Datasets:

JuDDGES

/

pl-court-instruct

like 1

151020000002003_IV_Ca_000148_2013_Uz_2013-04-19_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV Ca 148/13 POSTANOWIENIE Dnia 19 kwietnia 2013r. Sąd Okręgowy w Słupsku IV Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym : Przewodniczący SSO Jolanta Deniziuk (spr.) Sędziowie SO: Andrzej Jastrzębski, Mariola Watemborska Protokolant: Barbara Foltyn po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2013 r., w Słupsku na rozprawie sprawy z wnioskuP. S. z udziałemL. M.iM. S. o wyrażenie zgody na czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu na skutek apelacji wnioskodawcy od postanowienia Sądu Rejonowegow Słupsku z dnia 5 listopada 2012 r. sygn. akt I Ns 320/12 postanawia: 1 zmienić pkt 1 w ten sposób, że zezwolićP. S.na czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu polegającą na zgodzie zamontowania furtki i przęseł ogrodzenia na części między istniejącymi wymurowanymi słupkami granitowymi, oddalając wniosek w pozostałym zakresie, 2 oddalić apelację w pozostałym zakresie, 3 znieść wzajemnie koszty postępowania apelacyjnego. Sygn. akt IV Ca 148/13 UZASADNIENIE WnioskodawcaP. S., wystąpił z wnioskiem o wyrażenie zgody na dokonanie czynności przekraczającej zakres zwykłego zarządu rzeczą wspólną, polegającej na umieszczeniu metalowych przęseł pomiędzy posadowionymi już słupkami ogrodzenia, furtki metalowej i bramy wjazdowej oraz osprzętu elektrycznego stanowiącego napęd do bramy w miejscu zdemontowanego wcześniej ogrodzenia nieruchomości gruntowej położnej wS.przyul. (...). Uzasadniając swoje stanowisko podał, że wraz z uczestniczką postępowania -L. M.- jest współwłaścicielem nieruchomości położnej wS.przyul. (...). Między współwłaścicielami istnieje konflikt, który wynika - w jego ocenie - z chwiejnej postawy uczestniczki postępowania co do sposobu gospodarowania nieruchomością. Jak stwierdził,L. M.wpierw wyraża zgodę na realizację zamierzeń wnioskodawcy, po czym zmienia zdanie i wszczyna przeciwko niemu postępowania przed różnymi organami. Powód oświadczył, że w przypadku ogrodzenia doszło do sytuacji, w której wskutek skargi uczestniczki postępowania wszczęto przeciwko niemu postępowanie o samowolę budowlaną. Budowla w zakresie słupów ogrodzenia została jednak zalegalizowana przez właściwe organy. Aby dokończyć pozostałe czynności związane z urządzeniem nowego ogrodzenia potrzebna jest zgoda na umieszczenie przęseł i przesuwanej bramy. DodatkowoP. S.wniósł o wyrażenie zgody na czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu, polegającą na dobudowaniu drewnianego zadaszenia z pokryciem z blachodachówki, usytuowanego od strony północnej wspólnej działki o szerokości 7,2 m i długości 4,5 oraz o wysokości początkowej 3,5 m i wysokości końcowej 2,5 m. Uczestniczka postępowaniaL. M.sprzeciwiła się wnioskowi. Co do posadowienia przęseł w ogrodzeniu, podniosła, że wnioskodawca bez jej zgody zdemontował istniejące od stronyulicy (...)ogrodzenie wspólnej nieruchomości w połowie długości. W to miejsce rozpoczął budowę słupów granitowych bez jakichkolwiek uzgodnień z nią, przy czym pozostałą część starego ogrodzenia zostawił. W takiej sytuacji, uczestniczka – jak wskazała - zdemontowała tę właśnie część ogrodzenia. Podała, że wyraziłaby zgodę na posadowienie przęseł i bramy, jednakże wnioskodawca zapowiedział, iż nie wyda jej pilota do bramy wjazdowej, wskazując, że może ona korzystać z istniejącego wjazdu po prawej stronie ogrodzenia. Uczestniczka podniosła, że od prawej strony poprzedniego wjazdu na działkę wnioskodawca umieścił blokadę, co uniemożliwia jej korzystanie z dotychczasowego wjazdu. Co do budowy zadaszenia, uczestniczka wskazała, że i tę czynność wnioskodawca wykonał bez jej uprzedniej zgody. Wyraziła obawę o to, czy wiata zbudowana przez wnioskodawcę spełnia warunki techniczne. Podniosła również, że budowa ta styka się z budynkiem mieszkalnym, zaś wody opadowe, które nie są - jej zdaniem - prawidłowo odprowadzane, powodują zawilgocenie budynku w części, w której znajduje się jej lokal. NadtoL. M.wskazała, że sprzeciwia się wnioskowiP. S., gdyż działa on metodą „faktów dokonanych”. To znaczy, najpierw wykonuje prace na wspólnej nieruchomości, pomimo, że ma mniejszościowy udział w gruncie, a potem domaga się wyrażenia zgody na te prace i ich zalegalizowania. Jednocześnie nie uzgadnia z nią szczegółów dotyczących wykonywanych prac, co w przyszłości, być może będzie narażało ją na koszty. Pozwana stwierdziła, że zamierza podjąć działania zmierzające do podziału nieruchomości i prace wykonane przez wnioskodawcę, np. granitowe słupy ogrodzenia, czy też duża drewniana wiata mogą być wówczas rozliczane, jako nakłady wnioskodawcy na wspólną nieruchomość. Postanowieniem z dnia 13 czerwca 2012 roku Sąd Rejonowy w Słupsku wezwał do udziału w sprawie w charakterze uczestniczki postępowaniaM. S., gdyż jest ona współwłaścicielem lokalu mieszkalnego położonego wS.przyul (...).M. S.poparła wniosekP. S.. Postanowieniem z dnia 5 listopada 2012 roku Sąd Rejonowy w Słupsku oddalił wniosekP. S.(punkt 1 sentencji) i ustalił, że każdy uczestnik postepowania poniesie koszty postępowania związane z jego udziałem w sprawie (punkt 2 sentencji). Sąd I instancji ustalił następujący stan faktyczny.P. S.iM. S.są współwłaścicielamilokalu mieszkalnego nr (...), położnego budynku wS.przyul. (...). Z lokalem tym związany jest udział w częściach wspólnych budynku i nieruchomości gruntowej, dla której Sąd Rejonowy w Słupsku prowadziksięgę wieczystą (...), wynoszący 48/100. UdziałP. S.w lokalu wynosi 99/100, zaśM. S.– 1/100. L. M.jest właścicielemlokalu mieszkalnego nr (...), położonego w budynku wS.przyul. (...). Z lokalem tym związany jest - wynoszący 52/100 - udział w częściach wspólnych budynku i nieruchomości gruntowej, dla której Sąd Rejonowy w Słupsku prowadziksięgę wieczystą (...). W kwietniu 2011 rokuP. S., bez uprzednich uzgodnień zL. M., przystąpił do rozbiórki istniejącego ogrodzenia wspólnej działki od stronyulicy (...)na połowie długości. Wnioskodawca nie informował uprzednio uczestniczki, iż zamierza przystąpić do rozbiórki płotu. Po rozbiórce ogrodzeniaP. S.przystąpił do odbudowy ogrodzenia z cokołem na tzw. podbudowie z kostki granitowej, na którym umieścił słupki, również z kostki granitowej. Prace te wykonał bez wymaganego zgłoszenia właściwym organom administracji architektoniczno-budowlanej o zamiarze odbudowy. Pismem z dnia 11 kwietnia 2011 rokuL. M.wystąpiła do Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego wS.o sprawdzenie legalności prac wykonywanych przez wnioskodawcę. W dniu 21 kwietnia 2011 roku wszczęto postępowanie administracyjne w związku z pismemL. M.. Postanowieniem z dnia 28 czerwca 2011 roku Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wstrzymał prowadzenie robót budowlanych polegających na odbudowie ogrodzenia działki przyul. (...)przezP. S.bez wymaganego prawem zgłoszenia właściwemu organowi administracji architektoniczno-budowlanej oraz nałożył na inwestora obowiązek przedłożenia w terminie 30 dni od daty postanowienia oceny technicznej wykonanych robót budowlanych sporządzonej przez osobę posiadającą stosowane uprawnienia i będącej członkiem izby samorządu zawodowego.P. S.przedstawił ocenę techniczną w powyższym terminie. Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2011 roku Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego orzekł o braku podstaw do prowadzenia postępowania naprawczego w trybie przepisówart. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku prawo budowlanew odniesieniu do prac polegających na odbudowie urządzenia budowlanego, tj. ogrodzenia działki przyul. (...). W dniu 24 października 2011 rokuL. M.telefonicznie zgłosiła, żeP. S.montuje bramę wjazdową, furtkę oraz wypełnia przęsła ogrodzenia nieruchomości przyul. (...). W oparciu o powyższe, postanowieniem z dnia 31 października 2011 roku Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wS.wszczął postępowanie administracyjne w sprawie samowoli budowlanej polegającej na wykonaniu przezP. S.robót budowlanych, tj. montażu bramy wjazdowej przesuwnej, furtki oraz wypełnienia 3 przęseł w ogrodzeniu nieruchomości przyul. (...). Pismem z dnia 2 marca 2012 rokuP. S.złożył wniosek do Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego o wyrażenie zgody na demontaż przęseł w ogrodzeniu do dnia 31 marca 2012 roku. W piśmie z dnia 29 marca 2012 roku wniósł o wydłużenie terminu do demontażu przęseł do dnia 27 kwietnia 2012 roku. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wyznaczył ostateczny termin demontażu do dnia 27 kwietnia 2012 roku. Pismem z dna 4 maja 2012 rokuP. S.poinformował o zdemontowaniu przęseł. Postanowieniem z dnia 23 maja 2012 roku Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego umorzył postępowanie w przedmiocie samowolnego wykonania przezP. S.robót budowlanych polegających na montażu bramy przesuwanej, furtki i wypełnienia trzech przęseł. Przed demontażem ogrodzenia przez wnioskodawcę wjazd na wspólną posesję urządzony był z prawej strony ogrodzenia.L. M.zdemontowała prawą część ogrodzenia po zbudowaniu przez wnioskodawcą nowego ogrodzenia na granitowej podstawie i granitowych słupach. Po prawej stronie wspólnej nieruchomości od stronyulicy (...)znajduje się blokada parkingowa, którą umieścił wnioskodawca. Wcześniej umówił się z uczestniczką postępowania, że zapłaci jej za miejsce parkingowe na wspólnej działce uzgodnioną kwotę pieniędzy. Uczestniczka pieniądze przyjęła. Obecnie uczestniczka postępowania domaga się usunięcia blokady z uwagi na potrzebę wjazdu na wspólną nieruchomość od strony prawej. Wnioskodawca nie godzi się na usunięcie blokady, wskazując, że usunie ją dopiero wówczas, gdy uczestniczka zwróci mu pieniądze. Po zamontowaniu blokady zdarzały się sytuacje, żeL. M.wjeżdżała na umówione miejsce dla wnioskodawcy. Ten zaś ją zastawiał swoim samochodem w ten sposób, że nie mogła wyjechać. Obecnie w miejscu, w którym miał parkować wnioskodawca znajduje się skład drewna. Drewno złożył tamP. S.. Na przełomie listopada i grudnia 2011 rokuP. S.rozpoczął budowę drewnianej wiaty. Nie pytał uczestniczki postępowania o zgodę, nie uprzedzał jej, że taką wiatę postawi. Nie pytał jej również o to, co sądzi na temat planowanej inwestycji. Nie wystąpił do właściwych organów administracji o pozwolenie na budowę, nie zgłosił też budowy. Wybudowana wiata ma wymiary: 7,2 m szerokość i 4,5 m długości, jej łączna powierzchnia wynosi około 32,4 m2. Znajduje się ona w narożniku wspólnej działki po lewej stronie. Korzysta z niej wyłącznie wnioskodawca. Pod wiatą mieszczą się dwa samochody osobowe oraz skład drewna. Wiata swym narożnikiem dachowym styka się z budynkiem mieszkalnym. W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy w Słupsku uznał, że wniosekP. S.nie zasługuje na uwzględnienie, zarówno co do czynności posadowienia przęseł, furtki i bramy przesuwnej w ogrodzeniu, jak i w zakresie wybudowania drewnianej wiaty. Odwołując się do treściart. 199 k.c.iart. 201 k.c., a także do orzecznictwa Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego stwierdził, że wnioskowane przezP. S.czynności przekraczają zakres zwykłego zarządu. Wyjaśnił, że jeśli chodzi o umieszczenie przęseł, furtki i bramy przesuwnej w odbudowanym ogrodzeniu, to czynności te zmierzają do wykonania reszty nowego ogrodzenia na graniowej podbudowie i granitowych słupach w miejsce dotychczasowego murowanego ogrodzenia, na które nie było i nie ma zgodyL. M.. Czynności polegające wpierw na zburzeniu starego ogrodzenia, następnie na posadowieniu w to miejsce nowego, granitowego ogrodzenia na połowie długości stanowią niewątpliwie czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu. Umieszczenie metalowych przęseł, bramy przesuwnej i furtki stanowi kontynuację zamierzeń wnioskodawcy, polegających na posadowieniu w miejsce starego ogrodzenia nowego ogrodzenia na granitowej podbudowie z granitowymi słupami, metalowymi przęsłami, metalową furtką i przesuwną bramą wjazdową na pilota. Podkreslił, że czynnościP. S.nie noszą cech wyremontowania ogrodzenia, czy czynności zachowawczych takich, jak pomalowanie, poprawa estetyki, czy usunięcie wadliwości lub usterki itp.P. S.dokonał bowiem zburzenia dotychczasowego ogrodzenia i to miejsce zamierzał odbudować nowe. To nowe ogrodzenie posiada jednak inne cechy niż poprzednie: jest zbudowane na granitowej podstawie, nadto ma urządzony dodatkowy wjazd na wspólną nieruchomość, pomimo, iż bezsporna jest okoliczność, iż wjazd na wspólną działkę znajduje się z drugiej strony ogrodzenia. Nadto czynnościP. S.dotyczą połowy ogrodzenia. Sąd I instancji uznał, żeP. S.bez uzgodnienia zL. M.podjął działania, które skutkowały niekorzystnym wizualnym efektem w postaci dwóch różnych części ogrodzenia od strony frontowej nieruchomości, w połowie nowego – granitowego, a z drugiej części starego, murowanego, żółtego, bez odnowienia. Dodatkowo na nowej części ogrodzeniaP. S.umieścił ozdobną tablicę z numerem swego lokalu, zaś na starej części zwykłą tabliczkę zawierającą numer lokalu uczestniczki postępowania. Takie rozróżnienie współwłaścicieli nieruchomości jest w ocenie Sadu Rejonowego całkowicie nieuzasadnione. Obecny wygląd nieruchomości jest zaś niekorzystny, gdyż po prawej stronie brak jest w ogóle ogrodzenia. Sąd podkreślił, iż wnioskodawca oświadczył, że nie wydaL. M.pilota do bramy wjazdowej. Twierdzenie to wskazuje na fakt, iż nie tylko chce on decydować o wyglądzie ogrodzenia wspólnej nieruchomości, lecz również o sposobie jego wykorzystania, co przekracza zwykły zarząd nieruchomością wspólną. Co do posadowienia drewnianej wiaty Sąd I instancji stwierdził, że jest obiektem, który w świetleart. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane(Dz. U nr 89, poz. 414 z 1994r. późn. zm.) wymaga pozwolenia na budowę. Powierzchnia postawionej wiaty wynosi bowiem 32,4 m kw. Już sama ta okoliczność skutkuje uznaniem, że jej wybudowanie na wspólnym gruncie stanowi czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu. Nadto, za powyższą kwalifikacją przemawia okoliczność, iż poprzez jej wybudowanie i przeznaczenie tej części nieruchomości wyłącznie dla siebie,P. S.przekroczył zwykły zarząd nieruchomością wspólną. Wnioskodawca parkuje pod wiatą dwa swoje samochody osobowe. Składa tam również drewno. Poprzez takie działanie samowolnie, bez uzgodnienia z uczestniczką postępowania, podjął decyzję o przeznaczeniu znacznej części wspólnej nieruchomości. Podobnie w przypadku złożenia w narożniku budynku po stronie prawej od stronyulicy (...)opału. Na koniec Sąd I instancji uznał, że wobec tego, iż udziałP. S.iM. S.w nieruchomości wspólnej wynosi 48/100, to nie przysługuje mu uprawnienie uzyskania zgody sądu na czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu. Dlatego też wniosekP. S., w oparciu oart. 199 k.c.stosowanya conratriozostał oddalony. O kosztach postępowania Sąd Rejonowy w Słupsku orzekł na podstawieart. 520 § 1 k.p.c. WnioskodawcaP. S.zaskarżył powyższe postanowienie apelacją, domagając się jego zmiany poprzez uwzględnienie jego wniosku w całości. Nadto wniósł o zasądzenie od uczestniczki na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania. Skarżonemu postanowieniu zarzucił naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.przez niewłaściwą, nielogiczną i niewszechstronną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności poprzez: ⚫ pominięcie okoliczności, iż uczestniczka postępowaniaL. M.po wybudowaniu części ogrodzenia przez wnioskodawcę i zalegalizowaniu przebudowy (cokołów i słupków) sama dokonała demontażu pozostałej części ogrodzenia, czym dała wyraz temu, że akceptuje działania wnioskodawcy jako słuszne, nieuznanie, że starania wnioskodawcy o poprawę wyglądu zdewastowanego płotu były zasadne w związku z ustawowym obowiązkiem współwłaścicieli dochowania należytej dbałości o nieruchomość. Nadto skarżący podniósł zarzut naruszeniaart. 199 k.c., poprzez uznanie, iż wszyscy współwłaściciele nie wyrazili zgody na przebudowę płotu, skoro wyburzenie części płatu przezL. M.Sąd I instancji ustalił, jako okoliczność bezsporną oraz uznanie, że żądanie wnioskodawcy przekracza zakres zwykłego zarządu w sytuacji, gdy występuje on o wyrażenie zgody na montaż przęseł stanowiących część składową zalegalizowanego przez organ administracyjny ogrodzenia. P. S.zarzucił również skarżonemu orzeczeniu błąd w ustaleniach stanu faktycznego, polegający na uznaniu, że dla ustalenia powierzchni drewnianej wiaty decydujące znaczenie ma powierzchnia dachu, a w konsekwencji przyjęcie, że do wybudowania przedmiotowej wiaty konieczne jest uzyskanie zgody właściwego organu administracyjnego. Uczestniczka postępowania w odpowiedzi na apelację, wniosła o jej oddalenie i zasadzenie na swoją rzecz zwrotu kosztów postepowania apelacyjnego. Sąd Okręgowy zważył co następuje: Apelacja zasługuje na częściowe uwzględnienie. Na wstępie należy wyjaśnić, iż Sąd Okręgowy w pełni akceptuje poczynione przez Sąd I instancji ustalenia stanu faktycznego, jak i zaprezentowane w uzasadnieniu skarżonego orzeczenia rozważania prawne. Sąd wnikliwie ocenił materiał dowodowy, słusznie akcentując przy tym potrzebę współdziałania współwłaścicieli nieruchomości przy dokonywaniu czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu rzeczą wspólną. Zgodnie zart. 199 k.c., do rozporządzania rzeczą wspólną oraz do innych czynności, które przekraczają zakres zwykłego zarządu, potrzebna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli. W braku takiej zgody współwłaściciele, których udziały wynoszą co najmniej połowę, mogą żądać rozstrzygnięcia przez sąd, który orzeknie mając na względzie cel zamierzonej czynności oraz interesy wszystkich współwłaścicieli. W tym miejscu należy powtórzyć za Sądem I instancji, iż czynności polegające na zburzeniu starego ogrodzenia nieruchomości wspólnej, a następnie na posadowieniu w to miejsce nowego, granitowego ogrodzenia, stanowią niewątpliwie czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu rzeczą wspólną. W ocenie Sadu Okręgowego wykonanie nowej, podbudowy ogrodzenia z granitowymi słupami, metalowymi przęsłami, metalową furtką i przesuwną bramą wjazdową na pilota, nie może być uznane za czynność o charakterze zachowawczym, jak np. pomalowanie istniejącego ogrodzenia. O remoncie można by było mówić jedynie wówczas, gdy istota remontowanej konstrukcji pozostałaby niezmieniona - doszłoby do wymiany zniszczonych elementów na nowe, bez jednoczesnej zmiany jej struktury i zasadniczych właściwości. W niniejszej sprawieP. S.zburzył część dotychczasowego ogrodzenia przygotowując teren pod wzniesienie zupełnie nowej konstrukcji, mającej inne właściwości i strukturę. To nowe ogrodzenie posiada zupełnie inne cechy niż poprzednie - jest zbudowane na granitowej podstawie, nadto ma urządzony dodatkowy wjazd którego nie było wcześniej. Nadto – w odróżnieniu do zburzonego ogrodzenia - otacza ono jedynie część działki. Potwierdzeniem powyższego jest stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego, zgodnie z którym, w sytuacji gdy nowy obiekt ma zostać wzniesiony na terenie nieruchomości objętej współwłasnością lub też współużytkowaniem wieczystym, to do jego wybudowania konieczna jest zgoda wszystkich podmiotów mających prawa do tej nieruchomości(uzasadnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 stycznia 2008 r., II OSK 1791/2006 – za pośrednictwem Systemu Informacji Prawnej LexPolonica). W podobnym tonie wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny wW.(uzasadnienie wyroku z dnia 21 maja 2009 r., sygn. VII SA/Wa 202/09 – za pośrednictwem Systemu Informacji Prawnej Lex)stwierdzając, że budowa obiektu budowlanego na nieruchomości objętej współużytkownikiem w częściach ułamkowych należy do kategorii rozporządzania rzeczą wspólną, która wykracza poza zakres zwykłego zarządu i w takim przypadku potrzebna jest zgoda wszystkich współużytkowników. Analogiczne stanowisko Wojewódzki Sąd Administracyjny wK.zawarł w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 maja 2009 roku(sygn.. II SA/Kr 1188/08 – za pośrednictwem Systemu Informacji Prawnej LexPolonica)uznając, że budowa obiektu budowlanego, przebudowa obiektu budowlanego na nieruchomości, objętej współwłasnością w częściach ułamkowych wykracza poza zakres zwykłego zarządu i należy do kategorii rozporządzania rzeczą wspólną. W takim przypadku potrzebna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli (art. 199 k.c.). Zdaniem Sądu Okręgowego podjęte przez wnioskodawcę czynności, jako czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu rzeczą wspólną, wymagały zgody wszystkich współwłaścicieli – w tym uczestniczki postępowaniaL. M.. Przy czym zgodę tą wnioskodawca powinien uzyskać jeszcze przed przystąpieniem do jakichkolwiek prac. Dla dokonania czynności przekraczającej zakres zwykłego zarządu niezbędna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli. Konieczna jest zgoda uprzednia, nie wystarczy zaś późniejsze potwierdzenie. Naturalnie, czynności uzgodnionej mogą dokonywać niektórzy ze współwłaścicieli, niezbędna jest tylko zgoda wszystkich współwłaścicieli. Brakująca zgoda opierających się współwłaścicieli może zostać zastąpiona zapadającym w postępowaniu nieprocesowym postanowieniem sądu „zezwalającym” na dokonanie zamierzonej czynności. Pozytywne przesłanki orzeczenia zezwalającego stanowią „cel” zamierzonej czynności oraz „interesy” wszystkich współwłaścicieli. Zatem wskazana czynność powinna być gospodarczo użyteczna (celowa) i służyć korzystnie wszystkim współwłaścicielom(Komentarz do art.199 Kodeksu cywilnego. E. Gniewek – za pośrednictwem Systemu Informacji Prawnej Lex). Należy podkreślić, że stosowana przez wnioskodawcę praktyka, polegająca na podejmowaniu - bez jakichkolwiek wcześniejszych uzgodnień z współwłaścicielami – czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu rzeczą wspólną, a następnie dopiero podejmowanie prób ich zalegalizowania nie może znaleźć akceptacji w świetle obowiązującego porządku prawnego i zasad współżycia społecznego, nawet jeżeli podejmowane czynności zmierzają do poprawy estetyki nieruchomości lub do lepszego jej wykorzytsania. Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu I instancji wyrażone w uzasadnieniu skarżonego orzeczenia, z jednym tylko zastrzeżeniem. Jak wynika z ustaleń stanu faktycznego, wnioskodawca zdołał bowiem uzyskać wymagane prawem zezwolenia, w zakresie robót polegających na odbudowie rozebranego wcześniej ogrodzenia działki przyul. (...). Tym samym zalegalizował niejako zrealizowane dotychczas roboty. W tej sytuacji, mając na uwadze funkcje, jakie z założenia ma wypełniać ogrodzenie nieruchomości oraz ostatecznie także i względy estetyczne, Sąd II instancji, kierując się logiką i doświadczeniem życiowym, postanowił uwzględnić wniosek powoda jedynie w zakresie dotyczącym zezwolenia na zamontowanie furtki i przęseł ogrodzenia między istniejącymi już wymurowanymi słupkami. Jest to bowiem niezbędne do tego, by dokończyć zatwierdzony przez organy nadzoru budowlanego etap budowy oraz konieczne, by ogrodzenie zaczęło spełniać swoją funkcję i nie zakłócało w większym stopniu i tak już zmienionej estetyki miejsca. Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy, na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.w zw. zart. 397 § 2 k.p.c.iart. 13 § 2 k.p.c.orzekł jak w punkcie 1 sentencji. W tym miejscu należy podkreślić, że Sąd nie wyraził zgody na zamontowanie otwieranej pilotem bramy wjazdowej, z uwagi na fakt, iż wnioskodawca przez całe właściwie postępowanie podnosił, że nie udostępni pilota do bramy uczestniczceL. M.. Zdaniem Sądu, zgoda na powyższe mogła by się stać zarzewiem kolejnego konfliktu, w rezultacie którego współwłaścicielka nieruchomości zostałaby na pewien czas pozbawiona możliwości korzystanie z nieruchomości, zgodnie z przysługującym jej prawem. Stopień skonfliktowania uczestników postępowania wydaje się w chwili obecnej uniemożliwiać im podjęcie jakichkolwiek konstruktywnych dyskusji. Zagraża to prawidłowej realizacji przysługujących im uprawnień do współposiadania opisanej nieruchomości. Strony powinny w zaistniałej sytuacji rozważyć wystąpienie z wnioskiem o sądowne ustalenie sposobu korzystania z rzeczy. W ocenie Sądu Okręgowego podniesione przez skarżącego zarzuty miały jedynie charakter polemiki z ustaleniami poczynionymi przez Sąd Rejonowy i nie zasługiwały na uwzględnienie. W szczególności zarzut dotyczący ustalania powierzchni wybudowanej przez wnioskodawcę drewnianej wiaty, poprzez całkowite oderwanie od istoty niniejszego postępowania. Mając powyższe na uwadze należało na podstawieart. 385 k.p.c.w zw. zart. 397 § 2 k.p.c.iart. 13 § 2 k.p.c., orzec jak w punkcie 2 sentencji. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawieart. 100 k.p.c.(punkt 3 sentencji).

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Słupsku date: '2013-04-19' department_name: IV Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Andrzej Jastrzębski - Jolanta Deniziuk - Mariola Watemborska legal_bases: - art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku prawo budowlane - art. 199 k.c. - art. 520 § 1 k.p.c. recorder: Barbara Foltyn signature: IV Ca 148/13 ```

155515350000503_I_C_001574_2015_Uz_2018-06-06_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 1574/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 maja 2018r. Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący:SSR Anita Wolska Protokolant:Kamila Starosta po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2018r. w Szczecinie na rozprawie sprawy z powództwaA. M. (1) przeciwko(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW. o zapłatę I.zasądza od pozwanego(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.na rzecz powódkiA. M. (1)kwotę 2.421,57 zł ( dwa tysiące czterysta dwadzieścia jeden złotych pięćdziesiąt siedem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 13 czerwca 2013r. do dnia 31 grudnia 2015r., a od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. II. oddala powództwo w pozostałej części. III.zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 927 zł ( dziewięćset dwadzieścia siedem złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu. IV. zwraca od Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie na rzecz powódki kwotę 390 zł ( trzysta dziewięćdziesiąt złotych) tytułem nadpłaty w uiszczonej zaliczce na poczet wydatków. V. nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie kwotę 27 zł ( dwadzieścia siedem złotych) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. SSR Anita Wolska Sygn. akt I C 1574/15 UZASADNIENIE A. M. (2)(aktualne nazwisko:M.) pozwem z dnia 6 lipca 2015r. wniosła o zasądzenie od pozwanego(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.kwoty 2.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 13 czerwca 2013r. do dnia zapłaty. Nadto powódka domagała się zasądzenia na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 600 zł i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. W uzasadnieniu pozwu wskazała, że w dniu 16 lutego 2013r. doszło do uszkodzenia stanowiącego jej własność samochodu markiM. (...)onumerze rejestracyjnym (...)przez sprawcę ubezpieczonego od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Powódka wyjaśniła, że pozwany przeprowadził oględziny pojazdu, a następnie sporządził kalkulację kosztów jego naprawy, przyznając ostatecznie odszkodowanie w łącznej kwocie 2.053,37 zł. Powódka podała również, że nie zgadzając się z decyzją pozwanego, zwróciła się doCentrum (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwS., jednakże pozwany w odpowiedzi na wezwanie spółki odmówił wypłaty pełnej kwoty odszkodowania. W dalszej kolejności powołując się na treśćart. 363 § 1 k.c.podkreśliła, że obowiązek naprawienia szkody przez pozwanego powstaje z chwilą jej wyrządzenia i jest roszczeniem niezależnym od spełnienia przez poszkodowanego jakichkolwiek dodatkowych warunków, w tym chociażby przeprowadzenia prac naprawczych pojazdu. Dodała, że pełna wysokość odszkodowania powinna zostać określona w toku niniejszego postepowania w oparciu o dowód z opinii biegłego sądowego. Wyjaśniła, że w toku niniejszego powództwa wnosi o zasądzenie na swoją rzecz kwoty 2.000 zł tytułem części odszkodowania za uszkodzenie pojazdu, przy czym zastrzegła sobie prawo do rozszerzenia dochodzonej w przedmiotowym procesie kwoty odszkodowania. W zakresie odsetek powołała się na treśćart. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych(t. jedn.: Dz. U. z 2016 r., poz. 2060 ze zm.). W odpowiedzi na pozew (k. 58-60) pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 17 zł tytułem zwrotu kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu wywiódł zarzut braku w części legitymacji czynnej powódki zaznaczając, że pojazd stanowi w udziałach po połowie współwłasność jej(...) Bank S.A.Równocześnie potwierdził, że w ramach przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego wypłacił na rzecz powódki odszkodowanie, uznając co do zasady jej żądanie. Podkreślił przy tym, że dokonując przyznania odszkodowania jako rzeczywisty rozmiar szkody uznał „niezbędne” koszty naprawy celem przywrócenia pojazdu do stanu sprzed kolizji, stąd też opinia biegłego sądowego powinna uwzględniać części zamienne o porównywalnej jakości (Q, PC, PT oraz PJ). Jak też wykonanie naprawy w nieautoryzowanych warsztatach naprawczych. Dodał, że w niniejszej sprawie istotne znaczenie może mieć również okoliczność faktycznie dokonanej przez powódkę naprawy, albowiem w sytuacji dokonania tejże naprawy koszt odszkodowania powinien w ocenie pozwanego odpowiadać faktycznie poniesionym kosztom naprawy. W toku postępowania pismem z dnia 6 listopada 2017r. (k. 134-136) powódka rozszerzyła powództwo wnosząc o zasądzenie dodatkowej kwoty 532,98 zł, łącznie kwoty 2.532,98 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 13 czerwca 2013r. do dnia 31 grudnia 2015r. oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016r. do dnia zapłaty. Pozwany pismem z dnia 18 stycznia 2018r. (k. 141) wniósł o oddalenie powództwa również w rozszerzonym zakresie. W dalszej części postępowania strony podtrzymały wyżej przedstawione stanowiska procesowe. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 16 lutego 2013r. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uszkodzeniu uległ należący doA. M. (1)(ówczesne nazwisko:M.) samochód markiM. (...)onumerze rejestracyjnym (...)(rok produkcji 2001). Sprawca zdarzenia legitymował się obowiązującą w tym dniu umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z(...) Spółką Akcyjnąz siedzibą wW.. A. M. (1)dokonała w dniu 13 maja 2013r. zgłoszenia szkody komunikacyjnej w(...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW.. Ubezpieczyciel – po dokonaniu oględzin – dokonał oceny technicznej uszkodzonego pojazdu i sporządził w dniu 5 czerwca 2013r. kalkulację kosztów jego naprawy. Na tej podstawie ustalił koszt usunięcia uszkodzeń na kwotę 2.053,37 zł. Towarzystwo ubezpieczeń decyzjami z dnia 10 i 17 czerwca 2013 r. przyznało poszkodowanej odszkodowanie w łącznej kwocie 2.053,37 zł i dokonało wypłaty tej sumy. Bezsporne, a nadto dowód: - kalkulacja naprawy z 05.06.2013r. k. 11-16, - decyzja z 10.06.2013r. k. 17, - decyzja z 17.06.2013r. k. 18, - dokument prawa jazdy k. 25-26, - druk zgłoszenia szkody k. 27-31, - pismo Naczelnika wydziału Prewencji k. 32, - notatka k. 32a, - polisa k. 33, - dowód rejestracyjny k. 34-35, - dowód osobisty k. 36-37, - dokumentacja zdjęciowa k. 39-43, - lista wypłat k.69, - dokumentacja z akt szkody na płycie CD k. 84. A. M. (1)nie zgadzając się z decyzją ubezpieczyciela zwróciła się do(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.o pomoc w uzyskaniu wyższej kwoty odszkodowania. Pismem z dnia 11 lipca 2014r.(...) sp. z o.o.skierowała do(...) S.A.odwołanie wraz z przedsądowym wezwaniem do zapłaty pełnej kwoty odszkodowania. Pismem z dnia 21 sierpnia 2014r.(...) S.A.podtrzymał swoje wcześniejsze stanowisko co do wysokości należnego poszkodowanej odszkodowania. Bezsporne, a nadto dowód: - pełnomocnictwo k. 19, - umowa o dochodzenie roszczeń k.51-52,s - pismo z 11.07.2014 r. k. 20-21, - korespondencja mailowa k. 22, k. 24, - pismo z 21.08.2014 r. k. 23. Po kolizji z dnia 16 lutego 2013r. samochód poszkodowanej został prowizorycznie i częściowo naprawiony. Naprawa wykonana została przez jej męża, który z wykształcenia jest mechanikiem samochodowym. Naprawa ta nie przywróciła pojazdu do stanu sprzed kolizji. Przywrócenie uszkodzonego pojazduA. M. (1)do stanu sprzed szkody wymagało przeprowadzenia prac naprawczych, których wartość w lutym 2013r. wyniosłaby 4.474,94 zł. Suma ta uwzględnia koszt użycia części oryginalnych sygnowanych znakiem producenta pojazdu (brak jest na rynku części alternatywnych: Q i P) oraz średnie stawki za jedną roboczogodzinę prac naprawczych obowiązujące wówczas na terenieS.w odpowiednio wyposażonych zakładach naprawczych, tj. 122 zł za prace mechaniczne i blacharskie oraz 127 zł za prace lakiernicze. Dowód: - zeznania powódkiA. M. (1)k. 93-95, - opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowejL. C.k. 115-124, - ustna uzupełniająca opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowejL. C.k. 149-150, - kalkulacja k. 145-148. W chwili zaistnienia kolizji z dnia 16 lutego 2013r.A. M. (1)(udział 51%) była współwłaścicielem samochodu markiM. (...)onumerze rejestracyjnym (...)wraz z(...) Bank S.A.weW.(udział 49%). Pismem z dnia 14 czerwca 2013r.(...) Bank S.A.weW.wyraził zgodę na bezwarunkową wypłatę odszkodowania w związku z kolizją z dnia 16 lutego 2013r. na rzecz poszkodowanejA. M. (1). W dniu 31 sierpnia 2015 r.A. M. (1)dokonała całkowitej spłaty udzielonego jej przez(...) Bank S.A.kredytu na zakup pojazdu markiM. (...)onumerze rejestracyjnym (...), stając się jedynym właścicielem samochodu. Dowód: - pismo z 14.06.2013 r. k. 44. - pismo z 3.09.2015 r. k. 88, - oświadczenie o zwrotnym przeniesieniu własności k. 89. Umową z dnia 13 czerwca 2016 r.(...) Bank S.A.przeniósł naA. M. (1)przysługującą mu z tytułu odszkodowania wierzytelność wobec(...) S.A.za szkodę komunikacyjną z dnia 16 lutego 2013 r. zaistniałą w samochodzie markiM. (...)onr rej. (...). Dowód: - umowa z 13.06.2016 r. wraz z pełnomocnictwami k. 106-108. Sąd zważył, co następuje: Powództwo podlegało uwzględnieniu w przeważającej części. Podstawę prawną żądania pozwu stanowił przepis art.art. 436 § 2 k.c.w zw. zart. 822 k.c., Zgodnie zart. 822 k.c.przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia (§1). Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (§4). Stosownie doart. 436 § 2 k.c., w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody ich posiadacze mogą wzajemnie żądać naprawienia szkód na zasadach ogólnych. W niniejszej sprawie niespornym pozostawało, że pozwany zawarł ze sprawcą kolizji z dnia 16 lutego 2013r. umowę ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Strony nie wiodły w sprawie sporu co do tego, że wskazana umowa obowiązywała w dacie powstania szkody w pojeździe powódki. Pozwany nie kwestionował okoliczności, w jakich doszło do uszkodzenia pojazdu, ani też nie negował, że zaistnienie kolizji z dnia 16 lutego 2013 r. kreowało jego odpowiedzialność wobec powódki za majątkowe skutki tego zdarzenia. Spór w niniejszej sprawie dotyczył natomiast wysokości szkody i wiązał się z odmiennymi ustaleniami stron, co do wysokości koniecznych kosztów naprawy pojazdu należącego do powódki, jak też sposobu ustalenia wysokości szkody w sytuacji dokonania przez powódki częściowej naprawy pojazdu. Strona pozwana nadto wywodziła, że powódce z uwagi na fakt istnienia współwłasności spornego pojazdu (powódka(...) Bank S.A.) przysługuje jedynie legitymacja czynna w zakresie, w jakim jest ona współwłaścicielem samochodu. Odnosząc się do ostatniego z zarzutów sąd uznał go za bezprzedmiotowy z uwagi na zawarcie przez powódkę umowy z dnia 13 czerwca 2016 r. przenoszącej na powódkę należną bankowi wierzytelność z tytułu odszkodowania za szkodę komunikacyjną z dnia 16 lutego 2013 r. powstałą w pojeździe markiM. (...)onumerze rejestracyjnym (...). W dalszej kolejności wymaga podkreślenia, że podstawowe znaczenie dla ustalenia wysokości i zakresu szkody, jako okoliczności o charakterze specjalnym, miał w niniejszej sprawie dowód z pisemnej opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego. W myślart. 278 § 1 k.p.c.w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych sąd po wysłuchaniu wniosków stron, co do liczby biegłych i ich wyboru może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii. Zatem dowód tego rodzaju winien być przeprowadzony przez osobę wskazaną przez sąd w toku postępowania. Kwestii o charakterze specjalnym nie może natomiast rozstrzygnąć opinia prywatna sporządzona na zlecenie strony (kalkulacja wykonana w toku postępowania likwidacyjnego) poza postępowaniem sądowym. Pogląd taki wyrażany wielokrotnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego znalazł swój wyraz między innymi w uzasadnieniu wyr. z dnia 12 kwietnia 2002 r. (I CKN 92/00, LEX nr 53932). Podstawowe znaczenie dla ustalenia zakresu uszkodzeń powstałych w samochodzie markiM. (...)oraz kosztów ich usunięcia miał zatem w niniejszej sprawie dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowejL. C.. Sąd po zapoznaniu się z przedmiotową opinią uznał, iż została ona sformułowana w sposób kompleksowy, jasny i precyzyjny, a konkluzje w niej zawarte zostały logicznie uzasadnione i powiązane z przedstawionym w opinii procesem rozumowania. Wnioski sformułowane przez tego biegłego były w ocenie sądu szczegółowe i spójne. Biegły sporządzając opinię oparł się na całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym oględzinach pojazdu. Swoje wnioski i spostrzeżenia umotywował przekonująco i logicznie, a także poparł je bogatą dokumentacją fotograficzną. Dokonując ustaleń faktycznych sąd miał zatem baczenie na cały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym przy ustaleniu wysokości szkody w głównej mierze posiłkował się dowodem z opinii biegłego sądowego uwzględniając sporne stanowiska stron. Ze sporządzonej przez biegłego sądowego opinii – z uwzględnieniem poprawionego wyliczenia przedłożonego na rozprawie w dniu 23 lutego 2018r. – wynika, że koszt naprawy pojazdu powódki przy użyciu części nowych oryginalnych i przyjęciu średnich obowiązujących na terenieS.stawek za prace naprawcze w nieautoryzowanych zakładach naprawczych – 122 zł za prace mechaniczne i blacharskie oraz kwotę 127 zł za prace lakiernicze – wyniósłby 4.474,94 zł. Biegły uwzględnił w tym zakresie zarzut strony pozwanej, co do błędnego przyjęcia w opinii głównej niewłaściwej części, tj. końcówki rury wydechowej o kodzieA.(...), co skutkowało zawyżeniem kosztów naprawy. Podkreślenia wymagało, że był to jedyny zarzut wywiedziony przez strony co do opinii biegłego sądowego, a przy tym, że po dokonaniu wyliczeń biegłego sądowegoL. C.zgodnego z uwagami pozwanego, strony nie podniosły już żadnych zarzutów do uzupełniającej opinii biegłego. W związku z czym należało przyjąć, iż strony, w tym pozwany, zaakceptowały wywody biegłego. Ze sporządzonej przez biegłego opinii wynikało jednoznacznie, że koszt naprawy pojazdu powódki przy użyciu części nowych oryginalnych i przyjęciu średnich obowiązujących na terenieS.stawek za prace naprawcze w dostatecznie dobrze wyposażonych zakładach naprawczych wyniósłby 4.474,94 zł. Należało także zważyć, że biegły poza zapoznaniem się z dokumentacją sprawy dokonał także oględzin uszkodzonego pojazdu. Na tej podstawie stwierdził, że samochód został prowizorycznie częściowo naprawiony. Biegły wskazał, przy tym, że przeprowadzone prace nie doprowadziły pojazdu do stanu sprzed szkody. W ocenie sądu spostrzeżenia biegłego dotyczące zakresu i jakości naprawy prowadziły do wniosku, iż prace te nie powinny wpłynąć na sposób ustalenia wysokości należnego powodowi odszkodowania. Zgodnie zart. 363 § 1 i 2 k.c.naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. W konsekwencji obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje już z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał następnie naprawy rzeczy, ani nawet tego, czy w ogóle zamierza przywracać tą rzecz do stanu poprzedniego. Rozmiar szkody określa bowiem różnica między stanem majątku poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem jego majątku jaki istniałby, gdyby zdarzenie powodujące szkodę nie miało miejsca. Zgodnie z poglądem wyrażanym przez Sąd Najwyższy wysokość odszkodowania należy ustalać według przewidywanych kosztów naprawy i według cen z daty ich ustalania (por. wyrok z dnia 27 czerwca 1988 r., I CR 151/88; wyrok z dnia 11 czerwca 2001 r., V CKN 266/2000). Orzekając w niniejszym postępowaniu sąd miał przy tym baczenie na stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w najnowszym orzecznictwie w uzasadnieniu do wyroku z dnia 12 kwietnia 2018 r. (II CNP 41/17, LEX nr 2481973) a dotyczące stosowaniaart. 363 § 1 k.c.w zw. zart. 822 § 1 k.c.Jakkolwiek obowiązek ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej polega na zapłacie odszkodowania, a więc na spełnieniu świadczenia pieniężnego (art. 822 § 1 k.c.), to jednak judykatura (por m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 903/00, OSNC 2003, nr 1, poz. 15; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2006 r., III C2P 76/05, nie publ., uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2007 r., Ill CZP 150/06, OSNC 2007, nr 10, poz. 144) przyjmuje, że poszkodowany może, według swojego wyboru, żądać od ubezpieczyciela zapłaty kosztów hipotetycznej restytucji albo zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej ustalonej zgodnie z metodą różnicy. Przepisart. 822 § 1 k.c.modyfikuje normę wynikającą zart. 363 § 1 k.c.bowiem jedynie w ten sposób, że roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego przekształca w roszczenie o zapłatę kosztów restytucji. Orzecznictwo zgodnie przy tym przyjmuje, że powstanie tego roszczenia, a tym samym zakres odszkodowania, nie zależą od tego, czy poszkodowany dokonał restytucji i czy w ogóle ma taki zamiar (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1988 r., I CR 151/88, nie publ. i z dnia 16 maja 2002 r., V CKN 1273.00, nie publ., postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2006 r., III CZP 76/05, nie publ.) Stosowanieart. 822 § 1w zw.art. 363 § 1 k.c.oznacza, że poszkodowany nie może jednak żądać zapłaty kosztów (hipotetycznej) restytucji w sytuacji, w której przywrócenie stanu poprzedniego byłoby niemożliwe albo też pociągało za sobą nadmierne trudności lub koszty (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 903/00, OSNC 2003, nr 1, poz. 15; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2006 r., III CZP 76/05, niepubl.). Ocena, czy koszty restytucji są nadmierne, zależy od okoliczności sprawy. Na gruncie spraw dotyczących naprawy pojazdów mechanicznych ugruntowała się praktyka zakładająca, że koszt naprawy nie jest nadmierny dopóty, dopóki nie przewyższa wartości pojazdu sprzed wypadku (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 903/00, OSNC 2003, nr 1, poz. 15; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2006 r. III CZP 76/05, niepubl.). W świetle powyższego zastosowanie wykładniart. 363 § 1 i art. 822 § 1 k.c.przyjętej w judykaturze w okolicznościach sprawy prowadzi w ocenie sądu do wniosku, że powodowi należało się odszkodowanie w wysokości odpowiadającej kosztom naprawy pojazdu, chociaż takiej naprawy nie dokonał, albo samochód naprawił jedynie prowizorycznie. Skoro bowiem na skutek przeprowadzonych prac naprawczy nie doszło do restytucji pojazdu do stanu poprzedniego należało stwierdzić, iż ani techniczne, ani estetyczne walory pojazdu nie zostały dotąd przywrócone. W tej sytuacji samochód pozostaje uszkodzony, albowiem jego stan techniczny różni się od tego, sprzed zaistnienia kolizji. Powódka zachowała zatem prawo do dochodzenia od strony pozwanej kosztów prawidłowej i pełnej naprawy. Dlatego pozwany zakład ubezpieczeń pozostaje zobowiązany wobec poszkodowanej do świadczenia odszkodowawczego obejmującego całkowity koszt koniecznych prac zmierzających do przywrócenia jej pojazdu do stanu sprzed szkody. Co znaczące hipotetycznych kosztów naprawy ustalonych przez biegłego sądowego nie sposób uznać za nadmierne, w sytuacji, gdy nie przewyższają one wartości pojazdu sprzed wypadku. Wartość kosztów naprawy pojazdu powódki odpowiadała kwocie 4.474,94 zł. W konsekwencji sąd uznał, że pozwane towarzystwo ubezpieczeń nadal pozostaje zobowiązane wobec powódki do świadczenia odszkodowawczego z tytułu uszczerbku wywołanego uszkodzeniem jej pojazdu w kwocie 2.421,57 zł (4.474,94 zł – 2.053,37 zł), odpowiadającej różnicy pomiędzy wyżej ustalonymi kosztami naprawy pojazdu, a dotychczas wypłaconą należnością (2.053,37 zł). Powyższe zaś pozwoliło na konkluzję, że pozwany jest w dalszym ciągu zobowiązany wobec powódki do zapłaty kwoty 2.421,57 zł. Z uwagi na powyższe żądanie powódki podlegać powinno uwzględnieniu w tej części, o czym orzeczono w punkcie pierwszym. W pozostałym zaś zakresie podlegać powinno oddaleniu jako niewykazane, o czym orzeczono w punkcie drugim wyroku. O odsetkach orzeczono na podstawieart. 481 § 1 k.c., stosownie do którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Orzekając w powyższym zakresie sąd miał na względzie unormowanieart. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych(Dz. U. z 2003r. Nr 124, poz. 1152), który stanowi, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W niniejszej sprawie powódka zgłosiła szkodę w dniu 13 maja 2013 r. Uwzględniając zatem wyżej wskazany 30 - dniowy termin oraz żądanie powódki, sąd zasądził odsetki od dnia 13 czerwca 2013r. Orzekając w przedmiocie odsetek sąd miał zarazem na względzie, aktualne brzmienieart. 481 § 2 k.c., w brzmieniu po nowelizacji ustawą z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 1830), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2016 r. Dlatego też w zakresie odsetek sprzed daty 1 stycznia 2016 r. zasądzono odsetki ustawowe, zgodnie z poprzednim brzmieniemart. 481 § 2 k.c., wedle którego, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona należą się odsetki ustawowe, natomiast po tej dacie odsetki ustawowe za opóźnienie. O kosztach procesu sąd orzekł w punkcie trzecim wyroku na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.iart. 100 zd.2 k.p.c.zgodnie z którymi strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, przy czym do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się jego wynagrodzenie i wydatki jednego pełnomocnika procesowego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Sąd może jednak włożyć na jedna ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swojego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Zauważyć należało, że w rozpoznawanej sprawie powódka okazała się stroną wygrywającą sprawę w 95, 6 %, co dla rozliczenia kosztów dawało podstawę do uznania ją za wygrywającą w całości, a tym samym podstawę dla obciążenia pozwanego całością poniesionych przez stronę powodową kosztów postępowania. Przy uwzględnieniu także, iż rozszerzenie powództwa do kwoty 2.532,98 zł wynikało z treści opinii pisemnej biegłego i dołączonej kalkulacji naprawy, która została zweryfikowana na korzyść pozwanego t.j. ostatecznie na kwotę 4.474,94 zł. Na poniesione przez powódkę koszty składają się następujące kwoty: 100 zł (opłata od pozwu), 600 zł (wynagrodzenie adwokata w wysokości określonej na podstawie§ 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu/t. j.: Dz. U. z 2013 r. Nr 461 ze zm./), kwota 210 zł (wykorzystana część zaliczki na wynagrodzenie biegłego) oraz kwota 17 zł uiszczona tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnikowi procesowemu pełnomocnictwa. Tym samym koszty te zamknęły się kwotą 927 zł, o czym orzeczono w punkcie trzecim wyroku. W punkcie czwartym działając na podstawie art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2002 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz. U. 2010 r., Nr 90, poz. 594 ze zm.) sąd zwrócił od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie kwotę 390 zł jako nadpłaconą przez powódkę tytułem zaliczki na wynagrodzenie dla biegłego sądowego. W punkcie piątym działając na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2002 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz. U. 2010 r., Nr 90, poz. 594 ze zm.) sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie kwotę 27 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. W myśl powołanego przepisu kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Pismem z dnia 6 listopada 2017r. powódka rozszerzyła powództwo o kwotę 532,98 zł, nie uiściła jednak wynikającej z tego opłaty uzupełniającej. Stąd też sąd obciążył stronę pozwaną, jako przegrywającą w całości obowiązkiem uiszczenia brakującej części opłaty od pozwu w wysokości 27 zł. Mając na uwadze przedstawione rozważania orzeczono jak w sentencji wyroku. SSR Anita Wolska Sygn. akt I C 1574/15 Dnia 06 czerwca 2018r. ZARZĄDZENIE 1 odnotować w kontrolce, 2 odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia doręczyć pełnomocnikowi powódki, 3 akta przedłożyć z wpływem lub za 28 dni. SSR Anita Wolska

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie date: '2018-05-25' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Anita Wolska legal_bases: - art. 363 § 1 i art. 822 § 1 k.c. - art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - art. 98 § 1 i 3 k.p.c. - § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu recorder: Kamila Starosta signature: I C 1574/15 ```

152015000000503_I_C_000721_2014_Uz_2016-11-21_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 721/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2016 r. Sąd Okręgowy w Nowym Sączu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSO Monika Świerad Protokolant: staż. Karolina Łukasik po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2016 r. w Nowym Sączu na rozprawie sprawy z powództwaP. D. przeciwkoD. P. (1)iTowarzystwu (...) S.A.z siedzibą wW. o zapłatę i ustalenie I zasądza od pozwanychD. P. (1)iTowarzystwa (...) S.A.z siedzibą wW.na rzecz powódkiP. D.kwotę 70.120 zł (siedemdziesiąt tysięcy sto dwadzieścia złotych 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 26.06.2014 roku do dnia zapłaty, z zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia drugiego, oraz ograniczeniem odpowiedzialności pozwanegoTowarzystwa (...) S.A.z siedzibą wW.do kwoty 49.600 zł (czterdzieści dziewięć tysięcy sześćset złotych 00/100), II ustala odpowiedzialność pozwanychD. P. (1)iTowarzystwa (...) S.A.z siedzibą wW.na przyszłość w stosunku do powódkiP. D.za zdarzania wynikające z zabiegu kosmetycznego z dnia 19.09.2012 roku, z zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia drugiego, oraz ograniczeniem odpowiedzialności pozwanegoTowarzystwa (...) S.A.z siedzibą wW.do kwoty 49.600 zł (czterdzieści dziewięć tysięcy sześćset złotych 00/100), III w pozostałym zakresie powództwo oddala, IV nakazuje ściągnąć od pozwanych solidarnie na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Okręgowego w Nowym Sączu kwotę 3506 zł (trzy tysiące pięćset sześć złotych 00/100) tytułem kosztów postępowania, V pozostałe koszty między stronami wzajemnie znosi. SSO Monika Świerad Sygn. akt I C 721/14 UZASADNIENIE wyroku z dnia 21.11.2016 roku Pozwem inicjującym przedmiotowe postępowanie powódkaP. D.domagała się zasądzenia solidarnie od pozwanychD. P. (1)iTowarzystwa (...) SAkwoty 415.120,00 złotych na którą składa się: kwota 3120 złotych tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 14.10.2013r. do dnia zapłaty; kwota 400 000 złotych tytułem zadośćuczynienia za ból i cierpienie związane z nieprawidłowo wykonanym zabiegiem kosmetycznym i powstałymi w jego następstwie powikłaniami wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 19.09.2012r. do dnia zapłaty; renta w kwocie 1000 zł miesięcznie płatna z ustawowymi odsetkami na wypadek zwłoki w płatności którejkolwiek z rat liczonymi od dnia 10 tego każdego miesiąca oraz ustalenia solidarnej odpowiedzialności pozwanych za skutki zdarzenia na przyszłość i zasądzenia od pozwanych na jej rzecz kosztów postępowania (k. 1-11). W uzasadnianiu pozwu powódka podniosła, że dnia 19.09.2012 roku udała się doSalonu (...), którego właścicielką jest pozwanaD. P. (1), celem wykonania zabiegu kosmetycznego polegającego na depilacji laserowej owłosienia nóg. Na powyższy zabieg z pozwaną umówiła się kilka miesięcy wcześniej. Termin we wrześniu zaproponowała pozwana, podkreślając że jest to okres powakacyjny, a po wykonaniu zabiegu nie można opalać przez pewien czas miejsc poddanych depilacji laserowych. Pozwana zadzwoniła do powódki około dwóch do trzech tygodni przed umówionym terminem zabiegu, w celu przypomnienia o zaplanowanej wizycie i poinstruowania o zaprzestaniu golenia nóg przez jakiś czas i uczynienia tego dopiero przed samą wizytą. W dniu zabiegu, pozwana zadała powódce pytania o to czy jest w ciąży, czy zażywa jakiekolwiek leki oraz czy jest na coś uczulona. Po udzieleniu negatywnych odpowiedzi, pozwana przystąpiła do wykonywania zabiegu laserowego usuwania owłosienia nóg, przy czym nie podała powódce mocy wiązki lasera. Powódka podała, że początkowo nie czuła bólu, a ukłucia była w stanie znieść, jednak po chwili poczuła ostre pieczenie w miejscach gdzie już wykonano zabieg, o czym poinformowała pozwaną. Zauważyła też, że miejsca, w których wiązka lasera miała kontakt ze skórą są mocno zaczerwienione i pojawiły się na nich czerwone, wypukłe kropki. Pozwana stwierdziła jednak, że klientki różnie reagują na ten zabieg i że nie ma się czym martwić. Gdy pozwana zaczęła depilować powódce drugą nogę, ból stał się silniejszy, co od razu powódka zasygnalizowała pozwanej. Pozwana podawała, że jest to normalna reakcja. Według powódki w pewnym momencie ból stał się nie do zniesienia, zaczęły ją parzyć nogi i dostała drgawek. Pozwana przyspieszyła wówczas zabieg. Po zabiegu pozwana od razu zaczęła smarować nogi powódki kremem na poparzenia, w celu złagodzenia bólu. Zaleciła też kupnoP.albo innej tłustej maści. Powódka za zabieg zapłaciła w innym punkcie kosmetycznym pozwanej. W czasie, przemieszczania się z jednego salonu do drugiego, spodnie powódki ocierały o podrażnioną skórę, powodując silny ból i pieczenie oraz nasilając drgawki. Powódka zatem szybko wróciła do domu. Po przyjeździe do domu, powódka ściągnęła spodnie, co spowodowało nasilenie bólu i drgawek. Matka i koleżanka powódki kiedy zobaczyły stan skóry jej nóg uświadomiły powódkę, że reakcja na zabieg nie jest normalna. Powódka spryskała nogiP.jednocześnie za pomocą matki powódka umówiła wizytę domową lekarzaA. M. (1), który udzielił jej pierwszej pomocy medycznej i oznajmił, iż reakcja skóry na nogach po zabiegu jest poparzeniem drugiego stopnia. DoktorA. M. (1)udzielał powódce pomocy medycznej do stycznia 2013 roku. Ze względu na bardzo dotkliwe poparzenia obu nóg i związane z tym rany oraz ból przez kilka miesięcy po zabiegu kosmetycznym powódka nie wychodziła z domu. W okresie od dnia 19.09.2012 roku do dnia 25.11.2012 roku drA. M. (1)był u niej 9 razy na lekarskich wizytach domowych. W czasie czteromiesięcznego leczenia powódka zmuszona była używać wielu maści i antybiotyków, a także narażona była na dyskomfort i cierpienia związane z leczeniem poparzeń drugiego stopnia. W czasie długiego leczenia powódka nie chodziła do pracy, ponieważ na poparzonej skórze pojawiły się rany, które ropiały, co było bardzo bolesne i uniemożliwiało przemieszczanie się oraz utrudniało wykonywanie czynności dnia codziennego. W nocy powódka spała w opatrunkach, a w dzień w nich chodziła. Co 2 godziny smarowała nogi specjalnymi maściami, aby złagodzić odczuwany ból i szczypanie, co uniemożliwiało przespanie całej nocy. Pielęgnacja wymagała każdorazowego rozwijania opatrunków i zakładania nowych, aby zapobiec ewentualnym infekcjom i zakażeniom oraz dalszym uszkodzeniom i podrażnieniom skóry na nogach. Powyższe zdarzenie oraz proces leczenia były dla powódki bardzo wyczerpujące psychicznie, czego efektem była konieczność rozpoczęcia leczenia psychiatrycznego z powodu załamania i depresji. Powódka za pośrednictwem matki w dniu 19.09.2012 roku poinformowała pozwaną o efekcie wykonanego zabiegu. Pozwana w dalszym ciągu utrzymywała jednak, że taka reakcja jest dopuszczalna i że tak się zdarza. Kilka dni po wykonanym zabiegu powódka pokazała pozwanej oparzenia, jednak ta nie przejęła się zaistniałą sytuacją, ale oddała pieniądze za wykonany zabieg w wysokości 500,00 złotych oraz zaproponowała pomoc w leczeniu, jednocześnie zapewniając, że takie sytuacje się zdarzają. Pozwana zadeklarowała również, że doprowadzi nogi powódki do stanu sprzed zabiegu z pokryciem kosztów. Powódka podała, że po wizycie u pozwanej kontynuowała leczenie czekając, aż zagoją się powstałe rany. Leczenie powstałych poparzeń okazało się jednak bardzo kosztowne. Koszt jednorazowej wizyty w aptece wynosił średnio od 100 do 300 zł, ponieważ powierzchnia poparzenia była tak duża, że jedna maść wystarczała na dwa, trzy smarowania. Zanim powódka zaczęła zbierać paragony dla pozwanej koszt maści i środków opatrunkowych wyniósł około 1500 zł. Ostatecznie pozwana oddała powódce za lekarstwa około 600,00 złotych, w ratach. Po zagojeniu się ran, na nogach powódki pozostały bardzo widoczne plamy. Zgodnie z umową powódka udała się do pozwanej, która miała jej pomóc dobrać odpowiednie metody leczenia, uzyskała od niej preparatymarki B.do smarowania w domu. Preparaty te nie przyniosły żadnej poprawy. Wówczas po konsultacji z lekarzem, powódka stwierdziła, iż uda się do lekarza specjalisty, w celu konsultacji sposobu usunięcia plam, które powstały na nogach. Powódka poinformowała pozwaną o swoich planach, więc ta zrezygnowała z pomocy i wycofała się z deklaracji sfinansowania leczenia oraz poleciła skontaktować się ze swoim ubezpieczycielem. W dniu 08.11.2013 roku powódka zgłosiła szkodęSpółce (...) S.A.Pismem z dnia 21.02.2014 roku(...) SA. przyznała powódce zadośćuczynienie w kwocie 3.000,00 złotych i zaproponowała zawarcie ugody w wysokości 3.500,00 złotych, informując jednocześnie, iż nie wypłaci odszkodowania za leczenie w prywatnych placówkach. Powyższe zdaniem powódki bezsprzecznie świadczy o uznaniu zasadności jej żądań i przyznaniu, że pozwanaD. P. (1)źle wykonała zabieg. Pismem z dnia 17.03.2014 roku powódka nie wyraziła zgody na zawarcie ugody. W celu usunięcia szpecących plam na nogach powódka kontynuowała leczenie drD. S., wydając na zabiegi 1000 zł. Po zastosowaniu różnego rodzaju peelingów i kwasów, które nie przyniosły żadnych efektów, drD. S.stwierdziła, że dalsze leczenie nie ma sensu ponieważ jej metody nie przynoszą żadnych efektów. Po nieudanych próbach leczenia w gabinecie drS., powódka udała się do innegolekarza - (...), który także próbował usunąć plamy za pomocą zabiegów kwasowych o różnych stężeniach i mieszankach, które także nie przyniosły efektów. W sumie leczenie uM. B.kosztowało powódkę 1.800 zł. Ostatecznie zaproponowano powódce usuwanie plam laserem frakcyjnym, leczenie to jednak było zbyt drogie. Jednocześnie szanse na powodzenie usunięcia plam laserem frakcyjnym nie były duże do 50%. Powódka podała się próbnemu zabiegowi ale nie przyniósł on żadnych efektów. Obecnie powódka czuje się trwale oszpecona, nie może do końca życia przebywać na słońcu na plaży czy w kostiumie kąpielowym, wstydzi się swojego wyglądu. Cały proces leczenia oraz związany z nim ból, stres i jego długotrwałość stały się przyczyną problemów na tle depresyjnym i nerwicowym powódki. Powódka cały czas myśli o bliznach, wstydzi się nosić spódnice i krótkie spodnie. Ma problemy ze snem, straciła pewność siebie. Podjęła leczenie psychiatryczne z farmakoterapią lekami psychotropowymi. Powódka jest skrajnie wyczerpana skutkami źle wykonanego przez pozwaną zabiegu. Kiedyś była wesoła i towarzyska, miała mnóstwo znajomych, a teraz z większości rozrywek rezygnuje, musi uważać na to co ubiera, aby nie było widać blizn. Zdaniem powódki poparzenia drugiego stopnia całej powierzchni nóg oraz powstanie na nich niedających się usunąć trwałych, widocznych i szpecących plam nastąpiło w wyniku źle przygotowanego i przeprowadzonego zabiegu laserowego usuwania owłosienia przez pozwanąD. P. (1). W związku z powyższym to pozwana ponosi pełną odpowiedzialność powikłania i zeszpecenia nóg powódki. Strona pozwanaTowarzystwo (...) SAwniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów postępowania sądowego wg norm przepisanych (k. 57-58). W odpowiedzi na pozew pozwana przyznała, że, łączyła ją zD. P. (1), umowa ubezpieczenia obowiązująca od dnia 05 lutego 2012 r do dnia 04 lutego 2013r. Pozwana ubezpieczyła również odpowiedzialność cywilną za szkody wynikłe z wadliwego wykonania czynności, prac lub usług, przy czym limit jej odpowiedzialności ograniczony był do sumy ubezpieczenia 50.000 zł. Ustalono też franszyzę redukcyjną w kwocie 400 zł, o którą każdorazowo pomniejszona powinna zostać kwota wypłacanego odszkodowania. Brak zatem podstaw do przypisania solidarnej odpowiedzialności pozwanym z uwagi na inną podstawę odpowiedzialności oraz ograniczenia odpowiedzialności ubezpieczyciela do sumy ubezpieczenia określonej polisą. Zdaniem ubezpieczyciela na chwilę obecną brak jest podstaw do przyjęcia, iż do zdarzenia doszło na skutek zawinionego działaniaD. P. (1)podczas wykonywania zabiegu laserowej depilacji nóg. Poza sporem jest, iż powódka we wrześniu 2012 r. wykonywała taki zabieg wSalonie (...)pozwanej i że na skutek tego zabiegu doszło u niej do reakcji skórnej, którą powódka określa jako oparzenia II stopnia. Nie jest natomiast wiadomo, z jakich przyczyn doszło do takiej sytuacji. Nie zostało np. wyjaśnione, czy urządzenie, którym wykonywany był zabieg posiadało stosowne atesty, było dopuszczone do użytkowania, czy wykonująca zabieg posiadała stosowne kwalifikacje do jego wykonywania. Brak również informacji co do przeciwskazań do wykonywania takiego zabiegu u powódki, czy w czasie gdy był on wykonywany powódka cierpiała na jakieś schorzenia, które mogły prowadzić do niewłaściwych reakcji na skórze. Pozwana zakwestionowała też zadośćuczynienie w wysokości 400.000 zł oraz rentę miesięczną w kwocie 1.000 zł jako bezzasadne i rażąco wygórowane. Zgodnie z przyjętą przez Sąd Najwyższy wykładniąart. 445 k.c.określając wysokość zadośćuczynienia za doznaną krzywdę powinno się uwzględniać aktualne warunki oraz stopę życiową społeczeństwa, kraju, w którym mieszka poszkodowany. Najbliższym punktem odniesienia powinien być poziom życia osoby, której przysługuje zadośćuczynienie, gdyż jej stopa życiowa rzutować będzie na rodzaj wydatków konsumpcyjnych mogących zrównoważyć doznane cierpienie. Sąd zaś określając wysokość zadośćuczynienia powinien brać pod uwagę wszystkie okoliczności zdarzenia, a zwłaszcza rozmiar obrażeń i rozmiar związanych z nimi cierpień fizycznych i psychicznych, stopień kalectwa, poczucie nieprzydatności, konieczność korzystania z pomocy bliskich. Zadośćuczynienie powinno więc spełniać przede wszystkim funkcję kompensacyjną. Za zupełnie nieuzasadnione pozwana uznała żądanie zasądzenia renty miesięcznej w kwocie 1.000 zł. Powódka nie sprecyzowała co składa się na dochodzoną przez nią kwotę, w żaden sposób jej nie wyliczyła. W treści pozwu nie zostały przytoczone żadne okoliczności, które mogłyby decydować o przyznaniu powódce renty. Roszczenie powódki pozostaje w tym zakresie zupełnie nieudowodnione. PozwanaD. P. (1)wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa adwokackiego wg norm przepisanych (k. 74-79). Zdaniem pozwanej brak jest podstaw do przyjęcia solidarnej odpowiedzialności pozwanych. Pozwana zaznaczyła, że przed wykonaniem zabiegu depilacji laserowej łydek u powódki w dniu 19.09.2012 roku poinformowała ją, iż bezpośrednio przed zabiegiem, a także i po jego wykonaniu nie można się opalać, zaś depilacja nóg winna odbyć się bezpośrednio przed wizytą w gabinecie kosmetycznym. Ponadto przed przystąpieniem do czynności wbrew temu co podnosi się w pozwie, pozwana przeprowadziła z powódką wywiad dotyczący stanu zdrowia, skutkujący koniecznością przesunięcia zabiegu, była również informowana przez pozwaną o tym, jak zabieg będzie przebiegał, jakie są przeciwwskazania, jakie będą efekty oraz jakie ewentualnie mogą wystąpić komplikacje, czy też skutki uboczne. Pozwana poinformowała również powódkę, iż zabieg może być bolesny, niemniej jednak powódka zgodziła się na wykonanie depilacji laserowej łydek, świadomie akceptując zrozumiałe ryzyko wykonania zabiegu z przyjęciem na siebie tego ryzyka. Przed przeprowadzeniem zabiegu pozwana ustaliła parametry zabiegu tj. rodzaj lasera i siłę wiązki laserowej. Po zabiegu powódka nie odczuwała dolegliwości w rozmiarze podnoszonym w pozwie poza zaczerwienieniem i pieczeniem skóry. Laser LightSheer, którym pozwana wykonywała zabieg powódce posiadał wszelkie niezbędne certyfikaty, a także zezwolenia Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych do wpisu do rejestru wyrobów medycznych i podmiotów odpowiedzialnych za ich wprowadzenie do obrotu i do używania. Zabieg wykonany powódce przeprowadzony został w sposób należyty i prawidłowy, zgodnie z posiadaną przez nią wiedzą oraz obowiązującymi zasadami i procedurami, stąd też nie sposób przypisać pozwanej jakiejkolwiek odpowiedzialności. Ponadto poprzedzony był zgodą osoby poddającej się zabiegowi poprzedzoną informacją o możliwych negatywnych następstwach zabiegu. Roszczenia powódki dot. przyznania jej odszkodowania w kwocie 3.120 zł, zadośćuczynienia w wysokości 400.000 zł oraz renty w wysokości 1.000 zł pozwana uznała za bezzasadne i rażąco wygórowane. Powódka w trakcie wykonywanego przez pozwaną zabiegu nie uskarżała się na żadne dolegliwości w szczególności bólu czy też pieczenia. Powódka nie miała również żadnych zastrzeżeń co do tego jak zabieg był wykonywany. Dopiero po zakończeniu zabiegu powódka nie była zadowolona z jego efektu. W następstwie tych okoliczności oraz zastrzeżeń powódki, które miały miejsce po zabiegu pozwana zwróciła powódce pieniądze za wykonany zabieg w wysokości 500 zł. Pozwana zwróciła również powódce koszty związane z leczeniem w wysokości 600 zł. Z uwagi na dalsze roszczenia powódki, których pozwana nie akceptowała pozwana poinformowała powódkę, iż ma możliwość dochodzenia swoich dalszych roszczeń bezpośrednio z ubezpieczycielem z którym zawartą miała polisę od odpowiedzialności cywilnej za szkody wynikłe z wadliwego wykonania czynności prac lub usług wręczając jej numer polisy. Zdaniem pozwanej należy również uwzględnić przyczynienie się powódki do zaistniałej szkody co winno skutkować jej zmniejszeniem do stopnia tego przyczynienia. W zakresie wysokości dochodzonego przez powódkę odszkodowania pozwana podniosła, iż powódka pomimo ciążącego na niej obowiązku, nie udowodniła roszczenia, stąd też zachodzi konieczność oddalenia roszczenia w tej części. Ponadto kwota 400.000 zł tytułem zadośćuczynienia odbiega od rzeczywistych rozmiarów doznanej przez powódkę krzywdy. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może prowadzić do wzbogacenia się osoby pokrzywdzonej na skutek żądania wygórowanej kwoty zadośćuczynienia w stosunku do doznanych krzywd (tak SN w wyroku z dnia 20.04.2006r. IV CSK 99/05 niep.). W tym stanie rzeczy kwota dochodzona w pozwie tytułem zadośćuczynienia nie jest kwotą adekwatną do doznanych przez powódkę cierpień, nie odpowiada aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, jako że jest zawyżona i stanowiłaby niezasadne wzbogacenie powódki. W ocenie pozwanej także żądanie renty nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ w żaden sposób powódka nie udowodniła potrzeb, które uzasadniałyby jej zasądzenie. Na rozprawie w dniu 19.01.2015 roku (k. 18/2) powódki podała, że dochodzi kwoty 1000 zł miesięcznie renty z tytułu uszczerbku na zdrowiu i trwałego oszpecenia. Jej zdaniem ta kwota pozwoli na kontynuację leczenia, szukania specjalistów, wyeliminowanie szkody. W piśmie z dnia 2.02.2015 roku (k. 149-152) pozwanaD. P. (1)podniosła, że powódka pomimo spoczywającego na niej ciężaru dowodu w dalszym ciągu nie wykazała zasadności dochodzonego roszczenia, a to na pokrzywdzonym spoczywa poza wykazaniem istnienia szkody i związku przyczynowego między powstaniem szkody a działaniem lub zaniechaniem sprawcy szkody, ciężar dowodu, iż szkoda została wyrządzona z winy osoby pociągniętej do odpowiedzialności. Poszkodowany obowiązany jest udowodnić istnienie po stronie sprawcy szkody winy w jej znaczeniu obiektywnym (bezprawność) i w znaczeniu subiektywnym (lekkomyślność, niedbalstwo). Zawsze jednak koniecznym warunkiem odpowiedzialności za szkodę jest istnienie związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem, które ma uzasadniać roszczenie o wynagrodzenie szkody, a powstałą szkodą. Obowiązek naprawienia szkody spoczywa, bowiem tylko na tym, kto ją wyrządził tzn. tylko wtedy, gdy określone działanie lub zaniechanie stało się przyczyną powstania szkody. Dochodzący wynagrodzenia szkody obowiązany jest, więc udowodnić, że przyczyną szkody jest właśnie to zdarzenie, za które ponosi odpowiedzialność osoba pociągnięta do naprawienia szkody. Na pokrzywdzonym spoczywa również ciężar udowodnienia wysokości szkody. Zdaniem pozwanej powódka nie jako na siłę próbuje wykazać dramatyczne dla niej skutki przedmiotowego zabiegu, podczas gdy z materiału fotograficznego niezbicie wynika, iż prowadzi ona bogate życie towarzyskie, posiada szeroki krąg znajomych, uprawia różne formy aktywności fizycznej, wiedzie dostatnie życie, podróżuje po świecie, ubiera się w markowe ubrania i obuwie, chodzi na bale i inne imprezy, opala się zaś skutki zabiegu w żaden sposób nie przeszkadzają jej w aktywnym życiu. Także fakt usunięcia przedmiotowych zdjęć z portalu społecznościowego przez powódkę po rozprawie w dniu 19 stycznia 2015 roku rodzi domniemanie, iż niejako próbuje ona zatrzeć ślady swojego życia towarzyskiego, przedstawiając się jako osoba z negatywnymi zmianami w psychice po wypadku oraz zmniejszeniem widoków powodzenia na przyszłość. W piśmie z dnia 7.11.2015 roku (k. 248/2) powódka wobec wniosków biegłych z Wojskowego Instytutu Medycznego z zakresu chirurgii plastycznej wniosła o przeprowadzanie opinii biegłego makijażysty, nie wyraziła żądania renty na zwiększone potrzeby związanego z wykonaniem makijażu. W piśmie z dnia 12.10.2016 roku powódka rozszerzyła żądanie o kwotę 8.012,93 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 3120 zł od dnia 14.10.2013 roku do dnia zapłaty i kwoty 8.012,93 zł od dnia 13.10.2016 roku do dnia zapłaty jako koszty leczenia wKlinice (...)wW.z kosztami dojazdu k. 437. Pozwany ubezpieczyciel wniósł o oddalenie powództwa w rozszerzonej części z zasądzeniem na jego rzecz kosztów postepowania wg. norm przepisanych z kosztami zastępstwa procesowego (k.461), podnosząc, że powództwo zostało rozszerzone bezzasadnie. Pozwany powołał się na opinięInstytutu (...), z której wynika zakończenie procesu leczenia powódki. W obecnym stanie wiedzy medycznej niecelowe jest podejmowanie przez powódkę dalszego leczenia. Dalsze leczenie jest nieuzasadnioną decyzją powódki, która pozostaje bez związku przyczynowego i narusza obowiązek minimalizacji szkody. Pozwany zakwestionował też koszty dojazdu na leczenie. Również pozwanaD. P. (1)wniosła o oddalenie rozszerzonej części powództwa jako całkowicie bezzasadnego z kosztami postępowania wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego wg norm przepisanych (k.466). Pozwana powołując się na opinię Instytutu podniosła, że w obecnym stanie powódka nie wymaga żadnego leczenia, zabiegów czy finasowania poprawy zdrowia. Podjęte przez powódkę leczenie wKlinice (...)było niecelowe i niczym nie poparte. Wbrew ocenie medycznej powódka samodzielnie podjęła decyzję o dalszym leczeniu, posiadając wiedzę, że nie przyniesie ono rezultatu, zawyżając koszty leczenia i pragnąc obciążyć tymi kosztami pozwaną. Na ostatniej rozprawie w dniu 21.11.2016 roku (k. 470/2) pełn. powódki wniósł o przyznanie wynagrodzenia w trzykrotnej stawce minimalnej. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Z uwagi na grube i ciemne owłosienie łydek, za namową matki powódka zdecydowała się na depilację laserową. Polecono jej kosmetyczkę, zajmującą się taką depilacją wN., pozwanąD. P. (2). PozwanaD. P. (1)prowadziSalon (...), mieszczący się przy Alei 1000-lecia 43 wN.. PozwanaD. P. (1)posiadała stosowne uprawnienia do wykonywania zabiegów kosmetycznych związanych z depilacją laserową potwierdzone odpowiednim świadectwem stażu zawodowego. Ponadto posiada tytuł licencjata w zakresie kosmetologii. Zatrudnia 4 osoby. Wykonuje usługi zabiegów na ciało oraz spa. PozwanaD. P. (1)pracowała na wypożyczanym odfirmy (...)laserze diodowym LightSheer. Urządzenie lasera diodowego posiadało wszelkie atesty, było wpisane przez Urząd RejestrowyProduktów L.i(...)iProduktów B.do Rejestru(...). Było regularnie serwisowane i podawane przeglądom. W dniu 19.09.2012 roku było sprawne technicznie. Pozwana wypożyczała sprzęt bez dokumentacji technicznej. Pozwana na konkretny termin umawiała więcej klientek na depilację, aby maksymalnie wykorzystać wypożyczony sprzęt. Według dokumentacji technicznej urządzenia lasera LightSheer zabieg nim wykonywany jest bezbolesny z uwagi na zastosowanie końcówki chłodzącej. Producent urządzania wskazywał na przeprowadzenie wywiadu lekarskiego przed wykonaniem pierwszego zabiegu depilacji. Konsultacja dermatologiczna była wymagana dla potrzeb oceny stanu skóry. Producent informował też o konieczności zaznajomienia pacjenta z działaniem lasera na skórę w tym o możliwości wystąpienia niewielkiego rumienia lub obrzęku okołomieszkowego. Lekarz powinien ocenić, czy nie ma przeciwskazań do zabiegu laserowego. Do zabiegu zalecano stosowanie okularów ochronnych. Producent wśród przeciwskazań do zabiegu wskazywał m.in. ciążę, świeżą opaleniznę i inne. Wskazywano na konieczność przeprowadzania przez lekarza próbnego naświetlania w miejscu przeznaczonym do zabiegu w celu ustalenia odpowiednich parametrów do zabiegu. Przed zabiegiem producent zalecał: przeprowadzenie wywiadu i wykonanie dokumentacji, podawał, że nie należy depilować świeżo opalonej skóry, wskazywał na zaprzestanie zażywania na trzy dni przed zabiegiem leków podrażniających skórę oraz ogolenie miejsca depilacji, przeprowadzenie testu dla depilowanych obszarów ciała. (dowód: kopia dyplomu ukończenia studiów na kierunku zdrowie publiczne(...)M. K.wT.z dnia 17 lipca 2006 r k.82, kopia suplementu części B dyplomu ukończenia studiów nr(...)M. K.wT.k. 83-86, licencja urządzenia k. 87 i dokumenty dot. urządzania lasera k. 137a i k. 142-147 i k. 153-163, certyfikat z tłumaczeniem k. 88 i k. 164-165, częściowo zeznania powódki k. 130/2 2:35:10 k. 452-453 0:9:07, zeznania świadkaK. D.k. 198 0:02:52, częściowo zeznania świadkaE. D.k. 130/2 1:54:32, częściowo zeznania świadkaA. Z.k. 130 02:22:45) Towarzystwo (...) S.A.wW.łączyła zD. P. (1),(...) Salon (...), umowa ubezpieczenia(...)polisa nr (...)obowiązująca od dnia 05 lutego 2012 r do dnia 04 lutego 2013r. W ramach w/w polisy ubezpieczone było m.in. mienie od ognia i innych zdarzeń losowych, od dewastacji, stłuczenie i uszkodzenie szyb, szkody elektryczne oraz maszyny elektryczne od szkód elektrycznych. Ubezpieczenie dotyczyło również odpowiedzialności cywilnej za szkody wynikłe z wadliwego wykonania czynności, prac lub usług, przy czym limit odpowiedzialności ubezpieczyciela ograniczała suma ubezpieczenia do kwoty 50.000 zł. Ustalono też franszyzę redukcyjną w kwocie 400 zł. Częścią umowy ubezpieczenia były Ogólne Warunki UbezpieczeniaW.(...)z dnia 13.02.2012 roku. Wg par 2 ust 7 OWU franczyza redukcyjna określona w polisie kwotowo lub procentowo to wartość pomniejszająca wysokość odszkodowania dla każdego poszkodowanego, wyliczonego zgodnie z postanowieniami OWU. Umowę ubezpieczenia zawierano na okres 12 miesięcy ze wskazaniem w polisie - par 5 ust 1 i 2 OWU. Warta wypłacała odszkodowanie na podstawie uznania roszczenia uprawnionego z umowy ubezpieczenia w wyniku ustaleń dokonanych w postępowaniu dotyczącym ustalenia stanu faktycznego zasadności roszczeń i wysokości odszkodowania lub zawartej z nim ugody albo prawomocnego orzeczenia sądu w terminie 30 dni od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku - par 12 ust 1. Suma gwarancyjna oznacza kwotę szczegółowo określoną w polisie, która stanowi górną granicę odpowiedzialnościW.w danym okresie ubezpieczenia, niezależnie od liczby ubezpieczonych czy poszkodowanych ani wysokości zgłoszonych roszczeń - par 12 ust 1. (dowód: kserokopia polisy(...)polisa nr (...)k.63-65, OWU k.66-73) Latem 2012 roku powódka trafiła do gabinetu kosmetycznego pozwanejD. P. (1), z zapytaniem o termin zabiegu laserowego usuwania owłosienia nóg. Uzyskała propozycję wykonania zabiegu w dniu 19.09.2012 roku. Została uprzedzona przez pozwaną, że po laserze nie wolno się opalać. Pozwana poinstruowała powódkę, że przez 2 tygodnie ma nie golić i depilować nóg. Ogolenie maszynką miało nastąpić dopiero w dniu zabiegu. Pozwana zobowiązała się do przypomnienia o terminie zabiegu. Zadzwoniła do powódki około dwa tygodnie przed zabiegiem, potwierdzając termin zbiegu. Przypomniała też powódce o zakazie golenia nóg. (dowód: częściowo zeznania powódki k. 130/2 2:35:10 k. 452-453 0:9:07) W dniu 19.09.2012 roku po wcześniejszych ustaleniach ustnych powódka mając 20 lat, przyszła na depilację. Pozwana zapytała ją tylko o: stosowanie antykoncepcji i innych leków światłoczułych, o ciążę. Pozwana nie poinformowała powódki o ryzyku związanym z zabiegiem i ewentualnych możliwych komplikacjach. Nie sprawdzała stanu opalenizny powódki np. pod pachą. Nie udokumentowała stanu depilowanej skóry na zdjęciach. Nie spisała żadnej karty klientki. Nie przeprowadziła próby wiązki lasera i reakcji skóry powódki na depilację. Od razu przystąpiła do zabiegu depilacji, prawej nogi od kostki w górę. Powódka odczuwała ból w związku z użyciem lasera. Informowała o tym kosmetyczkę, lecz ta nie przerwała zabiegu. Utwierdzała powódkę w przekonaniu, że wszystko jest w porządku i taka reakcja bólowa jest normalna i kontynuowała zabieg. Nie przerwała też zabiegu gdy po zakończeniu depilacji prawej nogi powódka wskazywała na duży ból, piecznie nogi oraz drgawki. Pozwana posmarowała prawą nogę powódki i przyspieszyła zabieg lewej nogi, zmniejszając moc urządzenia. Po zakończeniu zabiegu pozwana zauważyła reakcję skóry powódki na zabieg i posmarowała nogi maścią na poparzenia. Zaleciła zakup Penanolu w aptece. (dowód: zdjęcia k. 16 i k. 166, częściowo zeznania powódki k. 130/2 2:35:10 k. 452-453 0:9:07, zeznania świadkaK. D.k. 198 0:02:52, częściowo zeznania świadkaW. D.k. 130 1:20:21, częściowo zeznania świadkaE. D.k. 130/2 1:54:32) Po zabiegu powódka mimo dużego bólu kończyn dolnych założyła spodnie i udała się do drugiego punktu kosmetycznego własności pozwanej zapłacić za zabieg 500 zł, gdyż w miejscu wykonywania usługi pozwana nie dysponowała terminalem. (dowód: potwierdzenie płatności k. 42, częściowo zeznania powódki k. 130/2 2:35:10 k. 452-453 0:9:07, częściowo zeznania świadkaK. L.k. 130/2 2:16:09) Już w dniu 19.09.2012 roku po zabiegu powódkę obejrzał lekarz chirurgA. M. (1), który stwierdził u niej głębokie poparzenia skóry obejmujące pełny obwód podudzi oraz skóry obu kolan po zabiegu kosmetycznym depilacji. Wdrożył leczenie porzecioparzeniowe i przeciwbólowe, zalecił antybiotykoterapię. Powódka na nogach miała bolesne ropiejące rany na dużej powierzchni nóg. (dowód: zaświadczenie lekarskieA. M.k. 31, historia choroby k. 32-33, zdjęcia k. 16, zeznania świadkaA. M. (1)k. 130 0:48:17, zeznania świadkaA. W.k. 130 1:9:02, częściowo zeznania świadkaW. D.k. 130 1:20:21, częściowo zeznania świadkaM. D.k. 130 1:35:10, zeznania świadkaE. S.k. 130/2 1:46:42, częściowo zeznania świadkaE. D.k. 130/2 1:54:32) Jeszcze tego samego dnia pozwanaD. P. (1)została poinformowana o efekcie wykonanego zabiegu przez matkę powódki. Kilka dni po zabiegu powódka odwiedziła pozwaną w gabinecie kosmetycznym pokazując swoje nogi. Wówczas pozwana oddała powódce 500 zł za wykonany zabieg i zadeklarowała pomoc w leczeniu. Obiecała, że doprowadzi nogi powódki do stanu sprzed zabiegu. (dowód: oświadczenie pozwanej k. 89-90, częściowo zeznania powódki k. 130/2 2:35:10 k. 452-453 0:9:07, zeznania świadkaA. W.k. 130 1:9:02, częściowo zeznania świadkaE. D.k. 130/2 1:54:32, częściowo zeznania świadkaK. L.k. 130/2 2:16:09, częściowo zeznania świadkaA. Z.k. 130 02:22:45) Powódka kontynuowała leczenie obrażeń. Na polecenie lekarzaA. M. (1)zakupywała w aptekach maści na oparzenia i blizny m.in. alusulfan, cntratubex. Leki na oparzenia były drogie, a maści starczały tylko na kilka aplikacji z uwagi na rozległość obrażeń. Powódka na kremy i maści na oparzenia wydała jednorazowo po 400 zł. Ojciec powódki kilkukrotnie zakupywał maści w aptece. Pozwana zwróciła jej 600 zł za zakup leków i maści. W związku z dolegliwościami bólowymi powódka przez 28 dni korzystała ze zwolnienia L4 i pobierała zasiłek chorobowy. Przez pierwsze tygodnie leczenia nóg, powódka odczuwała duże dolegliwości bólowe. Nie wychodziła z domu. Skarżyła się na piecznie. (dowód: częściowo zeznania powódki k. 130/2 2:35:10 k. 452-453 0:9:07, zeznania świadkaA. M. (1)k. 130 0:48:17, zeznania świadkaA. W.k. 130 1:9:02, częściowo zeznania świadkaW. D.k. 130 1:20:21, częściowo zeznania świadkaM. D.k. 130 1:35:10, zeznania świadkaE. S.k. 130/2 1:46:42, częściowo zeznania świadkaE. D.k. 130/2 1:54:32, częściowo zeznania świadkaK. L.k. 130/2 2:16:09, częściowo zeznania świadkaA. Z.k. 130 02:22:45) W okresie od dnia 19.09.2012 roku do dnia 25.11.2012 roku drA. M. (1)był u powódki 9 razy na lekarskich wizytach domowych (19.09.2012, 23.09.2012, 02.10.2012, 09.10.2012, 15.10.2012, 27.10.2012, 06.11.2012, 20.11.2012, 25.11.2012). Po zakończonym leczeniu w dniu 25.11.2013 roku lekarz ten stwierdził u powódki typ oparzeń II B o powierzchni około 20% z powstałymi przebarwieniami o charakterze stałym i szpecącym. (dowód: zaświadczenie lekarskieA. M.k. 31, historia choroby k. 32-33, zeznania świadkaA. M. (1)k. 130 0:48:17) Po zagojeniu ran, na nogach powódki pozostały widoczne szpecące plamy. Powódka zgłosiła się do pozwanej, która obiecała jej pomoc. Otrzymała od niej preparatyfirmy (...)i kwasy do stosowania w domu. Preparaty te jednak nie przyniosły poprawy. Powódka poszukiwała zatem lekarza dermatologa, który pomógłby jej w leczeniu szpecących blizn. Gdy poinformowała o tym kroku pozwaną, ta zrezygnowała z udzielania dalszej pomocy powódce i skierowała ją do swojego ubezpieczyciela. (dowód: częściowo zeznania powódki k. 130/2 2:35:10 k. 452-453 0:9:07, zeznania świadkaA. W.k. 130 1:9:02, częściowo zeznania świadkaW. D.k. 130 1:20:21, częściowo zeznania świadkaM. D.k. 130 1:35:10, częściowo zeznania świadkaE. D.k. 130/2 1:54:32) Powódka rozpoczęła leczenie u lek.D. S.. Na zabiegi wykonywane przezD. S.powódka wydała w sumie 1.000,00 złotych. Była uD. S.na 4 wizytach, w dniu 31.08.2013 roku, kiedy zapłaciła kwotę 150,00 złotych (faktura VAT nr (...)), w dniu 03.10.2013 roku, kiedy zapłaciła kwotę 150,00 złotych (faktura VAT nr (...)), w dniu 14.10.2013 roku, kiedy zapłaciła kwotę 300,00 złotych (faktura VAT nr (...)) oraz w dniu 26.11.2013 roku, kiedy zapłaciła kwotę 400,00 złotych (faktura VAT nr (...)). Leczenie to polegało na stosowaniu kwasów i peelingów, nie przyniosło jednak żadnych efektów. (dowód: faktury VAT nr: 14/08/2013, 15/10/2013,17/10/2013,18/11/2013 k. 22-23, częściowo zeznania powódki k. 130/2 2:35:10 k. 452-453 0:9:07, zeznania świadkaW. D.k. 130 1:20:21, zeznania świadkaE. S.k. 130/2 1:46:42, częściowo zeznania świadkaE. D.k. 130/2 1:54:32) Powódka dalej szukała pomocy i polecono jej lek.M. B., który stosował u niej leczenie kwasami w różnym stężeniu. W sumie leczenie u lekarzaM. B.kosztowało powódkę 1.800,00 złotych i nie przyniosło niwelacji zmian pigmentowych na nogach powódki. UM. B.była na 5 wizytach, tj. dnia 07.11.2013 roku, za którą zapłaciła 300,00 złotych, dnia 18.11.2013 roku za którą zapłaciła 400,00 złotych; 09.12.2013 roku za którą zapłaciła 400,00 złotych, dnia 07.01.2014 roku za którą zapłaciła 400,00 złotych oraz dnia 21.03.2014 roku za którą zapłaciła 300,00 złotych. Próbowała także w dniu 08.04.2014 roku zabiegu kosmetycznego mikrodermabrazji, którego koszt wyniósł 200,00 złotych (dowód: 5 rachunków za wizyty uM. B.k. 24-26; zaświadczenie z dnia 06.03.2014 roku wydane przezM. B.k. 30; rachunek z dnia 08.04.2014 roku za zabieg mikrodermabrazji nóg k. 43; wiadomość e-mail z dnia 13.03.2014 roku, zeznania powódki k. 130/2 2:35:10 k. 452-453 0:9:07, zeznania świadkaM. B.k. 130 0:59:02, częściowo zeznania powódki k. 130/2 2:35:10 k. 452-453 0:9:07, zeznania świadkaA. W.k. 130 1:9:02, zeznania świadkaW. D.k. 130 1:20:21, zeznania świadkaE. S.k. 130/2 1:46:42, częściowo zeznania świadkaE. D.k. 130/2 1:54:32) W dniu 08.11.2013 roku powódka zgłosiła szkodęSpółce (...) S.A., co zostało potwierdzone pismem z dnia 14.11.2013 roku. Sprawie nadano numer(...). Pismem z dnia 21.02.2014 roku pozwana(...) SA. przyznała powódce zadośćuczynienie za uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia doznany w związku ze zdarzeniem w dnia 19.09.2012 roku w kwocie 3.000,00 złotych. W piśmie powyższym(...) S.A.zaproponowała również powódce zawarcie ugody w wysokości 3.500,00 złotych, informując jednocześnie, iż nie przysługuje powódce odszkodowanie za leczenie w prywatnych placówkach. Pismem z dnia 17.03.2014 roku powódka poinformowała(...) S.A., iż nie wyraża zgody na zawarcie ugody oraz przedstawiła swoje stanowisko w sprawie, podając, że nie jest w stanie określić odszkodowania i szacuje je na około 20.000 zł. W odpowiedzi pozwana(...) S.A.pismem z dnia 07.05.2014 roku poinformowała powódkę, iż podtrzymuje swoje stanowisko wyrażone w piśmie z dnia 21.02.1014 roku oraz ponownie zaproponowała jej zawarcie ugody, zwiększając sumę do 4.000,00 złotych. Podkreślała też, że powódka mogła skorzystać w ze świadczeń medycznych refundowanych w ramach NFZ. (dowód: decyzja z dnia 7.05.2014 roku k. 21, pismo z dnia 17.03.2014 r. k. 27-29, decyzja z dnia 14.11.2013 roku k. 34-35, zgłoszenie szkody k. 36-38, oświadczanie k. 39, decyzja z dnia 2.12.2013 roku k. 40, decyzja z dnia 21.02.2014 roku k. 41) Powódka bardzo źle psychicznie zniosła fakt oszpecenia po nieudanym zabiegu laserowym usunięcia owłosienia nóg. Przedłużające leczenie pooparzeniowe doprowadziło ją do depresji. Powódka nie sypiała, miała myśli pesymistyczne dotyczące swojego wyglądu, nie wstawała z łóżka. Źle znosiła to, że nie może się opalać i chodzić w spódnicy. W dniu 8.01.2013 roku podjęła leczenie psychiatryczne w psychiatryM. G., który wdrożył farmakoterapię Oxazepamem, esciatloparamem, depralinem, estazolamem. Koszt jednej wizyty wynosił 100zł, a leków to 50 zł miesięcznie, ale tylko w okresie maj - wrzesień. (dowód: zaświadczenie lekarskie k. 17 i k. 108 i k. 359, historia choroby k. 18-20, częściowo zeznania świadkaW. D.k. 130 1:20:21, częściowo zeznania powódki k. 130/2 2:35:10 k. 452-453 0:9:07, częściowo zeznania świadkaM. D.k. 130 1:35:10, zeznania świadkaE. S.k. 130/2 1:46:42, częściowo zeznania świadkaE. D.k. 130/2 1:54:32) Powódka po zakończeniu szkoły średniej kontynuowała naukę na Uniwersytecie Ekonomicznym wK., zaocznie na kierunku gastronomia i hotelarstwo. Chciała się szybko usamodzielnić. Pracowała w hotelu wB.. Wcześniej pracowała jako sekretarka w szkole. Była aktywną, zadowoloną z życia młodą kobietą, bardzo atrakcyjną, mającą znajomych i przyjaciół. W pełni akceptowała siebie, dbała o wygląd zewnętrzny. Nie chorowała poważniej. Co roku wyjeżdżała na zagraniczne wakacje. Przed zabiegiem depilacji w maju 2012 roku powódka była na zagranicznych wakacjach na Cyprze. W dniu 16.09.2012 roku na swoim profilu społecznościowym umieściła zdjęcie z takich wakacji. Na pierwszym roku wykonała zabieg depilacyjny. Od tego czasu zmiany na nogach stanowią defekt estetyczny dla powódki, która początkowo wstydziła się swoich nóg, nie akceptowała swojego wyglądu. Tym bardziej, że zawsze była uznawana za kobietę atrakcyjną (najładniejsza w klasie). Miała obniżone poczucie własnej wartości, co negatywnie przekładało się na współżycie z członkami rodziny oraz w pracy. W związku z gorszym samopoczuciem w aspekcie wyglądu nóg i zaburzeń na te emocjonalnym, zerwała znajomość z wieloletnim partnerem, z którym planowała ślub. Także na studiach miała problemy z zaliczeniem wszystkich egzaminów. Udało się jej kontynuować naukę z danym rocznikiem. Szczególnie ciężko znosiła okresy letnie i konieczność ukrywania przebarwień na nogach. (dowód: zdjęcia k. 16 i k. 166, częściowo zeznania powódki k. 130/2 2:35:10 k. 452-453 0:9:07, zeznania świadkaA. W.k. 130 1:9:02, częściowo zeznania świadkaW. D.k. 130 1:20:21, częściowo zeznania świadkaM. D.k. 130 1:35:10, zeznania świadkaE. S.k. 130/2 1:46:42, częściowo zeznania świadkaE. D.k. 130/2 1:54:32) Po badaniu wInstytucie (...)od grudnia 2015 do maja 2016 roku powódka umówiła się na konsultacje do dr.A.w jego(...) Klinice (...)wW.. Miała nadzieję na wzięcie udziału w programie telewizyjnym(...)dotyczącym estetycznej poprawy wyglądu. Nie zakwalifikowała się do programu, gdyż stwierdzono, że rezultaty leczenia nie będą spektakularne. Powódka kontynuowała jednak leczenie u lek.A., była u niego na 7 wizytach. Dla efektywniejszego leczenia powódki zakupiono nawet specjalny laser. Początkowo kuracja przyniosła efekt wizualny, lecz po okresie letnim przebarwienia na nogach powódki wróciły. Za leczenia powódka zapłaciła 7000 zł. Poniosła też koszty dojazdu na leczenie. Zabiegi polegały na „spalaniu naskórka” i były bolesne. We wrześniu 2016 roku powódka była ze swoim partnerem na wakacjach w Emiratach Arabskich, obecnie jest w ciąży. W związku z ciążą zaniechała leczenia u lek.A., lecz po narodzinach dziecka planuje kontynuacje tego leczenia. Powódka pracuje w pensjonacie rodziców jako kelnerka, na pełen etat z wynagrodzeniem faktycznym 2500 zł miesięcznie. Mieszka we własnym mieszkaniu wN.od 2014 roku. Powódka do maskowania nóg używała rajstop w sprayu, zużyła 2 opakowania rocznie. Mimo stosowania tego kosmetyku, dalej czuła się niekomfortowo. Używa też kremów z filtrami 50UV. Nie zakupiła kosmetyków do make-upu, nie przetestowała ich. Zimą powódka ubiera grubsze rajstopy i spódnice, a latem nosi spodnie i długie spódnice. (dowód: faktury k. 438-447, zdjęcia k 448-450, częściowo zeznania powódki k. 130/2 2:35:10 k. 452-453 0:9:07, częściowo zeznania świadkaW. D.k. 130 1:20:21, częściowo zeznania świadkaM. D.k. 130 1:35:10, częściowo zeznania świadkaE. D.k. 130/2 1:54:32) W 2013 i 2014 roku powódka na swoim profilu społecznościowym w intrenecie przedstawiała zdjęcia z wakacji, pozowała w krótkich spódnicach i szortach, stroju kąpielowym. W 2013 roku była z narzeczonym na wakacjach w Tunezji. Wyjeżdżała też ze znajomymi na wakacje do Chorwacji w 2014 roku, gdzie eksponowała swoje nogi. Podczas różnych imprez towarzyskich powódka występuje w sukienkach przed kolano i rajstopach, eksponując nogi. Pomaga również rodzicom w promowaniu i reklamowaniu ich działalności gospodarczej-turystycznej. (dowód: zdjęcia k. 167-181 i k. 313-314, częściowo zeznania świadkaW. D.k. 130 1:20:21, częściowo zeznania świadkaM. D.k. 130 1:35:10, częściowo zeznania powódki k. 130/2 2:35:10 k. 452-453 0:9:07) Pozwana dalej prowadzi działalność w zakresie gabinetu kosmetycznego. Jest współwłaścicielką razem z mężem samochoduT. (...), mieszkania o pow. 140 mkw i domu na cele działalności gospodarczej. Pozwana spłaca kredyt na zakup nieruchomości. Mąż pozwanej prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży okien. Pozwana ma na utrzymaniu dwoje dzieci 7 i 14 letniego. (dowód: częściowo zeznania pozwanejD. P.k. 130/2 3:11:12) Zabieg laserem diodowym powinien być bezbolesny, ze względu na specjalny system chłodzenia skóry w tym laserze, mający zapewniać bezinwazyjny przebieg, bez uszkodzeń skóry. Prawidłowo stosowane urządzenie takiej klasy bezpieczeństwa jak laser diodowy LightSheer tylko wyjątkowo może spowodować wyjątkowo niekorzystne, poważne, trwałe następstwa. Powstanie takich następstw jest najczęściej spowodowane wadliwością któregoś z elementów dopuszczenia do wykonania i wykonania zabiegu ze strony użytkownika, pod warunkiem, że urządzenie było sprawne technicznie. Potencjalny klient powinien zdaniem biegłych być poinformowany również o następstwach daleko idących jak np. oparzenia i ślady (np. odbarwienia skóry lub jej przebarwienia) do końca życia. Wtedy ryzyka zwykłe zabiegu świadomie przyjmuje na siebie. Już po pierwszych negatywnych odczuciach pacjentki należało poprzez zwykłą ostrożność i zapobiegliwość zabieg przerwać, odczekać około 10 minut, ocenić skutki swojego działania i ewentualnie skontaktować się z lekarzem. Tzw. kosmetolog nie jest lekarzem nie ma więc prawa wykonywania zawodu lekarza, którego elementem jest także orzekanie o stanie zdrowia. Oparzenia skóry w miejscach i na powierzchni każdorazowego dostarczenia danej energii cieplnej lasera powodowały u powódki bóle o nasilającej się intensywności przy każdym następnym impulsie. To, że powstały one we wszystkich miejscach dotyku głowicy lasera jako rany oparzeniowe II stopnia B, a nie tylko jako np. zaczerwienienie będące przejściową reakcja zapalną czy obrzęk miejscowy świadczy o zbyt dużej ilości ciepła transmitowanej z głowicy na zbyt dużą powierzchnię. Współpraca kosmetologa czy kosmetyczki z lekarzem ( np. dermatologiem ) była by bardzo ważna, w celu określenia czy przerwać zabieg czy go kontynuować. W niniejszej sprawie brakuje dokumentacji ustawionych parametrów i opisu przeprowadzonych czynności. Zabieg depilacji jest zabiegiem medycznym związanym z działaniem czynnika zewnętrznego ( w tym przypadku silnej termicznie wiązki światła laserowego) na organizm człowieka, stąd każda osoba wykonująca taki zabieg (tzw. użytkownik) ma obowiązek stosować się choćby do instrukcji producenta, ale także wiedzieć, że działanie to nawet w najlepszej wierze i przy dużych umiejętnościach oraz wiedzy teoretycznej może skutkować uszczerbkiem na zdrowiu innej osoby, który może wymagać leczenia lub być niemożliwym do usunięcia jako skutek i przywrócenia zdrowia tej osoby do stanu sprzed zabiegu. Zalecenie Panthenolu po zabiegu było prawidłowe, jednakże najlepszym środkiem pierwszej pomocy byłoby niezwłoczne chłodzenie powierzchni oparzonych obu kończyn dolnych powódki strumieniem zimnej wody w ramach pierwszej pomocy. Brak współpracy pozwanej z lekarzem spowodował pozostawienie powódki w sytuacji konieczności poszukiwania pomocy na własną rękę, bez zabezpieczenia rany chociażby najprostszym, suchym opatrunkiem gazowym, co zmniejszyłoby cierpienia powódki. Pozwana powinna w konkretnej sytuacji wezwać pogotowie ratunkowe lub odwieźć powódkę do najbliższego szpitala lub przychodni. Nie wykazała ostrożności, zapobiegliwości i staranności. Zalecenia wydane powódce miały małe znaczenie dla jej zdrowia zwłaszcza, że oparzenia okazały się II stopnia B i to było przyczyną pierwotną, powstania trwałych bliznowatych przebarwień, po długotrwałym gojeniu ran, mimo prawidłowego postępowania lekarskiego. Nie ma możliwości przywrócenia stanu skóry kończyn dolnych powódki do stanu sprzed zabiegu. Dotychczas stosowane metody okazały się nieskuteczne i nie przyniosły pożądanego rezultatu całkowitej likwidacji przebarwień. Pewne szanse stwarza ewentualne stosowanie dermatologicznych środków wybielających, co jednak może skutkować nadmiernym wybieleniem, ponieważ przebarwienia są pochodzenia również bliznowego po gojeniu oparzeń pośredniej grubości skóry. Jedynym realnym sposobem zamaskowania przebarwień jest make-up maskujący, codzienny, zmywalny. Jedynie ta metoda pozwoli powódce na odkrycie nóg bez obawy o przykre dla niej uwagi otoczenia - dorosłych i dzieci. Ponoszone koszty leczenia udokumentowane w aktach odzwierciedlają potrzeby leczenia ran oparzeniowych i blizn powódki. Leczenie oparzeń jest finansowane przez system i kwestią wyboru powódki było leczenie prywatne. Ogólnie przyczyny pojawiania się reakcji skórnych na nogach powódki były wielorakie, a wynikają z ignorowania przez wykonującą zabieg elementarnych zaleceń instrukcji użytkownika oraz braku należycie starannej reakcji na pojawiające się w trakcie zabiegu problemy, które powinny skłonić pozwaną do zareagowania na nie. Zastosowanie energii lasera na skórę powódki skutkowały oparzeniami pośredniej grubości jej skóry (II stopnia B), zabieg nie był skuteczny co do osiągnięcia zamierzonego celu depilacji (chociaż częściowej) i pozostawił zeszpecenie ciała powódki. W wyniku przeprowadzonego zabiegu powódka doznała stałego uszczerbku na zdrowiu w postaci trwałego zeszpecenia ciała w stopniu miernym. Procentowy uszczerbek na zdrowiu powódki określony zgodnie z zasadami wyceny uszczerbku na podstawie przepisówRozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002, Dz.U. nr 234, poz.1974 i Załącznik nr 1 do tego rozporządzenia o ocenie procentowej stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu łącznie 10% za blizny kolan i podudzi. Obrażenia powódki były lekkie, jednak natężenie bólu i cierpień zwłaszcza w okresie 2 tygodni było uciążliwe i dotkliwe, ale możliwe do złagodzenia klasycznymi środkami przeciwbólowymi. W stanie obecnym powódka nie wymaga żadnego leczenia, zabiegów czy finansowania poprawy zdrowia. Nie ma żadnych innych skutecznych metod leczenia stanu skóry powódki, który nie rodziłby nowych ryzyka dla niej. Proces leczenia zakończył się. (dowód: opinia biegłych Wojskowego Instytutu Medycznego z zakresu chirurgii plastycznej k. 222-232 i opinia uzupełniająca k. 265-266 i k. 280-282) U powódki biegły kosmetolog wykonał kamuflaż defektów skóry na podudziach przy użyciu preparatów do makijażu maskującegopreparatami D.. Preparaty te posiadają odpowiednie atesty kliniczne i dostosowane są do każdego rodzaju skóry. Kamuflaż jest odporny na wodę i ścieranie. Chroni przed działaniem promieni UV. Czas nakładania preparatu kamuflującego na obie kończyny to 50 min. Usunięcie preparatu 10 min. Kamuflaż utrzymuje się na skórze 36 h. Zabieg może być powtarzany w zależności od potrzeb. Koszt jednorazowego kamuflażu przy użyciu w/w kosmetyków to 25,26-46,20 zł. Inną metodą niwelacji zmian pigmentowych u powódki może być zabieg mikropigmentacji zmian przebarwienieniowych. (dowód: opinia biegłego kosmetologaI. S.k. 294-301 i opina uzupełniająca k. 332-336 i k. 392-393) Zabieg, któremu poddała się powódka w gabinecie pozwanej w dniu 19.09.2012 roku spowodował u niej zaburzenia adaptacyjne manifestujące się w postaci zespołu depresyjno - lękowego z nastawieniami ksobnymi. U powódki, wskutek konsekwencji nieudanego zabiegu kosmetycznego powstały i utrzymują się zaburzenia w funkcjonowaniu osobowości przejawiające się: zmianą obrazu własnej osoby, obniżeniem samooceny, natrętnie (obsesyjnie) pojawiającymi się myślami o defekcie skóry nóg i konieczności jego ukrycia. Powyższe wpływają na relacje społeczne i jakość życia powódki, która nie potrafi spontanicznie czerpać radości z życia, jak to było przed zabiegiem. Przyczyną pogorszenia się stanu psychicznego powódki były w okresie bezpośrednio następującym po zabiegu: dolegliwościami bólowe, stan nóg po zabiegu ( wygląd budzący negatywne emocje, dokuczliwość leczenia) oraz wygląd nóg po wygojeniu, kiedy okazało się, że na nogach pozostały szpecące blizny. Aktualnie powódka nie wymaga leczenia psychiatrycznego, natomiast, w celu zaakceptowania swojego obecnego wyglądu i poprawy funkcjonowania psychospołecznego wskazane jest podjęcie przez nią długoterminowej psychoterapii. Rokowanie na przyszłość nie jest jednoznaczne. Choroba tarczycy nie miała wpływu na zaburzenia adaptacyjne powódki. (dowód: opinia psychiatryczno-psychologiczna k. 353-358 i opinia uzupełniająca k. 408-409) Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów wymienionych wyżej, dokumentacji fotograficznej z portalu społecznościowego powódki przedstawionej przez pozwaną, zeznań stron i świadków. Ustalenia w zakresie trwałych następstw podepilacyjnych w wyglądzie nóg powódki Sąd dokonał na podstawie opinii Wojskowego Instytutu Medycznego wW.w zakresie chirurgii plastycznej. Biegli z zakresu chirurgii plastycznej w sposób kompetentny wypowiedzieli się na temat przypadku powódki, po dogłębnym przenalizowaniu zgromadzonej dokumentacji oraz badaniu przedmiotowym. Biegli bardzo skrupulatnie przedstawili jak powinien według wiedzy medycznej oraz założeń producenta lasera wyglądać niepowikłany zabieg depilacji laserowej owłosienia nóg. Opisali też konsekwencje niestaranności pozwanej na zdrowiu powódki. Sąd oparł się na tej opinii uznając ją za fachową, klarowną i profesjonalną. Na wniosek pozwanychD. P. (1)i(...)W.biegli z Instytutu wydali opinię uzupełniającą, którą również w całości Sąd zaakceptował jako rzeczową i spójną z opinią główną. PozwanaD. P. (1)zarzuciła, że opinia została wydana na podstawi twierdzeń uzyskanych przez powódkę. Podkreślenia wymaga, że ocenę wiarygodności materiału dowodowego w tym zeznań stron dokonuje Sąd, a nie biegli, którzy mieli jedynie wypowiedzieć się na pytania wymagające profesjonalnej wiedzy. Pozwana w tej sprawie poza własnymi twierdzeniami nie przedstawiła żadnego wiarygodnego materiału dowodowego potwierdzającego, że przeprowadziła z powódką szczegółowy wywiad medyczny, uprzedziła ją o skutkach i możliwych komplikacjach zabiegu. Pozwana nie miała zwyczaju spisywania historii zabiegu czy karty klienta. Na temat rozwiązań w zakresie makijażu maskującego nóg powódki, jego kosztów wypowiadał się biegły kosmetolog. Opinia biegłejI. S.była dla Sądu przekonywująca i wyczerpująca. Opinię tą zakwestionowała pozwana podając, że biegała wskazała tylko jedno rozwiązanie tj. makijaż kamuflujący preparatami tylko jednej firmy, bez możliwości weryfikacji tego rozwiązania. Biegła w opinii głównej podała, że wybór takich a nie innych preparatów uwarunkowała atestami bezpieczeństwa tych kosmetyków. Fragment ten w opinii uzupełniającej powtórzyła. Użycie preparatów bez atestów w sytuacji skóry powódki mogłoby doprowadzić do nieprzewidywalnej reakcji. Wnioski opinii uzupełniającej biegła wnikliwie uzasadniła. Pozwana natomiast w sposób całkowicie dowolny zarzuciła brak koniczności stosowania kamuflażu w sytuacji niewidoczności śladów zabiegu. Zdjęcia wykonane przez biegłą wskazują jednoznacznie, że ślady zabiegu laseroterapii są u powódki widoczne. Biegła zatasowała się też do zlecenia Sądu, w którym nie było badania przyczynienia powódki do skutków szkody. Do zarzutów ubezpieczyciela biegła wyczerpująco odniosła się w opinii uzupełniającej. Okoliczność wypływu konsekwencji zabiegu na psychikę powódki Sąd ustalił na podstawie opinii psychiatryczno-psychologicznej. Opinię tą Sąd również ocenił jako profesjonalną i pełną. Wnioski opinii zakwestionowała pozwanaD. P. (1), zarzucając stronniczość biegłym, którzy jej zdaniem nie odnieśli się np. do dokumentacji zdjęciowej i ubezpieczyciel. Sąd uznał jednak powyższą opinię za fachową, gdyż biegli sklasyfikowali obrażenia w sferze psychicznej jakich doznała powódka. Sąd oceniając całokształt sprawy uwzględnił zdjęcia, na których powódka nie ukrywa swoich nóg i aktywnie spędza wakacje także w krajach egzotycznych. Całokształt materiału dowodowego podlegał jednak ocenie Sądu, nie był rzeczą biegłych. Podkreślenia też wymaga, że pozwani w bardzo wybiórczy sposób odczytali wnioski opinii, gdy pełny stan psychiczny powódki wynika z kompleksowej analizy opinii. Przyczynienie powódki do szkody nie było przedmiotem opinii. Ponadto dowód z opinii biegłych (biegłego) podlega szczególnej ocenie, bowiem sąd nie mając wiadomości specjalnych jedynie może oceniać logiczność wypowiedzi biegłego. Ocena dowodu z opinii biegłego nie jest dokonywana według kryterium wiarygodności w tym znaczeniu, że nie można "nie dać wiary biegłemu", odwołując się do wewnętrznego przekonania sędziego, czy też zasad doświadczenia życiowego. Opinia biegłego podlega, tak jak inne dowody, ocenie wedługart. 233 § 1 k.p.c., jednakże co odróżnia ją pod tym względem, to szczególne dla tego dowodu kryteria oceny, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, a także zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej. Jakkolwiek opinia biegłych jest oparta na wiadomościach specjalnych, to podlega ona ocenie sądu w oparciu o cały zebrany w sprawie materiał, a zatem, na tle tego materiału, koniecznym jest stwierdzenie, czy ustosunkowała się ona do wynikających z innych dowodów faktów mogących stanowić podstawę ocen w opinii zawartych oraz czy opierając się na tym materiale w sposób logiczny i jasny przedstawia tok rozumowania prowadzący do sformułowanych w niej wniosków. Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy zatem, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę - tak SA wK.w uzasadnieniu wyroku z dnia 16 czerwca 2016 r.V ACa 723/15. Zeznania świadkówA. M. (1)iM. B.- lekarzy leczących powódkę po zabiegu laserowym u pozwanejD. P.były rzeczowe i wiarygodne. Ich zeznania pozostają zbieżne z dokumentacją medyczną. ŚwiadkowieA. W.- koleżanka powódki,E. S.- przyjaciółka matki, powódki,W. D.- ojciec powódki,M. D.– siostra powódki,E. D.– matka powódki wiarygodnie przedstawili stan powódki po zabiegu, leczenie, którego wymagała oraz stan psychiczny powódki w pierwszym okresie leczenia i prób niwelacji przebarwień pigmentacyjnych. Członkowie rodziny powódki wyeksponowali jednak wycofanie się powódki z życia towarzyskiego, to pozostawało częściowo rozbieżne ze zdjęciami z wakacji i imprez towarzyskich, w których uczestniczyła powódka. Świadkowie prawdziwie przedstawili, że w pierwszym okresie po zabiegu powódka czuła się psychicznie źle, z biegiem czasu jak wynika to z dołączonych zdjęć jej kondycja psychiczna się poprawiła. Zeznania członków rodziny powódki Sąd uznał zatem za wyolbrzymione. Zeznania świadkówK. L.iA. Z.pracownic pozwanejD. P.Sąd podzielił tylko częściowo. ŚwiadekK. L.przedstawiała ogólne procedury obowiązujące w gabinecie kosmetycznym pozwanej. Nie miała jednak żadnych wiadomości dotyczących przypadku powódki. Opisała też sposób płatności przez powódkę oraz fakt zwracania przez pozwaną powódce kosztów za maści. ŚwiadekA. Z.przedstawiała też procedury przy wykonywaniu zabiegów kosmetycznym, opisywała m.in. konieczność wykonania próby i wykonania stosownej dokumentacji w tym ankiety. Nie była natomiast przy zabiegu powódki. Pewność wykonania tej próby testowej świadek opierał tylko na własnych przekonaniach. Podobnie odnosił się do wypełniania ankiety. O tym, że pozwana nie przeprowadziła żadnej pisemnej ankiety i nie sporządzała dokumentacji klientki, świadczy brak dostarczania przez pozwaną takiej dokumentacji na potrzeby tego postępowania. Zeznania świadka w tym zakresie były zatem niewiarygodne. ŚwiadekK. D.zeznawała w sposób szczery i rzeczowy. Przedstawiła okoliczności wypożyczania pozwanejD. P. (1)sprzętu do depilacji, jego stanu technicznego i regularności w przeglądach. Opisała także jak wyglądały zabiegi laserowe w prowadzonym przez nią gabinecie kosmetycznym. Zeznania powódki Sąd ocenił w kategoriach częściowej wiarygodności. Powódka zeznawała prawdziwie opisując samą procedurę przed zabiegiem kosmetycznym, leczenie poparzeń u różnych specjalistów. Jej zeznania w tym zakresie korespondują z dokumentacją medyczną, zaświadczeniami lekarskimi. Sąd za wyolbrzymione na potrzeby tej sprawy uznał zeznania powódki, w których eksponowała psychiczne konsekwencje zabiegu. Z dokumentacji zdjęciowej z portalu społecznościowego wynika, że powódka wbrew temu co twierdzi, korzysta z życia, nie czuje się tak bardzo skrępowana eksponowaniem nóg, w szczególności podczas zagranicznych wakacji, na które dalej regularnie wyjeżdża. Powódka starała się tłumaczyć jak wyglądają jej zagraniczne wakacje, z jakimi ograniczeniami i noszeniem długich spódnic się to wiąże. Niemniej jednak, gdyby powódka faktycznie cierpiała psychicznie z powodu wyglądu swoich nóg, nie decydowałby się na takie wyjazdy, które w krajach egzotycznych wiążą się przecież z przebywaniem na słońcu, które nawet mimo stosowania kremów z filtrami czy długich ubrań ma niebagatelny wpływ na wygląd nóg powódki. Zeznania pozwanej były dla Sądu niewiarygodne w zakresie w jakim opisała zabieg wykonany u powódki. Pozwana opisując przypadek powódki przez pryzmat wywiadu przed zabiegowego odniosła się do stosowanych przez siebie zasad, a nie konkretnie przypadku powódki. Zeznania pozwanej pozostają w tej części rozbieżnie z zeznaniami powódki, która podkreślała, że nie padło pytanie o aktywną opaleniznę. To zeznaniom powódki, a nie pozwanej, Sąd dał wiarę. Zresztą pozwana miała możliwość zweryfikowania opalenizny świeżej np. pod pachą, o czym zeznawała świadekK. D.. Pozwana opisywała również inaczej niż powódka jej stan w trakcie zabiegu i po nim, a to powódce Sąd dał w tej części wiarę. Pozwana podkreślała też, że posiadała instrukcje obsługi urządzenia lasera i książkę serwisową, podczas gdy świadekK. D.wykluczała, by taka dokumentacja była ze sprzętem pozwanej udostępniania. Pozwana w sposób mało precyzyjny przedstawiła także swoją sytuację materialną, nie potrafiła określić dochodów z gabinetu kosmetycznego, zobowiązań jakie posiada, kosztów utrzymania. Sąd zważył, co następuje: Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części. Powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 400.000 zł tytułem zadośćuczynienia i kwoty 11.132,93 zł odszkodowania za doznane krzywdy w związku z poddaniem się w salonie kosmetycznym pozwanejD. P. (1)zabiegowi depilacji laserowej. Wskazywała, że pozwanaD. P. (1)nie dochowała należytej staranności jakiej można oczekiwać od profesjonalisty zawodowo zajmującego się świadczeniem usług w postaci depilacji laserowej. Zdaniem Sądu odpowiedzialność pozwanejD. P. (4)w kontekście roszczeń powódki oparta jest na odpowiedzialności deliktowej. Z mocyart 415 k.c.kto z winy swojej wyrządził drugiemu szkodę obowiązany jest do jej naprawienia. Przesłankami odpowiedzialności z tytułu czynu niedozwolonego są szkoda, czyn sprawczy noszący znamiona winy oraz związek przyczynowy pomiędzy tym czynem a szkodą. Wystąpienie z roszczeniem odszkodowawczym wymaga wykazania przez powoda istnienia wszystkich przesłanek odpowiedzialności strony pozwanej. Zgodnie zartykułem 6 k.c.ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Z powołanego przepisu wynika jedna z naczelnych zasad procesu sądowego polegająca na tym, że dowód wykazania prawdziwości określonego faktu obciąża tego, kto się na dany fakt powołuje, dla uzasadnienia dochodzonego przed sądem prawa. Czyn sprawcy wedługart. 415 k.c., rodzi odpowiedzialność cywilną, gdy posiada pewne właściwości, cechy, zwane znamionami, odnoszące się do jego strony przedmiotowej i podmiotowej. Znamiona niewłaściwości postępowania od strony przedmiotowej określa się pojęciem bezprawności czynu, natomiast od strony podmiotowej określa się jako winę w znaczeniu subiektywnym. Bezprawność stanowi zatem przedmiotową cechę czynu sprawcy a oznacza ujemną ocenę porządku prawnego o zachowaniu się sprawcy szkody. Według ugruntowanego w doktrynie i judykaturze stanowiska, które podziela tut. Sąd, bezprawność w kontekścieart. 415 k.c.polega nie tylko na przekroczeniu mierników i wzorców wynikających z wyraźnych przepisów, zwyczajów ale polega także na naruszeniu zasad współżycia społecznego (zob.m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1999 r., II CKN 499/98, niepubl.; z dnia 13 czerwca 2001 r., II CKN 532/00, niepubl.; 13 lutego 2004 r., IV CK 40/03, niepubl.; z dnia 20 stycznia 2009 r., II CSK 423/08, niepubl.; z dnia 10 lutego 2010 r., V CSK 287/09, OSP 2012/1095; z dnia 17 lutego 2011 r., z dnia 6 grudnia 2012 r., I CSK 559/10, niepubl.; z dnia 1 maja 2012 r., IV CSK 579/11, niepubl.; z dnia 6 lutego 2014 r., I CSK 201/2013, niepubl.). Odnośnie przesłanki zawinienia wskazać należy, że na gruncie odpowiedzialności deliktowej winę interpretować należy jako swoistą zarzucalność bezprawnego zachowania. Bezprawność zachowania ma postać nagannej umyślności lub nieumyślności (lekkomyślności lub niedbalstwa), tj. takiego subiektywnego procesu decyzyjnego sprawcy, który doprowadza do celowego, zamierzonego i świadomego podjęcia zachowania, o którym sprawca wie, że jest ono bezprawne, albo co do którego może – i przy zachowaniu należytej staranności powinien – wiedzieć, że jest ono bezprawne (lub że istnieje realna możliwość, że takim się okaże). Zawinienie sprawcy oceniane jest z zobiektywizowanego punktu widzenia. Przy czym z punktu widzenia odpowiedzialności cywilnej każdy stopień winy, nawet przypadek culpa levissima uzasadnia nałożenie na sprawcę szkody obowiązku jej naprawienia ( tak SN w orzeczeniu z 10.10.1975r., ICR 656/75). Równocześnie związek przyczynowy między szkodą a zachowaniem osoby za nią odpowiedzialnej musi być rozumiany w sposób obowiązujący na gruncie prawa cywilnego, zgodnie zart. 361 § 1 k.c., zatem jako normalny związek przyczynowy. Postępowanie dowodowe przeprowadzone w tej sprawie wykazało, że pozwanaD. P. (1)nie dochowała należytej staranności jakiej można oczekiwać od profesjonalisty zawodowo zajmującego się świadczeniem usług w postaci depilacji laserowej, tym samym można jej przypisać zawinione i bezprawne zachowanie, na skutek którego powódka doznała szkody. Wypożyczony sprzęt na, którym pracowała pozwana posiadał wszelkie atesty oraz był sprawny technicznie w momencie wykonywania zabiegu. A zatem nie działanie urządzania lasera, a bezprawne zachowania pozwanej doprowadziło do szkody powódki. Przede wszystkim przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe oparte na opinii Wojskowego Instytutu Medycznego w zakresie chirurgii plastycznej wykazało, że skutki zabiegu depilacji laserem jakiemu poddała się powódka, nie były normalne. Postępowanie pozwanejD. P. (1)od początku wykonywanego powódce w dniu 19.09.2012 roku zabiegu było nieprawidłowe. Przede wszystkim pozwana nie zastosowała się do instrukcji użytkownika lasera diodowego i zaleceń producenta co do bezpieczeństwa poprzez określone dokładnie zasady współpracy z lekarzem w określonych fazach zabiegu, chociaż posiadała potrzebny do wykonywania zabiegu certyfikat. Zabieg depilacyjny powódki nie był poprzedzony kontrolą dermatologiczną co wynikało z instrukcji urządzenia laserowego. Pozwana nie prowadziła też dokumentacji zabiegu. Przede wszystkim zabieg depilacji u powódki powinien poprzedzać zabieg testowy aby móc ocenić reakcję organizmu powódki na oddziaływanie zastosowanego lasera i ustalonej wiązki. Tymczasem jak wynika z materiału dowodowego, opartego na zeznaniach powódki, gdyż pozwana prowadząc gabinet kosmetyczny nie dokumentowała w sposób pisemny zabiegów, takiej próby w ogóle nie przeprowadzono. Zresztą gdyby próbę przeprowadzono wykazałaby ona poparzenia skóry nóg u powódki, co dyskwalifikowało ją od zabiegu depilacji laserowej łydek. Ponadto pozwana nie przerwała zabiegu mimo sygnalizowanych przez powódkę dolegliwości bólowych, a jak wynika z opinii biegłych zInstytutu (...)zabieg laserem diodowym powinien być bezbolesny, ze względu na specjalny system chłodzenia skóry w tym laserze, mający zapewniać bezinwazyjny przebieg, bez uszkodzeń skóry. Pozwana zastosowała natomiast zbyt dużą ilość ciepła transmitowanego z głowicy na zbyt dużą powierzchnię. Nie skonsultowała też powódki w trakcie zabiegu z lekarzem celem podjęcia decyzji o przerwaniu zabiegu. Ostatecznie zabieg przeprowadzony przez pozwaną spowodował poważne oparzenia skóry kolan i podudzi powódki oraz pozostawił na jej ciele trwałe zeszpecenie. Także po wykonaniu nieudanego zabiegu pozwana nie udzieliła powódce niezbędnej pomocy. Wskutek zabiegu powódka doznała oparzeń głębokich drugiego stopnia typu b, które nie powinny powstać w wyniku prawidłowo przeprowadzonej depilacji laserowej. Zaistniał zatem związek przyczynowo – skutkowy pomiędzy wykonanym u powódki w gabinecie pozwanej zabiegiem a stanem skóry powódki. W wyniku przeprowadzonego zabiegu powódka doznała stałego uszczerbku na zdrowiu w postaci trwałego zeszpecenia ciała w 10% z uwagi na blizny kolan i podudzi. Zeszpecenie nóg powódki było rezultatem ignorowania przez pozwaną zaleceń instrukcji użytkowania oraz braku reakcji na pojawiające się w trakcie zabiegu problemy. Zawinione zachowanie pozwanej polegało na niedochowaniu należytej staranności wymaganej od podmiotów świadczących usługi związane z ingerencją w organizm człowieka, czego konsekwencją było nieprawidłowe wykonanie usługi depilacji skutkujące uszkodzeniem ciała powódki, narażeniem jej na utratę zdrowia i wyrządzeniem jej szkody. Pozwani odpowiadają in solidum, każde z nich na innej podstawie prawnej. Odpowiedzialność in solidum, zwana także solidarnością niewłaściwą, nieprawidłową, niezupełną lub przypadkową, nie jest uregulowana w ustawie, nie budzi jednak wątpliwości, że może wystąpić sytuacja, w której kilka podmiotów na podstawie odrębnych stosunków prawnych jest zobowiązanych do naprawienia szkody, przy czym spełnienie świadczenia przez jedną osobę zwalnia pozostałe z obowiązku świadczenia względem poszkodowanego, mimo że nie występuje solidarność bierna ze względu na brak stosownego uregulowania w ustawie lub w umowie (uchwała SN z dnia 17.07.2007r. III CZP 66/07 OSNC 2008/9/98, Prok.i Pr.-wkł.(...), Biul.SN 2007/7/8,Wspólnota (...)). W przedmiotowej sprawie między pozwanymi nie zachodzi odpowiedzialność solidarna. Odpowiedzialność pozwanejD. P. (1)oparta jest o przepisy o odpowiedzialności deliktowej, natomiast odpowiedzialność ubezpieczyciela wynika z zawartej przez pozwanych umowy ubezpieczenia. Przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (art.822§1 k.c.). Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (art.822 §2 k.c.). O ile strony nie umówiły się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody (art. 8241§1 k.c.). Jeżeli nie umówiono się inaczej, suma ubezpieczenia ustalona w umowie stanowi górną granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela (Art. 824.§ 1 kc). Ponadto odpowiedzialność ubezpieczyciela jest zależna od odpowiedzialności ubezpieczonego. W przedmiotowej sprawie Sąd ograniczył odpowiedzialność finansową ubezpieczyciela do kwoty 49.600 zł. Z polisy ubezpieczeniowej wynika, że suma ubezpieczenia przy OC za szkody wynikłe z wadliwego wykonania czynności, prac lub usług została ograniczona do kwoty 50.000 zł, a franczyzę redukcyjną określono na kwotę 400 zł. Według par 2 pkt 7 OWU franczyza redukcyjna jest to wartość pomniejszająca wysokość odszkodowania dla każdego poszkodowanego. W przedmiotowej sprawie nie zostało wykazane aby powódka przyczyniła się do szkody. Jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza stopnia winy obu stron (art.362 kc). Ustalenie faktu przyczynienia się poszkodowanego do powstania szkody, stanowi jedynie sygnał do możliwości miarkowania należnych mu świadczeń przez Sąd, który powinien wziąć pod uwagę całokształt okoliczności sprawy. Sąd nie jest zobligowany do automatycznego obniżenia odszkodowania lub zadośćuczynienia, winien jednak wedle swego uznania rozważyć, czy stopień przyczynienia poszkodowanego, nie usprawiedliwia umniejszenia należnego mu świadczenia (vide wyrok SN z dnia 7 V 2010r., sygn. III CSK 229/09, wyrok SN z dnia 14 X 2004r., sygn. I UK 4/04, wyrok SN z dnia 19 XI 2009r., sygn. IV CSK 241/09). Pozwana wskazywała na opaleniznę powódki, która mogła powstać przed zabiegiem w okresie przeciwskazania do opalania, w tym upatrując przyczynienia powódki do szkody. Podkreślenia jednak wymaga, że to pozwana kwalifikowała powódkę do zabiegu. To ona wykonała zabieg w niekorzystnym dla tego typu zabiegów i nie polecanym dla ich wykonywania okresie letnim-wrzesień, przy możliwej aktywnej opaleniźnie powódki, bez żadnej współpracy z lekarzem. Pozwana dokonała obejrzenia stanu skory powódki i przy stwierdzeniu aktywnej opalenizny, nie powinna podejmować się zabiegu. Jak wskazywała świadekK. D.istnieją metody sprawdzenia aktywnej opalenizny np. pod pachą. To wszytko świadczy o nieprawidłowości przygotowania i wykonania zabiegu u powódki przez pozwaną, a nie przyczynienia się powódki do szkody nawet jeśli zataiła fakt opalania. Roszczenia powódki są częściowo zasadne i znajdują oparcie w treściart. 444 i 445 k.c. Art. 445 § 1 kcpozwala na zasądzenie odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) oraz cierpienia psychiczne (tj. ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia). Wielkość zadośćuczynienia zależy od oceny całokształtu okoliczności, w tym rozmiaru doznanych cierpień, ich intensywności, trwałości czy nieodwracalnego charakteru. Przy ustalaniu rozmiaru cierpień i ujemnych doznań psychicznych powinny być przede wszystkim uwzględniane zobiektywizowane kryteria oceny, jednakże w relacji do indywidualnych okoliczności danego przypadku. Ponadto zadośćuczynienie ma posiadać charakter kompensacyjny i obiektywnie rzecz biorąc musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Nie jest możliwe zatem zasądzenie kwoty symbolicznej (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 15 lutego 2006r., IV CK 384/05; por. także wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 8 listopada 2005r., I Aca 329/05). Z drugiej jednak strony zadośćuczynienie nie może być zbyt wygórowane, bo prowadziłoby to do nieuzasadnionego wzbogacenia osoby poszkodowanej. Jego kwota winna być tak dobrana, aby odpowiadała aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001r., III CKN 427/00). Sąd uznał, że dla złagodzenia cierpień fizycznych i psychicznych powódki należy jej przyznać zadośćuczynienie w kwocie 70.000 zł, którą pomniejszono o przyznane przez ubezpieczyciela 3.000 zł. Ostatecznie Sąd zasądził na rzecz powódki zadośćuczynienie w kwocie 67.000 zł. Ustalając powyższą kwotę Sąd rozważył wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej przez powódkę krzywdy. Sąd miał na uwadze stopień natężenia cierpień fizycznych i chociaż obrażenia powódki były lekkie, jednak natężenie bólu i cierpień zwłaszcza w okresie 2 tygodni było uciążliwe i dotkliwe, na co wskazywali biegli z Instytutu. Powódka musiała się też wzmagać przez kilka tygodni z utrudnieniami w życiu codziennym. Niewątpliwie w aspekcie psychicznym powódka doznała znaczącej krzywdy, bowiem jako młoda, ładna dbająca o swój wygląd kobieta obecnie wzmaga się ze szpecącymi bliznami na nogach. Poddając się w wieku 20 lat zabiegowi upiększającemu, zakładała iż będzie to zabieg wykonany profesjonalnie i bezboleśnie. Natomiast w wyniku zabiegu w istocie została oszpecona, doznając trwałego uszczerbku zdrowiu w wysokości 10%. Na podniesienie wysokości zadośćuczynienia wpływ miał kondycja psychiczna powódki po zabiegu, wymagająca ingerencji psychiatrycznej z farmakoterapią z powodu stwierdzonego zespołu depresyjno lękowego z nastawieniami ksobnymi. Zasądzenie wyższej kwoty zgodnie z żądaniem powódki Sąd uznał za nieuzasadnione okolicznościami przedmiotowej sprawy. Przyznanie powódce wyższej kwoty doprowadziłoby do nieuzasadnionego wzbogacenia powódki i podważałoby zasadę kompensacyjną zadośćuczynienia. Podkreślenia wymaga, że zadośćuczynienie ma głównie charakter kompensacyjny i musi być rozumiane „(..) szeroko, albowiem obejmuje zarówno cierpienia fizyczne, jak i sferę psychiczną poszkodowanego, wysokość zadośćuczynienia odpowiadająca doznanej krzywdzie powinna być odczuwalna dla poszkodowanego i przynosić mu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne” - por. wyrok SN z dnia 14.02.2008, II CSK 536/07 LEX nr 461725). Po za tym treśćart. 445 § 1 k.c.pozostawia Sądowi swobodę w ustalaniu wysokości zadośćuczynienia i pozwala w okolicznościach rozpoznawanej sprawy - uwzględnić indywidualne właściwości i subiektywne odczucie osoby pokrzywdzonej ( tak SN W wyroku z dnia 6.06.1997 II CKN 204/97 niepubl). Żądana przez powódkę kwota zadośćuczynienia była kwotą zbyt wygórowaną w świetle okoliczności niniejszej sprawy. Zdaniem Sądu swoją psychiczną krzywdę powódka na potrzeby tej sprawy mocno przesadziła. Jak wynika ze zdjęć dołączonych przez pozwaną z portali społecznościowych jak też zeznań samej powódki cały czas prowadzi ona normalne życie, także w okresach letnich, gdy jak sugerowała w pozwie doznaje najwięcej ograniczeń. Powódka mimo doznanych urazów kontynuuje bogate życie towarzyskie, nie została ograniczona w tym zakresie. Wyjeżdża na wakacje letnie, także do krajów tropikalnych i gorących, mimo, że ma świadomość przeciwskazań do przebywania na słońcu z uwagi na nasilenie pigmentacji blizn po depilacyjnych. W przypadku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowiaart. 444 § 1 kcstanowi, że naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty związane z pokryciem strat materialnych i kosztów leczenia. Na tej podstawie Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 3120 zł. Odszkodowanie przewidziane wart. 444 § 1 k.c.obejmuje wszelkie wydatki (koszty) pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeżeli są konieczne (niezbędne) i celowe (por. M. Nesterowicz (w:) Kodeks..., s. 425; G. Bieniek (w:) Komentarz..., s. 416; wyrok SN z dnia 9 stycznia 2008 r., II CSK 425/07, M. Praw. 2008, nr 3, s. 116). Pojęcie „wszelkie koszty" oznacza koszty różnego rodzaju, których nie da się z góry określić, a których ocena, na podstawie okoliczności sprawy, należy do sądu (wyrok SN z dnia 9 stycznia 2008 r., II CSK 425/07, LEX nr 378025). Celowość ponoszenia wszelkich wydatków może być związana nie tylko z możliwością uzyskania poprawy stanu zdrowia, ale też z potrzebą utrzymania tego stanu, jego niepogarszania (por. wyrok SN z dnia 26 stycznia 2011 r., IV CSK 308/10, LEX nr 738127). Zawsze jednak obowiązek zwrotu dotyczy wydatków rzeczywiście poniesionych i nie wystarczy wykazanie, że były one obiektywnie potrzebne (wyrok SA w Poznaniu z dnia 8 lutego 2006 r., I ACa 1131/05, LEX nr 194522). W ramach odszkodowania Sąd zasądził koszty prywatnego udokumentowanego leczenia na kwotę 3000zł podjętego niezwłocznie po depilacji laserowej oraz kwotę 1500 zł tytuł zakupu leków i maści, które według doświadczania życiowego stanowią znaczy wydatek, zwiększony w przypadku powódki dużą powierzchnią poparzonych kończyn dolnych. Kwotę tą Sąd uznał za niewygórowaną. Od kosztów leczenia w kwocie 4500 zł odliczono 600 zł przekazane powódce bezpośrednio przez pozwanąD. P. (1). Wyliczona przez Sąd kwota 3900 zł, był wyższa niż żądana pozwem dlatego zasądzono kwotę 3120 zł, w wyniku związania Sądu żądaniem powódki. Sąd uznał wbrew stanowisku ubezpieczyciela, że powódka zasadnie, dążąc do minimalizacji szkody wykorzystała leczenie prywatne i odpłatne. Według biegłych prywatna opieka medyczna, z której korzystała powódka była potrzebna do leczenia ran oparzeniowych i blizn. Leczenie oparzeń jest wprawdzie finansowane przez NFZ ale powódka miałaby trudności w szybkim i koniecznym w jej przypadku leczeniem w ramach Ambulatoryjnej Opieki Specjalistycznej w ramach świadczeń finansowanych NFZ z uwagi szczupłość kontraktów świadczeniodawców z NFZ, co podkreślali też biegli w tej sprawie. Sąd nie znalazł podstaw do uwzględniana żądania powódki z k. 437 w którym rozszerzyła roszczenie odszkodowawcze o kwotę 8.012,93 zł. Jak wynika z opinii biegłych leczenie powódki na obecną chwilę ( wrzesień 2015 data wydania opinii przez biegłych zInstytutu (...)) i stan wiedzy medycznej jest zakończone. Powódka już po wydaniu opinii przez biegłych kontynuowała leczenie prywatne u lek.A.wW., jednak bez efektów. W związku z brakiem zaleceń do dalszego leczenia kosztami w kwocie 8.012,93 zł Sąd nie mógł obciążyć pozwanych. Powódka podjęła leczenie prywatne na własne ryzyko finansowe. Kwoty zadośćuczynienia i odszkodowania zasądzono z ustawowymi odsetkami od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanejD. P. (1)odpisu pozwu, ubezpieczyciel otrzymał odpis pozwu wcześniej 20.06.2014 roku - zgodnie zart. 455 i 481 kc.W trakcie postępowania likwidacyjnego powódka nie zgłaszała żadnych kwotowych żądań w zakresie odszkodowania i zadośćuczynienia, swoje roszczenie sprecyzowała kwotowo dopiero w pozwie. Pozew potraktowano jako wezwanie do zapłaty. Powódka zgłosiła również żądanie zasądzenia od pozwanych renty w kwocie 1000 zł miesięcznie, nie podając co wchodzi w skład tego roszczenia, z czego ono wynika. Sąd oddalił to żądanie powódki. Renta wedługart. 444 § 2 k.c.przysługuje w wyniku utraty przez poszkodowanego możliwości do pracy zarobkowej, co pociąga za sobą szkodę w postaci zmniejszenia dochodów, zmniejszenia się widoków na przyszłość, rozumianych jako przyszła strata majątkowa związana z indywidualnymi właściwościami poszkodowanego oraz z zwiększeniem się jego potrzeb na przyszłość, które są również szkodą przyszłą i odzwierciedlają stale powtarzające się wydatki na ich zaspokojenie. Analizując przedmiotowe żądanie należy mieć na uwadze jego przyszły charakter a także to, iż każda z wyżej wymienionych okoliczności musi mieć charakter trwały i może być samodzielną przesłanką zasądzenia renty. Przeprowadzone postępowanie dowodowe nie wykazało aby powódka wymagała stosowania leków, dalszego leczenia, poza tym które rozliczono w przyznanym odszkodowaniu. Powódka nie wykazała zatem żadnych zwiększonych potrzeb pozostających w związku przyczynowym z zabiegiem depilacji laserowej jaki wykonała u niej pozwanaD. P. (1). W przedmiotowej sprawie opinia biegłych zInstytutu (...)wskazywała na możliwość maskowania przez powódkę blizn na nogach odpowiednim make-upem, który obliczył biegły makijażysta. Powódka w formie pisemnej ani ustnej nie wyraziła jednak żądania ujęcia kosztów kamuflażu blizn w rencie. Sąd nie znalazł zatem podstaw do zasądzania z tego tytułu jakichkolwiek kwot w ramach renty. Co więcej jak wynika z zeznań powódki, nie stosuje ona takowego kamuflażu wg. prezentacji makijażysty, nie ponosi zatem z tego tytułu żadnych powtarzalnych kosztów, które można by było uwzględnić w roszczeniu rentowym. Nie przetestowała wskazanych przez biegłego kosmetyków i nie pozyskała wiedzy co do kosztów miesięcznych kamuflażu nóg. Ponadto wyliczenie, uśrednienie kosztów kamuflażu w miesięcznej powtarzającej się rencie zdaniem Sądu nie jest możliwe z uwagi na fakt, że stosowanie tej techniki uzależnione jest od faktycznie wykonanego przez powódkę kamuflażu, zużycia kosmetyków za konkretną cenę, pory roku i ilości dni słonecznych. Odnośnie ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość, to żądanie to Sąd uwzględnił. Mimo nowelizacji przepisów o przedawnieniu roszczeń z czynów niedozwolonych, także obecnie jest możliwość ustalenia odpowiedzialności za skutki wypadku na przyszłość. Teza uchwały SN z dnia 24 lutego 2009 r. sygn. akt III CZP 2/09, brzmi, iż pod rządemart. 442(1) § 3 k.c.powód dochodzący naprawienia szkody na osobie może mieć interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości. W uzasadnieniu powołanego orzeczenia Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, iż choć istotnie w obecnym stanie prawnym wyeliminowane zostało niebezpieczeństwo upływu terminu przedawnienia roszczenia o naprawienie szkody na osobie wcześniej niż szkoda ta się ujawniła, nadal aktualny pozostaje argument, iż ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość ma na celu wyeliminowanie lub przynajmniej złagodzenie trudności dowodowych mogących wystąpić z kolejnym procesie odszkodowawczym z uwagi na upływ czasu pomiędzy wystąpieniem zdarzenia wywołującego szkodę, a dochodzeniem jej naprawienia. SN zaakcentował, iż aktualnie, gdy nie został w żaden sposób ograniczony czas, w jakim może ujawnić się szkoda na osobie prowadząc do powstania odpowiedzialności pozwanego za skutki danego zdarzenia, drugi, czy kolejny proces odszkodowawczy może toczyć się nawet po dziesiątkach lat od wystąpienia zdarzenia wyrządzającego szkodę. Trudności dowodowe z biegiem lat narastają, a przesądzenie w sentencji wyroku zasądzającego świadczenie odszkodowawcze o odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości, zwalnia powoda (poszkodowanego) z obowiązku udowodnienia istnienia wszystkich przesłanek odpowiedzialności podmiotu, na którym taka odpowiedzialność już ciąży. SN zwrócił też uwagę, iż ocena czy powód ma interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości z danego zdarzenia musi być dokonana każdorazowo z uwzględnieniem okoliczności konkretnej sprawy. W niniejszej sprawie Sąd uznał, że powódka posiada interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanych na przyszłość. Wprawdzie biegliInstytutu (...)uznali, że w stanie obecnym powódka nie wymaga żadnego leczenia, zabiegów czy finansowania poprawy zdrowia, ale wymaga stosowania makijażu maskującego całych kończyn dolnych w celu ukrycia śladów po zabiegu. W związku z tym, że koszty te ciężko rozliczyć w rencie z uwagi na ich zmieniający się charakter uzależniony od pory roku i nasłonecznienia oraz uzależnienie tych kosztów od faktycznego zużycia kosmetyków, których powódka aktualnie nie używa, powódka posiada interes prawny w ustalaniu odpowiedzialności pozwanych na przyszłość, gdzie łatwiej będzie jej wykazać wysokość szkody i osoby obowiązane do jej naprawienia. Ponadto z opinii psychiatryczno-psychologicznej wynika, że powódka wymaga terapii psychologicznej, co również może pododawać wydatki. Niewątpliwie z uwagi na zmianę technik medycznych w przyszłości to roszczenie powódki jest również uzasadnione. Wyrzeczenie o kosztach procesu podjęto z powołaniem na przepisart. 100 k.p.c.przy uwzględnieniu, że powódka wygrała proces w 17%. Sąd nakazał ściągnąć od pozwanych solidarnie na rzecz SP opłatę od pozwu od zasądzonego roszczenia w kwocie 3506 zł. Sąd obciążył pozwanych częściowo kosztami opinii biegłych w zakresie w jakim uiścili zaliczki sądowe na pokrycie wynagrodzenia biegłych. Koszty opinii w sumie wyniosły 12.376.60 zł, z czego pozwani uiścili 5000zł w formie zaliczek. Pozostałą część kosztów opinii biegłych poniósł Skarb Państwa za zwolnioną od kosztów sądowych w całości i w znacznym stopniu przegrywającą proces powódkę. Wprawdzie rozdzielenie kosztów w zakresie opinii biegłych nie było proporcjonalne do stopnia wygania przez powódkę niniejszej sprawy, to jednak opiniaInstytutu (...)miała jednak dla tej sprawy zasadnicze znaczenie, z niej wynikała odpowiedzialność za powikłany zabieg depilacji laserowej pozwanejD. P. (1). Pozwani powinni zatem ponieść większy udział w kosztach tej opinii niż 83%. Koszty zastępstwa prawnego między stronami wzajemnie zniesiono. SSO Monika Świerad

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Nowym Sączu date: '2016-11-21' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Monika Świerad legal_bases: - art. 442(1) § 3 k.c. - art. 233 § 1 k.p.c. recorder: staż. Karolina Łukasik signature: I C 721/14 ```

153015000002021_IV_U_001031_2014_Uz_2014-11-13_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV U 1031/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 listopada 2014r. Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący SSO Jerzy Zalasiński Protokolant st. sekr. sądowy Marzena Mazurek po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2014 r. w Siedlcach na rozprawie odwołaniaM. K.następcy prawnegoR. C. od dwóch decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS. z dnia 12 kwietnia 2012 r. oraz z dnia 8 sierpnia 2012 r. Nr(...)- (...) w sprawieR. C. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS. o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy I zmienia zaskarżone decyzje i ustalaR. C.prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy na okres od dnia 01 marca 2012 r. do dnia 28 maja 2014 r. płatne do rąkM. K., II w pozostałej części oddala odwołania, III koszty procesu między stronami wzajemnie znosi. Sygn. akt IV U 1031/14 UZASADNIENIE Zaskarżoną decyzją z(...). organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.odmówił ubezpieczonemuR. C.prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy od dnia 1 marca 2012r. W uzasadnieniu decyzji ZUS podniósł, że Komisja Lekarska ZUS nie stwierdziła niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Od decyzji tej odwołanie wniósł ubezpieczonyR. C., domagając się jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. W uzasadnieniu odwołania podniósł, iż od 1997r., kiedy miał wypadek przy pracy, jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji. Na skutek wypadku doznał urazu kręgosłupa w odcinku lędźwiowym. W maju 2010r. przebył leczenie operacyjne kręgosłupa szyjnego z powodu przepukliny dyskowej z towarzyszącą mielopatią na poziomie C3-C4. Wymaga stałej opieki osób drugich. Schorzenie kręgosłupa szyjnego pojawiło się po wypadku przy pracy w 1997r. Obecny stan zdrowia ma związek z wypadkiem przy pracy, ponieważ mielopatia nie wystąpiłaby, gdyby nie pozycja ciała, w której musi się przez cały czas znajdować. Korzysta z wózka elektrycznego (k. 1-2). W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie. Uzasadniając swoje stanowisko podniósł, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 28 marca 2012r. nie stwierdziła u wnioskodawcy całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Nadto Komisja stwierdziła, że wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy z ogólnego stanu zdrowia do 31 marca 2017r. (k. 4). Sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą akt IV U(...). Zaskarżoną decyzją z 8 sierpnia 2012r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.odmówił ubezpieczonemuR. C.prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. W uzasadnieniu decyzji ZUS podniósł, że Komisja Lekarska ZUS stwierdziła, że ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy, jednakże całkowita niezdolność do pracy nie pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy. Od decyzji tej odwołanie wniósł ubezpieczonyR. C., domagając się jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. W uzasadnieniu odwołania podniósł, iż od 1997r., kiedy miał wypadek przy pracy, jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji. Na skutek wypadku doznał urazu kręgosłupa w odcinku lędźwiowym. W maju 2010r. przebył leczenie operacyjne kręgosłupa szyjnego z powodu przepukliny dyskowej. Ma niedowład czterokończynowy spastyczny w przebiegu mielopatii szyjnej. Wymaga stałej opieki osób drugich. Obecny stan zdrowia ma związek z wypadkiem przy pracy. Korzysta z wózka elektrycznego (k. 1). W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie. Uzasadniając swoje stanowisko podniósł, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 25 lipca 2012r. stwierdziła u wnioskodawcy całkowitą niezdolność do pracy z ogólnego stanu zdrowia, natomiast nie istnieje niezdolność do pracy w związku z wypadkiem przy pracy (k. 2). Sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą akt IV U(...). Postanowieniem z 28 września 2012r. sprawę o sygnaturze IV U(...)połączono ze sprawą IV U(...)celem łącznego rozpoznania i wyrokowania. W toku postępowania rozpoznawczego ubezpieczonyR. C.zmarł (akt zgonu k. 179, 182). Postanowieniem z 23 września 2014r. Sąd Okręgowy zawiesił postępowanie (k. 185). Postanowieniem z 24 września 2014r. Sąd Okręgowy podjął zawieszone postępowanie. Sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą IV U(...). Sąd Okręgowy ustalił, co następuje: UbezpieczonyR. C.ur. (...)był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy od 30 lipca 1998r. do 29 lutego 2012r. (k. 22, 27, 36, 52, 71, 115 akt rentowych). W dniu 26 lutego 2010r. wystąpił z wnioskiem o skierowanie do lekarza orzecznika ZUS celem ponownego ustalenia niezdolności do pracy w związku z pogorszeniem się stanu zdrowia (k. 171 akt rentowych). Lekarz Orzecznik orzeczeniem z 7 maja 2010r. ustalił, że ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy do 29 lutego 2012r.; data powstania całkowitej niezdolności do pracy: trudno ustalić i istniała na dzień 1 lutego 2010r.; całkowita niezdolność do pracy nie pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy (k. 175 akt rentowych). Orzeczenie to stało się podstawą do wydania decyzji z 25 maja 2010r. odmawiającejR. C.prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy (k.179 akt rentowych). Wnioskodawca odwołał się do Sądu Okręgowego w Siedlcach od w/w decyzji organu rentowego. Na skutek odwołania Sąd Okręgowy w Siedlcach postanowieniem z 16 maja 2012r. uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ZUS celem ponownego rozpoznania (k.242 akt rentowych). W dniu 26 stycznia 2012r. ubezpieczony wystąpił z wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Lekarz Orzecznik ZUS w orzeczeniu z 14 marca 2012r. stwierdził, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy do 31 marca 2015r.; data powstania częściowej niezdolności do pracy: nadal; częściowa niezdolność do pracy pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy i pozostaje w związku ze stanem narządu ruchu (k. 212 akt rentowych). Ubezpieczony złożył sprzeciw od powyższego orzeczenia, podnosząc, iż jego stan zdrowia bardzo się pogorszył (k. 213).R. C.przebadała Komisja Lekarska ZUS, która w orzeczeniu z 28 marca 2012r. stwierdziła, iż jest on całkowicie niezdolny do pracy do 31 marca 2017r.; data powstania całkowitej niezdolności do pracy: nadal; całkowita niezdolność do pracy nie pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy; nie stwierdzono niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy (k. 216). Orzeczenie to stało się podstawą do wydania decyzji z 12 kwietnia 2012r. odmawiającej ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy od dnia 1 marca 2012r. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy z wniosku z 26 lutego 2010r. organ rentowy skierował wnioskodawcę na badanie przez Lekarza Orzecznika, który orzeczeniem z 13 czerwca 2012r. stwierdził, że jest on całkowicie niezdolny do pracy do 31 marca 2017r.; data powstania całkowitej niezdolności do pracy: trudno ustalić, ale istniała na dzień 1 lutego 2010r.; całkowita niezdolność do pracy nie pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy (k.247 akt rentowych). Na skutek sprzeciwu wniesionego przez ubezpieczonego Komisja Lekarska ustaliła, że jest on całkowicie niezdolny do pracy do 31 marca 2017r.; data powstania całkowitej niezdolności do pracy: trudno ustalić, ale istniała na dzień 1 lutego 2010r.; całkowita niezdolność do pracy nie pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy (k.254 akt rentowych). Orzeczenie to stało się podstawą do wydania decyzji z 8 sierpnia 2012r. odmawiającej wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy (k. 255 akt rentowych). Badając sporną okoliczność niezdolności do pracy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy neurologaE. K.i ortopedyK. K.. Biegli opiniujący wspólnie w swojej opinii (k. 27-30) stwierdzili u ubezpieczonego zaawansowane zmiany dyskopatyczno-zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego ze stenozą kanału kręgowego i ogniskiem mielopatii na poziomie C3/C4, niedowład czterokończynowy z przewagą w kończynie górnej lewej i kończynie dolnej prawej, stan po leczeniu operacyjnym dyskopatii C3-C6 z odbarczeniem rdzenia i stabilizacją w dn. 10 maja 2010r., stan po leczeniu operacyjnym spondylozy lędźwiowej z odbarczeniem L3-L5 i stabilizacją L3-S1 w dn. 25 czerwca 2012r. W ocenie biegłych ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy od 1 marca 2012r., przyczyną niezdolności jest ogólny stan zdrowia, niezdolność do pracy jest trwała, badany jest niezdolny do samodzielnej egzystencji w okresie od 1 czerwca 2012r. do 31 grudnia 2012r. W uzasadnieniu opinii biegli wskazali m.in., że przyczyną niezdolności do pracy jest ogólny stan zdrowia: zaawansowane zmiany dyskopatyczno-zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i L-S z wtórną stenozą kanału kręgowego i ogniskiem uszkodzenia rdzenia szyjnego na poziomie C3-C4. W wykonanych badaniach(...)kręgosłupa szyjnego i L – S nie stwierdzono zmian pourazowych w strukturach kostnych i w kanale kręgowym. Wobec powyższego orzeczona niezdolność do pracy nie ma związku z wypadkiem przy pracy w dniu 18 października 1997r. PełnomocnikR. C.w piśmie procesowym z 20 listopada 2012r. wnosił o dopuszczenie opinii uzupełniającej, w której biegli wypowiedzą się, czy schorzenia powoda w postaci zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego, stenoza kanału kręgowego i melopatia szyjna na poziomie C3 i C4 mogą pozostawać w związku z obrażeniami doznanymi przez powoda w wyniku wypadku przy pracy w 1997r. w postaci uszkodzenia kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego (k. 54). Sąd uwzględnił wniosek pełnomocnika ubezpieczonego i dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłych, których zobowiązał do ustosunkowania się do zastrzeżeń z pisma z 20 listopada 2012r. W opinii uzupełniającej biegli podtrzymali swoją opinię główną i wskazali, że schorzenia powoda w postaci zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych kręgosłupa ze stenozą kanału kręgowego i ogniskiem uszkodzenia rdzenia szyjnego na poziomie C3-C4 nie pozostają w związku przyczynowo – skutkowym ze stwierdzonym wypadkiem przy pracy w dniu 18 października 1997r. W wymienionym wypadku w wyniku dźwignięcia wystąpił ostry zespół bólowy kręgosłupa L-S z zespołem korzeniowym prawostronnym w przebiegu zmian dyskopatycznych na poziomie L4-L5-S1. Badany nie doznał wtedy zmian urazowych kręgosłupa L-S w zakresie struktur kostnych i elementów nerwowych. Bezpośrednio po zdarzeniu wypadkowym nie był hospitalizowany. Stwierdzone schorzenia mają etiologię zwyrodnieniowo-przeciążeniową i są schorzeniami samoistnymi, a nie urazowymi (k. 60). W piśmie procesowym z 14 stycznia 2013r. pełnomocnik ubezpieczonego podnosił, że w czerwcu 2012r. wnioskodawca przeszedł zabieg operacyjny i był pod opieką neurochirurga, który stwierdził, że jego stan może mieć związek z wypadkiem z 1997r. Pełnomocnik wnosił o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu neurochirurgii, który wypowie się, czy schorzenia powoda w postaci zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego, stenoza kanału kręgowego i melopatia szyjna na poziomie C3 i C4 mogą pozostawać w związku z obrażeniami doznanymi przez powoda w wyniku wypadku przy pracy w 1997r. w postaci uszkodzenia kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego (k. 66). Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego neurochirurgaJacka K. O.. Biegły w swojej opinii (k. 75-76) rozpoznał u badanego przebyty uraz odcinka lędźwiowego – wypuklina dysku(...)– wypadek w pracy w 1997r., zaawansowaną chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego ze zwężeniem kanału kręgowego i(...), stan po leczeniu operacyjnym dyskopatii szyjnej ze stabilizacją C3-C6 (2010r.), stan po leczeniu operacyjnym dyskopatii lędźwiowej z(...)i stabilizacją(...)(2012r.). W ocenie biegłegoR. C.jest częściowo niezdolny do pracy w związku z wypadkiem w pracy w 1997r., jest całkowicie niezdolny do pracy z ogólnego stanu zdrowia – trwale, jest niezdolny do samodzielnej egzystencji od 1 czerwca 2012r. do 31 grudnia 2013r. W uzasadnieniu opinii biegły wskazał m.in., że częściowa niezdolność do pracy jest następstwem urazu przeciążeniowego kręgosłupa lędźwiowego z wypukliną dysku(...)w wypadku w pracy w 1997r. W piśmie procesowym z 24 kwietnia 2013r. pełnomocnik wnioskodawcy podnosił, że opinia nie zawiera odpowiedzi na pytania postawione w piśmie procesowym z 15 stycznia 2013r. Wnosił o zobowiązanie biegłego do ustosunkowania się do zarzutów z w/w pisma (k. 82). Organ rentowy kwestionował opinię neurochirurga i wnosił o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego lekarza neurochirurga. Przewodniczący Komisji Lekarskiej wskazał, że opinia biegłego jest lakoniczna, biegły nie przedstawił żadnych wyników badań. W opinii znajdującej się w aktach sprawy IV U(...)biegli ortopeda-traumatolog, neurolog, neurochirurg i neurotraumatolog stwierdzili całkowitą niezdolność do pracy bez związku z przebytym wypadkiem w 1997r. (k. 83-85). Sąd zwrócił akta biegłemu neurochirurgowi celem uzupełnienia opinii. W opinii uzupełniającej biegły wskazał, że brak jest podstaw do uznania, że ograniczenie ruchomości kręgosłupa i transpozycja tułowia w jedną stronę spowodowane urazem a następnie rozwijaniem zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa lędźwiowego, skutkowało zwyrodnieniem kręgosłupa w odcinku szyjnym. Schorzenia kręgosłupa szyjnego nie pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z urazem w 1997r. Częściowa niezdolność do pracy jest następstwem urazu przeciążeniowego kręgosłupa lędźwiowego z wypukliną dysku(...)w wypadku w pracy w 1997r. Opiniowany otrzymywał odpowiednie świadczenia rentowe od 1998r. do 29 lutego 2012r. W tym zakresie nie doszło do poprawy stanu zdrowia wobec powyższego nie ustała nagle przyczyna sprawcza wypadku z 1997r. w stosunku do orzekanej (wielokrotnie) w latach 1998 - 2012r. częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem (k. 103). W piśmie procesowym z 13 stycznia 2014r. pełnomocnikR. C.wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego ortopedy-traumatologa oraz neurochirurga, podnosząc, iż od lutego 2012r. nastąpiło pogorszenie stanu zdrowia ubezpieczonego, będące konsekwencją wypadku z 1997r., skutkujące całkowitą niezdolnością do pracy (k. 121). Sąd dopuścił dowód z opinii innego biegłego neurochirurga, w osobieT. K.. Biegły w swojej opinii (k. 131-134) uznał badanego za całkowicie niezdolnego do pracy w związku z przebytym wypadkiem. Wskazał, że do 2012r. ubezpieczony otrzymywał świadczenia rentowe uznane przez organy orzecznicze jako następstwo przebytego wypadku. Dyskopatia z myelopatią szyjną nie są następstwem wypadku. W 2012r. doszło do pogorszenia zlokalizowanego w odcinku lędźwiowym, na tyle istotnego, że wymagającego dużego zabiegu operacyjnego. Aktualny stan neurologiczny nie jest wynikiem leczonej dyskopatii szyjnej, ale niestabilności z dyskopatią lędźwiową – będącą (do 2012r.) uznaną za następstwo przebytego wypadku. W 2012r. doszło do istotnego jej pogorszenia. Organ rentowy kwestionował powyższą opinię i wnosił o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego neurochirurga i neurologa. Przewodniczący Komisji Lekarskich przy II Oddziale ZUS wW.kwestionował związek całkowitej niezdolności do pracy z wypadkiem przy pracy w 1997r. Wskazał na istnienie niespójności w opiniach biegłych w zakresie czasokresu orzeczonej całkowitej niezdolności do pracy jak również jej związku z przebytym wypadkiem przy pracy w 1997r. Niewątpliwym jest istnienie procesu najprawdopodobniej zwyrodnieniowego, który nie powinien być wiązany przyczynowo z przebytym urazem przeciążeniowym przed laty, który skutkował wystąpieniem ostrego zespołu bólowego – korzeniowego z poziomu L4/L5 u osoby już z obecnością zmian zwyrodnieniowych i dyskopatycznych na tym poziomie, leczonym wówczas zachowawczo, bez interwencji zabiegowych (k. 147-150). Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego neurochirurgaA. M.. Biegła w swojej opinii (k. 159-161) rozpoznała u badanego stan po urazie przeciążeniowym kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego w 1997r., zaawansowaną chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa w odcinku szyjnym i lędźwiowo krzyżowym, stan po leczeniu operacyjnym wielopoziomowej choroby zwyrodnieniowej w odcinku szyjnym kręgosłupa w 2010r., ognisko mielopatyczne rdzenia kręgowego w odcinku szyjnym, stan po leczeniu operacyjnym wielopoziomowej choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym w 2012r., niedowład czterokończynowy z przewagą do kończyn dolnych. W ocenie biegłej opiniowany jest częściowo trwale niezdolny do pracy w związku ze zdarzeniem z dnia 18 października 1997r., jest całkowicie trwale niezdolny do pracy z powodu chorób samoistnych – ogólnego stanu zdrowia, jest niezdolny do samodzielnej egzystencji od 1 czerwca 2012r. do 31 grudnia 2015r. W uzasadnieniu biegła wskazała m.in., że po zdarzeniu w pracy w dniu 18 października 1997r. ubezpieczony był leczony w Oddziale Neurologicznym Szpitala Wojewódzkiego wS.. Wykonano wówczas badania, które wykazały istnienie zmian zwyrodnieniowych w stawach międzykręgowych. Zdaniem biegłej zmiany zwyrodnieniowe kostne nie powstały w ciągu dwóch miesięcy po zdarzeniu z 18.10.1997r. Na ich powstanie potrzeba co najmniej kilku lat. W chwili urazu u opiniowanego już istniała choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym. Gdyby wykonano uR. C.badanie(...)prawdopodobnie wykazałoby zmiany zwyrodnieniowe także w dysku w postaci jego odwodnienia, co jest przejawem długo trwającej choroby zwyrodnieniowej. Powstaniu zmian zwyrodnieniowych sprzyjała praca mechanika maszyn rolniczych, wykonywana przez opiniowanego. Dalej biegła wskazała, że prawdopodobnie przy diagnostyce(...), zdarzenie z 1997r. nie zostałoby uznane za wypadek przy pracy, tylko zaostrzenie choroby samoistnej. Ponieważ nie nastąpiła istotna poprawa stanu opiniowanego po zdarzeniu z 1997r., biegła proponuje uznanie dalej częściowej niezdolności do pracy. W piśmie z 8 lipca 2014r. pełnomocnik ubezpieczonego wniósł zastrzeżenia do powyższej opinii, wskazując, że biegła wyprowadziła całkowicie dowolne wnioski, oparte na domysłach, podważające nawet dotychczasowe ustalenia lekarzy orzeczników ZUS, którzy uznali ubezpieczonego za niezdolnego do pracy w związku z wypadkiem w 1997r. Biegła nie uzasadniła swego wniosku o częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w odniesieniu do stanu zdrowia ubezpieczonego (k. 171). Organ rentowy również wniósł zastrzeżenia do wywołanej opinii biegłej neurochirurg i wniósł o wywołanie opinii innego biegłego lekarza neurochirurga. Przewodniczący Komisji Lekarskich przy II Oddziale ZUS wW.podniósł, że sama biegła wielokrotnie podkreśla, że stwierdzane zmiany u badanego są wynikiem schorzenia samoistnego – zmian zwyrodnieniowych. Wnosił o ponowną ocenę niezdolności do pracy w związku z wypadkiem (k. 172-174). W piśmie z 12 sierpnia 2014r. pełnomocnik ubezpieczonego zawiadomił, że w dniu 28 maja 2014r.R. C.wraz z żonąA. C.zginęli w wypadku samochodowym; wnosił o zawieszenie postępowania i wskazał dane następców prawnych wnioskodawcy (k. 178). W piśmie z 22 września 2014r. do udziału w sprawie zgłosił się pełnomocnikM. K., córki zmarłegoR. C., wskazując, że jego mocodawczyni prowadziła z ubezpieczonym wspólne gospodarstwo domowe (k. 180).M. K.jest córkąR. C.(k. 183). Zamieszkuje ona pod tym samym adresem, co ubezpieczony (k. 178, 180). W piśmie z 4 listopada 2014r. pełnomocnikM. K.przyłączył się do dotychczasowego stanowiska ubezpieczonego i pełnomocnika ubezpieczonego. Wnosił o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy od 1 marca 2012r. do 28 maja 2014r. wskazując, że jedyną miarodajną opinią w niniejszej sprawie jest opinia biegłegoT. K.(k. 190-192). Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Odwołanie jest częściowo uzasadnione. Zgodnie zart. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002r.o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych(Dz.U. Nr 199, poz.1673 ze zm.) na skutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy. Na okoliczność istnienia uR. C.niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, Sąd przeprowadził dowody z czterech opinii biegłych sądowych: jedną opinię neurologa i ortopedy oraz trzy opinie neurochirurgów. Dwie opinie neurochirurgów:Jacka K. O.iA. M.stwierdzają, żeR. C.był częściowo niezdolny do pracy w związku z wypadkiem przy pracy oraz całkowicie niezdolny do pracy i niezdolny do samodzielnej egzystencji z tzw. ogólnego stanu zdrowia, z przyczyn chorób samoistnych. Sąd podzielił te dwie opinie. Są one ze sobą zbieżne. Wypada zauważyć, że od 1998r. do 2012r. wnioskodawca miał przyznane prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Prawo do tego świadczenia było wydawane na podstawie orzeczeń lekarzy orzeczników ZUS. Trzeba mieć również na względzie opinię biegłego neurologaE. K., która uznała, że nie istnieje w ogóle niezdolność do pracy związana z wypadkiem przy pracy. W tym kontekście opinia biegłegoT. K.jest odosobniona, ponieważ jedynie ten biegły stwierdził, że u ubezpieczonego istniała całkowita niezdolność do pracy w związku z wypadkiem przy pracyR. C.. Sąd nie podzielił tej opinii. Analiza materiału dowodowego zebranego w sprawie wskazuje, że ubezpieczony spełniał wszystkie warunki zawarte w cytowanym wyżej przepisie. Fakt zaistnienia wypadku przy pracy był w sprawie bezsporny. Odnośnie warunku niezdolności do pracy, Sąd podzielił dwie opinie neurochirurgów:Jacka K. O.iA. M., ponieważ zostały wydane przez lekarzy odpowiedniej specjalności po bezpośrednim zbadaniu ubezpieczonego i zapoznaniu się z dokumentacją lekarską. Zgodnie zart. 136 ust. 1 i ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2013r., poz. 1440 ze zm.) w razie śmierci osoby, która zgłosiła wniosek o świadczenia określone ustawą, świadczenia należne jej do dnia śmierci wypłaca się małżonkowi, dzieciom, z którymi prowadziła wspólne gospodarstwo domowe, a w razie ich braku - małżonkowi i dzieciom, z którymi osoba ta nie prowadziła wspólnego gospodarstwa domowego, a w razie ich braku - innym członkom rodziny uprawnionym do renty rodzinnej lub na których utrzymaniu pozostawała ta osoba. Osoby wymienione w ust. 1 mają prawo do udziału w dalszym prowadzeniu postępowania o świadczenia, nieukończonego wskutek śmierci osoby, która o te świadczenia wystąpiła. W związku z powyższym Sąd orzekł, że prawo do renty ustalonejR. C.płatne jest do rąkM. K.. W pozostałym zakresie (co do całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy) odwołanie podlegało oddaleniu, z przyczyn wyżej omówionych. Orzeczenie o kosztach zostało wydane na podstawieart. 100 kpc, z uwagi na częściowe uwzględnienie roszczeń. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na mocyart.47714§ 2 i § 1 kpcorzekł jak w wyroku.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Siedlcach date: '2014-11-13' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Jerzy Zalasiński legal_bases: - art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002r.o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych - art. 136 ust. 1 i ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 100 kpc recorder: st. sekr. sądowy Marzena Mazurek signature: IV U 1031/14 ```

151000000000503_I_ACa_001208_2008_Uz_2008-12-17_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 1208/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 grudnia 2008 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Marek Machnij Sędziowie: SA Włodzimierz Gawrylczyk SA Jacek Grela (spr.) Protokolant: st.sekr.sąd. Karolina Najda po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2008 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwaR. przeciwko Skarbowi Państwa -Zakładowi Karnemu w(...) o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 3 września 2008 r. sygn. akt I C 24/08 I oddala apelację; II zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 5.400 (pięć tysięcy czterysta) zł tytułem zwrotu kosztów procesu poniesionych w postępowaniu apelacyjnym. Na oryginale właściwe podpisy. Sygn. akt I ACa 1208/08 UZASADNIENIE Powód(...)wniósł pozew o zasądzenie zadośćuczynienia w kwocie 1 mln zł za cierpienia fizyczne, psychiczne, niewłaściwe leczenie i utratę zdrowia od Skarbu Państwa-Zakładu Karnego(...). W uzasadnieniu pozwu powód argumentował, iż w czasie przebywania w ZK(...)jego stan zdrowia w wyniku niewłaściwej opieki lekarskiej uległ znacznemu pogorszeniu. Powód wskazał, iż w czasie pobytu w pozwanym zakładzie stał się bardzo znerwicowany, wynikiem czego pojawiło się u niego nadciśnienie tętnicze i napadowe migotanie przedsionków. Przez 3 lata nie miał konsultacji kardiologicznej. Nabawił się luk w pamięci oraz zaraził chorobą skóry- egzemą Ponadto powód podniósł, iż brakuje mu zajęć ruchowych, co ma również wpływ na jego stan zdrowia. W odpowiedzi na pozew pozwany Skarb Państwa reprezentowany w przedmiotowej sprawie przez Zakład Karny(...)wniósł o oddalenie powództwa argumentując, iż kwestie opieki lekarskiej i leczenia powoda były wielokrotnie badane i rozpatrywane w związku z wnoszonymi przez powoda skargami i innym procesem przed Sądem Okręgowym w Bydgoszczy z powództwa powoda przeciwko Skarbowi Państwa -Aresztowi Śledczemu w(...)i Zakładowi Karnemu w(...). Pozwany wskazał, iż w sprawie powoda wydane zostały opinie sądowo - lekarskie, z których wynika iż wykluczonym jest aby pobyt w Zakładzie Karnym miał wpływ na stan zdrowia powoda Ponadto podniesiono, iż powód w ZK(...)miał pełną opiekę lekarską, o czym świadczyć miały liczne porady lekarskie udzielane powodowi. W piśmie procesowym z dnia 02.04.2008r. powód podał, iż podtrzymuje swoje żądanie w całości. Jednocześnie stwierdził, iż w opiniach wydanych w sprawie jego zdrowia brakuje bezstronności. Ponadto podniósł, iż nie udzielono w nich odpowiedzi, czy sposób leczenia powoda w Zakładzie Karnym(...)jest prawidłowy i spełnia podstawowe standardy. Wyrokiem z dnia 3 września 2008 r., zapadłym w sprawie o sygn. akt I C 24/08, Sąd Okręgowy w Bydgoszczy oddalił powództwo, odstąpił od obciążania powoda kosztami procesu oraz orzekł o kosztach pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu. Podjęte rozstrzygnięcie uzasadnił w następujący sposób: Bezspornym jest, iż powód(...)w Zakładzie Karnym(...)osadzony był w okresie od 31 maja 2005r. do 14.12.2005r. i od 1.03.2006r. do chwili obecnej. Powód choruje na nadciśnienie tętnicze oraz napadowe migotanie przedsionków. Ponadto u powoda rozpoznano zespół zależności alkoholowej oraz nikotynowej, powód przejawia osobowość dyssocjalną. Jak wynika z pism Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej kierowanych do matki powoda i samego powoda powód składał liczne skargi na poziom udzielanej mu opieki lekarskiej w ZK(...), na nie udzielanie mu pomocy finansowej oraz na ograniczanie mu możliwości korzystania z zajęć ruchowych. Okręgowy Inspektorat Służby Więziennej wszystkie skargi powoda uznał za bezzasadne. W odpowiedzi na skargę powoda dotycząca ograniczenia mu korzystania z zajęć ruchowych przedstawiciel ZK(...)podniósł, że powód miał możliwość uczestniczenia w wielu różnego rodzaju zajęciach ruchowych, z których często z własnej woli nie korzystał. Powód podczas pobytu w Zakładzie Karnym w(...)był wielokrotnie badany przez różnego rodzaju specjalistów. W okresie od 29.06.2007r. do 7.02.2008r. powód korzystał z porad lekarskich co najmniej 40 razy. W chwili obecnej powód jest w stanie ogólnym dobrym, nie wymaga stałego nadzoru lekarzy specjalistów. Dalej Sąd Okręgowy wskazał, że brak jest związku przyczynowego między pobytem powoda w Zakładzie Karnym(...)a rozpoznanymi schorzeniami kardiologicznymi. Pobyt powoda w pozwanym zakładzie miał pozytywny wpływ na stan układu sercowo -naczyniowego pod postacią wygaszenia się napadów migotania przedsionków i dobrej kontroli ciśnienia tętniczego w okresie ostatnich 3 lat, co jest wynikiem systematycznego przyjmowania leków, odstawienia alkoholu i stosowania odpowiedniej diety. Powód w pozwanym zakładzie nie pracował, nie miał kontaktu ze środkami chemicznymi w związku z czym nie można wiązać jego zmian skórnych z pobytem w ZK(...). Powód cierpi na wyprysk przewlekły od kilku lat. Podczas pobytu w pozwanym zakładzie był wielokrotnie konsultowany z lekarzem dermatologiem- dwa, trzy razy w tygodniu. Powód był na w/w schorzenie leczony farmakologicznie. Aktualnie nie posiada zmian skórnych. U powoda stwierdzono zespól zależności alkoholowej oraz osobowość nieprawidłową o typie dyssocjalnym. Powód jest osobą roszczeniową nie jest w stanie funkcjonować w obszarze norm prawnych i społecznych. Powód nie jest osobą chorą psychicznie, stąd nigdy nie wymagał leczenia w oddziale psychiatrycznym a tylko i wyłącznie leczenia farmakologicznego. Opieka lekarska- psychiatryczna jest w pozwanym zakładzie sprawowana prawidłowo. W ocenie Sądu Okręgowego roszczenie powoda jest bezzasadne i nie zasługuje na uwzględnienie. Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd I instancji oparł się na dokumentach zawartych w aktach sprawy, albowiem ich prawdziwości nie kwestionowała żadna ze stron. Nadto za wiarygodną Sąd uznał załączoną opinię sądowo - lekarską sporządzoną na okoliczność stanu zdrowia powoda dla potrzeb sprawy cywilnej- toczącej się przed tutejszym sądem po sygn. akt IC(...), albowiem jest ona pełną szczegółową logiczna, oparta na fachowej wiedzy biegłego sporządzającego w/w opinię oraz jego wieloletnim doświadczeniu. Sąd a quo dodał, że wskazać należy, iż na wniosek stron w/w opinia włączona została w poczet materiału dowodowego w niniejszej sprawie. Z opinii tej jednoznacznie wynika, iż w oparciu o dokumentację medyczną, wyniki aktualnie przeprowadzonych specjalistycznych badań kardiologicznych oceniono, że brak jest związku przyczynowego między pobytem powoda w pozwanym zakładzie a rozpoznanymi schorzeniami kardiologicznymi. Biegły specjalista kardiolog dr nauk medycznychA. Ł.wskazał, iż wykazano istnienie pozytywnego wpływu pobytu powoda w zakładach karnych na stan układu sercowo-naczyniowego pod postacią wygaszenia się napadów migotania przedsionków i dobrej kontroli ciśnienia tętniczego w okresie ostatnich 3 lat, co jest wynikiem systematycznego przyjmowania leków, odstawienia alkoholu i stosowania odpowiedniej diety. Podobnie Sąd Okręgowy dał wiarę zeznaniom przesłuchanych w sprawie świadków w osobach lekarzy medycyny;A. M.- specjalisty dermatologa,J. S.- kierownika ambulatorium pozwanego zakładu - specjalisty chorób wewnętrznych orazJ. U.- specjalisty psychiatry, albowiem zeznania te są pełne, korespondują z dokumentacją lekarską zebraną w aktach sprawy, są wewnętrznie bezsprzeczne. Z zeznań w/w świadków jednoznacznie wynika iż powód podczas pobytu w pozwanym zakładzie pozostawał i pozostaje pod pełną, profesjonalną opieką lekarską a pobyt powoda w pozwanym zakładzie na pewno nie wpływa niekorzystnie na jego stan zdrowia Za niewiarygodne Sąd I instancji uznał zeznania powoda w części dotyczącej braku opieki lekarskiej nad jego osobą oraz negatywnego wpływu jego osadzenia w pozwanym zakładzie na stan zdrowia powoda Otóż zeznania powoda w tej części nie znajdują potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym, są gołosłowne i kłamliwe. Sąd również uznał za bezzasadne twierdzenia powoda jakoby był pozbawiony uczestnictwa w zajęciach ruchowych co miałoby negatywny wpływ na stan jego zdrowia bowiem jak wynika z dokumentacji przedłożonej przez pełnomocnika pozwanego powód często uczestniczył w różnego rodzaju zajęciach fizyczno - kulturalnych, a nawet zdarzało się, iż odmawiał udziału w takich zajęciach. W pozostałej części zeznania powoda odnośnie odczuwanych dolegliwości, okresu pobytu w pozwanym zakładzie są zbieżne z pozostałymi dowodami. Następnie Sąd a quo stwierdził, że na poczet toczących się spraw: cywilnej przed Sądem Okręgowym w Bydgoszczy o sygn akt IC(...), jak i karnej przeciwko powodowi jako oskarżonemu o sygn akt III K(...)sporządzono również opinie sądowo - lekarskie. W opinii sądowo - lekarskiej z dnia 28.08.2006 r./k.30-33/ na okoliczność, czy pobyt powoda w Areszcie Śledczym w(...)wywarł negatywny wpływ na jego zdrowie, we wnioskach stwierdzono, iż brak jest podstaw do przyjęcia ze pobytR.w Areszcie Śledczym w(...)wywarł negatywny wpływ na jego zdrowie, bowiem zdaniem badającego powstanie zaburzeń w postaci napadowego migotania przedsionków i nadciśnienia tętniczego wiązać należy z wieloletnim nadużywaniem alkoholu etylowego. W uzupełniającej opinii sądowo - lekarskiej z dnia 20.03.2007 r./k.34-36/ stwierdzono zaś, iż schorzenia występujące u powoda mają charakter samoistny a ich wystąpienie oraz stopień nasilenia nie pozostaje w związku przyczynowym z pobytem w Areszcie Śledczym w(...). W sprawie karnej p-ko powodowi sporządzono opinię sądowo - psychiatryczną na okoliczność zbadania stanu zdrowia psychicznego powoda, z której wynika, iż choć w wyniku kilkuletniej kary pozbawienia wolności ujawniły się u powoda cechy osobowości pieniaczej z ciągłym wnoszeniem skarg i zażaleń, to powód nie wykazuje objawów choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Ponadto stwierdzono u powoda dyssocjalne zaburzenia osobowości oraz zespół zależności alkoholowej. Mając na uwadze powyższe, oraz wiarygodne zeznania świadków, oparte na specjalistycznej wiedzy medycznej, Sąd Okręgowy oddalił wnioski dowodowe powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych z dziedziny psychiatrii, dermatologii i gastrologii /powód zrezygnował z wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego kardiologa wobec treści opinii biegłego z tej dziedziny sporządzonej dla potrzeb sprawy IC(...), albowiem okoliczności jakie miałyby zostać stwierdzone w/w opiniami- mianowicie: "brak zbadania powoda pod kątem dolegliwości dermatologicznych, których nabawił się w pozwanym zakładzie, gastrologicznych z uwagi na nadkwasotę i brak diety do dnia dzisiejszego, psychiatrycznym w zakresie jego nadpobudliwości"/ vide: wniosek dowodowy powoda k.54/, zdaniem Sądu, zostały dostatecznie wyjaśnione za pomocą środków dowodowych w postaci zeznań świadków - lekarzy leczących powoda oraz opinią sądowo- lekarską. Sąd I instancji uznał, że zgodnie zart. 417 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny(Dz. U. 1964.16.93 z późn. zm.), wynika iż podstawową przesłanką odpowiedzialności Skarbu Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub innej osoby prawnej wykonującej tę władzę z mocy prawa jest to, aby działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej było niezgodne z prawem. Oznacza to, że wykonującemu władzę publiczną - bez względu na sposób i formę - można postawić zarzut działania bądź zaniechania z naruszeniem prawa. Przez „działanie lub zaniechanie niezgodne z prawem" rozumieć należy w myśl wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 4 grudnia 2001 r. (SK 18/2000) jako „zaprzeczenie zachowania uwzględniającego nakazy i zakazy wynikające z normy prawnej". Jednakże w tym samym orzeczeniu TK stwierdził, iż pojęcie ,,niezgodności z prawem" można interpretować szeroko, tzn. jako działanie lub zaniechanie sprzeczne nie tylko z przepisami prawa lecz także z zasadami współżycia społecznego, normami moralnymi bądź obyczajowymi. Tytułem przykładu, który także w niniejszej sprawie ma znaczenie, przywołać można wyrok Sądu Najwyższego z 2 grudnia 2003 r., III CK 430/2003 (OSNC 2005, nr 1, poz. 10), w którym stwierdzono, że obowiązek dbałości o życie i zdrowie człowieka może wynikać nie tylko z normy ustawowej, ale także ze zwykłego rozsądku, popartego zasadami doświadczenia które nakazują nie tylko unikanie nie podyktowanego koniecznością ryzyka lecz także podjęcie niezbędnych czynności zapobiegających możliwości powstania zagrożenia dla życia lub zdrowia człowieka Dla przyjęcia odpowiedzialności odszkodowawczej zart. 417kcnależy ustalić istnienie związku między wykonywaniem władzy publicznej, czyli funkcjonowaniem danej instytucji, a szkodą W niniejszej sprawie, aby można było mówić o odpowiedzialność Skarbu Państwa -Zakładu Karnego w(...)należało wskazać związek przyczynowy pomiędzy rozpoznanymi u powoda schorzeniami a pobytem w ZK(...). Powód podnosząc, iż choruje min. na nadciśnienie tętnicze oraz migotanie przedsionków, ma dolegliwości dermatologiczne i jest nadpobudliwy - nie wykazał takiego związku przyczynowego. Ze sporządzonej opinii sądowo lekarskiej biegłego dr nauk med.A. Ł., której celem było udzielenie odpowiedzi na pytanie czy istnieje związek przyczynowy między stanem zdrowia powoda a brakiem lub niewłaściwym leczeniem w Areszcie Śledczym w(...)oraz ZK(...), wynika iż takiego związku brak. W opinii tej jak i zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków stwierdzono, iż schorzenia te ujawniły się u powoda wiele lat przed osadzeniem go w ZK(...). Z opinii j/w wynika wręcz, że pobyt powoda w Zakładzie Karnym(...)ma na stan jego zdrowia pozytywny wpływ, bowiem powód przestał nadużywać alkoholu, zaczął stosować odpowiednią dietę oraz zaczął przyjmować regularnie lekarstwa przepisane przez lekarza. Wedle Sądu a quo, roszczenia powoda zawarte w treści pozwu i podtrzymywane w toku procesu są li tylko nieudolną polemiką z opiniami biegłych, sporządzonymi dla potrzeb innych toczących się spraw z udziałem powoda również jako oskarżonego. W żaden sposób powód nie podważył wiarygodności w/w opinii jak i zeznań świadków przesłuchanych w niniejszej sprawie. Tym samym nie wykazał, aby z powodu osadzenia go w pozwanym zakładzie doznał uszczerbku na zdrowiu, cierpień fizycznych i psychicznych, jak też jakoby był niewłaściwie leczony. Mając na wadze zebrany w sprawie materiał dowodowy, wobec braku wykazania przez powoda w toku procesu przesłanek mogących skutkować ewentualną odpowiedzialnością pozwanego na podstawieart. 417 k.c.- Sąd Okręgowy oddalił powództwo, uznając je za bezzasadne. O kosztach zastępstwa procesowego pozwanego orzeczono po myśliart. 102 k.p.c.biorąc pod uwagę trudną sytuację materialną powoda oraz jego aktualną sytuację życiową-fakt osadzenia w pozwanym zakładzie. O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu orzeczono po myślipar. 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu- Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm. Podjęte rozstrzygnięcie w całości zaskarżył apelacją powód i zarzucając: 1. naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy: a art. 233 k.p.c.poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, b art. 232 k.p.c.w związku zart. 278 § l k.p,c. poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, 2. sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, wniósł: a o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 1.000.000,00 zł (jednego miliona złotych) z ustawowymi odsetkami, jak w pozwie oraz kosztów procesu za obie instancje wg norm przepisanych, ewentualnie b o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Bydgoszczy do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje: Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Apelacyjny, w pełni, podziela i przyjmuje za swoje, wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia ustalenia Sądu pierwszej instancji, o ile, poniżej, nie uznał odmiennie. 1. W pierwszym rzędzie, należy się odnieść do zarzutu naruszenia dyspozycjiart. 233 § 1 k.p.c. W tym miejscu, przypomnieć należy, że do naruszenia przepisuart. 233 § 1 kp.c. mogłoby dojść tylko wówczas, gdyby skarżący wykazał uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów (tak m.in. SN w wyroku z dnia 16.12.2005 r.,(...)CK(...), zamieszczonym w LEX nr 172176). Wniesiona apelacją w żadnym miejscu nie wskazuje na takie okoliczności, które uzasadniałyby postawienie Sądowi Okręgowemu zarzutu uchybienia podstawowym regułom logiki, inferencji czy interpretacji zasad doświadczenia życiowego. Dodać należy, że chodzi o uchybienia podstawowym regułom, a nie kwalifikowanym, Zatem, zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów, może mieć miejsce tylko i wyłącznie, gdy Sąd dopuści się rażących uchybień w tym zakresie. Powyższą regułę, należy rozwinąć i rozumieć w ten sposób, że nawet, jeżeli na podstawie zebranego materiału dowodowego, można wywnioskować inną wersję wydarzeń, zgodną z twierdzeniami np. skarżącego, ale jednocześnie, wersji przyjętej przez Sąd nie można zarzucić rażącego naruszenia szeroko pojętych reguł inferencyjnych, to stanowisko skarżącego stanowić będzie tylko i wyłącznie polemikę ze słusznymi i prawidłowymi ustaleniami Sądu. Ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego oraz dokona przez ten Sąd ocena prawna tych okoliczności, w ocenie Sądu Apelacyjnego, nie wykraczają poza granice swobodnej oceny dowodów, wyznaczonych dyspozycjąart. 233 § 1 k.p.c. Wręcz przeciwnie, dokonując oceny poszczególnych przyczyn, które - zdaniem powoda -miałyby mieć wpływ na jego stan zdrowia Sąd a quo, prawidłowo i jedynie słusznie, odwołał się do treści szeroko pojętej dokumentacji medycznej oraz wywodów lekarzy specjalistów. W omawianym zakresie, Sąd nie mógł się oprzeć tylko i wyłącznie na zeznaniach powoda gdyż wówczas właśnie uzasadniony byłby zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów. Nadto, apelacja poza stwierdzeniem, że Sąd I instancji dokonał oceny materiału dowodowego w sposób jednostronny, nie zawiera jakichkolwiek wskazań czy argumentacji, z których wynikałoby jakich zasad logicznego rozumowania czy reguł inferencyjnych i w jakim zakresie dopuścił się naruszenia Sąd Okręgowy. W tych okolicznościach, poza wskazaną już powyżej argumentacją podniesiony zarzut naruszenia dyspozycjiart. 233 § 1 k.p.o, już a priori był nieuzasadniony. 2. Drugi z podniesionych w apelacji zarzutów, dotyczył naruszenia - zdaniem powoda -dyspozycjiart. 232 k.p.c.w zw. zart. 278 § 1 k.p.c.Otóż, powyższy zarzut również okazał się chybionym W ocenie powoda Sąd I instancji nie dopuścił dowodu z opinii biegłych lekarzy, choć w okolicznościach sprawy winien to uczynić. W pierwszym rzędzie, należy jednoznacznie podkreślić, że Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, że dowód z opinii biegłego, powinien, co do zasady, podlegać takim samym regułom, jak każdy inny dowód. Ustawodawcą nie wprowadził żadnych takich zasad, które nakazywałyby traktować dowód z opinii biegłego w sposób uprzywilejowany wobec innych dowodów. Aczkolwiek, w sprawach wymagających wiadomości specjalnych, dowód taki, z reguły, powinien być dopuszczony. W chwili obecnej, zgodnie z dyspozycjąart. 3 k.p.c.w zw. zart. 232 k.p.c, to strony są zobowiązane wskazywać dowody na poparcie swoich twierdzeń. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, w świetle aktualnych poglądów judykatury, brak jest jakichkolwiek podstaw, aby a priori konieczność przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego, interpretować w kontekściezdania drugiego art. 232 kp.c. Wręcz przeciwnie, bez względu na to, czy chodzi o dowód z opinii biegłego czy też jakikolwiek inny dowód, w dobie procesu kontradyktoryjnego, tylko szczególne i wyjątkowe sytuacje mogą sprawić, że Sąd rozpoznający sprawę dopuści jakikolwiek dowód z urzędu. W szczególności, brak jest jakichkolwiek przesłanek, aby możliwość dopuszczenia dowodu z urzędu, w ogóle, rozważać, w sytuacji, gdy strona reprezentowana jest przez profesjonalnego pełnomocnika, będącego adwokatem bądź radcą prawnym. Reasumując powyższe, w ocenie Sądu Apelacyjnego, w przedmiotowej sprawie, me było potrzeby podejmowania przez Sąd z urzędu jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej. Dokonując właściwej oceny oddalenia przez Sąd a quo wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych, o czym mowa jest w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia należy najpierw prześledzić chronologię wydarzeń, związaną z wnioskowaniem o ten dowód. Otóż, w piśmie z dnia 1.04.2008 r. (k. 54-55 akt), pełnomocnik powoda wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii kardiologicznej, sporządzonej w sprawie o sygn. akt I C(...)oraz o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych z zakresu: psychiatrii, dermatologii, gastrologii i kardiologii. Na rozprawie w dniu 14.05.2008 r. (k. 94-95 akt), po pierwsze, pełnomocnik powoda cofnął wnioski dowodowe zawarte w piśmie powoda z dnia 18.04.2008 r. oraz po drugie, został zobowiązany przez Sąd do sprecyzowania w terminie 14 dni, tezy dowodowej oraz specjalności biegłych - jak we wniosku z dnia 1.04.2008 r., a zwłaszcza rozważenia możliwości załączenia do akt sprawy - w poczet materiału dowodowego - opinii biegłych sporządzonych dla potrzeb toczącego się postępowania pod sygn. akt I C(...). W odpowiedzi na powyższe zobowiązanie, pełnomocnik powoda złożył pismo procesowe z dnia 27.05.2008 r. (k. 96 akt), w którym wniósł o przesłuchanie świadków - lekarzy specjalistów, którzy bądź sporządzali już opinie w i innych sprawach na temat stanu zdrowia powoda bądź też powód korzystał z pomocy medycznej tych lekarzy. Po drugie, w rzeczonym piśmie, pełnomocnik stwierdził, że w przypadku dopuszczenia dowodu z opinii kardiologicznej, sporządzonej w sprawie o sygn. akt I C(...), nie będzie się domagał dopuszczenia dowodu z opinii biegłego kardiologa. Sąd Okręgowy przeprowadził wszystkie zawnioskowane, w piśmie z dnia 27.05.2008 r., dowody. Przed zamknięciem rozprawy, strony reprezentowane przez profesjonalnych pełnomocników nie wnosiły o przeprowadzenie dalszych dowodów (k. 123 akt). W ocenie Sądu Apelacyjnego, skoro pismo z dnia 27.05.2008 r., stanowiło odpowiedź na zobowiązanie Sądu z dnia 14.05.2008 r., to nie powinno być wątpliwości, że w piśmie z dnia 27.05.2008 r., pełnomocnik powoda zawarł wszelkie wnioski dowodowe, których domagał się przeprowadzenia Zatem, w sposób dorozumiany, z uwagi na niewątpliwą kompatybilność treści zobowiązania Sądu i odpowiedzi na to zobowiązanie, wnioski dowodowe zostały doprecyzowane, a te które uprzednio wynikały z pisma z dnia 1.04.2008 r., zostały cofnięte. Świadczy o tym również, stanowisko pełnomocnika powoda zajęte przed zamknięciem rozprawy, w ramach, którego me wnosił on o przeprowadzenie jakichkolwiek dalszych dowodów. W tych okolicznościach, w zasadzie, Sąd a quo, zbędnie w uzasadnieniu orzeczenia odniósł się do kwestii oddalenia określonych wniosków dowodowych, gdyż w istocie, takich wniosków już nie było, ze względu na procesowe stanowisko, zajęte przez pełnomocnika powoda o czym mowa była powyżej. Sąd Okręgowy, bowiem, przeprowadził te wszystkie dowody, o które, w istocie, wnosił pełnomocnik powoda. Poza tym, zwrócić należy uwagę na jeszcze jeden aspekt analizowanego problemu. Otóż, można założyć taką interpretację, że treść pisma z dnia 27.05.2008 r., nie wskazuje jednoznacznie na to, że powód cofnął uprzednie wnioski dowodowe o powołanie biegłych o określonych specjalnościach Przynajmniej, mogą pojawić się w tym zakresie pewne wątpliwości. W takiej sytuacji, zdaniem Sądu Apelacyjnego, skoro w istocie, Sąd nie przeprowadziłby dowodów uprzednio zawnioskowanych, to powód - tym bardziej reprezentowany przez adwokata - nie powinien dopuścić do zarnknięcia rozprawy. To znaczy, skoro pełnomocnik powoda uważał, że Sąd nie przeprowadził jeszcze wszystkich dowodów, pomimo, że stosowne wnioski były zgłoszone, to winien domagać się ich przeprowadzenia, a nie stwierdzać, że nie składa dalszych wniosków dowodowych. Ewentualna odmowa Sądu przeprowadzenia tych dowodów, winna skutkować domaganiem się wpisania zastrzeżenia do protokołu, stosownie do dyspozycjiart. 162 k.p.c. Należy, bowiem, uznać, że ewentualne uchybienia Sądu w zakresie przepisów postępowania które winny znaleźć odzwierciedlenie w treści protokołu rozprawy w postaci zastrzeżenia stosownie do dyspozycjiart. 162 kp.c, mogą wynikać, zarówno z poszczególnych działań Sądu, jak i z jego zaniecham Innymi słowy, stosowne zastrzeżenie winno być wniesione do protokołu, zarówno wtedy, gdy Sąd podejmie określoną czynność procesową wadliwą z punktu widzenia zastrzegającego, jak i wówczas, gdy takiej czynności nie podejmuje, choć w okolicznościach sprawy, winien ją podjąć. Zatem, jeżeli w ocenie powoda Sąd nie przeprowadził jeszcze wszystkich dowodów przez niego zgłoszonych to winien on, bądź uprzednio wnieść o ich przeprowadzenie, a w przypadku odmowy, wnieść o wpisanie zastrzeżenia do protokołu, bądź też, od razu, winien wnosić o wpisanie stosownego zastrzeżenia. Brak w protokole rzeczonego zastrzeżenia sprawią że powód nie może powoływać się przed Sądem Apelacyjnym na fakt me przeprowadzenia przez Sąd Okręgowy danych dowodów, jeżeli nawet, byty one uprzednio zawnioskowane. 3. Gdy chodzi o trzeci, z podniesionych zarzutów, a mianowicie, polegający na sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, to w ogóle, nie wymaga on szerszego omówienia ponieważ apelacja powoda nie wskazuje na sprzeczności pomiędzy tym, co Sąd Okręgowy zawarł w ustalonym stanie faktycznym, a tym, co wynikało z zebranego materiału dowodowego, a który to materiał, legł u podstaw poczynionych ustaleń W tym stanie rzeczy, Sąd Apelacyjny, na podstawieart. 385 k.p.c, oddalił apelację, jako bezzasadną orzekając o kosztach procesu, na podstawieart. 108 § 1, 98 i 99 kp.c.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Gdańsku date: '2008-12-17' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Włodzimierz Gawrylczyk - Jacek Grela - Marek Machnij legal_bases: - art. 417 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny - art. 233 § 1 k.p.c. - par. 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu - zdania drugiego art. 232 kp recorder: st.sekr.sąd. Karolina Najda signature: I ACa 1208/08 ```

152505000002521_V_U_000849_2018_Uz_2019-01-02_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt V U 849/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 grudnia 2018 r. Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie : Przewodniczący SSO Romuald Kompanowski Protokolant sekr. sądowy Małgorzata Kucińska po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2018 r. w Kaliszu odwołaniaT. F. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wO. z dnia 20 września 2018 r. Nr(...) w sprawieT. F. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wO. o emeryturę Zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych OddziałwO.z dnia 20 września 2018 r. znak(...)w ten sposób, że przyznaje odwołującemuT. F.emeryturę poczynając od 1 lipca 2018 r. Sygn. akt VU 849/18 UZASADNIENIE Decyzją z 20 września 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wO.odmówiłT. F.prawa do emerytury dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach albowiem wnioskodawca nie udowodnił wymaganego 25-letniego okresu ubezpieczenia. Tym samym organ rentowy nie uwzględnił wnioskodawcy do okresu ubezpieczenia pracy w gospodarstwie rolnym ojczyma przed 3 grudnia 1977 r. Odwołanie od powyższej decyzji złożyłT. F.wnosząc o ich zmianę i przyznanie prawa do emerytury przy zaliczeniu pracy rolniczej w okresie 1.11.-2.12.1977 do okresu ubezpieczenia. Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania. Sąd ustalił, co następuje: OdwołującyT. F.urodził się (...)W okresie 20.09.1976 – 31.10.1977 odwołujący wykonywał pracę w ramach stosunku pracy na rzeczPrzedsiębiorstwa (...)wJ.. 26 listopada 1977 r. matka odwołującegoZ. F.iJ. R.zwarli w Urzędzie Stanu Cywilnego wB.związek małżeński. 3 grudnia 1977 r. odwołujący został zameldowany na pobyt stały pod adresem zgodnym z adresemJ. R.. / bezsporne / Rozwiązanie wskazanego wyżej stosunku pracy nastąpiło w związku ze zmianą miejsca pobytu: odwołujący wspólnie z matką przeniósł się do miejscowościA.gdyż tam mieszkałJ. R.a matka odwołującego iJ. R.podjęli decyzję o zawarciu związku małżeńskiego. dowód: zeznania odwołującego Przeprowadzka odwołującego i jego matki nastąpiła w październiku 1977 roku, okresie zbiegającym się z dniem Wszystkich Świętych. Od tego czasu odwołujący jako domownik wykonywał wszystkie prace zlecone mu przezJ. R.i jego matkę prace rolnicze takie jak sianokosy, żniwa, wykopki, pielęgnacja roślin, prace przy utrzymaniu inwentarza żywego. W listopadzie 1977 roku odwołujący zajmował się głównie zbiorem buraków pastewnych. Zajmował się też w miesiącu pracami przy oprzątaniu zwierząt. Prace takie wykonywał od rana do wieczora dowód: zeznania odwołującego, zeznania świadków:Z. M.,L. D.. 26 listopada 1977 r.J. R.i matka odwołującego zawarli związek małżeński a 3 grudnia 1977 r. odwołujący został zameldowany wA.pod tym samym adresem coJ. R.i jego matka. Organ rentowy uznał odwołującemu pracę w gospodarstwie rolnymJ. R.jako okres uzupełniający brakujący do przyznania świadczenia okres ubezpieczenia poczynając od daty zameldowania w gospodarstwie rolnym tj. do 3 grudnia 1977 r. / bezsporne / Odwołujący na dzień 1 stycznia 1999 r. miał uznany przez ZUS, poza badanym okresem pracy rolniczej, okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie 24 lata 11 miesięcy i 6 dni. Na dzień zgłoszenia wniosku o emeryturę odwołujący nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Uznany przez ZUS okres pracy w warunkach szczególnych na dzień 1 stycznia 1999 r. wynosi 16 lat 2 miesiące i 3 dni. / bezsporne / Ustalając powyższy stan faktyczny sąd dał wiarę dokumentom znajdującym się w aktach rentowych i emerytalnych. Sąd dał również wiarę zeznaniom wskazanych wyżej świadków oraz zeznaniom odwołującego. Sąd zważył, co następuje: Zgodnie z przepisem 32ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17.12. 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych/ Dz. U. z 2015 r. poz. 748 z póz. zm. /, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącymi pracownikami, o których mowa wust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ustawy. Osoby urodzone po dniu 31 grudnia 1948 r. w myśl uregulowania zawartego w przepisie art. 184 ust. 1 cytowanej ustawy mogą nabyć prawo do emerytury na powyższych warunkach po osiągnięciu wieku określonego w art. 32 ustawy, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999 r. osiągnęli: - okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat oraz - okres składkowy i nieskładkowy wynoszący w przypadku mężczyzn co najmniej 25 lat. Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa wyżej, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych. Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym wyżej przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Zgodnie z przepisem § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7. 02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach … /Dz. U. nr 8 poz. 43 z póz. zm. / za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej "wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami składkowymi, okresami nieskładkowymi oraz ewentualnie okresami uzupełniającymi / okresy ubezpieczenia rolniczego, okresy pracy w gospodarstwie rolnym /. W myśl § 4 ust.1 cytowanego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: 1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, 2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Przepis § 2 ust. 1 cytowanego rozporządzenia wymaga do zaliczania okresów pracy w warunkach szczególnych do okresów uprawniających do wcześniejszej emerytury aby praca taka była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Poza sporem pozostaje, iż odwołujący legitymuje się ponad 15 – letnim okresem pracy w warunkach szczególnych. Odwołujący na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymował się również wymaganym okresem ubezpieczenia. Zgodnie zart. 10 ust. 1 pkt. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychprzy ustalaniu prawa do emerytury oraz przy obliczaniu jej wysokości uwzględnia się również przypadające przed dniem 01.01.1983 r. okresy pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia. Na podstawie zebranego materiału dowodowego, a w szczególności zebranych w sprawie dokumentów oraz zeznań świadków Sąd uznał odwołującemu okresy pracy w gospodarstwie rolnym przyszłego ojczyma w przedziale czasowym od 1 listopada 1977 r. do 2 grudnia 1977 r. Zarzuty podniesione przez ZUS Oddział wO.zarówno w odpowiedzi na odwołanie jak i w decyzji nie mogą się ostać albowiem sprowadzały się zasadniczo do powiązania rozpoczęcia pracy w gospodarstwie rolnym z uzyskaniem stałego zameldowania pod adresem zgodnym z adresem właściciela gospodarstwa. Tymczasem decydującym momentem jest nie to kiedy odwołujący uzyskał stałe zameldowanie a moment zamieszkania w gospodarstwie w charakterze domownika. Jak wynika z przeprowadzonych dowodów o charakterze osobowym status domownika odwołujący uzyskał co najmniej 1 listopada 1977 r. albowiem w tej dacie świadkowie byli pewni przeprowadzki do gospodarstwa matki odwołującego, która przeprowadziła się do tego gospodarstwie razem ze swym synem – odwołującym. Uzyskanie przez odwołującego statusu domownika połączone było z wykonywaniem przez odwołującego prac rolniczych na takich samych warunkach jak inne osoby mieszkające w tym gospodarstwie. Powyższe sprawi, iż łącznie z zaliczonym przez ZUS Oddział wO.okresem ubezpieczenia, odwołujący posiada wymagany 25-letni okres ubezpieczenia. Odwołanie zatem jako uzasadnione prowadziło do zmiany decyzji jak w sentencji wyroku.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Kaliszu date: '2018-12-14' department_name: V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Romuald Kompanowski legal_bases: - art. 10 ust. 1 pkt. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych recorder: sekr. sądowy Małgorzata Kucińska signature: V U 849/18 ```

155515350000503_I_C_001322_2016_Uz_2019-10-30_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt I C 1322/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ S., dnia 30 października 2019 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie I Wydział Cywilny w następującym składzie: Przewodniczący: Sędzia SR Zofia Piwowarska Protokolant: Aleksandra Patrzałek po rozpoznaniu w dniu 30 października 2019 r.S. na rozprawie sprawy z powództwaM. S. przeciwko(...) spółce akcyjnejV.(...)z siedzibą wW. o zapłatę I zasądza od pozwanego(...) spółki akcyjnejV.(...)z siedzibą wW.na rzecz powodaM. S.kwotę 6.000 zł (sześciu tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 5 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty, II oddala powództwo w pozostałym zakresie, III zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 140 zł (sto czterdzieści złotych) tytułem kosztów procesu, IV nakazuje pobrać od powodaM. S.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie kwotę 654,77 zł (sześćset pięćdziesiąt cztery złote i 77/100) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, V nakazuje pobrać od pozwanego(...) spółki akcyjnejV.(...)z siedzibą wW.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie kwotę 580,65 zł (pięćset osiemdziesiąt złotych i 65/100) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie date: '2019-10-30' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Zofia Piwowarska legal_bases: [] recorder: Aleksandra Patrzałek signature: I C 1322/16 ```

152510000001503_III_Ca_000637_2015_Uz_2015-07-22_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III Ca 637/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 lipca 2015 r. Sąd Okręgowy w Łodzi III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym: Przewodniczący : Sędzia SO Jacek Kępa Sędziowie: SO Radosław Olewczyński SO Bożena Rządzińska Protokolant: Monika Bura po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2015 r. w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwaR. P. przeciwkoS. P.iJ. P. o opróżnienie lokalu mieszkalnego oraz przeciwkoS. P. o zapłatę z udziałem interwenienta ubocznego MiastaŁ. na skutek apelacji powoda i pozwanejS. P. od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 26 listopada 2014r. sygn. akt II C 935/13 1 oddala obie apelacje; 2 znosi wzajemnie między stronami koszty postępowania apelacyjnego; 3 przyznaje ustanowionemu dla pozwanejJ. P.kuratorowiJ. U.kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem wynagrodzenia za czynności dokonane w postępowaniu apelacyjnym i kwotę tę nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, 4 nakazuje ściągnąć odR. P.iS. P.na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi kwotę po 30 (trzydzieści) złotych od każdego z nich tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2015-07-22' department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Bożena Rządzińska - Radosław Olewczyński - Jacek Kępa legal_bases: [] recorder: Monika Bura signature: III Ca 637/15 ```

152520000001006_II_Ka_000251_2018_Uz_2018-11-07_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Ka 251/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 07 listopada 2018r. Sąd Okręgowy w Sieradzu w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: SSO Marcin Rudnik Protokolant: staż. Katarzyna Wawrzyniak przy udziale oskarżyciela publicznego ---------------------------------------------------------- po rozpoznaniu w dniu 24 października 2018r. sprawyM. P. (1) obwinionego o wykroczenia z art. 75 § 1 kw i art. 98 kw na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego od wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia 05 lipca 2018r. wydanego w sprawieII W 337/17 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, 2 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.E. L.kwotę420 (czterysta dwadzieścia) złotych podwyższoną o podatek od towarów i usług w wysokości 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielce posiłkowejA. B.z urzędu w postępowaniu odwoławczym, a także kwotę 81,90 zł (osiemdziesiąt jeden złotych dziewięćdziesiąt groszy) tytułem kosztów dojazdu na rozprawę apelacyjną, 3 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnegoM. S.kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych podwyższoną o podatek od towarów i usług w wysokości 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionemuM. P. (1)z urzędu w postępowaniu odwoławczym, a także kwotę 78,56 zł (siedemdziesiąt osiem złotych pięćdziesiąt sześć groszy) tytułem kosztów dojazdu na rozprawę apelacyjną, 4 zasądza od obwinionegoM. P. (1)na rzecz Skarbu Państwa kwotę30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty za II instancję oraz kwotę 1193,66 zł (jeden tysiąc sto dziewięćdziesiąt trzy złote sześćdziesiąt sześć groszy) tytułem zwrotu wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym. Sygn. akt II Ka 251/18 UZASADNIENIE M. P. (1)został obwiniony o to, że: I w dniu 28 marca 2017 r. w m.(...), pow.(...), woj.(...)wykonując prace polegające na rozrzucaniu obornika, nie zachowując należytej ostrożności zanieczyścił posesję należącą do ustalonej pokrzywdzonej w ten sposób, że zanieczyścił siatkę, podwórko oraz maszyny stojące na posesji, tj. o wykroczenie z art. 75 § 1 kw, II w dniu 30 marca 2017 roku w(...), gm.O., pow.(...), woj.(...)prowadząc ciągnikmarki U. (...)poza drogą publiczną, strefą zamieszkania, strefą ruchu nie zachowując należytej ostrożności spowodował zagrożenie bezpieczeństwa dla ustalonej pokrzywdzonej w ten sposób, że najechał kołem ciągnika na stopę powodując powierzchowny uraz stopy i podudzia prawego, krwiaka biodra prawego i uraz biodra lewego, które to obrażenia spowodowało naruszenie czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni, tj. o wykroczenie z art. 98 kw. Wyrokiem z dnia 5 lipca 2018 roku wydanym w sprawie II W 337/17 Sąd Rejonowy w Wieluniu uznałM. P. (1)za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów wyczerpujących dyspozycję art. 75 § 1 kw i art. 98 kw i za te czyny na podstawie art. 98 kw w zw. z art. 9 § 2 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 250 złotych. Ponadto zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw.E. L.kwotę 252 złote powiększoną o podatek od towarów i usług w kwocie 57,96 złotych tytułem zwrotu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżycielce posiłkowejA. B., oraz na rzecz radcy prawnegoM. S.kwotę 252 złote powiększoną o podatek od towarów i usług w kwocie 57,96 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu obwinionemuM. P. (1). Zasądził także od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 złotych tytułem opłaty sądowej oraz kwotę 739,92 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu. W ustawowym terminie apelację od tego wyroku wniósł obrońca obwinionego, zaskarżając wyrok w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił: 1 obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku (art. 438 pkt 2 k.p.k.orazart. 427 § 2 k.p.k.w zw. wart. 109 § 2 k.pw.), a mianowicie: a naruszenieart. 7 k.p.k.w zw. zart. 8 k.p.w.poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów polegające na: ⚫ błędnej ocenie dokumentacji medycznej z udzielenia pokrzywdzonej pomocy w SPZOZ Szpitalnym Oddziale Ratunkowym wW.w dniu 30 marca 2017 roku oraz błędnej ocenie opinii sądowo - lekarskiej z dnia 31 marca 2017 roku, zaświadczenia lekarskiego wystawionego w dniu 31 marca 2017 roku przez lek. med.J. P. (1)oraz notatki urzędowej z dnia 30 marca 2017 roku polegającej na uznaniu, iż stwierdzone u pokrzywdzonej obrażenia mogły powstać w okolicznościach zdarzenia z dnia 30 marca 2017 roku opisanych przez pokrzywdzoną, błędnej ocenie zeznań świadkaR. R.poprzez przyjęcie, że świadek ten, jakkolwiek nie był obserwatorem naocznym zdarzenia z dnia 28 marca 2017 roku, to miał możliwość zaobserwowania na własne oczy skutków zachowania obwinionego z dnia 28 marca 2017 roku, w sytuacji gdy świadek, jako funkcjonariusz Policji dokonywał oględzin posesjiA. B.w dniu 31 marca 2017 roku, a zatem w trzy dni po rzekomym zanieczyszczeniu tej posesji przez obwinionego, błędnym uznaniu, że świadekR. R.nie ma żadnego interesu, aby zeznawać na niekorzyść którejkolwiek ze stron, w sytuacji, gdy obwiniony wskazywał na rozprawie, iż pozostaje w konflikcie z funkcjonariuszami z Komisariatu Policji wO., a Sąd mógł powziąć w tym zakresie wiedzę z urzędu ponieważ toczą się przed Sądem Rejonowym w Wieluniu II Wydział Karny liczne postępowania w tym przedmiocie, b naruszenieart. 410 i 424 k.p.k.w zw. zart. 82 § 1 k.p.w.poprzez niewyjaśnienie w uzasadnieniu orzeczenia rażącej sprzeczności pomiędzy zeznaniamiA. B., która podała na rozprawie, iż obwiniony w dniu 30 marca 2017 roku najechał na jej stopę tylnym kołem ciągnika, a zeznaniami świadkaB. B., który podał na rozprawie, że obwiniony najechał pokrzywdzoną przednim kołem ciągnika, c naruszenieart. 7 k.p.k.w zw. zart. 8 k.p.w.iart. 410 k.p.k.w zw. zart. 82 § k.p.w.poprzez wydanie wyroku w głównej mierze na podstawie zeznańA. B.z pominięciem sprzecznych z nimi zeznań świadkaB. B., 2 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść (art. 438 pkt. 3 k.p.k.orazart. 427 § 2 k.p.k.w zw. zart. 109 § 2 k.p.w.), a mianowicie: a poprzez uznanie, iż obwiniony w dniu 28 marca 2017 roku zanieczyścił posesjęA. B.oraz w dniu 30 marca 2017 roku najechał na stopęA. B.ciągnikiem rolniczym, pomimo że zgromadzony materiał dowodowy nie daje podstaw do takich ustaleń, b poprzez uznanie obwinionego za winnego zarzucanych mu czynów na podstawie zeznań pokrzywdzonejA. B.,B. B.iR. R., mimo że w świetle tych zeznań wina obwinionego jako co najmniej wątpliwa powinna być rozpatrywana przy uwzględnieniu zasady wyrażonej wart. 5 § 2 k.p.k.w zw. zart. 8 k.p.w., c poprzez przyjęcie – wbrew zeznaniom świadków oraz wyjaśnieniom obwinionego – iż obwiniony dopuścił się zarzucanych mu czynów zabronionych, podczas gdy okoliczności sprawy oraz prawidłowa i całościowa wykładnia materiału dowodowego, a w szczególności zeznań pokrzywdzonejA. B., świadkaB. B., zeznań świadkaR. R., wyjaśnień obwinionego, zeznań świadkaM. P. (2), zeznań świadkaJ. P. (2)oraz dowodów z dokumentów prowadzą do wniosku, iż obwiniony nie popełnił zarzucanych mu czynów, d poprzez dowolną, a w konsekwencji błędną ocenę materiału dowodowego, w szczególności zeznań pokrzywdzonejA. B., świadkaB. B., zeznań świadkaR. R., wyjaśnień obwinionego, zeznań świadkaM. P. (2), zeznań świadkaJ. P. (2)oraz dowodów z dokumentów, co w konsekwencji doprowadziło do uznania obwinionego za winnego zarzucanych mu czynów, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że obwiniony nie dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów, 3 nawet, gdyby uznać, że Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy to w oparciu o tak przyjęty stan faktyczny sprawy zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego (art. 438 pkt. 1 oraz art. 427 § 2 k.p.k.w zw. zart. 109 § 2 k.p.w), a mianowicieart. 98k.w. poprzez jego błędną wykładnię i zastosowanie tej normy do oceny czynu obwinionego, podczas gdy z przyjętego przez Sąd stanu faktycznego wynika, iż obwiniony prowadził pojazd na gruncie ornym, na którym nie odbywa się żadne rzeczywisty ruch pojazdów. W konkluzji apelacji skarżący wniósł o: 1 zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy, tj. poprzez uniewinnienie obwinionego od zarzucanych czynów, ewentualnie: 2 uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy w całości Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, 3 przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu i oświadczając, że nie została ona opłacona w całości ani w części. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja obrońcy obwinionego nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd odwoławczy nie znalazł uchybień, które rodziłyby wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku. W pierwszej kolejności podkreślić należy, że na uwzględnienie nie zasługuje zarzut obrazy prawa materialnego podniesiony w złożonym środku odwoławczym. Zdaniem Sądu Okręgowego słusznie uznano, że zachowanie obwinionego przyjęte w ustaleniach faktycznych wypełnia znamiona wykroczenia z art. 98 kw. Nie ulega wątpliwości, że pole uprawne jest poza drogą publiczną, strefą zamieszkania oraz strefą ruchu, jednak wykładnia językowa art. 98 kw wskazuje, że do popełnienia tego wykroczenia może dojść wszędzie tam, gdzie może odbywać się ruch pojazdów. Inaczej mówiąc ustawodawca nakazał zachowanie należytej ostrożności każdemu, kto prowadzi pojazd w miejscu, w którym taki ruch może się odbywać, tak aby nie doszło do zagrożenia bezpieczeństwa innej osoby (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 grudnia 2000 r., V KKN 445/00, LEX nr 50911). Nie sposób uznać, że przepis ten został błędnie umieszczony w rozdziale „wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji”, skoro w przepisie tym sankcjonowane jest poruszanie się pojazdem. Także wykonywanie pracy – prac polowych jak w przedmiotowej sprawie – wiąże się niewątpliwie z komunikacją, zaś pole uprawne to miejsce, w którym taki ruch może się odbywać, a przy tym odbywa się dość regularnie, co związane jest z cyklem wykonywania prac przez rolników. Również w świetle utrwalonego w doktrynie poglądu za miejsce popełnienia wykroczenia z art. 98 kw należy uznać każde inne miejsce, gdzie może się odbywać ruch pojazdów, np. drogę wewnętrzną, a nawet miejsce, które nie jest do tego przeznaczone, zaś takowym może to być zatem także np. pole uprawne (Bojarski Tadeusz (red.), Kodeks wykroczeń. Komentarz, wyd. V). Reasumując Sąd I instancji słusznie ustalił, że najechanie ciągnikiem na stopę pokrzywdzonej na polu uprawnym (poza drogą publiczną, strefą zamieszkania, strefą ruchu) na skutek niezachowania należytej ostrożności wypełnia znamiona wykroczenia z art. 98 kw. Rozważając kolejne zarzuty podniesione w apelacji należy podkreślić, że wyrażona wart. 4 kpkzasada obiektywizmu i wiążąca się z nią zasadain dubio pro reozawarta w przepisieart. 5 § 2 kpk, nie są naruszone, jeżeli sąd ma w polu swego widzenia wszystkie dowody i fakty tyczące danego oskarżonego, zarówno te, które są dla niego korzystne, jak i te, które przemawiają na niekorzyść oskarżonego, poddaje je ocenie i analizie zgodnej ze wskazaniami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego oraz gdy w sprawie brak jest takich wątpliwości, które mimo wszelkich starań organu procesowego nie da się usunąć (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 26 stycznia 2006 roku, II AKa 394/05, Prok. i Pr. – wkł. 2006/11/29). Ustalenia faktyczne dokonane przez Sądmeritiw toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdyby w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybił dyrektywomart. 7 kpk, pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej. Zarzut obrazy przepisuart. 7 kpki w związku z tym dokonania błędnych ustaleń faktycznych może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszy zasady logicznego rozumowania, nie uwzględni przy ich ocenie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Ocena dowodów dokonana z zachowaniem wymienionych kryteriów pozostaje pod ochronąart. 7 kpk, i brak jest podstaw do kwestionowania dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia, gdy nadto Sąd nie orzeknie z obraząart. 410 kpki424§2 kpkoraz nie uchybi dyrektywieart. 4 kpk. Wymienione przepisy na podstawieart. 8 kpworaz82 § 1 kpwznajdują odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia i dotyczą także obwinionego. W kontekście powyższych rozważań analizując zgromadzone w sprawie dowody nie można mieć zastrzeżeń do poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń, opartych na ocenie zgromadzonego materiału dowodowego odnoszącego się do całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy. W pierwszej kolejności nie można mieć zastrzeżeń do wydanej w sprawie opinii sądowo - lekarskiej oraz pozostałej dokumentacji medycznej i informacji o stanie zdrowia pokrzywdzonej. Istotnym jest to, że karta wypisu(...)ZOZ wW., a także zaświadczenie z dnia 31 marca 2017 roku, zostały opisane w opinii, a dotyczy do także zapisu z notatki urzędowej. W karcie informacyjnej wskazano, że uA. B.rozpoznano uraz prawej stopy w postaci niewielkiego otarcia naskórka nad kostką boczną, bez obrzęku i zasinień oraz uraz biodra lewego, stłuczenie. Powyższy opis badań odnosi się do badania prawej stopy pokrzywdzonej. Poza tym przebywając na(...)pokrzywdzona podała, że upadła na biodro lewe. Nie może przy tym dziwić, że kolejnego dnia u pokrzywdzonej badający ją lekarz stwierdził zaczerwienienie podudzia prawego, rozległy krwiak i zasinienie biodra prawego, a także w dalszym ciągu ból w lewym biodrze. Nie jest przy tym rzeczą niespotykaną, że obrzęk czy zasinienia nie pojawiają się bezpośrednio po zdarzeniu, a poza tym pokrzywdzona w jednostce medycznej przebywała według karty informacyjnej jedynie 12 minut – od godziny 13:01 do 13:13 w dniu 30 marca 2017 roku, więc nie może dziwić, iż uznano, żeA. B.nie doznała żadnych obrażeń ciała i taką też informację podano policjantowi z KPP wW.. Niewątpliwie podana informacja - zapis w notatce urzędowej nie jest precyzyjny w świetle zapisów z karty informacyjnej i nie mogła ta notatka być podstawą dokonywania ustaleń faktycznych. Nie ulega przy tym wątpliwości, że karta informacyjna została sporządzona przed udzieleniem informacji KPP wW.. Brak wskazań do hospitalizacji został tym samym uznany za brak obrażeń ciała. Nie powoduje to jednak błędnej oceny dokumentacji medycznej dokonanej przez Sąd I instancji. Wreszcie stwierdzenie, że do zdarzenia „doszło na polu” także jest prawidłowe – obejmuje swoim zakresem także miedzę – miejsce odgraniczające pola. Ponadto nie może dziwić uznanie takiego terenu za „miękkie” podłoże. Nawet ziemia porośnięta trawą jest podłożem miękkim, łatwo uginającym się pod ciężarem kół pojazdu jakim jest ciągnik rolniczy, zatem nawet jeśli ziemia nie zapada się pod ciężarem dorosłej osoby to nie wyklucza to przyjęcia, że jest to podłoże miękkie, różniące się od drogi betonowej czy asfaltowej. Kontynuując rozważania odnoszące się do zdarzenia z dnia 30.03.2017 roku odnieść należy się do różnicy w zeznaniachA. B.oraz jej synaB. B.. Zdaniem Sądu odwoławczego wskazanie przez syna pokrzywdzonej, żeM. P. (1)najechał na stopęA. B.przednim kołem ciągnika nie jest sprzecznością o takim charakterze, że mogłaby podważać wiarygodność zeznań pokrzywdzonej. Pomyłka w tym zakresie nie ma tak ważkiego znaczenia, zwłaszcza w kontekście, że doznanie urazu prawej stopy przez pokrzywdzoną nie budzi wątpliwości. Ponadto istotnie koło tylne w ciągnikach jest znacznie szersze od tego z przodu. Słusznie przy tym Sąd I instancji wskazał, że świadek ten obserwował zdarzenie z pewnej odległości. Z jego perspektywy mogło wydawać się, że ciągnik najechał na stopę jego matki tylnym przednim kołem. Trudno przy tym przykładać dużą wagę do odległości podawanej przez świadka, bowiem odległości podawane przez świadków nie zawsze są precyzyjne. Stąd też ocena odległości podawana przy tym w odniesieniu do zdarzenia wiążącego się z emocjami mogła istotnie być nieprecyzyjna. A zatem zeznaniaB. B.co do najechania przednim kołem przez obwinionego na stopęA. B.nie powodują utraty wiarygodności zarówno jego relacji, jak też zeznań pokrzywdzonych. Świadek mógł się w tym zakresie pomylić, zaś w sytuacji, w której doszło do najechania na stopęA. B., kwestia które to było koło prowadzonego przez obwinionegoM. P. (1)ciągnika nie ma zasadniczego znaczenia. Poza tym wskazana różnica w zeznaniach świadczy o tym, żeA. B.iB. B.nie uzgodnili wspólnej wersji zdarzenia, lecz składając swoje zeznania korzystali z własnej pamięci i przedstawili przebieg wypadków tak, jak wyglądał on z ich perspektywy. Odnosząc się zaś do ustaleń dotyczących zdarzenia z dnia 28 marca 2017 roku w msc.(...), to i te nie budzą zastrzeżeń sądu odwoławczego. Zeznania świadkaR. R.będącego funkcjonariuszem Policji słusznie uznano za wiarygodne. Obwiniony podkreślał wprawdzie, że pozostaje w konflikcie również z tym funkcjonariuszem Policji, niemniej uwzględniając choćby sam zarzut i bardzo niewielkie zagrożenie karne za ten czyn, nie można uznać za zgodnego z zasadami logiki podjęcia przezR. R.ryzyka poświadczenia nieprawdy w protokole oględzin i złożenia w późniejszym czasie fałszywych zeznań, które mogły skutkować utratą przez niego pracy i wydaniem znacznie surowszego wyroku skazującego go za czyny zart. 271 § 1 kkiart. 233 § 1 kk. Brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania, że relacja tego świadka była ukierunkowana na dążenie do niesłusznego ukarania obwinionego. Wskazać przy tym należy, że świadek ten wskazał jedynie okoliczności sporządzenia protokołu z oględzin miejsca zdarzenia podając, że na terenie posesji pokrzywdzonej, na maszynach oraz na siatce znajdował się zeschnięty obornik. Biorąc przy tym pod uwagę, że oględziny miały miejsce po trzech dniach od zdarzenia nie może dziwić, że obornik ten był zeschnięty. Jednocześnie obornik jest na tyle ciężki, że nie mógł zostać przeniesiony z pola przez wiatr, co wynika z zasad logiki. W kontekście sporządzonego protokołu oględzin trudno uznać za wyjaśnieniami obwinionego, że na posesji pokrzywdzonej znalazła się jedynie rozdrobniona słoma znajdująca się w oborniku. Ponadto obwiniony swoje zachowanie, jak podał w wyjaśnieniach przed sądem, tłumaczył wcześniejszym zachowaniem męża pokrzywdzonej, który miał zanieczyścić posesję należącą doM. P. (1). Poza tym podał, że uprzątnie posesję pokrzywdzonej, jeśli ona uczyni to samo na jego posesji. Powyższe zdaniem Sądu Odwoławczego wskazuje na prawidłowe przyjęcie, że doszło do popełnienia przez niego wykroczenia zart. 75 § 1kw, a jednocześnie brak podstaw do przyjęcia, że w tym zakresie Sąd I instancji miał jakiekolwiek wątpliwości w rozumieniuart. 5 § 2 kpk– stosowanego odpowiednio w postępowaniu w sprawach o wykroczenia. Reasumując należy stwierdzić, że Sąd I instancji nie dopuścił się obrazy przepisów postępowaniaart. 7 kpkw zw. zart. 8 kpworaz 410 i 424kpkw zw. zart. 82 § 1 kpw, zaś zarzuty w tym zakresie należało uznać za całkowicie bezpodstawne. Jednocześnie skoro Sąd Rejonowy nie naruszył zwłaszcza wskazanych wyżej przepisówkodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, w tym nie dopuścił się żadnych uchybień przy ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, to tym samym nie można mieć również zastrzeżeń do poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych, które znalazły oparcie w uznanych za wiarygodne dowodach. W świetle tych ustaleń obwinionegoM. P. (1)słusznie uznano za winnego czynów wyczerpujących dyspozycję art. 75 § 1 kw i art. 98 kw. Ponieważ apelację co do winy uznaje się również za apelację co do kary zaszła konieczność merytorycznego odniesienia się do kwestii wymierzonej obwinionemu kary grzywny. Z rażącą niewspółmiernością kary – a tylko w wypadku tego rodzaju niewspółmierności byłyby podstawy do wzruszenia zaskarżonego wyroku – mamy do czynienia wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że wystąpiła wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary. Nie chodzi tu przy tym o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać byłoby można – również w potocznym tego sława znaczeniu – „rażąco” niewspółmierną, tj. niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować (zob. OSNPG 1974 / 3-4 / 51; OSNPK 1995 / 6 / 18). Sytuacja taka w niniejszej sprawie jednak nie zachodzi. Zdaniem Sądu Okręgowego zawarta w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji ocena stopnia społecznej szkodliwości czynów obwinionego i stopnia winy zasługuje na aprobatę. Jednocześnie kara grzywny w wysokości 250 złotych nie może zostać uznana za rażąco surową zwłaszcza w kontekście tego, jak niebezpieczne było zdarzenie z dnia 30 marca 2018 roku. Gdyby nie rodzaj podłoża, na jakim doszło do najechania na stopę pokrzywdzonej, to bez wątpienia doznałaby ona poważniejszych obrażeń. Można wręcz stwierdzić, że w świetle wszystkich okoliczności sprawy, obwinionemu wymierzono bardzo łagodną karę. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy, na podstawieart. 437 § 1 kpkw zw. zart. 109 § 2 kpwnie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok. Sąd Okręgowy na podstawieart. 618 § 1 pkt 11 kpkw zw. zart. 634 kpkw zw. z § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r. poz. 1714) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw.E. L.kwotę 420 złotych podwyższoną o podatek od towarów i usług w wysokości 96,60 złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielce posiłkowejA. B.z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz na rzecz radcy prawnegoM. S.kwotę 420 złotych podwyższoną o podatek od towarów i usług w wysokości 96,60 złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionemuM. P. (1)z urzędu, a także kwotę 78,56 złotych tytułem kosztów dojazdu obrońcy obwinionego na rozprawę apelacyjną. Zasądził także odM. P. (1)na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 złotych tytułem opłaty za II instancję (na podstawieart. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych- tekst jednolity: Dz.U. z 1983r., Nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) oraz na podstawie 636§ 1 kpkw zw. zart. 121 § 1 kpwkwotę 1193,66 złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym, nie znajdując jakichkolwiek podstaw zwolnienia go z obowiązku uiszczenia kosztów postępowania odwoławczego. Sytuacja obwinionego nie jest najłatwiejsza, niemniej nie ma powodów, aby to na podatników przerzucać ciężar kosztów spowodowanych przedmiotową sprawą, która była efektem zachowań obwinionego wyczerpujących znamiona dwóch wykroczeń, a przy tym brak jest podstaw do uznania, iż uiszczenie należności spowodowałoby dla niego zbyt ciężkie skutki, tym bardziej, że nic nie będzie stało na przeszkodzie, abyM. P. (1)złożył wniosek o rozłożenie tej należności na raty. SSO Marcin Rudnik

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Sieradzu date: '2018-11-07' department_name: II Wydział Karny judges: - Marcin Rudnik legal_bases: - art. 438 pkt. 1 oraz art. 427 § 2 k.p.k. - art. 109 § 2 k.p.w. - art. 109 § 2 k.p. - art. 271 § 1 kk - art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych recorder: staż. Katarzyna Wawrzyniak signature: II Ka 251/18 ```

152010000001003_II_Ca_001041_2014_Uz_2014-10-23_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt : II Ca 1041/14 POSTANOWIENIE Dnia 23 października 2014 roku Sąd Okręgowy w Krakowie, Wydział II Cywilny-Odwoławczy w składzie następującym: Przewodniczący : SSO Beata Łomnicka Sędziowie: SSO Joanna Ćwik-Bielińska SSO Grzegorz Buła (sprawozdawca) Protokolant : osobiście po rozpoznaniu w dniu 23 października 2014 roku w Krakowie na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku:A.W.iD.B. przy uczestnictwie:(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW. o wpis na skutek apelacji wnioskodawców od postanowienia Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie z dnia 25 lutego 2014 roku, sygnatura akt Dz.Kw./(...) p o s t a n a w i a : 1 oddalić apelację; 2 zasądzić od wnioskodawców solidarnie na rzecz uczestnika kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego. UZASADNIENIE postanowienie z dnia 23 października 2014 roku Postanowieniem z dnia 25 lutego 2014 roku Sąd Rejonowy dla Krakowa-Podgórza w Krakowie oddalił wniosek&gt; W apelacji od powyższego postanowienia wnioskodawcy domagali się jego zmiany poprzez uwzględnienie wniosku i wpis roszczenia wynikającego z umowy z dnia 24 kwietnia 2006 roku nr rep. A(...), a także o zasądzenie kosztów postępowania. Ewentualnie wnieśli o uchylenie tego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Apelujący zarzucili postanowieniu naruszenie: 1 przepisów prawa materialnego w postaci: a)art. 32 ustawy z dnia 6 lipca 1982 roku o księgach wieczystych i hipotece(u.k.w.h.), poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że dokumentu obejmującego oświadczenie właściciela o ustanowieniu prawa, na podstawie którego wpisuje się roszczenie do księgi wieczystej, nie może stanowić przedwstępna umowa sprzedaży z dnia 24 kwietnia 2006 roku nr rep. A(...)oraz przez błędne przyjęcie, że do wpisu roszczeń konieczne jest okazanie dokumentu aktualizującego i precyzującego roszczenie; b) art. 19 ust.3 u.k.w.h. poprzez nieuwzględnienie charakteru roszczenia, a w konsekwencji uznanie, że mimo, iż nie rozpoczął się termin wymagalności, nie zasługuje ono na zabezpieczenie w postaci wpisu w dziale III księgi wieczystej; 2) przepisów prawa procesowego tj.: a)art. 227 k.p.c.w związku zart. 231 k.p.c.poprzez dowolną odmowę uznania za ustalone faktów, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, ustalonych przez Sąd Okręgowy w Krakowie w postanowieniu z dnia 8 października 2012 roku sygn. II Ca 1729/2006, który uznał, że umowa z dnia 24 kwietnia 2006 roku nie jest umową przedwstępną, ale umową ostateczną, zwaną w obrocie deweloperską, zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego; b)art. 233 §1 k.p.c.poprzez odmowę uwzględnienie umowy z dnia 24 kwietnia 2006 roku nr rep. A(...), jako dowodu do wpisu roszczeń do księgi wieczystej; c)art. 328 §2 k.p.c.poprzez brak ustalenia przez Sąd faktów, które uznał za udowodnione, dowodów na których się oparł i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, poprzez przyjęcie że umowa z dnia 24 kwietnia 2006 roku nie stanowi wystarczającej przesłanki dla powtarzających się wpisów i wykreśleń roszczenia, wynikającego z przedmiotowej umowy; d)art. 328 §2 k.p.c.poprzez niewyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem odpowiednich przepisów prawa, stanowiących o oddaleniu wniosku z dnia 4 listopada 2013 roku; e)art. 386 §6 k.p.c.poprzez niezastosowanie się do oceny prawnej, wynikającej z postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 8 października 2012 roku, który uznał że umowa z dnia 24 kwietnia 2006 roku nie jest umową przedwstępną, lecz ostateczną o charakterze umowy deweloperskiej; f)art. 6269k.p.c.poprzez przyjęcie, że brak jest podstaw do wpisu roszczeń do księgi wieczystej, pomimo stwierdzenia, iż w dalszym ciągu obowiązuje umowa z dnia 24 kwietnia 2006 roku. W odpowiedzi na apelację uczestnik wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego. Sąd Okręgowy ustalił co następuje: W dniu 24 kwietnia 2006 roku wnioskodawcy zawarli z uczestnikiemspółką (...) spółka z o.o.wW.w formie aktu notarialnego (nr rep. A(...)) umowę nazwaną „umową przedwstępną” zgodnie z treścią, której uczestnik oświadczył, iż przeprowadzi inwestycję w wyniku, której wybudujebudynek mieszkalny nr (...), w którym znajdzie sięlokal nr (...), a nadto iż zobowiązuje się do ustanowienia odrębnej własności w/wlokalu nr (...), a następnie jego sprzedaży na rzecz wnioskodawców w udziałach po ½ części, a także do ustanowienia tytułu prawnego do miejsca postojowego w wielostanowiskowym garaży podziemnym. Z umowy tej wynika również, że jej strony postanowiły, iż umowa przyrzeczona sprzedaży lokalu zostanie zawarta w terminie nie późniejszym, niż 60 dni licząc od daty uzyskania przez sprzedającego prawomocnej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie budynku, o wydanie której sprzedający miał wystąpić nie później niż do dnia 30 czerwca 2008r., pod warunkiem uregulowania wszelkich zobowiązań finansowych przez kupującego, wynikających z umowy przedwstępnej. Jednocześnie strony ustaliły w umowie procedurę odbioru lokalu i miejsca postojowego. Mianowicie sprzedający w terminie do 14 dni od dnia uprawomocnienia się decyzji o pozwoleniu na użytkowanie budynku poinformuje listem poleconym kupującego o terminie dokonania odbioru na 14 dni przed planowanym odbiorem pod warunkiem uregulowania przez kupującego wszystkich zobowiązań finansowych wobec sprzedającego wynikających z umowy. W razie niestawienia się kupującego na pierwszy termin odbioru sprzedający poinformuje pismem poleconym kupującego o drugim terminie przeprowadzenia odbioru lokalu i miejsca postojowego na 14 dni przed kolejnym planowanym odbiorem; dalej umowa przewiduje możliwość jednostronnego odbioru przez sprzedającego wraz z ostatecznym przekazaniem kluczy. Z przeprowadzonych czynności miał być sporządzony protokół odbioru. Co do regulowania zobowiązań przez kupującego, umowa wskazywała cenę za 1 m2 lokalu oraz cenę lokalu wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej oraz cenę miejsca postojowego. Sposób płatności został ustalony następująco: 15 % ceny w terminie do dnia 2 maja 2006r. natomiast 85 % ceny czyli kwota 173 454,01 zł – zostanie zapłacona najpóźniej w dniu odbioru. W punkcie XXV tej umowyspółka (...)wyraziła zgodę na ujawnienie w dziale IIIksięgi wieczystej (...)roszczenia na rzecz wnioskodawców o zawarcie umowy przyrzeczonej sprzedaży na warunkach określonych umowa przedwstępną. Na wniosek wnioskodawców roszczenie to zostało wpisane w w/w księdze w dniu 17 sierpnia 2007 roku, po czym przeniesiono ten wpis doksięgi wieczystej nr (...). (dowód: akt notarialny z dnia 24.04.2006r. nr rep. A(...)– k. 1561-1570 kw.(...), kw. Nr(...), kw. Nr(...)); W dniu 23 listopada 2011 rokuspółka (...) spółka z o.o.wK.wniosła o wykreślenie z działu IIIksięgi wieczystej nr (...)wpisu pod nr(...)– roszczenia na rzeczD.B.iA.W.o zawarcie umowy przyrzeczonej sprzedaży, wynikającego z przedwstępnej umowy sprzedaży nr rep. A(...)(k. 1741 akt kw.(...)). Jako podstawę żądanego wpisu powołano znajdujące się już w aktach tej księgi zaświadczenie, stwierdzające iż decyzja Państwowego Inspektora Nadzoru Budowlanego wK.nr(...)ROiK III.(...)-305/09 stała się ostateczna z dniem 7 października 2009 roku, a nadto kopię pisma w/w Spółki z dnia 26 października 2009r. zawierające informacje o uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie budynku przyul. (...)(poprzednio nr 2) wK.i zaproszeniu m.in.A.W.iD.B.do odbioru mieszkań z wyznaczeniem terminu odbioru na 18 listopada 2009 roku oraz wezwaniem do zapłaty reszty ceny. (k. 1479). Powyższe dotyczyłolokalu nr (...)przyul. (...)wK., poprzednioul. (...)). W dniu 15 lutego 2012 roku referendarz sądowy wniosek ten uwzględnił oraz dokonał żądanego wykreślenia roszczenia wpisanego na rzeczA.W.iD.B., na podstawie art. 19 ust.1 uk.w.h.. Postanowieniem z dnia 10 maja 2012 roku Sąd Rejonowy utrzymał w mocy zaskarżony wpis (k. 1494/BO). Postanowieniem z dnia 8 października 2012 roku Sąd okręgowy w Krakowie (sygn. II Ca 1729/12, zmienił zaskarżone postanowienie w ten sposób, że wniosek o wykreślenie oddalił (k. 1494/DS.) W dniu 21 grudnia 2012 rokuspółka (...) spółka z o.o.wK.wniosła o wykreślenie z działu IIIksięgi wieczystej nr (...)wpisu pod nr 61 – roszczenia na rzeczD.B.iA.W.o zawarcie umowy przyrzeczonej sprzedaży, wynikającego z przedwstępnej umowy sprzedaży nr rep. A(...)(k. 1741 akt kw.(...)). Jako podstawę żądanego wpisu powołano znajdujące się już w aktach tej księgi: zaświadczenie, stwierdzające iż decyzjaP. I. N. B. (1)wK.nr(...)ROiK III.(...)-305/09 stała się ostateczna z dniem 7 października 2009 roku, pisma w/w Spółki z dnia 23 czerwca 2009 roku, z dnia 26 października 2009r., z dnia 30 listopada 2010r., z dnia 20 maja 2011r., i oświadczenie z dnia 19 kwietnia 2012r. o odstąpieniu od umowy wraz z potwierdzeniem odebrania (k.1743-1744 w/w akt). W dniu 3 września 2013 roku Sąd Rejonowy dla Krakowa-Podgórza w wniosek ten uwzględnił oraz dokonał żądanego wykreślenia roszczenia wpisanego na rzeczA.W.iD.B., na podstawie powołanych dokumentów, z wyjątkiem pisma z dnia 20 maja 2011 roku oraz oświadczenia o odstąpienia od umowy z dnia 19 kwietnia 2012 roku (k. 1774/L). Apelacja od powyższego wpisu/wykreślenia została odrzucona postanowieniem z dnia 18 października 2013 roku, które jest prawomocne (k.1774/AO). W dniu 4 listopada 2013 roku wnioskodawcy wnieśli o dokonanie w dziale IIIksięgi wieczystej nr (...)roszczenia o zawarcie umowy przyrzeczonej sprzedaży wynikające z przedwstępnej umowy sprzedaży nr rep. A(...). Do wniosku nie przedłożyli jakichkolwiek dokumentów mających stanowić podstawę wpisu, lecz jako podstawę powołali złożoną już uprzednio w aktach umowę z dnia 24 kwietnia 2006 roku nr rep. A(...)(k.2138-2141). Wniosek ten został oddalony orzeczeniem referendarza sądowego z dnia 29 listopada 2013r., a na skutek wniesionej przez wnioskodawców skargi Sąd Rejonowy dla Krakowa-Podgórza w Krakowie wydał zaskarżone obecnie postanowienie (k.2148/AM). Księga wieczysta nr (...)jest prowadzona dla nieruchomości położonej wK., stanowiącej dz. nr(...), zabudowanej budynkami położonym przyul. (...). Z nieruchomości tej wydzielony został m.in.lokal mieszkalny nr (...)położony wbudynku nr (...), dla którego założonoksięgę wieczystą (...). Powierzchnia tego lokalu, jak również jego położenie na konkretnej kondygnacji nie odpowiadają opisowilokali nr (...), zawartemu w umowie z dnia 26 kwietnia 2006 roku. W dziale II jako właściciel wpisany jest Skarb Państwa, zaś jako współużytkownicy wieczyści ujawnieni są właściciele poszczególnych lokali, a takżespółka (...) spółka z o.o.w udziale(...)cz. W dziale III nie ma wpisu jakiegokolwiek roszczenia na rzecz wnioskodawców. Dział IV jest wolny od wpisu. (dowód:kw (...)). Sąd Okręgowy zważył co następuje: Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie, a podniesione w niej zarzuty nie mogły skutkować zmianą zaskarżonego postanowienia przez uwzględnienie wniosku i dokonanie wpisu żądanego przez wnioskodawców. W pierwszej kolejności należy się odnieść do podniesionych w apelacji zarzutów naruszenia prawa procesowego. W ocenie Sądu Okręgowego nie jest trafny zarzut naruszeniaart. 227 k.p.c.w związku zart. 231 k.p.c.Podnieść należy, iż ustalenia dokonane w toku innego postępowania cywilnego oraz wskazane w uzasadnieniu orzeczenia kończącego to postępowanie nie są wiążące dla Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę. Zgodnie bowiem zart. 365 §1 k.p.c.w związku zart. 13 §2 k.p.c.strony oraz sądy są związane prawomocnymi wyrokami (postanowieniami w postępowaniu nieprocesowym), a więc rozstrzygnięciami zawartymi w sentencjach tych orzeczeń, a nie motywami zawartymi w ich uzasadnieniach. Nadto co należy wskazać, zarzut ten w istocie nie dotyczy okoliczności faktycznych i postępowania dowodowego, a poglądu prawnego wyrażonego w uzasadnieniu postanowienia Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 8 października 2012 roku sygn. II Ca 1729/2006. W tym miejscu od razu trzeba stwierdzić, że chybiony jest zarzut naruszeniaart. 386 §6 k.p.c., który w niniejszej sprawie w ogóle nie znajdował zastosowania. Przepis ten bowiem dotyczy związania sądu pierwszej instancji, przy ponownym rozpoznaniu sprawy, oceną prawną i wskazaniami Sądu drugiej instancji zawartymi w uzasadnieniu orzeczenia uchylającego wyrok (postanowienie) i przekazującego sprawę do ponownego rozpoznania. Skarżący podnosząc ten zarzut nie dostrzegają, że niniejsze postępowanie nie toczy się na skutek uchylenia przez Sąd drugiej instancji jakiegokolwiek wcześniejszego orzeczenia kończącego postępowanie w tej sprawie, a w szczególności takim orzeczeniem nie było postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 8 października 2012 roku. Postanowienie to zostało wydane w toku postępowania z wnioskuspółki (...)o wykreślenie roszczenia ujawnionego na rzeczA.W.orazD.B.i kończyło prawomocnie to postępowanie. Odnosząc się jeszcze do poglądów prawnych wyrażonych w w/w postanowieniu Sądu Okręgowego w Krakowie należy wskazać, że nie wynikało z nich, aby wykreślenie przedmiotowego roszczenia z księgi wieczystej nie było w ogóle możliwe, lecz jedynie, iż nie uzasadniały go dokumenty przedłożone przez wnioskodawcę wraz z wnioskiem, a przedłożone na dalszym etapie tamtego postępowania nie mogły mieć wpływu na wynik sprawy z uwagi na kognicję sądu w postępowaniu wieczystoksięgowym, zakreśloną wart. 6268§2 k.p.c. Zdaniem Sądu Okręgowego nie jest też zasadny zarzut naruszeniaart. 328 §2 k.p.c.Jakkolwiek zgodzić się należy ze skarżącymi, że sposób sporządzenia uzasadnienia nie jest przejrzysty i łatwy w odbiorze, to jednak w sposób wystarczający wskazuje na motywy, którymi kierował się Sąd pierwszej instancji, uznając iż zachodzi przeszkoda do dokonania wpisu zgodnego z żądaniem wniosku. Należy w tym miejscu zważyć, iż w toku postępowania wieczystoksięgowego sąd nie prowadzi postępowania dowodowego sensu stricto, lecz zgodnie zart. 6268§2 k.p.c.bada jedynie treść i formę wniosku, treść księgi wieczystej oraz treść i formę przedłożonych wraz z wnioskiem dokumentów. Powyższy zakres kognicji ma też wpływ na sposób sporządzenia uzasadnienia postanowienia oddalającego wniosek o wpis do księgi wieczystej (wpisy uwzględniające wnioski w ogóle nie podlegają uzasadnieniu). Podnieść trzeba, że wszystkie elementy określone wart. 6268§2 k.p.c., jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, podlegały badaniu przez Sąd Rejonowy i ich ocena znalazła wyraz w uzasadnieniu, wraz ze wskazaniem jako podstawy oddalenia wnioskuart. 6269k.p.c. Kontynuując rozważania stwierdzić należy, iż w niniejszej sprawie nie doszło do naruszenia przez Sąd pierwszej instancji zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej wart. 233 §1 k.p.c.w związku zart. 13 §2 k.p.c.Zauważyć trzeba, że Sąd Rejonowy prowadzący postępowanie wieczystoksięgowe nie prowadził postępowania dowodowego w rozumieniuart. 235 k.p.c.i następnych, a jedynie przeprowadził ocenę, czy z uwagi na treść księgi wieczystej i treść wniosku o wpis przedłożony, a w zasadzie powołany, dokument może stanowić podstawę żądanego wpisu. Przechodząc do dalszych rozważań należy wskazać na opisaną już wyżej kognicję sądu w postępowaniu wieczystoksięgowym, która dotyczy także Sądu drugiej instancji. Zatem w niniejszej sprawie ocena żądania wnioskodawców musiała zostać dokonana w oparciu o treść księgi wieczystej oraz treść i formę dołączonych, a raczej powołanych we wniosku dokumentów, mających stanowić podstawę do dokonania wpisu. Zdaniem Sądu Okręgowego, przepisart. 6268§2 k.p.c., nie pozbawia także sądu możliwości uwzględnienia przy rozpoznaniu sprawy okoliczności znanych sądowi z urzędu, m.in. na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach księgi wieczystej i dotyczących wcześniejszych wniosków oraz wpisów (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12.01.2012r. IV CSK 251/11). Zauważyć też trzeba, iż postępowanie o wpis w księdze wieczystej nie może służyć do obejścia przepisów dotyczących trybu i terminu wnoszenia środków odwoławczych od wcześniejszych orzeczeń dotyczących wniosków o wpisy w księgach wieczystych, gdyż sądy, co już wcześniej wspomniano są związane prawomocnymi orzeczeniami (art. 365 §1 k.p.c.). Wskazać też trzeba, na regulację zawartą wart. 3 ust.2u.k.w.h., iż domniemywa się, iż prawo wykreślone z księgi wieczystej nie istnieje. Odnosząc powyższe uwagi do stanu istniejącego w tej sprawie należy stwierdzić, że wnioskodawcy jako podstawę swojego wniosku powołali dokument w postaci aktu notarialnego zawierającego umowę przedwstępną z dnia 26 kwietnia 2006 roku, z której wynikało ich roszczenie w stosunku dospółki (...) spółki z o.o.wW.o zawarcie określonej w nim umowy przyrzeczonej. Na ujawnienie powyższego roszczenia w akcie tym wyraziła zgodę osoba reprezentującaspółkę (...). Taki stan co do zasady zgodnie z art. 32 ust.2 u.k.w.h. uzasadniałby dokonanie przedmiotowego wpisu, w sytuacji, gdy spółka ta w dalszym ciągu jest ujawniona w księdze wieczystej jako współużytkownik wieczysty gruntu i współwłaściciel usytuowanego na nim budynku, zaś analizaksięgi wieczystej (...), prowadzi do wniosku, iż nie został z niej już wcześniej wydzielony lokal, którego dotyczy ta umowa. Przepis ten stanowi bowiem, iż do wpisu prawa osobistego lub roszczenia wystarcza dokument obejmujący oświadczenie woli właściciela o ustanowieniu tego prawa albo obejmujący zgodę na wpis roszczenia. Wnioskodawcy nie uwzględniają jednak okoliczności, iż wpis przedmiotowego roszczenia był już księdze wieczystej na ich rzecz wpisany, ale następnie został wykreślony na podstawie dokumentów pochodzących z późniejszego okresu niż data zawarcia tej umowy. Okoliczność tę słusznie uwzględnił Sąd pierwszej instancji, gdyż wynikała ona zarówno z treści księgi wieczystej, jak również z dokumentów złożonych do akt tej księgi wieczystej. Okoliczność ta nie może być uznana za pozostającą bez wpływu na wynik sprawy. W obecnym postępowaniu ani Sąd Rejonowy, ani Sąd drugiej instancji nie są władne do oceny czy dokonanie w dniu 3 września 2013 roku wpisu w postaci wykreślenia roszczenia ujawnionego na rzecz wnioskodawców, wynikającego z umowy z 26 kwietnia 2006 roku było prawidłowe, czy też nie. Taka kontrola była możliwa jedynie w trybie kontroli instancyjnej przedmiotowego wpisu. Nie została ona jednak dokonana wobec odrzucenia apelacji wnioskodawców. Zatem powyższe wykreślenie roszczenia jest prawomocne. W ocenie Sądu Okręgowego w powyższej sytuacji nie mogą stanowić podstawy wpisu wyłącznie te same dokumenty, które dotyczyły prawomocnie wykreślonego wpisu, gdyż sprzeciwia się temu m.in.art. 365 §1 k.p.c., jakart. 3u.k.w.h. Sąd w postępowaniu wieczystoksięgowym nie jest też uprawniony do rozstrzygania pomiędzy stronami sporu o to czy przedmiotowe roszczenie istnieje, czy też nie, gdyż to tego konieczne jest wszczęcie właściwego postępowania w trybie procesowym. W stanie faktycznym istniejącym w niniejszej sprawie podstawą dokonania żądanego wpisu mógłby stanowić jedynie dokument z daty późniejszej niż data wykreślenia wpisu roszczenia, z którego wynikałoby jego istnienie, jak również zgoda uczestnika na dokonanie tego wpisu. Takiego dokumentu wnioskodawcy jednak nie przedłożyli, a ich argumentacja w zasadzie sprowadza się do kwestionowania prawidłowości wykreślenia w dniu 3 września 2013 roku wpisu w/w roszczenia. Jak już wcześniej wskazano argumentacja ta nie może być uznana za skuteczną. Chybione w tym kontekście jest zarzucanie Sądowi pierwszej instancji naruszeniaart. 19 ust.3u.k.w.h., gdyż przepis ten w ogóle nie znajdował zastosowania w tej sprawie. Przedmiotem żądania wniosku nie było bowiem wykreślenie wpisanego roszczenia, ale wpisanie roszczenia nie ujawnionego w księdze wieczystej, a do tego regulacja zart. 19u.k.w.h. się nie odnosi. Z powyższych względów za nieuzasadniony należy także uznać zarzut naruszeniaart. 32ust. u.k.w.h., a takżeart. 6269k.p.c., gdyż nie mogą stanowić podstawy dokonania wpisu te same dokumenty, które stanowiły już podstawę wpisu tożsamego roszczenia, następnie prawomocnie wykreślonego, w oparciu o dokumenty pochodzące z późniejszego okresu. Na koniec podnieść należy, że pogląd Sądu Okręgowego w Krakowie wyrażony w postanowieniu z dnia 8 października 2012 roku, nie ma w tej sprawie decydującego znaczenia, nie tylko z przyczyn wskazanych wyżej, ale także z tego powodu, iż po jego wydaniu, na skutek ponownego wnioskuspółki (...)opartego na innych podstawach doszło do wykreślenia przedmiotowego roszczenia, a pogląd ten odnosił się właśnie do przesłanek wykreślenia przedmiotowego wpisu, a nie podstaw jego wpisu w księdze wieczystej. Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawieart. 385 k.p.c.w zw. zart. 13 § 2 k.p.c.apelację oddalił. O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawieart. 520 §3 k.p.c.wobec niewątpliwej sprzeczności interesów pomiędzy wnioskodawcami i uczestnikiem, a także w związku z oddaleniem apelacji wnioskodawców. Zasądzoną kwotę stanowią koszty zastępstwa procesowego związane z udziałem sprawie profesjonalnego pełnomocnika uczestnika. Wysokość tego wynagrodzenia określono na podstawie§2, §8 pkt 5 i §13 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielone z urzędu(tj. Dz.U. z 2013r. poz. 461 z późn. zm.).

