz w przynależnych tej służbie warunkach, tj. niejednokrotnie z narażeniem na utratę życia lub zdrowia. Jakkolwiek żaden z systemów emertytalnych w Polsce nie jest oparty na zasadzie ekwiwalentności, to jednak regulacje ustawowe dotyczące przesłanek nabycia prawa do świadczenia emerytalnego mają charakter gwarancyjny i majątkowy. Funkcjonariusz, który podejmuje się pełnienia odpowiedzialnej służby ma prawo liczyć, że po spełnieniu wymaganych przez ustawę przesłanek i po zwolnieniu ze służby będzie miał prawo do godziwego świadczenia, odpowiadającego warunkom pełnienia służby. Przyznanie określonego przywileju pozostaje bowiem zawsze w korelacji z nałożonym uprzednio określonym szczególnym obowiązkiem. Uprawnienie emerytalne jest zarazem istotnym uprawnieniem majątkowym i, jak wskazuje sam tytuł ustawy, jest zaopatrzeniem funkcjonariusza po zwolnieniu ze służby, obliczonym według korzystnych zasad wynikających z ustawy, a związanym z doniosłością zadań pełnionych przez niego w czasie służby. Nie znajduje zatem uzasadnienia zastosowanie wynikającej z art. 24a ustawy zaopatrzeniowej redukcji renty rodzinnej odwołującej się związanej z wysokością świadczenia nabytego z tytułu służby nie będącej służbą na rzecz totalitarnego państwa. Pominięcie w stanie faktycznym niniejszej sprawy w procesie stosowania prawa przepisu art. 15c ust. 3 ustawy zaopatrzeniowej w odniesieniu do okresu takiej służby staje się konieczne również z uwagi na regulacje zawarte w art. 64 i 32, a takżeart. 2 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Należy mieć na uwadze dyrektywę interpretacyjną nakazującą dokonywanie wykładni przepisów prawa w taki sposób, aby – o ile stosowane metody wykładni na to pozwalają – uzyskać wynik wyrażający się w pełnej zgodności dekodowanego przepisu z unormowaniamiKonstytucji. Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku dopuszczalności, co do zasady, stosowania przez sąd powszechny rozproszonej kontroli konstytucyjnej i pominięcia w procesie subsumcji określonego przepisu ustawy z uwagi na jego niekonstytucyjność, bez uprzedniego rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego. Problem tego rodzaju bezpośredniej kontroli w procesie stosowania prawa był wielokrotnie rozważany w orzecznictwie (postanowienie Sądu Najwyższego z 9 października 2020 r., sygn. III CZP 95/19). Sąd Apelacyjny podziela pogląd, że powyższa kompetencja, wynika z przepisówart. 8 ust. 2 i art. 178 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, jednak skorzystanie z niej, może mieć miejsce wyjątkowo i wyłącznie wówczas, gdy sąd rozpoznający sprawę nie ma wątpliwości co do niezgodności danego przepisu zKonstytucją, a sprzeczność ma charakter oczywisty (wyrok Sądu Najwyższego z 8 sierpnia 2017 r., sygn. I UK 325/16). Na gruncie niniejszej sprawy wskazać należy, że obniżenie renty rodzinnej odwołującej się z zastosowaniem przepisu art. 24a ustawy zaopatrzeniowej w odniesieniu do okresu służby jej męża nieobjętej dyspozycją przepisu art. 13b ustawy zaopatrzeniowej pozostawałoby w oczywistej kolizji zart. 64 Konstytucji, stanowiąc naruszenie słusznie nabytego prawa do zabezpieczenia społecznego z tytułu służby nie będącej służbą na rzecz totalitarnego państwa. W istocie byłoby to arbitralne i całkowicie nieuzasadnione odjęcie przysługującego wnioskodawcy dotychczas z mocy ustawy uprawnienia majątkowego. Należy przy tym podkreślić, mając na uwadze uzasadnienie do ustawy, że rozwiązania zawarte w noweli z 16 grudnia 2016 r. nie mogą mieć charakteru represyjnego i w założeniu ustawodawcy takiego charakteru mieć nie miały. W świetle zatem wynikającej zart. 2 Konstytucjikonstytucyjnej zasady sprawiedliwości społecznej nie ma żadnych racji do pozbawiania funkcjonariusza pełniącego służbę w warunkach określonych przepisami art. 12-13 ustawy zaopatrzeniowej, świadczenia emerytalnego w wysokości przysługującej z tytułu tej służby. Zastosowanie w opisanych okolicznościach mechanizmu wskazanego w art. 15c ust. 3 stanowiłoby w istocie rodzaj nieproporcjonalnej, całkowicie nieuzasadnionej sankcji wobec takiego funkcjonariusza. W konsekwencji renta rodzinna odwołującej się, która jest pochodną emerytury jej zmarłego męża –J. R., powinna zostać obliczona z uwzględnieniem podstawy jej wymiaru w wysokości 53,73%, odpowiedniej do wysługi emerytalnejJ. R.nieobjętej dyspozycją art. 13b ustawy zaopatrzeniowej. Zaskarżony wyrok zatem w części, w jakiej dotyczy wysokości renty rodzinnej obliczonej z uwzględnieniem podstawy wymiaru emeryturyJ. R., do jakiej nabył prawo niezależnie od służby na rzecz totalitarnego państwa, stanowiącej 53,73% podstawy jej wymiaru, co do zasady jest prawidłowy, zaś apelacja, jako bezzasadna w tej części podlega oddaleniu na podstawieart. 385 k.p.c. Z tych względów Sąd Apelacyjny w punkcie I. wyroku zmienił zaskarżony wyrok w punkcie I. w części w ten sposób, że zmienił zaskarżoną decyzję Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wW.obniżającą wysokość świadczenia rentowego w części w ten sposób, że ustalił od 1 października 2017 r. wysokość policyjnej renty rodzinnejŁ. R.na 85% emerytury, jaka przysługiwałaby zmarłemuJ. R., stanowiącej 53,73% podstawy jej wymiaru, przy przyjęciu 0% podstawy wymiaru za każdy rok służbyJ. R.od 15 października 1973 r. do 30 czerwca 1980 r. i od 1 sierpnia 1980 r. do 31 lipca 1990 r. oraz oddalił odwołanie od tej decyzji w pozostałej części, na podstawie 386§ 1 k.p.c.w zw.art. 47714§ 2 k.p.c.i w zw. zart. 47714§ 1 k.p.c. W punkcie II. wyroku Sąd Apelacyjny w pozostałej części z wyżej naświetlonych względów (w części dotyczącej renty rodzinnej w wymiarze wykraczającym ponad rozstrzygnięcie zawarte w punkcie I. wyroku) oddalił apelację jako bezzasadną, na mocyart. 385 k.p.c. W przedmiocie kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym Sąd Apelacyjny orzekł w punkcie III. sentencji wyroku. Rozstrzygnięcie w tym zakresie oparł na zasadzie zart. 98 § 1 k.p.c.W myśl tego przepisu strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Organ w niewielkim zakresie ostatecznie wygrał spór, w większej natomiast części przegrał postępowanie przed Sądem drugiej instancji, a więc zobowiązany był do zrekompensowania odwołującej się poniesionych przez nią kosztów. Te ograniczały się wyłącznie do kosztów zastępstwa prawnego. Ich wysokość została ustalona na kwotę 240 zł na podstawie § 9 ust. 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2022 r. poz.1166 ze zm.). Anita Górecka Ewa Stryczyńska Dorota Szarek votum separatum

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie date: '2023-07-05' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Anita Górecka - Dorota Szarek - Ewa Stryczyńska legal_bases: - art. 2 , art. 32 ust. 1 i 2 , art. 64 ust. 1 i 2 oraz art 67 ust. 1 Konstytucji RP - art. 73 ust. 1 pkt 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 233 § 1 k.p.c. recorder: Karolina Ochal signature: III AUa 1062/20 ```

155510000002021_IV_U_000918_2016_Uz_2017-10-31_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IVU 918/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 października 2017r. Sąd Okręgowy w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Iwona Hansz Protokolant: Katarzyna Marciniak po rozpoznaniu w dniu 25 października 2017r. w Koszalinie sprawy N. O. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wP. przy udziale(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wD. o podleganie ubezpieczeniu społecznemu na skutek odwołaniaN. O. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wP. z dnia 18 stycznia 2016 r. nr(...) 1 oddala odwołanie, 2 zasądza od ubezpieczonejN. O.na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wP.kwotę 1.200 zł (tysiąc dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. /SSO Iwona Hansz/ Sygn. akt : IV U 918/16 UZASADNIENIE Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wP.decyzją z dnia 18 stycznia 2016r. stwierdził, żeN. O.jako pracownik u płatnika składek(...) spółki z o.o.nie podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym od 6 sierpnia 2015r. W uzasadnieniu wskazał, że zebrany w trakcie postepowania materiał dowodowy w sprawie nie pozwala na przyjęcie, że umowa zawarta pomiędzy płatnikiem składek aN. O.była ważna, a praca była faktycznie wykonywana od dnia 5 sierpnia 2015r. Umowa o pracę została zawarta dla pozoru, jedynie w celu uzyskania prawa do świadczeń – zasiłku chorobowego, a następnie zasiłku macierzyńskiego. W toku prowadzonego postępowania wyjaśniającego ujawniono szereg nieścisłości i rozbieżności. Z danych uzyskanych przez organ rentowy wynikało, żeN. O.od 15 maja 2015r. korzysta ze zwolnienia lekarskiego w związku z stwierdzonym stanem ciąży.N. O.nie wyjaśniła również jakie czynności faktycznie wykonywała na objętym stanowisku pracy, przedstawiła jedynie bardzo szeroki zakres obowiązków na danym stanowisku pracy. Jej zgłoszenie do ubezpieczeń społecznych nastąpiło z uchybieniem ustawowego terminu. W ocenie organu rentowego przedłożona w toku postępowania dokumentacja pracownicza mogła zostać sporządzona wyłącznie na potrzeby postępowania administracyjnego, nie zostały przedłożone żadne materialne dowody na potwierdzenie wykonywania przez ubezpieczoną pracy (e-maile, notatki, kalendarze spotkań, projekty).N. O.nie posiadała również żadnego doświadczenia zawodowego na stanowisku managera. W ocenie organu rentowego płatnik składek w sposób nieracjonalny zatrudniał na stanowiskach menadżerskich 2 osoby, które w istocie nie miały kim zarządzać. Po przejściu na zwolnienie lekarskieN. O.jej obowiązki przejęli wspólnicy spółki (płatnika składek), a w związku z upływem sezonu urlopowego nie istniała dalsza potrzeba zatrudniania pracownika na stanowisku menadżerskim (kierowniczym). Organ rentowy zwrócił również uwagę na fakt, że spółka od momentu powstania zatrudniła 2 menadżerów, którzy w krótkim czasie od zatrudnienia stali się niezdolni do pracy, a od 5 października 2015r. są oni nieobecni w pracy. Na ich miejsce nie została zatrudniona żadna inna osoba, co w ocenie organu rentowego wskazuje na brak rzeczywistej potrzeby do zatrudnienia przez płatnika składek managerów, a podjęte przez płatnika czynności (zawarcie z nimi umowy o pracę) miało na celu uzyskanie przez nich wysokich świadczeń z ubezpieczenia społecznego. UbezpieczonaN. O.nie zgodziła się z przedmiotową decyzją organu rentowego. Wniosła o jej zmianę poprzez przyjęcie, że podlega od dnia 5 sierpnia 2015r. obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym jako pracownik u płatnika składek oraz o zasądzenie od organu rentowego na jej rzecz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Podniosła, że przed przystąpieniem do wykonywania pracy u płatnika składek została uznana za zdolną do jej wykonywania. Jako pracownik nie miała wpływu na terminowość wykonywania przez płatnika składek obowiązków związanych ze zgłoszeniem do ubezpieczeń społecznych. Nie miała wpływu na to, że w dość krótkim czasie musiała udać się na zwolnienie lekarskie. Praca była faktycznie wykonywana przez ubezpieczoną w ramach przedstawionego zakresu obowiązków pracowniczych. Wspólnicy spółki powierzyli jej wykonywanie czynności, które wcześniej wykonywali samodzielnie. Organ rentowy nie przeprowadził żadnych czynności kontrolnych w miejscu wykonania pracy przez ubezpieczoną i nie ma podstaw do kwestionowania zgromadzonej dokumentacji pracowniczej ubezpieczonej. Po udaniu się przez ubezpieczoną na zwolnienie lekarskie jej obowiązki przejęła innaspółka (...)zP., której udziałowcem jest(...) spółki (...). Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie od ubezpieczonej na rzecz organu rentowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych prawem. Organ rentowy podkreślił, że zatrudnienie nowych pracowników winno mieć swoje źródło w uzasadnionych przesłankach ekonomiczno-organizacyjnych wynikających z konieczności pozyskania pracownika do wykonywania prac zakreślonych przedmiotem działalności gospodarczej płatnika składek. W realiach niniejszej sprawy po stronie pracodawcy nie wystąpiła potrzeba ekonomiczna i gospodarcza, uzasadniająca zatrudnienie ubezpieczonej na stanowisku managera. Ubezpieczona nie świadczyła pracy i wobec powyższego nie może zostać objęta pracowniczym ubezpieczeniem społecznym. (...) spółka z o.o.z siedzibą wD.w dniu 28 października 2016r. przystąpiła do sprawy. Wniosła o uwzględnienie odwołania ubezpieczonejN. O.. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Płatnik składek(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wD.została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu 14 maja 2014r. Umowa spółki została zawarta w dniu 15 października 2013r. w siedzibie kancelarii notarialnej weW.. Przedmiotem działalności spółki jest między innymi działalność o profilu hotelarskim, budowlanym, odzieżowym. Spółka zgłosiła do urzędu skarbowego prowadzenie działalności gospodarczej od lutego 2015r. Rok obrachunkowy 2015 zakończyła ze stratą 11.240,57 zł . Obecnie wspólnikami spółki sąH. K.(51 udziałów ) iM. S. (1)(41 udziałów), która w spółce pełni funkcję prezesa Zarządu.H. K.jest dziadkiem dla urodzonej córkiN. O.. (ok. bezsporne nadto urzędowy odpis KRS na rok 2017;informacja z US(...)k.53 akt rentowych;k.61-63 akt sądowych- bilans księgowy spółki, deklaracja CIT k.79 akt sądowych) (...) spółki (...)jest właścicielem ośrodka hotelowego, który jest położony wW.przyAlei (...). W dniu 2 maja 2015r. oddał w najemspółce (...)budynek hotelowo- mieszkalny z obowiązkiem prowadzenia przez najemcę działalności gospodarczej.H. K.w dniu 28 lutego 2015r. zawarł również zespółką (...)umowę użyczenia magazynów o powierzchni 200 m2oraz biura. W dniu 15 marca 2015r.spółka (...)zawarła zJ. K.iV. K.umowy zlecenia na czas określony 12 miesięcy na całodobową obsługę hotelową oraz przygotowywanie posiłków dla gości, organizowanie imprez. Podmioty te były ze sobą powiązane rodzinnie. (dowód: umowa podnajmu k.196 ;umowa użyczenia k 192 akt sądowych; umowy zlecenia k. 192-194;k. pismo zainteresowanej spółki k.282 -283akt sądowych) N. O.urodziła się (...)W 2014r. ukończyłaRolnicze Centrum (...)wW.. uzyskując tytuł technika hotelarstwa. Posiada prawo jazdy i legitymuje się znajomością obsługi komputera i urządzeń biurowych. Od 29 grudnia 2014r. do 26 stycznia 2015r. była zarejestrowana jako bezrobotna w Powiatowym Urzędzie Pracy wW.. Od 26 stycznia 2015r. do 4 sierpnia 2015r. odbywała staż w Starostwie PowiatowymW.. W czasie obywania stażu przedkładała w Powiatowym Urzędzie Pracy wW.zaświadczenia lekarskie o niezdolności do pracy za okres od 16 marca 2015r. do 4 sierpnia 2015r. W dniu 5 sierpnia 2015r. zawarła z płatnikiem składek umowę o pracę na czas nieokreślony na stanowisku menadżer-pracownik biurowy za wynagrodzeniem 5.000,00 zł brutto w pełnym wymiarze czasu pracy. Do jej obowiązków jako menadżera miało należeć organizowanie i przydzielanie pracy, delegowanie zadań, wdrażanie systemów ocen pracowniczych, kontrolowanie postępów w pracy, przewodzenie zespołowi i reprezentowanie firmy na zewnątrz. Do obowiązków jako pracownika biurowego miało należeć administrowanie oraz całościowa obsługa biura. Ubezpieczona została w dniu 4 sierpnia 2015r. przebadana przez lekarza, który nie stwierdził przeciwskazań do wykonywania pracy menadżera. W dniu 5 sierpnia 2015r. złożyła oświadczenie o zapoznaniu się z przepisami BHP oraz regulaminem pracy obowiązującym u płatnika składek. Płatnik składek w dniu 11 sierpnia 2015r. zgłosił ubezpieczoną do pracowniczego ubezpieczenia społecznego od dnia 6 sierpnia 2015r. Na listach płac podpisała swoją obecność w dniach 5 sierpnia do 28 września 2015r. oraz potwierdziła odebranie w formie gotówkowej wynagrodzenia za miesiąc sierpień i wrzesień 2015r. Od 29 września 2015r. do 31 października 2015r. płatnik składek wypłacał jej wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy. Od 1 listopada 2015r. do 11 stycznia i od 12 stycznia 2016r. do 9 stycznia 2017r. była nadal niezdolna do pracy. Ubezpieczona jako pracownik miała być cały czas dostępna do dyspozycji pracodawcy przez 8 godzin. Jej zakres obowiązków miał obejmować również sprzątanie, wożenie prania, nadzorowanie sortowania odzieży. Praca menadżera jest bardzo ciężka wymaga wykonywania wielu czynności i dyspozycyjności. M. K. (1)(córkaJ. K.) od dnia 3 sierpnia 2015r. również została zatrudniona u płatnika składek na stanowisku przedstawiciela handlowego. Za tożsamym wynagrodzeniem co ubezpieczona (5.000 zł brutto). M. K. (1)od 5 października 2015r. do dnia 29 lutego 2016r. przebywała również na zwolnieniu chorobowym. Następnie od 1 marca 2016r. była nadal nieobecna w pracy w związku z urodzeniem dziecka. (dowód-akta ZUS: akta osobowe ubezpieczonej z Powiatowego Urzędu Pracy wW., kwestionariusz osobowy k.48,umowa o pracę k.47;zakres obowiązków k.46-45 ;orzeczenie lekarskie k. 49;oświadczenie ubezpieczonej k.39-40; druk zgłoszeniowy(...)k.27; lista obecności k.43-44 od 5 sierpień do 28 września 2015r. ;lista płac potwierdzenia wypłaty gotówkowej wynagrodzenia k. 36-31;dokumenty rozliczeniowe ZUS k.91 akt sądowych;k.217 akt sądowych zestawienie okresów zasiłkowychM. K. (1)iN. O.; dokumentacja osobowaM. K. (2)k. 239 akt sadowych ;zeznania ubezpieczonej i świadkaH. K.odnośnie czynności k.301-302) W dniu 25 września 2014r. założono ubezpieczonej kartę historii zdrowia i choroby u lekarzaM. S. (2). Do informowania o swoim stanie zdrowia ubezpieczona upoważniła wtedyE. K. (1)(ojca jej dziecka – synaH. K.). Przed zawarciem umowy o pracę, w dniu 26 marca 2015r. stwierdzono u ubezpieczonej stan ciąży. Przewidywany termin porodu ustalono na 16 stycznia 2016r. W dniu 14 maja 2015r. ubezpieczona była w 7 tygodniu ciąży. Podczas wizyty lekarskiej w dniu 14 maja 2015r. wystawiono jej zwolnienie lekarskie na okres od 15 maja 2015r. do 9 czerwca 2015r. Kolejna wizyta miała miejsce 9 czerwca 2015r., kiedy to u ubezpieczonej stwierdzono nawracające krwawienia z dróg rodnych i bóle podbrzusza. W okresie od 30 czerwca 2015r. do 2 lipca 2015r. w/w przebywała na oddziale ginekologiczno-położniczymSzpitala (...)wW.z rozpoznaniem ciąży zagrożonej poronieniem. Zalecono jej oszczędzający tryb życia. W dniu 7 lipca 2015r. ubezpieczona czuła się dobrze, lecz widoczne było jej osłabienie. W dniu 3 sierpnia 2015r. stwierdzono upławy u ubezpieczonej i lekarz leczący uznał dalszą niezdolność do pracy na okres od 4 sierpnia 2015r. do 28 września 2015r. Zwolnienie lekarskie było udzielane bez żadnych przerw od 15 maja 2015r. do 9 listopada 2015r. Powodem udzielania zwolnienia był stan zagrożenia ciąży potwierdzony pobytem w szpitalu w dniach od 30 czerwca 2015r. do 2 lipca 2015r. W ocenie biegłego ginekologa do 9 listopada 2015r. ubezpieczona ze względu na stan ciąży była niezdolna do pracy. (dowód-dokumentacja lekarska k.41-44;k.84- akt sądowych; zeznania ubezpieczonej dotyczące ojcostwa dzieckaE. K. (2)k.156 akt sądowych ;opinia biegłego sądowego ginekologa k.240-241 akt sądowych; zwolnienie lekarskie ubezpieczonej k.251 akt sądowych, opinia uzupełniająca k. 259 ) UbezpieczonaN. O.złożyła wniosek o wypłatę zasiłku chorobowego za czas niezdolności do pracy oraz w związku z macierzyństwem. W dniu 18 listopada 2015r. organ rentowy (ZUS II Oddział wP.) wszczął z urzędu postępowanie wyjaśniające mające na celu ustalenie zasadności zgłoszeniaN. O.do ubezpieczeń społecznych jako pracownika u płatnika składek(...) spółka z o.o. W jego wyniku ,organ rentowy decyzją z dnia 18 stycznia 2016r. stwierdził, żeN. O.jako pracownik u płatnika składek(...) spółki z o.o.nie podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym od 6 sierpnia 2015r. (dowód: akta ZUS k.69 decyzja organu rentowego; k 1-6 pismo o wszczęciu postępowania) Sąd zważył, co następuje: odwołanie ubezpieczonej nie zasługuje na uwzględnienie. Zaskarżona decyzja z dnia 18 stycznia 2016r. dotyczyła wyłączeniaN. O.od 6 sierpnia 2015r. z obowiązkowego podlegania ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu jako pracownika u płatnika składek– (...) Spółka z o.o.z siedzibą wD.. W konsekwencji, przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była ocena zasadności zgłoszenia jej do w/w ubezpieczeń jako pracownika. Tytułem bowiem do obowiązkowego ubezpieczenia, zarówno emerytalno-rentowego na podstawieart. 6 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych(t.j. Dz.U. z 2013r., poz.1442 z późn.zm.), chorobowego na podstawie art. 11 ust. 1 w/w ustawy, jak i wypadkowego na podstawie art. 12 ust. 1 w/w ustawy, jest zgodnie z art. 8 ust. 1 w/w ustawy pozostawanie w stosunku pracy przy czym, na podstawie art. 13 pkt 1 w/w ustawy, ubezpieczenie trwa od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku. Wymagane było więc ustalenie czy międzyN. O.a zgłaszającą ją do pracowniczego ubezpieczenia płatnikiem składek,spółką (...)został nawiązany stosunek pracy w rozumieniuart. 22 k.p.Warto dodać, że jeden ze wspólników tej spółki (H. K.) jest dziadkiem dla dzieckaN. O.i jej partneraE. K. (1). W orzecznictwie nie budzi kontrowersji, że pojęcie stosunku pracy, o jakim mowa wart. 8 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychjest równoznaczne z pojęciem stosunku pracy definiowanego przezart. 22 k.p.(por. np. uzasadnienie wyroku SN z 13 lipca 2005 r., I UK 296/04, OSNP 2006/9-10/157). Zgodnie zart. 22 k.p.przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Stosunek pracy to więź prawna o charakterze dobrowolnym i trwałym, łącząca pracownika i pracodawcę, której treścią jest obowiązek osobistego wykonywania pracy określonego rodzaju przez pracownika pod kierownictwem, na rzecz i na ryzyko pracodawcy oraz obowiązek pracodawcy zatrudniania pracownika przy umówionej pracy i wypłacania mu wynagrodzenia za pracę. O tym, czy strony łączy stosunek pracy rozstrzygają warunki, w jakich praca jest wykonywana - na rzecz pracodawcy, pod jego kierownictwem, w czasie i miejscu przez pracodawcę wskazanym (Maria Teresa Romer, komentarz do art. 22 k.p., (w:) Prawo pracy. Komentarz, 4. wydanie, LexisNexis, 2009). Praca musi być świadczona przez pracownika w sposób stały i systematyczny. Jedną z cech stosunku pracy jest wszak wykonywanie pracy rozumianej czynnościowo, czyli powtarzanej w codziennych lub dłuższych odstępach czasu, niebędącej jednorazowym wytworem (dziełem) lub czynnością jednorazową (Tadeusz Zieliński, komentarz do art. 22 k.p., (w:) Ryszard Celeda, Ewa Chmielek - Łubińska, Ludwik Florek (red.), Anna Hintz, Andrzej Kijowski, Elżbieta Szemplińska, Barbara Wagner, Tadeusz Zieliński Kodeks pracy. Komentarz, 4. wydanie, Dom Wydawniczy ABC, 2005). O zaistnieniu stosunku pracy decyduje więc nie tylko zawarcie umowy o pracę, ale także spełnienie przesłanek wymienionych w powyższym przepisieKodeksu pracy, tj. odpłatność pracy, konieczność osobistego wykonywania pracy przez pracownika, wykonywanie pracy na rzecz pracodawcy i na jego ryzyko oraz pozostawanie pod zwierzchnictwem pracodawcy. Nie można mówić o umowie o pracę, jeżeli w łączącym strony stosunku prawnym brak jest podstawowych elementów charakterystycznych dla stosunku pracy, takich jak osobiste wykonywanie czynności oraz podporządkowanie organizacyjne i służbowe (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 4 grudnia1997r., sygn. I PKN 394/97, opubl. OSNAPiUS 1998/20/ 595). Przy czym w doktrynie i orzecznictwie szczególną wagę zwraca się na zasadę podporządkowania organizacyjnego pracownika. Powyższe podporządkowanie rozumiane jest jako obowiązek osobistego wykonywania pracy przez pracownika w miejscu oraz czasie wyznaczonym przez pracodawcę, pod ścisłym kierownictwem pracodawcy. Podporządkowanie organizacyjne pracownika pracodawcy stanowi konstytutywną cechę stosunku pracy. Dodatkowymi cechami stosunku pracy odróżniającymi go od innych stosunków prawnych to: dobrowolność, osobiste świadczenie pracy w sposób ciągły, wykonywanie pracy na rzecz pracodawcy ponoszącego ryzyko związane z zatrudnieniem i odpłatny charakter zatrudnienia (vide: m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 października 2006r., sygn. sygn. akt I PK 113/06, opubl. Pr.Pracy 2007/1/35). Ponadto istotnym, w ramach umowy o pracę, jest konieczność kumulatywnego wystąpienia powyższych przesłanek, charakteryzujących umowę o pracę. Zasadnym jest więc stwierdzenie, że brak choćby jednej z powyższych przesłanek decyduje o odmowie uznania łączącego strony stosunku prawnego jako umowy o pracę. Przypomnieć w tym miejscu należy, że organ rentowy wydając zaskarżoną decyzję zarzucił, że kwestionowana umowa o pracę pomiędzyN. O.a płatnikiem składek z dnia 5 sierpnia 2015r. nie była efektywnie wykonywana i zawarta została jedynie dla pozoru, w rozumieniuart. 83 § 1 k.c. Stosownie do powołanego przepisu strony, które dokonują takiej pozornej czynności prawnej, próbują wywołać wobec osób trzecich rzeczywiste, prawdziwe przeświadczenie, że ich zamiarem jest wywołanie skutków prawnych objętych treścią ich oświadczeń woli. Musi też między stronami istnieć tajne, niedostępne osobom trzecim porozumienie, że te oświadczenia woli nie mają wywołać zwykłych skutków prawnych (akt konfidencji); innymi słowy, że zamiar wyrażony w treści symulowanych oświadczeń woli nie istnieje lub że zamiar ten jest inny niż ujawniony w symulowanych oświadczeniach. Na pozorność muszą się składać oba te elementy łącznie. Brak któregokolwiek z tych elementów, np. brak tego tajnego porozumienia albo ujawnienie na zewnątrz zamiaru wywołania skutków prawnych innych niż objęte treścią oświadczeń woli wyłącza zaistnienie pozorności. Oba akty - pozorna czynność prawna i akt konfidencji muszą być ze sobą intelektualnie i czasowo powiązane, jedno zdarzenie musi zawierać w sobie dokonanie czynności prawnej pozornej, jawnej dla osób trzecich, i zawarcie aktu konfidencjonalnego (vide:Kodeks cywilny. Komentarz.T. C.ogólna., Lex, 2012,K.A.,G.Z.,J.A.,J.A.,K.-P. K..,N.E.,S.T.). Odnosząc się konkretnie do umowy o pracę uznaje się ją za zawartą dla pozoru, jeżeli przy składaniu oświadczeń woli obie strony mają świadomość, że osoba określona w umowie o pracę jako pracownik nie będzie świadczyć pracy, a osoba wskazana jako pracodawca nie będzie korzystać z jej pracy. Jeżeli jedynym celem umowy było umożliwienie skorzystania ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego, umowę należy uznać za nieważną na podstawieart. 83 k.c.Nie można jednak przyjmować pozorności zawarcia umowy o pracę w sytuacji, gdy umowa ta była faktycznie realizowana, choćby celem osoby podejmującej zatrudnienie było uzyskanie świadczeń z ubezpieczenia społecznego (por. wyrok SN z dnia 4 sierpnia 2005 r., II UK 321/04, OSNP 2006/11-12/190; wyrok SN z dnia 18 maja 2006 r., II UK 164/05, LEX nr 192462). Istotnym jest jedynie czy w związku z zawarciem umowy o pracę, zobowiązania z niej wynikające były wykonywane, a konkretnie czy pracownik podjął pracę i ją wykonywał, a pracodawca świadczenie to przyjmował (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2001 r., II UKN 258/00, wyrok Sądu Najwyższego z 5 października 2005 r., I UK 32/05, OSNP 2006/15-16/249). Stosunek ubezpieczeniowy jest następczy wobec stosunku pracy i powstaje tylko wówczas, gdy stosunek pracy jest realizowany. Jeżeli stosunek pracy nie powstał bądź też nie jest realizowany, wówczas nie powstaje stosunek ubezpieczeniowy, nawet jeśli jest odprowadzana składka na ubezpieczenie społeczne. Umowa o pracę wywołuje skutki tylko bezpośrednie, dotyczące wprost wzajemnych relacji między pracownikiem i pracodawcą, lecz także dalsze, pośrednie, odnoszące się także do dziedziny ubezpieczeń społecznych. Kształtuje tam stosunek ubezpieczenia społecznego, określa wysokość składki, a w konsekwencji prowadzi do uzyskania świadczeń ubezpieczeniowych. Skutki te mają bardzo doniosłe znaczenie, zarówno z punku widzenia interesu pracownika (ubezpieczonego), jak i interesu publicznego. Stąd też - zgodnie z ugruntowanymi poglądami orzecznictwa i doktryny - ocena postanowień umownych może i powinna być dokonywana także z punktu widzenia prawa ubezpieczeń społecznych. Godziwość wynagrodzenia - jedna z zasad prawa pracy (art. 13 k.p.) - zyskuje bowiem dodatkowy walor aksjologiczny. W związku z tym, nadmiernemu uprzywilejowaniu płacowemu pracownika, które w prawie pracy mieściłoby się w ramachart. 353 k.c., w prawie ubezpieczeń społecznych, w którym pierwiastek publiczny zaznacza się bardzo wyraźnie, można przypisać - w okolicznościach każdego konkretnego wypadku - zamiar nadużycia świadczeń przysługujących z tego ubezpieczenia. Alimentacyjny charakter świadczeń ubezpieczeniowych i zasada solidaryzmu wymagają bowiem, by płaca - stanowiąca jednocześnie podstawę wymiaru składki - nie była ustalana ponad granicę płacy słusznej, sprawiedliwej i zapewniającej godziwe utrzymanie oraz by rażąco nie przewyższała wkładu pracy, a w konsekwencji, żeby składka nie przekładała się na świadczenie w kwocie nienależnej. Jest tak również dlatego, iż choć przepisy prawa ubezpieczeń społecznych w swej warstwie literalnej odnoszą wysokość składek do wypłaconego wynagrodzenia, to w rzeczywistości odwołują się do takiego przełożenia pracy i uzyskanego za nią wynagrodzenia na składkę, które pozostaje w harmonii z poczuciem sprawiedliwości w korzystaniu ze świadczeń z ubezpieczenia, udzielanych z zasobów ogólnospołecznych (tak m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 1 grudnia 2015 r., III AUa 2658/14). Podkreślić również należy, że nie można akceptować nagannych i nieobojętnych społecznie zachowań korzystania ze świadczeń z ubezpieczeń społecznych przy zawieraniu umów o pracę na stosunkowo krótki okres przed zajściem zdarzenia rodzącego uprawnienia do świadczenia i ustaleniu wysokiego wynagrodzenia w celu uzyskania naliczonych od takiej podstawy świadczeń. Odnosząc powyższe rozważania natury teoretycznej na grunt rozpoznawanej sprawy Sąd, po przeprowadzeniu postępowania dowodowego uznał, że ubezpieczonaN. O.nie udowodniła zgodnie z ciążącym na nim obowiązkiem dowodowym (art. 6 k.c.), spełnienia wszystkich przesłanek do uznania jej za pracownika w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy systemowej, a w konsekwencji istnienie tytułu prawnego do objęcia jej ubezpieczeniami społecznymi od dnia 6 sierpnia 2015r. Przedmiotem niniejszego sporu było ustalenie czyN. O.była pracownikiem płatnika składek i z tego tytułu podlegała ubezpieczeniom społecznym. Sąd w pierwszej kolejności uznał, że osoba będąca w ciąży ma takie same prawo do podejmowania zatrudnienia jak inne osoby poszukujące zatrudnienia na rynku pracy i sama okoliczność stanu ciąży nie może być uznawana za przejaw dyskryminacji na rynku pracy. Osoba będąca w ciąży, która nie posiada stałego zatrudnienia gwarantującego jej ochronę ubezpieczeniową, ma prawo do poszukiwania zatrudnienia i nawiązywania stosunku pracy, który taką ochronę zapewnia. Przypomnieć w tym miejscu należy, że utrwalonym jest stanowisko judykatury, zgodnie z którym, dążenie kobiety ciężarnej do uzyskania przez zawarcie umowy o pracę ochrony gwarantowanej pracowniczym ubezpieczeniem społecznym nie może być a priori uznane za zmierzające do dokonania czynności sprzecznej z prawem albo mającej na celu obejście prawa. Przeciwnie jest to postępowanie rozsądne i uzasadnione zarówno z osobistego, jak i społecznego punktu widzenia (wyrok Sądu Najwyższego z 9 sierpnia 2005 r., III UK 89/05, opubl. OSNP 2006/11-12/192). Objęcie ubezpieczeniem społecznym następuje jednak w momenciefaktycznego wykonywania zatrudnienia, nie zaś zatrudnienia w celu uzyskania świadczeń gwarantowanych przez państwo. Jeżeli jednak wyłącznym celem umowy było umożliwienie skorzystania ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego, umowę należy uznać za nieważną na podstawieart. 83 k.c. Do ustalenia, że doszło do powstania pomiędzy stronami stosunku pracy nie jest wystarczające spełnienie warunków formalnych zatrudnienia, takich jak zawarcie umowy o pracę, przygotowanie zakresu obowiązków, zgłoszenie do ubezpieczenia, podpisanie listy obecności a konieczne jest ustalenie, że strony miały zamiar wykonywać obowiązki stron stosunku pracy i to czyniły. Do objęcia pracowniczym ubezpieczeniem społecznym nie może dojść wówczas, gdy zgłoszenie do tego ubezpieczenia dotyczy osoby, która nie jest pracownikiem, a zatem zgłoszenie do ubezpieczenia społecznego następuje pod pozorem zatrudnienia. Sąd przeprowadził więc postępowanie dowodowe, ukierunkowując je na wyjaśnienie, czyN. O.wykonywała pracę na rzecz płatnika składek w rozumieniu przepisówKodeksu Pracy. W szczególności, czy istniało podporządkowanie wobec pracodawcy, wykonywanie pracy w określonych godzinach i miejscu, ale również, czy praca ta była niezbędna pracodawcy i przekładała się na realne korzyści ekonomiczne, pozwalające w konsekwencji pokryć koszt wynagrodzenia pracownika. Jedynie bowiem wykazanie świadczenia pracy w umówionym przez strony umowy zakresie, mogło doprowadzić do uznania jej za zawartą bez naruszeniaart. 83 k.c.i uwolnić ubezpieczoną oraz płatnika składek od zarzutu jaki przedstawił w zaskarżonej decyzji organ rentowy. Odnosząc zatem powyższe do realiów niniejszej sprawy, stwierdzić należy co następuje. W ocenie Sądu zawarcie umowy przez strony miało wyłącznie na celu uzyskanie przezN. O.świadczeń z systemu ubezpieczeń społecznych. Przeprowadzone postępowanie dowodowe w sprawie wykazało, że ubezpieczona przed zawarciem umowy z płatnikiem składek wiedziała o stanie ciąży i jej niepewnym przebiegu. Ubezpieczona w toku postępowania sądowego przyznała, że stan ciąży i związana z tym niezdolność do pracy był znany płatnikowi składek oraz że z chwilą przejścia ze Starostwa Powiatowego do spółki była na zwolnieniu lekarskim o czym poinformowała firmę (vide pismo ubezpieczonej k.39 akt sądowych). Od marca 2015r. korzystała stale i nieprzerwanie ze zwolnień lekarskich, a na przełomie czerwca i lipca 2015r. przebywała w szpitalu z rozpoznanym stanem zagrożenia ciąży. Wtedy też zalecono ubezpieczonej oszczędny tryb życia. Sąd na podstawieart. 278 § 1 k.p.c.postanowił dopuścić dowód z opinii biegłego z zakresy ginekologii i położnictwa na okoliczność ustalenia (na podstawie dokumentacji medycznej ubezpieczonej - zaświadczenia lekarskiego, karty ciąży, historii zdrowia i choroby, czy w okresie ciąży lek. med.M. S. (2)ginekolog-położnik stwierdzał u ubezpieczonej niezdolność do pracy i udzielał jej zwolnień lekarskich, w tym w okresie od 04.08.2015r., jeżeli tak, to z jakiego powodu i przez jaki okres oraz czy z uwagi na stan ciąży ubezpieczona była zdolna do pracy. W wydanej w dniu 16 czerwca 2017r. opinii biegła specjalista ginekolog-położnikM. P.stwierdziła, że ciążę ubezpieczonej rozpoznano w trakcie wizyty lekarskiej w dniu 14 maja 2015r. Według terminu ostatniej miesiączki był to już 7 tydzień ciąży, a według badania USG około 5 tydzień. Ubezpieczonej udzielono wówczas zwolnienia lekarskiego od 15 maja do 9 czerwca 2015r. Kolejno, na wizycie w dniu 9 czerwca 2015r.N. O.zgłosiła krwawienia nawracające z dróg rodnych i bóle podbrzusza. Udzielono jej wówczas zwolnienie do 4 sierpnia 2015r. Następnie w dniach od 30 czerwca do 2 lipca 2015r. ubezpieczona przebywała na Oddziale GinekologicznymSzpitala (...)wW.z rozpoznaniem „Ciąża I Tydzień 12 Poronienie zagrażające”.Biegła ustaliła, że w trakcie kolejnej wizyt, tj. w dniu 3 sierpnia 2015r. (17 tydzień ciąży), stwierdzono ustąpienie plamienia z dróg rodnych, jednak pojawiły się upławy. Wobec czego lekarz prowadzący uznał niezdolność ubezpieczonej do pracy od 4 sierpnia 2015r. do 28 września 2015r. W konfrontacji z powyższym biegła podkreśliła, iż w tymże dniu (tj. 4 sierpnia 2015r.) lekarz medycyny pracy uznał ubezpieczoną za zdolną do podjęcia zatrudnienia. We wnioskach opinii biegła wskazała, że zwolnienia lekarskie ubezpieczonej były udzielane bez żadnych przerw z powodu zagrożenia ciąży od dnia 15 maja 2015r. do 9 listopada 2015r. Wobec czego stwierdziła, że co najmniej do 9 listopada 2015r. ubezpieczona ze względu na stan zagrożenia ciąży była niezdolna do pracy. W przedłożonej opinii uzupełniającej z 4 sierpnia 2017r., biegła ponownie wyjaśniła, że jak wynika z przedłożonej dokumentacji medycznej ubezpieczonej,N. O.bez żadnych przerw, w okresie od 15 maja 2015r. do 9 listopada 2017r. przebywała na zwolnieniach lekarskich. Marginalnie biegła stwierdziła, ze nie zna podstaw na jakich lekarz medycyny pracy uznałN. O.za zdolną do świadczenia pracy, albowiem nie przeprowadził on wówczas stanu ciąży. Sąd miał na uwadze, że opinia biegłego podlega ocenie – na mocyart.233 § 1 k.p.c.– przy zastosowaniu właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków(por. postanowienie Sadu Najwyższego z 7.11.2000r.(...), OSNC 2001/4/64). Sąd wszechstronnie rozważył opinię biegłej wydaną w przedmiotowej sprawie w świetle zebranego w sprawie materiału, uznając ją za miarodajną w kwestii oceny stanu ciąży ubezpieczonej i zdolności do pracy w okresie co najmniej do 9 listopada 2015r. Opinia ta wydana została przez biegłą z zakresu ginekologii i położnictwa, a zatem przez lekarza którego specjalizacja i wiedza medyczna gwarantowała właściwą ocenę przebiegu ciąży ubezpieczonej i analizę obiektywnych badań dodatkowych. Wobec tak stanowczej opinii biegłej, Sąd nie uznał zastrzeżeń podnoszone przez ubezpieczoną, iż był ona zdolna do pracy od 5 sierpnia 2015r. do 28 września 2015r., a okresowo niezdolna od 29 września 2015r. do 9 listopada 2015r. oraz, iż biegła całkowicie pominęła zaświadczenie o zdolności do pracy wystawione przez lekarza medycyny pracy. W przekonaniu Sądu omówiona opinia wraz z opinią uzupełniającą była na tyle kategoryczna i przekonująca, że wystarczająco wyjaśniała zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych. Biegłej sądowa jednoznacznie uznała, że stan zagrożenia ciąży czynił ubezpieczoną niezdolną do pracy nieprzerwanie niezdolna do pracy co najmniej do listopada 2015r. Niezależnie od powyższego trudno uznać za wiarygodne zeznania stron: ubezpieczonejN. O., jak i prezes zainteresowanejSpółki (...)dotyczące faktycznie wykonywanych przez ubezpieczoną czynności w ramach stosunku pracy. W pierwszej kolejności wskazać należy, iż jak wynika z przedłożonej dokumentacji ubezpieczona, jak iM. K. (1)były jedynymi pracownicami Spółki, z kwotą podstawy wynagrodzenia wynoszącą 5.000 zł brutto. Jak wynika z deklaracji CIT-8Spółki (...)za 2015r. spółka wykazała stratę w wysokości 11.240,57 zł. Nie było zatem finansowych podstaw do zatrudnienia ubezpieczonej za wynagrodzeniem w takiej wysokości. Kolejno, w aktach sprawy brak jest jakichkolwiek materialnych dowodów na potwierdzenie wykonywania przez ubezpieczoną pracy. Ubezpieczona mając w świadomości swój stan zagrożenia ciąży z pewnością nie wykonywała żadnych czynności mogących wpłynąć negatywnie na swój stan zdrowia. Sąd dostrzegł, iżN. O.już od 16 marca 2015r. korzystała ze zwolnienia lekarskiego (a zatem już w trakcie odbywania stażu w Starostwie Powiatowym wW.), a w związku z komplikacjami które pojawiły się w przebiegu ciąży na przełomie czerwca i lipca 2015r. oraz kończącym się w dniu 27 lipca 2015r. stażem musiała poszukiwać możliwości objęcia ubezpieczeniem społecznym. Również na tej podstawie pozostali słuchani w sprawie świadkowie nie okazali się zdaniem Sądu niewiarygodni. Sąd nie dał wiary świadkomH. K., jak iJ. K., iż w Spółce istniała potrzeba zatrudnienia ubezpieczonej, ponieważ świadkowie zeznali, że wszelkie prace w należącym do nich wykonywali pracownicyspółki (...)obecnieR..Z.Spółka nie zatrudniała pozaM. K. (1)innych pracowników a zatem zakres obowiązków ubezpieczonej na stanowisku menagera tj. organizowanie i przydzielanie pracy, delegowanie zadań, wdrażanie systemów ocen pracowniczych, kontrolowanie postępów w pracy, przewodzenie zespołowi i reprezentowanie firmy na zewnątrz, był iluzoryczny. Nie potwierdziło się też wykonywanie pracy na stanowisku pracownika biurowego tj. administrowanie oraz całościowa obsługa biura. Zakres czynności został wytworzony w ocenie Sąd na potrzeby uwiarygodnienia zawarcia umowy o pracę, do skutecznego zawarcia, której w istocie nie doszło, bowiem strony umowy o pracę, mając świadomość niezdolności ubezpieczonej do pracy, miały jednocześnie świadomość, że osoba określona w umowie o pracę jako pracownik nie będzie świadczyć pracy, a osoba wskazana jako pracodawca nie będzie korzystać z jej pracy Również z uwagi na przebieg ciąży ubezpieczonej opisany przez biegłą ginekolog (ciąża zagrożona), nie można uznać za wiarygodne twierdzenia świadków, iżN. O.była zdolna do wykonywania jakichkolwiek czynności pracowniczych (codzienna wymiana pościeli, wożenie prania do pralni). Odnośnie zeznań świadkówB. K.,M. K. (3)iM. L., którzy zeznali, że widzieli ubezpieczoną na tereniezajazdu (...)wW., to fakt przebywania ubezpieczoną na terenie posesji nie wskazuje jeszcze na wykonywanie przez nią obowiązków pracowniczych.M. O.jest partnerką synaH. K., co siłą rzeczy stanowi, że wspomagała konkubenta w prowadzeniu rodzinnej działalności. Tym bardziej, że na tym terenie działa kilka firm zarejestrowanych przez członków rodzinyK.. Wyniki przeprowadzonego postepowania dowodowego uzasadniają wniosek, iż organ rentowy trafnie zarzucił, że płatnik składek w sposób nieracjonalny zatrudniał na stanowiskach menadżerskich 2 osoby, które w istocie nie miały kim zarządzać. Po przejściu na zwolnienie lekarskieN. O.jej obowiązki przejęli wspólnicy spółki (płatnika składek), a w związku z upływem sezonu urlopowego nie istniała dalsza potrzeba zatrudniania pracownika na stanowisku menadżerskim (kierowniczym). Organ rentowy trafnie zwrócił również uwagę na fakt, że spółka od momentu powstania zatrudniła 2 menadżerów, którzy w krótkim czasie od zatrudnienia stali się niezdolni do pracy, a od 5 października 2015r. są oni nieobecni w pracy. Na ich miejsce nie została zatrudniona żadna inna osoba, co managerów, a podjęte przez płatnika czynności (zawarcie z nimi umowy o pracę) miało na celu uzyskanie przez nich wysokich świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Sąd oddalił wniosek organu rentowego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadkaM. K. (1), uznał bowiem, że zgormadzony materiał dowody jest wystarczający do merytorycznego rozstrzygnięcia. Podsumowując, powyższe okoliczności w ocenie Sądu wykazują w sposób niewątpliwy, że ubezpieczonaN. O.w ogóle nie była zdolna z uwagi na stan zagrożenia ciąży do podjęcia pracy. Sama zaś wysokość wynagrodzenia była nierzeczywista, rażąco wygórowana i służyła zdaniem sądu wyłącznie do ustalenia wysokości wysokiego zasiłku chorobowych, a następnie macierzyńskiego. Skutkiem tego, w świetle powyższych uwag kontrolowaną decyzję organu rentowego uznać należało za prawidłową. Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela pogląd utrwalony w orzecznictwie, że pozorna umowa o pracę, na podstawie której jej strony nie miały zamiaru i nie realizowały konstrukcyjnych cech (elementów) tego zobowiązania, nie stanowi uprawnionego tytułu podlegania obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym osób wykonujących pracę na podstawie stosunku pracy. Nie zachodzą przesłanki z art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy systemowej do objęcia jej obowiązkowo od tego dnia obowiązkowo ubezpieczeniami: emerytalnym, rentowymi i wypadkowym oraz ubezpieczeniem chorobowym. Wobec czego Sąd oddalił odwołanie ubezpieczonejN. O.od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział II wP.z dnia 18 stycznia 2016r. (nr(...)), o czym orzeczono w punkcie 1 sentencji wyroku. O kosztach przedmiotowego postępowania orzeczono na podstawie ogólnej zasady odpowiedzialności stron za wynik procesu (art.98 k.p.c.) oraz § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015r. poz. 1804 – w brzmieniu obowiązującym na dzień wniesienia odwołania) Kwestię kosztów zastępstwa procesowego w sprawie o ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym ostatecznie rozstrzygnięto uchwałą składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 lipca 2016r. III UZP 2/16, w której wskazano, że w sprawie o ustalenie istnienia bądź nieistnienia stosunku ubezpieczenia społecznego lub jego zakresu (o objęcie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego; o podleganie ubezpieczeniom społecznym) do niezbędnych kosztów procesu zalicza się wynagrodzenie reprezentującego stronę radcy prawnego, biorąc za podstawę zasądzenia opłaty za jego czynności z tytułu zastępstwa prawnego stawki minimalne określone rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości. W myśl powyższego wskazanego przepisu rozporządzenia z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, stawka minimalna przy określeniu wartości przedmiotu sprawy w wysokości(...),26 (k. 93), mieści się w granicach wskazanych w § 2 pkt 3, tj. powyżej 1500 zł do 5000 zł, zatem wynosi 1.200 zł. Wobec czego orzeczono jak w punkcie 2 sentencji wyroku. /SSO Iwona Hansz/ ZARZĄDZENIE 1 Odnotować, 2 Odpis wyroku z uzasad. doręczyć pełnomocnikom stron, 3 Akta z wpływem lub za 21 dni.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Koszalinie date: '2017-10-31' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Iwona Hansz legal_bases: - art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 22 k.p. - art. 83 § 1 k.c. - art. 278 § 1 k.p.c. recorder: Katarzyna Marciniak signature: IV U 918/16 ```

154010000003027_VI_Gz_000211_2013_Uz_2013-08-30_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI Gz 211/13 POSTANOWIENIE Dnia 30 sierpnia 2013 r. Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Beata Hass-Kloc Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Kościak po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2013 r. w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa: Kółko Rolnicze wS. przeciwko:M. T. o zapłatę na skutek zażalenia pozwanej na postanowienie Sądu Rejonowego w KrośnieV Wydziału Gospodarczego z dnia 06 lutego 2013 r., sygn. akt V GCupr 475/12 postanawia:uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu w Krośnie do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego. UZASADNIENIE Zaskarżonym postanowieniem Sądu Rejonowego w KrośnieV Wydziału Gospodarczego z dnia 06 lutego 2013 r., sygn. akt V GCupr 475/12 przyznano świadkowiA.P.kwotę 28,00 zł tytułem zwrotu kosztów stawiennictwa w Sądzie. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu powyższego podniósł, iż świadek stawiła się na rozprawę w Sądzie w dniu 23 stycznia 2013r. składając jednocześnie wniosek o zwrot kosztów przejazdu najtańszymi środkami transportu na trasieB.–S.–K.i z powrotem. Koszt podróży na tej trasie wynosi łącznie 28,00 zł (B.–S.– 4,00 zł x 2S.–K.– 10,00 zł x 2). Następnie powołując treśćart. 227 kpcuznał, iż wniosek jest zasadny. Powyższe orzeczenie zaskarżyła pozwana w całości wnosząc o jego uchylenie. W uzasadnieniu powyższego generalnie skarżąca skupiła się na przedstawieniu okoliczności powołaniaA.P.na świadka i stawiennictwa jej w Sądzie Rejonowym w Krośnie. Między innymi podała, iż koszty przyznane świadkowi są zawyżone, albowiem koszty przejazdu na trasie relacjiK.–S.wynosi 7,00 zł i taki bilet dołączyła do zażalenia. Sąd Okręgowy mając na uwadze zważył, co następuje: Zażalenie zasługuje na uwzględnienie. Na wstępie należy podnieść, iż na podstawie art. 85 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2005 r., nr 167, poz. 1398,z późn. zm.) świadkowi przysługuje zwrot kosztów podróży - z miejsca jego zamieszkania do miejsca wykonywania czynności sądowej na wezwanie sądu - w wysokości rzeczywiście poniesionych, racjonalnych i celowych kosztów przejazdu własnym samochodem lub innym odpowiednim środkiem transportu. Zwrot tych należności następuje na wniosek świadka, który winien udokumentować swoje żądanie w tym zakresie; zaś Sąd dokonuje kontroli powyższego podczas rozpoznawania takiego wniosku. Brak udokumentowania takiego wniosku uzasadnia zastosowanie jego uzupełnienia w trybieart. 130 kpc; jednak jego nie uzupełnienie terminie nie powoduje jego zwrotu, lecz nieuwzględnienie żądania świadka (por. Komentarz praktyczny, Koszty sądowe w sprawach cywilnych, Ustawa i orzekanie, A. Górski, L. Walentynowicz, Wyd. Oficyna, W-wa 2007 str. 113-114). Mając powyższe na uwadze należy zauważyć, iż Sąd Rejonowy przyznając koszty dojazdu świadkowi w niniejszej sprawie nie odniósł się do przesłanek wskazanych w w/w przepisie prawa, a co za tym idzie brak jest podstaw do przyjęcia, iż koszty dojazdu wskazane przez świadka w jego wniosku z dnia 23 stycznia 2013r. (k. 60) są kosztami – w zakresie ich wysokości – rzeczywiście poniesionymi przez świadka. Przy ponownym rozpoznaniu przedmiotowego wniosku Sąd Rejonowy w Krośnie mając na uwadze przywołane wyżej okoliczności wezwie świadka o uzupełnienie przedmiotowego wniosku poprzez wykazanie, iż rzeczywiście koszty stawiennictwa do Sądu na rozprawę w dniu 23.01.2013r. wynosiły 28,00 złi uwzględni to przy ponownym rozstrzygnięciu w zakresie tegoż wniosku. Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji postanowienia po myśli powołanych wyżej przepisów orazart. 50513§ 3 kpcw związku zart. 50512§ 1 kpc. O kosztach postępowania orzeczono zgodnie zart. 108 § 2 kpc. Zarządzenie: 1 Odpis postanowienia doręczyć: - powodowi, pozwanej. 2 Akta zwrócić po wykonaniu zarządzenia jak na karcie 103v.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Rzeszowie date: '2013-08-30' department_name: VI Wydział Gospodarczy judges: - Beata Hass-Kloc legal_bases: - art. 108 § 2 kpc recorder: st. sekr. sądowy Joanna Kościak signature: VI Gz 211/13 ```

152525050000503_I_C_000611_2020_Uz_2021-05-18_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 611/20 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 maja 2021 r. Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Lidia Grzelak Protokolant st. sekr. sąd. Jolanta Dziki po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2021 r. w Ciechanowie na rozprawie sprawy z powództwa(...) S.A.wW. przeciwkoK. C. o zapłatę 27629,37 zł I zasądza od pozwanegoK. C.na rzecz powoda(...) S.A.wW.kwotę 27629,37 zł ( dwadzieścia siedem tysięcy sześćset dwadzieścia dziewięć złotych trzydzieści siedem groszy ) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty; II w pozostałym zakresie powództwo oddala; III zasądza od pozwanegoK. C.na rzecz powoda(...) S.A.wW.kwotę 2829,38 zł ( dwa tysiące osiemset dwadzieścia dziewięć złotych trzydzieści osiem groszy ) tytułem zwrotu kosztów procesu; IV przyznaje r. pr.J. K.wynagrodzenie za pełnienie obowiązków kuratora nieznanego z miejsca pobytu pozwanegoK. C.w kwocie 1440,00 zł ( jeden tysiąc czterysta czterdzieści złotych ) wraz z podatkiem VAT w wysokości 23 % od tej sumy; V przyznaną w pkt IV kwotę nakazuje Skarbowi Państwa wypłacić r. pr.J. K.w następujący sposób: a kwotę 1440,00 zł ( jeden tysiąc czterysta czterdzieści złotych ) z zaliczki uiszczonej na kwit U11-(...)KU(...); b podatek VAT w wysokości 23 % od kwoty 1440,00 zł ( jeden tysiąc czterysta czterdzieści złotych ) z sum budżetowych, przejmując koszty orzeczone w pkt V lit. b. na rachunek Skarbu Państwa. Sędzia Lidia Grzelak

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Ciechanowie date: '2021-05-18' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Sędzia Lidia Grzelak legal_bases: [] recorder: st. sekr. sąd. Jolanta Dziki signature: I C 611/20 ```

154505200000503_I_C_000945_2016_Uz_2016-06-15_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 945/16 WYROK ZAOCZNY W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 15 czerwca 2016 roku (...)wW.w I Wydziale Cywilnym w następującym składzie: Przewodniczący: SSR Robert Bełczącki Protokolant: Elżbieta Oskierko po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 czerwca 2016 roku wW. sprawy z powództwaS. D.(D.) przeciwkoR. R. o zapłatę kwoty 1.642,70 zł wraz z odsetkami orzeka: I. powództwo oddala; II. oddala wniosek powodaS. D.o zasądzenie kosztów procesu. SSR Robert Bełczącki

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie date: '2016-06-15' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Robert Bełczącki legal_bases: [] recorder: Elżbieta Oskierko signature: I C 945/16 ```

152510000002006_IV_K_000121_2019_Uz_2019-11-28_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV K 121/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2019 roku Sąd Okręgowy w Łodzi IV Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia S.O. Tomasz Krawczyk Protokolant: sekr. sąd. Kinga Śmigielska przy udziale prokuratora Angeliki Kucharzewskiej po rozpoznaniu na rozprawach w dniach: 21 października 2019 roku, 12 listopada 2019 roku i 26 listopada 2019 roku sprawy: 1 A. K. urodzonego (...)wK., synaJ.iM. z domu W., 2 R. T. urodzonego (...)wŁ., synaK.iK.z domuC. oskarżonych o to, że: I w okresie od 07 września 2015 r. do 09 września 2015 r. wŁ.i wK., działając wspólnie i w porozumieniu oraz z innymi nieustalonymi osobami brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na dokonywaniu oszustw na szkodę osób w podeszłym wieku tzw. metodą na członka rodziny i funkcjonariusza policji, to jest o czyn określony wart. 258 §1 k.k., II w dniu 07 września 2015 r. wŁ.działając wspólnie i w porozumieniu oraz z innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I. oraz czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzićH. F.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 36.341,69 zł po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osoby nawiązującej z nią kontakt telefoniczny oraz mającej od niej odebrać pieniądze, co do celu przekazania pieniędzy i zamiaru ich zwrotu w ten sposób, że inna nieustalona osoba nawiązała z nią kontakt telefoniczny podając się za członka rodziny i informując, że chce ją odwiedzić, a następnie inna nieustalona osoba nawiązała z nią kontakt telefoniczny podając się za funkcjonariusza Policji wykonującego czynności związane z wykrywaniem przestępstw oszustwa i ściganiem ich sprawców oraz nakłoniła ją do wypłaty pieniędzy z rachunku bankowego, które miał odebraćA. K., a następnie przekazaćR. T., lecz z uwagi na postawę pokrzywdzonej zamierzonego celu nie osiągnął, przy czymR. T.czynu tego dopuścił się będąc uprzednio prawomocnie skazanym za umyślne przestępstwo podobne i w ciągu 5 lat po odbyciu za nie kary pozbawienia wolności przekraczającej 6 miesięcy. to jest o przestępstwo zart. 13 §1 k.k.w zw. zart. 286 §1 k.k.iart. 227 k.k.w zw. zart. 11 §2 k.k.w zw. zart. 65 §1 k.k., a wobecR. T.: o czyn zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 286 §1 k.k.iart. 227 k.k.w zw. zart. 11 §2 k.k.w zw. zart. 65 §1 k.k.w zw. zart. 64 §1 k.k. III w dniu 08 września 2015 r. wŁ.działając wspólnie i w porozumieniu oraz z innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I. oraz czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziliA. H.iS. H.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32.590 zł, po uprzednim wprowadzeniu ich w błąd co do tożsamości osoby nawiązującej z nimi kontakt telefoniczny oraz mającej od nich odebrać pieniądze, co do celu przekazania pieniędzy i zamiaru ich zwrotu w ten sposób, że inna nieustalona osoba nawiązała z pokrzywdzonymi kontakt telefoniczny podając się za członka rodziny i informując, że chce ich odwiedzić, a następnie inna nieustalona osoba nawiązała z pokrzywdzonymi kontakt telefoniczny podając się za funkcjonariusza Policji wykonującego czynności związane z wykrywaniem przestępstw oszustwa i ściganiem ich sprawców oraz nakłoniła pokrzywdzonych do wypłaty z rachunku bankowego pieniędzy w kwocie 2.590 zł, likwidacji bankowej lokaty terminowej w kwocie 8.000 zł i zaciągnięcia pożyczki bankowej w kwocie 22.000 zł, które to pieniądze odebrałA. K., a następnie przekazał jeR. T., przy czymR. T.czynu tego dopuścił się będąc uprzednio prawomocnie skazanym za umyślne przestępstwo podobne i w ciągu 5 lat po odbyciu za nie kary pozbawienia wolności przekraczającej 6 miesięcy, to jest o przestępstwo zart. 286 §1 k.k.iart. 227 k.k.w zw. zart. 11 §2 k.k.w zw. zart. 65 §1 k.k., a wobecR. T.: o czyn zart. 13 §1 k.k.w zw. zart. 286 §1 k.k.iart. 227 k.k.w zw. zart. 11 §2 k.k.w zw. zart. 65 §1 k.k.w zw. zart. 64 §1 k.k. IV w dniu 9 września 2015 r. wŁ.iK.działając wspólnie i w porozumieniu oraz z innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I. oraz czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziliB. Ż.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 60.000 zł, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osoby nawiązujących z nią kontakt telefoniczny oraz mającej od niej odebrać pieniądze, co do celu przekazania pieniędzy i zamiaru ich zwrotu w ten sposób, że inna nieustalona osoba nawiązała z nią kontakt telefoniczny podając się za członka rodziny i informując, że chce ją odwiedzić, a następnie inna nieustalona osoba nawiązała z nią kontakt telefoniczny podając się za funkcjonariusza Policji wykonującego czynności związane z wykrywaniem przestępstw oszustwa i ściganiem ich sprawców oraz nakłoniła ją do wypłaty z rachunków bankowych pieniędzy w łącznej kwocie 60.000 zł, a inna nieustalona osoba również podająca się za funkcjonariusza Policji potwierdziła w rozmowie telefonicznej tożsamość w/w osoby, które to pieniądze odebrałA. K., a następnie przekazał jeR. T., przy czymR. T.czynu tego dopuścił się będąc uprzednio prawomocnie skazanym za umyślne przestępstwo podobne i w ciągu 5 lat po odbyciu za nie kary pozbawienia wolności przekraczającej 6 miesięcy, to jest o przestępstwo zart. 286 §1 k.k.iart. 227 k.k.w zw. zart. 11 §2 k.k.w zw. zart. 65 §1 k.k., a wobecR. T.; o czyn zart. 13 §1 k.k.w zw. zart. 286 §1 k.k.iart. 227 k.k.w zw. zart. 11 §2 k.k.w zw. zart. 65 §1 k.k.w zw. zart. 64 §1 k.k. 1 uznaje oskarżonychA. K.iR. T.za winnych popełnienia zarzucanego im czynu zpunktuI, z tą modyfikacją, że oskarżeni brali udział w przedmiotowej zorganizowanej grupie przestępczej w okresie nie krócej niż od dnia 01 września 2015 r. do dnia 09 września 2015 r., to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 258 §1 k.k.i za to na podstawieart. 258 §1 k.k.wymierza oskarżonym: a)A. K.- karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności; b)R. T.- karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności; 2 uznaje oskarżonychA. K.iR. T.za winnych popełnienia zarzucanego im czynu z punktuII; 3 uznaje oskarżonychA. K.iR. T.za winnych popełnienia zarzucanego im czynu z punktuIIIz tymi zmianami, że: - kwota niekorzystnego rozporządzenia mieniem wyniosła łącznie 41.179,19 zł, przy czym zawarcie umowy pożyczki bankowej wiązało się dla pokrzywdzonych z zaciągnięciem zobowiązania w łącznej kwocie 30.589,19 zł, - czyn oskarżonegoR. T.wyczerpał dyspozycjęart. 286 §1 k.k.iart. 227 k.k.w zw. zart. 11 §2 k.k.w zw. zart. 65 §1 k.k.w zw. zart. 64 §1 k.k.; 4 uznaje oskarżonychA. K.iR. T.za winnych popełnienia zarzucanego im czynu z punktuIVz tą zmianą, że czyn oskarżonegoR. T.wyczerpał dyspozycjęart. 286 §1 k.k.iart. 227 k.k.w zw. zart. 11 §2 k.k.w zw. zart. 65 §1 k.k.w zw. zart. 64 §1 k.k.; 5 przyjmując, że czyny z punktów:II,IIIiIVstanowiły ciąg przestępstw w rozumieniuart. 91 §1 k.k., na podstawieart. 286 §1 k.k.w zw. zart. 11 §3 k.k.w zw. zart. 65 §1 k.k.w zw. zart. 91 §1 k.k.wymierza oskarżonym łącznie za zbiegające się przestępstwa: a A. K.: karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; b R. T.: karę 3 (trzech) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności; 6 na podstawieart. 91 §2 k.k.w zw. zart. 85 §1 i 2 k.k.iart. 86 §1 k.k.orzeczone wobec oskarżonegoA. K.w punktach: 1a) i 5a) kary jednostkowe pozbawienia wolności łączy i wymierza oskarżonemu karę łączną w rozmiarze 3 (trzech) lat pozbawienia wolności; 7 na podstawieart. 91 §2 k.k.w zw. zart. 85 §1 i 2 k.k.iart. 86 §1 k.k.orzeczone wobec oskarżonegoR. T.w punktach: 1b) i 5b) kary jednostkowe pozbawienia wolności łączy i wymierza oskarżonemu karę łączną w rozmiarze 3 (trzech) lat i 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności; 8 na podstawieart. 46 §1 k.k.orzeka wobec oskarżonychA. K.iR. T.obowiązek naprawienia szkody solidarnie w całości poprzez uiszczenie na rzecz: a A. H.iS. H.solidarnie: kwoty 41.179,19 zł (czterdziestu jeden tysięcy stu siedemdziesięciu dziewięciu złotych dziewiętnastu groszy) - w związku z czynem z punktu III, b B. Ż.: kwoty 60.000 (sześćdziesięciu tysięcy) złotych - w związku z czynem z punktu IV; 9 na podstawieart. 45 §1 k.k.orzeka wobec oskarżonegoA. K.przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowych pochodzących z przestępstwa w wysokości: a 1.000 (jednego tysiąca) złotych - w związku z czynem z punktu III, b 1.000 (jednego tysiąca) złotych - w związku z czynem z punktu IV; 10 przyznaje od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Łodzi tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą obronę udzieloną oskarżonym z urzędu: a adw.I.Parada –K.: kwotę 1.402,20 zł (jednego tysiąca czterystu dwóch złotych dwudziestu groszy) – w związku z obroną oskarżonegoA. K., b adw.B. O.: kwotę 1.402,20 zł (jednego tysiąca czterystu dwóch złotych dwudziestu groszy) – w związku z obroną oskarżonegoR. T.; 11 zwalnia oskarżonych w całości od ponoszenia kosztów procesu.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2019-11-28' department_name: IV Wydział Karny judges: - Tomasz Krawczyk legal_bases: - art. 85 §1 i 2 k.k. recorder: sekr. sąd. Kinga Śmigielska signature: IV K 121/19 ```

151015050003021_VI_P_000202_2018_Uz_2019-10-18_003

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI P 202/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 października 2019r. Sąd Rejonowy Gdańsk - Południe w Gdańsku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia Beata Piórek Ławnicy Hanna Gozdek Barbara Meyer Protokolant: Patryk Barski po rozpoznaniu w dniu 4 października 2019 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwaM. B. przeciwko(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąw Łodzi o odszkodowanie , ustalenie I. Zasądza od pozwanego(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwŁ.na rzecz powódkiM. B.kwotę 12 633 zł ( dwanaście tysięcy sześćset trzydzieści trzy złote) tytułem odszkodowania za niezgodne z przepisami prawa pracy rozwiązanie umowy o pracę wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 04 2019r. do dnia zapłaty II. ustala, że powódkaM. B.była zatrudniona u pozwanego(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wŁ.w okresie od 24 11 2017r. do 31 03 2018r. w wymiarze pełnego etatu . III. Zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 540 zł ( pięćset czterdzieści złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego . IV. Wyrokowi w pkt I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 4211 zł ( cztery tysiące dwieście jedenaście złotych ). V. nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk- Południe w Gdańsku kwotę 632 zł / sześćset trzydzieści dwa złote / tytułem opłaty od pozwu , od obowiązku uiszczenia której powódka była zwolniony z mocy ustawy. Sygn. akt VI P 202/18 UZASADNIENIE PowódkaM. B.pozwem z dnia 18 kwietnia 2018 r. wniosła przeciwko(...) sp. z o.o.wŁ.o przywrócenie do pracy na dotychczasowych warunkach, zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Jednocześnie powódka wniosła o przywrócenie terminu do złożenia niniejszego odwołania, albowiem pomimo złożenia przez nią zaświadczenia o stanie ciąży w dniu 16 stycznia 2018 r. wraz z wnioskiem o wycofanie wypowiedzenia, pracodawca w żaden sposób nie ustosunkował się do tego stanu faktycznego. W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że jest zatrudniona u pozwanego na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony z dnia 1 lutego 2011 r. na stanowisku dyrektora Oddziału wG.. Do 5 września 2017 r. powódka przebywała na urlopie macierzyńskim. Po tym dniu do 10 listopada włącznie powódka wskazała, że przebywała na zwolnieniach lekarskich. Od 13 listopada 2017 r. do 21 lutego 2018 r. powódka wnioskowała o wykorzystanie zaległego urlopu, który został jej udzielony. Powódka podała, że w dniu 24 listopada 2017 r. jako osoba uprawniona do urlopu wychowawczego złożyła wniosek o zmniejszenie wymiaru czasu pracy do 7/8 etatu. Dnia 20 listopada 2017 r. powódka otrzymała pismo o odwołanie z urlopu i stawienie się w siedzibie firmy wŁ.w dniu 24 listopada 2017 r.. Powódka wysłała pracodawcy pismo o odmowie delegacji w związku z posiadaniem dzieci poniżej 4 roku życia wraz z wnioskiem o zmniejszenie etatu na 7/8 od 24 listopada 2017 r. do 24 listopada 2018 r. oraz pismo o wyznaczenie godziny i miejsca rozpoczęcia pracy. Powódka wskazała, że w dniu 24 listopada 2018 r. otrzymała drugie pismo o stawienie się w miejscu pracy w dniu 28 listopada 2017 r.. W odpowiedzi na to powódka wysłała zwolnienie lekarskie na okres od 28 listopada 2017 r. do 1 grudnia 2017 r.. Następnie powódka podała, że otrzymała trzecie pismo o stawieniu się w pracy w dniu 5 grudnia 2017 r..Powódka stawiła się w pracy i otrzymała rozwiązanie umowy o pracę z dniem 5 grudnia 2017 r. z zachowaniem 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia, tj. do 31 marca 2018 r. W dniu 11 grudnia 2018 r. powódka otrzymała pismo pozwanego, iż zgodnie z wnioskiem o zmniejszenie wymiaru czasu pracy przesyła jej aneks do umowy o pracę. Powódka wskazała, że w okresie od 2 stycznia 2018 r. do 8 stycznia2018 r. przebywała na kolejnym zwolnieniu lekarskim W dniu 23 stycznia 2018 r. powódka wysłała pozwanemu wniosek o przywrócenie do pracy i uznanie wypowiedzenia za niezasadne, gdyż jest w 8 tygodniu ciąży – jednocześnie załączyła zaświadczenie o ciąży oraz zwolnienie lekarskie do 16 stycznia 2018 r. do 13 lutego 2018 r. Powódka podniosła, iż aktualnie przebywa na zwolnieniu lekarskim od dnia 16 stycznia 2018 r.. W ocenie powódki w tym stanie rzeczy wypowiedzenie jest niezgodne zart. 177 § 1 k.p.z racji rozwiązania umowy w okresie ciąży jak również zart. 1868§ 1 k.p.w okresie szczególnej ochrony po zakończeniu urlopu macierzyńskiego . Powódka podniosła, że do dnia złożenia pozwu pracodawca nie wycofał wypowiedzenia i nie ustosunkował się w żaden sposób do kwestii jej stanu ciąży oraz trwania wypowiedzenia z 5 grudnia 2017 r. Dodała, że w tym stanie rzeczy dopiero otrzymując świadectwo pracy uzyskała informację odnośnie trwania umowy o pracę.(pozew, k. 3-6) Pismem z dnia 4 czerwca 2018 r. powódka rozszerzyła powództwo w ten sposób, iż domaga się przywrócenia do pracy na etat sprzed złożenia wniosku o zmniejszenie etatu w związku z koniecznością sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem oraz uznaniem złożenia tego wniosku jako niebyłego. Powódka podała, iż w dniu 26 listopada 2017 r. złożyła wniosek o zmniejszenie etatu w związku z koniecznością sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem do 7/8 etatu. Pomimo złożonego wniosku pracodawca przerwał urlop wypoczynkowy powódki po urlopie macierzyńskim i w dniu 5 grudnia 2017 r. wezwał powódkę do stawiennictwa w firmie(...)Policealna Szkoła Zawodowa wG., gdzie dyrektor oddziału tamtejszej firmy z upoważnienia wręczyła powódce wypowiedzenie umowy. Wiedząc o planowanym zwolnieniu powódki z pracy , pracodawca w dniu 4 grudnia 2017 r. wysłał powódce aneks do umowy o pracę w związku ze zmniejszeniem etatu. Powódka powyższy odebrała w dniu 11 grudnia 2017 r.. Wobec powyższego powódka wniosła o uznanie złożenia wniosku o zmniejszenie etatu jako niebyłe i przywrócenie jej do pracy na zasadach sprzed 26 listopada 2017 r. (k. 18-19) Pozwany(...) sp. z o.o.wŁ.w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie wniosku o przywrócenie terminu do złożenia pozwu, odrzucenie pozwu jako złożonego po przepisanym terminie oraz zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany podniósł, iż w przypadku uznania przez Sąd, że nie zachodzą przesłanki do powyższego wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że wniosek o przywrócenie terminu złożony przez powódkę jest nieuzasadniony. Pozwany podał, że z okoliczności faktycznych niniejszej sprawy wynika, iż: 1 oświadczenie pozwanego o wypowiedzeniu stosunku pracy zostało wręczone powódce w dniu 5 grudnia 2017 r.; 2 powódka nadała w placówce pocztowej na adres pozwanego zawiadomienie o swojej ciąży w dniu 18 stycznia 2018 r.; 3 umowa o pracę uległa rozwiązaniu w dniu 31 marca 2018 r.; 4 istnieją przesłanki do uznania, że pozew faktycznie został złożony w sądzie po dniu 21 kwietnia 2018 r. Po pierwsze pozwany odnosząc się do wniosku powódki o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne, już w dniu nadania informacji o swojej ciąży, powódka uchybiła terminowi do złożenia odwołania od wypowiedzenia od wypowiedzenia umowy o pracę. Pozwany podkreślił, że oświadczenie o wypowiedzeniu stosunku pracy zostało doręczone powódce w dniu 5 grudnia 2017 r.. W ocenie pozwanego 21 termin do złożenia odwołania upływał w dniu 26 grudnia 2017 r. Wedle pozwanego powódka uchybiła terminowi do złożenia odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę. Pozwany odnosząc się do roszczenia powódki dotyczącego przywrócenia do pracy podniósł argumenty jak powyżej, uznając że powódka uchybiła terminowi. Następnie pozwany wskazał, że zgodnie z dokumentacją pozwanego, złożył powódce oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę z zachowaniem 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia. Przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę była likwidacja stanowiska i miejsca pracy powódki, spowodowana zaprzestaniem prowadzenia szkół przez oddział(...)wG.oraz całkowitym zaprzestaniem prowadzenia działalności spółki w oddziale wG.w związku zart. 177§ 4 k.p.oraz ustawą z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Pozwany podniósł, że przepisyart. 10 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracownikówmogą stanowić podstawę rozwiązania stosunku pracy z pracownikiem, którego stosunek pracy podlega z mocy odrębnych przepisów szczególnej ochronie przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem. Następnie pozwany wskazał, iż zarówno w przypadku dyspozycjiart. 41 k.p., jak iart. 177 k.p.możliwe jest rozwiązanie umowy o pracę w razie ogłoszenia upadłości albo likwidacji pracodawcy (art. 411oraz art. 177 § 4 k.p.). Do pracowników tych odnosi się przepis art. 10 ust. 2 ustawy o zwolnieniach grupowych, wg którego w przypadku określonym w ust. 1 pracodawca może rozwiązać stosunki pracy, w drodze wypowiedzenia, z pracownikami, których stosunek pracy podlega z mocy odrębnych przepisów szczególnej ochronie przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem i wobec których jest dopuszczalne wypowiedzenie stosunku pracy w ramach grupowego zwolnienia. Pozwany nadmienił, że z uwagi na likwidację oddziału zmuszony był do zakończenia istniejących stosunków pracy, co powoduje, że rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło z przyczyn niedotyczących pracowników.(odpowiedź na pozew, k. 29-33) Pismem z dnia 13 marca 2019 r. powódka sprecyzowała żądanie pozwu w ten sposób , że domaga się ustalenia, że w okresie od 24 listopada 2017 r. do 31 marca 2018 r. była zatrudniona na pełen etat, zasądzenie na jej rzecz odszkodowania w związku z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu w wysokości 12 633 zł, tj. za okres trzech miesięcy wraz z odsetkami liczonymi od dnia doręczenia pisma stronie pozwanej oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Jednocześnie powódka wskazała, że rezygnuje z wniosku o przywrócenie do pracy i wypłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy i na podstawieart. 45 k.p.wnosi alternatywne roszczenie, tj. o przyznanie odszkodowania.(k. 108-119, k. 146) Pozwany wniósł o oddalenie tak sprecyzowanego powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: PowódkaM. B.była zatrudniona u pozwanego w(...) sp. z o.o.wŁ.na podstawie umowy o pracę od 1 lutego 2011 r. początkowo na okres próbny, a z dniem 1 maja 2011 r. na czas nieokreślony. W oparciu o powyższe umowy o pracę powódka była zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy początkowo na stanowisku p.o. dyrektora oddziału, a z dniem 1 maja 2011 r. dyrektora oddziału. Miejscem wykonywania pracy byłG.. ( dowód: umowy o pracę, k. 3,19 akt osobowych powódki cz. B; aneks do umowy o pracę, k. 25 akt osobowych powódki cz. B; świadectwo pracy, k. 3 akt osobowych powódki cz. C) W trakcie zatrudnienia powódka korzystała z urlopów macierzyńskich, rodzicielskich w okresach od 6 03 2015- 1 12 2015, od 25 01 2017 do 5 09 2017 , po czym korzystała ze zwolnień lekarskich do 10 11 2017r. , po czym powódka zwróciła się do pracodawcy o udzielenie urlopu wypoczynkowego do 21 02 2018r. Pozwany kilkukrotnie odwoływał powódkę z urlopu i wzywał do stawienia się w pracy , pierwsze pismo z dnia 20 11 2017r., gdzie pozwany zobowiązał powódkę do stawienia się w siedzibie firmy wŁ.w dniu 24 11 2017r. , w przypadku braku zgody na delegację poproszono powódkę o wskazanie miejsca , gdzie powódka się stawi . Kolejne pismo pracodawcy nakazywało stawiennictwo powódce w dniu 28 11 2017r. wG.przyul. (...). Mając przeświadczenie o powrocie do pracy, powódka wnioskiem z dnia 24 listopada 2017 r. na podstawieart. 1867k.p.i uprawnieniem do korzystania z urlopu wychowawczego wynikającego z konieczności osobistej opieki nad dzieckiem, zwróciła się do pracodawcy o obniżenie wymiaru czasu pracy w okresie od dnia 24 listopada 2017 r. do dnia 24 listopada 2018 r. do wymiaru 35 godzin tygodniowo. Na wezwanie pozwanego z dnia 4 grudnia 2017 r., powódka w dniu 5 grudnia 2017 r. stawiła się w sekretariacie(...)Policealna Szkoła Zawodowa wG.przyul. (...). Tego dnia, dyrektor(...)Policealna Szkoła Zawodowa wG.wręczyła powódce, w imieniu(...) sp. z o.o.z siedzibą wŁ., wypowiedzenie umowy o pracę. Oświadczeniem z dnia 5 grudnia 2017 r. pozwany rozwiązał z powódką umowę o pracę za wypowiedzeniem z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 31 marca 2018 r.. Jako przyczynę powyższego wskazano na likwidację stanowiska i miejsca pracy spowodowana z zaprzestaniem prowadzenia Szkół przez oddział(...)wG.oraz całkowitym zaprzestaniem prowadzenia działalności spółki w oddziale wG.w związku zustawą z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Na podstawieart. 167 1 k.p.zobowiązano powódkę do wykorzystania należnego urlopu wypoczynkowego w wymiarze proporcjonalnym do przepracowanego okresu. W dniu 11 grudnia 2017 r. powódka w odpowiedzi na swój wniosek z dnia 24 11 2017r. otrzymała aneks do umowy o pracę, zgodnie z treścią którego w okresie od 24 11 2017r. do 24 11 2018r. miała być zatrudniona w wymiarze 7/8 etatu na stanowisku Dyrektora Oddziału wG.z wynagrodzeniem 3 684, 63 zł , norma tygodniowa 35 godzin, aneks podpisany był już przez prezesa zarządu pozwanejD. A.. W odrębnym piśmie , w którym ponownie wskazano okres zatrudnienia od 24 11 2017 do 24 11 2018r. poproszono powódkę o przesłanie podpisanego egzemplarza aneksu na adres siedziby spółki . Powódka nie podpisała aneksu , ani nie odesłała go do pracodawcy. ( dowód: pismo pozwanego z dnia 20 listopada 2017 r. k. 122, 24 listopada 2017 r. k. 123 , 4 grudnia 2017 r. odwołujące powódkę z urlopu, k. 23,122-124; wniosek powódki, k. 29 akt osobowych powódki cz. B; oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem wraz z upoważnieniem do jego złożenia w imieniu pracodawcy, k. 1-2 akt osobowych powódki cz. C; aneks do umowy o pracę, pismo przewodnie k. 32-33 akt osobowych powódki cz. B świadectwo pracy, k. 3 akt osobowych powódki cz. C; zeznania powódki, k. 37-39 (nagranie czas: 00:04:37-00:41:55), k. 146v-147v (nagranie czas: 00:06:51-00:26:52) Powódka w dniu 16 stycznia 2018 r. dowiedziała się, że jest w 8 tygodniu ciąży. Pismem z dnia 18 stycznia 2018 r. powódka wniosła o przywrócenie do pracy i uznanie wypowiedzenia za niezasadne, gdyż jest w 8 tygodniu ciąży. Do pisma powódka załączyła zaświadczenie lekarskie o stanie ciąży . Powódka na powyższe nie otrzymała żadnej odpowiedzi od pozwanego. Od 16 01 2018r. do końca okresu zatrudnienia powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim . Powódka w piśmie z dnia 22 02 2018r. ponownie zwróciła się do pracodawcy o informację na piśmie w przedmiocie cofnięcia wypowiedzenia z uwagi na stan ciąży , zaś w korespondencji mailowej z dnia 12 02 2018r. pozwany poinformował powódkę, że w związku ze złożonym wnioskiem o zmniejszenie etatu ustalona zostałanowa podstawa składników wynagrodzenia do wypłaty zasiłku i przesłano na prośbę powódki druk ZUS Z -3. Oddział, w którym pracowała powódka został zlikwidowany. ( dowód: pismo powódki dot. cofnięcia wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę, k. 7-9, 25; korespondencja e-mail , k. 26; zeznania powódki, k. 37-39 (nagranie czas: 00:04:37-00:41:55), k. 146v-147v (nagranie czas: 00:06:51-00:26:52 świadectwo pracy, k. 3 akt osobowych powódki cz. C;, pismo powódki z 22 02 2018r. k. 25 , korespondencja email k. 26) O fakcie dokonania w rzeczywistości rozwiązania umowy o pracę, powódka dowiedziała się w dniu otrzymania świadectwa pracy. W świadectwie pracy z dnia 31 marca 2018 r. , nadanym pocztą do powódki 6 04 2018r. , które odebrała w połowie kwietnia 2018r. pracodawca wskazał, iż powódka była zatrudniona w okresie od 1 lutego 2011 r. do 31 marca 2018 r. w wymiarze: - od 1 lutego 2011 r. do 23 listopada 2017 r. – 1/1 pełen etat, - od 24 listopada 2017 r. do 31 marca 2018 r. – 7/8 etatu. ( dowód: świadectwo pracy, k. 3 akt osobowych powódki cz. C; zeznania powódki, k. 37-39 (nagranie czas: 00:04:37-00:41:55), k. 146v-147v (nagranie czas: 00:06:51-00:26:52)) Pracodawca zadeklarował w ZUS zmniejszenie etatu powódki na 7/8 od dnia 24 listopada 2017 r. (...) OddziałwŁ.wszczął postępowanie wyjaśniające i m.in. pismem z dnia 22 maja 2018 r. wezwał pracodawcę do uregulowania zaległych składek. W odpowiedzi pracodawca przesłał informację, że ze względu na trudną sytuację finansową nie jest w stanie uregulować brakujących składek. ( Dowód: historia wypłat świadczeń z ubezpieczeń społecznych, k. 120-121v; pisma ZUS wŁ., k.125-127; pismo pozwanego z dnia 7 października 2016 r., k. 128) Wynagrodzenie powódki z ostatnich trzech miesięcy zatrudnienia, liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 11 053, 89 zł brutto. ( dowód: zaświadczenie, akta osobowe powódki nienumerowane) Przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy Sąd oparł się na treści załączonych do akt sprawy i zgromadzonych w aktach osobowych powódki dokumentów. Dowody z dokumentów, w zakresie w jakim posłużyły do ustalenia stanu faktycznego, Sąd uznał za wiarygodne, gdyż nie budziły one wątpliwości, wzajemnie się uzupełniały i potwierdzały, tworząc spójną i logiczną całość, uzupełniały się z treścią przesłuchania strony powodowej . Dokumenty prywatne Sąd ocenił na podstawieart. 245 kpc, zgodnie z którym dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie, treści dokumentów sporządzonych na piśmie i korespondencji mailowej strony postępowania nie kwestionowały. Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego oparł się także na zeznaniach przesłuchanej w charakterze strony powódki, którym dał wiarę w zakresie uzupełniającym się i zgodnym z treścią załączonych dokumentów, w jakim tworzyły one logiczną całość z pozostałymi dowodami. Pismem z dnia 29 października 2018 r. pozwany cofnął wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadkaM. M..(k. 62) Zeznania powódki Sąd uznał za wiarygodne, bowiem były logiczne, konsekwentne oraz zgodne i uzupełniające się z treścią dokumentów. Powódka zeznawała na okoliczność ustalenia przyczyny rozwiązania umowy o pracę, przyczyn niedochowanych terminów do wniesienia odwołania, wyjaśnienia dlaczego powódka złożyła odwołanie dopiero 18 kwietnia 2018 r., ustalenia woli stron oraz ewentualnego porozumienia w zakresie zmniejszenia wymiaru czasu pracy i oświadczenia woli w tym zakresie. Powódka wskazała, że wniosek o zmniejszenie etatu złożyła w błędnym przekonaniu o powrocie do pracy. Na spotkaniu w dniu 5 grudnia 2017 r. otrzymała wypowiedzenie umowy o pracę z powodu likwidacji stanowiska pracy, w następnej kolejności otrzymała aneks zmniejszający wymiar czasu pracy, ale go nie podpisała, gdyż cel wniosku o zmniejszenie wymiaru czasu pracy odpadł na skutek złożonego wypowiedzenia umowy o pracę. Powódka podała również, iż o 8 tygodniu ciąży dowiedziała się 16 stycznia 2018 r.. Wskazała, iż informację ww. wysłała do pracodawcy, nie otrzymując żadnej odpowiedzi. Na skutek powyższych okoliczności powódka podała, iż była przekonana, że jej zatrudnienie nadal trwa. Sąd Rejonowy zważył, co następuje: PowództwoM. B.zasługiwało na uwzględnienie. Pismem z dnia 13 marca 2019 r. powódka sprecyzowała ostatecznie żądanie pozwu w ten sposób, iż domagała się ustalenia, że w okresie od 24 listopada 2017 r. do 31 marca 2018 r. była zatrudniona na pełen etat, zasądzenie na jej rzecz odszkodowania w związku z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu w wysokości 12 633 zł, tj. za okres trzech miesięcy wraz z odsetkami liczonymi od dnia doręczenia pisma stronie pozwanej oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Jednocześnie powódka wnosiła o przywrócenie terminu do złożenia odwołania, albowiem pomimo złożenia przez nią zaświadczenia o stanie ciąży z dnia 16 stycznia 2018 r. wraz z wnioskiem o wycofanie wypowiedzenia, pracodawca w żaden sposób nie ustosunkował się do tego stanu faktycznego, wobec czego pozostawała w błędnym przekonaniu , że stosunek pracy trwa . W ocenie Sądu wniosek powódki o przywrócenie terminu do złożenia odwołania zasługiwał na uwzględnienie. Zgodnie zart. 264 § 1 k.p.odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę wnosi się do sądu pracy w ciągu 21 dni od dnia doręczenia pisma wypowiadającego umowę o pracę. Żądanie przywrócenia do pracy lub odszkodowania wnosi się do sądu pracy w ciągu 21 dni od dnia doręczenia zawiadomienia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia lub od dnia wygaśnięcia umowy o pracę. (art. 264 § 2 k.p.) Stosownie doart. 265 § 1 k.p., jeżeli pracownik nie dokonał - bez swojej winy - w terminie czynności, o których mowa wart. 97 § 21i wart. 264, sąd pracy na jego wniosek postanowi przywrócenie uchybionego terminu. Wniosek o przywrócenie terminu wnosi się do sądu pracy w ciągu 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu. We wniosku należy uprawdopodobnić okoliczności uzasadniające przywrócenie terminu. (art. 265 § 2 k.p.) Materialnoprawny charakter terminów wymienionych wart. 264 §2 k.p.powoduje, iż powództwo wniesione po ich upływie nie może zostać odrzucone, natomiast potwierdzenie tej okoliczności uzasadnia zatem oddalenie powództwa. Sąd rozstrzyga sprawę merytorycznie po uprzednim rozważeniu, czy termin do wniesienia pozwu został zachowany, a w razie uchybienia terminowi – czy zaistniały przesłanki do przywrócenia wskazując na to w negatywnym lub pozytywnym sensie – w treści uzasadnienia orzeczenia (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 1986 r., sygn. akt III PZP 8/86, OSNCP 1986/12, poz. 194). Co do zasady, uchybienie terminowi wniesienia roszczenia powoduje wygaśnięcie możliwości jego dochodzenia. Niemniej jednak, istnieje wyjątek od tej zasady w myślart. 265 §2 k.p., który stanowi, iż wniosek o przywrócenie terminu wnosi się do Sądu w ciągu 7 dni od ustania przyczyny uchybienia terminu. Ponadto we wniosku należy uprawdopodobnić okoliczności uzasadniające przywrócenie terminu. Zatem uchybienie terminu do dochodzenia przywrócenia do pracy powinno nastąpić nie później niż we wniosku o przywrócenie terminu lub w pozwie. W niniejszej sprawie istotnym jest, że pomimo złożenia przez powódkę zaświadczenia o stanie ciąży z dnia 16 stycznia 2018 r. wraz z wnioskiem o wycofanie wypowiedzenia, pracodawca w żaden sposób nie ustosunkował się do tego stanu faktycznego, a zamiast tegoprzesłał jej aneks do umowy o pracę z dnia 24 11 2017 na okres roczny , czym wprowadził powódkę w błądco do okresu trwania jej stosunku pracy i warunków zatrudnienia i prowadził korespondencję mailową co do zmiany warunków umowy o pracę k. 26 . Wobec czego należało uznać, iż dopiero z momentem otrzymania przez powódkę świadectwa pracy w połowie kwietnia 2018 r., nabrała ona przekonania , że do wycofania wypowiedzenia umowy o pracę nie doszło. Pracodawca ma obowiązek niezwłocznego cofnięcia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę, gdy dowie się, że w czasie biegu wypowiedzenia pracownica zaszła w ciążę, co zostało potwierdzone odpowiednim zaświadczeniem lekarskim (art. 177 § 1w związku zart. 185 § 1 k.p.). W przypadku uchybienia temu obowiązkowi, niejednoznaczne oświadczenie pracodawcy w przedmiocie cofnięcia wypowiedzenia może uzasadniać przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę (art. 265 § 1w związku zart. 264 § 1 k.p.). W orzecznictwie przyjęto, że informacja o ciąży rozpoczyna bieg uprawnienia do skutecznego kwestionowania złożonego przez pracodawcę wypowiedzenia zgodnie z terminami określonymi wart. 264 k.p.(por. wyrok Sądu Najwyższego z 10 lutego 2015 r., II PK 92/14, LEX nr 1656493). Pracownica, która początkowo nie kwestionowała wypowiedzenia umowy, może tego dokonać, jeżeli po wypowiedzeniu złożonym jej przez pracodawcę okazało się, że jest w ciąży. Termin na złożenie pozwu należy w takiej sytuacji liczyć od daty pozyskania przez pracownicę informacji o stanie ciąży (por. wyrok Sądu Najwyższego z 29 marca 2001 r., I PKN 330/00, OSNP 2003 nr 1, poz. 11). (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 2017 r., I PK 174/16) W sprawie niniejszej okolicznością, która wprowadziła powódkę w błąd było działanie pracodawcy, który przesłał powódce aneks do umowy o pracę, odebrany przez nią w dniu 11 grudnia 2017 r., który wskazywał na dalsze zatrudnienie na okres roku. Powódka pozostawała w uzasadnionym przekonaniu , że pracodawca zamierzał kontynuować stosunek pracy , w przeciwnym razie nie byłoby sensu wysyłać rzeczonego aneksu do umowy o pracę. Nadto, pracodawca w dniu 12 lutego 2018 r. w korespondencji mailowej do powódki (k. 26) poinformował ją, iż w związku ze złożonym wnioskiem o zmniejszenie etatu ustalona została nowa podstawa składników wynagrodzenia do wypłaty zasiłku. Wobec powyższego powódka, poprzez działania pracodawcy, pozostawała w błędnym przeświadczeniu o dalszym jej zatrudnieniu w pozwanej spółce. Zgodnie zaś z treściąart. 84 § 1 k.c.w razie błędu co do treści czynności prawnej można uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia woli. Jeżeli jednak oświadczenie woli było złożone innej osobie, uchylenie się od jego skutków prawnych dopuszczalne jest tylko wtedy,gdy błąd został wywołany przez tę osobę,chociażby bez jej winy, albo gdy wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć; ograniczenie to nie dotyczy czynności prawnej nieodpłatnej. Art. 84 § 2 k.c.stanowi, iż można powoływać się tylko na błąd uzasadniający przypuszczenie, że gdyby składający oświadczenie woli nie działał pod wpływem błędu i oceniał sprawę rozsądnie, nie złożyłby oświadczenia tej treści (błąd istotny). Art. 86. K.c.stanowi § 1.Jeżeli błąd wywołała druga strona podstępnie, uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu może nastąpić także wtedy, gdy błąd nie był istotny, jak również wtedy, gdy nie dotyczył treści czynności prawnej. § 2.Podstęp osoby trzeciej jest jednoznaczny z podstępem strony, jeżeli ta o podstępie wiedziała i nie zawiadomiła o nim drugiej strony albo jeżeli czynność prawna była nieodpłatna. W sprawie niniejszej z okoliczności sprawy w ocenie sądu wynika, że strona pozwana celowo nie odpowiadała na wnioski powódki w związku z jej informacją o stanie ciąży i prośbami o wycofanie wypowiedzenia, jednocześnie prowadząc korespondencję dotyczącą zmiany wymiaru czasu pracy zgodnie z wnioskiem powódki sprzed wypowiedzenia umowy , tak aby powódka pozostawała w błędnym przekonaniu co do trwania umowy i aby nie odwoływała się do sądu. Tym samym wniosek o przywrócenie terminu uznać należy za zasadny z uwagi na celowe wprowadzenie powódki w błąd. Jako przyczynę wypowiedzenia umowy z dnia 5 12 2017r. pracodawca wskazał likwidację stanowiska i miejsca pracy spowodowaną z zaprzestaniem prowadzenia Szkół przez oddział(...)wG.oraz całkowitym zaprzestaniem prowadzenia działalności spółki w oddziale wG.w związku zustawą z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Pismem z dnia 18 stycznia 2018 r. powódka wniosła o przywrócenie do pracy i uznanie wypowiedzenia za niezasadne, gdyż jest w 8 tygodniu ciąży. Powódka na powyższe nie otrzymała żadnej odpowiedzi od pozwanego. Zgodnie zart. 45 § 1 k.p.w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Wadliwość wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony zachodzi zarówno wówczas, gdy zostało ono dokonane z naruszeniem wymagań przewidzianych przepisami prawa pracy, jak i wówczas, gdy wypowiedzenie było nieuzasadnione. W tym miejscu należy powołać treśćart. 177 § 1 k.p., który stanowi, że pracodawca nie może wypowiedziećani rozwiązać umowyo pracę w okresie ciąży, a także w okresie urlopu macierzyńskiego pracownicy, chyba że zachodzą przyczyny uzasadniające rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia z jej winy i reprezentująca pracownicę zakładowa organizacji związkowa wyraziła zgodę na rozwiązanie umowy. W świetle powyżej powołanych przepisów oczywistym jest zatem, że pracodawca nie może rozwiązać umowy o pracę z kobietą ciężarną. Wyjaśnienia wymaga, że wynikający z art. 177 § 1 k.p zakaz rozwiązywania umowy o pracę z pracownicą w okresie ciąży obowiązuje również w sytuacji, gdyzaszła ona w ciążę w okresie wypowiedzenia(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 1995r., I PRN 23/95, OSNP 1995/22/276, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 września 1979r., I PRN 84/79, OSNC 1980/3/58). Jednocześnie wskazać należy, że zakaz ten nie oznacza, że wypowiedzenie nie wywołuje skutku prawnego w postaci rozwiązania umowy o pracę. Jest to wypowiedzenie niezgodne z prawem, a skutki tego są określone w art. 45 § 1 k.p(por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 sierpnia 2010r., I PK 17/10, LEX nr 630182). W toku niniejszego postępowania pozwany powoływał się na likwidację Oddziału wG., co w jego odczuciu miałoby uzasadniać wypowiedzenie stosunku pracy, pomimo ochrony pracownika wynikającej zart. 177 § 1 k.p. Stosownie do treści§ 4 art. 177 k.p.rozwiązanie przez pracodawcę umowy o pracę za wypowiedzeniem w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego może nastąpić tylkow razie ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy. Pracodawca jest obowiązany uzgodnić z reprezentującą pracownicę zakładową organizacją związkową termin rozwiązania umowy o pracę. W razie niemożności zapewnienia w tym okresie innego zatrudnienia, pracownicy przysługują świadczenia określone w odrębnych przepisach. Okres pobierania tych świadczeń wlicza się do okresu zatrudnienia, od którego zależą uprawnienia pracownicze. Na podkreślenie zasługuje fakt, iż ewentualna likwidacja stanowiska pracy w Oddziale wG.i zaprzestanie działalności wG.nie może być utożsamiane z likwidacją pracodawcy w rozumieniuart. 411k.p.Likwidacja pracodawcy musiałaby oznaczać całkowitą likwidację bytu prawnego. Powódka zwarła umowę o pracę zespółką (...) sp. z o.o.z siedzibą wŁ., a nie z Oddziałem wG., który nie posiadał statusu samodzielnego pracodawcy w rozumieniuart. 3 k.p.W ocenie Sądu pozwany w żaden sposób nie wykazał, że do likwidacji pracodawcy doszło. Podjęcie uchwały rady nadzorczej spółki będącej zagraniczną osobą prawną o "zamknięciu" oddziału w Polsce będącego pracodawcą w rozumieniuart. 3 k.p., nie stanowi likwidacji pracodawcy w rozumieniuart. 411k.p.i nie wyłącza ochrony stosunku pracy pracownicy w ciąży (art. 177 § 4 k.p.).(wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2009 r., II PK 147/09) Likwidacja pracodawcy z istoty rzeczy dotyczy utraty przez niego bytu prawnego i wobec tego zawsze jest likwidacją "w całości" (całego podmiotu prawnego); nie ma częściowej likwidacji podmiotu prawnego (podmiot ten istnieje albo nie). Jest to jednocześnie likwidacja stała i faktyczna, gdyż zlikwidowany pracodawca przestaje istnieć jako jednostka organizacyjna zatrudniająca pracowników. Zart. 411k.p.dotyczy zatem pracodawcy, a więc jednostki organizacyjnej zatrudniającej pracowników (art. 3 k.p.), to jest jednego z podmiotów (strony) stosunku pracy. Nie odnosi się ona natomiast do zakładu pracy (w znaczeniu przedmiotowym), a to oznacza, iż w przepisie tym idzie o prawne "zlikwidowanie" (utratę bytu prawnego) danego pracodawcy (jako jednostki organizacyjnej zatrudniającej w sensie "prawnym" pracowników) nie zaś o likwidację zakładu pracy (placówek zatrudnienia), który on prowadzi. Aby mówić o likwidacji pracodawcy w rozumieniuart. 411§ 1 k.p., działaniom formalno-prawnym zmierzającym do zniesienia bytu prawnego pracodawcy (np. wykreślenie z rejestru działalności gospodarczej, wykreślenie z KRS) musi towarzyszyć całkowite faktyczne unieruchomienie działalności prowadzonej przez pracodawcę.(wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 18 stycznia 2017 r., III AUa 1489/16) W niniejszej sprawie powódka wnosiła również o ustalenie, iż w okresie od 24 listopada do 31 marca 2018 r. pozostawała zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy. Zgodnie z treściąart. 189 k.p.c.powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Interes prawny zachodzi wówczas, gdy sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów. Na podstawieart. 189 k.p.c.pracownik ma interes prawny w ustaleniu rzeczywistej treści realizowanego stosunku pracy, jeżeli dochodzone ustalenie ma charakter niemajątkowy lub oparte na nim potencjalne roszczenia majątkowe mogą zaktualizować się dopiero w przyszłości (orzeczenie SN z 05.12.2002 r., I PKN 629/01). Konsekwencją charakteru niemajątkowego zgłoszonego roszczenia o ustalenie jest to, iż nie podlega ono przedawnieniu na zasadach określonych dla roszczeń majątkowych. Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie wątpliwości nie budzi fakt, iż po stronie powódki zachodzi interes prawny w przyjęciu ustalenia wskazanego w treści żądania pozwu. Przyjęcie bowiem, iż w okresie od 24 listopada do 31 marca 2018 r. pozostawała ona zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy ma zasadnicze znaczenie z punktu widzenia uprawnień powódki z tytułu m.in. świadczeń z ubezpieczenia w razie choroby i macierzyństwa. Wobec powyższego, rozstrzygnięcie kwestii, czy w okresie od 24 listopada 2017r. do 31 marca 2018 r. pozostawała ona zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy jest niezbędne dla ewentualnego dochodzenia przez powódkę roszczeń w przyszłości. Art. 22 § 1 kpstanowi , iż przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca – do zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem. W myśl § 11cyt. przepisu, zatrudnienie w warunkach określonych w§ 1jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na treść zawartej przez strony umowy. Materiał zgromadzony w niniejszym postępowaniu pozwolił na ustalenie, że w dniu 24 listopada 2017 r. powódka ( pozostając w błędnym przekonaniu o powrocie do pracy) złożyła wniosek o obniżenie wymiaru do 7/8 etatu. Wniosek złożyła zważywszy na fakt, że pomimo udzielenia urlopu, pozwany wnosił o stawienie się powódki w pracy powołując się na pilne potrzeby pracodawcy, których nie mógł przewidzieć. Kolejno na wezwaniu z dnia 4 grudnia 2017 r. pozwany wskazał, aby powódka w dniu 5 grudnia 2017 r. stawiła się w sekretariacie(...)Policealna Szkoła Zawodowa wG.przyul. (...). Podczas tego spotkania , dyrektor(...)Policealna Szkoła Zawodowa wG.wręczyła wypowiedzenie powódce w imieniu(...) sp. z o.o.Tym samym odpadł cel, w jakim został złożony wniosek o zmniejszenie wymiaru etatu w związku z koniecznością sprawowania opieki nad dziećmi. Istotnym jest, iż pozwanyzłożył zarówno wypowiedzenie umowy o pracępowódce w dniu 5 12 2017r. iprzygotował aneks o zmniejszenie etatu na 7/8 na okres do 24 listopada 2018 r.,który powódka odebrała w dniu 11 grudnia 2017 r. Powódka nigdy nie podpisała aneksu o zmniejszenie wymiaru etatu, gdyż otrzymała już wypowiedzenie , nie wiedząc, jak dalej ma się zachować , tym samym brak podstaw do uznania , że doszło do zgodnego oświadczenia woli stron w tym zakresie . Powódka nie wiedziała, jak ma interpretować sprzeczne zachowania pozwanego, mogła przypuszczać, że pozwany wycofał wypowiedzenie i dlatego przesłał aneks do podpisu. Pozwany nigdy nie wyraził swojego stanowiska w tym zakresie jednoznacznie , a jako pracodawca z profesjonalnym zapleczem kadrowym powinien był wskazać, że nie akceptuje wniosku o cofnięcie wypowiedzenia, co więcej do końca zatrudnienia utrzymywał powódkę w stanie niepewności, a wręcz wprowadził powódkę celowo w błąd co do okresu jej zatrudnienia do 24 11 2018r. , który wynikał z przesłanej propozycji aneksu . Art. 65. K.c.stanowi , § 1.Oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. § 2.W umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. Powódka złożyła wniosek o zmianę wymiaru czasu pracy przed złożeniem jej wypowiedzenia przez pracodawcę i w zamiarze powrotu do pracy oraz przed stwierdzeniem stanu ciąży. Powódka składając wniosek o obniżenie wymiaru etatu w związku z koniecznością sprawowania opieki nad dziećmi, pozostawała w błędzie , jeżeli chodzi o złożony wniosek , bowiem pracodawca pisemnie wzywał ją do stawienia się do pracy i wskazywał na swoje uzasadnione potrzeby, czym wywołał uzasadnione przekonanie powódki o zamiarze dalszego zatrudniania jej przez pracodawcę, a zmniejszony wymiar czasu pracy był potrzebny powódce , aby miała czas na dowóz dzieci do przedszkola. Powódka jednak po przesłaniu jej aneksu do umowy o pracę ze zmniejszeniem czasu pracy w grudniu 2017 , nie podpisała go , gdyż zmieniły się okoliczności i nie wyraziła ostatecznie woli jego zawarcia z uwagi na zmianę tych okoliczności. Roszczenie powódki o ustalenie, że w okresie od 24 listopada 2017r. do 31 marca 2018 r. pozostawała zatrudniona w wymiarze pełnego etatu zasługiwało na uwzględnienie, złożenie przez powódkę wniosku z 24 11 2017r. o obniżenie etatu było uzasadnione zamiarem powrotu do pracy. W momencie złożenia przez pracodawcę wypowiedzenia umowy o pracę, racja tego wniosku straciła sens. Powódka nie podpisała aneksu zmieniającego wymiaru etatu , tym samym uznać należy , że nie złożyła oświadczenia woli w tym zakresie w zmienionych okolicznościach. Dodatkowo wskazać należy na takie zachowanie pracodawcy , które celowo wprowadzało powódkę w błąd i wybiórcze odpowiedzi na wnioski i oświadczenia powódki, co nie pozwala na uznanie , że powódka złożyła skutecznie oświadczenie woli w zakresie zmiany wymiaru czasu pracy i wynagrodzenia , co do wynagrodzenia nie złożyła przy tym w ogóle żadnego oświadczenia woli . Mając zatem na uwadze powyższe, Sąd na podstawieart. 471kpw zw. zart. 45 k.p.iart. 177§ 1 k.p.iart. 264 k.p.iart. 265 k.p.zasądził od pozwanego(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwŁ.na rzecz powódkiM. B.kwotę 12 633 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z przepisami prawa pracy rozwiązanie umowy o pracę wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 04 2019r. do dnia zapłaty. Przyczyna wypowiedzenia umowy nie uzasadniała rozwiązania umowy o pracę z pracownicą w okresie ciąży , zaś zachowania pracodawcy celowo wprowadzały powódkę w błąd w co do okresu trwania umowy , stąd odwołała się ona od wypowiedzenia po terminie , który należało przywrócić. O odsetkach Sąd orzekł na mocyart. 481 k.c.w zw. zart. 300 kp. Zgodnie, bowiem zart. 481 § 1 k.c.jeśli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie z§ 2tegoż przepisu, jeśli stopa odsetek nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. O powyższym orzeczono w punkcie I wyroku. W punkcie II wyroku Sąd ustalił, że powódkaM. B.była zatrudniona u pozwanego(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wŁ.w okresie od 24 11 2017r. do 31 03 2018r. w wymiarze pełnego etatu na mocyart. 189 kpcW związku zart. 22 §1 k.p.i art., 65kcw zw. zart. 300 k.p.. Mając na uwadze treśćart. 98 k.p.c., na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu, w punkcie III wyroku Sąd zasądził również od pozwanego, jako strony przegrywającej, na rzecz powódki kwotę 540 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Na podstawieart. 4772§ 1 kpcSąd nadał rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki z urzędu . O powyższym orzeczono w punkcie IV wyroku. Zgodnie zart. 13 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz.U. z 2019r., poz. 785 j.t. ze zm.) opłatę stosunkową pobiera się w sprawach o prawa majątkowe; wynosi ona 5 % wartości przedmiotu sporu lub przedmiotu zaskarżenia, jednak nie mniej niż 30 złotych i nie więcej niż 100.000 złotych. W myśl art. 113 ust. 1 kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator lub prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją ku temu podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. W zakresie określenia wpisu sądowego w sprawie Sąd miał na uwadze, iż zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2007 roku Sąd w orzeczeniu kończącym sprawę z zakresu prawa pracy, w której wartość przedmiotu sporu nie przewyższa 50.000 złotych obciąży pozwanego pracodawcę na zasadach określonych wart. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz. U Nr 167, poz. 1398 ze zmianami) kosztami sądowymi, których nie miał obowiązku uiścić pracownik wnoszący powództwo lub odwołanie do sądu, w wyłączeniem opłat od pism wymienionych w art. 35 ust.1 zd.1 powołanej ustawy. A zatem mając powyższe na uwadze pozwanego obciąża obowiązek uregulowania należności tytułem wpisu sądowego w zakresie uwzględnionego przez Sąd powództwa. Wobec powyższego w punkcie V wyroku Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk- Południe w Gdańsku kwotę 632 zł tytułem opłaty od pozwu , od obowiązku uiszczenia której powódka była zwolniona z mocy ustawy.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku date: '2019-10-18' department_name: VI Wydział Pracy judges: - Sędzia Beata Piórek - Hanna Gozdek Barbara Meyer legal_bases: - art. 177 § 1 k.p. - art. 10 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników - art. 189 k.p.c. - art. 481 § 1 k.c. - art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: Patryk Barski signature: VI P 202/18 ```