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Krakowie date: '2014-10-23' department_name: II Wydział Cywilny Odwołaczy judges: - Grzegorz Buła - Beata Łomnicka - Joanna Ćwik-Bielińska legal_bases: - art. 32 ustawy z dnia 6 lipca 1982 roku o księgach wieczystych i hipotece - art. 233 §1 k.p.c. - §2, §8 pkt 5 i §13 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielone z urzędu recorder: osobiście signature: II Ca 1041/14 ```

152515000002006_IV_Ka_000220_2014_Uz_2014-04-23_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV Ka 220/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 kwietnia 2014 roku. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący SSO Ireneusz Grodek Sędziowie SO Agnieszka Szulc-Wroniszewska (spr.) del. SR Anna Cieciura ProtokolantDagmara Szczepanik przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Violetty Włodarczyk po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2014 roku sprawyP. C. oskarżonego zart.13 §1 kkw zw. zart.282 kkw zw. zart.12 kk z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 3 stycznia 2014 roku sygn. akt II K 549/12 na podstawieart.437§1 kpk,art.636§1 kpk,art.8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych(tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną; 2 zasądza od oskarżonegoP. C.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 75 (siedemdziesiąt pięć) złotych tytułem opłaty za drugą instancję oraz kwotę 20 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym. Sygn. akt IV Ka 220/14 UZASADNIENIE P. C.został oskarżony o to, że w dniach 30 i 31 lipca 2003 roku wW.woj.(...)naul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu zR. G. (1)iT. K., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dokonania wymuszenia rozbójniczego na osobieT. M. (1), żądał od niego wydania pieniędzy w kwocie 2.000 złotych w ten sposób, że zorganizował przyjazd do miejsca zamieszkania pokrzywdzonego ww. współpodejrzanych, którzy stosowali wobecT. M. (1)przemoc w postaci bicia pięściami po twarzy, a nadto sam groził użyciem przemocy wobec niego i zabraniem mu samochodu markiP. (...)o wartości 81.840,00 złotych, lecz zamierzonego celu co do żądanej kwoty nie osiągnął, z uwagi na sprzeciw pokrzywdzonego, tj. o czyn zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 282 k.k.w zw. zart.12 k.k. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskimwyrokiem z dnia 3 stycznia 2014 roku w sprawie sygn. akt II K 549/12, w miejsce zarzucanego oskarżonemu czynu, uznałP. C.za winnego tego, że w dniu 30 lipca 2003 roku wW.przyul. (...)działając wspólnie i w porozumieniu zR. G. (1)oraz innym nieustalonym mężczyzną w celu zwrotu wierzytelności przysługującejP. C.od pokrzywdzonegoT. M. (1)stosowali wobec w/w pokrzywdzonego przemoc oraz groźbę bezprawną, w ten sposób, że oskarżonyP. C.nakłoniłR. G. (1)oraz drugiego nieustalonego mężczyznę do stosowania wobecT. M. (1)gróźb, następnie przywiózł ich własnym środkiem transportu na posesję pokrzywdzonegoT. M. (1)i wówczasR. G. (1)oraz nieustalony mężczyzna wtargnęli do mieszkaniaT. M. (1)i zadali mu uderzenie w twarz oraz grozili zaborem samochodu osobowego markiP. (...), należącym do w/w pokrzywdzonego żądając zwrotu wierzytelności przysługującej oskarżonemuP. C.i przyjmując, że czyn ten wyczerpuje dyspozycjęart. 191 § 2 k.k., na podstawieart. 191 §2 k.k.w zw. zart. 58 § 3 k.k.wymierzył oskarżonemu karę grzywny w rozmiarze 50 stawek dziennych, przyjmując, że wysokość jednej stawki dziennej jest równoważna kwocie 15 złotych. Zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1205,76 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w sprawie przez Skarb Państwa oraz wymierzył opłatę w wysokości 75 złotych. Apelację od tego wyroku wniósł obrońca z wyboru oskarżonegoP. C.. Apelacja obrońcy wniesiona została na korzyść oskarżonego i skarży wyrok w całości. Skarżący zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu: a). naruszenie przepisów postępowania tj.art. 4 k.p.k.,art.5 k.p.k.,art. 7 k.p.k.iart. 424 § 1 k.p.k., mający wpływ na treść orzeczenia, poprzez : - nierozważnie, zarówno w kwestii ustalenia łączącego oskarżonego i pokrzywdzonego zobowiązań cywilnych, jak i przebiegu zdarzeń z przełomu lipca i sierpnia 2003 roku, - nierozważnie tych okoliczności sprawy, które przemawiały na korzyść oskarżonego, - niekonsekwentnym, wybiórczym potraktowaniu dowodów obciążającychP. C., - bezkrytyczne danie wiary zeznaniomT. M. (1)pomimo ich niekonsekwencji, braku w materiale dowodowym innych dowodów potwierdzających te zeznania, a nawet w przypadku istnienia dowodów przeciwnych, - całkowicie dowolną, sprzeczną z doświadczeniem życiowym i zasadami logiki ocenę zeznań świadkówT. K.,R. G. (1),M. C.,A. M. (1), - rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, - brak należytego uzasadnienia stanowiska sądu; b). błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu, żeP. C.dopuścił się zarzucanego mu czynu, za który został skazany w sytuacji, gdy w materiale dowodowym brak jest jakiegokolwiek obiektywnego i weryfikowalnego dowodu, iż oskarżony nakłoniłR. G. (2)i inna osobę do stosowania gróźb, przywiózł w dniu 30 lipca 2003 roku te osoby na posesję pokrzywdzonegoT. M. (1), gdzie ci sprawcy wtargnęli do mieszkania pokrzywdzonego, zadali mu uderzenia w twarz i grozili mu zaborem samochodu żądając zwrotu wierzytelności przysługującej oskarżonemu z tytułu wpłaty na zakup kolumny petryfikacyjnej, w sytuacji, gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego pozwala jedynie na przyjęcie, że oskarżony na posesji pokrzywdzonego latem 2003 roku był tylko raz razem zT. K.iR. G. (1)w dniu, w którym zostali pobici przez grupę przestępczą nasłaną przezT. M. (1)i przybył tam po rozmowie telefonicznej z pokrzywdzonym, który obiecał spłatę długu z tytułu udzielonej pokrzywdzonemu pożyczki, natomiast oskarżony nie ma nic wspólnego z wcześniejszym napadem na pokrzywdzonego, groźbami, pobiciem i nałożeniem na niego haraczu, o których to zdarzeniach dowiedział się dopiero podczas prowadzonego postępowania przygotowawczego. Z ostrożności procesowej skarżący podniósł także zarzut nie rozważenia kwestii ewentualnego obejmowania przez oskarżonegoP. C.sposobu działania osób będących w pomieszczeniu pokrzywdzonego w dniu 30 lipca 2003 roku i ewentualnego ekscesu sprawców, tj. zarzut nie rozważenia, czy ewentualnie oskarżony poprosił o koleżeńską przysługę dotyczącą przeprowadzenia rozmowy zT. M. (2)na temat zwrotu wierzytelności, a późniejsze zachowania tych osób, które taką rozmowę przeprowadziły, a jednocześnie stosowały wobec pokrzywdzonego przemoc, nie były objęte zamiarem ze stronyP. C.. W konkluzji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu przestępstwa, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu Piotrkowie Trybunalskim. Na rozprawie apelacyjnej obrońca popierał własną skargę apelacyjną i wnioski w niej zawarte. Oskarżyciel publiczny wnosił o nieuwzględnienie apelacji obrońcy i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja obrońcy okazała się niezasadna. Wbrew twierdzeniom skarżącego, ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji i subsumpcja zachowania oskarżonego pod konkretną normę prawną, są prawidłowe, gdyż stanowią wynik nie budzącej żądnej zastrzeżeń oceny zgromadzonych w sprawie dowodów. Apelacja obrońcy nie wykazała, aby rozumowanie Sądu, przy ocenie zachowaniaP. C.w kontekście wyczerpania znamion zart.191 § 2 k.k., było wadliwe, bądź nielogiczne. W istocie zarzuty podniesione w apelacji mają charakter wyłącznie polemiczny i opierają się wyłącznie na subiektywnej interpretacji zebranych w sprawie dowodów i odmiennym uznaniu, jakie ostatecznie wnioski należy wyciągnąć ze zgromadzonych w sprawie dowodów. Do poczynienia ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa oskarżonego, polegającego na działaniu wspólnie i w porozumieniu poprzez stosowanie przemocy i groźby bezprawnej w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności, uprawniały Sąd I instancji głównie zeznania świadków:T. M. (1),A. M. (2),I. M.,Z. S. (1),T. K., pośrednio:D. S.,S. P.iR. G. (1), częściowo także wyjaśnienia samego oskarżonego, a ponadto opinia sądowo-lekarska i załączone do akt sprawy wyroki skazujące, wydane na skutek wniesienia przez Prokuraturę Okręgową w Piotrkowie Trybunalskim aktu oskarżenia w sprawie V Ds. 10/10. Ocena wartości tych dowodów została dokonana wszechstronnie, we wzajemnym ich kontekście z innymi dowodami, zgodnie z wiedzą i doświadczeniem życiowym i jako taka w pełni korzysta z ochronyart. 7 k.p.k.Do dokonania właściwej kwalifikacji prawno - karnej zachowaniaP. C.uprawniały Sądmeritite same dowody. Nie jest trafny zarzut apelacji, iż Sąd Rejonowy dokonał błędu w ustaleniach faktycznych i mylnie uznał, iż zgromadzone dowody dawały podstawy do przypisania oskarżonemu popełnienia przestępstwa wymuszenia zwrotu wierzytelności, a w sprawie nadal występowały niedające się usunąć wątpliwości, które należało rozstrzygnąć na jego korzyść i które winny skutkować wydaniem wyroku uniewinniającego. Zdaniem obrony sąd rejonowy niezasadnie ustalił, iżP. C.był na posesji pokrzywdzonego z innymi osobami (R. G. (1)i innym nieustalonym mężczyzną) w dniu 30 lipca 2003 roku, by zmusić pokrzywdzonego do zwrotu należnej oskarżonemu wierzytelności. W ocenie skarżącego latem 2003 roku oskarżony był na niej jedynie raz w dniu, w którym napadła go grupa przestępcza nasłana przez pokrzywdzonego. Na poparcie tej tezy skarżący podnosi argument związany ze znajomością daty, w której potencjalni przestępcy mieliby przyjechać do pokrzywdzonego po odbiór pożyczonych wcześniej pieniędzy. Apelujący twierdzi, iż jest niemożliwym i sprzecznym z logiką, by przestępcy poinformowali pokrzywdzonego, kiedy przyjadą po odbiór pieniędzy. Tymczasem właśnie tego typu powiadomienia o terminie, kiedy zainteresowani stawią się po ich odbiór, stanowią częste sytuacje znane z praktyki orzeczniczej i dotyczy to w równej mierze wymuszenia haraczy, jak i wymuszenia zwrotu wierzytelności. Jest to tym bardziej uzasadnione, gdy zważy się, że zarówno przyjazd po odbiór pożyczki, czy też nawet „haraczu”, niemal zawsze oznacza konieczność zgromadzenia przez wypłacającego większej kwoty gotówki, na co fizycznie zwykle potrzeba czasu. Rację ma skarżący, iż zachowanie osób, które w dniu 30 lipca 2003 roku przyjechały na posesję pokrzywdzonego, a potem wtargnęły do jego mieszkania, istotnie są charakterystyczne dla działań grup przestępczych, a udział w takiej grupie kłóci się z dotychczasową niekaralnościąP. C.i jego ustabilizowaną sytuacją rodzinną w dacie zdarzenia. Tym nie mniej nawet powyższa uwaga, sama w sobie, nie może uzasadniać innej, aniżeli dokonana przez sąd pierwszej instancji, oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Zdaniem Sądu Okręgowego fakt ten tj. dotychczasowa niekaralność, a także więzy rodzinne z pokrzywdzonym, koresponduje z późniejszymi ustaleniami, zgodnie z którymi oskarżony pomimo przyjazdu w dniu 30 lipca 2003 roku na posesjęT. M. (1)i faktycznego zainicjowania zachowań innych osób, nie wysiadł z pojazdu, a jedynie „wysłał” do pokrzywdzonego we własnym interesie swoich znajomych, osobiście pozostając z dala od bezpośredniego widoku stosowania przemocy wobec swojego kuzyna (pokrzywdzonego) i osoby przypadkowo obecnej w jego obecności. W tym także miejscu odnosząc się do zgłoszonego przez apelanta, z ostrożności procesowej, zarzutu ewentualnego ekscesu po stronie sprawców zdarzenia i braku możliwości przypisania oskarżonemu odpowiedzialności za zachowania podejmowane przez osoby obecne wewnątrz mieszkaniaT. M. (1), to stwierdzić należy, iż logika i doświadczenie życiowe sprzeciwiają się uznaniu, by było możliwym do przyjęcia w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, wystąpienie takiego ekscesu.P. C.nie przywiózł do pokrzywdzonego swoich przyjaciół, czy też osób, co do których np. z racji więzów rodzinnych, znajomości i okazywanego szacunku, pokrzywdzony chętniej zwróciłby pieniądze oskarżonemu.P. C.zawiózł doT. M. (1)dwóch mężczyzn, w tym co najmniej jednego, który z racji doświadczenia zawodowego i uprawianych sportów, był bardziej, aniżeli przeciętny człowiek, „predysponowany” do wzbudzenia strachu, czy respektu ze strony innych osób, a ponadto do użycia większej siły fizycznej. Obaj także mężczyźni byli wysocy, silnie umięśnieni i postawni. Przywieziony przez oskarżonegoR. G. (1)to osoba trenującą zapasy i trudniąca się ochroną lokali rozrywkowych, do tego z kryminalna przeszłością. Oskarżony o tych predyspozycjachR. G. (1)wiedział. W jednych ze swoich wyjaśnień oskarżony sam stwierdził, iż kiedy przyjechał po odbiór swojego długu - co, jak twierdzi, sam zaproponował pokrzywdzony - to w obawie przedT. M. (2), a więc dla swojej ochrony, zabrał ze sobą inne wskazane osoby. Zlecenie fizycznego odbioru długu tego typu osobom, w takich okolicznościach, jakie miały miejsce w niniejszej sprawie, przeczy, by oskarżony nakłoniłR. G. (1)i innego nieustalonego mężczyznę jedynie do działań polegających na rozmowie z pokrzywdzonym, czy ustnych pogróżkach. Do samej jedynie wymiany zdań, czy choćby wypowiedzenia słownych gróźb oskarżony nie potrzebowałby pomocy zawodowego ochroniarza i osoby mu towarzyszącej. Wreszcie do samej tylko rozmowy, jeśli potrzebni byliby jej świadkowie, jest rzeczą zgodną z życiowym doświadczeniem, żeP. C.zabrałby członków wspólnej tj. jego i pokrzywdzonego rodziny, czy też wspólnych znajomych, a przecież tacy zostali ustaleni w niniejszej sprawie, jak chociażbyZ. S. (1). Wybór takich, a nie innych osób, jakR. G. (1), do „przekonania”T. M. (1)dla wydania pieniędzy nie mógł być przypadkowy. To oskarżony nakłoniłR. G. (1)i nieustaloną osobę do stosowania wobec pokrzywdzonego gróźb karalnych, to on osobiście zawiózł ich na posesjęT. M. (1), to on „naświetlił” czego w/w mają żądać od pokrzywdzonego i w czyim imieniu. Działanie podjęte następnie w domu wobecT. M. (1)w postaci użycia przemocy, poprzez uderzenie w/w, jest wręcz naturalną, wręcz klasyczną konsekwencją wysłania tego rodzaju osób dla przymuszenia pokrzywdzonego do oddania pieniędzy. W tej sytuacji słusznie w ocenie sądu odwoławczego przyjęto, iżP. C.działał wspólnie i w porozumieniu zR. G. (1)i innym nieustalona osobą i wszelkie działania podejmowane przez osoby fizycznie będące we wnętrzu mieszkania pokrzywdzonego, akceptował oskarżony tj. zdawał sobie sprawą z możliwego rozwoju sytuacji i chciał takiej właśnie reakcji przywiezionych z sobą znajomych. Ponadto, co słusznie podniósł w pisemnych motywach wyroku sąd pierwszej instancji, jeden z mężczyzn, którzy w dniu 30 lipca 2003 roku stosowali w imieniu oskarżonego groźbę i przemoc bezprawną wobecT. M. (1), przyznał się do tego właśnie działania, tj. do działania wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w tym oskarżonym, poprzez użycie przemocy i bezprawnej groźby wobec pokrzywdzonego.R. G. (1)został prawomocnie skazany za ten czyn, jako wyczerpujący znamiona usiłowania wymuszenia rozbójniczego. Zważyć jednak należy, iż w/w mógł nie mieć świadomości, co do dokładnego źródła żądania wydania pieniędzy przez osobę inicjującą ich odebranie, czyli oskarżonegoP. C.. Dokładne źródło rozliczeń ustalono w niniejszej sprawie. Samo natomiast fizyczne działanie „pod dyktando” oskarżonego w dniu 30 lipca 20003 roku w/w potwierdził w swoich wyjaśnieniach. Fakt, iż w toku niniejszej sprawyR. G. (1)słuchany w charakterze świadka zaprzeczył swojemu udziałowi w opisanym powyżej zdarzeniu, został w sposób przekonujący i logiczny oceniony przez sądmeriti. Nie sposób jest uznać, iż tylko i wyłącznie sama chęć dobrowolnego poddania się karze łącznie za kilka czynów, mogła spowodować przyznanie sięR. G. (1)do przestępstwa daty 30 lipca 2003 roku, o dużym ciężarze gatunkowym, którego miałby nie popełnić. Zważyć należy także na szczególne okoliczności, w jakich doszło do ujawnienia niniejszego przestępstwa. To skruszeni gangsterzy, wyjaśniając w toku innych postępowań, opisali dodatkowe zdarzenia w jakich wzięli udział, do jakich doszło m.inn. w dniu 31 lipca 2003 na posesjiT. M. (1). Informacje, co do dnia poprzedzającego, wypłynęły od nich niejako przypadkowo, a po podjętej przez oskarżyciela publicznego próbie ustalenia przebiegu zajścia poprzedzającego awanturę w dniu 31 lipca 2003 roku, doszło do skierowania aktu oskarżenia w niniejszej sprawie. Błędnie wywodzi skarżący, iż sąd rejonowy bezkrytycznie uznał za wiarygodny dowód z zeznań świadkaT. M. (1), nie zauważając ich niekonsekwencji i sprzeczności z innymi dowodami. Wbrew tym twierdzeniom uznać należy, iż sąd pierwszej instancji dokonał oceny tego źródła dowodowego bardzo wnikliwie i starannie, wskazując także na szereg niekonsekwencji zeznań pokrzywdzonego, a jednocześnie przeprowadzając logiczny i przekonujący wywód o konieczności oparcia swoich ustaleń faktycznych na części tychże zeznań. O uznaniu za wiarygodne wersji, zgodnie z którą w dniu 30 lipca 2003 roku doszło do wymuszenia naT. M. (1)zwrotu wierzytelności w rozumieniuart. 191 § 2 k.k.zadecydowało kilka niebudzących wątpliwości okoliczności. Zasady logiki uwiarygodniają pierwotną wersję pokrzywdzonego, według której w dzień poprzedzający starcie z grupą gangsterów wybranych przezH.G., doszło z jego udziałem do niebezpiecznego zdarzenia, na skutek którego jeszcze w dniu następnym miał widoczne dla otoczenia ślady obrażeń na twarzy (nosie). Pokrzywdzony poinformował o wizycie osób, które go uderzyły i żądały pieniędzy oraz które zapowiedziały, iż następnego dnia przyjadą po ich odbiór. Taką wersję przedstawił swoim „ochroniarzom” z dnia 31 lipca 2003 roku. O owych śladach widocznych tego dnia na twarzy pokrzywdzonego zeznał jeden z członków grupy wybranej przezH.G.– świadekD. S.. Zdarzenie z dnia 30 lipca 2003 roku spowodowało, iż pokrzywdzonyT. M. (1)realnie obawiał się ponownej wizyty osób, które „odwiedziły” go w dniu 30 lipca 2003 roku. Jednocześnie oczekiwał tej wizyty jako nieuniknionej. Fakt, iż w tej sytuacji zdecydował się zwrócić o pomoc do osoby znanej w środowisku przestępczym, a dodatkowo swojego krewnego, by ta „zapewniła” mu ochronę w dniu 31 lipca 2003 roku, potwierdza powagę sytuacji, w jakiej znalazł się wówczas pokrzywdzony. W tej sytuacji, ani przebieg zajścia z dnia 30 lipca 2003 roku, ani opis zachowania osób w nim uczestniczących nie może zostać skutecznie zanegowany. Faktycznie w zeznaniach pokrzywdzonego daje się zauważyć swoista dwubiegunowość: w postępowaniu przygotowawczym świadek stara się przede wszystkim chronić samego siebie tj. umniejszyć swój udział w zorganizowaniu zasadzki , a w konsekwencji regularnej bijatyki na swojej posesji w dniu 31 lipca 2003 roku, a przy tym wyolbrzymia rozmiar własnej szkody doznanej w dniu poprzedzającym, który miał usprawiedliwiać jego działanie; w postępowaniu sądowym, kiedy już było wiadomym świadkowi, że jemu samemu nie postawiono żadnych zarzutów, stara się umniejszyć rolę w całej sprawie swojego kuzyna – oskarżonegoP. C., doskonale wiedząc, że i jego wizyta w dniu 30 lipca 2003 roku nie wzięła się znikąd, tylko była konsekwencją dawnych, nie do końca uregulowanych wzajemnych rozliczeń finansowych. W tej sytuacji, mając za pewnik ustalenia dotyczące faktu żądania wydania pieniędzy w dniu 30 lipca 2003 roku, z użyciem siły i gróźb karalnych, o których mowa powyżej, słusznie to między innymi część zeznań pokrzywdzonegoT. M. (1), łącznie z innymi dowodami wymienioonymi na wstępie, była podstawą dokonanych ustaleń faktycznych. Dopiero ponownie przeprowadzony przewód sądowy pozwolił także na weryfikację źródła żądania przez oskarżonego i inne osoby wydania przez pokrzywdzonego pieniędzy w dniu 30 lipca 2003 roku. Istnienie wierzytelności potwierdził w sprawie nie tylko sam pokrzywdzony, ale też świadkowieI. M.iZ. S.. Wszyscy zgodnie przyznali, iż strony nie rozliczyły się ostatecznie z poniesionych kosztów związanych z zamiarem rozpoczęcia wspólnej współpracy i pozostawały na tym tle w sporze. Pierwotnie oskarżony i pokrzywdzony planowali wspólny interes. W związku z nim poczynili pewne nakłady, dokładnie związane z zakupem kolumny rektyfikacyjnej. Ponieważ pokrzywdzony nie zgodził się, by urządzenie było umieszczone w jego pomieszczeniach gospodarczych, oskarżony wycofał się z jego zakupu i zażądał zwrotu 4.000 złotych przekazanychT. M. (1)jako zaliczka, pokrzywdzony natomiast podniósł własne koszty, jakie podniósł z tytułu dojazdu i poszukiwania urządzenia. ŚwiadekI. M.potwierdził fakt poszukiwania w przeszłości kolumny rektyfikacyjnej, a dokładnie poszukiwania miejsca, w którym to nietypowe, duże urządzenie miałoby stanąć. Cel, jakiemu miał służyć zakup w/w kolumny był natomiast na tyle sprzeczny z prawem, iż logicznym jest, że strony nie dochodziły swoich roszczeń przed sądem. Argumentacja sądu rejonowego w tej kwestii jest spójna, logiczna i zasługuje na walor uzasadnionej. Żądana w dniu 30 lipca 2003 roku kwota 2.000 złotych odpowiada połowie uiszczonej kiedyś na ręce pokrzywdzonego zaliczki. Rozumowanie sądu, przy ustaleniu źródła wierzytelności, jest zgodnie z doświadczeniem życiowym, logiką i znajduje poparcie z zgromadzonych dowodach. W tym także miejscu należy zauważyć, że i sam skarżący, choć z jednej strony wykazuje niewłaściwe jego zdaniem uznanie przez sąd, iż zamiarem oskarżonego było wymuszenie wierzytelności od pokrzywdzonego związanej z nierozliczeniem się z rozpoczętej transakcji zakupu specjalistycznego urządzenia, to sam jednocześnie przyznaje, że w jego ocenie pokrzywdzony wezwał do siebie na dzień 31 lipca 2003 roku oskarżonego właśnie po to, by mu zwrócić pożyczkę. Tak więc nawet apelant przyjmuje, iż oskarżony i pokrzywdzony mieli między sobą nierozliczone sprawy finansowe tj.T. M. (1)był oskarżonemu dłużny pewną kwotę pożyczonych pieniędzy. Reasumując: zdaniem Sądu Okręgowego przekonywujące i słuszne, jest stanowisko sądu I instancji, zgodnie z którymP. C.działał wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu wymuszenia naT. M. (1)zwrotu wierzytelności. Wymierzona oskarżonemu kara należycie uwzględnia okoliczności łagodzące i obciążające, rzutujące na jej wymiar i stanowi właściwą reakcję sądu, adekwatną do okoliczności sprawy i stopnia zawinienia sprawcy. W tej sytuacji wyrok, jako odpowiadający prawu, utrzymano w mocy. O kosztach sądowych orzeczono w oparciu o przepisy powołane w części dyspozytywnej orzeczenia

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim date: '2014-04-23' department_name: IV Wydział Karny Odwoławczy judges: - Ireneusz Grodek - Anna Cieciura - Agnieszka Szulc-Wroniszewska legal_bases: - art. 191 § 2 k.k. - art. 424 § 1 k.p.k. - art.8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych recorder: Dagmara Szczepanik signature: IV Ka 220/14 ```

154505250001506_III_K_000103_2015_Uz_2017-04-12_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III K 103/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 kwietnia 2017 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie w III Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: SSR Maciej Jabłoński Protokolant: Lena Szulińska Przy udziela Prokuratora: Piotra Bednarza po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 17.08.2015 r., 22.09.2015 r., 10.11.2015 r., 22.12.2015r., 26.08.2016 r., 21.10.2016 r., 21.02.2017 r., 12.04.2017 r. sprawy przeciwkoK. B.c.W.iA. z d. S.,ur. (...)wW., oskarżonej o to, że: 1. w okresie od(...)roku do(...)roku wW., pełniąc funkcję prezesa zarządufirmy (...) Sp. z o.o.i będąc zobowiązaną na mocyUstawy Prawo Upadłościowe i Naprawczedo zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości w przypadku wystąpienia podstawy, pomimo zaprzestania regulowania zobowiązań i powstania tym samym warunków uzasadniających ogłoszenie upadłości w/w Spółki, nie zgłosiła takiego wniosku w Sądzie, czym działała na szkodę wierzycieli Spółki, tj. o czyn zart. 586 ksh; 2. w okresie od(...)roku do(...)roku nie sporządziła, będąc osobą zobowiązaną i uprawnioną do prowadzenia sprawfirmy (...) Sp. z o.o.z/s wW.przyul. (...), sprawozdania finansowego za rok(...), tj. o czyn zart. 77 pkt. 2 Ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości( Dz.U. 02.76.694 z późn. zm.); (...). w okresie od(...)roku do(...)roku nie sporządziła, będąc osobą zobowiązaną i uprawnioną do prowadzenia sprawfirmy (...) Sp. z o.o.z/s wW.przyul. (...), sprawozdania finansowego za rok(...), tj. o czyn zart. 77 pkt.2 Ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości( Dz.U. 02.76.694 z późn. zm.) (...). w okresie od(...)roku do(...)roku nie sporządziła, będąc osobą zobowiązaną i uprawnioną do prowadzenia sprawfirmy (...) Sp. z o.o.z/s wW.przyul. (...), sprawozdania finansowego za rok(...), tj. o czyn zart. 77 pkt.2 Ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości( Dz.U. 02.76.694 z późn. zm.) 5. w okresie od(...)roku do(...)roku nie sporządziła, będąc osobą zobowiązaną i uprawnioną do prowadzenia sprawfirmy (...) Sp. z o.o.z/s wW.przyul. (...), sprawozdania finansowego za rok(...), tj. o czyn zart. 77 pkt.2 Ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości( Dz.U. 02.76.694 z późn. zm.); 6. w okresie od(...)roku do(...)roku nie sporządziła, będąc osobą zobowiązaną i uprawnioną do prowadzenia sprawfirmy (...) Sp. z o.o.z/s wW.przyul. (...), sprawozdania finansowego za rok(...)tj. o czyn zart. 77 pkt.2 Ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości( Dz.U. 02.76.694 z późn. zm.); 7. w okresie od(...)roku do(...)roku nie złożyła do Krajowego Rejestru Sądowego rocznego sprawozdania finansowegofirmy (...) Sp. z o.o.z/s wW.przyul. (...)za rok(...), pełniąc funkcję kierownika jednostki w rozumieniuUstawy o rachunkowości, jako prezes zarządu w/w Spółki, wbrew ustawowemu obowiązkowi nałożonemu na zarząd, tj. o czyn zart. 79pkt.(...)Ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości( Dz.U. 02.76.694 z późn. zm.); 8. w okresie od(...)(...)roku do(...)(...)roku nie złożyła do Krajowego Rejestru Sądowego rocznego sprawozdania finansowegofirmy (...) Sp. z o.o.z/s wW.przyul. (...)za rok(...), pełniąc funkcję kierownika jednostki w rozumieniuUstawy o rachunkowości, jako prezes zarządu w/w Spółki, wbrew ustawowemu obowiązkowi nałożonemu na zarząd, tj. o czyn zart. 79pkt.(...)Ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości( Dz.U. 02.76.694 z późn. zm.); 9. w okresie od(...)(...)roku do(...)(...)roku nie złożyła do Krajowego Rejestru Sądowego rocznego sprawozdania finansowegofirmy (...) Sp. z o.o.z/s wW.przyul. (...)za rok(...), pełniąc funkcję kierownika jednostki w rozumieniuUstawy o rachunkowości, jako prezes zarządu w/w Spółki, wbrew ustawowemu obowiązkowi nałożonemu na zarząd, tj. o czyn zart. 79pkt.(...)Ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości( Dz.U. 02.76.694 z późn. zm.); 10. w okresie od(...) (...)(...)roku do(...) (...)(...)roku nie złożyła do Krajowego Rejestru Sądowego rocznego sprawozdania finansowegofirmy (...) Sp. z o.o.z/s wW.przyul. (...)za rok(...), pełniąc funkcję kierownika jednostki w rozumieniuUstawy o rachunkowości, jako prezes zarządu w/w Spółki, wbrew ustawowemu obowiązkowi nałożonemu na zarząd, tj. o czyn zart. 79pkt.(...)Ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości( Dz.U. 02.76.694 z późn. zm.); 11. w okresie od(...)(...)(...)roku do(...)(...)(...)roku nie złożyła do Krajowego Rejestru Sądowego rocznego sprawozdania finansowegofirmy (...) Sp. z o.o.z/s wW.przyul. (...)za rok(...)pełniąc funkcję kierownika jednostki w rozumieniuUstawy o rachunkowości, jako prezes zarządu w/w Spółki, wbrew ustawowemu obowiązkowi nałożonemu na zarząd, tj. o czyn zart. 79pkt.(...)Ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości( Dz.U. 02.76.694 z późn. zm.) orzeka: I Na podstawieart. 66 § 1 kkiart. 67 § 1 kkpostępowanie karne przeciwkoK. B.warunkowo umarza na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby. II Na podstawie art. 67 §(...)kkzobowiązuje oskarżoną do informowania Sądu o przebiegu okresu próby, nie rzadziej niż raz na 6 miesięcy. III Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.K. J.wynagrodzenie za obronę z urzędu w kwocie 2352 zł + podatek VAT. IV Na podstawieart. 624 § 1 kpkzwalnia oskarżoną od opłaty, a koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa. III K 103/15 UZASADNIENIE Na podstawie zebranego materiału dowodowego Sad ustalił następujący stan faktyczny w sprawie.K. B.pełniła funkcję prezesa zarządu spółkiM.sp z o.o. , która zajmowała się usługami reklamowymi. Od końca(...)roku sytuacja ekonomiczna spółki stopniowo się pogarszała. Zobowiązania spółki zaczęły przeważać nad kapitałem i stan ten utrzymywał się, pomimo faktu prowadzenia bieżącej działalności i regulowania należności spółki przynajmniej częściowo. Sytuacja spółki w końcu roku(...)już rodziła obowiązek złożenia wniosku o upadłość, który co do daty konkretyzował się w okresie dwóch tygodni od zaakceptowania i podpisania sprawozdania finansowego za(...)które powinno powstać do(...). (k- 410). Takiego wniosku oskarżona nie złożyła będąc od dnia(...)(...)roku (wobec rezygnacji złożonej dnia poprzedniego przez drugiego z członków) jedynym członkiem zarządu spółki. Od(...)roku nie były także sporządzane sprawozdania finansowe za kolejne roczne okresy. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: wyjaśnień oskarżonejK. B.(k- 5096-5097), zeznań świadków:J. R.(k- 36-37, 4967),B. D. (1)(k- 225,256,4967),R. K.(k- 211,4968),J. Ż. (1)(k- 343-344, 4968-4970),P. K.(k-281-282, 4994),A. O.(k- 46-47, 4997),W. P.(k- 346, 5003),A.K.(k-5060), opinii uzupełniającej biegłejB. D. (2)(k- 5074-5075) oraz dokumentów zaliczonych do materiału dowodowego według wykazu z k- 5098. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej jak i zeznaniom świadków co do zasadniczych zarysów kondycji firmy i problemów z płatnościami zarówno własnymi jak i od kontrahentów gdyż korespondują one między sobą. Także wyjaśnienia oskarżonej co do swojego zakresu wiedzy i faktycznej pozycji w spółce zbieżne są zasadniczo z zeznaniamiJ. Ż. (2)czyli pełnomocnika spółki i nie były przez Sąd kwestionowane. Sąd zważył, co następuje: W świetle zebranego materiału dowodowego wina oskarżonej w zakresie zarzucanych jej czynów nie budzi wątpliwości. K. B.była w latach objętych zarzutami czyli co najmniej od(...)do(...)prezesem zarządu spółkiM.. Z tego tytułu była uprawniona ale tez i zobowiązana do prowadzenia spraw spółki, w tym i sporządzania sprawozdań finansowych za okres upływającego roku. Takie sprawozdania jednak nie powstały, a co za tym idzie nie zostały złożone w Krajowym Rejestrze Sądowym. Nie istnieją okoliczności mogące usprawiedliwić zaniechanie oskarżonej w tym względzie. Z jej usytuowania we władzach spółki czyli funkcji prezesa zarządu wynikało to, że była kierownikiem jednostki w rozumieniuustawy o rachunkowościi to właśnie ona odpowiadała za wykonanie przez spółkę obowiązków natury formalnej czyli między innymi sporządzenia sprawozdania finansowego i złożenia go w KRS. Wskazywane przez oskarżoną ograniczenie jej wiedzy co do bieżących spraw spółki i pozostawienie jej faktycznego prowadzenia innej osobie nie zwalnia jej od odpowiedzialności. Prezes zarządu spółki sam wybiera sposób w jaki kieruje jej pracą i zakres swojego faktycznego nadzoru oraz zakres wiedzy jaki o obowiązkach ( w tym wynikających zustawy o rachunkowości) takiego podmiotu i siebie jako jego kierownika posiada. Bierze też na siebie ryzyko konsekwencji zaniechań. Jeżeli pozostawia swoje faktyczne prerogatywy innej osobie i nie dość wnikliwie zajmuje się sprawami spółki to jest to wyłączny ( i na ogół błędny) wybór takiego prezesa. Nie uwalnia go to jednak ( tak jak oskarżonej w niniejszej sprawie) od odpowiedzialności. Skoro oskarżona chciała pełnić taką funkcję, to była zobowiązana do tego aby znać obowiązki jakie wynikają zustawy o rachunkowościi dopilnować ich wykonania w dowolny, byle skuteczny sposób lub wykonać je osobiście. Żadnego z tych działań nie podjęła i tym samym wyczerpała znamiona czynów zart. 77 pkt 2 i 79pkt(...)ustawy o rachunkowościw odniesieniu do czynów z pkt 2-11 aktu oskarżenia. Nie może także usprawiedliwiać oskarżonej fakt podnoszony przez nią czyli brak części dokumentów księgowych do jakich utracono dostęp w chwili powstania sporu z wynajmującym lokal. Oskarżona nie podjęła prób odtworzenia tej dokumentacji poprzestając na stwierdzeniu że nie ma pojęcia co się z nimi stało. Ponadto w żaden sposób nie tłumaczyłoby to zaniechań z lat poprzednich. Co do zarzutu z pkt 1 to opinia biegłej uzupełniona na terminie rozprawy 21 października 2016r nie pozostawia wątpliwości, że pasywa spółki przekraczały jej majątek i że stan taki był od początku(...). i w zasadzie utrzymywał się przez cały badany przez biegłą okres. Wystąpiła zatem przesłanka do złożenia wniosku o upadłość, czego oskarżona jako prezes zarządu spółki nie zrobiła. Tak jak wskazano powyżej sama ograniczając zakres swojej wiedzy o stanie spółki, w tym także w zakresie jej sytuacji finansowej rodzącej obowiązek złożenia wniosku o upadłość nie ograniczała swojej odpowiedzialności. Faktem jest, że spółka w sensie bieżącej działalności funkcjonowała i częściowo spłacała swoje zobowiązania. Niemniej jednak występował w niej stały stan ekonomiczny skutkujący obowiązkiem złożenia wniosku o upadłość. Oskarżona jako prezes zarządu miała obowiązek taki wniosek złożyć w dwóch przypadkach: kiedy spółka zaprzestanie regulowania swoich zobowiązań ( tak nie było) lub kiedy wartość pasywów przewyższy aktywa ( a tak właśnie było). To do niej należało takie zorganizowanie sobie pracy aby mieć wgląd we wskaźniki ekonomiczne na tyle głęboki aby samodzielnie lub przy pomocy podmiotu fachowego wykryć moment spełnienia się przesłanki do złożenia wniosku o upadłość i taki wniosek złożyć. Jeżeli nie była w stanie tego zrobić mogła od odpowiedzialności karnej uchronić się tylko na dwa sposoby. Nie podejmując się kierowania spółką lub rezygnując z jej kierowania. Skoro zdecydowała inaczej, to nie składając w okresie objętym zarzutem wniosku o upadłość wyczerpała znamiona czynu zart. 586 ksh. Na marginesie jedynie można wskazać, że przyjęta przez oskarżoną linia obrony, gdyby została uznana za skuteczną prowadziłaby do sytuacji absurdalnej. Oto władze spółki nie ponosiłyby odpowiedzialności z powodu niedostatecznej wiedzy, a pozostałe osoby działające w spółce i jej pracownicy też nie odpowiadaliby z racji braku funkcji kierowniczych. Tym samym znaczna część przepisów karnychustawy o rachunkowości,kshi pokaźna część przepisów kodeksu skarbowego byłaby przepisami martwymi. Sąd zdecydował się na zastosowanie wobec oskarżonej dobrodziejstwa środka probacyjnego w postaci warunkowego umorzenia postępowania. Sąd zauważa, że wprawdzie własna rezygnacja z zasadniczej części wiedzy o spółce nie uwalnia oskarżonej od odpowiedzialności, jednak przekroczenia prawa jakich się wskutek tego dopuściła nie znamionują się praktycznie żadnym ładunkiem złej woli po jej stronie. Ponadto wszystkie czyny za wyjątkiem opisanego w pkt. 1 mają charakter formalny i dopuszczenie się ich w dobie powszechnej niemal dostępności do internetu i możliwości zapoznania się z faktami oraz opiniami o firmie w ciągu kilku minut zmniejszają nieco znaczenie sporządzania i składania sprawozdań finansowych dla obiegu informacji na rynku. W zakresie zaś dotyczącym niezłożenia wniosku o upadłość Sąd dostrzega wagę pewnej nieregularności dochodów oraz nadziei na to, że kontrahenci spółki uregulują swoje wobec niej zobowiązania. Mogło to w pewnym zakresie przekonywać (choć niezasadnie) oskarżoną o możliwości szybkiej poprawy kondycji i tym bardziej zmniejszać motywację do badania czy jest ona tak zła, że wiedzie do konieczności złożenia wniosku o upadłość. Także pewien upływ czasu od najbliższych dniowi dzisiejszemu dat czynów powoduje, że na zachowania oskarżonej należy spojrzeć z dystansem w sensie represji karnej. Dlatego też Sąd warunkowo umorzył postepowanie uznając okres próby 2 lat za wystarczający i nakładając relatywnie mało uciążliwy obowiązek skutkujący wystarczającą kontrolą jego przebiegu. Wobec powyższego należało orzec jak w sentencji wyroku.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie date: '2017-04-12' department_name: III Wydział Karny judges: - Maciej Jabłoński legal_bases: - art. 586 ksh - art. 77 pkt. 2 Ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości - art. 66 § 1 kk - art. 624 § 1 kpk recorder: Lena Szulińska signature: III K 103/15 ```

154505000001203_IV_C_000486_2018_Uz_2018-10-12_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktIV C 486/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 1 października 2018 r. Sąd Okręgowy w Warszawie IV Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSO Agnieszka Derejczyk Protokolant: protokolant sądowy Maria Kamola po rozpoznaniu w dniu 17 września 2018 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaBanku (...) SAwW. przeciwkoM. K. o zapłatę 1 Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę54.126,24 CHF (pięćdziesiąt cztery tysiące sto dwadzieścia sześć franków szwajcarskich i 24/100)wraz z umownymi odsetkami w wysokości iloczynu wartości 1,8 x stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, które na dzień wniesienia pozwu wynoszą 12,60 % w stosunku rocznym, jednak nie wyższe niż odsetki maksymalne za opóźnienie, które na dzień wystawienia pozwu wynoszą 14 % w stosunku rocznym od kwoty 48.431,96 CHF (czterdzieści osiem tysięcy czterysta trzydzieści jeden franków szwajcarskich i 96/100) od dnia 1 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty, z ograniczeniem odpowiedzialności pozwanego jako dłużnika rzeczowego, do wysokości nieruchomości położonej w miejscowościD., gminaA., wpisanej wksiędze wieczystej nr (...)prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Opocznie V Wydział Ksiąg Wieczystych. 2 Kosztami postępowania obciąża w całości pozwanego pozostawiając rozstrzygnięcie referendarzowi sądowemu. Sygn. akt IV C 486/18 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 11 grudnia 2017 roku (data stempla pocztowego) powódBank (...) S.A.z siedzibą wW.wniósł o zasądzenie nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym, że pozwanyM. K.ma zapłacić powodowi kwotę 54.126,24 CHF z odsetkami umownymi w wysokości 1,8 - krotności stopy kredytu lombardowego NBP, które na dzień wystawienia pozwu wynoszą 12,60% w stosunku rocznym, jednak nie wyższe niż odsetki maksymalne za opóźnienie, które na dzień wniesienia powództwa wynosiły 14% w stosunku rocznym, od kwoty 48.431,96 CHF od dnia 1 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty, z ograniczeniem odpowiedzialności pozwanego jako dłużnika rzeczowego do wysokości nieruchomości położonej w miejscowościD., gminaA., wpisanej wksiędze wieczystej nr (...)prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Opocznie V Wydział Ksiąg Wieczystych. pozew k. 2 – 3 Z uwagi na stwierdzenie braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym, Sąd w dniu 16 marca 2018 roku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym uwzględnił w całości roszczenie zgłoszone przez powoda. nakaz zapłaty z dnia 16 marca 2018 roku k. 107 W dniu 13 kwietnia 2018 roku pozwany skutecznie wniósł sprzeciw od wydanego w dniu 16 marca 2018 roku nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym. sprzeciw od nakazu zapłaty k. 114 – 156 W toku postępowania strony podtrzymywały pierwotnie wyrażone stanowiska. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 9 grudnia 2004 rokuP. K.z małżonkąB. K.(dalej: dłużnicy) zawarli zBankiem (...) S.A.z siedzibą wW.kredyt hipoteczny nr(...)- (...). Jako zabezpieczenie kredytu na rzeczBanku (...) S.A.ustanowiona została hipoteka zwykła w wysokości 71.962,00 CHF (franków szwajcarskich) i hipoteka kaucyjna do wysokości kwoty 38.900,00 CHF z tytułu odsetek umownych i kosztów udzielonego kredytu, na finansowanej nieruchomości położonej w miejscowościD.w gminieA.. dowód:umowa nr (...)k. 83 – 93, 167 - 182 W wyniku podziałuBanku (...) S.A.dokonanego w trybieart. 529 § 1 pkt 4 kodeksu spółek handlowych, część majątkuBanku (...) S.A.została przeniesiona na powoda, w zamian za akcje które objęli akcjonariuszeBanku (...) S.A.W ramach podziału na powoda przeszła wierzytelność z tytułu umowy kredytu hipotecznego zawartego z małżeństwemK.. dowód: plan podziału k. 33 – 65, odpis pełny z KRS powoda k. 7 – 32 W dniu 12 sierpnia 2009 roku umowa kredytu hipotecznego została wypowiedziana przez powoda. W dniu 21 listopada 2014 roku pomiędzy powodem a dłużnikami zostało zawarte porozumienie w sprawie spłaty zadłużenia, które na dzień 5 listopada 2014 roku wynosiło 76.162,30 CHF. Na podstawie tegoż porozumienia dłużnicy zobowiązali się do spłaty zadłużenia w 68 miesięcznych ratach płatnych ostatniego dnia każdego kolejnego miesiąca, począwszy od listopada 2014 roku do czerwca 2020 roku. Jednocześnie na mocy porozumienia strony ustaliły, że w mocy pozostaje zabezpieczenie w postaci hipoteki zwykłej i kaucyjnej. dowód: porozumienie z dnia 21 listopada 2014 roku k. 183 – 187 Powód w dniu 30 stycznia 2017 roku z uwagi na brak spłaty zadłużenia przeterminowanego, zgodnie z postanowieniami porozumienia nr(...)z dnia 21 listopada 2014 roku, oświadczył dłużnikom, że wypowiada wskazane porozumienie. dowód: wezwanie z dnia 30 stycznia 2017 roku wraz z kserokopią zwrotnych potwierdzeń odbioru k. 205 - 206 W wyniku umowy darowizny z dnia 17 lutego 2017 roku zawartej przez notariuszemA. T.za rep. A nr(...)własność nieruchomości położonej w miejscowościD.w gminieA., została przeniesiona na pozwanego –M. K.. dowód: wydruk zksięgi wieczystej nr (...)k. 73 – 82 W dniu 14 marca 2017 roku dłużnicy wystąpili do powoda z wnioskiem o wydłużenie okresu na spłatę zaległości. W odpowiedzi powód wyraził zgodę na wstrzymanie wypowiedzenia porozumienia do dnia 7 kwietnia 2017 roku. dowód: pismo z dnia 14 marca 2017 roku k. 203, pismo z dnia 15 marca 2017 roku k. 204 Wezwaniem z dnia 17 października 2017 roku powód wystąpił do pozwanego, jako dłużnika hipotecznego o spłatę całego zadłużenia w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania, pod rygorem podjęcia działań sądowych. dowód: wezwanie z dnia 17 października 2017 roku k. 69 Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach niniejszej sprawy, a w szczególności na podstawie dokumentów wskazanych we wcześniejszej części uzasadnienia. Sąd dał wiarę załączonym do akt sprawy dokumentom, gdyż ich prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego nie nasuwa żadnych wątpliwości i nie została skutecznie zakwestionowana przez żadną ze stron. Sąd zważył co następuje: Bezspornym w niniejszej sprawie pozostawał fakt zawarcia przez dłużników i poprzednika prawnego powoda umowy kredytu hipotecznego, na zabezpieczenie której ustanowiona została hipoteka umowna i kaucyjna na nieruchomości położonej w miejscowościD.w gminieA.. Hipoteki o których mowa zostały ustanowione na podstawieart. 95 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo Bankowe. Hipoteki zostały ustanowione w grudniu 2004 roku, w tym czasie obowiązywałaustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece(Dz. U. z 2001 r., Nr 124, poz. 1361 – j.t.), w której w art. 102 – 108 opisana została hipoteka kaucyjna. Hipoteka kaucyjna przeznaczona była dla zabezpieczenia m. in. wierzytelności o nieustalonej wysokości, ale istniejących lub mogących powstać dopiero w przyszłości albo roszczeń związanych z wierzytelnością hipoteczną, lecz nieobjętych z mocy ustawy hipoteką zwykłą. Z istoty hipoteki kaucyjnej wynikało, że nie mogła ona zabezpieczać wierzytelności, której wysokość była określona, albowiem taka to wierzytelność była przedmiotem hipoteki zwykłej. Do wierzytelności, które mogły być zabezpieczone hipoteką kaucyjną zaliczano najczęściej te wynikające z udzielonych gwarancji bankowych, poręczeń kredytów, kredytów (w szczególności tzw. kredytu odnawialnego) i pożyczek. W odróżnieniu od hipoteki zwykłej, hipoteka kaucyjna zabezpieczała zarówno odsetki kredytowe, jak i ustawowe (zwłoki), ale tylko wtedy, gdy mieściły się w wymienionej we wpisie sumie hipoteki. To samo dotyczyło kosztów postępowania. (tak: Rudnicki S.,Ustawa o księgach wieczystych i hipotece. Przepisy o postępowaniu w sprawach wieczysto księgowych. Komentarz., LexisNexis 2009). Zgodnie zart. 65 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece(Dz. U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361 z późn. zm.) w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to czyją stała się własnością i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka). W ogólnym przepisie art. 65 powołanej wcześniej ustawy, zawarto definicję legalną hipoteki określając ją w ten sposób, że w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości. W dniu 19 sierpnia 2009 r. ogłoszonoustawę z dnia 26 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw(Dz. U. z dnia 19 sierpnia 2009 r.), która zgodnie z jejart. 14, weszła w życie po upływie 18 miesięcy od jej ogłoszenia, tj. z dniem 20 lutego 2011 r. Z zapisu jej art. 10 ust. 1 wynikało, że do hipotek kaucyjnych powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej, z zastrzeżeniem ust. 2, stosuje się przepisyustawy o księgach wieczystych i hipotecew brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, z wyjątkiem przepisów o rozporządzaniu opróżnionym miejscem hipotecznym. Ust. 2 tego przepisu wskazywał zaś, że do hipotek zwykłych powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej stosuje się przepisyustawy o księgach wieczystych i hipotecew dotychczasowym brzmieniu, z wyjątkiem jej art. 76 ust. 1 i 4, które stosuje się w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą. To samo dotyczy hipotek kaucyjnych zabezpieczających roszczenia związane z wierzytelnością hipoteczną, lecz nieobjętych z mocy ustawy hipoteką zwykłą, powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej. (por.: E. Gniewek, Nowelizacjaustawy o księgach wieczystych i hipotece, Edukacja Prawnicza 2011, nr 2, s. 7). Przepisy te oznaczają, że przez ustanowienie hipoteki powstaje odpowiedzialność rzeczowa, która polega na tym, że wierzyciel może dochodzić zaspokojenia swojej wierzytelności z przedmiotu zabezpieczenia w wysokości jego wartości, do tej wysokości, bowiem ogranicza się odpowiedzialność dłużnika hipotecznego. Nabywca nieruchomości, przejmujący w umowie ze zbywcą dług hipoteczny, odpowiada za ten dług rzeczowo. Przez samo nabycie nieruchomości obciążonej hipoteką zbywca pozostaje dłużnikiem osobistym, a nabywca staje się dłużnikiem rzeczowym, odpowiadającym tylko z nieruchomości, oraz in solidum z dłużnikiem osobistym. Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie jednoznacznie wynika, że na pozwanym ciąży odpowiedzialność rzeczowa wynikająca z hipotek ustanowionych na nieruchomości darowanej mu przez dłużników, jego rodziców. W ocenie Sądu niemożliwym jest aby pozwany nie miał świadomości, że nieruchomość darowana mu przez rodziców obciążona jest hipoteką, która to, zgodnie zart. 65 ustawy o księgach wieczystych i hipoteceumożliwia wierzycielowi dochodzenie zaspokojenia z nieruchomości (lub innego przedmiotu obciążonego hipoteką) bez względu na to, czyją stała się własnością i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela. Z doświadczenia życiowego bowiem wynika, iż podczas podpisywania umowy darowizny nieruchomości, która dla ważności wymaga formy aktu notarialnego, notariusz informuje strony o stanie prawnym nieruchomości, na podstawie wypisu z Ksiąg Wieczystych, co do których obowiązuje domniemanie zgodności treści ze stanem prawnym. W ocenie Sądu pozwany miał świadomość stanu prawnego darowanej nieruchomości, natomiast działanie dłużników, którzy najpierw podpisali umowę kredytu, uzyskali środki, a następnie zaniechali spłacania tegoż kredytu, miało na celu próbę uniknięcia odpowiedzialności za zaciągnięte zobowiązanie. Sąd po dokonaniu oceny zasadności twierdzeń pozwanego oraz materiału dowodowego nie uwzględnił stanowiska pozwanego co do nieważności umowy, czy abuzywnego charakteru postanowień w niej zawartych. Należy bowiem podkreślić że pozwany miał prawo odmówić przyjęcia darowizny nieruchomości, zwłaszcza takiej na której ustanowiona została hipoteka, zatem podnoszenie przez pozwanego zarzutów dotyczących skuteczności czy też ważności umowy, byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu)., a szczegółowe wyliczenie tych kosztów pozostawił referendarzowi sądowemu – zgodnie zart. 108 zd. 2 k.p.c.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2018-10-01' department_name: IV Wydział Cywilny judges: - Agnieszka Derejczyk legal_bases: - art. 529 § 1 pkt 4 kodeksu spółek handlowych - art. 95 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo Bankowe - art. 65 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece - art. 14 - art. 108 zd. 2 k.p.c. recorder: protokolant sądowy Maria Kamola signature: IV C 486/18 ```

152515000000503_I_C_001761_2017_Uz_2021-01-04_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IC 1761/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 listopada 2020 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący Sędzia SO Paweł Lasoń Protokolant Renata Brelikowska po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2020 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie sprawy z powództwaR. B. przeciwko(...) Spółce AkcyjnejwW., o zadośćuczynienie, odszkodowanie i rentę 1 zasądza od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz powodaR. B.kwotę600.000(sześćset tysięcy) złotych tytułemzadośćuczynieniaz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot: - 100.000 (sto tysięcy złotych) od dnia 4 marca 2016 roku do dnia zapłaty; - 500.000 (pięćset tysięcy) złotych od dnia 23 czerwca 2020 roku do dnia zapłaty; 2 umarza postępowanie w zakresie żądania zasądzenia zadośćuczynienia w kwocie 200.000 (dwieście tysięcy) złotych; 3 zasądza od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz powodaR. B.kwotę251.259,50(dwieście pięćdziesiąt jeden tysięcy dwieście pięćdziesiąt dziewięć złotych pięćdziesiąt groszy) tytułemodszkodowaniaz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot: - 67.759,50 (sześćdziesiąt siedem tysięcy siedemset pięćdziesiąt dziewięć złotych pięćdziesiąt groszy) od dnia 4 marca 2016 roku do dnia zapłaty; - 103.546,78 (sto trzy tysiące pięćset czterdzieści sześć złotych siedemdziesiąt osiem groszy) od dnia 18 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty; - 91.952,08 (dziewięćdziesiąt jeden tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt dwa złote osiem groszy) od dnia 23 czerwca 2020 roku do dnia zapłaty; 4 umarza postępowanie w zakresie żądania zasądzenia odszkodowania w kwocie 11.998,86 (jedenaście tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt osiem złotych osiemdziesiąt sześć groszy); 5 zasądza od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz powodaR. B.odsetki ustawowe za opóźnienie od kwot: - 200.000 (dwieście tysięcy) złotych od dnia 4 marca 2016 roku do dnia 6 lutego 2018 roku; - 11.998,86 (jedenaście tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt osiem złotych osiemdziesiąt sześć groszy) od dnia 4 marca 2016 roku do dnia 6 lutego 2018 roku; 6 zasądza od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz powodaR. B.kwotę55.000(pięćdziesiąt pięć tysięcy) złotychtytułem skapitalizowanej renty z tytułu zwiększonych potrzeb za okresod dnia 7 listopada 2014 roku do dnia 26 grudnia 2017 roku, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty; 7 umarza postępowanie w zakresie żądania zasądzenia skapitalizowanej renty co do kwoty 50.259,50 (pięćdziesiąt tysięcy dwieście pięćdziesiąt dziewięć złotych pięćdziesiąt groszy); 8 zasądza od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz powodaR. B.kwotę3.612,69(trzy tysiące sześćset dwanaście złotych sześćdziesiąt dziewięć groszy) miesięcznejrenty z tytułu zwiększonych potrzeb,poczynającod dnia 1 stycznia 2018 roku do dnia 31 grudnia 2019 roku, płatnej do dnia 10-go każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności; 9 zasądza od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz powodaR. B.kwotę5.687,17(pięć tysięcy sześćset osiemdziesiąt siedem złotych siedemnaście groszy) miesięcznejrenty z tytułu zwiększonych potrzeb,poczynającod dnia 1 stycznia 2020 roku do dnia uprawomocnienia wyroku, płatnej do dnia 10-go każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności; 10 zasądza od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz powodaR. B.kwotę10.921(dziesięć tysięcy dziewięćset dwadzieścia jeden) złotych miesięcznejrenty z tytułu zwiększonych potrzeb,poczynającod dnia uprawomocnienia wyroku, płatnej do dnia 10-go każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności; 11 umarza postępowanie w zakresie żądania zasądzenia renty z tytułu zwiększonych potrzeb w kwocie po 4.661,20 (cztery tysiące sześćset sześćdziesiąt jeden złotych dwadzieścia groszy) miesięcznie za okres do dnia uprawomocnienia wyroku; 12 zasądza od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz powodaR. B.kwotę711,06(siedemset jedenaście złotych sześć groszy) miesięcznejrenty z tytułu utraty widoków powodzenia na przyszłośćpłatnej do dnia 10-go każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności od dnia uprawomocnienia wyroku, nakazując waloryzację renty do wysokości minimalnego wynagrodzenia w gospodarce (pomniejszonego o wartości wypłacanych powodowi świadczeń z ubezpieczenia społecznego); 13 umarza postępowanie w zakresie żądania zasądzenia renty z tytułu utraty widoków powodzenia na przyszłość za okres do uprawomocnienia wyroku; 14 ustala odpowiedzialność(...) Spółki AkcyjnejwW.za dalsze mogące ujawnić się w przyszłości skutki wypadku jakiemu uległR. B.w dniu 7 listopada 2014 roku; 15 oddala powództwo w pozostałym zakresie; 16 zasądza od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz powodaR. B.kwotę33.257(trzydzieści trzy tysiące dwieście pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu; 17 nakazuje pobrać od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim kwotę 77.954 (siedemdziesiąt siedem tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt cztery) złote tytułem nieuiszczonych wydatków i opłat sądowych od uwzględnionej części powództwa; 18 nie obciąża powoda kosztami sądowymi od oddalonej części powództwa. Sygn. akt I C 1761/17 UZASADNIENIE W pozwie z dnia 28 grudnia 2017 roku powódR. B.reprezentowany przez radcę prawnegoU. K.wniósł o zasądzenie od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.kwoty: - 300.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 4.03.2016r. do dnia zapłaty tytułem częściowegozadośćuczynieniaza doznaną krzywdę,; - 171.306,28 zł tytułemodszkodowania, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 67.759,50 zł od dnia 04.03.2016r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 103.546,78 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty; - 255.738,00 zł złotych tytułemskapitalizowanej rentyna zwiększone potrzebyobejmującej koszty opieki osób trzecich - za okres od dnia 7.11.2014 r. do dnia 26.12.2017r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, -renty na zwiększone potrzebyobejmującej koszty opieki osób trzecich w wysokości po 7.920.00 zł. miesięcznie płatnej z góry począwszy od dnia 27.12.2017r. i na przyszłość do dnia 10-ego każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie uchybienia terminu płatności którejkolwiek z rat, - renty na zwiększone potrzeby w wysokości po 4.000,00 zł miesięcznie płatnej z góry począwszy od 27.12.2017r. i na przyszłość, płatnej do dnia 10-ego każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie uchybienia terminu płatności którejkolwiek z rat, -renty z tytułu zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłośćw wysokości po 711.06 zł miesięcznie płatnej z góry począwszy od dnia 1.07.2016r. i na przyszłość do dnia 10-ego każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminu płatności którejkolwiek z rat, z jednoczesnym zobowiązaniem pozwanego do jejcorocznej waloryzacjido wysokości aktualnego minimalnego wynagrodzenia za pracę; Ponadto powód żądał ustalenia odpowiedzialności pozwanego wobec powoda na przyszłość za skutki wypadku komunikacyjnego, jakiemu powód uległ w dniu 7.11.2014r. W pozwie pełnomocnik powoda wystąpił z wnioskiem o udzielenie zabezpieczenia niniejszego powództwa w zakresie renty z tytułu zwiększonych potrzeb – poprzez zobowiązanie pozwanego do zapłaty na rzecz powoda kwoty w wysokości po 3.500.00 złotych miesięcznie, płatnej do 10 dnia każdego miesiąca, poczynając od 1.01.2018r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia płatności którejkolwiek z rat, do czasu prawomocnego zakończenia się postępowania w przedmiotowej sprawie, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych; Postanowieniem z dnia 8 marca 2018 roku Sąd umorzył postepowanie w przedmiocie wniosku o udzielenie zabezpieczenia wobec cofnięcia wniosku o udzielenia zabezpieczenia przez pełnomocnika powoda z powodu dobrowolnej wypłaty przez pozwanego tego świadczenia. (k.325). W odpowiedzi na pozewpełnomocnik pozwanego(...) S.A.z siedzibą wW.wniósł o oddalenie powództwa w całości, wskazując w uzasadnieniu, że przyjmuje odpowiedzialność co do zasady, kwestionując zgłoszone żądania powoda co do wysokości, wnosząc o zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu tego stanowiska pozwany wskazał, że przedmiotowe postępowanie ma charakter złożony i z tego względu postepowanie likwidacyjne nie zostało zakończone, a dodatkowo przygotowywana jest decyzja w przedmiocie dopłaty na rzecz powoda: zadośćuczynienia, odszkodowania oraz renty. We wniosku złożonym w toku postępowania w dniu 29 listopada 2019 roku pełnomocnik powodaR. B.wniósł o udzielenie zabezpieczenia powództwa w zakresie renty z tytułu zwiększonych potrzeb - w ten sposób, by zobowiązać pozwanego do zapłaty na rzecz powoda kwoty w wysokości po 4.661,20 zł miesięcznie, płatnej do 10 dnia każdego miesiąca, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia płatności którejkolwiek z rat, poczynając od 01.01.2020r. do czasu prawomocnego zakończenia się postępowania w przedmiotowej sprawie. (k. 738) W uzasadnieniu wniosku powód wskazał, iż z podobnym wnioskiem wystąpił w początkowej fazie niniejszego postępowania, wniosek został jednak cofnięty z uwagi na decyzje pozwanego, który wydał decyzję uwzględniająca to żądanie i w toku procesu dobrowolnie przekazywał na rzecz powoda właśnie kwotę 4.661,20 złotych. Środki umożliwiały powodowi wykonywania systematycznej rehabilitacji usprawniającej - którą realizuje już od ponad przeszło czterech lat. Pozwany tymczasem określił czasowy zakres wypłacanego świadczenia jedynie do końca 2019 roku. Postanowieniem z dnia 17 grudnia 2019 roku Sąd udzielił zabezpieczenia powództwa przez zobowiązanie pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.do wypłacania na rzecz powodaR. B.kwoty po 4.661,20 złotych miesięcznie tytułem renty na zwiększone potrzeby, poczynając od stycznia 2020 roku do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w niniejszej sprawie, płatnej do 10- go każdego miesiąca, z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności. ( k.820) W piśmie procesowym z dnia 3 czerwca 2020 roku pełnomocnik powoda cofnął powództwo w zakresie żądanej kwoty 200.000 złotych zadośćuczynienia z powodu zaspokojenia tego roszczenia w toku procesu, jednocześnie jednak rozszerzył żądanie zadośćuczynienia o kwotę 500.000 złotych. Cofnął również żądanie odszkodowania w zakresie kwoty 11.998,86 złotych z powodu zaspokojenia tego roszczenia w toku procesu , jednocześnie rozszerzając powództwo o odszkodowanie o kwotę 91.952,08 złotych. Cofnął żądanie zapłaty kwoty 50.259,50 złotych skapitalizowanej renty z powodu zaspokojenia tego roszczenia w toku procesu. Cofnął żądanie zapłaty renty na zwiększone potrzeby w zakresie żądania tej renty w kwocie 4.661,20 złotych za okres od 27 grudnia 2017 roku do dnia 31 grudnia 2019 roku z powodu zaspokojenia tego roszczenia w toku procesu. Jednocześnie jednak rozszerzył to żądanie za dalszy okres o kwotę 1.800 złotych od dnia 1 stycznia 2020 roku. Cofnął również żądanie renty z tytułu zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość w kwocie po 711,06 złotych za okres od 1 lipca 2016 roku do 31 maja 2020 roku z powodu zaspokojenia tego roszczenia w toku procesu. (k. 885) W konsekwencji ostatecznie przed zamknięciem rozprawy powódwnosił ozasądzenie od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.kwoty: - 600.000,00 zł tytułem częściowegozadośćuczynieniaza doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot: 300.000 złotych od dnia 4 marca 2016 roku do 6 lutego 2018 roku; 100.000 złotych od dnia 7 lutego 2018 roku do dnia zapłaty; 500.000 złotych od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty; dnia 4.03.2016r. do dnia zapłaty,; - 251.259,50 zł tytułemodszkodowania, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot: 67.759,50 zł od dnia 04.03.2016r. do dnia zapłaty; 103.546,78 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia 6 lutego 2018 roku; 91.647,92 złote od dnia 7 lutego 2018 roku do dnia zapłaty; 91.952,08 złotych od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty. - 205.478,50 zł złotych tytułemskapitalizowanej rentyna zwiększone potrzebyobejmującej koszty opieki osób trzecich - za okres od dnia 7.11.2014 r. do dnia 31.12.2017r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot: 255.738 złotych od dnia wytoczenia powództwa do dnia 6 lutego 2018 roku; 205.478,50 złotych od dnia 7 lutego 2018 roku do dnia zapłaty; -renty na zwiększone potrzebyobejmującej koszty opieki osób trzecich w wysokości: po7.258,80 złotychmiesięcznie od dnia 1 stycznia 2018 roku do dnia 31 grudnia 2019rok; po31.720 złotych miesięcznie od dnia 1 stycznia 2020 roku i na przyszłośćdo dnia 10-ego każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie uchybienia terminu płatności którejkolwiek z rat, -renty z tytułu zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłośćw wysokości po 711.06 zł miesięcznie płatnej z góry począwszy od dnia 1.06.2020 roku i na przyszłość do dnia 10-ego każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminu płatności którejkolwiek z rat, z jednoczesnym zobowiązaniem pozwanego do jejcorocznej waloryzacjido wysokości aktualnego minimalnego wynagrodzenia za pracę; Ponadto powód żądał ustalenia odpowiedzialności pozwanego wobec powoda na przyszłość za skutki wypadku komunikacyjnego, jakiemu powód uległ w dniu 7.11.2014 r. Powód żądał również zasądzenia kosztów procesu w wysokości trzykrotnej stawki minimalnej wynagrodzenia pełnomocnika wynikającej z norm przepisanych. (k. 885) Pozwany wnosił o oddalenie żądania również w rozszerzonym zakresie. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 7.11.2014r. około godziny 22.00-23.00 w miejscowościA., na drodzeW.—W.doszło do wypadku komunikacyjnego, w którym uczestniczył powódR. B.. Kierujący pojazdem onr rej (...)markiF. (...)J. M., w trakcie wpadł w poślizg, wskutek którego samochód został obrócony i uderzył w drzewo.(...)w tym zdarzeniu został 18 letni wówczas powód, który siedział na tylnym siedzeniu, za pasażerem, miał zapięte pasy bezpieczeństwa. Wobec sprawcy pojazdu toczyło się postępowanie karne w Sądzie Rejonowym w Radomsku VI WydziałK.pod sygn. akt VI K 112/15, które zakończyło się ustaleniem odpowiedzialności sprawcy i wydaniem wyroku skazującego. (dowód: kserokopia wyroku Sądu Rejonowego VI Wydział Karny sygn. VIK 112/15 k.29, odpis KRS k.30-31) Sprawca wypadku objęty był obowiązkowym Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów wC. S.zs. wP.(P.). C. S.zs. wP.została przejęta przez(...) S.A.z/s wW.z całym dotychczasowym portfelem ubezpieczeń w/w podmiotu. /okoliczność niesporna - dowód: odpis KRS k.30-31/ Po wypadku nieprzytomnego i niewydolnego oddechowo powoda przewieziono doSzpitala (...)wR.na oddział Chirurgiczny, z którego po wykonanej diagnostyce radiologicznej i zaopatrzeniu powierzchownych ran przewieziono na oddział neurochirurgii(...)Wojewódzkiego Szpitala im. (...)Panny wC.— gdzie 8.11.2014r. w trybie pilnym miał wykonaną operację. Dalej po wykonanym zabiegu powoda przewieziono na oddział Anestezjologii i Intensywnej Terapii, na którym przebywał od 8.11.2014 do 24.02.2015r. oraz od 24.02.15r. do 19.03.2015r. W okresie od 19.03.15r. do 9.10.2015r.R. B.był leczony na oddziale rehabilitacji neurologicznej. W dniu 6.02.2016r. Powód został przyjęty na Oddział RatunkowySzpitala (...)wR.w związku z napadem epilepsji. Ponadto w okresie od 17.06.2017r. do dnia 22.06.2017r. oraz w okresie od 25.09.2017r. do dnia 6.10.2017r. Powód ponownie przebywał wWojewódzkim Szpitalu (...)im.(...)wC.na oddziale Neurochirurgii w związku z zabiegiem operacyjnym ubytku kostnego czaszki. Na skutek wypadku powód doznał urazu wielomiejscowego m.in. urazu czaszkowo — mózgowego, stłuczenia krwotocznego płata czołowego po stronie prawej, obrzęku mózgu, licznych złamań podstawy i sklepienia czaszki, złamanie kości nosa, kości ciemieniowej prawej, stłuczenia tkanki płucnej, krwiaka nadtwardówkowego. W dniu 8.11.14r. u powoda w trybie pilnym wykonano zabieg kraniektomii (operacyjne otwarcie czaszki z dekompresją mózgu), usunięto krwiaka nadtwardówkowego prawej półkuli mózgu. Po zabiegu powód przebywał przez okres 4 miesięcy na Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii. W trakcie pobytu w Szpitalu powód z uwagi na niewydolność oddechową wymagał podłączenia do respiratora. U powoda wykonano zabieg tracheotomii. Powód przez kilka tygodni był wprowadzony w stan śpiączki farmakologicznej. Miał odbarczany płyn rdzeniowo mózgowy za pomocą rurki, oraz wielokrotnie wykonany drenaż lędźwiowy. W dniu 12.01.2015r. przeszedł operację plastyki przedniego dołu czaszki. Po zabiegu radykalnie nastąpiło pogorszenie zdrowia powoda.W.obecność wodogłowia aktywnego — co wymagało z kolei założenia drenażu dokomorowego. W dniu 3.03.2015r. wykonano u powoda zabieg trepanacji czaszki, założono zastawki komorowo otrzewne średniociśnieniowej(...)z antysyfonem. W trakcie leczenia doszło do zakażenia (płynotok nosowy), które spowodowało u powoda zabiałczenie kanalików, w efekcie czego powód bardzo wysoko zagorączkował (gorączka sięgała 40 stopniC.przez okres około 5 tygodni). Po zabiegu założenia zastawki, powód miał usuniętą rurkę tracheotomiczną oraz rurkę do dokarmiania /gastromia prze skórna/, przez okres jednego roku był cewnikowany — co groziło utratą funkcjonowania układu moczowego. Stan poszkodowanego po wypadku był krytyczny, bezpośrednio zagrażający jego życiu, lekarze dawali powodowi 1% szans na przeżycie. Powód utrzymywany był w stanie śpiączki farmakologicznej. U powoda wykonano wiele bardzo inwazyjnych zabiegów medycznych, przeszedł m.in. kilka operacji otwarcia czaszki, pierwszą ratującą życie, podczas drugiej wstawiono zastawki, dalej plastykę oczodołu przedniego. W trakcie leczenia u powoda wykonano prawie 30 badań tomografem komputerowym, które wiążą się ze szkodliwym dla zdrowia promieniowaniem rentgenowskim. W czerwcu i wrześniu 2017r. Powód miał kolejne zabiegi — leczenia rozległego ubytku kostnego czaszki. Zabieg polegał na założeniu ezpandera skórnego, przez kilka kolejnych wizyt miał poszerzaną skórę czaszki poprzez wprowadzanie odpowiedniej ilości płynu. W dalszym etapie leczenia u powoda wykonano plastykę ubytku kostnego przy pomocy płytkiC. T., który jest zabiegiem bardzo bolesnym. Powód cierpiał i nadal cierpi na bardzo silne bóle głowy. Po zabiegu powód miał założone 123 szwy na głowie. Po dwóch tygodniach powód wyszedł ze szpitala. Skutki wypadku jakiemu w dniu 7 listopada 2014 roku uległR. B.okazały się dla powoda tragiczne i nieodwracalne. Proces leczenia był powikłany neuroinfekcja i pourazowym wodogłowiem aktywnym, które wymagało założenia drenażu komorowego, a następnie założenia zastawki komorowo-otrzewnowej. Następstwem urazujest encefalopatia pourazowa z niedowładem spastycznym czterech kończyn (bardziej nasilonym po lewej stronie), z bradyfenią i padaczką pourazową. Stwierdza się też u powoda niedosłuch, brak węchu oraz zez rozbieżny, niedowład mięśni gałek ocznych oraz wiele innych schorzeń bezpośrednio zagrażających jego życiu. U powoda doszło do pęknięcia oczodołu, w październiku 2017r. wykonano zabieg plastyki czoła i prawej strony czaszki, ma liczne blizny po zabiegach. R. B.przez pierwsze miesiące po wypadku przebywał na Oddziale Intensywnej Terapii, był nieprzytomny, nie miał świadomości zaistniałego zdarzenia i jego skutków, a jego stan zdrowia był bardzo ciężki i niepewny. Dopiero na przełomie lutego/marca 2015 roku powód zaczął odzyskiwać świadomość. Od początku powód był poddawany bardzo długiemu i żmudnemu procesowi leczenia, rehabilitacji, pracy wielu specjalistów, opieki rodziców, osób najbliższym dzięki czemu powód powoli dochodził do siebie. Po około 6 miesiącach od wypadku powód był poddawany tzw. wczesnej rehabilitacji. Początkowo powód był całkowicie unieruchomiony nie był w stanie przewrócić się z boku na bok, miał mimowolne odruchy: wykręcało mu rękę i nogę, nie kontrolował swoich odruchów, nieświadomie robił sobie krzywdę. Pierwsze efekty rehabilitacji zaczęły być widoczne po około 2 latach, zaczął lepiej mówić, ruszać ręką. Rozmiar szkody jakiej na skutek wypadku doznał powód był tak rozległy, iż pomimo że od zdarzenia minęło 6 lat powód nadał jest osobą całkowicie niepełnosprawną. Powód leży, wymaga całodobowej opieki, nie chodzi samodzielnie, porusza się za pomocą wózka inwalidzkiego, na który musi zostać posadzony przy pomocy dwóch osób, nie korzysta sam z toalety, wymaga pomocy przy wszystkich czynnościach higienicznych i pielęgnacyjnych tj. kąpiel, golenie. Powód ma niewładną lewą stronę twarzy, uśmiecha się połową twarzy. Początkowo powód załatwiał potrzeby fizjologiczne tylko w pampersy, od 2018 roku korzysta z kaczki i przenośnej toalety zakupionej w sklepie medycznym. Pampersy ma zakładane na wyjazdy. Powód nie kontroluje do końca swoich potrzeb fizjologicznych. Powód wymaga stałej pomocy osób trzecich w zakresie realizacji wszystkich codziennych czynności życiowych. Powoda czekają następne operacje układu słuchowego, oczu oraz dalsza wieloletnia rehabilitacja ruchowa. Rehabilitacja jest dla powoda bolesna i nieprzyjemna. Powód ma uszkodzony słuch w prawym uchu i wzrok. (dowód: zeznania świadków:A. B.k.302-312,J. B.k.312,M. K.k.318-322 uwierzytelniona kserokopia karty informacyjnej leczenia szpitalnego z 10.11.2014r.k.32, z leczenia szpitalnego zWojewódzkiego Szpitala (...)z dnia 8.11.2014r k.34, z dnia 13.01.2015r.k.35, z dnia 19.03.2015r. k.36, leczenia Szpitalnego na oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii k. 33, z leczenia szpitalnego na oddziale rehabilitacji z dnia 9,10.2015r k.37-39, z leczenia szpitalnegoSzpitala (...)wR.z 6.02.2016r. k.40, z leczenia szpitalnego oddziału neurchirurgii z 22.06.2017r. k.41oraz 6.10.2017r. k.42, tabeli wynikówk.43-51, historia choroby k.52,) W wypadku w dniu 07.11.2014r. powód doznał ciężkiego urazu czaszkowo - mózgowego, w tym: licznych złamań kości sklepienia i podstawy czaszki (kości potylicznej, kości ciemieniowej prawej, kości środkowego dołu czaszki po stronie prawej w tym kości klinowej i skroniowej w piramidzie kości skroniowej prawej szczelina złamania przechodząca przez przewód słuchowy wewnętrzny oraz błędnik kostny, wieloodłamowe złamanie kości czołowej w obrębie oczodołów i zespołu jarzmowego prawego, złamanie kości nosa, złamanie przypodstawne zatoki klinowej, stłuczenie krwotoczne prawego płata czołowego, krwiak nadtwardówkowy prawej półkuli mózgu, obrzęk struktur mózgowia w zakresie prawej półkuli z wynaczynieniem krwi do układu komorowego z efektem masy i z przemieszczeniem układu komorowego na stronę lewą, krwawienie podpajęczynówkowe w obrębie tylnego dołu czaszki wynaczynienia krwi do zatok obocznych nosa; pęcherze powietrza w strukturach mózgowia oraz w obrębie tylnego dołu czaszki. Ponadto powód doznał stłuczenia płuc. Następstwem doznanego urazu czaszkowo - mózgowego jest obecnie encefalopatia pourazowa z niedowładem spastycznym czterech kończyn (bardziej nasilonym po stronie lewej), z bradyfrenią i padaczka pourazową, niedosłuch prawostronny, brak węchu oraz zez rozbieżny oka prawego, niedosłuch prawostronny. Uszczerbek na zdrowiu w zakresie neurologii wynosi 100% z pkt 5a (Porażenia i niedowłady, a/porażenia połowicze lub paraplegie/porażenia kończyn dolnych/ uniemożliwiające samodzielne stanie i chodzenie 0 -1 wgL.100% -20% z pkt. 8c (Padaczka c/ padaczka bez zaburzeń psychicznych w zależności od częstości napadów 20-40%) -5% z pkt 20d (Uszkodzenia nosa 61 utrata powonienia w następstwie uszkodzenia przedniego dołu czaszki. Razemuszczerbek na zdrowiu w zakresie neurologii 125%(sto dwadzieścia pięć%). Cierpienia fizyczne po przebytym wypadku były bardzo dużego stopnia. W początkowym okresie po wypadku cierpienia te były pokryte stanem głębokiej nieprzytomności, a dalej stanem śpiączki farmakologicznej (do 3 tyg.). Od czasu wypadku utrzymują się bóle głowy. Początkowo powodowały cierpienia dość znacznego stopnia (5-6/10 w skali(...)), po wyleczeniu neuroinfekcji i po założeniu drenażu komorowego (03/2015r.) bóle głowy miały mniejsze nasilenie. Po zakończeniu leczenia wO.. Intensywnej Terapii i wO.. Neurochirurgii (03.2015r.) , w trakcie leczenia wO..(...)Neurologicznej wC., w(...)wK.i dalej w trakcie rehabilitacji w(...)wK.- powód skarżył się na znacznie nasilone dolegliwości bóle w trakcie ćwiczeń redresyjnych kończyn dolnych i górnych.S.i przykurcze mięśniowe kończy utrzymują się nadal (bardziej nasilone po stronie lewej) i nadal ćwiczenia mające na celu poprawę zakresu ruchów biernych powodują cierpienie / ból. Urazowe uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego mają u powoda charakter trwały. Klinicznie, doznane obrażenia manifestują się niedowładem spastyczny czterech kończyn, z przykurczami zwłaszcza kończyn dolnych, padaczką pourazową objawami deficytowymi w zakresie nerwów czaszkowych (nerwu węchowego, nerwów gałkoruchowych, nerwu słuchowego), zaburzeniami poznawczymi i emocjonalnymi. Całkowite wycofanie się stwierdzanych obecnie deficytów neurologicznych nie jest możliwe. Głównym celem rehabilitacji (wspomaganej farmakoterapią) jest obecnie zmniejszenie napięcia mięśniowego i przykurczów, co ułatwi pionizację i ćwiczenia w samoobsłudze. Dopiero po osiągnięciu tego celu można planować dalsze etapy rehabilitacji - trudno przewidzieć kiedy to nastąpi. Powód wymaga długotrwałego (prawdopodobnie do końca życia), systematycznego leczenia neurologicznego i rehabilitacji. (dowód: opinia biegłego neurologaB. S.k.651-656) Powód w następstwie wypadku doznał: obrzęku mózgu, stłuczenia prawego płata czołowego mózgu, ran powierzchownych głowy, krwiaka przymózgowego prawej półkuli mózgu , wodogłowia wewnętrznego pourazowego, wieloodłamowego złamania kości czaszki w obrębie kości potylicznej, środkowego dołu czaszki po stronie prawej w tym kości klinowej i skroniowej, stłuczenia płuc z ostrą niewydolnością oddechową, wieloodłamowego złamania kości twarzoczaszki, w tym złamania kości czołowej, w obrębie oczodołów, zespołu jarzmowego prawego, złamanie kości nosa, złamanie kości ciemieniowej prawej, złamanie piramidy kości skroniowej prawej, szczeliny złamania przechodzącej przez przewód słuchowy wewnętrzny oraz błędnik kostny niedowładu spastycznego czterokończynowego, niedowładu nerwu VII po stronie lewej, głębokiego niedosłuchu prawostronnego pourazowego odbiorczego. Wypadek spowodował u powodaurazy laryngologicznew postaci uszkodzenia powłok czaszki (znaczne uszkodzenie powłok czaszki, rozległe, ściągające blizny w zależności od rozmiaru)- 10%, , uszkodzenia kości sklepienia czaszki i podstawy czaszki- 10 %, uszkodzenia nosa bez zaburzeń oddychania i powonienia- 3%, głębokiego niedosłuchu prawostronnego pourazowego odbiorczego – 45% (uszkodzenia narządu słuchu), niedowładu ośrodkowego nerwu twarzowego po stronie lewej – 3% , uszkodzenia łącznie z pęknięciem kości skalistej jednostronne. Łącznie powód na skutek wypadku z przyczynlaryngologicznychdoznałtrwałego 71%uszczerbku na zdrowiu. Odczuwalne przez powoda dolegliwości bólu i cierpienia były w początkowym okresie bardzo silne, przy czym ocena ich intensywności w poszczególnych okresach, nie jest możliwa z uwagi na fakt, że próg bólu jest cechą indywidualną. Skutki wypadku w postaci niedosłuchu prawostronnego mają u powoda charakter trwały, z tendencją postępującą. Powód wymaga aparatowania prawego ucha aparatem słuchowym, przy czym rokowania na przyszłość powoda z punktu widzenia laryngologicznego są dobre. Aktualnie z powodu głębokiego niedosłuchu prawostronnego powód wymaga leczenia laryngologicznego. Z punktu widzenia estetyki blizny i wgłobienia mają charakter szpecący. Z przyczyn laryngologicznych powód nie wymaga pomocy osób trzecich, natomiast z tytułu ogólnego stanu zdrowia opieka ta jest niezbędna całą dobę przez 2 osoby. Na skutek wypadku u powoda doszło do zwiększenia potrzeb w postaci leczenia niedosłuchu pourazowego- aparatowania. Niedosłuch prawostronny pourazowy pozostający w związku z postępującym charakterem schorzenia i możliwością stopniowego pogorszenia w przypadku nie podjęcia leczenia- aparatownia słuchu w uchu lewym, wymaga stałej kontroli w Poradni Laryngologicznej. Koszt aparatu słuchowego w granicach od 1200 zł do 8000 zł/częściowa refundacja w NFZ na wniosek lekarza/. ( dowód: opinia biegłego laryngologaB. W.k.394-399) U powoda na skutek wypadku doszło do powstania uszczerbku na zdrowiu z przyczynurologicznych. W następstwie licznych obrażeń jakich powód doznał w wypadku (głównie urazu czaszkowo mózgowych) doszło u niego do dysfunkcji neurogennej pęcherza moczowego, co wymagało założenia cewnika na stałe. Obecnie u powoda występuje niekontrolowane oddawanie moczu oaz występują nawracające infekcje dróg moczowych. Uszczerbek na zdrowiu z powodu dysfunkcji neurogennej pęcherza moczowego w następstwie urazu i uszkodzenia centralnego i obwodowego układu nerwowego zgodnie z pkt. 93A wynosi 100%. W pierwszym okresie powód był nieprzytomny, a dolegliwości bólowe i cierpienie psychiczne zaczął odczuwać po jej odzyskaniu. Z powodu założonego cewnikaF.,a do pęcherza moczowego mógł odczuwać dyskomfort nasilający się przy stanach zapalnych. Z powodu dysfunkcji neurogennej pęcherza moczowego konieczna jest stała opieka specjalistyczna i leczenie, aby zapobiec nawracającym stanom zapalnym dróg moczowych i ich następstw takich jak kamica, niewydolność nerek. Z powodu dysfunkcji neurogennej pęcherza moczowego rokowanie co do wyleczenia jest złe. Bardzo prawdopodobne są powikłania, które ostatecznie mogą doprowadzić do niewydolności nerek pomimo leczenia specjalistycznego. Z powodu dysfunkcji neurogennej pęcherza moczowego powód wymaga pomocy osób trzecich , głównie w utrzymaniu higieny osobistej z powodu niekontrolowanego oddawania moczu do pieluchomajtek i ich wymiany. Z powodu dysfunkcji neurogennej pęcherza moczowego celowe były zabiegi rehabilitacyjne i ponoszone koszty w czasie turnusów rehabilitacyjnych w Polskim Centrum Rehabilitacyjnym Votum oraz Centrum Kompleksowej(...)wK.. W zakresie układu moczowego z powodu dysfunkcji neurogennej pęcherza moczowego - zwiększenie kosztów utrzymania spowodowane jest koniecznością używania pieluchomajtek, leków, antybiotyków z powodu nawracających stanów zapalnych, preparatów ziołowych, środków higienicznych.R. B.będzie wymagał specjalistycznej opieki stale. Ze względu na złe rokowanie co do całkowitego wyleczenia dysfunkcji neurogennej pęcherza moczowego uszczerbek na zdrowiu ma charakter stały. Po odzyskaniu przytomności powód odczuwał dolegliwości dyzuryczne spowodowane obecnością cewnika i nawracającymi stanami zapalnymi w stopniu umiarkowanym. Niekontrolowane bezwiedne oddawanie moczu w znacznym stopniu nasilałlają jego cierpienia psychiczne. Obecność cewnika w pęcherzu moczowym nie powoduje dolegliwości bólowych Jednak w przypadku stanu zapalnego nieskutecznie leczonego dolegliwości dyzuryczne mogą być znaczne (bóle, pieczenie, parcia na mocz). Obecnie odczuwane przez powoda dolegliwości: ucisk, parcie na mocz, spowodowane jest utrzymującym się stanem zapalnym pęcherza moczowego podtrzymywanym przez neurogenne zaleganie moczu w pęcherzu moczowym. Z powodu niekontrolowanego bezwiednego oddawania moczu zarówno w dzień jak i w nocy konieczna jest całodobowa opieka, aby szybko i doraźnie wymieniać pieluchomajtki. Jest to konieczne aby zapobiegać nawracającym infekcjom dróg moczowych Natomiast pomoc dwóch osób jednocześnie potrzebna jest przy przemieszczaniu powoda i zabiegach higienicznych. (dowód : opinia biegłego urologaJ. A.k.406-408 wraz z opinią uzupełniająca k.586-588) Powód doznałurazów okulistycznych, będących następstwem ciężkiego urazu czaszkowo-mózgowego. W chwili przyjęcia do szpitala okulistycznie opisywano obrzęk krwotoczny powiek, źrenice średnio szerokie bez reakcji na światło. Obrzęk krwotoczny powiek i krwiak oczodołu prawego niewątpliwie powodowały dolegliwości mieszczące się w ogólnych ciężkich dolegliwościach bólowych i psychicznych z powodu ciężkiego stanu ogólnego pacjenta. Zez porażenny wymaga konsultacji w sprawie możliwości leczenia operacyjnego i późniejszej rehabilitacji. Występujące u powoda pourazowe, pochodzenia centralnego,obniżenie ostrości wzroku obu oczu z zaburzeniami pola widzenia oraz zez porażenny w znacznym stopniu ograniczają jego codzienne funkcjonowanie. Uszczerbek na zdrowiu powoda jakiego doznał w wyniku wypadku w zakresie narządu wzroku ma charakter trwały i obejmuje: pogorszenie ostrości wzroku obu oczu - - Tabela C poz.27a = 35%, ubytki połowicze pola widzenia Tabela C poz.33c = 25% Łącznyokulistyczny uszczerbekna zdrowiu powoda wynosi60%. Uszkodzenia w zakresie narządu wzroku nie powodowały dolegliwości bólowych. Wypadek jakiemu powód uległ spowodowałstałe pogorszenie i zaburzenie widzenia obu oczu oraz ubytkami połowicznymi pola widzenia, brakiem widzenia obuocznego. Z powodu stanu narządu wzroku - obserwacja zaniku nerwu wzrokowego lewego - powód wymaga stałej opieki okulisty. Rokowania na przyszłość są ostrożne z uwagi na fakt, że może postępować zanik nerwu i pogorszenie widzenia. Stan narządu wzroku powoda po wypadku nie wymagał niezbędnej opieki. (dowód: opinia biegłego lekarz okulistyR. M.k.410-411 wraz z opinia uzupełniająca k.572) W wypadku komunikacyjnym z dnia 7.11.2014 r. powód doznał: urazu czaszkowo - mózgowego, wymagającego operacyjnego leczenia neurochirurgicznego. W wyniku odniesionych obrażeń u powoda doszło do zaburzeń pod postacią zespołu psychoorganicznego pourazowego z deficytami funkcji poznawczych i zaburzeniami charakteropatycznymi. W osobowościowym funkcjonowaniu powoda zarysowane są cechyorganicznych zaburzeń osobowości(zespół płata czołowo - skroniowego), wyrażające sięchwiejnością afektu, odhamowaniem, trudnościami z kontrolą emocji i zachowań, zaburzeniami funkcji planowania. Powyższe zaburzenia psychiczne czynią powodacałkowicie niezdolnym do pracyzarobkowej orazograniczają zdolność do samodzielnej egzystencji. Funkcjonowanie powoda w sferze psychospołecznej jest zaburzone. Powód w wynikuobniżonej sprawności intelektualnejnie mógł zdać matury, nie może pójść na studia. Z tego powodu doświadcza dezadaptacji, czuje się ponadto pozbawiony kontaktów rówieśniczych, coraz bardziej odizolowany społecznie, osamotniony, zdany tylko na rodziców. Rodzi to głęboką frustrację i lęki związane ze swoją przyszłością. Pozostaje on w związku z tym pod opieką psychologa w(...)z rozpoznaniem zaburzeń lękowych.R. B.nie uzyskał wciąż emocjonalnej akceptacji utraty zdrowia i ograniczeń, które są konsekwencją wypadku, czuje się rozżalony, nie pogodził się w pełni z tym, że wypadek odebrał mu plany życiowe i marzenia i uczynił go osobą trwale niepełnosprawną. W tym obszarze wymaga dalszej pomocy psychologicznej. Przeprowadzone badanie psychometryczne: Testem Pamięci WzrokowejB.i Testem MatrycR.w wersji Standard dało wynik wskazujący na deficyty funkcji poznawczych - widoczna jest zmniejszona pojemność pamięci wzrokowej bezpośredniej i deficyty uwagi. Wyraźne organiczne podłoże. W Teście MatrycR.badany uzyskał centyl 22, wskazujący na intelekt niższy niż przeciętny. Obserwowano wolne tempo pracy umysłowej. Analizy wyników badań psychologicznych wykonanych 14.02.2018r. z użyciem testu(...)(PL) wPZPwR.wykazały, że poziom aktualnego rozwoju funkcji umysłowych leżących u podłoża myślenia słowno - pojęciowego mieści się w granicach normy - iloraz inteligencji wynosi 90, poziom rozwoju funkcji umysłowych leżących u podłoża myślenia konkretno - obrazowego odpowiada upośledzeniu umysłowemu w stopniu lekkim (dolna granica przedziału) - iloraz inteligencji wynosi 58, globalnie aktualna sprawność intelektualna mieści się w obszarze niższym niż przeciętny -na pograniczu upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim( aktualny iloraz inteligencji wynosi 76, przy normie w granicach 85-115). Powód wymaga stałej opieki, pomocy i kontroli drugiej osoby, a ponadto rehabilitacji neuropsychologicznej (utrudnionej, z powodu braku dostępu do specjalisty w tej dziedzinie w pobliżu miejsca zamieszkania). Rokowania co do powrotu do pełnej sprawności psychicznej są niepomyślne - uszkodzenie(...)jest procesem nieodwracalnym. W związku ze zdiagnozowanymipourazowymi deficytami funkcji umysłowych oraz zaburzeniami sfery osobowościowej i emocjonalnej powód doznał uszczerbku na zdrowiuktóry zgodnie z pkt. 9 b) Tabeli procentowego uszczerbku wg obowiązującego załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i PolitykiS.. z 18.12.2002r. (Zaburzenia neurologiczne i psychiczne uwarunkowane organicznie - encefalopatię ze zmianami charakterologicznymi) –wynosi 70%. (dowód: opinia biegłego psychologaM. P.k.415-420) Podczas wypadku drogowegoR. B.doznałneurochirurgicznychobrażeń ciała w postaci urazu czaszkowego tj.: wieloodlamowego złamania kości czołowej, w tym oczodołów, oraz kości nosa i jarzmowej prawej, złamania kości ciemieniowej, potylicznej, klinowej i skroniowej po stronie prawej (przechodzące przez piramidę kości i ucho wewnętrzne), ciężkiego urazu mózgowego w postaci: krwiaka przymózgowego nad prawą półkulą mózgu, obrzęku mózgu i krwawienia podpajęczynówkowego, ogniskowego, krwotocznego stłuczenia płata czołowego prawego mózgu, płynotok nosowy z wtórną neuroinfekcją, wtórne wodogłowie, ran głowy Doznane urazy neurochirurgiczne doprowadziły do trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda, wobec neurochirurgicznych obrażeń ciała: • ciężkiego urazu czaszkowego w postaci: wieloodlamowego złamania kości czołowej, w tym oczodołów, oraz kości nosa i jarzmowej prawej, złamania kości ciemieniowej, potylicznej, klinowej i skroniowej po stronie prawej( przechodzące przez piramidę kości i ucho wewnętrzne), • ciężkiego urazu mózgowego w postaci: krwiaka przymózgowego nad prawą półkulą mózgu, obrzęku mózgu i krwawienia podpajęczynówkowego, ogniskowego, krwotocznego stłuczenia płata czołowego prawego mózgu, płynotok nosowy z wtórną neuroinfekcją, wtórne wodogłowie. • ran głowy, • pozostałych obrażeń- z zakresu innych specjalności medycznych. Doznane urazy neurochirurgiczne doprowadziły do trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda. Trwały neurochirurgiczny uszczerbek na zdrowiu powodaR. B.na skutek odniesionych urazów tj: a) ciężkie i wielomiejscowe uszkodzenia kości czaszki- uszczerbek nimi spowodowany wg punktu 2a Tabeli- wynosi 10%. b) ubytek kości czaszki (duży, obecnie uzupełniony płytką, oraz mniejsze ubytki potrepanacyjne, podrenażowe)- uszczerbek nimi spowodowany wynosi według punktu 3b na 20%. Łączny trwały uszczerbek po obrażeniachneurochirurgicznych wynosi 30%. Zakres cierpień powoda spowodowany obrażeniami z zakresu neurochirurgii jest bardzo duży. Proces terapii neurochirurgicznej nie był liniowy i łatwy. U powodawystąpiły groźne powikłania i urazy —płynotok nosowy, neuroinfekcje, wodogłowie i ubytki kostne, które wymagały kolejnych zabiegów ratujących życiei zabiegów odtwórczych. To powodowało, że podczas rekonwalescencjipo urazie powód nie wracał typowo do zdrowia, lecz miał pojawiające się nowe dolegliwości i miał wykonywane nowe, niezbędne zabiegi operacyjne, co przysparzało powodowi nowych stresów i nowych cierpień. Każde powikłanie i każdy zabieg zmierzający do jego likwidacji wiązał się z okresowym zaostrzeniem dolegliwości, ale nie jest możliwym podanie i wiarygodne przedstawienie rozmiaru i skali cierpień powoda jak również kiedy i po jakim zabiegu co powód odczuwał. Powód cierpiał na uporczywe bóle głowy, które nasilały się i okresowo słabły, były też modyfikowane działaniem leków przeciwbólowych. Dolegliwości spowodowane obrażeniami neurochirurgicznymi, ich powikłaniami i leczeniem były bardzo duże, a może nawet maksymalne. Skutki przebytego w dniu 07.11.2014 urazu czaszkowo — mózgowego powód będzie odczuwał zawsze i do końca życia. Jego aktywność życiowa, zwłaszcza przy uwzględnieniu aktywności typowej dla jego wieku będzie zredukowana w stopniu bardzo dużym. Powód raczej nie będzie aktywny towarzysko, nie będzie aktywny zawodowo i na pewno nie będzie aktywny pod względem sportowym. Powód do końca życia musi być osobą ostrożną i unikać wszelkich sytuacji, gdzie mógłby doznać kolejnego urazu głowy — nawet banalnego i niegroźnego dla normalnej osoby. Z neurochirurgicznego punktu widzenia rokowania na przyszłość nie są pewne:zastawka może się zapchać włóknikiem, lub ulec innemu uszkodzeniu, a uszkodzenia śródczaszkowe są tak duże, że niewykluczone jest pojawienie się innych następstw urazu np.: zaniku mózgu, nasilenia padaczki i zespołu psychoorganicznego. Z punktu widzenia stricte neurochirurgicznego -powód obecnie nie wymaga leków, rehabilitacji i zabiegów. Wymaga natomiast leczenia przeciwbólowego, neurologicznego, oraz pomocy i nadzoru ze strony rodziny. Powód miał kilka etapów leczenia neurochirurgicznego i po każdym z nich miał zwiększone potrzeby opieki i pomocy osób trzecich. Większość tych zabiegów przeprowadzono podczas pierwotnej hospitalizacji, więc przynajmniej formalnie ta opieka należała do personelu medycznego szpitala. Po zabiegu wszczepienia podskórnego expandera (w dniu 19.06.2017) powód miał zaostrzenie dolegliwości bólowych prawej strony głowy przez okres 1-2 miesięcy, zwłaszcza, że objętość expandera była zwiększana. Podobnie, po zabiegu plastyki ubytku prawej strony czaszki (28.09.2017), powód miał zaostrzenie dolegliwości i też z pewnością wymagał dodatkowej opieki. Po każdym z tych dwóch powrotów ze szpitala do domu, powód wymagał dodatkowej opieki i pomocy rodziny w wymiarze 2 godzin przez pierwszy tydzień i w wymiarze 1 godziny przez kolejne dwa tygodnie. Te wartości należy doliczyć do opieki wynikającej z niedowładów kończyn i pozostałych następstw przedmiotowego wypadku. (dowód: opinia biegłego neurochirurgaR. K.k.601—605 wraz z opinia uzupełniającą k.671-674) U powoda występują zniekształcenia powłok ciała (blizny i zniekształcenia) będące bezpośrednimi następstwami urazu oraz wynikiem jego leczenia. Stały uszczerbek na zdrowiu będący wynikiem istniejących zniekształceń bliznowatych szyi wynosi 2%. Stały uszczerbek na zdrowiu będący wynikiem istniejących zniekształceń bliznowatych klatki piersiowej (pooperacyjne blizny klatki piersiowej (blizny po wkłuciu centralnym) wynosi 1 % - punkt 56. Stały uszczerbek na zdrowiu będący wynikiem istniejących zniekształceń bliznowatych brzucha ( pooperacyjne blizny brzucha po gastrostommi i założeniu zastawki ) wynosi 2 % - pkt 65. Cierpienia fizyczne będące następstwem urazu były u powoda niewątpliwie bardzo duże. Mimo, że w początkowym okresie, gdy powód po wypadku przebywał w(...)był on utrzymywany przez długi okres w stanie śpiączki farmakologicznej, a po przeniesieniu do Oddziału Neurochirurgii został ponownie poddany kolejnemu zabiegowi operacyjnemu i w tym okresie ponownie przez około 2 tygodnie dolegliwości były większe. W trakcie rehabilitacji cały czas dolegliwości były duże. Dopiero po powrocie do domu w październiku 2015r. (prawie rok od wypadku) dolegliwości były średnio nasilone. Kolejne zwiększenie dolegliwości bólowych związane było z kolejnymi operacjami neurochirurgicznymi. Duże dolegliwości bólowe były przez około 2 tygodnie po każdej operacji. Powodowi cały czas towarzyszą silne dolegliwości bólowe kończyn dolnych. Powód będzie odczuwał skutki wypadku do końca życia, wynikające głównie z niedowładu kończyn. Z punktu widzenia chirurgii plastycznej skutkiem wypadku jest znaczne oszpecenie powoda spowodowane licznymi bliznami pooperacyjnymi głównie w obrębie głowy. Powód w celu leczenia blizn pooperacyjnych i pourazowych stosował żelC.i żel silikonowy, łącznie zużyto około 5 opakowań tych preparatów. Aktualnie opisane blizny są już bliznami dojrzałymi i nie wymagają specjalnej pielęgnacji ani leczenia. Opisane blizny powodują trwałe, łącznie znaczne oszpecenie powoda. Nie jest możliwe całkowite usunięcie istniejących blizn ani w drodze operacji plastycznej ani poprzez leczenie zachowawcze. Ewentualne zabiegi korekcyjne mogą jedynie poprawić np. wciągniętą bliznę na brzuchu po gastrostomii lub bliznę na potylicy po odleżynie. W pozostałych bliznach zabiegi plastyczne nie są wskazane i nie przyniosą one istotnej poprawy ich wyglądu. Szczególnie dotyczy to czoła i skóry owłosionej głowy, ze względu na znajdujący się pod bliznami materiał alloplastyczny (C.). Ewentualne powikłania w procesie gojenia (np. infekcja w ranie, rozejście się rany) mogłyby doprowadzić do powstania zakażenia wokół wszczepu i spowodować konieczność jego usunięcia. Dlatego uszczerbek na zdrowiu wynikający z oszpecenia bliznami jest stały. Z punktu widzenia chirurgii plastycznej istniejące u powoda blizny są już bliznami dojrzałymi i nie wymagają ani pielęgnacji ani specjalnego leczenia. Stały uszczerbek na zdrowiu będący wynikiem istniejących zniekształceń bliznowatych skóry owłosionej głowy i czoła wynosi 10% - pkt 1 A-. Stały uszczerbek na zdrowiu będący wynikiem ubytku w kościach pokrywy czaszki wynosi 15% - pkt 3B. Łącznyuszczerbek na zdrowiu powoda oceniony przez chirurga plastykawynosi30%. (dowód: opinia biegłego z zakresu chirurgii plastycznejT. Z.k.424-429) Powód od początku leczenia wymagał bardzo intensywnej rehabilitacji. Medycyna nie wyodrębnia uszczerbku na zdrowiu w zakresie rehabilitacji. Po przebytym wypadku powód wymagał stałej intensywnej opieki medycznej i pielęgniarskiej. Po zakończeniu leczenia szpitalnego powód nadal wymagał i wymaga opieki i pomocy osób trzecich we wszystkich czynnościach samoobsługi oraz we wszystkich czynnościach dnia codziennego w wymiarze 5-6 godz. dziennie. Przy niektórych czynnościach (transfer z wózka, kąpiel) - potrzebna była i jest pomoc 2 osób. Po wykorzystaniu bezpłatnych świadczeń z NFZ powód był rehabilitowany wO..(...)Neurologicznej wC.w okresie 19.03.- 09.10.2015r. (7 miesięcy - wyjątkowo długo) i nadal wymagał specjalistycznej rehabilitacji w warunkach stacjonarnych. Leczenie usprawniające podjęte wCentrum (...)wK.oraz w Polskim Centrum(...)wK.było w pełni uzasadnione. Również leczenie toksyna botulinowąi zakup tego leku był w pełni uzasadniony w leczeniu tak bolesnej i nasilonej spastyczności. W przyszłości powód powinien być dalej systematycznie usprawniany, w tym również uczestniczyć w turnusach rehabilitacyjnych. Uczestnictwo w turnusie jest odpłatne, cena zależy od wielu czynników, takich jak: termin, położenie ośrodka, program itp. Ceny są bardzo zróżnicowane - od kilkuset do nawet trzech tysięcy złotych. PFRON dofinansowuje udział w turnusie rehabilitacyjnym - dofinansowanie zależy od dochodów w rodzinie, oraz od stopnia niepełnosprawności. S.i przykurcze mięśniowe kończy utrzymują się nadal (bardziej nasilone po stronie lewej) i nadal ćwiczenia mające na celu poprawę zakresu ruchów biernych powodują cierpienie i ból. Od chwili wypadku powód jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym i wymaga stałej opieki i pomocy osób trzecich. Wymaga przygotowania i podania poporcjowanych posiłków, wykonania toalety, pomocy w załatwianiu potrzeb fizjologicznych, pomocy w siadaniu i przesiadania się na wózek inwalidzki.Pomoc przy tych czynnościach to 5-6 godz. dziennie. Wymaga stosowania leków p-padaczkowych, p-bólowych, preparatów witaminowych, leków nootropowych - koszt ok. 130zł m iesięcznie. Wymagastałej systematycznej rehabilitacji w warunkach domowych z fizjoterapeutąw wymiarze 1-1,5 godz. dziennie + proste ćwiczenia bierne wykonane przez rodzinę po przeszkoleniu przez fizjoterapeutę. Rehabilitacja w warunkach domowych może być świadczona w Por. Rehabilitacyjne max 1-2 serie po 10 zabiegów w roku oraz w Ośrodkach Pomocy(...), które zatrudniają techników fizjoterapii, 1 - 2 x w tygodniu 1 godz. Takiwymiar możliwej do uzyskania bezpłatnej rehabilitacji musi być uzupełniony przez usługi prywatnych fizjoterapeutów. Aktualny koszt usług fizjoterapeuty w miejscu zamieszkania pacjenta to wydatek co najmniej 100 złotych na godzinę. W 2019 roku stawka wynosiła około 65 złotych, a wcześniej 50 złotych. Powód wymaga stosowania pieluchomajtek - koszt miesięczny 60 szt. - 27,OOzł. (po refundacji) Pionizator i wózek inwalidzki otrzymał bezpłatnie. Wymiana wózka inwalidzkiego co 4-5 lat (sprzęt dofinansowywany przez NFZ, udział własny chorego 0%) Dom powoda musiał zostać przystosowany do potrzeb jego niepełnosprawności. Powód wymaga i będzie wymagał w przyszłości systematycznego leczenia neurologicznego (padaczka pourazowa, leczenia spastyczności, leczenie neuroprotekcyjne) oraz systematycznej intensywnej rehabilitacji neurologicznej (na obecnym etapie - próby zmniejszenia spastyczności i zmniejszenia przykurczów w zależności od osiągniętych efektów planowanie dalszych etapów rehabilitacji). Całkowite wycofanie się stwierdzanych obecnie deficytów neurologicznych nie jest możliwe. Głównym celem rehabilitacji (wspomaganej farmakoterapią) jest obecnie zmniejszenie napięcia mięśniowego i przykurczów, co ułatwi pionizację i ćwiczenia w samoobsłudze. Dopiero po osiągnięciu tego celu można planować dalsze etapy rehabilitacji - trudno przewidzieć kiedy to nastąpi. Powód wymaga długotrwałego (prawdopodobnie do końca życia), systematycznego leczenia neurologicznego i rehabilitacji. Rehabilitacja jest potrzebna i jej wykonywanie w wymiarze nawet większym niż 3 godziny dziennie byłoby w pełni uzasadnione. Powód po wyjściu ze szpitala miał silą spastykę i przeczulicę. Aktualnie stan zdrowia powoda uległ poprawie. Powód bierze leki na rozluźnienie mięśni, musi być rehabilitowany do końca życia co ma zastąpić powodowi normalne funkcjonowanie. Rokowania w przypadku powoda są j niekorzystne. Nie ma szansy na cofnięcie zmian. Do rehabilitacji powoda wystarczy jedna osoba.S.nie powoduje bólu, natomiast wywołuje przykurcz , który jest bolesny. Prawa ręka powoda jest aktualnie sprawna ruchowo. Przy spożywaniu posiłku nie ma potrzeby obecności drugiej osoby. We wcześniejszym czasie wymagał asystowania, spastyka jest mniejsza. /dowód: opinia biegłego neurologaB. S.k.651-656 wraz z opinią uzupełniająca k.709-710 wraz z ustną opinia uzupełniająca k. 743 verte-746/ Budynek jednorodzinny, w którym mieszka powód jest zupełnie nieprzystosowany dla osoby niepełnosprawnej poruszającej się na wózku inwalidzkim. Dlatego wymaga on dużych nakładów finansowych aby przystosować go dla osoby niepełnosprawnej poruszającej się na wózku inwalidzkim. Łączna szacunkowa kwota potrzebna na przystosowanie budynku mieszkalnego do potrzeb osoby niepełnosprawnej wynosi 165.494zł netto i obejmuje: 1. Utwardzenie podłoża na zewnątrz budynku 7884 zł. netto 2. Wykonanie podjazdu - ramy do wejścia budynku 27255 zł. netto 3. Remont łazienki i pokoju ćwiczeń 30000 zł. netto 4. Wymiana drzwi do sali ćwiczeń + system automatycznego otwierania 9100 zł. netto 5. Montaż systemu automatycznego otwierania 3szt drzwi skrzydłowych 28515zł. netto 6. platforma RL60 - transport na półpiętro 62740 zł. netto Mając a uwadze nieprzewidziane do końca wszystkie prace modernizacyjne budowlano-montażowe , zróżnicowane i rosnące ceny, przyjąć należy , że4 wartość prac będzie zawsze wyższa o ok.10%-15% tj: 165.494zł x 1,1 = 182.043,40zł ~182.000zł (dowód: opinia biegłego z zakresu budownictwa i wycenyprzedsiębiorstw (...)k. 450-460 wraz z opinia uzupełniającą k.k.615-621 ) R. B.nie pamięta samego momentu wypadku. Pamięta, że jechał samochodem z czterema kolegami jako pasażer. Nie pamięta wypadku, wie o nim z relacji rodziny i kolegów, którzy uczestniczyli w wypadku. Koledzy udzielili mu pierwszej pomocy. Wie, że przez rok leżał w szpitalu, w tym pół roku na(...). Nie pamięta pobytu na(...), zaczął odzyskiwać świadomość podczas pobytu na oddziale wczesnej rehabilitacji. W wypadku tylko powód odniósł poważne obrażenia. Powód cały czas pozostaje pod specjalistyczną opieką pod opieką lekarską: neurochirurga, rehabilitanta, okulisty, laryngologa, stomatologa, psychologa. Porusza się na wózku z pomocą rodziny. Z powodu niedowładu kończyny górnej lewej nie porusza się wózkiem samodzielnie.R. B.ma wykształcenie średnie – ukończył technikum informatyczne.(...)nie kontynuował. Podchodził do matury próbnej, ale bez powodzenia . Przed wypadkiem nie miał kłopotów z nauką w szkole, był dobrym uczniem( średnia 4,7), nie powtarzał nigdy klas.W dacie wypadku miał 18 lat, był zdrowym sprawnym fizycznie mężczyzną, aktywnie uprawiał sport, uczył się, miał dalekosiężne plany. Planował studiować informatykę połączona z językiem angielskim. Utrzymuje się obecnie z renty socjalnej i dodatku pielęgnacyjnego. Powód jest bezdzietnym kawalerem. Mieszka z rodzicami. Ma starszą siostrę. Po wypadkurodzice codziennie odwiedzali powoda w szpitalu, poświęcając się opiece nad nim. Codziennie w szpitalu spędzali po 11-12 godzin, dojeżdżali z miejscowościK.do Szpitala doC.. Na leczenie syna przeznaczyli wszystkie oszczędności. Po wypadku powód załamał się psychicznie. Wypadek zmienił życie powoda oraz jego rodziny o 180 stopni. Od tego czasu wszystko skupia się wokół leczenia, szpitali, lekarzy, rehabilitacji, ciągłej pracy w celu poprawy zdrowia powoda. Determinacja rodziców i opieka, jaką przez cały czas otaczają powoda ma niebagatelne znaczenie w procesie jego rekonwalescencji. Rodzice codziennie pracują z powodem, są z nim 24 godziny, w tym czasie ćwiczą z nim, wykonują codzienną toaletę . Powód nie był nigdy leczony psychiatrycznie. Po wypadku na oddziale rehabilitacji był objęty pomocą psychologiczną,-miał myśli samobójcze. szczególnie, gdy podczas pobytu nie otrzymywał pomocy od personelu - np. gdy w nocy wzywał pielęgniarkę, aby go przełożyła na bok, miał zabierany kabel, którym sygnalizował potrzebę pomocy. Podczas pobytu na(...)dokonywał samookaleczeń - uszkodził sobie prawą nogę, nie był świadomy, że się okalecza. Podczas pobytów na rehabilitacji powód miał kontakty z psychologami i poddawany był konsultacją psychiatryczne oraz zgłosił się do psychologa w(...)wR.. Od wypadku powód czuje się odizolowany i samotny, siedzi w domu, jest mu z tego powodu przykro, bardzo trudno jest mu pogodzić się z tym, że wypadek zabrał mu „wszystko”. Odczuwa głęboki żal widząc zdjęcia kolegów wrzucane na facebooku. Myśli o tym, że nie znajdzie sobie dziewczyny, nie założy rodziny, będzie sam. Boi się o zdrowie rodziców, którzy się nim opiekują, byli z nim od wypadku każdego dnia. Badany wymaga pomocy przy kąpieli, ubieraniu, czynnościach higienicznych w toalecie. Przygotowane posiłki zjada samodzielnie. Potrzeby fizjologiczne teraz sygnalizuje. Przez rok miał cewnik. Boi się wstawać z wózka, boi się chodzić. Mówi, że przyszłość jest dla niego przerażająca, W pierwszym roku po wypadku u powoda występowały koszmary senne i okresy bezsenności. Teraz sypia dobrze. Największym dyskomfortem, który nigdy nie ustępuje, jest ból fizyczny nóg i pleców, lewej ręki i bioder. Często ma też bóle głowy. Raz zdarzyło się , że miał napad padaczkowy. PrzyjmujeD. C.300. Od czasu wypadkuR. B.jest bardzo spowolniały, wolniej mówi, wolniej kojarzy, ma incydenty drażliwości, bardzo cieszy się, gdy odwiedzają go koledzy, ale po ich wizytach jest bardzo smutny i głęboko sfrustrowany, zwłaszcza, gdy widzi, gdy koledzy jeżdżą samochodami, ma wahania nastroju, poczucie żalu, poczucia krzywdy i niesprawiedliwości. Miał plany odnośnie studiów, chciał podróżować, bardzo lubił się uczyć angielskiego. Nie pogodził się emocjonalnie z ograniczeniami, wynikającymi z konsekwencji wypadku tj. utartą zdrowia i niezależności. Frustruje go zależność od rodziny, brak perspektyw rozwoju, niemożność kontynuowania nauki, świadomość niepełnosprawności, która uniemożliwi usamodzielnienie i rozpoczęcie odrębnego życia na własny rachunek. (dowód: zeznaniaA. B.k.302-312,J. B.k.312—317,M. K.k.318-322 ) Decyzja ZUS z dnia 6.02.2015r. powodowi przyznano rentę socjalną w kwocie 619,50 zł począwszy od grudnia 2014r. Kolejnymi decyzjami podnoszono wysokość przyznanej powodowi renty: decyzją z dnia 1.03 . 2015 roku od marca 2015 roku renta wynosiła 643,02 zł miesięcznie, od lipca , decyzją z dnia 3.06.2016r. pobierane świadczenie. wynosiło 644.63 zł miesięcznie. Powód ma przyznany również zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153,00 zł miesięcznie. Do dnia 31.08.2017r. miał przyznany zasiłek rodzinny w kwocie 135,00 zł miesięcznie, z tytułu kształcenia i rehabilitacji 110, 00 zł miesięcznie — takie też kwoty otrzymuje aktualnie, oraz z tytułu dojazdów do szkoły do dnia 30.06.2017r. w kwocie 69,00 zł. (aktualnie powód zakończył naukę). (dowód: uwierzytelniona kserokopia decyzji ZUS dnia 6.02.2015r.k.84, decyzja z dnia 1.03.201Sr.k.86,decyzja z dnia 3.06.2016r.k.88-89, decyzja z dnia 16.02.2016r.(...), k.90, decyzja z dnia 31.10.2016r.nr(...),/(...)k.91, 92, 93) Koszty nabycia pojazdu — samochodu osobowegoO. (...)rok produkcji 2008r. w kwocie 24.108,00 zł oraz poniesionych kosztów rejestracji pojazdu w wysokości 178,50 zł. Łącznie to koszt: 24.286,50 zł. /dowód: uwierzytelniona kserokopia W nr(...). z dnia 30.09.2015r. k.126 ,rachunek nr (...)/ k.127/ Ojciec powoda od momentu wypadku zmuszony był zrezygnować z zatrudnienia, mama otrzymuje świadczenie pielęgnacyjne na powoda w kwocie 1406,00 zł. Łączny miesięczny dochód całej rodziny wynosi 2468,63 zł, z czego zachodzi konieczność pokrycia kosztów comiesięcznych utrzymania domu: Skutki wypadku są odczuwalne nie tylko ze względu na stan powoda, ale także przełożyły się na wzrost kosztów utrzymania domu — stan powoda w jakim się znajduje zwiększył każdy wydatek. Tytułem przykładu, marznięcie powoda, słabe krążenie, sprawia, że temperatura w mieszkaniu musi być utrzymana na wyższym poziomie, przekłada się to na większe zużycie materiału grzewczego, dalej zużycie prądu. Powód także nie jest w stanie samodzielnie zaspokoić swoich potrzeb. Taka sytuacja prowadzi do pogarszania się jego zdrowia, dodatkowych cierpień, a tym samym do powiększania rozmiarów szkody. Ubezpieczyciel w ramach odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów dojazdów przyznał poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 500,00 zł oraz w kwocie 2380,00 zł co nie pokryło kosztów faktycznie poniesionych z tego tytułu. Powód od 7 listopada 2014r. do 9 października 2015r. przebywał w placówkach medycznych wC.. Przez okres ponad 11 miesięcy rodzice poszkodowanego codziennie dojeżdżali do szpitala w celu sprawowania nad nim opieki. Powód, o czym już wspomniano, nie chodził, nie siedział, leżał w jednej pozycji, nie spożywał samodzielnie posiłków, wymagał i nadal potrzebuje pomocy rodziców przy wszystkich podstawowych czynnościach. W październiku 2015r. przez okres dwóch tygodni powód przebywał wraz z rodzicami na rehabilitacji w Centrum Kompleksowej(...)wK.. Następnie od 25.10.do 21.11.2015r. oraz od 22.11. do 19.12.2015r. przebywał na kolejnej rehabilitacji w Polskim Centrum(...)Funkcjonalnej wK.. Trasa w obie strony do szpitala wC.liczyła ponad 110 km, biorąc pod uwagę liczbę dni dojazdów (335 x 110 km) średnie spalanie pojazdu na poziomie 101. gazu przy średniej cenie gazu 2.20 za litr, przejechano 36850 km, co daje zużycie(...). gazu,W.był w godzinach 10 rano, powrót około godz. 23.00. W trakcie swojego pobytu w szpitalu w/w osoby pomagały w opiece nad powodem, myły, woziły jedzenie, środki higieny, wykonywały codzienną toaletę, karmiły. Powód cały ten okres był unieruchomiony, nie mógł samodzielnie wykonywać w/w czynności. Po opuszczeniu szpitala w październiku 2015r.R. B.kontynuował leczenie. Należy uwzględnić koszty dojazdu na turnus rehabilitacyjny wK.oraz kilkukrotny wK.. Nadto dochodzą dojazdy do przychodni, na konsultacje medyczne, codzienną rehabilitację wR., do szpitala wC.na zabieg operacyjny, dalsze związane z tym wizyty. W tym okresie poszkodowany korzystał już z zakupionego pojazduO. (...). Wydatki poniesione w tym zakresie przekroczyły 15.000 zł (wypłacono zaś 2.880 zł) Powód poniósł koszty zakupu leku NurAiD II w kwocie 2.268,00 zł. oraz 3.650,00 zł zakupu toksyny botulinowej. Koszty rehabilitacji w prywatnych klinikach wyniosły 32.600 i 4.955 złotych LekN. I.i Toksyna butylinowa odpowiednio 2.268 i 3.650 złotych. W lipcu 2018 roku powód zakupił wózek elektryczny za kwotę 5.099 złotych, zaś w maju 2019 roku maszynę do rehabilitacjiP.za 13.000 złotych. (dowód: faktury VAT k.106-111, oraz 126-232; faktury – k. 750, 751) Koszty rehabilitacji wykonywanej w domu powodazmieniały się w czasie. Do końca 2018 roku wynosiły około 2.000 złotych miesięcznie (40 godzin x 50 złotych). Ceny zdecydowanie wzrosły w 2018 roku do 75 złotych na godzinę,zaś w 2020 roku i do 100 złotych za godzinę. Od 2019 roku powód zaczął regularnie jeździć na turnusy rehabilitacyjne. Udział w nich jest zalecany przez lekarzy. Potrzebę taką potwierdziła również biegła z zakresu rehabilitacji. Wartość takiego turnusu to około 1300-2000 złotych. Od 2020 roku powód zaczął również korzystać z okularów korekcyjnych. To wydatek rzędu 1.000 złotych. /dowód: zeznania świadków – k. 301 i następne; opinia biegłej z zakresu rehabilitacji – k. 651-656 wraz z opinią uzupełniająca k.709-710 wraz z ustną opinia uzupełniająca k. 743 verte-746;rachunki– k. 894-907/ A. B.— matka powoda w związku z opieką nad synem od dnia 22.12.2014r. do dnia 31.12.2014r. pobierała świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w wysokości 800 zł miesięcznie od 1 stycznia 2015 do 31 grudnia 2015 wynosiło ono 1200 zł miesięcznie , od 1 stycznia 2016 roku do 31 grudnia 2016 roku 1300 zł miesięcznie, od 1 stycznia 2017 do 29 lutego 2020 1406 zł miesięcznie . Z uwagi na to , że matka powoda nie była w stanie sama sprostać opiece nad synem od marca 2015 roku ze świadczenia pracy zrezygnował ojciec powodaJ. B.,. Rodzice powoda oboje oddają się pomocy w leczeniu i rehabilitacji syna. Łączny miesięczny dochód wynosi około 2.468,63 zł i w całości przeznaczany jest na utrzymanie syna. Rodzice powoda nie są w stanie z w/w kwoty odłożyć jakichkolwiek sum na dalsze leczenie syna, które na pewno będzie czasochłonne i kosztowne, choćby przez wzgląd na zabiegi jakim powód musi się poddać w niedalekiej przyszłości. (dowód: zeznaniaA. B.k.302-312,J. B.k.312—317,M. K.k.318-322); kopiadecyzji nr (...)z 16.01.2015r.k.92, nr(...)z 16.02.2016r k.93, oraz nr(...)k.94, świadectwa pracyJ. B.k.95) PowódR. B.jest całkowicie niezdolny do pracy do dnia 31.05.2021r. – powód wymaga opieki innych osób w zaspakajaniu podstawowych potrzeb życiowych. Powód ma orzeczony znaczny stopień niepełnosprawności. (dowód: uwierzytelniona kserokopia orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 20.01.2015r.k.96 oraz 19.05.2016r. k.97, orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z 14.01.2015r. k.98 , orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia z 10,02.2016r. k.99, zaświadczenie o stanie zdrowia dla celów świadczeń z ubezpieczenia społecznego k.100) Wypadek jakiemu uległ powód spowodował, że nie jest on w stanie kontynuować nauki (powód ukończył w indywidualnym toku nauki szkołę średnią bez matury m.in. ze względu na uszkodzony wzrok nie może do niej podejść). Nie może podjąć jakichkolwiek studiów. Zdobycie przez powoda zawodu czy wykonywanie pracy fizycznej jest wykluczone. Powoda czeka nieustanna, bardzo długa, kosztowna i bolesna rekonwalescencja, leczenie oraz wiele innych zabiegów w tym operacyjnych. Wypadek jakiemu uległ powód wywołał u powoda nie tylko cierpienia fizyczne ale również psychiczne. Przedłużający się stan nieporadności, ciągła codzienna rehabilitacja, bardzo negatywnie odbijają się na psychice powoda, odczuwa on coraz większą rezygnację. Stan powoda obecnie dalece odbiega od stanu w jakim znajdował się przed wypadkiem. Od wypadku powód wymaga opieki pełnej, co oznacza, że potrzebna jest pomoc przy wykonywaniu wszystkich czynności życia codziennego, a także asystowanie w czasie kiedy nie ma potrzeby wykonywania konkretnych czynności. Biegła z zakresu rehabilitacji wskazała, że łączny, zsumowany z całej doby okres pracy niezbędnej do wykonania przy powodzie daje łącznie 6 godzin nieprzerwanych czynności opiekuńczych. Czynności tych nie da się jednak wykonać od razu. Rozłożone one są w czasie i na ogół w okresie nocnym możliwa jest większa przerwa. Taki sposób ustalania zakresu niezbędnej opieki biegła ustaliła posiłkując się publikacją pod tytułem Medycyna(...). Jest to publikacja wydana pod patronatem(...) Izby (...). W ocenie autorów tej publikacji maksymalny czas niezbędny do wykonania opieki pełnej (czyli takiej jak wskazała biegła w przypadku powoda) wynosi właśnie 6 godzin. Z tego względu w ocenie biegłej brak podstaw do określenia niezbędnej opieki nad powodem w większym wymiarze czasowym. Biegła wskazała również, że do pewnych czynności niezbędnych do wykonania przy powodzie konieczna jest obecność dwóch osób. Biegła wskazał również, że maksymalny czas pozostawienia powoda bez opieki to dwie godziny. W 2014 i 2015 roku powód stale przebywał w placówkach medycznych, następnie w październiku - listopadzie 2015 - w prywatnych ośrodkach rehabilitacyjnych. Rodzice powoda przebywali z nim w domu całodobowo, od stycznia 2016r. /dowód: opinia biegłej z zakresu rehabilitacji i neurologiiB. S.k.651-656 wraz z opinią uzupełniająca k.709-710 wraz z ustną opinia uzupełniająca k. 743 verte-746/ Gospodarstwo domowe powoda obejmuje trzy osoby: powoda i jego rodziców (A.iJ. B.). Siostra powoda wyszła za maż , mieszka osobno. Ojciec powoda od momentu wypadku zmuszony był zrezygnować z zatrudnienia, mama otrzymuje świadczenie pielęgnacyjne na powoda w kwocie 1406,00 zł. Łączny miesięczny dochód całej rodziny wynosi 2468,63 zł, z czego zachodzi konieczność pokrycia kosztów comiesięcznych utrzymania domu: - prąd — 230 zł, woda — 25 zł, gaz — 50 zł, śmieci — 30 zł , telewizja, Internet 75 zł, ogrzewanie domu — 650 zł, ubezpieczenie domu - 37,00 zł, KRUSJ. B.— 130 zł, koszty eksploatacyjne samochodu (ubezpieczenie, opłaty, paliwo) — 500 zł, środki chemiczne — 250 zł, kosmetyki — 200 zł. Dodatkowo należy uwzględnić koszt wyżywienia członków rodziny po około 500 zł, zaś w odniesieniu do powoda — który jest na diecie wysokobiałkowej około 800,0 zł, ponadto koszty zakupu odzieży, pościeli, ręczników itd. łącznie — 600 zł. Natomiast sam koszt zabiegów, rehabilitacji powoda to koszt 3000 zł. W w/w koszty nie zostały ujęte wydatki na wyjazdy na wczasy dla syna oraz inne związane z uroczystościami rodzinnymi, prezentami itd. Skutki wypadku są odczuwalne nie tylko ze względu na stan powoda, ale także przekładają się na wzrost kosztów utrzymania domu — stan zdrowia powoda w jakim się znajduje zwiększył każdy wydatek. Z uwagi na marznięcie powoda, słabe krążenie, temperatura w mieszkaniu musi być utrzymana na wyższym poziomie, co przekłada się to na większe zużycie materiału grzewczego oraz prądu. Stan zdrowia powoda, dodatkowe cierpienia, powiększają rozmiar szkody. Powód jest osobą bardzo młodą, nie wiadomo ile czasu będzie trwało leczenie, aktualnie opiekę nad nim sprawują rodzice, jednakże w sytuacji gdy sami podupadną na zdrowiu, bądź w najgorszym wypadku ich zabraknie — suma pieniężna z tego tytułu będzie mogła być przeznaczona na pokrycie kosztów zatrudnienia osób do takiej opieki. Pismem z dnia 26.06.2015r. Powód dokonał zgłoszenia szkody osobowej do Ubezpieczyciela celem jej likwidacji, żądając wypłaty kwoty 560.000 złotych – w tym 300.000 złotych zadośćuczynienia, kwoty 130.000 zł kosztów rehabilitacji; 30.000 zł kosztów leczenia; 100.000 zł adaptacji mieszkania. Kolejnym pismem z dnia 28.01.2016 r. wniósł żądanie wypłaty dalszych kwot to jest: 200.000 złotych zadośćuczynienia, 185.501,81 zł kosztów rehabilitacji; 54.000 zaliczki na poczet dalszych kosztów leczenia i rehabilitacji, a także kwoty 2.500 złotych miesięcznej renty. /dowód: pismo – k. 929; 956/ Ubezpieczyciel co do zasady uznał swoją odpowiedzialność i w dniu 5.08.2015r. wypłacił powodowi kwotę 200.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Dalej w dniu 4.09.2015r. wypłacił powodowi kwotę 5.000.00 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu do placówek medycznych oraz kwotę 5.840,66 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, rehabilitacji i protezowania. W dniu 31 marca 2016 roku ubezpieczyciel przyznał powodowi łączną kwotę 68.354,58 zł. w tym 50.000 złotych na poczet przyszłych kosztów leczenia, 2.204,78 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, 6.782,80 zł. tytułem zwrotu kosztów opieki, 2.380,00 zł tytułem zwrotu kosztów związanych z dojazdami do placówek, 6.987 zł tytułem przystosowania samochodu do możliwości przewozu osoby na wózku inwalidzkim. W dniu 6 lutego 2018 roku to jest po wytoczeniu powództwa w niniejszej sprawie pozwany wypłacił powodowi dodatkowo kwotę 200.000 złotych. (okoliczności niesporne: dowód: pisma ubezpieczyciela k.101 a-102, korespondencja email, akta szkodowe k. 104, 105) Decyzją z dnia 31 stycznia 2018 roku Ubezpieczyciel przyznano i wypłacono powodowi kwotę 310.908,34 zł. Na kwotę tę składały się: - zadośćuczynienie w kwocie 200.000,00 (wcześniej z tego tytułu wypłacono już 200.000 zł); - koszty leczenia, rehabilitacji, zakupu pieluchomajtek, preparatów na odleżyny itp. za okres od 7 listopada 2014 roku do 31 grudnia 2017 = 83.151,82-58.045,44 zł / kwota wypłacona/- do wypłaty 25.106,38 zł; - koszty dojazdu :14 878,86 - 2.880,00 (kwota wypłacona) Do wypłaty 11.998,86 zł; - koszt opieki w wysokości 57.042,30-6.782,80 zł kwoty wypłaconej. Do wypłaty 50.259,50; -renta na zwiększone potrzeby w kwocie4.661,20złotych – z wyrównaniem za okres od 1 stycznia 2018 rokudo 28 lutego 2018 w wysokości 9.322,40 zł -renta z tytułu zmniejszenia widoków powodzenia a przyszłość w kwocie711,06złotych z wyrównaniem za okres od 1 lipca 2016 rokudo 28 lutego 2018 roku w wysokości 14 221,20 zł; Odszkodowanie z tytułu dostosowania samochodu dla potrzeb osób niepełnosprawnych 6.987,00 zł . Ponadto powodowi przyznano rentę na zwiększone potrzeby w kwocie(...),20 – rentę przyznano do 31 grudnia 2019 roku; - rentę z tytułu zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość w kwocie 711,06 zł przyznana odo dnia 31 maja 2021 roku . Rata miesięczna będzie płatna z góry do 10 dnia każdego miesiąca. ( dowód: decyzja z dnia 31 stycznia 2018 roku k..297-298, 299, 300 ) Kwestie istotne dla rozstrzygnięcia w szczególności związane ze stanem zdrowia powoda, przebytymi hospitalizacjami i leczeniem znajdują poparcie w szeregu dokumentów, których istnienie ani autentyczność nie budzi wątpliwości, dlatego nie było konieczne żądanie dostarczenia ich oryginałów czy nawet poświadczonych kopii. Jako wystarczające dla potrzeb rozstrzygnięcia przyjęto opinie powołanych w sprawie biegłych. Co do zasadniczych kwestii opinie te nie były kwestionowane. W opiniach uzupełniających biegli ustosunkowali się do podnoszonych przez strony wątpliwości i zarzutów. W ocenie Sądu rozwali wszelkie zgłaszane wątpliwości. Opinie wzajemnie się pokrywają i uzupełniają. Dotyczy to przykładowo opinii w zakresie licznych blizn pozostałych po wypadku, kosztów leczenia, zakresu niezbędnej pomocy osób trzecich, a także przyczyn istniejących obecnie u powoda schorzeń. Rozstrzygniecie zaistniałego sporu sprowadza się w istocie jedynie do ustalenia wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia, odszkodowania i rent. Odnosząc się do zarzutów związanych z opinią biegłego urologaJ. A.należy wskazać, że brak podstaw kwestionowania wniosków tej opinii. Zarzuty pozwanego skupiały się w istocie jedynie na kwestionowani przyznanego 100% uszczerbku na zdrowiu. Biegły w opinii uzupełniającej rzeczowo i przekonująco wyjaśnił powołaną kwestię, wskazując miedzy innymi, że tak określony uszczerbek jest efektem przyczyny dysfunkcji pęcherza moczowego. Przepisy rozporządzenia, do którego odwoływał się pełn. pozwanego nie zawierają pozycji odpowiedniej do opisanego neurogennego uszkodzenia i z tego powodu biegły ocenił je z uwzględnieniem źródła uszkodzenia jakim jest uraz czaszkowo-mózgowy. Istota sporu nie sprowadza się do oceny wysokości uszczerbku na zdrowiu powoda. Posiłkowanie się przez biegłych takim kryterium jest jedynie jednym z wielu (i to wcale nie najistotniejszym) czynników oceny wartości należnego zadośćuczynienia. Zatem wniosek, że bardziej właściwym dla oceny skutków byłoby określenie uszczerbku na zdrowiu powoda na poziomie 10-30 % bo takimi wartościami posługuje się rozporządzenie, pozostaje bez wpływu na prawidłowe wnioski opinii tego biegłego. Podobne zarzuty były formułowane co do innych opinii jednakże, wbrew stanowisku pełnomocników stron celem niniejszego procesu nie jest ustalenie ilościowe wysokości procentowego uszczerbku na zdrowiu powoda, tymczasem to do tej kwestii odnosiła się znaczna część zgłaszanych zarzutów. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Powództwo zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z treściąart. 822 k.c.przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Istota ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprowadza się więc do tego, że w sytuacji zaistnienia szkód określonych w § 2 powołanego przepisu, zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia odszkodowania osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za te szkody ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. C. S.zs. wP.została przejęta przez(...) S.A.z/s wW.z całym dotychczasowym portfelem ubezpieczeń w/w podmiotu. W związku z tą okolicznością, odpowiedzialność za skutki wypadku, jakiemu powód uległ w dniu 7.11.2014r. obecnie ponosi(...) SA. z/s wW... W myślart. 34 ust 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych(t.j. Dz. U. z 2013 r. poz.392). z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia Zgodnie z art. 35 powołanej wyżej ustawy ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Art. 36 ust. 1 stanowi, iż odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej, której przekroczenie w okolicznościach niniejszej sprawy nie wchodzi w grę. Zgodnie z art. 19 tejże ustawy poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Wobec powyższego pośrednią podstawą roszczenia powódki do pozwanego jestart. 436 § 1 k.c.Z przepisu tego wynika, iż samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji wprawianego w ruch za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu wyrządzona komukolwiek przez ruch tego pojazdu, chyba, że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za która nie ponosi odpowiedzialności. Odpowiedzialność samoistnego posiadacza pojazdu mechanicznego, który wyrządza szkodę pasażerowi jest odpowiedzialnością na zasadzie ryzyka. W związku z powyższym powód zobowiązany był udowodnić odniesioną przez siebie szkodę i związek przyczynowy między zdarzeniem a szkodą. Mimo odpowiedzialności na zasadnie ryzyka należy jednak przyznać, że w sprawie niniejszej również wina sprawcy wypadku jest niewątpliwa. Został on prawomocnie skazany za spowodowanie tego wypadku. W związku z powyższym przesądzona jest odpowiedzialność sprawcy, a co za tym idzie zakładu ubezpieczeń, w którym miał on wykupione ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej. W przypadku szkody polegającej na uszkodzeniu ciała lub wywołaniu rozstroju zdrowia szczegółowe uregulowanie w zakresie przesłanek odpowiedzialności sprawcy z tytułu odszkodowania i zadośćuczynienia zawierająart. 444 § 1 k.c.orazart. 445 § 1 k.c.Wobec powyższego również te przepisy są podstawą roszczenia powódki. W świetle pierwszego z tych przepisów, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Przesłankami odpowiedzialności sprawcy szkody są więc po pierwsze spowodowanie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (a więc szkoda na osobie), po drugie zaś będąca następstwem powyższego szkoda majątkowa w postaci różnego rodzaju kosztów poniesionych w wyniku doznania przez poszkodowanego uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Roszczenie to przysługuje co do zasady tylko poszkodowanemu, czyli osobie, która doznała uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia na skutek zdarzenia, za które odpowiedzialność ponosi inna osoba. Uszkodzenie ciała w rozumieniuart. 444 § 1 k.c.polega na naruszeniu integralności fizycznej człowieka (np. rany, złamania). Naruszenie to może dotyczyć nie tylko samej powłoki cielesnej, ale również tkanek oraz narządów wewnętrznych (uszkodzenie organów wewnętrznych). Rozstrój zdrowia, natomiast w rozumieniu tegoż przepisu, wyraża się w zakłóceniu funkcjonowania poszczególnych organów, bez ich widocznego uszkodzenia (np. zatrucie, nerwica, choroba psychiczna). Jest oczywiste, iż często to samo zdarzenie może wywołać zarówno uszkodzenie ciała, jak i rozstrój zdrowia. W rozpoznawanej sprawie powód na skutek wypadku z dnia 23 lipca 2015 roku doznał naruszenia integralności fizycznej polegającej przede wszystkim na uszkodzeniu uda lewej nogi powoda, którą mimo intensywnego długotrwałego i bolesnego leczenia trzeba było jednak amputować. Spełniona więc została pierwsza z określonych wart. 444 § 1 k.c.przesłanek. W związku z powyższym pozostała do ustalenia kwestia, czy i w jakim zakresie żądana przez powoda kwota stanowić będzie odpowiednie zadośćuczynienie. Przesłanki zasądzenia na rzecz powoda zadośćuczynienia, określaart. 445 § 1 k.c.Zgodnie z powyższym przepisem w wypadkach przewidzianych w ustawie sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Jest to roszczenie fakultatywne, którego zasądzenie zależy od uznania i oceny Sądu konkretnych okoliczności sprawy. Zadośćuczynienie zart. 445 k.c.ma więc przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc winna być utrzymana w rozsądnych granicach.(wyrok SN z dnia 22 marca 1978 r. IV CR 79/78). Winna więc, jak stanowi przepis, być to kwota „odpowiednia”. Dla oceny, czy określona suma jest„odpowiednim”, w rozumieniuart. 445 § 1 k.c., zadośćuczynieniem za doznaną krzywdę, decydujące znaczenie ma charakter i rozmiar krzywdy doznanej przez poszkodowanego Nie bez znaczenia jest też szeroko rozumiana sytuacja życiowa w jakiej znajduje się poszkodowany. Na ocenę tą nie ma natomiast wpływu sytuacja - w szczególności majątkowa - sprawcy szkody (wyrok SN z dnia 7 października 1998 r. I CKN 419/98). Wart. 445 k.c.chodzi o krzywdę ujmowaną jako cierpnie fizyczne (ból i inne dolegliwości) oraz cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w zw. z cierpieniami fizycznymi i ich długotrwałość). Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień, ma charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, a jednocześnie nie może być źródłem wzbogacenia. Przepisykodeksu cywilnegonie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. Sąd winien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności konkretnej sprawy mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, prognozę na przyszłość, wiek poszkodowanego. W konkretnych sytuacjach musi to prowadzić do uogólnień wyrażających zakres doznanego przez poszkodowanego uszczerbku niemajątkowego. W ocenie Sądu doznana na skutek wypadku krzywda uzasadnia zasądzenie na rzecz powoda kwoty dochodzonej pozwem jako odpowiedniej tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Na szwank wystawione zostało najważniejsze dobro powoda – jego zdrowie. Skala naruszenia skutkowała całkowitym wyeliminowaniem powoda z normalnego społecznego funkcjonowania. Przy ustalaniu odpowiedniego zadośćuczynienia należy uwzględnić wszystkie okoliczności danego zdarzenia, a zwłaszcza rodzaj obrażeń i rozmiar związanych z nimi cierpień fizycznych i psychicznych, stopień kalectwa, poczucie nieprzydatności, konieczność korzystania ze wsparcia bliskich. Krzywda powoda jest olbrzymia. Wypadku doznał w wieku 18 lat, będąc u progu najlepszego okresu w życiu każdego człowieka. Był wtedy w pełni zdrową, aktywną, szczęśliwą i inteligentną osobą z poważnymi, rozsądnymi planami na przyszłość. Najważniejszy przy ustalaniu odpowiedniego zadośćuczynienia jestrozmiar doznanych cierpień fizycznych, ból, długotrwałość leczenia, cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z doznanymi cierpieniami fizycznymi. Sąd rozstrzygając zwraca również uwagą nawiek poszkodowanego, skutki uszkodzenia ciała w zakresie ogólnej zdolności do normalnego funkcjonowania, utratę przez poszkodowanego perspektyw na przyszłość, intensywność i nieodwracalność następstw doznanej krzywdy (kalectwo, oszpecenie) a także poczucie bezradności, związane m.in. z koniecznością korzystania z opieki osób trzecich, utratą możliwości założenia rodziny, zdolności zarobkowania czy możliwości rozwoju zawodowego i osobistego. Wszystkie wymienione podstawy wpływające na wysokość zadośćuczynienia wystąpiły w niniejszej sprawie. Po wypadku powód stał się osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji. Jest całkowicie niesprawny i zależny od pomocy osób trzecich. Samodzielnie nie jest w stanie nawet poruszać się na wózku ze względu na spastykę kończyn. Znacznemu osłabieniu uległa jego sprawność intelektualna. We wcześniejszej części uzasadnienia szczegółowo opisano skutki wypadku dla życia i funkcjonowania powoda od wypadku do chwili zamknięcia rozprawy. Leczenie trwało wiele lat i właściwie trwa nadal. Co więcej nie ma szans na jakakolwiek poprawę losu powoda, a doznane skutki wypadku rozciągać się będą na dalsze życie powoda. Po wypadku powód stała się osobą skrajnie niepełnosprawną. Pozbawioną właściwie wszystkich dostępnych przyjemności życia, z których korzystał przed wypadkiem. Przed wypadkiem prowadził życie radosnego, młodego człowieka. Był zdrowy, na nic nie chorował, uprawiał sporty, udzielał się towarzysko, pojawiały si e pierwsze kontakty z dziewczynami. Miał plany na przyszłość. Był w stanie w pełni korzystać z życia. Wypadek w jednej chwili pozbawił go wszystkich tych rzeczy. Całkowicie zmienił się sposób jego funkcjonowania. Powód ma pełną świadomość tego, że nic dobrego go już w życiu nie spotka. Cierpi z tego powodu. Wszystkie te okoliczności pozwalały na uwzględnienie roszczenia o zadośćuczynienie w całości. Kwota jednego miliona złotych nie jest przy tym szczególnie wygórowana. Stosownie do treściart. 444 § 1 k.c.w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Naprawienie szkody obejmuje w szczególności zwrot wszelkich wydatków poniesionych przez poszkodowanego zarówno w związku z samym leczeniem i rehabilitacją (lekarstwa, konsultacje medyczne), jak i koszty odpowiedniego przystosowania mieszkania, koszty nabycia odpowiedniego przystosowania dla powoda samochodu, koszty opieki niezbędnej w czasie procesu leczenia oraz inne dodatkowe koszty związane z doznanym uszczerbkiem (np. przejazdów, prywatnych wizyt lekarskich). Powód w toku procesu wykazał szereg wydatków, które poniósł na koszty leczenia, dojazdu do lekarzy, i prywatne wizyty. Doszły do tego koszty wydatków na dojazdy rodziny powoda. Część z wydatkowanych kwot wynika z zeznań świadków, a także zestawień koniecznych wizyt. Przedłożono także rachunki i umowy potwierdzające wydatkowanie poszczególnych kwot. Ponadto z zeznań tych wynika jak często powód był dowożony w róże miejsca przez rodzinę. Gdyby nie wypadek większości tych podróży nie trzeba by było odbywać. Bardzo istotnym składnikiem kosztów były koszty poniesione w związku z chęcią jak najszybszego wdrożenia procesu rehabilitacji. Wydatki na prywatną służbę zdrowia, plus wydatki na szczególne nierefundowane przez NFZ terapie również składają się na należne odszkodowanie. W toku procesu sąd poddał weryfikacji wszystkie zgłoszone przez stronę powodową koszty dochodzone w ramach odszkodowanie. Powołani biegli wypowiadali się w zakresie zasadności poniesienia zgłoszonych wydatków. Stan faktyczny sprawy nie dał podstawy do oddalenia, któregokolwiek ze zgłoszonych żądań. Pozew w tym zakresie został przygotowany niezwykle skrupulatnie i zgromadzony materiał dowodowy potwierdził zasadność dochodzenia tych kwot. Sąd w całości podziela argumentację wskazującą na zasadność poniesienia wszystkich wydatków wymienionych przez biegłego z zakresu budownictwa, a niezbędnych dla odpowiedniego przystosowania domu do potrzeb powoda. Nie ma potrzeby szerzej rozwodzić się na ten temat. Przystosowanie domu do nowych potrzeb powoda jest elementem szkody. Gdyby nie niepełnosprawność powoda, żadnego ze wskazanych przez biegłego wydatków nie trzeba byłoby ponosić. Brak jest podstaw do postawienia tezy, że mieszkanie rodziców powoda i tak musiałoby być poddane remontowi. Nawet gdyby ktoś uznał, że jakieś elementy jego odświeżenia mogły by mieć miejsce, nie oznacza to, że wydatki w tym zakresie musiałyby zostać poniesione w jakiejś najbliższej perspektywie czasowej. Wszystkie wskazane przez biegłego z zakresu budownictwa wydatki to wydatki niezbędne do przystosowania domu do nowych potrzeb powoda. W ocenie sądu brak również podstaw do kwestionowania wydatkowanych przez powoda kwot niezbędnych do zakupu pojazdu odpowiedniego do jego potrzeb, a także przystosowania go do przewozu osoby niepełnosprawnej. Powód nie jest w stanie nigdzie przemieszczać się samodzielnie. Wszędzie musi towarzyszyć mu wózek inwalidzki. Trudno wymagać, aby na każdy wyjazd wynajmowano specjalistyczny środek transportu, bądź zmuszano powoda do podróży środkami komunikacji publicznej. Takie rozwiązania byłyby nie tylko niecelowe ale i nieopłacalne w dłuższej perspektywie czasowej. Należy zauważyć, że na potrzeby powoda zakupiono używany (rok produkcji 2008) samochód. Cena jego nabycia to mniej więcej przeciętna cena pojazdu kupowanego w naszym kraju. Wydatek na niezbędne dostosowanie auta do potrzeb powoda w sposób oczywisty był uzasadniony. Powód nie miał obowiązku ograniczyć wydatków w tym zakresie jedynie do kosztów dostosowania pojazdu do potrzeb osoby niepełnosprawnej. Posiadanie auta oraz jego rodzaj pozostaje w sferze autonomicznej woli obywatela. Na skutek wypadku powód został zmuszony do posiadania pojazdu i to o określonych parametrach, nie każde auto nadaje się bowiem do przewozu osoby niepełnosprawnej. Postępowanie strony powodowej i wybór odpowiedniego środka komunikacji należy ocenić za niezwykle roztropne i ostrożne. Decydując się na takie a nie droższe rozwiązanie strona powodowa zachowała się zgodnie z nałożonym na poszkodowanego obowiązkiem współdziałania i dyspozycją normy prawnej nakazującej poszkodowanemu minimalizowanie wysokości szkody. W realiach niniejszej sprawy nie sposób uczynić stronie powodowej zarzuty, że zakupiony pojazd był nieodpowiedni do potrzeb powoda, bądź za drogi. Roszczenie o zwrot koszty opieki za okres miniony, to jest sprzed daty wytoczenia powództwa może opierać się, w zależności od okoliczności faktycznych, na dwóch różnych podstawach prawnych, to jest podstawie zart. 444 § 1lub zart. 444 § 2 k.c. Podstawa zart. 444 § 1 k.c.(jako wszelkie koszty leczenia) będzie aktualna w sytuacji, gdy zostanie udowodnione, że zostały poczynione wydatki na opiekę – powierzono opiekę osobie trzeciej lub doszło do utraty korzyści ze strony członków rodziny sprawujących opiekę, związanych z koniecznością zaprzestania lub ograniczenia pracy zawodowej dla lepszego zapewnienia opieki (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2007 r., II CSK 474/06, Lex nr 274155), czy zostanie wykazany szczególny trud, duży wysiłek i rezygnacja z urlopu wypoczynkowego celem sprawowania opieki, a więc znacznie większy wysiłek najbliższych nie mieszczący się w normalnie przyjętej z punktu widzenia zasad współżycia społecznego opiece i pomocy, jaką winna świadczyć najbliższa rodzona bez utraty wymiernych korzyści i tym bardziej bez straty. Natomiast jeśli zostanie wykazana konieczność opieki oraz faktyczne jej wykonywanie to należy się za okres sprawowania opieki renta z tytułu zwiększonych potrzeb oparta naart. 444 § 2 k.c.Przyznanie renty nie jest uzależnione od wykazania, że poszkodowany efektywnie wydał odpowiednie kwoty na koszty opieki. Okoliczność, że domownicy sprawowali opiekę nad poszkodowanym nie pozbawia go prawa żądania zwiększonej z tego tytułu renty (por. Komentarz do Kodeksu cywilnego, Księga trzecia, Zobowiązania, tom 1, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 1996, str. 362). Określając wartość wymaganej opieki nad powodem należało podjąć próbę wyceny świadczeń opiekuńczych sprawowanych przez osoby najbliższe powoda. Czynności te z jednej strony mają charakter zwykłych czynności życia codziennego, które mogą być świadczone przez osoby nie posiadającego szczególnego wykształcenia ani doświadczenia (pranie sprzątanie, przygotowywanie i podawanie posiłków). Z drugiej zaś obejmują czynności o charakterze opieki pielęgniarskiej i rehabilitacyjnej (masowanie, oklepywanie, smarowanie kremami i maściami, czynności zmierzające do zapewnienia codziennej toalety). W przypadku powoda dochodzą jeszcze czynności z zakresu rehabilitacji, które w pewnym zakresie mogą wykonywać osoby sprawujące opiekę nad powodem. Część z tych usług mieści się w zakresie świadczonym przez wykwalifikowany personel Miejskich Ośrodków Pomocy Społecznej. Stawki tych usług są wyższe niż stawki wynagrodzeń osób nie posiadających tego rodzaju kwalifikacji. Należy przy tym zwrócić uwagę, że wysokości tych stawek są różne i często znacznie odbiegają od siebie w różnych ośrodkach. Są też zależne od arbitralnej decyzji władz samorządowych, do których zadań należy określanie wartości tych stawek. Pozwany zakwestionował w ogóle możliwość stosowania tych stawek w sytuacji kiedy powód nie płacił najbliższym za opiekę. W tej sytuacji koniecznym było rozważenie jakie stawki winny być najlepszym miernikiem ustalenia kosztów opieki. W ocenie Sądu właściwe jest odniesienie omawianych wartości do odpowiedniej stawki opartej na wartości minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w gospodarce narodowej. Stosowanie tego kryterium może być uzasadnione. W ocenie Sądu brak jest jednak podstaw do obliczania wartości roboczogodziny od wartości netto tego wynagrodzenia. Trzeba bowiem zwrócić uwagę, że przedmiotem takiego wyliczenia ma być najniższy możliwy w gospodarce koszt zatrudnienia osoby do świadczenia usług opieki nad obłożnie chorym. Oznacza to konieczność wyliczenia kosztu jaki powód powinien ponieść dla zatrudnienia jakiejkolwiek niewykwalifikowanej osoby, której zmuszony byłby zapłacić stawkę wynagrodzenia, która nie naruszałaby obowiązujących przepisów dotyczących płacy minimalnej. Ponieważ w okresie objętym obowiązywały płace minimalne w różnej wysokości sposób obliczenia wartości brutto dla pracodawcy można przenalizować na przykładzie jednego tylko roku Przykładowo w 2016 r., zgodnie z ustawą o minimalnym wynagrodzeniu, wysokość minimalnego świadczenia za pracę w pełnym wymiarze czasu pracy wynosiła 1850 zł. W istocie jednak ponoszony przez pracodawcę całkowity koszt zatrudnienia pracownika z wynagrodzeniem minimalnym był większy i wynosił 2 233,69 zł.. Wynika to z faktu, że w kwocie 1850 złotych zawarta jest jedynie połowa wartości składek na ubezpieczenie społeczne. Połowę bowiem wartości tych składek odprowadza pracownik, druga zaś połowę odprowadza pracodawca. W kwocie tej zawarte są składki na ubezpieczenie społeczne obciążające pracownika, które jednak w jego imieniu odprowadza do ZUS pracodawca. Drugą część tych składek zobowiązany jest ponieść pracodawca i odprowadzić je do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Są to kolejno 9,76% składka emerytalna w części finansowanej przez pracodawcę; 6,5 % składka rentowa w części finansowanej przez pracodawcę; 2,45 % składka na fundusz pracy w części finansowanej przez pracodawcę (wszystkie odprowadzane do ZUS) a także około 1,8 % składki wypadkowej i 0,1% składki na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Oznacza to, że rzeczywisty miesięczny koszt zatrudnienia pracownika z wynagrodzeniem na poziomie minimalnej płacy stanowi wydatek dla pracodawcy w kwocie 2233,69 złotych. To tę zatem kwotę należałoby odnieść do wymiaru stawki godzinowej obliczanej od płacy minimalnej. Do przeprowadzenia tego wyliczenia konieczne jest jednak ustalenie miesięcznego wymiaru godzin pracy zgodnego z obowiązującymi przepisami prawa pracy, określonymi wartykule 129 § 1 kodeksu pracy(8 godzin dziennie i 40 godzin tygodniowo). Aby pozostać jednak precyzyjnym należy uwzględnić wszelkie dni ustawowo wolne od pracy, których wymiar w skali roku podlega niewielkim zmianom. Z tego powodu Główny Urząd Statystyczny publikuje dane wymiaru czasu pracy zgodnego z prawem pracy w każdym roku. Wymiar ten dla 2016 roku to 2016 godzin, co w przeliczeniu na miesiąc daje w zaokrągleniu 168 godzin. Matematyczne zatem wyliczenie stawki godzinowej osoby wynagradzanej według płacy minimalnej przedstawia się następująco lub 2.233,69 x12 = 26.804,28 : 2016 = 13,29 złotych. Wartość zatem zatrudnienia niewykwalifikowanej osoby do sprawowania opieki nad powodem w 2016 roku winna wyrażać się stawką nie niższą niż 13,29 złotych za godzinę. Bez odrębnego wyjaśniania tego mechanizmu dla kolejnych lat powołane wartości przedstawiają się następująco: Rok Płaca minimalnabrutto Płaca minimalnanetto Koszt całkowity zatrudnieniapracownika dla pracodawcy Liczba godzin pracy w roku Koszt brutto godziny zatrudnienia pracownika 2021 2800 2062 (...),74 2016 20,07 2020 2600 1921 (...) 2024 18,57 2019 2250 (...) 2710 2008 16,20 2018 2100 1530 (...) 2008 15,19 2017 2000 1460 (...),20 2000 14,47 2016 1850 (...) (...),69 2016 13,28 2015 1750 (...) (...),96 2100 12,57 W ocenie Sądu taki sposób ustalenia powołanej stawki jest optymalny, zawiera bowiem w sobie obiektywny miernik oraz obiektywny mechanizm waloryzacji. Przekładając te rozważania na grunt niniejszej sprawy należało dopasować wskazane stawki do czasu godzin opieki niezbędnych do sprawowania nad powodem. W tym zakresie Sąd oparł się o ustalenia wynikające z treści opinii biegłej z zakresu rehabilitacji. Przy czym ustalenia te jako oparte na pewnym błędnym założeniu wymagały pewnej modyfikacji. Oczywiście uwaga powyższa nie ma na celu podważania ani weryfikacji wiadomości specjalnych przedstawionych przez biegłą. Nie wchodząc bowiem w kompetencje zastrzeżone dla biegłej należy poczynić kilka uwag natury ogólnej, które pozwalają nieco szerzej spojrzeć na problem. Biegła wydała opinię w zakresie własnych kwalifikacji podając sądowi dane o charakterze fachowym do których to danych zastrzeżona jest wiedza biegłego. Sąd tym samym nie ma zamiaru kwestionować fachowych ustaleń biegłej. W opinii biegłych (i to nie tylko biegłej z zakresu rehabilitacji, choć jej opinia w tym zakresie ma najwyższą wartość) powód wymaga opieki pełnej. W niektórych wypadkach potrzebna jest wręcz obecność dwóch osób. Opieka pełna oznacza, że potrzebna jest pomoc przy wykonywaniu wszystkich czynności życia codziennego, a także asystowanie w czasie kiedy nie ma potrzeby wykonywania konkretnych czynności. Biegła z zakresu rehabilitacji wskazała, że łączny, zsumowany z całej doby okres pracy niezbędnej do wykonania przy powodzie daje łącznie 6 godzin nieprzerwanych czynności opiekuńczych. Czynności tych nie da się jednak wykonać od razu. Rozłożone one są w czasie i na ogół w okresie nocnym możliwa jest większa przerwa. Taki sposób ustalania zakresu niezbędnej opieki biegła ustaliła posiłkując się publikacją pod tytułem Medycyna(...). Jest to publikacja wydana pod patronatem(...) Izby (...). W ocenie autorów tej publikacji maksymalny czas niezbędny do wykonania opieki pełnej (czyli takiej jak wskazała biegła w przypadku powoda) wynosi właśnie 6 godzin. Z tego względu w ocenie biegłej brak podstaw do określenia niezbędnej opieki nad powodem w godzinowo większym wymiarze czasowym. W ocenie sądu podejście zaprezentowane w powołanej publikacji w pewnym zakresie spłaszcza i wypacza problem, tudzież przedstawia go w sposób korzystny dla podmiotów, które co do zasady na ogół ponoszą koszty takiej opieki. Trzeba dostrzec, że(...) Izba (...)jest organizacją samorządu branżowego reprezentującą wszystkie zakłady ubezpieczeń działające w Polsce. Do podstawowych zadań(...)należy wspieranie ustawodawcy w zakresie kształtowania prawa asekuracyjnego. Izba prowadzi także działania mające na celu zwiększenie świadomości ubezpieczeniowej społeczeństwa oraz prowadzenie wielostronnego dialogu na rzecz rozwoju sektora ubezpieczeń w naszym kraju. (patrz.(...)Również autorzy tej publikacji to osoby wprost pracujące dla ubezpieczycieli bądź doradzające(...). Zakładając uczciwość i pełną kompetencję autorów publikacji należy dostrzec, że zaprezentowany sposób ustalenia zakresu niezbędnej pomocy osobom niesamodzielnym może być przydatny w placówkach sprawujących opiekę nad wieloma osobami na raz. Przy użyciu zaprezentowanej metody można obliczyć ilość personelu niezbędnego do obsługi osób znajdujących się pod opieką danej placówki medycznej, czy opiekuńczej. Jest to jednak metoda nieadekwatna do oceny takich sytuacji z jaką mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Dla niepełnosprawnego niemal całkowicie niesamodzielnego powoda należy bowiem zorganizować opiekę pozwalającą mu na egzystencję. Sama suma czynności potrzebnych do wykonania nie daje bowiem odpowiedzi jak taką opiekę wycenić, bowiem nie da się wszystkich tych czynności wykonać na raz. Czynności związanych z codzienną toaletą, ubraniem, nakarmieniem, zmianą pampersów nie da się wykonać awansem ani ciągiem. Są to czynności rozłożone w czasie, z których część nie ma stałych godzin. Zapewnienie zatem pokrycia przez sprawcę szkody wszystkich obowiązków określanych mianem opieki nad poszkodowanym wymaga zapewnienia wielogodzinnej obecności osób trzecich przy poszkodowanym. O różnych godzinach Są one rozłożone w czasie i to na cały 24 godzinny okres. W takiej sytuacji pojawia się problem wyceny pracy koniecznej dla wywiązania się ze wszystkich obowiązków bowiem praca ta w pewnym zakresie (tutaj najprawdopodobniej około 6 godzin) będzie zawierała w sobie szereg konkretnych czynności, przeplatanych okresami bezczynności. Warto też zauważyć, że biegła dodatkowo dostrzegała zasadność wykonywania przez opiekunów pewnych czynności w zakresie rehabilitacji powoda. Do tego w realiach niniejszej sprawy trzeba uwzględniać, że w chwili obecnej opiekę nad powodem sprawują osoby bliskie, które przebywają z nim stale, jednocześnie przebywając we własnym mieszkaniu. Sytuacja byłaby prostsza do oceny gdyby rodzice powoda nie zrezygnowali z własnej pracy, a do czynności opiekuńczych wynajęli osoby trzecie. Wówczas to realia rynkowe określiłyby wartość niezbędnej opieki osób trzecich. Aby wyważyć te argumenty sąd przyjął, że okres aktywnego wykonywania czynności opiekuńczych to 6 godzin. Okres na jaki można pozostawić powoda bez opieki to maksymalnie dwa razy po dwie godziny w ciągu doby. Do tego czterogodzinna przerwa na sen. Powód bowiem również w nocy wymaga pomocy. Trzeba go przewrócić na drugi bok, przykryć kiedy się odkryje, podać kaczkę jeśli zawoła. W konsekwencji około 10 godzin w ciągu doby to czas pozostawania opiekuna w gotowości do świadczenia usług opiekuńczych. W takiej sytuacji należałoby podjąć próbę wyceny takiej formy gotowości do pracy. Na rynku nie są oferowane tego rodzaju usługi. Najczęściej występuje możliwość wynajęcia opiekuna z określonym zakresem obowiązków. W ocenie sądu wartość takiej gotowości zawierać będzie się w wartości miedzy 1/3 a ½ ceny za aktywne wykonywanie usług opiekuńczych. Uśredniając zatem na potrzeby niniejszej sprawy sąd przyjął wartość 10 godzin opieki wycenianej według stawek wyliczonych w powołany wyżej sposób. Taki zakres opieki występuje u powoda od 1 stycznia 2016 roku. We wcześniejszym okresie powód przebywał w placówkach medycznych bądź rehabilitacyjnych gdzie miał zapewnioną opiekę. Nie oznacza to jednak, że jego rodzice w tym czasie nie świadczyli na jego rzecz żadnych czynności o charakterze opiekuńczych. Przede wszystkim w czasie pobytu na turnusach rehabilitacyjnych przebywali z nim przez 24 godziny na dobę. Kiedy był w szpitalu ich obecność była konieczna i pomocna w procesie leczenia. Każdego dnia wiele godzin przesiadywali przy łóżku syna. Jest oczywiste, że w takich sytuacjach rodzina wyręcza personel medyczny przy wielu czynnościach. Jest to naturalne, pożądane i dobrze przyjmowane przez personel medyczny. Ma to również istotne znaczenie terapeutyczne kiedy opiekę nad chorym nawet nieprzytomnym sprawują osoby bliskie. Lekarze zachęcają w takich sytuacjach do nawiązywania wszelkiego kontaktu z chorymi nawet w bardzo ciężkim stanie. Uśredniając zatem za okres 2014-2015 przyjęte okres opieki na poziomie 2 godzin dziennie – przy stawce wyliczonej w powołany wyżej sposób. Przy ocenie zakresu niezbędnej opieki sąd oparł się również na pewnych niespornych między stronami kwestiach. I tak pozwany przyznając dobrowolnie rentę w kwocie 4661,20 złotych (poczynając od 1 stycznia 2018 roku) ustalił potrzebę opieki w ilości 266 godzin w miesiącu czyli 8 godzin i 50 minut dziennie (uzasadnienie rozliczenia – k. 299, 328), przy stawce 8,70 zł za godzinę. Przy tej samej czynności ustalono zasadność 40 godzin rehabilitacji w miesiącu liczonej po 50 złotych godzina – czyli 2.000 złotych miesięcznie. Niesporna była też wartość środków higienicznych, podkładów, pieluchomajtek, leków, maści i preparatów ochrony skóry na 300 złotych miesięcznie, zaś koszty dojazdów na 200 złotych miesięcznie. Odnosząc te ustalenia do zasądzonej renty z tytułu zwiększonych potrzeb należało ustalić, że na kwotę zasądzonej renty złożyły się następujące wartości: miesiąc godziny dni stawka koszt opieki rehabilitacja leki pieluchy dojazdy turnusy 11 2 23 12,17 559,82 12 2 31 12,17 754,54 2015 1 2 31 12,57 779,34 2 2 28 12,57 703,92 3 2 31 12,57 779,34 4 2 30 12,57 754,2 5 2 31 12,57 779,34 6 2 30 12,57 754,2 7 2 31 12,57 779,34 8 2 31 12,57 779,34 9 2 30 12,57 754,2 10 2 31 12,57 779,34 11 2 30 12,57 754,2 12 10 12 12,57 (...),4 2016 1 10 31 13,28 (...),8 2 10 28 13,28 (...),4 3 10 31 13,28 (...),8 4 10 30 13,28 (...) 5 10 31 13,28 (...),8 6 10 30 13,28 (...) 7 10 31 13,28 (...),8 8 10 31 13,28 (...),8 9 10 30 13,28 (...) 10 10 31 13,28 (...),8 11 10 30 13,28 (...) 12 10 31 13,28 (...),8 2017 1 10 31 14,47 (...),7 2 10 28 14,47 (...),6 3 10 31 14,47 (...),7 4 10 30 14,47 (...) 5 10 31 14,47 (...),7 6 10 30 14,47 (...) 7 10 31 14,47 (...),7 8 10 31 14,47 (...),7 9 10 30 14,47 (...) 10 10 31 14,47 (...),7 11 10 30 14,47 (...) 12 10 31 14,47 (...),7 2018 1 10 31 15,19 (...),9 3000 300 200 (...),9 2 10 28 15,19 (...),2 3000 300 200 (...),2 3 10 31 15,19 (...),9 3000 300 200 (...),9 4 10 30 15,19 (...) 3000 300 200 (...) 5 10 31 15,19 (...),9 3000 300 200 (...),9 6 10 30 15,19 (...) 3000 300 200 (...) 7 10 31 15,19 (...),9 3000 300 200 (...),9 8 10 31 15,19 (...),9 3000 300 200 (...),9 9 10 30 15,19 (...) 3000 300 200 (...) 10 10 31 15,19 (...),9 3000 300 200 (...),9 11 10 30 15,19 (...) 3000 300 200 (...) 12 10 31 15,19 (...),9 3000 300 200 (...),9 2019 1 10 31 16,2 (...) 3000 300 200 (...) 2 10 28 16,2 (...) 3000 300 200 (...) 3 10 31 16,2 (...) 3000 300 200 (...) 4 10 30 16,2 4860 3000 300 200 8360 5 10 31 16,2 (...) 3000 300 200 (...) 6 10 30 16,2 4860 3000 300 200 8360 7 10 31 16,2 (...) 3000 300 200 (...) 8 10 31 16,2 (...) 3000 300 200 (...) 9 10 30 16,2 4860 3000 300 200 8360 10 10 31 16,2 (...) 3000 300 200 (...) 11 10 30 16,2 4860 3000 300 200 8360 12 10 31 16,2 (...) 3000 300 200 (...) 2020 1 10 31 18,57 (...),7 4000 300 200 200 (...),7 2 10 28 18,57 (...),6 4000 300 200 200 (...),6 3 10 31 18,57 (...),7 4000 300 200 200 (...),7 4 10 30 18,57 (...) 4000 300 200 200 (...) 5 10 31 18,57 (...),7 4000 300 200 200 (...),7 6 10 30 18,57 (...) 4000 300 200 200 (...) 7 10 31 18,57 (...),7 4000 300 200 200 (...),7 8 10 31 18,57 (...),7 4000 300 200 200 (...),7 9 10 30 18,57 (...) 4000 300 200 200 (...) 10 10 31 18,57 (...),7 4000 300 200 200 (...),7 11 10 30 18,57 (...) 4000 300 200 200 (...) 12 10 31 18,57 (...),7 4000 300 200 200 (...),7 2021 1 10 31 20,07 (...),7 4000 300 200 200 (...),7 Suma zatem ustalonych w powyższy sposób kosztów opieki od 2014 roku do końca 2017 roku wyniosła 112.507 złotych. Pozwany za ten okres wypłacił z tego tytułu łącznie kwotę 57.042 złote. W konsekwencji zasądzeniu tytułem skapitalizowanej renty za ten okres podlegała kwota 55.000 złotych. Koszty opieki i wydatki powoda w 2018 i 2019 były porównywalne. Koszty prywatnej rehabilitacji były dochodzone dopiero za ten okres, bowiem za czas od 2016 roku pozwany dobrowolnie płacił z tego tytułu kwotę po 2.000 złotych miesięcznie. Wartość kosztów prywatnej rehabilitacji zgodnie z opinia biegłej oraz niespornej ilości 40 godzin miesięcznie w tym czasie wynosiła już 3.000 złotych (stawka około 75 złotych na godzinę). Do tego dochodziła wartość środków higienicznych, podkładów, pieluchomajtek, leków, maści i preparatów ochrony skóry w kwocie 300 złotych miesięcznie, zaś kosztów dojazdów na wizyty lekarskie około 200 złotych miesięcznie. Średnia zatem wartość tak ustalonej renty z lat 2018-2019 to jest z 24 miesięcy to 8273 złote miesięcznie. Pomniejszając tę wartość o kwotę wypłacanej w toku procesu renty w kwocie 4661 złotych daje to zasądzoną w punkcie 8 kwotę 3.612,69 złotych miesięcznie. Koszty opieki i wydatki powoda w 2020 były nieznacznie wyższe i poza wyższą stawką kosztów opieki obejmowały jak w 2018 i 2019 roku Wartość kosztów prywatnej rehabilitacji ale już w cenie 4.000 złotych (stawka około 100 złotych na godzinę). Do tego dochodziła wartość środków higienicznych, podkładów, pieluchomajtek, leków, maści i preparatów ochrony skóry w kwocie 300 złotych miesięcznie, zaś kosztów dojazdów na wizyty lekarskie około 200 złotych miesięcznie. Wysokość renty za ten okres wymagała dodatkowo uwzględnienia wydatków na wyjazdy związane z turnusami rehabilitacyjnymi. W efekcie suma tych wartości daje kwotę 10.348 złotych. Pomniejszając tę wartość o kwotę wypłacanej w toku procesu renty w kwocie 4661 złotych daje to zasądzoną w punkcie 9 kwotę 5.687,12 złotych miesięcznie. Rentę w wysokości określonej w punkcie 9 zasadzono do czasu uprawomocnienia wyroku. Jest to związane z faktem zasądzenia tytułem zabezpieczenia kwoty 4.661 złotych miesięcznie. Za kolejny okres, czyli już po uprawomocnieniu orzeczenia należało uwzględnić upadek zabezpieczenia zatem wartość renty za ten okres należało powiększyć o kwotę 4.661 złotych. Wzrośnie wtedy też stawka za godzinę opieki. W efekcie kwota renty z tytułu zwiększonych potrzeb od uprawomocnienia wyroku winna wynieść 10.921 złotych o czym orzeczono w punkcie 10. Poczyniona przez Sąd ocena w zakresie zasądzonego odszkodowania oraz renty uwzględnia również regulację wynikającą zart. 322 k.p.c.zgodnie, z którą jeżeli w sprawie o naprawienie szkody, o dochody, zwrot bezpodstawnego wzbogacenia lub o świadczenie z umowy o dożywocie sąd uzna, że ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione, może w wyroku zasądzić odpowiednią sumę według swej oceny, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy. Kwestia renty z tytułu utraty widoków powodzenia na przyszłość w istocie nie była w sprawie sporna. Pozwany wypłacał kwot ę dochodzoną z tego tytułu. Zasądzając kwotę 711,06 złotych renty z tego tytułu sąd zgodnie z żądaniem pozwu uwzględnił wartość minimalnego wynagrodzenia w gospodarce pomniejszonego ją o wartość świadczenia z ubezpieczenia społecznego (renty) uzyskiwanego przez powoda od ZUS. W ocenie Sądu celowym było jednak (zresztą zgodnie z żądaniem pozwu) wprowadzić mechanizm stałej waloryzacji tego świadczenia, tak aby wypłacana renta skorelowana była z wartością zarówno minimalnego wynagrodzenia w gospodarce jak i z wartością renty otrzymywanej z ZUS. O odsetkach Sąd orzekł na podstawieart. 481 § 1 i 2 k.c.w zw. zart. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o Ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania (art. 14 ust. 2). W niniejszej sprawie o odsetkach orzeczono licząc wskazane w wyroku terminy od dnia doręczenia pozwanemu odpowiedniego żądania w tym zakresie. Okresy te wynikają z zakresu zgłoszonych żądań i terminu ich zgłoszenia pozwanemu. W pełni uzasadnione okazało się również powództwo o ustalenie o czym orzeczono w punkcie 14 wyroku. Stan zdrowia powoda jest niepewny a rokowania raczej mało optymistyczne. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego, a przede wszystkim opinii biegłych lekarzy, występowały pełne podstawy do wydania orzeczenia ustalającego odpowiedzialność pozwanego za mogące nastąpić w przyszłości skutki wypadku, jakiego doznał powód. Prawdopodobieństwo, że z biegiem czasu mogą ujawnić się kolejne skutki doznanego wypadku jest znaczne. Zgodnie bowiem zart. 189 k.p.c.powód musi wykazać interes prawny w żądaniu ustaleniu takiego stanu rzeczy. Należy podkreślić, iż charakter doznanych przez powoda szkód powoduje, że istnieje dość duże prawdopodobieństwo, że z biegiem czasu mogą ujawnić się kolejne skutki doznanego wypadku. Z opinii biegłych wynikają podstawy do przyjęcia realnej groźby ujawnienia się dalszych negatywnych konsekwencji dla powoda wynikających z przedmiotowego wypadku. Na podstawieart. 355 k.p.c.sąd umorzył postępowanie w zakresie powództwa cofniętego w zaspokojeniem roszczenia w toku procesu, a także w związku z wykonaniem przez pozwanego postanowień o zabezpieczeniu. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawieart. 100 k.p.c.zdanie drugie, który stanowi, że sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów w razie, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. Dodatkowo rozstrzygnięcie stosownie do końcowej części tego przepisu zależało od oceny Sądu. Pozwalało to zatem na zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty stanowiącej trzykrotność stawki minimalnej przewidzianej w rozporządzeniu o Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. Na koszty te złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika liczone od pierwotnej wartości żądania pozwu 10.800 złotych. Stosownie do § 15 ust 2 tego rozporządzenia opłatę w sprawach niewymagających przeprowadzenia rozprawy ustala się w wysokości równej stawce minimalnej. Z § 15 ust 3 wynika zaś, że opłatę w sprawach wymagających przeprowadzenia rozprawy ustala się w wysokości przewyższającej stawkę minimalną, która nie może przekroczyć sześciokrotności tej stawki, ani wartości przedmiotu sprawy, jeśli uzasadnia to: 1) niezbędny nakład pracy adwokata, w szczególności poświęcony czas na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, liczba stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach i posiedzeniach, czynności podjęte w sprawie, w tym czynności podjęte w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem pozwu; 2) wartość przedmiotu sprawy; 3) wkład pracy adwokata w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jak również do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych budzących wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie; 4) rodzaj i zawiłość sprawy, w szczególności tryb i czas prowadzenia sprawy, obszerność zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lub biegłych sądowych, dowodu z zeznań świadków, dowodu z dokumentów, o znacznym stopniu skomplikowania i obszerności. W ocenie Sądu w sprawie niniejszej zachodzą wszystkie te okoliczności. Zarówno charakter sprawy, ilość rozmaitych żądań, liczba przeprowadzonych rozpraw jak i opinii biegłych uzasadniały zasądzenie trzykrotności stawki minimalnej. Ponadto pełnomocnik powoda wykazał się dużą skrupulatnością rzetelnie przedstawiając wszystkie koszty i wydatki, a także przedstawiając dowody na poparcie tych twierdzeń. Dzięki takiemu postępowaniu już na etapie postępowania likwidacyjnego wiele kwestii było w sprawie niespornych. Pełnomocnik powoda włożył wiele pracy w ułatwienie wyjaśnienia sprawy a niestety tego rodzaju postawa nie jest częsta przy tego rodzaju sporach. W pozostałym zakresie o kosztach orzeczono na podstawie art.art. 113.ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, który stanowi, że kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator (powód był zwolniony od kosztów sądowych), sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim kwotę 62.893 złotych jako nieuiszczoną opłatę sądową należną od uwzględnionej części powództwa, oraz koszty przeprowadzonych w sprawie opinii biegłych, ale pomniejszoną o wartość zaliczki uiszczonej przez pozwanego w kwocie 1.000 złotych – czyli kwotę 16.061 złotych Łącznie 77.954 złote.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim date: '2020-11-30' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Paweł Lasoń legal_bases: - art. 481 § 1 i 2 k.c. - art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o Ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - artykule 129 § 1 kodeksu pracy - art. 322 k.p.c. - ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: Renata Brelikowska signature: I C 1761/17 ```

150515000003506_VII_Ka_000839_2022_Uz_2022-11-30_004

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VII Ka 839/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 listopada 2022 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski Protokolant: st. sekr. sąd. Jolanta Jankowska przy udziale oskarżyciela publicznego aspiranta Warmińsko-Mazurskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Olsztynie Beaty Mogielnickiej po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2022 r. sprawyE. B. (1),ur. (...)wP., córkiF.iI. z domu T. oskarżonej zart. 107§1 kks na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego od wyroku Sądu Rejonowego w Mrągowie z dnia 23 sierpnia 2022 r., sygn. akt II K 397/21 I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że: - na podstawieart.66§1kk,art. 67§1i3kkw zw. zart.41§1 kkspostępowanie karne wobecE. B. (1)warunkowo umarza na okres roku tytułem próby i orzeka od niej na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 500 (pięćset) zł, - uchyla rozstrzygnięcie z pkt II sentencji; II zwalnia oskarżoną od kosztów sądowych w sprawie. FORMULARZ UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO (UK 2) UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt VII Ka 839/22 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Mrągowie z dnia 23 sierpnia r. w sprawie II K 397/21 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☒ oskarżyciel publiczny Naczelnik Warmińsko-Mazurskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Olsztynie ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 0.12.1. Ustalenie faktów 0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 0.12.2. Ocena dowodów 0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut Błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę jego orzeczenia i mających wpływ na treść tego orzeczenia poprzez przyjęcie, iż oskarżona nie popełniła przestępstwa skarbowego zart. 107 § 1 kks, gdyż tylko na podstawie faktu, iż na podstawie odrębnej umowy była pracownikiem przedsiębiorcy nie można domniemywać, że w jej przypadku formy zjawiskowe popełnienia przestępstwa zostały zrealizowane. ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Apelacja okazała się zasadna w takim zakresie w jakim zakwestionowano w niej poczynione w sprawie ustalenia faktyczne i wyciągnięte na ich podstawie wnioski. Wobec dowodów zebranych w sprawie nie można było zgodzić się z Sądem I instancji co do tego, że zakres przedsięwziętych przez oskarżoną czynności całkowicie przemawia przeciwko możliwości uznania, że swoim zachowaniem wypełniła pojęcie znamienia „ urządzała" „ w odniesieniu do urządzania gier hazardowych. Tymczasem wbrew stanowisku Sądu I instancji podzielić należało argumentacje zawartą w uzasadnieniu środka odwoławczego co do tego, żeE. B.urządzał gry w rozumieniuart.89ust.pkt2 ugh i w konsekwencji swoim zachowaniem wyczerpała dyspozycjeart.107§1 kks. Trafnie bowiem skarżący między innymi wskazał, że wysokość czynszu dzierżawy lokalu była uzależniona od przychodów uzyskiwanych z eksploatacji automatu określonego w umowie, i tym samym oskarżona zainteresowana była w prawidłowym i niezakłóconym funkcjonowaniu urządzenia. Ponadto oskarżona zobowiązała się do identyfikowania - podejrzanych zachowań klientów kiosku, do sprawdzania tożsamości takich podejrzanych klientów i raportowania ich tożsamości oraz transakcji przez nich dokonywanych na specjalnych formularzach, do identyfikowania klientów realizujących transakcje powiązane o łącznej kwocie przewyższającej równowartość 1000 EUR i sprawdzania tożsamości klientów realizujących takie transakcje i raportowania ich tożsamości oraz charakteru transakcji na specjalnych formularzach a także do weryfikowania wieku osób korzystających z urządzenia, aby korzystały z niego wyłącznie osoby pełnoletnie. Powyższe niezbicie dowodzi, iż działania oskarżonej nie ograniczały się wyłącznie do oddania w dzierżawę fragmentu powierzchni lokalu ale polegały na aktywnym zaangażowaniu się w działanie wstawionego w ramach umowy urządzenia, co pozwalało na uznanie, że była urządzającym działalność o charakterze hazardowym. W istocie toE. B. (1)dbała o wypłaty wygranych i w swoich wyjaśnieniach podał,ze „Prowadziłam wszystkie sprawy związane lokalem przyul. (...)(...)wM.moja córka nie uczestniczyła w podpisywaniu umów ani w sprawach związanych z automatami w tym czasie prowadziła działalność wG.. Dała mi ustne upoważnienie do prowadzenia spraw lokalu. Pracowałam w sklepie w godzinach od 8do 19. Klucze do lokalu posiadałam ja i ja go otwierałam i zamykałam. Po wynajęciu drugiego lokalu, w którym, stały automaty klucze do niego posiadał równieżD. K., nie wiem komu jeszcze mógł udostępnić klucze. Oba lokale otwierałam i zamykałam, czasem również sprzątałam. Wygrane były wypłacane przez automaty, w chwili gdy zabrakło środków w automacie na wypłacenie wygranej odłączałam automat z prądu i wzywałam panaK., żeby uzupełni automat. Po uzupełnieniu automatu i sprawdzeniu kwoty wygranej, wygrana zostawała wypłacona. Starałam się zawsze umawiać grającego na konkretną godzinę kiedy przyjedzie panK.„ żeby mógł odebrać wygraną. Mogło się również zdążyć, iż wypłaciłam jakieś niewielkie kwoty z kasy sklepu. Rozliczałam się z dzierżawcą pod koniec miesiąca. Przyjeżdżał serwisant i sprawdzał ile maszyna zarobiła. Mi za dzierżawę wypłacano procent od zarobku maszyny. Z tego tytułu wystawiałam fakturę. Płacono mi gotówką. Bez mojej wiedzy nie wstawiono do lokalu automatów." ZatemE. B. (1)podejmowała szereg czynności wykraczających poza typowe obowiązki wynajmującego a jej obowiązki wykraczały poza reguły dotyczące najmu powierzchni i pozostawały w związku z faktyczną pieczą nad urządzeniem. Przecież gdyby wymieniona nie udostępniła powierzchni swojego lokalu pod przedmiotowe urządzenie, to niemożliwa byłaby jakakolwiek gra na ujawnionych automatach. Tym samym poprzez wyrażenie zgody na wprowadzenie automatów do gier do zarządzanego lokalu, otwieranie tego lokalu dla osób grających na automatach, umożliwienie gry na automatach, zasilenie automatów w energię elektryczną pozwalającą na jego niezakłóconą pracę oskarżona była osobą urządzającą gry na automatach poza kasynem gry w rozumieniuart. 107 § 1 kks. Ponadto zasadnie skarżący wskazał, że zajęcia przez funkcjonariuszy służby celnej automatów po raz pierwszy nastąpiło w dniu 25.10.2016 r. a następne do zatrzymania automatów do gier doszło kolejno w dniach 7.11.2016 r., 28.11.2016 r. oraz w dniu 6.02.2017 r. co przeczy abyE. B.nie była świadoma swoich nielegalnych działań popełniła zarzucany jej czyn w sposób nieświadomy; jej działanie było w przemyślane i nastawione na uzyskanie zysku z prowadzonej działalności. Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Przedstawione okoliczności sprzeciwiały się potrzebie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazaniu sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania ale jednocześnie pozwoliły na zmianę zaskarżonego wyroku. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 0.11. Przedmiot utrzymania w mocy Zwięźle o powodach utrzymania w mocy 0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 0.0.11. Przedmiot i zakres zmiany Wyrok Sądu Rejonowego w Mrągowie z dnia 23 sierpnia 2022 r., sygn. akt II K 397/21zmieniono w ten sposób, że: - na podstawieart.66§1kk,art. 67§1i3kkw zw. zart.41§1 kkspostępowanie karne wobecE. B. (1)warunkowo umorzono na okres roku tytułem próby i orzeczono od niej na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 500 (pięćset) zł, - uchylono rozstrzygnięcie z pkt II sentencji i zaskarżony wyrok w pozostałej części utrzymano w mocy. Zwięźle o powodach zmiany Pomimo nieuwzględnienia apelacji wniesionej na niekorzyśćE. B.w zakresie postulatu o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania uznano, że możliwe jest przypisanie jej popełnienia zarzucanego jej czynu oraz warunkowe umorzenie postępowania.W sprawie nie zachodziły przeszkody zart. 66 k.k., które uniemożliwiałyby zastosowanie dobrodziejstwa tegoż środka probacyjnego względem oskarżonej, nie była ona bowiem karana za przestępstwo umyślne, a przypisany jej czyn zagrożony jest karą do pięciu lat pozbawienia wolności. Dodatkowo wskazać należy, że wina oskarżonej i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, a okoliczności popełnienia przez nią przestępstwa nie budzą wątpliwości. Sam fakt, że oskarżona nie przyznawała się do popełnienia zarzucanego jej czynu nie stał na przeszkodzie zastosowania instytucji zart. 66§1 i 2 k.k. Mając na uwadze okoliczności sprawy, Sąd Okręgowy uznał, że właściwości i warunki osobisteE. B.uzasadniają przypuszczenie, że pomimo warunkowo umorzonego postępowania będzie ona w przyszłości przestrzegała porządku prawnego i nie popełni przestępstwa. Tym samym świadomość ewentualnego podjęcia postępowania karnego winna działać na oskarżoną mobilizująco i dyscyplinująco, co spowoduje, że nie powróci ona do przestępstwa, zaś samo prowadzenie przeciwko oskarżonej postępowania karnego i postawienie jej w stan oskarżenia w niniejszej sprawie było znaczną dolegliwością, która sprawi, że w przyszłości będzie ważyć możliwość podejmowania określonych zachowań. 0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☒art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II Zwolniono oskarżoną od kosztów sądowych w sprawie. 7 PODPIS ZAŁĄCZNIK DO FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO Załącznik do formularza UK 2 0.11.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Naczelnik Warmińsko-Mazurskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Olsztynie Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok Sądu Rejonowego w Mrągowie z dnia 23 sierpnia r. w sprawie II K 397/21 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☐ uchylenie ☐ zmiana

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Olsztynie date: '2022-11-30' department_name: VII Wydział Karny Odwoławczy judges: - Dariusz Firkowski legal_bases: - art. 107 § 1 kks - art. 66§1 i 2 k.k. - art. 438 pkt 1a k.p.k. recorder: st. sekr. sąd. Jolanta Jankowska signature: VII Ka 839/22 ```

155000000001006_II_AKa_000117_2022_Uz_2022-12-22_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt II AKa 117/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 grudnia 2022 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Andrzej Kot (spr.) Sędziowie: SA Bogusław Tocicki SA Piotr Kaczmarek Protokolant: Katarzyna Szypuła przy udziale Zbigniewa Sokalskiego prokuratora Prokuratury(...)wL. po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2022 r. sprawyR. P. (1) oskarżonego zart. 258 § 1 k.k.iart. 69 § 1 k.k.s.iart. 69a § 1 k.k.s.iart. 54 § 1 k.k.s.w zw. zart. 12a ust. 1 i 2 Ustawy z 2.03.2001r.o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowychiart. 305 ust. 1 i 3 Ustawy z 30.06.2000 r. prawo własności przemysłowejw zw. zart. 7 § 1 k.k.s.w zw. zart. 8 § 1 k.k.s.w zw. zart. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s.w zw. zart. 65 § 1 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego od wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 21 grudnia 2021 r. sygn. akt III K 114/21 I zmienia zaskarżony wyrok wobecR. P. (1)w ten sposób, że obniża orzeczoną wpkt II.1karę pozbawienia wolności do roku i 4 (czterech) miesięcy, określając na postawieart. 8 § 2 i 3 kks, że to ta kara podlega wykonaniu i stwierdzając jednoczenie, że utraciło moc orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności wpkt III; II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; III na podstawieart. 39§1 i 2 kkswymierza oskarżonemuR. P. (1)karę łączną roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet, na postawieart. 63§1 kk, okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 28 czerwca 2021r. godz. 12:30 do 13 kwietnia 2022r. godz. 15:20; IV zasądza od oskarżonegoR. P. (1)na rzecz Skarbu Państwa 20 zł, tytułem wydatków postępowania odwoławczego oraz wymierza mu opłatę za obie instancje w wysokości 8400 zł. UZASADNIENIE R. P. (1)został oskarżony o to, że: 1 w okresie od bliżej nieustalonej daty grudnia 2018 r. do 3 września 2019 r. wK.,L.iP.województwa(...)brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej w skład której wchodziły osoby, co do których toczy się odrębne postępowanie mające na celu popełnianie przestępstw karnych i skarbowych związanych z nielegalną produkcją i wprowadzaniem do obrotu gospodarczego wyrobów tytoniowych w postaci papierosów oznaczonych podrobionymi znakami towarowymimarki R.oraz bez ich uprzedniego oznaczenia znakami skarbowymi akcyzy, tj. o przestępstwo zart. 258 § 1 k.k. 2 w okresie od bliżej nieustalonego dnia sierpnia 2019 r. do 3 września 2019 r. wK.,L.iP.województwa(...)działając wspólnie i w porozumieniu z innymi w ramach wskazanej w punkcie 1 zorganizowanej grupy przestępczej, a także w celu osiągnięcia korzyści majątkowej bez wymaganego wpisu do rejestrów, przy pomocy kompletnej linii produkcyjnej wytwarzali w celu wprowadzenia do obrotu wyroby tytoniowe wielkiej wartości w postaci papierosów i krajanki tytoniowej bez urzędowego sprawdzenia produkując i magazynując je poza składem podatkowym wbrew przepisomustawy z dnia 6 grudnia 2008 roku o podatku akcyzowymi z naruszeniem warunków procedury zawieszenia poboru akcyzyw łącznej ilości nie mniejszej niż 68 112 000 sztuk papierosównie posiadających polskich znaków skarbowych akcyzy w tym: oznaczonych podrobionym znakiem towarowymmarki R., którego nie mieli prawa używać w ilości 6 828 000 sztuk papierosów (stanowiących 341 400 sztuk opakowań) oraz 795 500 sztuk i 2 473 kilograma papierosów luzem oraz oznaczonych podrobionym znakiem towarowymmarki R.w ilości 47 600 sztuk papierosów (stanowiących 2 380 sztuk opakowań), a także krajanki tytoniowej o wadze 4 880 kilograma, odbywające się w hali produkcyjnej zlokalizowanej wK.w wyniku czego doszło do nieujawnienia właściwemu organowi podatkowemu przedmiotu i podstawy opodatkowania produkowanych wyrobów tytoniowych podatkiem akcyzowym i uszczuplenia należności Skarbu Państwa z tytułu niezapłaconego podatku akcyzowego o wielkiej wartości w kwocie nie mniejszej niż 59.137.563,00 zł czym działano na szkodę Skarbu Państwai (...) Spółka Akcyjna, tj. o przestępstwo skarbowe zart. 69 § 1 k.k.s.iart. 69a § 1 k.k.s.iart. 54 § 1 k.k.s.w zw. zart. 12a ust. 1 i 2 Ustawy z 2.03.2001 r.o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowychiart. 305 ust. 1 i 3 Ustawy z 30.06.2000 r. prawo własności przemysłowejw zw. zart. 7 § 1 k.k.s.w zw. zart. 8 § 1 k.k.s.w zw. zart. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s.w zw. zart. 65 § 1 k.k. Sąd Okręgowy w Legnicy wyrokiem z dnia 21 grudnia 2021 r., sygn.. akt: III K 114/21: I uznał oskarżonegoR. P. (1)za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 1 części wstępnej wyroku, stanowiącego występek zart. 258 § 1 k.k., i za to na podstawieart. 258 § 1 k.k.wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności; II w ramach zarzucanego oskarżonemuR. P. (1)czynu opisanego w pkt. 2 wstępnej wyroku uznał go za winnego tego, że: 1 w okresie od bliżej nieustalonego dnia sierpnia 2019 r.do 3 września 2019 r. wK.,L.iP.województwa(...)działając wspólnie i w porozumieniuz innymi osobami w ramach wskazanej w punkcie 1 części wstępnej wyroku zorganizowanej grupy przestępczej, a także w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przy pomocy kompletnej linii produkcyjnej wytwarzał w celu wprowadzenia do obrotu wyroby tytoniowe wielkiej wartości w postaci papierosów i krajanki tytoniowej bez urzędowego sprawdzenia produkując i magazynując je poza składem podatkowym wbrew przepisomustawy z 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowymi z naruszeniem warunków procedury zawieszenia poboru akcyzy w łącznej ilości 68 112 000 sztuk papierosów nie posiadających polskich znaków skarbowych akcyzy krajanki tytoniowej o wadze 4 880 kilograma, odbywające się w hali produkcyjnej zlokalizowanej wK.w wyniku czego doszło do nieujawnienia właściwemu organowi podatkowemu przedmiotu i podstawy opodatkowania produkowanych wyrobów tytoniowych podatkiem akcyzowym i uszczuplenia należności Skarbu Państwa z tytułu niezapłaconego podatku akcyzowego o wielkiej wartości w kwocie 59.137.563,00 zł, czym działał na szkodę Skarbu Państwa,tj. przestępstwa skarbowego zart. 69 § 1 k.k.s.iart. 69a § 1 k.k.s.iart. 54 § 1 k.k.s.w zw. zart. 7 § 1 k.k.s.i w zw. zart. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s.i w zw. zart. 8 § 1 k.k.s.i za to na podstawieart. 54 § 1 k.k.s.w zw. zart. 7 § 2 k.k.s.w zw. zart. 38 § 2 pkt 1 k.k.s.wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 600 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 70 zł, 2 w okresie od bliżej nieustalonego dnia sierpnia 2019 r.do 3 września 2019 r. wK.,L.iP.województwa(...)działając wspólnie i w porozumieniuz innymi osobami w ramach wskazanej w punkcie 1 części wstępnej wyroku zorganizowanej grupy przestępczej, a także w celu osiągnięcia korzyści majątkowej bez wymaganego wpisu do rejestrów, przy pomocy kompletnej linii produkcyjnej wytwarzał w hali produkcyjnej zlokalizowanej wK.wyroby tytoniowe znacznej wartości wynoszącej 47.813.261,80 zł w postaci papierosów w łącznej ilości 68 112 000 sztuk papierosów,przy czym działając nadto w celu wprowadzenia do obrotu część tych wyrobów tytoniowych, przedstawiających znaczną wartość wynoszącą 4.826.533,69 zł w postaci papierosów oznaczał je podrobionym znakiem towarowymmarki R., którego nie miał prawa używać w ilości 6 828 000 sztuk papierosów (stanowiących 341 400 sztuk opakowań) oraz oznaczał je podrobionym znakiem towarowymmarki R., którego nie miał prawa używać w ilości 47 600 sztuk papierosów (stanowiących 2 380 sztuk opakowań), czym działał na szkodę(...) S.A.,tj. przestępstwa zart. 12a ust. 1 i 2 Ustawy z 2.03.2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowychiart. 305 ust. 1 i 3 Ustawy z 30.06.2000 r. - Prawo własności przemysłowejw zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.i w zw. zart. 8 § 1 k.k.s.i za to na podstawieart. 305 ust. 1 i 3 Ustawy z 30.06.2000 r. - Prawo własności przemysłowejw zw. zart. 11 § 3 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, przy czym na podstawieart. 8 § 2 i 3 k.k.s.określił, że wykonaniu podlegają kara 2 lat pozbawienia wolności i grzywna orzeczone w pkt. II ppkt 1 części dyspozytywnej wyroku; III na podstawieart. 39 § 1 i 2 k.k.s.połączył oskarżonemuR. P. (1)kary pozbawienia wolności orzeczone wobec niego w pkt I i II ppkt 1 części dyspozytywnej wyroku i wymierzył mu karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności; IV na podstawieart. 63 § 1 k.k.na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia go wolności w sprawie od 28 czerwca 2021 r. godz. 12.30 do 21 grudnia 2021 r.; V zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe i wymierzył mu opłatę w kwocie 8.800 zł. Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, zarzucając: 1 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia w zakresie, w jakim Sad Okręgowy uznał, że: a R. P. (1)brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej w skład której wchodzili m.in.T. B. (1),M. A. (1),R. P. (2),P. L.oraz inne osoby w sytuacji, w której Sąd Okręgowy nie poczynił ustaleń co do struktury organizacji, hierarchii w ramach grupy ani przyjętego w niej podziału ról ani co do tego, żeR. P. (1)obejmował swą świadomością udział w zorganizowanej grupie przestępczej a grupa ta akceptowała go jako swojego członka, a ustalenia Sądu Okręgowego opierają się o przypuszczenia, domysły i twierdzenia natury ogólnej, bez skonkretyzowania ich w zakresie, jakiego można byłoby oczekiwać przypisując oskarżonemu sprawstwo zarzucanego przestępstwa; b R. P. (1)w ramach podziału ról miał za zadanie zorganizowanie i nadzorowanie miejsca przeładunku wytworzonych papierosów w sytuacji w której materiał dowodowy nie wskazuje na to, byR. P. (1)nadzorował lub miał nadzorować miejsce przeładunku wytworzonych papierosów, a nadto brak ustaleń co do tego na czym nadzór ten miałby polegać; c R. P. (1)dnia 31 maja 2019 r. odebrał klucze od hali odP. M.w obecnościT. J.w sytuacji, w którejT. J.wprost zeznała, że nie była obecna przy rzekomym wydaniu kluczy, a sprzeczne z jej zeznaniaP. M.w tym zakresie opierały się w znacznej mierze o ogólne twierdzenia eksponujące fakt niepamięci świadka; d R. P. (1)po dniu 31 maja 2019 r. przekazał klucze od hali wL.T. B. (1)iM. A. (2)w sytuacji w której na okoliczność tę nie wskazują jakiekolwiek środki dowodowe, a twierdzenie to pozostaje całkowicie dowolne i wpisuje się w nurt przypuszczeń, o które z braku jakiegokolwiek materiału dowodowego ustalenia swoje opiera Sąd Okręgowy; e R. P. (1)po wyjeździe do Niemiec koordynował działalność wynajętej przez siebie hali wL.w sytuacji, w której jakikolwiek środek dowodowy nie wskazuje na to jak miałaby wyglądać rzekoma koordynacja i czy odbywać się osobiście, telefonicznie czy w innej formie, a ustalenia Sądu Okręgowego opierają się o domysły wynikające z dopuszczenia się dowolnej oceny materiału dowodowego; f R. P. (1)w czasie rozmowy telefonicznej zT. J.miał użyć sformułowania „co tam jego chłopaki narozrabiali” w sytuacji, w której twierdzenie to, mające stanowić jedyny w istocie dowód na udziałR. P. (1)w zorganizowanej grupie przestępczej, opiera się o wątpliwą identyfikacjęR. P. (1)przezT. J., a swobodna ocena dowodów winna doprowadzić Sąd do przekonania, że co najmniej równie prawdopodobna jest sytuacja, że inna osoba przestawiła się jakoR. P. (1), a działanie to miało służyć ukryciu tożsamości rzeczywistego członka grupy nadzorującej produkcję nielegalnej fabryki papierosów. 2 naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść wyroku, a toart. 4 k.p.k.statuującego zasadę obiektywizmu sadowego orazart. 7 k.p.k.statuującego zasadę swobodnej sędziowskiej oceny dowodów, w zakresie, w jakim Sąd Okręgowy oparł poczynione w sprawie ustalenia faktyczne w przeważającej mierze o zeznania świadkaT. J., której zeznania są w istocie jedynym dowodem mającym wprost wskazywać na sprawstwoR. P. (1), a które nie znajdują poparcia w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym w szczególności w rejestrach połączeń telefonicznych oraz w osobowych źródłach dowodowych. 3 rażącą surowość kary orzeczonej wobec oskarżonegoR. P. (1)kary poprzez orzeczenie kary łącznej 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, w której na gruncie niniejszej sprawy przy przyjęciu sprawstwa zarzucanych przestępstw słuszna i sprawiedliwa kara łączna wymierzonaR. P. (1)powinna wynieść nie więcej niż 1 rok i 6 miesięcy pozbawieni wolności oraz kary grzywny w wysokości 600 stawek z ustaleniem wysokości stawki na 70 zł. Podnosząc powyższe zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez: a uniewinnienieR. P. (1)od popełnienia zarzucanych mu czynów; b uniewinnienieR. P. (1)od popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt I wyroku; c zmianę kwalifikacji prawnej i opisu czynu zarzucanegoR. P. (1)w pkt II wyroku poprzez objęcie zachowaniaR. P. (1)konstrukcją pomocnictwa zart. 18 § 3 k.p.k.oraz wymierzenie mu kary 1 roku pozbawienia wolności z jednoczesnym utrzymaniem w mocy pozostałych rozstrzygnięć Sądu Okręgowego; d względnie – wymierzenieR. P. (1)kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z jednoczesnym utrzymaniem w mocy pozostałych rozstrzygnięć Sądu Okręgowego. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. Apelacja oskarżonego zasługiwała na uwzględnienie tylko w części kwestionującej wymiar kary. Pozostałe zarzuty apelującego obrońcy były chybione. Przedmiotem zainteresowania i rozważań Sądu Okręgowego był całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej i istotnych dla sprawy, jak nakazujeart. 410 k.p.k.Podstawę ustaleń zaś stanowiły dowody uznane przez sąd za wartościowe i wiarygodne. Sąd Okręgowy po dokonaniu analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego, zajął trafne stanowisko co do meritum sprawy sprowadzające się do tezy, że oskarżonyR. P. (1)dopuścił się przypisanych mu czynów. Wnikliwa analiza tego materiału prowadzi do wniosku, że ustalenia Sądu I instancji w tym zakresie są w pełni prawidłowe, a w konsekwencji podniesione w apelacji zarzuty jawią się jako całkowicie bezpodstawne. Nie znajdują też one potwierdzenia w wynikach przeprowadzonego przewodu sądowego, które wskazują, że Sąd pierwszej instancji poczynił w sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne i wyciągnął z nich właściwe wnioski. Swoje stanowisko w tym przedmiocie oparł na całokształcie okoliczności ujawnionych w postępowaniu, mających znaczenie dla rozstrzygnięcia jak tego wymaga dyspozycja 410k.p.k.Zawarta tam argumentacja jest logiczna, przekonywująca, pozbawiona błędu i nie przekracza granic swobodnej oceny dowodów określonych wart. 7 k.p.k.Jako taka zasługuje na pełna aprobatę. Sąd Apelacyjny w pełni aprobuje przyjęte w judykaturze stanowisko, iż kontrola instancyjna oceny dowodów nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy. Tak więc dokonanie przez sąd odwoławczy nowej, odmiennej oceny dowodów jest uzasadnione tylko wówczas, gdy w wyniku kontroli odwoławczej stwierdzona zostanie dowolność oceny poczynionej przez sąd I instancji (pomijając kwestię nowych dowodów). Jeżeli natomiast ocena dokonana przez sąd pierwszej instancji pozostaje pod ochronąart. 7 k.p.k., nie ma podstaw do zmieniania jej w postępowaniu odwoławczym. Przeprowadzona kontrola odwoławcza tego rodzaju mankamentów w dokonanej ocenie dowodów nie wykazała. Ustosunkowując się do zarzutu obrońcy kwestionującego udział oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej tj. w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu zart. 258 § 1 k.k., na wstępie należy określić kryteria pozwalające na przyjęcie działania w zorganizowanej grupie przestępczej. Sąd Apelacyjny podziela w tym zakresie stanowisko, że grupa zorganizowana to coś znacznie więcej niż współsprawstwo czy luźna grupa osób zamierzających popełnić przestępstwo. Istotą "zorganizowania" jest więc istnienie wewnętrznej struktury organizacyjnej (choćby z niskim stopniem zorganizowania) o określonej trwałości oraz występujące w niej więzy organizacyjne oparte na porozumieniu, zaś elementami pozwalającymi na wyodrębnienie takiej zorganizowanej grupy przestępczej, wspólne planowanie przestępstw, akceptacja celów oraz skoordynowany sposób działania. Brak ustalonego kierownictwa, hierarchii grupy, nie wyklucza możliwości uznania grupy przestępczej za zorganizowaną. Wystarczy, że posiada trwałą strukturę poziomą - z reguły ze stałym gronem uczestników koordynujących jej działalność według ustalonych reguł. W przypadku grupy przestępczej nie jest wymagany szczególny poziom jej organizacji, wystarczająca jest organizacja na poziomie zaledwie podstawowym, ale z podziałem ról, a zorganizowaną grupę mogą tworzyć osoby, których celem jest popełnianie przestępstw, o luźnym związku, m.in. bez stałych ról, ale w każdym razie o większym określeniu ról niż przy współsprawstwie (wyrok SN z 13 listopada 2013 r., II KK 170/13, Prok. i Pr. 2014/2, poz. 15). Do przypisania przestępstwa zart. 258 § 1 k.k.nie jest nawet konieczna wiedza o szczegółach organizacji grupy, znajomość wszystkich osób ją tworzących, mechanizmów funkcjonowania. Wystarczy tylko gotowość sprawcy do spełnienia zadań służących tej grupie. Wnikliwa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego wskazuje, że oskarżony w takiej grupie brał udział. W ramach tej grupy, każdy z jej członków pełnił ściśle określoną rolę, choć nie wszyscy być może się znali. Oskarżony był odpowiedzialny za zorganizowanie i nadzorowanie miejsca przeładunku wytworzonych papierosów, dostarczanych z wytwórni wK., na samochody, które następnie udawały się na miejsce postoju wP.. W tym celu oskarżony podpisał 15 maja 2019 r. umowę najmu hali magazynowej naul. (...)przygotowaną przez przedstawicielafirmy (...). Prawdą jest, że nie zataił swoich danych osobowych, ale nie może to doprowadzić do podważenia ustaleń Sądu I instancji, zważywszy, że to właśnie potencjalne fałszywe dane mogły nieść ryzyko ujawnienia przestępczej działalności oskarżonego, a on sam nie miał podstaw by zakładać, że ewentualne „powiązanie z halą magazynową” narazi go na odpowiedzialność karną. Pomija w tym aspekcie skarżący inne dowody, przywołane przez Sąd I instancji, które stały się podstawą przypisania oskarżonemu przestępstw. Świadczą zaś one niewątpliwie o tym, że oskarżony po odebraniu kluczy do hali wL.przekazał jeT. B. (1)iM. A. (2), którzy bezpośrednio zajmowali się organizacją transportu papierosów z wytwórni papierosów wK.doL., gdziew hali przyul. (...)były przeładowywane na samochody, które następnie udawały się na zorganizowane miejsce postojowe doP.. Wynajęta hala wL.została przystosowywana do działalności w ten sposób, że drzwi wewnętrzne w hali oddzielające pomieszczenie główne od pomieszczeń socjalnych zostały zaspawane, by nikt postronny nie mógł wejść na teren hali. Ponadto, zamki w drzwiach zostały wymienione. Traci z pola widzenia skarżący, że gdy pojawiła się konieczność podjęcia decyzji związanych z najmem hali wL.czy wystąpiły problemy w czasie jej użytkowania, osoby podejmujące bezpośrednio działalność na terenie owej hali kontaktowali się zR. P. (1), którego nazywali „szefem”. Wówczas to oskarżony podejmował stosowne działania, np. skontaktował się zK. J.w sytuacji, gdy konieczne było określenie profilu działalności i wykorzystania hali na potrzeby ubezpieczenia nieruchomości wskazując, że hala wykorzystywana jest na przechowywanie odzieży czy zabawek z Chin. Ponadto, zadzwonił doK. J.w momencie, jak dowiedział się o zatrzymaniuT. B. (1)iM. A. (2)na terenie hali wL.z zapytaniem „co tam jego chłopaki narozrabiali”. Poza sporem jest, że osoby powiązane z oskarżonym, w tym wskazani wyżejT. B. (1)iM. A. (2), wykorzystując kompletną linię produkcyjną papierosów zlokalizowaną wK.w okresie od grudnia2018 r. do 3 września 2019 r. wytworzyli w celu wprowadzenia do obrotu wyroby tytoniowe wielkiej wartości w postaci papierosów w ilości 68 112 000 sztuk papierosów i krajanki tytoniowej o wadze 4 880 kilograma nie posiadających polskich znaków skarbowych akcyzy, bez urzędowego sprawdzenia, które następnie magazynowali poza składem podatkowym bez zgłoszenia do opodatkowania podatkiem akcyzowym, a następnie przewozili do hali wL.wynajętej przezR. P. (1), gdzie dokonywali przeładowania gotowego produktu na samochody, które następnie udawały się na zorganizowane miejsce postojowe doP..W wyniku tego procederu doszło do nieujawnienia właściwemu organowi podatkowemu przedmiotu i podstawy opodatkowania produkowanych wyrobów tytoniowych podatkiem akcyzowym i uszczuplenia należności Skarbu Państwa z tytułu niezapłaconego podatku akcyzowego o wielkiej wartości w kwocie 59.137.563 zł na szkodę Skarbu Państwa. Produkcja wyrobów tytoniowych odbywała się bez wymaganego wpisu do rejestrów. Osoby te działając wspólnie i w porozumieniu, w ramach podziału ról i zadań oraz w celu wprowadzenia do obrotu, część z wyprodukowanych wyrobów tytoniowych, przedstawiających znaczną wartość wynoszącą 4.826.533,69 zł w postaci papierosów oznaczali podrobionym znakiem towarowymmarki R., którego nie mieli prawa używać w ilości 6 828 000 sztuk papierosów (stanowiących 341 400 sztuk opakowań) oraz oznaczali podrobionym znakiem towarowymmarki R., którego nie mieli prawa używać w ilości 47 600 sztuk papierosów (stanowiących 2 380 sztuk opakowań), czym działali na szkodę(...) S.A. Oczywiście nie ma dowodów na to, że to oskarżony osobiście realizował wszystkie przedmiotowe znamiona przypisanych mu przestępstw. Dopuścił się ich bowiem w formie zjawiskowej współsprawstwa. Współsprawstwo jest odmianą sprawstwa, która różni się od sprawstwa pojedynczego tym, że zamiar dokonania czynu zabronionego został podjęty przez co najmniej dwie osoby, które – zgodnie z przyjętym podziałem ról – uzgodniły jego wspólną realizację. Za współsprawstwo odpowiada bowiem ten, kto wykonuje czyn zabroniony wspólnie i w porozumieniu z inną osobą. Istotą współsprawstwa – również z punktu widzenia utrwalonej już linii orzeczniczej Sądu Najwyższego – jest zatem oparte na porozumieniu wspólne działanie co najmniej dwóch osób, z których każda obejmuje swym zamiarem urzeczywistnienie wszystkich przedmiotowych znamion czynu przestępnego. Obiektywnym elementem współsprawstwa jest nie tylko wspólna (w sensie przedmiotowym) realizacja znamion określonej w odpowiednim przepisie tzw. czynności czasownikowej, lecz także taka sytuacja, która charakteryzuje się tym, że zachowanie jednego współsprawcy stanowi dopełnienie zachowania drugiego współsprawcy albo popełnione przestępstwo jest wynikiem czynności przedsięwziętych przez współsprawców w ramach dokonanego przez nich podziału ról w przestępnej akcji. Natomiast subiektywnym elementem, a zarazem warunkiem niezbędnym współsprawstwa jest porozumienie oznaczające nie tylko wzajemne uzgodnienie przez wszystkich współsprawców woli popełnienia przestępstwa, lecz także świadome współdziałanie co najmniej dwóch osób w akcji przestępnej. Porozumienie to jest czynnikiem podmiotowym, który łączy w jedną całość wzajemnie dopełniające się przestępne działania kilku osób, co w konsekwencji pozwala przypisać każdej z nich również i tę czynność sprawczą, którą przedsięwzięła inna osoba współdziałająca świadomie w popełnieniu przestępstwa (zob. wyrok SN z 24.05.1976 r., Rw 189/76, OSNKW 1976/9, poz. 117). Do przyjęcia współsprawstwa nie jest konieczne, aby każdy ze współdziałających realizował niejako własnoręcznie znamię czasownikowe, lecz wystarcza, że występuje on w ramach uzgodnionego podziału ról, ułatwiając co najmniej bezpośredniemu sprawcy wykonanie wspólnie zamierzonego celu (wyrok SN z 19.06.1978 r., I KR 120/78, OSNKW 1978/10, poz. 110). Również zatem oskarżony, który zgodnie z przyjętym podziałem ról wynajął halę magazynową organizując i nadzorując miejsce przeładunku wytworzonych papierosów, dostarczanych z wytwórni wK., na samochody, które następnie udawały się na miejsce postoju wP., musi być uznany za współsprawcę. Przypadająca mu rola była znacząca dla powodzenia całego przestępczego przedsięwzięcia, a nawet warunkująca jego skuteczność. Spójne zeznaniaT. J.iP. M.wykluczają spekulacje skarżącego, że oskarżony stał się ofiara intrygi, a w/w świadkowie mieli w istocie kontakt z inna osoba niżR. P. (1). Zasadnie zwrócił uwagę Sad orzekający na to, że wymienieni świadkowie bez wątpliwości potwierdzili, że toR. P. (1)osobiście odbierał klucze, które bezpośrednio przekazywał muP. M., a obecna przy tym byłaT. J.. Wskazani świadkowie nie mieli wątpliwości co do tego, że osobą odbierająca klucze jest ta sama osoba, która wcześniej oglądała halę, a następnie podpisała umowę najmu, czyliR. P. (1). Sam oskarżony przyznał, że 15 maja 2019 r. był w Polsce i podpisał umowę najmu hali wL., a do Niemiec, jak twierdził, wrócił ok. 27 maja 2019 r. Mając na uwadze powyższe, trafnie też zdyskwalifikował Sąd Okręgowy zeznaniaT. B. (2). Chybione są kolejne zarzuty skarżącego, który ignoruje trafne, logiczne spostrzeżenia Sądu orzekającego. Wszak na terenie hali wL., którą wynajął oskarżony, zatrzymanoT. B. (1)iM. A. (2). Osoby te koordynowały dostawy papierosów z wytwórni wK.18a, co wynika z analizy monitoringu pozyskanego w ramach czynności operacyjnych i utrwalonego procesowo w postaci protokołów oględzin tegoż monitoringu.T. B. (1)iM. A. (2)to osoby, które często przebywały na terenie hali i do którychT. J.zwracała się o podanie kontaktu do oskarżonego, aby pozyskać od niego informacje na temat tego, co znajduje się w hali na potrzeby ubezpieczenia tej nieruchomości. Jeden ze wskazanych powiedział, że „szefP.” się sam skontaktuje (k. 237, 2473v).T. J.zeznała, że faktycznie skontaktował się z niąR. P. (1)od którego pozyskała potrzebne informacje (k. 237).Wreszcie, gdy doszło do zatrzymaniaT. B. (1)iM. A. (2)oraz przeszukania pomieszczeń hali wL.R. P. (1)skontaktował się zT. J.i zapytał ją co się stało, używając formułowania „co tam jego chłopaki narozrabiali” (k. 237). Takie sformułowanieT. J.powtórzyła na rozprawie (k. 2473). Na uwzględnienie zasługiwał w istocie jedynie ostatni z podniesionych przez skarżącego zarzutów. Oceniając kwestię ewentualnie rażącej niewspółmierności kary Sąd Apelacyjny miał na uwadze, że w orzecznictwie zgodnie wskazuje się, że rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca uwzględnienie zarzutu zart.438 pkt.4 k.p.k., występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (por. wyroki SN: z 22.10.2007 r.,(...)75/07, LEX nr 569073; z 26.06.2006 r.,(...)28/06, LEX nr 568924; z 30.06.2009 r., WA 19/09, OSNwSK 2009, poz. 1255; z 11.04.1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985/7–8, poz. 60). Tak orzeczona kara może wynikiem bądź to nie dostrzeżenia występującej in concreto okoliczności istotnej z punktu widzenia dyrektywy wymiaru kary zart. 53 k.k.i nast. lub też nie nadania im adekwatnej wagi. Oceniając współmierność kary w relacji do dyrektyw i okoliczności wyznaczających jej wymiar, nie wolno zapominać, żeart. 53 § 1 k.k.pozostawia wymiar kary sędziowskiemu uznaniu, nakazując, aby mieściła się ona w granicach przewidzianych przez ustawę. Przy ocenie kary przez pryzmat jej rażącej niewspółmierności nie można zatem nie uwzględniać granic, w jakich kara za dane przestępstwo może być orzeczona i w jakich niejako "proporcjach" pozostaje kara orzeczona względem granic pozostawionych sędziowskiemu uznaniu. Oczywiście nie oznacza to, że na przykład kara mieszcząca się "pośrodku" tegoż zagrożenia zawsze będzie karą współmierną, a na zarzut rażącej niewspółmierności będą narażone wyłącznie kary niejako "graniczne". Niemniej jednak stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo uznać należy za czynnik mający niebagatelne znaczenie przy całościowej ocenie, czy konkretna kara jest niewspółmierna, i to rażąco. W konsekwencji miarą surowości kary polegającej na pozbawieniu wolności, nie może być jedynie ilościowe oznaczenie czasu pozbawienia wolności ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo, także z uwzględnieniem występujących w danym postępowaniu, zwykle niepowtarzalnych w danym układzie, okoliczności uzasadniających konieczność wymierzenia – przy zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary –,przy możliwym zróżnicowaniu zakresu zastosowania tej instytucji - poniżej dolnego progu ustawowego zagrożenia . Dyrektywa prewencji indywidualnej oznacza ,że sankcja (jej rodzaj i wysokość) powinna być tak dobrana, aby zapobiec popełnianiu w przyszłości przestępstw przez oskarżonego , co może zostać osiągnięte poprzez odstraszanie sprawcy od popełniania przestępstw albo jego wychowanie (resocjalizację). Efekt "odstraszający" kary ma zmaterializować się w umyśle sprawcy, ma wytworzyć przeświadczenie o nieopłacalności popełniania przestępstw w przyszłości, przekonanie o tym, że każde przestępstwo jest karane odpowiednio surowo, a ponowne popełnianie podobnych czynów nieuchronnie prowadzi do istotnego podwyższenia wymiaru kary ponad próg dolnego zagrożenia. Wtedy rodzi się uzasadnione prawdopodobieństwo, że sprawca skazany na karę odpowiednio surową powstrzyma się przed ponownym rozmyślnym popełnieniem czynu zabronionego (wyrok SA we Wrocławiu z dnia 14 marca 2007 r., II AKa 58/07, KZS 2007, z. 9, poz. 52). Idea wychowania (resocjalizacji) przez karę zakłada z kolei takie dostosowanie wysokości i rodzaju kary kryminalnej do indywidualnych potrzeb sprawcy, aby przez sankcję został on "wychowany", tj. zrozumiał naganność swojego zachowania i w przyszłości przestrzegał porządku prawnego. W obu przypadkach orzeczona kara ma być adekwatna w tym znaczeniu ,że racjonalne w realiach danej sprawy (oskarżonego) oznaczenie progu uprawniającego do wniosku o możności osiągnięcia tych celów wyznacza próg powyżej , którego orzekanie kary jest zbędne, a przez to może ona nabrać cech rażącej niewspółmierności przez swą surowość. Z kolei w zakresie prewencji ogólnej, rozumianej pozytywnie, chodzi tu o kształtowanie właściwych ocen i postaw w społeczeństwie, a w szczególności utwierdzenie ogółu w przekonaniu, że sprawcy przestępstw ponoszą odpowiedzialność za swoje czyny, a wymierzona im kara jest zawsze adekwatna do stopnia zawinienia, stopnia społecznej szkodliwości ich czynu. Tylko taka sprawiedliwa kara może bowiem wywierać pozytywny i kształtujący wpływ na zachowania społeczne, budząc jednocześnie ogólną aprobatę dla obowiązującego systemu prawnego (wyrok SA w Szczecinie z dnia 6 lutego 2014 r., II AKa 1/14, LEX nr 1441560). Istotą prewencji ogólnej nie jest więc wyłącznie wymierzanie surowych kar pozbawienia wolności, lecz kształtowanie w społeczeństwie przekonania o nieuchronności kary, jej dostosowanie do stopnia winy sprawcy i okoliczności podmiotowo-przedmiotowych czynu, a zatem karanie sprawiedliwe i tworzące atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego (wyrok SA w Szczecinie z dnia 6 lutego 2014 r., II AKa 1/14, LEX nr 1441560). Zarzut rażącej niewspółmierności kary, niezależnie od kierunku, o którym mowa wart. 438 pkt. 4 k.p.k.w kontekście powyższych wskazań może zatem in concreto okazać się skutecznym w razie wykazania przez podnoszącego zarzut jednej z niżej wskazanych sytuacji: wykazania wpływu na wysokość orzeczonej kary wzięcia przez orzekający sąd okoliczności z tej perspektywy irrelewantnej bądź to z perspektywyart. 53 § 1 k.k.jako takiego , bądź też okoliczności na płaszczyźnie dyrektyw sądowego wymiaru kary mających znaczenie ,natomiast nie występujących in concreto, wadliwie ustalenie istnienia okoliczności obciążającej lub wadliwe nie nieustalenie okoliczności łagodzącej, wreszcie przydanie nadmiernego znaczenia poszczególnym, relewantnym okolicznościom. Oceniając z tej perspektywy orzeczone wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności Sąd Apelacyjny uznał jako cechujące się rażącą niewspółmiernością przez swą surowość. Przede wszystkim podkreślić należy, że nadmiernie wyeksponował Sąd orzekający rolę i znaczenie oskarżonego w popełnieniu przypisanych przestępstw. Z całą pewnością nie ma wystarczających dowodów by twierdzić, że była ona wiodąca, kierownicza, czy - jak to określa Sąd orzekający - „koordynująca”. W strukturach ustalonej grupy przestępczej rola owa jawi się jako mniej znacząca (brak choćby bezpośredniego zaangażowania w sam proces produkcji i sprzedaży wyrobów tytoniowych). Nie ma wystarczających podstaw by przyjąć, że oskarżony ze swojego przestępczego procederu odniósł dla siebie korzyść majątkową. Nie ustalono jak ewentualnie była to korzyść. Oskarżony nie był karany. Cieszy się dobra opinia środowiskową, pracuje. Nie do zaakceptowania jest w powyższej sytuacji stopień wykorzystania grożącej mu sankcji, znacząco odbiegającej od dolnej granicy. Z drugiej strony nie można też pomijać szkodliwości społecznej przestępczego przedsięwzięcia, w które oskarżony był zaangażowany. Podsumowując, w perspektywie powyższych wywodów, uznał Sąd Apelacyjny za słuszną korektę jednej z kar jednostkowych i ukształtował w związku z tym na nowo karę łączną, respektując dyrektywy jej wymiaru. Orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego znajduje oparcie wart.636 § 1 kpkiart.2 ust.4 i art. 3 ust.2 ustawy z 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych. SSA Bogusław Tocicki SSA Andrzej Kot SSA Piotr Kaczmarek

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnywe Wrocławiu date: '2022-12-08' department_name: II Wydział Karny judges: - Bogusław Tocicki - Piotr Kaczmarek - Andrzej Kot legal_bases: - art. 258 § 1 k.k. - art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. - art. 12a ust. 1 i 2 Ustawy z 2.03.2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych - art. 305 ust. 1 i 3 Ustawy z 30.06.2000 r. - Prawo własności przemysłowej - art. 438 pkt. 4 k.p.k. - art.2 ust.4 i art. 3 ust.2 ustawy z 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych recorder: Katarzyna Szypuła signature: II AKa 117/22 ```

153005000000503_I_C_000504_2013_Uz_2015-03-17_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 504/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 marca 2015 roku Sąd Okręgowy w Lublinie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Alicja Zych Protokolant: Joanna Stelmach po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 marca 2015 r. sprawy z powództwa:L. M.iJ. O. przeciwko:A. A.z siedzibą wS.działającą przez Oddział w Polsce z siedzibą wW. o zapłatę I Zasądza od pozwanegoA. A.z siedzibą wS.działającą przez Oddział w Polsce z siedzibą wW.na rzecz powódkiL. M.kwotę 17.500 zł zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 21 września 2013 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 446,83 zł tytułem odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 21 września 2013 r. do dnia zapłaty II Zasądza od pozwanegoA. A.z siedzibą wS.działającą przez Oddział w Polsce z siedzibą wW.na rzecz powódkiJ. O.kwotę 17.500 zł zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 21 września 2013 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 446,83 zł tytułem odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 21 września 2013 r. do dnia zapłaty III oddala powództwo w pozostałej części IV koszty procesu pomiędzy stronami wzajemnie znosi V nakazuje ściągnąć od pozwanego(...)z siedzibą wS.działającą przez Oddział w Polsce z siedzibą wW.na rzecz Skarbu Państwa – Sąd Okręgowy w Lublinie kwotę 1.861,63 zł tytułem części opłaty od pozwu i części wydatków w pozostałej cześć nieuiszczone koszty sądowe przejmuje na rachunek Skarbu Państwa . Sygn. akt I C 504/13 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 7 marca 2013 r. (pozew, k. 2 i n.)powódG. M. (1)wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego(...) S.A.Oddział w Polsce z siedzibą wW., kwoty 79.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty, ustalenie odpowiedzialności pozwanego za przyszłe szkody, które mogą ujawnić się w związku z wypadkiem komunikacyjnym jakiemu powód uległ w dniu 8 grudnia 2012 r. oraz zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Na sumę dochodzoną pozwem składają się kwoty: -77.000,00 zł zadośćuczynienia pieniężnego za doznane cierpienia fizyczne i psychiczne spowodowane wypadkiem - 2.000,00 zł odszkodowania obejmującego zwrot kosztów i wydatków związanych z wypadkiem. W uzasadnieniu pozwu powód podał, że dnia 8 grudnia 2012 r. w miejscowościK., pow.Ł.samochód osobowy markiN. (...)nr rej. (...), kierowany prawidłowo przez powodaG. M. (1)został potrącony przez pojazd markiV. (...)nr rej. (...)kierowany przezW. G., który posiadał ubezpieczenie OC u pozwanego. Wskazał, że samochód uległ w wypadku uszkodzeniu zakwalifikowanemu w postępowaniu likwidacyjnym jako szkoda całkowita, wobec czego pozwany wypłacił tytułem odszkodowania kwotę 3.800,00 zł, przyjmując, że wartość wraku to 400 zł. Powód bezpośrednio po wypadku został przewieziony do(...)wŁ., gdzie przebywał na leczeniu do 14 grudnia 2012 r. Rozpoznano u niego stłuczenie klatki piersiowej, ranę tłuczoną nosa i powieki górnej oka, krwiak podskórny okolicy czołowo ciemieniowej, obu oczodołów i ramienia prawego, ogólne potłuczenia. Został wypisany w stanie określonym jako dobry, kontynuował leczenie zgodnie z zaleceniami. Dnia 10 lutego 2013 r. wystąpił u powoda niedowład lewostronny i w tym samym dniu został przyjęty do(...)nr(...)stwierdzono rozległy pourazowy krwiak podtwardówkowy nad prawą półkulą mózgu. Dnia 19 lutego 2013 r. przeprowadzono trepanację prawej okolicy ciemieniowej, dokonano ewakuacji krwiaka i założono drenaż grawitacyjny. W badaniu kontrolnym przeprowadzonym dnia 24 lutego 2013 r. stwierdzono obecność przewlekłego wodniaka nad prawą półkulą mózgu oraz niewielkie ognisko świeżo wynaczynionej krwi przysierpowo w okolicy ciemieniowo-potylicznej lewej. Decyzją zespołową nie zakwalifikowano powoda do reoperacji usunięcia wodniaka i dnia 27 lutego 2013 r. wypisano powoda określając jego stan jako średni, w domu jego stan uległ pogorszeniu, w związku z czym 1 marca 2013 r. został ponownie przyjęty do szpitala, gdzie przebywał w dniu wniesienia pozwu. Szkodę zgłoszono dnia 3 stycznia 2013 r., pismem z dnia 12 lutego pozwany przyznał powodowi tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za cierpienia będące skutkiem wypadku kwotę 5.000,00 zł, z czego wypłacił 3.000,00 zł, dokonując potrącenia z tytułu, jak podnosi powód, rzekomego przyczynienia się powoda do szkody przez niezapięcie pasów bezpieczeństwa- ocenił przyczynienie na 40%. Powód podaje, że przed wypadkiem cierpiał na wiele schorzeń, m.in. marskości wątroby- od wielu lat przebywał na rencie - oczekiwał na przeszczep wątroby, czynił ku temu przygotowania- usuną wszystkie zęby wstawiając protezę, przebył operację serca wZ.- celem tych działań było uniknięcie odrzucenia wątroby po przeszczepie. Jak podnosi powód, przyjęta przez pozwanego kwota zadośćuczynienia cierpieniom fizycznym i psychicznym jakie były udziałem powoda na skutek doznanych przez niego obrażeń ciała wskutek wypadku, jest dalece niewystarczająca. Podkreśla, że, z uwagi na uprzednie choroby, obrażenia, które nie byłyby źródłem nadmiernych uciążliwości dla człowieka zdrowego, stały się źródłem szczególnych cierpień, bowiem wszelkie niekorzystne objawy i odczucia uległy zwielokrotnieniu. Pomimo ciężkiej choroby powód, przed wypadkiem, był jednak człowiekiem pełnym optymizmu i przekonania, że doczeka przeszczepu wątroby, który pozwoli mu normalnie funkcjonować. Temu celowi poświęcił się przed wypadkiem, z pokorą i determinacją poddawał się wszelkim rygorom niezbędnym do przygotowania do przeszczepu. Po wypadku obawiał się, że komplikacje i powikłania wykluczą go z kolejki oczekujących na przeszczep lub spowodują przesunięcie na dalsze miejsce. W związku ze śmiercią powoda, która nastąpiła dnia 11 marca 2013 r., postanowieniem z dnia 25 marca 2013 r. Sąd zawiesił postepowanie(postanowienie, k. 39), które ponownie zostało podjęte z udziałem następców prawnychL. M.iJ. M. (1)postanowieniem z dnia 16 maja 2013 r.(postanowienie, k. 47). W odpowiedzi na pozew(k. 56 i n.)pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódek na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Pozwany oświadczył, że zaprzecza jakoby był zobowiązany do wypłaty kwoty dochodzonej pozwem. Zaprzeczył także wszystkim nieudowodnionym twierdzeniom powódek oraz twierdzeniom sprzecznym z treścią odpowiedzi na pozew. Pozwany podniósł zarzut przyczynienia poprzez zwiększenie rozmiaru szkody tj. obrażeń ciała, wskazując, że na podstawie zakresu uszkodzeń pojazdu, w szczególności śladów uszkodzeń wnętrza pojazdu po jego lewej stronie oraz na podstawie obrażeń ciała odniesionych przezG. M. (1)wątpliwym jest, że poszkodowany miał zapięte pasy bezpieczeństwa, do czego był zobowiązany stosownie do przepisów o ruchu drogowym. Podał także, że zakres uszkodzeń wnętrza pojazduN. (...)po jego prawej stronie koreluje z rodzajem urazów doznanych przez pasażerkęL. M.przypiętą podczas jazdy pasami bezpieczeństwa. Pozwany wskazał także, że na stan zdrowia poszkodowanego po wypadku, w tym przebieg i skuteczność leczenia doznanych w nim urazów istotny wpływ miał stan zdrowia sprzed wypadku. Wobec powyższego pozwany uznał, ze stopień przyczynienia powoda należy ocenić na co najmniej 40 %. Pozwany zaprzeczył, że śmierć poszkodowanego pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem z dnia 8 grudnia 2012 r. W ocenie pozwanego zakres urazów nie wpłyną negatywnie na kwestię możliwości oraz potencjalny termin przeprowadzenia u powoda operacji przeszczepu wątroby, co potwierdza załączony do pozwu wynik konsultacji poszkodowanego u chirurga transplantologa z dnia 6 lutego 2013 r. Pozwany podniósł, że dochodzona kwota zadośćuczynienia jest zawyżona w okolicznościach sprawy i nie spełnia wymogu odpowiedniości, o którym mowa wart. 445 § 1 k.c., z uwagi na niewielki zakres urazów doznanych przez poszkodowanego w przedmiotowym wypadku. W ocenie pozwanego urazy te nie zagrażały życiu, a powstałe na późniejszym etapie leczenia komplikacje należy wiązać ze stanem zdrowia istniejącym przed wypadkiem, a zatem za okoliczności, za które pozwany nie ponosi odpowiedzialności. W przedmiocie roszczenia o odszkodowanie w kwocie 2.000,00 zł pozwany podnosi, że powódko nie udowodniły jego sumy. Wskazał, że załączone faktury VAT dotyczą m.in. leków, które związane były z uprzednio istniejącymi schorzeniami, zaprzeczył, iż wydatki te miały związek z wypadkiem z dnia 8 grudnia 2012 r. Odnosząc się do żądania ustalenia odpowiedzialności pozwanego za przyszłe szkody podniósł on, że z uwagi na śmierćG. M. (1)żądanie to stało się bezprzedmiotowe i winno zostać oddalone. Na rozprawie dnia 18 października 2013 r. pełnomocnik powódek wskazał, że wnosi o zasądzenie dochodzonej pozwem kwoty po 1/2 dla każdej z powódek(protokół rozprawy, k. 89). W dniu 18 października 2013 r. na rozprawie powódkaL. M.wyjaśniła, że na dochodzoną tytułem odszkodowania kwotę składają się koszty dojazdówL. M.do szpitala wŁ.(raz a nawet dwa razy dziennie- w sumie ok. 10 razy- była wożona przez rodzinę- płaciła im 50 zł za przejazd) oraz koszty dojazdówJ. M. (1)do szpitala wL.. PowódkaJ. M. (1)wyjaśniła zaś, że dojeżdżała doL.zW.ok. 10 razy- bus w jedną stronę kosztował 30 zł, ale korzystała też z taksówek, dlatego łączny koszt wyjazdu to 60-100 zł(protokół rozprawy, k. 90). Pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady(protokół skrócony rozprawy z dnia 14 listopada 2014 r., k. 317, płyta, k. 319). W toku postępowania strony popierały swoje stanowiska. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: Dnia 8 grudnia 2012 r. w m.K.w gm.S.miał miejsce wypadek samochodowy. Pojazdem m.V. (...)kierowany przezW. G.uderzył w nadjeżdżający z naprzeciwka, kierowany przezG. M. (1)samochód m.N. (...). Pasażerką pojazdu była małżonkaG. M. (1)L. M.. W chwili wypadkuW. G.był stroną umowy OC posiadaczy pojazdów u pozwanego(okoliczności bezsporne). G. M. (1)w chwili wypadku miał zapięte pasy bezpieczeństwa. W czasie wypadku uderzył się w głowę. (dowód: zeznania powódkiL. M., protokół skrócony rozprawy z dnia 14 listopada 2014 r., k. 317, płyta, k. 319, protokół rozprawy z dnia 6 marca 2015 r., k. 348v. w zw. z wyjaśnieniami z dnia 18 października 2013 r., k.89v.) Przed wypadkiemG. M. (2)pobierał rentę z tytułu niezdolności do pracy. Pracował jednak jako konserwator w spółdzielni mieszkaniowej. Po pracy robił zakupy, czytał książki, latem chodził na działkę. Uprawiał także gospodarstwo rolne, jesienią przed wypadkiem siał zboże. Cierpiał na marskość wątroby. Od lipca 2011 r. oczekiwał na jej przeszczep. W związku z powyższym dbał o doprowadzenie swojego organizmu do stanu mającego zapobiec odrzuceniu ewentualnie przeszczepionej wątroby. Z tych powodów przeprowadził leczenie stomatologiczne oraz poddał się zabiegowi implantacji biologicznej zastawki aortalnej. Poszkodowany dwukrotnie wzywany był do wykonania przeszczepu, ostatnio we wrześniu 2012 r., w obydwu wypadkach, z przyczyn medycznych, z transplantacji zrezygnowano. Poszkodowany po wypadku odbył wizytę konsultacyjną w AmbulatoriumKliniki (...)wW., wypadek został uprzednio zgłoszony. W czasie wizyty zgłaszał zaburzenia równowagi.G. M. (1)nie został poinformowany o negatywnym wpływie jego aktualnego, będącego efektem wypadku, stanu zdrowia na możliwość przeszczepu. U poszkodowanego, oprócz marskości wątroby, współistniały m.in. nadciśnienie tętnicze, niedokrwistość, małopłytkowość, leukopenia, żylaki przełyku, choroba refluksowa przełyku. (dowód: PIT-40A za rok 2012, k. 17-20, karta informacyjna leczenia szpitalnego-(...) Centrum (...), k. 13, notatka z konsultacji chirurga transplantologa z dnia 6 lutego 2013 r., k. 14, zeznania powódkiJ. O.[M.], protokół rozprawy z dnia 6 marca 2015 r., k. 349 w zw. z wyjaśnieniami z dnia 18 października 2013 r., k.90,zeznania powódkiL. M., protokół rozprawy z dnia 6 marca 2015 r., k. 348v. w zw. z wyjaśnieniami z dnia 18 października 2013 r., k.89v.,90 zeznania świadkówA. C.,B. B.,P. D., protokół skrócony rozprawy z dnia 14 listopada 2014 r., k. 317, płyta 319) W wyniku wypadkuG. M. (1)doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia klatki piersiowej, rany tłuczonej nosa i powieki górnej oka, krwiaka podskórnego okolicy czołowo ciemieniowej, obu oczodołów i ramienia prawego, ogólnych potłuczeń. Był hospitalizowany w SPZOZ wŁ.na Oddziale(...)(...)w dniach od 8 do 14 grudnia 2012 r. Skarżył się na bóle głowy, był opuchnięty, posiniaczony i bardzo obolały. (okoliczności bezsporne, karta informacyjna leczenia szpitalnego, k. 7, zeznania powódkiL. M., protokół rozprawy z dnia 6 marca 2015 r., k. 348v. w zw. z wyjaśnieniami z dnia 18 października 2013 r., k.89v., zeznania powódkiJ. O.[M.], protokół rozprawy z dnia 6 marca 2015 r., k. 349 w zw. z wyjaśnieniami z dnia 18 października 2013 r., k.90 i 90v.) Po wyjściu ze szpitala poszkodowany był sprawny i samodzielny. Miewał bóle w klatce piersiowej. Stał się płaczliwy, obawiał się o wpływ urazów powypadkowych na możliwość kwalifikacji go do przeszczepu wątroby w razie pojawienia się zgodnego dawcy. (dowód: zeznania świadkówA. C.,B. B.,P. D., protokół skrócony rozprawy z dnia 14 listopada 2014 r., k. 317, płyta 319, zeznania powódkiL. M., protokół rozprawy z dnia 6 marca 2015 r., k. 348v. w zw. z wyjaśnieniami z dnia 18 października 2013 r., k.89v., zeznania powódkiJ. O.[M.], protokół rozprawy z dnia 6 marca 2015 r., k. 349 w zw. z wyjaśnieniami z dnia 18 października 2013 r., k.90 i 90v.) Dnia 8 lutego 2013 r.G. M. (1), przebywając w domu, stracił czucie po lewej stronie ciała, w łazience osunął się i uderzył plecami i muszlę klozetową. W związku z tym zdarzeniem 10 lutego 2013 r. wezwano karetkę, którą przetransportowano go do(...)nr wL.. Wykonana w szpitalu tomografia komputerowa głowy ujawniła u powoda rozległy pourazowy krwiak podtwardówkowy nad prawą półkulą mózgu. Dnia 19 lutego przeprowadzono operację trepanacji prawej okolicy ciemieniowej, podczas której usunięto krwiaka podtwardówkowego nad prawą półkulą mózgu oraz założono drenaż grawitacyjny. W badaniu tomografii komputerowej głowy, po operacji, dnia 24 lutego 2013 r. stwierdzono obecność przewlekłego wodniaka nad prawą półkulą mózgu i niewielkie ognisko świeżo wynaczynionej krwi przysierpowo w okolicy ciemieniowo-potylicznej lewej. Nie zakwalifikowano go do operacji usunięcia wodniaka.G. M. (1)został wypisany ze szpitala w dniu 27 lutego 2013 r. w stanie ogólnym średnim. Poszkodowany wykazywał śladowy niedowład kończyn lewych, był mało aktywny, leżący. Dnia 1 marca 2013 r. stan poszkodowanego ponownie się pogorszył, nieprzytomny został ponownie przewieziony do(...)nr(...)wL., gdzie zmarł dnia 11 marca 2013 r. Od dnia 8 lutego 2013 r. stan poszkodowanego się pogarszał, zwiększał się jego niedowład, został zacewnikowany, rodzina oraz personel szpitala pomagali mu jeść, wykonywać czynności higieniczno -sanitarne. Miał problem z wyrażaniem myśli, był senny, wśród jego wypowiedzi dominował lęk o stan zdrowia i niemożność dokonania przeszczepu, a w konsekwencji śmierć, poszkodowany miał żal do sprawcy wypadku. (dowód: skrócony odpis historii choroby- karta informacyjna- (...)nr(...)wL., k. 8 , dokumentacja medyczna, k. 106 i n., odpis skrócony aktu zgonu, k. 36, zeznania świadkówA. C.,B. B.,P. D., protokół skrócony rozprawy z dnia 14 listopada 2014 r., k. 317, płyta 319, zeznania powódkiL. M., protokół rozprawy z dnia 6 marca 2015 r., k. 348v. w zw. z wyjaśnieniami z dnia 18 października 2013 r., k.89v., zeznania powódkiJ. O.[M.], protokół rozprawy z dnia 6 marca 2015 r., k. 349 w zw. z wyjaśnieniami z dnia 18 października 2013 r., k.90v.). Powyżej opisane dolegliwości były skutkiem wypadku z dnia 8 grudnia 2012 r., jednak ich nasilenie pozostawało w związku z dotychczas istniejącymi chorobami poszkodowanego, w szczególności odnosi się to leczenia krwiaka podtwardówkowego oraz niemożności niezwłocznego usunięcia wodniaka. Zaburzenia krzepnięcia krwi, będące powikłaniem marskości wątroby, opóźniły operację krwiaka do czasu zabezpieczenia w preparaty krwiopochodne w zwiększonej niż normalnie ilości, spowodowały również przesunięcie w czasie operacyjnego leczenia wodniaka. Do końca życia poszkodowanego operacja ta była niemożliwa, gdyż oprócz zaburzonej krzepliwości krwi uG. M. (1)doszło do objawów szeroko rozwijającej się śpiączki wątrobowej, niewydolności oddechowej i krążeniowej.W.zaś może być przyczyną niedowładu połowicznego, senności, zaburzeń orientacji. Małe wodniaki mogą się samoistnie wchłonąć, mogą być również leczone zachowawczo. Gdyby poszkodowany nie był obciążony niewyrównaną marskością wątroby rokowania byłyby dobre lub bardzo dobre. Wśród faktur przedstawionych przez stronę powodową lekiC.0,25 tabl. orazV.10 mg tabl. stosowane były w związku z urazem doznanym w wypadku z dnia 8 grudnia 2012 r. Ich łączna wartość to 33,67 zł. (opinia biegłego sądowego neurochirurga, k.234-236, karta informacyjna(...)nr(...)wL., k. 8 opinia biegłej z zakresu hematologii, k.254, faktura VAT, k. 22). L. M., podczas pobytu poszkodowanego w SPZOZ wŁ., po tym jak sama została wypisana, codziennie odwiedzała poszkodowanego- w sumie ok. 10 razy. Była przywożona przez siostrzeńca i bratanicę męża. Dawała im 50 zł za przejazd.J. O.dojeżdżała do(...)nr wL.zW.dwa razy w tygodniu po pracy, łącznie ok. 10 razy. ZW.dojeżdżała busem, koszt biletu w jedną stronę wynosi ok. 30 zł, korzystała również z taksówek- koszt wyjazdu łącznie wynosił więc od 60 do 100 zł. (dowód: zeznania powódkiL. M., protokół rozprawy z dnia 6 marca 2015 r., k. 348v. w zw. z wyjaśnieniami z dnia 18 października 2013 r., k.90., zeznania powódkiJ. O.[M.], protokół rozprawy z dnia 6 marca 2015 r., k. 349 w zw. z wyjaśnieniami z dnia 18 października 2013 r., k.90) W związku ze zgłoszeniem szkody, pozwany, pismem z dnia 16 stycznia 2013 r. poinformowałG. M. (2)o przyznaniu mu odszkodowania w wysokości 3.400,00 zł za szkodę polegającą na zniszczeniu samochodu w wypadku, zaś pismem z dnia 4 lutego 2013 r. poinformował poszkodowanego o przyznaniu mu odszkodowania w wysokości 300 zł za holowanie pojazdu. Pismem z dnia 12 lutego 2013r. pozwany poinformował powoda o przyznaniu mu zadośćuczynienia w kwocie 5.000,00 zł oraz stwierdził, żeG. M. (1)nie miał zapiętych pasów bezpieczeństwa wobec czego uznaje swoją odpowiedzialność w 60 %, co skutkuje wypłatą zadośćuczynienia w kwocie 3.000,00 zł(dowód: pisma, k. 10 , 12 i 15). Spadek po zmarłymG. M. (2)w częściach po 1/2 nabyłyL. M.orazJ. M. (2), która zmieniła nazwisko naO.. (dowód: akt poświadczenia dziedziczenia, k. 46, skrócony odpis aktu małżeństwaJ. M. (1), k. 312) Sąd ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o wskazane dowody. Pozostałe dowody Sąd pominął jako nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy(art. 227 k.p.c.). Złożone do akt dokumenty nie były przez strony kwestionowane zarówno, co do ich autentyczności jak i prawdziwości, cechy te nie budziły również wątpliwości Sądu. W toku postępowania przesłuchano powódki (żonę i córkęG. M. (1)) oraz świadków- siostry oraz przyjaciela poszkodowanego. Ich zeznania były logiczne i spójne. Wzajemnie sobie nie zaprzeczały, były konkretne oraz pozostawały w zgodzie z zasadami doświadczenia życiowego. Należy zauważyć, że zarówno powódki jak i świadkowie pozostawali w bieżącym kontakcie z poszkodowanym, byli osobami mu bliskimi, dlatego też dobrze go znali, co czyni ich zeznania wiarygodnym zarówno w zakresie przebiegu jego rekonwalescencji jak i jego stanu psychicznego, a tym samym cierpień fizycznych i psychicznych spowodowanych wypadkiem i jego skutkami. Nadto powódkaL. M., będąc pasażerem, bezpośrednio uczestniczyła w przedmiotowym wypadku, dlatego też jej zeznania dotyczące jego przebiegu, w tym także okoliczności zapięcia pasów przez poszkodowanego nie budziły wątpliwości Sądu, albowiem w jego ocenie miały charakter spontaniczny i emocjonalny, były dokładne i powtarzalne. Wobec powyższego okoliczność ta została wyjaśniona w sposób dostateczny nie było więc potrzeby prowadzenia dalszego postępowania dowodowego w tym zakresie. Nadto odnosząc się do wniosku strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii łącznej biegłych sądowych: lekarza ze specjalnością z zakresu medycyny sądowej oraz inżyniera z kompetencjami w zakresie rekonstrukcji zdarzeń drogowych na okoliczności m.in. ustalenia czy poszkodowany miał w chwili zaistnienia kolizji drogowej z dnia 8 grudnia 2012 r. zapięte pasy bezpieczeństwa wraz z wnioskiem by biegli wskazali konkretne przesłanki potwierdzające lub negujące ten fakt, należało zauważyć, że stosownie doart. 278 § 1 k.p.c.opinii biegłych zasięga się w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych, a więc wykraczających poza zakres wiadomości i doświadczenia życiowego osób inteligentnych i ogólnie wykształconych – (por. np. postanowienie SN z dnia 12 lipca 1968 r., I CR 279/68, LEX nr 6371; wyrok SN z dnia 20 grudnia 1969 r., I CR 491/69, LEX nr 6640; uzasadnienie wyroku SN z dnia 8 maja 2003 r., II CKN 39/01, LEX nr 78887). Nie ulega wątpliwości, że dostrzeżenie przez obserwatora okoliczności zapięcia lub nie pasów bezpieczeństwa nie wymaga wiadomości specjalnych. Jest to bowiem jedynie stwierdzenie faktu, niezależne od żadnej oceny, analizy czy wyjaśnienia. W świetle stanowiska judykatury zadaniem biegłego nie jest bowiem ustalenie stanu faktycznego sprawy, lecz naświetlenie i umożliwienie wyjaśnienia przez sąd okoliczności z punktu widzenia posiadanych przez biegłego wiadomości specjalnych przy uwzględnieniu zebranego i udostępnionego mu materiału sprawy (por. wyrok SN z dnia 11 lipca 1969 r., I CR 140/69, OSNC 1970, nr 5, poz. 85; uzasadnienie wyroku SN z dnia 19 grudnia 2006 r., V CSK 360/06, LEX nr 238973). Z tych względów niecelowe byłoby dopuszczenie opinii biegłych na okoliczność zapięcia pasów bezpieczeństwa. Przeprowadzenie takiego dowodu nie wniosłoby bowiem nic do sprawy i w sposób oczywisty prowadziłoby do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania naruszając tym samym przepisyart. 6 § 1 k.p.c. Wiadomości specjalne były zaś niezbędne do ustalenia okoliczności, które wskazał pozwany w pkt 8 odpowiedzi na pozew (k. 57), a zmierzające do ustalenia w jakim zakresie dolegliwości poszkodowanego, które wystąpiły u niego po wypadku były jego normalnym następstwem oraz jaki był wpływ dotychczasowych chorób poszkodowanego na zakres i przebieg leczenia skutków wypadku z dnia 8 grudnia 2012 r. W tym celu Sąd dopuścił dowody z opinii biegłych z zakresu hematologii oraz neurochirurgii(postanowienie z dnia 18 października 2012 r., protokół rozprawy, pkt III postanowień, k. 90v.). Biegłe w swych opiniach w sposób zrozumiały i wyczerpujący odpowiedziały na pytania- stosownie do zakresu wiadomości specjalnych odpowiadających dziedzinie, w której się specjalizują. Opinie były merytoryczne i profesjonalne. Biegłe przedstawiły jasne uzasadnienia wniosków uzyskanych na podstawie akt sprawy oraz dostępnej im dokumentacji medycznej. Z tych względów opinie te mogły zostać uznane za wartościowy i wiarygodny środek dowodowy w sprawie, o czym również świadczy fakt, że strony nie zgłaszały do nich zastrzeżeń. Ze wskazanych powyżej przyczyn przedstawione dowody mogły stanowić podstawę dokonania ustaleń faktycznych w sprawie. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Podstawą roszczeń w niniejszym postępowaniu były przepisy: – art. 445 § 1. k.c.- w zakresie w jakim poszkodowany dochodził kwoty 77.000,00 zł zadośćuczynienia, a stosownie do którego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, art. 444 § 1 zd. 1 k.c., na podstawie którego poszkodowany dochodził zwrotu kosztów i wydatków poniesionych w związku z wypadkiem, w wysokości 2.000,00 zł, a zgodnie, z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty oraz art. 189 k.p.c., w zakresie żądania ustalenia odpowiedzialności pozwanego za skutki wypadku na przyszłość, a który stanowi, że powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Legitymacja bierna pozwanego wynika zart. 822 § 1 i 4 k.c., bowiem w dniu zdarzenia pozwany obejmował ochroną ubezpieczeniową sprawcę zdarzenia na podstawie umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady, kwestionował jedynie wysokość dochodzonych roszczeń podnosząc, że wypłacił już należną poszkodowanemu kwotę w toku postępowania likwidacyjnego. Wskazać należy także, że choć w pozwie oznaczono pozwanego poprzez określenie jego oddziału w Polsce, który nie posiada zdolności sądowej (art. 64 k.p.c.w zw. zart. 5 ust. 4 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej(tekst jednolity Dz. U. z 2013r. nr 109 poz. 672 ze zm.) to fakt, iż stroną pozwaną jest przedsiębiorca zagraniczny tj.A. A.z siedzibą wS.we(...)działający na terenie Rzeczypospolitej przez oddział z siedzibą wW., między stronami postępowania nie budził wątpliwości. Należy bowiem zauważyć, że już do odpowiedzi na pozew pozwany załączył akta rejestrowe przedsiębiorcy w postaci wyciągu z(...)Rejestru Handlowego i Spółek (k. 66-73),takie rozumienie strony pozwanej potwierdziła również strona powodowa (pismo, k.346).Odmienna interpretacja byłaby przejawem nadmiernie posuniętego formalizmu procesowego, nieadekwatnego do charakteru sprawy niniejszej, także z uwagi na fakt, że strona powodowa nie występuje tu jako uczestnik obrotu profesjonalnego. W sprawie niniejszej, po wytoczeniu powództwa powód zmarł, zaś w jego miejsce w postępowaniu brały udział jego spadkobierczynie- żona i córka (art. 180 § 1 pkt 1 k.p.c.). Przepisy o czynach niedozwolonych nie regulują - poza jednym wyjątkiem przewidzianym wart. 445 § 3 k.c.- problematyki dziedziczenia roszczeń odszkodowawczych. Jej oceny dokonać należy na podstawie przepisówksięgi IV k.c.Zgodnie bowiem zart. 922 § 1. k.c.prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej. Stosownie zaś doart. 922 § 2 zdanie 1 k.c.nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą. Przez prawa ściśle związane z osobą spadkodawcy w świetle powyższego przepisu należy rozumieć takie prawa, których realizacja może mieć na celu zaspokojenie interesu wyłącznie samego spadkodawcy, które zatem z chwilą jego śmierci tracą swój cel i stają się bezprzedmiotowe. Do takich praw należą np. prawo do renty z§ 2 art. 444 k.c.prawo do alimentacji, prawo żądania wyłożenia z góry sumy na koszty leczenia lub na koszty przygotowania do innego zawodu (art. 444 § 1 zd. 2 k.c.), prawo do zadośćuczynienia za krzywdę za wyjątkiem szczególnego uregulowania zart. 445 § 3 KCw zakresie zadośćuczynienia (por.: wyrok SN z 12 lutego 1971, I CR 651/70), a także żądania ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość (wyrok SN z dnia 14 kwietnia 2005 r., II CK 603/04). Roszczenie o zadośćuczynienie przechodzi na spadkobierców tylko wtedy, gdy zostało uznane na piśmie albo gdy powództwo zostało wytoczone za życia poszkodowanego (art. 445 § 3 k.c.). W tym miejscu należy podkreślić, że dziedziczeniu podlega jedynie konkretne roszczenie, z którym za życia wystąpił pokrzywdzony, nie prawo do zadośćuczynienia, mające charakter osobisty (wyrok SN z dnia 17 czerwca 2009 r., sygn. akt IV CSK 54/09, niepubl.). Wobec powyższego roszczenie o zadośćuczynienie za doznaną przezG. M. (1)w związku z wypadkiem z dnia 8 grudnia 2012 r, zgłoszone w niniejszym powództwie przysługuje obecnie powódkom. Pozwany podniósł zarzut przyczynienia się poszkodowanego do rozmiaru szkody. Jak postawę tego zarzutu przedstawił okoliczność niezapięcia przezG. M. (1)pasów bezpieczeństwa oraz stan zdrowia poszkodowanego istniejący w chwili wypadku, który miał wpływ na niekorzystny przebieg rekonwalescencji. Z tych względów ocenił przyczynienie się poszkodowanego na 40%(k. 59). Jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron (art. 362 k.c.). Jak wskazuje się w orzecznictwie przyczynienie się poszkodowanego do powstania lub zwiększenia szkody ma miejsce wówczas, gdy szkoda jest skutkiem nie tylko zdarzenia, z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy innego podmiotu, ale także zachowania się samego poszkodowanego. Zachowanie się poszkodowanego jest więc w konstrukcji przyczynienia traktowane jako adekwatna współprzyczyna powstania lub zwiększenia szkody. U podłoża tej konstrukcji tkwi założenie, że jeżeli sam poszkodowany swoim zachowaniem wpłynął na powstanie lub zwiększenie szkody, słusznym jest, by poniósł konsekwencje swego postępowania. Przyczynienie się w ujęciuart. 362 k.c.oznacza, że pomiędzy zachowaniem poszkodowanego a szkodą istnieje adekwatny związek przyczynowy (por. np. wyroki SN z dnia 6 listopada 2014 r., sygn. akt II CSK 42/14, LEX nr 1566717, z dnia 11 września 2014 r., sygn. akt III CSK 248/13, LEX nr 1541200, SA w Białymstoku z dnia 3 października 2014 r., sygn. akt I ACa 352/14 LEX nr 1526932, SA w Łodzi z dnia 14 października 2014 r., sygn. akt III APa 9/14, LEX nr 1527042). Zatem, by uznać, że poszkodowany wpłynął na rozmiar szkody niezbędne jest stwierdzenie, że zachował się (działał lub zaniechał działania) w określony sposób. Z tych względów, o ile kwestia tego czy zapiął pasy może być podnoszona w kontekście przyczynienia, to druga z okoliczności, a więc stan zdrowia poszkodowanego w chwili wypadku, choć może wpływać na rozmiar szkody, przyczynieniem poszkodowanego nie jest. Przyczynienie, stosownie doart. 6 k.c.winno być udowodnione przez pozwanego. Przy czym ocena czy przyczynienie miało miejsce winna zostać dokonana wobec wszystkich okoliczności sprawy na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego. W sprawie niniejszej nie budziło wątpliwości, że poszkodowany miał zapięte pasy bezpieczeństwa, albowiem w sposób jasny i jednoznaczny wynikało to z zeznańL. M.. Pozwany zaś nie przedstawił miarodajnego dowodu przeciwnego, (o nieadekwatności wnioskowanego dowodu z opinii biegłych mowa powyżej), który mógłby podważyć zeznania powódki. Tym samym zarzut przyczynienia w całości należało uznać za bezzasadny. Jak już podniesiono powódki nabyły w drodze dziedziczenia roszczenie poszkodowanego, o którym mowa wart. 445 § 1 k.c.Należy podkreślić, że zmiana podmiotów ubiegających się o zadośćuczynienie nie prowadzi do modyfikacji charakteru i przesłanek stanowiących o ewentualnej zasadności roszczenia. Wciąż bowiem jego podstawą faktyczną są cierpienia fizyczne i psychiczneG. M. (1)doznane za jego życia wskutek wypadku komunikacyjnego z dnia 8 grudnia 2012 r. Ustalając kwotę należnego zadośćuczynienia, należy zważyć, że stanowi ono formę rekompensaty pieniężnej z tytułu doznanej szkody niemajątkowej, winno być "odpowiednie" do doznanej krzywdy, którą określa się przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy (wyrok SN z 29 października 2008 r. sygn. IV CSK 243/08, niepublikowany). Przy ocenie wysokości zadośćuczynienia należy mieć na uwadze przede wszystkim czynniki obiektywne jak czas trwania i stopień intensywności cierpień fizycznych, i psychicznych, nieodwracalność skutków urazu, wiek, rodzaj wykonywanej dotychczas pracy, a także czynniki subiektywne, jak poczucie mniejszej przydatności, zmniejszoną zaradność życiową, konieczność korzystania z pomocy innych, nieprzydatności, konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym (por. uchwałę pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973 r., III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz. 145 oraz wyrok z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03, OSNC 2005, nr 2, poz. 40, wyroki SN z 10 czerwca 1999 r., UKN 681/98, OSNAP 2000/16/626, z dnia 24 października 1968r., I CR 383/68, LEX nr 6407). Powyższe czynniki muszą pozostawać w adekwatnym związku przyczynowo-skutkowym z urazem- tzn., że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (art. 361 § 1 k.c.). Normalnymi następstwami zdarzenia, z którego wynikła szkoda, są następstwa, jakie tego rodzaju zdarzenie jest w ogóle w stanie wywołać i, w zwyczajnym biegu rzeczy, a nie tylko na skutek szczególnego zbiegu okoliczności, z reguły je wywołuje (wyrok SN z dnia 28.2.2006 r., III CSK 135/05, LEX nr 201033). Przy tej ocenie należy się posługiwać nie tylko zasadami doświadczenia życiowego, ale także wiedzą naukową, specjalną, jeżeli jest ona w danych okolicznościach wymagana. W sprawie niniejszym bezspornym było, że poszkodowany przed wypadkiem cierpiał na szereg dolegliwości współistniejących, należało więc ustalić, czy miały one wpływ na zakres cierpień, które doznawane były przez poszkodowanego po wypadku. W tym celu dopuszczono dowód z opinii biegłych lekarzy. Biegła z zakresu neurochirurgii jednoznacznie wskazała, że do czasu ujawnienia się u poszkodowanego przewlekłego krwiaka podtwardówkowego przebieg leczenia urazówG. M. (1)miał charakter typowy, biegła również nie wskazała na to by w tym okresie wystąpiły nadzwyczajne powikłania, uciążliwości i wyjątkowa bolesność. Biegła podała również, że sam krwiak podtwardówkowy również jest następstwem urazu, wskazała, że tego typu urazy nie są rzadkością, zaś czas, w którym krwiak się pojawił nie odbiegał od normy. Często zdarza się również, że po usunięciu krwiaka podtwardówkowego pojawia się nowy krwiak lub wodniak. Wodniak może prowadzić do pogorszenia stanu pacjenta, być przyczyną senności, niedowładu połowicznego, zaburzeń orientacji, które były udziałem poszkodowanego(opinia, k.234,235). Wprawdzie biegła wskazała, że krwiaki podtwardówkowe najczęściej dotyczą ludzi starszych lub osób nadużywających alkohol i wskazała na tego typu problemy u poszkodowanego (k. 234),to jednak, wobec wskazania na typowość dolegliwości poszkodowanego dla urazów jakich doznał w wypadku, dla określenia, iż w tym konkretnym przypadku, to te nadzwyczajne, wynikające ze stanu zdrowia poszkodowanego istniejącego przed wypadkiem, okoliczności były przyczyną cierpień (lub zwiększenia zakresu cierpień)G. M. (1)konieczne jest udowodnienie tego faktu, nie zaś wykazanie jego prawdopodobieństwa. Ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał zaś na pozwanym (art. 6 k.c.), który nie przedstawiał zastrzeżeń do opinii, nie podjął także dalszej inicjatywy dowodowej w tym kierunku. Na tym etapie zachodził więc adekwatny związek przyczynowo-skutkowym, więc cierpienia poszkodowanego wiążą się z pełną odpowiedzialnością ubezpieczyciela. Z opinii biegłej neurochirurg wynika zaś, że choroba wątroby poszkodowanego spowodowała opóźnienia w operacyjnym leczeniu krwiaka podtwardówkowego, uniemożliwiła również usunięcie powstałego wodniaka. Tego typu leczenie odbywa się zwykle w trybie pilnym, dyżurowym(opinia, k. 234-236).Wobec powyższego należało uznać, że, o ile wszelkie następstwa wypadku miały charakter typowy, to istniejący przed wypadkiem stan zdrowia powoda wpłynął na czas trwania cierpień poszkodowanego i uniemożliwił ich wyleczenie. Przechodząc więc do ustalenia wysokości zadośćuczynienia, w ocenie Sądu, kwotą odpowiednią jest suma 35.000,00 zł. Sąd uwzględnił, że poszkodowany doznał w wypadku bolesnych obrażeń górnej części ciała, przez ok. tydzień był hospitalizowany. Odczuwał również silny dyskomfort związany ze swoim wyglądem- jak zeznałaJ. O.nie chciał by go odwiedzała w czasie pierwszej hospitalizacji właśnie dlatego by nie widziała w jakim jest stanie(k. 349 w zw. z k. 90).Z tych względów, jak nakazują przyjąć zasady doświadczenia życiowego poszkodowany cierpiał także widząc reakcje swoich bliskich na stan w jakim się znalazł. Po wyjściu ze szpitala powód był sprawny i samodzielny. W tym czasie zgłaszał jednak bóle głowy, klatki piersiowej oraz zaburzenia równowagi. Uległ zmianie także jego stan psychiczny- był bardziej „czuły” (zeznania powódkiL. M., k. 348v w zw. Z k. 89v.) dzwonił do siostry i płakał(zeznaniaA. C., k.317v., k.319).Nie ulega więc wątpliwości, że wypadek negatywnie , w znacznym stopniu wpłynął na kondycję psychiczną poszkodowanego. Także istotnym okazał się dotychczasowy tryb życia(...). Jak wynika z zeznań stron i świadków od ok. połowy 2011 r. poszkodowany czekał na przeszczep wątroby. W związku z tym podjął intensywne działania mające na celu osiągnięcie i utrzymanie odpowiednio dobrego stanu zdrowia- zasadniczo można stwierdzić, że był to podstawowy cel, któremu podporządkowywał swoje działania- bowiem od przeszczepu wątroby zależało jego dalsze życie. Co więcej, powyższe starania przynosiły efekty- poszkodowany dwukrotnie był już bliski przeszczepu i pozostawał w przekonaniu, że trzecia próba zostanie zakończona sukcesem. Bał się, że dawca pojawi się gdy nie wyleczy jeszcze w wystarczającym stopniu urazów powypadkowych, co zdyskwalifikuje go jako biorcę. Wprawdzie okoliczności te mają charakter subiektywny, jednak zadośćuczynienie pieniężne, wywodzące się z prawa o charakterze ściśle osobistym, podlega indywidualizacji w oparciu o okoliczności dotyczące poszkodowanego, tym samym Sąd winien uwzględniać, w odpowiednim stopniu, także czynniki wiążące się z subiektywnymi odczuciami osoby, której roszczenie to dotyczy (por. np. wyrok SA w Krakowie z dnia 23 listopada 2012 r., sygn. akt I ACa 1071/12, LEX nr 1289457, wyrok SA w Warszawie z dnia 20 września 2012 r., sygn. akt I ACa 201/12, LEX nr 1238187). Każde pogorszenie stanu zdrowia, czy to urazy ujawnione bezpośrednio po wypadku w postaci stłuczeń i rozległych krwiaków zewnętrznych, czy następnie ujawnione w lutym 2013 r.: krwiak podtwardówkowy oraz wodniak i ich powikłania powodowały u poszkodowanego wzmożony lęk o własne zdrowie i celowość dotychczasowych działań. Niewątpliwie silny ból oraz cierpienia psychiczne wiązały się z wydarzeniami z dnia 8 lutego 2013 r. gdy poszkodowany, z powodu pourazowego krwiaka podtwardówkowego, częściowo utracił władzę w lewych kończynach, wskutek czego został 10 lutego ponownie przewieziony do szpitala.G. M. (1)nie odzyskiwał pełnej sprawności, zaczynał dochodzić do przekonania, że jego stan się już nie poprawi, w szczególności w sytuacji gdy bezpośrednio po wypisaniu ze szpitala po kilku dniach znów wymagał hospitalizacji. Wymagał pomocy w czynnościach życia codziennego, co niewątpliwie wiązało się z dyskomfortem związanym ze zmniejszoną przydatnością oraz koniecznością angażowania osób bliskich. Było to szczególnie dolegliwe z uwagi na fakt, że przed wypadkiem, pomimo choroby, jego kondycja pozwalała mu pracować, był też całkowicie samodzielny. Skoro jednak stan ten, a konsekwencji cierpienia będące jego następstwem, przedłużał się w związku z wynikającą z powikłań marskości wątroby niemożnością ewakuacji najpierw krwiaka podtwardówkowego potem wodniaka, w sytuacji gdy tego rodzaju operacje wykonywane są niezwłocznie i, u osób bez marskości wątroby, stan pacjentów szybko ulega poprawie, zaś rokowania zwykle są co najmniej dobre(opinia biegłej z zakresu neurochirurgii, k. 235,236)to cierpienia w okresie między zdiagnozowaniem krwiaka a operacją jego wycięcia, a następnie po zdiagnozowaniu wodniaka nie mogą wpływać na wysokość zadośćuczynienia wypłacanego przez pozwanego. Istotnym dla zasądzonej kwoty zadośćuczynienia był również fakt, że poszkodowany nie był w stanie zaakceptować wypadku, jego skutków, jak zeznałaB. B.(zeznaniaA. C., k.317v., k.319), miał żal do jego sprawcy. W ocenie Sądu kwota zasądzona wyrokiem w niniejszej sprawie, wraz z kwotą już wypłaconego zadośćuczynienia, jest sumą odpowiednią, w rozumieniuart. 445 § 1 k.c.i kompensuje cierpienia fizyczne i psychiczne poszkodowanego, doznane przez niego w związku z wypadkiem, w zakresie w jakim można przypisać odpowiedzialność pozwanemu. Zadośćuczynienie dziedziczne na zasadzieart. 445 § 3 k.c.podlega podziałowi na tyle niezależnych od siebie części, ile jest uprawnionych osób, a zastosowanie wobec niej będą miały odpowiednio przepisy o wspólności ułamkowej z uwzględnieniem odmienności przewidzianych przepisamiprawa spadkowego. Po udowodnieniu wysokości udziału przypadającego spadkobiercom mogą się oni domagać swych udziałów w zadośćuczynieniu nawet bez konieczności dokonywania działu spadku (tak m.in. postanowienie SN z 7 listopada1967 r. ICZ 97/67; OSNCP 1968/8-9 poz. 145). Powódki wykazały, ze każdej z nich przysługuje prawo do spadku poG. M. (2)w wysokości 1/2. Tym samym na rzecz każdej z nich przypada kwota równa 1/2 zasądzonego zadośćuczynienia. Powódki domagały się zapłaty kwoty 2.000,00 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia oraz kosztów dojazdów na podstawieart. 444 § 1 k.c.Odszkodowanie przewidziane wartykule 444 k.c.obejmuje wszelkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeżeli są konieczne i celowe (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2008 r., II CSK 425/07, M. Praw. 2008, nr 3, s. 116). Zgodnie więc z zasadą pełnej likwidacji szkody żądanie winno zostać uwzględnione w przypadku wykazania, że poniesione koszty pozostawały w związku z wypadkiem i były celowe. Strona powodowa przedstawiła szereg faktur VAT obejmujących leki przyjmowane przez poszkodowanego. Dla oceny ich związku z leczeniem urazu, z uwagi na konieczność posiadania wiedzy specjalistycznej dopuszczony został w tym zakresie dowód z opinii biegłych z zakresu neurochirurgii oraz hematologii. Na tej podstawie Sąd ustalił, że lekiC.0,25 tabl. orazV.10 mg tabl. stosowane były w związku z urazem doznanym w wypadku z dnia 8 grudnia 2012 r. Ich łączna wartość to 33,67 zł. Wprawdzie w odniesieniu do tych dwóch leków opinie biegłych, co do wniosków były sprzeczne, jednak negująca związek z urazem biegła z zakresu neurochirurgii wskazała, że leki mają zapobiegać krwotokom lecz nie posiada danych pozwalających określić czy leki te u poszkodowanego stosowane były wcześniej, zaś biegła z zakresu hematologii związek z urazem oceniła pozytywnie. Z uwagi na fakt, że kwestie te pozostają w zakresie specjalizacji biegłej hematolog Sąd uznał zasadność jej twierdzeń. Nadto powódki podały, że poniosły koszty dojazdów do szpitala w celu odwiedzin u poszkodowanego. Zasadność ponoszenia kosztów z tego tytułu nie budzi żadnych wątpliwości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 października 1973 roku, II CR 365/73, OSNCP 1974 r., nr 9, poz. 147). L. M.odwiedzała poszkodowanego w(...)wŁ.ok. 10 razy. Była tam dowożona przez rodzinę samochodem- płaciła 50 zł za przejazd w obydwie strony. Łączny koszt przejazdów wyniósł więc 500 zł. W ocenie Sądu wydatki te były celowe- należy bowiem zauważyć, że powódka sama była po wypadku- celowym więc było przywożenie jej prywatnym samochodem, co wiązało się z kosztem zużycia paliwa. W związku z wypadkiem zniszczony został prywatny samochód poszkodowanego, konieczna była więc pomoc rodziny lub znajomych, a więc i czas przez nich poświęcany. Wobec tego kwota zwracana rodzinie przez powódkę znajduje uzasadnienie. PowódkaJ. O.odwiedzała ojca w(...)nr wL., około dwóch razy w tygodniu. W tym jednak przypadku pozwany nie odpowiada za koszty związane z pełnym czasem pobytu poszkodowanego w szpitalu, z uwagi na przedłużony czas leczenia spowodowany powikłaniami marskości wątroby, o czym mowa powyżej. Pozwany winien ponosić jedynie koszty, które zostały poniesione w okresie przed wykryciem krwiaka i wodniaka u poszkodowanego oraz w okresie szpitalnej rekonwalescencji pooperacyjnej (a w przypadku wodniaka, który nie został zoperowany w czasie przewidywanej typowej, rekonwalescencji). Poszkodowany został przyjęty do(...)nr(...)wL.dnia 10 lutego 2013 r., został zakwalifikowany do leczenia operacyjnego. Po konsultacji w dniu 14 lutego 2013 r. zadecydowano, że operacja może odbyć się dopiero po zabezpieczeniu chorego w preparaty krwiopochodne. Operacja miała miejsce dnia 19 lutego 2013 r., poszkodowany został wypisany dnia 27 lutego 2013 r. Analogiczną sytuację czasową, na co wskazują zasady doświadczenia życiowego, a także wskazania biegłej z zakresu neurochirurgii dotyczące krótkiego czasu rekonwalescencji po operacyjnym usunięciu wodniaka, należy przyjąć w odniesieniu do wizyt u poszkodowanego w marcu 2013 r. Z tych względów należy przyjąć, że pozwany zobligowany jest do zwrotu kosztów 6 przyjazdów powódki doL.. Biorąc pod uwagę podaną przez powódkę cenę biletu za przejazd z busem na trasieW.-L.tj. 30 zł oraz brak uzasadnienia przez powódkę kosztów dojazdu taksówkami należało uznać, że pozwany zobligowany jest do zwrotu powódkom sumy 360 zł z tytułu kosztów dojazduJ. O.do(...)nr(...)wL.. Tym samym należne powódkom odszkodowanie wynosi 893,67 zł. Z uwagi na fakt, iż powódki dochodziły tych roszczeń jako spadkobierczynie poszkodowanego, a więc w sposób przysługującyG. M. (1), kwota ta winna być im zasądzona stosownie do ich udziałów w spadku, niezależnie od tego, w jakim zakresie koszty te wiązały się z dojazdami każdej z nich. Odnosząc się do roszczenia o ustalenie odpowiedzialności pozwanego za szkody, które mogą ujawnić się w przyszłości u poszkodowanego, jak już wcześniej wskazano mają one charakter ściśle związany z osobą poszkodowanego i z tych względów nie podlegają dziedziczeniu. Powódkom więc roszczenie to nie przysługuje i żądanie w tym zakresie podlega oddaleniu. Niezależnie od powyższego, z uwagi na konieczność orzekania wg stanu na dzień zamknięcia rozprawy (art. 316 § 1 k.p.c.), z uwagi na wcześniejszą śmierć poszkodowanego roszczenie takie byłoby bezprzedmiotowe, gdyż pozbawione interesu prawnego. Sąd Okręgowy w pełni podziela zasadę przyznawania odsetek wynikającą z treści wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 2010 r. w sprawie II CSK 434/09, w którym Sąd Najwyższy stwierdził „jest zatem zasadą, że zarówno odszkodowanie, jak i zadośćuczynienie za krzywdę stają się wymagalne po wezwaniu ubezpieczyciela przez poszkodowanego (pokrzywdzonego) do spełnienia świadczenia odszkodowawczego (art. 455 § 1 k.c.). Od tej zatem chwili biegnie termin do odsetek za opóźnienie (art. 481 § 1 k.c.). Jednakże zasada ta doznaje wyjątków, które wynikają z przepisówart. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.” Z treści art. 14 ust. 1 w/w ustawy wynika, iż pozwany winien wypłacić zadośćuczynienie i odszkodowanie w terminie 30 dni. Wprawdzie strona powodowa załączyła do pozwu dokumentację wskazującą, że uprzednio zgłaszała roszczenia pozwanemu i na tej podstawie zostało przeprowadzone postępowanie likwidacyjne, jednak z ich treści nie wynika kiedy oraz jakie i w jakiej wysokości roszczenia poszkodowany zgłaszał. Zaś to strona powodowa winna wykazać, stosownie doart. 6 k.c.swoje prawo do żądania odsetek od określonego w pozwie terminu. Wobec tego należało uznać, że pozwany został wezwany do spełnienia świadczeń dochodzonych pozwem w dniu jego doręczenia, a więc 21 sierpnia 2013 r.(zwrotne potwierdzenie odbioru, k.83).Oznacza to wymagalność roszczenia z początkiem 31. dnia po doręczeniu pozwu pozwanemu a więc dnia 21 września 2013 r. Rozstrzygnięcie o kosztach procesu Sąd oparł oart. 100 zd. 1 k.p.c.zgodnie, z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. W przypadku częściowego uwzględnienia powództwa podstawy do wzajemnego zniesienia kosztów procesu zachodzą wówczas, gdy żądanie zostało uwzględnione w około połowie, przy mniej więcej równej wysokości kosztów procesu poniesionych przez każdą ze stron (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 13 marca 2013 r., I ACa 799/12, Lex nr 1293653). Taka sytuacja miała miejsce w sprawie niniejszej, albowiem powódki wygrały proces w45,44%. Sąd, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku koszty sądowe w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz. U. z 2014 r. poz. 1025, ze zm.), nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa część opłaty od pozwu oraz wydatków nieuiszczonej przez zmarłego powoda, który zwolniony był od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w całości. Nieuiszczona opłata od pozwu wyniosła 3.950,00 zł(zarządzenie, k. 1), wydatki zaś opłacone z sum budżetowych Skarbu Państwa to kwota 146,89 zł wypłacona(...)nr wL.w związku z doręczeniem Sądowi dokumentacji medycznej(postanowienie, k. 222) –łącznie kwota 4096,89 zł. Pozwany winien zostać obciążony tą kwotą w ~ 45,44 %, a więc kwotą 1.861,63 zł. Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Lublinie date: '2015-03-17' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Alicja Zych legal_bases: - art. 922 § 2 zdanie 1 k.c. - art. 180 § 1 pkt 1 k.p.c. - art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej - art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych recorder: Joanna Stelmach signature: I C 504/13 ```

155005000003521_VII_U_000801_2013_Uz_2013-12-23_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt VII U 801/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 grudnia 2013 r. Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSO Liliana Gambal Protokolant: Kalina Tanaś po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 grudnia 2013 r. wJ. odwołaniaE. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wL. z dnia 20.03.2013 r.,(...) w sprawieE. M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wL. o odstąpienie od żądania zwrotu nienależnie pobranych świadczeń odwołanie oddala. Sygn. akt VII U 801/13 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 20.03.2013 r. (znak:(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wL.dokonał rozliczenia emerytury wnioskodawcyE. M.w związku z osiągniętym przychodem, który w 2012 r. wyniósł 53.199,67 zł i przekroczył niższą kwotę graniczną ustaloną dla tego roku, tj. 29.772,30 zł – łącznie o kwotę 23.427,37 zł. Po dokonaniu rozliczenia za 2012 r. organ rentowy ustalił, że wnioskodawca pobrał nienależnie świadczenie w kwocie 2063,64 zł. Wnioskodawca odwołał się od powyższej decyzji, domagając się rozliczenia przychodu od dnia wydania decyzji o przyznaniu emerytury, tj. od marca 2012 r. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podnosząc, że prawo do emerytury zostało przyznane wnioskodawcy decyzją z dnia 22.03.2012 r. od dnia 01.10.2011 r., tj. od daty określonej w wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 09.02.2012 r. Jednocześnie wnioskodawca w 2012 r. osiągał przychód z tytułu zatrudnienia, w wysokości powodującej zmniejszenie świadczenia emerytalnego, co zostało prawidłowo ustalone w zaskarżonej decyzji, przy zastosowaniu korzystniejszego dla wnioskodawcy wariantu rozliczenia rocznego. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Wyrokiem z dnia 09.02.2012 r.(...)Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wL.z dnia 15.09.2011 r. w ten sposób, że przyznał wnioskodawcyE. M.prawo do emerytury od dnia 01.10.2011 r. Wykonując wyrok Sądu Okręgowego z dnia 09.02.2012 r. organ rentowy decyzją z dnia 22.03.2012 r. przyznał wnioskodawcy emeryturę od dnia 01.10.2011 r. i podjął jej wypłatę. W dniu 11.04.2012 r. wnioskodawca złożył oświadczenie (Rw-73), że osiąga przychód z tytułu pracy wykonywanej w ramach stosunku pracy w wysokości powodującej zmniejszenie świadczenia emerytalnego. Decyzją z dnia 17.04.2012 r. organ rentowy zmniejszył wypłatę świadczenia wnioskodawcy od dnia 01.05.2012 r. w związku z osiąganiem przychodu w kwocie wyższej niż 70% (nie wyższej niż 130%) przeciętnego wynagrodzenia. Kwota zmniejszenia wyniosła 528 zł. W okresie od 01.01.2012 r. do 31.12.2012 r. wnioskodawca osiągnął przychód z tytułu zatrudnienia wPrzedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o.wL.oraz wPrzedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o.wL.w łącznej wysokości 53.199,67 zł. Decyzją z dnia 20.03.2013 r. organ rentowy dokonał rozliczenia emerytury wnioskodawcyE. M.w związku z osiągniętym przychodem, który w 2012 r. wyniósł 53.199,67 zł i przekroczył niższą kwotę graniczną ustaloną dla tego roku, tj. 29.772,30 zł – łącznie o kwotę 23.427,37 zł. Po dokonaniu rozliczenia za 2012 r. organ rentowy ustalił, że wnioskodawca pobrał nienależnie świadczenie w kwocie 2063,64 zł. /dowód: wyrok z dnia 09.02.2012 r. – k.39 akt ZUS, t.VII; decyzja z dnia 22.03.2012 r. – k.45 akt ZUS, t.VII; oświadczenie z dnia 11.04.2012 r. – k.47 akt ZUS, t.VII; decyzja z dnia 17.04.2012 r. – k.48 akt ZUS, t.VII; zaświadczenia o przychodzie za 2012 r.: z dnia 04.02.2013 r. i z dnia 06.02.2013 r. – k.121 i k.125 akt ZUS, t.VII/ Sąd zważył, co następuje: Odwołanie nie mogło zostać uwzględnione. W myślart. 103 ust. 1ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) prawo do emerytur i rent ulega zawieszeniu lub świadczenia te ulegają zmniejszeniu na zasadach określonych wart. 103a-106. Zgodnie zart. 104 ust. 1ww. ustawy prawo do emerytury lub renty ulega zawieszeniu lub świadczenia te ulegają zmniejszeniu, na zasadach określonych w ust. 3-8 oraz w art. 105, w razie osiągania przychodu z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, o której mowa w ust. 2 oraz z tytułu służby wymienionej w art. 6 ust. 1 pkt 4 i 6. Według ustępu 2 tego przepisu za działalność podlegającą obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, o której mowa w ust. 1, uważa się zatrudnienie, służbę lub inną pracę zarobkową albo prowadzenie pozarolniczej działalności, z uwzględnieniem ust. 3. Jak wynika zaś z ustępu 7 tego przepisu prawo do emerytury, renty z tytułu niezdolności do pracy oraz renty rodzinnej, do której uprawniona jest jedna osoba, ulega zawieszeniu w razie osiągania przychodu w kwocie wyższej niż 130% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy, ostatnio ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. W razie osiągania przychodu w kwocie przekraczającej 70 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy, ostatnio ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, nie wyżej jednak niż 130 % tej kwoty, świadczenie ulega zmniejszeniu o kwotę przekroczenia, nie większą jednak niż kwota maksymalnego zmniejszenia obowiązująca w dniu 31 grudnia 1998 r. w wysokości: 1) 24 % kwoty bazowej obowiązującej przy ostatniej waloryzacji w 1998 r. - dla emerytury lub renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy; 2) 18 % kwoty bazowej, o której mowa w pkt 1 - dla renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy; 3) 20,4 % kwoty bazowej, o której mowa w pkt 1 - dla renty rodzinnej, do której uprawniona jest jedna osoba (ust. 8 art. 104). W świetle Komunikatu Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 15 listopada 2012 r. w sprawie granicznych kwot przychodu dla 2012 r. stosowanych przy zawieszaniu albo zmniejszaniu emerytur i rent (M.P. z 2012 r. Nr 889) na podstawieart. 104 ust. 10 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychogłoszono, że kwoty graniczne przychodu dla 2012 r. wynoszą 29.772,30 zł. Zgodnie zart. 127 ust. 1ustawy o emeryturach i rentach z FUS emeryt lub rencista jest zobowiązany zawiadomić organ rentowy o podjęciu działalności, o której mowa w art. 104 ust. 1-4, i o wysokości osiąganego z tego tytułu przychodu, a po upływie roku kalendarzowego - o wysokości tego przychodu uzyskanego w poprzednim roku kalendarzowym. Z kolei zgodnie zart. 138 ust. 1ustawy o emeryturach i rentach z FUS osoba, która nienależnie pobrała świadczenia, jest obowiązana do ich zwrotu. Za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniu ust. 1 uważa się przy tym świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania; Ustalenie, czy przychody emeryta uzasadniały pełną lub zmniejszoną wypłatę świadczenia lub jego zawieszenie następuje w rozliczeniu rocznym, tj. przez porównanie przychodów osiągniętych łącznie w roku kalendarzowym z rocznym limitem przychodów albo w rozliczeniu miesięcznym, tj. porównanie przychodów z poszczególnych miesięcy z dopuszczalnymi limitami w poszczególnych miesiącach. W rozpoznawanej sprawie wysokość kwota przychodu ubezpieczonego w 2012 r. została przez organ rentowy prawidłowo wyliczona, na podstawie stosownych zaświadczeń od poszczególnych pracodawców, na łączną kwotę 53.199,67 zł. Tym samym przychód wnioskodawcy w 2012 r. przekroczył niższą kwotę graniczną ustaloną dla tego roku, tj. 29.772,30 zł – łącznie o kwotę 23.427,37 zł, co uzasadniało zmniejszenie łącznej kwoty świadczenia za rok 2012 o kwotę maksymalnego zmniejszenia tj. o 6.287,64 zł, przy zastosowaniu rozliczenia rocznego. Jak wynika przy tym z pisma organu rentowego z dnia 18.09.2013 r., żądane przez wnioskodawcę rozliczenie miesięczne, uwzględniające jedynie okres od kwietnia 2012 r. do grudnia 2012 r., byłoby dla wnioskodawcy niekorzystne, ponieważ skutkowałoby ustaleniem nienależnie pobranego świadczenia w wysokości 7.514,17 zł. W rezultacie Sąd uznał, że zaskarżona decyzja organu rentowego jest prawidłowa, co skutkowało oddaleniem odwołania na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze date: '2013-12-02' department_name: VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Liliana Gambal legal_bases: - art. 104 ust. 10 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 477 recorder: Kalina Tanaś signature: VII U 801/13 ```

154020000000503_I_Ca_000056_2016_Uz_2016-05-09_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I Ca 56/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 marca 2016 r. Sąd Okręgowy w Przemyślu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSO Anna Sierpińska Sędziowie: SO Elżbieta Kwaśny SO Jacek Saramaga (spr.) Protokolant: st. sekretarz sądowy Izabela Skura po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2016 r. w Przemyślu na rozprawie sprawy z powództwaI. P. przeciwkoTowarzystwu (...) S.A.wW. o zapłatę na skutek apelacji powódkiI. P. od wyroku Sądu Rejonowego w Lubaczowie z dnia 16 listopada 2015 r.sygn, I C 32/15 I zmieniazaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądzoną na rzecz powódkiI. P.od pozwanegoTowarzystwu (...) S.A.wW.kwotę 4,118,74 zł zasądza z: - - ustawowymi odsetkami od dnia 8 marca 2013 r. do 31 grudnia 2015 r. ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r; II w pozostałej części apelacjęoddala; III znosiwzajemnie pomiędzy stronami koszty postępowania apelacyjnego. SSO Jacek Saramaga SSO Anna Sierpińska SSO Elżbieta Kwaśny Sygn. akt I Ca 56/16 UZASADNIENIE wyroku Sądu Okręgowego w Przemyślu z dnia 31 marca 2016 r. PowódkaI. P.wnosiła o zasądzenie od pozwanegoTowarzystwa (...)wW.na swoją rzecz kwoty 7.800 zł tytułem zadośćuczynienia i kwoty 118,74 zł tytułem odszkodowania (utraconego dochodu za pracę w miesiącu listopadzie 2012 r.). W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 4 października 2012 r. uczestniczyła w wypadku komunikacyjnym, którego sprawca objęty był polisą OC pozwanej. W wyniku zdarzenia doznała urazu w postaci stłuczenia głowy, urazu kręgosłupa szyjnego, rany tłuczonej wargi górnej, omdlenia, urazu nosa z następczym skrzywieniem przegrody nosa. Po wypisaniu ze szpitala podjęła leczenie w poradni laryngologicznej, gdzie rozpoznano zaburzenie drożności nosa i stwierdzono konieczność wykonania septoplastyki. Powódka wskazała, że w związku z doznanymi urazami przebywała na zwolnieniu lekarskim od 4.10.2012 r. do 13.10.2012 r. i od 5.11.2012 r. do 21.11.2012 r. dalej podniosła, że na skutek przedmiotowego wypadku po dziś dzień cierpi na duży dyskomfort związany z urazem nosa. Mimo przebytej operacji przegrody nosowej nadal nie jest w stanie oddychać tak swobodnie jak przed wypadkiem. Pojawiły się u niej zaburzenia snu, zawroty głowy i omdlenia oraz bóle kręgosłupa. Poprzez wypadek ucierpiała również jej sfera psychiczna. Odczuwa ona dyskomfort psychiczny oraz silny lęk przed prowadzeniem, a nawet wsiadaniem do samochodu. PozwanyTowarzystwo (...)wW.wniósł o oddalenie powództwa w całości. Pozwany wskazał, nie kwestionując swojej odpowiedzialności za zaistniałe zdarzenie, jednak szkoda została w całości naprawiona w postępowaniu likwidacyjnym poprzez wypłacenie powódce tytułem zadośćuczynienia kwoty 2.500 zł, tytułem zwrotu kosztów dojazdu – kwoty 94,27 zł oraz tytułem utraconego dochodu - kwoty 69,67 zł. Pozwany wskazał, że bezpośrednio po wypadku pozwana nie zgłaszała urazu nosa, dopiero po 4 miesiącach po wypadku powódka zgłosiła lekarzowi prowadzącemu, iż odczuwa ból nosa. Wówczas lekarz chirurg skierował ją do poradni laryngologicznej, gdzie przeprowadzono zabieg polegający na wycięciu przegrody nosowej oraz jego plastyce. Pozwany zakwestionował związek przyczynowo – skutkowy między zdarzeniem, a doznanym przez powódkę urazem przegrody nosowej. W związku z powyższym pozwany odmówił przyznania powódce zadośćuczynienia. Pozwany wskazał, że w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił powódce kwoty utraconego dochodu w związku z pozostawaniem na zwolnieniu lekarskim w miesiącu październiku. Pozwany nie wypłacił natomiast kwot żądanych przez powódkę tytułem utraconego dochodu za miesiąc listopad, kiedy to przebywała na zwolnieniu lekarskim w związku z przeprowadzonym zabiegiem chirurgicznym przegrody nosowej. Dalej pozwany zakwestionował z ostrożności procesowej wysokość odszkodowania, wskazują, że jest ono zawyżone, a wypłacenie przez pozwanego odszkodowania w postępowaniu likwidacyjnym w całości rekompensuje szkodę. Sąd Rejonowy w Lubaczowie wyrokiem z dnia 16 listopada 2015 r. zasądził od pozwanegoTowarzystwa (...)wW.na rzecz powódkiI. P.kwotę 4.118,74 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 16 listopada 2015 r., natomiast w pozostałej części powództwo oddalił. Ponadto w punkcie III zasądzono od pozwanego na rzecz powódki kwotę 72 zł tytułem częściowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i nakazano ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Lubaczowie kwotę 497,50 zł tytułem wynagrodzenia biegłych i kwotę 206 zł tytułem opłaty od pozwu od uwzględnionego roszczenia od której powódka została zwolniona oraz przyznaje biegłejG. M.wynagrodzenie za sporządzenie opinii na piśmie i udział w rozprawie w łącznej kwocie 738,78 zł. Wydanie powyższego wyroku poprzedziło dokonanie przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych według których w dniu 4 października 2012 r. powódkaI. P.uczestniczyła w wypadku drogowym. Powódka kierując pojazdemA. (...)onr rej. (...)jechała z dozwoloną prędkością podczas gdy kierujący pojazdem markiR. (...)Kantor uderzył w tył pojazdu powódki. Pojazd onr rej. (...)którym poruszał się sprawca objęty był ochroną ubezpieczeniową świadczoną przez pozwanegoTowarzystwo (...). Bezpośrednio po zdarzeniu powódkę przetransportowano do SPZOZ wL.. Tam zaopatrzono ranę twarzy, jednakże z uwagi na zasłabnięcie poddano ją obserwacji szpitalnej do dnia 5 października 2015 r. Zlecono jej kontrolę i usunięcie szwów w poradni chirurgicznej dnia 8 października 2012 r. jak również przyjmowanie doraźnych środków przeciwbólowych. Po wypisaniu ze szpitala powódka zaczęła odczuwać silny ból nosa. Dalsze leczenie laryngologiczne rozpoczęła w(...)wL., gdzie rozpoznano zaburzenia drożności nosa i stwierdzono konieczność wykonania septoplastyki. Zabieg przegrody nosowej wykonano na Oddziale Laryngologicznym SPZOZ wT., gdzie powódka przebywała od 5.11.2012 r. do 12.11.2012 r. Od czasu zabiegu powódka regularnie chodziła na kontrole w poradni laryngologicznej. W związku z doznanymi urazami powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim od 4.10.2012 r. do 13.10.2012 r. oraz od 05.11.2012 r. do 21.11.2012 r. W toku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego pozwany przyznałI. P.2.500 zł zadośćuczynienia, 94,27 zł i 69.67 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu i utraconego dochodu. W wyniku wypadkuI. P.doznała stłuczenia głowy, rany tłuczonej wargi górnej, pourazowego skrzywienia przegrody nosa. Bezpośrednio po zdarzeniu powódce towarzyszył ból związany z urazem wargi i nosa. Był to ból ostry, ale krótkotrwały, stopniowo przechodzący w umiarkowany nasilający się przez pierwsze dni podczas jedzenia i toalety nosa. Z powodu utrudnionego oddychania przez nos zaistniała konieczność wykonania plastyki przegrody nosa. Po zabiegu z powodu wymaganej tamponady nosa a następnie obrzęku w nosie utrzymywał się ból nosa i głowy przez kilka dni. Powódka do dziś odczuwa lęk przed jazdą samochodem. Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy zważył, iż zgodnie zart. 445 § 1 k.c.w związku zart. 444 k.c.sąd może przyznać poszkodowanemu, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, a naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Ustawodawca wyraźnie zastrzegł, że ma to być suma odpowiednia – zadośćuczynienie bowiem ma na celu przede wszystkim naprawienie szkody niemajątkowej w postaci złagodzenia cierpień. Jego wysokość jednakże nie może być dowolna, ściśle musi uwzględniać stopień doznanej krzywdy. Jest to rekompensata za całą krzywdę i przyznaje się ją jednorazowo. Indywidualny charakter zadośćuczynienia przesądza o tym, że ostateczne ustalenia, jaka konkretnie kwota jest „odpowiednia” z istoty swej należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego, lecz nie może to być uznanie dowolne (wyrok SN z dnia 4 lutego 2008 r., III KK 349/07, Biul.PK 2008/4/7). Uwzględniając powyższe oraz opierając się na opiniach biegłej laryngolog i chirurga Sąd Rejonowy przyznał powódce kwotę 4.000 zł tytułem zadośćuczynienia, a powództwo ponad tę kwotę oddalił. Sąd pierwszej instancji ocenił, iż stopień cierpień fizycznych odczuwanych przez powódkę bezpośrednio po urazie wargi i nosa był ostry ale krótkotrwały. Powódka czuła dyskomfort, miała trudności w oddychaniu, stosowała doraźnie leki przeciwbólowe. Następstwem wypadku były również trudności powódki w oddychaniu przez nos, co spowodowało konieczność przeprowadzenia zabiegu septoplastyki nosa, co wiązało się z kolejnymi negatywnymi odczuciami związanymi z pobytem w szpitalu i przebytą operacją. Zgodnie z opinią biegłejG. M.doznany przez powódkę uraz górnej wargi i stłuczenie podstawy nosa było przyczyną skrzywienia przegrody nosa, a co za tym idzie powodowało konieczność przeprowadzenia operacji. Z drugiej jednak strony, w świetle opinii biegłegoS. K.powódkaI. P.w chwili obecnej nie ma trwałych uszkodzeń ciała z zakresu chirurgii ogólnej które mogły być następstwem wypadku. W ocenie Sądu sumą odpowiednią zadośćuczynienia jaką należało zasądzić na rzecz powódki, po uwzględnieniu kwoty wypłaconej przez pozwanego w postępowaniu likwidacyjnym była dalsza kwota 4.000 zł. Ponieważ przebyta przez powódkę operacja nosa była następstwem wypadku, należało zasądzić na jej rzecz również kwotę 118,74 zł tytułem utraconego dochodu za pracę w miesiącu listopadzie 2012 r. tj. w czasie kiedy przebywała ona na zwolnieniu lekarskim w związku z przebytym zabiegiem. Kolejno Sąd Rejonowy wyjaśnił, iż zgodnie zart. 481 § 1 k.c.zasądził kwotę odszkodowania z ustawowymi odsetkami od daty wyroku, uznając, że pozwany w chwili likwidacji szkody mógł nie uwzględnić dolegliwości związanych z operacją przegrody nosowej powódki jako nie związanych bezpośrednio z doznanym urazem. Kwestia ta została wyjaśniona na etapie postępowania sądowego przez biegłą laryngolog, która stwierdziła, że skrzywienie przegrody nosowej było konsekwencją doznanego urazu podstawy nosa. Rozstrzygnięcie o kosztach procesu uzasadnione jest treściąart. 98 k.p.c.w zw. zart. 100 k.p.c.Powódka wygrała sprawę w 53%, a przegrała w 47 % i w takim zakresie należało obciążyć strony kosztami procesu uwzględniając, że powódka została zwolniony od kosztów sądowych w całości. Powyższy wyrok powódka zaskarżyła apelacją w części oddalającej powództwo ponad kwotę 4.118,74 zł (pkt II wyroku) oraz oddalającej powództwo co do odsetek od niezaskarżonej kwoty 4.118,74 zł za okres od dnia 8.03.2013 r. do dnia 16.11.2015 r. (pkt II wyroku). Zaskarżonemu orzeczeniu na podstawie powódka zarzuciła: - sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego wskutek naruszenia przepisów postępowania tj.art. 233 k.p.c.poprzez przeprowadzenie oceny dowodów w sposób dowolny a nie swobodny, a także w sposób niewszechstronny i sprzeczny z zasadami logicznego rozumowania poprzez nie dokonanie jakiejkolwiek oceny dowodu z przesłuchania powódki i pominięciu przy ustalaniu faktycznego okoliczności z niego wynikających, a także przez wyciągnięcie nie spójnych wniosków z opinii biegłych, - niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych dla rozstrzygnięcia w skutek naruszenia przepisów postępowania tj.art. 328 § 2 k.p.c.w zw. zart. 233 k.p.c.poprzez nie odniesienie się w jakikolwiek sposób w uzasadnieniu orzeczenia dowodu z przesłuchania powódki, co uniemożliwiło skuteczną i zgodną z dyrektywamiart. 233ocenę dowodów w sprawie, - naruszenie prawa materialnego tj.art. 445 § 1 k.c.poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że odpowiednią w rozumieniu tego przepisu kwotą zadośćuczynienia będzie kwota 4.000 zł podczas gdy całokształt okoliczności sprawy i rozmiar krzywdy powódki prowadzą do przekonania, że odpowiednią kwotą winna być kwota żądana w pozwie, - naruszenie prawa materialnego tj.art. 455 k.c.iart. 481 k.c.w zw. z art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych. Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2013.392) przez niewłaściwe zastosowanie i zasądzenie należnych powódce odsetek od dnia wyrokowania podczas gdy roszczenie o zadośćuczynienie jest roszczeniem bezterminowym w rozumieniuart. 455 k.c.i przekształca się w terminowe po wezwaniu pozwanego do zapłaty i od tego momentu pozostaje on w opóźnieniu, w związku z czym winien on zaspokoić roszczenie w terminach określonych w art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, co spowodowało niezasadne zasądzenie odsetek od dnia wyrokowania. Wskazując na powyższe zarzuty apelacji powódka wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia w części i zasądzenie od pozwanego na jej rzecz łączną kwotę 7.918,74 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 8.03.2013 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja powódki częściowo zasługiwała na uwzględnienie. Wskazać na wstępie należy, że sąd drugiej instancji w systemie apelacyjnym jest instancją merytoryczną (wyrok SN z dnia 13 kwietnia 2000 r. w sprawie o sygn. akt III CKN 812/98, OSNC z 2000 r., nr 10, poz. 193). Oznacza to, że sąd ten ma obowiązek poczynić własne ustalenia faktyczne, po dokonaniu samodzielnej i swobodnej oceny zebranego materiału dowodowego. Jednocześnie w sytuacji, gdy sąd odwoławczy podziela ustalenia sądu niższej instancji, może ograniczyć się do stwierdzenia, że przyjmuje je za własne, gdyż szczegółowe powtarzanie analizy i roztrząsanie wszystkich dowodów staje się wtedy niecelowe. W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy – opierając się na całokształcie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach – uznał, że Sąd Rejonowy co do zasady w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny i ocenił zgromadzone dowody. Wobec tego Sąd II instancji ustalenia te w pełni podziela i stwierdza, że ocena materiału dowodowego odpowiada warunkom ustanowionym przez prawo procesowe, odzwierciedla – przy zastosowaniu wymagań przewidzianych wart. 233 § 1 k.p.c.– tok rozumowania Sądu orzekającego. Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie w sposób prawidłowy poczynił ustalenia w zakresie obrażeń jakich doznała powódka w wypadku komunikacyjnym z dnia 04.10.2012 r., a na tej podstawie zasądził na rzecz powódki odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia. Jednak rację należało przyznać skarżącej w zakresie, w którym zarzucała, że Sąd I Instancji w sposób nieprawidłowy zasądził od pozwanego odsetki ustawowe przyjmując, iż datą początkową ich naliczania powinien być dzień wydania wyroku. Tytułem wstępu wskazać należy, że do niedawna w orzecznictwie przyjmowano, że odsetki mają charakter waloryzacyjny i dlatego (z zasady) należą się dopiero od dnia zasądzenia odszkodowania lub zadośćuczynienia (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 stycznia 1997 r., I CKU 60/96, Prokuratura i Prawo 1997 nr 5, poz. 31; z dnia 9 stycznia 1998 r., III CKN 301/97, LEX nr 477596; z dnia 20 marca 1998 r., II CKN 650/97, LEX nr 477665). Stwierdzano też, że skoro przy zasądzaniu zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę sąd bierze pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar szkody, do których należy także upływ czasu między zdarzeniem powodującym szkodę, a uzyskaniem odszkodowania, to w takim przypadku zasądzenie odsetek za okres poprzedzający wyrok prowadziłoby do podwójnego, niedopuszczalnego prawnie odszkodowania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1997 r., I CKN 361/97, LEX nr 477638) dlatego, że przyznanie odsetek od kwoty zasądzonej tytułem zadośćuczynienia pieniężnego, poczynając od daty wezwania o jego zapłatę, powodowałoby istotne podwyższenie sumy zadośćuczynienia ponad kwotę uznaną przez sąd za odpowiednią w chwili orzekania (wyrok z dnia 4 września 1998 r., II CKN 875/97, LEX nr 477579). W ten sposób zasądzenie odsetek za okres poprzedzający wyrokowanie, przy równoczesnym ustaleniu wysokości odszkodowania według cen z daty orzekania (zadośćuczynienia według stanu z chwili orzekania), prowadziłoby do nieuzasadnionego uprzywilejowania wierzyciela kosztem dłużnika (wyrok z dnia 18 kwietnia 2002 r., II CKN 605/00, LEX nr 484718). Jak trafnie zauważył Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 14 stycznia 2011 roku (I PK 145/10, OSNP 2012/5-6/66), orzeczenia te odnosiły się jednak do stanów faktycznych, które występowały w szczególnej sytuacji gospodarczej (wysokiej inflacji i wysokich stóp odsetek ustawowych) w okresie transformacji od gospodarki centralnie planowanej do gospodarki rynkowej. Dlatego w celu zapobieżenia podwójnej waloryzacji i bezpodstawnemu wzbogaceniu poszkodowanego przyjmowano wówczas, że zasądzenie na rzecz poszkodowanego odszkodowania według cen z daty wyrokowania uzasadnia zasądzenie odsetek również od tej daty. W obecnej sytuacji, gdy brak jest galopującej inflacji, stopy procentowe kredytów bankowych maleją, a także maleją odsetki ustawowe, zaś ustawodawca od 1 stycznia 2016 roku zdecydował się na uregulowanie odmiennie odsetek ustawowych (art. 359 § 2 i 21k.c.) oraz odsetek ustawowych za opóźnienie (art. 481 § 2 i 21– 24k.c.) trzeba podkreślić, że odsetki te mają zdecydowanie mniejszy charakter waloryzacyjny. Obecnie funkcja odszkodowawcza odsetek przeważa nad ich funkcją waloryzacyjną, a zasądzenia odsetek od daty wyrokowania prowadzi wprost do ich umorzenia za okres sprzed daty wyroku, co stanowi nieuzasadnione uprzywilejowanie dłużnika, skłaniając go niekiedy do jak najdłuższego zwlekania z opóźnionym świadczeniem pieniężnym, w oczekiwaniu na orzeczenie sądu znoszące obowiązek zapłaty odsetek za wcześniejszy okres (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 16 kwietnia 2015 roku, sygn. akt I ACa 706/14, LEX 1782059). Dlatego też apelacja tylko w nieznacznej części okazała się zasadna. Mając powyższe na uwadze na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.orzeczono jak w punkcie I wyroku, a na podstawieart. 385 k.p.c.jak w punkcie II. Rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy oparł na treściart. 100 k.p.c. SSO Jacek Saramaga SSO Anna Sierpińska SSO Elżbieta Kwaśny

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Przemyślu date: '2016-03-31' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Elżbieta Kwaśny - Jacek Saramaga - Anna Sierpińska legal_bases: - art. 445 § 1 k.c. - art. 328 § 2 k.p.c. recorder: st. sekretarz sądowy Izabela Skura signature: I Ca 56/16 ```

155005000003006_VI_Ka_000489_2020_Uz_2021-04-09_003

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI Ka 489/20 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 kwietnia 2021 r. Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący – Sędzia Andrzej Tekieli Protokolant Jolanta Kopeć przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej wL.M. W. po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2021r. sprawyŁ. B.ur. (...)wL. s.A.,W. z domu W. oskarżonego zart. 177 § 2 kk z powodu apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonego i pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej od wyroku Sądu Rejonowego w Lubaniu z dnia 1 września 2020 r. sygn. akt II K 218/19 I zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonegoŁ. B.w ten sposób, że podwyższa wysokość środka kompensacyjnego w postaci nawiązki w pkt IV części dyspozytywnej do 40 000 (czterdziestu tysięcy) złotych, II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, III zasądza od oskarżonegoŁ. B.na rzecz oskarżycielki posiłkowejD. L.kwotę 840 złotych tytułem zwrotu kosztów udziału pełnomocnika z wyboru postępowaniu odwoławczym, IV zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 200 złotych, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 180 złotych za drugą instancję. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt 1 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: VI Ka 489/20 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Lubaniu II Wydział Karny z dnia 1 września 2020r., sygn. akt II K 218/19 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☒ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☒ na niekorzyść ☐ w całości ☒ w części ☐ co do winy ☒ co do kary ☒ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☒ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 0.12.1. Ustalenie faktów 0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 1. Ł. B. Wymóg stałej rehabilitacji pokrzywdzonej po złamaniu kości ramiennej Kserokopia zaświadczenia lekarskiego - karty informacyjnej k.199 Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2. Ł. B. Dotychczasowa niekaralność oskarżonego Karta karna k.196 0.12.2. Ocena dowodów 0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1. Kserokopia zaświadczenia lekarskiego - karty informacyjnej Dowód wiarygodny, niekwestionowany przez strony. 0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 2. Karta karna Dowód wiarygodny, niekwestionowany przez strony. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut Apelacja obrońcy oskarżonego: 1. rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres 3 lat, w sytuacji gdy cele zapobiegawcze i wychowawcze kary wobec oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa zostaną osiągnięte również przy orzeczeniu wobec oskarżonego kary grzywy przy zastosowaniu 37 ak.k.; ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny 2. naruszenieart. 46§2 kkpoprzez jego zastosowanie, w sytuacji, gdy w realiach przedmiotowej sprawy, orzeczenie obowiązku zart. 46 § 1 kk, z uwagi na obszerną dokumentację medyczną pokrzywdzonej, nie tylko nie było znacznie utrudnione, ale co więcej Sąd nie miał możliwości orzeczenia obowiązku naprawienia w części szkody wyrządzonej pokrzywdzonej; ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny 3.rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego nawiązki w kwocie 15 000 złotych, w sytuacji gdy cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa zostaną osiągnięte również przy orzeczeniu nawiązki w niższym wymiarze; ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej: 4.naruszenie prawa materialnego, tj.art. 46 § 2 kkpolegające na zaniechaniu orzeczenia nawiązki w wysokości dochodzonej przez pokrzywdzoną mimo przedstawienia licznych dokumentów potwierdzających zakres doznanego przez nią nieodwracalnego kalectwa, potwierdzonego w szczególności opinią uzupełniającą biegłego sądowego medyka, ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny 5.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia o środku kompensacyjnym- nawiązce, polegający na zbyt łagodnym potraktowaniu lub też niedostrzeżeniu wszystkich okoliczności, które determinowały wysokość orzeczonego środka kompensacyjnego jak: - charakteru i rozmiaru krzywd doznanych przez pokrzywdzoną; - treści opinii uzupełniającej, z której wynika, żeD. L.do końca życia pozostanie osobą niepełnosprawną w związku z trwałym kalectwem do którego doszło na skutek obrażeń odniesionych przez nią w dniu krytycznym; - nadal utrzymujących się dolegliwości bólowych, co implikuje konieczność zażywania silnych środków przeciwbólowych; - czasookresu hospitalizacji, rekonwalescencji i rehabilitacji; - nadal wymaganej w szerokim zakresie hospitalizacji; - braku dobrych rokowań na przyszłość w zakresie odzyskania sprawności w chorej kończynie – ręce prawej; - przebycia załamania nerwowego; - stałej potrzeby pomocy osoby drugiej w wykonywaniu szeregu czynności dnia codziennego; - utraty możliwości wykonywania jakiejkolwiek, nawet dorywczej pracy zarobkowej, wykonywania prac w gospodarstwie domowym, czynności związanych z hobby, brakiem możliwości uprawiania wielu dziedzin sportu i rekreacji, uprawiania ogródka działkowego; - utraty możliwości wykonywania codziennych czynności związanych z higieną osobistą, pielęgnacyjnych i upiększających; - sposobu i stylu prowadzenia pojazdu który to doprowadził do potrącenia przez oskarżonego pokrzywdzoną, co implikowało błędne oszacowanie szkód niematerialnych i w konsekwencji orzeczenie środka kompensacyjnego – nawiązki w nieadekwatnej, bo zbyt niskiej kwocie. ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Ad. 1 Za niezasadny należy uznać zarzut skarżącej obrońcy dotyczący rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary. Wymierzona kara o charakterze wolnościowym: 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lata nie jest z pewnością karą rażąco surową, zważywszy na stronę przedmiotową zdarzenia: okoliczności wypadku i charakter doznanych przez pokrzywdzoną obrażeń ciała. Nie jest kwestionowane w sprawie, że piesza – pokrzywdzonaD. L.poruszała się prawidłowo, na oznakowanym przejściu dla pieszych i że wyłącznie winnym zaistniałego zdarzenia komunikacyjnego był kierujący samochodem oskarżonyŁ. B.. Bezsporne jest również że pokrzywdzona doznała ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniuart. 177 § 2 k.k., w postaci m.in. złamania szyjki kości ramiennej prawej z częściową utratą funkcji kończyny górnej prawej. Podnosząc powyższy zarzut skarżąca zdaje się przykładać nieproporcjonalne znaczenie dla takich dyrektyw wymiaru kary jak właściwości i warunki osobiste sprawcy oraz sposób jego życie przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, w sytuacji istotne , ujemne następstwa przestępstwa w decydującym stopniu wpływają jednak na wymiar kary w niniejszej sprawie. Ad. 2 Wbrew zarzutowi stawianemu przez obrońcę odnośnie nieprawidłowego zastosowania przez Sąd Rejonowyart. 46 § 2 kkwskazać należy, iż pokrzywdzona od momentu wypadku, tj. od 15 marca 2019r. do dnia dzisiejszego zmuszona jest odbywać w dalszym ciągu rehabilitację, być hospitalizowana, uczestniczyć w badaniach i konsultacjach lekarskich, zażywać leki. Ze względu na to, iż stan zdrowotny pokrzywdzonej nie rokuje pozytywnie, nie sposób jest określić w całości lub części kwoty szkody, dlatego orzeczenie nawiązki przez Sąd Rejonowy zamiast obowiązku naprawienia szkody było zasadne. Ad. 3 W przedmiotowej sytuacji kwota zasądzona przez Sąd Rejonowy w ramach nawiązki zdaniem Sądu Okręgowego nie tylko nie była rażąco niewspółmiernie wysoka jak chce to widzieć skarżąca obrońca, ale wręcz odwrotnie, raziła niewspółmierną łagodnością. Będzie o tym mowa przy omawianiu zarzutów apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej. W tym miejscu przypomnieć tylko należy, że biegły lekarz stanowczo stwierdził, iż uraz którego doznała pokrzywdzona zaliczany jest do „ciężkich uszczerbków na zdrowiu”, a skutki które wywołał są nieodwracalne i prowadzące do ciężkiego kalectwa. Ad. 4 Ten zarzut apelacyjny pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej zawarty w apelacji uznany został za niezasadny tylko dlatego, że został nieprawidłowo sformułowany; w sprawie nie doszło do obrazy prawa materialnego tj.art. 46 § 2 k.k., gdyż przepis ten został prawidłowo zastosowany, rażąco niska była natomiast wysokość nawiązki. Skarżąca pełnomocnik zarzut ten w tym kierunku zmodyfikowała na rozprawie odwoławczej w trakcie głosów stron. Będzie on rozważany w Ad.5. Ad. 5 Zarzut pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej sformułowany został jako błąd w ustaleniach faktycznych, w istocie jednak dotyczy rażąco niskiej – w przekonaniu skarżącej – kwoty 15 000 złotych nawiązki. Zarzut ten zasługiwał w pełni na uwzględnienie. Po analizie wszystkich okoliczności sprawy, także tych szczegółowo wskazanych w zarzucie apelacji, jak również dodatkowego dowodu z dokumentu złożonego na rozprawie odwoławczej Sąd Okręgowy uznał, iż nawiązka orzeczona we wskazanej wyżej wysokości jest stanowczo za niska i że zasadne jest podwyższenie jej wysokości do wskazywanej w apelacji kwoty. Z przeprowadzonych w sprawie dowodów, przede wszystkim z opinii biegłego lekarzaZ. K.wynika, że u pokrzywdzonej stwierdzono asymetrię obrysów stawów barkowych, zaniki mięśni, osłabienie chwytu prawej dłoni, dużą bliznę pooperacyjną długości 18 cm. Wnioskować należy, iż pokrzywdzona doznała nieodwracalnego kalectwa. Do tej pory odczuwa skutki wypadku, m.in. utrzymują się dolegliwości bólowe, jest konieczność stałej rehabilitacji, do tego dochodzi załamanie nerwowe i uzależnienie od pomocy drugiej osoby przy wykonywaniu czynności dnia codziennego. Nie bez znaczenia jest również okoliczność wskazywana przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej w głosach stron tj. że oskarżony do tej pory nie przeprosił pokrzywdzonej. W tej sytuacji zarzut został uznany za uzasadniony. Wniosek Apelacja obrońcy oskarżonego: 1.zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczenia o karze poprzez orzeczenie kary grzywny - przy zastosowaniuart.37a k.k.- w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a w konsekwencji uchylenie pkt. II i III wyroku; ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny 2.zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczenia o środku kompensacyjnym poprzez orzeczenie – na podstawieart. 46 § 1 k.k.– wobec oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej obowiązku naprawienia szkody w części, tj. w kwocie 5000 złotych; ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny 3.Zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczenia o środku kompensacyjnym poprzez orzeczenie– na podstawieart. 46 § 2 k.k.– wobec oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej nawiązki w kwocie 5000 zł.; ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej: 4.zmiana zaskarżonego orzeczenia w zakresie pkt IV części dyspozytywnej wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego obowiązku uiszczenia na rzecz pokrzywdzonej nawiązki w wysokości żądanej przez oskarżycielkę posiłkową tj. w kwocie 40 000 złotych; ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny 5.uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Lubaniu do ponownego rozpoznania. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Ad.1 Mając na uwadze argumentację przedstawioną powyżej wniosek jest niezasadny. Ad.2 Mając na uwadze argumentację przedstawioną powyżej wniosek jest niezasadny. Ad.3 Mając na uwadze argumentację przedstawioną powyżej wniosek jest niezasadny. Ad.4 Mając na uwadze argumentację przedstawioną powyżej wniosek jako zasadny zasługiwał na uwzględnienie. Ad.1 Mając na uwadze argumentację przedstawioną powyżej wniosek jest niezasadny, nie zachodziła potrzeba wydania rozstrzygnięcia kasatoryjnego. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 0.11. Przedmiot utrzymania w mocy 0.1 Wyrok utrzymany został w mocy w części, z wyłączeniem zmiany w zakresie orzeczenia o wysokości nawiązki. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Wobec niezasadności zarzutów i wniosków apelacji obrońcy należało wyrok w wyżej wskazanej części utrzymać w mocy. 0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 0.0.11. Przedmiot i zakres zmiany 0.0.1 Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok wobec oskarżonegoŁ. B.w ten sposób że podwyższył wysokość środka kompensacyjnego w postaci nawiązki w pkt IV części dyspozytywnej do 40.000 zł Zwięźle o powodach zmiany Mając na uwadze całą argumentację przedstawioną powyżej zaskarżony wyrok należało zmienić w sposób wyżej opisany. 0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ----------------------------------------------------------------------------------- ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 4.1. ----------------------------------------------------------------------------------- ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności -------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności III i IV Na podstawieart. 635 k.p.k.w zw. zart. 627 k.p.k.Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonegoŁ. B.na rzecz oskarżycielki posiłkowejD. L.kwotę 840 złotych tytułem zwrotu kosztów udziału pełnomocnika z wyboru w postępowaniu odwoławczym, co związane jest z uwzględnieniem apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, nieuwzględnieniem zaś apelacji obrońcy oskarżonego. Na podstawieart. 635 k.p.k.w zw. zart. 627 k.p.k.Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 200 złotych, w tym wymierzył mu opłatę w kwocie 180 złotych za drugą instancję. Pozostałe 20 zł kosztów stanowił ryczałt za doręczenie pism. 7 PODPIS 0.11.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Obrońca oskarżonego i pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Rozstrzygnięcie o wymiarze karze i środku kompensacyjnym w postaci nawiązki 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☒ na niekorzyść ☐ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☒ co do kary ☒ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☒ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze date: '2021-04-09' department_name: VI Wydział Karny Odwoławczy judges: - Sędzia Andrzej Tekieli legal_bases: - art. 177 § 2 k.k. - art. 438 pkt 1a k.p.k. recorder: Jolanta Kopeć signature: VI Ka 489/20 ```

151510000003003_VI_Ca_001019_2016_Uz_2017-03-22_003

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI Ca 1019/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 marca 2017r. Sąd Okręgowy w Częstochowie VI Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Leszek Mazur Sędzia: SSO Agnieszka Polak Sędzia: SSO Janina Ignasiak (spr.) Protokolant: st. sekr. sąd. Agnieszka Cieślak po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2017r. w Częstochowie na rozprawie z powództwaŁ. W. przeciwkoM. B. o zapłatę oraz z powództwa wzajemnegoM. B. przeciwkoŁ. W. o zapłatę na skutek apelacji obu stron od wyroku Sądu Rejonowego w Myszkowie z dnia 7 października 2016r. sygn. akt I C 413/15 1 oddala obie apelacje; 2 zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 369 złotych - w tym 23% VAT- tytułem zwrotu kosztów procesu apelacyjnego po stosunkowym ich rozdzieleniu; 3 przyznaje adwokatowiŁ. C.kwotę 738 ( siedemset trzydzieści osiem złotych ) złotych – w tym 23% VAT – tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną świadczoną z urzędu w postępowaniu apelacyjnym i poleca wypłacić ją z funduszy Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Myszkowie. VI Ca 1019/16 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Myszkowie zasądził od pozwanegoM. B.na rzecz powodaŁ. W.kwotę 31.750 zł. z ustawowymi odsetkami , oddalając powództwo w pozostałej części , oddalił powództwo wzajemne , nie obciążył pozwanego kosztami procesu oraz przyznał na rzecz pełnomocnika z urzędu reprezentującego pozwanego koszty zastępstwa adwokackiego, Z ustaleń Sądu wynika ,że strony łączyła umowa przedwstępna zawarta w dn. 21.01. 14 , w której zobowiązały się do przekształcenia przysługujących ich praw do lokali w odrębną własność lokalu , a następnie do zawarcia umowy zamiany tych lokali. Powód zgodnie z umową przekazał pozwanemu kwotę 21.750 zł. na spłatę jego zadłużenia oraz nabył własność swojego lokalu mieszkalnego położonego wM.przyul. (...).Powód ze swej strony dopełnił zobowiązania wynikające z umowy przedwstępnej . Pozwany po podpisaniu umowy nie informując o tym powoda podejmował starania zmierzające do zamiany przysługującego mu lokalu na lokal mniejszy składając do spółdzielni wniosek w tym względzie . Następnie we wrześniu 2014 r. pozwany podejmował czynności , które miały doprowadzić do sprzedaży jego lokalu innej osobie niż powód . Poszukiwał on nabywców zainteresowanych jego lokalem poprzez biuro nieruchomości i strony internetowe. Powyższe okoliczności zdaniem Sądu Rejonowego uprawniały powoda od odstąpienia od umowy .Wg Sądu bez znaczenia dla oceny odpowiedzialności za skutki niedojścia do zawarcia umowy ostatecznej pozostawał fakt zawarcia pomiędzy stronami umowy najmu lokalu pozwanego położonego wM.przyul. (...)oraz okoliczność ,że powód zaprzestał płacenia czynszu za ten lokal. Powód jednak nigdy w tym lokalu nie zamieszkał a klucze od tego lokalu miał 3 tygodnie . W umowie przedwstępnej strony uzgodniły ,że w razie niedojścia umowy zamiany do skutku z powodu okoliczności , za które odpowiedzialność ponosi jedna ze stron pozwany obowiązany będzie zwrócić powodowi pieniądze w kwocie 21.750 zł. , a nadto strona winna będzie zobowiązana do zapłaty drugiej stronie karę umowną w wysokości 2- krotności zaliczki tj. 43.500 zł. Zdaniem Sądu winę za niedojście do skutku umowy przyrzeczonej ponosi wyłącznie pozwany. Stąd Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 21.750 zł. z tytułu zaległości czynszowych dotyczących lokalu pozwanego oraz kwotę 10.000 zł. z tytułu kary umownej , którą Sąd miarkował .Sąd oddalił powództwo wzajemne pozwanego o zasądzenie kwoty 43.500 zł. tytułem kary umownej ze względów , o których była wyżej mowa , a mając na uwadze sytuację finansową pozwanego i charakter sprawy nie obciążył go kosztami procesu (art. 102 kpc). W apelacji powód zaskarżył wyrok w części w jakiej zostało oddalone powództwo główne oraz w zakresie kosztów procesu .Skarżący zarzucił naruszenieart.233 § 1 kpcprzez błędne przyjęcie ,że kara umowna jest rażąco wygórowana oraz że pozwany domagał się jej obniżenia , naruszenieart. 102 kpcprzez jego zastosowanie orazart.484 § 2 kpcprzez jego niewłaściwe zastosowanie i obniżenie kary umownej . W konsekwencji skarżący wniósł o zmianę wyroku poprzez podwyższenie kwoty z pkt 1 wyroku do wysokości 65.250 zł. z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu za obie instancje. Pozwany w swojej apelacji zaskarżył wyrok w części uwzględniającej powództwo ponad kwotę 21.750 zł. tj. co do zasądzonej kwoty 10.000 zł. z tytułu kary umownej zarzucając naruszenieart.233 § 1 kpcpoprzez uznanie ,że wyłącznie winnym niedojścia umowy zamiany do skutku był pozwany. Zdaniem skarżącego to powód ponosi winę za niedojście umowy zamiany do skutku gdyż przestał on regulować czynsz za lokal wynajęty od pozwanego. Ponadto wg pozwanego Sąd sprzecznie ocenił iż zamieszczał on ogłoszenia w Internecie oraz za pośrednictwemBiura (...)z zamiarem sprzedaży jego lokalu skoro nie nabył on własności tego lokalu. Apelujący też podniósł ,że winnym niedojścia umowy zamiany do skutku był także powód , który swym działaniem wywoływał sporne sytuacje pomiędzy stronami oraz pomimo ,że niedoszło do zmian w spółdzielni pozwalających na przekształcenie lokalu przez niego uznał ,że nie jest zainteresowany zamianą i odstąpił od umowy. . W konsekwencji pozwany wniósł o zmianę pkt. I wyroku poprzez obniżenie zasądzonej tam kwoty do wysokości 21.700 zł. z zasadzeniem kosztów za II instancje. Sąd Okręgowy zważył co następuje : Zgodzić się należy z Sądem Rejonowym ,że powód ze swej strony dopełnił wszelkich zobowiązań wynikających z zawartej między stronami umowy przedwstępnej. W szczególności powód przekazał pozwanemu kwotę 21. 750 zł. na spłatę jego zadłużenia w spółdzielni ,nabył też własność swojego lokalu, Natomiast podejmowane przez pozwanego działania zmierzały , jak to niewadliwie ustalił Sąd Rejonowy , do uczynienia wykonania umowy przyrzeczonej niemożliwym. Pozwany bowiem nie informując powoda , złożył w spółdzielni wniosek o zamianę jego lokalu na mniejszy .Ponadto podejmował on czynności zmierzające do sprzedaży swojego lokalu innej osobie niż powód za pośrednictwemBiura (...)i stron internetowych .Zaaprobować należy pogląd Sądu I instancji ,że te okoliczności upoważniały powoda do odstąpienia od umowy z wyłącznej winy pozwanego. Rację ma Sąd Rejonowy . iż bez znaczenia dla oceny odpowiedzialności za skutki niedojścia do zawarcia umowy zamiany pozostawał fakt zawarcia pomiędzy stronami umowy najmu lokalu pozwanego oraz fakt, że powód zaprzestał płacenia czynszu za ten lokal. Powód bowiem nigdy w tym lokalu nie zamieszkał , nie dysponował nim, a klucze od tego lokalu miał przez 3 tygodnie. Zgodnie zart. 659 kcpozwany winien wydać powodowi jako najemcy lokal mieszkalny , czego nie uczynił . A zatem nie można uznać ,że strony łączyła umowa najmu. Podzielić też należy stanowisko Sadu Rejonowego ,że w sytuacji , gdy pozwany wnosił o oddalenie powództwa z zakresie kary umownej to uznać należy ,że w tym wniosku jest również zawarty wniosek o obniżenie tej kary umownej ( por.orzecz.SN w sprawie I CKN 802/97 , II CK 271/ 02 ). Zgodzić się tez należy z Sądem I instancji, iż dochodzona przez powoda kwota z tytułu kary umownej jest rażąco wygórowana z uwagi na wartość lokali mieszkalnych będących przedmiotem umowy zamiany. Zaaprobować również należy zakres tego miarkowania przez obniżenie żądanej kwoty z tego tytułu do wysokości 10.000 zł. Niewątpliwie istniała dysproporcja pomiędzy poniesioną szkodą a wysokością kary umownej . Sąd Rejonowy biorąc pod uwagę szkodę poniesioną przez powoda oraz wartość lokali będących przedmiotem umowy prawidłowo ustalił tą kwotę na 10.000 zł. Sposób skorzystania w procesie zart. 102 kpcjest suwerennym uprawnieniem Sądu orzekającego i od oceny tego Sądu zależy przesądzenie ,że taki szczególnie uzasadniony wypadek nastąpił w rozpoznawanej sprawie. Ingerencja w to uprawnienie , w ramach rozpoznawania środka zaskarżenia od rozstrzygnięcia o kosztach procesu , następuje jedynie w sytuacji stwierdzenia ,że dokonana ocena jest oczywiście pozbawiona uzasadnionych podstaw , co w niniejszej sprawie nie nastąpiło . Odnosząc się do apelacji pozwanego podnieść należy ,że z przyczyn podanych wyżej jest ona niezasadna .Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego i zasadnie przyjął iż to wyłącznie pozwany ponosi winę za niedojście do skutku umowy zamiany lokali. Powód zrealizował wszystkie swoje obowiązki z umowy przedwstępnej , w przeciwieństwie do pozwanego. Konsekwencją powyższego było zasądzenie od pozwanego kary umownej, stosownie do umowy przedwstępnej zawartej pomiędzy stronami. Orzeczono na podstawieart. 385 kpc.Koszty procesu uzasadnia art. 100 kpc.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Częstochowie date: '2017-03-22' department_name: VI Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Leszek Mazur - Janina Ignasiak - Agnieszka Polak legal_bases: - art.233 § 1 kpc - art. 659 kc recorder: st. sekr. sąd. Agnieszka Cieślak signature: VI Ca 1019/16 ```

152020150002527_V_GC_000742_2015_Uz_2016-05-25_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

sygn. akt V GC 742/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 marca 2016 r. Sąd Rejonowy w Tarnowie – Wydział V Gospodarczy w składzie Przewodniczący SSR Michał Bień Protokolant stażysta Edyta Raś po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2016 r. w Tarnowie sprawy z powództwa(...) spółki akcyjnejz sie­dzibą wW. przeciwkoŁ. O. (1) o zapłatę kwoty 1.062,00 (słow­nie: jeden tysiąc sześćdziesiąt dwa) zł wrazz odset­kami ustawowymi I oddala powództwo; II obciąża stronę po­wo­do­wąP. (1)kosztami procesu w kwocie 44,76 (słownie: czterdzie­ści cztery złote sie­demdziesiąt sześć groszy) zł. SSR Michał Bień sygn. akt V GC 742/15 UZASADNIENIE wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowiez dnia 23 marca 2016 r. I Strona powodowa(...)spółka akcyjna z sie­dzibą w(...)w pozwie wniesionym w dniu 17 lipca 2015 r. w elektro­nicznym postępowaniu upominawczym skie­rowanym przeciwkoŁ. O. (1)domagała się zasądzenia kwoty 1.062,00 (słownie: jeden ty­siąc sześćdziesiąt dwa) zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 1.062,00 zł od dnia 06 lipca 2013 r. do dnia zapłaty oraz zasądze­nia kosztów sądowych w kwocie 30,00 zł. Na uzasadnienie żądania pozwu strona powodowa podniosła, żeŁ. O. (1)zawarł z(...) spółką akcyjnąu­mowę ubezpieczenia na okres od dnia 05 lipca 2013 r. do dnia 04 lipca 2014 r. o numerze(...)za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdu markiO. (...)numer VIN(...)numer rejestracyjny (...). Składka ubezpieczeniowa w kwocie 1.062,00 zł miała być zapłaconaw jed­nej racie płatnej do dnia 05 lipca 2013 r. (...) spółka akcyjnapodał, że pozwany składki nie zapłacił. W związku z brakiem zapłaty pełnej kwoty składki strona powodowa wezwałaŁ. O. (1)do zapłaty (k. 4 – 6). Na podstawie twierdzeń zawartych uzasadnieniu pozwu Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie Wydział VI Cywilny w dniu 06 sierpnia 2015 r. wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, którym nakazał pozwanemuŁ. O. (1), aby zapłacił stronie powodowej(...)spółce akcyjnej kwotę 1.062,00 zł wrazz odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 1.062,00 zł od dnia 06 lipca 2013 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 30,00 zł w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu, albo wniósł w tymże terminie sprzeciw (k. 9). W sprzeciwie od nakazu zapłaty, którego odpis został doręczony pozwa­nemu w dniu 11 sierpnia 2015 r., wniesionym w dniu 24 sierpnia 2015 r.Ł. O. (1)zażądał oddalenia powództwa w całości oraz o zasądzenie od stro­ny powodowej na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu od nakazu zapłatyŁ. O. (1)zarzu­cił m. in., że wbrew twierdzeniom strony powodowej nie zawarł umowy ubezpie­czenia pojazdu markiO. (...)numer rejestracyjny (...)a ponadto, że warunki ubezpieczenia pojazdu były mu nieznane w tym w szczególności termin zapłaty składki. Pozwany zaprzeczył twierdzeniom(...) spółki akcyjnej, zgodnie z którymi strona powodowa dysponowała wierzytelno­ścią wobecŁ. O. (1). Naprowadził przy tym, że nie zawierał u­mo­wy ubezpieczenia, której numeru strona powodowa nawet nie wskazała. Ł. O. (1)stwierdził, że prowadził działalność gospodarczą po­legającą m. in. na wynajmie samochodów, zatem zawierał tego typu umów wiele i wskazanie numeru polisy mogłoby przyczynić się do bardziej precyzyj­nego odniesienia się do zarzutów strony powodowej. Przyznał również, że po­siadał samochód markiO. (...)o podanych numerach rejestracyjnych ale ubezpieczenie tego pojazdu winno być kojarzone z leasingodawcą a nie poda­nym przez powoda pozwanym (k. 10 – 11, k. 12 – 13). Postano­wieniem z dnia 02 września 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin – Za­chód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Tar­nowie (k. 17). W pozwie wniesionym w następstwie przekazania sprawy do rozpozna­nia Sądowi Rejonowemu w Tarnowie Wydziałowi V Gospodarczemu strona po­wodowa powtórzyła żądanie pozwu wyrażone w pozwie wniesionym w elektro­nicznym postępowaniu upominawczym oraz powieliła argumenty powołane w u­zasadnieniu pozwu wniesionego w elektronicznym postępowaniu upominaw­czym. Ponadto zażądała zasądzenia kosztów procesu w kwotach 14,76 zł tytu­łem kosztów notarialnie poświadczonego pełnomocnictwa, 17,00 zł tytułem o­płaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 30,00 zł tytułem opłaty od pozwu (k. 27 – 28verte). W piśmie procesowym z dnia 09 grudnia 2015 r.(...) spółka akcyjnapodtrzymał żądanie pozwu wnosząc o zasądzenie od pozwanego kwoty 1.062,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi, kosztów pro­cesu według norm przepisanych a także rozpoznania sprawy pod nieobecność pełnomocnika (k. 26). W dniu 22 lutego 2016 r. pozwanyŁ. O. (1)wniósł sprze­ciww formie papierowej od powyż­szego na­kazu zapłaty zaskarżając go w całościi zażądał oddalenia powództwa. Zarzucił brak udowodnienia wysokości roszcze­nia strony powodowej. W uzasadnieniu sprzeciwu od nakazu zapłaty pozwany podniósł, że strona powodowa dołączyła dokumenty, na podstawie których nie sposób było zwe­ryfikować w tym również w zakresie wysokości przysługującego mu z tego tytu­łu roszczenia. Zarzucił, że strona powodowa nie przedłożyła żadnych dowo­dów pozwalających na ustalenie daty wymagalności roszczenia objętego żąda­niem pozwu. W pozostałej części uzasadnienia sprzeciwu od nakazu zapłatyŁ. O. (2)powielił argumenty zawarte w sprzeciwie wniesionym na etapie elektronicznego postępowania upominawczego (k. 42 – 43). W piśmie procesowym strony powodowej z dnia 11 marca 2016 r. stano­wiącym odpowiedź na sprzeciw pozwanego od nakazu zapłaty wydanego w e­lektronicznym postępowaniu upominawczym(...)spółka akcyjna podtrzymał roszczenie zawarte w pozwie jak również wszystkie wnioski i dowody. W uzasadnieniu pisma procesowego strona powodowa podała, że umowa ubezpieczenia numer(...), na podstawie której dochodziła zapłaty zaległej składki była umową obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialno­ści cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, która uległa wznowieniu. Poprzednia umowa ubezpieczenia numer(...)dla po­jazdu markiO. (...)numer rejestracyjny (...)i o numerze nadwozia VIN(...)została zawarta pomiędzy stronami na okres od dnia 05 lipca 2012 r. do dnia 04 lipca 2013 r. W związku z brakiem wypowie­dzenia umowy ubezpieczenia numer(...)na koniec okresu jej obo­wiązywania oraz opłaceniem należnej składki w całości doszło do wznowienia umowy na kolejny roczny okres od dnia 05 lipca 2013 r. do dnia 04 lipca 2014 r. (...) spółka akcyjnapodniósł, że w związku z faktem, żeumowa numer (...)była umową wznowioną, to jako taka nigdy nie istniała w formie papierowej. Dokument umowy ubezpieczenia zastą­piony został przez dokument potwierdzenia pokrycia ubezpieczeniowego numer(...)(k. 55 – 56). W piśmie procesowym z dnia 18 marca 2016 r.(...)spółka akcyjna powielił te same argumenty, które zostały zawartew piśmie procesowym z dnia 11 marca 2016 r. (k. 63). II Sąd Rejonowy w Tarnowie ustalił następujący stan fak­tyczny sprawy: W dniu 03 lipca 2012 r. zawarta została pomiędzyŁ. O. (1)a(...) spółką akcyjnąumowa ubezpie­czenia odpowiedzialności cywilnej, AC i NNW pojazdu markiO. (...)numer rejestracyjny (...)i o numerze nadwozia VIN(...). W u­mowie tej wskazano jako właściciela leasingodawcę pojazduB. (1)aŁ. O. (1)jako posiadacza, użyt­kow­nika i ubezpieczającego. Umowa została zawarta na czas od dnia 05 lipca 2012 r. do dnia 04 lipca 2013 r. Dowód: odpispolisy numer (...)z dnia 03 lipca 2012 r. – k. 57 – 60. Zgodnie z treścią dowodu rejestracyjnego numer DR/(...)­ścicielem i posiadaczem pojazdu markiO. (...)numer rejestracyjny (...)numer VIN(...)pozostawałB. a. Dowód: odpis dowodu rejestracyjnego numer DR/(...)– k. 51. W dniu 15 maja 2013 r.(...) spółka akcyjnazawarła zŁ. O. (1)umowę przeniesienia prawa własności pojazdu markiO. (...)numer rejestracyjny (...)i o numerze nadwozia VIN(...). Dowód: odpis pisemnej umowy z dnia 15 maja 2013 r. – k. 71; prze­słuchanie powodaŁ. O. (1)– k. 72 verte – 73. Na potwierdzenie zawarcia umowy przeniesienia prawa własności pojaz­du markiO. (...)numer rejestracyjny (...)i o numerze nadwozia VIN(...)wystawiona zostałafaktura VAT numer (...)datowana na dzień 15 maja 2013 r. Dowód: odpisfaktury VAT numer (...)z dnia 15 maja 2013 r. – k. 70. W pisemnym dokumencie w postaci potwierdzenia pokrycia ubezpiecze­niowego wystawionym przez(...) spółkę akcyjnąstwierdzono, żeŁ. O. (1)zawarł umowę ubezpieczenia odpowie­dzialności cywilnej pojazdu markiO. (...)numer rejestracyjny (...)i o numerze nadwozia VIN(...)rok produkcji 2010. W doku­men­cie tym wskazano również, że kwota należna z tytułu składki na ubezpie­czenie wynosiła 1.062,00 zł a termin płatności przypadał na dzień 05 lipca 2013 r. Dowód: dokument potwierdzenia pokrycia ubezpieczeniowegoz dnia 09 grudnia 2015 r. – k. 33 – 34 verte . Ł. O. (1)nie zawierał żadnej umowy ubezpieczenia pojazdu markiO. (...)numer rejestracyjny (...)i o numerze nadwozia VIN(...)po upływie okresu czasu, na jaki zawarta została umowa ubezpieczenia pojazdu z dnia 03 lipca 2012 r.(...)spółka akcyjna nie przysłał w tej sprawie doŁ. O. (1)żadnego pisma czy też kalkulacji składki. Dowód: przesłuchanie pozwanegoŁ. O. (1)– k. 72 verte – 73. W pisemnym wezwaniu z dnia 05 grudnia 2014 r.(...) spółka akcyjnawezwałaŁ. O. (2)do zapłaty łącz­nie kwoty 1.253,77 zł w tym kwoty 1.062,00 zł tytułem należności główneji kwoty 191,77 zł tytułem odsetek ustawowych. W wezwaniu do zapłaty wska­zano, że dotyczyło ono niezapłaconej składki z tytułu zawartej umowy ubezpie­czenia numer(...)odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdu markiO. (...)numer rejestracyjny (...). Dowód: odpis pisemnego wezwania do zapłaty z dnia 05 grudnia 2014 r. – k. 35. Ł. O. (1)otrzymał wezwanie do zapłaty. Próbował skontakto­wać się z(...) spółką akcyjnąchcąc w ten sposób wyjaśnić sprawę zapłaty składki za kolejny okres ubezpieczenia od od­powiedzialności cywilnej lecz towarzystwo ubezpieczeń obstawało przy swoim. Dowód: przesłuchanie pozwanegoŁ. O. (1)– k. 72 verte – 73. Rekonstrukcji stanu faktycznego sąd dokonał w części na podstawie odpi­sów dokumentów i odpisów dokumentów zgromadzonych w toku postępo­wania do­wo­dowego. Sąd nie dopatrzył się uchy­bień w ich treści oraz for­mie. Dowody z odpisów dokumentów prywatnych sąd uznał w ca­łości za au­tentyczne i wiary­godne. Żadna ze stron ich nie kwestionowała, tak pod wzglę­dem poprawności formal­nej jak i materialnej. Nie u­jawniły się też ja­kie­kolwiek okoliczności podwa­żające moc dowo­dową tych do­ku­mentów, które należałoby brać pod uwagę z u­rzę­du. Do­mnie­mania, z któ­rych korzystają do­ku­menty urzę­dowe jak i prywatne [auten­tyczno­ś­ci i złożenia za­wartego w nim oświadczenia przez o­sobę, która podpi­sała dokument prywatny (vide: T. Ereciński, „Ko­deks postę­powania cywil­nego. Ko­men­tarz. Część pierw­sza. Postępowanie rozpo­znaw­cze. Część druga. Po­stępowa­nie zabezpieczają­ce. Tom 1”, wydanie 2, Wy­dawnictwo Prawnicze Lexi­sNexis, War­szawa 2007 r., pod red. T. Ere­cińskie­go, s. 576, teza 11 do art. 245, s. 590, teza 1 do art. 253)], pozostały niewzru­szone. Dokumenty prywatne stanowiły do­wód te­go, że o­soby, które je podpi­sały, zło­ży­ły oświad­czenia za­warte w doku­men­tach (art. 245. k.p.c.w zw. zart. 233.§ 1. k.p.c.). Osobnego omówienia wymagał natomiast dokument prywatny w po­staci przedło­żonego przez stronę powodową potwierdzenia pokrycia ubezpieczenio­wego z dnia 09 grudnia 2015 r. Dokument prywatny jakkolwiek nie został wyposażony w domniemanie prawne zgodności jego treści z rzeczywistym stanem, to jednak może stanowić samodzielny środek dowodowy i w oparciu o jego treść sąd ma możliwość wy­rokowania. Dokument prywatny pozostaje jednym z dowodów wymienionychw ko­deksie postępowania cywilnego i podlega ocenie tak jak wszystkie inne do­wody (vide:art. 233.§ 1. k.p.c.). Może zatem stanowić podstawę ustaleń fak­tycz­nych i wyrokowania (vide: wyrok i uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższegoz dnia 30 czerwca 2004 r., sygn. akt IV CK 474/03, publ. OSNC 2005 r., nr 6, poz. 113; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 września 1985 r., sygn. akt IV PR 200/85, publ. OSNCP 1986 r., nr 5, poz. 84; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03 października 2000 r., sygn. akt I CKN 804/98, nie publ., LEX nr 50890). Dokument prywatny w świetle brzmieniaart. 253. k.p.c.ma znacznie mniej­szą moc dowodową, jeżeli miałby świadczyć na rzecz strony, która go sporządziła. Ma za to dużą wartość dowodową, jeśli pochodzi od osoby trzeciej, niezwiązanej ze stronami i od nich niezależnej. Założyć bowiem można wów­czas, że intencją wystawcy takiego dokumentu nie było wzmocnienie bądź też o­sła­bienie którejkolwiek ze stron postępowania (vide: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 06 listopada 2002 r., sygn. akt I CKN 1280/2000, nie publ., LEX nr 78358). Dokument ten ze względu na brak domniemania zgodności z rzeczywi­stym stanem jako dokument prywatny podlega ocenie sądu wedle reguł sta­tu­o­wa­nych przepisemart. 233.§ 1. k.p.c.Skoro bowiem dokument prywatny nie korzysta z domniemania prawdziwości zawartych w nim oświadczeń, to każda o­soba mająca w tym interes prawny może twierdzić i dowodzić, że treść złożo­nych oświadczeń nie odpowiada stanowi rzeczywistemu (vide: postanowienie Są­du Najwyższego z dnia 15 kwietnia 1982 r., sygn. akt III CRN 65/82, nie publ., LEX nr 8414). Przedstawiony przez(...) spółkę akcyjnądokument w postaci potwierdzenia pokrycia ubezpieczeniowego z dnia 09 grudnia 2015 r. nie mógł stanowić wystarczająco pew­ne­go dowodu świadczą­cego o zasadno­ści powódz­twa w zakresie nie tylko kwoty żąda­nej ty­tułem składki na ubezpiecze­nie ale i w zakresie tego, że doszło do zawarcia umowy pomiędzy stronami pro­cesu o ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej. Przede wszystkim do­ku­ment ten nie znajdował po­twierdzenia w in­nych do­ku­mentach czy też odpi­sach dokumentów albo przesłuchaniu pozwanego. Co więcej z treści powoła­nego przez samą stroną powodową art. 31. ust. 1. ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyj­nym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych jak i treści odpisu doku­mentu w postaci wcześniej zawartej umowy ubezpieczenia z dnia 03 lipca 2012 r. jak i z przesłu­chania pozwanego wynikało, że(...)spółka ak­cyjna nie zawarła po upływie czasu, na jaki została za­warta umowa ubezpiecze­nia datowana na dzień 03 lipca 2012 r., kolejna u­mowa ubezpieczenia w zakre­sie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Możliwość przyjęcia kontynuacji takiej umowy w zakresie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wykluczało zaś wyraźne brzmienie art. 31. ust. 1. zd. ostatnie ustawyo ubezpieczeniach obo­wiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyj­nym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Potwierdzenie pokrycia ubezpieczeniowego zatem te nie mogło świad­czyć o za­warciu kolejnej umowy ubezpieczenia przezŁ. O. (1)z(...)spółką ak­cyjną, jako że nie tylko nie znajdowało potwierdzeniaw innych dowodach pi­semnych ale i nie znalazło potwierdzenia w zeznaniach po­zwanego zaś strona po­wodowa nie przedstawi­ła żadnych innych środków do­wodowych w odpo­wiednim czasie, które wskazywałyby, że do zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej na okres czasu przypadający po dniu 04 lipca 2013 r. w sposób czynny doszło. Nie pozwalały zatem na wyciągnięcie innych wnio­sków żadne z pozostałych do­wodów zaofe­rowanych przez stronę powodową. Wobec nie­przedstawienia dokumentów czy też innych dowodów świadczących o zawarciu przez(...)spółkę ak­cyjną zŁ. O. (1)umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej nie mógł za­tem sąd zweryfikować prawdziwości twierdzeń strony po­wodowej jedy­nie w o­parciu o oryginał potwierdzenia pokrycia ubezpieczenio­wego z dnia 09 grudnia 2015 r. jako dokumencie pochodzącym jedy­nie od strony powodowej. Strona powodowa nie przedstawiła nie tylko samych doku­mentów świadczących o zawarciu takiej umowy zŁ. O. (1)ale także nie powołała innych środków do­wodowych po­zwa­lających ustalić jej za­warcie zgod­nie z treścią potwierdzenia pokrycia ubezpieczeniowego. Sąd nie przyjął za­tem w konsekwencji braku dostatecznej wiarygodności dokumen­tu prywatnego w postaci oryginału potwierdzenia pokrycia ubezpie­czeniowego z dnia 09 grudnia 2015 r. oraz wobec nie­możliwości zweryfikowa­nia treści tego doku­mentu z in­nymi środkami dowodo­wymi, że doszło do zawar­cia umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej przez(...)spółkę akcyjną na rzeczŁ. O. (1). Nie uznał tym samym sąd, że wskazana w po­zwie kwota tytułem składki z tytułu zawarcia umowy ubezpieczenia należała się stronie po­wodowej. Przesłuchanie pozwanegoŁ. O. (1)stanowić mogło pod­stawę czynio­nych ustaleń faktycznych, jako że w zakresie okoliczności re­le­wantnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy co do za­sady treść zeznań pozwanego jawiła się jako jasna i logiczna, a nadto wy­kazy­wała wewnętrzną spój­ność i korespondowała z pozostałą częścią mate­riału do­wodowe­go. Nadto zeznania pozwanego znajdowały potwierdzenie w pozo­sta­łym zgromadzonym materiale dowodowym stanowiąc spójną całość, zatem sąd nie znalazł powodów, by kwe­stionować którąkolwiek ich część tym bardziej, że strona powodowa nie przedstawiła żadnego dowodu, który mógłby poddaćw wątpliwość te depozy­cje. Sąd postanowił pominąć dowód z przesłuchania przedstawiciela strony powodowej, gdyż zgłoszone wcześniej środki dowodowe pozwoliły wyjaśnić fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 299. k.p.c.w zw. zart. 227. k.p.c.), a ponadto żadna ze stron takiego dowodu nie zaoferowała. III Sąd Rejonowy w Tarnowie zważył, co następuje: Powództwo okazało się bezzasadne i jako takie zostało w całości podle­gało odda­leniu, gdyż wbrew twierdzeniom strony powodowej wobec przeniesie­nia w dniu 15 maja 2013 r. prawa własnosci pojazdu, który był przedmiotem umowy ubez­pieczenia zawartej w dniu 03 lipca 2012 r., a zatem jeszcze przed upływem okresu czasu, na jaki została zawarta umowa ubezpieczenia dato­wana na dzień 03 lipca 2012 r., nie doszło do jej kontynuacji w zakresie obowią­zywania umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej po dniu, w którym upłynął okres czasu, na jaki uprzednio umowa została zawarta. Strona powodowa(...)spółka akcyjna doma­gała się zasądzenia od pozwanegoŁ. O. (1)kwoty 1.062,00 zł w o­parciu oart. 805.§ 1. k.c.iart. 821. k.c.w zw. zart. 31. ust. 1. i art. 28. ust. 1. ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązko­wych, U­bez­pieczeniowym Funduszu Gwarancyj­nym i Polskim Biurze Ubezpieczycie­li Ko­mu­ni­kacyjnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 392 z późn. zm.) orazart. 471. k.c.,art. 476. k.c.iart. 477.§ 1. k.c.wraz z od­set­ka­mi usta­wo­wy­mi liczonymi od kwoty 1.062,00 zł od dnia 06 lipca 2013 r. do dnia zapłaty na podstawieart. 359.§ 1. i§ 2. k.c.w zw. zart. 481.§ 1. i§ 2. zd. I.k.c. W myślart. 805.§ 1. k.c.przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić okre­ślone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubez­pieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie m. in. przy ubezpieczeniu majątkowym – określonego odszkodowania za szkodę po­wstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku [art. 805. § 1.pkt 2) k.c.]. Po myśliart. 821. k.c.przedmiotem ubezpie­czenia majątkowego może być każdy interes majątkowy, który nie jest sprzeczny z prawem i daje się oce­nić w pieniądzu. Stosownie do brzmieniaart. 471. k.c.dłużnik obowiązany jest do napra­wienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowią­zania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem o­ko­liczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Po myśliart. 476. k.c.dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świad­czenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Nie dotyczy to wy­padku, gdy opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczno­ści, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Stosownie do treściart. 477.§ 1. k.c.w razie zwłoki dłużnika wierzyciel mo­że żądać, niezależnie od wykonania zobowiązania, naprawienia szkody wy­nikłej ze zwłoki. Odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czyn­ności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego wła­ści­we­go organu (art. 359.§ 1. k.c.). Po myśliart. 481.§ 1. k.c.jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świad­czenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, cho­ciażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odse­tek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (art. 481.§ 2. zd. I.k.p.c.). Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się od­setki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wie­rzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (art. 481.§ 2. k.c.w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 stycznia 2016 r.). Zgodnie natomiast zart. 481.§ 24. k.c.Minister Sprawiedliwości ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie. Zgodnie z brzmieniem art. 31. ust. 1. ustawy o ubezpieczeniach obowiąz­kowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubez­pieczycieli Komunikacyjnych w razie przejścia lub przeniesienia prawa własno­ści pojazdu mechanicznego, którego posiadacz zawarł umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, na posiadacza pojazdu, na którego przeszło lub zostało przeniesione prawo własności, przechodzą prawa i obo­wiązki poprzedniego posiadacza wynikające z tej umowy. Umowa ubezpiecze­nia OC ulega rozwiązaniu z upływem okresu, na który została zawarta, chyba że posiadacz, na którego przeszło lub zostało przeniesione prawo własności, wypowie ją na piśmie. W przypadku wypowiedzenia umowy ubezpieczenia OC, ulega ona rozwiązaniu z dniem jej wypowiedzenia. Przepisów art. 28 nie stosuje się. Wreszcie po myśli art. 28. ust. 1. ustawy o ubezpieczeniach obowiązko­wych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpie­czycieli Komunikacyjnych jeżeli posiadacz pojazdu mechanicznego nie później niż na jeden dzień przed upływem okresu 12 miesięcy, na który umowa ubez­pieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych została zawarta, nie po­wiadomi na piśmie zakładu ubezpieczeń o jej wypowiedzeniu, uważa się, że została zawarta następna umowa na kolejne 12 miesięcy, z zastrzeżeniem ust. 2. Normaart. 805.§ 1. k.c.zawiera regulację statuującą istotę umowy u­bezpieczenia określa elementy istotne przedmiotowo (essentialia negotii) umowy ubezpieczenia oraz zasadnicze obo­wiąz­ki stron umowy ubezpieczenia. Stosownie do brzmienia tego przepisu umowa ubezpieczenia pozostaje umową konsensualną, tj. dochodzi do skutku w wyniku osią­gnię­cia po­rozumienia przez kontrahentów, jest umową dwustronnie zobo­wiązu­jącą a jed­nocześnie jest wzajemną, choć świadczenie zakładu ubezpieczeń nie musi zostać spełnione, jeśli przez czas trwania umowy ubezpieczenia do zajścia zdarzenia obligują­cego do wypłaty określonego świadczenia nie dojdzie. Umowa ubezpieczenia ma zatem charakter wzajemny. Odpowiednikiem świad­czenia ubezpieczającego w postaci składki pozostaje bowiem świadcze­nie za­kładu ubezpieczeń co do zasady najczęściej pieniężne spełniane w sytu­acji zaistnienia zdarzenia określonego w umowie ubezpieczenia. Podstawowym obowiązkiem ubezpieczyciela wynikającym z umowy u­bez­pieczenia pozostaje udzielenie ochrony ubezpieczeniowej poprzez wypłatę świadczenia określonego umową ubezpieczenia zaś w przypadku ubezpiecza­jącego podstawowym obowiązkiem pozostaje opłacanie umówionej składki. Obowiązki te statuowane zostały w przepi­sieart. 805. § 1. i§ 2. k.c.i były takie same w przypadku umowy ubezpieczenia majątkowego, co wyni­kało zart. 821. k.c. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może ulec rozwiąza­niu, co wynikało z powołanego już wyżej przepisu art. 31. ust. 1. ustawy o u­bezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyj­nymi Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Dochodzi do tego m. in.w sy­tuacji przejścia lub przeniesienia prawa własności pojazdu mechanicznego. W przypadku, gdy dochodzi w czasie trwania umowy ubezpieczenia odpowie­dzialności cywilnej, do przejścia lub przeniesienia prawa własności pojazdu me­chanicznego, którego posiadacz zawarł umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, na posiadacza pojazdu, na którego przeszło lub zo­stało przeniesione prawo własności, przechodzą jednak prawa i obowiązki po­przedniego posiadacza wynikające z tej umowy. Umowa ubezpieczenia OC ulega wszakże rozwiązaniu z upływem okresu, na który została zawarta, chyba że posiadacz, na którego przeszło lub zostało przeniesione prawo własności, wypowie ją na piśmie. W przypadku wypowiedzenia umowy ubezpieczenia OC, ulega ona rozwiązaniu z dniem jej wypowiedzenia. Co istotne zgodnie z ostat­nim zdaniem art. 31. ust. 1. przepisy art. 28. ustawy o u­bezpieczeniach obo­wiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyj­nym i Polskim Biurze U­bez­pieczycieli Komunikacyjnych nie znajdują zastosowania do sytuacji prze­niesienia lub przejścia prawa własności pojazdu mechanicznego. Treść art. 31. ust. 1., którego powołane wyżej brzmienie obowiązywało od dnia 11 lutego 2012 r., oznaczała, że do sytuacji opisanej w stanie faktycz­nym nie znajdował powołany przez stronę powodową art. 28. ust. 1. ustawy o u­bezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyj­nymi Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. W takiej sytuacji ubezpie­czycielowi nie przysługiwało roszczenie o zapłatę składki z tytułu zawarcia umowy ubezpiecze­nia od­powiedzialności cywilnej za ten czas, który przypadał już upływie okres czasu, na który zawarto umowę ubezpieczenia pojazdu,w cza­sie której doszło do przeniesienia lub przejścia prawa własnosci. Najpóź­niej bowiem z dniem kończącym okres czasu, na który umowa ubezpieczenia od­powiedzialności cywilnej została zawarta, umowa ta ulegała rozwiązaniu a jej kontynuację wykluczało brzmienie art. 31. ust. 1. zd. ostatnie ustawy o u­bezpie­czeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyj­nym i Pol­skim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Na podstawie częściowo bezspornego stanu faktycznego jak i poczynio­nych ustaleń faktycznych należało stwierdzić, że po­mię­dzy(...)spółką akcyjną jako ubezpieczycielem aŁ. O. (1)w dniu 03 lipca 2012 r. do­szło do zawar­cia umowy zawierającej ele­menty przed­miotowo istotne właściwe dla umowy ubezpieczenia, w wy­niku któ­rej(...)spółka akcyjna zobowiązała się zapłacić świadcze­nia od­szko­do­wawcze na rzecz tych osób, którym ewentualnie wyrzą­dzona zostałaby szkoda ruchem pojazdu markiO. (...)numer rejestracyjny (...)i o nu­merze nadwozia VIN(...). W wy­niku zawar­tej umowy z dnia 03 lipca 2012 r. strona powo­dowa w całości wykonała swe obo­wiązki, tj. udzie­liła ochrony ubezpieczeniowej ubezpieczającemu. Umowa ubez­pieczenia obli­go­wa­ła pozwanego do za­płaty kwoty składki wyliczonej przez zakład ubezpie­czeń. Umowa ta jednak uległa rozwiązaniu wraz z końcem o­kre­su czasu, na jaki została zawarta a zatem końcem dnia 04 lipca 2013 r. W jej toku bowiem, tj. 15 maja 2013 r. doszło do przeniesienia prawa własnosci pojazdu markiO. (...)numer rejestracyjny (...)i o numerze nadwozia VIN(...)z PKO Leasing spółki akcyjnej występującego uprzed­nio podfirmą (...) spółka akcyjnana dotych­czaso­wego leasingobiorcę i zarazem posiadacza, tj.Ł. O. (1). Umowa ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej nie mogła zatem ulec przedłużeniu na podstawie art. 28. ust. 1. ustawy o u­bezpieczeniach obo­wiąz­ko­wych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyj­nym i Polskim Biurze U­bezpieczycieli Komunikacyjnych lecz musiałaby zostać zawarta ponowniew spo­sób czynny. Jak zaś wynikało wyraźnie z treści pism procesowych strony powodowej z dnia 11 marca 2016 r. i z dnia 18 marca 2016 r. do zawarcia po­nownie takiej umowy w taki właśnie czynny sposób nie doszło. Na podstawie częściowo bezspornego stanu faktycznego jak i poczynio­nych ustaleń faktycznych należało zatem stwierdzić, że po­mię­dzyŁ. O. (1)a(...)spółką akcyjną nie do­szło do za­warcia kolejnej umowy na okres przypadający po dniu 04 lipca 2013 r. zawierającej elementy przed­miotowo istotne właściwe dla umowy ubezpie­czenia, w wy­niku której(...)spółka ak­cyjna zo­bowiązałby się zapłacić świadczenia odszkodo­wawcze na rzecz tych, którymŁ. O. (1)wyrządziłby szkodę w mieniu poruszając się po­jazdem markiO. (...)numer rejestracyjny (...)i o numerze nadwozia VIN(...). Odnosząc się zatem do żądania strony powodowej co do zapłaty kwoty w łącz­nej wysokości 1.062,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 1.062,00 zł od dnia 06 lipca 2013 r. do dnia zapłaty tytułem składkiw związku z zawarciem umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej samo­chodu markiO. (...)numer rejestracyjny (...)i o numerze nad­wozia VIN(...), stwierdzić należało, iż żądanie to mając na uwadze zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie mogło zasłu­giwać na uwzględ­nienie. Żądanie takie znajdowałoby swoje uzasadnienie jedy­nie w sytu­acji zwią­zania pozwanegoŁ. O. (1)oraz powo­dowego(...)spółki akcyjnej stosunkiem prawnym –w tym wypadku umową ubezpieczenia majątkowego w postaci ubezpieczenia od odpowiedzial­ności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego. W roz­pa­trywanej tutaj sprawie nie miał miejsca żaden fakt, który wska­zy­wał­by na zaist­nienie takiego stosunku wiążącego strony procesu. Jak wska­zano powyżej, strona powodowa(...)spółka akcyjna nie wyka­zała w toku procesu istnienia umowy wiążącej strony dotyczącej ubezpieczenia od odpowiedzialno­ści posiadacza pojazdu mechanicznego w postaci samocho­du markiO. (...)numer rejestracyjny (...)i o numerze nadwozia VIN(...)na okres czasu przypadający po dniu 04 lipca 2013 r.,z której wypływałoby uprawnienie strony powodowej do domagania się od po­zwanego zapłaty składki. Nie istniał zatem stosunek zobo­wiązaniowy między stronami, który stanowiłby podstawę prawną dla niniej­szego powództwa w za­kresie kwoty 1.062,00 zł. Aby taka umowa istniała i skutecznie wiązała strony, musiałyby zaistnieć zgodne oświadczenia woli dwóch stron zmierzające do ustanowienia, zmiany lub znie­sienia stosunku prawnego (Grzy­bowski – Prawo cywilne, PWN Warszawa 1981, str. 65; Z. Radwański – Prawo cywilne – część ogólna, CHBeck, str. 142) W niniejszej sprawie nie istniał żaden umowny stosunek prawny pomię­dzy stro­nami uzasadniający żądanie powództwa w zakresie kwoty 1.062,00 zł, a przy­najmniej(...)spółka akcyjna jego istnienia nie wykazał. Tak więc w świetle powyższego nie sposób uznać, iż spełnione zostały przesłanki niezbędne do przychylenia się do pozwu w tym zakresie. Wykazanie wszystkich okoliczności i warunków doty­czących wiążącego strony stosunku prawnego w zakresie umowy o świad­cze­nie usług oraz udowodnienie ich przed sądem spoczywało w przedmioto­wym postępowa­niu na(...)spółce akcyjnej jako stronie powodowej wnoszącej pozew z żąda­niem za­płaty za usługę. Strona powodowa winna była wykazać wszystkie fakty istotne dla rozstrzygnię­cia i przedstawiać dowody na ich popar­cie. O takim wła­śnie rozkładzie ról w toczącym się procesie decydowały obo­wiązujące w prze­pisach kodeksu po­stępowania cywilnego zasady procesowe. Na czoło wysu­wały się tutaj zasady rozkładu ciężaru dowodu oraz zasada kontradyktoryjności. Z pierwszej wynika­ło, iż podmiotem, na którym spoczywa obowiązek udowodnie­nia faktów istot­nych dla sprawy, jest ten kto na takie się powołuje i kto wyciąga z nich pozytyw­ne skutki prawne. Tak więc to strona po­wodowa domaga­jąc się zapłaty kwoty w łącznej wysokości 1.062,00 zł z tytułu składki w związku z istnieniem umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cy­wilnej winna była wykazać, że zachodziły ku temu przesłanki, a nie pozwany że tak nie było. To po stronie powodowej winna była leżeć inicjatywa dowodowa ukierunkowa­na na wy­kazanie, że stosunek prawny uzasadniający żądanie po­zwu istnieje pomię­dzy stronami. Rola sądu w tak rozgrywającej się sprawie ogranicza się jedynie do pozostawania obiektywnym arbitrem w sporze stron (zasada kontradyktoryj­no­ści). Sąd jedynie wyjątkowo może wykazywać inicjaty­wę dowodową spoczy­wa­jącą cały czas na stronach pod groźbą przegrania pro­ce­su. Zdanie powyższe w pełni zgodne było z przyjętą linią orzecznictwa i wy­kładni Sądu Najwyższego, który stwierdził, że „system kontradyktoryjnego pro­cesu oznacza m. in. że strona prowadzi go na własne ryzyko dowodowe, gdyżart. 232 k.p.c. in finestwarza Sądowi tylko możliwość, a nie obowiązek, do­puszczenia uzupełniającego dowodu nie wskazanego przez strony. Przewi­dzia­ne wart. 232 k.p.c.uprawnienie Sądu do dopuszczenia dowodu nie wska­zane­go przez strony ma charakter wyjątkowy, co oznacza że nieprzeprowadze­nie tego dowodu przez Sąd z urzędu tylko w szczególnym wypadku może uzasad­nić podstawy kasacji” (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 marca 1998 r., sygn. akt II CKN 656/97, publ. OSNC 1998 r., nr 12, poz. 208; videwy­rok Sądu Najwyższego z dnia 09 września 1998 r., sygn. akt II UKW 182/98, publ. OSNAPiUS 1997 r., nr 17, poz. 125 cytowany w podręczniku „Dowodzeniew pro­cesie cywilnym” K. Kołakowskiego, s. 78). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wy­wodzi skutki prawne (art. 6 k.c.)” (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grud­nia 1996 r., sygn. akt I CKU 45/96, publ. OSNC 1997 r., nr 6 – 7, poz. 76, glosa aprobująca: A. Zieliński, publ. Palestra 1998 r., nr 1 – 2, poz. 204, przegląd orzecznictwa: S. Dmowski, publ. PS 1999 r., nr 1, s. 70, przegląd orzecznictwa: A. Górski, publ. PS 1999 r., nr 10, s. 54). Nie budziło zatem wątpliwości, że w okolicznościach rozpoznawanej sprawy to stronę powodową obciążał obowiązek wykazania istnienia roszczenia stano­wiącego podstawę dochodzonego w tej sprawie żądania zapłaty z tytułu składki w związku z umową ubezpieczenia. Strona powodowa temu obowiąz­kowi nie podołała. Zawnio­skowane przez nią środki dowodowe zmierzające do wykazania tego roszcze­nia zarówno co do zasady jak i wysokości okazały się niewystarczające. Strona powodowa na wykazanie tego rosz­czenia przedstawi­ła m. in. dokument w po­staci potwierdzenia pokrycia ubezpieczeniowego z dnia 09 grudnia 2015 r. (k. 33 – 34 verte). Poza tym dokumentem strona powodowa nie przedstawiła na poparcie swojego żądania innych dowodów, które dobitnie przekonywałyby do jej racji. Wręcz przeciwnie. Ana­liza materiału dowodowego prowadziła do wnio­sku, iż strona powodowa nie związała się z pozwanym umową ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej na okres czasu przypada­jący po dniu 04 lipca 2013 r.Ł. O. (2)nie był zatem związany stosun­kiem obligacyjnym z u­bez­pieczycielem. Powyższe okoliczności nie mogły w ża­den sposób doprowa­dzić do pozytyw­nego zweryfikowania żąda­nia po­zwu(...)spółki akcyjnej w zakresie zapłaty składkiz tytułu umowy ubez­pieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadacza po­jazdu mechanicznego. Mając na uwadze zasady logiki i doświadczenia życiowego – oraz fakt, że strona powodowa na potwierdzenie zawarcia przez strony umowy ubezpie­czenia, nie przed­stawiła żadnych innych dowodów a to samego dokumentu u­mowy ubezpie­czenia – stwierdzić jednoznacznie należało, iż roszczenie(...)spółki akcyjnej było całkowicie bezpodstaw­ne. Strona powo­dowa nie przedstawiła takich do­kumentów a rzeczą powodowej spółki jako profesjonalisty w obrocie gospodar­czym było skompletowanie wszelkich dokumen­tów na wykazanie dochodzone­go przed są­dem roszczenia. Na podstawie poczynionych ustaleń faktycznych należało stwierdzić, że strony umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadacza po­jazdu mechanicznego na okres czasu przypadający na czas po dniu 04 lipca 2013 r. nie zawarły. Trudno w takiej sytuacji uznać, że tym samymŁ. O. (1)zawarł z(...)spółką akcyjną umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej zawarł. Jak ustalono,(...)spółka akcyjna jakkolwiek prowadził działal­ność polegającą na zawieraniu umów ubezpieczenia i udzielaniu w ten sposób ochrony ubezpieczeniowej, to jednak brak było dowodów na to, że za­warł umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu me­chanicznego markiO. (...)numer rejestracyjny (...)i o numerze nad­wozia VIN(...). Fundamentalną zasadą w postępowaniu cywilnym jest to, że ciężar udo­wodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6. k.c.). Regułę tę potwierdzała regulacja zawarta w przepisieart. 232. k.p.c.Przepis ten stanowił, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W efekcie, jeżeli mate­riał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania odpo­wiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, sąd musi wy­ciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Należało to rozumieć w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał ( vide: wyrok Sądu Apelacyj­nego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012r. sygn. akt I ACa 1320/11, nie publ. LEX nr 1108777). Nie budziło wątpliwości, że w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, to stronę powodową obciążał obowiązek wykazania istnienia rosz­cze­nia stano­wiącego podstawę dochodzonego w tej sprawie żądania zapłaty, jed­nak strona powodowa temu obowiązkowi nie podołała. Zawnioskowane przez nią środki dowodowe i przeprowadzone w oparciu o nie postępowanie dowo­dowe zmierzające do wy­kazania roszczenia zarówno co do zasady jak i wyso­kości okazało się niewy­starczające. Środki dowodowe powoła­ne przez stronę powodową w ogóle nie potwier­dzały zawarcia jakiejkolwiek umowy z pozwa­nym, o czym co prawda wspomniała strona powodowa w pozwie lecz do­wodu na tę okoliczność nie przeprowadziła. Pozwany konsekwentnie przeczył twier­dzeniom strony powodowej w tym zakresie. W tej sytuacji to stronę powo­dową obciążał obowiązek wykazania, że doszło do zawarcia tej u­mowy, z której wy­wodziła swoje roszczenia, czego nie uczyniła.(...)spółka akcyjna bowiem nie wykazał istnienia stosunku prawnego po­mię­dzy nim a pozwanymŁ. O. (1)w zakresie umowy ubezpiecze­nia od odpowiedzialności cywilnej posiadania pojazdu mechanicznego. W niniejszej sprawie zasadność dochodzonego roszczenia nie została zatem udokumentowana przez stronę powodową. Nie wykazała ona w spo­sób należyty swojego roszczenia. Zgodnie zaś z treściąart. 6. k.c.to na powodzie jako dys­ponencie ni­niej­szego postępowania spoczywał ciężar wyka­zania fak­tów, z któ­rych wywo­dził ona skutki prawne. Przepis ten formułuje podstawową regułę rozkładu cię­żaru dowodu w sporze cywilnoprawnym wska­zując przede wszyst­kim, kogo ob­cią­żają skutki niepowodzenia procesu dowo­dzenia (tak zwany ciężar dowodu w znaczeniu materialnoprawnym). W świetle wynikającej z tego przepisu reguły za prawdziwe mogą być w procesie cywil­nym przyjęte jedynie te fakty, które zostały udowodnione przez stronę obcią­żoną ciężarem ich dowo­dzenia, zaś pominięte powinny zostać te fakty, które przez stronę ob­ciążoną obowiązkiem dowodzenia nie zostały w sposób należy­ty wykazane. W związku z powyższym twierdzenia strony powodowej – wobec braku do­wodów na okoliczność ustalenia istnienia pomiędzy stronami umowy ubez­pieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego markiO. (...)numer rejestracyjny (...)i o numerze nadwozia VIN(...), na podstawie której pozwany obowiązany został do zapłaty składki z tytułu udzielenia ochrony ubezpieczeniowej – w świetleart. 6. k.c.iart. 232. k.p.c.musiały zo­stać oce­nione nega­tyw­nie przez sąd i po­cią­gnąć za sobą skutek w postaci od­dalenia po­wództwa. Przedstawione przez stronę powodową środki dowo­dowe nie mogły w ża­den sposób doprowa­dzić do pozy­tywnego zweryfiko­wania żąda­nia po­zwu(...)spółki akcyjnej. Środki dowo­dowe przedstawione przez stronę powodową nie po­zwoliły na ustalenie, że w ogóle do­szło do zawarcia takiej umowy pomiędzy(...)spółką akcyjną zŁ. O. (1)i że świadczenia wynikające z natury tej umowy zostały przez stronę po­wodową wykonane na rzecz i w interesie pozwanego nie zaś innego podmiotu. Skoro zatem tego rodza­ju okoliczności nie ustalo­no, wobec biernej w tym za­kresie postawy strony po­wodowej, to po­wództwo musia­ło zostać oddalone. (...)spółka akcyjna pomimo możliwości zgłaszania środków do­wodo­wych nie zgłosiła na czas innych do­wodów nie wy­kazując tym sa­mym nale­żytego zainteresowa­nia swymi spra­wami. Tym­czasem powszechnie aprobo­wa­ną w demokratycz­nych pań­stwach praw­nych za­sadą pozostaje re­gu­ła, że ius civile vigilan­tibus scriptum est, co ozna­cza, iż prawo cywilne wymaga dbałości zaintereso­wanego o swoje prawa ( vide: uza­sadnienie wyroku Trybuna­łu Kon­stytucyjnego z dnia 25 maja 1999 r., sygn. akt SK 9/98, publ. OTK ZU 1999 r., nr 4, poz. 78). Sąd zaś uznał, iż nie ma pod­staw do uzu­pełnienia z u­rzędu postępowania do­wodowego. W tym za­kresie sąd nie mógł wyręczać strony i niejako w zastęp­stwie przepro­wadzać taki dowód, gdyż takie postę­po­wa­nie byłoby sprzeczne z za­sadą kon­tra­dyktoryjności ( vide: wyrok Sądu Apela­cyj­nego w Białym­stoku z dnia 25 lute­go 2003 r., sygn. akt I ACa 36/03, publ. OSA 2003 r., nr 10, poz. 46). Zgod­nie natomiast ze sta­nowiskiem Sądu Najwyż­szego „od 1 lipca 1996 r. wskutek zmiany treściart. 232 KPCoraz skreślenia§ 2wart. 3 KPCnastąpiło zniesienie zasady odpo­wie­dzialności sądu za wynik postępowania dowodowe­go” (tak Sąd Najwyż­szy w wy­roku z dnia 07 paździer­nika 1998 r. sygn. akt II UKN 244/98, publ. OSNAP 1999 r., nr 20, poz. 662 i w wyroku z dnia 30 czerwca 2000 r., sygn. akt II UKN 615/99, publ. OSNAP 2002 r., nr 1, poz. 24). Rola sądu w sprawie winna ogra­niczać się jedy­nie do po­zo­stawania obiektyw­nym arbitrem w sporze stron (za­sada kontradyk­toryjności). Sąd jedynie wyjąt­kowo może wy­kazywać inicja­ty­wę dowodową, spoczywającą cały czas na stro­nach pod groźbą przegrania proce­su. Zdanie powyższe pozo­staje w pełni zgodne z przy­jętą linią orzecznic­twa i wykładnią Sądu Naj­wyż­szego, w myśl której „możliwość dopuszczenia przez sąd dowodu nie wskaza­nego przez strony nie oznacza, że sąd obowią­zany jest zastąpić własnym działaniem bez­czynność strony. Jedynie w szcze­gól­nych sy­tuacjach proceso­wych o wyjątko­wym charakterze sąd powi­nien sko­rzy­stać ze swojego upraw­nienia do podjęcia inicjatywy dowodowej (art. 232 kpc)” (tak Sąd Najwyż­szy w wyroku z dnia 05 listopada 1997 r., sygn. akt III CKN 244/97, publ. OSNC 1998 r., nr 3, poz. 52). Brak postępowania dowodo­wego prowadzonego z urzędu był przy tym uspra­wiedliwiony w świetle poglądu Sądu Najwyższego, w myśl którego „działanie sądu z urzędu i przeprowadzenie dowodu nie wska­zane­go przez stronę jest po uchyleniuart. 3 § 2 kpcdopusz­czalne tylko w wy­jątkowych sytuacjach proce­sowych oraz musi wypływać z o­partego na zobiek­tywizowanej ocenie przeko­nania o konieczności jego prze­prowadzenia” (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 09 września 1998 r., sygn. akt II UKN 182/98, publ. OSNAP 1999 r., nr 17, poz. 556). Pogląd ten pozostaje tym bardziej ak­tualny w świetle aktualnie obo­wiązującego kodeksu postępowa­nia cywilnego a w szczególności w kontek­ście zmian wprowadzonych ustawą z dnia 02 lipca 2004 r. o zmianie ustawy – Ko­deks postępowania cywilnego o­raz niektórych in­nych ustaw (Dz. U. nr 172 poz. 1804). Z uwagi na to, że sąd oddalił żądanie pozwu w całości, zdecydował – postępując w myśl dyrektywy odpowiedzialności za wynik postępowania – ob­ciążyć stronę powodową kosztami postępowania jednocześnie wkładając na nią obo­wiązek poniesienia tych kosztów, które z jej udziałem w postępowaniu były związane. Na koszty procesu, które w sumie wyniosły 44,76 zł, składały się opłata od pozwu w kwocie 30,00 zł (k. 3) oraz koszt sporządzenia odpisu dokumentu stwierdzającego ustanowienie pełnomocnika procesowego strony powodowejw kwocie 14,76 zł (k. 29 – 30). Nie zaliczył sąd do kosztów procesu kwoty 17,00 zł tytułem opłaty skar­bowej od odpisu dokumentu peł­nomocnictwa przedłożonego przez pełnomoc­nika strony powodowej, gdyż do akt postępowania nie został złożony dowód zapłaty na­leżnej opłaty skarbowej w tym również wydruk potwierdzający doko­nanie ope­racji bankowej w postaci przelewu kwoty odpowiadającej należnej opłacie skar­bowej z tytułu przedłożenia odpisu pełnomocnictwa wykazującego umocowa­nie osoby występującej jako pełnomocnik strony pozwanej [vide: § 3 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 wrze­śnia 2007 r.w sprawie zapłaty opłaty skarbowej (Dz. U. nr 187, poz. 1330)]. Powstania innych kosztów postępowania żadna ze stron nie wykazałai ich zasądzenia nie żądała. Sąd postanowił obciążyć stronę powodową całością kosztów procesuw łącznej kwocie 44,76 zł związanych z wniesieniem pozwu jak i sprzeciwu od nakazu zapłaty. Koszty procesu, którymi obciążona została strona powodowa obejmowały zatem koszty związane z zastępstwem procesowym przez pełno­mocnika, tj. koszty opłaty od pozwu oraz koszty sporządzenia odpisu dokumen­tu stwierdzającego ustanowienie pełnomocnika strony powodowej. Jednocze­śnie kwota 44,76 zł wskazana wpunkcie IIwy­roku od­powia­dająca całości kosztów postępowania musiała zostać ujęta w wy­rzecze­niu koń­czącym po­stę­powa­nie na zasadzie unifikacji i koncentracji roz­strzygnię­ciao kosz­tach po­stę­powa­nia jako wyraz rozstrzygnięcia o całości kosztów procesu bez wszakże czynienia w tym zakresie w orzeczeniu której­kolwiek ze stron wie­rzy­cielem albo dłużnikiem. Strona powodowa została obciążona tymi kosztami, które sama w związku z własnym udziałem w procesie powinna była ponieść. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania powinno bowiem znaleźć wyraz w o­rze­czeniu kończącym postępowanie i dotyczyć co do zasady wszystkich kosz­tów powstałych w związku z prowadzonym postępowa­niem cywilnym. Wynika to wprost z zasady unifikacji i zasady koncentracji kosztów postępowania wyra­żonej wart. 108.§ 1. k.p.c. Wyżej wskazane względy zdecydowały o tym, że orzeczono jak w senten­cji na podstawie 805.§ 1. i § 2.pkt 1) k.c.iart. 821. k.c.w zw. zart. 31. ust. 1. ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Fundu­szu Gwarancyj­nym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych orazart. 471. k.c.,art. 476. k.c.iart. 477.§ 1. k.c.jak iart. 6. k.c.iart. 232. k.p.c.a takżew oparciu o pozostałe wskazane w treści uzasadnienia przepisy. O kosztach postępowania orzeczono po myśliart. 98.§ 1. i§ 2. k.p.c.w zw. zart. 108.§ 1. k.p.c.orazart. 109.§ 1. k.p.c., jak iart. 28.pkt 1)w zw.zart. 19.ust. 2.pkt 2) ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowychw sprawach cywilnych(tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r., poz. 1025 z późn. zm.)a takżeart. 1.ust. 1. pkt 2) ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o o­płacie skar­bowej (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r., poz. 783 z późn. zm.). SSR Michał Bień Tarnów, dnia 18 kwietnia 2016 r.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Tarnowie date: '2016-03-24' department_name: V Wydział Gospodarczy judges: - Michał Bień legal_bases: - art. 245. k.p.c. - art. 821. k.c. - 'pkt 2) ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych ' recorder: stażysta Edyta Raś signature: V GC 742/15 ```

155515300005527_XI_GC_001181_2019_Uz_2019-12-06_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XI GC 1181/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ S., dnia 25 listopada 2019 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy, w składzie: Przewodniczący: SSR Mariusz Zawicki Protokolant: stażysta Paweł Nowotko po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2019 r. w Szczecinie na rozprawie sprawy z powództwa(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwP. przeciwko(...) Spółka jawnawS. o zapłatę I zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 10 684,84 zł (dziesięć tysięcy sześćset osiemdziesiąt cztery zł osiemdziesiąt cztery gr) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot i dat: - 1168,50 zł od dnia 8 października 2018 r. do dnia zapłaty, - 1168,50 zł od dnia 10 września 2018 r. do dnia zapłaty, - 1168,50 zł od dnia 8 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty, - 1168,50 zł od dnia 9 lipca 2018 r. do dnia zapłaty, - 1168,50 zł od dnia 8 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty, - 1168,50 zł od dnia 9 maja 2018 r. do dnia zapłaty, - 1168,50 zł od dnia 10 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty, - 1168,50 zł od dnia 8 marca 2018 r. do dnia zapłaty, - 1168,50 zł od dnia 8 lutego 2018 r. do dnia zapłaty, II oddala powództwo w pozostałym zakresie, III zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3486,13 zł (trzy tysiące osiemdziesiąt sześć zł trzynaście gr) tytułem zwrotu kosztów procesu. Sygnatura akt: XI GC 1181/19 Sprawa rozpoznana w postępowaniu uproszczonym UZASADNIENIE Pozwem z dnia 22 stycznia 2019 roku(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwP., zażądała od(...) spółka jawnawS.kwoty 12.047,76 złotych z odsetkami ustawowymi od kwot i dat wskazanych w pozwie. Należność dotyczy 9. krotności kwoty 1.168,50 złotych tytułem należności za wykonanie umowy, oraz 9. krotności równowartości kwoty 40 euro. Powód wniósł o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów procesu. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu sądowi (postanowienie karta 11). W sprawie wydano nakaz zapłaty (karta 53). W sprzeciwie od nakazu zapłaty (karta 59) pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda, na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu. Pozwany wskazał, że sporna umowa została rozwiązana z końcem lutego 2018 roku. Decyzja o wypowiedzeniu nastąpiła z przyczyn leżących po stronie powoda albowiem działanie powoda miało doprowadzić do pogorszenia wyników sprzedaży pozwanego. Pozwany wskazał że: - w ramach aktualizacji WordPress do wersji 4.9 nie wykonano testu zgodności, nie zaktualizowano wtyczek i mechanizmów, które muszą być kompatybilne, niektóre funkcje sklepu przestały działać na 10 dni uniemożliwiając sprzedaż biżuterii na 10 dni; - nie wykonano kopii bezpieczeństwa bazy(...)i plików; - nie ustawiono dodatkowego linkowania słów kluczowych mających na celu zdywersyfikowanie profilu linków prowadzących do strony i zwiększenie skuteczności pozycjonowania; - nie zoptymalizowano grafik w celu skrócenia czasu ładowania się witryny; - nie przedstawiono szczegółów zoptymalizowanej linii kodu; - wyłączono mapę strony; - wykonano zbędną weryfikację w narzędziuG. C.; - utworzono plik robots.txt, który był już stosowany w ramach narzędzia(...)in(...)P. - rzekomo zmieniono domenę preferowaną w ramach narzędziaG. C.co zostało wykonane już wcześniej bez udziału(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością; - rzekomo zainstalowano komunikat o polityce cookies, co zostało wykonane już wcześniej bez udziału(...). Z uwagi na powyższe pozwany nie zapłacił ostatniej faktury przed wypowiedzeniem, żądanie zapłaty nie jest zasadne. W odpowiedzi na sprzeciw (karta 77) powód potrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie. Powód wskazał, że umowa miała trwać co najmniej do dnia 31 października 2018 roku. Wobec trwania umowy powódka wystawiała faktury, pozwany nie płacił za usługi, nie reagował na wezwanie do zapłaty. Powód zaprzeczył aby pozwany wypowiedział umowę. Zgodnie z wiadomością e-mail powiadomiono pozwanego, że umowa trwać będzie do 31 października 2018 roku i za ten okres powódka dochodzi wynagrodzenia. Powódka wyjaśniła, że umowa którą zawarła to umowa starannego działania a nie efektu. Na rozprawie powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwP.oraz(...) spółka jawnawS.zawarły umowę o świadczenie usług. Niesporne a ponadto dowód: - regulamin, karta 34 – 35; - formularz, kart 36; - porozumienia karta 37, 38; Wierzyciel wzywał dłużnika do zapłaty za zaległych 9 faktur jednym wezwaniem do zapłaty. Dowód: - wezwanie karta 39; (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwP.z tytułu powyższej umowy wystawiała na rzecz(...) spółka jawnawS.faktury VAT na kwoty 1.168,50 złotych za okres od lutego do października 2018 roku. (...) spółka jawnawS.wysłała(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwP.wypowiedzenie. W odpowiedzi na pismo,(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwP.powiadomiła kontrahenta, że spółka otrzymała wypowiedzenie a umowa zostanie wypowiedziana po okresie 12 miesięcy. Dowód: - wiadomość e-mail, karta 69; W okresie do końca trwania umowy, to jest do dnia 31 października 2018 roku(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwP.wykonywała umowę na rzecz(...) spółka jawnawS.w sposób ciągły, w sposób prawidłowy, zgodnie z treścią umowy i porozumieniami. Dowód: - dorozumienie, karta 81; - wydruki, karta 82 – 99, karta 101- 102; Wiadomością z dnia 1 sierpnia 2018 roku(...) spółka jawnawS.przyznała, że wie o zadłużeniu, że rozumie i godzi się z tym, że umowa nie mogła zostać przez tę spółkę wypowiedziana, powołała się na problemy finansowe spółki, zapewniła, że ureguluje dług. Dowód: - wiadomość e-mail, karta 103; Sąd zważył, co następuje: Powództwo okazało się zasadne w zasadniczej części (87%). Na podstawie złożonej do akt umowy o świadczenie usług informatycznych, w tym pozycjonowanie strony internetowej, sąd ustalił, że strony zawarły umowę o świadczenie usług (art. 750 k.c.iart. 734 k.c.). Zasady świadczenia usług opisane zostały w umowie. Wydając wyrok sąd oparł się na wszystkich dokumentach, wiadomość e-mail załączoną do sprzeciwu odczytał odmiennie aniżeli odczytywał ją powód, pominął zeznania świadka albowiem nie dotyczyły przedmiotu postępowania. Sąd ustalił, że powód wykonywał usługi do końca trwania umowy to jest do dnia 31 października 2018 roku, pozwana próbowała wypowiedzieć czy to rozwiązać sporną umowę, do czego nie doszło. Pozwana nie przedstawiła pisma, którym zmierzała do zakończenia umowy, pozwana w ostatniej wiadomości e-mail, co przemilczała w sprzeciwie (karta 103) przyznała, że jest w złej sytuacji finansowej, wie o zadłużeniu, nie kwestionowała faktu i jakości usług świadczonych przez powoda na jej rzecz, wiedziała o nieskuteczności próby zakończenia umowy. Ponadto powód wykazał fakt świadczenia usług w trakcie trwania umowy, ich dobrej jakości. Wobec powyższego zasądzono na rzecz powoda od pozwanego kwotę stanowiącą równowartość 9 faktur , każda na kwotę 1.168,50 złotych z odpowiednimi odsetkami w myślart. 481 k.c. Zasądzono również na rzecz powoda od pozwanego jednokrotność kwoty 40 euro tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności – bez odsetek, zgodnie z żądaniem. W zakresie pozostałej objętej żądaniem, to jest ośmiokrotności kwoty 40 euro powództwo podlegało oddaleniu. Podstawy prawnej powództwa w tym zakresie upatrywać należało w treści art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 rokuo terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Zgodnie z przywołanym przepisem wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o którym mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, bez wezwania, przysługuje od dłużnika z tytułu rekompensaty za koszty odzyskiwania należności równowartość kwoty 40 euro przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne. Jak zauważono w judykaturze rekompensata za koszty odzyskiwania przysługuje wierzycielowi bez konieczności wykazania, że koszty te zostały poniesione. Roszczenie o rekompensatę w wysokości 40 euro powstaje po upływie terminów zapłaty ustalonych w umowie lub ustalonych zgodnie z art. 7 ust. 3 i art. 8 ust. 4 wskazanej ustawy (videuchwała Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2015 r., sygn. akt III CZP 94/15). Tytułem wyjaśnienia wskazać należy, żeustawao terminach zapłaty w transakcjach handlowychzostała wprowadzona do polskiego porządku prawnego w związku z implementacją dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/7/UE z dnia 16 lutego 2011 r.w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych(Dz. Urz. UE L 48 z 23.02.2011, str. 1). Celem wskazanej dyrektywy, a zarazem implementującej ją ustawy jest zwalczanie opóźnień w płatnościach między przedsiębiorcami. Ustawa ta ma niejako zatem mobilizować przedsiębiorców do dokonywania płatności w terminie, gdyż w przypadku opóźnień w płatnościach narażają się oni na poniesienie dodatkowych kosztów, w tym w szczególności obowiązku zapłaty ryczałtowo ustalonej ustawą kwoty 40 euro tytułem kosztów odzyskiwania należności. Podkreślenia jednak wymaga, że choć wymieniona ustawa nakłada na dłużnika obowiązek ich uiszczenia, bez względu na to czy wierzyciel jakiekolwiek koszty z tego tytułu poniósł, to jednak możliwość ich zasądzenia uzależniona jest przede wszystkim od okoliczności konkretnej sprawy. Stan faktyczny w niniejszej wprawie pozostał w zasadzie niesporny a to z uwagi na brak reakcji pozwanej na dowody przedstawione w odpowiedzi na sprzeciw, oraz z uwagi na fakt ujawnienia wiadomości e-mail, gdzie pozwana przyznaje fakt istnienia zadłużenia, oraz nieudolną próbę zakończenia (rozwiązania przed końcem obowiązywania) umowy stron. Rozstrzygając o przedmiocie żądania powódki (wielokrotność kwoty rekompensaty za koszty odzyskiwania należności) sąd zwrócił również uwagę na fakt, że z naprowadzonych przez strony w toku postępowania dowodów nie wynika aby powód w jakikolwiek sposób reagował na brak regulowania należności przez pozwaną (brak upomnień, monitów i niepodejmowanie innych działań, które miałyby doprowadzić do zaspokojenia roszczenia). Wystosowano jedno wezwanie do zapłaty. Zdaniem sądu należna była jednokrotność kwoty 40 euro albowiem dokonano w zasadzie jednej czynności przed procesem – jeden raz jednym pismem wezwano pozwanego do zapłaty – zbiorczo, za wszystkie faktury. Zgodnie z przywoływanym stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w uchwale z dnia 11 grudnia 2015 r. rekompensata za koszty odzyskiwania należności w wysokości 40 euro przysługuje wierzycielowi bez konieczności wykazania, że koszty te zostały poniesione. Podkreślenia wymaga jednak, że z treści tej uchwały nie wynika aby rekompensata przysługiwała zawsze, nawet jeżeli koszty te nie zostały poniesione i obiektywnie nie mogły zostać poniesione.Już z samej definicji wynika, że rekompensata nie jest świadczeniem samoistnym i przysługuje za coś. Jej zasadniczym celem z reguły jest wyrównanie poniesionej szkody, co z kolei oznacza, że jeżeli szkoda taka nie została poniesiona to nie można mówić o obowiązku jej zrekompensowania. Podkreślić w tym miejscu także należy, że o ile faktem jest, że ustawa nie przewiduje żadnych dodatkowych warunków formalnych dla aktualizacji roszczenia o zapłatę kwoty 40 euro, to przyjęcie, że należy się ona w każdej sytuacji w przypadku wystąpienia opóźnienia w zapłacie od każdej z wystawionych przez wierzyciela faktur VAT może prowadzić do poważnych nadużyć. Powyższe dostrzegł także Sąd Najwyższy, wyjaśniając w uzasadnieniu do ww. uchwały, że każdorazowo przy ocenie zasadności żądania należy mieć na uwadze dolegliwość dla dłużnika takiej sankcji i celowym jest zbadanie, czy w okolicznościach konkretnej sprawy wierzyciel nie nadużył przyznanego mu prawa, biorąc pod uwagęart. 5 k.c.W ocenie Sądu taka sytuacja miała miejsce w przedmiotowej sprawie. Pozwana nie poruszyła problem nadużycia prawa w sprzeciwie, sąd jednak doszedł do przekonania, że zasądzanie dziewięciokrotności kwoty 40 euro (360 euro) jawi się jako niezasadne. Zgodnie zart. 5 k.c.nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego (zd. 1). Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony (zd. 2). W zakresie oceny zgodności żądania strony powodowej z zasadami współżycia społecznego Sąd wziął pod uwagę fakt, że powód nie poniósł wymiernej szkody na skutek działania / zaniechania pozwanej, która powinna być rekompensowana kosztami odzyskiwania należności. Z tytułu braku zapłaty, na rzecz powoda zasądzono od pozwanego odpowiednie odsetki. Szkoda wywołana brakiem zapłaty w aspekcie unormowańustawyo terminach zapłaty w transakcjach handlowychzrekompensowana powinna zostać równowartością kwoty 40 euro albowiem w zakresie dochodzenia zapłaty wierzytelności przed procesem wierzyciel – powód wystosował jedno zbiorcze wezwanie do zapłaty. Choć zasadniczym celem regulacji zart. 10 ustawyo terminach zapłaty w transakcjach handlowychjest niewątpliwie motywacja dłużnika do terminowej zapłaty należności, to nie może ona stanowić źródła osiągania dodatkowych dochodów, do czego zdaje się zmierza powód, a co ocenić należy jako niedopuszczalne w świetleart. 5 k.c.Wykorzystywanie obowiązujących przepisów i ich literalne, dosłowne, bezrefleksyjne stosowanie między stale współpracującymi podmiotami wskazuje na naruszenie zasad współżycia społecznego. Jeśli uchybienie terminowi płatności nie wpływa w jakikolwiek sposób na funkcjonowanie przedsiębiorstwa sprzedawcy, to nie zachodzą podstawy do rygorystycznego żądania rekompensat przewidzianych w ustawie. Reasumując, w świetle przytoczonych wyżej okoliczności, stwierdzić należało, że powód występując z niniejszym powództwem, w zakresie ośmiokrotności kwoty 40 euro nadużył prawa i w związku z tym jego działanie w tym zakresie nie może być przedmiotem ochrony. Uwzględnienie żądania pozwu byłoby nie tylko rażąco niesprawiedliwie, ale przede wszystkim sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Odnieść należy się do przyczyn ustanowienia spornej rekompensaty. Kwota ta miała pokrywać co do zasady koszty dochodzenia wierzytelności a zatem sporządzenia wezwań do zapłaty, korespondencji. W sprawie niniejszej, wystosowano jedno zbiorcze wezwanie do zapłaty. Z tych też przyczyn powództwo podlegało oddaleniu. O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.iart. 108 § 1 k.p.c.iart. 100 k.p.c.Strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, przy czym do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się jego wynagrodzenie i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. W rozpoznawanej sprawie stroną wygrywającą jest pozwana. Na koszty procesu poniesione przez pozwaną zaliczyć należy wynagrodzenie pełnomocnika zawodowego w kwocie 3.600 złotych oraz opłatę od pełnomocnictwa 34 złotych i opłatę od pozwu 300 złotych, z czego 87 % daje kwotę z punktu III wyroku. Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w wyroku. ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) 3 (...)

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie date: '2019-12-06' department_name: XI Wydział Gospodarczy judges: - Mariusz Zawicki legal_bases: - art. 750 k.c. - 'art. 10 ustawy ' - art. 98 § 1 i 3 k.p.c. recorder: stażysta Paweł Nowotko signature: XI GC 1181/19 ```

155025500002021_IV_U_000066_2017_Uz_2017-11-22_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV U 66/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 listopada 2017 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznychw następującym składzie: Przewodniczący: SSR Grażyna Szlufik Protokolant: Karolina Oksiukowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 listopada 2017 r. weW. odwołaniaI. L. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wK. z dnia 27 października 2016r. nr(...) z dnia 30 listopada 2016r. nr(...) w sprawieI. L. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wK. o zasiłek chorobowy zmienia zaskarżone decyzje strony pozwanej w ten sposób, że przyznaje wnioskodawczyni prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego w „(...),(...) Spółka z o.o.”Spółka (...)wB.za okresy od dnia 15 września 2016r. do dnia 26 października 2016r. i od dnia 27 października 2016r. do dnia 6 listopada 2016r. UZASADNIENIE Decyzją z dnia 27 października 2016 r.nr(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wK., działając na podstawieart. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(tekst jednolity: Dz. U. z 2016r. poz. 372 z późniejszymi zmianami) odmówił wnioskodawczyniI. L.prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego w „(...),(...) – Spółkaz o.o.” za okres od dnia 15 września 2016 r. do dnia 26 października 2016 r. W uzasadnieniu wskazał, że z posiadanej dokumentacji wynika, że tytuł ubezpieczenia chorobowegoI. L.ustał w dniu 9 września 2016 r. Po ustaniu tytułu ubezpieczenia, kontynuowała wcześniej podjętą w okresie od dnia 01 kwietnia 2016 r. do dnia 30 września 2016 r. pracę zarobkową. Decyzją z dnia 30 listopada 2016 r.nr(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wK., działając na podstawieart. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(tekst jednolity: Dz. U. z 2016r. poz. 372 z późniejszymi zmianami) odmówił wnioskodawczyniI. L.prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego w „(...),(...) – Spółkaz o.o.” za okres od dnia 27 października 2016 r. do dnia 6 listopada 2016 r. W uzasadnieniu wskazał, że z posiadanej dokumentacji wynika, że tytuł ubezpieczenia chorobowegoI. L.ustał w dniu 9 września 2016 r. Po ustaniu tytułu ubezpieczenia, kontynuowała wcześniej podjętą w dniu 1 kwietnia 2016 r. pracę zarobkową, stanowiącą tytuł objęcia dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym. WnioskodawczyniI. L.wniosła odwołanie od ww. decyzji strony pozwanej z dnia 27 października 2016 r. oraz 30 listopada 2016 r. W uzasadnieniu wyjaśniła, że dnia 9 września 2016 r. została rozwiązana, za porozumieniem stron, umowa o pracę z GT Projekty, Konsultacje, Montaż – Sp. o.o. s k a. Począwszy od dnia 01 kwietnia 2016 r. świadczyła usługi z tytułu umowy zlecenia na rzecz(...) S.A. Dalej podała, że w/w umowa była bezpośrednio związana z jej zatrudnieniem w GT Projekty,(...), Montaż – Sp. o.o. s k a. i polegała na przetwarzaniu danych osobowych pracowników Spółki ubezpieczonych z tytułu umów ubezpieczenia grupowego. Wnioskodawczyni podniosła, że w związku z faktem, iż planowała rozwiązanie umowy o pracę w GT Projekty,(...), Montaż – Sp. o.o. s k a., dnia 02 września 2016 r. wysłała do(...) S.A.stosowne oświadczenie informujące o rozwiązaniu umowy zlecenia, w którym jednoznacznie określiła, że do dnia 9 września 2016 r. zakończy wykonywanie czynności związanych ze świadczeniem usług z tytułu umowy zlecenia. Co istotne, wykonane czynności obejmowały zebranie i przekazanie do(...)składek z tyt. ubezpieczenia grupowego za miesiąc sierpień 2016 r. Wskazała, że dodatkowym załącznikiem do złożonego oświadczenia był wypełniony formularz wyrejestrowania zleceniobiorcy. Po wypowiedzeniu umowy zlecenia, czynności które wykonywała na rzecz(...) S.A.przekazałaT. Ś., która jest obecnie pracownicąspółki (...),(...), Montaż – Sp. z o.o. s k a. Wnioskodawczyni podała, że z tytułu świadczenia usług na rzecz(...) SAdo dnia 9 września 2016 r., które wynikały z umowy zlecenia, w dniu 12 października 2016 r. otrzymała wynagrodzenie w wysokości 118,10 zł. Wskazała, że wszystkie ww. działania były związane z podjętą decyzją o zmianie miejsca zamieszkania do miejscowościŚ.w woj.(...). Od dnia 9 września 2016 r. rozpoczęły się czynności związane z przeprowadzką, w których brała udział przenosząc różne pakunki z mieszkania do samochodu, a następnie z samochodu do nowego mieszkania. Podniosła, że w wyniku związanych z tym przeciążeń, doznała urazu kręgosłupa, co zostało stwierdzone w czasie wizyty u lekarza dnia 16 września 2016 r. przez wydanie zaświadczenia lekarskiego na okres od dnia 15 września 2016 r. do dnia 3 października 2016 r., które niezwłocznie przesłała wraz z pismem do właściwego Oddziału ZUS. Wnioskodawczyni wyjaśniła, że w dniu 3 października 2016 r. otrzymała dwa pisma z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, jedno zawierało informację o konieczności wypełnienia i złożenia do ZUS druku ZUS Z– 10. Drugie otrzymała do wiadomości, w którym ZUS domagał się od byłego pracodawcy -Spółki (...),(...), Montaż – Sp. z o.o. s k a. wystawienia zaświadczenia Z-3, które miało być dowodem niezbędnym do ustalenia uprawnień do świadczenia z tyt. zasiłku chorobowego. Podała, że jednocześnie dnia 3 października 2016 r. udała się na kolejną, zaplanowaną wizytę kontrolną u lekarza. Lekarz stwierdził konieczność dalszej rehabilitacji w związku z doznanym urazem, co zostało potwierdzone wydaniem kolejnego zaświadczenia lekarskiego od dnia 4 października 2016 r. do dnia 26 października 2016 r., przy czym zaświadczenie wysłała również do właściwego ZUS wraz z pismem oraz wypełnionym oświadczeniem na druku ZUS Z – 10. Wnioskodawczyni wyjaśniła, że dnia 26 października 2016 r. udała się na kolejną, zaplanowaną wizytę do lekarza rodzinnego, w której lekarz zdecydował o zakończeniu leczenia do dnia 6 października, co także zostało potwierdzone kolejnym zaświadczeniem lekarskim. Ponieważ od dnia 27 września 2016 r. do dnia 14 listopada 2016 r. nie miała żadnych informacji w sprawie toczącego się postępowania, zwróciła się do właściwego organu ZUS z pismem, w którym zwróciła się o wydanie decyzji. W dniu 16 grudnia 2016 r. odebrała zaskarżone jak w petitum dwie decyzje ZUS. Strona pozwanaZakład(...) OddziałwK.w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, z powodu braku podstaw prawnych do uwzględniania odwołania. W uzasadnieniu wskazał, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, że ustalono, iż wnioskodawczyni podlegała ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu zatrudnienia w(...),(...) Sp. z o.o.S k a., od dnia 01 października 2013 r. do dnia 9 września 2016 r. Jednocześnie stwierdzono, że po dacie 09 września 2016 r. ubezpieczona kontynuowała pracę zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym podjętą w dniu 1 kwietnia 2016 r. Zdaniem strony pozwanej, w związku z faktem, że ubezpieczona po ustaniu zatrudnienia kontynuuje działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym, zasiłek chorobowy nie przysługuje. Strona pozwana wyjaśniła, że z treści druku ZUS ZZA wynika, że ubezpieczona została zgłoszona do ubezpieczenia zdrowotnego przez(...) S.A.z dniem 1 kwietnia 2016 r., natomiast z druku(...)wynika, że przez oznaczonego wyżej płatnika ubezpieczona została wyrejestrowana z dniem 1 października 2016 r. Podała, że z treści pisma z dnia 2 września 2016 r. dołączonego do odwołania wynika, że ubezpieczona zwracała się z prośbą o rozwiązanie łączącej jej z(...)umowy do dnia 30 września 2016 r., nie wskazując daty 9 września 2016 r., jako daty rozwiązania umowy. Mając powyższe na uwadze, w ocenie strony pozwanej, decyzje z dnia 27 października 2016 r. oraz z dnia 30 listopada 2016 r. są prawidłowe i zgodne z obowiązującym stanem prawnym. Zarządzeniem z dnia 27 lutego 2017 r.Sąd zarządził połączenie sprawy IV U 66/17 ze sprawą IV U 67/17, celem ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia oraz dalszego prowadzenia pod sygn. akt IV U 66/17 (k. 50). Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny : WnioskodawczyniI. L.była zatrudniona wSpółce (...)Sp. z o.o. S k a. z siedzibą wB., na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, w okresie od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia 9 września 2016 r. na stanowisku księgowej. Z tytułu zatrudnienia w Spółce podlegała obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym, w tym chorobowemu. Wnioskodawczyni świadczyła pracę wS.. Jednocześnie od dnia 1 kwietnia 2016 r.I. L.świadczyła usługi z tytułu umowy zlecenia na rzecz(...) S.A.Przedmiotem tej umowy było wykonywanie czynności technicznych polegających na wprowadzeniu danych zawartych w deklaracjach i formularzach do system eRU lub wykazów, a także bieżące rejestrowanie ww. systemie zmian danych dotyczących podmiotów stosunku ubezpieczenia. Umowa zlecenia była umową związaną ze stosunkiem pracy, ponieważ powódka przetwarzała dane osobowe pracowników(...),(...) Sp. z o.o.S k a., ubezpieczonych z tytułu umów ubezpieczenia grupowego. Dowód: - dokumentacja w aktach ZUS, - odpis umowy z dnia 15 kwietnia 2016 r., k. 13 – 17 , - zeznania świadkaT. Ś., k. 106 , - przesłuchanie wnioskodawczyni, k. 91 (płyta CD z nagraniem rozprawy z dnia 05 czerwca 207r. k. 92). We wrześniu 2016 r. wnioskodawczyni planowała przeprowadzkę do miejscowościŚ., położonej w województwie(...). O powyższym poinformowała swojego pracodawcę, który zaproponował rozwiązanie umowy o pracę w trybie porozumienia stron, w dniu, który powódka uzna za właściwy. Dlatego, w dniu 2 września 2016 r. skierowała do(...) Centrum (...)pismo, w którym poinformowała, że do dnia 9 września 2016 r. zakończy wykonywanie czynności związanych ze świadczeniem usług z tytułu umowy zlecenia. Do pisma wnioskodawczyni załączyła wypełniony formularz wyrejestrowania zleceniobiorcy. Dowód: - odpis pisma z dnia 2 września 2016 r., k. 18, - odpis formularz a wyrejestr owania zleceniobiorcy, k. 19 , - potwierdzenie nadania, k. 20 , - przesłuchanie wnioskodawczyni, k. 91 (płyta CD z nagraniem rozprawy z dnia 05 czerwca 207r. k. 92). W dniu 9 września 2016 r. nastąpiło rozwiązanie umowy o pracę na podstawie porozumienia stron, z powodu zmiany miejsca zamieszkania wnioskodawczyni. Dowód: - odpis świadectwa pracy, k. 10 – 11 , - odpis zaświadczenia do świadectwa pracy, k. 12 , - przesłuchanie wnioskodawczyni, k. 91(płyta CD z nagraniem rozprawy z dnia 05 czerwca 207r. k. 92). Po dniu 9 września 2016 r. obowiązki wnioskodawczyni przejęłaT. Ś.– pracownik(...),(...) Spółka z o.o.S k a. z siedzibą wB.. Dowód: zeznania świadkaT. Ś., k. 106 . W dniu 9 września 2016 r. wnioskodawczyni wraz z mężem przeprowadzili się do miejscowościŚ.. W dniu 16 września 2016 r. specjalista medycyny rodzinnej lek.M. B., rozpoznała u wnioskodawczyni uraz kręgosłupa spowodowany przeciążeniem (w trakcie przeprowadzki powódka nosiła ciężkie rzeczy). Wnioskodawczyni otrzymała zwolnienie lekarskie na okres od dnia 15 września 2016r. do dnia 03 października 2016 r., a następnie na okres od dnia 4 października 2016 r. do dnia 26 października 2016 r. Oba zwolnienia lekarskie wnioskodawczyni przesłała do strony pozwanej w dniu ich wystawienia. Dowód: - odpisy zwolnień lekarskich(...), k. 22 , 28, - odpis pisma z dnia 16 września 2016 r. , k. 23 , - potwierdzenie nadania, k. 24 – 25, - potwierdzenie odbioru, k. 26 -27 , - odpis pism a do ZUS, k. 29, - zeznania świadkaT. Ś., k. 106 . W dniu 27 września 2016 r. strona pozwana przesłała wnioskodawczyni druk „oświadczenie” celem jego wypełnienia i odesłania do Wydziału w terminie 14 od daty otrzymania. Jednocześnie tego samego dnia, wnioskodawczyni otrzymała do wiadomości pismo, w którym strona pozwana poinformowała, iż w związku z przedłożeniem wniosku o wypłatę zasiłku chorobowego za okres od dnia 15 września 2016 r. do dnia 3 października 2016 r. wskazuje, że dowodem niezbędnym do ustalenia uprawnień wnioskowanego świadczenia jest zaświadczenie pracodawcy wystawione na druku Z-3. W dniu 6 października 2016 r.I. L.złożyła oświadczenie celem uzyskania zasiłku chorobowego. Dowód: - odpis oświadczenia , k. 30 – 32, - potwierdzenie odbioru, k. 33, - odpisy pism ZUS z dnia 27 września 2016 r., k. 35 ,36 . W dniu 12 października 2016 r.Centrum (...) S.A.wypłaciło na rzecz wnioskodawczyni wynagrodzenie w wysokości 118,10 zł. Dowód : potwierdzenie przelewu, k. 21 . Wnioskodawczyni w dniu 26 października 2016 r. ponownie udała się na wizytę lekarską, podczas której powzięła informację, że zakończenie leczenia nastąpi w dniu 6 listopada 2016 r. i otrzymała zwolnienie lekarskie na okres od dnia 27 października 2016 r. do dnia 6 listopada 2016 r. O powyższym, powódka poinformowała stronę pozwaną. Dowód: - odpis druku(...), k. 37 , - odpis pisma wnioskodawczyni do ZUS , k. 38, - potwierdzenie nadania, k. 39, - potwierdzenie odbioru, k. 40 – 41 . W piśmie z dnia 14 listopada 2016 r., skierowanym do strony pozwanej wnioskodawczyni zwróciła się o wydanie decyzji oraz wystawienia zaświadczenia o wysokości i okresie zasiłku. Dowód: - odpis pisma z dnia 14 listopada 2016 r., k. 42, - potwierdzenie odbioru, k. 43, 44, - potwierdzenie nadania, k. 45 . Decyzją z dnia 27 października 2016 r. nr(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wK., działając na podstawieart. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, odmówił wnioskodawczyniI. L.prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego w „GT PROJEKTY,(...),(...) – Spółkaz o.o.” za okres od dnia 15 września 2016 r. do dnia 26 października 2016 r. Decyzją z dnia 30 listopada 2016 r. nr(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wK., działając na podstawieart. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, odmówił wnioskodawczyni prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego w „(...),(...) – Spółkaz o.o.” za okres od dnia 27 października 2016 r. do dnia 6 listopada 2016 r. Ww. decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wnioskodawczyni odebrała w dniu 16 grudnia 2016 r. Dowód: dokumentacja w aktach ZUS . Od dnia 30 stycznia 2017 r. wnioskodawczyni ponownie podjęła pracę zarobkową. Dowód : przesłuchanie wnioskodawczyni, k. 91 (płyta CD z nagraniem rozprawy z dnia 05 czerwca 207r. k. 92). Sąd zważył, co następuje : Odwołanie, jako uzasadnione podlegało uwzględnieniu w całości. W rozpatrywanej sprawie wnioskodawczyniI. L.domagała się zmiany zaskarżonych decyzji strony pozwanej i przyznania jej prawa do zasiłku chorobowego za cały okres niezdolności do pracy. Powyższy stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach organu rentowego oraz aktach sądowych, a ponadto, na podstawie zeznań świadkaT. Ś.oraz przesłuchania wnioskodawczyni, którym dał wiarę, jako jasnym, spójnym i logicznym, a nadto, korespondującym z pozostałym materiałem dowodowym sprawy. Zgodnie zart. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(tekst jednolity: Dz. U. z 2016 r. poz. 372 ze zm.) zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Przysługuje on również osobie, która stała się niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli niezdolność do pracy trwała bez przerwy, co najmniej 30 dni i powstała nie później niż w ciągu 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego (art. 7 pkt 1). Jak stanowi art. 13 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy, zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby. Zgodnie z art. 17 ust. 1 ww. ustawy, ubezpieczony, który wykonuje w okresie orzeczonej niezdolności do pracy pracę zarobkową lub wykorzystujący zwolnienie od pracy w sposób niezgodny z celem tego zwolnienia traci prawo do zasiłku chorobowego za cały okres zwolnienia. Przepis art. 13 cyt. ustawy reguluje przypadki, w których zasiłek chorobowy nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia. Należy zwrócić uwagę, iż zasiłek chorobowy udzielany po okresie objętym składką jest świadczeniem o charakterze szczególnym – jak wskazuje się w piśmiennictwie ma to na celu zapewnienie byłemu ubezpieczonemu środków utrzymania w sytuacji, gdy nie może on poszukiwać nowej pracy (M. Gersdorf, M. Iżycka-Rączka, J. Jagielski, K. Rączka, Komentarz do ustawy o świadczeniach z ubezpieczenia społecznego, s. 21). Zgodni z tym poglądem pozostaje stanowisko Sądu Najwyższego, w myśl którego w odniesieniu do omawianego artykułu, ryzykiem chronionym jest niemożność wykonywania (kontynuowania lub podjęcia) każdej działalności zarobkowej, zarówno tej, której wykonywanie dawało tytuł do objęcia ubezpieczeniem, jak i wykonywanej równolegle z taką działalnością, a ponadto jakiejkolwiek nowej działalności dającej źródło utrzymania (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 sierpnia 2001 r., sygn. akt III ZP 11/01, opubl. OSNAPiUS 2002, Nr 1, poz. 18). Rzeczą podaną pod rozstrzygnięcie Sądu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy wnioskodawczyniI. L.kontynuowała działalność zarobkową po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, tj. po dniu 9 września 2016 r. W przedmiotowej sprawie, wnioskodawczyni podlegała ubezpieczeniom społecznym, w tym chorobowemu z tytułu zatrudnienia w(...),(...) Spółka z o.o.S k a., w okresie od dnia 1 października 2013 r. do dnia 9 września 2016 r. Jednocześnie od dnia 1 kwietnia 2016 r. świadczyła usługi z tytułu umowy zlecenia na rzecz(...) S.A. Sąd ustalił, że przedmiotem tej umowy było wykonywanie czynności technicznych polegających na wprowadzeniu danych zawartych w deklaracjach i formularzach do system eRU lub wykazów, a także bieżące rejestrowanie ww. systemie zmian danych dotyczących podmiotów stosunku ubezpieczenia. Umowa zlecenia była umową związaną ze stosunkiem pracy, ponieważ powódka przetwarzała dane osobowe pracowników(...),(...) Spółka z o.o.S k a., ubezpieczonych z tytułu umów ubezpieczenia grupowego. Jak wynika z dokonanych ustaleń we wrześniu 2016 r. wnioskodawczyni planowała przeprowadzkę do miejscowościŚ., położonej w województwie(...). O powyższym poinformowała swojego pracodawcę, który zaproponował rozwiązanie umowy o pracę w trybie porozumienia stron, w dniu, który powódka uzna za właściwy. Dlatego, w dniu 2 września 2016 r. skierowała do(...) Centrum (...)pismo, w którym poinformowała, że do dnia 9 września 2016 r. zakończy wykonywanie czynności związanych ze świadczeniem usług z tytułu umowy zlecenia. Do pisma, wnioskodawczyni załączyła wypełniony formularz wyrejestrowania zleceniobiorcy. W dniu 9 września 2016 r. nastąpiło rozwiązanie umowy o pracę na podstawie porozumienia stron, z powodu zmiany miejsca zamieszkania wnioskodawczyni. Tego dnia obowiązki w(...),(...) Spółka z o.o.S k a., przejęłaT. Ś.. W okresie od dnia 15 września 2016 r. do dnia 06 listopada 2016 r. wnioskodawczyni przebywała na zwolnieniu lekarskim, w związku z urazem kręgosłupa. Decyzją z dnia 27 października 2016 r., nr(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wK., działając na podstawieart. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwaodmówił wnioskodawczyniI. L.prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego w GT, PROJEKTY,(...),(...) – Spółkaz o.o. za okres od dnia 15 września 2016 r. do dnia 26 października 2016 r. Decyzją z dnia 30 listopada 2016 r., nr(...)strona pozwana, działając na podstawieart. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwaodmówił wnioskodawczyni prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego w(...),(...) – Spółkaz o.o. za okres od dnia 27 października 2016 r. do dnia 6 listopada 2016 r. W okolicznościach niniejszej sprawy Sąd doszedł do przekonania, że po ustaniu zatrudnienia w(...),(...) Spółka z o.o.S k a. z siedzibą wB., wnioskodawczyni nie kontynuowała działalności zarobkowej. Zauważyć należy, że zawarta z(...) S.A.umowa zlecenia, była związana z zatrudnieniem ww.Spółce (...)Sp. z o.o. S k a. Z drugiej strony nawet przy założeniu, że umowa zlecenia zawarta przez wnioskodawczynię z(...) S.A.nadal obowiązywała po dniu 9 września 2016 r. to zdaniem Sądu samo formalne związanie jej tego rodzaju stosunkiem prawnym, bez żadnej aktywności wnioskodawczyni w tym zakresie, zmierzającej do uzyskania przychodu, nie może być traktowane, jako kontynuowanie działalności zarobkowej, a zatem negatywna przesłanka przyznania zasiłku chorobowego. Jednocześnie należy mieć na uwadze, że wynagrodzenie wypłacone w październiku 2016 r. przezCentrum (...) S.A.dotyczyło czynności wykonanych przez powódkę w miesiącu poprzedzającym miesiąc wypłaty. Za powyższym przemawiają również spójne i logiczne zeznania świadkaT. Ś., która wskazała, że na początku września 2016 r. przejęła dotychczasowe obowiązki wnioskodawczyni. Zeznania ww. świadka pozostawały kompatybilne z pozostałym materiałem dowodowym, w szczególności z wersją wydarzeń przedstawioną przez wnioskodawczynięI. L.. W związku z powyższym, Sąd orzekł jak na wstępie i na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.zmienił zaskarżone decyzje strony pozwanej z dnia 27 października 2016 r. oraz z dnia 30 listopada 2016 r., w ten sposób, że przyznał wnioskodawczyni prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego w „GT PROJEKTY,(...),(...) – Spółkaz o.o., Sp. k a. z siedzibą wB.za okresy od dnia 15 września 2016 r. do dnia 26 października 2016 r. i od dnia 27 października do dnia 6 listopada 2016 r.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Wrocław Śródmieście we Wrocławiu date: '2017-11-22' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Grażyna Szlufik legal_bases: - art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa - art. 477 recorder: Karolina Oksiukowska signature: IV U 66/17 ```

154500000003003_VI_ACa_001812_2014_Uz_2015-06-09_004

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

VI ACa 724/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 czerwca 2015r. Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący-Sędzia SA Aldona Wapińska SędziowieSA Agata Zając SO del. Grażyna Kramarska (spr.) Protokolant: sekr. sąd. Beata Pelikańska po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2015r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaS. B. przeciwkoE. K.,E. D.,P. S.iA. K. o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 20 kwietnia 2012r., sygn. akt XX GC 424/09 oraz apelacji pozwanegoA. K. od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 16 września 2014r, sygn. akt XX GC 424/09 I zmienia zaskarżony wyrok z dnia 20 kwietnia 2012r. w części t.j.: a w punkcie pierwszym w ten sposób, że zasądza na rzeczS. B.solidarnie odE. K.iE. D.kwotę 171.021, 07 zł (sto siedemdziesiąt jeden tysięcy dwadzieścia jeden złotych siedem groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 2 lipca 2009r. do dnia zapłaty, z zastrzeżeniem solidarnej odpowiedzialności tych pozwanych z pozwanymA. K., b w punkcie trzecim w ten sposób, że zasądza na rzeczS. B.solidarnie odE. K.iE. D.kwotę 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, II w pozostałym zakresie oddala apelację powoda, III zmienia zaskarżony wyrok z dnia 16 września 2014r. w punkcie pierwszym w ten sposób, że: a uchyla wyrok zaoczny z dnia 20 kwietnia 2012r. wydany w stosunku do pozwanegoA. K.w punkcie czwartym częściowo t.j. w zakresie zasądzającym od pozwanegoA. K.na rzecz pozwanychE. K.iE. D.solidarnie kwoty 1849,43 zł tytułem uiszczonych kosztów postępowania, b w pozostałym zakresie wyrok zaoczny z dnia 20 kwietnia 2012r. utrzymuje w mocy, IV oddala w pozostałym zakresie apelację pozwanego, V zasądza na rzeczS. B.solidarnie odE. K.iE. D.kwotę 2.700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, VI zasądza na rzeczS. B.odA. K.kwotę 2.700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, VII nakazuje pobranie na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Apelacyjnego wW.solidarnie odE. K.iE. D.kwoty 8.552 zł (osiem tysięcy pięćset pięćdziesiąt dwa złote) tytułem opłaty sądowej od apelacji, od uiszczenia której powód był zwolniony. Sygn. akt: VI ACa 1812/14 VI ACa 724/15 UZASADNIENIE PowódS. B.ostatecznie wniósł o zasądzenie solidarnie od pozwanychE. D.,E. K.,P.S.iA. K.kwoty 171.021,07 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, wskazując na to, że pozwani były członkami zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością pod nazwą(...)z siedzibą wW.i wobec bezskuteczności egzekucji wobec spółki są odpowiedzialni za zapłatę jej długu względem powoda na mocyart. 299 k.s.h.Na dochodzoną pozwem kwotę składała się pozostała do zapłaty część tego długu w wysokości 107.203,11 zł oraz odsetki ustawowe w wysokości 63.807, 96 zł. PozwaneE. D.iE. K.wniosły o oddalenie powództwa, podnosząc m. in., że zmiany w sytuacji finansowej spółki ewentualnie uzasadniające złożenie wniosku o ogłoszenie jej upadłości, zaistniały po dniu 9 lutego 2004 r. tj. po dacie, w której pozwane przestały piastować funkcję członka zarządu spółki. Nadto wierzytelność powoda wobec spółki stała się wymagalna również po tej dacie. W ocenie pozwanych przed tą datą kondycja finansowa spółki była stabilna, a jej majątek był wystarczający duży, by zaspokoić wierzycieli. PozwanaE. K.dodatkowo wskazała na to, że w dacie 9 maja 2005 r. tj. w dniu, w którym ponownie objęła funkcję członka zarządu, stan finansowy spółki był tożsamy z tym z daty umorzenia postępowania egzekucyjnego czyli z dnia 29 stycznia 2009 r. W jej ocenie po dniu 9 maja 2005 r. pozwana nie miała już wpływu na sytuację finansową spółki, a hipotetyczne złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości nie zmieniłoby sytuacji wierzycieli spółki. PozwanyP. S.wniósł o oddalenie powództwa. PozwanyA. K.nie stawił się na rozprawę w dniu 20 kwietnia 2012r. i nie zajął stanowiska w sprawie. Wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2012 r. - zaocznym wobec pozwanegoA. K.- Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo wobec pozwanychE. D.,E. K.iP. S., zaś w stosunku doA. K.wydał wyrok uwzględniający powództwo. Sąd Okręgowy ustalił, że wyrokiem z dnia 26 marca 2007 r., w sprawie o sygn. akt IV C 1766/05, Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził odspółki z o.o. (...)na rzeczS. B.kwotę 147.313,77 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 30 czerwca 2004 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 3.608 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Postanowieniem z dnia 29 stycznia 2009 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy w sprawie KM 1397/08 umorzył egzekucję prowadzoną na podstawie powyższego wyroku wobec jej bezskuteczności. W toku egzekucji Komornik zaspokoił wierzyciela do kwoty 46.408,66 zł. W okresie od 10 sierpnia 2001 r. do 9 lutego 2004 r. pozwaneE. D.iE. K.pełniły funkcje odpowiednio prezesa i wiceprezesa zarząduspółki (...). W okresie od 9 lutego 2004 r. do 9 maja 2005 funkcję prezesa zarządu spółki pełnił pozwanyA. K.. W dniu 9 maja 2005 r. do zarządu spółki - w miejsceA. K.- powołano ponownie pozwanąE. K.oraz pozwanegoP. S.. W latach 2001 - 2003 wartość pasywów spółki była równoważna wartości jej aktywów. W roku 2001 r. spółka miała znikomą płynność finansową. W tamtym okresie cały majątek obrotowy spółki wynosił 990 zł. W latach 2002 - 2003 spółka nie posiadała majątku obrotowego na spłatę zobowiązań. Jedynym sposobem spłaty wymagalnych zobowiązań była ewentualna sprzedaż majątku trwałego, na który składało się prawo użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej położonego przyul. (...)wW.o wartości 1.389.032,86 zł. W dniu 12 maja 2004 r. spółka sprzedała to prawo. W dniu 23 czerwca 2004 r. dokonano obniżenia kapitału zakładowego spółki z 1.350.000 zł do 50.000 zł. Wskutek tych operacji na koniec 2004 r. zobowiązania spółki w kwocie 77.662,78 zł przewyższały wartość księgową majątku spółki o 19.973 zł, przy czym spółka nie ujęła w ewidencji księgowej - jako zobowiązania lub jako rezerwy - zobowiązania wobec powoda wynikającego z poręczenia w kwocie 170.960 zł. Po uwzględnieniu tej kwoty wynik finansowy spółki za rok 2004 nie oznaczał zysku w wysokości 77.053,94 zł, ale stratę w wysokości 93.037,97 zł. Na koniec roku 2004 na majątek spółki składały się wyłącznie aktywa obrotowe w kwocie 57.689,78 zł. Sytuacja finansowa spółki w następnych latach nie uległa zmianie. Podstawą ustalenia przez Sąd Okręgowy stanu faktycznego w zakresie sytuacji finansowej spółki w latach 2001- 2005 była opinia biegłego ds. rachunkowości, którą Sąd uznał za wyczerpującą i rzetelną, choć jednocześnie nie wziął pod uwagę tej części opinii, w której biegły wyraził ocenę prawną ustalonych przez siebie faktów i dokonywał wykładni przepisówprawa upadłościowego. W ocenie Sądu Okręgowego powód, składając tytuł egzekucyjny obejmujący kwotę 147.313,77 zł wraz z kosztami procesu w kwocie 3.608 zł, należną odspółki (...)z siedzibą wW.oraz postanowienie z dnia 29 stycznia 2009 r. o umorzeniu postępowania egzekucyjnego przeciwko tej spółce wobec bezskuteczności egzekucji, udowodnił powstanie szkody poniesionej przez siebie oraz jej wysokości, pomniejszonej odpowiednio o kwotę 46.408,66 zł uzyskaną wskutek egzekucji. Fakt bezskuteczności egzekucji co do pozostałej części należności uzasadniał oparcie roszczenia o przepisart. 299 k.s.h.i skierowanie go przeciwko członkom zarządu tej spółki. Zdaniem Sądu roszczenie to nie mogło być jednak uwzględnione wobec pozwanychE. K.,E. D.iP. S.z tego powodu, że wykazali oni istnienie przesłanek zwalniających ich od odpowiedzialności względem powoda, w szczególności udowodnili, że w okresie sprawowania przez każdego z nich funkcji członka zarządu nie istniały przesłanki do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki. Sąd Okręgowy wskazał na to, że w okresie, gdyE. D.iE. K.sprawowały funkcję członka zarządu spółki (t.j. od dnia 10 sierpnia 2001 roku do dnia 2 lutego 2004 r.), przesłanki ogłoszenia upadłości najpierw określałorozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. Prawo upadłościowe(Dz.U.1991.118.512), a następnie (od dnia 1 października 2003 r.)ustawa z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze(Dz.U.2009.175.1361), która uchyliła powyższe rozporządzenie. W oparciu o opinię biegłegoK. S., który ustalił, że w okresie od 10 sierpnia 2001 r. do 9 lutego 2004 r. pasywa nie przekraczały aktywów spółki, że spółka dysponowała środkami trwałymi pozwalającymi na spłatę zobowiązań krótko i długoterminowych, a jej kapitał zakładowy znajdował pokrycie w środkach trwałych (w postaci prawa użytkowania wieczystego nieruchomości), które gwarantowały możliwość spłaty zobowiązań spółki, Sąd Okręgowy uznał, że stan interesów spółki nie uzasadniał złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki, a tym samym brak jest podstaw do twierdzenia, że pozwaneE. K.iE. D.ponoszą winę w niezłożeniu wniosku we właściwym czasie, w rozumieniuart. 299 § 2 k.s.h.Podzielił przy tym stanowisko Sądu Najwyższego, który w wyroku z dnia 8 grudnia 2010 r. (sygn. akt: V CSK 172/10) wskazał, iż wykazanie przez członków zarządu, że w czasie pełnienia przez nich funkcji nie było podstaw do wystąpienia z wnioskiem o ogłoszenie upadłości oznacza, iż nie istnieje związek przyczynowy między sposobem sprawowania zarządu a szkodą doznaną przez wierzyciela spółki. Sąd Okręgowy zważył też, że nie mogła stanowić przesłanki do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości wzmiankowana w opinii okoliczność, iż w latach 2002 - 2003 spółka nie posiadała wymaganej płynności finansowej, z uwagi na brak środków obrotowych. W tym zakresie Sąd podzielił stanowisko pozwanych, w myśl którego podstawą ogłoszenia upadłości nie jest sama utrata płynności finansowej, gdyż określenie to oznacza wstrzymanie płacenia długów na skutek przejściowych trudności; w omawianym zaś okresie spółka dysponowała majątkiem pozwalającym na pełne pokrycie wszystkich swoich zobowiązań. W ocenie Sądu Okręgowego nie istniały również podstawy do obciążenia odpowiedzialnością za zobowiązania spółki pozwanychE. K.iP. S., z tytułu sprawowania przez te osoby funkcji członka zarządu spółki po dniu 9 maja 2005 r. Jak bowiem ustalił biegły, sytuacja finansowa spółki w tym czasie była taka, jak na dzień bilansowy. Po objęciu funkcji pozwani ci nie mieli już wpływu na sytuację majątkową spółki, a zatem nawet w przypadku złożenia stosownego wniosku o ogłoszenie upadłości, sytuacja wierzycieli spółki nie uległaby zmianie. Powód wniósł apelację od powyższego wyroku w zakresie dotyczącym oddalenia powództwa wobec pozwanychE. D.,E. K.iP. S.(punkt 1. wyroku) oraz obciążenia powoda kosztami procesu (punkty 3. i 4.), wnosząc o zmianę wyroku i zasądzenie na jego rzecz od pozwanychP. S.,E. K.iE. D.solidarnie zA. K.- w zakresie należności zasądzonej w pkt 2. wyroku - kwoty 171.021,07 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, ewentualnie o uchylenie wyroku w części t.j. w punktach 1, 3 i 4 oraz przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania. Powód sformułował zarzuty naruszenia przepisów: - art. 299 k.s.h.w związku zart. 11 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003r. Prawo upadłościowe i naprawcze[dalej:p.u.n.] poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że brak jest podstaw do ogłoszenia upadłości spółki z o.o., gdy nie posiada ona środków obrotowych, a tym samym nie ma wymaganej płynności finansowej pozwalającej na regulowanie wymagalnych zobowiązań pieniężnych i z tych powodów zobowiązań tych nie wykonuje, jednak dysponuje ona majątkiem trwałym o wartości przewyższającej wartość zobowiązań, który został wniesiony do tej spółki tytułem pokrycia kapitału zakładowego; art. 299 k.s.h.w związku zart. 1 § 1 i 2 oraz art. 5 § 1 i 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe[dalej: pr.up.] poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że brak jest podstaw ogłoszenia upadłości spółki z o.o., gdy spółka ta zaprzestała płacenia długów z powodu braku środków obrotowych oraz braku wymaganej płynności finansowej, jednak dysponuje majątkiem trwałym o wartości przewyższającej wartość zobowiązań; art. 299 k.s.hw związku zart. 6 k.c.iart. 232 k.p.c.poprzez niezasadne przyjęcie, że pozwanyP. S.wykazał istnienie przesłanek zwalniających go od odpowiedzialności względem powoda w sytuacji, gdy pozwany ten nie zgłosił w sprawie żadnego wniosku dowodowego, nie przyłączył się do wniosków dowodowych zgłaszanych przez pozwane, a także nie sformułował na swoją obronę żadnych twierdzeń, ograniczając się wyłącznie do żądania oddalenia powództwa; art. 233 k.p.c.polegające na dowolnym przyjęciu, że brak płynności finansowej spółki(...)miał charakter „przejściowych trudności”, podczas gdy spółka ta przez niemal cały okres swojej działalności nie miała płynności finansowej pozwalającej na regulowanie wymagalnych zobowiązań pieniężnych; art. 233 k.p.c.poprzez przyjęcie, że wniosek o ogłoszenie upadłości spółki powinien być złożony najpóźniej dwa tygodnie po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego za rok 2004, co nastąpiło w dniu 12.01.2005r., podczas gdy podstawy do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości tej spółki istniały już pod koniec roku 2002; art. 328 § 2 k.p.c.poprzez przyjęcie, że po dniu 9.05.2005 r. i objęciu funkcji członków zarządu przezE. K.iS. S. (2)pozwani ci nie mieli wpływu na sytuację majątkową spółki, a w przypadku złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości sytuacja wierzycieli spółki nie uległaby zmianie, przy czym Sąd nie wskazał w uzasadnieniu wyroku, na jakich dowodach w tym zakresie się oparł. PozwanyA. K.w dniu 25 lipca 2012r. wniósł sprzeciw od wyroku zaocznego z dnia 20 kwietnia 2012r. wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia tego sprzeciwu (k. 515-522) i ostatecznie Sąd Apelacyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 18 lipca 2013r. (k. 755-756) po rozpoznaniu zażalenia pozwanego na postanowienie o odrzuceniu sprzeciwu odrzucił jego wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od wyroku zaocznego oraz uchylił postanowienie o odrzuceniu tego sprzeciwu, uznając, że pozwanemu nie został doręczony odpis wyroku zaocznego, a tym samym nie rozpoczął biegu termin do wniesienia przez niego sprzeciwu od tego wyroku. Po rozpoznaniu sprawy na skutek sprzeciwu pozwanegoA. K.od wyroku zaocznego z dnia 20 kwietnia 2012r., wyrokiem z dnia 16 września 2014r. Sąd Okręgowy w Warszawie utrzymał w mocy ten wyrok zaoczny. W zakresie dotyczącym tego pozwanego Sąd Okręgowy ustalił, że Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólnikówspółki (...)powołało go z dniem 3 lutego 2004r. w skład zarządu spółki, powierzając mu pełnienie funkcji prezesa zarządu. Pozwany złożył rezygnację z tej funkcji w dniu 31 grudnia 2004r. i uchwałą z dnia 29 stycznia 2005r. powołano w skład zarząduP. S.– jako prezesa zarządu iE. K.– jako członka zarządu.Spółka (...)w 2003r. nie miała żadnych przychodów ze sprzedaży i generowała koszty, co skutkowało stratami bilansowymi. Spółka nie spłacała zobowiązań zaciągniętych w 2002r., a dodatkowo zaciągała nowe zobowiązania. Już w 2002 roku spółka nie posiadała środków pieniężnych w kasie i na rachunkach bankowych. PozwanyA. K., obejmując funkcję prezesa zarządu spółki(...) Sp. z o.o.z siedzibą wW., nabył jednocześnie udziały od dotychczasowych wspólników tej spółkiE. D.orazE. K.. W umowie strony ustaliły, że w przypadku wyjścia na jaw okoliczności, iż na spółce ciążą zobowiązania, które nie zostały uwzględnione w bilansie za rok obrotowy 2003 (zobowiązania pozabilansowe), w szczególności niezaspokojone zobowiązania wekslowe lub czekowe oraz w przypadku uzyskania przez zgłaszającego roszczenia prawomocnego orzeczenia sądowego wydanego przeciwko spółce, zasądzającego zapłatę na rzecz zgłaszającego takie roszczenie,E. D.iE. K.będą zobowiązane solidarnie do zapłatyA. K.kary umownej w wysokości prawomocnie zasądzonych przez Sąd od spółki roszczeń oraz kosztów postępowania. Pozwany zbył udziały w spółce na rzeczE. D.iE. K.po złożeniu rezygnacji z pełnienia funkcji prezesa zarządu spółki. W dniu 3 lutego 2004r. Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników spółki uchwałą nr(...)wyraziło zgodę na zbycie przez spółkę prawa użytkowania wieczystego nieruchomości położonej wW.przyul. (...)za cenę nie niższą niż 3.500.000 zł. W dniu 12 maja 2004r.spółka (...)sprzedała grunt z naniesieniami aktem notarialnym Rep. A(...)za kwotę stanowiącą równowartość 1.100.000 USD, a następnie w dniu 23 czerwca 2004r. obniżyła kapitał zakładowy z 1.350.000 zł na 50.000 zł aktem notarialnym Rep. A(...). Na koniec 2004 roku spółka nie posiadała już żadnych aktywów trwałych. Na jej majątek składały się tylko aktywa obrotowe w kwocie 57.689,78 zł. Kapitały spółki spadły z kwoty 1.202.104,97 zł na początku roku do kwoty minus 19.973 zł. Zobowiązania spółki wynosiły 77.662,78 zł i przekroczyły wartość majątku spółki o 19.973 zł. W pasywach bilansu spółki na dzień 31.12.2004r. pozwanyA. K.nie wykazał roszczeniaS. B., a miał obowiązek utworzyć rezerwę w kwocie 170.960 zł na przyszłe zobowiązanie lub wskazać to roszczenie w informacji dodatkowej do sprawozdania finansowego za rok 2004. Gdyby zarząd spółki(...)złożył wniosek o ogłoszenie upadłości na dzień 31.12.2004r., wszyscy wierzyciele spółki, z pominięciem roszczeniaS. B., zostaliby zaspokojeni w 74,3%, a przy uwzględnieniu jego roszczenia - w 23,2%. Pozwany pełniąc funkcję prezesa zarządu spółki(...)otrzymał od powoda wezwanie do zapłaty łącznej kwoty 180.670 zł z dnia 27 maja 2004 roku. Odpowiedział na to wezwanie pismem z dnia 1 czerwca 2004 roku, w którym zakwestionował istnienie zobowiązania. W dniu 30.06.2004r. powód złożył w Sądzie Okręgowym w Warszawie pozew o zapłatę przezspółkę (...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.- jako poręczyciela zobowiązańspółki (...) S.A.z siedzibąW.- kwoty 170.960 zł z ustawowymi odsetkami, dołączając do pozwu dokument poręczenia sporządzony w 2002 roku, opatrzony podpisami członków zarząduspółki (...)-E. D.iE. K.. Sąd Okręgowy w Warszawie w dniu 28 lipca 2004 roku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniający powództwo. W dniu 13.08.2004 roku pozwanyA. K.w imieniuspółki (...)wniósł sprzeciw od tego nakazu zapłaty, kwestionując zgłoszone roszczenie zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Wyrokiem z dnia 26 marca 2007 roku Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził odspółki (...)na rzeczS. B.kwotę 147.313,77 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 30 czerwca 2004 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 3.608 zł tytułem kosztów procesu. Apelacja spółki od tego wyroku została oddalona wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2008 roku w sprawie o sygn. akt VI ACa 1385/07. Na podstawie tytułu wykonawczego - wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 26 marca 2007 roku – powód wszczął przed Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym dla m. st. WarszawyS. G.postępowanie egzekucyjne przeciwko spółce pod sygn. akt KM 1397/08. W toku egzekucji wierzycielowi przekazano kwotę 46.408,66 zł, poza tym egzekucja okazała się bezskuteczna z uwagi na brak środków na rachunkach bankowych spółki oraz brak wierzytelności przysługujących spółce i została umorzona postanowieniem z dnia 29 stycznia 2009 roku. Sąd Okręgowy oddalił wniosek pozwanegoA. K.o przeprowadzenie dowodu z dokumentów postępowania upadłościowegospółki (...) S.A.na okoliczność wykazania, żeM. K.nabył ogół wierzytelności względemspółki (...), wskazując na to, że przedmiotem zainteresowania Sądu nie jest ustalenie kręgu osób, które nabyły wierzytelności wobecspółki (...), z tej racji, że spółka nie jest stroną postępowania. Z tego samego powodu Sąd oddalił także wniosek pozwanego o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadkaI. B.na powyższą okoliczność. Sąd Okręgowy jako podstawę uwzględnienia powództwa przeciwkoA. K.wskazał przepisart. 299 § 1 k.s.h.W ocenie tego Sądu powód wykazał wszystkie niezbędne przesłanki swego roszczenia, t.j. wykazał zarówno istnienie tytułu wykonawczego, stwierdzającego istnienie zobowiązania spółki - w postaci prawomocnego wyroku z dnia 26 marca 2007 roku jak i bezskuteczność egzekucji prowadzonej przeciwko tej spółce, złożył bowiem odpis postanowienia komornika w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego w oparciu o ten tytuł wykonawczy. Powód udowodnił też fakt pełnienia przez pozwanego funkcji członka zarząduspółki (...)w okresie istnienia zobowiązania wynikającego z poręczenia udzielonego przez spółkę, gdyż pomimo tego, że na dokumencie poręczenia nie widnieje data jego sporządzenia, z treści zeznań świadka w sprawie IV C 1766/05 oraz przesłuchania powoda wynikało, że został on sporządzony w 2002 roku. Zdaniem Sądu Okręgowego pozwany nie wykazał istnienia przesłanki egzoneracyjnej t.j braku swojej winy w niezgłoszeniu we właściwym czasie wniosku o ogłoszenie upadłościspółki (...). Sąd wskazał na to, że „właściwym czasem” jest moment, w którym spółka nie ma funduszy na płacenie swoich długów i nie jest to sytuacja przejściowa. Nie może to być jednak moment, w którym wniosek o upadłość musiałby być oddalony, bo majątek dłużnika nie wystarcza - w sposób oczywisty - nawet na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego (tak Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 29.01.2014r., I ACa 972/13, niepubl., LEX nr 1433825, Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 02.10.2008r., I UK 39/08, OSNP 2010/7-8/97). Właściwy czas do zgłoszenia wniosku o upadłośćspółki (...)Sąd Okręgowy ustalił na podstawie opinii biegłego rewidenta, z której wynikało, że już na koniec roku 2003r. istniała przesłanka do zgłoszenia takiego wniosku polegająca na niespłacaniu wymagalnych zobowiązań, albowiem spółka nie spłacała swoich zobowiązań zaciągniętych w 2002 roku, nie posiadała środków pieniężnych w kasie i na rachunkach bankowych. Zdaniem Sądu także na koniec 2004r., a zatem w okresie sprawowania przez pozwanego funkcji członka zarządu, istniała przesłanka do ogłoszenia upadłości, albowiem zobowiązania spółki przekraczały jej majątek. Sąd Okręgowy w oparciu o wyliczenia biegłego wskazał także na to, że gdyby pozwany zgłosił wniosek o ogłoszenie upadłości spółki na dzień 31.12.2004r, wszyscy wierzyciele spółki, w tym powód, zostaliby zaspokojeni w 23,2%. W ocenie Sądu pozwany miał świadomość istnienia zobowiązania spółki wynikającego z udzielonego poręczenia co najmniej od 1 czerwca 2004 roku, kiedy po otrzymaniu wezwania do zapłaty sporządzonego w dniu 27.05.2004r. (k. 831), odpowiedział na nie (k. 832). W sierpniu 2004r. pozwany nadto otrzymał nakaz zapłaty wydany przeciwko spółce wraz z odpisem pozwu i załącznikami, w tym kopią poręczenia i złożył sprzeciw od tego nakazu zapłaty. Skoro pozwany wiedział o istnieniu roszczenia powoda, to miał obowiązek utworzyć na dzień 31.12.2004r. rezerwę w kwocie 170.960 zł na przyszłe zobowiązanie lub wskazać to roszczenie w informacji dodatkowej do sprawozdania finansowego za rok 2004, czego nie uczynił. Zdaniem Sądu Okręgowego pozwany dochowując należytej staranności miał możliwość stwierdzenia, iż zobowiązaniaspółki (...)przewyższają majątek spółki i że zostały spełnione przesłanki do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie jej upadłości. W apelacji od wyroku z dnia 16 września 2014r. pozwanyA. K.zaskarżył wyrok w całości, wnosząc o jego uchylenie i umorzenie postępowania w sprawie, a na wypadek nieuwzględnienia zarzutów zawartych w punktach 1- 4 apelacji - o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości względem niego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, z pozostawieniem mu rozstrzygnięcia o kosztach procesu. Na podstawieart. 380 k.p.c.pozwany zgłosił wniosek o rozpoznanie przez Sąd drugiej instancji postanowienia Sądu Okręgowego oddalającego wniosek o przeprowadzenie dowodu z dokumentów postępowania upadłościowegospółki (...) S.A.oraz o przesłuchanie świadkaI. B.na okoliczność tego, żeM. K.nabył ogół wierzytelności względem(...) Sp. z o.o., a także postanowienia oddalającego wniosek o umorzenie postępowania i postanowienia z dnia 9 listopada 2010 roku o wezwaniu do udziału w sprawieA. K.. Pozwany sformułował zarzuty naruszenia przepisów postępowania: -art. 355 § 1 k.p.c.poprzez jego niezastosowanie i nieumorzenie postępowania pomimo tego, że dopozwanie go oraz wydanie wyroku względem niego było niedopuszczalne; -art. 4794§ 3 in fine k.p.c.poprzez jego niezastosowanie, tj. dopozwanie pozwanego pomimo, iż powyższy przepis wyłącza zastosowanieart. 194 § 3 k.p.c.w postępowaniu gospodarczym; -art. 4791§ 1 k.p.c.poprzez jego błędną wykładnię, względnie niezastosowanie, polegające na przyjęciu, iż niniejsza sprawa - oparta na przepisieart. 299 k.s.h.- nie ma charakteru gospodarczego; -art. 194 § 3 k.p.c.poprzez jego wadliwe zastosowanie polegające na dopozwaniu pozwanego do toczącego się postępowania rozpoznawanego w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych; -art. 233 § 1 k.p.c.poprzez błędne ustalenie, iż na koniec 2004 roku istniała przesłanka do ogłoszenia upadłości w postaci nadmiernego zadłużenia Spółki, tj. że zobowiązania Spółki przekraczały wartość jej majątku i oparcie tych ustaleń w całości na treści opinii biegłego, która jest wewnętrznie sprzeczna, w tym sprzeczna z treścią opinii ustnej, złożonej przez biegłego na rozprawie w dniu 19 sierpnia 2014 roku; -art. 233 § 1 k.p.c.poprzez ustalenie, iż niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcie postępowania układowego nastąpiło z winy pozwanego oraz że pozwany nie złożył wniosku o ogłoszenie upadłości w terminie odpowiednim mimo, że z treści opinii biegłego wynikało, że termin ten zapadł po tym, jak pozwany złożył rezygnację z pełnienia funkcji członka zarządu; -art. 217 § 3 k.p.c.w zw. zart. 227 k.p.c.poprzez uznanie, że wnioski dowodowe o przeprowadzenie dowodu z dokumentów postępowania upadłościowego oraz przesłuchania świadkaI. B.zostały zgłoszone na okoliczności nieistotne dla rozstrzygnięcia w sprawie. Zdaniem pozwanego doszło też do naruszenia przepisów prawa materialnego: -art. 299 § 1 i 2 k.s.h.poprzez uznanie, że pozwany odpowiada za zobowiązania Spółki, pomimo tego, że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcie postępowania układowego nastąpiło nie z jego winy oraz że w okresie pełnienia funkcji członka zarządu przez niego nie istniały przesłanki do ogłoszenia upadłości; -art. 299 § 1 i 2 k.s.h.poprzez uznanie, że pozwany nie złożył wniosku o ogłoszenie upadłości w terminie mimo, że termin na złożenie tego wniosku zapadł po tym, jak pozwany złożył rezygnację z pełnienia funkcji członka zarządu w Spółce. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja powoda zasługuje na częściowe uwzględnienie – w zakresie dotyczącym rozstrzygnięcia o oddaleniu powództwa wobec pozwanychE. K.iE. D.. Zasadnie powód podnosi w niej, że doszło do naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisuart. 299 k.s.h.w związku zarówno z przepisemart. 11 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003r. Prawo upadłościowe i naprawczejak i przepisemart. 1 § 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowepoprzez pominięcie przy ocenie przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej tych pozwanych opartej na przepisieart. 299 k.s.h.jednej z przyczyn zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości. W czasie sprawowania funkcji członków zarząduspółki (...)przez obie pozwane (od roku 2001r. do dnia 9 lutego 2004r.) podstawę zgłoszenia takiego wniosku stanowiły zarówno przepisy art. 1 § 1 i 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. (do dnia 30 września 2003r.) jak i przepisyart. 10 i art. 11 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lutego 2003r. Prawo upadłościowe i naprawcze(w okresie od dnia 1 października 2003r.). Określały one podobnie przesłanki uznania przedsiębiorcy za upadłego/ogłoszenia upadłości dłużnika. W przypadku wszystkich dłużników podstawową przesłanką było zaprzestanie płacenia długów (rozporządzenie), określone w ustawie jako niewykonywanie wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Upadłość dłużnika będącego osobą prawną, można było ogłosić także wówczas, gdy jego majątek nie wystarczał na zaspokojenie długów (rozporządzenie) oraz gdy jego zobowiązania przekroczyły wartość jego majątku, nawet wówczas, gdy na bieżąco te zobowiązania wykonywał (ustawa). Z treści powyższych przepisów wynikało, że upadłośćspółki (...), będącej osobą prawną, mogła być ogłoszona zarówno wówczas, gdy jej majątek nie wystarczał na zaspokojenie długów, bądź gdy jej zobowiązania przekroczyły wartość tego majątku, jak i wtedy, gdy spółka zaprzestała płacenia długów – nie wykonywała swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Sąd Okręgowy objął swymi ustaleniami fakty wynikające z opinii biegłegoK. S., który wskazał na to, że w roku 2001 r.spółka (...)miała znikomą płynność finansową, że w tamtym okresie cały majątek obrotowy spółki wynosił 990 zł, że w latach 2002 - 2003 spółka nie posiadała majątku obrotowego na spłatę zobowiązań, a jedynym sposobem spłaty wymagalnych zobowiązań była ewentualna sprzedaż majątku trwałego, na który składało się prawo użytkowania wieczystego nieruchomości. Już z samej treści powyższych zapisów wynikało, że skoro spółka w czasie pełnienia przez obie pozwane funkcji członków zarządu nie miała majątku obrotowego na spłatę zobowiązań (trudno uznać, by posiadanie środków obrotowych w kwocie 990 zł mogło pozwolić jej na spłatę zobowiązań) i nie spożytkowała na ten cel majątku trwałego w postaci prawa do nieruchomości (zostało zbyte dopiero w maju 2004r.), to zobowiązania spółki nie były przez nią wykonywane. Sąd Okręgowy dopatrzył się jednak istnienia podstawy ogłoszenia upadłości spółki, opartej wyłącznie na treściust. 2 art. 11 ustawy prawo upadłościowe i naprawczei to wyłącznie w okresie sprawowania zarządu przez pozwanegoA. K., wskazując na to, że po dacie 9 lutego 2004r. nastąpiło drastyczne pogorszenie sytuacji finansowej spółki, spowodowane sprzedażą środków trwałych spółki oraz obniżeniem kapitału zakładowego, a przejawiające się w tym, że zobowiązania spółki w wysokości 77.662,78 zł przekroczyły wartość majątku spółki o 19.973 zł, przy czym na koniec roku 2004 spółka nie posiadała żadnych aktywów trwałych. Powyższe wskazuje jednoznacznie na to, że Sąd ten ustalił istnienie tylko jednej z przesłanek ogłoszenia upadłości spółki (zobowiązania spółki przekroczyły wartość jej majątku), nie uwzględniając tego, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dawał podstawy do uznania, że jeszcze przed datą 9 lutego 2004r. spółka zaprzestała płacenia długów/nie wykonywała swych wymagalnych zobowiązań. Z treści opinii biegłegoK. S.(k. 270-272) wynikało bowiem, że na koniec 2002r. spółka nie posiadała żadnych środków obrotowych do prowadzenia działalności gospodarczej, przy czym jej zobowiązania krótkoterminowe wynosiły wówczas kwotę 72.346,74 zł. Nie posiadając zaś tych środków, nie była w stanie spłacić tych zobowiązań, które na koniec 2003r. wzrosły do kwoty 166.444,44 zł, na którą składały się m.in. zobowiązania podatkowe, w tym odsetki karne od niezapłaconych zobowiązań podatkowych (wcześniej wymagalnych) oraz zobowiązania z tytułu wynagrodzeń z umów o dzieło. Sporządzone przez biegłego zestawienia wysokości zobowiązań spółki (z roku na rok wzrastających) oraz treść sprawozdań z działalności zarządu za 2002r. i 2003r., w których zarząd przyznał, że spółka przez okres ponad dwóch lat działalności nie dokonała jeszcze żadnej sprzedaży, czynią uprawnionym wniosek, że działalność spółki była finansowana wyłącznie poprzez zaciąganie kolejnych zobowiązań (k. 281- wnioski szczegółowe opinii biegłego punkt 1.), przy braku spłaty zobowiązań już istniejących. W ocenie Sądu Apelacyjnego stan taki stanowił o trwałym (istniejącym przynajmniej 2 lata – rok 2002 i 2003) zaprzestaniu płacenia długów przez spółkę i o niewykonywaniu przez nią wymagalnych zobowiązań pieniężnych, a tym samym o istnieniu stanu niewypłacalności - jako przesłanki zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki - wskazanej w art. 1 § 1 rozporządzenia z 1934r. (w okresie do dnia 30 września 2003r.) oraz w art. 11 ust. 1 ustawy z 2003r. (po dniu 1 października 2003r.). Zdaniem Sądu Apelacyjnego jej istnienie można było stwierdzić już na koniec 2002r., przy czym wystarczające dla obciążenia obu pozwanych odpowiedzialnością zart. 299 k.s.h.jest ustalenie, że powyższa przesłanka występowała w dacie 31 grudnia 2003r., co obligowało obie pozwane do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości w terminie dwóch tygodni od tej daty, a wobec zaniechania przez nie zgłoszenia tego wniosku – uzasadniało ich odpowiedzialność wobec powoda za zobowiązania spółki. Zasadnie powód wskazuje w apelacji na to, że w przepisie art. 11 ust. 1 ustawy nie powiązano stanu niewypłacalności ze stanem majątku dłużnika, ale z jego zachowaniem, konkretnie zaniechaniem - zaprzestaniem płacenia długów, przy czym obojętna jest przyczyna, z powodu której dłużnik nie wykonuje swoich zobowiązań pieniężnych. Przepis ten nie wyłącza zatem niewypłacalności w sytuacji, gdy dłużnik wprawdzie nie wykonuje swoich zobowiązań pieniężnych, ale stan jego majątku wystarcza na wykonanie tych zobowiązań. Tym samym posiadanie przez spółkę majątku trwałego, nawet o wartości znacznie przekraczającej wartość jej zobowiązań, nie miało znaczenia dla oceny, czy występuje przesłanka ogłoszenia upadłości w postaci niewykonywania wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Zbędne także były rozważania na temat utraty przez spółkę płynności finansowej, rozumianej przez Sąd Okręgowy jako wstrzymanie płacenia długów na skutek przejściowych trudności, skoro wykazane zostało, że niewykonywanie wymagalnych zobowiązań pieniężnych przez spółkę było stanem stałym, istniejącym w ciągu 2002r. i 2003r. Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.zmienił częściowo punkt pierwszy wyroku Sądu Okręgowego z dnia 20 kwietnia 2012r. w ten sposób, że uwzględniając powództwo wobec pozwanychE. D.iE. K., zasądził od tych pozwanych na rzecz powoda żądaną kwotę z odsetkami za opóźnienie (zastrzegając solidarną ich odpowiedzialność z pozwanymA. K.) oraz w konsekwencji zmienił także punkt trzeci tego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz powoda od tych pozwanych kwoty 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na podstawieart. 98 k.p.c.w związku z§ 6 pkt 6 i § 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Brak było podstaw do zmiany na skutek apelacji powoda orzeczenia zawartego w punkcie 4. wyroku, gdyż kwota 1.849,43 zł została w nim zasądzona na rzecz powoda a nie od powoda. W pozostałym zakresie (dotyczącym orzeczenia o oddaleniu powództwa w stosunku do pozwanegoP. S.) apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie i podlegała oddaleniu na podstawieart. 385 k.p.c.Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dawał Sądowi Okręgowemu podstawę do oceny, że nawet w przypadku zgłoszenia przez tego pozwanego (podobnie jak przez sprawującą wraz z nim funkcję członka zarządu w 2005r. pozwanąE. K.) wniosku o ogłoszenie upadłości sytuacja wierzycieli spółki nie uległaby zmianie. Zapis ten należy rozumieć w ten sposób, że odpowiedzialność pozwanegoP. S.za zobowiązania spółki wyłączona jest z uwagi na brak związku przyczynowego pomiędzy jego zaniechaniem a szkodą powstałą po stronie powoda. Z przedstawionych powyżej rozważań dotyczących opinii biegłegoK. S.wynikało, że spółka już w latach poprzednich nie dokonywała sprzedaży, a swoją działalność finansowała zaciąganiem kolejnych zobowiązań, przy nieregulowaniu wcześniej powstałych, że na koniec 2004r. jej zobowiązania przekroczyły wartość aktywów obrotowych o 19.973 zł. W dacie 31 grudnia 2004r. spółka nie posiadała już majątku trwałego, gdyż w maju 2004r. zbyte zostało użytkowanie wieczyste nieruchomości, a wysokość zobowiązań spółki na koniec 2004r. wskazuje na to, że uzyskana ze sprzedaży kwota w znacznej części posłużyła na inne cele niż powiększenie zasobu środków obrotowych spółki bądź spłatę jej zobowiązań. PozwanyP. S.także złożył wyjaśnienia, że od objęcia przez niego obowiązków spółka nie prowadziła działalności gospodarczej (vide opinia biegłego k. 283). Z treści opinii biegłego (k. 283) wynikało też, że sytuacja finansowa spółki w 2005r. nie zmieniła się w stosunku do stanu z daty 31 grudnia 2004r., a przy uwzględnieniu konieczności pokrycia w pierwszej kolejności kosztów ewentualnego postępowania upadłościowego i należności publicznoprawnych, na spłatę wszystkich wierzycieli pozostałaby kwota 26.186,95 zł, a zatem niższa niż kwota, którą powód uzyskał później w toku postępowania egzekucyjnego. W takiej sytuacji nie można było uznać, by zaniechanie zgłoszenia przezE. K.iP. S.w 2005r. wniosku o ogłoszenie upadłości spółki wpłynęło na pogorszenie sytuacji powoda w stosunku do stanu, który powstałby, gdyby taki wniosek został przez nich zgłoszony po objęciu funkcji członków zarządu (przy założeniu, że w sytuacji spółki z 2005r. w ogóle zostałoby na podstawie takiego wniosku wszczęte postępowanie upadłościowe), a tym samym, by istniał związek przyczynowy między tym zaniechaniem a szkodą powoda. Do wniosków takich prowadzi postępowanie dowodowe zainicjowane tylko przez pozwaneE. K.iE. D., co nie oznacza, że Sąd winien pominąć wnioski wynikające z tego postępowania, orzekając o uwzględnieniu powództwa skierowanego wobec pozwanegoP. S.tylko dlatego, że on sam nie zgłosił wniosków dowodowych ani nie złożył oświadczenia, że przyłącza się do wniosków zgłoszonych przez te pozwane. Podstawy ewentualnej odpowiedzialności pozwanego są identyczne z okolicznościami występującymi po stronie pozwanejE. K., która wraz z nim sprawowała funkcję członka zarządu. Stwierdzając brak odpowiedzialności pozwanejE. K., Sąd nie mógł jednocześnie nie dostrzec takiego samego braku po stronie pozwanegoP. S.i w tych samych okolicznościach faktycznych wydać dwóch odmiennych rozstrzygnięć. Zaskarżony wyrok z dnia 16 września 2014r. w punkcie pierwszym podlegał zmianie jedynie w niewielkim zakresie, przy czym zmiana ta została dokonana niezależnie od treści zarzutów apelacji pozwanegoA. K.z uwagi na oczywistą nieprawidłowość (w części) rozstrzygnięcia o kosztach procesu zawartego w punkcie czwartym wyroku z dnia 20 kwietnia 2012r., utrzymanego w mocy zaskarżonym wyrokiem. Sąd Okręgowy w orzeczeniu tym m.in. zasądził bowiem od pozwanegoA. K.na rzecz współpozwanychE. D.iE. K.solidarnie kwotę 1.849,43 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Należy jednak zauważyć, że na podstawieart. 98 § 1 k.p.c., który miał uzasadniać takie rozstrzygnięcie, możliwe jest nałożenie na stronę przegrywającą sprawę, obowiązku zwrotu kosztów procesu wyłącznie przeciwnikowi tej strony. PozwaneE. D.iE. K.nie miały w niniejszej sprawie statusu przeciwniczek pozwanegoA. K.(choć niewątpliwie w pewnym zakresie ich interesy mogły być sprzeczne), bowiem występowały po tej samej stronie – stronie pozwanej. W sensie procesowym przeciwnikiem ich wszystkich był powód. Ewentualne rozliczenia kosztów procesu mogły wystąpić zatem w relacjach powód – pozwani. Nie było zaś podstaw do tego, by dokonywać takich rozliczeń między osobami występującymi po tej samej stronie. W związku z powyższym należało na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.zmienić zaskarżony wyrok w punkcie pierwszym poprzez uchylenie na podstawieart. 347 k.p.c.wyroku zaocznego z dnia 20 kwietnia 2012r. wydanego w stosunku do pozwanegoA. K.w punkcie czwartym częściowo t.j. w zakresie zasądzającym od niego na rzecz pozwanychE. D.iE. K.koszty postępowania. W pozostałym zakresie wyrok zaoczny winien być utrzymany w mocy, jak zasadnie ocenił Sąd Okręgowy, a tym samym apelacja pozwanegoA. K.od wyroku z dnia 16 września 2014r. winna być oddalona na podstawieart. 385 k.p.c.jako niezasadna. Wbrew zarzutom tej apelacji brak było podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i umorzenia postępowania w sprawie na podstawieart. 355 k.p.c.Na wstępie należy zauważyć, że oba cytowane przez pozwanego w uzasadnieniu apelacji wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 7 marca 1969 r. sygn. akt II PR 576/68 i z dnia 4 grudnia 1972 r. I PR 191/72 dotyczą odmiennych stanów faktycznych oraz odmiennego stanu prawnego, poglądy w nich wyrażone nie mogą zatem znaleźć zastosowania w niniejszej sprawie. W sprawie I PR 191/72 przyczyną uchylenia wyroku i umorzenia postępowania była niedopuszczalność prowadzenia postępowania przed Sądem przeciwko podmiotowi podlegającemu państwowemu arbitrażowi gospodarczemu, w zakresie roszczenia, którego rozpoznanie poddane zostało właściwości państwowych komisji arbitrażowych. W sprawie II PR 576/68 z kolei Sąd Najwyższy oceniał skuteczność zgłoszenia wniosku o dopozwanie zgłoszonego przez osobę nieuprawnioną do zgłoszenia takiego wniosku t.j. przez pozwanego. Nie można także uznać, by zasadny był zarzut apelacji mówiący o błędnym przyjęciu przez Sąd Okręgowy, iż niniejsza sprawa - oparta na przepisieart. 299 k.s.h.- nie ma charakteru gospodarczego, bowiem ani Sąd Okręgowy w składzie wydającym wyrok zaoczny z dnia 20 kwietnia 2012r., ani w składzie, który orzekał wyrokiem z dnia 16 września 2014r., nie wyraziły takiego poglądu, w ogóle tą kwestią nie zajmowały się. Nawet, gdyby też przyjąć, że poprzez dopozwanieA. K.- na wniosek powoda - w sprawie prowadzonej według przepisów o postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych doszło do naruszenia wskazanych w apelacji przepisówart. 4794§ 3 in fine k.p.c.,art. 4791§ 1 k.p.c.czyart. 194 § 3 k.p.c., to naruszenie tych przepisów nie miało wpływu na treść rozstrzygnięcia Sądu ani nie powodowało też nieważności postępowania, nie uzasadniałoby zatem uchylenia wyroku i umorzenia postępowania w uznaniu, że wydanie wyroku stało się zbędne lub niedopuszczalne. Pozwany nawet nie próbuje wskazywać ewentualnego wpływu naruszenia powyższych przepisów na rozstrzygnięcie Sądu. Postępowanie w niniejszej sprawie toczyło się na podstawie takich samych przepisów, jakie stosowane byłyby w ewentualnym procesie wytoczonym przez powoda osobno pozwanemuA. K., bądź w postępowaniu zainicjowanym na skutek ewentualnego wyłączenia z niniejszej sprawy żądania zasądzenia od tego pozwanego dochodzonej kwoty. Sytuacja procesowa pozwanego nie uległa w niniejszej sprawie pogorszeniu w stosunku do tej, jaką miałby w odrębnie wytoczonej mu sprawie – podlegał takim samym ograniczeniom, miał zagwarantowane te same uprawnienia procesowe. Nie mogły również odnieść skutku zarzuty apelacji dotyczące naruszenia przepisówart. 233 § 1 k.p.c.orazart. 299 § 1 i 2 k.s.h.Już z treści wcześniejszych rozważań Sądu Apelacyjnego, uzasadniających apelację powoda w zakresie dotyczącym odpowiedzialności pozwanychE. D.iE. K.za zobowiązaniaspółki (...), wynikało to, że stan niewypłacalności tej spółki spowodowany niewykonywaniem przez nią wymagalnych zobowiązań pieniężnych istniał już na koniec 2002r., a z całą pewnością na koniec 2003r. W okresie od dnia 31 grudnia 2003r. do dnia 9 lutego 2004r. t.j. do objęcia przez pozwanegoA. K.funkcji członka zarządu spółki nie wydarzyło się nic, co by wpłynęło na sytuację finansową i majątkową tej spółki – w każdym razie pozwany nie powołuje się na to, by taki fakt miał miejsce. W postępowaniu prowadzonym po wniesieniu sprzeciwu od wyroku zaocznego Sąd Okręgowy ponownie dopuścił dowód z opinii biegłegoK. S.celem ustalenia istnienia podstaw do ogłoszenia upadłości spółki i biegły ponownie wskazał na to, że w 2003r. spółka nie miała żadnych przychodów ze sprzedaży, żadnych środków pieniężnych w kasie i na rachunkach bankowych, a tylko same koszty, co skutkowało stratami bilansowymi i tym, że spółka nie spłacała swoich zobowiązań zaciągniętych co najmniej w 2002r., a tylko zaciągała nowe zobowiązania (k. 881- 892- opinia). Treść opinii tego biegłego dawała podstawy do uznania, że na dzień 31 grudnia 2003r. (a także na dzień 9 lutego 2004r. wobec braku poprawy stanu majątkowego i finansowego spółki w okresie od 31 grudnia 2003r.) istniała podstawa do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki wskazana w art. 11 ust. 1 ustawy z 2003r. Strona pozwana w tym zakresie nie kwestionuje opinii biegłego, podnosi tylko zarzuty dotyczące stwierdzenia przez biegłego i Sąd, że na koniec 2004r. wystąpiła także druga z przesłanek – z art. 11 ust. 2 ustawy - w postaci nadmiernego zadłużenia spółki (zobowiązania spółki przekraczały wartość jej majątku). Nawet, gdyby zarzuty pozwanego dotyczące istnienia tej przesłanki niewypłacalności okazały się zasadne, nie miałoby to wpływu na ocenę rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego co do odpowiedzialności pozwanego za zobowiązania spółki, skoro odpowiedzialność tę uzasadniałoby niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości w terminie 14 dni po tym, jak pozwany stwierdził, że spółka nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Pozwany właściwie sam przyznaje w uzasadnieniu apelacji, że miał świadomość takiego stanu rzeczy, pisząc, że podjęte przez niego działania miały na celu „usunięcie podstaw do ogłoszenia upadłości Spółki poprzez przywrócenie spłacania zobowiązań Spółki” i że w ich wyniku „odpadła przesłanka do ogłoszenia upadłości w postaci trwałego nieregulowania przez spółkę zobowiązań”. Należy też zauważyć, że podstawowym obowiązkiem członka zarządu spółki w sytuacji stwierdzenia podstaw do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie jej upadłości jest wystąpienie z takim wnioskiem w terminie 14 dni w celu doprowadzenia do zaspokojenia wszystkich wierzycieli spółki, a nie spłata jej zobowiązań wedle wiedzy i uznania zarządu. Z treści opinii biegłego wynikało, że w wypadku wszczęcia postępowania upadłościowego przed sprzedażą prawa do nieruchomości w maju 2004r., wszyscy wierzyciele spółki, w tym powód, zostaliby zaspokojeni w 100%, a nie tylko wybrani, uprzywilejowani przez spółkę (jej zarząd). Niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości skutkowało zatem brakiem zaspokojenia powoda, którego roszczenia zostały pominięte, a tym samym szkodą powoda w wysokości kwoty dochodzonej w niniejszej sprawie. Nie jest przy tym istotne to, czy pozwany miał świadomość istnienia wierzytelności powoda, czy miał podstawy uznawać ją za przysługującą powodowi, gdyż podstawą jego odpowiedzialności jest wyłącznie niezgłoszenie we właściwym czasie wniosku o ogłoszenie upadłości spółki. Zgłoszenie takiego wniosku zwalniałoby go z odpowiedzialności nawet, jeśli następnie roszczenie powoda nie zostałoby zaspokojone oraz także z oceny zasadności tego roszczenia – badałby tę kwestię syndyk, któremu powód musiałby wykazać istnienie wierzytelności wobec spółki. Obecnie zresztą pozwany nie może skutecznie kwestionować istnienia roszczenia powoda wobecspółki (...)z tytułu poręczenia za zobowiązaniaspółki (...), dlatego, że kwestię tę przesądził prawomocny wyrok Sądu Okręgowego z dnia 26 marca 2007 roku w sprawie IV C 1766/05, wiążący Sąd w niniejszej sprawie na podstawieart. 365 § 1 k.p.c.Z powyższych względów nie mogły zostać uwzględnione wnioski dowodowe zgłoszone przez pozwanego na okoliczność, żeM. K.nabył ogół wierzytelności względemspółki (...), a tym samym oddalając wniosek o przeprowadzenie dowodu z dokumentów postępowania upadłościowego oraz przesłuchania świadkaI. B.Sąd Okręgowy nie naruszył przepisówart. 217 § 3 k.p.c.w zw. zart. 227 k.p.c. Brak było podstaw do uznania, by niezgłoszenie przez pozwanegoA. K.wniosku o ogłoszenie upadłości spółki nastąpiło w okolicznościach wskazujących na brak winy pozwanego. Obowiązkiem pozwanego jako jedynego członka zarządu spółki (i dodatkowo jedynego jej udziałowca) było znać stan majątku i finansów spółki. Stan taki pozwany mógł poznać na podstawie sprawozdania finansowego i bilansu za 2003r. już w momencie objęcia funkcji prezesa zarządu spółki w lutym 2004r. Trudno też byłoby mu jako jedynemu członkowi zarządu nie dostrzec następnie przez kolejne miesiące pełnienia funkcji (od lutego 2004r. do końca grudnia 2004r.), że spółka nie prowadzi żadnej działalności, nie uzyskuje przychodów, a tylko zaciąga kolejne zobowiązania, że brak jest środków, którymi mogłaby obracać i spłacać te zobowiązania. W ocenie Sądu Apelacyjnego stan niewypłacalności spółki istniejący na koniec 2003r., a wynikający z dokumentów finansowych oraz sprawozdania zarządu z działalności spółki w 2003r. – znanych pozwanemu w momencie nabywania udziałów w spółce i obejmowania funkcji prezesa zarządu - uzasadniał zgłoszenie przez pozwanego wniosku o ogłoszenie upadłości spółki niezwłocznie po objęciu przez niego tej funkcji, a zatem najpóźniej do końca lutego 2004r. Wbrew zarzutom apelacji nie można przyjąć, by z treści opinii biegłego wynikało, że wniosek o ogłoszenie upadłości winien być zgłoszony już po zatwierdzeniu sprawozdania za 2004r. (biegły używa w tym zakresie zwrotu „najpóźniej”). Zgodnie z wnioskami biegłego podstawy do zgłoszenia takiego wniosku występowały już pod koniec 2003r., a zatem także w lutym 2004r. Jak wcześniej sygnalizowano, stwierdzenie braku winy pozwanego (jej istnienie jest przedmiotem domniemania prawnego) w niezgłoszeniu takiego wniosku nie może opierać się na twierdzeniach pozwanego co do braku wiedzy na temat istnienia konkretnego zobowiązania spółki – zobowiązania wobec powoda. Niezależnie od tego należy zauważyć, że pozwany miał świadomość, że mogą istnieć zobowiązania spółki inne niż ujęte w bilansie za 2003r., skoro na okoliczność ich ujawnienia zastrzeżona została na jego rzecz kara umowna w umowie nabycia udziałów w spółce, której nota bene pozwany obecnie dochodzi od pozwanychE. D.iE. K.. Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny w pozostałym zakresie oddalił apelację pozwanegoA. K.na podstawieart. 385 k.p.c. Wobec uwzględnienia apelacji powoda w zakresie dotyczącym pozwanychE. D.iE. K.oraz wobec oddalenia apelacji pozwanegoA. K.Sąd zasądził od tych pozwanych na rzecz powoda koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym na podstawieart. 98 k.p.c.w związku z§ 6 pkt 6 i § 13 ust. 1 pkt 2w. cyt. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości. W związku z tym, że powód zwolniony był z obowiązku zapłaty opłaty sądowej od apelacji w kwocie 8.552 zł, należało nakazać pobranie tej kwoty - jako nieuiszczonych kosztów sądowych - na rzecz Skarbu Państwa solidarnie od pozwanychE. D.iE. K.na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie date: '2015-06-09' department_name: VI Wydział Cywilny judges: - Agata Zając - Grażyna Kramarska - Aldona Wapińska legal_bases: - art. 299 § 1 i 2 k.s.h. - art. 10 i art. 11 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lutego 2003r. Prawo upadłościowe i naprawcze - art. 1 § 1 i 2 oraz art. 5 § 1 i 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe - art. 6 k.c. - § 6 pkt 6 i § 13 ust. 1 pkt 2 - § 6 pkt 6 i § 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu recorder: sekr. sąd. Beata Pelikańska signature: VI ACa 1812/14 ```

154505000000303_I_C_000814_2019_Uz_2021-03-01_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 814/19 WYROK ZAOCZNY W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 15 lutego 2021 r. Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Jacek Bajak Protokolant: Maciej Suwiński po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2021 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa(...) Bank S.A.z siedzibą wW. przeciwkoA. K. o zapłatę oddala powództwo. Sygn. akt I C 814/19 UZASADNIENIE W dniu 25 maja 2019 r. powód(...) Bank S.A.z siedzibą wW., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie domagając się zasądzenia na rzecz powoda od pozwanegoA. K.kwoty 174.880,70zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto powód wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych w wysokości 2.187,00 zł tytułem uiszczonej opłaty sądowej od pozwu oraz o zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. W treści pozwu powód wskazał listę dowodów na poparcie swoich twierdzeń. Powód jako podstawę swojego żądania wskazał na fakt zawarcia przez strony w dniu 16 sierpnia 2017 r.umowy pożyczki nr (...), która nie była należycie spłacana przez pozwanego. W związku z nienależytym wykonywaniem przez pozwanego zaciągniętego zobowiązania, skutkującym naruszeniem warunków powyższej umowy, w dniu 8 maja 2019 r. pozwany została wezwany do spłaty wymagalnego zadłużenia pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Wezwanie do zapłaty nie odniosło oczekiwanego skutku, gdyż zadłużenie nie zostało przez pozwanego spłacone(pozew, k. 37). Postanowieniem z dnia 26 czerwca 2019 r., sygn. akt VI Nc-e 936597/19 Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie postanowił przekazać sprawę do Sądu Okręgowego w Warszawie. W uzasadnieniu ww. orzeczenia sąd stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty(postanowienie, k. 8). Zarządzeniem z dnia 18 lipca 2019 r. sędzia referent na podstawieart. 50537§ 1 k.p.c.wezwał pełnomocnika powoda, będącego radcą prawnym, do uzupełnienia braków fiskalnych i formalnych pozwu poprzez uiszczenie opłaty uzupełniającej od pozwu w kwocie 6558 zł oraz wykazanie, że pozew podpisała osoba umocowana do składania oświadczeń woli w imieniu powoda w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem umorzenia postępowania(zarządzenie, k. 9). Pismem z dnia 20 sierpnia 2019 r.(data stempla pocztowego, k. 27)powód uzupełnił ww. braki pozwu w zakreślonym terminie(pismo, k. 13). W dniu 22 października 2019 r. zarządzono doręczenie pozwanemu odpisu pozwu, zobowiązując do złożenia odpowiedzi na pozew wraz z powołaniem wszelkich twierdzeń i dowodów w terminie 30 dni(zarządzenie, k. 27v).Przesyłka zawierająca pozew została uznana za doręczoną z dniem 20 listopada 2019 r. oraz pozostawiona w aktach sprawy(koperta, k. 31); pozwany nie zajał stanowiska w sprawie. W dniu 15 lutego 2021 r. w niniejszej sprawie odbyła się rozprawa, na którą pomimo prawidłowego doręczenia zawiadomień zarówno pełnomocnikowi powoda, jak i pozwanemu(epo, k. 42),nikt się nie stawił(protokół rozprawy, k. 43). Sąd zważył, co następuje:powództwo podlegało oddaleniu, bowiem powód nie wykazał żadnych faktów i okoliczności, jakie podnosił w swoim pozwie. Stosownie do treści art. 11 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianieustawy kodeks postępowania cywilnegooraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 8.08.2019., poz. 1469) sprawy wszczęte przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy rozpoznawane w elektronicznym postępowaniu upominawczym do czasu zakończenia postępowania w danej instancji podlegają rozpoznaniu zgodnie z przepisami, w brzmieniu dotychczasowym – wobec czego sprawa niniejsza podlegała rozpoznaniu na podstawie przepisów obowiązujących w brzmieniu sprzed wejścia w życie ww. ustawy w dniu 7 listopada 2019 roku. Stosownie doart. 339 § 1 k.p.c.jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (§ 2). Zgodnie zart. 50532§ 1 k.p.c.w pozwie powód powinien wskazać dowody na poparcie swoich twierdzeń. Dowodów nie dołącza się do pozwu. Przepisuart. 128nie stosuje się. W pierwszej kolejności Sąd stwierdził, iż występując z pozwem w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód wymienił listę dowodów(k. 6-7), nie dołączając tych dowodów, postępując zgodnie z ww. przepisem. Należy jednak wskazać, iż wobec stwierdzenia przez Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie braku podstaw do rozpoznania sprawy w elektronicznym postępowaniu upominawczym oraz przekazania sprawy do tutejszego Sądu, Sąd rozpoznawał sprawę w trybie procesowym, zatem w niniejszej sprawie od tego momentu, w celu przeprowadzenia odpowiedniego postępowania dowodowego, poprzedzającego wydanie orzeczenia kończącego, winny mieć zastosowanie zasady przewidziane wart. 6 § 2 k.p.c.– w myśl którego strony obowiązane są przytaczać wszystkie okoliczności faktyczne i dowody bez zwłoki, aby postępowanie mogło być przeprowadzone sprawnie i szybko. Zgodnie zart. 126 § 1 pkt 3 k.p.c.każde pismo procesowe, a niewątpliwie do takich należy pozew powinno zawierać między innymi osnowę wniosku lub oświadczenia oraz dowody na poparcie przytoczonych okoliczności.Art. 6 k.c.wprowadza również elementarną zasadę procesu, w myśl której ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Należy wskazać, iż pełnomocnik powoda pomimo wyznaczenia terminu rozprawy nie tylko nie stawił się w Sądzie, ale również nie złożył do sprawy jakichkolwiek pism procesowych oraz dowodów, ograniczając się jedynie do przedłożenia na wstępnym etapie postępowania na żądanie Sądu odpisu pełnomocnictwa, odpisu Krajowego Rejestru Sądowego dotyczącego powoda, a także potwierdzeń uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i uzupełniającej opłaty od pozwu. W ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę, dowody zaprezentowane jedynie w formie listy, wymienione w pozwie złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, w żaden sposób nie czynią zadość wyżej wymienionym wymogom i zasadom, bowiem same twierdzenia strony powodowej nie mogą być uznane za wystarczającą podstawę i dowód dla oceny zasadności zgłoszonego roszczenia i ewentualnie zasądzenia tego roszczenia. Okoliczności przedstawione w treści pozwu, stanowiące jedynie twierdzenia powoda, w dodatku niczym nieudowodnione, nie są wystarczające do przyjęcia ich wiarygodności; twierdzenia strony muszą być poparte źródłami. W powyższym zakresie należy wskazać na jednoznaczne stanowisko Sądu Najwyższego, w całości podzielane przez Sąd rozpoznający niniejszą sprawę, zgodnie z którym po przekazaniu sprawy przez sąd prowadzący elektroniczne postępowanie upominawcze do sądu właściwości ogólnej na podstawieart. 50533§ 1 k.p.c.nie wzywa się powoda na podstawieart. 130 § 1 k.p.c.do usunięcia braków formalnych pozwu przez przedłożenie odpisu pozwu wraz z załącznikami oraz gdy sprawa rozpoznawana jest w postępowaniu uproszczonym przez złożenie pozwu na urzędowym formularzu. To w interesie strony leży uzupełnienie wcześniej złożonego wcześniej pozwu przez dołączenie wymienionych w nim dowodów służących osiągnięciu celu procesu w postaci uwzględnienia powództwa. Powinność ta nie jest jednak obłożona rygorem zwrotu pozwu, lub umorzenia postępowania. Powód powinien dołączyć wskazane wcześniej dowody, mając na względzie skutki procesowe wynikające z tzw. ciężaru wspierania postępowania (art. 6 § 2 k.p.c.) i sankcje przewidziane wart. 207 i 217 k.p.c., których stosowanie wiąże się z rygorem pomijania spóźnionych twierdzeń i dowodów oraz konsekwencje związane z nieudowodnieniem swoich twierdzeń w postaci oddalenia powództwa. Wzywanie strony do uzupełnienia braków w postaci przedłożenia odpisu pozwu wraz z załącznikami, lub do złożenia pozwu na urzędowym formularzu nie byłoby uzasadnione również z tego względu, że wymagania te nie były aktualne w chwili składania pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Trzeba wskazać, że niezłożenie pozwu na urzędowym formularzu wymaganym w postępowaniu uproszczonym, niedołączenie odpisu pozwu i odpisu powołanych w nim dowodów (dokumentów) nie stanowi braku uniemożliwiającego nadanie sprawie biegu(vide: Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2015 r., sygn. akt III CZP 33/15, OSNC 2016/6/68). Podkreślić należy, iż obowiązek wykazania i udowodnienia faktów oraz okoliczności podnoszonych powoda, obciążał go od momentu przekazania sprawy do sądu właściwości ogólnej, wobec czego to właśnie z tym momentem powód z własnej inicjatywy winien liczyć się z koniecznością zadośćuczynienia obowiązkowi udowodnienia swoich twierdzeń; należy przyjąć przy tym, że powinnością powoda było zaprezentowanie dowodów najpóźniej do momentu przeprowadzenia pierwszej rozprawy. Skoro pełnomocnik powoda pomimo prawidłowego zawiadomienia nie stawił się na rozprawie oraz nie złożył stosownych dowodów na piśmie, należy uznać, iż strona powodowa nie sprostała ciążącemu na niej obowiązkowi. Pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę, zaszły więc przesłanki dla wydania wyroku zaocznego w rozumieniuart. 339 § 1 k.p.c. Stosownie doart. 339 § 2 k.p.c.wydanie wyroku zaocznego oznacza, że sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o faktach zawarte w pozwie lub pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed posiedzeniem, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W doktrynie oraz orzecznictwie sądów powszechnych wskazuje się, że przewidziane w ww. przepisie domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i to tylko wówczas, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości. Zaistnienie przesłanek wskazanych wart. 339 § 2 k.p.c.pozostawione jest swobodnej ocenie sądu, dokonywanej w okolicznościach konkretnego przypadku. Sąd nie jest jednak zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach. Sąd Najwyższy również zajął stanowisko w niniejszej sprawie, stwierdzając m.in., że działanieart. 339 § 2 k.p.c.nie rozciąga się na dziedzinę prawa materialnego, obowiązkiem Sądu rozpoznającego sprawę w warunkach zaoczności jest rozważenie czy w świetle przepisów prawa materialnego twierdzenie strony powodowej uzasadniają uwzględnienie żądania(vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1999 r., sygn. akt I CKU 176/97, LEX nr 37430).W ocenie sądu twierdzeń powoda zaprezentowanych w pozwie złożonym w niniejszej sprawie nie można było zatem przyjąć za wiarygodne, bowiem wobec braku jakichkolwiek dowodów budziły one uzasadnione wątpliwości. Mając na uwadze powyższe rozważania oraz na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku. sędzia Jacek Bajak

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2021-02-15' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Sędzia Jacek Bajak legal_bases: - art. 126 § 1 pkt 3 k.p.c. - Art. 6 k.c. recorder: Maciej Suwiński signature: I C 814/19 ```

152515000000503_I_C_000301_2015_Uz_2015-06-30_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 301/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 czerwca 2015 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSO Renata Lech Protokolant: starszy sekretarz sądowy Marlena Kulbat po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2015r. w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie sprawy z powództwaH. P. przeciwko(...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW. o zadośćuczynienie 1 zasądza od pozwanego(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzeczpowódkiH. P.kwotę85.000,00 zł(osiemdziesiąt pięć tysięcy złotych)tytułem zadośćuczynieniaz odsetkami w wysokości określonej w ustawie dla poszczególnych okresów opóźnienia: - od kwoty 55.000,00 zł (pięćdziesiąt pięć tysięcy złotych ) od dnia 11 września 2013r. do dnia zapłaty, - od kwoty 22.500,00 zł (dwadzieścia dwa tysiące pięćset złotych) od dnia 20 lutego 2015r. do dnia zapłaty, - od kwoty 7.500,00 zł (siedem tysięcy pięćset złotych) od dnia 28 maja 2015r. do dnia zapłaty; 2 oddala powództwo w pozostałej części; 3 zasądza od pozwanego(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzecz powódkiH. P.kwotę4.840,00 zł(cztery tysiące osiemset czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu; 4 nakazuje pobrać od pozwanego(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim kwotę 4.486,00 zł (cztery tysiące czterysta osiemdziesiąt sześć) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim date: '2015-06-30' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Renata Lech legal_bases: [] recorder: starszy sekretarz sądowy Marlena Kulbat signature: I C 301/15 ```

155005300000503_I_C_001467_2014_Uz_2014-10-03_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 1467/14 – upr. WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 września 2014 r. Sąd Rejonowy w Zgorzelcu Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSR Maciej Dubrowski Protokolant: Ewelina Pługowska na rozprawie po rozpoznaniu w dniu 25 września 2014 r. sprawy z powództwa(...) sp. z o.o.wK. przeciwkoV. Z. o zapłatę I zasądza od pozwanejV. Z.na rzecz powoda(...) sp. z o.o.wK.kwotę 787,80 zł (siedemset osiemdziesiąt siedem złotych i 80/100 zł) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28-03-2014 r. do dnia zapłaty, II zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 227 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Sygn. akt I C 1467/14 UZASADNIENIE Powód,(...) S.A.wK., wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanejV.Z.kwoty 787,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 28-03-2014 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu. W uzasadnieniu podała, że w dniu 15-04-2013 r. strony zawarły umowę sprzedaży energii wraz pakietem promocyjnym pod nazwą:(...), na mocy której pozwana zobowiązywała się kontynuować umowę do dnia 30-06-2015. Pozwana pismem z dnia 26-11-2013 wypowiedziała umowę. Powód na podstawie pkt 9 rozdziału III regulaminu naliczył pozwanej karę umowną za rozwiązania przez nią umowy przed terminem w wysokości 787,80 zł notą obciążeniową z dnia 12-03-2014r. Pismem z dnia 07-04-2014r. wezwała pozwaną do zapłaty kary umownej, ale pozwana nie dostosowała się do treści wezwania. Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 2 czerwca 2014 r. o sygn. akt I Nc 794/14, Sąd Rejonowy w Zgorzelcu uwzględnił powództwo w całości. (k.42). Pozwana w zarzutach od nakazu zapłaty (k. 49-64) wniosła zmianę nakazu i oddalenie powództwa ponad kwotę 400 zł oraz zasądzenie kosztów procesu według norm. Zarzuciła, że pracownik powódki wprowadził ją w błąd co do wysokości kary umownej dlatego gotowa jest nią zapłacić w takiej wysokości jakiej podał jej pracownik na infolinii powoda. Sąd powinien ograniczyć karę do wskazanej w sprzeciwie wysokości. Zarządzeniem przewodniczącego z dnia 23-07-2014r stwierdzono skuteczne wniesienie sprzeciwu i upadek nakazu zapłaty i sprawę w całości przekazano do tryby uproszczonego Powódka w piśmie procesowym z dnia 26-08-2014r. podniosła, że kara umowna została wyliczona prawidłowo oraz przyznała, że jej konsultant podał błędną informację co do wysokości kary umownej. Zdaniem strony powodowej błąd konsultanta nie stanowi podstawy miarkowania kary umownej, zażądała więc uwzględnienie pozwu w całości. Pełnomocnik pozwanej na rozprawie w dniu 25 września 2014 r. wskazał, że nie rozumiejąc sposobu wyliczania kary umownej chciał uzyskać wiążącą informację od strony powodowej podejmując decyzję o rozwiązaniu umowy przed terminem. Został jednak wprowadzony w błąd dlatego podjął taką decyzję, uważa więc że pozwana powinna karę zapłacić w wysokości wskazanej przez konsultanta. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 15-04-2013 r. strony zawarły umowę sprzedaży energii wraz pakietem promocyjnym pod nazwą:(...), na mocy której pozwana zobowiązywała się kontynuować umowę do dnia 30-06-2015. W regulaminie do Pakietu strony w rozdziale III pkt 9 zastrzegły, że: „W związku ze skorzystaniem z(...), Klient zobowiązuje się nie wypowiadać Umowy i będzie ją kontynuował co najmniej do dnia 30 czerwca 2015 roku. W przypadku wypowiedzenia przez Klienta Umowy przed upływem terminu wskazanego w zdaniu poprzedzającym z przyczyn leżących po stronie Klienta, Klient zobowiązany będzie do zapłaty Sprzedawcy odszkodowania umownego bez względu na wysokość poniesionej przez Sprzedawcę szkody, obliczonego jako iloczyn: a ilości energii elektrycznej wyliczonej dla okresu pozostałego do zakończenia obowiązywania(...), na podstawie średniego poboru za okres od początku obowiązywania Umowy, nie dłużej niż z okresu ostatnich 12 (dwunastu) miesięcy oraz b stawki jednostkowej wynoszącej 50,00 zł/ MWh. [dowód: umowa k. 20, wniosek o udział w promocji k.30, regulamin promocji k.31] Pozwana od lipca 2013r prowadziła negocjacje z konkurentami powoda o zawarciu z nimi umowy o zakup energii elektrycznej. [dowód: wydruki z korespondencji mailowej pozwanej k. 51-52] W dniu 06-08-2013r pozwana na infolinii telefonicznej powoda uzyskała błędną informację o wysokości kary umownej mającej błędnie wynosić 25 zł za punkt za miesiąc do końca umowy. W dniu 26-11-2013 r. strona pozwana za pośrednictwem innego dostawcy energii wypowiedziała umowę powodowi. [dowód: wypowiedzenie k. 33] Powódka notą obciążeniową z dnia 12-03-2014r obciążyła pozwaną kwotę 787,80 zł z tytułu kary umownej, z siedmiodniowym terminem płatności. Podstawą obliczenia kary umownej było zużycie energii elektrycznej w wysokości 15756 kWh tj. 32,42 kWh średniodobowego zużycia razy 486 dni do końca umowy. [dowód: nota obciążeniowa k. 38]. Pozwana reklamowała wysokość kary umownej u powódki, która podtrzymała swoje stanowisko. [dowód: korespondencja stron k. 50-64 Sąd, zważył, co następuje: Powództwo jako uzasadnione, co do zasady i wysokości należało uwzględnić, w całości. Materialnoprawną podstawę roszczenia powódki stanowiłart. 484 § 1 kc, zgodnie z którym w razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości, bez względu na wysokość poniesionej szkody. Wskutek wypowiedzenia przez pozwaną umowy na podstawie pkt 9 rozdziału III regulaminu umowy z dnia 15-04-2013 r. powstał stan, który należy zakwalifikować jako niewykonanie zobowiązania. W orzecznictwie ugruntowany jest już pogląd o dopuszczalności zastrzeżenia kary umownej na wypadek wypowiedzenia umowy. (por. uchwała SN z 18.07.2012 r. III CZP 39/12, wyrok SN z 25.03.2011 r.). Zastrzeżenie kary umownej możliwe będzie również na wypadek skorzystania przez jednego z kontrahentów z uprawnienia kształtującego, np. wypowiedzenia umowy lub odstąpienia od niej (wyrok SN z dnia 20 października 2006 r., IV CSK 154/06, OSNC 2007, nr 7-8, poz. 117; wyrok SN z dnia 7 lutego 2007 r., III CSK 288/06, niepubl.). Strona pozwana nie kwestionowała naliczonej im kary umownej zarówno co do zasady jaki i wysokości, uważała jedynie, że kara umowna powinna zostać miarkowana do wysokości jaką jej błędnie podał konsultant z infolinii strony powodowej tj do kwoty 400 zł. [16 miesięcy razy 25 zł. Błędna informacja pracownika strony powodowej legła bowiem u podstaw decyzji pozwanej o wypowiedzenia umowy przez nią. Nie mniej jednak Sąd uznał za nieuzasadnione zastosowanie w niniejszej sprawieart. 484 § 2 k.c.Stosownie do tego przepisu - dłużnik może żądać zmniejszenia kary umownej, jeżeli zobowiązanie zostało w znacznej części wykonane, lub gdy jest ona rażąco wygórowana, przy czym jak podkreślił Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 23 maja 2013 r. IV CSK 644/12 – katalog kryteriów pozwalających na zmniejszenie kary umownej nie jest zamknięty, a ocena w tym zakresie w zależności od okoliczności sprawy, należy do sądu orzekającego. Jest to przejaw tzw. prawa sędziowskiego, zapewniającego możliwość elastycznego stosowania miarkowania kary umownej. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 22.03.2013 r. I ACa 1315/12). Najbardziej powszechnym kryterium z uwagi na kompensacyjną funkcję kary umownej jest jej stosunek do wysokości szkody poniesionej przez wierzyciela na skutek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. (wyrok SN z dnia 30.11.2006 r. I CSK 259/06). W sprawie nie budziło wątpliwości, że pozwana rozwiązując umowę przed terminem spowodowało szkodę w majątku powoda w wysokości co najmniej dochodów jakie by powód uzyskał gdyby umowa była kontynuowana. Wysokość tych dochodów na pewno jest większa niż 0,05 zł za kWh sprzedanej energii, wysokość kary na pewno nie jest rażąco wygórowana. Podkreślenia wymaga, że pozwana rozwiązała umowę w po 7 miesiącach 16 miesięcy przed końcem umówionego okresu, celem przejścia do konkurencji trudno więc przyjąć, że zobowiązanie zostało w znacznej części wykonane. Sąd uznał również, że ewidentny błąd konsultanta z infolinii powoda i podjęta pod wpływem nieprawdziwej informacji decyzja pozwanej o rozwiązaniu umowy nie stanowi podstawy do miarkowania kary umownej w tej sprawie.Artykuł 484 § 2 k.c.statuuje wyjątek od zasadypacta sunt servandai odart. 3531k.c.,art. 354 § 1 k.c.oraz od sformułowanej wart. 484 § 1 k.c.zasady, że w razie wyrządzenia wierzycielowi szkody przysługuje mu kara umowna w zastrzeżonej wysokości, bez względu na wysokość tej szkody. Nie może być więc interpretowany rozszerzająco (zob. J. Jastrzębski,Kara umowna..., s. 323). Pozwana bowiem nie wzięła pod uwagę, że konsultant wprowadził ją w błąd co należnej kary umownej, a nie co do treści zobowiązania jakie miało być wykonywane. Podana przez niego niższa niż w rzeczywistości kara umowna utwierdziła Ją tylko w decyzji o zmianie dostawcy energii elektrycznej. Powołując się na dorobek doktryny prawa wskazać należy ,że stosując instytucję miarkowania, sąd powinien mieć na względzie podstawowe funkcje kary umownej, jakimi są funkcja stymulująca wykonanie zobowiązania, funkcja represyjna w postaci sankcji za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy oraz funkcja kompensacyjna, polegająca na naprawieniu szkody, jeśli wierzyciel ją poniósł, bez konieczności precyzyjnego wyliczania jej wysokości, co znakomicie ułatwia realizację dochodzonego uprawnienia (wyrok SN z dnia 30 listopada 2006 r., I CSK 259/06, LEX nr 398369). Dlatego postuluje się ostrożne i powściągliwe stosowanie prawa redukcji, pamiętając, że miarkowanie osłabia skutek stymulacyjno-represyjny oraz kompensacyjny kary umownej (zob. P. Drapała (w:) System..., s. 974), a nadto redukcja stanowi modyfikację treści zobowiązania określonego w umowie (wyrok SN z dnia 12 maja 2006 r., V CSK 55/06, LEX nr 200875). Miarkując więc karę umowną zgodnie z żądaniem pozwanych z automatu sąd pozbawił by ją podstawowej funkcji jakim zapewnienie wykonania zobowiązania. Jak bowiem wynika z treści oświadczeń strony pozwanej kara umowna w wysokości 400 zł byłaby dla niej niedolegliwa w domyśle opłacalna ekonomicznie mając na uwadze rabaty i ulgi uzyskane od konkurenta powoda. Ponadto zdaniem sądu rozmowy pozwanej z powodem o wysokości kary umownej miały charakter bezskutecznych negocjacji co do przedterminowego rozwiązania umowy. W żadnym wypadku więc błędna kwota kary umownej jaką szacunkowo wskazał pracownik na infolinii telefonicznie nie może wiązać powoda. Powód swoje stanowisko wskazał w nocie obciążeniowej z dnia 12-03-2014r. O odsetkach orzeczono na podstawieart. 481 kciart. 455 kc, zgodnie z żądaniem pozwu. Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji. O kosztach procesu orzeczono na podstawieart. 98 k.p.c.obciążając nimi pozwaną. Na koszty procesu złożyła się opłata od pozwu w wysokości 30 zł, koszty zastępstwa procesowego powoda w kwocie 180 zł oraz 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Zgorzelcu date: '2014-09-25' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Maciej Dubrowski legal_bases: - Artykuł 484 § 2 k.c. - art. 98 k.p.c. recorder: Ewelina Pługowska signature: I C 1467/14 ```

151515000000503_I_C_000218_2014_Uz_2018-04-12_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 218/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 kwietnia 2018 roku Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSO Łucja Oleksy-Miszczyk Protokolant: sekretarz sądowy Wioleta Motyczka po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2018 roku w Gliwicach sprawy z powództwaP. B. przeciwko(...) o zapłatę i rentę 1 zasądza od pozwanego(...)wW.na rzecz powodaP. B.kwotę 7.000 (siedem tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2014 roku; 2 w pozostałej części powództwo oddala; 3 odstępuje od obciążania powoda kosztami procesu. SSO Łucja Oleksy-Miszczyk Sygn. akt I C 218/14 UZASADNIENIE PowódP. B.wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego(...)wW.kwoty 197.000zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 7 sierpnia 2014 roku tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, kwoty 1.998,35 zł tytułem odszkodowania za koszty leczenia, w tym kwoty 1.350,51zł z ustawowymi odsetkami od dnia 7 sierpnia 2014 roku oraz kwoty 647,84zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu oraz zasądzenie renty z tytułu zwiększonych potrzeb w wysokości 600 zł miesięcznie. W uzasadnieniu powód podał, iż w dniu 9 sierpnia 2013r. uległ wypadkowi komunikacyjnemu. Bezpośrednio po wypadku stwierdzono u niego stłuczenie klatki piersiowej oraz otarcie naskórka obu przedramion, natomiast po upływie około tygodnia poczuł ogromny ból, promieniujący od lewego pośladka do lewej stopy, a po konsultacji lekarskiej rozpoznano u niego zespół bólowy odcinka LS kręgosłupa. Podał, iż w/w dolegliwości utrzymywały się na stałym poziomie do 29 grudnia 2013 roku, kiedy to poczuł silny ból klatki piersiowej oraz lewego barku, a w wyniku konsultacji zaopatrzono go farmakologicznie zalecając dalsze leczenie w Poradni Neurologicznej. Podniósł, iż leczy się neurologicznie do dnia dzisiejszego, od dnia wypadku stał się osobą niezdolną do pracy, a rokowania co do możliwości poprawy stanu zdrowia i możliwości odzyskania zdolności do pracy są zdecydowanie niekorzystne. Pozwany w odpowiedzi na pozew (k. 61) wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Oświadczył, że bezsporny jest fakt zaistnienia wypadku w dniu 9 sierpnia 2013 roku w wyniku którego pojazd kierowany przez powoda dachował, a następnie uderzył w zaparkowany samochód. Podniósł, iż roszczenie jest rażąco wygórowane, bowiem w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił powodowi już kwotę 3000zł, która, w jego ocenie, w całości zrekompensowała szkodę. Wywodził, iż powód już przed zdarzeniem zgłaszał dolegliwości ze strony kręgosłupa, a jego dolegliwości są wynikiem schorzeń samoistnych, które nie pozostają w jakimkolwiek związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 9 sierpnia 2013 roku. Pozwany zakwestionował również roszczenie o zasądzenie na jego rzecz renty na zwiększone potrzeby oraz roszczenie w przedmiocie rozliczenia kosztów leczenia jako niewykazane. Sąd ustalił co następuje: W dniu 9 sierpnia 2013r. wG.naskrzyżowaniu ulic (...)kierujący samochodem osobowym marki(...)nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu pojazdowi kierowanemu przez powoda uderzając go w prawy bok. W wyniku uderzenia należący do powoda samochód marki(...)został przewrócony na dach, a następnie sunął po jezdni, aż uderzył w zaparkowany samochód marki(...). Z samochodu powód wyszedł samodzielnie. Na miejsce zdarzenia wezwano patrol Policji, który po weryfikacji okoliczności ukarał sprawcę mandatem. Nie wzywano karetki. Powód podjął się czynności mające na celu zabezpieczenie uszkodzonego pojazdu i transport do miejsca parkowania, a następnie udał się do domu. Po kilku godzinach od zdarzenia z uwagi na złe samopoczucie (bóle głowy, karku i barku oraz ból w klatce piersiowej) powód zgłosił się do(...)(...)wG., gdzie na Izbie Przyjęć poddał się badaniu lekarskiemu oraz dodatkowym badaniom RTG. Stwierdzono u powoda powierzchowne obrażenia pod postacią potłuczenia ogólnego z otarciami skóry oraz przeciążenia odc. C kręgosłupa i stłuczenie klatki piersiowej, które nie wymagały hospitalizacji. W badaniu RTG odc. C kręgosłupa nie stwierdzono zmian pourazowych, stwierdzono natomiast spłycenie lordozy szyjnej. Nie stwierdzono obrażeń lewego stawu ramienno-łopatkowego ani cech uszkodzenia żadnego ze splotów ramienno-łopatkowych. W wykonanym rtg klatki piersiowej nie stwierdzono zmian pourazowych. Zlecono leki przeciwbólowe, czasowe stosowanie miękkiego kołnierza szyjnego oraz dalsze leczenie w poradni ortopedycznej. W dniu 18 sierpnia 2013 roku powód kolejny raz zgłosił się do Izby Przyjęć(...)wG.podając dolegliwości bólowe odc. L/S kręgosłupa z promieniowaniem do lewego pośladka, gdzie rozpoznano zespół bólowy odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa. Dolegliwości te wystąpiły u powoda dzień wcześniej, po schyleniu się. Podano powodowi środki przeciwbólowe, a następnie kontynuował on leczenie ambulatoryjne. W wyniku przeprowadzonego u powoda w dniu 28 sierpnia 2013 roku badania TK kręgosłupa lędźwiowego ujawniono wielopoziomowe zmiany wypukliny krążków mk w odcinku L2 do S1, ucisk na struktury nerwowe na poziomie L4-L5. W dniu 29 grudnia 2013 roku powód skorzystał z pomocy medycznej Nocnej i Świątecznej Opieki Medycznej(...)z powodu bólu w klatce piersiowej i drętwienia kończyny górnej. Po wypadku powód przebywał na wielomiesięcznym zwolnieniu lekarskim oraz był leczony sanatoryjnie w ramach prewencji rentowej ZUS w dniach od 6 maja 2014 roku do 29 maja 2014 roku. Na zwolnieniu lekarskim przebywał 182 dni, następnie korzystał ze świadczenia rehabilitacyjnego. Starał się o przedłużenie świadczeń rehabilitacyjnych i o rentę, ale został przez orzeczników ZUS uznany za zdolnego do pracy. Powód odwołał się od decyzji ZUS-postępowanie w tej sprawie jest w toku. Przed wypadkiem powód utrzymywał rodzinę pracując jako instruktor nauki jazdy. Obecnie powód prowadzi poddziałalność gospodarczą, gdzie zajmuje się dokumentacją i sprawami biurowymi firmy w zakresie sprzedaży sprzętu AGD, którą prowadzi jego żona. Rodzina utrzymuje się głównie z dochodów tej firmy. Pracy fizycznej nie wykonuje z uwagi na dolegliwości kręgosłupa. Podał, że musiał zrezygnować z aktywności fizycznej, wcześniej uprawiał sport, jeździł na nartach , snowboardzie, korzystał z basenu, jeździł na rowerze, grał w tenisa. W ostatnim czasie odczuwa nasilenie dolegliwości, ma problemy z przesypianiem nocy. Stara się unikać dźwigania cięższych przedmiotów. Odczuwa bóle w okolicy kręgosłupa szyjnego i ból promieniujący do głowy i barku oraz mrowienie rąk. Doraźnie przyjmuje leki przeciwbólowe. Po wypadku powód korzystał z wizyt i zabiegów rehabilitacyjnych, zarówno w ramach NFZ, jak i prywatnie. Średni miesięczny koszt oszacował na około 600-1000zł. Powód już przed wypadkiem sporadycznie odczuwał bóle kręgosłupa np. po silnym przesileniu odśnieżając plac manewrowy. Dotyczyło to przede wszystkim części lędźwiowej kręgosłupa. Biegły sądowy z zakresu neurologii opiniujący następstwa wypadku jakiemu uległ powód stwierdził u niego stłuczenia i nadwyrężenia kręgosłupa szyjnego i prawdopodobnie barku lewego. Biegły na podstawie badania i dokumentacji medycznej rozpoznał u powoda wielopoziomową dyskopatię odcinka szyjnego z uciskiem na korzenie rdzeniowe, wielopoziomową dyskopatię odcinka lędźwiowego z uciskiem na kanał korzeniowy w segmencie L4/L5 oraz zespół bólowy odcinka szyjnego i lędźwiowego kręgosłupa z objawami podrażnienia korzeni nerwowych w odcinku szyjnym obustronnie, bez objawów klinicznych uszkodzenia struktur nerwowych. U powoda występują zmiany zwyrodnieniowe krążków międzykręgowych, a w konsekwencji stawów miedzykręgowych i trzonów kręgów powodujące w odcinku szyjnym ucisk na kanały korzeniowe. Konsekwencją jest podrażnienie korzeni rdzeniowych i stad drętwienia palców i rąk i bóle promieniujące do kończyn górnych. Z przeważającym prawdopodobieństwem można stwierdzić, że w wypadku przy urazie barku doszło także do nadwyrężenia i podrażnienia struktur splotu ramiennego lewego i stad także bole i dolegliwości o typie neuropatycznym, korzeniowym. Przemawia za tym wynika badania przewodzenia nerwowego. Także charakterystyczny rozkład zaburzeń czucia na kończynie górnej. Nie ma innych objawów uszkodzenia struktur nerwowych np.. niedowładów, zniesienia odruchów. Podobne zmiany występują w odcinku lędźwiowy, jednak tu nie rozpoznano wpływu urazu w wypadku. Dolegliwości będące konsekwencją wypadku to korzeniowe zespoły bólowe z odcinka szyjnego kręgosłupa. Na podstawie tabeli procentowego trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu (pozycja 94a) biegły ocenił u powoda uszczerbek na zdrowiu na 10 %. Zdaniem biegłego występujące u powoda zmiany strukturalne kręgosłupa prowadzące do ucisku i kolizji elementów kręgosłupa z strukturami nerwowymi występowały już przed wypadkiem , co niejako predysponowało do wystąpienia opisanych dolegliwości w następstwie urazu. W opisanych dolegliwościach z czasem oczekiwać należy poprawy. Jednak biorąc pod uwagę, że w dużym stopniu na kolizję z strukturami nerwowymi wpływają zmiany zwyrodnieniowe, które z czasem na pewno będą się nasilać - należy liczyć się z utrzymywaniem się dolegliwości. Uraz w wypadku przyczynił się do wystąpienia dolegliwości jako czynnik wyzwalający je, a nie jako sprawczy, zwłaszcza jedyny sprawczy. Nie ma jednoznacznych deficytów eliminujących powoda z określonych aktywności życiowych czy zawodowych. Poczucie dolegliwości mogą powodować poczucie pogorszenia jakości życia, ale tylko w tym zakresie. Brak w zakresie stanu neurologicznego jednoznacznych objawów powodujących jakąś niesprawność /opinia biegłego neurologa k.137-139 i opinia uzupełniająca k.162/ Z punktu widzenia biegłego specjalisty z zakresu ortopedii i chirurgii urazowej obrażenia jakich doznał powód nie powinny w dłuższym przedziale czasowym skutkować żadnymi następstwami dla stanu jego zdrowia. Biegły wskazał, iż nie zgadza się z ustaleniami biegłego neurologa co do powypadkowego stopnia uszczerbku na zdrowiu powoda. Zdaniem biegłego rokowania co do stanu zdrowia powoda na przyszłość, pozostające w wyłącznym związku przyczynowo-skutkowym z następstwami wypadku jest bardzo dobre, natomiast rokowanie z tytułu ogólnego stany zdrowia, mając na uwadze rozpoznaną, zaawansowana chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa jest niepewne i wiąże się z realną możliwością progresji tego schorzenia. Odnosząc się do oceny powypadkowej narządu ruchu obrażenia, których powód doznał w wyniku wypadku, nie powinny mieć wpływu na jego aktywność w życiu społecznym i zawodowym, Z punktu widzenia ortopedii i traumatologii zakres obrażeń doznanych przez powoda nie uzasadnia tezy o konieczności dalszego leczenia i rehabilitacji, natomiast ogólny stan zdrowia i narządu ruchu powoda może tą tezę uzasadniać./opinia biegłego ortopedy traumatologa k. 232-241, ustne wyjaśnienia do opinii k. 313-320 i zapis z dysku w systemie audio-video k. 322/ Z punktu widzenia psychiatryczno-psychologicznego powód nie doznał żadnego trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Powód w wyniku zdarzenia nie doznał urazu głowy z utratą przytomności, nie wystąpiła niepamięć okoliczności i przebiegu zajścia. Doznał reakcji stresowej. Nie wystąpiły pourazowe zaburzenia psychiczne w rozumieniu zespołu stresu pourazowego, bądź jakiejkolwiek innej jednostki chorobowej z zakresu psychopatologii. Nie był leczony specjalistycznie psychiatrycznie, nie korzystał z terapii psychologicznej. Brak podstaw do założenia o wystąpieniu w przyszłości zaburzeń emocjonalnych o charakterze pourazowym/opinia psychiatryczno-psychologiczna k. 375-381/ Pismem z dnia 5 maja 2014 roku powód zgłosił pozwanemu szkodę wzywając do wypłaty zadośćuczynienia i odszkodowania. Na mocy decyzji z dnia 14 sierpnia 2014 roku pozwany przyznał powodowi kwotę 3000zł tytułem zadośćuczynienia. /dowód : zeznania świadków:A. B. (1),A. B. (2),S. W.k. 113-116 i zapis z dysku w systemie audio-video k. 119, pismoK.wG.z dnia 8 kwietnia 2014r. k.13, dokumentacji policji dotyczącej wypadku, dokumentacja medyczna k.14-31, pismo(...)z dnia 10 września 2013r. k.32, zawiadomienie z 23 września 2013r. k.34, zgłoszenie szkody z 5 maja 2014r. k.35, pismo z 14 sierpnia 2014r.k.43, opinia konsultanta medycznego k.44, rachunki i faktury k. 46-49, wydruk z rejestru przedsiębiorców k.53, opinia biegłego neurologaA. P. (1)k.137-139 i opinia uzupełniająca biegłegoA. P.k.162, opinia biegłego ortopedy traumatologaJ. S. (1)k. 232-241, ustne wyjaśnienia biegłegoJ. S.do opinii k. 313-320 i zapis z dysku w systemie audio-video k. 322, opinia psychiatryczno-psychologiczna biegłej psychologE. K.i psychiatryE. K.k. 375-381, przesłuchanie powoda k.116-118 i 404-407 i zapis z dysku w systemie audio-video k. 408/ Opisany stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej dowody, w tym zebraną w sprawie dokumentacje medyczną powoda oraz opinie biegłych. Dokumentacja medyczna nie była kwestionowana przez żadną ze stron pod kątem zgodności z prawdą dokonywanych w niej wpisów i w sposób obiektywny obrazuje stan zdrowia powoda przed zdarzeniem, w chwili zdarzenia, a także po tym dniu. Jako, że dokładne ustalenia stanu faktycznego wymagało specjalistycznej wiedzy z zakresu medycyny i psychologii, Sąd posiłkował się opiniami biegłych. Sąd uznał opinie za rzetelne logiczne i przydatne do ustalenia stanu faktycznego w takim zakresie w jakim każdy z biegłych opiniował w zakresie posiadanych przez siebie kompetencji. Sąd nie wziął pod uwagę zanegowania przez biegłego ortopedęJ. S. (1)wniosków opinii neurologicznej, uznając, iż wywody te wykraczały poza zakres jego specjalizacji. Za niewiarygodną Sąd uznał przedstawiona przez powoda prywatną opinię lekarską. Wnioski tej opinii odbiegają od wniosków wynikających z opinii biegłych sądowych. Jako dokumenty sporządzone na zlecenie jednej ze stron nie korzystają z domniemania obiektywizmu i mocy dowodowej przypisanej opiniom biegłych. W tych warunkach nie mogą stanowić podstawy ustaleń w niniejszej sprawie Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii biegłego z zakresu ortopedii, uznając opinię sporządzoną przez biegłegoJ. S. (1)za wyczerpującą, a jej wnioski za niebudzące wątpliwości. W ocenie Sądu biegły w ustnych wyjaśnieniach w sposób dostateczny i jasny odniósł się do zarzutów i zastrzeżeń i dostatecznie uzasadnił swoje wnioski. Sąd zważył co następuje: W myślart. 444 § 1 i 2 oraz art. 445 § 1 k.c.w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszystkie wynikłe z tego powodu koszty. Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Sąd może również przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Cytowane przepisy stanowią uszczegółowienie odpowiedzialności deliktowej za szkody spowodowane na osobie. Aby jednak można było mówić o istnieniu odpowiedzialności deliktowej spełnione muszą zostać podstawowe przesłanki tej odpowiedzialności, jakimi są: powstanie szkody (w przypadku roszczenia zadośćuczynienia krzywdy), zdarzenie z którym ustawa wiąże obowiązek odszkodowawczy (czyn niedozwolony) oraz związek przyczynowy między owym czynem, a szkodą (art. 361 § 1 k.c.w związku zart. 415 k.c.). Ciężar dowodzenia w zakresie wszystkich tych trzech przesłanek zgodnie zart. 6 k.c.spoczywa na stronie powodowej. W niniejszej sprawie niesporne było samo zajście zdarzenia stanowiącego czyn niedozwolony, z którego to czynu powód wywodził odpowiedzialność pozwanego – chodzi o wypadek w jakim powód uczestniczył w dniu 9 sierpnia 2013r. Strona powodowa wykazała istnienie pewnej szkody i krzywdy pozostającej w związku przyczynowym z wypadkiem, niemniej wykazała je w rozmiarze znacznie mniejszym, niż wynika to z pozwu. Na skutek zdarzenia powód doznał stłuczenia i nadwyrężenia kręgosłupa odcinka szyjnego, klatki piersiowej i barków, co powodowało ból i ograniczenie ruchomości w odcinku szyjnym kręgosłupa i lewym stawie ramiennym. Jednocześnie u powoda zdiagnozowano zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa zarówno w części lędźwiowej jak i szyjnej, których istnienia przez wypadkiem powód nie był świadomy. Jak wynika z materiału dowodowego stan kręgosłupa powoda był zły już w chwili wypadku, a zmiany, które występują u powoda zarówno w odcinku lędźwiowym, jak i szyjnym nie są zmianami powypadkowymi, a zwyrodnieniowymi. Wszelkie dolegliwości odczuwane przez powoda na skutek doznanego urazu miały charakter przemijający, a ich nasilenie powiązane było z istniejącymi zmianami zwyrodnieniowymi. Odczuwany przez powoda brak poprawy stanu zdrowia pomimo upływu kilku lat od wypadku nie jest związny z utrzymywaniem się skutków urazu ale z postępem zmian zwyrodnieniowych. W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, iż wysokość odpowiedniej sumy należnej tytułem zadośćuczynienia zależy przede wszystkim od rozmiaru doznanej przez poszkodowanego krzywdy, ustalonej przez Sąd przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy. Zadośćuczynienie pieniężne pełni funkcję kompensacyjną – przyznana suma ma stanowić przybliżony ekwiwalent poniesionej przez poszkodowanego szkody niemajątkowej, powinna łagodzić doznane przez niego cierpienia fizyczne i psychiczne oraz ułatwiać przezwyciężanie ujemnych przeżyć, aby w ten sposób przynajmniej częściowo została przywrócona równowaga zachwiana na skutek zdarzenia wywołującego szkodę. W konsekwencji Sąd, ustalając wysokość należnego zadośćuczynienia, winien uwzględnić wszystkie okoliczności istotne dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy, w szczególności takie jak wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową oraz inne czynniki podobnej natury (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2012r., I CSK 74/12). Krzywda stanowiąca podstawę do żądania zadośćuczynienia nie jest wyłącznie okolicznością subiektywną, aby można było mówić o jej kompensowaniu poprzez zapłatę odpowiedniej kwoty pieniężnej, krzywda ta musi istnieć obiektywnie, a więc musi mieć cechy pozwalające na stwierdzenie jej istnienia przez rozsądnie oceniającą rzecz osobę drugą. Nadto nasilenie tej krzywdy musi być tego rodzaju aby kompensacja finansowa znajdowała uzasadnienie w świetle zasad stosowanych dla oceny wysokości sumy odpowiedniej w rozumieniuart. 445 § 1 k.c., przy czym nasilenie tej krzywdy, podobnie jak samo jej istnienie, nie może być oceniane wyłącznie poprzez subiektywne odczucia pokrzywdzonego, ale wymaga zastosowania kryteriów obiektywnych. Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy uznać, że roszczenia zadośćuczynienia zgłoszone przez powoda jest zdecydowanie wygórowane. Z punktu widzenia ortopedycznego oraz psychiatryczno-psychologicznego powód nie doznał żadnego trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Natomiast z punktu widzenia neurologicznego dolegliwości będące konsekwencją wypadku to korzeniowe zespoły bólowe z odcinka szyjnego kręgosłupa. Opiniujący biegły neurolog ocenił uszczerbek na zdrowiu na 10 %. Jak wskazał biegły neurolog wypadek mógł stanowić czynnik, który nasilił w pewnym okresie problemy związane ze zmianami zwyrodnieniowymi powodując ból i cierpienie. Nie było to natomiast znaczące oddziaływanie na stan zdrowia powoda i miały one charakter przemijający. Mając na uwadze ból i cierpnie, które niewątpliwie powód odczuwał wskutek wypadku oraz uznając, że z tego powodu nastąpiło okresowe pogorszenie komfortu życia Sąd uznał, że kwota 10.000 zł. jest kwotą odpowiednią do zakresu krzywdy jakiej powód doznał i z jednej strony w sposób dostateczny zrekompensuje jego cierpienia wynikające z urazu, a z drugiej nie doprowadzi do jego nieuzasadnionego wzbogacenia. Zatem uwzględniając przyznaną w toku postępowania likwidacyjnego kwotę 3000zł Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7000zł oddalając powództwo w pozostałym zakresie. Sąd oddalił także żądanie zapłaty odszkodowania za koszty leczenia. Zdaniem Sądu nie sposób ocenić, czy leczenie dotyczyło faktycznie skutków wypadku, czy też samoistnych schorzeń powoda. Niezasadne okazało się żądanie zasądzenia renty. Skutki zdarzenia w żaden sposób nie ograniczyły możliwości zarobkowych powoda. Nie wystąpiły jednoznaczne deficyty eliminujące powoda z jakichś aktywności życiowych lub zawodowych. W tej sytuacji Sąd w oparciu o przepisyart. 444 § 1 i 2 oraz art. 445 § 1 k.c.zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 7.000,- zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 7 sierpnia 2014r., a w pozostałej części powództwo oddalił. O kosztach Sąd orzekł na zasadzieart. 102 kpc. Podstawą dla zastosowania powyższego przepisu jest przyjęcie przez Sąd, iż w danej sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek, który determinuje uznanie, że obciążenie strony przegrywającej kosztami postępowania, stałoby w sprzeczności z elementarnym poczuciem sprawiedliwości czy słuszności. Ustawodawca nie wskazał jakiego rodzaju okoliczności mogą być uznawane za „szczególnie uzasadniony wypadek”, jednakże zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie stanowiskiem do sytuacji takich zaliczyć należy np. subiektywne przekonanie strony o zasadności roszczenia, jej wyjątkowo ciężką sytuację osobistą lub majątkową, precedensowy charakter sprawy, albo też rodzaj przedmiotu sporu, czy też wystąpienie przez stronę powodową z roszczeniem, o którego uwzględnieniu bądź nie w znacznej mierze decydują dokonywane przez Sąd oceny (postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach Sygn. akt V ACz 200/16). W niniejszej sprawie, powód dochodził roszczeń odszkodowawczych, których powstanie wiązał z wypadkiem komunikacyjnym. Mając na względzie charakter szkody, rodzaj dolegliwości doznawanych przez powoda, chwilę ich ujawnienia oraz fakt, iż nie miał on świadomości o występujących u niego zmianach zwyrodnieniowych zasadne jest twierdzenie, że powód mógł wiązać fakt wystąpienia u niego tychże dolegliwości z wypadkiem, a zatem mógł być subiektywnie przekonany o zasadności swego roszczenia. Okoliczność ta, oraz fakt, iż ze względu na stan zdrowia powoda jego możliwości zarobkowe są ograniczone, w ocenie Sądu daje podstawę do zastosowania w niniejszej sprawieart. 102 k.p.c. SSO Łucja Oleksy-Miszczyk

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach date: '2018-04-12' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Łucja Oleksy-Miszczyk legal_bases: - art. 444 § 1 i 2 oraz art. 445 § 1 k.c. - art. 102 k.p.c. recorder: sekretarz sądowy Wioleta Motyczka signature: I C 218/14 ```

152015150000503_I_C_000385_2019_Uz_2019-05-08_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 385/19 Dnia 8 maja 2019 r. Sąd Rejonowy w Nowym Sączu I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Grażyna Poręba Protokolant: sekr. sąd. Urszula Bodziony - Mróz po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2019 roku w Nowym Sączu na rozprawie sprawy z powództwa(...) Sp. z o.o.wW. przeciwkoA. M. o zapłatę I oddala powództwo, II kosztami procesu obciąża powoda. Z: 1 (...) 2 (...) Dnia 8 maja 2019 r. Sędzia: Sygn. akt I C 385/19 UZASADNIENIE wyroku z dnia 8 maja 2019 roku Strona powodowa(...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.w pozwie wniesionym w dniu 31 stycznia 2017 roku (data wpływu) w postępowaniu upominawczym wniosła o zapłatę od pozwanejA. M.kwoty 5226,21 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu żądania pozwu powód podniósł, że pozwana zawarła umowę o warunkach odpłatności za studia wWyższej Szkole (...)wN., której przedmiotem było określenie odpłatności za studia i usługi edukacyjne. Pozwana nie wywiązała się z warunków określonych w umowie, nie dokonując należnych opłat a w dniu 10 maja 2011 roku została skreślona z listy studentów. Na podstawie umowy cesji wierzytelności zawartej między powodem a(...)z dnia 17 maja 2013 roku powód stał się wierzycielem pozwanej. Na zobowiązanie pozwanej składają się zaległości z tytułu nieopłacenia czesnego oraz skapitalizowane odsetki. W dniu 9 lutego 2017 roku Sąd Rejonowy w Nowym Sączu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym pod sygn. akt I Nc 490/17 orzekając zgodnie z żądaniem pozwu (k. 51). PozwanaA. M.złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty wskutek którego stracił on moc. (k. 75, 82-85). W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana podniosła, że naukę odbywała do maja 2011 roku. Wskazała, że roszczenie przedawniło się w okresie trzech lat od tej daty, tj. najpóźniej w maju 2014 roku, wnosząc o oddalenie powództwa. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: PozwanaA. M.była studentką niepublicznej uczelniWyższej Szkoły (...)wN.na studiach jednolitych magisterskich, wydziale psychologii w roku akademickim 2010/2011. Decyzją z dnia 10 maja 2011 roku pozwana została skreślona z listy studentów z powodu nie uiszczania opłat Pozwana w stosunku do(...)nie uiściła opłat w łącznej kwocie 3 404,50 zł, w tym nieopłacone czesne za miesiące luty, marzec, kwiecień 2011 roku w kwotach 595 zł, 795 zł, 795 zł, po 360 zł za powtarzanie przedmiotów w marcu i kwietniu 2011 roku, kurs języka angielskiego w marcu i kwietniu po 240 zł, usługi baz danych w marcu 5,50 zł., w kwietniu 14 złotych. Strona powodowa nabyła wierzytelność wobecA. M.w kwocie głównej. Pismem z dnia 22 maja 2013 roku skierowała do pozwanej wezwanie do zapłaty kwoty 4356,33 zł, która oprócz należności głównej obejmuje także skapitalizowane odsetki. Dowód: podanie k. 22, decyzja k. 24, umowa k. 25, oświadczenie studenta k. 26, rozliczenia zaległości k. 37, decyzja k. 42, umowa sprzedaży k. 43-44, wezwanie k. 45 Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dokumentów przedstawionych przez powoda. Nie stwierdzono okoliczności przemawiających za kwestionowaniem ich mocy dowodowej a ich wiarygodność nie była również podważana przez pozwaną Sąd zważył co następuje: Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Okolicznością powodującą oddalenie powództwa jest fakt przedawnienia roszczenia powoda o zapłatę zaległej opłaty za studia. Zagadnienie to pozostawało sporne zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie sądów powszechnych. Wątpliwości istniejące w powyższym zakresie rozwiał jednak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 8 grudnia 2017 r. o sygn. III CZP 74/17. W uchwale tej Sąd Najwyższy przesądził o trzyletnim okresie przedawnienia roszczeń o opłatę za studia i wyłączeniu zastosowania w tym przypadku normy intertemporalnej wyrażonej w art. XXXV pkt 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Przepisy wprowadzające kodeks cywilny. Tym samym Sąd Najwyższy odstąpił od poglądu wyrażonego w uchwale z dnia 21 października 2015 r. III CZP 67/15, iż do przedawnienia roszczenia o opłatę za studia określoną w umowie zawartej na podstawieart. 160 ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r.– Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U. 164, poz. 1365) w okresie przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 11 lipca 2014 r. o zmianieustawy Prawo o szkolnictwie wyższymoraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2014 r., poz. 1198), miał zastosowanie dziesięcioletni termin przewidziany wart. 118 kc, dostrzegając tym samym, iż treść art. 32 ustawy nowelizującej jest jednoznaczna i wyraża intencję ustawodawcy, który zamierzał uregulować termin przedawnienia wszelkich roszczeń uczelni dotyczących opłat za studia, w tym roszczeń wynikających z umów zawartych przed dniem 1 października 2014 r. Początkiem biegu terminu przedawnienia jest chwila wymagalności roszczenia w niniejszej sprawie a jak podaje sam powód data wymagalności nastąpiła wraz z bezskutecznym upływem terminów płatności, zaś termin płatności ostatniej z rat za czesne przypadał w dniu 30 kwietnia 2011 roku. W przedmiotowej sprawie roszczenia objęte pozwem, dotyczące wymagalnych zobowiązań uznać należy za przedawnione, skoro pozew został wniesiony 31 stycznia 2017 roku, czyli po upływie trzyletniego terminu przedawnienia przewidzianego dla roszczeń z tytułu opłat. W tym miejscu należy przywołać ustawą z dnia 13 kwietnia 2018 r. (2018.1104) o zmianieustawy – kodeks cywilnyoraz niektórych innych ustaw na mocy, której zostały wprowadzone zmiany przepisów dotyczących przedawnienia roszczeń. Zgodnie zart. 117 § 2(1) kcpo upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi a niewątpliwie powód jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą a pozwany w relacjach z powodem jest konsumentem. Art. 118 kcstanowi, iż jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. W tym wypadku, jak wynika z przepisu szczególnego termin przedawnienia wynosi trzy lata i zgodnie z obecnie obowiązującym brzmieniem przepisuart. 118 kcroszczenie ulega przedawnieniu z ostatnim dniem roku kalendarzowego, w którym upłynął okres trzech lat od daty jego wymagalności. Jednakże zgodnie z treścią art. 5 ust. 2 zdanie 2 cytowanej na wstępie z dnia 13 kwietnia 2018 r. – jeżeli przedawnienie, którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, to przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu. Roszczenie w chwili złożenia pozwu było przedawnione, co oznacza, iż przeciwko konsumentowi nie może być już skutecznie dochodzone a sąd zobowiązany jest z urzędu uwzględnić powyższą negatywną przesłankę prawa materialnego. Wobec powyższego powództwo podlega oddalenia na podstawie przepisów cytowanych w uzasadnieniu, o czym orzeczono jak w sentencji. W punkcie II wyroku o kosztach procesu orzeczono na zasadzieart. 98 kpc, obciążając nimi w całości powoda, wobec oddalenia powództwa. ZARZĄDZENIE (...) 1 (...) 2 (...) 3 (...) (...)

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Nowym Sączu date: '2019-05-08' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Grażyna Poręba legal_bases: - art. 160 ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - art. 117 § 2(1) kc - art. 98 kpc recorder: sekr. sąd. Urszula Bodziony - Mróz signature: I C 385/19 ```

151015000004021_VIII_U_000678_2013_Uz_2013-09-12_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VIII U 678/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 września 2013 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSR del. Elżbieta Trybulec-Czernek Protokolant: st. sekr. sądowy Barbara Urmańska po rozpoznaniu w dniu 12 września 2013 r. w Gdańsku sprawyE. P. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG. o prawo do emerytury na skutek odwołaniaE. P. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG. z dnia 25 marca 2013 r. nr(...) oddala odwołanie /na oryginale właściwy podpis/ Sygn. akt VIII U 678/13 Artykuł I.U Z A S A D N I E N I E Decyzją z dnia 25 marca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG.odmówiłE. P.prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach, bowiem ubezpieczony nie udowodnił żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych. W uzasadnieniu decyzji ZUS wskazał, iż brak jest dokumentów potwierdzających wykonywanie prac w szczególnych warunkach. W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczonyE. P.domagał się zaliczenia do okresów pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 01 września 1968 r. do 30 czerwca 1971 r. – nauka w zawodzie stolarz oraz okresów, od 01 lipca 1971 r. do 04 marca 1972 r., od 13 marca 1972 r. do 31 grudnia 1975 r., od 17 stycznia 1976 r. do 15 września 1977 r., od 16 września 1977 r. do 30 listopada 1991 r. jako stolarz meblowy. W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując w całości stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji. Na rozprawie w dniu 12 września 2013 r. wnioskodawca sprecyzował, iż domaga się zaliczenia do okresów pracy w warunkach szczególnych okresów zatrudnienia od 01 lipca 1971 r. do 30 listopada 1991 r. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: E. P.,ur. (...), w dniu 18 marca 2013 roku złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG.wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Ubezpieczony nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. W toku postępowania przed organem rentowym ubezpieczony udowodnił 30 lat, 2 miesiące i 27 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych. Do okresów pracy w szczególnych warunkach organ rentowy nie zaliczył spornych okresów zatrudnienia ubezpieczonego od 01 lipca 1971 r. do 04 marca 1972 r., od 13 marca 1972 r. do 31 grudnia 1975 r., od 17 stycznia 1976 r. do 15 września 1977 r., od 16 września 1977 r. do 30 listopada 1991 r, w oparciu o przedłożone świadectwa pracy. Decyzją z dnia 25 marca 2013 roku organ rentowy odmówił przyznania ubezpieczonemu prawa do emerytury z uwagi na brak 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Niesporne, vide akta ubezpieczeniowe: wniosek – k. 1-3, karta przebiegu zatrudnienia – k. 25, świadectwa – k. 8,9,13,15, decyzja – k. 26. W okresie od 01 lipca 1971 r. do 04 marca 1972 r. ubezpieczony był zatrudniony wFabryce Pomocy (...)wK.na stanowisku stolarza. Następnie w okresie od 13 marca 1972 r. do 31 grudnia 1975 r. ubezpieczony był zatrudniony w(...) Spółdzielni Pracy (...)wK.na stanowisk stolarza. W okresie od 17 stycznia 1976 r. do 15 września 1977 r. ubezpieczony zatrudniony był wFabryce Pomocy (...)wK.na stanowisku stolarza. Następnie w okresie od 16 września 1977 r. do 30 listopada 1991 r. ubezpieczony zatrudniony był w P.U.B.(...)wG.na stanowisku stolarza. Ubezpieczony zajmował się montażem beczkowozów. Wykonywał prace malarskie. Dowód: świadectwo pracy – akta ubezpieczeniowe: k.8, 9,13,15, zeznania wnioskodawcy przesłuchanego w charakterze strony – protokół z dnia 12 września 2013 r. – zapis na płycie CD – k.36, zeznania świadkaJ. R.– protokół z dnia 12 września 2013 r. – zapis na płycie CD – k.36 Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, w tym w aktach ubezpieczeniowych, których wiarygodność nie była kwestionowana w trakcie postępowania przez żadną ze stron, zatem również Sąd uznał je za miarodajne dla dokonania ustaleń. Zeznaniom ubezpieczonego przesłuchanego w charakterze strony oraz świadkaJ. R.Sąd, co do zasady dał wiarę, jednakże wskazać należy, iż zeznania świadka nie wniosły co do istoty sprawy ważnych okoliczności. Z zeznań świadka wynikało, iż wnioskodawca pracując przy budowie barakowozów w zakładzieS.wykonywał więcej prac montażowych, niż stolarskich. Świadek nie pamiętał też okresu zatrudnienia ubezpieczonego. Sąd zważył, co następuje: Artykuł III.Odwołanie ubezpieczonegoE. P.należało oddalić. Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest prawo ubezpieczonego do emerytury określonej w przepisieart. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(t.j. Dz. U. z 2009, Nr 535 poz. 1227 ze zm.), zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat - dla mężczyzn, 60 dla kobiet, okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat dla mężczyzn, 20 lat dla kobiet, nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Ubezpieczony swoje prawo do emerytury w obniżonym do 60 lat wieku emerytalnym wiąże z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych, a zatem stosownie do art. 32 ust. 4 ustawy emerytalnej wymaganym jest, aby wykazał on na dzień 1 stycznia 1999 roku 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, o którym mowa w§ 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. Nr 8, poz. 43, ze zm.), t.j. pracy wymienionej w wykazie A tegoż rozporządzenia. Wskazać należy, iż zgodnie z przepisem § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy natomiast, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2). Trzeba zwrócić uwagę, że zgodnie z utartą praktyką i orzecznictwem, w postępowaniu przed sądem okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidzianerozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterzemogą być ustalane także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy(por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84), a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowymi. Bezspornym jest, iż ubezpieczony ukończył 60 rok życia, udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze powyżej 25 lat oraz nie jest członkiem OFE. Bezspornie zatem, ubezpieczony, poza 15-letnim stażem pracy w warunkach szczególnych przebytym do dnia 1 stycznia 1999 roku, spełnia wszystkie pozostałe wymienione w art. 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej warunki do przyznania dochodzonego świadczenia. Wobec powyższego, przedmiotem sporu pozostawało jedynie ustalenie, czy za zatrudnienie w szczególnych warunkach mogą zostać uznane okresy zatrudnienia ubezpieczonego od 01 lipca 1971 r. do 04 marca 1972 r., od 13 marca 1972 r. do 31 grudnia 1975 r., od 17 stycznia 1976 r. do 15 września 1977 r., od 16 września 1977 r. do 30 listopada 1991 r., zgodnie z żądaniem ubezpieczonego. Organ rentowy stanął na stanowisku, iż ubezpieczony nie przedłożył dokumentów potwierdzających wykonywanie prac w szczególnych warunkach. Ubezpieczony twierdził natomiast, iż przepracował 15 lat w warunkach szczególnych, przedstawiając na te okoliczność zwykłe świadectwa pracy oraz wskazał, iż zeznania świadka mogą potwierdzić charakter wykonywanej przez niego pracy. Sąd uznał zatem za zasadne ustalić charakter pracy ubezpieczonego w spornym okresie. Zaznaczyć należy, iż prawo do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach przysługuje wówczas, gdy ubiegający się o prawo wykonywał prace w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Decydujące znaczenie ma zatem rodzaj i wymiar wykonywanej pracy, a nie przedłożenie odpowiedniego świadectwa pracy w szczególnych warunkach, ze wskazaniem stanowiska pracy określonego w wykazie prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego. Jak zauważył Sąd Najwyższy - określanie dla celów emerytalnych stanowisk pracy jako „pracy wykonywanej w szczególnych warunkach” w rozumieniu wykazów stanowiących załącznik dorozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) nie należy do kompetencji pracodawcy(vide: wyrok z dnia 22 czerwca 2005r., sygn. akt I UK 351/04, OSNP 2006/5-6/90). Sąd w związku z tym przeprowadził na okoliczność charakteru pracy ubezpieczonego w spornym okresie postępowanie dowodowe z akt ubezpieczeniowych, z zeznań świadka oraz zeznań ubezpieczonego przesłuchanego w charakterze strony. W sądowym postępowaniu odwoławczym, jak już zostało wskazane, okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mogą być ustalane także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy(por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84, Lex Polonica, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r., III UZP 48/84, Lex Polonica).Nie jest zatem przeszkodą dla dokonania takich ustaleń brak świadectwa pracy w warunkach szczególnych wystawionego przez pracodawcę. W niniejszym postępowaniu takie świadectwo nie zostało ubezpieczonemu wystawione. W pierwszej kolejności, przyznając rację pozwanemu, wskazać należy, iż analiza akt ubezpieczeniowych oraz zeznań świadka i ubezpieczonego wskazuje, iż nie dysponuje on jakimkolwiek dowodem na fakt, iż przepracował 15 lat w warunkach szczególnych, wykonując prace wymienione w wykazie A, dziale VI, pod poz. 7 i 8 - gdzie mowa jest o pracach w klejowniach z użyciem klejów zawierających rozpuszczalniki organiczne oraz politurowaniu ręcznym na stanowisku stolarza. Podkreślić należy, iż ubezpieczony nie przedłożył akt osobowych z poszczególnych spornych okresów zatrudnienia. W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie sposób jest przyjąć, aby ubezpieczony – na którym w sprawie spoczywał (w myślart. 6 k.c.) ciężar dowodu, w tym w szczególności przytoczenia dowodów na potwierdzenie wykonywania pracy w warunkach szczególnych, udowodnił, iż w spornym okresie wykonywał pracę w warunkach szczególnych. Za konieczne w tym miejscu Sąd uznał przywołanie ugruntowanego poglądu orzecznictwa, zgodnie z którym przepisy przewidujące prawo do emerytur z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze są przepisami szczególnymi, ich wykładnia rozszerzająca jest niedopuszczalna, co wielokrotnie podkreślał Sąd Najwyższy (vide: uzasadnienie wyroku SN z dnia 16 sierpnia 2005 r., I UK 378/04, Orzecznictwo Sądu Najwyższego, Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2006/13-14/218).Zgodnie z tezą wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1997 r. wydanego w sprawie II UKN 417/97 (OSNP 1998/21/638) nie korzysta z uprawnienia do emerytury przy niższym wieku emerytalnym pracownik, który nie udowodnił, że wykonywał pracę w szczególnych warunkach i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku (§ 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). O uprawnieniu do emerytury na podstawie§ 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze decyduje łączne spełnienie przez pracownika wszystkich warunków określonych w tym przepisie, a nie jego przekonanie, że charakter lub warunki pracy wystarczają do uznania jej za wykonywaną w szczególnych warunkach (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 21 listopada 2001 r. II UKN 598/00 OSNP 2003/17/419). W ocenie Sądu, ubezpieczony nie wykazał, iż w ramach swojego zatrudnienia przez okres 15 lat pracował w szczególnych warunkach. W świetle powyższego Sąd uznał, iż wydana w sprawie decyzja organu rentowego była w pełni zasadna, w związku z czym odwołanie ubezpieczonego jako bezzasadne, na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c.i powołanych przepisów, podlegało oddaleniu. SSO Elżbieta Trybulec – Czernek

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Gdańsku date: '2013-09-12' department_name: VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Elżbieta Trybulec-Czernek legal_bases: - art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze - art. 6 k.c. - art. 477 recorder: st. sekr. sądowy Barbara Urmańska signature: VIII U 678/13 ```

155500000000503_I_ACa_000620_2014_Uz_2015-01-08_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 620/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 stycznia 2015 r. Sąd Apelacyjny w Szczecinie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSA Iwona Wiszniewska Sędziowie: SSA Eugeniusz Skotarczak SSA Agnieszka Sołtyka (spr.) Protokolant: st.sekr.sądowy Wioletta Simińska po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2015 r. na rozprawie w Szczecinie sprawy z powództwaZ. K. (1) przeciwko Spółdzielni(...)wB. o ustalenie na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 25 kwietnia 2014 r., sygn. akt I C 785/13 oddala apelację. Eugeniusz Skotarczak Iwona Wiszniewska Agnieszka Sołtyka Sygn. akt I ACa 620/14 UZASADNIENIE PowódZ. K. (1)złożył w dniu 3 lipca 2014r. w Sądzie Okręgowym w Szczecinie pozew przeciwko Spółdzielni(...)wB.o stwierdzenie nieważności uchwały Rady Nadzorczej, podjętej w dniu 7 czerwca 2013r. w sprawie o odwołanie go z funkcji prezesa(...)wB.. W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że w dniu 7 czerwca 2013r. została zwołana przezS. F.Rada Nadzorcza Spółdzielni(...)wB., która podjęła uchwałę o odwołaniu powoda z funkcji prezesa(...)wB.. Posiedzenie Rady zostało zwołane w sposób nienależyty i było prowadzone przez osobę nieuprawnioną, a liczba członków została zdekompletowana poniżej minimum statutowego. Powód podniósł, że zgodnie z § 47 ust. 2 statutu(...)wB.posiedzenia rady nadzorczej zwołuje przewodniczący rady lub jego zastępca.S. F., który zwołał posiedzenie Rady Nadzorczej Spółdzielni w dniu 7 czerwca 2013r. był do tego osobą nieuprawnioną, gdyż na poprzednim posiedzeniu Rady, które miało miejsce w dniu 24 maja 2013r. złożył do protokołu rezygnację z pełnionej funkcji Przewodniczącego Rady i z tą chwilą stał się tylko jej szeregowym członkiem. W toku tego samego posiedzenia rezygnację z mandatu członka Rady złożyliJ. U.iA. W. (1). Wskutek oświadczenia o rezygnacji mandat tych osób wygasł. W dniu 7 czerwca 2013r. Rada Nadzorcza obradowała zatem w niepełnym składzie i nie była uprawniona w związku z tym do podejmowania jakichkolwiek uchwał. Powód wskazał jako podstawę prawną swojego żądaniaart. 189 k.p.c.W uzasadnieniu interesu prawnego podniósł, że ustalenie doprowadzi do wyjaśnienia sytuacji prawnej budzącej wątpliwości i mającej znaczenie dla sytuacji prawnej jego, jak i pozwanej. Pozwana Spółdzielnia(...)wB.wniosła o oddalenie powództwa (k.22-25). W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwana wskazała, że zapisy w protokole z posiedzenia Rady Nadzorczej o rezygnacji z członkostwa przez trzech członków Rady budzą wątpliwości, gdyż zostały dokonane po posiedzeniu Rady, w mieszkaniu sekretarza RadyA. S.. W skład Rady Nadzorczej w dniu 24 maja 2013r. wchodzili: PrzewodniczącyS. F.,Z. K. (2),B. M.,K. S.,J. P.,A. S.,Z. R.,A. W. (1),E. W.iJ. U.. Skład ten do dnia posiedzenia, na którym podjęto uchwałę o odwołaniu powoda, nie uległ zmianie. Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2014 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie oddalił powództwo. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny; W dniu 24 maja 2013r. w piątek odbyło się posiedzenie Rady Nadzorczej Spółdzielni(...)wB.. W posiedzeniu wzięli udział wszyscy członkowie Rady, tj.Z. K. (2),B. M.,K. S.,J. P.,A. S.- sekretarz Rady,E. W.,Z. R.,A. W. (1),J. U.,S. P.Rady. Jednym z punktów przedmiotu obrad było omówienie Protokółu Komisji Rewizyjnej i podjęcie decyzji. Punkt ten został zaplanowany na początek posiedzenia, ale za zgodą wszystkich członków przeniesiono go na koniec, przed wolnymi wnioskami. Na posiedzeniu Rady obecni byli również członkowie zarządu pozwanej Spółdzielni w składzie: powódZ. K. (1)-Prezes Zarządu,A. W. (2)iS. M.. Po odczytaniu Protokółu Komisji Rewizyjnej powód złożył wyjaśnienia, a następnie zanim rozpoczęła się dyskusja nad jego ewentualnym zwolnieniem dyscyplinarnym, opuścił salę obrad wraz zA. W. (2). Do tej chwili przebieg posiedzenia protokołowany był przezA. W. (2). Potem aż do zakończenia posiedzenia nikt jego przebiegu nie protokołował. Dyskusja nad dyscyplinarnym zwolnieniem powoda była bardzo burzliwa. Kiedy większość członków sprzeciwiła się zwolnieniu powodaJ. U.napisał pisemną rezygnację z funkcji członka Rady Nadzorczej i przekazał ją Przewodniczącemu RadyS. F., a ten pismo to pozostawił w biurze pozwanej, kiedy opuszczał salę obrad. O swojej rezygnacji mówili teżS. F.iA. W. (1). W poniedziałek po posiedzeniu RadyS. F.zwrócił się doA. W. (2)o przygotowanie zawiadomienia o kolejnym posiedzeniu Rady oraz o zwrot pisemnej rezygnacjiJ. U.. O wycofanie rezygnacji poprosił go autor pisma. W tym samym dniuA. W. (2)przepisała na czysto niezakończony protokół z ostatniego posiedzenia Rady. Powód udał się z nim do sekretarza RadyA. S., który go uzupełnił i opatrzył swoim podpisem. W treści dodanej przez sekretarza Rady znalazła się informacja o wyniku głosowania nad dyscyplinarnym zwolnieniem Prezesa oraz o pisemnej rezygnacji przezJ. U.z funkcji członka Komisji Rewizyjnej i członka Rady Nadzorczej, ustnej rezygnacji przezS. F.z funkcji Przewodniczącego i członka Rady Nadzorczej oraz ustnej rezygnacjiA. W. (1)z funkcji członka Rady Nadzorczej i Przewodniczącego Komisji Rewizyjnej. W dniu 7 czerwca 2013r. odbyło się posiedzenie Rady Nadzorczej zwołane przez Przewodniczącego RadyS. F.. W posiedzeniu wzięli udział:B. M.,K. S.,J. P.,A. S.- sekretarz Rady,E. W.,Z. R.,A. W. (1),J. U.,S. F.. Nie stawił się jeden członek RadyZ. K. (2). Posiedzenie zostało zwołane w celu podjęcia decyzji w sprawie odwołania powoda z funkcji Prezesa i członka zarządu Spółdzielni. Na początku posiedzeniaS. F.poinformował obecnych, że nie przyjął rezygnacjiJ. U., gdyż rezygnacja powinna być jego zdaniem złożona na zebraniu Kółka Rolniczego, które wybrałoJ. U.. W dalszej części obrad członkowie zajęli się protokołem z poprzedniego posiedzenia. Protokół ten przyjęli jednogłośnie w wersji sporządzonej wyłącznie przezA. W. (2). W głosowaniu tajnym nad odwołaniem powoda wzięli udział wszyscy obecni członkowi Rady. Wynikiem głosów 7 za i dwa przeciw, została podjęta uchwała nr 3/2013 o odwołaniu powoda z członka Zarządu i funkcji Prezesa Spółdzielni(...)wB.. O treści uchwały pozwana zawiadomiła powoda pismem z dnia 7 czerwca 2013r., ale powód odmówił jego przyjęcia. Z treścią uchwały zapoznał się później. Zgodnie ze statutem pozwanej Spółdzielni, uchwalonym w dniu 27 czerwca 2008r., Rada Nadzorcza składa się z 9 do 13 członków wybranych w głosowaniu tajnym przez Grupy Członkowskie (§ 45 statutu). Posiedzenia Rady zwołuje Przewodniczący Rady lub jego zastępca (§ 47 statutu). Uchwały Rady podejmowane są w głosowaniu jawnym poza sprawami określonymi w § 47 ust. 11 - zwykłą większością głosów w obecności co najmniej połowy liczby członków Rady. W przypadku równej liczby głosów decyduje głos Przewodniczącego Rady (§ 47 statutu). Głosowanie tajne zostało zastrzeżone do podejmowania uchwał, których przedmiotem jest wybieranie i odwoływanie w głosowaniu tajnym członków zarządu spółdzielni, w tym prezesa. W statucie nie uregulowano kwestii wygaśnięcia mandatu członka Rady Nadzorczej wskutek rezygnacji członka. Uregulowanie takie znalazło się w regulaminie RadyGminnego Związku (...)i Spółdzielni(...)z dnia 20 czerwca 1995r. Zgodnie z § 3 regulaminu, wygaśnięcie członkostwa w Radzie następuje między innymi wskutek rezygnacji. W przypadku rezygnacji i utraty członkostwa, wygaśnięcie stwierdza Rada w formie uchwały. Minimalny skład Rady Nadzorczej został określony w regulaminie na 9 członków, maksymalny na 13 członków. Po dokonaniu takich ustaleń Sąd Okręgowy uznał, że powództwo jako bezzasadne podlegało oddaleniu. Sąd wskazał, że podstawę prawną żądania ustalenia nieważności uchwały Rady Nadzorczej stanowiart. 189 k.p.c.W ocenie Sądu I instancji powód bez wątpienia posiada interes prawny w ustaleniu nieważności uchwały, która odwołuje go z funkcji Prezesa Zarządu Spółdzielni(...)wB.i członka zarządu tej spółdzielni. Uchwała bezpośrednio dotyka jego praw w związku z czym ewentualne stwierdzenie jej nieważności na drodze sądowej usunie niepewność co do istnienia stosunku członkostwa w zarządzie i wynikających z tego uprawnień. Sąd przypomniał, że odnośnie zaskarżonej uchwały powód podniósł dwa zarzuty formalne. Jeden dotyczył zwołania posiedzenia Rady Nadzorczej w dniu 7 czerwca 2013r. przez osobę nieuprawnioną, drugi natomiast niekompletnego składu Rady, poniżej statutowego minimum. W ocenie Sądu meriti w niniejszej sprawie brak było podstaw do stwierdzenia nieważności uchwały. Sąd przywołał w tym zakresie stanowisko judykatury, zgodnie z którym zdekompletowanie składu Rady Nadzorczej poniżej minimum statutowego nie ma w zasadzie wpływu na ważność i skuteczność podejmowanych przez nią uchwał, pod warunkiem, że w posiedzeniu uczestniczy liczba członków zgodna z postanowieniami statutu (por. wyrok SN z dnia 20 lutego 1987r., IPR 1/87, OSNC 1988/6/84). Sąd wskazał, że zgodnie ze statutem pozwanej Spółdzielni minimalny skład Rady Nadzorczej wynosił 9 członków. Do podejmowania uchwał wymagana była obecność co najmniej połowy liczby członków Rady, czyli pięciu członków. W dniu 7 czerwca 2007r. obecnych było na posiedzeniu dziewięciu członków Rady, a wśród nichS. F.,A. W. (1)iJ. U., którzy według uzupełnionego przez sekretarza Rady protokołu złożyli w dniu 24 maja 2013r. rezygnację z członkostwa. Według sadu I instancji, gdyby przyjąć, że skład Rady wskutek rezygnacji ww. osób został zdekompletowany do siedmiu osób, a więc poniżej statutowego minimum, to i tak na posiedzeniu w dniu 7 czerwca 2013r. wymagane statutem quorum byłoby zachowane. Wskazał Sąd, że w posiedzeniu wzięło udział sześciu członków Rady, co do członkostwa których nie było w sprawie żadnych wątpliwości, a w zasadzie, gdyby oprzeć się na twierdzeniach pozwu, siedmiu członków, gdyż powód w pozwie wskazywał, żeS. F.zrezygnował wyłącznie z funkcji Przewodniczącego Rady. Sąd podkreślił, że do podjęcia uchwały wymagana była zwykła większość głosów, czyli w rozpoznawanej sprawie, minimum cztery. Z treści protokołu wynikało, że za odwołaniem powoda głosowało siedem osób, zatem gdyby nawet z tych siedmiu odliczyć trzy głosy oddane przezS. F.,A. W. (1)iJ. U., to nadal wystąpiła większość głosów za przyjęciem uchwały w sprawie odwołania powoda (cztery za, dwa przeciw). Mając na uwadze postanowienia statutu stwierdził zatem Sąd I instancji, że Rada Nadzorcza w składzie:B. M.,K. S.,J. P.,A. S.- sekretarz Rady,E. W.iZ. R., mogła podejmować ważne i skuteczne uchwały. W ocenie Sądu zwołanie posiedzenia Rady przezS. F.przy założeniu, że zrezygnował on wcześniej z funkcji Przewodniczącego Rady, również nie stanowiło podstawy do stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały. Odnosząc się do kwestii rezygnacji z członkostwa w Radzie i funkcji przewodniczącego stwierdził Sąd, że powód nie przedstawił na powyższą okoliczność wystarczających dowodów, a to na nim zgodnie zart. 6 k.c.spoczywał ciężar dowodu. Podkreślił Sąd, że powód w posiedzeniu Rady nie brał do końca udziału i nie słyszał całego jej przebiegu, dlatego jego wiedza na temat oświadczeń składanych przez członków Rady mogła nie odpowiadać rzeczywistemu stanowi rzeczy. Sąd ocenił zeznania świadków przesłuchanych w sprawie i stwierdził, że zeznania świadkaZ. R.budzą wątpliwości co do swojej wiarygodności. W ocenie Sądu podane przez świadka okoliczności wskazują, że nie zapamiętał on dobrze przebiegu posiedzenia z dnia 24 maja i 7 czerwca 2013r., gdyż niektóre kwestie przedstawił inaczej, niż w protokołach z obu tych posiedzeń, a niektórych kwestii nie potrafił wyjaśnić w ogóle. Sąd stwierdził, że oceny wypowiedziJ. U.,S. F.iA. W. (1)w przedmiocie tego, czy zgłosili rezygnację z pełnionych funkcji nie ułatwiają sprzeczne zeznania przesłuchanych świadków:S. F.,A. S.iZ. R.- co do zakończenia posiedzenia. Wiarygodnym i wystarczającym źródłem wiedzy na temat przebiegu posiedzenia w dniu 24 maja 2013r. nie mógł być też w ocenie Sądu protokół posiedzenia w wersji uzupełnionej przezA. S., chociaż okoliczności w nim przedstawione, takie jak wynik głosowania, przedmiot dyskusji, złożenie pisemnej rezygnacji przezJ. U.faktycznie miały miejsce. Przeszkodą w uznaniu tego protokołu za wiarygodne i wystarczające źródło wiedzy było przede wszystkim to, że osoby, które uczestniczyły w jego uzupełnieniu( powód iA. S.) podały sprzeczne informacje co do okoliczności, w jakich to nastąpiło. Świadek zeznał, że napisał protokół pod dyktando powoda, natomiast powód zeznał, że niczego nie dyktował. Sąd zgodził się z powodem, że oświadczenie o rezygnacji wywiera skutki w postaci wygaśnięcia mandatu członka rady nadzorczej z chwilą jego złożenia osobie uprawnionej do przyjęcia oświadczenia, czyli w tym przypadku z chwilą złożenia go Przewodniczącemu Rady. Wskazał, że zastosowanie odpowiednie mają tutaj przepisy o zleceniu, a w szczególnościart. 746 § 2 k.c.W tym jednak zakresie Sąd wskazał, że bez wątpienia oświadczenia odnośnie rezygnacji były składane, ale podkreślił, że tego, czy były one kategoryczne, czy też stanowiły raczej zapowiedź rezygnacji, nie można było w świetle zebranych dowodów ustalić. Mając na względzie podniesione wyżej okoliczności Sąd powództwo oddalił. Z rozstrzygnięciem tym nie zgodził się powód, zaskarżając wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił przyjęcie przez Sąd mylnych ustaleń i w następstwie tego mylnych sądów ogólnych prowadzących do błędnego uznania, iż posiedzenie Rady Nadzorczej(...)B.z dnia 07.06.2013 r. zostało zwołane w sposób nienależyty i było prowadzone przez osobę uprawnioną co uchybia zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. W związku z powyższym apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia W uzasadnieniu apelacji powód wskazał, że nie kwestionując ustaleń sądu odnośnie qworum przy podjętej w dniu 07.06.2013 r. przez Radę Nadzorczą uchwale o odwołaniu powoda, nie można się zgodzić z ustaleniami stanu faktycznego odnośnie złożenia przezS. F.rezygnacji z funkcji prezesa(...)B.i mimo rezygnacji z tej funkcji, dokonaniu przez tę osobę aktu zwołania posiedzenia Rady Nadzorczej(...)B.. Zarzucił apelujący, żeS. F., zgodnie z zapisem protokołu z posiedzenia Rady Nadzorczej(...)wB.z dnia 24.05.2013 r. złożył w tym dniu do protokołu, bez żadnych warunków i zastrzeżeń rezygnację z pełnionej funkcji Przewodniczącego Rady. Z tym momentem w ocenie apelującego stał się szeregowym członkiem Rady Nadzorczej(...)wB.. Zatem prostą wypływającą z tego faktu konkluzją w ocenie skarżącego jest to, iż posiedzenie Rady Nadzorczej Spółdzielni(...)wB.zwołano w dniu 07.06.2013 r. w sposób nienależyty, sprzecznie z § 47 ust. 2 Statutu Spółdzielni(...)wB.. Zarzucił apelujący, że oświadczenia woli wymienionej osoby o rezygnacji z funkcji Przewodniczącego Rady Nadzorczej bezspornie dotarło do wiadomości adresata tj. pełnego składu rady. Wskazał, że podmiot, który złożył oświadczenie woli jest nim związany. Podniósł, że w protokole z posiedzenia Rady Nadzorczej z dnia 24.05.2013 r. brak jest adnotacji nie tylko o tym, abyS. F.odwołał skutecznie swoje oświadczenie o rezygnacji z funkcji przewodniczącego Rady Nadzorczej, ale i o tym, aby, po złożeniu rezygnacji, został ponownie wybrany na tę funkcję przez radę, zgodnie z zapisem § 45 ust 3 Statutu. W tym stanie rzeczy uznać należy, w ocenie apelującego, że panS. F.w wyniku złożonego przez siebie w dniu 24.05.2013 r. oświadczenia woli utracił funkcję Przewodniczącego Rady Nadzorczej(...)wB.i tym samym wskazane posiedzenie Rady Nadzorczej zostało zwołane na dzień 07.06.2013 r. przez osobę do tego nieuprawnioną. W konsekwencji skutkiem naruszenia przepisów regulujących procedurę podejmowania uchwały i zwołania posiedzenia rady przez osobę nieuprawnioną powinno być stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały. Apelujący zarzucił także, że przedstawił cały materiał dowodowy, jakim dysponował w warunkach, w jakich się znalazł. Wskazał, że pozwana odmówiła powodowi wglądu do dokumentów. Powyższy fakt winien w jego ocenie rzutować na ocenę postawy i wiarygodność świadków zeznających na korzyść pozwanego, jak i wyjaśnień samego pozwanego. W tym stanie rzeczy, w ocenie powoda, podstawowym źródłem wiedzy o przebiegu zdarzenia winien być protokół z posiedzenia Rady Nadzorczej, a fakt, iż omawiany protokół nie został spisany w całości w toku posiedzenia rady nadzorczej nie dyskredytuje z tej przyczyny jego treści. Pozwana wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu za instancję odwoławczą. Rozpoznając apelację Sąd Apelacyjny zważył, co następuje; Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Powód w apelacji zarzuca „przyjęcie przez Sąd mylnych ustaleń i w następstwie tego mylnych sądów ogólnych prowadzących do błędnego uznania, iż posiedzenie Rady Nadzorczej(...)B.z dnia 07.06.2013 r. zostało zwołane w sposób nienależyty i było prowadzone przez osobę uprawnioną co uchybia zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego”. Taki zarzut w istocie dotyka zarzutu błędnych ustaleń sądu wskutek wadliwej oceny materiału dowodowego i wpisuje się w ramy dotyczące naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.Odnosząc się do takiego zarzutu wskazać należy, że skuteczne postawienie zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej - niż przyjął sąd - wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie przez skarżącego. W judykaturze powszechnie przyjmuje się, że zarzucenie naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie może polegać na przedstawieniu przez stronę alternatywnego stanu faktycznego, a tylko na podważeniu podstaw tej oceny z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2001 r., II CKN 588/99, LEX nr 52347; z dnia 2 kwietnia 2003 r., I CKN 160/01, LEX nr 78813; z dnia 15 kwietnia 2004 r., IV CK 274/03, LEX nr 164852; z dnia 29 czerwca 2004 r., II CK 393/03, LEX nr 585758). Jeżeli bowiem z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, OSNC 2000/7-8/139). Konieczne jest tu więc wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu, w szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (tak Sąd Najwyższy m.in. w orzeczeniach z dnia: 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, LEX nr 52753; 12 kwietnia 2001 r. Przenosząc te rozważania natury ogólnej na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać trzeba, że apelacja to w istocie wersja stanu faktycznego prezentowanego przez powoda przed Sądem I instancji bez jurydycznego wsparcia w dowodach. Zauwazyć należy, że twierdzenia o zwołaniu zebrania Rady Nadzorczej(...)wB.w dniu 7 czerwca 2013r, na którym podjęta została zaskarżona przez powoda uchwała przez nieuprawnioną osobę powód opiera na dowodzie w postaci protokołu z zebrania tej Rady z dnia 24 maja 2013r. W tym zakresie wskazać trzeba, że Sąd I instancji ustalił, a apelujący tego w apelacji nie kwestionuje, że w dniu 24 maja 2013r. w piątek odbyło się posiedzenie Rady Nadzorczej Spółdzielni(...)wB.. W posiedzeniu wzięli udział wszyscy członkowie Rady. Na posiedzeniu Rady obecni byli również członkowie zarządu pozwanej Spółdzielni w składzie: powódZ. K. (1)-Prezes Zarządu,A. W. (2)iS. M.. Po odczytaniu Protokółu Komisji Rewizyjnej powód złożył wyjaśnienia, a następnie zanim rozpoczęła się dyskusja nad jego ewentualnym zwolnieniem dyscyplinarnym, opuścił salę obrad wraz zA. W. (2). Do tej chwili przebieg posiedzenia protokołowany był przezA. W. (2). Potem aż do zakończenia posiedzenia nikt jego przebiegu nie protokołował. Ustalił też Sąd meriti, że dyskusja nad dyscyplinarnym zwolnieniem powoda była bardzo burzliwa. Kiedy większość członków sprzeciwiła się zwolnieniu powodaJ. U.napisał pisemną rezygnację z funkcji członka Rady Nadzorczej i przekazał ją Przewodniczącemu RadyS. F., a ten pismo to pozostawił w biurze pozwanej, kiedy opuszczał salę obrad. O swojej rezygnacji mówili teżS. F.iA. W. (1). W poniedziałek po posiedzeniu RadyS. F.zwrócił się doA. W. (2)o przygotowanie zawiadomienia o kolejnym posiedzeniu Rady oraz o zwrot pisemnej rezygnacjiJ. U.. O wycofanie rezygnacji poprosił go autor pisma. W tym samym dniuA. W. (2)przepisała na czysto niezakończony protokół z ostatniego posiedzenia Rady. Powód udał się z nim do sekretarza RadyA. S., który go uzupełnił i opatrzył swoim podpisem. W treści dodanej przez sekretarza Rady znalazła się informacja o wyniku głosowania nad dyscyplinarnym zwolnieniem Prezesa oraz o pisemnej rezygnacji przezJ. U.z funkcji członka Komisji Rewizyjnej i członka Rady Nadzorczej, ustnej rezygnacji przezS. F.z funkcji Przewodniczącego i członka Rady Nadzorczej oraz ustnej rezygnacjiA. W. (1)z funkcji członka Rady Nadzorczej i Przewodniczącego Komisji Rewizyjnej. W dniu 7 czerwca 2013r. odbyło się posiedzenie Rady Nadzorczej zwołane przez Przewodniczącego RadyS. F.. W posiedzeniu wzięli udział:B. M.,K. S.,J. P.,A. S.- sekretarz Rady,E. W.,Z. R.,A. W. (1),J. U.,S. F.. Nie stawił się jeden członek RadyZ. K. (2). Posiedzenie zostało zwołane w celu podjęcia decyzji w sprawie odwołania powoda z funkcji Prezesa i członka zarządu Spółdzielni. Na początku posiedzeniaS. F.poinformował obecnych, że nie przyjął rezygnacjiJ. U., gdyż rezygnacja powinna być jego zdaniem złożona na zebraniu Kółka Rolniczego, które wybrałoJ. U.. W dalszej części obrad członkowie zajęli się protokołem z poprzedniego posiedzenia. Protokół ten przyjęli jednogłośnie w wersji sporządzonej wyłącznie przezA. W. (2). Odnosząc się do tych ustaleń Sądu Okręgowego wskazać przede wszystkim należy, że przebieg posiedzenia Rady Nadzorczej z dnia 24 maja 2013r powód może znać jedynie do czasu, kiedy na posiedzeniu tym był obecny, a było to do czasu dyskusji nad dyscyplinarnym zwolnieniem powoda. Ta część posiedzenia była także protokołowana przezA. W. (2). Późniejsze zapisy w protokole dokonane zostały przezA. S., którego nie wybrano na protokolanta i który- co istotne- uzupełnienia protokołu dokonał po tym, gdy protokół ten przywiózł temu świadkowi do domu powód. Nie wdając się w szerokie rozważania dotyczące takiego uzupełniania protokołu, wskazać w tym miejscu trzeba, że powód, który w pozwanej Spółdzielni pełnił funkcję Prezesa Zarządu, nie miał uprawnień do zajmowania się kwestią związaną z uzupełnianiem protokołu organu, którego nie był członkiem. Dziwi zatem jego aktywność związana z uzupełnianiem protokołu Rady Nadzorczej, tym bardziej, że nie był obecny na tej części posiedzenia Rady Nadzorczej, której dotyczyła uzupełniana część protokołu. Z oczywistych więc względów nie mógł mieć wiedzy z własnych obserwacji, co do przebiegu tej części posiedzenia Rady Nadzorczej. Dodać także trzeba, że protokół w wersji z dopisaną treścią przez świadkaA. S., a który stanowi podstawę żądań powoda w niniejszej sprawie, nie zawiera podpisów (k.87-91 ), a ponadto protokołu tego w wersji z uzupełnionej przezA. S.nie przyjęto na posiedzeniu Rady w dniu 7.06.2013r (k. 75-77). Słusznie zatem uznał Sąd I instancji, że powód nie udowodnił, a jego w tym zakresie zgodnie z treściąart. 6 k.c.iart. 232 k.p.c.obciąża w tym zakresie inicjatywa dowodowa, że na posiedzeniu Rady Nadzorczej w dniu 24 maja 2013rS. F.złożył rezygnację z funkcji Przewodniczącego Rady Nadzorczej. Dla wzmocnienia tego stanowiska wskazuje Sąd Apelacyjny, że świadekS. F.składając zeznania przed Sądem I instancji zaprzeczył, by złożył rezygnację z funkcji Przewodniczącego Rady. Zeznał też, że posiedzenie w dniu 7 czerwca 2013r było kontynuacją posiedzenia z 24.04.2013r (k. 107, 103). Wskazać też należy, że z zeznań świadkaA. S.( świadka zawnioskowanego przez powoda) co do przebiegu posiedzenia Rady w dniu 24 maja 2013r wynika, że to posiedzenie formalnie nie zostało zakończone, po burzliwej dyskusji nastąpiła przerwa, a następnie wszyscy rozeszli się. Świadek ten zeznał także, żeS. F.nie złożył rezygnacji, a jedynie powiedział, że jeśli powód będzie nadal prezesem to on zrezygnuje z funkcji Przewodniczącego Rady Nadzorczej. W zakresie uzupełnienia przez tego świadka protokołuA. S.zeznał, że uzupełniał protokół pod dyktando powoda, a dopiski te odbiegają od przebiegu zebrania, bo rezygnacji nie złożył aniF.ani inni. Odnosząc się do zastrzeżeń powoda co do wiarygodności zeznań tego świadka wskazać trzeba, że świadek składał zeznania po odebraniu przyrzeczenia (k. 103 i 107 v.). Natomiast odnosząc się do zeznań świadkaZ. R.to wskazać należy, że świadek ten jest niekonsekwentny w swych zeznaniach, gdyż raz podaje, że Przewodniczący Rady Nadzorczej i jeszcze dwóch członków Rady powiedzieli, że skoro nie odwołano PrezesaK., to oni rezygnują, a następnie świadek zeznał, że nikt nie zrezygnował z członkowstwa w Radzie Nadzorczej, podał też, że nie pamięta przebiegu tych posiedzeń Rady Nadzorczej. Dodać też należy, że z zeznań świadkaZ. R.wynika, że na posiedzeniu rady Nadzorczej w dniu 7.06.2013r głosował za wykreśleniem dopisku w protokole z 24.05.2013r. Sąd Apelacyjny podziela zatem ocenę wiarygodności zeznań tego świadka dokonaną przez Sąd I instancji i w konsekwencji uznaje, że zeznania te nie mogą stanowić podstawy do ustaleń w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy. Skoro zatem dowody podane przez powoda na uzasadnienie jego twierdzeń o złożeniu przezS. F.rezygnacji z funkcji Przewodniczącego Rady Nadzorczej(...)wB.w postaci zeznań świadkówA. S.iZ. R.oraz protokołu w wersji uzupełnionej przezA. S.( protokół bez podpisu osób uprawnionych) nie potwierdzają twierdzeń powoda uzasadniających tezę o zwołaniu posiedzenia Rady w dniu 7.06.2013r przez osobę nieuprawnioną uznać należy, że posiedzenie to zwołane zostało w sposób prawidłowy, bez naruszenia § 47 ust 2 Statutu i władne było do podejmowania ważnych uchwał. Z uwagi na to, że w apelacji powód nie kwestionuje składu Rady na posiedzeniu w dniu 7.06.2013r i nie ma zastrzeżeń do wymaganego do podjęcia uchwał quorum, a Sąd Apelacyjny w tym zakresie podziela stanowisko Sądu I instancji, uznając ponadto, z przyczyn omówionych powyżej, że nie ma dowodu, by na skutek złożonych rezygnacji skład Rady Nadzorczej spadł poniżej statutowego minimum stwierdzić należy, że zaskarżona uchwała została podjęta bez wskazywanych w pozwie naruszeń formalnych. Natomiast merytoryczna ocena tej uchwały wyklucza poza ramy tego postępowania. Z uwagi na powyższe apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu, o czym na podstawieart. 385 k.p.c.orzeczono w sentencji wyroku. E. Skotarczak I. Wiszniewska A. Sołtyka

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Szczecinie date: '2015-01-08' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Agnieszka Sołtyka - Iwona Wiszniewska - Eugeniusz Skotarczak legal_bases: - art. 233 § 1 k.p.c. - art. 746 § 2 k.c. recorder: st.sekr.sądowy Wioletta Simińska signature: I ACa 620/14 ```

154510050001006_II_K_000835_2018_Uz_2019-12-09_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 835/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 grudnia 2019 r. Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: SSR Urszula Salwin-Kowalczyk Protokolant: Monika Malanowska przy udziale Prokuratora -------- po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 września 2019 r.,5 listopada 2019 r., 5 grudnia 2019 r. sprawy przeciwkoL. S. urodz. (...) wZ. synaW.iI. z d. C. oskarżonego o to, że: w okresie czasu od września 2015 roku do 18 lutego 2018 roku w miejscowościI.ul. (...), gminaS., województwo(...), znęcał się psychicznie i fizycznie nad konkubinąM. K.w ten sposób , że wielokrotnie będąc pod wpływem alkoholu , wszczynał awantury domowe , popychał , szarpał za odzież , wykręcał ręce , uderzał otwartą dłonią w twarz , ubliżał słowami wulgarnymi uważanymi powszechnie za obelżywe , groził wyżej wymienionej pokrzywdzonej pozbawieniem życia , tj. o czyn zart. 207§1 kk orzeka I.oskarżonegoL. S.w ramach zarzucanego mu czynu uznaje winnym tego , że w okresie czasu od bliżej nieustalonego dnia września 2015 roku do bliżej nieustalonego dnia października 2016 roku oraz od bliżej nieustalonego dnia czerwca 2017 roku do dnia 18 lutego 2018 roku w miejscowościI.ul. (...), gminaS., województwo(...), znęcał się psychicznie i fizycznie nad konkubinąM. K.w ten sposób , że wielokrotnie będąc pod wpływem alkoholu , wszczynał awantury domowe , popychał , szarpał za odzież , wykręcał ręce , uderzał otwartą dłonią w twarz , ubliżał słowami wulgarnymi uważanymi powszechnie za obelżywe , groził pozbawieniem życia , tj. czynu zart. 207§1 kki za tak przypisany mu czyn na podstawieart. 207§1 kkskazuje go ,a na podstawieart.207§1 kkw zw. zart. 37a kkwymierza mu karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesiąt ) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej za równoważną kwocie 20 (dwadzieścia ) złotych; II.na podstawieart. 46§1 kkorzeka od oskarżonegoL. S.na rzecz pokrzywdzonejM. K.zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w kwocie 2.000 (dwa tysiące) złotych; III.zasądza od oskarżonegoL. S.na rzecz pokrzywdzonejM. K.kwotę 5.018 (pięć tysięcy osiemnaście złotych) tytułem kosztów ustanowienia pełnomocnika z wyboru; IV.zasądza od oskarżonegoL. S.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 325 (trzysta dwadzieścia pięć ) złotych tytułem kosztów postępowania w tym kwotę 180 (sto osiemdziesiąt ) złotych tytułem opłaty.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Legionowie date: '2019-12-09' department_name: II Wydział Karny judges: - Urszula Salwin-Kowalczyk legal_bases: - art. 207§1 kk recorder: Monika Malanowska signature: II K 835/18 ```