153005000000503_I_C_000873_2012_Uz_2013-06-25_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktI C 873/12 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 czerwca 2013 r. Sąd Okręgowy w Lublinie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący:SSO Zofia Homa Protokolant:st. prot. sąd. Katarzyna Golubińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 czerwca 2013 r. w Lublinie połączonych spraw: z powództwa(...)Fundusz Inwestycyjny(...)wW. przeciwkoK. K. o zapłatę kwoty 41 153,69 złotych z odsetkami I. zasądza od pozwanegoK. K.na rzecz powoda(...)Fundusz Inwestycyjny(...)wW.kwotę 41.153,69 ( czterdzieści jeden tysięcy sto pięćdziesiąt trzy złote sześćdziesiąt dziewięc groszy) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 stycznia 2011 r. do dnia zapłaty ; II. zasądza pozwanegoK. K.na rzecz powoda(...)Fundusz Inwestycyjny(...)wW.kwotę 2 475,00 ( dwa tysiące czterysta siedemdziesiąt pięć) złotych tytułem kosztów postępowania; z powództwa(...)Fundusz Inwestycyjny(...)wW. przeciwkoK. K. o zapłatę kwoty 60 761,91złotych z odsetkami III. zasądza od pozwanegoK. K.na rzecz powoda(...)Fundusz Inwestycyjny(...)wW.kwotę 60 761,91( sześćdziesiąt tysięcy siedemset sześćdziesiąt jeden złotych dziewięćdziesiąt jeden groszy) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 stycznia 2011 r. do dnia zapłaty ; II. zasądza od pozwanegoK. K.na rzecz powoda(...)Fundusz Inwestycyjny(...)wW.kwotę 6 656,00( sześć tysięcy sześćset pięćdziesiąt sześć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. I C 873/12 UZASADNIENIE W pozwie z dnia 31 stycznia 2011 r. skierowanym do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie powód,(...)Fundusz Inwestycyjny(...)wW., wniósł o zasądzenie w elektronicznym postępowaniu upominawczym od pozwanego,K. K.kwoty 41.153,69 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 stycznia 2011 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że pozwany orazBank (...) S.A.zawarli w dniu 14 stycznia 2005 r. umowę bankową o numerze(...), na podstawie której pozwany otrzymał określoną w umowie kwotę pieniężną, jednocześnie zobowiązując się do jej zwrotu na określonych w umowie warunkach. Wobec niedotrzymania przez stronę pozwaną warunków niniejszej umowy,Bank (...) S.A.zawarł z powodemw dniu 9 czerwca 2009 r. umowę przelewu wierzytelności, przysługującej mu wobecK. K.. Na skutek cesji wierzytelności, a następnie dokonania wpisu do księgi wieczystej o nrKW (...), prowadzonej przez Wydział Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Łukowie, powód został wierzycielem hipotecznym. Pozwany, podpisując ugodę w dniu 16 września 2009 r. uznał wierzytelność strony powodowej w dniu 16 września 2009 r., wynoszącą wówczas 70.180,55 złotych. Zadłużenie zostało rozłożone pozwanemu na raty.K. K.dokonał łącznych wpłat w wysokości 30.000,00 złotych(pozew, k. 2 – 7). Na skutek niniejszego powództwa, Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał w dniu 3 lutego 2011 r. nakaz zapłaty w sprawie sygn. akt VI Nc-e 93583/11, w którym nakazał pozwanemu,K. K.zapłacić powodowi kwotę 41.153,69 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 stycznia 2011 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 2.924,27 złotych, tytułem zwrotu kosztów procesu(nakaz zapłaty, k. 8). W dniu 9 marca 2011 r. (data stempla pocztowego),K. K.wniósł sprzeciw(sprzeciw, k. 11 – 13)od niniejszego nakazu zapłaty, na skutek czego, Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził utratę mocy nakazu zapłaty w całości i przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Łukowie(postanowienie z dnia 17 marca 2011 r., k. 14). W odpowiedzi na sprzeciw z dnia 7 października 2011 r., powód zaprzeczył wszystkim wyraźnie nieprzyznanym twierdzeniom pozwanego oraz podtrzymał w całości żądanie pozwu(odpowiedź na sprzeciw, k. 71 – 73). W dniu 31 stycznia 2011 r., w pozwie skierowanym do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny, powód,(...)Fundusz Inwestycyjny(...)wW., wniósł o zasądzenie w elektronicznym postępowaniu upominawczym od pozwanego,K. K.kwoty 60.761,91 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 stycznia 2011 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że pozwany orazBank (...) S.A.zawarli w dniu 14 stycznia 2005 r. umowę bankową o numerze(...), na podstawie której pozwany otrzymał określoną w umowie kwotę pieniężną, jednocześnie zobowiązując się do jej zwrotu na określonych w umowie warunkach. Wobec niedotrzymania przez stronę pozwaną warunków niniejszej umowy,Bank (...) S.A.zawarł z powodemw dniu 9 czerwca 2009 r. umowę przelewu wierzytelności, przysługującej mu wobecK. K.. Na skutek cesji wierzytelności, a następnie dokonania wpisu do księgi wieczystej o nrKW (...), prowadzonej przez Wydział Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Łukowie, powód został wierzycielem hipotecznym. Pozwany, podpisując ugodę w dniu 16 września 2009 r. uznał wierzytelność strony powodowej, wynoszącą wówczas 89.325,10 złotych. Zadłużenie zostało rozłożone pozwanemu na raty.K. K.dokonał łącznych wpłat w wysokości 30.000,00 złotych(pozew, k. 99 – 104 ). Na skutek niniejszego powództwa, Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał w dniu 3 marca 2011 r. nakaz zapłaty w sprawie sygn. akt VI Nc-e 93594/11, w którym nakazał pozwanemu,K. K.zapłacić powodowi kwotę 60.761,91 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 stycznia 2011 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 4.373,68 złotych, tytułem zwrotu kosztów procesu(nakaz zapłaty, k. 105). W dniu 5 kwietnia 2011 r. (data stempla pocztowego),K. K.wniósł sprzeciw(sprzeciw, k. 108 – 110)od niniejszego nakazu zapłaty, na skutek czego, Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził utratę mocy nakazu zapłaty w całości i przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Łukowie(postanowienie z dnia 14 kwietnia 2011 r., k. 114). W odpowiedzi na sprzeciw z dnia 10 października 2011 r., powód zaprzeczył wszystkim wyraźnie nieprzyznanym twierdzeniom pozwanego oraz podtrzymał w całości żądanie pozwu(odpowiedź na sprzeciw, k. 127 – 129). Na rozprawie w dniu 27 października 2011 r., Sąd Rejonowy w Łukowie postanowił zarządzić połączenie sprawy I C-upr 32/11 ze sprawą I C-upr 39/1, celem łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia i dalej prowadzić obie sprawy pod sygnaturą akt I C-upr 32/11(protokół rozprawy, k. 97). Na rozprawie w dniu 14 sierpnia 2012 r., Sąd Rejonowy w Łukowie uznał się niewłaściwym rzeczowo i przekazał niniejszą sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Lublinie(protokół rozprawy, k. 251). W trakcie procesu, pozwany powództwa nie uznawał i wnosił o jego oddalenie(protokoły rozpraw, k. 250, 276 – 276v). Powód popierał powództwo w całości. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 14 stycznia 2005 roku pozwanyK. K.zawarł z(...) Bank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.umowę kredytu w rachunku kredytowym w walucie polskiej o numerze(...). Na podstawie tej umowy pozwany otrzymał do dyspozycji określoną w umowie kwotę pieniędzy jednocześnie zobowiązując się do jej wykorzystania i zwrotu na warunkach określonych w umowie( okoliczność bezsporna, umowa kredytu k. 77 – 80). Pozwany nie wywiązywał się z zawartej umowy wobec czego, Bank wystosował do niego wezwanie do uregulowania zaległości pod rygorem wypowiedzenia umowy. Pozwany w określonym terminie nie spłacił zaległości skutkiem tego wypowiedzenie umowy stało się prawomocne. Cała kwota należności głównej wraz z odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia stała się wymagalna( wypowiedzenie – wezwanie do zapłaty k. 81). W dniu 5 marca 2007 roku Bank wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, któremu Sąd Rejonowy w Łukowie I Wydział Cywilny postanowieniem z dnia 20 marca 2007 roku nadał klauzulę wykonalności( bankowy tytuł egzekucyjny k.82). W dniu 15 października 2007rokuK. K.wraz z żonąB. K.zawarli umowę ugody z(...) Bank (...)(...)wL.działającym w imieniu i na rzecz(...) S.A.w zakresie umów kredytowych zawartych w(...) S.A.(...)wB.dotyczącą zarówno umowy kredytu numer(...)jak iumowy numer (...)( umowy ugody k. 185 – 190). W dniu 9 czerwca 2009 roku(...) Bank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.zawarł z(...)Fundusz Inwestycyjny(...)z siedzibą wW.umowę sprzedaży wierzytelności, cedując na rzecz powoda całą wierzytelność wynikającą z umowy bankowej numer(...). W dniu 16 września 2009 roku pozwanyK. K.zawarł z powodem ugodę. W § 1 ugody pozwany oświadczył, że uznaje wierzytelność z tytułuumowy nr (...)z dnia 14 stycznia 2005r. zawartej z(...) S.A.oraz, że jest zobowiązany spłacić wierzycielowi, zadłużenie które na dzień 16 września 2009r. wynosi 70 180,55zł. wierzyciel oświadczył, że wyraża zgodę na spłatę zadłużenia w dwudziestu trzech ratach szczegółowo opisanych w § 2 ugody. W § 6 ustalono, ze wszelkie czynności związane z administrowaniem i obsługą wierzytelności, w tym prowadzeniem korespondencji z dłużnikiem oraz rozliczeniem uiszczanych przez niego wpłat, dokonywać będzie(...) S.A.z siedzibą weW..( umowa ugody k. 61). Pozwany nie wywiązywał się z przyjętego na siebie zobowiązania. Zgodnie z postanowieniami ugody, stało się bezskuteczne rozłożenie dłużnikowi zadłużenia na raty, a pozostała kwota powiększona został o dalsze odsetki i stała się natychmiast wykonalna. Pismem z dnia 28 grudnia 2010r. pozwany został wezwany do zapłaty zadłużenia w kwocie 46 847,95zł. w terminie do dnia 4 stycznia 2011r.( wezwanie k. 87). Również w dniu 14 stycznia 2005 roku pozwanyK. K.zawarł z(...) Bank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.umowę kredytu o numerze(...)w walucie polskiej w rachunku bieżącym(...). Na podstawie tej umowy pozwany otrzymał do dyspozycji określoną w umowie kwotę pieniędzy jednocześnie zobowiązując się do jej wykorzystania i zwrotu na warunkach określonych w umowie( okoliczność bezsporna, umowa kredytu k. 130 -136). Pozwany nie wywiązywał się z zawartej umowy wobec czego, Bank wystosował do niego wezwanie do uregulowania zaległości pod rygorem wypowiedzenia umowy. Pozwany w określonym terminie nie spłacił zaległości wobec czego wypowiedzenie umowy stało się prawomocne. Cała kwota należności głównej wraz z odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia stała się wymagalna( wypowiedzenie – wezwanie do zapłaty k. 141). W dniu 28 lutego 2007 roku Bank wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, któremu Sąd Rejonowy w Łukowie I Wydział Cywilny postanowieniem z dnia 20 marca 2007 roku nadał klauzulę wykonalności( bankowy tytuł egzekucyjny k.149). W dniu 9 czerwca 2009 roku(...) Bank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.zawarł z(...)Fundusz Inwestycyjny(...)z siedzibą wW.umowę przelewu wierzytelności, cedując na rzecz powoda całą wierzytelność wynikającą z umowy bankowej numer(...). Pismem z dnia 16 września 2009 roku pozwanyK. K.zawarł z powodem ugodę. Treść ugody została przesłana pozwanemu pocztą, po jej podpisaniu został ona drogą pocztową również zwrócona powodowi. W § 1 ugody pozwany oświadczył, że uznaje wierzytelność z tytułuumowy nr (...)z dnia 14 stycznia 2005r. zawartej z(...) S.A.oraz, że jest zobowiązany spłacić wierzycielowi, zadłużenie które na dzień 16 września 2009r. wynosi 89 325,10zł. wierzyciel oświadczył, że wyraża zgodę na spłatę zadłużenia w dwudziestu dziewięciu ratach szczegółowo opisanych w § 2 ugody. W § 6 ustalono, ze wszelkie czynności związane z administrowaniem i obsługą wierzytelności, w tym prowadzeniem korespondencji z dłużnikiem oraz rozliczeniem uiszczanych przez niego wpłat, dokonywać będzie(...) S.A.z siedzibą weW.. ( umowa ugody k. 61). Zarówno przed podpisaniem ugody jak i w trakcie jej realizacji pracownicyfirmy (...) S.A.kontaktowali się z pozwany jaki i jego żoną. Pozwany zaprzestał wywiązywać się z przyjętego na siebie zobowiązania. Zgodnie z postanowieniami ugody stało się bezskuteczne rozłożenie dłużnikowi zadłużenia na raty, a pozostała kwota powiększona został o dalsze odsetki i stała się natychmiast wykonalna. Pismem z dnia 28 grudnia 2010r. pozwany został wezwany do zapłaty zadłużenia w kwocie 67 659,34zł. w terminie do dnia 4 stycznia 2011r.( wezwanie k. 87, zeznania pozwanegoK. K.k. 276v.). W połowie 2011r. pozwany zaprzestał spłacania rat, nie wie jaką kwotę spłacił powodowi. Pismem z dnia 18 listopada 2011r. złożył powodowi oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli. Wskazał, że w oparciu o treśćart. 88§1k.c. w związku zart. 87 k.c.uchyla się od skutków prawnych oświadczeń woli zawartych w ugodzie sporządzonej w formie pisemnej w dniu 20 października 2009r. a dotyczących uznania zobowiązania z tytułuumowy nr (...)z dnia 14 stycznia 2005r. zawartej z(...) S.A.oraz zobowiązania do spłaty wierzycielowi zadłużenia które na dzień 16 września 2009r. wynosiło 70 180,55 złotych jako złożonych pod wpływem bezprawnej groźby, w okolicznościach, z których wynika, że pozwany mógł obawiać się, że jemu samemu i jego rodzinie poważne niebezpieczeństwo osobiste i majątkowe( zeznania pozwanego k. 276v., k. 162 – 163). Takiej samej treści oświadczenie, również 18 listopada 2011r. pozwany złożył odnośnie umowy kredytu numer(...)). Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o powołane wyżej dowody. W ocenie Sądu autentyczność dokumentów nie budzi wątpliwości, co do formy, w jakiej zostały sporządzone. Nadto ich treść nie była kwestionowana przez strony. Wobec tego brak było podstaw, by wyżej wymienionym dowodom odmówić przymiotu wiarygodności. Zeznania świadkaG. F.(k. 244 – 246)zostały przez Sąd obdarzone wiarą w całości, ponieważ były logiczne, spójne i znajdowały potwierdzenie w dowodach z dokumentów. Zeznania świadkaB. K.(k.203v. - 205)zostały przez Sąd obdarzone części dotyczącej kontaktów z pracownikami(...)i informowania świadka o sposobach egzekucji należności. W pozostałym zakresie nie obdarzył ich wiarą, z uwagi na fakt, ze świadek jest zainteresowana wynikiem procesu i uchylenia się pozwanego od zobowiązań wynikających z zawartych umów kredytowych. Zeznania powodaK. K.(k. 276)zostały przez Sąd obdarzone wiarą w części, odnośnie zawierania umów kredytowych i ugód mających na celu restruktyzację zadłużenia. W pozostałym zakresie nie dał im wiary, z uwagi na fakt, że zmierzały do uchylenia się pozwanego od wykonania zobowiązań wynikających z zawartych umów kredytowych. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości. Pomiędzy stronami bezsporne było, że pozwanyK. K.w dniu 14 stycznia 2005r. zawarł dwie umowy kredytowe o numerach(...)i(...)z(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.. Po za sporem było również, że pozwany nie spłacał rat zaciągniętych kredytów. W dniu 21 sierpnia 2006r. obie umowy zostały przez Bank wypowiedziane. W dniu 26 maja 2009 r. Bank sprzedał swoje wierzytelności wobec pozwanego,(...)Fundusz Inwestycyjny(...)z siedzibą wW.. W dniu 16 września 2009r. pomiędzy pozwanym a powodem zostały zawarte dwie ugody w którychK. K.uznał wysokość swoich wierzytelności i zobowiązał się do spłacania w ratach swojego zadłużenia. Pozwany opóźniał się w płaceniu, a następnie zaprzestał spłacania rat. Pomiędzy pracownikamifirmy (...)a pozwanym były prowadzone rozmowy o sposobie wyegzekwowania należności( okoliczność bezsporna). Sporna była natomiast pomiędzy stronami niniejszego postępowania skuteczność oświadczenia powoda o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli zawartego w ugodzie z dnia 16 września 2009r. które uzasadniałby zwolnienie pozwanego z długu i oddalenie powództwa w niniejszej sprawie. Zdaniem Sądu powód, składając oświadczenie w piśmie z dnia 18 listopada 2011r.nie uchylił się skutecznie od ugody z dnia 16 września 2009r. Zachowały zatem ważność zobowiązania stron, wynikające z postanowień tej ugody, w szczególności obowiązek pozwanego jako kredytobiorcy do spłaty całości zadłużenia wynikającego z zaciągniętych kredytów. Zgodnie zart. 917 k.c.przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać. Powoływanie się pozwanego na działania pod wpływem groźby przy zawieraniu ugody odnosi do „realnych gróźb” ze strony powoda dotyczących realnych możliwości wyegzekwowania należności wynikających z ugody. Brak jest zatem podstaw aby przyjąć, że pozwany zawarł ugodę pod wpływem groźby w rozumieniuart. 87 k.c.Informowanie pozwanego czy też jego żony o możliwości egzekucji z nieruchomości lub innych praw majątkowych nie jest groźbą bezprawną ani też nie powinna ona wzbudzać obawy niebezpieczeństwa osobistego lub majątkowego u osoby, która ma świadomość, że nie spłaciła w terminie rat kredytu. Zawarcie ugody pod wpływem groźby „.. że sprzedadzą nam nieruchomość na egzekucję..”(zeznania powoda k.276v..)nie może być podstawą do skutecznego uchylenia się od skutków prawnych zawartej ugody w rozumieniuart. 88 § 1 k.c.Pozwany przez około półtora roku spłacał systematycznie zobowiązania z ugody, przestał je regulować, ze względu na swoją ogólnie trudną sytuację finansową. Nie wyliczył nawet jaka kwota pozostała mu ewentualnie do zapłaty( zeznania pozwanego k. 276v.). Oceniając zarzut bezprawności działania powoda, Sąd podzielił stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z dnia 22 czerwca 2012r., sygn.. akt I BP 9/11( LEX nr 1232515)w którym wskazał, żekodeks cywilnynie definiuje pojęcia groźby bezprawnej, lecz określa jedynie przesłanki, które nadają jej charakter normatywny. Są nimi: bezprawność, powaga groźby i normalny związek przyczynowy między groźbą a złożeniem oświadczenia woli określonej treści, przy czym przesłanki te muszą wystąpić łącznie. Groźba w rozumieniu powołanego przepisu jest zawsze działaniem celowym, skierowanym na zmuszenie zagrożonego, wbrew jego woli, do złożenia określonego oświadczenia. Zmuszenie polega na tym, że grożący zapowiada spełnienie przez siebie "zła" wobec zagrożonego, jeżeli on nie złoży oświadczenia określonej treści. Groźbą bezprawną może być także zapowiedź wykonania prawa podmiotowego niezgodnie z jego przeznaczeniem, wyłącznie w celu spowodowania obawy u składającego oświadczenie woli, czyli groźba nadużycia prawa podmiotowego. Może to być też takie zachowanie, które jest formalnie zgodne z prawem, jednakże zmierza do wymuszenia złożenia oświadczenia woli. W ramach więc interpretacji pojęcia bezprawności groźby odróżnia się powszechnie bezprawność środka od bezprawności celu. Pierwsza występuje wówczas, gdy grozi się środkami, do użycia których nie miało się prawa, druga natomiast, gdy grożącemu służyło wprawdzie prawo, jednakże przyznane mu było w innym celu niż ten, w jakim z niego skorzystał Ocenie podlega zawsze całokształt zachowania sprawcy, a nie poszczególne jego elementy, środki, do jakich się ucieka, czy też cel, do jakiego dąży, w oderwaniu od pozostałych składników stanu faktycznego. Prawo cywilne operuje szerokim pojęciem bezprawności. Groźba ma charakter bezprawny wówczas, gdy następuje wkroczenie w cudzą sferę prawną w sposób naruszający element wolności składania oświadczeń woli. Przekroczenie dozwolonej granicy zachodzi, jeżeli grożący - stawiając alternatywę oświadczenie woli albo realizacja groźby. Ponadto, zgodnie zart. 88 § 2 k.c.uprawnienie do uchylenia się od skutków prawnych oświadczenia woli które zostało złożone innej osobie pod wpływem groźby wygasa z upływem roku od chwili, kiedy stan obawy ustał. Pozwany nie wskazał i nie udowodnił w jakie dacie ustał u niego stan obawy. Zdaniem Sądu, oświadczenie pozwanego z dnia 18 listopada 2011r. zostało złożone tylko i wyłącznie na potrzeby niniejszego postępowania. W sprzeciwie od nakazu zapłaty w sprawie VI Nc – e 93583/11 z dnia 9 marca 2011r.( k.65 - 66)i w sprawie VI Nc –e 93594/11( k. 124 -125)pozwany wskazywał, że w jego ocenie cały czas trwały pertraktacje ugodowe zfirmą (...). Podniósł, że zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami telefonicznymi będzie w stanie w kwietniu spłacić zobowiązania z ugody. Mając na uwadze powyższe Sąd orzekła jak w wyroku. Orzeczenie o kosztach uzasadniaart. 98 k.p.c.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Lublinie date: '2013-06-25' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Zofia Homa legal_bases: - art. 88 § 1 k.c. - art. 98 k.p.c. recorder: st. prot. sąd. Katarzyna Golubińska signature: I C 873/12 ```

150525000001006_II_Ka_000401_2016_Uz_2016-11-03_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Ka 401/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 listopada 2016 r. Sąd Okręgowy w Ostrołęce II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSOMagdalena Dąbrowska (spr.) Sędziowie SOJerzy Pałka SOMarek Konrad ProtokolantDorota Dziczek w obecności Prokuratora po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2016 r. sprawy przeciwkoW. K. oskarżonemu zart. 77 § 2 k.k.s.w zw. zart. 6 § 2 k.k.s.iart. 9 § 3 k.k.s. z powodu apelacji obrońcy oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 17 czerwca 2016r. w sprawie IIK 947/15 orzeka: I zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; II zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 320 (trzysta dwadzieścia ) złotych tytułem kosztów postępowania w tym 300 (trzysta) złotych tytułem opłaty za II instancję; Sygn. akt II Ka 401/16 UZASADNIENIE W. K.został oskarżony o to, że pełniąc funkcję Prezesa Zarządu Spółki z o.o.(...)z siedzibą wR.oraz będąc zobowiązanym do obliczania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru pobrał od wynagrodzeń zatrudnionych pracowników zaliczki z tytułu podatku dochodowego, których nie przekazał w odpowiednim terminie na rachunek właściwego organu podatkowego w kwocie 16.522,00 zł za okres od sierpnia 2011 do lipca 2012 r. płatnych w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, to jest o czyn zart. 77 § 2 k.k.s.w zw. zart. 6 § 2 k.k.s.iart. 9 § 3 k.k.s. Sąd Rejonowy w Ostrołęce wyrokiem z dnia 17 czerwca 2016 r. wydanym w sprawie sygn. II K 947/15 w ramach zarzucanego oskarżonemuW. K.czynu uznał go za winnego tego, że w okresie od 20 września 2011 r. do 20 sierpnia 2012 r. pełniąc funkcję Prezesa Zarządu Spółki z o.o.(...)z siedzibą wR.w wykonaniu z góry powziętego zamiaru będąc zobowiązanym do obliczania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych nie przekazał w odpowiednich terminach na rachunek właściwego organu podatkowego pobranych zaliczek od wynagrodzeń zatrudnionych pracowników w łącznej kwocie 16.522,00 zł i za tak przypisany czyn na podstawieart. 77 § 2 k.k.s.w zw. zart. 6 § 2 k.k.s.iart. 9 § 3 k.k.s.skazał oskarżonego, zaś na podstawieart. 77 § 2 k.k.s.wymierzył mu karę grzywny w wysokości 30 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej w kwocie 100,00 złotych. Orzekając o kosztach, Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 370,00 zł tytułem kosztów sądowych, w tym opłatę w wysokości 300,00 zł. Apelację od powyższego wyroku w całości na korzyść oskarżonego wniósł jego obrońca. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił: 1 obrazę przepisów prawa materialnego to jestart. 77 § 2 k.k.s.w związku zart. 6 § 2 k.k.s.poprzez bezpodstawne przyjęcie, że oskarżonyW. K.swoim postępowaniem wypełnił stronę podmiotową czynu, czyli że w wykonaniu z góry powziętego zamiaru będąc zobowiązanym do obliczania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych nie przekazał w odpowiednich terminach na rachunek właściwego organu podatkowego pobranych zaliczek od wynagrodzeń zatrudnionych pracowników, w łącznej kwocie 16 522,00 zł, 2 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mający wpływ na jego treść poprzez niezasadne przyjęcie, że toW. K.jako Prezes Zarządu, a nie Zarząd jako organ Spółki, a więc wszyscy jego członkowie, zobowiązany był odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy. Wskazując na powyższe zarzuty, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonegoW. K.od popełnienia zarzucanego mu czynu, w przypadku nieuwzględnienia tego wniosku, zwrócił się o warunkowe umorzenie postępowania karnego wobecW. K.na zasadzieart. 66 § 1 k.k. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna. Na samym wstępie zauważyć należy, że zgłoszone w środku zaskarżenia zarzuty pozostają w oczywistej sprzecznej relacji. Zgłoszenie zarzutu naruszenia prawa materialnego oznacza bowiem, że przy niekwestionowanych ustaleniach faktycznych, kwestionowana jest subsumcja prawna, w której błędnie zawarto przepis, którego nie powinno być lub nie zawarto takiego przepisu, chociaż być powinien. Przechodząc do oceny zgłoszonych zarzutów Sąd Okręgowy nie znajduje żadnej podstawy do ich uwzględnienia. Sąd Rejonowy przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny i wyczerpujący, które następnie poddał wnikliwej i rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonegoW. K.w zakresie przypisanego mu przestępstwa, jak i subsumcji prawnej jego zachowania pod wskazane przepisy ustawy karno – skarbowej, a także wymiaru orzeczonej wobec niego kary. Przedmiotem rozważań były nie tylko dowody obciążające oskarżonego, ale również wszelkie dowody im przeciwne, a wszystkie one zostały ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Wyprowadzone zatem na tej podstawie stanowisko Sądu Rejonowego korzysta z ochrony przewidzianej wart. 113 § 1 k.k.s.w z w. zart. 7 k.p.k.i nie jest obarczone błędem w ustaleniach faktycznych. Zgodzić się należy z Sądem Rejonowym, iż inkryminowane działanie oskarżonego nosiło cechy zachowania umyślnego.W. K.świadomie zrezygnował z płatności zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzeń zatrudnionych pracowników. Było to wynikiem problemów finansowych spółki. Ani Sąd orzekający, ani Sąd Odwoławczy nie kwestionują trudnej kondycji finansowej spółki w inkryminowanym okresie. Żadnej dyskusji nie może jednak podlegać to, iż prowadzenie działalności gospodarczej zawsze obarczone jest ryzykiem wystąpienia jakichś problemów (w tym finansowych) czy też wręcz zaistnienia różnych niepowodzeń biznesowych, co też każdorazowo wkalkulowane jest w charakter tego rodzaju aktywności. Słusznie ustala Sąd I instancji, że decydując się na prowadzenie własnej firmy, która to stanowić ma źródło dochodu, przedsiębiorca musi być świadomy tego, że mimo możliwości pojawienia się tego rodzaju trudności, do jego głównych obowiązków należy dokonywanie stosownych rozliczeń w ramach należności publicznoprawnych, do których zaliczają się właśnie podatki. Podnoszone przez obronę okoliczności w przekonaniu Sądu Odwoławczego mogą co najwyżej przemawiać za zmniejszeniem stopnia społecznej szkodliwości czynu i wpłynąć łagodząco na wymiar kary. Nie mogą natomiast uchylić odpowiedzialności karnej oskarżonego, prowadząc do jego uniewinnienia. Istotą obowiązku, którego zaniechania dopuścił sięW. K.było odprowadzanie części wynagrodzenia przysługującego zatrudnionym pracownikom na rzecz Urzędu Skarbowego, jako daniny publicznoprawnej. Oskarżony wypłacając wynagrodzenie nie mógł odstąpić od płatności zaliczek na podatek, stanowią one bowiem integralną część wynagrodzenia, z tym że uiszczaną na rzecz innego podmiotu.W. K.wybrał drogę przestępstwa, zamiast przeprowadzić trudny proces restrukturyzacji nierentownej działalności gospodarczej poprzez między innymi stałą lub tymczasową redukcję zatrudnienia. Jego zachowanie bez wątpienia kompletuje znamiona czynu zart. 77 § 2 k.k.s.w zw. zart. 6 § 2 k.k.s.iart. 9 § 3 k.k.s., zaś wyrok przypisujący taką odpowiedzialność za sprawiedliwy i zgodny z obowiązującymi przepisami prawa. Drugi z podniesionych w apelacji zarzutów sprowadza się do zakwestionowania prawidłowości ustalenia w zaskarżonym wyroku osoby odpowiedzialnej za płatność zaliczek na podatek dochodowych. Skarżący zarzuca niezasadne przyjęcie, iż toW. K.jako Prezes Zarządu, a nie Zarząd jako organspółki (...)z o.o. wR.zobowiązany był odprowadzić zaliczki na podatek dochodowy. Z taką argumentacją nie sposób się zgodzić. Punktem wyjścia do rozważań w tym aspekcie jest treśćart. 9 § 3 k.k.s., skądinąd słusznie przytoczonego w kwalifikacji prawnej czynu zarzuconego i następnie przypisanegoW. K.. Zgodnie z tym przepisem za przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe odpowiada, jak sprawca, także ten, kto na podstawie przepisu prawa, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania zajmuje się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, której odrębne przepisy przyznają zdolność prawną. Przytoczona normaexpressis verbisstatuuje formę zjawiskową popełnienia przestępstwa lub wykroczenia skarbowego osoby fizycznej, która faktycznie zajmuje się konkretnym wycinkiem działalności. Jeżeli w zakresie wykonywanych zadań mieści się inkryminowane zachowanie to niezależnie od pełnionej funkcji ponosi ona odpowiedzialność karną. Innymi słowy, bez znaczenia pozostaje to, czy taka osoba pełni funkcję Prezesa, Wiceprezesa, Sekretarza, bądź inną. Zawsze jej zachowanie będzie penalizowane przepisami prawa karnego. Z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie jednoznacznie wynika, że to obowiązkiemW. K.było odprowadzanie zaliczek na podatek dochodowy pracowników. Próba przeniesienia odpowiedzialności karnej na drugiego członka zarządu jest chybiona. Sąd Odwoławczy nie będzie bliżej rozważał odpowiedzialnościB. K., który również był uprawniony do reprezentacji spółki. Nie to jest bowiem przedmiotem niniejszego procesu. Akt oskarżenia został wniesiony przeciwkoW. K.i tylko czyn tej osoby może być przedmiotem niniejszego osądu. W niniejszej sprawie nie było podstaw do warunkowego umorzenia postępowania karnego wobecW. K.. Sądmeritistarannie zgromadził i przeprowadził wszelkie dowody, które pozwoliły na wyjaśnienie okoliczności popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu i określenia jego szkodliwości społecznej, a także stopnia zawinienia. Sąd Rejonowy słusznie przyjął, iż nie kształtują się one na takim poziomie jaki wymaga treśćart. 66 § 1 k.k. Należy wskazać na prawidłowość dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń w zakresie stanu faktycznego i trafność samego merytorycznego orzeczenia o winie oskarżonego. Sąd I instancji w prawidłowy, wnikliwy i rzetelny sposób dokonał oceny zgromadzonego materiału dowodowego i słusznie rozstrzygnął co do winy oskarżonego, a także stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, nie naruszając przy tym żadnych przepisów prawa materialnego, ani prawa procesowego. Sąd odwoławczy w pełni podziela dokonane przez Sąd I instancji ustalenia, i to zarówno w kwestii sprawstwa przypisanego oskarżonemu czynu, stopnia winy, jak i oceny społecznej szkodliwości. Zachowanie oskarżonego obejmowało kilkunastokrotne zaniechanie zapłacenia zaliczek płatnych cyklicznie co miesiąc za okres sierpień 2011 rok – lipiec 2012 rok. W tej sytuacji, pomimo niewielkiej wartości niezapłaconych zaliczek i uprzedniej niekaralności, stopnia społecznej szkodliwości zarzucanego mu czynu oraz stopnia winy nie można uznać za wyczerpujący wymogi zart. 66 § 1 k.k.Z pewnością jest on niewielki, co jednak zostało należycie dostrzeżone przez Sąd Rejonowy, który wymierzył oskarżonemu karę grzywny w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Na podstawieart. 636 § 1 k.p.k.Sąd Odwoławczy obciążył oskarżonegoW. K.kosztami procesu za postępowanie odwoławcze. Wysokość tych kosztów ustalono w oparciu oart. 8w zw. zart. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnychi§ 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym. Z tych też względów, na podstawieart. 437 § 1 k.p.k., Sąd Odwoławczy orzekł, jak w wyroku.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Ostrołęce date: '2016-11-03' department_name: II Wydział Karny judges: - Magdalena Dąbrowska - Marek Konrad - Jerzy Pałka legal_bases: - art. 113 § 1 k.k.s. - art. 66 § 1 k.k. - art. 636 § 1 k.p.k. - art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych - § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym recorder: Dorota Dziczek signature: II Ka 401/16 ```

152515150003506_VII_K_000545_2015_Uz_2016-02-10_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktVII K 545/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 lutego 2016 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. VII Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Mariusz Wieczorek Protokolant: st. sekr. sądowy Anita Cichosz przy udziale Prokuratora: Adama Zarzyckiego po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2016 r. sprawyZ. N.,s.H.iB.z domuT.,ur. (...)wM., oskarżonego o to, że: w dniu 25 maja 2015 r. około godz. 23: 50 wP.naul. (...), woj.(...)prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny samochód osobowy markiN. (...)onr rej. (...)znajdując się w stanie nietrzeźwości prowadzącym do stężenia 1,55 promila alkoholu etylowego we krwi, czym umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, przy czym czynu tego dopuścił się będąc już w przeszłości prawomocnie skazanym za takie przestępstwo przez Sąd Rejonowy wR.sygn. Akt(...), tj. o czyn zart. 178a § 4 kk 1 oskarżonegoZ. N.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawieart. 178a § 4 kkwymierza oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, 2 na podstawieart. 69 § 1, 2 i 4 kk,art. 70 § 1 kkwykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 3 (trzech) lat, 3 na podstawieart. 71 § 1 kkwymierza oskarżonemu karę grzywny w ilości 60 (sześćdziesiąt) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10,00 (dziesięć) złotych; 4 na podstawieart. 42 § 3 kkorzeka wobec oskarżonego dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego; 5 na podstawieart. 43 a § 2 kkzasądza od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej kwotę 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych tytułem świadczenia pieniężnego; 6 zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70,00 (siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 240,00 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem opłaty. Sygn. akt VII K 545/15 UZASADNIENIE W dniu 25 maja 2015 roku około godz. 23:50 wP. (...)Z. N.jechał samochodem osobowym markiN. (...)onr rej. (...)ulicą (...), prowadząc pojazd z nadmierną prędkością. Kiedy oskarżony na rondzie wyzwolenia skręcił wulicę (...)i kiedy znajdował się na wysokościposesji nr (...), oskarżony został zatrzymany przez patrol policji do rutynowej kontroli drogowej. Oskarżony w trakcie kontroli zachowywał się nerwowo i arogancko, czuć było od niego wyraźną woń alkoholu. Następnie oskarżony odmówił poddania się badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu na urządzeniu Alkometr(...). W konsekwencji oskarżony został przewieziony przez policjantów do(...) Wojewódzkiego SzpitalawP.(...)przyul. (...), gdzie pobrano od niego krew do badania. Wynik badania(...)próbki krwi u oskarżonego wykazał u niego stężenie 1,55 promila alkoholu etylowego we krwi. (dowód: Zbiór dokumentów „A”: notatka urzędowa-k.1,sprawozdanie(...)z badania krwi k.9, protokół pobrania krwi k.10, Zbiór dokumentów „C”: protokoły przesłuchania świadków:M. R.k.1-2,R. K.k.3-4) OskarżonyZ. N.był już karany za czyn zart. 178 §1 kki był wobec niego orzeczony zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 2 lat - orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego wR.z dnia(...)roku w sprawie (...). (dowód: Zbiór dokumentów „A”: dane o karalności -k.6-7 ) Z. N.ma 31 lat, posiada wykształcenie średnie techniczne, z zawodu jest elektromechanikiem. Oskarżony jest zatrudniony wPHU (...)wO.ul.(...)- jako mechanik - kierowca i osiąga dochód około 2500 zł brutto. Oskarżony jest żonaty, ma na utrzymaniu żonę i dwójkę dzieci w wieku 10 i 9 lat. ( dowód: Zbiór dokumentów „A”: dane osobopoznawcze- k. 22 -22 verte, wydruk z bazy PESEL k.26, deklaracja o dochodach k.29-30A, wydruk z bazy PSSSL k.31-38 ) OskarżonyZ. N.był uprzednio kilkakrotnie karany, w tym ostatnio za czyn zart.178a § 1 kk, wyrokiem Sądu Rejonowego wR.z dnia(...)roku w sprawie (...)za czyn zart. 178a §1 kkzostał skazany na karę 6 m-cy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat, na karę grzywny w ilości 100 stawek dziennych po 10 złotych każda. Ponadto wyrokiem tym orzeczono w stosunku do oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 2 lat. Wyrok uprawomocnił się(...)roku. Na poczet w/w zakazu zaliczono oskarżonemu okres zatrzymania mu prawa jazdy od dnia 04.07.2010 roku. Zakaz skończył swój bieg z dniem 04.07.2012 roku. (dowód: Zbiór dokumentów „A”: dane o karalności -k.6-7) Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Oskarżony nie stawił bez usprawiedliwienia na rozprawę. (dowód: Zbiór dokumentów „A”: protokół wyjaśnienia oskarżonego -k. 22 verte) Sąd Rejonowy dokonał następującej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i zważył co następuje: W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego wina umyślna oskarżonegoZ. N.popełnienia zarzucanego mu czynu nie budzi wątpliwości. W szczególności dowodzą tego protokoły zeznań świadków funkcjonariuszy policji, którzy dokonali zatrzymania oskarżonego, protokół pobrania krwi od oskarżonego oraz wynik badania krwi. Sam oskarżony nie zgłaszał uwag, ani zastrzeżeń co do sposobu przeprowadzenia badania krwi. Wynika z w/w dowodów niezbicie, iż w dniu zdarzenia oskarżony prowadził w stanie nietrzeźwości pojazd mechaniczny. Oskarżony został dostrzeżony przez patrol policji jako kierowca wykonujący niebezpieczne manewry na ulicy: nadmierna prędkość, wyprzedzanie gwałtownie innych pojazdów, dlatego policjanci pojechali za oskarżonym aż naulicę (...)wP.(...)., gdzie zatrzymali pojazd kierowany przez oskarżonego do rutynowej kontroli drogowej. W trakcie kontroli oskarżony nie negował spożywania alkoholu, ale odmówił dobrowolnego poddania się badaniu na stan trzeźwości. Wynik próbki krwi pobranej od oskarżonego jasno wykazuje 1,55 ‰ alkoholu etylowego we krwi oskarżonego. W ocenie Sądu za niewiarygodne uznać należy generalne nieprzyznawanie się oskarżonego do czynu. W ocenie Sądu oskarżonyZ. N.dopuścił się przestępstwa polegającego na tym, że: w dniu 25 maja 2015 r. około godz. 23: 50 wP.naul. (...), woj.(...)prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny samochód osobowy markiN. (...)onr rej. (...)znajdując się w stanie nietrzeźwości prowadzącym do stężenia 1,55 promila alkoholu etylowego we krwi, czym umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, przy czym czynu tego dopuścił się będąc już w przeszłości prawomocnie skazanym za takie przestępstwo przez Sąd Rejonowy wR.sygn. Akt(...), tj. o czyn zart. 178a § 4 kk Oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona typu kwalifikowanego, wprowadzonegoustawą z dnia 12 lutego 2010 roku o zmianie ustawy - Kodeks karny, ustawy - Kodeks karny wykonawczy oraz ustawy - Prawo ochrony środowiska(Dz. U. Nr 40, poz. 227). Znamieniem wpływającym na zwiększenie zagrożenia karą jest w tym przypadku uprzednie prawomocne skazanie za przestępstwo zart. 178a § 1 k.k. Definicję stanu nietrzeźwości zawieraart.115 § 16 kkprzyjmujący, że zachodzi on, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm3wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Oskarżony nieznacznie przekroczył ustawowy próg. Podstawową zasadąprawa o ruchu drogowymjest bowiem trzeźwość kierującego pojazdem. Oskarżony jako uczestnik ruchu drogowego zobowiązany był do przestrzegania zasad bezpieczeństwa tegoż ruchu. W ocenie Sądu, czyn którego dopuścił się oskarżony cechuje znaczny stopień społecznej szkodliwości. Świadomie poruszał się pojazdem mechanicznym po drodze publicznej pomimo tego, że środki masowego przekazu szeroko nagłaśniają problem kierujących w stanie nietrzeźwości. Nadto wsiadając na pojazd miał świadomość tego, że wcześniej spożywał alkohol i obowiązywał go już wcześniej sądowy zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego. Oskarżony jest winny, albowiem w sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności wyłączających winę w rozumieniuKodeksu Karnego. Zebrany w sprawie materiał dowodowy oraz treść cytowanych powyżej przepisów wskazują, oskarżony dopuścił się przestępstwa opisanego wart. 178a § 4 kk, który stanowi typ kwalifikowany w stosunku do występku zart. 178a § 1 kk. Przy ustalaniu rozmiaru kary, jak również przy orzekaniu środka karnego Sąd baczył, by były one adekwatne do okoliczności sprawy, a zwłaszcza do stopnia naruszenia przez oskarżonego zasady trzeźwości uczestników ruchu drogowego. Przy wymiarze kary jako okoliczność obciążającą poczytano oskarżonemu znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu oraz znaczny stopień zawinienia i wcześniejszą karalność. Sąd wymierzył karę1 rokupozbawienia wolności z dobrodziejstwem warunkowego jej zawieszenia na podstawieart. 69 § 4 kk. Uznano bowiem, że w dalszym ciągu istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna wobec oskarżonego. W ocenie Sądu pomimo orzeczenia kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonaniaZ. N.będzie przestrzegał porządku prawnego. Orzeczony okres próby3 latwinien zobligować go do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości i jednocześnie działać mobilizująco. Ustalając, w wymienionych ramach czasowych, wymiar okresu próby w konkretnej sprawie, należy przede wszystkim kierować się prognozą kryminologiczną wobec sprawcy, w szczególności oceną niezbędnego czasu oddziaływania na sprawcę w ramach próby, im pewniejsza dobra prognoza tym okres próby może być krótszy. W tym konkretnym przypadku w ocenie Sądu 3 letni okres próby jest wystarczający do osiągnięcia celów postępowania. Jednocześnie Sąd poddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora jako osobę młodocianą. O grzywnie orzeczono na podstawieart. 71§1 kk. Ilość stawek (60) odzwierciedla stopień społecznej szkodliwości czynu, zaś wysokość każdej stawki sytuację majątkową oskarżonego. Dzienną stawkę grzywny orzeczono na kwotę 10 złotych mając na uwadze z jednej strony brak stałych dochodów, z drugiej możliwości zarobkowania. Orzeczona grzywna w tym przypadku będzie realnie odczuwalna przezZ. N.. W związku z tym, że oskarżony zagrażał swoim postępowaniem bezpieczeństwu w komunikacji na podstawieart. 42 § 2 kknależało go pozbawić możliwości kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi. Zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych dotyczy ruchu lądowego. Od dnia 18 maja 2015 roku nastąpiło zaostrzenie przepisów dotyczących środków karnych między innymi w postaci zakazów prowadzenia pojazdów mechanicznych oraz świadczeń pieniężnych wprowadzonych ustawą z dnia 20 marca 2015 roku o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw/Dz. U. z 2015r. poz.541/, w wyniku którego została zmieniona treśćart.42 § 3 kkiart. 49 § 2 kk. Zgodnie z treściąart.42 § 3 kk„Sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio w razie popełnienia przestępstwa określonego wart. 178a § 4 kk…., chyba, że zachodzi wyjątkowy wypadek, uzasadnionymi szczególnymi okolicznościami”. Zatem mając na uwadze stan nietrzeźwości kierującego, który znacznie przekroczył ustawowy próg, oraz wcześniejszą karalność zart. 178 a § 1 kki popełnienie przez oskarżonego przestępstwa określonego wart. 178a § 4 kk, Sąd orzekł powyższy zakaz dożywotnio, uznając że będzie to dla oskarżonego wystarczająco dolegliwe, a jednocześnie adekwatne do stopnia zawinienia. Sąd nie znalazł podstaw faktycznych ani prawnych do łagodniejszego potraktowania oskarżonego w tym zakresie, gdyż nie zachodzi co do jego osoby wyjątkowy wypadek. Natomiast zgodnie z treściąart. 49 § 2 kk„w razie skazania sprawcy za przestępstwo określone wart. 178a § 4 kk, sąd orzeka świadczenie pieniężne wymienione wart.39 pkt.7 kkna rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości co najmniej 10 000 złotych”. Dlatego Sąd z urzędu orzekł w/w świadczenie w powyższej wysokości. Ustawodawca nie upoważnić sądu do możliwości orzeczenia świadczenia w niższej wysokości np. dostosowując jej wysokość do sytuacji rodzinnej i majątkowej oskarżonego. Wymienione w sentencji wyroku treśćart. 43 a §2 kkjest oczywistą omyłką sądu, gdyż w/w przepis co do środka karnego w identycznym brzmieniu obowiązuje dopiero od 01 lipca 2015r. na podstawie ustawy z dnia 20 lutego 2015r. - o zmianieustawy - Kodeks karnyoraz niektórych innych ustaw/Dz. U. z 2015r. poz.396/. Biorąc pod uwagę datę czynu oskarżonego winien być to przepisart. 49 § 2 kk. Na podstawieart. 627 kpkSąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 złotych stanowiącą wydatki poniesione w toku postępowania. Złożyły się na nie: -ryczałt za doręczenie wezwań i pism w postępowaniu przygotowawczym-20 zł i w postępowaniu sądowym -20 zł na podstawieart. 618 § 1 pkt 1 kpki§1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18.06.2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym( Dz. U. z 2003 roku , Nr 108, poz. 1026 ), -opłata za udzielenie informacji z rejestru skazanych w wysokości 30 złotych, na podstawieart. 618 § 1 pkt 10 kpki§1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 08 2003 roku w sprawie określenia wysokości opłaty za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego( Dz. U. z 2003 roku , Nr 151, poz. 1468 ). Opłatę w wysokości 240,00 złotych wymierzono na podstawieart. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 3 ust. 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych( Dz. U. z 1983 roku , Nr 49, poz. 223 z późn. zm.)

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim date: '2016-02-10' department_name: VII Wydział Karny judges: - Mariusz Wieczorek legal_bases: - art. 69 § 1, 2 i 4 kk - art. 618 § 1 pkt 10 kpk - §1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18.06.2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym - §1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 08 2003 roku w sprawie określenia wysokości opłaty za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego - art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 3 ust. 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych recorder: st. sekr. sądowy Anita Cichosz signature: VII K 545/15 ```

152510200001006_II_K_000484_2017_Uz_2018-06-06_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 484/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 czerwca 2018 roku Sąd Rejonowy w Łowiczu w II Wydziale Karnym w składzie Przewodniczący: SSR Magdalena Piwowarczyk Protokolant: Ewelina Ulatowska przy udziale Prokuratora: Elżbiety Golis po rozpoznaniu w dniach 24 stycznia, 9 marca, 27 kwietnia, 25 maja 2018 roku sprawyE. M.,synaH.iA. z domu R.,urodz. (...)wŁ., oskarżonego o to, że: I w dniu 02 czerwca 2017 roku wB.pow.(...)woj.(...)dokonał uszkodzenia samochodu osobowego markiP.nr rej. (...)poprzez wgniecenie przedniej pokrywy silnika oraz oberwanie elementów zderzaka przedniego powodując straty w kwocie 1000 złotych na szkodęM. S. (1)orazT. S., tj. o czyn zart. 288 § 1 kk; II w tym samym miejscu i czasie jak w pkt I używając ręcznego miotacza gazu spryskał twarzM. S. (1)powodując na jej ciele obrażenia w postaci zaczerwienienia spojówek obu oczu, policzka lewego i przedramienia lewego stanowiące naruszenie nietykalności cielesnej , tj. o czyn zart. 217 §1 kk. orzeka: 1 oskarżonegoE. M.w miejsce czynu zarzucanego mu w punkcie pierwszym aktu oskarżenia uznaje za winnego tego, że w dniu 2 czerwca 2017 roku wB.woj.(...)uderzając pięścią w pokrywę komory silnika i kopiąc w obszar zderzaka przedniego samochodu osobowego markiP.nr rej. (...)spowodował uszkodzenie samochodu w postaci oderwania z lewej strony listwy zderzaka przedniego oraz miejscowego wgięcia z lewej strony pokrywy komory silnika o łącznej wartości szkody 377,50 (trzysta siedemdziesiąt siedem 50/100) złotych na szkodęM. S. (1)iT. S.co wyczerpuje dyspozycję art. 124 § 1 kw i za to na podstawie art. 124 § 1 kw wymierza mu karę 500 ( pięćset) złotych grzywny; 2 na podstawie art. 124 § 4 kw orzeka wobec oskarżonego obowiązek zapłaty równowartości wyrządzonej szkody poprzez zapłatę kwoty 377, 50 ( trzysta siedemdziesiąt siedem 50/100) złotych na rzecz pokrzywdzonychM. S. (1)iT. S.; 3 oskarżonegoE. M.uznaje za winnego dokonania czynu zarzucanego mu w punkcie drugim aktu oskarżenia wyczerpującego dyspozycjęart. 217 §1 kki za to na podstawieart. 217 §1 kkwymierza mu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych przyjmując, iż jedna stawka jest równoważna 30 (trzydziestu) złotym; 4 zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2.582,17 (dwa tysiące pięćset osiemdziesiąt dwa 17/100) złotych z tytułu kosztów sądowych. Sygn. akt II 484/17 UZASADNIENIE W dniu 2 czerwca 2017 roku przed godziną 19.00M. S. (1)wracała od kolegiJ. C., jadąc od miejscowościW.trasą W 703. Prowadziła wówczas samochód markiP.onr rej (...)(...), należący do jej ojcaT. S.. Włączyła się do ruchu z drogi podporządkowanej między stacjami wB.. Po swojej lewej stronie widziała samochód markiM. (...)onr rej (...), który prowadziłE. M.. Oskarżony rozmawiał wówczas przez telefon ze znajomą klientką,K. W.. Po włączeniu się przezM. S. (1)do ruchuE. M.jechał za pokrzywdzoną. (częściowo wyjaśnienia oskarżonegoE. M.– k. 58, zeznania świadkaM. S. (1)– k. 2v – 3, 108v, zeznania świadkaT. S.– k. 83, zeznania świadkaŁ. G.– k. 32v, notatka urzędowa – k. 1, dokumentacja fotograficzna – k. 7-8, tablica poglądowa – k. 46, protokół okazania – k. 67 – 69, 79 – 81, zeznania świadkaK. W.– k. 155v) Oskarżony w sposób nagły wyprzedził samochód kierowany przezM. S. (1)i zaczął gwałtownie hamować, co zmusiło pokrzywdzoną do zatrzymania się. Kiedy pokrzywdzona zatrzymała samochód, oskarżony wybiegł z prowadzonego przez siebie pojazdu. Wymachiwał rękoma. Oskarżony użył w stosunku doM. S. (1)słów wulgarnych, powszechnie uważanych za obelżywe. Pokrzywdzona odpowiedziałaE. M.w ten sam sposób. (częściowo wyjaśnienia oskarżonegoE. M.– k. 58, k. 111v., zeznania świadkaM. S. (1)– k. 2v – 3, zeznania świadkaT. S.– k. 83, 109, zeznania świadkaK. W.– k. 155v) Oskarżony stanął przed maską samochoduM. S. (1)i uderzył w pokrywę silnika kilkakrotnie pięścią, po czym kopnął w przedni zderzak, przy rejestracji. (zeznania świadkaM. S. (1)– k. 2v – 3, 108v, zeznania świadkaT. S.– k. 83, 109, zeznania świadkaŁ. G.– k. 32v, zeznania świadkaW. B. (1)– k. 138, płyta CD – k. 12, protokół oględzin – k. 10 – 11, opinia biegłego – k. 143 – 148, 158 - 162) M. S. (1)otworzyła okno. Powiedziała oskarżonemu, żeby dał jej spokój i odszedł. WtedyE. M.skierował rękę w jej kierunku i użył gazu łzawiącego w kierunku jej twarzy. Pokrzywdzona miała założone okulary przeciwsłoneczne, jednak ich szkła były małe. Na skutek użycia gazu,M. S. (1)przez chwilę nic nie widziała. Jej twarz była czerwona i łzawiły jej oczy. Stwierdzono u niej zaczerwienienie spojówek obu oczu, policzka lewego i przedramienia lewego. (zeznania świadkaM. S. (2)– k. 2v – 3, zeznania świadkaT. S.– k. 83, 109, zeznania świadkaŁ. G.– k. 32v, opinia sądowo – lekarska – k. 40) Kiedy pokrzywdzona przecierała oczy,E. M.wrócił do swojego samochodu.M. S. (1)sięgnęła po swój telefon, który trzyma zawsze na półce pod radiem i zrobiła zdjęcie samochodu oskarżonego od tyłu, na którym zarejestrowała m. in. twarzE. M.odbijającą się w lusterku pojazdu. (zeznania świadkaM. S. (1)– k. 2v – 3, 109, zeznania świadkaT. S.– k. 83, 109, zeznania świadkaŁ. G.– k. 32v, 110, dokumentacja fotograficzna – k. 7-8) M. S. (1)nie była w stanie przestawić samochodu. Machała ręką przez przednią szybę. Po około piętnastu minutach zatrzymał się przejeżdżający tą trasąŁ. G., który na prośbę pokrzywdzonej wezwał Policję.M. S. (1)skarżyła się, że szczypią ją oczy i przemywała je wodą. (zeznania świadkaM. S. (1)– k. 2v – 3, 108v, zeznania świadkaŁ. G.– k. 32v, 110) Na miejsce zdarzenia przybyli funkcjonariusze Policji. TwarzM. S. (1)cały czas była bardzo czerwona, a jej oczy załzawione. Funkcjonariusz PolicjiP. C.zapytała, czy pokrzywdzona potrzebuje pomocy lekarskiej, jednak ta odmówiła po otrzymaniu informacji na temat skutków użycia gazu. Pokrzywdzona, z pomocąŁ. G., zadzwoniła do znajomego, który pomógł jej przestawić samochód, a następnie zawiózł na komisariat Policji. Wtedy zadzwoniła do swojego ojca,T. S.informując go o zdarzeniu. Po wizycie u lekarza otrzymała skierowanie do szpitala wŁ.. (zeznania świadkaM. S. (1)– k. 2v – 3, 109, zeznania świadkaT. S.– k. 83, zeznania świadkaP. C.– k. 70v, 137v, zeznania świadkaA. P.– k. 138) Z przodu samochodu, którym kierowała pokrzywdzona, na masce przedniej znajdowało się zagłębienie karoserii o wymiarach 9 cm x 10 cm, umiejscowione w odległości 26 cm od przedniej krawędzi pokrywy silnika i 45 cm od prawej krawędzi maski silnika. Miejscowe wgniecenie powstało w wyniku zadziałania siły zewnętrznej od góry. Została także oderwana z lewej strony listwa dolna zderzaka przedniego. Łączny koszt brutto naprawy samochodu markiP. (...)wynosi 377,50 zł. (zeznania świadkaW. B. (1)– k. 138, płyta CD – k. 12, protokół oględzin – k. 10 – 11, opinia biegłego – k. 143 – 148, 158 - 162) OskarżonyE. M.ma 50 lat. Jest żonaty, ma na utrzymaniu syna w wieku 25 lat, który studiuje. Posiada wykształcenie średnie. Jest fotografem i z tytułu wykonywanej pracy osiąga dochód w wysokości ok. 5.000 zł miesięcznie. Posiada mieszkanie i dwa samochody. Nie był leczony psychiatrycznie, nieurologicznie ani odwykowo. Nie był karany. (wyjaśnienia oskarżonego – k. 107v, KartaK.– k. 74) Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Złożył wyjaśnienia, w których wskazał, że w dniu zdarzenia wracał z pleneru ślubnego wA.. W miejscowościB.z drogi podporządkowanej wyjechał samochód, który wymusił pierwszeństwo na oskarżonym. Kobieta, która kierowała samochodem, po użyciu przez oskarżonego klaksonu, skierować miała w jego stronę wulgarny gest. Po przejechaniu około 300 metrów oskarżony poczuł, że jego pojazd dziwnie się zachowuje, w związku z czym postanowił zatrzymać się na poboczu. Kiedy był na zewnątrz, za jego samochodem zatrzymała się kobieta, która wcześniej wymusiła na nim pierwszeństwo. Oskarżony sądził, że chce przeprosić go za zaistniałą sytuację, ale zamiast tego usłyszał obelżywe słowa. Prowadząca samochód kobieta ruszyła pojazdem w jego kierunku, wobec czego oskarżony musiał odskoczyć. Pomiędzy stronami dojść miało do wulgarnej wymiany zdań. Oskarżony wsiadł do samochodu i chciał zadzwonić po policję. Wtedy kobieta odjechała. Gdy ruszył w dalszą drogę, zatrzymał się po kilkudziesięciu metrach i sprawdził stan swojego pojazdu. Okazało się, że w wycięciu felgi utknął kamień, który stukał. Oskarżony kontynuował dalszą jazdę i nie widział więcej wspomnianej kobiety czy prowadzonego przez nią pojazdu. Oskarżony zaprzeczył użyciu miotacza gazu oraz uszkodzeniu samochodu. Podnosił, że gdyby chciał to zrobić, z uwagi na jego posturę, byłoby to widoczne na zdjęciach. Na rozprawie oskarżony podał nadto, że podczas zdarzenia prowadził rozmowę telefoniczną z klientką, która słyszała przebieg zdarzenia. Oskarżony przedstawił krytyczne uwagi na temat sposobu prowadzonego w sprawie dochodzenia. (wyjaśnienia oskarżonego - k. 58, 108, 111) Sąd oceniając stanowisko oskarżonego dokonał oceny w kontekście analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego dochodząc do wniosku, iż zakwestionowanie przez oskarżonego zdarzeń opisanych w akcie oskarżenia nie znajduje oparcia w zebranych dowodach. Układ dowodów w tym zakresie zarysował się dla niego w sposób niekorzystny. Okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy - w ocenie Sądu - nie budzą żadnych wątpliwości, a sam stan faktyczny nie jest wyjątkowo skomplikowany. Sąd w bardzo niewielkim zakresie dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego. Uznać należy je za wiarygodne tylko w części wskazującej na okoliczność, że w dniu 2 czerwca wracał z miejscowościA., jechał za samochodem pokrzywdzonej oraz że doszło pomiędzy nimi do wymiany zdań. Tak oskarżony jak i pokrzywdzona odmiennie przedstawiali sposób włączenia się pokrzywdzonej do ruchu. Oskarżony twierdził, że doszło do gwałtownego zajechania mu drogi przez pokrzywdzoną, natomiast pokrzywdzona podawała, że w jej ocenie nie zajechała oskarżonemu drogi. Podnieść natomiast należy, że okoliczność ta ma uboczne zdarzenie dla samego rozstrzygnięcia. Nie wykluczając bowiem wersji oskarżonego w tym zakresie sam fakt zachowania pokrzywdzonej jako kierowcy nie dawał podstaw do dalszych agresywnych zachowań oskarżonego – omówionych w dalszej części uzasadnienia. Sąd dał natomiast wiarę zeznaniom pokrzywdzonej, które są konsekwentne i niezmienne, korespondują z pozostałym materiałem dowodowym, tj. w szczególności zeznaniami innych świadków, dokumentacją fotograficzną i opiniami biegłych. W pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę na okoliczność, że wyjaśnienia oskarżonego są nielogiczne i sprzeczne z zeznaniami świadkówM. S. (1)iŁ. G.w zakresie, w którym wskazuje on, że to pokrzywdzona odjechała jako pierwsza z miejsca zdarzenia. Przeczy temu bowiem fakt, żeŁ. G.zauważył samochód pokrzywdzonej, która wzywała pomocy. Wokół nie było innych osób ani pojazdów. Wyjaśnienia oskarżonego są również niewiarygodne w części, w której zaprzecza on użyciu w stosunku do pokrzywdzonej gazu i uderzenia w jej samochód. Po pierwsze, nie sposób przyjąć, by pokrzywdzonaM. S. (1)sama rozpyliła w swoją stronę gaz, by następnie skierować podejrzenia na oskarżonego, który jest przecież dla niej człowiekiem obcym. Osoby te po raz pierwszy spotkały się w dniu zdarzenia. Po drugie, jak ustalono na podstawie opinii biegłego, u pokrzywdzonej doszło do zaczerwienienia spojówek obu oczu, policzka lewego i przedramienia lewego. Zgodnie z wersją pokrzywdzonej, do ataku ze strony oskarżonego miało dojść wtedy, gdy otworzyła ona szybę.M. S. (1)siedziała na fotelu kierowcy, a zatem w naturalny sposób zasięg rozpylonego gazu objął głównie lewą stronę jej ciała. Wreszcie zauważyć należy, że świadkowie, którzy przybyli na miejsce zdarzenia już po ataku gazem, czyliŁ. G.iP. C., zgodnie opisywali zauważone przez siebie objawy u pokrzywdzonej, takie jak zaczerwienienie policzków i łzawienie oczu. Podkreślić trzeba także, żeM. S. (1)od początku nie ukrywała faktu, że w chwili ataku nosiła okulary przeciwsłoneczne. Zauważyła jednak, że szkła były na tyle małe, że gaz mógł przedostać się do oczu. Odnośnie uszkodzeń samochodu, wskazać należy, że ich istnienie stwierdzone zostało w protokole oględzin oraz na wykonanych w dniu zdarzenia zdjęciach, a ponadto potwierdzone opinią biegłego. Nie ma przy tym znaczenia subiektywna ocena oskarżonego, podnoszącego, że gdyby chciał uszkodzić samochód, ślady byłyby bardziej widoczne. W wyniku ataku oskarżonego, samochód doznał uszkodzeń i możliwe było wycenienie ich naprawy. Jak zauważono powyżej, Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej. Jej zeznania były od początku spójne i konsekwentne oraz znajdowały odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym. Podkreślono powyżej, że oskarżony jest dlaM. S. (1)osobą całkowicie obcą. Udało jej się ustalić tożsamość mężczyzny, który zaatakował ją na drodze, tylko dzięki umiejętności szybkiego i intuicyjnego robienia zdjęć telefonem komórkowym. Ponadto, jej zeznania korespondowały z zeznaniami pozostałych świadków. Nie ulega wątpliwości, że nie byli to bezpośredni świadkowie zdarzenia, jednakże potwierdzili oni zaistnienie jego skutków. Szczególnie istotne znaczenie miały zeznaniaŁ. G., przypadkowego kierowcy, który zareagował na machanie ręką przez siedzącą w samochodzie pokrzywdzoną.Ł. G.również jest osobą obcą dla stron. Zeznając w toku dochodzenia kategorycznie i jednoznacznie wskazał, że po zatrzymaniu się „widziałem, że kobieta miała czerwoną twarz i bardzo łzawiła. Skarżyła się, że bardzo ją piecze. Przemywała twarz wodą. Powiedziała mi, że przed chwilą jakiś mężczyzna zatrzymał się a następnie kopał w jej zderzak pojazdu, używał słów obelżywych. Wspominała, że wgniótł maskę w jej samochodzie, a gdy otworzyła szybę aby porozmawiać to spryskał ja gazem (…)”(k. 32v.). Zeznania te świadek potwierdził na rozprawie. Tak jak podniesiono wyżej zeznania te były konsekwentne i niezmienne. Świadek konkretnie opisał zaobserwowane fakty, w tym wygląd kobiety oraz informację przekazane przez pokrzywdzona. Potwierdził fakt, iż to on na prośbę pokrzywdzonej zawiadomił Policję ( co z kolei znajduje odzwierciedlenie w informacji i nagraniu rozmowy przedstawionymi przez KPP wŁ.– k. 126-132). Jak już wyżej wskazano, Sąd dał również wiarę pozostałym świadkomT. S.oraz funkcjonariuszom PolicjiP. C.,A. P.iW. B. (2). Świadkowie ci zrelacjonowali poczynione obserwacje oraz swoje wrażenia, w tym w szczególności dotyczące obrażeń i zachowania pokrzywdzonej oraz uszkodzeń kierowanego przez nią pojazdu.T. S.– ojciec pokrzywdzonej – opisał to, co przekazała mu córka.A. P.iP. C.opisali okoliczności interwencji. Policjanci wykonywali zwykłe, rutynowe czynności, jak w każdej innej sprawie. W ich zeznaniach trudno dopatrzeć się jakiegoś złośliwego czy negatywnego nastawienia do oskarżonego. Świadkowie ci po prostu zrelacjonowali to, co usłyszeli i zaobserwowali w trakcie wykonywanych obowiązków. To również do świadków – funkcjonariuszy Policji – należała decyzja w zakresie potrzeby i formy odnotowania pewnych okoliczności w formie chociażby notatek służbowych. Sam fakt, iż nie wszystkie spostrzeżenia zostały ujęte w formie pisemnej nie osłabia wiarygodności zeznań tych osób. Odnośnie zeznań świadkaK. W.brak jest podstaw aby zakwestionować ich wiarygodność. Sam fakt prowadzenia rozmowy telefonicznej z oskarżonym znajduje potwierdzenie w wykazie rozmów (k.48-49). Świadek – jak sama podkreśliła – odtworzyła to, co usłyszała przez telefon. Oceniając jej zeznania w zestawieniu z pozostałym materiałem dowodowym uznać należy, iż jej zeznania korelują z pozostałymi dowodami uzupełniając się wzajemnie. Sąd jedynie zakwestionował informację zawartą w zeznaniach tego świadka, by to pokrzywdzona odjechała pierwsza z miejsca zdarzenia. Sąd uznał natomiast za wiarygodne, że pomiędzy stronami doszło wtedy do wymiany zdań, podczas której użyto słów wulgarnych, powszechnie uważanych za obelżywe.K. W., jak sama podała, jedynie ze słów oskarżonego powzięła informację, że pokrzywdzona odjeżdża z miejsca zdarzenia. Świadek natomiast zeznała, że po słowach oskarżonego, że „dziewczyna odjeżdża” i po poczynionej uwadze, żeby oskarżony „dał sobie spokój” oskarżony „ruszył z miejsca”(k. 155v.). Zeznania świadka nie wskazują – z oczywistych względów - kategorycznie na przebieg wypadków na miejscu zdarzenia, w tym nie wskazują jednoznacznie na odjechanie pokrzywdzonej z miejsca zdarzenia. Świadek zrelacjonowała to, co usłyszała przez telefon i co znajduje odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym. Nie było podstaw, by kwestionować wydane przez biegłych opinie w niniejszej sprawie. Były one pełne, jasne, rzetelne i uzasadnione w sposób przejrzysty. Pomimo omyłkowego pominięcia w pierwszej opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego wyceny stwierdzonych uszkodzeń biegły oponie niezwłocznie uzupełnił. Sąd nie znalazł również podstaw, żeby zakwestionować wiarygodność dokumentów, tj. w szczególności Karty Karnej, wykazów rozmów czy protokołów oględzin. Ich autentyczność i rzetelność nie była w toku postępowania kwestionowana przez strony. Zostały one sporządzone przez uprawnione organy w zakresie ich kompetencji i w przewidzianej przepisami prawa formie. W świetle wyżej poczynionych uwag zasadnym jest uznanie, iż wersja oskarżonego w zakresie zakwestionowania faktu podejmowania negatywnych działań wobec pokrzywdzonej jest po prostu realizacją szeroko rozumianego prawa do obrony. Reasumując, wskazać należy, że Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego tylko w bardzo wąskim zakresie. Za całkowicie wiarygodne uznać należy natomiast zeznania pokrzywdzonej, korespondujące z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd zważył, co następuje: Na wstępie należy zauważyć, że mając na uwadze poczynione ustalenia faktyczne w zakresie wartości szkody, Sąd zmienił opis i kwalifikację prawną czynu, zarzuconego oskarżonemu w punkcie I oskarżenia. Wskazać należy, że zgodnie z art. 124 § 1 kw, kto cudzą rzecz umyślnie niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku, jeżeli szkoda nie przekracza 1/4 minimalnego wynagrodzenia, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny. Nie ulega wątpliwości, że oskarżony w dniu 2 czerwca 2017 roku uderzał pięścią w pokrywę komory silnika i kopał w obszar przedniego zderzaka, czym spowodował uszkodzenie samochodu w postaci oderwania z lewej strony listwy zderzaka przedniego oraz miejscowe wgięcie z lewej strony pokrywy komory silnika o łącznej wartości szkody 377,50 (trzysta siedemdziesiąt siedem 50/100) złotych. Stosownie do § 1 Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 września 2016 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2017 r., od dnia 1 stycznia 2017 r. ustala się minimalne wynagrodzenie za pracę w wysokości 2000 zł. Zgodnie z § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 września 2017 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2018 r., od dnia 1 stycznia 2018 r. ustala się minimalne wynagrodzenie za pracę w wysokości 2100 zł. Warto zwrócić uwagę na fakt, że stosownie do brzmienia przepisu art. 124 § 1 kw, czyn o znamionach w nim określonych stanowi wykroczenie jedynie wówczas, gdy wysokość wyrządzonej szkody nie przekracza kwoty 1/4 minimalnego wynagrodzenia za pracę. Uwzględnienie tej okoliczności dla oceny, czy zachowanie sprawcy wyczerpało znamiona wykroczenia unormowanego w art. 124 § 1 kw, jest konieczne zarówno w czasie czynu, jak również w czasie orzekania. Z tego punktu widzenia zachowanie sprawcy polegające na zniszczeniu rzeczy, jej uszkodzeniu lub uczynieniu niezdatną do użytku może zarówno w czasie czynu, jak również w czasie orzekania być ocenione jako wykroczenie unormowane w art. 124 § 1 kw. W zakresie uszkodzenia przez oskarżonego zauważyć trzeba, że wysokość wyrządzonej szkody zarówno w chwili popełnienia czynu, jak i w chwili orzekania, przesądzała o kwalifikacji danego czynu jako wykroczenia, a nie przestępstwa zart. 288 § 1 kk. Odnośnie drugiego z zarzuconych oskarżonemu czynów wskazać należy, że niewątpliwie wyczerpuje on dyspozycjęart. 217 § 1 kk. Zgodnie zart. 217 § 1 kk, kto uderza człowieka lub w inny sposób narusza jego nietykalność cielesną, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Naruszenie nietykalności cielesnej musi mieć wymiar fizyczny, przy czym nie musi łączyć się z zadaniem bólu czy też powstaniem śladów na ciele. Nie jest tu bowiem o tyle istotne narażenie zdrowia pokrzywdzonego, ile naruszenie jego godności. W pojęciu naruszenia nietykalności cielesnej mieszczą się jednak przemijające dolegliwości bólowe oraz niewielkie następstwa fizyczne, np. otarcia, siniaki, zadrapania czy inne tego typu drobne urazy. Czyny polegające na naruszeniu nietykalności cielesnej w istocie bowiem nie odpowiadają potocznemu pojęciu uszkodzenia ciała, rozumianego zwykle jako fizyczne oddziaływanie na organizm ludzki. Nie powodują znaczących zmian anatomicznych lub fizjologicznych, a materializują głównie zamiar sprawcy w postaci poniżenia godności ludzkiej, choć przez fizyczne oddziaływanie na ciało człowieka. W tym kontekście SN przyjął, że przepis chroni nietykalność osobistą przed agresywnymi działaniami mającymi postać czynnej zniewagi (zob. wyrok SN z dnia 28 grudnia 1979 r., V KRN 277/79, OSNPG 1980, nr 7, poz. 93). Przepis ten niejako dopełnia inne normy chroniące człowieka, zawarte wrozdziale XIX k.k., przesądzając o kompleksowej ochronie przed wszelkimi zamachami na jego ciało(zob. I. Zwoliński, Komentarz do art. 217 kk, w: V. Konarska-Wrzosek (red.), Kodeks karny. Komentarz, 2016, Lex). Oskarżony, używając w stosunku do pokrzywdzonej ręcznego miotacza gazu, spowodował na jej ciele obrażenia w postaci zaczerwienia spojówek obu oczu, policzka lewego i przedramienia lewego. Przyjąć zatem należy, że atak oskarżonego skierowany był głównie na godność pokrzywdzonej, a zakres doznanych przez nią obrażeń nie był na tyle znaczny, by uzasadniało to kwalifikację czynu jako przestępstwa przeciwko zdrowiu, w szczególności w zakresie lekkiego, średniego i ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (art. 156, 157 k.k.). Czyny oskarżonego charakteryzowały się znacznym stopniem społecznej szkodliwości z punktu widzeniaart. 115 § 2 kk. Oskarżony naruszył szereg istotnych dóbr, takich jak godność i zdrowie. Skierował swój atak na okolice twarzy pokrzywdzonej, co mogło mieć szczególnie ciężkie skutki dla jej zdrowia. Na potępienie zasługuje przede wszystkim fakt, że oskarżony działał bez żadnego powodu, a jego działania były agresywne i nieprzewidywalne. Jego zachowanie wzbudziło silny strach u pokrzywdzonej. Uznać należy, iż zachowanie oskarżonego w odniesieniu do przypisanych mu czynów miało charakter zawiniony. W sprawie nie zachodziły żadne okoliczności, które można by rozpatrywać w kategoriach kontratypu mogącego wyłączać jego winę. Oskarżony jest w pełni dojrzałym, zdrowym psychicznie mężczyzną i mógł postąpić z poszanowaniem prawa, czego nie zrobił. Nie zaistniały żadne okoliczności wyłączające lub ograniczające winę oskarżonego. Nie działał on w anormalnej sytuacji motywacyjnej. W świetle powyższych ustaleń i rozważań nie ulega wątpliwości, że oskarżony dopuścił się czynów bezprawnych, karalnych, zawinionych, cechujących się dość znacznym stopniem społecznej szkodliwości i zgodnie z treściąart. 1 kkorazart. 1 § 1kw podlega odpowiedzialności karnej za czynyzart. 217 § 1 kkoraz wykroczenia zart. 124 § 1kw. Sąd na podstawieart. 217 § 1 kkwymierzył oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych przy przyjęciu, iż jedna stawka jest równoważna 30 złotym. Określając wysokość stawki dziennej grzywny w wysokości 30 złotych, Sąd miał na uwadze przesłanki określone wart. 33 § 3 k.k., w tym przede wszystkim fakt iż oskarżony prowadzi własną działalność gospodarczą i osiąga z jej tytułu znaczne dochody. Zwrócić należy jednakże uwagę na fakt, że na jego utrzymaniu pozostają żona i studiujący syn. Występek zart. 217 § 1 kkzagrożony jest alternatywnie karą grzywny, ograniczenia wolności i pozbawienia wolności do roku, zaś wybór rodzaju kary w niniejszej sprawie uzasadniony jest postawą oskarżonego, która wskazuje, że w jego przypadku nie zachodzi konieczność stosowania kary surowszej. Wymiar kary odzwierciedla stopień szkodliwości społecznej czynów oskarżonego oraz stopień jego winy. Kara grzywny w tej wysokości spełni swe cele indywidualnoprewencyjne w stosunku do oskarżonego, odpowiada także społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Tak wymierzona kara będzie z jednaj strony stanowiła dla oskarżonego pewną istotną dolegliwość, a z drugiej strony nie narazi na uszczerbek jego możliwości utrzymania. Sąd decydując o wyborze kary wziął pod uwagę sytuację majątkową oskarżonego, w tym jego możliwości zarobkowe. Kara tego rodzaju i w zakreślonym przez Sąd rozmiarze jest adekwatna do omówionego wyżej stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego oraz stopnia jego winy. Niekorzystnie o oskarżonym świadczą okoliczności popełnienia czynu – wyjątkowo agresywne i nieadekwatne do sytuacji i postawy pokrzywdzonej zachowanie oskarżonego będącego uczestnikiem ruchu drogowego. Podobnie niekorzystnie o oskarżonym świadczy również rodzaj użytego przez niego przedmiotu – miotacza gazu. Okolicznością przemawiającą na korzyść oskarżonego jest kontekst sytuacyjny zdarzenia i emocje związane z dokonaną przez oskarżonego negatywną ocenę zachowania pokrzywdzonej jako kierowcy, choć w zestawieniu z okolicznościami przytoczonymi powyżej nie może on w sposób znaczący wpłynąć na obniżenie kary. Podkreślić również należy, że czyn oskarżonego stanowił incydentalny przypadek w jego życiu i – jak pozwalają założyć ustalenia poczynione w sprawie - więcej się nie powtórzą. Oskarżony jest dojrzałym mężczyzną, nigdy nie wszedł w konflikt z prawem. Prowadzi ustabilizowany tryb życia, posiada wsparcie rodziny. W ocenie Sądu orzeczona wobec oskarżonego kara powinna uświadomić mu naganność jego zachowania i powstrzymać go przed ponownym naruszaniem porządku prawnego, realizując w ten sposób wobec niego cele zapobiegawczo – wychowawcze. Właściwe będzie również oddziaływanie tej kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Za popełnione przez oskarżonego wykroczenie, Sąd wymierzył karę grzywny w wysokości 500 złotych, uznając tę karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowego wykroczenia, polegającego na nieuzasadnionym ataku na samochód pokrzywdzonej. Wskutek działań oskarżonego, doszło do uszkodzeń pojazdu wycenionych na kwotę 377,50 zł. Podkreślić trzeba natomiast – tak jak wskazano wyżej - dotychczasowy unormowany tryb życia oskarżonego i jego niekaralność. W ocenie Sądu wymierzona kara będzie stanowiła odpowiednią dolegliwość dla oskarżonego, która skłoni go do krytycznego zastanowienia się nad swoim postępowaniem, mając oddziaływanie prewencyjne. Kara ta będzie także oddziaływać wychowawczo i pozwoli na osiągnięcie celów kary na płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania uświadamiając obwinionemu naganność tego rodzaju zachowań jakiego się dopuścił, a ponadto nieopłacalność naruszania norm prawnych. Mając na uwadze wyrządzoną przez oskarżonego szkodę, Sąd na podstawie art. 124 § 4 kw orzekł wobec niego obowiązek zapłaty jej równowartości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonychM. S. (1)iT. S.kwoty 377,50 złotych. O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawieart. 627 kpkiart. 118 § 1 kpwzasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2.582,17 ( dwa tysiące pięćset osiemdziesiąt dwa 17/100) złotych. Na kwotę te złożyły się koszty postępowania przygotowawczego w wysokości 230 zł, koszty przejazdu świadków w wysokości 927,73 zł, koszt wydania pisemnych opinii biegłego w wysokości 1224,44 zł, zryczałtowana należność za doręczenia w wysokości 20 zł oraz ustalona na podstawieart. 3 ust. 1 i art.21 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych(Dz.U. 1973 nr 27 poz. 152) opłata w wysokości łącznej 180 złotych. Dobra sytuacja materialnego oskarżonego i osiągane przez niego dochody nie uzasadniały odstąpienia od obciążenia go kosztami sądowymi.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Łowiczu date: '2018-06-06' department_name: II Wydział Karny judges: - Magdalena Piwowarczyk legal_bases: - rozdziale XIX k.k. - art. 627 kpk - art. 118 § 1 kpw - art. 3 ust. 1 i art.21 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych recorder: Ewelina Ulatowska signature: II K 484/17 ```

155005000003006_VI_Ka_000047_2019_Uz_2019-04-30_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI Ka 47/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 kwietnia 2019 r. Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący SSO Andrzej Tekieli Protokolant Katarzyna Witkowska       przy udziale Prokuratora Prokuratury RejonowejJ.U. Z. po rozpoznaniu w dniu 30.04.2019 r. sprawyP. S.ur. (...)wJ. s.M.iW.z domuG. oskarżonego zart. 178a § 1 kk z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 4 października 2018 r. sygn. akt II K 862/18 I utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonegoP. S.; II zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając wydatkami tego postępowania Skarb Państwa. Sygn. akt VI Ka 47/19 UZASADNIENIE P. S.oskarżony został o to że: w dniu 15 kwietnia 2018 r. wS.woj.(...)naul. (...)na drodze publicznej, w ruchu lądowym prowadził pojazd mechaniczny markiN.onr rej. (...)znajdując się pod wpływem substancji psychotropowej grupy I-P w postaci delta 9- THC w stężeniu wynoszącym 2,65 ng/ml krwi i jego metabolitu tj. karboksy - THC w stężeniu wynoszącym 25,2 ng/ml krwi, które to oddziałują na ośrodkowy układ nerwowy jak alkohol w stężeniu powyżej 0,5 promila; tj. o czyn zart. 178a § 1 k.k. Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 4.10.2018 r. w sprawie II K 862/18: I.uznał oskarżonego za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. czynu zart. 178a § 1 k.k.i za to na podstawieart. 178a § 1 k.k.wymierzył mu karę 200 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych; II. na podstawieart. 42 § 2 k.k.orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat; III. na podstawieart. 43a § 2 k.k.zasądził od oskarżonego na rzecz Funduszu(...)świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 zł; IV. na podstawieart. 63 § 4 k.k.na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od 15 kwietnia 2018 r. do 4 października 2018 r. V. na podstawieart. 63 § 1 i 5 k.k.na poczet wymierzonej oskarżonemu kary grzywny zaliczył okres zatrzymania od dnia 15 kwietnia 2018 r. godz.22.40 do dnia 16 kwietnia 2018 r. godz. 00.40; VI. na podstawieart. 627 k.p.k.zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 1.219,90 zł., w tym na podstawieart.3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnychwymierzył mu 200 złotych opłaty. Apelacje od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego zarzucając: I.błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, a to bezzasadne przyjęcie przez Sąd I instancji, iż stwierdzone u oskarżonego stężenie substancji psychotropowej delta 9 THC wynoszące 2,65 ng/ml krwi i jego metabolitu tj. karboksy - THC w stężeniu wynoszącym 25,2 ng/ml krwi oddziaływały na ośrodkowy układ nerwowy oskarżonego jak alkohol w stężeniu powyżej 0,5 promila, podczas gdy w aktualnym stanie prawnym wobec braku zdefiniowania stanu „pod wpływem środka odurzającego” oraz stanu „po użyciu środka podobnie działającego do alkoholu” którym posługuje sięart. 87 § 1k.w.- ustalenia w zakresie przestępstwa zart. 178a § 1 k.k.odnosić należy nie do przyjętej wartości stężenia środka odurzającego a każdorazowo wymagają one wykazania realnego wpływu tego środka na sprawność psychomotoryczną kierującego pojazdem w stopniu podobnym jak w sytuacji znajdowania się pod wpływem alkoholu, zaś zgromadzony w sprawie materiał dowodowy do poczynania takich ustaleń nie dawał podstaw, II.art. 4 i art.7 k.p.k.w zw. zart. 410 k.p.k.poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodu z opinii sądowo – lekarskiej z dnia 6 września 2018 r. i przyjęcia że pozostaje on jasny, pełny i wyczerpujący w sytuacji gdy: - wskazana przez biegłego stała granica dla rozróżnienia „stanu po użyciu” od „stanu pod wpływem” środka odurzającego jako stanowiąca wartość 2,5 ng/ml nie znajduje żadnego oparcia ani w obowiązującym stanie prawnym ani powszechnie dostępnych źródłach literatury w tym przedmiocie, zaś wnioskowanie biegłego w tym zakresie stoi nadto w rażącej sprzeczności z wnioskami przedstawionymi przez biegłego w sprawozdaniu z badania toksykologicznego z dnia 9 maja 2018 r. - ustalenia biegłego iż w przypadku oskarżonego nie doszło do atypowego neutralizowania zażytego środka psychotropowego stoją w rażącej sprzeczności z opisem procesu utrzymywania się tego rodzaju substancji w przedstawionym w sprawozdaniu z badania toksykologicznego z dnia 9 maja 2018 r. w świetle którego spadek stężenia do wartości poniżej 1 ng/ml nastąpić powinien od 3-6 godzin po spożyciu ( w przypadku oskarżonego ok. godziny 13=16 ); III. błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, a to niezasadne przyjęcie przez Sąd I instancji w świetle zgromadzonego materiału dowodowego iż oskarżony w momencie popełnienia czynu uświadamiał sobie oddziaływanie zażytych substancji podczas gdy prawidłowa ocena wszystkich ustalonych w sprawie okoliczności i przeprowadzonych dowodów skutkować winna przyjęciem iż oskarżony pozostawał w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu co do stanu swojej trzeźwości, co powinno prowadzić do ustalenia, że oskarżony nie ponosi winy; IV. rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary poprzez wymierzenie oskarżonemu kary grzywny w sytuacji gdy zarówno stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, okoliczności popełnienia przestępstwa, postawa oskarżonego oraz jego właściwości i warunki osobiste przemawiają za warunkowym umorzeniem postępowania karnego. Skarżący stawiając powyższe zarzuty wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego oraz alternatywnie – na wypadek nie podzielenia zarzutów co do winy – o zmianę wyroku poprzez warunkowe umorzenie postępowania i określenie okresu próby w wymiarze 1 roku, orzeczenie świadczenia pieniężnego w wysokości 1.000 zł. oraz nieorzekanie zakazu prowadzenia pojazdów. Sąd Okręgowy zważył co następuje: Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Skarżący nie kwestionował ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, z wyjątkiem ustalenia że oskarżonyP. S.świadomie prowadził samochód pod wpływem środka odurzającego. Na powyższej kwestii – kluczowej dla przyjęcia sprawstwa i winy oskarżonego - należało więc skupić się uznając stan faktyczny w pozostałym zakresie za bezsporny. Ferując zaskarżony wyrok Sąd I instancji dysponował sprawozdaniem z badania toksykologicznego wykonanym w(...)Uniwersytetu Medycznego wP.( k. k.23 – 24 ) i opinią sądowo – lekarską biegłego lekarza medycyny sądowejM. B.( k.71 -72 ). Sąd Okręgowy nie podziela zapatrywania skarżącego że opinie te są niejasne , niespójne, niepełne, przeciwnie dowody te mają wszystkie cechy dowodów wiarygodnych. Zgodnie z przeprowadzonym badaniem toksykologicznym w próbce krwi pobranej od oskarżonego po zatrzymaniu go gdy prowadził samochód ujawniono substancję psychotropową w postaci delta 9- THC w stężeniu wynoszącym 2,65 ng/ml we krwi i jego metabolitu tj. karboksy - THC w stężeniu wynoszącym 25,2 ng/ml we krwi. BiegłyM. B.w ramach swoich kompetencji stwierdził w opinii, że zawartość 2,65 ng/ml delta 9- THC we krwi upośledza psychofizyczne funkcje organizmu ludzkiego porównywalnie do obecności alkoholu w organizmie w taki sposób jak określane jest to kodeksowo jako „stan pod wpływem środka odurzającego” w rozumieniuart. 178a § 1 k.k.Według biegłego granicą do rozróżnienia „stanu po użyciu” od „stanu pod wpływem” dla THC jest wartość 2,5 ng/ml, co kontestuje w apelacji skarżący stwierdzając, że to rozgraniczenie nie znajduje oparcia w obowiązującym stanie prawnym. Faktem jest że rozróżnienie powyższych stanów nie jest uregulowane ustawowo , pozostawione jest doktrynie i orzecznictwu niemniej stanowisko biegłego w tym przedmiocie jest dla Sądu Okręgowego przekonywujące i bynajmniej nie pozostaje w sprzeczności z wcześniejszym sprawozdaniem z badania toksykologicznego gdzie podkreślono, że „stwierdzenie obecności THC w wysokim stężeniu zgodnie z danymi piśmiennictwa wskazuje na możliwe oddziaływanie na ośrodkowy układ nerwowy jak alkohol w stężeniu powyżej 0,5 promila, jakie zachodziło uP. S.podczas badania próbki krwi” ( k. 24 ). Co ponadto istotne, biegłyM. B.jednoznacznie wskazał, że stwierdzenie w pobranej od oskarżonego próbce nieaktywnego metabolitu powyższej substancji oznacza że oskarżony używał konopi indyjskich w sposób czynny, nie był jedynie palaczem biernym. Dodać należy, że z opinii biegłego wynika także, że skoro o godzinie 00.07 16.04.2018 r. kiedy pobrano krew stwierdzono stężenie substancji aktywnej marihuany w wysokości 2,65 ng/ml a oskarżony miał palić tą substancję 15.04.2018 r. o godz.10.00, to o godz. 21.35 kiedy został zatrzymany przez patrol policji do kontroli drogowej w jego krwi musiało znajdować się znacznie wyższe stężenie tej substancji odurzającej niż podczas badania ( k. 72 ). Zupełnie nieprzekonywująca, wręcz gołosłowna jest w tej sytuacji argumentacja skarżącego jakoby oskarżony miał pozostawać w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu co do stanu swojej trzeźwości. Biegły odniósł się również do przebytej przez oskarżonego choroby, w szczególności ostrej białaczki limfoblastycznej z przeszczepem szpiku kostnego, co miało miejsce w latach 2009 – 2011. Jednoznacznie stwierdził, że dokumentacja lekarska nie daje podstaw do stwierdzenia że przebyte schorzenie mogło mieć wpływ na oddziaływanie THC na ośrodkowy układ nerwowy oskarżonego. Skarżący obrońca nie bez racji podkreśla w apelacji że wartość stężenia środka odurzającego w organizmie oskarżonego powinna być oceniana także przez pryzmat realnego wpływu tego środka na jego zachowanie jako kierującego pojazdem. Świadkowie – policjanci którzy zatrzymali samochód oskarżonegoK. S.iŁ. M.zgodnie jednak zeznawali że oskarżony po zatrzymaniu był „wyraźnie poddenerwowany” i było to jednym z powodów dla których zdecydowali o poddaniu go badaniu na zawartość środków odurzających w organizmie ( k.16, k.20 ). Zażyta wcześniej marihuana miała więc wyraźny wpływ na zachowanie się oskarżonego zbliżone do zachowania osoby znajdującej się pod wpływem alkoholu. W ocenie Sądu Okręgowego wszystkie powyższe okoliczności powodują , że sprawstwo i wina oskarżonego w niniejszej sprawie nie budzą wątpliwości i zarzuty apelacji w tym zakresie są niezasadne. Zarzut skarżącego dotyczący rażącej niewspółmierności kary połączony z wnioskiem o warunkowe umorzenie postępowania okazał się niezasadny głównie z powodu sposobu i okoliczności popełnienia przypisanego oskarżonemu czynu, co jest jednym z kwantyfikatorów stopnia społecznej szkodliwości czynu zart. 115 § 2 k.k.Z akt sprawy wynika, że oskarżony poruszał się samochodem z nadmierną prędkością jedną z ulic wS.ok. godz. 21.35 , a więc kiedy – mając na uwadze że zdarzenie miało miejsce w kwietniu – zapadł już zmrok. Podwyższa to stopień społecznej szkodliwości czynu, gdyż wprawdzie o tej porze ruch drogowy jest mniejszy niż w ciągu dnia, jednakże pogarsza się widoczność. Nie sposób przy tym nie zauważyć, że pomimo choroby oskarżony od 2013 r. do 2016 r. był 14 razy karany za wykroczenia drogowe ( k. 30 ), zaś w lutym 2018 r. zapadł przeciwko niemu prawomocny wyrok sądu – wprawdzie nie skazujący lecz warunkowo umarzający postępowanie – o przestępstwo zart. 180 a k.k.( k. 31, k. 36 ). Pomimo skorzystania z dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania oskarżony dwa miesiące później tj. w kwietniu 2018 r. oskarżony popełnił kolejne przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji będące przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie. Powyższe okoliczności przemawiają przeciwko warunkowemu umorzeniu postępowania wobec oskarżonego po raz kolejny. W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonegoP. S.. Z akt sprawy wynika, że oskarżony jest osobą niepracującą, utrzymuje się z renty zdrowotnej, obciążony jest przy tym obowiązkiem alimentacyjnym ( k. 42 ). Mając na uwadze sytuację materialną oskarżonego Sąd Okręgowy na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.w zw. zart. 634 k.p.k.zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając wydatkami tego postępowania Skarb Państwa.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze date: '2019-04-30' department_name: VI Wydział Karny Odwoławczy judges: - Andrzej Tekieli legal_bases: - art. 63 § 1 i 5 k.k. - art. 4 i art.7 k.p.k. - art.3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych recorder: Katarzyna Witkowska signature: VI Ka 47/19 ```

150515000000503_I_C_000780_2021_Uz_2022-12-21_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: I C 780/21 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 grudnia 2022 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Wojciech Wacław Protokolant: sekr. sąd. Justyna Szubring po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2022 r. w Olsztynie na rozprawie sprawyz powództwaD. P.iE. P. przeciwko(...) Bank (...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW. o ustalenie i zapłatę ewentualnie o zapłatę i ustalenie I ustala, że umowa kredytu mieszkaniowego(...)K.hipoteczny o nr(...)(...)z dnia 8 marca 2006 r. zawarta pomiędzy powodamiD. P.iE. P., a pozwanym(...) Bank (...) Spółką Akcyjnąz siedzibą wW.jest nieważna; II zasądza od pozwanego(...) Bank (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzecz powodówD. P.iE. P.kwotę 158 415,52 zł (sto pięćdziesiąt osiem tysięcy czterysta piętnaście złotych 52/100) wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty; III oddala powództwo co do odsetek w pozostałej części IV zasądza od pozwanego(...) Bank (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzecz powodów kwotę 11 817,- zł wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia prawomocności wyroku do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów procesu. Sygn. akt I C 780/21 UZASADNIENIE PowodowieD. P.iE. P.wnieśli pozew przeciwko(...) Bankowi (...) S.A.z/s wW.żądając: 1 ustalenia, że umowa kredytu mieszkaniowego(...)K.hipoteczny nr(...)(...)(spłacanego w ratach annuitetowych, udzielonego w walucie wymiennej) z dnia 8 marca 2006 r. jest nieważna, 2 zasądzenia od pozwanego na rzecz powodów kwoty łącznie 158.415,52 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18 maja 2021 r. do dnia zapłaty, tytułem zwrotu świadczeń za okres od dnia 01.04.2006 r. do 01.06.2021 r., w związku z uznaniem umowy kredytu za nieważną, ewentualnie, w przypadku uznania, że umowa jest ważna: 3 zasądzenia od pozwanego łącznie na rzecz powodów kwoty 41.061,98 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 9 grudnia 2020 r. do dnia zapłaty, wobec stosowania przez pozwanego bezskutecznych postanowień umowy kredytu, 4 oraz co do przyszłych świadczeń nieobjętych punktem 3, wnieśli o ustalenie, że w stosunku prawnym łączącym powodów z pozwanym nie wiążą ich postanowienia § 5 ust. 2-3 oraz § 13 ust. 7, a nadto: 5 zasądzenia od pozwanego na rzecz powodów zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłat skarbowych od pełnomocnictw, wg norm przepisanych. W uzasadnieniu swych żądań powodowie wskazali, że istotą sporu pomiędzy stronami w niniejszej sprawie pozostaje sporna kwestia oceny zgodności z prawem powstałego pomiędzy stronami stosunku prawnego oraz ocena treści postanowień zawartych w § 5 ust. 2-3 oraz § 13 ust. 7 – dotyczących wprowadzenia klauzuli denominującej świadczenia stron dwoma miernikami wartości określanymi dowolnie przez pozwanego pod kątem ich abuzywności w świetle przepisów prawa, skutków ich abuzywności dla ostatecznego kształtu powstałego pomiędzy stronami stosunku prawnego, w tym również w kontekście oceny jego ewentualnej całkowitej nieważności na skutek ich bezskuteczności, a w konsekwencji określania wymiaru, w jakim strona pozwana pozostawać będzie bezpodstawnie wzbogacona kosztem strony powodowej. Dodatkowo strona powodowa wskazywała na złotowy charakter umowy. W pozwie podniesiony został także zarzut nieważności umowy z uwagi na sprzeczność zart. 69 ust. 1 Prawo bankowe, a nadto jako konsekwencja przekroczenia granic swobody umów określonej w treściart. 3531k.c.i sprzeczności z zasadami współżycia społecznego w świetle treściart. 58 § 2 k.c.(pozew k. 4-16) Pozwany bank wniósł o oddalenie powództwa w całości i zwrot kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Zaprzeczył jednocześnie, że: a umowa kredytu jest sprzeczna z jakimikolwiek przepisami prawa, zasadą swobody umów, czy też zasadami współżycia społecznego i dobrymi obyczajami, b umowa kredytu nie określała kwoty udzielonego kredytu, c umowa kredytu była kredytem złotowym, d umowa kredytu zawierała klauzule niedozwolone, e warunki umowy kredytu nie były ustalane indywidualnie z powodem, f powodowie nie mieli możliwości negocjowania warunków umowy kredytu, g kursy walut stosowane przez pozwanego były ustalone swobodnie, jednostronnie, w oderwaniu od realiów rynkowych, h zachodziły przesłanki do uznania umowy kredytu za nieważną, nieistniającą bądź bezskuteczną względem powoda. Nadto pozwany wskazał na brak interesu powodów w ustaleniu nieważności umowy (odpowiedź na pozew k. 45-67). Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Powodowie w dniu 28 lutego 2006 r. złożyli wniosek o udzielenie kredytu mieszkaniowego na zakup – finansowanie do 100% kosztów. Powodowie wnioskowali o kredyt w wysokości 150.000,00 zł, jako walutę kredytu wskazali CHF. (dowód: wniosek o udzielenie kredytu mieszkaniowego k. 70-74) W dniu 8 marca 2006 r. strony zawarły umowę kredytu mieszkaniowego(...)K.hipoteczny nr(...)(...)na podstawie której bank zobowiązał się postawić do dyspozycji powodów kredyt w kwocie 63.620,00 CHF na zakup spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego położonego wD.przyul. (...)z przeznaczeniem na potrzeby własne (§ 2 ust. 1 k. 28). Zgodnie z § 5 umowy wypłata miała nastąpić w jednorazowo w formie przelewu na wskazany rachunek – zgodnie z pisemną dyspozycją kredytobiorcy. Do wypłaty kredytu stosowany był kurs kupna dewiz (aktualna Tabela kursów) obowiązujący w(...) S.A.w dniu realizacji zlecenia płatniczego (k. 28v.). Przed wypłatą kredytu kredytobiorca zobowiązany był do dokonania zabezpieczenia, o którym mowa w § 11 ust. 2, dokonania ubezpieczenia kredytu w(...) S.A.do czasu uprawomocnienia wpisu hipoteki do KW poprzez dokonanie pierwszej miesięcznej wpłaty z tytułu kosztów ubezpieczenia w wysokości 86,72 zł, dokonania ubezpieczenia kredytowanego wkładu finansowego w(...) S.A.w wysokości 12.724,00 CHF na pierwszy okres ubezpieczenia poprzez dokonanie wpłaty z tytułu kosztów ubezpieczenia w wysokości 927,95 zł, zwróceniu(...) S.A.poniesionych kosztów zabezpieczenia kredytu, przedłożeniu umowy przedwstępnej sprzedaży w formie aktu notarialnego lub umowy sprzedaży, złożenia stałego zlecenia(...) S.A., złożenia weksla in blanco wraz z deklaracją wekslową w związku z dokonaniem ubezpieczenia kredytu w(...) S.A., udokumentowanie opłacenia podatku od czynności cywilno-prawnych, przedłożeniu umowy przedwstępnej sprzedaży w formie aktu notarialnego lub umowy sprzedaży (§ 4 ust. 1 k. 28v.). Zgodnie z § 4 ust. 2 i wypłata miała nastąpić w terminie do 3 dni roboczych od stwierdzenia przez Bank spełnienia warunków wypłaty (k. 28v.). Kredyt mógł być wypłacony w walucie polskiej na finansowanie zobowiązań w kraju. (§ 5 ust. 2 k. 28v.), przy czym przy wypłacie do przeliczenia CHF na PLN stosowany miał być kurs kupna dla dewiz z aktualnie obowiązującej Tabeli Banku ( 5 ust. 3 k. 28v.). W § 1 ust. 1 pkt 7 umowy, aktualna Tabela kursów została opisana jako tabela(...) SAobowiązująca w chwili dokonywania przez(...) SAokreślonych w umowie przeliczeń kursowych (k. 28). Stosownie do § 6 umowy ustalono, że odsetki od kredytu będą pobierane w walucie kredytu według zmiennej stopy procentowej, stanowiącej sumę stawki referencyjnej i stałej marży. Odsetki miały być naliczane w stosunku rocznym, a wysokość stopy procentowej miała być ustalona w dniu rozpoczynającym pierwszy i kolejny trzymiesięczny okres obowiązywania stawki referencyjnej. Stawkę referencyjną określono jako stawkę LIBOR publikowaną odpowiednio o godzinie 11:00 GMT lub 11:00 na stronie informacyjnej Reuters w drugim dniu poprzedzającym dzień rozpoczynający pierwszy i kolejne trzymiesięczne okresy obowiązywania stawki referencyjnej, zaokrągloną według matematycznych zasad do czterech miejsc po przecinku. W przypadku braku notowań stawki referencyjnej LIBOR dla danego dnia, do wyliczenia stopy procentowej stosuje się odpowiednio notowania z dnia poprzedzającego, w którym było prowadzone notowanie stawki LIBOR (§ 6 ust. 3 k. 28v.) W dniu zawarcia umowy kredytu, stawka referencyjna wynosiła 1,858%, marża wynosiła 2,30 p.p., a oprocentowanie kredytu wynosiło 3,4858% w stosunku rocznym (§ 7 ust. 1 k. 29). Spłata zadłużenia z tytułu kredytu i odsetek miała nastąpić w dniu 1 czerwca 2036 r. w ratach annuitetowych. W przypadku spłaty zadłużenia z tytułu kredytu w ratach annuitetowych pierwsza i ostatnia rata są ratami wyrównującymi (§ 12 ust. 1-3 k. 29v.). Spłata zadłużenia kredytobiorcy z tytułu kredytu i odsetek następowała w drodze potrącenia przez(...) SAswoich wierzytelności z tytułu udzielonego kredytu z rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego kredytobiorcy (§ 13 ust. 1). Potrącanie środków z rachunku(...)środki z rachunku miały być pobierane w walucie polskiej w wysokości stanowiącej równowartość kwoty kredytu lub raty w walucie wymienialnej, w której udzielony jest kredyt, według obowiązującego w(...) S.A.w dniu wymagalności, kursu sprzedaży dla dewiz (aktualna Tabela kursów) (§ 13 ust. 7 k. 29v.). Zgodnie z § 18 ust. 1 umowy niespłacenie przez powodów części albo całości raty kredytu w terminie umownym powodowała, że należność z tytułu zaległej spłaty staje się zadłużeniem przeterminowanym i może zostać przez(...) S.A.przeliczona na walutę polską według kursu sprzedaży dewiz (aktualna Tabela kursów) obowiązującego w(...) SAw dniu o którym mowa w § 13 ust. 3. (dowód: umowa kredytu „(...)K.hipoteczny k. 28-31v., załącznik nr 1 do umowy kredytu k. 32, wyciąg z Taryfy prowizji i opłat bankowych k. 32v.) Środki z kredytu zostały wypłacone w następujących transzach: - w dniu 10.03.2006 r. kwota w wysokości 24.431,17 PLN, co stanowiło równowartość 10.064,75 CHF (zastosowany kurs 2,4274), w dniu 10.03.2006 r. kwota w wysokości 130.000,01 PLN, co stanowiło równowartość 53.555,25 CHF (zastosowany kurs 2,4274). (dowód: zaświadczenie k. 21) Pismem z dnia 4 maja 2021 r. skierowanym do pozwanego, powodowie złożyli reklamację umowy kredytu wskazując, iż umowa kredytu zawiera niedozwolone postanowienia umowne, wzywając tym samym pozwanego do skorygowania treści umowy oraz wyliczenia powstałej nadpłaty. W odpowiedzi na otrzymaną reklamację pozwany bank wskazał, że umowa kredytu realizowana jest w sposób prawidłowy, a bank nie widzi podstaw do uznania roszczeń. (dowód: reklamacja k. 19-20, odpowiedź na reklamację k. 26-27) Powodowie zawarli umowę kredytową w celu sfinansowania zakupu mieszkania. W kredytowanej nieruchomości nie była prowadzona działalność gospodarcza. Płatność za mieszkanie była dokonana w walucie polskiej, w tej też walucie kredyt jest spłacany. Powodowie nie mieli zdolności kredytowej w złotówkach, natomiast bank zaproponował im kredyt powiązany z walutą CHF. Kredyt denominowany do waluty CHF został przedstawiony jako bezpieczny i najkorzystniejszy. Powodowie nie mieli możliwości negocjowania warunków umowy, podpisali ją w formie przedstawionej przez bank. (dowód: przesłuchanie powódkiE. P.k. 236-236v., przesłuchanie powodaD. P.k. 237) Na rozprawie w dniu 30 listopada 2022 r. powodowie oświadczyli, że znają konsekwencje ustalenia nieważności umowy i godzą się na nie. (dowód: protokół rozprawy z dn. 14 grudnia 2022r. k. 236-237v.) W okresie od 15 lipca 2006 r. do 15 kwietnia 2021 r. powodowie dokonali spłaty kapitału w wysokości 94.953,47 zł co stanowi równowartość 26.742,00 CHF, odsetek w wysokości 63.462,05 zł co stanowi równowartość 20.547,48 CHF. Łącznie powodowie uiścili na rzecz spłaty rat kapitałowo-odsetkowych kwotę 158.452,52 zł. (dowód: wniosek o wydanie zaświadczenia k. 20v., zaświadczenie k. 21-25) Sąd zważył co następuje: Powództwo w zakresie sformułowanego pozwem żądania zasadniczego co do ustalenia nieważności spornej umowy i związanej z tym zapłaty w świetle tak ustalonego stanu faktycznego zasługiwało na uwzględnienie. Sąd ustalił przy tym stan faktyczny na podstawie dokumentów, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania, zeznań powodów które to jako rzeczowe i faktycznie spójne, znajdowały swe oparcie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym, a nadto w mniejszym zakresie na podstawie zeznań przesłuchanego świadkaA. K.. Tak też świadekA. K.nie pamiętał powodów i okoliczności prowadzonych z nimi rozmów, treści i warunków umowy kredytowej. Świadek w przeważającym zakresie nie pamiętał także procedur obowiązujących w banku przy zawieraniu umów kredytowych, stąd też jego zeznania należy uznać za nieprzydatne lub mało przydatne w sprawie. Między stronami bezsporny przy tym był fakt zawarcia umowy kredytu określonej treści, którą obrazuje dołączona do akt kopia umowy. Strony natomiast odmiennie interpretowały zarówno charakter umowy jak i jej skutki (lub ich brak) w kontekście choćby walutowego bądź złotowego charakteru kredytu oraz wypełnienia innych warunków jakie ważna umowa kredytowa winna spełniać. Strona pozwana bowiem konsekwentnie wskazywała, że zawarta pomiędzy stronami umowa nie narusza zasady walutowości i nie może być uznana z tej przyczyny za nieważną. Na poparcie swego stanowiska pozwany przy tym powołał liczne orzecznictwo sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego, a także poglądy doktryny, wskazując na szeroką akceptację tego rodzaju konstrukcji umów, również zawartych przed zmianamiprawa bankowego. Co najważniejsze, zaprzeczył też temu, by wskazane w pozwie postanowienia stanowiły klauzule niedozwolone w rozumieniuart. 3851§ 1 kc. W ocenie Sądu jednakże przedstawiona przez pozwanego w tej mierze, argumentacja, w szczególności co do jej niedozwolonych postanowień i ich skutków dla bytu umowy, nie mogła w stanie faktycznym tej konkretnej sprawy odnieść zamierzonego skutku. W pierwszej kolejności należało odnieść się do charakteru jaki miała zawarta pomiędzy stronami umowa. Otóż Sąd podzielił ostatecznie argumentację dotyczącą tego, iż zarówno z uwagi na taką, a nie inną konstrukcję umowy, a także (a właściwie przede wszystkim) zastosowane w niej klauzule oraz okoliczności w jakich umowa została zawarta, umowa ta winna w realiach niniejszej sprawy być uznana za nieważną. Zgodnie zart. 69 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu i z tej też definicji należy wyjść oceniając przedmiotową umowę. Dla uporządkowania jednak dalszych rozważań, stwierdzić należy, iż wbrew przynajmniej części argumentacji i twierdzeń przedstawionych przez powodów na poparcie ich żądań, mechanizm „denominacyjny” tej konkretnej umowy sam przez się wprost nie uchybiał treściart. 69pr. bankowego i tym samym nie przesądzał nieważności umowy. Zasadniczo bowiem postanowienia spornej umowy spełniają przesłanki zart. 69 ustawy z dnia 29.08.1997 r. – Prawo bankowei pozwalają na uznanie, że strony miały zamiar zawrzeć umowę kredytu bankowego. Znane są bowiem formalnie strony umowy, kwota i waluta kredytu (franki szwajcarskie), cel na jaki został udzielony, zasady i termin jego spłaty, wysokość oprocentowania i zasady jego zmiany (suma stałej marży i zmiennej stopy bazowej LIBOR) oraz inne niezbędne warunki wynikające z art. 69 ust. 2 powołanej ustawy w brzmieniu obowiązującym w dacie jej zawarcia. Skoro zatem bezsprzecznie postanowienia umowy przynajmniej od strony treściowej przewidywały określone rozliczenia bądź inne elementy kredytu w walucie szwajcarskiej, tym samym umowa co do zasady mogła powodować rozliczenia w walutach obcych, mieszcząc się również w istniejącym porządku prawnym. Jedyną realną i stałą kwotą występującą w umowie była kwota wyrażona w CHF, zaś kwota do wypłaty w PLN stanowiła jedynie zawsze każdoczesną równowartość kwoty w CHF. Jakkolwiek też można doszukiwać się pewnej niekonsekwencji w postanowieniach umowy w postaci ustalenia, iż wypłata kredytu udzielonego w CHF nastąpi w PLN, to jednak należy przyjąć, iż PLN jest w istocie jedynie walutą spełnienia świadczenia, skoro kwotą niezmienną, znajdującą swe treściowe „zakotwiczenie” w umowie jako kwota kredytu jest tutaj CHF, który tylko do celów wypłaty był przeliczany na PLN. Oznaczało to zatem, że formalnie pierwotną walutą zobowiązania kredytowego z założenia był frank szwajcarski (CHF), a walutą jego wykonania przez obie strony miała być waluta polska (PLN), co sprowadzało się faktycznie i finalnie do postawienia do dyspozycji kredytobiorcy kwoty w PLN, która w dacie wypłaty stanowić miała równowartość dokładnie określonej kwoty wyrażonej w CHF, przy wzajemnym zobowiązaniu się powodów do spłacania w PLN równowartości rat kredytu wyrażonych w CHF, według wartości każdoczesnej raty i kursu waluty na dzień spłaty. Oznacza to też, że w sposób „symetryczny” umowną walutą spełnienia świadczenia wzajemnego w postaci spłaty przez powodów rat kredytu był złoty polski odniesiony odpowiednio w sposób określony w umowie do CHF. Również umowa nie uchybia przepisowiart. 3581k.c., który w § 2 wprost przewiduje możliwość zastrzeżenia w umowie, że wysokość zobowiązania, którego przedmiotem od początku jest suma pieniężna, zostanie ustalona według innego niż pieniądz miernika wartości. W orzecznictwie sądowym zgodnie przyjmuje się przy tym, że w omawianym przepisie chodzi o pieniądz polski, a innym miernikiem wartości może być również waluta obca (por. wyroki SN w sprawie I CSK 4/07, I CSK 139/17, uzasadnienie wyroku SN w sprawie V CSK 339/06). Co prawda w tej konkretnej umowie nie chodzi o element „waloryzacji” w powyższym rozumieniu kwoty udzielanego kredytu CHF do PLN, bo takowej tu wprost nie ma, niemniej powyższe uwagi przemawiają za prawną możliwością przyjęcia co do zasady mechanizmu „denominacyjnego” do wypłaty oraz spłaty jako w świetle zasady swobody umów dopuszczalnego. Skoro bowiem mechanizm „denominacyjny(...)do PLN stanowi w istocie niejako „lustrzane odbicie” mechanizmu indeksacyjnego PLN do CHF, a nie sposób przyjąć, by w stosunkach kredytowych przy kredycie udzielonym w CHF polski złoty jako waluta wykonania zobowiązania miałby być traktowany inaczej niż waluta kredytu, na zasadzie choćby „symetrycznego” podejścia do obu mechanizmów - denominację należało uznać za w pełni dopuszczalną. Jest zatem w świetle poczynionych uwag zasadnym uznanie, iż sporna umowa zawiera niezbędne elementy konstrukcyjne umowy kredytu bankowego, stanowiąc tym samym jeden z wariantów umowy nazwanej, o której wcześniej była mowa, niesprzeczny z obowiązującymi w tej mierze przepisamiprawa bankowego, czy teżkodeksu cywilnego. Powyższe zapatrywanie zdaje się przy tym w pełni potwierdzać wymienienie tego rodzaju kredytu denominowanego (co prawda wprowadzone poniewczasie) w treściart. 69 ust. 2 pkt 4a i ust. 3 prawa bankowegooraz wprowadzenieart. 75b prawa bankowego, na podstawie nowelizacji tej ustawy, które to zmiany weszły w życie z dniem 26.08.2011 r. Umowa taka jest w jej ogólnych zrębach konstrukcyjnych dopuszczalna w kontekście zasady swobody umów, w świetle której to strony w sposób dalece autonomiczny mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, będąc co najwyżej limitowane właściwością tego stosunku, ustawą, czy zasadami współżycia społecznego, co w realiach niniejszej sprawy z przyczyn wcześniej wyłożonych, (jedynie w kontekście wprowadzenia mechanizmu denominacyjnego) nie zostało naruszone. Można jedynie na koniec zauważyć i powtórzyć (co nie jest tu bez znaczenia), iż sama ustawa wprowadzająca rodzaj czy ustawowy wariant kredytu denominowanego, stanowi niejako „ustawowe usankcjonowanie” ważności tej konstrukcji z punktu widzenia zgodności z naturą stosunku prawnego i zasadami współżycia społecznego. Samo zaś ryzyko zmiany kursu waluty, z zasady może przynosić efekt oczywiście „obosieczny” dla obu stron umowy w tym znaczeniu, iż odpowiednio zniżka lub zwyżka kursu waluty denominacyjnej działa na korzyść lub niekorzyść strony, wpływając automatycznie na rozmiar środków do wypłaty i odpowiednio wysokość spłacanych rat w PLN. Powyższe rozważania, jakkolwiek korzystne w tej mierze dla strony pozwanej, dotyczą jednakże tylko oceny ważności umowy w aspekcie zawarcia w niej mechanizmu „denominacyjnego”, nie zaś sposobu ustalania kursu waluty niezbędnego do naliczenia wysokości uruchamianej kwoty w PLN, czy też wysokości spłacanych rat, a właśnie powodowie podnosili równolegle, niezależnie i konsekwentnie zarzut „niedozwoloności” postanowień umowy w kontekścieart. 3851kc, co jawi się w okolicznościach sprawy i w kontekście nieważności umowy zarzutem w pełni trafnym. Dla przypomnienia tylko wskazać należy, iż w myślart. 3851k.c.postanowienia umowy zawieranej z konsumentem, które kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają jego interesy nie są wiążące, jeżeli nie zostały uzgodnione indywidualnie, przy czym nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny (§ 1). Nieuzgodnione indywidualnie są zaś te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu, co w szczególności odnosi się do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (§ 3). Ugruntowanym przy tym w orzecznictwie jest pogląd, iż „wszelkie klauzule sporządzone z wyprzedzeniem będą klauzulami pozbawionymi cechy indywidualnego uzgodnienia i okoliczności tej nie niweczy fakt, że konsument mógł znać ich treść”, przy czym uznanie, że treść danego postanowienia umownego została indywidualnie uzgodniona wymagałoby wykazania, że „konsument miał realny wpływ na konstrukcję niedozwolonego (abuzywnego) postanowienia wzorca umownego”, a „konkretny zapis był z nim negocjowany” (por. wyrok SA w Warszawie z 14.06.2013 r. w sprawie VI ACa 1649/12 - wyrok SA Warszawa z dnia 14-06-2013 r., z 15.05.2012 r. w sprawie VI ACa 1276/11, wyrok SA w Poznaniu z 6.04.2011 r. w sprawie I ACa 232/11). Mając na uwadze stanowisko Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), zajęte w wyroku z dnia 3.10.2019 r. w sprawie C-260/18 na tle wykładni dyrektywy 93/13/EWG i podtrzymany tam pogląd dotyczący natury klauzul wymiany (czyli dotyczących kursów walutowych stosowanych do rozliczeń umów kredytowych), które wprowadzając do umów kredytowych ryzyko kursowe, określają faktycznie główny przedmiot umowy (pkt 44 powołanego wyroku), należy przyjąć, że postanowienia umowy stron w tym zakresie, jeżeli nie zostały sformułowane jednoznacznie, podlegają kontroli zmierzającej do ustalenia, czy nie mają one charakteru niedozwolonego (art. 3851§ 1zd. drugiek.c.). W przypadku bowiem uznania ich za niedozwolone, a tym samym za niewiążące konsumenta zaciągającego kredyt - siłą rzeczy zachodzi konieczność każdoczesnego badania skutków takiego stanu rzeczy. Skoro zatem (co zostało ustalone) powodowie zawierali umowę jako konsumenci w rozumieniuart. 221k.c., należało poddać ocenie całokształt postanowień dotyczących kursów przewidzianych umową do przeliczenia zobowiązań stron w ramach ich wzajemnych rozliczeń. Uregulowania te zostały zawarte różnych częściach redakcyjnych umowy, dotyczyły przede wszystkim określenia kwoty kredytu w CHF (§ 2 ust 1 umowy), PLN jako waluty wypłaty, „tabelowego” sposobu przeliczenia kwoty CHF na PLN dla potrzeb wypłaty kredytu według kursu tabeli banku (§ 5 ust. 3 umowy) sposobu spłaty i sposobu przeliczenia pobieranej kwoty na potrzeby spłaty rat - według kursów sprzedaży Tabeli Banku ( § 13 ust. 7 umowy). Sama zaś tabela do której odwoływał się mechanizm przeliczenia nie została zdefiniowana w żaden sposób, w szczególności taki, który zawierałby podanie jakichkolwiek szczegółów dotyczących źródeł i sposobu ustalania kursów, czy sposobu konstruowania Tabeli, ograniczając się do podania jedynie faktycznego jej umiejscowienia, co więcej została zdefiniowana wstępnej umowy. Takie sformułowanie i rozlokowanie poszczególnych postanowień dotyczących ustalenia wysokości kredytu w CHF, sposobu obliczenia kwoty do wypłaty w PLN, zaliczania spłat w PLN na poczet zadłużenia w CHF już od strony redakcyjnej niewątpliwie utrudnia analizę ich umownej treści w ich wzajemnym powiązaniu. Dość jedynie wskazać, iż elementem wiodącym wyników tej analizy jest zasadniczy wniosek, że wysokość zobowiązań i świadczeń wynikających z umowy będzie co najmniej dwukrotnie przeliczana z zastosowaniem dwóch różnych kursów waluty, przy czym podkreślenia wymaga, iż żaden, nawet przybliżony algorytm ustalania tych kursów nie został opisany w żaden sposób, skoro umowa w tej materii odsyła tylko do „Tabeli kursów” zdefiniowanej jedynie jako tabela kursów(...) SAobowiązująca w chwili dokonania przez(...) SAokreślonych w umowie przeliczeń kursowych (§ 1 pkt 7 umowy). Powyższe oznacza ni mniej ni więcej jak to, że w świetle postanowień umowy Bank faktycznie miał całkowitą swobodę w zakresie ustalania kursów wymiany waluty. Zeznania powodów, potwierdzają w istocie, że umowa stron w zakresie wykraczającym poza wybory dotyczące kwoty kredytu, waluty kredytu, okresu kredytowania, została faktycznie zawarta na podstawie wzoru opracowanego i stosowanego przez Bank. Oznacza to, że pozostałe postanowienia nie były przedmiotem uzgodnień indywidualnych z powodami w rozumieniuart. 3851§ 1 i 3 k.c. Sam układ postanowień umowy, jak również treść i układ wniosku kredytowego oraz wskazane zeznania, nakazują przyjąć, że powodom nie wyjaśniano szczegółowo każdego postanowienia, w szczególności nie uzgadniano tego, czy mogą alternatywnie skorzystać z innego kursu waluty niż samodzielnie konstruowany przez pozwany Bank (np. kursu innego wskazanego banku, w szczególności NBP). Z kolei nawet jeśli przyjąć, iż powodowie byli odrębnie informowani o ryzyku zmiany kursów, to odmienną treściowo jest abstrakcyjna zgoda na ponoszenie hipotetycznego ryzyka związanego ze zmianą kursu waluty, od zgody na jeśli nie arbitralne, to swobodne ustalanie tego kursu przez jedną ze stron. Z zeznań strony powodowej w sposób oczywisty wynika zaś – co wskazano wcześniej – że powodów nie poinformowano, w jaki sposób Bank będzie ustalał kursy wymiany w toku wykonywania umowy. W takiej to sytuacji należało przyjąć, że postanowienia umowy w zakresie mechanizmu ustalania kursu waluty, stanowiące istotną podstawę dla określenia wysokości zobowiązań stron, nie zostały w przypadku tej konkretnej umowy uzgodnione indywidualnie. Przy założeniu zatem (co zostało już powiedziane), że wzmiankowane postanowienia dotyczą głównego przedmiotu umowy, należało poddać ocenie czy są one wystarczająco jednoznaczne i czy wynikające z nich prawa lub obowiązki stron zostały ukształtowane w sposób zgodny czy też sprzeczny z dobrymi obyczajami i w sposób rażąco naruszający interesy powodów jako konsumentów. To pierwsze zostało już omówione wcześniej, dość jedynie powtórzyć, iż za niejednoznacznością przemawia nie tylko mało czytelne rozmieszczenie kwestionowanych postanowień, ale również – a może przede wszystkim - to że postanowienia odwołują się do tabeli, co do której wskazano jedynie, że chodzi o tabelę obowiązującą w banku, bez przybliżenia choćby sposobu jej konstruowania oraz wskazania sposobu ustalania kursów walut - co nie pozwala na jednoznaczne określenie zakresu tych postanowień i konsekwencji płynących dla kredytobiorcy. Dodać jedynie należy, iż postanowienia te ostatecznie wskazywały na dwa rodzaje kursów – kurs kupna do ustalenia wysokości kwoty kredytu, którą należy wypłacić w PLN oraz kurs sprzedaży do ustalenia wysokości kolejnych rat spłaty w PLN i przeliczenia w przypadku jego przewalutowania. Brak jest w umownych (lub innych) źródłach wskazania podstaw do ustalenia wzmiankowanego kursu, co jawi się oczywistym i winno zamykać faktycznie dalsze rozważania co do niejednoznaczności tego istotnego z punktu widzenia interesu konsumenta fragmentu umowy. Jest to zatem konstrukcja umowna zupełnie w realiach sprawy mało czytelna, a już z pewnością nieakceptowalna z punktu widzenia „jednoznaczności konsumenckiej” w rozumieniuart. 3851kc. Brak regulacji umownych dotyczących sposobu ustalania samych kursów „tabelowych” sprawia, że mogły być one wyznaczane jednostronnie przez Bank. Tej choćby potencjalnej, ale arbitralności, nie może przy tym zmieniać okoliczność - co starał się uwypuklić pozwany - że kursy faktycznie były powiązane z sytuacją gospodarczą, czy też sytuacją kursową na rynku międzybankowym, bowiem kredytobiorca na owo faktyczne powiązanie bądź jego potencjalny brak, nie miał żadnego wpływu. Na tle tak ukształtowanych postanowień dotyczących kursu waluty, która ma być miernikiem waloryzacji zobowiązań wynikających z umowy kredytu bankowego (co można odpowiednio odnieść do przeliczania na potrzeby „denominacyjnych” mechanizmów umowy kredytowej), za w pełni ugruntowany należy przyjąć pogląd, że mają one charakter niedozwolony, gdyż są „nietransparentne, pozostawiają pole do arbitralnego działania banku i w ten sposób obarczają kredytobiorcę nieprzewidywalnym ryzykiem oraz naruszają równorzędność stron” (por. np. uzasadnienie wyroku SN w sprawie V CSK 382/18 i przywołane tam orzecznictwo). Pogląd ten przystaje w pełni i odpowiednio do „denominacyjnych” mechanizmów przeliczenia CHF na PLN stosowanych w umowach kredytów denominowanych, w istocie bowiem odwołuje się do tych samych pojęć i prawnych mechanizmów ochrony praw konsumenta. W niniejszej sprawie zarówno bowiem wysokość kredytu do wypłaty w walucie polskiej jak i wysokość w jakiej raty w walucie polskiej będą zaliczane na spłatę kredytu wyrażonego w walucie obcej, zależą wyłącznie od jednej ze stron umowy. W efekcie, po zawarciu umowy, powodowie jako kredytobiorcy mieli jeśli nie żadną, to ograniczoną możliwość przewidzenia wysokości kwoty, jaka zostanie im wypłacona, a następnie wysokości zadłużenia w PLN, skoro kursy wymiany w toku wykonywania umowy określić miał Bank, a co za tym idzie - mógł w sposób z założenia dowolny kształtować wysokość swojego zobowiązania do wypłaty kwoty kredytu, jak również wysokość zobowiązania w toku jego spłaty. Tym samym miał on umowne narzędzie do potencjalnego zminimalizowania niekorzystnych dla siebie skutków zmiany kursów na rynku międzybankowym, skoro przynajmniej teoretycznie mógł je rekompensować zmianami kursu przyjętego do rozliczenia kredytu. Przyznanie sobie takiego jednostronnego uprawnienia do nieskrępowanego i swobodnego ustalania kursów przyjmowanych do wykonania umowy musiało tym samym prowadzić do wniosku, że były one sprzeczne z dobrymi obyczajami i naruszały rażąco interesy konsumenta w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c., przy czym ustalenie powyższego musi dotyczyć oceny na datę zawarcia umowy (art. 3852k.c.– por. uchwała SN z 20.06.2018 r. w sprawie III CZP 29/17). Takie rozwiązania dawały bowiem Bankowi, czyli tylko jednej ze stron stosunku prawnego, możliwość przerzucenia na kredytobiorcę całego ryzyka wynikającego ze zmiany kursów waluty „denominacyjnej” i pozostawiały mu całkowitą swobodę w zakresie ustalania wysokości jego zadłużenia przez dowolną i pozbawioną jakichkolwiek czytelnych i obiektywnych kryteriów możliwość ustalania kursu przyjmowanego do rozliczenia spłaty kredytu. Wymaga przy tym podkreślenia, iż bez znaczenia jest to, czy z takiej możliwości Bank faktycznie w toku realizacji umowy korzystał. Dla uznania postanowienia umownego za niedozwolone wystarczy bowiem taka jego konstrukcja, która prowadzi do obiektywnej możliwości rażącego naruszenia interesów konsumenta, przy czym zgodnie zart. 3852k.c.ewentualna abuzywność postanowień umowy podlega badaniu na datę jej zawarcia z uwzględnieniem towarzyszących temu okoliczności i innych umów pozostających w związku z umową objętą badaniem (por. cyt. uchwała SN z 20.06.2018 r. w sprawie III CZP 29/17). Skoro zatem dla oceny abuzywności zapisów umowy istotny jest stan z daty jej zawarcia, to bez znaczenia dla tej oceny pozostaje, w jaki sposób pozwany wykonywał lub wykonuje umowę, w szczególności to, w jaki faktycznie sposób ustalał, czy też ustala swoje kursy, czy odpowiadały one kursom rynkowym, w jaki sposób pozyskiwał środki na prowadzenie akcji kredytowej i w jaki sposób księgował czy też rozliczał te środki oraz środki pobrane od kredytobiorcy. Tym samym zbędne było prowadzenie postępowania dowodowego zmierzającego do poczynienia takich ustaleń, w tym dowodu z wnioskowanej odpowiedzią na pozew opinii biegłego. Podsumowując tę część rozważań, w ocenie Sądu wskazane wyżej postanowienia umowy dotyczące stosowania dwóch różnych rodzajów kursów we wskazany wyżej nieczytelny sposób, miały charakter niedozwolony w rozumieniuart. 3851k.c., a w związku z tym nie wiążą strony powodowej, co z założenia od strony prawnego związania stron nakazuje ich eliminację z treści umowy. To zaś pociąga dalsze, doniosłe z punktu widzenia bytu umowy konsekwencje. Wyeliminowanie bowiem wskazanych zapisów „przeliczeniowych”, przy zachowaniu postanowień dotyczących określenia kwoty kredytu w CHF oznaczałoby wprost, że kwota kredytu powinna zostać przeliczona na PLN, a powodowie w terminach płatności kolejnych rat powinni je spłacać w PLN, przy czym żadne postanowienie (wobec wzmiankowanej eliminacji) nie precyzowałoby kursu, według którego miałyby nastąpić takie rozliczenia. W takiej sytuacji nie ma przy tym możliwości zastosowania w miejsce wyeliminowanych postanowień żadnego innego kursu waluty. Zgodnie bowiem z wiążącą wszystkie sądy Unii Europejskiej wykładnią dyrektywy 93/13/EWG dokonaną przez TSUE w powołanym już wyżej wyroku z dnia 3.10.2019 r. w sprawie C-260/18, w przypadku ustalenia że w umowie zostało zawarte postanowienie niedozwolone w rozumieniu dyrektywy (którą implementowały do polskiego porządku prawnego przepisyart. 3851i nast. k.c.), skutkiem tego jest wyłącznie wyeliminowanie tego postanowienia z umowy, chyba że konsument następczo je zaakceptuje, zaś w drodze wyjątku możliwe jest zastosowanie w miejsce postanowienia niedozwolonego przepisu prawa o charakterze dyspozytywnym albo przepisem, który można by zastosować za zgodą stron, o ile brak takiego zastąpienia skutkowałby upadkiem umowy i niekorzystnymi następstwami dla konsumenta, który na takie niekorzystne rozwiązanie się nie godzi (pkt 48, 58 i nast. wyroku TSUE). Nie jest przy tym możliwe zastąpienie postanowienia niedozwolonego przez odwołanie się do norm ogólnych prawa cywilnego, nie mających charakteru dyspozytywnego, gdyż spowodowałoby to interwencję, mogącą wpłynąć na równowagę interesów zamierzoną przez strony, powodując nadmierne ograniczenie swobody zawierania umów (dotyczy m.in.art. 56 k.c.,art. 65 k.c.iart. 354 k.c.- por. w szczególności pkt 57-62 wyroku TSUE), zaś w przypadku ustalenia, że wyeliminowanie postanowień niedozwolonych powoduje zmianę charakteru głównego przedmiotu umowy, nie ma przeszkód, aby przyjąć zgodnie z prawem krajowym, że umowa taka nie może dalej obowiązywać (por. w szczególności pkt 41-45 wyroku TSUE). W sytuacji zaś nawet takiej, gdy skutkiem wyeliminowania niedozwolonych postanowień miałoby być unieważnienie umowy i potencjalnie niekorzystne dla konsumenta następstwa, decyzja co do tego, czy niedozwolone postanowienia mają obowiązywać czy też nie, należy do konsumenta, który przed podjęciem ostatecznej decyzji winien być poinformowany o takich skutkach (por. w szczególności pkt 66-68 wyroku TSUE). Odnosząc powyższe rozważania i uwagi do stanu faktycznego i procesowego niniejszej sprawy należało uznać, że brak wzmiankowanej możliwości stosowania norm o charakterze ogólnym nie pozwala na sięgnięcie do domniemanej woli stron lub utrwalonych zwyczajów (art. 65 k.c.iart. 56 k.c.), które w odniesieniu do innych stosunków prawnych pozwalały na ustalenie wartości świadczenia określonego w walucie obcej np. poprzez sięgnięcie do obiektywnego miernika czy przelicznika w postaci kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski. W ocenie Sądu bowiem nie jest możliwym bezpośrednie uzupełnienie umowy w zakresie wyeliminowanego niedozwolonego postanowienia umownego dotyczącego przeliczenia „denominacyjnego” poprzez zastąpienie wprost kursu bankowego kursem określonym treścią nieobowiązującego jeszcze w czasie zawarcia umowy§ 2 art. 358 kctj. średnim kursem NBP i to z kilku niezależnych od siebie przyczyn. Przede wszystkim, (poza faktem, że przepis ten nie obowiązywał w czasie zawarcia umowy), jeśli chodzi o zastosowanie tego przepisu „wprost” np. na przyszłość od wejścia w życie przepisu, to tu wskazać należy, iż wzmiankowana jednostka redakcyjnaKodeksu Cywilnegonie dotyczy przeliczeń waluty na pieniądz polski przy każdej potrzebie, możliwości, czy konieczności takiego przeliczenia, lecz w konkretnej sytuacji prawnej i faktycznej opisanej w § 1 tego przepisu. Nie ma też wątpliwości, iż przepis ten musi być rozpatrywany całościowo, co oznacza iż§ 2 art. 358 kcokreśla jedynie kurs przeliczenia w sytuacji opisanej w § 1 który to stanowi, że prawo wyboru waluty, w której spełnione ma być zobowiązanie, przysługuje wyłącznie dłużnikowi. Określone zaś w § 2 tego przepisu prawo wyboru dla wierzyciela dotyczy jedynie kursu, według którego jest określana wartość kursu waluty obcej, jeżeli już dłużnik dokona wyboru waluty polskiej do spłaty. Przenosząc te uwagi na grunt sprawy niniejszej należy dojść do wniosku, iż przepis ten normatywnie nie przystaje wprost do sytuacji wypłaty kwoty kredytu oraz jego sposobu spłaty, kiedy to dłużnik może dokonać wyboru waluty polskiej w spełnieniu świadczenia, które miało być pierwotnie spełnione w CHF. Jeśli bowiem chodzi o samą wypłatę kwoty kredytu, to tu zauważyć należy, iż jakkolwiek formalnie Bank udzielił kredytu w CHF, to jednak jego świadczenie pieniężne w rozumieniuart. 358 § 1 kcumownie i „do spełnienia” wyrażone jest w PLN. Bank zatem w żadnym razie nie dokonuje tu wzmiankowanego wyboru spełnienia świadczenia z waluty obcej na PLN. Tym bardziej kredytobiorca w ramach spłaty kredytu nie dokonywał wyboru waluty spłaty z CHF na PLN, co z przyczyn oczywistych szerszego uzasadnienia nie wymaga i winno w zasadzie zamykać dalsze rozważania na ten temat, chyba że powołany przepis można byłoby stosować „odpowiednio” lub przez analogię. Takiej z kolei możliwości również nie ma. Po pierwsze bowiem, w ocenie Sądu niedopuszczalnym z punktu widzenia „dyrektywnej” i kodeksowej ochrony konsumenta byłoby stosowanie na jego niekorzyść jakiejkolwiek analogii, której to stosowanie jest wyjątkiem i winno być traktowane (w szczególności w zakresie ochrony praw konsumenta) wyjątkowo i restryktywnie. Po wtóre, decyzja co do wzmiankowanego uzupełnienia pozostawiona jest konsumentowi, który pouczony o skutkach braku uzupełnienia i upadku umowy, skutki te akceptował i żądanie nieważności czy upadku umowy podtrzymywał. Jeżeli bowiem skutkiem wyeliminowania niedozwolonych postanowień miałoby być unieważnienie umowy i potencjalnie niekorzystne dla konsumenta następstwa, decyzja co do tego, czy niedozwolone postanowienia mają obowiązywać, czy też nie, zależy od konsumenta, który przed podjęciem ostatecznej decyzji winien być poinformowany o takich skutkach (por. w szczególności pkt 66-68 wyroku TSUE). To zaś skutkuje wprost definitywnym, obiektywnym brakiem prawnej i faktycznej możliwości jej wykonania przez obie strony zgodnie z jej istotą i normatywną treścią, tj. jako umowy kredytu bankowego. Skoro bowiem zgodnie z art. 69 ust. 1 pr. bank. głównym elementem konstrukcyjnym umowy kredytu jest oznaczona w umowie kwota środków pieniężnych postawiona do dyspozycji na określony umownie cel, oraz odpowiadający mu obowiązek jej zwrotu, to po wyeliminowaniu z umowy stron postanowień dotyczących kursów wymiany PLN na CHF i odwrotnie - wielkością dookreśloną w umowie jest jedynie kwota franków szwajcarskich jako równoważnik kwoty postawionej umownie do dyspozycji w złotych polskich. Ciągle jednak nie wiadomo, jak winna być umownie ustalona ta ostatnia kwota, jako główny element wykonania umowy, realizacji głównego jej celu i wypełnienia najistotniejszego z punktu widzenia jej treści świadczenia, podobnie zresztą jak nie wiadomo, jaką zwrotnie kwotę w PLN jako równowartość rat w CHF winni według reguł umownych zwrócić Bankowi powodowie. Brak ostatecznej możliwości jednoznacznego określenia kwoty kredytu „do wypłacenia” jako niewątpliwie świadczenia głównego (czy to w postaci ściśle określonej kwoty, czy to poprzez ścisłe i jednoznaczne określenie parametrów do jej ustalenia – np. kursu wymiany), oznacza w konsekwencji brak jednego z kluczowych elementów wykonania umowy a także elementów konstrukcyjnych kredytu wskazanych wart. 69pr. bank., co wprost przekłada się na jej treściową, nieusuwalną niezgodność z tym przepisem i tym samym niejako „wtórną” sprzeczność z prawem i nieważność w rozumieniuart. 58 k.c. Na koniec, przy wyjaśnionych już szeroko merytorycznych podstawach nieważności, należało odnieść się do interesu prawnego w ustaleniu nieważności, który to w ocenie Sądu na obecnym etapie sprawy zachowuje swą pełną aktualność. Pomimo bowiem tego, iż w doktrynie przyjmuje się, że jeżeli powodowi przysługuje dalej idące powództwo o świadczenie, to w zasadzie nie ma on interesu prawnego w wytoczeniu powództwa o ustalenie stosunku prawnego lub prawa, to taka sytuacja w realiach nin. sprawy nie zachodzi . W pierwszej bowiem kolejności stwierdzić należy, iż sam wyrok zasądzający świadczenie pieniężne w swej sentencji nie zawiera elementu ustalającego, co najwyżej ten ostatni wynikać może jedynie z treści uzasadnienia, które nie wiąże na równi z sentencją wyroku. Z kolei sama treść wyroku zasądzającego ze swej istoty nie położy kresu wzajemnym, dalszym na przyszłość sporom i rozliczeniom bez orzeczenia dochodzonego pozwem, a fundamentalnego dla wzajemnych rozliczeń stron sądowego ustalenia nieważności. Nadto, jest prawdopodobnym, że bank w razie ewentualnego zaprzestania spłaty może wypowiedzieć umowę, co może narazić powodów na kolejny proces o zapłatę, który to proces w razie orzeczenia ustalającego w sprawie niniejszej zostanie z góry zażegnany, wobec sądowego ustalenia braku przesłanki istnienia należności z kredytu jako nieważnego. Nie sposób (choć już ubocznie) pominąć w tymże zakresie potencjalnej odpowiedzialności rzeczowej wywodzącej się z ograniczonegoprawa rzeczowegow postaci hipoteki. Zatem, takie to ustalenie nieważności umowy o kredyt hipoteczny eliminuje niepewność co do tego, na jakich zasadach będą miały miejsce ostateczne rozliczenia pomiędzy stronami, co usunie obiektywny stan niepewności prawnej, kreujący interes prawny w rozumieniuart. 189 k.p.c., który to interes musi tu być rozumiany szeroko. Zachowany jest zatem interes prawny powodów do wytoczenia powództwa o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego, mimo przysługującego im potencjalnie powództwa o świadczenie lub mimo wytoczenia przeciwko niemu takiego powództwa przez stronę przeciwną na podstawie spornego stosunku prawnego, jeżeli z tego stosunku wynikają jeszcze inne, lub dalej idące skutki, których dochodzenie w drodze powództwa o świadczenie nie jest możliwe lub nie jest jeszcze aktualne (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 23 grudnia 2016 r., sygn. akt I ACa 624/16, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2014 r., sygn. akt: II PK 179/13). W tych warunkach ustalono jak w pkt I orzeczenia. Z uwagi na stwierdzenie nieważności umowy, zaktualizowało się drugie sformułowane pozwem roszczenie powodów o zapłatę wynikające z tejże nieważności. W dniu 07.05.2021 r. w sprawie III CZP 6/21 Sąd Najwyższy podjął uchwałę, zgodnie z którą, w przypadku następczej nieważności umowy kredytowej po obu jej stronach powstają odrębne roszczenia o zwrot świadczeń nienależnie spełnionych. Powyższa uchwała ma moc zasady prawnej i Sąd uznając, iż zważywszy na zakres związania jej w innych sprawach, brak jest podstaw dla zakwestionowania jej, przyjął iż co do zasady zwrotowi winna podlegać cała, niekwestionowana w tym zakresie co do wysokości kwota dochodzona przez powodów. W tym miejscu wskazać należy, że powodowie dochodzą całej kwoty wpłaconej przez nich tytułem spłat umowy kredytu. Nie zachodzą przy tym przesłanki negatywne wymienione wart. 411 k.c., z tego względu, że powodowie nie mieli wiedzy, że nie są zobowiązani spełniać świadczenia wobec banku, skoro to dopiero powództwo w niniejszej sprawie i żądane i orzeczone w niej sądowe ustalenie dało powodom dostateczną pewność co do ich racji w tym zakresie i prawną możliwość uchylenia się od spłaty, co jawi się rzeczą oczywistą. Spełnienie świadczeń wobec banku nie czyni też zadość zasadom współżycia społecznego (zważywszy choćby na zasadę czystych rąk). Brak jest również możliwości uznania, że bank otrzymane świadczenie zużył bądź utracił w taki sposób, że nie jest już wzbogacony. Wskazać tu należy, że Sąd pominął wniosek powodów o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, (pkt 7 lit b k. 5v) mając na uwadze, że obliczenie wysokości należności powodów jako sumy wpłat było prostym działaniem matematycznym, niewymagającym wiadomości specjalnych, należność wynikała też z zaświadczenia i co ważniejsze nie była kwestionowana pod względem rachunkowym (matematycznym), co najwyżej przeczono zasadzie naliczenia. Strona powodowa żądała zasądzenia od pozwanego kwoty 158.415,52 zł w związku z nieważnością zawartej przez strony umowy kredytu i pobraniem świadczeń nienależnych w okresie od 1 kwietnia 2006 r. do 1 czerwca 2021 r. i taką też kwotę Sąd zasądził jak pkt II wyroku. Roszczenie o zapłatę podlegało jednej, nieznacznej korekcie. Sąd uwzględnił, bowiem termin naliczania odsetek od dnia wyrokowania i w tej części oddalił powództwo. Podstawą dla rozstrzygnięcia w tym zakresie jest argumentacja tożsama, z tą która odnosi się do początku biegu przedawnienia, a została zawarta w uzasadnieniu uchwały SN z 7 maja III CZP 6/21), w którym to wyrażono zapatrywanie, iż w przypadku roszczeń restytucyjnych, termin przedawnienia rozpoczyna swój bieg w momencie powzięcia wiedzy (albo przy wykazaniu oczekiwanego rozsądku z chwilą powinności powzięcia takiej wiedzy czy świadomości) o niedozwolonych postanowieniach umownych. Skoro bowiem (również w myśl uwag poczynionych wcześniej), ostateczna i wiążąca decyzja co do utrzymania umowy, bądź eliminacji postanowień niedozwolonych pozostawiona jest niepodzielnie konsumentowi do chwili wyrokowania, zaś skutki jego decyzji (i jednocześnie stanowiska procesowego po pouczeniu przez Sąd) rzutują na sądowe, po części o charakterze konstytutywnym orzeczenie o nieważności umowy, nie sposób uznać, by można byłoby przypisać pozwanemu Bankowi stanu pozostawania w opóźnieniu w zapłacie, tak jak analogicznie nie sposób byłoby przyjąć początku biegu przedawnienia z przyczyn wyłożonych w przywołanym orzeczeniu SN. Stąd orzeczenie oddalające jak w pkt III. Powództwo o zapłatę „kwotowo” zaś zostało uwzględnione w całości na podstawieart. 410 k.c.w zw. zart. 405 k.c.iart. 481 § 1 i 2 k.c.– jak w pkt II sentencji wyroku. O kosztach procesu, Sąd orzekł w oparciu oart. 98 i 108 kpc.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Olsztynie date: '2022-12-21' department_name: I Wydział Cywilny judges: - sędzia Wojciech Wacław legal_bases: - art. 69 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe - art. 481 § 1 i 2 k.c. - art. 98 i 108 kpc recorder: sekr. sąd. Justyna Szubring signature: I C 780/21 ```

152020000000503_I_Ca_000418_2014_Uz_2014-12-18_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I Ca 418/14 POSTANOWIENIE Dnia 18 grudnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSO Edward Panek Sędziowie: Protokolant: SSO Andrzej Bosak SSO Marek Syrek (spr.) st. sekretarz sądowy Paweł Chrabąszcz po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2014 r. w Tarnowie na rozprawie sprawy z wnioskuJ. I. przy uczestnictwieA. I. (1),K. I. (1),K. I. (2)iA. I. (2) o dział spadku poL. I. na skutek apelacji uczestniczkiA. I. (2) od postanowienia Sądu Rejonowego w Tarnowie – XII Zamiejscowego Wydziału Cywilnego z siedzibą w Dąbrowie Tarnowskiej z dnia 3 czerwca 2014 r., sygn. akt XII Ns 456/13 postanawia: oddalić apelację. Sygn. akt: I Ca 418/14 UZASADNIENIE WnioskodawcaJ. I.domagał się dokonania działu spadku poL. I.zmarłej w dniu 7 listopada 2009 r. Wniósł o ustalenie, że w skład spadku wchodzi nieruchomość utworzona zdziałki ewidencyjnej nr (...)o pow. 0,0588 ha, położona wD., zabudowana budynkiem mieszkalnym oznaczonym numerem porządkowym(...), położonym przyul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Tarnowie Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych z siedzibą w Dąbrowie Tarnowskiej prowadziksięgę wieczystą o numerze (...).J. I.wniósł o dokonanie działu opisanego majątku spadkowego poprzez sprzedaż nieruchomości i podział uzyskanej sumy pomiędzy spadkobierców. Wnioskodawca i reprezentowana przez niego uczestniczkaK. I. (2)wyrazili ponadto zgodę na przyznanie w naturze przedmiotu działu na własność któregoś z pozostałych uczestników, o ile wyrażą oni w toku sprawy wolę na przejęcie nieruchomości. W takim zaś przypadku wnioskodawca i uczestniczkaK. I. (2)wnieśli o zasądzenie na ich rzecz należnych im, stosownych spłat w wysokości wynikającej ze zleconej przez Sąd wyceny nieruchomości. UczestniczkaA. I. (2)wyraziła zgodę na przyznanie jej nieruchomości spadkowej i wniosła o uwzględnienie w rozliczeniach wartości dokonanych nakładów w kwocie około 20.000 zł. UczestnicyA. I. (1)iK. I. (1)nie zgłosili wniosku co do sposobu dokonania działu spadku. Postanowieniem z 3 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy w Tarnowie dokonał działu spadku poL. I.w ten sposób, że nieruchomość objętąKW (...)przyznał na rzeczA. I. (2)zasądzając od niej na rzecz pozostałych uczestników spłaty w kwotach po 31.789,20 zł. Wydanie postanowienia poprzedziły następujące ustalenia faktyczne. Postanowieniem z dnia 9 czerwca 2010r., sygn. akt I Ns 241/10 Sąd Rejonowy w Dąbrowie Tarnowskiej stwierdził, że spadek poL. I.zmarłej w dniu 7 listopada 2009 roku wD.i tam ostatnio przed śmiercią stale zamieszkałej nabyły na podstawie ustawy, wprost, dzieci spadkodawczyni:A. I. (2),K. I. (2),A. I. (1),J. I.,K. I. (1)– po 1/5 części. L. I.nie sporządziła testamentu. Przedmiotem działu spadku poL. I.jest nieruchomość położona wD.składająca się zdziałki nr (...)o powierzchni 588 m2zabudowanej budynkiem mieszkalnym przyulicy (...), objętaKW (...)prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Tarnowie XV Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych z siedzibą w Dąbrowie Tarnowskiej. Działka Nr (...)o powierzchni 588 m2 położona jest w miejscowościD., w odległości około 250 m od centrum miasta (rynku). Działka położona jest na terenie o charakterze mieszkaniowo - usługowym, pomiędzy działkami zabudowanymi budynkami wielomieszkaniowymi oraz budynkami handlowymi. Działka nie posiada bezpośredniego dostępu do drogi publicznej, posiada jedynie dojście szlakiem pieszym. Działka jest w pełni uzbrojona, dodatkowo aktualnie na terenie działki znajduje się odwodnienie zapewniające prawidłowe odprowadzenie wód opadowych, dotychczas powodujących miejscowe podtopienia (na dzień otwarcia spadku poL. I.- brak było powyższego odprowadzenia). Kształt działki jest nieregularny. Niezabudowany teren działki stanowi grunt zagospodarowany na przydomowy ogródek, posiadający liczne nasadzenia, obejście wokół budynku aktualnie wykonane z kostki brukowej (na dzień otwarcia spadku poL. I.- obejście wokół budynku betonowe, wymagające renowacji). Znajdujący się na działce budynek mieszkalny bezpośrednio graniczy z budynkiem nieczynnego młyna - przylega wschodnią ścianą. Teren działki jest terenem ogrodzonym (siatką na słupkach stalowych). Znajdujący się na działce budynek jest murowany, parterowy, częściowo podpiwniczony, z częściowym poddaszem użytkowym. W skład budynku wchodzą 2 pomieszczenia piwniczne, pomieszczenia parteru: przedpokój, dwa pokoje, kuchnia, ganek, łazienka, WC, pomieszczenia poddasza: pokój, przedpokój, 2 pomieszczenia strychu. Budynek posiada powierzchnię użytkową 91,89m2(w tym pomieszczenia parteru 67,17m2, pomieszczenia poddasza 24,72m2). Konstrukcja dachowa budynku jest typowa drewniana kryta dachówką ceramiczną - po dniu otwarcia spadku dokonano licznych zmian: miejscowe wymiany dachówek oraz renowacja gzymsu - ze względu na liczne pęknięcia oraz ubytki. Stolarka okienna w budynku jest drewniana skrzynkowa, stolarka drzwiowa jest typowa drewniana. Orynnowanie w budynku jest stalowe. Budynek nie posiada wykonanego ocieplenia ścian zewnętrznych, elewacja budynku jest wykonana tynkiem cementowo - wapiennym. Budynek ogrzewany jest za pomocą pieców kaflowych znajdujących się w pokojach na parterze oraz w kuchni (piec kaflowy z płytą) oraz za pomocą grzejników aluminiowych zasilanych ciepłą wodą z podkowy zlokalizowanej w kuchni. Ciepła woda zapewniona jest dzięki piecowi gazowemu zlokalizowanemu w łazience. Ściany wewnętrzne budynku są otynkowane wymagające poprawek (po dniu otwarcia spadku poL. I.- dokonano najważniejszych napraw poprzez zatynkowanie oraz zaciągnięcie siatką i tynkiem lub miejscowo gipsem największych ubytków i pęknięć). Pomieszczenia piwniczne posiadają wysokość około 1,90 m, aktualnie nie otynkowane ze względu na prowadzone roboty renowacyjne (stare zawilgocone i pękające tynki - skute), posadzka w pomieszczeniach piwnicznych betonowa, odizolowana od gruntu oraz ścian (na dzień otwarcia spadku poL. I.posadzka popękana i zawilgocona wymagająca wymiany). Wartość rynkowa prawa własności nieruchomości obejmującejdziałkę nr (...)położoną w mieścieD.zabudowanej murowanym budynkiem mieszkalnym o powierzchni użytkowej 91,89 m (wg stanu na dzień 07-11-2009 r.) wynosi: 158 946 zł. Budynek mieszkalny posadowiony nadziałce nr (...)nie posiada pionowej ściany dzielącej ten budynek na dwie części na wszystkich kondygnacjach i nie ma możliwości jego podziału na dwa budynki, czy wydzielenia odrębnych lokali w tym budynku. A. I. (2)po śmierciL. I.poniosła na budynek posadowiony nadziałce nr (...)nakłady w postaci remontów, wykonane zostało odwodnienie wokół domu i w piwnicy wraz ze studzienkami odprowadzającymi. Uczestniczka zleciła położenie kostki brukowej wokół budynku, skute zostały zagrzybione ściany w kuchni i w piwnicy oraz w łazience, wymieniła część starych cieknących kaloryferów na nowe, dokonała również naprawy pokrycia dachu poprzez wymienienie części dachówek, zleciła naprawę gzymsu popękanego wskutek przeciekania wody przez dachówki. Wartości nakładów poniesionych przezA. I. (2)na nieruchomość obejmującą zabudowanądziałkę nr (...)od dnia 07-11-2009 r. do dnia 20-09-2013 r. wynosi: 14 978 zł. Wartość rynkowa prawa własności do nieruchomości obejmującejdziałkę nr (...)położoną w mieścieD., gminaD., zabudowanej murowanym budynkiem mieszkalnym o powierzchni użytkowej 91,89 m (wg stanu aktualnego na dzień wyceny ) wynosi: 173 924 zł. A. I. (2)jest w posiadaniu nieruchomości będącej przedmiotem działu spadku. Opłaca ogrzewanie, płaci podatki i korzysta z domu.A. I. (2)pokrywa koszty związane z utrzymaniem tego domu. J. I.utrzymuje się z renty w wysokości 1000 zł miesięcznie, pozostaje w związku małżeńskim, nie otrzymuje żadnego zasiłku, jego żona jest osobą bezrobotną.J. I.posiada dom mieszkalny położony wD., nie posiada innego majątku ruchomego i nieruchomego. K. I. (2)utrzymuje się z emerytury, jest lekarzem, nie pozostaje w związku małżeńskim, posiada mieszkanie wK.. A. I. (2)utrzymuje się z dorywczych tłumaczeń oraz korepetycji z j. angielskiego, jej miesięczne dochody wynoszą około 1.000 zł.A. I. (2)jest właścicielem mieszkania wK., w którym mieszka, jest panną, nie ma nikogo na utrzymaniu, posiada oszczędności. A. I. (2)zajmowała sięL. I.w ostatnich latach jej życia. W rozważaniach prawnych Sąd wskazał następujące okoliczności. Prawomocnym postanowieniem z dnia 9 czerwca 2010r. Sąd Rejonowy w Dąbrowie Tarnowskiej stwierdził, że spadek poL. I.zmarłej w dniu 7 listopada 2009 roku wD.i tam ostatnio przed śmiercią stale zamieszkałej nabyły na podstawie ustawy, wprost, dzieci spadkodawczyni:A. I. (2),K. I. (2),A. I. (1),J. I.,K. I. (1)– po 1/5 części. Sąd jest związany prawomocnym postanowieniem o stwierdzeniu nabycia spadku, a domniemanie wynikające zart. 1025 § 2 k. c.może zostać obalone wyłącznie w postępowaniu o jego uchylenie lub zmianę uregulowanym wart. 679 k. p. c. Zgodnie zart. 684 k. p. c.skład i wartość spadku ulegającego podziałowi ustala sąd. Ustalenie składu i stanu spadku przez sąd następuje według chwili jego otwarcia (art. 924 k.c.). W niniejszym postępowaniu ustalono, że przedmiotem działu spadku poL. I.jest nieruchomość położona wD.składająca się zdziałki nr (...)o powierzchni 588 m2zabudowanej budynkiem mieszkalnym przyulicy (...), objętaKW (...)prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Tarnowie XV Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych z siedzibą w Dąbrowie Tarnowskiej. Stosownie do przepisuart. 1035 k. c.jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom do wspólności majątku spadkowego oraz do działu spadku stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych z zachowaniem przepisów poświęconych wspólności majątku wspólnego i działowi spadku. Przepis ten zawiera zatem odesłanie do odpowiednich norm regulujących współwłasność w częściach ułamkowych zawartych wart. 195-221 k. c.Zgodnie z dyspozycjąart. 210 zdanie pierwsze k. c.każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Kodeks cywilnyjak ikodeks postępowania cywilnegoprzewidują trzy sposoby zniesienia współwłasności, a to fizyczny podział rzeczy objętej współwłasnością, przyznanie na wyłączną własność rzeczy jednemu lub kilku ze współwłaścicieli bądź też sprzedaż w drodze publicznej licytacji. Przepisy dotyczące działu spadku modyfikują nieznacznie opisane warianty wprowadzając obok możliwości przyznania na wyłączną własność rzeczy jednemu ze spadkobierców także kilku spadkobiercom na współwłasność (art. 1044 k. c.). W ocenie Sądu podział nieruchomości byłby niecelowy z uwagi na małą powierzchnię działki i posadowionego na niej budynku, który posiada powierzchnię użytkową 91,89m2. Podział budynku na pięć części jest w zasadzie gospodarczo niemożliwy powodowałby znaczne zmniejszenie wartości nieruchomości wskutek podziału co daje podstawę do odstąpienia od podziału w naturze. Budynek mieszkalny posadowiony nadziałce nr (...)nie posiada pionowej ściany dzielącej ten budynek na dwie części na wszystkich kondygnacjach i nie ma możliwości jego podziału na dwa budynki, czy wydzielenia odrębnych lokali w tym budynku. Stosownie do stanowiska procesowego uczestniczkiA. I. (2), wnioskodawcyJ. I.i uczestniczkiK. I. (2)Sąd w wyniku działu spadku poL. I.przyznał na wyłączną własność uczestniczceA. I. (2)nieruchomość położoną wD.składająca się zdziałki nr (...). Sąd ustalił wartość przedmiotu postępowania na kwotę 158.946,00 zł. Mając na uwadze prawomocne postanowienie Sądu Rejonowego w Dąbrowie Tarnowskiej z dnia 9 czerwca 2010r., sygn. akt I Ns 241/10, na mocy którego spadkobiercy:A. I. (2),K. I. (2),A. I. (1),J. I.,K. I. (1)dziedziczą spadek poL. I.zmarłej w dniu 7 listopada 2009 roku wD.po 1/5 części Sąd ustalił wartość udziału każdego ze spadkobierców na kwotę 31.789,20 zł. Zważywszy, że toA. I. (2)przyznano na wyłączną własność nieruchomość położoną wD.składającą się zdziałki nr (...)zatem Sąd zasądził od niej na rzecz wnioskodawcyJ. I.i uczestników:K. I. (2),A. I. (1)iK. I. (1)kwoty po 31.789,20 zł tytułem spłat, płatne na rzecz: -J. I.iK. I. (2)w terminie 6 miesięcy od uprawomocnienia się postanowienia, a na rzecz: -A. I. (1)iK. I. (1)płatne w terminie 1 roku od uprawomocnienia się postanowienia, z ustawowymi odsetkami na wypadek opóźnienia w płatności powyższej kwoty w terminie. Sąd ustalając termin dokonania spłat miał na uwadze wyważone interesy wnioskodawcy i uczestników, ich sytuację materialną, rodzinną, mieszkaniową, możliwości zarobkowe i finansowe. Sąd nie uwzględnił wniosku uczestniczkiA. I. (2)o obniżenie spłat o co najmniej 1/3 niż wynika to z wykonanej przez biegłego wyceny, bowiem ustawodawca przewidział obniżenie przysługujących współwłaścicielom spłat z gospodarstwa rolnego (art. 216 § 2 k. c.), zaś przedmiotem działu spadku w niniejszej sprawie nie jest gospodarstwo rolne. Nadto Sąd nie zgodził się ze stanowiskiem uczestniczkiA. I. (2), że wycena dokonana przez biegłego jest zawyżona, bowiem biegły szczegółowo wyjaśnił wszystkie zagadnienia i wątpliwości w opinii uzupełniającej, a pozostali uczestnicy i wnioskodawca nie wnieśli do opinii uzupełniającej zarzutów. Sąd uznał, również że niezasadne byłoby obniżenie należnych wnioskodawcy i uczestnikom:K. I. (2),K. I. (1)iA. I. (1)należnych spłat z uwagi na nieuprawnione pokrzywdzenie ich interesów z jednoczesnym wzbogaceniem się uczestniczkiA. I. (2)kosztem pozostałych uczestników i wnioskodawcy. Sąd uznał, że sytuacja dochodowa i majątkowa uczestniczkiA. I. (2)pozwala na dokonanie spłat, jej miesięczne dochody wynoszą około 1.000 zł., ponadto jest właścicielem mieszkania wK.i posiada oszczędności. Zatem w sytuacji braku wystarczających środków finansowych uczestniczkaA. I. (2)ma możliwość zaciągnięcia kredytu hipotecznego, czy pożyczki w celu uzyskania pieniędzy na poczynienie spłat. Sąd uznał, że roczny termin na dokonanie przez uczestniczkę spłat uczestnikomK. I. (1)iA. I. (1)będzie odpowiedni, gdyż w tym czasie może ona pozyskać środki finansowe. Sąd wyważając interesy uczestniczkiA. I. (2)i uczestniczkiK. I. (2)i wnioskodawcyJ. I., którzy wnieśli o spłatę w terminie 3 do 4 miesięcy od prawomocnego zakończenia postępowania uznał, że 6 miesięczny termin na dokonanie przez uczestniczkę spłat będzie odpowiedni. Poniesione przez uczestniczkęA. I. (2)po śmierci spadkodawczyni nakłady na remont budynku wynoszące 14.978 zł zwiększyły o tę kwotę aktualną wartość nieruchomości, która przypadła na wyłączną własność tej uczestniczce, a zatem brak było podstaw do rozliczenia tych nakładów, bowiem wartość nieruchomości będącej przedmiotem działu spadku stanowiącą podstawę wyliczenia wartości udziałów spadkobiercówL. I.i należnych im spłat sąd ustalił wg stanu tej nieruchomości z dnia otwarcia spadku czyli sprzed daty poczynienia tych nakładów. UczestniczkaA. I. (2)nie przedstawiła żadnych dowodów na okoliczność wysokości poniesionych przez nią nakładów na opłacanie podatku od nieruchomości będącej przedmiotem działu spadku i koszty ubezpieczenia tej nieruchomości, a zatem nie wykazała i nie udowodniła poniesionych przez nią z tego tytułu nakładów na tę nieruchomość. Dlatego jej żądanie rozliczenia nakładów z tego tytułu nie mogło zostać uwzględnione. Na podstawieart. 520 § 1 k. p. c.Sąd koszty postępowania między stronami wzajemnie zniósł. Z powyższych rozstrzygnięciem nie zgodziła się uczestniczkaA. I. (2)wnosząc apelację. Sądowi I instancji zarzuciła naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść orzeczenia, polegające na dokonaniu dowolnej oceny dowodów i wydanie orzeczenia na podstawie błędnego ustalenia wartości nieruchomości. Wskazała, że wycena dokonana przez biegłego jest nieprawidłowa. Biegły nie wziął bowiem pod uwagę, że budynek mieszkalny pozbawiony jest wschodniej ściany. Zachodnia ściana budynku młyna znajdującego się na nieruchomości sąsiedniej, która jest jednocześnie wschodnią ścianą budynku mieszkalnego objętego postępowaniem nie należy do spadku i stanowi przedmiot własności innej osoby. Ten aspekt nie został wyjaśniony przez Sąd I instancji. W konsekwencji domagała się uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie zmiany zaskarżonego postanowienia poprzez ustalenie wartości nieruchomości na kwotę niższą o 1/3 od przyjętej przez Sąd, a tym samym obniżenie spłat w tym stosunku. J. I.iK. I. (2)wnieśli o oddalenie apelacji. Sąd Okręgowy zważył, co następuje. Apelacja uczestniczki nie jest uzasadniona. Przedmiotem zarzutu apelacyjnego jest naruszenie przez sąd I instancji przepisów postępowania polegające na poczynieniu ustaleń faktycznych na podstawie opinii biegłego inż.K.D.. Z poglądem tym nie można się zgodzić. Dowód z opinii biegłego jest szczególnym środkiem dowodowym. Pozwala na ustalenie okoliczności faktycznych przy wykorzystaniu wiadomości specjalnych, a więc takich, którymi nie dysponuje sąd orzekający. Szczególny charakter tego środka dowodowego wyraża się w tym, że jego kontrola przez sąd orzekający ma charakter ograniczony. Wskazać należy, że sąd negatywnie oceniający moc dowodową opinii biegłego nie może poczynić ustaleń sprzecznych z tą opinia, a w sytuacji takiej zobowiązany jest do zasięgnięcia opinii innego biegłego, czy też instytutu naukowego (art. 286 kpc,art. 290 kpc– por. w tej kwestii np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 24 czerwca 2014 r. III AUa 841/13, Lex 1496079). Dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego jest uzasadnione w sytuacji, gdy przedłożona w sprawie opinia zawiera istotne luki, jest nieprzekonująca, niekompletna, pomija lub wadliwie przedstawia istotne okoliczności, nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, jest niejasna, nienależycie uzasadniona lub nieweryfikowalna (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 21 maja 2014 r. II CSK 441/13, Lex 1504552). W judykaturze utrwalił się ponadto pogląd, iż sąd nie jest zobowiązany dopuścić dowód z opinii kolejnego biegłego, czy też opinii instytutu tylko z tej przyczyny, że dotychczasowa opinia była dla strony niekorzystna (zob. m.in. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 14 marca 2007 r., I CSK 465/06, OSP 2008, Nr 11, poz. 123; z dnia 27 lipca 2010 r., II CSK 119/10, nie publ. i z dnia 20 marca 2014 r., II CSK 296/13, nie publ.). Wymienionych wyżej wad opinia przygotowana przez inż.K. D.nie zawiera. Biegły, który sporządził opinię, dysponuje niezbędną wiedzą i doświadczeniem. Opinia w pełni odpowiada na pytania sądu i nie zawiera wewnętrznych sprzeczności. Jest jasna, przedstawia proces myślowy biegłego, który doprowadził go do przedstawionych konkluzji. Biegły zastosował metodę wyceny dopuszczalną przez prawo – podejście porównawcze przy zastosowaniu metody porównania parami (§ 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego, Dz. U. Nr 207, poz. 2109 z późn. zm.). Opinia zawiera niezbędne elementy operatu szacunkowego, o których mowa w § 56 i 57 cytowanego rozporządzenia. Nie można zgodzić się z poglądem apelującej, jakoby biegły pominął szczególną cechę szacowanej nieruchomości, a wynikającą z faktu dobudowania budynku mieszkalnego do istniejącego uprzednio młyna. Okoliczność ta była znana biegłemu, który dokonał oględzin nieruchomości. Zadaniem biegłego było ustalenie wartości nieruchomości wg stanu na dzień otwarcia spadku. W tamtej dacie jak i w chwili obecnej budynek mieszkalny posiadał wszystkie niezbędne elementy, od których uzależniona jest jego eksploatacja, w tym ściany zewnętrzne. Okoliczność, czy wschodnia ściana budynku mieszkalnego znajduje się w całości nadziałce nr (...), czy też w jakimś fragmencie lub też w całości znajduje się na działce sąsiedniej, mogłaby zostać ustalona z daleko posuniętą precyzją jedynie na podstawie opinii biegłego geodety. Wniosku o przeprowadzenie takiego dowodu nie zgłosił jednak żaden z uczestników postępowania. Z dołączonego do opinii wyrysu z mapy ewidencyjnej wynika, że ściana ta w swym przebiegu pokrywa się z linią graniczną. Brak jest więc podstaw do przyjęcia, że znajduje się na nieruchomości sąsiedniej. Istnienie tzw. wspólnej ściany dla dwóch budynków jest okolicznością, która może mieć wpływ na wartość rynkową nieruchomości. Biegły okoliczność tą wziął pod uwagę, co wynika z opinii uzupełniającej z 12 lutego 2014 r., w której stwierdził, iż fakt ten był jedną z przyczyn określenia stanu technicznego budynku jako „słaby”. W opinii uzupełniającej biegły odniósł się także do kolejnego zarzutu uczestniczki dotyczącego braku bezpośredniego dostępu nieruchomości do drogi publicznej. Dodatkowo wskazać należy, iż zgodnie zart. 144 kcwłaściciel nieruchomości powinien przy wykonywaniu swego prawa powstrzymać się od działań, które by zakłócały korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę, wynikającą ze społeczno – gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych. Ponadto zgodnie zart. 147 kcwłaścicielowi nie wolno dokonywać robót ziemnych w taki sposób, żeby to groziło nieruchomościom sąsiednim utratą oparcia. Te przepisy prawa materialnego zapewniać będą ochronę aktualnej właścicielki nieruchomości przed działaniami właściciela nieruchomości sąsiedniej, które mogłyby uniemożliwiać właściwą eksploatację budynku mieszkalnego znajdującego się nadziałce nr (...). Na koniec dodać trzeba, że ustalenie ceny jednego metra kwadratowego budynku na kwotę 1.729,74 zł w świetle zasad doświadczenia życiowego nie może prowadzić do wniosku o zawyżeniu wartości nieruchomości. W tej sytuacji apelacja musiała zostać uznana za nieuzasadnioną, a tym samym za podlegającą oddaleniu, o czym orzeczono na podstawieart. 385w zw. zart. 13 § 2 kpc.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Tarnowie date: '2014-12-18' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Edward Panek - Andrzej Bosak legal_bases: - art. 210 zdanie pierwsze k. c. - art. 520 § 1 k. p. c. - § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego recorder: st. sekretarz sądowy Paweł Chrabąszcz signature: I Ca 418/14 ```

154505200007006_XIV_K_000364_2016_Uz_2016-12-13_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XIV K 364/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 grudnia 2016 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa wW.Wydział XIV Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Edyta Snastin Protokolant: Katarzyna Mazurek Przy udziale prokuratora: - po rozpoznaniu na rozprawie głównej w dniach 28.09.2016r., 07.22.106r., 13.12.2016r. sprawy : 1 K. O.,urodz. (...), synaM.iI. 2 R. O.,urodz. (...)wW., synaT.iS. 3 A. C.,urodz. (...)wW., synaR.iD. oskarżonych o to, że: w dniu 1 grudnia 2011 roku wW.przyul. (...)wspólnie i w porozumieniu brali udział w bójce, w wyniku której uA. C.stwierdzono obrażenia ciała, które skutkowały naruszeniem funkcji narządu ciała na okres powyżej 7 dni w rozumieniuart. 157 § 1 kk, a w trakcie której uczestnicy zostali narażeni na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego wart. 157 § 1 kk tj. o czyn zart. 158 § 1 kk orzeka I w ramach zarzucanego oskarżonemuK. O.czynu uznaje go za winnego tego, że w dniu 1 grudnia 2011 roku wW.przyul. (...)pobiłA. C.uderzając pięściami po twarzy i po głowie, w wyniku czegoA. C.doznał obrażeń ciała w postaci urazu głowy bez utraty przytomności, rany tłuczonej głowy, złamania środstawowego nasady dalszej paliczka środkowego palca V-go ręki lewej, które to obrażenia skutkowały naruszeniem czynności narządu ciała lub rozstrojem zdrowia na okres powyżej 7 dni , tj. popełnienia czynu zart. 157 § 1 kki za ten czyn na podstawieart. 157 § 1 kkskazuje go i wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności; II uniewinnia oskarżonychR. O.iA. C.od popełnienia zarzucanego im czynu; III zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.A. J.kwotę 588 (pięćset osiemdziesiąt osiem) złotych, podwyższoną o stawkę podatku od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów obrony udzielonej oskarżonemuK. O.z urzędu; IV zwalnia oskarżonegoK. O.od ponoszenia kosztów sądowych, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa; V koszty postępowania w zakresie dotyczącym oskarżonychR. O.iA. C.ponosi Skarb Państwa.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie date: '2016-12-13' department_name: XIV Wydział Karny judges: - Edyta Snastin legal_bases: - art. 157 § 1 kk recorder: Katarzyna Mazurek signature: XIV K 364/16 ```

151515000004021_VIII_U_001616_2013_Uz_2014-01-14_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktVIII U 1616/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 stycznia 2014 r. Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSO Teresa Kalinka Protokolant: Ewa Grychtoł po rozpoznaniu w dniu14 stycznia 2014 r. w Gliwicach sprawyJ. B. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ. owysokość świadczenia na skutek odwołaniaJ. B. od decyzjiZakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ. z dnia6 marca 2013r. i 20 czerwca 2013r.nr(...) oddala odwołanie. (-) SSO Teresa Kalinka Sygn. VIII U 1616/13 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 6 marca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ.przyznałJ. B.prawo do emerytury od dnia 26 lutego 2013 roku. Wysokość emerytury została ustalona na podstawieart. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychi wyniosła 889,77 złotych J. B.w odwołaniu domagała się zmiany decyzji podnosząc, że jest ona za niska, ponieważ nie uwzględnia całości dokumentacji związanej z zatrudnieniem i wynagrodzeniem. Do odwołania ubezpieczona dołączyła nowe dowody mające wpływ na wysokość emerytury W dniu 20 czerwca 2013 roku organ rentowy wydał kolejną decyzję o przeliczeniu emerytury. Wysokość emerytury wyniosła 1084,40 zł . Świadczenie w tej wysokości wypłacono od daty nabycia prawa. Odwołująca podtrzymała odwołanie od decyzji dnia 6 marca 2013 roku i oświadczyła na rozprawie , że kwestionuje również decyzję z dnia 30 czerwca 2013 roku. Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania. Wysokość emerytury została ustalona na podstawie art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS. Obliczone świadczenie na podstawie art. 183 ust. 5( 20% emerytury ustalono na podstawie art. 53 i 80% na podstawie art. 26) okazało się niższe. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: J. B.w dniu 26 stycznia 2013 roku ukończyła 60 lat. Od 26 lutego 2013 zostało przyznane jej świadczenie emerytalne. W dniu 6 marca 2013 roku przyznano prawo do emerytury obliczając jej wysokość w dwojaki sposób : a na podstawie art. 53 w związku z art. 26 ustawy emerytalno – rentowej : przyjmując do ustalenia jej wysokości przeciętną podstawę wymiaru składek z 20 lat kalendarzowych wybranych z cegło okresu ubezpieczenia - od 1971 roku do 1998 roku i wwpw wyniósł 24,82 %. Przyjęto 17 lat 8 miesięcy okresów składkowych oraz 5 lat 10 miesięcy i 23 dni okresów nieskładkowych ( ograniczone do 1/3 okresów składkowych). Po doliczeniu emerytury ustalonej na podstawie art. 26 – wysokość świadczenia wyniosła 832,10 zł brutto ; b na podstawie art. 26 ustawy emerytalno – rentowej . Tak wyliczone świadczenie wyniosło brutto 889,77 złotych. Jako świadczenie korzystniejsze ta emerytura była wypłacana. Do odwołania od decyzji z dnia 6 marca 2013 roku ubezpieczona dołączyła nowe dowody zarobkowe - Rp- 7 z lat 1971,1972 i listy wynagrodzeń z lat 1980 – 1991. W dniu 10 czerwca 2013 roku organ rentowy wydał decyzje o ponownym ustaleniu kapitału początkowego, do ustalenia którego przyjęto wwpw w wysokości 48,72% - z lat 1982 -1991 i decyzją z dnia 20 czerwca 2013 roku dokonano przeliczenia emerytury od 26 lutego 2013 roku. Wysokość emerytury kapitałowej wyniosła 1084,40zł. W dniu 21 sierpnia 2013 roku wydano kolejną decyzję , w której przeliczono emeryturę ustalając jej wysokość na podstawie art. 53 i 26 ustawy emerytalno- rentowej, ale jej wysokość okazała się niższa od emerytury ustalonej decyzją z dnia 20 czerwca 2013 roku. Ubezpieczona twierdziła, że decyzje są błędne, ponieważ nie uwzględniają całości zgromadzonej dokumentacji, a ponadtoT. D.otrzymuje dużo wyższe świadczenie, mimo, że pracowała bardzo krótko. W piśmie procesowym z dnia 19 sierpnia 2013 roku wskazała, jakie , jej zdaniem, organ rentowy winien przyjąć zarobki do ustalenia emerytury . Sąd dokonał porównania przyjętej podstawy wymiaru składek przez organ rentowy, wskazanych kwot zarobków przez odwołującą: rok ZUS Odwołująca (k. 49) Dowody zarobkowe 1971 7280,69 7280,69 7280,69 1972 (...),62 (...),62 (...),62 1980 (...) (...) (...)( k. 80 a.e.) 1981 (...) (...) (...)(k. 81-82 ) 1982 (...) (...) (...)(k. 83-84 ) 1983 (...) (...) (...)k. 71 1984 (...) (...) (...)k. 72 1985 (...) (...) (...)k. 73 1986 (...) (...) (...)k. 74 1987 (...) (...) (...)k. 75 1988 (...) (...) (...)k. 76 1989 (...) (...) (...)k. 77 1990 (...) (...) (...)k. 78 1991 (...) (...) (...)k. 779 + PUP k. 41 1992 (...) (...)+(...) (...)k. 41 1993 (...) (...) (...)k. 91 1994 (...) (...)( minimalne wynagrodzenie) 1995 (...),46 (...) (...),46 k. 41 + działalność 1996 (...) (...) (...)działalność 1997 (...),52 (...),52 działalność 1998 (...),69 (...) (...),69 działalność Przy tak ustalonych wartościach wynagrodzenia i składek z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej najkorzystniejszy wwpw jest z 10 lat 1982-1991. Wyniósł on 48,72 % Ubezpieczona pracowała : - od 14 czerwca 1971 roku do 31 grudnia 1972 roku ; - od 10 kwietnia 1973 do 14 września 1973 -od od 1 października 1980 roku do 17 września 1982 roku - od 22 września 1982 roku do 30 czerwca 1992; - od 26 sierpnia 1992 roku do 26 sierpnia 1993 ( PUP – zasiłek) - od 13 sierpnia 1993 roku do 9 września 1993 roku; - od 1 maja 1994 roku do 15 lutego 1995 roku; - od 24 marca 1995 roku do 14 maja 1995 ( PUP – zasiłek) - od 15 maja 1995 roku do 1998 – działalność gospodarcza z przerwami w opłacaniu składek. (k. 28 a.e.) Wprawdzie ubezpieczonej w okresie od 13 sierpnia 19993 roku do 27 sierpnia 1993 roku i od 15 maja 1995 roku do 29 lutego 1996 roku wypłacono zasiłek dla bezrobotnych, ale było to świadczenie nienależne ( k. 37 a.e.)J. B.urodziła dwie córki – w dniu 15 listopada 1974 roku i w dniu 1 sierpnia 1978 roku Organ rentowy z tytułu sprawowania opieki nad dziećmi zaliczył do okresów nieskładkowych 3 lata od dnia 15 listopada 1974 roku i okres od 1 sierpnia 1980 roku do 30 września 1980 roku. Oprócz tego ubezpieczona korzystała ze zwolnień lekarskich po dniu 14 listopada 1991 roku przez okres 11 miesięcy i 8 dni. (k. 27 a.e.) Ustalony okres składowy wyniósł 17 lat 5 miesięcy i 20 dni . Ubezpieczona podniosła, że karty wynagrodzeń są sfałszowane i nie zgadzają się przyjęte okresy nieskładkowe z wpisami do legitymacji ubezpieczeniowej. Wskazała m.I.., że również w latach 80-tych korzystała ze zwolnień lekarskich Strony nie zgłosiły dalszych wniosków dowodowych. Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie akt kapitału początkowego, zgromadzonych dokumentów w aktach emerytalnych. Sąd zważył, co następuje: J. B.otrzymuje emeryturę , które wysokość została ustalona na podstawieart. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Jej wysokość zależy od wartości zwaloryzowanego kapitału początkowego, a więc konieczna była kontrola decyzji o ustaleniu kapitału początkowego w zakresie ustalonych okresów składkowych i nieskładkowych i podstawy wymiaru składek. Takie też było żądanie ubezpieczonej. Przy weryfikacji tej decyzji dokonał również kontroli ustaleń organu rentowego w decyzjach z dnia 6 marca 2013 roku i 20 czerwca 2013 roku w części dotyczącej ustalenia wysokości 20% świadczenia obliczonego na podstawie art. 53 ustawy emerytalno- rentowej. Zdaniem sądu, zaskarżone decyzje są prawidłowe. Organ rentowy przy ustalaniu okresów składkowych wziął pod uwagę wszystkie okresy zatrudnienia oraz pobierania należnego zasiłku dla bezrobotnych oraz okresów opłacania składek na ubezpieczenia emerytalno – rentowe z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Do okresów nieskładkowych zalicza się się okresy pobierania zasiłków chorobowych od dnia 15 listopada 1991 roku(a contr ario art. 6 ustawy emerytalno – rentowej). Zarzut ubezpieczonej o nieuwzględnieniu okresów choroby sprzed tej daty jako okresów nieskładkowych nie zasługuje na uwzględnienie. Najkorzystniejszy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru może być ustalony tylko z 10 kolejnych lat, bowiem łączny okres składkowy – wraz z okresem prowadzenia działalność gospodarczej wyniósł 17 lat i 5 miesięcy. W żadnym wypadku wwpw nie byłby on wyższy przy jego ustaleniu z 20 dowolnych lat, biorąc pod uwagę wysokość osiąganego w okresie zatrudnienia wynagrodzenia i opłacanych składek z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. Organ rentowy słusznie przyjął, ze wwpw należy ustalić z lat 1982-1991. Nawet gdyby przyjąć, że podstawa wymiaru składek w latach 1991, 1993, 1996 wynosiła tyle, ile wskazała ubezpieczona, to wwpw z 10 kolejnych lat obejmujących te okresy byłby zdecydowanie niższy od przyjętego , bowiem najwyższy wwpw z lat 1992-1998 wyniósł 43,74 ( w roku 1997), a w pozostałych latach był znacznie niższy ( wynosił nawet po kilkanaście procent) Zdaniem sądu brak jest podstaw do zakwestionowania sposobu ustalenia wysokości zarobków z przyjętego okresu. Wysokość ta wynika z list wynagrodzeń i informacji PUP o pobranych zasiłkach dla bezrobotnych. Sąd nie dopatrzył się błędu w zliczeniu miesięcznych wynagrodzeń. Wprawdzie ubezpieczona otrzymywała premie z zysku i barbórkę w niektórych latach, ale te składniki wynagrodzenia nie podlegały wówczas składkowaniu. Sąd uznał, że wysokość emerytury została ustalona prawidłowo na podstawie prawidłowej decyzji o ponownym ustaleniu kapitału początkowego. Emerytura została ustalona na podstawie art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS, ponieważ jest korzystniejsza od emerytury obliczonej na podstawie art. 183 ust. 5 tej ustawy. W oparciu o art. 26 wysokość emerytury ustala się w ten sposób, że emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 ( to jest - Podstawę obliczenia emerytury….., stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, oraz zwaloryzowanego kapitału początkowego ….) przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego. Skoro do wysokości kapitału początkowego przyjęto wszystkie okresy składkowe, okresy nieskładkowe w wysokości 1/3 okresów składkowych, a podstawę wymiaru obliczono prawidłowo na podstawie zachowanej dokumentacji płacowej, odwołanie należało oddalić. Wyrok wydano w oparciu o przepisart. 47714§ 1 kpc.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach date: '2014-01-14' department_name: VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Teresa Kalinka legal_bases: - art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 477 recorder: Ewa Grychtoł signature: VIII U 1616/13 ```

150500000000503_I_ACa_000387_2022_Uz_2022-08-26_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 387/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 sierpnia 2022 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Małgorzata Szostak-Szydłowska Protokolant : Monika Jaroszko po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2022 r. w Białymstoku na rozprawie sprawy z powództwaA. G.iE. G. przeciwkoBankowi (...) Spółce AkcyjnejwW. o ustalenie i zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 22 grudnia 2021 r., sygn. akt I C 145/21 I zmienia pkt I. zaskarżonego wyroku w ten sposób, że zasądza od pozwanego na rzecz powodów kwotę 92.802,80 zł (dziewięćdziesiąt dwa tysiące osiemset dwa złote osiemdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 listopada 2020 r. do dnia 11 lipca 2022 r. – za jednoczesnym zaofiarowaniem przez powodów zwrotu pozwanemu kwoty otrzymanej 153.063,87 zł (sto pięćdziesiąt trzy tysiące sześćdziesiąt trzy złote osiemdziesiąt siedem groszy); II oddala apelację w pozostałej części; III zasądza od pozwanego na rzecz powodów kwotę 4.050 (cztery tysiące pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów za instancję odwoławczą. (...)

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Białymstoku date: '2022-08-26' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Małgorzata Szostak-Szydłowska legal_bases: [] recorder: Monika Jaroszko signature: I ACa 387/22 ```

151520000005227_XIII_GC_000070_2013_Uz_2013-07-01_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XIII GC 70/13/Ap WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 1 lipca 2013 r. Sąd Okręgowy w Katowicach XIII Wydział Gospodarczy w składzie: Przewodniczący : SSO Arkadiusz Przybyło Protokolant : Malwina Obrzut po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2013 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąweW. przeciwko(...) Spółka jawna (...).C., K.(...) Spółce jawnejwC. o ochronę dóbr osobistych i zapłatę 1 oddala powództwo, 2 zasądza od powoda(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąweW.na rzecz pozwanego(...) Spółka jawna (...).C., K.(...) Spółki jawnejwC.kwotę 977,00 zł (dziewięćset siedemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu. SSO Arkadiusz Przybyło Sygn. akt XIII GC 70/13/Ap UZASADNIENIE Powódka(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąweW.wniosła o zobowiązanie pozwanej(...) Spółka Jawna (...).C., K.(...) Spółki JawnejwC.do usunięcia naruszających dobro osobiste powódki jej danychz należącej do pozwanej bazy dealerów samochodowych ze strony internetowej pod adresem http//www.superauto.com.pl/dealer-marki-c.,5,pr,c..html., o zobowiązanie pozwanej do zapłaty kwoty 2.000 zł na rzecz Polskiego Czerwonego Krzyża, o zobowiązanie pozwanej do zapłaty kwoty 1.000 na rzecz powódki tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych, a także o zasądzenie na rzecz powódki kosztów procesu według norm przepisanych. Uzasadniając pozew powódka wskazała, że prowadzi działalność gospodarczą, jest autoryzowanym dealerem pojazdów markiC.. Pozwana na prowadzonej przez siebie stronie internetowej pod adresem http//www.superauto.com.pl/ umieściła dane powódki bez zgody i wiedzy powódki. Pismami z dni 5 września 2012r. i 18 października 2012r. powódka wzywała pozwaną do usunięcia danych ze strony internetowej pozwanej, jednakże bezskutecznie. Stronę powodową z pozwaną nie łączą jakiekolwiek stosunki prawne, strony nie pozostają w jakiejkolwiek zależności, które uzasadniałyby posługiwanie się przez pozwaną danymi powódki, czy zamieszczanie danych powódki na stronach internetowych, zaś powódka stanowczo odżegnuje się od jakiejkolwiek współpracy z pozwaną, a nawet kojarzenia z pozwaną. Pomimo, że dane dealerów samochodowych są jawne, to ich umieszczanie na stronie internetowej bez zgody i wiedzy powódki stanowi swoiste naruszenie dóbr osobistych, przy czym powódka przywołała przepisyart. 24 k.c.i448 k.c.dla uzasadnienia prawnego swoich żądań, jak i wskazała, że doszło do naruszenia dóbr osobistych powódki, w szczególności: dobrego imienia, wiarygodności, reputacji. W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenieod powódki na rzecz pozwanej kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.W uzasadnieniu pozwana podniosła, że powództwo jest bezzasadne i zaprzecza, jakoby dopuściła się naruszenia dóbr osobistych powódki – dobrego imienia, wiarygodnościi reputacji. Przyznała pozwana, że na prowadzonej stronie internetowej, pod adresem http//www.superauto.com.pl/dealer-marki-c.,5,pr,c..html, zamieściła dane strony powodowej w postaci firmy i adresu prowadzonej działalności, które są jawne i zgodnez stanem faktycznym. Umieszczenie przedmiotowych danych nie wprowadza w błądco do ewentualnej współpracy, czy nawiązania stałych stosunków gospodarczych,choć sporadycznie transakcje między stronami miały miejsce. Umieszczenia danych miało wyłącznie informacyjny charakter. Strona pozwana prowadzi działalność w zakresie sprzedaży samochodów osobowych nowych, jak i używanych, a ponadto działalność pośrednictwa w zakresie zakupu samochodów nowych, różnych marek u szeregu dealerówna terenie całego kraju. W zakładce witryny internetowej „Dealerzy samochodów nowych” zamieszczono dane około kilkuset dealerów, w tym powódki, przy czym brak jest jakichkolwiek oznaczeń, czy też sformułowań wskazujących na kooperację stron lub sugerujących, że pozwana pełni funkcję przedstawiciela powódki. Działania pozwanej miały charakter informacyjny, a w zakresie treści umieszczonych na stronie internetowej brak jest takich, które zawierałaby sądy wartościujące na temat strony powodowej, prowadzonej przez nią działalności, sugerujących współpracę stron, wskazujących na udzielenie referencji przez stronę powodową. Reasumując, pozwana wskazała, że jej działania nie wyczerpują przesłanek naruszenia dóbr osobistych wskazanych przez powódkę ani znamion czynów nieuczciwej konkurencji. Pismem przygotowawczym z dnia 29 kwietnia 2013r. powódka podtrzymała żądanie pozwu, wskazując, między innymi, że umieszczenie przez pozwaną danych powódkina stronie internetowej buduje własną wiarygodność pozwanej przez stwarzanie wrażenia, jakoby pozostawała ona w stałej współpracy z renomowanymi autosalonami, w tym powódką, co nigdy nie miało miejsca. Pozwana w piśmie z dnia 15 maja 2013r. podtrzymała swoje stanowisko procesowe podkreślając, że nie używa firmy powódki lub jej części w prowadzonej działalności gospodarczej, jako firmy własnej i nie narusza funkcji identyfikującej firmy powódki Na rozprawie w dniu 17 czerwca 2013r. powódka wskazała, że podstawą pozwu jest ochrona dobra osobistego strony powodowej w postaci prawa do nazwy i firmy powódki oraz niezakłóconego korzystania z tego prawa, prawo do wyłącznego decydowania o sposobie korzystania z nazwy i firmy powódki, natomiast wskazane naruszenia dobrego imienia powódki, wiarygodności, reputacji zostały wskazane nieco na wyrost. Sąd ustalił, co następuje: Powódka, działająca podfirmą (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościi mająca siedzibę weW.pod adresemul. (...), jest spółką prawa handlowego wpisaną do Krajowego Rejestru Sądowego, Rejestru Przedsiębiorców pod numerem KRS:(...), zaś jej przedmiot działalności obejmuje, między innymi sprzedaż samochodów osobowych i furgonetek, konserwację i naprawę pojazdów samochodowych, a jej wspólnikami są :M. K. (1),E. K. (1),M. K. (2),E. K. (2). Powodowa spółka od 2003r., będąca spółką o charakterze rodzinnym, z uwagina skład udziałowców, prowadzi autoryzowany salon pojazdów markiC.weW., a wcześniej prowadziła również mechanikę i posiadała w tym zakresie autoryzację innych producentów pojazdów (dowody: informacja z KRS – k. 6-12, zeznania członka zarządu powódkiM. K. (1)– zapis k. 77) Pozwana spółka prowadzi działalność, między innymi w zakresie sprzedaży samochodów osobowych i furgonetek, konserwacji i naprawy pojazdów samochodowych, usług wspomagających usługi finansowe, w tym pośrednictwa w zakresie zakupu samochodów nowych (dowody: odpis i informacja z KRS – k. 49-56), która to okoliczność nie była też zaprzeczona w toku postępowania. Pozwana na prowadzonej przez siebie internetowej o adresie http//www.superauto.com.pl/dealer-marki-c.,5,pr,c..html, a w zasadzie na jednej z zakładek strony umieściła dane dotyczące firmy powódki i jej adresu siedziby-(...) Sp. z o.o.(...)75(...)-(...) W.”, która to zakładka po otwarciu nosi tytuł „Dealerzy samochodów nowych”, wśród których wymienieni są również sprzedawcy samochodów markiC.z tereny całego kraju, z podziałem na województwa, co było okolicznością niekwestionowaną przez strony i wynikało również z wydruków stron internetowych (k. 36-42) i zeznania członka zarządu powódkiM. K. (1)(zapis k. 77). Stron nie łączyły żadne stosunki handlowe, powódka nie udzielała pozwanej pozwolenia na posługiwanie się jej firmą i adresem (zeznania członka zarządu powódkiM. K. (1)- zapis k. 77) Wezwaniem z dnia 5 września 2012r. powódka wezwała pozwaną do usunięcia danych powódki ze strony internetowej http//www.superauto.com.pl wskazując, że dane powódki umieszczono bez jej wiedzy i zgody, przy braku jakichkolwiek współpracy stron,od której to współpracy powódka się odżegnuje i nie życzy sobie kojarzenia z pozwaną,co do której powszechne są w internecie negatywne opinie klientów. Wskazała też powódka na naruszenie jej dóbr osobistych. Przedmiotowe wezwanie powódka ponowiła pismemz dnia 18 października 2012r. (wezwania powódki – k. 14-17). W odpowiedzi na wezwanie powódki, pozwana w piśmie z dnia 30 października 2012r. wskazała, że żądanie powódki uznaje za nieuzasadnione i nie zostały naruszone dobra osobiste powódki. Strona internetowa prowadzona przez pozwaną ma charakter informacyjny, a zakładka zawierająca listę dealerów samochodów osobowych zawiera dane jawnei ogólnodostępne, którymi pozwana posługuje się wyłącznie informacyjnie i w żaden inny sposób z nich nie korzysta ani ich nie eksploatuje. Sąd ograniczył dowód z przesłuchania stron do przesłuchania członka zarządu powódkiM. K. (1)(k.79), z uwagi na nieusprawiedliwione niestawiennictwo pozwanej i pozostałych członków zarządu pozwanej. Sąd zważył, co następuje: Strona powodowa powołując się na przedstawiony stan faktyczny wskazała na źródło jej uprawnień do żądań wskazanych w pozwie, leżące w przepisach o naruszeniu prawa do dobrego imienia, wiarygodności, reputacji, prawa do wyłącznego decydowania o sposobie korzystania z firmy i adresu powódki (art. 23 k.c.iart. 24 k.c.w zw. zart. 43 k.c.) i, jak się wydaje, naruszenia jej prawa do firmy (art. 4310k.c.). Zgodnie zart. 432§ 1 k.c.przedsiębiorca działa pod firmą, w myślart. 433§ 1 i 2 k.c.firma przedsiębiorcy powinna się odróżniać dostatecznie od firm innych przedsiębiorców prowadzących działalność na tym samym rynku, jak i firma nie może wprowadzać w błąd, w szczególności co do osoby przedsiębiorcy, przedmiotu działalności przedsiębiorcy, miejsca działalności, źródeł zaopatrzenia. Firmą osoby prawnej w myślart. 435k.c.jest jej nazwa oraz obligatoryjny element w postaci określenia formy prawnej, a ponadto może zawierać elementy fakultatywne wskazujące na przedmiot działalności, siedzibę osoby oraz inne określenia dowolnie obrane, jak i może zawierać nazwisko lub pseudonim osoby fizycznej, jeżeli służy to ukazaniu związków tej osoby z powstaniem lub działalnością przedsiębiorcy. Firma, która jest nazwą pod którą działa przedsiębiorca służy przede wszystkim identyfikacji przedsiębiorcy w obrocie gospodarczym – cywilnoprawnym oraz publicznoprawnym i należy do praw podmiotowych przedsiębiorcy. Firma przedsiębiorcy musi odróżniać się dostatecznie od firm innych przedsiębiorców działających na tym rynku, przy czym porównanie to, w kontekście przepisówk.c., zasadniczo powinno odbywać się przez porównanie pełnego brzmienia firm – rdzenia i dodatków obligatoryjnych oraz fakultatywnych(por. w Andrzej Janiak, Komentarz do art. 433k.c. Kodeksu Cywilnego, SIP LEX, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 12 maja 2009r., sygn. akt V ACa 26/09 , SIP LEX nr 519336). W ocenie Sądu porównanie pełnych firm stron niniejszego postępowania prowadzi do wniosku, że firmy powódki i pozwanej w sposób zdecydowany odróżniają się w warstwie słownej i znaczeniowej. Pozwana nie działała w obrocie gospodarczym pod firmą powódki, nie podszywała się pod firmę powódki, jak i nie przejmowała klienteli powódki przy użyciu jej firmy. Zgodnie zart. 4310k.c.przedsiębiorca, którego prawo do firmy zostało zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne, a w razie dokonanego naruszenia może on żądać usunięcia jego skutków w sposób opisany w przepisie. Przywołany przepis przyjmuje domniemanie bezprawności naruszenia prawa do firmy, co nie zwalnia jednak przedsiębiorcy dochodzącego roszczeń z tytułu naruszenia prawa do firmy, stosownie doart. 6 k.c., od udowodnienia zagrożenia prawa do firmy, czy też jego naruszenia. W ocenie Sądu ustalony stan faktyczny nie dawał podstaw do przyjęcia, że firma pozwanej, nie odróżniała się dostatecznie od firmy powódki, czy też, żeby wprowadzała w błąd,w rozumieniuart. 433§ 1 i 2 k.c., w związku z czym Sąd przyjął, że brak było podstawdo uwzględnienia powództwa w oparciu o zagrożenie, czy też naruszenia prawa powódkido firmy. Podkreślenia wymaga, że nazwa osoby prawnej jest odpowiednikiem nazwiska osoby fizycznej, które jest wymienione wart. 23 k.c.i chronioneart. 24 k.c., przy czym ochrona dóbr osobistych osób prawnych obejmuje zasadniczo dobra związane z jej funkcjonowaniem w obszarze prowadzonej działalności i ma charakter obiektywny, z uwagi na prawną konstrukcję osoby prawnej. Przyjmuje się, że przepisart. 4310k.c.nie wyłącza prawa do ochrony firmy (nazwy) osoby prawnej na podstawieart. 24 k.c.w zw. zart. 43 k.c.(por. w: System Prawa Prywatnego, Tom 1, Prawo cywilne - część ogólna pod redakcją Marka Safjana, Wydawnictwo C.H. Beck Instytut Nauk Prawnych PAN, Warszawa 2007, s. 1125-1126, Komentarz do kodeksu cywilnego, Księga pierwsza, Część ogólna, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2007, s. 165). Również zaznaczyć należy, że katalog dóbr osobistych prawnie chronionych, wskazanychwart. 23 k.c.nie jest katalogiem zamkniętym i odnieść to należy również do dóbr osobistych osób prawnych, wśród których wskazywane są takie dobra, jak dobre imię osoby prawnej,w tym reputacja, wiarygodność, nietykalność pomieszczeń osób prawnych, tajemnica korespondencji. Powódka wskazała, że używanie jej danych – firmy i adresu siedziby na stronie internetowej pozwanej narusza jej dobra osobiste w postaci dobrego imienia, wiarygodności, reputacji, jednakże samego naruszenia wskazanych przez siebie dóbr osobistych nie wykazała w żaden sposób, co więcej nie wynika z dokonanych ustaleń faktycznych, opartych o zaoferowany przez strony materiał dowodowy, aby do naruszenia przedmiotowych dóbr osobistych doszło, nie wykazała, a nawet nie wskazała powódka w jakim aspekcie wskazane dobra osobiste,czy też odmiany dobra osobistego w postaci dobrego imienia, zostały naruszone, w związkuz podaniem firmy i adresu powódki na stronie internetowej pozwanej. Dane umieszczone na stronie internetowej pozwanej nie zawierały żadnych sądów wartościujących, nie sugerowały współpracy stron i miały wyłącznie charakter informacyjny oraz zostały umieszczone w neutralnym kontekście innych autoryzowanych sprzedawców pojazdów bez jakiegokolwiek komentarza oraz zawierały, co najważniejsze, prawidłową firmę powódki i jej adres, zgodny z wpisanym do KRS oraz były prawdziwe,co do prowadzenia przez powódkę autoryzowanego salonu sprzedaży pojazdów markiC.. Sąd nie dopatrzył się w tego rodzaju działaniach pozwanej naruszenia dobra osobistego powódki (dobrego imienia, wiarygodności, reputacji), w związku z czym powództwo w tym zakresie, jako nieudowodnione, oddalono. Kolejnym dobrem osobistym wskazanym przez powódkę, jakkolwiek niezbyt precyzyjnie, a naruszonym, w ocenie powódki, przez pozwaną było prawo do wyłącznego decydowania o sposobie korzystania z nazwy powódki/prawo do dysponowania swoją nazwą. Jak już wskazano katalog dób osobistych osób fizycznych i prawnych nie jest zamknięty,w związku z czym wymagało rozważenia, czy wskazywane przez powódkę dobro osobistew ogóle przysługuje osobie prawnej, a jeżeli tak, czy doszło do naruszenia tegoż dobra,a w dalszej kolejności, czy naruszenie było bezprawne. Wskazać należy, że o ile prawo do własnych danych osobowych, stanowiących formę prawa do prywatności, gdyż w tym aspekcie należałoby, zdaniem Sądu, rozważać przywołane przez powódkę dobro osobiste, może przysługiwać osobom fizycznym, o tyle w przypadku osób prawnych istnienie tego rodzaju prawa jest poddawane w wątpliwość (por. w: System Prawa Prywatnego, Tom 1, Prawo cywilne - część ogólna pod redakcją Marka Safjana, Wydawnictwo C.H. Beck Instytut Nauk Prawnych PAN, Warszawa 2007, s. 1142-1147). Zauważyć też należy, że o ile w przypadku osób fizycznych dane osobowe są chronione przepisamiKonstytucji Rzeczypospolitej Polskiej(art. 51) orazustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych(t.j. Dz. U. z 2002 r., Nr 101, poz. 926 ze zm.),to w przypadku osób prawnych ustawodawca nie zdecydował się na podobną ochronę danych jawnych osób prawnych, w tym firmy i adresu siedziby. Wskazać należy, że w przypadku osób prawnych prowadzących działalność gospodarczą muszą one się godzić na ujawnienie swoich danych (firmy i adresu) innym podmiotom życia gospodarczego, podmiotom funkcjonującym na rynku, które też mają pełne prawo do uzyskania tych informacji,jak i, zdaniem Sądu, przekazywania ich innym uczestnikom rynku - kontrahentom, klientom w celach informacyjnych. Zdaniem Sądu dobro osobiste wskazywane przez powódkę (prawo do wyłącznego decydowania o sposobie korzystania z nazwy powódki/prawo do dysponowania swoją nazwą) nie istnieje, a skoro tak, to nie mogło dojść do jego naruszenia przez pozwaną i powództwo oparte o tę podstawę również podlegało oddaleniu. Nawet, gdyby przyjąć, że przedmiotowe dobro osobiste istnieje, choć zakres prawa do swoich „danych osobowych” przez osobę prawną musiałby być zawężony i sprecyzowany, z uwagi na powszechną jawność tych danych dla innych podmiotów, to uznać należałoby, że jego naruszenie przez pozwaną nie było bezprawne, gdyż dane umieszczone na stronie internetowej pozwanej były prawdziwe co do firmy powódki, jej adresu i prowadzenia przez powódkę autoryzowanego salonu sprzedaży pojazdów markiC.. Marginalnie wskazać należy, że powódka nie wykazała również w toku postępowania aby pozwana cieszyła się złą sławą, niską wiarygodnością, czy też aby wykorzystywała renomę powódki do budowania własnej wiarygodności i renomy. Nie znalazł też Sąd podstaw do stosowania w niniejszej sprawie przepisów ustawy z dnia z dnia 16 kwietnia 1993r.o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (t.j. Dz. U z 2003r., Nr 153, poz. 1503 ze zm.),przy czym w tym zakresie powódka nie przytaczała okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie pozwu; z pozwu wynikało wyraźnie, że strona powodowa wywodzi roszczenia z naruszenia jej dóbr osobistych. Reasumując, nie znajdując podstaw faktycznych i prawnych dla uznania, iż doszłodo naruszenia dóbr osobistych wskazywanych przez powódkę Sąd oddalił powództwoo zobowiązanie pozwanej do usunięcia ze wskazywanej strony internetowej danych powódki, czego konsekwencją było oddalenie roszczeń majątkowych powódki (zadośćuczynienia pieniężnego i zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny). Uwzględniając wyżej ustalony stan faktyczny oraz wskazane przepisy prawa i naprowadzone okoliczności prawne Sąd oddalił powództwo w całości. O kosztach procesu należnych pozwanej, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej w stawkach minimalnych – 360 zł i 600 zł oraz opłata skarbowaod udzielonego pełnomocnictwa – 17 zł orzeczono na mocyart. 98 § 1 i 3 k.p.c.w zw. zart. 108 § 1 k.p.c., mając na względzie, że powódka przegrała proces w całości. Koszty zastępstwa procesowego strony pozwanej znajdowały uzasadnienie w przepisach § 2 ust. 1 i 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 i § 10 ust. 2 w zw. z§ 6 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.); z tytułu prowadzenia sprawy o ochronę dóbr osobisty przyznano wynagrodzenie w stawce minimalnej - 360 zł, zaś w zakresie roszczeń majątkowych wskazanych w pozwie o wartości 3.000 zł przyznano stawkę minimalną dla tejże wartości przedmiotu sprawy, to jest kwotę 600 zł. Mając na uwadze ustalony stan faktyczny i przepisy prawa oraz zważenia prawne przedstawione wyżej Sąd orzekł jak w sentencji wyroku. SSO Arkadiusz Przybyło