154510050001006_II_K_000801_2015_Uz_2017-04-07_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 801/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 07 kwietnia 2017 r. Sąd Rejonowy w Legionowie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Tomasz Kosiński Protokolant: Marta Czapska w obecności oskarżyciela Prokuratora Joanny Szczęśniak i oskarżyciela skarbowego Przemysława Kwiatkowskiego po rozpoznaniu dnia 20 czerwca 2016 r. , 08 lipca 2016 r. , 22 września 2016 r. , 02 listopada 2016 r. , 16 grudnia 2016 r. , 31 stycznia 2017 r. i 28 marca 2017 r. na rozprawie w Legionowie sprawy : 1 M. C., córkiG.iJ. z domu K.,ur. (...)wW. oskarżonej o to, że : I. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru lub z wykorzystaniem tej samej sposobności w okresie od 6 maja 2013r. (tj. trzeci dzień po odebraniu wezwania dnia 2 maja 2013r.) co najmniej do dnia wydania postanowienia o przedstawieniu zarzutów tj. do dnia 15 listopada 2013r., pracownikowi Urzędu Skarbowego wL.przyul. (...)jako osobie uprawnionej do przeprowadzenia kontroli podatkowej na podstawie imiennego upoważnienie do przeprowadzenia kontroli w zakresie nadzoru podatkowego, udaremniała wykonanie czynności służbowych w ten sposób, że nie okazała dokumentów podatkowych firmy podległych kontroli podatkowej za maj i wrzesień 2009r. i tym samym utrudniała przeprowadzenie kontroli podatkowej wfirmie (...)w zakresie ustalenia prawidłowości rozliczeń z budżetem państwa w podatku od towarów i usług za maj i wrzesień 2009 r. tj. o przestępstwo skarbowe zart. 83 § 1 k.k.s.w zw. zart 6 § 2 k.k.s.w zw. zart. 9 § 1 k.k.s. II. prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą(...)z siedzibą przyul. (...),M. R.,(...)-(...) L.będąc podatnikiem podatku od towarów i usług, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru lub z wykorzystaniem tej samej sposobności w okresie od czerwca 2009 r. do października 2009 r. ,złożyła do Urzędu Skarbowego wL.przyul. (...), deklaracje(...)za okres rozliczeniowy maj i wrzesień 2009r. i podała w nich nieprawdę w części dotyczącej podatku naliczonego, obniżając podatek należny o naliczony na podstawie nie odzwierciedlających obrotu gospodarczego fikcyjnych faktur VAT : - nr(...)z dnia 28.05.2009r. sygnowana nazwa wystawcy(...) Sp. z o.o.na kwotę netto 71.000zł, VAT 15.620 zł ; - nr(...)z dnia 21.09.2009r. sygnowana nazwą wystawcy(...) Sp. z o.o.na kwotę netto 30.000 zł, VAT 6.600 zł., oraz - nr(...)z dnia 30.09.2009 r. sygnowana nazwą wystawcy(...) Sp. z o.o.na kwotę netto 32.000zł, VAT 7.040 zł i działaniem tym, polegającym na zmniejszeniu zobowiązań podatkowych podmiotu(...), naraziła podatek od towarów i usług na uszczuplenie w kwocie nie mniejszej niż 29.260 zł. tj. o przestępstwo skarbowe zart. 56 § 2 k.k.s.w zb. zart 62 § 2 k.k.s.w zw. zart 6 § 2 k.k.s. 2 J. C., synaJ.iE.z domuM.,ur. (...)wW. oskarżonego o to, że : III. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru lub z wykorzystaniem tej samej sposobności w okresie od 6 maja 2013 r. (tj. trzeci dzień po odebraniu wezwania dnia 2 maja 2013 r.) co najmniej do dnia wydania postanowienia o przedstawieniu zarzutów tj. do dnia 15 listopada 2013 r. pracownikowi Urzędu Skarbowego wL.z siedzibą przyul. (...)jako osobie uprawnionej do przeprowadzenia kontroli podatkowej na podstawie imiennego upoważnienie do przeprowadzenia kontroli w zakresie nadzoru podatkowego, udaremniał wykonanie czynności służbowych w ten sposób, że nie okazał dokumentów podatkowych firmy podległych kontroli podatkowej za maj i wrzesień 2009 r. i tym samym utrudniał przeprowadzenie kontroli podatkowej wfirmie (...)w zakresie ustalenia prawidłowości rozliczeń z budżetem państwa w podatku od towarów i usług za maj i wrzesień 2009 r. tj. o przestępstwo skarbowe zart. 83 § 1 k.k.s.w zw. zart 6 § 2 k.k.s.w zw. zart 9 § 1 k.k.s. 1 OskarżonąM. C.uniewinnia od popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt. I zarzutów ; 2 OskarżonąM. C.uznaje za winną popełnienia czynu zarzucanego jej wpunkcie IIzarzutów i za to na podstawie 56§ 2 k.k.s.w zb. zart 62 § 2 k.k.s.w zw. zart 6 § 2 k.k.s.w zw. zart. 2 § 2 k.k.s.skazuje , zaś na podstawieart. 56 § 1 k.k.s w zw. zart. 2 § 2 k.k.s.wymierza jej karę grzywny w wysokości 100 ( sto ) stawek dziennych, określając wysokość stawki dziennej na kwotę 100 ( sto ) złotych; 3 OskarżonegoJ. C.uniewinnia od popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. III zarzutów ; 4 Na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.w zw. zart. 113 k.k.s.zwalnia oskarżonąM. C.w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. 5 Na podstawieart. 632 k.p.k.w zw. zart. 113 k.k.s.koszty postępowania odnośnie oskarżonegoJ. C.ponosi Skarb Państwa . Sygn. akt II K 801/15 UZASADNIENIE Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny: OskarżonaM. C.prowadziła działalność gospodarczą pod nazwą(...)z siedzibą przyul. (...)w miejscowościM. R.,(...)-(...) L.i była podatnikiem podatku od towarów i usług. W okresie od czerwca 2009 r. do października 2009 r. oskarżonaM. C.złożyła do Urzędu Skarbowego wL.przyul. (...), deklaracje(...)za okres rozliczeniowy maj i wrzesień 2009 r.. W deklaracjach(...)M. C.podała w nieprawdę w części dotyczącej podatku naliczonego, obniżając podatek należny o naliczony na podstawie nie odzwierciedlających obrotu gospodarczego fikcyjnychfaktur VAT nr (...)z dnia 28.05.2009 r. sygnowana nazwa wystawcy(...) Sp. z o.o.na kwotę netto 71.000 zł, VAT 15.620 zł , nr(...)z dnia 21.09.2009 r. sygnowana nazwą wystawcy(...) Sp. z o.o.na kwotę netto 30.000 zł, VAT 6.600 zł oraz nr(...)z dnia 30.09.2009 r. sygnowana nazwą wystawcy(...) Sp. z o.o.na kwotę netto 32.000 zł, VAT 7.040 zł . Działaniem tym , polegającym na zmniejszeniu zobowiązań podatkowych podmiotu(...)oskarżonaM. C.naraziła podatek od towarów i usług na uszczuplenie w kwocie nie mniejszej niż 29.260 zł. W roku 2009firma (...)nie współpracowała z(...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.i spółki te nie wykonywały na rzecz(...)żadnych usług wskazanych w tych fakturach . Ponadto z treścifaktury VAT nr (...) (...)z dnia 21.09.2009 r. sygnowana nazwą wystawcy(...) Sp. z o.o.na kwotę netto 30.000 zł, VAT 6.600 zł wynika iż podstawą jej wystawienia była umowa za pośrednictwo za miesiące lipiec , sierpień i wrzesień 2009 r. ( k. 132 ) . Jednak oskarżonaM. C.w imieniu(...)nie podpisała nigdy takiej umowy o współprace ( k. 280 - 282 ).Faktury VAT : nr (...)z dnia 28.05.2009 r. sygnowana nazwa wystawcy(...) Sp. z o.o., nr(...)z dnia 21.09.2009 r. sygnowana nazwą wystawcy(...) Sp. z o.o.oraz nr(...)z dnia 30.09.2009 r. sygnowana nazwą wystawcy(...) Sp. z o.o.jako fikcyjne faktury kosztowe nie dokumentujące rzeczywistego obrotu gospodarczego zostały uzyskane przez oskarżonegoJ. C.– męża oskarżonejM. C.odP. P..P. P.współpracował zA. G.iD. P.przy wystawianiu przez(...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.fikcyjnych faktur VAT , które nie dokumentowały rzeczywistego obrotu gospodarczego.D. P.iA. G.otrzymywali wynagrodzenie za wystawienie takich fikcyjnych faktur VAT w wysokości 1 % brutto od wartości danej faktury od podmiotów na rzecz których takie fikcyjne faktury VAT były wystawiane .(...)nigdy nie zapłaciło(...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.faktury VAT : nr (...)z dnia 28.05.2009 r. sygnowana nazwa wystawcy(...) Sp. z o.o., nr(...)z dnia 21.09.2009 r. sygnowana nazwą wystawcy(...) Sp. z o.o.oraz nr(...)z dnia 30.09.2009 r. sygnowana nazwą wystawcy(...) Sp. z o.o.. Następnie w okresie od czerwca 2009 r. do października 2009 r. oskarżonaM. C.złożyła do Urzędu Skarbowego wL.przyul. (...), deklaracje(...)za okres rozliczeniowy maj i wrzesień 2009 r. obniżając podatek należny o naliczony na podstawie nie odzwierciedlających obrotu gospodarczego fikcyjnych w/w faktur VAT. Na skutek zawiadomienia z Prokuratury Okręgowej w Białymstoku i(...)wB.o możliwości popełnienia przez oskarżonąM. C.przestępstwa skarbowego zart. 56 § 2 k.k.s.w zb. zart 62 § 2 k.k.s.w zw. zart 6 § 2 k.k.s.Naczelnik Urzędu Skarbowego wL.podjął decyzję o wszczęciu kontroli podatkowej wobecfirmy (...). Kontrolę tą przeprowadzili pracownicy Urzędu Skarbowego wL.M. K. (1)iM. W. (1)w oparciu o upoważnienie do kontroli nr(...)(...)z dnia 05 marca 2013 r. . Kontrolę rozpoczęto w dniu 02 kwietnia 2013 r. i zakończono 03 września 2013 r. . W związku z faktem że wszelkie próby nawiązania kontaktu z oskarżonąM. C.były nieskuteczne w dniu 06 marca 2013 r. skierowano do oskarżonej pismo w trybie art. 284 § 3 Ordynaci podatkowej z wezwaniem do stawiennictwa w miejscu kontroli – w miejscu wykonywania działalności gospodarczej to jest przyul. (...)wM.– miejscu prowadzenia działalności przez(...)po upływie dni 7 od otrzymania wezwania . Wezwanie to zostało doręczone zastępczo w dniu 02 kwietnia 2013 r. . W związku z czym w dniu 04 kwietnia 2013 r. w trybie art. 150 § 2 Ordynacji podatkowej wszczęto kontrole podatkową wobec oskarżonejM. C.z mocy prawa . W dniu 03 kwietnia 2013 r. Urząd Skarbowy wL.wezwał oskarżonąM. C.do przedłożenia dokumentacji niezbędnej do prowadzenia kontroli podatkowej . Korespondencja ta nie została odebrana przez oskarżoną i została zwrócona po podwójnej awizacji . Dopiero w dniu 02 maja 2015 r. skutecznie doręczono oskarżonejM. C.wezwanie do przedłożenia dokumentacji niezbędnej do prowadzenia kontroli podatkowej . Wezwanie to zostało jednak odebrane nie osobiście przez oskarżonąM. C.ale przez jej męża oskarżonegoJ. C.( k. 59-64 ) . OskarżonyJ. C.nie przekazał oskarżonejM. C.tego wezwania . Dlatego oskarżonąM. C.nie stawiła się do Urzędu Skarbowego wL.i nie podłożyła żadnej dokumentacji. W związku z powyższym pracownicy Urzędu Skarbowego wL.prowadzący ta kontrole udali się dobiura (...)które do 31 października 2012 r. prowadziło dokumentację księgową(...)celem uzyskania dokumentacji księgowej tej firmy . W dniu 09 maja 2013 r.biuro (...)przesłało do Urzędu Skarbowego wL.rejestr dostaw i nabyć VAT za maj i wrzesień 2009 r. . Na podstawie tych dokumentów Urząd Skarbowy wL.przeprowadził tą kontrolę podatkową ( k. 59-64 ) . W toku tej kontroli podatkowej zarówno oskarżonaM. C., jaki i oskarżonyJ. C.nie skontaktowali się z Urzędem Skarbowym wL.i tym samym nie złożyli oświadczenia o odmowie dostarczenia dokumentacji księgowej(...). Po zakończeniu kontroli podatkowej został przez Urząd Skarbowy wL.sporządzony Protokół kontroli podatkowej ( k. 59-64 ). OskarżonaM. C.ma ukończone 43 lat, jest bezrobotna ( nie prowadzi już działalności gospodarczej ) , ma na utrzymaniu 2 dzieci , nie leczy się odwykowo , leczy się psychiatrycznie, z informacji z Krajowego Rejestru Karnego ( k. 391 ) wynika iż nie była ona karana . Z opinii sądowo psychiatrycznej sporządzonej przez biegłych lekarzy psychiatrów w dniu 20 czerwca 2016 r. wynika iż uM. C.nie stwierdzono choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Rozpoznano u niej zaburzenia adaptacyjne ( nerwicowe ) . Ten stan psychiczny oskarżonejM. C.odnośnie wszystkich zarzucanych jej czynów nie ograniczał, ani nie znosił jej zdolności rozpoznawania znaczenia czynów i zdolności pokierowania swoim postępowaniem. OskarżonaM. C.może brać udział w postępowaniu karnym i jest zdolna do prowadzenia obrony w sposób samodzielny i rozsądny ( k. 296-299 ) . OskarżonyJ. C.ma ukończone 44 lata, prowadzi działalność gospodarczą która nie przynosi jednak dochodów , ma na utrzymaniu żonę i 2 dzieci , nie leczy się odwykowo ani psychiatrycznie, z informacji z Krajowego Rejestru Karnego ( k. 392 ) wynika iż był on karany. Sąd powyższy stan faktyczny ustalił na podstawie następujących dowodów : opinii sądowo - psychiatrycznej ( k. 296 - 299 ), karty karnej ( k. 274-276 , k. 391-392 ) , orazdokumentów z wyodrębnionego zbioru dokumentów :zawiadomienia o naruszeniu przepisów ( k. 1-2 ) , rejestrów zakupów podatku VAT ( k. 12-19 ) , zawiadomienia o naruszeniu przepisów ( k. 54 ), pełniej informacji o postępowaniu kontrolnym ( k. 57-58 ) , protokołu kontroli podatkowej ( k. 59-64 ) , faktury VAT ( k. 131 , k. 132 , k. 133 ) , odpisu z KRS ( k. 134-136 ) , protokołu kontroli podatkowej ( k. 137-159 ) , odpisu z KRS ( k. 160-171 ), pisma USW.T.( k. 172-173 ) , kopii deklaracji VAT 7 ( k. 222-225 ) , imiennego upoważnienia do kontroli ( k. 20 ) , notatki służbowej ( k. 11 ) , wezwania ( k. 3-4 , k. 5-6 , k. 7-8 , k. 9-10, k. 33-36 , k. 44-48 , k. 69-72 , k. 74 , k. 75-79 , k. 80-84 , k. 85-93 , k. 101- 106 ) , pisma z Policji ( k. 51 , k. 53 , k. 55-56 , k. 114 ) , karty karnej ( k. 226-227 ) , odpisu wyroku ( k. 220-221 ) oraz częściowo wyjaśnień oskarżonych :M. C.( k. 119-120 wyodrębnionego zbioru dokumentów i k. 280-282 ) iJ. C.( k. 110-111 wyodrębnionego zbioru dokumentów i k. 282-286 ), zeznań świadków :D. P.( k. 270 i k. 264-264v wyodrębnionego zbioru dokumentów i k. 356-357 ) ,M. K. (2)( k. 95-96 wyodrębnionego zbioru dokumentów i k. 375-376 ) iM. W. (2)( k. 422 - 427 ) oraz częściowo z zeznań świadkaA. G.( k. 273 i k. 279 wyodrębnionego zbioru dokumentów i k. 412-414 ). M. C.stanęła pod zarzutami , iż ; I. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru lub z wykorzystaniem tej samej sposobności w okresie od 6 maja 2013r. (tj. trzeci dzień po odebraniu wezwania dnia 2 maja 2013r.) co najmniej do dnia wydania postanowienia o przedstawieniu zarzutów tj. do dnia 15 listopada 2013r., pracownikowi Urzędu Skarbowego wL.przyul. (...)jako osobie uprawnionej do przeprowadzenia kontroli podatkowej na podstawie imiennego upoważnienie do przeprowadzenia kontroli w zakresie nadzoru podatkowego, udaremniała wykonanie czynności służbowych w ten sposób, że nie okazała dokumentów podatkowych firmy podległych kontroli podatkowej za maj i wrzesień 2009r. i tym samym utrudniała przeprowadzenie kontroli podatkowej wfirmie (...)w zakresie ustalenia prawidłowości rozliczeń z budżetem państwa w podatku od towarów i usług za maj i wrzesień 2009 r. to jest o popełnienia przestępstwa skarbowego zart. 83 § 1 k.k.s.w zw. zart 6 § 2 k.k.s.w zw. zart. 9 § 1 k.k.s. II. prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą(...)z siedzibą przyul. (...),M. R.,(...)-(...) L.będąc podatnikiem podatku od towarów i usług, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru lub z wykorzystaniem tej samej sposobności w okresie od czerwca 2009 r. do października 2009 r. ,złożyła do Urzędu Skarbowego wL.przyul. (...), deklaracje(...)za okres rozliczeniowy maj i wrzesień 2009r. i podała w nich nieprawdę w części dotyczącej podatku naliczonego, obniżając podatek należny o naliczony na podstawie nie odzwierciedlających obrotu gospodarczego fikcyjnych faktur VAT : - nr(...)z dnia 28.05.2009r. sygnowana nazwa wystawcy(...) Sp. z o.o.na kwotę netto 71.000zł, VAT 15.620 zł ; - nr(...)z dnia 21.09.2009r. sygnowana nazwą wystawcy(...) Sp. z o.o.na kwotę netto 30.000 zł, VAT 6.600 zł., oraz - nr(...)z dnia 30.09.2009 r. sygnowana nazwą wystawcy(...) Sp. z o.o.na kwotę netto 32.000zł, VAT 7.040 zł i działaniem tym, polegającym na zmniejszeniu zobowiązań podatkowych podmiotu(...), naraziła podatek od towarów i usług na uszczuplenie w kwocie nie mniejszej niż 29.260 zł to jest popełnienia przestępstwa skarbowego zart. 56 § 2 k.k.s.w zb. zart 62 § 2 k.k.s.w zw. zart 6 § 2 k.k.s. J. C.stanął po zarzutem iż : III. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru lub z wykorzystaniem tej samej sposobności w okresie od 6 maja 2013 r. (tj. trzeci dzień po odebraniu wezwania dnia 2 maja 2013 r.) co najmniej do dnia wydania postanowienia o przedstawieniu zarzutów tj. do dnia 15 listopada 2013 r. pracownikowi Urzędu Skarbowego wL.z siedzibą przyul. (...)jako osobie uprawnionej do przeprowadzenia kontroli podatkowej na podstawie imiennego upoważnienie do przeprowadzenia kontroli w zakresie nadzoru podatkowego, udaremniał wykonanie czynności służbowych w ten sposób, że nie okazał dokumentów podatkowych firmy podległych kontroli podatkowej za maj i wrzesień 2009 r. i tym samym utrudniał przeprowadzenie kontroli podatkowej wfirmie (...)w zakresie ustalenia prawidłowości rozliczeń z budżetem państwa w podatku od towarów i usług za maj i wrzesień 2009 r. to jest popełnienia przestępstwa skarbowego zart. 83 § 1 k.k.s.w zw. zart 6 § 2 k.k.s.w zw. zart 9 § 1 k.k.s. OskarżonaM. C.w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie przed Sądem nie przyznał się do popełnienia zarzucanych jej czynów ( k. 119-120 wyodrębnionego zbioru dokumentów i k. 280-282 ) . OskarżonaM. C.wyjaśniła iż w roku 2009 zajmowała się 3 letnim synem i sprawami jejfirmy (...)zajmował się jej mąż oskarżonyJ. C.. Nie są jej znanefirmy (...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.i nie ma wiedzy by wystawione przez te firmy faktury VAT były fikcyjne . OskarżonaM. C.stwierdziła również że nie znaD. P.iA. G.. Z dalszych wyjaśnień oskarżonejM. C.wynika iż jej mążJ. C.nie przekazywał jej w okresie od 06 maja 2013 r. do dnia 15 listopada 2013 r żadnej korespondencji z Urzędu Skarbowego wL., mimo iż zobowiązał się do przekazania tej korespondencji . O wszczęciu postępowania przez Urząd Skarbowy wL.dowiedziała się dopiero po wizycie w tym urzędzie . W 2013 roku przebywała głównie u swoich rodziców z uwagi na to że jej syn ciągle chorował . Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonejM. C.zakresie w którym przyznała iż jej mążJ. C.w okresie od 6 maja 2013 r. do dnia 15 listopada 2013 r nie przekazał jej żadnej korespondencji z Urzędu Skarbowego wL.i w jakich okolicznościach dowiedziała się o prowadzonym przez ten urząd postępowaniu wobec jej firmy . Na wiarę zasługuje również ta część wyjaśnień oskarżonejM. C.w której stwierdził iż nie są jej znanefirmy (...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.oraz że nie znaD. P.iA. G.. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonejM. C.są jasne , dokładne i korespondują z całością zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zwłaszcza z wyjaśnieniami oskarżonegoJ. C.( k. 110-111 wyodrębnionego zbioru dokumentów i k. 282- 286 ) i zeznaniami świadków :M. K. (2)( k. 95-96 wyodrębnionego zbioru dokumentów i k. 375-376 ) iM. W. (1)( k. 422 - 427 ) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę oraz z dokumentami w postaci : wezwań ( k. 3-4 , k. 5-6 , k. 7-8 , k. 9-10, k. 33-36 , k. 44-48 , k. 69-72 , k. 74 , k. 75-79 , k. 80-84 , k. 85-93 , k. 101- 106 ) , pism z Policji ( k. 51 , k. 53 , k. 55-56 , k. 114 ) i protokołu kontroli podatkowej ( k. 59-64 ) . Sąd nie dał w pozostałym zakresie wiary wyjaśnieniom oskarżonejM. C.zwłaszcza odnośnie faktu iż nie miała wiedzy że faktury VAT wystawione na rzecz jej firmy przez(...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.były fikcyjne i nie dokumentowały rzeczywistego wykonania usług na rzecz jej firmy jako niejasnym , nielogicznym , wewnętrznie sprzecznym i nakierowanym na pomniejszenie winny swojej winy . Należy wskazać iż z zeznań świadkaD. P.( k. 270 i k. 264-264v wyodrębnionego zbioru dokumentów i k. 356-357 ) iA. G.złożonych w postępowaniu przygotowawczym ( k. 273 i k. 279 wyodrębnionego zbioru dokumentów ) wynika kategorycznie iż faktur wystawionych przez(...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.na rzecz(...)nie dokumentowały rzeczywistego obrotu gospodarczego i były fakturami fikcyjnymi tak zwanymi fakturami kosztowymi. OskarżonaM. C.musiał mieć świadomość iż faktury te są fikcyjne zwłaszcza iż z treścifaktury VAT nr (...)(...)z dnia 21.09.2009r. sygnowanej nazwą wystawcy(...) Sp. z o.o.na kwotę netto 30.000 zł, VAT 6.600 zł wynika iż podstawą jej wystawienia była umowa za pośrednictwo za miesiące lipiec , sierpień i wrzesień 2009 r. ( k. 132 ) . Natomiast z wyjaśnień oskarżonejM. C.w zakresie jakim Sąd dał im wiarę wynika iż nie są jej znanefirmy (...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.( k. 280- 282 ) . Tym samym oskarżonaM. C.nie podpisała żadnej umowy na pośrednictwo z(...) Sp. z o.o.która była podstawą wystawienia tej faktury VAT ( tak umowa nie została nigdy przedstawiona przez oskarżoną ) . Ponadto z wyjaśnień oskarżonejM. C.wynika iż nie miała żadnej wiedzy by(...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.wykonywały na rzecz(...)jakiekolwiek usługi objęte tymi przedmiotowymi fakturami . Wyżej wskazane fakty dyskwalifikują prawdziwość wyjaśnień oskarżonejM. C.w zakresie jakim Sąd nie dał im wiary . OskarżonyJ. C.w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie przed Sądem nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu ( k. 110-111 wyodrębnionego zbioru dokumentów i k. 282-286 ) . OskarżonyJ. C.wyjaśnił iż w roku 2009 firma jego żony nie współpracowała z(...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.ale zP. P., który reprezentował te firmy . OskarżonyJ. C.stwierdził iż on płacił gotówką na podstawie faktur wystawionych przez(...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.za wykonane przez nie usługi . Następnie oskarżonyJ. C.opisał jak wyglądała w tym okresie działalność gospodarcza prowadzone przez jego firmę oraz firmę jego żony(...). W swoich dalszych wyjaśnieniach oskarżonyJ. C.opisał w jakich okolicznościach dowiedział się o wszczęciu postępowania kontrolnego wobecfirmy (...)przez Urząd Skarbowy wL.oraz przyznał iż to on odebrał wezwanie z Urzędu Skarbowego wL.skierowane do jego żonyM. C.. Z wyjaśnień oskarżonegoJ. C.wynika jednak iż nie przekazał on żonie tego wezwania ani innych dokumentów z Urzędu Skarbowego wL.które w imieniu żony odebrał i nie poinformował jej o wszczęciu postępowania kontrolnego przez Urząd Skarbowy wL.wobec jejfirmy (...). Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonegoJ. C.w niewielkim zakresie w którym przyznał iż to on odebrał wezwanie z Urzędu Skarbowego wL.skierowane do jego żony – oskarżonejM. C., jednak nie przekazał on żonie tego wezwania ani innych dokumentów z Urzędu Skarbowego wL.które w imieniu żony odebrał i nie poinformował jej o wszczęciu postepowania kontrolnego przez Urząd Skarbowy wL.wobec jejfirmy (...). W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonegoJ. C.są jasne , dokładne i korespondują z całością zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zwłaszcza z wyjaśnieniami oskarżonejM. C.( k. 119-120 wyodrębnionego zbioru dokumentów i k. 280-282 ) i zeznaniami świadków :M. K. (2)( k. 95-96 wyodrębnionego zbioru dokumentów i k. 375-376 ) iM. W. (1)( k. 422 - 427 ) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę oraz z dokumentami w postaci : wezwań ( k. 3-4 , k. 5-6 , k. 7-8 , k. 9-10, k. 33-36 , k. 44-48 , k. 69-72 , k. 74 , k. 75-79 , k. 80-84 , k. 85-93 , k. 101- 106 ) , pism z Policji ( k. 51 , k. 53 , k. 55-56 , k. 114 ) i protokołu kontroli podatkowej ( k. 59-64 ) . Sąd nie dał w pozostałym zakresie wiary wyjaśnieniom oskarżonegoJ. C.zwłaszcza odnośnie części w której opisał jak wyglądała współpraca firmy jego żony(...)z(...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.oraz że zawsze regulował faktury wystawiane prze te firmy płacąc gotówką jako niejasnym , nielogicznym , wewnętrznie sprzecznym i nakierowanym na pomniejszenie winny swojej żonyM. C.odnośnie popełnienia przez nią czynu opisanego w pkt. II zarzutów . Należy wskazać iż Sąd nie dał w tym zakresie wiary wyjaśnieniom oskarżonegoJ. C.z takich samych powodów z jakich odmówił w tym zakresie wiary wyjaśnieniom oskarżonejM. C.. Ponadto należy wskazać iż oskarżonyJ. C.w swoich wyjaśnieniach w sposób odmienny niżA. G.iP. P.opisał jak wyglądała rzekoma współpracafirmy (...)z(...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.. Dodatkowo nie ma żadnych dowodów by(...)zapłaciła te przedmiotowe faktury. Z wyjaśnień oskarżonegoJ. C.wynika bowiem iż faktury te rzekomo opłacał gotówką za pośrednictwemP. P.. Jednak świadekP. P.stwierdził że firmy te nigdy mu nie zapłaciły mu za usługi jakie miał rzekomo wykonywać na ich zleceniem dla(...)( k. 282-286 ) . Wyżej wskazane fakty dyskwalifikują prawdziwość wyjaśnień oskarżonegoJ. C.w zakresie jakim Sąd nie dał im wiary . Sąd dał w całości zeznaniom świadków :D. P.,M. K. (2)iM. W. (1)jako jasnym dokładnym , spójnym , logicznym i korespondującym z całością zebranego w sprawie materiału dowodowego . Z zeznań świadkaD. P.wynika iż faktur wystawionych przez(...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.na rzecz(...)nie dokumentowały rzeczywistego obrotu gospodarczego i były fakturami fikcyjnymi tak zwanymi fakturami kosztowymi . Z zeznań świadkaD. P.wynika iż przy wystawianiu tych fikcyjnych faktur VAT współpracował zA. G.iP. P., jednak w związku z wystawieniem tych faktur nie były wykonywane fizycznie żadne usługi na rzecz(...), a za wystawienie tych fikcyjnych faktur otrzymywali wynagrodzenie w wysokości 1 % wartości brutto wystawionej fikcyjnej faktury VAT ( k. 270 i k. 264-264v wyodrębnionego zbioru dokumentów i k. 356-357 ) . Z zeznań świadkaM. K. (2)wynika jak wyglądała jej praca wfirmie (...) Sp. z o.o.wW.przyul. (...). Z zeznań tego świadka wynika iż oskarżonyJ. C.odbierał korespondencje z Urzędu Skarbowego wL.( k. 95-96 wyodrębnionego zbioru dokumentów i k. 375-376 ). Z zeznań świadkaM. W. (1)– pracownika działu kontroli Urzędu Skarbowego wL.wynika jak wyglądało postępowanie kontrolne wobecfirmy (...)i co było powodem jego wszczęcia . Z zeznań tego świadka wynika jak wyglądało doręczenia wezwań podczas tego postępowania dla tej firmy oraz w jaki sposób została uzyskana przez Urząd Skarbowy wL.dokumentacja księgowafirmy (...)na podstawie której przeprowadzono kontrolę ( k. 422 - 427 ) . Fakt, że wymienieni wyżej świadkowie precyzyjnie określają zakres swojej wiedzy na temat zdarzeń, w zakresie których Sąd dał wiarę zeznaniom tych świadków, świadczy zdaniem Sądu o braku skłonności do konfabulacji i dążeniu do rzetelnego przedstawienia przebiegu wydarzeń. Zeznania świadków są jasne , dokładne i korespondują z całością materiału dowodowego zebranego w sprawie. ŚwiadekA. G.w swoich zeznaniach w postępowaniu przygotowawczym wskazał iż faktur wystawionych przez(...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.na rzecz(...)nie dokumentowały rzeczywistego obrotu gospodarczego i były fakturami fikcyjnymi ( k. 273 i k. 279 wyodrębnionego zbioru dokumentów ) . Natomiast w swoich zeznaniach na rozprawie przed Sądem świadekA. G.wskazał iż był cichym wspólnikiem(...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o., jednak faktury wystawione przez te firmy na rzecz(...)nie były fakturami fikcyjnymi i był wystawione za usługi wykonane przez te spółki na rzecz(...). ŚwiadekA. G.nie był jednak w stanie wskazać jakie to był usługi i na czym współpraca miedzy tymi firmami miała polegać. Z zeznań świadkaA. G.wynika iż to na pewno on podpisał fakturę z k. 131 . Ponadto zeznań świadkaA. G.wynika iżP. P.na pewno osobiście nie wykonywał w imieniufirm (...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.żadnych usług na rzecz(...)( k. 412-414 ) . Jeżeli chodzi o zeznania świadkaA. G.- to zasługują na wiarę jego zeznania złożone w postępowaniu przygotowawczym ( k. 273 i k. 279 wyodrębnionego zbioru dokumentów ) . Na wiarę zasługuje również ta części zeznań świadkaA. G.złożona na rozprawie przed Sądem w której przyznał iż to na pewno on podpisał fakturę z k. 131 oraz wskazał żeP. P.osobiście nie wykonywał w imieniufirm (...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.żadnych usług na rzecz(...). W tym zakresie zeznania świadkaA. G.są jasne , dokładne , spójne , logiczne i korespondują z całością zebranego w sprawie materiału dowodowego zwłaszcza zeznaniami świadkaD. P.( k. 270 i k. 264-264v wyodrębnionego zbioru dokumentów i k. 356-357 ) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę . Nie zasługuje na wiarę natomiast pozostała część zeznań świadkaA. G.złożonych na rozprawie przed Sądem zwłaszcza co do faktu iż faktury wystawione przez te firmy na rzecz(...)nie były fakturami fikcyjnymi i był wystawione za usługi wykonane przez te spółki na rzecz(...). W tym zakresie zeznania świadkaA. G.są nie jasne , wewnętrznie sprzeczne i nakierowania pomniejszenie odpowiedzialności oskarżonejM. C.za popełniony przez nią czyny opisany w pkt II zarzutów aktu oskarżenia . Na wstępie oceniając zeznania świadkaA. G.należy wskazać iż zeznania te w pozostają w sprzeczności z zeznaniami które złożył on w postępowaniu przygotowawczym a które to zeznania z postępowania przygotowawczego ściśle korespondują z zeznaniami świadkaD. P.( k. 270 i k. 264-264v wyodrębnionego zbioru dokumentów i k. 356-357 ) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę . Ponadto należy wskazać iż świadekA. G.nie był w stanie loginie wyjaśnić jakie usługi miały być wykonywane i na czym polegała współpraca między(...)a(...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.. Wyżej wskazane fakty dyskwalifikują prawdziwość zeznań świadkaA. G.w zakresie jakim Sąd nie dał im wiary . Natomiast świadekP. P.w swoich zeznaniach złożonych na rozprawie przed Sądem początkowo wskazał iż sam osobiście w imieniu(...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o., w których jednak nie był zatrudniony i nie pobierał od nich żadnego wynagrodzenia wykonywał usługi na rzecz(...)za które następnie zostały wystawione przedmiotowe faktury . ŚwiadekP. P.opisał na czym te usługi polegały . Następnie świadekP. P.zmienił swoje zeznania i stwierdził iż te usługi były wykonywane przez innych pracowników(...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.nie był jednak w stanie określić jak wykonanie tych usług wyglądało . Ponadto świadekP. P.stwierdził iż zlecenie na wykonanie tych usług na rzecz(...)otrzymywał osobiście odA. G.iD. P.( k. 377-379 ) . Sąd nie dał w całości wiary zeznaniom świadkaP. P.jako nie jasnym , wewnętrznie sprzecznym i nakierowanym uwolnienie od odpowiedzialności oskarżonejM. C.za popełniony przez nią czyny opisany w pkt II zarzutów aktu oskarżenia. Na wstępie oceniając zeznania świadkaP. P.należy zauważyć iż przedstawił on w swoich zeznaniach dwie wzajemnie wykluczające się wersje wydarzeń odnośnie sposoby wykonywania usług udokumentowanych przedmiotowymi fakturami VAT przez(...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.na rzecz(...). Ponadto należy wskazać iż z zeznań świadkaD. P.( k. 270 i k. 264-264v wyodrębnionego zbioru dokumentów i k. 356-357 ) iA. G.złożonych w postępowaniu przygotowawczym ( k. 273 i k. 279 wyodrębnionego zbioru dokumentów ) wynika kategorycznie iż faktur wystawionych przez(...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.na rzecz(...)nie dokumentowały rzeczywistego obrotu gospodarczego i były fakturami fikcyjnymi tak zwanymi fakturami kosztowymi. Ponadto z zeznań świadkaA. G.złożonych na rozprawie przed Sądem wynika iż świadekP. P.na pewno osobiście nie wykonywał w imieniufirm (...) Sp. z o.o.i (...) Sp. z o.o.żadnych usług na rzecz(...)( k. 412-414 ). Należy również zauważyć iż nawet oskarżonyJ. C.w swoich wyjaśnieniach w sposób odmienny niż świadekP. P.opisał jak wyglądała współpracaP. P.z(...)( k. 282-286 ) . Wyżej wskazane fakty dyskwalifikują prawdziwość zeznań świadkaP. P.. Sąd dał pełną wiarę opinii sądowo psychiatrycznej sporządzonej przez biegłych lekarzy psychiatrów w dniu 20 czerwca 2016 r. dotyczącej oskarżonejM. C.jako jasnej , dokładnej i fachowej. Z opinii sądowo psychiatrycznej sporządzonej przez biegłych lekarzy psychiatrów w dniu 20 czerwca 2016 r. wynika iż uM. C.nie stwierdzono choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Rozpoznano u niej zaburzenia adaptacyjne ( nerwicowe ) . Ten stan psychiczny oskarżonejM. C.odnośnie wszystkich zarzucanych jej czynów nie ograniczał, ani nie znosił jej zdolności rozpoznawania znaczenia czynów i zdolności pokierowania swoim postępowaniem. OskarżonaM. C.może brać udział w postępowaniu karnym i jest zdolna do prowadzenia obrony w sposób samodzielny i rozsądny ( k. 296-299 ) . Sąd dał w pełni wiarę dowodom z dokumentów , albowiem dokumenty powyższe zostały sporządzone przez funkcjonariuszy publicznych , nie zainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie , a zatem nie mających logicznego powodu , by przedstawiać nieprawdziwy stan rzeczy w dokumentach . Brak jest na tych dokumentach jakichkolwiek śladów podrobienia bądź przerobienia . Autentyczność i wiarygodność tych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości. Sąd dał ponadto wiarę wszystkim ujawnionym na rozprawie dokumentom. Ich autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości. Sąd zważył, co następuje: Zgodnie z treściąart. 56 § 1 k.k.s.podatnik, który składając organowi podatkowemu, innemu uprawnionemu organowi lub płatnikowi deklarację lub oświadczenie, podaje nieprawdę lub zataja prawdę albo nie dopełnia obowiązku zawiadomienia o zmianie objętych nimi danych, przez co naraża podatek na uszczuplenie, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie. Natomiast z treściart. 56 § 2 k.k.s.wynika iż jeżeli kwota podatku narażonego na uszczuplenie jest małej wartości, sprawca czynu zabronionego określonego w§ 1podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych. Regulacja zawarta wart. 56 k.k.s.służy w pierwszej kolejności zagwarantowaniu przestrzegania wynikających z prawa podatkowego obowiązków podatkowych, a więc w innej nieco perspektywie na podstawie omawianego przepisu chronione są właśnie te obowiązki podatkowe. W tym zakresie przepisart. 56 k.k.s.nie różni się od pozostałych przepisów zgrupowanych w rozdziale 6 tej ustawy, które także chronią w pierwszej kolejności obowiązek podatkowy jako rodzajowy przedmiot ochrony (por. uzasadnienie uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 30 września 2003 r., I KZP 22/03, OSNKW 2003, nr 9-10, poz. 75, s. 19; postanowienie SN z dnia 1 marca 2004 r., V KK 248/03, OSNKW 2004, nr 5, poz. 51; wyrok SN z dnia 19 marca 2008 r., II KK 347/07, BPK 2008, nr 9, poz. 5). Jednocześnie ochrona obowiązków podatkowych określonych w przepisach materialnego prawa podatkowego związana jest z zapewnieniem uzyskania przez podmiot uprawniony z tytułu danin publicznych kwot wynikających z prawidłowego ustalenia należności podatkowych. W tym też sensie przepisart. 56 k.k.s., służąc ochronie obowiązków podatkowych, chroni zarazem interesy finansowe Skarbu Państwa i innych uprawnionych podmiotów, tj. jednostek samorządu terytorialnego oraz Unii Europejskiej, w zakresie uzyskania należnych z tytułu podatków kwot. Tym samym jako szczególny przedmiot ochrony przepis ten służy zabezpieczeniu interesów finansowych Skarbu Państwa lub innych uprawnionych podmiotów, a przez to ochronie mienia w zakresie związanym z ekspektatywą uzyskania określonych w przepisach prawa podatkowego przychodów. Przepisart. 56 k.k.s.określa podstawową konstrukcję z punktu widzenia ochrony mienia Skarbu Państwa lub innych uprawnionych podmiotów w zakresie wynikającym z ekspektatywy uzyskania określonych przysporzeń majątkowych w związku z prawidłowym wykonaniem obowiązków podatkowych. Zakresem ochrony na gruncieart. 56 k.k.s.objęte są wprost instytucje określonego rodzaju podatków, a przez to mienie uprawnionych podmiotów w zakresie związanym z prawidłowym wypełnieniem przez zobowiązanego podatnika obowiązku fiskalnego wynikającego z określonych konstrukcji podatkowych. Stąd też przepis ten kryminalizuje zachowania polegające na narażeniu na uszczuplenie podatku. Z uwagi na fakt, że w znamionach deliktu skarbowego przewidzianego wart. 56 k.k.s.określono dwa alternatywnie ujęte zachowania, tj. podanie nieprawdy lub zatajenie prawdy w deklaracji lub oświadczeniu, pominięto jednak w ustawowym zestawie znamion ogólne znamię oszustwa opisane jako "wprowadzenie w błąd", konstrukcję zart. 56 k.k.s.zalicza się w piśmiennictwie do kategorii oszustwa podatkowego sensu largo. Z uwagi na brak znamienia "wprowadza w błąd", dla realizacji znamion strony przedmiotowej wystarczające jest podanie nieprawdy lub zatajenie prawdy w deklaracji lub oświadczeniu, nawet jeżeli zachowanie to nie wywołuje błędu po stronie organu podatkowego, innego uprawnionego organu lub płatnika (por. P. Kardas, G. Łabuda, Kryminalizacja oszustwa podatkowego w prawie karnym skarbowym, Prok. i Pr. 2003, nr 3, s. 62). Przepisart. 56 k.k.s.wyznacza podstawowy obszar kryminalizacji w sferze oszukańczych zabiegów związanych z określonymi regulacjami podatkowymi, obejmując zachowania polegające na podaniu nieprawdy lub zatajeniu prawdy i narażeniu w ten sposób na uszczuplenie podatku, a tym samym wszystkie te sytuacje, w których w wyniku określonego zachowania dochodzi do powstania ryzyka niezasadnego pomniejszenia wysokości zobowiązania podatkowego, a tym samym pomniejszenia ekspektatywy Skarbu Państwa lub innego uprawnionego podmiotu wynikającej z prawidłowo ukształtowanego stosunku podatkowoprawnego. Zakres kryminalizacji wynikający zart. 56 k.k.s.obejmuje zatem wszystkie te przypadki, w których dochodzi do nieprawidłowego, tj. określonego na niższym niż wynika to z przepisów prawa podatkowego poziomie, ustalenia wysokości należnego zobowiązania podatkowego. Trafnie przeto wskazuje się w piśmiennictwie, że zakresem zastosowaniaart. 56 k.k.s.objęte są przypadki zaniżenia wysokości zobowiązania podatkowego, np. obniżenie akcyzy przez pomniejszenie o kwotę akcyzy zapłaconą przy nabyciu wyrobów lub w cenie zakupu albo zapłaconą od importu tych wyrobów (por. T. Grzegorczyk, Kodeks karny skarbowy..., 2006, s. 381; P. Kardas, Prawnokarne aspekty uchylania się od wykonania zobowiązania podatkowego w podatku VAT - oszustwo skarbowe czy oszustwo klasyczne?, Prok. i Pr. 2006, nr 5, s. 28 i n.). Istota konstrukcji zawartej wart. 56 k.k.s.sprowadza się do kryminalizacji przypadków niezasadnego obniżenia wysokości zobowiązania podatkowego. Konsekwencją zachowania realizującego znamiona określone wart. 56 k.k.s.jest uszczuplenie spodziewanego dochodu uprawnionego podmiotu wynikającego z ekspektatywy związanej z prawidłowym ustaleniem wysokości zobowiązania podatkowego. W żadnym zakresie istota zachowania karalnego opisanego wart. 56 k.k.s.nie obejmuje sytuacji przekazania przez właściwy organ lub stworzenia stanu wysokiego prawdopodobieństwa przekazania przez właściwy organ kwot znajdujących się już w jego dyspozycji w formie zwrotu na rachunek podatnika lub zaliczenia ich na poczet zaległości podatkowych, bieżących lub przyszłych zobowiązań podatkowych. Ta część zachowań wynikających z nieprawidłowego zastosowania przepisów prawa podatkowego prowadzi do narażenia na zwrot lub do uzyskania zwrotu podatkowej należności publicznoprawnej, a więc specyficznego rozporządzenia mieniem przez właściwy organ i objęta jest zakresem kryminalizacji zart. 76 k.k.s.Przepisart. 76 k.k.s.uzupełnia zatem sferę kryminalizacji o zachowania przejawiające się innymi niż obniżenie lub zaniżenie wysokości zobowiązania podatkowego działaniami, polegającymi na narażeniu na nienależny zwrot podatkowej należności publicznoprawnej lub zaliczeniu nadpłaty na poczet zaległości podatkowych, odsetek lub bieżących albo przyszłych zobowiązań podatkowych (por. T. Grzegorczyk, Kodeks karny skarbowy..., 2006, s. 381). Przepisart. 56 k.k.s.ma charakter blankietowy, jego treść zawiera bowiem odesłanie do regulacji z zakresu prawa podatkowego, które konkretyzują treść znamion typu czynu zabronionego. Blankietowe znamię "podatnik" kryje w sobie element podlegania obowiązkowi podatkowemu na mocy stosownych ustaw podatkowych (por. art. 7 ordynacji podatkowej). Brak obowiązku podatkowego ciążącego na danym podmiocie nie prowadzi do realizacji znamienia „podatnik”, czego konsekwencją jest dekompletacja tego elementu znamion czynu zabronionego. Podatnikiem w podatku od towarów i usług VAT jest zgodnie z regulacjamiustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług(tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) spółka cywilna. Należy przyjąć, że z uwagi na treść regulacji zawartych wustawie o podatku od towarów i usługoraz art. 135 ordynacji podatkowej spółka cywilna jest jednostką organizacyjną, której odrębne przepisy przyznają zdolność prawną w zakresie tego typu podatku. Spełnia zatem przesłanki określone wart. 9 § 3 k.k.s.Tym samym w przypadku podatnika podatku VAT będącego spółką cywilną możliwa jest odpowiedzialność wspólnika tej spółki lub innej osoby fizycznej w razie zajmowania się na podstawie przepisu prawa, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania sprawami gospodarczymi tej spółki, a w szczególności finansowymi, w zakresie ustalenia istnienia i wysokości zobowiązania podatkowego w podatku VAT (por. szerzej uwagi doart. 9 § 3 k.k.s.) ( za Piotr Kardas, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, wyd. II ) . Natomiast zgodnie z treściąart. 62 § 2 k.k.s.kto fakturę lub rachunek, określone w § 1, wystawia w sposób nierzetelny albo takim dokumentem posługuje się, podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych. Podmiotem posługiwania się fakturą wystawioną w sposób nierzetelny zart. 62 § 2 k.k.s.jest każdy, kto fakturą taką się posługuje. Jest to zatem delikt powszechny, dla popełnienia którego sprawca nie musi posiadać określonych kwalifikacji, poza zdolnością do ponoszenia odpowiedzialności karnoskarbowej. Znamię czynnościowe wystawienia faktury lub rachunku zart. 62 § 2 k.k.s.w sposób nierzetelny obejmuje zachowanie polegające na sporządzeniu dokumentu nieodzwierciedlającego stanu rzeczywistego. przedmiotem bezpośredniego działania czynu wystawienia faktury lub rachunku w sposób nierzetelny jest również faktura pusta (fikcyjna), tj. obrazująca zdarzenie, które nie miało miejsca w rzeczywistości. Wystawca takiej faktury ma obowiązek uiścić podatek należny w niej wykazany (art. 108 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług; odmiennie P. Lewczyk, Faktura VAT..., s. 105 i 107), jednakże odbiorca nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z tej faktury. Jeżeli zatem odbiorca faktury pustej dokona odliczenia podatku naliczonego, to - bez względu na postać uszczerbku finansowego (uszczuplenie albo nienależny zwrot) - dochodzi do naruszenia dobra chronionego przepisemart. 62 § 2 k.k.s., tj. mienia Skarbu Państwa. Do samego ataku na dobro prawne dochodzi w momencie realizacji znamion czynu zabronionego zart. 62 § 2 k.k.s., tj. w czasie wystawienia faktury pustej. Sprawca stwarza bowiem niebezpieczeństwo spowodowania uszczerbku finansowego. Takie jest ratio legis kryminalizacji tego zachowania. Nie ma przy tym znaczenia okoliczność wprowadzenia tej faktury do obrotu, nie ma również znaczenia, czy wystawca pustej faktury zapłaci w trybieart. 108 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usługpodatek wykazany w fakturze. ( za Piotr Kardas, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, wyd. II ). W powyższej sprawie oskarżonaM. C.swoim działaniem wypełniła wszystkie znamiona przestępstwa skarbowego zart. 56 § 2 k.k.s.w zb. zart. 62 § 2 k.k.s.w zw. zart. 6 § 2 k.k.s.w zw. zart. 2 § 2 k.k.s opisanego w pkt. I zarzutów aktu oskarżenia . OskarżonaM. C.prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą(...)z siedzibą przyul. (...), w miejscowościM. R.,(...)-(...) L.będąc podatnikiem podatku od towarów i usług, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru lub z wykorzystaniem tej samej sposobności w okresie od czerwca 2009 r. do października 2009 r. ,złożyła do Urzędu Skarbowego wL.przyul. (...), deklaracje(...)za okres rozliczeniowy maj i wrzesień 2009r. w których podała nieprawdę w części dotyczącej podatku naliczonego. OskarżonaM. C.obniżając bowiem podatek należny o naliczony na podstawie nie odzwierciedlających obrotu gospodarczego fikcyjnychfaktur VAT : nr (...)z dnia 28.05.2009r. sygnowana nazwa wystawcy(...) Sp. z o.o.na kwotę netto 71.000zł, VAT 15.620 zł ; nr(...)z dnia 21.09.2009r. sygnowana nazwą wystawcy(...) Sp. z o.o.na kwotę netto 30.000 zł, VAT 6.600 zł., oraz nr(...)z dnia 30.09.2009 r. sygnowana nazwą wystawcy(...) Sp. z o.o.na kwotę netto 32.000zł, VAT 7.040 zł Tym samym oskarżonaM. C.swoim działaniem, polegającym na zmniejszeniu zobowiązań podatkowych podmiotu(...)siedzibą przyul. (...),M. R.,(...)-(...) L.naraziła podatek od towarów i usług na uszczuplenie w kwocie nie mniejszej niż 29.260 zł. Fakt iż oskarżonyM. C.popełnił ten czyn potwierdzają dokumenty w postaci : zawiadomienia o naruszeniu przepisów ( k. 1-2 ) , rejestrów zakupów podatku VAT ( k. 12-19 ) , zawiadomienia o naruszeniu przepisów ( k. 54 ), pełniej informacji o postępowaniu kontrolnym ( k. 57-58 ) , protokołu kontroli podatkowej ( k. 59-64 ) , faktury VAT ( k. 131 , k. 132 , k. 133 ) , odpisu z KRS ( k. 134-136 ) , protokołu kontroli podatkowej ( k. 137-159 ) , odpisu z KRS ( k. 160-171 ), pisma USW.T.( k. 172-173 ) , kopii deklaracji VAT 7 ( k. 222-225 ) oraz zeznania świadków :D. P.( k. 270 i k. 264-264v wyodrębnionego zbioru dokumentów i k. 356-357 ), świadkaA. G.( k. 273 i k. 279 wyodrębnionego zbioru dokumentów ) iM. W. (1)( k. 422 - 427 ) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę . Z tych względów zarówno okoliczności sprawy , jak i wina oskarżonejM. C.odnośnie popełnienia czynu zart. 56 § 2 k.k.s.w zb. zart. 62 § 2 k.k.s.w zw. zart. 6 § 2 k.k.s.w zw. zart. 2 § 2 k.k.s.opisanego w pkt. II zarzutów aktu oskarżenia nie budzą wątpliwości . Natomiast zgodnie z treściąart. 83 § 1 k.k.s.kto osobie uprawnionej do przeprowadzenia czynności sprawdzających, kontroli podatkowej, kontroli skarbowej lub czynności kontrolnych w zakresie szczególnego nadzoru podatkowego udaremnia lub utrudnia wykonanie czynności służbowej, w szczególności kto wbrew żądaniu tej osoby nie okazuje księgi lub innego dokumentu dotyczącego prowadzonej działalności gospodarczej lub księgę lub inny dokument niszczy, uszkadza, czyni bezużytecznymi, ukrywa lub usuwa, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych. Przedmiotem ochrony czynów zabronionych zart. 83 k.k.s.jest mienie Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego i Unii Europejskiej. Forma ochrony polega na zabezpieczeniu przed nieprawidłowościami przy wykonywaniu funkcji kontrolnych przez organy uprawnione do ich prowadzenia. Podmiotem czynów zabronionych zart. 83 k.k.s.jest każda osoba zdatna do ponoszenia odpowiedzialności karnoskarbowej. Czyny te mają charakter powszechny. Znamię czasownikowe „utrudnia” oznacza stworzenie przeszkody dla przeprowadzanej czynności służbowej. Ważne jest, aby stworzenie przeszkody miało charakter zachowania bezprawnego. Znamię czasownikowe „udaremnia” oznacza uniemożliwienie przeprowadzenia czynności służbowej. Podobnie jak w wypadku utrudnienia, udaremnienie musi mieć charakter bezprawny. Oba podane wart. 83 § 1 k.k.s.znamiona charakteryzujące czynność sprawczą odniesione zostały do czynności służbowej prowadzonej przez osobę upoważnioną do przeprowadzenia jednego z czterech postępowań: czynności sprawdzającej, kontroli podatkowej, kontroli skarbowej oraz czynności kontrolnych w zakresie szczególnego nadzoru podatkowego ( za Piotr Kardas, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, wyd. II ). W powyższej sprawie oskarżonaM. C.i oskarżonyJ. C.swoim działaniem nie wypełnili znamion przestępstwa skarbowego zart. 83 § 1 k.k.s.w zw. zart 6 § 2 k.k.s.w zw. zart. 9 § 1 k.k.s.opisanego wpkt. I i IIIzarzutów . Na wstępnie należy zauważyć iż oskarżonyJ. C.w okresie objętym zarzutem z pkt III aktu oskarżenia nie był pracownikiem(...)ani w żaden sposób nie był upoważniony do reprezentowania tej firmy . Tym samym nie był on stroną tego postępowania kontrolnego , ani jako pracownik czy też pełnomocnik tej firmy . Nie był wiec w żaden sposób umocowany do wzięcia udziału w tym postępowaniu kontrolnym. Rola oskarżonegoJ. C.w tym postępowaniu sprowadziło się do odebrania za żonę - oskarżonąM. C.w dniu 02 maja 2013 r. wezwania do przedłożenia dokumentacji niezbędnej do prowadzenia kontroli podatkowej. Odnosząc się do przebiegu tej kontroli podatkowej należy wskazać iż kontrola ta przeprowadzili pracownicy Urzędu Skarbowego wL.M. K. (1)iM. W. (1)w oparciu o upoważnienie do kontroli nr(...)(...)z dnia 05 marca 2013 r. . Kontrolę rozpoczęto w dniu 2 kwietnia 2013 r. i zakończono 03 września 2013 r. . W związku z faktem że wszelkie próby nawiązania kontaktu z oskarżonąM. C.były nieskuteczne w dniu 06 marca 2013 r. osoby kotrolujące skierowały do oskarżonej pismo w trybie art. 284 § 3 ordynaci podatkowej z wezwaniem do stawiennictwa w miejscu kontroli – w miejscu wykonywania działalności gospodarczej to jest przyul. (...)wM.– miejscu prowadzenia działalności przez(...)po upływie dni 7 od otrzymania wezwania . Wezwanie to zostało doręczone jednak oskarżonejM. C.zastępczo w dniu 02 kwietnia 2013 r. i w związku z tym w dniu 04 kwietnia 2013 r. w trybie art. 150 § 2 Ordynacji podatkowej wszczęto kontrole podatkową wobec niej z mocy prawa . Następnie w dniu 03 kwietnia 2013 r. wezwano oskarżonąM. C.do przedłożenia dokumentacji niezbędnej do prowadzenia kontroli podatkowej . Korespondencja ta nie została odebrana przez oskarżoną i została zwrócona po podwójnej awizacji . Dopiero w dniu 02 maja 2015 r. skutecznie doręczono oskarżonejM. C.wezwanie do przedłożenia dokumentacji niezbędnej do prowadzenia kontroli podatkowej . Wezwanie to zostało jednak odebrane nie osobiście przez oskarżonąM. C.ale przez jej męża oskarżonegoJ. C.( k. 59-64 ) . Należy wskazać iż wyjaśnień oskarżonychM. C.( k. 119-120 wyodrębnionego zbioru dokumentów i k. 280-282 ) iJ. C.( k. 110-111 wyodrębnionego zbioru dokumentów i k. 282-286 ) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę wynika iż oskarżonyJ. C.nie przekazał oskarżonejM. C.tego wezwania . Dlatego oskarżonąM. C.nie stawiła się do Urzędu Skarbowego wL.i nie podłożyła żadnej dokumentacji. W związku z powyższym pracownicy Urzędu Skarbowego wL.prowadzący to postępowanie kontrolne udali się dobiura (...)które do 31 października 2012 r. prowadziło dokumentację księgową(...)celem uzyskania dokumentacji księgowej tej firmy . W dniu 09 maja 2013 r.biura (...)przesłało do Urzędu Skarbowego wL.rejestr dostaw i nabyć VAT za maj i wrzesień 2009 r. . Na podstawie tych dokumentów Urząd Skarbowy wL.przeprowadził ta kontrolę podatkową ( k. 59-64 ) . Fakt ten wynika wprost z zeznań świadkaM. W. (1)( k. 422 - 427 ) oraz protokołu kontroli podatkowej ( k. 59-64 ) . Należy wskazać iż w toku tej kontroli podatkowej zarówno oskarżonaM. C., jaki i oskarżonyJ. C.nie skontaktowali się z Urzędem Skarbowym wL.jak i nie złożyli jakiegokolwiek oświadczenia o odmowie dostarczenia dokumentacji księgowej(...). Należy wskazać iż ta kontrola podatkowa bez udziału oskarżonych i bez przedstawienia przez nich dokumentów została przeprowadzona na podstawie przesłanej w dniu 09 maja 2013 r. przezbiuro (...)do Urzędu Skarbowego wL.rejestr dostaw i nabyć VAT za maj i wrzesień 2009 r.. Tym samym zaniechanie oskarżonych w dostarczeniu do Urzędu Skarbowego dokumentów w żaden sposób nie utrudniło kontroli podatkowej . Należy wskazać iż sama pasywność w przekazywaniu wyjaśnień przez podatnika lub też przekazywanie przez niego informacji w sposób uznany przez organ podatkowy za niewystarczający nie stanowi przestępstwa utrudniania lub udaremniania czynności sprawdzających zart. 83 k.k.s., ze względu na ustawowy opis tychże czynności wart. 272 i 274o.p. ( tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2014 r. , V KK 398/13 ) . W powyższej sprawie zachowanie oskarżonych niewątpliwie spełnia te przesłanki . Wobec powyższego przy braku realizacji przez oskarżonychM. C.iJ. C.znamion czynuart. 83 § 1 k.k.s.w zw. zart 6 § 2 k.k.s.w zw. zart. 9 § 1 k.k.s.opisanego wpkt. I i IIIzarzutów Sąd uniewinnił ich od popełnienia tych czynów . Wymierzając oskarżonejM. C.karę Sąd wziął pod uwagę zarówno okoliczności obciążające jaki i łagodzące. Niewątpliwą okolicznością obciążającą jest duży stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonąM. C.czynu przejawiający się w charakterze naruszonego przez oskarżonego dobra oraz okoliczności działania oskarżonej . Oskarżona naruszyła bowiem dobro chronione prawem jakim jest mienie Skarbu Państwa . W powyższej sprawie Sąd jako okoliczność łagodząca Sąd uznał fakt iż oskarżonaM. C.nie była dotychczas karana ( k. 391) . Orzekając o karze Sąd wymierzył oskarżonejM. C.za czyn z 56§ 2 k.k.s.w zb. zart 62 § 2 k.k.s.w zw. zart 6 § 2 k.k.s.w zw. zart. 2 § 2 k.k.s.w pkt. 2 wyroku na podstawieart. 56 § 1 k.k.s w zw. zart. 2 § 2 k.k.s.karę grzywny w wysokości 100 ( sto ) stawek dziennych, określając wysokość stawki dziennej na kwotę 100 ( sto ) złotych . Orzeczona wobec oskarżonegoM. C.w pkt. 2 wyroku kara grzywny 100 ( sto ) stawek dziennych, określając wysokość stawki dziennej na kwotę 100 ( sto ) złotych spełnia bowiem wobec oskarżonej wymogi zarówno prewencji indywidualnej jak i generalnej, a także odpowiada stopniowi zawinienia i społecznej szkodliwości czynów . Kara ta spełnia w tym zakresie również wymóg prewencji indywidualnej wobec oskarżonejM. C.. Kara grzywny w takiej wysokości ma przede wszystkim spełnić wobec oskarżonejM. C.funkcję represyjną i powstrzymać ją w przyszłości od popełnienia podobnych czynów . O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.w zw. zart. 113 § 1 k.k.s.i zwolnił oskarżonąM. C.w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych biorąc pod uwagę sytuację majątkową oskarżonej . Na podstawieart. 632 k.p.k.w zw. zart. 113 k.k.s.koszty postępowania odnośnie oskarżonegoJ. C.ponosi Skarb Państwa . Z uwagi na powyższe sąd orzekł jak w wyroku.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Legionowie date: '2017-04-07' department_name: II Wydział Karny judges: - Tomasz Kosiński legal_bases: - art. 113 § 1 k.k.s. - art. 56 § 1 k.k. - art. 624 § 1 k.p.k. - art. 108 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług recorder: Marta Czapska signature: II K 801/15 ```

150515250002021_IV_P_000754_2013_Uz_2014-07-22_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV P 754/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 lipca 2014 r. Sąd Rejonowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSR Katarzyna Nawacka Ławnicy: Teresa Łuczak, Jolanta Przastek Protokolant: stażysta Nura Al Saadoon po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2014 r. w Olsztynie na rozprawie sprawy z powództwaM. Ł. przeciwkoKancelarii (...) S.A.wŁ. o przywrócenie do pracy I przywraca powódkę do pracy u pozwanego na dotychczasowe warunki pracy i płacy, II zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, III obciąża pozwaną zapłatą na rzecz Skarbu Państwa (kasy Sądu Rejonowego w Olsztynie) kwoty 1740 (jeden tysiąc siedemset czterdzieści) złotych tytułem opłaty. Sygn. akt IV P 754/13 UZASADNIENIE PowódkaM. Ł.- w pozwie, złożonym przeciwkoKancelarii (...) S.A.wŁ.– wniosła po pierwsze o przywrócenie jej terminu do wniesienia odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę i przywrócenie jej do pracy na ostatnio zajmowane stanowisko z zachowaniem dotychczasowych warunków pracy i płacy. W uzasadnieniu pozwu wskazała, że pracodawca wręczył jej w dniu 3 października 2013r. wypowiedzenie umowy o pracę, które spowodowało u niej rozstrój zdrowia na tyle silny, że w okresie od 07.10. do 11.10. przebywała na zwolnieniu lekarskim. Dalsze zwolnienie lekarskie otrzymała od dnia 16.10. do 5.11.2013r. W czasie przebywania na zwolnieniu lekarskim powódka podejrzewała, że jest w ciąży, jednak podczas wizyty u lekarza w dniu 18.10.2013r. ten jednoznacznie nie potrafił określić, czy powódka faktycznie jest w ciąży. Kolejne badania krwi powódka przeprowadziła w dniu 28.10.2013r. i ponownie z wynikami wybrała się do lekarza, który stwierdził że powódka znajduje się w kilkutygodniowej ciąży. Informacja ta spotęgowała stres wywołany pozbawieniem jej z pracy w związku z tym nie była ona w stanie podejmować jakiejkolwiek aktywności. Dopiero po ustabilizowaniu stanu psychicznego w dniu 06.11.2013r. zwróciła się do pozwanego z wnioskiem o przywrócenie jej do pracy, działając w oparciu oart. 177 kp. W kolejnych dniach pomiędzy stronami toczyła się wymiana e-maili, albowiem pozwany kwestionował, czy dostarczone przez powódkę wyniki badań są wystarczającym dowodem, potwierdzającym jej ciążę. Z uwagi na prowadzone rozmowy z pozwanym w kwestii jej ewentualnego przywrócenia do pracy, powódka nie składała wówczas pozwu do Sądu. Ostatecznie w dniu 26.11.2013r. kiedy uzyskała od pracodawcy wiadomość o odmowie przywrócenia jej do pracy, w terminie 7 dni złożyła w sądzie pozew wraz z wnioskiem o przywrócenie jej terminu na złożenie odwołania. W odpowiedzi na powyższe –pozwanaKancelaria (...) S.A.wŁ.- wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. W uzasadnieniu podniósł, że nie można dać wiary wyjaśnieniom powódki w zakresie przebiegu wydarzeń i powodów, dla których nie wystąpiła ona z roszczeniem o przywrócenie jej do pracy w ustawowym terminie. Po pierwsze wskazała, że pomiędzy uzyskaniem pierwszej informacji o tym, że może być w ciąży (16 października 2013r.), a poinformowaniem o tym fakcie pracodawcy w dniu 6.11.2013r. – minęło 21 dni. Strona pozwana powołała się również na wyrok Sądu Najwyższego, zgodnie z którym w sytuacji gdy pracownica która początkowo nie kwestionowała wypowiedzenia umowy o pracę, może tego dokonać, gdy po wypowiedzeniu złożonym przez pracodawcę okazało się, że jest w ciąży. Termin dla złożenia pozwu trzeba w takiej sytuacji liczyć od daty pozyskania przez zainteresowaną informacji o stanie ciąży. (por. wyrok z dnia 29 marca 2000r. I PKN 330/2000) Sąd ustalił następujący stan faktyczny: PowódkaM. Ł.zatrudniona była u pozwanego, początkowo na podstawie umowy na okres próbny, następnie na podstawie umowy na czas określony do dnia 31 lipca 2016r., zgodnie z którą strony przewidziały możliwość jej rozwiązania z zachowaniem dwutygodniowego terminu wypowiedzenia. (dowód: umowa o pracę k: 5, akta osobowe powódki) W dniu 3.10.2013r. pozwany złożył powódce oświadczenie o rozwiązaniu z nią umowy o pracę z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia ze skutkiem na dzień 19.10.2013r. (dowód: wypowiedzenie k: 7; świadectwo pracy k: 8) W związku z wypowiedzenie umowy o pracę, nastąpił u niej rozstrój zdrowia na tyle silny, że w okresie od 07.10. do 11.10. przebywała na zwolnieniu lekarskim. Dalsze zwolnienie lekarskie otrzymała na okres od 16.10. do 5.11.2013r. (dowód: zwolnienie lekarskie k: 9-10) W czasie przebywania na zwolnieniu lekarskim w październiku - powódka podejrzewała z uwagi na swoje samopoczucie, że może być w ciąży. Jednak pomimo wykonania ciążowych testów płytkowych i badań krwi na obecność hormonu beta- (...), który może świadczyć o ciąży - kiedy z uzyskanymi wynikami udała się do lekarza ginekologa w dniu 18.10.2013r. - ten jednoznacznie nie potrafił określić, czy powódka faktycznie jest w ciąży. Stwierdził on jedynie podejrzenie ciąży i zlecił jej wówczas kolejne badania krwi za 2 tygodnie i wizytę u niego w tym czasie. (dowód: zeznania powódki k: 77v-78; zeznania świadkaB. L.k: 78v-79; wyniki badań k: 12; historia choroby k: 13-15, 16, 17) Kolejne badania krwi powódka przeprowadziła w dniu 28.10.2013r. i ponownie z wynikami wybrała się do lekarza ginekologa, który stwierdził, że powódka znajduje się w kilkutygodniowej ciąży. Informacja ta spotęgowała u niej stres wywołany pozbawieniem jej z pracy, i faktem, że nie spodziewała się tego, że była w ciąży. W związku z tym nie była ona w stanie podejmować jakiejkolwiek aktywności i do dnia 6.11.2013r. nie kontaktowała się z pracodawcą. Dopiero po ustabilizowaniu się jej stanu psychicznego w dniu 06.11.2013r. zwróciła się do pozwanego z wnioskiem o przywrócenie jej do pracy, działając w oparciu oart. 177 kpi anulowanie wręczonego jej wypowiedzenia, z uwagi na okoliczność, że w dniu wypowiedzenia była ona w ciąży. (dowód: zeznania powódki k: 77v-78; pismo powódki k: 18; wyniki badań k: 19-23; dokumentacja e-mailowa k: 26) Pracodawca podnosił natomiast, że dostarczona przez powódkę dokumentacja nie jest wystarczającym dowodem na to, że powódka była w ciąży w trakcie wręczania jej rozwiązania umowy o pracę. W związku z powyższym w dniu 08.11.2013r. przesłała ona do pracodawcy kolejne dokumenty, wystawione przez lekarza ginekologa – tj. wynik badania ultrasonograficznego, na którym stwierdzono aktualny wiek ciążowy. Powódka kontaktowała się telefonicznie i mailowo zO. K. (1), zatrudnioną u pozwanego na stanowisku księgowej, której wysyłała odpowiednie dokumenty, łącznie z zaświadczeniem od lekarza ginekologa, na którym widniała data porodu. (dowód: zeznania powódki k: 77v-78; zeznania świadkaO. K.k: 87v-88; wydruki wiadomości e-mail k: 27-32) Ostatecznie w dniu 26.11.2013r. powódka uzyskała od pracodawcy wiadomość o odmowie przywrócenia jej do pracy. Licząc od tej daty w terminie 7 dni złożyła w sądzie pozew wraz z wnioskiem o przywrócenie jej terminu na złożenie odwołania. (dowód: bezsporne) Sąd zważył, co następuje: Po pierwsze wskazać należy, że zart. 177 § 1 KPwynika, że pracodawca nie może wypowiedzieć ani rozwiązać umowy o pracę w okresie ciąży pracownicy. Ochrona pracownicy sprowadza się więc do zakazu wypowiadania i zakazu rozwiązywania już wypowiedzianej umowy. Istotnym jest, że pracownica, która początkowo nie kwestionowała czynności pracodawcy,może żądać uznania jej za bezskuteczną na tej podstawie, że po dokonaniu wypowiedzenia okazało się, że jest w ciąży lub gdy okazało się, że po dokonaniu wypowiedzenia zaszła w ciążę.W takiej sytuacji powstaje jednak problem, od jakiej chwili należy liczyć siedmiodniowy termin do wniesienia odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę. Korzystając z dorobku orzecznictwa należy przyjąć, że termin do wystąpienia pracownicy z powództwem o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę trzeba liczyć od chwili dowiedzenia się o jej ciąży. por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2001 r. I PKN 330/00) W niniejszej sprawie okoliczność o ciąży powódki potwierdzona została przez lekarza dopiero w dniu 28.10.2013r. Wcześniej bowiem ani wyniki badań krwi, ani domowe testy ciążowe - jednoznacznie nie potwierdziły tej okoliczności. Pozwany starał się wykazać, ze w dniu 16.10.2013r. powódka już powinna była wiedzieć że jest w ciąży, przecież można wykonać domowy test ciążowy, który pozwoliłby potwierdzić ten fakt. Mając na uwadze zaświadczenie lekarskie, przedłożone przez powódkę i zeznania jej samej – a także fakt, że była to wczesna ciąża - Sąd uznał, że faktycznie dopiero w dniu 28.10.2013r. powódka posiadała potwierdzoną informację o fakcie jej ciąży. W ocenie Sądu, powódka uprawdopodobniła okoliczności, przemawiające za przywróceniem uchybionego terminu, a więc wskazujące, iż przekroczenie tego terminu było przez nią niezawinione. Po pierwsze wskazać należy, że ciąża powódki była pierwszą - stąd zrozumiałym jest dodatkowy stres tym spowodowany, tym bardziej, że powódka była już w okresie wypowiedzenia. Zrozumiałym też jest, że w związku z zaistniałą sytuacją nie była ona w stanie podejmować jakiejkolwiek aktywności zawodowej i do dnia 6.11.2013r. nie kontaktowała się z pracodawcą. Logicznym jest, że informacja o pierwszej ciąży dla kobiety, związana jest z przeżyciami emocjonalnymi i napięciami psychicznymi, co również może być ewentualną przyczyną niezachowania przez nią terminu. Pamiętać również należy, że powódka w tym okresie przebywała na zwolnieniu lekarskim, z tego jednym – wystawionym przez lekarza psychiatrę, co również potwierdza, że jej stan zdrowia nie był zadowalający. Dopiero po ustabilizowaniu się jej stanu psychicznego w dniu 06.11.2013r. zwróciła się do pozwanego z wnioskiem o przywrócenie jej do pracy, tym samym podejmując działania w obronie swoich interesów pracowniczych. Zawiadomiła ona wówczas pracodawcę o ciąży i podjęła z nim negocjacje w przedmiocie ewentualnego cofnięcia wypowiedzenia. Wymiana korespondencji mailowej z pracownicą pozwanego –O. K.i wysyłanie niezbędnych zaświadczeń lekarskich, potwierdzających fakt ciąży powódki ostatecznie zakończył się w dniu 26.11.2013r. kiedy powódka uzyskała od pracodawcy wiadomość o odmowie przywrócenia jej do pracy. To, że negocjacje z pracodawcą trwały do 26.11.2013r. potwierdziła świadekO. K., która zeznała, że: „to trwało około 3 tygodni od dnia 6 listopada, zanim się dowiedziałam, że powódka nie zostanie przywrócona do pracy (…)”. W dniu 26 listopada 2013r., kiedy powódka uzyskała już wiarygodną informację od pracodawcy o odmowie przywrócenia jej do pracy – w terminie 7 dni złożyła w tut. Sądzie odwołanie od wypowiedzenia wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania. Z uwagi na prowadzone od dnia 06.11.2013r. z pozwanym rozmowy w przedmiocie jej ewentualnego przywrócenia do pracy, powódka nie wniosła odwołania do Sądu z zachowaniem 7-dniowego terminu od momentu dowiedzenia się o ciąży, ponieważ liczyła na to, że pracodawca przywróci ją do pracy. Wobec powyższego, w ocenie Sądu wniosek powódki o przywrócenie jej terminu do wniesienia odwołania w pełni zasługiwał na uwzględnienie. Przechodząc zaś do merytorycznego roszczenia powódki o przywrócenie jej do pracy na podstawieart. 177 kp– wskazać należy, że przepisart. 177 kp- ustanawia szczególną ochronę trwałości stosunku pracy kobiet w okresie ciąży. Ochrona ta występuje w postaci: - zakazu wypowiadania i rozwiązywania umów o pracę, - zakazu rozwiązywania umów o pracę bez wypowiedzenia, - obowiązku przedłużenia umów terminowych. Przepis ten zawiera nie tylko zakaz wypowiadania umowy o pracę, ale także zakaz rozwiązywania umowy o pracę już wypowiedzianej. Oznacza to, że wypowiedzenie staje się bezskuteczne, jeśli pracodawca złożył pracownicy oświadczenie w sprawie wypowiedzenia umowy o pracę w okresie ciąży bądź jeszcze przed okresem ochronnym, ale termin rozwiązania umowy nastąpiłby w okresie ciąży. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 czerwca 1995 r., I PRN 23/95, OSNAPiUS 1995, nr 22, poz. 276, orzekł, że wynikający zart. 177 § 1 k.p.zakaz rozwiązywania umowy o pracę z pracownicą w okresie ciąży obowiązuje również w sytuacji, gdy zaszła ona w ciążę w okresie wypowiedzenia. Wobec powyższego Sąd w oparciu oart. 177 kpw zw. zart. 45 kp- przywrócił powódkę do pracy u pozwanego na dotychczasowe warunki pracy i płacy (pkt I wyroku). O kosztach postępowania - Sąd orzekł na podstawieart. 98 kpcw zw. z§11 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu- zasądzając od pozwanego na rzecz powódki kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt II wyroku). W pkt III wyroku - Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach w sprawach cywilnych - obciążył pozwanego zapłatą na rzecz Skarbu Państwa - Kasa Sądu Rejonowego w Olsztynie kwotę 1740 zł tytułem opłaty od której uiszczenia zwolniona była powódka. SSRK. N.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Olsztynie date: '2014-07-04' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Katarzyna Nawacka - Teresa Łuczak, Jolanta Przastek legal_bases: - art. 177 § 1 k.p. - art. 98 kpc - §11 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: stażysta Nura Al Saadoon signature: IV P 754/13 ```

150500000000503_I_ACa_000455_2013_Uz_2013-11-21_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 455/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2013 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Krzysztof Chojnowski Sędziowie : SO del. Dariusz Małkiński (spr.) SA Małgorzata Dołęgowska Protokolant : Urszula Westfal po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2013 r. w Białymstoku na rozprawie sprawy z powództwaD.H. A. przeciwkoJ. N. (1)iA. M. o ochronę praw autorskich i zadośćuczynienie na skutek apelacji pozwanegoJ. N. (1) od wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 27 marca 2013 r. sygn. akt I C 1692/10 I oddala apelację; II zasądza od pozwanegoJ. N. (1)na rzecz powodaD.H. A.kwotę 2.865,68 (dwa tysiące osiemset sześćdziesiąt pięć i 68/100) zł tytułem zwrotu kosztów procesu w instancji odwoławczej. UZASADNIENIE PowódD.H. A.wniósł o zobowiązanie pozwanychJ. N. (1)iA. M.do zaniechania wprowadzania do sprzedaży i wycofanie z obrotu książki pozwanejA. M.(...), wydanej przez pozwanegoJ. N. (1)–Wydawnictwo (...), zobowiązanie pozwanychJ. N. (1)iA. M.do zaprzestania naruszania autorskich praw osobistych powoda, poprzez zaniechanie wprowadzenia do sprzedaży i wycofanie z obrotu książki powoda(...), która jest wydawana jako książka autorstwaD.H. A.iA. M., a której jedynym autorem jest powód – D.H. A.. Nadto powód wnosił o opublikowanie przez pozwanych w czasopismach(...)i(...)na jednej z trzech pierwszych stron, oświadczenia przyznającego, że pozwani dopuścili się rozpowszechniania plagiatu książki powoda(...), zawierającego przeproszenie powoda za dokonanie naruszenia jego prawa autorskiego o treści „A. M., autorka książki(...)orazJ. N. (1)– właścicielWydawnictwa (...)wB., wydawca książki(...)oświadczają, żeA. M.dopuściła się dokonania plagiatu książki autorstwaD.H. A.(...), zaśJ. N. (1)dopuścił się rozpowszechnienia niniejszego plagiatu.A. M.iJ. N. (1)przepraszająD.H. A.za naruszenie jego prawa autorskiego”, nadto opublikowanie przez okres jednego roku, na głównej stronie domeny internetowej pozwanejA. M.(...)oświadczenia przyznającego, że pozwana dopuściła się plagiatu książki powoda, zawierającego przeproszenie powoda za dokonanie naruszenia jego prawa autorskiego o treści „A. M., autorka książki(...)oświadcza, że książka ta jest plagiatem dzieła autorstwaD.H. A.(...)i przeprasza, że bezprawnie i w celach komercyjnych naruszyła prawa autorskie panaD.H. A.”. Również opublikowanie przez okres jednego roku, na stronie głównej domeny internetowej pozwanegoJ. N. (1) (...)oświadczenia przyznającego, że pozwane Wydawnictwo dopuściło się rozpowszechniania plagiatu książki powoda(...), zawierającego przeproszenie powoda za dokonane naruszenia jego prawa autorskiego o treści: „J. N. (1)–Wydawnictwo (...)oświadcza, że dopuścił się rozpowszechniania książkiA. M.(...)i przeprasza za naruszenie praw autorskich panaD.H. A.”. Dodatkowo powód wniósł o opublikowanie przez pozwanych w czasopismach(...)i(...)na jednej z trzech pierwszych stron oświadczenia przyznającego, że pozwani dopuścili się naruszenia autorskiego dobra osobistego powoda, poprzez naruszenie jego prawa do autorstwa książki(...)oraz, że jedynym autorem niniejszej książki jest D.H. A.o treści „A. M.iJ. N. (1)- właścicielWydawnictwa (...)wB.oświadczają, że jedynym autorem książki(...)jestD.H. A..A. M.iJ. N. (1)– właścicielWydawnictwa (...)- dopuścili się naruszenia autorskiego dobra osobistego powoda podając, że współautorem niniejszej książki jestA. M.”. Nadto opublikowanie przez okres jednego roku, na głównej stronie domeny internetowej pozwanej(...)oświadczenia przyznającego, że pozwana dopuściła się naruszenia autorskiego dobra osobistego powoda, naruszając jego prawo do autorstwa książki(...)o treści: „A. M.oświadcza, że dopuściła się naruszenia autorskiego dobra osobistego powoda podając się za współautorkę jego książki(...), przez co naruszyła prawo twórcy dzieła do autorstwa książki. Opublikowanie przez okres jednego roku, na stronie głównej domeny internetowej pozwanegoJ. N. (1)(...)oświadczenia przyznającego, że Wydawnictwo dopuściło się naruszenia autorskiego dobra osobistego powoda, poprzez naruszenie jego prawa do autorstwa książki(...)zawierającego oświadczenia, że jedynym autorem niniejszej książki jest powód o treści: „J. N. (1)-właścicielWydawnictwa (...)wB.oświadcza, że podając, iż autorami książki(...)są powód iA. M.dopuściła się naruszenia autorskiego dobra osobistego powoda poprzez naruszenie jego prawa do autorstwa książki. Wydawnictwo oświadcza, iż jedynym autorem książki jestD.H. A.”. W wyniku rozszerzenia powództwa powód dochodził również opublikowania przez okres jednego roku na głównej stronie domeny internetowej we wszystkich dostępnych tam językach(...)oświadczenia o treści książka pt.(...)oraz książka(...)A. M.stanowią plagiat dzieł powoda i bezprawnie naruszają jego prawa autorskie”. Poza roszczeniami niemajątkowymi powód wystąpił również z roszczeniem majątkowym, żądając zasądzenia na jego rzecz kwoty 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. PozwanaA. M.wniosła o oddalenie powództwa w całości. Wskazała, że z uwagi na ścisłą współpracę z powodem w okresie tworzenia książki(...), i jej wkład intelektualny, nie może być mowy o bezprawnym posługiwaniu się dorobkiem intelektualnym powoda. W zakresie publikacji(...)wskazała, iż określenie jej jako autorki jest uzasadnione z uwagi na opracowanie książki i dodanie znaczących treść w stosunku do oryginału. PozwanyJ. N. (1)po ostatecznym sprecyzowaniu stanowiska wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Argumentując swoje stanowisko wskazał, iż istotą sporu jest ustalenie czy doszło do naruszenia autorskich praw osobistych powoda przez pozwanąA. M.. Jest to zatem spór pomiędzy powodem a tą pozwaną. W ocenie pozwanego, jako wydawca, działał on w granicach prawa wydając książki w oparciu o umowy z twórcami, a zatem z powodem i pozwaną. Podważył również możliwości plagiatu przez pozwaną książki powoda(...)wskazując, że strony wspólnie pracowały nad ideą piramid zatem pozwana mając udział w badaniach nie mogła dokonać plagiatu treści, w tworzeniu których brała czynny udział. Nadto pozwany wskazywał, iż długotrwała współpraca z pozwaną oraz wiedza na temat jej zainteresowań związanych z badaniem tematu piramid nie dawały w ocenie pozwanego podstaw do jakichkolwiek wątpliwości co do jej autorstwa przy zawieraniu z pozwaną umowy na wydanie książki(...) Wyrokiem z dnia 27 marca 2013 r. w sprawie o sygn. akt: I. C. 1692/10 Sąd Okręgowy w Białymstoku: nakazał pozwanymA. M.iJ. N. (1)zaniechania naruszeń autorskich dóbr osobistych powodaD.H. A.poprzez wycofanie z obrotu handlowego całego nakładu książekA. M.(...) B.2008 r., wydanej przezJ. N. (1)(...) Wydawnictwo (...)oraz książkiD.H. A.,A. M. (...)(pkt I), zakazał pozwanymA. M.iJ. N. (1)dalszych naruszeń autorskich dóbr osobistych powodaD.H. A.poprzez wydawanie i rozpowszechnianie książekA. M.(...)oraz książkiD.H. A.,A. M.(...)opublikowanej przezJ. N. (1)(...) Wydawnictwo (...)(pkt II), nakazał opublikowanie na koszt pozwanejA. M.w terminie jednego miesiąca od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, w domenach internetowych pozwanej(...)oraz(...)przez okres 1 roku oświadczenia zawierającego przeprosiny powoda o treści „A. M.autorka książki(...)oświadcza, że książka jest plagiatem dzieła autorstwaD.H. A.(...)i przeprasza, że bezprawnie i w celach komercyjnych wykorzystała renomę i popularność piramidH., czym naruszyła prawa autorskie panaD.H. A.”, a nadto oświadczenia o treści „A. M.oświadcza, że dopuściła się naruszenia autorskiego dobra osobistegoD.H. A., podając się za współautorkę jego książki(...), przez co naruszyła prawo twórcy dzieła do autorstwa książki” (pkt III), nakazał opublikowanie na koszt pozwanych:A. M.iJ. N. (1)w terminie jednego miesiąca od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w czasopismach(...)i(...)na jednej z trzech pierwszych stron przeprosin o treści „A. M.autorka książki(...)orazJ. N. (1)właścicielWydawnictwa (...)wB.- wydawca publikacji, oświadczają, żeA. M.dopuściła się plagiatu książki autorstwaD.H. A.(...), zaśJ. N. (1)dopuścił się rozpowszechniania niniejszego plagiatu.A. M.iJ. N. (1)przepraszająD.H. A.za naruszenie jego praw autorskich”. oraz oświadczenia o treści „A. M.iJ. N. (1)- właścicielWydawnictwa (...)wB.oświadczają, że jedynym autorem książki(...)jestD.H. A..A. M.iJ. N. (1)-właścicielWydawnictwa (...)- dopuścili się naruszenia autorskiego dobra osobistegoD.H. A., podając, że współautorem niniejszej książki jestA. M.” (pkt IV), nakazał opublikowanie na koszt pozwanejA. M.iJ. N. (1)w terminie jednego miesiąca od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, w domenie internetowej www.studioastro.com.pl przez okres 6 miesięcy przeprosin o treści „A. M.autorka książki(...)orazJ. N. (1)właścicielWydawnictwa (...)wB.- wydawca publikacji, oświadczają, żeA. M.dopuściła się plagiatu książki autorstwaD.H. A.(...), zaśJ. N. (1)dopuścił się rozpowszechniania niniejszego plagiatu.A. M.iJ. N. (1)przepraszająD.H. A.za naruszenie jego praw autorskich”. oraz oświadczenia o treści „A. M.orazJ. N. (1)oświadczają, iż dopuścili się naruszenia autorskiego dobra osobistegoD.H. A.poprzez podając, iżA. M.jest współautorką książki(...)przez co naruszyli jego prawo do autorstwa książki” (pkt V), zasądził solidarnie od pozwanychA. M.iJ. N. (1)na rzecz powodaD.H. A.kwotę 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami w wysokości 13% od dnia 27 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty (pkt VI), oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt VII), zasądził od pozwanychA. M.iJ. N. (1)solidarnie na rzecz powodaD.H. A.kwotę 19.688.03 zł tytułem zwrotów koszów procesu (pkt VIII), zasądził solidarnie od pozwanychA. M.iJ. N. (1)na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Białymstoku) kwotę 22.654.40 złotych tytułem brakującej części wydatków (pkt IX). Wydanie wyroku poprzedziły następujące ustalenia faktyczne oraz prawne: Powód jest obywatelem niemieckim. W 1984 r. założył on w NiemczechK.Instytut gdzie pracował nad ideą piramid energetycznych. W latach 90-tych powoda oraz pozwanąA. M.i jej ówczesnego mężaJ. M. (1)łączyła współpraca. W latach 1991-1995 pozwana uczyła się jogi u powoda. We wrześniu 1990 r. powód stworzył swoje pierwsze piramidy, zaś ich upublicznienie nastąpiło w 1992 r. Piramidy istnieją w 7 wysokościach i proporcjach, a ich modele skonstruowane i zbudowane przez powoda, oznaczone są symbolami od A do G. W dniu 9 czerwca 1993 r. powód otrzymał świadectwo wpisu do rejestru znaków towarowych Republiki Federalnej Niemiec potrójnej piramidy. Następnie uzyskał ochronę znaku towarowego w SzwajcarskimInstytucie (...)poprzez wpis w dniu 13 grudnia 2005 r. piramid energetycznych do szwajcarskiego Rejestru Znaków Towarowych. Świadectwo wpisu znaku towarowego piramidy uzyskały 15 grudnia 2006 r. W dniu 12 listopada 2007 r. powód zgłosił do Niemieckiego(...)Znaków Towarowych znak towarowy piramidy energetycznej. Na przełomie lat 90 powód wydał na rynku niemieckim swoją książkę pod oryginalnym tytułem(...), ©(...)by(...). Przetłumaczona na język polski przezA. M.książka nosi tytuł(...)Wydana została w 2003 r. przez(...)wB.. W polskim wydaniu książki jako tytuł oryginału widnieje(...)H. S.1985 r., zaś jako autorów polskiego wydania wskazano D.H. A.iA. M.. Na stronie 10-tej polskiego wydania w słowie wstępnymA. M.znajduje się informacja, iż na prośbę powoda dokonała ona drobnych uzupełnień do wydania polskiego. W dniu 27 września 2001 r.A. M.iJ. M. (2)podpisali z pozwanymJ. N. (2)dwie umowy o przekazanie praw autorskich, z których wynika, iż oświadczają oni, że są autorami książek(...)i(...)z zastrzeżeniem, że prawa te ograniczają się tylko do polskiego rynku. W dniu 5 września 2002 r. powód D.H. A., pozwanaA. M.iJ. M. (1)podpisali z pozwanymJ. N. (2)reprezentującymWydawnictwo (...)wB.załącznik do umowy o przekazaniu praw autorskich wskazujący, iż autorem książek(...)i(...)jest powód, zaśA. M.iJ. M. (1)są jedynie autorami tłumaczenia. W 2002 r. doszło do zerwania współpracy i pomiędzy stronami zaczęło dochodzić do licznych nieporozumień. Drogą ich rozwiązywania były m. in. procesy sądowe. W ugodzie zawartej pomiędzy powodem aJ. M. (1)przed Sądem Okręgowym w Koszalinie postanowiono, żeJ. M. (1)nie może używać w przyszłości na stronach internetowych i innych nośnikach informacji w celach reklamowych swojego produktu nazwy(...), zobowiązał się nie dyskredytować osoby powoda i jego produktów, zaś powód zobowiązał się do zaprzestania dyskredytowania osoby pozwanego i jego produktów na stronach internetowych. Decyzją z dnia 22 września 2011 r. Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej cofnąłJ. M. (1)prawo ochronne na przestrzenny znak towarowy(...). Znak ten stanowi ażurową bryłę o kształcie symetrycznego ostrosłupa o czterech różnych bokach. Powód twierdzi, iż wskutek działań pozwanejA. M.polegających na wskazaniu jej jako współautora książki(...)oraz przejęcie jego idei piramid energetycznych w książce(...)pozwana naruszyła jego autorskie dobra osobiste. W przypadku publikacji pozwanej(...)powód wskazywał, iż obie książki mają identyczny układ, są tożsame co do treści, a książka pozwanej zawiera bądź całe fragmenty wprost przeniesione z książek powoda, bądź też idee, pomysły i twórczość powoda przedstawiane jako własne. Już z samego tytułu obu książek wynika, że mamy do czynienia z podobną materią, a analiza okładek prowadzi do wniosku, że przedmiotem obu opracowań są te same konstrukcje, na okładkach obu książek widnieją bowiem identyczne piramidy. Ponadto na okładce książki(...)zamieszczono zdjęcie zrobione przez powoda, ukazujące skonstruowaną przez niego i stojącą na terenie jego prywatnej posesji, piramidę. Pozwana wskazywała, iż współpracowała z powodem przy tworzeniu książki(...)mogła zatem korzystać ze wspólnego dorobku. Materiał dowodowy sprawy podważał te twierdzenia. Wynika z niego, iż pozwana co najmniej kilkakrotnie i w różnych źródłach, jak również na rozprawie wskazywała, że powód jest twórcą idei i opracowania piramidH.. Potwierdza to m in. treść całego rozdziału książki, pt.(...), w której pozwana opisuje ideę piramidH.. Opisuje też swoją znajomość z powodem w odmienny sposób od tego przedstawionego w odpowiedzi na pozew. Na przedłożonej przez pozwaną kserokopii artykułu, na który się powołuje w odpowiedzi na pozew wynika, iż książka powoda(...)została przetłumaczona przez pozwaną i jej męża, nie ma tam wzmianki o współtworzeniu książki czy idei. To samo stwierdza przywoływany przez pozwaną artykuł(...), w którym pozwana pisze wprost, iż twórcą piramid energetycznych jest(...).”Jakkolwiek powód nie został przez pozwaną wskazany z imienia i nazwiska użyte przymiotniki w wystarczającym stopniu identyfikują jego osobę. Ostatecznie pozwana przyznała, iż w wyniku pogorszenia relacji z powodem i rytualnego spalenia przez powoda nakładu książki(...)napisała ona książkę(...)przyznając, iż jest ona tożsama z(...). Przyznała, iż zmiana nazwy wynikała ze świadomości istnienia orzeczenia Sądu zD., zakazującego używania nazwy(...)bowiem powód zastrzegł nazwę „piramidyH.” dla konstrukcji z metalu na terenie całej Europy. Przyznała, iż na okładce jej publikacji znajduje się ta sama piramida, co na okładce książki powoda i jest ona własnością powoda posadowioną na jego posesji. Przyznała, również, że żadnej umowy z powodem nie miała zawartej, zaś błędem było wskazanie siebie iJ. M. (1)w umowie z pozwanymJ. N. (1)z 2001 r. jako autorów publikacji powoda. Na stronie(...)pozwana wskazała również, iż piramidyH.stały się piramidamiY.z zaznaczeniem, iż nastąpiła zmiana nazwy. Swoje prawo do wydania książki(...)wywodziła z faktu, iż wspólnie z powodem pracowała nad istotą piramid i pomagała mu w pisaniu książki(...)oraz faktu, iż publikacja(...)zawiera również rozdziały jedynie jej wyłącznego autorstwa. Materiał dowodowy sprawy nie dał podstaw do ustalenia, iż pozwana była współtwórcą i współautorem idei piramid energetycznych. Twórczemu wkładowi pozwanej w książkę(...)zaprzeczyła przesłuchana w charakterze świadka żona powodaV. A.. Świadek wskazywała, iż twórcą idei piramid był powód, zaś pozwana poza uczestniczeniem w jego seminariach i uzyskaniu pozwolenia na przetłumaczenie książek na język polski i ich dystrybucji w Polsce nie legitymowała się żadnym wkładem intelektualnym w treści książki. Sąd I instancji przyjął, że kluczowe znaczenie w sprawie miała opinia biegłych z zakresu znajomości języka niemieckiego lingwistyczna, która została oparta o tłumaczenie oryginalnej książki powoda(...). Sąd wskazał, że z opinii wynika, że treścią obu książek zarówno(...)jak i(...)jest ten sam przedmiot – piramidy energetyczne. Uderza podobieństwo układu książki i zbieżność większości treści. Działania pozwanej w przypadku publikacji(...)miały więc charakter przejęcia niejako "jądra" cudzej pracy i podanie się za jej autora. Wskazując jednocześnie, iż piramidyH., o których pisał powód w książce wydanej na rynku polskim pod tym samym tytułem są pierwowzorem piramidY.. W opinii uzupełniającej stwierdzono istnienie cech wspólnych obu książek. Podkreślono, iż sformułowania w nich zawarte są identyczne lub sparafrazowane. Przy czym parafrazowanie oznacza przekształcenie tekstu pierwotnego, zachowujące jednak wyraźny związek z oryginałem. Zanegowano jednocześnie możliwość uznania, iż książka pozwanej mogła być tylko zainspirowana książką powoda pt.(...). Sąd nie podzielił zarzutów pozwanej, iż oparła ona swoją publikację na własnych doświadczeniach zaczerpniętych ze współpracy z powodem. Jakkolwiek współpraca ta nie miała charakteru współpracy dwóch równorzędnych podmiotów dysponujących takim samym poziomem wiedzy, wymieniających doświadczenia i poglądy, lecz przybrała formę relacji mistrz - uczeń. Pozwana nie wykazała, aby była współautorką idei piramid bądź wniosków czy też doświadczeń opisanych w książce, ściśle z piramidami powiązanymi. W przekonaniu Sądu pozwana nie wykazała ani zgody powoda, co do możliwości dysponowania jego dorobkiem intelektualnym, ani też tego, iż praca(...)zawierała jej samodzielną pracę intelektualną i badawczą, kwalifikującą ją jako dzieło niezależne. Zdaniem Sądu, przejmując znaczącą treść książki powoda(...), jego ideę, doświadczenia, zdjęcia konstrukcji piramid wykonanych przez powoda i do niego należących, włączając je do książki(...), pozwana naruszała prawa autorskie powoda, których nie przeniósł on na pozwaną, a zatem pozwana nie mogła nimi dowolnie rozporządzać. W zakresie naruszenia dóbr osobistych powoda poprzez oznaczenie pozwanej jako współautorki książki(...)Sąd uznał, iż powód wykazał, że jest on autorem książki w języku niemieckim wydanej w latach 90-tych odpowiadającej treścią książce(...). Pozwana zaś miała dokonać jej tłumaczenia na język polski i znaleźć wydawnictwo mogące dokonać jej wydania w Polsce., przy czym tłumaczenie wskazanej pozycji przez pozwaną nie obejmowało zgody powoda na jakąkolwiek ingerencji w jej treść. W ocenie Sądu, uzewnętrznienie pozwanej jako współautorki przy braku współdziałania w procesie tworzenia narusza więź autora - powoda z utworem chronioną przez przepis art. 16 prawa autorskiego przejawiającą się w prawie do oznaczenia utworu swoim nazwiskiem. W sprawie Sąd zważył, że pozwana dysponowała zgodą powoda jedynie na przetłumaczenie książki „Sukces i radość życia…” na język polski z możliwością dostosowania jej do realiów polskich. Jednak nie wyrażał on zgody na uzupełnienie utworu. Zdaniem Sądu, zasadne okazało się również powództwo w stosunku do pozwanegoJ. N. (1), który z uwagi na współpracę z pozwaną i powodem oraz uwzględniając specyfikę jego Wydawnictwa miał świadomość naruszenia przez pozwaną praw autorskich powoda i dokonał rozpowszechnienia bez jego zgody treści, których był on autorem pomimo wezwania powoda z dnia 10 września 2010 r. do zaprzestania przez pozwanego owych naruszeń. W tych warunkach Sąd uznał, że pozwanyJ. N. (1)jakkolwiek nie dopuścił się plagiatu, jednak dokonał bezprawnego wprowadzenia dzieł naruszających autorskie dobra osobiste powoda na rynek, a odpowiedzialność pozwanych jest solidarna na podstawieart. 441 k.c. W ocenie Sądu zasługuje w całości na uwzględnienie żądanie oparte na podstawieart. 78 ust. 1 ustawy O prawie autorskim i prawach pokrewnychkwoty 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Wskazał, że wina sprawcy nie jest elementem składowym czynu plagiatu ani też przesłanką odpowiedzialności za jego popełnienie., jednak jej wystąpienie stanowi warunek zasądzenia na rzecz pokrzywdzonego twórcy stosownej sumy tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Zważywszy również na rozmiar naruszenia praw autorskich powoda i znaczny czas, jaki upłynął od wprowadzenia do obrotu spornych publikacji, za całkowicie uzasadnione i celowe Sąd uznał też zamieszczenia przeprosin powoda za naruszenia jego autorskich dóbr osobistych. O kosztach Sąd orzekł w oparciu o przepisart. 98 k.p.c.mając na uwadze zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Powyższy wyrok w zakresie pkt I, II, IV, V, VI, VIII i IX zaskarżył pozwanyJ. N. (1), zarzucając Sądowi Okręgowemu w Białymstoku: 1 naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności: a art. 78 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnychw zw. zart. 448 k.c.w zw. zart. 445 § 1 k.c., poprzez ich niewłaściwe zastosowanie skutkujące zasądzeniem zadośćuczynienia w wysokości 30.000,00 zł, bez uprzedniego rozważenia jaka kwota byłaby sumą odpowiednią i określenie jej wysokości na poziomie zgodnym z żądaniem pozwu, bez oceny stopnia i intensywności krzywdy powoda, sytuacji majątkowej pozwanego oraz uwzględnienia jego stopnia winy, a tym samym nieskonkretyzowanie kryteriów zasądzenia zadośćuczynienia, a nadto kierowanie się w tym zakresie żądaniami powoda, którego podstawa faktyczna powództwa dotyczy w istocie roszczenia odszkodowawczego, mimo wskazywania jako podstawy prawnejart. 78 ustawy O prawie autorskim i prawach pokrewnych; b art. 422 k.c.w zw. zart. 78 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnychpoprzez:  ich niewłaściwe zastosowanie, skutkujące uznaniem odpowiedzialności pozwanego wynikającej z przyjęcia, że świadomie skorzystał on z wyrządzonej powodowi szkody poprzez bezprawne wprowadzenie do obrotu dzieł naruszających autorskie dobra osobiste powoda, podczas gdy w chwili wprowadzania do obrotu obu dzieł pozwany nie tylko nie miał wiedzy ani świadomości, że naruszają one czyjekolwiek prawa autorskie, jak również: - wskutek publikacji pozwany nie tylko nie osiągnął korzyści, ale poniósł stratę, - wprowadzając dzieło do obrotu działał zgodnie z prawem, na podstawie podpisanej z powodem umowy wraz z aneksem, - powód nie zgłaszał zastrzeżeń odnośnie publikacji tych dzieł wiedząc o ich treści i formie wydania.  ich błędną wykładnię, skutkującą przyjęciem odpowiedzialności pozwanego za szkodę, jako osoby świadomie korzystającej z wyrządzonej drugiemu szkody, mimo wskazania przez Sąd, że zachowanie pozwanego cechowała nieumyślność, a do przypisania odpowiedzialności za świadome skorzystanie ze szkody wyrządzonej przez kogoś innego koniecznym jest działanie w warunkach winy umyślnej; c)art. 442 k.c.poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, skutkujące powołaniem się na ten przepis w uzasadnieniu skarżonego orzeczenia wraz ze wskazaniem, że stanowi on podstawę rozstrzygnięcia, mimo iż przepis ten został uchylony ustawą z dnia 16.02.2007 r. (Dz. U. Nr 80, poz. 538), która weszła w życie z dnia 10.08.2007 r., a wobec jego nieobowiązywania nie może on stanowić podstawy prawnej wyroku, a nadto jego powołanie stanowi rażące naruszenie podstawowych zasad procedowania. 2) błąd w ustaleniach faktycznych mających istotny wpływ na treść orzeczenia, a polegający na przyjęciu, że pozwanyJ. N. (1)dopuścił się naruszenia autorskiego dobra osobistegoD. A., podając że współautorem książki jestA. M., podczas gdy współautorstwo pozwanej w wydaniu polskiego wydania książki potwierdził sam powód, a nadto ta forma wydania nie była kwestionowana przez powoda do czasu wystąpienia i nasilenia konfliktu z pozwanąA. M., co w świetle zgromadzonego materiału dowodowego uzasadnia przyjęcie że powód nie tylko uznawał pozwaną za współautorkę dzieła, lecz również godził się na widnienie jej nazwiska na okładce publikacji; 3) naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności: a)art. 217 § 1 k.p.c.w zw. zart. 162 k.p.c.oraz235 k.p.c.i299 k.p.c.polegające na uniemożliwieniu uczestnictwa pozwanego i jego pełnomocnika w informacyjnym przesłuchaniu powoda oraz niepoinformowanie Sądu wyznaczonego o tym, że strona pozwana wyraża chęć udziału w czynności przesłuchania powoda, co skutkowało brakiem zawiadomienia pozwanego i jego pełnomocnika o dacie i miejscu dokonania tej czynności i niemożnością w niej uczestniczenia, jak również zadawania pytań i bezpośredniego odnoszenia się do podnoszonych przez powoda okoliczności oraz ich wyjaśnienie, a w konsekwencji naruszyło zasadę bezpośredniości, równości stron oraz kontradyktoryjności procesu i doprowadziło do de facto nieuzasadnionego pominięcia dowodu mającego istotne znaczenie dla wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy b)art. 233 § 1 k.p.c.poprzez błędną ocenę materiału dowodowego, a mianowicie umowy z dnia 5 września 2002 r. wraz z aneksem do tejże umowy, poprzez wyprowadzenie z niej wniosków sprzecznych z jej rzeczywistym brzmieniem, zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a w konsekwencji przyjęcie, że pozwany dokonał rozpowszechnienia treści objętych prawem autorskim powoda, bez jego wiedzy i zgody oraz mając świadomość dokonywanych naruszeń, podczas gdy właściwa interpretacja umowy prowadzi do wniosku, że powód wyraził zgodę na publikację książki, której współautorką była pozwanaA. M.(a z ostrożności tłumaczką), a nadto strony porozumiały się w zakresie warunków wprowadzenia jej do obrotu, a zatem jej wydanie nie było bezprawne lecz nastąpiło w oparciu o zawartą pomiędzy stronami umowę; 3)art. 328 § 2 k.p.c.poprzez zaniechanie wskazania w uzasadnieniu orzeczenia dowodów, stanowiących podstawę rozstrzygnięcia, a także niedokonanie oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, skutkujące brakiem określenia, którym dowodom nadany został przymiot wiarygodności, a którym tej wiarygodności odmówiono oraz z jakich powodów. Mając na względzie powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez oddalenie powództwa w całości wobec niego, ewentualnie o uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Białymstoku oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W odpowiedzi, powód domagał się oddalenie apelacji oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu w postępowaniu przed Sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja pozwanegoJ. N. (1)jako pozbawiona uzasadnionych podstaw prawnych i faktycznych podlegała oddaleniu. Ocena zarzutu naruszenia przez Sąd I instancjiart. 422 k.c.w zw. zart. 78 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. O prawie autorskim i prawach pokrewnych(t. j. - Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie skutkujące przypisaniem apelującemu współodpowiedzialności za naruszenie dóbr osobistych powoda wymaga podkreślenia profesjonalnego charakteru działalności prowadzonej przez pozwanegoJ. N. (1)w ramachfirmy Wydawnictwo (...)wB.. Zgodnie zart. 355 § 2 k.c.należytą staranność dłużnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej określa się przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności. W konsekwencji mierniki staranności właściwej stosowane wobec podmiotu profesjonalnego są znacząco zaostrzone w stosunku do podobnych kryteriów stosowanych do oceny postępowania nieprofesjonalisty. Przywołany wyżej przepis prawa autorskiego odnosi się ogólnie do zagrożenia cudzym działaniem prawa przysługującego twórcy jako podstawy dochodzenia roszczeń opisanych w tym przepisie. Z treści obu umów zawartych z apelującym dnia 27 września 2001 r. przezA. M.iJ. M. (1)(k. 56-57) wynika, że wyżej wymienieni przypisywali sobie autorstwo książek pod tytułami:(...)i(...). Umowy zastrzegały (dopisek odręczny), że prawaA. M.iJ. M. (1)ograniczają się tylko do rynku polskiego. Niecały rok później apelujący zawarł kolejną umowę, której stroną był równieżD.H. A.. Z kontraktu tego wynika niedwuznacznie, że autorem obu wymienionych książek był powód, a nie przypisujący sobie prawa autorskie:A. M.iJ. M. (1). Umowa ta przesądza, że tym ostatnim można przyznać jedynie status autorów tłumaczenia, a w konsekwencji prawo zależne do utworu pod postacią tłumaczenia obu książek powoda z języka niemieckiego na język polski. Oświadczenie w tej materii podpisali wszyscy zainteresowani, a więc prawa autorskie powoda do obu wzmiankowanych dzieł nie powinny budzić żadnych wątpliwości nie tylko u przedsiębiorcy, ale również u laika. Bezspornie, książka powoda wydana w 2002 r. w Polsce przez pozwanego ad. 1 pt.(...)jest tłumaczeniem dzieła niemieckiego, o którym mowa niżej. Okoliczność ta była apelującemu znana. Opinie lingwistyczne przedstawione w niniejszej sprawie przez biegłą sądową w zakresie językoznawstwaJ. P. (1)i załączone do nich tłumaczenia obu spornych dzieł dokonane przez tłumacza przysięgłegoR. S.nie pozostawiają wątpliwości, że książki sygnowane nazwiskiem pozwanejA. M.i noszące tytuły:(...)oraz(...)są plagiatami dzieł powoda wydanych pod oryginalnymi tytułami:(...)oraz(...)(por. wnioski końcowe – k. 299, 635-651, 725v-726v). Sąd II instancji uznaje powyższe opinie oraz wyprowadzone na ich podstawie uwagi końcowe za profesjonalne, logiczne i konkretne, co pozwala na uznanie tych dowodów za fundament oceny prawnej niniejszej sprawy. Podnoszona w szeregu wystąpień stron pozwanych kwestia treści dodanych przez pozwaną ad.1 do obu dzieł powoda nie może zasadniczo wpłynąć na stanowisko Sądu, z uwagi na zakres autorskiego prawa do utworu, w którym zawiera się prawo do jego integralności rozumianej również jako nakaz zachowania poglądów autora, ogólnej architektury książki (jej treści), chronologii zapisu, itp. Należy zaakceptować obszernie zarysowany w orzecznictwie Sądu Najwyższego nurt wskazujący na zakaz przeróbek oryginalnego utworu twórcy, które zmieniają postać tego dzieła bądź też prowadzą do wykreowania innego jego autora (por. SN w wyroku z dnia 14.11.1973, II. CR. 573/73 z komentarzemT. G.). Zgodzić się również należy, że tłumacz jest uprawiony (ale i zobowiązany) do zachowania postaci dzieła nadanej mu przez twórcę, co w konsekwencji odpowiada ochronie integralności tłumaczenia dzieła (por. SN w wyroku z dnia 29.10.1985 r., I. CR. 312/85, OSN 1986, Nr 10, poz. 159). Wpływ na ustalenie, czy pozwanaA. M.zawłaszczyła prawa autorskie powoda ma również graficzny układ i treść informacji umieszczonych na okładkach obu książek i ich kartach tytułowych. Okładka książki pod tytułem(...)wymienia jako autorów (górna jej cześć) powoda i pozwaną ad. 2. W książce zabrakło informacji o autorze tłumaczenia, zaś treść okładki niedwuznacznie wskazuje, żeA. M.jest współautorką dzieła i przysługuje jej prawo autorskie do niego, a nie prawo zależne do tłumaczenia książki w języku niemieckim na język polski. W przypadku pozycji pod tytułem(...),A. M.przypisała sobie pełne autorstwo książki. Na marginesie można zauważyć, że relacja współautorstwa rodząca wspólne prawo do utworu więcej niż jednej osoby może zachodzić wówczas, gdy zasadne jest przyjęcie, że bez udziału jednego ze współautorów dzieło nie powstałoby w takim kształcie, w jakim doszło do jego odzwierciedlenia w obrocie prawnym i na rynku wydawniczym. Inaczej rzecz ujmując dzieło rozumiane jako skończone i konkretne, nie powstałoby bez udziału współautorskiego. Opinia biegłejJ. P.nie pozostawia wątpliwości, że kwestie dodane przezA. M.częściowo bazują na nieuprawnionych zapożyczeniach, a ponadto z uwagi na ich mało znaczący zakres stanowiący objętościowo zaledwie kilka stron (około 1% całości utworu, k. 725v-726), nie dają pozwanej ad. 2 praw współautorskich do obu dzieł powoda. Mając na uwadze powyższe należy uznać, że działania pozwanejA. M.jako domniemanej autorki i współautorki dzieł powoda oraz pozwanegoJ. N. (1)jako wydawcy wyczerpują językową definicję plagiatu, czyli „przywłaszczenia cudzego utworu lub pomysłu twórczego, wydanie cudzego utworu pod własnym nazwiskiem także dosłownie zapożyczenie z cudzych dzieł podane jako oryginalne i własne” (w ślad za „Słownikiem języka polskiego”, pod red. prof. M. Szymczaka, wyd. PWN, t. II, str. 682). Zależność zachodząca pomiędzy pozwanymi w analizowanej sprawie może być opisywana przy użyciu dyspozycjiart. 422 k.c.jako istniejąca między głównym naruszycielem prawa autorskiego, którym jest osoba przypisująca sobie to prawo oraz sprawcą pośrednim, który korzysta z faktu wyrządzenia szkody przez pierwszego z wyżej wymienionych.(...)z wyrządzonej drugiemu szkody nie oznacza automatycznego uzyskania korzyści materialnej (dochodu, pożytków finansowych itp.). Przepisart. 422 k.c.rozróżnia bowiem korzyść jako wartość naruszonego prawa od przysporzenia rozumianego jako dochód bądź przychód. Pomocnicy i podżegacze odpowiadają wspólnie ze sprawcą na zasadzieart. 422 k.c.solidarnie i bez względu na stopień winy, chociaż wpływa ona na ich odpowiedzialność jako taką i warunkuje ją (por. SN w wyroku. 10.07.1975 r., II CR. 354/75, nie publ.). Wydawca splagiatowanego dzieła winien być traktowany jako pomocnik sprawcy z uwagi na charakter relacji istniejący między autorem plagiatu, który bezpośrednio dopuszcza się naruszenia chronionego prawa autorskiego, a osobą powielającą plagiat w procesie wydawniczym i w trakcie kolportażu splagiatowanego dzieła. W tych warunkach zaakceptować należy stanowisko Sądumeritiwskazujące naart. 422 k.c.jako podstawę materialnoprawną (powiązaną zart. 415 k.c.) odpowiedzialności obojga pozwanych. Sąd Apelacyjny akceptuje wysokość zadośćuczynienia zasądzonego na rzecz powoda od stron pozwanych. Wbrew zarzutom apelacji nie jest możliwe w pełni przejrzyste skalkulowanie kwoty odpowiedniej w rozumieniuart. 322 k.p.c.moderowanej przez Sąd według własnej oceny opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy. Zawsze w takiej sytuacji stanowisko Sądu pozostanie subiektywne i oparte w znacznej części na kryteriach ogólnych i trudno mierzalnych. Zadośćuczynienie pieniężne przewidziane wart. 78 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych(t. j. - Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.) bazuje na normieart. 448 k.c.jako podstawie dochodzenia tego typu świadczeń w następstwie naruszenia dóbr osobistych osoby uprawnionej. Zadośćuczynienie pełni w prawie autorskim nie tylko funkcję kompensacyjną, ale również represyjną i prewencyjno-wychowawczą. Doniosłość zadośćuczynienia wymaga w sytuacji podobnej do analizowanej takiego jego skalkulowania, które dawałoby kwotę finansowo odczuwalną (doniosłą majątkowo). Jeśli sprawcą naruszenia jest wydawnictwo, kwota zadośćuczynienia powinna stanowić „znaczący czynnik kalkulacyjny” (tak S.A. w Krakowie w wyroku z dnia 5.11.2002 r., I. ACa. 869/02 oraz A. Wojciechowska w Komentarzu pod red. J. Barty). Okres, który upłynął od momentu dokonania naruszeń praw powoda przez pozwanych wyznacza pewien horyzont czasowy, w którym szkoda została zainicjowana, a później systematycznie narastała poprzez postępujący kolportaż obu książek i rosnącą liczbę potencjalnych ich czytelników. Rynek podobnych dzieł w Polsce może być uznany za niszowy. Z drugiej strony odbiorcy treści zaprezentowanych w obu książkach komunikują się ze sobą również w językach obcych i mediach elektronicznych. W konsekwencji zakres naruszenia praw autorskich powoda nie jest ograniczony tylko do relatywnie mało pojemnego rynku polskiego, ale również wpływa na jego wizerunek i prawa w innych krajach europejskich i nie tylko. Z tych przyczyn zarzut apelacji wskazujący na niewspółmierność zasądzonego zadośćuczynienia nie mógł być uznany za słuszny. Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji przepisówart. 217 § 1 k.p.c.w zw. zart. 162 k.p.c.orazart. 235 i 299 k.p.c.poprzez uniemożliwienie apelującemu i jego pełnomocnikowi udziału w przesłuchaniu powoda przed Sądem niemieckim należy wstępnie zauważyć, iż czynność ta nie nosiła znamion wysłuchania informacyjnego jak twierdzi apelujący (art. 212 k.p.c.),ale wysłuchania końcowego w trybieart. 299 k.p.c.Skarżący słusznie podnosi, iż Sąd Okręgowy w Białymstoku niezasadnie zaniechał sporządzenia załącznika do formularza A w przedmiocie zawiadomienia Sądu wezwanego o potrzebie umożliwienia stronom i ich pełnomocnikom uczestnictwa w czynnościach wysłuchania, zgodnie z treścią art. 11 ust. 1-3 Rozporządzenia Rady (WE) Nr 1206/2001 z dnia 28 maja 2001 r. w sprawie współpracy między sądami państw członkowskich przy przeprowadzaniu dowodów w sprawach cywilnych lub handlowych (Dz. U. UE. L. 2001 r. Nr 174, poz. 1 ze zm.). W świetle powyższych przepisów, jeżeli jest to przewidziane w prawie państwie członkowskiego sądu wzywającego (w analizowanym przypadku okoliczność ta wynika zart. 235 § 1 k.p.c.w zw. zart. 217 § 1 k.p.c.) strony i ich przedstawiciele, jeżeli zostali ustanowieni, mają prawo być obecni przy przeprowadzeniu dowodu przez sąd wezwany. Z drugiej strony odnotować należy, że wymóg stawiennictwa stron i ich pełnomocników na posiedzenie sądu wzywanego poświęcone wykonaniu odezwy nie uniemożliwia co do zasady w prawie polskim (sądu wzywającego) przeprowadzenia dowodu, o czym mówiart. 237 k.p.c.W analizowanym przypadku stawiennictwo apelującego bądź jego pełnomocnika w Sądzie niemieckim nie hamowało przeprowadzenia czynności wysłuchania końcowego, ponieważ jego przebieg i zakres wynikały z też dowodowych nakreślonych w formie pytań przez Sąd wzywający. Dowód zart. 299 k.p.c.uznawany jest w doktrynie oraz praktyce sądowej za posiłkowy i wieńczący wcześniej przeprowadzone czynności dowodowe oraz uzupełniający je. Jego waga zależna jest w związku z tym od jakości i zupełności zgromadzonego wcześniej materiału procesowego; rośnie wówczas gdy materiał ów nie daje dostatecznych podstaw do wyrokowania i jest niepełny; maleje z kolei wtedy, kiedy wyjaśnienia stron potwierdzają tezy już wcześniej udowodnione bądź dodatkowo je wzmacniają. W analizowanej sprawie mamy do czynienia z drugą z tych sytuacji. Bezspornie fundamentem rozważań Sądów obu instancji były w analizowanej sprawie umowy oraz tłumaczenia sprzężone z opiniami lingwistycznymi. Ranga innych dowodów pozostawała znacząco niższa. Wyjaśnienia stron nie mogły w niniejszej sprawie istotnie zmienić jej obrazu dowodowego. Sąd Apelacyjny podziela w tych warunkach ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego i wywiedzioną na ich podstawie ocenę prawną, uznając również zarzut błędnych ustaleń faktycznych mających wpływ na treść zaskarżonego wyroku za nietrafiony. Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w pkt I wyroku na zasadzieart. 385 k.p.c. O kosztach postępowania odwoławczego postanowiono na zasadzieart. 98 k.p.c.w zw. zart. 108 § 1 k.p.c.w zw. zart. 391 § 1 k.p.c.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Białymstoku date: '2013-11-21' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Małgorzata Dołęgowska - Dariusz Małkiński - Krzysztof Chojnowski legal_bases: - art. 445 § 1 k.c. - art. 78 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. O prawie autorskim i prawach pokrewnych - art. 235 i 299 k.p.c. recorder: Urszula Westfal signature: I ACa 455/13 ```

150515000003506_VII_Ka_000611_2013_Uz_2013-08-07_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VII Ka 611/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 7 sierpnia 2013 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Małgorzata Tomkiewicz (spr.) Sędziowie SO Zbigniew Paturalski SO Piotr Mądry Protokolant sekr.sądowy Elżbieta Łotowska przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Marka Waśniewskiego po rozpoznaniu w dniu 7 sierpnia 2013r. sprawyP. S. (1) oskarżonego o przestępstwo zart. 59 ust 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,art. 278§1 kk,art. 62 ust 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,art. 58 ust 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego i obrońcę od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 17 kwietnia 2013r. sygn. akt II K 1463/12 I zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że : - uchyla orzeczenie o karze łącznej oraz orzeczenie zawarte w pkt. VI wyroku; - uchyla rozstrzygnięcie w zakresie czynu opisanego w pkt. I wyroku i w tej części sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Olsztynie do ponownego jej rozpoznania ; - ustalając, iż czyn zarzucony oskarżonemu w pkt.IV aktu oskarżenia popełniony został 5/6 sierpnia 2012r, na podstawieart. 85 kkiart. 86& 1kkłączy kary jednostkowe wymierzone za czyny z pkt. II, III, IV i w to miejsce wymierza oskarżonemuP. S. (1)karę łączną10 (dziesięciu ) miesięcy pozbawienia wolności; II. w pozostałym zakresie wyrok ten utrzymuje w mocy; III.zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. Uzasadnienie wyroku VII Ka 611/13 UZASADNIENIE P. S. (1)został oskarżony o to, że: I. W okresie od stycznia 2011 r. do 6 sierpnia 2012 r. w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzieliłA. S. (1)środków odurzających w postaci marihuany w łącznej ilości nie mniejszej niż 45 gramów za kwotę 1.350, - zł., tj. o przestępstwo zart. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 r., Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.), II. W nocy z 5/6 sierpnia 2012 r. z terenurestauracji (...)przyul. (...)wO., wspólnie i w porozumieniu zA. S. (1), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telewizoramarki L. (...)o wartości 2.000 złotych na szkodęH. L., tj. o przestępstwo zart. 278 § 1 k.k., III. w dniu 6 sierpnia 2012 r. przyulicy (...)wO., wbrew przepisom ustawy posiadał przy sobie substancję odurzającą w postaci 8 tabletek klonazepamu, tj. o przestępstwo zart. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, IV. w okresie od lipca 2012 r. do 6 sierpnia 2012 r. udzielił nieodpłatnieA. S. (1)środków odurzających w postaci 5 tabletek klonazepamu, tj. o przestępstwo zart. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, Sąd Rejonowy w Olsztynie w II Wydziale Karnym,wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2013 roku, w sprawie o sygn. akt II K 1463/12 orzekł: I. uznał oskarżonegoP. S. (1), w ramach zarzucanego mu czynu z pkt I, za winnego tego, że w okresie od września 2011 r. do 6 sierpnia 2012 r. w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzieliłA. S. (1)środków odurzających w postaci marihuany w łącznej ilości nie większej niż 30 gramów za kwotę 900, - zł., a czyn zakwalifikował zart. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 12 k.k.i za to z mocyart. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 12 k.k., skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności , II. uznał oskarżonegoP. S. (1)za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów z pkt. II, III i IV i za to: - za czyn zpkt. IIz mocyart. 278 § 1 k.k., skazał go na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności ; - za czyn zpkt. IIIz mocyart. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, skazał go na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności ; - za czyn zpkt. IVz mocyart. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, skazał go na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności ; IV. na podstawieart. 85 k.k.iart. 86 § 1 k.k.połączył jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemuP. S. (1)karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności. VI. na podstawieart. 45 § 1 k.k.orzekł wobec o skar ż onegoP. S. (1)przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści osiągniętych z popełnienia przestępstwa w wysokości 900, -(dziewięćset) zł. VII. na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci suszu roślinnego k. zielonego o masie 0,593 g i o masie 0,147 g oraz blistra z nadrukiemC.z 8 sztuk tabletek przechowywanych w depozycie KWP wO.–(...),(...),(...), zarządzając ich zniszczenie; VIII. na podstawieart. 44 § 1 k.k.orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci naboju karabinowego kal. 7,62 mm wz.M., przechowywanego pod poz.(...); IX. na podstawieart. 44 § 2 k.k.orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci : metalowego łańcucha z zaczepem typu „karabińczyk” i śrubokrętu dł. 18 cm z czarna rękojeścią, opisanych wpkt. 1 i 2oraz lufki szklanej okopconej przechowywanej, opisanej podpoz. 3, zapisanych podpoz. 195/12w Księdze Przechowywanych Przedmiotów ; X. na podstawieart. 29 ust. 1 ustawy z dn. 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze(Dz. U. Nr 15, poz. 124 ze zm.) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw.B. D.kwotę 504,- zł za obronę wykonywaną z urzędu oraz kwotę 115,92 zł tytułem 23 % podatku VAT od wynagrodzenia; XI. na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.iart. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnychzwolnił obu oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym od opłaty. Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonegoP. S. (1)oraz oskarżony osobiście, zaskarżając przedmiotowe orzeczenie w całości. Obrońca oskarżonego,na podstawieart. 427 § 2 k.p.k.iart. 438 pkt 2, 3 i 4 k.p.k.wyrokowi temu zarzucił: 1. naruszenieart. 4, 5, 7 k.p.k.poprzez dokonanie dowolnej, a zarazem błędnej oceny materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że pierwsze wyjaśnienia oskarżonegoP. S. (1)z dnia 07.08.2012 r. i wyjaśnienie współoskarżonegoA. S. (1)z tego samego dnia zasługują na wiarę i stanowią podstawę do ustalenia stanu faktycznego w sprawie podczas, gdy już te same wyjaśnienia nie są ze sobą zgodne, a nadto oskarżeni odwołali swoje wyjaśnienia podczas przesłuchania w dniu 16.11.2012 r. 2.obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia: a)art. 170 k.p.k.poprzez nieuzasadnione oddalenie wniosku o zażądanie nagrania z Komendy Miejskiej Policji wO.dotyczącego celi, w której oskarżonyP. S. (1)przebywał w dniach od 6 do 7 sierpnia 2012 r., a to w celu umożliwienia biegłym psychiatrom zapoznanie się z zachowaniem oskarżonego w tych dniach po zażyciu 5 tabletek klonazepamu, co miałoby istotny wpływ na wydaną opinię przez biegłych, b)art. 413 par 2 kpkiart. 424 k.p.k.przez dopuszczenie się przez Sąd sprzeczności między opisem czynu zawartym w pkt IV aktu oskarżenia, a następnie zaakceptowanym przez Sąd w pkt II wyroku a uzasadnieniem (str.1 uzasadnienia), iż oskarżonyP. S. (1)dopuścił się przestępstwa w różnych okresach czasu, tj. w wyroku – w okresie od lipca 2012 r. do 6 sierpnia 2012 r. , zaś w uzasadnieniu – w dniu 5/6 sierpnia 2012 r. 3) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu, iż oskarżonyP. S. (1)dopuścił się popełnienia czynu opisanego w punkcie I wyroku, a wynika to tylko z dowolnej interpretacji pierwszych wyjaśnień oskarżonegoP. S. (1)iA. S. (1), a nadto ustalenie, iż czynu z pkt. IV aktu oskarżenia dopuścił się w okresie od lipca do sierpnia 2012 r., podczas, gdy jest to ustalenie dowolne, a nawet sam Sąd w uzasadnieniu wyroku przyjął datę popełnienia przestępstwa na dzień spotkania się obu oskarżonych tj. w nocy z 5/6 sierpnia 2012 r. , 4) rażącą niewspółmierność kary łącznej wymierzonej za pozostałe zarzucane przestępstwa, tj. II, III i IV poprzez wymierzenie oskarżonemuP. S. (1)bez warunkowego zawieszenia jej wykonania Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego, w oparciu oart. 427 k.p.k., wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonegoP. S. (1)od popełnienia przestępstwa opisanego w pkt. I wyroku, ustalenie, że przestępstwa opisanego w pkt IV aktu oskarżenia dopuścił się w nocy z dnia 5/6 sierpnia 2012 r. i o wymierzenie nowej kary łącznej za przestępstwa z zarzutów II, III i IV i orzeczenie nowej kary łącznej pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, uchylenie pkt VI wyroku, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku odnośnieP. S. (1)i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Oskarżonyw swojej nieformalnej apelacji zarzucił wyrokowi, jak zdaje się wynikać z kontekstu, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść a polegający na niezasadnym przypisaniu mu winy w sytuacji gdy, jak uważa skarżący, stan jego zdrowia psychicznego w dacie popełnienia przypisanych mu czynów nie został wyjaśniony w stopniu należytym. Stawiając ten zarzut oskarżony wniósł- jak również zdaje się to wynikać z kontekstu tego środka odwoławczego- o uchylenie wyroku i przekazanie tej sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja obrońcy zasługuje na częściowe uwzględnienie, apelacja oskarżonego co do istoty nie jest zasadna. Trafne są zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego dotyczące czynu opisanego w pkt. I oraz w pkt. IV aktu oskarżenia. Odnosząc się do czynu określonego w pkt. IV zauważyć należy, iż w tym zakresieP. S. (1)został uznany za winnego tego, że wokresie od lipca 2012r. do 6 sierpnia 2012r. udzielił nieodpłatnieA. S. (1)środków odurzających w postaci 5 tabletek klonazepamu. Tymczasem, jak wynika to z poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych zawartych w pisemnych motywach wyroku, zdarzenie to miało miejscew nocy z 5/6 sierpnia 2012r. podczas spotkania obu wymienionych (k.300). Abstrahując od sprzeczności jaka w zaistniałej sytuacji zachodzi pomiędzy opisem przedmiotowego czynu a ustaleniami faktycznymi stwierdzić należy, iż materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie nie pozostawia żadnych wątpliwości co do tego, że do owego zdarzenia doszło właśnie z 5/6 sierpnia 2012r. (k.81v, 170v, 172v, 249v-250, 250-250v). Podzielając zatem zarzut zawarty w apelacji w tym zakresie, należało dokonać korekty daty popełnienia czynu opisanego w pkt. IV poprzez przyjęcie, że czyn ten popełniony został z 5/6 sierpnia 20102r. Słuszny jest również zawarty w apelacji zarzut dotyczący błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie czynu opisanego w pkt. I aktu oskarżenia. Z jakich względów bowiem, i w oparciu o jakie dowody, Sąd Rejonowy uznał, że w okresie od września 2011 do 6 sierpnia 2012r.P. S. (1)udzieliłA. S. (1)marihuanę w łącznej ilości nie mniejszej niż30 gramów– trudno dociec, gdyż uzasadnienie na temat milczy. Sąd Rejonowy nie przedstawił żadnej argumentacji, która powyższy wniosek mogłaby uzasadniać lub chociażby pozwalałaby na jego weryfikację. Tymczasem to, ile konkretnie środków odurzającychP. S. (1)udzielił współoskarżonemuA. S. (1)jest o tyle istotne, że Sąd Rejonowy w sposób zasadniczy zredukował okres objęty przedmiotowym zarzutem. Jeśli wiec w wersji pierwotnej, obejmującej okres od stycznia 2011 do 6 sierpnia 2012r.P. S. (1)zarzucono, iż udzielił onA. S. (1)marihuanę w łącznej ilości nie mniejszej niż45 gramów, zaś Sąd Rejonowy przyjął, iż owo udzielanie środków odurzających miało miejsce dopiero od września 2011r. – a zatem trwało 9 miesięcy krócej- to wskazanie kryteriów, w oparciu o które Sąd wyliczył, że oskarżony udzielił w tym czasie marihuanę w ilości nie mniej niż właśnie 30 gram, jest nieodzowne dla prawidłowego wyrokowania . Na marginesie zauważyć należy, iż tego wartości nie wynikają bynajmniej w sposób pewny z dowodów zgromadzonych w sprawie. A. S. (1)w wyjaśnieniach złożonych w dniu 7 sierpnia 2012 r. podał jedynie, iż w 2011 r. i 2012 r. kupował marihuanę odP. S. (1)i w tym celu dzwonił do niego i umawiał się na Starówce. Z tychże wyjaśnień wynika, iżA. S. (1)w 2011 roku dokonał 30 transakcji kupując jednorazowo 1 gram marihuany za kwotę 30 zł, zaś w 2012 roku wymieniony zakupił odP. S. (1)15 gram za kwotę 450 zł. (k.60-60v). Z wyjaśnieńP. S. (4)złożonych w dniu 7 sierpnia 2012 r. wynika natomiast, iż sprzedał onA. S. (1)w 2011 roku łącznie 30 gram marihuany za kwotę 900 zł. (k. 68). Ile więc marihuanyP. S. (1)udzieliłA. S. (1)dokładnieod września 2011r-nie sposób z powyższych twierdzeń jednoznacznie ustalić i kwestia ta winna być przedmiotem ponownej analizy Sądu I-szej instancji. Nie jest trafny natomiast zawarty zarówno w apelacji obrońcy jak i oskarżonego zarzut kwestionujący (ogólnie rzecz ujmując) prawidłowość wniosków wynikających z opinii sądowo –psychiatrycznej. Na podzielenie nie zasługuje także zarzut obrazy przepisuart. 170 k.p.k., który miał polegać –zdaniem obrońcy- na nieuzasadnionym oddaleniu wniosku o zażądanie nagrania z Komendy Miejskiej Policji wO.dotyczącego celi, w której oskarżonyP. S. (1)przebywał w dniach od 6 do 7 sierpnia 2012 r. Wbrew przekonaniom obu skarżących, opinia sądowo-psychiatryczna sporządzona w niniejszej sprawie jest jasna i pełna i w sposób wyczerpujący odpowiada na postawione biegłym pytania. BiegłyM. P.podtrzymując swoją opinię pisemną, w ustnej opinii wydanej na rozprawie głównej jednoznacznie podał, iż w wyjaśnieniach oskarżonegoP. S. (1)składanych 7 sierpnia 2012r. o godz.12.20 brak jest jakichkolwiek symptomów, które mogłyby wskazywać na istnienie zakłóceń czynności psychicznych. Biegły ten odniósł się również do eksponowanej zarówno przez skarżącego jak i przez samegoP. S. (1)okoliczności związanej z zażyciem klonozepamu i alkoholu. Zdaniem opiniującego, gdyby po zażyciu tych środków uP. S. (1)wystąpił stan zaburzeń świadomości, to wystąpiłby on najpóźniej w kilka godzin po zażyciu, co oznacza, że do dnia 7 sierpnia 2012 r. (tj. do czasu składania przez oskarżonych pierwszych wyjaśnień) objawy te ustąpiłby (k. 288v-289) . Trudno przy tym zgodzić się ze stawianą przez skarżącego tezą, jakoby umożliwienie biegłym psychiatrom zapoznanie się z nagraniem monitoringu z celi, gdzie oskarżeni przebywali od 6 do 7 sierpnia 2012 r., miałoby istotny wpływ na końcowe wnioski opinii. Zauważyć bowiem należy, iż biegły w trakcie rozprawy głównej w dniu 10 kwietnia 2013 r. jednoznacznie stwierdził, iż nie da się odczytać stanu zaburzeń świadomości oskarżonego na podstawie nagrania z izby zatrzymań.(k. 289) Zdaniem biegłego istotne jest to, iż oskarżony został przesłuchany 7 sierpnia 2012 r. , a nie 06 sierpnia 2012 r., a analiza treści wypowiedzi oskarżonego podczas przesłuchania w dniu 7 sierpnia 2012 r. nie daje podstaw do wnioskowania, aby znajdował się on pod istotnym orzeczniczo wpływem klonazepamu. W tym miejscu należy również powołać się na zeznania funkcjonariusza PolicjiJ. G., który przesłuchiwał oskarżonego w dniu 7 sierpnia 2012 r. i stwierdził, żeP. S. (1)miał swobodę wypowiedzi, nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń, a po wyjaśnieniach przeczytał osobiście protokół i również nie zgłaszał żadnych uwag. Zdaniem wymienionego oskarżony nie zgłaszał, że jest pod działaniem leków lub jest nietrzeźwy, gdyż wówczas czynności z jego udziałem nie zostałyby przeprowadzone. (k.289v)J. G.podał, że najczęściej zatrzymany jest przesłuchiwany następnego dnia po zatrzymaniu. Wobec powyższego należy także odmówić racji zarzutowi skarżącego naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisówart. 4, 5, 7 k.p.k.poprzez dokonanie dowolnej, a zarazem błędnej oceny materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że pierwsze wyjaśnienia oskarżonegoP. S. (1)z dnia 7.08.2012 r. i wyjaśnienie współoskarżonegoA. S. (1)z tego samego dnia zasługują na wiarę i stanowią podstawę do ustalenia stanu faktycznego w sprawie. Uznanie za wiarygodne bądź odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych na określonym etapie postępowania jest dokonywane przez Sąd na podstawie określonych przesłanek. Zgodnie z treścią przepisuart. 7 k.p.k.organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. W doktrynie przyjmuje się, iż zasada swobodnej oceny dowodów oznacza wolność wewnętrznego przekonania organu procesowego w kwestii oceny dowodów i wyciągania z nich racjonalnych wniosków, a tym samym wolność od schematycznych skrępowań w tym zakresie (M. Cieślak, Polska procedura..., s. 361). Odwołanie przez oskarżonych ich pierwszych wyjaśnień z dnia 7 sierpnia 2012 r. podczas przesłuchania w dniu 16 listopada 2012 r., zatem po trzech miesiącach, wskazywałby raczej na przyjętą linię obrony oskarżonych zmierzającą do chęci uniknięcia odpowiedzialności karnej i umniejszenia swej winy w tym zakresie. Nadto stwierdzić trzeba, iż oskarżony podczas przesłuchania w dniu 7 sierpnia 2012 r. opisał szczegółowo okoliczności kradzieży telewizora zrestauracji (...)(k.68), a przecież również i w kolejnych wyjaśnieniach złożonych w Prokuraturze w dniu 16 listopada 2012 r. przyznał się do tej kradzieży. (k. 170 v) Zatem twierdzenia oskarżonego jakoby w trakcie przesłuchania przez funkcjonariuszy Policji znajdował się pod wpływem środków odurzających i nie wiedział co mówi, nie miał świadomości, nie są wiarygodne i słusznie Sąd Rejonowy odmówił wiary wyjaśnieniom wymienionego w tym zakresie. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy dokonał zmiany zaskarżonego wyroku w ten sposób, że uchylił rozstrzygnięcie w zakresie czynu opisanego w pkt. I wyroku i w tej części sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w Olsztynie do ponownego jej rozpoznania (art. 437& 1kpk). Ponadto Sąd Okręgowy ustalił, iż czyn zarzucanyP. S. (1)w punkcie IV aktu oskarżenia popełniony został 5/6 sierpnia 2012 r. i na podstawieart. 85 kkiart. 86 § 1 kkpołączył kary jednostkowe wymierzone za czyny z pkt. II, III, IV i w to miejsce wymierzył oskarżonemuP. S. (1)karę łączną 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzając karę łączną Sąd Okręgowy zastosował zasadę całkowitej absorpcji, uznając, że przemawia za tym związek czasowy istniejący pomiędzy wszystkimi przypisanymi oskarżonemu czynami. Jednocześnie, wobec faktu, iż przedmiotowych czynówP. S. (1)dopuścił sięw okresie próby i to w zaledwiemiesiącpo wydaniu wobec niego wyroku z warunkowym zawieszeniem jej wykonania(k.334), Sąd Okręgowy nie dopatrzył się w zachowaniu oskarżonego żadnych przesłanek, które wskazujących na istnienie pozytywnej prognozy kryminologicznej. W pozostałym zakresie wyrok ten jako prawidłowy i słuszny utrzymano w mocy (art. 437 § 1 kpk). Oskarżonego zwolniono od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, uznając, iż przemawiają za tym względy słuszności (art. 636 § 1 kpkw zw. zart. 634 kpkiart. 624 § 1 kpk).

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Olsztynie date: '2013-08-07' department_name: VII Wydział Karny Odwoławczy judges: - Piotr Mądry - Zbigniew Paturalski - Małgorzata Tomkiewicz legal_bases: - art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii - art. 278 § 1 k.k. - art. 29 ust. 1 ustawy z dn. 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze - art. 438 pkt 2, 3 i 4 k.p.k. - art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych recorder: sekr.sądowy Elżbieta Łotowska signature: VII Ka 611/13 ```

153500000000503_I_ACa_001463_2015_Uz_2016-05-12_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktI ACa 1463/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 maja 2016 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Elżbieta Fijałkowska Sędziowie: SA Małgorzata Kaźmierczak /spr./ SA Piotr Górecki Protokolant: st. sekr. sądowy Ewa Gadomska po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2016 r. w Poznaniu na rozprawie sprawy z powództwaR. N. przeciwko(...) Sp. z o.o.wP. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku częściowego Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 15 października 2015 r., sygn. akt XII C 1215/13 oddala apelację. Małgorzata Kaźmierczak Elżbieta Fijałkowska Piotr Górecki Sygn akt. I ACa 1463/15 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem częściowym Sąd Okręgowy w Poznaniu zasądził od pozwanego(...) sp. z (...)na rzecz powodaR. N.54.764zł z ustawowymi odsetkami od 50.000zł od 12.03.2015r i od 4.764zł od 01.10.2015r tytułem odszkodowania za spadek wartości nieruchomości powoda, a w pozostałym zakresie oddalił powództwo w tym przedmiocie. Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu Okręgowego Powód jest właścicielem nieruchomości o obszarze 0,0600 ha, położonej wP.przyul. (...), zapisanej w księdze wieczystej kw.(...). Na skutek nowych pomiarów i modyfikacji powierzchni działki, w ich następstwie, do księgi wieczystej wpisano dnia 14 stycznia 2013 r. zmieniony obszar, a mianowicie 0,0648 ha. Na nieruchomości znajduje się budynek mieszkalny z dobudowanym do niego garażem, a także wolnostojący budynek gospodarczy. Budynki te, w tym budynek mieszkalny zostały postawione w latach 70- tych . Powód nabył nieruchomość w 2002 r. czyli w okresie, gdy funkcjonowało już pozwane lotnisko, ale nie był ustanowiony obszar ograniczonego użytkowania . Dnia 30 stycznia 2012 r. Sejmik Województwa(...)podjął uchwałę w sprawie utworzenia strefy ograniczonego użytkowania dla lotniskaP.-Ł.wP.. Weszła ona w życie 14 dni od dnia ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Województwa(...), czyli w dniu 28 lutego 2012 r. Nieruchomość powoda znalazła się w całości w strefie wewnętrznej o.o.u. Ograniczenia użytkowania w strefie wewnętrznej polegają na: a/ zakazie budowy nowych szpitali, domów opieki społecznej i budynków związanych ze stałym, lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, b/dopuszczeniu rozbudowy, odbudowy, oraz nadbudowy istniejących szpitali, domów opieki społecznej i budynków związanych ze stałym, lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, c/ zakazie tworzenia strefAuzdrowisk, d/ dopuszczeniu lokalizowania zabudowy mieszkaniowej pod warunkiem zapewnienia właściwego komfortu akustycznego w pomieszczeniach wymagających ochrony akustycznej /§ 8 ust.2 uchwały/. W obszarze ograniczonego użytkowania uchwała wprowadziła więc wymagania techniczne dotyczące budynków, które w strefie wewnętrznej polegały na zapewnieniu właściwego klimatu akustycznego w budynkach i pomieszczeniach wymagających ochrony akustycznej poprzez stosowanie przegród budowlanych o odpowiedniej izolacyjności akustycznej /§9 ust. 2 uchwały/. Wartość nieruchomości według stanu z dnia 28 lutego 2012 r. /data wejścia w życie wyżej opisanej uchwały/ i cen z daty sporządzenia opinii /24 lutego 2015 r./ wynosiła 456.364 zł , a utrata jej wartości rynkowej wynosiła 54.764 zł Ustalając uratę wartości rynkowej nieruchomości powoda Sąd I instancji oparł się na opinii biegłego sądowegoR. D. (1), którą wraz z zeznaniami biegłego uznał za logiczną , rzeczową i przydatną do rozstrzygnięcia sprawy. Ze względu na pozytywną ocenę opinii biegłegoR. D. (2)i jego zeznań Sąd Okręgowy nie uwzględnił wniosku pozwanego o kolejną opinię, bowiem dowód ten był zbędny, a jego przeprowadzenie niepotrzebnie przedłużyłoby postępowanie. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd I instancji uznał , iż roszczenie powoda zasługuje na uwzględnienie w świetle treściart.129 ust. 2 ustawy Prawo Ochrony Środowiska. Przepisart.129 ust.2u.p.o.ś. stanowi, że w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości jej właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę; szkoda obejmuje również zmniejszenie wartości nieruchomości. W myśl ust.4 tego przepisu z roszczeniem, o którym mowa wust. 1-3, można wystąpić w okresie 2 lat od dnia wejścia w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości. Wedługart. 136 ust.1u.p.o.ś. w razie ograniczenia sposobu korzystania ze środowiska w wyniku ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania właściwymi w sprawach spornych dotyczących wysokości odszkodowania lub wykupu nieruchomości są sądy powszechne.Ustęp 2tego przepisu stanowi, iż obowiązany do wypłaty odszkodowania lub wykupu nieruchomości jest ten, którego działalność spowodowała wprowadzenie ograniczeń w związku z ustanowieniem obszaru ograniczonego użytkowania. Zgodnie zaś zart.136 ust. 3u.p.o.ś. w razie określenia na obszarze ograniczonego użytkowania wymagań technicznych dotyczących budynków szkodą, o której mowa wart. 129 ust. 2, są także koszty poniesione w celu wypełnienia tych wymagań przez istniejące budynki, nawet w przypadku braku obowiązku podjęcia działań w tym zakresie. Sąd I instancji wskazał, że powód wniósł powództwo w terminie wskazanym przez ustawę, tj. przed dniem 24 kwietnia 2015 r. W związku z wprowadzeniem obszaru ograniczonego użytkowania nastąpił rzeczywisty spadek wartości nieruchomości powoda wynikający z tego, że i powód i potencjalni kolejni właściciele tej nieruchomości zmuszeni są do znoszenia hałasu emitowanego przez pozwane lotnisko niezależnie od tego, czy będzie on przekraczał dopuszczalne normy hałasu, czy nie, z jaką częstotliwością naruszenia te będą występowały i jak będą znaczne. Konieczność znoszenia hałasu jest oczywistym ograniczeniem prawa własności, bowiem powód nie ma już możliwości prawnie skutecznej ochrony swych dóbr osobistych naruszanych przez przekraczający normy hałas emitowany przez pozwanego teraz, lub w przyszłości, czyli musi ten hałas znosić. Wprowadzenie obszaru ograniczonego użytkowania równoznaczne jest z publicznym potwierdzeniem, że lotnisko emituje hałas oddziaływujący na ten obszar w stopniu skutkującym ograniczone, w określony sposób, możliwości korzystania z nieruchomości na tym obszarze położonych, a hałas jest do tego stopnia dokuczliwy, że wskazane jest sfinansowanie urządzeń, elementów wyposażenia domów, lub wręcz przebudowy domów, aby się przed nim chronić. Podane w opinii biegłego informacje dotyczące wpływu hałasu na emitowanego przez otoczenie na ceny nieruchomości dotyczące lotniska wK.i lotnisk zagranicznych nie dotyczą bezpośrednio pozwanego i jego otoczenia, ale stanowią zbiór informacji dlaczego następuje realny spadek wartości nieruchomości położonych w okolicy lotnisk. Tak więc fakt, że aktualnie pozwany monitoruje hałas i stara się go ograniczać nie ma wpływu na spadek wartości nieruchomości powoda położonej w strefie wewnętrznej o.o.u. dopóki obszar ograniczonego użytkowania istnieje, dopuszczalna jest w jego obrębie możliwość emisji hałasu w stopniu ponadnormatywnym, a natężenie ruchu lotniczego w przyszłości może emisję hałasu potęgować. Ponieważ, po wprowadzeniu o.o.u. nastąpił spadek wartości nieruchomości powoda o 54.764 zł, powód poniósł konkretną szkodę w tej wysokości. Pozwany został wezwany o zapłatę odszkodowania przed wniesieniem pozwu , jednak w tym wezwaniu powód nie wskazał, nawet w przybliżeniu, jakiej kwoty się domaga, a następnie nie przystąpił do proponowanej przez pozwanego procedury koncyliacyjnej. Powód nie poparł swych żądań zawartych w pozwie żadną opinią zleconą we własnym zakresie wobec czego pozwany, który w dniu 30 września 2013 r. odebrał pozew z konkretnymi roszczeniami, nie był w stanie tych roszczeń zweryfikować. Odpis opinii biegłego został doręczony pozwanemu w dniu 12 marca 2015 r. i pozwany, przeciwko któremu są kierowane powództwa podobnego rodzaju i to w znacznej liczbie mógł wówczas ocenić, że roszczenie powoda jest uprawdopodobnione. Ponieważ roszczenie o odszkodowanie za ubytek wartości nieruchomości w kwocie 50.000 zł było pozwanemu znane należało je zasądzić z odsetkami ustawowymi od 12 marca 2015 r., gdyż w tym dniu świadczenie stało się wymagalne. Odsetki ustawowe od kwoty rozszerzonego roszczenia, czyli kwoty 4764 zł należało zasądzić od 1 października 2015 r., bowiem na rozprawie w tym dniu pozwany odebrał odpis pisma procesowego w którym powód to roszczenie rozszerzył i określił dodatkowe roszczenie o odsetki za opóźnienie Odsetki ustawowe zasądzono na podstawieart. 481§1 i 2 k.c.w związku zart. 476 k.c. Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniósł pozwany, który zaskarżył wyrok w całości zarzucając: 1 naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r., - PrawoOchrony (...)[zwanej dalej:(...)] w zw.art. 361 § 1 k.c.poprzez jego błędną wykładnię polegającą na bezzasadnym przyjęciu, że odpowiedzialność odszkodowawcza przewidziana w tym przepisie obejmuje także spadek wartości nieruchomości spowodowany emisją hałasu związanego z eksploatacją portu lotniczego, nawet w sytuacji, gdy emisja ta, w co najmniej tej samej intensywności, miała miejsce przed wprowadzeniem(...), 2 naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 129 ust. 2(...)poprzez błędną wykładnię i uznanie, że zachodzi adekwatny związek przyczynowy pomiędzy wejściem w życie uchwały nr(...)Sejmiku Województwa(...)z dnia 30 stycznia 2012 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dlaL.P.-Ł.wP.a spadkiem wartości nieruchomości powoda, w sytuacji gdy ustalenie takiego związku nie było możliwe bez analizy trendów cenowych nieruchomości położonych w sąsiedztwie lotniska przed wprowadzeniem(...), 3 naruszenie przepisów postępowania, tj.art. 278 k.p.c.poprzez przerzucenie na biegłego obowiązku dokonania części ustaleń faktycznych i dokonania wykładni prawa (w zakresie dotyczącym spadku wartości nieruchomości), z drugiej - na bezkrytycznym oparciu się na jego stanowisku w tym zakresie przy wydawaniu rozstrzygnięcia, 4 naruszenie art. 233§1k.p.c. w zw. z art. 278k.p.c. poprzez błędną ocenę opinii biegłegoR. D., która jest nielogiczna, zawiera wewnętrzne sprzeczności, jest niepełna i niejasna, 5 naruszenie przepisów postępowania, tj.art. 233 § 1 k.p.c.w zw. zart. 217 k.p.c.w zw. zart. 227 k.p.c.oraz w zw. zart. 244 k.p.c.poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego w celu ustalenia faktów mających znaczenie dla sprawy i w konsekwencji pominięcie mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy dowodu z dokumentu urzędowego w postaci decyzji(...)oraz dowodu w postaci Raportu o ocenie oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko - Rozbudowa i(...) sp. z o.o.im.H. W., i to pomimo faktu, że wnioski płynące z tych dowodów są sprzeczne z wnioskami stanowiącymi podstawę dowodu z opinii biegłego, na którym to dowodzie Sąd Okręgowy oparł zaskarżony wyrok, 6 naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.art. 481 § 2 k.c.w zw. zart. 455 k.c.orazart. 363 § 2 k.c.poprzez ich błędna wykładnię polegającą na przyjęciu, że dłużnik dopuszcza się opóźnienia w spełnieniu świadczenia pieniężnego nie spełniając go w dacie doręczenia opinii biegłego w sytuacji, gdy stwierdzenie istnienia obowiązku spełnienia przez niego tego świadczenia oraz ustalenie jego wysokości nastąpiło dopiero w wyniku przeprowadzonego postępowania sądowego, w ramach którego sporządzona została opinia biegłego, 7 naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.art. 153 ustawy o gospodarce nieruchomościamioraz § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzenia operatu szacunkowego poprzez ich niezastosowanie i uznanie, iż opinia biegłego spełnia wymogi dotyczące operatu szacunkowego tj. przy stosowaniu podejścia porównawczego biegły posłużył się cenami transakcyjnymi nieruchomości podobnych, w sytuacji gdy ceny transakcyjne nie dotyczyły nieruchomości podobnych, 8 naruszenie przepisów postępowania, tj.art. 207 § 6 k.p.c.w zw. zart. 286 k.p.c.iart. 217 § 3 k.p.c.,art. 227 k.p.c.poprzez pominięcie wniosku pozwanego o złożenie wniosku do Komisji Arbitrażowej(...) Federacji Stowarzyszeń (...)o ocenę prawidłowości sporządzenia opinii biegłegoR. D. (2), 9 naruszenie przepisów postępowania, tj.art. 207 § 6 k.p.c.w zw. zart. 286 k.p.c.iart. 217 § 3 k.p.c.,art. 227 k.p.c.poprzez oddalenie wniosku dowodowego strony pozwanej o przeprowadzenie dowodu z kolejnej opinii biegłego rzeczoznawcy majątkowego, w sytuacji, gdy wnioskowany dowód miał istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, 10 naruszenie przepisów postępowania, tj.art. 233 § 1 k.p.c.w zw. zart. 217 k.p.c.,art. 227 k.p.c.poprzez pominięcie wniosków dowodowych pozwanego o przeprowadzenie dowodu z opinii prywatnej drK. S. (1)z dnia 29 września 2014 r. na okoliczność nieprawidłowego zastosowania modelu statystycznego w opinii o spadku wartości nieruchomości, opinii prywatnej drK. S. (1)pt. „Analiza kształtowania się cen transakcyjnych nieruchomości w obrębie(...)Ł." na okoliczność nieprawidłowego zastosowania modelu statystycznego w opinii o spadku wartości nieruchomości, fragmentu opinii biegłegoK. R., opinii dotyczącej zasad metodycznych wyceny nieruchomości do celów odszkodowawczych na obszarze ograniczonego użytkowania portu lotniczego oraz ocena oprawności zastosowania modelu statystycznego (regresji wielorakiej) we wskazanych opiniach biegłych sądowych" sporządzonej przez prof. US dr hab.I. F.oraz dr inż.J. K.na okoliczność błędów jakimi obarczona jest metodologia stosowana przez biegłegoR. D.przy sporządzaniu opinii w przedmiocie spadku wartości nieruchomości, Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości, jak również zasądzenie od strony powodowej na rzecz strony pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje; ewentualnie o zmianę na podstawieart. 380 k.p.c.postanowienia dowodowego Sądu Okręgowego z dnia 1. 10. 2015 r. o oddaleniu wniosku dowodowego z kolejnej opinii biegłego rzeczoznawcy majątkowego poprzez dopuszczenie tego dowodu, uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji, pozostawienie Sądowi I instancji rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego, w tym kosztach zastępstwa procesowego. Powód domagał się oddalenia apelacji i zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 2-krotnej stawki minimalnej. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja okazała się nieuzasadniona. Sąd Apelacyjny podziela zarówno ustalenia faktyczne jak i wywody prawne Sądu Okręgowego i przyjmuje je za własne, uznając zarzuty apelacji za pozbawione uzasadnionych podstaw. Zarzuty skarżącego zmierzały do podważenia roszczenia powoda zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Zdaniem skarżącego prawidłowo poczynione ustalenia i rozważania winny doprowadzić Sąd Okręgowy do wniosku, że wraz z ustanowieniem obszaru ograniczonego użytkowania uciążliwość operacji lotniczych dla sąsiednich działek uległa zmniejszeniu, nie może więc być mowy o spowodowaniu szkody w majątku powoda, wyrażającej się utratą wartości nieruchomości. Apelujący nie podważa, że doszło do zwiększenia ruchu na lotniskuP.–Ł.. Domaga się jednak, aby sytuację powoda oceniać z uwzględnieniem modyfikacji schematu lotów, ograniczającej liczbę startów i lądowań w nocy. W tym zakresie odwołuje się do obszernych fragmentów decyzji(...)Dyrektora Ochrony Środowiska oraz raportu środowiskowego. Powyższej argumentacji, związanej z zarzutem naruszeniaart. 129 ust. 2p.o.ś. iart. 361 § 1 k.c., nie sposób podzielić. Nie ma podstaw, aby z punktu widzenia odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego ignorować rozwój lotniska wyrażający się w zwiększeniu ogólnej liczby lotów z 76 w 2010 r. do prognozowanych 132 w 2034 r. Oceniając zasadność roszczenia przewidzianego wart. 129 ust. 1 i 2u.p.o.ś. Sąd jest obowiązany poddać całościowej analizie rozmiar ingerencji lotniska w prawo własności sąsiednich nieruchomości. Ingerencja ta wyraża się w ograniczeniu korzystania z nieruchomości w sposób niezakłócony, wolny od immisji, przy czym ani obowiązujące normy prawne, ani względy słuszności nie pozwalają na wniosek, że ograniczenie lotów w porze nocnej może zniwelować równoległe i systematyczne zwiększanie operacji w ciągu dnia. Przyjęcie przez lotnisko określonej, ostatecznej liczby operacji nocnych, wynika z dostosowania się do wymogów(...)Dyrektora Ochrony Środowiska. Przytoczone ograniczenie chroni interesy okolicznych mieszkańców, jednak nie zmierza do odwrócenia ogólnego negatywnego dla nich trendu rozwoju portu lotniczego. W ostatecznym rozrachunku liczba operacji lotniczych w ciągu dwudziestu czterech lat ma zwiększyć się o ponad 70%, co niewątpliwie wpływa na ograniczenie prawa własności sąsiednich nieruchomości, a co za tym idzie, na ich wartość. Okoliczność, że lotnisko funkcjonuje od wielu lat i emitowało hałas także wcześniej, nie pozbawia powoda roszczenia odszkodowawczego. Nie ulega wątpliwości, że drogę do dochodzenia roszczeń odszkodowawczych na podstawie art. 129 ust. 2 u.p.o.ś. otworzyło powodowi objęcie jego nieruchomości obszarem ograniczonego użytkowania uchwałą Sejmiku Województwa(...). Ten akt prawa miejscowego wiąże się z rozwojem lotniska i z brakiem możliwości dochowania standardów środowiska, co wprost oddziałuje na sytuację powoda, jako właściciela nieruchomości. Z tego też względu nie jest słuszne stanowisko pozwanego, który kwestionuje związek przyczynowy między wprowadzeniem obszaru a szkodą powoda. Skoro uchwała sejmiku województwa prawnie usankcjonowała niekorzystną sytuację powoda, otwierając jednocześnie pozwanemu drogę do legalnego, godzącego w ich prawa, rozwoju lotniska, to związek między wprowadzeniem obszaru a szkodą jest oczywisty. Bez znaczenia dla prawidłowości powyższego rozumowania pozostaje okoliczność, że hałas lotniskowy nie pojawił się w następstwie ustanowienia obszaru. Jak wskazuje się w orzecznictwie właściciel nieruchomości może doznać szkody, o której stanowi art. 129 ust. 2 u.p.o.ś., jeżeli akt prawa miejscowego wprowadza nowe lub zwiększa dotychczasowe ograniczenia co do sposobu korzystania z nieruchomości lub przedłuża na kolejny okres ograniczenia wprowadzone wcześniej na czas oznaczony (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 27 czerwca 2012 r., IV CSK 28/12, nie publ. oraz z dnia 21 sierpnia 2013 r., II CSK 578/12, OSNC 2014, nr 4, poz. 47). Jest to stanowisko słuszne i adekwatne do realiów niniejszej sprawy, bowiem ustanowienie obszaru wokół pozwanego lotniska stygmatyzuje na rynku nieruchomości objęte obszarem, niezależnie czy leżą w strefie wewnętrznej czy zewnętrznej obszaru, jako trwale dotknięte niedogodnościami związanymi z sąsiedztwem lotniska. Z tej perspektywy nie sposób mówić o szczególnej sytuacji lotniskaP.–Ł.w stosunku do innych lotnisk w kraju. W odbiorze potencjalnych nabywców, akt prawa miejscowego niweczy perspektywę zmniejszenia się oddziaływania czy nawet utrzymania się immisji na dotychczasowym poziomie. Nie jest przy tym najistotniejsze, w jakim stopniu w określonym momencie operator lotniska korzysta z przyznanych mu praw. Doświadczenie życiowe wskazuje, że inwestycje w nieruchomości mieszkaniowe są z reguły długoterminowe i przemyślane, toteż samo otwarcie legalnej drogi do zwiększenia liczby operacji lotniczych odstrasza nabywców, powodując spadek wartości nieruchomości. Z tych względów zarzuty naruszenia art. 129 ust.2p.o.ś w zw. z art. 361§1k.c. okazały się bezzasadne. Wbrew zarzutom apelacji sąd nie przerzucił na biegłego swoich obowiązków w zakresie stosowania przepisów prawa materialnego, w tym badania związku przyczynowego, nie doszło więc do naruszeniaart. 278 k.p.c.W tym zakresie Sąd przeprowadził samodzielny, wywód prawny. Skarżący nie wskazuje natomiast w sposób czytelny, w jakich ustaleniach faktycznych sąd miałby rzekomo być wyręczany przez biegłego. W każdym razie nie wykraczało poza kompetencje biegłego, wynikające z przepisuart. 278 k.p.c., posługiwanie się przez niego wynikami badań dotyczących wpływu nadmiernego hałasu środowiskowego na lokalne rynki nieruchomości. Nie były też trafne zarzuty naruszenia przepisów prawa procesowego poprzez niewszechstronne rozważenie materiału dowodowego oraz pominięcie dokumentów urzędowych w postaci decyzji(...)Dyrektora Ochrony Środowiska i raportu środowiskowego. Stanowisko o ich nadrzędnym charakterze stoi w oczywistej sprzeczności z dyrektywą swobodnej oceny dowodów wyrażoną wart. 233 § 1 k.p.c.Ponadto dokumenty te nie przeczyły spadkowi wartości nieruchomości powoda, zatem nie mogły świadczyć o bezzasadności powództwa. Wynikają z nich wnioski potwierdzające słuszność stanowiska Sądu Okręgowego. Wymienione dokumenty stanowiły element procedury zwieńczonej ustanowieniem obszaru ograniczonego użytkowania. Decyzja(...)z 28 lutego 2011 r. stwierdza konieczność utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania w związku z przedsięwzięciem: „Rozbudowa i modernizacja(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąim.H. W.”. Jasno z tego wynika, że utworzenie obszaru ograniczonego użytkowania wiązało się nie tylko z koniecznością prawnego uregulowania stanu już istniejącego, ale przede wszystkim stanu przyszłego, związanego z planami inwestycyjnymi pozwanej. Istotą wprowadzenia obszaru jest zaś brak możliwości dotrzymania standardów jakości środowiska (art. 135 ust. 1 u.p.o.ś.), z czego powód wywodzi swoje roszczenie. Z tego względu nie są trafne twierdzenia apelującego, w świetle których lotniskoP.–Ł.cechuje specyfika, pozbawiająca właścicieli sąsiednich nieruchomości możliwości dochodzenia roszczeń odszkodowawczych. Nieuzasadnione okazały się także zarzuty dotyczące opinii biegłego sądowegoR. D.. Prawidłowo Sąd Okręgowy uznał opinię biegłego za pełnowartościowy materiał dowodowy, mogący stanowić podstawę dokonania istotnych w sprawie ustaleń faktycznych. Opinia ta jest czytelna, w sposób przejrzysty przedstawia przebieg pracy biegłego, zastosowaną metodologię i wyprowadzone z nich konkluzje. W pierwszej części opinii biegły dokonał analizy trendu na rynku nieruchomości w związku z wprowadzeniem obszaru ograniczonego użytkowania. W tej części biegły posłużył się modelem statystycznym tzw. regresji wielorakiej. Pozwoliło to na ustalenie ogólnego wskaźnika procentowego spadku wartości nieruchomości na terenie strefy wewnętrznej wP., w której położona jest nieruchomość powoda. W drugiej natomiast części opinii biegły dokonał właściwej wyceny przedmiotowej nieruchomości. Wszystkie mogące pojawiać się w związku z treścią opinii wątpliwości zostały przez biegłego wyczerpująco i w sposób przekonujący wyjaśnione w trakcie składania przez niego ustnych wyjaśnień na rozprawie w dniu 01 października 2015 r. Wbrew wywodom skarżącego biegły szczegółowo odniósł się do wszystkich stawianych mu przez pozwanego zarzutów, w tym co do przyjętych do porównania nieruchomości podobnych, a formułując wnioski swojej opinii uwzględnił także fakt wcześniejszego działania lotniskaŁ.. Swoje szacunki i obliczenia odnosił przecież do konkretnej nieruchomości powoda, mając na względzie wcześniejszą już działalność lotniska. W świetle wniosków poczynionych przez biegłego, przy uwzględnieniu wszystkich podnoszonych przez pozwanego okoliczności, nie może budzić wątpliwości, że czynnikiem mającym rozstrzygające znaczenie w przedmiocie tego, czy nieruchomości leżące w zasięgu obszaru ograniczonego użytkowania, utworzonego w związku z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa pozwanego, straciły na wartości jest nie to, że w konkretnym punkcie następuje przekroczenie hałasu, ale przede wszystkim fakt, że obszar ten został utworzony, co biegły sądowy szczególnie akcentował. Nie można także, jak to uczynił apelujący, dokonywać oceny fragmentu opinii i na podstawie dowolnie wybranego fragmentu wyprowadzać wnioski mające wskazywać na wewnętrzną sprzeczność opinii , skoro opinia wobec zastosowanego przez biegłego modelu i metody regresji wielorakiej podlega ocenie całościowej, co zresztą dostrzega sam apelujący wskazując , że metoda ta będzie dawała odmienne rezultaty niż dokonane przez apelującego zwykłe uśrednianie cen nieruchomości leżących w(...)i poza(...). Nie było także podstaw do przeprowadzenia w sprawie opinii uzupełniającej, ani dowodu z opinii innego biegłego, nie mógł więc odnieść skutku zarzut naruszeniaart. 207 § 6 k.p.c.w zw. zart. 286 k.p.c.iart. 217 § 3 k.p.c.orazart. 227 k.p.c.Zarzut ten byłby trafny wyłącznie w sytuacji, gdyby wiązał się z wykazaniem przez stronę procesu wadliwości sporządzonej opinii. Dla skuteczności zarzutu nie jest wystarczające powołanie się na liczne dokumenty złożone Sądowi wraz pismem kwestionującym opinię biegłego. W okolicznościach rozpoznawanej sprawy dowody z dokumentów prywatnych w postaci opracowańK. S.iI. F.orazJ. K.nie mogły podważyć wniosków z opinii biegłegoR. D.. Pozwany usiłował za ich pomocą wykazać błędy w przyjętych przez biegłego rozwiązaniach statystycznych, jednak, dotyczyło to wyłącznie fragmentu opinii, która jako całość obejmowała złożoną problematykę z dziedziny szacowania nieruchomości. Zastrzeżenia nie mogły więc skutecznie zdyskwalifikować wniosków biegłego , tym bardziej że w przedłożonych dokumentach nie sposób doszukać się przełożenia wytkniętych wad na ostateczny wynik sprawy. Opracowania te nie stanowią bowiem kontropinii w odniesieniu do określenia utraty wartości nieruchomości powoda. Nie ma także racji apelujący zarzucając naruszenieart. 207§6k.p.c. w zw. zart. 286k.p.c. iart. 217§3k.p.c iart.227k.p.c. Powoływany jako podstawa pominiętego przez sąd wniosku pozwanego-art. 157 ustawy o gospodarce nieruchomościamidopuszcza ocenę prawidłowości sporządzenia wyłącznie operatu szacunkowego, a nie opinii biegłego, w której treści znalazły się elementy takiego operatu. Jak wynika z treści art. 156 powołanej ustawy operatem szacunkowym jest sporządzona na piśmie opinia o wartości nieruchomości. Jak wynika natomiast z art. 4pkt6a u.g.n. przez określenie wartości nieruchomości należy rozumieć określanie wartości nieruchomości jako przedmiotu prawa własności i innych praw do nieruchomości. W przedmiotowej sprawie określenie wartości nieruchomości powoda było jedynie elementem wyjściowym i przesłanką do dalszego opiniowania. Nie można wiec stawiać znaku równości miedzy opinią biegłego(...)a operatem szacunkowym. Ten drugi sporządzany jest często na etapie postępowania przedsądowego i wówczas celowym może być sprawdzenie jego prawidłowości przez odpowiednie stowarzyszenie rzeczoznawców. Nie ma natomiast podstaw prawnych do zastosowania art. 157 ust.3 u.g.n. w przypadku, gdy wartość nieruchomości wynika z treści opinii biegłego sądowego, wydanej na zlecenie sądu. Ocena środka dowodowego w postaci opinii biegłego przysługuje wyłącznie sądowi, który nie może wyręczać się w tym zakresie innymi podmiotami. Sąd prowadzący postępowanie dowodowe weryfikuje zebrany materiał dowodowy i musi dokonać jego oceny z zachowaniem zasady swobodnej oceny dowodów/ por. wyrok SA w Gdańsku z dnia 13.III.2013,VACa 10/13/ . Takiej samej oceny dokonuje również w stosunku do opinii biegłego. W razie wątpliwości co do prawidłowości przybranej przez biegłego metodologii czy sformułowanych wniosków jedyną drogą, przewidzianą przepisami procesowymi jest dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego. Niezasadny okazał się także zarzut naruszeniaart. 481§2k.c. w zw. zart. 455k.c. iart. 363§2k.c. Zgodnie z przepisemart. 363 § 2 k.c., jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. Nie ulega wątpliwości ,że roszczenie powoda w zakresie wysokości zostało ustalone dopiero w opinii biegłego rzeczoznawcy majątkowego, który zweryfikował wartość ubytku nieruchomości w związku z wprowadzeniem(...), a zatem pozwany pozostawał w opóźnieniu w spełnieniu żądania od dnia doręczenia pozwanemu opinii biegłego określającej ubytek wartości nieruchomości do dnia zapłaty. Z tych względów apelacja pozwanego jak bezzasadna podlegała z mocy art.385k..c. oddaleniu. O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzeknie w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie stosownie do treści art. 108§1k.p.c. SSA Małgorzata Kaźmierczak SSA Elżbieta Fijałkowska SSA Piotr Górecki

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Poznaniu date: '2016-05-12' department_name: I Wydział Cywilny i Własności Intelektualnej judges: - Małgorzata Kaźmierczak - Elżbieta Fijałkowska - Piotr Górecki legal_bases: - art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - art. 481§1 i 2 k.c. - art. 233 § 1 k.p.c. - art. 153 ustawy o gospodarce nieruchomościami recorder: st. sekr. sądowy Ewa Gadomska signature: I ACa 1463/15 ```

154500000003003_VI_ACa_000716_2013_Uz_2013-12-19_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI ACa 716/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 grudnia 2013 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący - Sędzia SA – Anna Orłowska Sędzia SA – Urszula Wiercińska Sędzia SO (del.) – Marcin Łochowski (spr.) Protokolant: st. sekr. sąd. Ewelina Murawska po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2013r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa(...) Sp. z o.o.wK. przeciwkoT. K.,M. K.iP. K. o zapłatę na skutek apelacji pozwanych od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 21 listopada 2012 r., sygn. akt IV C 135/12 I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że w punkcie 1 oddala powództwo, a w punkcie 2 zasądza od(...) Sp. z o.o.wK.solidarnie na rzeczT. K.,M. K.iP. K.kwotę 3.651 zł (trzy tysiące sześćset pięćdziesiąt jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu; II zasądza od(...) Sp. z o.o.wK.solidarnie na rzeczT. K.,M. K.iP. K.kwotę 9.238 zł (dziewięć tysięcy dwieście trzydzieści osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu w instancji odwoławczej. Sygn. akt VI ACa 716/13 UZASADNIENIE (...) sp. z o.o.wK.wniosła o zasądzenie odT. K.,M. K.iP. K.kwoty 130.750 zł 92 gr tytułem odszkodowania. Powodowa spółka podniosła, że pozwani w okresie od 9 kwietnia 2002 r. do marca 2009 r. byli członkami zarząduspółki (...) S.A.wW.. Strona powodowa w miesiącach lutym i marcu 2009 r. sprzedałaspółce (...)towar za łączną kwotę 183.561 zł 50 gr. Z uwagi na nieuregulowanie należnościspółka (...)złożyła w sądzie pozew o zapłatę. W dniu 5 czerwca 2009 r. Sąd Okręgowy w Krakowie wydał nakaz zapłaty, sygn. akt IX GNc 365/09, w którym zasądził odspółki (...)na rzecz strony powodowej ww. kwotę wraz z kosztami procesu. W toku egzekucji prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Rypinie, sygn. akt Km 844/10 powodowej spółce udało się wyegzekwować kwotę 58.722 zł 58 gr. Tym samym, dochodzona w niniejszej sprawie kwota 130.750 zł 92 gr stanowi różnicę między ceną za sprzedanyspółce (...)towar, a kwotą odzyskaną w postępowaniu egzekucyjnym (183.561 zł 50 gr – 58.722 zł 58 gr). Strona powodowa podniosła, że pozwani ponoszą odpowiedzialność odszkodowawczą w oparciu oart. 21 ust. 3 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze(tj. Dz.U. Nr 175 z 2009 r., poz. 1361 ze zm. – dalej, jako: „p.u.n.”) wobec niezłożenia wniosku o ogłoszenie upadłościspółki (...). W tym kontekście istotne znaczenie ma to, że postanowieniem z dnia 7 września 2011 r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w sprawie sygn. akt X Gzd 18/10 orzekł wobec pozwanych zakaz prowadzenia działalności gospodarczej na okres 3 lat, co zostało poprzedzone ustaleniem Sądu, że niewypłacalność(...) S.A.powstała najpóźniej w dniu 5 marca 2009 r. Według powoda, niezłożenie przez pozwanych wniosku o ogłoszenie upadłościspółki (...)doprowadziło do powstania po stronie(...)szkody w kwocie dochodzonej pozwem w niniejszej sprawie. Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa. Zdaniem strony pozwanej, w toku postępowania egzekucyjnego doszło do znacznego zaniżenia wartości zbytej na licytacji nieruchomości, co przełożyło się na wysokość kwoty uzyskanej przez powoda w wyniku egzekucji. Pozwani zarzucili, że sporządzona przez biegłego rzeczoznawcę wycena nieruchomości została oparta na błędnym jej zaliczeniu do kategorii gruntów rolnych, zamiast przeznaczonych na cele wypoczynkowo-rehabilitacyjne. Stron pozwana podniosła również szereg zarzutów co do opinii biegłegoJ. O., która była podstawą ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w sprawie sygn. akt X Gzd 18/10. W konkluzji, pozwani wnieśli o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia rzeczywistej daty niewypłacalnościspółki (...). Pozwani wskazali również, że wbrew treściart. 21 ust. 3 p.u.n.powodowa spółka nie udowodniła przesłanek warunkujących odpowiedzialność członków zarządu za niezłożenie w terminie wniosku o ogłoszenie upadłości. W szczególności strona powodowa nie wykazała, iż w wypadku złożenia takiego wniosku w terminie uzyskałaby zaspokojenie w wyższym stopniu niż miało to miejsce w rzeczywistości. Wyrokiem z dnia 21 listopada 2012 r. Sąd Okręgowy uwzględnił powództwo w całości i zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz(...)kwotę 130.751 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 11 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty oraz obciążył pozwanych kosztami procesu. Sąd Okręgowy ustalił, że pozwaniT. K.iM. K.byli członkami zarząduspółki (...) S.A.w okresie od dnia 9 kwietnia 2002 r. do dnia 27 marca 2009 r., aP. K.– do dnia 4 maja 2009 r. Strona powodowa w miesiącach lutym i marcu 2009 r. sprzedałaspółce (...)towar za łączną kwotę 183.561 zł 50 gr. Z uwagi na nieuregulowanie należnościspółka (...)złożyła w sądzie pozew o zapłatę. W dniu 5 czerwca 2009 r. Sąd Okręgowy w Krakowie wydał nakaz zapłaty, sygn. akt IX GNc 365/09, w którym zasądził odspółki (...)na rzecz strony powodowej ww. kwotę wraz z kosztami procesu. W toku egzekucji prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Rypinie, sygn. akt Km 844/10 powodowej spółce udało się wyegzekwować kwotę 58.722 zł 58 gr. Kwota ta została uzyskana na skutek sprzedaży w drodze licytacji publicznej będącej własnościąspółki (...)nieruchomości, położonej we wsiR., gminaR.. Postanowieniem z dnia 7 września 2011 r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w sprawie sygn. akt X Gzd 18/10 orzekł wobec pozwanych zakaz prowadzenia działalności gospodarczej na okres 3 lat. W oparciu o opinię biegłego, Sąd Rejonowy ustalił, że niewypłacalność(...) S.A.powstała najpóźniej w dniu 5 marca 2009 r. Zgodnie zart. 21 ust. 1 p.u.n.dłużnik jest obowiązany, nie później niż w terminie dwóch tygodni od dnia, w którym wystąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości, zgłosić w sądzie wniosek o ogłoszenie upadłości. Jeżeli dłużnikiem jest osoba prawna albo inna jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, obowiązek złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości spoczywa na każdym, kto ma prawo go reprezentować sam lub łącznie z innymi osobami (art. 21 ust. 2 p.u.n.). Zatem pozwani mieli obowiązek złożyć wniosek o ogłoszenie upadłości najpóźniej w dniu 19 marca 2009 r. W zakresie daty niewypłacalnościspółki (...)Sąd Okręgowy „zaakceptował ustalenia sądu gospodarczego (w sprawie sygn. akt X Gzd 18/10) i przyjął je za podstawę własnego rozstrzygnięcia” (k.1261). „W tej sytuacji dublowanie postępowania sądowego na okoliczność ustaleń poczynionych w sądzie gospodarczym, byłoby sprzeczne z zasadą ekonomii procesowej i respektowania orzeczeń sądowych” (k.1262). Wobec tego, według Sądu Okręgowego, „szkoda powódki odpowiada roszczeniu dochodzonego pozwem i stanowi różnicę pomiędzy kwotą zasądzoną przez Sąd Okręgowy w Krakowie nakazem zapłaty z dnia 5.06.2009 r., wydanym w sprawie IX GNc 365/09 (k.46), a kwotą wyegzekwowaną przez komornika sądowego w sprawie Km 844/10 (k.68), wliczając w to koszty zastępstwa procesowego (k.621)” (k.1260). W apelacji pozwani zaskarżyli wyrok w całości, zarzucając zaskarżonemu orzeczeniu naruszenie:art. 133 § 3 k.p.c.iart. 141 § 1 k.p.c.w zw. zart. 214 § 1 k.p.c.przez niezawiadomienie o terminie rozprawy pełnomocnika skarżących, co doprowadziło do pozbawienia możności obrony i nieważności postępowania;art. 217 § 1 i 2 k.p.c.przez oddalenie wniosków dowodowych pozwanych, zgłoszonych na okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy;art. 233 § 1 k.p.c.przez dokonanie ustaleń faktycznych z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów;art. 235 § 1 k.p.c.przez naruszenie zasady bezpośredniości i dokonanie ustaleń faktycznych w oparciu o postępowanie dowodowe przeprowadzone w innej sprawie;art. 21 ust. 1 – 3 p.u.n.w zw. zart. 361 § 1 k.p.c.przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie. W konsekwencji, pozwani wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę wyroku i oddalenie powództwa, a także o dopuszczenie wskazanych w apelacji dowodów. Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje: Apelacja pozwanych jest zasadna, aczkolwiek nie wszystkie podniesione w niej zarzuty są trafne. Sąd Apelacyjny podziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego, co do istnienia i wysokości wierzytelności powodowej spółki, stopnia jej faktycznego zaspokojenia w toku postępowania egzekucyjnego oraz co do tego, że pozwani nie zgłosili ze swej winy w terminie wniosku o ogłoszenie upadłościspółki (...). Nie można natomiast zgodzić się z ustaleniami Sądu I instancji co do rozmiarów szkody w majątku powodowej spółki wywołanej zaniechaniem pozwanych, a co za tym idzie z oceną wysokości należnego odszkodowania. Te wadliwe ustalenia faktyczne zostały spowodowane błędną wykładniąart. 21 ust. 3 p.u.n., która doprowadziła do nieprawidłowego zakreślenia przez Sąd Okręgowy granic stanu faktycznego istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy. Na skutek tego Sąd I instancji zastosowałart. 21 ust. 3u.p.n. do stanu faktycznego nieprzystającego do prawidłowo zdekodowanej hipotezy tej normy prawnej. W pierwszej kolejności należy jednak odnieść się do najdalej idącego zarzutu nieważności postępowania, którego uwzględnienie skutkowałoby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania (art. 386 § 2 k.p.c.). Według skarżących, niezawiadomienie ich pełnomocnika o terminie rozprawy w dniu 21 listopada 2012 r., pozbawiło pozwanych możności obrony i spowodowało nieważność postępowania (art. 379 pkt 5 k.p.c.). Poglądu tego nie można podzielić. Rację mają skarżący, że zgodnie zart. 133 § 3 k.p.c., jeżeli ustanowiono pełnomocnika procesowego lub osobę upoważnioną do odbioru pism sądowych, doręczenia należy dokonać tym osobom. Zatem, w wypadku ustanowienia pełnomocnika procesowego zawiadomienie o terminie rozprawy (art. 149 § 2 k.p.c.) doręcza się temu pełnomocnikowi. Rzecz jednak w tym, że prawidłowość czynności procesowych ocenia się co do zasady w oparciu o stan faktyczny istniejący w czasie jej dokonywania. W tym kontekście trzeba zwrócić uwagę, że zarówno w chwili wyznaczania terminu rozprawy, tj. w dniu 29 maja 2012 r. (k.870), jak i w chwili doręczenia pozwanym zawiadomienia o terminie rozprawy, czyli w dniach 5 i 8 czerwca 2012 r. (k.1209, 1211, 1213), skarżący nie ustanowili jeszcze pełnomocnika procesowego. Pełnomocnik pozwanych adwokatS. K.zgłosił swój udział w postępowaniu dopiero na etapie postępowania zażaleniowego – w dniach 24 i 25 września 2012 r. (k.967, 1019, 1025, 1076, 1083, 1135). Z tego względu, Sąd Okręgowy nie mógł mieć w świetle treściart. 133 § 3 k.p.c.obowiązku zawiadomienia o terminie rozprawy pełnomocnika skarżących, który w momencie wyznaczania rozprawy nie był przecież jeszcze ustanowiony. W konsekwencji, pozwani zostali prawidłowo zawiadomieni o terminie rozprawy w dniu 21 listopada 2012 r. Żaden przepis nie przewiduje przy tym, aby stronę prawidłowo zawiadomioną o terminie posiedzenia zawiadamiać o tym terminie ponownie, w wypadku późniejszego ustanowienia przez nią pełnomocnika procesowego. Takiej zasady nie da się wywieść, ani z treściart. 133 § 3 k.p.c., ani z treściart. 149 § 2 k.p.c.W szczególności, nie sposób przyjąć, że strona procesu, która została prawidłowo zawiadomiona o terminie rozprawy (odebrała zawiadomienie osobiście) na skutek udzielenia pełnomocnictwa staje się wadliwie (nieskutecznie) zawiadomiona o terminie. Teza taka nie tylko nie znajduje żadnego normatywnego oparcia, ale jest po prostu nielogiczna. W takim bowiem wypadku, to na stronie spoczywa ciężar poinformowania pełnomocnika o stanie toczącego się procesu, w tym i przekazania informacji o wyznaczonym już terminie rozprawy. Brak było więc podstaw, aby rozprawa w dniu 21 listopada 2012 r. została odroczona. Zgodnie zart. 214 § 1 k.p.c.rozprawa ulega odroczeniu, jeżeli sąd stwierdzi nieprawidłowość w doręczeniu wezwania albo jeżeli nieobecność strony jest wywołana nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną znaną sądowi przeszkodą, której nie można przezwyciężyć. Mając na względzie fakt, że pozwani osobiście odebrali zawiadomienia o terminie rozprawy, a na tym etapie postępowania nie mieli jeszcze ustanowionego pełnomocnika, nie zachodziła „nieprawidłowość w doręczeniu wezwania”. Sąd Okręgowy, nie odraczając rozprawy w dniu 21 listopada 2012 r. nie naruszył więcart. 214 § 1 k.p.c. Tym samym, zarzuty apelacji wskazujące na pozbawienie pozwanych możności obrony i spowodowaną tym nieważność postępowania są kompletnie chybione. Zasadny natomiast okazał się zarzut naruszeniaart. 21 ust. 3 p.u.n.Przy czym naruszenie tego przepisu ściśle wiąże się z częściowo wadliwymi ustaleniami faktycznymi, będącymi podstawą rozstrzygnięcia. Należy wskazać, że zgodnie zart. 21 ust. 1 p.u.n.dłużnik jest obowiązany, nie później niż w terminie dwóch tygodni od dnia, w którym wystąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości, zgłosić w sądzie wniosek o ogłoszenie upadłości. Jeżeli dłużnikiem jest osoba prawna obowiązek ten spoczywa na każdym, kto ma prawo go reprezentować sam lub łącznie z innymi osobami (art. 21 ust. 2 p.u.n.). Stosownie natomiast do treściart. 21 ust. 3 p.u.n.osoby, na których spoczywa ten obowiązek, ponoszą odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną wskutek niezłożenia wniosku w terminie. Nie ulega wątpliwości, że w wypadku spółki akcyjnej obowiązek złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości spoczywa na każdym z członków zarządu spółki (art. 21 ust. 2 p.u.n.w zw. zart. 368 § 1 k.s.h.). Zdaniem Sądu Apelacyjnego, odpowiedzialność określona wart. 21 ust. 3 p.u.n.jest typową odpowiedzialnością odszkodowawczą opartą na zasadzie winy (tak też A.Jakubecki w: Prawo upadłościowe i naprawcze, Zakamycze 2003, s.70, t.1, Z.Świeboda: Prawo upadłościowe i naprawcze. Komentarz, Warszawa 2003, s.50, t.4). W konsekwencji, to na powodzie spoczywa ciężar wykazania wszystkich przesłanek, od których istnienia uzależniona jest odpowiedzialność odszkodowawcza (art. 6 k.c.). Zatem, uwzględnienie powództwa w niniejszej sprawie byłoby możliwe tylko wtedy, gdyby strona powodowa wykazała bezprawne i zawinione zachowanie pozwanych, skutkujące powstaniem szkody po stroniespółki (...)(art. 415 k.c.). Zachowanie pozwanych, z którym można powiązać szkodę polega na niezłożeniu wniosku o ogłoszenie upadłościspółki (...) S.A.mimo istnienia ku temu przesłanek. Tym samym, powodowa spółka musiałaby wykazać, że mimo istnienia podstaw do ogłoszenia upadłości określonych wart. 10 p.u.n.w zw. zart. 11 p.u.n.pozwani w stosownym czasie tego wniosku nie złożyli. Nadto, konieczne byłoby udowodnienie, że skarżący ponoszą winę za niezgłoszenie tego wniosku. A zatem, strona powodowa powinna wykazać, że pozwani wiedzieli albo powinni wiedzieć o niewypłacalnościspółki (...) S.A.(art. 10 p.u.n.), a mimo to z przyczyn nieuzasadnionych wniosku o ogłoszenie upadłości nie złożyli. W tym kontekście trzeba wskazać, że postanowieniem z dnia 7 września 2011 r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy, sygn. akt X Gzd 18/10 orzekł wobec pozwanych zakaz prowadzenia działalności gospodarczej. Zgodnie zart. 373 ust. 1 pkt 1 p.u.n.sąd może orzec pozbawienie na okres od trzech do dziesięciu lat prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszeniu osoby, która ze swej winy będąc do tego zobowiązana z mocy ustawy, nie złożyła w terminie dwóch tygodni od dnia powstania podstawy do ogłoszenia upadłości wniosku o ogłoszenie upadłości. Nie ulega wątpliwości, że podstawą orzeczenia wobec pozwanych zakazu prowadzenia działalności gospodarczej było niezłożenie wniosku o ogłoszenie upadłościspółki (...), mimo istnienia stanu niewypłacalności spółki. Należy przypomnieć, że zgodnie zart. 365 § 1 k.p.c.orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy. Zatem, Sąd Okręgowy trafnie uznał, iż postanowienie Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy z dnia 7 września 2011 r., sygn. akt X Gzd 18/10, orzekające wobec pozwanych zakaz prowadzenia działalności gospodarczej w oparciu oart. 373 ust. 1 pkt 1 p.u.n., przesądza, że skarżący nie zgłosili wniosku o ogłoszenie upadłości w terminie określonym wart. 21 ust. 1 p.u.n.Było to przy tym zaniechanie zawinione (zob.art. 373 ust. 1 p.u.n.in princ.). Natomiast, w celu wykazania zaistnienia szkody powód powinien, po pierwsze, udowodnić, że wskutek niezłożenia przez pozwanych wniosku o ogłoszenie upadłości spółki, zmniejszyły się aktywa albo wzrosły pasywaspółki (...) S.A.Innymi słowy, strona powodowa musiałaby wykazać, iż, gdyby wniosek o ogłoszenie upadłości został złożony przez któregokolwiek pozwanego w terminie, to majątek wchodzący w skład masy upadłości ww. spółki byłby większy. Po drugie, konieczne byłoby wykazanie, że z uwagi na zwiększony majątek masy upadłości powodowa spółka zostałaby w ramach podziału funduszy masy upadłości zaspokojona w większym stopniu niż to miało miejsce w rzeczywistości (por. A.Jakubecki w: op.cit., s.71, t.7, Z.Świeboda: op.cit., s.51, t.8). Oczywiste jest przecież, iż ustalenie, że majątek upadłego byłby większy nie przesądza jeszcze o powstaniu szkody po stronie powodowej. Należy, bowiem uwzględnić wierzytelności wierzycieli, które podlegają zaspokojeniu przed wierzytelnością powodowej spółki (art. 342 – 343 p.u.n.). Nie ulega wątpliwości, że takie ustalenia wymagają z kolei przede wszystkim oceny hipotetycznej wartości majątku stanowiącego masę upadłości, wysokości wszystkich wierzytelności zgłoszonych w postępowaniu upadłościowym i stopnia ich zaspokojenia, zwłaszcza w kontekścieart. 342 p.u.n.Dopiero ustalenie tych okoliczności pozwoliłoby na rozważenie, czy i w jakim zakresie wierzytelność powodowej spółki zostałaby zaspokojona w ramach postępowania upadłościowego w większym stopniu niż to faktycznie miało miejsce. Rzecz jednak w tym, iż dokonanie ustaleń na tej płaszczyźnie wymaga wiadomości specjalnych, a co za tym idzie nie jest możliwe bez przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego (art. 278 § 1 k.p.c.). Powód jednak, mimo spoczywającego na nim ciężaru dowodu (art. 6 k.c.), takiego wniosku nie złożył. Co więcej, powodowa spółka nie sformułowała w istocie żadnych twierdzeń dotyczących stopnia zaspokojenia jej wierzytelności w ewentualnym postępowaniu upadłościowym, przyjmująca priori, że w takim postępowaniu przysługująca jej wierzytelność zostałaby zaspokojona w całości. Takie też ustalenie poczynił Sąd Okręgowy. Jednak ustalenie to jest całkowicie dowolne i niczym niepoparte. W ocenie Sądu Apelacyjnego, zostało bezsprzecznie dokonane z naruszeniemart. 233 § 1 k.p.c. Z całą pewnością takiego wniosku nie da się wywieść z treści orzeczenia Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy z dnia 7 września 2011 r., sygn. akt X Gzd 18/10. W postępowaniu w niniejszej sprawie nie przeprowadzono natomiast żadnych dowodów, w szczególności dowodu z opinii biegłego, które mogłoby doprowadzić do tego rodzaju ustaleń. Nie jest przy tym możliwe posłużenie się w tym zakresie opinią biegłego przeprowadzoną w innej sprawie. Sąd Apelacyjny podziela bowiem pogląd, że „pisemna opinia złożona do akt innej sprawy w ogóle nie ma charakteru dowodu z opinii biegłego, gdyż sąd nie wydał uprzednio postanowienia w przedmiocie dopuszczenia tego dowodu, nie wyznaczył biegłego i nie zakreślił mu przedmiotu i granic, w jakich ma się on wypowiedzieć” (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 grudnia 1998 r., I CKN 922/97, por. też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 2003 r., III CK 22/02). Zatem dokonywanie w niniejszej sprawie przez Sąd Okręgowy ustaleń na podstawie opinii biegłego dopuszczonej w postępowaniu w sprawie sygn. akt X Gzd 18/10 nastąpiło z naruszeniemart. 235 k.p.c. Nie przekonuje argument Sądu I instancji, że „dublowanie postępowania sądowego na okoliczność ustaleń poczynionych w sądzie gospodarczym, byłoby sprzeczne z zasadą ekonomii procesowej i respektowania orzeczeń sądowych”. Oparcie ustaleń faktycznych na dowodach przeprowadzonych w innej sprawie z całą pewnością narusza zasadę bezpośredniości (art. 235 k.p.c.). Trzeba także zaznaczyć, że obowiązek dokonywania ustaleń faktycznych w oparciu o dowody przeprowadzone bezpośrednio przed sądem nie narusza „zasady respektowania orzeczeń sądowych”. Sąd jest bowiem, co do zasady, związany sentencją prawomocnego orzeczenia (art. 365 § 1 k.p.c.), a nie ustaleniami faktycznym, które legły u podstaw takiego rozstrzygnięcia. Trafne są zatem w tym zakresie podniesione w apelacji zarzuty naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.iart. 235 k.p.c. Nawet, gdyby jednak dopuszczalne było dokonywanie ustaleń faktycznych w oparciu o opinię biegłego przeprowadzoną w innej sprawie, to nie sposób przyjąć, że ze sporządzonej w sprawie sygn. akt X Gzd 18/10 opinii biegłegoJ. O.dotyczącej stopnia wypłacalnościspółki (...)wynika, iż wierzytelności powodowej spółki zostałyby zaspokojone w postępowaniu upadłościowym (przy założeniu, że wniosek o ogłoszenie upadłości zostałyby złożony w odpowiednim czasie) w 100 %. Biegła wskazała bowiem, że w marcu 2009 r. (a więc w okresie powstania wierzytelności powoda) wypłacalnośćspółki (...)– w zależności od przyjętego wariantu – wynosiła od 33,47 % do 50 %. Według jednego z wariantów opinii biegłej, majątekspółki (...)wystarczał na zaspokojenie wszystkich wierzytelności w 100 % jedynie do końca 2008 r. (uzasadnienie zaskarżonego wyroku – k.1258). Brak zatem podstaw do przyjęcia, że powód, którego wierzytelności powstały w lutym – marcu 2009 r. uzyskałby zaspokojenie w postępowaniu upadłościowym w 100 %. Nie jest natomiast zasadny zarzut apelacji dotyczący naruszeniaart. 217 § 1 i 2 k.p.c.przez oddalenie wniosków dowodowych skarżących. Należy bowiem zawrócić uwagę, że zgodnie zart. 232 k.p.c.strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zatem, procesowy ciężar zgłaszania wniosków dowodowych obciąża tę stronę, na której spoczywa ciężar dowodu w rozumieniuart. 6 k.c.Tym samym, w niniejszej sprawie to powodowa spółka winna udowodnić wszystkie przesłanki warunkujące odpowiedzialność pozwanych w oparciu oart. 21 ust. 3 p.u.n.Pozwani nie mieli więc obowiązku zgłaszania wniosków dowodowych. Z tego względu, Sąd Okręgowy nie naruszył przepisów procesowych, oddalając wnioski dowodowe skarżących. Z tych samych przyczyn brak było podstaw do dopuszczenia w postępowaniu odwoławczym wniosków dowodowych zgłoszonych w apelacji (k.1274). Chybione są również zarzuty apelacji wskazujące na wadliwą wycenę(...) spółki (...)w trakcie postępowania egzekucyjnego. Wymagają przypomnienia fundamentalne zasady sprzedaży nieruchomości w toku postępowania egzekucyjnego. Trzeba zaznaczyć, iż cena wywołania, stanowiąca na pierwszej licytacji trzy czwarte sumy oszacowania (art. 965 k.p.c.), stanowi jedynie kwotę wyjściową, która w czasie licytacji może ulec znacznemu zwiększeniu. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, sprzedaż nieruchomości w drodze licytacji publicznej dostatecznie więc zabezpiecza interesy dłużnika, zapewniając sprzedaż przedmiotu egzekucji za cenę odpowiadającą cenie rynkowej tego przedmiotu. W konsekwencji, wysokość sumy oszacowania nieruchomości nie ma w istocie większego znaczenia z punktu widzenia interesów dłużnika. Dlatego też, Sąd Apelacyjny na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.zmienił zaskarżony wyrok i w pkt 1. w oparciu oart. 21 ust. 3 p.u.n.w zw. zart. 6 k.c.oddalił powództwo, jako nieudowodnione oraz w pkt 2. stosownie do treściart. 98 § 1 i 3 k.p.c.w zw. z§ 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu(t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 461) zasądził od(...) sp. z o.o.wK.solidarnie na rzeczT. K.,M. K.iP. K.kwotę 3.651 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Nadto, Sąd Apelacyjny na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.w zw. zart. 391 § 1 k.p.c.oraz § 13 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 6 ww. rozporządzenia zasądził od(...) sp. z o.o.wK.solidarnie na rzeczT. K.,M. K.iP. K.kwotę 9.238 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w instancji odwoławczej. Wobec powyższego Sąd Apelacyjny orzekł, jak w sentencji.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie date: '2013-12-19' department_name: VI Wydział Cywilny judges: - Urszula Wiercińska - Marcin Łochowski - Anna Orłowska legal_bases: - art. 21 ust. 3 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze - art. 217 § 1 i 2 k.p.c. - art. 368 § 1 k.s.h. - art. 415 k.c. - § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu recorder: st. sekr. sąd. Ewelina Murawska signature: VI ACa 716/13 ```

152000000001521_III_AUa_000040_2015_Uz_2016-03-23_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III AUa 40/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 marca 2016 r. Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Monika Kowalska (spr.) Sędziowie: SSA Bożena Lichota SSA Krystian Serzysko Protokolant: st. sekr. sądowy Mariola Pater po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2016 r. w Krakowie sprawy z wnioskuJ. J. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wK. o emeryturę na skutek apelacji wnioskodawcyJ. J. od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie Wydziału VII Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 23 października 2014 r. sygn. akt VII U 1612/13 I z m i e n i a zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję organu rentowego i przyznajeJ. J.emeryturę od dnia 16 sierpnia 2013 r., II stwierdza, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, III zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wK.na rzeczJ. J.kwotę 210 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Sygn. akt III AUa 40/15 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Krakowie wyrokiem z dnia 23 października 2014 r. oddalił odwołanie wnioskodawcyJ. J.od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wK.z dnia 27 marca 2013 r., którą organ rentowy odmówił mu przyznania emerytury, uzasadniając to tym, że wnioskodawca nie osiągnął wymaganego wieku emerytalnego, jak również tym, że na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił co najmniej 15 – letniego okresu pracyw szczególnych warunkach, a jedynie 6 lat, 10 miesięcy i 27 dni. Sąd Okręgowy przyjął za bezsporne, że wnioskodawcaJ. J.,ur. (...), na dzień 1 stycznia 1999 r. udowodnił wymagany łączny staż ubezpieczeniowy w wymiarze ponad 25 lat oraz nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego. Wniosek o przyznanie świadczenia emerytalnego złożył w dniu 5 lutego 2013 r. Organ rentowy uznał za udowodniony staż pracy w szczególnych warunkach wynoszący 6 lat, 10 miesięcy i 27 dni (od 26 października 1974 r. do 30 czerwca 1980 r. i od 1 sierpnia 1983 r. do 21 października 1984 r.). Sąd I instancji ustalił, że wnioskodawca od 1 września 1969 r. do 25 października 1972 r. w ramach nauki w przyzakładowej szkole zawodowej w zawodzie mechanik samochodowy trzy razy w tygodniu odbywał naukę w szkole, natomiast w pozostałe trzy dni w tygodniu odbywał praktykę w zakładzie pracy tj. wPrzedsiębiorstwie (...)wK.na stanowisku ucznia - mechanika samochodowego. Od dnia 25 października 1972 r. odbywał on przez 2 lata zasadniczą służbę wojskową. Od 2 września 1982 r. do 31 lipca 1991 r. wnioskodawca był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy wPrzedsiębiorstwie (...)wC., w tym w okresach od 2 września 1982 r. do 31 lipca 1983 r., od 7 lutego 1986 r. do 15 lipca 1987 r., od 23 września 1988 r. do 11 października 1989 r. i od 3 kwietnia 1991 r. do 31 lipca 1991 r. pracował na stanowiskach ślusarz-spawacz i zbrojarz-betoniarz. Praca wnioskodawcy polegała na spawaniu konstrukcji stalowych, tj. zbrojeń pod beton (m.in. wHucie (...)). Zazwyczaj elementy do spawania były już pocięte i przygotowane przez inne osoby. Ze względu na szkodliwe warunki pracy spawacze otrzymywali posiłki regenerujące, mleko i cukier. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ wnioskodawca nie wykazał co najmniej 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach i w konsekwencji nie spełnił wszystkich przesłanek warunkujących przyznanie emerytury w wieku obniżonym wynikających zart. 184w zw. zart. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychorazrozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Sąd Okręgowy wskazał, że rzeczą Sądu było ustalenie, jaki charakter miała praca wykonywana przez wnioskodawcę w spornych okresach przypadających w czasie zatrudnieniawPrzedsiębiorstwie (...)wK.i wPrzedsiębiorstwie (...)wC., ponieważ spełnione zostały przez wnioskodawcę pozostałe przesłanki, od których zależy nabycie prawa do emerytury tj. wymagany wiek emerytalny został osiągnięty w dniu 16 sierpnia 2013 r., na dzień 1 stycznia 1999 r. wykazany został staż ubezpieczeniowy wynoszący ponad 25 lat, wnioskodawca nie przystąpił do OFE. Sąd Okręgowy zwrócił uwagę na to, że w postępowaniu sądowym toczącym sięz odwołania ubezpieczonego od decyzji organu rentowego dopuszczalne jest przeprowadzenie wszelkich dowodów dla wykazania okoliczności mających wpływ na prawo do świadczenia, i to zarówno wtedy, gdy pracodawca wystawił świadectwo pracy, a organ rentowy kwestionuje jego treść, jak i wówczas, gdy dokument taki nie może być sporządzony .W ocenie Sądu I instancji z ustaleń poczynionych w oparciu o analizę zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że wnioskodawca nie wykazał wymaganego ustawą 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. Nie można bowiem uznać, że pracując wPrzedsiębiorstwie (...)wC.w okresach od 2 września 1982 r. do 31 lipca 1983 r., od 7 lutego 1986 r. do 15 lipca 1987 r., od 23 września 1988 r. do 11 października 1989 r. oraz od 3 kwietnia 1991 r. do 31 lipca 1991 r. wnioskodawca wykonywał pracę o takim charakterze. Z nadesłanej przez(...)Urząd(...)wK.archiwalnej dokumentacji osobowej wnioskodawcy ze spornego okresu wynika, że zajmował on różne stanowiska, tj. ślusarz-spawacz, zbrojarz-betoniarz. Choć zatem świadekZ. H.zeznał, że wnioskodawca pracował w szczególnych warunkach jako spawacz, to jednak w konfrontacji z dokumentacją pracowniczą nie można uznać, aby stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał on wyłącznie taką pracę spawacza w czasie spornego zatrudnienia, tj. pracę figurującą wrozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm.) oraz zarządzeniu resortowym. Sąd Okręgowy podkreślił, że praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik dorozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach w szczególnym charakterze. W ocenie Sądu Okręgowego brak jest także podstaw do zaliczenia do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie(...)wK.– zatrudnienie to nie może zostać doliczone jako okres pracyw szczególnych warunkach, o jakiej jest mowa w wykazie A dziale XIV poz. 16 cyt. rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. Z akt osobowych wnioskodawcy z tego przedsiębiorstwa wynika bowiem, że od 1 lipca 1980 r. do 31 listopada 1981 r. pracował on na budowie eksportowej wC.w byłej(...)jako suwnicowy, jednak nie wynika z tych akt, aby tego rodzaju praca stanowiła konkretnie wskazaną w wykazie A pracę suwnicowego. Po powrocie do kraju wnioskodawca pracował do dnia 31 czerwca 1982 r. jako mechanik samochodowy (nie wiadomo od kiedy, zważywszy że po budowie eksportowej miał zapewne udzielony tzw. urlop dewizowy). Ponadto, według Sądu I instancji z samych zeznań wnioskodawcy, złożonych na rozprawie w dniu 6 lutego 2014 r. wynika, że nie była to praca wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w kanale remontowym czy przy czynnościach związanych technicznie z taką pracą w kanale, lecz pracował tam – jak zeznał – przy naprawie samochodów(...), dźwigów „także w kanale” czy „zazwyczaj w kanale” i wykonywał też pracę mechanika samochodowego poza kanałem, np. naprawiał coś w kabinie samochodu. Sąd Okręgowy podniósł, że wobec niezaliczenia do stażu pracy w warunkach szczególnych okresów pracy wnioskodawcy w powyższych zakładach pracy, bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy pozostawało zaliczenie okresu pracy mechanika wykonującego naprawy pojazdów mechanicznych w kanale remontowym od lipca 1972 r. (lub od końca czerwca 1972 r.) do dnia 25 października 1972 r. Podsumowując Sąd Okręgowy stwierdził, że wnioskodawca nie udokumentował co najmniej 15 lat pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, a zatem nie może mu zostać przyznana emerytura na podstawieart. 184w zw. zart. 32 ustawyz dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychi dlatego odwołanie oddalił. Apelacjęod powyższego wyroku wywiódł wnioskodawcaJ. J.zarzucając: 1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a polegający na tym, że Sąd Okręgowy błędnie uznał, że z jego zeznań i zeznań świadkaZ. H.nie wynika, aby wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na samodzielnym stanowisku pracy był spawaczem w okresie od 2 września 1982 r. do 31 lipca 1983 r., od 7 lutego 1986 r. do 15 lipca 1987 r., od 23 września 1988 r. do 11 października 1989 r. i od 3 kwietnia 1991 r. do 31 lipca 1991 r., podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że w tych okresach wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy świadczył pracę w szczególnych warunkach; 2) naruszenie przepisów postępowania tj.art. 477(( 14 ))kpcw zw. zart. 328 § 2 kpcw zw. zart. 233 § 1 kpc, polegające na tym, że Sąd Okręgowy w sposób dowolny ocenił zebrany materiał dowodowy i w uzasadnieniu wyroku poprzestał na lakonicznym stwierdzeniu, iż „z zeznań powołanego świadkaZ. H.wynika, że wnioskodawca pracował w szczególnych warunkach jako spawacz, to jednak w konfrontacji z dokumentacją pracowniczą nie można uznać, aby stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał on wyłącznie taką pracę spawacza w czasie spornego zatrudnienia tj. pracę figurującą w przedmiotowym rozporządzeniu oraz zarządzeniu resortowym”, podczas gdy zarówno zeznania wnioskodawcy, jak i świadka jednoznacznie, w sposób logiczny i spójny wskazują, że wnioskodawca samodzielnie, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pełnił funkcję spawacza, czyli zajmował stanowisko odpowiadające stanowisku wymienionemu w dokumentacji zawartej w jego aktach osobowych, a zwłaszcza w świadectwie pracy z dnia 19 sierpnia 1991 r.; 3) naruszenie prawa materialnego tj.§ 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, poprzez jego błędną subsumpcję polegającą na nieuznaniu, iż praca świadczona przez wnioskodawcę w czasie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie(...)wK.od 1 lipca 1980 r. do 31 czerwca 1982 r. była pracą w szczególnych warunkach ujętą w rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983 r. w wykazie A dziale XIV poz. 16 i w wykazie A dziale III poz. 86; 4) błąd w ustaleniach faktycznych polegający na tym, że Sąd Okręgowy błędnie uznał, iż z zeznań świadkówK. G.iA. C., jak i z zeznań wnioskodawcy nie wynika: a) żeJ. J.w okresie od 1 lipca 1980 r. do 30 listopada 1981 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy świadczył pracę w szczególnych warunkach, pomimo że świadkowie i wnioskodawca twierdzą, że praca wnioskodawcy polegała w tym czasie na obsłudze suwnic, co odpowiada pracy ujętej w wykazie A dziale III poz. 86, b) że wnioskodawca w okresie od 1 grudnia 1981 r. do 30 czerwca 1982 r. świadczył pracę w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pomimo że świadkowie i ubezpieczony twierdzą, że w tym czasie praca ubezpieczonego polegała na naprawie pojazdów mechanicznych, co odpowiada pracy w szczególnych warunkach ujętej w wykazie A dziale XIV poz. 16, c) że wnioskodawca w okresie od czerwca 1972 r. do 25 października 1972 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w szczególnych warunkach, pomimo że świadkowie i ubezpieczony twierdzą, że w tym czasie praca wnioskodawcy polegała na naprawie pojazdów mechanicznych, co odpowiada pracy w szczególnych warunkach ujętej w wykazie A dziale XIV poz. 16; 5) naruszenie przepisów postępowania tj.art. 477(( 14))kpcw zw. zart. 233 § 1 kpcpolegające na tym, że Sąd Okręgowy przekroczył granice swobodnej oceny dowodów uznając, iż dokumenty z przebiegu zatrudnienia, a także świadectwo pracy w szczególnych warunkach oraz zeznania świadków i wnioskodawcy nie wskazują, iż stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał on pracę w szczególnych warunkach, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy wskazuje w sposób logiczny i spójny na wykonywanie przez wnioskodawcę pracy w szczególnych warunkach. W oparciu o powyższe zarzuty apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie odwołania i przyznanie emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu oraz o zasądzenie od organu rentowego kosztów postepowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Apelujący wywodził, że rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego jest błędne, ponieważ z zebranych dowodów jednoznacznie wynika, iż w czasie zatrudnienia w(...)wykonywana była wyłącznie praca spawacza, która stanowi pracę w szczególnych warunkach. Z materiału dowodowego wynika, że także w czasie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie(...)wK.wykonywana była praca w szczególnych warunkach, a mianowicie praca mechanika samochodowego wykonującego naprawy pojazdów mechanicznych w kanałach remontowych. Tego rodzaju praca wykonywana była także w okresie od 30 czerwca 1972 r. do 25 października 1972 r. wPrzedsiębiorstwie (...). Ponadto w czasie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie(...)wK.wykonywana była praca suwnicowego, a mianowicie w czasie, gdy wnioskodawca przebywał na kontrakcie zagranicznym. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. Apelacja okazała się uzasadniona. Wnioskodawca, będąc ubezpieczonymurodzonym w (...)r., ubiegał się o przyznanie emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach, a Sąd I instancji rozpatrując odwołanie wnioskodawcy od decyzji organu rentowego prawidłowo odwołał się do przepisówart. 184 i art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(jedn. tekst: Dz. U. z 2015 r. poz. 748 ze zm.) orazrozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm.). W świetle tych przepisów przyznanie emerytury w wieku obniżonym uzależnione jest od: osiągnięcia na dzień 1 stycznia 1999 r. okresu składkowego i nieskładkowego wynoszącego dla mężczyzn co najmniej 25 lat, w tym co najmniej 15 – letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach, nie przystąpienia do OFE i osiągnięcia wieku wynoszącego dla mężczyzn 60 lat. Emerytura w wieku obniżonym z tytułu pracy w szczególnych warunkach to świadczenie o charakterze szczególnym, przyznawane w drodze odstępstwa od obowiązującej ogół ubezpieczonych zasady powszechnego wieku emerytalnego, dlatego przesłanki warunkujące przyznanie tej emerytury muszą być wykładane w sposób ścisły i precyzyjny. Praca w szczególnych warunkach to wyłącznie praca wykonywana w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do w.w.rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.Dla uznania danego zatrudnienia za pracę w szczególnych warunkach nie ma przesądzającego znaczenia nazwa stanowiska pracy, ani treść dokumentów wystawionych przez pracodawcę, istotny jest natomiast charakter faktycznie wykonywanych czynności, tj. rodzaj powierzonej pracy i jej wykonywanie w warunkach określonych w§ 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lubw szczególnym charakterze(por. np. wyrok Sądu Najwyższego z 1 czerwca 2010 r., sygn. akt II UK 21/10, LEX nr 619638; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2014 r., II UK 395/13, LEX nr 1455235). Jak wynika z uzasadnienia decyzji organu rentowego z dnia 27 marca 2013 r. odmowa przyznania emerytury wnioskodawcy podyktowana była tym, że organ rentowy uznał za udowodniony staż pracy w szczególnych warunkach wynoszący łącznie 6 lat 10 miesięcy i 27 dni, podczas gdy konieczne było wykazanie co najmniej 15 lat takiej pracy, jak również tym, że wnioskodawca nie osiągnął wieku 60 lat. Odnosząc się do przesłanki osiągnięcia wymaganego wieku zauważyć należy, że istotnie wnioskodawca ani w dacie złożenia wniosku o emeryturę (tj. 5 lutego 2013 r.), ani też w dacie wydania zaskarżonej decyzji (tj. 27 marca 2013 r.) nie ukończył 60 lat, skorourodził się (...)Wiek wymagany po myśliart. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychwnioskodawca osiągnął w dniu 16 sierpnia 2013 r., czyli już po dacie wydania zaskarżonej decyzji i po dacie pierwszej rozprawy przed Sądem I instancji, ale jeszcze przed wydaniem wyroku przez Sąd I instancji, co miało miejsce w dniu 23 października 2014 r. Stwierdzić więc należy, że chociaż co do zasady sąd ubezpieczeń społecznych dokonuje kontroli decyzji organu rentowego według stanu rzeczy istniejącego w dacie jej wydania, to w realiach rozpoznawanej sprawy uzasadnione było odwołanie się doart. 316 § 1 kpcnakazującego sądowi wydającemu wyrok uwzględnienie stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy. W ocenie Sądu Apelacyjnego w takiej sekwencji czasowej, jak przedstawiona powyżej, zastosowanie przez Sąd I instancji przepisuart. 316 § 1 kpcbyło w pełni usprawiedliwione i nie prowadziło do wypaczenia charakteru postępowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, nie skutkowało bowiem zaistnieniem takiej sytuacji, w której to sąd ubezpieczeń społecznych samodzielnie rozstrzygnąłby o uprawnieniu ubezpieczonego (o zasadności jego wniosku), zamiast dokonać jedynie weryfikacji decyzji organu rentowego. Trzeba mieć na uwadze, że przesłanka wieku ma charakter obiektywny, spełniona zostaje jedynie wskutek upływu czasu i co do zasady nie podlega kwestionowaniu w toku postępowania dowodowego, a biorąc pod uwagę treść zaskarżonej decyzji zauważyć należy, że zasadniczy spór dotyczył tego, czy wnioskodawca legitymował się wymaganym okresem pracy w szczególnych warunkach. W odniesieniu do spornej kwestii legitymowania się wymaganym stażem pracy w szczególnych warunkach Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe przesłuchując wnioskodawcę i świadków, jak również dopuszczając dowody z dokumentów zalegających w aktach osobowych z okresu zatrudnienia wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie(...)wK., wPrzedsiębiorstwie (...)wC., wPrzedsiębiorstwie (...)wK.i z dokumentów zalegających w aktach administracyjnych ZUS. Doprowadziło to Sąd I instancji do konkluzji, że wnioskodawca nie wykazał co najmniej 15-letniego okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Sąd Apelacyjny, mając na względzie brzmienie przepisuart. 382 kpc, ustanawiającego zasadę orzekania przez sąd odwoławczy na podstawie materiału zebranego w postępowaniu w pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym, uznał za konieczne skorzystanie z uprawnienia do rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału dowodowego i jego samodzielnej oceny, jak również uznał za konieczne uzupełnienie postępowania dowodowego. Jak podnosi się w orzecznictwie Sądu Najwyższego, postępowanie apelacyjne, chociaż jest postępowaniem odwoławczym, stanowi kontynuację postępowania przeprowadzonego przez Sąd I instancji. Z tego powodu sąd apelacyjny ma nie tylko uprawnienie, ale wręcz obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału oraz jego własnej samodzielnej oceny, przy uwzględnieniu zasad wynikających zart. 233 § 1 kpc. Obowiązek ten jest tym bardziej oczywisty, gdy strona wnosząca apelację zarzuca sądowi I instancji wadliwą, tzn. naruszającą zasady płynące zart. 233 § 1 kpc, ocenę dowodów (por. np. wyrok SN z dnia 7 maja 2003 r., IV CKN 115/01, LEX nr 137593; postanowienie SN z dnia 11 kwietnia 1998 r., II CKN 704/97, OSNC 1998/12/214). Sąd Apelacyjny rozpoznający niniejszą sprawę rozważył więc na nowo cały zabrany materiał dowodowy, jak również uzupełnił ten materiał o dowód z uzupełniającego przesłuchania wnioskodawcy. Z zeznań wnioskodawcy wynika, że od 1 września 1969 r. odbywał on naukę zawodu, a w okresie od 30 czerwca 1972 r. do 25 października 1972 r. wPrzedsiębiorstwie (...)pracował jako mechanik samochodowy wykonujący naprawy w kanale remontowym w tzw. podwozowni. Od dnia 25 października 1972 r. przez okres 2 lat odbywał zasadniczą służbę wojskową, a po zakończeniu służby wojskowej podjął zatrudnienie w Hucie(...). Następnie wnioskodawca pracował w Przedsiębiorstwie(...)wK.. W czasie zatrudnienia u tego pracodawcy wnioskodawca wyjeżdżał za granicę, gdzie pracował na tzw. kontrakcie eksportowym wykonując czynności suwnicowego. Natomiast przebywając w Polsce wykonywał pracę mechanika samochodowego dokonującego napraw w kanale remontowym. Następnie wnioskodawca podjął zatrudnienie wPrzedsiębiorstwie (...)wC., gdzie przez cały czas zajmował się wykonywaniem prac spawalniczych. Uprawnienia spawacza zdobył po odbyciu kursu z zakresu spawania elektrycznego, na który został skierowany przez zakład pracy. W ocenie Sądu Apelacyjnego materiał dowodowy uzyskany w ramach uzupełnienia postępowania dowodowego, rozważony łącznie z materiałem dowodowym zebranym w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, daje podstawę do przyjęcia, odmiennie od Sądu I instancji, że wykazany został co najmniej 15-letni okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Precyzując i uzupełniając ustalenia faktyczne Sądu I instancji wskazać należy, że wnioskodawca od dnia 1 września 1969 r. do 25 października 1972 r. odbywał naukę zawodu mechanika samochodowego na podstawie umowy o naukę zawodu zawartej w dniu 1 września 1969 r. W ramach nauki zawodu praktykę odbywał wPrzedsiębiorstwie (...)wK.na stanowisku ucznia - mechanika samochodowego. W okresie od 25 października 1972 r. do 14 października 1974 r. wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową. Po zakończeniu służby wojskowej wnioskodawca podjął zatrudnienie wHucie im. (...), gdzie pracował od 26 października 1974 r. do 30 czerwca 1980 r. Za okres pracy wHucie im. (...)wnioskodawca legitymuje się świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Następnie wnioskodawca podjął zatrudnienie w Przedsiębiorstwie(...)wK., gdzie pracował od 1 lipca 1980 r. do 31 czerwca 1982 r. Kolejnym zakładem pracy, w którym wnioskodawca pracował, byłoPrzedsiębiorstwo (...)wC., gdzie wnioskodawca był zatrudniony od 2 września 1982 r. do 31 lipca 1991 r. Odnosząc się do okresu zatrudnienia wnioskodawcy wPrzedsiębiorstwie (...)wC.stwierdzić należy, że cały okres zatrudnienia u tego pracodawcy łączył się z wykonywaniem pracy w szczególnych warunkach, nie tylko w wyszczególnionych w zaskarżonej decyzji okresach, ale także w czasie przypadającym pomiędzy tymi okresami, kiedy to wnioskodawca przebywał na tzw. budowach eksportowych. W ocenie Sądu Apelacyjnego brak jest podstaw do tego, aby odmówić wiarygodności zeznaniom wnioskodawcy, że w czasie zatrudnienia wB., w okresach gdy jego stanowisko pracy było określane jako ślusarz- spawacz, zbrojarz - betoniarz wykonywał on faktycznie wyłącznie prace spawalnicze, o jakich jest mowa w cyt. na wstępierozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze– w wykazie A dziale XIV „Prace różne” poz. 12 „Prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym”. Jak wynika z akt osobowych wnioskodawca został przyjęty do pracy w charakterze zbrojarza – betoniarza, przy czym wnioskodawca wyjaśnił, że zatrudnienie go na takim stanowisku wynikało stąd, iż zakład pracy przeprowadzał nabór pracowników na stanowisko o takiej nazwie, natomiast w rzeczywistości przez cały czas wykonywał on prace spawalnicze, i tak jako zbrojarz – betoniarz zajmował się on spawaniem konstrukcji zbrojeń. W czasie zatrudnienia wB.wnioskodawca wyjeżdżał też do pracy na tzw. budowy eksportowe, przy czym każdorazowo oddelegowywany był do takiej pracy zfirmy (...). Także na budowach eksportowych wnioskodawca zajmował się spawaniem. Dokonując oceny charakteru pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w czasie zatrudnienia wB.należy w tym miejsc zwrócić uwagę na to, że organ rentowy na etapie postępowania administracyjnego uznał za udowodniony tylko jeden okres pracy w tym zakładzie tj. od 1 sierpnia 1983 r. do 21 października 1984 r., kiedy to wnioskodawca pracował jako suwnicowy. W ocenie Sądu Apelacyjnego także w czasie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie(...)wK.od 1 lipca 1980 r. do 31 czerwca 1982 r. wnioskodawca wykonywał pracę w szczególnych warunkach. Zarówno z zeznań wnioskodawcy, jak i z dokumentacji osobowej wynika, że w czasie zatrudnienia u tego pracodawcy wnioskodawca najpierw od 1 lipca 1980 r. do 30 listopada 1981 r. wykonywał pracę na kontrakcie zagranicznym , gdzie pracował jako suwnicowy. Praca suwnicowego podlega zakwalifikowaniu jako praca w szczególnych warunkach ujęta w wykazie A cyt. rozporządzenia w dziale III „W hutnictwie i przemyśle metalowym” poz. 86 „obsługa suwnic”. Brak jest podstaw do zanegowania twierdzeń wnioskodawcy, jak i treści dokumentacji osobowej, że na kontrakcie wnioskodawca pracował jako suwnicowy. Trzeba mieć na uwadze, że w charakterze suwnicowego wnioskodawca pracował już w czasie zatrudnienia w Hucie(...), ponadto rodzaj kontaktu zagranicznego (praca w hucie(...)), przy której pracował wnioskodawca, uzasadniał zapotrzebowanie na wykonywanie pracy suwnicowego. Z kolei kiedy wnioskodawca zakończył pracę na tym kontrakcie pracował nadal w Przedsiębiorstwie(...)do dnia 31 czerwca 1982 r. i wykonywał obowiązki mechanika samochodowego pracującego w kanałach remontowych w bazie zakładu pracy znajdującej się wK.przyul. (...). Pracując w kanałach remontowych wnioskodawca zajmował się dokonywaniem napraw pojazdów mechanicznych będących na wyposażeniu Przedsiębiorstwa(...). Tego rodzaju czynności podlegają zakwalifikowaniu jako praca w szczególnych warunkach ujęta w wykazie A dziale XIV „Prace różne” poz. 16 „Prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych”. W okolicznościach rozpoznawanej sprawy doliczeniu do stażu pracy w szczególnych warunkach podlega także okres zasadniczej służby wojskowej, którą wnioskodawca odbywał od 25 października 1972 r. do 14 października 1974 r. (jak wynika z wpisów w książeczce wojskowej). Przed rozpoczęciem odbywania zasadniczej służby wojskowej wnioskodawca nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach, był uczniem – mechanikiem zawodowym w przyzakładowej szkole zawodowej, natomiast po zakończeniu odbywania służby wojskowej wnioskodawca podjął zatrudnienie w ówczesnej Hucie(...), gdzie pracował od 26 października 1984 r. do 30 czerwca 1980 r. W czasie zatrudnienia w Hucie(...)wnioskodawca wykonywał różne rodzaje prac, przy czym wszystkie one podlegają zakwalifikowaniu jako praca w szczególnych warunkach. Organ rentowy uznając za udowodniony fakt wykonywania przez wnioskodawcę pracy w szczególnych warunkach w czasie zatrudnienia w Hucie(...)oparł się na przedłożonym przez wnioskodawcę świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach, które to świadectwo w rozpoznawanej sprawie nie budzi żadnych wątpliwości co do jego rzetelności. Sąd Apelacyjny zwraca uwagę na to, że obecnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego prezentowany jest pogląd prawny, w myśl którego do stażu pracy w szczególnych warunkach doliczyć należy okres odbywania zasadniczej służby wojskowej także i w takiej sytuacji, gdy ubezpieczony nie pracował w szczególnych warunkach przed powołaniem do służy wojskowej, a pracę w warunkach szczególnych podjął dopiero po odbyciu tej służby. Taki kierunek wykładni przepisuart. 108 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowejzaprezentowany został w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 2014 r. I UK 442/13, gdzie Sąd Najwyższy rozpatrując wywiedzioną przez ubezpieczonego skargę kasacyjną uznał, że nie powinni być postawieni w gorszej sytuacji ubezpieczeni, którzy przed służbą wojskową nie podjęli lub nawet nie zdążyli podjąć zatrudnienia, a w krótkim czasie (w ciągu 30 dni) po odbyciu służby zatrudnili się i pracowali w szczególnych warunkach. Sąd Najwyższy zwrócił uwagę na to, żeart. 108 ust. 1 i 2z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, dokonuje podziału żołnierzy na takich, którzy przed służbą wojskową byli zatrudnieni (art. 108 ust. 1) i na takich, którzy zatrudnieni nie byli (art. 108 ust. 2), stanowiąc w tym drugim przypadku, że okres odbytej zasadniczej lub okresowej służby wojskowej zalicza się do okresu zatrudnienia również żołnierzom podejmującym zatrudnienie, którzy przed powołaniem do tej służby nie byli zatrudnieni albo po jej odbyciu podjęli zatrudnienie w innym zakładzie pracy lub w innej gałęzi pracy. Zdaniem Sądu Najwyższego konieczne jest rozważenie, czy z uwagi na brzmienieart. 108 ust. 2ubezpieczony nie ma prawa do zakwalifikowania odbytej służby wojskowej do stażu pracy w szczególnych warunkach, czyli do rozstrzygnięcia tożsamego z przypadkiem przewidzianym wart. 108 ust. 1. Łącznikiem obu tych sytuacji jest to, że po służbie wojskowej żołnierze podejmują pracę w szczególnych warunkach w krótkim czasie, ponadto służba wojskowa jest tak samo obciążająca dla tego, kto przed służbą był zatrudniony nawet w szczególnych warunkach, jak i dla tego, który nie był zatrudniony przed służbą wojskową. W ocenie Sądu Najwyższego pominięcie przez ustawodawcę wart. 108 ust. 2frazy zart. 108 ust. 1o treści „w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem”nie wydaje się być wyrazem woli ustawodawcy, aby żołnierzom, którzy przed powołaniem do służby wojskowej nie byli zatrudnieni nie zaliczało się służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem, bowiem zdaje się to wynikać jedynie z przyjętej techniki redakcji przepisów. Brak jest natomiast podstaw do uwzględnienia żądania wnioskodawcy, aby do stażu pracy w szczególnych warunkach doliczyć także pracę wykonywaną w czasie od 30 czerwca 1972 r. do 25 października 1972 r. tj. po zakończeniu nauki w przyzakładowej szkole zawodowej. Nie sposób podzielić twierdzeń wnioskodawcy w tym zakresie, ponieważ sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego byłoby przyjęcie, że wnioskodawca będąc osobą bez żadnego doświadczenia zawodowego został bezpośrednio po zakończeniu nauki w szkole zawodowej skierowany do ciężkiej i wymagającej pracy, jaką jest przeprowadzanie napraw w kanale remontowym. Zsumowanie przedstawionych powyżej okresów wykonywania pracy w szczególnych warunkach ( nawet z pominięciem wskazanych w decyzji o ustaleniu kapitału początkowego z dnia 25 maja 2010 r. okresów urlopów dewizowych i urlopów bezpłatnych), uzupełnionych dodatkowo o okres odbywania zasadniczej służby wojskowej, a następnie doliczenie ich do okresu pracy w szczególnych warunkach uwzględnionego przez organ rentowy daje wnioskodawcy łącznie ponad 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach. Tym samym wnioskodawca spełnia wszystkie przesłanki warunkujące przyznanie emerytury w wieku obniżonym na zasadzieart. 184w zw. zart. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Wprawdzie wniosek o emeryturę został złożony w dniu 5 lutego 2013 r., to jednak wiek 60 lat wnioskodawca osiągnąłz dniem 16 sierpnia 2013 r. i dopiero od tej daty możliwe jest przyznanie emerytury. Mając to na względzie Sąd Apelacyjny, orzekając na zasadzieart. 386 § 1 kpc, zmienił zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję organu rentowegoi przyznał wnioskodawcy emeryturę od dnia 16 sierpnia 2013 r., o czym orzeczonow punkcie I sentencji. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie zaistniały okoliczności, o jakich mowa wart. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, które uzasadniałyby stwierdzenie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji o przyznaniu emerytury. Na podkreślenie zasługuje, że materiał dowodowy,w oparciu o który dokonana była ocena uprawnień wnioskodawcy do emeryturyz tytułu pracy w szczególnych warunkach został w istotny sposób uzupełniony na etapie postępowania sądowego (dowody z przesłuchania wnioskodawcy i świadków, dowody z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych), przy czym dopiero w toku postępowania przed Sądem Apelacyjnym wyjaśniona została ostatecznie sporna kwestia wykonywania pracy w szczególnych warunkach przez okres co najmniej 15 lat, a Sąd Apelacyjny przeprowadził uzupełniające postępowanie dowodowe. Istotna jest okoliczność, że w postępowaniu administracyjnym wnioskodawca przedłożył świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach jedynie z okresu zatrudnienia w Hucie(...), zaś dla organu rentowego to właśnie świadectwo wykonywania pracy w szczególnych jest środkiem dowodowym zdatnym do wykazania faktu wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Powyższe okoliczności nie pozwalają na przyjęcie odpowiedzialności organu rentowego na zasadzieart. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, o czym orzeczonow punkcie II sentencji. O kosztach postępowania orzeczono w punkcie III sentencji na zasadzieart. 98 §1 kpcw zw. z§ 12 ust. 2 i § 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu(Dz. U. z 2013 r. poz. 461 ze zm.) oraz w zw. zart. 36 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz. U. z 2014 poz. 1025 ze zm.), zaliczając do nich uiszczoną przez wnioskodawcę opłatę podstawową od apelacji oraz wynagrodzenie pełnomocnika za obie instancje. SSA Bożena Lichota SSA Monika Kowalska SSA Krystian Serzysko

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Krakowie date: '2016-03-23' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Bożena Lichota - Monika Kowalska - Krystian Serzysko legal_bases: - art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 328 § 2 kpc - § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze - art. 108 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej - § 12 ust. 2 i § 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu - art. 36 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: st. sekr. sądowy Mariola Pater signature: III AUa 40/15 ```

150515250000503_I_C_000439_2013_Uz_2014-02-24_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: I C 439/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 lutego 2014 r. Sąd Rejonowy w Olsztynie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Piotr Żywicki Protokolant: apl. adw. Sabina Wróblewska po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2014 r. w Olsztynie sprawy z powództwaP. M. przeciwko(...) CompanySER. o zapłatę I zasądza od pozwanego(...) CompanySER.na rzecz powodaP. M.655,83 zł (sześćset pięćdziesiąt pięć złotych 83/100) z ustawowymi odsetkami od dnia 23.02.2013r. do dnia zapłaty; II w pozostałym zakresie powództwo oddala; III rozstrzyga zasadę poniesienia przez strony kosztów procesu, w tym nieuiszczonych kosztów sądowych w ten sposób, że koszty te pozwany ponosi w 70% zaś powód w 30%, pozostawiając szczegółowe ich wyliczenie referendarzowi sądowemu. /-/ SSR Piotr Żywicki Sygn. akt I C 439/13 UZASADNIENIE PowódP. M.wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 788,60zł wraz z odsetkami od dnia 23.02.2013r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazał, że dochodzona kwota stanowi odszkodowanie za uszkodzenie należącego do niego pojazdu do którego doszło w wyniku kolizji z dnia 22 stycznia 2013 r. Sprawca szkody posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Ubezpieczyciel uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i wypłacił w toku postępowania likwidacyjnego kwotę 711,40 zł. Kwota ta była zdaniem powoda znacznie zaniżona (k. 2-3). Pismem wniesionym do sądu w dniu 02.10.2014r. powód rozszerzył powództwo domagając się ostatecznie kwoty 941,08 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty pierwotnie dochodzonej od dnia 23.02.2013r. do dnia zapłaty i od kwoty 152,48 zł od dnia 02.10.2014r. do dnia zapłaty (k. 74). Pozwany(...) CompanySEwniósł o oddalenie powództwa w całości, także w części rozszerzonej i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, że uznał zasadność roszczenia powoda co do zasady i wypłacił odszkodowanie w odpowiedniej kwocie. Wskazał także, że pozwany nie udowodnił, ani nawet nie skonkretyzował w żaden sposób swojego roszczenia. Pozwany wskazał, że uszkodzony pojazd był autem kilkunastoletnim o znacznym przebiegu, a do jego naprawy należałoby uwzględnić alternatywne części zamienne (k. 20-22, k. 78). Sąd ustalił, co następuje: W dniu 22 stycznia 2013 r. wO.doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został pojazd markiF. (...)onr rej. (...), rok prod. 2000, stanowiący współwłasność powoda. Szkoda została zgłoszona w dniu 22 stycznia 2013r. Sprawca kolizji posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. (bezsporne) W wyniku kolizji pojazd powoda uległ uszkodzeniom. Do jego przywrócenia do stanu poprzedniego niezbędna była wymiana: zderzaka przedniego oraz chłodnicy. Naprawy wymagały: wzmocnienie przednie, wspornik chłodnicy, pas przedni część górna wewnętrzna. Koszty naprawy przy uwzględnieniu średnich stawek robocizny w regionie oraz części o parametrach identycznych z oryginalnymi i dostępnych części alternatywnych sygnowanych znakamiOi(...), tj. najwyższych jakością według kwalifikacji(...)możliwych do zakupu poza siecią(...)danej marki, wynosi 1.367,43 zł. (dowód: opinia biegłego – k. 50 – 62) Pozwany w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił powodowi kwotę 711,40 zł. (bezsporne) Powód nie zgadzając się z przedstawioną kalkulacją pismem z dnia 28.01.2013r. wezwał pozwanego do zapłaty. Pozwany pismem z dnia 4.02.2013 r. odmówił wypłaty dalszego odszkodowania. (dowód: wezwanie do zapłaty – k. 11, pismo pozwanego – k. 12) Sąd zważył, co następuje: Powództwo zasługuje na uwzględnienie w znacznej części. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się aktach przedmiotowej sprawy, których wiarygodność nie była przez strony kwestionowana. Uwzględnił także opinię biegłego sądowego, która przez strony kwestionowana nie była, zaś wnioski w niej zawarte były poparte logicznym i jasnym rozumowaniem. Wskazać należy, że pozwany co do zasady nie kwestionował swej odpowiedzialności, zarzucając jedynie zawyżony przez powoda koszt naprawy pojazdu. Odpowiedzialność powoda znajduje uzasadnienie w przepisachkodeksu cywilnego, w tymart. 805 § 1 k.c.i822 §1 k.c.Ustalenie wysokości szkody i sposobu jej naprawienia odbywa się w zgodzie z zasadami określonymi wart. 361 § 2 k.c.iart. 363 § 1 k.c.- na podstawie odpowiedzialności za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła oraz trybu naprawienia szkody oraz, zgodnie z wyborem poszkodowanego, przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. W przypadku naprawy szkody w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. Zgodnie z linią orzecznictwa Sądu Najwyższego do ustalania wysokości odszkodowania w przypadku ubezpieczenia OC ma zastosowanie zasada pełnego odszkodowania (wyrok SN z 11.06.2003 r., V CKN 308/2001), a zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu (uchwała SN z 12.04.2012 r., III CZP 80/2011). Nadto, wypłata odszkodowania z OC nie może być uzależniona od wcześniejszej naprawy samochodu z własnych środków, albowiem obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać (wyrok SN z 08.07.2003 r., IV CKN 387/01). Sąd podzielił wnioski biegłego (k. 52), że z uwagi na wiek pojazdu powoda (13 lat) ekonomicznie uzasadnionym będzie użycie do jego naprawy części o parametrach identycznych z oryginalnymi oraz dostępnych części alternatywnych sygnowanych znakamiOi(...), tj. najwyższych jakością według kwalifikacji(...), możliwych do zakupu poza siecią(...)danej marki. Części te, jak podkreślił biegły, zwykle nie posiadają znaku logo producenta pojazdu, jednakże produkowane są przez firmy będące również poddostawcami części stosowanych także na pierwszy montaż fabryczny. Zastosowanie tego sposobu naprawy w starszym pojeździe pozwoli na przywrócenie go do stanu poprzedniego a jednocześnie nie obciąży ponad miarę ubezpieczyciela obowiązanego do zlikwidowania szkody. Od kwoty wyliczonej przez biegłego (tj. 1.367,43 zł) należało zatem odjąć dotychczas wypłaconą powodowi sumę, tj. 711,60 zł, co daje kwotę 655,83 zł. Taką zatem kwotę na podstawie ww. przepisów należało zasądzić na jego rzecz (pkt I wyroku). Na podstawieart. 817 §1 kcw zw. zart. 481 §1 kci art. 14 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) od powyższej kwoty należało zasądzić odsetki ustawowe – zgodnie z żądaniem - od dnia 23.02.2013r. do dnia zapłaty. W pkt II wyroku Sąd oddalił powództwo co do należności głównej ponad zasądzoną kwotę, jako niezasadne. O kosztach orzeczono po myśliart. 100 kpc, dokonując stosunkowego ich rozdzielenia. Powód przegrał sprawę w 30% zaś pozwany w 70%i w takim stosunku winni oni ponieść koszty postępowania, w tym także nieziszczone koszty sądowe. /-/ SSR Piotr Żywicki

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Olsztynie date: '2014-02-11' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Piotr Żywicki legal_bases: - art. 805 § 1 k.c. - art. 100 kpc recorder: apl. adw. Sabina Wróblewska signature: I C 439/13 ```

150500000001521_III_AUa_001518_2013_Uz_2014-04-03_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn.akt III AUa 1518/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 kwietnia 2014 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Barbara Orechwa-Zawadzka (spr.) Sędziowie: SA Dorota Elżbieta Zarzecka SA Alicja Sołowińska Protokolant: Magda Małgorzata Gołaszewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 kwietnia 2014 r. wB. sprawy z odwołaniaT. N. (1) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wO. o wypłatę świadczenia bez potrąceń na skutek apelacji wnioskodawczyniT. N. (1) od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 lipca 2013 r. sygn. akt IV U 2286/13 oddala apelację. III AUa 1518/13 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 lipca 2013 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie oddalił odwołanieT. N. (1)od decyzji waloryzacyjnej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wO.z dnia 15 marca 2013 r., a wniosek w zakresie wypłaty potrąconej emerytury w kwocie „około 60.000 zł” przekazał do rozpoznania organowi rentowemu. Z ustaleń Sądu wynikało, ze wnioskodawczyniT. N.jest uprawniona do emerytury od 1 września 2000 roku. Organ rentowy dokonuje potrąceń z wypłacanej emerytury w związku z prowadzoną egzekucją komorniczą. Wnioskodawczyni kilkukrotnie składała odwołania od wcześniejszych decyzji waloryzacyjnych i kwestionowała wysokość potrąceń dokonywanych z emerytury w latach 2007 - 2012; Sąd Okręgowy oddalał powyższe odwołania (sygn. akt. IV U 1460/11, IV U 1091/12, IV U 548/10, IV U 838/09, IV U 1970/09, IV U 748/08, IV U 1684/08, IV U 1848/07). Obecnie z emerytury potrącana jest kwota 616,90 zł na podstawie tytułu wykonawczego realizowanego przez komornika sądowego. Pismem z dnia 31 grudnia 2012 r. organ rentowy poinformowałT. N.o łącznej sumie dokonywanych potrąceń od 2004 r. do 2012 r., które wyniosły kwotę 53.501,61 zł. Decyzją z dnia 15 marca 2013 r. ZUS dokonał waloryzacji emerytury od dnia 1 marca 2013 r. poprzez pomnożenie kwoty świadczenia ustalonego na dzień 28 lutego 2013 r. przez wskaźnik waloryzacji 104%, emeryturę po waloryzacji ustalono na kwotę 2.467,60 zł, przy czym świadczenie zmniejszono o kwotę 616,90 zł z tytułu dokonywanych potrąceń. Zdaniem Sądu I instancji odwołanieT. N.od powyższej decyzji było niezasadne. Waloryzacja świadczenia została przeprowadzona zgodnie z przepisamiart. 88-94 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2009r. Nr 153 poz. 1227, ze zm.). Odnośnie potrąceń dokonywanych z emerytury, związanych z prowadzoną egzekucją komorniczą, Sąd stwierdził, że organ rentowy w takiej sytuacji jest zobowiązany do wstrzymania wypłaty tej części świadczenia, która zgodnie z obowiązującym prawem może być potrącona. Organ rentowy nie jest uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. Sąd przytoczył przepisyart. 139 ust. 1 pkt 5, 140, 141 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, regulujące zasady potrąceń ze świadczeń wypłacanych przez ZUS. Stwierdził, że wysokość potrąceń ustala się od kwoty świadczenia przed odliczeniem miesięcznej zaliczki na podatek dochodowy oraz składki na ubezpieczenie zdrowotne – tj. od kwoty brutto emerytury, a nie od kwoty netto, jak chciałaby tego skarżąca. W myśl art. 140 ust. 1 pkt 3 ustawy wysokość potrąceń w przypadku należności egzekwowanych z innych tytułów niż wymienione w pkt 1 i 2 wynosi 25%. Odnośnie zgłoszonego przed Sądem roszczenia w zakresie zwrotu około 60.000 zł tytułem potrąceń dokonywanych przez organ rentowy, Sąd na podstawieart. 47710§2 kpcprzekazał powyższe roszczenie – jako dotychczas nie rozpoznane – do ZUS. Apelację od powyższego wyroku złożyłaT. N. (1), która na rozprawie przed Sądem Apelacyjnym w dniu 3 kwietnia 2014 roku sprecyzowała zakres apelacji wskazując, iż „ pogodziła się z dokonaną przez ZUS waloryzacją”, natomiast nadal kwestionuje zasadność i wysokość dokonywanych z emerytury potrąceń, jak też skarży pkt II wyroku podnosząc, iż organ rentowy dotychczas nie rozpoznał sprawy w tym zakresie. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: ApelacjaT. N. (1)nie jest zasadna. Sąd Apelacyjny w pełni akceptuje ustalenia faktyczne i ocenę prawną w przedmiotowej sprawie dokonaną przez Sąd I instancji. Należy podkreślić, iż Sąd Okręgowy w dokładny sposób przedstawił w uzasadnieniu wyroku zarówno metodę dokonywania waloryzacji świadczeń wypłacanych przez ZUS jak i zasady i wysokość dopuszczalnych potrąceń z tych świadczeń. Wnioskodawczyni nie zaskarżyła wyroku w części dotyczącej waloryzacji emerytury, natomiast nadal kwestionuje decyzję z dnia 15 marca 2013 roku w zakresie dokonywanych potrąceń. W tym zakresie Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku obszernie omówił mechanizmy prawne egzekucji sądowej podkreślając, iż wszczęcie egzekucji następuje na wniosek wierzyciela, który jest obowiązany dołączyć do wniosku tytuł wykonawczy. ZUS, niebędący organem egzekucyjnym, nie dysponuje tytułem wykonawczym. W przedmiotowej sprawie organem egzekucyjnym jest komornik sądowy, który w sprawach egzekucyjnych KM 1793/10 i KM 307/10 realizuje tytuł wykonawczy przeciwkoT. N., zaś egzekucja ze świadczenia emerytalnego wnioskodawczyni odbywa się poprzez zajęcie emerytury i wstrzymanie wypłaty tej jej części, która może podlegać potrąceniu zgodnie z art. 140 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej, tj. 25% emerytury, liczone o kwoty brutto. Skarżąca w apelacji nie wskazała, dlaczego w jej ocenie wyliczenie kwoty potrąceń jest wadliwe. Sąd Okręgowy prawidłowo uznał, że kwota potrącenia został obliczona w sposób odpowiadający przytoczonym wyżej przepisom. Z tych względów apelacjaT. N.podlegała oddaleniu. Odnośnie zarzutów apelującej dotyczących pkt II wyroku, należy stwierdzić, że Sąd I instancji prawidłowo przekazał żądanie w zakresie nieobjętym zaskarżoną decyzją, do rozpoznania organowi rentowemu, na podstawieart. 47710§2 kpc. Mając to wszystko na uwadze, Sąd Apelacyjny na mocyart. 385 kpcorzekł jak w wyroku.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Białymstoku date: '2014-04-03' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Barbara Orechwa-Zawadzka - Dorota Elżbieta Zarzecka - Alicja Sołowińska legal_bases: - art. 139 ust. 1 pkt 5, 140, 141 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 385 kpc recorder: Magda Małgorzata Gołaszewska signature: III AUa 1518/13 ```

151005050003521_VII_U_000106_2016_Uz_2017-12-01_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VII U 106/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 listopada 2017 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Piotr Pawlak Protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Zimniak – Strusińska po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2017 r. w Bydgoszczy sprawyT. M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wB. o odszkodowanie z tytułu wypadku na skutek odwołaniaT. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB. z dnia 3 grudnia 2015 r. nr(...)- (...) 1 zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu uszczerbku na zdrowiu spowodowanego wypadkiem przy pracy z dnia 05 maja 2015 r. wysokości 5 % ( pięciu procent); 2 zasądza od organu rentowego na rzecz odwołującego kwotę 360 zł ( trzysta sześćdziesiąt złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. SSR Piotr PawlakSygn. akt VII U 106/16 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 3 grudnia 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówiłT. M.prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami wypadku przy pracy, jakiemu uległ w dniu 5 maja 2015 r. W uzasadnieniu organ podał, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z 24 listopada 2015 r. ustalił 0% uszczerbku na zdrowiu w zw. z wypadkiem przy pracy. W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczonyT. M.reprezentowany przez pełnomocnika profesjonalnego, wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji w całości i przyznanie ubezpieczonemu prawa do jednorazowego odszkodowania za wypadek przy pracy oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu ubezpieczony podał, że organ błędnie ustalił, iż nie doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Ubezpieczony podał, że nie zgadza się z oceną Komisją Lekarskiej ZUS i decyzją organu, gdyż w wyniku wypadku osunęła się na niego bela o wadze 550 kg w wyniku czego doszło do uszkodzenia barku – skręcenie i naderwanie stawu ramiennego, zapalenie kaletki podbarkowej i ścięgna(...), co finalnie doprowadziło do zabiegu tenodozy polegający na odcięciu ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego i wytworzeniu nowego przyczepu w rowku kości ramiennej o doszyciu ścięgna w nowo utworzonym miejscu za pomocą implantu (kotwicy). Ponadto ubezpieczony podniósł, że badanie wykonane przez lekarzy orzeczników ZUS było nieprofesjonalne i brutalne. W odpowiedzi na odwołanie organ wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. Sąd ustalił, co następuje: UbezpieczonyT. M., zatrudniony w(...) sp. z o.o.wI., na stanowisku kierownika Grupy Towarowej – handel detaliczny, w dniu 5 maja 2015 r. rozpoczął prace o godzinie 7:00. Do jego zadań należała obsługa m.in. prasy belującej do makulatury, podczas pracy na urządzeniu wyświetlił się komunikat „belki gotowe”, co oznacza, że maszyna jest w pełni załadowana kartonami i należy je wyciągnąć z maszyny. Ubezpieczony podstawił paletę, stanął obok i za pomocą dwóch przycisków uruchamiających jednocześnie ręcznie uruchomił maszynę. Proces wyładowania został uruchomiony. Prawidłowo maszyna powinna wypchną bele (o wadze od 300 do 500 kg) na zewnątrz, tak aby ta opadła na ustawioną paletę, jednak tym razem nie zatrzymała się na palecie i zaczęła przesuwać się dalej. Ubezpieczony chciał zatrzymać belę, jednak nie zdołał, ta zatrzymała się poza paletą. Ubezpieczony wraz z kolegąS. B.razem próbowali ustalić belę na palecie, poprzez obalenie jej na drugi bok, tak aby wpadła na paletę, lecz to się nie udało. Próby zakończyły się silnym bólem od karku po łopatkę i w kierunku lewej ręki u ubezpieczonego. Na skutek rosnącego bólu ubezpieczony został przetransportowany do szpitala na izbę przyjęć, gdzie wstępne badania wykazały skręcenie i naderwanie stawu ramiennego oraz zapalenie kaletki podbarkowej i ścięgna(...)oraz niestabilne ścięgno. Ubezpieczony nie mógł dalej pracować. Pracodawca nie stwierdził aby ubezpieczony w jakikolwiek sposób przyczynił się do wypadku, nie stwierdził nieprzestrzegania zasad bhp ani przepisów ochrony życia i zdrowia, rażącego niedbalstwa, stanu nietrzeźwości lub po spożyciu środków odurzających, substancji psychotropowych. Pracodawca uznał zdarzenie za wypadek przy pracy. Dowód: protokół nr (...)r., pismo pracodawcy z 4.09.2015 r. – akta organu; karat informacyjna(...)z 5.05.2015 r. – dokumentacja orzeczniczo-lekarska ZUS. Ubezpieczony wystąpił do ZUS z wnioskiem o przyznanie jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy. Organ ustalił, że zdarzenie wyczerpuje ustawowe pojęcie wypadku przy pracy a dokumentacja medyczna potwierdza powstanie urazu w pracy na skutek wypadku, wobec czego uznał zdarzenie za wypadek przy pracy i skierował ubezpieczonego na badania celem ustalenia procentowego uszczerbku na zdrowiu, spowodowanego skutkami wypadku przy pracy. Dowód: pismo ZUS z 27.08.2015 r., pismoG. (...)z 1.09.2015 r., notatka kolegialna ZUS z 23.09.2015 r., wniosek ZUS z 28.09.2015 r. – akta organu. Lekarz orzecznik ZUS po przeprowadzeniu badania wydał w dniu 14 października 2015 r. orzeczenie stwierdzające, że uszczerbek na zdrowiu wynosi u ubezpieczonego 0%. Lekarz stwierdził, że wygojone skręcenie stawu ramiennego lewego u osoby praworęcznej bez ograniczeń ruchomości i przykurczu, powoduje orzeczenie 0% uszczerbku na zdrowiu. Na skutek wniesionego sprzeciwu sprawę rozpatrzyła Komisja Lekarska ZUS, która orzeczeniem z 24 listopada 2015 r. również orzekł 0% uszczerbku na zdrowiu, stwierdzając, iż przebyty uraz stawu ramiennego lewego, wygojony został bez zaburzeń funkcjonalnych. W opinii lekarskie KL stwierdziła, że staw ramienny lewy jest bez obrzęku, ruchomość w pełnym zakresie, bez zaników mięśniowych. Dowód: orzeczenie lek. orzecznika ZUS z 14.10.2015 r., orzeczenie KL ZUS z 24.11.2015 r. – akta organu; sprzeciw z 23.10.2015 r., opinia lek. z 24.11.2015 r. – dokumentacja orzeczniczo-lek. ZUS. Na podstawie powyższego orzeczenia KL ZUS organ rentowy w dniu 3 grudnia 2105 r. wydał decyzje, która odmówił ubezpieczonemu prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami wypadku przy pracy, jakiemu uległ on w dniu 5 maja 2015 r. Dowód: decyzja ZUS z 3.12.2015 r. – akta organu. Ubezpieczony cierpi na uszkodzenie(...)i(...)ramienia lewego, leczone operacyjnie, w trakcie rehabilitacji z utrzymującymi się ograniczeniami ruchomości w stawie ramiennym lewym. Ubezpieczony ma widoczne blizny po leczeniu operacyjnym w obrębie ramienia lewego, wyczuwalny palpacyjnie ubytek w obrębie głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia lewego. Odniesione przez ubezpieczonego obrażenia stanowią uszczerbek na zdrowiu. Ubezpieczony wskutek wypadku, któremu uległ 5 maja 2015 r. doznał stałego uszczerbku na zdrowiu w postaci skręcenia stawu ramiennego lewego z uszkodzeniami wewnątrzstawowymi, leczone operacyjnie, wygojone z utrzymującym się objawami uszkodzenia głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia lewego, wygojone bez zaburzeń funkcjonalnych, co zgodnie z tabelą uszczerbkowa odpowiada 5% z punktu 114a tabeli. Dowód: opinia sądowo-lekarska biegłego lek. spec. chirurgii urazowej i ortopedii z 2 kwietnia 2016 r. – k. 32-33, opinia sądowo-lekarska biegłego lek. spec. chirurgii urazowej i ortopedii z 17 sierpnia 2017 r. – k. 104-105, dokumentacja medyczna – k. 26, 34-37, 71-94, 106-118, opinia uzupełniająca z 17.10.2017 r. – k. 137-138 akt sprawy; dokumentacja medyczna w aktach organu. Sąd zważył, co następuje: Odwołanie jest zasadne i zasługiwało na uwzględnienie. Dowody zgromadzone w sprawie były spójne, konkretne, wzajemnie zgodne oraz uzupełniające się. Sąd dał im wiarę w całości. Ponadto żadna ze stron nie zakwestionowała wiarygodności środków dowodowych w postaci dokumentów. Sąd oceniając materiał dowodowy kierował się zasadami logicznego rozumowania oraz doświadczeniem życiowym. Sąd wskazuje, że w myślart. 3 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych(tekst jedn. Dz. U. z 2015 r., poz. 1242 t.j.ze zm.) za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych; podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia albo w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy. Zatem aby określone zdarzenie zostało uznane za wypadek przy pracy musi spełniać łącznie następujące warunki: mieć charakter nagły, być wywołane przyczyną zewnętrzną, powodować uraz lub śmierć, nastąpić w związku z pracą. Brak jednego z ww. elementów nie pozwala na uznanie zdarzenia za wypadek przy pracy. W niniejszej sprawie nie było sporu do co stanu faktycznego sprawy i uznania zdarzenia za wypadek przy pracy. Sporne było ustalenie uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonego. W toku sprawy przeprowadzono dowód z opinii biegłego lekarza chirurga urazowego i ortopedy. W opinii sądowo-lekarskiej z 2 kwietnia 2016 r. biegły lek. spec. chirurgii urazowej i ortopedii stwierdził, iż ubezpieczony doznał uszkodzenia(...)i(...)ramienia lewego, leczone operacyjnie, w trakcie rehabilitacji z utrzymującymi się ograniczeniami ruchomości w stawie ramiennym lewym. Biegły ocenił, że odniesione przez ubezpieczonego obrażenia stanowią uszczerbek na zdrowiu lecz oceny procentowego uszczerbku na zdrowiu dokonać będzie można dopiero po zakończeniu leczenia i rehabilitacji. Biegły nie podzielił orzeczenie KL ZUS, gdyż z dokumentacji medycznej wynika, że na skutek urazu doszło do uszkodzenia wewnętrznych struktur stawu ramiennego lewego, wymagającego naprawczej operacji, którą wykonano 14 stycznia 2016 r. Badanie ortopedyczne dla celów orzeczniczych wykazało uszczerbek na zdrowiu, którego wysokość będzie możliwa do ustalenia po zakończeniu leczenia i rehabilitacji (k. 32-33). W opinii z 17 sierpnia 2017 r. biegły lek. sądowy spec. chirurgii urazowej i ortopedii stwierdził, że po przeprowadzonej rehabilitacji nadal widoczne są blizny po leczeniu operacyjnym uszkodzeń wewnątrzstawowych stawu ramiennego lewego, zanik mięśni obręczy barkowej lewej, natomiast ruchomość w stawie ramiennym jest dobra. Biegły stwierdził, że ubezpieczony ma objawy uszkodzenia głowy długiej mięśnia dwugłowego ramiennego lewego z ruchomością w pozostałych stawach kończyny górnej lewej w stanie dobrym, również zdolność chwytna została zachowana. Biegły orzekł, iż ubezpieczony cierpi na skręcenie stawu ramiennego lewego uszkodzeniami wewnątrzstawowymi, leczone artroskopowo, wygojone z utrzymującymi się objawami uszkodzenia głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia lewego, leczone zachowawczo, wygojone bez zaburzeń funkcjonalnych. W ocenie biegłego ubezpieczony wskutek wypadku, któremu uległ 5 maja 2015 r. doznał stałego uszczerbku na zdrowiu w postaci skręcenia stawu ramiennego lewego z uszkodzeniami wewnątrzstawowymi, leczone operacyjnie z wygojone z utrzymującym się objawami uszkodzenia głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia lewego, co zgodnie z tabelą uszczerbkowa odpowiada 5% z punktu 114a tabeli. Biegły stwierdził, że nie podziela opinii KL ZUS, gdyż zarówno badania(...)jak i ocena śródoperacyjna wykazały uszkodzenia wewnątrzstawowe, po przebytym urazie, powodujące dysfunkcję narządu ruchu (k. 104-105). Zarzuty do powyższej opinii wniósł pełnomocnik ubezpieczonego, wskazując, iż nie zgadza się z oceną procentowego uszczerbku na 5%, w kontekście nie tylko samego uszczerbku ale i jego konsekwencji dla ubezpieczonego, spowodowanych utrudnień w życiu zawodowym i prywatnym oraz konsekwencji jakie pociągnął za sobą uszczerbek i zabiegi lecznicze. Pełnomocnik zwrócił uwagę, że biegły nie uwzględnił zwyrodnienia stawy barkowo-obojczykowego lewego przy ocenia procentowego uszczerbku na zdrowiu oraz innych uszkodzeń wewnątrzstawowych. Ponadto pełnomocnik wniósł o szczegółowe uzasadnieniu przyznania 5% uszczerbku wraz z podaniem konkretnych przykładów na potwierdzenie wskazanego procentowego uszczerbku a także wskazanie jakie obawy oraz dolegliwości przy takim urazie uzasadniają ustalenie wyższego uszczerbku na zdrowiu. Pełnomocnik posiłkowo wskazał na orzeczenia SN, stwierdzające, że nie jest wystarczające aby biegli przedstawili jedynie swoją ostateczna konkluzję i konieczne jest zawarcie w opinii opisów metod i sposobów przeprowadzenia badania (k. 131). W opinii uzupełniającej z 17 października 2017 r. biegły podał, że ocena procentowego uszczerbku zależy od uszkodzenia mięśnia i ścięgien oraz ich przyczepów w zależności od zmian wtórnych i upośledzenia funkcji mięśnia dwugłowego. Biegły podał, że w wyniku badania stwierdzono blizny po leczeniu operacyjnym, uszkodzenia wewnątrzstawowe stawu ramiennego lewego, zanik mięśni obręczy barkowej lewej, ruchomość w stawie ramiennym oceniono jako dobrą, ujawniono cechy uszkodzenia głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia lewego. Biegły stwierdził więc, że po leczeniu oraz rehabilitacji uzyskano dobrą sprawność funkcjonalną stawu ramiennego lewego. Biegły pokreślił, że badanie kontrolne(...)z 23 grudnia 2016 r. nie wykazało innych uszkodzeń wewnątrzstawowych. Biegły wskazał jednocześnie, iż nie jest prawdą, że po leczeniu operacyjnym stwierdzono zmiany zwyrodnieniowe stawu barkowo-obojczykowego lewego, gdyż karta wypisu leczenie operacyjnego nie zawiera takiego wpisu. Opisane w badaniu(...)zmiany zwyrodnieniowe stawu obojczykowo-barkowego lewego nie mają żadnego związku z urazem z 5 maja 2015 r. również w karcie informacyjne(...)z 5 maja 2015 r. nie stwierdzono urazu stawu obojczykowo-barkowego lewego, także wykonane badanie RTG nie wykazało takowego. Biegły podtrzymał swoją poprzednią opinię w całości, wskazując, iż procentowy uszczerbek na zdrowiu jest adekwatny do stopnia uszkodzenia stawu ramiennego lewego (k. 137-138). Po przeprowadzonym postępowaniu Sąd uznał opinie za w pełni wiarygodne. W szczególności należy wskazać, że ww. opinie są rzetelne, kompleksowe, logiczne, a co najważniejsze kategorycznie i zbieżne w zakresie oceny stanu zdrowia powoda. Biegły jest specjalistą w dziedzinie ortopedii i chirurgii, dlatego Sąd nie znalazł podstaw by je kwestionować, tym bardziej, że są one wyczerpujące i zawierają logiczne i przekonujące uzasadnienie. Sąd podzielił wnioski wynikające z ww. opinii lekarsko-sądowych (głównej i uzupełniającej), a Sąd nie zmalał podstaw aby je kwestionować. Należy w tym miejscu zaznaczyć, iż sąd ubezpieczeń społecznych nie ma obowiązku prowadzenia postępowania dowodowego z urzędu, a odrębny charakter postępowania nie wyłącza zasady kontradyktoryjności w tych sprawach, w tym ciężaru dowodzenia swych twierdzeń przez ubezpieczonego i pozwany organ (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2008 r., I UK 193/07). Dowód z opinii biegłych podlega ocenie Sądu przy zastosowaniuart. 233 § 1 K.p.c., na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (zob. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98). Biorąc pod uwagę przedstawione kryteria należy stwierdzić, że przeprowadzony dowód z opinii biegłego jest w pełni przydatny dla ustalenia stanu faktycznego sprawy i ustalenia właściwego, adekwatnego uszczerbku na zdrowiu, jaki ubezpieczonyT. M.poniósł w wyniku wypadku przy pracy z 5 maja 2015 r. Biegły wydał opinie po gruntownej analizie akt sprawy, uwzględniając całą dostępną dokumentację lekarską. Wnioski opinii omówiono szeroko, sformułowane zostały one w sposób jasny i precyzyjny, a ich końcowe stanowisko zostało szczegółowo, przekonująco i logicznie uzasadnione. Przedstawione konkluzje są kategoryczne, a ich uzasadnienie przedstawione zostało w sposób przystępny i zrozumiały. Powołany w sprawie biegły jest doświadczonym specjalistą z dziedzin medycyny, które odpowiadały schorzeniom ubezpieczonego, a poziom jego wiedzy i sposób umotywowania orzeczenia powoduje, iż Sąd uznaje przeprowadzone w sprawie opinie za w pełni trafne. Stosowanie natomiast do treści art. 11 ust. 1 ustawy ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Za stały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nierokujące poprawy (ust. 2). Za długotrwały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy, mogące ulec poprawie (ust. 3) W związku z ustaleniem, iż ubezpieczony doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w łącznej wysokości 5%, na podstawieart. 47714§ 2 K.p.c.w zw. zart. 11 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku. O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie 2 wyroku na podstawieart. 98 K.p.c.zasądzając na rzecz odwołującego koszty zastępstwa prawnego w kwocie 360,00 zł. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika Sąd ustalił na podstawie § 9 ust. 2 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800), biorąc pod uwagę wkład i wysiłek jakie pełnomocnik włożył w prowadzenie sprawy. SSR Piotr Pawlak

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Bydgoszczy date: '2017-11-06' department_name: VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Piotr Pawlak legal_bases: - art. 3 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych - art. 233 § 1 K.p.c. recorder: st. sekr. sąd. Ewa Zimniak – Strusińska signature: VII U 106/16 ```

154505250007527_XV_GC_004255_2013_Uz_2014-12-01_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XV GC 4255/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 01 grudnia 2014 roku Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy wW.XV Wydział Gospodarczy w składzie: Przewodniczący: SSR Joanna Chała – Małkowska Protokolant: Anna Pietrzak po rozpoznaniu w dniu 01 grudnia 2014 roku w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa:D. S. przeciwko:(...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wM. o zapłatę kwoty 10.000 zł I oddala powództwo; II zasądza od powodaD. S.na rzecz pozwanego(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wM.kwotę 1.217 (jeden tysiąc dwieście siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego; III nakazuje pobrać od powodaD. S.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy wW.kwotę 130,55 (sto trzydzieści 55/100) złotych tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa; IV nakazuje zwrócić pozwanemu(...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wM.ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy wW.kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem niewykorzystanej części zaliczki na koszty tłumacza przysięgłego. SSR Joanna Chała – Małkowska

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie date: '2014-12-01' department_name: XV Wydział Gospodarczy judges: - Joanna Chała – Małkowska legal_bases: [] recorder: Anna Pietrzak signature: XV GC 4255/13 ```