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Katowicach date: '2013-07-01' department_name: XIII Wydział Gospodarczy judges: - Arkadiusz Przybyło legal_bases: - art. 24 k.c. - art. 51 - art. 98 § 1 i 3 k.p.c. - § 6 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: Malwina Obrzut signature: XIII GC 70/13 ```

155010000002521_V_U_000775_2015_Uz_2015-12-21_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktV U 775/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia30 listopada 2015 r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy w składzie: Przewodniczący:SSO Regina Stępień Protokolant: star. sekr. sądowy Ewelina Trzeciak po rozpoznaniu w dniu30 listopada 2015 r. w Legnicy sprawy z wnioskuK. G. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wL. o świadczenie przedemerytalne na skutek odwołaniaK. G. od decyzjiZakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wL. z dnia23 czerwca 2015 r. znak(...) oddala odwołanie Sygn. akt VU 775/15 UZASADNIENIE Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z dnia 20 maja 2015r. odmówiłK. G.prawa do świadczenia przedemerytalnego. W uzasadnieniu strona pozwana podała, iż wnioskodawca nie spełnia warunków wskazanych wart. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o świadczeniach przedemerytalnychponieważ do dnia rozwiązania stosunku pracy udowodni jedynie 39 lat, 2 miesiące i 23 dni okresów składkowych i nieskładkowych wobec wymaganych 40 lat. Organ rentowy nie uznał do stażu: - okresu zatrudnienia od 1 lipca 1974r. do 15 października 1974r. w(...)wT.ze względu na brak jakichkolwiek dowodów - okresu od 1 lipca 2014r. do 31 sierpnia 2014r. tj. skróconego okresu wypowiedzenia, gdyż brak było potwierdzenia, iż wypłacono za ten okres odszkodowanie. W odwołaniu od tej decyzjiK. G.domagał się jej zmiany i przyznania mu prawa do świadczenia przedemerytalnego. Wnosi o uznanie mu do stażu: - okresu pracy w gospodarstwie rolnym rodziców - okresu zatrudnienia w(...)wT.od 1 lipca 1974r. do 15 października 1974r. - okresu skróconego wypowiedzenia, od 1 lipca do 31 sierpnia 2014r. W odpowiedzi na odwołanie strona pozwana wniosła o jego oddalenie, uzasadniając swoje stanowisko jak w zaskarżonej decyzji. Sąd ustalił: K. G.urodził się w dniu (...)Ma 59 lat. Na dzień rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, w którym był zatrudniony przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy wykazał 39 lat, 2 miesiące i 23 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Wniosek o świadczenie przedemerytalne złożył w dniu 26 marca 2015r., ponowił go w dniu 5 czerwca 2015r. Ostatnio był zatrudniony w Fundacji Związków Zawodowych(...)wP.od 1 stycznia 2004r. do 30 czerwca 2014r. Ten stosunek pracy został rozwiązany przez pracodawcę w związku z likwidacją działalności. Przy czym skrócono mu okres wypowiedzenia od 1 lipca 2014r. do 31 sierpnia 2014r. W dniu 9 marca 2015r. Powiatowy Urząd Pracy wydał wnioskodawcy zaświadczenie poświadczające 180 – dniowy okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych. Jest zarejestrowany jako bezrobotny od 1 września 2014r. i pobierał go przez rok czasu, nadal jest zarejestrowany jako bezrobotny. Nie odmówił bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lun innej pracy zarobkowej w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych. Pierwszy wniosek o świadczenie przedemerytalne złożył w dniu 26 marca 2015r. Organ rentowy decyzją z 20 maja 2015r. odmówił mu prawa do świadczenia wskazując, iż nie wykazał on wymaganego 40-letniego stażu. Nie uznał mu bowiem okresu zatrudnienia w(...)wT.od 1 lipca 1974r. do 15 października 1974r. oraz skróconego wypowiedzenia od 1 lipca 2014r. do 31 sierpnia 2014r. Ponowny wniosek o świadczenie ubezpieczony złożył w dniu 5 czerwca 2015r., w którym wnosił o zaliczenie mu do stażu okresu pracy w gospodarstwie rolnym rodziców od 1 stycznia 1971r. do 30 grudnia 1974r. Rozpatrując ten wniosek skarżoną decyzją z 23 czerwca 2015r. organ rentowy ponownie odmówił mu prawa do świadczenia wskazując na brak 40-letniego stażu. Nie uwzględnił ponownie okres zatrudnienia w(...)wT.i 2 miesięcy skróconego okresu wypowiedzenia a nadto oraz okresu pracy w gospodarstwie rolnym rodziców. (bezsporne) K. G.uczęszczał do(...) Szkoły (...)wC.od 1 września 1971r. do 12 czerwca 1974r. Nauka odbywała się w systemie dziennym. Do szkoły dojeżdżał codziennie. Wyjeżdżał o godz. 5. 30 doL., tam przesiadał się do autobusu doC.. Pokonywał odległość ok. 25–30 km – w zależności od trasy. Ze szkoły wracał ok. godz. 15.00-16.00. Nie wyjeżdżał w czasie wakacji na wypoczynek. Pracował w tym czasie w gospodarstwie przy żniwach i innych robotach polowych, przy obrządku zwierząt. W czasie roku szkolnego pomagał rodzicom szczególnie przy zwierzętach, przygotowaniu dla nich karmy, przy pracach polowych, przy sianokosach (w czerwcu i we wrześniu) Dowody: akta ZUS t. I: świadectwo szkolne k. 5; t. I zaświadczenie o prowadzeniu gospodarstwa rolnego k.9 wyjaśnienia wnioskodawcy: e-protokół z 30.11.2015r. 00:30 :53- 00:46 :09 zeznania świadków:W. J.e-protokół jw. 00:05:55-00:19:30 I. W.e-protokół jw. 00:19:30-00:30:53 Za okres skróconego okresu wypowiedzenia tj. od 1 lipca do 31 sierpnia 2014 Sąd Rejonowy w Lubinie prawomocnym w tym zakresie wyrokiem zasądził wnioskodawcy odszkodowanie. Dowód: wyrok SR w Lubinie w sprawie IV P 271/14. Sąd zważył: Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 pkt 5 i ust. 3 ustawy z 30 kwietnia 2004r. Dz. U. 2013.170) ze zm.) prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakalcu pracy, w rozumieniu przepisów o promocji zatrudnienia, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący (…) 40 lat dla mężczyzny, po upływie 180 dni pobierani zasiłku dla bezrobotnych, jeśli osoba ta nadal jest zarejestrowana jako bezrobotna, w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych, złoży wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nie przekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 180-dniowy okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych. Przy czym zgodnie zart. 2 ust. 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych– za okres uprawniający, o którym mowa w ust. 1 uważa się okres ustalony zgodnie z przepisami art. 5-9, art. 10 ust. 1 oraz art. 11 ustawy z dnia 17 grudnia 19989r. o emeryturach i rentach z FUS. W sprawie sporną okolicznością było posiadanie przez wnioskodawcę 40 – letniego stażu, a w szczególności: - okres pracy w gospodarstwie rolnym rodziców do 1 stycznia 1971r. do 30 grudnia 1974r. - okresu zatrudnienia w(...)wT.od 1 lipca 1974r. do 15 października 1974r. - okresu skróconego wypowiedzenia, od 1 lipca do 31 sierpnia 2014r. Okresy podlegające zaliczeniu do stażu ubezpieczeniowego są wymienione w art. 6 ustawy – okresy składkowe oraz w art. 7 – okresy nieskładkowe, przy czym przy ustalaniu prawa do emerytury oraz obliczaniu ich wysokości okresy nieskładkowe uwzględnia się w wymiarze nie przekraczającym jednej trzeciej udowodnionych okresów składkowych (art. 5 ust. 2 ustawy). Ponadto zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach przy ustalaniu prawa do emerytury oraz przy obliczaniu jej wysokości uwzględnia się również przypadające przed dniem 1 stycznia 1983r. okresy pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia, jeżeli okresy składkowe i nieskładkowe, ustalone na zasadach określonych w art. 5-7, są krótsze od okresu wymaganego do przyznania emerytury, w zakresie niezbędnym do uzupełnienia tego okresu. W postępowaniu sądowym okresy te mogą być wykazywane przez ubezpieczonego przy pomocy wszelkich dostępnych w tym procesie środków dowodowych. Wprawdzie zgodnie z regulacją § 22 rozporządzenia MPiPS z 11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. 2011.237.1412), środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę (…) jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lun innego właściwego organu wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności legitymacja ubezpieczeniowa, legitymacja słuzbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia. Przy czym ust. 2 tego przepisu przewiduje możliwość udowodnienia zeznaniami świadków okresu składkowego, od którego zależy prawo lub wysokość świadczenia, dowód ten dopuszcza się pod warunkiem złożenia przez zainteresowanego oświadczenia w formie pisemnej lub ustnej do protokołu, że nie może przedłożyć odpowiedniego dokumentu potwierdzającego ten okres. Nie ulega wątpliwości, że w niniejszym postępowaniu toczącym się na skutek wniesienia odwołania do sądu te ograniczenia nie obowiązują, w szczególności, że przepis dotyczy wyraźnie okresów zatrudnienia, co do których istnieje ustawowy obowiązek ich dokumentowania przez pracodawcę, a co ze swej istoty nie może dotyczyć pracy w rodzinnym gospodarstwie rolnym. W takim przypadku regułą będzie ustalanie potrzebnych okoliczności właśnie w oparciu o zeznania świadków, a dokumenty będą wykorzystywane w zasadzie jedynie w zakresie stwierdzającym tytuł prawny do gospodarstwa danej osoby, jej zameldowanie w tym miejscu, powierzchnię gruntów itp. Jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, wnioskodawca na dzień złożenia wniosku o świadczenie posiadał udokumentowane i uznane przez stronę pozwaną okresy składkowe i nieskładkowe w łącznej wysokości 39 lat, 2 miesięcy i 23 dni. Nie ma wątpliwości, iż do stażu należy wnioskodawcy zaliczyć okres 2 miesięcy od 1 lipca do 31 sierpnia 2014r., za który zgodnie z treścią wyroku Sądu Rejonowego Lubinie zasądzono odszkodowanie. Najbardziej istotną, właściwie decydująca o prawie do świadczenia wnioskodawcy, kwestią sporną pomiędzy stronami pozostawało zaliczenie do stażu - okresu pracy w gospodarstwie rolnym rodziców od 1 stycznia 1971r. do 30 czerwca 1974r. Dla zasadności tego żądania wnioskodawca powołał zeznania świadków – sąsiadów:W. J.iI. W.. W ocenie Sądu zeznania tych świadków oraz przesłuchanie wnioskodawcy, nie pozwalają na uznanie za udowodniony faktu wykonywania przez ubezpieczonego w spornym okresie pracy w gospodarstwie rolnym rodziców położonym wT.w zakresie wystarczającym do zastosowania regulacji art. 10 ustawy emerytalnej. Należy zaznaczyć, iż dopuszczalność uwzględnienia okresu pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia jest uzależniona od wykonywania takiej pracy w wymiarze nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy, tj. min. 4 godziny dziennie. Wskazuje na to treść wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 1999r. (II UKN 528/98, OSNAP 2000/10/399), w którym podtrzymany został pogląd wyrażony wcześniej w wyrokach z dnia 7 listopada 1997r. (II UKN 318/97, OSNAPiUS z 1998 r., nr 16, poz. 491) i z dnia 13 listopada 1998r. (II UKN 299/98, OSNAPiUS z 1999 r. nr 24, poz. 799), z których wynika, iż wykonywanie przez domownika w gospodarstwie rolnym prac o charakterze dorywczym, okazjonalnie i w wymiarze niższym od połowy pełnego wymiaru czasu pracy, nie może być traktowane jako okres składkowy. Ponadto Sąd Najwyższy podkreślał, że doraźna pomoc przy typowych obowiązkach domowych, zwyczajowo wymagana od dzieci jako członków rodziny rolnika, nie stanowi stałej pracy w gospodarstwie rolnym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2000r. II UKN 535/99, OSNAP 2001/21/650). Sąd miał na uwadze treść tych orzeczeń oceniając zasadność żądańB. S.. Przede wszystkim należy wskazać, iż w oparciu o powołane wyżej przepisy ocenie może tym zakresie podlegać okres po ukończeniu przez wnioskodawcę 16 roku życia tj. od 15 października 1972r. do (jak wskazuje w swym wniosku) 30 czerwca 1974r. Analizując materiał dowodowy zgromadzony w sprawie sąd uznał, iż wnioskodawca nie pracował w gospodarstwie rolnym stanowiącym własność rodziców stale, codziennie i co najmniej w połowie pełnego wymiaru czasu pracy, zaś wykonywane przez niego w czynności należy traktować jako świadczoną doraźnie pomoc domownika. Z uwagi na treść art. 10 ustawy okres przed ukończeniem 16 lat nie może stanowić okresu uzupełniającego staż. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż w gospodarstwie rolnym w położonym wT.wnioskodawca istotnie wykonywał część prac, które jednak miały charakter doraźnej pomocy, zwyczajowo wymaganej od dzieci przez rodziców. Brak podstaw do przyjęcia, że była to praca w wymiarze co najmniej połowy pełnego wymiaru czasu pracy. Przemawiają za tym łącznie różne okoliczności sprawy, przede wszystkim fakt, iż państwoG.prowadzili niezbyt duże gospodarstwo rolne o powierzchni 6 ha o typowej ogólnej rolno – hodowlanej produkcji, w znacznej części przeznaczanej na własne potrzeby. Biorąc pod uwagę, iż ojciec wnioskodawcy dodatkowo zatrudniał się przy zrywce drewna w lesie – zakres prac w tym gospodarstwie nie był zbyt duży. Możliwe było ich wykonywanie w pełnym zakresie przez rodziców wnioskodawcy i przy jego pomocy. Brak jest po jego stronie przesłanek, które wskazywałyby na stałą, codzienną, co najmniej 4-godzinna pracę. Należy zwrócić uwagę, iż w spornym okresie wnioskodawca była uczniem Zawodowej Szkoły(...)wC., do której codziennie dojeżdżał z przesiadką wL.– na odległość 25-30 km w jedną stronę. Wjeżdżał o godz. 5.30, wracał o godz. 15.00-16.00. Taki rozkład zajęć i dojazdu do szkoły w praktyce uniemożliwiał codzienną, kilkugodzinną pracę w gospodarstwie rolnym. W ocenie Sądu przeciwnych wniosków nie da się wyprowadzić z zeznań świadków. Zeznania te są ogólne, lakoniczne i na nie dają podstaw do stwierdzenia jakie konkretnie prace wykonywał wnioskodawca i w jakim wymiarze czasu. ŚwiadkowieW. J.nie są zgodni co do godzin i odległości dojazdu wnioskodawcy do szkoły, wielkości gospodarstwa. Opisują oni właściwie na podstawie własnych doświadczeń prace jakie wykonywało się w gospodarstwie rolnym. Nie pamiętali innych okoliczności, czyli kto mieszkał w spornym okresie razem z wnioskodawcę i jego rodzicami, kiedy wyprowadziło się z tego gospodarstwa rodzeństwo wnioskodawcy. Nie wiedzieli o pracy dorywczej ojca wnioskodawcy Z treści ich zeznań nie wynika, by praca ta miała istotne znaczenie dla prowadzonej działalności rolniczej w gospodarstwie rolnym i wykraczała poza ramy zwyczajowej i doraźnej pomocy wymaganej od dzieci. Również z zakresu wykonywanych czynności podawanych przez samego wnioskodawcę nie wynika, że była to stała praca ponad 4 godziny dziennie. Można zaliczyć z tego okresu jedynie okres wakacji.K. G.nie wyjeżdżał na letni wypoczynek. Pozostawał w domu i wykonywał wszystkie prace, które w takim okresie zwyczajowe wykonuje się w gospodarstwie: sianokosy, żniwa, prace przy burakach, prace przy zwierzętach itp. Przy czym można uznać (po ukończeniu przez wnioskodawcę 16 roku życia) 2 miesiące wakacji w 1973 i ewentualnie w okres od 13 do 30 czerwca 1974r. (18 dni). Jednak po ich uwzględnieniu łącznie z okresem 2 miesięcy skróconego okresu wypowiedzenia, za który wypłacono odszkodowanie – łączny staż wnioskodawcy wyniósłby 39 lat, 3 miesiące i 11 dni. Nawet ustalenie (o co wnioskodawca nie wnosił, iż w gospodarstwie tym pracował do 15 października 1974r. (pierwsze zatrudnienie) - nie doprowadziłoby to do uzyskania przez niego wymaganego 40-letniego lat stażu ubezpieczeniowego. Nie ma wiec znaczenia ewentualne uznanie okresu zatrudnienia od 1 lipca 1974r. do 15 października 1974r. (3 miesiące i 15 dni) w Gospodarstwie Rolnym wT.. Brak jest dowodów wskazujących na charakter tego zatrudnienia, w tym czy była to umowa o pracę, w jakim wymarza, bądź inna forma zatrudnienia podlegająca obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, nieznany jest wymiar czasu pracy. Nawet gdyby ten okres uwzględnić, to łączny staż wyniósłby 39 lat, 8 miesięcy i 26 dni (39 lat, 2 miesiące i 23 dni plus 2 miesiące (wakacje 1973r.) plus 3 miesiące i 15 dni). W konsekwencji należy uznać, iż wnioskodawca nie posiada wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego wynoszącego 40 lat, dlatego też decyzja odmowna Zakładu Ubezpieczeń Społecznych jest prawidłowa. Mając na względzie przedstawione powyżej okoliczności Sąd na podstawieart. 47714§ 1 kpcoddalił odwołanie jako nieuzasadnione.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Legnicy date: '2015-11-30' department_name: V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Regina Stępień legal_bases: - art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych - art. 477 recorder: star. sekr. sądowy Ewelina Trzeciak signature: V U 775/15 ```

152500000000503_I_ACa_000182_2016_Uz_2016-03-16_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 182/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 marca 2016 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Wiesława Kuberska (spr.) Sędziowie: SA Dariusz Limiera del. SO Jacek Pasikowski Protokolant: stażysta Agata Jóźwiak po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2016 r. w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwa(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wŁ. przeciwko(...) Publicznemu Szpitalowi (...)z siedzibą weW. o zapłatę na skutek apelacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 22 października 2013 r. sygn. akt X GC 7/13 I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddala powództwo w całościi zasądza od(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wŁ.na rzecz(...) Publicznego Szpitala (...)z siedzibą weW.kwotę 3.600 (trzy tysiące sześćset) zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego; II zasądza od(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wŁ.na rzecz(...) Publicznego Szpitala (...)z siedzibą weW.kwotę 184.196,73 (sto osiemdziesiąt cztery tysiące sto dziewięćdziesiąt sześć 73/100) zł tytułem zwrotu spełnionego świadczenia; III zasądza od(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wŁ.na rzecz(...) Publicznego Szpitala (...)z siedzibą weW.kwotę 5.400 (pięć tysięcy czterysta) zł z tytułu zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego i kasacyjnego; IV nakazuje pobrać od(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wŁ.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Łodzi kwotę 7.182 (siedem tysięcy sto osiemdziesiąt dwa) zł z tytułu nieuiszczonej opłaty od apelacji; V nakazuje pobrać od(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wŁ.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Apelacyjnego w Łodzi kwotę 7.182 (siedem tysięcy sto osiemdziesiąt dwa) zł z tytułu nieuiszczonej opłaty od skargi kasacyjnej. Sygn. akt I ACa 182/16 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z dnia 22 października 2013 r. Sąd OkręgowywŁ., w sprawie z powództwa(...) S.A.wŁ.przeciwko(...) Publicznemu Szpitalowi (...)weW.o zapłatę, zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 136.247 złz odsetkami ustawowymi od dnia 28 września 2012 r. do dnia zapłaty (pkt 1), oddalił powództwo w pozostałej części (pkt 2) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 10.050,25 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 3). (wyrok – k. 329) Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie ustaleń, z których wynikało, że w dniu 24 sierpnia 2011 r., w trybie postępowania o udzielenie zamówienia publicznego, pozwany(...) Publiczny Szpital (...)weW.zawarł zespółką (...)umowę nr (...)na „dostawę odczynników do analizatorów parametrów krytycznych wrazz dzierżawą 6 aparatów i do aparatuR.348” (§ 2 umowy). W § 6 umowy jej wartość określono na ponad 260.000 zł. W § 7 ust. 2 umowy wskazano, że termin płatności wynosi 90 dni po wykonaniu umowy, licząc od dnia doręczenia dokumentów rozliczeniowych pozwanemu, tj. prawidłowo wystawionej fakturyi kopii zamówień podpisanych przez upoważnione osoby; w zakresie dzierżawy – w ust. 2.1. – wskazano 30 dni licząc od doręczenia prawidłowo wystawionej faktury. W § 7 ust. 3 tejże umowy wyłączono możliwość płatności na rachunek inny niżspółki (...), jak i wyłączono udzielenie przez tę spółkę upoważnienia do odebrania zapłaty. Z kolei w § 7 ust. 4 umowyspółka (...)zobowiązała się do nie zawierania umów poręczenia, jak i gwarancji, z podmiotami trzecimi, za zobowiązania powstałe z tej umowy, bez zgody pozwanego wyrażonej w formie pisemnej pod rygorem nieważności.Wreszcie w § 7 ust. 5 umowy wskazano, żespółka (...)nie może, bezpisemnej zgody pozwanego pod rygorem nieważności, przenosić wierzytelności wynikających z tej umowy na osoby trzecie, ani rozporządzać nią w jakikolwiek prawem przewidzianej formie; w szczególności wierzytelności nie mogły być przedmiotem zabezpieczenia zobowiązańspółki (...); jednocześnie spółka ta zobowiązała się do niewykonywania czynności w celu przystąpienia osoby trzeciej do zobowiązań pozwanego. W oparciu o tę umowę pozwany zamawiał uspółki (...)towary.W okresie od 10 listopada 2011 r. do 11 maja 2012 r.Spółka (...)wystawiła pozwanemu 88 faktur z tytuł sprzedaży lub dzierżawy na łączną kwotę 136.247,52 zł. W fakturach tych wskazane były daty płatności od 8 lutego 2012 r. do 25 czerwca 2012 r. W dniu 16 lipca 2012 r.(...) S.A.wŁ.zawarła zespółką (...)umowę gwarancyjną, na mocy której powódka miała dokonać tzw. restrukturyzacji wierzytelności, tj. w imieniu tej spółki przeprowadzić wszelkie czynności prawne i faktyczne mające na celu odzyskanie wierzytelności wrazz należnymi odsetkami za opóźnienie, przysługujących spółce w stosunku do dłużników wskazanych w załączniku nr 1 (§ 1 ust. 1 umowy); w załączniku tym wskazano pozwanego wraz z jego zobowiązaniami wynoszącymi 136.247,52 zł. Jednocześnie w § 1 ust. 2 umowy powódka udzieliłaspółce (...)gwarancji wpłaty, tj. zapewniła, że na skutek działań przez nią podjętych związanych z restrukturyzacją wierzytelności, wskazani dłużnicy zapłacą swoje zobowiązania do 27 lipca 2012 r. (dzień płatności powódki). W § 7 umowy wskazano, że powódka odpowiada wobecspółki (...)do wysokości zobowiązań dłużników (ust. 1); jednocześnie powódka miała zwolnić sięw całości od obowiązku naprawienia szkodyspółki (...), jaką poniosła ona w związku z brakiem zapłaty przez dłużnika w uzgodnionym z powódką terminie, poprzez zapłatę równowartości zobowiązania dłużnika na dzień płatności powódki, co miało wyczerpać w całości roszczeniaspółki (...)w stosunku do powódki (ust. 2). W § 8 umowy wskazano zaś, że po dokonaniu zapłaty – na podstawie umowy i przepisów prawa cywilnego – powódka nabędzie roszczenia wobec dłużnikaspółki (...). Pismem z 17 lipca 2012 r., nadanym listem poleconym 18 lipca 2012 r., powódka poinformowała pozwanego o zawarciu umowy z 16 lipca 2012 r., w tym o gwarancji zapłaty. Jednocześnie powódka wezwała pozwanego do zapłaty na rzeczspółki (...)w terminie do dnia 26 lipca 2012 r. Wobec braku wpłaty, w dniu 27 lipca 2012 r. powódka zapłaciła pozwanemu kwotę równą kwocie dochodzonej pozwem. Pismem z 3 sierpnia 2012 r. powódka poinformowała pozwanegoo dokonanej zapłacie, wskutek czego wygasło zobowiązanie pozwanego wobecspółki (...)i powstało jego zobowiązanie wobec powódki. Jednocześnie powodowa Spółka wezwała pozwanego do zapłaty na jej rzecz kwoty136.247,52 zł wraz z odsetkami. Mimo wezwania do zapłaty pozwany nie zapłacił dochodzonych pozwem kwot ani stronie powodowej, ani(...) Spółce z o.o. W świetle powyższych okoliczności Sąd Okręgowy uznał, że powództwo, jako usprawiedliwione co do zasady podlegało uwzględnieniu w znacznej części. Wskazał również, że powódka swoje roszczenie wywiodła z zawartej zespółką (...)umowy z 16 lipca 2012 r. określonej przez te podmioty jako umowa gwarancyjna, na mocy której m.in. powódka udzieliłaspółce (...)zapewnienia, że do 27 lipca 2012 r., na skutek jej działań, pozwany zapłaci swoje zobowiązania. Umowa ta została uznana przez Sąd Okręgowy za nazwaną umowę o świadczenie przez osobę trzecią zart. 391 k.c. Sąd Okręgowy wskazał nadto, że nie było podstaw do traktowania tej umowy jako umowy pozornej. Dla przyjęcia wady oświadczenia woli w postaci pozorności konieczne jest bowiem ustalenie, że brak zamiaru wywołania skutków prawnych został przejawiony wobec drugiej strony tej czynności otwarcie, czyli w taki sposób, że miała ona pełną świadomość co do pozorności złożonego wobec niej oświadczenia woli i co do rzeczywistej woli jej kontrahentai w pełni się z tym zgadzała. Okoliczność ta nie wynikała jednak z ustalonego stanu faktycznego, w szczególności jakiegokolwiek dowodu w tym zakresie nie zaofiarował pozwany. W ocenie Sądu Okręgowego nie było również podstaw do uznania umowy z 16 lipca 2012 r. za nieważną w świetleart. 58 k.c.W szczególności wbrew twierdzeniom strony pozwanej sporna umowa nie była sprzeczna z przepisemart. 54 ust. 5 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej(tekst jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 217), zgodnie z którym czynność prawna mająca na celu zmianę wierzyciela samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej może nastąpić po wyrażeniu zgody przez podmiot tworzący. W myśl ust. 6 tegoż przepisu czynność prawna dokonana z naruszeniem ust. 2-5 jest nieważna. Ustawodawca przewidział sankcję nieważności dla czynności –verba legis– mających na celu zmianę wierzyciela. Sąd Okręgowy poddał wykładni pojęcie celu czynności prawnej i ostatecznie uznał, że pozwany nie zaoferował dowodów, które miałyby potwierdzić, że zgodnym zamiarem stron umowy z dnia 16 lipca 2012 r. było dążenie do zmiany wierzyciela. Jednocześnie zdaniem Sądu Okręgowego cel w postaci zmiany wierzyciela nie był immanentnie wpisany w umowę o świadczenie przez osobę trzecią. Istotą takiej umowy nie była nawet zapłata przez gwarantującego. Umowa taka pełniła jednak kilka funkcji, z których 3 najważniejsze to: wyręczenie (ktoś inny zamiast dłużnika ma spełnić świadczenie na rzecz wierzyciela), quasi-poręczenie (strona umowy o świadczenie przez osobę trzecią gwarantuje, że dłużnik wierzyciela – osoba trzecia z perspektywy tej umowy – spełni należne od niego świadczenie,a w razie, gdyby do spełnienia tego świadczenia nie doszło, to strona taponiesie odpowiedzialność odszkodowawczą wobec wierzyciela) oraz zaostrzenie odpowiedzialności dłużnika wobec wierzyciela (obok podstawy odpowiedzialności ze stosunku podstawowego dłużnik za spełnienie świadczenia odpowiada jeszcze gwarancyjnie). Podstawową funkcją gospodarczą tej umowy była zatem ochrona, zabezpieczenie przed ryzykiem. W realiach sporu wstąpienie przez powodową Spółkę w prawa zaspokojonego wierzyciela pozwanego Sąd Okręgowy uznał za pośredni skutek zawarcia spornej umowy o świadczenie przez osobę trzecią. Nie było jednak podstaw do utożsamiania celu zawarcia umowy i skutku jej wykonania. Gdyby wolą ustawodawcy było ustanowienie sankcji bezwzględnej nieważności określonych umów, w których wykonaniu dochodzi do zmiany wierzyciela, winien był zawrzeć taki zapis w ustawie. Skoro tego nie uczynił, kwestia, czy wskutek wykonania umowy doszło do zmiany wierzyciela, czy też nie, pozostawała prawnie indyferentna z punktu widzeniaart. 54 ust. 6 ustawyo działalności leczniczej. Istotne było tylko, czy celem umowy była taka zmiana. W dalszej kolejności Sąd Okręgowy stwierdził, że nie było podstaw do przyjęcia, aby umowa z 16 lipca 2012 r. miała na celu obejście ustawy. Pozwana nie udowodniła takiego zamiaru, a wobec dominującego w orzecznictwie poglądu o braku możliwości subrogacji umownej wywołanie przez analizowaną umowę takiego skutku prawnego było wyłączone. Sąd Okręgowy nie dopatrzył się także ewentualnej sprzeczności umowyo świadczenie przez osobę trzecią z zasadami współżycia społecznego. Umowao świadczeniu przez osobę trzecią nie pogorszyła w żaden sposób sytuacji pozwanego, sytuację tę wręcz polepszyła, bowiem aktualnie pozwany mógł podnosić dodatkowe zarzuty osobiste przysługujące mu względem powódki. Ponadto na zasady współżycia społecznego nie mógł powoływać się ten, kto sam je naruszył, zaś pozwany, nie płacąc swoich wymagalnych zobowiązań, naruszył zasadępacta sunt servanda. Ze względu na to, że powódka zawarła zespółką (...)ważną umowę o świadczenie przez osobę trzecią, zobowiązana była – zgodniezart. 391 k.c.– do naprawienia szkody wynikłej z tego, że pozwana nie spełniła swojego świadczenia w terminie. Mogła jednak zwolnić się od obowiązku naprawienia szkody spełniając przyrzeczone świadczenie, chyba że sprzeciwiałoby się to umowie lub właściwości świadczenia – tzw. upoważnienie przemienne. Sąd Okręgowy zaznaczył, że brak zapłaty przez pozwanego i zapłata przez powódkę były w sprawie poza sporem. Ponadto ani umowa, ani właściwości świadczenia nie sprzeciwiały się spełnieniu przyrzeczonego świadczenia przez powódkę. Przede wszystkim zobowiązanie pozwanego było świadczeniem pieniężnym, a więc skorzystaniu przez powódkę z upoważnienia przemiennegozart. 391 zd. 2 k.c.nie sprzeciwiały się właściwości świadczenia. Sąd Okręgowy odniósł się dodatkowo do zapisu § 7 ust. 4 umowy łączącej pozwanego zespółką (...), gdzie ta ostatnia zobowiązała się do nie zawierania umów poręczenia, jak i gwarancji, z podmiotami trzecimi za zobowiązania powstałez tej umowy, bez zgody pozwanego wyrażonej w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Podkreślił przy tym, że tego rodzaju zakaz wywołuje wyłącznie skutki obligacyjne. Zgodnie zart. 57 § 2 k.c.zakaz wyłączania przeniesienia prawa nie wyłącza dopuszczalności zobowiązania, że uprawniony nie dokona oznaczonych rozporządzeń prawem;per analogiam iurisdopuszczalne było zobowiązanie się wierzyciela do niezawierania umowy zart. 391 k.c.z osobą trzecią - powódką. Zobowiązanie takie nie mogło jednak skutkować wadliwością, bezskutecznością czy nieważnością umów o świadczenie przez osobę trzecią.W rezultacie naruszenie zakazu przeniesienia prawa mogło co najwyżej uzasadniać obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej takim zbyciem, dokonanym wbrew przyjętemu na siebie zobowiązaniu. W realiach sprawy oznaczało to, że zawarcie przez powódkę zespółką (...)umowy gwarancji, mimo zobowiązania się przez tę spółkę wobec pozwanego do niezawierania umów gwarancji bez zgody tego ostatniego i przy braku takiej zgody, mogło co najwyżej rodzić odpowiedzialność odszkodowawcząspółki (...)wobec pozwanego. Ostatecznie Sąd Okręgowy uznał, że spłacając pozwanego na podstawieart. 391 zd. 2 k.c.powódka spłaciła długspółki (...), za który była osobiście odpowiedzialna na podstawieart. 391 zd. 1 k.c.Tymczasem w myślart. 518 § 1 pkt 1 k.c.osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty, jeżeli płaci cudzy dług, za który jest odpowiedzialna osobiście albo pewnymi przedmiotami majątkowymi.Z powyższych względów, w ocenie Sądu Okręgowego, roszczenie głównew zakresie kwoty 136.247,52 zł należało uznać za uzasadnione. Za niezasadne Sąd Okręgowy uznał natomiast żądanie pozwu w zakresie skapitalizowanych na dzień 27 września 2012 r. odsetek ustawowych i w tej części powództwo oddalił. Z uwagi na akcesoryjność materialną roszczeniao odsetki względem roszczenia głównego usprawiedliwione co do zasady było tylko żądanie odsetek od roszczenia głównego w kwocie 136.247,52 zł za okres od dnia wytoczenia powództwa, tj. 28 września 2012 r. O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł na podstawieart. 108§ 1 zd. 1 oraz art. 109 § 2 k.p.c., zasądzając od pozwanego na rzecz powódki kwotę 10.050,25 zł. (uzasadnienie zaskarżonego wyroku – k. 337 – 343 verte) Apelację od wyroku Sądu Okręgowego wywiódł pozwany, zaskarżając go w zakresie pkt. 1 i 3 oraz podnosząc zarzuty naruszenia następujących przepisów: 1.art. 518 § 1 pkt 1 k.c.poprzez jego zastosowanie i uznanie, że powódka wstąpiła w prawa wierzyciela w wyniku zapłaty odszkodowania wynikającego z umowy gwarancji z dnia 16 lipca 2012 r.; 2.art. 391 k.c.poprzez jego niezastosowanie do umowy gwarancyjnej, pomimo że treść umowy jednoznacznie wskazuje na konieczność jej oceny pod kątem powołanego przepisu, a nadto powódka wskazała wyraźnie jako podstawę żądania treść wskazanego przepisu; 3.art. 187 k.p.c.w zw. zart. 321 § 1 k.p.c.poprzez uznanie, że podstawą roszczenia jestart. 518 k.c.pomimo, że powódka wskazywała jako podstawęart. 391 k.c.; 4.art. 58 § 2 k.c.poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdyspółka (...)zobowiązała się w umowie przetargowej w § 7 ust. 4 do nie zawierania umów gwarancji, poręczeń za zobowiązania wynikające z tej umowy, co oznacza świadome i nie dające się pogodzić z zasadą lojalności postępowanie kontrahenta umowy, co spowodowało naruszenie uzasadnionych interesów pozwanego; 5. a także sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegającą na ustaleniu, że powódka spłaciła długspółki (...), wskutek czego doszło do subrogacji ustawowej w wyniku realizacji umowy gwarancji, podczas gdy z dowodów wynika, że powódka spłaciła swój własny dług odszkodowawczy z umowy gwarancji z dnia 16 lipca 2012 r., a przy tym powódka wyraźnie wskazała, że „dopiero bezczynność pozwanego zmusiła ją (...) do zapłaty równowartości należności, spełniając tym samym własne zobowiązanie zgodnie z §7 umowy. (...) nie można w żadnym stopniu mówić o tym, że konstrukcją umowy ma element subrogacji umownej. (...) Powódka, uzyskała roszczenie regresowe do pozwanego, natomiast nie można mówić o jakimkolwiek przelewie lub subrogacji ustawowej. (pismo powoda z dnia 15 stycznia 2013 r., strona 3, akapit 2 i 3.). W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, za obie instancje wg norm prawem przypisanych. (apelacja – k. 347 – 355) Powódka, odpowiadając na apelację, wniosła o jej oddalenie orazo zwrot kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. (odpowiedź na apelację – k. 378 - 384). Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 15 października 2014 r. oddalił apelację(pkt 1) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.700 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym (pkt 2). (pierwszy wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi – k. 422) Sąd Apelacyjny, podzielając ustalenia faktyczne i wnioski prawne Sądu Okręgowego, zaaprobował dokonaną przez ten Sąd ocenę powództwa. Odnosząc się do podniesionych w apelacji zarzutów procesowych, Sąd Apelacyjny za chybiony uznał zarzut naruszeniaart. 187 k.p.c.w zw. zart. 321 § 1 k.p.c., bowiem strona powodowa, nie zaś sąd, jako organ orzekający, była adresatem normy wynikającej zart. 187 k.p.c., wobec czego przepis ten nie mógł być przedmiotem uchybień proceduralnych Sądu. Na marginesie Sąd Apelacyjny dodał, że pozew wniesiony w niniejszej sprawie odpowiadał wszelkim wymogom stawianym przezart. 187 § 1 k.p.c., a strona powodowa dokładnie określiła żądanie i wskazała okoliczności faktyczne, z których je wywiodła. Nie przywołała natomiast podstawy prawnej roszczenia, podnosząc jedynie, że umowa zawartaz(...) sp. z o.o.odpowiada dyspozycjiart. 391 k.c.Ze względu nato, że zakres wyrokowania został określony zakresem żądania i jegopodstawą faktyczną, które w przedmiotowym postępowaniu ostatecznie były podtrzymywane przez stronę powodową przed zamknięciem rozprawy, Sąd Apelacyjny wykluczył tezę apelacji, że powodowa Spółka odmiennie określiła podstawę prawną żądania, niż ostatecznie uczynił to Sąd Okręgowyw uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a w konsekwencji, że Sąd Okręgowy orzekł ponad żądanie pozwu, z naruszeniemart. 321 § 1 k.p.c. Za bezzasadny został uznany również zarzut odnoszący się do sprzeczności ustaleń Sądu Okręgowego z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego. Argumentacja przedstawiona na jego poparcie wskazywała, żew istocie skarżący starał się za jego pomocą wykazać ewentualne uchybieniaw zakresie stosowania prawa, a zatem tego rodzaju wadliwości, które mogły być zwalczane wyłącznie za pomocą zarzutów naruszenia prawa materialnego. Tymczasem zagadnienie oceny prawnomaterialnej faktów nie mogło byćw żadnej mierze rozpoznawane na płaszczyźnie sprzeczności ustaleń faktycznych, pozostając domeną subsumcji ustalonych okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia w sprawie do norm prawa materialnego. Skarżący nie wykazał przy tym, ażeby ocena materiału dowodowego została dokonanaw sposób odbiegający od rygorów swobodnej oceny dowodów. Sama zaśocena podstawy prawnej roszczenia pozwu pozostawała poza sferą ustaleń faktycznych. Sąd Apelacyjny nie podzielił także przywołanych w apelacji zarzutów naruszenia prawa materialnego, zwracając uwagę na to, że w ramach najdalej idącego zarzutu pozwany starał się wykazać, że umowa gwarancyjna z dnia16 lipca 2012 r. dotknięta była nieważnością bezwzględną z uwagi na dyspozycjęart. 58 § 2 k.c.Naruszenia omawianego przepisu prawa materialnego skarżący upatrywał w jego niezastosowaniu w sytuacji, gdy wierzyciel pierwotny- (...) sp. z o.o.zobowiązała się w umowie przetargowej w § 7 ust. 4 do nie zawierania umów gwarancji, poręczeń za zobowiązania wynikające z tej umowy, co oznaczało świadome i nie dające się pogodzić z zasadą lojalności postępowanie kontrahenta umowy, co z kolei spowodowało naruszenie interesów pozwanego. Analiza uzasadnienia podniesionego w tym zakresie zarzutu wzbudziła wątpliwości Sądu Apelacyjnego co do tego, czy apelujący istotnie kwestionował ocenę umowy gwarancyjnej oraz zakazu płynącego z § 7 ust. 4 umowy łączącej pozwanego zespółką (...) sp. z o.o.w świetle zasad współżycia społecznego. Niemniej jednak Sąd Apelacyjny podkreślił, że zawarcie dopuszczalnej w świetleart. 391 k.c.umowy, która pozostawała w zgodziez zasadą swobody umów zart. 3531k.c., nie mogło być poczytanea prioriza działanie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Sąd Apelacyjny podzielił na okoliczność omawianego zarzutu argumentację Sądu Okręgowego, przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, natomiast twierdzenia skarżącego o „świadomym” działaniu obu stron umowy gwarancyjnej w celu pogwałcenia zapisu z umowy podstawowej, łączącejSpółkę (...)z pozwanym, uznał za nie znajdujące oparcia w dowodach przeprowadzonychw sprawie. W szczególności Sąd Apelacyjny zwrócił uwagę na brak dowodu mogącego potwierdzić, że w chwili zawierania umowy gwarancyjnej zapis § 7 ust. 4 umowy między beneficjentem gwarancji a dłużnikiem był powódce znany. Takiemu wnioskowi przeczyło przede wszystkim zapewnienie zawarte w § 2 umowy gwarancyjnej z dnia 16 lipca 2012 r., na mocy któregoSpółka (...)oświadczyła, że wierzytelności objęte umową są wymagalne, bezsporne i nieprzedawnione oraz nie obciążone w jakikolwiek sposób na podstawie przepisów prawa lub postanowień jakiejkolwiek umowy, nie objęte postępowaniem naprawczym, upadłościowym ani bankowym postępowaniem ugodowym, nie są przedmiotem egzekucji komorniczej lub administracyjnej,a także nie podlegają potrąceniu ani innym zarzutom dopuszczalnym do podniesienia przez dłużników, ani też nie podlegają zajęciu w trybie właściwych przepisów. Dodatkowo Sąd Apelacyjny zaznaczył, że pozwany nie wyjaśnił,z jakich przyczyn na skutek naruszenia zakazu umownego z umowy zeSpółką (...)został naruszony jego interes prawny, by ostatecznie – w ślad za Sądem I instancji - przyjąć, że w realiach sporu sytuacja prawna dłużnika nie uległa zmianie. Dalszych argumentów przemawiających za niezasadnością zarzutu naruszeniaart. 58 § 2 k.c.Sąd Apelacyjny dopatrzył się w działaniach samego apelującego, który domagając się ochrony prawnej przed sądem, czy też broniąc się przed wniesionym powództwem poprzez odwołanie do zasad współżycia społecznego, powinien wykazać, że sam postępował rzetelnie, zgodnie z regułami przyjętymi w danych stosunkach społecznych. Tymczasem w realiach sporu pozwany usiłował wywieść korzystne dla siebie skutki prawne z własnego zaniechania. Bezspornie bowiem nie wywiązał się ze zobowiązania łączącego goz pierwotnym wierzycielem –Spółką (...), nie podjął żadnych działańw odpowiedzi na wezwania kierowane do niego przez stronę powodową. Z całą pewnością nie było zgodne z dobrymi obyczajami i z zasadami współżycia społecznego postępowanie polegające na uchyleniu się od spełnienia świadczenia, czego skarżący nie dostrzegł, podobnie, jak okoliczności, że subrogacja ustawowa strony powodowej w prawa pierwotnego wierzyciela nie była skutkiem samego zawarcia umowy gwarancyjnej z dnia 16 lipca 2012 r., lecz konsekwencją jego nagannej postawy w zakresie zaspokojenia wymagalnego długu. Sąd Apelacyjny podzielił pogląd Sądu Okręgowego co do obligacyjnych skutków zawarcia umowy gwarancyjnej i naruszenia zakazu z § 7 ust. 4 umowy z dnia 24 sierpnia 2011 r. W świetle przepisuart. 57 § 2 k.c.można było w tej sytuacji mówić jedynie o ewentualnej odpowiedzialności odszkodowawczej kontrahenta pozwanego Szpitala, a nie o skutku bezwzględnej nieważności.Sąd Apelacyjny nawiązał do poglądu doktryny, że dokonane przez uprawnionego wbrew umownemu zakazowi rozporządzenie prawem jest skuteczne, rozporządzenie zaś stanowi w tym przypadku niewykonanie zobowiązania i rodzi odpowiedzialność odszkodowawczą uprawnionego względem wierzyciela na podstawieart. 471 k.c.Ponadto przywołał podobne stanowisko zaprezentowane w wyroku z dnia 5 marca 1981 r. (II CR 39/81, OSNC 1981/12/239), w którym Sąd Najwyższy wskazał, że zbycie spółdzielczego prawa do lokalu typu własnościowego przez osobę, która zobowiązała się do jego niezbywania, jest prawnie skuteczne, może jednak uzasadniać obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej takim zbyciem – wbrew przyjętemu na siebie zobowiązaniu, a także stanowisko zaprezentowane w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 14 marca 2014 r. (sygn. akt VI ACa 1179/13, LEX nr 1459101), w którym wskazano, że wyjątek przewidziany wart. 57 § 2 k.c.oznacza, iż osoba uprawniona może zobowiązać się względem innego podmiotu do niedokonywania określonych rozporządzeń przysługującym jej prawem, np. że nie przeniesie,nie obciąży albo nie zniesie nabytego prawa majątkowego. Tego rodzaju zobowiązanie wywołuje skutki tylko między stronami owego stosunku obligacyjnego i nie wyłącza prawa podmiotowego z obrotu, jeżeli prawo to według ustawy jest zbywalne. Zobowiązanie takie nie odnosi skutku wobec osób trzecich, natomiast może rodzić odpowiedzialność odszkodowawczą za szkodę spowodowaną niewykonaniem tego zobowiązania (art. 471 k.c.), a zatem może uzasadniać obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej np. zbyciem prawa – wbrew przyjętemu na siebie zobowiązaniu. Za niezrozumiały Sąd Apelacyjny uznał zarzut naruszeniaart. 391 k.c.wskutek jego niezastosowania do oceny umowy gwarancyjnej z dnia 16 lipca 2012 r., skoro Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia całe swoje rozważania oparł właśnie na analizie powyższego przepisu. Za prawdopodobne natomiast Sąd Apelacyjny uznał, że skarżący w istocie upatrywał naruszeniaart. 391 k.c.w jego błędnej wykładni, które rozpatrzył poprzez pryzmat kolejnego zarzucanego w apelacji uchybienia, polegającego na niewłaściwym zastosowaniuart. 518 § 1 pkt 1 k.c. Odnosząc się do argumentacji skarżącego, co do skutków zawarcia umowy gwarancyjnej i sytuacji gwaranta po spełnieniu świadczenia narzecz beneficjenta umowy gwarancyjnej, Sąd Apelacyjny zaznaczył, żew piśmiennictwie istnieją rozbieżne stanowiska co do kwalifikacji konstrukcji oraz funkcji umowy o świadczenie przez osobę trzecią, wynikające z braku jednakowych założeń co do tego, jaki układ podmiotowy stosunków uważa się za objęty tą umową. Dalej Sąd Apelacyjny podniósł, że konfiguracja stosunkówi interesów między trzema osobami: przyrzekającym świadczenie, beneficjentem przyrzeczenia i osobą trzecią może być różna, a stosunki łączące uczestników takiej konfiguracji nie mają stałej postaci. Stosunek podstawowy, w obrębie którego ma nastąpić świadczenie osoby trzeciej wobec beneficjenta gwarancji istnieje najczęściej w dwóch wariantach: albo jako zobowiązanie na linii beneficjent przyrzeczenia - osoba trzecia, wtedy adresat przyrzeczenia jest wierzycielem osoby trzeciej (jak w niniejszej sprawie) albo jako zobowiązaniena linii przyrzekający świadczenie - beneficjent przyrzeczenia, kiedy chodzio świadczenie samego przyrzekającego świadczenie, który zamierza się wyręczyć działaniem osoby trzeciej. Stosunek przyrzeczenia istnieje na linii: przyrzekający świadczenie ze strony osoby trzeciej - beneficjent. Jest to zawsze stosunek zapłaty, w którym realizuje się zobowiązanie gwarancyjne, wynikającez przyrzeczenia złożonego beneficjentowi przez przyrzekającego świadczenie, gdy osoba trzecia jednak nie świadczy. Sąd Apelacyjny wskazał również, że cechą umowy gwarancyjnej jest to, że gwarant przyjmuje w niej ryzyko związane z realizacją bądź niepowodzeniem określonego w umowie przedsięwzięcia. Jej istotą jest zatem gwarancja, że gwarant wykona zobowiązanie, gdyby dłużnik główny go nie wykonał. Do skuteczności umowy gwarancyjnej nie jest wymagana ani zgoda, ani wiedza dłużnika, gdyż zobowiązanie jest niezależne od umowy zawartej między dłużnikiem a beneficjentem. Z całą pewnością umowa gwarancyjna nie może być utożsamiana z umową przelewu wierzytelności, gdzie do zmiany wierzyciela dochodzi w drodze umowy zawartej przez niego z osobą trzecią (art. 509 k.c.). Sąd Apelacyjny zwrócił uwagę, że podstawową funkcją gospodarczą umowyo świadczenie przez osobę trzecią jest ochrona, zabezpieczenie przed ryzykiem. Źródłem ryzyka jest zachowanie osoby trzeciej. Beneficjent przyrzeczenia zyskuje dodatkowe roszczenie odszkodowawcze. Zawarcie umowy o świadczenie przez osobę trzecią powoduje umocnienie odpowiedzialności dzięki powstaniu dodatkowej, bardzo surowej odpowiedzialności odszkodowawczej, ciążącej na przyrzekającym świadczenie, wykazującej podobieństwo do ubezpieczenia. Co do zasady gwarant może decydować o sposobie osiągnięcia zapewnionego skutku. Może w tej materii podejmować wszelkie działania, w tym także może samodzielnie spełnić świadczenie za dłużnika. Tym działaniem gwarant doprowadza do wygaśnięcia długu ciążącego na dłużniku głównym, a zarazem do wygaśnięcia jego własnej powinności o charakterze gwarancyjnym. Niezależnie od powyższego Sąd Apelacyjny nawiązał do poglądów doktryny, w której prezentowane są dwa stanowiska dotyczące konsekwencji spełnienia przez gwaranta świadczenia, w szczególności odnośnie podstawy prawnej dla roszczeń regresowych wobec dłużnika, za którego gwarant dokonał zapłaty, o ile oczywiście gwaranta nie łączy w tym zakresie odrębny stosunek obligacyjny z dłużnikiem. W tym zakresie Sąd Apelacyjny zauważył, że wedle jednej grupy poglądów wstąpienie w prawa zaspokojonego wierzyciela na podstawieart. 518 § 1 k.c.nie wchodzi w grę, ponieważ gwarant, płacąc sumę gwarancyjną spłaca wobec wierzyciela (beneficjenta) swój, a nie cudzy dług. Nie zostaje zatem spełniona podstawowa przesłanka zastrzeżona w analizowanym przepisie. Gwarant występuje w roli osoby pozostającej poza podstawowym stosunkiem prawnym, a zatem po spełnieniu świadczenia wstępuje on w prawa zaspokojonego wierzyciela tylko wtedy, gdy działał za zgodą dłużnika wyrażoną w formie pisemnej pod rygorem nieważności (konwersja długu –art. 518 § 1 pkt 3 k.c.). Jeśli zgoda na konwersję długu nie zostanie skutecznie udzielona gwarant po spełnieniu świadczenia za dłużnika może kierować przeciw niemu roszczenia na podstawieart. 405 i nast. k.c.Według odmiennego stanowiska dług własny gwaranta jest natomiast jednocześnie długiem dłużnika głównego - a więc i „cudzym” w rozumieniuart. 518 § 1 pkt 1 k.c.Gwarant spełnia zatem równocześnie świadczenie własne, jak i spłaca cudzy dług. Zabezpieczenie wykonania świadczenia przez dłużnika jest celem i kauzą gwarancji. Swoisty związek zobowiązania gwarancyjnego z wierzytelnością zabezpieczoną przejawia się m.in. w tym, że ta ostatnia zostaje zaspokojona przez akt zapłaty sumy gwarancyjnej. Wygaśniecie zobowiązania podstawowego (w zakresie dokonanej zapłaty) jest więc w tym przypadku następstwem spłacenia przez gwaranta długu cudzego - choć odrębnego od jego własnego. Sąd Apelacyjny zaakcentował przy tym, że zwolennicy tej koncepcji uznają dodatkowo, że odrzucenie możliwości stosowaniaart. 518 § 1 pkt 1 k.c.w sposób nieuzasadniony premiowałoby nieuczciwego dłużnika, a w piśmiennictwie dopuszcza się istnienie regresu gwaranta wobec dłużnika, który spełnił jego świadczeniew zależności od istnienia układu zleceń pomiędzy stronami. Z rozważań przedstawionych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wynikało, że Sąd Apelacyjny opowiedział się za drugą z przedstawionych koncepcji, stwierdzając że apelacja nie dostarczyła żadnych argumentów jurydycznych, które mogłyby stanowisko to podważyć. Sąd Apelacyjny nie miał wątpliwości, że w rozpatrywanej sprawie gwarant– (...) S.A.wskutek spłacenia długu pozwanego Szpitala wszedł w miejsce beneficjenta umowy gwarancyjnej, a zatem mógł skutecznie wystąpić z roszczeniem zwrotnym względem dłużnika głównego – pozwanego Szpitala. Dodatkowym argumentem przemawiającym za zastosowaniem w realiach sporuart. 518 § 1 pkt 1 k.c.była zdaniem Sądu Apelacyjnego treść klauzul umownych z § 6 i § 7 ust. 2 umowy gwarancyjnej z dnia 16 lipca 2012 r., oparta na konstrukcji upoważnienia przemiennego. Sąd Apelacyjny podniósł, że co do zasady na gruncie przepisuart. 391 k.c.gwarantowi przysługuje upoważnienie przemienne(facultas alternativa)do zwolnienia się z długu przez wykonanie innego świadczenia niż główne świadczenie odszkodowawcze. Od woli gwaranta zależy zatem, czy naprawi szkodę, czy też zwolni się od tego obowiązku poprzez spełnienie świadczenia przyrzeczonego, o ile oczywiście nie sprzeciwia się to umowie lub właściwości świadczenia. W okolicznościach sporu strony umowy gwarancyjnej zastrzegły w jej § 6, że niedopełnienie przez dłużnika (pozwanego) obowiązku terminowego spełnienia świadczenia rodzi po stronieSpółki (...)odpowiedzialność zastrzeżoną w § 7 kontraktu. Z kolei ust. 2 § 7 umowy z dnia 16 lipca 2012 r. wyraźnie przewiduje, że celem zwolnienia z obowiązku naprawienia szkody, strona powodowa dokona zapłaty na rzecz beneficjenta gwarancji równowartości zobowiązań dłużnika na dzień płatnościSpółki (...), co wyczerpuje w całości roszczenia beneficjenta do gwaranta.Z zestawienia obu analizowanych postanowień umowy Sąd Apelacyjny wywiódł wniosek, że gwarant już w umowie gwarancyjnej skorzystał z prawa wyboru sposobu zwolnienia się od obowiązku naprawienia ewentualnej szkodyi zobowiązał się do spełnienia świadczenia przyrzeczonego, a zatem w istocie do zapłaty cudzego długu. W rezultacie, wbrew wywodom apelującego, spełnienie przez stronę powodową na rzecz beneficjenta gwarancji świadczenia pieniężnego w dniu 27 lipca 2012 r. nie było realizacją świadczenia odszkodowawczego, lecz drugą z form zwolnienia się z długu, do której strony umowy gwarancji ograniczyły uprawienie gwaranta płynące zart. 391 zdanie drugie k.c. Akceptacja poglądu o dopuszczalności oparcia wzajemnych stosunków między gwarantem, który spełnił świadczenie przyrzeczone, a osobą trzecią (dłużnikiem) na przepisieart. 518 § 1 pkt 1 k.c.w ocenie Sądu Apelacyjnego usunęła potrzebę poszukiwania ewentualnych innych podstaw prawnych dochodzonego w pozwie roszczenia. Niemniej jednak Sąd Apelacyjny zauważył, że nawet postulowane przez apelującego odrzucenie omawianej koncepcjii oparcie wzajemnych relacji stron wyłącznie na reżimie odpowiedzialnościz tytułu bezpodstawnego wzbogacenia nie prowadziłoby do uwolnienia pozwanego od obowiązku świadczenia. Na gruncieart. 405 k.c.przesunięcie majątkowe nie musi bowiem nastąpić „bezpośrednio” w drodze czynności faktycznej lub prawnej między zubożonym a wzbogaconym, a może być efektem również innych czynności pośrednich, w tym z udziałem osób trzecich. Wzbogacenie może przy tym polegać także na zmniejszeniu pasywów. Skoro zatem rezultatem zachowania strony powodowej, które stanowiło wykonanie zobowiązania zawartego przez ten podmiot zeSpółką (...), było jednocześnie wygaśnięcie zobowiązania pozwanego wobec tego podmiotu, zaś przysporzenie to nie znajdowało żadnego umocowania we wzajemnych relacjach powodowej Spółki i pozwanego Szpitala, Sąd Apelacyjny za spełnione uznał podstawowe przesłanki zart. 405 k.c. W konwencji oddalenia apelacji Sąd Apelacyjny orzekł o kosztach procesu na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c. (uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi – k. 423 – 430) Pozwany od wyroku Sądu Apelacyjnego wniósł skargę kasacyjną,w której podniósł zarzut naruszenie prawa materialnego, tj.art. 518 § 1pkt 1 k.c.,art. 391 k.c.orazart. 54 ust. 5 i 6 ustawy o działalności leczniczej, wnosząc w konkluzji o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i zmianę orzeczenia poprzez oddalenie powództwa w całości oraz orzeczenie obowiązku zwrotu przez powódkę na rzecz pozwanego kwoty 184.196,73 zł z tytułu spełnionego świadczenia wynikającego z zaskarżonego prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego. (skarga kasacyjna – k. 439 – 455) Sąd Najwyższywyrokiem z dnia 13 stycznia 2016 r. (sygn. akt II CSK 185/15)uchylił zaskarżony wyroki przekazał sprawę Sądowi ApelacyjnemuwŁ.do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego. (wyrok SN – k. 509) W pisemnych motywach wydanego orzeczenia Sąd Najwyższy zaznaczył, że z przyjętą przez oba dotychczas orzekające w sprawie sądy kwalifikacją prawną umowy z dnia 16 lipca 2012 r. (uznanej za umowę o świadczenie przez osobę trzecią -art. 391 k.c.) wiążą się zasadnicze dla losów powództwa oraz dla rozstrzygnięcia skargi kasacyjnej zagadnienia, po pierwsze, czy umowa tamoże stanowić bezpośrednią podstawę dochodzenia objętej pozwem kwoty od pozwanego, a po drugie, czy umowa ta stanowi czynność prawną mającą na celu zmianę wierzyciela w rozumieniuart. 54 ust. 5 ustawy o działalności leczniczej. Analiza treści umowy z dnia 16 lipca 2012 r. doprowadziła Sąd Najwyższy do wniosku, że strony zawarły w niej postanowienia charakterystyczne dla umowy stypizowanej wart. 391 k.c.w postaci zagwarantowania przez powódkę, że dłużnikspółki (...), czyli pozwany Szpital, spełni na jej rzecz świadczenie wynikające z umowy dzierżawy zawartej zespółką (...), polegające na uregulowaniu zaległych należności. Treścią zobowiązania wynikającego z zawarcia opisanej wyżej umowy o świadczenie przez osobę trzecią, czyli pozwanego, był spoczywający na powódce jako gwarancie obowiązek naprawienia szkody wynikającej z niespełnienia przez pozwanego świadczenia na rzecz(...) spółki z o.o.jako beneficjenta gwarancji, któremu odpowiada uprawnienie(...) spółki z o.o.do wystąpienia przeciwko powódce z roszczeniem odszkodowawczym. Sąd Najwyższy zwrócił jednak uwagę, że gwarant może zwolnić się od spoczywającej na nim odpowiedzialności kontraktowej wobec beneficjenta gwarancji spełniając świadczenie za osobę trzecią, jeśli nie sprzeciwia się temu właściwość zobowiązania lub umowa, a taka sytuacja miała miejsce w rozpoznawanej sprawie, bowiem powódka, korzystając ze wskazanego upoważnienia przemiennego, spełniła na rzeczR.świadczenie pieniężne, do którego zobowiązany był pozwany Szpital. Powódka nie spłaciła tym sposobem cudzego długu (długu pozwanego Szpitala), za który była odpowiedzialna osobiście albo pewnymi przedmiotami majątkowymi w rozumieniuart. 518 § 1 pkt 1 k.c., lecz wykonała własne zobowiązanie wobecspółki (...)wynikające z umowy gwarancji z dnia 16 lipca 2012 r. Tym samym zdaniem Sądu Najwyższego nie było podstaw do przyjęcia, że powódka wstąpiła w prawa zaspokojonego wierzyciela (art. 518 § 1 pkt 1 k.c.) i w konsekwencji do zasądzenia na rzecz powódki na tej podstawie prawnej dochodzonej pozwem kwoty. W dalszej części uzasadnienia Sąd Najwyższy podkreślił, że zawartewart. 391 k.c.sformułowanie „spełni określone świadczenie” wskazuje, że chodzi tu o świadczenie wynikające z istniejącego lub mającego powstać odrębnego stosunku zobowiązaniowego między beneficjentem gwarancji a osobą trzecią, w którym to stosunku beneficjent gwarancji jest wierzycielem. Umowa,o której mowa wart. 391 k.c., jest zawierana bez udziału, zgody a nawet wiedzy osoby trzeciej, stąd nie rodzi po stronie osoby trzeciej jakichkolwiek obowiązków wobec gwaranta. Z tytułu wykonania wobec beneficjenta gwarancji własnego zobowiązania wynikającego z umowy gwarancji, gwarant nie nabywa wobec osoby trzeciej jakichkolwiek praw lub roszczeń, chyba, że gwaranta i osobę trzecią łączy regulujący te kwestie odrębny od umowy gwarancji stosunek obligacyjny. Między powódką a pozwanym Szpitalem Sąd Najwyższy nie stwierdził takiego stosunku. Jeżeli więc w wyniku działania powódki doszłow sensie obiektywnym do zmniejszenia pasywów pozwanego Szpitala wobecspółki (...)(bo ta spółka została zaspokojona przez powoda w zakresie wymagalnych należności wynikających z umowy zawartej z pozwanym), to powódka mogła dochodzić stosownych roszczeń przeciwko pozwanemu Szpitalowi jedynie na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu(art. 405 k.c.), do czego jednak niezbędne było sformułowanie stosownego żądania i wskazanie wszystkich faktów składających się na podstawę roszczenia kondykcyjnego, a tego powódka nie uczyniła. Uznanie trafności zarzutu naruszeniaart. 518 § 1 pkt 1 k.c.oznaczało bezprzedmiotowość zarzutu naruszeniaart. 54 ust. 5 ustawy o działalności leczniczej, o tyle, że z uwagi na treść, cel i skutki umowy o świadczenie przez osobę trzecią (art. 391 k.c.), nie można było tej umowy uznać za czynność prawną mającą na celu zmianę wierzyciela w rozumieniu przytoczonej regulacji. Umowa gwarancji, o której mowa wart. 391 k.c., kreuje bowiem stosunek zobowiązaniowy odrębny od stosunku istniejącego między beneficjentem gwarancji a osobą trzecią. Sąd Najwyższy ostatecznie stanął na stanowisku, że w wyniku zawarcia przez powódkę z(...) spółką z o.o.umowy gwarancji z dnia16 lipca 2012 r. nie doszło do zmiany wierzyciela pozwanego Szpitala z umowy dzierżawy zawartej w dniu 24 sierpnia 2011 r. mimo spełnienia przez powódkę świadczenia pieniężnego należnego temu wierzycielowi od pozwanego Szpitala. Naprawienie przez gwaranta szkody wynikającej z niezrealizowania przezosobę trzecią przyrzeczonego świadczenia lub skorzystanie przez gwarantaz zastrzeżonego upoważnienia przemiennego do spełnienia tego świadczenia stanowiło natomiast wykonanie własnego zobowiązania gwaranta, a nie spłatę cudzego długu i nie powodowało wstąpienia w prawa zaspokojonego wierzyciela (art. 518 § 1 pkt 1 k.c.). (uzasadnienie wyroku SN – k. 509 verte – 511 verte) Pozwany w związku z uchyleniem przez Sąd Najwyższy wyroku Sądu Apelacyjnego i przekazaniem sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania podtrzymał wniosek o zasądzenie od powódki kwoty 184.196,73 zł tytułem zwrotu spełnionego świadczenia wynikającego z obecnie uchylonego wyroku Sądu Apelacyjnego, który jednak jako prawomocny został zrealizowany w toku postępowania kasacyjnego. U podstaw tego wniosku znalazło się przekonanie pozwanego, że w zaistniałych okolicznościach znajdzie zastosowanieart. 415 k.p.c., bowiem w razie zmiany wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 15 października 2014 r. i orzeczenia co do istoty sprawy przez oddalenie powództwa w całości odpadnie podstawa świadczenia pozwanego względem powódki. (pismo – k. 517 – 518) Sąd Apelacyjny po ponownym rozpoznaniu sprawy zważył, co następuje. Apelacja strony pozwanej okazała się trafna. Sąd drugiej instancji zgodnie zart. 39820k.p.c.jest związany wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Sąd Najwyższy, a zatem obowiązany jest uznać, że postawione w apelacji strony pozwanej zarzuty naruszenia prawa materialnego w postaciart. 518 § 1 pkt 1 k.c.iart. 391 k.c.oraz naruszenia prawa procesowego w postaciart. 187 k.p.c.w zw. zart. 321 § 1 k.p.c.są zasadne. Również usprawiedliwiony okazał się zarzut sprzeczności ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegającą na ustaleniu, że powódka spłaciła długspółki (...), wskutek czego doszło do subrogacji ustawowej w wyniku realizacji umowy gwarancji, podczas gdy z dowodów wynika, że powódka spłaciła swój własny dług odszkodowawczy z umowy gwarancji z dnia 16 lipca 2012 r. Z uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego jednocześnie wynika również i to, że w ocenie tego Sądu – według Sądu drugiej instancji mającej charakter wiążący – strona powodowa dochodziła w tej sprawie zapłaty kwoty 136.247 zł tylko w oparciu o wstąpienie w prawa zaspokojonego wierzyciela, natomiast nie sformułowała żądania opartego o treśćart. 405 k.c.Nawet gdyby przyjąć, że nie jest to okoliczność objęta dyspozycjąart. 39820k.p.c.to należy ten pogląd podzielić z następujących przyczyn. Po pierwsze, w pozwie – mimo braku obowiązku wskazania podstawy prawnej roszczenia (a contrarioart. 187 § 1 k.p.c.), ale wobec obowiązku wskazania okoliczności faktycznych stanowiących podstawę powództwa – strona powodowa nie powoływała się na żadne okoliczności mające istotne znaczenie z punktu widzenia roszczenia kondykcyjnego. Po drugie, w toku postępowania przed sądem pierwszej instancji nie doszło do przedmiotowej zmiany powództwa (zmiana okoliczności faktycznych stanowiących podstawę powództwa jest jego przedmiotową zmianą) w trybieart. 193 § 21k.p.c., wymagającej dla swojej skuteczności formy pisemnej z odpowiednim zastosowaniemart. 187 k.p.c.Po trzecie, w toku postępowania apelacyjnego również nie doszło do zmiany powództwa, a jego ewentualna próba byłaby nieskuteczna z uwagi na treśćart. 383 zd. 1 k.p.c., stanowiącego, że w postępowaniu apelacyjnym nie można rozszerzać żądania pozwu ani występować z nowymi roszczeniami. Z tych przyczyn konieczna była zmiana wyroku Sądu a quo na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.poprzez oddalenie powództwa i orzeczenie o kosztach postępowania w Sądzie pierwszej instancji na zasadzieart. 98 k.p.c., przyjmując, że strona pozwana poniosła jedynie koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3.600 zł – stosownie do wartości przedmiotu sporu. Z uwagi na uwzględnienie apelacji w całości Sąd ad quem orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego również na zasadzieart. 98 k.p.c.Na koszty tego postępowania złożyły się koszty zastępstwa procesowego strony pozwanej w postępowaniu apelacyjnym i kasacyjnym. Podzielając pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w postanowieniu z dnia 6 kwietnia 2011 r. w sprawie I CZ 108/10, OSNC –ZD 2012, nr B, poz. 26, że postępowanie apelacyjne toczące się przed sądem drugiej instancji po uchyleniu wyroku tego sądu przez Sąd Najwyższy i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania nie jest nowym, drugim postepowaniem apelacyjnym w rozumieniu § 12 ust. 1 pkt. 2 rozporządzenia MS z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.), Sąd Apelacyjny zasądził z tytułu zwrotu kosztów postępowania odwoławczego kwotę 2.700 zł i taką samą kwotę z tytułu zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Mając na uwadze zwolnienie strony pozwanej od opłaty sądowej od apelacji i skargi kasacyjnej Sąd drugiej instancji na zasadzieart. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz. U. 2014 poz. 1025 ze zm.) nakazał pobrać od strony powodowej na rzecz Skarbu Państwa kwoty z tytułu nieuiszczonej opłaty od apelacji i skargi kasacyjnej. W punkcie drugim wyroku orzeczono o zwrocie spełnionego przez stronę pozwaną na rzecz powodowej spółki świadczenia w kwocie 184.196,73 zł. Podstawą tego rozstrzygnięcia jestart. 415 k.p.c.stanowiący, że uchylając lub zmieniając wyrok, sąd na wniosek skarżącego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie orzeka o zwrocie spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia lub o przywróceniu stanu poprzedniego. Wniosek restytucyjny został sformułowany precyzyjnie, w sposób niebudzący wątpliwości, a ponadto wysokość spełnionego świadczenia i sam fakt zapłaty nie były kwestionowane przez powodową spółkę. W takiej sytuacji zważywszy na użycia wart. 415 k.p.c.sformułowania „sąd orzeka", a nie „sąd może orzec" należało wniosek uwzględnić w całości. Za taką wykładnią przemawia stanowisko Sądu Najwyższego, że wniosek restytucyjny musi zostać rozpoznany merytorycznie i nie może być pozostawiony bez rozpoznania (wyrok SN z dnia 14 lutego 1968 r., I PR 441/67, OSNCP 1968, nr 11, poz. 192). W świetle oddalenia powództwa nielogiczne i niekonsekwentne byłoby oddalenie zgłoszonego wniosku. Sąd ad quem nie uwzględnił wniosku strony powodowej o zawiadomienie o toczącym się postępowaniu(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościązłożonego w trybieart. 84 k.p.c., oceniając, że przedmiot wniosku restytucyjny nie stanowi przedmiotu rozstrzygania w tej sprawie. A zatem do tego wniosku nie może mieć zastosowaniaart. 76 k.p.c., tj. nie jest możliwie wstąpienie do sprawy interwenienta ubocznego jedynie w zakresie wniosku restytucyjnego. W takiej sytuacji instytucja przypozwania staje się bezprzedmiotowa, gdyż jej celem jest właśnie umożliwienie wstąpienia przez osobę trzecią do procesu w charakterze interwenienta ubocznego. Wniosek w trybieart. 415 k.p.c.nie jest powództwem wzajemnym, trudno ocenić do której strony procesu ewentualnie miałoby przystąpić interwenient uboczny w postacispółki (...). Reasumując, mimo formalnego złożenia wniosku o przypozwanie, który co do zasady nie podlega kontroli sądu, Sąd Apelacyjny ocenił, że jest to pozornie wniosek o przypozwanie, w rzeczywistości nieodpowiadający treści tej instytucji procesowej. Niezależnie od tego trzeba podnieść, że relacje pomiędzy stronami tego postępowania pozostają bez wpływu na treść stosunku prawnego pomiędzy powodową spółką a(...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Zgodnie z wiążącym stanowiskiem Sądu Najwyższegospółka (...)zrealizowała wobecspółki (...)swoje własne zobowiązanie wynikające z umowy gwarancji z dnia 16 lipca 2012 r. Węzeł prawny pomiędzy stroną powodową aspółką (...)jest odmienny od relacji tej spółki i pozwanego Szpitala. Rozstrzygnięcie w tej sprawie nie wywołuje jednoznacznych konsekwencji dla obu stosunków obligacyjnych. Na koniec należy odnieść się do zarzutu strony powodowej opartego na treściart. 452 k.c.(k. 525 – 526). Wbrew treści pisma procesowego strony powodowej z dnia 14 marca 2016 r. załączony do niego dokument nie pochodzi od wierzyciela, tj.(...) sp. z o.o., a zatem argumentacja wynikającazart. 452 k.c.– teoretycznie słuszna – nie ma umocowania w realiach tej sprawy. Z tych wszystkich względów orzeczono, jak wyżej.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Łodzi date: '2016-03-16' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Dariusz Limiera - Jacek Pasikowski - Wiesława Kuberska legal_bases: - art. 391 zdanie drugie k.c. - art. 54 ust. 5 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej - art. 98 § 1 i 3 k.p.c. - art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: stażysta Agata Jóźwiak signature: I ACa 182/16 ```

152510000001503_III_Ca_001685_2014_Uz_2015-03-10_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III Ca 1685/14 POSTANOWIENIE Dnia 10 marca 2015 roku Sąd Okręgowy w Łodzi, III Wydział Cywilny Odwoławczy w następującym składzie: Przewodniczący - Sędzia SO Jacek Kępa Sędziowie: SO Bożena Rządzińska SR Joanna Szczygielska Protokolant: Monika Bura po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2015 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z wnioskuK.iW. Z. z udziałemA. S.iM. S. o stwierdzenie nabycia przez zasiedzenie służebności gruntowej na skutek apelacji uczestniczek od postanowienia Sądu Rejonowego w Łowiczu z dnia 14 sierpnia 2014 roku sygn. akt I Ns 127/13 postanawia: oddalić apelację.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2015-03-10' department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Bożena Rządzińska - Joanna Szczygielska - Jacek Kępa legal_bases: [] recorder: Monika Bura signature: III Ca 1685/14 ```

152500000001521_III_AUa_000661_2014_Uz_2015-03-23_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: III AUa 661/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 lutego 2015 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Jacek Zajączkowski Sędziowie:SSA Mirosław Godlewski SSA Anna Szczepaniak-Cicha (spr.) Protokolant: st.sekr.sądowy Patrycja Stasiak po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2015 r. w Łodzi sprawyA. N. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wT. o ekwiwalent za deputat węglowy, na skutek apelacji organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 7 kwietnia 2014 r., sygn. akt: V U 83/14; oddala apelację. Sygn. akt III AUa 661/14 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 12 grudnia 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.odmówiłA. N.prawa do wypłaty ekwiwalentu za deputat węglowy. W odwołaniu od tej decyzji z dnia 8 stycznia 2014r.A. N.wniósł o jej zmianę i przyznanie mu prawa do wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za deputat węglowy, jako byłemu pracownikowi kolejowemu. Zakład Ubezpieczeń Społecznych domagał się oddalenia odwołania podnosząc, że ekwiwalent za deputat węglowy przysługuje jedynie tym pracownikom kolejowym, którzy przed przejściem na rentę lub emeryturę byli zatrudnieni na kolei. TymczasemA. N.bezpośrednio przed przyznaniem mu prawa do renty nie był zatrudniony na kolei, a zatem prawa do ekwiwalentu za deputat węglowy nie nabył. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z dnia 7 kwietnia 2014r. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznałA. N.prawo do wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za deputat węglowy. Sąd Okręgowy ustalił, żeA. N.w okresie od dnia 1 sierpnia 1971r. do 31 maja 2010r. był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w jednostkach organizacyjnych pp.(...),(...) S.A.oraz w(...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnościwW.jako starszy monter specjalista, starszy zawiadowca urządzeń telekomunikacyjnych, specjalista teletechnik do spraw utrzymania infrastruktury, przy czym tylko okres pracy od dnia 1 sierpnia 1971r. do 31 grudnia 2008r. uznany został za zatrudnienie na kolei, traktowane jako wykonywanie pracy w szczególnych warunkach. Natomiast w okresie od dnia 15 czerwca 2010r. do 10 kwietnia 2013r. ubezpieczony był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w(...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwP.jako kierownik działu administracyjno -gospodarczego. W dniu 8 grudnia 2010r.A. N.,urodzony (...), złożył wniosek o rentę na podstawieustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Decyzją z dnia 25 stycznia 2011r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.przyznałA. N.od dnia 1 lutego 2011r.do dnia 31 grudnia 2012r. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Do ustalenia podstawy wymiaru renty organ rentowy przyjął wynagrodzenie wnioskodawcy z 10 lat kalendarzowych, tj. z lat 1994-2003, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia wyniósł 119,40%. Decyzją z dnia 1 marca 2011r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.dokonał przeliczenia renty przysługującejA. N.przez zmianę okresu, z którego ustalono podstawę wymiaru świadczenia. Do ustalenia podstawy wymiaru renty organ rentowy przyjął wynagrodzenie wnioskodawcy z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu zatrudnienia, tj. z lat 1984-2001, 2004 i 2006, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru ustalono na 130,81%. Następnie decyzją z dnia 27 stycznia 2012r. organ rentowy dokonał przeliczenia renty przysługującejA. N.przez uwzględnienie w wymiarze świadczenia okresu zatrudnienia od 1 kwietnia 2011r. do dnia 31 grudnia 2011r. Decyzją z dnia 24 stycznia 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.dokonał przeliczenia renty przysługującejA. N.przez uwzględnienie w wymiarze świadczenia okresu zatrudnienia od 1 stycznia 2012r. do dnia 31 października 2012r. oraz przyznał wnioskodawcy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 30 listopada 2014r. Z kolei decyzją z dnia 3 grudnia 2013r. ZUS przyznał ubezpieczonemu na okres od 1 czerwca 2013r. do dnia 30 listopada 2016r. rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i dokonał ponownego ustalenia wysokości świadczenia. Do podstawy wymiaru renty organ rentowy przyjął wynagrodzenie wnioskodawcy z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu zatrudnienia, tj. z lat 1984-2001, 2004 i 2006, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru pozostał na 130,81%. W dniu 9 grudnia 2013r.A. N.wniósł o przyznanie mu ekwiwalentu pieniężnego za deputat węglowy, jako byłemu pracownikowi kolejowemu. Ubezpieczony przez cały okres zatrudnienia na kolei był uprawniony do deputatu węglowego. W tak ustalonym i bezspornym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie zasługuje na uwzględnienie. Sąd przywołał treść art. 74 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 września 2000r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacjiprzedsiębiorstwa państwowego (...), zgodnie z którym byłemu pracownikowi kolejowemu, pobierającemu emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy, przyznaną na podstawie przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin lub przepisówustawy z dnia 12 czerwca 1975r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowychalbo przepisówustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a także członkom rodziny tego pracownika, pobierającym po nim rentę rodzinną przyznaną na podstawie wymienionych przepisów, przysługuje prawo do deputatu węglowego w ilości 1800 kg węgla kamiennego rocznie, w formie ekwiwalentu pieniężnego. Zgodnie zaś z art. 74 ust. 10 i 11 ustawy z 8 września 2000r. emeryci i renciści nabywają prawo do ekwiwalentu pieniężnego z dniem przyznania emerytury lub renty. Prawo do pobierania ekwiwalentu pieniężnego ustaje lub ulega zawieszeniu wraz z ustaniem prawa do emerytury lub renty. W świetle przywołanych regulacji prawo do deputatu węglowego przysługuje pracownikom pracującym na kolei. Przysługuje ono również byłym pracownikom kolejowym, którzy na podstawie właśnie tego zatrudnienia nabyli emeryturę lub rentę. Tym samym przyznanie prawa do deputatu węglowego wyklucza - nie ostatnie przed przyznaniem prawa do renty zatrudnienie poza koleją, jak chce organ rentowy - jedynie nabycie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z tytułu zatrudnienia wykonywanego poza koleją. Zatem okoliczność, że ostatnim zatrudnieniemA. N.przed przyznaniem mu prawa do renty nie było zatrudnienie na kolei nie wyklucza przyznania mu prawa do ekwiwalentu za deputat węglowy. Dla nabycia prawa do deputatu węglowego decydujące znaczenie ma ustalenie, czy wnioskodawcy przysługiwało prawo do deputatu węglowego w okresie zatrudnienia na kolei oraz czy nabycie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy nastąpiło w oparciu o zatrudnienie wykonywane na kolei. Bezspornym w sprawie jest, żeA. N.w okresie od dnia 1 sierpnia 1971r. do 31 maja 2010r. był zatrudniony na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy, w jednostkach organizacyjnych pp.(...),(...) S.A.oraz w(...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnościwW., a okres jego pracy od 1 sierpnia 1971r. do 31 grudnia 2008r. zaliczony został do zatrudnienia na kolei, jako praca w szczególnych warunkach. Odwołujący się od 1 lutego 2011r. nieprzerwanie jest uprawniony do renty z tytułu niezdolności do pracy, a podstawę wymiaru stanowi wynagrodzenie z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu zatrudnienia, tj. z lat 1984-2001, 2004 i 2006. W tych latach wnioskodawca pozostawał w zatrudnieniu na kolei i pobierał deputat węglowy. Skoro zatem nabycie przez wnioskodawcę prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy nastąpiło w oparciu o zatrudnienie na kolei, w czasie którego był on uprawniony do deputatu węglowego, to prawo do tego deputatu w świetle art. 74 ust 1 i 4 ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacjiprzedsiębiorstwa państwowego (...)przysługuje mu również, jako byłemu pracownikowi kolejowemu uprawnionemu do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Stwierdzając powyższe Sąd Okręgowy na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.orzekł jak w sentencji. Apelację od tego wyroku wywiódł Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.. Sformułował zarzut naruszenia prawa materialnego - art. 74 ustawy z dnia 8 września 2000r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacjiprzedsiębiorstwa państwowego (...)i wniósł o zmianę wyroku przez oddalenie odwołania. Organ rentowy zakwestionował podgląd prawny Sądu Okręgowego. Zdaniem skarżącego, wraz z ustaniem zatrudnienia na kolei lub ustaniem prawa do renty kolejowej ustaje prawo do deputatu węglowego. Skarżący powołał się przy tym na stanowisko wyrażone przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 7 marca 2012r., III AUa 1699/11 (LEX nr 1238743). Sąd Apelacyjny w Łodzi zważył, co następuje: Apelacja organu rentowego jest bezzasadna. Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny, a dokonując subsumcji trafnie przywołał prawo materialne, które właściwie wyłożył. W konsekwencji Sąd Okręgowy słusznie uznał, że skoroA. N.pobierał deputat węglowy w okresie zatrudnienia, z którego powstało jego prawo do renty, to przysługuje mu uprawnienie do ekwiwalentu pieniężnego za ten deputat - zgodnie z brzmieniem art. 74 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2000r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacjiprzedsiębiorstwa państwowego (...)(t.j. Dz.U. z 2014r. poz. 1160). Wnioskodawca nabył prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy z dniem 1 lutego 2011r., a wiec pod rządem ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2013r., poz. 1440 ze zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 1999r., uchylającustawę z dnia 28 kwietnia 1983r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin(Dz.U. Nr 23, poz. 99 ze zm.). Jużustawa z dnia 28 kwietnia 1983r.regulowała wart. 18 ust. 2, że emerytowi lub renciście, pobierającemu kolejową emeryturę lub rentę, przysługuje prawo do kolejowej opieki lekarskiej i deputatu węglowego oraz do bezpłatnego i ulgowego przejazdu kolejami, na zasadach określonych w odrębnych przepisach. Prawo do deputatu węglowego w formie ekwiwalentu pieniężnego dla pracowników kolejowych pobierających emeryturę lub rentę przewidywał także art. 46a ustawy z dnia 6 lipca 1995r. oprzedsiębiorstwie (...)(Dz.U. Nr 95, poz. 474 ze zm.), dodany do tej właśnie ustawy przez art. 164 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS; przepis ten obowiązywał od 1 stycznia 1999r., ale wraz całą ustawą z dnia 6 lipca 1995r. uchylony został z dniem 1 stycznia 2001r. przez ustawę z dnia 8 września 2000r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacjiprzedsiębiorstwa państwowego (...)(art. 82 ust. 1). Tę ostatnią ustawę prawidłowo przywołał i zastosował Sąd pierwszej instancji, jej przepis art. 74 stanowi aktualnie obowiązującą regulację w przedmiocie prawa do ekwiwalentu pieniężnego za deputat węglowy dla osób uprawnionych do emerytur i rent. Prawo do ekwiwalentu za deputat węglowy jest uprawnieniem o charakterze wyjątkowym o ustawowej podstawie, świadczenie to wypłaca Zakład Ubezpieczeń Społecznych z dotacji celowej z budżetu państwa. W swych początkach było to prawo pracownika kolejowego do bezpłatnego przydziału węgla, co skutkowało zrównoważeniem jego utraty kwotą pieniężną (parytet towaru i pieniądza). Przydzielanie węgla pracownikom i rencistom lub emerytom(...)stanowiło przywilej, mający łagodzić trudności w nabywaniu węgla na wolnym rynku, należny oprócz i niezależnie od wynagrodzenia za pracę oraz od emerytury i renty. Stanowiło także swego rodzaju tradycję wywodzącą się z tego, że węgiel składowany był na terenach kolejowych. Z tych przyczyn deputat węglowy ustanowiony został jako bezpłatny przydział węgla, co realizowało cel wyposażenia pracowników w dobro reglamentowane także po ich przejściu na emeryturę lub rentę, spełniane w pieniądzu tylko wówczas, gdy przydział węgla był zbędny (por. uchwałę siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 2000r., III ZP 9/00, OSNAP 2000 nr 24, poz. 902). Zgodnie z treścią art. 74 ustawy z dnia 8 września 2000r., byłemu pracownikowi kolejowemu, pobierającemu emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy przyznaną na podstawie przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin lub przepisówustawy z dnia 12 czerwca 1975r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowychalbo przepisówustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a także członkom rodziny tego pracownika, pobierającym po nim rentę rodzinną przyznaną na podstawie wymienionych przepisów, przysługuje prawo do deputatu węglowego w ilości 1.800 kg węgla kamiennego rocznie, w formie ekwiwalentu pieniężnego. Dyspozycją przytoczonego przepisu ustawodawca określił krąg podmiotów, którym przysługuje prawo do deputatu węglowego, tj. byłym pracownikom kolejowym pobierającym rentę lub emeryturę (lub członkom ich rodzin), którzy prawo do renty lub emerytury uzyskali na podstawie jednego z trzech wymienionych aktów prawnych, a ponadto w okresie zatrudnienia na kolei mieli prawo do deputatu węglowego. A. N.wskazane przesłanki spełnił. Przez okres 38 lat i 10 miesięcy zatrudnienia w jednostkach kolejowych był uprawniony do deputatu węglowego wypłacanego w formie ekwiwalentu. Od 1 lutego 2011r. przysługuje mu prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS. Spór powstał w związku z poglądem organu rentowego, wywiedzionym z treści art. 74 ust. 4 ustawy z dnia 8 września 2000r. Przepis ten stanowi, że prawo do deputatu węglowego nie przysługuje emerytowi lub renciście, jeżeli nie przysługiwało mu w okresie zatrudnienia, z tytułu którego powstało prawo do emerytury lub renty. Organ rentowy konsekwentnie twierdził, co podtrzymał także w apelacji, że skoro ostatnim zatrudnieniem ubezpieczonego przed rentą nie była praca na kolei, to nie nabył on prawa do deputatu węglowego. Ze stanowiskiem tym zgodzić się nie można. Przede wszystkim wymóg taki nie wynika z przepisu art. 74 ust. 1 ustawy. Gdyby zaś wolą ustawodawcy było ograniczenie przedmiotowego prawa jedynie do kategorii osób zatrudnionych na kolei bezpośrednio przed przejściem na świadczenie rentowe, to dałby temu wyraz umieszczając stosowny zapis w art. 74 ustawy. Stylistyka przepisu skłania do wniosku, że ustawodawca położył nacisk na silny związek tego świadczenia ze stosunkiem pracy, gdyż nie użył określenia „emerytowi” lub „renciście”, tylko „byłemu pracownikowi kolejowemu”. Ekwiwalent za deputat węglowy jest niewątpliwie świadczeniem wywodzącym się ze stosunku pracy na kolei i ten aspekt oraz literalne brzmienie przepisu należy mieć na względzie w procesie wykładni i subsumcji. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, ust. 1 i ust. 4 art. 74 ustawy z dnia 8 września 2000r. należy odczytywać łącznie w ten sposób, że prawo do deputatu węglowego przysługuje byłym pracownikom kolejowym, którzy na podstawie właśnie tego zatrudnienia uzyskali emeryturę lub rentę, co w przypadku renty oznacza, że nabycie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w oparciu o zatrudnienie poza koleją wyklucza nabycie prawa do deputatu. Istotne jest zatem ustalenie, czy renta przyznawana na podstawie ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ustalona została na podstawie zatrudnienia kolejowego i wówczas prawo do deputatu przysługuje, czy też na podstawie zatrudnienia poza koleją, co wyklucza przyznanie prawa do deputatu (podobnie Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 7 marca 2012r., III AUa 1699/11, Legalis nr 733836). Innymi słowy, przepis art. 74 ustawy z dnia 8 września 2000r. nie odnosi się jedynie do byłych pracowników ostatnio zatrudnionych na kolei, ale do wszystkich byłych pracowników kolejowych, którzy jako emeryci lub renciści uzyskali to uprawnienie w oparciu o zatrudnienie na kolei, a nie o inne zatrudnienie. Jak wynika z niespornego stanu faktycznego,A. N.w okresie od 1 sierpnia 1971r. do 31 maja 2010r. był zatrudniony w jednostkach organizacyjnych(...). Zatrudnienie poza koleją podjął w dniu 15 czerwca 2010r., a prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy nabył od dnia 1 lutego 2011r, a więc pracę poza koleją wykonywał przez okres 7,5 miesiąca przed rentą. Podstawa wymiaru świadczenia rentowego ustalona została wyłącznie z okresu zatrudnienia na kolei. W tych okolicznościach w pełni uprawnione jest stanowisko Sądu pierwszej instancji, że ubezpieczony nabył prawo do renty na podstawie zatrudnienia kolejowego. Staż pracy w wymiarze 7,5 miesiąca nie uprawnia do renty w świetle art. 57 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, nadto warunek z art. 57 ust. 1 pkt 3 tej ustawy jest spełniony w odniesieniu do zatrudnienia na kolei, gdyż niezdolność do pracy wnioskodawcy powstała w ciągu 18 miesięcy od ustania zatrudnienia w jednostce organizacyjnej(...). Nie ma więc żadnych podstaw faktycznych i prawnych do uznania, że renta z tytułu niezdolności do pracyA. N.została ustalona na podstawie zatrudnienia poza koleją, a tylko wówczas byłaby uzasadniona odmowa przyznania mu prawa do ekwiwalentu za deputat węglowy. Sumując, jeśli „były pracownik kolejowy” nabył prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie ustawy o emeryturach i rentach z FUS w ciągu 18 miesięcy od ustania zatrudnienia na kolei i podstawa wymiaru świadczenia rentowego ustalona została wyłącznie z okresów zatrudnienia na kolei, w czasie których ubezpieczony pobierał deputat węglowy, to jest on byłym pracownikiem kolejowym uprawnionym do ekwiwalentu pieniężnego za ten deputat w rozumieniu art. 74 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2000r., niezależnie od tego, że przez kilka miesięcy przed rentą pracował poza koleją, gdyż ustawa nie wymaga, aby praca na kolei była ostatnim zatrudnieniem przed nabyciem prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Konstatacja ta świadczy o bezzasadności apelacyjnego zarzutu obrazy prawa materialnego. Powołanie się przez organ rentowy na stanowisko zawarte w wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 7 marca 2012r., III AUa 1699/11, wskazuje na nie dość dokładną lekturę tego judykatu, gdyż z uzasadnienia przywołanego wyroku wynika pogląd zbieżny z przyjętym w sprawie niniejszej, jako ten kierunek wykładni, który prowadzi do przyznania ubezpieczonemu prawa do ekwiwalentu za deputat węglowy. Mając powyższe na względzie Sąd drugiej instancji oddalił bezzasadną apelację organu rentowego na podstawieart. 385 k.p.c. Przewodniczący: Sędziowie:

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Łodzi date: '2015-02-17' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Jacek Zajączkowski - Anna Szczepaniak-Cicha - Mirosław Godlewski legal_bases: - art. 385 k.p.c. - art. 18 ust. 2 recorder: st.sekr.sądowy Patrycja Stasiak signature: III AUa 661/14 ```

153510007020003_XIV_C_000017_2017_Uz_2019-11-26_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XIV C 17/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 listopada 2019 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile w składzie następującym: Przewodniczący sędzia Jacek Grudziński Protokolant sekr. sąd. Agnieszka Oszczypała po rozpoznaniu w dniu 22 października 2019 r. w Pile sprawy z powództwaV. M.reprezentowanej przez opiekunaM. G. przeciwkoUbezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu z siedzibą wW. o zapłatę 1 Zasądza od pozwanego Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z siedzibą wW.na rzecz powódkiV. M.tytułem zadośćuczynienia kwotę 60.000 zł (sześćdziesiąt tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie: a od kwoty 20.000 zł od dnia 11 lipca 2014 r. do dnia zapłaty, b od kwoty 40.000 zł od dnia 3 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty; 2 W pozostałej części oddala powództwo; 3 Zasądza od pozwanego na rzecz powódki 656,65 zł (sześćset pięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt pięć groszy) tytułem kosztów procesu; 4 Nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sąd Okręgowy w Poznaniu 3.668,08 zł (trzy tysiące sześćset sześćdziesiąt osiem złotych osiem groszy) tytułem kosztów sądowych; 5 Nie obciąża powódki kosztami sądowymi w pozostałej części. Sygn. akt XIV C 17/17 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 27 stycznia 2016r. (data wpływu do Sądu) powódkaV. M., ubezwłasnowolniona całkowicie, reprezentowana przez opiekuna –M. G.wniosła o zasądzenie pozwanego Ubezpieczonego Funduszu Gwarancyjnego wW.kwoty 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wywołaną śmiercią mężaP. M. (1)w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 8 sierpnia 2011 r. wraz z odsetkami za opóźnienie liczonymi: -od kwoty 20.000 zł od dnia 11 lipca 2014r. do dnia zapłaty; -od kwoty 40.000 zł od dnia 3 grudnia 2015r. do dnia zapłaty (punkt 1 pozwu). Powódka wniosła również o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania według norm przypisanych (punkt 2 pozwu). W odpowiedzi na pozew pozwany Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny wW.wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych lub na postawie spisu kosztów w przypadku jego przestawienia. Pismem z dnia 4 listopada 2016 r., powódka rozszerzyła swoje powództwo o dalszą kwotę 50.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wywołaną śmiercią mężaP. M. (1), w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 8 sierpnia 2011 r. wraz z odsetkami za opóźnienie liczonymi: -od kwoty 20.000 zł od dnia 11 lipca 2014r. do dnia zapłaty; -od kwoty 40.000 zł od dnia 3 grudnia 2015r. do dnia zapłaty; - od kwoty 50.000 zł, od dnia następnego po doręczeniu pozwanej odpisu pisma rozszerzającego powództwo do dnia zapłaty. W odpowiedzi na rozszerzenie powództwa, pozwany potrzymał w piśmie z dnia 23 czerwca 2017 r. żądanie oddalenie powództwa w całości. Na rozprawie dnia 7 marca 2019 r. strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 8 sierpnia 2011 r. doszło do wypadku komunikacyjnego. Na drodze publicznej w miejscowościM.gm.S.kierujący pojazdem markiO. (...)nr rej. (...)P. M. (1)z powodu rozlanego na nawierzchni jezdnidrogi nr (...)oleju napędowego, utracił panowanie nad kierowanym przez siebie pojazdem i zjechał na przeciwległy pas ruchu doprowadzając do zderzenia z pojazdem markiF. (...)onr rej. (...). W wyniku zderzenia śmierć poniósł m.in. kierujący pojazdem markiO. (...)P. M. (1), oraz córka powódki iP. M. (1)małoletniaD. M.. W chwili wypadku małoletnia miała 8 lat. /dowód: opis skrócony aktu zgonuP. M. (1)(k.18)/ Postanowieniem z dnia 26 października 2011r., sygnatura akt 1 Ds.(...).11, Prokuratura Rejonowa w Nakle nad Notecią umorzyła śledztwo w sprawie z uwagi na brak wypełnienia znamion czynu zabronionego przez kierowcę którekolwiek ze zderzających się samochodów. Zgodnie z postanowieniem, za wypadek dnia 8 sierpnia 2011 r. nie ponosił odpowiedzialności żaden z biorących w nim udział kierowców, jako, że w ocenie biegłego sądowego z dziedziny ruchu drogowego bezpośrednią przyczyną utraty kontroli nad samochodem przezP. M. (1)było wystąpienie plam oleju napędowego na jezdni, którego kierowca nie był w stanie zauważyć. Zjawisko to było wywołane ruchem nieznanego pojazdu, z którego wyciekł olej. / dowód: postanowienie o umorzeniu śledztwa z dnia 26 października 2011r., sygnatura akt: 1 Ds.(...).11, Prokuratury Rejonowej w Nakle nad Notecią (k.14-16)/ Powódka iP. M. (1)byli małżeństwem do 24 stycznia 2004r. Tworzyli zP. M. (1)szczęśliwy i zgodny związek, mieli liczne plany na przyszłość. Wspólnie wychowywali swoje dzieckoD. M.urodzoną (...), a także syna powódki z jej poprzedniego związku. Powódka przed wypadkiem pracowała wspólnie z mężem, w piekarni. Była zdrowa, normalnie funkcjonowała, nie leczyła się psychiatrycznie, ani psychologicznie. Powódka wraz z mężem i dziećmi spędzała czas wolny, urlopy, święta. Prowadziła z mężem wspólne gospodarstwo domowe, realizowała obowiązki rodzicielskie, czuła się kochana i darzyła męża uczuciem. / dowód: odpis skrócony aktu małżeństwa (k. 19)/ Powódka uczestnicząc w wypadku doznała urazu wielonarządowego w postaci stłuczenia mózgu z masywnym obrzękiem tkanki mózgowej i krwiakiem okolicy sierp mózgu w lewym płacie ciemieniowym oraz krwawieniem podpajęczynówkowym, rozległych ran szarpanych powłok głowy i twarzy, stłuczenie płuc z rozległym podbiegnięciem krwawym lewej części klatki piersiowej skutkujących ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu. Po wypadku komunikacyjnym w dniu 8 sierpnia 2011 r. powódka w stanie zagrożenia życia została przewieziona transportem lotniczym do szpitala wB.. W październiku 2011 r. została wybudzona ze śpiączki i przewieziona do szpitala rehabilitacyjnego, gdzie przebywała do 18 marca 2012 roku. Powódka po wypadku jest osobą nieporadną, niesamodzielną i wymaga wszechstronnej pomocy osób bliskich w zaspakajaniu podstawowych potrzeb życiowych. Obecnie powódka zamieszkuje wspólnie ze swoimi rodzicami w mieszkaniu własnościowym, 3 - pokojowym o powierzchni 65 m2. Po wypadku utrzymuje się renty i zasiłku opiekuńczego. Rodzice sprawują stała opiekę nad powódką, która z uwagi na obecny stan zdrowia jest całkowicie niesamodzielna. Ojciec powódki jest emerytem i otrzymuje świadczenie w wysokości 630 zł, matka powódki utrzymuje się z renty w wysokości 1.470 zł. W opiece nad powódką, pomaga również jej siostra-M. C., który z uwagi na powyższe musiała zrezygnować z pracy zawodowej. Powódka otrzymuje również stałą rentę w wysokości 1.070 zł miesięcznie. Matka jeździ co tydzień na rehabilitację z córką doK.. Do tego dodatkowo powódka 2 razy w roku wyjeżdża wraz matką na turnusy rehabilitacyjne doS.. Po wypadku powódka stała się nerwowa. Ma problemy z pamięcią i orientacją. Do chwili obecnej powódka nie pogodziła się ze śmiercią męża, którego wspomina przy licznych okazjach.V. M.korzysta z pomocy psychologa i psychiatry, jako, że cierpi na zespół stresu pourazowego ((...)) i trwałe post traumatyczne zaburzenia osobowości. Rokowania co do powrotu powódki do stanu psychicznego sprzed wypadku są negatywne. Do lipca 2012 roku rodzina utrzymywała w tajemnicy przed powódką, fakt śmierci męża i córki. O ich śmierci powódka została poinformowana przez matkę. Na tą wiadomość powódka zareagowała skrajnymi emocjami, krzyczała, płakała i śmiała naprzemiennie. Powódka nie może się pogodzić ze stratą męża oraz dzieci, odmawia wizyt na cmentarzu. Mimo upływu lat, na znak żałoby, nosi czarny strój, czasami głośno przywołuje zmarłych. Najtrudniejsze dla powódki są dni świat, urodzin, rocznic śmierci, wówczas jej stan psychiczny pogarsza się. Powódka odczuwa myśli rezygnacyjne, pragnie śmierci, przeżywa ostry kryzys religijny i załamanie wiary w Boga. Ma poczucie ogromnego osierocenia i pokrzywdzenia faktem ocalenia w wypadku komunikacyjnym. PowódkaV. M.pomimo złego stanu zdrowia potrafi odróżnić dwie osoby: męża i córkę. Choć powódka nie pamięta wielu detali ze swojego życia, pamięta relacje i więzi łączące ja z mężem i córką i odczuwa ból, żal i cierpienie związane z utratą osób najbliższych. W roku 2012 zmarło również drugie dziecko powódki, synD.. Chłopiec zmarł w wieku 16 lat, przyczyną zgonu były problemy natury kardiologicznej. Na proces niezakończonej żałoby powódki po śmierci powódki męża i córki dodatkowo nakłada się żałoba po śmierci jednego synaD.. Od 2015r. powódka leczy się psychiatrycznie w(...)wP.z rozpoznaniem: zaburzenia depresyjne nawracające oraz organiczne zaburzenia nastroju. Powódka obecnie jedynie ogląda telewizję, nie słucha radia, kiedyś dużo czytała obecnie jej to nie interesuje, wszędzie jeździ ze zdjęciami swojej rodziny, nawet z nimi śpi. Powódka przed wypadkiem była wesoła i towarzyska, lubiła aktywnie spędzać czas. W chwili obecnej powódka nie chce się z nikim spotykać, nie potrafi wykonać najprostszych czynności jak chociażby obranie mandarynki. Rokowania w przypadkuV. M.co do poprawy stanu zdrowia są niepomyślne z racji nieodwracalnych skutków urazu czaszkowo- mózgowego. Powódka nie ma szans na to, że będzie się samodzielnie poruszać, do końca życia będzie jeździć na wózku. Postanowieniem z dnia 8 marca 2012 r. powódkaV. M.została całkowicie ubezwłasnowolniona. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Chodzieży, sygn. akt III RNs 135/12 z dnia 8 października 2012 r. matka powódkiM. G.została ustanowiona opiekunem całkowicie ubezwłasnowolnionejV. M.. / dowód: postanowienie Sądu Rejonowego w Chodzieży, III Wydziału Rodzinnego i Nieletnich (sygnatura akt: III RNs 135/12) z dnia 8 października 2012r. (k. 13)/ Postanowieniem z dnia 28 czerwca 2016 r. Sąd Rejonowy w Chodzieży, sygn. akt III RNs 47/16, zezwolił opiekunowi prawnemu całkowicie ubezwłasnowolnionejV. M.,M. G.na dokonanie czynności prawnej w imieniu całkowicie ubezwłasnowolnionej polegającej na wytoczeniu w jej imieniu powództwa przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu o zapłatę zadośćuczynienia za krzywdę wywołaną śmierciąP. M. (1). /dowód: postanowienie Sądu Rejonowego w Chodzieży, III Wydział Rodzinny i Nieletnich (sygnatura akt: III RNs 47/16) z dnia 28 czerwca 2016r. (k.131)/ W dniu 10 lipca 2013r. Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny przyznał powódce zadośćuczynienie z tytułu śmierciP. M. (1)w kwocie 40 000 zł, odszkodowanie w wysokości 40.000 zł na podstawie art. 446 § 3 k..c. a także zwrot kosztów pogrzebuP. M. (1)w kwocie 3.750 zł. /dowód: postanowienie Sądu Rejonowego w Chodzieży, III Wydziału Rodzinnego i Nieletnich (sygnatura akt: III RNs 135/12) z dnia 8 października 2012r. (k.13) , zeznaniaM. G.złożone na rozprawie dnia 18 kwietnia 2016r. (k.81-84) i na rozprawie dnia 7 marca 2019r. (k.317-318), zeznania świadkaM. C.złożone na rozprawie dnia 20 czerwca 2016r. (k. 97-98), zeznania świadkaR. G.złożone na rozprawie dnia 20 czerwca 2016r. (k. 98-99),opina psychologiczna z dnia 9 sierpnia 2016r. (k. 115-123), uzupełniająca opinia psychologiczna z dnia 31 października 2017r. (k.204-209), opinia sądowo-psychiatryczna z dnia 8 listopada 2018r. (k.246-250), opinia sądowo- psychiatryczna uzupełniająca z dnia 8 stycznia 2019r. (k.283)/ Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następującą ocenę dowodów: Powyżej ustalony stan faktyczny zasadniczo nie budził wątpliwości. W większości był on bowiem bezsporny między stronami. Nie kwestionowano faktu zaistnienia wypadku, zawarcia umowy ubezpieczenia OC i jej treści. Różnica stanowisk dotyczyła przede wszystkim kwestii zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia. Zgromadzone w aktach sprawy dokumenty nie wzbudziły wątpliwości co do ich prawdziwości i autentyczności, a ich wartość dowodowa nie została skutecznie zakwestionowana przez żadną ze stron. Sąd także nie stwierdził w toku postępowania jakichkolwiek okoliczności mogących podważać zaufanie do nich. W niniejszej sprawie sporządzona została opina psychologiczna oraz uzupełniająca opinia psychologiczna. Obie opinie zostały sporządzone przez specjalistę w zakresie doradztwa pedagogiczno-psychologicznegoE. M., biegłego sądowego Sądu Okręgowego w Poznaniu. Obie opinie zostały sporządzone w sposób fachowy, rzetelny i wyczerpujący. Były spójne, logiczne i zrozumiałe. W sposób przekonujący i nie budzący zastrzeżeń zostały w nich wskazane przesłanki, które doprowadziły do końcowych wniosków i pozwoliły na ocenę stanu psychicznego powódki, rokowania zmian w stanie psychicznych powódki na przyszłość, wpływu wypadku drogowego i w związku z tym żałoby powódki po śmierci męża na jej codzienne funkcjonowanie. Na przymiot całkowitej wiarygodności zasługiwał również dowód z opinii sądowo- psychiatrycznej specjalisty psychiatrii lek. med.A. T.oraz z opinii uzupełniającej. Opinie biegłego była rzetelne, logiczne, fachowe i wyczerpujące. Biegły w opiniach udzielił jasnych odpowiedzi na pytania (zagadnienia) zawarte w tezach dowodowych, a postawione wnioski należycie uzasadnił. W niniejszej sprawie zachodziła sytuacja wyjątkowa, albowiem powódka z uwagi na obrażenia poniesione w wypadku drogowym, jest obecnie osobą całkowicie ubezwłasnowolnioną, a stan zdrowia powódki nie pozwala na jej przesłuchanie. Dlatego na podstawieart. 302 § 2 k.p.c.w charakterze strony została przesłuchana opiekun powódkiM. G.. Jej zeznania należało uznać za całkowicie wiarygodne, logiczne i bezstronne. Opisała ona w sposób wyczerpujący aktualny stan zdrowia zarówno psychicznego jak i fizycznego powódki. Matka powódki w sposób rzeczowy i dokładny opisała również reakcję powódki na informację o śmierci męża, oraz nie możność pogodzenia się prze powódkę z śmiercią rodzinny, długotrwały czas trwania żałoby, który w konsekwencji przerodził się w permanentną żałobę, brak chęci do dalszego życia. Za wiarygodne uznać należało również zeznania świadkaG. G., ojca powódki. Świadek pomimo relacji rodzinnych łączących go ze stroną, zeznawał w sposób bezstronny, rzetelny i zgodny z pozostałym materiałem dowodowym znajdującym się w aktach sprawy. Świadek w sposób rzetelny i dokładny opisał sytuację rodzinną powódki przed wypadkiem jak i obecny stan psychiczny powódki. Powódka często wspomina swoja rodzinę i wtedy nie może się uspokoić, krzyczy i płacze. Powódka nie może pogodzić się z zaistniałą sytuacją, nie chce żyć bez swojej rodziny. Zeznania świadkaM. C.należało uznać za całkowicie wiarygodne. Świadek jest siostrą powódki, pomaga w codziennej opiece nad powódką. Sąd nie znalazł podstaw by odmówić wiarygodności zeznaniom świadka. Świadek wskazała, iż siostra do chwili obecnej przeżywa śmierć męża, bardzo emocjonalnie podchodzi do wizyt na cmentarzu. Sad zważył co następuje: W pozwie z 27 stycznia 2016r. powódka sformułowała roszczenie o zapłatę zadośćuczynienia. Roszczenia te wiążą się ze śmiercią męża powódkiP. M. (1), który poniósł śmierć w wypadku, który miał miejsce w dniu 8 sierpnia 2011 r. Roszczenie to ma charakter odszkodowawczy; jego celem jest naprawienie szkody doznanej przez powódkę wskutek śmierci męża. Powódka skierowała te roszczenia do Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z siedzibą wW.. Zgodnie zart. 98 ust.1 pkt.1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych(t. j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2214) do zadań Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego należy zaspokajanie roszczeń z tytułu ubezpieczeń obowiązkowych, za szkody powstałe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na osobie, gdy szkoda została wyrządzona w okolicznościach uzasadniających odpowiedzialność cywilną posiadacza pojazdu mechanicznego lub kierującego pojazdem mechanicznym, a nie ustalono ich tożsamości. Podstawę prawną odpowiedzialności kierującego pojazdem mechanicznym za szkody wyrządzone w związku z ruchem tego pojazdu stanowiart. 436 § 1w związku zart. 435 k.c, orazart. 415 k.c.. Jeżeli szkoda zostanie wyrządzona przez nieustalonego sprawcę wypadku komunikacyjnego, przepisy ustawy nakładają na Fundusz obowiązek naprawienia szkody, zatem dług, który jest długiem osoby odpowiedzialnej za wyrządzenie szkody i którego zaspokojenie obciąża sprawcę oraz jego ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, spłaca Fundusz, wykonując jednocześnie własne zobowiązanie. Na ogólnych zasadach (art. 6 k.c.), to na powodzie spoczywał ciężar wykazania okoliczności uzasadniających odpowiedzialność strony pozwanej, czyli zaistnienia zdarzenia spowodowanego przez bezprawne działanie lub zaniechanie posiadacza pojazdu mechanicznego w rozumieniu cytowanej ustawy, którego tożsamości nie ustalono; wystąpienia szkody oraz związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy zdarzeniem a szkodą ( Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie, I Wydział Cywilny z dnia 24 stycznia 2018r, sygn. akt I ACa 815/17). Stosownie do postanowienia Prokuratury Rejonowej w Nakle nad Notecią, z dnia 26 października 2011r. za wypadek z dnia 8 sierpnia 2011 r. nie odpowiadał żaden z biorących w nich udział kierowców, jako że w ocenie biegłego sądowego z dziedziny ruchu drogowego bezpośrednią przyczyną utraty kontroli nad samochodem przeP. M. (2)było wystąpienie plan oleju napędowego na jezdni, których kierowca nie był w stanie zauważyć. Zjawisko to było wywołane ruchem nieznanego pojazdu. Z uwagi za powyższej przytoczone przepisy prawa, za całkowicie bezzasadne chybione uznać należało twierdzenia pozwanego, iż nie ponosi on odpowiedzialności za skutki przedmiotowego zdarzenia. Stosownie do treściart. 446 § 1 k.c.jeżeli wskutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia nastąpiła śmierć poszkodowanego, zobowiązany do naprawienia szkody powinien zwrócić koszty leczenia i pogrzebu temu, kto je poniósł. Zgodnie z§ 4tego przepisu sąd może także przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Z uwagi na niewymierność krzywdy, określenie w konkretnym przypadku odpowiedniej sumy z tytułu zadośćuczynienia pozostawione zostało przez ustawodawcę sądowi, który dysponuje wówczas większym zakresem swobody, niż przy ustalaniu szkody majątkowej i sumy potrzebnej do jej naprawienia. Jak wskazuje się w literaturze, współcześnie dominuje zapatrywanie, że spośród funkcji spełnianych przez zadośćuczynienie podstawową jest funkcja kompensacyjna - suma pieniężna przyznana z tytułu zadośćuczynienia ma przede wszystkim wynagrodzić i złagodzić cierpienia fizyczne oraz psychiczne poszkodowanego oraz utratę radości życia. Ma ponadto ułatwić przezwyciężenie ujemnych przeżyć, i w ten sposób doprowadzić do choćby częściowego przywrócenia równowagi, która została zachwiana przez sprawcę czynu niedozwolonego (zob. A. Śmieja w: "System prawa cywilnego. Tom 6. Prawo zobowiązań- część ogólna" red. A. Olejniczak, Warszawa 2009 r., s. 702-703). W judykaturze podkreśla się z kolei, że wysokość zadośćuczynienia nie może stanowić kwoty symbolicznej, lecz powinna przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość (tak Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 8 listopada 2005 r., I ACa 329/05). Z drugiej strony kwota przyznanego zadośćuczynienia nie może stanowić, z uwagi na zryczałtowaną wysokość, represji majątkowej. Wysokość zadośćuczynienia należy zatem określać z uwzględnieniem okoliczności konkretnej sprawy. W szczególności, wobec tego, iż główną funkcją zadośćuczynienia jest funkcja kompensacyjna, należy uwzględniać rozmiar doznanej przez poszkodowanego krzywdy - w tym nasilenie cierpienia i okres jego trwania. Czynniki te zależą zwykle od wieku poszkodowanego, jego osobistej sytuacji, a także od tego, czy wyrządzona krzywda ma charakter odwracalny i przemijający, czy też trwały. Słusznie wskazuje się przy tym, że niekiedy - w zależności od rodzaju naruszonego dobra prawnego -wpływ na wysokość zadośćuczynienia może mieć również sytuacja materialna poszkodowanego, a przede wszystkim - jego zła sytuacja materialna, która nie pozwala mu samodzielnie w żaden sposób załagodzić cierpień i negatywnych przeżyć. W zależności od okoliczności konkretnej sprawy wpływ na rozmiar zadośćuczynienia mogą mieć i inne czynniki, np. stopień przyczynienia się poszkodowanego do powstania uszczerbku niematerialnego. Niewątpliwie jednak w przypadku naruszenia dobra osobistego w postaci więzi rodzinnej, gdy rodzina żyje zgodnie i jest ze sobą mocno związana, śmierć jej członka może stanowić dla innych członków rodziny duży wstrząs i może rodzić ogromne cierpienia psychiczne. Jest to bowiem szkoda o charakterze trwałym, której skutków nie da się już odwrócić. Rozmiary krzywdy są tym większe, im mocniejsza była więź pomiędzy członkami rodziny. Jednocześnie Sąd Najwyższy niejednokrotnie wskazywał, iż wysokość zadośćuczynienia nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być odpowiednia w tym znaczeniu, że powinna być – przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego – utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Odpowiedniość kwoty zadośćuczynienia ma bowiem służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, a jednocześnie nie być źródłem wzbogacenia. Ogólnie rzecz ujmując, wysokość zadośćuczynienia nie może więc być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, stosunków majątkowych społeczeństwa, a jego wysokość powinna mieć przede wszystkim kompensacyjny charakter, musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Zadośćuczynienie za krzywdę, jak wskazywał Sąd Najwyższy ma zawsze charakter i wymiar indywidualny. Dlatego wymaga zrekompensowania skarżącemu realnych potrzeb w przezwyciężaniu psychofizycznych następstw zdarzenia oraz adaptacji do nowej sytuacji. Przy tym tylko rozważenie zindywidualizowanych przesłanek może stanowić podstawę do określenia odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Nadto podzielić należy pogląd zaprezentowany przez Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 12 czerwca 2013 r. w sprawie I ACa 95/13 zgodnie z którym krzywdę doznaną w wyniku śmierci osoby bliskiej bardzo trudno ocenić i wyrazić w formie pieniężnej. Każdy przypadek należy traktować indywidualnie z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy, przy czym ocena ta powinna opierać się na kryteriach obiektywnych, a nie na wyłącznie subiektywnych odczuciach pokrzywdzonego. Przeprowadzone postępowanie dowodowe w pełni potwierdziło, że po stronie powódki zaistniała szkoda niemajątkowa określana jako krzywda. Powódka do chwili obecnej nie może pogodzić się ze śmiercią męża, często go wspomina utraciła chęć do jakiekolwiek działania i dalszego życia. Powódka przeżywa kryzys wiary nie może pogodzić się z tym, że ona jako jedyna przeżyła wypadek samochodowy. W przypadku naruszenia polegającego na zerwaniu szczególnej rodzinnej więzi emocjonalnej przez śmierć członka rodziny, przy ocenie wysokości zadośćuczynienia należnego jego najbliższym należy uwzględnić wszystkie istotne okoliczności sprawy, wpływające na wielkość i intensywność ich krzywdy. W każdym przypadku istotne są rodzaj i dramatyzm negatywnych przeżyć pokrzywdzonej osoby najbliższej, rodzaj i intensywność więzi łączącej ją ze zmarłym oraz rola pełniona przez niego w rodzinie, zdolność osoby pokrzywdzonej odnalezienia się w nowej rzeczywistości, wystąpienie u niej zaburzeń psychicznych, rozmiar i trwałość innych negatywnych konsekwencji wynikających z naruszenia dobra osobistego (wyroki Sądu Najwyższego z 16 kwietnia 2002 r., V CKN 1010/00, OSNC 2003/4/56, z 3 czerwca 2010 r., III CSK 279/10 i z 7 sierpnia 2014 r., II CSK 552/13). Z punktu widzenia wyżej wskazanych kryteriów, krzywdę powódki trzeba ocenić jako znaczną. Zgodnie z wyjaśnieniami świadków, uznanymi przez Sąd za w pełni wiarygodne, powódka tworzyła z mężem zgodne małżeństwo. Powódka bardzo kochała męża i była do niego bardzo przywiązana. PowódkaV. M.nawiązała silną więź emocjonalną i uczuciową z mężemP. M. (1). Od czasu zawarcia związku małżeńskiego w 2004r., do chwili wypadku, przez 7 lat, cieszyła się udanym i szczęśliwym pożyciem małżeńskim. Małżonek aktywnie uczestniczył w procesie opiekuńczo-wychowawczym oraz zaspakajał potrzeby rozwojowe syna powódkiD.z poprzedniego związku, opiekował się także ich wspólną córkąD.. Dbał o utrzymanie materialne rodziny, udzielał wsparcia emocjonalnego, dzielił obowiązki życia codziennego z powódką i jej rodzicami. Zgodnie z przeprowadzonymi w sprawie opiniami psychologicznymi jak i psychiatrycznymi, nagła śmierć mężaP. M. (1), spowodowała u powódki długotrwałe trudności we wszystkich obszarach psychologicznego funkcjonowania. Powódka zostałam pozbawiona wsparcia i pomocy męża. Po uzyskaniu informacji o śmierci męża,V. M.odczuwała reakcję ostrej żałoby które spowodowały u niej dodatkowe skutki o bardzo dużym nasileniu. Powódka odczuwała apatię, brak motywacji do leczenia, cierpiała na brak apetytu bezsenność, izolowała się od ludzi. Do chwili obecnej, powódka nie funkcjonuje w sposób adekwatny w żadnej sferze aktywności życiowej: osobistej, rodzicielskiej, towarzyskiej, rodzinnej i społecznej. Zdaniem biegłych powódka w sferze emocjonalnej nadal odczuwa obciążenie śmiercią męża w stopniu bardzo wysokim. Pomimo upływu przeszło 5 lat od śmierci męża powódka wciąż znajduje się w żałobie, żyje przeszłością, odczuwa myśli rezygnacyjne, pragnie śmierci, przeżywa ostry kryzys religijny i załamanie wiary w Boga. Powódka jest osobą nieporadną, niesamodzielną i wymaga wszechstronnej pomocy osób bliskich w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych. W wyniku traumatycznych zdarzeń powódka utraciła stan równowagi psychicznej. Z powodu głębokiej żałoby powódka korzysta z pomocy psychologicznej, leczy się psychiatryczne, lecz leczenie przynosi umiarkowane efekty. Powódka obecnie nie posiada adekwatnych zasobów osobistych do radzenia sobie w sytuacjach trudnych. Wskutek wypadku jest osobą niepełnosprawną ruchowo, leczy się psychiatrycznie, korzysta z psychoterapii. Jej obecna sytuacja materialno-bytowa, nie daje wszechstronnych możliwości korzystania przez wiele lat z odpłatnych zabiegów rehabilitacyjnych, turnusów usprawniających ruchowo. Posiada co prawda wsparcie środowiskowe: rodziców w wieku emerytalnym, oraz siostry, ale obserwuje ich także pogrążonych w żałobie i cierpieniu. Z uwagi na wiek rodziców powódki, uznać należy, iż z wiekiem ich pomoc dla powódki, będzie ulegała stopniowym i naturalnym ograniczeniom. Powódka nie stawia sobie żadnych celów życiowych, nie ma nadziei na lepszą przyszłość, nie wykazuje motywacji do rehabilitacji. Z uwagi na wiek i stan zdrowia posiada niskie perspektywy na zrekonstruowanie własnej rodziny w przyszłości, zawarcie związku partnerskiego, poosiadanie i wychowywanie dzieci, co zdaniem biegłych daje niekorzystne rokowania na przyszłość. Wskutek śmierci męża powódka bezpowrotnie straciła pomoc i oparcie emocjonalne w życiu, a zwłaszcza w chorobie, w kolejnych trudnych sytuacjach tj. żałobie po śmierci kolejnego dziecka. Obecnie powódka jest osobą w szczególny sposób osamotnioną i osieroconą. Proces żałoby po śmierci męża przebiega u niej w sposób nieprawidłowy, obejmuje długi czas trwania, nasilone symptomy żałoby patologicznej tj. nawracające stany depresji zdiagnozowane klinicznie, syndrom presuicydalny i myśli rezygnacyjne. W tym miejscu warto podkreślić, iż w trakcie wypadku samochodowego, powódka doznała urazów czaszkowo-mózgowych. Zgodnie jednak z opinią biegłego specjalisty psychiatrii lek.med.A. T., samo przejście przez powódkę urazów nie ma związku z możliwością przeżywania przez powódkę żałoby, powoduje jedynie występowanie innych reakcji żałoby przedłużanej i jej uporczywy, przewlekły charakter. Kolejno w niniejszej sprawie, zachodziła sytuacja wyjątkowa, albowiem łącznie z żałobą powódki po śmierci męża, zbiegła się również żałoba po śmierci córkiD., która zginęła w tym samym wypadku. W późniejszym czasie zmarło również drugie dziecko powódki- synD., który zmarł z przyczyn naturalnych. W zakresie procentowej możliwości wycenienia start, poniesionych przez osobę w wyniku, śmieci osoby najbliższej, Sąd w pełni podziela stanowisko biegłego specjalisty psychiatrii lek.med.A. T., który w swojej opinii sadowo-psychiatrycznej wydanej na potrzeby niniejszego postępowania wskazuję, iż istnieje tylko możliwość określenia proporcjonalnego poniesionych strat , ponieważ nie sposób przeprowadzić badań dla dokładnej, matematycznej wyceny tych zdarzeń, gdyż są to reakcje bardzo indywidualne. Jedyną możliwą metodą wyceny poniesionych strat jest zastosowane skaliH.iR., które powstały na podstawie badań statystycznych sytuacji stresowych. Zgodnie z w.w. wytycznym najwyższą stratą jest śmieć współmałżonka- 100%, a na 5 miejscu strata bliskiego członka rodziny – 60%. Posiłkując się opinią psychologa o charakterze związku małżeńskiego powódki, jak i po przeprowadzeniu badania powódki i jej reakcji na poszczególne zdarzenia strat życiowych, biegły uznał, iż największa stratę dla powódki była starta męża około 65 % (śmierć nagła), córki – około 25% ( śmierć nagła ), syna -10 % (śmierć naturalna). Podkreślić należy, że nie istnieją żadne obiektywne mierniki cierpienia spowodowanego utratą osoby bliskiej, jakieś z góry narzucone „tabele”, które wyznaczałyby kwoty, jakie sądy winny przyznawać tytułem zadośćuczynienia za śmierć bliskiego człowieka. Orzekanie o zadośćuczynieniu musi polegać na porównywaniu stanów faktycznych i kwot zasądzanych w takich sprawach. W związku powyższym sąd uznał, że kwota 100.000 zł będzie kwotą odpowiednią w rozumieniuart. 448 k.c.Jest to kwota znacząca, która w ocenie Sądu w pełni rekompensuje (w sensie prawnym, nie faktycznym) utratę współmałżonka. Przyznane zadośćuczynienie mieści się w górnych granicach przyznawanych poszkodowanym kwot z tytułu śmierci małżonka. Biorąc pod uwagę cierpienia powódki i to w jak dramatyczny sposób śmierćP. M. (1)zmieniła jej życie, ustalenie zadośćuczynienia na poziomie 100.000 zł uznać należało za uzasadnione. Mając na uwadze, że pozwany przyznał i wypłacił już z tego tytułu kwotę 40.000 zł, zasadnym było zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki tytułem zadośćuczynienia za śmierć męża kwoty 60.000 zł. (punkt 1 wyroku). W pozostałej części sąd powództwo oddalił (punkt 2 wyroku). O odsetkach od zasądzonej sumy sąd orzekł na podstawieart. 481 § 1 i § 2 zdanie pierwsze k.c.w zw. z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych). Stosownie doart. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast w myśl§ 2 zdanie pierwszetego artykułu, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Natomiast w myśl zdania pierwszego ust. 2 art. 14, w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. Powódka domagała się zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie: -od kwoty 20.000 zł od dnia 11 lipca 2014r. do dnia zapłaty; -od kwoty 40.000 zł od dnia 3 grudnia 2015r. do dnia zapłaty; - od kwoty 50.000 zł, od dnia następnego po doręczeniu pozwanej odpisu niniejszego pisma do dnia zapłaty. Żądania te zasługiwały na uwzględnienie, w zakresie dwóch pierwszych kwot. Decyzją z dnia 10 lipca 2014 r. pozwany przyznał powódce zadośćuczynienie w kwocie 40.000 zł. Tym samym tego dnia pozwany uznał sprawę za dostatecznie wyjaśnioną do zajęcia ostatecznego stanowiska. W tym czasie wszystkie uwzględnione przez sąd aspekty i rozmiar krzywdy powódki były już znane lub dawały się przewidzieć i pozwany, gdyby dochował wymaganej od niego staranności w ocenie roszczenia, mógł je wziąć pod uwagę i wypłacić powódce zasądzoną kwotę. Uzasadniało to zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia następnego czyli od 11 lipca 2014 r., zgodnie z żądaniem pozwu. Analogicznie ma się rzecz z żądaniem zawartym w punkcie drugim pozwu. Skoro pozwany zajął ostateczne stanowisko w sprawie tego roszczenia w piśmie z 2 grudnia 2015 r., to zasadnym było zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienia od dnia następnego, czyli od 3 grudnia 2015 r., zgodnie z żądaniem pozwu. ( punkt 1 a i 1b wyroku). O kosztach procesu orzeczono na podstawieart. 100 zd. 1 kpc. Zgodnie z tym przepisem, w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań, koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Powódka domagała się w pozwie zasądzenia od pozwanego łącznie kwoty 110.00 zł; powództwo uwzględniono do kwoty 60.000 zł. Oznacza to, że powództwo uwzględniono w 55 %. Powódka ma zatem prawo domagać się od pozwanego zwrotu 55 % poniesionych przez nią kosztów procesu i jednocześnie obowiązana jest zwrócić pozwanemu 45 % kosztów przez niego poniesionych. Koszty poniesione przez powódkę to kwota 7.200 zł wynagrodzenia adwokata i 17 zł opłaty skarbowej za pełnomocnictwo; łącznie 7.217 zł. Powódka może domagać się 55 % tej sumy, czyli kwoty 3.969,35 zł. Na koszty poniesione przez pozwanego składają się: 7.200 zł wynagrodzenie radcy prawnego, 17 zł opłaty skarbowej za pełnomocnictwo i wykorzystana zaliczka w wysokości 144,56 zł; łącznie 7.361,56 zł. Pozwany może żądać od powódki zwrotu tej kwoty w 45 % , co daje kwotę 3.312,70 zł. Po wzajemnym obrachunku (skompensowaniu) obu kwot, należało zasądzić od pozwanego na rzecz powódki tytułem kosztów procesu kwotę 656,65 zł. Na podstawieart. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnychnależało orzec o ściągnięciu od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa nieuiszczonych kosztów sądowych. Na koszty te składa się opłata od pozwu w wysokości 5.500 zł (5 % z 110.000 zł) oraz pokryte tymczasowo Ze Skarbu Państwa koszty opinii biegłych i koszty stawiennictwa świadków na rozprawie w wysokości 1.169,24 zł. Zgodnie z wyżej przytoczoną zasadą pozwanego należało obciążyć w 55 % tymi kosztami, to jest kwotą 3.668, 08 zł. ( punkt 4 wyroku). Zgodnie zart. 102 k.p.c.w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami, z uwagi na trudną sytuację życiowa i finansową powódki, Sąd w punkcie 5 wyroku, odstąpił od obciążania powódki kosztami sadowymi w pozostałej części. Mając powyższe na uwadze, na podstawie wyżej powołanych przepisów prawa, orzeczono jak w sentencji wyroku. Jacek Grudziński J. Grudziński

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Poznaniu date: '2019-11-05' department_name: XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny judges: - sędzia Jacek Grudziński legal_bases: - art. 302 § 2 k.p.c. - art. 98 ust.1 pkt.1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - art. 481 § 1 i § 2 zdanie pierwsze k.c. - art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: sekr. sąd. Agnieszka Oszczypała signature: XIV C 17/17 ```

152500000001521_III_AUa_001864_2015_Uz_2016-10-12_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III AUa 1864/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 października 2016 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Anna Rodak Sędziowie: SSA Mirosław Godlewski (spr.) SSA Lucyna Guderska Protokolant: sekretarz sądowy Monika Nagy po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 października 2016 r. wŁ. sprawyW. M. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wP. o obliczenie emerytury na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wP. od wyroku Sądu Okręgowego w Płocku z dnia 20 sierpnia 2015 r. sygn. akt VI U 7/15 oddala apelację. Sygn. akt III AUa 1864/15 UZASADNIENIE Decyzją z 18 listopada 2015 roku, organ rentowy odmówiłW. M.ustalenia prawa do emerytury obliczonej na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej z uwagi na niespełnienie warunków nabycia tego prawa przewidzianych przepisem art. 55 ustawy, wskazując, że ubezpieczony ma już ustalone prawo do emerytury. W odwołaniu wnioskodawca wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez obliczenie emerytury na podstawie art.55 ustawy emerytalnej. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wP.wniósł o oddalenie odwołania argumentując, żeW. M.przyznano prawo do emerytury na podstawieart.32 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychod dnia 1 marca 2008 r. Po przyznaniu emerytury odwołujący kontynuuje zatrudnienie. Dalej, decyzją z dnia 22 stycznia 2013 r. ubezpieczony miał przyznaną emeryturę na podstawie art.29 ustawy emerytalnej, zaś decyzją z dnia 26 maja 2014 r. ustalono prawo do emerytury na podstawie art.27 tej ustawy. W dniu 22.10.2014 r. ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie emerytury i obliczenie jej na podstawie art.55 w zw. z art.26 cytowanej ustawy. W tym stanie faktycznym przepis art.55 nie stanowi samodzielnej podstawy do naliczenia emerytury. Przepis ten nie ma bowiem, zastosowania do osób mających ustalone prawo do emerytury na dotychczasowych zasadach tak jak odwołujący. Artykuł 55 ustawy emerytalnej dotyczy osób, które kontynuowały ubezpieczenie emerytalne i rentowe po osiągnięciu wieku z art., 27 tej ustawy, w przypadku mężczyzn 65 lat, które wystąpiły po raz pierwszy o przyznanie emerytury po dniu 31 grudnia 2008 r. Ustawa nie przewiduje bowiem możliwości wielokrotnego wyboru między świadczeniem ustalonym w myśl art.55 ustawy na starych albo nowych zasadach. Zaskarżonym wyrokiem wydanym w sprawie o sygn. akt VI U 7/15 Sąd Okręgowy w Płocku zmienił decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznałW. M.prawo do obliczenia emerytury na podstawieart. 55w związku zart. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychpocząwszy od dnia 1 października 2014 roku. Wydając przedmiotowy wyrok, sąd pierwszej instancji przyjął za podstawę rozstrzygnięcia, następujące ustalenia faktyczne: Decyzją z 7.03.2008 r.W. M.przyznano emeryturę na podstawieart. 32 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychod dnia 1.03.2008r. i z tym dniem podjęto jej wypłatę. Po przyznaniu emerytury ubezpieczony podjął zatrudnienie z dniem 7.04.2008 r. i kontynuuje je do chwili obecnej. Z tego tytułu podlegał ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowym. Decyzją z dnia 22.01.2013 r. ubezpieczonemu przyznano emeryturę na podstawie art. 29 od dnia 1.12.2012 r., zaś decyzją z dnia 26.05.2014 r. emeryturę na podstawie art. 27 ustawy emerytalnej od 1.05.2014 r. w kwocie 3.596,37 zł. W dniu 22.10.2014 r. ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie emerytury i obliczenie jej wysokości w myśl nowych zasad. Hipotetyczna wysokość emerytury odwołującego obliczona na dzień złożenia wniosku na zasadach określonych w art. 26 ustawy emerytalnej wynosi 4.497,61zł i jest wyższa niż emerytura obliczona na zasadach określonych w art. 53 ustawy. Decyzją z dnia 18 listopada 2014 r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do obliczenia emerytury na podstawie art.55 ustawy emerytalnej. Powyższy stan faktyczny, ustalony w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy oraz na podstawie akt ZUS, jest bezsporny. Sporna była zasada roszczenia, która podlega ocenie prawnej. Spór sprowadzał się do wykładni i zastosowania przepisu art. 55 ustawy emerytalnej. W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd Okręgowy uznał odwołanie od zaskarżonej decyzji za zasadne. Czyniąc rozważania prawne Sąd przywołał treśćart. 55 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(tj.Dz.U.2013.1440), zgodnie z którym ubezpieczonemu spełniającemu warunki do uzyskania emerytury na podstawieart. 27, który kontynuował ubezpieczenia emerytalne i rentowe po osiągnięciu przewidzianego w tym przepisie wieku emerytalnego i wystąpił z wnioskiem o przyznanie emerytury po dniu 31 grudnia 2008 r., może być obliczona emerytura na podstawieart. 26, jeżeli jest wyższa od obliczonej zgodnie zart. 53. Zgodnie zart. 27 ust. 1ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki: 1) osiągnęli wiek emerytalny określony w ust. 2 albo 3; 2) mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 27a. W myśl art. 27 ust. 1 pkt 2 wiek emerytalny dla mężczyzn urodzonych przed 31.12.1949 r. wynosi 65 lat. Sąd I instancji wskazał, że odwołującyurodził się w dniu (...), a więc przed 1 stycznia 1949r., spełnił warunki do uzyskania emerytury na podstawie art. 27 ustawy emerytalnej (ukończył 65 lat i posiada ponad 25 letni okres składkowy i nieskładkowy), ponadto po ukończeniu 65lat ( w dniu 17 stycznia 2013 r.)podlegał ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu na podstawie umowy zlecenia od 7 kwietnia 2008 r. do 31 sierpnia 2009 r. oraz od 1 września 2009 r. do chwili obecnej na podstawie stosunku pracy z(...) S.A.wS.. Decyzją z dnia 7 marca 2008 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wP.przyznałW. M.prawo do wcześniejszej emerytury od dnia 1 grudnia 2004 r. na podstawie art. 29 ustawy, kiedy nie osiągnął jeszcze powszechnego wieku emerytalnego. Natomiast emeryturę w wieku powszechnym na podstawie art.27 ustawy emerytalnej uzyskał na swój wniosek w dniu 26 maja 2014 r. Sąd pierwszej instancji wskazał, że okoliczność, iż ubezpieczony uzyskał już uprzednio decyzją z dnia 7 marca 2008 r. prawo do wcześniejszej emerytury, nie wyklucza możliwości zastosowaniaart. 55, co stwierdził także Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 4 lipca 2013r., sygn. akt II UZP 4/13 (LEX nr 1342169). W uchwale tej argumentował, iż ubezpieczony urodzony przed dniem 31 grudnia 1948 r., który po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego kontynuował ubezpieczenie i wystąpił o emeryturę po dniu 31 grudnia 2008 r., ma prawo do jej wyliczenia na podstawieart. 26w związku zart. 55 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.), niezależnie od tego czy wcześniej złożył wniosek o emeryturę w niższym wieku emerytalnym lub o emeryturę wcześniejszą. Sąd Najwyższy wskazał, że nabycie prawa do emerytury przyjęte w ustawie emerytalnej, uwzględniając także treść art. 21 ust. 2 ustawy emerytalnej, uzasadnia twierdzenie, że na emeryturę można przechodzić kilka razy. W wyroku z dnia 10 lipca 2013 roku, II UK 424/12 (LEX nr 1341674) Sąd Najwyższy ponownie wyraził pogląd, że ubezpieczony urodzony przed dniem 1 stycznia 1949 r., który osiągnął powszechny wiek emerytalny, kontynuował ubezpieczenie i wystąpił o emeryturę dopiero po dniu 31 grudnia 2008 r., może złożyć wniosek o wyliczenie tego świadczenia niezależnie od tego, czy wcześniej złożył wniosek o emeryturę w niższym wieku emerytalnym lub o emeryturę wcześniejszą. Zatem, jak trafnie zważył Sąd Okręgowy, Sąd Najwyższy w powołanych wyrokach konsekwentnie prezentuje pogląd, że wcześniejsza emerytura lub emerytura w niższym wieku emerytalnym przyznana i pobrana przez emeryta nie niweczy możliwości wystąpienia o obliczenie emerytury na podstawie art.55 ustawy emerytalnej, jeśli emeryt spełnia warunki wymienione w tym przepisie. Również przyznanie prawa do emerytury na mocy decyzji z dnia 26 maja 2014 r. po ukończeniu powszechnego wieku emerytalnego nie stanowi przeszkody do wystąpienia o obliczenia emerytury na podstawie art. 55 ustawy emerytalnej. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 września 2014 r. I UK 27/14, LEX nr 1537287 : za nietrafną należy uznać konstatację, że osobom wskazanym w art. 55 u.e.r.f.u.s. i spełniającym przewidziane w tym przepisie warunki, może być przyznana emerytura obliczona w sposób określony w art. 26 ustawy. Nie można w takim wypadku mówić o złożeniu kolejnego wniosku emerytalnego o przyznanie "emerytury po emeryturze". W art. 55 chodzi nie o przyznanie, lecz o obliczenie według innych zasad emerytury już nabytej po spełnieniu warunków z art. 27 ustawy i przyznanej na wniosek złożony po dniu wskazanym w tym przepisie. Wyraźnie stanowi się w nim o możliwości obliczenia emerytury na podstawie art. 26, po spełnieniu warunków określonych w art. 27 ustawy. Nie chodzi też o osoby, które wstrzymywały się z pobieraniem należnej emerytury. Zasadnicze znaczenie dla zastosowania art. 55 u.e.r.f.u.s. ma utrzymywanie przez osobę w nim określonej statusu osoby ubezpieczonej (art. 4 ust. 13 ustawy), a status ten zachowują osoby, które przeszły na emeryturę, jeżeli po przyznaniu prawa podlegają obowiązkowym lub dobrowolnym ubezpieczeniom społecznym (art. 13 i 14 u.s.u.s.). W konsekwencji, emerytura osób, które spełniły warunki przewidziane w art. 27 i pobierały świadczenia na wniosek złożony po dniu 31 grudnia 2008 r. powinna być wyliczona na podstawie art. 53 z uwzględnieniem art. 55 w związku z art. 26 ustawy, jeżeli po ukończeniu wieku 60 lub 65 lat podlegały ubezpieczeniom społecznym obowiązkowo lub dobrowolnie. W ocenie Sądu pierwszej instancji, odwołujący spełnił wszystkie przesłanki do emerytury obliczonej w oparciu o nowe zasady określone w art. 55 w zw. zart. 26 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, bowiem po przyznaniu emerytury wnioskodawca podlegał ubezpieczeniu społecznemu aż do złożenia wniosku o jej obliczenie na podstawie art.55. Nie ma przy tym znaczenia, czy uzyskał prawo do emerytury wcześniejszej oraz po ukończeniu powszechnego wieku emerytalnego. Istotne dla spełnienia przesłanek z art.55 jest podleganie po ukończeniu powszechnego wieku emerytalnego w dniu 17 stycznia 2013 r. ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu i wystąpieniu z wnioskiem po 31 grudnia 2008 r. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 września 2014 r. I UK 27/14, art.55 ustawy emerytalnej nie stanowi samodzielnej podstawy przyznania emerytury ale jej obliczenia. Zatem ubezpieczony, który spełnia te warunki, zachowuje prawo do obliczenia emerytury w wersji korzystniejszej, choćby już przeszedł na emeryturę. Warunkiem jest jednak wystąpienie do ZUS z wnioskiem po 31.12.2008 r. Na podstawieart. 55aust1i 2 dodanego doustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychprzez art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 5 marca 2015 r. (Dz.U.2015.552) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 maja 2015 r. przepis art. 55 stosuje się również do ubezpieczonego, który miał ustalone prawo do emerytury przed zgłoszeniem wniosku o emeryturę, o której mowa w art. 27. Wprowadzenie wskazanego przepisu nie oznacza jednak zanegowania dotychczasowej wykładni przepisu art. 55 ustawy. Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego na podstawieart. 47714§2 k.p.c.przyznającW. M.prawo do obliczenia emerytury w oparciu o art. 55 w zw. z art. 26 ustawy emerytalnej. Apelację od powyższego wyroku wniósł organ rentowy, zaskarżając wyrok w całości, zarzucając naruszenie przepisówart. 55w związku zart. 55a oraz 26 i 27 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, polegające na błędnym jego zastosowaniu poprzez przyznanie ubezpieczonemu pobierającemu emeryturę przyznaną przed dniem 31 grudnia 2008 roku prawa do emerytury obliczonej na podstawieart. 55w związku zart. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 rokuo emeryturach i rentach z FUS za okres poprzedzający wejście w życie art. 55a tej ustawy. Apelujący w uzasadnieniu wskazał, że do dnia wejścia w życie powyższej ustawy tj do dnia 30.04.2015r. brak było podstaw do zastosowania wobec odwołującego przepisu art. 55, albowiem przed złożeniem wniosku o emeryturę w wieku powszechnym miał prawo do emerytury w niższym wieku i prawo to realizował pobierając emeryturę. Dopiero od dnia 01.05.2015r. z mocy art. 55a ustawy przepis art. 55 stosuje się również do ubezpieczonego, który miał ustalone prawo do emerytury przed zgłoszeniem wniosku o emeryturę, o której mowa w art. 27. Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 05.03.2015r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015r. poz. 552) obowiązującej od 01.05.2015r. prawo do emerytury w nowej wysokości przysługuje od pierwszego dnia miesiąca, w którym złożono wniosek o jej ponowne ustalenie z zastosowaniem przepisów, o których mowa w art. 1 pkt. 1 i 4 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą nie wcześniej jednak niż od dnia wejścia w życie nowej ustawy. Dodał nadto, że propozycja dodania art. 55a wynika z faktu, iż obecnie przepis art. 55 ustawy nie ma zastosowania do ubezpieczonego urodzonego przed 1949r., który przed osiągnięciem wieku emerytalnego, miał ustalone prawo do wcześniejszej emerytury i pobierał to świadczenie. Dyspozycja art. 55 nie obejmuje potencjalnie szerokiego kręgu osób, które są uprawnione do wcześniejszej emerytury a jednocześnie kontynuują zatrudnienie lub inną pracę podlegającą ubezpieczeniu. Przepis ten niezasadnie wyklucza takie osoby od prawa do ubiegania się o przyznanie emerytury obliczonej na podstawie art. 26 ustawy. Zaproponowana zmiana umożliwi zastosowanie tzw. nowych zasad wymiaru do obliczenia emerytury z tytułu osiągnięcia wieku emerytalnego, również wtedy gdy emeryt przez jej uzyskaniem był uprawniony do wcześniejszej emerytury (z uzasadnienia projektu ustawy z dnia 5 marca 2015r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,(...)sejmowy Nr(...)). W świetle powyższego apelant uznał, że przed wejściem w życie ustawy z dnia 5.03.2015r. przepis art. 55 nie dawał podstawy do przeliczenia emerytury osobie urodzonej przed 1949r., która pobierała świadczenie z tytułu emerytury w niższym wieku. W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez oddalenie odwołania Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja jest bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu. Ustalenia faktyczne poczynione przez sąd pierwszej instancji, wobec braku zarzutów procesowych w apelacji są wiążące dla sądu drugiej instancji w związku z czym Sąd Apelacyjny podziela i przyjmuje je za własne dla potrzeb rozpoznania sprawy na etapie postępowania apelacyjnego. Z ustaleń tych wynika, że nie było sporu co do spełnienia przesłanek z art.55 ustawy poza kwestią możliwości jego zastosowania względem osób urodzonych przed 1 stycznia 1949 roku przed wejściem w życie art.55 a ustawy. Zarzut apelacji ogranicza się bowiem wyłącznie do kwestii prawa materialnego w aspekcie wykładni przepisówart.55, art.55a i art.26 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychpoprzez negowanie poglądu, iż także przed wprowadzeniemart.55aistniała podstawa prawna do nabycia emerytury obliczonej na podstawie art.26 i art.55 ustawy przez osoby urodzone przed 1 stycznia 1949 roku. Przed sądem drugiej instancji nie było prowadzone uzupełniające postępowanie dowodowe. W tym stanie rzeczy, tak ukształtowana podstawa faktyczna oraz treść apelacji wyznaczyły granice rozpoznania sprawy a treśćart.387§21k.p.c.pozwoliła na ograniczenie motywów wyroku wydanego w postępowaniu apelacyjnym do kwestii wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Przechodząc do rozważań w pierwszej kolejności należy podkreślić, że zgodnie z art. 55 ustawy z dnia z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.) ubezpieczonemu spełniającemu warunki do uzyskania emerytury na podstawie art. 27, który kontynuował ubezpieczenia emerytalne i rentowe po osiągnięciu przewidzianego w tym przepisie wieku emerytalnego i wystąpił z wnioskiem o przyznanie emerytury po 31 grudnia 2008 r., może być obliczona emerytura na podstawie art. 26, jeżeli jest wyższa od obliczonej zgodnie z art. 53. Argumentacja Sądu Okręgowego z powołaniem się na wykładnię systemową art. 55 nie budzi wątpliwości. W świetle utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, nie znajduje uzasadnienia pogląd organu rentowego, że brak jest możliwości zastosowania dobrodziejstwa art. 55 ustawy w stosunku do ubezpieczonych urodzonych przed 1 stycznia 1949 roku i pobierających wcześniej świadczenie emerytalne. Jak wynika z powołanej przez Sąd I instancji uchwały Sądu Najwyższego z 4 lipca 2013 r., II UZP 4/13, ubezpieczony urodzony przed 31 grudnia 1948 r., który po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego kontynuował ubezpieczenie i wystąpił o emeryturę po 31 grudnia 2008 r., ma prawo do jej wyliczenia na podstawie art. 26 w zw. z art. 55 ustawy niezależnie od tego, czy wcześniej złożył wniosek o emeryturę wcześniejszą lub w niższym wieku. Jak podkreślił Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały, ratio legis tego przepisu jest kontynuowanie opłacania składek, nie zaś ubieganie się o emeryturę wcześniejszą lub w obniżonym wieku. Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 lipca 2013 r. w sprawie II UK 424/12 ). Ponadto podkreślenia wymaga, że zasadnicze znaczenie dla zastosowania art. 55 ustawy ma utrzymywanie przez osobę w nim określoną statusu osoby ubezpieczonej (art. 4 ust. 13 ustawy), przy czym status osoby ubezpieczonej zachowują osoby, które przeszły na emeryturę, jeżeli po przyznaniu prawa podlegają obowiązkowym lub dobrowolnym ubezpieczeniom społecznym (art. 13 i 14 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych; Dz.U. z 2015 r. poz. 121). W konsekwencji, emerytura osób, które spełniły warunki przewidziane w art. 27 i pobierały świadczenia na wniosek złożony po dniu 31 grudnia 2008 r. powinna być wyliczona na podstawie art. 53 z uwzględnieniem art. 55 w związku z art. 26 ustawy, jeżeli po ukończeniu wieku 60 lub 65 lat podlegały ubezpieczeniom społecznym obowiązkowo lub dobrowolnie. W niniejszym stanie faktycznym, wnioskodawca po osiągnięciu wieku emerytalnego 65 lat w dniu 17 stycznia 2013 r. podlegał ubezpieczeniu emerytalno - rentowemu. Tym samym warunek kontynuowania ubezpieczenia po osiągnięciu wieku emerytalnego wskazanego w art. 27 cyt. ustawy uznać należało za spełniony. Zarzuty podnoszone przez apelującego co do braku podstaw aby w stosunku do odwołującej zastosować regulację zawartą w art. 55 cyt. wyżej ustawy za okres przed 1 maja 2015 r. są bezzasadne. Sąd Apelacyjny podziela w tym zakresie, poglądy prezentowane w judykaturze ( patrz – SA w/m wyrok z 7 czerwca 2016 roku III AUa 1780/15 i tam przywoływane orzecznictwo /legalis/), iż dodanie od 1 maja 2015 r. art. 55a cyt. ustawy nie stanowi zmiany stanu prawnego ale jego potwierdzenie i doprecyzowanie, nie tworzy więc nowej normy prawnej. Wobec jednolitej wykładni art. 55 ustawy o emeryturach rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przyjętej w orzecznictwie sądowym, uznać należy, iż jego normatywny sens wyznaczony został przez judykaturę. Powyższe koreluje także z treścią przepisów wprowadzających ( art.2 ) ustawy z dnia 5 marca 2015 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń społecznych /Dz.U z 2015 r.poz.552 /. Przekładając powyższe na grunty niniejszej sprawy, stwierdzić należy, żeW. M., jako osoba spełniająca warunki do nabycia prawa do emerytury na podstawie art. 27 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, która kontynuowała zatrudnienie po uzyskaniu uprawnień emerytalnych, uzyskała możliwość ustalenia wysokości tego świadczenia według zasad kapitałowych wynikających z art. 26 ustawy. Kierując się wskazaną argumentacją, nie podzielając zasadności zarzutów apelacji i nie znajdując podstaw które należałoby uwzględnić z urzędu, Sąd Apelacyjny, na podstawieart. 385 KPCoddalił apelację jako bezzasadną.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Łodzi date: '2016-10-12' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Lucyna Guderska - Anna Rodak - Mirosław Godlewski legal_bases: - art. 55a oraz 26 i 27 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 385 KPC - art. 13 i 14 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych recorder: sekretarz sądowy Monika Nagy signature: III AUa 1864/15 ```

154505000005127_XVII_AmC_000376_2011_Uz_2012-01-09_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XVII AmC 376/11 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 stycznia 2012r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński Protokolant: asystent sędziego Adam Zaborski po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2012r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa(...)z siedzibą wP. przeciwko(...)z siedzibą wC. o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone I Uznaje za niedozwolone i zakazuje stosowania przez Bank SpółdzielczyC.-B.z siedzibą wC.w obrocie z konsumentami postanowienia wzorca umowy o następującej treści: „Za wszelkie szkody i straty spowodowane przez dyspozycje złożone w sposób niewłaściwy, błędny lub niekompletny, tj. opatrzone nieprawidłowymi numerami rachunku, błędnie wprowadzone kwoty zleceń, odpowiedzialność ponosi Klient.”. II Zasądza od(...)z siedzibą wC.na rzecz(...)z siedzibą wP.kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego. III Poleca pobranie kasie Sądu Okręgowego w Warszawie od(...)z siedzibą wC.kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem opłaty stałej od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony z mocy prawa. IV Zarządza publikację prawomocnego wyroku w Monitorze Sądowym i Gospodarczym na koszt(...)z siedzibą wC.. SSO Bogdan Gierzyński XVII AmC 376/11 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 17 lutego 2011 roku powód –(...)z siedzibą wP.wniósł o uznanie za niedozwolone i zakazania wykorzystywania przez pozwanego - Bank(...)z siedzibą wC.w obrocie z konsumentami postanowienia wzorca umowy o następującej treści: „Za wszelkie szkody i straty spowodowane przez dyspozycje złożone w sposób niewłaściwy, błędny lub niekompletny, tj. opatrzone nieprawidłowymi numerami rachunku, błędnie wprowadzone kwoty zleceń, odpowiedzialność ponosi Klient.”. Powód wniósł ponadto o wydanie wyroku zaocznego zaopatrzonego w rygor natychmiastowej wykonalności w przypadkach prawem przewidzianych, wydanie wyroku uwzględniającego powództwo w całości na posiedzeniu niejawnym stosowanie do treściart. 47917§ 1 k.p.c., rozpoznanie sprawy również pod nieobecność powoda, bądź jego pełnomocnika oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Swoje roszczenie powód oparł na fakcie, że pozwany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej posługuje się wzorcem umownym zawierającym zakwestionowane postanowienie umowne. W ocenie powoda, przedmiotowe postanowienie stanowi niedozwoloną klauzulę abuzywną. Zdaniem powoda, wzorzec umowy stosowany przez pozwanego, który jest oferowany konsumentom, jest rażąco sprzeczny z dobrymi obyczajami i narusza uzasadnione interesy konsumentów. Powód podniósł, że zakwestionowana klauzula powinna zostać uznana za niedozwoloną, gdyż niezgodnie z prawem ogranicza odpowiedzialność odszkodowawczą banku wobec konsumentów w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych a także przeprowadzenie rozprawy również pod nieobecność pozwanego lub jego pełnomocnika procesowego. W uzasadnieniu pozwany podniósł m.in., że roszczenie powoda jest bezzasadne, albowiem zakwestionowane postanowienie nie jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i nie narusza w sposób rażący interesów konsumentów, a tym samym nie można go uznać za niedozwolone. Powód w piśmie procesowym z dnia 4 sierpnia 2011 roku podtrzymał w całości wszystkie wnioski zawarte w pozwie. Rozpoznając sprawę Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny: Pozwany –(...)z siedzibą wC.prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie świadczenia usług bankowych na rzecz konsumentów. Bezsporne jest, że w ramach prowadzonej działalności pozwany stosuje wzorzec umowny o nazwie „REGULAMIN DLA POSIADACZY RACHUNKÓW OSZCZĘDNOŚCIOWO-ROZLICZENIOWYCH ROR” zawierający zakwestionowane przez powoda postanowienie o treści: „Za wszelkie szkody i straty spowodowane przez dyspozycje złożone w sposób niewłaściwy, błędny lub niekompletny, tj. opatrzone nieprawidłowymi numerami rachunku, błędnie wprowadzone kwoty zleceń, odpowiedzialność ponosi Klient.”. W odpowiedzi na pozew pozwany nie zakwestionował, iż w stosowanym przez niego wzorcu umownym zawarte jest powołane w pozwie postanowienie. Nie zaprzeczył także, aby stosował wskazane postanowienie, w związku z czym okoliczność tą należało uznać za przyznaną w oparciu o przepisart. 230 k.p.c. Wobec faktu nie zakwestionowania wiarygodności wzorca umownego, ani niezgodności kwestionowanego postanowienia z treścią postanowienia w nim zawartego należało uznać za udowodnione, iż był on stosowany przez pozwanego w obrocie z konsumentami. W związku z tym rozważenia wymaga wyłącznie, czy zakwestionowana przez powoda klauzula ma charakter niedozwolonego postanowienia umownego w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c. W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje: Powództwo zasługuje na uwzględnienie. Należy podkreślić, że w postępowaniu o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone Sąd dokonuje abstrakcyjnej oceny wzorca celem ustalenia, czy zawarte w nim klauzule mają charakter niedozwolonych postanowień umownych w rozumieniuart. 3851k.c.Niedozwolone postanowienia umowne to konstrukcja przewidziana wart. 3851– 3853k.c., mająca na celu ochronę konsumenta przed niekorzystnymi postanowieniami umowy łączącej go z profesjonalistą. Należy podkreślić, że ocena kwestionowanych klauzul prowadzona jest w oderwaniu od konkretnego stosunku umownego z określonym konsumentem, a jej przedmiotem jest badanie tylko tych klauzul wzorca, a nie praktyki i konsekwencji ich stosowania w umowach z konsumentami. W myślart. 3851§ 1 k.c., za niedozwolone postanowienia umowne uznaje się postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Z przytoczonego sformułowania wynika zatem, że możliwość uznania danego postanowienia umownego za niedozwolone i wyeliminowanie go z praktyki stosowania zależna jest od spełnienia następujących przesłanek: 1) postanowienie nie zostało uzgodnione indywidualnie, a więc nie podlegało negocjacjom; 2) ukształtowane w ten sposób prawa i obowiązki konsumenta pozostają w sprzeczności z dobrymi obyczajami; 3) ukształtowane we wskazany sposób prawa i obowiązki rażąco naruszają interesy konsumenta; 4) postanowienie umowy nie dotyczy sformułowanych w sposób jednoznaczny głównych świadczeń stron, w tym ceny lub wynagrodzenia. Powyższe przesłanki muszą zostać spełnione łącznie, natomiast brak jednej z nich skutkuje, że Sąd nie dokonuje oceny danego postanowienia pod kątem abuzywności. Analizując zakwestionowane przez powoda postanowienie w oparciu o w/w kryteria, nie budzi wątpliwości Sądu, że konsumenci nie mieli wpływu na jego treść, a zatem należało uznać, że nie było ono z nimi uzgadniane indywidualnie. Przedmiotowe postanowienie nie dotyczy także, zdaniem Sądu, głównych świadczeń stron umowy. Należy przede wszystkim wskazać, że ustawodawca zastosował w tym względzie formułę negatywną, stanowiąc, że ocena dopuszczalności klauzul nie dotyczy postanowień określających główne świadczenia stron, w tym ceny lub wynagrodzenia, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Wprawdzie ustawodawca nie określił, co należy rozumieć przez sformułowanie „główne świadczenia stron”, ale należałoby sądzić, że z reguły są to takie elementy konstrukcyjne umowy, bez których uzgodnienia nie doszłoby do jej zawarcia czyli tzw. essentialia negotii.W niniejszym przypadku są to: ze strony pozwanej – świadczenie czynności bankowych na rzecz klientów (konsumenci), ze strony zaś konsumenta – zapłata wynagrodzenia za świadczone przez bank czynności bankowe. Do rozstrzygnięcia pozostała zatem jedynie kwestia, czy zakwestionowane przez powoda postanowienie kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Należy w tym miejscu wskazać, że „dobre obyczaje” to reguły postępowania niesprzeczne z etyką, moralnością i aprobowanymi społecznie obyczajami. Istotą dobrych obyczajów jest szeroko rozumiany szacunek do drugiego człowieka. Za sprzeczne z dobrymi obyczajami można uznać więc działania zmierzające do niedoinformowania, dezorientacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności, a więc o działanie potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania. Pojęcie „interesów konsumenta” należy rozumieć szeroko, nie tylko jako interes ekonomiczny. Mogą tu bowiem wejść w grę także inne aspekty, jak choćby zdrowie konsumenta (i jego bliskich), jego czasu zbędnie traconego, dezorganizacji toku życia, przykrości, zawodu itp. Jednocześnie ustawodawca wymaga, by naruszenie interesów konsumenta było w stopniu „rażącym”, które to określenie odnosi się do wypadków znacznego, szczególnie doniosłego odbiegania przyjętego uregulowania od zasad uczciwego wyważenia praw i obowiązków w łączącym strony stosunku prawnym. Rażące naruszenie interesów konsumenta oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym. Mając powyższe rozważania na względzie Sąd uznał, że kwestionowana przez powoda klauzula o treści „Za wszelkie szkody i straty spowodowane przez dyspozycje złożone w sposób niewłaściwy, błędny lub niekompletny, tj. opatrzone nieprawidłowymi numerami rachunku, błędnie wprowadzone kwoty zleceń, odpowiedzialność ponosi Klient.” stanowi niedozwolone postanowienie umowne w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c.bowiem kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Przedmiotowe postanowienie spełnia przy tym przesłanki klauzuli abuzywnej określonej wart. 3853pkt 2 k.c. Stosownie do treściart. 3853pkt 2 k.c.w razie wątpliwości uważa się, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są te, które w szczególności wyłączają lub istotnie ograniczają odpowiedzialność względem konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania. Analizując treść zakwestionowanego postanowienia należy wskazać, że w istocie zastrzega ono wyłączenie odpowiedzialności banku za wszelkie skutki wynikłe z niewłaściwego wypełnienia dyspozycji przelewu, a w szczególności z podania błędnego numeru rachunku, bądź błędnie wprowadzonej kwoty zleceń. Całkowita odpowiedzialność w takim przypadku spoczywa na konsumencie. Tymczasem Bank, który nie sprawdził, czy podany przez klienta numer rachunku dotyczy wierzyciela oznaczonego w poleceniu przelewu, działa bez zachowania należytej staranności wymaganej od profesjonalisty, do którego jego kontrahent ma szczególne zaufanie (vide: wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2004 roku, sygn. akt IV CK 158/03, LEX Omega nr 112921). W związku z powyższym to na banku, jako na profesjonaliście, spoczywa odpowiedzialność za sprawdzenie, czy konsument prawidłowo wypełnił polecenie przelewu. Zatem jako nieuprawnione należy uznać wyłączenie odpowiedzialności banku, będącego instytucją zaufania publicznego, za wszelkie skutki wynikłe z niewłaściwego wypełnienia dyspozycji przelewu przez konsumenta. Ponadto, należy wskazać, że w myśl zart. 354 k.c.dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego. Jednocześnie, na podstawie przepisu wyrażonego wart. 355 § 1 k.c.dłużnik obowiązany jest do staranności ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju (należyta staranność). Należytą staranność dłużnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej określa się przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności. Mając powyższą zasadę na względzie należy stwierdzić, że to na banku spoczywa odpowiedzialność za szkody wynikające z przesłania pieniędzy na nieprawidłowo podany rachunek, niezgodny z określeniem nazwy podmiotu wskazanego w poleceniu przelewu (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2008 roku, sygn. akt I CSK 205/08, LEX Omega nr 471143). W świetle powyższego uznać zatem należy, iż zawarte w przedmiotowej klauzuli zastrzeżenie stanowi przejaw przewagi kontraktowej pozwanego i prowadzi w konsekwencji do wyłączenia odpowiedzialności przedsiębiorcy za nienależyte wykonanie umowy wobec konsumenta. Wskazane okoliczności uzasadniają zatem twierdzenie, iż przedmiotowe postanowienie nie uwzględnia i nie zabezpiecza interesu konsumenta, jako słabszej strony umowy, co prowadzi do ukształtowania stosunku zobowiązaniowego w sposób nierównorzędny i rażąco niekorzystny dla konsumenta. Zakwestionowany zapis bezsprzecznie zatem, w ocenie Sądu, kształtuje prawa i obowiązki konsumentów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając ich interesy. Z tych względów Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał, że zakwestionowane przez powoda postanowienie wzorca umownego stosowanego przez pozwanego w obrocie z konsumentami stanowi niedozwolone postanowienie umowne w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c.i zakazał jego stosowania na podstawieart. 47942k.p.c. Zgodnie z treścią przepisuart. 96 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz.U. z 2010 roku, Nr 90, poz. 594 – j.t.). strona wnosząca o uznanie postanowień umowy za niedozwolone jest zwolniona od kosztów sądowych. Wobec powyższego, o obciążeniu pozwanego stałą opłatą sądową od pozwu orzeczono na podstawieart. 26 ust 1 pkt 6w zw. zart. 113 ust. 1 oraz art. 96 ust. 1 pkt 3 i art. 94 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. O kosztach postępowania orzeczono stosowanie do wyniku sporu na podstawieart. 98 i 99 k.p.c.zasądzając od pozwanego na rzecz powoda koszty zastępstwa procesowego w minimalnej stawce wynagrodzenia radcy prawnego określonej według§ 14 ust. 3 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.). Należy jedynie wskazać, że ponieważ powód wygrał sprawę w całości zastosowanie znajduje w tym przypadkuart. 98 i 99 k.p.c., z którego wynika, że strona przegrywająca sprawę w całości obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw (zasada odpowiedzialności za wynik procesu). Zwrot tych kosztów przysługuje powodowi albowiem jego pełnomocnik procesowy będący radcą prawnym zgłosił żądanie ich zasądzenia (art. 109 k.p.c.). Publikację prawomocnego wyroku w Monitorze Sądowym i Gospodarczym na koszt pozwanego zarządzono na podstawieart. 47944k.p.c.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2012-01-09' department_name: XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta judges: - Bogdan Gierzyński legal_bases: - art. 98 i 99 k.p.c. - art. 355 § 1 k.c. - art. 113 ust. 1 oraz art. 96 ust. 1 pkt 3 i art. 94 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych - § 14 ust. 3 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: asystent sędziego Adam Zaborski signature: XVII AmC 376/11 ```

151025150001512_III_RC_000585_2015_Uz_2015-12-21_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III RC 585/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 grudnia 2015 r. Sąd Rejonowy w Grudziądzu III Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie następującym: Przewodniczący SSR Agnieszka Lubińska Protokolant sekr. sądowy Agnieszka Meirowska po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2015 r. w Grudziądzu na rozprawie sprawy z powództwaJ. L. przeciwkoM. L. o podwyższenie alimentów 1 Oddala powództwo. 2 Nie obciąża powoda kosztami postępowania. 3 Kosztami sądowymi od uiszczenia których powód był zwolniony obciąża Skarb Państwa. Sygn. akt III RC 585/15 UZASADNIENIE J. L.wystąpił w dniu 21 września 2015 roku do Sądu Rejonowego w Grudziądzu z powództwem przeciwkoM. L.o podwyższenie alimentów z kwoty 280 zł miesięcznie do kwoty 450 zł miesięcznie. Powództwo uzasadnił twierdzeniem, iż kwota jaką obecnie otrzymuje jest zbyt mała i po zakupie rzeczy, butów, ubrania i biletów do szkoły zostaje bardzo mało na jedzenie. Alimenty otrzymuje z Funduszu Alimentacyjnego. Podał, że jego matka nie pracuje i nie otrzymuje zasiłku dla bezrobotnych. Nie może ona podjąć pracy z uwagi na leczenie się u ortopedy. Powód nadmienił, że ma stwierdzone(...)i dysleksję. Sąd ustalił, co następuje: Obowiązek alimentacyjnyM. L.w stosunku doJ. L.został ostatnio ustalony ugodą zawartą przed Sądem Rejonowym w Grudziądzu w dniu 30 lipca 2014 r. W ugodzie tejM. L.zobowiązał się podwyższyć rentę alimentacyjną na rzecz małoletnich wówczas synów (bliźniaków)J. L.iK. L.z kwot po 160 zł do kwot po 280 zł na rzecz każdego z nich. J. L.ma obecnie 18 lat i kontynuuje naukę w trzeciej klasie gimnazjum, z trzyletnim opóźnieniem organizacyjnym w nauce. Powód nie choruje na żadne przewlekłe choroby i nie ponosi żadnych stałych kosztów leczenia. Nie ponosi stałych wydatków na swoją naukę, za wyjątkiem kosztów biletów na dojazdy do szkoły, które kosztują 2,60 zł dziennie. J. L.mieszka z matką, babcią i braćmi, z których jeden pracuje. Koszty utrzymania tego mieszkania wynoszą 400 zł tytułem czynszu. Opłacany jest też dodatkowo prąd i woda. Matka powoda nie pracuje z uwagi na problemy ze zdrowiem. Utrzymuje się ze środków z opieki społecznej. M. L.sprawuje całodobową opiekę nad swoją 97-letnią matkąS. L., która wymaga stałej opieki z uwagi na ograniczoną możliwość samodzielnej egzystencji. Został mu przyznany zasiłek opiekuńczy w kwocie 520 zł na mocy decyzji Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie wG.z dnia 18 lutego 2015 r. na okres od 1 stycznia do 31 października 2015 r. i decyzji z dnia 3 listopada 2015 r. na okres od 1 listopada 2015 r. do 31 października 2016 r. Pozwany nie może podjąć pracy dopóki otrzymuje zasiłek opiekuńczy. Z zawodu jest ogrodnikiem. Pozwany mieszka na terenie ogródków działkowych w domku przystosowanym do całorocznego zamieszkiwania. Ponosi z tego tytułu opłaty w wysokości około 250 zł miesięcznie. Jego miesięczne koszty wyżywienia wynoszą 150 – 200 zł. M. L.ma sześcioro dzieci. Na dwoje z nich, w tym na powoda ma zasądzone alimenty w łącznej kwocie 560 zł miesięcznie. W 2014 r. zaprzestał płacenia alimentów z uwagi na brak środków. Alimenty są wypłacane z Funduszu Alimentacyjnego. Drugi syn pozwanego,K. L., również wystąpił z powództwem przeciwkoM. L.o podwyższenie alimentów do kwoty 450 zł miesięcznie. (okoliczności bezsporne, fakty znane Sądowi z urzędu, dowód: - decyzja Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie wG.z dnia 18 lutego 2015 r. – k. 15; - decyzja Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie wG.z dnia 3 listopada 2015 r. – k. 14; - dokumentKPnr 268 z 3.10.2015 – k. 12; - zeznania powodaJ. L.– minuta 1:31-4:50 i minuta 10:18 – 14:20 nagrania z rozprawy z dnia 21 grudnia 2015 r.; - zeznania pozwanegoM. L.– minuta 4:50-8:07 i minuta 14:20-17:06 nagrania z rozprawy z dnia 21 grudnia 2015 r.) Sąd zważył, co następuje: Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne, fakty znane Sądowi z urzędu, dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy oraz przesłuchanie stron – dowód przeprowadzony przez Sąd z urzędu. Sąd uznał za wiarygodne zeznania powodaJ. L.i pozwanegoM. L.. Zeznania te są jasne, logiczne i konsekwentne oraz znajdują oparcie w pozostałym materiale dowodowym. Sąd uznał za wiarygodne dokumenty zgromadzone w toku postępowania. Prawdziwość dokumentów nie budziła bowiem wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony. Zgodnie z treściąart. 138 k.r.o.strony w razie zmiany stosunków mogą żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Przez zmianę stosunków rozumie się zaś istotne zwiększenie, zmniejszenie lub ustanie możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego do alimentacji albo istotne zwiększenie się lub zmniejszenie usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego, w skutek czego ustalony zakres obowiązku alimentacyjnego wymaga skorygowania przez stosowne zmniejszenie lub zwiększenie wysokości świadczeń alimentacyjnych, a niekiedy nawet ustanie obowiązku alimentacyjnego. Zakres świadczeń wyznaczają natomiast, zgodnie z treściąart. 135 k.r.o., z jednej strony usprawiedliwione potrzeby uprawnionego, z drugiej zaś rzeczywiste możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego. Współzależność między tymi dwoma czynnikami wyraża się w tym, że usprawiedliwione potrzeby uprawnionego powinny być zaspokajane w takim zakresie, w jakim pozwalają na to możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego. Zgodnie z ugruntowanymi poglądami judykatury i doktryny prawniczej zatem dopiero ustalenie usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego, następnie porównanie tych wartości umożliwia ustalenie, czy i w jakim zakresie (w całości bądź w części) potrzeby uprawnionego mogą być zaspokojone przez zobowiązanego. W myślart. 133 k.r.o.rodzice są obowiązani do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie chyba, że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, iż w ocenie Sądu nie nastąpiła istotna zmiana potrzebJ. L., która uzasadniałaby dokonanie zwiększenia wymiaru renty alimentacyjnej. Obowiązek alimentacyjny pozwanego został po raz ostatni zaktualizowany w lipcu 2014 r., a więc zaledwie 13 miesięcy przed wniesieniem pozwu w przedmiotowej sprawie. Sytuacja powoda nie zmieniła się, poza faktem uzyskania przez niego pełnoletniości. Powód nadal uczy się w gimnazjum i zamieszkuje z matką. Matka powoda nadal nie pracuje. J. L.nie wykazał żadnym dowodem aby jego wydatki były obecnie większe niż 13 miesięcy temu. Nie przedłożył do akt żadnego dokumentu potwierdzającego wysokość tych wydatków, jak też nie żądał przeprowadzenia żadnego dowodu. Nie wykazał on również jakie kwoty przeznacza na wyżywienie i ubranie, ani faktu wzrostu wydatków na te cele w ciągu ostatnich 13 miesięcy. Ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał na powodzie. Nastąpiła natomiast istotna zmiana w zakresie możliwości zarobkowych pozwanego, jako zobowiązanego do alimentacji. Obecnie z uwagi na fakt otrzymywania zasiłku opiekuńczego z tytułu sprawowania osobistej opieki nad 97-letnią matką nie może on podjąć pracy, również dorywczej. Otrzymuje zasiłek w kwocie 520 zł. Tymczasem alimenty w obecnej wysokości na dwóch synów pozwanego, w tym na powoda, wynoszą 560 zł miesięcznie. W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że na chwilę obecną sytuacja pozwanego nie pozwala mu na płacenie alimentów w wyższej kwocie. Należy nadmienić, żeM. L.obecnie nie jest w stanie wywiązywać się z obowiązku alimentacyjnego z uwagi na ciężką sytuację majątkową i alimenty są wypłacane z Funduszu Alimentacyjnego. Sąd miał również na uwadze fakt, że powód jest osobą pełnoletnią i gdyby wywiązywał się prawidłowo z realizacji obowiązku szkolnego wkrótce ukończyłby naukę zawodu i mógł zarobkować. Tymczasem z uwagi na trzykrotne powtarzanie klasy powód uczy się dopiero w trzeciej klasie gimnazjum. Twierdzenia powoda o chęci kontynuacji nauki w liceum, a następnie na studiach wyższych wynikają albo z całkowitej niezdolności powoda do oceny jego umiejętności albo chęci ukazania swojej osoby w lepszym świetle. Nie wydaje się bowiem prawdopodobne, aby powód, który do tej pory osiągał bardzo słabe wyniki w nauce, nagle w wieku 18 lat odmienił swoje podejście do nauki i był w stanie poradzić sobie na studiach wyższych. Mając na uwadze możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego do alimentacjiM. L., a także usprawiedliwione potrzeby powoda zasadne jest pozostawienie alimentów na dotychczasowym poziomie 280,00 zł miesięcznie. O kosztach orzeczono po myśliart. 102 k.p.c.i art. 113 ust. 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Powód korzystał z ustawowego zwolnienia od kosztów sądowych. Nieuiszczonymi kosztami sądowymi Sąd obciążył Skarb Państwa, uznając, że sytuacja majątkowa powoda nie pozwala mu na poniesienie tych kosztów. Powód ma 18 lat i kontynuuje naukę w gimnazjum. Nie ma żadnego źródła dochodu. Na mocyart. 102 k.p.c.Sąd nie obciążył powoda kosztami postępowania.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Grudziądzu date: '2015-12-21' department_name: III Wydział Rodzinny judges: - Agnieszka Lubińska legal_bases: - art. 138 k.r.o. - art. 102 k.p.c. recorder: sekr. sądowy Agnieszka Meirowska signature: III RC 585/15 ```

151025200001512_III_RC_000459_2019_Uz_2021-08-11_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III RC 459/19 - Oz 178/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 sierpnia 2021 r. Sąd Rejonowy w Toruniu III Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie: Przewodniczący sędzia Marek Szcześniak Protokolant st.sekr.sądowy Karol Kotoński Po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2021 r. w Toruniu. przy udziale - sprawy z powództwa mał.E.iL.braciC.działających przez matkęA. G. przeciwkoK. C. o alimenty I zasądza od pozwanegoK. C.alimenty na rzecz: a mał.E. C.w kwocie 1.000 zł (tysiąc złotych) miesięcznie, b mał.L. C.w kwocie 800 zł (osiemset złotych) miesięcznie, to jest łącznie 1.800 zł (tysiąc osiemset złotych) miesięcznie, poczynając od dnia 01.07.2019r., płatne z góry do dnia 10-go każdego miesiąca, do rąk matki małoletnichA. G., z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w płatności którejkolwiek z rat, II w pozostałej części powództwa oddala; III kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Toruniu; IV wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności, V uchyla postanowienie z dnia 16.12.2019r. o udzieleniu zabezpieczeniu powództwa. Sygn. akt III RC 459/19 UZASADNIENIE A. G.działając w imieniu małoletnichE.iL.braciC.w dniu 01 lipca 2019r. wniosła pozew przeciwkoK. C.domagając się (k.3-78) – po sprecyzowaniu stanowiska w piśmie z dnia 2.08.2019r. (k.86-90a) – zasądzenia tytułem alimentów: a kwoty 2.800 zł miesięcznie dla małoletniegoE. C.oraz kwoty 2.300 zł miesięcznie dla małoletniegoL. C., tj. łącznie 5.100 zł miesięcznie, płatne z góry do dnia 10-tego każdego miesiąca, do rąk matki małoletnichA. G., z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w płatności którejkolwiek z rat, poczynając od dnia wniesienia pozwu, b kwoty 33.600 zł na rzecz mał.E. C.oraz kwoty 27.600 zł na rzecz mał.L. C., za czas sprzed wniesienia pozwu, tj. za okres 1.07.2018r.-30.06.2019r. W uzasadnieniu wskazano m.in., żeA. G.iK. C.są rodzicami małoletnichE.iL.braciC.. Związek rodziców małoletnich rozpadł się w(...)Pozwany jest osobą(...). Wydatki na utrzymanie małoletnichE.iL.są wysokie, a pozwany jest prezesem zarządu spółki w(...)i osiąga oficjalny dochód ok.(...)miesięcznie, choć faktycznie zarabia więcej, a jego firma podejmuje się realizacji wysokobudżetowych kontraktów. Podkreślono że koszty utrzymania małoletnich powodów wynoszą łącznie ok. 5.024 zł miesięcznie i te koszty powinny przypadać po połowie każdemu z rodziców małoletnich. Na miesięczne koszty utrzymania mał.E. C.składa się kwota ok. 2.805 zł miesięcznie, a na miesięczne koszty utrzymania mał.L. C.składa się kwota ok. 2.219 zł miesięcznie. Ponadto na każdego z synów przypada kwota ok. 605 zł miesięcznie jako część opłat mieszkaniowych, tj. w sumie ok. 1.210 zł miesięcznie. PozwanyK. C.na rozprawie w dniu 25 października 2019r. uznał powództwo częściowo, tj. do kwoty po 500zł miesięcznie na rzecz każdego z małoletnich synów tj. łącznie 1.000 zł miesięcznie poczynając od 01.10.2019r. i wniósł o oddalenie powództwa w pozostałym zakresie. (k.105) W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew z dnia 23 grudnia 2019r. pozwany wskazał m.in., że uzasadnione potrzeby i koszty utrzymania małoletnich powodów zostały bardzo znacznie zawyżone przez matkę w pozwie, a sytuacja materialno-życiowa pozwanego uległa pogorszeniu. Od 2016r. sytuacja na rynku obejmującym projektowanie i montaż konstrukcji i elementów szklanych, którymi zajmował się pozwany uległa pogorszeniu. W efekcie pozwany wyemigrował w celach zarobkowych do(...). Pozwany jest prezesem spółki, której zakres obowiązków obejmuje głównie projektowanie oraz montowanie(...). (k.138-155) S ą d u s t a l i ł c o n a s t ę p u j e MałoletniL.iE.braciaC.są dziećmiA. G.orazK. C.. MałoletniL. C.urodził się w dniu (...), zaś małoletniE. C.urodził się w dniu (...) W ocenieA. G.na miesięczne koszty utrzymania mał.E. C.składają się: - wyżywienie, chemia, kosmetyki 556,67 zł, - odzież i obuwie 83,33 zł, - opiekunka 416,67 zł, - wizyty u(...)25 zł, - wizyty u(...)40 zł, -(...)ok. 100 zł, - leki ok. 11,80 zł, - ubezpieczenie szkolne 7,50 zł, - podręczniki i przybory szkolne, plecak ok. 50 zł, - zajęcia karate 130 zł, - egzaminy na stopień ok. 14 zł, - badanie u lekarza sportowego 10 zł, - zajęcia dodatkowe z robotyki 125 zł, - fryzjer 10 zł, - zajęcia j. angielskiego ok. 134 zł, -(...)ok. 134 zł, - dojazd do szkoły ok. 10,40 zł, - dojazd na zajęcia dodatkowe ok. 104 zł, - wycieczki szkolne, wyjścia do teatru, kina, na mecz ok. 60 zł, - dojazdy na wizyty lekarskie wB.ok. 17 zł, - utrzymanie zwierząt ok. 90 zł, - wakacje letnie ok. 210 zł, - wakacje zimowe 125 zł, - uczestnictwo w urodzinach kolegów ok. 8,33 zł, - impreza urodzinowa dla rówieśników ok. 42 zł, - książki, zabawki, prezenty świąteczne ok. 42 zł, - kieszonkowe ok. 20 zł, - ubezpieczenie na przyszłość 257,40 zł, tj. łącznie ok. 2.805 zł miesięcznie. Według oceny matki małoletnich na miesięczne koszty utrzymania mał.L. C.składają się: - wyżywienie, chemia, kosmetyki 556,67 zł, - odzież i obuwie 100 zł, - opiekunka 416,67 zł, - wizyty u(...)25 zł, - wizyty u(...)40 zł, -(...)ok. 100 zł, - leki ok. 3,20 zł, - ubezpieczenie szkolne 7,50 zł, - podręczniki i przybory szkolne, plecak ok. 50 zł, - zajęcia wspinaczkowe ok. 166,67 zł, - badanie u lekarza sportowego 10 zł, - fryzjer 10 zł, - zajęcia j. angielskiego ok. 134 zł, - buty na wspinaczkę ok. 26,67 zł, - dojazd do szkoły ok. 10,40 zł, - dojazd na zajęcia dodatkowe ok. 104 zł, - wycieczki szkolne, wyjścia do teatru, kina, na mecz ok. 60 zł, - utrzymanie zwierząt ok. 90 zł, - wakacje letnie ok. 210 zł, - wakacje zimowe 125 zł, - uczestnictwo w urodzinach kolegów ok. 8,33 zł, - impreza urodzinowa dla rówieśników ok. 42 zł, - książki, zabawki, prezenty świąteczne ok. 42 zł, - kieszonkowe ok. 20 zł, - ubezpieczenie na przyszłość 257,40 zł, tj. łącznie ok. 2.219 zł miesięcznie. M..L.iE.są leczeni u(...). Obecnie wizyty odbywają się na NFZ. Matka małoletnich ponosi wyłącznie koszt zakupu lekarstw oraz dojazdu do specjalistów. MałoletniE. C.ma problemu(...), nie(...). Małoletni ma zacząć leczenie u specjalisty w dziedzinie(...) M..E.iL.mają(...), leczenie odbywa się prywatnie. W 2021r. matka małoletnich musiała zamówić nowe(...)za kwotę 1.600 zł. Małoletni uczęszczają na zajęcia dodatkowe.M..L.bierze udział w zajęciach dodatkowych z języka angielskiego w kwocie po 200 zł miesięcznie. Wcześniej uczęszczał również na zajęcia wspinaczkowe. MałoletniE.uczęszcza na zajęcia dodatkowe z języka angielskiego w kwocie po 200 zł miesięcznie. Od czasów pandemii inne zajęcia zostały zawieszone. Opłaty za mieszkanie zajmowane przez małoletnich i ich matkę wynoszą miesięcznie : - podatek od nieruchomości 55,69 zł - ubezpieczenie domu 53,83 zł - wywóz śmieci 58 zł - opłata za prąd 250,88 zł - opłata za gaz 294,61 zł - opłata za wodę 223,73 zł - opłata za telewizję i Internet 132 zł - sprzątanie 728 zł, tj. w sumie ok. 1.815 zł miesięcznie. W ocenie matki małoletnich, co do potrzeb synów które były potrzebne sprzed wniesienia pozwu i nadal są potrzebne to małoletni potrzebują: mebli, nowych łóżek, nowych biurek, szafek. Małoletni mają dwie komody które kupiła matka w 2019r albo 2018r., korzystają z łóżek które mieli gdy byli małymi dziećmi, mieli piętrowe łóżko które teraz zostało rozłożone. Mał.L.ma biurko od 2 lat, a mał.E.ma biurko od ok. 2 lat. Mał.L.iE.potrzebują komputerów, obecnie mają komputery i mał.E.ma swój komputer od 2020r., zaś mał.L.od 2018r. Ponadto mał. potrzebują rowerów i obecnie mał.E.ma rower od 2019r. a małL.od 2018r. Małoletni potrzebują łyżew i nart. Mał.E.ma łyżwy, które przejął po starszym bracie, a mał.L.teraz nie ma łyżew. Małoletni nie mają teraz nart, ponieważ wyrośli ze starych. Małoletni potrzebują materacy do łóżka. Obecnie mał. mają swoje pokoje i każdy z nich śpi w swoim łóżku. Mał.E.ma materac na łóżku z 2019r. aL.ma materac z 2018r. Ponadto potrzebują wyposażenia swojego pokoju typu lampka, chodnik.L.dostał na gwiazdkę 2020r. dywanik. On ma lampkę ale to stara lampka.M..L.ma w swoim pokoju mały chodniczek od 2016r. Matka małoletnich na bieżąco oddaje swoje zobowiązania.A. G.pomagają również rodzice, którzy nie oczekują od niej zwrotu tych pieniędzy iA. G.rozliczy się z nimi po sprzedaży domu. A. G.mieszka wspólnie z dziećmi w miejscowościS.przyul. (...), a od(...)mieszka z nimi jej obecny partner życiowyE. J..A. G.wraz ze swoim partnerem prowadzą wspólne gospodarstwo domowe. E. J.prowadzi własną działalność gospodarczą. A. G.otrzymuje świadczenie wychowawcze po(...)zł miesięcznie z(...)na rzecz małoletnich synów, tj. łącznie kwotę 1.000 zł miesięcznie. Nie otrzymuje innych świadczeń na dzieci. Gdy w 2019r.A. G.nie dostawała dla synów pieniędzy z(...)to pożyczyła od swojego obecnego partnera życiowegoE. J.kwotę 15.000 zł.A. G.nie dostawała pieniędzy z(...)jako tzw. kindergeld, gdyż kindergeld i świadczenia z(...)wykluczają się. Ojciec małoletnich nie pobierał dla(...)synów w(...)świadczeń z tzw. kindergeld. Matka małoletnich dostała pieniądze dla synów z(...)na początku 2020r. łączne z wyrównaniem za 2019r., które wynosiło łącznie 12.000 zł. Matka małoletnichA. G.pracuje zawodowo prowadząc działalność gospodarczą. Od stycznia 2021r. dochodyA. G.wynoszą ok. 4.000 zł netto miesięcznie. Zatrudnia dwóch pracowników: jednego na umowę o pracę, drugiego na umowę zlecenie. W zeznaniu rocznym za 2020r.A. G.wykazała dochód do opodatkowania w wysokości ok.(...)zł, a od którego podatek wyniósł ok.(...)zł. A. G.nie ma innych dzieci poza małoletnimiE. C.iL. C.. Matka małoletnich zaciągała zK. C.kredyty na finansowanie ich wspólnych wydatków, a także na prowadzenie przezA. G.jej działalności gospodarczej. PonadtoA. G.spłaca kredyt hipoteczny na dom którego rata wynosi ok. 1.180 zł miesięcznie i kredyt jest wzięty na 30 lat. ObecnieA. G.spłaca te zobowiązania kredytowe i ich raty wynoszą w sumie ok. 3.500-4.000 zł miesięcznie, a w czasie składania pozwu o alimenty w niniejszej sprawie wynosiły ok. 5.000 zł miesięcznie. (okoliczności bezsporne k.5-78,86-90,105-107, 125-126) (dowód: zestawienie wydatków k.64-67, 185, 196-197, 210, 578-580, 587-589 polisa PZU k.68-69 zaświadczenie o zarobkach k.104,585-586 potwierdzenia przelewu k.186-192, 195, 198-209, 212-215, 217-223, 225,228,230-232, 506-509 paragony i faktury k.193-194, 211, 216, 224, 227 zawiadomienie o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi k. 229 zeznania świadkaG. G.k.331-332v. zeznania świadkaA. H.k.340-341v zeznania świadkaJ. M.k.346-347 zeznania świadkaK. S.k. 47v-348 zeznania świadkaI. M.k. 348v-349 zeznania świadkaR. K.k. 353-354 oświadczenie o stanie rodzinny, majątku, dochodach i źródłach utrzymania k. 393-397 dochody stron w latach 2000-2018r. k. 400, 469 umowa kredytu k.401-443 decyzja k. 451-456 PIT za rok 2020 k. 488-505 polisa PZU k. 510-511 zeznaniaA. G.k. 565v-567, 597v-600 dokumentacja firmowa k. 574-565, 590-590v) PozwanyK. C.aktualnie pracuje jako pracownik biurowy w firmie(...)wT.. Zarabia(...)zł netto miesięcznie. Obecna umowa o prace została zawarta w dniu 4 czerwca 2021r. na czas nieokreślony. W w/w firmie pracuje od połowy listopada 2020r. Za listopad 2020r. do wypłaty uzyskał kwotę ok.(...)zł netto, a za grudzień 2020r. do wypłaty otrzymał kwotę ok.(...)zł netto. W marcu i kwietniu 2021r. do wypłaty otrzymał po ok.(...)zł netto. Wcześniej pozwany prowadził spółkę budowalną na terenie(...). Po powrocie do Polski rozwiązał umowę o pracę w spółce, lecz spółka dalej istnieje. W okresie kiedy pozwany był prezesem spółki w(...)w skali miesiąca z pieniędzy spółki pobierał kwotę od(...)do(...)euro. Wówczas spółka na umowę o pracę zatrudniała jednego pracownika, a pozostali pracownicy mieli własne jednoosobowe działalności gospodarcze. Pozwany od października 2018r. do kwietnia 2019r. przelał matce powodów w sumie(...)z przeznaczeniem na utrzymanie dzieci. W 2011r. pozwany założyłfirmę (...). Działalność prowadził wspólnie zA. G.. PonadtoK. C.zarabiał(...). W zeznaniu rocznym za 2018r.K. C.wykazał dochód w wysokości ok.(...)zł, a od którego nie miał obowiązku zapłaty podatku dochodowego. K. C.w zeznaniu rocznym za 2020r. wykazał dochód w wysokości ok.(...)zł, a od którego nie miał obowiązku zapłaty podatku dochodowego. Pozwany w 2017-1018r. trzykrotnie trafił do szpitala z rozpoznaniem(...).K. C.choruje na(...). Ponosi koszty związane z zakupem lekarstw w wysokości ok. 30 zł miesięcznie.K. C.musi mieć specjalną dietę, która zwiększa koszty jego wyżywienia. K. C.od stycznia 2020r. zamieszkuje sam w mieszkaniu stanowiącym własność swojego brataG. C.wT.przyul. (...)(...). Tytułem opłat związanych z utrzymaniem mieszkania przeznacza kwotę 400-500 zł miesięcznie. Decyzją z dnia 11 grudnia 2019r.K. C.został wymeldowany z miejsca stałego pobytu w miejscowościS.przyul. (...). Postępowanie zostało wszczęte na wniosekA. G.. Obecnie pozwany jest właścicielem samochodu markiO. (...), którego wartość wynosi ok. 5.000 zł. K. C.poza mał.E.iL.ma jeszcze jednego syna ze związku małżeńskiego zJ. P., tj.F. C.. Alimenty wobecF. C.zostały ustalone podczas sprawy rozwodowej. Pozwany płacił na syna kwotę po 400 zł miesięcznie. Alimenty wobecF. C.wygasły po uzyskaniu pełnoletności przez syna i zdolności do samodzielnego utrzymania. Obecnie syn pozwanegoF. C.ma(...)lat. Pozwany obecnie nie ma obowiązku alimentacyjnego wobec innych osób poza mał.E.iL.. Przeznacza 200 zł miesięcznie na pomoc finansową dla synaF. C.. Sąd Rejonowy w Toruniu w dniu 16.12.2019r. dokonał zabezpieczenia powództwa i zobowiązałK. C.do płacenia na rzecz mał.E.iL.braciC.kwot po 500 zł miesięcznie dla każdego z małoletnich to jest łącznie 1.000 zł miesięcznie, poczynając od dnia 01.12.2019r. K. C.zgodnie z postanowieniami o udzieleniu zabezpieczenia powództwa co miesiąc przelewa na rzecz mał.E.iL.braciC.w/w kwotę alimentów. Zgodnie z ugodą zwartą przed Sądem Rejonowym w Toruniu w dniu 07.05.2021r. w sprawie(...)A. G.iK. C.ustalili, iż ojciec małoletnich będzie miał prawo do kontaktów osobistych z małoletnimi synamiL.iE. C.w II i IV niedzielę miesiąca od godz. 10.00 do godz. 18.00, oraz w każdą środę od godz. 17.00 do godz. 20.00, przy czym ojciec małoletnich każdorazowo będzie odbierał synów z miejsca ich zamieszkania a po spotkaniu odwoził ich w to samo miejsce. Kontakty pozwanego z małoletnimi są realizowane zgodnie z ugodą zawartą przed sądem. Na mocy postanowienia z dnia 7 maja 2021r. wydanego w sprawie(...)Sąd Rejonowy w Toruniu postanowił wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnimiL.iE. C.powierzyć ich matceA. G.i ustalić miejsce zamieszkania małoletnich każdorazowo jako miejsce zamieszkania ich matki, zaś ojcu małoletnichK. C.władzę tę ograniczyć przyznając prawo do współdecydowania o istotnych sprawach dzieci. (okoliczności bezsporne k.105-107, 125-126, 138-154, 533-533v) (dowód: karta informacyjna k.16-26 wydruk przelewów bankowych pozwanego na konto matki k.27-31 odmowa ubezpieczenia pozwanego k. 70 informacja z CEIDG k. 90, 447 zaświadczenie o dochodach k. 102-103, 109-110, 129 oświadczenie k. 128 postanowienie o zabezpieczeniu z 16.12.2019r. k.133 PIT za rok 2018 k. 148-154 korespondencja stron k. 164-184 decyzja k. 237-240 wyciąg z konta bankowego k. 241-257 protokół wypożyczenia k. 270 dokumentacja fotograficzna k. 163-163v, 286-294, 459-462 rachunek k.328-329 zeznania świadkaG. C.k. 76-377v dochody stron w latach 2000-2018r. k.400, 469 umowa o zatrudnieniu i wynagrodzeniu k.479-483 PIT za rok 2020 k.516-519 umowa o pracę k.520 umowa zlecenia 521-522 umowa rozwiązująca stosunek pracy k. 523-524 zeznania świadkaJ. P.k.543-544v. zeznaniaK. C.k.544v-546, 563v-565v treść ugody zawartej w sprawie(...)k. 551v postanowienie z dnia 07.05.2021r. wydane w sprawie(...)k. 552) S ą d z w a ż y ł c o n a s t ę p u j e Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie zeznań świadków i stron procesu, które uznano za wiarygodne, gdyż były spójne, logiczne i znalazły potwierdzenie, w odpowiednim zakresie, w stosownych dokumentach urzędowych i prywatnych, których domniemanie autentyczności wynikające zart. 245 kodeksu postępowania cywilnego– a w odniesieniu do dokumentów urzędowych również zgodności z prawdą tego co zostało w nich zaświadczone, wynikające zart. 244 kpc– nie zostały podważone. Na mocy zart. 230 kpcuznano za bezsporne okoliczności faktyczne zawarte w pozwie i innych pismach procesowych, oraz przytoczone w ramach informacyjnego wysłuchania stron, którym strona przeciwna nie zaprzeczyła, gdyż nie budziły wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy i znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale procesowym zgromadzonym w sprawie. Zgodnie z przepisamiart. 128, 129, 133 § 1 oraz art. 135 kodeksu rodzinnego i opiekuńczegokwota alimentów należnych dziecku, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie a nie posiada majątku przynoszącego dochód, zależy od usprawiedliwionych potrzeb dziecka oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości każdego z jego rodziców, albowiem obowiązek alimentacyjny spoczywa w odpowiednich częściach na obojgu rodzicach, stosownie do ich aktualnych możliwości finansowych. Oznacza to, że również pozwany powinien ponosić odpowiednią część wszystkich wydatków związanych z utrzymaniem dzieci w postaci: zakupu wyżywienia, ubioru, wydatków dotyczących stanu zdrowia, oraz innych wydatków niezbędnych do ich prawidłowego rozwoju i wychowania. W myślart. 137 § 2 kroniezaspokojone potrzeby uprawnionego z czasu przed wniesieniem powództwa o alimenty sąd uwzględnia zasądzając odpowiednią sumę pieniężną. Stosownie do stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego w uchwale z dnia 9 listopada 1994r., sygn. akt III CZP 138/94, podstawę obliczenia wysokości alimentów stanowi dochód netto (a nie brutto) zobowiązanego (OSNC z 1995r. Nr 3, poz. 43, glosy aprobujące: Tadeusz Smyczyński OSP z 1995r., Nr 9, poz. 194, oraz Zdzisław Krzemiński „Monitor Prawniczy” z 1995r., Nr 4, str. 113). Analiza materiału procesowego zgromadzonego w niniejszej sprawie wskazuje, że w zakresie możliwości zarobkowych i majątkowych pozwanego znajduje się płacenie alimentów na rzecz mał.E. C.w wysokości po 1.000 zł miesięcznie oraz na rzecz mał.L. C.w wysokości po 800 zł miesięcznie, tj. w łącznej kwocie 1.800 zł miesięcznie. Należy zaznaczyć, że koszty utrzymania małoletnich podawane przez ich matkę, tj. ok. 2.805 zł miesięcznie dla mał.E.i ok. 2.219 zł miesięcznie dla mał.L., to koszty szacowane, a zasady doświadczenia życiowego wskazują, że usprawiedliwione wydatki na potrzeby dzieci są niższe od kwot wskazanych przez matkę małoletnich. Zróżnicowanie wysokości alimentów przyznanych dla każdego z małoletnich wynika z wyższych wydatków dotyczących stanu zdrowia mal.E.. W ocenie sądu pozwany nie wykorzystuje w pełni swoich możliwości zarobkowych, która są wyższe niż pensja minimalna którą obecnie pozwany otrzymuje jako wynagrodzenie za pracę. Pozwany prowadził w przeszłości działalność gospodarczą i w zakresie jego możliwości zarobkowych znajduje się obecnie uzyskiwanie dochodów w wysokości ok. 3.000 zł netto miesięcznie. Z w/w dochodów pozwany może płacić alimenty dla 2 synów w wysokości łącznie 1.800 zł miesięcznie, a także finansować wydatki dotyczące swojego utrzymania. Natomiast wydatki powyżej w/w kwoty 1.800 zł miesięcznie powinny być finansowane przez matkę małoletnichA. G.– jako drugiego z rodziców – albowiem obowiązek alimentacyjny spoczywa na obojgu rodzicach, stosownie do ich aktualnej sytuacji materialnej. Mając powyższe na uwadze na podstawieart. 133 § 1 i art. 135 kroorzeczono jak w punkcie I sentencji, zasądzając alimenty po 1.000 zł miesięcznie na rzecz mał.E. C.i po 800 zł miesięcznie na rzecz mał.L. C., poczynając od dnia wniesienia pozwu, tj. od 1.07.2019r. W pozostałej części powództwo zostało oddalone jako niezasadne, przy czym nie przyznano alimentów za czas sprzed wniesienia pozwu albowiem nie ma niezaspokojonych potrzeb małoletnich – o których mowa wart. 137 § 2 kro– z tego okresu czasu, orzekając jak w punkcie II sentencji. Wydatki wykazywane przez matkę małoletnich jako dotyczące kosztów utrzymania dzieci w czasie przed wniesieniem pozwu, są bowiem wydatkami związanymi z bieżącym utrzymaniem synów – a które to wydatki są finansowane z alimentów przyznanych w niniejszej sprawie za czas od daty wniesienia pozwu, w wysokości łącznie 1.800 zł miesięcznie. O kosztach sądowych orzeczono na mocyart. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(jt. Dz.U. z 2020r., poz. 755 ze zm.) w związku zart. 102 kpcw części dotyczącej pozwanego, a na mocyart. 113 ust. 2 i 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnychw pozostałym zakresie, rozstrzygając jak w punkcie III sentencji. W postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2012 r., III CZ 17/12 (LEX nr 1164739) stwierdzono, że „hipoteza przepisuart. 102 kpc, odwołująca się do występowania "wypadków szczególnie uzasadnionych", pozostawia sądowi orzekającemu swobodę oceny czy fakty związane z przebiegiem procesu, jak i dotyczące sytuacji życiowej strony, stanowią podstawę do nie obciążania jej kosztami procesu.” Z uwagi na obecną wysokość zarobków pozwanego oraz kwotę alimentów zasądzoną od niego w niniejszej sprawie, to obciążenie pozwanego kosztami sądowymi byłoby nieuzasadnione i naart. 102 kpcnie obciążono pozwanego obowiązkiem zwrotu tych kosztów. Rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie alimentów został nadany wyrokowi z urzędu na podstawieart. 333 § 1 pkt 1 kpc, o czym orzeczono w punkcie IV sentencji – z tej przyczyny na mocyart. 359 § 1 kpcuchylono jako zbędne postanowienie o zabezpieczeniu powództwa orzekając jak w punkcie V sentencji.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Toruniu date: '2021-08-11' department_name: III Wydział Rodzinny i Nieletnich judges: - sędzia Marek Szcześniak legal_bases: - art. 245 kodeksu postępowania cywilnego - art. 128, 129, 133 § 1 oraz art. 135 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego - art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: st.sekr.sądowy Karol Kotoński signature: III RC 459/19 ```