154500000000503_I_ACa_001211_2014_Uz_2015-02-26_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 1211/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 lutego 2015 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący – Sędzia SA Edyta Mroczek (spr.) Sędzia SA Hanna Muras Sędzia SO (del.) Marcin Kołakowski Protokolant st. sekr. sąd. Joanna Baranowska po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2015 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaJ. P. przeciwko Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z siedzibą wW. o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 5 lutego 2014 r. sygn. akt XXIV C 1254/12 1 oddala apelację; 2 zasądza odJ. P.na rzecz Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z siedzibą wW.kwotę 5400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. I A Ca 1211/14 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 5 lutego 2014 r. oddalił powództwoJ. P.skierowane przeciwko Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wW.o zasądzenie kwoty 210 000 zł wraz odsetkami ustawowymi liczonymi od 11 listopada 2006 r. do dnia zapłaty oraz obciążył powoda kosztami postępowania w sprawie. Powyższe rozstrzygnięcie zapadło na podstawie następujących ustaleń faktycznych oraz rozważań prawnych. W dniu 26 stycznia 2004 r.J. P.złożył Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wniosek o pomoc finansową z programu(...)(Działanie 4 - Różnicowanie działalności gospodarczej na obszarach wiejskich, Schemat 4.2 - Tworzenie miejsc pracy na obszarach wiejskich), na planowane przez niego przedsięwzięcie określone jako zakup statku pasażersko-samochodowego na potrzeby świadczenia usług transportowych. Zgodnie ze złożonym wnioskiem statek miał być używany do wynajmu wraz z załogą w ramach stałej współpracy z podmiotem zajmującym się organizacją przewozów. We wniosku w sekcji dotyczącej zatrudnienia powód wskazał planowane przez niego utworzenie 10 nowych miejsc pracy na stanowiskach: głównego mechanika (1 stanowisko), motorzysty (3 stanowiska), sternika-dowódcy (3 stanowiska), stewardessy (2 stanowiska), dozorcy-sprzątacza (1 stanowisko). W dniu 28 czerwca 2004 r. strony niniejszego postępowania zawarłyumowę nr (...)zmienioną aneksem z 9 grudnia 2005 r., która określała warunki i tryb udzielenia przez Agencję pomocy finansowej powodowi z funduszy Unii Europejskiej i funduszy krajowych - Program(...), w zakresie przewidzianym w Rocznej Umowie finansowej na rok 2002/2003 między Komisją Wspólnot Europejskich a rządem Rzeczypospolitej Polskiej w ramach osi poprawy warunków prowadzenia działalności gospodarczej i tworzenia miejsc pracy, działania 4 - różnicowania działalności gospodarczej na obszarach wiejskich, schematu tworzenia miejsc pracy na obszarach wiejskich (§ 1). Przedmiotem umowy była realizacja przedsięwzięcia polegającego na zakupie statku pasażersko-samochodowego w terminie najpóźniej do dnia 31 lipca 2006 r., którego zakres rzeczowy, terminy realizacji i koszty kwalifikowane, które mogą zostać objęte finansowaniem określał harmonogram rzeczowo-finansowy, stanowiący załącznik nr 1 do umowy (§ 2 ust 1). Zgodnie z załączonym harmonogramem przedsięwzięcie podzielone zostało na dwa etapy: etap I - statek gotowy do wodowania (termin realizacji od 28 czerwca 2004 r. do 31 marca 2006 r.), etap II - oddanie statku gotowego do eksploatacji (termin realizacji od 1 kwietnia 2006 r. do 31 lipca 2006 r.). Każda zmiana przedmiotu umowy (oprócz zmiany dotyczącej wyłącznie kosztów przedsięwzięcia), zakresu rzeczowego lub daty zakończenia realizacji etapu lub całości przedsięwzięcia na późniejszą wymagała zawarcia porozumienia zmieniającego umowę w postaci aneksu (§ 2 ust 3). Zgodnie z § 3 umowy Agencja miała udzielić powodowi pomocy finansowej stanowiącej zwrot części kosztów kwalifikowanych przez niego poniesionych na realizację przedsięwzięcia w wysokości 210.000 zł (całość kosztów przedsięwzięcia wynosiła 440.000 zł). Pomoc finansowa miała zostać przekazana w dwóch ratach w wysokości 150.000,00 zł i 60.000 zł. Na podstawie § 6 umowy powód zobowiązał się m. in. do pełnej realizacji przedsięwzięcia i zakończenia przedsięwzięcia lub jego etapu najpóźniej w terminie określonym w harmonogramie rzeczowo-finansowym (lit. d), umożliwienia przeprowadzenia przez Agencję kontroli realizacji prac przewidzianych w planie przedsięwzięcia (lit. f), złożenie wniosku o płatność wraz z wymaganymi załącznikami w określonych umową terminach (lit. h), przesyłania pisemnej informacji o każdej planowanej zmianie harmonogramu rzeczowo-finansowego wraz z określeniem przyczyn, jak również o wystąpieniu wszelkich istotnych okoliczności wpływających na zmianę realizacji przedsięwzięcia (lit. 1), utworzenia w wyniku realizacji przedsięwzięcia, nie później niż w dniu zakończenia realizacji całości przedsięwzięcia i utrzymania prze okres minimum 1 roku od dnia dokonania ostatniej płatności, nie mniej niż 6 nowych miejsc pracy (lit. o). Ponadto powód zobowiązał poddać kontrolom dokumenty związane z realizacją przedsięwzięcia oraz poddać wizytacjom terenowym w miejscu realizacji przedsięwzięcia przez upoważnionych przedstawicieli Agencji (§ 6 ust. 4). Powód obowiązany był złożyć wniosek o płatność w następujących terminach: I - po dokonaniu odbioru pierwszego etapu realizacji przedsięwzięcia wraz z udokumentowaniem poniesionych 72,72% kwalifikowanych kosztów przedsięwzięcia, co stanowiło 320.000 zł najpóźniej do 10 kwietnia 2006 r., II - po dokonaniu odbioru drugiego etapu realizacji przedsięwzięcia wraz z udokumentowaniem poniesionych 100% kwalifikowanych kosztów przedsięwzięcia, co stanowiło 440.000 zł najpóźniej do 10 sierpnia 2006 r. (§ 7 ust. 1). W przypadku zmiany terminów złożenia wniosku o płatność, ustalony nowy termin nie mógł w żadnym przypadku być późniejszy niż 10 sierpnia 2006 r. (§ 7 ust. 3). Powód zobowiązany był wraz z wnioskiem o płatność przekazać Agencji m. in. oryginały protokołów odbioru, wykaz faktur dokumentujących poniesione koszty, zestawienie rzeczowo-finansowe zrealizowanego przedsięwzięcia lub jego etapu, faktury związane z potwierdzeniem dokonania zapłaty, inne dokumenty potwierdzające realizację przedsięwzięcia lub etapu przedsięwzięcia objętego wnioskiem o płatność (§ 7 ust. 5). Na mocy § 7 ust. 9 umowy Agencja nie mogła uwzględnić wniosku o płatność w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości w dokumentacji złożonej wraz z wnioskiem o płatność (lit. a), przekroczenia terminów składania wniosków o płatność (lit. b), niezrealizowania lub niepełnego zrealizowania przedsięwzięcia określonego w umowie, lub jego etapu, zgodnie z harmonogramem rzeczowo-finansowym (lit. c). Agencja mogła odmówić udzielenia pomocy finansowej w przypadku niezrealizowania lub niepełnego zrealizowania przedsięwzięcia (§ 9 lit. b), nieudokumentowania realizacji przedsięwzięcia w sposób określony w niniejszej umowie (§ 9 lit. e), stwierdzenia niezgodności pomiędzy złożonym przez powoda wnioskiem o płatność a rzeczywiście wykonanym zakresem przedsięwzięcia (§ 9 lit. f), nieutworzenia w wyniku realizacji przedsięwzięcia lub nieutrzymania przez okres minimum 1 roku od dnia dokonania ostatniej płatności nowych miejsc pracy w ilości określonej w umowie, chyba że nieutrzymanie miejsc pracy wynika z okoliczności, za które powód nie ponosił odpowiedzialności (§ 9 lit. 1). 24 lipca 2004 r. powód zwrócił się do pozwanej o wyrażenie zgody na podpisane aneksu do umowy na mocy którego zmieniona zostałaby realizacja przedsięwzięcia z dwuetapowego na jednoetapowe. Pozwana odmówiła wyrażenia takiej zgody. W dniu 27 października 2005 r. powód zawarł z właścicielkąfirmy (...)umowę wykonania statku(...), której przedmiotem była dostawa statku(...)wraz z dokumentami uznaniowymi PRS dopuszczającymi statek do eksploatacji w wersji dla 110 pasażerów w kompletacji podstawowej określonej w załączniku nr 1 do tej umowy. W specyfikacji statku wpisano m. in. kadłub aluminiowy, relingi i okucia okna, drzwi, schody, montaż zbiorników na paliwo, instalacja silników, wykończenie wnętrza typu „tramwaj wodny” (32 miejsca siedzące w salonie, 32 miejsca siedzące na pokładzie słonecznym, 44 miejsca stojące), toaleta, instalacja elektryczna, instalacja centralnego ogrzewania. Zgodnie z aneksem do umowy strony ustaliły termin wykonania prób szczelności kadłuba dopuszczających do wodowania, wg którego czynności te zostaną wykonane do dnia 31 marca 2006 r., a całkowita dostawa nastąpi najpóźniej do dnia 31 maja 2006 r. Faktura VAT nr(...)z 28 lipca 2006 r., której przedmiotem był w/w statek, została wystawiona na kwotę 536.800,00 zł. Następnie 31 lipca 2006 r. powód odebrał w/w statek. Jednocześnie w protokole jego odbioru, z uwagi na pogarszające się warunki żeglugowe naW., uniemożliwiające przetransportowanie statku drogą wodną doW.(w celu wykonania prac wykończeniowych w toalecie oraz salonie na statku oraz wyposażenia go w środki ratunkowe), powód zlecił sprzedawcy przygotowanie statku do transportu drogą lądową. W celu transportu lądowego odstąpiono od montażu nadbudówki na statku oraz wstrzymano instalację silników, pędników oraz systemów elektrycznych, zdemontowano również urządzenia CO (grzejniki). W dniach 29-31 lipca 2006 r. powód zawarł jako pracodawca z pięcioma osobami umowy o pracę na czas nieokreślony. W umowach tych jako rodzaj umówionej pracy wpisano: młodszy marynarz x2, marynarz-motorzysta, prowadzenie nadzoru nad dokumentacją kontrola dokumentów. W dniu 31 lipca 2006 r. Urząd Żeglugi Śródlądowej wG.wydał powodowi dokument rejestracyjny statku żeglugi śródlądowej, na podstawie którego statek został wpisany do rejestru administracyjnego polskich statków żeglugi śródlądowej pod numerem(...). Następnie 10 sierpnia 2006 r.J. P.złożył do(...)Oddziału ARiMR wniosek o płatność wraz z załącznikami. 30 sierpnia 2006 r. pozwana poinformowała powoda o planowanej wizytacji terenowej przedsięwzięcia dotyczącej obu jego etapów, ustalając jej termin oraz wzywając powoda do poprawienia niektórych danych w złożonym przez niego wniosku o płatność. W dniu 6 września 2006 r. osoby uprawnione z ramienia Agencji dokonały wizytacji obu etapów przedsięwzięcia, sporządzając w ich wyniku raporty z wizytacji terenowych. W raportach tych osoba wizytująca zaznaczała w odpowiednich rubrykach oznaczonych „tak”, „nie” wyniki wizytacji. W raporcie dotyczącym pierwszego etapu przedsięwzięcia (statek gotowy do wodowania) stwierdzono, że w części dotyczącej rozpatrywania wniosku o płatność częściową realizowany projekt jest zgodny z zatwierdzonym wnioskiem, z zawartą umową i fakturami przedstawionymi do płatności oraz że jest zakończony na tym etapie i zgodny z harmonogramem prac. Raport został podpisany przezA. K.oraz powoda, a zatwierdzony przezM. K.. W załączniku do raportu częściowego potwierdzono autentyczność oryginałów dokumentów z ich kopiami załączonymi do wniosku, zgodność zakresu wykonanych robót, usług i dostaw z zakresem objętym fakturami oraz zgodność wykonanego zakresu rzeczowego z zakresem wykazanym w protokołach. W raporcie dotyczącym drugiego etapu przedsięwzięcia (oddanie statku gotowego do eksploatacji) stwierdzono, że zatwierdzony projekt jest zgodny z zatwierdzonym wnioskiem i zawartą umową, jest wykorzystywany zgodnie z zatwierdzonym wnioskiem i zawartą umową. Równocześnie stwierdzono, że zrealizowany projekt nie jest zgodny z zawartą umową i fakturami przedstawionymi do płatności oraz nie został zakończony w terminie i zgodnie z harmonogramem. W załączniku do protokołu końcowego oceniono, że zakupiony statek jest statkiem gotowym do eksploatacji oraz że powód zatrudnił 6 osób. Ponadto potwierdzono autentyczność oryginałów dokumentów z ich kopiami załączonymi do wniosku, zgodność zakresu wykonanych robót, usług i dostaw z zakresem objętym fakturami oraz zgodność wykonanego zakresu rzeczowego z zakresem wykazanym w protokołach, a także potwierdzono zgodność stanu faktycznego z deklaracją powoda i informacją Urzędu Skarbowego. Raport ten został podpisany przezA. K.oraz powoda. W dniu 11 września 2006 r., po wysłaniu raportu do centrali Agencji wW.,(...)Oddział Regionalny ARiMR przesłał do centrali Agencji wW.informację, że w raporcie z wizytacji terenowej dotyczącej etapu końcowego omyłkowo zaznaczono oceną zgodności na „tak”, a powinno być zaznaczone „nie”. W czasie wizytacji przedmiotowy statek znajdował się w hali montażowej stoczni wK.. Osoby dokonujące wizytacji opisały stan fizyczny statku jako „goły kadłub, bez nadbudówek, bez silników, nie było instalacji elektrycznych”. Została także sporządzona dokumentacja fotograficzna statku obrazująca jego stan fizyczno-techniczny. Fotografie te obrazują statek jedynie jako kadłub bez zamontowanych elementów jego nadbudówki, bez zainstalowanych silników oraz innych urządzeń. Z dokumentacji fotograficznej jednoznacznie wynika, że 6 września 2006 r. statek był w trakcie budowy, na co wskazują widoczne na zdjęciach, znajdujące się w środku kadłuba oraz przy nim, narzędzia spawalnicze. Pismem z 15 września 2006 r. pozwana poinformowała powoda, że w wyniku przeprowadzonej weryfikacji stwierdzono niepełne zrealizowanie przedsięwzięcia określonego w umowie zgodnie z harmonogramem rzeczowo-finansowym. W związku z tym wniosek dotyczący pierwszego i drugiego etapu przedsięwzięcia został odrzucony z jednoczesnym wypowiedzeniem umowy. W międzyczasie, 28-29 września 2006 r. powód wnioskował do Agencji o zmianę określenia zakresu rzeczowego II etapu przedsięwzięcia na „zakup statku i uzyskanie świadectwa rejestracji”, na co pozwana nie wyraziła zgody informując, że wniosek taki został złożony po terminie. W wyniku składanych przezJ. P.odwołań od powyższej decyzji z 15 września 2006 r. została ona podtrzymana. Sąd wskazał, że strony były zgodne co do stanu fizyczno-technicznego statku w czasie przeprowadzanej wizytacji. Wynika on z wiarygodnych i spójnych zeznań świadkówA. K.orazM. K., którym powód nie zaprzeczył, oraz dokumentacji fotograficznej statku wykonanej w dniu wizytacji terenowej, tj. 6 września 2006 r. W ocenie Sądu, niski poziom wód wW.nie wpłynął na możliwość realizacji przedsięwzięcia, jakim było kupno statku pasażerskiego - samochodowego. Stan wód w przywoływanym przez powoda okresie uniemożliwił mu transport statku drogą wodną doW., gdzie miały odbyć się jedynie prace wykończeniowe statku nieobjęte kontraktem zakupu, takie jak: wykończenie toalety, wyposażenie w środki ratunkowe, wykończenie wnętrza salonu. A zatem zdaniem Sądu nic nie stało na przeszkodzie, aby statek zgodnie z harmonogramem rzeczowo-finansowym był gotowy do eksploatacji 6 września 2006 r., a następnie w późniejszym czasie, po ustabilizowaniu się stanu wód, przetransportowany drogą wodną doW.celem przeprowadzenia na nim prac wykończeniowych, które nie były objęte umową. Siła wyższa, jaką był niski stan wód, nie uniemożliwiła zatem wykonania przedsięwzięcia, ale jedynie uniemożliwiła wykonanie wW.prac wykończeniowych, które nie miałyby wpływu na ostateczne zrealizowanie przedsięwzięcia w postaci „oddania statku gotowego do eksploatacji”. Oceniając żądanie pozwu Sąd w pierwszej kolejności rozpatrywał jaki był zgodny zamiar stron umowy w kontekście interpretacji pojęcia „statek gotowy do eksploatacji”, które znalazło się w harmonogramie przedmiotowo-finansowym dołączonym do umowy. Wskazał, że przedmiotem umowy była realizacja przedsięwzięcia polegającego na zakupie statku pasażersko samochodowego w terminie najpóźniej do 31 lipca 2006 r., które to przedsięwzięcie podzielone zostało na dwa etapy: I etap - statek gotowy do wodowania, II etap - oddanie statku gotowego do eksploatacji. Strony różniły się w interpretacji pojęcia określającego drugi z etapów przedsięwzięcia. Według powoda „oddanie statku gotowego do eksploatacji” to „oddanie przez stocznię statku gotowego do zarejestrowania”, a „statek gotowy do eksploatacji” to statek posiadający „zespół cech i właściwości, które mogą być nadane wyłącznie przez uprawnionych specjalistów w stoczni i muszą być potwierdzone przez odpowiednią instytucję klasyfikacyjną (PRS, czyli Polski Rejestr Statków), a których posiadanie umożliwi po zakupie statku, czyli po zakończeniu etapów objętych harmonogramem rzeczowo-finansowym, podjęcie we własnym zakresie przez powoda dalszych działań zmierzających do uzyskania dokumentów dopuszczających do eksploatacji w rozumieniuustawy o żegludze śródlądowej”. Według natomiast pozwanej „statek gotowy do eksploatacji” to statek posiadający dokument potwierdzający jego zdatność do eksploatacji, a więc posiadający świadectwo zdolności żeglugowej”, a ostatecznie „statek gotowy do użytkowania w sposób ustalony w umowie”. Odnosząc się do pierwotnych twierdzeń pozwanej, że „statkiem gotowym do eksploatacji” jest statek posiadający świadectwo zdolności żeglugowej, Sąd Okręgowy wskazał iż zgodnie zart. 28 ust. 1 pkt 3 ustawy z 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej(Dz. U. z 2013 r., nr 1458 j.t.), świadectwo zdolności żeglugowej jest dokumentem bezpieczeństwa statku, po uzyskaniu którego statek może być używany w żegludze śródlądowej. Natomiast zgodnie z art. 27 tej ustawy statek może być używany w żegludze śródlądowej, jeżeli odpowiada wymaganiom bezpieczeństwa w zakresie: budowy, jego stałych urządzeń i wyposażenia; właściwości manewrowych; ochrony wód, powietrza lub ochrony przed hałasem; warunków sanitarnych oraz bezpieczeństwa i higieny pracy; składu i kwalifikacji załogi. Sąd podkreślił, że żadne z postanowień umowy łączącej strony nie nakładało na powoda uzyskania takiego świadectwa. Natomiast Agencja nie odpowiedziała na pismo powoda z 6 lipca 2004 r., w którym zwrócił się z prośbą o przesłanie dokładnej listy wszystkich dokumentów wymaganych od niego przy wnioskowaniu o płatność częściową i końcową. Ponadto powód nie został przez pozwaną wezwany do przedstawienia w/w świadectwa, w szczególności Agencja nie zrobiła tego w powiadomieniach o wizytacjach terenowych, w których informowała powoda o konieczności przygotowania i udostępnienia oryginałów określonych dokumentów. Dopiero po wypowiedzeniu umowy oraz wszczęciu procedury odwoławczej przez powoda, Agencja zaczęła podnosić, żeJ. P.nie przedstawił świadectwa zdolności żeglugowej, który to dokument świadczyłby o gotowości do eksploatacji zakupionego przez niego statku. Z powyższego wynika, że zamiarem stron umowy, do tego by określić, czy statek jest „gotowy do eksploatacji”, nigdy nie był wymóg uzyskania świadectwa zdolności żeglugowej. Także w świetle zeznań, świadkaA. M., zatrudnionej w Agencji oraz rozpatrującej odwołania i kontrolującej sposób rozpatrywania odwołań, wynika, że brak świadectwa zdolności żeglugowej statku w dniu zakończenia przedsięwzięcia (31 lipca 2006 r.) nie dyskwalifikował w żaden sposób jego realizacji przez powoda, bowiem posiadanie tego świadectwa byłoby jedynie pomocnicze dla uznania statku za gotowy do eksploatacji. Sąd Okręgowy przyjmując, że strony umowy w odmienny sposób interpretowały jej fragment dotyczący „statku gotowego do eksploatacji”, a więc, że nie istniał między nimi zgody zamiar wgart. 65 § 2 k.c., dokonał wykładni spornych postanowień umowy opierając się w szczególności na celu, jakiemu miała służyć umowa oraz jej literalnym brzmieniu. Zgodnie z § 1 umowy oraz Schematem 4.2 programu(...)jej celem było tworzenie nowych miejsc pracy na obszarach wiejskich. Powód miał utworzyć nie później niż 31 lipca 2006 r. i utrzymać przez okres minimum 1 roku od dnia dokonania ostatniej płatności, nie mniej niż 6 nowych miejsc pracy. Utworzenie nowych miejsc pracy miało nastąpić w wyniku realizacji przedsięwzięcia, czyli zakupu statku pasażersko- samochodowego, który, w terminie najpóźniej 31 lipca 2006 r., miał być oddany, jako gotowy do eksploatacji. A zatem warunkiem sine qua non utworzenia i utrzymania nowych miejsc pracy przez powoda był uprzedni zakup statku oraz oddanie go do eksploatacji w terminie określonym w harmonogramie rzeczowo-finansowym (realizacja przedsięwzięcia). Dlatego też, niemożliwe byłoby osiągnięcie celu umowy, w sytuacji, gdyby przedsięwzięcie będące jej przedmiotem nie zostało zrealizowane, a więc gdyby nie został przez powoda zakupiony statek gotowy do eksploatacji. Zgodnie z literalnym brzmieniem umowy zrealizowanie jej przedmiotu polegało na zakupie statku, który najpóźniej do 31 lipca 2006 miał być gotowy do eksploatacji. Pojęcie „statku gotowego do eksploatacji” zostało zawarte w harmonogramie rzeczowo-finansowym, stanowiącym załącznik do umowy. Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że pojęcie to zostało sformułowane przezJ. P.już we wniosku o udzielenie pomocy finansowej z programu(...)(k. 161), a następnie zostało w nieznacznie zmienionej formie „oddanie statku gotowego do eksploatacji” wprowadzone do w/w harmonogramu. Pojęcie to zostało wyrażone w takiej formie, z powodu niemożności precyzyjniejszego opisania przez powoda końcowego etapu przedsięwzięcia, gdyż pojemność rubryki we wniosku o udzielenie pomocy finansowej z programu(...)była ograniczona. W ocenie Sądu w braku zgody stron, co do interpretacji powyższego pojęcia, należy rozumieć go zgodnie z jego literalnym, wpisanym do umowy brzmieniem, interpretowanym poprzez pryzmat celu łączącej strony umowy, w której powód zobowiązał się najpóźniej w dniu realizacji przedsięwzięcia, a więc oddania statku do eksploatacji, utworzyć (i utrzymać przez okres minimum 1 roku od dnia dokonania ostatniej płatności) nie mniej niż 6 nowych miejsc pracy. Tak więc, data realizacji przedsięwzięcia została umownie skorelowana z datą w której powód zobowiązał się do utworzenia nowych miejsc pracy. Powód najpóźniej 31 lipca 2006 r., powinien był oddać statek gotowy do eksploatacji oraz utworzyć 6 nowych miejsc pracy. Świadczenie pracy przez pracowników zatrudnionych na tych nowoutworzonych miejscach pracy miało odbywać się przy obsłudze tego statku (młodszy marynarz, marynarz-motorzysta, prowadzenie nadzoru nad dokumentacją kontrola dokumentów). Tak więc, 31 lipca 2006 r. statek powinien być w takim stanie, aby możliwe było świadczenie pracy z nim związane (obsługa wodnego transportu pasażersko-samochodowego). W ocenie Sądu przez „statek gotowy do eksploatacji” należy rozumieć taki statek, którego stan fizyczno-techniczny wskazuje na to, że spełni on cel, dla którego został zbudowany (na gruncie umowy łączącej strony - zakupiony), a więc jako statek pasażersko- samochodowy, będzie gotowy do używania, wykorzystania go w celu świadczenia usług przewozu drogą wodną pasażerów lub samochodów. Z tym, że chodzi o stan fizyczno-techniczy, a nie o stan prawny, a więc uzyskanie wszystkich koniecznych do świadczenia powyższych usług dokumentów, pozwoleń itp. Sąd Okręgowy nie podzielił poglądu powoda że „statek gotowy do eksploatacji” to statek, który posiada „zespół cech i właściwości, którymi musi dysponować statek, do tego, żeby mógł być w przyszłości do eksploatacji dopuszczony”. Zgodnie z takim rozumieniem tego pojęcia, już zakup samej stępki statku uprawniałby do twierdzenia, że jest to statek gotowy do eksploatacji, bowiem w bliżej nieokreślonej przyszłości, na skutek dalszych działań podjętych przez powoda (budowa kadłuba, wykończenie statku itp.), mógłby zostać do eksploatacji dopuszczony. Nawet przyjmując powyższe twierdzenie powoda za prawdziwe, to stan w jakim znajdował się przedmiotowy statek w dniu zakończenia przedsięwzięcia, nie uprawniał do twierdzenia, że posiadał on zespół cech i właściwości, którymi musi dysponować statek, do tego, żeby mógł być w przyszłości do eksploatacji dopuszczony. Z umowy zawartej pomiędzy powodem, a firmą która miała statek dostarczyć, wynika, że powód zamówił statek(...)wraz z dokumentami uznaniowymi PRS dopuszczającymi statek do eksploatacji w wersji dla 110 pasażerów w kompletacji podstawowej określonej w dołączonej specyfikacji. Specyfikacja ta wymieniała m.in. takie punkty prac jak: montaż zbiorników na paliwo, instalację silników z układami sterowania oraz przekładniami wraz z osprzętem, wykończenie wnętrza typu „tramwaj wodny” (32 miejsca siedzące w salonie, 32 miejsca siedzące na pokładzie słonecznym, 44 miejsca stojące). Całkowita dostawa statku wykonanego zgodnie ze specyfikacją miała nastąpić najpóźniej do dnia 31 maja 2006 r., a przekroczenie tego terminu było niedopuszczalne. Wynika z tego jednoznacznie, że w dniu zawarcia tej umowy, a więc 27 października 2005 r., powód zamówił statek, którego stan fizyczno- techniczny odpowiadał pojęciu „statek gotowy do eksploatacji” zawartemu w harmonogramie przedmiotowo-finansowym. Tak, więc zamiarem powoda wcale nie było dostarczenie statku posiadającego zespół cech i właściwości, którymi musi dysponować statek, do tego żeby mógł być w przyszłości do eksploatacji dopuszczony, a które według niego posiadł 31 lipca 2006 r. już sam kadłub statku, ale statku którego stan fizyczno-techniczny pozwalałby na jego wykorzystywanie zgodnie z umową. W ocenie Sądu, dopiero po chwili, w której wiadome dla powoda, było że nie uda mu się zrealizować przedsięwzięcia, a więc oddać statku gotowego do eksploatacji w znaczeniu statku gotowego do wykorzystania zgodnie z jego celem, powód zmienił swoje stanowisko. Twierdzenie takie Sąd wysnuł, oprócz analizy umowy z 27 października 2005 r., także z zachowania powoda jakim było, już po ostatecznym terminie zakończenia przedsięwzięcia, skierowanie (28-29 września 2006 r.) do pozwanej wniosku o zmianę określenia zakresu rzeczowego II etapu przedsięwzięcia na „zakup statku i uzyskanie świadectwa rejestracji”, czyli na stan, w którym statek ówcześnie się znajdował. Wynika z tego, że powód będąc świadomym niezrealizowania w terminie przedsięwzięcia, do którego się zobowiązał, chciał w taki sposób zmienić jego zakres rzeczowy, aby stan fizyczno-prawny statku w jakim się w dniu zakończenia przedsięwzięcia (31 lipca 2006 r.) znajdował, stwierdzał wykonanie przedmiotu umowy w całości, a więc uprawniał do skutecznego ubiegania się o pomoc finansową od pozwanej. Z powyższej argumentacji wynika, że w dniu zawarcia umowy (28 czerwca 2004 r.) strony w taki sam sposób rozumiały pojęcie „statku gotowego do eksploatacji”, a argumentacja powoda stanowiła w ocenie Sądu, jedynie sposób obrony powoda przez zarzutami pozwanego dotyczącymi niewykonania umowy. Ponadto Sąd Okręgowy wskazał, że w sytuacji rozbieżności poglądów stron co do rozumienia tego terminu, wątpliwości interpretacyjne powinny być rozstrzygnięte na niekorzyść strony, która zredagowała fragment umowy, wątpliwości te wywołujący (in dubio contra proferentem) (por. wyrok Sądu Najwyższego z 5 lipca 2013 r., sygn. akt: IV CSK 1/13, LEX nr 1375459, wyrok Sądu Najwyższego z 4 czerwca 2013 r., sygn. akt: II PK 293/12, LEX nr 1331290). W ocenie Sądu, jeżeli powód chciałby aby zakres przedsięwzięcia ograniczał się do kupna statku oraz jego zarejestrowania, to we wniosku o udzielenie pomocy finansowej, a następnie w harmonogramie rzeczowo-finansowym, etap II przedsięwzięcia określiłby jako „oddanie statku gotowego do rejestracji” a nie „oddanie statku gotowego do eksploatacji”. W ocenie Sądu uzyskanie przez powoda dokumentu rejestracyjnego statku żeglugi śródlądowej nie oznacza, że statek na który wystawiono ten dokument był gotowy do eksploatacji. Analizując wydane na podstawieart. 24 ustawy o żegludze śródlądowej,rozporządzenie Ministra Infrastruktury z 23 stycznia 2003 r. w sprawie rejestru administracyjnego polskich statków żeglugi śródlądowej, doszedł do przekonania, że aby zarejestrować statek wcale nie musi on być gotowy do eksploatacji. Zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia armator będący właścicielem lub współwłaścicielem do wniosku o wpis statku do rejestru zobowiązany jest dołączyć jedynie uwierzytelniony odpis dokumentu stwierdzającego nabycie własności lub współwłasności statku. Wpisanie statku do rejestru administracyjnego polskich statków żeglugi śródlądowej potwierdza jedynie polską przynależność statku (§ 8 ust. 1). Z treści zarównoustawy o żegludze śródlądowej, jak i w/w rozporządzenia, wynika, że do uzyskania dokumentu rejestracyjnego nie jest wymagane spełnienie określonych warunków dotyczących budowy statku (jego cech i właściwości), które to warunki potwierdzić może jedynie świadectwo zdolności żeglugowej, które nie było wymagane w dniu zakończenia realizacji przedsięwzięcia w postaci „oddania statku gotowego do eksploatacji”. Odnosząc się do zarzutów powoda dotyczących niemożności zrealizowania II etapu przedsięwzięcia przez to, iż pozwana nie zwróciła mu pomocy finansowej za zrealizowanie jego I etapu, Sąd Okręgowy stwierdził, że ani z umowy łączącej strony ani z dokumentów zgromadzonych w toku niniejszego postępowania, nie wynikało, aby realizacja II etapu przedsięwzięcia miała nastąpić za środki finansowe uzyskane z realizacji I etapu przedsięwzięcia. W § 7 ust. 11 umowy z 28 czerwca 2004 r., wynika że w przypadku zaakceptowania wniosku o płatność w całości lub w części Agencja dokonuje płatności w terminie do trzech miesięcy od dnia złożenia przez powoda kompletnego i poprawnego wniosku o płatność. Wniosek o płatność częściową zgodnie z umową należało złożyć najpóźniej 10 kwietnia 2006 r. Powód wniosek taki złożył w kwietniu 2006 r. (k. 331), a zatem nawet jeżeli był to wniosek kompletny, to powód powinien być świadomy tego, że wypłatę pomocy finansowej mógł otrzymać nawet na początku czerwca 2006 r. Jeżeli natomiast wniosek nie był kompletny (tak jak to było w niniejszej sprawie) i jeżeli Agencja niezwłocznie (czego nie zrobiła w niniejszej sprawie) powiadomiłaby powoda, a ten uzupełniłby wniosek w umownym terminie czternastu dni, to czas do wypłaty pomocy finansowej jeszcze by się wydłużył. Już z samej analizy umowy, wynika więc, że II etap przedsięwzięcia nie mógł być finansowany z pieniędzy uzyskanych za zrealizowanie I etapu przedsięwzięcia. Co więcej, w znaczącej mierze od powoda zależało na ile etapów zostanie podzielone przedsięwzięcie, a więc miał wpływ na liczbę składanych wniosków o płatność. Sąd Okręgowy wskazał, że z uwagi na niezrealizowanie przedsięwzięcia będącego przedmiotem umowy zbędne było analizowanie kwestii dotyczącej utworzenia i utrzymania przez okres minimum 1 roku od dnia dokonania ostatniej płatności, nie mniej niż 6 nowych miejsc pracy (wykonanie umowy). Zgodnie z § 6 ust. 1 lit. o, utworzenie nowych miejsc pracy miało nastąpić w wyniku realizacji przedsięwzięcia (zakupu statku oraz oddania go gotowego do eksploatacji), które zrealizowane nie zostało, a więc niemożliwe było wykonanie umowy przez powoda. Konkludując, Sąd Okręgowy wskazał, że stan statku w chwili wizytacji terenowych (6 września 2006 r.) nie uprawniał do stwierdzenia, że jest to „statek gotowy do eksploatacji”, czyli statek przystosowany do realizacji swojej funkcji, a więc przewożenia droga wodną pasażerów lub samochodów, bowiem w tym dniu w hali montażowej stoczni znajdował się jedynie kadłub statku z niezamontowanymi na nim częściami oraz urządzeniami niezbędnymi do jego prawidłowego, zgodnego z celem użytkowania. Z tego powodu zgodnie z § 7 pkt 9 lit. c umowy z 28 czerwca 2004 r., pozwana uprawniona była do odrzucenia wniosku o płatność, a w dalszej kolejności wypowiedzenia umowy. Powód nie miał uzasadnionych podstaw, aby w takich okolicznościach domagać się wypłaty dofinansowania. O kosztach orzeczono na podstawieart. 98 k.p.c.orazart. 108 k.p.c. Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożył powód, zaskarżając je w całości. Wyrokowi zarzucił: I. Nierozpoznanie istoty sprawy: a wobec przyjęcia przez Sąd Okręgowy, że Pozwany nie zrealizował zawartej z Powodem umowy z dnia 22 lipca 2004 roku (wraz z aneksem z dn. 05 grudnia 2005 r.), skoro dokonane zostały przewidziane odbiory PRS prac na statku, w dniu 28 lipca 2006 roku statek został zakupiony i fakt zakupu był potwierdzony otrzymaniem w dniu 31 lipca 2006 roku Dokumentu Rejestracyjnego Statku Żeglugi Śródlądowej, zgodnie z którym statek został wpisany do rejestru administracyjnego polskich statków żeglugi śródlądowej pod nr(...), zaś drugi, zawarty w § 6 umowy wymóg zatrudnienia 6 osób, został spełniony; b wobec całkowitego pominięcia przez Sąd faktu istnienia obiektywnych kryteriów oceny cech i właściwości statku w dniu zakupu, zawartych w przepisach budowy statków PRS czyli Polskiego Rejestru Statków oraz zamiennego używania pojęcia „gotowości do eksploatacji” dla określenia cech i właściwości statku lub jego stanu fizyczno-technicznego - skoro cały proces budowy statku przez stocznię był realizowany w oparciu o przepisy PRS, dokumenty budowy statku i odbiorów technicznych PRS konstrukcji (okazywane pracownikom Agencji w trakcie wizytacji i nigdy nie kwestionowane) świadczyły o tym, że w momencie zakupu statek posiadał wymagane umową ze stocznią cechy i właściwości, a zarówno ciąg zdarzeń, okoliczności umowy oraz przedstawiona i udokumentowana historia bliźniaczej jednostki(...)jednoznacznie świadczą o tym, że pojęcie „gotowość do eksploatacji” Powód zawsze rozumiał jako zespół tych cech i właściwości statku, które mogą być nadane wyłącznie przez uprawnionych specjalistów w stoczni i muszą być potwierdzone przez odpowiednią instytucję klasyfikacyjną (PRS), a których posiadanie umożliwi po zakończeniu etapów objętych harmonogramem rzeczowo-finansowym (czyli po zakupie statku), podjęcie we własnym zakresie dalszych działań zmierzających do uzyskania dokumentów dopuszczających statek do eksploatacji w rozumieniuUstawy o żegludze śródlądowej, zaś różnicę pomiędzy „stanem fizycznym” a „posiadaniem wymaganych cech i właściwości” udokumentowano na przykładzie dopuszczenia statku do wodowania - wątpliwości PRS wobec niemieckiego certyfikatu na blachy kadłuba spowodował, że pomimo iż kadłub był w niezmienionym stanie fizycznym, to dopiero akceptacja w/w certyfikatu przez PRS spowodowała, że PRS uznał że kadłub posiada cechę „gotowości do wodowania”; c wobec akceptacji przez Sąd zmiany stanowiska Pozwanej z początkowego, że „statek gotowy do eksploatacji” to statek posiadający świadectwo zdolności żeglugowej, do ostatecznego rozumienia tego pojęcia jako „statku gotowego do użytkowania w sposób ustalony w umowie” z jednoczesnym całkowitym pominięciem faktu, że ewolucja tego poglądu miała miejsce już w trakcie rozprawy oraz zasadniczej kwestii stanowiącej postawę sporu, czyli faktu wypowiedzenia przez Pozwaną umowy wskutek zarzutu nie posiadania przez Powoda świadectwa zdolności żeglugowej statku w dniu zakupu, o czym świadczy dostarczony przez nią dowód z jej pisma z 05 stycznia 2007 r, - skoro umowa nie ustalała sposobu użytkowania statku zaś Sąd uznał że: „...zamiarem stron umowy do tego by określić czy statek jest „gotowy do eksploatacji", nigdy nie był wymóg uzyskania świadectwa zdolności żeglugowej...”, a z zeznań pracowników Pozwanej dokonujących inspekcji oraz rozpatrzenia odwołania wynika, że nawet nie wiedzieli o istnieniu jedynych, obiektywnych kryteriów oceny cech i właściwości statku w dniu zakupu, zawartych w przepisach budowy statków PRS, wskutek delegacji ustawowej będących wówczas elementem polskiego porządku prawnego; d wobec stwierdzenia, że: „...nic nie stało na przeszkodzie, aby statek zgodnie z harmonogramem rzeczowo-finansowym był gotowy do eksploatacji 6 września 2006 r., a następnie w późniejszym czasie, po ustabilizowaniu się stanu wód, przetransportowany drogą wodną doW....” - skoro określony w harmonogramie termin to 31 lipca 2006 r. a nie 6 września 2006 r. i statek musiał znaleźć się wW.w takim czasie, aby możliwe było wykonanie cyklu prac przed nadejściem mrozów, zaś pod koniec lipca 2006 r. nie można było przewidzieć, czy sytuacja naW.zdąży się zmienić przed ostatnim możliwym terminem transportu kołowego, zależnym od nadejścia słot jesiennych, których rozpoczęcie nie pozwoliłoby już na wykonywanie wW.prac montażowo-spawalniczych nadbudówki na statku oraz pominięcie tego wpływu siły wyższej na podjętą racjonalnie decyzję; e wobec oparcia rozumowania o fakt zatrudnienia osób na stanowiskach marynarzy i wyciągania z tego wniosku o konieczności konkretnego stanu fizyczno- technicznego statku w dniu zakupu - pomimo przedstawiania Sądowi kontekstu przedsięwzięcia oraz faktu realizowania wyznaczonych działań, gdyż zgodnie z planem zatrudnione osoby od 1 sierpnia 2006 r. odbywały na wymienionych stanowiskach staż na bliźniaczym statku(...), konieczny zgodnie z przepisami do uzyskania uprawnień bosmana niezbędnych na statku pasażerskim, zaś nie tylko umowa nie nakładała obowiązku zatrudnienia na konkretnych stanowiskach, ale też Pozwana nigdy tego nie oczekiwała, potwierdzając to w swoim piśmie z 24 czerwca 2006 r.; f wobec traktowania planu przedsięwzięcia z wniosku o objęcie dotacją jako zobowiązania umownego na dzień 31 lipca 2006 r. - podczas gdy zapisy umowy jasno rozgraniczały termin realizacji przedsięwzięcia (31 lipca 2006 r.) oraz termin wykonania umowy (12 miesięcy od dnia otrzymania ostatniej płatności, czyli najwcześniej grudzień 2007r.), nie nakładając na Powoda innych obowiązków jak wskazane w umowie, zaś plan przedsięwzięcia oparty był o zamiary w dalszej perspektywie, okresu końca wykonania umowy i dalej; g wobec traktowania jako elementu umowy pomiędzy Powodem a Pozwaną umowy pomiędzy Powodem a stocznią z dn. 27 października 2005 r. oraz przyjmowania twierdzeń Pozwanej w tej sprawie za wiarygodne - skoro Pozwana nie tylko nie była stroną tej umowy, ale o dostarczenie jej kopii wystąpiła dopiero 19 czerwca 2006 roku i kontekst umowy oraz jej zapisy do dziś są dla Pozwanej całkowicie niezrozumiałe, podczas gdy Powód wskazywał, że umowę tę należy rozumieć przez pryzmat umowy na wcześniejszy statek(...)(np. zapis o„...wykończeniu wnętrza typu „tramwaj wodny" (32 miejsca siedzące w salonie, 32 miejsca siedzące na pokładzie słonecznym, 44 miejsca stojące)…”dotyczył sposobu projektowania przestrzeni pasażerskiej opartej na normach powierzchni dla miejsc siedzących i stojących, o czym najlepiej świadczy podana ilość miejsc na pokładzie słonecznym i miejsc stojących, a w wypadku takich miejsc trudno mówić o „wykończeniu wnętrza” w innym sensie. II. naruszenie przepisów postępowania, tj.art. 233 § 1 k.p.c.w zw. zart. 328 § 2 k.p.c.z uwagi na: (i) sprzeczność istotnych ustaleń Sądu Okręgowego z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego przez przyjęcie, z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów, że: • wątpliwości interpretacyjne powinny być rozstrzygnięte na niekorzyść Powoda, gdyż„.był autorem spornego pojęcia „statek gotowy do eksploatacji”jako że „...pojęcie to zostało sformułowane przez powoda już we wniosku o udzielenie pomocy finansowej z programu(...), a następnie zostało w nieznacznie zmienionej formie wprowadzone do w/w harmonogramu...”,pomimo że umowa w całości, wraz z harmonogramem, była zredagowana przez Pozwaną i zgodnie z procedurą Powód nie miał możliwości dokonywania jakichkolwiek zmian czy poprawek, a stwierdzony przez Sąd fakt wystąpienia przez Powoda po jej podpisaniu z prośbą do Pozwanej o podanie listy oczekiwanych dokumentów potwierdza wątpliwości Powoda co do zredagowanych przez Pozwaną zapisów umowy i harmonogramu; • etap II przedsięwzięcia nie miał być finansowany z refundacji za I etap, pomimo przywoływania przez Sąd dowodu Pozwanej w postaci wniosku Powoda o dofinansowanie, w którym znajduje się ten zapis; Pozwany nie zrealizował przedsięwzięcia wynikającego z zawartej z Powodem umowy z dnia 22 lipca 2004 roku, pomimo niekwestionowania przez Pozwaną zatwierdzeń odbiorów zawartych w „Książce budowy statku” oraz spełnienia warunków umownych (zakup statku i zatrudnienie pracowników); „...świadczenie pracy przez pracowników zatrudnionych na tych nowoutworzonych miejscach pracy miało się odbywać przy obsłudze tego statku (młodszy marynarz, marynarz-motorzysta, prowadzenie nadzoru nad dokumentacją kontrola dokumentów)...”co skutkowało konkluzją że„...Tak więc 31 lipca 2006 r. statek powinien być w takim stanie, aby możliwe było świadczenie pracy z nim związane (obsługa wodnego transportu pasażersko-samochodowego)…”,podczas gdy zgodnie z planem od 1 sierpnia 2006 r. zatrudnione osoby odbywały na wymienionych stanowiskach staż na bliźniaczym statku(...), zgodnie z przepisami konieczny m.in. do uzyskania uprawnień bosmana, niezbędnych na statku pasażerskim, zaś nie tylko umowa nie nakładała obowiązku zatrudnienia na konkretnych stanowiskach, ale w dodatku Pozwana nigdy tego nie oczekiwała, potwierdzając to w swoim piśmie z dn. 24 czerwca 2006 r. W związku z wagą tego argumentu który pojawił się dopiero w uzasadnieniu wyroku, wnosimy o przyjęcie wniosku dowodowego w postaci kopii dziennika pokładowego statku(...); w wyniku dwóch wizytacji terenowych dokonanych tego samego dnia przez pracowników Pozwanej ustalono, że statek nie spełniał warunku „gotowości do eksploatacji”, pomimo dwustronnie podpisanego raportu stwierdzającego jego spełnianie; dwustronnie podpisany raport z wizytacji terenowej z dnia 06 września 2006 roku potwierdzający „gotowość statku do eksploatacji” zawierał błąd oraz że tak fundamentalna zmiana treści raportu mogła następnie zostać dokonana bez zawiadomienia Powoda wewnętrznym pismem Pozwanej z dnia 11 września 2006 roku; Pozwana prawidłowo wypowiedziała umowę, gdyż Sąd stwierdził, że: „...w świetle zeznań, świadkaA. M., zatrudnionej w Agencji oraz rozpatrującej odwołania i kontrolującej sposób rozpatrywania odwołań, wynika, że brak świadectwa zdolności żeglugowej statku w dniu zakończenia przedsięwzięcia (31 lipca 2006 r.) nie dyskwalifikował w żaden sposób jego realizacji przez powoda, bowiem posiadanie takiego świadectwa byłoby jedynie pomocnicze dla uznania statku za gotowy do eksploatacji...” - podczas gdy świadekM.nie prowadził sprawy Powoda na żadnym etapie i został wezwany przez Sąd na wniosek Pozwanej w sprawach związanych z zatrudnieniem pracowników przez Powoda, zaś ponadto zeznanie świadka jest sprzeczne z dostarczonym przez Pozwaną dowodem z dokumentu z dn. 05 stycznia 2007 r., zgodnie z którym przyczyną wypowiedzenia umowy był brak w/w świadectwa, dodatkowo Sąd zupełnie pominął kwintesencję zeznań tego świadka, a mianowicie obnażony przesłuchaniem całkowity brak rozeznania w sprawach merytorycznych dotyczących przedmiotu sporu; „…zamiarem powoda wcale nie było dostarczenie statku posiadającego zespół cech i właściwości, którymi musi dysponować statek, do tego żeby mógł być w przyszłości do eksploatacji dopuszczony, ale statku którego stan fizyczno-techniczny pozwalałby na jego wykorzystywanie zgodnie z umową...”,oraz stwierdzenia przez Sąd,iż„...z treści zarównoustawy o żegludze śródlądowej, jak i w/w rozporządzenia, wynika, że [...] spełnienie określonych warunków dotyczących budowy statku (jego cech i właściwości) [...] potwierdzić może jedynie świadectwo zdolności żeglugowej, które jak była o tym wcześniej mowa nie było wymagane w dniu zakończenia realizacji przedsięwzięcia w postaci „oddania statku gotowego do eksploatacji...”'- podczas gdy zgodnie z przywoływanymi przez Sąd przepisami jest dokładnie odwrotnie, zaś przedstawiana Sądowi historia inwestycji, w tym statku(...)świadczy o tym, że pojęcie „gotowość do eksploatacji” Powód zawsze rozumiał jako„...zespól tych cech i właściwości statku, które mogą być nadane wyłącznie przez uprawnionych specjalistów w stoczni i muszą być potwierdzone przez PRS, a których posiadanie umożliwi po zakończeniu etapów objętych harmonogramem rzeczowo-finansowym (czyli po zakupie statku), podjęcie we własnym zakresie dalszych działań zmierzających do uzyskania dokumentów dopuszczających statek do eksploatacji w rozumieniuUstawy o żegludze śródlądowej…”, „...stan w jakim znajdował się przedmiotowy statek w dniu zakończenia przedsięwzięcia, nie uprawnia do twierdzenia, że posiadał on zespól cech i właściwości, którymi musi dysponować statek...”pomimo że „stan” i „zespół cech i właściwości” są kategoriami niezależnymi od siebie, czego dowodziło przytaczane już pismo PRS o wątpliwościach z uznaniem niemieckiego certyfikatu na blachy kadłuba, który to kadłub - pomimo niezmienionego stanu fizycznego - dopiero po akceptacji w/w certyfikatu został uznany za posiadający cechę gotowości do wodowania, zaś zespół cech i właściwości którymi dysponował statek był potwierdzony w trakcie odbiorów prac przez nadzór w „Książce budowy statku” przedstawianej pracownikom Pozwanej w trakcie wizytacji i nie kwestionowanej ani przed rozprawą ani w jej trakcie; wystąpienie Powoda o zmianę zapisu w harmonogramie rzeczowo- finansowym w dn. 28 września 2006 spowodowane było tym, iż„...Powód będąc świadomym niezrealizowania w terminie przedsięwzięcia, do którego się zobowiązał, chciał w taki sposób zmienić jego zakres rzeczowy, aby stan fizyczno-prawny statku w jakim się w dniu zakończenia przedsięwzięcia (31 lipca 2006 r.) znajdował, stwierdzał wykonanie przedmiotu umowy w całości...”, podczas gdy z tego dokumentu wprost wynika, że wystąpienie to było efektem konstatacji faktu błędnego rozumienia pojęcia „gotowości do eksploatacji” przez konkretnego pracownika Pozwanej rozpatrującego odwołanie i stanowiło rozpaczliwą próbę ratowania przedsięwzięcia, zaś stan fizyczno-prawny był dla Powoda oczywisty w momencie zakupu, o czym świadczy dowód w postaci wcześniejszego odwołania Powoda od wypowiedzenia umowy z dn. 15 września 2006 r.; jeżeli „...powód chciałby aby zakres przedsięwzięcia ograniczył się do kupna statku i jego zarejestrowania, to we wniosku o udzielenie pomocy finansowej, a następnie w harmonogramie rzeczowo-finansowym, etap II przedsięwzięcia określiłby jako „oddanie statku gotowego do rejestracji” a nie „oddanie statku gotowego do eksploatacji”…”,pomimo że Sąd sam stwierdza, że „...do uzyskania dokumentu rejestracyjnego nie jest wymagane spełnienie określonych warunków dotyczących budowy statku (jego cech i właściwości)...”zaś celem działania Powoda nie było zakupienie i zarejestrowanie dowolnego przedmiotu, lecz przedmiotu o wymaganych przepisami cechach i właściwościach; „…nie można zgodzić się z poglądem powoda wyrażonym w pismach procesowych i na rozprawie, że „statek gotowy do eksploatacji” to statek, który posiada „zespół cech i właściwości, którymi musi dysponować statek do tego, żeby mógł być w przyszłości do eksploatacji dopuszczony”, gdyż„…zgodnie z takim rozumieniem tego pojęcia przedstawionym przez powoda już zakup samej stępki statku uprawniałby do twierdzenia, że jest to statek gotowy do eksploatacji”podczas gdy w tym samym uzasadnieniu Sąd stwierdza, że „..według powoda (..) statek gotowy do eksploatacji to nic innego jak statek posiadający „zespół cech i właściwości, które mogą być nadane wyłącznie przez uprawnionych specjalistów w stoczni i muszą być potwierdzone przez odpowiednią instytucję klasyfikacyjną PRS, a których posiadanie umożliwi dopiero po zakupie statku, czyli po zakończeniu etapów objętych harmonogramem rzeczowo-finansowym, podjęcie we własnym zakresie przez powoda dalszych działań zmierzających do uzyskania dokumentów dopuszczających do eksploatacji w rozumieniuustawy o żegludze śródlądowej…”,a których to wymagań na pewno nie mogłaby spełniać przytaczana stępka (ii) dokonanie całkowicie dowolnej oceny dowodów oraz rażące naruszenie zasad wyrokowania, znajdujące odzwierciedlenie w uzasadnieniu polegające na pominięciu oceny dowodów pisemnych stron oraz dowodów w postaci przesłuchania świadków i strony pozwanej, w szczególności na braku jakiejkolwiek oceny ich mocy dowodowej i wiarygodności, bez podania przyczyny ich pominięcia, jak również pominięcie załącznika do protokołu. III. Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. przepisówUstawy z dnia 21 grudnia 2000 roku o żegludze śródlądowej, w szczególności art. 28 ust. 1 oraz art. 26 - 30 tej ustawy - przez niespójne zastosowanie ich przez Sąd Okręgowy. W związku z powyższym skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uwzględnienie powództwa w całości, zasądzenie na rzecz Powoda kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego za I instancję, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy z uwagi na nierozpoznanie przez Sąd I instancji istoty sprawy lub o uznanie umowy za nieważną, gdyż zawierającą celowo zamieszczony w niej przez Pozwaną warunek niemożliwy do spełnienia. Następnie skarżący w piśmie z dnia 16 kwietnia 2014 r. (k.627) wniósł o rozszerzenie powództwa poprzez nakazanie pozwanej zawarcia aneksu do umowy zgodnie z wnioskiem powoda z dnia 28 września 2006 r. i wypłatę kwoty z umowy. Ponadto uzupełnił zarzuty apelacji rozszerzając argumenty na poparcie zarzutu nierozpoznania istoty sprawy oraz rozszerzając zarzut naruszenia przepisów postępowania tj.art. 217§1 i 2 k.p.c.orazart.233§1 k.p.c.w zw. zart. 328§2 k.p.c.poprzez pominięcie wniosków dowodowych o przesłuchanieD. Z.na okoliczność procedur obowiązujących pozwaną w okresie którego spór dotyczy, o włączenie dowodu przerobienia druku(...)w postaci uzyskanego pod koniec grudnia 2013 r. wzoru w/w druku, pominięcie zapisów umowy pomiędzy stronami w zakresie finansowania II etapu przedsięwzięcia z refundacji wydatków za I etap. Ponadto został zgłoszony nowy zarzut apelacji naruszenia przepisów prawa materialnego poprzez nie rozpoznanie znaczenia Wieloletniej Umowy Finansowej pomiędzy Rządem RP a Komisją Europejską (MP z 2001 r. Nr 30 poz.502) oraz aktów pochodnych i ich konsekwencji dla unormowania działania pozwanej w ramach umowy z powodem. Jednocześnie w w/w piśmie powód zgłosił wnioski dowodowe z dokumentów wymienionych pod poz. 1-7 na k.629. Kolejne wnioski dowodowe z dokumentów zostały zgłoszone w piśmie z dnia 2 czerwca 2014 r. k.742 oraz z dnia 5 czerwca 2014 r. k.774, 775 i z dnia 9 czerwca 2014 r. – k.778 i sprecyzowane pismem z dnia 25 września 2014r. (k.818). Kolejne wnioski dowodowe z dokumentów zawarto w piśmie z dnia 12 lutego 2015 r. k.858 r. na okoliczność sposobu podejścia do wymogów określonych w Wieloletniej Umowie Finansowej oraz do ścisłego przestrzegania zatwierdzonych procedur obowiązujących w ARiMR w roku 2005 oraz wykazania naruszenia w trakcie wizytacji u brata powoda wymogów określonych przez(...)wbrew warunkom akredytacji rozumianych przez Agencję, których ujawnienie w trakcie obligatoryjnego audytu Komisji Europejskiej mogło rodzić poważne skutki, oraz udowodnienia doprecyzowania pojęcia „gotowy do” w toku uzgodnień pomiędzy stronami w okresie przed podpisaniem umowy, udowodnienia, że umowa ze stocznią została wykonana w całości, oraz wykazania finasowania II etapu z refundacji za I etap. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. Apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu. Oczywiście nietrafny jest zarzut nierozpoznania przez Sąd Okręgowy istoty sprawy na skutek przyjęcia, że powód nie zrealizował umowy zawartej z pozwanym oraz na skutek oparcia rozumowania na okolicznościach opisanych szczegółowo w punktach I c – g, czy pominięcia okoliczności wskazanych w punkcie I b apelacji. W dotychczasowym orzecznictwie wielokrotnie podkreślano, że wskazane wart. 386 § 4 k.p.c.nierozpoznanie istoty sprawy polega na pominięciu przez Sąd pierwszej instancji przesłanek stanowiących o istnieniu roszczenia, przy czym pojęcie "istoty sprawy" dotyczy jej aspektu materialnego i jedynie na tej płaszczyźnie może być oceniany zarzut jej nierozpoznania. Nierozpoznanie istoty sprawy interpretuje się zatem jako taką wadliwość rozstrzygnięcia, która polega na wydaniu przez sąd orzeczenia nieodnoszącego się do tego, co było przedmiotem sprawy, na zaniechaniu zbadania materialnej podstawy żądania albo merytorycznych zarzutów strony m.in. z powodu bezpodstawnego przyjęcia, że istnieje przesłanka materialnoprawna lub procesowa unicestwiająca roszczenie (tak Sąd Najwyższy w postanowieniach: z dnia 10 czerwca 2014 r., III PZ 6/14, LEX nr 1486981; z dnia 23 września 1998 r., II CKN 897/97, OSNC 1999, Nr 1, poz. 22; z dnia 15 lipca 1998 r., II CKN 838/97, LEX nr 50750; z dnia 3 lutego 1999 r., III CKN 151/98, LEX nr 519260; z dnia 9 listopada 2012 r., LEX nr 1231340; z dnia 26 listopada 2012 r., I CZ 147/12, LEX nr 1284698 oraz w wyrokach z dnia 12 lutego 2002 r., I CKN 486/00, OSP 2003, Nr 3, poz. 36; z dnia 21 października 2005 r., III CK 161/05, LEX nr 178635; z 12 listopada 2007 r., I PK 140/07, OSNP 2009, nr 1-2, poz. 2; z dnia 23 września 1998 r., II CKN 897/97, OSNC 1999, Nr 1, poz. 22; z dnia 14 maja 2002 r., V CKN 357/00, LEX nr 55513). Nie jest przy tym sporne, że nie stanowi jeszcze nierozpoznania istoty sprawy zaniechanie wzięcia przez Sąd pod rozwagę wszystkich dowodów, które mogły służyć do należytego jej rozpatrzenia lub nierozważenie wszystkich złożonych okoliczności sprawy (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 3 czerwca 2011 r., III CSK 330/10, LEX nr 885041), a także wszystkich mogących wchodzić w grę materialnych podstaw odpowiedzialności pozwanego (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 listopada 2003 r., II CK 293/02, LEX nr 151622). W realiach niniejszej sprawy, wbrew odmiennej ocenie strony powodowej, nie zachodziła żadna z podstaw pozwalających na wnioskowanie, że Sąd I instancji nie rozpoznał jej istoty. Podstawą roszczenia powoda było żądanie zapłaty od pozwanej Agencji dofinansowania z tytułu umowy zawartej w dniu 28 czerwca 2004 r. A zatem przedmiotem analizy Sądu pierwszej instancji były zapisy przywołanej umowy, w kontekście obowiązków stron, w tym obowiązku świadczenia przez pozwaną z uwzględnieniem celu, w jakim umowa została zawarta. Sąd Okręgowy wywiązał się z tego zadania dokonując szczegółowej analizy przedmiotowej umowy w kontekście sekwencji zdarzeń, jaka miała miejsce od momentu jej zawarcia do chwili jej wypowiedzenia oraz dalszych zachowań stron. Interpretacja zapisów umowy doprowadziła Sąd Okręgowy do słusznego wniosku, iż powód nie zrealizował obowiązków wynikających z przedmiotowej umowy. Skarżący stawiając zarzut nierozpoznania istoty sprawy odwoływał się rozstrzygnięcia sprawy przez Sąd I instancji i wskazanej w nim argumentacji, polemizując z nią i przytaczając własne argumenty, które jego zdaniem świadczą o wypełnieniu przez niego obowiązków wynikających z umowy. W takiej sytuacji nie można mówić o nierozpoznaniu istoty sprawy, a co najwyżej o wadliwej interpretacji zapisów umowy dokonanej przez Sąd pierwszej instancji, co i tak nie miało miejsca. Sąd Okręgowy niewątpliwie winien był dokonać w tej sprawie wnikliwej oceny ujawnionych okoliczności faktycznych i poddać je kompleksowej analizie pod kątem ewentualnej odpowiedzialności pozwanego. Sama jednakże okoliczność, iż jego rozważania były w tymże zakresie - w ocenie skarżącego - niepełne i niewyczerpujące, nie mogła jeszcze stanowić wystarczającej podstawy do wnioskowania, że Sąd nie rozpoznał istoty sprawy w rozumieniu przyjętym wart. 386 § 4 k.p.c.Sąd Okręgowy ustosunkował się bowiem w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zarówno do wysuniętego przez powoda żądania pozwu, jak też do zarzutów zgłaszanych przez stronę pozwaną, przeprowadził analizę poczynionych ustaleń w kontekście zapisów umownych oraz unormowańKodeksu cywilnegooraz wskazał i omówił materialnoprawną podstawę swojego rozstrzygnięcia. Forsowana zatem przez skarżącego teza o nierozpoznaniu przez Sąd I instancji istoty sprawy jest w swej istocie nietrafna, skoro de facto Sąd orzekł o tym, co stanowiło przedmiot sporu, nie uchylając się w gruncie rzeczy od rozważenia podstawy żądania prezentowanego w pozwie i dokonując subsumpcji ustalonego stanu faktycznego do odpowiednich - w jego ocenie - przepisów prawa materialnego. Zgłoszony zatem w tym zakresie zarzut powoda nie mógł odnieść pożądanego przez niego skutku. Nie może bowiem ulegać wątpliwości, że samo kwestionowanie trafności argumentacji Sądu I instancji nie może jeszcze stanowić właściwego uzasadnienia wywodów skarżącego o nierozpoznaniu istoty sprawy przez Sąd I instancji (tak też Sąd Apelacyjny w Lublinie w uzasadnieniu wyroku z dnia 10 czerwca 2014 r., I ACa 673/13, LEX nr 1480510). Na wstępie oceny zarzutów apelacji wskazać trzeba, że Sąd Apelacyjny podziela w pełni ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji i tym samym przyjmuje je za własne. Sąd Apelacyjny co do zasady aprobuje także dokonaną przez Sąd Okręgowy ocenę prawną dochodzonego roszczenia. Do odmiennego wniosku nie może prowadzić analiza zarzutów zgłoszonych przez powoda. Umowa stron z dnia 28 czerwca 2004 r. została zawarta w ramach unijnego programu(...)(Przedakcesyjny Program na rzecz(...)), dotyczącego wspierania programów dostosowywania rolnictwa do gospodarki rynkowej w krajach stowarzyszonych, oczekujących na członkostwo w Unii Europejskiej. Program ten powstał w celu udzielenia pomocy krajom kandydującym w przygotowaniach do wzięcia udziału we Wspólnej Polityce Rolnej. Umowa zawarta przez strony wyraźnie wskazywała, na pochodzenie udzielonej powodowi pomocy finansowej ze środków z tego funduszu celowego, precyzując dodatkowo, że chodzi tu o środki inwestowane w tworzenie miejsc pracy na obszarach wiejskich. Potwierdzeniem dążenia do realizacji tego zamierzenia - jako zasadniczego celu umowy - był zawarty w niej zapis § 6 warunkujący uzyskanie pomocy z tego programu, od utworzenia w wyniku realizacji przedsięwzięcia i utrzymania przez okres minimum 1 roku - nie mniej niż 6 nowych miejsc pracy. W ramach zawartej umowy obowiązkiem powoda była również pełna realizacja przedsięwzięcia i jego zakończenie najpóźniej w terminie określonym w harmonogramie rzeczowo – finansowym. O ile wątpliwości nie budził zakres rzeczowy I etapu przedsięwzięcia – „statek gotowy do wodowania”, to wątpliwości budziło określenie zakresu rzeczowego II etapu przedsięwzięcia jako: „statek gotowy do eksploatacji”. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy przywołał stanowiska każdej ze stron dotyczące rozumienia tego pojęcia i na podstawie zaprezentowanego materiału dowodowego dokonał jego wykładni w oparciu o zasady określone wart. 65 k.c.Sąd ten prawidłowo odwołał się do celu umowy, jakim było utworzenie i utrzymanie miejsc pracy i prawidłowo wskazał, że osiągnięcie tego celu nie byłoby możliwe bez zrealizowania przedsięwzięcia, czyli bez zakupu statku gotowego do eksploatacji. Słusznie wywiódł, iż w dacie wskazanej w umowie jako data końcowa realizacji przedsięwzięcia statek winien znajdować się w takim stanie fizyczno – technicznym, aby możliwe było świadczenie pracy. Sąd Apelacyjny podziela w zupełności tok rozumowania i argumenty wskazane w zaskarżonym wyroku. Pojęcie „statek gotowy do eksploatacji” to nic innego jak statek – produkt gotowy do wykorzystania, użytkowania i obsługiwania z punktu widzenia organizacyjnego, technicznego w zakresie współdziałania ludzi i maszyn. Stan statku, jaki istniał w dacie wizytacji przez pozwanego nie uprawniał do stwierdzenia, że nadaje się do eksploatacji. Do takich wniosków prowadzi analiza dowodów zgromadzonych w sprawie, a w szczególności wskazuje na to treść protokołu z wizytacji terenowej, zdjęcia z wizytacji oraz zeznania świadków. Odmiennej oceny stanu statku w dacie drugiej wizytacji niż przedstawiona powyżej nie może zmienić okoliczność dokonania odbiorów PRS prac na statku. Podobnie bez znaczenia dla tej oceny był fakt dokonania rejestracji statku w rejestrze polskich statków żeglugi śródlądowej. Rejestracja statku co najwyżej otwierała drogę do dalszych działań armatora, aby w przyszłości statek mógł spełniać swoją funkcję. Analiza przepisówustawy o żegludze śródlądowej z 21 grudnia 2000 r., wskazuje, że dla dokonania wpisu statku do rejestru nie jest konieczne spełnienie wymagań w zakresie budowy statku, jego stałych urządzeń, właściwości manewrowych i ochrony wód, powietrza i ochrony przed hałasem. Wymagania te, które stwierdza polska jednostka klasyfikacyjna w dokumencie klasyfikacyjnym po dokonaniu przeglądu (art. 28 ust 1 pkt 3 ustawy), muszą być natomiast spełnione dla uzyskania świadectwa zdolności żeglugowej, które potwierdza dopuszczenie statku do żeglugi (art. 29 w zw. z art. 27 pkt 1-4 ustawy). Z treści przepisuart. 20 ust 4 ustawy o żegludze śródlądowejniewątpliwie można wysnuć wniosek, że skoro dokument rejestracyjny stanowi jedynie dowód polskiej przynależności statku, to w istocie rejestr służy określeniu tej przynależności a nie odnosi się on w żaden sposób do możliwości eksploatacji statku tj. jego możliwości żeglugowych. Powyższy wniosek znajduje potwierdzenie w treści§3 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 stycznia 2003 r. w sprawie rejestru administracyjnego polskich statków żeglugi śródlądowej(Dz. U. nr 39, poz.340), zgodnie z którym podstawę do dokonania wpisu w rejestrze stanowi uwierzytelniony odpis dokumentu stwierdzającego nabycie własności lub współwłasności statku. Zatem nawet przedstawienie dowodu nabycia statku, jak to miało miejsce w niniejszej sprawie, który nie w pełni odzwierciedlał rzeczywisty stopień wykonania umowy, może stanowić podstawę dokonania wpisu statku do rejestru. W kontekście wszystkich okoliczności sprawy, w tym zwłaszcza prawidłowego określenia przez Sąd I Instancji celu umowy oraz znaczenia pojęcia „statek gotowy do eksploatacji”, bez znaczenia dla oceny prawidłowości rozumowania Sądu Okręgowego są również argumenty przytaczane w punkcie Ib i If apelacji. Prawidłowo Sąd ten wskazał, iż zapisy umowy jednoznacznie wskazują, że przedmiotem umowy był zakup statku pasażersko – samochodowego, oddanie go do eksploatacji w terminie określonym w harmonogramie oraz utworzenie nowych miejsc pracy. Niewykonanie przedsięwzięcia do dnia 31 lipca 2006r., jak słusznie wskazał Sąd Okręgowy uniemożliwiało świadczenie pracy pracownikom. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Okręgowy dostrzegł ewolucję stanowiska pozwanego co do rozumienia pojęcia „statek gotowy do eksploatacji”, czemu dał jasno wyraz na stronie10 uzasadnienia zaskarżonego wyroku i poddał ocenie. Zupełnym nieporozumieniem jest analiza wyrwanego z kontekstu zdania cytowanego w punkcie I d apelacji. Zacytowane zdanie odnosiło się do argumentacji Sądu, który nie podzielił stanowiska powoda, jakoby niski stan wód wW.wpływał na niemożność realizacji przedsięwzięcia. Z opisanego zaś wcześniej stanu faktycznego wynika, że data 6 września 2006 r. to data przeprowadzonej przez pozwanego wizytacji, która miała miejsce po upływie terminu przewidzianego na realizację przedsięwzięcia, a której wyniki nie pozwalały na uznanie, iż do jego realizacji faktycznie doszło. Wyłącznie jako niczym nieuzasadnioną polemikę z argumentacją Sądu ocenić należy dalsze okoliczności przytoczone przez skarżącego w punktach I e i I g apelacji. Fakt zatrudnienia pracowników na określonych stanowiskach był skorelowany przez Sąd z datą realizacji przedsięwzięcia w kontekście celu umowy. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Okręgowy nie potraktował jako elementu umowy łączącej strony - umowy wykonania statku zawartej przez powoda w dniu 27 października 2005 r. Wywody Sądu odnosiły się do interpretacji pojęcia „statek gotowy do eksploatacji” i czynione były w oparciu o całokształt materiału dowodowego w tym w/w umowy oraz oceny sekwencji zdarzeń w kontekście celu, w jakim strony zawarły umowę. Powód niezasadnie zarzucał również zaskarżonemu wyrokowi - sprzeczność poczynionych w tej sprawie ustaleń faktycznych z treścią zebranego materiału dowodowego, stanowiącą w jego ocenie, konsekwencję naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisuart. 233 § 1 k.p.c.w zw. zart.328§2 k.p.c.W ocenie Sądu Apelacyjnego twierdzenia skarżącego zawarte w punkcie II (i) apelacji, w zestawieniu ze zgromadzonym w aktach sprawy materiałem dowodowym stanowią jedynie niedopuszczalną polemikę z dokonaną w zaskarżonym wyroku oceną dowodów bez równoczesnego wykazania, by ocena ta była sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania, doświadczeniem życiowym lub z innych względów naruszałaart. 233 § 1 k.p.c.Należy przy tym podkreślić, iż zgodnie z utrwalonym stanowiskiem prezentowanym w orzecznictwie, jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej wart. 233 k.p.c., choćby dowiedzione zostało, że z tego samego materiału dałoby się wysnuć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne. Ocena zeznań należy do Sądu I instancji i nie ulega w zasadzie kontroli odwoławczej, jeżeli jest zgodna z okolicznościami sprawy i nie wykazuje błędu logicznego w rozumowaniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., sygn. akt IV CKN 1316/00, LEX nr 80273, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 r., sygn. akt I CKN 1169/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2000 r., sygn. akt IV CKN 1097/00, LEX nr 52624). Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sądart. 233 § 1 k.p.c.wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom doświadczenia lub logicznego rozumowania. Tylko te okoliczności mogą być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów /orz. SN II CKN 4/98/. Strona podnosząc zarzut naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.musi zatem wykazać jakich dowodów sąd nie ocenił lub ocenił wadliwie, jakie fakty pominął i jaki wpływ pominięcie faktów, czy dowodów miało na treść orzeczenia /patrz orz. SN II CKN 916/00/. Odnosząc powyższe do okoliczności sprawy wskazać należy, że w świetle prawidłowych ustaleń Sądu I Instancji - pojęcie „statek gotowy do eksploatacji” zostało zamieszczone w przez powoda z przyczyn opisanych szczegółowo w zaskarżonym wyroku. To powód był inicjatorem zawarcia umowy składając wniosek o pomoc finansową wraz z określeniem przedsięwzięcia, które chciał zrealizować, a które następnie określił w harmonogramie. Ponadto argumentacja Sądu dotycząca rozstrzygania wątpliwości interpretacyjnych na niekorzyść autora pojęcia budzącego wątpliwości została wskazana posiłkowo, jako rozbudowa wcześniejszej bogatej argumentacji. Podobnie prawidłowe było rozumowanie Sądu, iż z zapisów umowy nie wynikało, aby II etap przedsięwzięcia miał być finansowany z refundacji za I etap. Dalsze argumenty zawierają własną ocenę i interpretację przez skarżącego wyrwanych z uzasadnienia zdań i powtórzenie argumentacji powoda przytaczanej przed Sądem Okręgowym, co do której Sąd ten odniósł się. Wbrew zatem bardzo obszernym wywodom skarżącego, nie sposób w niniejszej sprawie przyjąć, by Sąd Okręgowy przekroczył wytyczone przepisemart. 233 § 1 k.p.c.granice swobodnej oceny dowodów, czy też dokonał ustaleń faktycznych w oparciu o nielogiczne i irracjonalne rozumowanie. Analiza zgromadzonych w toku tego postępowania materiałów prowadzi bowiem do wniosku, że Sąd pierwszej instancji w odpowiedni sposób ocenił zebrane dowody, dokonując prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd Apelacyjny podziela i przyjmuje za własne. Na podstawie tych ustaleń dokonał również prawidłowej subsumpcji i oceny roszczenia powoda, która została podzielona przez Sąd Odwoławczy. Z kolei stawiając zarzut pominięcia przez Sąd Okręgowy oceny dowodów pisemnych oraz przesłuchania świadków skarżący nie wskazuje, które konkretnie dowody ( z wyjątkiem wskazanych w piśmie z dnia 16 kwietna 2014 r. zeznań świadka oraz załącznika do protokołu) zostały pominięte oraz czy i jakie znaczenie miało to dla rozstrzygnięcia. Załącznik do protokołu nie ma znaczenia autonomicznego; jego rola jest pomocniczą w stosunku do obowiązującej zasady ustności rozprawy. Nie może więc zawierać treści samodzielnych, lecz powinien ograniczać się do zreferowania i streszczenia ustnych wywodów i wniosków przedstawionych uprzednio na rozprawie. (tak SN w wyroku z dnia 13.11.2003r. I CK 229/02 LEX nr 106587). Nie ma zatem potrzeby oddzielnego odnoszenia się do załącznika do protokołu – złożonego po zamknięciu rozprawy. Prawidłowo również Sąd I Instancji oddalił wnioski dowodowe wskazane w punkcie II a i oraz Iaii pisma z dnia 16 kwietnia 2014 r., albowiem były one nieprzydatne dla rozstrzygnięcia. Kwestia procedur rozpoznawania wniosków o płatność oraz stosowanych wzorów druków nie miała znaczenia dla decydującej w tej sprawie kwestii wywiązania się powoda z zapisów umowy i realizacji przedsięwzięcia objętego dotacją. Z tych samych względów nie zasługiwały na podzielenie argumenty zawarte przez skarżącego w dalszych pismach procesowych stanowiących rozwinięcie zarzutów apelacji co do nierozpoznania istoty sprawy oraz naruszenia przepisów postępowania – pismo z dnia16 kwietnia 2014 r. – k.627-634. Jak wskazano wyżej prawidłowo uznał Sąd I instancji, że nie doszło do zrealizowania przedsięwzięcia określonego w umowie oraz, że pozwana zgodnie z treścią umowy i zasadnie wypowiedziała umowę łączącą ją z powodem. Oceny tej nie zmienia okoliczność posługiwania się nieaktualnymi formularzami przez pozwaną, pozostaje ta okoliczność bez wpływu na ważność dokonywanych przez strony czynności, w tym wypowiedzenia umowy, które zgodnie z treścią § 10 umowy nie wymagało zachowania formy szczególnej. Nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego, a to z tej przyczyny, że przepisyustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowejnie były podstawą rozstrzygnięcia Sądu I Instancji. Sąd ten dokonywał interpretacji jedynieart. 28 i 27w kontekście stanowiska pozwanej i wskazywanego przez nią rozumienia pojęcia „statek gotowy do eksploatacji”, którego zresztą nie podzielił i interpretacja ta w kontekście całokształtu okoliczności sprawy jest prawidłowa. W ocenie Sądu Apelacyjnego uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wszystkie niezbędne elementy zart. 328 § 2 k.p.c.; jest obszerne i wyczerpujące - zarówno w części dotyczącej ustaleń faktycznych, jak i rozważań prawnych. Z uwagi na treśćart. 383 k.p.c.zawierającego zakaz zmiany przedmiotowej powództwa, polegającej na rozszerzeniu żądania pozwu lub zgłoszeniu nowych roszczeń w postępowaniu apelacyjnym, za niedopuszczalny należało uznać zawarty w piśmie z dnia 16 kwietnia 2014 r. (k.627) wniosek o rozszerzenie powództwa poprzez nakazanie pozwanej zawarcia aneksu do umowy zgodnie z wnioskiem powoda z dnia 28 września 2006 r. i wypłatę kwoty z umowy. Sąd Apelacyjny oddalił wnioski dowodowe zawarte w pismach procesowych powoda z dnia 2 czerwca 2014 r. k.742, z dnia 5 czerwca 2014 r. k.774-775, z dnia 9 czerwca 2014 r. – k.778 i sprecyzowane pismem z dnia 25 września 2014r. (k.818) z uwagi na treśćart.381 k.p.c.Nie było przeszkód, aby powód przedstawił opisywane w pismach dokumenty na etapie postępowania przed sądem pierwszej instancji, budzi zdziwienie powoływanie się na odnalezienie ich dopiero na tym etapie. To powód był gospodarzem procesu, do którego przygotowując się powinien zgromadzić niezbędne dowody tak aby móc wykazać swoje racje, mógł również wnioskować, aby Sąd zobowiązał stronę przeciwną do złożenia, zaginionych - jak twierdził powód - dokumentów. Strona, która dopuszcza się zaniedbania w zakresie przysługującej jej inicjatywy dowodowej w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, musi się liczyć z tym, że sąd drugiej instancji jej wniosku dowodowego nie uwzględni (zob. wyrok SN z dnia 17 kwietnia 2002 r., IV CKN 980/00, LEX nr 53922). Na marginesie wskazać jednakże należy, że przywoływane przez apelującego w w/w pismach dokumenty w żaden sposób nie podważają ustaleń Sądu I Instancji ani jego argumentacji prowadzącej do słusznego wniosku, że powód nie wywiązał się z umowy łączącej strony. Forsowana przez powoda interpretacja pojęcia „statek gotowy do eksploatacji” jest w świetle zapisów umowy nielogiczna, sprzeczna z celem zawartej umowy i nie zasługuje na uwzględnienie. Odnosząc się zaś do wniosków dowodowych wskazanych w piśmie z dnia 12 lutego 2015 r. wskazać należy, że przytaczane okoliczności dotyczące brata powoda –A. P.pozostają bez wpływu na istotę niniejszej sprawy, zaś umowa łącząca brata powoda z pozwanym oraz okoliczności towarzyszącej jej zawarciu i realizacji nie były przedmiotem analizy w niniejszej sprawie. Poza wszystkim natomiast dalsze dokumenty powoływane przez skarżącego w w/w piśmie, a dotyczące jego umowy z pozwanym, nie mogą skutecznie podważyć prawidłowości rozumowania Sądu I Instancji i dokonania przez niego prawidłowej oraz zgodnej z zasadami przewidzianymi wart. 65 k.c.wykładni zapisów umowy z przyczyn omówionych wyżej. Odnosząc się do zarzutu nierozpoznania znaczenia Wieloletniej Umowy Finansowej pomiędzy Rządem RP a Komisją Europejską (MP z 2001 r. Nr 30 poz.502) oraz aktów pochodnych i ich konsekwencji dla unormowania działania pozwanej w ramach umowy z powodem wskazać należy, że w/w kwestie mogłyby być rozważane wówczas gdyby doszło do wypłaty dotacji na rzecz powoda, zaś idąc tokiem rozumowania skarżącego, można by uznać, iż stosowanie przez pozwaną niewłaściwych druków i formularzy mogłoby spowodować nieważność całej umowy pomiędzy stronami, co również wskazywałoby na niezasadność roszczenia. O ważności i skutkach umowy nie świadczą druki stosowane przez strony. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku na podstawieart. 385 k.p.c.O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawieart. 98§1 i 3 k.p.c.w zw. zart. 108§1 k.p.c.iart.391 §1 k.p.c.oraz w zw. z§12 ust.1 pkt 2 i §6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie date: '2015-02-26' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Edyta Mroczek - Marcin Kołakowski - Hanna Muras legal_bases: - art. 28 ust. 1 pkt 3 ustawy z 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej - art. 65 § 2 k.c. - art. 217§1 i 2 k.p.c. - §3 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 stycznia 2003 r. w sprawie rejestru administracyjnego polskich statków żeglugi śródlądowej - §12 ust.1 pkt 2 i §6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: st. sekr. sąd. Joanna Baranowska signature: I ACa 1211/14 ```

151015100000503_I_C_000040_2015_Uz_2017-05-23_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 40/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 maja 2017 r. Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny w składzie : Przewodniczący : SSR Agnieszka Piotrowska Protokolant: sekr. sąd. Dalia Makowska po rozpoznaniu w dniu 09 maja 2017 w Gdańsku, na rozprawie sprawy z powództwa(...) SAwW. przeciwkoA. J. o obniżenie renty I obniża rentę zasądzoną w pkt II prawomocnego wyroku Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku z dnia 26 marca 1988 r. w sprawie o sygn. I C 154/86 do kwoty 1.382,25 zł (tysiąc trzysta osiemdziesiąt dwa złote dwadzieścia pięć groszy) od dnia 01 stycznia 2014r. II oddala powództwo w pozostałym zakresie; III ustala, że koszty procesu obciążają powoda w 26% a pozwanego w 74% pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu. Sygn. akt I C 40/15 UZASADNIENIE Pozwem wniesionym w dniu 8 stycznia 2014 r., sprecyzowanym pismem z dnia 9 maja 2017 r., powód(...) S. A.wW.(dalej jako:(...)), wniósł o obniżenie renty wyrównawczej zasądzonej na rzecz pozwanegoA. J.prawomocnym wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku z dnia 26 marca 1988 r., sygn. akt I C 154/86, do kwoty 1.200 zł miesięcznie poczynając od dnia 1 stycznia 2014 r., a także o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wg norm przepisanych. W uzasadnieniu żądania powód podał, że wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku z dnia 26 marca 1988r., sygn. akt I C 154/86 sąd zasądził na rzecz pozwanego rentę odszkodowawczą – wyrównawczą, ustalając zasadę obliczania renty jako różnicę między przeciętnym miesięcznym wynagrodzeniem a rentą otrzymywaną z(...)Pozwany osiągnął jednak wiek emerytalny, zatem renta wyrównawcza winna stanowić różnicę między hipotetyczną emeryturą pozwanego, jaką nabyłby, gdyby nie uległ wypadkowi, a świadczeniem wypłacanym przez(...). W odpowiedzi na pozew pozwanyA. J.wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wg norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że nie ma przepisu, który uniemożliwiałby pozwanemu łączenie emerytury z prowadzeniem działalności gospodarczej (którą to pozwany prowadził przed wypadkiem). W związku z tym, po osiągnięciu wieku emerytalnego jego możliwości zarobkowe uległy de facto zwiększeniu, a co za tym idzie należna mu renta winna ulec nie obniżeniu, a podwyższeniu. Sąd ustalił, następujący stan faktyczny: Wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku z dnia 26. 03. 1988 r., wydanym w sprawie o sygn. akt I C 154/86, zasądzono na rzeczA. J.od(...)wG.(poprzednika prawnego powoda) rentę wyrównawczą w wysokości 18.240 zł od dnia 1. 01. 1988 r. do 20-go dnia każdego miesiąca z odsetkami w wysokości 8% od dnia zwłoki w płatności każdej raty. Ponadto ustalono wyrokiem odpowiedzialność(...)za skutki wypadku powoda z dnia 2. 04. 1982 r. Sąd przy ustalaniu wysokości renty przyjął zasadę, według której od przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce uspołecznionej odejmowano kwotę renty otrzymywanej przez powoda z ZUS. /bezsporne, nadto: wyrok Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku wraz z uzasadnieniem – k. 4-7/ Od 2000 r. powód wypłacał pozwanemu rentę w wysokości 1000 zł miesięcznie, którą do końca 2003 r. dobrowolnie podwyższał, po otrzymaniu od powoda wezwania i przedłożeniu dokumentów o wysokości świadczeń otrzymywanych z ZUS. Wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 23.04.2010r., w sprawie sygn. akt I C 927/09 podwyższono rentę do kwoty: - 1.105,24 zł miesięcznie za okres od lipca do grudnia 2006 r.; - 1.298,67 zł miesięcznie za rok 2007 r.; - 1.487,99 zł miesięcznie za rok 2008 r.; - 1.620,91 zł za okres od stycznia do czerwca 2009 r. Wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 30. 10. 2014 r., w sprawie sygn. akt I C 1383/14 zasądzono m. in. na rzeczA. J.kwotę 1.296,84 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 29 lutego 2012 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 118,98 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 7 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty tytułem podwyższenia renty zasądzonej w pkt. II ww. wyroku Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku. / bezsporne , nadto: wyrok Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku wraz z uzasadnieniem – k. 8-14/ Pozwany od 1. 01. 1983 r. do 22. 12. 2013 r. otrzymywał z(...)rentę inwalidzką, natomiast od 23. 12. 2013 r. pobiera emeryturę. Miesięczna wysokość świadczenia emerytalnego wynosiła od stycznia 2014 r. – 939,33 zł brutto (804,90 zł netto); / bezsporne , nadto: pismo(...)z 20 marca 2015 r. – k. 38, decyzja o przyznaniu zaliczki na poczet przysługującej emerytury z urzędu wraz z załącznikami – k. 51-54, decyzja o waloryzacji emerytury – k. 55, zeznania powoda – k. 62 (protokół elektroniczny)/ Pozwany obecnie nie pracuje, utrzymuje się ze świadczeń z(...)i otrzymywanych od powoda tytułem renty wyrównawczej. Pozwany skończył klasę elektryczną, w zakładach nauk technicznych i telewizyjnych, wyrobił uprawnienia operatora ciężkiego sprzętu budowlanego oraz kurs nauczycielski praktyczny i nauki zawodu. W chwili wypadku miał 16-letni staż pracy: pracował w elektrowni, później jako konstruktor w(...)kombinacie budowy domów, wT., następnie współdzielni (...)jako radiomechanik. W 1978 r. założył swój prywatny warsztat, tele i radiomechaniczny (uzyskał dyplom mistrzowski w tej dziedzinie), w którym to warsztacie pracował do chwili wypadku naprawiając telewizory, radioodbiorniki i magnetofony. Po wypadku pozwany zatrudnił na pół etatu innego mistrza, żeby jego uczeń mógł dokończyć naukę. Warsztat funkcjonował do kwietnia/maja 1983 r. /dowód: zeznania powoda – k. 62 (protokół elektroniczny)/ Powodem całkowitej, trwałej niezdolności pozwanego do pracy, są skutki przebytego przez niego wypadku z 1982 r. Inne występujące u pozwanego stany chorobowe, będące natury samoistnej, nie związane z ww. wypadkiem, nie ograniczają jego zdolności do pracy zarobkowej. / dowód : opinia biegłego w dziedzinie chorób wewnętrznych, gastroenterologii, medycyny pracy, morskiej i tropikalnejB. J.– k. 261-264, dokumentacja medyczna – k. 102-103, 104-117, 119-120, 123, 125, 128-162, 165-183, 188, 193-217, 220, 226, 247-248/ Wysokość hipotetycznego świadczenia emerytalnego, jakie przysługiwałoby pozwanemuA. J.z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w związku z uzyskaniem przez niego wieku emerytalnego, w sytuacji gdyby nie uległ on wypadkowi w 1982 r. i kontynuował zarobkowanie do czasu osiągnięcia wieku emerytalnego, przy założeniu, że pozwany prowadziłby działalność gospodarczą i uiszczał składki na ubezpieczenie emerytalne w minimalnej przewidzianej przez przepisy wysokości, a przez ostatni rok przed osiągnięciem wieku emerytalnego składkę w maksymalnej wysokości, wyniosłaby 2.651,16 zł brutto (2.187,15 zł netto). / dowód : opinia biegłego z zakresu rachunkowościZ. C.– k. 316-325/ Sąd zważył, co następuje: Stan faktyczny w niniejszej sprawie, który w przeważającej mierze nie był sporny między stronami, Sąd ustalił na podstawie dokumentów zawartych w aktach sprawy, w tym dokumentów z wcześniejszych postępowań sądowych toczących się między stronami, jak również zeznań pozwanego. Kluczowe elementy sporne ustalono na podstawie opinii biegłych w dziedzinie chorób wewnętrznych, gastroenterologii, medycyny pracy, morskiej i tropikalnejB. J.oraz z zakresu rachunkowościZ. C.. Obie te opinie sporządzone zostały przez osoby o odpowiednich kompetencjach, w sposób jasny, konkretny i przejrzysty, a poczynione w nich wnioski w sposób logiczny wyprowadzono z poczynionych ustaleń. Podkreślenia wymaga fakt, że żadna ze stron przedmiotowych opinii nie kwestionowała. Sąd nie wziął natomiast pod uwagę opinii biegłej w zakresie rachunkowościA. K., uznając za zasadne zastrzeżenia strony pozwanej, których biegła nie zdołała wyjaśnić w ustnej opinii uzupełniającej – strona powodowa wnioskowała wprawdzie o sporządzenie przez biegłą kolejnej opinii uzupełniającej, Sąd doszedł jednak do wniosku, że w wyżej opisanej sytuacji, bardziej celowe będzie uwzględnienie wniosku strony pozwanej o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego. Powództwo było zasadne w części. Zgodnie z treściąart. 907 § 2 k.c., jeżeli obowiązek płacenia renty wynika z ustawy, każda ze stron może w razie zmiany stosunków żądać zmiany wysokości lub czasu trwania renty, chociażby wysokość renty i czas jej trwania były ustalone w orzeczeniu sądowym lub w umowie. Sąd nie miał wątpliwości, że do takiej zmiany stosunków rzeczywiście doszło, wobec osiągnięcia przez pozwanego określonego wieku i w konsekwencji uzyskania świadczenia emerytalnego (co zresztą nie było w niniejszej sprawie sporne). W wyroku zasądzającym rentę, tj. wydanym przez Sąd Wojewódzki w Gdańsku w dniu 26. 03. 1988 r., jako zasadę określania wysokości renty wskazano różnicę między przeciętnym miesięcznym wynagrodzeniem a rentą otrzymywaną przez powoda z(...), zatem Sąd Wojewódzki uznał, iż to właśnie średnia wysokość wynagrodzenia jest taką, jaką powód mógłby otrzymywać, gdyby do wypadku nie doszło. W związku z tym, skoro po uzyskaniu przez pozwanego świadczenia emerytalnego, nie pobiera on już renty z tytułu niezdolności do pracy, należałoby zastosować analogiczną zasadę i jako wysokość należnej od powoda renty przyjąć różnicę wysokości hipotetycznego świadczenia emerytalnego, jakie przysługiwałoby pozwanemu w sytuacji gdyby nie uległ wypadkowi w 1982 r. i kontynuował zarobkowanie do czasu osiągnięcia wieku emerytalnego, a wysokością świadczenia emerytalnego otrzymywanego przez pozwanego z ZUS. Strona powodowa próbowała podnosić, iż powodem całkowitej, trwałej niezdolności pozwanego do pracy, mogłyby być nie skutki przebytego przez niego wypadku z 1982 r. (bądź nie tylko one), ale inne, występujące u pozwanego stany chorobowe, będące natury samoistnej. W świetle opinii sądowo-lekarskiej Sąd uznał to stanowisko za pozbawione jakichkolwiek podstaw. Strona pozwana podnosiła z kolei, że rzeczywisty dochód pozwanego byłby od czasu uzyskania świadczenia emerytalnego jeszcze wyższy, gdyż poza pobieranym z(...)świadczeniem emerytalnym mógłby kontynuować swoją działalność gospodarczą, a zatem jego realny dochód byłby „na emeryturze” jeszcze wyższy niż wcześniej. W ocenie Sądu pozwany jednak przedmiotowej okoliczności nie wykazał, bowiem nie przedstawił żadnych dowodów na potwierdzenie tej tezy. Wskazał jedynie na teoretyczną możliwość uzyskiwania dochodów z wynagrodzenia za pracę czy też z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej przy jednoczesnym pobieraniu świadczenia emerytalnego. Twierdzeń tych jednak nie poparł żadnymi dowodami potwierdzającymi taką możliwość. Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie z treściąart. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zaznaczyć też trzeba, że przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisówkodeksu postępowania cywilnegorzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne. Zaprzeczenie dokonane przez stronę procesową powoduje, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności stają się sporne i muszą być udowodnione. W razie ich nieudowodnienia Sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie (orzeczenie SN z 28.04.1975 r., sygn. akt III CRN 26/75). W myśl powyższych reguł, skoro pozwany poprzestał jedynie na swoich twierdzeniach i nie wykazał ich żadnymi dowodami, należy uznać jego stanowisko, że mógłby podjąć pracę i uzyskiwać dodatkowy dochód, za niewykazane. Niezależnie od powyższego, choć nie ulega wątpliwości, że pozwany miałby prawną możliwość kontynuowania swojej działalności i równoczesnego pobierania świadczenia emerytalnego, to jednak brak jest podstaw do przyjęcia, iż – z uwagi na postęp technologiczny – rzeczywiście swoją działalność gospodarczą by kontynuował, a jeśli nawet, to że osiągałby z niej porównywalne dochody jak przed wypadkiem. Zdaniem Sądu, pozwany – co wynika z jego zeznań – był przed wypadkiem osobą przedsiębiorczą, elastyczną, umiejącą się dostosować do panujących warunków, więc prawdopodobne jest, że przekwalifikowałby się i rzeczywiście prowadził nadal swoją działalność gospodarczą. Trudno jednak orzec na czym miałaby ona polegać (skoro byłaby to działalność innego rodzaju), jakie mógłby z niej osiągać dochody, a przede wszystkim – czy byłaby to działalność takiego rodzaju, że mogłaby być przez pozwanego wykonywana również w wieku emerytalnym, przy pogorszonym stanie zdrowia (nie licząc obrażeń i schorzeń odniesionych wskutek wypadku z 1982 r.). Wszelkie rozważania na ten temat będą niestety jedynie czczymi spekulacjami, w żaden sposób nie weryfikowalnymi. Dlatego też, zdaniem Sądu, należało poprzestać na wspomnianej różnicy pomiędzy emeryturą, jaka przysługiwałoby pozwanemu, a wysokością emerytury faktycznie wypłacanej mu przez ZUS. Wysokość tę ustalił Sąd na podstawie opinii biegłego z zakresu rachunkowościZ. C., który wskazał, wysokość hipotetycznego świadczenia emerytalnego, jakie przysługiwałoby pozwanemu w trzech wariantach. Sąd przyjął jako najbardziej zasadny wariant zakładający, że pozwany prowadziłby działalność gospodarczą (ponieważ sama strona pozwana podkreślała, iżA. J.właśnie w tej formie kontynuowałby swoją aktywność), wybrałby wariant najbardziej dla siebie korzystny (tj. świadczenie liczone na podstawie 20 dowolnych lat z okresu podlegania ubezpieczeniu), a także, że uiszczałby składki na ubezpieczenie emerytalne w minimalnej przewidzianej przez przepisy wysokości, a przez ostatni rok przed osiągnięciem wieku emerytalnego składkę w maksymalnej wysokości (ponieważ fakt, ze robi tak ogromna część działających obecnie przedsiębiorców, należy do notorii). Wyliczona w ten sposób przez biegłego wysokość wyniosłaby 2.651,16 zł brutto. Po przeliczeniu jej na kwotę netto otrzymujemy 2.187,15 zł, co po odjęciu emerytury obecnie przez pozwanego otrzymywanej (804,90), daje kwotę 1.382,25 zł. Dlatego też do takiej właśnie kwoty Sąd, w punkcie I wyroku, obniżył rentę zasądzoną wspomnianym wyrokiem Sądu Wojewódzkiego, czyniąc to – zgodnie z żądaniem pozwu – od dnia 1 stycznia 2014 r., mając na uwadze, że pozwany pobiera świadczenie emerytalne od grudnia 2013 r., a także biorąc pod uwagę stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 7 lutego 2012 r. (sygn. akt I PK 105/11), iż zmiana renty (art. 907 § 2 k.c.) dopuszczalna jest również za okres poprzedzający wytoczenie powództwa o zmianę, z tym że okres ten nie może sięgać poza datę, w której nastąpiła zmiana stosunków, poza termin przedawnienia zaległych świadczeń okresowych oraz poza datę orzeczenia lub ugody, w których została określona renta, mająca podlegać zmianie w wyniku uwzględnienia powództwa (wyrok SN z 17 marca 1972 r., II PR 26/72, OSP 1972, z. 11, poz. 211;(...), glosa do uchwały SN z 28 października 1993 r., III CZP 142/93,PS1995, nr 4, s. 73). Równocześnie Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie, o czym orzeczono w punkcie II. O kosztach sądowych Sąd orzekł na mocyart. 98 § 1 k.p.c.w zw. zart. 100 k.p.c.,art. 108 § 1 k.p.c., jak w punkcie III wyroku, rozdzielając je między stronami w stosunku: 26 % – powód, który przegrał spór w takim zakresie i 74 % – pozwany, pozostawiając szczegółowe ich wyliczenie referendarzowi sądowemu. Zarządzenia: 1 (...) 2 (...) 3 (...)

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku date: '2017-05-23' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Agnieszka Piotrowska legal_bases: - art. 907 § 2 k.c. - art. 108 § 1 k.p.c. recorder: sekr. sąd. Dalia Makowska signature: I C 40/15 ```

152015000002503_III_Ca_000523_2016_Uz_2016-11-02_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III Ca 523/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 listopada 2016 r. Sąd Okręgowy w Nowym Sączu, III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym: Przewodniczący SSO Katarzyna Kwilosz-Babiś SSO Agnieszka Skrzekut (sprawozdawca) SSO Tomasz Białka Protokolant insp. Jadwiga Sarota po rozpoznaniu w dniu 2 listopada 2016r. w Nowym Sączu na rozprawie sprawy z powództwaJ. S.iS. S. przeciwkoW. J. o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym na skutek apelacji powodów od wyroku Sądu Rejonowego w Limanowej z dnia 6 czerwca 2016 r., sygn. akt I C 344/16 1 oddala apelację; 2 zasądza od powodów solidarnie na rzecz pozwanego kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego. (...) Sygn. akt III Ca 523/16 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Limanowej oddalił powództwoJ. S.iS. S.przeciwkoW. J.o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym (pkt I) oraz zasądził od powodów solidarnie na rzecz pozwanego kwotę 107 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (pkt II). Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny : PowodowieS.iJ. S.są właścicielami dz. ew.(...)objętejksięgą wieczystą nr (...). Zgodnie z wykazem synchronizacyjnym zawartym w uzupełniającej opinii biegłego z zakresu geodezji sporządzonej w sprawie I Ns 388/11 dz. ew.(...)powstała m.in. z parceli gruntowej(...)z(...). PozwanyW. J.jest właścicielem dz. ew.(...)objętejksięgą wieczystą Nr (...). Zgodnie z ww. wykazem dz. ew.(...)powstała z parceli gruntowej(...)z(...). W latach 60- tych XX wieku matka powódkiW. H.(wcześniejW.) celem przygotowania dokumentów do zniesienia współwłasności ze swoim synemB.m.in. nieruchomości objętej(...)zleciła sporządzenie mapy z podziałem powyższej nieruchomości. GeodetaS. K.24 lutego 1961 roku sporządził plan sytuacyjny zgodnie, z którym pgr lkat.(...)z(...)zmienia oznaczenie na pgr lkat.(...)i dzieli się na(...)i(...). Na powyższej mapie znalazł się również zapis „ustanawia się prawo przejazdu, przegonu przez pgr(...)i(...)na rzecz pgr.(...). Do zniesienia współwłasności w formie przewidzianej prawem nie doszło. W 1980 rokuB. W.uzyskał Akt Własności Ziemi nr(...). Zgodnie z powyższym dokumentem nabył on własność dz. ew.(...)i(...). Na podstawie(...)z dnia 11 sierpnia 1980 roku została założonaksięga wieczysta nr (...)po odłączeniu z(...). kat.M.. Zarówno w(...)jak i księdze wieczystej brak jest wpisu służebności projektowanej przez geodetęS. K.. W 2011 roku na zlecenie powodów przez geodetęK. K.została sporządzona mapa do celów prawnych z opisem służebności gruntowej przez dz. ew.(...)i(...)na rzecz dz. ew.(...). Na powyższej mapie zaproponowano ustalenie służebności prawa przejazdu i przechodu całą szerokością po istniejącej drodze na dz. ew.(...)na rzecz każdoczesnych właścicieli dz. ew.(...). Wyżej proponowana służebność gruntowa, według zapisów na powyższej mapie, odpowiada propozycji ustanowienia prawa przejazdu przegonu i przechodu opisanej na wyrysie z mapy ewidencyjnej nr(...)z dnia 20 marca 1961 roku przez parcelę kat pgr.(...)objętej uprzednioL.(...). kat.M.(która zgodnie z opisem na mapie przy Kw.(...)stanowi działkę ewid.(...)), na rzecz pgr.(...)objętej uprzednioL.(...)(która zgodnie z opisem na mapie dołączonej do Kw.(...)weszła w skład działki ew.(...)). Przed tamt. Sądem z wniosku powodów toczyło się postępowanie o ustanowienie służebności drogi koniecznej. W toku postępowania została sporządzona uzupełniająca opinia biegłego z zakresu geodezjiJ. R.z dnia 14 lutego 2013 roku. Biegły wykonał synchronizację mapy katastralnej w skali 1:2880 z obowiązującą mapą ewidencyjną w skali 1:2000. Synchronizacja ta wykazała, że naniesiona na plan sytuacyjny z dnia 24 lutego 1961 roku służebność drogowa nie pokrywa się z dz. ew.(...). Jest przesunięta w kierunku południowym w stosunku dodziałki (...)o około 13 metrów. Biegły ponadto ustalił, iż dz. ew.(...)powstała z parceli gruntowej(...)– liczba wypisu hipotecznego (lwh)(...). W księdze tej nie ma wpisu o ustanowieniu służebności drogowej przedstawionej na planie sytuacyjnym. Dz.ew.(...)powstała między innymi z parceli gruntowej(...)– objętej tą samą liczbą wypisu hipotecznego (lwh)(...). Do parceli(...)zgodnie z rozpatrywanym planem miała być ustanowiona służebność drogowa, jednak w księdze tej brak wpisu o jej ustanowieniu. Powodowie zwracali się do Archiwum Państwowego i do Sądu Rejonowego w Limanowej o udostępnienie dokumentów w postaci umowy zawartej w formie aktu notarialnego, ugody, jaka mogła zostać zawarta w roku 1961 lub następnym pomiędzyW.iS. H.aK. W., obejmującej przedmiotowe parcele gruntowe. W powyższych archiwach nie ma umowy zawartej w formie aktu notarialnego lub ugody sporządzonej w latach 1961-1962 pomiędzyW.iS. H.orazK. W., dotyczącej ustanowienia służebności gruntowej w oparciu o plan sytuacyjny z dnia 24 lutego 1961 roku(...)(sprawdzono także skorowidze aktów notarialnych z lat 1960 i 1963-1965). Również w aktach KW(...),(...)(...)obejmujących dz. ew. Nr(...),(...),(...),(...),(...),(...)i(...), które powstały z parcel gr. Ik.(...)oraz pgr. Ik.(...)– nie ma takiej umowy notarialnej ani ugody. W ocenie Sądu Rejonowego powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Niezgodność treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym w przedmiotowej sprawie dotyczyła w ocenie powodów braku wpisu służebności gruntowej w dziale III tej księgi polegającej na prawie przejazdu, przechodu i przegonu przez pgr.(...)i(...)wchodzącą w składdziałki ewidencyjnej nr (...)wM., gminieL.zgodnie z przebiegiem oznaczonym na planie sytuacyjnym sporządzonym przez geodetęS. K.z dnia 24 lutego 1961r. na rzecz pgr.(...)stanowiącej dz. ew. nr(...)położoną wM.objętąksięgą wieczystą nr (...)i polecenie wpisania w dziale I Spksięgi wieczystej (...)uprawnienia wynikającego z obciążenia wpisanego w dziale IIIksięgi wieczystej (...). W ocenie Sądu brak było podstaw do uwzględnienia tak sprecyzowanego powództwa. Powodowie nie wykazali, iż służebność na rzecz nieruchomości stanowiącej pgr.(...)stanowiącej dz. ew.nr(...)została kiedykolwiek ustanowiona. Podstawą do wpisu takiej służebności nie może być plan sytuacyjny zawierający projekt służebności. Koniecznym elementem jest umowa, orzeczenie sądowe bądź decyzja administracyjna. Powodowie żądnego z tych dokumentów nie przedłożyli, mimo że to na nich w myślart. 6 k.c.spoczywał taki obowiązek. Powołując się na przepisyprawa rzeczowego–dekretu z dnia 11 października 1946 roku(Dz. U. Nr 57, poz. 319) Sąd Rejonowy uznał, że powodowie powinni wykazać, iż zostało przez ówczesnego właściciela nieruchomości takie oświadczenie złożone w formie aktu notarialnego. Sąd I instancji wskazał ponadto, iż jak wynika z pozostałych dokumentów, w szczególności z(...)nr(...)B. W.nabył nieruchomość oznaczoną jako dz. ew.(...)z datą 4 listopada 1971 roku. Księga wieczysta została dla powyższej nieruchomości założona dopiero w dniu 11 sierpnia 1986 roku. Do tej daty nie było więc możliwości ustanowienia służebności obciążającej dz. ew.(...)na rzecz dz. ew.(...). Do tej daty parcele tworzące zarówno dz. ew.(...)jak i(...)znajdowały się w tym samym lwh a więc stanowiły tę samą nieruchomość. Powyższy wyrok zaskarżyli apelacją powodowie, wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji. Zarzucili niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a to:art. 227 k.p.c.poprzez bezzasadne oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków wskazanych w pozwie na okoliczność, iż zostało ustanowione prawo przejazdu przegonu i przechodu w sposób opisany w planie sytuacyjnym z 1961 roku, mimo iż okoliczności na które dowód ten został zgłoszony nie zostały wyjaśnione; poprzez bezzasadne oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego geodety na okoliczność wykazania przebiegu służebności ustanowionej przez poprzedników prawnych powodów w 1961 roku pomimo, że przedstawione w sprawie dowody tj. mapa do celów prawnych sporządzona przez geodetęK. K.oraz opinia geodetyJ. R.wzajemnie się wykluczały;art. 217 § 3 k.p.c.poprzez oddalenie wniosków dowodowych mimo, że okoliczności sporne nie zostały dostatecznie wyjaśnione, a dowody te mogły prowadzić do ich wyjaśnienia;art. 233 § 1 k.p.c.w związku zart. 328 § 2 k.p.c.poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia w aspekcie wiarygodności mocy dowodowej, bez wszechstronnego rozważenia zebranego materiału w sprawie oraz bez uwzględnienia wszystkich dowodów wnioskowanych w postępowaniu tj. z pominięciem zeznań powódki i braku uznania tych zeznań za wiarygodne bądź odmowy nadania im takiej mocy. Zarzucono nadto naruszenie prawa materialnego, a toart.10 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipoteceprzez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, iż nie zachodzą przesłanki do uwzględnienia powództwa. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja jest bezzasadna a podniesione w niej zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. Wyrok sądu pierwszej instancji należy uznać za prawidłowy. Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego oraz wnioski prawne wyciągnięte na jego podstawie, przyjmując je za własne. Przedmiotem niniejszego postępowania jest uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym, które ma polegać na wpisaniu w księgach wieczystych stosownego obciążenia i odpowiadającego mu uprawnienia w zakresie służebności przechodu, przejazdu i przechodu. Z tego też względu aby uzyskać orzeczenie zgodne z żądaniem pozwu należało przede wszystkim wykazać, iż służebność na jaką powołują się powodowie została skutecznie ustanowiona. W razie udzielenia odpowiedzi negatywnej brak było bowiem jakichkolwiek podstaw do uzgodnienia treści księgi wieczystej .Chodzi tu nie tylko o samą formę ustanowienia tej służebności, gdyż nie budzi wątpliwości ,iż dla oświadczenia właściciela nieruchomości obciążonej konieczna jest forma aktu notarialnego, co nie jest w niniejszym postępowaniu kwestionowane, ale istotne jest również to czy w ogóle służebność o takiej treści mogłaby być ustanowiona, w sytuacji gdy w 1961 roku, a więc w dacie wg której, zdaniem powodów, zawarto akt notarialny ustanowienia służebności gruntowej, ustanowienie takiego ograniczonegoprawa rzeczowegobyło prawnie dopuszczalne .Podkreślenia wymaga, iż zarówno nieruchomość władnąca jak i nieruchomość obciążona, w tym wypadku to parcele gruntowe o numerach odpowiednio(...)i(...)w tym czasie stanowiły jedną nieruchomość i objęte były jedną księgą gruntową -(...). Wynika to jednoznacznie z okoliczności niniejszej sprawy jak również z wykazu zmian uwidocznionego na planie sytuacyjnym z 1961 roku, na który powołuje się apelacja. I tak, parcela gruntowa(...)objętaL.(...)zmienia oznaczenie na parcelę(...)i dzieli się na parcele(...). Przedmiotowa mapa jak wynika z jej treści miała być podstawą przeprowadzenia podziału nieruchomości oraz zmiany własności działek powstałych z podziału, świadczy o tym zapis o ustanowieniu prawa przejazdu przechodu i przegonu przez parcele(...)i(...)na rzecz parceli(...). W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy pozwalał w pełni na przyjęcie, że do takiego podziału jednak nie doszło mimo, że sporządzono dokumentacje geodezyjną, która miała posłużyć wydzieleniu nieruchomości oraz - w związku z utratą w wyniku podziału dostępu jednej z nowo powstałych parceli do drogi - ustanowieniu stosownej służebności gruntowej. Poprzednicy prawni powodów nie zawarli aktu notarialnego w przedmiocie zniesienia współwłasności, co więcej takich twierdzeń nawet nie formułują, nie podnosi się także by w tym przedmiocie toczyło się postępowanie skutkujące stosownym postanowieniem. Okoliczność ta wynika także pośrednio i z tej okoliczności, iż do daty założenia księgi wieczystej na rzecz poprzednika prawnego powodów –B. W.na podstawie aktu własności ziemi, parcela, która wg powodów miałaby być nieruchomością władnącą, podobnie jak w/w parcela obciążona, pozostawała wL.(...)i dopiero w 1986 roku została z tej księgi wieczystej odłączona. Gdyby dokonano podziału nieruchomości zgodnie z mapą z 1961 roku i przeniesienia własności powstałych w ten sposób nieruchomości w przepisanej formie, znalazłoby to po pierwsze odzwierciedlenie w treści księgi wieczystej poprzez stosowne wpisy ( odłączenia z lwh) , a po drugie, nie byłoby konieczności występowania o uregulowanie własności w trybie tzw. ustawy uwłaszczeniowej, przewidzianej do regulacji stosunków własnościowych związanych z nieformalnym obrotem nieruchomościami. Okoliczności powyższe nie są przez apelujących kwestionowane, w złożonej apelacji nie podważają przedmiotowych ustaleń Sądu Rejonowego, w żaden sposób nie odnosząc się do argumentacji Sądu Rejonowego dotyczącego tej kwestii . W związku z tym, skoro zarówno pgr(...)jak i pgr(...), a więc zarówno nieruchomość, która miałaby być nieruchomością władnącą jak i obciążoną , o jakich mowa w wykazie zmian i projekcie ustanowienia służebności, gdyż dokument – plan sytuacyjny z 1961 roku nie dowodzi w żadnym wypadku, że służebność powstała a jedynie co najwyżej, że istniał zamiar jej ustanowienia w związku ze zniesieniem współwłasności, stanowiły jedną nieruchomość, nie można było w sposób ważny ustanowić takiej służebności . Zgodnie zart. 3 dekretu z dnia 11 października 1946 roku Prawo rzeczowe(Dz. U. z dnia 15 listopada 1946 roku) nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej, stanowiące odrębny przedmiot własności. Z kolei w myśl art. 15 w/w dekretu właściciel kilku nieruchomości może żądać ich połączenia w księdze wieczystej w jedną nieruchomość. Art. 167 dekretu przewidywał natomiast, że służebność gruntowa obciąża nieruchomość służebną w celu zapewnienia korzyści każdoczesnemu właścicielowi nieruchomości władnącej. Służebność może polegać albo na prawie korzystania z nieruchomości służebnej w zakresie oznaczonym, albo na prawie żądania, ażeby właściciel nieruchomości służebnej nie wykonywał w zakresie oznaczonym swego prawa własności. Z powyższego wynika, zdaniem Sadu Okręgowego, iż przepisydekretu prawa rzeczowegookreślały definicję nieruchomości w sposób podobny jak obecnie tzn. jedna księga wieczysta obejmuje tylko jedną nieruchomość, bez względu na to ile parceli katastralnych wpisanych było na karcie A tej księgi, zaś w wypadku połączenia różnych uprzednio nieruchomości i wpisania ich do jednej księgi wieczystej , traciły one swoją odrębność prawną i po ujawnieniu ich w tej samej księdze gruntowej stanowiły już jedną nieruchomość. Podobnie również zdefiniowano służebność gruntową, jednym z jej warunków było istnienie odrębnej nieruchomości władnącej i obciążonej. Oznacza to ,że także w ówczesnym stanie prawnym można było ustanowić służebność tylko wówczas, gdy działki władnąca i obciążona objęte były różnymi księgami gruntowymi tj. stanowiły odrębne nieruchomości. W świetle przedstawionych rozważań przyjąć trzeba zatem, iż zgodnie z obowiązującymi przepisami, na datę kiedy to zdaniem apelujących miało rzekomo dojść do zawarcia przedmiotowego aktu notarialnego ,nie mogło dojść do skutecznego ustanowienia służebności w takim kształcie jak twierdzą obecnie powodowie i co ma wynikać z projektu z 1961 roku. Co więcej, gdyby nawet taki akt notarialny powstał , z uwagi na naruszenie prawa nie mógłby być uznany za ważny i skuteczny. W postępowaniu opartym na treściart. 10 ustawy o księgach wieczystych i hipotecemożna uzgodnić treść księgi wieczystej tylko wtedy gdyby służebność, której pozew dotyczył powstała zgodnie z przepisami prawa materialnego .Sąd ma bowiem obowiązek badania w każdym przypadku skuteczności materialnoprawnej czynności prawnej podlegającej wpisowi do księgi wieczystej . Już zatem z tej przyczyny brak było podstaw do uwzględnienia niniejszego powództwa. Za nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy należało natomiast uznać przeprowadzenie dowodów z zeznań świadków i opinii biegłego geodety wskazanych w pozwie . Wnioski w tym przedmiocie zostały oddalone przez Sąd Rejonowy prawidłowo. Stwierdzić należy, że w świetle wcześniejszych uwag pominięcie tych dowodów było trafne bowiem podstawą wydanego wyroku było przyjęcie niedopuszczalności ustanowienia służebności .Oceny tej w żadnym razie nie mogły zmienić zeznania świadków czy też dowód z opinii biegłego geodety. Z tego też względu zarzut naruszeniaart. 227 k.p.c.należy uznać za chybiony. Podkreślenia wymaga, iż to Sąd ocenia czy dany fakt ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c.), czy fakt ten wymaga udowodnienia (art. 228, 229 i 230 k.p.c.), czy dany środek dowodowy nie jest wykluczony (art. 246 i 247 k.p.c.), wreszcie czy okoliczność na którą dowód został zgłoszony nie została już dostatecznie wyjaśniona (art. 217 § 2 k.p.c.). Prowadzi to do wniosku, że Sąd nie jest związany wnioskami dowodowymi stron, w tym sensie że ma obowiązek przeprowadzić każdy zawnioskowany dowód. Jeżeli zatem zawnioskowany dowód nie ma istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, tak jak to miało miejsce w niniejszym postępowaniu, brak było podstaw do jego dopuszczenia. Jedynie na marginesie zauważyć należy, iż nawet teza dowodowa wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków nie była wystarczająco precyzyjna dla uwzględnienia tego wniosku. Z treści pozwu nie wynikało też gdzie i kiedy miało dojść do zawarcia aktu notarialnego, który rzekomo zaginął, a mającego zawierać oświadczenie właścicieli nieruchomości o ustanowieniu służebności .Tym bardziej było to konieczne, w sytuacji gdy powodowie powoływali się jednocześnie na informację z Wydziału Ksiąg Wieczystych wL.z dnia 26 czerwca 2015 roku załączoną do pozwu , z którego to dokumentu jednoznacznie wynika, iż w zbiorach archiwum aktów notarialnych(...)wL.nie ma przedmiotowego aktu notarialnego .Sprawdzono w tym celu skorowidze z lat 1960 -1965 , przy tym co istotne, nie ustalono by dokumenty w tym zakresie były niekompletne, w szczególności uległy zniszczeniu bądź zagubieniu. Głównym źródłem ustaleń Sądu Rejonowego były dowody z dokumentów i to w większości urzędowych, co do których nie podjęto skutecznej akcji mającej na celu zaprzeczenie ich prawdziwości. W apelacji nie ma w zasadzie zarzutów odnoszących się wprost do naruszenia prawa procesowego w zakresie dotyczącym oceny dowodów czy też błędów w ustaleniach faktycznych. Zauważyć należy, że aby skutecznie postawić zarzut naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.apelujący winni wykazać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że Sąd rażąco naruszył ustanowione w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów i że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 roku, I CKN 1169/99, OSNC 2000/7-8 poz. 139 i z dnia 10 kwietnia 2000 roku, V CKN 17/2000, OSNC 2000/10 poz. 189). Wskazany w apelacji zarzut naruszeniaart. 233 k.p.c.pojawia się przede wszystkim jako konsekwencja naruszeniaart. 227 k.p.c.przez oddalenie wniosków dowodowych powodów bądź niewystarczające uzasadnienie orzeczenia w zakresie pominięcia zeznań powódki (art. 328 § 2 k.p.c.). Nie jest to jednak zarzut skuteczny. Tylko bowiem w przypadku, gdy brak jest logiki w powiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 27 września 2002 roku, I CKN 817/2000, LEX nr 56906 oraz orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 1998 roku, II CKN 4/98; z 10 kwietnia 2000 roku, V CKN 17/2000, OSNC 2000, Nr 10, poz. 189 i z 5 sierpnia 1999 roku, II UKN 76/99, OSNAPiUS 2000, Nr 19, poz. 732). Reasumując powód nie podniósł skutecznie zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.Zarzut zaś naruszeniaart. 328 § 2 k.p.c.przez nieomówienie w uzasadnieniu wyroku zeznań powódki mógłby być podniesiony skutecznie tylko w wypadku gdyby miało to wpływ na wynik sprawy. Taka sytuacja jednak nie zachodzi gdyż , jak poniesiono wyżej, oddalenie powództwa było wynikiem oceny prawnej zgromadzonych w sprawie dowodów w postaci dokumentów, natomiast zeznania powódki w świetle tych niekwestionowanych dowodów ocenić należało jako nieprzydatne do ustalenia stanu faktycznego sprawy. Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji na podstawieart. 385 k.p.c.O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawieart. 98 k.p.c.w zw. z § 2 pkt 2, § 5 pkt 8 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015 , poz.1804). (...)

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Nowym Sączu date: '2016-11-02' department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Tomasz Białka legal_bases: - art. 6 k.c. - art. 228, 229 i 230 k.p.c. - art.10 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece - art. 3 dekretu z dnia 11 października 1946 roku Prawo rzeczowe recorder: insp. Jadwiga Sarota signature: III Ca 523/16 ```

151515001514521_IX_U_000814_2016_Uz_2017-02-09_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IX U 814/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 lutego 2017 r. Sąd Okręgowy___________________w Gliwicach Wydział IX Sąd Pracy i Ubezpieczeń SpołecznychOśrodek Zamiejscowy w Rybniku w składzie: Przewodniczący: SSO Joanna Smycz Protokolant: Iwona Porwoł przy udziale ./. po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2017 r. w Rybniku sprawy z odwołaniaJ. Z.(Z.) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR. o ponowne ustalenie wysokości emerytury na skutek odwołaniaJ. Z. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR. z dnia 21 marca 2016 r. Znak:(...) zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemuJ. Z.prawo do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury na podstawie art. 110 a ustawy emerytalno – rentowej począwszy od dnia 1 lutego 2016r. Sędzia Sygn. akt: IX U 814/16 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 21.03.2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR.odmówił ubezpieczonemuJ. Z.(Z.) ponownego przeliczenia podstawy wymiaru emerytury na podstawieart. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu decyzji ZUS wskazał, iż wyliczony dla ubezpieczonego, w oparciu o przedstawione przez niego dowody, maksymalny wskaźnik wysokości podstawy wymiaru okazał się niższy od wymaganego w przepisieart. 110atego wskaźnika o wartości 250%. W odwołaniu od powyższej decyzji, ubezpieczony wniósł o jej zmianę i przeliczenie świadczenia w myśl art. 110a, po uprzednim odtworzeniu zarobków z okresu zatrudnienia w KWK „1M.” od 11.09.1964r. do 31.12.1979r. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podtrzymał stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, podniósł, że maksymalny wskaźnik wysokości podstawy wymiaru ustalony z najkorzystniejszych zarobków z okresu 1980-1990 oraz przy uwzględnieniu minimalnego wynagrodzenia za lata 1964-1979 wyniósł 197,38 % i tym samym okazał się niższy od wymaganego w przepisie art. 110a tego wskaźnika o wartości 250%. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: UbezpieczonyJ. Z.urodził się w dniu (...), prawo do emerytury górniczej uzyskał z dniem 10.09.1989r. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury organ rentowy przyjął wynagrodzenie z 12 miesięcy z okresu 1/1989-12/1989. Po przyznaniu prawa do emerytury górniczej ubezpieczony pozostawał zatrudnieniu w KWK „1M.” do 25.06.1990r. W dniu 16.02.2016r. ubezpieczony wniósł o przeliczenie emerytury na podstawie art. 110a ustawy emerytalno – rentowej. Do wniosku załączył zaświadczenia Rp-7 potwierdzające osiągane przez niego wynagrodzenia za lata 1980-1990. Decyzją z dnia 21.03.2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR.odmówił ubezpieczonemu ponownego przeliczenia podstawy wymiaru emerytury na podstawieart. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu decyzji ZUS wskazał, iż wyliczony dla ubezpieczonego, w oparciu o przedstawione przez niego dowody, maksymalny wskaźnik wysokości podstawy wymiaru okazał się niższy od wymaganego w przepisieart. 110atego wskaźnika o wartości 250%. W toku postępowania w niniejszej sprawie Sąd zwrócił się do(...) S.A.Zakładu (...)wT.o nadesłanie dokumentacji osobowej i karty zasiłkowej odwołującego za cały okres zatrudnienia w KWK „1M.”. Na podstawie przekazanej dokumentacji osobowej i płacowej, Sąd zwrócił się do biegłego z zakresu emerytur, rent o wydanie opinii na okoliczność ustalenia wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego z tytułu zatrudnienia w KWK "1M." w okresie od dnia 11.09.1964r. do dnia 31.12.1979r. wyliczonego przy założeniu, że w okresie tym ubezpieczony pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach wykazanych w dokumentacji akt osobowych i ZUS, w systemie zmianowym, we wszystkie soboty, w co najmniej dwie niedziele, był uprawniony do wynagrodzenia wynikającego z akt osobowych tj. do wykazanej stawki wynagrodzenia i innych jego składników, jak również składników wynagrodzenia przysługujących powszechnie według obowiązujących uregulowań prawnych w zatrudniającym ubezpieczonego zakładzie na zajmowanych przez ubezpieczonego stanowiskach, w tym do deputatu węglowego i dodatku z tytułu wysługi lat, wyliczenia najkorzystniejszego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru świadczenia ubezpieczonego wyliczonego z uwzględnieniem wynagrodzeń wykazanych w dokumentacji akt ZUS i ustalonych w opinii i możliwości przeliczenia świadczenia w trybie art. 110 a ustawy emerytalnej. Biegły sądowy z zakresu emerytur i rent ustalił iż najkorzystniejsze wynagrodzenia w 20 wybranych latach (z częścią wynagrodzenia uzyskanego po przyznaniu świadczenia) ubezpieczony uzyskał w latach 1970-1989. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne (WWPW) wyliczony przez biegłego za wskazane lata wynosi 266,22%, gdyż przyjęte w obliczeniu wynagrodzenie ubezpieczonego wyniosło: - za rok 1970 –47.960 zł, za rok 1971 – 56.813 zł, za rok 1972 – 63,280 zł, za rok 1973 – 65.200 zł, za rok 1974 – 79.528 zł, za rok 1975 – 99.016 zł, za rok 1976 – 87.780 zł, za rok 1977 – 90.780 zł, za rok 1978 – 97.156 zł, za rok 1979 – 108.722 zł, za rok 1980 – 202.940 zł, za rok 1981 – 254.266 zł, za rok 1982 – 546.505 zł, za rok 1983 – 690.557 zł, za rok 1984 – 720.940 zł za rok 1985 – 857.763 zł za rok 1986 – 1.341.857 zł za rok 1987 – 1.267.983 zł za rok 1988 – 1.878.869 zł za rok 1989 – 6.707.121 zł Biegły odtwarzając powyższe zarobki ubezpieczonego, uwzględnił zapisy w jego dokumentacji osobowej i zasiłkowej, obowiązujące przepisy płacowe, zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu. Sąd, mając na uwadze, iż biegły ustalił WWPW w oparciu o zarobki z lat 1970-1989, uwzględnił zastrzeżenia organu rentowego złożone w zakresie roku 1971 oraz lat 1974 i 1975, a więc w miejsce kwot wynagrodzeń ustalonych przez biegłego kolejno za te lata, tj. 56.813, 79.528, 99.016 przyjął kwoty 56.713, 79.429, 98.817, co powoduje, iż wskaźnik wysokości podstawy wymiaru obliczony w wyniku uwzględnienia zastrzeżeń ZUS, uległ obniżeniu o 1,05%, czyli wyniósł 265,17 i nadal wynosi ponad 250%. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie akt emerytalnych ubezpieczonego, jego akt osobowych dołączonych do akt sprawy , informacji(...) S.A.wK., k. 5, 19 akt, zeznań ubezpieczonego- protokół elektryczny , k. 22 akt, opinii biegłego z zakresu emerytur, rent mgrK. S.z 4.11. 2016r., k.29-39. Sąd podzielił wnioski płynące z opinii biegłego w zakresie możliwości przeliczenia emerytury ubezpieczonego w oparciu o art. 110a ustawy emerytalnej , gdyż były one logiczne i spójne. Biegły dokonał szczegółowych ustaleń w oparciu o dokumentację osobową, zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu i pozostały materiał dowodowy oraz uzyskane w toku sporządzania opinii dane, zaś uwzględnione przez Sąd zastrzeżenia zgłoszone do opinii przez organ rentowy nie spowodowały obniżenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury ubezpieczonego poniżej 250%. Zgromadzony materiał dowodowy, Sąd uznał za kompletny, wiarygodny i mogący stanowić podstawę ustaleń faktycznych i rozstrzygnięcia sprawy. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie. W niniejszej sprawie niesporne jest, że ubezpieczony jest uprawniony do emerytury od 29.12.1989r. oraz, że po uzyskaniu prawa do emerytury pozostawał w zatrudnieniu do dnia 25.06.1990r. Przedmiotem sporu jest wysokość emerytury ubezpieczonego. Ubezpieczony złożył bowiem w dniu 16.02.2016r. wniosek o przeliczenie emerytury w związku ze zmianą przepisów ustawy emerytalno-rentowej z dniem 1 maja 2015r. i wprowadzeniem art. 110a. Ustawą z dnia 5 marca 2015r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015r. poz. 552) wprowadzono zmiany w przepisachustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zgodnie z wprowadzonym wskazaną wyżej nowelizacją art. 110a ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2015r., poz.748 ze zm.) wysokość emerytury oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem art. 110 ust. 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia, o którym mowa w art. 15 ust. 5, jest wyższy niż 250%. Zgodnie z ust. 2 ustalenie wysokości emerytury zgodnie z ust. 1 może nastąpić tylko raz. Art. 110a znajduje zastosowanie do przeliczenia emerytur przyznanych na starych zasadach tj. obliczonych w myśl art. 53 ustawy emerytalno-rentowej, gdzie bezpośredni wpływ na wysokość świadczenia ma kwota bazowa oraz wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia. Bezspornie ubezpieczony pobiera emeryturę obliczoną na starych zasadach. Nadto kontynuował zatrudnienie i wskazał podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne przypadającą w części po przyznaniu świadczenia, gdzie wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia, o którym mowa w art. 15 ust. 5, jest wyższy niż 250%. Art. 110a ustawy, znajdzie zatem zastosowania do ubezpieczonego, który spełnił wymagane w nim przesłanki. Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była wysokość emerytury ubezpieczonego, któremu zaskarżoną decyzją odmówiono przeliczenia świadczenie, nie uwzględniając równocześnie w wyliczeniach stanowiących podstawę wydania tej opinii zarobków za okres zatrudnienia wKWK (...)od 11.09.1964r. do 31.12.1979r. , ze względu na nieprzedłożenie przez odwołującego dowodów pozwalających organowi rentowemu na wyliczenie wynagrodzenia za te okresy. Organ rentowy odmawiając wliczenia do podstawy wymiaru świadczenia wynagrodzenia za sporny okres w kwotach wnioskowanych przez ubezpieczonego, kierował się treścią§ 21 ust. 1 rozporządzenia z dnia 11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe(Dz. U. Nr 237, poz. 1412), zgodnie z którym środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Niemniej jednak przepisy rozporządzenia regulującego postępowanie o świadczenia emerytalno-rentowe przed organem rentowym, zawierające ograniczenia dowodowe, nie mają zastosowania w postępowaniu sądowym, opartym na zasadzie swobodnej oceny dowodów. Dopuszczalnym jest, więc ustalenie wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego w oparciu o dowody zastępcze (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2006r. w sprawie I UK 179/06, opubl. w LEX nr 342283; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi, z dnia 21 sierpnia 2013r., III AUa 1768/12). Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni akceptuje stanowisko wyrażone przez Sąd Apelacyjny w Lublinie z dnia 4 października 2012r., w sprawie III AUa 305/12, gdzie wskazano, iż w przypadku braku dokumentacji płacowej istnieje możliwość ustalenia wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego w oparciu o dokumentację zastępczą znajdująca się w aktach osobowych, takich jak umowy o pracę, angaże, w których zawarte są dane dotyczące wynagrodzenia, wówczas można uwzględniać tylko takie składniki, które są pewne, wypłacane były w danym okresie stale i w określonej wysokości. Sąd zgodził się z ustaleniami biegłego sądowego, iż najbardziej optymalnym wariantem dla wyliczenia podstawy wymiaru świadczenia jest obliczenie jego podstawy w oparciu o zarobki z 20 najkorzystniejszych lat podlegania ubezpieczeniu społecznemu tj. lat 1970-1989 i ostatecznie ustalił, iż wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia wyliczony w oparciu o zarobki za wskazane lata, przy uwzględnieniu zastrzeżeń ZUS zgłoszonych co do ustalanego wynagrodzenia z lat 1971, 1974 i 1975 wyniósł 265,17 %. Sąd nie ma żadnej wątpliwości, iż wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia ubezpieczonego jest wyższy niż 250%, tym bardzie, iż z urzędu posiada wiedzę o trzech dodatkowych składnikach wynagrodzenia pracowników KWK „1M.”, składnikach nie uwzględnionych w tej sprawie przez biegłego, tj. dodatku szkodliwym, dodatku niebezpiecznym, premii eksportowej wynikającą z treści zeznań świadkaA. T.(pracującego w KWK „1M.” w charakterze ekonomisty) złożonych w sprawie IX U 2206/16. W konsekwencji, Sąd– na mocy(...)§ 2 k.p.c.– zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemuJ. Z.prawo do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury na podstawieart. 110 a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychpocząwszy od dnia 1 lutego 2016r. tj. od miesiąca złożenia wniosku. SSO Joanna Smycz Notatka : Sędzia ref. od 15.02.2017r. do 3.03.2017r. przebywała na urlopie. R.dn. 9 marca 2017r. SSO Joanna Smycz

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach date: '2017-02-09' department_name: IX Zamiejscowy Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Joanna Smycz legal_bases: - art. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - § 21 ust. 1 rozporządzenia z dnia 11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe - § 2 k.p.c. recorder: Iwona Porwoł signature: IX U 814/16 ```

153015000002021_IV_U_001095_2015_Uz_2016-11-22_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV U 1095/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 listopada 2016r. Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący SSO Katarzyna Antoniak Protokolant st. sekr. sądowy Dorota Malewicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 listopada 2016r. wS. odwołaniaU. L. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS. z dnia 31 lipca 2015 r. Nr(...) w sprawieU. L. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS. o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy zmienia zaskarżoną decyzję i ustala prawoU. L.do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 01 lipca 2015r. do 01 sierpnia 2018r. Sygn. akt IV U 1095/15 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 31 lipca 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS., działając na podstawieart. 57 i 58 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2013r. poz. 1440 ze zm.), odmówiłU. L.prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, wskazując, że Komisja Lekarska w orzeczeniu z dnia 8 lipca 2015r. nie stwierdziła u ubezpieczonej niezdolności do pracy. Odwołanie od w/w decyzji złożyła ubezpieczonaU. L., wnosząc o jej zmianę i przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1 lipca 2015r. W uzasadnieniu zwrócono uwagę, że orzeczenie Komisji Lekarskiej zostało wydane na skutek zgłoszenia przez Prezesa ZUS zarzutu wadliwości orzeczenia Lekarza Orzecznika z dnia 16 czerwca 2015r., w którym uznano ubezpieczoną za częściowo niezdolną do pracy do 30 czerwca 2018r. Wskazano, że we wrześniu 2009r. ubezpieczona przebyła operację usunięcia macicy z guzowato zmienionymi jajnikami, guza jelita cienkiego, guza okolicy moczowodu, wyrostka robaczkowego i sieci. Wynik badania histopatologicznego przeprowadzonego po operacji wskazywał na chłoniaka rozlanego z dużych komórek B. Ubezpieczona przeszła 8 kursów chemioterapii, a po ich zakończeniu nastąpiła remisja choroby. W maju 2010r. przebyła operację usunięcia przetoki pęcherzowo-pochwowej. Pod koniec 2010r. doszło do wznowienia choroby. W styczniu 2011r. wnioskodawczyni została poddana operacji usunięcia zaatakowanego nowotworem pęcherzyka żółciowego (po rozpoznaniu chłoniaka pęcherzyka żółciowego naciekającego wątroby). Następnie leczenie polegało na podaniu kolejnych 7 kursów chemioterapii. W październiku 2011r. poddana została autologicznemu przeszczepieniu komórek macierzystych, od tego czasu pozostaje pod stałą kontrolą lekarza onkologa. Po przebytym leczeniu ma osłabione mięśnie rąk i nóg, bardzo szybko się męczy, ma problemy z oddychaniem i bóle mięśni, odczuwa bóle stawów, męczą ją częste i nagłe biegunki. Ponadto ma problemy z pamięcią i koncentracją, często odczuwa uderzenia gorąca i ogólne osłabienie organizmu. W ocenie ubezpieczonej obecny stan zdrowia uniemożliwia jej wykonywanie pracy na dotychczas zajmowanym stanowisku sprzedawcy-kasjera (odwołanie wraz z załącznikami k.1-9 akt sprawy). W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powołując się na przepisy prawa oraz argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.10-11 akt sprawy). Sąd ustalił, co następuje: UbezpieczonaU. L.miała ustalone prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy do dnia 30 czerwca 2015r. na mocy decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.z dnia 31 grudnia 2014r. (decyzja z 31.12.2014r. o ponownym ustaleniu renty k.87 akt rentowych). W dniu 25 maja 2015r. wystąpiła do organu rentowego z wnioskiem o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres (wniosek k.89 akt rentowych). Rozpoznając wniosek organ rentowy skierował ubezpieczoną na badanie przez Lekarza Orzecznika, który w orzeczeniu z 16 czerwca 2015r. ustalił, że ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy do 30 czerwca 2018r., a jednocześnie nie jest całkowicie niezdolna do pracy (orzeczenie Lekarza Orzecznika z 16.06.2015r. k.91 akt rentowych). Z uwagi na zgłoszony przez organ rentowy zarzut wadliwości orzeczenia Lekarza Orzecznika sprawa została przekazana do rozpatrzenia Komisji Lekarskiej Zakładu, która w orzeczeniu z 8 lipca 2015r. ustaliła, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy (orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z 08.07.2015r. k.94 akt rentowych). Na podstawie powyższego orzeczenia, zaskarżoną decyzją z 31 lipca 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres (decyzja z 31.07.2015r. k.95 akt rentowych). U. L.,ur. (...), posiada wykształcenie średnie techniczne jako technik technologii żywności, jednak nigdy nie pracowała w tym zawodzie. Ubezpieczona wykonywała pracę pracownika fizycznego na stanowiskach: wagowej magazynu mięsa, podrobów i ekspedycji, zmywacza pojemników, magazynowej magazynu żywca, kasjera, referenta rozliczeń skupu, ekspedientki. Od 2003r. pracowała jako sprzedawca-kasjer w(...)(Polska) sp. z o.o. wK., zaś od 2010r. nie jest nigdzie zatrudniona (okoliczności bezsporne; nadto: świadectwa pracy i zaświadczenia zgromadzone w aktach rentowych k.9-21; wyjaśnienia ubezpieczonej k.51v akt sprawy). W 2009r. rozpoznano uU. L.chłoniaka rozlanego z dużych komórek B CS IV B o zasięgu wielonarządowym. W dniu 3 września 2009r. poddana została rozległemu zabiegowi operacyjnemu usunięcia macicy z jajnikami, usunięcia guza jelita cienkiego, wymagającego odcinkowej resekcji jelita i zespolenia jelita bok do boku, usunięcia guza okolicy moczowodu, usunięcia sieci i wyrostka robaczkowego. Wynik badania histopatologicznego potwierdził zajęcie usuniętych narządów chłoniakiem złośliwym IV stopnia. Od września 2009r. ubezpieczona została poddana leczeniu uzupełniającemu – chemioterapii. W pierwszym rzucie chemioterapii do lutego 2010r. otrzymała 8 kursów, następnie ze względu na progresję (wznowę procesu npl w okolicy węzłów chłonnych biodrowych) od marca do lipca 2011r. poddano ją kolejnym 6 kursom, a w listopadzie 2011r. jeszcze jednemu dodatkowemu kursowi chemioterapii. W wyniku zastosowanej rozległej operacji doszło do powstania jatrogennej przetoki pęcherzowo-pochwowej, która wymagała leczenia operacyjnego – 10 maja 2010r. wycięto przetokę. W styczniu 2011r. konieczne było kolejne leczenie operacyjne – 28 stycznia 2011r. wykonano cholecystektomię. Wynik histopatologiczny usuniętego pęcherzyka potwierdził naciek ściany pęcherzyka przez chłoniaka. Ze względu na objawy uboczne i toksyczne chemioterapii doszło do zaburzeń obrazu morfologii krwi. W październiku 2011r. przeprowadzono u ubezpieczonej przeszczep autologiczny komórek krwiotwórczych (macierzystych). Skutkiem całego leczenia (agresywnej chemioterapii) powstała niedoczynność tarczycy, wymagająca ciągłego stosowania substancji hormonalnej. W efekcie zastosowane leczenie doprowadziło do remisji choroby nowotworowej, ale spowodowało skutki uboczne w postaci uciążliwych dla ubezpieczonej dolegliwości. Doszło do znacznego osłabienia i upośledzenia ogólnego stanu zdrowia, obniżenia odporności organizmu, częstych infekcji górnych dróg oddechowych, występowania drżenia i drętwienia kończyn, osłabienia siły kończyn, częstego pocenia, występowania uciążliwych biegunek i częstomoczu. Wnioskodawczyni przebyła agresywną postać chłoniaka z wielonarządową lokalizacją, wymagającą rozległej resekcji w obrębie narządów jamy brzusznej oraz długą, agresywną, bardzo toksyczną dla organizmu chemioterapię. Skutkiem choroby nowotworowej oraz całego leczenia uU. L.doszło do upośledzenia ogólnego stanu zdrowia i naruszenia sprawności organizmu uniemożliwiającego normalne wykonywanie pracy w ramach posiadanych kwalifikacji. Remisja choroby nowotworowej, biorąc pod uwagę progresje choroby w 2011r., nie utrzymuje się nawet 5 lat, a dalsze rokowanie pozostaje bardzo niepewne. Wymagane jest zatem prowadzenie oszczędnego trybu życia. Skutkiem rozległej choroby nowotworowej i przebytego leczenia u ubezpieczonej doszło do naruszenia ogólnej sprawności organizmu w stopniu kwalifikującym do orzeczenia częściowej niezdolności do pracy na okres kolejnych dwóch lat, tj. do 1 sierpnia 2018r. Orzeczona częściowa niezdolność do pracy istniała nieprzerwanie od 1 lipca 2015r. (opinia biegłych lekarzy chirurga onkologicznego/onkologa, hematologa i gastrologa z dnia 1 sierpnia 2016r. k.75-76 akt sprawy). Sąd zważył, co następuje: Odwołanie ubezpieczonejU. L.zasługiwało na uwzględnienie. Zgodnie zart.57 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz.U. z 2015r. poz. 748) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w okresach wyszczególnionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów, przy czym ostatniego wymogu nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. W myśl art.12 ust.1, 2 i 3 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Rozstrzygnięcie o zasadności odwołania ubezpieczonej od decyzji organu rentowego odmawiającej jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wymagało ustalenia, czy ubezpieczona po dniu 30 czerwca 2015r. pozostaje osobą niezdolną do pracy. W tym celu Sąd zasięgnął opinii biegłych lekarzy o specjalnościach odpowiadających schorzeniom wnioskodawczyni. W niniejszej sprawie zostały sporządzone opinie przez dwa zespoły biegłych, których wnioski są odmienne. Pierwszy zespół biegłych lekarzy onkologa/chirurga onkologicznego i endokrynologa w opinii z dnia 3 listopada 2015r., która następnie została uzupełniona opinią z dnia 15 maja 2016r., uznał ubezpieczoną za zdolną do pracy zarówno w zawodzie wyuczonym, jak i dotychczas wykonywanym. W ocenie tych biegłych ubezpieczona w październiku 2011r. zakończyła leczenie i od tego czasu pozostaje w obserwacji, bez oznak czynnej choroby rozrostowej, a tak długi okres po całkowitej remisji choroby oraz skutecznym autoprzeszczepie szpiku pozwala uznać ją za onkologicznie wyleczoną i zdolną do podjęcia wszystkich funkcji życiowych, w tym także pracy (opinia biegłych chirurga onkologicznego i endokrynologa k.17-18 akt sprawy, opinia uzupełniająca k.38 akt sprawy). Drugi zespół biegłych składający się z lekarza chirurga onkologicznego/onkologa, hematologa i gastrologa w opinii z dnia 1 sierpnia 2016r. uznał, że skutkiem rozległej choroby nowotworowej i przebytego agresywnego leczenia, w szczególności długotrwałej chemioterapii, uU. L.doszło do upośledzenia ogólnego stanu zdrowia i naruszenia sprawności organizmu w stopniu kwalifikującym do orzeczenia czasowej częściowej niezdolności do pracy do dnia 1 sierpnia 2018r. Niezdolność ta istnieje u wnioskodawczyni nieprzerwanie od 1 lipca 2015r. (opinia z dnia 1.08.2016r. k. 75-76 akt sprawy). W ocenie Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy właśnie ta druga opinia zasługuje na aprobatę, bowiem została należycie uzasadniona, jest spójna i pełna. Nie kwestionując kwalifikacji ani kompetencji pierwszego biegłego lekarza chirurga onkologicznego i endokrynologa, należy jednak wskazać, że w porównaniu z treścią drugiej opinii z dnia 1 sierpnia 2016r. pierwsi biegli podeszli bardzo formalnie do kwestii rozpoznanej u ubezpieczonej choroby nowotworowej o zasięgu wielonarządowym. W pierwszej opinii z dnia 3 listopada 2015r. biegli skupili się głównie na okoliczności, że obecnie uU. L.występuje okres remisji, który trwa już ponad 4 lata od zakończenia leczenia bez nawrotu choroby, co wskazuje, iż doszło do odzyskania przez wnioskodawczynię zdolności do pracy. Biegli ci nie dokonali jednak pełnej oceny skutków przebytej przez ubezpieczoną rozległej choroby nowotworowej, wielokrotnych operacji i długotrwałego leczenia, w tym przeprowadzonej chemioterapii. Analizę stanu zdrowia wnioskodawczyni w tym zakresie przeprowadził natomiast drugi zespół biegłych lekarzy chirurga onkologicznego/onkologa, hematologa i gastrologa. Zwrócili oni uwagę, że oprócz samego schorzenia wystąpiły również skutki uboczne zastosowanego leczenia w postaci uciążliwych dolegliwości, takich jak znaczne osłabienie organizmu, obniżenie odporności, częste infekcje górnych dróg oddechowych, występowanie drżenia i drętwienia kończyn, osłabienie siły kończyn, częste pocenie, uporczywe biegunki i częstomoczu. Takiej całościowej oceny wpływu choroby nowotworowej i prowadzonego leczenia brakuje w opinii pierwszego zespołu biegłych. Niewątpliwie zaś opinia powinna zawierać pełny obraz stanu zdrowia osoby ubezpieczonej. Dodatkowo druga opinia została wzbogacona o stanowisko biegłego specjalisty z zakresu hematologii, co w ocenie Sądu ma istotne znaczenie, zważywszy że u ubezpieczonej ze względu na uboczne, toksyczne objawy chemioterapii doszło do zaburzeń obrazu morfologii krwi, w konsekwencji czego w październiku 2011r. przeprowadzono przeszczep autologiczny komórek krwiotwórczych (macierzystych). Drugi zespół biegłych lekarzy, w szczególności hematolog i onkolog, zwrócili uwagę, że wnioskodawczyni przebyła agresywną postać chłoniaka z wielonarządową lokalizacją, wymagającą rozległej resekcji w obrębie narządów jamy brzusznej oraz długotrwałą, agresywną, bardzo toksyczną dla organizmu chemioterapię. Skutkiem choroby nowotworowej oraz całego leczenia uU. L.doszło do upośledzenia ogólnego stanu zdrowia i naruszenia sprawności organizmu uniemożliwiającego normalne wykonywanie pracy w ramach posiadanych kwalifikacji. Z tych względów Sąd uznał, że opinia drugiego zespołu biegłych lekarzy z dnia 1 sierpnia 2016r. jest pełniejsza, wyczerpująco uzasadnia stanowisko biegłych i zwraca uwagę na aspekty, których nie wziął pod uwagę pierwszy zespół biegłych sporządzający opinię i opinię uzupełniającą w sprawie. Wobec tego brak było podstaw do uwzględnienia wniosku organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych. Zarzuty organu rentowego (k.85 akt sprawy) sprowadzały się bowiem jedynie do tego, że w sprawie na podstawie tej samej dokumentacji medycznej i badania przedmiotowego ubezpieczonej sporządzone zostały dwie opinie biegłych, które są rozbieżne w ocenie zdolności wnioskodawczyni do pracy. Zwrócono także uwagę, iż od czasu badania pierwszego zespołu biegłych nie wystąpiły nowe okoliczności w sprawie. Jak już jednak wskazano, zaprezentowane powyżej argumenty nie pozwalają uznać obu opinii za opinie równorzędne, gdyż drugi zespól biegłych dokonał kompleksowej oceny rozpoznanej uU. L.choroby nowotworowej oraz skutków zastosowanego leczenia, zaś pierwszy zespół biegłych skupił się wyłącznie na samym schorzeniu. Co za tym idzie, nie można zgodzić się z organem rentowym, by trzecia opinia sporządzona przez kolejnych biegłych miała rozwiewać jakiekolwiek wątpliwości powstałe w sprawie. Ubezpieczona nie kwestionowała opinii drugiego zespołu biegłych z dnia 1 sierpnia 2016r., w tym również stopnia orzeczonej niezdolności do pracy, nadto zwracając uwagę, że to właśnie lekarze wydający drugą opinię w sprawie (chirurg onkologiczny, hematolog i gastrolog) posiadali odpowiednie kompetencje do badania jej osoby, bo właśnie pod opieką takich lekarzy znajduje się przez cały okres leczenia (k.89-90 akt sprawy). Całokształt okoliczności sprawy pozwala zatem stwierdzić, żeU. L.po dniu 30 czerwca 2015r. w dalszym ciągu spełnia wszystkie przesłanki do ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy określone wart.57 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Za dowodem z opinii drugiego zespołu biegłych lekarzy chirurga onkologicznego/onkologa, hematologa i gastrologa z dnia 1 sierpnia 2016r., Sąd uznał ubezpieczoną za częściowo niezdolną do pracy od dnia 1 lipca 2015r. do 1 sierpnia 2018r. Mając na uwadze powyższe, na podstawieart.47714§2 kpc, zmieniono zaskarżoną decyzję i orzeczono jak w sentencji wyroku.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Siedlcach date: '2016-11-22' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Katarzyna Antoniak legal_bases: - art. 57 i 58 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art.477 recorder: st. sekr. sądowy Dorota Malewicka signature: IV U 1095/15 ```

151500000000503_I_ACa_001098_2015_Uz_2016-05-05_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 1098/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 maja 2016 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Elżbieta Karpeta Sędziowie : SA Lucyna Świderska-Pilis (spr.) SO del. Aneta Pieczyrak-Pisulińska Protokolant : Anna Wieczorek po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2016 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa Syndyka Masy Upadłości(...) Spółki Akcyjnejw upadłości likwidacyjnej wZ. przeciwko Powiatowi(...) o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 24 czerwca 2015 r., sygn. akt I C 108/14 1 zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że: a zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 286 298,85 (dwieście osiemdziesiąt sześć tysięcy dwieście dziewięćdziesiąt osiem i 85/100) złotych z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia od dnia 11 października 2013 roku, b w pozostałym zakresie powództwo oddala, c zasądza od powoda na rzecz pozwanego 3 464 (trzy tysiące czterysta sześćdziesiąt cztery) złote z tytułu kosztów sądowych, d nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowo w Bielsku-Białej 14 315 (czternaście tysięcy trzysta piętnaście) złotych tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych, od ponoszenia których powód był zwolniony, e odstępuje od obciążania powoda pozostałą częścią nieuiszczonej opłaty od apelacji z zasądzonego roszczenia; 2 oddala apelację w pozostałej części; 3 zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 15 912 (piętnaście tysięcy dziewięćset dwanaście) złotych z tytułu kosztów postępowania odwoławczego; 4 odstępuje od obciążania powoda częścią nieuiszczonej opłaty od apelacji z zasądzonego roszczenia. SSO del. Aneta Pieczyrak-Pisulińska SSA Elżbieta Karpeta SSA Lucyna Świderska-Pilis I ACa 1098)15 UZASADNIENIE Powód Syndyk Masy Upadłości(...) Spółki Akcyjnejw upadłości likwidacyjnej z siedzibą wZ.wnosił o zasądzenie od Powiatu(...)kwoty 1 084 310,88zł z ustawowymi odsetkami od dn. 11 października 2013 r. oraz kosztów procesu. W uzasadnieniu powód wskazywał, że w dniu 21 maja 2012 r. strony zawarły umowę, której przedmiotem było rozbiórka uszkodzonego mostu i budowa nowego. Spółka przystąpiła do prac, jednakże pozwany w dn. 9 października 2012 r. odstąpił od umowy ze skutkiem ex nunci obciążył upadłego karami umownymi. Postanowieniem z dnia 19 października 2012 r. została ogłoszona upadłośćSpółki (...). Następnie powołana komisja przeprowadziła inwentaryzację prac wykonanych przez Spółkę, sporządzono protokół końcowy, na podstawie którego Syndyk sporządził kosztorysy powykonawcze i wystawił fakturę nr(...)na dochodzoną pozwem kwotę, zaakceptowaną przez pozwanego. Pismem dat. 25.10.2013r. strona pozwana dokonała potrącenia należności z faktury z należnościami wynikającymi z naliczonych przezeń kar umownych – zdaniem powoda niesłusznie, albowiem wgart. 93 prawa upadłościowego i naprawczegopotrącenie wierzytelności upadłego z wierzytelnością wierzyciela jest dopuszczalne, jeżeli obie wierzytelności istniały w dniu ogłoszenia upadłości, chociażby termin wymagalności jednej z nich jeszcze nie nastąpił. Wierzytelność upadłego nie istniała przed ogłoszenie upadłości, ponieważ jak wynika z §(...)umowy roszczenie o zapłatę wynagrodzenia powstaje dopiero w momencie rozliczenia wartości wykonanych robót na podstawie kosztorysu powykonawczego, a przy tym wynagrodzenie będzie wypłacone na konto wykonawcy na podstawie faktur wystawionych na zasadach określonych w(...)umowy. Zgodnie zart. 95 prawa upadłościowego i naprawczegopotrącenie nie jest dopuszczalne, jeżeli wierzyciel stał się dłużnikiem upadłego po dniu ogłoszenia upadłości. Powód podniósł również, że nie istnieje wierzytelność ze strony pozwanego o zapłatę kary umownej objętejnotą księgową nr (...)z dnia 9 października 2012 r., albowiem odstąpienie od umowy spowodowało jej wygaśnięcie i nie można dochodzić kar umownych w niej przewidzianych; kara umowna jako świadczenie uboczne dzieli los zobowiązania głównego. Wskazano też, że roszczenie o zapłaty kary umownej nie przysługuje stronie odstępującej od umowy wzajemnej na wypadek zwłoki lub opóźnienia nawet w sytuacji, gdy karę taką zastrzeżono w związku z odstąpieniem od umowy. W odpowiedzi na pozew pozwany Powiat(...)wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazano, że wierzytelność powoda została umorzona na skutek potrącenia wzajemnych wierzytelności oświadczeniem złożonym przez pozwanego pismem z dnia 25 października 2013 r. Pozwany podnosił, że dokonane przez niego wzajemne potrącenie wierzytelności jest skuteczne, albowiem wierzytelność pozwanego z tytułu kar umownych powstała w dniu 9 października 2012 r. tj. w dniu obciążenia powoda tymi karami, zaś wierzytelność powoda powstała najpóźniej w dniu 11 września 2012 r. tj. zgodnie z ostatnim wpisem w dzienniku budowy wykonanych robót – obie zatem wierzytelności istniały w dacie ogłoszenia upadłości, a zatem potrącenie było dopuszczalne i skuteczne. Wierzytelność z tytułu wynagrodzenia wykonane roboty powstaje z momentem ich faktycznego wykonania, a nie wystawienia faktury VAT. Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 084 310,88 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 11 października 2013 r. oraz kwotę 7 247 tytułem zwrotu kosztów procesu. Nadto Sąd ów nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej kwotę 54 185 zł tytułem kosztów sądowych, od uiszczenia których powód był zwolniony. Sąd pierwszej instancji ustalił, że w dniu 21 maja 2012r. podpisana została umowa nr(...)po przeprowadzeniu przetargu nieograniczonego na podstawie ustawy prawo o zamówieniach publicznych, na mocy której(...) Spółka AkcyjnawZ.jako wykonawca zobowiązał się wobec pozwanego Powiatu jako zamawiającego do rozbiórki istniejącego obiektu mostowego(...)uszkodzonego w wyniku powodzi z maja i czerwca 2010 r. i budowy nowego mostu na rzeceK.w ciągudrogi powiatowej nr (...)wŻ.w km 0+131,50. W(...)umowy uzgodniono, że wartość robót będzie rozliczona kosztorysem powykonawczym wg cen oferty przetargowej i wynagrodzenie nie przekroczy kwoty 7 980 121,50zł brutto. Wynagrodzenie będzie wypłacone na konto wykonawcy na podstawie faktur określonych w(...)umowy, zgodnie z którymi protokół odbioru będzie stanowił podstawę do zapłaty faktury – w 2012 r. miała nastąpić zapłata na podstawie faktury częściowej po wykonaniu rozbiórki istniejącego mostu oraz wykonaniu przyczółków nowego mostu oraz zakupie materiałów niezbędnych do realizacji przedmiotu umowy w 2013 r., zaś w 2013 r. miała nastąpić zapłata faktury końcowej, wystawionej po wykonaniu pozostałego zakresu robót. Termin płatności wynosił 30 dni po dostarczeniu przez wykonawcę faktury i po dokonaniu przez zamawiającego odbioru przedmiotu umowy lub jego części. Wykonawca zobowiązał się w §(...)umowy do rozbiórki istniejącego mostu i wykonania przyczółków nowego mostu w terminie do 30 listopada 2012 r. oraz do wykonania pozostałych prac w terminie do 31 sierpnia 2013 r. W(...)umowy uzgodniono, że wykonawca zapłaci zamawiającemu karę umowną za każdy dzień zwłoki w wykonaniu poszczególnych asortymentów robót, o których mowa w(...)w wysokości 0,1% wynagrodzenia brutto za wykonanie całości robót, karę umowną za każdy dzień zwłoki w wypadku niedotrzymania końcowego terminu realizacji robót w wysokości 1% w/w wynagrodzenia oraz karę umowną w wysokości 0,1% wynagrodzenia brutto za wykonanie całości robót, karę umowną za każdy dzień nieobecności na placu budowy w wypadku opuszczenia przez wykonawcę placu budowy bez uzgodnienia z zamawiającym na okres powyżej pięciu dni, a także karę umowną z tytułu odstąpienia od umowy przez zamawiającego z przyczyn, za które odpowiedzialność ponosi wykonawca w wysokości 10% w/w wynagrodzenia. Wykonawca przystąpił do realizacji zadania. Wykonano między innymi palowanie podpory B, zaś przy wykonywaniu palowania podpory A pojawiła się przeszkoda w postaci nierozebranego fundamentu starego mostu i cztery z dwudziestu jeden pali wchodziły na fundament, a trzy kolejne zaprojektowane były tuż przy fundamencie i ich wykonanie wiązało się ryzykiem; wykonanie pozostałych pali odbywało się bezkolizyjnie. Ostatecznie po zmianie projektu, trzy pale w najbliższym sąsiedztwie fundamentu wykonano, zaś pozostałym czterem zmieniono lokalizację, co spowodowało pewne opóźnienia w pracach. Ostatecznie ostatni pal w podporze A został wykonany w dniu 11 września 2012 r. i od tego dnia wykonawca zaprzestał faktycznie prac na placu budowy. Wcześniej, pismem z dnia 16 lipca 2012 r. wykonawca przesłał Powiatowi(...)do zatwierdzenia harmonogram rzeczowo-finansowy, który nie został zaakceptowany i który zwrócono do korekty, po czym – jeszcze w lipcu - wykonawca po korekcie złożył ponownie harmonogram już zaakceptowany przez powoda. Do końca września 2012 r. wykonawca – zgodnie z harmonogramem miał wykonać roboty fundamentowe, palowanie, przyczółki i łożyska. Tych robót do 11 września 2012 r., kiedy wykonawca zszedł z placu budowy, nie wykonano. W harmonogramie zakres robót, jakie miał wykonawca wykonać do 30 listopada 2012 r. został rozszerzony o wykonanie całości prac fundamentowych. Stan robót na dzień 12 września 2012 r. pozwalał na dotrzymanie terminu 30 listopada 2012 r. tak w zakresie robót wymienionych w umowie, jak i w harmonogramie. Brak dalszych robót spowodował, że na dzień 9 października 2012 r. nie było gwarancji wykonania terminowego robót w zakresie określonym w umowie. Pismem z 10 września 2012 r. wykonawca zwrócił się do Powiatu(...)o wyrażenie zgody na częstsze fakturowanie robót, proponując siedem etapów rozliczeń. Powiat nie wyraził na to zgody. Pismem z 14 września 2012 r., skierowanym do wykonawcy, powód wyraził zaniepokojenie opóźnieniem prac w stosunku do harmonogramu, które ocenił na poziomie 10-14 dni. Kolejnym pismem z 1 października 2012 r. pozwany zawiadomił wykonawcę o stwierdzonym całkowitym zaprzestaniu prac, blisko miesięcznym opóźnieniu, wzywając do podjęcia prac w terminie 7 dni, grożąc naliczeniem kar umownych. Prawomocnym postanowieniem z dn. 19 października 2012r. (sygn. akt VI GU 49/12) Sąd Rejonowy wB.ogłosił upadłość likwidacyjną Spółki Akcyjnej(...)w sprawie z wniosku wierzycieli z dnia 19 września 2012 r. Pismem z 9 października 2012 r. pozwany odstąpił od umowy na podstawieart. 635 kcw zw. zart. 656 kcze skutkiem en nunci naliczył wykonawcy kary umowne w następującej wysokości: - z tytułu zwłoki w wykonaniu poszczególnych asortymentów robót w wysokości 766 091,52 zł; - z tytułu opuszczenia placu budowy w wysokości 167 582 zł; - z tytułu odstąpienia od umowy przez zamawiającego z przyczyn, za które odpowiedzialność ponosi wykonawca w wysokości 798 012,15 zł. Łączna wysokość kar umownych wyniosła 1 731 685,67 zł i na tę kwotę pozwany wystawił w dniu 9 października 2012 r.notę księgową nr (...). Pismem z 25 października 2012 r. pozwany zawiadomił powoda, że w dniu 30 października 2012r. rozpocznie pracę komisja inwentaryzacyjna, mająca na celu określenie szczegółowego zakresu prac wykonanych przez wykonawcę. W dniu 1 grudnia 2012 r. komisja inwentaryzacyjna sporządziła protokół końcowy z wykonanych robót. 10 września 2013 r. powód wystawił pozwanemufakturę VAT nr (...), opiewającą na kwotę 1 084 310,88zł z datą płatności na 10 października 2013 r. tytułem wynagrodzenia za wykonane roboty budowlane, dołączając pięć kosztorysów branżowych, na podstawie których wyliczono należne wynagrodzenie. W odpowiedzi pozwany pismem z 25 października 2013 r. poinformował, że należność z tej faktury skompensował z przysługującą jemu należnością, wnikającą znoty księgowej nr (...), a wynoszącą 1 731 685,67zł. Pismem z 28 listopada 2013 r. powód podniósł, że potrącenie wzajemnych wierzytelności jest nieuzasadnione w świetleart. 93 ust.1 prawa upadłościowego i naprawczego, zgodnie z którym potrącenie wierzytelności upadłego z wierzytelnością wierzyciela jest dopuszczalne, jeżeli obie wierzytelności istniały w dniu ogłoszenia upadłości, chociażby termin wymagalności jednej z nich jeszcze nie nastąpił, a to dlatego że wierzytelność upadłego względem Powiatu powstała już po ogłoszeniu upadłości, bo zgodnie z §(...)umowy roszczenie o zapłatę wynagrodzenia powstaje dopiero w momencie rozliczenia wartości wykonanych robót na podstawie kosztorysu powykonawczego, a przy tym wynagrodzenie będzie wypłacone na konto wykonawcy na podstawie faktur wystawionych na zasadach określonych w(...)umowy. Pismem z 2 stycznia 2014 r. Powiat(...)podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko, co do skuteczności dokonanego potrącenia, podnosząc że wierzytelność upadłego powstała z chwilą wykonania prac budowlanych, co nastąpiło przed ogłoszeniem upadłości wykonawcy, a co wynika z zapisów w dzienniku budowy; przed ogłoszeniem upadłości wykonawca zszedł z placu budowy. Na dokończenie zadania Powiat(...)rozpisał nowy przetarg i kolejny wykonawca dokończył prace w rok po pierwotnym terminie. Wykonawca nie otrzymał od powoda żadnego wynagrodzenia za wykonane prace. W ocenie Sądu pierwszej instancji obrona pozwanego polegała jedynie na podniesieniu zarzutu potrącenia wierzytelności, wnikającej z faktury wystawionej przez powoda, z wierzytelnością pozwanego, wynikającą znoty księgowej nr (...), opiewającej na wyższą kwotę, bo na 1 731 685,67zł. Przepisy dotyczące potrącenia wierzytelności zawarte są wustawie z dnia 28 lutego 2003 r. prawo upadłościowe i naprawcze( t.j. Dz. U. z 2009r.nr 175, poz. 1361 ze zm. ). Zgodnie z art. 93 ust.1 ustawy potrącenie wierzytelności upadłego z wierzytelnością wierzyciela jest dopuszczalne, jeżeli obie wierzytelności istniały w dniu ogłoszenia upadłości, chociażby termin wymagalności jednej z nich jeszcze nie nastąpił. Stosownie zaś do art. 95 potrącenie nie jest dopuszczalne, jeżeli wierzyciel stał się dłużnikiem upadłego po dniu ogłoszenia upadłości. Sąd przyznał rację powodowi, że w dniu 19 października 2012 r. - kiedy ogłoszono upadłośćSpółki (...)- wierzytelność dochodzona pozwem jeszcze nie istniała. Istotnie wykonawca zakończył faktycznie roboty w dniu 11 września 2012 r., ale nie można łączyć tego z powstaniem z tą chwilą po jego stronie wierzytelności o zapłatę wynagrodzenia za wykonane prace, skoro niewiadomy był zakres wykonanych robót i ich wartość. Określeniu tegoż służyło sporządzenie protokołu końcowego przez komisję inwentaryzacyjną w dniu 12 grudnia 2012 r., na podstawie którego następnie powód opracował kosztorysy powykonawcze i w oparciu o nie wystawiłfakturę VAT nr (...)z datą płatności na dzień 10 października 2013 r. Od powyższego rozstrzygnięcia apelację złożył pozwany, wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji. Jako żądanie ewentualne zgłoszony został wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości. Nadto pozwany wnosił o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania za obie instancje. Skarżący zarzucał: 1 naruszenie przepisów prawa materialnego, a to: - przepisuart. 93 ust. 1 Prawa upadłościowego i naprawczegopoprzez błędne przyjęcie, iż wierzytelność(...) SAz tytułu robót wykonanych na podstawie umowy z dnia 21 maja 2012 r. powstała po dacie ogłoszenia upadłościspółki (...) SAw upadłości likwidacyjnej, a w konsekwencji przyjęcie, że wierzytelności będące przedmiotem rozpoznania Sądu nie mogły zostać potrącone; - przepisuart. 65 § 1 kcpoprzez jego niezastosowanie i dokonanie błędnej wykładni oświadczeń woli stron wyrażonych w umowie z dnia 21 maja 2012 r., polegającej na przyjęciu, iż strony uznały wystawienie faktury za warunek powstania wierzytelności z tytułu umowy o roboty budowlane; 2 naruszenie przepisów postępowania mogących mieć istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to: - przepisuart. 233 § 1 kpcpoprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów, dokonaną wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, jak również brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, co doprowadziło do przyjęcia, iż wierzytelność(...) S.A.z tytułu robót wykonanych na podstawie umowy z dnia 21 maja 2012r.(...)powstała po dacie ogłoszenia upadłościspółki (...) SAw upadłości likwidacyjnej - błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż strony w dniu 12 grudnia 2012 r. dokonały odbioru końcowego, zakończonego sporządzeniem protokołu końcowego, podczas gdy w związku z odstąpieniem od umowy odbiór, jak i protokół końcowy nie mógł zostać sporządzony; 3. nierozpoznanie istoty sprawy polegające na zaniechaniu ustaleń dowodowych w przedmiocie prawidłowości obciążenia(...) SAkarami umownymi. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja w dużej mierze zasługuje na uwzględnienie, bowiem za zasadne uznać należy zarzuty apelacji odnoszące się do błędnego ustalenia przez Sąd pierwszej instancji, że roszczenie powoda powstało po ogłoszeniu upadłości(...) SA. Istota niniejszego sporu sprowadzała się do rozstrzygnięcia kwestii, kiedy powstała wierzytelność powoda. Stosownie bowiem do powoływanego art.art. 93 ust.1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. prawo upadłościowe i naprawcze( tekst jednolity: Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1361 ze zm. dalej:p.u.n.) potrącenie wierzytelności upadłego z wierzytelnością wierzyciela jest dopuszczalne, jeżeli obie wierzytelności istniały w dniu ogłoszenia upadłości, chociażby termin wymagalności jednej z nich jeszcze nie nastąpił. Zgodnie zaś z art. 95 tejże ustawy potrącenie nie jest dopuszczalne, jeżeli wierzyciel stał się dłużnikiem upadłego po dniu ogłoszenia upadłości. Dla rozstrzygnięcia tej kwestii w pierwszej kolejności podnieść należy, że czym innym jest zaistnienie wierzytelności, a czym innym jej wymagalność. Miał to na uwadze i ustawodawca, stanowiąc w powołanej normie, że potrącenie jest dopuszczalne, chociażby termin wymagalności którejkolwiek z wierzytelności jeszcze nie nastąpił. Poza sporem jest, że Powiat(...)zgłosił swoje roszczenie z tytułu kar umownych w piśmie z dnia 9 października 2012 r., teoretycznie zatem ta wierzytelność istniała przed ogłoszeniem upadłości. Problem natomiast tkwi w tym, kiedy powstała wierzytelność powoda. Niespornym w sprawie jest, że umowa została rozwiązana przez pozwanego pismem z dnia 9 października 2012 r., w którym Powiat(...)podał, że odstępuje od umowy na podstawieart. 635 kcw zw. zart. 656 kcze skutkiemen nunc.Oświadczenie to zostało przyjęte i nie było kwestionowane przezspółkę (...). W kwestii dopuszczalności odstąpienia od umowy o roboty budowlane ze skutkiemex nuncwypowiedział się Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 19 marca 2004 r. (sygn. akt IV CK 172/03) i w wyroku z dnia 13 marca 2013 r. (sygn. akt IV CSK 508/12), dopuszczając taką możliwość. Odstąpienie ze skutkiemex nuncróżni się od odstąpienia ze skutkiemex tunctym, że z w tym drugim wypadku odstąpienie ma moc wsteczną, powodując nie tylko wygaśnięcie umowy, ale i powrót do stanu, jaki istniał przed jej zawarciem. Rodzi to obowiązek zwrotu wzajemnych świadczeń, jeśli zostały uprzednio wykonane. Zwrot powinien nastąpić według reguł zart. 494 kc, mających zastosowanie przez analogię, czyli rozliczenia na podstawieart. 405 i nast. kc. Marginalnie już tylko Sąd Apelacyjny podnosi, iż nawet w sytuacji uznania, że umowa nie mogła być rozwiązaną ze skutkiemex nunc(czego Sąd Apelacyjny nie przyjmuje), to kwestia wysokości należności powoda za wykonane do dnia 11 września 2012 r. roboty nie była przez stronę pozwaną kwestionowana, co więcej, była wręcz uznana jako przedstawiona do potrącenia. W sytuacji odstąpieniaex nuncumowa obowiązuje do daty odstąpienia od niej i za ten okres wiążą strony postanowienia umowne, natomiast w części, w której umowa nie została wykonana, nie obowiązuje już. Oznacza to, że na zasadach określonych w umowie należne jest wykonawcy wynagrodzenie. Wynagrodzenie to należne jest za wykonane prace, niezależnie od sposobu określenia w umowie sposobu zapłaty. Innymi słowy w dacie odstąpienia od umowy, istniejąca wówczasspółka (...)posiadała roszczenie o zapłatę za wykonane prace i to na zasadach określonych w umowie. To, że zgodnie z umową wartość robót miała być rozliczona kosztorysem powykonawczym, a wynagrodzenie miało być wypłacone na podstawie faktur wystawianych na podstawie protokołu odbioru, nie zmienia oceny, że roszczenie istniało w dacie odstąpienia. Podobnież w sytuacji, gdyby umowa została w całości wykonana, roszczenie powoda o zapłatę za całość robót postałoby w dacie ich zakończenia. Sporządzenie kosztorysu powykonawczego, a następnie faktur na podstawie protokołu odbioru stanowiło tylko o wymagalności roszczenia, co (jak zostało podane wyżej) jest rzeczą odmienną od powstania samego roszczenia. Powstanie roszczenia ma swoje źródło w zdarzeniach prawnych z punktu widzenia przepisów prawa cywilnego. Tutaj źródłem powstania roszczeniaspółki (...)było zawarcie umowy o roboty i wykonanie na jej podstawie części umowy. Powyższe rozważania prowadzą do odmiennej aniżeli to przyjął Sąd pierwszej instancji konkluzji, a mianowicie do przyjęcia, że roszczeniespółki (...)istniało w dacie odstąpienia od umowy, co powoduje możliwość jego potrącenia na podstawie przywołanych norm zart. 93 i 95 p.u.n. *** Kolejną kwestią jest możliwość potrącenia kar umownych. Jak już bowiem wyżej podniesiono naliczone zostały one przed ogłoszeniem upadłości, co do samej zasady, na podstawie powołanych przepisów mogły zostać przedstawione do potrącenia. Wbrew zarzutom apelacji, brak rozstrzygnięcia tej kwestii nie stanowi o braku rozpoznania istoty sprawy, co dawałoby asumpt dla uchylenia wyroku. Wszelkie dowody dotyczące naliczenia kar umownych i ich potrącenia znajdują się w aktach sprawy i rzeczą sądu odwoławczego, jako sądumeriti,jest dokonanie ich oceny prawnej. Powód w toku procesu prezentował głównie stanowisko, że zgodnie zart. 95 prawa upadłościowego i naprawczegopotrącenie nie jest dopuszczalne, jeżeli wierzyciel stał się dłużnikiem upadłego po dniu ogłoszenia upadłości. Kwestia ta rozstrzygnięta został powyżej. Jedynie z ostrożności powód podniósł również, że nie istnieje wierzytelność ze strony pozwanego o zapłatę kary umownej objętejnotą księgową nr (...)z dnia 9 października 2012 r., albowiem odstąpienie od umowy spowodowało jej wygaśnięcie i nie można dochodzić kar umownych w niej przewidzianych, wskazał też, że roszczenie o zapłaty kary umownej nie przysługuje stronie odstępującej od umowy wzajemnej na wypadek zwłoki lub opóźnienia nawet w sytuacji, gdy karę taką zastrzeżono w związku z odstąpieniem od umowy, bez bliższego umotywowania tegoż stanowiska. Przystępując do rozważań w tejże materii Sąd Apelacyjny wstępnie podnosi, że podziela pogląd zawarty w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2011 r. (sygn. akt V CSK 311/10), żeart. 93 – 95 p.u.n.nie naruszają zasady, że potrącenie jest wykonywane przez oświadczenie woli złożone drugiej stronie. W motywach tegoż wyroku Sąd Najwyższy podał, że przychyla się do poglądu wyrażonego w wyrokach z dnia 17 stycznia 2007 (II CSK 315/06) oraz z dnia 13 stycznia 2006 (III CSK 360/05), wydanych wprawdzie w realiachprawa upadłościowego z 1934 r., jednak nadal aktualnych z uwagi na zachowanie w nowej regulacji tożsamych zasad rządzących dopuszczalnością potrącenia; zgodnie z którym skutek potrącenia następuje z chwilą złożenia drugiej stronie oświadczenia o skorzystaniu z tego prawa, bez względu na to czy wierzytelność przedstawiona do potrącenia wpisana została na prawomocnej liście wierzytelności przez sędziego komisarza. Podobnież też wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Lublinie (sygn. akt I ACa 260/13) stanowiąc, że wierzyciel będący jednocześnie dłużnikiem upadłego może w procesie z powództwa syndyka o zapłatę bronić się zarzutem potrącenia, nawet jeżeli sędzia-komisarz nie uznał potrącenia z wierzytelnością dochodzoną aktualnie przez syndyka. Pozwany Powiat(...)pismem z dnia 9 października 2012 r. naliczył wykonawcy kary umowne z następujących tytułów: - z tytułu zwłoki w wykonaniu poszczególnych asortymentów robót w wysokości 766 091,52 zł; - z tytułu opuszczenia placu budowy w wysokości 167 582 zł; - z tytułu odstąpienia od umowy przez zamawiającego z przyczyn, za które odpowiedzialność ponosi wykonawca w wysokości 798 012,15 zł. Sąd Apelacyjny orzekający w niniejszym składzie przychyla się do stanowiska zawartego w cytowanej przez Sąd pierwszej instancji uchwale Sądu Najwyższego z 18 lipca 2012 r. (III CZP 39/12) że roszczenie o zapłatę kary umownej na wypadek zwłoki lub opóźnienia nie przysługuje stronie odstępującej od umowy wzajemnej, jeżeli w umowie zastrzeżono również taką karę w związku z odstąpieniem od umowy. Jak wskazano w uzasadnieniu - zakresy pojęć "niewykonanie zobowiązania" oraz "nienależyte wykonanie zobowiązania" nie są tożsame. Stan opóźnienia lub zwłoki w wykonaniu zobowiązania, który już ustał, stanowi jedną z postaci nienależytego wykonania zobowiązania; gdy dłużnik spóźnia się z wykonaniem zobowiązania i z tej przyczyny wierzyciel odstępuje od umowy, dochodzi do niewykonania zobowiązania. Konstrukcja kary umownej z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania, a ściślej, za szkodę powstałą w następstwie nienależytego wykonania zobowiązania, w tym obejmującą opóźnienie lub zwłokę w wykonaniu zobowiązania, zakłada, że dojdzie do wykonania zobowiązania, ale w sposób nienależyty (np. co do terminu), natomiast u podstaw konstrukcji kary umownej na wypadek niewykonania zobowiązania leży założenie, że zobowiązanie nie zostanie wykonane. Jeżeli więc umowa przewiduje karę umowną za zwłokę lub opóźnienie w wykonaniu zobowiązania oraz karę umowną na wypadek odstąpienia od umowy, oznacza to, że pierwsza z tych kar jest zastrzegana jedynie za szkodę spowodowaną opóźnieniem lub zwłoką - jako jednych z postaci nienależytego wykonania zobowiązania, które jednak zostanie wykonane - natomiast drugi rodzaj kary umownej dotyczy rekompensaty za szkodę doznaną przez wierzyciela wskutek niewykonania zobowiązania, w następstwie odstąpienia od umowy, chociażby przyczyną wykonania tego uprawnienia była wcześniejsza zwłoka dłużnika lub inne okoliczności, za które odpowiedzialność ponosi dłużnik. Przenosząc powyższe rozważania na kanwę sprawy przyjąć należy, że jedyną karą umowną, która należna jest pozwanemu jest to kara z tytułu odstąpienia od umowy przez zamawiającego z przyczyn, za które odpowiedzialność ponosi wykonawca - w wysokości 798 012,15zł. Stanowiska tego nie zmienia fakt, że odstąpienie od umowy nastąpiło ze skutkiemex nunc.W powołanej uchwale Sąd Najwyższy prezentował swe stanowisko w oparciu o umowne odstąpienie od umowy, które w świetleart. 395 kcodnosi skutekex tunc. Dopuszczalność odstąpienia od niniejszej umowy ze skutkiemex nuncomówiona została powyżej. Przedstawione natomiast rozważania Sądu Najwyższego, zawarte w powołanej uchwale, w żadnym razie nie mogą skutkować przyjęcia, że w sytuacji rozwiązania umowy ze skutkiemex nuncnależne są zarówno kary umowne za odstąpienie od umowy jak i za nienależyte wykonanie umowy w części sprzed rozwiązania umowy. Całokształt wywodów oraz duch wypowiedzi Sądu Najwyższego sprowadza się do tego, że dopuszczalność dochodzenia kar umownych zastrzeżonych na wypadek zwłoki lub opóźnienia musi zakładać, że wolą stron było, aby te kary utrzymały się także po odstąpieniu od umowy. W takim przypadku przekształcają się one z chwilą odstąpienia od umowy w karę umowną za szkodę spowodowaną niewykonaniem zobowiązania, ale tylko wtedy jeżeli jednocześnie w umowie nie przewidziano odrębnej kary umownej z tego tytułu. Tymczasem w umowie łączącej strony przewidziane zostały kary umowne za zwłokę w wykonaniu poszczególnych asortymentów robót, za każdy dzień zwłoki w wypadku niedotrzymania końcowego terminu realizacji robót, za każdy dzień nieobecności na placu budowy – a także kara umowna z tytułu odstąpienia od umowy przez zamawiającego z przyczyn, za które odpowiedzialność ponosi wykonawca. Łączenie tych kar – w świetle powołanej uchwały – pozostawałoby w sprzeczności z istotą kary umownej, stanowiącej swego rodzaju surogat odszkodowania i powodowałobyde factodublowanie go. Tylko marginalnie Sąd Apelacyjny podnosi, iż o ile przedmiotowe odstąpienie od umowy mogło mieć jedynie skutekex tunc(czego Sąd Apelacyjny orzekający w tym składzie nie przyjmuje), to tym bardziej zastosowanie winna mieć powołana uchwała z 18 lipca 2012 r. Ostatnią kwestią wymagającą rozstrzygnięcia jest zasadność potrącenia kary umownej z tytułu odstąpienia od umowy. Pozwany Powiat(...)w piśmie z dnia 9 października 2012 r., odstępując od umowy, powołał się na treśćart. 635 kcw zw. zart. 656 kc.Zgodnie z powołanymi normami jeżeli przyjmujący zamówienie opóźnia się z wykonaniem robót tak dalece, że nie jest prawdopodobne, żeby zdołał je ukończyć w czasie umówionym, zamawiający może bez wyznaczenia terminu dodatkowego od umowy odstąpić. Z umowy wynika, że wykonawca zobowiązał się w §(...)umowy do rozbiórki istniejącego mostu i wykonania przyczółków nowego mostu w terminie do 30 listopada 2012 r. oraz do wykonania pozostałych prac w terminie do 31 sierpnia 2013 r. W harmonogramie zakres robót, jakie miał wykonawca wykonać do 30 listopada 2012 r. został rozszerzony o wykonanie całości prac fundamentowych. Do końca września 2012 r. wykonawca – zgodnie z harmonogramem miał wykonać roboty fundamentowe, palowanie, przyczółki i łożyska. Tymczasem zgodnie z ustalonym stanem faktycznym (który Sąd Apelacyjny podziela) tych robót do 11 września 2012 r., kiedy to wykonawca zszedł z placu budowy, nie wykonano. Jak wyjaśnił biegły sądowy, słuchany uzupełniająco w trakcie rozprawy z dnia 12 czerwca 2015 r. stan robót na dzień 12 września 2012 r. (kiedy to wykonawca zszedł z placu budowy) pozwalał na ukończenie pierwszego etapu robót do końca listopada 2012 r. Jednakże - jak podał biegły (K- 249v) -stan robót na dzień 9 października 2012 r. (data odstąpienia od umowy) już takich gwarancji nie dawał. Ze swej strony Sąd Apelacyjny zauważa, że prawie miesięczny przestój przy tak ważnej inwestycji jak rozbiórka istniejącego obiektu mostowego(...), uszkodzonego w wyniku powodzi z maja i czerwca 2010 r. i budowa nowego mostu na drodze powiatowej stanowi rzecz niedopuszczalną w dzisiejszych realiach. Pozwany Powiat(...)pismem z dnia 14 września 2012 r. wyraził zaniepokojenie opóźnieniem prac w stosunku do harmonogramu, które ocenił na poziomie 10-14 dni. Kolejnym pismem z 1 października 2012 r. Powiat(...)zawiadomił wykonawcę o stwierdzonym całkowitym zaprzestaniu prac, blisko miesięcznym opóźnieniu, wzywając do podjęcia prac w terminie 7 dni. Na pisma te powód nie zareagował. W ocenie Sądu Apelacyjnego w takiej sytuacji inwestor miał pełne podstawy dla odstąpienia od umowy na podstawieart. 635 kcw zw. zart. 656 kc.Już tylko marginalnie podnieść należy, żespółka (...)nie zakwestionowała pisma o odstąpieniu od umowy, a zatem w sposób dorozumiany przystała na rozwiązanie umowy z przyczyn leżących po jej stronie. Powyższe wywody prowadzą do przyjęcia, że zasadnym było naliczenie jedynie kary umownej z tytułu odstąpienia od umowy przez zamawiającego z przyczyn, za które odpowiedzialność ponosi wykonawca w wysokości 798 012,15 zł. Przy niekwestionowanej należności na rzecz powoda (1 084 311 zł) i odjęciu od tej kwoty skutecznie potrąconej kary umownej w wysokości 798 012,15 zł należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 286 298,85 zł, w pozostałej części powództwo oddalając, o czym orzekł Sąd Apelacyjny na podstawieart. 386§1 kpcjak w pkt. 1 a) i b) wyroku. Zmiana rozstrzygnięcia pociągnęła za sobą konieczność korekty rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu. Powód utrzymał się ze swoim żądaniem w 26%. 1 084 311 zł – 100% 798 012,15 zł – x x = 26 I powód, i pozwany ponieśli koszty procesu za pierwszą instancję, ograniczające się do honorarium pełnomocnika procesowego w wysokości 7 217 zł. Stosunkowe rozdzielenie tych kosztów prowadzi do zasądzenia na rzecz pozwanego kwoty 3 464 zł, a to na podstawieart. 100 kpci§ 6 pkt. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu(tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 490). Na podstawie art. 113 ust 1 i 4 ustawy z dnia z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014, poz. 1025; dalej: uks) nakazano pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 14 315 zł (stanowiącą 5% zasądzonej kwoty) tytułem części nieuiszczonej opłaty od pozwu, od ponoszenia której powód był zwolniony i odstąpiono od obciążania powoda pozostałą częścią - z zasądzonego roszczenia, z przyczyn, które zostaną przedstawione niżej, przy uzasadnieniu rozstrzygnięcia o kosztach sądowych w postępowaniu apelacyjnym. W pozostałym zakresie apelacja winna ulec oddaleniu na podstawieart. 385 kpc. Rozstrzygnięcie Sądu Apelacyjnego w przedmiocie kosztów procesu za instancję odwoławczą uzasadniają normy zart. 108§1 kpciart. 100 kpc(przy zastosowaniu zasady stosunkowego rozdzielenia kosztów) oraz § 6 pkt 7 w związku z § 12 ust 1 pkt. 2 cyt. rozporządzenia w przedmiocie opłat za czynności radców prawnych. Rozporządzenie to zostało uchylone przez obowiązujące od dnia 1 stycznia 2016 roku rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015, poz. 1800). Jednakże w § 21 tego rozporządzenia wskazano, że do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji. Apelacja została wniesiona w dniu 11 sierpnia 2015 roku, wobec czego należało zastosować przepisy obowiązujące w tej dacie. Koszty powoda w postępowaniu apelacyjnym ograniczyły się do honorarium pełnomocnika procesowego w wysokości 5 400 zł (§ 6 pkt 7 w związku z § 12 ust 1 pkt. 2 cyt. rozporządzenia). Koszty pozwanego to również honorarium pełnomocnika (5 400 zł) oraz część opłaty od apelacji (18 000 zł). Łączne koszty pozwanego wynoszą 23 400 zł. Przy przyjęciu, że powód utrzymał się ze swoim żądaniem w 26 %, powodowi należne jest 26% z 5 400 zł, czyli 1 404 zł, a pozwanemu 74% z 23 400 zł, czyli 17 316 zł. Potrącenie tych kwot daje różnicę 15 912 zł (17 316 – 1 404 = 15 912). Na podstawie art. 113 ust 4 uks odstąpiono od obciążenia powoda stosowną częścią nieuiszczonej opłaty od apelacji, od ponoszenia której strona pozwana została zwolniona. W ocenie Sądu Apelacyjnego sytuacja materialna powoda pozwala na zastosowanie wobec niego dobrodziejstwa wynikającego z powołanej normy. Powodem jest Syndyk Masy Upadłościspółki (...), oczywistą rzeczą zatem jest, że jego kondycja materialna nie jest korzystna, co miał już na uwadze Sąd pierwszej instancji, zwalniając powoda od kosztów sądowych. W sytuacji, gdy niepewne są możliwości zaspokojenia wierzycielispółki (...), zachodzą szczególne okoliczności, pozwalające na odstąpienie od obciążania kosztami sądowymi w procesie mającym na celu właśnie zwiększenie aktywów upadłego, celem wypełnienia ciążących na nim zobowiązań. SSO Aneta Pieczyrak-Pisulińska SSA Elżbieta Karpeta SSA Lucyna Świderska-Pilis

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Katowicach date: '2016-05-05' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Lucyna Świderska-Pilis - Aneta Pieczyrak-Pisulińska - Elżbieta Karpeta legal_bases: - art. 93 ust.1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. prawo upadłościowe i naprawcze - art. 405 i nast. kc. - art. 233 § 1 kpc - § 6 pkt. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu recorder: Anna Wieczorek signature: I ACa 1098/15 ```

155515000002006_IV_Ka_001555_2015_Uz_2015-12-14_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktIV Ka 1555/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 grudnia 2015 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczymw składzie: Przewodniczący: SSO Władysława Motak Sędziowie: SO Ryszard Małachowski (ref.) SO Magdalena Mikłaszewicz Protokolant: Kamila Michalak przy udziale Prokuratora Prok. Okr. Damiana Kordykiewicza po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2015 r. sprawyK. Ł. o wydanie wyroku łącznego na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę skazanego od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 6 lipca 2015 r. sygn. V K 125/15 uchyla zaskarżony wyrok i sprawęK. Ł.przekazuje Sądowi Rejonowemu Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie do ponownego rozpoznania. SSO Ryszard Małachowski SSO Władysława Motak SSO Magdalena Mikłaszewicz Sygn. akt IV Ka 1555 / 15 UZASADNIENIE K. Ł.został skazany prawomocnymi wyrokami: 1 Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 21.08.2007r., sygn. akt V K 416 / 07, za czyny z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii popełnione w okresie od 19.08.2006r. do 01.09.2006r. na karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat i karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych po 10 złotych, przy czym następnie zarządzono wykonanie kary pozbawienia wolności, 2 Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 31.01.2008r., sygn. akt V K 1371 / 07, za czyn zart. 279 § 1 kki inne popełniony w dniu 05.10.2007r. na karę 2 lat pozbawienia wolności, 3 Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 07.04.2008r., sygn. akt VI K 87 / 08, za czyn zart. 178a § 1 kkpopełniony w dniu 12.07.2007r. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii popełniony w dniu 12.07.2007 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności i na karę łączną 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, 4 Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 23.04.2008r., sygn. akt V K 230 / 08, za czyn zart. 178a § 1 kkpopełniony w dniu 31.12.2006r. na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności, 5 Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 12.04.2012r., sygn. akt V K 540 / 11, za czyn zart. 288 § 1 kki inne popełniony w nocy 24/25.05.2011r. na karę 9 miesięcy pozbawienia wolności, 6 Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 11.10.2012r., sygn. akt V K 212 / 12, za czyn zart. 178a § 4 kkpopełniony w dniu 18.01.2012r. na karę 1 roku pozbawienia wolności, 7 Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 18.02.2013r., sygn. akt V K 879 / 12, za czyn zart. 278 § 1 i 5 kki inne popełniony w okresie od marca 2012r. do 24.03.2012r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, 8 Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 18.02.2013r., sygn. akt V K 1531 / 12, za ciąg przestępstw zart. 178a § 1 kki inne popełnionych pomiędzy 17.01.2012r. a 17.02.2012r. na karę 3 lat pozbawienia wolności, 9 Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 21.05.2013r., sygn. akt IV K 1034 / 12, za czyn zart. 244 kkpopełniony w dniu 23.10.2011r. na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności, 10 Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 25.03.2014r., sygn. akt V K 396 / 13, za czyn zart. 244 kkpopełniony w dniu 23.06.2012r. na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności, 11 Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 09.09.2014r., sygn. akt V K 183 / 14, za czyn zart. 286 § 1 kki inne popełniony w dniu 04.09.2012r. na karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, przy czym wyroki nr 2, 3 i 4 zostały następnie objęte wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 16.10.2008 r., sygn. akt V K 606/08, na mocy którego orzeczono wobec skazanego karę łączną 3 lat pozbawienia wolności. Wyrokiem łącznym z dnia 6 lipca 2015r. Sąd Rejonowy Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie, sygn. akt V K 125 / 15, na podstawieart. 85 kk,art. 86 § 1 kkpołączył kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami numer 5 i 9 i orzekł wobecK. Ł.karę łączną 11 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawieart. 91 § 2 kkpołączył kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami numer 6, 7, 8, 10 i 11 i orzekł wobecK. Ł.karę łączną 4 lat pozbawienia wolności. Na podstawieart. 577 kpkna poczet kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie I części dyspozytywnej wyroku zaliczył skazanemu okres od 25.05.2011r. do 26.05.2011r. Na podstawieart. 577 kpkna poczet kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie II części dyspozytywnej wyroku zaliczył skazanemu okres od 28.02.2014r. do 28.02.2015r. i od 28.02.2015r. Na podstawieart. 576 § 1 kpkorzekł, że w pozostałym zakresie wyroki podlegające łączeniu ulegają odrębnemu wykonaniu. Na podstawieart. 572 kpkorzekł, że w pozostałym zakresie, to jest co do wyroków numer 1, 2, 3 i 4, postępowanie umorzył. Na podstawieart. 624 § 1 kpkzwolnił skazanego od ponoszenia kosztów związanych z wydaniem wyroku łącznego. Na podstawie§ 2 ust. 3, 14 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzęduzasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokataB. Z.kwotę 120 zł plus należny podatek VAT tytułem wynagrodzenia za obronę udzieloną skazanemu z urzędu. Apelację od powyższego wyroku w całości na korzyść skazanego wniósł obrońcaK. Ł.. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: - obrazę przepisów prawa materialnego, to jestart. 85 kkpoprzez jego niezastosowanie co do części wyroków nieobjętych węzłem wyroku łącznego, podczas gdy, zdaniem skazanego, istnieją w niniejszej sprawie przesłanki do zastosowania wskazanej regulacji co do wszystkich wyroków prawomocnych i objęcia ich wyrokiem łącznym, - rażącą niewspółmierność kary polegającą na wymierzeniu skazanemu kary łącznej 11 miesięcy pozbawienia wolności oraz 4 lat pozbawienia wolności zamiast odpowiednio kar łącznych pozbawienia wolności w wymiarze 9 miesięcy pozbawienia wolności oraz 3 lat pozbawienia wolności, a zatem opartej na zasadzie pełnej absorpcji – w sytuacji, gdy wystąpił związek rodzajowy łączący poszczególne czyny, za które wymierzono uprzednio kary jednostkowe podlegające łączeniu, jak i niewątpliwa bliskość czasowa pomiędzy przedmiotowymi czynami, przy czym wobec skazanego wydana została pozytywna opinia osobowo – poznawcza, co uzasadniało zastosowanie przy ustalaniu wymiaru kary łącznej zasady pełnej absorpcji. Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja obrońcy skazanego okazała się skuteczna w takim znaczeniu, że doprowadziła do uchylenia zaskarżonego wyroku. W pierwszej kolejności wskazać należy, że analiza akt niniejszej sprawy w przedmiocie wydania wyroku łącznego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji skoro już analizie poddał wszystkie skazaniaK. Ł.począwszy od 2007r., to niezasadnie pominął zarówno w części wstępnej zaskarżonego wyroku, jak i w jego części dyspozytywnej, wyrok Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 23.12.2011r., w sprawie o sygn. akt IV K 608 / 11, na mocy któregoK. Ł.została wymierzona, za czyn zart. 288 § 1 kk, kara 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wobec zmiany treściart. 124 § 1kw ( art. 2 pkt 7 ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. poz. 1247 ) Sąd Rejonowy Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie postanowieniem z dnia 16.07.2014r., sygn. akt IV Ko 1120 / 14, na podstawie art. 50 ust. 1 powołanej ustawy z dnia 27 września 2013r.,art. 124 § 1kw i art. 19 kw, zmieniłK. Ł.karę 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną ww. wyrokiem na karę 30 dni aresztu. Z uwagi zaś na to, że aniKodeks karny, aniKodeks wykroczeńnie przewidują możliwości orzekania kary łącznej wobec sprawcy skazanego za realnie zbiegające się przestępstwa i wykroczenia ( każda z wymierzonych kar podlega odrębnemu wykonaniu ), postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego - po zamianie kary - podlega, zgodnie z nakazem zawartym wart. 572 kpk, umorzeniu ( tak:wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 1999r., V KKN 13/99). Stwierdzić zatem należy, że Sąd Rejonowy, choć dostrzegł, że czyn popełniony przezK. Ł., objęty wyrokiem w wydanym w sprawie o sygn. akt IV K 608 / 11, uległ depenalizacji częściowej, to jest został przeniesiony z kategorii przestępstw do kategorii wykroczeń, to jednak niezasadnie pominął wskazanie tego wyroku w części wstępnej zaskarżonego orzeczenia, a także w zakresie tego orzeczenia nie umorzył postępowania w przedmiocie wydania wyroku łącznego. Aczkolwiek okoliczność ta pozostaje bez wpływu na kasatoryjne rozstrzygnięcie Sądu odwoławczego. Odnośnie realnego zbiegu przestępstw, wskazanego w punkcie I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, wskazać należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, że cezurę czasową zamykającą pierwszy z realnych zbiegów przestępstw, stanowi data 12.04.2012r., to jest data wydania wyroku przez Sąd Rejonowy Szczecin -Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie w sprawie sygn. akt V K 540 / 11 i połączył karę pozbawienia wolności wymierzoną tym wyrokiem z karą pozbawienia wolności wymierzoną za czyn objęty wyrokiem opisanym w punkcie 9 części wstępnej zaskarżonego wyroku. Niezasadnie jednak Sąd I instancji nie przyporządkował do tego realnego zbiegu przestępstw czynów popełnionych w dniu 18.01.2012r., w okresie od marca 2012r. do 24.03.2012 r. i ciągu przestępstw popełnionych w okresie 17.01.2012r. - 17.02.2012 r., które objęte zostały odpowiednio wyrokami opisanymi w punktach 6, 7 i 8 części wstępnej wyroku łącznego, mimo że zostały one popełnione przed datą wydania wyroku w sprawie o sygn. akt V K 540 / 11. Wskazać należy, że przewidziana wart. 85 kkinstytucja, jako przynależna do prawa karnego materialnego, zawsze stwarza dla Sądu obowiązek orzeczenia kary łącznej, gdy określone w tym przepisie przesłanki zaistnieją. Przepis ten nie kreuje więc tylko uprawnienia Sądu, z którego ten może dowolnie korzystać. Oczywiste jest przy tym, że realizacja tego obowiązku musi nastąpić zgodnie z kategoryczną treścią tej normy, tak co do samej możliwości orzeczenia (w danym układzie procesowym) kary łącznej, jak i wyboru, stosownej konfiguracji skazań, które podlegają łączeniu. To oznacza, że Sąd nie ma swobody w doborze możliwychin concretowariantów zbioru wyroków obejmujących przestępstwa pozostające względem siebie w zbiegu. Ustalenie realnego zbiegu przestępstw - do których ta kara łączna ma się odnosić - powinno być zależne od zaszłości obiektywnych, to jest od treści chronologicznie najwcześniejszego wyroku - z tych wchodzących w zakres przedmiotu danego postępowania o wydanie wyroku łącznego. Sposób dokonania wspomnianego ustalenia realnego zbiegu przestępstw determinuje bowiem sama treść przepisuart. 85 kk, skoro wymaga, by to popełnienie przez sprawcę dwóch lub więcej przestępstw nastąpiło zanim zapadł pierwszy, chociażby nieprawomocny, wyrok co do któregokolwiek z nich ( tak:wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2014r., IV KK 124 / 14). Wobec zatem obiektywnych wymogów regulacji zawartej wart. 85 kki związanej z tym konieczności określenia kręgu przestępstw pozostających w zbiegu realnym w oparciu o pierwszy chronologicznie wyrok - zachodzi potrzeba włączenia do pierwszego realnego zbiegu przestępstw, którego cezurą czasową jest wydany przez Sąd Rejonowy Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie w sprawie o sygn. akt V K 540 / 11 wyrok z dnia 12.04.2012r., także przestępstw oraz ciągu przestępstw będących przedmiotem osądu wyroków opisanych w punktach 6, 7 i 8 części wstępnej zaskarżonego orzeczenia. Przestępstwa te oraz ciąg przestępstw zostały bowiem popełnione przed dniem wydania wspomnianego już wyroku w sprawie o sygn. akt V K 540 / 11. W konsekwencji, drugi realny zbieg przestępstw będą tworzyły przestępstwa objęte wyrokami opisanymi w punktach 10 i 11 części wstępnej wyroku łącznego, jako że czyn objęty wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 09.09.2014r., sygn. akt V K 183 / 14, został popełniony w dniu 04.09.2012r., a więc przed datą wydania wyroku przez Sąd Rejonowy Szczecin -Centrum w Szczecinie z dnia 25.03.2014r., sygn. akt V K 396 / 13. Do rozważenia przez Sąd I instancji pozostaje także kwestia ewentualnego ustalenia istnienia trzeciego realnego zbiegu przestępstw obejmującego czyny objęte wyrokami wydanymi w sprawach o sygn. akt: V K 416 / 07, VI K 87 / 08, V K 230 / 08, opisanymi odpowiednio w punktach 1, 3 i 4 części wstępnej zaskarżonego wyroku. Jak zauważył Sąd I instancji kary jednostkowe, orzeczone wyrokami opisanymi w punktach 2, 3 i 4 części wstępnej wyroku łącznego, zostały połączone w wyroku łącznym Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 16.10.2008r., sygn. akt V K 606 / 08, który to wyrok nie objął wyroku Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 21.08.2007r., sygn. akt V K 416 / 07, albowiem w chwili wydawania wyroku łącznego orzeczona tym ostatnim wyrokiem kara pozbawienia wolności pozostawała w zawieszeniu. Jednakże po dacie wydania ww. wyroku łącznego, postanowieniem Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 14.06.2012r., sygn. akt V Ko 396 / 12, zarządzono wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 21.08.2007r., sygn. akt V K 416 / 07. A zatem obecnie wszystkie kary jednostkowe pozbawienia wolności, orzeczone wyrokami opisanymi w punktach 1, 3 i 4 części wstępnej wyroku łącznego, maja charakter bezwzględny. W tych okolicznościach, mając na uwadze regułę określoną wart. 443 kpk, albowiem apelacja została wniesiona tylko na korzyśćK. Ł., Sąd Rejonowy winien rozważyć możliwość połączenia węzłem kary łącznej kar jednostkowych orzeczonych w sprawach opisanych w punktach 1, 3 i 4 części wstępnej zaskarżonego wyroku przyjmując, żepierwszym wyrokiemw rozumieniuart. 85 kk, stanowiącym granicę czasową dla pozostających w zbiegu realnym przestępstw, jest wyrok Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 21.08.2007r., sygn. akt V K 416 / 07. Mając na uwadze charakter stwierdzonych uchybień, których konwalidowanie w postępowaniu odwoławczym nie było możliwe, na podstawieart. 437 § 2 kpk, uchylono zaskarżony wyrok i sprawę przekazano Sądowi Rejonowemu Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie do ponownego rozpoznania. Sąd odwoławczy nie był bowiem władny dokonywać w toku kontroli instancyjnej zmiany ustaleń faktycznych, przejawiających się utworzeniem określonych grup zbiegających się przestępstw, z konsekwencjami w zakresie wymiaru kar łącznych. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji zbada na nowo przesłanki realnego zbiegu przestępstw zgodnie zart. 85 kk, z uwzględnieniem uwag naprowadzonych powyżej. I tak, Sąd Rejonowy winien rozważy możliwość utworzenia realnego zbiegu przestępstw obejmującego czyny opisane w punktach 1, 3 i 4 części wstępnej wyroku łącznego. Następnie tworząc kolejny realny zbieg przestępstw, winien przyporządkować do niego czyny, których czas popełnienia nie wykracza poza datę wyrokowania sprawie o sygn. akt V K 540 / 11 ( wyrok opisany w punkcie 5 części wstępnej wyroku łącznego ), to jest, poza przestępstwem opisanym w punkcie 9 części wstępnej zaskarżonego wyroku, także czyny objęte wyrokami opisanymi w punktach 6, 7, 8 części wstępnej wyroku łącznego. Przy wymierzaniu kar łącznych - poza przepisami materialnoprawnymi - należy mieć jednak na uwadze regułę określoną wart. 443 kpk, albowiem obecnie uchylony wyrok łączny został zaskarżony jedynie na korzyść skazanego. Obowiązek respektowania zakazureformationis in peiusoznacza, że suma dolegliwości wynikających ze wszystkich kar łącznych, jakie zostaną orzeczone w wyniku ponownego rozpoznania sprawy, nie powinna przewyższać tych, które wynikały dla skazanego z uchylonego wyroku łącznego. W przypadku zaś ponownego umorzenia postępowania w przedmiocie wydania wyroku łącznego w zakresie czynów opisanych w punktach 2, 3 i 4 części wstępnej zaskarżonego wyroku, Sąd ponownie rozpoznający sprawę winien pamiętać o powołaniu właściwej podstawy prawnej swojego rozstrzygnięcia. Powołane wyżej orzeczenia objęte zostały wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 16.10.2008r., sygn. akt V K 606 / 08, a zatem ewentualne umorzenie postępowania w przedmiocie wydania wyroku łącznego w zakresie ww. wyroków winno nastąpić nie na podstawieart. 572 kpk, jak to uczynił Sądmeriti,lecz w oparciu oart. 17 § 1 pkt 7 kpk( powaga rzeczy osądzonej ). SSO Ryszard Małachowski SSO Władysława Motak SSO Magdalena Mikłaszewicz

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Szczecinie date: '2015-12-14' department_name: IV Wydział Karny Odwoławczy judges: - Władysława Motak - Magdalena Mikłaszewicz - Ryszard Małachowski legal_bases: - art. 278 § 1 i 5 kk - art. 17 § 1 pkt 7 kpk - § 2 ust. 3, 14 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu recorder: Kamila Michalak signature: IV Ka 1555/15 ```

154500000000503_I_ACa_000297_2012_Uz_2012-10-09_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 297/12Sygn. akt I ACa 297/12 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 października 2012 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący – Sędzia SA Sławomir Czopiński Sędzia SA Romana Górecka (spr.) Sędzia SA Lidia Sularzycka Protokolant st. sekr. sąd. Joanna Baranowska po rozpoznaniu w dniu 9 października 2012 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaR. P. przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przezC. W. o zadośćuczynienie na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 4 listopada 2011 r. sygn. akt XXIV C 437/10 1 oddala apelację; 2 odstępuje od obciążania powoda kosztami procesu w drugiej instancji. Sygn. akt I ACa 297/12 UZASADNIENIE Wyrokiem z 21 października 2011 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwoR. P.przeciwko Skarbowi Państwa -C. W.o zasądzenie kwoty 200.000 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za naruszenie dóbr osobistych powoda: godności, prawa do intymności i prywatności, poprzez poniżające traktowanie w zakładach karnych, w których był osadzony: w celach niespełniających wymogów zapewnienia powierzchni 3 m( 2)na osobę oraz przy braku oddzielenia urządzeń sanitarnych od reszty pomieszczenia przeznaczonej do spania, odpoczynku i spożywania posiłków. Odstąpił od obciążenia powoda obowiązkiem zwrotu kosztów procesu. Żądanie pozwu powód wywodził z pobytu w zakładach karnych w latach1987 – 2000. Skarb Państwa wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, podniósł zarzut przedawnienia roszczenia. Powyższy wyrok zapadł po dokonaniu przez Sąd Okręgowy następujących ustaleń i rozważań: R. P.od 1 października 1987 r. do 8 marca 2000 r. wielokrotnie przebywał w jednostkach penitencjarnych na terenie kraju. Czasowo, przebywał w celach, w których powierzchnia przypadająca na jednego osadzonego wynosiła mniej niż 3 m2. W zakładach karnych powód ukończył szkoły: podstawową i zasadniczą szkołę zawodową, zdobył zawód krawca jak również pracował. W związku z samookaleczeniami i innymi schorzeniami kilkakrotnie był hospitalizowany i leczony. Aktualnie powód odbywa karę pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy oddalił powództwo uwzględniając zarzut przedawnienia roszczenia. Wskazał, że pozew został wniesiony 12 kwietnia 2010 r. w trybieart. 165 § 3 k.p.c.poprzez oddanie przesyłki administracji zakładu karnego. Podniósł, że chwilą określającą początek trzyletniego biegu przedawnienia jest moment „dowiedzenia się o szkodzie" i „osobie obowiązanej do jej naprawienia", a nie o zakresie szkody czy trwałości jej następstw, dlatego uznaje się, że jest to moment, gdy poszkodowany zdaje sobie sprawę z ujemnych następstw zdarzenia wskazujących na fakt powstania szkody i ma świadomość doznanej szkody. W związku z faktem, że powód dochodzi roszczeń w związanych z jego pobytem w jednostkach penitencjarnych w okresie do 2000 r. roszczenie należy oddalić w całości. Ponadto uznał, Sąd I instancji, że powództwo podlegałoby oddaleniu także w oparciu o merytoryczną ocenę żądania. Wprawdzie prawo do godnego odbywania kary pozbawienia wolności należy zaliczyć do katalogu dóbr osobistych podlegających ochronie, jednakże powództwo mogłoby być uwzględnione tylko po udowodnieniu przez powoda faktu naruszenia jego dobra osobistego (art. 6 k.c.), wykazaniu, że w rzeczywistości warunki jego osadzenia były takie jak opisane w pozwie. W ocenie sądu powód, pomimo stosownego pouczenia skierowanego do niego podczas rozprawy, nie wywiązał się z obowiązku wykazania, że w trakcie osadzenia w jednostkach penitencjarnych (w okresie objętym pozwem) doszło do naruszenia jego dóbr osobistych. Za niewystarczające uznał zeznania powoda. O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawieart. 102 k.p.c. Wyrok powód zaskarżył w całości, wnosząc o jego zmianę i uwzględnienie powództwa. Powód nie skonkretyzował zarzutów apelacji. W uzasadnieniu apelacji ponownie wskazał na zdarzenia, które jego zdaniem świadczą o naruszeniu jego dóbr osobistych. Podniósł, że nie mógł wskazać adresów świadków, gdyż nie zna ich miejsca pobytu. Pozwany wnosił o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego. Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Apelacja jest niezasadna i podlega oddaleniu. Sąd Okręgowy dokonał ustaleń stanu faktycznego, które Sąd Apelacyjny podziela i przyjmuje za swoje. Słuszne jest także stanowisko Sądu I instancji co do niezasadności powództwa o zadośćuczynienie, aczkolwiek nie z wszystkimi argumentami prawnymi Sąd Apelacyjny się zgadza. Zastosowanie w sprawie maart. 442 § 1 k.c., który obowiązywał do dnia 10 sierpnia 2007 r., nie zaśart. 4421§ 1 k.c.jak wskazał to Sąd Okręgowy. Przepis ten wszedł w życie dnia 10 sierpnia 2007 r., gdy tymczasem czyn niedozwolony, jak i termin przedawnienia rozpoczął i ukończył bieg w czasie obowiązywaniaart. 442 k.c., mającego w sprawie zastosowanie. Zgodnie zart. 2 ustawy z 16 lutego 2007 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny(Dz.U.07.80.538)art. 4421§ 1 k.c.. stosuje się do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej, a według przepisów dotychczasowych w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych. W związku z tym, że roszczenie było w dniu wejścia w życie przepisu przedawnione zastosowanie maart. 442 § 1 k.c.w związku z tym, że zarównoart. 442 § 1 k.c.jak i obecnyart. 4421§ 1 k.c.ustanawiają taki sam termin przedawnienia roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym – trzy lata od dnia kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia nie jest to uchybienie istotne. W okolicznościach sprawy powód uzyskiwał wiedzę o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia każdego dnia: znał osobę odpowiedzialną za warunki w zakładach penitencjarnych (Skarb Państwa), miał też świadomość odczuwanej krzywdy. Termin określony wart. 442 k.c., ma zastosowanie do wszelkich roszczeń z czynu niedozwolonego: o naprawienie szkody materialnej, jak też o zadośćuczynienie za doznaną szkodę niematerialną (krzywdę). Powód mógł dochodzić stosownych roszczeń we właściwym czasie, zarówno podczas pobytów w zakładach karnych, jak i przebywając na wolności. Skuteczne podniesienie zarzutu przedawnienia roszczenia zwalnia Sąd Apelacyjny od konieczności odniesienia się do zarzutów apelacji kwestionujących prawidłowość ustalenia przez Sąd Okręgowy, iż powód nie udowodnił naruszenia przez pozwanego jego dóbr osobistych. Zauważyć należy jedynie, iż na rozprawie 21 października 2011 r. (k.167) powód cofnął wnioski dowodowe, już z tej przyczyny apelacja w tej części jest niezasadna. Dlatego też Sąd Apelacyjny na podstawieart. 385 k.p.c.orzekł jak w sentencji wyroku. Orzeczenie o kosztach procesu znajduje podstawę wart. 102 k.p.c.ze względu na trudną sytuację majątkową powoda.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie date: '2012-10-09' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Lidia Sularzycka - Sławomir Czopiński - Romana Górecka legal_bases: - art. 165 § 3 k.p.c. - art. 442 § 1 k.c. - art. 2 ustawy z 16 lutego 2007 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny recorder: st. sekr. sąd. Joanna Baranowska signature: I ACa 297/12 ```

151020000000503_I_C_000036_2017_Uz_2018-02-06_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. I C 36/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 listopada 2017 r. Sąd Okręgowy w Słupsku I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Małgorzata Banaś Protokolant: sekr. sądowy Małgorzata Bugiel po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2017 r. w Słupsku na rozprawie sprawy z powództwaW. W. przeciwkoM. W.iR. W. o ustalenie ustala, że powódW. W.,urodzony dnia (...)wK., synR.iM. z domu C., dla którego w Urzędzie Stanu Cywilnego wK.w dniu(...)r. sporządzony został akt urodzenia nr(...)/(...)– jest kobietą. Na oryginale właściwy podpis Sygnatura IC 36/17 UZASADNIENIE PowódW. W.w pozwie z dnia 14 lutego 2017r. wniesionym do Sądu Okręgowego w Słupsku kierując powództwo przeciwko swoim rodzicom domagał się ustalenia, że jest kobietą, chociaż urodził się jako mężczyzna w dniu(...). wK.synM.iR. W., dla którego został sporządzony akt urodzenia w Urzędzie Stanu Cywilnego wK.nr(...)/l(...). W uzasadnieniu zgłoszonego żądania powód wyjaśniał, że płeć rozumiana jako zespół cech męskich, warunkujących rozród płciowy, ustalona została w momencie jego urodzenia zgodnie z budową biologiczną. Około piątego roku życia zaczęły występować u niego zaburzenia identyfikacji płciowej, które z czasem coraz bardziej się nasilały i które trwają nadal, a polegają na stałym pragnieniu życia jako osoba płci żeńskiej - płci przeciwnej w porównaniu z własną, aktualnie posiadaną. Lekarze prowadzący terapię, po przeprowadzeniu wielorakich specjalistycznych badań, w tym badań seksuologicznych, psychiatrycznych i psychologicznych, w szczególności: badania kariotypu, badania EEG, badania dna oka, badania pola widzenia oraz testów psychologicznych ustalili, że jest osobą transseksualną typu mężczyzna kobieta. Sytuacja ta naraża go na nieustanne, nieuzasadnione przykrości, jak chociażby utrata ostatniego miejsca pracy z uwagi na brak akceptacji jego odmienności. Ustalenie sądowne płci jako żeńskiej, a co za tym idzie wymiana wszystkich dokumentów i określenie w nich płci jako żeńskiej, rozwiązałoby definitywnie opisane w uzasadnieniu pozwu problemy z nieakceptacją społeczną jego osoby i nie byłby narażony na przykrości ze strony osób nietolerancyjnych. Ma zatem interes prawny w prawidłowym ustaleniu swojej płci. PozwaniM.iW. W.wnieśli o oddalenie powództwa wskazując, że żądania tego nie pozwalają im uznać uczucia emocjonalne odnoszące się do tego, że na świat przyszedł syn a nie córka. Nie kwestionowali, że u ich syna w okresie nauki w szkole podstawowej rozpoczęły się zaburzenia emocjonalne objawiające się ucieczkami z domu pod postacią fobii, które w okresie późniejszym nasiliły się i skutkowały rozpoczęciem jego leczenia w Wojewódzkiej Przychodni Zdrowia Psychicznego wK.przez specjalistę psychiatrii dzieci i młodzieży. Został zakwalifikowany do nauczania indywidualnego w domu jako dziecko przewlekle chore. W momencie podjęcia pracy zawodowej nastąpił nawrót choroby (silne zaburzenia emocjonalne, nerwica lękowa, osłabiony system nerwowy, stany depresyjne). Nastąpiło urojenie identyfikacji płciowej co według pozwanych ma przejaw wymysłu, kaprysu, fanaberii i sposobu na dalsze życie pod wpływem fascynacji osobąA. G.i ideologii politycznej głoszącej równouprawnienie. W ocenie pozwanych decyzja powoda jest złym sygnałem dużych zmian w stanie psychicznym i osobowości, oraz rodzi podejrzenie, że głównym jej celem jest uzyskanie dokumentów w zakresie ustalenia płci. W toku procesu strony podtrzymywały swoje stanowiska. Sąd ustalił i co następuje; PowódW. W.urodził się w dniu (...)jako osoba płci męskiej. Jego rodzicami sąM. M. (1) z domu C.iR. W.. dowód; odpis zupełny aktu urodzenia USC wK.nr(...)sporządzony dnia 16.08.1982 k. 5. Powód ma obecnie 35 lat, formalnie jest bezdzietnym kawalerem, lecz nie utożsamia się psychicznie z płcią męską. Uświadomił to sobie kiedy rozpoczął naukę w szkole podstawowej. Po lekcjach, kiedy był sam w domu, korzystając z garderoby matki urządzał sobie tzw. przebieranki. Robił to w ukryciu przed rodzicami, w obawie przed konsekwencjami. Ukończył studia na kierunku administracja na Wydziale(...). Aktualnie posługuję się imieniem żeńskimK., pracuje w Urzędzie Miejskim wS.na stanowisku podinspektora w(...), na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. W zakładzie pracy funkcjonuje w zgodzie ze swoją tożsamością płciową, wizerunek nie stanowi problemu. Jest osobą w pełni akceptowaną, przełożeni i współpracownicy zwracają się do powoda w rodzaju żeńskim. Samodzielnie prowadzi gospodarstwo domowe. W czerwcu 2016r. zdecydował się zmienić w sposób fizyczny swoją płeć, z którą się nie identyfikował. Skonsultował swój problem ze specjalistą psychiatrą-seksuologiemS. D. (1), oraz psychologS. S.gdzie na etapie diagnostyki, przed rozpoczęciem terapii hormonalnej, przeszedł szczegółowe badania. W wydanej opinii psychologicznej, zawarte zostały wnioski wraz z dyskusją wyników że „poczucie przynależności do płci żeńskiej uW. W.nie jest przelotne i nie wynika z zaburzeń psychicznych". Skutkiem tych działań było to, że rozpoczął terapię hormonalną w wyniku której doszło do rozwinięcia piersi, zmiany owłosienia z typu męskiego na żeński, przyrostu tkanki tłuszczowej, między innymi w okolicach piersi i bioder oraz zmniejszenia masy mięśniowej, zmiany sylwetki ciała w kierunku żeńskim. Poza tym powód stosuje makijaż i ozdabianie się, co dodatkowo podkreśla przynależność do płci żeńskiej. Płeć męska ujawniona w akcie urodzenia stanowi dysonans z tym, kim rzeczywiście się czuje. dowód; Opinia psychologiczna dot.W. W.z dnia 21.06.2016r. wyd. przez psychologaS. S.oraz draS. D. (1)k. 39-40, zaświadczenie lekarskie wydane przez drS. D. (1)k. 6, zeznania powoda k. 172-173. Z przeprowadzonego dowodu z opinii biegłego specjalisty psychiatry-seksuologaS. D. (2)wynika, że w osobowości powoda zaznaczają się cechy kulturowo przypisywane kobietom. Na podstawie danych z akt sprawy i dołączonej dokumentacji medycznej, oraz po osobistym badaniu biegły seksuolog rozpoznał u badanegoW. W., zaburzenia identyfikacji płciowej - Transseksualizm typu mężczyzna - kobieta F64.0 Biegły w całości zgodził się z zaświadczeniem lekarskim dr. n. med.S. D. (1)który jest niekwestionowanym autorytetem i pionierem lecznictwa seksuologicznego w Polsce, iż zaburzenie występujące u powoda to, szczególny przypadek hermafrodytyzmu, określany w literaturze medycznej jako transseksualizm, w tym przypadku typu mężczyzna kobieta. Zaburzenia te charakteryzują się niezgodnością między płcią biologiczną (męską) a podjętą i realizowaną w życiu rolą społeczną (żeńską). Szczegółowe konsultacje i badania, jakie przeszedł powód wykluczyły możliwość wprowadzenia zmian w zakresie żeńskiej orientacji płciowej. Niezgodność płci psychicznej z budową ciała u powoda powstała w okresie życia płodowego i stanowi zaburzenie wrodzone. Uzyskane przezW. W.fizyczne cechy żeńskie oraz podjęcie społecznej roli żeńskiej przemawiają za koniecznością przeprowadzenia odpowiedniego procesu leczniczego. Przeprowadzenie pełnego zakresu postępowania terapeutycznego pozwoli na zintegrowanie psychicznego poczucia płci żeńskiej z tożsamością biologiczną (żeńską). Tym samym proces leczniczy daje możliwość uzyskania komfortu psychicznego m.in. poprzez usunięcie cierpienia i bólu psychicznego wynikającego z faktu rozbieżności między psychicznym poczuciem płci (żeńską), a posiadaną budową ciała (męską). Tożsamość transseksualna utrzymuje się stale i nie jest przejawem innego zaburzenia psychicznego. W konsekwencji biegły stwierdził, że powódW. W.identyfikuje się z płcią odmienną żeńską. Identyfikacja z płcią odmienną ma charakter trwały, niezmienny i nieodwracalny. dowód; opinia biegłego sadowego psychiatry-seksuologa k. 121-124, k. 172. Sąd zważył co następuje; Zgłoszone przez powoda roszczenie jest zasadne w całości, dlatego powództwo należało uwzględnić. Podstawę materialnoprawną powództwa o ustalenia prawa lub stosunku prawnego stanowi przepisart. 189 k.p.c.Zgodnie z tym przepisem, powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Według tego przepisu, warunkiem koniecznym skuteczności powództwa o ustalenie istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa jest istnienie interesu prawnego w ustaleniu po stronie występującego z roszczeniem. Dlatego też Sąd ma obowiązek badania z urzędu istnienia interesu prawnego w każdym stanie sprawy, a jego niezbadanie jest równoznaczne z niewyjaśnieniem wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (zob. Bronisław Czech, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, tom 1, C.H. Beck, 4 wydanie s. 825). Z tego powodu Sąd nie mógł tej przesłanki pominąć i przejść bez jej zbadania do rozpoznania zgłoszonego w pozwie żądania. Należało ze wskazanych przyczyn w pierwszej kolejności rozważyć, czy niniejsze powództwo jest dopuszczalne, to znaczy czy istnieje interes prawny powoda w uzyskaniu wyroku żądanej treści. Interes prawny należy do grupy przesłanek merytorycznych i pozwala na zbadanie prawdziwego stanu rzeczy, a mówiąc inaczej, decyduje o dopuszczalności badania zasadności twierdzeń powoda, że wymieniony w pozwie stosunek prawny lub prawo istnieje albo nie istnieje. Przez interes prawny w procesie cywilnym rozumie się obiektywną w świetle obowiązujących przepisów prawnych, to jest wywołaną rzeczywistym naruszeniem albo zagrożeniem określonej sfery prawnej, potrzebę uzyskania określonej treści wyroku. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że interes prawny, o którym mowa w przytoczonym przepisie, nie może być rozumiany subiektywnie, to jest według odczucia powoda, ale obiektywnie, to jest na podstawie rozumnej oceny sytuacji, w której powód występuje z tego rodzaju powództwem. Interes prawny powoda musi ponadto zgodny z prawem i zasadami współżycia społecznego, jak również z celem, któremu służy przepisart. 189 k.p.c.( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 1979r.,(...); OSPiKA 1980, nr(...), poz.(...)).Dodatkowo by mówić o istnieniu interesu prawnego po stronie wytaczającej powództwo o ustalenie, koniecznym jest wykazanie przez tę stronę, że oczekiwane rozstrzygnięcie wywoła takie skutki w stosunkach między stroną powodową a pozwaną, w następstwie których ich sytuacja prawna zostanie określona jednoznacznie i tym samym wyeliminowane zostanie wynikające z błędnego przekonania, co do przysługiwania powodowi określonych uprawnień, ryzyko naruszenia w przyszłości jego praw (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 2002r.,(...)).Nie jest w takich warunkach dopuszczalne powództwo o ustalenie istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa (art. 189 k.p.c.). jeżeli strona może dochodzić przeciwko pozwanemu roszczenia dalej idącego ( zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 5 września 1995 r.,(...), OSA(...)),bądź gdy zainteresowany może na innej drodze osiągnąć w pełni ochronę swoich praw ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 1997r., n(...), Monitor Prawniczy(...); wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 1998r.,(...), wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2000 r.,(...)oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2001r.,(...), Prok. i Pr.(...)). Oznacza to w konsekwencji, że interes prawny w rozumieniuart. 189 k.p.c.nie zachodzi wtedy, gdy osoba zainteresowana może na innej drodze, np. w procesie o świadczenie, o ukształtowanie prawa lub stosunku prawnego, a nawet w drodze orzeczenia o charakterze deklaratywnym, osiągnąć ochronę swych praw. Kryterium interesu prawnego powoda w żądaniu ustalenia nie przesądza o dopuszczalności wytoczenia powództwa z powołanego przepisu, decyduje natomiast o tym czy w konkretnych okolicznościach powództwo to jest zasadne. Konsekwencją niewykazania przez powoda istnienia interesu prawnego jest oddalenie powództwa o ustalenie (tak w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 1997 r.,(...), Monitor Prawniczy 1998/2/3). W okolicznościach faktycznych i prawnych tej sprawy powódW. W.bezspornie posiada interes prawny w żądaniu ustalenia tego, że jest kobietą. Nieunikniony postęp cywilizacyjny i społeczny, związany z tym rozwój wiedzy i zmiana ocen prawnych nowych definiowanych z czasem zjawisk społecznych prowadzą do tego, że dla jasności wywodu konieczne jest wskazanie obecnej modelowej sytuacji w takim przypadku. Trzeba przede wszystkim zwrócić uwagę, że pojęcie „zmiana płci'' dotyczy dwóch aspektów. Pierwszy to formalna, prawna zmiana płci osoby fizycznej ujawnionej w dokumentach urzędowych. Po takiej zmianie, osoba uznawana jest w świetle prawa za przedstawiciela płci przeciwnej ze wszystkimi tego konsekwencjami (np. wiek emerytalny). Drugi aspekt, to korekta ciała dostosowująca organizm do płci odczuwanej, odmiennej od pierwotnej płci fizycznej, z czym wiąże się przede wszystkim operacyjna korekta płci. Prawo polskie do chwili obecnej nie przewiduje szczególnych unormowań dotyczących zmiany płci ujawnionej (wpisanej) w akcie urodzenia. Problemy związane z transseksualizmem i interseksualizmem orzecznictwo sądowe i doktryna prawa rozwiązują jednak na podstawie obowiązujących przepisów ogólnych. W zasadzie zmiana płci dotyczy dwóch sytuacji, a mianowicie przypadku zdiagnozowania u danej osoby transseksualizmu, bądź interseksualizmu (hermafrodytyzmu). Formalnej zmiany płci można dokonać dopiero po nabyciu pełnej zdolności do czynności prawnych (osiągnięciu pełnoletniości). Podstawą do zmiany płci jest nie tyle stwierdzenie rozbieżności odczuwania płci psychicznej od fizycznej, ile zdiagnozowanie transseksualizmu, bądź interseksualizmu, połączonego z odmienną identyfikacją płciową. Z tego względu proces zmiany płci zawsze zaczyna się od kontaktu lekarzami specjalistami, a samą diagnozę stawia najczęściej seksuolog. Poszczególne etapy zmiany płci są z reguły następujące: 1) wykonanie badań, 2) postawienie diagnozy, 3) rozpoczęcie terapii hormonalnej, 4) proces sądowy i zmiana pici prawnej, 5) zmiana dokumentów, 6) kolejne operacje podzielone na etapy. Reasumując dotychczasowe rozważania należy stwierdzić, że pierwszy krok w procesie zmiany płci to wykonanie badań niezbędnych do postawienia diagnozy i kontakt z lekarzem. Ponieważ transseksualizm traktowany jest jako zaburzenie psychiczne, w dużej mierze lekarz podejmuje decyzję na podstawie wywiadu, rozmów z pacjentem, wyników testów psychologicznych, dlatego wymagana jest opinia psychologa. Rzadziej potrzebna jest konsultacja psychiatryczna. Oprócz testów psychologicznych, potrzebne są też inne badania, takie jak tomografia komputerowa, EEG, badanie krwi, badanie poziomu hormonów. Zawsze ostateczną decyzję podejmuje lekarz prowadzący. W przypadku postawienia odpowiedniej diagnozy rozpoczyna się terapia hormonalna. Pacjent otrzymuje hormony, Dopiero po postawieniu diagnozy i rozpoczęciu terapii hormonalnej możliwe jest wniesienie do sądu u pozwu o zmianę płci na podstawieart. 189 k.p.c. Podstawowymi dowodami w sprawie jest opinia (diagnoza) lekarza seksuologa oraz zeznania powoda, a więc osoby zainteresowanej zmianą płci. Pozwanymi w takim procesie są rodzice osoby występującej z żądaniem ustalenia, którzy mogą aktywnie w nim uczestniczyć, a gdy są przeciwni zmianie płci swojego dziecka, mogą znacząco utrudniać i spowalniać proces. Taką taktykę podjęli pozwaniM.iR. W.. Sąd orzekający w niniejszej sprawie w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, a w szczególności opinii biegłego sądowego psychiatry - seksuologa, rozumiejąc poniekąd emocje pozwanych wynikające z decyzji ich syna o zmianie płci, próbował jednak w świetle treści wniosków końcowych opinii biegłego sądowego, nakłonić ich do weryfikacji swojego stanowiska wyrażonego w odpowiedzi na pozew i jeżeli nie do zrozumienia to chociaż do uszanowania decyzji powoda, człowieka dorosłego, ukształtowanego emocjonalnie i wydaje się szczęśliwego ze sposobu aktualnie powadzonego sposobu życia. Pozwani pozostali jednak konsekwentni w swoim stanowisku. Zdaniem Sądu wobec stwierdzenia w opinii, że niezgodność płci psychicznej z budową ciała u powoda powstała w okresie życia płodowego i stanowi zaburzenie wrodzone, nie można wykluczyć, że problemy ze zdrowiem psychicznym i zaburzenia emocjonalne, które ujawniły się u niego na etapie nauki w szkole podstawowej, tak szeroko opisywane przez pozwanych w odpowiedzi na pozew mogły być tego wynikiem. Mając na uwadze zgromadzony w sprawie materiał dowodowy należy jednoznacznie stwierdzić, że powódW. W.spełnia wszelkie kryteria do tego, aby w zakresie zmiany płci uzyskać skuteczną ochronę sądową. Wprawdzie nie ulega wątpliwości, że z chwilą narodzin był on biologicznie mężczyzną, jednak obecnie znajduje się na etapie, kiedy nastąpiły już nieodwracalne zmiany zmierzające do tego, aby uzyskał on psychiczną identyfikację odczuwanej przynależności płciowej do płci, z którą się identyfikuje. Zatem rozstrzygnięcie w tej sprawie doprowadzić winno do tego, że powód pomimo tego, że jest formalnie mężczyzną, uzyska formalnoprawny status kobiety, bowiem istnieją uzasadnione podstawy do tego, że jest kobietą. Wedle zaś aktualnej wiedzy w tym zakresie nie powinny istnieć formalnoprawne rozbieżności odnośnie przynależności płciowej. Sprzeciw rodziców powoda względem jego roszczenia oparty na własnych subiektywnych przekonaniach i interpretacji faktów z jego życia, nie może wykluczyć aksjologicznego założenia, że prawo służy temu, któremu pomóc należy. Dotyczy to oczywiście tego którego problem dotyczy i który pomocy wymaga. Do kategorii tej należy bezspornie powód. Końcowo Sąd dostrzega także celowość zwrócenia uwagi, że nie sposób nie odnieść się do zasad współżycia społecznego, które niewątpliwie wchodzą w zakres pojęcia „porządku prawnego". Zasady współżycia społecznego oznaczają minimum powszechnie przyjmowanych zasad poprawności i uczciwości w relacjach z innymi. Jest to klauzula generalna odsyłająca do norm pozaprawnych. Oceniając intencje, okoliczności oraz działania podejmowane przez powoda, konsekwentnie od kilku lat, we własnym interesie stwierdzić należało, że mieszczą się one w granicach obowiązującego porządku prawnego i nie naruszają interesów pozwanych, jego rodziców, pomimo sprzeciwu podyktowanego względami emocjonalnymi rozumianymi przez nich w sposób indywidualny. Z tych względów orzeczono jak w sentencji.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Słupsku date: '2017-11-20' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Małgorzata Banaś legal_bases: - art. 189 k.p.c. recorder: sekr. sądowy Małgorzata Bugiel signature: I C 36/17 ```

155515100000503_I_C_001271_2014_Uz_2016-06-03_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktI C 1271/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 kwietnia 2016 r. Sąd Rejonowy w Gryficach I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Krystyna Murawka Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Łuszczak po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2016 r. w Gryficach sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej przyul. (...)wG. przeciwkoM. M. o zapłatę I zasądza od pozwanego na rzecz powoda 3.104,89 zł (trzy tysiące sto cztery złote i osiemdziesiąt dziewięć groszy) z ustawowymi odsetkami liczonymi od niżej wskazanych kwot i terminów: - 66,77 zł od dnia 11.11.2012r., - 66,77 zł od dnia 11.12.2012r., - 66,77 zł od dnia 11.01.2013r., - 66,77 zł od dnia 11.02.2013r., - 66,77 zł od dnia 11.03.2013r., - 66,77 zł od dnia 11.04.2013r., - 66,77 zł od dnia 11.05.2013r., - 66,77 zł od dnia 11.06.2013r., - 66,77 zł od dnia 11.07.2013r., - 66,77 zł od dnia 11.08.2013r., - 66,77 zł od dnia 11.09.2013r., - 66,77 zł od dnia 11.10.2013r., - 66,77 zł od dnia 11.11.2013r., - 66,77 zł od dnia 11.12.2013r., - 66,77 zł od dnia 11.01.2014r., - 66,77 zł od dnia 11.02.2014r., - 66,77 zł od dnia 11.03.2014r., - 73,45 zł od dnia 11.04.2014r., - 73,45 zł od dnia 11.05.2014r., - 100,16 zł od dnia 11.11.2012r., - 100,16 zł od dnia 11.12.2012r., - 100,16 zł od dnia 11.01.2013r., - 100,16 zł od dnia 11.02.2013r., - 100,16 zł od dnia 11.03.2013r., - 100,16 zł od dnia 11.04.2013r., - 100,16 zł od dnia 11.05.2013r., - 100,16 zł od dnia 11.06.2013r., - 100,16 zł od dnia 11.07.2013r., - 100,16 zł od dnia 11.08.2013r., - 100,16 zł od dnia 11.09.2013r., - 100,16 zł od dnia 11.10.2013r., - 100,16 zł od dnia 11.11.2013r., - 100,16 zł od dnia 11.12.2013r., - 100,16 zł od dnia 11.01.2014r., - 100,16 zł od dnia 11.02.2014r., - 100,16 zł od dnia 11.03.2014r., - 60,09 zł od dnia 11.04.2014r., - 60,09 zł od dnia 11.05.2014r., II w pozostałym zakresie postępowanie umarza; III zasądza od pozwanego na rzecz powoda 782 zł (siedemset osiemdziesiąt dwa złote) tytułem kosztów procesu; SSR Krystyna Murawka. Sygn. akt I C 1271/14 UZASADNIENIE Powódka Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości położonej wG.przyul. (...)wG.wniosła o zasadzenie od pozwanegoM. M.3.288,75 zł. z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot wskazanych w pozwie tytułem kosztów zarządu nieruchomością wspólną, w tym kosztów eksploatacji oraz zaliczek na fundusz remontowy, należnych za okres od nabycia przez pozwanego odrębnej własnościlokalu użytkowego nr (...)położonego wG.. W uzasadnieniu powódka wskazywała, że pozwany jest właścicielem wymienionego lokalu, który nabył 10. 10.2012 r., lecz nie uiszcza należnych opłat związanych z kosztami zarządu. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa podnosząc, że nie korzysta z części wspólnych nieruchomości albowiem do jego lokalu prowadzi odrębne wejście, niezależne od klatki schodowej użytkowanej przez innych współwłaścicieli. Ponadto pozwany powoływał się na okoliczność, iż do grudnia 2013 r. nie otrzymał żadnych monitów, ani informacji o wysokości należnych kosztów. Nie podpisał też umowy o zarządzanie nieruchomością, a w lokalu, którego jest właścicielem, brak jakichkolwiek wspólnych mediów, w tym również ogrzewania. W toku procesu powódka ograniczyła żądanie domagając się ostatecznie zasądzenia od pozwanego 3.104,89 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od wskazanych kwot i terminów, z czego 1281,99 zł. tytułem eksploatacji i 1822,90 zł. tytułem należności na rzecz funduszu remontowego. Sąd ustalił następujący stan faktyczny. M. M.w dniu 10.10.2012 r. nabył w drodze licytacji, odrębną własnośćlokalu użytkowego nr (...)o pow. 66,77 m2, położonego wG.przyul. (...), dla którego Sąd Rejonowy w Gryficach prowadziksięgę wieczystą nr (...)wraz z udziałem do 497/10.000 w częściach wspólnych budynku i działce gruntu objętychksięgą wieczystą nr KW (...). W §3 umowy pozwany potwierdził, że zarówno stan prawny nieruchomości, jak i stan faktyczny jest stronie znany. Bezsporneodpis aktu notarialnego z dnia 10.10..2012 r. k. 17-25 Pozwany odmówił podpisania projektu umowy z dnia 24.10.2012 r. o zarządzanie przez(...) spółkę z o.o.wG.umowy o zarządzanie nieruchomością. Pismem z dnia 18.12.2013 r. powódka skierowała do pozwanego informację o istniejącej zaległości w opłatach z tytułu kosztów zarządu oraz zaliczek na fundusz remontowy, w łącznej kwocie 2.503,95 zł. W odpowiedzi, pismem z dnia 23 maja 2014 r., pozwany wyjaśniał, że lokal wymaga nakładów dlatego jest skłonny uczestniczyć w kosztach funduszu remontowego, lecz odmawia udziału w kosztach zarządu i dostawy mediów, proponując jednocześnie odbycie spotkania w celu omówienia szczegółów dotyczących zakresu partycypowania przez strony w pracach remontowych. Dowód: odpis pisma z dnia 18.12.2013 r. k. 26-27 - kopia pisma pozwanego z dnia 23.05.2014 r. k. 41-42 Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości położnej wG.przyul. (...)w dniu 19.03.2012 r.podjęła uchwałę dotyczącą wysokości zaliczki na koszty zarządu nieruchomością wspólną w wysokości : - 1 zł. za 1m2tytułem kosztów zarządu - 1,50 zł. za 1 m2na fundusz remontowy Stawki te zostały utrzymane również w roku następnym, na skutek podjęcia uchwały nr 4/2013 z dnia 28.03.2013r., a zmienione uchwałą z dnia 11.03.2014r. nr 4/2014 r. na następujące; - 1,10 zł. za m2tytułem kosztów zarządu - 0,90 zł. za 1 m2na fundusz remontowy Dowód: odpis uchwały nr 4/2012 z dnia 19.03.2012 r. k. 78 odpis uchwały nr 4/2013 z dnia 28.03.2013 r. k. 79 odpis uchwały nr 4/2014 z dnia 11.03.2014 r. k. 80 Pozwany nie uregulował należności z tytułu kosztów zarządu nieruchomością wspólną za okres od 10.11.2012 do dnia 14. 05.2014 r. w wysokości dochodzonej pozwem. Bezsporne( fakt przyznany przez pozwanegoM. M.oraz zestawienie zaległości i przedpłat za okres od 01.11.2012 r. – 29.02.2016 r k. 81-84. wydruk z kartoteki lokalu k. 85-96) Sąd zważył, co następuje. Żądanie powódki okazało się uzasadnione. W sprawie bezspornym był fakt, iż pozwany jest właścicielemlokalu użytkowego nr (...)o pow. 66,77 m2położonego wG.przyul. (...)od 10 .10.2012 r., a z własnością lokalu związany jest udział w częściach wspólnych gruntu oraz budynku. Pozwany nie przeczył również, że w okresie objętym żądaniem pozwu ( od 10.11.2012 r. do 14.05.2014 r.) nie uiszczał opłat na koszty zarządu nieruchomością wspólną w tym na fundusz remontowy. Prawa i obowiązki właścicieli wyodrębnionych lokali regulujeustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali(tj. z dnia 30 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1892 ), która wart. 13stanowi, że właściciel jestzobowiązany uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Z koleinieruchomość wspólna, w świetle ust. 2 art. 3 w/w ustawy to:grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Natomiast w art. 14 ustawodawca wskazał, że do kosztów zarządu nieruchomością wspólną zalicza się w szczególności: - wydatki na remonty i bieżącą konserwację; -opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę; - ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali; - wydatki na utrzymanie porządku i czystości; - wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy. Z kolei art. 15 analizowanej ustawy przewiduje, żena koszty zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca. Skoro przepisy przywołanej ustawy nakładają na każdego właściciela wyodrębnionego lokalu wchodzącego w skład nieruchomości, obowiązek partycypowania w kosztach zarządu nieruchomością wspólną przez wnoszenie zaliczek na ich pokrycie i to w terminie wskazanym ustawą, to bezsporna okoliczność, iż pozwany jest właścicielem wyodrębnionego lokalu wchodzącego w skład nieruchomości, w której posiada udział określony umową sprzedaży, determinuje obowiązek ponoszenia kosztów zarządu nieruchomością wspólną, niezależnie od okoliczności faktycznego korzystania, czy braku potrzeby korzystania, z niektórych części wspólnych, takich jak klatka schodowa, ogrzewanie, czy media. Przy czym, z uwagi na brak odmiennej regulacji podjętej przez Wspólnotę w drodze uchwały, co do ewentualnie innych stawek zaliczek na koszty zarządu wydatkowanych przez pozwanego ( co mogłoby być uzasadnionym choćby z uwagi na charakter lokalu, czy jego wyposażenie- czego przepisy nie wykluczają), w ustalonym stanie faktycznym, należało stosować przyjęte i obowiązujące wszystkich członków Wspólnoty. Z uwagi na fakt, iż pozwany wnosił o oddalenie powództwa, na powódce spoczywał obowiązek wykazania wysokości i sposobu kalkulacji dochodzonych należności. W świetle przedłożonych odpisów uchwał podejmowanych rokrocznie przez Wspólnotę odnośnie obowiązujących stawek zaliczek wnoszonych na koszty zarządu, w tym fundusz remontowy, który odniesiono do powierzchni każdego lokalu, należało uznać, iż również wysokość dochodzonego roszczenia została przez powódkę wykazana. Precyzyjne prześledzenie należności obciążających pozwanego uzasadniało ocenę dopuszczalności i zasadności oświadczenia o ograniczeniu żądania, a akceptacja pozwanego, w tym zakresie, skutkowała wydaniem postanowienia w przedmiocie umorzenia postępowania co do kwoty 183,86 zł. Zgodnie bowiem zart. 355 §1 kpcSąd umorzy postępowanie, jeżeli wydanie wyroku stało się zbędne bądź niedopuszczalne. Dlatego ograniczenie żądania, w świetle powołanego przepisu, skutkowały rozstrzygnięciem jak w punkcie drugim wyroku. W pozostałym zakresie, powyższe rozważania, oparte o przedstawione dowody, w związku z treścią przepisów przywołanych na wstępie, uzasadniały uwzględnienie żądania powódki, czemu Sąd dał wyraz z punkcie pierwszym wyroku. Z uwagi na podstawę żądania i bezsporną okoliczność statusu strony pozwanej jako właściciela wyodrębnionego lokalu oraz współwłaściciela nieruchomości wspólnej, treści ewentualnych negocjacji pozwanego ze zbywcą, funkcjonalność lokalu, w kontekście bezspornie obowiązujących wszystkich współwłaścicieli, jednolitych stawek zaliczek na koszty zarządu, przeprowadzenie dowodu z zeznań świadkaT. W.na wskazane przez powódkę okoliczności było zbędnym. Teza dowodowa nakreślona przez powódkę nie dotyczyła faktów spornych. Wobec niekwestionowania przez pozwanego swego statusu, istotną i sporną okolicznością pozostawały bowiem stawki zaliczek. Z tych względów, Sąd oddalił wniosek powódki o przeprowadzenie dowodu z zeznań w/w świadka. Rozstrzygnięcie o kosztach procesu zapadło na podstawieart. 98 kpc, który przewiduje, iż strona przegrywająca proces ma obowiązek zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw. Na koszty te składają się opłata od pozwu w wysokości 165 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powódki w stawce minimalnej określonej § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (…) tj. z dnia 25 lutego 2013 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 490) wraz z opłatą kancelaryjną w wysokości 17 zł. SSR Krystyna Murawka

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Gryficach date: '2016-04-21' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Krystyna Murawka legal_bases: - art. 13 - art. 355 §1 kpc recorder: st. sekr. sądowy Anna Łuszczak signature: I C 1271/14 ```

151015000000503_I_C_001182_2013_Uz_2015-06-30_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 1182/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 czerwca 2015 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSO Mariusz Bartnik Protokolant: st. sekr. sąd. Aneta Graban po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2015 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwaJ. L. przeciwko(...)wW.- Oddział Terenowy wG. o zapłatę I.oddala powództwo w całości; II.zasądza od powodaJ. L.na rzecz pozwanej(...)wW.- Oddział Terenowy wG.kwotę 7.200 zł (siedem tysięcy dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu. UZASADNIENIE PowódJ. L.wniósł o zasądzenie od pozwanej(...)wW.- Oddział Terenowy wG.kwoty 1.098.600 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 maja 2011 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym - po ostatecznym sprecyzowaniu - kosztów zastępstwa procesowego według złożonego spisu kosztów. W uzasadnieniu powód podniósł, że w 1999 r. w oparciu o ustną zgodęB. K.- ówczesnego kierownika filii pozwanej wS.dokonał nasadzeń roślin ozdobnych (jodła dekoracyjna nobilis) na należącej do pozwanej nieruchomości składającej się z działki o numerze(...)w obrębieW.-K.. Umowa ta nie została jednak potwierdzona na piśmie, mimo że powód pozostawał we władaniu powyższej działki i pielęgnował posadzone na niej rośliny. Powód wskazał również, że przedmiotowa nieruchomość została przez pozwaną świadomie sprzedana innej osobie, mimo że wiedziała ona o dokonanych przez niego nakładach znacznie podnoszących wartość działki. Podniósł przy tym, że wartość dokonanych przez niego nasadzeń została oszacowana na kwotę 1.098.600 zł i stanowi ona bezpodstawne wzbogacenie pozwanej. Powód zarzucił również, iż wielokrotnie próbował rozwiązać spór ugodowo, do czego jednak nie doszło z przyczyn leżących po stronie pozwanej. (vide: pozew z dnia 5 lutego 2013 r., protokół rozprawy z dnia 16 czerwca 2015 r., k. 449) Pozwana(...)wW.- Oddział Terenowy wG.w odpowiedzi na pozew z dnia 16 grudnia 2013 r. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o obciążenie powoda kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazała, że nigdy nie zawierała jakiejkolwiek umowy z powodem dającej mu materialną podstawę do żądania zwrotu nakładów poniesionych na działce o numerze(...)w obrębieW.-K.ani też nie wyrażała zgody na zakładanie na tym gruncie plantacji roślin ozdobnych iglastych. Pozwana stwierdziła również, że w przedmiotowej sprawie brak jest legitymacji czynnej po stronie powoda, ponieważ w trakcie trwania umowy dzierżawy z roszczeniami do plantacji jodły kaukaskiej występował także ówczesny dzierżawcaA. G.. Pozwana podniosła również zarzut przedawnienia wskazując, że zgodnie zart. 229 k.c.roszczenia o zwrot nakładów przedawniają się z upływem jednego roku od dnia zwrotu rzeczy, który w przedmiotowej sprawie nastąpił w dniu 30 marca 2005 r. (vide: odpowiedź na pozew z dnia 16 grudnia 2013 r., k. 90-92) Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 15 lipca 1994 r. pozwana zawarła zA. G.umowę dzierżawy dotyczącą nieruchomości rolnej położonej w obrębieW.-K.. (dowód: załącznik do rozwiązania umowy, k. 115) W dniu 14 listopada 1997 r.A. G.zawarł zR. G.umowę poddzierżawy części nieruchomości dzierżawionej od pozwanej, tj. działki nr(...)położonej w obrębieW.-K.o łącznej powierzchni 53,9823 ha, na co pozwana wyraziła zgodę. (dowód: umowa poddzierżawy z dnia 14 listopada 1997 r., k. 123-124; pismo pozwanej z dnia 14 listopada 1997 r., k. 122) W kwietniu 1999 r. powódJ. L.nie posiadając żadnego tytułu prawnego do nieruchomości rolnych położonych w obrębieW.-K.dokonał nasadzeń roślin ozdobnych iglastych - jodły kaukaskiej nobilis. Pozwana nie wyrażała jakiejkolwiek zgody na powyższą inwestycję zarówno przed, jak i po jej zrealizowaniu. (dowód: faktury i paragony, k. 15-28; protokół Państwowej Inspekcji Ochrony Roślin nr(...), k. 39; decyzje(...)Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Roślin z dnia 27 kwietnia 1999 i 1 maja 1999 r., k. 39-40; pismo pozwanej z dnia 20 sierpnia 1999 r., k. 48; zeznania powoda, k. 310-311; zeznania świadkaW. G., k. 229; zeznania świadkaA. N., k. 233-234; zeznania świadkaS. N., k. 235; zeznania świadkaB. K., k. 278-279; zeznania świadkaP. G., k. 194; zeznania świadkaM. K., k. 426) W dniu 23 kwietnia 1999 r. powódJ. L.zawarł zR. G.i za zgodąA. G.umowę cesji, na podstawie którejR. G.przekazał powodowi ogół praw i obowiązków wynikających z umów dzierżawy nr:(...)i(...)dotyczących nieruchomości rolnej położonej w obrębieW.-K.składającej się z działki nr(...)o powierzchni 37,96 ha oraz nr(...),(...)i(...)o powierzchni 132,7244 ha, a także z umowy poddzierżawy dotyczącej działki nr(...)o powierzchni 53,9823 ha. W § 2 umowy cesji strony postanowiły, że powód stanie się dzierżawcą po uzyskaniu zgody poprzedniczki prawnej pozwanej. Pismem z dnia 12 maja 1999 r. pozwana poinformowała powodaJ. L.oraz poddzierżawcęR. G., że nie wyraża zgody na dokonanie wspomnianej cesji, ponieważ zawiera ona błędy formalno-prawne. Zgoda taka ani też obietnica jej wydania nie była również wyrażona w formie ustnej przez pracowników pozwanej, a w szczególności przezB. K.- ówczesnego kierownika sekcji terenowej Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa wS.. Procedura wyrażania zgody na cesję była sformalizowana, pisemna i polegała m.in. na badaniu dokumentów oraz pisemnym zatwierdzeniu cesji przez dyrektora oddziału lub kierownika sekcji gospodarowania zasobem. (dowód: umowa cesji z dnia 23 kwietnia 1999 r., k. 58; pismo pozwanej z dnia 12 maja 1999 r., k. 43; zeznania świadkaB. K., k. 279-280; zeznania świadkaM. Z., k. 384-385; zeznania świadkaM. K., k. 426) W dniu 13 maja 1999 r. pozwana wyraziła zgodę na dokonanie cesji co do nieruchomości określonych w umowach dzierżawy nr(...)i powierzchni 37,96 ha oraz(...)i powierzchni 132,7244 ha, na skutek czego powódJ. L.stał się dzierżawcą powyższych gruntów. Powyższa zgoda nie obejmowała natomiast działki nr(...)o powierzchni 53,9823 ha. (dowód: umowa cesji z dnia 13 maja 1999 r., k. 299; aneks nr(...)z dnia 13 maja 1999 r., k. 302; pismo pozwanej z dnia 19 maja 1999 r., 303; aneks nr(...)z dnia 1 kwietnia 2009 r., k. 304-309; zeznania powoda, k. 310-311) W dniu 20 maja 1999 r. dzierżawcaA. G.i poddzierżawcaR. G.rozwiązali ze skutkiem natychmiastowym łączącą ich umowę poddzierżawy z dnia 14 listopada 1997 r. dotyczącą działki nr(...)w obrębieW.-K.. Następnie,A. G.pismami z dnia 20 maja 1999 r. złożył pozwanej rezygnację z dalszej dzierżawy tej nieruchomości, zaś powódJ. L.poinformował pozwaną, że jest zainteresowany jej wydzierżawieniem. W odpowiedzi na powyższe, pozwana poinformowała powodaJ. L., że nieruchomość zostanie przygotowana do przetargu na dzierżawę oraz poprosiła go o wskazanie poczynionych przez niego nakładów w postaci nasadzeń roślin iglastych na wspomnianej nieruchomości. (dowód: oświadczenieA. G.iR. G.z dnia 20 maja 1999 r., k. 44; pismoA. G.z dnia 20 maja 1999 r., k. 45; pismo powodaJ. L.z dnia 20 maja 1999 r., k. 46; pisma pozwanej z dnia 18 czerwca 1999 r. i 20 sierpnia 1999 r., k. 47-48; pismo pozwanej z dnia 31 maja 1999 r., k. 121). W 1999 r. i 2000 r. powódJ. L.uiścił za dzierżawcęR. G.łączną kwotę 11.610,40 zł tytułem należności zaległych i bieżących za podatek rolny natomiast w dniu 30 listopada 1999 r. zapłacił kwotę 2.940 zł tytułem czynszu dzierżawnego za działkę nr(...). Powód w następnych latach dalej korzystał z działki nr(...)wykonując prace związane z nasadzeniami i polegające m.in. na ogrodzeniu nieruchomości, wykonywaniu oprysków, nawożeniu i pielęgnacji drzew. (dowód: pokwitowania wpłaty podatku rolnego z dnia 14 maja 1999 r., k. 42, z dnia 30 listopada 1999 r., k. 50 oraz z dnia 6 kwietnia 2000 r., k. 52; bankowy dowód wpłaty czynszu dzierżawnego, k. 51; umowa zlecenia z dnia 3 marca 2001 r., k. 56; oświadczenieM. R.z dnia 23 maja 2007 r., k. 57; zeznania powoda, k. 311; zeznania świadkaW. G., k. 229-232; zeznania świadkaA. N., k. 233-234; zeznania świadkaS. N., k. 235; zeznania świadkaW. W., k. 386-387; W 2001 r. powódJ. L.oraz dzierżawcyA. G.iR. G.ponownie zwracali się do pozwanej o wyrażenie zgody na cesję umowy dzierżawy proponując spłatę około 50 % zadłużenia dotychczasowych dzierżawców względem pozwanej. W odpowiedzi pozwana poinformowała powoda, że uwzględnienie jego wniosku jest uzależnione od przedłożenia projektu umowy cesji oraz tylko pod warunkiem uregulowania wszystkich zobowiązań wynikających z umowy cesji. (dowód: pismoA. G.iR. G.z dnia 27 marca 2001 r., k. 53; pismo powoda z dnia 4 kwietnia 2001 r., k. 54; pismo pozwanej z dnia 10 kwietnia 2001 r., k. 55) W dniu 30 marca 2005 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Słupsku wydał pozwanej nieruchomość dzierżawioną przezA. G.w obrębieW.-K.składającej się z działek o numerach(...),(...),(...),(...),(...),(...),(...),(...),(...)i(...),(...),(...)i(...)o łącznej powierzchni 135.3257 ha. W protokole potwierdzono, że na działce(...)znajdują się nasadzenia roślin iglastych. (dowód: załącznik do rozwiązania umowy z dnia 30 marca 2005 r., k. 115; protokół wydania nieruchomości z dnia 30 marca 2005 r., k. 116-117) Po zwrocie nieruchomości pozwana rozpoczęła prace zmierzające do sprzedaży przedmiotowej nieruchomości. (dowód: ogłoszenie o odwołaniu przetargu z dnia 23 lipca 2007 r., k. 99) PowódJ. L.w następnych latach prowadził z pozwaną rozmowy w sprawie nabycia lub wydzierżawienia nieruchomości albo uzyskania odszkodowania z tytułu nasadzeń dokonanych na nieruchomości położonej w obrębieW.-K., które jednak nie przyniosły skutku. (dowód: pisma powoda z dnia 9 października 2007 r., k. 34, z dnia 13 maja 2008 r., k. 14 oraz z dnia 19 kwietnia 2009 r., k. 32; zeznania świadkaP. G., k. 193-194; zeznania świadkaM. K., k. 425-426) Pismem z dnia 17 czerwca 2009 r. pozwana poinformowała powodaJ. L., że nie ma podstaw prawnych do udzielenia mu zgody na wykonywanie jakichkolwiek prac (w tym pielęgnacyjnych) na działce nr(...)w obrębieW.-K.. (dowód: pismo pozwanej z dnia 17 czerwca 2009 r., k. 48 akt dochodzenia o sygn. 1 Ds. 2140/11) W dniu 19 stycznia 2011 r. nieruchomość położona w obrębieW.-K.o obszarze 51,9235 ha oznaczona w ewidencji gruntów pod numerem działki(...)(poprzednio(...)), objęta księgą wieczystą nr(...)prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Słupsku VII Wydział Ksiąg Wieczystych została sprzedana przez pozwaną na rzeczM. R.za cenę 2.224.562 zł. W umowie sprzedaży strony potwierdziły, że nieruchomość jest obsadzona jodłą kaukaską, której wartość według stanu na dzień 10 maja 2010 r. wyniosła 1.098.600 zł. Nabywca powyższej nieruchomości został wyłoniony w drodze przetargu ustnego nieograniczonego. (dowód: umowa sprzedaży z dnia 19 stycznia 2011 r., Repertorium "(...)" numer -(...), k. 100-109; operat szacunkowy nr(...), k. 316-360) Wnioskiem złożonym w dniu 6 kwietnia 2012 r. powódJ. L.wezwał pozwaną do zawarcia ugody sądowej, w odpowiedzi na co pozwana oświadczyła, że nie wyraża zgody na zawarcie ugody. (dowód: wniosek o zawezwanie do próby ugodowej, k. 3 akt sprawy o sygn. IX Co 78/12; pismo pozwanej z dnia 13 sierpnia 2012 r., k. 21 akt sprawy o sygn. I Co 1729/12) Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił przede wszystkim na podstawie dowodów z dokumentów załączonych do akt niniejszej sprawy, a w szczególności pism wymienianych między powodem a pozwaną, umów dzierżawy, cesji i sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, operatu szacunkowego, paragonów, faktur, potwierdzeń wpłat, oświadczeńA. G.,R. G.iM. R.oraz dokumentów znajdujących się w aktach dochodzenia o sygn. 1 Ds. 2140/11. Ich treść, autentyczność i rzetelność nie budziły żadnych wątpliwości Sądu orzekającego, a nadto nie były one kwestionowana przez którąkolwiek ze stron. Sąd Okręgowy uwzględnił również zeznania świadkówB. K.,M. Z.,W. W.,M. K.,P. G.,W. G.,A. N.iS. N.. Odnośnie zeznań byłych pracowników pozwanej -B. K.,M. Z.,W. W.iM. K.podkreślić należy, że świadkowie ci byli zgodni przede wszystkim co do obowiązującej u pozwanej procedury dotyczącej cesji, która była sformalizowana i pisemna oraz wiązała się z badaniem wielu dokumentów, a ostateczną decyzję podejmował dyrektor oddziału lub kierownika sekcji gospodarowania zasobem wG.lubK., a nie kierownik sekcji terenowej wS.. Nadto, świadekB. K.stanowczo zaprzeczyła, aby kiedykolwiek udzielała powodowi ustnej lub pisemnej zgody na dokonywanie nasadzeń, ponieważ wiązałoby się to ze zmianą wykorzystania gruntu z przeznaczenia rolnego na leśne, co znalazło potwierdzenie także w zeznaniach świadkaM. K., według którego nie było możliwości wydawania ustnej zgody na zmianę sposobu zagospodarowania nieruchomości, w tym na dokonywanie nasadzeń, a także w zeznaniach świadkaW. W., który także stwierdził, że u pozwanej nie prowadziło się żadnych ustaleń ustnych, a nadto, że umowa dzierżawy nie przewidywała możliwości dokonywania trwałych nasadzeń. Zeznania powyższych świadków Sąd uznał za wiarygodne. Były one bowiem spójne, logiczne, zgodne z zasadami doświadczenia życiowego oraz wzajemnie się uzupełniały. Nadto, osoby te jako byli pracownicy pozwanej miały w zasadzie szczegółową wiedzę na temat okoliczności istotnych w sprawie. Ograniczone znaczenie miały jedynie zeznaniaM. Z., która nie znała powoda ani nie zajmowała się jego sprawą. Sąd Okręgowy miał także na uwadze zeznaniaW. G.,A. N.iS. N., którzy uczestniczyli w pracach związanych z dokonywaniem nasadzeń i zgodnie zeznali, iż to powód założył plantację drzew iglastych na przedmiotowej nieruchomości, pielęgnował ją i nawoził oraz zagospodarował teren m.in. poprzez jego ogrodzenie. Świadkowie ci nie mieli natomiast w zasadzie dostępu do dokumentów, dlatego w konsekwencji nie posiadali szczegółowej wiedzy na temat pozostałych okoliczności istotnych w sprawie, tj. tego czy pozwana udzieliła powodowi zgody na cesję i nasadzenia oraz przyczyn niedojścia cesji do skutku. Odnośnie natomiast zeznań świadkaP. G.zauważyć należy, że swoją wiedzę na temat przedmiotowej sprawy wywodził on głównie z informacji, które otrzymał od pracownika powoda -W. G.oraz z własnych obserwacji w trakcie spotkania między nim, dyrektorem oddziału pozwanej wG.oraz powodem, dlatego jego zeznania również miały ograniczone znaczenie. Niemniej jednak podkreślić należy, że świadek ten zeznał, iż dyrektor oddziału pozwanej w trakcie tego spotkania kategorycznie odmówił wypłaty odszkodowania, a jego zeznania Sąd Okręgowy uznał za wiarygodne. Świadek ten nie był bowiem związany z żądną ze stron ani też nie był zainteresowany konkretnym wynikiem niniejszego procesu. Uwzględnieniu podlegały także zeznania powodaJ. L., którym Sąd odmówił wiarygodności jedynie w zakresie w jakim podnosił on, iż dyrektor oddziału pozwanej wG.zapewniał go, że nasadzenia zostaną przez pozwaną rozliczone. Jak bowiem wskazano wyżej, świadekP. G.również uczestniczący w tym spotkaniu zaprzeczył, aby dyrektor oddziału pozwanej składał takie obietnice, lecz - wręcz przeciwnie - kategorycznie odmówił zgody na zapłatę za nasadzenia. Zeznania powoda nie znalazły ponadto potwierdzenia w żadnym innym dowodzie. Sąd nie uznał również za wiarygodne jego twierdzenia, iż otrzymał odB. K.ustną zgodę na dokonanie nasadzeń. Jak bowiem wskazano wyżej, świadek stanowczo zaprzeczyła, aby udzieliła takiej zgody, a jej zeznania zostały potwierdzone także przez pozostałych pracowników pozwanej. Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Pozwany w niniejszym procesie domagał się zwrotu wartości korzyści, którą pozwaną uzyskała w związku ze sprzedażą nieruchomości, na którą powód poniósł nakłady w postaci założenia plantacji roślin ozdobnych. Jego żądanie sprowadza się zatem do zwrotu wartości poczynionych nakładów. Wskazać zatem należy, że w tego rodzaju sprawach należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć na podstawie jakiego stosunku prawnego czyniący je posiadał nieruchomość w czasie ich dokonania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 2012 r., sygn. akt IV CSK 601/11, LEX nr 1229972). Jest to bowiem o tyle istotne, że w aktualnym stanie prawnym regulacja dotycząca zwrotu nakładów jest rozproszona, co powoduje, że nie ma uniwersalnego i abstrakcyjnego modelu roszczenia o zwrot nakładów, który byłby możliwy do zastosowania w każdej sprawie, w której zgłoszono takie roszczenie. W rezultacie, jeżeli czyniącego nakłady łączyła z właścicielem rzeczy jakaś umowa to należy określić jej charakter oraz to, czy w uzgodnieniach stron uregulowano sposób rozliczenia nakładów. Jeżeli takie uzgodnienia były, to one powinny być podstawą rozliczenia, chyba że bezwzględnie obowiązujące przepisyk.c.normujące tego rodzaju umowę przewidują inne rozliczenie nakładów lub gdy umowa nie reguluje w ogóle tej materii. Jeśli natomiast stosunek prawny, na gruncie którego dokonano nakładów, nie reguluje ich rozliczenia, wówczas, zgodnie zart. 230 k.c., mają odpowiednie zastosowanie przepisyart. 224-226 k.c.Wtedy też dopiero jest również możliwe rozliczenie stron na podstawieart. 227 k.c.Przepisy te mają też zastosowanie wprost, gdy nakłady dokonywane były bez wiedzy czy zgody właściciela, a więc nie na podstawie umowy z nim zawartej. Dopiero wówczas, gdy okaże się, że ani umowa stron ani przepisy regulujące dany stosunek prawny nie przewidują sposobu rozliczenia nakładów, jak również nie ma podstaw do stosowania wprost lub odpowiednioart. 224-230 k.c., zastosowanie znajdzieart. 405 k.c., bowiem przepisyart. 224-230 k.c.mają charakter szczególny wobecart. 405 k.c.(wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 marca 2015 r., sygn. akt V ACa 591/14, LEX 1663051; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2013 r., sygn. akt V CSK 13/13, LEX nr 1425056; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 2012 r., sygn. akt IV CSK 601/11, LEX nr 1229972; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 3 grudnia 2012 r., sygn. akt VI ACa 980/12, LEX nr 1293083; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2009 r., sygn. akt III CZP 6/09, LEX nr 496385). Zważyć zatem należy, że w zakresie działki nr(...)położonej w obrębieW.-K.powoda z pozwaną nie łączył żaden stosunek umowny, a w szczególności umowa dzierżawy. Jak bowiem ustalono wyżej, dzierżawcą tej nieruchomości byłA. G., zaś jej poddzierżawcąR. G.. Wstąpienie przez powoda w stosunek dzierżawy wymagało natomiast skutecznego zawarcia umowy cesji z osobami dotychczas uprawnionymi oraz wyrażenia stosownej zgody przez pozwaną, co znalazło także wyraz w §(...)umowy cesji, zgodnie z którym "Cedent przekazuje ogół praw i obowiązków wynikających z umów, o których mowa w par.(...)na rzecz Cesjonariusza, który przejmując ją staje się za zgodą Agencji(...)Filia wK.dzierżawcą działek będących przedmiotem dzierżaw." W przedmiotowej sprawie natomiast pozwana wprost i wyraźnie odmówiła takiej zgody. Nadto - jak wskazano wyżej - żaden z dowodów nie potwierdził stanowiska powoda, iż kierownik sekcji terenowej wS.B. K.lub jakikolwiek inny pracownik pozwanej udzielił mu zgody ustnej lub co najmniej obietnicy takiej zgody. Nie bez znaczenia jest przy tym fakt, że w przypadku spornej nieruchomości pisemnej zgody na cesję mógł udzielić jedynie dyrektor oddziału lub kierownika sekcji gospodarowania zasobem wG.lubK.. Podkreślić także należy, że również w późniejszym czasie powód nie zawarł z pozwaną żadnej umowy dotyczącej działki nr(...). Wobec tego nie ulega wątpliwości, że powód nie był dzierżawcą przedmiotowej nieruchomości, lecz jej posiadaczem zależnym. Zgodnie bowiem zart. 336 k.c."posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny)". Z przepisu tego wynika, że posiadanie jest określonym rodzajem władztwa nad rzeczą, na które składają się dwa elementy: fizyczyny (corpus) i psychiczny (animus). Corpus oznacza, że pewna osoba znajduje się w sytuacji, która daje jej możliwość władania rzeczą w taki sposób, jak mogą to czynić osoby, którym przysługuje do rzeczy określone prawo, przy czym nie jest konieczne efektywne wykonywanie tego władztwa, zaś animus oznacza wolę wykonywania względem rzeczy określonego prawa dla siebie. Wola ta wobec otoczenia wyraża się w takim postępowaniu posiadacza, które wskazuje na to, że uważa się on za osobę, której przysługuje do rzeczy określone prawo (T. Filipak, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część ogólna., LEX 2014; komentarz do art. 336 k.c.). Zauważyć przy tym również należy, że pojęcie animus nie ogranicza się tylko do wewnętrznych przeżyć posiadacza, ale musi być także zamanifestowane na zewnątrz. Ustalenie charakteru posiadania odbywa się bowiem na podstawie podejmowanych przez posiadacza i widocznych dla osób trzecich przejawów władania rzeczą. Co istotne, zakwalifikowanie danego władztwa nad rzeczę zawsze musi odnosić się do okoliczności konkretnego przypadku. W ocenie Sądu orzekającego powód władał działką nr(...)jak dzierżawca nie będąc nim. Po pierwsze wskazać bowiem należy, że w takim właśnie charakterze chciał on korzystać ze wspomnianej nieruchomości dążąc do zawarcia umowy cesji z dotychczasowymi dzierżawcami i wstąpienia w ich miejsce, a także poprzez zwracanie się z wieloma pismami do pozwanej, w których wnosił m.in. o wyrażenie zgody na cesję dzierżawy lub na zawarcie z nim nowej umowy dzierżawy. Świadczy to zatem jednoznacznie, że powód chciał, aby wykonywane przez niego władztwo otrzymało podstawę prawną w umowie dzierżawy. Po drugie, powód w stosunku do przedmiotowej nieruchomości podejmował czynności, których interpretacja pozwalała na ustalenie jego woli (animus). Przede wszystkim zauważyć trzeba, że w listopadzie 1999 r., a więc ponad pół roku po odmowie przez pozwaną zgody na cesję powód uiścił na jej rzecz czynsz dzierżawny (k. 51). Jak natomiast stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 7 kwietnia 2011 r. (sygn. akt IV CSK 425/10, OSNC-ZD 2012/2/27), zapłata przez posiadacza właścicielowi wynagrodzenia za korzystanie z jego nieruchomości wyłącza możliwość uznania tego posiadania za samoistne. W rezultacie, skoro powód spełnił świadczenie typowe dla umowy dzierżawy, nazwane na dodatek "czynszem dzierżawnym", to stwierdzić należy, że uważał się za dzierżawcę i tak też się zachowywał. Nadto, jednym z elementów oceny charakteru posiadania jest także realizacja zobowiązań podatkowych przez posiadacza (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 2011 r., sygn. akt I CSK 595/10, LEX nr 1001342). Jak natomiast ustalono w przedmiotowej sprawie, powód uważając się za nowego dzierżawcę działki nr(...)kilkukrotnie uiścił w imieniu poprzedniego dzierżawcy podatek rolny (k. 42, 50 i 52). Oceniając zachowanie powoda nie sposób również pominąć, że podejmowane przez niego czynności związane z uzyskaniem tytułu prawnego oraz władaniem rzeczą pozwanej były identyczne zarówno co do nieruchomości, na której dzierżawę pozwana wyraziła zgodę, jak i co do spornej działki nr(...), którą powód posiadał bez tytułu prawnego. W ocenie Sądu Okręgowego podpisanie umów cesji o jednakowym brzmieniu oraz późniejsze, identyczne korzystanie z obu gruntów (dokonanie nasadzeń, pielęgnacja, ogrodzenie terenu oraz zapłata podatku rolnego i czynszu dzierżawnego) wskazują, że władztwo powoda co do wszystkich tych nieruchomości oraz jego wola były tożsame, tj. chciał on być ich dzierżawcą, przy czym w zakresie działki nr(...)władał on rzeczą jedynie "jak" dzierżawca z uwagi na brak tytułu prawnego, a nie "jako" dzierżawca. W rezultacie, korzystanie z działki nr(...)nie odbywało się w ramach dzierżawy, lecz w ramach znoszenia tego stanu rzeczy, czyli bezumownie, choć było identyczne jak korzystanie z pozostałych gruntów położonych w obrębieW.-K.. Po trzecie wreszcie, nie bez znaczenia jest także ocena zachowań powoda przez ich bezpośrednich odbiorców. Wskazać więc należy, że osoby trzecie, a w szczególności pracownicy powoda -W. G.iS. N.traktowali go jak dzierżawcę co do całego gruntu położonego w obrębieW.-K., a więc zarówno co do działki nr(...), jak i co do reszty nieruchomości. Dalej zauważyć też należy, że powód był posiadaczem zależnym w złej wierze. Ustawodawca wart. 7 k.c.wprowadza domniemanie dobrej wiary, która istnieje wtedy, gdy posiadacz jest przekonany, że posiada rzecz zgodnie z przysługującym mu prawem, a to przekonanie jest uzasadnione okolicznościami danego przypadku. Dobrą wiarę wyłącza natomiast pozytywna wiadomość o braku uprawnienia oraz brak takiej świadomości spowodowany niedbalstwem posiadacza. W rezultacie, jeśli posiadacz zależny wie o tym lub powinien wiedzieć, że prawo, w zakresie którego włada rzeczą, mu nie przysługuje, albo wie o tym, albo wiedzieć powinien, że jego prawo do władania rzeczą (np. prawo dzierżawy lub najmu) nie jest skuteczne wobec właściciela, jest posiadaczem zależnym w złej wierze (T. Filipak, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część ogólna., LEX 2014; komentarz do art. 230 k.c.). Jak natomiast wskazano wyżej, powód w pełni zdawał sobie sprawę, że nie jest dzierżawcą działki nr(...), gdyż pozwana wprost i na piśmie odmówiła mu zgody na zawarcie umowy cesji, a później to stanowisko kilkukrotnie podtrzymywała. Ponadto, powód wiedział, że skuteczność cesji jest uzależniona od zgody pozwanej, co znalazło wyraz w cytowanym wyżej § 2 umowy cesji. Na dodatek, pozwana nigdy nie zawarła z powodem jakiejkolwiek innej umowy tworzącej dla niego tytuł do wspomnianej nieruchomości, z czego również zdawał on sobie sprawę. W rezultacie uznanie, iż powód nie był związany z pozwaną żadnym stosunkiem umownym, lecz był posiadaczem zależnym spornej nieruchomości w złej wierze skutkuje koniecznością zastosowania do jego roszczenia przepisówart. 224 - 230 k.c.regulujących m.in. wzajemne rozliczenia między właścicielem a posiadaczem rzeczy, w tym z tytułu nakładów dokonanych przez posiadacza. W świetle tych przepisów konieczne było zatem rozważenie przede wszystkim istnienia podstawy prawnej dla roszczenia powoda oraz zarzutu przedawnienia podniesionego przez pozwaną w odpowiedzi na pozew. W pierwszej kolejności wskazać należy, że posiadacz rzeczy w złej wierze może dochodzić od jej właściciela zwrotu poczynionych na nią nakładów na podstawieart. 226 § 2 k.c.i227 k.c.stosowanych do posiadacza zależnego odpowiednio z mocyart. 230 k.c., zgodnie z którym "przepisy dotyczące roszczeń właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości oraz o naprawienie szkody z powodu pogorszenia lub utraty rzeczy, jak również przepisy dotyczące roszczeń samoistnego posiadacza o zwrot nakładów na rzecz, stosuje się odpowiednio do stosunku między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym, o ile z przepisów regulujących ten stosunek nie wynika nic innego." Wskazać więc należy, żeart. 226 § 2 k.c.przewiduje, iż "samoistny posiadacz w złej wierze może żądać jedynie zwrotu nakładów koniecznych, i to tylko o tyle, o ile właściciel wzbogaciłby się bezpodstawnie jego kosztem." Mając zatem na uwadze tę normę stwierdzić trzeba, że dokonanie przez powoda nasadzeń na nieruchomości pozwanej nie stanowiło nakładów koniecznych, gdyż za takie można uznać jedynie nakłady, których celem jest utrzymanie rzeczy w należytym stanie. Wspomniane nasadzenia nie prowadziły natomiast do zachowania substancji nieruchomości w stanie niepogorszonym, lecz miały na celu uzyskanie niezbędnych dla powoda surowców przez co wskutek dokonanej inwestycji doprowadziły do wzrostu jej wartości, co znalazło wyraz m.in. w cenie sprzedaży określonej w akcie notarialnym oraz treści operatu szacunkowego dotyczącego spornej działki. Skoro zatem powód był posiadaczem zależnym w złej wierze, a założenie przez niego plantacji roślin ozdobnych na gruncie pozwanej nie stanowiło nakładu koniecznego, to po jego stronie w ogóle nie powstało roszczenie o zwrot nakładów na podstawieart. 226 § 2 k.c. Powyższe nie stało jednak na przeszkodzie do zastosowaniaart. 227 k.c., który w §(...)przewiduje, że "samoistny posiadacz może, przywracając stan poprzedni, zabrać przedmioty, które połączył z rzeczą, chociażby stały się jej częściami składowymi", przy czym w przypadku złej wiary posiadacza właściciel w myśl §(...)może powyższe uprawnienie unicestwić przez zatrzymanie poniesionych nakładów, lecz jest obowiązany jednocześnie zwrócić mu bądź ich wartość i koszt robocizny, bądź sumę odpowiadającą zwiększeniu wartości rzeczy, przy czym to właścicielowi przysługuje prawo wyboru sposobu tego rozliczenia. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, iżart. 227 k.c.ma charakter szczególny w stosunku doart. 226 k.c., ponieważ dotyczy wyjątkowej postaci nakładów polegających na połączeniu przez posiadacza w złej wierze należących do niego przedmiotów z rzeczą właściciela w trwały sposób, tak że stają się one częścią składową rzeczy (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 1974 r., sygn. akt II CR 103/74, OSP 1974/11/235 oraz z dnia 14 października 2005 r., sygn. akt III CK 97/05, LEX nr 181162). Nadto, przepis ten w stosunku do posiadacza w złej wierze przyznaje właścicielowi szczególne uprawnienia do zatrzymania nakładów za odpowiednim rozliczeniem. Zauważyć także należy, że uwzględnieniu powództwa o zwrot nakładów w rozumieniuart. 227 k.c.dokonanych przez posiadacza zależnego w złej wierze nie stoi na przeszkodzie fakt, że nieruchomość nie jest już w jego władaniu (podobnie Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 grudnia 2013 r., sygn. akt V CSK 13/13, LEX nr 1425056). Połączenie zatem przez powoda w sposób trwały należących do niego przedmiotów z rzeczą pozwanej, tj. zasadzenie przez niego jodły ozdobnej na nieruchomości pozwanej tak, że nasadzenia stały się jej częściami składowymi w rozumieniuart. 48 k.c.prowadzi do wniosku, że powyższe nakłady należało zakwalifikować jako poczynione na podstawieart. 227 k.c.W przedmiotowej sprawie bezsporne jest także, że pozwana zatrzymała nakłady dokonane przez powoda, ponieważ sprzedała nieruchomość za cenę uwzględniającą wartość nasadzeń. Była ona zatem zobowiązana do rozliczenia się z powodem poprzez zwrócenie mu ich wartości i kosztów robocizny albo sumy odpowiadającej zwiększeniu wartości rzeczy, a nieuczynienie zadość temu obowiązkowi skutkowało powstaniem po stronie powoda roszczenia, którego podstawę prawną stanowiart. 227 § 2 k.c. Dalej koniecznym było rozważenie zarzutu przedawnienia. Wskazać należy, że zgodnie zart. 229 § 1 k.c., mającym w przedmiotowej sprawie odpowiednie zastosowanie z mocy cytowanego wyżejart. 230 k.c., "roszczenia właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości, jak również roszczenia o naprawienie szkody z powodu pogorszenia rzeczy przedawniają się z upływem roku od dnia zwrotu rzeczy. To samo dotyczy roszczeń samoistnego posiadacza przeciwko właścicielowi o zwrot nakładów na rzecz." Z przepisu tego wynika zatem, że dla roszczenia posiadacza przeciwko właścicielowi o zwrot nakładów ustawodawca wprowadził szczególny, roczny termin przedawnienia, który biegnie od dnia zwrotu rzeczy. Zgodnie z obecnie dominującym w orzecznictwie poglądem w tym też dniu roszczenie o zwrot nakładów staje się wymagalne (np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 16 grudnia 2014 r., sygn. akt I ACa 687/14, LEX 1621086; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 6 maja 2010 r., sygn. akt I ACa 276/10, LEX nr 756554). Oznacza to zatem, że w ciągu jednego roku od dnia wydania rzeczy jej posiadacz może skutecznie dochodzić zwrotu nakładów dokonanych w trakcie trwania posiadania. Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie odzyskanie przez pozwaną władztwa nad sporną nieruchomością nastąpiło w dniu 30 marca 2005 r., kiedy komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym w Słupsku dokonał protokolarnego wydania gruntów położonych w obrębieW.-K., w tym działki nr(...). Roszczenie powoda o zwrot równowartości nakładów najpóźniej w tym też dniu stało się wymagalne i tym samym rozpoczął swój bieg roczny termin przedawnienia, który upłynął bezskutecznie w dniu 31 marca 2006 r., podczas gdy wniosek o zawezwanie do próby ugodowej został przez powoda złożony dopiero w dniu 6 kwietnia 2012 r. zaś powództwo w przedmiotowej sprawie zostało skutecznie wytoczone w dniu 3 października 2013 r. Powód do dnia 31 marca 2006 r. nie podjął nadto żadnej czynności, która doprowadziłaby do przerwania lub zawieszenia biegu terminu przedawnienia. Przedawnienie skutkuje natomiast możliwością uchylenia się przez pozwaną od zaspokojenia roszczenia powoda (art. 117 § 2 zd. 1 k.c.in principo), co oznacza, że powód nie może skutecznie dochodzić swojego żądania na drodze sądowej. W rezultacie, zarzut przedawnienia podniesiony przez pozwaną w odpowiedzi na pozew zasługiwał na uwzględnienie. Odnośnie natomiast podstawy prawnej wskazanej przez powoda, tj.art. 405 i 406 k.c.podkreślić należy, że przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu mają charakter subsydiarny, a odpowiedzialność na ich podstawie jest możliwa tylko wówczas, gdy nie ma innej podstawy odpowiedzialności (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 grudnia 2005 r., sygn. akt IV CK 305/05, LEX nr 394005), co ma zastosowanie także do roszczeń związanych z posiadaniem (T. Sokołowski, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część ogólna., LEX 2014, komentarz do art. 405 k.c., uwagi nr 21 i 32). Jak przy tym wskazano na wstępie w orzecznictwie istnieje ukształtowany pogląd, zgodnie z którym przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu w przypadku rozliczenia nakładów mogą znaleźć zastosowanie jedynie wówczas gdy umowa stron oraz przepisy regulujące dany stosunek prawny nie przewidują sposobu rozliczenia nakładów oraz gdy nie ma podstaw do zastosowania wprost lub odpowiednio przepisów dotyczących rozliczenia nakładów między właścicielem a posiadaczem rzeczy. W uzupełnieniu powyższego wskazać również należy na tezę uchwały Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 1972 r. (sygn. akt III CZP 22/72; LEX nr 1431), zgodnie z którą "posiadacz nieruchomości, który dokonał na nią nakładów, nie może po upływie terminu przedawnienia wart. 229 § 1 k.c.dochodzić ich równowartości na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu." Jak bowiem wskazano w powyższej uchwale, a co podziela także Sąd Okręgowy, roszczenia o zwrot nakładów przewidziane wart. 226 k.c.oraz wynikające z przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu mają co do zasady taką samą treść, tzn. zmierzają do wyrównania posiadaczowi straty, jaką poniósł na skutek tego, że dokonał inwestycji na cudzym gruncie. W związku z tym przepisy zawarte wart. 226 k.c.stanowią lex specialis w stosunku do ogólnym norm o bezpodstawnym wzbogaceniu, co skutkuje wyłączeniem stosowania do zwrotu nakładów dokonanych przez posiadacza przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu. Sąd Najwyższy wskazał również, że odmienna wykładania umożliwiałaby obchodzenie przepisuart. 229 k.c.ustanawiającego krótki termin przedawnienia, co nie może być zgodne z intencją ustawodawcy. Sąd Najwyższy w konsekwencji doszedł do wniosku, że roszczenia posiadacza o zwrot nakładów mają od początku tylko jedną podstawę prawną, a niemożność ich dochodzenia na tej podstawie nie uzasadnia oparcia żądań na drugiej, nieistniejącej podstawie. Pogląd ten znajduje akceptację także w aktualnym orzecznictwie sądów powszechnych (np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 8 maja 2013 r., sygn. akt I ACa 101/2013, LEX nr 1321900). Zdaniem Sądu Okręgowego przywołane wyżej motywy uchwały Sądu Najwyższego można także wprost odnosić do roszczenia wywodzonego zart. 227 § 2 k.c., ponieważ - jak wyjaśniono wyżej - ono również dotyczy nakładów poczynionych przez posiadacza w czasie władztwa nad rzeczą, które od innych nakładów różnią się jedynie wyjątkowym charakterem wyrażającym się w ich trwałym połączeniu z rzeczą właściciela. W konsekwencji powód roszczenie o zwrot nakładów mógł dochodzić tylko na podstawieart. 227 k.c.poprzez wytoczenie powództwa w ciągu jednego roku od dnia zwrotu nieruchomości. Upływ tego terminu skutkował natomiast możliwością uchylenia się przez pozwaną od spełnienia świadczenia oraz niemożnością dochodzenia przez powoda równowartości nakładów na innej podstawie prawnej, a w szczególności według przepisów regulujących bezpodstawne wzbogacenie. Podkreślić przy tym należy, że nie znajduje również uzasadnienia oparcie powództwa na twierdzeniu, iż powód dochodzi zwrotu uzyskanej przez pozwaną korzyści w postaci wartościowej plantacji jodły ozdobnej nobilis, gdyż w rzeczywistości żądanie powoda ma charakter klasycznego roszczenia o zwrot nakładów, zaś skonstruowanie powództwa w sposób wskazany wyżej zmierza do obejścia prawa, a w szczególnościart. 229 k.c.wprowadzającego krótki termin przedawnienia roszczeń posiadacza. Całkowicie na marginesie podnieść również należy, że roszczenie powoda byłoby przedawnione nawet przy założeniu, że w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdują przepisy regulujące bezpodstawne wzbogacenie. Wskazać bowiem należy, że przepisytytułu V księgi trzeciej k.c.(art. 405-414 k.c.) regulujące instytucję bezpodstawnego wzbogacenia nie zawierają postanowień przewidujących odmienne terminy przedawnienia niż ogólne terminy przewidziane wart. 118 k.c.W konsekwencji, do roszczeń z tego tytułu znalazłyby zastosowanie terminy zart. 118 k.c., a więc dziesięcioletni oraz trzyletni termin przedawnienia dla roszczeń o świadczenia okresowe i związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Podkreślić też należy, że zgodnie zart. 120 § 1 zd. 1 k.c.bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, przy czym w przypadku roszczeń o zwrot korzyści przyjmuje się, że staje się ono wymagalne w chwili uzyskania wzbogacenia, dlatego od tego czasu rozpoczyna się bieg terminu przedawnienia. Przyjmując więc nawet, że roszczenie powoda ma podstawę prawną wart. 405 k.c.stwierdzić należy, że pozwana uzyskała korzyść już w momencie dokonania przez powoda nasadzeń na jej gruncie, tj. w 1999 r., co doprowadziło do wzrostu wartości nieruchomości, a nie dopiero w dacie zbycia nieruchomości, gdyż wtedy uzyskała jedynie surogat pierwotnej korzyści. W konsekwencji, roszczenie powoda stałoby się wymagalne już w 1999 r. i w tym czasie rozpocząłby bieg termin przedawnienia. Na marginesie należy również zauważyć, że nie sposób podzielić poglądu powoda, iż jego roszczenie stało się wymagalne dopiero po wezwaniu pozwanej do zwrotu korzyści, co według niego nastąpiło w 2011 r., tj. w dacie skierowania wezwania do zapłaty. Wskazać bowiem należy, że stanowisko takie prowadziłoby do nieuzasadnionego przedłużenia roszczenia wierzyciela, które byłoby zależne wyłącznie od jego woli i momentu podjęcia przez niego czynności windykacyjnych wobec dłużnika i w ten sposób, na skutek jego bierności, mogłoby prowadzić do nawet kilkudziesięcioletniego przedłużenia terminu przedawnienia, co ewidentnie stoi w sprzeczności z ratio legis instytucji przedawnienia. Nadto zauważyć należy, że zgodnie zart. 120 § 1 zd. 2 k.c."jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie". Mając na uwadze treść powyższego przepisu podkreślić należy, że powód wspomnianych nakładów dokonał w 1999 r. i już w tym samym roku pozwana odmówiła mu zgody na wydzierżawienie nieruchomości, dlatego już w 1999 r. miał on świadomość swojego zubożenia i w rezultacie od tego czasu mógł i powinien podjąć czynności zmierzające do odzyskania zwrotu nakładów. Marginalnie należy również zwrócić uwagę, iż ewentualne roszczenie powoda mające oparcie w przepisach o bezpodstawnym wzbogaceniu podlegałoby trzyletniemu terminowi przedawnienia jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Wyjaśnić przy tym należy, że pojęcie roszczenia związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej nie zostało do tej pory zdefiniowane w sposób precyzyjny i podlega każdorazowo ocenie sądu w konkretnych okolicznościach (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2011 r., sygn. akt III CZP 67/11; Biul. SN 2011, nr 11, s. 7), przy czym w doktrynie postuluje się, aby w przypadkach wątpliwych stosować szerokie rozumienie tego pojęcia (P. Machnikowski, (w:) red. E. Gniewek, Kodeks cywilny. Komentarz., t. 1, s. 416). W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się, że za czynności związane z prowadzeniem działalności gospodarczej uznaje się z reguły te czynności, które są podejmowane w celu realizacji zadań mieszczących się w przedmiocie tej działalności w sposób bezpośredni lub pośredni, gdy między przedmiotem działalności a czynnościami prowadzącymi do powstania roszczenia zachodzi normalny i funkcjonalny związek (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 lipca 2005 r., sygn. akt III CZP 45/05, OSNC 2006, nr 4, poz. 66; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2007 r., sygn. akt IV CSK 356/06, niepubl. i powołane tam orzecznictwo). Nadto, o związku roszczenia z prowadzeniem działalności gospodarczej powinny decydować okoliczności istniejące w chwili powstania roszczenia (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 2003 r., sygn. akt III CZP 43/03, OSNC 2004, nr 10, poz. 151). Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że powód wspomnianych wyżej nasadzeń dokonał w celu uzyskania surowców, tj. ozdobnych gałęzi, potrzebnych mu do prowadzenia działalności gospodarczej, tzn. do wytwarzania artykułów dekoracyjnych, co powód sam potwierdził zarówno w piśmie do pozwanej z dnia 13 maja 2008 r. (k. 14) ("Nasadzenia te są wieloletnie, a ich celem jest pozyskiwanie gałęzi ozdobnych do produkcji artykułów dekoracyjnych, czym zajmuję się od 1989 r."), jak i na rozprawie w dniu 28 października 2014 r. (k. 310) ("Wzięło się to stąd, że prowadzę działalność gospodarczą, do której kupuję gałęzie od choinek i doszedłem do wniosku, że mogę je sam produkować. Znalazłem partnera, który dzierżawił grunt od pozwanego."). Na związek dokonanych nasadzeń z prowadzoną działalnością gospodarczą wskazuje również treść załączonych do pozwu faktur, paragonów i rachunków, z których wynika, że sadzonki jodły zostały zakupione przez powoda w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod firmą(...)J. L.(k. 15-28). W świetle tego uznać należy, że skoro powód wspomnianych nasadzeń dokonał jako przedsiębiorca to jego roszczenia wywodzone nawet w oparciu oart. 405 k.c.podlegałyby trzyletniemu przedawnieniu liczonemu od dnia uzyskania korzyści przez pozwaną, tj. od momentu dokonania nasadzeń na jej nieruchomości, i w konsekwencji stałyby się przeterminowane w 2002 r. Niemniej jednak podkreślić również należy, że nawet przy odmiennym założeniu, tj. iż roszczenie powoda nie ma związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i podlega dziesięcioletniemu terminowi przedawnienia, to i tak również i w tym przypadku żądanie zwrotu od pozwanej jej korzyści uległo przedawnieniu skoro korzyść została uzyskana w 1999 r. zaś zawezwanie do próby ugodowej zostało złożone w dniu 6 kwietnia 2012 r., a powództwo wytoczone w dniu 3 października 2013 r. Nieskuteczne było także powołanie się przez powoda na zarzut nadużycia prawa przez pozwaną polegający na podniesieniu zarzutu przedawnienia. W pierwszej kolejności wyjaśnić należy, że zastosowanie w takim przypadkuart. 5 k.c.może mieć miejsce tylko w sytuacjach wyjątkowych, po wykazaniu szczególnych okoliczności oraz przy uwzględnieniu zasady rygoryzmu, tak aby nie doszło do zbyt liberalnego odrzucenia zarzutu przedawnienia, niepodyktowanego wyjątkowością sytuacji dłużnika. Analiza okoliczności faktycznych niniejszej sprawy prowadzi tymczasem do wniosku, iż nie ma podstaw do uznania podniesionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia za stanowiącego nadużycie jej prawa podmiotowego. Po pierwsze wskazać bowiem należy, że powód dokonał nasadzeń na nieruchomości pozwanej jeszcze przed zawarciem z nią jakiejkolwiek umowy oraz bez żadnego tytułu prawnego działając tym samym na własne ryzyko. W ocenie Sądu Okręgowego nie zasługuje więc na ochronę działanie polegające na bezprawnym wejściu na cudzy grunt, czynieniu na nim znacznych nakładów w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz następnie domaganiu się ich zwrotu już po upływie terminu przedawnienia z powołaniem się na zasady współżycia społecznego. Nadto, jak wynika z dokumentów załączonych do pozwu, a w szczególności faktur, paragonów i rachunków (k. 20-27) oraz umowy zlecenia z dnia 3 marca 2001 r. (k. 56), a także z zeznań świadkówW. G.(k. 229-232) iS. N.(k. 235-236), powód korzystał z nieruchomości pozwanej (dokonywał nasadzeń, pielęgnował je, robił opryski i nawożenia) także po dniu 12 maja 1999 r., a więc już po otrzymaniu od pozwanej pisemnej informacji o braku zgody na dokonanie cesji. Działanie powoda polegające na dalszym użytkowaniu nieruchomości pozwanej wbrew jej woli i po wyraźnie wyrażonym sprzeciwie było więc sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i nie może prowadzić do nieuwzględnienia zarzutu przedawnienia podniesionego przez pozwaną. Co więcej - jak wskazano wyżej - powód wspomnianych nasadzeń dokonał w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, w związku z czym powinien mieć świadomość, że jego działanie jest nielegalne, a także powinien znać obowiązujące w obrocie prawnym terminy przedawnienia mające na celu stabilizowanie stosunków prawnych i gwarantowanie ich pewności poprzez zobligowanie podmiotów, zwłaszcza prowadzących działalność gospodarczą, do niezwłocznego dochodzenia swoich roszczeń. Analizując podniesiony przez powoda zarzut nadużycia prawa w kontekście zarzutu przedawnienia wskazać również należy, że dopuścił się on znacznego przekroczenia terminu przedawnienia. Jak bowiem wskazano wyżej, wniosek o zawezwanie do próby ugodowej został przez niego złożony dopiero w dniu 6 kwietnia 2012 r., podczas gdy roczny termin przedawnienia upłynął bezskutecznie w dniu 31 marca 2006 r., a więc prawie ponad sześć lat wcześniej. Nie bez znaczenia jest również fakt, że powyższych nasadzeń powód dokonał w całości bez zgody pozwanej, a nawet wbrew jej woli, dlatego uchylenie się przez nią od zapłaty ich równowartości nie może być uznane za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Nie sposób również zgodzić się z powodem, że zachowanie pozwanej nie powinno zasługiwać na ochronę, gdyż wiedziała ona o dokonanych przez niego nakładach oraz mimo tego sprzedała ze znacznym zyskiem sporną nieruchomość. Należy bowiem zauważyć, że pozwana jest wyspecjalizowaną agencją gospodarującą nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz mającą na celu realizowanie jego interesów w ten sposób, aby zasób nieruchomości rolnych przynosił jak największy zysk. W rezultacie, to w interesie powoda leżało sądowe dochodzenie swoich praw w momencie gdy powziął wiadomość, iż pozwana nie zamierza oddać mu w dzierżawę nieruchomości, na którą czynił nakłady ani też nie chce zwrócić mu dobrowolnie ich wartości, o czym powód był informowany od dawna. Nadto, to powód będąc przedsiębiorcą zobowiązanym do zachowania należytej staranności uwzględniającej zawodowy charakter jego działalności (art. 355 § 2 k.c.) powinien podejmować systematyczne i regularne działania w celu sprawdzenia czy wspomniana nieruchomość nie zostanie wystawiona na sprzedaż lub przeznaczona do wydzierżawienia. W rezultacie nie sposób uznać, aby sprzedanie przez pozwaną spornej nieruchomości z korzyścią dla Skarbu Państwa po przeprowadzeniu nieograniczonego przetargu ustnego było działaniem niewłaściwym i pozwalającym w toku niniejszego procesu uznać zarzut przedawnienia za stanowiący nadużycie prawa. Sąd Okręgowy nie podziela również stanowiska powoda, iż pozwana wyrażając zgodę na cesję części nieruchomości po dokonaniu na nich nasadzeń stworzyła precedens, w świetle którego późniejsza odmowa zgody na cesję nieruchomości oraz podniesienie zarzutu przedawnienia były nieuzasadnione. Jak bowiem wskazano wyżej, powód wspomnianych nasadzeń dokonał jeszcze przed uzyskaniem jakiegokolwiek tytułu do nieruchomości, działając na własne ryzyko oraz mając tego świadomość, dlatego fakt, że pozwana post factum udzieliła zgodę na dzierżawę przez niego niektórych gruntów nie może prowadzić do wniosku, że nadużyła ona swojego prawa odmawiając takiej zgody co do pozostałej części nieruchomości lub uchylając się od zapłaty równowartości nakładów poczynionych w całości bez jej zgody i wbrew jej woli. Jedynie na marginesie wskazać należy, że wątpliwości Sądu Okręgowego budzi lakoniczność treści odmowy pozwanej na cesję nieruchomości z dnia 12 maja 1999 r., w której powołała się ona na "błędy formalno-prawne cesji" nie rozwijając ani nie uzasadniając w ogóle tej kwestii oraz nie wskazując na konkretne nieprawidłowości, których uzupełnienie i poprawienie przez powoda pozwoliłoby na sfinalizowanie umowy cesji. Niemniej jednak, powyższe uchybienie nie pozwala na nieuwzględnienie zarzutu przedawnienia podniesionego w niniejszym procesie. W rezultacie, w ocenie Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie nie zaszły żadne, a tym bardziej szczególne, okoliczności uprawniające do zastosowaniaart. 5 k.c. Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na mocyart. 227 § 2 k.c.iart. 229 k.c.a contrario w zw. zart. 230 k.c.oddalił powództwo w całości, o czym orzeczono wpunkcie pierwszym. O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie drugim wyroku na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.w zw. z§ 6 pkt 7) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 490) i w rezultacie zasądził od powoda jako strony przegrywającej niniejszej postępowanie na rzecz pozwanej kwotę 7.200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Gdańsku date: '2015-06-30' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Mariusz Bartnik legal_bases: - tytułu V księgi trzeciej k.c. - art. 98 § 1 i 3 k.p.c. - § 6 pkt 7) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: st. sekr. sąd. Aneta Graban signature: I C 1182/13 ```

151015050001006_II_K_000712_2015_Uz_2015-10-22_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 712/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 października 2015 roku Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku Wydział II Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Agnieszka Łygas Protokolant: Katarzyna Nowopolska przy udziale Prokuratora Prokuratury RejonowejG.-W.wG.I. M. po rozpoznaniu w dniu 20 sierpnia 2015 roku i 13 października 2015 roku na rozprawie sprawyK. M.(M.), synaK.iM.z domuL.,urodzonego dnia (...)wG. oskarżonego o to, że: W dniu 7 stycznia 2015 r. w VIII Komisariacie Policji wG.groziłA. P. (1)pozbawieniem życia, czym wzbudził u w/w uzasadnioną obawę, że groźba ta może zostać spełniona – tj. o przestępstwo zart. 190 § 1 k.k. o r z e k a: I oskarżonegoK. M.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego oskarżeniem czynu, który kwalifikuje jako występek zart. 190 § 1 k.k.i za to, przy zastosowaniuart. 4 § 1 k.k., na mocyart. 190 § 1 k.k.w zw. zart. 34 § 1 i § 2 k.k.orazart. 35 § 1 k.k., skazuje oskarżonego na karę 6 (sześć) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwadzieścia) godzin w stosunku miesięcznym; II na podstawieart. 626 § 1 k.p.k.w zw. zart. 627 k.p.k.orazart. 1, art. 2 ust. 1 pkt 2i art. 16 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(t. jedn. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądza od oskarżonegoK. M.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 zł (siedemdziesiąt złotych) tytułem wydatków postępowania oraz wymierza opłatę w wysokości 120 zł (sto dwadzieścia złotych). Sygn. akt II K 712/15 UZASADNIENIE Sąd ustalił następujący stan faktyczny: PokrzywdzonyA. P. (1), w dniu 07 stycznia 2015 r.,w Komisariacie VIII Policji wG.złożył zawiadomienie o popełnieniu na jego szkodę przestępstwa usiłowania wymuszenia rozbójniczego. W toku czynności doszło do zatrzymania oskarżonegoK. M.. W związku z toczącym się postępowaniem, w dniu 08 stycznia 2014 r. z udziałemA. P. (1), przeprowadzone zostało okazanie osobyK. M..A. P. (2)stwierdził, iż wśród okazanych mu mężczyzn z całą pewnością rozpoznajeK. M.jako sprawcę zdarzenia z dnia 06 stycznia 2015 r. – będącego przedmiotem złożonego zawiadomienia. Czynność okazania osoby została przeprowadzona w budynku Komisariatu VIII Policji wG., wpokoju numer (...), gdzie znajduje się lustro weneckie. Jednocześnie, wspomniany pokój stanowi miejsce pracy funkcjonariuszy Policji w osobachJ. K.orazI. S.. Po okazaniuK. M.do wspomnianego pokoju wszedłJ. K., który przeprowadzał tą czynność procesową. Funkcjonariusz Policji powiedziałK. M., że ten ma usiąść i zostanie mu przeczytane, co zeznał świadekA. P. (1). Oskarżony odparł wówczas, „co mógł powiedzieć ten frajer”. Funkcjonariusze Policji zwrócili mu uwagę, iż nie należy się wyrażać się w ten sposób.K. M.oświadczył, iż „ma to gdzieś, co powiedział ten frajer, bo i tak go zajebie jak stąd wyjdzie”.I. S.wtrąciła wówczas, iż nie należy odzywać się w ten sposób, gdyż są to groźby karalne.J. K.opuścił na chwilę pokój. Po powrocie,K. M.stwierdził, że jak go wypuszczą, to „rozjebie frajera jebanego”. Mężczyzna był bardzo wzburzony, mówił, że nic go nie obchodzi, bo on i tak wyjdzie i to załatwi. Funkcjonariusze Policji ponownie pouczyli oskarżonego o możliwych skutkach jego wypowiedzi.K. M.oświadczył po chwili, że nie chce już z nimi rozmawiać i pragnie udać się do pomieszczenia dla osób zatrzymanych, co też zostało uczynione. PokrzywdzonyA. P. (1)dowiedział się o zachowaniu oskarżonego oraz wypowiedzianej groźbie pozbawienia życia. Obawiał się groźby wypowiedzianej przezK. M.w obecności funkcjonariuszy Policji. O swoim stanie poinformowałJ. K..A. P. (1)nie słyszał tej groźby bezpośrednio ze strony oskarżonego. Jej treść została mu przekazana przez funkcjonariusza Policji, w innej dacie niż czynność okazania. Dowód: zeznania świadkaA. P. (1)(k. 3-4, k. 6-7, k. 20-22, k. 23-26, k. 33-38, k. 55, k. 111-112), odpis protokołu zatrzymania osoby (k 19-19v), odpis protokół okazania osoby (k. 23-24), zeznania świadkaI. S.(k. 28v, k. 91-92), zeznania świadkaJ. K.(k. 110-111), częściowo wyjaśnienia oskarżonegoK. M.(k. 42-43, k. 89-90). OskarżonyK. M., przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego, po przedstawieniu mu między innymi zarzutu popełnienia przestępstwa zart. 190 § 1 k.k., przyznał się do groźby na komisariacie. Potwierdził, iż powiedział, że „rozjebie frajera jebanego”. Dodał, iż był zdenerwowany. Stwierdził, iż nie wie dlaczego tak powiedział, może chciał „przycwianiakować”. Oskarżony, przesłuchany w toku postępowania sądowego, przyznał się do tego, że powiedział te słowa. Wskazał, iż był zdenerwowany. Stwierdził, iż do czynów i winy nie przyznaje się, bo nic nie zrobił. Wyjaśnił, iż nie pamięta dokładnie co powiedział, może że go „zajebie”. Dodał, iż był zdenerwowany. Chciał „przycwaniakować” przy policjantach. Stwierdził, iż wcześniej rozmawiał z tym panem przed zdarzeniem w komisariacie i on zmieniał co chwilę zdanie. Nie był normalnym człowiekiem. Oświadczył, iż mówił te rzeczy przy policjantach. Był bardzo zdenerwowany, że jest na komisariacie. Podał, iż zrobił dużą przykrość żonie, bo obiecał jej, że nie będzie się pakował w takie rzeczy. Żona i rodzina się na nim zawiodła. Nie wie dlaczego chciał „przycwaniakować” przy policjantach. Stwierdził, iż te słowa „kierował w wiatr”, bo pokrzywdzonego nie było przy nim. On tego nie słyszał. Czego miał się obawiać, skoro tego nie słyszał. Wskazał, iż powiedział to w przenośni. Nie chodziło mu o to, żeby wykonać takie rzeczy. Nadmienił, że po tamtej sprawie paserstwa był spokojnym człowiekiem, a ta sprawa kolejna wynikła z pomocy. Stwierdził, iż nie ma problemów z agresją i emocjami. Dodał, iż zdenerwował się, że został zatrzymany za sytuację za samochodem. Stwierdził, iż nie ma sprawy w toku – postępowanie wobec niego zostało umorzone. Vide: wyjaśnienia oskarżonegoK. M.(k. 42-43, k. 89-90). Prokurator Prokuratury RejonowejG.–W.wG., postanowieniem z dnia 09 czerwca 2015 r., wydanym w sprawie o sygnaturze akt 2 Ds. 60/15, umorzył śledztwo przeciwkoŁ. R. (1)orazK. M.podejrzanym o to, że w dniu 06 stycznia 2015 r. wG., działając z góry powziętego zamiaru i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu używając przemocy wobec pokrzywdzonegoA. P. (1)w postaci popchnięcia powodującego upadek pokrzywdzonego na ziemię oraz kierując w jego strony groźby zamachu na życie i zdrowie usiłowali doprowadzićA. P. (1)do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 4000 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na postawę pokrzywdzonego, przy czymŁ. R. (2)czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat od odbycia w okresie od dnia 06 stycznia 2015 r. do dnia 09 kwietnia 2011 r. kary 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku Wydział X Karny z dnia 04 września 2009 r., sygnatura akt X K 307/09 za czyny zart. 280 § 1 k.k.iart. 158 § 1 k.k., to jest o przestępstwo zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 282 k.k., a w stosunku doŁ. R. (1)o przestępstwo zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 282 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.– wobec stwierdzenia, że podejrzani czynu nie popełnili (art. 322 § 1 k.p.k.); w sprawie usiłowania w dniu 06 stycznia 2015 r. wG.w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonania wymuszenia rozbójniczego poprzez użycie przemocy wobec pokrzywdzonegoA. P. (1)w postaci popchnięcia powodującego upadek na ziemię oraz kierowania w jego stronę gróźb zamachu na życie i zdrowie, czym usiłowano doprowadzićA. P. (1)do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 4000 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnięto z uwagi na postawę pokrzywdzonego, to jest o przestępstwo zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 282 k.k.– wobec stwierdzenia braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstwa (art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k.). Dowód: postanowienie o umorzeniu śledztwa z dnia 09 czerwca 2015 r. (k. 198-207 akt Prokuratury RejonowejG.-W.w(...)Ds. 60/15). Oskarżony ma 23 lata, wykształcenie gimnazjalne, nie ma wyuczonego zawodu. Oskarżony pracuje jako operator koparko-ładowarki z wynagrodzeniem w przedziale 1500-1800 zł. Wcześniej pracował jako trener na siłowni. Oskarżony jest żonaty, jego żona uzyskuje dochód w wysokości 1200 zł.K. M.nie posiada dzieci. Dowód: dane osobo-poznawcze (k. 89). OskarżonyK.M.był uprzednio karany za przestępstwo zart. 291 § 1 k.k.oraz przestępstwo zart. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.). Dowód: odpis wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku Wydział X Karny z dnia 13 sierpnia 2013 r., sygnatura akt X K 1262/11 (k. 49-53), informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego z dnia 09 lipca 2015 r. (k. 71-73). Sąd zważył, co następuje. Należy uwzględnić, iż Prokurator Prokuratury RejonowejG.-W.wG., postanowieniem z dnia 26 maja 2015 r., wydanym w sprawie o sygnaturze akt 2 Ds. 60/15, wyłączył z akt śledztwa materiały w części przeciwkoK. M.podejrzanemu o groźby karalne. Powyższe rozstrzygnięcie miało o tyle znaczenie, iż część ze zgromadzonych w aktach sprawie materiałów pozostawała bez znaczenia dla istoty niniejszego postępowania, gdyż dotyczyła postępowania w sprawie o czyn zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 282 k.k. Ustalenia stanu faktycznego sprawy Sąd oparł zatem na istotnej części dowodów, z zastrzeżeniem okoliczności, iż część dowodów dotyczyła okoliczności rozstrzygniętych ostatecznie w innym postępowaniu. Zebrany materiał dowodowy, w zakresie uznanym przez Sąd za wiarygodny, nie pozostawia wątpliwości co do winy i sprawstwa oskarżonego. Sąd ustaleń w tym zakresie dokonał przede wszystkim w oparciu o zeznania świadków, częściowo na podstawie wyjaśnień oskarżonego, a w dalszej części na podstawie dokumentów. Niektóre ze zgromadzony w sprawie dokumentów – odpis protokołu zatrzymania osoby (k 19-19v), odpis protokół okazania osoby (k. 23-24), odpis wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku Wydział X Karny z dnia 13 sierpnia 2013 r., sygnatura akt X K 1262/11 (k. 49-53), informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego z dnia 09 lipca 2015 r. (k. 71-73), postanowienie o umorzeniu śledztwa z dnia 09 czerwca 2015 r. (k. 198-207 akt 2 Ds. 60/15) – to dokumenty urzędowe, sporządzone przez uprawnione do tego podmioty w zakresie ich kompetencji i prawem przepisanej formie. Ich autentyczność ani prawdziwość treści nie była przez strony kwestionowana. Dlatego stanowią one obiektywne dowody stwierdzonych nimi okoliczności. Odnosząc się do zeznań świadkaA. P. (1), wskazać należy, iż w zasadniczej części nie miały one znaczenia dla istoty sprawy. Świadek opisywał bowiem zdarzenia nie związane ściśle z przedmiotem niniejszego postępowania, a więc zajściem, do którego doszło w budynku Komisariatu VIII Policji wG.. Niemniej, podane przez niego okoliczności miały takie znaczenie, iż pozwoliły na ustalenie kontekstu zdarzenia, opartego na uprzednio złożonym zawiadomieniu, gdzie pokrzywdzony w toku czynności wskazał między innymi naK. M., jako rzekomego sprawcę przestępstwa popełnionego na jego szkodę. Podana okoliczność stanowiła bowiem podłożę do wystąpienia w dalszym momencie – już w ramach przedmiotu niniejszego postępowania – stanu obawy spełnienia wypowiedzianej groźby. W rezultacie, pomimo formalnej odrębności tych dwóch postępowań – jak i prawomocnego zakończenia jednego z nich - nie można było tracić z pola widzenia, iż oskarżonyK. M.nie był dla pokrzywdzonego osobą anonimową. W związku z tym, za wiarygodne należało uznać zeznania świadka, w części potwierdzającej zaistnienie stanu obawy. Pokrzywdzony podtrzymał złożony wniosek o ściganie. Powyższe pozostawało w zgodzie z relacjąJ. K., który uczestniczył w czynności okazaniaK. M.. Był on również obecny w pokoju okazań w czasie wypowiadania gróźb przez oskarżonego. Nadto, wymieniony funkcjonariusz uczestniczył w czynności przyjęcia wniosku o ściganie. Funkcjonariusz Policji zeznał również, pokrzywdzony dowiedział się o zachowaniu oskarżonego. Wskazał, iżA. P. (1)oświadczył, że w związku z zaistniałą sytuacją odczuwa obawę o siebie i najbliższą rodzinę. W całości na uwzględnienie zasługiwały zeznania świadkaI. S.. Funkcjonariusz Policji podała, iż w pracuje w Komisariacie VIII Policji wG., a swoje miejsce pracy posiada wpokoju nr (...)wspólnie zJ. K.. Dodała, iż ten pokój jest wykorzystywany jako pokój okazań, gdyż jest w nim lustro weneckie. Zeznała, iż w dniu 08 stycznia 2015 r. odbyło się okazanieŁ. R. (1)orazK. M.. Stwierdziła, iż po okazaniu oskarżonego, do pokoju wszedłJ. K.. Świadek opisała następnie przebieg rozmowy pomiędzy funkcjonariuszami aK. M.. Zwróciła uwagę, iż był on pouczany i ostrzegany o możliwych konsekwencjach. Wskazała wprost na wypowiadane przez oskarżonego słowa. Zwróciła uwagę, iż oskarżony był bardzo wzburzony. Zeznania świadka korespondują z relacją podaną przezJ. K.– drugiego z obecnych na miejscu funkcjonariuszy Policji. Świadek w obiektywny sposób przedstawiła przebieg zdarzenia. Jej zeznania są spójne i konsekwentne. Charakteryzują się przy tym dużą szczegółowością. Podkreślenia wymaga, iż oskarżony przyznał, iż wypowiedział te słowa. W całości na uwzględnienie zasługiwały również zeznaniaJ. K.. Świadek opisał podejmowane czynności w związku z okazaniemK. M.. Przyznał, iż po zapoznaniu się przez oskarżonego z treścią zeznań świadka, zaczął on grozićA. P. (1). Zwrócił uwagę, iż groził mu tym, że zrobi mu krzywdę. Stwierdził, iż powtarzał do kilkukrotnie. Opisał, iż zwracano oskarżonemu uwagę. Wskazał, iż pokrzywdzony dowiedział się o zachowaniuK. M.. Zeznał, iżA. P. (1), w jego obecności, wyraził obawę w związku z zaistniałą sytuacją. Podał, iż pokrzywdzony nie mógł słyszeć wypowiedzianych gróźb. Wskazał, iż poinformowanie o tym, że padły groźby nastąpiło w innej dacie, niż czynność okazania. Pomimo znacznego upływu czasu od momentu zdarzenia świadek był w stanie odtworzyć jego przebieg. Podana przez niego relacja pozostawała w zgodzie z zeznaniamiI. S.. Oskarżony przyznał zaś, iż wypowiedział ten słowa. Podstawą ustaleń stanu faktycznego nie były zeznaniaJ. L.. Świadek zeznawał bowiem na okoliczność nie związaną z przedmiotem niniejszego postępowania, lecz innym postępowaniem, dotyczącym kwestii samochodu. Wobec powyższego, zasadniczo na uwzględnienie przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy zasługiwały wyjaśnienia oskarżonegoK. M..Z punktu widzenia przedmiotu niniejszego postępowania ocenić należało jedynie wyjaśnienia w części dotyczącej groźby. Nie budziło wątpliwości przyznanie oskarżonego, iż będąc w przedmiotowym komisariacie powiedział, że „rozjebie frajera jebanego”. Podana okoliczność została potwierdzona przez świadkaI. S., która wprost zacytowała podane stwierdzenie. Podobnie wiarygodne były wyjaśnienia oskarżonego, iż w tym czasie był zdenerwowany. Koresponduje to bowiem z relacją podaną przez funkcjonariuszy Policji. Niewiarygodne okazały się wyjaśnienia w części, w której oskarżony wskazał, iż chciał jedynie „przycwaniakować”. Zważywszy na kontekst zdarzenia, nie mogło ujść uwadze, iż wypowiedziane przez oskarżonego słowa związane były z uprzednim zrelacjonowaniem zeznań złożonych przez świadka w toczącym się postępowaniu. Nie sposób zatem uznać, iż oskarżony chciał się jedynie popisać przed funkcjonariuszami Policji, czy w też w jakikolwiek inny sposób zwrócić ich uwagę. Zdaniem Sądu, reakcja oskarżonego była impulsywna, lecz szczera w swoim przekazie. Dla realizacji znamion przestępstwa nie ma przy tym znaczenia, czy oskarżony rzeczywiście miał zamiar spełnienia tych gróźb. Odnosząc się do wyjaśnień złożonych w toku postępowania sądowego, wskazać należy, iż wiarygodne okazało się przyznanie, iż oskarżony wypowiedział konkretne słowa, jak i stwierdzenie, iż był wówczas zdenerwowany. Powyższe okoliczności potwierdza zgromadzony materiał dowodowy w postaci zeznańI. S.orazJ. K.. Nie sposób było natomiast dać wiary oskarżonemu, iż wypowiadane słowa kierowane były „na wiatr”. Powyższe stoi bowiem w sprzeczności z relacją funkcjonariuszy Policji, którzy zwrócili uwagę, na powtarzalność tych słów, pomimo ostrzeżeń i pouczeń. Powyższe wskazuje, iż słowa oskarżonego były wypowiadane w toku prowadzonej rozmowy. Wobec tak ustalonego stanu faktycznego sprawy nie budzi wątpliwości, że oskarżonyK. M.swoim zachowaniem wyczerpał znamiona występku kwalifikowanego zart. 190 § 1 k.k. Wskazać należy, iż zachowanie realizujące znamiona przestępstwa zart. 190 § 1 k.k.polega na grożeniu innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej i możliwą jest groźba, której celem jest tylko wywołanie stanu obawy przed jej spełnieniem. Forma wyartykułowania groźby nie ma znaczenia. Może być ona wyrażona nie tylko słownie, lecz przez każde zachowanie się sprawcy, jeśli w sposób niebudzący wątpliwości uzewnętrznia ono groźbę popełnienia przestępstwa - tzw. groźba konkludentna(zob. wyrok SN z dnia 24 sierpnia 1987 r., I KR 225/87, LexisNexis nr(...), por. wyrok SA w Lublinie z dnia 6 lutego 2013 r., II AKa 273/12, LEX nr 1292673). Dla bytu przestępstwa nie jest konieczne stwierdzenie obiektywnego niebezpieczeństwa realizacji groźby, tj. tego, czy sprawca miał rzeczywisty zamiar jej spełnienia, ani też tego, czy miał faktyczne możliwości jej spełnienia, jak również tego, w jakim faktycznie celu sprawca wyraża groźbę. Ważny jest jedynie subiektywny odbiór tej groźby u pokrzywdzonego, tj. to, czy faktycznie wzbudziła ona u niego obawę spełnienia, czy wywołała uczucie strachu lub zagrożenia(zob. wyrok SN z 27 kwietnia 1990 r., IV KR 69/90, LexPolonica nr 308512, por. wyrok SA w Lublinie z 11 października 2005 r., II AKa 233/2005, LexPolonica nr 1115177, wyrok SN z 16 lutego 2007 r., WA 5/07, OSNSK 2007/465). Dobrem chronionym przepisemart. 190 § 1 k.k.jest wolność w sensie subiektywnym, czyli poczucie wolności, wolność od obawy, strachu. Jest to przestępstwo materialne – skutkiem jest uzasadniona obawa adresata groźby, że będzie ona spełniona, zatem wystarczy, że pokrzywdzony uważa, iż niebezpieczeństwo spełnienia groźby jest realne i ma on podstawy do takiego poglądu. Niebezpieczeństwo realizacji groźby nie musi obiektywnie istnieć. Obiektywna musi być tylko groźba(zob. wyrok SN z dnia 9 grudnia 2002 r., IV KKN 508/99, LEX nr 75496). Jak słusznie stwierdzono w literaturze (jeszcze na grunciekodeksu karnego z 1932 r.), osoba, w stosunku do której groźba jest kierowana, musi być dokładnie określona, jednakże groźba nie musi być wypowiadana w jej obecności(zob. L. Peiper, Komentarz do kodeksu karnego, Kraków 1936). Powyższe stanowisko jest nadal aprobowane w doktrynie(zob. Andrzej Zoll [red.], Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Komentarz do art. 117-277 k.k., wyd. II, Zakamycze 2006). Przepisart. 190 § 1 k.k.nie zawiera wymogu współczesności obawy do wypowiadanych gróźb. Przestępstwo groźby karalnej jest bowiem przestępstwem skutkowym (niezbędną przesłanką do dokonania tego przestępstwa jest wystąpienie skutku w postaci wzbudzenia w zagrożonym uzasadnionej obawy, że groźba będzie spełniona) i przy tego typu czynach między czasem ich dokonania, a czasem skutku może zachodzić różnica(zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 września 2009 r., V KK 107/09, OSNwSK 2009/1/1863, por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 1 lutego 2007 r., II KK 141/06, Prok.i Pr.-wkł. 2007/6/10). Materiał dowodowy, zgromadzony w toku niniejszej sprawy, pozwalał na ustalenie, iż oskarżony, w obecności funkcjonariuszy Policji, po zapoznaniu się z treścią zeznań złożonych przezA. P. (1), wypowiedział słowa, że jak go wypuszczą, to „rozjebie frajera jebanego”. Osoba, w stosunku, do której wypowiedziana została groźba, była zatem skonkretyzowana. Bez wątpienia chodziło w tym przypadku oA. P. (1). Podany zwrot z pewnością można rozumieć jako groźbę pozbawienia życia, a w konsekwencji groźbę popełnienia przestępstwa ma szkodęA. P. (1). Nie budziło również wątpliwości Sądu, iż tym zakresie oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim. Należy pamiętać, iż przed wypowiedzeniem wspomnianych słów, wyrażał się on negatywnie w odniesieniu doA. P. (1), był uprzedzany i pouczany przez funkcjonariuszy Policji o możliwych konsekwencjach swych zachowań, a mimo to ostatecznie wypowiedział przedmiotową groźbę. Zachowanie oskarżonego, w tym treść wypowiedzianych słów zostały następnie przekazane pokrzywdzonemu, powodując u niego uzasadnioną obawę, że groźba może zostać spełniona. Należy mieć bowiem na względzie kontekst zaistniałego zdarzenia. Pamiętać trzeba, iż w tym czasieK. M.był w ocenieA. P. (1)sprawcą przestępstwa na jego szkodę. Oczywistym jest, iż ostatecznie doszło do umorzenia śledztwa, niemniej nastąpiło to w późniejszym czasie w zestawieniu z momentem przekazania pokrzywdzonemu treści groźby oraz złożenia przez niego wniosku o ściganie przestępstwa zart. 190 § 1 k.k.A. P. (1)mógł zatem uważać, iż niebezpieczeństwo spełnienia groźby jest realne i miał on uzasadnione podstawy do takiego poglądu. Nie ma przy tym znaczenia, iż moment wypowiedzenia groźby przez oskarżonego nie pokrywał się z zaistnieniem stanu obawy. Należy zwrócić uwagę, iż o jej treści pokrzywdzony dowiedział się w późniejszym momencie. Zważywszy na toczące się postępowanie przygotowawcze, związane ze złożonym przez niego zawiadomieniem, oraz wszystkimi tego konsekwencjami w stanie psychicznym pokrzywdzonego, uznać należało, iż przedmiotowa groźba rzeczywiście wzbudziła u niego obawę spełnienia. Obiektywna weryfikacja prowadzi przy tym do wniosku, iż zagrożony istotnie mógł w tych okolicznościach w ten sposób groźbę odebrać. Przypisany oskarżonemu czyn należało uznać za zawiniony.K. M.jest osobą dorosłą. Zważywszy na uprzednie pouczenia i ostrzeżenia ze strony funkcjonariuszy Policji, oskarżony niewątpliwie zdawał sobie sprawę z bezprawności i karalności przypisanego mu czynu. Powyższe pozwala uczynić mu zarzut, że dopuszczając się jego popełnienia, zachował się niewłaściwie. Mając na uwadze powyższe, stopień zawinienia należało uznać za znaczny. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, Sąd miał na uwadze okoliczności wymienione wart. 115 § 2 k.k.Dobrem chronionym przepisemart. 190 § 1 k.k.jest wolność w sensie subiektywnym, czyli poczucie wolności, wolność od obawy, strachu. Naruszone przez oskarżonego dobro jest dobrem chronionym konstytucyjnie (zob.art. 31 Konstytucji RP), a co za tym idzie dobrem rodzajowo wysoko usytuowanym w hierarchii dóbr. Także wyrządzona szkoda sprowadza się właśnie do naruszenia dóbr osobistych pokrzywdzonego, co niewątpliwie wpływa obciążająco przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości. Oceniając sposób i okoliczności popełnienia czynu należy wskazać, iż zachowanie oskarżonego polegało na grożeniu pozbawieniem życia przy użyciu słów. Powyższe musi być oceniane łagodniej, w porównaniu z grożeniem przy użyciu niebezpiecznego przedmiotu, na przykład noża. Znamienne jest również, iż groźba nie była wypowiedziana wprost w stronę pokrzywdzonego, lecz dowiedział się on o niej w sposób pośredni. Przechodząc do okoliczności podmiotowych należy wskazać, że oskarżonemu towarzyszył zamiar bezpośredni, trudno bowiem zakładać, że jedynie godził się on na wywołanie skutku uzasadnionej obawy grożąc pokrzywdzonym pozbawieniem życia z zamiarem ewentualnym. Postać tego zamiaru jest okolicznością obciążającą. Oskarżony działał pod wpływem wzburzenia, wynikającego z charakteru przeprowadzonych czynności procesowych. Na koniec wskazać należy, że na sprawcy nie ciążyły żadne szczególne obowiązki, którym mógł uchybić, poza moralnymi i społecznymi obowiązkami wynikającymi ze stosunków międzyludzkich, jednak każde przestępstwo jest w ich świetle naganne i stanowi ich naruszenie, zatem nie można uznać, by oskarżony uchybił jakimś szczególnym, usankcjonowanym prawnie obowiązkom. Nie sposób również odnieść się do naruszenia reguł ostrożności, ponieważ ich rozważanie ma sens w przypadku popełnienia przestępstwa nieumyślnego. W związku z tym, uznać należało, iż czyn oskarżonego był społecznie szkodliwy w stopniu większym niż znikomy. W tym miejscu podkreślić należy, że w dniu 1 lipca 2015r. weszła w życie ustawa z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks Karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 396), która wprowadziła istotne modyfikacje w modelu karania przejawiające się w zmianie szeregu instytucji części ogólnejKodeksu Karnego. Wobec faktu, że przypisany wyrokiem czyn popełniony został przez oskarżonego przed dniem 1 lipca 2015 r., natomiast wyrok wydano już po tej dacie zachodzi konieczność zastosowaniaart. 4 § 1 k.k.regulującego sposób rozstrzygnięcia kolizji ustaw w czasie. Przepis ten stanowi, że co do zasady w przypadku kolizji ustaw stosuje się ustawę nową, chyba że ustawa obowiązująca poprzednio jest względniejsza dla sprawcy. W orzecznictwie wskazano, iż ustawą względniejszą dla sprawcy jest ta ustawa, której wybór opiera się na ocenie całokształtu konsekwencji wynikających dla niego z kolejnego zastosowania obydwu wchodzących w grę ustaw. Warunkiem dokonania wyboru spełniającego te wymogi jest przeprowadzenie przez sąd orzekający swoistego testu polegającego na podjęciu rozstrzygnięcia w sprawie, odrębnie na podstawie jednej i drugiej ustawy, a następnie na porównaniu obu rezultatów według kryterium korzystności dla oskarżonego. Sąd powinien określić możliwe konsekwencje wynikające z każdej ze zbiegających się ustaw i dopiero po wyborze jednej z nich jako względniejszej przystąpić do wymiaru kary, rozumowanie przeprowadzone odwrotnie jest błędem(zob. wyrok SN z dnia 13 maja 2008 r., V KK 15/08 LEX nr 398529). Korzystniejsza dla sprawcy jest zaś ta ustawa, która za popełnione przez niego przestępstwo przewiduje najłagodniejsze konsekwencje, a jej wybór musi zostać poprzedzony oceną całokształtu konsekwencji, jakie pociąga za sobą zastosowanie konkurujących ze sobą ustaw(zob. K. Buchała, A. Zoll, Kodeks karny. Część ogólna, Kraków 1998, s. 66). Oceniając która ustawa jest w niniejszej sprawie względniejsza dla oskarżonego należy wyjść od wskazania, że zagrożenie ustawowe postrzegane jedynie z mocy przepisu szczególnegoart. 190 § 1 k.k.nie uległo zmianie. Zmieniły się natomiast przepisy regulujące sposób wymierzania kar, przewidzianych powołanym przepisem. W szczególności ustawodawca po nowelizacji rozszerzył katalog obowiązków, które mogą być orzekane w ramach kary ograniczenia wolności, co czyni możliwość orzeczenia kary ograniczenia wolności zdecydowanie surowszej niż przed nowelizacją. Na stopień tej surowości wpływa także możliwość łączenia niektórych z wymienionych wart. 34 k.k.obowiązków, a w skrajnych przypadkach nawet wszystkich z nich. Z drugiej jednak strony ustawa dopuszcza obecnie na gruncie nowej ustawy orzeczenie w ramach kary ograniczenia wolności jedynie obowiązki wymienione wart. 72 § 1 pkt 4-7ak.k., co w doktrynie(por. Włodzimierz Wróbel [red.] Nowelizacja prawa karnego. Komentarz, KIPKF 2015)postrzegane jest samodzielnie jako kara ograniczenia wolności rodzajowo łagodniejsza niż istniejący przed nowelizacją obowiązek wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne. Jednak dokonując niezbędnej indywidualizacji w zakresie wyboru ustawy względniejszej dla oskarżonego, mając na uwadze jego uprzednią karalność orzeczenie tak łagodnego obowiązku jak samodzielne obowiązki zart. 72 § 1 pkt 4-7ak.k.nie będzie możliwe w niniejszej sprawie. Stwierdzić zatem wypada, że w zakresie kary ograniczenia wolności względniejsza dla oskarżonego jest ustawa obowiązująca przed nowelizacją. Sposób i granice wymierzania kary grzywny nie uległy zmianie. Nadmienić jedynie należy, że w świetle obowiązującej obecnie ustawy wykluczone jest warunkowe zawieszenie kary grzywny lub ograniczenia wolności, co w oczywisty sposób jawi się jako zmiana niekorzystna. Natomiast w zakresie kary pozbawienia wolności patrząc przez pryzmat sytuacji oskarżonego szczególną uwagę należy zwrócić właśnie na przesłanki warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności określone wart. 69 § 1 k.k., które poprzez obniżenie granicy kary mogącej podlegać warunkowemu zawieszeniu z dwóch lat do roku oraz dodaniu przesłanki braku uprzedniego skazania na karę pozbawienia wolności stwierdzić należy, żeart. 69 § 1 k.k.w poprzednim brzmieniu był korzystniejszy. Rozważenia wymaga również obniżenie po nowelizacji wymiaru okresów próby, jakie towarzyszą karze warunkowo zawieszonej, co jawiłoby się jako korzystniejsza zmiana z punku widzenia oskarżonego, jednak wskazać należy, że jest to już dalsza konsekwencja warunkowego zawieszenia i aby w ogóle z niej skorzystać muszą zostać spełnione przesłanki zart. 69 § 1 k.k., które – co zostało uzasadnione powyżej – były względniejsze przed zmianą. Nadto, nie można było tracić z pola widzenia aktualnego brzmieniaart. 72 § 1 k.k.i wynikającego z niego obligu w zakresie orzekania przynajmniej jednego z określonych tam obowiązków. Z powyższego jasno wynika, że w niniejszej sprawie indywidualne i konkretne, ale także kompleksowe zbadanie obu ustaw pozostających ze sobą w kolizji przemawia za względniejszym charakterem ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 r. W rezultacie, odstąpiono od zasady wynikającej z treściart. 4 § 1 k.k., gdzie ustawodawca przewidział priorytet stosowania ustawy nowej (obowiązującej w czasie orzekania) nad ustawą starą (obowiązującą w czasie popełnienia przestępstwa)(por. wyrok SN z 18 lutego 2009 r., III KK 349/2008, LexPolonica nr 2039016). Wobec tego, iż w przedmiotowej sprawie orzeczono w oparciu o poprzednio obowiązujące przepisy, konieczne stało się wskazanie jako podstawy orzekaniaart. 4 § 1 k.k., gdyż jak podano wyżej – odstąpiono od wyrażonej tam zasady prymatu ustawy nowej. Wymierzając oskarżonemu karę za czyn, którego się dopuścił Sąd baczył, by była ona adekwatna do stopnia jego zawinienia i społecznej szkodliwości. Sąd miał tu na uwadze jako okoliczność obciążającą uprzednią karalność oskarżonego, jak i działanie w zamiarze bezpośrednim. Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował natomiast to, iż oskarżony częściowo przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Potwierdził, iż wypowiedział przypisane mu słowa. Należało mieć również na względzie właściwości i warunki osobiste oskarżonego, w tym jego stosunkowo młody wiek. Z tych względów, wymierzono oskarżonemu karę 6 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Sąd uznał, iż karao charakterze wolnościowym jest adekwatna do jego winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu. Kara ta winna uzmysłowić oskarżonemu nieopłacalność wchodzenia w konflikt z prawem. Zdaniem Sądu, spełnia ona także swoje celew zakresie prewencji ogólnej, wskazując, że przestępstwo nie pozostaje bez odpowiedniej odpłaty karnoprawnej. Wymierzona kara ograniczenia wolności, połączona z obowiązkiem świadczenia nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne będzie najefektywniejszą represją wobecK.M.. Praca będzie stanowiła większą dolegliwość dla oskarżonego, niż chociażby orzeczenie wobec niego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Ponadto praca ma ogromny walor wychowawczy, ma za zadanie kształtować świadomość społeczną. Podkreślić należy, iż wobec oskarżonego nie ma przeciwwskazań, by orzeczoną karę wykonywać. Uwzględniając stabilną sytuację materialną i rodzinnąK. M., w punkcie II. wyroku, na podstawie powołanych tam przepisów, zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 zł (siedemdziesiąt złotych) tytułem wydatków postępowania oraz wymierzono opłatę w wysokości 120 zł (sto dwadzieścia złotych).