154510000001503_III_C_001442_2016_Uz_2017-02-22_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III C 1442/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 lutego 2017 roku Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie III Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Błażej Domagała Protokolant: Iwona Rogala po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2017 roku w Warszawie sprawy z powództwaBanku (...) Spółki AkcyjnejwW. przeciwkoP. K. o zapłatę I oddala powództwo; II zasądza od powodaBanku (...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz pozwanegoP. K.kwotę 14 417 (czternaście tysięcy czterysta siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu. UZASADNIENIE Pozwem z dnia 17.05.2016 r. powódBank (...) S.A.wW.wniósł o zasądzenie od pozwanegoP. K.kwoty łącznie 257.551,88 zł z odsetkami od kwoty 248.330,16 zł od dnia 29.03.2016 r. Pozwany wnosił o oddalenie powództwa. Sąd ustalił następujący stan faktyczny. Dnia 08.10.2013 r.(...) Bank (...) S.A.wW.(powódka, co bezsporne, jest następcą prawnym tego banku) iP. K.zawarli umowę o kredyt nieodnawialny na kwotę 358.800 zł. Okres kredytowania określono na 60 miesięcy z przeznaczeniem na zakupy związane z bieżącą działalnością przedsiębiorstwa pozwanego. Zgodnie z postanowieniami umowy kredytu (§ 15 i 16) otrzymany przez kredytobiorcę regulamin stanowił integralną część umowy. W umowie nie określono m.in. sposobu czy przyczyn wypowiedzenia kredytu, warunków jej rozwiązania. Pozwany poddał się egzekucji na podstawieart. 97 ustawy Prawo bankowedo kwoty 717.600 zł. Dnia 19.01.2016 r. pozwany zwrócił się do banku o przedstawienie oferty restrukturyzacji spłaty zadłużenia. W piśmie wskazał aktualny adres i miejsce zatrudnienia, a także na zakończenie prowadzenia działalności gospodarczej, jednocześnie poinformował o swoim nowym adresie zamieszkania i zameldowania. Powódka udzieliła negatywnej odpowiedzi na propozycjeP. K., kierując pismo z dnia 28.01.2016 r. na wskazany przez niego nowy adres zamieszkania. W piśmie z dnia 05.02.2016 r. Bank oświadczył kredytobiorcy, że wypowiada umowę kredytu z upływem trzydziestu dni od jego doręczenia. Oświadczenie to zostało skierowane na adres wskazany w umowie, tj. miejsce, gdzie pozwany od 23.12.2015 r. nie prowadził już działalności gospodarczej. Przesyłka nie została doręczona, zwrócono ją po awizowaniu. Pod ten sam adres następnie skierowano do pozwanego wezwanie do zapłaty (pismo z dnia 08.04.2016 r. ), które zostało przez niego odebrane. Dnia 25.04.2016 r. powodowy Bank wystawił wyciąg z ksiąg bankowych, w którym wskazano, żeP. K.jest zobowiązany zapłacić na jego rzecz kwotę 257.551,88 zł, w tym 248.330,16 zł tytułem niespłaconego kapitału, 8.187,01 zł tytułem odsetek umownych liczonych od kwoty należności głównej według oprocentowania wynikającego z umowy, 1.034,71 zł tytułem odsetek ustawowych od części należności głównej. Kwota wskazana w wyciągu odpowiada harmonogramowi spłat kredytu z dnia 21.11.2016 r., przedstawionemu przez bank. Powyższe ustalenia poczyniono na podstawie niekwestionowanych dowodów: wyciąg z ksiąg bankowych (k. 21), umowa (k. 23-24), oświadczenie o poddaniu się egzekucji (k. 25), wniosek o restrukturyzację (k. 60), odpowiedź banku na wniosek (k. 61), poświadczenie o adresach (k. 62), zaświadczenie z ewidencji o działalności gospodarczej (k. 63), historia spłat kredytu (k 76-77), wypowiedzenie umowy (k. 78), informacja o doręczeniu (k. 79), wezwanie do zapłaty (k. 80), dowód doręczenia (k. 81-82). Wszelkie zgromadzone dowody zostały uznane za wiarygodne, w takim zakresie, w jakim przepisy procedury przyznawały im moc dowodową. Należało więc ocenić je jako prywatne. Brak było dowodów, którym odmówiono w takim zakresie wiary. Sąd zważył, co następuje. W niniejszej sprawie podstawę rozstrzygnięcia stanowiły przepisyart. 66 i nast. ustawy prawo bankowe, w związku z twierdzeniami banku o łączącej strony umowie kredytu bankowego. Powód dla udowodnienia roszczenia przedstawił dokumenty prywatne – przede wszystkim umowę kredytu i wyciąg z ksiąg bankowych. Oceniając zgromadzony materiał, należało stwierdzić, że nie dawał on podstawy do uwzględnienia powództwa, zgodnie z żądaniem pozwu. Przedłożone przez powoda dokumenty prywatne stanowiły jedynie dowód tego, że osoby pod nimi podpisane złożył oświadczenie woli w nich zawarte, nie dowodziły jednak dalej idących okoliczności. Istotnym w niniejszej sprawie było to, że pozwany zakwestionował zasadność powództwa zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Mając na uwadzeart. 6 k.c., to bank powinien udowodnić zasadność dochodzonego roszczenia, czemu nie sprostano. W niniejszej sprawie zastosowanie znajdowały przepisyPrawa bankowegoodnoszące się do mocy dowodowej dokumentów w brzmieniu obowiązującym w dacie wszczęcia postępowania. Zgodnie zaś z art. 95 ust. 1a tej ustawy, księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku nie mają mocy dokumentów urzędowych w postępowaniu cywilnym. Wyciąg z ksiąg bankowych stanowił jedynie dokument prywatny w rozumieniuart. 245 k.p.c., a więc dowodził wyłącznie tego, że osoby, które go podpisały złożyły zawarte w nim oświadczenie. Prawdziwość takiego dokumentu, niezależnie od tego, że zaprzeczał jej pozwany, powinna - stosownie doart. 253 zd. 2 k.p.c.- udowodnić strona powodowa. Sąd nie kwestionuje możliwości wykazania wysokości zobowiązań dokumentami prywatnymi, które niewątpliwie również stanowią przedmiot dowodu w postępowaniu cywilnym. Jednakże, wobec zarzutów pozwanego i przedstawionych okoliczności faktycznych, zgromadzone dowody nie mogły stanowić podstawy do poczynienia ustaleń, że zobowiązanie pozwanego jest wymagalne, a także czy wysokość ewentualnie należnego od niego świadczenia została prawidłowo określona. P. K.prawidłowo wywodził, że powództwo było przedwczesne. Z nie budzących wątpliwości okoliczności sprawy wynikało, że wypowiedzenie umowy nie zostało mu doręczone, gdyż zostało skierowane na inny adres niż ten, który wskazał bankowi dnia 19.01.2016 r. Tym samym, wobec tego, że brak było dowodu, że pismo to zostało mu doręczone na prawidłowy i znany bankowi adres zamieszkania (przesyłka pod wcześniej wskazywany w umowie adres była awizowana) nie można było ustalić, że doszło do skutecznego złożenia oświadczenia woli o wypowiedzeniu umowy (art. 61 § 1 k.c.). To zaś powodowało, że nie sposób było stwierdzić, czy Bank podjął zasadne działania w celu postawienia całej kwoty należności głównej kredytu w stan natychmiastowej wykonalności. Z tego zaś wywieść należało wniosek, że brak było podstaw do zweryfikowania prawidłowości obliczenia dochodzonej pozwem kwoty. Podkreślić należy, że fakt, że późniejsze wezwanie do zapłaty zostało odebrane przez pozwanego pod adresem podawanym przy zawarciu umowy, nie mógł przesądzić o skuteczności złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, co wynikało z tego, że pozwany w sposób wyraźny podał powodowi swoje nowe miejsce zamieszkania jeszcze przed dokonaniem tej czynności. Oczywiście można było twierdzić, że wypowiedzenie umowy zostało dokonane wobecP. K.w ramach niniejszego postępowania, na skutek doręczenia mu (jego pełnomocnikowi) pisma, do którego dołączono to oświadczenie (pismo z 22.11.2016 r.). W tym przypadku jednakże uaktualniała się zasadność kolejnego zarzutu pozwanego. Przedstawiona przez powoda w niniejszej sprawie dokumentacja kredytowa była niepełna. W szczególności w samej umowie nie zawarto jej obligatoryjnego elementu, tj. określenia warunków dokonania jej zmian i rozwiązania (art. 69 ust. 2 pkt 10). Domyślać się można, że tego rodzaju postanowienia znajdowały się w Regulaminie, na który strony powołały się w umowie (§ 15 i 16) i uczyniły go częścią czynności prawnej. Dokument taki nie został jednakże w niniejszym postępowaniu złożony do akt. To zaś uniemożliwiało zweryfikowanie, czy i jakie warunki określono w umowie dla umożliwienia bankowi wypowiedzenia umowy, z jakim terminem dochodziło - w razie skorzystania z tego uprawnienia - do rozwiązania umowy, w jaki sposób należało wyliczyć i określić w takim przypadku zobowiązanie kredytobiorcy, jak w takiej sytuacji naliczane są odsetki umowne i ustawowe. Nie budziło zaś wątpliwości, że nie można było oprzeć się w tym zakresie wyłącznie naart. 75 Prawa bankowego, gdyż pozostawia on stronom umowy swobodę zarówno co do szczegółowego określenia warunków rozwiązania umowy, jak i okresu jej wypowiedzenia. Pozwany zakwestionował skuteczność wypowiedzenia mu kredytu, lecz to bank z tego faktu wywodził skutki prawne, więc to na tej stronie postępowania spoczywał ciężar udowodnienia tego rodzaju okoliczności. Nie podjęto w tym kierunku żadnej inicjatywy dowodowej. Z tych przyczyn Sąd nie był w stanie ustalić, czy doszło do skutecznego wypowiedzenia kredytu, nawet zakładając ewentualną możliwość dokonania tego w trakcie niniejszego postępowania. Samo oświadczenie strony powodowej nie stanowiło dowodu tego, że do rozwiązania umowy rzeczywiście doszło, gdyż dokument, w którym zostało zawarte był prywatnym i nie dowodził niczego więcej niż jego złożenia. Podsumowując. Powództwo niewątpliwie było przedwczesne i nieudowodnione. Oparte ono było na twierdzeniu, że bank wypowiedział łączącą strony umowę i w związku z tym uprawniony był do dochodzenia od pozwanego m.in. niespłaconego kapitału kredytu w całości. Brak było podstaw do ustalenia, że doszło do skutecznego rozwiązania umowy kredytu, co za tym idzie nie można było przyjąć, że wykazano fakty, które miały uzasadniać dochodzone roszczenie. Nie było dokumentów pozwalających na ustalenie, czy zostały spełnione warunki do wypowiedzenia umowy, a także dające podstawę do zweryfikowania na tej podstawie wysokości zadłużenia pozwanego. ZarzutyP. K.okazały się zasadne, zaś powód nie sprostał ciężarowi dowodu. Mając powyższe na uwadze, przy uwzględnieniuart. 66 i nast. Prawa bankowego, a także mając na uwadzeart. 6 k.c., oddalono powództwo. O kosztach procesu orzeczono na podstawieart. 98 § 1 i 3w zw. zart. 99 i 108 k.p.c.Zastosować należało zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie której powód zobowiązany był zwrócić pozwanemu poniesione przez niego koszty, na które składało się wynagrodzenie radcy prawnego, według minimalnych stawek wynikających z przepisów wykonawczych na datę wszczęcia postępowania oraz opłata skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie date: '2017-02-22' department_name: III Wydział Cywilny judges: - Błażej Domagała legal_bases: - art. 66 i nast. ustawy prawo bankowe - art. 61 § 1 k.c. - art. 253 zd. 2 k.p.c. recorder: Iwona Rogala signature: III C 1442/16 ```