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku date: '2015-10-22' department_name: II Wydział Karny judges: - Agnieszka Łygas legal_bases: - art. 34 § 1 i § 2 k.k. - art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k. - 'art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 2 ' - art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii - art. 31 Konstytucji RP recorder: Katarzyna Nowopolska signature: II K 712/15 ```

154510200003021_VI_P_000299_2009_Uz_2014-04-15_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI P 299/09 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 15 kwietnia 2014 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, w składzie następującym: Przewodnicząca: SSR Małgorzata Kryńska – Mozolewska Ławnicy: Bogumiła Krzymińska, Ewa Zembrzycka-Wiater Protokolant: Marzena Szablewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 kwietnia 2014 roku w Warszawie sprawy w powództwa:H. K. przeciwko:M. D. o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, odszkodowanie 1 zasądza od pozwanejM. D.na rzecz powodaH. K.: a kwotę 247,81 zł (dwieście czterdzieści siedem złotych 81/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc marzec 2006 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 kwietnia 2006 roku do dnia zapłaty; b kwotę 239,21 zł (dwieście trzydzieści dziewięć złotych 21/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc kwiecień 2006 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 maja 2006 roku do dnia zapłaty; c kwotę 292,90 zł (dwieście dziewięćdziesiąt dwa złote 90/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc maj 2006 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 czerwca 2006 roku do dnia zapłaty; d kwotę 224,75 zł (dwieście dwadzieścia cztery złote 75/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc czerwiec 2006 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lipca 2006 roku do dnia zapłaty; e kwotę 124,14 zł (sto dwadzieścia cztery złote 14/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc lipiec 2006 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 sierpnia 2006 roku do dnia zapłaty; f kwotę 191,29 zł (sto dziewięćdziesiąt jeden złotych 29/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc sierpień 2006 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 września 2006 roku do dnia zapłaty; g kwotę 275,91 zł (dwieście siedemdziesiąt pięć złotych 91/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc wrzesień 2006 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 października 2006 roku do dnia zapłaty; h kwotę 316,99 zł (trzysta szesnaście złotych 99/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc październik 2006 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 listopada 2006 roku do dnia zapłaty; i kwotę 288,26 zł (dwieście osiemdziesiąt osiem złotych 26/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc listopad 2006 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 grudnia 2006 roku do dnia zapłaty; j kwotę 215,17 zł (dwieście piętnaście złotych 17/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc grudzień 2006 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 stycznia 2007 roku do dnia zapłaty; k kwotę 302,04 zł (trzysta dwa złote 04/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc styczeń 2007 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lutego 2007 roku do dnia zapłaty; l kwotę 102,89 zł (sto dwa złote 89/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc luty 2007 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 marca 2007 roku do dnia zapłaty; m kwotę 484,99 zł (czterysta osiemdziesiąt cztery złote 99/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc marzec 2007 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 kwietnia 2007 roku do dnia zapłaty; n kwotę 341,99 zł (trzysta czterdzieści jeden złotych 99/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc kwiecień 2007 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 maja 2007 roku do dnia zapłaty; o kwotę 428,19 zł (czterysta dwadzieścia osiem złotych 19/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc maj 2007 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 czerwca 2007 roku do dnia zapłaty; p kwotę 706,86 zł (siedemset sześć złotych 86/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc czerwiec 2007 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lipca 2007 roku do dnia zapłaty; q kwotę 510,60 zł (pięćset dziesięć złotych 60/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc lipiec 2007 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 sierpnia 2007 roku do dnia zapłaty; r kwotę 267,70 zł (dwieście sześćdziesiąt siedem złotych 70/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc sierpień 2007 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 września 2007 roku do dnia zapłaty; s kwotę 262,68 zł (dwieście sześćdziesiąt dwa złote 68/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc wrzesień 2007 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 października 2007 roku do dnia zapłaty; t kwotę 337,72 zł (trzysta trzydzieści siedem złotych 72/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc październik 2007 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 listopada 2007 roku do dnia zapłaty; u kwotę 296,66 zł (dwieście dziewięćdziesiąt sześć złotych 66/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc listopad 2007 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 grudnia 2007 roku do dnia zapłaty; v kwotę 169,04 zł (sto sześćdziesiąt dziewięć złotych 04/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc grudzień 2007 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 stycznia 2008 roku do dnia zapłaty; w kwotę 505,88 zł (pięćset pięć złotych 88/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc styczeń 2008 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lutego 2008 roku do dnia zapłaty; x kwotę 210,89 zł (dwieście dziesięć złotych 89/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc luty 2008 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 marca 2008 roku do dnia zapłaty; y kwotę 294,34 zł (dwieście dziewięćdziesiąt cztery złote 34/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc marzec 2008 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 kwietnia 2008 roku do dnia zapłaty; z kwotę 355,61 zł (trzysta pięćdziesiąt pięć złotych 61/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc kwiecień 2008 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 maja 2008 roku do dnia zapłaty; aa kwotę 138,46 zł (sto trzydzieści osiem złotych 46/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc maj 2008 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 czerwca 2008 roku do dnia zapłaty; bb kwotę 303,31 zł (trzysta trzy złote 31/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc czerwiec 2008 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lipca 2008 roku do dnia zapłaty; cc kwotę 317,00 zł (trzysta siedemnaście złotych 00/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc lipiec 2008 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 sierpnia 2008 roku do dnia zapłaty; dd kwotę 180,00 zł (sto osiemdziesiąt złotych 00/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc sierpień 2008 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 września 2008 roku do dnia zapłaty; ee kwotę 378,61 zł (trzysta siedemdziesiąt osiem złotych 61/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc wrzesień 2008 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 października 2008 roku do dnia zapłaty; ff kwotę 231,09 zł (dwieście trzydzieści jeden złotych 09/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc październik 2008 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 listopada 2008 roku do dnia zapłaty; gg kwotę 197,66 zł (sto dziewięćdziesiąt siedem złotych 66/100) tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc listopad 2008 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 grudnia 2008 roku do dnia zapłaty; hh kwotę 12.792,81 (dwanaście tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt dwa 81 /100) tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę przez pracownika z winy pracodawcy wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 02.07.2009 r do dnia zapłaty; 2 oddala powództwo w pozostałym zakresie; 3 wyrokowi w punkcie pierwszym nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 4.264,27 zł (cztery tysiące dwieście sześćdziesiąt cztery 27/100); 4 zasądza od pozwanejM. D.na rzecz powodaH. K.kwotę 360,00 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego; 5 nakazuje ściągnąć od pozwanejM. D.na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie kwotę 2.812,48 zł (dwa tysiące osiemset dwanaście złotych 48/100) tytułem częściowego zwrotu kosztów procesu – wydatków w sprawie; 6 nie obciąża powoda kosztami procesu – częściowymi wydatkami w sprawie; 7 nakazuje ściągnąć od pozwanejM. D.na rzecz Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie kwotę 743,00 zł (siedemset czterdzieści trzy złote 00/100) tytułem opłaty sądowej od pozwu, której powód nie miał obowiązku uiścić. Sygn. akt. VI P 299/09 UZASADNIENIE W dniu 10 maja 2009 rokuH. K.wniósł pozew przeciwkoM. D.prowadzącej działalność gospodarczą o zapłatę kwoty 15.001,10 zł tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracy przez pracownika z przyczyn leżących po stronie pracodawcy (naruszenie podstawowych obowiązków przez pracodawcę) oraz kwoty 26.243,01 zł za pracę w godzinach nadliczbowych w okresie od dnia 1 marca 2006 roku do dnia 11 grudnia 2008 roku wraz z odsetkami wskazanymi w pozwie. (pozew – k. 1 - 6). W uzasadnieniu powód wskazał, iż od dnia 5 stycznia 1996 roku był zatrudniony u pozwanej wykonując pracę polegającą na obsłudze maszyn poligraficznych. Zgodnie z twierdzeniami powoda pracodawca nie wypłacał mu wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych oraz spóźniał się z wypłatą wynagrodzenia zasadniczego, w związku, z czym powód złożył oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. Powód twierdził, iż wykonywał pracę w godzinach nadliczbowych. Wraz z wynagrodzeniem podstawowym powód otrzymywał dodatek stażowy w wysokości 8 % wynagrodzenia a także dodatek w wysokości 15 % wynagrodzenia, jako premię uznaniową. Powód twierdził, iż z raportów płacowych wynika dokładny czas jego pracy w danym miesiącu oraz wysokość przyznanego wynagrodzenia. Raporty płacowe były analizowane i podpisywane każdorazowo przezS. D.- męża pozwanej, który zajmował się osobiście sprawami rozliczeń czasu pracy poszczególnych pracowników poprzez podpisywanie raportów płacowych i przyznawanie pracownikom premii. Powód twierdził, iż nie otrzymywał wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, mimo, iż normy czasu pracy były w zakładzie pracy przekraczane niekiedy dwukrotnie i nie otrzymywał również czasu wolnego. Powód twierdził również, iż oprócz faktu niedotrzymywania wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych nie otrzymywał dodatku. Wynagrodzenie wypłacane było nieregularnie, często po 10 tym dniu miesiąca. W związku z tym faktem powód w dniu 11 grudnia 2008 r złożył oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z uwagi na naruszenie podstawowych obowiązków przez pracodawcę. Pozwana wnosiła o oddalenie powództwa w całości, podnosząc, iż nie wystąpiły okoliczności, które uzasadniałyby wypowiedzenie umowy o pracę przez powoda bez zachowania okresu wypowiedzenia, a w szczególności ze względu na nieterminową wypłatę wynagrodzenia. Zdaniem pozwanej wynagrodzenie było co do zasady wypłacane terminowo, z zastrzeżeniem dwóch przypadków, kiedy wypłata wynagrodzenia nastąpiła z opóźnieniem. W jednym wypadku o jeden dzień, a ściśle o kilka godzin, w drugim o cztery dni. Biorąc pod uwagę punktualność przez pozostałe 34 miesiące trudno uznać – zdaniem pozwanej, przypadek ten za ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków wobec pracownika w rozumieniuart. 55 § 11kodeksu pracy. W opinii pozwanej przypadek ten nie stanowi ciężkiego naruszenia obowiązków wobec pracownika, a zatem nie zostają spełnione przesłanki określone w przepisieart. 55 § 11Kodeksu pracy, umożliwiając pracownikowi rozwiązanie stosunku pracy bez wypowiedzenia. (Pismo - k. 105 – 107) . Strona pozwana twierdziła również, iż nadgodziny wypłacane były w formie premii a tzw. raporty płacowe przedstawione przez powoda nie były ewidencją czasu pracy, a jedynie raportem przedstawionym klientowi i podstawą do wyliczenia kosztorysów dla późniejszych zleceń. Sąd postanowieniem z dnia 12 marca 2013 roku wydanym na posiedzeniu niejawnym dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu rachunkowości na okoliczność wyliczenia : 1 należnego nie wypłacanego powodowi wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za okres sporny przy założeniu, że powód pracował od poniedziałku do piątku po 10 godzin, a w soboty po 8 godzin z podziałem na wynagrodzenie zasadnicze i wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych (dodatek 50 % i 100% procent). Sąd ustalił następujący stan faktyczny: H. K.był zatrudniony uM. D.prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą(...)od 5 stycznia 1998 roku w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku operatora maszyn. Od dnia 6 lipca 1998 roku powód pracował na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Umowa o pracę z dnia 6 lipca 1998 została zmieniona aneksem z dnia 1 stycznia 1999 roku. Zgodnie z ostatnią umową powód był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem zasadniczym 650,00 złotych brutto plus premia uznaniowa. Dowód: umowa o pracę - akta osobowe pracownika; W dniu 11 grudnia 2008 r powód rozwiązał z pozwaną umowę o pracę w trybieart. 551kp. Jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę powód wskazał ciężkie naruszenie praw pracowniczych polegające na nie wypłaceniu wynagrodzenia w ustawowym terminie. Dowód: oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę k. 8; świadectwo pracy k.9, Praca powoda polegała na obsłudze maszyn w zakładzie poligraficznym prowadzonym przez pozwaną wspólnie z mężemS. D.. Powód wykonywał obowiązki polegające na cięciu różnego rodzaju materiałów jak papier, tektura, oklejka, folia, tworzywo. Wraz z wynagrodzeniem podstawowym powód otrzymywał dodatek stażowy w wysokości 8 % (a od 2007 r 9%) a także premię uznaniową Codziennie od poniedziałku do piątku powód pracował 10 godzin, a w soboty 8 godzin. Za pracę w godzinach nadliczbowych powód nie otrzymywał dnia wolnego. Pozwana prowadziła tzw. raporty płacowe, które były tworzone na podstawie wpisów, dokonywanych przez powoda do komputera po wykonaniu odpowiedniej czynności. Wysokość wynagrodzenia za pracę w godzinach ponad normatywnych pozwana wyliczała i wypłacała w formie równoważnego współczynnika zgodnie z regulaminem wynagradzania. Raporty płacowe były weryfikowane pod koniec miesiąca i podpisywane przezS. D.. W raportach tych wpisywane były czasy kosztorysowe używane do kalkulacji kosztów zleceń i planowania produkcji. Nie odzwierciedlały one faktycznych czasów wykonanej pracy na poszczególnych stanowiskach. Wynagrodzenie wypłacane było przez pozwaną do 10 każdego miesiąca za miesiąc poprzedni na rachunek bankowy powoda. W liście płac w rubryce godziny nadliczbowe zawsze wskazywano „0” natomiast osobną pozycją była premia, która stanowiła sumę premii określonej w raporcie płacowym, jako „premia Porząd-Dok”. oraz premii, której wysokości stanowiła procent płacy zasadniczej, który to procent był wpisywany odręcznie pod tabelą i stanowił równowartość wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych. Pozwana natomiast nie wypłaciła powodowi dodatków za pracę w godzinach nadliczbowych w wysokości 9. 740,63 złote Powód prowadził prywatną ewidencję czasu pracy, która odzwierciedlała jego rzeczywisty czas pracy. Ewidencję tę powód wyrzucił, ponieważ uważał, iż nie będzie mu już potrzebna. Dowód: listy płac, częściowo zeznania świadkaS. D.k. 173-174; częściowo zeznania świadkaZ. W.k. 204, częściowo zeznanie powoda k. 220 , 425,, częściowo zeznaniaT. D..175--zeznania świadkaJ. M., opinia biegłej k. 647-655, opinia k. 721-723, zeznania powoda k. 801 verte-800; Wynagrodzenie za miesiąc czerwiec 2008 r, wpłynęło na rachunek powoda 11 lipca 2008 r, wynagrodzenie za listopad 2008 r w dniu 11 grudnia 2008 r – po złożeniu już przez powoda oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę. Wynagrodzenie za grudzień 2008 r pozwana zapłaciła powodowi w dniu 31 grudnia 2008 r, a wynagrodzenie za październik 2008 r wypłacono z cztero dniowym opóźnieniem bezpośrednio do rąk powoda wraz z ustawowymi odsetkami. Dowód: Regulamin wynagradzania pracowników k. – 162, wyciągi z rachunków bankowych k. 66 – 84; W regulaminie wynagradzania pracowników obowiązującym u pozwanej wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych zostało określone terminem „premia”. Zgodnie z literalnym zapisem pracownicy mają prawo do wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych według zasad określonych wart. 134-135 k.p.w formie równoważnego dodatku zwanego w formularzu raport płacowy – „premia” wg tabeli. Tabela określała przyjęty procent premii, który uzależniony był od ilości przepracowanych nadgodzin. Dowód: Regulamin wynagradzania pracowników k. – 161. Miesięczne wynagrodzenie powoda liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy powoda wynosiło 4.264,27 złotych . Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie zeznań świadków oraz opinii biegłego w wersji wskazanej wyżej, list płac złożonych do akt sprawy. Zgodnie z zeznaniami świadkaW. Ś.pracownika pozwanej, powód pracował w godzinach od 7.00 lub od 8.00 do godziny 17.00 lub 18.00 w zależności od ilości pracy koniecznej do wykonania danego dnia. Zgodnie z zeznaniami świadka w raportach miesięcznych są rzeczywiste godziny pracy. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, co do pracy powoda w godzinach nadliczbowych, bowiem są one w tym zakresie spójne z zeznaniami świadkaS. D.oraz świadkaZ. W.. Zgodnie ze zeznaniami kolejnego świadkaS. D.powód pracował od godziny 6.00 lub 7.00 do godziny 15.00 lub 17.00. Z zeznań świadka wynika, iż powód niewątpliwie przekraczał dzienną normę czasu pracy. Wypłacona premia stanowiła zaś wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych. Sąd podszedł z ostrożnością do zeznań świadków, iż raporty płacowe były ewidencją czasu pracy i odpowiadały rzeczywistemu czasowi pracy. Sąd przyjął, bowiem, iż czas pracy wykazany w raportach płacowych nie odpowiadał, co do zasady rzeczywistemu czasowi pracy powoda. Wprawdzie świadkowieW. Ś.iZ. W.zeznali, że czas pracy wykazany w raportach płacowych z reguły odpowiadał rzeczywistemu czasowi nie mniej jednak zasady doświadczenia życiowego poparte opinią biegłejK. Z.prowadzą do innego wniosku. Ponadto opinia biegłej znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadkaS. D.,T. D., iż czas pracy ujęty w raportach płacowych jest czasem kosztorysowym. a nie odpowiadającym rzeczywistemu czasowi pracy powoda. Biegła zeznała, iż sposób prowadzenia dokumentacji przez pozwanego świadczy o tym, że był to system pracy kosztorysowy, biegła podkreśliła również, iż w swojej praktyce zawodowej spotkała się z takim systemem naliczania wynagrodzenia. Z zeznań świadkaJ. M., zatrudnionej u pozwanej, jako kadrowej, wynika, że raporty były jedyną ewidencją prowadzoną w tamtym okresie, a czas pracy ujawniony w raportach płacowych był przenoszony do listy płac. Wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych wyliczane było w postaci premii, bowiem lista płac zawiera pozycje wynagrodzenia za nadgodziny i premie, jako osobną pozycję. Sąd nie dał wiary zeznaniom tego świadka, bowiem w kontekście zeznań świadkówS. D.,T. D., rzeczywisty czas pracy wskazany w raportach był mniejszy niż wynika to z raportów płacowych odzwierciedlających czas kosztorysowy (zeznania świadkaT. D., opinia biegłejK. Z., świadkaS. T.). Również sam powód częściowo mijał się z prawdą twierdząc, iż w ogóle nie otrzymywał wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, skoro jak podkreślała biegła, nie otrzymywał tylko dodatków za pracę w godzinach nadliczbowych, czego powód w trakcie dalszego postępowania nie kwestionował. Dodatkowo stwierdzić należy, iż powód niszcząc swoją prywatną ewidencję, którą prowadził (zeznania powoda złożone pod przysięgą) uniemożliwiały faktyczną weryfikację z raportami płacowymi prowadzonymi przez pozwanego i ustalenie w ten sposób rzeczywistego czasu pracy. Zasady doświadczenia życiowego wskazują, iż nikt nie były w stanie ciągle świadczyć pracy przez 41 godzin, na co zwróciła uwagę biegła z zakresu rachunkowości. Argumentacja powoda w pozwie i dalszych pismach procesowych nie odnosiła się do pracy ponad 24 godzinę na dobę. Powód był długoletnim pracownikiem pozwanej i nigdy nie zwracał się do pracodawcy o wypłatę wynagrodzenia za pracę w godzinach ponadwymiarowych oraz nie wyczerpał możliwości zwrócenia się do Państwowej Inspekcji Pracy ze skargą. Powód dopiero w pozwie skierowanym do sądu powoływał się na raporty, które zabrał od pozwanej bez jej wiedzy. Zdaniem sadu obie strony częściowo składały nieprawdziwe zeznania, nie złożyły także całości dokumentacji, która mogłaby się przyczynić do wyjaśnienia sprawy, co w efekcie przekładało się na wzajemnie wykluczające się opinie dwóch biegłych z zakresu rachunkowości i sporządzenie opinii w kilku wersjach. Błędem pozwanego było wykazywanie na listach płac wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych w formie premii wyliczonej, jako procent. Jak wynika z list płac premia składała się z dwóch części. Jedna cześć stanowiła faktycznie wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych druga część tzw. premię porządkową stanowiącą zmienny składnik wynagrodzenia. Premia ta przysługiwała pracownikowi za sprzątnięcie stanowiska pracy (zeznaniaS. T.). Potwierdza to biegła, która zeznała, że na paskach płacowych była wyższa kwota premii niż wynikająca z raportów i różnica pomiędzy premią na paskach a premią z raportów jest tą premia dodatkową. Wypłatę wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych w formie premii potwierdził świadekS. D., który był najbardziej zorientowanych, bowiem zajmował się sprawami rachunkowymi w firmie prowadzonej przez żonę i w sposób systematyczny prowadził dokumentację, chociaż w sposób niewłaściwy (np. wpisując wynagrodzenie za godziny nadliczbowe, jako premię). PozwanaM. D.nie miała wiedzy, co do szczegółowego wyliczania wynagrodzenia, potwierdziła zeznania męża. Sąd nie uznał za wiarygodny dowód w postaci raportów płacowych, albowiem nie wskazują one rzeczywistego czasu pracy, lecz czas szacunkowy. Biegła wskazała przykładowo, że 28 grudnia 2007 r powód pracował w godzinach od 7,00 do 21,25 czyli przez 14 godzin i 25 minut natomiast praca w normatywie powinna zakończyć się o godzinie 15,00 a to oznacza, że wynagrodzenie za pracę pomiędzy 15.00 i 21,25 łącznie z premią było to wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, ponieważ gdyby powód zakończył pracę o godzinie 15.00 to wynagrodzenia takiego nie otrzymałby a zatem wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych zostało powodowi wypłacone, lecz bez dodatków 50% i 100%. Niezależnie od wynagrodzenia podanego w posumowaniu raportów płacowych powód otrzymywał także premię dodatkową a fakt jej otrzymywania biegła ustaliła poprzez przeliczenie kwot brutto wynikających z pasków płacowych na kwoty netto (do wypłaty) oraz przez porównanie z kwotami rzeczywiście wypłaconymi i wskazanymi na wyciągach z tym, że w skład premii na paskach płacowych wchodzi także premia wynikająca z raportów. Obie strony wniosły zarzuty do opinii sporządzonych we wszystkich wersjach przez obu biegłych. Sąd zważył, co następuje : W myśl przepisuart. 55 § 11Kodeksu Pracypracownik może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia wtedy, gdy pracodawca dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika. W takim przypadku pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Musi być to naruszenie obowiązków, zawinione w sposób umyślny lub wynikające z rażącego niedbalstwa. Zgodnie zart. 94 pkt 5 Kodeksu pracyjednym z obowiązków pracodawcy wynikającym ze stosunku pracy jest terminowe i prawidłowe wypłacanie wynagrodzenia pracownikowi. Brak terminowej i prawidłowej wypłaty wynagrodzenia jest ciężkim naruszeniem podstawowych obowiązków pracowniczych, tym samym uzasadniającym rozwiązanie o pracę bez wypowiedzenia. W myślart. 55 § 2 Kodeksu pracyoświadczenie pracownika o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinno nastąpić na piśmie z podaniem przyczyny uzasadniającej rozwiązanie umowy, które to nie może nastąpić po upływie 1 miesiąca od uzyskania przez pracownika wiadomości o okoliczności to uzasadniającej. Okolicznością taką w przedmiotowej sprawie stanowi niewypłacenie wynagrodzenia za pracę w przewidzianym terminie. Powyższa okoliczność faktyczna oraz sposób rozwiązania umowy o pracę przez powoda nie był kwestionowany przez stronę pozwaną w toku postępowania sądowego. Wobec powyższego należy ją uznać za bezsporną. PowództwoH. K.w zakresie zapłaty kwoty 15.001,10 zł tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracy przez pracownika z przyczyn leżących po stronie pracodawcy (naruszenie podstawowych obowiązków przez pracodawcę) zasługuje na uwzględnienie. Wynagrodzenie, co do zasady powinno być wypłacane powodowi przed 10 dniem następnego miesiąca. Nieterminowa wypłata wynagrodzenia przed rozwiązaniem z pracodawcą umowy o pracę dotyczy miesiąca czerwca (zapłata 11 lipca), oraz października i listopada nie jest rażącym naruszeniem prawa, bowiem opóźnienie było niewielkie, i pozwana wypłaciła powodowi ustawowe odsetki. Istotne jest jednak, iż pozwana nie wypłacała w ogóle powodowi dodatków za pracę w godzinach nadliczbowych również za ostatni miesiąc przed rozwiązaniem umowy o pracę przez powoda, co w ocenie sąd stanowi naruszenie przepisów prawa i świadczy o ciężkim naruszeniu obowiązków pracowniczych i dlatego też powód był uprawniony do rozwiązania umowy o pracy bez wypowiedzenia na podstawieart. 55 § 11Kodeksu pracy. Termin miesiąca, o którym mowa wart. 52 § 2w zw. zart. 55 § 2 Kodeksu pracy, również został zachowany przez pracownika. Pracodawca dopuszczał się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika każdego miesiąca poprzez niewypłacenie wynagrodzenia w pełnej wysokości w terminie określonym w regulaminie wynagradzania tj. do 10 dnia następnego miesiąca. Z upływem tego dnia należy liczyć termin, od którego pracownikowi przysługiwało prawo do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia (wyrok SN z dnia 4 kwietnia 2000 r. sygn. akt I PKN 516/99 oraz wyrok SN z dnia 8 sierpnia 2006 r. sygn. akt I PK 54/06 Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą Sądu Najwyższego pracownik jest uprawniony do wypowiedzenia umowy o pracę na podstawieart. 55 § 11Kodeksu pracy, jeżeli pracodawca z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa nie wykonuje swoich podstawowych obowiązków ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2000 r. sygn. akt I PKN 516/99). W niniejszej sprawie Sąd uznał, iż pozwanej można przypisać, co najmniej rażące niedbalstwo, gdyż nie dołożyła należytej staranności, by zapewnić, że wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych zostało prawidłowo obliczone i wypłacone w pełnej wysokości. Od pozwanej prowadzącej działalność gospodarczą należy wymagać by dołożyła należytej staranności w ewidencjonowaniu czasu pracy i obliczała na tej podstawie wynagrodzenie należne pracownikowi. Zgodnie z treściąart. 85 § 1 kodeksu pracywynagrodzenie za pracę winno być wypłacone w stałym i z góry ustalonym terminie. Miejsce, termin i czas wypłaty wynagrodzenia powinien zostać wskazany w przekazanej pracownikowi na piśmie informacji lub w Regulaminie pracy(art. 29 § 3k.p). Pracodawca, który nie wypłaca pracownikowi w terminie całości wynagrodzenia, ciężko narusza swój podstawowy obowiązek z winy umyślnej (wyrok SN z dnia 4 kwietnia 2000 r I PKN 516/99; wyrok SN z dnia 8 sierpnia 2006 r I PK 54/06). Zdaniem sądu także nie wypłacanie pracownikowi dodatków za pracę w godzinach nadliczbowych w sposób uporczywy świadczy o winie umyślnej pozwanej i uzasadnia zasądzenie odszkodowania. Wysokość odszkodowania przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przedmiotowej sprawie powód miał zawartą umowę na czas nieokreślony i był zatrudniony przez okres dłuższy niż trzy lata, tym samym okres wypowiedzenia wynosi 3 miesiące. Wobec powyższego wysokość odszkodowania równa się wynagrodzeniu za okres 3 miesięcy. Sąd za podstawę odszkodowania przyjął wynagrodzenie wyliczone jak ekwiwalent za urlop przez biegłą w opinii uzupełniającej z dnia 6 czerwca 2012 roku (k.647-655) przy złożeniu 58 godzin pracy w tygodniu tj. 4.264,27 złotych Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził na rzecz powoda odszkodowanie w wyroku pkt. 1 hh w wysokości 12.792,81 oddalając żądanie w kwocie ją przewyższającej. Sąd zasądzając wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych miał na uwadze treśćart. 322 k.p.c.bowiem ścisłe udowodnienie okoliczności w niniejszej sprawie, na które powoływały się strony było znacznie utrudnione z powodów wskazanych wyżej. Zgodnie z treścią art. 1511. § 1. za pracę w godzinach nadliczbowych, oprócz normalnego wynagrodzenia, przysługuje dodatek w wysokości: 1)100 % wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających: a)w nocy, b)w niedziele i święta niebędące dla pracownika dniami pracy, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy, c)w dniu wolnym od pracy udzielonym pracownikowi w zamian za pracę w niedzielę lub w święto, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy, 2)50 % wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w każdym innym dniu niż określony w pkt 1. § 2. Dodatek w wysokości określonej w § 1 pkt 1 przysługuje także za każdą godzinę pracy nadliczbowej z tytułu przekroczenia przeciętnej tygodniowej normy czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym, chyba, że przekroczenie tej normy nastąpiło w wyniku pracy w godzinach nadliczbowych, za które pracownikowi przysługuje prawo do dodatku w wysokości określonej w § 1. Przechodząc do analizy żądań powoda w zakresie wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych sąd ustalił, że pozwana nie kwestionowała, iż powód pracował w godzinach nadliczbowych, sporne byłoilepowód pracował w godzinach nadliczbowych oraz czy pozwana wypłaciła mu wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych w tym dodatki za pracę w godzinach nadliczbowych. Strona pozwana twierdziła, że należne z tego tytułu wynagrodzenie było powodowi wypłacone i nazwane było „premią”. Według pozwanej raporty płacowe nie były ewidencją czasu pracy, tylko raportem przedstawionym klientom i podstawą do wyliczeń kosztorysów. Zatem powstaje pytanie, w jaki sposób pozwana ewidencjonowała czas pracy i w jaki sposób ustalała wynagrodzenie za godziny nadliczbowe, które jak twierdzi nazywała premią. W trakcie postępowania ustalono, że ewidencji czasu pracy sensu stricte strona pozwana nie przedstawiła. Ze złożonych do akt sprawy list płac oraz raportów płacowych wynika, że w rubryce „godziny nadliczbowe” zawsze wskazywano 0, natomiast osobną pozycja była premia, która stanowiła sumę premii określonej w raporcie płacowym, jako „premia porząd-dok” oraz premii, której wysokość stanowiła procent płacy zasadniczej, który to procent był wpisany odręcznie pod tabelą. Sąd przyjął, iż pozwana nie wypłaciła powodowi dodatków za pracę w godzinach nadliczbowych przy założeniu, że powód pracował od poniedziałku do piątku po 10 godzin a w soboty 8 godzin z podziałem na wynagrodzenie zasadnicze i wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych (dodatek 50 % i 100%) oraz przy uwzględnieniu w dokumentacji pracowniczej zgromadzonej w aktach sprawy (postanowienie sądu z dnia 12 marca 2013 r k. 632), bowiem taki wymiar wynikał z zeznań świadkówW. Ś., świadkaS. D.. Sąd przyjął, iż biegła wyliczyła dodatki przyjmując za podstawę wynagrodzenie zasadnicze, bowiem premia uznaniowa w rzeczywistości była nagrodą, która uzależniona była od decyzji pracodawcy i nie miała charakteru roszczeniowego (umowa o pracę z dnia 01.01.1999 roku). Z zeznań świadkaS. T., którym sąd w tym zakresie dał wiarę wynika, iż premia uzależniona była o uporządkowania miejsca pracy przez powoda. Również z list płac wynika, że premia miała charakter zmienny, co oznacza, że uzależniona była od woli pracodawcy. W związku z powyższym zarzuty strony powodowej zawarte w piśmie procesowym z dnia 4 lipca 2013 roku sąd uznał za niezasadne. W ustnych wyjaśnieniach biegłaK. Z.podkreśliła, że zapoznała się z umową o pracę powoda z 1999 roku, z której wynika, że wynagrodzenie za pracę było określone na podstawie wynagrodzenia minimalnego. Sąd uznał opinię biegłej w tej wersji za wiarygodną, albowiem zgodnie z przepisamikodeksu pracydodatek za pracę w godzinach nadliczbowych wylicza się na podstawie wynagrodzenia zasadniczego (art. 1511§ 3 kp). Jak wskazano wyżej premia porządkowa była w istocie nagrodą uzależnioną od woli pracodawcy. Biegła zeznała, że raporty płacowe, w których podane są godziny nadliczbowe nie mogą stanowić ewidencji czasu pracy, ponieważ nie jest możliwe żeby powód pracował przez taką ilość godzin (biegła zeznała, że „w niektórych dniach tygodnia było podane, że powód w ogóle nie spał”). W punkcie drugim wyroku sąd oddalił powództwo w zakresie przewyższającym kwoty zasądzone w punkcie pierwszym, uznając je za nieudowodnione. Zgodnie zart. 4772§ 1 kpcsąd w punkcie trzecim wyroku nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda, tj. do kwoty 4.264,27 złotych. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 98 i 100 k.p.c.Powód wnosił o zasądzenie na jego rzecz kwoty 26.243,01 zł tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, a także kwoty 15.001,10 zł tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę przez pracownika z winy pracodawcy, tj. łącznie o zapłatę kwoty 41.244,11 zł. Sąd uwzględnił powództwo do kwoty 24.741,73 zł, czyli w 60%. W takim zakresie powoda można było, więc uznać za stronę wygrywającą, za przegrywającą zaś w 40%. Koszty, które w związku z tym podlegały zasądzeniu tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego to: na rzecz powoda kwota 1080 zł (60% x 1800 zł) i na rzecz pozwanej 720 zł (40% x 1800 zł). Sąd dokonał jednak zasądzenia różnicy na rzecz tej strony, której przysługują koszty wyższe (vide: wyrok SN z 21 lutego 2002r., I PKN 932/2000, OSNP 2004/4/63), czyli na rzecz powoda w wysokości 360 zł (1080 zł – 720 zł) w punkcie czwartym wyroku. Analogicznie do powyższego należało obliczyć koszty, które podlegają ściągnięciu na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie z tytułu poniesionych w sprawie wydatków w związku z wydaniem przez biegłego pisemnej opinii sądowej: przez powoda 4.541,66 zł (40% x 11.354,14 zł) i przez pozwaną 6.812,48 zł (60% x 11.354,14 zł). Pozwana w trakcie postępowania uiściła zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 4.000,00 zł, dlatego Sąd w wyroku nakazał ściągnąć od pozwanejM. D.na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie kwotę 2.812,48 zł (6.812,48 zł – 4000 zł) tytułem częściowego zwrotu kosztów procesu, tj. wydatków w sprawie poniesionych w związku z wydaniem przez biegłego opinii sądowej – punkt piąty wyroku. O kosztach procesu wpunkcie szóstymorzeczono na podstawieart. 97 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnychzgodnie, z którym w toku postępowania w sprawach zakresu prawa pracy o roszczeniach pracownika wydatki obciążające pracownika ponosi tymczasowo Skarb Państwa. Sąd pracy w orzeczeniu kończącym postępowanie w instancji rozstrzyga o tych wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113, z tym ze obciążenie pracownika tymi wydatkami może nastąpić w wypadkach szczególnie uzasadnionych. Natomiast na podstawieart. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz. U. 2010r., Nr 90, poz. 594 - tekst jednolity), Sąd nakazał ściągnąć od pozwanejM. D.na rzecz Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie kwotę 743,00 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, której powód nie miał obowiązku uiścić ((24.741,73 zł x 5%)x60%) punkt siódmy wyroku. ZARZĄDZENIE 1 uzasadnienie odnotować 2 odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie date: '2014-04-15' department_name: VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Bogumiła Krzymińska - Małgorzata Kryńska – Mozolewska - Ewa Zembrzycka-Wiater legal_bases: - art. 94 pkt 5 Kodeksu pracy - art. 98 i 100 k.p.c. - art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: Marzena Szablewska signature: VI P 299/09 ```

152520000001006_II_Ka_000209_2020_Uz_2020-12-02_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

s ygn. akt II Ka 209/20 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ dnia 02 grudnia 2020 r. Sąd Okręgowy w Sieradzu – II Wydział Karny,w składzie: Przewodniczący - sędzia Jacek Klęk Protokolant - sekr. Aleksandra Politowicz przy udziale prokuratora Arkadiusza Majewskiego i oskarżycielki posiłkowejA. K. (1), po rozpoznaniu w dniu 2 XII 2020 r. sprawyA. K. (2),oskarżonego o czyny zart. 209§1 k.k., na skutek apelacji oskarżycielki posiłkowej od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu z 30 lipca 2020 r. sprawie II K 31/20, - uchyla zaskarżony wyrok w całości i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Sieradzu do ponownego rozpoznania. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II Ka 209/20 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 0 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Sieradzu z 30 lipca 2020 r. wydany w sprawie II K 31/20. 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☒ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3 Granice zaskarżenia 1.1.1 Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.2 Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany wart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4 Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodamiprzeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 1.5 Ustalenie faktów 1.1.3 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.1.1. 1.1.4 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2.1. 1.6 Ocena dowodów 1.1.5 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.6 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 3.1. Obraza prawa materialnego, a toart. 115§2 kkpoprzez przyjęcie, że: 1 korzystanie przez oskarżycielkę posiłkową, sprawującą opiekę faktyczną nad pokrzywdzonymi „i całą rodzinę oskarżonego” z majątku ruchomego i nieruchomego oskarżonego, 2 uzyskiwanie z majątku oskarżonego przez oskarżycielkę posiłkową dochodów, 3 zaoszczędzenie przez oskarżycielkę posiłkową wydatków na najem mieszkania i dzierżawę ziemi w związku z korzystaniem z siedliska i gospodarstwa oskarżonego, 4 zaniechanie przez oskarżycielkę posiłkową zainicjowana postępowania o podział majątku dorobkowego z sugestią, że jest to dla niej wygodne, wpływają na ocenę stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, podczas gdy nie mają w tym względzie znaczenia. ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Okoliczności prawnie relewantne dla oceny stopnie społecznej szkodliwości ustawodawca wskazał wart. 115§2 kk. Wspomniana norma stanowi, że przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Z powyższego wprost wynika, że wszystkie okoliczności uznane przez Sąd Rejonowy za istotne dla ustalenia stopnia społecznej szkodliwości przestępstwa niealimentacji na szkodę dzieci takimi nie są, bowiem dotyczą nie czynu a relacji oskarżonego z matką uprawnionych. Przyjęcie przez Sąd za podstawę ustalenia znikomego stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu okoliczności z poza katalogu zamkniętego określonego wart. 115§2 k.k.stanowi obrazę prawa materialnego przesądzającą o konieczności uchylenia wyroku umarzającego postępowanie. Wniosek Zmiana zaskarżonego wyroku i skazanie oskarżonego za dokonanie przypisanego czynu. ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Skarżąca zdefiniowała wniosek apelacyjny żądaniem skazania oskarżonego. Taki dezyderat pozostaje w opozycji do regułyne peiusstanowionejart. 454§1 k.p.k., tj. braku po stronie sądu odwoławczego prerogatyw do skazania oskarżonego, co do którego w pierwszej instancji m.in. umorzono postępowanie. 3.2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a polegający na: a przyjęciu wykluczających się okoliczności a to zaorania przez oskarżonego na wiosnę 2019 r. ziemi uprawnej z jednoczesnym ustaleniem, że to matka pokrzywdzonych czerpała z uprawy owej ziemi korzyści; b bezpodstawnym ustaleniu, że matka uprawnionych, poprzez korzystanie z domu mieszkalnego będącego własnością oskarżonego, uzyskuje korzyści majątkową w kwocie 1.500 zł miesięcznie w postaci zaoszczędzenia wydatków na najem lokalu mieszkalnego podczas gdy wartość ta nie wynika z materiału dowodowego. ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Co do zasady podniesienie w jednym środku odwoławczym zarzutów obrazy prawa materialnego i oparcia rozstrzygnięcia na błędnych ustaleniach faktycznych jest wadliwym. Zarzut obrazy prawa materialnego dotyczy wszak oceny prawnej prawidłowo ustalonych w sprawie okoliczności faktycznych. Zakwestionowanie poszczególnych okoliczności faktycznych jest zaś możliwe albo poprzez wykazanie, że z uznanych za wiarygodne dowodów te nie wynikają (właściwy błąd co do ustaleń), bądź poprzez wykazanie dowolności oceny wiarygodności dowodów (co związane jest z legalnością czynności procesowych na etapie gromadzenia dowodów jak i orzekania). Ma rację skarżąca zarzucając wewnętrzną sprzeczność orzeczeniu, co do kwestii czerpania przez oskarżycielkę posiłkową korzyści z uprawy ziemi rolnej oskarżonego korzyści. Przedmiotem zarzutu był okres od 25 stycznia 2019 r. do 5 grudnia 2019 r. Tymczasem z ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że oskarżony wiosną 2019 r. zaorał całość stanowiących jego własność gruntów rolnych uniemożliwiając tym ich uprawę oskarżycielce. Niezależnie więc od trafności kwalifikowania jako okoliczności mającej znaczenie dla oceny stopnia społecznej szkodliwości niealimentacji przypisanej oskarżonego faktu korzystania z jego majątku przez matkę uprawnionych jest oczywistym, żein concretopodjętymi wiosną 2019 r. działaniami oskarżony uniemożliwił jej to.Nbtakie postąpienie oskarżonego, o ile faktycznie obliczone było na udaremnienie oskarżycielce uprawy roli, której sam faktycznie nie uprawiał, jawi się jako okoliczność mająca znaczenie dla oceny stopnia winy. Co zaś tyczy się dowolności ustalenia wartości jakie oskarżycielka zaoszczędziła korzystając z domu mieszkalnego oskarżonego argumentacji skarżącej trudno nie przyznać racji, skoro przyjęcie przez Sąd kwoty 1.500 zł nie zostało poparte jakimkolwiek dowodem. Powyższe nie oznacza przy tym, by okoliczność ta miała znaczenie dla oceny społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu. Wniosek Jak w pkt. 3.1. ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Jak w pkt. 3.1. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 4.1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 1.7 Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 5.1.1. Przedmiot utrzymania w mocy Zwięźle o powodach utrzymania w mocy 1.8 Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 5.2.1. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 1.9 Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 1.1.7 Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 5.3.1.1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 5.3.1.4.1. ☒art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia Konieczność uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy Sądowimeritido ponownego rozpoznania wynika wprost z brzmieniaart. 454§1 k.p.k.Trzeba przy tym zaznaczyć, że w sprawie rzecz nie ogranicza się wyłącznie do legalności oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonego, co przedstawiono wsekcji 5.3.2. 1.1.8 Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania Przy ponownym przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd zbada faktyczny okres niezdolności do pracy oskarżonego w 2019 r. Dokonane przez Sąd Rejonowy dla potrzeb uchylonego orzeczenia w oparciu o dokumenty KRUS przedstawione przez obronę, a uznane za wiarygodne pomijają okres niezdolności oskarżonego do pracy, w którym odmówiono mu wypłaty zasiłku (od 06.07.2019 r. do 26.07.2019). Z akt sprawy nie wynikają powody, dla których ubezpieczyciel odmówił oskarżonemu w owym czasie wypłaty zasiłku, jednak można założyć, że chodzi alternatywnie o: a brak podstaw do wypłaty zasiłku ponad okres 180 dni ewentualnie b pobyt w tym okresie w zakładzie leczniczym na koszt KRUS. Powyższe należy ustalić w kolejnym postępowania, bo ma istotne znaczenie dla ustalenia okres niewywiązywania się przez oskarżonego z ciążącego na nim obowiązku łożenia na utrzymanie dzieci. Rozpoznając ponownie sprawę Sąd dokona ustaleń w zakresie wykształcenia oskarżonego oraz jego kwalifikacji zawodowych. Z akt wynika, że oskarżony, pomimo, że jest właścicielem gospodarstwa rolnego z zawodu jest kierowcą. Ma to znaczenie, bowiem na rynku pracy osoby z kwalifikacjami kierowców są poszukiwane i stosunkowo łatwo znajdują zatrudnienie. Tę okoliczność należy oceniać w kontekście jego wyjaśnień wspartych dokumentacją dot. okresu niezdolności do pracy z przyczyn zdrowotnych. Z nich wynika, że w okresie od 27 lipca 2019 r. oskarżony nie był już osobą niezdolną do pracy. Należy więc ustalić z jakich powodów nie podjął zatrudnienia oraz w jaki sposób poszukiwał pracy – zwłaszcza, czy podejmował jakiekolwiek, kroki jak choćby składanie podań, życiorysów i listów motywacyjnych u potencjalnych pracodawców, czy był na jakiekolwiek rozmowie o pracę, czy zamieszczał ogłoszenia o poszukiwaniu pracy, czy zarejestrował się w podmiotach prowadzących działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa pracy. Bez ustalenia powyższego brak jest podstaw do przyjęcia, by zdolny do pracy mężczyzna obiektywnie nie był w stanie łożyć na utrzymanie dzieci. W sprawie tymczasem rysuje się obraz ojca, pozbawionego prawa do opieki i tej opieki niewykonującego i faktycznie i w zakresie łożenia na utrzymanie uprawnionych uzasadniającego powyższe konfliktem z matką dzieci – dochodzi więc do karania dzieci za postawę matki, co oczywiście nie może spotkać się z aprobatą. 1.10 Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 7 PODPIS

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Sieradzu date: '2020-12-02' department_name: II Wydział Karny judges: - sędzia Jacek Klęk legal_bases: - art. 209§1 k.k. - art. 438 pkt 1a k.p.k. recorder: sekr. Aleksandra Politowicz signature: II Ka 209/20 ```

152510000000503_I_C_000905_2020_Uz_2021-04-28_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt I C 905/20 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ (...), dnia 28 kwietnia 2021 r. Sąd Okręgowy w Łodzi I Wydział Cywilny w następującym składzie: Przewodniczący: Sędzia Ewa Maciejewska Protokolant: stażysta Agnieszka Sygidus po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2021 r. w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwaG. P.iA. P. przeciwko(...) Bank S.A.wW. o zapłatę kwoty 109 030, 57 zł i o ustalenie nieistnienia między stronami stosunku prawnego w związku z nieważnością umowy kredytu hipotecznego nr(...)sporządzonej w dniu 24 listopada 2006 r. 1 zasądza od(...) Bank S.A.wW.łącznie na rzeczG. P.iA. P.kwotę 109 030, 57 zł (sto dziewięć tysięcy trzydzieści złotych pięćdziesiąt siedem groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 6 417 zł (sześć tysięcy czterysta siedemnaści złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocniania się wyroku do dnia zapłaty; 2 oddala powództwo o ustalenie.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2021-04-28' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Sędzia Ewa Maciejewska legal_bases: [] recorder: stażysta Agnieszka Sygidus signature: I C 905/20 ```

153005000005506_XI_Ka_001027_2013_Uz_2013-12-05_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XI Ka 1027/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 grudnia 2013r. Sąd Okręgowy w Lublinie w XI Wydziale Karnym-Odwoławczym w składzie:Przewodniczący: SSOArkadiusz Śmiech Sędziowie: SOWłodzimierz Śpiewla SOEwa Bogusz-Patyra-spr. Protokolant:prot. Małgorzata Purc przy udziale Prokuratora Ewy Stelmach po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2013 r. sprawyZ. O.,W. O.,J. O. oskarżonych zart. 158 § 1 kki in. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonych od wyroku Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej z dnia 9 sierpnia 2013 r. sygn. akt VII K 932/12 uchyla zaskarżony wyrok i sprawę oskarżonychZ. O.,W. O.iJ. O.przekazuje Sądowi Rejonowemu w Białej Podlaskiej do ponownego rozpoznania. Sygn. aktXI Ka 1027/13 UZASADNIENIE Z. O.iW. O.oskarżeni zostali o to, że: w dniu 29 maja 2012 roku wM., powiatu(...), województwa(...), działając wspólnie i w porozumieniu wzięli udział w pobiciuP. O., w ten sposób, że uderzali ją rękoma i kopali po całym ciele, narażając ją na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego wart. 156 § 1 k.k.lubart. 157 § 1 k.k., tj. o przestępstwo zart. 158 § 1 k.k. J. O.oskarżony został o to, że: w dniu 29 maja 2012 roku wM., powiatu(...), województwa(...), działając w celu wywarcia wpływu na świadka składającego zeznania w sprawie prowadzonej przez Komendę Miejską Policji wB.w sprawie RSD 842/12 wziął udział w pobiciuP. O.w ten sposób, że uderzał ją rękoma i kopał po całym ciele, narażając ją na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego wart. 156 § 1 k.k.lubart. 157 § 1 k.k., tj. o przestępstwo zart. 158 § 1 k.k.w zb. zart. 245 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. Sąd Rejonowy w Białej Podlaskiej wyrokiem z dnia 9 sierpnia 2013 roku oskarżonychZ. O.,W. O.iJ. O.uznał za winnych dokonania zarzucanych im czynów opisanych aktem oskarżenia i skazałZ. O.iW. O.na mocyart. 158 § 1 k.k.na kary po 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności, zaśJ. O.na mocyart. 158 § 1 k.k.w zb. zart. 245 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k., przyjmując za podstawę wymiaru karyart. 245 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności; na mocyart. 69 § 1 i 2 k.k.,art. 70 § 1 pkt 1 k.k.wykonanie orzeczonych wobec wszystkich oskarżonych kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby lat 2 (dwóch); na mocyart. 71 § 1 k.k.orzekł wobecZ. O.iW. O.po 40 (czterdzieści) stawek dziennych grzywny, zaś wobecJ. O.50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość stawki na kwotę 10 (dziesięć) złotych każda; zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonychZ. O.iW. O.po 220 złotych, zaś odJ. O.230 złotych tytułem opłaty i po 191,46 złotych od każdego z oskarżonych tytułem zwrotu poniesionych wydatków. Apelację od powyższego wyroku wniósłobrońca oskarżonych. Zaskarżył powyższy wyrok w całości na korzyść oskarżonych, zarzucając: 1 obrazy przepisów prawa materialnego w szczególnościart. 158 § 1 k.k.poprzez błędną kwalifikację czynu zarzucaną wszystkim oskarżonym, gdyż ocena zebranego materiału dowodowego i uchybień procesowych nie dają podstawy do zastosowania kwalifikacji zarzucanego im występku a także obrazę tego przepisu poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy ani z opisu czynu przypisanego skazanym, ani z ustaleń faktycznych zawartych w uzasadnieniu wyroku nie wynika, aby oskarżeni narazili swym zachowaniem pokrzywdzoną na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo następnie skutku określonego wart. 156 § 1 k.k.lubart. 157 § 1 k.k.; 2 obrazy przepisów prawa materialnego w szczególnościart. 245 k.k.zastosowanego wobecJ. O.i skazania go za ten czyn, podczas gdy zarówno ocena materiału dowodowego jak i dokładna analiza strony przedmiotowej oraz podmiotowej tego występku w sposób zdecydowany prowadzą do wniosków odmiennych, stwierdzających brak podstaw do zastosowania takiej kwalifikacji zarzutu wobec tego oskarżonego; 3 błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść i rzutujący w konsekwencji na błędnie przyjętą kwalifikację prawną czynu, a polegający na uznaniu, że wszyscy oskarżeni brali udział w pobiciuP. O.z zamiarem narażenia jej na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo następstw przewidzianych wart. 156 § 1 k.k.iart. 157 § 1 k.k., bez prawidłowego ustalenia stopnia niebezpieczeństwa, a w myślart. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.– dokładnie określonego w wyroku a więc ustaleniu zamiaru uczestników obejmujących działanie o charakterze walki i ich świadomości oraz ewentualnych skutków w postaci bezpośredniego zagrożenia dla życia lub w poważnym stopniu dla zdrowia człowieka – czego Sąd I instancji nie ustalił; 4 błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść wyroku, poprzez oparcie przedmiotowych ustaleń na zeznaniach pokrzywdzonejP. O.i jej matkiM. O., które są z oskarżonymi w głębokim konflikcie oraz osób związanych z pokrzywdzonymi więzami przyjacielskimi, które to osoby były bezpośrednio zainteresowane przebiegiem niniejszego postępowania a w szczególności przypisania oskarżonym sprawstwa w zakresie zarzucanych im czynów – pomimo istnienia wielu niespójności tych zeznań, zarówno z wyjaśnieniami oskarżonych jak i innych świadków, nie zainteresowanych rozstrzygnięciem sprawy jak i pominięcie problemu złości – a wręcz nienawiści pokrzywdzonej do oskarżonegoZ. O.– ojca jej dziecka, który nie chciał się z nią związać – co w znaczny sposób wpływało na ich postawę, jak i wiarygodność zeznań w zakresie oskarżenia; 5 rażące naruszenieart. 5 § 2 k.p.k., które miało istotny wpływ na treść wyroku, poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości i niespójnych zeznań pokrzywdzonejP. O.iM. O., na niekorzyść oskarżonych; 6 rażącego naruszeniaart. 7 k.p.k.w zw. zart. 172 k.p.k.które miało istotny wpływ na treść orzeczenia, poprzez przekroczenie, w zakresie ustalenia sprawstwa wszystkich trzech oskarżonych, zasady swobodnej oceny dowodów, podejście tej oceny w sposób dowolny, sprzeczny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, w sposób wykluczający możliwość ustalenia prawdy obiektywnej, a polegający na nieuzasadnionej i nie popartej dowodami odmowie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych, popartych zeznaniami innych świadków, które tworzą logiczną całość oraz niezasadnym przyjęciu ich działania jako bezprawne – wyłącznie na podstawie odmiennych i niespójnych początkowych zeznań pokrzywdzonej i jej matkiM. O.– w zakresie ich spostrzeżeń co do sposobu zadawania ciosów przez oskarżonych, doznanych obrażeń i przebiegu rzekomego zdarzenia, podczas gdy pozostałe dowody w jednoznaczny sposób podważyły winę oskarżonych; 7 naruszenie zasad postępowania mianowicie samegoart. 172 k.p.k.poprzez zaniechanie przeprowadzenia konfrontacji oskarżonych a pokrzywdzoną iM. O., a także pokrzywdzoną ze świadkiemK. S.iP. K.na okoliczności przebiegu zdarzenia; 8 rażące naruszenie procedury karnej, a w szczególnościart. 170 § 1 i 2 k.p.k.poprzez bezzasadne oddalenie wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z nagrania rejestrującego przebieg zdarzenia objętego zarzutem, podczas gdy okoliczności sprawy winny być przez sąd wyjaśnione w sposób nie budzący wątpliwości – tym bardziej, że oskarżonyZ. O.nagranie takie posiadał i informował o tym sąd pierwszej instancji; 9 rażące naruszenie przepisów prawa procesowegoart. 7 k.p.k.iart. 410 k.p.k.;art. 167 k.p.k.a wyrażające się w naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów poprzez zaniechanie przeprowadzenia z urzędu dowodu z nagrania fonicznego z przebiegu zdarzenia będącego przedmiotem sprawy – celem wyjaśnienia wszystkich jego okoliczności, a także nie ustosunkowanie się, w uzasadnieniu wyroku, do zeznań świadkaP. K., poprzez ich pominięcie oraz ogólnikowym, pobieżnym i dowolnym podejściu do zeznańK. S., mającym na celu zdyskredytowanie ich z powodu odmienności treści jego zeznań w stosunku do zeznań pokrzywdzonej; a ponadto zaniechanie wezwania i przesłuchania w charakterze świadków funkcjonariuszy policji, którzy przyjechali na miejsce zdarzenia bezpośrednio po jego zaistnieniu, a które to zeznania mają kluczowe znaczenie dla niniejszej sprawy. Na zasadzieart. 437 § 2 k.p.k.wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Białej Podlaskiej VII Wydział Karny. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Analiza akt sprawy oraz lektura pisemnych motywów zaskarżonego wyroku w zestawieniu z zarzutami podniesionymi przez skarżącego prowadzi do wniosku o zasadności apelacji i konieczności uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy oskarżonych do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu Instancyjna kontrola zaskarżonego wyroku wykazała, iż Sąd Rejonowy dopuścił się obrazyart. 7 kpk,art. 410 kpkiart. 424 § 1 kpk. Słusznie bowiem podnosi skarżący, że Sąd Rejonowy ustalony stan faktyczny oparł na zeznaniachP. O.iM. O., uznając je za prawdziwe ze względu na ich niezmienność i konsekwencję, podczas gdy ich relacje zawierają szereg wewnętrznych sprzeczności jak również są sprzeczne ze sobą i opinią biegłego wydaną na podstawie dokumentacji lekarskiej. WedługP. O.wszystko działo się na oczach jej matkiM., która zajęła się dziećmi.J. O.miał w ręku kij o długości 1m, którym zaczął ją bić po głowie, po plecach, gdzie popadnie.W. O.uderzyła ją metalową łapką na pewno raz w głowę, bo miała bolesny guz.Z. O.kopał ją po całym ciele (k 7-8). Na rozprawie zeznała, że matka próbowała jej pomóc, aleZ. O.zaczął bić jej matkę. Twierdziła, że odeszła kawałek i wywróciła się, co widziała tylko jej matka i dzieci (k 73), podczas gdy w pierwszych zeznaniach wskazała, żeZ. O.kopał ją po całym ciele- upadła na ziemię i się podnosiła. Przesłuchana w dniu 26 czerwca 2013r. zeznała, żeZ.ją popychał, a jak upadła, to ją kopał. Matka była na podwórku z jej dziećmi, przybiegła z dzieckiem na rękach i próbowała jej pomóc (96v). TymczasemM. O.zeznała, że toZ. O.zaczął szarpaćP. O., do szarpaniny dołączyła sięW. O.- trzymała w ręku metalowy pręt, którym biła jej córkę. Po krótkiej chwili dołączył do nichJ. O.. Wtedy już przewróciliP., bili ją rękami i kopali.O.bili ją po całym ciele. Jak zabierała córkę, to oni nadal ją bili. Przez cały czas tego zajściaW. O.biłaP.tym metalowym przedmiotem trzymanym w ręku, aJ.kijem, z którym przyszedł, natomiastZ.uderzał córkę pięściami (k 14v). Ona sama była uderzona raz przezJ. O.. Podała też, żeJ. O.popchnąłP.w kupę kamieni (k 107v). P. O.w pierwszych zeznaniach, które potwierdzała na rozprawie, wskazała, że straciła przytomność i upadła na ziemię (k 8). Przed Sądem przyznała, że była lekko ubrana, bo było gorąco (k 97).Twierdziła, że w karcie wypisu ze szpitala jest wpis świadczący o tym, że miała guzy i siniaki (k 97).M. O.także utrzymywała, że córka miała 3 guzy na głowie, miała siniaki na rękach (k 77v). Przeczy temu dokumentacja lekarska (k 9) oraz opinia biegłego (k 17), które to dowody w ocenie Sadu Rejonowego nie budzą wątpliwości w zakresie doznanych obrażeń i ich charakteru. Jak wynika z zapisu w karcie szpitalnego oddziału ratunkowego,P. O.zgłaszała w wywiadzie uraz głowy okolicy ciemieniowej. Stwierdzono otarcie naskórka, krwiak podskórny średnicy około 4 cm. Przytomności nie straciła (k 9). Zgodnie z opinią biegłego uP. O.stwierdzono otarcie skóry okolicy ciemieniowej lewej z krwiakiem podskórnym około 4 cm. (k 17). Ze względu na to, że Sąd Rejonowy procedując w sprawie niniejszej nie usunął wskazanych sprzeczności, a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dokonał mało wnikliwej oceny dowodów w sprawie tej zgromadzonych, obdarzając wiarą sprzeczne ze sobą dowody, wątpliwości musi budzić prawidłowość ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy. Sytuacja taka skutkować zatem musiała uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania, co z uwagi na treśćart. 436 kpkzwalnia Sąd Okręgowy z obowiązku odnoszenia się do pozostałych zarzutów odwoławczych. Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Rejonowy przeprowadzi postępowanie dowodowe od początku. Przesłucha oskarżonych, o ile nie skorzystają oni z przysługującego prawa do odmowy złożenia wyjaśnień i udzielenia odpowiedzi na zadane pytania, prawidłowo stosującart. 389 kpk. Szczegółowo przesłuchaP. O.iM. O., dążąc do precyzyjnego i chronologicznego odtworzenia przebiegu wydarzeń, pamiętając o treściart. 391 § 1 k.p.k.oraz mając na względzie poczynione wyżej uwagi. W razie zaistnienia ku temu przesłanek zart. 172 k.p.k.Sąd Rejonowy przeprowadzi konfrontacje. W zakresie zeznań pozostałych świadków może poprzestać na ich ujawnieniu zgodnie zart. 442 § 2 k.p.k. Nadto Sąd Rejonowy rozważy zasadność dopuszczenia dowodu z opinii Katedry iZakładu (...)wL.celem wypowiedzenia się przez biegłych, czy stwierdzone uP. O.obrażenia ciała mogły powstać w okolicznościach podanych przez pokrzywdzoną iM. O., czy też mogły być rezultatem upadku, który opisał w swych wyjaśnieniachJ. O.(k 72v). Przeprowadzi dowody nieosobowe, zgodnie z przepisamikpki ewentualnie inne dowody z urzędu lub na wniosek stron, których potrzeba wyłoni się w toku postępowania. Zgromadzony materiał dowodowy podda wnikliwej analizie. Oceny wszystkich dowodów dokona zgodnie z zasadami wiedzy, logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w granicach określonych wart. 7 k.p.k.oraz respektując zasady wynikające zart. 4 k.p.k.Na tej podstawie ustali stan faktyczny, który podda właściwej ocenie prawnej. W razie potrzeby Sąd Rejonowy swoje stanowisko uzasadni, zgodnie z wymogamiart. 424 k.p.k. Z powyższych względów Sąd Okręgowy, na zasadzieart. 437 § 2 k.p.k.orzekł jak w wyroku.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Lublinie date: '2013-12-05' department_name: XI Wydział Karny Odwoławczy judges: - Ewa Bogusz-Patyra-spr. - Włodzimierz Śpiewla legal_bases: - art. 70 § 1 pkt 1 k.k. - art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. recorder: prot. Małgorzata Purc signature: XI Ka 1027/13 ```

154505250001003_II_C_004253_2017_Uz_2019-12-11_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

sygn. II C 4253/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 grudnia 2019 roku Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie II Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący sędzia Agnieszka Tulczyńska-Ożga Protokolant Dominika Staszel po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2019 roku na rozprawie sprawy z powództwaR. D. przeciwkoU.Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą wW. o ustalenie istnienia bądź nieistnienia stosunku prawnego I oddala powództwo; II zasądza od powodaR. D.na rzecz pozwanego kwotę 917,00 zł (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 900,00 zł (dziewięćset złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie date: '2019-12-11' department_name: II Wydział Cywilny judges: - sędzia Agnieszka Tulczyńska-Ożga legal_bases: [] recorder: Dominika Staszel signature: II C 4253/17 ```

152510150004003_VIII_C_002341_2014_Uz_2016-03-24_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt VIII C 2341/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 lutego 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilnyw składzie: Przewodniczący S.S.R. Małgorzata Sosińska-Halbina Protokolant sekr. sąd. Izabella Bors po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2016 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwaK. Z. przeciwkoI. D.iD. D. (1) o zadośćuczynienie i odszkodowanie 1 zasądza od pozwanychI. D.iD. D. (1)solidarnie na rzecz powódkiK. Z.kwotę 5.399,67 zł (pięć tysięcy trzysta dziewięćdziesiąt dziewięć złotych sześćdziesiąt siedem groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 2 listopada 2014 roku do dnia zapłaty, przy czym od dnia 1 stycznia 2016 roku z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, tytułem odszkodowania; 2 zasądza od pozwanychI. D.iD. D. (1)solidarnie na rzecz powódkiK. Z.kwotę 5.000,00 zł (pięć tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 2 listopada 2014 roku do dnia zapłaty, przy czym od dnia 1 stycznia 2016 roku z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, tytułem zadośćuczynienia; 3 oddala powództwo w pozostałym zakresie; 4 zasądza od pozwanychI. D.iD. D. (1)solidarnie na rzecz powódkiK. Z.kwotę 95,67 zł (dziewięćdziesiąt pięć złotych dziewięćdziesiąt siedem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu. Sygn. akt VIII C 2341/14 UZASADNIENIE W dniu 29 września 2014 roku powódka -K. Z., reprezentowana przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczyła przeciwko pozwanym:I. D.iD. D. (1)powództwo o solidarną zapłatę kwoty 5.399,89 zł z tytułu odszkodowania oraz kwoty 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia, obie kwoty z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także wniosła o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, że w dniu 22 lutego 2014 roku, około godz. 16.00, dwa psy rasy owczarek niemiecki należące do pozwanych, dokonując podkopu pod ogrodzeniem nieruchomości nr 14 położonej wW., będącej współwłasnością powódki, wtargnęły na jej teren, a następnie zaatakowały należące do powódki trzy psy, powodując u nich rozległe obrażenia. Kiedy powódka wraz z rodzicami usiłowała odciągnąć psy pozwanych, te zaatakowały ją gryząc dotkliwie w obie ręce i stopę. Dopiero interwencja ojca powódki -W. Z.spowodowała, że psy pozwanych opuściły nieruchomość tą samą drogą, którą weszły. Na skutek doznanych obrażeń powódka oraz należące do niej psy wymagały natychmiastowej interwencji lekarzy. Powódce pomocy medycznej udzielili lekarzeWojewódzkiej (...)wŁ., którzy założyli jej trzy szwy chirurgiczne na pięcie lewej oraz opatrunki na obydwu rękach, podali zastrzyk przeciwtężcowy i zlecili dalszą kontrolę przez lekarza POZ. Rany powódki spowodowały jej niezdolność do pracy w wymiarze 10 dni. Powódka zmagała się przy tym z dolegliwościami bólowymi, które utrzymując się przez okres 5 miesięcy ograniczały powódce możliwość wykonywania prac domowych oraz zawodowych. Pomimo upływu czasu od zdarzenia, z powodu doznanej traumy, u powódki utrzymują się cierpienia fizyczne i psychiczne, w szczególności lęk przed obcymi psami. W przypadku psów powódki konieczne było udzielenie im pomocy weterynaryjnej, co łącznie miało miejsce 27-krotnie w przeciągu 2 miesięcy od zdarzenia. Pozwani, choć poinformowani natychmiast po zdarzeniu o jego przebiegu, odmówili współdziałania w ramach procesu leczniczego powódki, jak również polubownego załatwienia sprawy. Uzasadniając kwotę dochodzoną z tytułu odszkodowania powódka wskazała, że składają się na nią: utracone wynagrodzenie za pracę w okresie zwolnienia lekarskiego – 172 zł, wydatki związane z dojazdami na zabiegi oraz wizyty kontrole lekarskie i weterynaryjne – 250 zł oraz wydatki związane z leczeniem psów powódki – 4.977,89 zł. (pozew k. 2-6) W odpowiedzi na pozew pozwani, reprezentowani przez pełnomocnika będącego adwokatem, wnieśli o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na rzecz każdego z pozwanych zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego. Uzasadniając swoje stanowisko procesowe pozwani wskazali, że powódka w żaden sposób nie wykazała, że to psy pozwanych wykonały podkop pod jej nieruchomością, a następnie zaatakowały powódkę oraz jej psy. Pozwani zakwestionowali powyższą okoliczność podnosząc, że w ich ocenie szkoda została wywołana przez bezpańskie psy, które notorycznie biegają w okolicach nieruchomości stron. Z ostrożności procesowej pozwani podnieśli nadto zarzut nieudowodnienia roszczeń powódki co do wysokości. Pozwani wskazali, że powódka nie wykazała faktu niezdolności do pracy pozostającej w związku przyczynowym z doznanymi przez nią uszkodzeniami ciała, wysokości utraconego zarobku, jak również doznanego uszczerbku na zdrowiu oraz poniesionych kosztów opieki weterynaryjnej. Faktury rzekomo dowodzące tych kosztów pozwani uznali za zawyżone. Pozwani zakwestionowali także dochodzoną przez powódkę kwotę z tytułu zadośćuczynienia uznając ją za rażąco wygórowaną oraz nieadekwatną do doznanego uszczerbku na zdrowiu. (odpowiedź na pozew k. 89-92) W toku postępowania przed Sądem, pełnomocnicy stron podtrzymali swoje stanowiska procesowe. W piśmie procesowym opatrzonym datą 7 grudnia 2015 roku, pełnomocnik pozwanych, kwestionując agresywne usposobienie psów pozwanych, poddał nadto w wątpliwość możliwość opuszczenia przez nie nieruchomości, na której przebywają. Zaprzeczył również, aby pozwani wymieniali ogrodzenie po zdarzeniu wskazując, że remont ogrodzenia był dokonywany około półtora roku przed zdarzeniem. (protokół rozprawy k. 115-122, k. 143-144, k. 155-159, k. 171-173, głos do protokołuk. 163-166) Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: K. Z.wraz z rodzicami jest współwłaścicielką ogrodzonej ze wszystkich stron działki, położonej wW.14. Działkę tę od działki pozwanych oddziela jedna nieruchomość należąca doA. Ż.. Działki położone są względem siebie równolegle, przy czym ogrodzona działka państwaZ.jest wysunięta zarówno w stosunku do działki sąsiada oddzielającego ją od nieruchomości pozwanych jak i względem nieruchomości pozwanych. Za ogrodzonymi działkami stron są pola a za nimi las. W lutym 2014 roku pozwani posiadali dwa owczarki niemieckie. (fotografie k. 131- 133, okoliczności bezsporne) W sobotę 22 lutego 2014 roku powódka przyjechała do rodziców na działkę. Około godziny 16.00,K. Z.spacerowała wraz z matkąI. Z.oraz trzema wielorasowymi psami powódki:J.,S.iS., po terenie działki. Zaczynało się ściemniać. Dwa psy powódki były małe, jeden większy. W pewnym momencie, kiedy przechodziły w niewielkiej odległości od ogrodzenia od strony nieruchomości pozwanych, pojawiły się dwa owczarki niemieckie, należące do pozwanych, które nie szczekając, zaatakowały najmniejszego psa powódki -J.. Jeden z psów zaczął go gryźć od strony głowy, drugi od ogona, atakujące psy zaczęły też rozciągać go „jak gumę”. Powódka wraz z matką krzycząc, żeby spłoszyć atakujące psy, próbowały je odciągnąć, ale nie dały rady. Kiedy powódka usiłowała ratowaćJ.została ugryziona przez psa pozwanych w lewą nogę w okolicy piętowej, została również pokąsana przez atakujące zwierzęta w obie ręce. W momencie kiedy Jaśmin przestał się ruszać i skowyczeć, psy w analogiczny sposób zaatakowałyS.. Po pewnym czasie atakujące psy ruszyły w pościg za trzecim psem powódki,S.. W tym czasie kobiety pobiegły po pomoc do ojca powódki, który przebywał wówczas w domu.W. Z.z tarasu domu strzałami ostrzegawczymi z pistoletu bezskutecznie próbował przepłoszyć zwierzęta. Ponieważ to nie przyniosły zamierzonego skutku,W. Z.podbiegł bliżej psów i ponownie oddał cztery strzały w powietrze. Psy zaprzestały wówczas ataku i spokojnie doszły do siatki i podkopem, znajdującym się pod siatką w bezpośredniej odległości od miejsca gdzie zaatakowały, opuściły nieruchomość państwaZ..W. Z.w tym czasie pobiegł do furtki znajdującej się w ogrodzeniu działki od strony pola i pobiegł na nieruchomość oddzielającą jego nieruchomość od nieruchomości pozwanych. Widział wówczas psy, które wyszły pod siatką jego ogrodzenia, przeszły przez nieogrodzone pole jego bezpośredniego sąsiada i doszły do ogrodzenia nieruchomości państwaD.od strony pola, przez które weszły na ich nieruchomość.W. Z.widział jak psy wchodzą na nieruchomość pozwanych z odległości około 65 metrów. Psy pozwanych były większe od wszystkich psów powódki. (zeznania świadkaW. Z.k. 118-119, zeznania świadkaI. Z.k. 120-120 a, dowód z przesłuchania powódki k. 158 w zw. z k. 116-116 a, k. 171-172, protokół z oględzin k. 149-150, Bezpośrednio po zdarzeniuW. Z.udał się do domu pozwanych i poinformowałI. D., że psy pozwanych pogryzły powódkę i jej psy. Psy pozwanych biegały wówczas po posesji państwaD.. Niezwłocznie po powrocieW. Z., powódka wraz z rodzicami i trzema pogryzionymi psami udała się do(...)mieszczącej się wŁ.przyulicy (...), gdzie zwierzęta zostały poddane zabiegom. (zeznania świadkaW. Z.k. 118-119, dowód z przesłuchania pozwanej k. 159 w zw. z k. 116-117, okoliczności bezsporne) Kiedy psy miały operacje powódka pojechała doWojewódzkiej (...)wŁ., gdzie w PoradniC.-Ortopedycznej założono jej trzy szwy na pięcie lewej, zaopatrując trzycentymetrową ranę, zaopatrzono rany obu rąk, zaaplikowano antytoksynę tężcową oraz skierowano do poradni POZ. W poradni POZ, do której powódka zgłosiła się w poniedziałek– 24 lutego, lekarz w historii choroby wpisał m.in. „Pogryziona przez psy sąsiadów. … Rany kąsane obu rąk i pięty lewej (po szyciu rany).”. Z powodu opisanego urazu powódka uzyskała zwolnienie lekarskie w okresie 24.02.-05.03.2014 r.K. Z.zgłosiła się w tym dniu również do(...)wŁ., gdzie otrzymała skierowanie do punktu szczepień p/wściekliźnie. Powódka zgłosiła się do POZ ponownie w dniu 5 marca 2014 roku, kiedy zdjęto jej szwy. Powódka po zdarzeniu była obolała, długo bolały ją ręce, a przez pierwszy tydzień dodatkowo miała problemy podstawowymi, codziennymi czynnościami, takimi jak ubieranie się, przy których pomagała jej matka. W związku z doznanym urazem nogi, miała problemy z chodzeniem, a już po powrocie do pracy, nie mogła założyć buta i musiała chodzić w jednym bucie. Na nodze w miejscu ugryzienia pozostała blizna. Bezpośrednio po zdarzeniuK. Z.miała problemy ze spaniem, nie jadła, unikała rozmów. Problemy zdrowotne powódki utrzymywały się przez okres trzech miesięcy. Do dziś boi się obcych psów, ma traumę, wskutek której m.in. wieczorami na działce u rodziców nie wychodzi na spacer z psami a jedynie wypuszcza je z domu. (informacja dla lekarza kierującego/POZ wraz z załącznikiem k. 9-10; historia choroby pacjenta(...) Centrum Medyczne (...)k. 11-12, skierowanie k. 14, zeznania świadkaW. Z.k. 119, zeznania świadkaI. Z.k. 119-120, dowód z przesłuchania powódki k. 158 w zw. z k. 116- W wyniku zdarzenia pies Jaśmin doznał rozległych ran kąsanych na karkui w okolicy krzyżowej, rany na karku penetrującej do przedpiersia, skóra całej okolicy została odpreparowania od podskórza, uszkodzenia krocza - skóra została oddzielona od odbytu w jego dobrzusznej części w obrębie końcowej części jelita grubego tuż przed odbytem, trzech ran przebijających surowicówkę, mięśniówkę i błonę śluzową jelita, rany okolicy krzyżowej penetrującej do okolicy kręgosłupa, rozerwania mięśni. W związku z doznanymi urazami w dniu zdarzenia, założono mu m.in. szwy, sączki i kołnierz ochronny oraz podano leki. Powódka wraz z psem Jaśmin bardzo często, początkowo (do 13 marca 2014 roku) codziennie, a nawet dwa razy dziennie, przyjeżdżała na konieczne wizyty weterynaryjne, podczas których kontynuowano leczenie, m.in. podając kroplówki, początkowo dwa razy na dobę, później raz na dobę, które schodziły około 3-4 godzin jedna. Ostatnia wizyta pozostająca w bezpośrednim związku z urazami doznanymi podczas zdarzenia miała miejsce w dniu 5 kwietnia 2014 roku. W wyniku zdarzenia piesS.doznał licznych ran kąsanych w lewej pachwinie, pod ogonem dł. 0,5 cm, na lewym udzie dł. 1 cm, dwóch ran nad lewym guzem biodrowym, ranki na grzbiecie dł. 1 cm, rany z lewej strony powłok brzusznych dł. ok. 1 cm, rany z prawej strony i poniżej odbytu. Podczas wizyty weterynaryjnej w dniu 22 lutego 2014 roku odkażono mu rany, założono szwy oraz kołnierz ochronny i podano leki.K. Z.była wraz z psemS.na wizycie kontrolno-leczniczej również w dniu 23 lutego 2014 roku oraz celem zdjęcia szwów. W wyniku zdarzenia piesS.doznał rany kąsanej tuż poniżej odbytu, poziomo dł. ok. 4 cm, rany kąsanej po przyśrodkowej stronie lewego uda. W związku z doznanymi urazami w dniu zdarzenia założono mu m.in. szwy, sączek i kołnierz ochronny oraz podano leki. Powódka po zdarzeniu była z psemS.na dalszych wizytach leczniczych. Ostatecznie jednakS.nie przeżył pogryzienia. Wszystkie trzy psy przeszły operacje w dniu zdarzenia. Ogólnie powódka była na około 27 wizytach leczniczych u weterynarza. Za leczenie psów, wizyty weterynaryjne w(...) s. c.(...)mieszczącej się wŁ.przyulicy (...), oraz zakup niezbędnych środków opatrunkowych i preparatów do leczenia ran i konieczną transfuzję krwi powódka zapłaciła łącznie kwotę 4.984,82 zł. (historia choroby psa Jaśmin k. 45-70; historia choroby psaS.k. 71-73, historia choroby psaS.k. 74-76, zeznania świadkaW. Z.k. 118-119, zeznania świadkaI. Z.k. 119-120, dowód z przesłuchania powódki k. k. 158w zw. z k. 116-116 a, faktury VAT wystawione przez(...) s.c.(...)o nr:(...)k. 15, 21/(...)k. 16, 22/(...)k. 18, 23/(...)k. 19, 28/(...)k. 20, 30/(...)k. 21, 31/(...)k. 22, 32/(...)k. 23, 33/(...)k. 24, 35/(...)k. 25, 36/(...)k. 27, 38/(...)k. 28, 39/(...)k. 29, 44/(...)k. 30, 46/(...)k. 31, 47/(...)k. 32, 48/(...)k. 33, 49/(...)k. 34, 50/(...)k. 35, 51/(...)k. 36, 52/(...)k. 37, 55/(...)k. 39, 56/(...)k. 40, 64/(...)k. 41, 68/(...)k. 42, 78/(...)k. 43, FV nr(...)k. 26, rachunek k. 17, FV nr(...)k. 38, FV nr(...)k. 44) W. Z., następnego dnia po zdarzeniu, tymczasowo zabezpieczył podkop paletami drewnianymi. Docelowo powiększył ogrodzenie nieruchomości, które zabezpieczył płytami blaszanymi i siatką z podmurówką. W poniedziałek lub wtorek, bezpośrednio po zdarzeniu, ogrodzenie nieruchomości pozwanych od strony pola, we fragmencie, przez który psy wróciły na swoją nieruchomość, zostało wymienione. (zeznania świadkaI. Z.k. 119-120, zeznania świadkaW. Z.k. 118-119, protokół z oględzin k. 148-149, dowód z przesłuchania powódki k. k. 158 w zw. z k. 116-116 a) Powódka w związku ze zwolnieniem lekarskim w okresie od dnia 24 lutego do dnia 5 marca 2014 roku uzyskała wynagrodzenie mniejsze o kwotę 171,78 zł. Zarówno przez okres zwolnienia jak i kolejne osiem miesięcy po zdarzeniu powódka przebywała w domu rodziców na działce wW., z tego też miejsca jeździła na wizyty weterynaryjne i lekarskie. Odległość drogowa pomiędzy działką wW.a(...) s. c.mieszczącą się wŁ.przyulicy (...), w której leczone były zwierzęta powódki, wynosi nie mniej niż 16 km. Rodzice pomagali powódce w opiece nad zwierzętami, szczególnie nad Jaśminem, po jej powrocie do pracy. (wyciągi z banku potwierdzający wpływ wynagrodzenia powódki w okresie luty- kwiecień 2014 roku k. 77-79, zeznania świadkaW. Z.k. 118-119, zeznania świadkaI. Z.k. 120-120 a, dowód z przesłuchania powódki k. 158w zw. z k. 116-116 a, k. 171-172, mapaG.- wyznaczanie trasy.pl) Psy pozwanych są szczepione, zadbane. W ciągu dnia przebywają w wydzielonej dla nich, zamkniętej zagrodzie, z której są wypuszczane po zmroku, na noc. W dniu zdarzenia suka pozwanych była wysokoszczenna. (zeznania świadkaG. B.k. 120a, zeznania świadkaA. K.k. 121, zeznania świadkaR. B.k. 121, zeznania świadkaA. D.k. 144, zeznania świadkaA. M.k. 156, zeznania świadkaA. Ż.k. 157, dowód z przesłuchania pozwanej k. 159 w zw. z k. 116-117, dowód z przesłuchania pozwanego k. 159 w zw. z k. 117, k. 172) W naturze psiej jest tak, że jak pies spotka obcego psa może go zaatakować nawet jak jest spokojny i ułożony. W okolicach nieruchomości stron biegają bezpańskie psy. Psy te przeważnie gromadzą się w watahy po trzy, cztery psy, w których atakują. (zeznania świadkaW. Z.k. 118-119, zeznania świadkaG. B.k. 120a, zeznania świadkaA. K.k. 121, zeznania świadkaR. B.k. 121, zeznania świadkaA. D.k. 144, zeznania świadkaA. M.k. 156) Powódka odkąd ukończyła 11 rok życia (w dniu zdarzenia miała 37 lat) miała różnej maści psy. Od czasu szkoły podstawowej działa jako wolontariusz w różnych fundacjach pro zwierzęcych, w związku z czym ma cały czas kontakt nie tylko ze swoimi psami. (dowód z przesłuchania powódki k. 158, okoliczność bezsporna) Opisany stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie, uznanych za rzetelne i wiarygodne dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, zeznań świadków:W. Z.I. Z.,G. B.A. K.,R. B.,A. D.,A. M.,A. Ż., a także w oparciu o przeprowadzony dowód z zeznań stron, które uznał za wiarygodne poza zakresem omówionym poniżej. Sąd miał na uwadze również wyniki przeprowadzonych oględzin miejsca zdarzenia i nieruchomości stron. Sąd uznał za niewiarygodne zeznania świadkaA. K.w zakresie w jakim świadek zeznała, że w dniu zdarzenia państwoD.„oglądali ogrodzenie posesji i nic nie znaleźli żeby psy mogły się gdzieś podkopać.”. Powyższe zeznania pozostają w jaskrawej sprzeczności z zeznaniami samych pozwanych, którzy zgodnie twierdzili, że w dniu zdarzeniaD. D. (1)nie było w domu, a zatem nie mógł oglądać ogrodzenia posesji jak zeznał wskazany świadek. Z tego też względu Sąd odmówił wiary zeznaniom świadka w zakresie, o którym mowa. Sąd odmówił również wiarom zeznaniom pozwanych w zakresie w jakim twierdzili oni, że ogrodzenie od strony pola nie było wymieniane po zdarzeniu jako sprzeczne ze sobą i z zebranym w sprawie materiałem dowodowym uznanym przez Sąd za wiarygodny. Pozwana zeznawała, że po zdarzeniu nikt nie naprawiał wskazanego ogrodzenia, które było wymieniane rok, półtora roku przed zdarzeniem, podczas gdy pozwany zeznał, że zostało ono wymienione około ośmiu lat wcześniej. Tak duża rozpiętość w czasie niewątpliwie wskazuje, że ich zeznania są nie tylko w omawianym zakresie wewnętrznie sprzeczne ale też stanowią próbę takiego opisu rzeczywistości, który, na potrzeby niniejszego postępowania, byłby dla nich korzystny. Podkreślić również należy, że świadekI. Z., której zeznania Sąd uznał za wiarygodne, kategorycznie twierdziła, że widziała jak w poniedziałek, czy wtorek po zdarzeniu fragment ogrodzenia nieruchomości pozwanych od strony pola, obejmujący miejsce przez który ich psy powróciły na teren posesji, został wymieniony. Również podczas oględzin nieruchomości stron, wskazany świadek okazała Przewodniczącemu miejsce, z którego obserwowała wymianę siatki a ten potwierdził możliwość takiej obserwacji. Zauważyć również należy, że siatka, we fragmencie o którym mowa, istotnie różniła się od pozostałej siatki na ogrodzeniu posesji pozwanych. Ta była nowa, wyglądem, jeśli chodzi o poziom zniszczenia, zbieżna z siatką stanowiącą ogrodzenie nieruchomości rodziców powódki, która została wymieniona już po zdarzeniu. Podkreślić przy tym należy, że pozostała część siatki na ogrodzeniu posesji pozwanych, podobnie jak słupki, na których zamocowano wymienioną siatkę, były stare i zardzewiałe. Mając na uwadze powyższe Sąd odmówił wiary zeznaniom pozwanych w zakresie, o którym mowa. Wątpliwości Sądu nie budzą również złożone do akt faktury VAT, rachunki za leczenie psów powódki oraz wyciągi z rachunku bankowego powódki. Te wprawdzie są dokumentami prywatnymi, niemniej tak jak każdy dowód w sprawie podlegają ocenie Sądu, która musi uwzględniać całokształt materiału sprawy. Konieczność zaś wizyt weterynaryjnych i leczenia zwierząt powódki wynika zarówno z historii chorób tych psów, w których wskazano przebieg ich leczenia,jak i konsekwentnych, wiarogodnych i spójnych zeznań świadkówI. Z.iW. Z.a także z przesłuchania samej powódki. Uwzględniając przy tym zakres obrażeń psów doznanych w wyniku pogryzienia, przyjąć należy, że intensywność leczenia, konieczność dokonywania zabiegów, w tym transfuzji krwi, czy podawania kroplówek i w konsekwencji częstotliwość wizyt weterynaryjnych, w świetle zasad doświadczenia życiowego, nie budzi żadnych wątpliwości. Podkreślić również należy, że kwoty wskazane w fakturach, czy rachunkach nie są kwotami wygórowanymi a podmioty je wystawiające są podmiotami obcymi w stosunku do stron postępowania, nie zainteresowanymi wynikami przedmiotowego postępowania. Jedynie na marginesie wskazać w tym miejscu należy, że świadekW. Z.w swoich zeznaniach wskazał, że faktury z(...) s.c.drukowano bezpośrednio w dniu wizyty, ale zdarzało się, że drukowano je następnego dnia, gdy wizyta była wieczorem i pojawiały się problemy z systemem do wystawiania faktur. Powyższe wyjaśnienia, zwłaszcza wobec konieczności wielokrotnych i częstych wizyt u weterynarza, w ocenie Sądu w pełni zasługują na przyjęcie i uznanie za zgodne z prawdą. Uwzględniając powyższe, dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu, wobec czego również w oparciu o te dokumenty ustalono stan faktyczny sprawy. Sąd zważył, co następuje: Powództwo jest zasadne częściowo i zasługuje na uwzględnienie w zakresie łącznej kwoty 10.399,67 zł, w tym kwoty 5.399,67 zł w zakresie odszkodowania oraz kwoty 5.000 zł w zakresie zadośćuczynienia, w pozostałym zakresie podlega oddaleniu. Podstawę prawną roszczenia powódki stanowi przepisart. 431 § 1 k.c.w zw. zart. 445 § 1 k.c.w związku zart. 444 § 1 k.c. Stosownie do treściart. 431 §1 k.c.kto zwierzę chowa albo się nim posługuje, obowiązany jest do naprawienia wyrządzonej przez nie szkody niezależnie od tego, czy było pod jego nadzorem, czy też zabłąkało się lub uciekło, chyba że ani on, ani osoba, za którą ponosi odpowiedzialność, nie ponoszą winy. Przesłanki odpowiedzialności z art. 431, co do których ciężar dowodu obciąża poszkodowanego dochodzącego roszczenie, są następujące: 1) fakt chowania zwierzęcia lub posługiwania się nim przez adresata roszczenia, 2) zdarzenie, jakim jest zachowanie się zwierzęcia wyrządzającego szkodę, 3) wystąpienie szkody, 4) związek przyczynowy pomiędzy szkodą a tym zdarzeniem. Poszkodowany nie musi, ze względu na przyjęte domniemanie prawne, przeprowadzać dowodu, co do winy w nadzorze lub innych przejawów winy po stronie osoby chowającej zwierzę bądź osób, za które ponosi ona odpowiedzialność. Roszczenie z art. 431 wchodzi w grę, jeżeli zwierzę działa z własnego popędu, a zatem w wyniku samoistnego, niezależnego od człowieka zachowania. Sama niemożność sprawowania nadzoru, w momencie gdy szkoda została wyrządzona (np. z powodu ucieczki zwierzęcia), nie jest jeszcze wystarczającą przesłanką do ekskulpacji. Uwolnienie się od odpowiedzialności wymaga wykazania, że podjęte zostały wszystkie niezbędne środki staranności, aby uniknąć wyrządzenia szkody. Nie wystarczy więc wykazanie zachowania staranności w zakresie wąsko rozumianego nadzoru faktycznego. Brak staranności w nadzorze może polegać na braku bezpośredniego nadzoru nad zwierzęciem, odnosić się może również do kierowania i przechowywania zwierzęcia. Zakres obowiązków w stosunku do zwierzęcia każdorazowo zależał będzie od okoliczności danego przypadku, w szczególności cech danego zwierzęcia, miejsca, gdzie się znajduje(por. P. Machnikowski, A. Śmieja (w:) System..., s. 500).Wykazanie staranności w sprawowaniu nadzoru polega na dowiedzeniu, że we wszystkich obszarach opieki nad zwierzęciem (w szczególności w nadzorze, przechowywaniu, kierowaniu) postępowanie nadzorcy było obiektywnie właściwe(por. P. Machnikowski, A. Śmieja (w:) System..., s. 501). Surowość art. 431 przejawia się również w tym, że chowający zwierzę lub posługujący się nim musi dla skutecznej ekskulpacji wykazać nie tylko brak własnej winy, ale też brak winy po stronie osób, za które ponosi odpowiedzialność zarówno w sensie prawnie określonym, jak i ze względu na istniejący układ faktyczny pomiędzy tymi osobami. Pojawiają się tu w konsekwencji elementy odpowiedzialności bliskie zasadzie ryzyka. W rozpoznawanej sprawie bezspornym pomiędzy stronami pozostawało to, że pozwaniI.iD. D. (2)w dniu zdarzenia chowali zwierzęta w postaci dwóch psów rasy owczarek niemiecki. Bezsporna pozostawała również okoliczność pogryzienia psów powódki i jej samej w dniu 22 lutego 2014 roku,jak i zasadniczo zakres tego pogryzienia. Osią sporu była okoliczność, czy to psy pozwanych zaatakowały a następnie pogryzły samą powódkę i jej psy. W ocenie Sądu strona powodowa wykazała, że psy, które w dniu 22 lutego 2014 roku na nieruchomościK. Z.i jej rodziców zaatakowały należące do niej psy, w konsekwencji czego pogryzione zostały zarówno jej zwierzęta jak i ona, to psy pozwanych. Okoliczność ta wprost wynika z zeznań bezpośrednich świadków zdarzenia:I. Z.orazW.Z.jak również zeznań samej powódki. Wszystkie te osoby kategorycznie i konsekwentnie zeznawały, że w atakujących psach, bez najmniejszej wątpliwości rozpoznały psy pozwanych, przy czym zauważyć należy, że zarówno sama powódka jak i jej rodzice to osoby, które od wielu lat są posiadaczami psów (powódka działa nadto w fundacjach pro zwierzęcych), a zatem niewątpliwie bardziej, niż osoba która nie ma kontaktu ze zwierzętami jest w stanie takie zwierze rozpoznać. Oczywiście charakter zdarzenia, jego dynamiczny przebieg determinuje możliwości poznawcze, w tym sensie, że trudno zapamiętać dokładne szczegóły wyglądu zwierzęcia, nie mniej nie wyłącza to możliwości rozpoznania zwierzęcia jako należącego do konkretnej osoby, tym bardziej, że wszystkie te osoby przed zdarzeniem widywały i znały psy pozwanych. Istotną jest również okoliczność, że świadekW. Z.widział, jak psy te bezpośrednio po ataku, przeszły przez ogrodzenie jego posesji i weszły na ogrodzony teren nieruchomości pozwanych. Za nie zasługujące na uwzględnienie uznać przy tym należy stanowisko pozwanych, że uwzględniając miejsce, w którym psy opuściły posesję powódki i położenie furtki w jej ogrodzeniu od strony pola, nie jest realną powyższa relacja świadka. Zauważyć należy, że świadek zeznał, że po zakończeniu ataku psy spokojnie opuściły jego nieruchomość i przeszły przez działkę oddzielającą jego działkę od działki pozwanych a on sam biegiem udał się do furtki, by następnie przebiec przez swoją, nieogrodzoną część działki, do działki bezpośredniego sąsiada, skąd obserwował te psy czego, w ocenie Sądu, nie uniemożliwia odległość furtki od miejsca zdarzenia. Również wskazane podczas oględzin miejsce, z którego świadek obserwował jak psy wchodzą na nieruchomość pozwanych, pozwala na taką obserwację. Podkreślić również należy, że psy te po ataku udały się na teren nieruchomość pozwanych, przy czym jak ustalono ogrodzenie posesji pozwanych, w miejscu wskazanym przez świadka jako to, w którym psy weszły na nieruchomość państwaD.zostało wymienione bezpośrednio po zdarzeniu. Nieprawdopodobnym byłoby zatem założenie, że to obce pozwanym psy bezpośrednio po ataku udają się na kolejną nieruchomość, tym razem należącą do pozwanych. Zauważyć również należy, że w momencie kiedyW. Z., bezpośrednio po zdarzeniu udał się do domu państwaD., na nieruchomości pozwanych rozpoznał znajdujące się tam, swobodnie poruszające się po posesji psy jako te, które chwilę wcześniej widział na swojej nieruchomości jako psy atakujące. Również sama pozwana zeznała, że wypuściła swoje psy z zagrody 10,15 minut przed wizytą ojca powódki. Powyższej oceny nie zmienia również okoliczność, że podczas oględzin poprowadzonych blisko dwa lata po zdarzeniu, powódka nie była w stanie wskazać, które to były psy, z trzech znajdujących się wówczas w zamkniętym ogrodzeniu owczarków niemieckich. W dniu zdarzenia, o czym wcześniej była mowa, zarówno ona jak i jej rodzice byli przekonani i pewni, że to zwierzęta pozwanych zaatakowały psy powódki, nadto co jeszcze raz należy podkreślić ojciec powódki bezpośrednio po zdarzeniu nie tylko widział jak zwierzęta wracają na nieruchomość pozwanych ale i rozpoznał je na tej nieruchomości kiedy rozmawiał zI. D.. Warto również zauważyć, że ojciec powódki bezpośrednio po zajściu udał się wprost do pozwanych, co niewątpliwie dodatkowo wskazuje, że ani on, ani jego żona i córka nie mieli żadnych wątpliwości, do kogo należą atakujące psy, przy czym pomiędzy powódką, czy jej rodzicami a pozwanymi nie istniał żaden konflikt, który choć teoretycznie mógłby uzasadniać chęć obarczenia winą za zdarzenie pozwanych. Sądowi nie umknęła uwadze nadto okoliczność, że powódka nawet do osób trzecich, takich jak lekarz POZ, który w sprawie jest osobą zupełnie postronną, relacjonowała,że to psy sąsiadów pogryzły ją i jej zwierzęta. Powyższe niewątpliwie wskazuje, że była ona przekonana i pewna, co do trafności swojej oceny. W konsekwencji w ocenie Sądu w sprawie zostało wykazane, że to psy chowane przez pozwanych zaatakowały psy powódki i pogryzły zarówno zaatakowane zwierzęta jak i samą powódkę. Powyższej konstatacji Sądu, że to psy chowane przez pozwanych zaatakowały psy powódki ze względów, o których wyżej mowa, nie zmienia okoliczność,że w okolicy błąkają się bezpańskie psy, a psy pozwanych są zadbane i łagodne. Jak zeznał przesłuchany w charakterze świadkaA. M.- weterynarz, który od wielu lat zajmuje się zwierzętami pozwanych i jednocześnie jest urzędowym lekarzem weterynarii, w okolicy nieruchomości stron wprawdzie biegają bezpańskie psy, ale te przeważnie gromadzą się w watahy po trzy, cztery psyi w takich watahach głównie atakują. Wskazany świadek zeznał również, co zresztą jest wiedzą powszechną, że pies może zaatakować innego psa nawet jak jest spokojny i ułożony. Trudno również byłoby sobie wyobrazić, że bezpańskie psy bezpośrednio po ataku udają się na kolejną, obcą im nieruchomość, a nie biegną np. do lasu, czy na pole. W konsekwencji, w ocenie Sądu,K. Z.zdołała wykazać, że to psy chowane przez pozwanych w dniu 22 lutego 2014 roku na nieruchomości wW.14 zaatakowały jej psy, w wyniku czego pogryzione zostały zarówno one jak i powódka i skutkiem czego było powstanie szkody po stronie powódki, przy czym związek przyczynowy pomiędzy szkodą a zdarzeniem, w okolicznościach sprawy, pozostaje oczywisty. W realiach niniejszej sprawy powódka korzystała nadto z domniemania winy w nadzorze, zaś pozwani, w ocenie Sądu, nie zdołali obalić powyższego domniemania. Strona pozwana nie wykazała braku winy w nadzorze nad swoimi psami. Z pewnością przesłanką ekskulpacji nie jest rutynowe, normalne dbanie o zwierzęta, jego szczepienie, czy karmienie. Okoliczność, że psy wydostały się poza teren posesji pozwanych wprost przesądza o uznaniu, że pozwani nie wykazali, by podjęli wszystkie niezbędne środki staranności, aby uniknąć wyrządzenia szkody, w tym by dochowali staranności we wszystkich obszarach opieki nad zwierzęciem, w szczególności w nadzorze nad ich przechowywaniem. W konsekwencji, stosownie do treściart. 431 § 1 k.c., pozwani są obowiązani do naprawienia szkody, wyrządzonej przez chowane przez nich psy, a powstałej wskutek przedmiotowego zdarzenia. Na szkodę majątkową poniesioną przezK. Z.i dochodzoną przedmiotowym powództwem składają się: konieczne wydatki na leczenie psów związane z ich pogryzieniem w wysokości 4.977,89 zł, uszczerbek związany z pomniejszeniem wynagrodzenia za pracę powódki za okres od dnia 24 lutego do dnia 5 marca 2014 roku, kiedy to powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim w wysokości 171,79 zł oraz wydatki konieczne na dojazdy samochodem na wizyty lekarskie i weterynaryjne – 250 zł. Wskazać przy tym należy, że zasadnicza część szkody majątkowej poniesionej przezK. Z., a związanej z koniecznością poniesienia kosztów leczenia pogryzionych zwierząt powódki w łącznej wysokości 4.977,89 zł, ta wykazała złożonymi do akt fakturami i rachunkami, w postaci faktur VAT wystawionych przez(...) s.c.(...)w dniach: 23.02.2014r. o numerze(...), 24.02.2014r. o numerze(...)k. 16, 24.02.2014r. o numerze(...), 25.02.2014r. o numerze(...), 26.02.2014r. o numerze(...), 27.02.2014r. o numerze(...), 28.02.2014r. o numerze(...), 01.03.2014r. o numerze(...), 02.03.2014r. o numerze(...), 03.03.2014r. o numerze(...), 04.03.2014r. o numerze(...), 04.03.2014r. o numerze(...), 05.03.2014r. o numerze(...), 07.03.2014r. o numerze(...), 07.03.2014r. o numerze(...), 08.03.2014r. o numerze(...), 09.03.2014r. o numerze(...), 10.03.2014r. o numerze(...), 11.03.2014r. o numerze(...), 12.03.2014r. o numerze(...), 13.03.2014r. o numerze(...), 17.03.2014r. o numerze(...), 21.03.2014r. o numerze(...), 28.03.2014r. o numerze(...), 05.04.2014r. o numerze(...), 13.04.2014r. o numerze(...)k. 43 a także FV nr(...)wystawioną w dniu 04.03.2014r.przezKlinikę (...)P. K., rachunkiem z dnia 24 marca 2014 roku ifakturą VAT nr (...)wystawioną w dniu 17 marca 2014 roku przez(...) Sp. z ograniczoną odpowiedzialnościąorazfakturą VAT nr (...)wystawioną w dniu 14 marca 2014 roku przezAptekę (...). Dokumenty te, uznane przez Sąd za wiarygodne ze względów bliżej omówionych przy ocenie dowodów, potwierdzają wysokość poniesionych w tym zakresie kosztów. W ocenie Sądu na szkodę majątkową poniesioną przezK. Z.składa się również utrata części wynagrodzenia w wysokości 171,79 zł, wskutek zwolnienia lekarskiego powódki. Podkreślić należy, wbrew twierdzeniom strony pozwanej, że powódka wykazała bezpośredni związek przyczynowy pomiędzy koniecznością przebywania na zwolnieniu lekarskim po zdarzeniu a samym zdarzeniem, choćby ze względu na zakres doznanych urazów i konieczność założenia szwów na pięcie. Wskazać nadto należy, że o niezdolności do pracy wskutek choroby, czy urazu orzeka i decyduje lekarz prowadzący pacjenta. W sprawie powódka bezpośrednio po zdarzeniu udała się po pomoc doraźną doWojewódzkiej (...)wŁ.gdzie, po niezbędnym zaopatrzeniu chirurgicznym, została skierowana do dalszego leczenia u lekarza POZ. Lekarz ten, do którego udała się już pierwszego dnia roboczego po zdarzeniu, tj. w dniu 24 marca 2014 roku (tj. w poniedziałek) stwierdził, w związku z przebytym urazem, niezdolność do pracy w okresie od dnia 24 lutego do dnia 5 marca 2014 roku. W ocenie Sądu do wykazania doznanego uszczerbku wystarczającym były przy tym złożone przez powódkę wyciągi z jej rachunku bankowego za okres luty – kwiecień 2014 roku, które Sąd uznał za wiarygodne. Ze wskazanego zestawienia wprost wynika różnica w uzyskanym wynagrodzeniu przejawiająca się kwotą 171,79 zł, którą to kwotę Sąd uwzględnił przy obliczaniu należnego powódce odszkodowania. Sąd ustalając szkodę majątkową poniesioną przezK. Z.wskutek przedmiotowego zdarzenia uwzględnił również koszt dojazdów samochodem na zabiegi lekarskie i weterynaryjne, przyznając z tego tytułu żądaną kwotę 250 zł. Przez osiem miesięcy po zdarzeniu powódka zamieszkiwała u rodziców na działce wW.skąd dojeżdżała zarówno na wizyty lekarskie jak i weterynaryjne. Biorąc pod uwagę nawet same wizyt u weterynarza, których było około dwadzieścia siedem, a także odległość konieczną do pokonania z ówczesnego miejsca zamieszkania powódki do lecznicy weterynaryjnej mieszczącej się wŁ.przyulicy (...), w której leczone były jej zwierzęta, a która wynosi w jedną stronę, w najkrótszym wariancie 16 km (32 km w dwie strony) przyjąć należy, uwzględniając średnią klasę samochodu i ceny paliwa, że dochodzony koszt 250,00 zł wydaje się być minimalnym jaki powódka mogła żądać. Jedynie na marginesie zauważyć należy, że na wydatki związane z dojazdami samochodem oprócz ceny paliwa składają się jeszcze inne elementy, takie jak chociażby amortyzacja samochodu. Z uwagi na powyższe Sąd przy obliczaniu wartości szkody majątkowej powódki uwzględnił również powyższą wartość. Reasumując wskazać należy, że wartości przyjęte do obliczenia szkody majątkowej Sąd wyliczył w oparciu o cały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym zeznania świadkówW. Z.,I. Z.oraz dowód z przesłuchania powódki, jak również przedstawione faktury, rachunki i wyciągi z rachunku bankowego, które uznał, ze względów omówionych przy ocenie dowodów, za wiarygodne oraz w oparciu o zasady doświadczenia życiowego. Jedynie na marginesie wskazać w tym miejscu również należy na przepisart. 322 k.p.c.zgodnie z treścią, którego jeżeli w sprawie o naprawienie szkody, o dochody, zwrot bezpodstawnego wzbogacenia lub o świadczenie z umowy o dożywocie sąd uzna, że ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione, może w wyroku zasądzić odpowiednią sumę według swej oceny, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy. Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od pozwanychI. D.iD. D. (1)solidarnie na rzecz powódkiK. Z.kwotę 5.399,67 zł tytułem odszkodowania. Podstawą prawną roszczenia powódki w zakresie żądanego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę stanowią przepisyart. 445 § 1 k.c.w związku zart. 444 § 1 k.c., zgodnie z treścią których w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zgodnie z ugruntowanym w doktrynie i orzecznictwie poglądem, zadośćuczynienie stanowi sposób naprawienia szkody niemajątkowej na osobie, wyrażającej się krzywdą w postaci doznanych cierpień fizycznych i psychicznych, a zatem nieprzeliczalnej wprost na określoną kwotę pieniężną. Inaczej niż przy odszkodowaniu, w przypadku zadośćuczynienia, ustawodawca nie wprowadza jasnych kryteriów ustalania jego wysokości. Wskazuje jedynie ogólnikowo, iż suma przyznana z tego tytułu winna być odpowiednia. W judykaturze i piśmiennictwie podkreśla się, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i jako takie musi mieć odczuwalną wartość ekonomiczną, jednocześnie nie może być nadmierne. Wskazuje się na potrzebę poszukiwania obiektywnych i sprawdzalnych kryteriów oceny jego wysokości, choć przy uwzględnieniu indywidualnej sytuacji stron(tak m.in. SN w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00, LEX 80272). Do podstawowych kryteriów ocenyw tym zakresie zalicza się stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody(tak m.in. SN w wyroku z dnia 4 czerwca 1968 roku, I PR 175/68, OSNCP 1968, nr 2, poz.37; w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej z dnia 8 grudnia 1973 roku, III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz.145; w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00, niepubl; w wyroku z dnia 19 sierpnia 1980 roku, IV CR 238/80, OSNCP 1981, nr 5, poz.81; w wyroku z dnia 30 stycznia 2004 roku, I CK 131/03, OSNC 2004 r., nr 4, poz.40). Zważyć przy tym należy, że doznanej przez poszkodowanego krzywdy nigdy nie można wprost, według całkowicie obiektywnego i sprawdzalnego kryterium, przeliczyć na wysokość zadośćuczynienia. Charakter szkody niemajątkowej decyduje, bowiem o jej niewymierności(por. wyrok SN z dnia 9 lutego 2000 roku, III CKN 582/98, niepubl.), zaś pojęcie „odpowiedniej sumy zadośćuczynienia” użyte wart. 445 § 1 k.c.ma charakter niedookreślony(por. wyrok SN z dnia 28 września 2001 roku, III CKN 427/00, LEX 52766). Dlatego też w orzecznictwie wskazuje się, że oceniając wysokość należnej sumy zadośćuczynienia sąd korzysta z daleko idącej swobody(tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 lipca 2000 roku, II CKN 1119/98, LEX 50884). Ze względu na kompensacyjny charakter zadośćuczynienia, jego wymiar powinien uwzględnić wszystkie zachodzące w przedmiotowej sprawie okoliczności, ale jednocześnie to powinno być umiarkowane i utrzymane w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. W ocenie Sądu, w realiach niniejszej sprawy, kwota 5.000 zł jest kwotą adekwatną do rozmiaru doznanej przez powódkę szkody niemajątkowej. Szkoda ta wyrażała się m.in. w doznanym przez powódkę bólu zwianym z pokąsaniem w obie ręce i ugryzieniem w lewą nogę przez psy pozwanych, które doprowadziły do konieczności poddania się przezK. Z.zabiegowi chirurgicznemu założenia szwów, czy niezbędnym szczepieniom. W wyniku doznanych urazów i przeżytego stresu powódka była obolała, długo bolały ją ręce, a przez pierwszy tydzień po zdarzeniu wskutek doznanych ran dodatkowo miała problemy z codziennymi czynnościami takimi jak ubieranie się wobec czego musiała korzystać i korzystała z pomocy matki. Ból towarzyszył powódce przez długi czas po zdarzeniu. Ponadto w związku z doznanym urazem nogi, miała ona problemy z chodzeniem, a już po powrocie do pracy, nie mogła założyć kompletnego obuwia i musiała chodzić w jednym bucie. Do dziś również, na nodze w miejscu ugryzienia, pozostała blizna, co ma tym większe znaczenie, że powódka jest osobą młodą. Zauważyć również należy, że bezpośrednio po zdarzeniuK. Z.miała problemy ze spaniem, nie jadła, unikała rozmów, co niewątpliwie świadczy o przeżyciu dużego stresu w związku z zaistniałym zdarzeniem. Problemy zdrowotne powódki we wskazanym zakresie utrzymywały się przez okres trzech miesięcy, nie mniej do dziś boi się ona obcych psów, a samo zdarzenie pozostawiło trwały ślad w jej psychice. W ocenie Sądu, uwzględniając rodzaj i rozmiar doznanej i wykazanej przez powódkę krzywdy, związanej z poniesionymi urazami fizycznymi i psychicznymi, jak również biorąc pod uwagę dyrektywę przyznawania umiarkowanego zadośćuczynienia, w przypadku powódki odpowiednim zadośćuczynieniem jest kwota 5.000 zł. Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od pozwanychI. D.iD. D. (1)solidarnie na rzecz powódkiK. Z.kwotę 5.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie przepisuart. 481 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, do dnia 31 grudnia 2015 roku należały się odsetki ustawowe, zaś od dnia 1 stycznia 2016 roku - odsetkiustawoweza opóźnienie. Wobec tego, że zobowiązania powstające z czynów niedozwolonychsą, co do zasady, jak w przedmiotowej sprawie zobowiązaniami bezterminowymi, termin spełnienia świadczenia stanowiącego realizację obowiązku naprawienia szkody mógł być określony przez wezwanie ze strony wierzyciela do zapłaty odszkodowania. Z brzmieniaart. 455 k.c.wynika, że takie świadczenie dłużnik powinien spełnić niezwłocznie po wezwaniu wierzyciela. W przedmiotowej sprawie powódka nie wykazała jednak by przed rozprawą zgłosiła swoje sprecyzowane, konkretne roszczenia i wezwała pozwanych do ich spełnienia. W konsekwencji pierwszym pismem zawierającym powyższe był dlaI. D.iD. D. (1)pozew doręczony im w dniu 31 października 2014 roku. W konsekwencji, uwzględniając zapis przepisuart. 115 k.c., który w sprawie ma zastosowanie, jako że następny dzień po dniu doręczenia pozwanym odpisu pozwu to dzień ustawowo wolny od pracy – 1 listopada, Sąd zasądził od pozwanych solidarnie zarówno od przyznanej tytułem odszkodowania kwoty 5.399,67 złjak i od kwoty 5.000 zł przyznanej tytułem zadośćuczynienia, odsetki ustawowe od dnia 2 listopada 2014 roku do dnia zapłaty, przy czym od dnia 1 stycznia 2016 roku odsetki ustawowe za opóźnienie. Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził od pozwanychI. D.iD. D. (1)solidarnie (która wynika z przepisuart. 441 § 1 k.c.) na rzecz powódkiK. Z.kwotę 5.399,67 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 2 listopada 2014 roku do dnia zapłaty, przy czym od dnia 1 stycznia 2016 roku z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, tytułem odszkodowania oraz kwotę 5.000,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 2 listopada 2014 roku do dnia zapłaty, przy czym od dnia 1 stycznia 2016 roku z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, tytułem zadośćuczynienia, w pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo jako nieudowodnione. O kosztach postępowania rozstrzygnięto w oparciuart. 100 k.p.c.w zw. zart. 98 k.p.c. Powódka wygrała sprawę w około 49 % i dlatego w takim stopniu należysię jej zwrot kosztów procesu od pozwanych. Na koszty poniesione przez stronę powodową złożyły się: opłata od pozwu – 1.270 zł, koszty zastępstwa radcy prawnego w kwocie 2.400 zł–§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(Dz. U. z 2013, poz. 490 j.t. ze zm.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł, łącznie 3.687,00 zł. Na koszty poniesione przez stronę pozwaną złożyło się wyłącznie koszty zastępstwa adwokata w kwocie 2.400 zł(por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2007 roku, III CZP 130/06)ustalone w oparciu o§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu(Dz.U.2013.461 j.t. ze zm.). Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od pozwanychI. D.iD. D. (1)solidarnie na rzecz powódkiK. Z.kwotę 95,67 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi date: '2016-02-23' department_name: VIII Wydział Cywliny judges: - Małgorzata Sosińska-Halbina legal_bases: - art. 481 § 1 i 2 k.c. - art. 322 k.p.c. - § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu - § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu recorder: sekr. sąd. Izabella Bors signature: VIII C 2341/14 ```

150500000001006_II_AKa_000111_2012_Uz_2012-07-24_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II AKa 111/12 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 lipca 2012 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku w II Wydziale Karnym w składzie Przewodniczący SSA Nadzieja Surowiec Sędziowie SSA Andrzej Czapka (spr.) SSA Tomasz Eryk Wirzman Protokolant Barbara Mosiej przy udziale Przemysława Sabata Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Białymstoku po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2012 r. sprawyP. W.s.P. oskarżonego zart.280§2 kkw zw. zart. 64§1 kk,art. 193 kk,art. 157§2 kkw zw. zart. 64§1 kk,art. 245 kkiart. 190§1 kk z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Okręgowego w Ostrołęce z dnia 5 stycznia 2012r. sygn. akt II K 62/11 I uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Ostrołęce do ponownego rozpoznania; II zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.A. P.kwotę 738 zł, w tym 138 zł należnego podatku VAT, tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego w postępowaniu odwoławczym. UZASADNIENIE P. W.został oskarżony o to, że: I w dniu 12 maja 2011r. w miejscowościD., gm. Winnica posługując się nożem i grożąc jego użyciem wobecK. W., zabrał w celu przywłaszczenia produkty żywnościowe o łącznej wartości 200 zł na szkodę wymienionego, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 12.01.2006r. d0 31.07.2007r. kary za umyślne przestępstwo podobne orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Pułtusku z dnia 17 marca 2005r. sygn.akt(...), tj. o czyn zart. 280§2 kkw zw. zart. 64§1 kk; II w dniu i miejscu jak w pkt I naruszył mir domowyK. W.w ten sposób, że wtargnął do jego mieszkania i pomimo wielokrotnych żądań mieszkania tego nie opuścił tj. o czyn zart. 193 kk; III w dniu 14 maja 2011r. w miejscowościD., gm. Winnica uderzającK. W.szklaną butelką w głowę, spowodował obrażenia ciała w postaci wstrząśnienia mózgu, rany tłuczonej głowy, co skutkowało naruszeniem czynności narządu ciała na okres nie dłuższy niż 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 12.01.2006r. do 31.07.2007r. kary za umyślne przestępstwo podobne orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Pułtusku z dnia 17 marca 2005r. sygn.(...)o czyn zart. 157§2 kkw zw. zart. 64§1 kk; IV w dniu i miejscu jak w punkcie III naruszył mir domowyK. W.w ten sposób, że wtargnął do jego mieszkania i pomimo wielokrotnych żądań mieszkania tego nie opuścił, tj. o czyn zart. 193 kk; V w dniu i miejscu jak w punkcie III grożąc pozbawieniem życia wywierał wpływ naK. W., w celu zmuszenia go do zaniechania powiadomienia organów ścigania o pełnionym na szkodę pokrzywdzonego przestępstwa tj. o czyn zart. 245 kk; VI w dniu 15 maja 2011r. w miejscowościD., gm.W.groziłM. S.pozbawieniem życia oraz naruszeniem narządu ciała, przy czym groźba ta wzbudziła u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, tj. o czyn zart. 190§1 kk. Sąd Okręgowy w Ostrołęce wyrokiem z dnia 5 stycznia 2012r. w sprawie II K 62/11 oskarżonegoP. W.: 1 uznał za winnego popełnienia czynu opisanego wpkt Ii za ten czyn na podstawieart. 280§2 kkw zw. zart. 64§1 kkskazał go na karę 4 lat pozbawienia wolności; 2 w ramach czynu zarzucanego mu w pkt II uznał za winnego tego, że naruszył mir domowyK. W.w ten sposób, że pomimo wielokrotnych żądań pokrzywdzonego nie opuścił jego mieszkania, który to czyn wyczerpał znamiona występku zart. 193 kki za ten czyn na podstawieart. 193 kkskazał go na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności; 3 uznał za winnego popełnienia czynu opisanego wpkt IIIi za ten czyn na podstawieart. 157§2 kkw zw. zart. 64§1 kkskazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności; 4 w ramach czynu zarzucanego mu w pkt IV uznał za winnego tego, że naruszył mir domowyK. W.w ten sposób, że pomimo wielokrotnych żądań pokrzywdzonego nie opuścił jego mieszkania, który to czyn wyczerpał znamiona występku zart. 193 kki za ten czyn na podstawieart. 193 kkskazał go na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności; 5 uznał za winnego popełnienia czynu opisanego wpkt Vi za ten czyn na podstawieart. 245 kkskazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności; 6 uznał za winnego popełnienia czynu opisanego wpkt VIi za ten czyn na podstawieart. 190§1 kkskazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności; 7 na podstawieart. 85 kkiart. 86§1 kkorzekł wobec oskarżonegoP. W.jedną łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat i 6 miesięcy; 8 na podstawieart. 63§1 kkna poczet orzeczonej wobec oskarżonegoP. W.kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania w tej sprawie w dniach od dnia 19 maja 2011r. do dnia 5 stycznia 2012r., przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności; 9 na podstawieart. 46§2 kkorzekł od oskarżonegoP. W.na rzecz pokrzywdzonegoK. W.nawiązkę w kwocie 4000 tysiące złotych. 10 na podstawieart. 230§2 kknakazał zwrócić pokrzywdzonemuK. W.dowód rzeczowy opisany w postanowieniu na karcie 83 akt sprawy; 11 zasądził od oskarżonego na rzecz Skarby Państwa koszty postępowania w sprawie w całości, w tym kwotę 400 złotych tytułem opłaty sądowej. Wyrok powyższy zaskarżył obrońca oskarżonego, który na podstawieart. 427§1 i 2 kpkiart. 438 kpkzarzucił mu: - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść polegający na nieuzasadnionym przyjęciu, że oskarżonyP. W.swoim działaniem wyczerpał znamiona przestępstw zart. 280§2 kk, zart. 193 kk, zart. 157 kk, zart. 245 kki zart. 190§1 kk, podczas gdy ustalenia dotyczące się zachowania oskarżonego w czasie zdarzeń i bezpośrednio po nich jak i samych pokrzywdzonych, nie wskazują by oskarżony dopuścił się przestępstw opisanych w akcie oskarżenia, - obrazę przepisów postępowania, to jestart. 424§1 pkt 1 kpk, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, polegającą na zaniechaniu rozważenia w uzasadnieniu wyroku oceny przesłanek przedmiotowych ale również podmiotowych jak ta i powodów zdarzeń stosunków oskarżony – pokrzywdzony, osobowości charakteru oskarżonego. W związku z tymi zarzutami skarżący wniósł o: 1 uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów ewentualnie 2 uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Ostrołęce. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja obrońcy oskarżonego jest w pełni uzasadniona i zasługuje na uwzględnienie. Odnosząca się do zarzucanych uchybień procesowych stwierdzić trzeba, że przedmiotowy wyrok zapadł nie na podstawie całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, lecz na podstawie dowolnie wybranych dowodów, czy też ich fragmentów, czego w świetle przepisówart. 410 kpkw zw. zart. 424§1 pkt 1 kpkczynić sądowi nie wolno. Wprawdzie sąd meriti z zespołu ujawnionych w toku rozprawy okoliczności ma prawo dokonać wyboru takich, które uznaje za prawdziwe i przyjmuje za podstawę ustaleń faktycznych, tym nie mniej wybór taki musi być poprzedzony wnikliwą i wszechstronną analizą wszystkich ujawnionych w toku rozprawy, a istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności. Analizę uzasadniającą zasadę logicznego rozumowania, wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, jej przebiegu i wyniki sąd ma następnie obowiązek jasno i kompletnie zaprezentować w części motywacyjnej orzeczenia, w szczególności przekonująco wyjaśnić, dlaczego oparł się na jednych dowodach a inne odrzucił. Z treści protokołu rozprawy z dnia 10 października 2011r. wynika, iż wobec sprzeczności w zeznaniach świadkaK. W.sąd na podstawieart.391§1 kpkujawnił jego zeznania złożone w śledztwie na k. 59-60. Bliższa analiza tych zeznań wskazuje jednak, iż sąd nie wyjaśnił tych rozbieżności, a swoje ustalenia dokonał na podstawie wyrywkowo wybranych fragmentów, nie poddając ich całościowej ocenie. Przypomnieć należy, w tym miejscu, iż przestępstwo zbrodni zart. 280 kkpolega na użyciu przemocy (w tym przypadku za pomocą noża), które jest środkiem do dokonania zaboru mienia. Z zeznań zaś pokrzywdzonego wynika, iż zajście to miało niejako dwie fazy, w trakcie pierwszej oskarżony przewrócił go i usiadł na nim trzymając nóż którym przeciął mu skórę na szyi, anastępnie po ok. 5 min.otworzył lodówkę i wziął część przedmiotów żywnościowych mówiąc, że jest głodny. Należało więc ustalić, w sposób jednoznaczny, czy użycie przemocy przez oskarżonego było środkiem do zawładnięcia mieniem, czy też zachowania te stanowiły dwa odrębne czyny. Tego rodzaju rozważań zaskarżone orzeczenie jednak nie zawiera, przyjmując wersję zdarzenia najbardziej niekorzystną dla oskarżonego (art. 7, 5§2, 424§1pk). Stwierdzić też należy, iż przestępstwo zart. 193 kkma charakter umyślny, powszechny i kierunkowy, a więc sprawca musi być świadomy pozostania w miejscu wskazanym w przepisie, wbrew żądaniu osoby uprawnionej. Żądanie to musi więc być wyrażone w sposób wyraźny, stanowczy i jasny dla osoby do której jest skierowane. Z zeznań pokrzywdzonego nie wynika zaś by takie żądanie i w taki sposób wobec oskarżonego wyartykułował tym bardziej, iż po słowach by opuścił dom zrobił mu „jakąś zakąskę”, a więc niejako zgodził się na jego dalszą obecność (a dotyczy to zarówno zarzutu II jak i IV). Również zarzut użycia groźby bezprawnej wobec pokrzywdzonegoK. W.w dniu 14 maja 2011r. (zart. 245 kk) może budzić pewne wątpliwości, jeżeli zważy się, iż groźby te według zeznań pokrzywdzonego złożonymi w dniu 19 maja 2011r., k. 2-5) miały miejsce w dniu 12 maja 2011r., a nie 14 maja. Sprzeczności tych sąd nie zauważył i ich nie wyjaśnił. Pozostaje więc bez odpowiedzi pytanie kiedy pokrzywdzony lepiej pamiętał datę i przebieg wskazanych zdarzeń, tj. kilka dni po zajściu, czy też kilka miesięcy później. Wskazać też należy, iż zeznania pokrzywdzonego z dnia 19 maja 2011r. dotyczą także pozostałych zarzutów stawianych oskarżonemu, a są one w istotnych fragmentach także sprzeczne z zeznaniami złożonymi przez niego w śledztwie i na rozprawie. Oczywistym więc jest, iż w zgodzie z wcześniej cytowanym przepisemart. 391§1 kpk, sąd nie tylko powinien ale i miał obowiązek ujawnić te zeznania i wyjaśnić przyczyny i powody tak istotnych różnić w ich treści (zob. w. Sądu Najwyższego z 11 listopada 1977r., VKR 164/77, OSNPG 3/1978, poz. 42). Reasumując, w wyniku naruszenia prawa procesowego Sąd Okręgowy nie wyjaśnił należycie wszystkich okoliczności sprawy, tak w zakresie strony przedmiotowej jak i podmiotowej wyżej wskazanych działań oskarżonego, co objawiło się w uzasadnieniu wyroku ustaleniami opartymi na pobieżnej ocenie przeprowadzonych dowodów, brakiem konkretnych ustaleń. Przede wszystkim zabrakło wyczerpującej, wszechstronnej i wnikliwej analizy całości zeznań pokrzywdzonego i wyjaśnień oskarżonego we wzajemnym powiązaniu i wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Jego obowiązkiem było też dostrzeżenie sprzeczności w zeznaniach pokrzywdzonegoK. W.i ustosunkowanie się do nich, wskazując dlaczego jedne uznał za wiarygodne a drugim jej odmówił. W uzasadnieniu wyroku – jak stwierdził Sąd Najwyższy – musi być przeprowadzony tok rozumowania sądu i to w taki sposób, żeby można było skontrolować słuszność tego rozumowania i jego zgodność z materiałem dowodowym.... uzasadnienie wyroku ma dać wyczerpującą i logiczną odpowiedź na pytanie, dlaczego właśnie taki, a nie inny wyrok został wydany (m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22.II.1987r. II KR 337/81, OSNPG 1983, nr 2, poz. 22). W opisanym stanie rzeczy – wobec zaistniałych uchybień procesowych, które niewątpliwie mogły mieć wpływ na treść orzeczenia, zaskarżony wyrok należało uchylić i sprawę przekazać Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania. Podkreślić należy, iż Sąd Okręgowy ponownie rozpoznając sprawę winien przeprowadzić postępowanie dowodowe w sposób wnikliwy i wszechstronny, eliminując opisane wyżej uchybienia. Całość materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie Sąd Okręgowy ma obowiązek poddać wszechstronnej analizie, uwzględniając zasady logicznego rozumowania, wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, prowadzącej do spójnych wewnętrznie wniosków w zakresie ustaleń faktycznych. Jednocześnie w wypadku konieczności sporządzenia uzasadnienia sąd I instancji winien dokonać wymogów wynikających m.in. z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 1983r. II KR 25/83, OSNPG 1984/3/17. Nadmienić też należy, iż powyższe uwagi w zasadniczej części nie dotyczą czynu opisanego w pkt VI – popełnionego na szkodęM. S., to tym nie mniej zdaniem Sądu Apelacyjnego należy w powtórnym postępowaniu łącznie rozpoznać także ten zarzut, co na pewno pomoże dokonać całościowej oceny prawno karnych działań oskarżonego. O kosztach obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie§14 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. A.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Białymstoku date: '2012-07-24' department_name: II Wydział Karny judges: - Tomasz Eryk Wirzman - Andrzej Czapka - Nadzieja Surowiec legal_bases: - art. 7, 5§2, 424§1 - art. 424§1 pkt 1 kpk - §14 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu recorder: Barbara Mosiej signature: II AKa 111/12 ```

152510000001503_III_Ca_000410_2014_Uz_2014-11-05_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III Ca 410/14 POSTANOWIENIE Dnia 5 listopada 2014 roku Sąd Okręgowy w Łodzi, III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym : Przewodniczący: SSO Krzysztof Kacprzak Sędziowie: SO Elżbieta Gawryszczak SO Sławomir Zieliński Protokolant: Łukasz Wiktorski po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2014 roku na rozprawie w Łodzi sprawy z wnioskuM. K. (1) z udziałemM. K. (2) o podział majątku wspólnego na skutek apelacji uczestnika od postanowienia Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi z dnia 5 czerwca 2012 roku sygn. akt I Ns 1140/11 postanawia : uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu dla Łodzi-Widzewa w Łodzi celem ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2014-11-05' department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Sławomir Zieliński - Krzysztof Kacprzak - Elżbieta Gawryszczak legal_bases: [] recorder: Łukasz Wiktorski signature: III Ca 410/14 ```

152510450000503_I_C_000464_2015_Uz_2017-04-06_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 464/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ dnia 6 kwietnia 2017 roku Sąd Rejonowy w Łęczycy, I Wydział Cywilny, w składzie: Przewodniczący: S.S.R. Wojciech Wysoczyński Protokolant: sek. sąd. Katarzyna Retkowska po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2017 roku, wŁ., na rozprawie, sprawy z powództwaU. W.iS. K. (1) przeciwkoTowarzystwu (...)z siedzibą wW. o zapłatę 1 zasądza odTowarzystwa (...)z siedzibą wW.na rzeczU. W.kwotę 8.000 zł / osiem tysięcy / złotych wraz z odsetkami od dnia 4 października 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku – ustawowymi i od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty – ustawowymi za opóźnienie; 2 oddala powództwoU. W.w pozostałej części; 3 zasądza odU. W.na rzeczTowarzystwa (...)z siedzibą wW.kwotę 56,40 / pięćdziesiąt sześć złotych 40/100/ tytułem zwrotu kosztów procesu; 4 obciąża i nakazuje pobrać odTowarzystwa (...)z siedzibą wW.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łęczycy kwotę 382,24 zł / trzysta osiemdziesiąt dwa złote 24/100/ tytułem częściowego zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych; 5 zasądza odTowarzystwa (...)z siedzibą wW.na rzeczS. K. (1)kwotę 7.000 zł / osiem tysięcy / złotych wraz z odsetkami od dnia 4 października 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku – ustawowymi i od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty – ustawowymi za opóźnienie; 6 oddala powództwoS. K. (1)w pozostałej części; 7 zasądza odS. K. (1)na rzeczTowarzystwa (...)z siedzibą wW.kwotę 480,60 / czterysta osiemdziesiąt złotych 60/100/ tytułem zwrotu kosztów procesu; 8 obciąża i nakazuje pobrać odTowarzystwa (...)z siedzibą wW.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łęczycy kwotę 480,08 zł / czterysta osiemdziesiąt złotych 08/100/ tytułem częściowego zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych; 9 nie obciąża powodów nieuiszczonymi kosztami sądowymi przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. Sygnatura akt I C 464/15 UZASADNIENIE W pozwie z dnia 1 września 2015 roku, powódkaU. W.reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika – adwokata wniosła o zasądzenie od pozwanegoTowarzystwa (...)wW.na podstawieart. 448 k.c.w związku zart. 24 k.c.kwoty 20.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w związku ze śmiercią siostryA. O. (1)na skutek wypadku komunikacyjnego z dnia 7 czerwca 2003 r. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 04 października 2014 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódkiU. W.kosztów procesu według norm prawem przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 4.800,00 zł oraz opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 34,00 zł. W pozwie z dnia 1 września 2015 roku, powódS. K. (1)reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika – adwokata wniósł o zasądzenie od pozwanegoTowarzystwa (...)wW.na podstawieart. 448 k.c.w związku zart. 24 k.c.kwoty 20.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w związku ze śmiercią siostryA. O. (1)na skutek wypadku komunikacyjnego z dnia 7 czerwca 2003 r. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 04 października 2014 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powodaS. K.kosztów procesu według norm prawem przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 4.800,00 zł oraz opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 34,00 złotych / pozew k.2-15/. Postanowieniem z dnia 19 października 2015 roku Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Łęczycy zwolniłU. W.od opłaty sądowej od pozwu ponad kwotę 500 złotych i oddalił wniosek powódkiU. W.o zwolnienie od kosztów sądowych w pozostałym zakresie, nadto zwolnił powodaS. K. (1)od kosztów sądowych w całości / postanowienie k.66-67/. W odpowiedzi na pozew pozwany – reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika – radcę prawnego wniósł o oddalenie powództw i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany kwestionował powództwo co do zasady i wysokości oraz zgłosił zarzut przyczynienia się poszkodowanej do szkody / odpowiedź na pozew k. 73-75/. Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 7 czerwca 2003 r. około godziny 9:15 w miejscowościŁ., woj.(...),J. O., kierujący samochodem ciężarowymmarki S.onr. rej. (...)nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, iż nie zachował szczególnej ostrożności i odstępu bocznego od wyprzedzanego ciągnikamarki U.z przyczepami, uderzył w tył przyczepy powodując utratę sterowności samochodu, który zjechał do rowu i na łąkę, pasażerkaA. O. (1)wypadła z kabiny samochodu, doznając rozległych obrażeń głowy, skutkujących jej zgonem. Wyrokiem z dnia 14 września 2004 roku, wydanym w sprawie II K 864/03J. O.został uznany za winnego czynu wypełniającego dyspozycjęart. 177 § 2 k.k.i za to na wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby / odpis wyroku k.26-27/. Samochód ciężarowy którym podróżowała zmarłaA. O. (1)marki S.(...)nr rej. (...)nie był wyposażony w pasy bezpieczeństwa. Gdyby podróżująca samochodemmarki S.(...)nr rej. (...)zmarłaA. O. (1)w chwili wypadku podróżowała na siedzeniu pasażera nie byłaby obowiązana do zapięcia pasów bezpieczeństwa. A. O. (1)w chwili wypadku w dniu 7 czerwca 2003 roku, nie była zapięta pasem bezpieczeństwa, znajdowała się na tzw. leżance. Na skutek działania siły bezwładności została wyrzucona podczas wypadku z kabiny co skutkowało opisanymi w aktach sprawy doznanymi obrażeniami ciała. Przebywanie na „leżance” za fotelami nie dawało (praktycznie) możliwości przeciwdziałania w celu zapobieżenia wypadnięcia z kabiny. Miało to zasadniczy wpływ na jej śmierć. Pozycja podróżowaniaA. O. (1)w znacznym stopniu zwiększyła prawdopodobieństwo wypadnięcia z kabiny. Poszkodowana nie powinna przebywać na leżance w czasie ruchu pojazdu. Powinna zajmować miejsce na siedzeniu. Zajmowanie miejsca na leżance zwiększyło zakres obrażeń poszkodowanej. Poszkodowana na skutek siły bezwładności została wyrzucona z kabiny, nie mając możliwości uchwycenia się jakiegokolwiek elementu, który zahamowałby siłę bezwładności. Pasażerka nie miała szans niczego się przytrzymać będąc na leżance. Zmarła miałaby większe szanse na przeżycie gdyby siedziała na miejscu dla pasażera. Zaparcie się rękoma i nogami zminimalizowałoby skutki w przypadku zmarłej. A. O. (1)na skutek działania siły bezwładności zostałaby wyrzucona z kabiny podczas wypadku również będąc w siedzeniu pasażera. Siedząc mogłaby podjąć działania obronne / opinia biegłego ds. ruchu drogowego – podstawowa i uzupełniające k.154-158, k. 174-175, protokół rozprawy z dnia 21 marca 2017 roku 00:02:18/. Posiadacz pojazduS.onr. rej. (...)w dacie wypadku, był ubezpieczony obowiązkowym ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych wTowarzystwie (...)wW./bezsporne/. W dacie wypadku siostry, powódkaU. W.miała 35 lat. W dacie zdarzenia powódka była osobą zamężną. Posiadała troje dzieci w wieku 14 i 12 lat. Siostry utrzymywały ze sobą bliskie, regularne kontakty. Widywały się codziennie, dzieląc pomiędzy siebie obowiązek opieki nad rodzicami i bratem. Siostry spędzały ze sobą święta i wszystkie uroczystości rodzinne.A. O. (1)została matką chrzestną synaU. W.. Po śmierci siostry powódka pozostawała pod opieką lekarza rodzinnego. Zażywała leki uspokajające – relanium. Nie korzystała z opieki psychologa ani psychiatry. Powódka często wspomina siostrę, spędzone razem święta, wyjazdy i inne wspólnie spędzone chwile. Powódka codziennie ogląda zdjęcia siostry. Regularnie - dwa razy w tygodniu odwiedza grób siostry / zez.A. G.– rozprawa z dnia 5.04.2016 r. 00:12:31, zez.J. K.– rozprawa z dnia 5.04.2016 r. 00:17:08, zez.S. W.– rozprawa z dnia 5.04.2016 r. 00:29:02, zez.M. O.– rozprawa z dnia 9.06.2016 r. 00:07:14, zez. powódki protokół rozprawy z dnia 21 marca 2017 roku 00:36:54/. PowódS. K. (1)w dacie śmierci siostry był bezdzietnym kawalerem. Od urodzenia jest osobą upośledzoną, niesamodzielną pozostaje pod opieką rodziny.S. K. (1)był zżyty z siostrą, albowiemA. O.pomagała w opiece nad powodem. Powód przeżywał śmierć siostry. Płakał, miał trudności ze snem. Powód często wspomina siostrę, regularnie odwiedza grób siostry. / zez.A. G.– rozprawa z dnia 5.04.2016 r. 00:12:31, zez.J. K.– rozprawa z dnia 5.04.2016 r. 00:17:08, zez.S. W.– rozprawa z dnia 5.04.2016 r. 00:29:02, zez. powoda protokół rozprawy z dnia 21 marca 2017 roku 00:41:38/. U. W.ma sprawność umysłową w normie - zachowana zdolność właściwego zapamiętywania i odtwarzania wydarzeń z przeszłości. U. W.nie wykazuje zaburzeń w sferze psychicznej. Aktualnie biegły psycholog nie stwierdził uU. W.zaburzeń nerwicowych, które byłyby reakcją na śmierć jej siostry. Zaistniałe zdarzenie w sposób istotny w przeszłości, negatywnie wpłynęło na funkcjonowanie w sferze psychicznej, doprowadzając do chwilowego rozstroju zdrowia powódki. Reakcja psychologiczna na śmierć siostry nie wykraczała jednak poza ogólnie przeżywaną w takich okolicznościach reakcję żałoby. Jak wynika z wywiadu powódka przed śmiercią siostry była osobą zdrową, nie leczyła się psychiatrycznie i neurologicznie, nie miała urazów głowy, nie brała leków. Z relacji świadków i wypowiedzi powódki wynika, że w okresie przed wypadkiem była osobą towarzyską, silnie emocjonalnie związaną z siostrą, wzajemnie się wspierały i sobie pomagały. Miały wspólne plany. Nagła śmierć jej siostry niewątpliwie negatywnie wpłynęła na funkcjonowanie powódki, ale nie spowodowała trwałego uszczerbku na zdrowiu, brak widocznych następstw psychofizycznych- aktualnie w badaniach testowych brak oznak zaburzeń nerwicowych i adaptacyjnych. UU. W.przez około 1 rok występował dość znaczny zakres cierpień psychicznych. Konsekwencją śmierci było wystąpienie zaburzeń adaptacyjnych, które sprowadzały się do odczuwania bólu psychicznego, uporczywych myśli związanych ze zmarłą, obniżonego nastroju, poczucia pustki, ograniczonej zdolności do skutecznego wykonywania codziennych czynności. Objawy te ograniczyły funkcjonowanie powódki głównie w wymiarze osobistym i towarzyskim, a także miały wpływ na sferę emocjonalną. Powódka początkowo nie potrafiła pogodzić się z nową sytuacją, zaakceptować śmierci swej siostry. W okresie żałoby przechodziła wszystkie etapy żalu po starcie. Choć przeżywała śmierć siostry to nie podjęła terapii psychologicznej ani psychiatrycznej, korzystała z pomocy lekarza rodzinnego. W tym okresie wyłączyła się z życia towarzyskiego. W kolejnych miesiącach wraz z wypracowaniem nowych zasad funkcjonowania w zmienionych warunkach, zakres cierpień ulegał zmniejszeniu i aktualnie występuje on nadal we wspomnieniach powódki / opinia biegłego psychologa k.113-115/. S. K. (1)ma sprawność umysłową mieszczącą się w granicach upośledzenia w stopniu umiarkowanym. Jego zdolności do postrzegania, zapamiętywania i odtwarzania w wydarzeń z przeszłości są istotnie upośledzone. S. K. (1)nie wykazuje objawów choroby psychicznej ani zaburzeń nerwicowych. Aktualnie biegły nie stwierdził uS. K. (1)zaburzeń nerwicowych, które byłyby reakcją na śmierć jego siostry. Zaistniałe zdarzenie w przeszłości, negatywnie wpłynęło na funkcjonowanie powoda w sferze psychicznej, doprowadzając do chwilowego zaburzenia zachowania powoda. Reakcja psychologiczna na śmierć siostry była krótkotrwała i odbiegała od ogólnie przeżywanych w takich okolicznościach reakcji żałoby. Jak wynika z wywiadu powód był od urodzenia osobą upośledzoną, niesamodzielną, ale wyciszoną i spokojną. Nie sprawiał swoim zachowaniem istotnych kłopotów wychowawczych. Nie leczył się psychiatrycznie, leczył się natomiast neurologicznie. Z relacji rodziny i wypowiedzi opiniowanego wynika, że w okresie przed wypadkiem był osobą silnie emocjonalnie związaną z siostrą, która się nim opiekowała i mu pomagała. Dawała mu ona, również jak i pozostała rodzina, poczucie bezpieczeństwa. Nagła śmierć siostry niewątpliwie negatywnie wpłynęła na jego funkcjonowanie, ale nie spowodowała trwałego uszczerbku w jego psychice i powód szybciej niż inne osoby w rodzinie powrócił do równowagi psychicznej. US. K. (1)przez okres paru miesięcy występował umiarkowany zakres cierpień odczuwania bólu psychicznego, uporczywych myśli związanych ze zmarłą, obniżonego nastroju, płaczliwości, zaburzeń snu. w kolejnych miesiącach, wraz z wypracowaniem nowych zasad funkcjonowania w zmienionych warunkach, zakres cierpień ulegał zmniejszeniu i aktualnie on nie występuje. Powód zachował siostrę w swoich wspomnieniach, chociaż pamięć ta jest jedynie powierzchowna. / opinia biegłego psychologa k.117-119/. Pełnomocnik strony powodowej w dniu 11 lipca 2014 r. zgłosił do Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego za pośrednictwem(...) S.A.V.(...)sprawę dotyczącą wypłaty stosownych świadczeń na rzecz rodziny zmarłejA. O. (1)/wezwanie k.36-37/. Dnia 12 lipca 2014 r.(...) S.A.V.(...)potwierdziła przyjęcie zgłoszenia szkody i roszczeń odszkodowawczych z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pojazdu mechanicznego. W dniu 18 lipca 2014 roku(...) S.A.V.(...)potwierdziła przyjęcie zgłoszenia szkody na osobie. (...) S.A.V.(...)w trakcie podjętych czynności ustaliła, że odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie ponosiTowarzystwo (...)i w dniu 09 wrzenia 2014 r. przekazała akta do pozwanego celem dalszej likwidacji/ pisma k.43-46/. Zgodnie z decyzją pozwanego z dnia 03 października 2014 r. pozwany odmówił przyznania roszczeń na rzecz strony powodowej / decyzja k.48/. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dowody z dokumentów niebudzących wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy oraz w oparciu o dowód z przesłuchania świadków i powodów. Istotne dla ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie okazały się sporządzone w niniejszej sprawie opinie biegłych. Obie opinie są jasne, spójne, nie zawierają wewnętrznych sprzeczności, odpowiadają w sposób jednoznaczny i logiczny na postawione w tezie dowodowej pytania, a nadto zostały sporządzone przez osoby o niezbędnych do tego kwalifikacjach. Co istotne, pełnomocnicy stron ostatecznie nie wnosili ani o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłych ani też o zobowiązanie biegłych do złożenia opinii uzupełniających akceptując tym samym zaprezentowane w obu opiniach wnioski. Sąd zważył co następuje: Powództwa zasługiwały na uwzględnienie w części. Nie ulega wątpliwości, iż pozwany odpowiada w zakresie odpowiedzialności OC sprawcy wypadku. Powodowie domagając się zadośćuczynienia za krzywdę, jakiej doznali na skutek śmierci siostry spowodowanej czynem niedozwolonym sprawcy wypadku, jako podstawę prawną swojego roszczenia powoływali przepisyart. 448 k.c.w zw. zart. 24§1 k.c. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 7 listopada 2012 r., III CZP 67/12 (OSNC 2013, nr 4, poz. 45) potwierdził ugruntowane do tej pory stanowisko, że spowodowanie śmierci osoby bliskiej mogło stanowić naruszenie dobra osobistego członków rodziny zmarłego w postaci szczególnej więzi rodzinnej i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawieart. 448 k.c., jeżeli śmierć nastąpiła przed 3 sierpnia 2008 r. Sąd Najwyższy wskazał, że zasady i granice odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym wyznacza odpowiedzialność ubezpieczonego, co oznacza, że obowiązek ubezpieczonego zapłaty zadośćuczynienia osobom bliskim zmarłego na podstawieart. 448 k.c.zostaje przejęty przez ubezpieczyciela. Sąd Najwyższy wskazał przy tym, że zajęte w uchwale stanowisko jest aktualne także na gruncie art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, który zastąpił mający identyczną treść § 10 rozporządzenia z dnia 24 marca 2000 r. Sąd Najwyższy odniósł się również do identyfikacji dobra osobistego naruszonego w razie śmierci osoby najbliższej wskutek czynu niedozwolonego. Uznał, że tym dobrem jest szczególna emocjonalna więź rodzinna między najbliższymi, a ponieważ dochodzi do naruszenia własnego dobra osobistego osób bliskich zmarłego, to są oni bezpośrednio poszkodowani czynem sprawcy. Przedstawione stanowisko zaakceptował Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 20 grudnia 2012 r., III CZP 93/12 (OSNC 2013, nr 7-8, poz. 84), podzielając ocenę o jego aktualności na gruncieart. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Podlegające ochronie dobro osobiste, do którego naruszenia dochodzi w razie śmierci osoby bliskiej, określił jako szczególną emocjonalna więź rodzinną między najbliższymi. Podjęcie przez Sąd Najwyższy w pełni zgodnych uchwał z dnia 7 listopada 2012 r., III CZP 67/12 i z dnia 20 grudnia 2012 r., III CZP 93/12, w których jednoznacznie przyjęto, że żadne unormowania nie wyłączały z zakresu ochrony ubezpieczeniowej zadośćuczynienia za krzywdę osoby, wobec której ubezpieczony ponosił odpowiedzialność na podstawieart. 448 k.c., usunęło nasuwające się na tym tle wątpliwości interpretacyjne. Przepisart. 448 k.c.stanowi, że w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę na wskazany cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Katalog dóbr osobistych określonych w treściart. 23 k.c.ma charakter otwarty. Przesądza o tym treśćart. 23 k.c.a zwłaszcza użyty przez ustawodawcę zwrot „w szczególności”. Jak uprzednio zaznaczono istniejąca linia orzecznictwa SN potwierdziła, iż więź rodzinna jest dobrem osobistym, którego naruszenie może skutkować zasądzeniem zadośćuczynienia za doznana krzywdę (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2010 r., III CZP 76/10, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2011 r., III CZP, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 2012 r., I CSK 314/11, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2010 r., IV CSK 307/09, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2010 r., II CSK 248/10, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 maja 2011 r., II CSK 537/10), a także prawo wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 14 grudnia 2007 r., I ACa 1137/07). Dobro rodziny jest nie tylko wartością powszechnie akceptowaną społecznie, ale także uznaną za dobro podlegające ochronie konstytucyjnej.Artykuł 71 Konstytucji RPstanowi, że Państwo w swojej polityce społecznej i gospodarczej ma obowiązek uwzględniania dobra rodziny. Więź rodzinna odgrywa doniosłą rolę, zapewniając członkom rodziny m.in. poczucie stabilności, wzajemne wsparcie, obejmujące sferę materialną i niematerialną. Należy zatem przyjąć, że prawo do życia rodzinnego i utrzymania tego rodzaju więzi stanowi dobro osobiste członków rodziny i podlega ochronie na podstawieart. 23 i 24 k.c. W konkretnym stanie faktycznym spowodowanie śmierci osoby bliskiej może zatem stanowić naruszenie dóbr osobistych członków jej rodziny i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawieart. 448 k.c.Za taką oceną przemawia dodatkowoart. 446 § 4 k.c., który zezwala obecnie na uzyskanie zadośćuczynienia od osoby odpowiedzialnej za śmierć osoby bliskiej bez potrzeby wykazywania jakichkolwiek dodatkowych przesłanek, poza wymienionymi w tym przepisie. Mając na uwadze przedstawione powyżej rozważania, uznać należy, że strona pozwana, jako ubezpieczyciel odpowiada także za naruszenie dóbr osobistych powodów spowodowane śmierciąA. O. (1), będącą wynikiem deliktu. W przypadku dochodzenia świadczeń na podstawieart. 446 § 4 k.c., jak również na podstawieart. 448 k.c., nie chodzi o samą najbliższą rodzinę (czyli rodziców, dzieci lub - względnie - rodzeństwo), ale o rodzinę sensu largo. W krąg tak pojmowanej rodziny mogą wchodzić różne osoby, połączone nie tylko więzami pokrewieństwa, przy czym więzy te nie przesądzają automatycznie o zasądzeniu świadczenia. Ważny jest aspekt bliskiej relacji pomiędzy zmarłym a osobą pokrzywdzoną, skoro zadośćuczynienie należy się nie wszystkim członkom rodziny, a wyłącznie członkom najbliższym. O tym, kto jest takim najbliższym członkiem rodziny, również będą decydować okoliczności konkretnego przypadku. / por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi - I Wydział Cywilny z dnia 12 lipca 2013 r. I ACa 227/13/. Szersze pojęcie rodziny, oparte nie tylko na więzach formalnych przyjęte zostało przez SA w Gdańsku w wyr. z 23.12.2014 r. (I ACA 638/14, Legalis). Aby ustalić, czy występujący o zadośćuczynienie jest najbliższym członkiem rodziny zmarłego sąd powinien stwierdzić, czy istniała odpowiednio silna i pozytywna więź emocjonalna pomiędzy dochodzącym tego roszczenia a zmarłym (wyr. SN z 9.3.2012 r., I CSK 282/11). Jak wykazało przeprowadzone postępowanie dowodowe zarówno powódka jak i powód w okresie przed wypadkiem byli osobami silnie emocjonalnie związani z siostrą. Uwzględniając powyższe, należy uznać, że powodowie posiadają przymiot najbliższych członków rodziny zmarłej, a zatem są uprawnieni do wystąpienia z roszczeniem o zadośćuczynienie. Zgodnie zart. 448 k.c.zadośćuczynienie winien sąd przyznać w odpowiedniej wysokości. Ustawodawca poza wskazaniem, iż kwota przyznana tytułem zadośćuczynienia winna być „odpowiednia” nie wskazuje innych zasad ustalenia jej wysokości (posiłkować w tym zakresie należy się orzecznictwem i poglądami wypracowanymi na tle stosowaniaart. 445, 448, 23 i 24 k.c.). Orzecznictwo Sądu Najwyższego w tym zakresie wskazuje natomiast, iż przy ustaleniu wysokości zadośćuczynienia należy mieć na uwadze całokształt okoliczności sprawy nie wyłączając takich czynników jak: wiek poszkodowanego, rozmiar doznanej krzywdy, stopień cierpień psychicznych, ich intensywność, czas trwania, długotrwałość. Kompensacie podlega doznana krzywda, a więc w szczególności cierpienie, ból i poczucie osamotnienia po śmierci najbliższego członka rodziny. Rolą zadośćuczynienia jest bowiem złagodzenie doznanej niewymiernej krzywdy poprzez wypłacenie nie nadmiernej lecz odpowiedniej sumy, w stosunku do doznanej krzywdy. Ustalenie jej wysokości powinno być jak wielokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy dokonane w ramach rozsądnych granic, odpowiadających aktualnym warunkom i sytuacji majątkowej społeczeństwa przy uwzględnieniu, iż wysokość zadośćuczynienia musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Uwzględniając stopień cierpień powodów, które jak wynika z treści zeznań powodów mają nadal wpływ na ich życie, nieodwracalność skutków powstałych wskutek śmierciA. O. (1), zmiany w sferze psychicznej jakie zaszły u powodów po wypadku, uzasadniają zdaniem Sądu, zasądzenie od pozwanego na rzecz powódkiU. W.kwoty 16.000 zł. tytułem zadośćuczynienia, oraz na rzeczS. K. (1)kwoty w wysokości 14.000 złotych. Skutki śmierciA. O. (1)rozciąga się wszak na całe życie powodów i nie doznaje ograniczeń czasowych. ŚmierćA. O.była dla powodów zdarzeniem identyfikowalnym jednoznacznie jako tragiczne i nagłe. ŚmierćA. O.zapewne spowodowała utratę jednych z ważnych osób w ich życiu, zmieniła atmosferę i strukturę rodziny, co dla powodów wówczas miało i nadal ma istotne znaczenie. Powodowie doznali naruszenia dobrostanu emocjonalnego i psychicznego. Bliskość rodziny bezsprzecznie stanowi rodzaj wsparcia psychologicznego, daje poczucie bezpieczeństwa. Zaistniałe zdarzenie w sposób istotny w przeszłości, negatywnie wpłynęło na funkcjonowanie w sferze psychicznej, doprowadzając do chwilowego rozstroju zdrowia powódki. Z relacji świadków i wypowiedzi powódki wynika, że w okresie przed wypadkiem była osobą towarzyską, silnie emocjonalnie związaną z siostrą, wzajemnie się wspierały i sobie pomagały. Miały wspólne plany. Nagła śmierć jej siostry niewątpliwie negatywnie wpłynęła na funkcjonowanie powódki. UU. W.przez około 1 rok występował dość znaczny zakres cierpień psychicznych. Konsekwencją śmierci było wystąpienie zaburzeń adaptacyjnych, które sprowadzały się do odczuwania bólu psychicznego, uporczywych myśli związanych ze zmarłą, obniżonego nastroju, poczucia pustki, ograniczonej zdolności do skutecznego wykonywania codziennych czynności. Objawy te ograniczyły funkcjonowanie powódki głównie w wymiarze osobistym i towarzyskim, a także miały wpływ na sferę emocjonalną. Powódka początkowo nie potrafiła pogodzić się z nową sytuacją, zaakceptować śmierci swej siostry. W okresie żałoby przechodziła wszystkie etapy żalu po starcie. Powódka korzystała z pomocy lekarza rodzinnego. W tym okresie wyłączyła się z życia towarzyskiego. W kolejnych miesiącach wraz z wypracowaniem nowych zasad funkcjonowania w zmienionych warunkach, zakres cierpień ulegał zmniejszeniu i aktualnie występuje on nadal we wspomnieniach powódki. Zaistniałe zdarzenie w przeszłości, negatywnie wpłynęło na funkcjonowanie powoda w sferze psychicznej, doprowadzając do chwilowego zaburzenia zachowania powoda. Jak wynika z wywiadu powód był od urodzenia osobą Z relacji rodziny i wypowiedzi opiniowanego wynika, że w okresie przed wypadkiem był osobą silnie emocjonalnie związaną z siostrą, która się nim opiekowała i mu pomagała. Dawała mu ona, również jak i pozostała rodzina, poczucie bezpieczeństwa. Nagła śmierć siostry niewątpliwie negatywnie wpłynęła na jego funkcjonowanie. US. K. (1)przez okres paru miesięcy występował umiarkowany zakres cierpień odczuwania bólu psychicznego, uporczywych myśli związanych ze zmarłą, obniżonego nastroju, płaczliwości, zaburzeń snu. W kolejnych miesiącach, wraz z wypracowaniem nowych zasad funkcjonowania w zmienionych warunkach, zakres cierpień ulegał zmniejszeniu i aktualnie on nie występuje. Powód zachował siostrę w swoich wspomnieniach, chociaż pamięć ta jest jedynie powierzchowna. W świetle powyższych okoliczności brak jest podstaw do uwzględnienia stanowiska pozwanego, natomiast stanowisko powodów co do wysokości zadośćuczynienia należało uznać za zasadne częściowo. Aktualnie biegły psycholog nie stwierdził uU. W.zaburzeń nerwicowych, które byłyby reakcją na śmierć jej siostry. U powódki reakcja psychologiczna na śmierć siostry nie wykraczała poza ogólnie przeżywaną w takich okolicznościach reakcję żałoby. Nagła śmierć siostry niewątpliwie negatywnie wpłynęła na funkcjonowanie powódki, ale nie spowodowała trwałego uszczerbku na zdrowiu. U powódki brak jest widocznych następstw psychofizycznych zdarzenia - aktualnie w badaniach testowych u powódki nie stwierdzono zaburzeń nerwicowych i adaptacyjnych. Zaburzenia adaptacyjne ograniczyły funkcjonowanie powódki jedynie w wymiarze osobistym i towarzyskim. Choć przeżywała śmierć siostry to nie podjęła terapii psychologicznej ani psychiatrycznej. ZdolnościS. K. (1)do postrzegania, zapamiętywania i odtwarzania w wydarzeń z przeszłości są istotnie upośledzone. Reakcja psychologiczna na śmierć siostry była krótkotrwała i odbiegała od ogólnie przeżywanych w takich okolicznościach reakcji żałoby. Aktualnie biegły nie stwierdził uS. K. (1)zaburzeń nerwicowych, które byłyby reakcją na śmierć jego siostry. Nagła śmierć siostry niewątpliwie negatywnie wpłynęła na jego funkcjonowanie, ale nie spowodowała trwałego uszczerbku w jego psychice i powód szybciej niż inne osoby w rodzinie powrócił do równowagi psychicznej. Wraz z wypracowaniem nowych zasad funkcjonowania w zmienionych warunkach, zakres cierpień powoda ulegał zmniejszeniu i aktualnie on nie występuje. Oceniając zasadność wysokości żądania powodów w zakresie zadośćuczynienia wskazać należy, że utrata osoby bliskiej w tragicznym zdarzeniu nie podlega żadnej wycenie. Nie ma żadnych mierników, które pozwoliłyby ocenić wartość cierpienia osób po utracie najbliższych. Na rozmiar krzywdy i cierpienia osoby bliskiej ma wpływ także to, że śmierć jest nagła, nieprzewidziana, spowodowana wyłącznie działaniem innej, obcej osoby. Mimo cierpień, wywierających wpływ na psychikę związanych z przeżyciami po śmierci najbliższych, funkcjonowanie powodów jest prawidłowe. W dacie wypadku powodowie byli osobami dorosłymi, powódka założyła własną rodzinę. Dodatkowo od wypadku minęło 14 lat zatem upływ czasu wpłynął na złagodzenie cierpień powodów i pozwolił im przystosować się do nowej sytuacji. W toku postępowania pełnomocnik pozwanego podniósł zarzut przyczynienia się poszkodowanej do szkody. Zarzut ten okazał się zasadny. Zgodnie z treściąart. 362 k.c.jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. W orzecznictwie Sądu Najwyższego jednolicie przyjmuje się, że przyczynienie się do szkody osoby bezpośrednio poszkodowanej, która zmarła, uzasadnia obniżenie świadczeń przewidzianych wart. 446 § 3 i 4 k.c., należnych osobom jej bliskim (porównaj między innymi wyroki Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 1985 r. IV CR 398/85, niepubl., z dnia 6 marca 1997 r. II UKN 20/97, OSNP 1997/23/478, z dnia 19 listopada 2008 r. III CSK 154/08 i z dnia 12 lipca 2012 r. I CSK 660/11, niepubl.). Przyczynieniem się poszkodowanego do powstania szkody jest każde jego zachowanie pozostające w normalnym związku przyczynowym ze szkodą, za którą ponosi odpowiedzialność inna osoba. Przy czym o przyczynieniu się poszkodowanego można mówić wyłącznie w przypadku, gdy jego określone zachowanie pozostaje w normalnym związku przyczynowym ze szkodą, a nie w jakimkolwiek innym powiązaniu przyczynowym. Innymi słowy - zachowanie się poszkodowanego musi stanowić adekwatną współprzyczynę powstania szkody lub jej zwiększenia, czyli włączać się musi jako dodatkowa przyczyna szkody. W realiach rozpoznawanej sprawy Sąd przyjął, żeA. O. (1)przyczyniła się do powstania szkody w 50%. A. O. (1)w chwili wypadku w dniu 7 czerwca 2003 roku nie była zapięta pasem bezpieczeństwa, znajdowała się na tzw. leżance. Na skutek działania siły bezwładności została wyrzucona podczas wypadku z kabiny co skutkowało opisanymi w aktach sprawy doznanymi obrażeniami ciała. Przebywanie na „leżance” za fotelami nie dawało (praktycznie) możliwości przeciwdziałania w celu zapobieżenia wypadnięcia z kabiny. Miało to zasadniczy wpływ na jej śmierć. Pozycja podróżowaniaA. O. (1)w znacznym stopniu zwiększyła prawdopodobieństwo wypadnięcia z kabiny. Poszkodowana nie powinna przebywać na leżance w czasie ruchu pojazdu. Powinna zajmować miejsce na siedzeniu. Zajmowanie miejsca na leżance zwiększyło zakres obrażeń poszkodowanej. Poszkodowana na skutek siły bezwładności została wyrzucona z kabiny, nie mając możliwości uchwycenia się jakiegokolwiek elementu, który zahamowałby siłę bezwładności. Pasażerka nie miała szans niczego się przytrzymać będąc na leżance. Zmarła miałaby większe szanse na przeżycie gdyby siedziała na miejscu dla pasażera. Zaparcie się rękoma i nogami zminimalizowałoby skutki w przypadku zmarłej. Siedząc mogłaby podjąć działania obronne. Oceniając przywołane powyżej okoliczności sprawy, zwłaszcza zachowanie poszkodowanej które cechowała rażąca lekkomyślność wysokość należnego zadośćuczynienia stanowić powinno 50% pełnego zadośćuczynienia. W przypadku powódki jest to kwota 8.000 złotych, zaś w przypadku powoda 7.000 złotych. Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie 1 i 5 wyroku, oddalając powództwa w pozostałej części jak w punktach 2 i 6 wyroku. O należnych odsetkach ustawowych, Sąd orzekł zgodnie z brzmieniem przepisówart. 359 § 1 k.c.,481§1 k.c.,art. 455 k.c.i817 § l k.c.orazart. 14 ust. l ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Jak ustalono(...) S.A.V.(...)w trakcie podjętych czynności likwidacyjnych ustaliła, że odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie ponosiTowarzystwo (...)i w dniu 9 wrzenia 2014 r. przekazała akta do pozwanego celem dalszej likwidacji. Zgodnie z decyzją pozwanego z dnia 3 października 2014 r. pozwany odmówił przyznania roszczeń na rzecz strony powodowej. Decyzja strony pozwanej ostatecznie zakończyła postępowanie likwidacyjne i od następnego dnia po tym terminie pozwany pozostawał w zwłoce ze spełnieniem żądanego świadczenia. Zasadnym jest zatem stanowisko powodów, że żądanie odsetek co do zasady należy się od dnia następującego po dniu wydania decyzji z dnia 4 października 2014 roku. Na marginesie zauważyć należy, że w toku postępowania daty początkowego terminu naliczania odsetek ustawowych strona pozwana nie kwestionowała. O kosztach procesu orzeczono na podstawieart. 100 k.p.c. Zgodnie z treścią przywołanego artykułu w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. W razie współuczestnictwa formalnego (art. 72 § 1 pkt 2 k.p.c.), do niezbędnych kosztów procesu poniesionych przez współuczestników reprezentowanych przez jednego pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym zalicza się jego wynagrodzenie ustalone odrębnie w stosunku do każdego współuczestnika / por. Uchwała Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 10 lipca 2015 r. III CZP 29/15, SIP Legalis numer 1263393/. W przypadku powódki wyliczenie przedmiotowych kosztów przedstawia się następująco; Powódka poniosła następujące koszty procesu: 500 zł. – opłata od pozwu oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2.432 złote. Powód poniósł jedynie koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2.434 złote. Pozwany poniósł następujące koszty: 1.666,01 złotych – łączne koszty opinii biegłego ( po 833 złote na rzecz powoda i powódki) oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2.434 złote. Koszty procesu w przypadku powódki wyniosły łącznie 4.984 zł, w tym po stronie powódki kwotę 2.934 złote, zaś po stronie pozwanego 2.050 zł. Powódka utrzymała się ze swoim roszczeniem w 40%. Powódkę, zgodnie z podaną zasadą powinny obciążać koszty w kwocie 2.990,40 zł. Pozwanego winny obciążać koszty w kwocie 1.993,60 złotych. Skoro poniósł koszty w kwocie 2.050 złotych należy mu się zwrot kwoty 56,40 złotych ( 2.050 zł. - 1.993,60 zł). Koszty procesu w przypadku powoda wyniosły łącznie 4.484 zł, w tym po stronie powoda kwotę 2.434 złote, zaś po stronie pozwanego 2.050 zł. Powód utrzymał się ze swoim roszczeniem w 35%. Powoda, zgodnie z podaną zasadą powinny obciążać koszty w kwocie 3.363 zł. Pozwanego winny obciążać koszty w kwocie 1.569,40 złotych. Skoro poniósł koszty w kwocie 2.050 złotych należy mu się zwrot kwoty 480,60 złotych ( 2.050 zł. - 1.569,40 zł). Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w punkcie 3 i 7 wyroku. Sąd na postawie na podstawieart. 113 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(t. j. Dz. U. z 2010r., nr 90, poz. 594 z późn. zm.) w zw. zart. 100 k.p.c.obciążył pozwanego nieuiszczonymi kosztami sądowymi stosownie do wielkości w jakich strony utrzymali się ze swoimi roszczeniami. Z uwagi na powyższe orzeczono jak w punktach 4 i 8. Sąd na postawie na podstawieart. 113 ust.4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(t. j. Dz. U. z 2010r., nr 90, poz. 594 z późn. zm.) w zw. zart. 102 k.p.c.nie obciążył powodów nieuiszczonymi kosztami sądowymi przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. Obciążenie powodów kosztami sądowymi stanowiłoby nadmierne obciążenie powodów i w znacznym stopniu niwelowałoby kompensującą funkcję wypłaconego powodom zadośćuczynienia.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Łęczycy date: '2017-04-06' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Wojciech Wysoczyński legal_bases: - art. 445, 448, 23 i 24 k.c. - art. 177 § 2 k.k. - art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - Artykuł 71 Konstytucji RP - art. 72 § 1 pkt 2 k.p.c. - art. 113 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: sek. sąd. Katarzyna Retkowska signature: I C 464/15 ```

151015000003521_VII_U_001899_2013_Uz_2014-05-21_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VII U 1899/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 maja 2014 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSO Monika Popielińska Protokolant: st. sekr. sądowy Adrianna Mikulska po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2014 r. w Gdańsku sprawyJ. W. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG. o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy na skutek odwołaniaJ. W. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG. z dnia 22 lipca 2013 r. nr(...)- (...) 1. Zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób , że przyznaje ubezpieczonemuJ. W.prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 01 lipca 2013r. do dnia 31 grudnia 2014r.; 2. nie stwierdza odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania zaskarżonej decyzji. / Na oryginale właściwy podpis. / Sygn. akt VII U 1899/13 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 22 lipca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG.odmówił ubezpieczonemuJ. W.prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawieustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2013 r. 1440 j. t. ), powołując się na fakt, iż komisja lekarska pozwanego orzeczeniem z dnia 18 lipca 2013 r. nie stwierdziła jego niezdolności do pracy. Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczonyJ. W.podnosząc, iż stan jego zdrowia stale się pogarsza czyniąc go niezdolnym do pracy. W odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonego pozwany organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując argumentację, zaprezentowaną w treści spornej decyzji. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: UbezpieczonyJ. W.,urodzony dnia (...), z zawodu pracownik fizyczny, w dniu 17 maja 2013 r. złożył ponowny wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres. Ubezpieczony był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od 18 kwietnia 2009 roku do 30 czerwca 2013 roku. Okoliczności bezsporne, vide: akta rentowe : wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z dnia 17 maja 2013 r. – k. 176, decyzje pozwanego – k. 94, 170 W związku z wnioskiem odwołującego się stan zdrowia ubezpieczonego oceniany był przez lekarza orzecznika pozwanego. W opinii lekarskiej z dnia 07 czerwca 2013 roku rozpoznając u wnioskodawcy miażdżycę, stan po zawale mięśnia sercowego ściany dolnej leczonym zachowawczo(...)., nikotynizm, POChP, nadciśnienie tętnicze bez udokumentowanych istotnych powikłań narządowych oraz otyłość lekarz orzecznik uznał, iż skarżący nie jest niezdolny do pracy. Od wspomnianego orzeczenia sprzeciw wniósł ubezpieczony. W związku z jego złożeniem Komisja Lekarska pozwanego w opinii lekarskiej z dnia 18 lipca 2013 roku po przeprowadzeniu dodatkowych badań ( USG Dopplera tętnic kdpr.) rozpoznając u ubezpieczonego miażdżycę tętnic kończyn dolnych, chorobę niedokrwienną serca, przebyty zawał serca w 2009 roku, nadciśnienie tętnicze, POCHP, otyłość BMI 38, uznała, iż obecny stan badanego nie powoduje jego długotrwałej niezdolności do pracy. Zaskarżoną decyzją z dnia 22 lipca 2013 r. pozwany organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, powołując się na fakt, iż komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 18 lipca 2013 r. nie stwierdziła niezdolności ubezpieczonego do pracy. okoliczności bezsporne, vide: akta rentowe : opinia lekarza orzecznika pozwanego z dnia 07 czerwca 2013 r.- k.178 i k. 37 dokumentacji lekarskiej, sprzeciw ubezpieczonego. – k.38 dokumentacji lekarskiej, opinia Komisji Lekarskiej z dnia 18 lipca 2013 – k.285 i 46 dokumentacji lekarskiej, decyzja pozwanego z dnia 22 lipca 2013 r. – k. 284 W celu ustalenia, czy stan zdrowia strony wskazuje, że jest ona nadal po dniu 30 czerwca 2013 r. niezdolna do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu przy czym przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy należy ustalić: stopień naruszenia sprawności i organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycję psychiczne, najwcześniejsza datę powstania ustalonego stopnia niezdolności do pracy, trwałość lub przewidywany okres niezdolności do pracy, zaś w przypadku stwierdzenia poprawy stanu zdrowia ubezpieczeniowego w stosunku do stanu, który był podstawą dotychczas orzekania o niezdolność należy wskazać, na czym polega istotna poprawa w stanie zdrowia – konieczne były wiadomości specjalne, zatem Sąd Okręgowy przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych chirurga – naczyniowego oraz kardiologa tj. lekarzy specjalistów specjalizacji adekwatnych do deklarowanych przez ubezpieczonego schorzeń jako mających wpływ na jego niezdolność do zatrudnienia. dowód: akta sprawy : postanowienie Sądu z dnia 16 września 2013 – k. 15 Powołani w sprawie biegli sądowi dokonali u ubezpieczonego rozpoznania następujących schorzeń: 1 zarostowe zmiany miażdżycowe kończyny dolnej 2 otyłość brzuszną 3 stan po operacji przepukliny pachwinowej prawej bez wznowy 4 choroba niedokrwienna serca przewlekła pod postacią wysiłkowej, okresowo zaostrzonej dławicy piersiowej u osoby po przebytym w lipcu 2011 roku zawale mięśnia serca STEMI ściany dolnej leczonym zachowawczo. Brak aktualnej i obiektywnej oceny rezerwy wieńcowej – wskazania kliniczne do weryfikacji angiograficznej 5 nadciśnienie tętnicze pierwotne, umiarkowane, okresowo źle kontrolowane. Okres II ESH 6 otyłość trzewna II stopnia z BMI ok. 36 w skojarzeniu z cukrzycą typu 2 insulinoniezależną – zespół metaboliczny 7 zarostowe stwardnienie tętnic kończyn dolnych z krótkim dystansem chromania przestankowego i wskazaniami do leczenia operacyjnego w przeszłości. Brak zborności w ocenie zaawansowania zmian miążycowych w kolejnych badanych usg Doppler 8 Przemijająca ektopia komorowa w rejestracji holterowskiej i badaniu fizykalnym 9 obturacyjny bezdech śródsenny wstępnie zakwalifikowany do badania polisomnograficznego Po analizie dokumentacji i badaniu skarżącego biegły sądowy chirurg naczyniowy z uwagi na kontrowersyjne zapisy na przedstawionych przez ubezpieczonego wynikach badań wniósł o powtórzenie badań USG - Doppler obu kończyn dolnych w celu ustalenia bardziej precyzyjnego rozpoznania. W uzasadnieniu wniosku wskazał, iż ma wątpliwości diagnostyczne wyjaśniając, iż z opinii lekarskiej pozwanego z dnia 18 lipca 2013 roku wynika, iż w badaniu dopplerowskim tętnicy kończyny dolnej prawej (09 lipca 2013 roku) i kończyny dolnej lewej (20 sierpnia 2013) nie stwierdza się istotnych hemodynamicznych zwężeń (opisywanych w 2008 roku). Tymczasem, z zapisów z 2008 roku wynika, iż z powodu zmian miażdżycowych aorty brzusznej, tętnic biodrowych udowych i podkolanowych goleni prawej konsultowanej przez chirurga naczyniowego wnioskodawca został zakwalifikowany do zabiegu operacyjnego. W dokumentacji wprost wskazano, iż ubezpieczony „ wymaga pilnie zabiegu operacyjnego”. dowód: akta sprawy : opinia biegłego sądowego chirurga – naczyniowego – k. 24-25 Wobec nieprzedłożenia przez ubezpieczonego aktualnych wyników badań w wykonaniu zobowiązania biegłego , w opinii uzupełniającej biegły chirurg naczyniowy ocenił stan zdrowia badanego na podstawie badania dopplerowskiego z dnia 13 maja 2008 roku, w którym zapisano: „Zmiany miażdżycowe w aorcie brzusznej w TT. biodrowych po stronie prawej, udowych, podkolanowej i goleni prawej. Niedrożna prawa tętnica udowa powierzchowna z wielopoziomowymi zwężeniami od 1/3. Przepływ w t. podkolanowej prawej odtwarza się z krążenia obocznego, jednozłamkowy o szybkości do 15 cm/ sec. Śladowy przepływ w TT, goleni prawej” Mając na uwadze powyższe stwierdził, iż stan zdrowia wnioskodawcy powoduje u niego częściową niezdolność do pracy na stałe, wskazując przy tym, iż stan zdrowia skarżącego po 30 czerwca 2013 roku nie uległ poprawie i nie rokuje odzyskania zdolności po przekwalifikowaniu, a także w drodze leczenia i rehabilitacji z uwagi na charakter dotychczasowo wykonywanej pracy oraz poziom wykształcenia skarżącego. W ocenie biegłego stwierdzone w 2008 roku zmiany naczyniowe nie mogły się cofnąć z uwagi na postępujący charakter schorzenia. dowód: akta sprawy : opinia uzupełniająca biegłego sądowego chirurga – naczyniowego – k. 37 W kolejnej opinii uzupełniającej, po zapoznaniu się z zastrzeżeniami pozwanego organu rentowego do opinii wyrażonymi w piśmie procesowym z dnia 10 lutego 2014r. , biegły sądowy chirurg naczyniowy wycofał swą wcześniejszą opinię z dnia 08 listopada 2013 roku uznając, iż skarżący jest zdolny do wykonywania pracy po dniu 30 czerwca 2013 roku. Biegły zmianę stanowiska uzasadnił ponowną analizą dokumentacji medycznej strony , w tym przywołanego przez pozwany organ rentowy badania USG TT. kończyny dolnej lewej z dnia 20 sierpnia 2012 roku i wyjaśnił , iż po zapoznaniu się z późniejszym wynikiem ,w którym to badaniu stwierdzono zwężenie tętnicy biodrowej zewnętrznej do około 50% oraz wskazano, że tętnica biodrowa prawa pozostaje bez istotnych zmian hemodynamicznych zwężeń, a także wskazano w nim, że Tk kończyny dolnej jest drożne o prawidłowym spektrum i prędkości przepływu - uznał że te nasilenia zmian nie powodują naruszenia sprawności skarżącego w stopniu uniemożliwiającym mu podjęcie pracy. W tej sytuacji biegły uznając w/w opis badania dopplerowskiego jako wiarygodny zmienił opinię jak wyżej. dowód: akta sprawy : opinia uzupełniająca biegłego sądowego chirurga – naczyniowego – k. 57-58 Po zbadaniu wnioskodawcy i zapoznaniu się z dokumentacja medyczna biegły sądowy kardiolog uznał, iż aktywność kliniczna schorzeń ubezpieczonego, pomimo braku ciągłości w leczeniu spechalkistycznym i niedokończeniu procesu diagnozowania choroby niedokrwiennej serca w latach 2011-2013 a także wątpliwości dotyczących rzeczywistego zaawansowania miażdżycy zarostowej TT. kończyn dolnych ( wynikających m. innymi ze sprzecznych wniosków badania usg Doppler) uzasadnia uznanie skarżącego za nadal, częściowo niezdolnego do pracy po czerwcu 2013 na okres do końca grudnia 2014 roku. W ocenie biegłego, w przypadku ubezpieczonego bez wątpienia można mówić o przedwczesnej stratyfikacji miażdżycowej układu sercowo – naczyniowego, a proces aterotrombozy warunkowany jest współobecnością takich licznych czynników ryzyka jak źle kontrolowane nadciśnienie tętnicze, otyłość trzewna, dyslipidemia mieszana, cukrzyca typu 2 i wieloletni nałóg nikotynowy. Ponadto biegły nadmienił, iż w 2011 roku skarżący hospitalizowany był z rozpoznaniem OZW – STEMI ściany dolnej i z niejasnych powodów nie został zakwalifikowany do leczenia inwazyjnego „ad hoc”. Z kolei na ustaloną w trybie elektywnym koronografie (22.09.211 r.) nie zgłosił się z powodu ciężkiej choroby żony. Ponadto biegły zwrócił uwagę na fakt, iż w latach 2011-2013 wnioskodawca korzystał wyłącznie z porad lekarza POZ w praktyce kontynuując wdrożone wcześniej leczenie farmakologiczne. Tak więc pomimo zgłaszanej aktywności dławicowej oraz objawowych zaburzeń rytmu serca a także niezadowalającej kontroli RR, w ostatnich 2 latach nie przeprowadzono jakichkolwiek badań diagnostycznych z zakresu podstawowego spektrum procedur kardiologicznych/ echo, test obciążeniowy, holter EKG, holter RR/ a także nie dokonano ponownej oceny wskazań do weryfikacji koronograficznej. Nadto biegły zwrócił uwagę na fakt, że w analizowanym okresie u skarżącego utrzymywała się ekspresja czynników ryzyka w postaci otyłości trzewnej II stopnia, dyslipidemii mieszanej, nikotynizmu i świeżo – ujawnionej cukrzycy o konfiguracji typowej dla zespołu metabolicznego. Dodatkowo do roku 2012 u skarżącego występowały objawy obturacyjnego bezdechu śródsennego a skarżący oczekuje dopiero na badanie polisomnograficzne. Reasumując biegły sądowy kardiolog stwierdził, iż aktualne nasilenie objawów ze strony układu krążenia ( niezależnie od ostatecznej oceny nasilenia zmian miażdżycowych w krążeniu obwodowym) stanowi wystarczającą podstawę do uznania wnioskodawcy po czerwcu 2013 roku nadal za długotrwale częściowo niezdolnego do pracy z ogólnego stanu zdrowia. dowód: akta sprawy : opinia biegłego sądowego kardiologa – k. 28-31 W piśmie procesowym z dnia 10 lutego 2014 roku pozwany powołując się na opinię Zastępcy Przewodniczącego Komisji Lekarskich ZUS zgłosił zastrzeżenia również do opinii sporządzonych przez biegłego kardiologa. Po zapoznaniu się z treścią opinii zastępcy Przewodniczącego Komisji Lekarskich ZUS w punkcie dotyczącym stanu kardiologicznego wnioskodawcyJ. W.biegły sądowy kardiolog wskazał, iż u ubezpieczonego współwystępują liczne osobnicze czynniki ryzyka procesu miażdżycy skonfigurowanych w tzw. zespół metaboliczny tj. nadciśnienia tętniczego, otyłości brzusznej, dyslipidemii i cukrzycy typu 2, a także wieloletniego nałogu palenia tytoniu. Biegły zwrócił uwagę na fakt, iż w lipcu 2011 roku skarżący przebył zawał mieścina serca ściany dolnej NSTEMI dokumentowany m. in. obrazem przetrwałej strefy kinetycznej segmentów ściany dolnej z graniczną wartością globalnej frakcji wyrzutowej w granicach 45-55 %. Z kolei we wrześniu 2011 r. zaplanowano badanie koronograficzne na które skarżący z przyczyn rodzinnych nie zgłosił się. Pomimo zgłaszanych w latach następnych licznych dolegliwości w tym bólów o symptomatologii anginoidalnej, męczliwości, zadyszki i ekspresji licznych czynników ryzyka eterotrombozy po roku 2011 nie wykazano jakiejkolwiek oceny stanu rezerwy krążenia wieńcowego zwłaszcza nie rozważono wskazań do diagnostyki inwazyjnej łożyska tętnic epikardialnych.. Pomimo nieprzerwanego leczenia farmakologicznego po roku 2011 nie udało się również uzyskać zadowalającego profilu presyjnego, a także pełnej kontroli zaburzeń gospodarski lipidowej i węglowodanowej osocza. Ponadto u skarżącego utrzymują się złożone zaburzenia rytmu serca ( wysłuchane również podczas badania sądowo – lekarskiego) nigdy po 2011 roku nie poddane kolejnej ocenie klinicznej pomimo, iż jedyna rejestracja holterowska z 02 sierpnia 2011 r. wykazała ponad 23 tys. ( na 117 tys. wszystkich ewolucji ) pobudzeń przedwczesnych nadkomorowych, zaberrowanych, szybkich rytmów przedsionkowych i prawdopodobnie ekspozycji migotania/trzepotania przedsionków. Oceniając globalnie stan wydolnościowy układu sercowo – naczyniowego w czerwcu 2013 r. ( data badania ZUS) biegły uznał, że w żadnym wypadku nie można było mówić o poprawie stanu zdrowia wnioskodawcy w porównaniu z okresem wcześniejszym. Odnosząc się do zarzutów pozwanego biegły przypominał, że rola wywiadu chorobowego jest w postępowaniu diagnostycznym tak ważna i nieprzecenialna, iż trudno na ten temat w ogóle dyskutować z gremium doświadczonym klinicystów. Biegły podkreślił przy tym, iż również decyzja orzecznicza pozwanego z czerwca 2013 roku w części dotyczącej stanu kardiologicznego oparta była bardziej na argumentach przypuszczeń, hipotez i supozycji niż twardych dowodach medycznych wynikających z przeprowadzonych badań diagnostycznych. Reasumując biegły w całej rozciągłości podtrzymał swa wcześniejszą opinię z dnia 17 listopada 2013 r. dowód: akta sprawy : opinia uzupełniająca biegłego sądowego kardiologa – k.60 W piśmie procesowym z dnia 18 kwietnia 2014 roku powołując się na opinię Przewodniczącego Komisji Lekarskich ZUS z dnia 16 kwietnia 2014 roku pozwany wskazał, iż w dalszym ciągu nie podziela opinii biegłego kardiologa. Organ rentowy zwrócił uwagę na fakt, iż w standardach orzeczniczych w przypadku schorzeń, których efekty i stopień zaawansowania są mierzalne a wiec można posiłkować się badaniami, to nie wywiad chorobowy stanowi podstawę orzekania długotrwałej niezdolności do pracy. Stanowi on podstawę przy próbie stawiania rozpoznań schorzeń u pacjentów i ustalania lub modyfikowania leczenia. W organie rentowym ma mniejsze znaczenie ponieważ gdyby waga jego była tak wysoka jak dla lekarzy diagnozujących i leczących, skutki orzeczeń byłyby wręcz porażające. Lekarz orzecznik o komisja lekarska swoje ustalenia orzecznicze musza opierać na faktach i badaniach medycznych, w tych schorzeniach, których wiedza i postęp medyczny pozwalają na taką ocenę. Organ rentowy podkreślił, że w przypadku ubezpieczonego lekarz orzecznik i komisja lekarska nie poparli ustaleń orzeczniczych wg sugestii biegłego jedynie „ przypuszczeniami, hipotezami i supozycjami” a badaniami, które ubezpieczony wykonywał wcześniej. Bezsporny stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach rentowych pozwanego oraz dokumentacji lekarskiej ZUS, których prawdziwości i rzetelności nie kwestionowała żadna ze stron postępowania. Sąd również nie znalazł podstaw by odmówić im wiarygodności. Ocenę stanu zdrowia ubezpieczonego Sąd oparł o opinie wydane w sprawie przez biegłych sądowych: kardiologa oraz chirurga naczyniowego. Sąd uznał je za miarodajne źródło wiedzy w zakresie wymaganych wiadomości specjalistycznych. Opinie zostały sporządzone w sposób rzeczowy i konkretny, zawierają jasne, logiczne i przekonujące wnioski. Zostały one uzasadnione w sposób wyczerpujący i zgodny z wiedzą medyczną posiadaną przez biegłych. Opinie te zostały wydane po dokonaniu oględzin i badaniu ubezpieczonego, analizie przedłożonej przez niego dokumentacji lekarskiej i w oparciu o wyniki badań znajdujące się w aktach ZUS. Wyczerpująco zostały opisane stwierdzone u ubezpieczonego schorzenia i ich wpływ na jego zdolność do pracy. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia opinii biegłych, uznając, iż stanowią one wiarygodną podstawę do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Mając na uwadze powyższe ustalenia stwierdzić należy, iż odwołanie ubezpieczonegoJ. W.jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie. W myślart. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U z2013 r. 1440 j.t.), dalej: ustawa, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki: 1 jest niezdolny do pracy, 2 ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, 3 niezdolność do pracy powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu społecznemu lub nie później niż 18 miesięcy od ich ustania. Zgodnie zaś z treścią art. 12 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z brzmienia art. 12 ustawy wyraźnie wynika, że do stwierdzenia niezdolności do pracy nie jest wystarczające samo występowanie naruszenia sprawności organizmu (choroby), lecz jednocześnie naruszenie to musi powodować całkowitą lub częściową utratę zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie rokując odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Natomiast zgodnie z jej art. 13 przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, oraz możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Kwestią sporną w niniejszej sprawie było, to czy ubezpieczonyJ. W.jest nadal po dniu 30 czerwca 2013r. niezdolny do pracy z ogólnego stanu zdrowia i w jakim stopniu. Pozostałe przesłanki nabycia przedmiotowego świadczenia nie stanowiły przedmiotu sporu między stronami. O zasadności odwołania ubezpieczonego zadecydował zatem wynik postępowania dowodowego. Co prawda biegły sądowy chirurg naczyniowy , początkowo uznał ubezpieczonego za osobę niezdolną do pracy, jednak na skutek zastrzeżeń pozwanego złożonych w piśmie procesowym z dnia 04 lutego 2014 r. do opinii biegłego ( k. 53 -54 akt sprawy) oraz zapoznawszy się wynikiem badania USG TT. kończyny dolnej lewej z dnia 20 sierpnia 2012 roku ,zmienił swą opinię i ostatecznie uznał ,iż stan zdrowia ubezpieczonego nie czyni go w dalszym ciągu w jakimkolwiek stopniu niezdolnym do pracy zarobkowej. Powyższa opinia zatem nie stanowiła podstawy do zmiany zaskarżonej decyzji w kierunku postulowanym przez ubezpieczonego. Sąd uznając ją za miarodajną, uwzględnił przyczyny, dla których biegły dokonał zmiany swego stanowiska. Podkreślenia wymaga, iż uszła uwadze biegłego dokumentacja medyczna zawierająca wyniki badań przed ogranemu rentowym oraz wyniki z dnia 20 sierpnia 2012r., które biegły w konsekwencji zastrzeżeń pozwanego ocenił i to one ostatecznie wpłynęły na zweryfikowanie przez biegłego swego stanowiska i w konsekwencji wpłynęły na zmianę opinii . Zatem ustalenia i wnioski końcowe płynące z opinii w pełni akceptuje Sąd orzekający w sprawie. Wpływ na zmianę zaskarżonej decyzji miała ostatecznie opinia biegłego kardiologa, który uznał skarżącego za osobę nadal ( po dniu 30 czerwca 2013 roku) częściowo niezdolną do pracy na okres - do końca grudnia 2014 roku , podkreślając przy tym, iż stan wydolnościowy układu sercowo- naczyniowego ubezpieczonego z całą pewnością nie uległ poprawie w porównaniu z okresem wcześniejszym, w którym skarżący pobierał świadczenie rentowe. Biegły nadmienił również, że pomimo nieprzerwanego leczenia farmakologicznego po roku 2011 u ubezpieczonego nie udało się uzyskać zadawalającego profilu presyjnego, a także pełnej kontroli zaburzeń gospodarki lipidowej i węglowodanowej osocza, nadto w dalszym ciągu utrzymują się zaburzenia rytmu serca. Podkreślić należy, iż w/w biegły wskazał, iż z uwagi na występujące u ubezpieczonego zmiany o charakterze cukrzycowym oraz całokształt schorzeń typu kardiologicznego- w przypadku skarżącego z całą pewnością nie może być mowa o poprawie stanu zdrowia w stosunku do okresu, a którym wnioskodawca pobierał świadczenie rentowe. Nie uszło uwadze Sądu, iż toku sprawy pozwany kwestionował zasadność wniosków płynących z opinii biegłego sądowego kardiologa. Zważywszy, iż pozwany nie wykazał błędu w dokonanym przez biegłego rozpoznaniu czy niekonsekwencji, niefachowości lub braku logiki w zaprezentowanym przez niego rozumowaniu, a skupił się zasadniczo na ocenie znaczenia wywiadu - Sąd uznał, iż zarzuty zgłoszone przez pozwanego stanowią wyłącznie polemikę z prawidłowo i merytorycznie uzasadnionym stanowiskiem biegłego kardiologa tak w opinii zasadniczej jak i opinii uzupełaniającej i odzwierciedlają subiektywne stanowisko pozwanego w sprawie. W tym miejscu zauważyć również należy, że specyfika oceny dowodu z opinii biegłych wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd – który nie posiada wiadomości specjalnych – tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Kryteria oceny tego dowodu stanowią również: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanych w nich stanowisk oraz stopień stanowczości wyrażonych w nich ocen. Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy uznał odwołanie ubezpieczonego za zasadne i zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznałJ. W.prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 01 lipca 2013 roku do 31 grudnia 2014 roku. z uwagi na fakt, iż stan zdrowia skarżącego z powodów kardiologicznych po dniu 30 czerwca 2013 roku nie uległ poprawie. Mając zatem powyższe na uwadze, Sąd na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c.oraz cytowanych powyżej przepisów orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku Sąd Okręgowy nie uznał odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania zaskarżonej decyzji. W ocenie Sądu Okręgowego dopiero wynik postępowania dowodowego dał podstawę do zmiany zaskarżonej decyzji , co mając na uwadze, na podstawieart. 118 ust. 1 a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychwnioskując a contario orzeczono jak w punkcie 2 wyroku. SSO Monika Popielińska

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Gdańsku date: '2014-05-21' department_name: VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Monika Popielińska legal_bases: - art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 477 recorder: st. sekr. sądowy Adrianna Mikulska signature: VII U 1899/13 ```

155500000001521_III_AUa_000152_2013_Uz_2013-07-10_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III AUa 152/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 lipca 2013 r. Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Urszula Iwanowska (spr.) Sędziowie: SSA Anna Polak SSA Piotr Brodniak Protokolant: St. sekr. sąd. Katarzyna Kaźmierczak po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2013 r. w Szczecinie sprawyW. B. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wS. o prawo do świadczenia przedemerytalnego na skutek apelacji ubezpieczonego od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 marca 2011 r. sygn. akt VI U 1038/10 1 zmienia zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję organu rentowego i przyznajeW. B.prawo do świadczenia przedemerytalnego od dnia 15 czerwca 2010 roku, 2 zasądza do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS.na rzeczW. B.kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania i oddala wniosek w pozostałym zakresie. SSA Piotr Brodniak SSA Urszula Iwanowska SSA Anna Polak III A Ua 152/13 Uzasadnienie: Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.decyzją z dnia 15 lipca 2011 r. odmówiłW. B.prawa do świadczenia przedemerytalnego wskazując, że do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy ubezpieczony udowodnił jedynie 39 lat, 9 miesięcy i 26 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Do stażu pracy nie doliczono okresu od 14 listopada 2006 r. do 30 września 2008 r., ponieważ w tym czasie, zdaniem organu rentowego, ubezpieczony nie świadczył pracy i nie otrzymywał wynagrodzenia. W odwołaniu od powyższej decyzjiW. B.wniósł o jej zmianę poprzez przyznanie mu prawa do świadczenia przedemerytalnego zarzucając naruszenieart. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnychw związku zart. 55 § 3 k.p.oraz naruszenieart. 51 § 1w związku zart. 57 § 4 k.p. Ostatecznie na rozprawie w dniu 15 marca 2011 r.W. B.wniósł o zaliczenie do stażu pracy okresu od 14 listopada 2006 r. do 13 lutego 2007 r. na podstawieart. 51 § 1 k.p.oraz przepisuart. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie w całości. Wyrokiem z dnia 22 marca 2011 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie. Sąd pierwszej instancji ustalił, żeW. B.,urodzony dnia (...), zatrudniony był wFabryce (...) S.A.wS.w pełnym wymiarze czasu pracy od 8 kwietnia 1987 r. Z dniem 13 listopada 2006 r. pracodawca rozwiązał z ubezpieczonym umowę o pracę bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Sąd Rejonowy w Szczecinie X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 19 grudnia 2007 r. przywróciłW. B.do pracy wFabryce (...) S.A.wS.na poprzednich warunkach i zasądził od pozwanej na jego rzecz kwotę 4.341,81 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, pod warunkiem podjęcia przez powoda pracy w terminie 7 dni od daty uprawomocnienia się orzeczenia. Sąd Okręgowy VI Wydział Pracy wS.wyrokiem z dnia 1 października 2008 r. oddalił apelację pozwanej spółki od tego orzeczenia. W dniu 1 października 2010 r.W. B.poinformowałZarząd Fabryki (...) S.A.wS., że wyraża gotowość podjęcia pracy. Pismem z dnia 6 października 2008 r. pracodawca oznajmił ubezpieczonemu, że z dniem 3 lipca 2008 r. nastąpiła likwidacja jego stanowiska pracy. Ponadto z uwagi na brak aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego zdolność ubezpieczonego do pracy, nie może być on dopuszczony do wykonywania zatrudnienia. Pieniądze z tytułu umowy o pracę nie zostałyW. B.wypłacone z powodu braku środków. Otrzymał jedynie bieżące wynagrodzenie za okres od 1 stycznia do 13 listopada 2006 r. oraz wynagrodzenie za okres od 1 października do 31 grudnia 2008 r. zasądzone wspomnianym wyrokiem sądowym. Łączący strony stosunek pracy ustał w dniu 20 stycznia 2009 r. w następstwie oświadczenia woli pracownika złożonego w trybieart. 55 § 1( 1)k.p. Zakład Ubezpieczeń Społecznych jako okres składkowy uwzględniłW. B.okres od 8 kwietnia 1987 r. do 13 listopada 2006 r. oraz od 1 października 2008 r. do 20 stycznia 2009 r. Ubezpieczony z dniem 19 maja 2009 r. zarejestrowany został w Powiatowym Urzędzie Pracy wS.jako osoba bezrobotna, z prawem do zasiłku przyznanym od 2 czerwca 2009 r. do 31 maja 2010 r. Na dzień złożenia wniosku o świadczenie przedemerytalne, tj. 14 czerwca 2010 r. ubezpieczony udowodnił 39 lat, 9 miesięcy i 26 dni okresów ubezpieczenia, tj. 39 lat, 3 miesiące i 5 dni okresów składkowych oraz 6 miesięcy i 21 dni okresów nieskładkowych. Na podstawie ustalonego stanu faktycznego orazart. 2 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych(Dz. U. nr 120, poz. 1252 ze zm.), w którym wskazano między innymi, że prawo do świadczenia przysługuje osobie, która do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 40 lat dla mężczyzn, Sąd Okręgowy uznał odwołanie za nieuzasadnione. Przywołując treśćart. 2 ust 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnychsąd pierwszej instancji miał na względzie, że za okres uprawniający do emerytury uważa się okres ustalony zgodnie z przepisamiart. 5-9, art. 10 ust. 1 oraz art. 11 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(powoływana dalej jako: ustawa emerytalna), które stanowią, że przy ustalaniu prawa do emerytury i renty i obliczaniu ich wysokości uwzględnia się okresy składkowe i okresy nieskładkowe. Okresami składkowymi są natomiast okresy ubezpieczenia oraz okresy opłacania składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości określonej w innych przepisach. Zgodnie natomiast zart. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(powoływana dalej jako: ustawa systemowa) obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami. W ocenie Sądu Okręgowego, mimo że prawomocnym wyrokiem sądowymW. B.został przywrócony do pracy i zasądzono na jego rzecz wynagrodzenie za 3 miesiące pozostawania bez pracy, pod warunkiem podjęcia pracy w terminie 7 dni od daty uprawomocnienia się wyroku, co też ubezpieczony zadeklarował 1 października 2008 r.,W. B.od 14 listopada 2006 r. nie pracował w(...) S.A.Od tego dnia nie były też za niego odprowadzane przez pracodawcę składki na ubezpieczenie społeczne. Mimo wyrażenia gotowości do podjęcia pracy nie pracował także w 2008 roku. Odnosząc się do żądania uznania za okres uprawniający do świadczenia okresu, za który zasądzono ubezpieczonemu wynagrodzenie za okres 3 miesięcy pozostawania bez pracy, sąd pierwszej instancji zważył, że zgodnie zart. 51 § 1 k.p.pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, wlicza się do okresu zatrudnienia okres pozostawania bez pracy, za który przyznano wynagrodzenie. Okresu pozostawania bez pracy, za który nie przyznano wynagrodzenia, nie uważa się za przerwę w zatrudnieniu, pociągającą za sobą utratę uprawnień uzależnionych od nieprzerwanego zatrudnienia. W ocenie Sądu Okręgowego, okres pozostawania bez pracy, za który przyznano wynagrodzenie, a który jest jedynie okresem podlegającym wliczeniu do okresu zatrudnienia pracownika, nie może zostać uwzględniony przy ustaleniu prawa do świadczenia przedemerytalnego. W świetle powyższego sąd pierwszej instancji nie znalazł podstaw do wliczenia spornego okresu do stażu pracy ubezpieczonego.W. B.nie udowodnił tym samym 40 lat wymaganych do otrzymania świadczenia przedemerytalnego. Z powyższym wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie w całości nie zgodził sięW. B., który w wywiedzionej apelacjizarzucił mu: - naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.art. 2 ust. 1 pkt 5 i art. 2 ust. 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnychw związku z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej i w związku zart. 51 § 1 oraz art. 57 § 1 k.p.poprzez przyjęcie, że okres, za który sąd zasądził od pracodawcy wynagrodzenie dla ubezpieczonego na podstawieart. 57 § 1 k.p.w świetleart. 51 § 1 k.p.nie podlega wliczeniu do okresu uprawniającego do emerytury mającego odpowiednie zastosowanie przy ustalaniu prawa do świadczenia przedemerytalnego. Wskazując na powyższe apelujący wniósł o: - zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyznanieW. B.świadczenia przedemerytalnego za okres od następnego dnia po złożeniu wniosku, czyli od 15 czerwca 2010 r., - zasądzenie od organu rentowego kosztów procesu, w tym opłaty sądowej i kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu skarżący między innymi podniósł, że sąd pierwszej instancji niewłaściwie zinterpretował to, jakie skutki w zakresie ubezpieczeń społecznych wywołuje regulacja zawarta wart. 51 § 1 k.p.Przywołane w uzasadnieniu orzecznictwo Sądu Najwyższego dotyczy jedynie znaczeniaart. 51 § 1 k.p.w kontekście prawa pracy (prawa do urlopu wypoczynkowego). Dalej apelujący podniósł, że sąd pierwszej instancji nie uwzględnił okoliczności, iż Sąd Rejonowy w Szczecinie zasądził na rzecz W. B. wynagrodzenie w kwocie brutto, czyli łącznie z zawartymi w wynagrodzeniu kwotami składek za ubezpieczenie społeczne. Opierając się na orzecznictwie Sądu Najwyższego apelujący zaznaczył, że tak zasądzone wynagrodzenie jest przychodem pracownika w rozumieniu prawa podatkowego i ustawy systemowej z chwilą, gdy pracownik podejmie decyzję o powrocie do pracy w myślart. 48 k.p.Świadczenie to staje się wówczas należne i faktycznie wypłacone, a tym samym powstaje obowiązek opłacenia od takiego przychodu pracownika składki na ubezpieczenie społeczne.W. B.w dniu 1 października 2008 r. stawił się w zakładzie pracy i złożył pismo, w którym wyraził gotowość podjęcia pracy. Ubezpieczony nie odpowiada za brak opłacenia składki przez płatnika. Następnie apelujący zakwestionował zgodność przepisów mających zastosowanie w sprawie zart. 67 ust. 1w związku zart. 31 ust. 3oraz zart. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiejwskazując, że z asada ekwiwalentności (wzajemności składek i świadczeń) jest istotnym elementem prawa do zabezpieczenia społecznego. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego przepis, zgodnie z którym w podstawie wymiaru zasiłku chorobowego nie uwzględnia się wypłaconych pracownikowi - w okresie przyjętym do jej ustalenia - składników wynagrodzenia, od których pracownik ten uiścił składkę na ubezpieczenie chorobowe, a które nie są mu wypłacane w okresie pobierania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wskutek choroby albo zasiłku chorobowego, jest niezgodny zart. 67 ust. 1w związku zart. 31 ust. 3 Konstytucji RP. W kontekście wyrażonej wart. 32 ust. 1 Konstytucji RPzasady równości wobec prawa skarżący podniósł, że doszłoby do różnicowania sytuacji pracowników, którzy faktycznie wykonują pracę i za których pracodawca odprowadza składki oraz takich, którzy bez własnej winy nie wykonywali pracy w jakimś okresie, lecz którym sąd pracy ostatecznie je przyznał wraz z kwotą należnych składek na ubezpieczenie społeczne. Osoby, za które składki powinny być opłacone przez płatnika, powinny być traktowane tak samo. Okoliczność, że w spornym okresieW. B.faktycznie nie pracował, nie powinna zdaniem apelującego stanowić argumentu w sprawie. Nie zaliczanie okresu wliczanego do okresu zatrudnienia na podstawieart. 51 § 1 k.p.do okresu uprawniającego do emerytury i do świadczenia przedemerytalnego, pomimo obowiązku opłacania składek od wynagrodzenia zasądzonego przez sąd, powinno zostać poddane rozstrzygnięciu Trybunałowi Konstytucyjnemu. W odpowiedzi na apelację Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jej oddalenie w całości wskazując, że okres pozostawania bez pracy, za który przyznano wynagrodzenie jest jedynie okresem podlegającym wliczeniu do okresu zatrudnienia pracownika i nie może zostać uwzględniony przy ustalaniu prawa do świadczenia przedemerytalnego.W. B.w okresie od 14 listopada 2006 r. do 13 lutego 2007 r. faktycznie nie świadczył pracy na rzeczspółki (...), a zatem brak było możliwości wliczenia tego okresu do stażu ubezpieczeniowego. Wyrokiem z dnia 11 października 2011 r. Sąd Apelacyjny w Szczecinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił apelację. Sąd Apelacyjny podzielając w całości ustalenia i rozważania Sądu Okręgowego uznał, że „okresem uprawniającym do emerytury” w rozumieniuart. 2 ust. 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnychbędzie okres, w którym ubezpieczony podlegał obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu jako pracownik. Analizującart. 51 § 1 zd. 1 k.p.sąd odwoławczy zaznaczył, że zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego pracownik przywrócony do pracy orzeczeniem sądu nie pozostaje w tym okresie w stosunku pracy. Brak stosunku pracy oznacza zaś nie podleganie ubezpieczeniu, a tym samym brak możliwości uznania tego okresu za okres składkowy równoznaczny z pojęciem „okres uprawniający do emerytury”. Argumentacja apelującego odnośnie zasądzenia pracownikowi w wyroku sądu pracy trzymiesięcznego wynagrodzenia z uwzględnieniem w jego wysokości kwoty składek, nie może doprowadzić do odmiennej interpretacji. Powołując również w tym zakresie orzeczenie Sądu Najwyższego – Sąd Apelacyjny podkreślił, że zasądzone przez sąd pracy trzymiesięczne wynagrodzenie ma charakter kompensacyjny, zastępuje jedynie brak wypłaty wynagrodzenia, innymi słowy jest to zryczałtowane quasi odszkodowanie, które ma być równe wynagrodzeniu. Zasądzone orzeczeniem sądu przywracającego pracownika do pracy wynagrodzenie jest przychodem pracownika, zarówno w rozumieniu prawa podatkowego, jak i art. 18 ust. 1 ustawy systemowej dopiero z chwilą, gdy pracownik podejmie decyzję o powrocie do pracy w myślart. 48 k.p.Z tą bowiem chwilą świadczenie to staje się należne i faktycznie wypłacone, a tym samym od tej chwili powstaje w związku z istnieniem stosunku pracy obowiązek opłacenia od takiego przychodu pracownika składki na ubezpieczenie społeczne. Dalej Sąd Apelacyjny zaznaczył, żeart. 51 § 1 k.p., nie nakazuje uznania okresu pozostawania bez pracy, za który przyznano wynagrodzenie, za okres zatrudnienia, lecz jedynie wliczenie tego okresu do okresu zatrudnienia. Przepis ten nie wprowadza fikcji prawnej, że pracownik przywrócony do pracy w okresie pozostawania bez pracy pozostawał w stosunku pracy. Tym samym sąd drugiej instancji nie znalazł podstaw do uznania, aby zaskarżony wyroknaruszał powołane w apelacji przepisy prawa materialnego. Nadto Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do uznania, że w sprawie doszło do naruszenia przepisówart. 67 ust. 1 i art. 31 ust. 1 i 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiejwskazując, żeświadczenie przedemerytalne nie jest świadczeniem przyznawanym ze względu na chorobę lub inwalidztwo ani po osiągnięciu wieku emerytalnego. Zatem nie można mówić o niezgodności przepisów je regulujących zart. 67 ust. 1 Konstytucji. Także w kontekścieart. 67 ust. 2Sąd Apelacyjny nie odnalazł podstaw do przyjęcia, aby konstrukcja wypłacania świadczenia na podstawie przepisówustawy o świadczeniach przedemerytalnychbyła niezgodna z zasadą, w myśl której każdemu obywatelowi przysługuje prawo do zabezpieczenia społecznego w zakresie i formie określonej w ustawie. Nie sposób doszukiwać się także braku równości wobec prawa tych osób, które pozostawały w zatrudnieniu i tych, które nie z własnej winy, ale jednak w zatrudnieniu nie pozostawały. Sąd odwoławczy miał na uwadze, że Trybunał Konstytucyjny zajmował się już kwestią zgodności niektórych przepisówustawy o świadczeniach przedemerytalnychzart. 67 ust. 2 oraz art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej(wyrok z dnia 20 listopada 2006 r., SK 66/06, OTK-A 2006/10/152). W uzasadnieniu tego orzeczenie podkreślona została swoboda ustawodawcy w kształtowaniu form i zakresu zabezpieczenia społecznego. W jej ramach ustawodawca może zatem kształtować warunki wypłacania świadczeń przedemerytalnych, określać jego przesłanki. Powyższy wyrok został zaskarżony skargą kasacyjnąW. B., którą oparto na podstawie naruszenia prawa materialnego, tj.art. 2 ust. 1 pkt 5 i art. 2 ust. 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnychw związku zart. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychi w związku zart. 51 § 1 oraz art. 57 § 1 k.p., poprzez przyjęcie, że okres, za który sąd zasądził od pracodawcy wynagrodzenie dla ubezpieczonego na podstawieart. 57 § 1 k.p.w świetleart. 51 § 1 k.p.nie podlega wliczeniu do okresu uprawniającego do emerytury, mającego odpowiednio zastosowanie przy ustalaniu prawa do świadczenia przedemerytalnego. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu w Szczecinie, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez zmianę decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i przyznanieW. B.świadczenia przedemerytalnego za okres od dnia 15 czerwca 2010 r. oraz o zasądzenie od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego zwrotu kosztów procesu. Wyrokiem z dnia 13 grudnia 2012 r. (III UK 15/12) Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Szczecinie do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego. Sąd Najwyższy wskazał, że w rozpoznawanej sprawie istota problemu sprowadza się do właściwej kwalifikacji prawnej - w kontekście roszczeń skarżącego o przyznanie świadczenia przedemerytalnego - trzymiesięcznego okresu pozostawaniaW. B.bez pracy po rozwiązaniu przez pracodawcę łączącej strony umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika z dniem 13 listopada 2006 r., za który to okres wyrokiem sądowym zasądzono na rzecz ubezpieczonego wynagrodzenie pod warunkiem podjęcia przezeń pracy w terminie 7 dniu od uprawomocnienia się orzeczenia, który to warunek skarżący spełnił w dniu 1 października 2008 r., a przedmiotowe wynagrodzenie zostało wypłacone. Sąd Najwyższy podkreślił, że oceny prawnej ustalonego przez sądy obu instancji stanu faktycznego należy dokonać nie tyle w świetle unormowańKodeksu pracy, co raczej uregulowańustawy o świadczeniach przedemerytalnych, z których skarżący wywodzi swoje roszczenia do spornego świadczenia. W myśl art. 2 ust. 1 pkt 5 tej ustawy, prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów o promocji zatrudnienia, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat dla kobiet i 40 lat dla mężczyzn. Stosownie doust. 2powołanego artykułu, za okres uprawniający do emerytury uważa się okres ustalony zgodnie z przepisami art. 5-9, art. 10 ust. 1 oraz art. 11 ustawy emerytalnej. Zatem mimo, że wyrok sądowy przywracający pracownika do pracy i zasądzający na jego rzecz wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy jest instytucją prawa pracy, znaczenie takiego orzeczenia dla ustalenia przesłanek nabycia prawa do świadczenia przedemerytalnego podlega analizie z punktu widzenia przepisów prawa ubezpieczeń społecznych. Trzeba bowiem odpowiedzieć na pytanie, czy okres taki jest okresem składkowym lub nieskładkowym w rozumieniu przepisów ustawy emerytalnej, do których odsyłaart. 2 ust. 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych. W związku z powyższym Sąd Najwyższy wskazał: W kontekście regulacji art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej, okresami składkowymi są okresy ubezpieczenia, które sądy obu instancji utożsamiają z okresami podlegania ubezpieczeniom społecznym w rozumieniu przepisów ustawy systemowej. Prawdą jest, że w myśl art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy systemowej pracownik (czyli - stosownie do art. 8 ust. 1 - osoba pozostająca w stosunku pracy) podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu, a zgodnie z art. 13 pkt 1 tej ustawy okres podlegania pracownika tymże ubezpieczeniom trwa od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia jego ustania. Ustawa emerytalna zawiera jednak w art. 4 pkt 5 własną definicję okresów ubezpieczenia, pod którym to pojęciem rozumie okresy opłacania składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz okresy nieopłacania składek z powodu przekroczenia w trakcie roku kalendarzowego kwoty rocznej podstawy wymiaru składek, o jakim mowa w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych. Również wymienione wart. 51 § 1 i 2 k.p.okresy pozostawania bez pracy po ustaniu zatrudnienia, za które wypłacono na podstawie przepisówKodeksu pracywynagrodzenie lub odszkodowanie, objęte są odrębną regulacją ustawy emerytalnej z punktu widzenia możliwości zakwalifikowania ich jako okresów składkowych lub nieskładkowych. Unormowania ustawy traktują przy tym owe okresy w sposób niejednolity. W myśl art. 6 ust. 2 pkt 5 ustawy emerytalnej, za składkowe uważa się przypadające przed dniem 15 listopada 1991 r. (tj. przed dniem wejścia w życieustawy z dnia 17 października 1991 r.o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach, ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw - Dz. U. nr 104, poz. 450 ze zm.) okresy niewykonywania pracy po ustaniu zatrudnienia, jeżeli za te okresy na podstawie przepisówKodeksu pracyzostało wypłacone wynagrodzenie lub odszkodowanie. Natomiast co do analogicznych okresów przypadających po dniu 14 listopada 1991 r., w świetle art. 7 pkt 5 ustawy emerytalnej okresy niewykonywania pracy po ustaniu zatrudnienia, za które przyznano odszkodowanie, kwalifikowane są jako okresy nieskładkowe. Podobnie zresztą były one traktowane przez art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy rewaloryzacyjnej. Niewymienienie w art. 7 pkt 5 ustawy emerytalnej przypadających po dniu 14 listopada 1991 r. okresów pozostawania bez pracy po ustaniu zatrudnienia, za jakie na podstawie przepisówKodeksu pracywypłacono wynagrodzenie, nie oznacza jednak, iż okresy te utraciły wszelkie znaczenia przy ustalaniu stażu uprawniającego do emerytury lub renty. Przyjęcie przez ustawodawcą takiego zróżnicowania okresów pobierania wynagrodzenia i odszkodowania za czas pozostawania bez pracy po ustaniu zatrudnienia byłoby pozbawione jakiegokolwiek uzasadnienia prawnego. Trzeba bowiem pamiętać, że wymienione wart. 45 k.p.iart. 56 k.p.roszczenie o odszkodowanie z tytułu wadliwego rozwiązania stosunku pracy jest substytutem, czyli zamiennikiem, surogatem, namiastką roszczenia o przywrócenie do pracy, przy czym roszczenia te trudno nazwać ekwiwalentnymi, tj. odpowiednimi, równoważnymi. Ostatnie z wymienionych roszczeń ma bowiem zupełnie inny wymiar majątkowy od roszczenia o odszkodowanie. Jego uwzględnienie implikuje wszak reaktywowanie stosunku pracy, który jest stosunkiem prawnym wzajemnie zobowiązującym, ciągłym i odpłatnym, dostarczającym pracownikowi w regularnych odstępach czasu środków utrzymania w postaci wynagrodzenia za pracę. Skutki uwzględnienia powództwa o przywrócenie do pracy i zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy są na gruncie prawa pracy dalej idące od skutków uwzględnienia powództwa o odszkodowanie. Byłoby zatem rzeczą zupełnie niezrozumiałą potraktowanie przez ustawodawcę na płaszczyźnie prawa ubezpieczeń społecznych okresów, za jakie wypłacono wspomniane odszkodowanie, korzystniej niż okresów objętych wypłatą wynagrodzenia na podstawie wyroku przywracającego do pracy. Z mocyart. 51 § 1 k.p.te ostatnie okresy wilcza się do okresu zatrudnienia, a wypłacone za ten czas wynagrodzenie stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.Sporne okresy są zatem okresami składkowymi w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 4 pkt 5 ustawy emerytalnej, i w konsekwencji tego - podlegają zaliczeniu do stażu uprawniającego do emerytury, rzutującego w myślart. 2 ust. 1 i ust. 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnychna przyznanie świadczenia przedemerytalnego. Jak podkreślił Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 22 października 2008 r., I UK 82/08 (OSNP 2010/9-10/119), zgodnie zart. 57 k.p.konsekwencją wydania orzeczenia o przywróceniu do pracy jest powstanie po stronie pracownika uprawnienia do domagania się wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy, przypadający w czasie toczącego się postępowania. Warunkiem realizacji tego uprawnienia jest fakt podjęcia przez pracownika zatrudnienia w wyniku przywrócenia do pracy, bądź co najmniej zgłoszenie gotowości niezwłocznego podjęcia pracy. Przy czym wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy jest świadczeniem pieniężnym, które stanowi rodzaj rekompensaty z tytułu wadliwego wypowiedzenia umowy o pracę i spowodowanego tym uszczerbku majątkowego. Korzysta ono z ochrony, jaką przepisy prawa pracy przyznają wynagrodzeniu za pracę. Jest szczególną formą wyrównania poniesionych przez pracownika strat z tytułu wadliwego wypowiedzenia umowy o pracę, a także pozbawienia pracownika możności świadczenia pracy na rzecz pracodawcy, mimo iż był do tego gotów. Istotne jest także to, że naprawienie szkody w postaci "wynagrodzenia" zart. 57 k.p.spełnia funkcję analogiczną do wynagrodzenia przysługującego pracownikowi na mocyart. 47 k.p.Jest ono zatem rodzajem odszkodowania majątkowego, którego celem jest kompensacja uszczerbku poniesionego przez pracownika wskutek bezprawnego rozwiązania z nim umowy o pracę w trybie natychmiastowym. Korzysta ono z analogicznej ochrony prawnej do tej, jaką przepisy prawa pracy przyznają wynagrodzeniu za pracę rzeczywiście wykonaną, jak i za tę, którą gotów był świadczyć, lecz doznał przeszkód ze strony pracodawcy. Wynagrodzenie zasądzone orzeczeniem sądu przywracającego pracownika do pracy, jest przychodem pracownika zarówno w rozumieniu prawa podatkowego, jak iart. 18 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznychdopiero z chwilą, gdy pracownik podejmie decyzję o powrocie do pracy w myślart. 48 k.p.Z tą chwilą świadczenie to staje się należne i faktycznie wypłacone, a tym samym od tej chwili powstaje w związku z istnieniem stosunku pracy obowiązek opłacenia od takiego przychodu pracownika składki na ubezpieczenie społeczne. To jednak, że obowiązek wypłaty zasądzonego wynagrodzenia i opłacenia od niego składki na ubezpieczenia społeczne powstaje dopiero w dacie zgłoszenia przez pracownika gotowości powrotu do pracy, nie zmienia faktu, iż wynagrodzenie to przysługuje za okres pozostawania bez pracy po ustaniu stosunku zatrudnienia i ten właśnie okres jest okresem składkowym w myśl powołanych wyżej przepisów. Wspomniany wyrok Sądu Najwyższego nie podważa tej konkluzji, a dotyczy jedynie kwestii określenia przepisów właściwych dla oceny obowiązku składkowego płatnika w sytuacji, gdy przepisy te uległy zmianie w trakcie biegu okresu, za jaki zasądzono owo wynagrodzenie. Sąd Apelacyjny po ponownym rozpoznaniu sprawy rozważył, co następuje: ApelacjęW. B.należało uwzględnić. Sąd Apelacyjny w całości przyjmuje za własne i podziela ustalenia faktyczne przedstawione przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, co czyni zbytecznym ich szczegółowe przytaczanie. Zgodnie zart. 39820k.p.c.Sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Sąd Najwyższy. Dlatego Sąd Apelacyjny w całości przyjmuje powyższe rozważania, a także podziela je w całości. Ubezpieczony ubiega się o przyznanie prawa do świadczenia przedemerytalnego na podstawieustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych, w brzmieniu obowiązującym na dzień złożenia wniosku, czyli 14 czerwca 2010 r. W myśl obowiązujących wówczas przepisów świadczenie przedemerytalne przysługuje między innymi osobie, która wykaże łączne spełnienie następujących warunków: - do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat dla kobiet i 40 lat dla mężczyzn (art. 2 ust. 1 pkt. 5), - po upływie co najmniej 6 miesięcy pobierania zasiłku dla bezrobotnych: a) nadal jest zarejestrowana jako bezrobotna; b) w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych; c) złoży wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 6-miesięczny okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych (art. 2 ust. 3). Przy czym, za okres uprawniający do emerytury, o którym mowa wust. 1, uważa się okres ustalony zgodnie z przepisamiart. 5-9, art. 10 ust. 1 oraz art. 11 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(ust. 2). Z niespornie ustalonego stanu faktycznego sprawy wynika, że ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie świadczenie przedemerytalnego w dniu 14 czerwca 2010 r., tj. w ciągu 30 dni od dnia wydania przez powiaty urząd pracy zaświadczenia z dnia 8 czerwca 2010 r. o pobieraniu zasiłku dla bezrobotnych w okresie od 2 czerwca 2009 r. do 31 maja 2010 r., nadal był zarejestrowany jako osoba bezrobotna i nie odmówił propozycji podjęcia pracy, a uznany przez organ rentowy okres składkowy i nieskładkowy wyniósł 39 lat, 9 miesięcy i 26 dni na dzień rozwiązania stosunku pracy z(...) S.A.wS.(20 stycznia 2009 r.) z przyczyn dotyczących pracodawcy. Do powyższego okresu uprawniającego do emerytury uwzględnionego przez organ rentowy należy doliczyć okres 3 miesięcy z tytułu zasądzonego przez sąd wynagrodzenia w związku z przywróceniem ubezpieczonego do pracy na skutek jego odwołania od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika i zgłoszenia przezW. B.gotowości do podjęcia pracy na podstawieart. 2 ust. 1 i ust. 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnychw związkuart. 51 § 1 k.p.i w związku zart. 6 ust. 1 pkt 1w związku z art. 4 pkt 5 ustawy emerytalnej. Zatem należało uznać, żeW. B.na dzień rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących pracodawcy legitymował się okresem uprawniającym do emerytury w łącznym wymiarze 40 lat i 26 dni. Powyższe ustalenia wskazują, że apelujący spełnił wszystkie przesłanki warunkujące przyznanie prawa do spornego świadczenia. Natomiast w myślart. 7 ust. 1 ustawy o świadczeniach przedemerytalnychprawo do świadczenia przedemerytalnego ustala się na wniosek osoby zainteresowanej, od następnego dnia po dniu złożenia wniosku wraz z dokumentami. Dlatego Sąd Apelacyjny na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.w związku zart. 47714§ 2 k.p.c.zmienił zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję organu rentowego i przyznałW. B.prawo do świadczenia przedemerytalnego od dnia 15 czerwca 2010 r. (punkt 1 sentencji wyroku). O kosztach, Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie przepisuart. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu), przy czym Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.). Do celowych kosztów postępowania należy koszt ustanowienia zastępstwa procesowego, który w sprawach o świadczenia z ubezpieczenia społecznego, wynosi 60 zł, zgodnie z§ 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(Dz. U. nr 163, 1349 ze zm.), a w postępowaniu apelacyjnym przed Sądem Apelacyjnym i w postępowaniu kasacyjnym przed Sądem Najwyższym – 120 zł zgodnie z § 12 ust. 1 pkt. 2 i ust. 4 pkt. 1powołanego wyżej rozporządzenia oraz koszt opłaty sądowej od apelacji i skargi kasacyjnej, który wynosi 30 zł od każdego z tych pism zgodnie zart. 36 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(j. t. Dz. U. z 2010 r., nr 90, poz. 594 ze zm.). Zatem, skoro uwzględniono apelację ubezpieczonego, uznać należało, że organ rentowy przegrał postępowanie odwoławcze w całości, a wobec tego, zasądzono od organu rentowego na rzecz skarżącego zwrot kosztów w całości – 360 zł. Na tę kwotę złożyły się opłata od apelacji - 30 zł, opłata od skargi kasacyjnej - 30 zł, zwrot kosztów zastępstwa procesowego za pierwszą instancję - 60 zł oraz zwrot kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję – 120 zł i postępowanie kasacyjne – 120 zł. Jednocześnie z uwagi na wniosek pełnomocnika ubezpieczonego o przyznanie dwóch stawek wynagrodzenia za prowadzenia sprawy przed Sądem Apelacyjnym z uwagi na dwukrotne rozpoznawanie sprawy przez ten Sąd na skutek uchylenia wyroku z dnia 11 października 2011 r. przez Sąd Najwyższy wskazać należy, że w sytuacji, gdy Sąd Apelacyjny orzeka ponownie, po uchyleniu jego wyroku przez Sąd Najwyższy i przekazaniu mu sprawy do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego, to przy ponownym rozpoznaniu sprawy przy rozstrzygnięciu o kosztach postępowania apelacyjnego powinien mieć na uwadze ostateczny wynik tegoż postępowania apelacyjnego (a nie postępowań apelacyjnych) i wysokość kosztów poniesionych przez strony w jego toku oraz wysokość kosztów postępowania kasacyjnego, bez względu na fakt dwukrotnego orzekania w postępowaniu apelacyjnym przez ten sąd (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 października 2011 r., I UZ 33/11, LEX nr 1215424). Powyższe legło u podstaw orzeczenia jak w punkcie 2 sentencji wyroku. SSA Piotr Brodniak SSA Urszula Iwanowska SSA Anna Polak

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Szczecinie date: '2013-07-10' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Urszula Iwanowska - Anna Polak - Piotr Brodniak legal_bases: - art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych - art. 51 § 1 oraz art. 57 § 1 k.p. - art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 5-9, art. 10 ust. 1 oraz art. 11 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 67 ust. 1 i art. 31 ust. 1 i 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej - art. 386 § 1 k.p.c. - § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu - art. 36 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: St. sekr. sąd. Katarzyna Kaźmierczak signature: III AUa 152/13 ```

152500000001521_III_AUa_000296_2012_Uz_2012-11-08_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: III AUa 296/12 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 listopada 2012 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Jacek Zajączkowski (spr.) Sędziowie:SSA Ewa Chądzyńska SSA Anna Szczepaniak-Cicha Protokolant: stażysta Agata Jóźwiak po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2012 r. w Łodzi sprawęS. K.,S. O.,D. O.,A. S. (1),A. S. (2),J. W.,(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wŁ. z udziałem zainteresowanych(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wŁ.iP. Z. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddziałowi wŁ. o ustalenie istnienia obowiązku ubezpieczenia, na skutek apelacjiS. K.,S. O.,A. S. (2),J. W.,(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wŁ.,P. Z. od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi z dnia 25 sierpnia 2011 r., sygn. akt: VIII U 746/11; 1. oddala apelacje; 2. zasądza od(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wŁ.,P. Z.,S. K.,S. O.,A. S. (2),J. W.na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału wŁ.kwoty po 120,00 ( sto dwadzieścia ) złotych od każdego z nich tytułem zwrotu kosztów procesu za II instancję. Sygn. akt III AUa 296/12 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2011r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi między innymi oddalił odwołania:S. K.od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału wŁ.z dnia 29 lipca 2008r.,S. O.od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 31 lipca 2008r.,A. S. (2)od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 6 sierpnia 2008r.,J. W.od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 30 lipca 2008r., zainteresowanych(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwŁ.iP. Z.od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 6 sierpnia 2008r., orzekając jednocześnie o kosztach zastępstwa procesowego. Rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji zapadło w następującym stanie faktycznym: (...)jest spółką z ograniczona odpowiedzialnością z siedzibą wŁ., która powstała w 2003r. Obecnie jedynym wspólnikiem spółki jestR. Z., która jest jednocześnie właścicielką udziałów firmy i jej prezesem. Spółka (...)zajmuje się przede wszystkim pośrednictwem finansowym, handlem parafarmaceutykami, usługami reklamowymi i marketingowymi, usługami informatycznymi, sporadycznie usługami remontowymi oraz doradztwem personalnym - biuro matrymonialne. W 2004r. i do października 2005r.spółka (...)miała zawarte z pracownikami praktycznie wyłącznie umowy zlecenia ( w jednym przypadku była to umowa o dzieło ). W październiku 2005r. było 180 osób zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia. Od 1 listopada 2005r. pracownicy byli zatrudnieni w zasadzie wyłącznie na umowy o pracę nakładczą; w sporadycznych przypadkach były to umowy o dzieło ( 1 osoba ) oraz umowy o pracę ( 2-4 osoby ). Na przestrzeni czasu od listopada 2005r. do grudnia 2006r. miesięcznie zatrudnionych na umowy o pracę nakładczą było od 171 do 217 osób. W latach 2005-2007(...) sp. z o.o.przynosiła regularne straty. Wynagrodzenie zatrudnionych osób zainteresowana wpisywała w koszty działalności firmy i odliczała je od przychodu. (...) sp. z o.o.w latach 2004 - 2006 wykazywał stratę, przy czym w 2005 roku strata bilansowa wynosiła ok. 50 000 zł, w 2006 roku sprawozdanie finansowe spółki sporządzone na dzień 31 grudnia 2006r. wykazało sumę bilansową 31.271,82 zł oraz stratę netto w kwocie 254.321,46 zł, w 2008 roku strata wynosiła około 60 000 zł, a w 2009 r. (za okres do września) strata wynosiła około 931 000 zł. Według rachunku zysków i stratspółka z o.o. (...)w 2006r. osiągnęła przychód w łącznej kwocie 1.151.832,15 zł a koszty zamknęły się kwotą 1.406.153,61 zł. Sprawozdanie finansowe spółki sporządzone na dzień 31 grudnia 2006r. wykazało sumę bilansową 31.271,82 zł oraz stratę netto w kwocie 254.321,46 zł. Sprzedaż udokumentowana objęła przychód z obsługi programów informatycznych w kwocie 41.322 zł, przychód ze sprzedaży usług informatycznych w kwocie 27.629,75 zł, przychód ze sprzedaży usług marketingowych w kwocie 21,32 zł, przychód ze sprzedaży usług pośrednictwa finansowego w kwocie 93.046 zł, oraz przychód z pozostałych usług (ksero, ulotki, plakaty) w kwocie 3.778,81 zł. Wynagrodzenia za pracę wyniosły łączną kwotę 1.100.140 zł obejmującą wynagrodzenia z tytułu umów o pracę nakładczą w kwocie 1.099.690 zł, oraz wynagrodzenia z tytułu umów zlecenia w kwocie 450 zł. W 2006r. świadczenia na rzecz pracowników wynosiły łącznie 192.194,05 zł i obejmowały składki na ZUS oraz koszty bhp w kwocie 12.482,46 zł. W 2007r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przeprowadził kontrolę w(...) sp. z o.o.wŁ.w zakresie prawidłowości obliczania i opłacania składek oraz zgłaszania do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego. W kontrolowanym okresie spółka zgłosiła do ubezpieczeń społecznych z tytułu zatrudnienia na podstawie umów o pracę nakładczą łącznie około 270 osób, które równocześnie prowadziły działalność gospodarczą. Z wyjaśnień kontrolowanych zleceniobiorców i nakładców wynikało, że głównym ich zadaniem było zbieranie informacji w formie wycinków prasowych z takich jak(...),Gazeta (...),(...)odnośnie usług owych. Zatrudnieni na umowę nakładczą - około 200 osób - zajmowali się tą samą czynnością odnośnie tych samych kilku gazet. W czasie kontroli ZUS firma nie przedłożyła dokumentacji potwierdzającej przekazywanie raportów, wycinków bądź danych osób, które miały być pozyskane pośrednictwie finansowym. Przesłuchani w toku postępowania przez ZUS pracownicy spółki nie potrafili wskazać żadnego potencjalnego klienta przekazanego Spółce, zainteresowanego usługami pośrednictwa finansowego przez nią świadczonymi. Spółka przedstawiła akta osobowe pracowników, zlecenia robocze (w przypadku nakładców), potwierdzenia odbioru i rozliczenia pracy nakładczej, regulamin pracy nakładczej, raporty kasowe, zapisy z konta 702. Spółka nie przedstawiła do kontroli danych żadnego klienta, dokumentów potwierdzających przeprowadzenie analiz marketingowych. Nie złożyła dokumentów potwierdzających zawarcie umów z bankami czy potwierdzających uzyskanie prowizji z tytułu uzyskanych kredytów. WnioskodawcaS. O.ma wykształcenie średnie, od 1999r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w postaci przewozu osób i jest to jego główne źródło uzyskiwania dochodów. Z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wnioskodawca od 1 lipca 2005r. dokonał zgłoszenia jedynie do ubezpieczenia zdrowotnego. S. O.zawarł zespółką (...)wŁ.cztery umowy zlecenia, obejmujące okresy: od 1 do 31 lipca 2005r., od 1 do 31 sierpnia 2005r., od 1 do 30 września 2005r. i od 1 do 31 października 2005r. na podstawie, których podjął się wykonywania pracy przedstawiciela handlowego - reklamy i poszukiwania klientów. Za wykonanie każdej z umów wynagrodzenie zostało określone w kwocie 150 zł brutto miesięcznie. Zgodnie z umową wypłata wynagrodzenia następowała po wystawieniu rachunku przez zleceniobiorcę i stwierdzeniu przez zleceniodawcę terminowego i prawidłowego wykonania pracy zleconej. Począwszy od dnia 1 lipca 2005r.S. O.został zgłoszony przezspółkę z o.o. (...)do obowiązkowych ubezpieczeń społecznym, to jest emerytalnego, rentowych i zdrowotnego oraz do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z tytułu umowy zlecenia. Z ubezpieczeń tych został wyrejestrowany od 1 listopada 2005r. Od 1 listopada 2005r. wnioskodawca został zgłoszony przezspółkę (...)do obowiązkowych ubezpieczeń społecznym, to jest emerytalnego, rentowych i zdrowotnego oraz do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego od jako osoba wykonująca pracę nakładczą. Na podstawie przedmiotowej umowy o pracę nakładczą,S. O., od dnia 1 listopada 2005r., został zatrudniony na czas nieokreślony jako nakładca w charakterze wykonawcy pracy polegającej alternatywnie na: ręcznym wytwarzaniu gadżetów reklamowych w ilości: minimum 25 maksimum sztuk miesięcznie, za które otrzyma wynagrodzenie 17,00 zł brutto za 1 sztukę, przygotowywaniu materiałów reklamowych do dystrybucji w ilości minimum 2.125 a maksimum 2.300 sztuk miesięcznie, za które otrzyma wynagrodzenie 0,20 zł brutto za 1 sztukę i/lub czynnościach ankieterskich w ilości minimum 20 maksimum 25 ankiet miesięcznie, za wynagrodzeniem 21,25 zł brutto za 1 sztukę ankiety, wykonywaniu analiz marketingowych w ilości minimum 4 maksimum 5 raportów miesięcznie, za wynagrodzeniem 106,25 zł brutto za 1 raport. Ilość pracy miała być potwierdzana wpisami w karcie zlecenia (§§ 3, 5, 12 umowy). W § 7 ustalono, że prace zleconą wykonawca wykona zgodnie z instrukcją i z materiałów powierzonych przez nakładcę. Miejscem pracy będzie miejsce zamieszkania nakładcy, a rozliczenie wyrobów i usług będzie miało miejsce w okresach miesięcznych. Rozliczenie wyrobów i usług oraz materiałów zużytych do wykonania umowy miało następować w okresach miesięcznych. Wynagrodzenie miało być wypłacane w kasie siedziby nakładcy lub na konto wskazane przez wykonawcę (§7 i § 13 umowy). W dniu 28 grudnia 2005r. strony zawarły aneks do umowy o pracę nakładczą, zgodnie z którym od dnia 1 stycznia 2006r. wprowadzono dodatkowy rodzaj pracy polegającej na pozyskiwaniu klientów oraz zmieniono minimalną i maksymalną miesięczną ilość pracy i stawki wynagrodzenia. Ustalono, że wykonawca miał wykonywać: - przy ręcznym wytwarzaniu gadżetów reklamowych: minimum 25 sztuk, maksimum 30 sztuk; - przy przygotowywaniu materiałów reklamowych: minimum 2.000 sztuk, maksimum 2.300 sztuk; - przy wykonywaniu czynności ankieterskich: minimum 20 ankiet, maksimum 25 ankiet; - przy wykonywaniu analiz telemarketingowych: minimum 4 raporty, maksimum 5 raportów; - przy pozyskiwaniu klientów: minimum 5 klientów, maksimum 6 klientów. Wynagrodzenie za wykonaną pracę obliczone według stawki jednostkowej wyniosło: - przy ręcznym wytwarzaniu gadżetów reklamowych: 18 zł brutto za 1 sztukę; - przy przygotowywaniu materiałów reklamowych: 0,225 zł brutto za 1 sztukę; - przy wykonywaniu czynności ankieterskich: 22,50 zł brutto za 1 sztukę; - przy wykonywaniu analiz telemarketingowych: 112,50 zł brutto za 1 sztukę; - przy pozyskiwaniu klientów: 90 zł brutto za klienta. W dniu 20 grudnia 2006r. strony zawarły aneks do umowy o pracę nakładczą zgodnie, z którym od dnia 1 stycznia 2007r. stawka jednostkowa wynagrodzenia wyniosła: - przy ręcznym wytwarzaniu gadżetów reklamowych: 18,80 zł brutto za 1 sztukę; - przy przygotowywaniu materiałów reklamowych: 0,235 zł brutto za 1 sztukę; - przy wykonywaniu czynności ankieterskich: 23,50 zł brutto za 1 sztukę; - przy wykonywaniu analiz telemarketingowych: 117,50 zł brutto za 1 sztukę; - przy pozyskiwaniu klientów: 94 zł brutto za klienta. W dniu 20 grudnia 2007r. strony zwarły aneks do umowy o pracę nakładczą zgodnie z którym, od dnia 1 stycznia 2008r. stawka jednostkowa wynagrodzenia wyniosła: - ręczne wytwarzanie gadżetów reklamowych 22,80 brutto za sztukę, przygotowywanie materiałów reklamowych do dystrybucji 0,285 zł brutto za sztukę, wykonywanie czynności ankieterskich 28,50 zł brutto za 1 szt. ankiety, wykonywanie analiz telemarketingowych 142,50 zł brutto 1 szt. raportu, pozyskiwanie klientów 114 zł brutto za klienta. Sporządzana została dokumentacja kadrowa związana z zatrudnieniemS. O.. Przeszedł on instruktaż ogólny i stanowiskowy z zakresu BHP. Zaświadczenia lekarskie stwierdzają brak przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy reprezentanta finansowo – marketingowego. Zgodnie ze zleceniami roboczymiS. O.: - w okresie od 2 listopada 2005r. do 30 listopada 2005r. miał zlecone zapoznanie się z informacjami zawartymi w prasie lokalnej(...), ze sporządzaniem raportów w ilości 4 sztuk miesięcznie zawierających dane zebrane zgodnie z wytycznymi; - w okresie od 1 grudnia 2005r. do 31 grudnia 2005r. miał zlecone zapoznanie się z informacjami zawartymi w prasie lokalnejGazecie (...), ze sporządzaniem raportów w ilości 4 sztuk miesięcznie zawierających dane zebrane zgodnie z wytycznymi; - w okresie od 2 stycznia 2006r. do 28 lutego 2006r. miał zlecone zapoznanie się z informacjami zawartymi w prasie lokalnej(...), ze sporządzaniem raportów w ilości 4 sztuk miesięcznie zawierających dane zebrane zgodnie z wytycznymi; - w okresie od 1 do 31 marca 2006r. miał zlecone szczegółowe zapoznanie się z informacjami zawartymi w prasie lokalnej(...), ze sporządzaniem raportów w ilości 4 sztuk miesięcznie zawierających dane zebrane zgodnie z wytycznymi; - w okresie od 1 kwietnia 2006r. do 31 maja 2006r. miał zlecone poszukiwanie klientów zgodnie z przekazanymi wytycznymi i znalezienie potencjalnych klientów zainteresowanych przedstawioną ofertą; - w okresie od 1 do 30 czerwca 2006r. miał zlecone zapoznanie się z informacjami zawartymi w prasie lokalnejGazecie (...), ze sporządzaniem raportów w ilości 4 sztuk miesięcznie zawierających dane zebrane zgodnie z wytycznymi; - w okresie od 1 do 31 lipca 2006r. miał zlecone poszukiwanie klientów zgodnie z wytycznymi i znalezienie potencjalnych klientów zainteresowanych przedstawioną ofertą; - w okresie od 1 do 31 sierpnia 2006r. miał zlecone zapoznanie się z informacjami zawartymi w prasie lokalnejGazecie (...), ze sporządzaniem raportów w ilości 4 sztuk miesięcznie zawierających dane zebrane zgodnie z wytycznymi; - w okresie od 1 września 2006r. do 31 października 2008r. miał zlecone poszukiwanie klientów zgodnie z wytycznymi i znalezienie potencjalnych klientów zainteresowanych przedstawioną ofertą; Z tytułu wykonywania umowy o pracę nakładcząS. O.otrzymywał wynagrodzenie miesięczne: - od 1 listopada 2005r. do 31 grudnia 2005r. – w kwocie 425 zł brutto, - od 1 stycznia 2006r. do 31 grudnia 2006r. – 450 zł brutto, od 1 stycznia 2007r. do 31 grudnia 2007r. – 470 zł brutto. WnioskodawcaS. K.od 17 sierpnia 1998r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w postaci przewozu osób i jest ona głównym źródłem uzyskiwania jego dochodów. Z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wnioskodawca od 1 listopada 2004r. dokonał zgłoszenia jedynie do ubezpieczenia zdrowotnego. O 1 października 2004r.S. K.został zgłoszony przezspółkę (...)do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych, to jest emerytalnego, rentowych oraz do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z tytułu zawartej umowy zlecenia. Z ubezpieczeń tych został wyrejestrowany od marca 2005r. Na podstawie wskazanej umowy zleceniaS. K.podjął się wykonywania pracy przedstawiciela handlowego za wynagrodzeniem w kwocie 150 zł brutto miesięcznie, od 1 października 2004r. do 31 października 2004r. Zgodnie z umową wypłata wynagrodzenia następowała po wystawieniu rachunku przez zleceniobiorcę i stwierdzeniu przez zleceniodawcę terminowego i prawidłowego wykonania pracy zleconej. Tak samo było w styczniu i lutym 2005r. WnioskodawcaJ. W.ma wykształcenie średnie, od 1 listopada 2005r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w postaci między innymi przewozu osób i jest ona głównym źródłem uzyskiwania dochodów. Z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wnioskodawca od 15 czerwca 2005r. dokonał zgłoszenia jedynie do ubezpieczenia zdrowotnego. Od 15 czerwca 2005r.J. W.został zgłoszony przezspółkę z o.o. (...)do obowiązkowych ubezpieczeń społecznym, to jest emerytalnego, rentowych i zdrowotnego oraz do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z tytułu umowy zlecenia. Z ubezpieczeń tych został wyrejestrowany od 1 listopada 2005r. J. W.zawarł zespółką (...)wŁ.pięć umów zlecenia, obejmujących okresy: od 15 czerwca 2005r. do 30 czerwca 2005r., od 1 do 31 lipca 2005r., od 1 do 31 sierpnia 2005r., od 1 do 30 września 2005r. i od 1 do 31 października 2005r. na podstawie, których podjął się wykonywania pracy przedstawiciela handlowego - reklamy i poszukiwania klientów. Za wykonanie każdej z umów wynagrodzenie zostało określone w kwocie 150 zł brutto miesięcznie. Zgodnie z umową wypłata wynagrodzenia następowała po wystawieniu rachunku przez zleceniobiorcę i stwierdzeniu przez zleceniodawcę terminowego i prawidłowego wykonania pracy zleconej. Od listopada 2005r.J. W.został zgłoszony 2005r. przezspółkę z o.o. (...)do obowiązkowych ubezpieczeń społecznym, to jest emerytalnego, rentowych i zdrowotnego oraz do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego od dnia 1 listopada 2005r. jako osoba wykonująca pracę nakładczą o tej samej treści jaką zwarł z przedmiotowąspółką (...). W dniach 28 grudnia 2005r., 20 grudnia 2006r. oraz 20 grudnia 2007r. strony zawarły aneksy do umowy o pracę nakładczą tej samej treści jakie zawarłS. O.. Sporządzana została dokumentacja kadrowa związana z zatrudnieniemJ. W.. Przeszedł on instruktaż ogólny i stanowiskowy z zakresu BHP. Zaświadczenia lekarskie stwierdzają brak przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy reprezentanta finansowo – marketingowego. Zgodnie ze zleceniami roboczymiJ. W.: - w okresie od 2 listopada 2005r. do 31 grudnia 2005r. miał zlecone zapoznanie się z informacjami zawartymi w prasie lokalnejGazecie (...), ze sporządzaniem raportów w ilości 4 sztuk miesięcznie zawierających dane zebrane zgodnie z wytycznymi; - w okresie od 2 stycznia 2006r. do 31 stycznia 2006r. miał zlecone zapoznanie się z informacjami zawartymi w prasie lokalnej(...), ze sporządzaniem raportów w ilości 4 sztuk miesięcznie zawierających dane zebrane zgodnie z wytycznymi; - w okresie od 1 lutego 2006r. do 30 kwietnia 2006r. miał zlecone poszukiwanie klientów zgodnie z przekazanymi wytycznymi i znalezienie potencjalnych klientów zainteresowanych przedstawioną ofertą; - w okresie od 2 maja 2006r. do 31 maja 2006r. miał zlecone zapoznanie się z informacjami zawartymi w prasie lokalnejGazecie (...), ze sporządzaniem raportów w ilości 4 sztuk miesięcznie zawierających dane zebrane zgodnie z wytycznymi; - w okresie od 1 do 30 czerwca 2006r. miał zlecone zapoznanie się z informacjami zawartymi w prasie lokalnej(...), ze sporządzaniem raportów w ilości 4 sztuk miesięcznie zawierających dane zebrane zgodnie z wytycznymi; - w okresie od 1 lipca 2006r. do 30 listopada 2006r. miał zlecone poszukiwanie klientów zgodnie z wytycznymi i znalezienie potencjalnych klientów zainteresowanych przedstawioną ofertą; - w okresie od 1 do 31 grudnia 2006r. miał zlecone zapoznanie się z informacjami zawartymi w prasie lokalnejGazecie (...), ze sporządzaniem raportów w ilości 4 sztuk miesięcznie zawierających dane zebrane zgodnie z wytycznymi; - w okresie od 2 stycznia 2007r. do 2 lutego 2007r. miał zlecone poszukiwanie klientów zgodnie z wytycznymi i znalezienie potencjalnych klientów zainteresowanych przedstawioną ofertą; Z tytułu wykonywania umowy o pracę nakładcząJ. W.otrzymywał wynagrodzenie miesięczne: - od 1 listopada 2005r. do 31 grudnia 2005r. – w kwocie 425 zł brutto, - od 1 stycznia 2006r. do 31 grudnia 2006r. – 450 zł brutto, od 1 stycznia 2007r. do 31 grudnia 2007r. – 470 zł brutto, - od 1 stycznia 2008r. do 31 października 2008r. – 570 zł, - od stycznia do lutego 2009r. – 638 zł. WnioskodawcaA. S. (2)ma wykształcenie średnie, od 29 grudnia 2004r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w postaci przewozu osób i towarów i jest ona głównym źródłem uzyskiwania dochodów. Z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wnioskodawca od 15 czerwca 2005r. dokonał zgłoszenia jedynie do ubezpieczenia zdrowotnego. Od 1 sierpnia 2005r.A. S. (2)został zgłoszony przezspółkę z o.o. (...)do obowiązkowych ubezpieczeń społecznym, to jest emerytalnego, rentowych i zdrowotnego oraz do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z tytułu umowy zlecenia. Z ubezpieczeń tych został wyrejestrowany od 1 listopada 2005r. A. S. (2)zawarł zespółką (...)wŁ.trzy umowy zlecenia, obejmujące okresy: od 1 do 31 sierpnia 2005r., od 1 do 30 września 2005r. i od 1 do 31 października 2005r. na podstawie, których podjął się wykonywania pracy przedstawiciela handlowego - reklamy i poszukiwania klientów. Za wykonanie każdej z umów wynagrodzenie zostało określone w kwocie 150 zł brutto miesięcznie. Zgodnie z umową wypłata wynagrodzenia następowała po wystawieniu rachunku przez zleceniobiorcę i stwierdzeniu przez zleceniodawcę terminowego i prawidłowego wykonania pracy zleconej. Od 1 listopada 2005r.A. S. (2)został zgłoszony przezspółkę z o.o. (...)do obowiązkowych ubezpieczeń społecznym, to jest emerytalnego, rentowych i zdrowotnego oraz do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego jako osoba wykonująca pracę nakładczą o tej samej treści jaką zwarł z przedmiotowąspółką (...). W dniach 28 grudnia 2005r., 20 grudnia 2006r. oraz 20 grudnia 2007r. strony zawarły aneksy do umowy o pracę nakładczą tej samej treści jakie zawarłS. O.. Sporządzana została dokumentacja kadrowa związana z zatrudnieniemA. S. (3). Przeszedł on instruktaż ogólny i stanowiskowy z zakresu BHP. Zaświadczenia lekarskie stwierdzają brak przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy reprezentanta finansowo – marketingowego. Zgodnie ze zleceniami roboczymiA. S. (2): - w okresie od 2 listopada 2005r. do 31 stycznia 2006r. miał zlecone zapoznanie się z informacjami zawartymi w prasie lokalnej(...), ze sporządzaniem raportów w ilości 4 sztuk miesięcznie zawierających dane zebrane zgodnie z wytycznymi; - w okresie od 1 lutego 2006r. do 30 kwietnia 2006r. miał zlecone poszukiwanie klientów zgodnie z przekazanymi wytycznymi i znalezienie potencjalnych klientów zainteresowanych przedstawioną ofertą; - w okresie od 2 maja 2006r. do 31 maja 2006r. miał zlecone zapoznanie się z informacjami zawartymi w prasie lokalnej(...), ze sporządzaniem raportów w ilości 4 sztuk miesięcznie zawierających dane zebrane zgodnie z wytycznymi; - w okresie od 1 do 30 czerwca 2006r. miał zlecone poszukiwanie klientów zgodnie z wytycznymi i znalezienie potencjalnych klientów zainteresowanych przedstawioną ofertą; miał zlecone zapoznanie się z informacjami zawartymi w prasie lokalnej(...), ze sporządzaniem raportów w ilości 4 sztuk miesięcznie zawierających dane zebrane zgodnie z wytycznymi; - w okresie od 1 lipca 2006r. do 31 lipca 2006r. miał zlecone zapoznanie się z informacjami zawartymi w prasie ogólnopolskiej(...)ze sporządzaniem raportów w ilości 4 sztuk miesięcznie zawierających dane zebrane zgodnie z wytycznymi; - w okresie od 1 sierpnia 2006r. do 31 grudnia 2007r. miał zlecone poszukiwanie klientów zgodnie z wytycznymi i znalezienie potencjalnych klientów zainteresowanych przedstawioną ofertą; - w okresie od 2 stycznia 2008r. do 1 października 2008r. miał zlecone szczegółowe zapoznanie się z informacjami zawartymi w prasie lokalnej, ze sporządzaniem raportów w ilości 4 sztuk miesięcznie zawierających dane zebrane zgodnie z wytycznymi; Z tytułu wykonywania umowy o pracę nakładcząA. S. (2)otrzymywał wynagrodzenie miesięczne: - od 1 listopada 2005r. do 31 grudnia 2005r. – w kwocie 425 zł brutto, - od 1 stycznia 2006r. do 31 grudnia 2006r. – 450 zł brutto, od 1 stycznia 2007r. do 31 grudnia 2007r. – 470 zł brutto, - od 1 stycznia 2008r. do 1 października 2008r. – 570 zł. ZainteresowanyP. Z.ma wykształcenie zawodowe, z zawodu jest tokarzem, od 20 czerwca 2000r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w postaci przewozu osób i jest ona głównym źródłem uzyskiwania dochodów. Z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wnioskodawca od 22 kwietnia 2005r. dokonał zgłoszenia jedynie do ubezpieczenia zdrowotnego. Od 22 kwietnia 2005r.P. Z.został zgłoszony przezspółkę z o.o. (...)do obowiązkowych ubezpieczeń społecznym, to jest emerytalnego, rentowych i zdrowotnego oraz do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z tytułu umowy zlecenia. Z ubezpieczeń tych został wyrejestrowany od 1 listopada 2005r. P. Z.zawarł zespółką (...)wŁ.siedem umów zlecenia, obejmujących okresy: od 22 kwietnia 2005r. do 30 kwietnia 2005r., od 1 do 31 maja 2005r., od 1 do 30 czerwca 2005r., od 1 do 31 lipca 2005r., od 1 do 31 sierpnia 2005r., od 1 do 30 września 2005r. i od 1 do 31 października 2005r. na podstawie, których podjął się wykonywania pracy przedstawiciela handlowego - reklamy i poszukiwania klientów. Za wykonanie każdej z umów wynagrodzenie zostało określone w kwocie 150 zł brutto miesięcznie. Zgodnie z umową wypłata wynagrodzenia następowała po wystawieniu rachunku przez zleceniobiorcę i stwierdzeniu przez zleceniodawcę terminowego i prawidłowego wykonania pracy zleconej. Od 1 listopada 2005r.P. Z.został zgłoszony 2005r. przezspółkę z o.o. (...)do obowiązkowych ubezpieczeń społecznym, to jest emerytalnego, rentowych i zdrowotnego oraz do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego jako osoba wykonująca pracę nakładczą o tej samej treści jaką zwarł z przedmiotowąspółką (...). W dniach 28 grudnia 2005r., 20 grudnia 2006r. oraz 20 grudnia 2007r. strony zawarły aneksy do umowy o pracę nakładczą tej samej treści jakie zawarłS. O.. Sporządzana została dokumentacja kadrowa związana z zatrudnieniemP. Z.. Przeszedł on instruktaż ogólny i stanowiskowy z zakresu BHP. Zaświadczenia lekarskie stwierdzają brak przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy reprezentanta finansowo – marketingowego. Zgodnie ze zleceniami roboczymiP. Z.: - w okresie od 2 listopada 2005r. do 31 grudnia 2005r. miał zlecone poszukiwanie z wykorzystaniem Internetu wybranych informacji na temat ofert banków i instytucji finansowych dotyczących kredytów i pożyczek usług – zgodnie z przekazanymi wytycznymi, w ilości 4 sztuk raportów miesięcznie; - w okresie od 2 stycznia 2006r. do 30 stycznia 2006r. miał zlecone poszukiwanie z wykorzystaniem Internetu wybranych informacji na temat ofert biur matrymonialnych i agencji towarzyskich, w ilości 4 sztuk raportów miesięcznie zawierających dane zebrane w postaci tabeli – zgodnie z przekazanymi wytycznymi; - w okresie od 1 lutego 2006r. do 31 marca 2006r. miał zlecone poszukiwanie z wykorzystaniem Internetu wybranych informacji – zgodnie z przekazanymi wytycznymi, w ilości 4 sztuk raportów miesięcznie; - w okresie od 1 kwietnia 2006r. do 30 kwietnia 2006r. miał zlecone poszukiwanie klientów zgodnie z przekazanymi wytycznymi i znalezienie potencjalnych klientów zainteresowanych przedstawioną ofertą; - w okresie od 1 maja 2006r. do 31 maja 2006r. miał zlecone poszukiwanie z wykorzystaniem Internetu wybranych informacji, ze sporządzeniem raportów w ilości 4 sztuk miesięcznie zawierającymi dane zebrane w formie tabeli – zgodnie wytycznymi; - w okresie od 1 czerwca 2006r. do 31 lipca 2006r. miał zlecone poszukiwanie klientów zgodnie z wytycznymi; - w okresie od 1 sierpnia 2006r. do 31 sierpnia 2006r. miał zlecone poszukiwanie z wykorzystaniem Internetu wybranych informacji na temat ofert banków i instytucji finansowych dotyczących kredytów i pożyczek i sporządzenie 4 sztuk raportów miesięcznie zawierającymi dane zebrane zgodnie wytycznymi; - w okresie od 1 września 2006r. do 30 września 2006r. miał zlecone poszukiwanie klientów zgodnie z przekazanymi wytycznymi i znalezienie potencjalnych klientów zainteresowanych przedstawioną ofertą; - w okresie od 2 października 2006r. do 31 grudnia 2006r. miał zlecone poszukiwanie z wykorzystaniem Internetu wybranych informacji i sporządzenie 4 sztuk raportów miesięcznie zawierającymi dane zebrane zgodnie z wytycznymi; - w okresie od 2 stycznia 2007r. do 31 grudnia 2007r. miał zlecone poszukiwanie klientów zgodnie z przekazanymi wytycznymi i znalezienie potencjalnych klientów zainteresowanych przedstawioną ofertą; - w okresie od 2 stycznia 2008r. do 31 grudnia 2008r. miał zlecone poszukiwanie z wykorzystaniem Internetu wybranych informacji i świadczenie zleconych usług ze sporządzeniem 4 sztuk raportów miesięcznie zawierających dane zebrane zgodnie z wytycznymi; Z tytułu wykonywania umowy o pracę nakładcząP. Z.otrzymywał wynagrodzenie miesięczne: - od 1 listopada 2005r. do 31 grudnia 2005r. – w kwocie 425 zł brutto, - od 1 stycznia 2006r. do 31 grudnia 2006r. – 450 zł brutto, od 1 stycznia 2007r. do 31 grudnia 2007r. – 470 zł brutto, od stycznia 2008r. do grudnia 2008r. – 570 zł. W okresie od maja 2005 roku do lutego 2008 roku najniższa podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej wynosiła od 1.391,12 zł do 1625,48 zł miesięcznie. Minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło: w 2005r. – 849 zł, w 2006r. – 899,10 zł, w 2007r. – 936 zł, w 2008r. – 1.126 zł, w 2009r. – 1.276 zł. Decyzją z dnia 31 lipca 2008 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wŁ.stwierdził, żeS. O.nie podlega w okresie od dnia 1 lipca 2005r. do 31 października 2005r. ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym i dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu wykonywania umowy zlecenia oraz w okresie od 1 listopada 2005r. z tytułu wykonywania pracy nakładczej w(...) sp. z o.o.z siedzibą wŁ.. Decyzją z dnia 29 lipca 2008 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II OddziałŁ.stwierdził, żeS. K.nie podlega w okresie od dnia 1 października 2004r. do 28 lutego 2005r. ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym i dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu wykonywania umowy zlecenia. Decyzją z dnia 30 lipca 2008 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wŁ.stwierdził, żeJ. W.nie podlega w okresie od dnia 15 czerwca 2005r. do 31 października 2005r. ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym i dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu wykonywania umowy zlecenia oraz w okresie od 1 listopada 2005r. z tytułu wykonywania pracy nakładczej w(...) sp. z o.o.z siedzibą wŁ.. Decyzją z dnia 6 sierpnia 2008 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wŁ.stwierdził, żeP. Z.nie podlega w okresie od dnia 22 kwietnia 2005r. do 31 października 2005r. ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym i dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu wykonywania umowy zlecenia oraz w okresie od 1 listopada 2005r. z tytułu wykonywania pracy nakładczej w(...) sp. z o.o.z siedzibą wŁ.. Decyzją z dnia 6 sierpnia 2008 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wŁ.stwierdził, żeA. S. (2)nie podlega w okresie od dnia 1 sierpnia 2005r. do 31 października 2005r. ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym i dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu wykonywania umowy zlecenia oraz w okresie od 1 listopada 2005r. z tytułu wykonywania pracy nakładczej w(...) sp. z o.o.z siedzibą wŁ.. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że wnioskodawcy i zainteresowany z równolegle zawieranych umów zlecenia i umów o pracę nakładczą prowadzili pozarolniczą działalność gospodarczą. Na podstawie obowiązujących przepisów przysługiwało im prawo wyboru tytułu ubezpieczenia. Zdaniem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wnioskodawcy i zainteresowany zawarli umowy zlecenia i umowy o pracę nakładczą wyłącznie w celu ominięcia przepisów i uniknięcia opłacania składek z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Organ rentowy wskazał, że w związku ze zmianą przepisów ubezpieczeniowych po ich nowelizacji od 1 listopada 2005r., wnioskodawcy i zainteresowany dokonali zatrudnienia na umowę o pracę nakładczą, gdyż przepisy w tej mierze nie określały wysokości podstawy wymiaru składek. Organ rentowy zakwestionował przy tym fakt wykonywania pracy na podstawie zawartych umów. Wskazał, że wnioskodawcy i zainteresowany nie wykazywali raportów-zestawień wykonanej pracy na podstawie umów pracy nakładczej, do czego byli zobowiązani zgodnie z obowiązującym w firmie systemem organizacji pracy. Mając na uwadze rzetelność wykonywanych zadań, nie był przekonujący dla organu rentowego system zatrudniania przez firmę pracowników prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie umów zlecenia i umów o pracę nakładczą i zlecanie im każdorazowo zamiast zatrudniania pracowników na umowę o pracę, kiedy to praca jest wykonywana pod bezpośrednim kierownictwem i nadzorem pracodawcy. W odwołaniach od powyższych decyzji odwołujący i zainteresowani, działając przez pełnomocnika, wnieśli o ich zmianę. Pełnomocnik wnioskodawców wskazał, że pracując przy umowie zlecenia ubezpieczeni mieli za zadanie znalezienie pięciu potencjalnych klientów zainteresowanych ofertąspółki (...). Praca nakładcza polegała zaś na analizach telemarketingowych obejmujących zbieranie informacji z prasy i Internetu. Z wykonanej pracy nakładczej sporządzali raporty – zestawienia zebranych informacji, danych pozyskiwanych klientów. Przy umowie zlecenia nie byli zobowiązani do przedstawienia takich zestawień. Do odwołań pełnomocnik ubezpieczonych załączył przykładowe raporty z wykonania zleceń roboczych. W odpowiedziach na odwołania organ rentowy wniósł o ich oddalenie. podtrzymując argumentację przywołaną w uzasadnieniu zaskarżonych decyzji. W konsekwencji powyższych ustaleń, Sąd Okręgowy stwierdził, że odwołania są niezasadne i jako takie podlegają oddaleniu. Stan faktyczny ustalony w niniejszej sprawie daje bowiem podstawę do przyjęcia, że umowy zlecenia i umowy o pracę nakładczą zawarte przezS. K.,S. O.,A. S. (3),J. W.iP. Z.z(...) spółkę z o.o.wŁ.są nieważne w świetleart. 83 k.c.w zw. zart. 300 k.p., ponieważ zostały zawarte dla pozoru. Strony nie miały zamiaru realizować obowiązków wynikających z powyższych umów, a jedynym ich celem było umożliwienie wnioskodawcom uzyskania drugiego tytułu do ubezpieczeń społecznych i tym samym uniknięcia opłacania składek z tytułu prowadzonej przez nich działalności gospodarczej, zaś zainteresowanej spółki, umożliwienie odliczania wykazywanych wynagrodzeń od przychodów firmy. Z tego też powoduS. K.,S. O.,A. S. (3),J. W.iP. Z.nie spełniali warunku do objęcia ubezpieczeniami społecznymi w rozumieniuart. 6 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych( Dz. U. Nr 137, poz. 887 ze zm. ). Sąd Okręgowy uznał, że odwołujący się i zainteresowani nie wykazali, aby na podstawie powyższych umów była wykonywana jakakolwiek praca. Strony spornych umów zawarły je jedynie w celu zagwarantowania odwołującym możliwości skorzystania z wyboru korzystniejszego tytułu ubezpieczenia, z którego odprowadzali składkę w znacznie niższej wysokości niż składki, jakie musieliby odprowadzać z prowadzonej działalności gospodarczej. Zdaniem sądu, wnioskodawcy nie wykonywali żadnych obowiązków na rzecz zainteresowanej w ramach podpisanych umów, zaś zainteresowana nie oczekiwała od nich wykonywania takich obowiązków. Korzyścią dla zainteresowanej z tak skonstruowanych umów, była możliwość odliczania wykazywanych wynagrodzeń od przychodów firmy. Nie bez znaczenia jest przy tym fakt, że zainteresowana w latach 2005 do początku 2009 zatrudniała około 270 osób na podstawie umów zlecenia oraz umów o pracę nakładczą, które to osoby jednocześnie prowadziły własną działalność gospodarczą. W ocenie Sądu celem tych umów było uniknięcie przez ubezpieczonych obowiązku uiszczenia składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności. Z chwilą wejścia w życie art. 9 ust. 2a ustawy systemowej, ograniczającej możliwość uniknięcia opłacania składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności przy zbiegu z obowiązkiem ubezpieczeniowym z tytułu wykonywania pracy na podstawie umowy agencyjnej lub mowy zlecenia, strony zamieniły umowę zlecenia na umowę o pracę nakładczą i starały się skonstruować postanowienia tej ostatniej umowy w taki sposób, aby jej cechy odpowiadały przepisom prawa. Działania stron umowy, chociażby przez stworzenie całej dokumentacji dotyczącej zatrudnienia, wyłącznie pozorowały wykonywanie umów. Te pozorowane, wykonywane bez nakładu pracy i kosztów, czynności wnioskodawców nie stanowiły podstawy do zastosowania wobec nich przywileju wyboru tytułu ubezpieczenia. Strony nie miały zamiaru zawierania rzeczywistych umów o pracę nakładczą, z której odwołujący mieliby otrzymywać określone wynagrodzenie, zaś zainteresowana spółka, miałaby korzystać z ich pracy, a jedynie zamierzali zawrzeć umowy umożliwiające odwołującym dokonania wyboru tytułu ubezpieczenia społecznego, związanego z opłacaniem niższych składek na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne niż wynikające z prowadzonej jednocześnie działalności gospodarczej. Sąd Okręgowy powołał się też na wyrok Sądu Najwyższego z 9 stycznia 2008r. w sprawie III UK 73/07. Podniósł również, że sytuacja, w której odwołujący dążyli do uzyskania ochrony prawa ubezpieczeń społecznych od umów o pracę nakładczą w wysokości od 450 zł do 470 zł, gdzie dla porównania najniższa podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z prowadzonej działalności gospodarczej w tym czasie kształtowała się w wysokości do 1625,48 zł miesięcznie, narusza zasady współżycia społecznego. Cel zawarcia umowy o pracę nakładczą w postaci osiągnięcia świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie jest sprzeczny z ustawą, ale nie może to oznaczać akceptacji dla nagannych i nieobojętnych społecznie zachowań oraz korzystania ze swoich praw w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego. Takie umowy są nieważne, w świetleart. 58 § 2 k.c., jako sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Pozorne umowy, jak i umowy sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, nie wywołują żadnych skutków prawnych, także w prawie ubezpieczeń społecznych. Nie mogły więc stanowić uprawnionego tytułu do podlegania ubezpieczeniom społecznym. Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c.orzekł, jak w sentencji swojego wyroku. W apelacjach, ispółka (...), zaskarżyli powyższy wyrok w całości, zarzucając: 1) naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.art. 233 § 1 k.p.c.przez dokonanie oceny dowodów w sposób dowolny, sprzeczny z zasadami logicznego rozumowania i wskazaniami doświadczenia życiowego przez uznanie, że umowy o pracę nakładczą pomiędzy ubezpieczonymi a zainteresowaną miały charakter pozorny a ubezpieczeni nie wykonywali pracy na rzecz zainteresowanej; 2) naruszenie przepisów prawa materialnego: -art. 83 § 1 k.c.poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie za pozornych umów zawartych pomiędzy ubezpieczonymi a zainteresowaną w sytuacji, gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje na rzeczywiste wykonywanie pracy przez ubezpieczonych dla zainteresowanej; -art. 58 § 2 k.c.poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, gdy nie występują przesłanki przemawiające za naruszeniem przez ubezpieczonych zasad współżycia społecznego. Wskazując na wyżej wymienione podstawy apelacji, skarżący wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie odwołań, a także zasądzenie od organu rentowego na rzecz odwołujących kosztów postępowania, ewentualnie wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacje nie mogą odnieść skutku. Sąd Okręgowy wydał trafne rozstrzygnięcie, które znajduje uzasadnienie w całokształcie okoliczności faktycznych sprawy oraz w treści obowiązujących przepisów prawnych. Zgodnie z treściąart. 83 k.c.w związku zart. 300 k.p.nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Podleganie ubezpieczeniom społecznym jest uwarunkowane legitymowaniem się statusem rzeczywiście świadczącego pracę w ramach ważnego stosunku zatrudnienia. Natomiast umowa o pracę nakładczą, która nie wiąże się z jej wykonywaniem, a zgłoszenie do ubezpieczenia następuje tylko pod pozorem istnienia tytułu ubezpieczenia w postaci zatrudnienia, nie skutkuje w sferze prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego. W myślart. 734 § l k.c.przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Zgodnie zaś z utrwalonym w doktrynie poglądem, praca nakładcza polega na zarobkowym wykonywaniu przez osobę fizyczną na zlecenie i na rachunek pracodawcy czynności w zakresie wytwarzania przedmiotów z materiałów powierzonych, naprawiania, wykańczania i konserwacji przedmiotów oraz świadczenia innych usług. Praca nakładcza wykonywana jest indywidualnie poza siedzibą pracodawcy. Osoba wykonująca pracę nakładczą świadczy ją na zlecenia nakładcy z materiału przezeń powierzonego, nie mając bezpośredniego kontaktu z osobami, dla których wytwarzane przedmioty są przeznaczone i nie ponosząc ryzyka zbycia tych przedmiotów. Wynik pracy osoby wykonującej pracę nakładczą przypada nakładcy. Wykonujący pracę nakładczą może pracować w dowolnym miejscu i czasie, jednak ryzyko związane ze świadczeniem pracy nakładczej ponosi osoba, która podjęła się tej pracy. Prawo do wynagrodzenia za pracę nakładczą oraz jego wysokość uzależnione są od konkretnego rezultatu pracy. Zasady zawierania umów o pracę nakładczą oraz całokształt uprawnień osób wykonujących pracę na ich podstawie normuje obowiązujące od 1 stycznia 1976r.rozporządzenie Rady Ministrów z 31 grudnia 1975r. w sprawie uprawnień pracowniczych osób wykonujących pracę nakładczą( Dz. U. Nr 3, poz. 19 z późn. zm. ). W myśl § 2 rozporządzenia umowa o pracę nakładczą powinna być zawarta na piśmie i określać rodzaj umowy i jej podstawowe warunki, a w szczególności rodzaj pracy i termin jej rozpoczęcia oraz zasady wynagradzania. W umowie o pracę nakładczą strony określają minimalną miesięczną ilość pracy, której wykonanie należy do obowiązków wykonawcy. Minimalna ilość pracy powinna być tak ustalona, aby jej wykonanie zapewniało uzyskanie co najmniej 50% najniższego wynagrodzenia - § 3 ust. 1 rozporządzenia. Z ustalonych przez Sąd I instancji okoliczności faktycznych sprawy wynika, że zawarte w spornym okresie umowy zlecenia i umowy o pracę nakładczą między odwołującymi i zainteresowanymP. Z.a(...) Spółką z o.o.wŁ.są nieważne, były bowiem zawarte dla pozoru, aby odwołujący i zainteresowany mogli uzyskać korzystniejszą podstawę do ubezpieczeń społecznych. Umowy sporządzone przez strony miały charakter fikcyjny.S. K.,S. O.,A. S. (3),J. W.iP. Z.zainteresowani objęciem ubezpieczeniem społecznym wiążącym się z przywilejem opłacania składek w niższej wysokości, pracy faktycznie nie podjęli i jej nie świadczyli, a obie strony od samego początku miały świadomość, że umowy nie będą obowiązywać. Odwołujący nie świadczyli pracy i tym samym nie spełniali warunku objęcia ubezpieczeniami społecznymi w rozumieniuart. 6 ust. 1 pkt 1i 2 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych. Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił okoliczności towarzyszące zawarciu umów i zbadał właściwy motyw działania stron. Prawidłowo również nie dał wiary zeznaniom odwołujących i zainteresowanych, że strony łączyły ważne umowy o pracę nakładczą. Zważyć bowiem należy, że jedynymi dowodami zatrudnienia odwołujących są de facto same umowy zlecenia, umowy o pracę nakładczą. W toku postępowaniaspółka (...)podnosiła, że do obowiązków odwołujących z tytułu zawartych umów należało wytwarzanie gadżetów reklamowych, przygotowywanie materiałów reklamowych, czynności ankieterskie, wykonywanie analiz marketingowych, pozyskiwanie klientów. Zgodnie z treścią zleceń roboczych wykonywana przez odwołujących w ramach pracy nakładczej praca miała polegać na: wyszukiwaniu z wykorzystaniem Internetu wybranych informacji na temat ofert banków i instytucji finansowych dotyczących kredytów i pożyczek, a także na temat ofert biur matrymonialnych i agencji towarzyskich; poszukiwanie klientów zgodnie z przekazanymi wytycznymi; zapoznawanie się z informacjami zawartymi w(...),Gazecie (...)"(...); przygotowywanie materiałów reklamowych do dystrybucji przez posortowanie materiałów reklamowych, odręczne naniesienie poprawek w tekście kowanym, oraz sprawdzenie materiałów pod względem jakościowym i docięcie brakujących elementów. Tymczasem, co trafnie wskazał Sąd Okręgowy, poza sporządzoną dokumentacją kadrową, która potwierdza jedynie fakt formalnego jej sporządzenia, a nie jest dowodem faktycznego wykonywania pracy, żadnych innych dowodów wykonywania pracy nakładczej przez odwołujących się nie ma. Rezultatem pracy wnioskodawców miały być raporty z wykonanych zleceń zawierające informacje o ilości i rodzaju wykonanej pracy. Spółka nie przedstawiła żadnej dokumentacji potwierdzającej przekazywanie przez pracowników raportów z pozyskanych informacji, wycinków z gazet, bądź danych osób, które miały być pozyskane jako klienci. Wskazać również należy, że przedstawione przez(...)akta osobowe pracowników zatrudnionych na umowę nakładczą, zawierają w każdym przypadku te same dokumenty i nie wykazują żadnego zróżnicowania i dotyczy to wszystkich zatrudnionych w spółce na umowę nakładczą pracowników (około 250 osób). Wszystkie zaświadczenia lekarskie są wystawione przez ten sam podmiot, podobnie w przypadku szkoleń z zakresu BHP. Wszystkie umowy zlecenia, umowy o pracę nakładczą i aneksy do tych umów są standardowe, zawierane według jednego wzorca. Analiza zleceń roboczych i potwierdzeń odbioru pracy wskazuje, że każdy pracownik płatnika (także ) zawsze znajdował po 5 klientów miesięcznie, wykonywał po 4 raporty z pozyskanych informacji miesięcznie, czy przygotowywał materiały reklamowe do dystrybucji w ilości 2.000 sztuk miesięcznie w okresie od 1 stycznia 2006r., pomimo że umowa o pracę nakładczą zastrzegała wykonanie raportów w ilości od 4 do 5, pozyskanie klientów od 5 do 6, przygotowywanie materiałów reklamowych do dystrybucji w okresie od 1 stycznia 2006r od 2.000 do 2.300 sztuk, a także pomimo tego, iż nigdy ilość rzekomo rozniesionych ulotek nie była rozliczana. W pełni uprawnione jest zatem stwierdzenie Sądu I instancji, że powyższa dokumentacja osobowa pracowników płatnika jest swoistą atrapą, stworzoną w celu uwiarygodnienia świadczenia pracy. Ponadto, słusznie uznał Sąd Okręgowy, że po stronie zainteresowanej nie istniała faktyczna potrzeba zatrudnienia pracowników z takim jak u odwołujących zakresem obowiązków. Raporty w przedstawionej przez pracowników postaci - wycinków, czy samego przepisywania ogłoszeń - były dla zainteresowanej, prowadzącej działalność w zakresie pośrednictwa finansowego, usług reklamowych i marketingowych, usług informatycznych i doradztwa personalnego (prowadzenie biura matrymonialnego) całkowicie bezużyteczne. Zainteresowana nie wykazała też w jaki sposób uzyskiwane informacje wykorzystała w swojej działalności. Również wysokość dochodów osiąganych przez(...)w latach 2006 - 2009 nie wskazuje na praktyczną i ekonomiczną możliwość zatrudnienia około 250 pracowników (w tymS. K.,S. O.,A. S. (3),J. W.iP. Z.), na podstawie umów o pracę nakładczą. Rok 2006 spółka zamknęła ze stratą netto w kwocie 254.321,46 zł, przy czym przychód ze sprzedaży usług wyniósł łącznie 1.119.487,26 zł, zaś same koszty wynagrodzeń i ubezpieczeń społecznych w roku 2006 wyniosły łączną kwotę 1.292.334,05 zł. Nie bez znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest także okoliczność braku zwrotu przez płatnika poniesionych przez nakładców kosztów wykonywania zleconej pracy nakładczej. Zarówno polegająca na pozyskiwaniu klientów drogą telefoniczną, jak i praca polegająca na poszukiwaniu informacji zawartych w gazetach i internecie, wiązała się z kosztami użytkowania telefonu, Internetu, zakupu gazet. Zgodnie z treścią zawartej strony umowy o pracę nakładczą wykonawca pracę miał wykonywać wg instrukcji i z materiałów powierzonych przez nakładcę, a rozliczenie wyrobów i usług oraz powierzonych materiałów następować miało w okresach miesięcznych. W złożonych do akt sprawy potwierdzeniach odbioru i rozliczenia pracy brak jest rozliczenia kosztów materiałów przez zainteresowaną. Reasumując, Sąd Okręgowy zasadnie uznał, że strony skonstruowały określoną sytuację prawną dla potrzeb uniknięcia obowiązku ubezpieczenia społecznego od prowadzonej przez odwołujących działalności gospodarczej, a zawarte przez strony umowy zlecenia i umowy o pracę nakładczą były czynnościami pozornymi, które z mocyart. 83 § 1 k.c.są nieważne, umowy te należy też ocenić jako sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 k.c.). Pozorne umowy, jak i umowy sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, nie wywołują żadnych skutków prawnych, także w prawie ubezpieczeń społecznych. Nie mogły więc stanowić uprawnionego tytułu do podlegania ubezpieczeniom społecznym. Celem tych umów było uniknięcie przez ubezpieczonych obowiązku uiszczenia składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Strony nie miały zamiaru zawierania rzeczywistych umów i realizować ich, z których to umów odwołujący mieliby otrzymywać określone wynagrodzenie, zaś zainteresowana, miałaby korzystać z ich pracy, strony zawarły umowy umożliwiające odwołującym skorzystanie z możliwości wyboru tytułu ubezpieczenia społecznego, a w konsekwencji skutkującym opłacaniem niższych składek na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne. Skoro strony nie zamierzały osiągnąć skutków wynikających z umów, a jedynym celem było umożliwienie skorzystania z wyboru tytułu ubezpieczeń to umowy takie z mocyart. 83 k.c.są nieważne. Fikcyjne, czyli tylko pozorne zawarte umowy, nie mogły stanowić podstawy do objęcia odwołujących obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi z tego tytułu. W systemie ubezpieczeń społecznych obowiązuje zasada solidaryzmu. Polega ona na tym, że ubezpieczeni uiszczają do tego systemu wkład odpowiadający ich możliwościom. Tymczasem, działaniaS. K.,S. O.,A. S. (3),J. W.iP. Z.zmierzały do tego, aby zminimalizować wysokość uiszczanych do tegoż systemu wpłat, nieadekwatnie do ich sytuacji, gdyż głównym źródłem utrzymania wnioskodawców były dochody z prowadzonej działalności gospodarczej. W późniejszym czasie dla oceny długości stażu ubezpieczeniowego tyle samo znaczy miesiąc, za który uiszczono składkę od przychodów z tytułu umów o pracę nakładczą w wysokości od 450 zł do 470 zł, i miesiąc, za który uiszczono składkę od dochodu odpowiadającego najniższemu wynagrodzeniu w gospodarce czy części przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce, która w tym czasie kształtowało się w wysokości do 1625,48 zł miesięcznie. Ten kto włożył do systemu wkład wysoki będzie miał taki sam staż ubezpieczeniowy, jak ten, czyj wkład jest minimalny. Pomijając fakt wpływu wysokości składki na wysokość świadczenia, dla oceny prawa do świadczeń oba zdarzenia ubezpieczeniowe mają ten sam skutek. Wprawdzie cel zawarcia umowy o pracę nakładczą w postaci osiągnięcia świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie jest sprzeczny z ustawą, ale nie może to oznaczać akceptacji dla nagannych i nieobojętnych społecznie zachowań oraz korzystania ze swoich praw w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego. Takie umowy są nieważne, w świetleart. 58 § 2 k.c., jako sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Odnosząc się natomiast do – podniesionych w apelacjach – zarzutów, co do prawidłowości przeprowadzonego przez Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie postępowania, stwierdzić należy, iż są one niezasadne. W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji wyrokował po dokładnym wyjaśnieniu okoliczności sprawy, w oparciu o wystarczający materiał dowodowy, który ocenił nie przekraczając granic swobodnej oceny, o jakich mowa wart. 233 § 1 k.p.c. W tym stanie rzeczy, podzielając w pełni stanowisko Sądu Okręgowego i nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji, Sąd Apelacyjny na podstawieart. 385 k.p.c.orzekł, jak w punkcie 1 sentencji swojego wyroku. O kosztach postępowania w drugiej instancji - stosownie do jego wyników – orzeczono na podstawieart. 98 k.p.c.w zw. z § 2 ust. 3 i § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. ( Dz. U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm. ) w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Łodzi date: '2012-11-08' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Jacek Zajączkowski - Ewa Chądzyńska - Anna Szczepaniak-Cicha legal_bases: - art. 734 § l k.c. - art. 300 k.p. - art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 233 § 1 k.p.c. recorder: stażysta Agata Jóźwiak signature: III AUa 296/12 ```

155025000001003_II_Ca_000405_2015_Uz_2015-10-13_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Ca 405/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 września 2015r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym: Przewodniczący-Sędzia SO Katarzyna Wręczycka Sędziowie: Sędzia SO Dorota Stawicka-Moryc (spr.) Sędzia SO Jarosław Jaroń Protokolant: Elżbieta Biała po rozpoznaniu w dniu 16 września 2015r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy z powództwa(...) Spółka z o.o.weW. przeciwko(...) S.A.wW. o zapłatę na skutek apelacji strony powodowej od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 18 grudnia 2014r. sygn. akt XIV C 1619/14 I oddala apelację; II zasądza od strony powodowej na rzecz strony pozwanej 1200 zł kosztów postępowania apelacyjnego. Dorota Stawicka-Moryc Katarzyna Wręczycka Jarosław Jaroń sygn. aktII Ca 405/15 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2014 r. Sąd Rejonowy w punkcie I oddalił powództwo(...) Spółka z o.o.weW.przeciwko(...) S.A.wW.o zapłatę, w punkcie II zasądził od strony powodowej na rzecz strony pozwanej 2417 zł tytułem kosztów postępowania. Rozstrzygnięcie powyższe Sąd Rejonowy wydał na podstawie następujących ustaleń faktycznych: W dniu 24 października 2013 roku poszkodowanyT. L.działając za pośrednictwem upoważnionego przez siebie podmiotu -spółki (...)zgłosił w(...)szkodę polegającą na uszkodzeniu w dniu 14 października 2013 roku jego pojazdu markiM.model(...)wyprodukowanego w 2005 roku. W dniu 28 października 2013 roku dokonano oględzin przedmiotowego w sprawie pojazdu, sporządzono dokumentację fotograficzną a także sporządzono kalkulację naprawy. Pojazd poszkodowanego w dacie oględzin miał przebieg 267960 km. Współwłaścicielem przedmiotowego w sprawie pojazdu był(...) Bank SA. Pismem z dnia 29 listopada 2013 roku podmiot ten oświadczył, iż wyraża zgodę na wypłatę odszkodowania z potrąceniem kwoty 815 zł na rzeczT. L.. Odszkodowanie z tytułu uszkodzenia pojazdu i kosztów potrzebnych do jego naprawy wypłacono poszkodowanemu w dniu 13 grudnia 2013 roku. Wcześniej(...)nie wyraził zgody na wypłatę odszkodowania z uwagi na okoliczność, żeT. L.nie poinformował współwłaściciela o szkodzie. Z pisma z 26 listopada 2013 roku skierowanego do(...) SAwynika, iż bank ten nie miał wiedzy o szkodzie w pojeździe. W dniu 24 października 2013 rokuT. L.zawarł z powodową spółką umowę najmu samochoduB. (...)nr rej (...). W umowie wpisano okres wynajmu od 24 października 2013 roku do 13 grudnia 2013 roku, wskazano także, że opłata za wynajem auta wynosi 390 zł za jedną dobę netto. W dniu 13 grudnia 2013 roku poszkodowany złożył oświadczenie w formie pisemnej, z którego wynika, że w okresie najmu pojazdu zastępczego nie miał do dyspozycji żadnego innego pojazdu, z którego mógłby korzystać i jest to jedyny pojazd w gospodarstwie domowym. Poszkodowany wykorzystuje swój pojazd do dojazdów do pracy, ale nie wykorzystuje go w pracy. W dniu 13 grudnia 2013 roku strona powodowa wystawiła fakturę VAT opiewającą na kwotę 24 464, 70 zł z tytułu najmu pojazdu zastępczegoB. (...)w okresie od 24 października do 13 grudnia 2013 roku. W dniu 13 grudnia 2013 roku strona powodowa wystawiła także fakturę VAT opiewającą na kwotę 1568,25 zł z tytułu postoju pojazduM.nr rej (...)na parkingu w dniach 24 października 2013 roku do 13 grudnia 2013 roku. Przedmiotowy pojazd został odebrany z parkingu strony powodowej w dniu 16 grudnia 2013 roku przezW. M.. PoszkodowanyT. L.dysponował w okresie najmu pojazdu zastępczego innym pojazdem w swoim gospodarstwie domowym, był to samochódO. (...)z roku 1999. Poszkodowany ocenił jednak, że z uwagi na okoliczność, iż sprawcą szkody był inny kierujący ubezpieczony od OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w(...) SA, ma prawo korzystać z pojazdu zastępczego na koszt ubezpieczyciela, nie interesował się kosztami najmu pojazdu zastępczego i zaakceptował przedstawioną mu ofertę najmu samochoduB. (...). Poszkodowany oceniał - po rozmowie z przedstawicielami powodowej spółki - że ma prawo wynająć tego rodzaju pojazd i uzyska refundację kosztów jego najmu od pozwanego. Uznał ten pojazd za wystarczająco ekskluzywny i porównywalny z samochodem, który uległ uszkodzeniu w wyniku kolizji. Poszkodowany zlecił powodowej spółce jedynie likwidację szkody, nie zlecał jej naprawy. Poszkodowany zamierzał zlecić naprawę pojazdu po uzyskaniu środków na ten cel i naprawiać go we własnym zakresie, po zgromadzeniu potrzebnych do tego celu części. Po uzyskaniu środków na naprawę pojazdu poszkodowany dokonał jego naprawy w ciągu około tygodnia. Sprawcą zdarzenia z dnia 14 października 2013 roku był kierujący ubezpieczony w(...) SAod odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Strona pozwana nie kwestionowała swej odpowiedzialności za szkodę co do zasady. W dniu 30 grudnia 2013 rokuT. L.zbył na rzecz strony powodowej - bez bliższego ich sprecyzowania - wszelkie wierzytelności jakie przysługiwały mu od strony pozwanej w związku ze szkodą komunikacyjną w jego pojeździeM.nr rej (...)z dnia 14 października 2013 r. Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem strona powodowa nie wykazała, by dochodzone przez nią roszczenia mieściły się w pojęciu odszkodowania odpowiadającego szkodzie wynikającej z czynu niedozwolonego i pozostającej z nią w adekwatnym związku przyczynowym. Sąd I instancji wskazał, iż co do zasady, poszkodowany ma prawo w ramach odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego ubezpieczyciela do refundacji szkody majątkowej polegającej na poniesieniu niezbędnych kosztów najmu samochodu zastępczego - wówczas, gdy pojazd taki potrzebny jest do zaspokajania jego potrzeb komunikacyjnych, potrzeb uzasadnionych. W ocenie jednak Sądu Rejonowego niemożność korzystania z własnego środka transportu nie prowadzi do szkody majątkowej w sytuacji, gdy poszkodowany dysponuje innym pojazdem, który może czasowo wykorzystywać do zaspokajania swych potrzeb komunikacyjnych w okresie niemożności dysponowania własnym uszkodzonym autem, co miało miejsce w przedmiotowej sprawie. Jeśli poszkodowany dysponuje sprawnym, dopuszczonym do ruchu i nadającym się do eksploatacji pojazdem (a w ocenie Sądu Rejonowego dysponował takim, kilka lat starszym od swojego uszkodzonego auta pojazdem), to za mieszczące się w granicach obowiązku współpracy z dłużnikiem -art. 354 § 2 k.c.- należy uznać wykorzystywanie tego innego pojazdu do celów związanych z zaspokajaniem potrzeb komunikacyjnych. Tymczasem poszkodowany przyjął, że bez względu na okoliczności, niezależnie od kosztów tego ma prawo korzystać w dowolnie długim okresie, aż do wypłaty odszkodowania, z samochodu zastępczego, którego koszt wynajmu był zdaniem Sądu Rejonowego nader wysoki - zważywszy na okres korzystania z tego pojazdu Sąd I instancji ocenił pobieżnie, że sięgający prawie wartości auta, które miało być zastąpione pojazdem zastępczym. Sąd I instancji podkreślił, iż w ramach uprawnień odszkodowawczych nie mieści się już wyrównanie szkody mogącej polegać na utracie poczucia prestiżu wynikającego z poruszania się wyeksploatowanym pojazdem należącym do klasy wyższej. W granicach adekwatnego związku przyczynowego zdarzenia szkodzącego ze szkodą mieszczą się w ocenie Sądu Rejonowego zawsze takie koszty, które są następstwem racjonalnych ekonomicznie decyzji poszkodowanego. O ile poszkodowany jednak dysponuje samochodem, który może służyć do zaspokajania jego potrzeb komunikacyjnych, a wynajmuje inny pojazd mający w jego subiektywnej ocenie zastąpić mu w aspekcie ekskluzywności, luksusu, jego uszkodzone auto, tego rodzaju sytuacja nie może być uznana za mieszczącą się w granicach normalnego następstwa zdarzenia szkodzącego. Jednocześnie Sąd Rejonowy stwierdził, iż co najmniej do 26 listopada 2013 roku likwidacja szkody nie mogła być ukończona nie z powodu opieszałości pozwanego, lecz dlatego, że reprezentowany przez zawodowo zajmującą się reprezentacją poszkodowanych względem ubezpieczycieli powodową spółkę poszkodowany nie zawiadomił współwłaściciela pojazdu o wystąpieniu szkody. Zdaniem Sądu I instancji, gdyby nie brak porozumienia pomiędzy współwłaścicielami pojazdu pozwany ubezpieczyciel, miałby na pewno możliwość zapłacenia odszkodowania za uszkodzenie pojazdu odpowiadającego kosztom jego naprawy w ustawowym terminie przewidzianym na likwidację szkody - czyli w ciągu 30 dni, skoro już w dniu 28 października 2013 roku sporządzono kosztorys naprawy pojazdu, który w toku likwidacji szkody nie został zakwestionowany, a strona pozwana nie kwestionowała również swojej odpowiedzialności co do zasady. Poszkodowany mógł zatem mieć pewność, że w sytuacji uzyskania zgody współwłaściciela pojazdu na zapłatę na jego rzecz odszkodowania za uszkodzenie samochodu będzie dysponował środkami potrzebnymi do naprawy pojazdu. W ocenie Sądu Rejonowego pozwany zakład ubezpieczeń nie może odpowiadać za koszty ponoszone na cele związane z pojazdem zastępczym (nawet jeśli w ogóle miałby odpowiadać za nie w realiach niniejszej sprawy) w okresie, w którym domaga się tego strona powodowa. Dysponując wiedzą o ustaleniu kosztów potrzebnych do naprawy pojazdu i nie kwestionując ich poszkodowany miał możliwość zlecenia naprawy pojazdu w takim czasie, by został on naprawiony do dnia uzyskania odszkodowania na koszty naprawy pojazdu, zważywszy, że jak wynika z jego zeznań, sama naprawa pojazdu trwała około tygodnia, a kosztorys naprawy znany był po 4 dniach od zgłoszenia szkody. Oczywiście poszkodowany mógł wybrać sposób naprawienia szkody polegający na długotrwałym samodzielnym gromadzeniu części potrzebnych do naprawy pojazdu i zleceniu tej naprawy dopiero po ich zgromadzeniu wybranemu przez siebie podmiotowi, tego rodzaju postępowanie nie mieści się jednak również w granicach ekonomicznej racjonalności, bowiem zlecając naprawę profesjonalnie działającemu zakładowi naprawczemu mógłby przywrócić swój pojazd do sprawności szybciej. Zdaniem Sądu I instancji, jeśli w ogóle przyjmować, że poszkodowany miałby prawo w realiach niniejszej sprawy uzyskać refundację kosztów najmu pojazdu zastępczego, to wypłacona mu kwota odpowiadająca kosztom najmu pojazdu zastępczego w okresie 35 dni wg stawki odpowiadającej kwocie 220 zł powiększonej o podatek VAT z całą pewnością odpowiada racjonalnym kosztom najmu samochodu zastępczego w okresie, w którym poszkodowany mógł dokonać naprawy swojego pojazdu i uzyskałby odszkodowanie na ten cel, gdyby nie zaniedbał kwestii powiadomienia współwłaściciela pojazdu o szkodzie i uzyskania zgody na wypłatę mu odszkodowania. W ciągu 35 dni od zgłoszenia szkody poszkodowany mógł doprowadzić swój pojazd do sprawności i w normalnym toku zdarzeń uzyskałby odszkodowanie pozwalające na pokrycie z dołu - według ogólnych zasad - kosztów tego, a za kwotę 220 zł plus podatek VAT mógłby wynająć z całą pewnością pojazd, którym mógł sprawnie się przemieszczać i zaspokoić wszelkie potrzeby komunikacyjne. Nie mogłoby, zdaniem Sądu I instancji, zmienić powyższej oceny ewentualne przyjęcie, iż w razie braku zgody współwłaściciela na zapłatę odszkodowania pozwany ubezpieczyciel winien wypłacić poszkodowanemu część odszkodowania odpowiadającą jego udziałowi we współwłasności, albowiem nawet gdyby tak przyjmować, to częściowe odszkodowanie nie byłoby wystarczające do dokonania naprawy pojazdu, a zatem pojazd poszkodowanego nie uzyskałby sprawności szybciej nawet, gdyby taką część odszkodowania wypłacono i w dalszym ciągu jego niesprawność nie byłaby związana adekwatnym związkiem przyczynowym ze szkodą ani z zaniedbaniami strony pozwanej w procesie likwidacji szkody. W ocenie Sądu Rejonowego nie jest także uzasadnione żądanie zapłaty kwoty dochodzonej z tytułu kosztów parkowania pojazdu. Żaden z przeprowadzonych w sprawie dowodów nie wskazuje, by poszkodowany zobowiązał się do poniesienia kosztów parkingu pojazdu w oznaczonej w fakturze wystawionej przez powodową spółkę kwocie. Powodowa spółka nie wykazała, by koszty te wynikały z umowy zawartej z poszkodowanym, faktura nie została zaakceptowana podpisem poszkodowanego, z protokołu odbioru pojazdu po wykonaniu usługi parkingu nie wynika, aby fakturę tę doręczono poszkodowanemu. W apelacji od powyższego wyroku strona powodowa zaskarżyła go w całości i zarzuciła: a)naruszenie przepisów prawą materialnego, a to : •art. 361 § 1 i § 2 k.p.c, polegające na błędnej wykładni zawartych w tym artykule norm prawnych, skutkującej przyjęciem przez Sąd, że częściowe koszty z tytułu wynajęcia przez poszkodowanego pojazdu zastępczego w kwocie 14.993,70 zł brutto i część kosztów z tytułu postoju uszkodzonego samochodu w kwocie 1.309,95 zł brutto nie mieszczą się w pojęciu odszkodowania za szkodę z dnia 14 października 2013 r. i nie pozostają z nią w adekwatnym związku przyczynowym, podczas gdy prawidłowa wykładania normy prawnej statuującej zasadę pełnego odszkodowania winna skutkować przyjęciem, że wskazane wydatki, które nie zostały zrefundowane przez stronę pozwaną, również miały charakter koniecznych, celowych i uzasadnionych kosztów mieszczących się w odszkodowaniu za powstałą szkodę i pozostających w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem szkodzącym; •art. 826 § 1 k.c, polegające na błędnej wykładni wskazanej normy prawnej, czego skutkiem było ustalenie, że postępowanie poszkodowanego oraz powodowej spółki doprowadziło do eskalacji roszczeń odszkodowawczych i zwiększenia rozmiaru szkody, która w zakresie dochodzonym w niniejszym postępowaniu nie mieści się w pojęciu należnego odszkodowania za skutki zdarzenia z dnia 14 października 2013 r., podczas gdy poszkodowany podjął się niezwłocznego gromadzenia części umożliwiających jak najszybsze rozpoczęcie naprawy uszkodzonego samochodu, które pozwoliłyby mu na kompleksową naprawę uszkodzonego pojazdu natychmiast po wystąpieniu szkody, a więc nie można kwalifikować zachowania poszkodowanego jako zwiększanie rozmiaru powstałej szkody; b)naruszenie przepisu postępowania, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia, a toart. 233 § 1 k.p.c, przez dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów, a to : • w sposób niewszechstronny i wybiórczy, z pominięciem części zeznań świadkaT. L., który zeznał, że w gospodarstwie domowym poszkodowanego znajduje się drugi samochód, ale pozostaję on w wyłącznej dyspozycji jego żony, a poszkodowany nie miał możliwości, by w czasie bezpośrednio następującym po powstaniu szkody wykorzystać go jako pojazd zastępczy, a mimo to Sąd I instancji bezpodstawnie przyjął, że poszkodowany miał możliwość wykorzystania innego samochodu jako pojazdu zastępczego; w sposób dowolny, czego skutkiem był ustalenie, że poszkodowany oceniał swój uszkodzony pojazd jako luksusowy bądź ekskluzywny, a poszkodowanemu przysługuje prawo do skorzystania z samochodu zastępczego tylko z tego powodu, że i tak zapłaci za to ubezpieczyciel, podczas gdy żaden z przeprowadzonych dowodów, w tym dowód z przesłuchania świadkaT. L., nie daje podstaw do czynienia powyższych ustaleń, szczególnie w: sytuacji, gdy poszkodowany zeznał, że w związku z rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej i licznymi wyjazdami na spotkania do potencjalnych klientów jest mu potrzebny reprezentacyjny i niezawodny samochód, czyli tylko taki, jakim dysponował przed powstaniem szkody; ⚫ w sposób nieobiektywny, co skutkowało usprawiedliwieniem zwłoki strony pozwanej w wypłacie należnego odszkodowania, a w konsekwencji przyjęciem, że(...) S.A.nie może odpowiadać za najem zastępczy za okres w jakim domaga się tego powód, podczas gdy brak porozumienia pomiędzy współwłaścicielami nie stał na przeszkodzie w zapłacie odszkodowania np. stosownie do części odpowiadającej udziałowi we współwłasności; w sposób dowolny, czego efektem było ustalenie przez Sąd, że strona powodowa utwierdzała poszkodowanego w przekonaniu, że jego pojazd, który uległ uszkodzeniu jest samochodem luksusowym, a powodowa spółka była zainteresowana wynajęciem poszkodowanemu jak najdroższego pojazdu, podczas gdy żaden z przeprowadzonych w toku postępowania przed Sądem I instancji dowodów nie pozwala czynić tak krytycznych i negatywnych ustaleń w stosunku do strony powodowej; w sposób sprzeczny z doświadczeniem życiowym, co skutkowało przyjęciem, że poszkodowany nie musi dysponować środkami pieniężnymi na naprawę uszkodzonego samochodu, gdyż taka naprawa jest kwalifikowana jako umowa o dzieło i zapłata z tego tytułu następuje po oddaniu dzieła, podczas gdy z doświadczenia życiowego wynika, że żaden warsztat nie podjąłby się nawet rozpoczęcia naprawy, a tym bardziej na oddanie naprawionego pojazdu bez zapłaty, gdyby klient poinformował wykonawcę dzieła, że nie dysponuje środkami pieniężnymi na zapłatę, oczekuje dopiero na przyjęcie odpowiedzialności przez ubezpieczyciela i na wypłatę odszkodowania; w sposób dowolny, skutkujący przyjęciem przez Sąd, że nie można mieć pewności, czy strony zaakceptowały stawkę czynszu najmu w kwocie 390 zł netto za dobę, a nadto, że poszkodowany miał przyjąć, iż niezależnie od kosztów ma prawo korzystać dowolnie długo z najmu zastępczego, podczas gdy świadekT. L.potwierdził, że złożył podpis pod umową wynajmu samochodu z 24 października 2013 r., na podstawie której ustalono dobową stawkę czynszu najmu zastępczego, a nadto zeznał, że miał świadomość, iż na wypadek gdyby pozwane towarzystwo ubezpieczeń odmówiło przyjęcia odpowiedzialności za szkodę z dnia 14 października 2013 r. to poszkodowany będzie zobowiązany do poniesienia kosztów z tytułu najmu pojazdu zastępczego; • w sposób nielogiczny, co skutkowało poczynieniem wewnętrznie sprzecznych ustaleń, iż poszkodowany przyjął, że ma prawo korzystać z pojazdu zastępczego w dowolnie długim okresie, a z drugiej strony, że poszkodowany założył, że przysługuje mu prawo korzystania z samochodu zastępczego do czasu wypłaty odszkodowania, podczas gdy świadekT. L.zeznał, że nie dysponował środkami pieniężnymi umożliwiającymi natychmiastową naprawę uszkodzonego samochodu do czasu otrzymania odszkodowania, z którego środki dopiero pozwoliły na rozpoczęcie naprawy, musiał korzystać z najmu zastępczego, który w okolicznościach niniejszej sprawy był celowy, konieczny i uzasadniony aż do momentu spełnienia świadczenia odszkodowawczego przez stronę pozwaną; w sposób dowolny, ogólnikowy, niewszechstronny i sprzeczny z doświadczeniem życiowym, co doprowadziło do wadliwego ustalenia przez Sąd, że powodowa spółka nie umówiła się z poszkodowanym o zapłatę kosztów z tytułu postoju uszkodzonego samochodu przez okres 51 dni, a nadto że koszty z tego tytułu były nieuzasadnione i nie mieściły się w granicach zdarzenia szkodzącego, podczas gdy strona powodowa wykazała dokumentem faktury(...)i zeznaniami świadkaT. L., że koszty związane z postojem uszkodzonego samochodu przez cały czas trwania postoju były celowe, gdyż poszkodowany nie posiadał środków na rozpoczęcie naprawy uszkodzonego i parkowanego pojazdu na terenie powodowej spółki, oraz na oddanie go do dyspozycji warsztatu naprawczego, a także iż poszkodowany nie miał możliwości bezpiecznego parkowania uszkodzonego samochodu we własnym zakresie. Zarzucając powyższe apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku przez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 16 303,65 zł wraz z odsetkami liczonymi w wymiarze ustawowym od dnia 21 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. Sąd Okręgowy w postępowaniu odwoławczym ustalił dodatkowo: Po rozpatrzeniu przez stronę pozwaną zgłoszonych przez stronę powodową roszczeń z tytułu szkody w pojeździe markiM. (...)onr rej. (...)w dniu 27 stycznia 2014 r. zostało przyznane odszkodowanie w kwocie 9471 zł tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego. Wystawiona przez stronę powodową faktura VAT na kwotę 24 464,70 zł została zweryfikowana przez stronę pozwaną która uznała 35 dni z 51 dni wynajmu (od 24 października 2013 r. do dnia 28 listopada 2013 r.) zgłoszonych przez stronę powodową oraz przyjęła stawkę 220 zł netto za dobę. Pozwana przyznała również stronie powodowej w dniu 9 stycznia 2014 r. odszkodowanie z tytułu kosztów postoju pojazduM. (...)w kwocie 258,30 zł. Faktura wystawiona przez stronę powodową za postój pojazduM. (...)została skorygowana przez pozwaną do stawki 15 zł netto za dobę i uznano za zasadny czas parkowania od dnia 24 października 2013 r. do dnia 7 listopada 2013 r. dowód: akta szkody nr(...). Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Okręgowy mając nie tylko uprawnienie, ale i obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału, dokonał jego własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w tym oceny zgromadzonych dowodów, w następstwie czego uznał, iż Sąd I instancji wydał prawidłowe rozstrzygnięcie znajdujące oparcie zarówno w obowiązujących przepisach prawa jak i w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Przyjmując za własne prawidłowe ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy, opierając się również na dodatkowych ustaleniach poczynionych w postępowaniu apelacyjnym, Sąd Okręgowy podzielił ocenę dowodów dokonaną przez Sąd I instancji i uznał zarzuty powoda za bezzasadne. Odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa materialnego tj.art. 361 k.c.zawartego w apelacji, na wstępie rozważań należy nadmienić, iż w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z odpowiedzialnością gwarancyjną zakładu ubezpieczeń z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego świadczonego z tytułu ubezpieczenia OC jest określona granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza. Do rozstrzygnięcia o odszkodowaniu przy ubezpieczaniu OC konieczne jest sięgnięcie do ogólnych regułkodeksu cywilnegoodnoszących się do zakresu odszkodowania w szczególności do przepisuart. 3.61 § 1 i 2 k.c.Reguły te, nakazują przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Zobowiązany do naprawienia szkody ponosi więc odpowiedzialność za wszystkie normalne następstwa zdarzenia, pozostające z tym zdarzeniem w adekwatnym związku przyczynowym. Oceny czy poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego, jak podkreślał Sąd Najwyższy, należy dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności sprawy. Niewątpliwie normalnym następstwem w rozumieniuart. 361 § 1 k.c.jest niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego, w sytuacji jego uszkodzenia lub zniszczenia. Co prawda, w świetle uchwały Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r. III CZP 5/11 oraz zeznań poszkodowanegoT. L., można uznać za zasadny pogląd Sądu Rejonowego, iż skoro poszkodowanyT. L.zeznał wprost, iż w okresie korzystania z pojazdu zastępczego posiadał drugi pojazd - samochódO. (...)rocznik 1999 r., który był pojazdem dodatkowym w razie nagłej sytuacji, nie przysługiwało mu roszczenie o naprawienie szkody odpowiadającej poniesionym kosztom najmu samochodu zastępczego, to jednak, jak wynika z dodatkowych ustaleń Sądu Okręgowego, strona pozwana uznała co do zasady roszczenie strony powodowej zapłatę odszkodowania z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego przyznając w dniu 27 stycznia 2014 r. z tego tytułu stronie powodowej kwotę 9471 zł. Podkreślić należy, iż zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa sądowego odpowiedzialność za szkodę w postaci kosztów najmu pojazdu zastępczego ubezpieczyciel ponosi jedynie w takim zakresie, w jakim najem pojazdu zastępczego pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wyrządzającym szkodę. Ten adekwatny związek przyczynowy wyznacza granice odpowiedzialności odszkodowawczej ubezpieczyciela. W przypadku uszkodzenia pojazdu i naprawy tegoż pojazdu, normalnym następstwem jest, iż poszkodowany korzysta odpłatnie z pojazdu zastępczego, przez czas, który w normalnych, typowych warunkach byłby potrzebny do naprawy tegoż pojazdu. Jednocześnie wskazać należy, iż odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego(uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r. III CZP 5/11). Podkreślić także należy, iż to na poszkodowanym spoczywa obowiązek dowodzenia wszelkich przesłanek odpowiedzialności deliktowej gwarancyjnej pozwanego, tj. wysokości szkody i normalnego związku przyczynowego. Nie zmienia tego rozkładu ciężaru dowodu nakaz ustawowy w przepisach ubezpieczeniowych art. 15 i 16 Ustawy o działalności ubezpieczeniowej, że postępowanie likwidacyjne, w tym wysokość odszkodowania przeprowadza i ustala ubezpieczyciel. Tenże bowiem je przeprowadził w sprawie likwidacji szkody nr(...)i ustalił swą odpowiedzialność z tytułu kosztów najmu przez poszkodowanego pojazdu zastępczego po stawce 220 zł brutto jako średniej rynkowej oraz za okres od dnia 24 października 2013 r. do 28 listopada 2013 r. Odnośnie zasadności przyjęcia wyższej stawki czynszu najmu pojazdu zastępczego oraz dłuższego okresu niż ustalony przez ubezpieczyciela, przez który korzystanie z pojazdu zastępczego było uzasadnione, ciężarem dowodzenia należało zatem obarczyć w całości stronę powodową jako nabywcę prawa do odszkodowania. W ocenie Sądu Okręgowego strona powodowa nie wykazała, by koszty najmu pojazdu stanowiły wydatek ekonomicznie uzasadniony, w szczególności, nie wykazała, iż pojazd zastępczy był zbliżonej klasy co pojazd uszkodzony, natomiast -jak słusznie stwierdził Sąd Rejonowy - już pobieżne porównanie uszkodzonego pojazdu powoda - ośmioletniegoM. (...)z przebiegiem prawie 270 000 km z wynajmowanym poszkodowanemuT. L.samochodem markiB. (...), przy ustalonej przez wynajmującego stawce czynszu w kwocie 390 zł za dobę, daje podstawy do uznania, iż pojazd zastępczy wynajmowany poszkodowanemu był samochodem klasy wyższej od uszkodzonego. Strona powodowa nie wykazała również, by poszkodowany dołożył należytej staranności przy wyborze oferty najmu pojazdu, skoro poszkodowanyT. L.zeznał, iż złożona przez stronę powodową poszkodowanemu oferta najmu samochoduB. (...)była pierwszą ofertą i jako, że odpowiadała poszkodowanemu z uwagi na jego ekskluzywność, nie interesował się innymi ofertami. Dlatego też odnosząc się do podniesionego w apelacji zarzutu naruszeniaart. 826 § 1 k.c, stwierdzić należy, iż Sąd I instancji prawidłowo przyjął, iż postępowanie pozwanego - przyjęcie pierwszej złożonej przez wynajmującego oferty najmu, dotyczącej samochodu zastępczego klasy wyższej niż uszkodzony w wyniku wypadku komunikacyjnego, bez zapoznania się z alternatywnymi ofertami najmu samochodów, którymi dysponował wynajmujący, za kwotę nieracjonalną ekonomicznie biorąc pod uwagę wartość samochodu uszkodzonego oraz koszty naprawy uszkodzonego pojazdu które były o ponad połowę niższe od kwoty należnej wynajmującemu za najem pojazdu zastępczego -doprowadziło do eskalacji roszczeń odszkodowawczych i zwiększenia rozmiaru szkody. Dokonując natomiast analizy w zakresie liczby dni, przez które korzystanie z pojazdu zastępczego przez poszkodowanego było uzasadnione, należy wskazać, iż odszkodowanie należy się stronie powodowej jedynie za okres odpowiadający okresowi pomiędzy dniem zgłoszenia szkody, a dniem, który w normalnych typowych warunkach byłby potrzebny do naprawy tegoż pojazdu, biorąc pod uwagę wszelkie technologiczne uwarunkowania związane z przywróceniem pojazdu do stanu poprzedniego oraz z przeprowadzeniem postępowania likwidacyjnego przez ubezpieczyciela. Nie ulega wątpliwości, iż rozstrzygającym w tej kwestii winien być okres niezbędny do naprawy uszkodzeń, a nie jedynie technologiczny czas serwisowania. Okres niezbędny do naprawy uszkodzeń powinien być natomiast ustalany indywidualnie do okoliczności konkretnej sprawy. W niniejszej sprawie należało przyjąć, że okres 35 dni dla dokonania całego postępowania likwidacyjnego oraz procesu naprawczego, był wystarczający, a tym samym przez taki okres poszkodowany miał prawo do wynajmu samochodu zastępczego. Poszkodowany zgłosił szkodę dopiero w dniu 24 października 2013 r., to jest po dziesięciu dniach od zdarzenia, w wyniku którego szkoda ta powstała. W dniu 28 października 2013 r. zostały przeprowadzone oględziny uszkodzonego pojazdu oraz sporządzona kalkulacja kosztów jego naprawy na kwotę 15 836,83 zł. Ubezpieczyciel w aktach przedmiotowej szkody wskazał, iż wycena nastąpiła w dniu 7 listopada 2013 r. oraz przyjął, iż technologiczny czas naprawy wynosił 12 dni, ponadto doliczył 2 dni na organizację, 2 dni oczekiwania na części oraz 5 dni wolnych od pracy, co dało w sumie 35 dni zasadnego okresu korzystania przez poszkodowanego z pojazdu zastępczego. Strona pozwana co prawda posłużyła się w niniejszej sprawie okresem technologicznego czasu naprawy, który określiła na 12 dni, jednak biorąc pod uwagę zeznania świadkaT. L., iż rzeczywisty czas naprawy pojazdu poszkodowanego wynosił tydzień, a zatem należy stwierdzić, że był krótszy od okresu technologicznego czasu naprawy przyjętego przez ubezpieczyciela. Za bezzasadny należy uznać zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowyart. 233 k.p.c.poprzez ustalenie, że do przedłużenia czasu likwidacji szkody doszło z przyczyn leżących po stronie ubezpieczyciela. Zgodnie z powołanym przepisemart. 233 § 1 k.p.c, sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena ta musi być zgodna z zasadami logiki, doświadczenia życiowego oraz uwzględniać całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Natomiast skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sądart. 233 § 1 k.p.c.wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego to, bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej doniosłości poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (por. orz. SN z 6.11.1998r, II CKN 4/98). Ocena dowodów przeprowadzona z zachowaniem tych reguł mieści się w granicach wyznaczonych przez zasadę swobodnej oceny dowodów zamieszczoną wart. 233 k.p.c. Jak wynika ze zgromadzonego przez Sąd Rejonowy materiału dowodowego, w toku postępowania likwidacyjnego dokonał oględzin uszkodzonego pojazdu po czterech dniach od zgłoszenia szkody i dokonał kalkulacji kosztów naprawy na kwotę 15 836,83 zł, która ostatecznie została poszkodowanemu wypłacona w dniu grudniu 2013 r. Odszkodowanie to nie mogło zostać wcześniej wypłacone w pełnej wysokości z uwagi na okoliczność, iż co najmniej do dnia 26 listopada 2013 r. współwłaściciel uszkodzonego pojazdu(...) Bank S.A.z uwagi na brak informacji od poszkodowanegoT. L.o szkodzie w pojeździe, nie wyraził zgody na wypłatę odszkodowania. Odnosząc się natomiast do zarzutu apelującej, iż brak porozumienia pomiędzy współwłaścicielami uszkodzonego pojazdu nie stanowił przeszkody do wypłaty poszkodowanemuT. L.odszkodowania stosownie do części odpowiadającej udziałowi we współwłasności podzielić należy stanowisko Sądu I instancji, który trafnie wskazał, iż takie częściowe odszkodowanie nie byłoby wystarczające do dokonania naprawy przedmiotowego pojazdu, a zatem poszkodowany nie mógłby go używać wcześniej, niż to faktycznie nastąpiło. Nie można uznać także, iż w granicach adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy szkodą a zdarzeniem komunikacyjnym z dnia 14 października 2013 r. mieszczą się koszty postoju uszkodzonego pojazdu ponad kwotę uznaną przez stronę pozwaną. Niewątpliwym jest, że koszty parkowania uszkodzonego auta co do zasady również mieszczą się w pojęciu szkody opisywanej wyżej. Jednak jak już wcześniej wskazano, to na poszkodowanym spoczywa procesowy ciężar wykazania, że taki rodzaj szkody poniósł oraz, że koszty parkowania były celowe i ekonomicznie uzasadnione. Wobec braku takich dowodów w niniejszej sprawie, w szczególności wobec braku wiarygodności przedstawionej przez stronę powodowąfaktury nr (...), wbrew twierdzeniom apelującej nie potwierdzonej zeznaniamiT. L., należy stwierdzić, że strona powodowa nie przedstawiła obiektywnego dowodu poniesienia z tego tytułu szkody w kwocie wyższej niż uznana i wypłacona przez stronę pozwaną. Z tych względów Sąd Okręgowy na podstawieart. 385 k.p.c.orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku. Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego, zawarte w punkcie II sentencji wyroku wydano na podstawieart. 98 § 1 k.p.c.w zw. zart. 391 § 1 k.p.c.oraz§ 6 pkt 5 oraz § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy we Wrocławiu date: '2015-09-16' department_name: II Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Jarosław Jaroń - Dorota Stawicka-Moryc - Katarzyna Wręczycka legal_bases: - art. 3.61 § 1 i 2 k.c. - art. 361 § 1 i § 2 k.p.c - § 6 pkt 5 oraz § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: Elżbieta Biała signature: II Ca 405/15 ```

151515001514521_IX_U_001396_2018_Uz_2018-11-27_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IX U 1396/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 listopada 2018 r. Sąd Okręgowy___________________w Gliwicach Wydział IX Sąd Pracy i Ubezpieczeń SpołecznychOśrodek Zamiejscowy w Rybniku w składzie: Przewodniczący: SSR del. Renata Stańczak Protokolant: Gabriela Jokiel przy udziale ./. po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2018 r. w Rybniku sprawy z odwołaniaB. B. (1) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR. o prawo do emerytury na skutek odwołaniaB. B. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR. z dnia 14 września 2018 r. nr(...) 1.zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemuB. B. (1)prawo do emerytury począwszy od(...) 2.zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR.na rzecz ubezpieczonego kwotę 180,00 zł ( sto osiemdziesiąt złotych 00/100 ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sędzia Sygn. akt IXU 1396/18 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 14 września 2018r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR.odmówił ubezpieczonemuB. B. (1)(B.) prawado emerytury na podstawie art.184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w związkuz§4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, ponieważ ubezpieczony na dzień 1 stycznia 1999r. nie udowodnił 15 – letniego okresu pracyw szczególnych warunkach – nie złożył świadectwa pracy w warunkach szczególnych. Ubezpieczony w odwołaniu od decyzji domagał się jej zmiany przez przyznanie prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych podnosząc, iż od momentu zakończenia edukacji zawodowej podjął pracę w(...)wR.w dniu 20.07.1976r. i nieprzerwanie pracuje w tym samym miejscu, lecz w innej firmie w związku z przekształceniami własnościowymi. Pracuje w oddziale radiatorów PR-7, który w całości był pracą w warunkach szczególnych. Ubezpieczony złożył także wniosek o zasądzenie od organu rentowego kosztów postępowania. Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn jak w zaskarżonej decyzji. Dodał, że z zaświadczenia Rp-7 znajdującego się w aktach ubezpieczonego na k. 3 i 4 wynika, że w okresie od 20.07.1976r. do 28.02.1993r. ubezpieczony pracował wHucie – (...)na stanowisku automatyk – bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń, a z zaświadczenia Rp-7 na k.5 akt kapitałowych wynika z kolei, że ubezpieczony od 1.03.1993r. jest zatrudniony w(...) Sp. z o.o.na stanowisku pracownik obsługi technicznej. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: UbezpieczonyB. B. (1)urodził się w dniu (...)Na dzień 1 stycznia 1999r. legitymuje się ponad 25 - letnim okresem składkowym i nieskładkowym. Przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego i złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. W dniu(...)ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie prawado emerytury, w rozpoznaniu którego organ rentowy wydał decyzję zaskarżoną omówionąna wstępie. Ubezpieczony w okresie od dnia 20 lipca 1976r. do dnia 28 lutego 1993r. był zatrudniony w(...)Zakładach (...)wR.. Ubezpieczony został zatrudniony na stanowisku automatyka. Do jego obowiązków należało: bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń. W tym czasie, bo w okresie od 25.10.1977r. do 17.10.1979r., odbył czynną służbę wojskową. Do pracy wHucie (...)na to samo stanowisko wrócił w dniu 24.10.1979r. W okresie zatrudnienia, zgodnie ze schematem organizacyjnym obowiązującym u pracodawcy, ubezpieczony przydzielony był doD.GłównegoS.. Faktycznie pracę świadczył na oddziale grzejników płytowych PR7. Oddział ten stanowiły: hala produkcyjna z dwoma liniami produkcyjnymi, malarnia (lakiernia), warsztat. Produkowano tam grzejniki od „0”, czyli od formowania blachy do produktu finalnego jakim był pomalowany grzejnik. Ubezpieczony wchodził w skład specjalnej brygady, która zajmowała się na bieżąco usuwaniem awarii występujących na liniach produkcyjnych. W skład takiej brygady wchodziło każdorazowo: dwóch automatyków, dwóch ślusarzy i dwóch hydraulików. Do danej awarii kierowany był konkretny specjalista z tej brygady, np. ślusarz do silnika, automatyk do wyłączenia systemu, odcięcia zasilania, hydraulik do prac hydraulicznych. Wszystkie prace wykonywane na oddziale grzejników płytowych zaliczone były do prac w warunkach szczególnych (I kategorii zatrudnienia). Wszyscy otrzymywali mleko. Ubezpieczony jako automatyk zajmował się usuwaniem awarii urządzeń w czasie pracy będących w ruchu innych urządzeń i w czasie pracy całej drugiej linii produkcyjnej. W międzyczasie w warsztacie stanowiącym część hali przygotowywał narzędzia, naprawiał wymontowane części, które uległy awarii, spawał. Ubezpieczony kurs spawacza elektrycznego ukończył 5.07.1983r. Pracował na trzy zmiany, w pełnym wymiarze czasu pracy. Z dniem 1 marca 1993r. doszło do przekształceń własnościowych pracodawcy ubezpieczonego – powstałaSpółka (...)gdzie ubezpieczony pracuje nadal, na tym samym co wcześniej wHucie (...)stanowisku. Razem z ubezpieczonym w okresie spornym pracowali (w jednej i w drugiej firmie):T. K.(na linii produkcyjnej w oddziale PR7),R. P.(brygadzista prowadzący linię produkcyjną na tym oddziale),E. S.(pracował w brygadzie ubezpieczonego jako ślusarz). Przed tut.Sądem toczyła się sprawa z odwołania świadkaE. S.(sygn.IXU 755/13) – świadkowi przyznano prawo do emerytury z obniżonego wieku z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Z kolei świadkowieT. K.iR. P.otrzymali zHuty (...)świadectwa pracy w warunkach szczególnych. W aktach osobowych ubezpieczonego za okres zatrudnienia wHucie (...), a nadesłanych przez Archiwum Państwowe wW., znajduje się oryginał świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterzewystawiony w dniu 29.05.2000r. przezHutę (...)w likwidacji, gdzie odnotowano, że ubezpieczony był zatrudniony w okresie od 20.07.1976r. do 28.02.1993r. nadto, że: - w okresie od 20.07.1976r. do 24.10.1977r. i od 24.10.1979r. do 31.07.1992r. na stanowisku bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń wD.GłównymS.– Dział XIV poz.25/1, - w okresie od 1.08.1992r. do 28.02.1993r. na stanowisku bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń w Wydziale Grzejników Płytowych – Dział XIV poz.25/1. Powyższe Sąd ustalił na podstawie dokumentacji akt organu rentowego, akt osobowych ubezpieczonego, w tym świadectwa pracy w warunkach szczególnych, zeznań świadkówT. K.,R. P.,E. S.,a także zeznań ubezpieczonego ( protokół elektroniczny z rozprawy z dnia: 27.11.18r. czas 00:12:36–01:00:05, k.28 – 29v.a.s.). Sąd dał wiarę zeznaniom słuchanych w sprawie świadków, gdyż były one rzeczowe, logiczne, zasadniczo zgodne ze sobą. Korespondowały one z zeznaniami ubezpieczonego oraz z treścią zgromadzonej w sprawie dokumentacji. Świadkowie pracowali razemz ubezpieczonym w spornym okresie jego zatrudnienia i stąd posiadają szczegółową wiedzę na temat miejsca i charakteru wykonywanej przez niego wówczas pracy. Nadto świadekE. S.ma prawo do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych, zaś pozostali świadkowie i sam ubezpieczony mają świadectwa pracy w warunkach szczególnych. Sąd zważył, co następuje: Odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie zart. 184 ust. 1 i 2w zw. zart. 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17.12.1998r.o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych( tekst jednolity Dz. U.z 2018r., poz. 1270 ) oraz w związku z§ 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. Nr 8 poz.43 ze zm.) prawo do emerytury przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31.12.1948r., który: - ukończył 60 lat, udokumentował do dnia 31.12.1998r. 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych,w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych wymienionej w wykazieA stanowiącym załącznik do ww. rozporządzenia, nie przystąpił do OFE albo złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonychna rachunku w OFE za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa, W myśl § 2 w.w. rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawodo świadczeń na zasadach określonych w tym akcie prawnym są okresy, w których pracaw szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. W świetle utrwalonego orzecznictwa sądowego dla oceny, czy pracownik pracowałw szczególnych warunkach nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego stanowiska tylko rodzaj rzeczywiście powierzonej pracy ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 26.06.2015r. sygn. akt III AUa 168/15 LEX nr 1761793 ). W rozpoznawanej sprawie spór sprowadzał się do ustalenia, czy ubezpieczonyna dzień 01.01.1999r. posiada wymagany 15 – letni okres pracy w warunkach szczególnych,a konkretnie czy istnieją podstawy do zaliczenia do takiej pracy spornego okresu jego zatrudnienia wHucie (...)i(...)wR.. W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na stanowcze przyjęcie, iż ubezpieczony podczas tego zatrudnienia, a konkretnie od 20 lipca 1976r. do dnia 31 grudnia 1998r., faktycznie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych wymienioną w wykazie A dziale XIV poz.25 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r., to jest „bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń (…) na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie ”. Ubezpieczony jako automatyk zajmował się w tym czasie usuwaniem awarii urządzeń na liniach produkcyjnych na oddziale PR7. Ustalając powyższe w zakresie rzeczywiście wykonywanej pracy przez ubezpieczonego Sąd oparł się na wiarygodnych zeznaniach świadkówT. K.,R. P.,E. S.oraz zeznaniach ubezpieczonego, które korespondowały z treścią powołanej w sprawie dokumentacji, w tym w szczególności świadectwa pracy w warunkach szczególnych. Zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych podlega też okres odbywania przez ubezpieczonego zasadniczej służby wojskowej od 25.10.1977r. do 17.10.1979r. Należy zwrócić uwagę, iż odbywanie zasadniczej służby wojskowej regulowane było przezustawę z dnia 21.11.1967r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej(t.j. Dz.U. z 2015r., poz. 827). Zgodnie z treścią art. 108 ust. 1 tej ustawy obowiązującego w okresie od dnia 29.11.1967r. do dnia 31.12.1974r.( w brzmieniu pierwotnym) i po zmianie od dnia 01.01.1975r.– a zatem w okresie obywania zasadniczej służby wojskowej przez odwołującego – okres odbytej zasadniczej lub okresowej służby wojskowej zalicza się do okresu zatrudnienia, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem, pracownikom, którzy po odbyciu tej służby podjęli zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym byli zatrudnieni przed powołaniem do służby, albo w tej samej gałęzi pracy. Na podstawie art. 108 ust. 4 w/w ustawy wydane zostałoRozporządzenie Rady Ministrów z dnia 22.11.1968r.w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin(Dz. U. Nr 44, poz. 318). Zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia żołnierzowi, który podjął zatrudnienie stosownie do zasad określonych w § 2-4 (tj. w terminie 30 dni od dnia zwolnienia ze służby wojskowej zgłosił powrót do zakładu pracy), wlicza się czas odbywania służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął zatrudnienie, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem w tym zakładzie oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie. Treść powyższych przepisów wskazuje, że skoro czas odbywania służby wojskowejw warunkach określonych w tych przepisach, wlicza się do okresu zatrudnienia, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem, w tym w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie, to okres ten należy zaliczyć do pracy w warunkach szczególnych w rozumieniurozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz.U. Nr 8 poz.43 ze zm.). Do odbywania zasadniczej służby wojskowej należy bowiem stosować przepisy w brzmieniu obowiązującym w okresie jej odbywania. Takie stanowisko potwierdza Sąd Najwyższy w uzasadnieniu do wyroku z dnia 09.03.2010r. I UK 333/09 (LEX 585739) oraz w wyroku z dnia 25.02.2010 r. II UK 219/09 (LEX nr 590248), a także uchwała Sądu Najwyższego w składzie 7 sędziów z dnia 16.10.2013r. sygn.II UZP 6/13 (OSNP 2014/3/42). Przychylił się do tego stanowiska Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 02.04.2015r., III AUa 2325/14, zaś Sąd orzekający prezentowane stanowisko w pełni podziela. Ubezpieczony odbywał zasadniczą służbę wojskową w okresie zatrudnieniawHucie (...), gdzie wykonywał pracę w warunkach szczególnych bezpośrednio przed pójściem do wojska i po powrocie z wojska. Po zwolnieniu ze służby wojskowej ubezpieczony niewątpliwie w ciągu 30 dni powrócił do pracy u tego samego pracodawcy. W takiej sytuacji okres tej służby podlega zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych. Po zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia ubezpieczonego wHucie (...)od 1976r. do 1993r. ubezpieczony na dzień 1 stycznia 1999r. już legitymuje się wymaganym 15 – letnim okresem pracy w warunkach szczególnych, przy czym zdaniem Sądu do takiej pracy powinno się zaliczyć również okres pracy w ”R. (...)” wR.(do 31.12.1998r.), bowiem w tym okresie ubezpieczony wykonywał dokładnie taką sama pracę jak wcześniej wHucie (...). Zatem ubezpieczony spełnia wszystkie konieczne warunki do przyznania dochodzonego świadczenia. Mając powyższe na uwadze Sąd, kierując się uregulowaniami prawnymi powołanymi na wstępie rozważań, na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.w pkt 1 wyroku zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury począwszy od dnia(...), czyli od miesiąca zgłoszenia wniosku ( zgodnie z art.129 ust.1 ustawyo emeryturach i rentach z FUS ). O kosztach Sąd orzekł na podstawieart.98 k.p.c.w związku z §9 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz.U. z 2015r., poz.1800 ). SSR del. Renata Stańczak

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach date: '2018-11-27' department_name: IX Zamiejscowy Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Renata Stańczak legal_bases: - §4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze - 'art. 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17.12.1998r. ' - art.98 k.p.c. recorder: Gabriela Jokiel signature: IX U 1396/18 ```

154505200002512_V_RC_000392_2014_Uz_2015-02-26_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt V RC 392/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 lutego 2015 r. Sąd Rejonowy dla WarszawyM.V Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie następującym: Przewodniczący SSR Agnieszka Albera – Biernat Protokolant Weronika Kozłowska po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2015 r. sprawy z powództwa małoletnichW. S.iM. S. (1), reprezentowanych przez przedstawicielkę ustawowąA. C. przeciwkoM. S. (2) o podwyższenie alimentów 1 Podwyższa z dniem 23.05.2014 roku alimenty zasądzone wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa wW.V Wydział Rodzinny i Nieletnich, z dnia 28.03.2012 roku, sygnatura akt sprawy V RC 288/11, od pozwanegoM. S. (2)na rzecz małoletniejM. S. (1),urodzonej (...), z kwoty 1600,00 ( jeden tysiąc sześćset ) złotych miesięcznie do kwoty 2200,00 ( dwa tysiące dwieście ) złotych miesięcznie, płatne do rąk matki dzieckaA. C., do dnia 10-go każdego miesiąca z góry, z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat. 2 Oddala powództwo odnośnie podwyższenia alimentów na rzecz małoletniejM. S. (1)w pozostałej części, przejmując w tym zakresie koszty postępowania na rachunek Skarbu Państwa. 3 Oddala powództwo odnośnie podwyższenia alimentów na rzecz małoletniejW. S.w całości, przejmując w tym zakresie koszty postępowania na rachunek Skarbu Państwa. 4 Kosztami postępowania w sprawie w zakresie uwzględnionego powództwa obciąża pozwanego. 5 Koszty zastępstwa procesowego wzajemnie znosi. 6 Nakazuje pobrać od pozwanegoM. S. (2)na rzecz Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa wW.kwotę 360,00 ( trzysta sześćdziesiąt ) złotych nieuiszczonych kosztów sądowych. 7 Wyrokowi w punkcie 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie date: '2015-02-26' department_name: V Wydział Rodzinny i Nieletnich judges: - Agnieszka Albera – Biernat legal_bases: [] recorder: Weronika Kozłowska signature: V RC 392/14 ```

152500000001521_III_AUa_000180_2015_Uz_2015-10-28_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III AUa 180/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 października 2015 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Dorota Rzeźniowiecka (spr.) Sędziowie: SSA Ewa Naze SSA Iwona Szybka Protokolant: st. sekr. sąd. Joanna Sztuka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 października 2015 r. wŁ. sprawyJ. S. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wO. o ustalenie daty wznowienia i wypłaty świadczenia na skutek apelacji organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 28 listopada 2014 r. sygn. akt V U 817/14 zmienia zaskarżony wyrok i oddala odwołanie. Sygn. akt III AUa 180/15 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 20 września 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wO.W.. wstrzymałJ. S.z urzędu, wypłatę emerytury od dnia 1 października 2011 r. z uwagi na kontynuowanie zatrudnienia u pracodawcy wykonywanego bezpośrednio przed nabyciem prawa do emerytury. Od decyzji powyższej ubezpieczona nie odwołała się do Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kaliszu wobec czego decyzja uprawomocniła się. W dniu 4 września 2013 r.J. S.wniosła o podjęcie wypłaty zawieszonej emerytury powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2012 r. Załatwiając powyższy wniosek, ZUS podjął wypłatę emerytury od dnia 1 września 2013 r. W dniu 25 lutego 2014 r.J. S.wniosła o wypłatę zaległych świadczeń emerytalnych należnych za okres od dnia zawieszenia wypłaty emerytury tj. od dnia 1 października 2011 r. do dnia 31 sierpnia 2013 r., powołując się na przepisy ustawy z dnia 13 grudnia 2013 r. o ustaleniu i wypłacie emerytur, których prawo uległo zawieszeniu w okresie od dnia 1 października 2011 r. do dnia 21 listopada 2012 r. W odpowiedzi na wniosek, ZUS decyzją z dnia 13 maja 2014 r. podjął wypłatę świadczeń za okres 1.10.2011 – 21.11.2012. Kolejną decyzją z dnia 26 czerwca 2014 r., ZUS odmówił podjęcia wypłaty świadczeń za okres 22.11.2012 – 31.08.2013. Oddzielne odwołania od decyzji z dnia 13 maja 2014 r. i z dnia 26 czerwca 2014 r. złożyłaJ. S.wnosząc o ich zmianę i wypłatę zawieszonych świadczeń za okres 22.11.2012 – 31.08.2013. Organ rentowy wniósł o oddalenie każdego odwołania. Sąd Okręgowy połączył sprawy z każdego wyżej podanych odwołań do wspólnego rozpoznania. Zaskarżonym wyrokiem z 28 listopada 2014r. Sąd Okręgowy w Kaliszu zmienił decyzje ZUS z dnia 13 maja 2014r. i z dnia 26 czerwca 2014r. w ten sposób, że ustalłl, iżJ. S.zachowała prawo do wypłaty emerytury za okres 22 listopada 2012r. – 31 sierpnia 2013r. dla osób, którym zawieszono wypłatę świadczeń z uwagi na kontynuowanie zatrudnienia bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny i zważył co następuje. J. S.urodzona dnia (...), wniosek o emeryturę złożyła w dniu 24 października 2010 r. i decyzją z dnia 18 maja 2011 r. przyznano jej wnioskowane świadczenie od dnia 1 września 2010 r. Następnie, po zmianie stanu prawnego co do treściart.103 a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2009r. nr 153 poz.1227), kiedy to powrócono do wymogu rozwiązania stosunku pracy przez emeryta - decyzją z dnia 20 września 2011 r., organ rentowy wstrzymał od dnia 1 października 2011 r. wypłatę emerytury wobec braku rozwiązania stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą na podstawie art.103a cyt. wyżej ustawy. Zgodnie z tym przepisem prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego. Powyższy przepis został wprowadzony przepisemart. 6 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw(Dz.U. z 2010 r. Nr 257 poz.1726) i wszedł w życie z dniem 1 maja 2011 r., przy czym zgodnie z zapisem art.28 cyt. ustawy do emerytur przyznanych przed dniem wejścia w życie ustawy przepis ustawy (ujętej wart.6 i 18) w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą stosuje się poczynając od dnia 1 października 2011 r. Tożsame rozwiązanie ustawowe obowiązywało już w okresie od dnia 1 lipca 2000 r. do dnia 7 stycznia 2009 r. (art.103 ust.2a ustawy o emeryturach i rentach z FUS), odnośnie którego zgodności z ustawą zasadniczą pozytywnie wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 7 lutego 2006 r. - SK 45/04. Kwestie te rozstrzygał także Sąd Najwyższy w uchwale Składu siedmiu sędziów z dnia 10 listopada 2004 r.(...)9/04 OSNP 2005/3/41, podsumowującej wcześniejszy nurt orzecznictwa, podkreślając tam, iż w dotychczasowym orzecznictwie wyrażono (...) pogląd, że zawieszenie prawa do emerytury w przypadku pozostawania w stosunku pracy jest funkcjonalnie uzasadnione. Wywody te nie mają jednak zastosowania do wszystkich emerytów, bowiem Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 13 listopada 2012 r. w sprawie K2/12 uznał, żeart. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaww związku zart. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, dodany przez art. 6 pkt. 2 ustawy z 16 grudnia2010 r., w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011r., bez konieczności rozwiązania stosunku pracy, jest niezgodny z zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa wynikającą zart. 2 Konstytucji. Trybunał dokonał oceny, czy ustawodawca, rozciągając obowiązek rozwiązania stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą - jako warunek realizacji prawa do emerytury - na osoby, które skutecznie nabyły i zrealizowały to prawo w okresie od 8 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2010 r., nie naruszył zasady zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa. W tym okresie bowiem treścią ryzyka emerytalnego było wyłącznie osiągnięcie wieku emerytalnego (i stażu ubezpieczeniowego), co znaczy, że realizacja świadczenia następowała niezależnie od dalszego zatrudnienia. J. S., która uzyskała prawo do emerytury od dnia 1 września 2010 r., mieści się w grupie osób, w odniesieniu do której Trybunał uznał zmianę wprowadzoną do przepisu art. 103a ustawy o emeryturach i rentach … za niezgodną z zasadą zaufania obywatela do państwa. W momencie składania wniosku o emeryturę i nabycia do niego prawa spełniała kryteria, wśród których nie było konieczności rozwiązania stosunku pracy. Zmiana stanu prawnego z mocą wsteczną zmieniła jej sytuację, bowiem pozbawiła ją prawa do pobierania świadczenia, do którego spełniała wszystkie warunki w momencie jego nabycia. Powyższe oznacza prawo do świadczenia, które zawieszone zostało w oparciu o niekonstytucyjny przepis. Zagadnienie mocy wstecznej orzeczeń Trybunału stwierdzających niezgodność aktu normatywnego lub jego części z aktem wyższego rzędu było wielokrotnie przedmiotem wypowiedzi Sądu Najwyższego, który zdecydowanie opowiadał się za przyznaniem skutków sięgających w przeszłość (ex tunc) m.in. w uchwale z dnia 23 stycznia 2001 r., III ZP 30/00, w wyroku z dnia 10 listopada 1999 r., I CKN 204/98 (OSNC 2000, nr 5, poz. 94), w postanowieniu z dnia 7 grudnia 2000 r., III ZP 27/00 (OSNAPUS 2001, nr 10, poz. 331) i potwierdzał to stanowisko w uzasadnieniach późniejszych orzeczeń, np. z dnia 18 kwietnia 2002 r., III RN 4/01 (OSNP 2003, nr 2, poz. 25) z dnia 12 czerwca 2002 r., II UKN 419/01 (nie publ.), z dnia 27 września 2002 r., II UKN 581/01 (OSNAPUS 2002, nr 23, poz. 581) oraz z dnia 15 stycznia 2003 r., IV CKN 1639/00 (nie publ.). Sąd Okregowy rozstrzygając niniejszą sprawę w pełni podzielił zaprezentowaną w tych orzeczeniach ocenę prawną. Powyższe zapatrywania idą w parze z uregulowaniami zawartymi w ustawie z dnia 13 grudnia 2013 r. o ustaleniu i wypłacie emerytur, do których prawo uległo zawieszeniu w okresie 1 października 2011 r. do dnia 21 listopada 2012 r. ( Dz. U. z 2014 r. poz.169 ). Przepis art. 1 cytowanej ustawy przywraca emerytom wypłatę świadczeń zawieszonych w oparciu o przepisart. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw. Co prawda w przepisie art. 1 ustawy z dnia 13 grudnia 2013 r., w końcowej jego części, ustawodawca przywołuje okres 1.10.2011r. – 21.11.2012r. jednak w ocenie Sądu Okręgowego przywołanie to odnosi się jedynie do okresu gdy istniał stan prawny prowadzący do zwieszania wypłacania emerytur wobec kontynuowania zatrudnienia. Nie oznacza to bynajmniej, że zamiarem ustawodawcy było przyznanie tylko za ten okres prawa do wypłaty świadczeń emerytalnych w sytuacji, gdy w sposób niezgodny zKonstytucjąświadczenia nie były wypłacane za okres przypadający po ogłoszeniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z braku wniosku o podjęcie wypłaty emerytury. Zasadniczo po ogłoszeniu wyroku Trybunału, zdecydowana większość emerytów, których świadczenia zostały zawieszone w sposób niezgodny zKonstytucjąuzyskała satysfakcjonujące ich orzeczenia przywracające wypłatę utraconych świadczeń w oparciu o zgłaszane wnioski o ponowne rozpoznanie wcześniej zakończonych postępowań. Upływ terminów do składania skarg o wznowienie postępowania zamykał drogę tym emerytom, którzy w stosownych terminach nie zgłosili skarg do przywrócenia utraconych świadczeń za okres kiedy istniał stan prawny wprowadzający zawieszalność emerytur. Korespondujący z brakiem złożonej w terminie skargi o wznowienie postępowania brak wniosku o podjęcie wypłaty świadczenia, zamykał tym osobom drogę do uzyskania świadczeń za okres przypadający po ogłoszeniu przywołanego wcześniej wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Te negatywne dla świadczeniobiorców skutki wynikały z naruszenia norm konstytucyjnych w procesie stanowienia prawa. Zatem to Państwo mocą swoich organów pozbawiło pewną grupę swych obywateli świadczeń w sposób te normy naruszające. Po upływie terminów na składanie skarg o wznowienie postępowania i następnie upływie kolejnych miesięcy na składanie wniosków o podjęcie wypłaty emerytury nie istniał więc do dnia 18 lutego 2014 r. stan prawny wprowadzający możliwość przywrócenia utraconych świadczeń, zawieszonych w oparciu o niekonstytucyjny przepis. W ocenie Sądu Okręgowego cytowania wyżej ustawa z dnia 13 grudnia 2013 r. o ustaleniu i wypłacie emerytur … tę niesprawiedliwość świadczeniobiorcom rekompensuje w postaci możliwości składania wniosków o wypłatę zawieszonych emerytur. Omówione wyżej założenia legislacji omawianego problemu przekładają się bowiem na technikę budowania normy zawartej w art. 1 ustawy z dnia 13 grudnia 2013 r. Jak już wyżej przedstawiono, końcowa części przepisu, gdzie ustawodawca przywołuje okres 1.10.2011r. – 21.11.2012r., odnosi się jedynie do okresu gdy istniał stan prawny prowadzący do zwieszania wypłacania emerytur wobec kontynuowania zatrudnienia. W żadnym przypadku z przepisu nie wynika, że wypłata zawieszonych świadczeń odnosi się tylko do wskazanego okresu. Gdyby tak było, to wskazany termin umieszczony winien zostać w początkowej części przepisu po zwrocie „ustalenia i wypłaty emerytury”. Umieszczenie terminu w końcowej części prowadzi do uznania, iż zakresem regulacji objęte są te wszystkie zawieszenia wypłat emerytur, które wynikały z zawieszeń w okresie 1.10.2011r. – 21.11.2012r. Także przepis art. 7 ust.1 ustawy należy rozumieć tylko w takim zakresie, że o podjęciu wypłaty emerytury nie decyduje w tym przypadku organ rentowy ale sam świadczeniobiorca. Brak odwołania się w przepisie art.10 ustawy do przepisu art. 129 ustawy o emeryturach i rentach … pozwala nie przyjęcie, że wnioski mogą być składane w każdym czasie bo pominięty został także przepis art. 133 ustawy o emeryturach i rentach … W tych warunkach odwołanie zawierało uzasadnione podstawy do jego uwzględnienia i prowadziło do zmiany decyzji w trybieart. 47714§ 2 k.p.c.jak w sentencji wyroku. Apelację od powyższego wyroku, złożył organ rentowy zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu : - .naruszenie przepisu art. 1 i 4 ust. 1 ustawy z dnia 13 grudnia 2013r. o ustaleniu i wypłacie emerytur, do ktorych prawo uległo zawieszeniu w okresie od 1 października 2011r. do 21 listopada 2012r. ( Dz.U. z 2014r. poz. 169) poprzez ich błędne zastosowanie polegające na przyjęciu, że wskazane przepisy dotyczą także świadczeń za okres po 21 listopada 2012r. - naruszenie przepisu art. 129 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS poprzez jego niezastosowanie. Wskazując na powyższe organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania. W odpowiedzi na apelacjęJ. S.wniosła o jej oddalenie jako bezzasadnej. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. Apelacja zasługuje na uwzględnienie. Poza sporem jest, że odwołująca się należy do kręgu osób, które nabyły i zrealizowały prawo do emerytury w okresie, w którym nie obowiązywał przepis nakazujący dla realizacji wypłaty emerytury rozwiązania stosunku pracy. Znajduje zatem do niej zastosowanie wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 13.11.2012r., co niewadliwie przyjął Sąd I instancji. Utrwalony jest przy tym w orzecznictwie pogląd o retroaktywnym skutku orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego derogujących konkretne przepisy, jako niezgodne z konstytucj RP, który należy rozumieć w ten sposób, że uznany przez Trybunał za niezgodny zKonstytucjąprzepis prawa nie może być stosowany przez sądy i inne organy w odniesieniu do stanów faktycznych sprzed ogłoszenia orzeczenia Trybunału. Akceptując ten pogląd należy jednak podnieść, że w okresie od 1 października 2011r. do 31 sierpnia 2013r. uprawnienia ubezpieczonej były ukształtowane prawomocną decyzją z 20.09.2011r., mocą której zawieszono wypłatę emerytury od 1 października 2011r. Zaskarżone decyzje organu rentowego z dnia 13 maja 2014r. oraz 26.06.2014r. wydane zostały w oparciu o regulacje zawarte w ustawie z dnia 13.12.2013r. o ustaleniu i wypłacie emerytur, do których prawo uległo zawieszeniu w okresie 1 października 2011 r. do dnia 21 listopada 2012 r. ( Dz. U. z 2014 r. poz.169 ). Zgodnie z art. 1 cyt. ustawy ustawa określa zasady ustalenia i wypłaty emerytury, do której prawo zostało zawieszone na podstawieart. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw(Dz. U. Nr 257, poz. 1726, z 2011 r. Nr 291, poz. 1707 oraz z 2012 r. poz. 1285) w związku zart. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2013 r. poz. 1440, 1717 i 1734) w okresie od dnia 1 października 2011 r. do dnia 21 listopada 2012 r. Według zaś treści art. 4 ust.1 cyt. ustawy w celu obliczenia kwoty zawieszonej emerytury sumuje się emerytury w wysokości, w jakiej przysługiwałyby w okresie, o którym mowa w art. 1, z uwzględnieniem ich waloryzacji. W ocenie Sądu Apelacyjnego racje ma organ rentowy , iż z literalnego brzmienia treści art. 1 i art. 4 ust.1 cyt. ustawy wynika jednoznacznie, że ustawa reguluje wypłatę emerytur zawieszonych na podstawie przepisów wskazanych w jej art. 1 w okresie od 1 października 2011r. do 21 listopada 2012r. Jako nieuprawniony ocenić należy pogląd wyrażony przez Sąd Okręgowy, iż przywołany w treści art. 1 cyt. ustawy okres od 1 października 2011r. do 21 listopada 2012r. odnosi się jedynie do okresu gdy istniał stan prawny prowadzący do zawieszania wypłacania emerytur wobec kontynuowania zatrudnienia oraz iż nie oznacza to , że zamiarem ustawodawcy było przyznanie tylko za ten okres prawa do wypłaty świadczeń emerytalnych. Takiej konkluzji sądu pierwszej instancji przeczy w szczególności treść art. 4 ust.1 , do której Sąd Okręgowy się nie odnosi, gdzie wprost wskazuje się na sposób obliczenia kwoty zawieszonej emerytury jako sumy emerytury w wysokości w jakiej przysługiwałaby w okresie wskazanym w art. 1 tj. w okresie od 1 października 2011r. do 21 listopada 2012r. Podkreślić należy, iż możliwość egzekwowania kwot emerytur , których wyplata została zawieszona w oparciu o niekonstytucyjny przepis art. 103a w zw. z art. art. 28 ustawy o zmianie ustawy o finansach publicznych … mogła być realizowana przez uprawnionych bądź to poprzez zaskarżenie decyzji organu rentowego o wstrzymaniu wypłaty emerytury w oparciu o wskazany art. 103a , bądź poprzez złożenie skargi o wznowienie postępowania w zakreślonym przepisami terminie po ogłoszeniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13.11.2012r. bądź to w sposób w jaki uczyniła toJ. S.tj. w oparciu o przepisy ustawy z dnia 13.12.2013r. o ustaleniu i wypłacie emerytur, do których prawo uległo zawieszeniu w okresie 1 października 2011 r. do dnia 21 listopada 2012 r. Pamiętać jednak należy, iż każda ze wskazanych dróg dochodzenia wypłaty emerytur, zawieszonych na podstawie art. 103a ustawy o emerytach i rentach z FUS, podlegała rygorom wynikającym z zastosowanych przepisów prawa co skutkować mogło ograniczeniem zakresu w jakim ubezpieczony mógł uzyskać wypłatę zawieszonych świadczeń emerytalnych. I tak w przypadku ustawy z dnia 13.12.2013r. o ustaleniu i wypłacie emerytur, do których prawo uległo zawieszeniu w okresie 1 października 2011 r. do dnia 21 listopada 2012 r. ograniczenie to obejmuje okres wskazany w art. 1 cyt. ustawy tj od 1.10.2011r. do 21.11.2012r. Ponownie przypomnieć należy, że w okresie od 1 października 2011r. do 31 sierpnia 2013r. uprawnienia ubezpieczonej były ukształtowane prawomocną decyzją z 20.09.2011r., mocą której zawieszono wypłatę emerytury od 1 października 2011r.A.bowiem nie skorzystała z możliwości zaskarżenia decyzji z dnia 20.09.2011r. o wstrzymaniu wypłaty emerytury ani też nie złożyła skargi o wznowienie postępowania w terminie 1 miesiąca od dnia ogłoszenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13.11.2012r. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w postanowieniu z 10 stycznia 2014r., III UZP 3/13, pomimo wydania przez Trybunał Konstytucyjny wyroku z 13.11.2012r. decyzja wstrzymująca wypłatę emerytury nie utraciła mocy obowiązującej i bez skutecznego jej wzruszenia (uchylenia) wznowienie wypłaty emerytury przez organ rentowy, nawet w sytuacji utraty mocy obowiązującej przepisów, na których została ona oparta, nie było możliwe. Naturalną konsekwencją orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności przepisu zKonstytucjąjest to, że orzeczenie to stanowi podstawę do wznowienia postępowania, uchylenia decyzji lub innego rozstrzygnięcia na zasadach i w trybie określonych w przepisach właściwych dla danego postępowania. Ustawa o emeryturach i rentach z FUS, na podstawie których została wydana decyzja wstrzymująca wypłatę emerytury od 1 października 2011r., nie zawiera regulacji określającej wprost zasady i tryb postępowania w tym przypadku. Zdaniem Sądu Najwyższego, za przepis, na podstawie którego może dojść do wzruszenia decyzji organu rentowego wydanej w oparciu o akt normatywny uznany orzeczeniem Trybunału za niezgodny zKonstytucją, należy uznaćart. 145 a k.p.a., w myśl którego można żądać wznowienia postępowania również w przypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niekonstytucyjności aktu normatywnego zKonstytucją. Jednakże, zgodnie zart. 145 a k.p.a., wznowienie postępowania następuje wyłącznie na wniosek ubezpieczonego. Zatem zastosowanieart. 145a k.p.a.ma miejsce tylko wówczas, gdy ubezpieczony złoży do organu rentowego skargę (wniosek) o wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją organu rentowego w terminie 1 miesiąca od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego (§ 2 art. 145a). Skoro wyrok Trybunału, na który powołała sięJ. S.w swoim wniosku o wypłatę zaległej emerytury, opublikowany został w dniu 22 listopada 2012r., to termin do wznowienia postępowania administracyjnego na podstawieart. 145a k.p.a.zakończonego ostateczną decyzją z 20 września 2011r. upłynął dniem 22 grudnia 2012r. Tymczasem, jak wynika bezspornie z akt rentowych,J. S.wniosek o wypłatę zawieszonej emerytyry złożyła 4 wrzesnia 2013r., tj. po upływie tego terminu. Dlatego też brak jest podstaw prawnych do uchylenia decyzji z 20 września 2011r., a tym samym brak jest podstaw do wypłaty świadczenia za okres do 31 sierpnia 2013r. w oparciu o wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 13 listopada 2012r. Nie ma też podstaw do wyrównania świadczenia w oparciu o treść art. 133 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, gdyż decyzja organu rentowego z 20.09.2011r. wstrzymująca wypłatę emerytury nie była błędem organu rentowego. Błąd organu nie obejmuje bowiem sytuacji, w której organ rentowy (w chwili wydania decyzji) działa na podstawie nie budzących wątpliwości interpretacyjnych przepisów ustawy, które bez wątpienia korzystają z domniemania konstytucyjności aż do chwili uznania ich przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodne zKonstytucją. Decyzja wydana w takich warunkach nie może być też uznana za bezprawną, gdyż podstawa prawna do jej wydania odpadła dopiero po ogłoszeniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 19 stycznia 2014r., III UZP 3/13). Stosownie do treści art. 134 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS wypłatę świadczeń wstrzymuje się, jeżeli powstaną okoliczności uzasadniające zawieszenie prawa do świadczeń lub ustanie tego prawa. Organ rentowy wstrzymuje więc wypłatę świadczeń m.in. wówczas, gdy powstaną okoliczności uzasadniające zawieszenie prawa do emerytury, czyli przypadki określone np. w art. 103a tej ustawy. Zgodnie z art. 135 ust. 1 ustawy, w razie ustania przyczyny powodującej wstrzymanie wypłaty świadczenia, wypłatę wznawia się od miesiąca ustania tej przyczyny, jednak nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o wznowienie wypłaty lub wydano z urzędu decyzję o jej wznowieniu. Zasadą jest zatem, że wypłata świadczenia następuje od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek, a tylko w razie błędu organu rentowego wypłatę wznawia się za okres 3 lat poprzedzających bezpośrednio miesiąc, w którym zgłoszono wniosek o wznowienie wypłaty (art. 135 ust. 3). Odnosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy należy wskazać, że odwołująca się wniosek o wypłaty emerytury zgłosiła 4 września 2013r. i od 1 września 2013r. organ rentowy podjął wypłatę. Sąd Apelacyjny w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone we wskazanym postanowieniu z 10 stycznia 2014r., III UZP 3/13, iż brak jest podstaw do zastosowania art. 135 ust. 3, gdyż nie można zasadnie twierdzić – jak już wyżej wywiedziono - że wstrzymanie decyzją z 20.09.2011r. wypłaty świadczenia było skutkiem błędu organu rentowego. Decyzja ta miała bowiem oparcie w obowiązującym wówczas przepisie art. 103a ustawo o emeryturach i rentach z FUS w związku z art. 28 ustawy z 16 grudnia 2010r., które to przepisy korzystały z domniemania konstytucyjności aż do chwili uznania ich przez Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z 13.11.2012r. za niezgodne zKonstytucją. Podsumowując - należy uznać, że wyrok Sądu Okręgowego podlegał zmianie poprzez oddalenie odwołania. Z powyższych względów Sąd Apelacyjny na podstawieart. 386 § 1 kpcorzekł jak w sentencji. Przewodniczący Sędziowie

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Łodzi date: '2015-10-28' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Iwona Szybka - Dorota Rzeźniowiecka - Ewa Naze legal_bases: - art.103 a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw - art. 2 Konstytucji - art. 386 § 1 kpc - art. 145 a k.p.a. recorder: st. sekr. sąd. Joanna Sztuka signature: III AUa 180/15 ```