154510000003521_VII_U_000325_2016_Uz_2018-10-31_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VII U 325/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 października 2018 roku Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracyi Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSO Agnieszka Stachurska Protokolant: Anna Bańcerowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 października 2018 roku w Warszawie sprawyV. M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW. o ustalenie odpowiedzialności członka zarządu spółki za zobowiązania z tytułu nieopłaconych składek na skutek odwołaniaV. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW. z dnia 28 lipca 2005r., numer:(...) 1 zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdza, żeV. M.nie ponosi odpowiedzialności za zobowiązania(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwW.z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne za okresy: styczeń – kwiecień 2000r., wrzesień 2000r., maj 2001r. i marzec 2002r. wraz z należnymi odsetkami; 2 oddala odwołanie w pozostałym zakresie. UZASADNIENIE V. M.w dniu 25 września 2006r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.z dnia 28 lipca 2005r., nr:(...). Odwołujący zaskarżył decyzję w całości zarzucając jej naruszenie: - art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez przyjęcie, że ponosi odpowiedzialność za zobowiązania spółki, pomimo tego, że jako prezes zarządu w dniu 27 września 2002r., po sporządzeniu bilansu, złożył do sądu wniosek o otwarcie postępowania upadłościowego; - art. 121, 122 i 123 Ordynacji podatkowej poprzez ograniczenie postępowania jedynie do sprawdzenia akt rejestrowych. W związku ze wskazanymi zarzutamiV. M.wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i wstrzymanie prowadzonej egzekucji do czasu rozpatrzenia odwołania, a w uzasadnieniu odwołania wskazał, że po objęciu funkcji członka zarządu dokonał szczegółowej analizy sytuacji finansowej(...) Sp. z o.o.wW.i zdecydował, że dla jej dalszego istnienia niezbędne jest przeprowadzenie postępowania układowego. Odwołujący stwierdził, że z przyczyn od niego niezależnych sąd postanowieniem z dnia 16 grudnia 2002r. oddalił złożony wniosek wskazując, że wprawdzie zachodzą przesłanki do otwarcia postępowania układowego, ale wskazane propozycje nie odpowiadają wymogom zart. 20 § 3 prawa o postępowaniu układowym. Ponadto odwołujący podniósł, że sąd postanowieniem z dnia 8 maja 2003r. pozbawił go prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji reprezentanta lub pełnomocnika przedsiębiorcy, członka rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej w spółce akcyjnej, z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółdzielni na okres trzech lat. Orzeczenie to jednak ostatecznie zostało uchylone, a postępowanie w sprawie umorzono. W ocenie odwołującego spółka nie miała obowiązku wcześniejszego składania wniosku o ogłoszenie upadłości ani o wszczęcie postępowania układowego, ponieważ nie kwalifikowała się wówczas do tego, szczególnie że przejściowe trudności finansowe nie są podstawą do ogłoszenia upadłości. Z tego względu odwołujący przyjął, że we wrześniu 2002r. zgłosił wniosek o otwarcie postępowania układowego we właściwym czasie, kiedy spółka posiadała środki na przeprowadzenie układu. Jednocześnie zarzucił, że organ rentowy nie zbadał wszystkich okoliczności sprawy, a w szczególności nie przeprowadził postępowania wyjaśniającego, w którym umożliwiłby mu przedstawienie dowodów i złożenie wyjaśnień, ograniczając się jedynie do zapoznania się z aktami rejestrowymi spółki. Odwołujący wniósł o wstrzymanie egzekucji do czasu rozpoznania odwołania, ponieważ organ rentowy na podstawie zaskarżonej decyzji dokonał zajęcia wynagrodzenia za pracę w(...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.(odwołanie z dnia 21 września 2006r., k. 2-5 a.s.). Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.w odpowiedzi na odwołanie z dnia 24 października 2006r. wniósł o odrzucenie odwołania, a w przypadku jego rozpatrywania, o oddalenie odwołania. Organ rentowy w uzasadnieniu wskazał, że(...) Sp. z o.o.wW.była zobowiązana do opłacania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej i zatrudniania pracowników w terminie, w wysokości i na zasadach określonych wustawie z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych. Na koncie spółki powstało jednak zadłużenie, ponieważ spółka nie wywiązała się z ww. obowiązku. W związku z tym wobec spółki było prowadzone postępowanie egzekucyjne w administracji przez Dyrektora(...)Oddziału ZUS wW., w ramach którego dokonano zajęcia rachunku bankowego prowadzonego przez(...) Bank (...) S.A.W późniejszym czasie dalsze łączne prowadzenie egzekucji przejął Naczelnik Urzędu SkarbowegoW.-T., lecz egzekucja okazała się bezskuteczna. Na tej podstawie organ rentowy wydał decyzję, w której orzekł o odpowiedzialności odwołującego jako członka zarządu(...) Sp. z o.o.wW.za zobowiązania spółki z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych z należnością główną w kwocie 60.514,00 zł, odsetkami za zwłokę obliczonymi na dzień 27 lipca 2005r. w kwocie 60.514,00 zł oraz kosztami egzekucyjnymi w kwocie 4.148,20 zł. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał również, że odwołujący został powołany na członka zarządu spółki uchwałą Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników z dnia 19 lutego 1997r., zaś uchwałą nr 4 powierzono mu funkcję wiceprezesa zarządu. Z Krajowego Rejestru Sądowego wynika, że od dnia 17 czerwca 2002r. pełni funkcję prezesa jednoosobowego zarządu spółki, zatem zadłużenie spółki z tytułu nieopłaconych składek powstało w tym okresie. Organ rentowy odnosząc się do oddalenia przez sąd wniosku o otwarcie postępowania układowego wskazał, że czynności zarządu dla wyłączenia własnej odpowiedzialności muszą być prawnie skuteczne i uwzględniać również interesy wierzycieli, ponieważ nie mogą zmierzać jedynie do ochrony dłużnika i jego reprezentantów. Uzasadniając wniosek o odrzucenie odwołania organ rentowy wskazał, że decyzja, od którejV. M.złożył odwołanie, została mu doręczona w dniu 3 sierpnia 2005r. Wprawdzie odwołujący w odwołaniu wskazał, że o decyzji dowiedział się dopiero 5 września 2006r., kiedy udał się do ZUS, by wyjaśnić na jakiej podstawie zostało zajęte jego wynagrodzenie, wskazane twierdzenie, według Zakładu, nie zasługuje jednak na uwzględnienie. Jak wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru, doręczenie decyzji adresatowi nastąpiło w dniu 3 sierpnia 2005r., zatem skoro odwołanie zostało złożone w dniu 25 września 2006r., to powinno podlegać odrzuceniu (odpowiedź na odwołanie z dnia 24 października 2006r., k. 18-19 a.s.). Sąd postanowieniem wydanym na rozprawie z dnia 20 czerwca 2011r. dopuścił do udziału w sprawie w charakterze zainteresowanego(...) Sp. z o.o.wW.(postanowienie z dnia 20 czerwca 2011r., k. 268 a.s.). Jednak postanowieniem z dnia 20 lipca 2018r. Sąd uchylił postanowienie z dnia 20 czerwca 2011r. (postanowienie z dnia 20 lipca 2018r., k. 499 a.s.), prowadząc dalej postępowanie bez udziału ww. spółki. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: (...) Sp. z o.o.wW.została zawiązana w 1997r. Uchwałą nr 2 nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników spółki z dnia 19 lutego 1997r. powołano na funkcję członka zarządu: odwołującegoV. M.,W. Z.iA. L.(protokół nadzwyczajny zgromadzenia wspólników(...)z dnia 19 lutego 1997r. i uchwała nr 2/ZW/97, k. 57 i 59 tom I akt ZUS). W późniejszym czasie dochodziło do zmian w zarządzie. Zostały one dokonane m.in. uchwałą nr 6 Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników z dnia 6 kwietnia 1998r. Wówczas na funkcję członka zarządu został powołanyY. H., który sprawował urząd do 29 grudnia 2000r. (uchwała z dnia 6 kwietnia 1998r., k. 50 tom I akt ZUS i oświadczenieW. Z.z dnia 7 sierpnia 2001r., k. 35 tom I akt ZUS, akt zawiązania spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, k. 280 – 281 a.s.). Uchwałą nr 3 sporządzoną w formie aktu notarialnego w dniu 15 marca 2001r. powołanoZarząd (...) Sp. z o.o.wW.w składzie prezes zarząduW. Z.oraz wiceprezes zarząduV. M.(akt notarialny z dnia 15 marca 2001r., k. 36-44 tom I akt ZUS). Następnie odwołujący był jedynym członkiem zarządu ww. spółki od dnia 17 czerwca 2002r. (odpis z KRS, k. 29-33 tom I akt ZUS). Zgodnie ze sprawozdaniem zarządu z dnia 6 czerwca 2001r. podpisanym przezW. Z.i odwołującego,(...) Sp. z o.o.wW.zamknęła 2001r. stratą podatkową w kwocie 46.075,28 zł. Zarząd spółki postanowił zaakceptować bilans i rachunek zysków i strat za 2001r. wraz z przedstawioną informacją dodatkową mając na względzie: sytuację gospodarczą kraju, zachwianie rynku paliw, utrzymujące się wysokie oprocentowanie kredytów inwestycyjnych, występujące straty dewizowe oraz inne czynniki utrudniające prowadzenie działalności gospodarczej. Majątek trwały spółki wyniósł 503.119,03 zł, majątek obrotowy 376.423,70 zł, a należności 5.315.501,95 zł. Kapitał własny wyniósł 590.960,27 zł w związku z zamknięciem 2000r. stratą w kwocie 868.998,45 zł i stratą w 1999r. w kwocie 74.043,67 zł, zaś zobowiązania krótkoterminowe zostały ustalone na ogólną kwotę 8.272.255,74 zł (sprawozdanie zarządu z dnia 6 czerwca 2001r. i informacja dodatkowa do sprawozdania za 2000r., k. 47-49 tom I akt ZUS). Zgodnie ze sprawozdaniem finansowym obejmującym okres od dnia 1 stycznia 2002r. do dnia 31 sierpnia 2002r., spółka na dzień 31 sierpnia 2002r. posiadała aktywa w postaci: majątku trwałego - 1.671.183,46 zł, majątku obrotowego - 2.348.311,48 zł i środków międzyokresowych - 108.457,08 zł oraz pasywa w postaci: kapitału własnego - minus 1.493.536,19 zł, rezerw - 741.972,70 zł, zobowiązań krótkoterminowych i funduszy specjalnych - 4.699.583,73 zł, a także rozliczeń międzyokresowych i przychodów przyszłych okresów - 71.474,40 zł (sprawozdanie finansowe, k. 8-11 akt XVII Ukł 154/02). Z kolei w sprawozdaniu finansowym obejmującym okres od dnia 1 stycznia 2002r. do 30 września 2002r., wskazano, że spółka na dzień 1 stycznia 2002r. posiadała aktywa w postaci: majątku trwałego - 1.761.075,96 zł, majątku obrotowego - 2.138.830,66 zł i środków międzyokresowych - 109.536,24 zł oraz pasywa w postaci: kapitału własnego - minus 1.551.852,29 zł, rezerw - 865.709,10 zł, zobowiązań krótkoterminowych i funduszy specjalnych - 4.587.471,45 zł, a także rozliczeń międzyokresowych i przychodów przyszłych okresów - 108.114,60 zł (sprawozdanie finansowe, k. 46-49 akt XVII Ukł 154/02). Natomiast na dzień 30 września 2002r. spółka posiadała aktywa w postaci: majątku trwałego - 1.816.083,46 zł, majątku obrotowego - 2.496.228,59 zł i środków międzyokresowych - 108.457,08 zł oraz pasywa w postaci: kapitału własnego - minus 1.487.565,53 zł, rezerwy - 741.972,70 zł, zobowiązań krótkoterminowych i funduszy specjalnych - 4.986.430,48 zł, a także rozliczeń międzyokresowych i przychodów przyszłych okresów - 71.474,40 zł (sprawozdanie finansowe, k. 46-49 akt XVII Ukł 154/02). Na podstawie rachunku zysków i strat obejmującego okresy od dnia 1 stycznia 2002r. do dnia 31 sierpnia 2002r. oraz od dnia 1 stycznia 2002r. do dnia 30 września 2002r. spółka na dzień 1 stycznia 2002r. osiągnęła stratę netto w kwocie 962.114,02 zł, natomiast na dzień 31 sierpnia 2002r. zysk spółki wyniósł 58.316,10 zł, zaś na dzień 30 września 2002r. – 64.786,76 zł (rachunek zysków i strat, k. 12-13 i 44-45 akt XVII Ukł 154/02). W okresie od 1 października 2002r. do 30 listopada 2002r. w spółce zatrudniona byłaJ. K. (1)jako księgowa. Zajmowała się prostym księgowaniem i wpisywaniem faktur. W tym czasie została przeprowadzona kontrola Urzędu Skarbowego, który wyliczył spółce podatek VAT na kilkadziesiąt tysięcy złotych. Do Urzędu Skarbowego był przygotowywany wniosek restrukturyzacyjny. W tym czasie spółka miała też zaciągnięte kredyty(protokół rozprawy z dnia 27 marca 2003r., k. 51 – 52 akt XVII UpZd 43/02).Nie były one spłacane w związku z czymV. M.prowadził z Bankiem rozmowy w sprawie porozumienia. Spółka posiadała również zaległości wobec pracowników, którym wypłaciła zaliczki(protokół rozprawy z dnia 8 maja 2003r., k. 58 - 60 akt XVII UpZd 43/02). V. M.zajmował się w spółce budową terminali i linii przesyłowych. Nie zajmował się natomiast regulowaniem składek i sprawami księgowymi. Należało to doY. H.. Kiedy odwołujący został jedynym członkiem zarządu spółka korzystała z usług biura księgowego, które zajmowało się sprawami formalnymi w spółce. Dokumenty w postaci akt osobowych, akt założycielskich spółki i inne znajdowały się w tym biurze. Osoba je prowadząca zmarła jednak i odwołujący po śmierci tej osoby odebrał część dokumentów (zeznaniaV. M., k. 517-519 a.s.). Spółka miała siedzibę przyulicy (...), ale od około 2002r. już nie prowadziła działalności i nie miała biura.V. M.po 2005r. mieszkał pozaW.i nie wiedział, że spółka ma zaległości w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (zeznaniaV. M., k. 517-519 a.s.). Odwołujący w imieniu(...) Sp. z o.o.wW.złożył w dniu 27 września 2002r. do Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie XVII Wydział Gospodarczy wniosek o otwarcie postępowania układowego (podanie o otwarcie postępowania układowego z dnia 27 września 2002r., k. 3-4 akt XVII Ukł 154/02). Na dzień 24 września 2002r. wierzycielami spółki, którzy mieli być objęci postępowaniem układowym były:Agencja Ochrony Osób i Mienia (...)z siedzibą wW.z zobowiązaniem na kwotę 427,00 zł, 100Agencja (...)z siedzibą wW.z zobowiązaniem na kwotę 739,81 zł,(...) Sp. z o.o.Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe z siedzibą wŚ.z zobowiązaniem na kwotę 5.563,26 zł,(...) S.A.z siedzibą wŁ.z zobowiązaniem na kwotę 1.032,00 zł,A.-J. D..I..M. S.z siedzibą wW.z zobowiązaniem na kwotę 6.370,00 zł,(...) S.C.A. K.I. M.J. K.z siedzibą wW.z zobowiązaniem na kwotę 15.106,84 zł,Bank (...) S.A.z siedzibą wW.z zobowiązaniem na kwotę 1.395.040,00 zł,(...) S.A.z siedzibą wW.z zobowiązaniem na kwotę 5.195,36 zł,(...) Sp. z o.o.z siedzibą wB.z zobowiązaniem na kwotę 16.005,00 zł,(...) S.A.z siedzibą wW.z zobowiązaniem na kwotę 358.103,70 zł,C.(...)z siedzibą wM.z zobowiązaniem na kwotę 1.622.248,00 zł, DaimlerC. (...)/D./ Sp. z o.o. z siedzibą wW.z zobowiązaniem na kwotę 6.309,63 zł,Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Budowlane (...) S.C.z siedzibą wŁ.z zobowiązaniem na kwotę 1.429,52 zł, Gminną Spółdzielnię ‘’(...)’’ z siedzibą wŁ.z zobowiązaniem na kwotę 71.014,54 zł,Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Usługowo-Handlowe (...)z siedzibą wB.z zobowiązaniem na kwotę 3.380,00 zł,Instytut (...)z siedzibą wG.z zobowiązaniem na kwotę 610,00 zł,(...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.z zobowiązaniem na kwotę 93.327,06 zł, Masę Upadłości(...)z siedzibą wW.z zobowiązaniem na kwotę 197.000,00 zł,M.(...)z siedzibą wŁ.z zobowiązaniem na kwotę 1.187,58 zł,Przedsiębiorstwo (...)z siedzibą wŁ.z zobowiązaniem na kwotę 2.396,96 zł,(...) Organizację (...)z siedzibą wW.z zobowiązaniem na kwotę 9.918,00 zł,(...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.z zobowiązaniem na kwotę 1.578,80 zł,Firmę Usługową (...)z siedzibą wŁ.z zobowiązaniem na kwotę 4.300,00 zł,(...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.z zobowiązaniem na kwotę 15.842,73 zł,Przedsiębiorstwo Ochrony (...)z siedzibą wŁ.z zobowiązaniem na kwotę 26.322,72 zł,Przedsiębiorstwo Budowlano- (...)z siedzibą wŁ.z zobowiązaniem na kwotę 2.684,00 zł,(...) S.A.z siedzibą wS.z zobowiązaniem na kwotę 1.464,00 zł,(...) S.A.z siedzibą wR.z zobowiązaniem na kwotę 1.830,00 zł, P.W.S. H.Ceglarski z siedzibą wB.z zobowiązaniem na kwotę 97,60 zł, Stację PaliwT. S.Sp. J. z siedzibą wŁ.z zobowiązaniem na kwotę 5.120,20 zł,(...) S.A.z siedzibą wW.z zobowiązaniem na kwotę 414,80 zł,(...) S.A.(...)z siedzibą wŁ.z zobowiązaniem na kwotę 390,60 zł,Zakłady (...) S.A.z siedzibą wS.z zobowiązaniem na kwotę 4.339,30 zł,Usługi (...)z siedzibą wŁ.z zobowiązaniem na kwotę 2.074,00 zł,Usługi (...)z siedzibą wO.z zobowiązaniem na kwotę 509,30 zł,(...) Sp. z o.o.z siedzibą wK.z zobowiązaniem na kwotę 11.613,55 zł orazW. Z.z zobowiązaniem na kwotę 496.504,70 zł, co dało łączną kwotę 4.387.490,56 zł. Spółka posiadała również wierzycieli nieobjętych postępowaniem układowym, tj.:(...) S.A.z siedzibą wW.z zobowiązaniem na kwotę 7.050,00 zł, Urząd GminyW.-T.z siedzibą wW.z zobowiązaniem na kwotę 6.000,00 zł oraz Urząd Regulacji Energetyki z zobowiązaniem na kwotę 1.339,17 zł, co dało łączną kwotę 14.389,17 zł (spis wierzycieli objętych postępowaniem układowym oraz nieobjętych tym postępowaniem z dnia 24 września(...)., k. 14-15 akt XVII Ukł 154/02). Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie XVII Wydział Gospodarczy postanowieniem z dnia 19 listopada 2002r., po rozpoznaniu wniosku(...) Sp. z o.o.wW.o wstrzymanie egzekucji prowadzonych przeciwko spółce przez Komornika Sądowego Rewiru II przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy Pragi, wniosek ten oddalił(wniosek o wstrzymanie egzekucji z dnia 18 listopada 2002r., k. 55 akt XVII Ukł 154/02, postanowienie z dnia 19 listopada 2002r., k. 66 akt XVII Ukł 154/02). Kolejnym postanowieniem z dnia 16 grudnia 2002r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie XVII Wydział Gospodarczy oddalił wniosek spółki o otwarcie postępowania układowego (postanowienie z dnia 16 grudnia 2002r., k.80 akt XVII Ukł 154/02). W tej samej dacie zostało wydane również postanowienie o wszczęciu postępowania o orzeczenie wobecV. M.zakazu wynikającego zart. 172Prawa Upadłościowego(postanowienie z dnia 16 grudnia 2002r., k. 2 akt XVII Up-Zd 43/02). Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie XVII Wydział Gospodarczy postanowieniem z dnia 8 maja 2003r. pozbawił odwołującego prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji reprezentanta lub pełnomocnika przedsiębiorcy, członka rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej w spółce akcyjnej, z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółdzielni na okres trzech lat (postanowienie z dnia 8 maja 2003r., k. 63 akt XVII Up-Zd 43/02). Na skutek apelacji odwołującego, Sąd Okręgowy w Warszawie XV Wydział Gospodarczy postanowieniem z dnia 20 kwietnia 2004r. uchylił zaskarżone postanowienie Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy z dnia 8 maja 2003r., sygn. akt XVII Up-Zd 43/02 i umorzył postępowanie (postanowienie z dnia 20 kwietnia 2004r., k. 31 akt XVII Up-Zd 43/02). Odwołujący w dniu 3 czerwca 2004r. złożył wniosek o ogłoszenie upadłości(...) Sp. z o.o.wW.obejmującej likwidację majątku (wniosek z dnia 3 czerwca 2004r., k. 3-5 akt XVII Gu 552/04). Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie XVII Wydział Gospodarczy zarządzeniem z dnia 4 czerwca 2004r. zwrócił ten wniosek, ponieważ był dotknięty brakami (postanowienie z dnia 4 czerwca 2004r., k. 6 akt XVII Gu 552/04). Na koncie(...) Sp. z o.o.wW.powstała zaległość z tytułu składek na: - ubezpieczenie społeczne za okresy od kwietnia 1999r. do maja 1999r., od września 1999r. do kwietnia 2000r., za wrzesień 2000r., za maj 2001r., za marzec 2002r., od września 2002r. do listopada 2002r., od stycznia 2003r. do lutego 2003r. oraz od kwietnia 2003r. do stycznia 2004r. w łącznej kwocie 184.093,43 zł, gdzie należność główna wyniosła 118.737,93 zł, odsetki za zwłokę obliczone do dnia 27 lipca 2005r. wyniosły 61.221,40 zł, koszty egzekucyjne wyniosły 4.125,30 zł, zaś koszty upomnienia 8,80 zł; - ubezpieczenie zdrowotne za okres od września 2003r. do stycznia 2004r. w łącznej kwocie 2.777,16 zł, gdzie należność główna wyniosła 2.236,76 zł, a odsetki za zwłokę obliczone do dnia 27 lipca 2005r. wyniosły 540,40 zł; - Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za okres od września 2003r. do stycznia 2004r. w łącznej kwocie 4.133,43 zł, gdzie należność główna wyniosła 3.205,43 zł, odsetki za zwłokę obliczone do dnia 27 lipca 2005r. wyniosły 905,10 zł, zaś koszty egzekucyjne 22,90 zł(stany należności płatnika, k. 15 – 28 akt ZUS). Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.wystąpił do(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wW.o zajęcie rachunku bankowego(...) Sp. z o.o.wW.. W odpowiedzi pismem z dnia 1 września 2004r. ww. Bank poinformował organ rentowy o realizacji zajęcia i zablokowaniu rachunku bankowego do czasu otrzymania odwołania zajęcia lub do czasu jego zrealizowania. Wskazał również, że nastąpił zbieg egzekucji sądowej i administracyjnej, a także, że saldo na koncie dłużnika wynosi 47,77 zł (pismo z dnia 1 września 2004r., k. 8 akt ZUS). Organ rentowy pismem z dnia 29 października 2004r. wystąpił do Naczelnika Urzędu SkarbowegoW.-T.o łączne prowadzenie egzekucji przeciwko(...) Sp. z o.o.wW.w związku ze zbiegiem egzekucji na rachunku bankowym prowadzonym przez(...) Bank (...) S.A.wW.. W związku z tym organ rentowy przesłał do(...)tytuły wykonawcze w celu wyegzekwowania należności. Tytuły wykonawcze zostały wystawione na dzień 24 sierpnia 2004r. na kwoty 314,60 zł, 4.129,50 zł, 997,10 zł, 82,60 zł, 4.899,90 zł, 5.025,80 zł, 4.134,70 zł, 35.776,90 zł, 32,10 zł oraz 290,30 zł (pisma z dnia 29 października 2004r. i z dnia 17 marca 2005r., k. 3 i 5 tom II akt ZUS oraz tytuły wykonawcze, k. 10-39 tom II akt ZUS). Naczelnik Urzędu SkarbowegoW.-T.w dniu 28 kwietnia 2005r. zwrócił w załączeniu 10 tytułów wykonawczych wystawionych na(...) Sp. z o.o.wW.wraz z relacją poborcy skarbowego. Wskazano, że spółka nie prowadzi działalności pod wskazanym adresem i nie posiada jakiegokolwiek mienia od około 2-3 lat (pismo z dnia 28 kwietnia 2005r., k. 1 tom II akt ZUS). Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.na podstawieart. 83 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznychiart. 108 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja Podatkowaw związku zart. 31 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznychwydał w dniu 28 lipca 2005r. decyzję nr:(...). Organ rentowy orzekł na podstawieart. 116 § 1 i 2w związku zart. 107 § 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowaorazart. 31 i 32 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznycho obciążeniuV. M.jako członka zarządu odpowiedzialnością całym swoim majątkiem za zobowiązania(...) Sp. z o.o.wW.z tytułu nieopłaconych składek: na ubezpieczenia społeczne od stycznia 2000r. do kwietnia 2000r., za wrzesień 2000r., za maj 2001r., za marzec 2002r., od września 2002r. do listopada 2002r., od stycznia 2003r. do lutego 2003r. i od kwietnia 2003r. do stycznia 2004r.; na ubezpieczenie zdrowotne za okres od września 2003r. do stycznia 2004r.; na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za okres od kwietnia 2003r. do stycznia 2004r. w łącznej kwocie 122.720,92 zł stanowiącej należność główną, 60.514,00 zł z tytułu odsetek za zwłokę na dzień 27 lipca 2005r. oraz 4.148,20 zł tytułem kosztów egzekucyjnych (decyzja z dnia 28 lipca 2005r., k. 8-9 tom I akt ZUS). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sądowych, w aktach organu rentowego, a także w aktach Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy o sygn. XVII UpZd 43/02, XVII GU 552/04 i VIIUkł 154/02 oraz w części w oparciu o zeznania odwołującego. Dokumenty, na których Sąd oparł poczynione ustalenia faktyczne, nie budziły wątpliwości stron. Były one podstawą ustaleń m.in. w zakresie dotyczącym powołania spółki i zmian w zarządzie, a także okresów sprawowania funkcji członków zarządu przez odwołującego,Y. H.iW. Z.. Na podstawie dokumentów Sąd ustalił również sytuację finansową spółki w części okresu jej funkcjonowania oraz działania, jakie podejmował odwołujący, a także działania organu rentowego zmierzające do wyegzekwowania zaległych składek. Strony ww. dokumentów nie kwestionowały, dlatego zostały one ocenione jako wiarygodne. Jedynymi dokumentami, które były przedmiotem zarzutów odwołującego w zakresie prawidłowości ich wystawienia, były tytuły wykonawcze, co będzie przedmiotem dalszych rozważań. W każdym razie sama okoliczność ich wystawienia i kwoty, na które one opiewały, nie budziły wątpliwości, wobec czego Sąd dokonując ustaleń, taki właśnie fakt ustalił. Sąd ocenił zeznaniaV. M.jako wiarygodne jedynie w części, w jakiej to co zeznał odwołujący zostało potwierdzone dowodami z dokumentów. W pozostałym zakresieV. M.albo nie pamiętał wielu istotnych okoliczności z uwagi na upływ czasu i wielokrotnie w trakcie zeznań nie znał odpowiedzi na zadawane mu pytania, albo wskazywał na zdarzenia – głównie związane z rosyjskim Gazpromem – które opisywał w sposób ogólnikowy. Zdarzeń tych nie potwierdziły złożone dowody, zeznania odwołującego w tej części zostały więc ocenione jako nieprzydatne dla dokonania istotnych w sprawie ustaleń, a zarazem jako niewiarygodne. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: OdwołanieV. M.od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.z dnia 28 lipca 2005r., nr:(...), było zasadne w części. Z uwagi na wniosek organu rentowego o odrzucenie odwołania, Sąd Okręgowy w początkowej fazie postępowania procedował w kwestii związanej z przekroczeniem przez odwołującego terminu do złożenia odwołania. Ostatecznie po przeprowadzeniu dowodów, Sąd Apelacyjny w Warszawie, rozpoznając zażalenie odwołującego na postanowienie o odrzuceniu odwołania, uchylił to postanowienie, a w uzasadnieniu wydanego rozstrzygnięcia wskazał, że odwołanie od decyzji z dnia 25 września 2006r. należy uznać za wniesione w terminie (k. 219 – 230). Z uwagi na tę okoliczność zbędne jest powielanie tej argumentacji, którą powołał Sąd II instancji. Przystępując do rozważań dotyczących zasadności skarżonej decyzji, tytułem wstępu wskazać należy, że przy rozpatrywaniu zasad przenoszenia na osoby trzecie odpowiedzialności z tytułu zaległych składek w pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę naart. 31 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych(t.j. Dz. U. z 2017r., poz. 1778), dalej jako ustawa systemowa, który stanowi, że do należności z tytułu składek stosuje się odpowiednio przepisyustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa(tekst jednolity: Dz. U. z 2018r., poz. 800)– dalej jako o.p., między innymi art. 107 § 1, art. 108 § 1 i 6 oraz art. 116. Z kolei stosownie do art. 32 ustawy systemowej, do składek na Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz na ubezpieczenie zdrowotne w zakresie: ich poboru, egzekucji, wymierzania odsetek za zwłokę i dodatkowej opłaty, przepisów karnych, dokonywania zabezpieczeń na wszystkich nieruchomościach, ruchomościach i prawach zbywalnych dłużnika, odpowiedzialności osób trzecich i spadkobierców oraz stosowania ulg i umorzeń stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące składek na ubezpieczenia społeczne. Zgodnie z treścią przywołanegoart. 107 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa, w przypadkach i w zakresie przewidzianym w rozdziale o odpowiedzialności podatkowej osób trzecich, za zaległości podatkowe podatnika odpowiadają całym swoim majątkiem solidarnie z podatnikiem również osoby trzecie. Przy czym, jeżeli dalsze przepisy nie stanowią inaczej, osoby trzecie odpowiadają również za odsetki za zwłokę od zaległości podatkowych oraz koszty postępowania egzekucyjnego. Natomiast zgodnie zart. 116 § 1o.p., w brzmieniu, jakie miał ten przepis w dacie wydania zaskarżonej decyzji, za zaległości podatkowe spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w organizacji, spółki akcyjnej lub spółki akcyjnej w organizacji odpowiadają solidarnie całym swoim majątkiem członkowie jej zarządu, jeżeli egzekucja z majątku spółki okazała się w całości lub w części bezskuteczna, a członek zarządu: 1) nie wykazał, że: a) we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie zapobiegające ogłoszeniu upadłości (postępowanie układowe) albo b) niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości lub niewszczęcie postępowania zapobiegającego ogłoszeniu upadłości (postępowania układowego) nastąpiło bez jego winy,; 2) nie wskazuje mienia spółki, z którego egzekucja umożliwi zaspokojenie zaległości podatkowych spółki w znacznej części. § 2 art. 116 o.p. przewidywał z kolei, w dacie 28 lipca 2005r. (dzień wydania zaskarżonej decyzji), że odpowiedzialność członków zarządu, określona w § 1, obejmuje zaległości podatkowe z tytułu zobowiązań, które powstały w czasie pełnienia przez nich obowiązków członka zarządu. Zacytowane przepisy, które zastosował w sprawie organ rentowy, wskazują przesłanki pozytywne i przesłanki negatywne odpowiedzialności członka zarządu spółki kapitałowej. Pozytywną przesłanką odpowiedzialności jest wykazanie przez organ rentowy, który obciąża obowiązek dowodzenia, że zaległości składkowe powstały w okresie, w którym członek zarządu pełnił funkcję w zarządzie, a po drugie, że egzekucja z majątku spółki okazała się w całości lub w części bezskuteczna. Z kolei przesłanki negatywne, egzonerujące odpowiedzialność członka zarządu w aspekcie dowodowym, o których była mowa, jeśli chodzi o ich wykazanie, obciążają członka zarządu kwestionującego swoją odpowiedzialność(wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 4 marca 2016r., sygn. akt III AUa 1681/15). Przy tym jako istotne, za Sądem Najwyższym, podkreślić należy, że ocena spełnienia przesłanek z art. 116 o.p. za każdym razem powinna być oceniana ex ante, a więc z perspektywy sytuacji istniejącej w dniu wydania decyzji o przeniesieniu odpowiedzialności za zaległości składkowe, a nie ex post, to jest z uwzględnieniem późniejszych zdarzeń(wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 2018r., sygn. akt II UK 56/17). W rozpatrywanej sprawie nie budziło wątpliwości, że w okresie, kiedy powstały zaległości składkowe objęte zaskarżoną decyzją,V. M.był członkiem zarządu(...) sp. z o.o.od dnia 19 lutego 1997r. w różnych konfiguracjach osobowych, pełniąc różne funkcje – wiceprezesa zarządu czy prezesa zarządu. Do czasu wydania zaskarżonej decyzji z rejestru nie został wykreślony i wciąż był wpisany jako osoba wchodząca w skład zarządu. Co prawda wskazywał, że powołanie go do zarządu odbywało się na roczne kadencje, nie wynika to jednak ani z aktu zawiązania spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, ani z uchwał o powołaniu członków zarządu, które zostały zgromadzone w aktach organu rentowego. Wobec tego, zdaniem Sądu, nie było podstaw do negowania, że odwołujący w spornym okresie objętym zaskarżoną decyzją pełnił obowiązki w zarządzie(...) sp. z o.o.Nie budziło również wątpliwości, że dopiero od dnia 17 czerwca 2002r. był jedynym członkiem zarządu. Wcześniej wraz z nim w zarządzie pozostawałW. Z., a w pewnym okresie od 6 kwietnia 1998r. do dnia 29 grudnia 2000r. równieżY. H.. Kolejną przesłanką pozytywną odpowiedzialności, którą kreujeart. 116o.p., jest bezskuteczność egzekucji z majątku spółki w całości lub w części. Sformułowanie "egzekucja z majątku spółki okazała się w całości lub w części bezskuteczna" nie oznacza, że każdorazowo chodzi o przeprowadzenie i formalne zakończenie administracyjnego postępowania egzekucyjnego albo egzekucji sądowej, gdyż takie wymaganie wyraźnie z tej regulacji nie wynika. Wobec braku ustawowej definicji egzekucji uprawnione może być stwierdzenie, że pojęcie egzekucji jest szersze niż tylko formalne jej przeprowadzenie przez organy egzekucyjne. Można przyjąć, że egzekucja to wszelkie uprawnione działania wierzyciela zmierzające do wyegzekwowania należności na podstawie tytułu wykonawczego. Egzekucją może być zatem, na przykład, samo wezwanie dłużnika do zapłaty. Jeżeli nie ureguluje on należności, to już wówczas można stwierdzić, że egzekucja jest bezskuteczna. M.in. w wyrokach Sądu Najwyższego z dnia: 21 stycznia 2010r.(II UK 157/09, LEX nr 583805)oraz 5 czerwca 2014r.(I UK 437/13, LEX nr 1483947)wskazano, że bezskuteczność egzekucji może być wykazana nie tylko na podstawie postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, ale także w inny sposób, który nie poddaje w wątpliwość oceny, że środki majątkowe podmiotu, który wszczął procedurę upadłościową nie wystarczą na zaspokojenie istotnej części jego długów. Z kolei, w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2013r.(III UK 154/12, LEX nr 1463908),przyjęto że dowodem bezskuteczności egzekucji będzie przede wszystkim, wydane po przeprowadzeniu postępowania egzekucyjnego przez organ egzekucyjny, postanowienie o umorzeniu postępowania z uwagi na bezskuteczność egzekucji (art. 59 ustawy z 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, tekst jedn.: Dz. U. z 2017r., poz. 1201). Jednak stan bezskuteczności egzekucji może być stwierdzony również w toku egzekucji administracyjnej lub sądowej, czego konsekwencją jest możliwość zwrócenia się przez organ egzekucyjny (lub wierzyciela w toku egzekucji sądowej) do sądu o nakazanie dłużnikowi wyjawienia majątku. Bezskuteczność egzekucji, rozumiana jako brak możliwości przymusowego zaspokojenia wierzyciela publicznoprawnego w toku wszczętej i przeprowadzonej przez organ egzekucyjny egzekucji skierowanej do majątku spółki, może być też oceniana w kontekście przebiegu postępowania upadłościowego(wyroki SN: z dnia 10 marca 2011r., III UK 89/10; z dnia 3 września 2010r., I UK 77/10; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 21 września 2017r., III AUa 419/17, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2017r.,(...), LEX nr 2299762). W rozpatrywanej sprawie organ rentowy wszczął postępowanie egzekucyjne w administracji wobec(...) sp. z o.o., w toku którego doszło do zajęcia i zablokowania rachunku bankowego prowadzonego przez(...) Bank S.A.do czasu otrzymania odwołania zajęcia lub do czasu jego zrealizowania. Przy tym istotne jest, że w tym czasie spółka nie reagowała na upomnienia organu rentowego, a od stycznia 2004r. już nie składała comiesięcznych dokumentów rozliczeniowych. Od około 2002r. spółka nie miała swojego biura, gdyż wyprowadziła się zulicy (...)i w innym miejscu już nie miała swojej siedziby. Ostatnie sprawy spółki były prowadzone do około 2004r., a odwołujący po 2005r. już w ogóle zW.wyjechał. Wobec tych okoliczności, które wynikają z zeznań odwołującego, można zakładać w sposób graniczący z pewnością, że co najmniej od około 2004r. spółka nie prowadziła działalności i już od dłuższego czasu nie miała swojego biura. Wobec tego działaniem w ramach prowadzonej egzekucji, jakie mógł i podjął organ rentowy było w pierwszej kolejności zajęcie rachunku bankowego. Kolejną inicjatywą podjętą przez organ rentowy było sporządzenie pisma z dnia 29 października 2004r. do Naczelnika Urzędu SkarbowegoW.-T.o łączne prowadzenie egzekucji przeciwko(...) sp. z o.o.w związku ze zbiegiem egzekucji administracyjnej na rachunku bankowym prowadzonym przez(...) Bank (...) S.A.wW.. W związku z tym do Urzędu Skarbowego zostały przesłane tytuły wykonawcze w celu wyegzekwowania należności, które zostały wystawione na dzień 24 sierpnia 2004r. na kwoty 314,60 zł, 4.129,50 zł, 997,10 zł, 82,60 zł, 4.899,90 zł, 5.025,80 zł, 4.134,70 zł, 35.776,90 zł, 32,10 zł oraz 290,30 zł. Odwołujący jednak kwestionował wiarygodność tytułów, gdyż jego zdaniem występowały w nich błędy w oznaczeniu spółki lub jej siedziby. W ocenie Sądu okoliczność podnoszona przez ubezpieczonego pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie. Należy bowiem wskazać, że Urząd Skarbowy przyjął tytuły wykonawcze i na ich podstawie dokonywał czynności mających na celu przeprowadzenie egzekucji z majątku spółki. Ostatecznie Naczelnik Urzędu SkarbowegoW.-T.w dniu 28 kwietnia 2005r. zwrócił jednak do organu rentowego w załączeniu 10 tytułów wykonawczych wystawionych na(...) Sp. z o.o.wW.wraz z relacją poborcy skarbowego, ponieważ spółka nie prowadziła działalności pod wskazanym adresem i nie posiadała jakiegokolwiek mienia od około 2-3 lat. W ocenie Sądu pismo Naczelnika Urzędu SkarbowegoW.-T.dowodzi bezskuteczności egzekucji względem(...) sp. z o.o.Takie też stanowisko wywodzi Sąd Najwyższy wskazując, że bezskuteczność egzekucji rozumiana jako brak możliwości przymusowego zaspokojenia wierzyciela publicznoprawnego w toku wszczętej i przeprowadzonej przez organ egzekucji skierowanej do majątku spółki może być wykazana nie tylko na podstawie postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, ale także w inny sposób (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2009r., sygn. akt I UZP 4/09). Bezskuteczność egzekucji w rozumieniu art. 116 o.p. jako przesłanka odpowiedzialności członka zarządu spółki, nie musi być bezwzględnie stwierdzono tylko postanowieniem o umorzeniu postępowania egzekucyjnego bezpośrednio przed wydaniem decyzji przenoszącej odpowiedzialność. Bezskuteczność egzekucji to stan obiektywny, wynikający z braku majątku, który sprawie, że potencjalna egzekucja nie pozwoliłaby zaspokoić wierzytelności w całości lub w części. Egzekucji nie prowadzi się dla samej egzekucji, a więc tym bardziej dla uzyskania formalnego stwierdzenia jej bezskuteczności, lecz celem spieniężenia majątku spółki i zaspokojenia wierzyciela. Decyduje zatem majątek spółki, który jest poszukiwany w egzekucji a wcześniej powinien być wskazany (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2016r., sygn. akt II UK 315/15). W rozpatrywanym przypadku postępowanie egzekucyjne wszczęte przez organ rentowy zostało skierowane do całego istniejącego i znanego majątku spółki. Jednakże poza rachunkiem bankowym spółka nie posiadała innych składników majątkowych podlegających zajęciu. Również odwołujący nie wskazał istnienia żadnego innego majątku spółki, z którego egzekucja mogłaby zaspokoić organ rentowy. Poza tym ustalone zostało w toku egzekucji administracyjnej przez poborcę skarbowego, że spółka nie działa, a jej siedziba jest zamknięta. W związku z tym organ rentowy nie miał już żadnych instrumentów prawnych, aby ściągnąć od spółki należności tytułem nieopłaconych składek. W takiej sytuacji stanowisko organu rentowego o bezskuteczności egzekucji jest prawidłowe. Odwołujący, chcąc się zwolnić od odpowiedzialności za zobowiązania składkowe spółki, mógł dowodzić istnienia przesłanek negatywnych, na które wskazuje art. 116 § 1 pkt 1 i 2 o.p. Ciężar dowodu jego jednak obciążał, a nie organ rentowy, co wymaga szczególnego zaakcentowania. Odwołujący jednak nie wskazał mienia spółki, z którego organ rentowy mógłby się zaspokoić. W związku z tym przesłanka negatywna z art. 116 ust. 1 pkt 2 o.p. nie została wykazana. Jeśli chodzi zaś o przesłanki negatywne z art. 116 ust. 1 pkt 1 a) i b) o.p., to należy wskazać, że w obecnym stanie prawnym obowiązuje ustawa z dnia 15 maja 2015 r. Prawo restrukturyzacyjne (t.j. Dz. U. z 2016r., poz. 1574), która weszła w życie w dniu 1 stycznia 2016r. Ustawa ta wprowadziła cztery postępowania naprawczo-oddłużeniowe, do których zaliczono postępowanie o zatwierdzenie układu, przyspieszone postępowanie układowe, postępowanie układowe oraz postępowanie sanacyjne. Jednak należy zauważyć, że decyzja organu rentowego została wydana w dniu 28 lipca 2005r., a odwołanie zostało wniesione w dniu 25 września 2006r. Zatem należało prześledzić ówcześnie obowiązujący stan prawny. Wówczas funkcjonowałaustawa z dnia 28 lutego 2003r. Prawo upadłościowe i naprawcze(Dz. U. Nr 60, poz. 535) - dalej jako ,,ustawa’’. Zgodnie z art. 11 tej ustawy, dłużnik jest niewypłacalny, jeżeli nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań. Na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy, jeżeli zostanie uprawdopodobnione, że w drodze układu wierzyciele zostaną zaspokojeni w wyższym stopniu, niż zostaliby zaspokojeni po przeprowadzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku dłużnika, ogłasza się upadłość dłużnika z możliwością zawarcia układu. Upadłość do dnia 31 grudnia 2015r. przewidywała dwa warianty, a mianowicie upadłość likwidacyjną zmierzającą do likwidacji przedsiębiorstwa lub upadłość z możliwością zawarcia układu. Ten drugi rodzaj upadłości można było nazwać potocznie upadłością układową, która nie zmierzała co do zasady do likwidacji, ale dawała dłużnikowi „możliwość” zawarcia układu. Dalej, w myśl art. 21 ust. 1 i 3 ustawy, dłużnik był obowiązany, nie później niż w terminie dwóch tygodni od dnia, w którym wystąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości, zgłosić w sądzie wniosek o ogłoszenie upadłości. Osoba ta ponosiła odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną wskutek niezłożenia wniosku w terminie określonym w ust. 1. Kluczowe znaczenie dla ustalenia odpowiedzialności członka zarządu ma interpretacja pojęcia zgłoszenia wniosku o upadłość we właściwym czasie, którym posługuje się art. 116 § 1 pkt 1 lit. a o.p., i dlatego doczekała się bardzo obszernego orzecznictwa. W orzecznictwie Sądu Najwyższego konsekwentnie prezentowany jest pogląd, w myśl którego pojęcie "właściwego czasu" do złożenia wniosku o upadłość powinno być ujmowane elastycznie w zależności od okoliczności konkretnego wypadku, bowiem jest przesłanką obiektywną, ustalaną w oparciu o okoliczności faktyczne każdej sprawy. Już w wyroku z dnia 22 czerwca 2006r.(I UK 369/05, LEX nr 3764439)Sąd Najwyższy w odniesieniu do należności składkowych wskazał, iż do wykładni art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej nie należy mechanicznie przenosić sformułowaniaart. 5 § 2(obowiązującego przed dniem 1 października 2003r.)Prawa upadłościowego, lecz - uwzględniając konkretne okoliczności sprawy - ustalać właściwy czas do zgłoszenia wniosku, jak również oceniać przesłanki wymienione wart. 5 § 1 i 2("zaprzestanie płacenia długów" oraz "ujawnienie, że majątek spółki lub osoby prawnej nie wystarcza na zaspokojenie długów"). Tym samym podzielone zostało wcześniejsze stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone na gruncie wykładniart. 298 k.h.(por. wyrok Sądu Najwyższego: z dnia 6 czerwca 1997r., III CKN 65/97, OSNC 1997 Nr 11, poz. 181; z dnia 18 października 2000r., V CKN 109/00, LEX nr 52742; z dnia 23 czerwca 2004r., V CK 533/03, LEX nr 194093), a mianowicie, iż niedopuszczalne jest mechaniczne przeniesienie do wykładniart. 298 k.h.unormowania, jakie zawierałart. 5 § 2 Prawa upadłościowegookreślający, że wniosek o ogłoszenie upadłości spółki z o.o. powinien być zgłoszony nie później niż w ciągu dwóch tygodni od dnia zaprzestania płacenia długów. Przesłanka ta nie jest równoznaczna z użytym wart. 298 k.h.określeniem "we właściwym czasie". Właściwym czasem nie jest ani krótkotrwałe wstrzymanie płacenia długów na skutek przejściowych trudności, ani też całkowite zaprzestanie płacenia długów w następstwie wyzbycia się przez podmiot gospodarczy całego (lub prawie całego) majątku, lecz chwila kiedy wiadomo już, że dłużnik nie będzie w stanie zaspokoić wszystkich swych zobowiązań. Określenie tej chwili powinno być ujmowane elastycznie w zależności od okoliczności konkretnego wypadku. Identyczne stanowisko odnajdujemy w późniejszym orzecznictwie dotyczącym wykładni art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej odczytywanym w związku z art. 31 i 32 ustawy systemowej(por. wyrok Sądu Najwyższego: z dnia 14 września 2007r., III UK 24/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 324; z dnia 19 marca 2010r., II UK 258/09, LEX nr 920554; z dnia 6 lipca 2011r., II UK 352/10, LEX nr 989129; z dnia 2 sierpnia 2011r., II UK 5/11, LEX nr 1084735; z dnia 4 października 2011r., I UK 113/11, OSNP 2012 nr 23-24, poz. 293; z dnia 18 stycznia 2012r., II UK 109/11, LEX nr 1130391).Jednocześnie nie budzi większych wątpliwości, iż dokonując oceny, czy zgłoszenie wniosku o upadłość nastąpiło we właściwym czasie (art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej) należy mieć na względzie, że powinno to nastąpić w takim momencie, aby zapewnić ochronę zagrożonych interesów wszystkich wierzycieli, aby po ogłoszeniu upadłości wszyscy wierzyciele mieli możliwość uzyskania równomiernego, chociaż tylko częściowego zaspokojenia z majątku spółki. Zarząd powinien zgłosić wniosek o upadłość, jeżeli tylko zachodzi zagrożenie niewypłacalnością, której nastąpienie w sposób oczywisty niweczy sens postępowania upadłościowego, pozbawiając wszystkich wierzycieli jakiejkolwiek ochrony prawnej ich interesów(por. wyrok Sądu Najwyższego: z dnia 14 czerwca 2006r., I UK 324/05, OSNP 2007 nr 13-14, poz. 200; z dnia 10 lutego 2011r., II UK 265/10, LEX nr 844740 oraz z dnia 19 grudnia 2013r., II UK 196/13, LEX nr 1438648). Odwołujący w toku postępowania wskazywał, że przesłankami wyłączającymi jego odpowiedzialność za zobowiązania z tytułu nieopłaconych składek jest złożenie w dniu 27 września 2002r. wniosku o otwarcie postępowania układowego, a w dniu 4 czerwca 2004r. wniosku o ogłoszenie upadłości spółki. Jednak sąd rozpoznający sprawy pierwszy wniosek oddalił, a drugi zwrócił. W związku z tym te wnioski, z powodu wadliwości formalnych, za które odpowiadał odwołujący, nie odniosły oczekiwanych skutków. Poza tym odwołujący nie wykazał, choć jego obciążał obowiązek dowodzenia, że ww. wnioski zgłosił we właściwym czasie. Do tego, by dokonać oceny w tym zakresie i ocenić, kiedy doszło do zaistnienia przesłanek uzasadniających zgłoszenie wniosku o upadłość czy o układ, a tym samym czy te wnioski zostały zgłoszone we właściwym czasie, konieczna jest analiza sytuacji finansowej spółki. W rozpatrywanej sprawie Sąd dysponował tylko bardzo ograniczoną dokumentacją w postaci sprawozdania i rachunku zysków i strat za część 2002r. oraz zestawieniem wierzycieli. Jest to jednak niewystarczający materiał do oceny kiedy spółka stała się niewypłacalna. Podkreślenia wymaga, że żadnej dokumentacji finansowej nie przedstawił odwołujący, nie wskazał również, gdzie się ona znajduje. W zeznaniach podał informację, że dokumentacja znajdowała się w biurze rachunkowym, której właścicielka zmarła i po jej śmierci część dokumentacji odebrał. Nie wskazał jednak jaką dokładnie dokumentację odzyskał i gdzie się ona znajduje. W związku z tym Sąd nie miał możliwości takiej dokumentacji pozyskać, choć podkreślić trzeba, że to nie Sąd powinien w tym zakresie przejawiać inicjatywę, ale odwołujący. Co prawda, członek zarządu, a szczególnie były członek zarządu, mogą wskazywać na brak dostępu do dokumentacji i wiążący się z tym faktyczny brak możliwości skorzystania z tego, na co wskazuje art. 116 § 1 pkt 1 i 2 o.p. Niemniej jednak ta okoliczność nie ma znaczenia. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 października 2016r.(II UK 343/15)wskazał, że skoro art. 116 § 1 pkt 2 o.p. uzależnia uwolnienie się przez członka zarządu spółki kapitałowej od odpowiedzialności za jej zaległości składkowe wyłącznie od wskazania mienia spółki, z którego egzekucja umożliwi zaspokojenie należności wierzyciela w znacznej części, to niemożność, nawet obiektywna, wykazania przez członka zarządu tej przesłanki egzoneracyjnej nie zwalnia go z odpowiedzialności. W przeciwnym razie były członek zarządu spółki kapitałowej zawsze mógłby uwolnić się od odpowiedzialności twierdzeniem, że wykazanie rozważanej negatywnej przesłanki tej odpowiedzialności jest niemożliwe ze względu na aktualny brak dostępu do dokumentów finansowych spółki i spowodowaną nim niewiedzę o jej majątku. W ocenie Sądu, ta sama argumentacja odnosi się także do kwestii związanej z brakiem dostępu do dokumentacji i niemożnością wykazania, że wniosek o upadłość został złożony we właściwym czasie. W kwestii dotyczącej braku dokumentacji finansowej wypowiedział się również Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 29 września 2014r., w którym wskazał, że brak dokumentacji nie przesądza o braku odpowiedzialności członka zarządu(wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 29 września 2014 r. III AUa 81/13). W zakresie dotyczącym czasu właściwego na zgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości w sytuacji braku dokumentacji wypowiadały się również sądy administracyjne w odniesieniu do zaległości podatkowych. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 11 kwietnia 2018r, wskazał, że wobec braku dokumentacji, którą powinna posiadać spółka, czynienie ustaleń, czy należało złożyć wniosek o ogłoszenie upadłości spółki oraz określenie czasu właściwego na złożenie takiego wniosku, może nastąpić przy uwzględnieniu okoliczności, iż spółka nie regulowała zobowiązań podatkowych(wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2018r.,(...)865/16).Z kolei Wojewódzki Sąd Administracyjny wG.w wyroku z dnia 4 kwietnia 2014r.((...) SA/GI(...))stwierdził, że wobec braku bilansów spółki przy ocenie przesłanek złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, należy wziąć pod uwagę niepłacenie przez nią należności publicznoprawnych, a więc przede wszystkim zobowiązań podatkowych i składek należnych na rzecz ZUS. W rozpatrywanej sprawie(...) Sp. z o.o.od roku 1999r. posiadała zaległości wobec ZUS. Ponadto, spółka miała również zaległość wobec Urzędu Skarbowego i innych wierzycieli. Choć, z uwagi na brak dokumentacji, trudno jest ustalić, kiedy zaistniały przesłanki do zgłoszenia wniosku o upadłość, to jednak można stwierdzić, że ze względu na wielość wierzycieli, zobowiązania składkowe i podatkowe, odwołujący powinien był wystąpić z wnioskiem o upadłość już wtedy, gdy składał wniosek o wszczęcie postępowania układowego. Samo zaś wszczęcie postępowania układowego nie zwalnia odwołującego z odpowiedzialności. W orzecznictwie akcentuje się, że wszczęcie postępowania układowego "we właściwym czasie" w rozumieniuart. 116 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowaoznacza wszczęcie go wówczas, gdy realne jest zaspokojenie przez spółkę w całości należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych jako uprzywilejowanego wierzyciela wyłączonego z układu z mocy prawa(wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2011r., I UK 113/11).W przedmiotowej sprawie odwołujący nie wykazał, że wniosek o otwarcie postępowania układowego i późniejszy wniosek o upadłość zostały złożone we właściwym czasie. Zdaniem Sądu nie ma podstaw w materiale dowodowym do stwierdzenia zatem, że odwołujący od odpowiedzialności się zwolnił. Jako okoliczność istotną dla takiego zwolnienia odwołujący wskazywał, że Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy postanowieniem z dnia 8 maja 2003r. pozbawił go prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji reprezentanta lub pełnomocnika przedsiębiorcy, członka rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej w spółce akcyjnej, z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółdzielni na okres trzech lat, ale sąd drugiej instancji w dniu 20 kwietnia 2004r. orzeczenie sądu pierwszej instancji uchylił i umorzył postępowanie. W ocenie Sądu wskazane stanowisko odwołującego jest błędne, gdyż Sąd Najwyższy wskazał, że orzeczenie w przedmiocie zakazu, o którym mowa wart. 172Prawa upadłościowego, nie ma charakteru prejudycjalnego w stosunku do rozstrzygnięcia o odpowiedzialności członka zarządu za zobowiązania składkowe spółki. W sprawie o ustalenie odpowiedzialności członka zarządu spółki na podstawieart. 116 § 1 Ordynacji podatkowejnie są wiążące ustalenia dokonane w postanowieniu sądu gospodarczego umarzającym postępowanie o pozbawienie go prawa prowadzenia działalności gospodarczej. Nawet przy przyjęciu, że postępowanie zostało umorzone nie z przyczyn formalnych, lecz merytorycznych, po uznaniu, że wniosek o upadłość został zgłoszony w terminie albo że niedotrzymanie terminu nastąpiło bez winy członka zarządu, ustalenie to nie jest wiążące w postępowaniu o przeniesienie odpowiedzialności za zaległości składkowe na członka zarządu. Inny jest bowiem przedmiot tego postępowania i toczy się ono między innymi stronami. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2011r., sygn. akt I UK 113/11). W związku z tym, nawet jeśli postępowanie w sprawie orzeczenia zakazu zart. 172Prawa upadłościowegozostało ostatecznie umorzone, nie ma podstaw, by w rozpatrywanej sprawie automatycznie przyjmować, że odwołujący nie ponosi odpowiedzialności za zobowiązania z tytułu składek. Odwołujący również wskazywał na błędne określenie w zaskarżonej decyzji kwot zobowiązania. Stanowisko swoje uzasadniał w oparciu o różnice kwotowe występujące w tytułach wykonawczych w porównaniu do tych, które zostały ujęte w zaskarżonej decyzji. W ocenie Sądu odwołujący nie ma racji, ponieważ tytuły wykonawcze dotyczą nie wszystkich okresów zadłużenia, a tylko stycznia – maja 2003r., września – listopada 2002r. i maja 2001r., a ponadto odnoszą się tylko do składek na FUS (nie obejmują składek na FUZ i FP oraz FGŚP). Z kolei zaskarżona decyzja objęła zaległości na FUS, FUZ i FP oraz FGŚP oraz dłuższe okresy, bo także styczeń – kwiecień 2000r., wrzesień 2001r., marzec 2002r. oraz czerwiec 2003r. – styczeń 2004r. Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że organ rentowy wykazał przesłanki pozytywne odpowiedzialności odwołującego, z kolei odwołujący nie wykazał żadnej z przesłanek uwalniających go od odpowiedzialności za zobowiązania składkowe. W ocenie Sądu, odwołujący się mimo tego nie może jednak odpowiadać za długi spółki powstałe w okresie, kiedy nie tylko on pełnił obowiązki w zarządzie. W związku z tym Sąd ocenił, że należało zmienić zaskarżoną decyzję poprzez stwierdzenie, że odwołujący nie ponosi odpowiedzialności za zobowiązania(...) sp. z o.o.z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne za okresy od stycznia do kwietnia 2000r., za wrzesień 2000r., za maj 2001r. oraz za marzec 2002r. wraz z należnymi odsetkami. Jak wynika z ustalonego stanu faktycznegoV. M.był członkiem zarządu w tych okresach, ponieważ zasiadał w składzie spółki od dnia 19 lutego 1997r. Odwołujący sprawował jednak jednoosobowy zarząd dopiero od dnia 17 czerwca 2002r. W okresach, o których mowa, członkami zarządu byli równieżY. H.do dnia 29 grudnia 2000r. iW. Z.do 17 czerwca 2002r. Odpowiedzialność odwołującego i pozostałych członków zarządu za zobowiązania składkowe w ww. okresach jest więc solidarna. Wedle stanowiska Sądu Najwyższego, solidarna odpowiedzialność członków zarządu spółki z o.o. za jej zaległości podatkowe (składkowe) została wprowadzona w interesie wierzycieli spółki. Funkcją i ratio legis rozwiązania prawnego przyjętego w art. 116 Ordynacji podatkowej i związanych z nim przepisach jest ochrona publicznych wierzycieli przez wzmocnienie ich pozycji i ułatwienie realizacji wierzytelności zagrożonych niewypłacalnością dłużnika -spółki z o.o. (...)wskazuje się na wyjątkowość odpowiedzialności osób trzecich za zaległości składkowe (podatkowe) spółki, która wynika z faktu, że osoby trzecie (członkowie zarządu) ponoszą odpowiedzialność osobistą i całym swoim majątkiem za zaległości innego podmiotu. Poddanie odpowiedzialności członków zarządu reżimowi odpowiedzialności solidarnej oznacza z jednej strony dla wierzyciela - dodatkowe gwarancje wykonania zobowiązania, z drugiej strony dla każdego z dłużników - ryzyko świadczenia na rzecz wierzyciela. W związku z tym podkreśla się, że z konstytutywnego charakteru decyzji wydanej na podstawie art. 108 § 1 w związku z art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej wynika, iż dopiero podjęcie decyzji w tym trybie kreuje odpowiedzialność jej adresata (adresatów) jako osoby trzeciej za zaległości podatkowe (składkowe) płatnika, natomiast brak decyzji jest równoznaczny z brakiem odpowiedzialności osoby (osób), wobec której decyzja nie została wydana, przez co nie mają do niej zastosowania zasady odpowiedzialności solidarnej kształtowane przezart. 366 i nast. Kodeksu cywilnego. Obowiązkiem organu podatkowego (rentowego) jest zatem wszczęcie postępowania w przedmiocie odpowiedzialności osób trzecich przeciwko wszystkim osobom mogącym taką odpowiedzialność ponosić ze względu na okres wykonywania obowiązków członka zarządu, a decyzja kończąca to postępowanie powinna rozstrzygać (pozytywnie lub negatywnie) o odpowiedzialności wszystkich (tak określonych) członków zarządu. W przeciwnym bowiem wypadku osoby pominięte podlegałyby wyłączeniu z odpowiedzialności, pomimo że mieszczą się w dyspozycji art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej, a dłużnik, który spłacił dług, zostałby pozbawiony możliwości realizacji w stosunku do nich prawa do regresu przysługującego na podstawieart. 376 k.c.O potrzebie prowadzenia postępowania przeciwko wszystkim członkom zarządu przekonuje także konieczność zapewnienia wszystkim osobom, potencjalnie odpowiedzialnym za cudzą zaległość podatkową (składkową), możliwości obrony własnych interesów, w tym w zakresie dowodzenia przesłanek egzoneracyjnych (uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 15 października 2009 r., sygn. akt I UZP 3/09 i z dnia 16 kwietnia 2014 r., sygn. akt I UZP 2/13 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 sierpnia 2016r., sygn. akt I UK 307/15). Z odesłania zawartego w art. 91 Ordynacji podatkowej doart. 366 § 1 i art. 369 k.c.wynika, że po powstaniu solidarnego zobowiązania, a zatem po wydaniu decyzji w trybie art. 108 § 1 Ordynacji podatkowej, organ rentowy może dokonać wyboru dłużnika (członka zarządu), od którego będzie dochodził zaspokojenia wierzytelności, postąpiwszy stosownie doart. 366 § 1 k.c.Skutkiem konstytutywnego charakteru decyzji o odpowiedzialności osoby trzeciej za zaległości składkowe jest to, że od chwili wydania decyzji kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, iż wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników); do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani (art. 366 § 2 k.c.). Wierzyciel (organ ubezpieczeń społecznych) może więc dokonać wyboru dłużnika (członka zarządu), od którego będzie dochodził zaspokojenia wierzytelności, dopiero po powstaniu solidarnego zobowiązania, nie może zatem dokonać tego przez wydanie decyzji tylko wobec niektórych z nich. Nie jest jednak konieczne wydanie jednej wspólnej decyzji w stosunku do wszystkich członków zarządu jako dłużników i określenie w niej, że ich odpowiedzialność jest solidarna. Solidarność tej odpowiedzialności wynika z przepisów ustawy (art. 369 k.c.w związku z art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej) (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 2014r., sygn. akt I UK 205/13). Ponadto z konstytutywnego charakteru decyzji o przeniesieniu odpowiedzialności na osoby trzecie wynika, że tylko brak decyzji oznacza brak odpowiedzialności solidarnej, więc istotne jest, aby żadna z osób nie została pominięta i by wobec każdej decyzja została wydana (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 23 października 2006r., sygn. akt I UK 126/06 i z dnia 16 lipca 2008r., sygn. akt I UK 9/08). Sąd zważył, że istotą przenoszenia odpowiedzialności spółki za zaległości z tytułu składek na członków zarządu jest zasada ponoszenia przez nich odpowiedzialności solidarnej. Oznacza to, że organ rentowy jest zobowiązany do wydania decyzji na wszystkich członków zarządu spółki w okresach objętych rozstrzygnięciem. Dopiero w następstwie powyższego ZUS jest uprawniony do wyboru jednego, kilku lub wszystkich członków zarządu, od których zdecyduje się ściągać należność. Jest to istotne dla osoby uiszczającej zaległości składkowe względem organu rentowego, ponieważ niewydanie decyzji wobec innych członków zarządu wyklucza możliwość dochodzenia od nich roszczeń regresowych. Niewątpliwie w tożsamej sytuacji znalazłby się odwołujący. Organ rentowy nie kwestionował w toku postępowania sądowego, że wydał decyzję zobowiązującą do opłacenia składek tylko i wyłącznie wobecV. M., pomijającW. Z.iY. H.. Zatem pozostawienie w mocy zaskarżonej decyzji w tym zakresie doprowadziłoby do niemożliwości zgłoszenia roszczenia regresowego przez odwołującego wobec w/w osób wchodzących ówcześnie w skład zarządu spółki. Wobec tego Sąd doszedł do przekonania, że wydana decyzja w tej części jest wadliwa. W analizowanej sytuacji bez znaczenia pozostaje okoliczność podnoszona przez organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 13 lipca 2011r., jakoby nie dysponował aktualnym adresem, na który mógłby doręczyć korespondencję kierowaną doJ. Z.. Jego adres w USA zgłoszony w dokumentach rejestrowych spółki, o którym wspomniał organ rentowy, nie skutkuje brakiem możliwości powiadomienia ww. członka zarządu o toczącym się postępowaniu. Ponadto ZUS również nie powiadomił drugiego członka zarząduY. H., który także zasiadał w zarządzie spółki w części spornego okresu. Powyższe oznacza wadliwość decyzji z dnia 28 lipca 2005r., w omawianym zakresie, naruszenie art. 107 i art. 116 Ordynacji podatkowej oraz w konsekwencji brak odpowiedzialności odwołującego z tytułu zaległości składkowych za wymienione miesiące. Wobec powyższego Sąd na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.zmienił zaskarżoną decyzję przyjmując, że odwołujący nie ponosi odpowiedzialności za zobowiązania(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwW.z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne za okresy: styczeń – kwiecień 2000r., wrzesień 2000r., maj 2001r. i marzec 2002r. wraz z należnymi odsetkami. W pozostałym zakresie odwołanie jako bezzasadne podlegało oddaleniu na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c. ZARZĄDZENIE Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć: -(...) -(...)

```yaml court_name: Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie date: '2018-10-31' department_name: VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Agnieszka Stachurska legal_bases: - art. 20 § 3 prawa o postępowaniu układowym - art. 5 § 2 Prawa upadłościowego - art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 107 § 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa - art. 59 ustawy z 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - art. 298 k.h. - art. 366 i nast. Kodeksu cywilnego - art. 477 recorder: Anna Bańcerowska signature: VII U 325/16 ```

154510250001506_III_W_000802_2018_Uz_2019-02-15_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III W 802/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 15 lutego 2019 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ wW., III Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSR Agnieszka Ławryńczuk Protokolant: Joanna Kordys Oskarżyciel publiczny: --------- po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 07 grudnia 2018 r. i 15 lutego 2019 r. sprawy: R. S., córkiK.iŁ. z d. Z.,ur. (...)wO. obwinionej o to, że: w dniu 10 czerwca 2017 r. około godz. 16.35 wW.na drodze publicznej, w ruchu lądowym na terenie stacji gazowej przyul. (...)na wysokościposesji nr (...)naruszyła zasady przewidziane w art. 23 ust. 1 pkt 3 lit. bP.w ten sposób, że kierując pojazdem markiN.onr rej. (...)nie zachowała szczególnej ostrożności podczas cofania i nie upewniła się czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda – pojazd markiD.onr rej. (...)w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z nim, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o wykroczenie zart. 86 § 1k.w. w zw zart. 23 ust.1 pkt 3) lit. b ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym( Dz. U. z 2018 r., poz. 1260 z późn. zm.). orzeka 1.ObwinionąR. S.uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 86 § 1k.w. w zw zart. 23 ust.1 pkt 3) lit. b ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym( Dz. U. z 2018 r., poz. 1260 z późn. zm.), skazuje na zasadzieart. 86 § 1k.w. i za to na mocyart. 86 § 1k.w. wymierza jej karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesiąciu) złotych; 2. na podstawieart. 119 § 1 k.p.w.w zw zart. 118 § 1 k.p.w.zasądza od obwinionejR. S.na rzecz Skarbu Państwa kwotę wynoszącą 1.328,82 (jeden tysiąc trzysta dwadzieścia osiem złotych 82/100) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę wynoszącą 30 (trzydzieści) złotych, tytułem opłaty.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie date: '2019-02-15' department_name: III Wydział Karny judges: - Agnieszka Ławryńczuk legal_bases: - art. 23 ust.1 pkt 3) lit. b ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym - art. 119 § 1 k.p.w. recorder: Joanna Kordys signature: III W 802/18 ```

152515000002521_V_U_006117_2014_Uz_2015-02-03_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VU 6117/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 lutego 2015 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący SSR del. Marzena Foltyn-Banaszczyk Protokolant p.o. stażysty Ewelina Hrynczyszyn po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie sprawy z wnioskuA. S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT. o emeryturę na skutek odwołaniaA. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT. z dnia 24 lipca 2014 r. sygn.(...) 1 zmienia zaskarżoną decyzję, w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcyA. S.prawo do emerytury z dniem 1 lipca 2014 roku; 2 zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.na rzecz wnioskodawcyA. S.kwotę 60,00 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sygn. akt V U 6117/14 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 24 lipca 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.odmówiłA. S.prawa do emerytury prawa do emerytury podnosząc w uzasadnieniu decyzji, iż wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku posiada okresy składkowe i nieskładkowe w łącznym wymiarze 26 lat, 2 miesiące i 22 dni, jednakże nie udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy zaliczył staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 13 lat, 5 miesięcy, 15 dni. Odmówił wnioskodawcy zaliczenia jako pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 25 września 1972 roku do dnia 2 lipca 1985 roku wSpółdzielni Pracy Zakładzie (...)wŁ.na stanowisku monter maszyn. W odwołaniu wniesionym od powyższej decyzji w dniu 20 sierpnia 2014 rokuA. S.podał, iż w okresie od 25 września 1972 roku do dnia 2 lipca 1985 roku wSpółdzielni Pracy Zakładzie (...)wŁ.pracował w warunkach szczególnych wykonując czynności spawacza na stanowisku spawacza pracując w brygadach od 5 do 15 osób. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W piśmie procesowym z dnia 26 stycznia 2015 roku oraz na rozprawie pełnomocnik wnioskodawcy podtrzymał stanowisko w sprawie, wnosząc również o zaliczenie do pracy w warunkach szczególnych okresu służby wojskowej. Wnosił również o przyznanie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: WnioskodawcaA. S., urodzony(...)1954 roku, złożył w dniu 8 lipca 2014 roku wniosek o przyznanie emerytury. Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. (dowód: wniosek o emeryturę k. 1-4 akt emerytalnych) A. S.na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymuje się okresem ubezpieczenia w łącznym rozmiarze 26 lat, 2 miesiące i 22 dni w tym13 lat, 5 miesięcy i 15 dni pracy w szczególnych warunkach tj.okresy zatrudnienia od 8 lipca 1985 roku do 31 grudnia 1998 roku na stanowisku spawacza w(...) Spółdzielni (...)wR.. (dowód: decyzja z dnia 24 lipca 2014 roku k. 25 akt emerytalnych; odpowiedź na odwołanie k. 16-17 akt) W dniu 12 września 1972 rokuA. S.złożył podanie o przyjęcie go do pracy w brygadach monterskich terenowych. W okresie od dnia 25 września 1972 roku do dnia 2 lipca 1985 roku wnioskodawca był zatrudniony na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy wSpółdzielni Pracy Zakładzie (...)wŁ.. W wystawionym świadectwie pracy wskazano, że w okresie zatrudnienia wnioskodawca pracował na stanowisku monter maszyn. W okresie od 25 kwietnia 1973 roku do dnia 10 kwietnia 1975 roku odbywał służbę wojskową. Po jej odbyciu podjął pracę dnia 22 kwietnia 1975 roku. W umowie wskazano jako stanowisko pracy – monter maszyn. W angażach stanowisko wnioskodawcy było określane jako monter, monter maszyn, monter – spawacz. (dowód: świadectwo pracy k. 7 akt emerytalnych, k. 27; świadectwo pracy k. 28; podanie k. 30; umowa k. 42;umowa z dnia 22.04.1975 roku k. 38; angaże k. 33-36v) Spółdzielnia Pracy Zakładzie (...)wŁ.była zakładem remontowo – montażowym przemysłu mleczarskiego. Zajmowała się budową nowych zakładów mleczarskich, montażem maszyn mleczarskich i spawalnictwem oraz usługami remontowymi innych zakładów mleczarskich. W zakładzie były brygady montażowe, które były kierowane w teren do budowy zakładów mleczarskich i do remontów oraz przeglądów zamontowanych urządzeń i maszyn mleczarskich. Do czasu skierowania wnioskodawcy do odbycia służby wojskowej wnioskodawca nie spawał, był pomocnikiem montera. Po wojsku został skierowany do brygadyW. K.. Od 22 kwietnia 1975 roku wnioskodawca pracował w brygadzieW. K.. W brygadzie pracowali spawacze i pomocnicy spawaczy, hydraulicy, monterzy, ślusarze.A. S.był spawaczem i wykonywał prace wyłącznie spawalnicze. Wnioskodawca spawał spawarką gazową przy pomocy argonu. Do tego typu spawania był specjalny aparat do argonu, była spawarka i argon. Wnioskodawca spawał wieże suszarnicze na wysokości, na rusztowaniu, które miało około 8 metrów wysokości. Było spawanie pionowe, sufitowe i pachwinowe. Spawanie pionowe było to spawanie po ścianie do góry wieży, na rusztowaniu. Spawanie sufitowe było to spawanie dekli o średnicy 6 metrów. Spawanie pachwinowe polegało na spawaniu blachy do blachy położonej jedna na drugą. Wnioskodawca wykonywał wszystkie te rodzaje spawania. W okresie marzec 1975 do końca 1976 roku brygada wnioskodawcy pracowała na budowie weW.. WeW.budowano aparatownię, masłownię, serownię i stację mycia. Brygada wnioskodawcy była jedną z wielu na tej budowie. WeW.brygada wnioskodawcy montowała urządzenia m.in.: wirówki, pasteryzatory, urządzenia chłodnicze, zbiorniki na mleko, instalacje nabiałowe. Praca polegała na montażu rur ze stali nierdzewnej, co wymagało spawów w otulinie argonu przy pomocy urządzenia spawalniczego – spawarki, która wykorzystywała łuk elektryczny. Do spawania służył gaz argon. Poprawny spaw wymagał otuliny z argonu. To było połączenie spawarki elektrycznej i gazowej. Wnioskodawca pracował przy spawaniu przy użyciu tej spawarki co dzień, w pełnym wymiarze czasu pracy. Mogło się zdarzyć, że sporadycznie wnioskodawca z całą brygadą, był kierowany do transportu maszyn mleczarskich. Praca wówczas polegała na transportowaniu maszyny na odpowiednie miejsce, a następnie następował jej montaż poprzez podłączenie maszyny rurami za pomocą spawania. Wynikało to z procesu technologicznego. Najpierw brygada musiała przyszykować sobie stanowisko pracy, gdzie miało być montowane urządzenie, ustawić je i dopiero wówczas podłączyć za pomocą spawania. Wówczas front robót spawalniczych był mniejszy. Sporadycznie front robót spawalniczych był mniejszy, mógł trwać 1-2 dni w ciągu miesiąca. W pozostałe dni wnioskodawca w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał wyłącznie prace spawalnicze. W brygadzie byli monterzy maszyn mleczarskich, którzy zajmowali się montażem urządzeń chłodniczych. Ich zakres czynności były inny niż zakres czynności spawaczy. Był podział prac na pracowników w brygadzie. Po zakończenia budowy mleczarni weW.w 1976 roku przez około 3 lata do 1979 roku brygada wnioskodawcy pracowała przy budowie przetwórni mleczarskiej wS.. Była to duża przetwórnia. Następnie od około 1981 roku do 1982 roku brygada pracowała wT.. Wnioskodawca wówczas również pracował wyłącznie jako spawacz w pełnym wymiarze czasu pracy. Oprócz budów brygada terenowa, w której pracował wnioskodawca zajmowała się przeglądami, remontami zainstalowanych w mleczarniach urządzeń. Brygada wnioskodawcy pracowała wyłącznie w terenie. Wnioskodawca stale, co dzień, w pełnym wymiarze czasu pracy zajmował się włącznie spawaniem zarówno w trakcie montażu maszyn i urządzeń mleczarskich, jak i podczas przeglądów i remontów tych maszyn i urządzeń. Wnioskodawca spawał spawarką gazową, elektryczną, w otulinie argonu. Spawał konstrukcje metalowe – rury i blachy, konstrukcji pod zbiorniki za pomocą spawarki elektrycznej oraz instalacje nierdzewne łącząc je z wieżą czy wirówką – za pomocą argonu ( dowód: zeznaniaA. S.k. 53v-54; zeznaniaW. K.k. 51v-52v; zeznaniaZ. K.k. 52v-53v) W. K.jako bezpośredni przełożony wnioskodawcy sprawdził uprawnienia wnioskodawcy jako spawacza. Wnioskodawca posiadał uprawnienia spawacza. W okresie od 24 października 1975 roku do 10 kwietnia 1976 roku wnioskodawca uzyskał uprawnienia spawacza gazowego przed komisją spawalniczą. W 1985 roku wnioskodawca nabył uprawnienia spawacza elektrycznego. ( dowód: zeznaniaA. S.k. 53v-54; zeznaniaW. K.k. 51v-52v; zeznaniaZ. K.k. 52v-53v; odpis książeczki spawacza k. 37; oświadczenie k. 32) A. S.w trakcie zatrudnienia wSpółdzielni Pracy Zakładzie (...)wŁ.otrzymywał dodatek szkodliwy. (dowód: karty wynagrodzeń k. 6-15) Na mocy porozumienia między zakładami pracy z dniem 3 lipca 1985 roku wnioskodawca został skierowany do pracy do(...) Spółdzielni (...)jako spawacz. (dowód: zeznaniaA. S.k. 54; pisma k. 31, k. 31v; świadectwo pracy k. 28v; świadectwo pracy k. 9 akt emerytalnych) Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje: Odwołanie zasługuje na uwzględnienie. Stosownie doart. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli: 1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz 2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2). W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisówrozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: 1 osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, 2 ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia). W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat, nie należy do OFE. Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizyrozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272). Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego. Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w okresie od dnia 25 września 1972 roku do dnia 2 lipca 1985 roku wnioskodawca wSpółdzielni Pracy Zakładzie (...)wŁ.był niesporny w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach emerytalnych i osobowych. Spornym pozostawał charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w tym okresie, tj. czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach, czy też nie. Stało się tak dlatego, że wnioskodawca nie dysponował świadectwem pracy w szczególnych warunkach a w angażach dotyczących tych okresów stanowisko pracy wnioskodawcy zostało określone monter, monter maszyn, monter - spawacz. Wobec powyższego na wnioskodawcy, zgodnie z treściąart. 6 k.c, spoczywał ciężar wykazania pracy w szczególnych warunkach. Wnioskodawca sprostał temu obowiązkowi. Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe w postaci przesłuchania wnioskodawcy oraz zeznań świadków:W. K.,Z. K., którzy razem z wnioskodawcą pracowali w spornym okresie od dnia 25 września 1972 roku do dnia 2 lipca 1985 roku wSpółdzielni Pracy Zakładzie (...)wŁ.wykazało, że w całym okresie zatrudnienia wnioskodawca miał taki sam zakres obowiązków i wykonywał taką samą pracę, polegającą na spawaniu konstrukcji stalowych i nierdzewnych przy pomocy spawarki gazowej i elektrycznej i posiadał do tego uprawnienia, mimo że w jego angażach stanowisko pracy zostało nazwane monter, monter maszyn, monter-spawacz. Świadkowie potwierdzili, że wnioskodawca cały czas w spornym okresie pracował przy spawaniu gazowym lub elektrycznym konstrukcji stalowych i nierdzewnych w procesie budowy mleczarni i montażu maszyn mleczarskich. Wnioskodawca wykonywał w/w prace w pełnym wymiarze czasu pracy, będąc zatrudnionym na cały etat. Zważywszy, że świadkowie pracowali razem z wnioskodawcą w spornym okresie na takim samym stanowisku co wnioskodawca, należy uznać że dysponują oni bezpośrednią, szczegółową, a co za tym idzie wiarygodną wiedzą co do zakresu obowiązków wnioskodawcy oraz warunków w jakich jego praca była świadczona. ŚwiadekW. K., który był bezpośrednim przełożonym wnioskodawcy i rozdzielał prace w brygadzie, w sposób szczegółowy opisał charakter pracy wnioskodawcy i rodzaje spawów, jaki wykonywał wnioskodawca w jego brygadzie. Zeznania są szczegółowe, skorelowane z zeznaniami świadkaZ. K.oraz wnioskodawcy, przy czym bezstronne, jasne i logiczne, a zatem należało je uznać za w pełni wiarygodne. Tym bardziej, iż znalazły one częściowe potwierdzenie w dokumentacji z akt osobowych. Co prawda w aktach osobowych w angażach czy umowach o pracę stanowiska wnioskodawcy były różnie oznaczone, jednakże z angaży wynikało, że wnioskodawca pracował przy montażu urządzeń jako spawacz ( k. 35v), posiadał uprawnienia spawacza gazowego od 1976 roku (k. 37) oraz elektrycznego od 1985 roku ( k. 32). Co więcej właśnie jako spawacz na podstawie porozumienia między zakładami pracy został przyjęty do pracy w(...) Spółdzielni (...)wR., który to okres zatrudnienia jako spawacza organ rentowy zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych. Powyższe okoliczności znalazły również pośrednio potwierdzenie w kartach wynagrodzeń, z których wynikało, że wnioskodawca uzyskiwał dodatek za pracę w warunkach szkodliwych. Podkreślenia wymaga fakt, iż o szczególnych warunkach pracy nie decyduje nazwa zajmowanego stanowiska, ale rodzaj pracy rzeczywiście wykonywanej przez pracownika. A ten, jak wynika z zeznań świadków, w przypadku wnioskodawcy, był niezmienny w całym okresie zatrudnienia i polegał na spawaniu konstrukcji stalowych (blach i rur) oraz konstrukcji nierdzewnych przy pomocy spawarek gazowych i elektrycznych. Okoliczność sporadycznego kierowania wnioskodawcy do prac, które polegały na transportowaniu urządzeń nie przeczy powyższemu, skoro było to wyłącznie zajęcie wykonywane sporadyczne, wyjątkowo i jego wykonanie należało do procesu technologicznego – przygotowania urządzeń do spawania ich elementów. Biorąc powyższe pod uwagę oraz w oparciu o zgromadzone dokumenty pracownicze nie ulega wątpliwości, że praca wnioskodawcy wSpółdzielni Pracy Zakładzie (...)wŁ.przy spawaniu elektrycznym lub gazowym konstrukcji stalowych, w tym również na wysokości, była pracą o znacznej szkodliwości dla jego zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości. Świadczy o tym zarówno zakres jego obowiązków, charakter pracy, jak i warunki w jakich praca była świadczona. Prace w takim charakterze (spawalnicze) były niewątpliwie pracami wykonywanymi w uciążliwych dla zdrowia warunkach i jako takie są wymienione w wykazie A będącego załącznikiem dorozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz.U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43z późn.zm.), a mianowicie w dziale XIV (prace różne) poz. 12 – prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowo wodorowym. Mimo zatem, że wnioskodawca we wskazanym okresie pracował formalnie na stanowisku montera, montera maszyn, montera - spawacza– jak przedstawia świadectwo pracy i angaże - to charakter wykonywanej przez niego pracy w tym okresie polegał na wykonywaniu stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przy spawaniu elektrycznym i gazowym, co wynika z zeznań wnioskodawcy oraz świadków. Ponieważ wszystkie wykonywane przez wnioskodawcę prace w ramach obowiązującego go ośmiogodzinnego czasu pracy, były pracami w szczególnych warunkach, należy uznać że wnioskodawca wykonując te prace, pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych. Mimo zatem, że świadectwo pracy w szczególnych warunkach nie wskazywało precyzyjnie prac wykonywanych przez wnioskodawcę, to nie zmienia to faktu, że ostatecznie odpowiada ono prawu, gdyż potwierdza, iż skarżący faktycznie wykonywał prace w szczególnych warunkach. W tym miejscu należy przypomnieć utrwalony w orzecznictwie Sądu Najwyższego pogląd, że zawarte w pkt 12, działu XIV wykazu A rozporządzenia Rady Ministrów z 1983 r. określenie "prace przy spawaniu" zamiast terminu "spawacz" pozwala objąć nim także prace wykonywane w przebiegu procesu spawania przez pracowników niebędących zatrudnionymi jako spawacze, w tym prace polegające na przygotowywaniu materiałów do spawania, pod warunkiem że w toku tych czynności przygotowawczych są wykonywane prace spawalnicze lub wycinanie metalu (tak. por wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 stycznia 2008r. w sprawie I UK 192/07, wyrok z dnia 8 czerwca 2011r. w sprawie I UK 393/10). W niniejszej sprawie wszyscy świadkowie potwierdzili, że wnioskodawca w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace spawalnicze. Biorąc pod uwagę złożone w sprawie zeznania świadków i wnioskodawcy co do codziennych warunków pracy i sposobu organizacji pracy oraz w oparciu o zgromadzone dokumenty pracownicze nie ulega wątpliwości, że praca wnioskodawcy była pracą o znacznej szkodliwości dla jego zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości. Świadczy o tym nie tylko zakres jego obowiązków, charakter pracy, ale także warunki w jakich praca była świadczona. Zatrudnienie przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym zostało wymienione wykazie A, Dziale XIV, poz. 12, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku i podlega uwzględnieniu jako praca w warunkach szczególnych na cele emerytalno – rentowe. Oceny tej nie zmienia okoliczność nie wystawienia wnioskodawcy przezSpółdzielnię Pracy Zakład (...)wŁ.świadectwa pracy w szczególnych warunkach za sporne okresy czasu. Skoro przeprowadzone w sprawie dowody wykazały, że wnioskodawca taką pracę rzeczywiście świadczył, brak świadectwa pracy w szczególnych warunkach, nie może go pozbawiać prawa do emerytury, jak chce organ rentowy. Świadectwo pracy w szczególnych warunkach – jak już wyżej podnoszono- nie jest bowiem wyłącznym dowodem służącym do wykazania charakteru świadczonej pracy. A co za tym idzie jego brak nie wyklucza ustalenia, że świadczona praca była pracą w szczególnych warunkach. Sąd przy tym zaliczył jako okres zatrudnia w warunkach szczególnych okres od dnia 22 kwietnia 1975 roku do dnia 2 lipca 1985 roku. Sam wnioskodawca bowiem zeznał, iż dopiero po powrocie po odbyciu służby wojskowej wykonywał czynności spawacza, w tym też okresie nabył uprawnienia spawalnicze. Znalazło to potwierdzenie w zeznaniach świadków, którzy opisali pracę wnioskodawcy na budowach mleczarni poczynając od budowy mleczarni weW.właśnie od 1975 roku. Powyższe uzasadnia stwierdzenie, iż wnioskodawca jako pracownik zatrudniony przy spawaniu elektrycznym i gazowym wykonywał w spornych okresach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pracę w szczególnych warunkach. Łącznie sąd zaliczył okres 10 lat, 2 miesięcy, 10 dni. Jednocześnie z uwagi na powyższe ustalenia sąd nie zaliczył wnioskodawcy na poczet zatrudnienia w warunkach szczególnych okresu służby wojskowej od 25 kwietnia 1973 roku do 10 kwietnia 1975 roku. W okresie odbywania przez wnioskodawcę zasadniczej służby wojskowej obowiązywałaustawa z dnia 23 stycznia 1968 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin(Dz.U. Nr 3, poz. 6 ze zm.) orazustawa z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej(t.j. Dz.U. z 2004 r. Nr 241, poz. 2416 ze zm.) i wydane na jej podstawierozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 r. w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin(Dz.U. Nr 44, poz. 318). Stosownie do treści art. 108 ust 1 ustawy o powszechnym obowiązku obrony (Dz.U. z 1967 r. Nr 44, poz. 440) w brzmieniu obowiązującym w czasie odbywania przez wnioskodawcę służby wojskowej (od 29 listopada 1967r. do 5 lipca 1979r. ) okres odbytej służby wojskowej zalicza się do okresu zatrudnienia, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem pracownikom, którzy po odbyciu służby podjęli - w zakreślonym ustawowo terminie - zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym byli zatrudnieni przed powołaniem do służby, albo w tej samej gałęzi pracy. Wydane na podstawie art. 108 ust. 4 powołanej ustawyrozporządzenie Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 r. w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin(Dz.U. Nr 44, poz. 318) regulowało w sposób szczegółowy uprawnienia żołnierza, który w terminie 30 dni po zwolnieniu ze służby zgłosił swój powrót do zakładu pracy i w wyniku tego podjął w nim zatrudnienie. Zgodnie z § 5 powołanego rozporządzenia żołnierzowi, który podjął zatrudnienie wlicza się czas odbywania służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął zatrudnienie, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem w tym zakładzie oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie. Z przepisów tych wynika, że - pod warunkami w nich wskazanymi - okres zasadniczej służby wojskowej jest okresem zatrudnienia na takich samych warunkach, jak przed powołaniem do tej służby. Jeśli zatem przed powołaniem do służby wojskowej ubezpieczony wykonywał zatrudnienie wymienione wart. 11 ust. 2 pkt 1 - 6ustawy o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, to również okres służby wojskowej uważany był za takie samo zatrudnienie, a żołnierz był traktowany jak pracownik wykonujący pracę wymienioną w powołanym przepisie. Innymi słowy, żołnierz zasadniczej służby zawodowej był pracownikiem wykonującym zatrudnienie wymienione w tych przepisach, jeśli zatrudnienie to wykonywał przed powołaniem do służby i do zatrudnienia tego powrócił po jej zakończeniu w określonym terminie. Z powyższego wynika, że wlicza się także uprawnienia wynikające z systemu zabezpieczenia społecznego w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie, a zatem również wynikające z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach (takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w wyroku z dnia 9 marca 2010r., w sprawie I UK 333/09, Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 kwietnia 2006r. III UK 5/06, OSNP 2007/7-8/108) . Na takim stanowisku stanął także Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 14 czerwca 2011r. w sprawie III AUA 180/11 oraz w wyroku z dnia 29 października 2012r. w sprawie III AUA 169/12. Podobne stanowisko zajął ostatnio Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 16 października 2013r. w sprawie II UZP 6/13 stwierdzając, że czas zasadniczej służby wojskowej odbytej w okresie obowiązywaniaart. 108 ust. 1 ustawy z 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej(Dz.U. Nr 44, poz. 220, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 1974 r.) zalicza się - na warunkach wynikających z tego przepisu - do okresu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 184w związku zart. 32 ust. 1 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, t.j. Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.). Bezspornym było, że wnioskodawca zarówno przed powołaniem do wojska jak i po powrocie z niego pracował w tym samym zakładzie, zachowując ciągłość pracy. Jednakże dla określenia zatem czy okres służby wojskowej podlega zaliczeniu ubezpieczonemu do szczególnego stażu pracy niezbędnym jest dokonanie ustalenia, czy przed powołaniem do służby wojskowej oraz po jej powrocie wykonywał on prace w szczególnych warunkach zgodnie z wówczas obowiązującymi przepisami. Obowiązująca wówczasustawa z dnia 23 stycznia 1968 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzindzieliła pracowników na dwie kategorie zatrudnienia. Podział ten miał wpływ na nabycie praw emerytalnych. Zgodnie zart. 11 ust. 1 i 2 ustawy o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzinpierwsza kategoria zatrudnienia obejmowała pracowników zatrudnionych: pod ziemią,w warunkach szkodliwych dla zdrowia, na statkach żeglugi powietrznej, na statkach morskich w żegludze międzynarodowej i w polskim ratownictwie okrętowym, w stoczniach morskich na niektórych stanowiskach pracy bezpośrednio przy budowie i remoncie statków morskich, w charakterze nauczycieli podlegających przepisomustawy z dnia 27 kwietnia 1956 r. o prawach i obowiązkach nauczycieli(Dz.U. Nr 12, poz. 63), w zespołach formujących szkło. W myśl jego ust. 3 druga kategoria zatrudnienia obejmowała pracowników nie wymienionych wust. 2. Stosownie do treściart. 11 ustęp 4 ustawy o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzinRada Ministrów została upoważniona do określenia w drodze rozporządzenia, jakie prace wykonywane przez pracowników wymienionych w art 11 ust. 2 pkt 1-6 ustawy uzasadniają zaliczenie do pierwszej kategorii zatrudnienia oraz warunki wymagane do uzyskania emerytury lub renty inwalidzkiej dla pracowników pierwszej kategorii zatrudnienia. Taki akt wykonawczy tj. rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia został wydany dopiero w dniu 4 maja 1979 r. (Dz.U. Nr 13, poz. 86) i wszedł w życie z dniem 1 stycznia 1980r. Jednocześnieart. 127 ustęp 3 ustawy o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzinstanowił, iż do czasu wydania przepisów wykonawczych przewidzianych w ustawie obowiązują przepisy wydane na podstawiedekretu z dnia 25 czerwca 1954 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin(Dz.U. z 1958 r. Nr 23, poz. 97 ze zm.). Takimi aktem wykonawczym wydanym na podstawie dekretu z dnia 25 czerwca 1954 r. było rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 września 1956 r. w sprawie zaliczania pracowników do kategorii zatrudnienia (Dz.U. Nr 39, poz. 176, ze zm.). Delegacja ustawowa dotyczyła określenia „rodzajów prac” i „warunków zaliczania pracowników do I kategorii zatrudnienia” . Zgodnie z§ 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 1956 r.okresy wymienione w art. 8 dekretu z dnia 25 czerwca 1956r. ( art. 8 ust. 1 pkt 4 dekretu – okresy służby w Wojsku Polskim po dniu 1 listopada 1918 r. i służby w oddziałach powstańczych w powstaniach(...)w latach 1919-1921) zalicza się do wymaganych okresów zatrudnienia tak jak zatrudnienie w II kategorii,z wyjątkiem tych okresów służby wojskowej, które w myśl obowiązujących przepisów podlegają zaliczeniu do I kategorii zatrudnienia. Jeżeli zatem pracownik bezpośrednio przed okresami zatrudnienia wymienionymi w art. 8 dekretu z dnia 25 czerwca 1956r. (m.in. przed okresem służby w Wojsku Polskim po dniu 1 listopada 1918 r.) wykonywał zatrudnienie w I kategorii, okresy te zalicza się tak jak zatrudnienie w I kategorii zatrudnienia. Przepisy te stanowiły zatem, że okres służby wojskowej pod pewnymi warunkami zalicza się pracownikowi do stażu pracy w szczególnych warunkach. Kolejnym aktem prawnym, który regulował te kwestie jestrozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.) Stosownie do § 9 ustęp 1 tego rozporządzenia przy ustalaniu okresów pracy, o których mowa w §2 rozporządzenia (okresów pracy w szczególnych warunkach) uwzględnia się również okresy takiej pracy (służby), wykonywanej przed dniem wejścia w życie rozporządzenia. Prace dotychczas zaliczone do I kategorii zatrudnienia wrozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 4 maja 1979r. w sprawie pierwszej kategorii zatrudnieniauważa się za prace wykonywane w szczególnych warunkach, o których mowa w §4 rozporządzenia (§19 ustęp 2 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983r.) Wnioskodawca przed powołaniem do służby wojskowej nie prawował w warunkach szczególnych, tj, nie pracował przy spawaniu. Zatem okresu służby wojskowej nie podlegał zaliczeniu na poczet pracy w warunkach szczególnych. Powyższe nie miało jednakże znaczenia dla sprawy, skoro po zaliczeniu przez sąd okresu 10 lat, 2 miesięcy i 10 dni łącznie z okresem uznanym przez organ rentowy (13 lat, 5 miesięcy, 15 dni) wnioskodawca wykazał, iż w szczególnych warunkach pracował przez okres znacznie przekraczający 15 lat. Zatem biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca w dacie złożenia wniosku spełniał jednocześnie pozostałe wymagane przepisami rozporządzenia warunki, to jest ukończył 60 lat, a jego łączny okres zatrudnienia składkowy i nieskładkowy wyniósł ponad 25 lat, należy uznać, że wydana przez organ rentowy decyzja jest błędna, a żądanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie. Sąd Okręgowy przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od pierwszego dnia miesiąca złożenia wniosku, tj. od 1 lipca 2014 roku, gdyż wówczas została spełniona ostania przesłanka od której to prawo było uzależnione. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.orzekł jak w punkcie 1 wyroku. O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik, tj. na podstawieart. 98 k.p.c.w związku z§ 2 ust. 1 i 2w zw. z§ 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(tekst jedn. Dz. U. z 2013r., poz. 490), zasądzając od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.na rzecz wnioskodawcy kwotę 60 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim date: '2015-02-03' department_name: V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Marzena Foltyn-Banaszczyk legal_bases: - art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 6 k.c - art. 108 ust. 1 ustawy z 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej - art. 11 ust. 1 i 2 ustawy o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin - § 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 1956 r. - §19 ustęp 2 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983r. - art. 98 k.p.c. - § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: p.o. stażysty Ewelina Hrynczyszyn signature: V U 6117/14 ```

150500000000503_I_AGa_000003_2018_Uz_2018-08-24_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I AGa 3/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 sierpnia 2018 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Magdalena Natalia Pankowiec (spr.) Sędziowie : SA Piotr Sławomir Niedzielak SO del. Grażyna Wołosowicz Protokolant : Sylwia Radek-Łuksza po rozpoznaniu w dniu 24 sierpnia 2018 r. w Białymstoku na rozprawie sprawy z powództwaP. B. (1) przeciwko(...)w likwidacji wG. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 22 października 2014 r. sygn. akt V GC 32/14 I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddala powództwo i zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów procesu; II zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.700 zł tytułem zwrotu kosztów instancji odwoławczej; III nakazuje ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Olsztynie kwotę 6.155 zł tytułem brakujących kosztów sądowych. (...) UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Olsztynie zasądził od pozwanego(...)w likwidacji wG.na rzecz powodaP. M.(...)091 zł 6 groszy z ustawowymi odsetkami od dnia 14 grudnia 2010 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 9 772 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Powyższy wyrok zapadł w oparciu o następujące ustalenia i ocenę prawną. W dniu 12 lutego 2008 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie V Wydział Gospodarczy w sprawie sygn. akt V GC 46/07 wydał wyrok przeciwko(...)wG., w którym zasądził na rzecz powodaM. T.kwotę 123.091,06 zł wraz z ustawowymi odsetkami. Egzekucja prowadzona przez Komornika Sądowego na mocy powyżej opisanego tytułu wykonawczego przeciwko(...)wG., okazała się bezskuteczna i komornik umorzył postępowanie egzekucyjne. M. T.wystąpił o zapłatę tej kwoty przeciwko członkom zarząduspółki (...)orazP. B. (1)na podstawieart.299 k.s.h.Wyrokiem z dnia 24 lutego 2009 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie V Wydział Gospodarczy w sprawie sygn. akt VGC 79/08 uwzględnił żądanie pozwu. W oparciu o ten tytuł wykonawczyM. T.zwrócił się do Komornika Sądowego wG.o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko dłużnikom członkom zarządu. DłużnikP. B. (2)w dniach 16.12.2009 r. i 17.12.2009 r. zaspokoił wierzytelność w całości i postępowanie egzekucyjne zostało zakończone. 8 grudnia 2010 r. powód wezwał pozwanego do uregulowania spełnionego zobowiązania. Sąd ocenił powództwo jako uzasadnione. Odpowiedzialność członków zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością uregulowano wkodeksie handlowym z 1934 roku(art.298 k.h.) a następnie wkodeksie spółek handlowych(art.299 k.s.h.). Celem tej regulacji była ochrona wierzycieli szczególnie w przypadku, gdy spółka faktycznie nie prowadzi przedsiębiorstwa, ale nie została wykreślona z rejestru; w przypadkach takich często wspólnicy, którzy są zarządcami, ukrywają majątek spółki albo rozdzielają go między sobą bez przeprowadzenia likwidacji, przez co wierzyciele nie mają możności zaspokojenia. Powołując się w dalszym ciągu na uzasadnienie publikacjiM. A.wskazał, że odpowiedzialność członków zarządu w myśl art. 298 § 1 wypływa z ustawy, roszczenie nie jest więc odszkodowawcze, chociaż w art. 298 § 2 mowa jest o tym, że członek zarządu wolny jest od odpowiedzialności w razie wykazania, że wierzyciel mimo niezgłoszenia upadłości oraz niewszczęcia postępowania układowego nie poniósł szkody, wierzyciel nie ma więc wykazywać szkody i roszczenie nie przedstawia się tak, jak roszczenie odszkodowawcze (art. 283 k.z.). Podzielił ten pogląd argumentując, że przemawia za tym wykładnia systemowakodeksu handlowegoikodeksu spółek handlowych, gdyż odpowiedzialność zart.298 k.h.i299 k.s.h.jest zamieszczona po przepisach odszkodowawczych. Jest utrwalone w doktrynie polskiego prawa dotyczącego zobowiązań, że źródłem zobowiązań mogą być umowy, czyny niedozwolone, bezpodstawne wzbogacenie i odpowiedzialność cywilna wynikająca wprost z ustawy.Artykuł 299 k.s.h.jest tego wybitnym przykładem. Odpowiedzialność członków zarządu wynikająca zart. 299 k.s.h.wywołuje potrzebę ustosunkowania się do odpowiedzialności samej firmy, którą zarządzali. JużW. C.(„Zobowiązania, zarys wykładu”) czyni rozróżnienie między długiem i odpowiedzialnością. Z teoretycznego punktu widzenia dług może i powinien być odróżniony od odpowiedzialności. Kwestia ta została przyjęta do cywilistyki światowej, także i polskiej, z doktryny niemieckiej. W doktrynie tej podkreśla się, że dług (niem.S., franc. obligation) jest wyrazem powinności, tj. obowiązku świadczenia dłużnika, podczas gdy odpowiedzialność (niem.H., franc. responsabilite) odnosi się nie do samej powinności, lecz do kwestii pokrycia długu, która jest związana z przymusową realizacją świadczenia. W relacjach między firmą i jej zarządem mamy do czynienia z jednym długiem a dwojgiem odpowiadających. Na mocy ustawy powstał drugi podmiot odpowiedzialny. Liczne aktualne orzecznictwo w tym Sądu Najwyższego choć rozbieżne w kwestii, czy ta odpowiedzialność ma charakter gwarancji (subsydiarny) czy odszkodowawczy, niewiele wnosi do niniejszej sprawy. Co do podstawowych zasad dotyczących rozdzielenia pojęcia długu od obowiązku, przeważa poglądM. A.. Podzielając go Sąd przyjął, że odpowiedzialność zart. 299 k.s.h.jest odpowiedzialnością dodatkową. Ale to oznacza, że odpowiedzialność tego, który dług uczynił, czyli spółki, nie wygasa tylko dlatego, że z mocy ustawy w warunkach przez nią określonych wykreowano współodpowiedzialnego (choć nie współdłużnika). Stanowisko przeciwne, które prezentuje pozwany, oznaczałoby, że za jeden dług odpowiadają niepodzielnie, nierozerwalnie, autonomicznie dwa podmioty. Te argumenty, wymagające wydania przede wszystkim sprawiedliwego wyroku, skłoniły Sąd do poglądu, że zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z odpowiedzialnych powoduje wygaśnięcie zobowiązania wierzyciela. Przesądza to o tym, że członkowie zarządu są dłużnikami pomocniczymi, a ich obowiązek zart. 299 k.s.h.jest skierowany do wierzyciela spółki a nie do spółki. Jest naturą stosunków cywilnych, że dłużnik pomocniczy w każdych okolicznościach ma prawo zwrotu do dłużnika głównego. Zasadę tę potwierdzaart. 518 § 1 k.c.a w niniejszym przypadkupkt. lodnoszący się do długu cudzego. Jest nim w rozumieniuart. 299 k.s.h.dług, co do którego kreuje się odpowiedzialność kolejnej osoby - dług firmy zarządzanej przez podmiot odpowiedzialny z mocy ustawy. O kosztach postępowania Sąd orzekł po myśliart.98 k.p.c.obciążając nim stronę przegrywającą spór. Apelację od tego wyroku wywiódł pozwany, który zaskarżył go w całości. Zarzucił: 1 sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie przepisuart. 233 § 1 k.p.c.poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób nasuwający zastrzeżenia z punktu widzenia zasad logicznego rozumowania i przyjęcie, iżP. B. (1)zaspokoił w całości wierzytelność wynikającą z wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 24 lutego 2009 roku, V GC 79/08, w sytuacji gdy stan faktyczny kreowany przez powoda w pozwie (zapłata bezpośrednio do rąk wierzyciela, egzekucja prowadzona przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Giżycku pod sygnaturą KM 743/09) nie koresponduje z treścią składanych przez powoda w toku sprawy dowodów na wykazanie podstawy faktycznej żądania (potwierdzenia wpłaty z dni 16 i 17 grudnia 2009 roku na konto Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Mrągowie w sprawie Km 1139/09). Sąd uznając te dowody za wiarygodne przekroczył granice swobodnej oceny, bowiem w świetle zasad logicznego rozumowania niemożliwe było zaspokojenie tej samej wierzytelności jednocześnie do rąk wierzyciela oraz na konto Komornika prowadzącego egzekucję, 2 naruszenie prawa materialnego, tj. przepisuart. 299 § 1 k.s.h.poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że odpowiedzialność członków zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością wynikająca z tego przepisu jest odrębnym rodzajem odpowiedzialności wypływającym z ustawy i w konsekwencji uznanie, iż przepis ten przewiduje solidarną odpowiedzialność członków zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i spółki, w sytuacji gdy po pierwsze odpowiedzialność ta ma charakter odszkodowawczy (por. uchwała siedmiu sędziów Sądu Najwyż­szego z dnia 7 listopada 2008 roku, III CZP 72/08, OSNC 2009/2/20) po drugie sama zaś już wykładnia językowa przepisu przewiduje wyłącznie solidarną odpowiedzialność między członkami zarządu, a nie między członkami zarządu a spółką, 3 naruszenie prawa materialnego, tj. przepisuart. 518 § 1 pkt 1 k.c.poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na błędnym ustaleniu, iż powódP. B. (1)spłacając dług pozwanej (przy założeniu, że dług ten rzeczywiście został spłacony, co pozwana kwestionuje) spółki był osobą trzecią w rozumieniu tego przepisu, odpowiadającą za cudzy dług, w sytuacji gdy brak jest podstaw do uznania, że wobec stosunku zachodzącego między dłużnikiem głównym (spółką) a poszkodowanym (wierzycielem), członek zarządu tej spółki jest osobą trzecią. Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa, nadto o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, za obie instancje według norm przepisanych. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. Apelacja jest uzasadniona. Sąd Apelacyjny podziela zarzut postawiony jako pierwszy w kolejności, naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c., aprobując argumentację pozwanego, że w niniejszym postępowaniu nie zostało wykazane, że powód zaspokoił dług spółki, o której to powinności orzeczono wobec niego na podstawieart. 299 § 1 k.s.h.prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie. Art. 233 § 1 k.p.c.nakazuje sądowi dokonanie oceny dowodów zgodnie z zasadą wszechstronności, zatem we wzajemnym powiązaniu ze sobą, a także na tle całokształtu materiału sprawy, co oznacza konieczność uwzględnienia przy ich ocenie także twierdzeń stron o faktach, z których wywodzą określone skutki prawne. Te zaś są sprzeczne z dowodami zaoferowanymi przez powoda w związku z zarzutem pozwanego, że dowód zgłoszony wraz z pozwem – postanowienie Komornika Sądu Rejonowego w Giżycku w sprawie Km 743/09 o umorzeniu postępowania egzekucyjnego prowadzonego w celu wyegzekwowania roszczenia zasądzonego wyrokiem w sprawie VGC 79/08 Sądu Okręgowego w Olsztynie – nie dowodzi faktu zaspokojenia wierzyciela przez powoda skonkretyzowaną, dochodzoną w niniejszym postępowaniu sumą pieniężną. Zawiera się w nim tylko oświadczenie komornika, że dłużnik opłacił zadłużenie bezpośrednio wierzycielowi. Brak jest natomiast informacji o tym, który z dłużników egzekwowanych spełnił to świadczenie i w jakiej wysokości. Jest to istotne także z tego względu, że postępowanie było prowadzone nie tylko w stosunku do powoda, ale takżeA. B.. Informacja Komornika, jakkolwiek stanowi urzędowe poświadczenie tego, że organ egzekucyjny złożył takie oświadczenie (art. 244 § 1 k.p.c.), nie może być jednak potraktowana jako dowód tego, że powód zaspokoił wierzyciela spółki kwotą dochodzoną pozwem. Jak należy przypuszczać, kierując się doświadczeniem, Komornik zamieścił ją na podstawie informacji wierzyciela, która zapewne została złożona w formie pisemnej, ma tylko walor dokumentu prywatnego (art. 245 k.p.c.). Osoba trzecia w stosunku do stron tego postępowania i w ogóle stosunku zobowiązaniowego może zatem skutecznie zakwestionować to, czy dana czynność faktyczna, skutkująca umorzeniem zobowiązania wobec wierzyciela spółki wobec zaspokojenia go przez członka zarządu, rzeczywiście miała miejsce. Powyższe wątpliwości mogłyby ewentualnie zostać zweryfikowane na podstawie akt postępowania egzekucyjnego, o ile znajdowałyby się w nich dowody zaspokojenia wierzyciela spółki przez powoda, bądź dokumenty obrazujące przepływ środków finansowych między nim i powodem. Dowód z tych akt nie został jednak zaoferowany w niniejszym postępowaniu. W odpowiedzi na zarzut pozwanego, który konsekwentnie podnosił, że powód nie udowodnił faktu zaspokojenia wierzyciela spółki, tenże przedstawił dwa dowody wpłat kwot 125.000 zł i 44.400 zł, łącznie 169.400 zł, dokonanych na konto Komornika Sądu Rejonowego w Mrągowie w sprawie Km 1130/09. Nie ma zatem możliwości, aby przyjąć, że jest to wpłata przedmiotowej należności zasądzonej w trybieart. 299 § 1 k.s.h.od powoda, tym bardziej, że według twierdzeń z pozwu roszczenie swoje wywodzi on z faktu dokonania bezpośredniej wpłaty wierzycielowi (do czego też nawiązuje postanowienie Komornika przy Sądzie Rejonowym w Giżycku w sprawie Km 743/09), nie zaś za pośrednictwem organu egzekucyjnego. Charakterystyczne jest również to, że łączna kwota wpłat odbiega od dochodzonej w niniejszym postępowaniu, a także zgłoszonej pozwanemu w wezwaniu z 8. 12. 2010 r. (k.19). Jak wynika z powyższego, Sąd Okręgowy uwzględniając powództwo oparł się na dokumentach przedstawionych przez powoda bez przeprowadzenia ich analizy w kontekście zarzutów strony pozwanej, a także argumentów samej strony zgłaszającej dowód, które były z nimi sprzeczne. Taka ocena uchybia zasadom, o których mowa wart. 233 § 1 k.p.c., omówionym na wstępie niniejszych rozważań. Na podstawie zaoferowanych dowodów można jedynie przyjąć, że powód wykazał fakt zapłaty komornikowi w innym postępowaniu egzekucyjnym, nie zaś – zgodnie z twierdzeniem pozwu – należności wpłaconej bezpośrednio wierzycielowi spółki. Zgodzić się zatem należy ze stroną skarżącą, że powód nie przedstawił dowodów, na podstawie których można byłoby ustalić, że zaspokoił zasądzony od niego na podstawieart. 299 § 1 k.s.h.dług spółki. Dokonanie powyższej oceny prowadzi do zmiany wyroku i oddalenia powództwa. Tym samym zwalnia od potrzeby dogłębnej analizy pozostałych zarzutów apelacji, w których pozwany kwestionuje prawidłowość stosowania przepisów prawa materialnego (art. 299 § 1 k.s.h.iart. 518 § 1 pkt. 1 k.c.). Wystarczy jedynie wskazać, że według aktualnego, jednolitego stanowiska orzecznictwa (jako reprezentatywną należy przytoczyć uchwałę siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2007 r., III CZP 72/08, liczne judykaty, w których wyrażono tożsamy pogląd zostały przywołane w apelacji), odpowiedzialność członka zarządu spółki na podstawieart. 299 k.s.h., zarówno za zobowiązania prywatno – jak i poblicznoprawne, ma charakter odszkodowawczy, nie zaś gwarancyjny. Odpowiada on bowiem, jako członek organu zarządzającego spółki, na zasadzie domniemanej winy, za szkodę wyrządzoną wierzycielowi spółki zaniechaniem polegającym na niezłożeniu we właściwym czasie wniosku o ogłoszenie upadłości. Niedopełnienie zaś tego obowiązku powoduje, że wierzyciele spółki nie mogą uzyskać zaspokojenia z jej majątku w toku postępowania upadłościowego. Nie jest to zatem subsydiarna (pomocnicza, dodatkowa) odpowiedzialność za cudzy dług w rozumieniuart. 518 § 1 pkt 1 k.c., lecz mająca charakter sankcyjny, za własne zaniechanie i wywołaną tym szkodę, powiązana z czynnościami członka zarządu, obwarowana również groźbą odpowiedzialności karnej (art. 586 k.s.h.). Brak jest zatem podstaw do zaproponowanego przez Sąd Okręgowy oddzielenia długu od odpowiedzialności, a tym samym stosowania w relacji członek zarządu – spółka mechanizmu przewidzianego wart. 518 § 1 pkt 1 k.c.Wobec tego, że jest to odpowiedzialność solidarna tylko z pozostałymi członkami zarządu (art. 299 § 1 k.s.h.), nie zaś ze spółką, nie ma również w polskim systemie prawa innej podstawy do dochodzenia roszczenia regresowego wobec spółki. Z tych względów należało zmienić zaskarżony wyrok i oddalić powództwo, o czym orzeczono na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.O kosztach procesu za obie instancje Sąd Apelacyjny orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy sformułowaną wart. 98 § 1 k.p.c.Obejmują one koszty zastępstwa procesowego należne na podstawi§ 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. (...)

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Białymstoku date: '2018-08-24' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Piotr Sławomir Niedzielak - Magdalena Natalia Pankowiec - Grażyna Wołosowicz legal_bases: - art. 299 § 1 k.s.h. - art.298 k.h. - art. 518 § 1 pkt. 1 k.c. - art. 233 § 1 k.p.c. - § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: Sylwia Radek-Łuksza signature: I AGa 3/18 ```

154505300005506_XI_W_004879_2016_Uz_2017-02-02_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XI W 4879/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 lutego 2017 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie: Przewodnicząca: SSR Małgorzata Smulewicz Protokolant: Karolina Kowalczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lutego 2017 roku wW. sprawyA. B. urodzonego (...)wW. synaM.iM. z domu R. obwinionego o to, że: 1 w dniu 20 marca 2016 roku ok. godz. 18:20 wW.przyulicy (...)kierując pojazdem markiO. (...)onr rej. (...)nie zastosował się do znaku B-21, tj. zakaz skrętu w lewo, tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 kw; 2 w tym samym czasie na wysokościul. (...)kierując w/w pojazdem nie zastosował się do znaku P-4, tj. linia podwójna ciągła, tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 kw; orzeka I. ObwinionegoA. B.uznaje za winnego tego że w dniu 20 marca 2016 roku ok. godz. 18:20 wW.przyulicy (...)kierując pojazdem markiO. (...)onr rej. (...)nie zastosował się do znaku B-21, tj. zakaz skrętu w lewo oraz do znaku P-4 – linia podwójna ciągła, dokonując skrętu w lewo wul. (...)pomimo znaku zakazu skrętu w lewo oraz przekraczając linie podwójną ciągłą, co stanowi wykroczenie z art. 92 § 1 kw i za to na podstawie art. 92 § 1 kw skazuje go a na podstawie art. 92 § 1 kw w zw. z art. 9 § 1 kw i art. 24 § 1 i 3 kw wymierza obwinionemu karę grzywny w wysokości 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych; II. na podstawieart. 118 § 1 kpw,627 kpkw zw. zart.119 kpwzasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty. Sygn. akt XI W 4879/16 UZASADNIENIE Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 20 marca 2016 roku ok. godz. 18:20 wW.A. B.kierował pojazdem markiO. (...)onr rej. (...). Poruszał sięulicą (...), w kierunkuulicy (...), która jest ulicą prostopadłą do Ludnej.Ul. (...)na tym odcinku jest ulicą dwukierunkową, na jezdni w kierunku jazdy doul. (...)wydzielone są dwa pasy ruchu. Po prawej stronie ulicy, na wysokościulicy (...), znajduje się znak B – 21 „zakaz skrętu w lewo”. Ponadto na jezdni znajduje się znak poziomy P - 4, podwójna linia ciągła rozdzielająca kierunki ruchu na jezdni. Kierujący pojazdemO. (...)dojeżdżając do skrzyżowaniaulicy (...)zulicą (...)wykonał manewr skrętu w lewo, przekraczając jednocześnie podwójną linię ciągłą - znak drogowy poziomy P-4 i dokonał wjazdu wul. (...). W tym samym czasie naul. (...), na wysokości nr 10, znajdował się patrol Policji w składzie: asp.M. P.i asp.A. Z., którzy widzieli pojazdO.wjeżdżający wul. (...). Policjanci udali się za kierującym pojazdemO. (...)celem jego zatrzymania. Funkcjonariusze zatrzymali kierującegoA. B.naulicy (...)w pobliżu bloku mieszkalnego. Poinformowali go, iż w związku z popełnieniem wykroczeń polegających na niezastosowaniu się do znaku B-21 oraz P-4, zostanie nałożony na niego mandat karny kredytowany w kwocie 200 zł, pouczając jednocześnie o prawie do odmowy jego przyjęcia, z czego w/w skorzystał. Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił na podstawie:wyjaśnień obwinionego (zapis audiowizualny rozprawy z dnia 2 lutego 2017 roku znajdujący się na płycie CD k. 47), zeznań świadkaM. P.(zapis audiowizualny rozprawy z dnia 2 lutego 2017 roku znajdujący się na płycie CD k. 47), zeznań świadkaA. Z.(zapis audiowizualny rozprawy z dnia 2 lutego 2017 roku znajdujący się na płycie CD k. 47), notatki urzędowej (k. 1), kopii notatników służbowych (k. 29-32), planu organizacji ruchu (k. 34-35, 38-39). Obwiniony podczas postępowania sądowego częściowo przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, twierdząc, iż nie może zgodzić się z tym, że popełnił dwa wykroczenia, tak jak zakwalifikowała to Policja. Wskazywał bowiem, że przedmiotowego dnia, zjeżdżając zul. (...)wbrew zakazowi tj. umiejscowionemu po prawej stronie obowiązującemu znakowi B-21 skręcił wul. (...), lecz podczas wykonywania tego manewru, jednocześnie przejechał przez znajdującą się na jezdni podwójną linię ciągłą. Stąd uważał, że jego zachowanie stanowiło jeden czyn. Wyjaśnił, że podczas interwencji Policji nie przyjął mandatu karnego, twierdząc, że nie wiedział w jakiej wysokości ma on być, bo funkcjonariusze zarzucali mu, oprócz niezastosowania się do znaku zakazu i przejechania przez linię ciągłą jeszcze inne wykroczenia, w tym za postój pojazdu powyżej 1 minuty, z czym nie mógł się zgodzić. Jednocześnie twierdził, że poczuwa się do odpowiedzialności i jest w stanie za ten czyn zapłacić 200 zł. Obwiniony po okazaniu mu planu organizacji ruchu k. 39 wskazał, w którym miejscu nie zastosował się do znaku, potwierdzając powyżej prezentowaną wersję zdarzenia. Zatem, iż skręcił zul. (...)w lewo, wul. (...), nie stosując się do znaku zakazu skrętu w lewo, przekraczając jednocześnie linię podwójną ciągłą, biegnącą wzdłużul. (...)na wysokościul. (...), czyli na skrzyżowaniuul. (...). Sąd ustalając stan faktyczny w sprawie, oparł się wyjaśnieniach obwinionego, jako zgodnych z ustaleniami wynikającymi z pozostałych przeprowadzonych w sprawie dowodów, a zatem z zeznaniami świadków oraz dokumentami, w tym w szczególności z planem organizacji ruchu miejsca zdarzenia. Należy podkreślić, iż sam przebieg zdarzenia - jego relacje zawarte w dowodach osobowych były ze sobą zgodne, jak również zgodne z ustaleniami dotyczącymi oznakowania miejsca zdarzenia poczynionymi również na podstawie planu organizacji ruchu. Wskazane dowody, stanowiły, zatem pełnowartościowy materiał dowodowy. Rozbieżności dotyczyły natomiast oceny prawnej zdarzenia oraz częściowo przebiegu interwencji przeprowadzonej przez funkcjonariuszy na skutek stwierdzonego wykroczenia, co jednak nie stanowi elementu opisu przedmiotowego czynu i zarzutu, a zatem przebieg interwencji, nie ma wpływu na ustalenia kwestii odpowiedzialności obwinionego za niezastosowanie się do znaków drogowych. Oceniając zeznania wskazanych powyżej świadków, Sąd doszedł do przekonania, że są one w pełni wiarygodne. Świadkowie będący funkcjonariuszami Policji, należycie wykonując swoje obowiązki służbowe zareagowali na naruszenie przepisów ruchu drogowego przez obwinionego. Była to bezpośrednia przyczyna podjętych przez nich działań, które zostały udokumentowane. Zeznania świadków są również zgodne z załączoną do akt notatką urzędową (k. 1) oraz kopiami notatników służbowych (k. 29-32), sporządzonych po przeprowadzonej interwencji, których treści Sąd dał w pełni wiarę, nie dostrzegając powodów, dla których należałoby im odmówić wiarygodności i mocy dowodowej. Zaś sama kwestia oceny zachowania i kwalifikacji prawnej jaką przyjęła Policja jest w żaden sposób nie deprecjonuje wiarygodności zeznań świadków, albowiem jest sfera analizy i interpretacji prawa a nie okoliczności faktycznych, które w niniejszej sprawie są bezsporne. Sąd dał wiarę pozostałym dowodom ujawnionym na rozprawie w postaci: notatki urzędowej (k. 1), informacji z KRK (k. 4), kopii notatników służbowych (k. 29-32), planu organizacji ruchu (k. 34-35, 38-39). Dokumenty te zostały bowiem sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami, przez uprawnione do tego osoby i instytucje, a ich treść nie została zakwestionowana przez strony. Sąd zważył, co następuje: Biorąc pod uwagę treść wyjaśnień obwinionego, którym Sąd dał wiarę odnośnie przebiegu zdarzenia, oraz całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania dowodowego - wina i sprawstwo obwinionegoA. B.w zakresie zaistniałego zajścia nie budzi wątpliwości. Poza sporem w niniejszej sprawie pozostawała okoliczność, że obwinionyA. B.kierujący samochodem markiO. (...)o n rej.(...), poruszając sięulicą (...)dokonał skrętu wul. (...), pomimo obowiązującego pionowego znaku drogowego B-21 „zakaz skrętu w lewo” oraz znaku poziomego P-4 „linia podwójna ciągła”. Powoływane okoliczności są bezsporne i znalazły potwierdzenie w wyjaśnieniach obwinionego, zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków:M. P.iA. Z.oraz w notatkach służbowych wykonanych w przedmiotowym dniu przez policjantów. Kwestią sporną, pozostawało, czy zachowanie obwinionego stanowiło jeden czyn zabroniony, czy zgodnie z interpretacją Policji dokonujących interwencji na miejscu, należało je zakwalifikować jako dwa wykroczenia. Jak wskazano zatem, odmienności w relacji obwinionego i świadków dotyczyły jedynie szczegółów przeprowadzonej interwencji i postawionych obwinionemu w jej trakcie zarzutów. Obwiniony twierdził bowiem, iż na miejscu zdarzenia przedstawił policjantom identyczne stanowisko jakie prezentował przed Sądem, że jego zachowanie stanowiło jeden czyn zabroniony, z czym funkcjonariusze nie chcieli się zgodzić i nie podając wysokości kwoty mandatu uznali, że popełnił on jeszcze inne wykroczenia, dlatego obwiniony czując się pokrzywdzonym postępowaniem policjantów i nie uwzględniając swojej winy w zakresie innych zarzucanych czynów odmówił przyjęcia mandatu. Jak wskazano powyżej okoliczność ta nie była jednak przedmiotem niniejszego postępowania i nie miała wpływu na ustalenie odpowiedzialności obwinionego za zachowanie, którego konserwacją była interwencja Policji i której przebieg nie ma wpływu na ustalenie wcześniejszej sekwencji zdarzeń. W świetle powyższego należało obwinionego uznać za winnego tego, że w dniu 20 marca 2016 roku ok. godz. 18:20 wW.przyulicy (...), kierując pojazdem markiO. (...)onr rej. (...)nie zastosował się do znaku B-21 tj. zakaz skrętu w lewo oraz do znaku P-4 „linia podwójna ciągła”, dokonując skrętu w lewo wul. (...), pomimo znaku zakazu skrętu w lewo oraz przekraczając linię podwójną ciągłą, co stanowi wykroczenie z art. 92 § 1 kw. Sąd zmienił opis czynu, biorąc bowiem pod uwagę materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie Sąd nie miał wątpliwości, iż obwiniony dokonał skrętu w lewo pomimo zakazu, jednocześnie przekraczając linię ciągłą. W ocenie Sądu wystąpiła tutaj tożsamość miejsca, czasu, zachowania obwinionego, który jednym czynem (jednym zachowaniem) wyczerpał przepis art. 92 § 1 kw, dokonując tego poprzez niezastosowanie się do dwóch znaków drogowych. Czynność wykonawcza jest jedna, skutkująca niezastosowaniem się do dwóch znaków tj. znaku pionowego B-21 oraz znaku poziomego P-4. Przepis art. 92 § 1 kw stanowi, że ten, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego, podlega karze grzywny albo karze nagany. Podkreślić należy, że przepis ten ma charakter formalny, nie wymaga skutku w postaci spowodowania jakiegokolwiek zagrożenia, chodzi natomiast o sam fakt niezastosowania się do znaku drogowego. Przedmiotem ochrony jest bezpieczeństwo i porządek ruchu drogowego. System znaków i sygnałów drogowych ma za zadanie porządkowanie ruchu i gwarantowanie jego bezpieczeństwa. Słusznie wskazuje się, że niestosowanie się do znaków, sygnałów lub poleceń zakłóca porządek ruchu i stanowi groźbę dla jego bezpieczeństwa. Znaki drogowe i sygnały drogowe oraz ich znaczenie określa Rozporządzenie Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych. Zgodnie z § 22 ust. 1 powołanego rozporządzenia znak B-21 „zakaz skręcania w lewo” zabrania skręcania w kierunku wskazanym na znaku; ponadto znak B-21 zabrania zawracania. Zgodnie zaś z § 86 ust. 5 w/w rozporządzenia znak P-4 „linia podwójna ciągła” rozdziela pasy ruchu o kierunkach przeciwnych i oznacza zakaz przejeżdżania przez tę linię i najeżdżania na nią. Materiał zgromadzony w sprawie w sposób jednoznaczny wskazuje, iż obwiniony miał pełną świadomość, że z zajmowanego przez niego pasa ruchu wolno poruszać się jedynie na wprost. Obwiniony, zatem umyślnie, nie zastosował się do przedmiotowych znaków, dokonując wyboru niezastosowania się do nich, licząc, że uda mu się uniknąć jakiejkolwiek odpowiedzialności. Wykonując niedozwolony w tym miejscu manewr skrętu w lewo w pełni godził się na popełnienie wykroczenia. Uznając obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, Sąd na podstawie art. 92 § 1 kw w zw. z art. 9 § 1 kw zw. z art. 24 § i § 3 kw wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 250 zł. Wymierzając karę Sąd wziął pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu, stopień winy obwinionego, jak również cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma w stosunku do niego osiągnąć. Sąd uwzględnił również sposób zachowania się obwinionego oraz jego właściwości i warunki osobiste. Zdaniem Sądu wymierzona kara grzywny będzie stanowiła wystarczającą dolegliwość, lecz nie przekraczającą stopnia winy oraz spowoduje, że obwiniony zacznie przestrzegać obowiązujących przepisów ruchu drogowego, co ma podstawowe znaczenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego był, w ocenie Sądu wysoki. Trzeba zaznaczyć, iż przepisy ruchu drogowego zostały ustanowione przez ustawodawcę w celu zapewnienia ładu i porządku na drogach publicznych aby ułatwić poruszanie się po nich uczestnikom ruchu drogowego w sposób zapewniający im bezpieczeństwo. Obwiniony wykazał się lekceważeniem istotnych zasad ruchu drogowego, jakim są zasady stosowania się do znaków drogowych. Ponadto, obwiniony jako osoba dorosła, która uzyskała uprawnienia do kierowania pojazdami powinien znać przepisy ruchu drogowego i bezwzględnie stosować się do tych przepisów i znaków drogowych. Obwiniony zatem w sposób świadomy nie zastosował się do znaku drogowego B-21 i P-4. Zdaniem Sądu przepisy o zakazie skrętu są jednoznaczne, a od kierowcy należy wymagać pełnej znajomości przepisów kodeksu drogowego, a także należytego ich stosowania w ruchu ulicznym. Należy również zwrócić uwagę, iż popełnione przez obwinionego wykroczenie jest poważne i stwarzało potencjalne zagrożenie dla innych uczestników ruchu. Sąd wymierzając karę grzywny wziął pod uwagę również okoliczności łagodzące w sprawie w tym dotychczasową niekaralność obwinionego. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że orzeczona kara grzywny będzie stanowiła odpowiednie ostrzeżenie dla obwinionego na przyszłość oraz spowoduje, że obwiniony będzie zwracał większą uwagę na zachowanie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. O kosztach Sąd orzekł zgodnie z ogólnymi zasadami ich ponoszenia przez obwinionego. Brak bowiem w sprawie okoliczności, które wskazywałyby aby obowiązek ich poniesienia był zbyt uciążliwy. Wobec tego, Sąd na podstawieart. 118 § 1 kpw,art. 627 kpkw zw. zart. 119 kpwSąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 130 złotych tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę 30 złotych tytułem opłaty sądowej od kary, ustaloną na podstawieart. 3 ust.1w zw. zart. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnychoraz zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 złotych, których wysokość ustalono na podstawie§ 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie date: '2017-02-02' department_name: XI Wydział Karny judges: - Małgorzata Smulewicz legal_bases: - art. 118 § 1 kpw - art. 627 kpk - art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych - § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia recorder: Karolina Kowalczyk signature: XI W 4879/16 ```

150505000001003_II_Ca_000899_2013_Uz_2013-11-22_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Ca 899/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 listopada 2013 r. Sąd Okręgowy w Białymstoku II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Bogdan Łaszkiewicz (spr.) Sędziowie: SSO Jolanta Fedorowicz SSR del. Bożena Sztomber Protokolant: st. sekr. sąd. Zofia Szczęsnowicz po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2013 r. w Białymstoku na rozprawie sprawy z powództwaC. M. (1) przeciwkoC. M. (2) o przyczynianie się do zaspokajania potrzeb rodziny na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 25 czerwca 2013 r. sygn. akt IV RC 210/13 I zmienia zaskarżony wyrok: a w punktach 1 i 2 o tyle, że zasądzoną w punkcie 1 kwotę podwyższa do 850 (osiemset pięćdziesiąt) złotych, b w punkcie 3 w ten sposób, że należną Skarbowi Państwa opłatę sądową ustala na kwotę 510 złotych; II oddala apelację w pozostałym zakresie; III zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 112,50 złotych tytułem zwrotu części kosztów zastępstwa procesowegow postępowaniu odwoławczym; IV nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Białymstoku kwotę 90 złotych tytułem części kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym. UZASADNIENIE PowódkaC. M. (1)domagała się zasądzenia od pozwanegoC. M. (1)kwoty 1.500 złotych miesięcznie tytułem przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny PozwanyC. M. (1)wnosił o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Wyrokiem z dnia 25 czerwca 2013 r. Sąd Rejonowy w Białymstoku zasądził od pozwanegoC. M. (1)na rzecz powódkiC. M. (1)tytułem przyczyniania się do zaspakajania potrzeb rodziny poczynając od 12 marca 2013 r. kwotę po 700 (siedemset) zł miesięcznie, płatne z góry do 10. każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w wysokości 13 % w stosunku rocznym w razie zwłoki w płatności kolejnych rat do rąk powódkiC. M. (1)(pkt I). W pozostałym zakresie powództwo oddalił (pkt II). Zasądził odC. M. (1)na rzecz Skarbu Państwa kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) zł tytułem opłaty sądowej (pkt IV). Zasądził odC. M. (1)na rzeczC. M. (1)kwotę 1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem kosztów zastępstwa prawnego (pkt V). Wyrokowi w punkcie 1. Nadał rygor natychmiastowej wykonalności. Z ustaleń poczynionych przez Sąd I instancji wynika, żeC. M. (1)iC. M. (1)zawarli związek małżeński w dniu(...)roku wD.. Nadal pozostają małżeństwem, żądanieT. M.o orzeczenie rozwodu zostało prawomocnie oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia21 czerwca 2012 roku w sprawie I C 1260/11, utrzymane w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 18 stycznia 2013 roku w sprawie I ACa 682/12. Strony ze związku małżeńskiego nie mają wspólnych dzieci, w chwili zawierania małżeństwa powódka była wdową samotnie wychowującą dwie małoletnie wówczas córki. Do 19 sierpnia 2011 roku małżonkowie wspólnie zamieszkiwali w jednorodzinnym domu wS.. Sąd I instancji ustalił, że powódkaC. M. (1)ma 75 lat, jest z zawodu ekonomistką. Jej źródłem dochodu jest emerytura w wysokości netto 1.178,53 zł miesięcznie. Mieszka sama w domu o powierzchni 185 m2, usytuowanym na działce o powierzchni1.599 m2. Dom jest częściowo ogrzewany gazem, piwnica opalana jest drewnem. Na koszty związane z utrzymaniem domu składają się: podatek od nieruchomości 683 zł rocznie, prąd 77,81 zł miesięcznie, gaz od 382 zł do 1.924,24 zł co dwa miesiące, wywóz śmieci 43,20 zł kwartalnie, ubezpieczenie domu 475 zł rocznie, woda 160,95 zł co dwa miesiące, telewizja kablowa 35 zł miesięcznie, telefon stacjonarny 36 zł miesięcznie. Drzewo na zimę miała z własnego lasu, musiała zapłacić robotnikom za jego przygotowanie 800 zł. Nie ma oszczędności, ani lokat. Posiada 1/8 udziału w spadku, do którego należą nieruchomości gruntowe i mały dom jednorodzinny, dotychczas spadek nie został jednak podzielony. Powódka podała, że choruje na cukrzycę, nadciśnienie, zespół jelita drażliwego, zwyrodnienie plamki żółtej w obu oczach, nerwicę, osteoporozę, przyjmuje też leki, miesięcznie stanowi to wydatek 250-300 zł. Od wyprowadzki męża nie otrzymała od niego żadnych pieniędzy, tylko raz opłacił cześć rachunku za gaz, kilka razy skosił trawę i zbierał owoce. PozwanyC. M. (1)ma 81 lat, z zawodu jest psychologiem. Źródłem jego dochodów jest emerytura wojskowa w wysokości netto 3.328,90 zł miesięcznie, po potrąceniu komorniczym 953,41 zł do wypłaty otrzymuje 2.375,49 zł. Jest związany zE. K., prowadzą wspólne gospodarstwo domowe. Jego partnerka pracuje w aptece wM., gdzie zarabia 1.000 zł, otrzymuje też rentę po mężu w kwocie 1.100 zł miesięcznie. Mieszkają w jego mieszkaniu wO.o pow. 72,58 m2, które pozwany nabył w kwietniu 2011 roku, czynsz za lokal wynosi 629,46 zł. Dodatkowe opłaty stanowią rachunki za telefon 150 zł, prąd 100 zł, telewizję satelitarną 75 zł miesięcznie. Pozwany spłaca dwa kredyty, które jak twierdził, zaciągnął na zakup i remont mieszkania. Jeden zaciągnięty20 kwietnia 2011 roku w kwocie 78.534,03 zł na okres 5 lat, miesięcznie spłaca go w ratach po 2.022,99 zł oraz kredyt zaciągnięty 27 listopada 2012 roku w kwocie 16.330 zł na okres3 lata z miesięczną ratą spłaty po 598,93 zł. Przeciwko niemu prowadzone jest postępowanie egzekucyjne o zapłatę należności głównej w wysokości 13.000 zł plus odsetki i koszty komornicze. Posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności. Podał, że na leki wydaje 100 zł miesięcznie, na wyżywienie 300 zł, na odzież 100-130 zł. W tych okolicznościach faktycznych Sąd I instancji uznał powództwo za częściowo uzasadnione. Dokonując oceny żądania powódki, Sąd I instancji odwołał się doart. 23 krio,art. 27 krio. Wskazał, że separacja faktyczna małżonków nie uchyla obowiązku alimentacyjnego przewidzianego wart. 27 krio, ale może wpłynąć na jego ukształtowanie i zakres. Sąd I instancji miał na uwadze, że obie strony przyznały, iż od czasu wyprowadzki pozwany zaprzestał łożenia na rodzinę, jego udział w zaspokojeniu potrzeb rodziny ograniczył się do jednorazowej zapłaty rachunku za gaz i drobnej pomocy na działce przy pracach porządkowych. Także sam pozwany przyznał, że żona znalazła się w trudnej sytuacji finansowej z jego powodu, ale dopóki nie spłaci kredytu w 2015 roku, nie jest w stanie jej pomóc. Mając powyższe na uwadze, Sąd I instancji doszedł do przekonania, że co do zasady pozwany jest zobligowany do pomocy finansowej żonie, który to obowiązek wypływa zart. 23 i 27 k.r.o., strony nadal są bowiem małżeństwem. Powódka podała, że ponosi koszty utrzymania nieruchomości w wysokości 1.553.50 zł miesięcznie, wliczając w to, poza rachunkami za media i opał, także wydatki związane z koniecznością napraw domowych i prac sezonowych na działce jak koszenie, odśnieżanie, urządzenie ogrodu - w wysokości 300 zł miesięcznie. Do kosztów swego utrzymania zaliczyła też wydatki na wyżywienie 450 zł, leki 250-300 zł, środki czystości 100 zł, bilety 100 zł. Podała, że nie kupuje nowych ubrań, musi jednak nosić specjalne obuwie ortopedyczne. Wskazała także na potrzebę korzystania z prywatnej rehabilitacji po złamaniu ramienia, jednak dotychczas z tego nie korzystała. Korzysta też z pomocy rodziny, córkaJ. P.daje jej nawet 700 zł miesięcznie, nieraz opłaca rachunki. Dokonując oceny ponoszonych przez powódkę wydatków i oceniając ich celowość na płaszczyźnie potrzeb usprawiedliwionych i niezbędnych, Sąd I instancji wskazał, że powódka zawyżyła niektóre podawane przez nią koszty, nie wszystkie też należy uznać za niezbędne i usprawiedliwione. Zdaniem Sądu znacznym wydatkiem są koszty związane z utrzymaniem samej nieruchomości, o ile jednak powódka uzasadniła wysokość ponoszonych wydatków za podatek, prąd, gaz, wodę i pozostałe media, jednak trudno za niezbędny i konieczny wydatek uznać kwotę aż 300 zł z tytułu prac porządkowych, czy napraw domu. Działka wokół domu, nie jest aż tak pokaźnych rozmiarów, aby powódka nie mogła w większości wykonywać tych prac samodzielnie, złożone rachunki na okoliczność ponoszonych napraw w domu w większości dotyczą zakupu artykułów ogrodniczych i nawozów. Także zapłata robotnikom, przy uwzględnieniu miesięcznego dochodu powódki, za przygotowanie drzewa jest nad wyraz hojna. W sprawie podnoszona była też okoliczność ewentualnej sprzedaży nieruchomości, co znacząco obniżyłoby koszty utrzymania powódki, jednak należy zgodzić się z nią, iż sprzedaż tak dużego domu, tym bardziej w dobie obecnego kryzysu na rynku nieruchomości, nie będzie rzeczą łatwą. Powódka wskazywała też na liczne choroby i znaczny wydatek na leki, jak też w ostatnim czasie konieczności prywatnej rehabilitacji po złamaniu ramienia, nie złożyła jednak żadnego zaświadczenia lekarskiego, które potwierdzałoby aż tak zły stan jej zdrowia, czy też konieczność przyjmowania drogich leków, czy znacznej ich ilości. Będąc wieku 75 lat, może mieć już pewne problemy zdrowotne, jak wynika ze złożonych faktur przyjmuje też leki od cukrzycy (ich koszt nie jest jednak wysoki), zauważyć przy tym należy, iż faktury te w dużej mierze obejmują różne suplementy i witaminy, datowane są również na okres marzec-maj 2013 rok, a więc w toku postępowania, co nie wyklucza faktu, iż część wydatków na leki i preparaty, mogła być dokonana na użytek niniejszej sprawy. Sąd I instancji zaznaczył, że oboje małżonkowie zakończyli już swoją aktywność zawodową, o zakresie możliwości zarobkowych decyduje więc wysokość pobieranych przez nich świadczeń emerytalnych, tym bardziej, że wiek stron uniemożliwia im podjęcie jakiegokolwiek zatrudnienia. Między tymi świadczeniami istnieje znaczna dysproporcja, z pewnością w czasie wspólnego zamieszkiwania małżonków główne źródło utrzymania domu i rodziny stanowił więc dochód pozwanego. C. M. (1)obecnie otrzymuje emeryturę wypłacaną w wysokości2.375,49 zł, jego pełny dochód wynosiłby jednak niecałe 3.300 zł, gdyby nie potrącenia komornicze w wysokości 953,41 zł. Pozwany podnosił też okoliczność ponoszonych zobowiązań kredytowych, których łączna wysokość wynosi 2.622 zł, a więc przewyższa jego dochód. Zdaniem Sądu okoliczności jego własnych długów i zobowiązań kredytowych nie mogą jednak pozbawiać powódki zupełnej pomocy od męża i w negatywny sposób wpływać na jej sytuację, bowiem pozwany powinien z rozwagą podejmować takie kroki, uwzględniając przy tym interes jego rodziny. Nie przekonuje też podnoszony przez niego argument, że musiał wyprowadzić się od powódki i kupić mieszkanie z uwagi na jej rażąco nieodpowiednie zachowanie. Kwestię winy za rozpad małżeństwa stron rozpatrywał Sąd Okręgowy w sprawie rozwodowej, który ustalił, iż winę tę ponosi wyłącznieC. M. (1), a jego zachowanie i związanie się z drugą kobietą zostało jednoznacznie ocenione w kategorii zdrady. Pozwany obecnie zamieszkuje we własnym mieszkaniu, prowadzi gospodarstwo domowe wspólnie z partnerkąE. K., która także dokłada się do opłat mieszkaniowych. Ma także problemy zdrowotne i przyjmuje leki. W ocenie Sądu znajduje się jednak w lepszej sytuacji materialnej i żyje na wyższej stopie życiowej niż powódka. Sąd rozważając racje obu stron ostatecznie uznał, iż w celu wyrównania dysproporcji pomiędzy poziomem życia małżonków, zasadnym jest zobowiązanie pozwanego do uiszczania na potrzeby powódki kwoty po 700 zł miesięcznie. Powódka dysponując łącznym dochodem 1.878 zł będzie mogła zaspokoić swoje niezbędne potrzeby. Zasądzona kwota, zdaniem Sądu, leży także w granicach możliwości zarobkowych i majątkowych pozwanego. Sama powódka w pozwie oceniała miesięczny koszt utrzymania pozwanego w kwocie około 2.500 zł, błędnie zaś przyjęła, że pozwany otrzymuje emeryturę w wysokości 5.000 zł. Uwzględnienie roszczenia w żądanej przez powódkę kwocie oznaczałoby zaś, że pozwanemu na własne utrzymanie pozostałaby dużo niższa kwota, niż ta którą wówczas dysponowałaby powódka, co w konsekwencji stawiałoby pozwanego w dużo gorszym położeniu. Sąd I instancji ponadto zaznaczył, że powódka może swoimi działaniami przyczynić się do poprawy sytuacji finansowej - do jej dyspozycji pozostał duży dom, może więc rozważyć wynajęcie części pomieszczeń i dochód przeznaczyć choćby na opłacanie stałych rachunków. Mając powyższe na względzie, Sąd I instancji zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 700 złotych miesięcznie, oddalając powództwo ponad tę kwotę. O kosztach procesu orzeczono na mocyart. 98 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Sąd uwzględnił powództwo do wysokości 700 zł miesięcznie, pobrał więc od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 420 złotych (700 x 12 x 5%), co stanowi 5 % zasądzonego roszczenia ustalonego w oparciu oart. 13 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz. U. z 2005r., Nr 167, poz. 1398 ze zm.). O kosztach zastępstwa procesowego Sąd I instancji orzekł w oparciu o§ 6 pkt 4w zw. z§ 7 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu(Dz. U. z 2002 roku, nr 163, poz. 1348 ze zm.), zasądzając od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.200 zł. Rygor natychmiastowej wykonalności wpkt 1. wyroku nadano obligatoryjnie z urzędu na mocyart. 333 § 1 pkt 1 kpc. Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka. Zaskarżyła go w części tj. w pkt III oddalającym powództwo. Zarzuciła: 1 naruszenie przepisów prawa procesowego mające istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, a mianowicieart. 233 § 1 kpcpolegające na braku wszechstronnego i należytego rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie oraz poczynieniu ustaleń sprzecznych z zebranym materiałem dowodowym poprzez przyjęcie, że: a) powódka zawyżyła niektóre podawane przez nią koszty, tj. wydatek w kwocie 300 zł z tytułu prac porządkowych czy napraw domu, uznając, że większość prac powódka może wykonywać samodzielnie, przedstawione przez nią rachunki dotyczą zakupu artykułów ogrodniczych i nawozów oraz że płacąc robotnikom, powódka jest „nad wyraz hojna” podczas gdy z uwagi na wiek oraz liczne choroby (migotanie przedsionków, cukrzycę, nadciśnienie tętnicze, zespół jelita drażli wego, reumatoidalne zapalenie stawów, osteoporozę, zwyrodnienie plamki żółtej oka prawego, a zwłaszcza niepełnosprawność lewej górnej kończyny, będącą konsekwencją złamania szyjki ramienia, stłuczone kolana) nie jest w stanie wykonywać prac ogrodniczo-porządkowych, dlatego zmuszona jest korzystać z pomocy osób trzecich, których zarobki stanowią normalne (ekwiwalentne) wynagrodzenie za tego typu prace, jak również zakup artykułów ogrodniczych i nawozów jest wydatkiem koniecznym i usprawiedliwionym, służącym prawidłowemu utrzymaniu przydomowego ogródka, b) powódka nie przedłożyła żadnego zaświadczenia uzasadniającego, „aż tak zły stan jej zdrowia, czy też konieczność przyjmowania drogich leków, czy znacznej ich ilości”, jednocześnie wskazując, że przedstawione przez powódkę faktury obejmują różne witaminy i minerały, a okres ich zakupu może wskazywać, że część wydatków na leki może być dokonana na użytek niniejszej sprawy, podczas gdy: – zaświadczenia wskazujące na liczne choroby znajdują się w dopuszczonych do sprawy niniejszej aktach sprawy Sądu Okręgowego, Wydział I Cywilny, sygn. akt I C 1260/11 o rozwód, a także wbrew twierdzeniom sądu były przedstawiane w trakcie postępowania, przedstawione faktury obejmują niezbędne, w większości przepisywane na receptę leki, które mają zastosowanie na nadciśnienie (m.in.D.,B.,M.), zaburzenie krążenia w siatkówce i naczyniówce (m.in.V.), zaburzenia rytmu serca (m.in.P.), zaćmę (Q.) itd., co uzasadnia szereg chorób, z jakimi boryka się powódka oraz niezbędność przyjmowania leków, a jednocześnie podważa wniosek sądu co do wykupywania leków na potrzeby niniejszej sprawy (leki wydawane na receptę), c) „ powódka może swoimi własnymi działaniami przyczynić się do poprawy syt uacji finansowej” poprzez „wynajęcie części pomieszczeń”, podczas gdy : – S.nie jest miastem dużym, nie stanowi siedziby uczelni wyższych, gdzie chcieliby wynająć stancję studenci, zamieszkują go głównie mieszkańcyS., wobec czego wynajem, i to części domu, bez osobnego wejścia w sytuacji, gdy drugą część będzie zajmować powódka jest rzeczą wręcz niemożliwą, S.jest wprawdzie uzdrowiskiem i w sezonie letnim bywa, że jest odwiedzany przez turystów, niemniej jednak trudno sobie wyobrazić, by 75-letnia powódka cierpiąca na liczne schorzenia zajęła się działalnością quasi-agroturystyczną czy też stałym wynajmem części domu oraz wszelkimi obowiązkami z tym związanymi obejmującymi sprzątanie, pranie, gotowanie itp. wynajem części domu czy osobnych pomieszczeń, do którego nie ma osobnego wejścia obcym osobom może stanowić zagrożenie dla powódki - zarówno dla jej życia, jak i ruchomości, które ma w domu, narażając na zniszczenie, dewastację czy nawet kradzież, d) pozwany jest w stanie łożyć tytułem przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny jedynie kwotę po 700 zł miesięcznie, podczas gdy to pozwany opuścił powódkę, związał się z inną, młodszą kobietą, do rozpadu małżeństwa doszło z jego wyłącznej winy i okoliczność, że pozwany jest obciążony spłatą kredytów, które zaciągnął na zakup i remont mieszkania, które zajmuje razem z nową partnerką nie może mieć wpływu na wysokość kwoty zasądzonej na rzecz powódki, tym bardziej, że jak strony mieszkały razem, to wysokość świadczeń emerytalnych obu stron wystarczała im na godne życie i zaspokajanie wszystkich usprawiedliwionych potrzeb, bez konieczności popadania w długi. Wskazując na powyższe zarzuty wniosła o zmian ę zaskarżonego wyroku poprzez podwyższenie zasądzonej od pozwanegoC. M. (1)na rzecz powódkiC. M. (1)kwoty tytułem przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny z kwoty po 700 zł miesięcznie do kwoty po 1.500 złotych miesięcznie, płatnej na dotychczasowych warunkach oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego. Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje: Apelacja zasługiwała na częściowe uwzględnienie. Ponowna analiza materiału dowodowego zebranego w sprawie doprowadziła Sąd Okręgowy do przekonania, że zaskarżone orzeczenie wymaga zmiany zbieżnej z kierunkiem apelacji. Trzeba bowiem przyznać rację skarżącej w zakresie, w jakim podważa wyeliminowanie pewnych wydatków z uzasadnionych kosztów utrzymania powódki. Z drugiej strony brak było jednak podstaw, by zaaprobować całość wydatków wskazanych przez stronę powodową. Obowiązek zaspokajania potrzeb rodziny powstaje z chwilą zawarcia związku małżeńskiego i trwa do chwili jego ustania lub unieważnienia. Sytuacji tej w zasadzie nie zmienia separacja faktyczna małżonków, bowiem nawet wówczas małżonek żyjący w rozłączeniu ma obowiązek przyczyniać się do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb pozostałych członków rodziny, według zasady równej stopy życiowej. Małżonkowie obowiązani są przy tym do zaspokajania tylko tych potrzeb rodziny, których zaspokojenie jest w danych okolicznościach usprawiedliwione interesem rodziny i poszczególnych jej członków. Przy ocenie z tego punktu widzenia indywidualnych potrzeb członków rodziny należy brać pod uwagę szczególne okoliczności ich dotyczące, jak: wiek, stan zdrowia, zainteresowania. Żądanie dostarczenia środków utrzymania powinno zatem podlegać ocenie na tle wszystkich okoliczności danego przypadku (vide: pkt I uchwały pełnego składu Izby Cywilnej i Administracyjnej Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1987 roku, III CZP 91/86, OSNCP 1988, nr 4, poz. 42). Należy podkreślić, że powołanyart. 27 kriostatuuje obowiązek przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny przez każdego z małżonków stosownie do jego możliwości. Zakres obowiązku wyznaczają zatem siły tj. możliwości wypełnienia obowiązku wynikające ze stanu fizycznego i psychicznego każdego z małżonków oraz możliwości zarobkowe i majątkowe każdego z nich. Dla określenia zakresu tego obowiązku właściwa jest reguła równej stopy życiowej poszczególnych członków rodziny. Nie oznacza ona jednak, że podział dochodu ma być jednakowy dla wszystkich. Przenosząc powyższe uwagi na grunt sprawy, stwierdzić trzeba, że niezasadnie Sąd I instancji wyeliminował z kosztów utrzymania powódki wydatki związane z pracami porządkowymi czy naprawami domu. Biorąc pod uwagę wiek powódki i jej liczne schorzenia trudno zaaprobować stanowisko Sądu I instancji, że powódka może większość prac wykonać we własnym zakresie. Jeżeli dodatkowo uwzględnić powierzchnię domu i ogrodu, to w pełni uzasadnionymi są krytyczne uwagi skarżącej pod kątem stanowiska Sądu I instancji. Za uzasadniony wydatek w ocenie Sądu Okręgowego muszą też być uznane koszty przygotowania drewna na opał, a argumentacja w tym zakresie jest zbieżna z tą przedstawioną wyżej. W okolicznościach tej sprawy nieuzasadnione jest też odmówienie uwzględnienia w kosztach utrzymania powódki wydatków na zakup leków. Faktem pozostaje, że powódka cierpi na liczne schorzenia, które pociągają za sobą konieczność zakupu leków, a większość z nich jest zakupowana na receptę. W tej sytuacji twierdzenie, że koszty zostały wygenerowane jedynie na potrzeby niniejszego procesu jest zbyt daleko idące. Choć nie wykazano zasadności wydatkowania na ten cel kwoty 300 złotych miesięcznie – tu konieczne byłoby sięgnięcie po dalsze dowody ponad to co zgromadzono w toku postępowania - to w ocenie Sądu Okręgowego wydatki na omawiany cel nie mogą zostać w ogóle pominięte. Zsumowanie usprawiedliwionych wydatków powódki, jakie zdołała wykazać w toku niniejszego postępowania (czego zaniechał tak Sąd I instancji jak i skarżąca) tj. stałych opłat, wydatków na utrzymanie domu i ogrodu, wydatków na wyżywienie i ubranie, bilety oraz na leki prowadzi do wniosku, że koszty utrzymania powódki oscylują w granicach2000 – 2050 złotych miesięcznie. Skoro z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że strony w dalszym ciągu pozostają małżeństwem, przy czym nie mieszkają razem, to uzasadnionym jest stwierdzenie, że pozwany jest zobligowany do przyczyniania się do zaspokajania potrzeb powódki. Dodać trzeba, że nie jest rolą Sądu w niniejszym postępowaniu ocena, czy w aktualnych warunkach rynkowych i przy zaistniałej sytuacji życiowej strony winny rozważyć sprzedaż wspólnego domu. Oczywistym jest, że w tym zakresie strony mają różne interesy, ale niezależnie od tego kwestia ta nie mogła zatem przełożyć się w decydujący sposób na rozstrzygnięcie. Z akt sprawy wynika, że powódka otrzymuje emeryturę w wysokości 1200 złotych miesięcznie, co za tym idzie do uzupełnienia jej wydatków pozostaje kwota 850 złotych miesięcznie, którą winien jej przekazywać pozwany. Słusznie stwierdził Sąd I instancji, że z uwagi na wiek powódki i jej liczne schorzenia nie ma ona możliwości podjęcia dodatkowego zatrudnienia, a zatem jej możliwości finansowe zamykają się w kwocie pobieranej emerytury. Rozstrzygnięcie takie uwzględnia też sytuację majątkową i życiową pozwanego, która jest znacznie lepsza niż sytuacja powódki. Wprawdzie również on ze względu na wiek i stan zdrowia nie ma możliwości dodatkowego zarobkowania, ale otrzymuje świadczenie emerytalne w wysokości ok. 3.800 złotych miesięcznie. Zatem nawet po przekazaniu powódce zasądzonej kwoty dysponuje wciąż pokaźną kwotą na zaspokojenie swoich potrzeb. Dodać trzeba, że na ocenę sytuacji pozwanego nie mogły mieć wpływu spłacane przez niego zobowiązania kredytowe. Podejmując bowiem bez konsultacji z powódką decyzję o wyprowadzce ze wspólnego domu, zakupie innego lokalu i jego remoncie pozwany winien liczyć się z płynącymi stąd kosztami. Wydatki z tego tytułu nie mogą automatycznie skutkować zmniejszeniem obowiązku płynącego zart. 27 krioi pozwany nie może obecnie przerzucać ciężaru tych wydatków na powódkę, do czego doprowadziłaby w istocie aprobata jego wnioskowania. Mając na uwadze całokształt powyższy rozważań, Sąd Okręgowy na podstawieart. 386 § 1 kpczmienił zaskarżony wyrok w punktach 1 i 2 o tyle, że zasądzoną w punkcie1 kwotę podwyższył do 850 (osiemset pięćdziesiąt) złotych. Opłatę należną Skarbowi Państwa Sąd Okręgowy ustalił na kwotę 510 złotych (850 zł x12 x 5% - 13ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz. U. 2005 Nr 167 poz. 1398), a do jej poniesienia pozwany jest zobligowany w myślart. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 rokuo kosztach sądowych (…) w zw. zart. 100 kpc. W pozostałym zakresie apelacja została oddalona na podstawieart. 385 kpc. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawieart. 100 kpc, biorąc pod uwagę że powódka wygrała sprawę w instancji odwoławczej w 18,75%. O kosztach zastępstwa procesowego powódki w tym postępowaniu orzeczono na podstawie§ 13 ust. 1 pkt 1w zw. z§ 6 pkt 4 i 7 ust. 1 pkt 11 i ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu(Dz. U. 2002 Nr 163 poz. 1348 ze zm.), zasądzając od pozwanego na rzecz powódki kwotę 112,50 złotych tytułem zwrotu części kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym. Przy uwzględnieniu, iż żądanie powódki uwzględniono częściowo Sąd Okręgowy na podstawieart. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz. U. 2005 Nr 167 poz. 1398) w zw. zart. 100 kpcnakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Białymstoku kwotę 90 złotych tytułem części kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym (150 zł x 12 x 5%).

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Białymstoku date: '2013-11-22' department_name: II Wydział Cywilny judges: - Jolanta Fedorowicz - Bogdan Łaszkiewicz - Bożena Sztomber legal_bases: - art. 23 i 27 k.r.o. - art. 333 § 1 pkt 1 kpc - art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych - § 6 pkt 4 i 7 ust. 1 pkt 11 i ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu recorder: st. sekr. sąd. Zofia Szczęsnowicz signature: II Ca 899/13 ```

153500000001521_III_AUa_000356_2017_Uz_2018-05-24_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktIII AUa 356/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 maja 2018 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Dorota Goss-Kokot Sędziowie: SSA Małgorzata Woźniak-Zendran (spr.) del. SSO Renata Pohl Protokolant: st. sekr. sądowy Krystyna Kałużna po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2018 r. w Poznaniu sprawyŁ. H. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wP. o rentę socjalną na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wP. od wyroku Sądu Okręgowego w Koninie z dnia 7 lutego 2017 r. sygn. akt III U 173/16 oddala apelację. del. SSO Renata Pohl SSA Dorota Goss-Kokot SSA Małgorzata Woźniak-Zendran UZASADNIENIE Decyzją z dnia 23 grudnia 2015 roku, znak:(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wP.Insepktorat wK.odmówiłŁ. H.prawa do renty socjalnej podnosząc, że wnioskodawca nie został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy. Odwołanie od tej decyzji złożyłŁ. H., wnosząc o jej zmianę poprzez uznanie wnioskodawcy za osobę całkowicie niezdolną do pracy i przyznanie prawa do renty socjalnej. W uzasadnieniu odwołania wskazał, że jest osobą niedosłyszącą, a w ostatnim czasie przeszedł zabiegi związane z wszczepieniem implantu ślimakowego w uchu i wymaga on dalszej rehabilitacji oraz stałej kontroli laryngologicznej. Sąd Okręgowy w Koninie, Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 7 lutego 2017r., w sprawie III U 173/16: 1 zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznałŁ. H.prawo do renty socjalnej na trwale ,począwszy od daty złożenia wniosku, 2 zasądził od pozwanego na rzecz odwołującego kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sąd Okręgowy ustalił, iżŁ. H.urodził się w dniu (...). Jest uczniem II klasy technikum(...)wK.i od poniedziałku do piątku przebywa w internacie. W dniu 2 października 2015 roku wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskiem o rentę socjalną. Lekarz Orzecznik orzeczeniem z dnia 6 listopada 2015 roku, a następnie -w wyniku rozpoznania sprzeciwu - Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 2 grudnia 2015 roku ,nie stwierdziła całkowitej niezdolności do pracy wnioskodawcy. U wnioskodawcy występują: - głuchota ucha prawego, - resztki słuchu w uchu lewym, - stan po implantacji i reimplantacji wszczepu ślimakowego w uchu prawym. Biegła laryngologM. G.przed wydaniem opinii wniosła o uzupełnienie dokumentacji o opinię psychologa szkolnego oraz wychowawcy celem ocenienia możliwość komunikacji wnioskodawcy z otoczeniem w trakcie nauki w szkole. WychowawcaŁ. H.K. Ż.w opinii z dnia 28 czerwca 2016 roku wskazał , że wnioskodawca ma problemy z komunikacją w języku polskim i w szkole korzysta z pomocy psychologiczno – pedagogicznej , uczestniczy w zajęciach wyrównawczych z języka polskiego, matematyki, korzysta z zajęć rewalidacyjnych z logopedą w celu kontynuowania kompetencji językowych ,doskonaląc artykulację foniczną. Wskazał, żeŁ. H.ma problemy z porozumiewaniem się werbalnym i potrzebuje wsparcia osoby słyszącej znającej język migowy- również w związku z trudnością poleceń pisemnych. Z kolei psycholog szkolny w opinii z dnia 4 lipca 2016 roku podniósł, że wyniki badań psychologicznych wskazują na rozwój intelektualnyŁ. H.na poziomie poniżej przeciętnej dla wieku życia. Poszczególne funkcje intelektualne rozwinięte są u niego w sposób bardzo nieharmonijny, a funkcje werbalne rozwinięte są na poziomie przeciętnym dla wieku.Ł. H., w ocenie psychologa szkolnego, sprawia wrażenie osoby dobrze funkcjonującej w społeczeństwie , ale w rzeczywistości ma trudności w porozumiewaniu się zarówno z osobami niesłyszącymi, jak i słyszącymi. Biegła laryngolog po zapoznaniu się z opiniami psychologiczną i pedagogiczną ze(...)Ośrodka Szkolno- (...)wK.podniosła, że opinie te potwierdzają duże problemy z komunikacją werbalną wnioskodawcy z otoczeniem, który potrzebuje osoby wspomagającej go językiem migowym, gdyż nie rozumie poleceń pisemnych, ponadto ma problemy w porozumiewaniu się z osobami słyszącymi i niesłyszącymi. W ocenie biegłej laryngolog wnioskodawca jest trwale całkowicie niezdolny do pracy . W związku z zastrzeżeniami pozwanego Sąd przesłuchał biegłą na okoliczność wydanej opinii. Biegła podtrzymała opinię wydaną w sprawie podnosząc, że wnioskodawca ma trudności ze zrozumieniem poleceń , następuje u niego regres, zmniejsza się zasób jego słownictwa biernego i czynnego. Biegła wskazała , że winien wnioskodawca być przebadany przez biegłego psychologa. Sąd postanowieniem z dnia 29 września 2016 roku przeprowadził dowód z opinii biegłego psychologa. Sąd na podstawie opinii biegłego psychologa przeprowadzonej z udziałem biegłego tłumacza języka migowego ustalił, że wnioskodawca ujawnia cechy znacznej niedojrzałości osobowościowej mimo licznych form stymulacji i jego społeczne funkcjonowanie jest mało samodzielne, a postawa sprawiająca wrażenie celowego braku współpracy może być efektem znacznych ograniczeń komunikacyjnych i emocjonalnej niedojrzałości. Wszystkie czynniki tj; poziom intelektu, realny poziom umysłowego funkcjonowania, cechy kształtującej się osobowości, znaczne ograniczenia komunikacyjne wynikające z niepełnosprawności narządu słuchu- czynią go całkowicie niezdolnym do pracy zawodowej . Pozwany w piśmie procesowym z dnia 5 stycznia 2017 roku stwierdził, iż nie zgadza się z opinią psychologa wskazując, że wnioskodawca uczy się zawodu informatyka i orzeczenie o umiarkowanym stopieniu niepełnosprawności pozwoli mu na podjęcie pracy w zawodzie wyuczonym w warunkach pracy chronionej, zgodnie z ustawą o FUS. Sąd I instancji zważył, iż zgodnie z art. 4 powyższej ustawy, renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało : 1) przed ukończeniem 18. roku życia; 2) w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej - przed ukończeniem 25. roku życia; 3) w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej. Według art. 4 ust. 2 osobie, która spełnia warunki określone w ust. 1, przysługuje: 1) renta socjalna stała - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest trwała; 2) renta socjalna okresowa - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest okresowa. Wedługart. 5 ustawy o rencie socjalnej, ustalenia całkowitej niezdolności do pracy i jej stopnia dokonuje Lekarz Orzecznik Zakładu na zasadach i w trybie określonym wustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(t.j. Dz. U. 2015. Poz. 748). Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS , mającym zastosowanie zgodnie zart. 15 pkt 1 ustawy o rencie socjalnej, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Zgodnie zaś z ust. 2 art. 12 tej ustawy całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy zarobkowej. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy należy mieć na uwadze przepis art. 13 ust. 1 powyższej ustawy, który nakazuje uwzględnić stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Na podstawie wniosków zawartych w opinii biegłych Sąd Okręgowy uznał, że stan zdrowia ubezpieczonego, nasilenie i charakter rozpoznanych u niego schorzeń ,czynią go całkowicie niezdolnym do pracy. W ocenie tego Sądu, biegli przedstawili w niniejszej sprawie wyczerpujące uzasadnienie swojego stanowiska , a opinie są logiczne, spójne, odpowiadają na postawione tezy dowodowe, a tym samym opinie te mogą stanowić podstawę rozstrzygnięcia. W rezultacie, Sąd I instancji na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.przyznałŁ. H.prawo do renty socjalnej na trwale, począwszy od daty złożenia wniosku. O kosztach orzeczono w punkcie drugim orzeczenia, po myśliart. 98 k.p.c.w związku zart. 99 k.p.c.i w związku z § 9 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. z 2016r. poz. 1667) obowiązującego od dnia 01.01.2017r. Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany organ rentowy, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu wyrokowi pozwany zarzucił: 1 naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.art. 233 § 1 k.p.c.poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, przede wszystkim poprzez uznanie za podstawę rozstrzygnięcia opinii biegłej laryngologa oraz opinii psychologa, która powinna być uzupełniona opinią biegłego lekarza psychiatry, 2 naruszenie prawa materialnego, tj.art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 27 czerwca 2003r. o rencie socjalnejpoprzez uznanie, że wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy i na tej podstawie przyznanie mu prawa do renty socjalnej. Wskazując na powyższe ,pozwany wniósł o: 1 zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie 2 uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja pozwanego okazała się nieuzasadniona. W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy przeprowadził w sprawie prawidłowe i wyczerpujące postępowanie dowodowe. W ustaleniach i wnioskach Sąd pierwszej instancji nie wykroczył przy tym poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów wynikające z przepisuart. 233 k.p.c., nie popełnił też uchybień w zakresie zarówno ustalonych faktów, jak też ich kwalifikacji prawnej, które mogłyby uzasadnić ingerencję w treść zaskarżonego orzeczenia. W konsekwencji, Sąd odwoławczy oceniając jako prawidłowe ustalenia faktyczne i rozważania prawne dokonane przez Sąd pierwszej instancji uznał je za własne, co oznacza, iż zbędnym jest ich szczegółowe powtarzanie w uzasadnieniu wyroku Sądu odwoławczego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998r., sygn. I PKN 339/98). W tym miejscu wymaga jedynie podkreślenia, iż Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena, dokonywana jest na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a nadto winna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz wiarygodność - odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000 nr 17, poz. 655). Tak też, wbrew zarzutom, procedował Sąd w niniejszej sprawie, stąd odmienny pogląd wyrażony w apelacji, nie jest zasadny. Podkreślić także należy, że uregulowane przepisamiustawy z dnia 27 czerwca 2003r. o rencie socjalnej(jednolity tekst: Dz. U. z 2013r., poz. 982 ze zm.) świadczenie nie jest świadczeniem z ubezpieczeń rentowych, lecz z zabezpieczenia socjalnego. Jego celem jest kompensowanie braku możliwości uzyskania przez wymienione w art. 2 ustawy podmioty (przede wszystkim przez osoby posiadające obywatelstwo polskie, zamieszkujące i przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej) renty z powszechnego systemu ubezpieczeń społecznych wobec niemożności spełnienia - poza niezdolnością do pracy - przesłanek nabycia prawa do tego świadczenia (w zakresie stażu ubezpieczeniowego i momentu powstania niezdolności do pracy ocenianego w relacji do ostatniego zatrudnienia) z uwagi na powstanie owej niezdolności przed wejściem danej osoby na rynek pracy. Tak określona funkcja renty socjalnej zdeterminowała sposób ukształtowania przez ustawodawcę w art. 4 ust. 1 powołanego aktu warunków przyznania przedmiotowego świadczenia. Przepis ten statuuje dwa kryteria nabycia przez osobę pełnoletnią prawa do renty socjalnej, a mianowicie całkowitą niezdolność do pracy oraz zaistnienie tejże niezdolności z powodu naruszenia sprawności organizmu powstałego przed ukończeniem 18 roku życia albo w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej przed ukończeniem 25 roku życia albo w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej. Samo pojęcie niezdolności do pracy i jej rodzaje (wraz z przesłankami orzekania o niej) zdefiniowane zostały wart. 12 oraz art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(jednolity tekst: Dz. U. z 2016r. poz. 887 ze zm.) ,do którego odsyłaart. 5 pkt 1 i art. 15 ustawy o rencie socjalnej. W myśl powołanych przepisów niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania tej zdolności po przekwalifikowaniu, przy czym niezdolność jest całkowita, gdy oznacza utratę możności wykonywania jakiejkolwiek pracy, tj. w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowisku pracy odpowiednio przystosowanym do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2000r., II UKN 134/00) i częściowa, gdy ogranicza się do utraty w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Ustawodawca odróżnia zatem dwa aspekty niezdolności do pracy, tj. ekonomiczny (obiektywne pozbawienie danej osoby możliwości zarobkowania w drodze wykonywania jakiejkolwiek pracy lub pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji) oraz biologiczny (stan organizmu dotkniętego schorzeniem naruszającym jego sprawność). Dopiero koniunkcja tych dwóch elementów pozwala na uznanie danej osoby za niezdolną do pracy. W konsekwencji, nie oznacza niezdolności do pracy niemożność wykonywania zatrudnienia spowodowana innymi przyczynami niż naruszenie sprawności organizmu i odwrotnie - nie jest ową niezdolnością biologiczny stan kalectwa lub choroby nieimplikujący wskazanych wyłączeń lub ograniczeń w świadczeniu pracy (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2004r., II UK 167/03; z dnia 14 czerwca 2005r., I UK 278/04; z dnia 18 maja 2006r., II UK 156/05; z dnia 3 grudnia 2008r., I UK 54/08; z dnia 8 czerwca 2010r., II UK 399/09 i z dnia 24 sierpnia 2010r., I UK 64/10). W rozpoznawanej sprawie, dla oceny kwestii całkowitej niezdolności do pracy niewątpliwie istotna jest przede wszystkim zdolność do samodzielnego funkcjonowania w normalnym, typowym środowisku pracy, niedostosowanym specjalnie do stanu zdrowia odwołującego i istotnego ograniczenia w komunikacji. Bez zachowania tej zdolności nie sposób twierdzić o zachowanej zdolności do pracy. Inaczej rzecz ujmując, przy stwierdzonych u wnioskodawcy dysfunkcjach - rozstrzyganie w kwestii niezdolności do pracy wymaga przede wszystkim rozważenia, czy znaczne deficyty w zakresie zaburzenia słuchu (głuchota ucha prawego, resztki słuchu w uchu lewym) skutkujące ograniczeniami komunikacyjnymi, nie stanowią przeszkody w podjęciu pracy na wolnym rynku. Decydujące znaczenie dla prawidłowego zastosowania w niniejszej sprawie prawa materialnego (art. 4 ust. 1 ustawy o rencie socjalnejw związku z art. 12 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS) miało zatem dokonanie niezbędnych ustaleń faktycznych, a ściślej wyjaśnienie, czy z medycznego punktu widzenia, wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy, trwałe lub okresowo oraz czy niezdolność ta powstała w związku z naruszeniem sprawności organizmu powstałym przed ukończeniem 18 roku życia. Ustalenie wskazanych powyżej okoliczności wymagało wiadomości specjalnych, w związku z czym sąd powinien według zasad unormowanych wkodeksie postępowania cywilnegodopuścić dowód z opinii biegłego. Należy bowiem zważyć, iż stan zdrowia odwołującego i wynikająca z tego stanu zdrowia niezdolność do pracy, warunkująca przyznanie prawa do renty są okolicznościami, dla ustalenia których niezbędne są wiadomości specjalne w rozumieniuart. 278 § 1 k.p.c.Okoliczności te nie mogą być ustalane przez Sąd samodzielnie lub wyłącznie na podstawie innych dowodów zgłaszanych przez strony postępowania. Dowód z opinii biegłych jest bowiem w tej kategorii spraw tzw. dowodem koronnym, analizującym i sumującym przeciwstawne oceny prezentowane przez strony („Dowód z opinii lekarza biegłego w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych” SSN Beata Gudowska, Przegląd Ubezpieczeń Społecznych i Gospodarczych 2001r., nr 6, s. 8-12). Z uwagi na powyższe Sąd nie może zastępować tego dowodu innym np. dowodem z zeznań świadków, zaświadczeń lekarskich. Dowód z opinii biegłych podlega jednak ocenie, tak jak każdy dowód przeprowadzony w sprawie, ale podważyć tego dowodu nie może samo tylko subiektywne odczucie stron. Dopuszczając tego rodzaju dowód sąd nie może poczynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeśli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyrok SN z 27 listopada 1974 r. II CR 748/74, Lex nr 7618). Opinia biegłych w postępowaniu przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych podlega ocenie na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków . Wnioski środka dowodowego w postaci opinii biegłego mają być jasne, kategoryczne i przekonujące dla sądu, jako bezstronnego arbitra w sprawie, dlatego gdy opinia biegłego czyni zadość tym wymogom, co pozwala uznać znaczące dla istoty sprawy okoliczności za wyjaśnione, to nie zachodzi potrzeba dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza, podlegająca kontroli instancyjnej, ocena czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy, okoliczność zaś, że opinia biegłych nie ma treści odpowiadającej stronie, zwłaszcza gdy w sprawie wypowiadało się kilku kompetentnych pod względem fachowości biegłych, nie stanowi dostatecznego uzasadnienia dla przeprowadzenia dowodu z kolejnych opinii (tak: uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 30 października 2013r. I ACa 577/13). W realiach przedmiotowej sprawy Sąd pierwszej instancji dopuścił taki dowód i to dwukrotnie. Biegła z zakresu laryngologiiM. G.w opinii z dnia 14 czerwca 2016r. wniosła o uzupełnienie dokumentacji znajdującej się w aktach niniejszej sprawy o opinię psychologa szkolnego oraz wychowawcy, celem ocenienia możliwości komunikacji odwołującego z otoczeniem w trakcie nauki w szkole. W odpowiedzi na zobowiązanie Sądu Okręgowego wychowawcaK. Ż.w opinii z dnia 28 czerwca 2016r. wskazał, że odwołujący ma problemy z komunikacją w języku polskim i w szkole korzysta m.in. z pomocy psychologiczno – pedagogicznej i logopedycznej. Wychowawca podkreślił także, że odwołujący ma problemy z porozumiewaniem się werbalnym i potrzebuje wsparcia osoby słyszącej ,znającej język migowy. Z kolei psycholog szkolny w opinii z dnia 4 lipca 2016r. wskazał, że wyniki badań potwierdzają, że rozwój intelektualny odwołującego jest na poziomie poniżej przeciętnej dla wieku życia. Poszczególne funkcje intelektualne rozwinięte są u niego w sposób bardzo nieharmonijny i w rzeczywistości ma trudności w porozumiewaniu się zarówno z osobami niesłyszącymi, jak i słyszącymi. Po zapoznaniu się w ww. stanowiskami biegła laryngolog w opinii uzupełniającej z dnia 4 sierpnia 2016r. stwierdziła, że zgromadzony materiał dowodowy potwierdził, że odwołujący ma duże problemy z komunikacją werbalną z otoczeniem i potrzebuje osoby wspomagającej go językiem migowym, ponieważ nie rozumie także poleceń pisemnych. Ma trudności w porozumiewaniu się zarówno z osobami słyszącymi, jak i niesłyszącymi, a wynika to z małego zasobu słownictwa czynnego i biernego. W ocenie biegłej laryngolog, pomimo długotrwałego procesu rehabilitacyjnego występuje regres w rozwoju intelektualnym. Wnioskodawca nie rokuje poprawy, która umożliwiałaby samodzielne funkcjonowanie w otoczeniu. Biegła laryngolog uznała, że wnioskodawca jest tym samym trwale całkowicie niezdolny do pracy. Ustosunkowując się do zastrzeżeń pozwanego Sąd I instancji przesłuchał biegłą laryngolog, która na rozprawie w dniu 29 września 2016r. wskazała, że wnioskodawca ma trudności ze zrozumieniem poleceń, postępuje u niego regres, zmniejsza się zasób jego słownictwa biernego i czynnego. Biegła podkreśliła, że odwołujący powinien być przebadany przez biegłego psychologa. W opinii z dnia 26 listopada 2016r. biegła psychologM. K.stwierdziła, że wnioskodawca ujawnia cechy znacznej niedojrzałości osobowościowej ,mimo licznych form stymulacji i jego społeczne funkcjonowanie jest mało samodzielne, a postawa sprawiająca wrażenie celowego braku współpracy ,może być efektem znacznych ograniczeń komunikacyjnych i emocjonalnej niedojrzałości. Biegła uznała, że wszystkie czynniki, tj.: poziom intelektu, realny poziom umysłowego funkcjonowania, cechy kształtującej się osobowości, znaczne ograniczenia komunikacyjne wynikające z niepełnosprawności narządu słuchu czynią go całkowicie niezdolnym do pracy zawodowej. Analiza treści omawianych opinii wskazuje, że przedmiotowe badania apelującego zostały przeprowadzone dokładnie i wszechstronnie. Przy wydawaniu opinii uwzględniono także dokumenty dotyczące jego zdrowia, uzupełnione w toku postępowania przez podmioty funkcjonujące z odwołującym w środowisku szkolnym. W ocenie Sądu odwoławczego ,opinie biegłych, które zostały sporządzone na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego są wyczerpujące, ponieważ udzielają odpowiedzi na pytanie czy stwierdzone u odwołującego dysfunkcje pozwolą mu znaleźć i utrzymać zatrudnienie na wolnym rynku pracy, w warunkach normalnych, typowych i niedostosowanych specjalnie do jego stanu zdrowia. Ze zgromadzonego materiału dowodowego w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że pomimo długotrwałego procesu rehabilitacyjnego u odwołującego występuje regres intelektualny, zaś ograniczenia komunikacyjne wynikające z niepełnosprawności narządu słuchu stanowią przeszkodę w podjęciu pracy w normalnym, typowym środowisku pracy, niedostosowanym specjalnie do jego stanu zdrowia. W tej sytuacji Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu Okręgowego, że ubezpieczony jest trwale całkowicie niezdolny do pracy, a niezdolność powstała przed 18 rokiem życia. Spełnił zatem przesłanki do nabycia prawa do renty socjalnej zart. 4 ust. 1 ustawy o rencie socjalnejw związku z art. 12 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W tych okolicznościach, kiedy wnioskodawca w zasadzie nie ma szans na samodzielne znalezienie i utrzymanie pracy w warunkach otwartego rynku pracy (brak możliwości porozumienia się), podkreślanie przez pozwany organ , iż ubezpieczony będzie w przyszłości informatykiem , jest bezprzedmiotowe w okolicznościach niniejszej sprawy. Okolicznością bowiem poza sporem jest, iż wnioskodawca jest osobą fizycznie zdrową, sprawną ,jednakże jego głuchota stanowi ogromną barierę komunikacyjną w świecie ludzi słyszących, co powoduje, w sposób oczywisty, że odnalezienie zatrudnienia może być ewentualnie, jeśli w ogóle- możliwe w przyszłości (pod warunkiem ukończenia szkoły i zdobycia zawodu), ale jedynie w warunkach zakładu pracy chronionej. Wynika to z opinii biegłej psycholog, a tut.Sąd, w oparciu o zasady logiki i doświadczenie życiowe, stanowisko to podziela. Powyższe natomiast pozostaje bez wpływu, jak już wyżej wskazano, na ustalenie całkowitej niezdolności do pracy w warunkach wolnego rynku pracy, bez dostosowywania stanowiska pracy do ograniczeń wnioskodawcy. Mając na względzie powyższe rozważania i nie znajdując podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacji, Sąd Apelacyjny na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego orazart. 385 k.p.c., oddalił ją, jako bezzasadną. del. SSO Renata Pohl SSA Dorota Goss-Kokot SSA Małgorzata Woźniak-Zendran

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Poznaniu date: '2018-05-24' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Dorota Goss-Kokot - Renata Pohl - Małgorzata Woźniak-Zendran legal_bases: - art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 27 czerwca 2003r. o rencie socjalnej - art. 233 § 1 k.p.c. - art. 12 oraz art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych recorder: st. sekr. sądowy Krystyna Kałużna signature: III AUa 356/17 ```

153010000000503_I_C_000299_2014_Uz_2015-07-06_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 299/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 maja 2015 r. Sąd Okręgowy w Radomiu I Wydział Cywilny w następującym składzie: Przewodniczący: SSO Kazimierz Mazur Protokolant: stażysta Izabela Chmurzyńska po rozpoznaniu w dniu 5 maja 2015 roku w Radomiu sprawy z powództwaJ. M. (1) przeciwko(...)Towarzystwu (...) S.A.wW. o zapłatę I powództwo oddala, II zasądza odJ. M. (1)na rzecz(...)Towarzystwa (...) S.A.wW.kwotę(...)złotych tytułem zwrotu kosztów procesu. Na oryginale właściwy podpis Sygn. akt I C 299/14 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 26 lutego 2014 roku powódJ. M. (1)wniósł o zasądzenie od(...)Towarzystwa (...)na(...) Spółki AkcyjnejwW.na jego rzecz kwoty 100 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10 września 2012 r do dnia zapłaty i kosztów procesu.W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 12 stycznia 2012 roku złożył u pozwanego wniosek o przystąpienie do ubezpieczenia w ramach dodatkowego grupowego ubezpieczenia na życie. Wcześniej wykonał szereg badań, które nie wykazywały aby istniały u niego jakiekolwiek dolegliwości. W dniu19 stycznia 2012 roku po odebraniu przez niego wyników tomografii komputerowej okazało się, że na lewej nerce odnaleziono u niego guzowatą zmianę. W dniu 10 maja 2012 roku poddał się operacji nerki i wycięcia narośli, która okazałą się nowotworem złośliwym. Powód podkreślił, że posiadał ubezpieczenie grupowe, które dotyczyło między innymi poważnych zachorowań takich jak nowotwór złośliwy. W dniu 10 września 2012 roku powód złożył wymagane przez ubezpieczyciela dokumenty jednak otrzymał decyzje odmowną. PozwaneTowarzystwo (...)stwierdziło, że powód przystąpił do ubezpieczenia 1 lutego 2012 roku, kiedy był już świadomy, że jest poważnie chory.J. M. (1)wskazał, że w chwili zawierania umowy ubezpieczenia nie wiedział o żadnym schorzeniu, a guz jaki zostału niego zdiagnozowany ma charakter samoistny i nie był wynikiem jakiegoś poprzedzającego go schorzenia. Jednocześnie podkreślił, że rozpoznanie lub zdiagnozowanie nowotworu mogło nastąpić dopiero w wyniku badań histopatologicznych, które wykonano w maju 2012 roku. W dniu 13 stycznia 2012 roku dokonano jedynie badania powoda, natomiast nie nastąpiło postawienie diagnozy czy też rozpoznanie schorzenia (k. 3-4). W odpowiedzi na pozew z dnia 29 lipca 2014 roku pozwaneTowarzystwo (...)wniosło o oddalenie powództwa w całościi zasądzenie od powoda kosztów procesu. W uzasadnieniu strona pozwana wskazała, że powód przed objęciem go ochroną ubezpieczeniową przeszedł szereg badań lekarskich w tym TK klatki piersiowej, które już 9 stycznia 2012 roku wykazało u niego zmianę ogniskową o niejasnym charakterze oraz CT jamy brzusznej przeprowadzone kilka dni później, które wykazało zmianę litą, guzowatą nerki. Podniosła, że powód, w chwili zawierania umowy ubezpieczenia, nie znał jedynie charakteru zmiany na nerce. Jednak ze względu na to, że miał już w przeszłości zdiagnozowany nowotwór w układzie moczowym i przeszedł z tego powodu leczenie, a prowadzona wcześniej diagnostyka była ukierunkowana na ewentualną możliwość nawrotu choroby nowotworowej, to wiedział on co oznacza stwierdzenie u niego guza. Sam fakt zdiagnozowania, iż wykryty guz jest złośliwy, po objęciu ubezpieczeniem, nie oznacza, iż stan chorobowy istniał już przed 1 lutego 2012 roku. Pozwany wskazał, że zgodnie z ogólnymi warunkami umowy ubezpieczyciel nie ponosi również odpowiedzialności z tytułu poważnego zachorowania będącego skutkiem chorób lub stanów chorobowych znanych pracownikowi, zaistniałych w okresie 2 lat przed dniem objęcia ubezpieczonego ubezpieczeniem. Pozwany podkreślił, że jedną z podstawowych cech umowy ubezpieczenia jest zasada najwyższego zaufania, którą powód swoim działaniem naruszył. W związku z powyższym istnieją podstawy do oddalenia powództwa (k. 42-46). Strony podtrzymały swoje stanowiska przez cały czas trwania postępowania (k. 191). Sąd ustalił następujący stan faktyczny: J. M. (1)w 2003 roku był leczony z powodu raka uroepithelialnego pęcherza moczowego. Od tej pory pozostawał pod opieką lekarza rodzinnego oraz urologa (okoliczność bezsporna). Lekarz rodzinnyK. P.w dniu 16 listopada 2011 roku skierowała powoda na badania TK klatki piersiowej. Wykonane badanie wskazywało w okolicach bieguna lewej nerki zmianę ogniskową o śr. 26 mm o niejasnym charakterze. W związku z tym w dniu 9 stycznia 2012 roku powód otrzymał skierowanie do poradni diagnostycznej - pracowni USG (dowód: dokumentacja medyczna powoda - k. 115-116). Jednocześnie powód odbył wizytę u lekarza urologaJ. B.i od niego w dniu 12 stycznia 2012 roku otrzymał skierowanie na badanie CT jamy brzusznej z kontrastem, które zostało wykonane w dniu 13 stycznia 2012 roku. W dniu 12 stycznia 2012 roku – już po otrzymaniu skierowania na CT – powód wypełnił deklarację o przystąpieniu do ubezpieczenia. Przystąpienie do umowy ubezpieczenia nastąpiło od dnia 1 lutego 2012 roku (dowód: opis badania powoda –k. 21-22, zgłoszenie przystąpienia do ubezpieczenia – k. 27, potwierdzenie uczestnictwa w ubezpieczeniu – k. 28). Przeprowadzone 13 stycznia 2012 roku badanie wykazało w górnym biegunie nerki lewej około 20x22 mm zmianę ogniskową o gęstości ok.(...)jH litą, guzowatą i wykluczono torbiel z gęstą treścią (dowód: opis badania powoda –k. 21-22, opinia biegłego lekarza onkologaZ. D.z dnia 18 listopada 2014 roku – k. 138-139, zeznania powoda- k. 130 od 00:04:43 do 00:16:22 i k. 173 od 00:08:13 do 00:11:38). Wykrycie guza nerki nastąpiło w okresie od 9 do 13 stycznia 2012 roku, po przeprowadzeniu szczegółowych badań radiologicznych. W ponad80 % przypadków taki obraz radiologiczny wskazuje na zamiany nowotworowe. Ostatecznie rozpoznanie - rak nerki ((...)) ustalono po przeprowadzeniu zabiegu operacyjnego i badaniu histopatologicznym usuniętego guza w dniu 17 maja 2012 roku (dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego powoda – k. 23- 24, wynik badania histopatologicznegoz dnia 11 maja 2012 roku – k.25, zeznania powoda –k. 130 v od 00:04:43 do 00:16:22 i 173 od 00:08:13 do 00:11:38). W dniu 10 maja 2012 roku powód złożył do pozwanego wnioseko wypłatę świadczenia ubezpieczeniowego z tytułu poważnego zachorowania (dowód: wniosek powoda – k. 103-105). W dniu 10 września 2012 roku pozwaneTowarzystwo (...)odmówiło wypłaty świadczenia (okoliczność bezsporna). PowódJ. M. (1)ma 59 kat, jest żonaty, ma troje pełnoletnich dzieci. Z wykształcenia jest magistrem administracji. Pobiera emeryturę w kwocie 1600 zł netto (dowód: zeznania powoda –k. 173 od 00:08:13 do 00:11:38). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie i wymienionego wyżej materiału dowodowego,w tym na podstawie dokumentów załączonych do akt niniejszej sprawy. Sąd nie dał natomiast wiary zeznaniom powoda w zakresie w jakim twierdził, że w chwili zawierania umowy ubezpieczenia nie był świadomy, że cierpi na poważne schorzenie, gdyż są one sprzeczne z pozostałym zgromadzonymw sprawie materiale dowodowym. Sąd podzielił ustalenia poczynione w opinii przez biegłego onkologaZ. D.. Zdaniem Sądu opinia biegłego została sporządzona w sposób rzetelny, zgodny z prawidłami wiedzy specjalistycznej, a płynące z niej wnioski były spójne i logiczne. Opinia ta nie była również kwestionowana przez strony. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z art. 10 ust. 2 Ogólnych Warunków Umowy(...)ubezpieczyciel nie ponosi odpowiedzialności z tytułu poważnego zachorowania będącego skutkiem chorób lub stanów chorobowych znanych pracownikowi, zaistniałych w okresie 2 lat przed dniem objęcia ubezpieczonego ubezpieczeniem. W niniejszej sprawie w ocenie Sądu powód nie wykazał, że w chwili złożenia wniosku i zawarcia umowy ubezpieczenia nie był świadomy, iż cierpi na poważną chorobę nowotworową. Przeciwnie - ze zgromadzonego materiału dowodowego, w tym dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach sprawy oraz opinii biegłego lekarza onkologaZ. D., jednoznacznie wynika, że powód był świadomy istnienia choroby na początku stycznia 2012 roku. Podkreślić należy, że z powodu wcześniejszego- w 2003 roku- zdiagnozowania u niego nowotworu pęcherza moczowego pozostawał on pod stałą opieką lekarską. Przeprowadzał też częste badania profilaktycznew celu kontroli swojego organizmu. W dniu 9 stycznia 2012 roku po wizycie u lekarza rodzinnegoK. P.był już świadomy, że wykryto zmiany na nerce o nieokreślonym charakterze, które musiały wzbudzić jego niepokój skoro udał się niezwłocznie na badanie CT. Musiał on również skonsultować wyniki tego badania z lekarzem urologiem –J. B.skoro to on był osobą kierującą go na badania CT jamy brzusznejz kontrastem, które jest badaniem inwazyjnym, a nie zwykłym standardowym badaniem profilaktycznym. Podnieść należy, że już ten faktw połączeniu z poprzednimi doświadczeniami powoda przemawia za uznaniem, żeJ. M. (2)był świadomy możliwości, że cierpi na poważną chorobę, której objawem jest istniejący guz. W dniu 13 stycznia 2012 roku powód uzyskał co najmniej 80 % pewność, że zdiagnozowanyu niego guz ma charakter złośliwy. Powód nie wykazał w żaden sposób, że lekarz dokonujący badania nie wykonał ciążącego na nim ustawowego obowiązku- wynikającego zart. 31 Ustawy z dnia 5 grudnia 1996 roku o zawodach lekarza i lekarza dentysty(dz. U. z 2011 roku nr 277 poz. 1643 ze zm.)- poinformowania go o jego o wynikach oraz rokowaniach. Oczywiście ostateczne rozpoznanie zostało dokonane po przeprowadzeniu zabiegu operacyjnego i szczegółowych badaniach histopatologicznych, jednakżew ocenie Sądu nie ma to wpływu na ustalenie odpowiedzialności pozwanego. Trwający u powoda stan chorobowy uwidocznił się powstaniem zmiany wskazanej w badaniu TK z dnia 9 stycznia 2012 roku jako zmiany ogniskowej o niejasnym charakterze a następnie w dniu 13 stycznia 2012 roku został zidentyfikowany jako zmiana lita, guzowata, z wykluczeniem torbieli. Powód w żaden sposób nie udowodnił, że nie posiadał wtedy wiedzy na temat istnienia guza na nerce. Te wszystkie okoliczności wskazują, że powództwo powoda jest niezasadne i dlatego Sąd w punkcie pierwszym wyroku orzekł o jego oddaleniu. O kosztach sądowych w przedmiotowej sprawie Sąd orzekł wpunkcie drugimna podstawieart. 98 § 1 i § 3 k.p.c.Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu Sąd zasądził odJ. M. (1)na rzecz pozwanego(...)Towarzystwa (...) Spółki AkcyjnejwW.kwotę 3789 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wykazanych z załączonym przez pozwanego rachunkiem (k. 190). /-/ Na oryginale właściwy podpis.-

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Radomiu date: '2015-05-19' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Kazimierz Mazur legal_bases: - art. 31 Ustawy z dnia 5 grudnia 1996 roku o zawodach lekarza i lekarza dentysty - art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. recorder: stażysta Izabela Chmurzyńska signature: I C 299/14 ```

154505000001503_V_Ca_002338_2019_Uz_2020-04-29_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt V Ca 2338/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 lutego 2020 r. Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: Sędzia Jerzy Kiper (spr.) Sędziowie: Zbigniew Podedworny (del.) Wiesława Śmich Protokolant: sekretarz sądowy Rafał Piechota po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2020 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaB. D. przeciwko(...) S. A.wW. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie z dnia 19 lipca 2019 r., sygn. akt I C 1632/18 1 oddala apelację; 2 zasądza od(...) S. A.wW.na rzeczB. D.kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej. Wiesława Śmich Jerzy Kiper Zbigniew Podedworny Sygn. akt V Ca 2338/19 UZASADNIENIE PowódkaB. D.wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego(...) S.AwW.kwotę 73.993,23 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 11 marca 2018 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu wg norm przepisanych. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów procesu wg norm przepisanych. Wyrokiem z 19 lipca 2019 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie zasądził od pozwanego na rzecz powódki 73.993,23 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 11 marca 2018 r. do dnia zapłaty oraz 11.229,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Powyższe rozstrzygnięcie było wynikiem następujących ustaleń faktycznych i rozważań prawnych Sądu Rejonowego. Powódka od 10 stycznia 1992 r. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie pomocy społecznej z zakwaterowaniem i leczenia uzależnień. W spisie w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, dotyczącej powódki według stanu na 31 grudnia 2011 r., jako miejsce działalności gospodarczej widniała nieruchomość przy Al. (...)wS., natomiast jako dodatkowe stałe miejsca wykonywania działalności gospodarczej widniały również nieruchomości położone pod adresami:B.(...),C.(...),Ś.S.(...),B.-R.(...). W dniu 29 maja 1998 r. powódka zawarła z(...) Bankiem (...) S.A.wW.(później –Bankiem (...) S.A.wG.) umowę kredytu numer(...). Bank udzielił powódce kredytu w wysokości 200.000 zł na okres 180 miesięcy, z ostatecznym terminem spłaty na dzień 1 czerwca 2013 r. Kredyt został przeznaczony na nabycie własności domu mieszkalnego (§ 3). W dniu 11 października 2006 r. powódka złożyła pozwanemu wniosek kredytowy, w którym wniosła o udzielenie kredytu hipotecznego w kwocie 200.000 zł na okres 11 lat w walucie CHF w systemie spłaty malejących rat kapitałowo-odsetkowych z proponowanym terminem spłaty na 20 każdego miesiąca, jako przedmiot kredytowania wskazując nieruchomość przyul. (...)w miejscowościŚ.. Powódka wskazała, żeod 52 lat zamieszkuje wS.przyAl. (...), a ponadto jest właścicielką domu wŚ., dwóch domów wK., domu wB.i zagrody wB.. Powódka wskazała, że prowadzi działalność gospodarczą. W dniu 11 października 2006 r. powódka złożyła oświadczenie, w którym wskazała, że przedstawiciel pozwanego przedstawił jej w pierwszej kolejności ofertę kredytu w PLN, natomiast po zapoznaniu się z tą ofertą wybrała umowę kredytu denominowanego w walucie obcej, mając pełną świadomość ryzyka związanego z tym produktem, a w szczególności tego, że niekorzystna zmiana kursu waluty spowoduje wzrost comiesięcznych rat spłaty kredytu/pożyczki hipotecznej oraz wzrost całego zadłużenia. Decyzją z 13 października 2006 r. pozwany przyznał powódce kredyt na refinansowanie kredytu udzielonegoumową numer (...)z 29 maja 1998 r. przezBank (...) S.Azmienionegoaneksem nr (...)z 29 marca 2001 r. w kwocie 183.000 zł, walucie waloryzacji CHF, na okres 132 miesięcy, z oprocentowaniem w dniu zawarcia umowy kredyt wynoszącym 3,80%. W dniu 25 października 2006 r. między pozwanym a powódką została zawartaumowa nr (...)o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych(...)waloryzowany kursem CHF. Treść tej umowy była następująca. Cel kredytu: refinansowanie kredytu udzielonegoumową numer (...)z 29 maja 1998 r. przezBank (...) S.Azmienionegoaneksem nr (...)z 29 marca 2001 r. (§ 1 ust. 1). Kwota kredytu: 183.000 zł (§ 1 ust. 2). Waluta waloryzacji kredytu: CHF (§ 1 ust. 3). Kwota kredytu wyrażona w walucie waloryzacji na koniec dnia 12 października 2006 według kursu kupna waluty z tabeli kursowej banku wynosi 76.361,36 CHF. Wskazana wyżej kwota miała charakter informacyjny i nie stanowiła zobowiązania Banku. Wartość rynkowa kredytu wyrażona w walucie obcej w dniu uruchomienia kredytu może być różna od podanej w niniejszym punkcie (§ 1 ust. 3A). Okres kredytowania: 132 miesiące, tj. od dnia 25 października 2006 r. do dnia 20 października 2017 r. (§ 1 ust. 4). Wariant spłaty kredytu: malejące raty kapitałowo-odsetkowe (§ 1 ust. 5). Termin spłaty kredytu: 20 dzień każdego miesiąca (§ 1 ust. 6). Na dzień zawarcia umowy oprocentowanie kredytu w stosunku rocznym wynosi 3,80 % (§ 1 ust. 8). Dane nieruchomości stanowiącej przedmiot nieruchomości: tytuł prawny nieruchomości: własność (§ 2 ust. 1), właściciel nieruchomości: kredytobiorca (§ 2 ust. 2), adres nieruchomości:Ś.,ul. (...)(§ 2 ust. 3), oznaczenie ewidencyjne działki gruntu:(...)wartość nieruchomości: 190.000 zł (§ 2 ust. 5). Wypłata kredytu jest dokonywana w następujący sposób: kwota w wysokości 144.000 zł przelana na rachunek prowadzony przezBank (...) S.A.tytułem całkowitej spłaty kredytu udzielonegoumową numer (...)z 29 maja 1998 r. przezBank (...) S.Azmienionegoaneksem nr (...)z 29 marca 2001 r., kwota 39.000 zł zgodnie z dyspozycją kredytobiorcy. Bank udzielił kredytobiorcy na jego wniosek kredytu hipotecznego na cel określony w § 1 ust. 1 w kwocie określonej w § 1 ust. 2, waloryzowanego kursem kupna CHF wg tabeli kursowej banku. Kwota kredytu wyrażona w walucie CHF jest określona na podstawie kursu kupna waluty CHF z tabeli kursowej banku z dnia i godziny uruchomienia kredytu (§ 7 ust. 1). Kredyt oprocentowany był według zmiennej stopy procentowej, która w dniu wydania decyzji przez bank ustalona była w wysokości określonej w § 1 ust. 8 (§ 10 ust. 1). Zmiana wysokości oprocentowania kredytu mogła nastąpić w przypadku zmiany stopy referencyjnej określonej dla danej waluty oraz zmiany parametrów finansowych rynku pieniężnego i kapitałowego w kraju (lub krajów zrzeszonych w Unii Europejskiej), którego waluta jest podstawą waloryzacji (§ 10 ust. 2). O każdej zmianie oprocentowania bank zawiadamia kredytobiorcę i poręczycieli na piśmie. Informacja na temat obowiązującego oprocentowania kredytu podawana będzie również do wiadomości w placówkach i na stronach internetowych banku. Informacje o wysokości rat kapitałowo-odsetkowych można uzyskać za pośrednictwem infolinii pozwanego banku oraz sieci Internet (§10 ust. 3). Zmiany wysokości oprocentowania kredytu bank dokona najpóźniej piątego dnia roboczego miesiąca, następującego po miesiącu, w którym dokonana została spłata stawki bazowej (§ 10 ust. 4). Bank sporządzi i wyśle harmonogram spłat określający nową wysokość rat spłaty kredytu w przypadku, o którym mowa w ust. 3 (§ 10 ust. 4). Zmiana oprocentowania kredytu nieruchomości następuje od dnia wejścia zmiany w życie (§ 10 ust. 5). Zmiana wysokości oprocentowania kredytu dokonana zgodnie z postanowieniami § 10 nie stanowi zmiany umowy (§ 10 ust. 6). Kredytobiorca zobowiązuje się do spłaty kapitału wraz z odsetkami miesięcznie w ratach kapitałowo-odsetkowych określonych § 1 ust. 5, w terminach i kwotach zawartych w harmonogramie spłat (§ 11 ust. 1). Harmonogram spłat kredytu stanowi załącznik nr 1 i integralną część umowy i jest doręczany kredytobiorcy listem poleconym w terminie 14 dni od daty uruchomienia kredytu. Harmonogram spłat jest sporządzany w CHF (§ 11 ust. 2). Raty kapitałowo-odsetkowe płatne są w dniu określonym w § 1 ust. 6, z tym, że pierwsza rata kapitałowo-odsetkowa płatna jest, po co najmniej 28 dniach od daty uruchomienia kredytu, nie później jednak niż po 61 dniach od daty uruchomienia kredytu (§ 11 ust. 3). Raty kapitałowo-odsetkowe spłacane są w złotych po uprzednim ich przeliczeniu wg kursu sprzedaży z tabeli kursowej banku obowiązującego na dzień spłaty z godziny 14:50 (§ 11 ust. 4). Integralną część umowy stanowi „Regulamin udzielania kredytu hipotecznego dla osób fizycznych –(...). Kredytobiorca oświadcza, że zapoznał się z tym dokumentem i uznaje jego wiążący charakter (§ 26 ust. 1). Kredytobiorca oświadcza, że został dokładnie zapoznany z warunkami udzielania kredytu złotowego waloryzowanego kursem waluty obcej, w tym w zakresie zasad dotyczących spłaty kredytu i w pełni je akceptuje. Kredytobiorca jest świadomy, że z kredytem waloryzowanym związane jest ryzyko kursowe, a jego konsekwencje wynikające z niekorzystnych wahań kursu złotego wobec walut obcych mogą mieć wpływ na wzrost kosztów obsługi kredytu (§ 30 ust. 1). Załączniki do umowy kredytu stanowiły harmonogram spłat oraz taryfa prowizji i opłat bankowych Banku. W dacie zawarcia powyższej umowy w pozwanym banku obowiązywał Regulamin udzielania kredytów i pożyczek hipotecznych dla osób fizycznych – w ramach(...)z listopada 2006 r. o następującej treści: w ramach(...)występują dwie różne oferty: a. w złotych, b. w walutach (pkt 2). Bank udziela kredytów i pożyczek złotowych waloryzowanych kursem następujących walut wymienialnych: USD/EUR/CHF/GBP/SEK według tabeli kursowej(...) Banku S.A.(§ 1 ust. 2). Kredyt waloryzowany udzielany jest w złotych, przy jednoczesnym przeliczeniu na wybraną przez Kredytobiorcę walutę (§ 1 ust. 3). Wysokość każdej raty odsetkowej lub kapitało-odsetkowej kredytu waloryzowanego kursem przyjętej waluty określana jest w tej walucie, natomiast jej spłata dokonywana jest w złotych po uprzednim jej przeliczeniu wg kursu sprzedaży danej waluty, określonym w tabeli kursowej Banku na dzień spłaty (§ 23 ust. 2). Wysokość rat odsetkowych i kapitałowo-odsetkowych kredytu waloryzowanego wyrażona w złotych, ulega comiesięcznej modyfikacji w zależności od kursu sprzedaży waluty, według tabeli kursowej Banku na dzień spłaty (§ 23 ust. 3). Powódka zaciągnęła powyższy kredyt mając 59 lat. Pracownik pozwanegoBanku (...)- proponował powódce przeniesienie kredytu zBanku (...) S.A.do(...) S.A., wskazując, że operacja ta będzie dla powódki korzystna finansowo. W toku zawierania umowy kredytu powódka nie miała możliwości negocjowania postanowień umowy dotyczących waloryzacji kredytu kursem CHF ani zasad przeliczania kursu przez pozwanego. Zawierając umowę kredytu powódka działała w zaufaniu do pracowników pozwanego banku. Pracownicy banku nie wyjaśnili powódce, na czym polega mechanizm waloryzacji kredytu kursem CHF ani w jaki sposób jest tworzona tabela kursowa pozwanego Banku. Powódce nie przedstawiono wykresów obrazujących, w jaki sposób kształtował się kurs CHF w stosunku do kursu w PLN. Powódce nie wyjaśniono, w jaki sposób wzrost kursu CHF w stosunku do kursu PLN może przełożyć się na wysokość kapitału kredytu i wysokości regulowanych przez nią rat kredytu. Powódki nie informowano, w jaki sposób bank pozyskuje walutę CHF, aby udzielić jej kredytu, w jaki sposób bank zabezpiecza się przed zmianą kursu CHF ani w jaki sposób powódka może sama zabezpieczyć się przed zmianą kursu CHF. Przed zawarciem umowy kredytu powódce nie został przedstawiony regulamin udzielania kredytów w pozwanym banku. Po zawarciu umowy kredytu powódka nie była informowana o zmianach regulaminu. Nieruchomość pod adresemŚ.(...)nigdy nie była wykorzystywana przez powódkę do prowadzenia działalności gospodarczej. Zawierając umowę kredytu zBankiem (...) S.A.powódka miała zamiar kupić tę nieruchomość, aby w niej zamieszkiwać. Zawierając umowę z pozwanym powódka także nie zamierzała wykorzystywać nieruchomości do działalności gospodarczej. W 2011 r. powódka wskazała adres powyższej nieruchomości w CEIDG, jednak uczyniła to w celu kierowania do niej korespondencji pod powyższy adres, natomiast nie miała zamiaru prowadzić działalności gospodarczej w powyższej nieruchomości i faktycznie działalności tej pod wskazanym adresem nigdy nie prowadziła. Powódka jest właścicielką kilku nieruchomości i zamieszkiwała w różnych okresach w różnych z tych nieruchomości, jak również udostępniała te nieruchomości do zamieszkiwania członkom swojej rodziny. Część nieruchomości należących do powódki jest lub była przez nią wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, natomiast nie dotyczyło to nigdy nieruchomości położonej wŚ.. We wniosku z 25 października 2006 r. powódka wniosła o uruchomienie kredytu w kwocie 183.000 zł w dniu 31 października 2006 r. Kredyt został uruchomiony w dniu 2 listopada 2006 r. kwotą 183.000 zł. Jako kwotę kredytu w walucie waloryzacji pozwany przyjął 76.965,14 CHF przy stopie oprocentowania 2,8%. W harmonogramie spłat kredytu z dnia 2 listopada 2006 r. wskazano, że walutą kredytu jest CHF, kwota kredytu wynosi 76.965,14 CHF, oprocentowanie nominalne kredytu wynosi 2,8%, okres kredytowania wynosi 131 miesięcy, a kredyt jest spłacany w 131 miesięcznych ratach kapitałowo-odsetkowych. W dniu 5 listopada 2014 r. powódka i pozwany zawarli aneks doumowy nr (...), na podstawie którego powódka uzyskała możliwość dokonywanie spłaty należności z tytułu umowy kredytu bezpośrednio w walucie CHF. Pozostałe warunki umowy kredytu pozostały bez zmian. W dniu 20 października 2017 r. powódka uiściła ostatnią ratę kredytu, spłacając całą należność z tytułu umowy kredytu nr(...), obejmującą kapitał w kwocie 183.000 zł wraz z odsetkami w kwocie 32.870,89 zł. Łączna kwota rat kapitałowo-odsetkowych uiszczonych z tytułu umowy kredytu zawartej przez strony w okresie od 1 stycznia 2010 roku do 20 października 2017 r. wyniosła 221.062,58 zł. Łączna kwota rat kapitałowo-odsetkowych z tytułu umowy kredytu zawartej przez strony w okresie od dnia 1 stycznia 2010 roku do dnia 20 października 2017 roku przy uwzględnieniu, że stron nie wiążą § 7 ust. 1 i § 11 ust. 4 umowy kredytu wynosi 146.768,90 zł. Różnica pomiędzy opłaconymi ratami z tytułu umowy kredytu zawartej przez strony w okresie od 1 stycznia 2010 roku do 20 października 2017 roku a ratami kredytu należnymi przy uwzględnieniu, że stron nie wiążą § 7 ust. 1 i § 11 ust. 4 umowy kredytu wynosi 74.292,66 zł. Pismem z dnia 28 lutego 2018 r. pełnomocnik powódki wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 80.000 zł z tytułu nadpłaty na saldzie kredytu, którą stanowiła różnica między ratami dotychczas wpłaconymi, a ratami należnymi z tytułu umowy kredytu nr(...)z dnia 25 października 2006 r. w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania do zapłaty. Pismo to zostało doręczone pozwanemu w dniu 2 marca 2018 r. Pismem z dnia 29 marca 2018 r. pracownik pozwanego poinformował pełnomocnika powódki, że powyższe wezwanie do zapłaty zostało rozpatrzone negatywnie. Oprocentowanie kredytu wynosiło: - 2,8 % od dnia 2 listopada 2006 r. do dnia 20 stycznia 2007 r., - 3,1 % od dnia 21 stycznia 2007 r. do dnia 20 maja 2007 r., - 3,35 % od dnia 21 maja 2007r. do dnia 20 października 2007 r., - 3,6 % od dnia 21 października 2007 r. do dnia 20 października 2008 r., - 3,95 % od dnia 21 października 2008 r. do dnia 20 kwietnia 2009 r., - 3,7 % od dnia 21 kwietnia 2009 r. do dnia 20 stycznia 2010 r., - 3,55 % od dnia 21 stycznia 2010 r. do dnia 20 lipca 2010 r., - 3,25 % od dnia 21 lipca 2010 r. do dnia 13 czerwca 2013 r., - 2,51 % od dnia 14 czerwca 2013 r. do dnia 20 lutego 2015 r., - 1,64 % od dnia 20 lutego 2015 r. do dnia 20 sierpnia 2015 r., - 1,76% od dnia 21 sierpnia 2015 r. do dnia 20 października 2017 r. Tabela kursowa pozwanego banku była tworzona w oparciu następujące dokumenty wewnętrzne banku: - dokument „Zasady ustalania spreadów walutowych w tabeli kursowej(...) Bank SA” z 6 maja 2009 r. zatwierdzone decyzją zarządu pozwanego banku, - procedura „Tworzenie i zmiany tabel kursów wymiany walut w(...) Banku SA” obowiązująca od 8 lutego 2007 r., - pismo Okólne No.(...)„Tworzenie tabel kursów walut” obowiązujące od 29 października 2008 r., - regulacja wewnętrzna Departamentu Rynków Finansowych - Pismo Okólne No.(...)„Tworzenie tabel kursów wymiany walut w Banku S.A.” obowiązujące od 5 sierpnia 2014 r. Raty kredytu hipotecznego CHF rozliczane są po tabeli kursowej, obowiązującej o godzinie 14:50. Jest to godzina określona w umowach kredytowych (raty kapitałowo odsetkowe spłacane są w złotych po uprzednim ich przeliczeniu według kursu sprzedaży z tabeli kursowej(...) S.A., obowiązującego w dniu spłaty o godzinie 14:50). Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o dokumenty, których treści nie kwestionowała żadna ze stron. Dodatkowo Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne zeznania powódki. W zakresie wyliczenia należnej powódce kwoty, Sąd oparł się na opinii biegłego sądowegoW. B.. Sąd meriti wyjaśnił, że oddalił wniosek pozwanego o zobowiązanie powódki do przedstawienia podatkowej księgi przychodów i rozchodów prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, ponieważ był on spóźniony. Sąd Rejonowy wskazał, że wniosek ten został zgłoszony dopiero na terminie rozprawy w dniu 16 lipca 2019 r., już po dopuszczeniu i przeprowadzeniu wszystkich dowodów, przed zamknięciem rozprawy. Sąd Rejonowy podkreślił, że żadne okoliczności nie stały na przeszkodzie zgłoszeniu powyższego wniosku dowodowego na wcześniejszym etapie postępowania, w tym już w sprzeciwie od nakazu zapłaty, zwłaszcza że już w sprzeciwie pozwany podniósł argumenty związane z tym, że powódka miała zaciągnąć kredyt w ramach swojej działalności gospodarczej. Sąd nadmienił, że sprzeciw od nakazu zapłaty został przez pozwanego złożony w dniu 21 czerwca 2018 r., a więc ponad rok przed złożeniem powyższego wniosku dowodowego. Co więcej, po wydaniu przez Sąd postanowienia z 3 lipca 2018 r. o przekazaniu sprawy do Sądu Gospodarczego toczyło się postępowanie zażaleniowe, którego przedmiot obejmował właśnie kwestię tego, czy powódka zawarła umowę kredytu w związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą. W szczególności w dniu 22 sierpnia 2018 r. pozwany złożył odpowiedź na zażalenie powódki na powyższe postanowienie, w którym podtrzymał i rozwinął stanowisko oparte na założeniu, że umowa kredytu była bezpośrednio związana z prowadzoną przez powódkę działalnością gospodarczą. Postępowanie zażaleniowe zakończyło się postanowieniem Sądu Okręgowego z 30 listopada 2018 r., którego odpis został doręczony pełnomocnikowi pozwanego w dniu 14 grudnia 2018 r. Choć w uzasadnieniu powyższego postanowienia Sąd Okręgowy wprost stwierdził, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, że zawarcie umowy kredytu przez strony było związane z działalnością gospodarczą powódki, pozwanego nie skłoniło to do zgłoszenia jakichkolwiek wniosków dowodowych zmierzających do wykazania okoliczności przeciwnych, aż do terminu rozprawy w dniu 19 lipca 2019 r. W świetle powyższych okoliczności Sąd Rejonowy przyjął, że pozwany powinien był zgłosić przedmiotowy wniosek dowodowy już w sprzeciwie od nakazu zapłaty (art. 503 § 1 k.p.c.), a najpóźniej po otrzymaniu odpisu postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 30 listopada 2018 r., ponieważ treść tego postanowienia powinna była skłonić pozwanego do wniosku, że zgromadzone wówczas dowody nie dawały podstaw do uznania, że umowa kredytu miała związek z działalnością gospodarczą powódki. Niezależnie od powyższego, Sąd Rejonowy wskazał, że w dniu 18 kwietnia 2019 r. pełnomocnik pozwanego otrzymał zawiadomienie o terminie rozprawy wyznaczonym na 19 lipca 2019 r., wobec czego powinien był on wówczas dojść do wniosku, że sprawa zostanie rozstrzygnięta na pierwszym posiedzeniu (art. 5 § 1 k.p.c.). Znając termin rozprawy 3 miesiące wcześniej pozwany miał więc możliwość, a w istocie rzeczy obowiązek (art. 5 § 2 k.p.c.) zgłoszenia wszystkich dowodów w ten sposób, aby sprawa mogła zostać rozpoznana na pierwszym posiedzeniu. Gdyby więc pozwany zgłosił przedmiotowy wniosek dowodowy wkrótce po otrzymaniu zawiadomienia o terminie rozprawy, wówczas Sąd mógłby zobowiązać powódkę do przedstawienia żądanej przez pozwanego dokumentacji jeszcze przed terminem rozprawy. Natomiast realizacja wniosku dowodowego, który został przez pozwanego zgłoszony tuż przed zamknięciem rozprawy, skutkowałaby koniecznością odroczenia rozprawy, a w konsekwencji również wydłużeniem postępowania w sprawie o kilka kolejnych miesięcy, pomimo że sprawa nie wymagała przeprowadzenia żadnych innych czynności dowodowych. Mając powyższe na uwadze, Sąd doszedł do przekonania, że zgłoszony przez pozwanego wniosek dowodowy był spóźniony (art. 207 § 6 k.p.c.art. 217 § 2 k.p.c.iart. 503 § 1 zd. 2 k.p.c.) i w istocie zmierzał jedynie do przedłużenia postępowania (art. 217 § 3 k.p.c.), zaś pozwany nie podjął nawet próby uprawdopodobnienia, że nie zgłosił powyższego wniosku na wcześniejszym etapie postępowania (w szczególności w sprzeciwie od nakazu zapłaty) bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionego dowodu nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Nie sposób przy tym stwierdzić, aby potrzeba zgłoszenia powyższego wniosku dowodowego powstała dopiero na skutek zeznania przez powódkę, że nie pamięta szczegółowego sposobu ewidencjonowania dochodów z działalności gospodarczej w dokumentacji księgowej. Skoro bowiem treść dokumentacji księgowej (w tym księgi przychodów i rozchodów) w ocenie pozwanego miała stanowić kluczowy dowód na okoliczność związku kredytu z działalnością gospodarczą powódki, to powinien był on już wcześniej wnieść o zobowiązanie powódki do przedstawienia tej dokumentacji. Było to tym bardziej uzasadnione w świetle okoliczności, że pozwany, pomimo że wniósł o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron z ograniczeniem do przesłuchania powódki, to nie wnosił o przesłuchanie powódki na okoliczności związku kredytu z działalnością gospodarczą powódki, a choć w sprzeciwie pozwany podniósł, że powódka zaciągnęła kredyt w związku ze swoją działalnością gospodarczą i związku z tym złożyła wnioski dowodowe, to żadnym z nich nie był wniosek o przesłuchanie powódki. W ocenie Sądu Rejonowego powództwo zasługiwało na uwzględnienie. Sąd I Instancji wyjaśnił, że podstawą roszczenia powódki było stanowisko, iż postanowienia § 7 ust. 1 i 11 ust. 4 umowy kredytu zawartej przez strony stanowiły niedozwolone postanowienia umowne. W pierwszej kolejności Sąd wyjaśnił, że do § 11 ust. 4 umowy kredytu znajduje zastosowanieart. 47943k.p.c.(mający w niniejszym wypadku nadal zastosowanie na podstawie art. 9 ustawy o zmianie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz niektórych innych ustaw z dnia 5 sierpnia 2015 r.), ponieważ w wyroku z 27 grudnia 2010 r. wydanym w sprawie o sygn. akt XVII AmC 1531/09 (od którego to wyroku Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 7 maja 2013 r. wydanym w sprawie o sygn. akt VI ACa 441/13 oddalił apelację) Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał za niedozwolone i zakazał pozwanemu wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowienia wzorca umowy o nazwie "umowa o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych(...)waloryzowany kursem CHF" § 11 ust. 5 o treści:"Raty kapitałowo-odsetkowe oraz raty odsetkowe spłacane są w złotych po uprzednim ich przeliczeniu wg kursu sprzedaży CHF z tabeli kursowej(...) Banku S.A.obowiązującego na dzień spłaty z godziny 14:50", w rezultacie czego powyższe postanowienie zostało wpisane do rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone pod pozycją 5743, zaś postanowienie to odpowiada treści § 11 ust. 4 umowy kredytu zawartej przez strony. Wskazane postanowienie umowy łączącej strony jest praktycznie tożsame w treści z postanowieniem uznanym za klauzule niedozwolone w powyższym wyroku Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, a różnice między powyższymi postanowieniami miały jedynie charakter stylistyczny. Zgodnie zart. 47943k.p.c., przytoczony wyrok Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów ma skutek wobec osób trzecich od chwili wpisania uznanych za niedozwolone postanowień wzorca umowy do rejestru. Sąd Rejonowy miał przy tym na uwadze stanowisko wyrażone w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 2015 r. w sprawie o sygn. akt III CZP 17/15, że„Jednokierunkowe - na rzecz wszystkich - rozciągnięcie skutków prawomocności materialnej wyroku uwzględniającego powództwo o uznanie postanowienia wzorca umowy za niedozwolone wpisuje się w wymaganie wynikające zart. 7 ust. 1dyrektywy 93/13, aby przyjęte na poziomie krajowym środki były stosowne i skuteczne. Działanie omawianego wyroku na rzecz wszystkich, ale w stosunku do konkretnego pozwanego przedsiębiorcy, jest proporcjonalne, ponieważ pozwala na zachowanie równowagi pomiędzy potrzebą zapewnienia efektywności kontroli abstrakcyjnej a koniecznością respektowania prawa do wysłuchania jako podstawowego elementu prawa do rzetelnego postępowania, wynikającego z prawa do sądu. Udzielana w tych granicach w ramach tej kontroli ochrona prawna pozostaje skuteczna, ponieważ z jej dobrodziejstw w stosunku do pozwanego przedsiębiorcy korzystać może każdy, kto chce powołać się na niedozwolony charakter postanowienia wzorca umowy, stosowanego przez tego przedsiębiorcę, a zakwestionowanego przez sąd ochrony konkurencji i konsumentów.”Sąd Rejonowy powołał się również na wyrok Sądu Najwyższego z 8 września 2016 r. (II CSK 750/15, LEX nr 2182659). W sprawie tej pozwanym również(...) S.A.wW., z którym kredytobiorcy w dniu 6 kwietnia 2007 r. zawarli umowę o kredyt hipoteczny waloryzowany kursem CHF, oparty o ten sam wzorzec umowny, na podstawie którego została zawarta umowa kredytu przez strony niniejszego postępowania. Niezależnie jednak od powyższego, Sąd Rejonowy dokonał również indywidualnej kontroli zakwestionowanych przez powódkę postanowień umowy kredytu, stwierdzając, że wskazane wcześniej postanowienia umowne spełniają wszystkie kryteria wskazane wart. 3851§ 1 k.c.Sąd Rejonowy podkreślił, że pozwany zawarł umowę kredytu jako przedsiębiorca, czyli w zakresie prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Natomiast powódka, zawierając umowę kredytu, była konsumentem w rozumieniuart. 221k.c.Z umowy kredytu wynika, iż kredytu udzielono w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych kredytobiorcy, co uzasadnia wniosek, że dokonała ona powyższej czynności prawnej jako osoba fizyczna, na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą. Sąd I instancji wyjaśnił, że powyższa kwestia była sporna pomiędzy stronami i pierwotnie doprowadziła do przekazanie niniejszej sprawy do Sądu Gospodarczego postanowieniem z dnia 3 lipca 2018 r., jednakże postanowienie to zostało następnie uchylone postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 30 listopada 2018 r., w którym Sąd okręgowy wskazał, że:„we wniosku o udzielenie kredytu z dnia 11 października 2005 r. powódka wpisała dane prowadzonej działalności gospodarczej. Jednak w ocenie Sądu Okręgowego, składany wniosek jest standardowym drukiem, w którym bank chce pozyskać informacje dotyczące zatrudnienia wnioskującego o kredyt. Wniosek ten składany jest w celu pozyskania informacji pozwalających na ocenę zdolności kredytowej. Wypełnienie tego wniosku, w zakresie rubryki o prowadzonej działalności gospodarczej, nie przesądza o tym w jakim celu zawarty został kredyt. O celu kredytu przesądza treść umowy – która nie pozostawia wątpliwości, że chodzi o refinansowanie udzielonego uprzednio kredytu, który z kolei udzielony został na zakup domu mieszkalnego”.Sąd Rejonowy podzielił to stanowisko. W dalszej części Sąd Rejonowy wyjaśnił dlaczego jego zdaniem postanowienia umowne dotyczące sposobu przeliczenia kursu waluty wypłacanego kapitału kredytu i spłacanych rat kredytu (§ 7 ust. 1, § 11 ust. 4) nie miały charakteru świadczenia głównego. Analizując treść klauzul § 7 ust. 1 i § 11 ust. 4 umowy kredytu, Sąd Rejonowy uznał je za niedozwolone postanowienie umowne, ponieważ nie zostały one sformułowane w sposób jednoznaczny(art. 3851§ 1 zd. 2 k.c.) i nie zostały wyrażone prostym i zrozumiałym językiem (art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13/EWG). W postanowieniu powyższym nie wskazano, według jakich kryteriów pozwany ustala kurs wymiany waluty obcej. Sąd Rejonowy powołując się na rzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE podkreślił, że wymogu użycia sformułowań jednoznacznych, prostych i zrozumiałych nie można ujmować wyłącznie od strony formalnej. Przede wszystkim postanowienia umowne powinny być skonstruowane w taki sposób, aby możliwe było zrozumienie ich rzeczywistej treści oraz konsekwencji ich stosowania, a nie jedynie zrozumienie ich od strony czysto językowej. Odnosząc to stanowisko do przedmiotowej sprawy, Sąd Rejonowy stwierdził, że § 7 ust. 1 i § 11 ust. 4 umowy kredytu nie spełniały powyższych kryteriów. Treść ww. postanowień umownych została sformułowana w taki sposób, że na ich podstawie nie jest możliwe stwierdzenie, w jaki sposób pozwany Bank ustala kurs CHF dla celów wyliczenia salda kredytu i wysokości rat kapitałowo-odsetkowych. Sąd Rejonowy podniósł również, że ww. postanowienia umowne nie były indywidualnie uzgodnione z konsumentem. Ponadto zdaniem Sądu I instancji zakwestionowane postanowienia umowy kredytu kształtowały prawa i obowiązki powódki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jej interesy. Abuzywność powyższych klauzul wynikała z ukształtowania praw i obowiązków stron umowy z zachwianiem równowagi kontraktowej przez przyznanie Bankowi pozycji uprzywilejowanej. Powołując się na uchwałę Sądu Najwyższego, Sąd Rejonowy wskazał, że ocena, czy postanowienie umowne jest niedozwolone (art. 3851§ 1 k.c.), dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy" (por. uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17). W ocenie Sądu Rejonowego treść § 7 ust. 1 i § 11 ust. 4 umowy kredytu kształtują prawa i obowiązki strony powodowej w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszające jej interesy. Na potwierdzenie przyjętego stanowiska Sąd przytoczył fragment uzasadnienia Sądu Najwyższego, gdzie zostało wskazane, że "Mechanizm ustalania przez bank kursów waluty, pozostawiający bankowi swobodę, jest w sposób oczywisty sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumenta. Klauzula, która nie zawiera jednoznacznej treści i przez to pozwala na pełną swobodę decyzyjną przedsiębiorcy w kwestii bardzo istotnej dla konsumenta, dotyczącej kosztów kredytu, jest klauzulą niedozwoloną." (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, Biul. SN 2016 nr 5). Sąd Rejonowy podkreślił, że abuzywność przedmiotowej klauzuli przejawia się w tym, że daje ona bankowi prawo kształtowania kursu waluty w sposób całkowicie dowolny, również w zupełnym oderwaniu od kursu średniego NBP i od kursów rynkowych. Bank może bowiem na podstawie powyższego postanowienia umownego ustalić kurs franka szwajcarskiego na poziomie wielokrotnie przekraczającym jakikolwiek poziom spotykany na rynku, czego konsekwencją będzie znaczące obciążenie finansowe kredytobiorcy, stanowiące oczywiste i rażące naruszenie jego interesów, mogące zagrozić jego wypłacalności. Dla powyższej oceny znaczenie ma również okoliczność, że w dniu zawarcia umowy na pozwanym banku ciążył już obowiązek realizacji obowiązującej od dnia 1 lipca 2006 r. RekomendacjiSKomisji Nadzoru Bankowego. Sąd Rejonowy zaznaczył, że w przedmiotowej umowie wartość ekspozycji kredytowej nie została podana w sposób precyzyjny, a jedynie „informacyjny” w§ 1ust. 3A umowy. Przede wszystkim jednak w mowie kredytu zabrakło sposobów i terminów ustalania kursu wymiany walut,na podstawie którego,w szczególności,wyliczana jest wartość rat kapitałowo-odsetkowych. Sąd Rejonowy wyjaśnił, że dla oceny abuzywności powyższych postanowień umownych nie miało znaczenia, że wybór kredytu waloryzowanego kursem waluty obcej pozwalał kredytobiorcy na skorzystanie z niższego oprocentowania (LIBOR 3 M) charakterystycznego dla kredytów udzielanych w walucie CHF lub powiązanych z tą walutą. Zgodnie bowiem zart. 3851§ 1 k.c., ocena abuzywności jest przez Sąd dokonywana w stosunku do konkretnych postanowień umownych. Okoliczność, że oprócz niedozwolonych postanowień umownych umowa zawiera również postanowienia korzystne dla konsumenta nie może uzasadniać akceptacji tych pierwszych. Sąd Rejonowy zauważył również, że treść umowy zawartej przez strony nie wskazuje na jakiekolwiek powiązanie ze stawką LIBOR 3M, ponieważ wysokość oprocentowania kredytu zależała wyłącznie od decyzji pozwanego banku. Powołując się naart. 3852k.c.oraz orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE,Sąd Rejonowy zwrócił uwagę na obowiązki informacyjne banku wobec konsumenta, poprzedzające zawarcie umowy kredytu. W kontekście okoliczności związanych z zawarcie umowy kredytu przez strony, Sąd I instancji odwołując się do treści regulaminu stwierdził, że na etapie przedkontraktowym, kredytobiorcy nie tylko nie udzielono dostatecznych informacji dotyczących charakteru umowy kredytu, którą zawierał z pozwanym, ale wręcz treść dokumentów przedstawionych kredytobiorcy mogła wywołać jego dezorientację. Nawet bowiem uważny i dobrze poinformowany konsument mógłby powziąć wątpliwości co do tego, jaką w istocie umowę zawiera z bankiem, skoro ten sam kredyt był w różnych dokumentach określany jako albo „kredyt w walucie CHF” (tj. kredyt dewizowy bądź kredyt walutowysensu stricto) albo denominowany albo waloryzowany. Sąd Rejonowy podkreślił, że stronie powodowej nie udzielono niezbędnych informacji dotyczących sposobu funkcjonowania kredytu waloryzowanego do franka szwajcarskiego i potencjalnego ryzyka wiążącego się z tą umową. Powódka nie została poinformowana o tym, jaki wpływ na wysokość płaconych przez nią rat kredytu będzie miał wzrost kursu franka szwajcarskiego w stosunku do polskiego złotego oraz w jaki sposób może się zabezpieczyć przed związanym w tym ryzykiem. Powódce nie zostały przedstawione wykresy obrazujące zmiany kursu franka szwajcarskiego w stosunku do polskiego złotego w przeszłości, ani też symulacje potencjalnych zmian tych kursów w przyszłości. Powódki nie poinformowano o zasadach tworzenia tabeli kursowej pozwanego banku ani nie zostało jej przedstawione pismo wyjaśniające te zasady. Powódka nie miała możliwości zapoznania się z projektem umowy przed wizytą w banku ani zabrania projektu umowy z banku do domu, celem skonsultowania go z inną osobą. Powyższe okoliczności w przypadku powódki miały szczególnie istotne znaczenie, ponieważ zawierając umowę kredytu nie posiadała ona wykształcenia prawniczego ani ekonomicznego, zaś w czasie jej zawierania powódka nie posiadała żadnych dochodów ani oszczędności we frankach szwajcarskich. W konsekwencji powódka zawierając umowę kredytu nie zdawała sobie sprawy z ryzyka walutowego, które będzie ją obciążać, jak też nie rozumiała mechanizmu polegającego na waloryzacji kredytu kursem franka szwajcarskiego i nie była w stanie odróżnić umowy zawartej w walucie franka szwajcarskiego od umowy waloryzowanej kursem tej waluty. Uwzględniając powyższe Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że nie sposób stwierdzić, aby pozwany dopełnił ciążących na nim obowiązków informacyjnych i umożliwił kredytobiorcy przewidzenie rzeczywistych skutków ekonomicznych umowy kredytu, które wiązały się ze stosowaniem § 7 ust. 1 i § 11 ust. 4 tej umowy. W konsekwencji Sąd Rejonowy uznał, że spełnione zostały wszystkie przesłanki zastosowaniaart. 3851§ 1 k.c. W dalszej części Sąd Rejonowy wyjaśnił, że skutkiem uznania za abuzywne ww. postanowień umownych jest fakt, że nie wiążą one konsumenta, natomiast zgodnie zart. 385( 1)§ 2 k.c., strony są związane umową w pozostałym zakresie. Następnie Sąd Rejonowy zaprezentował kilka koncepcji, przedstawiających skutki uznania postanowień umownych za niedozwolone, wybierając koncepcję ich wyeliminowania z umowy kredytu. Sąd podkreślił, że wyłączenie z umowy kredytu klauzul waloryzacyjnych nie prowadzi do zmiany charakteru tej umowy, ponieważ nadal pozostaje ona umową kredytu udzielonego i spłacanego w PLN. Dodatkowo Sąd Rejonowy zaznaczył, że zawarta przez strony umowa kredytu nie posiadała oprocentowania wyrażonego w stawce referencyjnej LIBOR. Ta stawka referencyjna nie została wskazana w żadnym miejscu umowy. W rzeczywistości wysokość oprocentowania kredytu była ustalana jednostronną decyzją pozwanego banku w trybie przewidzianym w § 10 ust. 2-5 umowy kredytu. Poza tym Sąd zauważył, że uwzględniając treść umowy kredytu zawartej przez strony, nie sposób stwierdzić, czy rzeczywiście oprocentowanie kredytu było faktycznie powiązane ze stawką LIBOR, a jeżeli tak, to w jaki sposób. Z zaświadczenia pozwanego banku z dnia 17 listopada 2017 r. wynika, ile wynosiło oprocentowanie kredytu w poszczególnych okresach, jednak brak jest jakiegokolwiek dowodu na okoliczność, że oprocentowanie to odpowiadało stawce LIBOR bądź też stawce LIBOR powiększonej o marżę banku. Porównanie wysokości oprocentowania kredytu i wysokości stopy referencyjnej LIBOR CHF 3M (które są ogólnodostępne) w poszczególnych okresach umowy kredytu prowadziło do wniosku, że brak było jakiejkolwiek korelacji pomiędzy wysokością obu powyższych wskaźników. W konsekwencji Sąd Rejonowy przyjął, że uznanie § 7 ust. 1 i § 11 ust. 4 umowy kredytu za niedozwolone postanowienia umowne wywołało ten skutek, że umowę tę należało uznać za umowę kredytu udzielonego w kwocie 183.000 zł (§ 1 ust. 2) zawartą na okres 132 miesięcy (§ 1 ust. 4), płatną w malejących ratach kapitałowo-odsetkowych (§ 1 ust. 5), z terminem płatności do 20. dnia każdego miesiąca (§ 1 ust. 6), której oprocentowane wynosiło 3,8 % w chwili zawarcia umowy (§ 1 ust. 8), natomiast w dalszym okresie oprocentowanie kształtowało się w oparciu o § 10 ust. 2-5 umowy, to jest wynosiło wartości wskazane w zaświadczeniu z dnia 17 listopada 2017 r., czyli (w okresie istotnym dla niniejszej sprawy): 3,7 % od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 20 stycznia 2010 r., 3,55 % od dnia 21 stycznia 2010 r. do dnia 20 lipca 2010 r., 3,25 % od dnia 21 lipca 2010 r. do dnia 13 czerwca 2013 r., 2,51 % od dnia 14 czerwca 2013 r. do dnia 20 lutego 2015 r., 1,64 % od dnia 20 lutego 2015 r. do dnia 20 sierpnia 2015 r., 1,76% od dnia 21 sierpnia 2015 r. do dnia 20 października 2017 r. Sąd Rejonowy uznał również, że świadczeniem nienależnym była nie tylko część rat kredytu uiszczonych przez powódkę w PLN, ale również tych rat, które zostały uiszczone w CHF. Wprawdzie podstawę do regulowania rat w CHF stanowił późniejszy aneks, jednakże aneks ten nie stanowił nowacji, zaś jego postanowienia były ściśle związane z postanowieniami pierwotnej umowy kredytu, w tym w szczególności z abuzywnymi postanowienia dotyczącymi indeksacji kredytu. Sąd Rejonowy podniósł, że pobranie przez pozwanego na podstawie niedozwolonych postanowień umownych rat w kwotach wyższych od należnych, powodowało powstanie po jego stronie świadczenia nienależnego, które obowiązany był zwrócić na podstawieart. 405 k.c.w zw. zart. 410 k.c.Prawidłowa wysokość rat i różnica pomiędzy tymi ratami a wysokością rat nieprawidłowo pobranych przez pozwanego za dochodzony pozwem okres od 1 stycznia 2010 roku do 20 października 2017 r. została ustalona przez Sąd na podstawie opinii biegłego w kwocie 74.292,66 zł. Kwota ta stanowiła pobrane przez pozwanego świadczenie nienależne, którego zwrot należało od niego zasądzić na podstawieart. 405 k.c.w zw. zart. 410 k.c.Z uwagi na to, że powódka domagała się kwoty niższej, tj. 73.991,23 zł, Sąd zasądził tylko tę kwotę. Sąd Rejonowy przyznał stronie powodowej na podstawieart. 481 § 1 i 2 k.c.odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonej kwoty od daty wynikającej z wezwania do zapłaty, zgodnie zart. 455 k.c.Sąd Rejonowy uznał za nietrafny podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia. O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawieart. 98 § 1 i 3w zw. zart. 99 k.p.c. Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił: 1) naruszenieart. 227 k.p.c.orazart. 233 § 1 k.p.c.iart. 299 k.p.c.poprzez dokonanie dowolnej, a nie wszechstronnej oceny materiału dowodowego oraz dokonanie ustaleń sprzecznych z treścią materiału dowodowego, a także poprzez brak wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy, w szczególności poprzez: brak dokonania wystarczających ustaleń w zakresie związku zawartej umowy kredytu z działalnością gospodarczą Powódki i przyjęcie, że Powódka zawarła umowę kredytu jako konsument jedynie na podstawie wyjaśnień Powódki złożonych na rozprawie, pomimo tego, że Powódka zarejestrowała w kredytowanej nieruchomości swoją działalność gospodarczą i pomimo tego, że Powódka stwierdziła na rozprawie, iż „nie pamięta”, czy wliczała odsetki od kredytu do kosztów prowadzonej działalności gospodarczej oraz pomimo tego, że pozwany Bank wniósł w związku z powyższym o zobowiązanie Powódki do przedstawienia księgi przychodów i rozchodów w celu sprawdzenia powyższej okoliczności, który to wniosek został oddalony przez Sąd pomimo tego, że dokument ten miał istotne znaczenie w niniejszej sprawie (co stanowi dodatkowo zarzut naruszeniaart. 248 § 1 k.p.c.w zw. zart. 227 k.p.c.). Błędne ustalenie, że: Powódce „nie przedstawiono wykresów obrazujących, w jaki sposób kształtował się kurs CHF”, nie wyjaśniono „na czym polega mechanizm waloryzacji ”, oraz „w jaki sposób wzrost kursu CHF w stosunku do kursu PLN może przełożyć się na wysokość kapitału kredytu i wysokości regulowanych przez nią rat kredytu” „Przed zawarciem umowy kredytu powódce nie został przedstawiony regulamin udzielania kredytów w pozwanym banku”. Błędne uznanie wyjaśnień Powódki za „spójne, logiczne, konsekwentne i pozbawione sprzeczności ”pomimo tego, że wyjaśnienia Powódki złożone na rozprawie były sprzeczne z jej oświadczeniami złożonymi na piśmie oraz pominięcie tych dowodów i argumentów, z których wynikało, że Bank nie ma możliwości arbitralnego czy jednostronnego ustalania kursów, a zasady wyznaczania kursu stosowne przez Bank odpowiadają utrwalonej i powszechnej praktyce bankowej; 2) naruszenieart. 248 k.p.c.w zw. zart. 227 k.p.c.poprzez oddalenie wniosku Banku o zobowiązanie Powódki do przedstawienia księgi przychodów i rozchodów za okres od zawarcia Umowy kredytu w celu zweryfikowania, czy Powódka uznawała koszty kredytu za koszty prowadzonej działalności gospodarczej pomimo tego, że dokument ten miał służyć ustaleniu istotnej w sprawie okoliczności (tj. kwalifikacji Powódki jako konsumenta lub przedsiębiorcę) oraz poprzez błędne uznanie, że wniosek Banku jest spóźniony, pomimo tego, że wniosek ten został złożony bezpośrednio na rozprawie po wyjaśnieniach Powódki, iż „nie pamięta”, czy kwalifikowała odsetki kredytu jako koszty prowadzonej działalności gospodarczej, co wobec pozostałych okoliczności sprawy, a w szczególności wobec zarejestrowania przez Powódkę działalności gospodarczej w kredytowanej nieruchomości, oznacza, że zobowiązanie Powódki do przedstawienia tego dokumentu byłoby jak najbardziej wskazane, 3) naruszenieart. 207 § 6 k.p.c.poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i oddalenie na tej podstawie wniosku Banku opisanego w punkcie 2 powyżej jako spóźnionego, pomimo tego, że Bank nie zgłosił dowodu w rozumieniuart. 207 § 6 k.p.c., lecz wniósł o zobowiązanie Powódki przez Sąd do przedstawienia istotnego w sprawie dokumentu, czego podstawą jestart. 248 § 1 k.p.c., a nieart. 207 k.p.c., 4) naruszenieart. 3851§ 1 k.c.orazart. 3852k.c.przez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że postanowienia umowy zawierające odniesienie do tabeli kursowej Banku stanowią niedozwolone postanowienia umowne, podczas gdy nie ma podstaw do uznania, że kwestionowane postanowienia były sprzeczne z dobrymi obyczajami lub że rażąco naruszyły interes Powódki wyłącznie w związku z tym, że w ocenie Sądu od momentu zawarcia umowy istniało ryzyko, że Bank będzie nadużywał prawa do ustalania kursu w tabeli kursowej, 5) naruszenieart. 3851§ 2 k.c.oraz358 § 2 k.c.,art. 65 § 1 i 2 k.c.,art. 354 k.c.iart. 3531k.c.poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że na skutek ustalenia bezskuteczności postanowień zawierających odniesienie do tabeli kursowej Banku z umowy wyeliminowana zostaje waloryzacja kursem waluty obcej, podczas gdy zgodnym celem i zamiarem stron było zawarcie umowy kredytu waloryzowanego, co oznacza, że pominięcie waloryzacji przy rozstrzyganiu niniejszej sprawy jest sprzeczne z treścią umowy oraz wolą stron i oznacza niedozwoloną ingerencję Sądu w treść stosunku prawnego, 6) naruszenieart. 56 k.c.w zw. zart. 4 i 5 ust. 2 ustawy z 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw(„ustawa antyspreadowa”) poprzez ich niezastosowanie i w konsekwencji pominięcie, że ustawodawca w ustawie antyspreadowej określił szczególne sankcje związane z brakiem jednoznacznego wskazania sposobu ustalania kursów walut w umowie, a Powódka miała od sierpnia 2011 r. możliwość spłaty kredytu bezpośrednio w walucie obcej, czyli bez konieczności stosowania tabel kursowych Banku, 7) naruszenieart. 56 k.c.orazart. 358 § 2 k.c.w związku zart. 354 k.c.poprzez ich błędne zastosowanie i w konsekwencji zanegowanie możliwości wykonania zobowiązania w sposób odpowiadający istniejącym zwyczajom, utrwalonej praktyce poprzez zanegowanie możliwości stosowania kursu zwyczajowego, tj. kursu średniego NBP, pomimo że norma zwyczajowa (obowiązująca od 24 stycznia 2009 r. jako ustawowa norma dyspozytywna) korzysta z domniemania uczciwości wynikającego z motywu trzynastego Dyrektywy 93/13, W oparciu o tak sformułowane zarzuty, pozwany wniósł o zmianę skarżonego wyroku, poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na jego rzecz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych za obie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz o przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. W odpowiedzi na apelację, powódka wniosła o jej oddalenie, a ponadto o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania przed Sądem II Instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Sąd Okręgowy zważył, co następuje. Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy oraz dokonaną przez ten Sąd ocenę prawną tych ustaleń, przyjmując je za własne. Zarzuty naruszeniaart. 227 k.p.c.,art. 233 § 1 k.p.c.iart. 299 k.p.c.są nieuzasadnione. Fakt, iż Sąd Rejonowy poczynił ustalenia co do statusu powódki, jako konsumenta, wyłącznie na podstawie jej zeznań, nie może tylko z tego względu ich dyskwalifikować. Zeznania te korespondują z dowodami z dokumentów w postaci umowy o kredyt długoterminowy(k. 158-164v), wniosku kredytowego (k. 142-144), wydruku z CEIDG wg stanu na 2011 r.(k. 398), które również stanowiły podstawę ustalenia przez Sąd Rejonowy stanu faktycznego. Biorąc pod uwagę ww. dowody, prawidłowo Sąd I instancji ustalił, że zawierając umowę z pozwanym, powódka nie zamierzała wykorzystywać przedmiotowej nieruchomości do działalności gospodarczej, lecz do zaspokajania jej potrzeb mieszkaniowych oraz jej rodziny. W 2011 r. powódka wskazała adres powyższej nieruchomości w CEIDG, w celu kierowania do niej korespondencji (był to jeden z kilku adresów, jaki tam wskazała), nie miała natomiast zamiaru prowadzić działalności gospodarczej w powyższej nieruchomości i faktycznie działalności tej pod wskazanym adresem nigdy nie prowadziła. Poza tym oceny statusu konsumenta należy dokonywać na datę zawarcia umowy. Przedmiotowa umowa kredytu, została zawarta w 2006 r., tym samym z tego punktu widzenia irrelewantne są wpisy dokonane w CEIDG dotyczące powódki w 2011 r. Istotny jest również fakt, że zawierając zarówno z pozwanym, jak i poprzednimi bankami umowy dotyczące kredytowania zakupu tej nieruchomości, powódka nie wskazywała, że zawiera ją jako przedsiębiorca w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, lecz jako osoba fizyczna z przeznaczeniem na zakup domu mieszkalnego. W konsekwencji wszystkie banki nie traktowały tej transakcji jako zawartej z przedsiębiorcą, lecz z konsumentem, co potwierdza m.in. tytuł umowy zawartej z pozwanym (Umowa o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych(...)) oraz Regulamin kredytu (Regulamin udzielenia kredytu hipotecznego dla osób fizycznych– (...)). W tym miejscu należy odnieść się do zarzutu pozwanego wskazującego na naruszenie przez Sąd Rejonowyart. 248 k.p.c.w zw. zart. 227 k.p.c.iart. 207 § 6 k.p.c., polegającego na oddaleniu jego wniosku o zobowiązanie powódki do przedstawienia księgi przychodówi rozchodów prowadzonej działalności gospodarczej od 1998 r. do 2019 r. Pozwany podnosił, że nie zgłosił dowodu w rozumieniuart. 207 § 6 k.p.c., lecz wniósł o zobowiązanie powódki przez Sąd do przedstawienia istotnego w sprawie dokumentu, czego podstawą byłart. 248 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy nie podziela jego stanowiska. Zgodnie zart. 207 § 6 k.p.c.Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody (…). Przepis ten koresponduje zart. 6 § 2 k.p.c., który stanowi, że strony i uczestnicy postępowania obowiązani są przytaczać wszystkie okoliczności faktyczne i dowody bez zwłoki, aby postępowanie mogło być przeprowadzone sprawnie i szybko. Obciąża on zatem strony i uczestników postępowania odpowiedzialnością za sprawny przebieg postępowania. W literaturze przedmiotu wskazuje się, że ciężar wspierania postępowania, wynikający zart. 6 § 2 k.p.c.obejmuje przytaczanie okoliczności faktycznych i dowodów. Przez przytoczenie okoliczności faktycznych należy rozumieć oświadczenia wiedzy pochodzące od strony lub uczestnika postępowania o istnieniu określonego stanu faktycznego. Natomiast przytaczanie dowodów to składanie wniosków o przeprowadzenie dowodu z wykorzystaniem wskazanych we wniosku środków dowodowych, do których sąd ustosunkowuje się, wydając postanowienie o przeprowadzeniu dowodu lub o odmowie jego przeprowadzenia. Podzielając to stanowisko, należy stwierdzić, że żądanie przedstawienia dokumentu z powołaniem się naart. 248 § 1 k.p.c., jest wnioskiem dowodowym, który powinien określać fakt mający zostać udowodniony przy pomocy określonego dokumentu. Tym samym podlega on ocenie przez pryzmat przesłanek zawartych wart. 207 § 6 k.p.c., czy złożenie takiego wniosku nie jest spóźnione w kontekście momentu procesowego, w którym został on zgłoszony. Uwzględniając powyższe, należy zaaprobować bardzo szczegółową i wyczerpującą ocenę motywów przedstawionych przez Sąd Rejonowy, które przesądziły o oddaleniu ww. wniosku pozwanego, jako spóźnionego. Zarzut pozwanego wskazujący na błędne ustalenie faktu doręczenia powódce regulaminu udzielania kredytów u pozwanego, przed zawarciem umowy kredytu, zasługiwał na uwzględnienie, aczkolwiek nie wpłynął na końcowe rozstrzygnięcie, z przyczyn, o których będzie jeszcze mowa. Natomiast zarzut akcentujący błędne ustalenie, poprzez brak wyjaśnienia na czym polega mechanizm waloryzacji oraz w jaki sposób wzrost kursu CHF w stosunku do kursu PLN może przełożyć się na wysokość kapitału kredytu i wysokości regulowanych przez powódkę rat kredytu, nie zasługiwał na uwzględnienie. Pozwany przedstawił wprawdzie dokument zawierający oświadczenie powódki w tym przedmiocie(k. 140), wskazał również na treść § 30 ust. 1 umowy kredytu, niemniej jednak nie przedstawił żadnego dowodu, który wyjaśniłby, jakie konkretne informacje związane z ryzykiem walutowym oraz skutkami ekonomicznymi zawartej umowy zostały powódce przekazane. Zarzut naruszeniaart. 3851k.c.iart. 3852k.c.okazał się pozbawiony podstaw. Należy zwrócić uwagę na to, że z treści § 11 pkt 4 umowy kredytu jednoznacznie wynika, iż to pozwany ustalał jednostronnie wysokość każdej raty kredytu, do zapłaty której powódka była zobowiązana. W tym zakresie argumenty pozwanego, wskazujące na naruszenie przez Sąd Rejonowy ww. przepisów zmierzają do wykazania, że sposób wykonywania przez niego umowy kredytu, nie dawał podstaw do uznania, iż arbitralnie ustalał on kurs CHF, na podstawie którego określał wysokość poszczególnych rat kredytu. Tego rodzaju argumentacja pozwanego wynika z błędnej wykładniart. 3852k.c.Przepis ten nakazuje dokonywać oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami wg stanu z chwili jej zawarcia, przy uwzględnieniu jedynie jej treści, okoliczności towarzyszących jej zawarciu oraz umów pozostających w związku z umową obejmującą postanowienia będące przedmiotem oceny. W związku z tym przedmiotem badania abuzywności określonego postanowienia umownego jest ocena hipotetycznych możliwości i skutków jakie z niego wynikają dla konsumenta, a nie wyniki następczej kontroli, czy potencjalnie krzywdzące możliwości zostały faktycznie wykorzystane na jego szkodę. Celem normy zawartej wart. 3851k.c.jest eliminacja nieuczciwych postanowień umownych z mocy prawa w taki sposób, że nie stają się one skuteczne w ramach nawiązanego z konsumentem stosunku, ustalenie podstaw abuzywności nie może zatem nastąpić dopiero w oparciu o rezultaty ich stosowania (zob. uchwała siedmiu sędziów SN z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17 oraz wyrok SN z 24 października 2018 r.,II CSK 632/17). Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy miała ocena ustalonego przez Sąd Rejonowy stanu faktycznego przez pryzmat zawartych wart. 3851§ 1 k.c.przesłanek warunkujących uznanie § 7 ust. 1 i § 11 ust. 4 umowy kredytu za abuzywne. Przypomnieć należy, że postanowienie umowy mogą zostać uznane za niedozwolone, gdy zostaną spełnione następujące warunki: umowa została zawarta z konsumentem, postanowienie umowy "nie zostało uzgodnione indywidualnie", postanowienie kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, jednoznacznie sformułowane postanowienie nie dotyczy "głównych świadczeń stron". Uwzględniając okoliczności faktyczne niniejszej sprawy, trafnie Sąd Rejonowy uznał, że powódka posiada status konsumenta, ponieważ przedmiotową umowę zawarła z pozwanym we własnym imieniu, jako osoby fizyczna (art. 221k.c.). Prawidłowo Sąd Rejonowy uznał również, że postanowienia umowy kredytu nie były uzgodnione indywidualnie, czego potwierdzeniem jest brzmienie umowy opartej na wzorcu stosowanym przez pozwanego w jego praktyce zawierania tego rodzaju umów. W dalszej części należy odnieść się do kwestii czy sporne postanowienia umowne stanowią główne świadczenie stron. W tym zakresie Sąd Okręgowy podziela dominujący nurt w orzecznictwie, że postanowienia zawierające uprawnienie banku do przeliczania sumy wykorzystanego przez kredytobiorcę kredytu do waluty obcej, nie dotyczą głównych świadczeń stron w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c.(zob. wyrok SN z 14 lipca 2017 r., II CSK 803/16 oraz wyrok SN z 29 października 2019 r., IV CSK 309/18). W tym kontekście warto także przywołać stanowisko Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zawarte w wyroku z 30 kwietnia 2014 r. (w sprawie C-26/13), gdzie zostało stwierdzone, że to do sądu odsyłającego należy dokonanie oceny w świetle charakteru, ogólnej systematyki i postanowień danej umowy kredytu, a także jej kontekstu prawnego i faktycznego, czy warunek określający kurs wymiany stosowany przy obliczaniu wysokości rat miesięcznych stanowi podstawowy element świadczenia dłużnika, polegającego na spłacie kwoty udostępnionej przez kredytodawcę. Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że umowa kredytu jest umową nazwaną (art. 69 prawa bankowego). Do jej elementów konstrukcyjnych należy zobowiązanie banku do przekazania kredytobiorcy określonej sumy pieniężnej, natomiast kredytobiorca zobowiązuje się do zwrotu wykorzystanego kredytu oraz zapłaty odsetek kapitałowych. Klauzula indeksacyjna zawarta w umowie kredytu łączącej strony nie odnosi się bezpośrednio do elementów przedmiotowo istotnych tej umowy, lecz kształtuje jedynie dodatkowy mechanizm indeksacyjny ww. głównych świadczeń stron, tj. sposób określania rynkowej wartości wydanej i wykorzystanej sumy kredytu w złotych w relacji do waluty obcej. Podstawowym celem klauzuli indeksacyjnej jest zatem ustalenie i utrzymanie wartości świadczeń w czasie. Analogiczną funkcję pełnią odsetki. W literaturze przedmiotu wskazuje się, że odsetki mają wyrównać wierzycielowi spadek wartości pieniądza i dawać dochód, jaki wynikałby z przeciętnej lokaty lub inwestycji pieniężnej w okresie, w którym korzysta się z pieniędzy. Nie budzi przy tym wątpliwości, że odsetki mają charakter świadczenia ubocznego. Uwzględniając zatem ww. cel klauzuli indeksacyjnej zawartej w umowie kredytu łączącej strony, uznać należy, iż nie ma ona charakteru świadczenia głównego. Postanowienie umowne jest sprzeczne z dobrymi obyczajami, jeżeli kontrahent konsumenta, traktujący go w sposób sprawiedliwy, słuszny i uwzględniający jego prawnie uzasadnione roszczenia, nie mógłby racjonalnie spodziewać się, iż konsument ten przyjąłby takie postanowienie w drodze negocjacji indywidualnych. W celu ustalenia, czy klauzula rażąco narusza interesy konsumenta, należy wziąć przede wszystkim pod uwagę, czy pogarsza ona jego położenie prawne w stosunku do tego, które, w braku odmiennej umowy, wynikałoby z przepisów prawa, w tym dyspozytywnych. Rażące naruszenie interesów konsumenta oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję, na niekorzyść konsumenta praw i obowiązków wynikających z umowy, skutkujące niekorzystnym ukształtowaniem jego sytuacji ekonomicznej oraz jego nierzetelne traktowanie (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18 i powołane tam orzecznictwo). Biorąc pod uwagę zarzuty zawarte w apelacji należało dokonać oceny, czy stanowisko Sądu I instancji uznające abuzywność § 7 ust. 1 i § 11 ust. 4 umowy kredytu było trafne. Analizując treść ww. postanowień umownych, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że ocena Sądu Rejonowego była prawidłowa. W tym kontekście istotne znaczenie ma treść§ 11 ust. 4 umowy kredytu, przyznająca pozwanemu samodzielne uprawnienie do wyznaczenia kursu CHF wg którego będą ustalane raty kredytu, spłacane następnie przez powódkę. Abuzywność tego postanowienia umownego wynika z dwóch powodów. Po pierwsze, z faktu, że pozwany przyznał sobie uprawnienie do jednostronnego decydowania o wysokości rat kredytu indeksowanego kursem CHF. Co istotne prawo to nie doznawało ograniczeń, w postaci obiektywnych kryteriów zmian stosowanych kursów ww. waluty. W tym kontekście warto przywołać stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z 29 października 2019 r. (IV CSK 309/18). W orzeczeniu tym Sąd Najwyższy uznał za abuzywne takie klauzule umowne, na podstawie których bank przyznał sobie prawo do jednostronnego regulowania wysokości rat kredytu waloryzowanego kursem CHF, które to uprawnienie nie doznawało żadnych umownych ograniczeń w postaci skonkretyzowanych, obiektywnych kryteriów zmian stosowanych kursów walutowych. Sąd Najwyższy uznał, że rozwiązanie to należy uznać za konsekwencję nierównomiernego rozkładu praw i obowiązków stron umowy kredytowej, prowadzącą do naruszenia interesów konsumenta, w tym przede wszystkim interesu ekonomicznego, odpowiadającego wysokości poszczególnych rat kredytu. Dodatkowo podkreślił, że istotne znaczenie należy także przypisać wymaganiu właściwej przejrzystości i jasności postanowienia umownego, czyli odpowiedzi na pytanie, czy zawarta umowa wskazuje w sposób jednoznaczny powody i specyfikę mechanizmu przeliczania waluty, tak by konsument mógł przewidzieć, na podstawie transparentnych i zrozumiałych kryteriów, wynikające dla niego z tego faktu konsekwencje ekonomiczne. Zaznaczył, że w świetle wart. 3851k.c.nie do zaakceptowania jest sytuacja, w której konsument dowiaduje się o poziomie zadłużenia ratalnego, już spłaconego w związku z podjęciem odpowiedniej sumy z jego rachunku. Po drugie, z faktu, że na podstawie kwestionowanych przez powódkę postanowień umownych, nie była ona w stanie zweryfikować poprawności ustalenia przez pozwanego jej zadłużenia w trakcie trwania umowy kredytu. Przedstawiona przyczyna wynika z wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 30 kwietnia 2014 r. (w sprawie C-26/13), w którym interpretując art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13 Trybunał wskazał, że warunek umowny wyrażony prostym i zrozumiałym językiem oznacza nie tylko jego zrozumiałość dla konsumenta z gramatycznego punktu widzenia, ale także by umowa przedstawiała w sposób przejrzysty konkretne działanie mechanizmu wymiany waluty obcej, do którego odnosi się ten warunek oraz związek między tym mechanizmem a mechanizmem przewidzianym w innych warunkach dotyczących uruchomienia kredytu, tak by konsument był w stanie oszacować, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, wypływające dla niego z tej umowy konsekwencje ekonomiczne. Konsekwencją uznania za abuzywne § 7 ust. 1 i § 11 ust. 4 umowy kredytu, było trafne przyjęcie przez Sąd Rejonowy, że nie wiążą one powódki od początku i z mocy prawa(art. 3851§ 2 in fine k.c.). W zaistniałej sytuacji należało odpowiedzieć na pytanie czy przedmiotowa umowa bez uznanych za niedozwolone postanowień nadal mogła obowiązywać jej strony. Dla porządku należy dodać, że powódka nie domagała się ustalenia jej nieważności. Przed odniesieniem się do tej kwestii należy przywołać stanowisko Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyrażone w wyroku z 3 października 2019 r. (w sprawie C-260/18), w którym zostało wskazane, że celem art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 nie jest unieważnienie wszystkich umów zawierających nieuczciwe warunki, lecz zastąpienie formalnej równowagi, jaką umowa ustanawia między prawami i obowiązkami stron umowy, rzeczywistą równowagą pozwalającą na przywrócenie równości między nimi. Według Trybunału przywrócenie rzeczywistej równowagi polega na dalszym obowiązywaniu umowy, o ile jest to możliwe, lecz bez zmian wynikających ze zniesienia nieuczciwych warunków. W orzeczeniu tym Trybunał wykluczył jednocześnie możliwość wypełnienia luk w umowie, spowodowanych usunięciem z niej nieuczciwych warunków, wyłącznie na podstawie przepisów krajowych o charakterze ogólnym, przewidujących, że skutki wyrażone w treści czynności prawnej są uzupełniane w szczególności przez skutki wynikające z zasad słuszności lub ustalonych zwyczajów, które nie stanowią przepisów dyspozytywnych lub przepisów mających zastosowanie, z zastrzeżeniem, że możliwość ta (tj. uzupełnienie umowy ww. przepisami) jest ograniczona do przypadków gdy strony danej umowy wyrażą na to zgodę. Dodatkowo możliwość uzupełnienia umowy ograniczona jest do przypadków, w których usunięcie nieuczciwego postanowienia umownego zobowiązywałoby sąd do unieważnienia umowy jako całości, narażając tym samym konsumenta na szczególnie szkodliwe skutki, tak że ten ostatni zostałby tym ukarany. Natomiast w wyrokach z 30 kwietnia 2014 r. (w sprawie C-26/13) oraz z 26 marca 2019 r. (w sprawach C-70/17 i C-179/17), Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wykluczył, by sąd krajowy mógł zmieniać treść nieuczciwych warunków zawartych w umowach, ponieważ takie uprawnienie mogłoby zagrażać realizacji długoterminowego celu ustanowionego w art. 7 dyrektywy 93/13. Uprawnienie to przyczyniłoby się bowiem do wyeliminowania zniechęcającego skutku wywieranego na przedsiębiorców poprzez zwykły brak stosowania takich nieuczciwych warunków wobec konsumentów, ponieważ nadal byliby oni zachęcani do stosowania rzeczonych warunków, wiedząc, że nawet gdyby miały one być unieważnione, to jednak umowa mogłaby zostać uzupełniona w niezbędnym zakresie przez sąd krajowy, tak aby zagwarantować w ten sposób interes ww. przedsiębiorców. Zdaniem Sądu Okręgowego przedstawione wyżej stanowisko Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyklucza nie tylko tzw. redukcję utrzymującą skuteczność postanowienia abuzywnego, ale także wyłącza możliwość uzupełniania luk w umowie powstałych po wyeliminowaniu takiego postanowienia. W konsekwencji umowa powinna „w zasadzie nadal obowiązywać, bez jakiejkolwiek zmiany innej niż wynikająca z uchylenia nieuczciwych warunków, o ile takie dalsze obowiązywanie umowy jest prawnie możliwe zgodnie z zasadami prawa wewnętrznego” (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 14 lipca 2017 r., II CSK 803/16, OSNC 2018/7-8/79 oraz powołane w nim orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej). Podzielając przedstawioną wyżej argumentację Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz Sądu Najwyższego, Sąd Okręgowy zaakceptował stanowisko Sądu Rejonowego, który uznał, że umowa kredytu zawarta przez strony, po wyeliminowaniu z niej ww. niedozwolonych postanowień mogła nadal obowiązywać. Po tym zabiegu nie zmienił się również jej charakter. Trafnie Sąd I Instancji uznał również, że rozważania w przedmiocie tego, czy możliwe jest istnienie i funkcjonowanie umowy kredytu udzielonego i spłacanego w walucie PLN i jednocześnie oprocentowanego stawką referencyjną LIBOR CHF powiększoną o marżę banku, nie mają znaczenia dla niniejszej sprawy, ponieważ umowa zawarta przez strony nie była oprocentowana stawką referencyjną LIBOR CHF. Należy zgodzić się z pozwanym, że zgodnym celem i zamiarem stron było zawarcie umowy kredytu indeksowanego kursem waluty obcej. Powódka nie negowała tych twierdzeń, zaznaczyła natomiast, że jej zamiarem nie było podpisywanie umowy zawierającej niedozwolone postanowienia umowne. Skoro pozwany zawarł w umowie kredytu, łączącej go z powódką tego rodzaju postanowienia, nie może obecnie skutecznie powoływać się na brak możliwości ingerencji przez Sąd w ten stosunek umowny. Podstawą prawną tej ingerencji, polegającej na wyeliminowaniu § 7 ust. 1 i § 11 ust. 4 z umowy kredytu, jestart. 3851§ 2 k.c., interpretowany w taki sposób, aby uzyskać rozstrzygnięcie zgodne z celem wyrażonym wart. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1dyrektywy 93/13. Wbrew stanowisku pozwanego, Sąd Rejonowy nie naruszyłart. 56 k.c.w zw. z art. 4 i 5 ust. 2 ustawy antyspreadowej. Wskazać należy, że w wyniku tej ustawy doprawa bankowegozostał wprowadzony m.in.art. 69 ust. 2 pkt 4a, zgodnie z którym umowa kredytu powinna określać, w przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, szczegółowe zasady określania sposobów i terminów ustalania kursu wymiany walut, na podstawie którego wyliczana jest kwota kredytu, jego transze i raty kapitałowo-odsetkowe oraz zasady przeliczania na walutę wypłaty albo spłaty kredytu. Zgodnie z art. 4 ustawy antyspreadowej w przypadku kredytów lub pożyczek pieniężnych zaciągniętych przez kredytobiorcę lub pożyczkobiorcę przed dniem wejścia w życie ustawy (co nastąpiło 26 sierpnia 2011 r.) ma zastosowanieart. 69 ust. 2 pkt 4a oraz art. 75b prawa bankowego, w stosunku do tych kredytów lub pożyczek pieniężnych, które nie zostały całkowicie spłacone - do tej części kredytu lub pożyczki, która pozostała do spłacenia. W tym zakresie bank dokonuje bezpłatnie odpowiedniej zmiany umowy kredytowej lub umowy pożyczki. Na podstawie ww. ustawy zostało wprowadzone rozwiązanie pozwalające wyeliminować z obrotu postanowienia umowne zawierające niejasne reguły przeliczania należności kredytowych zarówno na przyszłość, jak i w odniesieniu do wcześniej zawartych umów w części, która pozostała do spłacenia. Pozwany Bank nie skorzystał jednak z tej możliwości. Nie zaproponował powódce odpowiedniej zmiany umowy, polegającej na wprowadzeniu do niej mechanizmów indeksacji opartych na obiektywnych miernikach. Wejście w życie ww. ustawy nie spowodowało zatem, że zamieszczone w przedmiotowej umowie kredytowej klauzule waloryzacyjne, nieokreślające sposobu ustalania kursu waluty waloryzacji, przestały być abuzywne. Przyznanie kredytobiorcy ustawowego uprawnienia do spłaty kredytu w walucie waloryzacji nie zmienia faktu, że przeliczanie wypłaconej powódce w złotych polskich kwoty na franki szwajcarskie zostało dokonane na podstawie kursu tej waluty wyznaczonego przez Bank wg jego uznania. W ten sam sposób Bank określał wysokość poszczególnych raty kredytu spłacanych przez powódkę. Uwzględniając stanowisko Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zajęte w wyroku z 3 października 2019 r. (w sprawie C-260/18), zarzut pozwanego wskazujący na naruszenieart. 56 k.c.orazart. 358 § 2 k.c.w związku zart. 354 k.c., jawi się jako oczywiście nieuzasadniony. Jak już wyżej wspomniano w orzeczeniu tym Trybunał wykluczył możliwość wypełnienia luk w umowie, spowodowanych usunięciem z niej nieuczciwych warunków, wyłącznie na podstawie przepisów krajowych o charakterze ogólnym. Odmienne stanowisko w tym zakresie nie wynika również z przywołanego przez pozwanego wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 26 marca 2019 r. (w sprawie C-70/17). W orzeczeniu tym Trybunał w pierwszej kolejności wskazał, że zgodnie zart. 6 ust. 1dyrektywy 93/13 sądy odsyłające są zobowiązane do zaniechania stosowania nieuczciwych warunków umownych, aby nie wywierały one, w braku sprzeciwu konsumenta, wiążących wobec niego skutków. Następnie powołując się na dotychczasowe orzecznictwo, Trybunał zaznaczył, że w przypadku stwierdzenia przez sąd krajowy nieważności nieuczciwego warunku zawartego w umowie zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem,art. 6 ust. 1dyrektywy 93/13 należy interpretować w taki sposób, że niezgodny z tym przepisem jest przepis prawa krajowego dający sądowi krajowemu możliwość uzupełnienia tej umowy poprzez zmianę treści owego warunku (wyroki: z dnia 14 czerwca 2012 r.,(...), C-618/10, EU:C:2012:349, pkt 73; z dnia 30 kwietnia 2014 r.,K.iK. R., C-26/13, EU:C:2014:282, pkt 77). Gdyby bowiem sąd krajowy mógł zmieniać treść nieuczciwych warunków zawartych w takich umowach, to takie uprawnienie mogłoby zagrażać realizacji długoterminowego celu ustanowionego w art. 7 dyrektywy 93/13. Uprawnienie to przyczyniłoby się bowiem do wyeliminowania zniechęcającego skutku wywieranego na przedsiębiorców poprzez zwykły brak stosowania takich nieuczciwych warunków wobec konsumentów, ponieważ nadal byliby oni zachęcani do stosowania rzeczonych warunków, wiedząc, że nawet gdyby miały one być unieważnione, to jednak umowa mogłaby zostać uzupełniona w niezbędnym zakresie przez sąd krajowy, tak aby zagwarantować w ten sposób interes rzeczonych przedsiębiorców (wyroki: z dnia 14 czerwca 2012 r.,(...), C-618/10, EU:C:2012:349, pkt 69; z dnia 30 kwietnia 2014 r.,K.iK. R., C-26/13, EU:C:2014:282, pkt 79). W dalszej części Trybunał dodał, że w sytuacji, w której umowa pożyczki hipotecznej zawarta między przedsiębiorcą a konsumentem nie może dalej obowiązywać po usunięciu nieuczciwego warunku, art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 nie można interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on temu, aby sąd krajowy, w celu uniknięcia unieważnienia tej umowy, zastąpił ten warunek umowny tym stanowiącym punkt odniesienia przepisem ustawowym w nowym brzmieniu przyjętym już po zawarciu umowy w sytuacji, gdy stwierdzenie nieważności umowy naraża konsumenta na szczególnie niekorzystne konsekwencje. W niniejszej sprawie nie zachodziła sytuacja wskazana przez Trybunał, która upoważniałaby Sąd do uzupełnienia zawartej przez strony umowy kredytu w oparciu oart. 358 § 2 k.c.Przedmiotowa umowa mogła bowiem obowiązywać po wyeliminowaniu z niej abuzywnych postanowień, tym samym nie istniała potrzeba jej uzupełnienia. Z przedstawionych wyżej względów, na podstawieart. 385 k.p.c.Sąd Okręgowy oddalił apelację, jako nieuzasadnioną. O kosztach procesu w instancji odwoławczej Sąd Okręgowy rozstrzygnął zgodnie z wynikiem postępowania na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.w zw. zart. 99 k.p.c.iart. 391 § 1 k.p.c.w zw. z § 2 pkt 6 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu uwzględniającym zmiany wprowadzone rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwościz 3 października 2016 r., zmieniającym rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Wiesława Śmich Jerzy Kiper Zbigniew Podedworny Zarządzenie:(...)

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2020-02-26' department_name: V Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Sędzia Jerzy Kiper - Wiesława Śmich - Zbigniew Podedworny legal_bases: - art. 503 § 1 zd. 2 k.p.c. - art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 - art. 4 i 5 ust. 2 ustawy z 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw - art. 69 ust. 2 pkt 4a oraz art. 75b prawa bankowego recorder: sekretarz sądowy Rafał Piechota signature: V Ca 2338/19 ```

151025000002021_IV_U_000791_2013_Uz_2013-06-12_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IVU 791/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 czerwca 2013 r. Sąd Okręgowy w Toruniu - IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący SSO Hanna Cackowska-Frank Protokolant referent stażysta Ewelina Górna po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2013 r. w Toruniu sprawyM. M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wT. o spłatę emerytury na skutek odwołaniaM. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wT. z dnia 18 marca 2013 r. nr(...) 1 zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje ubezpieczonejM. M.prawodo wypłaty emerytury za okres od 1 października 2011 roku do 21 listopada 2012 roku; 2 wniosek o wypłatę odsetek przekazuje do rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.. /-/SSO Hanna Cackowska-Frank Sygn. aktIV U 791/13 UZASADNIENIE Decyzją z 18 marca 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.na podstawieart. 151 § 1 pkt 1 K. p. a.odmówił uchylenia decyzji z 27 września 2011r. w części, w jakiej decyzja ta zawieszała, na podstawieart. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw(Dz. U. nr 257, poz. 1725) w związku zart. 103 a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2009r., nr 153, poz. 1227 ze zm.), prawo do emeryturyM. M.za okres od 1 października 2011r. do 21 listopada 2012r. W uzasadnieniu organ rentowy stwierdził, że decyzją z 27.09.2011r. zawiesił ubezpieczonej prawo do wypłaty emerytury od dnia 1.10.2011r. na podstawieart. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw w związku z art. 103 a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r.o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Natomiast w dniu 27.11.2012r. został złożony wniosek o wypłatę świadczenia emerytalnego za okres od 1 października 2011r. Zdaniem organu rentowego wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 13 listopada 2012r. (sygn.. akt K 2/2012) nie ma zastosowania do przypadającego przed dniem 22 listopada 2012r. okresu zawieszenia emerytury na podstawie przepisuart. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw w związku z art. 103 a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r.o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Z tego względu organ rentowy odmówił uchylenia decyzji z 27 września 2011r. w części w jakiej decyzja ta dotyczy zawieszenia prawa do emerytury za okres od dnia 1.10.2011r. do 21.11.2012r. M. M.złożyła odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc w istocie o zmianę zaskarżonej decyzji i uchylenie decyzji z 27 września 2011r. w części, w jakiej decyzja ta zawiesza prawo do emerytury za okres od 1.10.2011r. do 21.11.2012r. i nakazanie organowi rentowemu wypłaty zawieszonej emerytury wraz z ustawowymi odsetkami od każdej zaległej miesięcznej raty. Ubezpieczona nie zgodziła się ze stanowiskiem organu rentowego podnosząc, że wyroki Trybunału Konstytucyjnego stwierdzające niezgodność przepisu ustawy zKonstytucjąsą skuteczne od dnia wejścia w życie zakwestionowanego przepisu. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.w odpowiedzi na odwołanie podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji i wniósł o jego oddalenie. Sąd ustalił, co następuje: Decyzją z 29.09.2009r. przyznano ubezpieczonejM. M.(ur. (...)) prawo do emerytury od 1 września 2009r., tj. od miesiąca, w którym złożyła wniosek. Jednocześnie organ rentowy dokonał zmniejszenia świadczenia z powodu osiągania przez ubezpieczoną przychodu powyżej 70% przeciętnego wynagrodzenia z tytułu zatrudnienia ubezpieczonej w dacie wydania decyzji wSzkole Podstawowej nr (...)wG.od 1.09.1973r., Dowód:decyzja z 29.09.2009r. – k. 33 akt rentowych I zaświadczenie – k. 13 akt rentowych I. Decyzją z 27.09.2011r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.z urzędu, na podstawieustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(t. j. Dz. U. z 2009r., nr 153, poz. 1227 ze zm.) i zgodnie zart. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw(Dz. U. z 2011 r., nr 257, poz. 1726), wstrzymał wypłatę emeryturyM. M.od 1.10.2011r., z uwagi na kontynuowanie przez ubezpieczoną zatrudnienia. Dowód:decyzja - k. 91akt rentowych I. Decyzją z 19.10.2012r. przyznano ubezpieczonej prawo do emerytury, wyliczonej na podstawie art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, zawieszając jej wypłatę, gdyż ubezpieczona kontynuowała zatrudnienie. Dowód:wniosek - k. 1-2 i 5 akt emerytalnych II decyzja z 19.10.2012r. - k. 56 akt emerytalnych II W dniu 27.11.2012r. ubezpieczona złożyła do organu rentowego wniosek o wznowienie wypłaty emerytury za okres od 1.10.2011r., powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 13.11.2012r. Postanowieniem z 8.12.2012r. organ rentowy wznowił postępowanie administracyjne w sprawie wstrzymania emerytury zakończone decyzją ostateczną z 27.09.2011r. Decyzją z 21.12.2012r. organ rentowy od 22.11.2012r. wznowił wypłatę emerytury (obliczonej na podstawie art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z FUS) od 22.11.2012r., tj. od dnia, w którym został opublikowany wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 13.11.2012r., natomiast w dniu 18.03.2013r. organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję. Dowód:wniosek – k. 28 akt rentowych II postanowienie z 8.12.2012r., k. 30 akt j/w, decyzja z 21.12.2012r., k. 33 akt j/w, decyzja z 18.03.2012r., k. 37 akt j/w. Sąd zważył, co następuje; Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych oraz dokumentów zgromadzonych w aktach emerytalnych, których treść nie budziła wątpliwości Sądu i nie była kwestionowana przez strony. OdwołanieM. M.jest w pełni uzasadnione. W przedmiotowej sprawie ubezpieczona powoływała się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 13 listopada 2012r. (sygn. akt K 2/12; sentencja została ogłoszona dnia 22 listopada 2012r. w Dz. U. z 2012 r., poz. 1285). W myśl przepisuart. 103 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(t. j.: Dz. U. z 2009 r., nr 153, poz. 1227, ze zm.), zwanej w dalszej części niniejszego uzasadnienia „ustawą emerytalną” – prawo do emerytur i rent ulega zawieszeniu lub świadczenia te ulegają zmniejszeniu na zasadach określonych w art. 103a - 106. Przepis art. 103 ust. 2 ustawy emerytalnej stanowi, iż przepisuust. 1nie stosuje się do emerytów, którzy ukończyli 60 lat (kobiety) lub 65 lat (mężczyźni), z zastrzeżeniem art. 103a. Z kolei zgodnie z przepisem art. 103a ustawy emerytalnej – prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego. Cytowane wyżej przepisy obowiązują w brzmieniu ustalonym przezart. 6 ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw(Dz. U. Nr 257, poz. 1726), określanej dalej „ustawą nowelizującą”. Art. 6 ustawy nowelizującej w punkcie 1 zmienił brzmienie art. 103 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej, a w punkcie 2 dodał do ustawy emerytalnej nowy przepis, tj. art. 103a. Ustawa nowelizująca weszła w życie z dniem 1 stycznia 2011r. (art. 30 tej ustawy), przy czym zgodnie z art. 28 ustawy nowelizującej do emerytur przyznanych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się, poczynając od dnia 1 października 2011r. Wobec powyższego art. 28 ustawy zmieniającej z dnia 16 grudnia 2010 r. przesądził o zastosowaniu nowego, dodanego art. 103a ustawy emerytalnej, który zezwala na zawieszenie prawa do emerytury, również w stosunku emerytów, którzy nabyli prawo do emerytury na mocy wcześniejszych przepisów, czyli również do emerytów którzy nabyli prawo do świadczenia przed 1 stycznia 2011r., tj. przed wejściem w życie ustawy nowelizującej. Zgodnie z treścią wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 13.11.2012r. przepisart. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw(Dz. U. Nr 257, poz. 1726 oraz z 2011 r. Nr 291, poz. 1707) w związku zart. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, z 2010 r. Nr 40, poz. 224, Nr 134, poz. 903, Nr 205, poz. 1365, Nr 238, poz. 1578 i Nr 257, poz. 1726, z 2011 r. Nr 75, poz. 398, Nr 149, poz. 887, Nr 168, poz. 1001, Nr 187, poz. 1112 i Nr 205, poz. 1203 oraz z 2012 r. poz. 118 i 251), dodanym przezart. 6 pkt 2 ustawy z 16 grudnia 2010r., w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011r., bez konieczności rozwiązania stosunku pracy, jest niezgodny z zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa wynikającą zart. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Oceniając skutki wyroku Trybunał Konstytucyjny wskazał, że obowiązek rozwiązania stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą – jako warunek realizacji nabytego prawa do emerytury – nie będzie miał zastosowania do osób, którenabyły to prawo w okresie od 8 stycznia 2009r. do 31 grudnia 2010r.W stosunku do tych osób przepis art. 28 ustawy nowelizującej w zakresie w jakim przewiduje stosowanie art. 103a ustawy emerytalnej utracił moc z chwilą ogłoszenia sentencji wyroku w Dzienniku Ustaw, czyli z dniem 22 listopada 2012r. Natomiast przepis ten pozostaje nadal w obrocie prawnym i znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury w momencie jego wejścia w życie i później, tj. od 1 stycznia 2011r. (por. uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 13 listopada 2012 r., str. 23). Odnosząc powyższe rozważania do niniejszej sprawy należy stwierdzić, że ubezpieczona nabyła prawo do emerytury w dniu 1.09.2009r., a zatem w okresie od 8 stycznia 2009r. do 31 grudnia 2010r. Poza sporem jest, iżM. M.była nieprzerwanie zatrudniona od 1.09.1973r. u tego samego pracodawcy. W dniu zatem wydania decyzji z 27.09.2011r. ubezpieczona nie miała rozwiązanego stosunku pracy. Jednakże w związku z wyeliminowaniem z obrotu prawnego z dniem 22 listopada 2012r. przepisu art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r., który przewidywał stosowanie art. 103 a ustawy emerytalnej do osób które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011r., bez konieczności rozwiązania stosunku pracy, brak jest w chwili obecnej podstaw prawnych do wstrzymania wypłaty emeryturyM. M.od dnia 1 października 2011r. w związku z kontynuowaniem przez nią zatrudnienia. W kontekście rozstrzygnięcia o wadliwości zawieszenia świadczenia nie ma znaczenia, że wskazany przepis pozostawał w porządku prawnym w dacie wydania decyzji w dniu 27 września 2011r. Z tych względów skoro wymieniony przepis stanowił podstawę zawieszenia wypłaty emerytury od dnia 1 października 2011r. począwszy, to utrata jego mocy obowiązującej pociąga za sobą konieczność wznowienia wypłaty świadczenia emerytalnego od tej samej daty. Zachodzi bowiem konieczność uchylenia wszelkich skutków prawnych obowiązywania przepisu, który został uznany za niekonstytucyjny wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego wydanym w sprawie o sygn. akt K 2/12 – i to już od pierwszego dnia, w którym ów przepis zaczął obowiązywać w porządku prawnym. W świetleart. 190 ust. 1 Konstytucji RPorzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne. Utrata mocy obowiązującej przepisu z powodu jego niezgodności zKonstytucjąoznacza, że przepis ten nie może być stosowany, poczynając od daty jego uchwalenia. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego ma skutki retroaktywne, a przez to zachodzi konieczność ponownego rozpoznania sprawy z pominięciem już niekonstytucyjnego przepisu (tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2008 r. V CO 43/08 LEX nr 564856, wyrok z dnia 21 listopada 2006 r. II PK 42/06 LEX nr 950622 oraz wyrok SA w Lublinie z dnia 21 lutego 2013 r., III AUa 41/13, LEX nr 1280645). W stosunku zatem do ubezpieczonych objętych rozstrzygnięciem Trybunału Konstytucyjnego należy zatem dokonać rekonstrukcji stanu prawnego, powracając do stanu, jaki obowiązywał zanim do ustawy emerytalnej został dodany przepis art. 103a. Ubezpieczonym, którzy nabyli prawo do emerytury w okresie od 8 stycznia 2009r. do 31 grudnia 2010r. była wypłacana emerytura, mimo kontynuowania zatrudnienia u pracodawcy, na rzecz którego wykonywali je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, gdyż nie obowiązywały w tym zakresie żadne ograniczenia. W związku z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego prawo do emerytury dla tej grupy ubezpieczonych zostało zachowane. Wobec powyższego Sąd - na podstawie przepisuart. 47714§ 2 k.p.c.– w punkcie I sentencji wyroku zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 18 marca 2013r. w ten sposób, że przyznał ubezpieczonej prawo do wypłaty emerytury za okres od 1 października 2011r. do 21 listopada 2012r. Na marginesie należy zaznaczyć, że także przyznanie ubezpieczonej od 1.10.2010r. emerytury (wyliczonej na podstawie art. 26 a ustawy emerytalnej) nie może być przeszkodą dla wypłaty świadczenia za sporny okres, skoro wypłata emerytury (przyznanej od 1.10.2012r.) także była zawieszona. W punkcie II wyroku Sąd – na mocyart. 464 § 1 k.p.c.- wniosek ubezpieczonej o wypłatę odsetek przekazał do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.celem rozpoznania, gdyż żądanie odsetek nie było przedmiotem rozstrzygnięcia w zaskarżonej decyzji. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot rozpoznania sprawy sądowej wyznacza decyzja organu rentowego, od której wniesiono odwołanie. Przewodnicząca: Sędzia SO Hanna Cackowska-Frank

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Toruniu date: '2013-06-12' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Hanna Cackowska-Frank legal_bases: - art. 151 § 1 pkt 1 K. p. a. - art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw w związku z art. 103 a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. - art. 103 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej - art. 464 § 1 k.p.c. recorder: referent stażysta Ewelina Górna signature: IV U 791/13 ```

155015550000503_I_C_000016_2016_Uz_2016-12-20_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 16/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 grudnia 2016 roku Sąd Rejonowy w Głubczycach, I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Daria Dusanowska Protokolant: sek. sąd. Barbara Kaźmierczak po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2016 roku i 20 grudnia 2016 roku wG. na rozprawie sprawy z powództwaT. P. przeciwko(...) S.A.z siedzibąwS. o zapłatę I oddala powództwo, II zasądza od powodaT. P.na rzecz pozwanego(...) S.A.z siedzibą wS.kwotę 7,38 zł (siedem złotych i 38/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, III zwraca na rzecz powoda kwotę 575,00 zł (pięćset siedemdziesiąt pięć złotych) tytułem niewykorzystanej części zaliczki uiszczonej przez powoda na poczet opinii biegłego. Sygn. akt I C 16/16 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 20 stycznia 2016 roku wniesionym do tut. Sądu powódT. P.domagał się zasądzenia na jego rzecz od(...) S.A.z siedzibą wS.kwoty 6 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za ból, krzywdę i cierpienie będące następstwem zdarzenia z dnia 5.04.2014r. wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 21.06.2014 r. do dnia zapłaty. Nadto wniósł o ustalenie odpowiedzialności pozwanej na przyszłość za skutki wypadku, któremu uległ powód. T. P.w uzasadnieniu pozwu wskazał, iż w dniu 5 kwietnia 2014 roku uległ wypadkowi komunikacyjnemu. Odpowiedzialność za skutki zdarzenia przyjęła pozwana.W związku z następstwami wypadku powód nie jest w stanie normalnie funkcjonować. Utrzymujące się bóle dolnej części grzbietu i miednicy oraz kręgosłupa uniemożliwiają powodowi wykonywanie swobodnych ruchów, napięcie mięśni w tej okolicy powoduje dodatkowy ból i cierpienie. Ponadto powód zmuszony jest zażywać silne leki przeciwbólowe, uskarża się na silne pourazowe zawroty głowy, nocne drętwienie rąk oraz zaburzenia snui koncentracji. W związku ze złym stanem fizycznym pogorszeniu uległa kondycja psychiczna powoda. W odpowiedzi na pozew pozwany(...) S.A.z siedzibą wS.wniósł o oddalenie powództwa w całościi zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany potwierdził, że w dniu 05 kwietnia 2014 r. doszło do zdarzenia drogowego, którego sprawcą był kierujący pojazdem posiadającym polisę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego. Powód zgłosił szkodę pozwanemu, a ten po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego odmówił wypłaty odszkodowania i zadośćuczynienie na jego rzecz, uznając iż przedstawiona dokumentacja i dokonane na jej podstawie ustalenia nie dają podstaw do przyjęcia by w związku z przedmiotowym zdarzeniem doszło do rozstroju zdrowia, uszkodzenia ciała powoda lub też jakichkolwiek trwałych następstw, o których mowa wart. 445 k.c.w zw. zart. 444 k.c. Na rozprawie w dniu 28 kwietnia 2016 roku powódT. P.podtrzymał powództwo w całości. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 5 kwietnia 2014 roku samochódV. (...)onr rej (...)kierowany przezP. B., którego pasażerem byłT. P., uderzył w drzewo. Podczas zdarzenia powód siedział z tyłu za pasażerem, miał zapięte pasy, znajdował się pod wpływem alkoholu. Pojazd, którym kierował sprawca zdarzenia posiadał polisę OC w(...) S.A.wS.. T. P.bezpośrednio po wypadku został przewieziony przez zespół pogotowia ratunkowego do(...) Publicznego Zespołu (...)wG., gdzie o godz. 23:40 udzielono mu udzielono porady ambulatoryjnej z rozpoznaniem stłuczenie dolnej części grzbietu i miednicy. Radiogramów tułowia i miednicy nie wykonywano.T. P.nie został hospitalizowany, o godz. 00:19 uzyskał wypis. Po wypisaniu zeszpitala (...)udał się do domu. Powód nie zgłosił się do poradni neurologicznej lub ortopedycznej, nie przebywał na zwolnieniu lekarskim, po weekendzie wrócił do pracy fizycznej w charakterze ślusarza. Po wypadku powód nie wymagał pomocy osób trzecich, sam wykonywał wszystkie czynności życia codziennego. Nie podejmował żadnego także leczenia, przez tydzień czasu od wypadku zażywał ogólnodostępne leki przeciwbólowe, innych lekarstw nie zażywał.T. P.nie podejmował rehabilitacji, gdyż nie czuł takiej potrzeby. W związku ze zdarzeniem powód nie korzystał z pomocy psychologa. Wypadek nie wpłynął na życieT. P.. Aktualnie stan zdrowia powoda jest dobry. dowód: - odmowa/porada ambulatoryjna – k. 9 - zgłoszenie szkody – k. 10-14 - akta szkodowe na płycie CD – k. 42 - opinia biegłegoM. W.– k. 101-104 Urazy jakich doznałT. P.wygoiły się w sposób prawidłowy i obecnie powód nie ma żadnych problemów ze zdrowiem w związku z wypadkiem. W związku ze zdarzeniem z dnia 05 kwietnia 2014 r. nie doznał uszczerbku na zdrowiu, rokowania co do stanu zdrowiaT. P.są dobre, nie przewiduje się żadnego pogorszenia stanu zdrowia z powodu wypadku. dowód:- opinia biegłegoM. W.– k. 101-104 - zeznania powodaT. P.– k. 73 (czas nagrania 00:09:23) W dniu 23 kwietnia 2014 rokuT. P.zgłosił szkodę do ubezpieczyciela pojazdu, którym podróżował w dniu zdarzenia. Powód wniósł o wypłatę kwoty 30 000,00 zł tytułem kwoty zadośćuczynienia wskazując, iż w wyniku wypadku doznał stłuczenia dolnej części grzbietu i miednicy oraz silnego urazu psychicznego. Ubezpieczyciel dwukrotnie wzywał powoda o nadesłanie notatki policyjnej oraz pełnej dokumentacji medycznej z leczenia powypadkowego. Decyzją z dnia 20 czerwca 2014 roku ubezpieczyciel odmówiłT. P.przyznania świadczenia tytułem zadośćuczynienia. W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż brak kontynuacji leczenia i udokumentowanych utrzymujących się następstw nie dają podstaw do stwierdzenia, aby w wyniku wypadku doszło do powstania trwałych następstw pourazowych. W dniu 25 czerwca 2014 rokuT. P.ponownie wezwał ubezpieczyciela do zapłaty na jego rzecz kwoty 30 000,00 zł. Ubezpieczyciel podtrzymał swoją decyzję nie znajdując podstaw do wypłaty zadośćuczynienia. dowód:- zgłoszenie szkody – k. 10-14 - pisma ubezpieczyciela – k. 15-17 - wezwanie do zapłaty – k. 18-20 - akta szkodowe na płycie CD – k. 42 Sąd zważył co następuje: Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie. Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, których prawdziwości i wiarygodności nie kwestionowała żadna ze stron i które również w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości. Sąd uwzględnił również niekwestionowaną przez strony opinię biegłego sądowego z zakresu ortopedii, albowiem była jasna, rzeczowa, spójna, sporządzona przez biegłego dysponującego niezbędną wiedzą i kwalifikacjami, a także doświadczeniem zawodowym. Sąd dał wiarę również zeznaniom powodaT. P.na okoliczność przebiegu zdarzenia, doznanych urazów w wyniku wypadku, przebiegu leczenia i rehabilitacji, natężenia cierpień i wpływu wypadku na życie w zakresie w jakim przedmiotowe zeznania korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym. Bezspornym w sprawie jest, że samochód sprawcy wypadku, w następstwie którego powód doznał stłuczenia dolnej części grzbietu i miednicy, ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Zasada akcesoryjnej odpowiedzialności strony pozwanej za skutki zdarzenia, jako udzielającej sprawcy szkody ochrony ubezpieczeniowej, w świetleart. 805 k.c.i następnych nie budziła wątpliwości Sądu, jak również nie była kwestionowana przez stronę pozwaną. Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do oceny zasadności, w świetle skutków zdarzenia, przyznania powodowi zadośćuczynienia za krzywdę. Zgodnie zart. 444 § 1 k.c.w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wynikłe z tego powodu koszty. Z kolei stosownie doart. 445 § 1 k.c.w przypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednia sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę pełni przede wszystkim funkcję kompensacyjną, gdyż stanowi przybliżony ekwiwalent za doznaną przez pokrzywdzonego szkodę niemajątkową (krzywdę). Celem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę jest przede wszystkim złagodzenie cierpienia fizycznego, a więc bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychicznego, czyli negatywnych uczuć przeżywanych w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała czy rozstroju zdrowia. Winno ono mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te które zapewne wystąpią w przyszłości (a więc prognozy na przyszłość). Przy ocenie więc „odpowiedniej sumy” należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy (zob. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 3 lutego 2000 r., sygn. akt I CKN 969/98). Przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego pokrzywdzonemu ma charakter fakultatywny. Oznacza to, iż uznaniu sądu pozostawiono rozstrzygnięcie kwestii, czy w konkretnym przypadku naruszenia wskazanych w komentowanym przepisie dóbr osobistych zasądzi zadośćuczynienie oraz w jakiej wysokości. Przyznana sądowi ustawowo swoboda w tym zakresie nie oznacza, że sąd może orzekać na zasadach dowolności (por. wyr. SN z 17.1.2001 r., II KKN 351/99, Prok. i Pr. 2001, Nr 6, s. 11; podobnie m.in. SA w Łodzi w wyr. 5.11.2014 r., I ACA 679/14, Legalis; wyr. SA we Wrocławiu z 6.5.2015 r., I ACA 245/15, Legalis; wyr. SA w Lublinie z 11.6.2015 r., I ACA 57/15, Legalis). Określając wysokość zadośćuczynienia sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, zwłaszcza okres trwania cierpień fizycznych i psychicznych, ich nasilenie, liczbę i czasokres pobytów w szpitalach, liczbę i stopień inwazyjności ewentualnych zabiegów medycznych, nasilenie i czas trwania ewentualnych dolegliwości bólowych, a nadto trwałość skutków czynu niedozwolonego, wpływ na dotychczasowe życie poszkodowanego, ogólną sprawność fizyczną i psychiczną poszkodowanego oraz prognozy poszkodowanego na przyszłość. W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, w ocenie Sądu żądanie pozwu nie zasługuje na uwzględnienie. Podkreślenia wymaga, iż w sprawach cywilnych rzeczą Sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowód zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która wywodzi z faktów skutki prawne (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r. I CKU 45/96). Powód nie uczynił zadość przedmiotowemu zobowiązaniu, albowiem w sprawie nie zostało wykazane, aby w związku ze zdarzeniem drogowym z dnia 5 kwietnia 2014 roku doznał on krzywdy uzasadniającej przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego. W wyniku zdarzenia powód doznał wyłącznie stłuczenia grzbietu i miednicy, które wygoiły się w sposób prawidłowy, nie powodując uszczerbku na zdrowiu. Obecnie powód nie ma żadnych problemów ze zdrowiem w związku z przebytym incydentem, rokowania są dobre, nie przewiduje się żadnego pogorszenia stanu zdrowia. W związku ze zdarzeniem powodowi udzielono jedynie porady ambulatoryjnej, po 40 minutach od przyjęcia został wypisany szpitala, nie był hospitalizowany. Z dokumentacji porady ambulatoryjnej nie wynika, aby przepisano mu przyjmowanie leków, nie zlecono również żadnych dodatkowych badań lub wizyt u specjalistów.T. P.nie przybywał na zwolnieniu lekarskim, wręcz przeciwnie bezpośrednio po zdarzeniu wrócił do wykonywania pracy fizycznej. Nie korzystał z porady lekarskiej, nie podjął żadnego dalszego leczenia, nie korzystał z rehabilitacji, albowiem powód nie widział takiej konieczności. Wbrew twierdzeniom pozwu, zebrany w sprawie materiał dowodowy nie potwierdził niemożliwości normalnego funkcjonowania powoda po zdarzeniu, utrzymującego się bólu i cierpienia. Z zeznań samego powoda słuchanego na rozprawie dnia 28 kwietnia 2016 r. /karta 73 akt/ jednoznacznie wynika, że nie potrzebował on pomocy osób trzecich, sam wykonywał wszelkie czynności życia codziennego, po zdarzeniu wrócił do wykonywania pracy w charakterze ślusarza, a wypadek nie spowodował w jego życiu żadnych negatywnych konwekcji. Nie czuł również potrzeby podejmowania rehabilitacji, nie korzystał z porad lekarzy, jedynie przez tydzień przyjmował ogólnodostępne leki przeciwbólowe prowadzać jednakże w tym czasie normalny tryb życia. Tym samym twierdzenia pozwu pozostają w sprzeczności z relacją samego pozwanego, który nie wskazywał na utrzymujący się ból i cierpienie, w szczególności nie skarżył się na zaburzenia snu i koncentracji, zawroty głowy, drętwienie rąk, a co zostało podniesione w pozwie. Przedmiotowych dolegliwościT. P.nie zgłaszał również biegłemu sądowemu w trakcie wywiadu lekarskiego na potrzeby sporządzanej opinii. W ocenie Sądu zasądzenia zadośćuczynienia nie uzasadniają twierdzenia powoda o trwającym kilka tygodni lęku przez jazdą samochodem. Po pierwsze przedmiotowe twierdzenia, poza zeznaniami samego powoda, nie znalazły potwierdzenia w pozostałym przedstawionym przez stronę materiale dowodowym. Co więcej, nawet przyjmując iż faktycznie miały one miejsce, to biorąc po uwagę wskazany okres trwania tegoż stanu, jak również fakt iż powód w związku z ich zaistnieniem nie korzystał z porady psychologa oraz że przez ten okres podróżował samochodem, uznać należy, iż natężenie i uciążliwość tychże lęków w istocie była nieznaczna i tym samym nie wpływała znacząco na życie powoda i jego codzienne funkcjonowanie. Odnosząc się do żądania ustalenia odpowiedzialności strony pozwanego na przyszłość za skutki zdarzenia z dnia 05 kwietnia 2014 r. wskazać należy, iż uchwałą składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1970 r. (III CZP 34/69) przesądzono, iż w sprawie o naprawienie szkody wynikłej z uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia zasądzenie określonego świadczenia nie wyłącza jednoczesnego ustalenia w sentencji wyroku odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości z tego samego zdarzenia w oparciu oart. 189 k.p.c.Dopuszczalność takiego ustalenia istnieje przy tym także obecnie pomimo wprowadzeniaart. 442 1 § 3 k.c., który wyeliminował występujące w poprzednim stanie prawnym niebezpieczeństwo przedawnienia się roszczeń o naprawienie szkody na osobie spowodowanej tzw. deliktem wcześniej niż szkoda ta się ujawniła (uchwała SN z 24.02.2009 r. III CZP 2/09). Warunkiem takiego ustalenia jest jednak zgodnie zart. 189 k.p.c.wykazanie interesu prawnego, a ocena czy powód ma interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego za szkody na osobie mogące powstać w przyszłości z danego zdarzenia, może zostać dokonana jedynie z uwzględnieniem okoliczności konkretnej sprawy (tak SN w uzasadnieniu uchwały z 24.02.2009 r. III CZP 2/09). W ocenie Sądu w niniejszym postępowaniu powód nie wykazała interesu prawnego w ustaleniu odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość, gdyż w oparciu o opinię biegłego ustalono, iż urazy wygoiły się w sposób prawidłowy, rokowania są dobre i nie przewiduje się żadnego pogorszenia stanu zdrowia z powodu zdarzenia. Reasumując powyższe rozważania, uznając iż w wyniku zdarzenia powód nie doznał szkody niemajątkowej w zakresie uzasadniającym przyznanie z tego tytułu zadośćuczynienia pieniężnego, Sąd oddalił żądanie pozwu jako bezzasadne. Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania uzasadnia przepisart. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona, która przegrała sprawę jest obowiązana zwrócić przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu, na które składała się opłata notarialna od pełnomocnictwa w kwocie 7,38 zł. Na podstawie przepisu art. 84 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd zwrócił na rzecz powodaT. P.kwotę 575,00 zł tytułem niewykorzystanej części zaliczki uiszczonej przez powoda na poczet opinii biegłego. Mając na względzie powołane okoliczności, na podstawie wskazanych przepisów, orzeczono jak w sentencji wyroku.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Głubczycach date: '2016-12-20' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Sędzia Sądu Rejonowego Daria Dusanowska legal_bases: - art. 442 1 § 3 k.c. - art. 189 k.p.c. recorder: sek. sąd. Barbara Kaźmierczak signature: I C 16/16 ```

152510000002006_IV_K_000008_2023_Uz_2023-03-30_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV K 8/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 marca 2023 roku Sąd Okręgowy w Łodzi, IV Wydział Karny w składzie: Przewodniczący:Sędzia Nadia Kołacińska-Sumińska Protokolant:sekr. sąd. Bogusława Michalak Przy udziale Prokuratora Jacka Barłowskiego oraz Anny Pyka po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 27 lutego 2023r. oraz 30 marca 2023r. sprawyD. W., s.Z.iA. z domu B.,ur. (...)weW. oskarżonego o to, że: w dniu 20 lutego 2020r. wŁ., działając wspólnie i w porozumieniu z nieustalonym mężczyzną, w stosunku do którego wydzielono materiały do odrębnego postępowania, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził(...) Sp. z o.o.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie 219.000 zł, wprowadzając ją w błąd, co do zamiaru wywiązania się z umowy leasingu, której przedmiotem było odpłatne korzystanie z samochodu osobowego markiA. (...)nr rej. (...), to jest o czyn zart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k. orzeka 1 oskarżonegoD. W.uznaje za winnego czynu zarzucanego w akcie oskarżenia z tym doprecyzowaniem, iż siedzibą pokrzywdzonej spółki jestW., ustaleniem, iż doprowadził spółkę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie 219.900 zł (dwieście dziewiętnaście tysięcy dziewięćset złotych) i za to na podstawieart. 294 §1 kkwymierza mu karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności, 2 na podstawieart. 46 § 1 k.k.orzeka wobec oskarżonegoD. W.obowiązek naprawienia części szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego(...) Sp. z o.o.wW.kwoty 109.950 zł (sto dziewięć tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt złotych) 3 zwalnia oskarżonegoD. W.od kosztów procesu, które przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2023-03-30' department_name: IV Wydział Karny judges: - Sędzia Nadia Kołacińska-Sumińska legal_bases: - art. 286 § 1 k.k. recorder: sekr. sąd. Bogusława Michalak signature: IV K 8/23 ```