154510000003521_VII_Ua_000038_2016_Uz_2016-09-29_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VII Ua 38/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 września 2016 r. Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSO Marcin Graczyk (spr.) Sędziowie: SO Renata Gąsior SO Małgorzata Jarząbek Protokolant: st.sekr.sądowy Monika Olszewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 września 2016 r. w Warszawie sprawy z wnioskuJ. K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wW. o zasiłek macierzyński na skutek apelacji wniesionej przez odwołującą od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 14 stycznia 2016 roku sygn. akt VI U 393/15 oddala apelację. SSO Renata Gąsior SSO Marcin Graczyk SSO Małgorzata Jarząbek Sygn. akt VII Ua 38/16 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 14 stycznia 2016 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanieJ. K.od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału wW.z dnia 7 września 2015 r., nr znak:(...)odmawiającej jej prawa do zasiłku macierzyńskiego za okres ustalony przepisamiKodeksu pracyjako okres urlopu rodzicielskiego od 29.06.2015 r. do 27.12.2015 r. Wydając zaskarżony wyrok Sąd Rejonowy ustalił, żeJ. K.była objęta ubezpieczeniem społecznym w razie choroby i macierzyństwa jako osoba wykonująca pozarolniczą działalność gospodarczą. W dniu 29 grudnia 2014 r.J. K.złożyła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału wW.wniosek o udzielenie 20-tygodniowego podstawowego urlopu macierzyńskiego na dziecko, które miało się urodzić około 18 stycznia 2015 r., w terminie od 29 grudnia 2014 r. do 17 maja 2015 r. Tego samego dnia złożyła także wniosek o udzielenie dodatkowego urlopu macierzyńskiego po zakończeniu podstawowego urlopu macierzyńskiego, za okres od 18 maja 2015 r. do 28 czerwca 2015 r. W dniu 17 stycznia 2015 r.J. K.urodziła dziecko. Organ rentowy rozpoczął wypłacanie jej zasiłku od 03 lutego 2015 r., przy czym w marcu 2015 r. wypłacił jej także zasiłek chorobowy za grudzień 2014r.J. K.złożyła w dniu 7 sierpnia 2015 r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału wW.wniosek o wypłatę zasiłku macierzyńskiego z tytułu urlopu rodzicielskiego od 29 czerwca 2015 r. do 27 grudnia 2015 r., przypadającego po urlopie macierzyńskim i dodatkowym urlopie macierzyńskim. W uzasadnieniu wskazała, że nie miała świadomości tego, że powinna złożyć jeszcze jeden wniosek i była głęboko przekonana, że dochowała wszystkich formalności, gdy księgowy przesłał jej wnioski, które złożyła 29 grudnia 2014 r., przed urodzeniem syna 17 stycznia 2015 r., ponieważ na urlopie macierzyńskim przebywała od 29 grudnia 2014 r. Po urodzeniu syna dostarczyła akt urodzenia i nie poinformowano jej wtedy ani nie zapytano, czy chce pobierać 100% zasiłku, stąd myślała, że pobiera kwotę wyliczoną za całe 52 tygodni urlopu. Nie uzyskała także żadnej decyzji o przyznaniu zasiłku, jego wysokości i terminu, do kiedy będzie go pobierać. Odwołująca się nie była pewna z jakich tytułów otrzymała świadczenia, ponieważ środki, które zostały jej wypłacone, były również zaległym zasiłkiem chorobowym, na którym przebywała od 1 do 28 grudnia 2014 r. Zorientowała się, że nie otrzymała środków za lipiec, w związku z czym skontaktowała się z pracownikami ZUS. Wyjaśniła, że zawsze płaciła składki w terminie i gdyby miała świadomość, że nie złożyła wszystkich dokumentów, to by dopilnowała tego. Księgowy, który przygotowywał jej te dokumenty, nie przekazał jej trzeciego wniosku, o urlop rodzicielski, oprócz dwóch, które już złożyła. Od początku zakładała wykorzystanie 52 tygodni urlopu, wskazała także, że od rozpoczęcia prowadzenia działalności w 2005 r. bardzo wiele zmieniło się w przepisach. Wskazała także, że była zajęta opieką nad synem, który często chorował. Sąd I instancji ustalił ponadto, że decyzją z dnia 7 września 2015 r.(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wW.odmówiłJ. K.prawa do zasiłku macierzyńskiego za okres ustalony przepisamiKodeksu pracyjako okres urlopu rodzicielskiego od 29 czerwca 2015 do 27 grudnia 2015. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, iż w przypadku ubezpieczonego niebędącego pracownikiem, wniosek o przyznanie i wypłatę zasiłku macierzyńskiego za okres ustalony przepisamiKodeksu pracyjako okres urlopu rodzicielskiego, jest on zobowiązany złożyć płatnikowi zasiłku macierzyńskiego przed terminem korzystania z tego zasiłku. Z posiadanej dokumentacji wynikało, że ubezpieczonej wypłacono podstawowy zasiłek macierzyński za okres ustalony przepisamiKodeksu pracyjako okres urlopu macierzyńskiego od 29 grudnia 2014 do 17 maja 2015 i dodatkowy zasiłek macierzyński za okres ustalony przepisamiKodeksu pracyjako okres dodatkowego urlopu macierzyńskiego od 18 maja 2015 do 28 czerwca 2015. Roszczenie o wypłatę zasiłku macierzyńskiego za okres ustalony przepisamiKodeksu pracyjako okres urlopu rodzicielskiego zostało natomiast zgłoszone w dniu 07 sierpnia 2015 a zatem po obowiązującym terminie. Wskazana przyczyna niezgłoszenia roszczenia w ustawowym terminie nie była w ocenie organu rentowego przeszkodą uniemożliwiającą zgłoszenie wniosku w terminie. Stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sądowych i aktach rentowych. Autentyczność i treść dokumentów stanowiących podstawę ustalenia stanu faktycznego, nie była kwestionowana przez żadną ze stron, toteż Sąd I instancji uznał je za pełnowartościowy materiał dowodowy. Ustalając stan faktyczny Sąd miał na uwadze, że był on między stronami bezsporny, a spór dotyczył wyłącznie prawa. Sąd Rejonowy zważył, że odwołanie jako niezasadne nie zasługiwało na uwzględnienie. Kwestię uprawnień do zasiłku macierzyńskiego regulujeustawa z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(Dz.U. z 2014 r., poz. 159 t.j.). Zgodnie z art. 29 ust. 5 w/w ustawy, w brzmieniu po wejściu w życie z dniem 17 czerwca 2013 r. zmian dokonanych na mocy ustawy z dnia 28 maja 2013 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 675), zasiłek macierzyński przysługuje przez okres ustalony przepisamiKodeksu pracyjako okres urlopu macierzyńskiego, okres dodatkowego urlopu macierzyńskiego, okres urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, okres dodatkowego urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego oraz okres urlopu rodzicielskiego, z zastrzeżeniem ust. 6. Zgodnie zart. 1791Kodeksu pracy, pracownica, nie później niż 14 dni po porodzie, może złożyć pisemny wniosek o udzielenie jej, bezpośrednio po urlopie macierzyńskim, dodatkowego urlopu macierzyńskiego w pełnym wymiarze wynikającym zart. 1821§ 1, abezpośrednio po takim urlopie - urlopu rodzicielskiego w pełnym wymiarze wynikającym zart. 1821a§ 1; pracodawca jest obowiązany uwzględnić wniosek pracownicy. Stosownie doart. 1821a§ 1 kodeksu pracy, bezpośrednio po wykorzystaniu dodatkowego urlopu macierzyńskiego w pełnym wymiarze określonym wart. 1821§ 1, pracownik ma prawo do urlopu rodzicielskiego w wymiarze do 26 tygodni - niezależnie od liczby dzieci urodzonych przy jednym porodzie. Zgodnie z § 2 urlop rodzicielski jest udzielany jednorazowo albo nie więcej niż w trzech częściach, z których żadna nie może być krótsza niż 8 tygodni, przypadających bezpośrednio jedna po drugiej - w wymiarze wielokrotności tygodnia. Stosownie do § 3 z urlopu rodzicielskiego mogą jednocześnie korzystać oboje rodzice dziecka. W takim przypadku łączny wymiar urlopu nie może przekraczać wymiaru określonego w§ 1, azgodnie z § 4 urlopu rodzicielskiego udziela się na pisemny wniosek pracownika, składany w terminie nie krótszym niż 14 dni przed rozpoczęciem korzystania z tego urlopu; pracodawca jest obowiązany uwzględnić wniosek pracownika. W § 5 jest mowa, że we wniosku o udzielenie urlopu rodzicielskiego określa się termin zakończenia dodatkowego urlopu macierzyńskiego, a w przypadku gdy wniosek dotyczy kolejnej części urlopu rodzicielskiego - termin zakończenia poprzedniej części tego urlopu oraz okres dotychczas wykorzystanego urlopu. Pracownik składający wniosek dołącza do wniosku pisemne oświadczenie o braku zamiaru korzystania z urlopu przez okres wskazany we wniosku przez drugiego z rodziców dziecka albo o okresie, w którym drugi z rodziców dziecka zamierza korzystać z tego urlopu w okresie objętym wnioskiem. Powyższe przepisy odnoszą się do pracowników, natomiastJ. K.podlegała ubezpieczeniu chorobowemu jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą. Oznacza to, że nie istniał dla niej pracodawca, któremu powinna składać wnioski o udzielenie urlopu macierzyńskiego, dodatkowego urlopu macierzyńskiego i urlopu rodzicielskiego, a w celu uzyskania zasiłku macierzyńskiego powinna zwrócić się bezpośrednio do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Obowiązywały ją także wymogi zawarte w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 2 kwietnia 2012 r. w sprawie określenia dowodów stanowiących podstawę przyznania i wypłaty zasiłków z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U z 2014 r., poz. 1594 t. j.), obowiązującego w stanie prawnym aktualnym dla niniejszej sprawy Zgodnie z § 18a pkt 3 w/w Rozporządzenia, dowodem stanowiącym podstawę przyznania i wypłaty zasiłku macierzyńskiego przysługującego ubezpieczonemu za okres ustalony przepisamiKodeksu pracyjako okres urlopu rodzicielskiego, w razie gdy zasiłek macierzyński za okres bezpośrednio poprzedzający okres objęty wnioskiem o udzielenie tego urlopu był pobierany przez tego ubezpieczonego, jest, w przypadku osoby niebędącej pracownikiem - jego wniosek złożony płatnikowi zasiłku macierzyńskiegoprzed terminem rozpoczęcia korzystania z tego zasiłkuza okres ustalony przepisamiKodeksu pracyjako okres urlopu rodzicielskiego. Oznacza to, że termin do złożenia wniosku o wypłatę zasiłku macierzyńskiego za okres ustalony przepisamiKodeksu pracyjako okres urlopu rodzicielskiego,J. K.powinna była złożyć najpóźniej w dniu 28 czerwca 2015 r. Odwołująca się uchybiła temu terminowi, gdyż wniosek złożyła dopiero w dniu 7 sierpnia 2015 r. Sąd uznał zatem, iż odwołującej się nie przysługiwał zasiłek rodzicielski w wymiarze 26 tygodni, w okresie od 29 czerwca 2015 r. do 27 grudnia 2015 r. Sąd Rejonowy powziął wątpliwość co do tego, czy § 20 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 2 kwietnia 2012 r. w sprawie określenia dowodów stanowiących podstawę przyznania i wypłaty zasiłków z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (dotyczący wprawdzie dowodów stanowiących podstawę przyznania i wypłaty zasiłku macierzyńskiego przysługującego ubezpieczonemu za okres ustalony przepisamiKodeksu pracyjako okres urlopu ojcowskiego, ale wprowadzający analogiczny termin do złożenia wniosku, tj. przed terminem rozpoczęcia korzystania z zasiłku macierzyńskiego), w zakresie, w jakim określa termin do złożenia wniosku o wypłatę zasiłku macierzyńskiego, jest zgodny zart. 59 ust. 15 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, a przez to zart. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Wyrokiem z dnia z dnia 24 marca 2015 r. w sprawie P 42/13 (Dz. U. poz. 486) Trybunał Konstytucyjny orzekł następująco: 1. § 18 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 2 kwietnia 2012 r. w sprawie określenia dowodów stanowiących podstawę przyznania i wypłaty zasiłków z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2014 r. poz. 1594), w brzmieniu obowiązującym od 9 maja 2012 r. do 25 listopada 2013 r., w zakresie, w jakim określa termin do złożenia wniosku o wypłatę zasiłku macierzyńskiego, jest zgodny zart. 59 ust. 15 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(Dz. U. z 2014 r. poz. 159) oraz zart. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. 2. § 20 pkt 3 rozporządzenia powołanego w punkcie 1 w zakresie, w jakim określa termin do złożenia wniosku o wypłatę zasiłku macierzyńskiego, jest zgodny z art. 59 ust. 15 ustawy powołanej w punkcie 1 oraz zart. 92 ust. 1 Konstytucji. W uzasadnieniu Trybunał Konstytucyjny m.in. uznał, że zgodnie z przepisami ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, zasiłek macierzyński przysługuje „przez okres”, a więc w trakcie okresu zasiłkowego, którym jest w przypadku pracowników – właściwy urlop, a w przypadku innych ubezpieczonych – okres równoważny temu urlopowi. Okres ten ma przy tym korespondować zasadniczo z okresem faktycznego korzystania z zasiłku przez wnioskodawców. Korzystanie z zasiłku macierzyńskiego w okresie zasiłkowym pracownikom gwarantują generalnie przepisykodeksu pracy, uzależniając wprost realizację prawa do urlopu od wystąpienia ze stosownym wnioskiem podającym datę rozpoczęcia urlopu, która jest zarazem początkową datą okresu zasiłkowego. W odniesieniu natomiast do ubezpieczonych niebędących pracownikami, tego rodzaju gwarancję stwarza zasadniczo taka interpretacja przepisów ustawowych i wykonawczych, zgodnie z którą osoby te winny składać wniosek o przyznanie i wypłatę zasiłku macierzyńskiego przed początkiem wskazywanego w nim okresu zasiłkowego. W odniesieniu więc do wszystkich świadczeniobiorców termin końcowy na złożenie wniosku o przyznanie i wypłatę zasiłku musi przypadać najpóźniej w przededniu rozpoczęcia okresu, przez który zasiłek ów ma przysługiwać. Przepisy ustawy zasiłkowej nie różnicują w tej mierze sytuacji ubezpieczonych w zależności od tego, czy są, czy też nie są pracownikami. Regulacja zasiłku macierzyńskiego urzeczywistnia cel bowiem, którym jest zrekompensowanie ubezpieczonym utraconego bądź zmniejszonego zarobku i zabezpieczenie źródła dochodu przez okres, a zatem w trakcie przerwy w pracy lub innej działalności zarobkowej, spowodowanej koniecznością zapewnienia opieki dziecku w pierwszym okresie jego życia. Przynajmniej więc w założeniu podstawę utrzymania osoby sprawującej osobistą opiekę nad nowo narodzonym dzieckiem stanowić ma zasiłek macierzyński. Trybunał ponadto stwierdził, że skoro najpóźniejszy z możliwych do ustalenia terminów na złożenie wniosku o przyznanie i wypłatę zasiłku macierzyńskiego wynika z ustawy, to zaskarżone przepisy rozporządzenia, wskazując jako graniczny w tym względzie ów najpóźniejszy termin, nie wprowadziły żadnej normatywnej nowości, a jedynie doprecyzowały to, co wyraził (choć nie wprost) ustawodawca. W tej sytuacji nie do obrony był zarzut, że organ wydający rozporządzenie uzależnił skorzystanie z dobrodziejstwa ustawy od zachowania nieznanego ustawie terminu, wykraczając poza granice ustawowego upoważnienia i samodzielnie dokonując regulacji godzącej w prawa ubezpieczonych. W badanym zakresie kwestionowane przepisy nie uzupełniają ustawy, nie normują materii przez nią pominiętych, w szczególności zaś nie rozbudowują przesłanek (warunków) przysługiwania i korzystania z zasiłku macierzyńskiego przez ubezpieczonych niebędących pracownikami. Przepisy te precyzują jedynie to, co z ustawy wynika. Trybunał Konstytucyjny uznał więc, że zaskarżone przepisy rozporządzenia pozostają w związku merytorycznym i funkcjonalnym z rozwiązaniami ustawowymi, tworząc wspólnie z nimi spójną, zdeterminowaną przez ustawodawcę, całość. Realizują przy tym cel wykonania ustawy, jakim jest m.in. określenie dowodów stanowiących podstawę ustalania prawa do zasiłków, a także postępowania w tych sprawach. Mając na uwadze powyższe, Sąd I instancji w składzie rozpoznającym sprawę doszedł do przekonania, że zastosowanie przez organ rentowy § 18a pkt 3 w/w Rozporządzenia, zakreślającego termin do złożenia wniosku o przyznanie zasiłku macierzyńskiego za okres ustalony przepisamiKodeksu pracyjako okres urlopu rodzicielskiego, było prawidłowe także w świetle powyższego stanowiska Trybunału Konstytucyjnego. Ustosunkowując się do natomiast do pozostałych argumentów strony odwołującej się Sąd zważył, że ustawa zasiłkowa nie zawiera przepisów przewidujących procedurę przywrócenia uchybionego terminu do złożenia wniosku o zasiłek macierzyński za okres urlopu rodzicielskiego, stąd wskazane przez nią w piśmie z 7 sierpnia 2015 r. okoliczności, z których większość leżała po jej stronie, tak jak brak stosownej wiedzy czy zaniedbania księgowego, nie mogły mieć wpływu na przyznanie prawa do zasiłku macierzyńskiego. Nadto w ocenie Sądu brak wydania i doręczenia przez organ rentowy decyzji w przedmiocie wniosków z 29 grudnia 2014 r. nie stanowił usprawiedliwienia dla przekroczenia terminu. Skoro bowiem świadczenie było wypłacane odwołującej się i jednocześnie nie uzyskała ona decyzji odmownej, to należało przyjąć, że wnioski zostały uwzględnione zgodnie z żądaniem. Gdyby odwołująca się miała wątpliwości w tej kwestii, to mogła skontaktować się chociażby telefonicznie z pracownikami ZUS-u, co z resztą czyniła. Brak podjęcia przez sześć miesięcy jakichkolwiek działań w celu ustalenia okresu, za jaki przyznano jej zasiłek, nie może stanowić okoliczności usprawiedliwiającej. Wreszcie, co najistotniejsze, z treści wniosków odwołującej się o udzielenie podstawowego i dodatkowego urlopu macierzyńskiego jednoznacznie wynikało żądanie wypłaty zasiłku macierzyńskiego wyłącznie w okresie od 29 grudnia 2014 r. do 28 czerwca 2015 r. Tym samym treść jej jednoznacznych oświadczeń przeczy tezie o chęci skorzystania z zasiłku macierzyńskiego za okres ustalony przepisamiKodeksu pracyjako okres urlopu rodzicielskiego, przypadający po 28 czerwca 2015 r. Nadto w rozpoznawanej sprawie nie mogły zostać skutecznie podniesione zarzuty dotyczące naruszenia przepisów postępowania administracyjnego. Jest to stanowisko ugruntowane w orzecznictwie. Na przykład w wyroku z dnia 27 kwietnia 2010 r. (II UK 336/09, LEX nr 604222) Sąd Najwyższy sformułował tezę, że "naruszenie przepisówk.p.a.nie stanowi przesłanki wzruszenia decyzji przez sąd pracy i ubezpieczeń społecznych, więc także w tym aspekcie przepisyk.p.a.nie są przez ten sąd stosowane." Z kolei w wyroku z dnia 23 stycznia 2014 r. (III AUa 3285/13, LEX nr 1425401), Sąd Apelacyjny w Katowicach uznał, że „od momentu wniesienia odwołania od decyzji organu rentowego do sądu rozpoznawana sprawa staje się sprawą cywilną, podlegającą rozstrzygnięciu według zasad właściwych dla tej kategorii. Odwołanie od decyzji pełni rolę pozwu, a jego zasadność ocenia się na podstawie właściwych przepisów prawa materialnego. Na tego rodzaju wadach decyzji skupia się też postępowanie sądowe, a wady spowodowane naruszeniem przepisów postępowania przed organem rentowym, pozostają w zasadzie poza przedmiotem postępowania. Konsekwentnie, podstawą rozstrzygnięcia sądowego mogą być tylko przepisy prawa materialnego (i ewentualnie postępowania cywilnego), a nie przepisy procedury administracyjnej.” Odwołująca się, reprezentowana przez fachowego pełnomocnika z askarżyła wyrok Sądu Rejonowego w całości. Wyrokowi zarzuciła: a) naruszenie przepisów prawa materialnego: i)art. 29 Ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(ustawa zasiłkowa) określającego przesłanki nabycia prawa do świadczenia pieniężnego z ubezpieczenia społecznego, poprzez przyjęcie, że katalog przesłanek o którym mowa w tym przepisie nie jest katalogiem zamkniętym, a dodatkową przesłanką nabycia prawa do zasiłku jest złożenie wniosku o wypłatę zasiłku w terminie określonym w § 18a pkt 3 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 2 kwietnia 2012 r. w sprawie określenia dowodów stanowiących podstawę przyznania i wypłaty zasiłków z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (rozporządzenie MPiPS), niespełnienie której pozbawia Odwołującą prawa do zasiłku macierzyńskiego, a w konsekwencji prowadzi do wygaśnięcia roszczenia Odwołującej; ii) art. 67 ustawy zasiłkowej poprzez jego pominięcie, gdy tymczasem przepis tenexpressis verbiswskazuje, że roszczenia o wypłatę zasiłków, w tym macierzyńskiego ulegają przedawnieniu; co oznacza, że do dnia przedawnienia można ich skutecznie dochodzić; iii)art. 83 Ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(u.s.u.s.), poprzez jego pominięcie, podczas gdy, przepis ten nakłada na Organ rentowy obowiązek wydawania decyzji w zakresie indywidualnych spraw dotyczących m. in. ustalania uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń społecznych. O ile w rozpoznaniu wniosku Odwołującej z dnia 7.08.2015 r. Organ rentowy wydał skarżoną decyzję, tak nie wydał i nie doręczył decyzji (listem zwykłym stosownie doart. 71au.s.u.s) w rozpoznaniu wniosków Odwołującej z dnia 29.12.2014 r. o wypłatę zasiłku macierzyńskiego przez okres ustalony przepisamiKodeksu pracy(kp) jako okres urlopu macierzyńskiego oraz okres dodatkowego urlopu macierzyńskiego. Fakt, że w miejsce niewydanych decyzji nastąpiły comiesięczne przelewy zasiłku macierzyńskiego na konto Odwołującej (pierwszego przelewu Organ rentowy dokonał 3.02.2015 r., tj. po 35 dniach od złożenia wniosków o wypłatę), nie zmienia faktu, że negatywne konsekwencje niewydania decyzji przyznającej zasiłek macierzyński za okres urlopu macierzyńskiego i dodatkowego urlopu macierzyńskiego w postaci odmowy wypłaty przez Organ rentowy zasiłku macierzyńskiego za okres urlopu rodzicielskiego z powodu niedochowania wymogu złożenia wniosku w terminie obciąża wyłącznie Odwołującą; b) obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść skarżonego wyroku: i)art. 328 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego(kpc), poprzez przywołanie w uzasadnieniu wyroku przepisów prawa, w szczególnościart. 182la§ 4 kp, nie mającego zastosowania w rozpoznawanym sporze; ii)art. 7, 8 i 9 Kodeksu postępowania administracyjnego(kpa), w myśl, których Organ rentowy jest zobowiązany do należytego i wyczerpującego informowania ubezpieczonych o okolicznościach faktycznych i prawnych, mogących mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków, mieć na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli, prowadzić postępowania w sposób budzący zaufanie. Wydanie i doręczenie Odwołującej decyzji przyznającej zasiłek macierzyński za okres urlopu macierzyńskiego i dodatkowego urlopu macierzyńskiego, określającej jego miesięczną wysokość i okres za jaki zasiłek został decyzją przyznany, pozwoliłby Odwołującej dochować wymogu, o jakim mowa w § 18a pkt 3 rozporządzenia MPiPS. Strona apelująca wniosła o: a. zmianę skarżonego wyroku i poprzedzającej go decyzji Organu rentowego, poprzez przyznanie Odwołującej prawa do zasiłku macierzyńskiego za okres od 29.06.2015 r. do 27.12.2015 r. odpowiadający okresowi urlopu rodzicielskiego wraz z odsetkami ustawowymi. b. zasądzenie od Organu rentowego na rzecz Odwołującej kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje, według norm przepisanych. W uzasadnieniu apelacji pełnomocnik odwołującej się podkreślił, że postępowanie zainicjowane odwołaniem z dnia 30.09.2015 r. od decyzji Organu rentowego z dnia 7.09.2015 r., znak(...), odmawiającej Odwołującej prawa do zasiłku macierzyńskiego za okres od 29.06.2015 r. do 27.12.2015 r. odpowiadający okresowi urlopu rodzicielskiego sprowadzało się do oceny prawidłowości zaskarżonej decyzji. Z uwagi na niesporny pomiędzy Stronami stan faktyczny sprawy ocena prawidłowości zaskarżonej decyzji ograniczała się wyłącznie do wykładni obowiązujących przepisów prawa. Pełnomocnik Odwołującej zakwestionował oceny prawne dokonane przez Sąd Rejonowy. W odniesieniu do zarzutu naruszenia przepisu prawa materialnego art. 29 ustawy zasiłkowej -pkt 2)a)i) petitum Przesłanki warunkujące przyznanie Odwołującej prawa do zasiłku macierzyńskiego za okres urlopu rodzicielskiego określone są w przepisach ustawy zasiłkowej. Odwołująca urodziła dziecko w czasie ubezpieczenia chorobowego. Spełniła więc przesłanki wymagane do nabycia prawa do zasiłku macierzyńskiego. Odwołująca korzystała z podstawowego urlopu macierzyńskiego i dodatkowego urlopu macierzyńskiego otrzymując w okresie obu urlopów zasiłek macierzyński. W okresie urlopu rodzicielskiego została natomiast pozbawiona zasiłku macierzyńskiego, bo Organ rentowy odmówił Jej prawa do zasiłku macierzyńskiego za okres urlopu rodzicielskiego, albowiemnie dotrzymałaOnaterminu określonego przepisami na złożenie wniosku. Ustawa zasiłkowa nie przewiduje dla nabycia prawa do zasiłku macierzyńskiego przesłanki w postaci złożenia wniosku przez ubezpieczonego o wypłatę tego zasiłku. Przepisy rozporządzenia MPiPS regulujące kwestie dowodów stanowiących podstawę przyznania i wypłaty zasiłków z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa nie mogą zmieniać regulacji ustawowej w zakresie materialnoprawnych warunków do przyznania świadczenia. Wniosek ubezpieczonego złożony płatnikowi zasiłku macierzyńskiego przed terminem rozpoczęcia korzystania z tego zasiłku za okres urlopu rodzicielskiego, zgodnie z rozporządzeniem MPiPS, wskazuje termin, przy czym termin ten należy, zdaniem pełnomocnika Odwołującej, traktować wyłącznie jako instrukcyjny. Przepisy aktu wykonawczego nie mogą regulować terminu jako pozaustawowej przesłanki, od spełnienia której uzależnione jest prawo do zasiłku macierzyńskiego. Pełnomocnik odwołującej się zakwestionował przyjęcie przez Sąd Rejonowy, że wniosek-dowód złożony po terminie, wskazanym w rozporządzeniu MPiPS, pozbawia odwołującą prawa do zasiłku macierzyńskiego za okres urlopu rodzicielskiego. Minister Pracy i Polityki Społecznej wprowadzając termin, rozumiany przez Sąd Rejonowy jako warunek uzyskania świadczenia, dokonałby regulacji godzącej w prawa ubezpieczonych. Wniosek jako dowód nie może stanowić przesłanki do nabycia zasiłku macierzyńskiego, bo te reguluje wyłącznie ustawa zasiłkowa. W odniesieniu do zarzutu naruszenia przepisu art. 67 ustawy zasiłkowej - pkt 2)a)ii) petitum Wniosek o wypłatę zasiłku macierzyńskiego za okres urlopu rodzicielskiego złożony przez Odwołującą w dniu 7.08.2015 r., zdaniem pełnomocnika Odwołującej, wymagał badania pod kątem zarzutu przedawnienia roszczenia. Zgodnie natomiast z art. 67 ust 1 ustawy zasiłkowej roszczenie o wypłatę zasiłku macierzyńskiego przedawnia się po upływie 6 miesięcy od ostatniego dnia okresu, za który zasiłek przysługiwał. Roszczenie nieprzedawnione powinno skutkować jego uwzględnieniem. W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 83 u.s.u.s. - pkt 2)a)iii) petitum Organ rentowy ma obowiązek wydania decyzji w zakresie każdej indywidualnej sprawy dotyczącej ustalenia uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń społecznych. Ustawodawca nie różnicuje decyzji. Przepis dotyczy zarówno decyzji uwzględniających żądania jak i decyzji odmawiających prawa do świadczeń. Wypłata świadczeń nie zwalnia Organu rentowego z wydania decyzji. Organ rentowy ma obowiązek znać i przestrzegać przepisów obowiązującego prawa, a nadto czuwać, aby ubezpieczony nie poniósł szkody. W odniesieniu do zarzutu obrazy przepisów postępowania tj.art. 328 § 2 k.p.c.-pkt 2)b)i) petitum Uzasadnienie wyroku powinno zawierać wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, mających zastosowanie w rozpoznawanym sporze. Cytowanie przepisów nie mających zastosowania w sprawie jest niecelowe. Wypełnia one uzasadnienie treścią niezrozumiałą dla strony postępowania. Sąd Rejonowy powołuje w uzasadnieniuart. 182la§ 4 kp(podobnie Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie). Tymczasem brak jest podstaw do uznania, iż termin dla pracownika do wystąpienia o urlop rodzicielski należy przez analogię stosować do wniosku ubezpieczonego o wypłatę zasiłku macierzyńskiego za okres urlopu rodzicielskiego. Termin przewidziany w tym przepisie dotyczy wyłącznie stosunku pracy i relacji pracownik/pracodawca, a nadto wniosku o urlop rodzicielski, a nie o wypłatę zasiłku. Termin wskazany wart. 182la§ 4 kp, nie krótszy niż 14 dni przed rozpoczęciem korzystania z urlopu został wprowadzony przez ustawodawcę dla ochrony interesów pracodawcy. Ten dla zapewnienia sprawnej organizacji pracy, winien mieć z wyprzedzeniem wiedzę o dalszej dłuższej nieobecności pracownika, aby uniknąć utrudnień w funkcjonowaniu zakładu pracy. Takiego zagrożenia interesów nie ma w przypadku Organu rentowego. Odpadają tym samym względy celowościowe, dla których należałoby ten przepis stosować do ubezpieczonych nie będących pracownikami. Przepisy ustawy zasiłkowej nie odsyłają do odpowiedniego stosowania ww. przepisukpprzy występowaniu o zasiłek macierzyński za okres urlopu rodzicielskiego. Przepisykpstosuje się z mocy przepisów ustawy zasiłkowej jedynie w odniesieniu do tych przepisów, które ustalają wymiar urlopu. W odniesieniu do zarzutu obrazy przepisów postępowania, tj. art. 7, 8 i 9 - pkt. 2) b)ii) petitum Sąd pominął w rozstrzygnięciu zarzuty pełnomocnika Odwołującej dotyczące naruszenia przez Organ rentowy przepisów postępowania administracyjnego, albowiem w ocenie Sądu„nie mogły być skutecznie podniesione"(za uzasadnieniem). Takie stanowisko Sądu Rejonowego stoi w sprzeczności zart. 178 Konstytucji RP, zgodnie z którym sędziowie w sprawowaniu swego urzędu są niezawiśli i podlegają jedynieKonstytucjii ustawom. Pełnomocnik Odwołującej nie podnosił zarzutu nieważności skarżonej decyzji administracyjnej i nie zgłaszał żądania wyeliminowania tej decyzji z obrotu prawnego. Wyłącznie taki zarzut i takie żądanie pozostawałyby poza przedmiotem postępowania toczącym się przed Sądem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Tymczasem zarzuty zgłoszone w odwołaniu były innej natury. Sąd Rejonowy nie mógł nie dostrzec naruszenia przepisów postępowania administracyjnego przez Organ rentowy poprzez niewydanie decyzji o przyznaniu zasiłku macierzyńskiego za okres urlopu macierzyńskiego i dodatkowego urlopu macierzyńskiego. Dostrzeżenie tych naruszeń powinno skutkować zmianą skarżonej decyzji, zgodnie z żądaniem Odwołującej. Wbrew stanowisku Sądu Rejonowego, zdaniem pełnomocnika Odwołującej, Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ma obowiązek czynić ustalenia, również w odniesieniu do ewentualnego naruszenia przepisów postępowania administracyjnego przez Organ rentowy na użytek prowadzonego przez siebie postępowania. Pominięcie tych zarzutów prowadzi w istocie do nierówności podmiotów wobec prawa. O ile Odwołująca miała obowiązek złożenia wniosku o świadczenie w terminie, o tyle Organ rentowy miał obowiązek wydać decyzje. Zgodnie zart. 9 kpaOrgan rentowy przy ustalaniu prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego jest zobowiązany do należytego i wyczerpującego informowania strony o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie jej praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania oraz czuwania nad tym, aby strona uczestnicząca w postępowaniu nie poniosła szkody z powodu nieznajomości prawa i w tym celu udzielania jej niezbędnych wyjaśnień. Z zasady ochrony zaufania obywatela do prawidłowości działań organów administracji i Sądów wynika, że nie powinien być narażony na szkodę obywatel działający w przekonaniu, iż odnoszące się doń działania organów państwa są prawidłowe i odpowiadające prawu. Organy administracji obowiązuje bezwzględny zakaz wykorzystywania nieznajomości prawa przez obywateli lub przerzucania skutków zawinionych działań organów na obywatela. Niewydanie przez Organ rentowy decyzji w rozstrzygnięciu wniosków Odwołującej z dnia 29.12.2014 r., pozbawiło w konsekwencji Odwołującą prawa do należnego jej świadczenia, co w pełni usankcjonował Sąd skarżonym wyrokiem. Zaniechanie wydania decyzji przez Organ rentowy stoi w sprzeczności zart. 8 kpa, zgodnie z którym organy administracji publicznej prowadzą postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej, a takżeart. 7 kpa, według którego w toku postępowania organ administracji publicznej stoi na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmuje wszelkie czynności do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. W odniesieniu do cytowanego przez Sąd Rejonowy wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24.03.2015 r., sygn. akt P 42/13 pełnomocnik Odwołującej nie podnosił ani w odwołaniu od decyzji Organu rentowego, ani w niniejszej apelacji zarzutu niezgodności przepisów rozporządzenia MPiPS z ustawą zasiłkową czyKonstytucją. Trybunał Konstytucyjny nie rozważał zarzutów podnoszonych w tej apelacji, a rozstrzygał jedynie o konstytucyjności przepisów rozporządzenia MPiPS i jej zgodności z ustawą zasiłkową. Nie poświęcił swej uwagi art. 67 ustawy zasiłkowej, przedstawionej w pytaniu prawnym w innym kontekście aniżeli w tej apelacji, a mianowicie wykładni art. 29 ust. 5 ustawy zasiłkowej przez pryzmat art. 67 ustawy zasiłkowej. Rozważania i w konsekwencji wyrok Trybunału Konstytucyjnego zapadły bez odniesienia do ewentualnych naruszeń przepisów postępowania administracyjnego i art. 83 u.s.u.s, które pełnomocnik Odwołującej podnosi w tej apelacji. Zdaniem pełnomocnika Odwołującej, ww. wyrok Trybunału Konstytucyjnego nie stoi na przeszkodzie zmianie skarżonego wyroku i poprzedzającej go decyzji Organu rentowego z przyczyn wskazanych w tej apelacji. W odniesieniu do żądania zasądzenia odsetek ustawowych pełnomocnik odwołującej się podniósł, że podstawą prawną dla żądania zasądzenia odsetek ustawowych stanowi art. 85 ust. 1 u.s.u.s. Organ rentowy, stosownie do art. 64 ust 1 ustawy zasiłkowej wypłaca zasiłki bieżąco po stwierdzeniu uprawnień, nie później jednak niż w ciągu 30 dni od daty złożenia dokumentów niezbędnych do stwierdzenia uprawnienia. Wobec wniosku Odwołującej z dnia 7.08.2015 r., Organ rentowy miał obowiązek rozpocząć wypłatę zasiłku macierzyńskiego za okres urlopu rodzicielskiego na rzecz Odwołującej najpóźniej w dniu 7.09.2015 r., tj. dniu wydania przez Organ rentowy decyzji odmownej. Zgodnie z§ 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1.02.1999 r. w sprawie szczegółowych zasad wypłacania odsetek za opóźnienie w ustaleniu lub wypłacie świadczeń z ubezpieczenia społecznegoodsetki wypłaca się za okres od dnia następującego po upływie terminu na ustalenie prawa do świadczeń lub ich wypłaty, przewidzianego w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń do dnia wypłaty świadczeń. Nie czyniąc z tego osobnego zarzutu apelacyjnego, pełnomocnik Odwołującej zwrócił uwagę Sądu odwoławczego na fakt, że rozstrzygnięcia w sprawach o zasiłek macierzyński różnią się w różnych apelacjach. Zgodnie zKonstytucją RPwszyscy są wobec prawa równi. Co więcej wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Tymczasem wyroki w sprawach jak niniejsza, zależą od wykładni prawa. Orzeczenia wydane w podobnych sprawach, dostępne dla każdego zainteresowanego na Portalu Orzeczeń Sądów Powszechnych pod adresemhttp://orzeczenia.ms.gov.pl/search/simpie/, wskazują że prawo wolno interpretować w różny sposób. Zdaniem pełnomocnika Odwołującej, taki stan jest krzywdzący wyłącznie dla ubezpieczonych, wchodzących w spory z organami rentowymi. Reasumując, pełnomocnik apelującej podkreślił, że odwołująca nie złożyła wniosku o wypłatę zasiłku macierzyńskiego za okres od 29.06.2015 r. do 27.12.2015 r. odpowiadający okresowi urlopu rodzicielskiego w terminie określonym rozporządzeniem MPiPS, albowiem wobec braku decyzji Organu rentowego przyznającej zasiłek macierzyński za okres urlopu macierzyńskiego i dodatkowego urlopu macierzyńskiego, zwłoki w wypłacie zasiłku macierzyńskiego za urlop podstawowy i dodatkowy macierzyński, Odwołująca nie była w stanie ustalić ostatniego dnia przyznanego okresu zasiłkowego. To Organ rentowy swoim działaniem (zaniechaniem wydania decyzji) spowodował niezawinione przez Odwołującą uchybienie terminu. Zdaniem pełnomocnika Odwołującej, daje to podstawy do zmiany skarżonego wyroku i poprzedzającej go decyzji Organu rentowego .W tym stanie rzeczy apelacja niniejsza stała się konieczna i uzasadniona. Organ rentowy nie złożył odpowiedzi na apelację i nie zajął stanowiska procesowego do chwili zamknięcia rozprawy apelacyjnej. Sąd Okręgowy zważył, co następuje. Apelacja jako bezzasadna podlega oddaleniu. Wyrok Sądu I instancji odpowiada prawu. Stan faktyczny był pomiędzy stronami bezsporny i został prawidłowo ustalony przez Sąd Rejonowy. Zarzuty apelacyjne nie dotyczyły ustaleń faktycznych Sądu I instancji, wobec powyższego nie ma potrzeby dokonywania tych ustaleń na nowo w postępowaniu przed SądemII Instancji, a Sąd Okręgowy przyjmuje za własne ustalenia poczynionew procesie przed Sądem Instancji. Nie ulega wątpliwości, że wnioseko wypłatę zasiłku macierzyńskiego za okres od 29 czerwca 2015 r. do 27 grudnia 2015 r. został złożony przez odwołująca sięJ. K.po terminie przewidzianym przez § 18a pkt 3 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 2 kwietnia 2012 r. w sprawie określenia dowodów stanowiących podstawę przyznania i wypłaty zasiłków z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Sporny w sprawie był charakter terminu określonego w wyżej wskazanym przepisie. Zarówno przed Sądem I instancji, jak i w postępowaniu apelacyjnym pełnomocnik odwołującej się zmierzał do wykazania, że nie jest konieczne dochowanie terminu określonego w Rozporządzeniu, aby możliwe było nabycie prawa do wypłaty świadczenia.W apelacji pełnomocnik skarżącej zarzucił wyrokowi I instancji naruszenie przepisuart. 29 Ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwaokreślającego przesłanki nabycia prawa do świadczenia pieniężnegoz ubezpieczenia społecznego, poprzez przyjęcie, że katalog przesłaneko których mowa w tym przepisie nie jest katalogiem zamkniętym,a dodatkową przesłanką nabycia prawa do zasiłku jest złożenie wnioskuo wypłatę zasiłku w terminie określonym w § 18a pkt 3 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 2 kwietnia 2012 r. w sprawie określenia dowodów stanowiących podstawę przyznania i wypłaty zasiłków z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Zarzut ten Sąd Okręgowy uznał za niezasadny. Podkreślić należy,że jedną z podstawowych zasad postępowania w sprawach dotyczących ubezpieczeń społecznych jest zasada wnioskowości. O ile nie ulega wątpliwości, że prawo do wielu świadczeń z ubezpieczenia społecznego powstaje z mocy prawa, to do realizacji prawa i jego wypłaty konieczne jest złożenie wniosku o określonej treści. Odwołująca się nie uzyskałaby wypłaty zasiłku, gdyby nie został złożony właściwy wniosek. Ponadto, wniosek ten musi być złożony w określonym terminie, aby mógł wywrzeć skutki prawne i aby możliwe było prawidłowe zrealizowanie świadczenia. Wbrew twierdzeniom pełnomocnika odwołującej się, wskazaniew rozporządzeniu wykonawczym przez Ministra Pracy i Polityki Socjalnejz dnia 2 kwietnia 2012 r. w paragrafie 18a pkt 3 terminu w jakim należy złożyć wniosek o wypłatę zasiłku macierzyńskiego, nie jest poszerzeniem katalogu przesłanek nabycia prawa do zasiłku, a jedynie precyzuje te okoliczności, które wynikają z ustawy. O kwestii tej wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny w zacytowanym przez Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku. W ocenie Sądu Okręgowego, sprawa niemniejsza nie może być rozpoznawana w oderwaniu od cytowanego Wyroku z dnia 24 marca 2015 r. sygn. akt P 42/13. Niewątpliwie orzeczenie to ma istotne znaczenie dla określenia, czy Minister Pracyi Polityki Socjalnej w sposób właściwy określił przepisy wykonawcze i czy był uprawniony do takiego oznaczenia terminu na złożenie wniosku o wypłatę świadczenia. Pełnomocnik skarżącej podkreślał, że Trybunał Konstytucyjny w omawianym orzeczeniu nie odniósł się do kwestii przedawnienia roszczeń określonej w treści art. 67 ustawy zasiłkowej. Zarzut naruszenia tego przepisu podniosła też pełnomocnik ubezpieczonej w apelacji. Dodać także należy, że błędnym jest twierdzenie pełnomocnika odwołującej się, że termin określony rozporządzeniem Ministra Pracyi Polityki Społczenj jest jedynie terminem instrukcyjnym. Instytucja terminów instrukcyjnych nie jest znana przepisom prawa ubezpieczeń społecznych, które są przepisami prawa bezwzględnie obowiązującymi. Termin instrukcyjny skutkowałby tym, że ubezpieczeni mogliby składać wnioski o wypłatę świadczenia w dowolnym okresie. Określony przez Ministra termin ma charakter dyscyplinujący i gwarantujący, że osoby, które dbają o swoje sprawy i dochowują należytej staranności, otrzymają świadczenie o ile spełniły przesłanki określone ustawą. W ocenie Sądu Okręgowego, termin na złożenie wniosku o kreślony w rozporządzeniu należy uznać za termin materialnoprawny, po którego upływieroszczenie o wypłatęświadczenia wygasa. Sąd Najwyższy w Wyroku z dnia 16 kwietnia 2016 r. I UK 146/15 podkreślił, że przewidziane w § 18 pkt 2 i § 18a pkt 3 rozporządzenia terminy są zawitymi terminami prawa materialnego, które charakteryzują się tym, iż ich niedochowanie uniemożliwia - na skutek upływu czasu - skuteczne dochodzenie roszczeń. Nie mają też do nich zastosowania przepisyKodeksu postępowania cywilnego(czy teżKodeksu postępowania administracyjnego) dotyczące uchybienia i przywracania terminu. W tym samym cytowanym wyroku, Sąd Najwyższy odnosząc się do grupy ubezpieczonych prowadzących własną pozarolniczą działalność gospodarczą podkreślił, że wystarczy, aby wniosek o ten zasiłek (macierzyński) został zgłoszony, jak tego wymagają § 18 pkt i § 18a pkt 3 rozporządzenia, przed terminem rozpoczęcia korzystania z zasiłku, odpowiednio za okres ustalony jako okres dodatkowego urlopu macierzyńskiego bądź ustalony jako okres urlopu rodzicielskiego, to znaczy choćby w dniu poprzedzającym rozpoczęcie korzystania z zasiłku. Zgodnie z treścią art. 67 ust. 1 ustawy zasiłkowej roszczenie o wypłatę zasiłku chorobowego, wyrównawczego, macierzyńskiego oraz opiekuńczego przedawnia się po upływie 6 miesięcy od ostatniego dnia okresu, za który zasiłek przysługuje. Przepisy o przedawnieniu mają charakter stabilizujący stosunki prawne i gwarantują ich pewność, dopuszczenie bowiem możliwości realizowania roszczeń bez jakiegokolwiek ograniczenia w czasie prowadziłoby do sytuacji, w której strony pozostawałyby przez dziesiątki lat w niepewności co do swej sytuacji prawnej (por. wyrok SN z dnia 12 lutego 1991 r., III CRN 500/90, OSNCP 1992, nr 7-8, poz. 137). Podkreślić należy, ze czym innym jest nabycie prawa do świadczenia,a czym innym jego wypłata. Ubezpieczona spełniając prawa przewidzianew ustawie zasiłkowej, aby uzyskać wypłatę zasiłku była zobowiązanado złożenia stosownego wniosku. Gdyby doszło do złożenia takiego wniosku w terminie określonym przez Rozporządzenie, to dopiero od daty złożenia tego wniosku rozpoczyna bieg terminu przedawnienia o którym mowa w art. 67 ustawy zasiłkowej. A więc, przepis art. 67 ustawy zasiłkowej ma zastosowanie do roszczenia o wypłatę zasiłku. Skoro zaś odwołująca nie złożyła w odpowiednim terminie stosownego wniosku, to nie nabyła prawa do wypłaty świadczenia. W ocenie Sądu Okręgowego całkowicie chybionym jest zarzut naruszenia art. 83 ustawy z dnia13 października 1999 r. systemie ubezpieczeń społecznych. Przepis ten wskazuje w ustępie 1, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydaje decyzje w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności: 1)zgłaszania do ubezpieczeń społecznych; 2)przebiegu ubezpieczeń; 3)ustalania wymiaru składek i ich poboru, a także umarzania należności z tytułu składek; 3a)ustalania wymiaru składek na Fundusz Emerytur Pomostowych i ich poboru, a także umarzania należności z tytułu tych składek; 4)ustalania uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń społecznych; 5)wymiaru świadczeń z ubezpieczeń społecznych. Regulacja ta nie nakłada więc na organ obowiązku wdawania decyzji we wszystkich kwestiach dotyczących świadczeń z ubezpieczeń społecznych. Organ rentowy nie wydaje więc osobnych decyzji o przyznaniu zasiłku chorobowego, o ile przyznanie świadczenia jest zgodne z wnioskiem ubezpieczonego. Podkreślić należy z cała mocą, że to nie z uwagi na niewydanie przez ZUS decyzji o przyznaniu wcześniejszych zasiłków odwołująca się nie złożyła prawidłowo wniosku o zasiłek za okres od 29 czerwca 2015 r. do 27 grudnia 2015 r. Skoro odwołująca się nie była pewna, co do tego kiedy powinna złożyć stosowny wniosek, to nic nie stało na przeszkodzie, aby wniosek ten złożyć z odpowiednim wyprzedzeniem. Możliwe było też zwrócenie się do organu rentowego ze stosownym zapytaniem. Całkowicie bezzasadnym okazał się zarzut naruszeniaart. 328 § 2 k.p.c.Pełnomocnik odwołującej podkreślił, że Sąd przywołał w uzasadnieniu wyroku przepisy prawa, w szczególnościart. 1821a§ 4 KPnie mające zastosowania w rozpoznawanym sporze. Jednocześnie, nie wskazano w jaki sposób przytoczenie takich przepisów miało wpłynąć na treść rozstrzygnięcia. Brak wskazania argumentacji w tym zakresie uniemożliwia odniesienie się do tego zarzutu apelacyjnego. W ocenie Sądu II instancji tak skonstruowany zarzut nie był skuteczny. Odnośnie zaś stosowania przepisówkodeksu pracyna potrzeby związane z ustalaniem prawa do zasiłku macierzyńskiego dla osób prowadzących własną pozarolniczą działalność gospodarczą, wypowiedział się Sąd Najwyższy w cytowanym już wyżej orzeczeniu z dnia 12 kwietnia 2016 r. I UK 146/15, nie kwestionując odpowiedniego stosowania przepisówKodeksu Pracydo tych osób. Sąd Okręgowy podziela pogląd wyrażony przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu, iż naruszenia przepisów postępowania administracyjnego nie stanowią przedmiotu badania w postępowaniu w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych rozpoznawanych przez sądy powszechne. Naruszenie przepisówk.p.a.nie stanowi przesłanki wzruszenia decyzji przez sąd pracy i ubezpieczeń społecznych, więc także w tym aspekcie przepisyk.p.a.nie są przez ten sąd stosowane. Sąd powszechny badając odwołanie koncentruje się na zbadaniu sprawy merytorycznie. Stąd w regulacjikodeksu postępowania cywilnegobrak przepisów, które umożliwiałyby uchylanie decyzji w razie stwierdzenia naruszenia procedury administracyjnej. Uchylenie zaskarżonej decyzji jest możliwe tylko w wyjątkowych przypadkach, to jest między innymi przez Sąd II instancji, kiedy jednocześnie uchyla on zaskarżony wyrok i decyzję i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania do organu, oraz w przypadku uchylenia decyzji i przekazania jej do organu w sytuacji powstania nowych okoliczności dotyczących zdolności do pracy po badaniu przez Komisję Lekarską ZUS. Skoro zaś Sąd Rejonowy nie miał podstawy do badania czy doszło do naruszenia przepisówkodeksu postępowania administracyjnego, który ma tylko odpowiednie zastosowanie do postępowania w sprawach ubezpieczeniowych, to nie jest możliwe stwierdzenie, że doszło do naruszenia przepisówart. 7, 8 i 9 kpaw postępowaniu przed sądem powszechnym prowadzonym na podstawie przepisówkodeksu postępowania cywilnego. Skoro wszystkie zarzuty apelacyjne okazały się być bezzasadne, to nie zaistniały przesłanki do zmiany zaskarżonego wyroku. Nie było również podstaw do przyznania odwołującej się odsetek ustawowych od poszczególnych rat miesięcznych niewypłaconego zasiłku. Należy podkreślić, że w zaskarżonej decyzji organ odmówił wypłaty zasiłku macierzyńskiego. Natomiast przedmiotem decyzji nie było roszczenie o odsetki. Zakres odwołania do Sądu jest określony przedmiotem decyzji. Wobec tego, ani Sąd I instancji ani Sąd odwoławczy nie miał podstaw do orzeczenia o odsetkach za opóźnienie w wypłacie świadczenia. Z powyższych względów Sąd Okręgowy orzekł na podstawieart. 385 k.p.c. SSO Renata Gąsior SSO Marcin Graczyk SSO Małgorzata Jarząbek

```yaml court_name: Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie date: '2016-09-29' department_name: VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Marcin Graczyk - Małgorzata Jarząbek - Renata Gąsior legal_bases: - § 1 kodeksu pracy - art. 59 ust. 15 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa - art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej - art. 83 Ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 328 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego - art. 7, 8 i 9 Kodeksu postępowania administracyjnego - § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1.02.1999 r. w sprawie szczegółowych zasad wypłacania odsetek za opóźnienie w ustaleniu lub wypłacie świadczeń z ubezpieczenia społecznego recorder: st.sekr.sądowy Monika Olszewska signature: VII Ua 38/16 ```

151500000000503_I_ACa_000155_2016_Uz_2016-06-24_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 155/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 czerwca 2016 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Ewa Tkocz Sędziowie : SA Joanna Kurpierz (spr.) SO del. Artur Żymełka Protokolant : Agnieszka Szymocha po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2016 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwaB. G. przeciwko Skarbowi Państwa-Prezesowi Sądu Rejonowego w(...), Prezesowi Sądu Rejonowego w(...)i Prezesowi Sądu Okręgowego w(...) o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 10 listopada 2015 r., sygn. akt II C 537/15, 1 oddala apelację; 2 zasądza od pozwanego na rzecz powoda 3.600 (trzy tysiące sześćset) złotych z tytułu kosztów postępowania apelacyjnego. SSO del. Artur Żymełka SSA Ewa Tkocz SSA Joanna Kurpierz Sygn. akt I ACa 155/16 UZASADNIENIE B. G.w pozwie skierowanym przeciwko Skarbowi Państwa- Prezesowi Sądu Rejonowego w(...), Prezesowi Sądu Rejonowego w(...)i Prezesowi Sądu Okręgowego w(...)wniósł o zasądzenie na jego rzecz kwoty 90 000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami naliczonymi od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty i zwrot kosztów postępowania w sprawie. Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Katowicach zasądził od pozwanego Skarbu Państwa – Prezesa Sądu Okręgowego w(...)na rzecz powoda kwotę 40 000 złotychz ustawowymi odsetkami od dnia 10 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty, oddalił powództwow pozostałej części i zniósł wzajemnie koszty postępowania między stronami. Sąd I Instancji ustalił, że 13 lipca 1999 r. do Sądu Rejonowego w(...)skierowano akt oskarżenia przeciwko kilku oskarżonym w tym także powodowi, któremu zarzucono popełnienie oszustwa na szkodę(...)” na kwotę 1 299 930,60 złotych. Powoda nie aresztowano tymczasowo, jednakże zastosowano wobec niego poręczenie majątkowe w kwocie 5 000 złotych oraz środek zapobiegawczy w postaci zakazu opuszczania kraju oraz zakazu wydania paszportu. Postanowieniem z dnia 24 maja 2000 r. Sąd Rejonowy w(...)uznał się niewłaściwym i przekazał sprawę oskarżonego – powoda w niniejszym procesie, do Sądu Rejonowego w(...), zaś Sąd Okręgowy w dniu 11 lipca 2000 r. uchylił to postanowienie i nakazał Sądowi Rejonowemu w(...)merytoryczne rozpoznanie sprawy. Sąd Rejonowy w(...)postanowieniem z 5 lutego 2001 r wyłączył do odrębnego postępowania sprawę powoda i innego oskarżonego, oraz wystąpił do Sądu Okręgowego wG.z wnioskiem o przekazanie sprawy do Sądu Rejonowegow(...), co sąd nadrzędny uczynił postanowieniem z dnia 6 marca 2001 r. Na mocy wyroku Sądu Rejonowego w(...)wydanego 28 sierpnia 2008 r., czyli po prawie 9 latach od momentu wpływu aktu oskarżenia do Sądu, powoda skazano na karę bezwzględną dwóch lat pozbawienia wolności. Na skutek apelacji powoda wyrokiem z dnia 15 grudnia 2008 r. powyższy wyrok został uchylony a sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy w(...). Pierwsza rozprawa przez Sądem Okręgowym odbyła się 17 kwietnia 2009 r. i po trwającym ponad pięć lat procesie, wyrokiem z dnia 1 sierpnia 2014 r. powoda uniewinniono,a orzeczenie to stało się prawomocne. W dacie wszczęcia postępowania karnego powód miał 48 lat, był przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w oparciu o wpis do ewidencji działalności gospodarczej, oraz prowadził sprawy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w zakresie handlu hurtowego, pośrednictwa handlowego, obrotu wierzytelnościami oraz świadczenia usług finansowych. Wniesienie aktu oskarżenia wywołało u lokalnych przedsiębiorców przekonanie, że powód jest przestępcą, w następstwie czego utracił wiarygodność w oczach kontrahentów oraz możliwość prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie obrotu wierzytelnościami jak również w innej branży. Niekorzystnym zmianom uległa także sytuacja osobista powoda, bowiem w 2002 r. odeszła od niego partnerka życiowa, która będąc notariuszem obawiała się, że negatywne opinie o powodzie wpłynął na jej wizerunek zawodowy. Trwające 15 lat postępowanie karne i będące jego następstwem konsekwencjew sferze zawodowej i osobistej powoda wywołały u niego załamanie nerwowe, depresjęi zobojętnienie. Ustalił Sąd, że powód dotkliwie odczuł uczestnictwo w 69 rozprawachw czasie procesu, a szczególną dolegliwość stanowiło dlań skazanie przez Sąd Rejonowyw(...)na bezwzględną karę pozbawienia wolności mimo przekonania o własnej niewinności. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał, że brak jest podstaw do uwzględnienia podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia żądania zadośćuczynienia, a to z tej przyczyny, że powód łączy swoje roszczenie z przewlekłością postępowania karnego, które zakończyło się 1 sierpnia 2014 r., zaś pozew w niniejszej sprawie wniesiony został 13 lipca 2015 r. Przyjął również Sąd I instancji, że przepis art. 16 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie praw strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki nie stanowi źródła roszczeń o naprawienie szkody, nie kreuje żadnych praw podmiotowych ani podstawy prawnej dochodzenia roszczeń cywilnoprawnych, które ewentualnie mogą być oparte na przepisachart. 445 i 448 k.c.W ocenie Sądu Okręgowego przewlekłe prowadzenie postępowania karnego-sądowego narusza prawo obywatela do sądu rozumiane jako prawo do rozpoznania sprawy toczącej się z jego udziałem bez nieuzasadnionej zwłoki. Zakończenie postępowania po 15 latach uniewinnieniem od zarzucanego czynu jest następstwem nieefektywnego prowadzenia sprawy, braku należytej staranności procesowej co wypełnia przesłanki bezprawności przewidzianej wart. 417 k.c. Sąd I instancji uznał również, że nie zasługiwał na uwzględnienie argument strony pozwanej, iż powód nie wykazał, że doszło do przewlekłości postępowania, przeto brak jest podstaw do przyjęcia bezprawności działania. W ocenie Sądu Okręgowego już sam czas trwania postępowania karnego w sposób jednoznaczny dowodzi jego przewlekłości, a jako okoliczności potwierdzające istnienie nieusprawiedliwionej zwłoki w prowadzeniu procesu wskazano: -zmianę składu orzekającego w dniu 8 września 2004 r. i prowadzenie sprawy od początku, -odroczenie rozprawy z powodu nieprzybycia ławnika, -okres 5 miesięcy od daty wpływu aktu oskarżenia do Sądu do wyznaczenia pierwszej rozprawy, - błędne wskazanie godziny rozpoczęcia rozprawy, -okres 4 miesięcy od daty wydania wyroku mocą którego sprawę przekazano do ponownego rozpoznania do daty pierwszej rozprawy, -okres 9 miesięcy jaki upłynął między rozprawą z dnia 11 lipca 2013 r. a rozprawą z dnia30 kwietnia 2014 r. Wydając zaskarżony wyroku Sąd Okręgowy miał również na uwadze, że wprawdzie państwo ma obowiązek zapewnienia bezpieczeństwa, między innymi przez ściganie osób popełniających przestępstwa oraz wymierzanie im przewidzianych przez prawo kar, jednakże ochrona tak pojmowanego interesu społecznego nie może być realizowana w sposób naruszający prawa jednostki przez przewlekłe postępowanie. Tymczasem proces karny przeciwko powodowi trwał 15 lat i w ocenie Sądu Okręgowego stanu tego nie usprawiedliwia ani konieczność przesłuchania 157 świadków, ani fakt, że sprawa w momencie skierowania jej do Sądu liczyła 52 tomy. W konsekwencji uznał Sąd I instancji, że prowadzenie postępowania karnego, z którym powód wiąże swe roszczenia stanowiło naruszenie prawa do Sądu przez konieczność udziału w procesie, w którym przedstawiono mu – ostatecznie nieudowodniony - zarzut popełnienia przestępstwa. Dlatego też przyjął Sąd, iż doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda jak godność, swoboda poruszania się, a to przez zastosowanie środka zapobiegawczego,a nadto swoboda spędzania czasu jako element wolności, polegające na konieczności udziału w rozprawach sądowych, negatywnych odczuciach związanych z oskarżeniem o popełnienie przestępstwa oraz stresem w związanym z faktem, iż pierwszy wyrok, który zapadłw postępowaniu karnym skazywał powoda na bezwzględną karę pozbawienia wolności. Jednakże uznał Sąd I instancji, że dochodzona przez powoda kwota zadośćuczynienia jest jednak wygórowana zważywszy na warunki ekonomiczne społeczeństwa i w związkuz powyższym przyjął, że kwota 40 000 złotych powinna zrekompensować krzywdę powoda,a jednocześnie stanowi ekonomiczne odczuwalną wartość mając na uwadze poziom dochodów osiągniętych przez społeczeństwo. Nie jest to także kwota nadmierna w świetle ogromnej krzywdy, której doznał powód, zwłaszcza gdy idzie o szanse zawodowe i życie osobiste. Mając powyższe na uwadze na mocyart. 24 k.c.w związku zart. 448 k.c.Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku. Sąd zasądził zadośćuczynienie od Skarbu Państwa – Prezesa Sądu Okręgowegow(...), czyli od statio fisci, z którego działalnością wiąże się dochodzone roszczenie oraz będącego jednostką nadrzędną dla Sądów Rejonowych w(...)i w(...), przed którymi wcześniej toczył się proces karny przeciwko powodowi. O odsetkach od roszczenia głównego orzekł Sąd na mocyart. 481 k.c.od dnia doręczenia odpisu pozwu stronie pozwanej, zaś w przedmiocie kosztów procesu rozstrzygnął Sąd Okręgowy w oparciu o przepisart. 100 k.p.c.znosząc je wzajemnie między stronami. Powyższy wyrok zaskarżyła Prokuratoria Generalna Skarbu Państwa, która w apelacji zarzuciła między innymi naruszenie przepisów: -art. 24 § 1 k.c.w związku zart. 448 k.c.polegające na uznaniu, że naruszenie prawa do sądu i do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki stanowi naruszenie dóbr osobistych uzasadniające przyznanie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz że powyższe prawa mogą zostać zaliczone do kategorii dóbr osobistych, -art. 24 § 1 k.c.w związku zart. 448 k.c.poprzez przyjęcie, że naruszone zostały dobra osobiste powoda w postaci godności i wolności, co uzasadniało zasądzenie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, -art. 417 k.c.polegające na przyjęciu, ze pozwany prowadził postępowanie nieefektywnie i nie dochował należytej staranności procesowej przy jego prowadzeniu co wskazywało na bezprawność jego działania, -art. 448 k.c.poprzez uznanie, że spełnione zostały przesłanki zasądzenia na rzecz powoda zadośćuczynienia pieniężnego w związku z naruszeniem dóbr osobistych, -art. 448 k.c.w związku zart. 6 k.c.polegające na przyjęciu, że powód zgodnie z zasadami rozkładu ciężaru dowodowego wykazał przesłanki istnienia odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego, -art. 361 § 1 k.c.w związku zart. 448 k.c.w związku zart. 24 k.c.poprzez uznanie, że zachodzi normalny związek przyczynowy pomiędzy deklarowaną przez powoda szkodą niemajątkową, a prowadzonym względem powoda postępowaniem karnym oraz naruszeniem jego dóbr osobistych. -art. 448 k.c.polegające na przyjęciu, ze kwota 40 000 złotych stanowi odpowiednią sumę zadośćuczynienia, w sytuacji gdy w sprawie nie zachodzą okoliczności przemawiające za przyznaniem zadośćuczynienia w tak wygórowanej kwocie, -art. 233 § 1 k.p.c.polegające na przyjęciu niepoprawnych logicznie i niezgodnych z doświadczeniem życiowym wniosków w oparciu o środki dowodowe w postaci dokumentów, zeznań świadkaM. K.oraz przesłuchania powoda prowadzące do uznania, ze doszło do przewlekłego prowadzenia postępowania karnego, co doprowadziło do naruszenia dóbr osobistych powoda, -art. 233 § 1 k.p.c.poprzez błędne przyjęcie, iż załamanie nerwowe, depresja i zobojętnienie oraz ostracyzm w środowisku wynikały z naruszenia dóbr osobistych powoda, -art. 233 § 1 k.p.c.w związku zart. 361 § 1 k.c.iart. 6 k.c.poprzez błędne przyjęcie , ze powód wykazał zasadność swojego roszczenia, -art. 233 § 1 k.p.c.w związku zart. 361 § 1 k.c.iart. 448 k.c.iart. 6 k.c.poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i zasądzenie na rzecz powoda zadośćuczynienia przekraczającego sumę odpowiednia. Powołując się na powyższe zarzuty apelujący domagał się zmiany zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa w stosunku do Skarbu Państwa i zasądzenia kosztów postępowania przed Sądem I instancji od powoda na rzecz pozwanego Skarbu Państwa– Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa, ewentualnie uchylenia wyroku w zaskarżonej części i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. W odpowiedzi na apelację powód domagał się oddalenia wniesionego przez stronę pozwaną środka zaskarżenia oraz zasądzenia od apelującego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego. Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, a zaskarżony wyrok odpowiada prawu. Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił wszystkie okoliczności, które były istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w zakresie dokonanych ustaleń jest logiczny i wzajemnie spójny, zaś informacje zawarte w poszczególnych źródłach dowodowych nawzajem się uzupełniają i potwierdzają. Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się na treści niekwestionowanych dokumentów urzędowych, a także na zeznaniach świadkaM. K.oraz powoda, a oceny tego materiału skarżący w zasadzie nie kwestionuje. Nie stanowi bowiem o naruszeniuart. 233 § 1 k.p.c.dokonana przez sąd orzekający ocena prawna, stanowiąca rozważanie czy w ustalonym stanie faktycznym znajduje zastosowanie konkretna norma prawa materialnego, w tym rozważanie, już w ramach stosowania prawa materialnego, czy doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda, oraz czy przyznana kwota zadośćuczynienia jest kwotą odpowiednią ze względu na rozmiar krzywdy powoda (art. 24 k.c.,448 k.c.), dlatego zarzuty apelacji, dotyczące zasadności roszczenia i jego wysokości, w kontekście naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.są w sposób oczywisty nieuzasadnione. Trzeba podkreślić, że zeznania powoda w sprawie o takim charakterze jak naruszenie dóbr osobistych, w której chodzi o ustalenie zewnętrznych wpływów na wewnętrzne przeżycia człowieka, sięgające nieraz w bardzo delikatną sferę uczuć i doznań, są w takiej sprawie najistotniejszym dowodem, a subsydiarność dowodu z zeznań stron nie wyklucza w tym przypadku możliwości dokonania na podstawie takiego dowodu ustaleń faktycznych. Twierdzenia powoda wsparte zostały także dowodem z zeznań świadka. Nie można zatem uznać, że żądania swego powód nie wykazał (art. 6 k.c.). Wbrew zarzutowi apelacji, Sąd Okręgowy nie naruszyłart. 233 k.p.c., nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów, jak też nie naruszył zasad logicznego rozumowania, czy doświadczenia życiowego. Zarzut naruszenia wskazanego przepisu należy uznać za bezpodstawny przede wszystkim z tej przyczyny, że z przeprowadzonej przez powoda krytyki wyroku nie wynika, żeby ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji była wadliwa albo błędna. Zarzut naruszenia powołanego przepisu pozwany sprowadził, w istocie rzeczy, nie tyle do błędnej oceny dowodów, lecz do wnioskowania Sądu, które leży już w sferze subsumpcji i zastosowania prawa materialnego. Jak jednak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 kwietnia 2002 r. (V CKN 1446/00) "Zarzut naruszeniaart.233 § l k.p.c.mógłby się okazać skuteczny tylko w wypadku, gdy zastosowane przez sąd kryteria oceny wiarygodności były rzeczywiście błędne". Tego pozwany nie wykazał. Należy przy tym podkreślić, że te fakty, które Sąd pierwszej instancji przyjął za podstawę rozstrzygnięcia są prawidłowe i korespondują ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, stąd też Sąd Apelacyjny przyjmuje ustalenia tego Sądu za własne. Pozwany Skarb Państwa kwestionuje samą zasadę odpowiedzialności, mającą umocowanie wart. 417 § 1 k.c.w zw. zart. 24 k.c.iart. 448 k.c. Sąd Apelacyjny uznaje, że na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego i ustalonego stanu faktycznego, roszczenie powoda dotyczące zapłaty zadośćuczynienia za naruszenia jego dóbr osobistych zasługuje na uwzględnienie, z poniższymi uwagami. Trzeba przyznać rację pozwanemu, że sam fakt wszczęcia postępowania karnego przeciwko powodowi i prowadzenia postępowania sądowego przeciwko niemu nie może być uznany za naruszenie dóbr osobistych. Niewątpliwie jednak prowadzenie postępowania sądowego aż przez 15 lat, które to postępowanie ostatecznie zakończyło się uniewinnieniem powoda, świadczy o bezprawności po stronie Państwa, bowiem postępowanie to prowadzono przewlekle. Wbrew twierdzeniom apelacji, Sąd Okręgowy poddał analizie czynności sądów prowadzących postępowanie karne przeciwko powodowi i wskazał w motywach zaskarżonego wyroku, jakkolwiek przykładowo, które z tych czynności świadczą o przewlekłości. W orzecznictwie europejskim podkreśla się przy tym, że czas postępowania także ma znaczenie przy ocenie przewlekłości, a nie wymaga pogłębionej analizy teza, że okres 15 lat od wniesienia aktu oskarżenia do wydania wyroku (i to w dodatku wyroku uniewinniającego) już sam w sobie świadczy o przewlekłości procedowania. Akt oskarżenia wpłynął do Sądu Rejonowego w lipcu 1999 r. Nawet jeśli w początkowej fazie procesu pierwsze terminy rozpraw (29.12.1999 r., 23.02.2000 r., 26.04.2000 r.) uległy odroczeniu z powody choroby powoda (co udokumentowano odpowiednimi zaświadczeniami), to nie może to usprawiedliwiać dalszych czynności sądów prowadzonych w sposób nieefektywny i rozwlekły, na które składają się także próby uznania się przez sąd niewłaściwym i przekazania sprawy do innego sądu (od kwietnia 2000 r. do marca 2001 r. w Sądzie Rejonowym w(...), od marca 2001 r. do czerwca 2002 r. w Sądzie Rejonowym w(...)). Nie mogą usprawiedliwiać organów Państwa, w tym sądów, takie okoliczności jak odraczanie rozpraw (wielokrotnie) związane z brakiem dowodów doręczenia zawiadomień o terminie rozpraw dla świadków czy pokrzywdzonego, niezrealizowaniem nakazu doprowadzenia, brakiem dokumentów w postaci protokołów wyjaśnień oskarżonych przed Sądem Rejonowym w(...), ustalaniem ilości świadków, których oskarżyciel zamierza powołać przed sądem, na co wskazywał zresztą sam pozwany w odpowiedzi na pozew, jak i podanie błędnej godziny rozpoczęcia rozprawy, bowiem okoliczności te świadczą o braku efektywności w planowaniu postępowania. Jeśli dodać do tego okoliczności związane z koniecznością prowadzenia sprawy od początku z uwagi na zmianę składu (8.09.2004 r., a więc ponad 5 lat od wniesienia aktu oskarżenia), niestawieniem się ławników (z powodu ich niezawiadomienia - 20.03.2008 r.), lub jednego ławnika (21.02.2006 r. i 19.06.2008 r.), to okoliczności te, skutkujące odroczeniem rozpraw także obciążają gospodarza procesu jakim jest sąd. Nie można też zarzucać powodowi, że podjął obronę w sprawie karnej prowadzonej przeciwko niemu i domagał się dopuszczenia dowodu z opinii biegłego, do czego zresztą przychylił się oskarżyciel. O dopuszczeniu tego dowodu Sąd Okręgowy zdecydował 15 lipca 2013 r., zaś opinię wykonano dopiero 28 marca 2014 r., a więc po 8 miesiącach, co także wpłynęło na przedłużenie sprawy. Sąd wyznaczył rozprawę na 30 kwietnia 2014 r. W dniu 1 sierpnia 2014 r. powód został uniewinniony od zarzucanego mu czynu. W tym miejscu przypomnieć wypada, że w wyroku z dnia 26 października 2000 r. w sprawieK.przeciwko Polsce (sprawa nr(...)) Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu zalecił Polsce wprowadzenie nowego środka prawnego, który miałby na celu zapewnienie stronie niezadowolonej z szybkości postępowania wpływu na jego sprawność w ramach krajowego porządku prawnego. Przedmiotowe zalecenie zostało zrealizowane przez polskiego ustawodawcę poprzez wprowadzenie do porządku prawnego regulacjiustawy z dnia 17 czerwca 2004r.o skardze za naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki ( Dz. U. Nr 179 z 2004r , poz. 1843 z późn. zm.). W myślart. 16 ustawy z dnia 17 czerwca 2004r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłokistrona, która nie wniosła skargi na przewlekłość postępowania zgodnie zart. 5 ust. 1, może dochodzić – na podstawieart. 417 k.c.ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. – Kodeks cywilny, naprawienia szkody wynikającej z przewlekłości, po prawomocnym zakończeniu postępowania co do istoty sprawy. Art. 16 powołanej ustawy dopuszcza zatem możliwość dochodzenia roszczeń o charakterze cywilno-prawnym przez osoby, które z różnych przyczyn nie wniosły skargi na przewlekłość postępowania w jego toku. Sąd Apelacyjny rozpoznający niniejszą apelację w pełni podziela także pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uzasadnieniu postanowienia z dnia 27 czerwca 2008r. w sprawie III CZP 25/08 (LEX 458126), w którym to Sąd Najwyższy stwierdził, że art. 16 powołanej powyżej ustawy nie stanowi źródła roszczeń o naprawienie szkody wynikłej z przewlekłości postępowania, ich podstawą mogą być w szczególnościart. 445 k.c.iart. 448 k.c., stosowane z uwzględnieniem orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka dotyczącegoart. 6 ust. 1 i art. 41 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. Rację ma pozwany, że prawo do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki nie jest dobrem osobistym, trzeba jednak podkreślić, że przewlekle prowadzony proces może naruszać takie dobra (wyrok Sądu Najwyższego z 24.09.2015 r. sygn. V CSK 741/14, LEX 1794282). Rozstrzygnięcie sprawy powinno bowiem nastąpić w rozsądnym terminie (art. 2 § 1 pkt 4 k.p.k.), zaś terminu 15 lat w żadnym razie nie można uznać za termin rozsądny. Termin ten pojawia się zresztą w międzynarodowych umowach, którymi Polska jest związana. Chodzi tu zwłaszcza o art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Dotrzymanie rozsądnego terminu uzależnione jest od wielu okoliczności, które winny być brane pod uwagę w każdej konkretnej sprawie. W orzecznictwie międzynarodowym ma się tu na względzie m.in. złożoność sprawy, znaczenie sprawy dla interesów strony, w tym szczególnie okoliczności wskazujące na potrzebę zachowania staranności dla szybszego rozstrzygnięcia sprawy (dla powoda jako oskarżonego okoliczność ta miała niewątpliwie wielkie znaczenie), sposób zachowania się samego podejrzanego, który może przedłużać proces (co nie miało miejsca w niniejszej sprawie, bowiem choroba oskarżonego w początkowym okresie i złożenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego nie świadczą o tym, by powód dążył do przewlekłości postępowania). Przyjmuje się, że nie są usprawiedliwieniem trudności kadrowe organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości, w tym także trudności z uzyskaniem opinii biegłego. Z punktu widzenia obywatela, który w niepewności czeka na zakończenie prowadzonego przeciwko niemu postępowania, wewnętrzne decyzje organów, dotyczące np. przekazywania sprawy do innego sądu, także nie mają znaczenia. Jak już wspomniano, dla problematyki szybkości postępowania karnego istotne znaczenie maustawa z 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki(Dz. U. Nr 179, poz. 1843 z późn. zm.). Jej regulacje dotyczą również przewlekłości postępowania karnego, gdy postępowanie trwa dłużej niż wymaga tego wyjaśnienie istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych i prawnych oraz terminowość podejmowanych czynności. Można zatem przyjąć, że w sprawie niniejszej wykazana została przesłanka bezprawności działania pozwanego, rozumiana szeroko, polegającą na naruszeniu dobrych obyczajów, zasady zaufania obywatela do swego państwa i jego organów powołanych do strzeżenia porządku prawnego. Opieszałość organu prowadzącego postępowanie karne w tak długim czasie stanowi o bezprawności. W ocenie Sądu Apelacyjnego analiza toku tego postępowania, czas jego trwania, odległości czasowe pomiędzy poszczególnymi czynnościami dają podstawę do uznania, że postępowanie to toczyło się przewlekle. Niewątpliwie, nawet jeśli czynności podejmowane wobec powoda miały oparcie w przepisach prawa, to sytuacja w której obywatel przez długie lata (konkretnie 15 lat!) musi pozostawać do dyspozycji organów ścigania (powodowi odebrano paszport i zakazano opuszczać kraj), stawiać się na dziesiątki rozpraw w sądzie, a kierowane do niego wezwania doręcza się także przy pomocy Policji, powoduje - mając na uwadze zasady doświadczenia życiowego i zawodowego - że osoba taka żyje w ciągłym napięciu, stresie, czuje się stygmatyzowana. Powód w momencie wszczęcia przeciwko niemu postępowania był osobą czynną zawodowo, człowiekiem w kwiecie wieku (po czterdziestce), miał ustabilizowaną sytuację osobistą. Przez 15 lat prowadzenia procesu karnego przeciwko niemu, zmieniło się diametralnie jego życie, stał się izolowany zawodowo i społecznie, utracił radość życia, zmieniło się jego życie osobiste. Wstydził się ludzi, z tego powodu stopniowo przestał niemal utrzymywać z nimi kontakty, wycofał się z życia społecznego i towarzyskiego. Każdy pracodawca, czy współpracująca z nim osoba (a powód jest człowiekiem wykształconym, chciał nie tylko kontynuować działalność, ale zostać rzeczoznawcą majątkowym) miał na uwadze toczące się postępowanie. Powód stracił wiarygodność w dotychczasowym środowisku zawodowym, a pracy jako rzeczoznawca nie mógł podjąć, bo żądano od niego nie tylko zaświadczenia o niekaralności, lecz – co ma znaczenie w okolicznościach niniejszej sprawy – oświadczenia, że nie toczy się przeciwko niemu postępowanie karne, którego z oczywistych względów nie mógł złożyć. Wykazał więc powód, że naruszone zostały jego dobra osobiste, bowiem ze wstydem przed ludźmi, stygmatyzacją, o czym zeznawał powód, wiąże się naruszenie poczucia godności człowieka. Z kolei zeznania powoda dotyczące utraty wiarygodności w środowisku świadczą o tym, że naruszono dobre imię powoda, na skutek postawienia mu zarzutu związanego z niewłaściwym postępowaniem w życiu zawodowym, co na skutek procesu trwającego 15 lat naraziło go na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania zawodu lub innej działalności. Jakkolwiek powód nie nazwał konkretnie dobra osobistego, to jednak jego twierdzenia wskazują wyraźnie, że chodziło mu o godność i dobre imię. Strona wskazuje okoliczności faktyczne, zaś sąd prawo (dabis mihi factum, dabo tibi ius). Podkreślić trzeba, że Sąd Okręgowy wskazał w pisemnym uzasadnieniu, że naruszone zostały dobra osobiste powoda w postaci godności i swobody poruszania. Dodać wypada, że w doktrynie podkreśla się (M. S.), że z punktu widzenia osoby fizycznej świadomość naruszenia jakiegokolwiek jej dobra osobistego lub kilku dóbr powoduje jednakowe, co do charakteru, dotknięcie sfery jej odczuć psychicznych, powodujące charakterystyczne wzburzenie emocjonalne. Wielość dóbr osobistych występuje więc, co do zasady, w odniesieniu do jednego tylko mentalnego stanu rzeczy, dokonującego się w sferze osobistych przeżyć lub uczuć jednostki. Uznać należy więc, że istnieje pewien wspólny "korzeń" dóbr osobistych, który stanowi zarazem pewne dobro podstawowe, a wiele przemawia za tym, aby uznać, że jest nim, zasługująca na generalną ochronę,godnośćżyjącej osoby ludzkiej. Wbrew twierdzeniom apelacji powód wykazał, że doszło do naruszenia jego dóbr osobistych, zwłaszcza godności, i wskazał skutki tego naruszenia. Powód pozostawał w czasie procesu trwającego 15 lat w niepewności co do swych losów. Przez ten okres powód był związany toczącym się postępowaniem. Z powyższych względów Sąd Apelacyjny podziela rozważania Sądu I Instancji w części dotyczącej uznania za zasadne żądania powoda w zakresie zadośćuczynienia za przewlekle prowadzone przeciwko niemu postępowanie karne, co niewątpliwie spowodować musiało u niego ujemne następstwa w zakresie dóbr osobistych, a to przez naruszenie jego godności i dobrego imienia. Trwające ponad miarę postępowanie karne, oczekiwanie na jego zakończenie, naruszyło jego godność i dobre imię i było dla powoda źródłem stresu, niepewności i niepokoju. Na podstawieart. 417 § 1 k.c., stosowanego w związku z art. 16 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora bez nieuzasadnionej zwłoki ( Dz.U. nr 179 z 2004 r. poz. 1843 z późn. zm.) orazart. 23 i 448 k.c.roszczenie powoda w zakresie zadośćuczynienia należało więc uznać za zasadne. Kodeks cywilnynie wskazuje żadnych kryteriów, jakimi należy się kierować przy określeniu wysokości zadośćuczynienia, jednakże judykatura w tym przedmiocie została wypracowana i przyjmuje ona, że zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Oczywiście wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” . Wysokość sumy pieniężnej, stanowiącej zadośćuczynienie za krzywdę, powinna być zatem ustalona po uwzględnieniu wszelkich zachodzących okoliczności, zwłaszcza mających wpływ na rozmiar doznanej krzywdy. Wbrew zarzutom apelacji, Sąd Okręgowy wziął pod rozwagę wszystkie okoliczności sprawy. Przyznane powodowi zadośćuczynienie obejmuje krzywdy związane z naruszeniem dóbr osobistych powoda związanych z przewlekle prowadzonym przeciwko niemu postępowaniem karnym. Długość prowadzonego przeciwko powodowi postępowania karnego miała bowiem wpływ na to, w czasie nadmiernie długim narażony był na stres, niepokój, niepewność losów, ale przede wszystkim zmuszony był znosić upokorzenia z tym związane, co przemawia nie tylko za naruszeniem godności osobistej powoda, ale jego dobrego imienia. Wysokość zadośćuczynienia przyznanego powodowi jest adekwatna do rozmiaru jego krzywdy. Trzeba podkreślić, że ustalenie wysokości zadośćuczynienia w konkretnej sprawie, oczywiście przy uwzględnieniu wszystkich jej okoliczności i określonych w judykaturze przesłanek jej miarkowania, należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego. Swobody tej, w ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I Instancji nie nadużył. Nie doszło zatem do naruszenia wskazanych w apelacji przepisów prawa procesowego i materialnego. W ocenie Sądu Apelacyjnego, zaskarżone orzeczenie jest trafne, a zarzuty apelacji nie zasługują na uwzględnienie. Z tych względów apelację należało oddalić (art. 385 k.p.c.). Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego uzasadniają przepisyart. 108 § 1 k.p.c.,art. 98 k.p.c., stosowane po myśliart. 391 § 1 k.p.c.oraz § 2 pkt 5 i § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015 poz.1800). Apelacja wniesiona została po dniu 1 stycznia 2016 r., a zatem zastosować należało nowe stawki określone w wymienionym rozporządzeniu (§§ 22 i 23). SSO Artur Żymełka SSA Ewa Tkocz SSA Joanna Kurpierz

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Katowicach date: '2016-06-24' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Artur Żymełka - Ewa Tkocz - Joanna Kurpierz legal_bases: - art. 445 i 448 k.c. - art. 233 § 1 k.p.c. - art. 16 ustawy z dnia 17 czerwca 2004r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki - art. 6 ust. 1 i art. 41 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. - art. 2 § 1 pkt 4 k.p.k. recorder: Agnieszka Szymocha signature: I ACa 155/16 ```

155515000001003_II_Ca_000977_2012_Uz_2013-04-05_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Ca 977/12 POSTANOWIENIE Dnia 5 kwietnia 2013 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Sławomir Krajewski (spr.) Sędziowie: SO Marzenna Ernest SO Zbigniew Ciechanowicz Protokolant: st. sekr. sąd. Daria Kozłowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 kwietnia 2013 roku wS. sprawy z wniosku(...) Spółki AkcyjnejwK. z udziałemA. S. o zasiedzenie na skutek apelacji wniesionej przez uczestnika od postanowienia Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 22 maja 2012 r., sygn. akt II Ns 2140/09 uchyla zaskarżone postanowienie i przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcieo kosztach instancji odwoławczej. Sygn. akt II Ca 977/12 UZASADNIENIE (...) S.A.wK.wniósł o stwierdzenie, że nabył przez zasiedzenie w dniu l stycznia 1995 roku służebność gruntową na nieruchomości położonej wP., powiat(...), przyul. (...)iulicy (...)nr l, dla której prowadzona jestksięga wieczysta KW (...), polegającą na zapewnieniu każdoczesnemu właścicielowi linii energetycznej relacjiK.-G.nieodpłatnego prawa dostępu, przechodu i przejazdu przez obciążoną nieruchomość w celu konserwacji, naprawy oraz wymiany słupów linii energetycznej, przewodów linii energetycznej lub innych niezbędnych elementów przechodzącej przez tą nieruchomość linii energetycznej relacjiK.-G.oraz o zasądzenie od uczestnika na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz kosztów opłaty skarbowej. Wnioskodawca wskazał, że liniaK.-G.wchodzi w skład przedsiębiorstwa wnioskodawcy i jest eksploatowana w sposób nieprzerwany od 1975 roku przez wnioskodawcę oraz jego poprzedników prawnych to jest od roku 1975 Skarb Państwa -Zakład (...)oraz od roku 1989(...) SAw sposób nieprzerwany korzystają z nieruchomości uczestnika w zakresie odpowiadającym treści wnioskowanej służebności. UczestnikA. S.wniósł o oddalenie wniosku, zasądzenie od wnioskodawcy kosztów procesu, ewentualnie o stwierdzenie, że(...) S.A.nabyła przez zasiedzenie służebność gruntową na nieruchomości położonej wP., polegająca na zapewnieniu każdoczesnemu właścicielowi linii energetycznych relacjiK.-G.odpłatnego prawa dostępu, przechodu i przejazdu przezdziałki oznaczone nr (...)z zastrzeżeniem, iż prawo dostępu, przechodu i przejazdu będzie wykonywane wyłącznie przezdziałkę nr (...)w celu konserwacji, naprawy oraz wymiany słupów linii energetycznej przechodzących przez tą nieruchomość liniiK.-G.za wynagrodzeniem. Wniósł o powołanie biegłego na okoliczność wysokości należnego wynagrodzenia z tytułu ustanowienia służebności. Wskazał, że służebność przesyłu wprowadzona została do polskiego prawa z dniem 3 sierpnia 2008 roku i dopiero z tą chwilą możliwe jest nabycie takiej służebności w drodze umowy oraz od tej chwili winien być liczony bieg zasiedzenia. Uczestnik wskazał ponadto, że wnioskodawca nie przedłożył do akt sprawy decyzji administracyjnej uprawniającej poprzednika prawnego wnioskodawcy do zajęcia nieruchomości uczestnika i wybudowania na niej urządzeń, wydanej na podstawieustawy z dnia 12 marca 1958 roku o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości- wg której organy administracji państwowej, instytucje i przedsiębiorstwa państwowe mogą za zezwoleniem naczelnika gminy, a w miastach - prezydenta lub naczelnika miasta zakładać i przeprowadzać na nieruchomościach - ciągi drenażowe, przewody służące do przesyłania płynów, pary, gazów, elektryczności oraz urządzenia techniczne łączności i sygnalizacji, a także inne podziemne lub nadziemne urządzenia techniczne niezbędne do korzystania z tych przewodów i urządzeń. Uczestnik zaprzeczył, aby wskazane we wniosku urządzenie było wybudowane w dacie wskazanej przez wnioskodawcę i aby rozpoczęcie korzystania z tego urządzenia nastąpiło z dniem l stycznia 1975 roku. Dowodem na taką okoliczność mogłoby być odpowiednie pozwolenie na budowę, protokoły odbioru robót, pozwolenia na użytkowanie, a jego zdaniem wnioskodawca takich dowodów nie dostarczył. Wnioskodawca ponadto wskazał, że jego nieruchomość została podzielona na 29 działek. W piśmie z dnia 03 czerwca 2009 roku uczestnik wskazał, że na wypadek stwierdzenia przez Sąd żądanego przez wnioskodawcę zasiedzenia służebności, popiera on wniosek o zniesienie służebności co do części powstałych przez podział działek, na których nie jest wykonywana służebność. Ponadto uczestnik wskazał, że niezbędną przesłanką zasiedzenia służebności jest jej faktyczne wykonywanie. Jego zdaniem do okresu tego nie zalicza się czasu władania wykonywanego w ramach uprawnień Państwa jako podmiotu prawa publicznego. Ponadto w wyniku zajmowania przez Skarb Państwa nieruchomości w okresie poprzedniego ustroju może być mowa jedynie o zawieszeniu biegu terminu zasiedzenia z uwagi na wystąpienie tzw. siły wyższej. Wskazał ponadto na to, że przez zasiedzenie można nabyć służebność o konkretnej treści, a nie nieskonkretyzowane „uprawnienie" do przeprowadzenia w dowolny sposób przez nieruchomość linii energetycznej. Wskazał również, że w pewnym okresie użytkowania doszło do rozbudowy linii, zmiany parametrów słupa energetycznego i z tą chwilą powstał nowy, różny od poprzedniego stan posiadania, odpowiadający zupełnie innej treści służebności. Podkreślił, że wnioskodawca był w złej wierze, gdyż do sprawy nie dołączono dokumentu, z którego wynikałoby uprawnienie do wybudowania i utrzymania linii energetycznej na nieruchomości uczestnika. Pismem z dnia 24 września 2009 roku wnioskodawca wniósł o stwierdzenie, że Skarb PaństwaZakład (...)nabył przez zasiedzenie w dniu l stycznia 1985 roku służebność gruntową o treści jak w poprzednim wniosku nadziałkach nr (...)położonych wP.przyul. (...)nr l, wchodzących w skład nieruchomości objętej nrKW (...)ewentualnie o ustanowienie takiej służebności na rzecz każdoczesnego właściciela lub wieczystego użytkownika działek wpisanych doKw (...), Kw SZ l Y/0 003 07 94/7 i(...), SZ l(...), Kw SZ l(...)iKW (...). Pismem z dnia 16 listopada 2009 roku uczestnik na wypadek stwierdzenia zasiedzenia przez Sąd zakwestionował potrzebę obciążaniadziałki nr (...). Pismem z dnia 11 maja 2010 roku uczestnik z ostrożności procesowej wniósł o ograniczenie wykonania służebności nadziałkach nr (...).wyłącznie do granicy pasa technologicznego. Pismem z dnia 20 maja 2010 roku wnioskodawca sprecyzował swój wniosek wskazując, że zasiedzenie należy stwierdzić na dzień l stycznia 1995 roku na rzecz(...) S.A. Postanowieniem z dnia 22 maja 2012 r. Sąd Rejonowy Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie: stwierdził, że(...) S.A.wW.nabyły przez zasiedzenie z upływem dnia 1 stycznia 2005 roku służebność gruntową obciążającą nieruchomość oznaczoną nrdziałek (...)położoną wP.przyul. (...)(...), powiat(...), dla której prowadzona jestksięga wieczysta Kw (...), będącą obecnie własnościąA. S., polegającą na korzystaniu z tej nieruchomości poprzez eksploatację, dokonywanie kontroli, przeglądów, konserwacji, modernizacji i remontów, usuwaniu awarii, wymianie urządzeń infrastruktury elektroenergetycznej tam posadowionych w postaci słupa kratowego i linii napowietrznej(...)relacjiK.-G., których przebieg zaznaczono kolorem czerwonym, a zasięg strefy ochronnej zaznaczono kolorem zielonym w projekcie sporządzonym przez biegłego geodetęK. P.na karcie 283 akt (I.), oddalił wniosek w pozostałym zakresie (II.), nakazał pobrać od wnioskodawcy na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie kwotę 4146,91 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych (III.) i orzekł, że koszty postępowania każda ze stron ponosi we własnym zakresie. Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie ustalonego w sposób następujący stanu faktycznego: Na mocy zarządzenia nr(...)Ministra Przemysłu z dnia 9 lipca 1993 roku dokonano podziału przedsiębiorstwa państwowego pod nazwąZakład (...)wS.i jego przekształcenia w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa. Na skutek tego podziału linia energetyczna relacjiK.-G.(...)została wniesiona do spółki podfirmą (...) S.A.wW.. W 2007 rokuspółka (...) S.A.zmieniła nazwę na(...) S.A.Na skutek podziałuspółki (...) S.A.przez wydzielenie(...) S.A.wstąpiła zgodnie z planem podziału z dniem 31 grudnia 2007 roku we wszystkie prawa i obowiązki(...) S.A.związane z własnością linii elektroenergetycznejK.-G.. Nr linii w ewidencji(...)to(...). W 2008 roku(...) S.A.zmieniła firmę na(...) S.A., która jest zarejestrowana w KRS pod numerem rejestru przedsiębiorców(...). Jej przedmiotem działalności jest m.in. przesyłanie energii elektrycznej, wykonywanie robót, ogólnobudowlanych w zakresie obiektów liniowych: rurociągów, linii elektroenergetycznych, elektrotrakcyjnych i telekomunikacyjnych-przesyłowych. W skład przedsiębiorstwa wnioskodawcy wchodzi linia energetycznaK.-G.220 kV. Została ona zbudowana przez Skarb -PaństwaZakład (...)wS.w 1974 rroku. Część tej linii posadowionej jest na działkach uczestnika(...)wpisanych doksięgi wieczystej Kw (...). W dniu 4 marca 1971 roku odbyła się narada lokalizacyjna w siedzibieZakładu (...), w wyniku której ustalono trasę linii odW.doW.wg alternatywy(...)przedstawionej na planie(...)oraz(...)z poprawkami - na wysokości m.M.w odległości 1600 m. od skrzyżowania drogiB.-K.linię należy załamać w kierunku zachodnim do połączenia z alternatywą(...) W. S.przekraczając drogęD.-M.w odległości od m.M.w granicach 600 m. W dniu 30 kwietnia 1971 roku, znak(...) (...) (...), Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej zgodziło się na propozycję przedstawionej linii energetycznej(...)na trasieC.-G.. Linia ta jest eksploatowana nieprzerwanie od 1975 roku przez wnioskodawcę oraz jego poprzedników prawnych. Obecnie w imieniu wnioskodawcyspółka (...) S.A.eksploatuje przedmiotową linię. Część linii mająca przebieg na nieruchomości uczestnika stanowi trwałe i widoczne urządzenie w postaci słupa kratowego i linii napowietrznej(...)relacjiK.-G.. Uczestnik nabył własność nieruchomości na której znajduje się część linii przesyłowej i słup elektroenergetyczny w dniu 25 maja 1981 roku na podstawie umowy przekazania posiadania i własności gospodarstwa rolnego od osób fizycznych, tj. od jego rodziców. W dniu 12 września 2007 roku została wydana decyzja Burmistrza(...)P., która stała się ostateczna w dniu 26 września 2007 roku zatwierdzająca podział nieruchomości położonej wP., oznaczonej nrdziałki (...)o powierzchni 6,7418 ha nadziałki o nr (...). Uczestnik zawarł z(...) S.A.wW., wykonującym prace remontowe na zlecenie wnioskodawcy, porozumienie z uczestnikiem na mocy którego w związku z prowadzonymi na nieruchomości (nrdziałki (...)) pracami polegającymi na wymianie izolacji porcelanowej wraz z osprzętem uczestnik zobowiązał się do udostępnienia nieruchomości, a w zamian otrzymał odszkodowanie w kwocie 5000 zł. Ten sam słup metalowy stoi na nieruchomości uczestnika od 1974 roku. Jest jednym zesłupów przelotowych linii elektroenergetycznej zasilającej aglomerację(...). Zostałpostawiony przez poprzednika prawnego wnioskodawcyZakład (...). Przezsłup przechodzi 6 przewodów stalowo-aluminiowych oraz dwa przewody odgromowe. Ta ilośćprzewodów od 1974 roku nie uległa zmianie. Wnioskodawca dwa razy do roku odbywa oględzinylinii. W ostatnich latach na tej linii wykonano malowanie konstrukcji stalowych słupów, naprawęuziemień słupów. W 1998 roku wymieniono przewód odgromowy na przewód światłowodowy, orazwymianę linki odgromowej. Jest konieczne wejście na działkę uczestnika aby dokonywać napraweksploatacyjnych i awaryjnych. Przy każdej awarii trzeba wjechać na działkę uczestnika ciężkimsprzętem. Wnioskodawca zleca wymianę przewodów lub izolacji firmom zewnętrznym. Wnioskodawca na bieżąco prowadzi eksploatację: polegająca na naprawach elementów linii, tj. uzupełnianiu skradzionych kątowników, wymianie izolatorów, utrzymaniu trasy linii, prac wycinkowych. Stosowane są też obloty helikoptera i wtedy nie ma potrzeby wejścia na działkę uczestnika. Działka gruntu numer (...), która została podzielona nadziałki nr (...)znajduje się w granicach terenu elementarnego oznaczonego na planie zagospodarowania przestrzennego symbolem 38MJ+ RO, to jest zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna uraz uprawy sadownicze o ogrodnicze, powierzchnia zabudowy do 10 % pow. W strefie ograniczonego użytkowania od linii energetycznych NN i WN zakaz budowy obiektów mieszkaniowych i innych związanych z pobytem ludzi powyżej 8 godzin. W 1975 roku na działce uczestnika posadowiono obecnie stojące słup metalowy z kratownicą. Wcześniej słupy były drewniane i miały trzy przewody. Obecnie przewodów jest więcej. Właściciele działek nie otrzymali decyzji wywłaszczeniowej ani żadnej innej decyzji, na podstawie której postawiono słupy i poprzednik prawny wnioskodawcy nabył prawo do korzystania ze służebności. W związku tym przesunięciem nie nastąpiła zmiana przebiegu linii na tym odcinku. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał wniosek, oparty naart. 295 kc, za uzasadniony. Sąd I instancji uznał, iż z przedmiotowej sprawie bezsporne było to, że na nieruchomości uczestnika znajduje się trwałe urządzenie w postaci słupa i linii elektroenergetycznej wysokiego napięcia, które jest własnością wnioskodawcy, jak i to, że nieruchomość stanowiąca własność uczestnika od chwili posadowienia na niej urządzeń przez poprzednika prawnego wnioskodawcy była własnością osób fizycznych. Bezspornym było także, że wnioskodawca, a także jego poprzednicy prawni, co najmniej od końca 1974 roku, korzystali z trwałego i widocznego urządzenia, jakim jest napowietrzna linia energetyczna(...)relacjiK.-G.składająca się ze słupów oraz przewodów przesyłowych. W ocenie Sadu w niniejszej sprawie nie zostało wykazane aby służebność przesyłu miała przerwany bieg. Choć wnioskodawca wskazywał na przebudowę linii i wymianę słupów, to jednak z załączonych do sprawy dokumentów jak i zeznań świadków nie wynika, aby słupy lub ilość kabli linii elektroenergetycznej zmieniła się od 1974 roku. Sąd stwierdził, że oparł się na zeznaniach świadkówD. D. (1),K. T.,J. B.,J. M.oraz zeznaniach uczestnika. Przy czym dwaj pierwsi z wymienionych świadków stwierdzili, że ten sam słup metalowy stoi na nieruchomości uczestnika od 1974 roku. Jest jednym ze słupów przelotowych linii elektroenergetycznej zasilającej aglomerację(...). Został postawiony przez poprzednika prawnego wnioskodawcyZakład (...). Przez słup przechodzi 6 przewodów stalowo-aluminiowych oraz dwa przewody odgromowe. Ta ilość przewodów od 1974 roku nie uległa zmianie. Wnioskodawca dwa razy do roku odbywa oględziny linii. W ostatnich latach na tej linii wykonano malowanie konstrukcji stalowych słupów, naprawę uziemień słupów. Jest konieczne wejście na działkę uczestnika aby dokonywać napraw eksploatacyjnych i awaryjnych. Przy każdej awarii trzeba wjechać na działkę uczestnika ciężkim sprzętem. Wnioskodawca zleca wymianę przewodów lub izolacji firmom zewnętrznym. Wnioskodawca na bieżąco prowadzi eksploatację: polegająca na naprawach elementów linii, tj. uzupełnianiu skradzionych kątowników, wymianie izolatorów, utrzymaniu trasy linii, prac wycinkowych. Stosowane są też obloty z helikoptera i wtedy nie ma potrzeby wejścia na działkę uczestnika. Wcześniej słupy były drewniane i miały trzy przewody. Obecnie przewodów jest więcej. Właściciele działek nie otrzymali decyzji wywłaszczeniowej ani żadnej innej decyzji, na podstawie której postawiono słupy i poprzednik prawny wnioskodawcy nabył prawo do korzystania ze służebności. W związku tym przesunięciem nie nastąpiła zmiana przebiegu linii na tym odcinku. Następnie Sąd wskazał, że podstawą ustaleń w zakresie przebiegu linii na nieruchomości uczestnika była opinia biegłego sądowego z zakresu geodezji. Sporządzona ona została prawidłowo i po sporządzeniu opinii uzupełniającej, w której biegła w wyniku zarzutów uczestnika usunęła z mapy nieprzekraczalną linię zabudowy i wskazała, że na załączonych przez nią mapach zasięg terenu pod linią energetyczną jest wyznaczony przez punkty wkreślone na mapę kolorem czerwonym, a zasięg strefy ochronne wyznaczają punkty wkreślone kolorem zielonym, nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Sąd zaznaczył także, że porozumienie nr(...)zawarte przez(...) S.A.wW.z uczestnikiem, pomimo, że nie wskazano na nim daty zawarcia miało miejsce już po upływie terminu zasiedzenia. W dalszej kolejności Sąd Rejonowy wskazał, że w przedmiotowej sprawie uczestnik kwestionował rodzaj posiadania służebności przez poprzedników prawnych wnioskodawcy i wskazywał, iż do dnia l lutego 1989 roku przedsiębiorstwa te były jedynie dzierżycielami majątku wchodzącego w ich skład i nie mogły nabyć żadnych praw na swoją rzecz. Zdaniem Sądu okoliczność ta nie może mieć wpływu na ocenę zasadności wniosku, gdyż w okresie do l lutego 1989 roku za posiadacza służebności uznać należy Skarb Państwa, który był właścicielem przedsiębiorstwa państwowego. Przy czym należy nadmienić, iż nie ma przeszkód do potraktowania posiadania wykonywanego przez Skarb Państwa za posiadanie w rozumieniuart. 352 kc.Zgodnie z powołanym przepisem „posiadanie służebności" odróżnia się od posiadania rzeczy tym, że nie obejmuje władania rzeczą, posiadaczem służebności jest bowiem osoba, która „faktycznie korzysta z nieruchomości w zakresie odpowiadającym treści służebności". W doktrynie przyjmuje się, iż bez wątpienia niezbędny jest tutaj zamiar (animus) korzystania z nieruchomości dla siebie (animus rem sibi utendi), natomiast w obszarze fizycznego związku z nieruchomością (corpus) posiadanie służebności ogranicza się do „faktycznego korzystania" z nieruchomości w ograniczonym zakresie. W tym miejscu podnieść należy, iż w najnowszej judykaturze wyrażono pogląd, że posiadanie przez przedsiębiorstwo państwowe urządzeń energetycznych oraz cudzej nieruchomości, na której zostały posadowione, jest posiadaniem w rozumieniuart. 352 kci może prowadzić do zasiedzenia służebności gruntowej odpowiadającej służebności przesyłu. W uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd Najwyższy stwierdził, że objęcie w posiadanie nieruchomości uczestniczki przez Skarb Państwa, reprezentowany przez przedsiębiorstwo państwowe, w celu budowy, a następnie konserwacji linii energetycznej, następuje nie w ramach władczych uprawnień państwa, lecz w celu wykonania państwowych zadań gospodarczych. Dostarczanie przez państwowe przedsiębiorstwa energetyczne energii elektrycznej oraz budowa i konserwacja urządzeń do tego służących, stanowi bowiem wykonywanie zadań gospodarczych państwa, jest więc działaniem w ramach dominium, a nie w ramach imperium. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd doszedł do przekonania, iż zarzuty uczestnika są nieuzasadnione, a posiadanie służebności przez Skarb Państwa spełniało kryteria zart. 352 kc. W ocenie Sądu Rejonowego w przedmiotowej sprawie upłynął także termin potrzebny do zasiedzenia służebności. Termin zasiedzenia służebności w niniejszej sprawie zaczął biec od l stycznia 1975 roku, kiedy to z pewnością można stwierdzić, że liniaK.-G.została oddana do użytku. Potwierdzają to dołączone do sprawy dokumenty jak i zeznania wszystkich wypowiadających się w sprawie świadków. Sąd przyjął, iż poprzednik prawny wnioskodawcy znajdował się w złej wierze. Nie zostały bowiem przedłożone jakiekolwiek dokumenty, z których wynikałoby, iż przedsiębiorstwo państwowe zajmujące się dystrybucją energii i korzystające z linii dysponowało zgodą właściciela nieruchomości bądź niezbędnymi decyzjami administracyjnymi uprawniającymi do korzystania z cudzego gruntu. Termin zasiedzenia w takim przypadku wynosi 30 lat i upłynął z dniem l stycznia 2005 roku, kiedy to urządzenia elektroenergetyczne na nieruchomości uczestnika stanowiły własność(...) S.A.- poprzednika prawnego wnioskodawcy. Apelację od powyższego postanowienia wywiódł uczestnik i zaskarżając postanowienie w całości, wniósł o jego zmianę i oddalenie wniosku, względnie o uchylenie postanowienia i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono błędy w ustaleniach faktycznych polegające na przyjęciu, że: a) wnioskodawca wybudował i rozpoczął eksploatację linii energetycznej z dniem l stycznia 1975 roku, b) poprzednicy prawni wnioskodawcy przenieśli na wnioskodawcę posiadanie służebności uprawniając tym samym wnioskodawcę do zaliczenia do okresu zasiedzenia czasu posiadania służebności poprzez swoich poprzedników prawnych, c) posiadanie wnioskodawcy i jego poprzedników ma charakter posiadania samoistnego. W uzasadnieniu uczestnik wskazał, że wbrew stanowisku Sądu l instancji wnioskodawca nie przedstawił żadnego wiarygodnego dowodu wskazującego na rozpoczęcie biegu zasiedzenia służebności, a tym względzie koniecznym jest wykazanie nie tylko daty wybudowania linii, ale i daty rozpoczęcia jej eksploatacji w sposób odpowiadający obecnej służebności przesyłu. W ocenie skarżącego dokumenty złożone do akt sprawy świadczą wyłącznie o określonym etapie procesu planistycznego, nie zaś o istnieniu linii w dacie powstania ww. dokumentów. W ocenie uczestnika dowodem na powyższą okoliczność mogłyby być ewentualnie odpowiednie pozwolenia na budowę, protokoły odbioru robót, pozwolenia na użytkowanie, etc. Takich dowodów wnioskodawca jednak nie dostarczył. Uczestnik jednocześnie zaprzeczył twierdzeniu jakoby bieg terminu zasiedzenia rozpoczął się z dniem 1 stycznia 1975 roku. W dalszej kolejności skarżący podniósł, że zmianakodeksu cywilnegodokonana ustawą z dnia 31 stycznia 1989 roku otwarła dla państwowych osób prawnych możliwość nabywania dla siebie własności nieruchomości i innychpraw rzeczowych. Poprzednik zatem prawny wnioskodawcy, tj.Zakład (...)wS.jako przedsiębiorstwo państwowe o ile może być uznane jako władający w ramach sprawowanego zarządu mieniem państwowym, to czynił to w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa. W istocie więc - w ocenie skarżącego - do dnia l lutego 1989 roku (data mocy obowiązującej powyższej ustawy) istniał stan polegający na dzierżeniu w rozumieniuart. 338 kc.W kwestii zatem długości okresu posiadania, co najwyżej można postawić wniosek, iż po l lutym 1989 roku poprzednik prawny wnioskodawcy, tj.Zakład (...)wS.korzystał z nieruchomości uczestnika w zakresie odpowiadającym służebności gruntowej we własnym imieniu i na własną rzecz. Oznacza to tym samym, że w okresie od l lutego 1989 roku z nieruchomości stanowiącej własność uczestnika nie korzystał w zakresie odpowiadającym służebności gruntowej - Skarb Państwa. Uczestnik podniósł w dalszym zakresie, że kwestie przeniesienia posiadania, w sytuacji gdy rzecz znajduje się w dzierżeniu reguluje przepisyart. 351 kc.Zgodnie z jego treścią jeżeli rzecz znajduje się w dzierżeniu osoby trzeciej przeniesienie posiadania samoistnego na dzierżyciela następuje na mocy samej umowy między stronami. W takim wypadku - w ocenie skarżącego - aby możliwe było zaliczenie do okresu zasiedzenia okresu posiadania przez Skarb Państwa sprzed l lutego 1989 roku (a więc okresu 14 lat i l miesiąca) wymagane było zawarcie umowy między dotychczasowym posiadaczem samoistnym, a dzierżycielem (między Skarbem Państwa, a przedsiębiorstwem państwowym). Wnioskodawca zawarcia takiej umowy (obejmującej swą treścią wyraźnie wskazane posiadanie konkretnej służebności) nie wykazał. Skarżący w dalszej kolejności podniósł, że zgodnie zart. 2 ust. l i 2 ustawy z dnia 29 września 1990 rokuprzesłanką przewidzianego w tych przepisach uwłaszczenia (nabycia prawa użytkowania wieczystego gruntów i własność znajdujących się na nim budynków) jest m.in. pozostawanie gruntów stanowiących własność Skarbu Państwa „w zarządzie państwowych osób prawnych". Nie chodzi tu jednak o „zarząd" w znaczeniu faktycznym (określoną postać władztwa nad gruntem), ale przysługiwanie państwowej stronie prawnej tytułu prawnego do tego gruntu w postaci właśnie prawa zarządu (co do prawnego charakteru tego prawa - por. np. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 5 października 1993 roku (lII CZP 129/93, OSP 1994/11 póz. 205). Prawo zarządu mogło powstać na rzecz państwowej osoby prawnej w określonym trybie (por. np. art. 38 i 43 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 roku gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. 1985 r. Nr 22 póz. 99 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 września 1985 roku z dnia 16 września 1985 roku w sprawie szczegółowych zasad i trybu oddawania w zarząd oraz użytkowanie nieruchomości państwowych, przekazywania tych nieruchomości między państwowymi jednostkami organizacyjnymi i dokonywania rozliczeń z tego tytułu (Dz. U. 1985 r. Nr 47 póz. 240 ze zm.). Wnioskodawca nie wykazał jakoby w chwili wejścia w życie powołanej ustawy skutkującej uwłaszczeniem jego poprzednik prawny tj.Zakład (...)wS.władał nieruchomością w ramach zarządu. Wnioskodawca nie wykazał również, aby w sprawie wydana została na rzeczZakładu (...)decyzja uwłaszczeniowa w trybieart. 2 ust. l i 2 ustawy z dnia 29 września 1990 r.w ocenie skarżącego wnioskodawca zmierzając do udowodnienia przeniesienia posiadania służebności winien zatem przedłożyć decyzję administracyjną wydaną w trybie ww. przepisów. Samo powołanie się na pochodne nabycie posiadania z mocy ustawy jest wbrew odmiennemu stanowisku wnioskodawcy niewystarczające. Z tych względów uczestnik wywodzi, iż wnioskodawca w dalszym ciągu nie wykazał jakoby był kontynuatorem posiadania przez Skarb Państwa. W ocenie skarżącego w niniejszej sprawie mamy do czynienia jedynie ze stanem faktycznym w postaci posiadania służebności przesyłu. Według uczestnika zatem skoro poprzednik prawny wnioskodawcy nabył z mocy prawa użytkowanie i własność budynków i innych urządzeń, nie nabył na tej podstawie posiadania służebności przesyłu, która według stanu na dzień 5 grudnia 1990 roku była stanem faktycznym W dalszej kolejności skarżący podniósł, iż aby możliwe było zasiedzenie służebności niewątpliwie wymagane jest jej posiadanie rozumiane jako faktyczne jej wykonywanie w rozumieniu przepisuart. 336 kc.Wedle pojawiającego się w orzecznictwie Sądu Najwyższego poglądu do okresu zasiedzenia nieruchomości przez Skarb Państwa nie zalicza się czasu władania wykonywanego w ramach uprawnień Państwa jako podmiotu prawa publicznego. Końcowo uczestnik podał, iż chybioną jest potrzeba obciążania ograniczonymprawem rzeczowymdziałki gruntu numer (...). Nad nieruchomościami tymi nie przebiega bowiem linia energetyczna, nie są więc one niezbędne do wykonywania służebności. Dodatkowo dostęp dodziałek (...)jest zapewniony jest od stronydziałek numer (...). Z powyższych względów w zakresie stanowiska wnioskodawcy zaprezentowanego w piśmie z dnia 8 kwietnia 2010 roku uczestnik wskazuje, iż nie ma (przesądzającego) znaczenia fakt istnienia tzw. pasa technologicznego. Wnioskodawca bowiem będzie wykonywał służebność w stosunku do samej linii energetycznej nie zaś do tego pasa. Skoro naddziałkami gruntu numer (...)nie przebiega linia energetyczna zbędne jest - w ocenie skarżącego - obciążanie ich ograniczonymprawem rzeczowym. Pas technologiczny stanowi de facto obszar części działki, w którym właściciel jest ograniczony w swobodzie jej zagospodarowania. Nie ma więc żadnych uzasadnionych przesłanek do obciążania służebnością także tych nieruchomości. W odpowiedzi na apelację wnioskodawca wniósł o jej oddalenie w całości - jako bezzasadnej oraz zasądzenie od uczestnika na rzecz wnioskodawcy kosztów procesu w postępowaniu przed sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, iż zasadniczym jej zarzutem jest nie wykazanie przez wnioskodawcę za pośrednictwem odpisów decyzji administracyjnych daty wybudowania i rozpoczęci eksploatacji linii przez poprzedników. W tym zakresie wnioskodawca wyjaśnił, iż okoliczności te zostały wykazane zeznaniami powołanych świadkówD. D. (2)orazK. T., które Sąd I instancji uznał za wiarygodne. W ocenie wnioskodawcy należało wziąć także pod uwagę okoliczność, iż wybudowanie linii elektroenergetycznej nastąpiło ponad 40 lat temu, a większość dokumentacji dotyczącej okresu jej budowy uległa zniszczeniu lub została zagubiona w toku licznych przekształceń podmiotowych i ustrojowych przedsiębiorstw państwowych. W ocenie wnioskodawcy nie bez znaczenia jest również fakt, iż w czasie budowy linii obowiązywały inne standardy dotyczące samego procesu inwestycyjnego, jak i archiwizacji dokumentacji. Wnioskodawca składając wniosek o stwierdzenia nabycia służebności gruntowej w drodze zasiedzenia opierał się na dokumentach zgromadzonych w jego archiwach oraz wiedzy przekazywanej przez pracowników jego poprzedników prawnych. Jednocześnie wnioskodawca wyjaśnił, iż oddanie linii elektroenergetycznej do eksploatacji nie wymaga i nie wymagało w latach 70 XX wieku uzyskania pozwolenia na użytkowanie. Podłączenie linii do sieci elektroenergetycznej nie wymaga przeprowadzenia żadnej procedury administracyjnej. Jest to czynność techniczna wykonywana w ramach działania przedsiębiorstwa. Wnioskodawca wskazał w dalszym zakresie, iż fakt przeniesienia posiadania ze Skarbu Państwa na spółkę i w ramach spółek - poprzedników prawnych potwierdzają dokumenty załączone do akt sprawy, w tym zarządzenie numer(...)Ministra(...)z dnia 9 lipca 1993 roku. Powołując się na liczne orzecznictwo wnioskodawca zaznaczył, iż w jego ocenie nie tylko wykazał przeniesienie posiadania służebności, ale również prawidłowo zaliczył zgodnie zart. 176 kcokres posiadania służebności przez Skarb Państwa działający poprzez przedsiębiorstwa państwowe. W ocenie wnioskodawcy bezprzedmiotowymi są rozważania uczestnika w zakresie tzw, uwłaszczenia się przedsiębiorstw państwowych na gruntach Skarbu Państwa przez nich zajmowanych. Powołane przepisy dotyczyły bowiem nabycia z mocy prawa użytkowania wieczystego, nie zaś nabycia ograniczonychpraw rzeczowychjakim jest służebność gruntowa. Ponadto, nieruchomość Uczestnika nie stanowiła własności Skarbu Państwa. Za niezasadny wnioskodawca uznał także zarzut, iż nie wykazał, aby on ani jego poprzednicy prawni byli posiadaczami samoistnymi służebności. Finalnie jeszcze wnioskodawca podtrzymał swoje stanowisko, żedziałki ewidencyjne numer (...)pomimo, że nie znajduje się nad nimi linia elektroenergetyczna jest koniecznym do korzystania z niej. Na przedmiotowych nieruchomościach zlokalizowany jest bowiem pas techniczny (strefa ochronna) linii elektroenergetycznej. Tym samym niezbędnym jest korzystanie z powyższych działek w ramach eksploatacji linii. W ocenie wnioskodawcy pas technologiczny magistrali jest elementem służebności przesyłu. Magistrala jest obiektem liniowym tak jak linia elektroenergetyczna, zatem wniosek jest tożsamy z powyższym, że pas technologiczny linii jest objęty służebnością przesyłu. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja okazała się zasadną w tym znaczeniu, że wobec nierozpoznania przez Sąd Rejonowy istoty sprawy, w rozumieniuart. 386 § 4 kpc, zaistniała podstawa do uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Sąd Rejonowy de facto nie zbadał w sposób należyty okoliczności stanowiących przesłanki uwzględnienia wniosku w rozpoznawanej sprawie. Dotyczy to w pierwszej kolejności okoliczności ustalenia daty początkowej posiadania służebności odpowiadającej służebności przesyłu. Apelujący słusznie podnosi tutaj, że daleko niewystarczającym było tu przedłożenie przez wnioskodawcę dokumentacji planistycznej oraz zaoferowanie dowodu zeznań świadków w osobach dwóch swych pracowników, nie posiadających na dodatek w tym przedmiocie bezpośredniej wiedzy. Osoby takie nie mogą być co więcej uznane za obiektywne i do ich zeznań trzeba podchodzić z daleko posuniętą ostrożnością. Podkreślenia przy tym wymaga, że początek biegu zasiedzenia winien być wyznaczany i być tożsamym z chwilą rozpoczęcia eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych. W świetle powyższych wywodów w ocenie Sądu Okręgowego zaistniała podstawa do uzupełnienia postępowania dowodowego w zakresie postulowanym przez apelującego, czemu nie sprzeciwia się treść normy prawnej zawartej wart. 381 kpc, który przewiduje jedynie możliwość pominięcia nowych twierdzeń i wniosków dowodowych, a nie wprowadza w tym zakresie zasady. O ile, bowiem, sama zmiana napięcia w przedmiotowej linii, jeżeli nie towarzyszyła temu jej przebudowa w zakresie nieruchomości uczestnika, nie pozwala na uznanie, że wraz z tą zmianą, uległo zmianie trwałe, widoczne urządzenie, w rozumieniuart. 292 kc, to jednak chwila zmiany napięcia może posłużyć jako miarodajny i wiarygodny dowód dla ustalenia daty początkowej korzystania z przedmiotowej linii w ten sposób, że jeżeli nie jest możliwe ustalenie z jaką datą doszło do takiego korzystania z mniejszym napięciem, rozważyć trzeba, czy data owa nie powinna odpowiadać dacie, w której napięcie to zmieniono, a konkretnie czasowi je bezpośrednio poprzedzającemu. Jest istotne, że nawet przy przyjęciu, że nastąpiło to w roku 1980, istniałaby podstawa do uznania, że nastąpił upływ trzydziestoletniego terminu posiadania służebności, nabytego, jak to trafnie przyjął Sąd Rejonowy, w złej wierze. Oczywiście koniecznym jest tutaj ustalenie konkretnej daty początku biegu terminu zasiedzenia i odpowiadającej jej dacie nabycia służebności. Pozostając przy rozważaniach dotyczących okoliczności badania upływu okresu posiadania niezbędnego do nabycia służebności gruntowej odpowiadającej służebności przesyłu przez zasiedzenie, podnieść jeszcze trzeba, że w uchwale z dnia 22 października 2009 roku (III CZP 70/09) Sąd Najwyższy wskazał, że korzystanie przez przedsiębiorstwo państwowe z nieruchomości w sposób odpowiadający treści służebności gruntowej, prowadzące do zasiedzenia służebności gruntowej przed dniem 1 lutego 1989 roku, stanowiło podstawę do nabycia tej służebności przez Skarb Państwa, a w postanowieniu z dnia 12 stycznia 2012 roku (IV CSK 183/11) określił, że nie ma żadnych podstaw do przyjęcia, iż posiadanie służebności przesyłowej przez przedsiębiorstwo państwowe przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującejkodeks cywilny z 1989 rokunie było posiadaniem w rozumieniuart. 352 § 1 kci nie mogło prowadzić do zasiedzenia. W zakresie możliwości doliczenia do okresu posiadania przez Skarb Państwa takiej służebności wykonywanego przez przedsiębiorstwo państwowe do okresu posiadania tej samej służebności przez samo to przedsiębiorstwo pod dniu 1 lutego 1989 roku, a następnie jego następców prawnych (art. 176 § 1 kc) podkreślić należy, że z dniem 1 lutego 1989 roku nastąpiła wyłącznie zmiana w zakresie animus posiadania służebności, gdzie z tym dniem owo przedsiębiorstwo wykonywało posiadanie w swoim imieniu i na swoją rzecz, a nie na rzecz Skarbu Państwa. Wydaje się, zatem że przy tak rozumianym przeniesieniu posiadania w zakresie korzystania w sposób odpowiadający służebności przesyłu, nie było koniecznym sporządzanie formalnych dokumentów, które tym samym nie mogą być obecnie przedłożonymi, skoro było ono nadal wykonywane przez to samo przedsiębiorstwo państwowe. Na marginesie dodać trzeba, że chwila nabycia przedmiotowej służebności przez zasiedzenie ma znaczenie także w sprawie toczącej się pomiędzy stronami o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z przedmiotowej nieruchomości uczestnika. Kolejno nie sposób także zaakceptować jako należycie rozpoznanej (ustalonej) okoliczności zakresu, w jakim przedmiotowa służebność obciąża nieruchomości uczestnika. Wbrew stanowisku Sądu Rejonowego nie jest tu miarodajną opinia biegłego geodetyK. P.. W swej opinii z dnia 3 czerwca 2011 roku biegła wprost stwierdziła, że nie jest ekspertem w zakresie ustalania, gdzie powinny przebiegać granice służebności przesyłu (co należy rozumieć jako granice korzystania w z nieruchomości obciążonej) i granice te wyznaczyła w oparciu o informacje uzyskane od wnioskodawcy i innego przedsiębiorcy przesyłowego. Dołączona do opinii mapa, wbrew pisemnej części opinii, wskazuje, że zaznaczona kolorem zielonym granica służebności, odpowiada w istocie "wytycznym" wnioskodawcy, który podawał, że powinno to być po 25 metrów w obie strony od osi linii. Takie samo założenie zostało przyjęte przy sporządzeniu opinii uzupełniającej z dnia 23 sierpnia 2011 roku. Założenie takie, jako pochodzące od uczestnika postępowania (tu wnioskodawcy) i nie poddane przez biegłego jakiejkolwiek merytorycznej weryfikacji, jest oczywiście nieprawidłowym. Co więcej okoliczności owego zakresu obciążenia służebnością nie można było w okolicznościach sprawy uznać za bezsporną. Należy mieć tu na uwadze treść pisma uczestnika z dnia 3 sierpnia 2011 roku, gdzie zwraca on uwagę, że pas gruntu wyznaczony przez biegłego wykracza poza rzut skrajnych przewodów przedmiotowej linii, a przede wszystkim okoliczność, że uczestnik w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji, a następnie w apelacji domagał się "wyłączenia" z zakresu tej służebnościdziałek nr (...), które podlegają nią obciążeniu tylko przy założeniu, że służebność powinna obciążać nieruchomości uczestnika w zakresie po 25 metrów w obie strony od osi linii energetycznej. Reasumując prawidłowe ustalenie tej okoliczności wymagało przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu geodezji, wspólnej z opinią biegłego z zakresu elektroenergetyki lub po uprzednim przeprowadzeniu takiej ostatniej opinii. Dodatkowo uznać, więc trzeba, że koniecznym będzie przeprowadzenie postępowania dowodowego niemal w całości. Dopiero przeanalizowanie uzupełnionego i prawidłowo zebranego materiału dowodowego, przy uwzględnieniu sformułowanych powyżej rozważań prawnych, pozwoli na właściwe rozpoznanie sprawy przez Sąd pierwszej instancji i poddanie jego orzeczenia merytorycznej kontroli instancyjnej. W tym stanie rzeczy należało, na podstawieart. 386 § 4 kpc, w zw. zart. 13 § 2 kpc, orzec jak w sentencji. Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego zapadło na podstawieart. 108 § 2 kpc, w zw. zart. 13 § 2 kpc.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Szczecinie date: '2013-04-05' department_name: II Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Marzenna Ernest - Zbigniew Ciechanowicz - Sławomir Krajewski legal_bases: - art. 352 § 1 kc - art. 2 ust. l i 2 ustawy z dnia 29 września 1990 roku - art. 386 § 4 kpc recorder: st. sekr. sąd. Daria Kozłowska signature: II Ca 977/12 ```

151515000004021_VIII_U_002952_2018_Uz_2019-04-10_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktVIII U 2952/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 kwietnia 2019 r. Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSO Grażyna Łazowska Protokolant: Anna Krzyszkowska po rozpoznaniu w dniu10 kwietnia 2019 r. w Gliwicach sprawyC. P.(P.) przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wC. oprawo do emerytury na skutek odwołaniaC. P. od decyzjiZakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wC. z dnia11 października 2018 r.nr(...) oddala odwołanie. (-) SSO Grażyna Łazowska Sygn. akt VIII U 2952/18 UZASADNIENIE Decyzją z 11 października 2018r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wC.odmówił ubezpieczonemuC. P.(P.) prawa do emerytury na podstawieart.184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychw związku z§4 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, gdyż do dnia 31 grudnia 1998r. ubezpieczony nie udowodnił wymaganych 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy dodał, że karty obiegowe zmian, karty zarobkowe, legitymacja ubezpieczeniowa nie stanowią podstawy do uznania, że wykonywana była pracaw szczególnych warunkach. Informacja zawarta w świadectwie pracy z 31 grudnia 1996r.o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach od 12 lipca 1976r. do 25 października 1979r. oraz od 6 maja 1982r. do 31 grudnia 1996r. nie zawiera wymaganego powołania określonego w ww. rozporządzeniu. Ubezpieczony w odwołaniu od decyzji domagał się jej zmiany przez przyznanie prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych. W uzasadnieniu ubezpieczony wskazał, że legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych, gdyż pracę taką wykonywał także w zakwestionowanych przez organ rentowy okresach ( j.w. ) na stanowisku elektromontera linii i urządzeń elektroenergetycznych. Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie podtrzymując stanowisko zajęte w skarżonej decyzji. Organ rentowy powołując się na wyrok Sądu Najwyższego z 8 lipca 2015r. sygn. II UK 220/14 wskazał, że istotne znaczenie dla klasyfikacji danej pracy jako pracy w warunkach szczególnych ma przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: UbezpieczonyC. P.w dniu(...). ukończył wiek 60 lat. Na dzień 1 stycznia 1999r. legitymuje się 25 – letnim okresem składkowymi nieskładkowym. Ubezpieczony wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym na dochody budżetu państwa. Wniosek o emeryturę ubezpieczony złożył 25 września 2018r. i w jego rozpoznaniu organ rentowy wydał decyzję skarżoną. Ubezpieczony od 1 września 1973r. do 31 grudnia 1996r. był zatrudnionywPrzedsiębiorstwie Produkcji i (...)(...)Nr 2 wK.: od 1 września 1973r. do 11 lipca 1976r. jako pracownik młodociany, od 12 lipca 1976r. do 31 grudnia 1996r. na stanowisku elektromontera. Od 26 października 1979r. do 6 kwietnia 1982r. ubezpieczony odbywał zasadniczą służbę wojskową. W świadectwie pracy z 31 grudnia 1996r. zakład pracy podał, że ubezpieczony wykonywał pracę w warunkach szczególnych od 12 lipca 1976r. do 25 października 1979r.i od 6 maja 1982r. do 31 grudnia 1996r. na stanowisku elektromontera linii i urządzeń elektroenergetycznych. Podczas tego zatrudnienia ubezpieczony wykonywał także pracę na eksporcie. Przedsiębiorstwo zajmowało się budownictwem i remontem zakładów przemysłowych, głównie hut, pod kątem instalacji elektrycznych.(...)współpracował przy tych pracach z innymi firmami. Przykładowo, gdy remontowany byłna hucie wydział, to pracownicy innej firmy wymieniali piec, a pracownicy Przedsiębiorstwa zajmowali się tylko sprawami elektrycznymi. W praktyce były to prace polegające na wymianie instalacji elektrycznych, czasami podstacji zasilających czy podłączeniu maszyn i urządzeń.(...)działał jako podwykonawca. W przypadku współpracy z firmami budowlanymi pracownicy Przedsiębiorstwa zajmowali się również zakładaniem nowych instalacji elektrycznych w nowo powstałych budynkach. Były to zarówno budynki mieszkalne jak i zakłady pracy. W Przedsiębiorstwie zatrudnieni byli tylko elektromonterzy, którzy świadczyli pracę wyłącznie na budowach. Wszyscy oni wykonywali takie same prace. Firma działała na terenie całego(...), w poszczególnych miastach funkcjonowały grupy robót ( GR ). Pracownicy przemieszczali się albo byli przewożeni pomiędzy poszczególnymi grupami robót, w zależności od potrzeb zakładu. Ubezpieczony w Przedsiębiorstwie świadczył pracę opisaną powyżej jako elektromonter. Zajmował się zarówno instalacjami elektrycznymi jak i elektroenergetycznymi. Pracował głównie na wydziałach hutniczych, ale też np. wBrowarze (...), przy budowie nowego biurowca(...)wZ.. Na budowach eksportowych również pracował jako elektromonter. Razem z ubezpieczonym pracowaliR. S.,J. S.iP. T.na stanowisku elektromontera. Wykonywali oni taką samą pracę co ubezpieczony. Świadkowie dysponują wystawionymi przez zakład pracy świadectwami pracyw warunkach szczególnych, w których pracę na stanowisku elektromontera instalacjii urządzeń elektromagnetycznych zaliczono do pracy w warunkach szczególnych wymienionej w wykazie A dziale V poz.2 pkt 6 stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z 1 sierpnia 1983r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę. Powyższe Sąd ustalił na podstawie dokumentacji akt organu rentowego, akt osobowych ubezpieczonego i świadkówJ. S.,R. S.,P. T., zeznań tych świadków oraz zeznań ubezpieczonego ( protokół elektroniczny z rozprawy z 10 kwietnia 2019r. czas 00:05:22 – 01:06:33 ). Sąd dał wiarę zeznaniom słuchanych w sprawie świadków – byłych współpracowników ubezpieczonego oraz zeznaniom ubezpieczonego, gdyż były one rzeczowe, logiczne, przekonujące, zgodne ze sobą i zgromadzoną w sprawie dokumentacją. Sąd zważył, co następuje: Odwołanie ubezpieczonegoC. P.nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie zart. 184 ust. 1 i 2w zw. zart. 32 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r.o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych( t.j. Dz. U. z 2018r., poz.1270 ze zm. ) zwanej dalej ustawą, prawo do emerytury przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948r., który: - ukończył 60 lat, udokumentował do dnia 31 grudnia 1998r. 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, w tym co najmniej 15 lat zatrudnienia przy pracach wymienionych w wykazie Arozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. Nr 8 poz.43 ze zm.), nie przystąpił do OFE albo złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonychna rachunku w OFE za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa. Po myśli § 2 ust. 1 i 2 w/w rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawodo świadczeń na zasadach określonych w tym akcie prawnym są okresy, w których pracaw szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Niemniej dla uznania konkretnego rodzaju lub stanowiska pracy za pracę wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze decydujące znaczenie ma to, czy jest to praca wymieniona w rozporządzeniu oraz w wykazach stanowiących załącznik do tego rozporządzenia. Wykazy stanowisk ustalane przez właściwe podmioty w odniesieniu do podległych zakładów pracy - zarządzenia resortowe nie mają mocy obowiązującej, a jedynie charakter techniczno-porządkujący i mogą być stosowane tylko pomocniczo. Stąd też wykonywanie pracy na stanowisku określonym w zarządzeniu resortowym, której nie wymieniono w wykazach A, B, stanowiących załącznik dorozporządzenia z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, nie uprawnia do uzyskania emerytury w obniżonym wieku emerytalnym ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 27 stycznia 2012r. I UK 103/110 LEX nr 1130388). UbezpieczonyC. P.w dniu(...)ukończył wiek emerytalny60 lat, legitymuje się na dzień 1 stycznia 1999r. 25 - letnim okresem składkowymi nieskładkowym oraz wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunkuw otwartym funduszu emerytalnym na dochody budżetu państwa. Okoliczność sporna w rozpoznawanej sprawie dotyczyła posiadania przez ubezpieczonego na dzień 1 stycznia 1999r. wymaganego 15 – letniego okresu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe nie pozwala, zdaniem Sądu,na zaliczenie do pracy w warunkach szczególnych spornego zatrudnienia ubezpieczonegona stanowisku elektromontera wPrzedsiębiorstwie Produkcji i (...)wK.w okresach od 12 lipca 1976r. do 25 października 1979r. oraz od 6 maja 1982r. do 31 grudnia 1996r., gdyż praca taka nie została wymieniona w wykazach takich prac stanowiących załącznik do ww. rozporządzenia z 7 lutego 1983r. W pierwszej kolejności zauważyć należy, żePrzedsiębiorstwo (...)należało do branży budowlanej. Na zarządzenie dotyczące tej właśnie branży, a mianowicie zarządzenie Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z 1 sierpnia 1983r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysły Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę ( Dz.Urz. MBiPMB Nr 3 poz.6 ), powołał się zakład pracy w wystawionych dla świadków świadectwach pracy w warunkach szczególnych. Nadto z akt osobowych wynika, że Przedsiębiorstwo było objęte Układem Zbiorowym Pracy w Budownictwie. Zakład pracy zakwalifikował pracę świadków, którzy jak wykazało postępowanie dowodowego wykonywali taką samą pracę co ubezpieczony, z wykazu A działu V poz.2 pkt 6 ww. zarządzenia. W zarządzeniu uwidoczniono w tym miejscu pracę elektromontera instalacji, linii i urządzeń elektroenergetycznych przy budowie i remoncie chłodni kominowych i kominów przemysłowych.” W wykazie A dziale V poz.6 rozporządzeniaz 7 lutego 1983r., który ma zasadnicze znaczenie dla klasyfikacji danej pracy, uwidoczniono prace: „ budowa oraz remont chłodni kominowych i kominów przemysłowych ”. Z materiału dowodowego sprawy, złożonych w sprawie zeznań świadków i samego ubezpieczonego nie wynika, żeby ubezpieczony pracę taką świadczył, jak również inną wymienioną w pozostałych pozycjach działu V dotyczącego branży budowlanej. Pracę ubezpieczonego na stanowisku elektromontera nie można zakwalifikować także według wykazu A działu II: „ W energetyce ” – „ Prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych ”. Sąd podziela stanowisko wyrażone w powołanym przez organ rentowy wyroku Sądu Najwyższego z 8 lipca 2015r. II UK 220/14, który zresztą ma oparcie w utrwalonej praktyce orzeczniczej, że w świetle przepisów rozporządzenia, wyodrębnienie poszczególnych prac ma charakter stanowiskowo - branżowy (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z: 3 czerwca 2008r., I UK 381/07, Lex nr 494112; 16 czerwca 2009r., I UK 20/09, Lex nr 515698 i I UK 29/09, Lex nr 518067 ). Zakwalifikowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej oceny jako pracy w szczególnych warunkach. Przyporządkowanie prac o znacznej szkodliwości i uciążliwości do oddzielnych działów oraz poszczególnych stanowisk w ramach gałęzi gospodarki nie jest dowolne, gdyż należy przyjąć, że konkretne stanowisko narażone jest na ekspozycję na czynniki szkodliwe w stopniu mniejszym lub większym w zależności od tego, w którym dziale przemysłu jest umiejscowione. Oznacza to, że pod określoną pozycją wykazu jest umieszczone konkretne stanowisko odpowiadające danej branży. Wskazuje na to systematyka wykazu A, gdzie poszczególne działy zawierają wykaz stanowisk, uprawniających do emerytury. Odstępstwo od tej zasady znajduje się w dziale XIV - prace różne - które nie zostały przypisane do określonego działu gospodarki. Zatem tylko w tym obszarze zatrudnienie w określonej branży nie będzie miało znaczenia w kontekście emerytury. Natomiast dalsze odkodowywanie rodzaju prac powinno odbywać się w granicach branży, do której przynależy zakład pracy zatrudniający pracownika. Również zakres czynności konkretnego pracownika wskazywać może na pewne podobieństwo do pracy typowych w innej branży. W obu sytuacjach specyfika poszczególnych gałęzi przemysłu determinuje charakter świadczonej pracy i warunków, w jakiej jest wykonywana, jej uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia.Nie ma zatem aksjologicznych podstaw do przenoszenia warunków pracy z jednej gałęzina drugą, skoro o prawie do emerytury nie decyduje stopień podobieństwa wykonywanych prac, lecz zatrudnienie w określonej branży, gdyż dopiero zatrudnienie wykonywane w takich warunkach umożliwia wcześniejsze ziszczenie się ryzyka emerytalnego (szybszej utraty sprawności psychofizycznej pracownika). Nie budzi wątpliwości, że prawo do emerytury w wieku niższym od powszechnego przysługuje jedynie osobom wykonującym prace w ramach pracowniczego zatrudnienia, przy czym powyższe stwierdzenie należy uzupełnić,że chodzi o zatrudnienie pracownicze w branży, do której zakwalifikowany jest (był) zakład pracy,albowiem dopiero w ten sposób zinterpretowane prawo materialne realizuje cel, jakim jest zakreślenie granic podmiotowych i przedmiotowych kręgu osób uprawnionych do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym. Przenosząc powyższe na grunt rozpoznania niniejszej sprawy, skoroPrzedsiębiorstwo (...)nie należało do branży energetycznej, której dotyczy wspomniany wcześniej dział II „ W energetyce ”, lecz do branży budowlanej, stąd przepis ten wyrażony w wykazie A dziale II nie będzie miał zastosowania do ubezpieczonego. Reasumując, Sąd stwierdził, że brak podstaw do zaliczenia spornego okresu zatrudnienia ubezpieczonego wPrzedsiębiorstwie (...)do pracy w warunkach szczególnych, a skoro tak to ubezpieczony nie udowodnił koniecznego 15 - letniego okresu takiej pracy na dzień 1 stycznia 1999r. co powoduje, że nie spełnił wszystkich koniecznych przesłanek prawa do dochodzonego świadczenia. W konsekwencji powyższego Sąd z mocyart. 47714§ 1 k.p.c.oddalił odwołanie jako bezzasadne. (-) SSO Grażyna Łazowska

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach date: '2019-04-10' department_name: VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Grażyna Łazowska legal_bases: - art.184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - §4 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze - art. 477 recorder: Anna Krzyszkowska signature: VIII U 2952/18 ```

150515500000503_I_C_000117_2016_Uz_2017-05-09_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: I C 117/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 maja 2017 r. Sąd Rejonowy w Nidzicy I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Elżbieta Gembicka Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Soboń-Kuklińska po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2017 r. w Nidzicy sprawy z powództwaA. K.,K. S. przeciwko(...) S.A.z siedzibą wW. o zapłatę I zasądza od pozwanego(...) S.A.z siedzibą wW.na rzecz powódekA. K.iK. S.kwoty po 16.000 zł (słownie: szesnaście tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 24.03.2015 r. do dnia 31.12.2015 r. z dalszymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01.01.2016 r. do dnia zapłaty, II w pozostałym zakresie powództwo oddala, III koszty postępowania wzajemnie znosi, IV nakazuje ściągnąć od pozwanego(...) S.A.z siedzibą wW.na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Nidzicy kwotę 2.256,40 zł (słownie: dwa tysiące dwieście pięćdziesiąt sześć złotych czterdzieści groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa. I C 117/16 UZASADNIENIE PowódkiA. K.iK. S.wniosły pozew przeciwko(...) S.A.z siedzibą wW.o zapłatę na swoją rzecz kwot po 32.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 24 marca 2015 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na skutek śmierci ich brataJ. Z.. W uzasadnieniu powódki wskazały, że ich żądanie ma związek z wypadkiem, który miał miejsce w dniu(...)roku we wsiZ.podczas któregoD. Z.kierując ciągnikiem rolniczym marki(...), nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym przewożąc w sposób niedozwolony – na stopniu schodka wejściowego do kabiny pojazdu – pasażeraJ. Z.i nieumyślnie doprowadziła do jego upadku ze stopnia schodków pod tylne koło ciągnika, w następstwie czego doznał on obrażeń ciała oraz jamy brzusznej skutkujących jego zgonem. Nagła śmierć brata u powódek wywołała cierpienie, związane z zerwaniem więzi rodzinnych, co z kolei odbiło się na ich codziennym życiu, głównie na zdrowiu psychicznym i fizycznym. Zmarły do chwili śmierci wspierał powódki między innymi poprzez wykonywanie prac na gospodarstwie rolnym oraz wzajemnie się odwiedzali. Pozwany(...) S.A.z siedzibą wW.wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych na swoją rzecz oraz podniósł zarzut przyczynienia się poszkodowanego do powstania szkody w wysokości 40 %. W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany wskazał, iż w jego ocenie żądana kwota zadośćuczynienia jest rażąco wysoka i brak jest podstaw do przyznania zadośćuczynienia na tak wysokim poziomie. Ponadto pozwany podkreślił, iż w dacie wypadku tj.(...)roku powódki były osobami dorosłymi. Jako dorosłe posiadały własną rodzinę – własne, odrębne centrum życiowe. Odnośnie odsetek od daty wcześniejszej niż data wyrokowania pozwany podniósł, że żądanie powodów jest bezzasadne, ponieważ zgodnie z aktualną linią orzeczniczą nie ma ku temu podstaw, ponieważ o wysokości zadośćuczynienia decyduje wyłącznie Sąd. Sąd ustalił co następuje: W dniu(...)roku we wsiZ.D. Z.kierując ciągnikiem rolniczym marki(...), bez tablic rejestracyjnych, nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym przewożąc na stopniu schodka wejściowego do kabiny pojazdu pasażerkaJ. Z.i niemyślnie doprowadziła do jego upadku ze stopnia schodków pod tylne koło ciągnika, w następstwie czego doznał on obrażeń ciała oraz jamy brzusznej, skutkujących jego zgonem. KierowcaD. Z.została uznana za winną spowodowania wyżej opisanego wypadku i skazana wyrokiem Sądu Rejonowego wN.II Wydziału Karnego z dnia(...)roku (sygn. akt.(...)) na karę 1 roku pozbawienia wolności w zawieszeniu tytułem próby na okres 2 (dwóch) lat. D. Z.w chwili spowodowania wypadku miała zawartą umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej pojazdu z pozwanym. W dacie zdarzenia powódkaA. K.miała(...)lat, natomiast powódkaK. S.(...)lat, a ich zmarły brat w chwili śmierci miał(...)lat. Powódki miały wówczas własną rodzinę. Powódki mieszkały w niewielkiej odległości od brata i utrzymywali ze sobą dobre stosunki, często odwiedzali się oraz pomagali sobie nawzajem przy pracach na gospodarstwie rolnym. K. S.bardzo przeżyła śmierć swego brata. Opowiadała o wspólnych chwilach spędzonych z bratem swojej córceE. P.. Powódki pismem z dnia 25 lutego 2015 roku wystąpiły do pozwanego o przyznanie im zadośćuczynień w kwotach 120.000,00 zł. Strona pozwana odmówiła powódkom żądanego świadczenia pismem z dnia 23 marca 2015 r. Biegła sądowa z zakresu psychologiiE. S.we wnioskach końcowych opinii stwierdziła, że śmierć brata na powódkęA. K.wywarła wpływ związany z przeżyciem żałoby i charakterystycznych dla niej zjawisk: silnego cierpienia, żalu, smutku, rozpaczy, zagubienia, kryzysu wartości. Na żałobę po bracie nałożyła się kolejna żałoba po mężu, co skomplikowało jej przebieg, ma ona cechy żałoby atopowej, niezakończonej, skutkującej objawami z zakresu podwyższonego lęku i obniżonego nastroju. Ponadto biegła stwierdziła, że stan zdrowia powódkiA. K.wymaga opinii lekarza psychiatry. Biegła odnosząc się do badania przeprowadzonego z udziałem powódkiK. S.wskazała, że śmierć brata wywarła na powódkę wpływ związany z przeżyciem żałoby i charakterystycznych dla niej zjawisk: silnego cierpienia, żalu, smutku, rozpaczy, zagubienia, kryzysu wartości. Biegła stwierdziła, że żałoba powódki przebiegła w sposób typowy, trwała około pół roku, obecnie jest zakończona i stan zdrowia powódki nie wymaga opinii lekarza psychiatry. Dowód: akta szkody(...); notatka urzędowa [k. 21-22]; kserokopia wyroku Sądu Rejonowego w Nidzicy w sprawie(...)z dn.(...)[k. 23]; skrócony odpis aktu zgony [k. 24]; pismo pozwanego [k. 27-28]; zeznaniaE. P.[k. 53v]; zeznaniaA. K.[k. 62-62v]; zeznaniaK. S.[k. 62v]; opinie psychologiczne [k. 68-71, 104-107; 147-149,193-194]; Sąd zważył co następuje: Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dokumentów w postaci materiału dowodowego zebranego w postępowaniu likwidacyjnym oraz zeznań świadków – najbliższych członków rodziny zmarłego oraz zeznaniach powódek. Na podstawieustawy z 30. 05. 2008r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw( Dz. U., nr 116, poz. 731) z dniem 3 sierpnia 2008r. wprowadzono przepisart. 446 § 4 k.c.dający wyraźną podstawę do roszczeń o zadośćuczynienie dla najbliższych członków rodziny zmarłego za doznaną krzywdę wskutek śmierci osoby najbliższej w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia. Jednakże za ugruntowane w judykaturze należy uznać przekonujące stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy, dopuszczające możliwość dochodzenia zadośćuczynienia przez osoby bliskie w związku ze śmiercią osoby najbliższej przed dniem 3.08.2008r. na podstawie przepisów o ochronie dóbr osobistych ( zob. wyrok S.N. z 14.0l.2010r., IV CSK 307/09, Lex nr 604152, uchwała S.N. z 22.10.2010 r. III CZP 76/10, Biul. S.N. z 2010r., nr 10, poz.ll, wyrok S.N. z 11.05.201lr. I CSK 621/10, Lex nr 848128). Zgodnie z tym stanowiskiem na skutek śmierci członka rodziny, w sytuacji kiedy jest ona następstwem deliktu, może dojść do naruszenia dobra osobistego jakim jest właśnie szczególna emocjonalna więź rodzinna. Więź ta należy do dóbr osobistych podlegających ochronie na podstawieart. 23, 24 i 448 kc. Zgodnie zart. 448 kcw razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu czyjego dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Trzeba też przyjąć, że za osoby najbliższe należy uważać członków rodziny o bliskim stopniu pokrewieństwa. W tej materii sądownictwo wypracowało stanowisko co do pojęcia „najbliższych członków rodziny”, o których mówi przepisart. 446 § 3 i 4 kc.Ten sam krąg osób należy uważać jako uprawnionych, których powództwo o zadośćuczynienie opiera się na treści przepisuart. 23, 24 i 448 kc. Należy zgodzić się ze stanowiskiem Sadu Apelacyjnego we Wrocławiu zaprezentowanym w uzasadnieniu wyroku z 25 października 2013r., sygn. akt Aca 946/13, że w judykaturze nigdy nie istniały wątpliwości co do tego, iż rodzeństwo zmarłego poszkodowanego należy do grona najbliższych członków rodziny zmarłego, a przez pojęcie najbliższego członka rodziny ponad wszelką wątpliwość należy rozumieć małżonka oraz zstępnych, wstępnych i rodzeństwo. Sąd ten trafnie zauważył, że skoro ustawodawca w przepisieart. 446 § 4 kc.posłużył się pojęciem rodziny, to nie uczynił tego w sposób przypadkowy, oderwany od normatywnego znaczenia tego pojęcia, opartego wszak na związku małżeńskim oraz więzach pokrewieństwa i powinowactwa. Niewątpliwe śmierć brata była dla powódek bardzo silnym wydarzeniem, z którym wiązał się trudny do opisania ból i cierpienia psychiczne. Zmarły był blisko związany z rodzeństwem, utrzymywał z nimi codzienne bliskie relacje. W ocenie Sądu, następstwa związane ze śmiercią brata są nadal silne, i dają powódkom poczucie krzywdy. Trzeba przyjąć jako aksjomat, że w normalnych stosunkach nagła i niespodziewana śmierć członka bliskiej rodziny jest zawsze przeżyciem traumatycznym i niezależnie od tego czy osoba skrzywdzona korzysta z pomocy psychologa, czy też sama opanuje własne cierpienia, nie umniejsza to ich głębi. Na powyższą okoliczność zeznawały zarówno same powódki jak iE. P., którym zeznaniom Sąd dał w całości wiarę. Jeśli chodzi o wysokość zadośćuczynienia, to trzeba przyjąć jako podstawę, że powinno być ono ekonomicznie odczuwalne dla osoby najbliższej zmarłego. Rekompensata powinna służyć nie tylko wyrównaniu krzywdy, jaką jest gwałtowne zerwanie więzi pomiędzy rodzeństwem, ale także powinna umożliwić powrót do normalnego życia. Z drugiej strony, świadczenie to powinno być utrzymane w rozsądnych granicach, nie prowadzić do nadmiernego wzbogacenia się poszkodowanego, czego gwarancją powinno być odniesienie do stopy życiowej samego poszkodowanego. Oczywistym jest, że w rodzinie, w której występują normalne zdrowe relacje, tragiczna śmierć członka rodziny wywołuje początkowo szok a w dalszej kolejności wiąże się z doświadczeniem żalu, smutku, czy wręcz rozpaczy. Uczucia takie są normalną reakcją na utratę osoby bliskiej. W literaturze wskazuje się, że zadośćuczynienie powinno być utrzymane w rozsądnych granicach, nie prowadzić do nadmiernego wzbogacenia poszkodowanego, czego gwarancją powinno być odniesienie do stopy życiowej samej poszkodowanej. Ta stopa życiowa powodów kształtuje się na średnim poziomie. Ustalenie wysokości zadośćuczynienia wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia doznanej krzywdy oraz okoliczności związanych z przebiegiem zdarzenia wywołującego szkodę. W orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego utrwalone jest stanowisko, że jeżeli poszkodowany, który przyczynił się do powstania szkody, następnie zmarł a zadośćuczynienia dochodzą osoby uprawnione jako poszkodowane pośrednio, przyczynienie się zmarłego powoduje zmniejszenie zadośćuczynienia dla tych osób na podstawie przepisuart. 362 kc.W takim wypadku, ustalenia wyroku skazującego sprawcę śmierci, nie wyłączają badania, w jakim stopniu zmarły przyczynił się do doznanej szkody i tym samym do zmniejszenia zadośćuczynienia należnego osobom uprawnionym (patrz. wyrok Sądu Najwyższego z 7 grudnia 1985r., sygn. akt IV CR 398/85, LEX nr 8740, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 27 stycznia 2012r., sygn. akt I ACa 1353/11, LEX nr 1108778). Warto w tym miejscu przytoczyć stanowisko Sądu Najwyższego, który podkreślił, że w przypadku stwierdzenia współprzyczynienia się poszkodowanego do powstania szkody, konieczne jest określenie jego stopnia, choćby w ogóle nie prowadziło do zmniejszenia zadośćuczynienia (patrz. wyrok SN z 29 października 2008r., sygn. akt IV CSK 228/08, M. Praw. 2009, nr 19, s. 1060). Z danych postępowania karnego w postaci odpisu wyroku oraz akt szkody niezbicie wynika żeJ. Z.w chwili feralnego w skutkach zdarzenia znajdował się na stopniu schodka wejściowego do kabiny pojazdumarki U. (...)– który nie służy do przewozu osób. Zmarły musiał zdawać sobie z tego sprawę, a mimo to podróżował na owym stopniu schodka i w wyniku niezachowania należytej ostrożności spadł z niego i wpadł pod tylne koło ciągnika. Powyższe okoliczności przesądziły o przyczynieniu się do szkody w postaci swej śmierci. Jest rzeczą normalną, że skoro zabraknie obok nas kogoś takiego, to życie wydaje się bardzo puste. Takie odczucie mają powódki, które do dziś nie mogą się pogodzić ze śmiercią swego brataJ. Z., który zmarł na skutek nieszczęśliwego w skutkach wypadku. Zeznawali o tym świadekE. P.oraz same powódki. Biegła z zakresu psychologiiE. S.w swoich opiniach stwierdziła, że więzi łączące powódki z nieżyjącymJ. Z.były silne. U każdej z powódek śmierć członka rodziny wywołała silne cierpienie, poczucie rozpaczy, żalu, smutku, lęku. W związku z przeżywanym napięciem emocjonalnym powódki doświadczyły i w dalszym ciągu doświadczają szeregu problemów takich jak obniżenie nastroju, problemu ze snem, poczuciem utraty, zaburzeniami bezpieczeństwa które ujawniły się w związku z doświadczonym przeżyciem. Z opinii sporządzonych przez biegłą psycholog wynika jednoznacznie, że powódkaK. S.lepiej uporała się z negatywnymi emocjami wywołanymi przez tragiczne wydarzenie z dnia(...)roku. W odróżnieniu od powódkiA. K., w której przypadku według opinii biegłej jest zalecane poddanie się terapii psychologicznej. W związku z powyższym powództwo zasługiwało na uwzględnienie co do zasady, ale odnosząc się co do wysokości dochodzonego roszczenia Sąd wziął również pod uwagę przyczynienie sięJ. Z.a ponadto w ocenie Sądu więzi – relacje występujące w rodzinie pomiędzy zmarłym, a powódkami nie wykraczały poza normalny zakres. W związku z powyższym okoliczność ta nie przemawiała, za przyznaniem zadośćuczynienia w wyższej wysokości dlatego Sąd zasądził 16 000zł. a w pozostałym zakresie powództwo oddalił. Rozstrzygnięcie o odsetkach ustawowych od zasądzonego świadczenia pieniężnego Sąd oparł o treść przepisówart. 481 § 1 i § 2 kc.Z akt sprawy wynika jasno, że strona pozwana do dnia 24 marca 2015 roku miała termin do zakończenia procedury likwidacyjnej powstałej szkody i wypłacenia adekwatnego zadośćuczynienia. Mając na uwadze powyższe, o kosztach sądowych Sąd orzekł na zasadzieart. 100 kpc. O niepokrytych przez strony wydatkach między innymi za opinię biegłych orzeczono po myśliart. 83 ust. 1 i 2 oraz art. 113 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnychw zw. zart. 100 kpc., Sąd nakazał ściągnąć od strony pozwanej, kwotę 2.256,40 złotych na rzecz Skarbu Państwa, od uiszczenia których powódki zostały zwolnienie, i które tymczasowo zostały pokryte ze środków budżetowych Sądu Rejonowego w Nidzicy. ZARZĄDZENIE 1 Odnotować, 2 Doręczyć: - pełn. stron. 3) za 14 dni lub z apelacją; N., dnia 26 maja 2017 roku.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Nidzicy date: '2017-05-09' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Elżbieta Gembicka legal_bases: - art. 481 § 1 i § 2 kc. - art. 100 kpc - art. 83 ust. 1 i 2 oraz art. 113 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: st. sekr. sądowy Anna Soboń-Kuklińska signature: I C 117/16 ```

154500000001521_III_AUa_000929_2017_Uz_2022-04-20_004

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III AUa 929/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 kwietnia 2022 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia SA Ewa Stryczyńska Protokolant: starszy sekretarz sądowy Beata Wachowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 kwietnia 2022 r. wW. sprawy(...) S.A.wW. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wW. o podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z udziałemA. P.,T. A.,(...) Spółki z o.o.wW.oraz(...)S.A. wW. na skutek apelacji(...) S.A.wW. od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XIV Wydział Ubezpieczeń Społecznych z dnia 30 marca 2017 r. sygn. akt XIV U 3770/13 I oddala apelację; II zasądza od(...) S.A.wW.na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wW.kwotę 240,00 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym, nie obciążając(...) S.A.wW.tymi kosztami ponad tę kwotę. Ewa Stryczyńska Sygn. akt III AUa 929/17 UZASADNIENIE Decyzją z 17 lipca 2013 r. o nr(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wW.ustalił podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne dlaA. P.za okres od czerwca 2008 r. do lipca 2008 r., od października 2008 r. do grudnia 2008 r., od stycznia 2009 r. do grudnia 2009 r., od stycznia 2010 r. do marca 2010 r. jako podlegającego ubezpieczeniom jako pracownik u płatnika składek(...) S.A. W uzasadnieniu tej decyzji organ rentowy wskazał, że w strukturach organizacyjnych(...)powstał(...), który składał się z dwóch etapów: 3 miesięcznego szkolenia zawodowego i 18 miesięcznego zatrudnienia w jednej ze spółek grupyA.. Z uczestnikami programu umowy o pracę zawarła spółka z grupyA.tj.(...) S.A., natomiast umowę o współpracy z uczestnikami programu zawarła spółka z grupyA., tj.(...) Sp. z o.o.W związku z powyższym ww. ubezpieczonemu doliczono do podstawy wymiaru składek przychód wynikający z wykonywania umowy o współpracy zawartej z(...) Sp. z o.o.w okresie wykonywania umowy o pracę zawartej z(...) S.A.oraz naliczono składki na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Od powyższej decyzji odwołanie złożył płatnik składek(...) S.A.wW.wnosząc o jej zmianę w całości przez orzeczenie o istocie sprawy i ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczeniaA. P.u płatnika składek(...) S.A.w wysokości ustalonej i zgłoszonej przez Spółkę oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. W uzasadnieniu odwołania spółka wskazała, że faktycznym beneficjentem usług wykonywanych przez ww. ubezpieczonego w ramach umowy cywilnoprawnej z(...) Sp. z o.o.nie był pracodawca- (...) S.A.lecz(...)S.A. jako organizator programu stażowego(...). Podkreślił, że twierdzenie jakoby usługi wykonywane przez ww. osobę w ramach umowy cywilnoprawnej zawartej z(...) Sp. z o.o.miały stanowić wykonywanie pracy na rzecz pracodawcy(...) S.A.nie znajduje potwierdzenia w stanie prawnym ani faktycznym. Zaznaczył, że fakt powiązań kapitałowo - osobowych pomiędzy tymi spółkami w relacji:(...) S.A.,(...)S.A. oraz(...) sp. z o.o.nie ma żadnego związku z prawidłowością obliczania składek na ubezpieczenia społeczne przez(...) S.A., a tym bardziej nie wskazuje na zastosowanieart. 8 ust 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Nadto Spółka zarzuciła, że wydana decyzja w zakresie dotyczącym okresu od czerwca 2008 r. do marca 2010 r. stanowi naruszenieart. 91 ust. 5 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, gdyż kontrolą objęto okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2011 r. W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wW.wniósł o jego oddalenie, wskazując, że ww. osoba podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym jako pracownik(...) S.A.z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę. Natomiast do podstawy wymiaru składek oprócz przychodu uzyskanego z tytułu umowy o pracę z płatnikiem składek zaliczono dodatkowo przychód z tytułu umowy cywilnoprawnej zawartej z(...) Sp. z o.o.Organ rentowy wskazał, że nie kwestionuje, że pomysłodawcą i organizatorem programu stażowego(...)była(...)S.A, jednocześnie wskazując, że podstawę do wydania zaskarżonej decyzji stanowiło ustalenie, że beneficjentem programu(...)była(...) Sp. z o.o.oraz(...) S.A., co potwierdza fakt wystawiania faktur przez(...) Sp. z o.o.dla(...)S.A. oraz fakt realizacji programu przez(...) S.A.gdzie zatrudniony był ubezpieczony. Postanowieniem z 6 lutego 2014 r. Sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze zainteresowanegoA. P.(k. 14). Postanowieniem z 20 marca 2014 r. Sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze zainteresowanych(...)S.A.i (...) Sp. z o.o.(k. 36). Postanowieniem z 1 września 2015 r. Sąd zawiesił postępowanie w sprawie na podstawieart. 177 § 1 pkt 1 k.p.c.(k. 272). Postanowieniem z 24 stycznia 2017 r. Sąd podjął zawieszone postępowanie (k. 279). Na rozprawie 16 marca 2017 r. pełnomocnik odwołującej się spółki poparł odwołanie, pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie (k. 302v). Wyrokiem z 30 marca 2017 r Sąd Okręgowy w Warszawie XIV Wydział Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie(...) S.A.wW.od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wW.z 17 lipca 2013 r. nr(...)i zasądził od odwołującej się(...) S.A.wW.na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wW.zwrot kosztów zastępstwa procesowego, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu. Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych: Płatnik składek(...) S.A.z siedzibą wW.jest zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym pod nr KRS(...)(odpis KRS k. 58-60).(...) Sp. z o.o.i (...) S.A.w okresie kontroli były spółkami zależnymi od(...)S.A., która posiadała 95% udziałów w kapitale zakładowymspółki (...) Sp. z o.o.(okoliczność bezsporna).(...)S.A. jest wspólnikiem(...) Sp. z o.o.i zajmuje się tworzeniem oprogramowania i edukacją biznesową, natomiast(...)zajmuje się integracją w obrębie informatyki; są to wdrożenia w obszarze informatyki, związane z softwarem i hardwarem.(...)nabyłaspółkę (...) S.A.jako podupadającą firmę informatyczną razem z personelem i zobowiązaniami.Spółki (...) S.A.i (...) Sp. z o.o.w okresie objętym kontrolą Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie zawierały umów, brak faktur VAT, czy przepływów finansowych będących konsekwencją współpracy handlowej (okoliczność bezsporna). (...)była pomysłodawcą i organizatorem programu stażowego(...), który realizowała za pośrednictwem powiązanych ze sobą spółek – w tym(...) Sp. z o.o.i (...) S.A.(...)w 2008 r. przygotował ofertę programu stażowego(...)składającego się z 3 miesięcznego szkolenia zawodowego oraz 18 miesięcznego okresu zatrudnienia w strukturach(...). Program stażowy(...)jest narzędziem do efektywnego naboru nowej kadry pracowników do struktur(...)według ustalonych przez pracodawcę i kontrolowanych przez niego kryteriów i priorytetów. Organizatorem programu była(...)S.A. z siedzibą wW.. W dniu 2 stycznia 2008 r.Zarząd (...) S.A.uchwalił Regulamin naboru do programu stażowego(...). Z Regulaminu wynika że program stażu stanowi przygotowanie do pracy w profesjonalnym środowisku informatycznym. Zgodnie z § 3 Regulaminu celem programu jest umożliwienie uczestnikom zdobycia wiedzy teoretycznej, umiejętności praktycznych i doświadczenia w zakresie branży IT oraz nawiązanie współpracy z organizatorem programu. Z osobami, które zostały zakwalifikowane do programu podpisano dokument zatytułowany „Zasady i warunki współpracy w ramach programu stażowego(...)". Z dokumentu tego wynika, że zasady i warunki uczestnictwa w programie zawarte są w Regulaminie programu, a ponadto w umowie o pracę, umowie o pracę na czas określony, umowie o sfinansowanie szkolenia w ramach programu, umowie o współpracy oraz zasadach korzystania z mieszkania w okresie pierwszych trzech miesięcy programu. W punktach 3, 4 i 6 ww. dokumentu określono, że w momencie przystąpienia do programu zawierana jest umowa na okres próbny trzech miesięcy z jedną ze spółek z grupyA.. Umowa o pracę na czas określony 18 miesięcy zawierana jest po upływie okresu próbnego z jedną ze spółek z grupyA.. W momencie przystąpienia do programu na okres 21 miesięcy zawierana jest umowa o współpracy, która jest umową cywilnoprawną. Wynagrodzenie z tytułu uczestnictwa w programie reguluje pkt 8 dokumentu „Zasady i warunki współpracy w ramach programu stażowego(...)". Za udział w programie uczestnikom przysługuje wynagrodzenie, które wynosi 1500 zł brutto w okresie trzech pierwszych miesięcy szkolenia, na które składają się: 1.200 zł brutto w ramach umowy o pracę oraz 300 zł brutto w ramach umowy cywilnej. W okresie kolejnych osiemnastu miesięcy wynagrodzenie wynosi 2.500 zł brutto i składa się na nie: 1 200 zł brutto w ramach umowy o pracę oraz 1 300 zł brutto w ramach umowy cywilnoprawnej. Program stażowy(...)obejmował ponadto regulamin określający zasady udziału w Programie, w tym zasady udziału w stażu oraz zasady korzystania z zakwaterowania organizowanego przez(...)S.A. W dniu 5 maja 2008 r.(...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.zawarła zainteresowanym umowę o współpracy. Przedmiotem zawartej umowy było wykonywanie na rzeczA.zadań z zakresu programowania.Spółka (...)udostępniła wykonawcy odpowiedni sprzęt i oprogramowanie oraz wszelkie materiały znajdujące się w dyspozycjiA.. Zgodnie z § 9 umowy, umowa o współpracy zawarta została na 21 miesięcy. Z tytułu wykonania powierzonych zadańA.miał wypłacić zainteresowanemu wynagrodzenie w kwocie 300 zł brutto w okresie trzech pierwszych miesięcy obowiązywania umowy oraz 1.300 zł brutto w ciągu kolejnych 18 miesięcy. Wynagrodzenie zgodnie z postanowieniami umowy miało być wypłacane po przedłożeniu stosownych rachunków raz w miesiącu oraz po akceptacji wystawionych rachunków przezA.. Zainteresowany zobowiązał się do zachowania w tajemnicy wszystkich informacji strategicznych, technicznych, technologicznych, handlowych oraz organizacyjnychA.oraz zobowiązał się, że podczas trwania umowy, że nie będzie podejmować i prowadzić działalności konkurencyjnej. Ponadto zainteresowany na podstawie umowy zawartej z(...) Sp. z o.o.przeniósł naA.wszelkie majątkowe prawa autorskie do utworów w całości lub części w rozumieniuustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, powstałych w ramach wykonywania powierzonych zadań. Zawierając umowę o współpracy zainteresowany oświadczył, że jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę w(...) S.A.(umowa, oświadczenie w a.r.). W dniu 5 maja 2008 r.(...) S.A.zawarła z zainteresowanym umowę o pracę na okres próbny trzech miesięcy. Zgodnie z umową(...) S.A.zatrudniła zainteresowanego w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku programisty. Zakres obowiązków zainteresowanych został określony w załączniku nr 1 do umowy. Do obowiązków programisty należało przede wszystkim implementacja komponentów, przeprowadzanie testów komponentów, umieszczanie wykonywanych komponentów w repozytorium oraz wykonywanie poleceń przełożonych, pełnomocnika do spraw Systemu Zarządzania Jakością oraz wykonywanie obowiązków przypisanych w dokumencie Definicji Projektu (ograniczone do obowiązków innych stanowisk z jego komórki organizacyjnej). Z tytułu wykonywania umowy pracownik otrzymywać miał wynagrodzenie w wysokości 1.200 zł brutto. Zainteresowany zawierając umowę z(...) S.A.zobowiązał się do zachowania w tajemnicy informacji nabytych w czasie trwania zatrudnienia oraz do przekazania wszelkich prac, wynalazków, odkryć, projektów i ulepszeń stworzonych i wymyślonych, opracowanych przez zainteresowanego. Ponadto(...)S.A. zawarła z zainteresowanym 5 maja 2008 r. umowę o zakazie konkurencji. Na podstawie tej umowy zainteresowany zobowiązał się, że w okresie wykonywania pracy nie będzie prowadził działalności konkurencyjnej (umowy, zakres obowiązków w a.r.). W dniu 31 lipca 2008 r.(...) S.A.zawarła z zainteresowanym umowę o pracę na czas określony (18 miesięcy). Zgodnie z ww. umową odwołująca się Spółka zatrudniła zainteresowanego na stanowisku programisty w pełnym wymiarze czasu pracy. Zakres obowiązków wykonywanych przez zainteresowanego pokrywał się z obowiązkami określonymi w umowie z 5 maja 2008 r. Z tytułu wykonywania ww. umowy zainteresowany miał otrzymać wynagrodzenie w wysokości 1.200 zł brutto. Na podstawie tej umowy zainteresowany również zobowiązał się do zachowania w tajemnicy informacji nabytych w czasie trwania zatrudnienia oraz do przekazania wszelkich prac, wynalazków, odkryć, projektów i ulepszeń stworzonych i wymyślonych, opracowanych przez nich (umowa o pracę w a.r.). W dniu 19 grudnia 2008 r. płatnik składek zawarł z zainteresowanym aneks do umowy o pracę, który wprowadził zmiany do umowy dotyczące zwiększenia wynagrodzenia do kwoty 1.300 zł brutto miesięcznie (aneks w a.r.), a w dniu 7 grudnia 2009 r. aneks, który wprowadził zmiany do umowy dotyczące zwiększenia wynagrodzenia do kwoty 1.320 zł brutto miesięcznie (aneks w a.r.). Umowa o pracę uległa rozwiązaniu za porozumieniem stron 13 lutego 2012 r. (rozwiązanie umowy o pracę, wypowiedzenie, świadectwo pracy w a.r.). Zakład Ubezpieczeń Społecznych w lipcu i sierpniu 2012 r. przeprowadził kontrolę u płatnika składek(...) S.A.z siedzibą wW., podczas której badano prawidłowość i rzetelność obliczania składek na ubezpieczenia społeczne oraz innych składek, do których pobierania zobowiązany był Zakład oraz zgłoszenie do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego. Ponadto zakres kontroli obejmował ustalenie uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń społecznych i wypłacenie tych świadczeń oraz dokonanie rozliczeń z tego tytułu, prawidłowość i terminowość opracowania wniosków o świadczenie emerytalne i rentowe, wystawianie zaświadczeń lub zgłoszenie danych dla celów ubezpieczeń społecznych. Kontrolą objęto okres od 1 stycznia 2009r. do 31 grudnia 2011 r. Podczas kontroli ustalono, że z uczestnikami programu(...)umowy o pracę zawarłaspółka (...) S.A.(decyzja w a.r.). Z tytułu zawartej z płatnikiem składek umowy o pracę zainteresowany został zgłoszony od 5 maja 2008 r. do 13 lutego 2010 r. do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego. Kontrola wykazała, że w związku z umową o współpracę zawartą 5 maja 2008 r. z(...) Sp. z o.o.zainteresowany złożył oświadczenie, że jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę w(...) S.A., w związku z czym zainteresowany z tytułu umowy o współpracę z(...) Sp. z o.o.został zgłoszony tylko do ubezpieczenia zdrowotnego. ZUS 17 lipca 2013 r. w wyniku przeprowadzonej kontroli wydał zaskarżoną decyzję, określając podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne dlaA. P., podlegającego ubezpieczeniom jako pracownik u płatnika składek(...) S.A. Zainteresowany został przyjęty do programu(...), który realizowany był w latach 2007-2008 na stanowisko programisty, pracował od poniedziałku do piątku w godzinach 9:00 – 17:00 (zeznania świadkaJ. C.k. 302v-303). Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów zgromadzonych w aktach sprawy i aktach organu rentowego, dokumentów jak również zeznań świadkaJ. C.. Sąd dał wiarę wskazanym dokumentom, gdyż żadna ze stron nie kwestionowała ich wartości dowodowej, a nadto brak było jakichkolwiek podstaw by podważać ich rzetelność czy prawidłowość. Sąd uznał także za wiarygodne w całości zeznania świadka, którym nie sprzeciwiały się przedłożone do akt dokumenty i które nie były sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Sąd pominął dowód z przesłuchania zainteresowanego, który nie stawił się na rozprawę, pomimo prawidłowego wezwania. Z uwagi na wyjaśnienie wszystkich okoliczności w sprawie Sąd oddalił wniosek o zawieszenie postępowania w sprawie. Mając na uwadze poczynione ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy uznał odwołanie za bezzasadne i wskazał, że w przedmiotowej sprawie spór dotyczył kwestii, czy zainteresowany jako pracownik(...) S.A., w ramach umów cywilnoprawnych zawartych z(...) Sp. z o. o.faktycznie wykonywał pracę na rzecz swojego pracodawcy, a w konsekwencji czy organ rentowy zasadnie ustalił podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne. Sąd wskazał, że dla rozstrzygnięcia właściwe są przepisyustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w szczególności art. 6 ust. 1 pkt 1 i 4 oraz art. 11 pkt 1 i art. 12 pkt 1 oraz art. 8 ust. 1 i ust. 2 a ustawy. Przepis art. 8 ust. 2a ustawy systemowej rozszerza pojęcie pracownika dla celów ubezpieczeń społecznych poza sferę stosunku pracy. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z 2 września 2009 r. (sygn. II UZP 6/09) rozszerzenie to dotyczy dwóch sytuacji: pierwsza dotyczy wykonywania pracy na podstawie jednej z wymienionych umów prawa cywilnego, przez osobę która umowę taką zawarła z pracodawcą, z którym pozostaje w stosunku pracy, a druga dotyczy wykonywania pracy na podstawie jednej z tych umów przez osobę, która umowę taką zawarła z osobą trzecią, jednakże w jej ramach wykonuje pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostaje w stosunku pracy. Płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu umowy zlecenia zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z 2 września 2009 r., sygn. akt II UZP 5/09 (LEX 514221) jest pracodawca, którego pracownik wykonuje na jego rzecz pracę w ramach tej umowy zawartej z osobą trzecią. Sąd Najwyższy ww. uchwale uznał, że przesłanką, która decyduje o uznaniu za pracownika osoby świadczącej pracę w ramach umowy zlecenia na rzecz swojego pracodawcy, jest to, że w ramach takiej umowy, wykonuje faktycznie pracę dla swojego pracodawcy. Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z 18 grudnia 2012r. (sygn. III AUa 1031/12, LEX 1254347) podkreślił, że użyty w art. 8 ust. 2a ustawy systemowej zwrot „działać na rzecz” został użyty w innym znaczeniu niż język prawa, w którym działanie „na czyją rzecz" może się odbywać w wyniku istnienia określonej więzi prawnej, jaką stanowi stosunek prawny. Stosunkiem prawnym charakteryzującym się działaniem na rzecz innego podmiotu jest stosunek pracy, do którego istotnych cech należy działanie na rzecz pracodawcy. Również wykonujący zlecenie działa na rzecz zleceniodawcy. W kontekście ww. art. 8 ust. 2a ustaw systemowej zwrot ten opisuje sytuację faktyczną w której należy zastosować konstrukcję uznania za pracownika. Konstrukcją tą jest istnienie trójkąta umów tj. umowy o pracę, umowy cywilnoprawnej między pracownikiem a osobą trzecią i umowy o podwykonawstwo między pracodawcą a zleceniodawcą. To pracodawca w wyniku umowy o podwykonawstwo przejmuje w ostatecznym rozrachunku rezultat pracy wykonywanej na rzecz zleceniodawcy przy czym następuje to w wyniku zawarcia umowy zlecenia czy świadczenia usług zawartej z osobą trzecią oraz umowy cywilnoprawnej między pracodawcą i zleceniodawcą. Stosownie do art. 32 ustawy systemowej pracodawca obciążony jest obowiązkiem poboru i odprowadzania do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne za pracownika. Strony decydując o wyborze podstawy prawnej są ograniczone w swej swobodzie przez postanowienieart. 22 § 11k.p., w którym zastrzeżono, że stosunek prawny o cechach charakterystycznych dla stosunku pracy jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy. Sąd Najwyższy w wyroku z 3 czerwca 2008 r. (sygn. I PK 311/07, LEX 494044) podkreślił, żeart. 22 § 11k.p., obejmuje także sytuację, w której praca odpowiadająca cechom stosunku pracy została objęta formalnie umową wiążącą jej wykonawcę z innym podmiotem niż pracodawca, na którego rzecz praca była faktycznie wykonywana. Sąd Najwyższy wskazał, że Sąd może ustalić istnienie stosunku pracy nawet wtedy, gdy strony w dobrej wierze zawierają umowę cywilnoprawną, lecz jej treść lub sposób realizacji odpowiada cechom stosunku pracy. Sąd Okręgowy zaznaczył, że w przedmiotowej sprawie zebrany w toku postępowania materiał dowodowy potwierdza, że(...) S.A.zawarła umowę o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy z zainteresowanym, natomiast(...) Sp. z o.o.zawarła z nim umowę cywilnoprawną o współpracy. Ponadto obie spółki współpracowały ze sobą, o czym świadczy chociażby fakt przekazywania pracownika w celu zapewnienia mu utrzymania ciągłości zatrudnienia. Sąd stwierdził, że postępowanie dowodowe potwierdziło, że w przedmiotowej sprawie zainteresowany jako pracownik(...) S.A., w ramach umowy cywilnoprawnej zawartej z(...) Sp. z o.o.faktycznie wykonywał pracę na rzecz swojego pracodawcy, a w konsekwencji organ rentowy zasadnie ustalił łącznie podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne. Sąd zauważył, że czynności wykonywane na rzecz(...) Sp. z o.o.sprowadzające się w istocie do programowania niewątpliwie mieszczą się w zakresie wykonywania czynności na stanowisku programisty czyli mieszą się w zakresie zadań w ramach umowy o pracę. Skoro zaś czynności tych nie da się rozdzielić to uznać należy, że w istocie w ramach obu umów zainteresowany pozostawał faktycznie w jednym stosunku prawnym, tj. w stosunku pracy ze swoim pracodawcą. Powyższe potwierdza wniosek, że w ramach obu umów zainteresowany pozostawał faktycznie w jednym stosunku prawnym tj. w stosunku pracy ze swoim pracodawcą. Zatem to właśnie(...) S.A.jako pracodawca w ostatecznym rachunku jest beneficjentem wykonywanej pracy na rzecz(...) Sp. z o.o., a zawarta przez(...)Sp. o.o. z zainteresowanym umowa o współpracy stanowi oczywisty przykład obejścia przepisów o czasie pracy. Powyższe ustalenia są istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, skoro przesłanką, która decyduje o uznaniu za pracownika osoby świadczącej w ramach umowy cywilnoprawnej pracę na rzecz swojego pracodawcy jest fakt, że w ramach takiej umowy, wykonuje ona faktycznie pracę dla swojego pracodawcy. W ocenie Sądu, w niniejszym postępowaniu mamy do czynienia z sytuacją przekazania pracownika przez macierzystego pracodawcę innemu podmiotowi, którym jest podwykonawca, który jednocześnie zatrudnia tego pracownika w ramach umowy cywilnoprawnej. W związku z takim przekazaniem Sąd Najwyższy w uchwale z 12 kwietnia 1994 r. w sprawie o sygn. I PZP 13/94 podkreślił, że obowiązek łącznego traktowania w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne przychodów z umowy o pracę i dodatkowej umowy cywilnoprawnej zawartej z własnym pracownikiem występuje w przypadku wykonywania w ramach umowy zlecenia tych samych czynności, które składały się na treść łączącego strony stosunku pracy. Podsumowując, zdaniem Sądu, uznać należy, że to właśnie(...) S.A.jako pracodawca w ostatecznym rachunku jest beneficjentem wykonywanej pracy na rzecz(...) Sp. z o.o., a zawarta przez(...)Sp. o.o. z zainteresowanym umowa o współpracy, co stanowi oczywisty przykład obejścia przepisów o czasie pracy. Niewątpliwie zatem w zaistniałej sytuacji faktycznej tego rodzaju relacje między stronami mogą być objęte regulacją z art. 8 ust. 2a ustawy systemowej. W ocenie Sądu, podniesiony przez pełnomocnika(...) S.A.zarzut polegający na niewłaściwym zastosowaniu art. 91 ust. 5 ustawy systemowej, nie może być uwzględniony, jak również nie może być podstawą kontroli przez sąd ubezpieczeń społecznych w postępowaniu zainicjowanym na skutek wniesionego odwołania. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydaje decyzję w rozumieniu przepisówkodeksu postępowania administracyjnego. Postępowanie sądowe, w tym w sprawach z zakresu prawa ubezpieczeń społecznych, skupia się na wadach wynikających z naruszenia prawa materialnego, a kwestia wad decyzji administracyjnych spowodowanych naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego pozostaje poza przedmiotem tego postępowania. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot rozpoznawania sprawy wyznacza decyzja organu rentowego, od której wniesiono odwołanie i w tym zakresie podlega ona kontroli sądu pod względem formalnej jak i merytorycznej zasadności. Wady decyzji organu rentowego spowodowane naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego pozostają poza przedmiotem tego postępowania. Nieważność decyzji organu rentowego nie może być stwierdzona w toku postępowania prowadzonego na skutek odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, ponieważ w myślart. 16 § 2 k.p.a.decyzje mogą być zaskarżane do sądu administracyjnego z powodu ich niezgodności z prawem, na zasadach i w trybie określonych w odrębnych ustawach. Konkludując, Sąd stwierdził, że konsekwencją konstrukcji uznania osób świadczących usługi na podstawie umów cywilnoprawnych za pracowników w rozumieniu art. 8 ust 2a ustawy systemowej jest konieczność opłacania przez pracodawcę składek na ubezpieczenia społeczne za te osoby, tak jak za pracownika, wobec czego Sąd Okręgowy uznał decyzję organu rentowego za słuszną i wydaną zgodnie z prawem. Mając to na uwadze Sąd oddalił odwołanie na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c.Kosztami procesu na podstawieart. 98 k.p.c.Sąd obciążył odwołującą się, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu - stosownie do treściart. 108 § 1 k.p.c. Apelację od powyższego wyroku wywiodła odwołująca się spółkazaskarżając wyrok w całości zarzuciła Sądowi Okręgowemu: naruszenie prawa materialnego, a mianowicie: 1.art. 83 ust. 1 pkt 3) ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz. U. 2013 r. poz. 1442, dalej „ustawa systemowa") przez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że organ w sposób prawidłowy dokonał ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, w sytuacji, gdy nie był uprawniony do wydania decyzji ustalającej podstawę wymiaru składek wobec niewydania decyzji o objęciu zainteresowanego obowiązkiem ubezpieczenia tak jak pracownika również z tytułu umowy cywilnoprawnej zawartej przez zainteresowanego zfirmą (...) Sp. z o.o.; 2. art. 83 ust. 1 pkt 1) ustawy systemowej przez jego niezastosowanie i wydanie wyroku oddalającego odwołanie w sytuacji gdy decyzja z 17 lipca 2013 r. została wydana przedwcześnie, wobec braku wydania przez organ decyzji o objęciu zainteresowanego obowiązkiem ubezpieczenia tak jak pracownika z tytułu usług realizowanych w ramach umowy cywilnoprawnej zawartej z(...) Sp. z o.o., a świadczonych - zdaniem organu - na rzecz swojego pracodawcy. Wobec powyższego skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz poprzedzającej go decyzji organu z 17 lipca 2013 r. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi oraz zasądzenie od organu na rzecz odwołującego się kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych, ewentualnie w przypadku uznania braku podstaw do uchylenia wyroku oraz poprzedzającej go decyzji wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie odwołania oraz zmianę zaskarżonej decyzji w całości przez ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zainteresowanego u płatnika składek(...) S.A.w wysokości ustalonej i zgłoszonej przez Spółkę, a także o zasądzenie od organu kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych. Z ostrożności procesowej, na wypadek uznania przez Sąd drugiej instancji powyższych zarzutów za niezasadne, skarżąca zarzuciła: 1. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy. a mianowicie: a)Art. 233 § 1 k.p.c.przez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, polegającej na sprzecznym z zasadami logicznego rozumowania wyprowadzeniu z materiału dowodowego wniosków z niego nie wynikających, prowadzących do uznania, że usługi wykonywane przez zainteresowanegoA. P.na podstawie umowy cywilnoprawnej zawartej z(...) Sp. z o.o.w rzeczywistości były wykonywane na rzecz pracodawcy w sytuacji, gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, że taka okoliczność miała miejsce. Naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.przejawia się w szczególności w: — przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów i wyprowadzeniu z materiału dowodowego, szczególności z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, wniosków z nich nie wynikających, a mianowicie, żeA. P.w ramach umowy cywilnoprawnej zawartej z(...) Sp. z o.o.faktycznie świadczył pracę na rzecz(...) S.A., w sytuacji, gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że pracodawca tj.:(...) SAnie czerpał z faktu wykonywania usług na rzecz(...) Sp. z o.o.przez zainteresowanego żadnych korzyści, jak również w sytuacji gdy materiał dowodowy nie daje możliwości ustalenia, jakie konkretnie czynności zainteresowany wykonywał w ramach stosunku pracy, a jakie w ramach umowy cywilnoprawnej zawartej z(...) Sp. z o.o., co jest niezbędne dla dokonania oceny, kto był faktycznym beneficjentem usług wykonywanych przez zainteresowanego; — przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów i wyprowadzeniu z materiału dowodowego, w szczególności z zeznań świadkaJ. C.wniosków z nich nie wynikających, a mianowicie, że ostatecznym beneficjentem wykonywanej przez zainteresowanego pracy na rzecz(...)Sp. z o.o. była(...) S.A., w sytuacji gdy z zeznań tego świadka wynika, że dokonywał on jedynie oceny potencjalnej przydatności pracownikaA. P.dla(...) S.A., również na podstawie projektów nie wykonywanych dla(...) S.A., nie wykazując jednak, że projekty te były wykonywane bezpośrednio czy też pośrednio na rzecz(...) S.A., zatem aby spółka ta czerpała bezpośrednie korzyści z pracy wykonywanej przezA. P.na rzecz podmiotów trzecich (w tym(...)Sp. z o.o.) — sprzeczności istotnych ustaleń Sądu ze zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, polegającej na uznaniu, żespółka (...) S.A.stale współpracowała zespółką (...) Sp. z o.o., o czym w ocenie Sądu świadczy fakt przekazywania pracownika w celu utrzymania ciągłości zatrudnienia, podczas gdy ww. spółki w okresie trwania programu stażowego(...)nie zawierały jakichkolwiek umów o podwykonawstwo (umów o współpracy), które miałyby na celu przejęcie rezultatów pracy wykonywanej przezA. P.;(...) S.A.nie zawierała umów o przekazaniu swoich pracowników w celu utrzymania ciągłości zatrudnienia zespółką (...) Sp. z o.o. Zawarcie umowy o przekazaniu pracownikaA. P.w celu zachowania ciągłości zatrudnienia, na którą to okoliczność powołuje się Sąd, miało miejsce pomiędzyspółką (...) S.A.a podmiotem trzecim nie występującym w niniejszym postępowaniu tj.: —(...)Sp. z o.o. z siedzibą wK., co wprost wynika z ustaleń przedstawionych w protokole kontroli, a także z ustalonego przez Sąd stanu faktycznego.Spółki (...) S.A.i (...) Sp. z o.o.nie współpracowały ze sobą w okresie objętym kontrolą, nie zawierały jakichkolwiek umów, w tym handlowych i gospodarczych, brak było również jakichkolwiek przepływów finansowych pomiędzy ww. spółkami, które byłby konsekwencją współpracy, w związku z tym wysunięty przez Sąd wniosek, że współpraca miała charakter stały jest nieuprawniony nie tylko na gruncie zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie, ale i na gruncie rzeczywistego stanu faktycznego, jaki miał miejsce; — sprzeczności istotnych ustaleń Sądu ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, polegającej na uznaniu, żespółka (...) S.A.pozostawała w relacjach podwykonawczych zespółką (...) Sp. z o.o., podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazywał, że pomiędzy obiema spółkami nie było żadnych przepływów finansowych, w konsekwencji czego pomiędzy obiema spółkami nie mogło być relacji podwykonawczych; — zaniechaniu dokonania wszechstronnej oceny dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy w postaci decyzji Dyrektora(...), które złożyłaspółka (...). z o.o, a które Sąd pierwszej instancji uznał w całości za wiarygodne i wyprowadzenie wniosków sprzecznych z treścią ww. dokumentów odnośnie wpływu istniejących powiązań kapitałowych pomiędzy odwołującym się a zainteresowaną spółką na uznanie, że praca wykonywana w ramach umowy cywilnoprawnej świadczona była na rzecz pracodawcy. Powyższe naruszenia, zdaniem apelującej, w konsekwencji doprowadziły do dokonania przez Sąd pierwszej instancji błędnych ustaleń faktycznych mających istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, polegających na przyjęciu, że usługi świadczone przez zainteresowanego na podstawie umowy cywilnoprawnej zawartej zespółką (...) Sp. z o.o.były wykonywane w istocie na rzeczspółki (...) S.A., z którą zainteresowany pozostawał w stosunku pracy a spółki te pozostawały w stałej współpracy gospodarczej, podczas gdy w rzeczywistości usługi te świadczone były na rzeczspółki (...) Sp. z o.o., która następnie na podstawie umowy o współpracy sprzedawała usługi informatyczne do podmiotu trzeciego —(...)S.A., zaśspółki (...) S.A.i(...)Sp. a o.o. nie współpracowały ze sobą i nie zawierały jakichkolwiek umów o współpracy. Powyższe błędne ustalenia faktyczne w konsekwencji doprowadziły do uznania przez Sąd pierwszej instancji, że odwołanie powinno zostać oddalone. b)art. 328§2 k.p.c.przez brak wyjaśnienia podstawy faktycznej i prawnej w pisemnym uzasadnieniu do wyroku, w szczególności przez zaniechanie wskazania w pisemnym uzasadnieniu, jakie inne fakty niż niezasadnie przywołana okoliczność przekazania pracownika, w ocenie Sądu świadczą o stałej współpracy pomiędzyspółkami (...) S.A.i (...) Sp. z o.o., co uniemożliwia kontrolę instancyjną prawidłowości podstaw i motywów rozstrzygnięcia w tym zakresie. 2. Naruszenie prawa materialnego, a mianowicie: a)art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychprzez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że odwołujący się jako pracodawca jest płatnikiem składek w stosunku do osób świadczących pracę w ramach umów cywilnoprawnych z innym niż odwołujący podmiotem, podczas gdy usługi realizowane przezA. P.na podstawie umowy cywilnoprawnej zawartej zespółką (...) Sp. z o.o.nie były realizowane na rzecz pracodawcy, lecz na rzecz podmiotu trzeciego —(...)S.A.; b) art. 18 ust. 1, art. 20 ust. 1 ww. ustawy w zw. zart. 81 ust. 1, 5 i 6 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych(Dz. U. z 2008 r., Nr 164 poz. 1027 ze zm.) przez ich niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że podstawa wymiaru składek wskazana w decyzji została ustalona przez organ w sposób prawidłowy, w sytuacji gdy prawidłową jest podstawa wymiaru składek zgłoszona i stosowana przez odwołującego się; c)art. 22 Kodeksu pracyprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że usługi wykonywane przez zainteresowanego na podstawie umowy cywilnoprawnej zawartej z(...) Sp. z o.o.stanowiły świadczenie pracy na podstawie umowy o pracę wykonywane na rzecz(...) S.A., a zawarcie ww. umowy stanowiło obejście przepisów dotyczących czasu pracy, podczas gdy w rzeczywistości usługi świadczone przez zainteresowanego w ramach ww. umowy cywilnoprawnej wykonywane były wyłącznie na rzecz(...) sp. z o. o.a następnie w ramach całości usługi informatycznej odsprzedawane do podmiotu trzeciego —(...)S.A. i nie miały cech charakterystycznych dla stosunku pracy; d) art. 91 ust 5 ustawy systemowej przez jego niezastosowanie i uznanie, że kwestia wad decyzji administracyjnych spowodowanych naruszeniem przepisów postępowania pozostaje poza przedmiotem postępowania, co doprowadziło do oddalenia odwołania, w sytuacji gdy wydana decyzja wykraczała poza granice czasowe okresu objętego kontrolą. Wobec powyższego, na podstawieart. 368 1 pkt 5 k.p.c.w zw. zart. 386 §4 k.p.c.skarżąca wniosła o uchylenie przez Sąd drugiej instancji zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy cło ponownego rozpoznania organowi i zasądzenie od organu na rzecz odwołującego się kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych, ewentualnie na wypadek nieuwzględnienia powyższego wniosku zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie odwołania przez zmianę zaskarżonej decyzji przez ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczneA. P.u płatnika składek(...) S.A.w wysokości ustalonej i zgłoszonej przez Spółkę, a także zasądzenie od organu na rzecz odwołującego się kosztów postępowania za obie instancje. Organ rentowy nie wniósł odpowiedzi na apelację, jedynie na rozprawie apelacyjnej 20 kwietnia 2022 r. pełnomocnik organu łącząc się zdalnie wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od odwołującej się spółki na rzecz I Oddziału ZUS wW.kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, nie uzasadniając merytorycznie tego stanowiska. Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu. Odwołująca się spółka podniosła w apelacji szereg zarzutów, zarówno mających wykazać dopuszczenie się przez Sąd pierwszej instancji naruszeń przepisów postępowania, jak i przepisów materialnoprawnych. Podnosząc zarzuty naruszenia przez Sąd przepisów postępowania apelująca spółka upatrywała wadliwości wydanego wyroku, przede wszystkim w naruszeniu przez Sąd Okręgowy zasady swobodnej oceny dowodów. Odnosząc się do tego zarzutu wskazać należy, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego i sądów powszechnych sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, dokonując wyboru określonych środków dowodowych. Jeżeli z danego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to dokonana przez sąd weryfikacja nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego samego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych, praktycznych związków przyczynowo-skutkowych (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z 11 stycznia 2001 r., sygn. I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r. Nr 5, poz. 33 i z 17 maja 2000 r., sygn. I CKN 1114/99, Legalis nr 278874 oraz wyrok SN z 14 stycznia 2000 r., sygn. I CKN 1169/99, OSNC 2000 r. Nr 7-8, poz. 139). Zdaniem Sądu Apelacyjnego, ocena dowodów dokonana przez Sąd Okręgowy w przedmiotowej sprawie nie narusza, ani reguł logicznego myślenia, ani zasad doświadczenia życiowego, czy właściwego kojarzenia faktów. Nie sposób również przypisać Sądowi Okręgowemu błędu w ocenie mocy poszczególnych dowodów. Zaznaczyć należy, że Sąd orzekający w pierwszej instancji ocenił dowody zgodnie zart. 233 § 1 k.p.c.i odniósł ich znaczenie do całego, zebranego w sprawie materiału dowodowego. O uchybieniu powołanemu przepisowi nie świadczy możliwość przyjęcia odmiennej hierarchii dowodów - jeżeli nie towarzyszy temu wiarygodny wywód wskazujący na brak logiki w przyjętym przez sąd wywodzie. Odwołująca się(...) S.A.nie wykazała natomiast, aby Sąd Okręgowy oceniając materiał dowodowy uchybił zasadom logicznego rozumowania czy doświadczenia życiowego. Wskazywana przez odwołującą się spółkę alternatywa nie pozbawia prawidłowości oceny dokonanej przez Sąd tylko przedstawia odmienny obraz faktów, który jednak nie może zastąpić, bez wykazania błędów, rozumowania sądu w zakresie ustalonego stanu faktycznego. Stwierdzić zatem trzeba, że Sąd pierwszej instancji dokonał niewadliwej selekcji przedstawionych przez strony dowodów i w sposób prawidłowy nadał (lub odebrał) im przymiot wiarygodności. Uprawnienie do selekcji materiału dowodowego przez sąd przy zastosowaniu odpowiednich kryteriów stanowi istotę zasady swobodnej oceny dowodów opisanej wart. 233 § 1 k.p.c.Samo subiektywne przekonanie odwołującej się spółki, wynikające z niekorzystnej dla niej oceny materiału dowodowego, nie może natomiast stanowić podstawy do uznania oceny Sądu za nielogiczną czy niezgodną z zasadami doświadczenia życiowego. Mając jednak na uwadze treść sformułowanych przez apelującego zarzutów dotyczących ustaleń stanu faktycznego oraz w uwzględnieniu wniosku pełnomocnika odwołującej się spółki sformułowanego na rozprawie apelacyjnej 2 grudnia 2021 r., Sąd Apelacyjny uzupełnił materiał dowodowy dążąc do jak najbardziej wszechstronnego wyjaśnienia faktów istotnych dla przedmiotu sporu. Pełnomocnik odwołującej się wniósł o przeprowadzenie dodatkowych dowodów przez dopuszczenie dowodów z zeznań świadkówA. L.iJ. U.na okoliczność wykazania, że usługi wykonywane przez ubezpieczonego nie stanowiły świadczenia pracy na rzecz(...) S.A., braku współpracy pomiędzy(...) S.A.i (...) sp. z o.o.w okresie, którego dotyczyła kontrola oraz braku przepływów finansowych pomiędzy tymi spółkami, braku zawierania umów o podwykonawstwo i o współpracę i umowę o przekazaniu pracowników pomiędzy tymi spółkami. Na rozprawie 8 lutego 2022 r. Sąd odwoławczy postanowił dopuścić dowód z przesłuchania w charakterze świadkówA. L.iJ. U.na okoliczność wykonywania czynności przezA. P.w ramach stosunku pracy, oraz na rzeczspółki (...), oraz na okoliczność współpracy pomiędzyspółkami (...)w okresie, którego dotyczy decyzja. ŚwiadekA. L., pełniący funkcję prezesa zarząduA.Polska w latach 2010-2018 zeznał, że nie zna szczegółów uczestnictwa w programie(...), albo ich nie pamięta. Potwierdził, żeA. P.był zatrudniony na podstawie umowy o pracę, ale stwierdził, że nie zna szczegółów tego zatrudnienia. Potwierdził jednak, że w warunkach programu stażowego(...)był zapis o zatrudnieniu na podstawie umowy o pracę w(...), a program stażowy prowadziłaspółka (...), która była organizatorem programu stażowego. W(...) spółki (...)uczestnicy programu stażowego również wykonywali czynności w ramach tego programu. Program stażowy był programem edukacji, jego funkcją było rozwinięcie umiejętności samodzielnego programowania oraz w zespołach programistycznych.A. P.był zatrudniony współce (...), po to aby mógł wykonywać zadania z zakresu programowania. Uczestnicy programu stażowego(...)otrzymywali do wykonania zadania w ramach zatrudnienia na podstawie umowy o pracę współce (...). Te zadania, które otrzymywali stażyści miały służyć ich rozwojowi, także w zakresie umiejętności pracy zespołowej i w przyszłości programowaniu profesjonalnemu. Miało to służyć podniesieniu ich kwalifikacji, do takiego poziomu, który uczyniłby ich bardziej atrakcyjnymi na rynku. Sąd Apelacyjny nie dał wiary świadkowi co do twierdzeń, że nie było powiązań międzyspółkami (...)i(...), jak również co do braku jego orientacji w powiązaniach kapitałowych między spółkami i braku wiedzy na temat szczegółów programu(...)oraz zasad przy zastosowaniu których stażyści pracując w(...)wykonywali czynności w ramach programu(...)na podstawie umowy z(...). Świadek ów bowiem przez 8 lat był prezesem zarządu(...)i brał udział w przygotowaniach do programu(...), był też doradcą zarządu(...)zanim został prezesem zarządu(...). Należy zatem przyjąć, że był zorientowany co do powiązań kapitałowych między spółkami, które były oczywiste, jak również co do szczegółów realizacji programu(...). Sąd Apelacyjny uznał za wiarygodne także w części zeznania świadkaJ. U., który od 30 lat jest pracownikiemspółki (...), a przez kilka lat od 2006 r. był prezesem spółki(...). Za wiarygodne należy uznać zeznania, znajdujące potwierdzenie także w innych dowodach zebranych w sprawie, że ideą programu stażowego było wykształcenie na odpowiednim poziomie programistów w związku z potrzebami na rynku.(...)miała prowadzić szkolenia teoretyczne przygotowujące do programowania, natomiast stażyści uczestniczyli w projektach prowadzonych w zakresie informatycznym przez(...). Uczestnicy programu stażowego byli jednocześnie zatrudnieni, tak jak ubezpieczony w niniejszej sprawie, na podstawie umów zlecenia np. w(...)i z tego tytułu otrzymywali wynagrodzenie.A. P.wykonywał pracę w projekcie zleconym w(...)i na rzecz tej spółki wykonywał zlecone mu zadania. Stażyści otrzymywali takie zadania, z których byli rozliczani i otrzymywali wynagrodzenia. Była to zasada miesięcznych zadań rozliczanych zaraz po ich wykonaniu. Wysokość wynagrodzenia nie była ryczałtowa ale dostosowana do ilości czasu przeznaczonego na pracę dla spółki. Wynagrodzenie w każdym miesiącu mogło być teoretycznie inne, bo zależne od wykonanej liczby zadań. Wynagrodzenia rozliczali szefowie poszczególnych projektów. Zadania wykonane na rzecz(...)były rozliczane w ramach tej spółki. Sąd nie uznał za wiarygodne twierdzeń o braku jakichkolwiek umów dotyczących współpracy przy programie stażowym(...). Jak wynika z zeznań przesłuchanych świadków całością programu(...)zarządzała grupa(...), ale czynności świadczone na rzecz tej spółki były wykonywane w czasie pracy stażystów zatrudnionych, tak jak ubezpieczony w niniejszej sprawie, w(...). Biorąc pod uwagę powyższe zeznania stanowiące uzupełnienie materiału dowodowego zebranego w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji, należy uznać, że treść przesłuchanych w postepowaniu odwoławczym ww. świadków stanowi potwierdzenie ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Okręgowy. Nie ulega bowiem wątpliwości, żeA. P.będąc zatrudnionym na podstawie umowy o pracę w(...)świadczył także czynności na podstawie umowy zlecenia dla(...)w tym samym czasie, miejscu, bez jakiegokolwiek rozgraniczenia, z wykorzystaniem tego samego sprzętu. Sąd Apelacyjny pominął dowód z przesłuchania w charakterze stronyT. A.i ubezpieczonegoA. P., prawidłowo wezwanych na rozprawę celem przesłuchania, z uwagi na ich nieusprawiedliwioną nieobecność. Zważywszy na całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd Apelacyjny uznał, że jest on wystarczający do wydania rozstrzygnięcia. W konsekwencji, zebrany przez Sąd pierwszej instancji i uzupełniony w postępowaniu odwoławczym materiał dowodowy jednoznacznie potwierdza ustalenia tego Sądu, że wszystkie czynności zainteresowanegoA. P.wykonywane były w rzeczywistości w ramach stosunku pracy z odwołującą się(...) S.A.Mając powyższe na uwadze należało stwierdzić, że zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji zasady swobodnej oceny dowodów jest bezzasadny. Za niezasadny należało uznać także zarzut naruszeniaart. 328 § 2(obecnie 3271)k.p.c. Uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, obejmującej ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełnia te wymagania zawierając w swej treści ustalenia faktyczne adekwatne do przedmiotu sporu, wskazując dowody, na podstawie których Sąd dokonał tych ustaleń, ocenę dowodów, prawnomaterialną podstawę wyroku i zastosowane w tym zakresie przepisy oraz ich wykładnię. Powszechnie w orzecznictwie przyjmuje się, że zarzut naruszeniaart. 328 § 2(obecnie 3271)k.p.c.może być usprawiedliwiony tylko w wyjątkowych okolicznościach, tj. jedynie wtedy, gdy treść uzasadnienia orzeczenia Sądu pierwszej instancji uniemożliwia dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia lub w przypadku zastosowania prawa materialnego do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego, jak również braku wskazania podstawy prawnej oraz motywów, którymi kierował się sąd. Powyższe jest związane z tym, że sposób sporządzenia uzasadnienia orzeczenia z natury rzeczy nie ma wpływu na wynik sprawy jako, że uzasadnienie wyraża jedynie motywy wcześniej podjętego rozstrzygnięcia (por. wyrok Sądu Najwyższego z 7 stycznia 2010 r., sygn. II UK 148/09, LEX nr 577847). Opisana sytuacja w realiach niniejszej sprawy nie ma jednak miejsca gdyż pisemne motywy zaskarżonego wyroku przedłożone przez Sąd Okręgowy spełniają funkcję przypisaną przez ustawę uzasadnieniu orzeczenia, umożliwiając odtworzenie rozumowania sądu orzekającego, które znalazło wyraz w sentencji zapadłego orzeczenia. W ocenie Sądu Apelacyjnego uzasadnienie zaskarżonego wyroku posiada wszystkie niezbędne elementy konstrukcyjne, co umożliwia dokonanie pełnej kontroli instancyjnej orzeczenia Sądu pierwszej instancji. Zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd pierwszej instancji prawidłowo zastosował również przepisy prawa materialnego. Stosownie doart. 8 ust. 2a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz.U. z 2022 r. poz. 1009 ze zm., zwanej ustawą systemową), za pracownika, w rozumieniu tej ustawy, uważa się również osobę wykonującą pracę na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie zKodeksem cywilnymstosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowy o dzieło, jeżeli umowę taką zawarła z pracodawcą, z którym pozostaje w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonuje pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostaje w stosunku pracy. Powyższe rozwiązanie legislacyjne jest wyrazem dążenia ustawodawcy do objęcia obowiązkiem opłacania składek na ubezpieczenia społeczne przychodów z umów zlecenia i o dzieło zawartych, bądź wykonywanych (choćby pośrednio) na rzecz tego samego pracodawcy, a tym samym uniemożliwienie pracodawcom, będącym płatnikami składek na ubezpieczenie osób zatrudnionych na podstawie stosunku pracy, unikania powinności uiszczenia składek od przychodów osiąganych w związku z wykonywaną na ich rzecz pracą oraz przeciwdziałanie praktyce unikania regulowania wobec pracowników zobowiązań z tytułu godzin nadliczbowych. W orzecznictwie Sądu Najwyższego jednolicie przyjmuje się, iż pojęcie „pracownika” w rozumieniu powyższego unormowania ma szerszy zakres znaczeniowy niż pojęcie pracownika w rozumieniu przepisów prawa pracy (art. 2 k.p.iart. 22 § 1 k.p.), gdyż obejmuje ono również osoby wykonujące pracę na podstawie umów cywilno-prawnych lub umów, do których stosuje się przepisykodeksu cywilnego, w sytuacji, gdy umowę tę zawarły z pracodawcą, z którym pozostają w stosunku pracy lub jeżeli w ramach tej umowy wykonują pracę na rzecz tego pracodawcy, choćby umowa cywilno-prawna została zawarta z osobą trzecią (por. uchwała Sądu Najwyższego z 2 września 2009 r., sygn. II UZP 6/09, Legalis nr 165647; wyrok Sądu Najwyższego z 18 października 2011 r., sygn. III UK 22/11, Legalis nr 453491; postanowienie Sądu Najwyższego z 26 stycznia 2012 r., sygn. III UK 64/11, Legalis nr 478659). Objęcie zatem definicją pracownika - oczywiście dla potrzeb prawa ubezpieczeń społecznych - nie tylko pracowników w znaczeniu, jakie temu pojęciu nadają przepisykodeksu pracy, ale także osób zatrudnionych na podstawie umów cywilnoprawnych (m.in. agentów, zleceniobiorców, wykonawców dzieła) oznacza jednoczesne rozszerzenie pracowniczego tytułu obowiązkowego podlegania ubezpieczeniom społecznym, co wpływa na sposób ustalania podstawy wymiaru składek na to ubezpieczenie. Hipotezą normy prawnej wynikającej zart. 8 ust. 2aww.ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychobjęte są dwa rodzaje relacji pomiędzy zainteresowanymi podmiotami. Pierwszą jest sytuacja, gdy oba stosunki (pracowniczy i cywilnoprawny) dotyczą tych samych podmiotów jednocześnie występujących wobec siebie w roli pracodawcy - zleceniodawcy i pracownika - zleceniobiorcy, drugą zaś sytuacja, gdy na istniejący stosunek pracy nakłada się stosunek cywilnoprawny między pracownikiem i osobą trzecią, na podstawie którego pracownik wykonuje pracę na rzecz pracodawcy (zleceniobiorcy itp.) w ramach łączącej pracodawcę z ową osobą trzecią umownej więzi prawnej. W tym ostatnim przypadku to w istocie pracodawca jest rzeczywistym beneficjentem pracy świadczonej przez pracownika - zleceniobiorcę, bez względu na to, czy w trakcie jej wykonywania pracownik pozostawał pod faktycznym kierownictwem pracodawcy i czy korzystał z jego majątku. Z regulacją art. 8 ust. 2a ustawy systemowej koresponduje unormowanie zawarte w art. 18 ust. 1a i w art. 20 ust. 1 tej ustawy, dotyczące zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. W sytuacjach, do których odwołuje się art. 8 ust. 2a ustawy systemowej, mamy do czynienia z jednym, szeroko ujętym pracowniczym tytułem obowiązkowego podlegania ubezpieczeniom społecznych, a zatem konsekwentnie w art. 18 ust. 1a i następczo w art. 20 ust. 1 tej ustawy nakazano w stosunku do tych ubezpieczonych uwzględnienie w podstawie wymiaru składek również przychodu z tytułu umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy, do której zgodnie zkodeksem cywilnymstosuje się przepisy dotyczące zlecenia albo umowy o dzieło. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się również, że pracodawca zlecając osobie trzeciej wykonanie określonych usług powinien to skalkulować, wiedząc, że będzie na nim w związku z tym ciążył obowiązek opłacenia składek na ubezpieczenia społeczne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2011r., sygn. akt III UK 22/11, OSNP 2012/21-22/266). Stanowisko odwołującej się spółki odnośnie zarzutu naruszenia art. 8 ust. 2a ustawy systemowej sprowadza się do negacji, że w rzeczywistości była ona jedynym beneficjentem pracy zainteresowanego oraz beneficjentem wykonywanych przez niego czynności na podstawie umów cywilnoprawnych z(...) Sp. z o.o.Sąd Apelacyjny nie podziela podnoszonych przez odwołującą się spółkę wątpliwości. Odwołująca się(...) S.A.będąc pracodawcąA. P.była jednocześnie jedynym beneficjentem czynności wykonywanych przez niego na podstawie umowy o współpracę z(...) Sp. z o.o.Zeznania przesłuchanych w sprawie świadków jednoznacznie wskazują na bto, że wykonywał on jedną pracę, która nie była w żaden rzeczywisty sposób rozdzielona na czynności wykonywane w ramach stosunku pracy oraz w ramach umowy o współpracę. WynagrodzenieA. P.było więc sztucznie rozdzielone i wypłacane na podstawie umowy o prace i umowy o współpracę, z czego większe dochody zainteresowany uzyskiwał z umowy o współpracę, nie podlegającej zgłoszeniu do ubezpieczeń społecznych z uwagi na zbieg z tytułem w postaci umowy o prace z(...).(...)S.A. była organizatorem programu(...), który realizowała za pośrednictwem powiązanych ze sobąspółek (...) Sp. z o.o.i (...) S.A.(spółek zależnych). Celem zawarcia zA. P.jednocześnie dwóch umów, umowy o pracę oraz umowy cywilnoprawnej było zaniżenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne u płatnika tych składek(...) S.A.z tytułu wykonywanej przez zainteresowanego pracy. W ocenie Sądu Apelacyjnego zatrudnienie zainteresowanegoA. P.na podstawie umowy o pracę w odwołującej się(...) S.A.jednocześnie zaś w(...) Sp. z o.o.na podstawie umów cywilnoprawnych służyło zminimalizowaniu obowiązku składkowego - biorąc pod uwagę pierwszeństwo pracowniczego tytułu ubezpieczenia. Zainteresowany osiągał bowiem dochód wyższy w ramach umowy cywilnoprawnej od dochodu osiąganego w ramach stosunku pracy, pomimo że w rzeczywistości wykonywał jedną i tę samą pracę na rzecz swojego pracodawcy. Ratio legis art. 8 ust. 2a ustawy systemowej stanowi uniemożliwienie korzystania przez pracodawców z umów cywilnoprawnych w celu zatrudniania własnych pracowników do realizacji tych samych zadań, które wykonują oni w ramach łączącego strony stosunku pracy, by w ten sposób ominąć ograniczenia wynikające z ochronnych przepisów prawa pracy oraz uniknąć obciążeń z tytułu obowiązku uiszczania składek na ubezpieczenia społeczne od tychże umów. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy znajduje zastosowanie art. 8 ust. 2a ustawy systemowej, co oznacza, że pracodawca, ustalając podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne wyłącznie z tytułu stosunku pracy postępował niewłaściwie, powinien bowiem zsumować wynagrodzenie z umowy cywilnoprawnej z wynagrodzeniem ze stosunku pracy. Podsumowując należało uznać, że zaskarżony wyrok odpowiada prawu, a przychódA. P.z tytułu umów cywilnoprawnych zawartych z(...) Sp. z o.o.wchodzi do podstawy wymiaru składek u(...) S.A.z tytułu wykonywanej przez zainteresowanego pracy w odwołującej się spółce jako pracodawcy. Uwzględniając powyższe rozważania faktyczne i prawne, Sąd Apelacyjny na podstawieart. 385 k.p.c.oddalił apelację, o czym orzekł w punkcie I wyroku. O kosztach zastępstwa prawnego organu rentowego w instancji odwoławczej Sąd Apelacyjny orzekł w punkcie II wyroku, zgodnie z wnioskiem sformułowanym na rozprawie apelacyjnej 20 kwietnia 2022 r. przez pełnomocnika organu rentowego, mając na uwadze wynikającą zart. 98 k.p.c.zasadę odpowiedzialności strony za wynik procesu. Wysokość tych kosztów ustalona została na podstawie § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 265 ze zm.), według stanu prawnego obowiązującego w dniu wniesienia apelacji, a nie na podstawie § 2 pkt 5 tego rozporządzenia, z uwagi na to, że organ rentowy nie złożył odpowiedzi na apelację, a pełnomocnik organu rentowego, obecny na jednym z trzech terminów rozprawy apelacyjnej zgłosił wniosek o przyznanie kosztów zastępstwa prawnego, nie przedstawiając jednak jakiegokolwiek uzasadnienia merytorycznego stanowiska procesowego strony pozwanej. Mając zatem na uwadze znikomy nakład pracy pełnomocnika organu rentowego Sąd Apelacyjny uznał, że adekwatną stawką kosztów zastępstwa będzie kwota ryczałtowa określona w § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia. Kończąc uzasadnić należy jednoosobowy skład Sądu odwoławczego wskazując, że zgodnie z art. 15zzs1 ust. 1 pkt 4 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1842 ze zm.), w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 oraz w ciągu roku od odwołania ostatniego z nich, w sprawach rozpoznawanych według przepisówKodeksu postępowania cywilnegow pierwszej i drugiej instancji sąd rozpoznaje sprawy w składzie jednego sędziego. Przepis art. 15zzs1 w brzmieniu nadanym ustawą z 28 maja 2021 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 1090) zgodnie z przepisem przejściowym - art. 6 - znajduje zastosowanie do postępowań rozpoznawanych według przepisówKodeksu postępowania cywilnegowszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej, a sprawy, które przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy sąd rozpoznawał w składzie innym niż jednego sędziego, w dalszym ciągu prowadzone są przez tego sędziego, któremu sprawa została przydzielona jako referentowi, do zakończenia sprawy w danej instancji. SSA Ewa Stryczyńska

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie date: '2022-04-20' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Ewa Stryczyńska legal_bases: - art. 8 ust. 2a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c. - art. 22 Kodeksu pracy - art. 16 § 2 k.p.a. - art. 81 ust. 1, 5 i 6 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych recorder: starszy sekretarz sądowy Beata Wachowicz signature: III AUa 929/17 ```

154005000001006_II_Ka_000225_2016_Uz_2016-08-10_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Ka 225/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 sierpnia 2016 roku Sąd Okręgowy w Krośnie w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: SSO Arkadiusz Trojanowski Sędziowie: SSO Artur Lipiński SSO Janusz Szarek Protokolant: sekr. sądowy Renata Walczak przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Krośnie –Mirosława Romana po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 sierpnia 2016 roku sprawyP. F.,s.Z.iE.zd.G.,ur. (...)wN. oskarżonego o przestępstwo zart. 233 § 1 k.k. z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Lesku Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Ustrzykach Dolnych z dnia 31 marca 2016 roku, sygn. akt VI K 208/15 I utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy, II zasądza od oskarżonegoP. F.na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu za postępowanie odwoławcze w kwocie 140 zł /sto czterdzieści złotych, w tym opłatę za drugą instancję w kwocie 120 zł /sto dwadzieścia złotych/. UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 31 marca 2016r., sygn. VI K 208/15, Sąd Rejonowy w Lesku, Zamiejscowy Wydział VI Karny z/s w Ustrzykach Dolnych uznał oskarżonegoP. F.za winnego tego, iż w dniu 24 lutego 2015r., wU., pow.(...), woj.(...)w Komendzie Powiatowej Policji wU., będąc uprzednio pouczonym o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, składając zeznania w charakterze świadka mające służyć za dowód w postępowaniu(...)44/15, o przestępstwo zart. 178a § 1 k.k.w zw. zart. 178a § 4 k.k., podał nieprawdziwe zeznania, co do okoliczności, żeT. W.w dniu 15 lutego 2015r. nie kierował samochodem markiV. (...), to jest przestępstwa zart. 233 § 1 k.k. Za przypisany czyn Sąd skazał oskarżonego, na podstawie powyższego przepisu, na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności. Ponadto, Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Panstwa koszty procesu, w tym opłatę. Powyższy wyrok, w części dotyczącej kary, zaskarżył obrońca oskarżonego. Apelacja zarzuciła rażącą niewspółmierność kary orzeczonej przez Sąd i zupełne pominięcie tego, iż: 1 na zasadzieart. 69 § 1 k.k.istniała możliwość wymierzenia oskarżonemu kary z warunkowym zawieszeniem wykonania, mimo że oskarżony był wcześniej karany, a w takim przypadku i tak kara spełniłaby swoje cele; 2 wyrok wydany 20 lipca 2010r. w sprawie VI K 184/10 uległ już zatarciu, chociaż z niewiadomych względów znajduje się w karcie karnej, albowiem upłynął już okres próby, a nawiązka została zapłacona; 3 oskarżony, zeznając nieprawdę, a chcąc ratować kolegę, był niejako zmuszony podać szereg okoliczności, które miały uwiarygodnić jego fałszywe zeznania – a zatem była to jego linia obrony, która nie może świadczyć o znacznym zdemoralizowaniu i całkowitym braku poszanowania dla prawa. Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności na okres próby wskazany przez Sąd, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Sąd Odwoławczy zważył, co następuje: Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie. Orzeczenie Sądu pierwszej instancji w zakresie wymierzonej oskarżonemu kary jest prawidłowe i zasługuje na utrzymanie. O ile rację ma obrońca, kiedy podnosi fakt, iż wyrok Sądu Rejonowego w Lesku, Zamiejscowego Wydziału VI Karnego z/s w Ustrzykach Dolnych z dnia 20 lipca 2010r., sygn. VI K 184/10, nie mógł być brany pod uwagę, gdyż skazanie uległo zatarciu, to w ocenie Sądu Odwoławczego nie zmienia to w żaden istotny sposób poglądu na temat braku pozytywnej prognozy kryminologicznej u oskarżonegoP. F.. Tym samym uchybienie jakie słusznie podniesiono, nie jest takim uchybieniem, jakie mogłoby mieć, albo jakie miałoby wpływ na treść wyroku i na orzeczenia bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Badając względne przyczyny odwoławcze zart. 438 k.p.k.Sąd odwoławczy nie ogranicza się tylko do stwierdzenia uchybienia, ale musi także ocenić jego potencjalny wpływ na treść orzeczenia. W niniejszej sprawie, wpływu takiego nie było. Punktem wyjścia jest ustalenie, iż nawet jeżeli opisany wyżej wyrok nie mógłby być brany pod uwagę, to i takP. F.jest osobą dwukrotnie karaną, a kolejnego umyślnego przestępstwa dopuścił się w okresie próby. Warunkowo zawieszając wykonanie kary pozbawienia wolności w sprawie o sygn.. akt II K 22/13, Sąd Okręgowy w Krośnie przyjął wobecP. F.istnienie pozytywnej prognozy kryminologicznej czyli uznał, iż pomimo zawieszenia kary, nie popełni on więcej przestępstwa i będzie przestrzegał porządku prawnego. Czas dobitnie pokazał, że było inaczej i obecnie nie ma potrzeby prognozowania w oparciu o przeczucie, ale na podstawie faktów trzeba uznać, że pozytywnej prognozy kryminologicznej nie ma. Jeżeli oskarżony w okresie próby, gdy wiedział, iż jego wolność zależy od zachowywania pewnych reguł, decyduje się na popełnienie umyślnego przestępstwa, to musi się liczyć z tym, iż ponownie Sąd nie będzie dla niego tak wyrozumiały. Oskarżony chciał bronić kolegę i w ten sposób poświecił siebie. Był to świadomy wybór dorosłego człowieka, a obecnie trzeba tylko ponieść jego konsekwencje, które przecież były przewidywalne. Sąd nie może obecnie uznać, żeP. F.nie popełni kolejnego przestępstwa, skoro już mu się to zdarzyło, a nie powstrzymała go nawet świadomość, że ryzykuje własną wolność. Skoro taki argument nie podziałał, to prognoza kryminologiczna jest negatywna. Autor apelacji podkreśla, iż przepisart. 69 § 1 k.k.dawał prawo do warunkowego zawieszenia wykonania kary i pod względem formalnym w ówczesnym stanie prawnym w istocie tak było. Natomiast nadal kluczowym czynnikiem dla Sądu musiała być pozytywna prognoza kryminologiczna, a konkretnie jej oczywisty brak w omawianym przypadku sprawcy niepoprawnego. Próba usprawiedliwiania w apelacji oskarżonego, że aby uwiarygodnić fałszywe zeznania musiał wymyślić szereg okoliczności, nie może w żaden sposób pomóc oskarżonemu. Wręcz utwierdza to Sąd w przekonaniu o braku poszanowania reguł prawa. Fałszywych zeznań nie składał on od razu, bez przemyślenia, ale miał czas się nad tym zastanowić i zrobił to w pełni umyślnie, a to trzeba ocenić negatywnie. Określenie „rażącej niewspółmierności kary” było przedmiotem wielokrotnych rozważań doktryny i orzecznictwa Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych. Wypracowano w tym zakresie spójne stanowisko. W jego myśl o „rażącej niewspółmierności kary w rozumieniuart. 438 pkt 4 k.p.k.nie można mówić w sytuacji gdy Sąd wymierzając karę, uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskaźnikami jej wymiaru, czyli wówczas gdy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego ustawową (art. 53 § 1 k.k.) zasadę sądowego wymiaru kary, nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się utrzymać w kontekście wymagań wynikających z ustawowych dyrektyw determinujących wymiar kary” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 1982r., Rw 542/82, OSNKW 1982/12/90). W omawianej sprawie Sąd Rejonowy rozważył wszelkie czynniki, w tym obciążające oraz łagodzące i obiektywnie trzeba przyznać, że wymierzył karę łagodną, ponieważ jedynie 4 miesiące pozbawienia wolności. Nie jest to kara surowa, a więc także nie można mówić o jej rażącej niewspółmierności. Jej wysokość jest adekwatna do czynu, zaś bezwzględny charakter to konsekwencja niepoprawności sprawcy, działania rozmyślnego i w okresie próby orzeczonej za inne przestępstwo. Oskarżony wyraźnie dał do zrozumienia, że nie będzie przestrzegał reguł, nawet jeżeli od nich zależy jego wolność. Obecnie wykonanie kary bezwzględnej, powinno mu pomóc w rozsądniejszym ustalaniu priorytetów. Dla sprawcy niepoprawnego tylko kara bezwzględna może przynieść pozytywny skutek zapobiegawczy na przyszłość, by zrozumiał nieopłacalność łamania prawa. Kara nie jest zatem rażąco surowa, lecz adekwatna do winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu. Uznając, że apelacja jest nieuzasadniona, a wyrok słuszny, Sąd Okręgowy utrzymał go w mocy. Podstawą prawną orzeczenia Sądu Odwoławczego są przepisyart. 437 § 1 k.p.k.,art. 438 pkt 4 k.p.k.iart. 456 k.p.k. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono zgodnie zart. 636 § 1 k.p.k., natomiast o opłacie za drugą instancję na podstawieart. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Krośnie date: '2016-08-10' department_name: II Wydział Karny judges: - SSO Arkadiusz Trojanowski - SSO Janusz Szarek - SSO Artur Lipiński legal_bases: - art. 178a § 1 k.k. - art. 438 pkt 4 k.p.k. - art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych recorder: sekr. sądowy Renata Walczak signature: II Ka 225/16 ```

151020000000503_I_C_000296_2013_Uz_2014-12-18_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. I C 296/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 grudnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Słupsku I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Małgorzata Banaś Protokolant: Małgorzata Bugiel po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2014 r. w Słupsku na rozprawie sprawy z powództwaA. K. (1) przeciwkoTowarzystwu (...) S.A.wW. o zapłatę 1 zasądza od pozwanegoTowarzystwa (...) S.A.wW.na rzecz powodaA. K. (1)kwotę 328.572,35 zł (słownie: trzysta dwadzieścia osiem tysięcy pięćset siedemdziesiąt dwa złote 35/100) wraz odsetkami ustawowymi od dnia 17 listopada 2013 r. do dnia zapłaty; 2 zasądza od pozwanegoTowarzystwa (...) S.A.wW.na rzecz powodaA. K. (2)rentę w kwocie 1.422,92 zł z tytułu zwiększonych potrzeb oraz rentę w kwocie 171,31 zł z tytułu utraty zdolności do pracy zarobkowej, łącznie kwotę 1.594,23 zł (słownie: jeden tysiąc pięćset dziewięćdziesiąt cztery złote 23/100) płatną do 10-go dnia każdego miesiąca, poczynając od 1 września 2013 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w płatności każdej z rat; 3 ustala odpowiedzialność pozwanegoTowarzystwa (...) S.A.wW.za skutki wypadku z dnia 12 maja 2005 r., jakie mogą u powoda wystąpić w przyszłości; 4 oddala powództwo w pozostałym zakresie; 5 ustala, iż powód ponosi koszty procesu w 70%, pozwany w 30%, pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu po uprawomocnieniu się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie. Na oryginale właściwy podpis Sygn. akt I C 296/13 UZASADNIENIE PowódA. K. (1)w pozwie złożonym do Sądu Okręgowego w dniu 20 września 2013r. wniósł o zasądzenie od pozwanegoTowarzystwa (...) S.A.wW.na swoją rzecz kwoty; 1 930.000 zł tytułem zadośćuczynieniaza krzywdę, jakiej doznał w wyniku wypadku komunikacyjnego który miał miejsce w dniu 12 lutego 2005 roku, wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 2 sierpnia 2012r. do dnia zapłaty, 2 316.608,22 zł tytułemodszkodowaniawraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 31 - ego dnia od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu, 3 3.531,91 zł tytułem rentyw związku ze zwiększeniem się potrzeb,płatnej do 10 - ego każdego miesiąca począwszy od września 2013r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w zapłacie każdej z rat; 4 285,53 zł miesięcznie tytułem renty z tytułu utraty zdolności do pracy zarobkowej i zmniejszonych widoków na przyszłośćpłatnej do 10 - ego dnia każdego miesiąca, począwszy od września 2013 r., wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w zapłacie każdej z rat; 5 ustaleniaodpowiedzialności na przyszłość strony pozwanej wobec powoda za skutki wypadku. Nadto powód domagał się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego roszczenia powód wskazał, że w wyniku wypadku do jakiego doszło w dniu 12.02.2005 r. wS.naul. (...)ok. godziny 3.20, na skutek doznanych w nim urazów w szczególności uszkodzenia rdzenia kręgowego doszło u niego do porażenia kończyn górnych i dolnych przez co stał się osobą całkowicie niezdolną do pracy i do samodzielnej egzystencji. Jednocześnie powód zaznaczył, iż określając wysokość roszczeń dochodzonych niniejszym pozwem, uwzględnił on przyczynienie się do powstania szkody w wysokości 50% wynikające z faktu, iż zgodził się na jazdę samochodem z kierowcą, który był pod wpływem alkoholu oraz na tym, że nie zapiął pasów bezpieczeństwa. PozwanyTowarzystwo (...) S.A.wW.,które przejęło i wstąpiło w prawa i obowiązki(...) Spółki AkcyjnejwW.w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany przyznał, że nie kwestionuje swojej legitymacji biernej, albowiem na podstawie umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej zawartej ze sprawcą wypadku, w wyniku którego poszkodowany została powód, przyjął na siebie odpowiedzialność gwarancyjną za skutki tego zdarzenia. Jednakże w przekonaniu strony pozwanej powództwo nie jest uzasadnione, albowiem na mocy ugody pozasądowej z dnia 12 lutego 2008 roku zawartej z pozwanym, powód oświadczył, iż zadośćuczynienie w kwocie 70.000,00 zł całkowicie zaspokaja roszczenia zarówno obecne, jak i mogące powstać w przyszłości oraz zrzekł się wszelkich dalszych roszczeń wynikających ze zdarzenia z dnia 12 lutego 2005 roku. W związku z powyższym oraz niekwestionowaną przez powoda okolicznością, iż pozwany wywiązał się z zawartej między stronami ugody, stwierdzić należy, iż zobowiązanie pozwanego względem powoda wynikające ze zdarzenia z dnia 12 lutego 2005 roku wygasło. Niezależnie od tego pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia powoda, albowiem zgodnie z brzmieniem przepisuart. 819 § 1 i 2 k.c.obowiązującym w dacie zdarzenia, roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat trzech, zaś bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do zakładu ubezpieczeń rozpoczyna się w dniu, w którym nastąpiło zdarzenie objęte ubezpieczeniem. Jednakże z daleko idącej ostrożności procesowej, ustosunkowując się do twierdzeń pozwu pozwany zakwestionował zasadność żądania przez powoda zadośćuczynienia w kwocie wyjściowej 2.000,000 zł jako rażąco wygórowane jak i ustalony stopień przyczynienia się poszkodowanego do skutków wypadku wywodząc, iż w jego ocenie łączny stopień przyczynienia powoda do zdarzenia winien być ustalony w wysokości 90%. Powód nie tylko bowiem nie miał zapiętych pasów bezpieczeństwa, ale również podróżował pojazdem z kierującym znajdującym się w stanie nietrzeźwości, oraz pod wpływem narkotyków. Pozwany zakwestionował również roszczenia powoda w zakresie kosztów leczenia, kosztów dojazdów, kosztów opieki, kosztów zniszczonej odzieży, lepszego odżywania, utraconych zarobków, z tytułu renty wyrównawczej, oraz renty na zwiększone potrzeby jako nie pozostające w normalnym związku przyczynowym ze szkodą i jako nieudowodnione. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 12 lutego 2005 roku wS.naul. (...)około godziny 3.20 rano kierujący pojazdem m-kiV. (...)R. W.zjechał gwałtownie na pas zieleni rozdzielający przeciwne kierunki jazdy i uderzył w słup lampy oświetleniowej w wyniku, czego poniósł on śmierć na miejscu, natomiast jego pasażerowieW. S.,P. C.iA. K. (1)doznali obrażeń ciała. Przeprowadzone badanie krwiR. W.na zawartość alkoholu wykazało, że znajdował się on w stanie nietrzeźwości tj. 1,4 promila alkoholu etylowego. W pojeździe zabezpieczono woreczek foliowy z zamknięciem „strunowym" z zawartością suszu roślinnego koloru zielono brunatnego, co do którego istniało uzasadnione podejrzenie, że substancja ta jest środkiem odurzającym, której posiadanie jest zabronione. Przed zdarzeniem wszyscy jego uczestnicy przebywali w klubie nocnym(...)wS.gdzie wspólnie spożywali alkohol. W pobranej o godzinie 5.20 odA. K. (1)krwi stwierdzono 0,6 promila alkoholu etylowego. bezsporna, nadto przesłuchania poszkodowanych - uczestników zdarzenia akta Prokuratury Rejonowej wS.4Ds.(...)k. 145-148, 157-160, 167-170. Bezpośrednio po zdarzeniu powódA. K. (1)został przewieziony doWojewódzkiego Szpitala (...)wS.i umieszczony na OddzialeN.i(...)gdzie przebywał do dnia 30 marca 2005r. W następstwie tego zdarzenia komunikacyjnego u powoda zdiagnozowano jako skutek wypadku złamania trzonu, nasad, łuku wyrostków stawowych i wyrostka poprzecznego lewego kręgu C5, wybuchowego złamania trzonu kręgu C6, złamania wyrostka poprzecznego po stronie prawej oraz łuku trzonu kręgu C6, złamania trzonu i łuku kręgu C7, znacznego zwężenia kanału kręgowego na poziomie C6 - C7 wskutek przemieszczenia odłamów kostnych i załamania osi kręgosłupa, powstałego na skutek złamań kręgów C5 - C6 i przemieszczenia się odłamów kostnych, porażenia 3 - kończynowego masywnego niedowładu odsiebnego kręgosłupa (porażenie ruchów dłoni i nadgarstka), utraty 3 zębów i naruszenie 3 kolejnych, rany ciętej głowy. Z uwagi na te urazy w ciągu trzech godzin od wypadku przeprowadzono korpektomię kręgów C5 i C6 oraz częściowo C7 (powstały ubytek kostny uzupełniono pobraną doraźnie z talerza biodrowego belką kostną) i dodatkowo przeprowadzono stabilizację odcinka kręgosłupa od C4 do C7 płytką ORION. Kilka dni po wypadku konieczna okazała się także tracheotomia ze względu na problemy z odkrztuszaniem wydzieliny z drzewa oskrzelowego. dowód: dokumentacja medycznaWojewódzkiego Szpitala (...)wS.k.32-72. W dniu 30 marca 2005r. powód został przekazany do Oddziału(...)Szpitala (...)wK.gdzie przebywał do dnia 13 czerwca 2005r. W trakcie hospitalizacji prowadzono naukę siedzenia w wózku stabilizującym plecy i głowę, pionizację na stole pionizacyjnym, nauką posługiwania się prawą kończyną górną, rehabilitację bierną. Powód wypisany został do domu siedzący na wózku stabilizującym plecy i głową, zacewnikowany w stanie wymagającym stałej opieki pielęgnacyjnej i zaspakajania podstawowych potrzeb życiowych przez osoby drugie. W okresie pobytu powoda w szpitalu był on odwiedzany przez najblizszych członków swojej rodziny, matkę i brata. dowód: dokumentacja medycznaSzpitala (...)wK.k.73-118, zeznaniaśw. E. K.k. 365-366, A.K.k.367. Pismem z dnia 7 lipca 2005r. powód zwrócił się do pozwanego o wypłatę kwoty 202.619,89 zł z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę i odszkodowania za skutki wypadku komunikacyjnego. W postępowaniu z ubezpieczycielem powoda w oparciu o udzielone pełnomocnictwo, podpisane jednak przez matkę powodaE. K.reprezentowałaKancelaria (...)zG.. Decyzją z dnia 7 września 2005r. pozwany przyznał i zapłacił na rzecz powoda kwotę 4.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, a następnie decyzją z dnia 12 grudnia 2005 r. dalszą kwotę 20.000,00 zł. Kolejną decyzją z dnia 11 stycznia 2006 r. pozwany przyznał i zapłacił na rzecz powoda tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę dalszą kwotę 36.000,00 zł oraz kwotę 746,58 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia i 469,09 zł tytułem zwrotu kosztów przystosowania mieszkania do potrzeb osoby niepełnosprawnej. Następnie decyzją z dnia 1 marca 2006r. pozwany przyznał i zapłacił na rzecz powoda kwotę 1.000,00 zł tytułem kosztów leczenia stomatologicznego, a decyzją z dnia 30 marca 2006r. pozwany przyznał i zapłacił na rzecz powoda kwotę 767,27 zł tytułem zwrotu dalszych kosztów leczenia. Pozwany odmówił przyznania powodowi renty z tytułu utraty zdolności do pracy wskazując w uzasadnieniu swojej decyzji, iż powód nie wykazał by przed wypadkiem pracował lub poszukiwał pracy. Bezsporne- nadto decyzje pozwanego k. 167-171, akta szkody. W dniu 22 marca 2006r. powód został przyjęty na leczenie na oddział(...)Wojewódzkiego Szpitala (...)wS.gdzie wykonano RTG układu moczowego i rozpoznano obecność licznych złogów w pęcherzu moczowym, a następnie wykonano zabieg cystoskopii zakończony kruszeniem złogów. dowód: dokumentacja medycznaWojewódzkiego Szpitala (...)wS.k.119. W dniu 9 lipca 2007r. matka powodaE. K.udzieliła pełnomocnictwa(...) Sp. z o. o.wL.doreprezentowania jejwobec sprawcy zdarzenia, powodującego szkodę wobec zakładów ubezpieczeń, ponoszących odpowiedzialność za zaistniałą szkodę oraz innych podmiotów i organów administracji publicznej, organów policji i prokuratury oraz sądów w sprawach związanych z ustaleniem okoliczności powstania i rozmiaru szkody, powstałej w dniu 12 lutego 2005r. W oparciu o powyższe pismem z dnia 31 lipca 2007r.(...) Sp. z o. o.wL.wystąpiła do pozwanego o wypłatę na rzecz poszkodowanegoA. K. (1)kwoty 120.000 zł tytułem zadośćuczynienia. W wyniku prowadzonych korespondencyjnie pomiędzy(...) Sp. z o. o.wL.a pozwanym ubezpieczycielem negocjacji w dniu 12 lutego 2008r. doszło do podpisania między nimi ugody na mocy której ustalono ostateczną wysokość należnegoA. K. (1)zadośćuczynienia za szkodą komunikacyjną z dnia 12.02.2005r. w następstwie której doznał on ciężkich obrażeń ciała w kwocie 70.000 zł i wobec wypłacenia dotychczas z tego tytułu 60.000 zł dopłacono kwotę 10.000 zł, którą przekazano na konto(...) Sp. z o. o.wL..dowód: akta szkody k. 271-302. W dniu 3 grudnia 2010r. i następnie od dnia 26 sierpnia 2011r. do 29 sierpnia 2011r. powód ponownie przebywał na Oddziale(...)Wojewódzkiego Szpitala (...)wS.z rozpoznaniem obecności ropień moszny, który nacięto i założono cystostomię. Zalecono przy wypisie dalsze leczenie i kontrolę w poradni urologicznej oraz ustalono termin wytworzenia stałej cystostomii co wykonano w dniu 19 września 2011r. dowód: dokumentacja medyczna k. 119-151. Pismem dnia 9 maja 2012 r. skierowanym do pozwanego powód potwierdził, że kwota 70.000 zł została przyjęta przez niego na poczet należnego mu zadośćuczynienia. Jednocześnie oświadczył, że nie potwierdził i odmawia potwierdzenia ugody w zakresie ustaleń, że wypłacona na podstawie ugody kwota zaspokaja wszelkie jego roszczenia z tytułu powstałej szkody, a także w zakresie zrzeczenia się dalszych roszczeń w stosunku do pozwanego. Nadto powód wskazał, że ugoda zawarta w dniu 12 lutego 2008 r. jest częściowo bezskuteczna z uwagi na to, żeE. K.przekroczyła zakres udzielonego jej przez powoda w dniu 8 lipca 2007r. pełnomocnictwa, bowiem nie była upoważniona do udzielenia pełnomocnictwa(...) Sp. z o.o.wL., gdyż nie zawierało ono umocowania do ustanawiania pełnomocników substytucyjnych. Następnie powód, reprezentowany przez kolejnego pełnomocnika(...)T. R., pismem z dnia 27 czerwca 2012 r., doręczonym w dniu 2 lipca 2012 r., zażądał od pozwanego zapłaty na jego rzecz dalszej kwoty 1.430.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. dowód: akta szkody k. 306-336. PowódK.A.doznał w wypadku komunikacyjnym z dnia 12 lutego 2005r. pourazowego uszkodzenia rdzenia kręgowego w odcinku szyjnym, na poziomie C3 -C6. W przebiegu wieloodłamowego złamania kręgów C4, C5, C6 ze zwężeniem kanału kręgowego i załamaniem osi kręgosłupa doszło do trwałego uszkodzenia rdzenia kręgowego. Następstwem przebytego urazu jest porażenie kończyn górnych i dolnych, z zachowaniem śladowego ruchu w palcach prawej ręki. Zniesione jest czucie skórne na tułowiu i kończynach górnych i dolnych poniżej uszkodzenia rdzenia kręgowego na poziomie C6 z zaburzeniem trofiki skóry i zniesieniem czucia głębokiego w stawach kończyn górnych i dolnych. U powoda doszło do wytworzenia automatyzmu rdzeniowego w zakresie regulacji czynności zwieraczy pęcherza moczowego i odbytnicy, bez świadomej kontroli czynności zwieraczy. Powód utracił zdolność samodzielnego poruszania się, zmiany położenia ciała, samodzielnego przyjmowania postawy siedzącej i stojącej oraz wykonywania czynności samoobsługi. Zagrożeniem pogorszenia stanu zdrowia jest łatwość powstawania odleżyn w miejscach narażonych na długotrwały ucisk skóry tułowia i kończyn. Deficyt ruchu z powodu porażeń i zaburzenia napięcia mięśniowego prowadzi do utrwalonych patologicznych ustawień w stawach kończyn górnych i dolnych. Zwolnienie krążenia żylnego w kończynach dolnych jest zagrożeniem powstawania zakrzepów żylnych w kończynach dolnych i miednicy. Niemożliwe jest odzyskanie sprawności jaką miał powód przed wypadkiem. Niemożliwe jest również uzyskanie jakiejkolwiek poprawy stanu neurologicznego. Urazowe uszkodzenie rdzenia kręgowego w odcinku szyjnym jest trwałe. Rdzeń nie ma możliwości regeneracji i reinerwacji. Powód wymagał i nadal wymaga stałej pomocy osób trzecich w zaspakajaniu podstawowych potrzeb życiowych. Obrażenia jakich doznał powód spowodowały u niego trwały uszczerbek na zdrowiu, którego wysokość wynosi 100%. Aktywność życiowa powoda jest trwale upośledzona i zredukowana do aktywności psychicznej. Pourazowe uszkodzenie rdzenia kręgowego w odcinku szyjnym, spowodowało całkowity brak kontroli czynności mięśni zwieraczy pęcherza moczowego i mięśnia zwieracza odbytu. Powód utracił również zdolność płodzenia. W ocenie biegłego psychologaA. K. (1)doznał poważnego uszczerbku na zdrowiu psychicznym. Kontakty społeczne powoda po wypadku uległy znacznemu ograniczeniu. On sam nie może inicjować spotkań, a dawni koledzy przychodzą rzadko. Stan ten utrzymuje się od czasu wypadku, co nie sprzyja utrzymaniu zdrowia psychicznego. W ocenie biegłego powodowi potrzebne jest wsparcie psychologiczne, ale niekoniecznie musi to być wsparcie zawodowego psychologa. Celowym byłyby wyjazdy na turnusy rehabilitacyjne co umożliwiłby nawiązanie nowych przyjaźni i znajomości. dowód: opinia biegłego lekarza neurologa, urologa, psychologa k. 389-396,418-422 i 445-448. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Odnosząc sie w pierwszej do najdalej idących zarzutów materialno prawnych strony pozwanej tj. zarzutu wygaśnięcia roszczenia i zarzutu przedawnienia to w ocenie Sądu nie zasługiwały one na uwzględnienie, tym samym Sąd nie podzielił prezentowanego przez pozwanego na ich uzasadnienie stanowiska z przyczyn o jakich poniżej. Analiza dokumentów znajdujących się w aktach szkody nie pozostawia wątpliwości, iż zawarta w dniu 12 lutego 2008r. ugoda nigdy nie została przez powoda potwierdzona. Pismem z dnia 9.05.2012r. skierowanym do pozwanego powód potwierdził, że kwota 70.000 zł została przyjęta przez niego na poczet należnego mu zadośćuczynienia. Powód nie potwierdzi ugody w zakresie ustaleń, że wypłacona na podstawie ugody kwota zaspokaja wszelkie roszczenia powoda z tytułu powstałej szkody, a także w zakresie zrzeczenia się dalszych roszczeń w stosunku do pozwanego. Brak jest zatem podstaw prawnych do ustalenia, że zapłacona na rzecz powoda kwota 70.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wyczerpuje całkowicie obecne, jak i mogące powstać w przyszłości roszczenia powoda w stosunku do pozwanego wynikające ze szkody powstałej w dniu 12.02.2005r. oraz, że powód zrzeka się wszelkich dalszych roszczeń w stosunku do ubezpieczyciela - pozwanego. Przede wszystkim zwrócenia uwagi wymaga fakt, że pełnomocnictwo udzielone przez powoda jego matce -E. K.nie zawierało umocowania do ustanawiania pełnomocników substytucyjnych. Zgodnie zart. 106 k.c.pełnomocnik może ustanowić dla swojego mocodawcy innych pełnomocników, gdy takie uprawnienie wyraźnie wynika z pełnomocnictwa, ustawy lub ze stosunku prawnego, będącego podstawą pełnomocnictwa. W doktrynie dominuje pogląd, w myśl którego ustalenie czy z pełnomocnictwa głównego pośrednio wynika umocowanie do udzielania dalszych pełnomocnictw wymaga zachowania szczególnej ostrożności z uwagi na zaufanie mocodawcy do pełnomocnika głównego. Ponadto wskazuje się, że analizując treść pełnomocnictwa należy posługiwać się regułami interpretacyjnymi wskazanymi wart. 65 § 1 k.c.W ocenie Sądu, wbrew temu co twierdzi pozwany, nie można przyjąć, że umocowanie do ustanawiania pełnomocników substytucyjnych wynika wprost z treści pełnomocnictwa, które zostało udzielone matce powoda. Pełnomocnictwo to nie zostało udzielone przez profesjonalistę, zatem skoro w jego treści jednoznacznie nie określono umocowania do ustanawiania innych pełnomocników, to takiego uprawnienia nie można domniemywać. Stąd też, zgodnie zart. 106 k.c, ustanowienie innego pełnomocnika było niedopuszczalne.E. K.nie była zatem upoważniona do udzielenia pełnomocnictwa(...) Sp. z o.o.wL.do działania w imieniu syna. Powód nie upoważnił takżeE. K.do zawarcia ugody i zrzeczenia się roszczeń w jego imieniu. Stąd też nawet, gdyby pełnomocnictwo udzielone przez powoda jego matce dopuszczało ustanowienie pełnomocników substytucyjnych, to zawarcie ugody i zrzeczenie się roszczeń przez(...) Sp. z o.o.wL., byłoby bezskuteczne ze względu na przekroczenie zakresu pierwotnego pełnomocnictwa. Ponadto, z pełnomocnictwa udzielonego przez(...) Sp. z o.o.wL.wynika, żeE. K.udzieliła go we własnym imieniu, a nie do reprezentowania powoda. Jak podkreśla się w doktrynie nie jest możliwe udzielenie przez pełnomocnika umocowania innej osobie do wykonywania jego uprawnień jako pełnomocnika( vide; akta szkody k. 270 ).Nawet jednak gdyby przyjąć, że pełnomocnictwa udzielone w niniejszej sprawie były poprawne i wszyscy pełnomocnicy działający w jego imieniu działali w granicach ważnego umocowania, to dokonane przez nich czynności prawne,w szczególności zawarta ugoda,której warunki negocjowało(...) Sp. z o.o.wL., w części dotyczącej zrzeczenia się roszczeń wobec pozwanego należałoby zgodnie zart. 58 § 2 k.c, uznać za nieważne jako sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. W oparciu o zgromadzony materiał dowodowy wynikający z akt szkody, poddać pod wątpliwość należy, czy(...) Sp. z o.o.wL.jako pełnomocnik powoda działał z należytą troską o interesy mocodawcy dokonując w dniu 12 lutego 2008r. podpisania ugody takiej treści, której nawet nie doręczył matce powoda. Okoliczności czynności świadczą o tym, że w analizowanej sytuacji pełnomocnik w osobie(...) Sp. z o.o.wL.dbał jedynie o swoje majątkowe interesy sprowadzające się do uzyskania wynagrodzenia potrąconego z kwoty dopłaconej powodowi przez pozwanego z tytułu zadośćuczynienia. Zachowanie takie należy ocenić jako sprzeczne z ideą pełnomocnictwa, instytucji opartej na bezwzględnym zaufaniu mocodawcy do osoby, która ma działać w jego imieniu. W ocenie Sądu również narzut przedawnienia podniesiony przez pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie. Uzasadniając zarzut przedawnienia pozwany wskazał naart. 819 §1 i 2 k.c.W niniejszej sprawie ma jednak zastosowanie(...)§ 2 k.cw zw. zart. 819 § 3 k.c, zgodnie z którym jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o jej naprawienie ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa, bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia. W chwili wypadku tj. w dniu 12.02.2005 r. obowiązywałart. 442 k.c, zgodnie z którym okres przedawnienia roszczeń wynikłych z czynów niedozwolonych, które jednocześnie stanowiły zbrodni lub występku wynosił dziesięć lat od dnia popełnienia przestępstwa, bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia. Natomiast w myśl art. 2 ustawy z dnia 16.02.2007 r., która uchyliłaart. 442 k.c.i wprowadziłaart. 442(( 1))k.c.do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, a według przepisów dotychczasowych w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych, stosuje się przepisyart. 442(( 1))Kodeksu cywilnego. Ustawa ta weszła w życie w dniu 10.08.2007r. W tym dniu roszczenia powoda, zgodnie z uchylonymart. 442 § 2 k.c.nie były jeszcze przedawnione, w związku z tym w niniejszej sprawie zastosowanie znajdzieart. 442(( 1))§ 2 k.c.W postanowieniu o umorzeniu śledztwa z dnia 31.05.2005r., załączonym do pozwu, wskazano, że postępowanie przygotowawcze zostało umorzone z powodu śmierci sprawcy. Jednakże z uzasadnienia wskazanego postanowienia wynika, że postępowanie sprawcy wypadku tj. kierującego samochodem YW Golf nosiło znamiona przestępstw zart. 178a § 1 k.k.iart. 177 § 2 k.k.W orzecznictwie i doktrynie podkreśla się, że dla ustalenia czy doszło do popełnienia zbrodni lub występku nie jest wymagany prawomocny wyrok skazujący sprawcę wypadku. Sąd Cywilny może w tym zakresie dokonać własnych ustaleń dotyczących podmiotowych i przedmiotowych znamion przestępstwa (wyrok SA w Białymstoku z dnia 01.10.2013 r, sygn. akt I ACa(...),(...)LEX nr(...); wyrok SA w Katowicach z dnia 08.03.2013 r., sygn. akt I ACa(...),(...)LEX nr(...)W ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania przygotowawczego, w szczególności z postanowienia o umorzeniu śledztwa z dnia 31.05.2005 r. wynika, że działanie sprawcy wypadku nosiło znamiona przestępstwa. O ile jednak w świetle ocen wyżej poczynionych zasadność roszczenia powoda nie budziła wątpliwości o tyle zgłoszone żądania tak w zakresie zadośćuczynienia, odszkodowania i renty co do wysokości jako wygórowane, a częściowo nieudowodnione nie zasługiwały już na aprobatę w całości. W pierwszej kolejności Sąd zdecydował odnieść się do spornej między stronami kwestii, determinującej dalsze rozważania, a mianowicie wysokości stopnia przyczynienia powoda do tragicznego dla niego w skutkach zdarzenia. Sama okoliczność przyczynienia się powoda była między stronami bezsporna. Powód nie kwestionował faktu, iż w chwili wypadku kierowca był pod wpływem alkoholu, i że on wiedząc o tym i decydując sie na jazdę z nim, a jednocześnie nie zapinając pasów bezpieczeństwa przyczynił się do powstania u siebie szkody w wysokości 50%. Natomiast strona pozwana opierając się na tych samych okolicznościach faktycznych uznała, iż stopień przyczynienia wynosi 90%. Traktujący o przyczynieniuart. 362 k.c.stanowi, że jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. Nie ulega wątpliwości, że bezpośrednią przyczyną wypadku było zachowanie kierowcy samochodu markiV. (...),R. W.który podjął się jazdy będąc w stanie po spożyciu alkoholu. Z punktu widzeniuart. 362 k.c.przyczynienie się poszkodowanego ma miejsce wtedy, gdy jedną z przyczyn powstania lub powiększenia szkody jest zachowanie poszkodowanego. Jeżeli osoba, pijąca alkohol razem z kierowcą, wie o tym, że kierowca będzie prowadził pojazd w stanie nietrzeźwym i godzi się na jazdę z tym kierowcą, to między lekkomyślnym zachowaniem się tej osoby a powstałą u niego szkodą istnieje normalna zależność w znaczeniuart. 361 § 1 k.c. Poszkodowany jakim był powód winien przewidywać, że zazwyczaj prowadzenie pojazdu przez nietrzeźwego kierowcę zwiększa prawdopodobieństwo spowodowania katastrofy. Działał on na własne ryzyko, gdyż zdając sobie sprawę z możliwości poniesienia szkody, bezpodstawnie jednak przypuszczał, że możliwości tej uniknie. Zachowanie poszkodowanego, zawierające subiektywne elementy winy (niedbalstwo), jest także obiektywnie naganne jako sprzeczne z porządkiem prawnym i zasadami współżycia społecznego. Duża ilość wypadków komunikacyjnych, jakie powodują kierowcy w stanie nietrzeźwym, narażając na niebezpieczeństwo nie tylko siebie i pasażerów, lecz i innych użytkowników dróg, nakłada na każdego obywatela obowiązek szczególnej ostrożności i nie stwarzania warunków do tego, aby kierowca pojazdu mechanicznego podejmował jazdę będąc pod wpływem alkoholu. Powód dobrowolnie i bez przymusu wsiadł do samochodu prowadzonego przez nietrzeźwego kierowcę. Dorosły człowiek musi mieć świadomość skutków jazdy z kierowcą znajdującym się pod wpływem alkoholu i w sytuacji gdy świadomie lekceważy zagrożenie, jego przyczynienie się do powstania szkody winno być oceniane jako szczególnie wysokie. Zajęcie odmiennego stanowiska w analizowanym stanie faktycznym nie odpowiadałoby społecznemu poczuciu sprawiedliwości społecznej którą można też określić mianem prewencji, tj. napiętnowania pijanych kierowców i ich pasażerów oraz zakazu ich gratyfikacji. Fakt, że powód sam był pod wpływem alkoholu, nie zwalniało go z obowiązku dołożenia należytej staranności przy ocenie stanu trzeźwości kierowcy pojazdu, z którym zamierzał podróżować. Dodatkowo powód naruszył przepisy Ustawy z dnia 20 czerwca1997r.Prawo o ruchu drogowymgdyż wbrew art.39 ust.1 tej ustawy, podczas jazdy nie korzystał z pasów bezpieczeństwa. Powyższe okoliczności przedmiotowej sprawy, w tym w szczególności całkowita lekkomyślność oraz lekceważenie wszystkich zasad zarówno ruchu drogowego, jak również zdrowego rozsądku uzasadniają przyjęcieprzyczynienia powoda do powstania szkody jaką poniósł w wysokości 70%co powoduje w tym zakresie obniżenie zadośćuczynienia odszkodowania. Kodeks cywilnyzawiera szczególne reguły dotyczące naprawienia szkody na osobie, obejmującej zarówno szkodę majątkową jak i krzywdę niemajątkową, przejawiającą się w ujemnych doznaniach psychicznych pokrzywdzonego spowodowanych uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia. Jak stanowiart. 445 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Ze względu na niewspółmierność krzywdy, określenie w konkretnym przypadku odpowiedniej sumy pozostawione zostało sądowi. Ustawodawca wart.445 k.c.nie daje wyraźnych wskazówek w zakresie określenia wysokości zadośćuczynienia, pozostawiając judykaturze i doktrynie uściślenie ogólnej wskazówki, że tytułem zadośćuczynienia sąd może przyznać „odpowiednią sumę pieniężna”. Określając wysokość odpowiedniej sumy, sąd powinien niewątpliwie kierować się celami oraz charakterem zadośćuczynienia i uwzględnić wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej szkody niemajątkowej (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 2004r., II CK(...)). Zadośćuczynienie pieniężne, o którym mowa we wskazanym powyżej przepisie ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień doznanych przez poszkodowanego w wyniku czynu niedozwolonego. Obejmuje ono cierpienia fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, polegające na ujemnych uczuciach przeżywanych w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała czy rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia czy wyłączenia z normalnego życia. Przy czym dotyczy to cierpień fizycznych i psychicznych już doznanych, jak i tych, które wystąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 26 listopada 2009 roku(sygn. akt III CSK(...)))wyraził pogląd, iż zadośćuczynienie przewidziane wart. 445 § 1 k.c.ma charakter kompensacyjny, stanowi sposób naprawienia krzywdy w postaci doznanych cierpień fizycznych i ujemnych przeżyć psychicznych, istniejącej zarówno w chwili orzekania, jak i takich, które poszkodowany będzie w przyszłości na pewno lub z dającym się przewidzieć dużym stopniem prawdopodobieństwa odczuwać. Zasadniczą przesłankę określającą jego wysokości stanowi więc stopień natężenia doznanej krzywdy, tj. rodzaj, charakter, długotrwałość cierpień fizycznych i ujemnych doznań psychicznych ich intensywność, nieodwracalność ujemnych skutków zdrowotnych, a w tym zakresie stopień i trwałość doznanego kalectwa i związana z nim utrata perspektyw na przyszłość oraz towarzyszące jej poczucie bezradności powodowanej koniecznością korzystania z opieki innych osób oraz nieprzydatności społecznej. Istotną okolicznością indywidualizującą rozmiar krzywdy jest wiek poszkodowanego. Przepisykodeksu cywilnegonie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, toteż należy wziąć pod uwagę kryteria wypracowane przez judykaturę. Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał, iż wysokość zadośćuczynienia uzależniona jest od całokształtu ujawnionych w danym przypadku okoliczności. Ocena kryteriów decydujących o wysokości zadośćuczynienia zależy zatem od okoliczności konkretnej sprawy. Dlatego konfrontacja danego przypadku z innymi może dać jedynie orientacyjne wskazówki, co do poziomu odpowiedniego zadośćuczynienia. W każdej sprawie występują szczególne, właściwe tylko dla niej, okoliczności faktyczne. Natężenie doznanych krzywd zależy od indywidualnych cech poszkodowanego. Dlatego okoliczności wpływające na wysokość zadośćuczynienia, podobnie jak kryteria ich oceny, powinny być rozważane indywidualnie wobec konkretnej osoby pokrzywdzonego, bez względu na wysokość zadośćuczynienia zasądzonego w innej sprawie. Nie da się, bowiem w wymierny sposób ocenić, czy doznana krzywda, nawet przy podobnych obrażeniach i sytuacji osobistej, jest większa, czy mniejsza, niż krzywda doznana przez inną osobę na rzecz, której w innej sprawie zasądzono odpowiednie świadczenie. Niewątpliwie w wyniku wypadku powód doznał nie tylko poważnych obrażeń ciała, ale również nieodwracalnych w skutkach, a zatem dobrem prawnym naruszonym było zdrowie ludzkie pojmowane jako „pewien optymalny z punktu widzenia procesów życiowych stan organizmu danej osoby zarówno w aspekcie funkcji fizjologicznych, jak i psychicznych (OTK z 28.05.1997r.,(...)OTK(...)).Nie ulega wątpliwości, że zdrowie ludzkie jest dobrem niezwykle cennym, o czym świadczy chociażby objęcie tego dobra konstytucyjną ochroną Jak stwierdził Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wskazanego orzeczenia „ochrona życia ludzkiego nie może być rozumiana wyłącznie jako ochrona minimum funkcji biologicznych niezbędnych do egzystencji, ale jako gwarancja prawidłowego rozwoju, a także uzyskania i zachowania normalnej kondycji psychofizycznej właściwej dla danego etapu życia”. Nie ulega żadnym wątpliwościom, iż wypadek zmienił diametralnie życie powoda. Trwały uszczerbek na jej zdrowiu jest tym dotkliwszy, iż doznany w tak młodym wieku, a ze świadomością skutków wypadku w postaci całkowitego wyłączenia z normalnego życia, powód będzie musiał borykać przez całe swoje dalsze życie. Ustalając wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia z tytułu krzywdy, jakiej doznał na skutek wypadku z dnia 12 lutego 2005r., Sąd uwzględnił zarówno cierpienia fizyczne, jak i psychiczne. Bez wątpienia, na skutek bardzo poważnych obrażeń odniesionych związku z przedmiotowym wypadkiem został on trwale ograniczony w wykonywaniu wszystkich czynności życia codziennego. Na skutek urazów doznanych w wyniku wypadku znacznemu pogorszeniu uległ komfort życia powoda. Zadośćuczynienie zart. 445 k.c.jak wskazane zostało to już powyżej, ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta jednak nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach. Jakkolwiek użyte wart. 445 § 1 k.c.pojęcie „sumy odpowiedniej” ma charakter niedookreślony, to jednak w orzecznictwie wypracowane zostały kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu jego wysokości. W ocenie Sądu ustalone w sprawie okoliczności przemawiają za przyznaniemA. K. (1)kwoty 1.000.000 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego. Kwota ta, jest zdaniem Sądu adekwatna do krzywdy jakiej doznał. Posiada ona zdaniem Sądu realną, odczuwalną wartość i nie sposób przypisać jej miana symbolicznej. Jednocześnie, z uwagi na skutki opisanego wyżej zdarzenia i aktualne stosunki majątkowe panujące w społeczeństwie nie jest ona – zdaniem Sądu – nadmierna. Określając wysokość zadośćuczynienia Sąd miał na względzie wiek poszkodowanego, rodzaj obrażeń, długotrwałe wielomiesięczne obarczone cierpieniem leczenie szpitalne, trwałe wyłączenie powoda z aktywności życiowej. Poza tym ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd uznał, iż powinno ono rekompensować nie tylko cierpienia fizyczne i psychiczne te już doznane, ale i te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Nadto jak wskazano to już powyżej zdrowie jest dobrem szczególnie cennym i przyjmowanie stosunkowo umiarkowanych kwot zadośćuczynienia może prowadzić do jego deprecjacji( orz. SA wG.z dnia 4.02.2010r. IACa(...)). Natomiast przyjmując ustalone przez Sąd przyczynienie się powoda do skutków wypadku w wysokości 70% oraz wypłaconą do tej pory przez pozwanego kwotę 70.000zł zasądzeniu z tytułu zadośćuczynienia podlegała kwota 230.000zł Zgodnie zart. 444 § 1 k.c.w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.(...), któremu przysługują roszczenia przewidziane z powyższego przepisu, jest każda osoba, której wyrządzono szkodę czynem niedozwolonym. Odszkodowanie obejmuje wszelkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeżeli są konieczne i celowe. Do kosztów objętych § 1 wspomnianego artykułu należą m.in.: koszty leczenia, koszt urządzeń kompensujących kalectwo, koszty specjalnego odżywiania, koszty celowe komunikacji pozostające w związku z chorobą, jak na przykład dojazdy do szpitala, na badania, w celu odbycia konsultacji lekarskiej, na rehabilitację itp., przy czym dotyczy to nie tylko poszkodowanego, ale również członków jego rodziny opiekującej się nim. Do kosztów związanych z leczeniem należy zaliczyć także wydatki ponoszone dla zapewnienia poszkodowanemu właściwej opieki i pielęgnacji w okresie rekonwalescencji (uchwała SN (7) z 19 czerwca 1975r. PRN(...), OSN 1976,(...),poz.(...), orz .SN z 21 maja 1973r. II CR(...), OSP 1974,(...), poz.(...)). Fakt ponoszenia całego ciężaru opieki nad poszkodowanym w czasie leczenia i rehabilitacji przez członków rodziny nie zwalnia osoby odpowiedzialnej od zwrotu kwoty obejmującej wartość tych świadczeń. Sąd Najwyższy niejednokrotnie już wyjaśniał, że legitymowanym do dochodzenia zwrotu kosztów pomocy udzielonej poszkodowanemu jest wyłącznie poszkodowany, a nie osoba która te koszty wyłożyła ( orz. SN z17 czerwca 1964r. ICR(...)OSNCO(...),poz.(...), orz. SN z 4 października 1973r.(...)(...), OSN 1974,Nr(...),poz.(...)) W tak zdefiniowanym pojęciu szkody niewątpliwie mieszczą się poniesione przez członków rodziny powoda koszty jego leczenia, pielęgnacji, opieki, zakupu leków, czy wreszcie koszty związane z dojazdem do placówek medycznych, których żądanie zwrotu co do zasady Sąd uznał w całości za zasadne. Weryfikacji podlegała jedynie ich wysokość, którą powódka w pozwie określiła na łączną kwotę 316.608,22 zł. Odnosząc się zatem do poszczególnych roszczeń, to zdaniem Sądu przedstawiony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy oraz przeprowadzone postępowanie w tym w szczególności opinie biegłych wskazują, iż w znacznej części zasługuje na uwzględnienie; 1 roszczenie z tytułu poniesionych kosztów leczenia. Powód z tego tytułu po uwzględnieniu przyjętego przez siebie 50% przyczynienia się do powstania szkody, oraz kwoty do tej pory zapłaconej przez pozwanego dochodził kwoty 38,967,35 zł. Na dochodzoną kwotę składają się wydatki na zakup leków i środków opatrunkowych w okresie od dnia 14.06.2005r. do dnia 31.08.2013r. które zostały określone na kwotę 31.822,40 zł. Jednocześnie strona powodowa wskazała, że powód nie posiada rachunków potwierdzających wydatki na leczenie za okres przed 01.01.2012 r., ponieważ nie zdawał sobie sprawy z konieczności ich gromadzenia. W związku z tym, wysokość kosztów leczenia obejmująca zakup leków, środków do utrzymania higieny, materiałów do cewnikowania od dnia 14.06.2005 r. do dnia 31.08.2013 r. została wyliczona na podstawie średnich kosztów ponoszonych z tego tytułu w okresie od dnia 01.01.2012r. do dnia 15.03.2013r. a wynikających z załączonych faktur i paragonów. Sąd uwzględnił w całości roszczenie z tego tytułu. Natomiast przyjmując ustalone przez Sąd przyczynienie się powoda do skutków wypadku na jego osobie w wysokości 70% oraz wypłaconą do tej pory przez pozwanego kwotę 1.513,85 zł zasądzeniu z tytułu kosztów leczenia podlegała kwota 8.032,87 zł. W niniejszej sprawie, niejako tylko przy okazji, warto pamiętać o treściart. 6 kc, który stanowi, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Reguła powyższa powtórzona została wart. 232 kpc, zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W orzeczeniu z 17 grudnia 1996 r., I CKU(...), OSNC 1997, nr(...), poz.(...)z glosąA. Z.,P.. 1998, nr(...), s.(...)i nast., Sąd Najwyższy stwierdził zaś, iż rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227) spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). W ocenie Sądu powód temu obowiązkowi nie sprostał. O ile bowiem można usprawiedliwić fakt - przy założeniu, że powód faktycznie poddawany był rehabilitacji w ramach prywatnych domowych wizyt rehabilitanta, jak również poniósł koszt z tego tytułu w okresie od dnia 14.06.2005r. do dnia 31.08.2013r. w wysokości 49.140 zł, - że wówczas nie przewidując jeszcze niniejszego procesu sądowego, nie zadbał o uzyskanie niezależnie w jakiej formie, potwierdzenia powyższego, to już nie można usprawiedliwić bezczynności w tym zakresie na etapie wytaczania powództwa jak i w jego toku, zważywszy na profesjonalny sposób reprezentacji. W ocenie Sądu nic nie stało na przeszkodzie zwrócenia się do wskazanych osób, które świadczyły usługi rehabilitacji, o chociażby wystawienie stosownego zaświadczenia lub wręcz powołania tych osób na świadka, na potwierdzenie wskazanych okoliczności. Należy w tym miejscu zaznaczyć, iż możliwość sięgnięcia poart. 322 k.p.c.który uprawnia sąd do zasądzenia w wyroku odpowiedniej sumy według swej oceny, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy, zachodzi wówczas, gdy na podstawie wyników postępowania dowodowego – sąd ten uzna, że ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione. Przepis ten nie zwalnia jednak powoda z obowiązku przeprowadzenia postępowania dowodowego w możliwie najszerszym zakresie, a w szczególności gdy tak jak w stanie faktycznym niniejszej sprawy przeprowadzenie dowodu na okoliczność udowodnienia wysokości żądania jest możliwe. Z tych względów jako nieudowodnione Sąd w całości oddalił żądanie w zakresie kwoty 49.140 zł. Jako w żaden sposób nie udowodnione Sąd oddalił również żądanie z tytułu kosztów zniszczonej w wypadku odzieży, oraz jako niezasadne z tytułu kosztów lepszego odżywiania, albowiem jak wynika z opinii biegłej z zakresu neurologii i rehabilitacji powód nie wymagał suplemantacji diety, jak i nie wymagał specjalnego odżywiania( vide; opinia k.395). 2)Roszczenie z tytułu poniesionych kosztów zakupu specjalistycznego sprzętu określone na kwotę 2.362,60 zł oraz kosztów transportu najbliższych członków rodziny powoda do szpitala gdzie przebywał przez kilka miesięcy w wysokości 11.453,52 zł Sąd co do zasady uwzględnił w całości. W okresie leczenia szpitalnego powód był odwiedzany przez jego najbliższą rodzinę, matkę i brata którzy podróżowali do szpitala, gdzie przebywał powód, komunikacją miejską oraz samochodem osobowym. Strona powodowa określiła roszczenie o zwrot kosztów transportu na podstawie ilości przejechanych kilometrów, przy zastosowaniu stawek wskazanych wrozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25.03.2002r.w sprawie warunków ustalania sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych (Dz.U.nr27,poz.271). Zasadność zastosowanego wyliczenia znajduje swoje oparcie w orzecznictwie sądowym, w tym w wyroku z dnia 16.04.2009 roku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku (sygn. I ACa(...)), w którym wskazano, że wyliczenie kosztów transportu wgrozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25.03.2002 rokuma posiłkowe znaczenie i jego stosowanie powoduje rozliczenie kosztów dojazdów w wysokości niewygórowanej, przez co, przy zastosowaniuart. 322 k.p.c, należy uwzględnić ten sposób miarkowania jako ustalający koszty transportu do zaakceptowania. W skład kosztów wynikłych z powodu uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, o których mowa wart. 444 § 1 k.c, wchodzą nie tylko koszty leczenia w ścisłym tego słowa znaczeniu, lecz także wydatki związane z odwiedzinami chorego w szpitalu przez osoby bliskie. Odwiedziny te są niezbędne zarówno dla poprawy samopoczucia chorego i przyspieszenia w ten sposób leczenia, jak i dla kontaktu rodziny z lekarzami w celu uzyskania informacji i wskazówek o zdrowiu chorego i jego potrzebach. Odnosi się to zwłaszcza do sytuacji, gdy poszkodowanym jest dziecko i gdy chodzi o wizyty jego rodziców ( por. wyrok SN z dnia 7.10.1971r.(...)(...), wyrok SA wŁ.z dnia 27.02.2013r., I ACa(...)). W ocenie Sądu zakres doznanych przez powoda obrażeń oraz ich skutków był tak ogromny, iż w pełni uzasadniał celowość wizyt matki i brata w szpitalu, nie tylko dla niesienia pomocy przy wszelkich czynnościach natury pielęgnacyjnej, ale również dla wsparcia psychicznego, poprzez okazywanie bliskości. Natomiast przyjmując ustalone przez Sąd przyczynienie się powoda do skutków wypadku w wysokości 70% oraz wypłaconą do tej pory przez pozwanego z tytułu zakupu sprzętu specjalistycznego kwotę 469,09 zł zasądzeniu z tytułu kosztów zakupu specjalistycznego sprzętu podlegała kwota 239,39 zł natomiast z tytułu kosztów transportu kwota 3.436,06 zł. 3) Równieżroszczenie obejmujące zwrot wydatków poniesionych na wykonanie kserokopii dokumentacji medycznejw łącznej wysokości 238,90 zł. Sąd uwzględnił w całości, uznając iż był to koszt niezbędny dla właściwego udokumentowania zakresu leczenia i tym samym rozmiaru szkody dla potrzeb niniejszego procesu.Natomiast przyjmując ustalone przez Sąd przyczynienie się powoda do skutków wypadku w wysokości 70% zasądzeniu z tego tytułu podlegałakwota 71,67 zł 4) Za uzasadnione co do zasady Sąd uznał równieżżądanie z tytułu zwrotu kosztów opieki, jednakże nie co do kwoty określonej przez stroną powodową w pozwie przy przyjęciu 50% przyczynienia się do powstania szkody. Zakwestionować bowiem należało wyliczenie co do okresu opieki sprawowanej przez matkę i brata powoda, jak i co do wymiaru godzinowego w ciągu dnia. Powódka cały koszt z tego tytułu określiła w wysokości 529.956 zł( vide; wyliczenie k. 262), przyjmując okres od 12 lutego 2005r. do 31 sierpnia 2013r. w wymiarze poczynając od dnia 14.06.2005r. ( następnego po opuszczeniu przez powoda placówki szpitalnej) 15 godzin dziennie i przy zastosowaniu stawki godzinowej, którą stosowano odnośnie usług opiekuńczych przez(...)wS.w wysokości na przestrzeni tego okresu od 10,50 do 15 złotych. Nie budziło żadnych wątpliwości Sądu, co dodatkowo zostało poparte stanowiskiem biegłych sądowych że uraz jakiego doznał powód i jego skutki spowodował całkowite ograniczenie w samodzielnym, funkcjonowaniu, w związku z czym wymagał on i nadal wymaga całodziennej opieki i pomocy przy wykonywaniu podstawowych czynności życia codziennego, takich jak osobista higiena, załatwianie potrzeb fizjologicznych, zmiana bielizny, karmienie. Tym samym konieczność sprawowania dodatkowej opieki nad powodem wyrządziła w niniejszej sprawie realną szkodę. Związana ze zwiększonymi potrzebami szkoda, może wynikać nie tylko z efektywnych wydatków osoby trzeciej za opiekę, ale może się wyrażać również w postaci spełniania dodatkowego obowiązku opieki. Zakwestionować jednak zdaniem Sądu należało wliczenie przez powoda okresu opieki sprawowanej przez matkę i brata w okresie jego pobytu w szpitalu od 12 lutego do 13 czerwca 2005r. Nie negując, że każdy pacjent ma prawo do dodatkowej opieki pielęgnacyjnej sprawowanej przez osobę bliską lub inną osobę wskazaną przez siebie, powód nie wykazał, by opieka sprawowana przez rodzinę we wskazanym okresie była niezbędna, wynikała z nie zabezpieczenia mu niezbędnej opieki medycznej przez społeczną służbę zdrowia. Zdaniem Sądu skoro powód miał zapewnioną niezbędną opiekę w czasie pobytu w szpitalu, to opieka matki i brata miała zmierzać jedynie do zwiększenia komfortu jego pobytu w szpitalu w trakcie odwiedzin, nie ma zatem podstaw do obciążania pozwanego kosztami tej opieki, zwyczajowo wykonywanej przez rodzinę w czasie odwiedzin u pacjenta. Z przyczyn wyżej wymienionych nie uwzględniono kosztów opieki w tym okresie w kwocie 8.001 zł. Niezależnie od wskazanego w żądaniu okresu, o czym była mowa powyżej, Sąd podważył również zasadność zgłoszonego roszczenia z tytułu opieki w okresie od 14 czerwca 2005r. do 31 sierpnia 2013r. w wymiarze aż 15 godzin dziennie, nie kwestionując jednak, iż powód wymagał i nadal wymaga pomocy i opieki w prawie wszystkich czynnościach, życia codziennego. Zakres tej opieki Sąd ustalił na 8 godzin dzienny, przyjmując, iż w sytuacji gdyby matka powoda pracowała to w takim wymiarze czasowym byłaby zmuszona zapewnić powodowi opiekę ze strony osoby trzeciej. Należy podzielić stanowisko strony powodowej, iż prawo poszkodowanego do odszkodowania związanego ze zwiększonymi potrzebami wynikającymi z konieczności korzystania z opieki osoby trzeciej nie jest uzależnione od wykazania, iż poszkodowany efektywnie wydał określone kwoty na koszty opieki, a okoliczność, że opiekę sprawują domownicy nie pozbawia poszkodowanego prawa do żądania odszkodowania. Przyznanie odszkodowania jest uzależnione jedynie od stwierdzenia istnienia w określonym czasie zwiększonych potrzeb jako następstwa czynu niedozwolonego (por. wyrok SN z 26.07.1997r. I CR(...), wyrok SN z 4.10.1973r. II CR(...), wyrok SN z 4.03.1969r. I PR(...), wyrok SN z 11.03.1976r. IV CR(...)).W ocenie Sądu w ustalonym stanie faktycznym można było zaakceptować pogląd strony powodowej, iż żądanie zwrotu kosztów opieki i pielęgnacji sprawowanej przez najbliższych członków rodziny powoda winno być ustalane przy przyjęciu kwoty, którą należałoby wydatkować na usługi zawodowej pielęgniarki wg stawek stosowanych przez Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie wS., zważywszy, że jest to stawka niewygórowana, jedna z najmniejszych w zakresie usług opiekuńczych, a pozwany nie udowodnił, by usługi takie mogły być świadczone za mniejsze stawki ( por. wyrok SA wG.z dnia 18.06.2014r. V ACa(...)).Przyjmując zatem że poczynając od 14 czerwca 2005r. do 13 czerwca 2013r. powód wymagał 8 godzin dziennie opieki, i przyjmując że miarodajne dla ustalenia ekwiwalentu kosztów związanych z koniecznością opieki osób trzecich są stawki usług wskazane przez powoda, łączny koszt z tego tytułu wyniósł 278.376 zł. Natomiast przyjmując ustalone przez Sąd przyczynienie się powoda do skutków wypadku w wysokości 70% oraz otrzymane przez niego w okresie 14 czerwiec 2005r. - 31sierpnia 2013r. świadczenie z tytułu zasiłku pielęgnacyjnego w kwocie 14.940 zł, i przez jego matkę w tym samym okresie świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z koniecznością opieki nad dzieckiem oraz pomoc finansową realizowaną w ramach rządowego programu wspierania osób pobierających świadczenia pielęgnacyjne w wysokości 11.860 zł zasądzenie z tytułu kosztów opieki podlegała kwota 75.472,80 zł. 5) Niniejszym pozwem powód dochodził również odszkodowaniaz tytułu utraconych zarobkówza okres od dnia 1.04.2005r. do dnia 31.08.2013r. W wyniku wypadku powód stał się całkowicie niezdolny do pracy. Zgodnie z orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 16.05.2005r. niezdolność ta istnieje od dnia 1.04.2005r. Z uwagi na to, że przed wypadkiem powód był osobą bezrobotną, poszukującą zatrudnienia, to do wyliczeń strona powodowa przyjęła, że powód osiągałby dochód w wysokości minimalnego wynagrodzenia z pracę. Ponadto, ze względu na to, że podjęta przez powoda praca byłaby jego pierwszym zatrudnieniem, to strona powodowa przyjęła, że w pierwszym roku powód osiągałby 80% minimalnego wynagrodzenia, zgodnie zart. 6 ust. 2 ustawy z dnia 10.10.2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę. Powód już w chwili wypadku posiadał wykształcenie średnie techniczne w zawodzie technik mechanik. Biorąc pod uwagę popyt na rynku pracy na wykwalifikowanych pracowników fizycznych, zdaniem Sądu można przyjąć, że powód znalazłby pracę w swoim zawodzie. Wysokość utraconego wynagrodzenia za każdy miesiąc w okresie powyżej wskazanym stanowi różnicę pomiędzy hipotetycznym wynagrodzeniem, jakie powód mógłby osiągnąć, a otrzymywaną przez powoda z ZUS-u rentą socjalną co daje kwotę 37.731,88 zł ( vide; k.299). Natomiast przyjmując ustalone przez Sąd przyczynienie się powoda do skutków wypadku w wysokości 70% zasądzeniu z tego tytułu podlegała kwota 11.319,56 zł ReasumującSąd zasądził na rzecz powoda z tytułu odszkodowania przewidzianego wart. 444 §1 k.c.łączniekwotę 98.572,44 zł. Ostatecznie zatem z tytułu zgłoszonego żądania obejmującego zadośćuczynienie ( 230.000 zł) i odszkodowanie (98.572,44 zł) Sąd zasądził kwotę 3328.572,44 zł oddalając powództwo w pozostałym zakresie ( pkt 1 i 4 wyroku). Prócz zadośćuczynienie pokrzywdzony który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albozwiększyły się jego potrzebyalbo zmniejszyły widoki na przyszłość może żądać odpowiedniej renty. Zgodnie z treściąart. 444 § 2 k.c.żądanie renty uzasadnione jest w trzech sytuacjach: 1) w związku z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej, 2) zwiększeniem się potrzeb lub 3) zmniejszeniem widoków powodzenia na przyszłość. Renta z tytułu zwiększenia się potrzeb poszkodowanegodotyczy sytuacji, gdy w wyniku doznanej szkody istnieje, konieczność ponoszenia wyższych kosztów jego utrzymania w zakresie usprawiedliwionych potrzeb w porównaniu ze stanem sprzed wyrządzenia szkody. Zwiększenie się potrzeb poszkodowanego stanowi zatem szkodę przyszłą, wyrażającą się w stale powtarzający się wydatkach na ich zaspokojenie, np. konieczność stałych zabiegów, rehabilitacji, specjalnego odżywiania. Przy czym do przyznania renty nie jest koniecznym wykazanie, że poszkodowany potrzeby te faktycznie zaspokaja i wydatki ponosi. Wystarczy samo istnienie tych potrzeb jako następstwa czynu niedozwolonego. Renta bowiem należy się na skutek samego zwiększenia potrzeb(por. Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 4 marca 1969r.(...)(...)OSNCP z 1969r., poz. 229),które to orzeczenie nie straciło swojej aktualności. Powód domagał się od pozwanego renty z tytułu zwiększonych potrzeb, przy uwzględnieniu 50% przyczynienia do powstania szkody w kwocie 3.531,91 zł miesięcznie począwszy od września 2013r. Wyliczenie renty na zwiększone potrzeby zostało oparte o wysokość wydatków ponoszonych w okresie wcześniejszym, które zostały wskazane w pozwie na uzasadnienie powództwa w zakresie żądania odszkodowania na które składały się koszty opieki, koszty leczenia i rehabilitacji. Za zasadne Sąd uznał uwzględnienie w wysokości zwiększonych comiesięcznych kosztów utrzymania, wydatki ponoszone na poczet dalszego leczenia powoda jego rehabilitacji i kosztów opieki. Zasadność roszczenia w tym zakresie z tytułu zwiększonych potrzeb potwierdza opinia biegłych z zakresu neurologii i rehabilitacji oraz urologii z której treści wynika, iż powód wymagał i nadal wymaga stałej pomocy osób trzecich w zaspakajaniu podstawowych potrzeb życiowych, oraz kompleksowej rehabilitacji. Niewątpliwie zatem koszty utrzymania powoda przekraczają koszt utrzymania zdrowego człowieka, gdyż jak wykazało postępowanie dowodowe wymaga ona nakładów na rehabilitację, opiekę i zakup środków leczniczych w szerokim tego słowa znaczeniu. Reasumując, zdaniem Sądu żądana przez powoda renta miesięczna z tytułu zwiększonych potrzeb jest w pełni uzasadniona, jednakże do wysokości kwoty 4.743,07 zł ( 323,07 koszty leczenia + 770 zł koszty rehabilitacji + 3.650 zł koszty opieki przy przyjęciu 8 h dziennie wg stawki(...)wS.tj. 15 zł ) poczynając od września 2013r. Natomiast przyjmując ustalone przez Sąd przyczynienie się powoda do skutków wypadku w wysokości 70% i otrzymywane przez niego jego matkę świadczenia pielęgnacyjne z dodatkami w wysokości 873,00 złzasądzeniu z tego tytułu podlegać powinnakwota 549,92 zła nie ostateczna zasądzona kwota 1.422,92 zł.o czym orzeczono w pkt 2 i 4 wyroku. W tym miejscu wskazaćnależy,że Sąd wyrokując omyłkowo nie pomniejszył wyliczonej jako należnej powodowi przy uwzględnieniu 70% przyczynienia do powstania szkody kwoty z tytułu renty ( 1.422,92zł) o kwotę 873,00 zł (stanowiącą wysokość otrzymywanego przez powoda i jego matkę świadczenia pielęgnacyjne z dodatkami). Powyższa omyłka pociągnęła za sobą błędne wyliczenie wysokości renty miesięcznej z tytułu zwiększonych potrzeb, a w konsekwencji doprowadziło to do zasądzenia na rzecz powoda większej od należnej kwoty. Oddaleniu zatem powinno podlegać roszczenie z tytułu renty za zwiększone potrzeby ponad kwotę 549,92 zł. Korekta w tym zakresie, na tym etapie postępowania może nastąpić jednakwyłączniew ramach kontroli instancyjnej Sądu II instancji, orzeczenia Sądu Okręgowego, na skutek rozpoznania apelacji strony od wydanego w sprawie wyroku. Powód domagał się także zasądzenia na jego rzecz, po uwzględnieniu 50% przyczynienia się do powstania szkody, kwoty 285,53 zł miesięcznie renty z tytułu utraty zdolności do pracy zarobkowej i zmniejszonych widoków na przyszłość.Wysokość renty stanowi różnicę między hipotetycznym wynagrodzeniem, jakie powód otrzymałby w sierpniu 2013 r. tj. 1.181,38 zł netto a otrzymywaną przez powoda kwotą renty socjalnej w wysokości 610,33 zł netto. Różnica ta to kwota 571,05 zł. Nie ulega żadnej wątpliwości, iż powód w sposób trwały i nieodwracalny utracił możliwość zarobkowania. Jednocześnie podkreślenia wymaga, za Sądem Najwyższym, iż okoliczność, że poszkodowany w chwili wyrządzenia mu szkody nie pracował zarobkowo, nie uzasadnia oddalenia żądania renty, jeżeli będzie usprawiedliwiony wniosek, że w normalnym rozwoju wypadków, gdyby nie doznał szkody, podjąłby pracę zarobkową (por. wyrok SN z 12 lutego 1959r. RPEiS(...),nr(...))Aprobując zatem co do zasady żądanie powoda w tym zakresie to jednak przyjmując ustalone przez Sąd przyczynienie się powoda do skutków wypadku w wysokości 70% zasądzeniu z tego tytułu podlegała kwota 171,31 zł o czym orzeczono w pkt 2 i 4 wyroku. Przechodząc z kolei do kwestii ustalenia odpowiedzialności pozwanego z przyszłe skutki mogące się ujawnić w przyszłość, w następstwie czynu niedozwolonego, Sąd nie miał wątpliwości, że przy tak ustalonym stanie faktycznym, a w szczególności treści opinii biegłych sądowych w pełni zasadnym jest ustalenie takiej odpowiedzialności i tym samym umożliwienie powodowi dochodzenia odpowiednich kwot z tytułu dalszych roszczeń za przyszłe skutki doznanego wypadku. Na podstawieart. 481 k.c.w zw. zart.455 kcSąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda ustawowe odsetki za opóźnienie w zapłacie zasądzonej kwoty. Jako datę początkową, od której biegną odsetki za opóźnienie Sąd przyjął datę 17 listopada 2013r. tj. od 31 - ego dnia od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu (k. 311) do dnia zapłaty. W razie wyrządzenia szkody czynem niedozwolonym odsetki należą się poszkodowanemu już od chwili zgłoszenia roszczenia o zapłatę odszkodowania, w tej bowiem chwili staje się, zgodnie zart.455 k.c.wymagalny obowiązek spełnienia świadczenia odszkodowawczego. Rozmiar szkody, a tym samym wysokość zgłoszonego żądania podlega weryfikacji w toku procesu, nie zmienia to jednak faktu, że chodzi o weryfikację roszczenia wymagalnego już w dacie zgłoszenia, a nie dopiero w dacie sprecyzowania kwoty i przedstawienia dowodów. Zdaniem Sądu pełne sprecyzowanie przez powoda roszczenia nastąpiło w pozwie, a zatem data jego doręczenia pozwanemu winna być traktowana jako data zgłoszenia roszczenia i wezwania do jego spełnienia w terminie 30 dni. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 98 § 1 i art. 100 k.p.c., mając na uwadze zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów oraz zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Przesądziwszy o zasadzie ponoszenia kosztów procesu Sąd – stosownie do możliwości wyrażonej w dyspozycjiart. 108 k.p.c.– pozostawił szczegółowe określenie wysokości kosztów referendarzowi sądowemu. Powód dochodził łącznie z tytułu zadośćuczynienia, odszkodowania i renty kwoty 1.293.418 zł z czego uwzględnione zostało do kwoty 347.703 zł czyli w 30%.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Słupsku date: '2014-12-18' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Małgorzata Banaś legal_bases: - art. 819 § 1 i 2 k.c. - art. 178a § 1 k.k. - art. 98 § 1 i art. 100 k.p.c. - art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 10.10.2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę recorder: Małgorzata Bugiel signature: I C 296/13 ```

154505000004827_XVI_GC_001024_2012_Uz_2013-10-25_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XVI GC 1024/12 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 października 2013 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XVI Wydział Gospodarczy w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Cezary Skwara Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Rozen po rozpoznaniu w dniu 10 października 2013 r. w Warszawie na rozprawie ze skargiPrzedsiębiorstwa Handlowo – Usługowego Jubiler Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW. z udziałem:(...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibąwW. o uchylenie wyroku sądu polubownego – wyroku Sądu Arbitrażowego przy Krajowej Izbie Gospodarczej wW.z dnia 20 września 2012 r. sygnatura akt SA(...) 1. Skargę oddala. 2. Kosztami postępowania w sprawie obciąża skarżącegoPrzedsiębiorstwo Handlowo – Usługowe Jubiler Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW.. 3. Zasądza od skarżącegoPrzedsiębiorstwa Handlowo – Usługowego JubilerSpółkiz ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą wW.na rzecz przeciwnika skargi(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW.kwotę 1.217,00 (tysiąc dwieście siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym 1.200,00 (tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sygn. akt: XVI GC 1024/12 UZASADNIENIE wyroku dnia 10 października 2013 r. (...) Przedsiębiorstwo Handlowo - Usługowe Jubiler Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwW.złożył skargę o uchylenie wyroku sądu polubownego w postaci wyroku Sądu Arbitrażowego przy Krajowej Izbie Gospodarczej wW.z dnia 20 września 2012 r. sygn. akt: SA(...)– w zakresie pkt 1,2 i 4 wyroku, zapadłego z powództwa(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwW.przeciwko skarżącemu. Skarżący zarzucił niezachowanie podstawowych zasad postępowania przed sądem polubownym wynikających z regulaminu tego sądu poprzez nieuzasadnione ograniczenie postępowania dowodowego. Skarżący zarzucił także sprzeczność wyroku z podstawowymi zasadami porządku prawnego polegającą na: - oddaleniu wszystkich zawartych w odpowiedzi na pozew wniosków dowodowych i wydaniu orzeczenia jedynie w oparciu o twierdzenia strony powodowej w pozwie, co sprawiło, iż wyrok zapadł z naruszeniem podstawowej zasady porządku prawnego jaką jest zasada równości stron w postępowaniu sądowym - uznaniu, iż odstąpienie od umowy przez jedną stronę skutkować może powstaniem obowiązku zapłaty kary umownej w wyniku czego naruszono podstawową zasadę przewidującą możliwość zasądzenia kary umownej jedynie w razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego, a nie w razie odstąpienia od umowy - naruszenie zasady równości podmiotów poprzez pominięcie zarzutów pozwanego dotyczących rażącej dysproporcji w zakresie ukształtowania praw i obowiązków stron w treści łączącej strony umowy najmu - zasądzeniu kary umownej w wysokości niemal równej kwocie zasądzonego roszczenia zasadniczego z tytułu opłat czynszowych wyniku czego została naruszona podstawowa zasada porządku prawnego, zgodnie z którą odszkodowanie powinno odpowiadać szkodzie i nie może prowadzić do wzbogacenia strony wygrywającej proces W odpowiedzi na skargę przeciwnik skargi(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwW.wniósł o oddalenie skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego jako bezzasadnej. Przeciwnik skargi podniósł, iż wskazane w skardze zarzuty stanowią jedynie chybioną polemikę z ustaleniami faktycznymi i oceną prawną sądu polubownego i są jedynie zarzutami „o charakterze apelacyjnym”. Zdaniem przeciwnika skargi zarzuty skarżącego w istocie prowadzą do konieczności zbadania przez sąd orzekający ponowniemeritumsprawy, które to jednak zarzuty nie mają racji bytu w postępowaniu ze skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego. Niezasadny jest zarzut polegający na rzekomo nieprawidłowym oddaleniu wniosków dowodowych strony pozwanej, gdyż po pierwsze zarzuty nie mogą być w świetleart. 1206 kpcpodstawą uchylenia wyroku sądu polubownego, ponadto w postępowaniu przed sądem polubownym oddalono również wnioski dowodowe strony powodowej. Nie doszło także do naruszenia zasady równego traktowania stron, gdyż w trakcie postępowania dowodowego przed sądem polubownym zostały przeprowadzone wyłącznie dowody z dokumentów, a zatem oddalono również inne wnioski dowodowe przeciwnika skargi. Zdaniem przeciwnika skargi wywody zawarte w skardze o uchylenie wyroku sądu polubownego stanowią jedynie nieuprawnioną w tym postępowaniu próbę podważenia ustaleń faktycznych zawartych w zaskarżonym wyroku. Sąd ustalił, co następuje: (...) Przedsiębiorstwo Handlowo - Usługowe Jubiler Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwW.i przeciwnika skargi(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwW.łączyła umowa najmu lokalu użytkowego oznaczonego numerem 11 położonego wCentrum Handlowo – Usługowym Galeria (...)wT.przyulicy (...)zawarta w dniu 11 marca 2008 r. Zgodnie z art. 35.1 umowy najmu strony zobowiązały się rozwiązywać wszelkie spory na drodze polubownej, w przypadku zaś gdyby strony nie rozwiązały takiego sporu na drodze polubownej – spór ostatecznie miał zostać rozwiązany przez Sąd Arbitrażowy przy Krajowej Izbie Gospodarczej wW.. /okoliczności bezsporne, ponadto: umowa najmu ( k. 45 – 84 )/ W dniu 21 grudnia 2011 r. przeciwnik skargi złożył do Sądu Arbitrażowy przy Krajowej Izbie Gospodarczej wW.pozew o zapłatę przeciwko skarżącemu. Wyrokiem z dnia z dnia 20 września 2012 r. sygn. akt: SA(...)Sąd Arbitrażowy przy Krajowej Izbie Gospodarczej wW.zasądził odPrzedsiębiorstwa Handlowo - Usługowego Jubiler Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwW.na rzecz(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwW.kwotę łącznie 89 988,05 zł ( w pkt 1 wyroku – kwotę 47 703,63 zł, w pkt 2 - 42 284,42 zł ) wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu. Sąd Arbitrażowy ustalił, iż w dniu 11 marca 2008 r. strony zawarły umowę najmu lokalu użytkowego oznaczonego numerem 11 położonego wCentrum Handlowo – Usługowym Galeria (...)wT.na okres 5 lat. Skarżący pismem z dnia 26 maja 2011 r. złożył oświadczenie o rozwiązaniu umowy najmu, a następnie z końcem maja 2011 r. opuścił lokal. Zdaniem Sądu Arbitrażowego w świetle przeprowadzonych w toku postępowania dowodów skarżący nie wypowiedział umowy najmu w trybieart. 664 kcz powodu wad rzeczy najętej, lecz w istocie odstąpił od umowy. W związku z powyższym skarżący obowiązany jest do zapłaty kary umownej jak i należności obciążających go jako najemcę przedmiotowego lokalu. Jednocześnie Sąd Arbitrażowy uznał, iż zachodzą przesłanki do miarkowania kary umownej z powodu jej rażącego wygórowania do wysokości 1/3 pierwotnie wyliczonej zgodnie z literalnym brzmieniem postanowień umownych. /okoliczności bezsporne, ponadto: pozew o zapłatę ( k. 1- 6 akt Sądu Arbitrażowego o sygn. SA(...), wyrok Sądu Arbitrażowego (k. 23 – 25 ) / Powyższy stan faktyczny jest bezsporny między stronami, dlatego też w/w okoliczności jako bezsporne nie wymagały przeprowadzenia dowodu. Dodatkowo ustalony stan faktyczny znajduje oparcie w w/w dowodach, w szczególności znajdujących się także aktach Sądu Arbitrażowego przy Krajowej Izbie Gospodarczej o sygn. SA(...). Sąd zważył, co następuje: Przedmiotowa skarga jako bezzasadna i podlega oddaleniu w całości. Należy podnieść, że skarżący podaje jako podstawy uchylenia wyroku Sądu Arbitrażowego przy Krajowej Izbie Gospodarczej wW.z dnia 20 września 2012 r. przepisart. 1206 § 1 pkt 4 kpcorazart. 1206 § 2 pkt 1 kpc. Zgodnie zart. 1206 § 1 pkt 4 kpcstrona może żądać uchylenia wyroku jeśli nie zachowano wymagań co do składu sądu polubownego lub podstawowych zasad postępowania przed tym sądem wynikających z ustawy lub określonych przez strony. Skarżący w tym zakresie podał, iż Sąd Arbitrażowy nie zachował podstawowej zasady postępowania przed sądem polubownym poprzez nieuzasadnione ograniczenie postępowania dowodowego gdyż postępowanie dowodowe przed sądem polubownym zostało ograniczone jedynie do złożenia przez strony pism procesowych, natomiast pozostałe wnioski dowodowe stron zostały oddalone. Skarżący wskazał przy tym na § 7 ust. 2 Regulaminu Sądu Arbitrażowego, zgodnie z którym każda strona ma prawo do wysłuchania i przedstawienia swoich wniosków i twierdzeń istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy oraz dowodów na ich poparcie lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej. Powyższe zarzuty skarżącego nie zasługują jednak na uwzględnienie. Należy zaznaczyć bowiem, iż z wymienionego zapisu w sposób jednoznaczny wynika, iż każda ze stron ma prawo do przedstawiania swoich twierdzeń, jak i dowodów na ich poparcie. Powyższa reguła byłaby zatem naruszona wówczas, gdyby jedna ze stron postępowania przed sądem polubownym doznawała ograniczeń w zakresie inicjatywy dowodowej czy też podnoszenia twierdzeń i zarzutów istotnych z punktu widzenia obrony swoich praw. W okolicznościach niniejszej sprawy jednak wymieniona sytuacja nie miała miejsca. Strona skarżąca miała możliwość przedstawienia swoich twierdzeń – zarówno w drodze pism procesowych jak i na rozprawie przed sądem polubownym. Strona skarżąca miała także nieograniczone prawo zgłaszania wniosków dowodowych, które jej zdaniem miały wskazywać na słuszność podnoszonych przez nią argumentów. Odmienna natomiast kwestią jest już okoliczność, iż niektóre z wniosków dowodowych skarżącego zostały oddalone przez Sąd Arbitrażowy. Należy zważyć, iż zgodnie z regulaminem Sądu Arbitrażowego, podobnie jak w postępowaniu przed sądem powszechnym, zgłoszenie wniosku dowodowego nie powoduje automatycznie, iż dowód taki zostanie przeprowadzony. Stosownie do § 37 Regulaminu Sądu Arbitrażowego „zespół orzekający rozstrzyga według własnego przekonania o wnioskach dowodowych stron”. Z powyższego unormowania wynika zatem, iż Sąd Arbitrażowy według uznania ocenia, które wnioski dowodowe są przydatne dla rozstrzygnięcia sprawy, które zaś dla wydania rozstrzygnięcia są zbędne. Okoliczność zatem, iż Sąd Arbitrażowy oddalił niektóre wnioski strony skarżącej nie oznacza, iż postąpił on sprzecznie ze swoim regulaminem. W sposób jednoznaczny z zapisów Regulaminu wynika bowiem, iż to Sąd Arbitrażowy decyduje o zgłaszanych przez strony wnioskach dowodowych, w konsekwencji zaś jego uznaniu pozostaje kwestia, które wnioski dowodowe oddalić, a które są niezbędne dla rozstrzygnięcia sprawy. Strona skarżąca godząc się w przedmiotowej umowie najmu na poddanie wynikłych z niej sporów pod rozstrzygniecie sądu polubownego zgodziła się również na powyższe zasady przeprowadzania postępowania dowodowego. Nie sposób zatem obecnie czynić zarzutu, iż Sąd Arbitrażowy przy rozstrzyganiu sprawy naruszył zasady postępowania zawarte w Regulaminie tegoż Sądu, skoro w Regulaminie wyraźnie jest przewidziane, iż to do kompetencji Sądu Arbitrażowego należy decyzja co do przeprowadzenia poszczególnych dowodów. Skarżący w żaden sposób natomiast nie był ograniczany co do możliwości przedstawiania swoich wniosków i twierdzeń czy też zgłaszania wniosków dowodowych, co też czynił w trakcie postępowania przed sądem polubownym. W dalszej kolejności skarżący zarzucił, iż przedmiotowy wyrok jest sprzeczny z podstawowymi zasadami porządku prawnego, a więc podlega uchyleniu stosownie doart. 1206 § 2 pkt 1 kpc. Zdaniem Sądu większość zarzutów, które zdaniem skarżącego przemawiają za uchyleniem wyroku sądu polubownego w oparciu o w/w przepis dotyczy w istocie oceny prawnej dokonanej przez Sąd Arbitrażowy. Należy wskazać, iż sąd rozpoznając skargę o uchylenie wyroku sądu polubownego zasadniczo nie bada ponownie merytorycznie sprawy będącej przedmiotem postępowania przed sądem polubownym. Jak wskazał SN konstrukcja skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego wskazuje, że środek ten nie służy dokonywaniu merytorycznej kontroli poprawności rozstrzygnięcia sądu polubownego przez sąd powszechny, podobnej do kontroli instancyjnej w postępowaniu sądowym ( tak wyrok SN z dnia 12 września 2007 r. I CSK 192/07 ). Wielokrotnie w orzecznictwie SN zwracano uwagę, iż sąd powszechny nie może w ramach postępowania o uchylenie wyroku sądu polubownego rozpoznawać merytorycznie sporu pomiędzy stronami postępowania arbitrażowego. Sąd powszechny nie bada zatem, czy wyrok sądu polubownego nie pozostaje w sprzeczności z prawem materialnym i czy znajduje oparcie w faktach przytoczonych w wyroku, jak również, czy fakty te zostały prawidłowo ustalone ( tak wyrok SN z dnia 8 grudnia 2006 r. V CSK 321/05 ). Należy uznać zatem, iż sąd powszechny przy rozpoznawaniu skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego w szczególności nie bada, czy do konkretnego stanu faktycznego sąd polubowny zastosował właściwe przepisy prawa materialnego, ponieważ to wymagałoby od sądu powszechnego ponownego merytorycznego zbadania sprawy, która była już przedmiotem badania i rozstrzygnięcia przez sąd polubowny. Rozwiązanie to podyktowane jest tym, iż ideą sądownictwa polubownego jest szybsze rozstrzyganie sporów pomiędzy stronami danego stosunku prawnego, a strony poddające rozstrzygnięcie sporu sądowi polubownemu dobrowolnie godzą się na ograniczone możliwości kontrolne zapadłego wyroku. Celem istnienia sądownictwa polubownego jest bowiem ostateczne rozstrzyganie sporów między stronami bez angażowania państwowego wymiaru sprawiedliwości, dlatego nie do przyjęcia jest założenie, iż każda sprawa rozstrzygnięta przez sąd polubowny miałaby być ponownie rozpatrywana przez sąd powszechny, które ponownie merytorycznie badałby sprawę. Skarżący wskazał, iż o naruszeniu klauzuli porządku publicznego świadczy okoliczność, że Sąd Arbitrażowy zasądził karę umowną w zbyt wygórowanej jego zdaniem wysokości, w szczególności kara umowna przewyższa pozostałą część żądań pozwu niemal 4 – krotnie. Należy zważyć, iż jak już było wskazane Sąd nie może ponownie badać zasadności czy wysokości zasądzonej kary umownej, gdyż prowadziłoby to do ponownego badania czy w danych okolicznościach sprawy wysokość kary umownej jest uzasadniona czy też czy słusznie zastosowano przepis o jej miarkowaniu. Sąd powszechny zobligowany byłby ponownie przesądzać, czy słusznie Sąd Arbitrażowy zastosował konkretny przepis i dokonał prawidłowej jego wykładni, w istocie zatem sprowadzałoby się to kontroli oceny prawnej dokonanej przez Sąd Arbitrażowy. W omawianym zakresie niezasadny jest także zarzut, iż Sąd Arbitrażowy nie uzasadnił należycie zmniejszenia ( miarkowania ) kary umownej. Zważyć bowiem należy , iż zarzuty co do uzasadnienia konkretnych rozstrzygnięć sądu polubownego nie mogą skutkować uchyleniem orzeczenia takiego sądu. Należy wskazać, iż uzasadnienie wyroku sądu polubownego nie wymaga spełnienia tych samych wymogów, co uzasadnienie sądu powszechnego, w szczególności uzasadnienie takie może w sposób mniej szczegółowy odnosić się do poszczególnych kwestii mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Jak wskazuje się w orzecznictwie podstawą uchylenia wyroku sądu polubownego nie jest nawet brak uzasadnienia tego wyroku ( tak: orzeczenie SN z dnia 2 listopada 1938 r., C II 280/38, PPC 1939, nr 9-10, s. 313), tym bardziej zatem jego uchylenia nie może uzasadniać niedostateczne zdaniem skarżącego uzasadnienie poszczególnych rozstrzygnięć sądu polubownego. Podobnie uchylenia zaskarżonego wyroku nie uzasadnia zarzut, iż Sąd Arbitrażowy w sposób nieprawidłowy przyjął, że odstąpienie od umowy przez jedną ze stron skutkować może dla tej strony powstaniem obowiązku kary umownej czy też całkowitym pominięciu podnoszonych przez skarżącego twierdzeń dotyczących rażącej dysproporcji w zakresie ukształtowania praw obowiązków w treści łączącej strony umowy najmu. Ponownie należy podnieść, iż badanie powyższych zarzutów skarżącego prowadziłoby do ponownego merytorycznego badania sprawy. Sąd Orzekający musiałby bowiem ponownie prowadzić postępowanie celem ustalenia, czy w danych okolicznościach sprawy uzasadnione było nałożenie na skarżącego obowiązku zapłaty kary umownej czy też badać treść umowy najmu pod kątem ukształtowania wzajemnych uprawnień i obowiązków stron umowy. Jak już było wskazane kontrola sądu powszechnego względem rozstrzygnięć sądów polubownych nie prowadzi do ponownego rozpatrywania sporu będącego przedmiotem postępowania przed sądem polubownym, sąd powszechny nie jest bowiem instancją odwoławczą od orzeczeń sądów polubownych a jego ingerencja w treść rozstrzygnięć sądów polubownych ogranicza się jedynie do badania czy nie zaistniały przesłanki określone wart. 1206 kpc. Omawiane zarzuty skarżącego pomimo, iż skarżący wskazuje , iż doszło do naruszenia klauzuli porządku publicznego, w istocie zmierzają do żądania dokonania przez sąd powszechny ponownego badania okoliczności faktycznych sprawy i dokonania w oparciu o nie nowych ustaleń prawnych. W dalszej kolejności należy odnieść się do zarzutu skarżącego, iż zaskarżony wyrok zapadł z naruszeniem podstawowej zasady porządku prawnego jaką jest zasada równości podmiotów. Podstawowe zasady porządku prawnego to fundamentalne reguły konstytucyjne dotyczące ustroju społeczno-gospodarczego oraz naczelne zasady rządzące poszczególnymi dziedzinami prawa materialnego i procesowego. W judykaturze do tych zasad zaliczono między innymi zasadę równości podmiotów (por. postanowienie SN z dnia 9 marca 2004 r., I CSK 412/03, niepubl.). W okolicznościach niniejszej sprawy nie sposób jednak uznać, iż doszło do pogwałcenia powyższej zasady. Skarżący wskazał, iż wymieniona zasada została naruszona gdyż zostały oddalone wnioski dowodowe strony skarżącej. Należy zauważyć jednak, iż to od uznania Sądu Arbitrażowego zależało, które wnioski dowodowe podlegały uwzględnieniu, a które oddaleniu. Sąd Arbitrażowy kierował się przy tym celowością przeprowadzenia konkretnych dowodów, a jego swoboda w podejmowaniu decyzji w omawianym zakresie wynikała w szczególności z Regulaminu Sądu. Należy zauważyć, iż Sąd Arbitrażowy nie poprzestał jedynie na arbitralnym oddaleniu wniosków dowodowych strony pozwanej, ale szczegółowo wyjaśnił dlaczego wnioski dowodowe oddala ( k. 251 akt o sygn. SA(...)). Należy zauważyć, iż uprawnienie Sądu do decydowania o celowości przeprowadzania poszczególnych dowodów występuje także na gruncie zasad postępowania przed sądem powszechnym. Okoliczność, iż niektóre wnioski dowodowe jednej ze stron są oddalane nie prowadzi do naruszenia zasady równości stron, obie strony postępowania mają bowiem takie same uprawnienia jeśli chodzi o możność zgłaszania wniosków dowodowych. Ponadto należy zauważyć, iż Sąd Arbitrażowy oddalił także wnioski dowodowe przeciwnika skargi uznając, iż są one zbędne dla wydania orzeczenia ( k. 251 akt o sygn. SA(...)). Tym bardziej zatem nie sposób jest uznać, iż strony postępowania przed sądem polubownym były traktowane nierówno, co prowadziłoby do konstatacji, iż została naruszona jedna z podstawowych zasad porządku prawnego skutkująca uchyleniem zaskarżonego wyroku. W tym stanie rzeczy należy uznać, iż brak jest podstaw do uchylenia wyroku Sądu Arbitrażowego z dnia 20 września 2012 r., stąd też orzeczenie jak w pkt 1 wyroku. O kosztach postępowania ( pkt 2 i 3 wyroku ) orzeczono zgodnie z zasadą wynikającą zart. 98 § 1 kpcw zw. 1207 2kpc, w myśl której strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Mając na uwadze, iż stroną przegrywającą sprawę jest skarżący, zasadnym jest zasądzenie od niego na rzecz przeciwnika skargi kosztów postępowania w kwocie 1 217 zł, na które to koszty składają się: koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1 200 zł (zgodnie z§ 11 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu)oraz opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2013-10-10' department_name: XVI Wydział Gospodarczy judges: - Cezary Skwara legal_bases: - art. 1206 § 1 pkt 4 kpc - art. 664 kc - § 11 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu recorder: sekretarz sądowy Agnieszka Rozen signature: XVI GC 1024/12 ```

155020050001006_II_Kp_000267_2014_Uz_2014-08-06_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Kp 267/14 POSTANOWIENIE Dnia 6 sierpnia 2014r. Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie II Wydział Karnyw składzie: Przewodniczący: SSR Krzysztof Jawor Protokolant: Ewelina Zachilska po rozpoznaniu w sprawie o czyn zart. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000r. Prawo własności przemysłoweji inne na skutek zażalenia pełnomocnika pokrzywdzonego(...) Ltd. z siedzibą wB.,O.(USA) w przedmiocie odmowy wszczęcia dochodzenia na podstawieart. 465 § 2 k.p.k.w zw. zart. 329 § 1 k.p.k. postanawia: nie uwzględnić zażalenia pełnomocnika pokrzywdzonego(...) Ltd.z siedzibą wB.,O.(USA)z dnia 11 czerwca 2014r. i utrzymaćw mocy zaskarżone postanowienie z dnia 27 maja 2014r., w sprawie o sygn. akt(...), w przedmiocie odmowy wszczęcia dochodzenia. UZASADNIENIE Postanowieniem z dnia 27 maja 2014r. Prokurator Prokuratury Rejonowejw Dzierżoniowieodmówił wszczęcia dochodzenia w sprawie dokonywania obrotu towarami oznaczonymi podrobionymi znakami towarowymiN.za pośrednictwem internetowego portaluA.przez użytkownika o nicku(...)na aukcji nr(...), które miało miejsce wD.w okresie od 24.01.2014r. do 31.01.2014r. czym spowodował straty na kwotę 31.200,00 złotych na szkodę(...) Sp. z o.o.z/s wW.tj. o czyn zart. 305 ust. 1 ustawy prawo własności przemysłowejoraz art. 24 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji z uwagi na fakt, iż czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego (art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k.). Na powyższe postanowienie w dniu 11 czerwca 2014r. wniósł zażalenie pełnomocnik pokrzywdzonego(...) Ltd. z siedziba wB.,O.(USA) zaskarżając je w całości, zarzucając obrazę prawa materialnego: -art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000r. Prawo własności przemysłowejpoprzez jego błędną wykładnię, a w konsekwencji uznanie, że czyn nie zawierał znamion przestępstwa, czego skutkiem była odmowa wszczęcia dochodzenia; -art. 24 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencjipoprzez jego błędną wykładnię, a w konsekwencji uznanie, że czyn nie zawierał znamion przestępstwa, czego skutkiem była odmowa wszczęcia dochodzenia. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy celem podjęcia dalszych czynności zmierzających do wszczęcia postępowania przygotowawczego. W uzasadnieniu zażalenia wskazano, iż z przedmiotowego postanowienia wynika, iż czyn „dokonywania obrotu towarami oznaczonymi podrobionymi znakami towarowymiN.za pośrednictwem internetowego portaluA.” nie stanowi czynu spełniającego znamiona czynu zabronionego zart. 305 usta. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej– „dokonywania obrotu towarami oznaczonymi podrobionym znakiem” – co ocenie skarżącego stanowi wewnętrzną sprzeczność i stanowi absurdalną i nieprawidłową wykładnię tego przepisu. Wskazano, iż analiza zatrzymanego towaru dokonana na podstawie nadesłanych zdjęć wykazała brak autentyczności. Skarżący podniósł, iż fakt umieszczenia zarejestrowanego wspólnotowego znaku towarowego(...)w tytule i opisie Aukcji pozwala na uznanie, że sprzedaż dokonana była pod tym oznaczeniem.W ocenie skarżącego nie jest konieczne fizyczne oznaczenie samych towarów zarejestrowanych znakiem towarowym. Wystarczy jedynie, gdy dane towary sprzedawane są m.in. pod szyldem lub witryną zawierającą znak, tak więc oznaczenie obejmuje każdą czynność połączenia znaku z towarem, w tym polegającą na stworzeniu związku pojęciowego. Ponadto podniesiono, iż działanie sprawcy wypełniło znamiona przestępstwa z art. 24 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, albowiem przepis ten umożliwia ściganie karne sprawcy czynu polegającego na sprzedaży towarów, które zostały stworzone w wyniku skopiowania zewnętrznej postaci innego produktu, co w ocenie skarżącego miało miejscew niniejszym stanie faktycznym. Skarżący wskazał, iż działanie sprawcy niewątpliwie stwarzało możliwość wprowadzenia klientów w błąd, co do tożsamości producenta lub produktu. Według skarżącego użycie znaku towarowego(...), który jest renomowanym znakiem towarowym należącym do i kojarzonym zN., oraz oznaczenie samego obuwia napisem(...), przy skopiowaniu zewnętrznej postaciproduktów N., stworzyło możliwość wprowadzenia klienta w błąd, co do tego, ze towary oferowane na aukcji były oryginalne. Wskazano również, iż działanie takie wyrządziłoN.poważną szkodę w postaci uszczuplenia sprzedaży oryginalnego obuwia o równowartości 31.200 zł oraz poważną szkodę w postaci utraty renomy w oczach klientów. We wniosku z dnia 7 lipca 2014r Prokurator Prokuratury Rejonowejw Dzierżoniowie zwrócił się o nieuwzględnianie zażalenia na postanowieniew przedmiocie odmowy wszczęcia dochodzenia i utrzymanie w mocy zaskarżonego postanowienia, wskazując, iż zarzuty podniesione przez skarżącego nie zasługują na uwzględnienie. Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd, rozpoznając zażalenie pokrzywdzonego, podzielił w pełni stanowisko Prokuratury Rejonowej w Dzierżoniowie, iż decyzja procesowa o odmowie wszczęcia dochodzenia podjęta przez ten organ jest w pełni zasadna i odpowiada prawu,a zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie, w związku z czym utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. W realiach przedmiotowej sprawy odnośnie opisanych czynów należy stwierdzić, że zgromadzony w sprawie materiał jednoznacznie pozwala na stwierdzenie, iż brak jest znamion czynu zabronionego opisanego zarówno wart. 305 ust.1 ustawy Prawo własności przemysłowej, jak również art. 24 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Bezsporny oraz niezaprzeczalnym jest fakt, że na aukcji internetowej pt.(...)A. (...)((...)!” na portaluA.sprzedający pod nickiem(...)sprzedawał, jak wynika z opisu aukcji „buty sportowe(...)A. (...)kolorów do wyboru; buty sportowe z systememA.idealne do joggingu jak i do chodzenia na co dzień”. Do przedmiotowego opisu załączono liczne zdjęcia prezentujące oferowany produktz różnych stron, w różnych kolorach, na których widnieje nazwa producenta obuwia. W dniu 14 lutego 2014r. pełnomocnik skarżącego wystosował do sprzedającego na przedmiotowej aukcji wezwanie do dobrowolnego zaniechania naruszeń praw ochronnych na znaki towarowe. W piśmie tym wezwano sprzedającego do natychmiastowego dobrowolnego zaprzestania naruszeń praw wyłącznych dla(...) Ltd. wynikających z rejestracji znaku towarowegoA. (...)oraz dopuszczania się względem niego czynów nieuczciwej konkurencji. Sprzedającw odpowiedzi na powyższe wezwanie, w piśmie z dnia 25 lutego 2014r. poinformował skarżącego, iż jeżeli znak słowny(...)” znajdował się w którymś tytule jego aukcji internetowej to zostanie usunięty i nie będzie użyty w przyszłości oraz, że obuwie kupił na rynku wtórnym i nie wie kto jest producentem, dystrybutorem tego obuwia, a także, że nie sprzedaje ich hurtowo. Ponadto w toku czynności sprawdzających dokonano rozpytaniaD. G.– prowadzącego działalność gospodarczą podfirmą (...)z siedzibą wD., który wskazał, że przedmiotowa aukcja dotyczyła obuwia produkcji chińskiej i w opisie jj nigdzie nie było zaznaczone, że są to produktyfirmy (...). Rozpytany wskazał, iż na aukcji było wiele zdjęć, które każdy kupujący mógł obejrzeć w celu rozwiania wątpliwości, co do faktycznego wykonawcy obuwia.D. G.oświadczył również, że jego zamiarem nie było wprowadzenie w błąd kupujących, jak też nieuczciwa konkurencja, a po otrzymaniu pisma od skarżącego, zgodnie z jego dyspozycją nie zamieszczał więcej znaku słownego(...)i zapewnił, iż nie będzie używał go w przyszłości. Ponadto oświadczył, iż jest klientemspółki (...). Zgodnie zart. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000r. Prawo własności przemysłowejpodlega karze ten kto, w celu wprowadzenia do obrotu, oznacza towary podrobionym znakiem towarowym, zarejestrowanym znakiem towarowym, którego nie ma prawa używać lub dokonuje obrotu towarami oznaczonymi takimi znakami. Termin „znak towarowy” odnosimy do postrzeganych zmysłowo oznaczeń przeznaczonych do odróżniania towarów, pochodzących od różnych podmiotów, przy czym chodzi tu o każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa. Może nim być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy. Znak towarowy pełni kilka funkcji, jednakże podstawowe znaczenie ma funkcja oznaczenia pochodzenia. Określana jest ona także mianem tzw. funkcji wyróżniającej lub indywidualizującej towary. Pozwala zatem na ustalenie tożsamości produktu i jego charakteru. Przezznak towarowy podrobionyrozumie się identyczny lub taki, który nie może być odróżnionyw zwykłych warunkach obrotu od znaku zarejestrowanego, użyty bezprawnie dla towarów objętych prawem ochronnym. Przestępstwo określone wart. 305 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowejma charakter powszechny. Może być zatem popełnione przez każdy zdolny do ponoszenia odpowiedzialności karnej podmiot. Za dokonanie obrotu towarami oznaczonymi podrobionym znakiem towarowym może odpowiadać zarówno ten, kto faktycznie umieścił takie oznaczenie na towarach, jak i inna osoba. W wypadku naruszenia prawa ochronnego na znak towarowy poprzez podejmowanie penalizowanych na gruncieart. 305 ust. 1czynności w stosunku do znaku towarowego podobnego do zarejestrowanego relewantne znaczenie ma jedynie taki stopień podobieństwa, że w zwykłych warunkach obrotu znaki takie nie mogą być od siebie odróżnione. To podobieństwo zostało przez normodawcę obwarowane zatem dodatkowym zastrzeżeniem. Oczywiste jest przy tym, że stopień podobieństwa może być większy bądź mniejszy. Z tym pierwszym będziemy mieć zapewne do czynienia w sytuacji, gdy zmianie uległa tylko jedna litera stanowiąca element znaku towarowego. Przez dokonanie obrotu towarem oznaczonym podrobionym znakiem towarowym bądź zarejestrowanym znakiem towarowym, którego osoba dokonująca obrotu nie ma prawa używać należy rozumieć każdorazowe udostępnianie towaru oznaczonego takim znakiem jego nabywcom. Penalizacja dotyczy zatem każdego etapu obrotu towarem. Transakcja taka będzie zazwyczaj polegała na jego sprzedaży. Określenie "dokonanie obrotu" w rozumieniu art. 305 ust. 1 obejmuje także wprowadzanie towarów oznaczonych takim znakiem towarowym do obrotu. Chodzi zatem o udział w ogóle w obrocie. W wypadku dokonania obrotu towarami oznaczonymi podrobionym znakiem towarowym bądź zarejestrowanym znakiem towarowym, którego sprawca nie ma prawa używać musi on obejmować swoją świadomością powyższe okoliczności, działając wzamiarze bezpośrednim bądź wynikowym. Z drugą z wymienionych postaci umyślności będziemy mieli do czynienia w sytuacji, gdy przykładowo sprawca nie wie, że dany znak towarowy jest już zarejestrowany na rzecz innego podmiotu, lecz licząc się z możliwością naruszenia cudzych uprawnień z prawa ochronnego na ten znak, decyduje się na podjęcie penalizowanych czynności. Warunkiem odpowiedzialności za przestępstwo z art. 305 ust. 1 jest faktyczna świadomość sprawcy co do charakterystyki towarów stanowiących przedmiot czynności wykonawczej. Taki stan świadomości sprawcy nie musi wynikać z wystąpienia przez uprawniony podmiot z żądaniem zaprzestania bezprawnej praktyki. Oznacza to, żeniejest wystarczające poprzestanie na ustaleniu, zgodnie z którym istniała jedynie potencjalna możliwość uzyskania odpowiedniej informacji.Działanie w błędzieco do tej okoliczności - niezależnie od tego, czy byłby on usprawiedliwiony, czy też nie - powoduje ten skutek, że podjęte przez sprawcę zachowanienie realizuje znamion typu czynu zabronionegoopisanego w art. 305 ust. 1. Z uwagi na brak typu nieumyślnego, nie będzie wówczas możliwa odpowiedzialność karna. Jeżeli zatem z powodu swego niedbalstwa ( nawet rażącego ) dana osoba nie sprawdzi w rejestrze prowadzonymw Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej, czy oznaczając towary danym znakiem towarowym, narusza prawo ochronne przysługujące innemu podmiotowi, pozostając w błędnym przekonaniu, że tak nie jest, wówczas nie może ponosić odpowiedzialności karnej na podstawie art. 305 ust. 1, z uwagi na brak realizacji znamion strony podmiotowej tego typu czynu zabronionego. Pokrzywdzony dysponuje wówczas jedynie środkami ochrony cywilnoprawnej. Dla kwestii ustalenia realizacji znamion strony podmiotowej typu czynu zabronionego z art. 305 nie ma rozstrzygającego znaczenia przewidziana w przepisachprawa własności przemysłowejustawowa zasada jawności rejestru znaków towarowych, jego powszechnej dostępności oraz domniemania znajomości i prawdziwości wpisów dokonywanychw takim rejestrze. Należy wyraźnie podkreślić, że istnienie takiej regulacji nie przesądza stanu świadomości sprawcy w kierunku przyjęcia zamiaru. W wypadku zatem, gdy osoba podejmująca działalność związaną z obrotem towarami oznaczonymi znakami towarowymi zaniedba sprawdzenia informacjio zarejestrowaniu znaku towarowego - nawet gdy zaistnienie takiej sytuacji byłoby zarzucalne - to nie można z tego wyprowadzać wniosku, iż działała umyślnie. Mamy wówczas do czynienia co najwyżej z zachowaniem nieumyślnym, które nie jest jednak penalizowane na gruncie art. 305. Z kolei zgodnie zart. 24 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencjikarze podlega ten kto, za pomocą technicznych środków reprodukcji, kopiuje zewnętrzną postać produktu lub tak skopiowanywprowadza do obrotu, stwarzając tym możliwość wprowadzenia klientów w błąd co do tożsamości producenta lub produktu, czym wyrządza poważną szkodę przedsiębiorcy. Przy czym pojęcie "wprowadzenie do obrotu" należy odnosić jedynie do pierwszego udostępnienia skopiowanego w sposób opisany w komentowanym przepisie produktu. Jeśli bowiem normodawca chciałby spenalizować także dalszy obrót, wówczas zapewne wyraziłby to wprost w stosownym zapisie ustawowym, np. w formie zwrotu normatywnego: "dokonuje obrotu takimi produktami" ( tak jak to uczynił chociażby na gruncieart. 305 ust. 1 p.w.p.). Produkt można wprowadzić do obrotu tylko raz.W konsekwencji,dalszy obrótskopiowanym w sposób opisany w tym przepisie produktem jestpoza zakresem karalnościwynikającym zart. 24 ustawyo zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. W związku z czym niewątpliwym jest, iżw niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z wprowadzeniem produktu do obrotu, albowiem, z przeprowadzonych czynności sprawdzających wynika, oferowane na aukcji internetowej obuwie nie były po raz pierwszy udostępniane, był to dalszy obrót (D. G.wskazał bowiem, iż obuwie to kupił na rynku wtórnym – co nie zostało zakwestionowane ). Ponadto wskazać należy, iż wyłączona jest zasadniczo możliwość stosowania art. 24 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji jako podstawy odpowiedzialności karnej w wypadku, gdy kopiowane produkty opatrywane są informacją z oznaczeniem wskazującym na faktycznego producenta. Z tej perspektywy znaczenie ma sposób oznaczenia producenta, wielkość czcionki, przejrzystości i zrozumiałości informacji, a także rodzaj produktu i jego potencjalny nabywca. W tym miejscu podkreślić należy, iż w opisie aukcji wyraźnie wskazany został producent przedmiotowego obuwia, jego nazwa została również w sposób wyraźny i zrozumiały uwidoczniona na zdjęciach. W ocenie Sądu, zebrany w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do przyjęcia, że w zachowaniuD. G.brak jest znamion czynu zabronionego opisanego zarówno wart. 305 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowejjak również z art. 24 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Zgromadzony materiał nie potwierdził faktów wskazanych przez skarżącego, wręcz przeciwnie. Zdaniem Sądu, przychylając się w tym względzie do stanowiska Prokuratora Prokuratury Rejonowej wD.iż w toku przeprowadzonych w sprawie czynności sprawdzających zebrano wystarczający materiał dowodowy uzasadniający decyzję o odmowie wszczęcia dochodzenia i przyjęcie, iż brak jest znamion czynów zabronionych. Mając na uwadze powyższe okoliczności, nie znajdując podstaw do uchylenia zaskarżonego postanowienia i całkowicie podzielając pogląd Prokuratury, Sąd uznał, że zażalenie pełnomocnika skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie. (...) (...)

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie date: '2014-08-06' department_name: II Wydział Karny judges: - Krzysztof Jawor legal_bases: - art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000r. Prawo własności przemysłowej - art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. - art. 24 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji recorder: Ewelina Zachilska signature: II Kp 267/14 ```

155005000001506_III_K_000080_2014_Uz_2014-11-25_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III K 80/14 WYROK ŁĄCZNY W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 listopada 2014 r. Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w III Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący : SSO Karin Kot Protokolant: Ewa Król w obecności Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Roberta Remiszewskiego po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2014 r. sprawy karnej T. S. synaJ.iG.z domuC. urodz. (...)wK. skazanego prawomocnymi wyrokami : 1 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze VIII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Kamiennej Górze z dnia 23.05.2013r. w sprawie VIIK 201/13, zmienionym następnie wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 17.09.2013r. w sprawie VI Ka 415/13, za ciąg przestępstw zart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.popełnionych w nocy z 15 na 16 lipca 2012r. oraz w dniu 29 sierpnia 2012r. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz za przestępstwo zart. 278 § 1 i 5 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.popełnione w dniu 16 sierpnia 2012r. na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz za ciąg przestępstw zart. 13 § 2 k.k.w zw. zart. 279 § 1 kk. iart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.popełnionych w dniu 16 sierpnia 2012r. na karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którym wymierzono mu karę łączną 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności; 2 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 24.05.2013r. w sprawie IIK 1693/12, zmienionym następnie wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 04.10.2013r. w sprawie VI Ka 451/13, za ciąg przestępstw zart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 12 k.k.iart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.popełnionych w dniu 17 i 18 sierpnia 2012r. na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności z zaliczeniem na poczet kary okresu zatrzymania w dniu 17, 18,19 i 20 sierpnia 2012r.; 3 Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 19.09.2013r. w sprawie IIIK 35/13, zmienionym następnie wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 11.03.2014r. w sprawie II AKa 14/14, za przestępstwo zart. 191 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.popełnione w nocy z 5 na 6 października 2012r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz za czyn zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.popełniony w nocy z 5 na 6 października 2012r. na karę 1 roku pozbawienia wolności a także za występek zart. 190 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.popełniony w nocy z 5 na 6 października 2012r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz za przestępstwo zart. 197 § 3 pkt 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.popełnione w nocy z 5 na 6 października 2012r. na karę 6 lat pozbawienia wolności, którym wymierzono mu karę łączną 7 lat pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono okres tymczasowego aresztowania od dnia 10 października 2012r. do dnia 18 stycznia 2013r., od dnia 2 lutego 2013r. do dnia 6 marca 2013r., od dnia 16 marca 2013r. do dnia 18 czerwca 2013r. i od dnia 28 czerwca 2013r. do dnia 19 września 2013r.; 4 Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 27.05.2014r. w sprawie IIK 288/13, utrzymanym następnie w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 09.09.2014r. w sprawie IV Ka 625/14, za dwa wykroczenia zart. 119 § 1 k.k.w.popełnione w dniu 1 października 2012r. na karę 30 dni aresztu oraz za przestępstwo zart. 278 § 1 k.k.iart. 276 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.popełnione w dniu 1 października 2012r. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności a nadto za przestępstwo zart. 217 § 1 k.k.popełnione w dniu 1 października 2012r. na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, którym wymierzono mu karę łączną 1 roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności; I na podstawieart. 569 § 1 i 2 k.p.k.orazart. 86 § 1 k.k.iart. 91 § 2 k.k.kary pozbawienia wolności opisane w punktach 1, 2 i 3 części wstępnej wyroku oraz kary wymierzone za przestępstwa opisane w pkt 4 części wstępnej wyroku łączy i orzeka wobec skazanegoT. S.karę łączną 8 (ośmiu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, II na podstawieart. 577 k.p.k.iart. 63 § 1 k.k.zalicza skazanemu na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie o sygn. akt IIK 1693/12 w dniu 17,18,19 i 20 sierpnia 2012r. oraz okres tymczasowego aresztowania w sprawie o sygn. akt IIIK 35/13 od dnia 10 października 2012r. do dnia 18 stycznia 2013r., od dnia 2 lutego 2013r. do dnia 6 marca 2013r., od dnia 16 marca 2013r. do dnia 18 czerwca 2013r. i od dnia 28 czerwca 2013r. do dnia 19 września 2013r. a także wszelkie okresy odbytych dotychczas kar pozbawienia wolności zaliczone na poczet kar jednostkowych w wyrokach podlegających połączeniu, III pozostałe nie podlegające łączeniu orzeczenia zawarte w wyrokach objętych wyrokiem łącznym pozostawia do odrębnego wykonania, IV zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.J. M.kwotę 147,60 złotych, w tym kwotę 27,60 złotych z tytułu podatku od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony udzielonej skazanemuT. S.z urzędu; V na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.zwalnia skazanego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych związanych z wydaniem wyroku łącznego. UZASADNIENIE Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: T. S.urodz. (...)wK.został skazany następującymi prawomocnymi wyrokami: 1. Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze VIII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Kamiennej Górze, zmienionym następnie wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 17.09.2013r. w sprawie VI Ka 415/13, za ciąg przestępstw zart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.popełnionych w nocy z 15 na 16 lipca 2012r. oraz w dniu 29 sierpnia 2012r. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz za przestępstwo zart. 278 § 1 i 5 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.popełnione w dniu 16 sierpnia 2012r. na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz za ciąg przestępstw zart. 13 § 2 k.k.w zw. zart. 279 § 1 kk. iart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.popełnionych w dniu 16 sierpnia 2012r. na karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którym wymierzono mu karę łączną 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności; 2. Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 24.05.2013r. w sprawie IIK 1693/12, zmienionym następnie wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 04.10.2013r. w sprawie VI Ka 451/13, za ciąg przestępstw zart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 12 k.k.iart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.popełnionych w dniu 17 i 18 sierpnia 2012r. na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności z zaliczeniem na poczet kary okresu zatrzymania w dniu 17, 18,19 i 20 sierpnia 2012r.; 3. Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 19.09.2013r. w sprawie IIIK 35/13, zmienionym następnie wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 11.03.2014r. w sprawie II AKa 14/14, za przestępstwo zart. 191 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.popełnione w nocy z 5 na 6 października 2012r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz za czyn zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.popełniony w nocy z 5 na 6 października 2012r. na karę 1 roku pozbawienia wolności a także za występek zart. 190 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.popełniony w nocy z 5 na 6 października 2012r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz za przestępstwo zart. 197 § 3 pkt 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.popełnione w nocy z 5 na 6 października 2012r. na karę 6 lat pozbawienia wolności, którym wymierzono mu karę łączną 7 lat pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono okres tymczasowego aresztowania od dnia 10 października 2012r. do dnia 18 stycznia 2013r., od dnia 2 lutego 2013r. do dnia 6 marca 2013r., od dnia 16 marca 2013r. do dnia 18 czerwca 2013r. i od dnia 28 czerwca 2013r. do dnia 19 września 2013r., 4. Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 27.05.2014r. w sprawie IIK 288/13, utrzymanym następnie w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 09.09.2014r. w sprawie IV Ka 625/14, za dwa wykroczenia zart. 119 § 1 k.k.w.popełnione w dniu 1 października 2012r. na karę 30 dni aresztu oraz za przestępstwo zart. 278 § 1 k.k.iart. 276 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.popełnione w dniu 1 października 2012r. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności a nadto za przestępstwo zart. 217 § 1 k.k.popełnione w dniu 1 października 2012r. na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, którym wymierzono mu karę łączną 1 roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności. (dowód: odpis wyroku Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 23.05.2013r. wydanego w sprawie VIIK 201/13 k. 11-14, odpis wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 17.09.2013r. wydanego w sprawie VI Ka 415/13 k. 15, odpis wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 24.05.2013r. wydanego w sprawie IIK 1693/12 k. 9, odpis wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 04.10.2013r. wydanego w sprawie VI Ka 451/13 k. 10, odpis wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 19.09.2013r. wydanego w sprawie IIIK 35/13 k. 5-7, odpis wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 11.03.2014r. wydanego w sprawie II AKa 14/14 k. 8, odpis wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 27.05.2014r. wydanego w sprawie IIK 288/13 k. 40-41, odpis wyroku Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 09.09.2014r. wydanego w sprawie IV Ka 625/14 k. 47). SkazanyT. S.odbywa karę pozbawienia wolności od dnia 11 października 2012r. przebywając głównie w Areszcie Śledczym wJ.. Jego zachowanie w jednostce penitencjarnej zostało ocenione jako zmienne. Podczas pobytu w Areszcie Śledczym wJ.T. S.był dwukrotnie nagrodzony regulaminowo za przestrzeganie porządku. Skazany został także trzy razy ukarany dyscyplinarnie za nieprzestrzeganie regulaminu, ubliżanie współosadzonemu oraz gromadzenie leków. Nie jest on uczestnikiem podkultury przestępczej. Podczas jego pobytu w izolacji nie odnotowano objawów czynnej agresji wobec innych osób. Skazany mało krytycznie odnosi się do popełnionych przestępstw. Z uwagi na brak wolnych miejsc pracy nie jest on zatrudniony w jednostce penitencjarnej. Począwszy od dnia 20 sierpnia 2014r.T. S.odbywa karę pozbawienia wolności w systemie programowego oddziaływania. Przed osadzeniem skazany posiadał status osoby bezdomnej. W okresie od dnia 1 stycznia 2012r. do dnia 30 września 2012r. korzystał z pomocy Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej wK.w formie zasiłku okresowego w wysokości 238,50 złotych. W tym czasie nie pracował. W okresie od dnia 24 kwietnia 2012r. do dnia 27 maja 2012r. był on zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy wK.jako bezrobotny bez prawa do zasiłku. SkazanyT. S.ukończył szkołę zawodową o kierunku stolarz. Od dnia 1 września 1995r. do dnia 1 lipca 1997r. był zatrudniony w ramach przygotowania zawodowego. Następnie od dnia 8 września 1997r. do dnia 16 czerwca 1998r. pracował w zakładzie budowlanym na stanowisku stolarz meblowy. Od dnia 24 lipca 2000r. do dnia 31 grudnia 2000r. był on zatrudniony jako monter centralnego ogrzewania wfirmie (...) S.A.Przed osadzeniem skazany przebywał w różnych środowiskach patologicznych, utrzymywał kontakty z osobami ze środowiska kryminogennego. W miesiącu październiku i listopadzie 2012r. skazany zamieszkał wraz z konkubiną w lokalu należącym doD. B., który przebywał w zakładzie karnym. W tym czasie odnotowano interwencje Policji z uwagi na nadużywanie alkoholu przez konkubinę skazanego. (dowód: aktualna opinia o skazanym k. 25-29, wywiad środowiskowy k. 21-22). Sąd zważył, co następuje: Wydanie wyroku łącznego uzależnione jest od istnienia warunków do orzeczenia kary łącznej. Stosownie do treściart. 85 k.k.Sąd orzeka karę łączną, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu. W będącej przedmiotem osądu sprawie istniała możliwość połączenia skazanemuT. S.orzeczonej wyrokiem z dnia 23.05.2013r. w sprawie VIIK 201/13 za ciąg przestępstw zart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.a popełnionych w nocy z 15 na 16 lipca 2012r. oraz w dniu 29 sierpnia 2012r. kary 8 miesięcy pozbawienia wolności, wymierzonej za przestępstwo zart. 278 § 1 i 5 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.popełnione w dniu 16 sierpnia 2012r. kary 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz orzeczonej za ciąg przestępstw zart. 13 § 2 k.k.w zw. zart. 279 § 1 kk. iart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.popełnionych w dniu 16 sierpnia 2012r. kary 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności z, wymierzonąT. S.wyrokiem z dnia 24.05.2013r. w sprawie IIK 1693/12 za ciąg przestępstw zart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 12 k.k.iart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.popełnionych w dniu 17 i 18 sierpnia 2012r., karą 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz z, orzeczonymi wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 19.09.2013r. w sprawie IIIK 35/13 karami 6 miesięcy pozbawienia wolności, 1 roku pozbawienia wolności, 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 6 lat pozbawienia wolności wymierzonymi za przestępstwa popełnione w nocy z 5 na 6 października 2012r. i kwalifikowane odpowiednio zart. 191 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k., zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k., zart. 190 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.a także zart. 197 § 3 pkt 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.i wreszcie z, wymierzoną mu wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 27.05.2014r. w sprawie IIK 288/13, za przestępstwo zart. 278 § 1 k.k.iart. 276 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.popełnione w dniu 1 października 2012r. karą 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i orzeczoną za przestępstwo zart. 217 § 1 k.k.popełnione w dniu 1 października 2012r. karą 3 miesięcy pozbawienia wolności. Przy wymiarze skazanemu kary łącznej należało mieć na względzie przede wszystkim okoliczność, iż wprawdzie występki, których popełnienia dopuszczał sięT. S.w okresie od 15/16 lipca 2012r. do 29 sierpnia 2012r. każdorazowo skierowane były przeciwko mieniu, to jednak pięć spośród przestępstw, za któreT. S.został skazany wyrokiem z dnia 23.05.2013r. w sprawie VIIK 201/13 oraz wyrokiem z dnia 24.05.2013r. w sprawie IIK 1693/12 popełnionych było na szkodę różnych podmiotów. Nie bez znaczenia przy orzekaniu wobec skazanego kary łącznej pozostawała także okoliczność, iż skazanyT. S.po tym jak we wskazanym okresie popełnił dwadzieścia dwa przestępstwa, w dniu 1 października 2012r. oraz w nocy z 5 na 6 października 2012r. (a zatem po upływie stosunkowo krótkiego czasu skoro okres dzielący przestępstwa to niewiele ponad miesiąc) dopuścił się najpierw przestępstwa godzącego w dwa dobra chronione prawem tj. w mienie oraz wiarygodność dokumentów, przestępstwa przeciwko czci i nietykalności cielesnej a wkrótce po ich dokonaniu popełnił dwa przestępstwa skierowane przeciwko wolności, występek przeciwko życiu i zdrowiu oraz zbrodnię kwalifikowaną z przepisuart. 197 § 3 pkt 1 k.k.Co istotneT. S.niemalże każdorazowo (za wyjątkiem czynu kwalifikowanego z przepisuart. 217 § 1 k.k.) odpowiadał w warunkach powrotu do przestępstwa zart. 64 § 1 k.k.Wszystkie powołane powyżej okoliczności wskazują jednoznacznie, zdaniem Sądu, na dużą niepoprawność skazanego oraz lekceważenie przez niego zasad porządku prawnego. W tej sytuacji dojść należało do przekonania, iż pomiędzy poszczególnymi czynami skazanego nie występuje ścisły związek przedmiotowy i podmiotowy, który mógłby uzasadniać w niniejszej sprawie orzeczenie wobec skazanego kary łącznej w dolnej jej granicy określonej w przepisieart. 86 k.k.jako najwyższej z wymierzonych kar. Uwzględniając wszystkie powyższe okoliczności oraz zachowanie skazanego w Areszcie Śledczym wJ.a także przed osadzeniem Sąd wymierzył skazanemuT. S.karę łączną 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu kara w tym wymiarze będzie wystarczająca dla osiągnięcia wobec skazanego swoich celów, w tym przede wszystkim zapobiegnie popełnieniu przez niego przestępstw w przyszłości. Spełni ona także cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Na podstawieart. 577 k.p.k.iart. 63 § 1 k.k.Sąd zaliczył skazanemu na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie o sygn. akt IIK 1693/12 w dniu 17, 18,19 i 20 sierpnia 2012r. oraz okres tymczasowego aresztowania w sprawie o sygn. akt IIIK 35/13 od dnia 10 października 2012r. do dnia 18 stycznia 2013r., od dnia 2 lutego 2013r. do dnia 6 marca 2013r., od dnia 16 marca 2013r. do dnia 18 czerwca 2013r. i od dnia 28 czerwca 2013r. do dnia 19 września 2013r. a także wszelkie okresy odbytych dotychczas kar pozbawienia wolności zaliczone na poczet kar jednostkowych w wyrokach podlegających połączeniu. Pozostałe nie podlegające łączeniu orzeczenia zawarte w wyrokach objętych wyrokiem łącznym Sąd pozostawił do odrębnego wykonania (art. 576 § 1 k.p.k.). W oparciu o przepisart. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze, Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokataJ. M.kwotę 147,60 złotych, w tym kwotę 27,60 złotych z tytułu podatku od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony udzielonej skazanemuT. S.z urzędu. Na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.Sąd zwolnił skazanego od kosztów związanych z wydaniem wyroku łącznego albowiem ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze date: '2014-11-25' department_name: III Wydział Karny judges: - Karin Kot legal_bases: - art. 197 § 3 pkt 1 k.k. - art. 119 § 1 k.k.w. - art. 569 § 1 i 2 k.p.k. - art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze recorder: Ewa Król signature: III K 80/14 ```

152515150001512_III_RC_000148_2016_Uz_2016-09-12_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III RC 148/16 WYROK ZAOCZNY W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 września 2016 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. III Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie: Przewodniczący: SSR Małgorzata Kałuża Protokolant: Ewelina Karbowiak po rozpoznaniu w dniu 12 września 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie sprawy z powództwaM. H. (1)iO. H.reprezentowanych przez przedstawicielkę ustawowąM. S. przeciwkoM. H. (2) o alimenty 1 zasądza od pozwanegoM. H. (2)na rzecz małoletnich powodów:O. H.,urodzonego (...)wP.iM. H. (1),urodzonego (...)wP.alimenty w kwotach po 350 ( trzysta pięćdziesiąt) złotych miesięcznie na rzecz każdego z nich, płatne z góry poczynając od dnia 17 marca 2016 roku, w terminie do dnia 10-tego każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminu płatności którejkolwiek z rat, do rąk przedstawicielki ustawowejM. S., 2 oddala powództwo w pozostałej części, 3 nie obciąża pozwanego nieuiszczonymi kosztami sądowymi od uwzględnionej części powództwa, które przejmuje na rachunek Skarbu Państwa, 4 nie obciąża powodów nieuiszczonymi kosztami sądowymi od oddalonej części powództwa, które przejmuje na rachunek Skarbu Państwa, 5 znosi wzajemnie koszty procesu między stronami, 6 nadaje wyrokowi w punkcie pierwszym rygor natychmiastowej wykonalności. Sygn. akt III RC 148/16 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 17 marca 2016 roku małoletniO.iM.rodzeństwoH., reprezentowani przez przedstawicielkę ustawowąM. S., wnieśli o alimenty od ojcaM. H. (2)w kwocie po 500 złotych miesięcznie na rzecz każdego z nich. W uzasadnieniu pozwuM. S.wskazała, że pozostawała ona wspólnie z pozwanym w związku nieformalnym, z którego pochodzą małoletni powodowie. Podniosła, że pod koniec lutego 2016 roku opuścił on rodzinę i nie łoży na utrzymanie dzieci, a sama przedstawicielka ustawowa małoletnich nie pracuje, utrzymuje się z pomocy MOPR. Postanowieniem z dnia 13 kwietnia 2016 roku Sąd w trybie zabezpieczenia zobowiązał pozwanegoM. H. (2)do płacenia przez czas trwania procesu na rzecz małoletnich powodów alimentów w kwocie po 300 złotych miesięcznie (vide: postanowienie k.21). Postanowieniem z dnia 16 czerwca 2016 roku Sąd ustanowił dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego kuratora w osobie pracownika Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim –B. W.(vide: postanowienie k. 41). Przedstawicielka ustawowa małoletnich powodów podtrzymała powództwo. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: MałoletniM. H. (1),urodzony (...)wP., iO. H.,urodzony (...)wP., są synamiM. H. (2)iM. S.. /dowód: dwa odpisy skrócone aktu urodzenia – k.15 i 16/ Przedstawicielka ustawowa małoletnich powodów ma 36 lat, jest z wykształcenia technikiem ekonomistą. Obecnie nie pracuje. Jest zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy wP.jako osoba bezrobotna od dnia 15 stycznia 2016 roku. /dowód: zeznaniaM. S.z rozprawy z dnia 12 września 2016 roku – czas nagrania 00:04:05 – 00:20:55 – k.62v-63, zaświadczenia PUP wP.– k.20 i 59/ Na utrzymaniuM. S.pozostaje trójka dzieci – dwoje małoletnich powodów oraz 14 – letni synB. S.. Przyznano jej decyzją Prezydenta MiastaP.z dnia 08 grudnia 2015 roku nr MOPR.(...) - z tytułu sprawowania pieczy nad małoletnimO. H.zasiłek rodzinny w kwocie po 89,00 zł miesięcznie na okres od dnia 01 listopada 2015 roku do dnia 30 listopada 2015 roku, a w kwocie po 118,00 zł miesięcznie w okresie od dnia 01 grudnia 2015 roku do dnia 31 października 2016 roku; dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu rozpoczęcia roku szkolnego 2016/2017 w kwocie 100,00 zł jednorazowo; - z tytułu sprawowania pieczy nad małoletnimM. H. (1)zasiłek rodzinny w kwocie po 89,00 zł miesięcznie na okres od dnia 01 listopada 2015 roku do dnia 31 października 2016 roku; dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu rozpoczęcia roku szkolnego 2016/2017 w kwocie 100,00 zł jednorazowo; dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu wychowywania dziecka w rodzinie wielodzietnej w kwocie po 90,00 zł miesięcznie na okres od dnia 01 listopada 2015 roku do dnia 31 października 2016 roku; - z tytułu sprawowania pieczy nad małoletnimB. S.zasiłek rodzinny w kwocie po 118,00 zł miesięcznie w okresie od dnia 01 grudnia 2015 roku do dnia 31 października 2016 roku; dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu rozpoczęcia roku szkolnego 2016/2017 w kwocie 100,00 zł jednorazowo. /dowód: zeznaniaM. S.z rozprawy z dnia 12 września 2016 roku – czas nagrania 00:04:05 – 00:20:55 – k.62v-63, decyzja Prezydenta MiastaP.– k.60 – 60v/ M. S.otrzymuje od ojca małoletniegoB. S.alimenty w wysokości po 500 złotych miesięcznie. Ponadto uzyskuje świadczenie 500 plus na troje dzieci. Przedstawicielka ustawowa małoletnich powodów mieszka wspólnie z nimi oraz ich 14-letnim bratem w lokalu należącego do TBS. Ponosi ona koszty utrzymania mieszkania w wysokości 80 zł miesięcznie tytułem czynszu, 30 zł w ramach opłaty za wodę, 180 – 230 zł co dwa miesiące w związku z opłatą za energię elektryczną, 80 – 90 zł miesięcznie tytułem opłaty za gaz, 65 zł miesięcznie za TV, 75 zł miesięcznie w związku z opłatą za Internet, 60 zł miesięcznie za 2 telefony komórkowe. Posiada ona zadłużenie w wysokości 3.000,00 zł. M. S.jest właścicielką samochodu markiS. (...), rok produkcji 1998. /dowód: zeznaniaM. S.z rozprawy z dnia 12 września 2016 roku – czas nagrania 00:04:05 – 00:20:55 – k.62v-63/ MałoletniO. H.ma obecnie niespełna 6 lat. Uczęszcza do klasy „0” w przedszkolu. MałoletniM.ma niespełna 5 lat i również uczęszcza do przedszkola. Edukacji małoletnich to koszt 240,00 zł miesięcznie za każdego z nich. Zakup książek na rok szkolny 2016/2017 wyniósł u jednego z powodów 130 zł, a u drugiego 140 zł. Opłata za komitet rodzicielski wyniosła 50 zł od każdego z nich oraz kwotę 42 zł w ramach ubezpieczenia na każdego z powodów. Ponadto przedstawicielka ustawowa małoletnich powodów opłaca składki na przybory szkolne w wysokości 40 zł na pół roku, teatrzyki w wysokości 30 – 40 zł na pół roku, dojazdy do teatru to opłata 20 zł na okres pół roku, wyjście na basen to wydatek 4 zł na jednego chłopca, strój na gimnastykę to 10 zł za koszulkę, 10 zł za spodenki oraz 8 zł za worek. Koszt obuwia szkolnego to 15 zł, tenisówek 19 zł, a adidasów 25 zł. Małoletni powodowie mają po 3 komplety ubrań na zmianę, który to komplet kosztował około 40 zł każdy. Ponadto w związku z kosztami potrzeb małoletnich związane są te z bielizną, odzieżą sezonową, jak również z kurtkami (po około 50 zł) i obuwiem sezonowym (po około 80 zł). Zdarza się, że małoletni powodowie chorują na przeziębienia. Wówczas koszt ich leczenia to 20 – 30 zł jednorazowo, a w razie potrzeby antybiotykoterapii 40 – 50 zł jednorazowo. W wakacje roku 2016M. S.wyjechała z małoletnimi powodami oraz synemB.nad morze. W ramach pobytu opłacała wynajęty domek w wysokości 280 zł za dobę oraz obiady w wysokości 25 zł na jedną osobę jednorazowo. Koszt wyjazdu to około 3.000,00 zł. /dowód: zeznaniaM. S.z rozprawy z dnia 12 września 2016 roku – czas nagrania 00:04:05 – 00:20:55 – k.62v-63/ PozwanyM. H. (2)mieszkał wspólnie zM. S.do poło miesiąca lutego 2016 roku. Następnie się wyprowadził. Po tym zdarzeniu kontaktował się z małoletnimi dziećmi, które zabrał do swojego miejsca zamieszkania. Pozwany posiada wykształcenie podstawowe, podczas gdy pozostawał w związku nieformalnym z przedstawicielką ustawową małoletnich powodów nie wykonywał żadnej pracy. Nie posiadał on orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. Poza małoletnimi powodami nie ma nikogo na utrzymaniu. /dowód: zeznaniaM. S.z rozprawy z dnia 12 września 2016 roku – czas nagrania 00:04:05 – 00:20:55 – k.62v-63/ Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych wyżej dokumentów, jak również dowodu z zeznań strony powodowej. Pozostawały one spójne, logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym, w związku z czym stanowiły dla Sądu wiarygodny materiał dowodowy. Sąd zważył, co następuje: Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części. Jak stanowi treśćart. 133 § 1 k.r.o.rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Zakres świadczeń alimentacyjnych wyznacza przepisart. 135 § 1 k.r.o.który wskazuje, iż jest on zależny od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego pozwanyM. H. (2)jest ojcem małoletnich powodów –O.iM.rodzeństwaH., czego dowodzą skrócone odpisy aktów urodzenia. W związku z tym, iż małoletni powodowie bezsprzecznie nie są jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie z uwagi na ich wiek, jak również nie posiadają majtku, z którego dochody wystarczyłyby na pokrycie kosztów ich utrzymania i wychowania, rodzice są zobowiązanymi do ich alimentacji – w tym również pozwany. Jak wskazano w powyższym przepisie prawa zakres obowiązku alimentacyjnego zależny jest m.in. od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego. Pojęcie to nie jest ustawowo określone. Winno być ono analizowane każdorazowo stosownie do indywidualnie zaistniałej sytuacji. Rodzaj i rozmiar usprawiedliwionych potrzeb jest uzależniony od cech osoby uprawnionej oraz od splotu okoliczności natury społecznej i gospodarczej, w jakich osoba uprawniona się znajduje. Należy określać je w oparciu o zakres potrzeb dziecka, które powinny być przez rodziców zaspokajane, a które wyznacza treśćart. 96 k.r.o., według którego rodzice obowiązani są troszczyć się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i przygotować je należycie – odpowiednio do jego uzdolnień – do pracy dla dobra społeczeństwa. W przedmiotowej sprawie powodami są małoletni – niespełna 5 i 6 letni chłopcy. Uznać należy, że na ich usprawiedliwione potrzeby składają się te związane z wyżywieniem, odzieżą, podjętą przez nich edukacją przedszkolną, partycypacją w kosztach utrzymania lokalu mieszkalnego, jak i leczeniem. MałoletniO.iM.są dziećmi zdrowymi, które chorują jedynie na przeziębienia. Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu, kwota niezbędna na ich utrzymanie i wychowanie oscyluje w wysokości 600 – 700 złotych miesięcznie. Kolejnym czynnikiem określającym obowiązek alimentacyjny są możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego. W niniejszym postępowaniu jest nim pozwanyM. H. (2), którego aktualnego miejsca pobytu nie udało się ustalić zarówno przedstawicielce ustawowej małoletnich powodów, jak i Sądowi. W związku z tym, iż nie zajął on stanowiska w przedmiotowej sprawie, a co za tym idzie nie przedstawił również dowodów na okoliczność jego możliwości zarobkowych i majątkowych, Sąd nie miał możliwości ich ustalenia. Jak wynika jednak z zeznańM. S.pozwany jest osobą zdolną do pracy, posiadającą co najmniej wykształcenie podstawowe. Na podstawie tych okoliczności, Sąd przyjął, iż pozwany jest w stanie uzyskiwać dochody w wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę uzyskiwanego w kraju tj. kwoty 1850 zł brutto, około 1350 zł netto miesięcznie. Podkreślić należy, iż zgodnie ze wskazaniami orzecznictwa Sądu Najwyższego zakres usprawiedliwionych potrzeb dziecka powinien być ustalony w ten sposób, aby w razie ich zaspokojenia stopa życiowa dziecka była taka sama jak stopa życiowa rodziców. Konsekwencją tego zapatrywania jest to, że rodzice w żadnym razie nie mogą uchylić się od obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie może się utrzymać samodzielnie, tylko na tej podstawie, że wykonywanie obowiązku alimentacyjnego stanowiłoby dla nich nadmierny ciężar. Rodzice muszą więc podzielić się z dzieckiem nawet najmniejszymi dochodami. Zauważa się przy tym, że nie chodzi tu o mechaniczny podział osiąganych przez rodziców dochodów, ale o zbliżone z rodzicami zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb dzieci, przy uwzględnieniu ich wieku, stanu zdrowia, kierunku szkolenia oraz innych indywidualnych okoliczności (por. : Wyrok SN z dnia 5 maja 1998 r., I CKN 284/98, LEX nr 1223692). Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz małoletnich powodów alimenty w wysokości po 350 złotych miesięcznie. W takiej wysokości są one adekwatne zarówno do usprawiedliwionych potrzeb uprawnionych jak i do możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego. Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie jako wygórowane, z uwagi na prawo równej stopy życiowej dzieci i ich rodziców. Przedstawicielka ustawowa małoletnich powodów obecnie nie wykonuje żadnej pracy zarobkowej i utrzymuje się z pomocy społecznej. Pozwany natomiast zgodnie z twierdzeniamiM. S.w przeszłości również nie pracował, a obecnie możliwe, iż podjął się tzw. pracy dorywczej jako pracownik budowlany. Uwzględniając potrzeby małoletnichO.iM.rodzeństwaH., zasądzone alimenty wypełniają wskazania przepisuart. 135 § 1 k.r.o. W związku z sytuacją materialną stron postępowania na podstawieart. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz.U. z 2014 r., poz. 1025) Sąd nie obciążył zarówno pozwanego, jak i powodów nieuiszczonymi kosztami sądowymi, kolejno od uwzględnionej części powództwa oraz od oddalonej części powództwa, które przejął na rachunek Skarbu Państwa. Stosownie do treściart. 100 k.p.c.Sąd zniósł wzajemnie koszty procesu między stronami. Na podstawieart. 333 § 1 pkt 1 k.p.c.Sąd nadał z urzędu wyrokowi w punkcie zasądzającym alimenty rygor natychmiastowej wykonalności.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim date: '2016-09-12' department_name: III Wydział Rodzinny i Nieletnich judges: - Małgorzata Kałuża legal_bases: - art. 133 § 1 k.r.o. - art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych - art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c. recorder: Ewelina Karbowiak signature: III RC 148/16 ```

151025200005003_X_C_002977_2015_Uz_2016-06-09_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: X C 2977/15 upr. WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 czerwca 2016 r. Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Stanisław Sadowski Protokolant: st. sekr. sądowy Paweł Sosnowski po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2016 r. w Toruniu sprawy z powództwa(...) Banku (...) Spółka AkcyjnaweW. przeciwkoA. K. o zapłatę orzeka: I zasądza od pozwanegoA. K.na rzecz powoda(...) Banku (...) Spółka AkcyjnaweW.kwotę 4 603,25 zł (słownie: cztery tysiące sześćset trzy złote i dwadzieścia pięć groszy) wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych od tej kwoty od dnia 23 listopada 2015r.; do dnia zapłaty; II zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 120,69 zł (słownie: sto dwadzieścia złotych i sześćdziesiąt dziewięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu. UZASADNIENIE Powód(...) Bank (...) SAweW.wniósł o zasądzenie od pozwanegoA. K.kwoty 4 603,25 zł wraz z odsetkami za opóźnienie tytułem spłaty kredytu w rachunku bankowym, udzielonego przez powoda. Pozwany w odpowiedzi na pozew podniósł kwestię swojej sytuacji materialnej i braku możliwości zawarcia ugody z powodem, nie zaakceptował jednak wysokości rat, zaproponowanych w odpowiedzi przez powoda. Sąd ustalił i zważył, co następuje Strony łączy umowa rachunku bankowego z limitem kredytowym udzielonym pozwanemu. Z tego tytułu powstało po jego stronie zadłużenie, które nie zostało spłacone w terminie. Powyższych ustaleń sąd dokonał na podstawie dowodów z dokumentów, zawartych w aktach sprawy, których wiarygodność i autentyczność nie zostały zakwestionowane. W toku procesu powód zaproponował pozwanemu spłatę zobowiązania w ratach, których wysokości pozwany nie zaakceptował, uznając je za nierealne. Pozwany nie zakwestionował jednak powstałego zadłużenia ani co do zasady, ani co do wysokości. Wobec powyższego, Sąd zasądził roszczenie dochodzone pozwem w całości, zgodnie z dyspozycjąart. 353 § 1 kodeksu cywilnego. Sąd, wobec treści rozstrzygnięcia zasądził od pozwanego na rzecz powoda zwrot kosztów procesu, po myśliart.98 § 1-2 kodeksu postępowania cywilnego.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Toruniu date: '2016-06-09' department_name: X Wydział Cywilny judges: - Stanisław Sadowski legal_bases: - art. 353 § 1 kodeksu cywilnego - art.98 § 1-2 kodeksu postępowania cywilnego recorder: st. sekr. sądowy Paweł Sosnowski signature: X C 2977/15 ```

153020200002021_IV_U_000331_2014_Uz_2015-06-29_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt. IV U 331/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 czerwca 2015 roku Sąd Rejonowy w Zamościu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia S.R. Sylwia Żukowska Protokolant: st. sekr. sąd. Teresa Momot po rozpoznaniu w dniu29 czerwca 2015 roku wZ. narozprawie sprawy z wnioskuA. M. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB. oprawo do zasiłku chorobowego w wysokości 100% podstawy wymiaru z ubezpieczenia wypadkowego na skutekodwołaniaA. M. od decyzjiZakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB. z dnia28 lipca 2014 rokuznak:(...) zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawczyniA. M.prawo do zasiłku chorobowego za okres od 22 czerwca 2014 roku do 24 czerwca 2014 roku oraz okres bezpośrednio dalszy w wysokości 100% podstawy wymiaru z ubezpieczenia wypadkowego. Sygn. akt IV U 331/14 UZASADNIENIE Zaskarżoną decyzją z dnia 28 lipca 2014 roku znak(...)pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.odmówił przyznania wnioskodawczyniA. M.prawa do zasiłku chorobowego z tytułu wypadku przy pracy za okres od 22 czerwca 2014 roku do 24 czerwca 2014 roku i okres bezpośrednio dalszy w wysokości 100 % podstawy jego wymiaru w oparciu o treśćart. 3 ust.1 i art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych(Dz. U. z 2009 roku, Nr 167, poz. 1322 z późn. zm.). W uzasadnieniu decyzji pozwany organ wskazał, iż wnioskodawczyni była niezdolna do pracy od dnia 6 czerwca 2014 roku i zdarzenie, które spowodowało jej niezdolność do pracy spełnia przesłanki do uznania go za wypadek przy pracy. Jednakże przyczyną tego wypadku było naruszenie przez wnioskodawczynię przepisów bhp. Tym samym, zdaniem pozwanego, wnioskodawczyni przyczyniła się do spowodowania wypadku (nie używając drewnianego popychadełka). Wobec powyższego, wnioskodawczyni nie ma prawa do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego (akta organu rentowego – decyzja). WnioskodawczyniA. M.w odwołaniu od powyższej decyzji z dnia 12 sierpnia 2014 roku wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie jej prawa do zasiłku chorobowego w wysokości 100 % podstawy wymiaru w związku z niezdolnością do pracy spowodowaną wypadkiem przy pracy. W uzasadnieniu odwołania wnioskodawczyni wskazała, że zatrudniona jest wfirmie PPHU (...) s.c.F.,M. J.wB.na stanowisku cukiernika. W dniu 6 czerwca 2014 roku wykonywała swoje obowiązki pracownicze: formowała ciasto za pomocą specjalistycznej maszynki elektrycznej dozując fragmenty ciasta ręką, albowiem przy maszynce od dłuższego czasu nie było specjalistycznego drewnianego popychacza, pomimo, iż powinien on być obligatoryjnym jej wyposażeniem. W pewnym momencie ślimak maszynki złapał II palec prawej ręki w wyniku czego doszło do amputacji paliczka dalszego tego palca. Wnioskodawczyni podniosłą, iż maszynkę, przy której pracowała, powinny obsługiwać dwie osoby, oraz, ze sygnalizowała pracodawcy brak popychacza. Zdaniem wnioskodawczyni głównymi przyczynami wypadku, któremu uległa było jej zachowanie polegające na wykonywaniu pracy z pominięciem popychacza oraz niezapewnienie przez pracodawcę odpowiednich narzędzi pracy oraz środków ochrony indywidualnej i dopuszczenie jej do wykonywania pracy pomimo tych braków. W ocenie wnioskodawczyni współprzyczyną wypadku były zaniedbania organizacyjno – techniczne po stronie pracodawcy - brak popychacza na stanowisku pracy – i dopuszczenie jej do pracy przez pracodawcę, przy braku urządzeń zabezpieczających. (k. 1-3 – odwołanie). Pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.w odpowiedzi na odwołanie z dnia 15 września 2014 roku wniósł o jego oddalenie podnosząc, że zaskarżona decyzja została wydana na podstawie powołanych w niej przepisów prawnych i po wyjaśnieniu wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy podniósł, że zaskarżona decyzja została wydana w oparciu o przepisart. 8 ust. 2 i 9 ust.11 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych(Dz. U. z 2009 roku Nr 167, poz. 1322 z późn. zm.), zgodnie z którymi zasiłek chorobowy przysługuje od pierwszego dnia niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy i wynosi 100% podstawy wymiaru. Zdarzenie, któremu ulegała wnioskodawczyni w dniu 6 czerwca 2014 roku zostało uznane za wypadek przy pracy, jednakże odmówiono jej świadczenia na podstawie art. 21 w/w ustawy, zgodnie z którym świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego nie przysługują ubezpieczonemu, gdy wyłączną przyczyną wypadków było udowodnione naruszenie przez ubezpieczanego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przy niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa. Wnioskodawczyni w dniu zdarzenia, ręką wkładała ciasto do maszyny, nie używając żadnego narzędzia, popchnęła ciasto, wskutek czego maszyna wciągnęła jej rękę. Wnioskodawczyni pracując przy maszynie do wyrabiana ciasta, nie używając drewnianego popychacza, naruszyła przepisy dotyczące ochrony życia i zdrowia, wobec czego zachodzą przesłanki określone w art.. 21 ust. 1 w/w ustawy wypadkowej wyłączające prawo do świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego Z tych względów brak jest, zdaniem pozwanego, podstaw do przyznania wnioskodawczyni prawa do zasiłku chorobowego z funduszu wypadkowego w wysokości 100 % podstawy wymiaru (k. 5-5 v – odpowiedź na odwołanie). Sąd Rejonowy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił następujący stan faktyczny sprawy: WnioskodawczyniA. M.zatrudniona była wPPHU (...) S.C.F.,M. J.wB.na stanowisku cukiernika na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony od dnia 2 listopada 2012 roku do dnia 31 grudnia 2014 roku (okoliczność bezsporna, akta osobowe – umowa o pracę, k. 15 – wyjaśnienia wnioskodawcy potwierdzone zeznaniami k. 29). Do obowiązków wnioskodawczyni należało m.in. formowanie ciasta za pomocą maszynki elektrycznej i jego wypiek. W dniu 6 czerwca 2014 rokuA. M.pracę rozpoczęła o godz. 7.00 rano i wykonywała swoje o obowiązki pracownicze tj. wkładała ciasto do maszynki prawą ręką, lewą natomiast odbierałam wyformowane ciasto. W pewnym momencie podczas wkładania ciasta do maszynki wciągnęło palec prawej ręki wnioskodawczyni do maszynki w wyniku czego doszło do amputacji paliczka (k. 15 – wyjaśnienia wnioskodawcy potwierdzone zeznaniami k. 29, k. 18v – zeznania świadkaM. J.). Na wyposażeniu maszynki, przy obsłudze której wnioskodawczyni uległa wypadkowi powinien znajdować się specjalny popychacz do ciasta. W dacie wypadku takiego popychacza nie było (k. 15 – wyjaśnienia wnioskodawcy potwierdzone zeznaniami k. 29). Wnioskodawczyni była przeszkolona w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, jednakże nie była przeszkolona w zakresie obsługi maszynki, przy której uległa wypadkowi (k. 29 – zeznania wnioskodawczyni). Pozwany organ rentowy uznał zdarzenie z dnia 6 czerwca 2014 roku za wypadek przy pracy (akta organu rentowego - opinia). Decyzją z dnia 28 lipca 2014 roku znak(...)pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.odmówił przyznania wnioskodawczyniA. M.prawa do zasiłku chorobowego z tytułu wypadku przy pracy za okres od 22 czerwca 2014 roku do 24 czerwca 2014 roku i okres bezpośrednio dalszy w wysokości 100 % podstawy jego wymiaru w oparciu o treśćart. 3 ust.1 i art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych(Dz. U. z 2009 roku, Nr 167, poz. 1322 z późn. zm.). W uzasadnieniu decyzji pozwany organ wskazał, iż wnioskodawczyni była niezdolna do pracy od dnia 6 czerwca 2014 roku i zdarzenie, które spowodowało jej niezdolność do pracy spełnia przesłanki do uznania go za wypadek przy pracy. Jednakże przyczyną tego wypadku było naruszenie przez wnioskodawczynię przepisów bhp. Tym samym, zdaniem pozwanego, wnioskodawczyni przyczyniła się do spowodowania wypadku (nie używając drewnianego popychadełka). Wobec powyższego, wnioskodawczyni nie ma prawa do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego (akta organu rentowego – decyzja). Postanowieniem z dnia 15 stycznia 2015 roku Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy na okoliczność ustalenia, czy maszynka, przy obsłudze której doszło do wypadku wnioskodawczyniA. M.w trakcie zatrudnienia wP.P.H.U. (...) S.C.F.,M. J.„(...)wB.w dniu 6 czerwca 2014 roku, mogła być obsługiwana przez jedną osobę, jeżeli tak to, w jakich okolicznościach, czy też powinny ją obsługiwać dwie osoby oraz, czy pracodawca spełnił wszystkie wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy w zakresie obsługi tej maszynki (k. 29 v – postanowienie dowodowe). W opinii wniesionej w dniu 5 maja 2015 roku biegły sądowy z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracyA. D., po dokonaniu oględzin i zapoznaniu się z aktami sprawy stwierdził, iż urządzenie do formowania ciastek, przy którym wypadkowi uległa wnioskodawczyni może być obsługiwana przez jedną osobę. Jednakże, pracodawca nie spełnił wymagań bezpieczeństwa i higieny pracy w zakresie stanu technicznego urządzenia, poprzez brak wymaganego przepisami prawa pracy dostatecznego zabezpieczenia przed dostępem do ruchomego elementu roboczego – ślimacznicy formierki ciastek. Uzasadniając swoje stanowisko biegły wskazał, iż analiza organizacji stanowiska pracy „biorącego udział” w wypadku urządzenia do formowania ciastek wykazała, iż do obsługi formierki wystarczy jedna osoba. Niezależnie jednak od zapewnienia obsługi jedno czy dwuosobowej, w ocenie biegłego, kwestia ta nie ma wpływu na istnienie przy tym urządzeniu zagrożenia urazem dla osoby podającej ciasto do leja podawczego. Zagrożenia ze strony niedostatecznie zabezpieczonego elementu roboczego - ślimacznicy, którego m. in. aktywacja doprowadziła do wypadu i urazu wnioskodawczyni, czyli wciągnięcia i amputacji jej palca prawej ręki. Biegły podkreślił, iż formierka ciasta w dniu wypadku nie spełniała wymagań bezpieczeństwa i higieny pracy w zakresie dostatecznego zabezpieczenia przed dostępem do ruchomego elementu roboczego – ślimacznicy. Niezależnie od potrzeby stosowania do przepychania ciasta przez komorę mielenia drewnianego popychacza, co wynika z ogólnych praktyk eksploatacyjnych tego typu urządzeń, a także z konstrukcji bezpiecznej obsługi urządzenia, dostęp do ruchomego elementu roboczego stwarzającego zagrożenie urazów, powinien być zabezpieczony w sposób eliminujący kontakt palców czy też dłoni operatora nakładającego ciasto. Biegły wskazał również, że pracodawca wnioskodawczyni nie zapewnił dostosowania eksploatowanej w piekarni formierki ciasta do minimalnych wymagań maszyn. Ostatecznie, w ocenie biegłego, oprócz niedostatecznej koncentracji uwagi w wykonywanej czynności przez poszkodowaną, brakiem lub nieużyciem popychacza, podstawową przyczyną wypadku przy pracy zaistniałego w dniu 6 czerwca 2014 roku, był niezgodny z przepisami stan techniczny urządzenia w zakresie bezpieczeństwa, za który odpowiedzialny był pracodawcą (k. 37-46- opinia biegłego sądowego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracyA. D.). Pełnomocnicy stron nie zgłosili zastrzeżeń do opinii biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracyA. D.- bezsporne. Sąd podzielił wnioski wypływające z opinii biegłego sądowego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracyA. D.i przyjął je jako własne. Opinię powyższą cechuje fachowość, rzetelność i logika. W sposób wyczerpujący odpowiada ona na pytanie Sądu w zakresie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Opinia nie zawiera sprzeczności czy też niejasności, sporządzona została przez biegłego o dużym doświadczeniu w sporządzaniu tego typu opinii. Okoliczności związane z zatrudnieniem wnioskodawczyni, charakterem wykonywanej przez nią pracy, czy też dotyczące samego przebiegu wypadku z dnia 6 czerwca 2014 roku i jego następstw Sąd ustalił w oparciu o zeznania wnioskodawczyniA. M.(k. 15-15v – wyjaśnienia potwierdzone zeznaniami k. 29-29v) oraz częściowo o zeznania świadkaM. J.(k. 18-18v). Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka w części, w której zeznał, iż w dacie wypadku na wyposażeniu maszynki, przy obsłudze której wnioskodawczyni doznała urazu, był drewniany popychacz. Zeznania w tej części są sprzeczne w zeznania wnioskodawczyni, które Sąd w całości obdarzył wiarą. Sąd obdarzył wiarą zeznania świadka w pozostałym zakresie, jak również zeznania wnioskodawczyni, uznając je za szczere, a ponadto znajdujące potwierdzenie w innych dowodach zgromadzonych w aktach sprawy. Warto przy tym podkreślić, iż z opinii biegłego wynika jednoznacznie, że przyczyna wypadku, któremu uległa wnioskodawczyni był niezgodny z przepisami stan techniczny urządzenia w zakresie bezpieczeństwa, za który odpowiedzialny był pracodawcą. Stan faktyczny w niniejszej sprawie został również ustalony na podstawie dowodów z dokumentów dołączonych do akt sprawy, znajdujących się w aktach rentowych oraz w dołączonych aktach osobowych wnioskodawczyni. Dokumenty na podstawie których Sąd czynił ustalenia faktyczne w sprawie nie były kwestionowane przez strony w zakresie swej prawdziwości. W oparciu o powyższe ustaleniaSąd zważył, co następuje: Odwołanie jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie. W niniejszej sprawie przedmiotem sporu była ocena zachowania wnioskodawczyni z punktu widzenia możliwości postawienia jej zarzutu, iż wykonując swoje obowiązki pracownicze polegające na wkładaniu ciasta do maszynki, naruszyła ona umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa zasady i przepisy dotyczące ochrony życia i zdrowia, doprowadzając w ten sposób do wypadku przy pracy, wskutek którego stała się niezdolna do pracy. W myśl z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2009 roku Nr 167 poz. 1322 z późn. zm.) za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych lub w związku z wykonywaniem przez niego czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia bądź w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy w całości. Stosownie do treściart. 8 ust. 2 i art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 rokuwyżej cytowanejustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowychzasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego przysługuje od pierwszego dnia niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy i wynosi 100% podstawy wymiaru. Jednakże świadczenie z ubezpieczenia wypadkowego, a w tym prawo do zasiłku chorobowego z funduszu wypadkowego w wysokości 100% podstawy wymiaru nie przysługuje, jeżeli zostanie udowodnione, że wyłączną przyczyną wypadku było naruszenie przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa ( art. 21 ust. 1 cyt. ustawy ). Wskazać należy, iż okoliczności faktyczne w niniejszej sprawie nie były sporne między stronami. Pozwany organ rentowy uznał zdarzenie, któremu uległa wnioskodawczyni w dniu 6 czerwca 2014 roku za wypadek przy pracy (akta rentowe). Organ rentowy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji nie wskazał jakie przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy zostały naruszone przez wnioskodawczynię. Należy też zauważyć, że nawet wykazanie że ubezpieczony naruszył te zasady nie pozbawia go jeszcze prawa świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego, gdyż konieczne jest jeszcze udowodnienie że naruszenie tych zasad spowodowane zostało przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa i było wyłączną przyczyną wypadku. W obowiązującym systemie prawa odpowiedzialność zarówno cywilna jak i karna oparta jest na zasadzie winy, przy czym ustawodawca wyodrębnia winę umyślną i nieumyślną. Zarówno wina umyślna jak i nieumyślna to kategorie stopniowalne. Niezachowanie zasad i reguł bezpieczeństwa, należytej staranności może być umyślne lub nieumyślne, a to ostatnie może wynikać z lekkomyślności, niedbalstwa, czy też rażącego niedbalstwa graniczącego z umyślnością. Zarzut lekkomyślności można postawić komuś, kto mógł przypuszczać, że przedsięwzięte przez niego działanie może prowadzić do naruszenia przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, natomiast zarzut niedbalstwa temu kto powinien był przypuszczać, że przedsięwzięte przez niego działanie może doprowadzić do powyższego skutku. Osoba podejmująca określone działania może też chcieć lub co najmniej godzić się na to, ze jej działanie może doprowadzić do naruszenia przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, w takim wypadku jej działanie nosi cechę umyślności. Pomiędzy umyślnością a rażącym niedbalstwem jest bardzo płytka granica, która dotyczy przede wszystkim sfery psychicznej działania, woli podmiotu działającego. Zgodnie ze stanowiskiem, wyrażonym w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 15 stycznia 1998 roku, w sprawie o sygnaturze akt III AUa 418/97, Pr.Pracy 1998/11/43, rażące niedbalstwo zachodzi wówczas, gdy poszkodowany zachowuje się w sposób odbiegający jaskrawo od norm bezpiecznego postępowania i świadczący o całkowitym zlekceważeniu przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia. Stosownie zaś do poglądu, wyrażonego w wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 grudnia 1993 roku, w sprawie o sygnaturze akt III AUr 411/93,PS-wkł. 1994/6/14, rażące niedbalstwo to zachowanie graniczące niemal z umyślnością i zachodzi wówczas, gdy pracownik przewiduje skutki swego zachowania, lecz spodziewa się ich uniknąć, bądź skutków tych nie przewiduje, choć może i powinien je przewidzieć. Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela powyższe poglądy. Zdaniem Sądu wnioskodawczyni wkładając ciasto do maszynki nie zachowała dostatecznej koncentracji uwagi na wykonywanej czynności, zwłaszcza, iż nie używała przy jej wykonywaniu żadnego popychacza, przy czym z okoliczności przedmiotowej sprawy nie wynika, aby było to działanie umyślne lub noszące znamiona rażącego niedbalstwa. Jednakże opinia biegłego sądowego zwraca uwagę na bardzo istotny element, a mianowicie na fakt, iż podstawową przyczyną wypadku przy pracy zaistniałego w dniu 6 czerwca 2014 roku, był niezgodny z przepisami stan techniczny urządzenia w zakresie bezpieczeństwa, za który odpowiedzialny był pracodawcą. Formierka ciasta w dniu wypadku nie spełniała wymagań bezpieczeństwa i higieny pracy w zakresie dostatecznego zabezpieczenia przed dostępem do ruchomego elementu roboczego – ślimacznicy. Niezależnie od potrzeby stosowania do przepychania ciasta przez komorę mielenia drewnianego popychacza, co wynika z ogólnych praktyk eksploatacyjnych tego typu urządzeń, a także z konstrukcji bezpiecznej obsługi urządzenia, dostęp do ruchomego elementu roboczego stwarzającego zagrożenie urazów, powinien być zabezpieczony w sposób eliminujący kontakt palców czy też dłoni operatora nakładającego ciasto. Biegły wskazał również, że pracodawca wnioskodawczyni nie zapewnił dostosowania eksploatowanej w piekarni formierki ciasta do minimalnych wymagań maszyny. Zatem należy przyjąć, iż pracodawca nie dopełnił ciążących na nim obowiązków związanych z prawidłowym nadzorem nad wykonywaną pracą, dopuszczając możliwość pracy przy urządzeniu, którego stan techniczny w zakresie elementów bezpieczeństwa był niezgodny z przepisami prawa. W tych okolicznościach należy przyjąć, iż niezachowanie dostatecznej koncentracji uwagi na wykonywanej czynności, bez użycia drewnianego popychacza, nie była wyłączną przyczyną wypadku i zachowanieA. M.nie nosi znamion ani umyślności ani rażącego niedbalstwa. W świetle powyższego, w ocenie Sądu, niezdolność do pracy wnioskodawczyni w okresie od 22 czerwca 2014 roku do 24 czerwca 2014 roku oraz okres bezpośrednio dalszy powstała w wyniku wypadku przy pracy z dnia 6 czerwca 2014 roku, a wyłączną przyczyną wypadku nie było udowodnione naruszenie przez ubezpieczoną przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez nią umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa, zatem przysługuje jej za ten okres zasiłek chorobowy w wysokości 100% podstawy wymiaru z ubezpieczenia wypadkowego. Z tych względów na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Zamościu date: '2015-06-29' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Sylwia Żukowska legal_bases: - art. 3 ust.1 i art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych - 'art. 477 ' recorder: st. sekr. sąd. Teresa Momot signature: IV U 331/14 ```

150500000001006_II_AKa_000137_2012_Uz_2012-08-09_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn.akt II AKa 137/12 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 sierpnia 2012 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku w II Wydziale Karnym w składzie Przewodniczący SSA Alina Kamińska (spr.) Sędziowie SSA Halina Czaban SSA Janusz Sulima Protokolant Barbara Mosiej przy udziale Janusza Kordulskiego - Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Białymstoku po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2012 r. sprawyH. G. oskarżonego zart.13§1 kkw zw. zart. 148§1 kk,art. 13§1 kkw zw. zart. 280§1 kk,art. 217§1 kk z powodu apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Okręgowego w Ostrołęce z dnia 11 kwietnia 2012r. sygn.akt II K 8/12 I Zmienia wyrok w zaskarżonej części w ten sposób, że: 1 uchyla karę łączną orzeczoną wobec oskarżonego, 2 oskarżonegoH. G.w ramach zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia czynu uznaje za winnego tego, że: w dniu 27 czerwca 2010r. wW.spowodował obrażenia ciała u swego ojcaW. G.w ten sposób, że używając noża uderzył go w rękę powodując ranę ciętą opuszka kciuka prawego i palca II ręki prawej na wysokości paliczka bliższego co naruszyło czynności narządu ciała pokrzywdzonego na okres poniżej 7 dni tj. popełnienia czynu zart. 157§2 kki za to na mocy tego przepisu skazuje go i wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, 3 uniewinnia oskarżonego od popełnienia czynu zarzucanego w pkt IV aktu oskarżenia i w tej części kosztami procesu obciąża Skarb Państwa. II W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy. III Zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za II instancję. UZASADNIENIE Prokurator oskarżyłH. G.o to, że: I w dniu 27 czerwca 2010r. wW., działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia swego ojcaW. G., próbował zadać mu uderzenia nożem w okolice pleców, a następnie klatki piersiowej, grożąc przy tym słownie pozbawieniem go życia, w następstwie czego pokrzywdzony broniąc się przed atakiem doznał obrażeń ciała w postaci rany ciętej opuszki kciuka prawego i palca II ręki prawej na wysokości paliczka bliższego, naruszając czynności narządu jego ciała na okres poniżej dni 7, czym zmierzał do pozbawienia życia pokrzywdzonego, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na interwencję osób trzecich, tj. o czyn zart. 13§1 kkw zw. zart. 148§1 kk II w dniu 27 czerwca 2010r. wW.usiłował dokonać rozboju na osobie swej matkiE. G.w ten sposób, iż grożąc jej słownie pozbawieniem życia, zażądał wydania pieniędzy w kwocie 100 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ucieczkę pokrzywdzonej oraz interwencje osób trzecich, tj. o czyn zart. 13§1 kkw zw. zart. 280§1 kk III w dniu 27 czerwca 2010r. wW.groził słownieE. G.,W. G.,R. G.orazM. G., w tym pozbawieniem życia oraz zniszczeniem mienia, czym wzbudził w zagrożonych uzasadnioną obawę spełnienia wypowiadanych gróźb, tj. o czyn zart. 190§1 kk IV w dniu 27 czerwca 2010r. wW.naruszył nietykalność cielesną małoletniego pięciomiesięcznegoO. G., rzucając w niego plastikową butelką o pojemności 2 litrów wypełnioną płynem, tj. o czyn zart. 217§1 kk Sąd Okręgowy w Ostrołęce wyrokiem z dnia 11.04.2012r. uznał oskarżonegoH. G.za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt I aktu oskarżenia i za to skazał go na podstawieart. 13§1 kkw zw. zart. 148§1 kk, wymierzając mu z mocyart. 14§1 kkw zw. zart. 148§1 kkkarę 8 lat pozbawienia wolności. Uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych wpkt II i III. Uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt IV aktu oskarżenia i za to na podstawieart. 217§1 kkskazał go na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawieart. 85 kkiart. 86§1 kkorzekł wobec oskarżonegoH. G.karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 8 lat. Na podstawieart. 63§1 kkna poczet orzeczonej kary łącznej zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 29 czerwca 2010r. do 8 września 2010r. Na podstawieart. 230§2 kpknakazał zwrócićW. G.dowód rzeczowy w postaci noża kuchennego z drewnianą rękojeścią, zapisany w księdze depozytowej Sądu Okręgowego w Ostrołęce pod pozycją 11/10. Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw.Z. Z.kwotę1 909,80 zł tytułem nieopłaconego wynagrodzenia za obronę z urzędu wykonywaną wobec oskarżonego w toku postępowania przed sądem I instancji. Zwolnił oskarżonego z uiszczenia opłaty i obciążył go wydatkami poniesionymi w sprawie. Obrońca oskarżonegoH. G., zaskarżając powyższy wyrok w części skazującej, zarzucił mu: 1 w odniesieniu do czynu zarzuconego w pkt I aktu oskarżenia: - obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, mianowicieart. 5§2, art. 7, art. 172, art. 366§1, art. 410 i art. 424§1 pkt 1 kpkprzez niewyjaśnienie i nierozważenie oraz nieuwzględnienie, że 1) pijany oskarżony trzymany w kulminacyjnej fazie zajścia za ręce wujaM. R. (1)i ciotkęM. R. (2)nie mógł w żaden sposób zagrozić życiu ojca, lecz co najwyżej próbować wymachiwać nożem, 2) spowodowane przez oskarżonego drobne skaleczenie dwóch palców prawej ręki ojca przeczą temu, aby agresje przejawiał tylko oskarżony, uprzednio przewrócony na ziemię, 3) po zajściu pokrzywdzeni wezwali Policję do awantury domowej, nie zaś na miejsce zbrodni, 4) Policja zatrzymała oskarżonego do wytrzeźwienia na życzenie rodziców i brata, a nie na gorącym uczynku rzekomego usiłowania zabójstwa, toteż ostatecznie zawiozła go do szpitala psychiatrycznego, 5) pokrzywdzona rodzina oskarżonego, niewątpliwie awanturującego się od dawna, dąży do jego eksmisji, 6) od razu przesłuchani w charakterze świadkówM. R. (2)(rodzona siostra pokrzywdzonegoW. G.i jej mążM. R. (1)mogli wówczas zeznawać pod wpływem emocji oraz presji i relacji reszty mieszkającej obok rodziny – rodziców i brata oskarżonego, o czym świadczą zarówno istotne sprzeczności w ich zeznaniach, jak i powtórzone przez nich pretensje pokrzywdzonych; obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treść wyroku, mianowicieart. 413§2 pkt 1 i art. 424§1 pkt 1 kpkprzez sprzeczność między sentencją wyroku, a jego uzasadnieniem co do ustalenia, jakoby oskarżony usiłował zadawać ojcu ciosy nożem również w plecy; błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mogący mieć wpływ na jego treść, a polegający na niesłusznym uznaniu, że zmienione i odwołane na rozprawie zeznania świadkówM.iM.małżonkówR.ze śledztwa, którzy uchylili się od odpowiedzi na pytania, co uniemożliwiło wyjaśnienie sprzeczności i wątpliwości, odzwierciedlają rzeczywisty przebieg zajścia i dowodzą wraz z pozostałymi okolicznościami usiłowania zabójstwa; 2 w odniesieniu do czynu zarzuconego w pkt IV aktu oskarżenia: - obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, mianowicieart. 5§2, art. 7, art. 366§1, art. 410 i art. 424§1 pkt 1 kpkprzez oparcie orzeczenia o winie oskarżonego tylko na budzącej wątpliwości i sprzecznej z resztą dowodów, w tym opinii biegłego lekarza, relacji świadków ze słyszeniaM.iM.małżonkówR.oraz policjantówS. K.iW. D., mimo że nawet przed odmówieniem zeznań przez pozostałych świadków, a zarazem pokrzywdzonych, materiał dowodowy nie pozwalał na przyjęcie, że oskarżony rzucił butelką w dziecko brata oraz że naruszył jego nietykalność cielesną; obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treść wyroku, mianowicieart. 413§2 pkt 1 i art. 424§1 pkt 1 kpkprzez sprzeczność między sentencją wyroku, a jego uzasadnieniem co do ustalenia, czy oskarżony rzucił w dziecko brata plastikowa butelką o pojemności 2 litrów wypełnioną płynem, czy też butelką po piwie; błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mogący mieć wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu oskarżonego za winnego mimo braku ku temu wystarczających dowodów; 3 w odniesieniu do obu w/w czynów rażącą niewspółmierność wymierzonych oskarżonemu kar pozbawienia wolności, w tym kary łącznej 8 lat. Mając na względzie powyższe apelujący obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez 1) umorzenie postępowania na mocyart. 414§1w zw. zart. 17§1 pkt 9 kpkco do czynu zarzuconego oskarżonemu w pkt I aktu oskarżenia, który stanowi przestępstwo zart. 157§2kkścigane z oskarżenia prywatnego, 2) uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu zarzuconego mu w pkt IV aktu oskarżenia, albo uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Wyrok – w części dotyczącej czynu zarzuconego w pkt II aktu oskarżenia – zaskarżył na niekorzyść oskarżonego prokurator. W apelacji orzeczeniu temu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, żeH. G.swoim zachowaniem nie wyczerpał znamion zarzuconego mu w pkt II aktu oskarżenia czynu zart. 13§1 kkw zw. zart. 280§1 kkw sytuacji, gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań świadkaM. R. (1), jak również częściowo zeznań funkcjonariusza KPP wW.W. D.niewątpliwie wskazuje, że oskarżony dopuścił się zarzuconego mu przestępstwa. Podnosząc powyższy zarzut prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej czynu zarzuconegoH. G.w pkt II aktu oskarżenia i przekazanie w tym zakresie sprawy Sądowi Okręgowemu w Ostrołęce do ponownego rozpoznania oraz utrzymanie w mocy wyroku w pozostałej części. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja obrońcy oskarżonego jest zasadna w części, w jakiej skutkowała zmianą zaskarżonego rozstrzygnięcia, odzwierciedloną w wyroku. Natomiast apelacja wywiedziona przez prokuratora jest niezasadna. Sąd I instancji, dokonując oceny okoliczności wiążących się z zajściem, jakie miało miejsce w dniu 27 czerwca 2010r. na posesji rodzinyG.przyjął, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zbrodni określonej wart. 13§1 kkw zw. zart. 148§1 kk, a jego działanie zostało podjęte z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życiaW. G.. W toku kontroli instancyjnej Sąd Apelacyjny uznał, że zarówno ustalenia faktyczne dotyczące przebiegu zdarzenia, w wyniku którego pokrzywdzony doznał opisanych wpkt I aktu oskarżenia obrażeń ciała, jak i ustalenia w przedmiocie zamiaru, jaki towarzyszył oskarżonemu w chwili czynu, a które doprowadziły Sąd Okręgowy do przypisania mu usiłowania zabójstwa z zamiarem bezpośrednim, nie mogą zostać zaaprobowane. Oznacza to tym samym brak aprobaty dla zajętego przez ten Sąd stanowiska co do prawnej oceny czynu oskarżonego. Kwestia zamiaru, co wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie, wymaga zawsze wnikliwej i szczegółowej analizy całokształtu przedmiotowych i podmiotowych okoliczności zajścia, które muszą być ocenione przez pryzmat konkretnego zdarzenia w sposób uwzględniający zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, a także regułęin dubio pro reo. Zawsze należy wnikliwie rozważyć, czy sprawca zmierzał do pozbawienia życia pokrzywdzonego, czy ewentualnie przewidując taki skutek na niego się godził, czy jedynie jego zamiarem bezpośrednim względnie ewentualnym było spowodowanie skutku, jaki zaistniał. Tylko wtedy, gdy wypadkowa tej oceny w sposób kategoryczny prowadzi do wniosku, że sprawca chciał zabić lub skutek taki był mu obojętny, możliwe jest przypisanie czynu zart. 13§1 kkw zw. zart. 148§1 kk. W niniejszej sprawie Sąd I instancji przypisując oskarżonemu czyn o powyższej kwalifikacji, dopatrzył się w ustalonym w toku przewodu sądowego działaniu oskarżonego – polegającym na próbach zadania pokrzywdzonemu uderzeń nożem w okolice pleców, a następnie klatki piersiowej, przy jednoczesnych werbalnych groźbach pozbawienia życia - zamiaru bezpośredniego zabójstwaW. G.. Obrońca we wniesionej apelacji prawidłowo wykazał mankamenty rozumowania Sądu I instancji, które w sposób wyraźny obalają prawdziwość przyjętej wersji przebiegu zdarzenia. Pisemne motywy rozstrzygnięcia wskazują, że o przyjęciu usiłowania zabójstwa zdecydowały przede wszystkim okoliczności przedmiotowe, tj. rodzaj użytego narzędzia, kilkukrotne próby godzenia w ważne dla życia organy oraz wypowiadane przez niego groźby pozbawienia życia (k. 12 uzasadnienia). Rzeczą oczywistą jest, że nóż jest narzędziem, którego użycie może spowodować śmierć, zwłaszcza, gdy próbuje się nim ugodzić w ważne dla życia narządy. Bezspornym jest także, żeH. G.w czasie przedmiotowego zajścia użył noża kuchennego, o długości ostrza 19 cm. Jednak już przyjęte przez Sąd Okręgowy ustalenia co do pozostałych okoliczności, budzą wątpliwości. Przede wszystkim, na co słusznie zwrócił uwagę apelujący, zachodzi sprzeczność pomiędzy sentencją wyroku, a jego uzasadnieniem, co do podejmowanych przez oskarżonego czynności sprawczych. W sentencji wyroku Sąd Okręgowy przyjął, że oskarżony próbował zadać ojcu uderzenia nożem w okolicę pleców, a następnie klatki piersiowej, podczas gdy z uzasadnienia orzeczenia wynika, że chciał on trafić ojca w brzuch lub klatkę piersiową. Ponadto brak jest też jednoznacznych dowodów, że oskarżony celował w określone części ciała pokrzywdzonego, gdzie zlokalizowane są ważne dla życia organy. Sąd I instancji swoje ustalenia w tym zakresie oparł głównie na zeznaniach małżeństwaR.złożonych w postepowaniu przygotowawczym, gdyż na rozprawie świadkowie ci zasłaniali się niepamięcią. Sąd Okręgowy uznał pierwsze zeznania tych świadków za wiarygodne i wewnętrznie się uzupełniające. Tymczasem wnikliwa i szczegółowa analiza tych dowodów wskazuje na szereg rozbieżności w podawanym przez nich przebiegu zdarzenia. M. R. (2)w postępowaniu przygotowawczym zeznała, że oskarżony ze słowami „Ja cię s... zabiję” rzucił się na swojego ojca, kalecząc mu prawą dłoń, po czym został obezwładniony przezM. R. (1), zaśM. R. (2)wraz z matką oskarżonego wyrwały mu nóż z ręki (k. 10). NatomiastM. R. (1)zeznał, żeH. G.wybiegł z domu z nożem kuchennym i krzycząc „Pozabijam was wszystkich” ruszył w stronę i ojca i pozostałych. Chciał on zadać ojcu, który robił uniki, cios nożem w brzuch lub klatkę piersiową.M. R. (1)iE. G.próbowali zabrać mu nóż, w czasie szamotaniny oskarżony skaleczyłW. G.w rękę (k. 25). Z uwagi na fakt, że pozostali naoczni świadkowie, jako osoby najbliższe dla oskarżonego, skorzystali z prawa do odmowy zeznań, nie jest możliwe wyjaśnienie tych, istotnych przecież, rozbieżności. Wątpliwości tych nie usuwają też wyjaśnienia oskarżonego, gdyż ich wartość dowodowa jest niewielka. Opierają się one bowiem w znacznej mierze na wyrażanym przez oskarżonego przekonaniu, mniej lub bardziej stanowczym, iż pewnych zachowań nie mógł się dopuścić. Wprawdzie w dniu zdarzenia nie zbadano stanu trzeźwości oskarżonego, jednak z materiału dowodowego wynika niezbicie, że był on w stanie znacznego upojenia alkoholowego. Jak przyznał sam oskarżony, od tygodnia znajdował się w „ciągu alkoholowym”, a w dniu 27 czerwca 2010r, wypił z kolegą około 1,5 litra wódki. A zatem za prawdziwe uznać należy jego twierdzenia, że nie pamięta dokładnie przebiegu zdarzenia. Powoduje to, że ten dowód wiele istotnego do sprawy nie wnosi. Skoro nie sposób ustalić, czy oskarżony ranił ojca z zamiarem zabójstwa i tylko interwencja uczestników zajścia, w szczególnościM. R. (1), zapobiegła zabójstwu, czy też do zranieniaW. G.doszło przypadkowo w trakcie szarpaniny, kiedy usiłowano odebrać oskarżonemu nóż, to istniejące wątpliwości co do sposobu działania oskarżonego powinny być, zgodnie z zasadąin dubio pro reo, rozstrzygnięte na korzyśćH. G.. W tej sytuacji zgromadzony i oceniony zgodnie z zasadami wskazanymi wart. 7 kpkmateriał dowodowy - w powiązaniu z całokształtem okoliczności zajścia - oskarżony wymachiwał nożem, który inni próbowali mu odebrać, wszyscy uczestnicy przepychali się, doszło do szamotaniny – pozwala jedynie na ustalenie, że podczas zdarzenia oskarżony zranił ojca nożem w rękę. O tym, że celem oskarżonego było zabójstwo ojca nie przesądza również fakt, że w trakcie zajścia oskarżony wypowiadał groźby pozbawienia życia. Podczas tego rodzaju awantur, gdy dodatkowo sprawca jest pod wpływem alkoholu, wielokrotnie wypowiadane są w połączeniu z wulgaryzmami różne słowa, niekoniecznie odzwierciedlające przeżycia psychiczne. Brak jest dowodów na to, że oskarżony wcześniej planował jakieś przestępcze działania wobec ojca. Kierował on groźby nie wobec konkretnej osoby, a ogólnie do uczestników zajścia. Co więcej wyzwiska i groźby wykrzykiwał nie tylko oskarżony, ale wzajemnie kierowali je do siebie wszyscy uczestnicy zajścia, czego świadkami byli interweniujący policjanci. W realiach przedmiotowej sprawy przyjęcie, że wypowiadane przez oskarżonego słowa odzwierciedlały jego faktyczny zamiar, jest wnioskowaniem daleko idącym i nieuprawnionym. Także jego agresja nie była na tyle intensywna, aby mogła świadczyć o zamiarze spowodowania skutku w postaci śmierci ojca, co znajduje odzwierciedlenie w charakterze obrażeń jakich doznał pokrzywdzony w wyniku tego zdarzenia. Istotne znaczenie dla oceny zamiaruH. G.mają także pozostałe okoliczności podmiotowe, a szczególności tło i powody zajścia, pobudki działania sprawcy, jego dotychczasowy tryb życia, cechy jego charakteru oraz wszystkie inne okoliczności, z których niezbicie wynikałoby, że sprawca chciał spowodować u osoby pokrzywdzonego skutek śmiertelny. Sąd Okręgowy uwzględnił wprawdzie częściowo te okoliczności (k. 9), ale wyciągnął z nich niewłaściwe wnioski. Zdarzenie będące przedmiotem tego postępowania, jak trafnie wskazał apelujący, nie było odosobnionym incydentem. Przeciwnie, od 2009r. oskarżony, który nadużywał zarówno alkoholu, jak i narkotyków, zachowywał się wysoce nagannie wobec najbliższych członków rodziny. Chociaż brak jest informacji, aby oskarżony już wcześniej stosował przemoc fizyczną, to przed dniem, w którym doszło do inkryminowanego zdarzenia, do awanturującego się oskarżonego ojciec i brat pięciokrotnie wzywali Policję. Także tym razem uczestnicy zajścia wezwali policję do awantury domowej, a więc w ich odczuciu zachowanie oskarżonego niewiele różniło się od wcześniejszych incydentów i nie nosiło w sobie znamion usiłowania zabójstwa. Rodzina prosiła tylko o zatrzymanie oskarżonego do wytrzeźwienia. Również tło przedmiotowego zajścia przemawia przeciwko przyjęciu zamiaru zabójstwa. Bezpośrednią przyczyną awantury był fakt, że matka oskarżonego odmówiła mu pożyczenia pieniędzy. Do zajścia wtrącili się ojciec i brat oskarżonego, co doprowadziło do eskalacji jego zachowania. Co prawda oskarżony był pod znacznym wpływem alkoholu, który może skutkować rozluźnieniem hamulców i wzmożeniem agresji, jednakże zarówno uzewnętrznione przejawy zachowania się oskarżonego, jak też analiza kolejnych faz zajścia prowadzi do wniosku, że oskarżony nie działał z zamiarem zabójstwa ojca. Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd Apelacyjny uznał, że z całokształtu prawidłowo ustalonych i ocenionych okoliczności nie da się wyprowadzić kategorycznego wniosku, że oskarżony chciał pozbawićW. G.życia, zatem nie ma podstaw do przypisania mu usiłowania zbrodni zabójstwa zart. 148 §1 kk. Natomiast działanie oskarżonego polegające na uderzeniu pokrzywdzonego nożem w rękę i spowodowaniu rany ciętej opuszka kciuka prawego i palca II ręki prawej na wysokości paliczka bliższego, które to obrażenia naruszyły czynności narządu ciała na okres poniżej7 dni, wyczerpało znamiona przestępstwa zart. 157 § 2 kpk. Dopatrując się w okolicznościach sprawy jedynie takiej odpowiedzialności prawnokarnej oskarżonego, Sąd Apelacyjny dokonał stosownej zmiany wyroku. Podzielając zapatrywanie obrońcy co do oceny prawnej czynu, jednocześnie nie sposób zgodzić się z jego stanowiskiem o zaistnieniu negatywnej przesłanki procesowej w postaci braku skargi uprawnionego oskarżyciela. Na rozprawie w dniu 15.06.2011r. Przewodniczący uprzedził strony o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt I aktu oskarżenia na czyn zart. 157§2 kk, a prokurator objął tak przypisany czyn ściganiem (k. 326v). Wymierzając oskarżonemu za przypisany czyn karę w wysokości 8 miesięcy pozbawienia wolności jako okoliczności obciążające wzięto pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu, działanie pod wpływem alkoholu i jego uprzednią karalność. Nie pominięto jednak również okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, związanych z okazaną przez niego skruchą oraz faktem, że obecnie oskarżony pozostaje z ojcem w poprawnych stosunkach. Kara orzeczona we wskazanym wyżej rozmiarze – zdaniem Sądu Apelacyjnego – czyni zadość w zakresie jej indywidualnego oddziaływania oraz spełnia wymogi w zakresie potrzeby kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, stanowiąc karę sprawiedliwą w zestawieniu z wagą czynu i sylwetką oskarżonego. Przechodząc do rozważań związanych ze skazaniemH. G.za przestępstwo zart. 217§ kk, to apelacja obrońcy żądającego uniewinnienia oskarżonego od popełnienia tego czynu jest w pełni zasadna. W sytuacji skorzystania przez bezpośrednich świadków zdarzenia z prawa do odmowy zeznań, jedynym dowodem popełnienia przez oskarżonego tego przestępstwa były zeznania świadków ze słyszenia i to na nich oparł się Sąd Okręgowy czynią ustalenia faktyczne. Nie dołożył on jednak przy ocenie tych dowodów należytej staranności, warunkującej uznanie, że nie doszło do naruszeniaart. 7 kpk. Naruszeniem nietykalności cielesnej są wszystkie czynności oddziałujące na ciało innej osoby, które nie są przez nią akceptowane. Naruszenie nietykalności cielesnej nie musi łączyć się z powstaniem obrażeń, jednakże musi być ono fizyczne, tzn. atak musi napotkać ciało pokrzywdzonego. H. G.uznano za winnego tego, że naruszył nietykalność cielesnąO. G.rzucając w pokrzywdzone dziecko wypełnioną płynem plastikową butelką o pojemności 2 litrów. Nie budzi wątpliwości, że rzucenie w człowieka jakimś przedmiotem wyczerpuje wskazane wart. 217§1 kkznamię, określające czynność sprawczą. Jednak w ustaleniach faktycznych, jakie poczynił sąd I instancji zabrakło tego istotnego elementu przestępstwa, z uzasadnienia wyroku wynika bowiem, że oskarżony rzucił butelką po piwie w kierunkuO. G., a nie w niego. Zachodzi również sprzeczność pomiędzy sentencją wyroku, a jego uzasadnieniem, co do użytego przez oskarżonego przedmiotu. Nie wiadomo, czy była to 2-litrowa plastikowa butelka, czy też butelka po piwie. W ocenie Sądu Apelacyjnego, zgromadzony i prawidłowo oceniony materiał dowodowy nie pozwala na stwierdzenie, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu. M. R. (2)dowiedziała się, że oskarżony rzucił w dziecko butelką po piwie, uderzając go w głowę.M. R. (1)usłyszał krzykM. G., że został uderzony jej syn. Również Policjanci przybyli na miejsce zdarzenie tylko słyszeli, że oskarżony rzucił w dziecko butelką, najprawdopodobniej po piwie. Świadkowie nie widzieli u dziecka widocznych obrażeń, nie stwierdzono ich także w badaniu lekarskim (k. 138). Z okoliczności zajścia wynika, że oskarżony rzucił butelką w złości, w reakcji na odmowę pożyczenia mu pieniędzy przez matkę. Zebrane dowody są zatem niewystarczające, aby jednoznacznie rozstrzygnąć, czyH. G.celowo rzucił butelką w dziecko, czy też rzucił ją tylko w jego kierunku, czy butelka uderzyła go, czy też tylko przeleciała nad małoletnimO., nie uderzając go. Nie wiadomo też, jaką dokładnie butelką oskarżony się posłużył. W tej sytuacji brak jest podstaw, aby uznać, że zachowanieH. G.wyczerpało dyspozycjęart. 217 § 1 kki należało go od zarzutu popełnienia tego czynu uniewinnić. Odnosząc się do apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego, to jest ona niezasadna. Rozstrzygnięcie sądu I instancji, w części dotyczącej zarzucanego oskarżonemu czynu zart. 13§1 kkw zw. zart.280 § 1 kk, od popełnienia któregoH. G.został uniewinniony, jest prawidłowe. Podniesiony przez prokuratora zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest całkowicie bezpodstawny i nie znajduje uzasadnienia w wynikach przeprowadzonego przewodu sądowego, które wskazują, że sąd I instancji poczynił w sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne i wyciągnął z nich właściwe wnioski w przedmiocie winy oskarżonego. Ustalony przebieg zdarzenia, wynikający zebranych i prawidłowo ocenionych dowodów, nie pozwala na przypisanieH. G.sprawstwa usiłowania czynu zart. 280§1 kk. WprawdzieM. R. (1)słyszał, jak oskarżony wulgarnymi słowami krzyczał do matki, aby dała mu 100 zł i widział, jak rzucił on w jej kierunku taboret, a potem biegł za nią, wyzywając ją i krzycząc, że ją zabije, brak jest jednak dowodów, że agresja oskarżonego miała na celu uzyskanie pieniędzy, a nie była tylko reakcją na odmowę ich pożyczenia. Był on w tym momencie pod znacznym wpływem alkoholu i jego reakcje mogły być wyolbrzymione, nieadekwatne do sytuacji. Oskarżony w złożonych wyjaśnieniach konsekwentnie zaprzeczał, aby chciał dokonać rozboju na matce i utrzymywał, że pieniądze chciał od niej pożyczyć. Z kolei świadekW. D.nie był naocznym świadkiem zdarzenia i słyszał jedynie relację od obecnych na miejscu osób. Wprawdzie jego zeznania uznać należy za wiarygodne, ale nie mogą one być przesądzające w sytuacji, gdy brak innych, jednoznacznych dowodów potwierdzających winę oskarżonego. Należy przypomnieć, że rozpoznając sprawę po raz pierwszy i dysponując o wiele bogatszym materiałem dowodowym w postaci zeznań naocznych świadków, w tym samej pokrzywdzonej, Sąd Okręgowy także nie dopatrzył się w zachowaniu oskarżonego znamion usiłowania rozboju. Konkludując stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy uznając, w oparciu o wskazane okoliczności i dowody, że brak jest podstaw do przypisaniaH. G.odpowiedzialności karnej za czyn zart. 13§1 kkw zw. zart.280 § 1 kk, żadnego błędu w ustaleniach faktycznych Sąd Okręgowy – wbrew zarzutom apelującego – nie popełnił. Z tych wszystkich względów orzeczono jak w części dyspozytywnej. O kosztach procesu w części uniewinniającej orzeczono na podstawieart. 632 pkt 2 kpk, zaś o kosztach sądowych za II instancję na podstawieart. 624§1 kpk. AK/acz

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Białymstoku date: '2012-08-09' department_name: II Wydział Karny judges: - Janusz Sulima - Halina Czaban - Alina Kamińska legal_bases: - art. 217 § 1 kk - art. 5§2, art. 7, art. 172, art. 366§1, art. 410 i art. 424§1 pkt 1 kpk recorder: Barbara Mosiej signature: II AKa 137/12 ```

152525050000503_I_C_000617_2016_Uz_2018-02-28_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 617/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 lutego 2018 r. Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący SSR Lidia Grzelak Protokolant stażysta Larysa Gesek po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2018 r. w Ciechanowie sprawy z powództwaD. Z. przeciwko(...)wW. o zadośćuczynienie w kwocie 10000,00 zł I powództwo oddala; II zasądza od powodaD. Z.na rzecz pozwanego(...)wW.kwotę 3017,00 zł ( trzy tysiące siedemnaście złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2417,00 zł ( dwa tysiące czterysta siedemnaście złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego; III nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa od powodaD. Z.kwotę 105,00 zł ( sto pięć złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu orzeczonych prawomocnym postanowieniem z dnia 20 lutego 2017 r. Sygn. akt I C 617/16 UZASADNIENIE W dniu 16 maja 2016 r. ( data stempla operatora pocztowego )D. Z.wystąpił do tutejszego Sądu z pozwem przeciwko(...)wW.o zasądzenie na jego rzecz kwoty 10000,00 zł tytułem zadośćuczynienia w związku ze śmiercią brataK. Z. (1)wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 maja 2012 r. do dnia zapłaty. Powód wniósł ponadto o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Pozwany(...)wW.wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 24 kwietnia 2011 r. wmiejscowości G.gmina G.– Ośrodek, kierujący samochodem osobowymS. (...)nr rej. (...)BHG. S.naruszył nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone wart. 26 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowymw ten sposób, że zbliżając się do przejścia dla pieszych nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa oraz potrącił znajdującego się na przejściu dla pieszychK. Z. (1), który doznał obrażeń ciała, w wyniku których zmarł dnia 6 czerwca 2011 r. ( bezsporne ). Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Ciechanowie z dnia 12 kwietnia 2012 r. oskarżonyG. S.uznany został za winnego popełnienia przestępstwa zart. 177 § 2 kk, za które wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat próby. Ponadto na podstawieart. 46 § 2 kkorzeczono wobec niego nawiązkę na rzeczD. Z.w kwocie 10000,00 zł ( bezsporne ). W toku postępowania likwidacyjnego prowadzonego przezTowarzystwo (...) S.A.wW.,D. Z.przyznano i wypłacono kwotę 20000,00 zł tytułem zadośćuczynienia w związku ze śmiercią brataK. Z. (1)na podstawie decyzji z dnia 18 maja 2012 r. ( bezsporne ). Z uwagi na to, że sprawcą wypadku był obywatel Litwy, zaś zdarzenie miało miejsce na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na podsatwie przepisówustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnychobecnie za szkodę odpowiada – co do zasady -(...)wW.( bezsporne ). K. Z. (1)był jedynym bratemD. Z.. Zmarł w wieku 46 lat; jego brat miał wówczas 48 lat. Zmarły był kawalerem, pracował, mieszkał wraz z matkąK. Z. (2)w jednorodzinnym domu wG.. Około 13 lat temu na nieruchomość wprowadził się równieżD. Z.wraz z żonąI. Z..D.iI.małż.Z.są bezdzietni. Małżonkowie zajęli piętro domu, natomiastK. Z. (1)wraz z matką parter. Wszyscy mieli jedne wspólne wejście do domu. Bracia często po pracy rozmawiali, grali w karty, oglądali telewizję. Mężczyźni nigdy się nie sprzeczali; nie było między nimi żadnych konfliktów. RolaK. Z. (1), nie była jednak w życiuD. Z.dominująca.D. Z.miał swoje życie, udany związek małżeński oraz swoją pracę. Pomimo tego, niespodziewana, nagła śmierć brata była dlaD. Z.szokiem. Stał się przygnębiony i zamyślony, jednocześnie łatwo i często się denerwował. Mężczyzna zaczął sobie zdawać sprawę z tego, że został „sam”, że już nikt nie pomoże mu w opiece nad domem i pielęgnacją nad starą schorowaną matką. Wcześniej obowiązkami tymi dzielił się wspólnie z bratem, teraz wszystko spadło na jego barki. Nie mogąc poradzić sobie z traumą po śmierci brata skorzystał z jednorazowej wizyty u psychologa. Przez kilka miesięcy przyjmował leki na uspokojenie. Po tym okresie wywołane emocje zaczęły u niego stopniowo wygasać, a proces żałoby przebiegł w sposób prawidłowy i obecnie jest zakończony. Po śmierci brataD. Z.wziął tydzień urlopu w pracy w celu zajęcia się organizacją uroczystości pogrzebowych.K. Z. (1)został pochowany na cmentarzu wG..D. Z.często jeździ na cmentarz, zapala znicze, dba o grób, zamawia msze rocznicowe. W domu w którym mieszka po zmarłym bracie pozostały pamiątki, zdjęcia. W chwili obecnejD. Z.często wspomina brata, odczuwa czasem tęsknotę i pustkę, pojawiającą się szczególnie w sytuacjach sprzyjających wspominaniu zmarłego – święta, spotkania rodzinne, co jest typową ludzką reakcją na stratę osoby bliskiej. Natomiast na co dzień odczuwa on satysfakcję ze swojego życia, realizują się w rolach życiowych, nie ma poczucia krzywdy ( zeznania powodaD. Z.k. 42 - 43, 157 - 158, zeznania świadkówI. Z.k. 43,K. Z. (2)k. 116 – 117, opinia biegłej sądowej w zakresie psychologiiH. O.k. 134 - 139 ). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: akt szkody ( k. 50 -113 ), akt sprawy karnej II K 151/12 Sądu Rejonowego w Ciechanowie, zeznań powodaD. Z.( k. 42 - 43, 157 - 158 ), zeznań świadkówI. Z.( k. 43 ) iK. Z. (2)( k. 116 - 117 ) oraz opinii biegłego sądowego w zakresie psychologiiH. O.( k. 134 - 139 ). Okoliczności sprawy związane ze śmierciąK. Z. (1)oraz postępowaniem likwidacyjnym przedTowarzystwem (...) S.A.wW.nie były sporne, a jednocześnie potwierdzone zostały dokumentami z akt szkody i aktami sprawy karnej. Legitymacja bierna pozwanego(...)wW.nie była przez niego kwestionowana w sprawie. Ustalenia relacji oraz więzi powodaD. Z.łączącej go ze zmarłym bratemK. Z. (1), jak również skutków zerwania tej więzi w postaci krzywdy, bólu i cierpienia, jakich powód doznał po śmierci brata, Sąd dokonał na podstawie zeznań świadków: żony powodaI. Z.oraz matki powoda i zmarłegoK. Z. (2), jak również akt szkody. W tym zakresie Sąd dał im wiarę i nie znalazł podstaw by je kwestionować. Znajdują one nadto potwierdzenie w zeznaniach samego powoda. Natomiast ustalenia skutków, jakie w życiu powodaD. Z.spowodował wypadek komunikacyjny z dnia 24 kwietnia 2011 r., w wyniku którego zmarłK. Z. (1), a w szczególności jaki charakter miały więzi łącząceD. Z.ze zmarłym bratem, w jakim zakresie śmierć brata wpłynęła na stan psychiczny powoda oraz czy i w jakim zakresie śmierćK. Z. (1)wpłynęła na życie rodzinne, zawodowe i społeczne powoda dokonano na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu psychologiiH. O.. Opinia ta nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Została sporządzona bezpośrednio po analizie akt sprawy oraz badaniu psychologicznym powoda przeprowadzonym w trybie ambulatoryjnym. Biegła sądowa wywiodła rzeczowe wnioski końcowe. Jej opinia jest jasna, nie zawiera w swej treści luk i sprzeczności. Tym samym należało uznać ja za wiarygodną, rzetelną oraz przydatną przy ferowaniu rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Sąd zważył, co następuje: Legitymacja procesowa bierna pozwanego(...)wW.nie była kwestionowana. Zatem jedynie dla uporządkowania toku wywodu wskazać należy, że zgodnie zart. 123 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, biuro odpowiada za szkody będące następstwem wypadków, które miały miejsce na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i powstały w związku z ruchem pojazdów mechanicznych, zarejestrowanych w państwach, których biura narodowe są sygnatariuszami Porozumienia Wielostronnego. Zgodnie z art. 19 ust. 3 cyt. ustawy poszkodowany może dochodzić roszczeń bezpośrednio od(...)w przypadkach, o których mowa w art. 123. Strona pozwana przyznała, że w związku ze szkodą z dnia 24 kwietnia 2011 r. posiada legitymację bierną stosownie do art. 19 ust. 3 w zw. z art. 123 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2015 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. W toku procesu sporna była jedynie kwestia zasadności dochodzonego roszczenia i wysokość żądanego przez powoda świadczenia. Z uwagi na fakt, iż działanie sprawcy wypadku powodujące śmierć brata powoda miało miejsce w 2011 r., uznać należy, że powód dochodzi zadośćuczynienia na podstawieart. 446 § 4 kc.Przepis ten bowiem wszedł w życie w dniu 3 sierpnia 2008 r., z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw. Tym samym roszczenie zgłoszone przez powoda należało oceniać pod kątem uregulowań zawartych w jego treści zgodnie z którą to -Sąd może także przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. W pierwszej kolejności należy wskazać, iż rodzina jako związek najbliższych osób, które łączy szczególna więź, podlega ochronie prawnej. Dotyczy to odpowiednio ochrony prawa do życia rodzinnego obejmującego istnienie różnego rodzaju więzi rodzinnych. Wieź rodzinna odgrywa doniosłą rolę, zapewniając członkom rodziny m.in. poczucie stabilności, wzajemne wsparcie obejmujące sferę materialną i niematerialną oraz gwarantuje wzajemną pomoc w wychowaniu dzieci i zapewnieniu im możliwości kształcenia. Należy zatem przyjąć, że prawo do życia rodzinnego i utrzymywania tego rodzaju więzi stanowi dobro osobiste członów rodziny i podlega ochronie na podstawieart. 23 i 24 kc.Spowodowanie śmieci osoby bliskiej może zatem stanowić naruszenie dóbr osobistych członków jej rodziny i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia ( … ) ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2010 r. w sprawie IV CSK 307/2009 ). Tym samym uprawnionymi do dochodzenia roszczenia wskazanego wart. 446 § kc, są właśnie członkowie rodzinny zmarłego, przy czym muszą być to najbliżsi członkowie tej rodziny. Zarówno w piśmiennictwie, jak i w orzecznictwie sądów powszechnych ugruntowany jest pogląd, że krąg uprawnionych obejmuje nie tylko małżonka i dzieci zmarłego, ale także innych członków jego rodziny, a wiec krewnych, powinowatych lub osoby niepowiązane formalnymi stosunkami prawnorodzinnymi ( np. konkubent, jego dziecko ), jeżeli zmarły pozostawał z nimi faktycznie w szczególnej bliskości powodowanej bardzo silna więzią uczuciową. PowódD. Z.należy niewątpliwie do kręgu najbliższych członków rodziny w rozumieniu powołanego przepisu, albowiem zmarłyK. Z. (1)był jego jedynym bratem. W tym miejscu należy wskazać, iż zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, o którym mowa w powołanym artykule, jest roszczeniem majątkowym zmierzającym do zniwelowania szkody niemajątkowej ( krzywdy ). Na jej rozmiar mają wpływ przede wszystkim: wstrząs psychiczny i cierpienia moralne wywołane śmiercią osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki po jej śmierci, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, rola w rodzinie pełniona przez osobę zmarłą, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem śmierci osoby bliskiej ( np. depresji, lęku ), stopień w jakim pokrzywdzony będzie umiał odnaleźć się w nowej rzeczywistości i zdolność do jej zaakceptowania, wiek pokrzywdzonego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 2011 r. w sprawie III CSK 279/10, wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 16 października 2012 r. w sprawie I ACa 435/12 ). Niewątpliwie krzywdę doznaną w wyniku śmierci osoby bliskiej jest bardzo trudno ocenić i wyrazić w formie pieniężnej. Każdy przypadek powinien być traktowany indywidualnie z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy, przy czym ocena ta powinna opierać się na kryteriach obiektywnych, a nie na wyłącznie subiektywnych odczuciach pokrzywdzonego. Należy przy tym zaznaczyć, że zasądzane zadośćuczynienie jest odzwierciedleniem w formie pieniężnej rozmiaru krzywdy, która - jak słusznie wskazuje się w literaturze i orzecznictwie - nie zależy od statusu materialnego pokrzywdzonego. Przyznana kwota zadośćuczynienia nie może prowadzić do wzbogacenia się osoby uprawnionej, nie może jednak pozbawiać zadośćuczynienia jego zasadniczej funkcji kompensacyjnej i eliminować innych czynników kształtujących jego rozmiar np. ciężaru gatunkowego naruszonego dobra ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 września 2002 r. w sprawie IV CKN 1266/00, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 2011 r. w sprawie III CSK 279/10, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 kwietnia 2010 r. w sprawie I ACa 178/10 ). Ponadto warto przytoczyć treść wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 12 września 2014 r. w sprawie I ACa 298/14, którego treść Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela, w którym Sąd podkreślił, że nie może być akceptowana sytuacja, w której podobnie jak te najwyżej cenione wartości, pozostające pod ochronąart. 445 § 1 kc, będą w wymiarze finansowym kompensowane same tylko przeżycia psychiczne będące następstwem śmierci osoby bliskiej. Nie ujmując im rangi, ani prawa domagania się stosownej kompensaty, która powinna złagodzić te ujemne doznania związane z procesem żałoby, w późniejszym zaś okresie poczuciem smutku, pustki, tęsknoty, osamotnienia, trzeba ocenić, że w normalnym toku zdarzeń z czasem ulegają one osłabieniu, a dotknięty nimi bliski osoby zmarłej po przeżytej żałobie adaptuje się do zmienionych warunków życia. Wprowadzenie przez ustawodawcę w treści powołanego przepisu klauzuli „sąd może” pozostawia składowi orzekającemu swobodę co do przyznania owej odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, jak też możliwości odmowy jego przyznania. Przy ustaleniu rozmiaru cierpień i ujemnych doznań psychicznych powinny być uwzględnione zobiektywizowane kryteria oceny, jednakże w relacji do indywidualnych okoliczności danego przypadku ( uchwała Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973 r. w sprawie III CZP 37/73 ). Naruszenie prawa do życia w rodzinie stanowi zatem dalece większą dolegliwość psychiczną dla członka rodziny zmarłego, niż w przypadku innych dóbr, a jej skutki rozciągają się na całe życie osób bliskich, tym bardziej, że utrata osoby bliskiej ma zawsze charakter nieodwracalny. Niewątpliwie nagła i nieoczekiwana śmierć brata spowodowała u powodaD. Z.zmianę jego emocjonalności, osłabienie przeżywania pozytywnych emocji, stała się przyczyną wycofania z wielu relacji interpersonalnych.D. Z.w pierwszej fazie żałoby był przygnębiony, płaczliwy, stał się drażliwy, czuł bezsilność, lęk i niepewność. Za namową żony udał się na wizytę do psychologa. Było to jednorazowe spotkanie, które jak sam przyznał bardzo mu pomogło - „poczuł ulgę”. Po śmierci brata wziął tydzień urlopu w pracy w celu zajęcia się organizacją uroczystości pogrzebowych. Z biegiem czasu jego stan uległ poprawie. PowódD. Z.pracuje, jest pozytywnie nastawiony do życia, ma plany na przyszłość, które zamierza zrealizować. W dalszym ciągu zamieszkuje na nieruchomości wG.z żoną i matką, którą się opiekuje. Z ustalonego przez Sąd stanu faktycznego wynika, że relacje między rodzeństwem przed śmierciąK. Z. (1), czyli 6 lat temu były dobre. Bracia po zamieszkaniu powoda wraz z małżonką na nieruchomości, na której mieszkał jużK. Z. (1)wraz z matką ponownie zaczęli spędzać ze sobą czas. Można zatem określić ich relacje jako zwykłe, normalne. PowódD. Z.niewątpliwie przeżył nagłą i niespodziewaną stratę brata. Jednak przebieg żałoby był u niego typowy dla stanu żałoby przeżywany przez wszystkich w podobnych sytuacjach. Strata brata nie powodowała u niego trwałych zmian w psychice, ani nie wymagała leczenia ambulatoryjnego lub szpitalnego. Co prawda, powód w dalszym ciągu odczuwa żal, co jest naturalnym uczuciem po śmierci osoby bliskiej, ale nie oznacza to, że zaszły szczególne okoliczności, wyczerpujące dyspozycjęart. 446 § 4 kc.Podkreślić należy, że powodowi bezpośrednio po śmierci brataK. Z. (1)przyznano tytułem rekompensaty: nawiązka w wysokości 10000,00 zł w toku postępowania karnego oraz zadośćuczynienie w kwocie 20000,00 zł w toku postępowania likwidacyjnego przed zakładem ubezpieczeń. Należy wyraźnie podkreślić, iż Sąd nie kwestionuje tego, iż powódD. Z.również obecnie odczuwa smutek i pustkę po stracie brata. Emocje które przeżywał: niedowierzanie, rozpacz, smutek, żal, a na końcu akceptacja straty są charakterystyczne dla etapów przeżywania żałoby. To są naturalne reakcje, które muszą wystąpić, żeby uporać się i pogodzić ze stratą. Powszechnie wiadomym jest i nie wymaga to szerszego uzasadnienia, że „czas leczy rany”. Trzeba mieć na uwadze, że uczucie straty po osobie bliskiej jest nierozerwalnym elementem ludzkiego życia. Każdy człowiek musi radzić sobie z takimi sytuacjami, gdyż nie można ich uniknąć. Zdaniem zaś Sądu, okres żałoby po śmierciK. Z. (1)został przez jego brata przeżyty i zakończony. PowódD. Z.pogodził się ze śmiercią śmiercią, serdecznie i często go wspomina, często odwiedza jego grób, ten etap w jego życiu został już zamknięty. Konkludując, zdaniem Sądu brak jest dowodów na to, że obecnie, po ponad 6 latach od śmierci brata, mamy po stronie powodaD. Z.do czynienia z ciężkim poczuciem krzywdy lub żalu, wykraczającym poza klasyczne, normalne przejawy smutku po stracie osoby. Tym samym w ocenie Sądu wywiedzione zart. 446 § 4 kc.roszczenia powoda o zapłatę stosownego zadośćuczynienia za śmierć osoby najbliższej – brata jako niezasadne nie zasługuje na uwzględnienie. Brak jest okoliczności uzasadniających przyjęcie, że kwota zadośćuczynienia przyznana i wypłacona powodowiD. Z.w 2012 r. tj. 20000,00 zł, nie była wówczas adekwatna do stopnia doznanej przez powoda krzywdy związanej ze śmiercią brataK. Z. (1). W związku z powyższym Sąd powództwo oddalił. Orzeczenie o kosztach procesu w pkt II wyroku, Sąd oparł na zasadzie odpowiedzialności za wynik postępowania określonej wart. 98 kpc, zgodnie, z którąstrona przegrywająca winna zwrócić koszty procesu stronie wygrywającej proces.Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnychprzepisachi wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony( § 3 ). Zgodnie zaś zart. 99 kpc,stronom reprezentowanym przez radcę prawnego, rzecznika patentowego lub Prokuratorię Generalną Rzeczypospolitej Polskiej zwraca się koszty w wysokości należnej wedługprzepisówo wynagrodzeniu adwokata. Sąd zasądził zatem od powodaD. Z.na rzecz pozwanego(...)wW.zwrot kosztów procesu, w tym koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2400,00 zł, ustalone stosownie do przepisu § 2 pkt 4) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych z uwzględnieniem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł oraz koszt zaliczki na koszty opinii biegłego sądowego w kwocie 600,00 zł, tj. łącznie 3017,00 zł. W pkt III wyroku Sąd na podstawieart. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnychnakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa od powodaD. Z.kwotę 105,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu orzeczonych prawomocnym postanowieniem z dnia 20 lutego 2017 r. ( wynagrodzenie za usługę transportową na trasieC.–G.Ośrodek – (...)wraz z postojem ).

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Ciechanowie date: '2018-02-06' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Lidia Grzelak legal_bases: - art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym - art. 177 § 2 kk - art. 123 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - art. 446 § 4 kc. - art. 98 kpc - art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: stażysta Larysa Gesek signature: I C 617/16 ```

153000000000503_I_ACa_000217_2015_Uz_2015-09-09_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 217/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 września 2015 r. Sąd Apelacyjny w Lublinie, I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący - Sędzia SA Jerzy Nawrocki (spr.) Sędzia: Sędzia: SA Ewa Popek SA Zbigniew Grzywaczewski Protokolant Katarzyna Furmanowska po rozpoznaniu w dniu 9 września 2015 r. w Lublinie na rozprawie sprawy z powództwaE. S.iK. Ż. przeciwko(...) Spółce AkcyjnejwW. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia28 stycznia 2015 r. sygn. akt I C 139/14 I zmienia częściowo zaskarżony wyrok w ten sposób, że: 1. w pkt I. obniża zasądzoną kwotę zadośćuczynienia pieniężnego z kwoty 40 000zł do kwoty 30 000 (trzydzieści tysięcy) zł, a w pozostałym zakresie powództwoE. S.oddala; 2. w pkt II. obniża zasądzoną kwotę zadośćuczynienia pieniężnego z 60 000 zł do kwoty 45 000 (czterdzieści pięć tysięcy) zł, a w pozostałym zakresie powództwoK. Ż.oddala; 3. w pkt V. nakazane do pobrania kwoty kosztów sądowych podwyższa – odE. S.z kwoty 2 041,21 zł do kwoty 2 541,21 (dwa tysiące pięćset czterdzieści jeden, 21/100) zł, a odK. Ż.z kwoty 3 753 zł do kwoty 4 503 (cztery tysiące pięćset trzy) zł; 4. w pkt VI. nakazaną do pobrania łącznie kwotę 5351,29 zł obniża do kwoty 4601,29 (cztery tysiące sześćset jeden, 29/100) zł; II w pozostałej części apelację oddala; III zasądza na rzecz(...) Spółki AkcyjnejwW.odE. S.1400 (tysiąc czterysta) zł, zaś odK. Ż.375 (trzysta siedemdziesiąt pięć) zł tytułem zwrotu kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym; IV nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Lublinie od(...) Spółki AkcyjnejwW.153(sto pięćdziesiąt trzy) zł tytułem brakującej części opłaty sądowej od apelacji;w pozostałym zakresie nieuiszczone koszty sądowe przejmuje na rachunek Skarbu Państwa. I A Ca 217/15 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 7 lutego 2014 rokuE. S.żądała zasądzenia na jej rzecz 60 000zł tytułem zadośćuczynienia i 45 000zł tytułem odszkodowania, aK. Ż.odpowiednio kwot 75 000zł zadośćuczynienia i 60 000zł odszkodowania od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW., w związku ze śmiercią ojcaT. Ż.w wypadku komunikacyjnym w dniu 30 czerwca 2007r. , w każdym przypadku z ustawowymi odsetkami od dnia 21 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty(petitum pozwu k. 2-4). Wyrokiem z dnia 28 stycznia 2015 roku Sąd Okręgowy w Lublinie po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 stycznia 2015 roku wL.sprawy z powództwaE. S.iK. Ż.przeciwko(...)Towarzystwu Ubezpieczeń Spółkce Akcyjnej wW.o zapłatę zadośćuczynienia zasądził od pozwanego na rzeczE. S.kwotę 40.000zł, zaś na rzeczK. Ż.kwotę 60.000zł z ustawowymi odsetkami od dnia 21 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty W pozostałej części powództwo oddalił. Zniósł pomiędzy stronami koszty postępowania; Nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych z zasądzonych w pkt I i II kwot - odE. S.2.041,21zł, odK. Ż.3.753,00zł; zaś od pozwanego Towarzystwa 2.354,29zł i 2.997zł. Apelację od powyższego wyroku wniosło pozwane Towarzystwo zaskarżając go w części zasądzającej zadośćuczynienie w kwocie ponad 30 000zł na rzecz każdego z powodów oraz w części zasądzającej odsetki ustawowe od całych zasądzonych kwot począwszy od dnia 21 czerwca 2013r. Apelujący zarzucał Sądowi pierwszej instancji 1 naruszenie prawa materialnego -art. 448 k.c.w zw. zart. 23 k.c.poprzez zasądzenie zadośćuczynienia w wysokości nadmiernej wygórowanej, nieodpowiedniej w rozumieniuart. 448 k.c.w okolicznościach faktycznych sprawy iart. 481 § 1 k.c.w zw. zart. 817 § 1 k.c.poprzez uznanie, iż doszło do opóźnienia w zapłacie zadośćuczynienia wobec strony powodowej z dniem 21 czerwca 2013 r., podczas gdy wysokość zadośćuczynienia została ustalona przez Sąd, dopiero w wydanym w dniu 28 stycznia 2015 r. wyroku; 2 naruszenie prawa procesowego -art. 233 § 1 k.p.c.polegające na dowolnej a nie swobodnej ocenie dowodów oraz nie wszechstronnym rozważeniu materiału dowodowego, skutkującym niewłaściwym przyjęciem przez Sąd orzekający, iż łączna kwota 100 000 zł zasądzona na rzecz powodów tytułem zadośćuczynienia stanowi sumę adekwatną do ustalonych w sprawie cierpień strony powodowej, podczas gdy kwota ta stanowi wartość nadmierną i nieodpowiednią w stosunku do doznanej krzywdy w związku ze śmierciąH. Ż.. Apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. I i II przez oddalenie powództwa ponad kwotę 30 000zł oraz wskazanie terminu początkowego naliczania odsetek ustawowych od dnia wydania wyroku i oddalenia powództwa w zakresie żądania odsetek ustawowych od dnia 21 czerwca 2013r. Ponadto wnosił o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia. Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje. W dniu 30 czerwca 2007 roku w miejscowościA.kierujący samochodem markiR.onumerze rejestracyjnym (...)T. T.nie zachowując bezpiecznej i dozwolonej prędkości, zbliżając się do oznakowanego skrzyżowania i przejścia dla pieszych zbyt późno zatrzymał się uderzając przechodzącego przez jezdnię w miejscu nieoznakowanym, jako przejście dla pieszych, pieszegoH. Ż.. W wyniku tegoH. Ż.doznał ciężkich wielonarządowych obrażeń ciała, które doprowadziły do jego śmierci Sprawca zdarzeniaT. T.wyrokiem Sądu Rejonowego w Lublinie wydanym w sprawie(...)uznany został za winnego zarzucanego mu czynu i skazany na karę roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na 4 lata (wyrok w sprawie(...)Sądu Rejonowego w Lublinie). H. Ż.był ojcem powodów. Był po rozwodzie z matką powodów. Nie płacił jej alimentów. Alimenty na utrzymanieK., który mieszkał z matką pochodziły z Funduszu Alimentacyjnego. Po rozwodzie wyprowadził się do swoich rodziców, którzy utrzymywali go. Pracował tylko dorywczo. Pomagał finansowo dzieciom. Przekazywał powódce kwoty po około 400-500zł zaś powodowi kwoty po 100-200 zł. Sąd ustalił, że powodowie byli emocjonalnie związani z ojcem. H. Ż.obiecywał, że pomoże córce przy budowie domu. Planował wyjechać do niej doW.i razem powódką i jej mężem pracować. Zarówno powódka, jak i powód mogli liczyć na ojca w każdej sytuacji. Ojciec interesował się ich życiem i w życiu tym aktywnie uczestniczył. Z powódką, która przebywała z rodziną weW.rozmawiał przez telefon. Dwa dni przed śmiercią składał powódce życzenia z okazji jej rocznicy ślubu i życzenia z okazji imienin zięcia (zaznania świadkówI. Ż.k 123v-124,S. O.k. 124-124v,J. L.k. 124v-125,W. L.125 iJ. P.k. 125 oraz zeznania powodów;E. S.k. 121v-122, 154v iK. Ż.k. 122v i 154v) . Z powodem chodził na ryby, majsterkował przy motorze. Po śmierciH. Ż.sytuacja powodów zmieniła się. Powódka z rodziną we wrześniu 2007 roku wróciła do Polski. Zamieszkała u teściów. Powódka chciała być bliżej brata, chciała się nim opiekować. Powód podjął pracę. Pracuje w systemie nocnym. Zarabia około 2.000,00 zł miesięcznie. Rozpoczął studia zawodowe ale przerwał je. Oboje bardzo przeżywali śmierć ojca. Mimo, że oboje prowadzą normalne życie bardzo im ojca brakuje. Szczególnie w święta powraca jego wspomnienie. Powodowie chodzą na cmentarz, zamawiają za ojca msze w kościele. Jego pamięć jest żywa, aczkolwiek powodowie funkcjonują normalnie i żałobę przeżyli w zwyczajowo przyjętym okresie roku. W sprawie wywołane zostały opinie sądowo-psychiatryczna z których wynika, że w okresie po śmierci ojca u powodów pojawiły się objawy reakcji żałoby, które przybrały postać zaburzeń adaptacyjnych – depresyjno – lękowych. Nasilenie tych objawów było umiarkowane. Zarówno powódka jak i powód wspominają ojca i czują przygnębienie z powodu jego utraty ale nie ogranicza to funkcjonowania powodów w życiu codziennym. W pierwszych miesiącach po śmierci ojca u powodów nastąpił spadek aktywności, trudności z mobilizacją, ograniczenie kontaktów międzyludzkich z zamykaniem się w sobie ale objawy te ustąpiły po zwyczajowo przyjętym rocznym okresie żałoby. Obecnie u powodów zaburzenia te nie występują i nie dezorganizują ich funkcjonowania. Powodowie nie wymagają ani psychoterapii ani farmakoterapii. Mogli i mogą radzić sobie samodzielnie. Mając na uwadze powyższe biegli sądowi zaopiniowali, iż u powodów wystąpił trwały uszczerbek na zdrowiu 5% (opinie sądowo- psychiatryczna k.133-134v, 135-136). W stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy, powodowie w następstwie śmierci osoby bliskiej, nie doznali wprawdzie wstrząsu psychicznego prowadzącego do rozstroju ich zdrowia, bowiem żałoba nie jest jednostką chorobową, ale niewątpliwie doznali krzywdy w postaci cierpień psychicznych. Wobec powyższego kompensaty tego uszczerbku nie może stanowić,art. 445 § 1 k.c.i tym samym, zasadna jest ocena sformułowanych przez powodów roszczeń na podstawie wskazanych wyżej przepisówart. 448 k.c.w związkuart. 24 § 1 k.c. Uznając, że prawo do życia rodzinnego i utrzymania więzi rodzinnej stanowi dobro osobiste członków rodziny i podlega ochronie na podstawieart. 23 k.c.i24 k.c., Sąd Okręgowy uznał, że wskutek doprowadzenia do śmierci ojca powodów wypadku komunikacyjnym doszło do bezprawnego naruszeniem ich dóbr osobistych w postaci prawa do życia w pełnej rodzinie oraz prawa do utrzymania więzi rodzinnych. Na podstawieart. 448 k.c.kompensowana jest krzywda, a więc szkoda niemajątkowa wywołana naruszeniem dobra osobistego, polegająca na psychicznych cierpieniach pokrzywdzonego. Ustalenie krzywdy oraz jej rozmiaru ma zasadnicze znaczenie dla określenia odpowiedniej sumy, która miałaby stanowić jej pieniężną kompensatę. Ustalając zakres wyrządzonej krzywdy należy przede wszystkim uwzględnić rodzaj naruszonego dobra, zakres, tj. natężenie i czas trwania naruszenia, trwałość skutków naruszenia i stopień ich uciążliwości, a także stopień winy sprawcy i jego zachowania po dokonaniu naruszenia (por. wyrok SN z 20 kwietnia 2006 r., IV CSK 99/05, LEX nr 198509; wyrok SN z 1 kwietnia 2004 r., II CK 131/03, LEX nr 327923; wyrok SN z 19 sierpnia 1980 r., IV CR 283/80, OSN 1981, nr 5, poz. 81; wyrok SN z 9 stycznia 1978 r., IV CR 510/77, OSN 1978, nr 11, poz. 210). Oceniając stopień krzywdy odniesionej przez powodów Sąd uznał, że odpowiednią kwotą zadośćuczynienia pieniężego stanowi kwota 40.000,00 zł dla powódki i 60.000,00 zł dla powoda. Kwoty te w ocenie Sądu są adekwatne do ustalonych w sprawie cierpień powodów, czasu ich trwania oraz oddziaływania na ich życie, przy uwzględnieniu nadal odczuwanych okresowo negatywnych emocji, z pozytywnymi rokowaniami na przyszłość w tym względzie, przy jednoczesnym utrzymaniu w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa i rekompensowaniu z góry tych skutków zdarzenia, jakie okresowo powodowie mogą odczuwać w przyszłości (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 24 lutego 2012 roku, sygn. akt I ACa 84/12, LEX 1124827, tak też uchwała pełnego składu Izby Cywilnej SN z 08.12.1973 III CZP 37/73 OSNC 1974. p.145). Dalej idące żądania Sąd oddalił jako niezasadne mając na uwadze, że powódka w chwili śmierci ojca mieszkała i pracowała poza granicami kraju, miała założoną swoją rodzinę, żyła jej radościami i problemami. Sąd nie neguje związków emocjonalnych powódki z ojcem ale związki te schodziły poza codzienne sprawy najbliższych powódki tj. jej córki oraz męża. Sąd uznał, że stopień krzywdy odniesionej ze względu na to , że powód był młodszym dzieckiem, był większy. Ojciec wprawdzie nie mieszkał z powodem ale powód prawie codziennie bywał u ojca, razem chodzili na ryby, dzielili zainteresowania. Z tych względów Sąd zróżnicował wysokość zasądzonych na rzecz powodów kwot tytułem, zadośćuczynienia. Na podstawieart. 481 § 1 i 2 k.c.Sąd zasądził odsetki ustawowe od zasądzonego roszczenia zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 21 czerwca 2013 roku. Zgodnie, bowiem z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych,(...)(Dz. U. z 2003 roku, Nr 124, poz. 1152 ze zm.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, czyli w realiach sprawy od dnia 14 maja 2013 roku uwzględniając dodatkowo datę doręczenia wezwania stronie pozwanej(k.15). Dalej idące żądanie, co do zadośćuczynienia, jako niezasadne, podlegało oddaleniu na podstawie wskazanych przepisów. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 100 k.p.c. Natomiast o kosztach sądowych na podstawieart. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnychi nakazał ściągnąć od powódki i pozwanego nie uiszczone koszty sądowe nie znajdując podstaw do przejęcia tych kosztów na rachunek Skarbu Państwa. Powodowie wnosili o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów procesu. Sąd Apelacyjny zważył co następuje. Apelacja jest częściowo uzasadniona. Ustalając wysokość zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę doznaną wskutek śmierci osoby bliskiej, wskutek wypadku komunikacyjnego, odnieść należy się do doznanej przez pokrzywdzonych krzywdy. W każdym ocenianym przypadku wielkość krzywdy jest kwestią indywidualną, niemniej w procesie orzekania dążyć należy do maksymalnego zobiektywizowania kryteriów wpływających na wysokość zadośćuczynienia. W przypadku orzekania o zadośćuczynieniu z tytułu naruszenia dobra osobistego jakim jest prawo do życia w rodzinie i istnienie więzi rodzinnych oczywistym jest, że odniesiona krzywda jest tym większa im bliższe były więzi pomiędzy zmarłym a osobami pokrzywdzonymi. Ocena istnienia i charakteru więzi pomiędzy członkami najbliższej rodziny winna odnosić się do kryteriów obiektywnych. W sprawie niniejszej powodowie byli dziećmi zmarłego. Jest jednak poza sporem, że od kilku lat, od momentu orzeczenia rozwodu rodziców, dzieci były faktycznie pozbawione takiego kontaktu z ojcem jaki charakteryzuje tego rodzaju relacje w pełnej rodzinie, w sytuacji gdy dzieci wychowują się mieszkając pod jednym dachem z ojcem, dzieląc z nim codzienne trudy i obowiązki osobiste, ale i rodzinne. W oparciu o tak utrzymywaną relację nawiązują się i umacniają więzi rodzinne, które w orzecznictwie przyjmuje się jako dobro osobiste. Tymczasem jak wynika z ustaleń Sądu tego rodzaju więź praktycznie pomiędzy zmarłym a dziećmi nie istniała, co więcej ojciec nie wywiązywał się z ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego względem powodów, co również winno stanowić kryterium istniejących relacji pomiędzy zmarłym a dziećmi. Okoliczności te wprawdzie nie wykluczają w ogóle istnienia więzi pomiędzy powodami a zmarłym, gdyż niewątpliwie w relacjach osobistych zmarły był traktowany przez powodów jako osoba bliska, niemniej jednak ustalając stopień krzywdy odniesionej przez powodów , należy ją odnieść do ich realnej, obiektywnej straty jaka była następstwem jego śmierci w skonkretyzowanej sytuacji życiowej powodów. Sąd Okręgowy pobieżnie ocenił materiał dowodowy, w tym przede wszystkim zeznania powodów, i uznał, że fakt wychowywania dzieci wyłącznie przez matkę po orzeczeniu rozwodu i nie łożenie przez ojca alimentów, równoważyły powodom jednorazowe kontakty telefoniczne, obietnice, czy rekreacyjne spędzanie czasu przez ojca z synem. Tego rodzaju zachowania mają korzystny wpływ na utrzymywanie więzi rodzinnej, niemniej nie stanowią podstawy budowania więzi rodzinnej rozumianej jako dobro osobiste. Mają zatem znaczenie drugorzędne przy ustalaniu wielkości krzywdy odniesionej przez powodów i wysokości odpowiedniej kwoty zadośćuczynienia pieniężnego na podstawieart. 448 kcw zw. zart. 23 kc . Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny uznał, że apelacja pozwanego w stosunku do powódki jest uzasadniona w całości i na podstawieart. 386 § 1 kpczmienił zaskarżony wyrok i obniżył wysokość zadośćuczynienia zasądzonego na jej rzecz do kwoty 30 000zł. Sąd Apelacyjny podzielił ocenę Sądu Okręgowego co do konieczności zróżnicowania wysokości zadośćuczynienia wobec obydwu powodów, ze względu na wskazane różnice w ich sytuacji życiowej w momencie śmierci ojca, przekładające się bezpośrednio na wielkość odczuwanej przez nich krzywdy. Z tego względu apelację pozwanego w stosunku doK. Ż.uwzględnił jedynie w połowie, uznając że kwotą odpowiednią zadośćuczynienia będzie kwota 45 000zł. W konsekwencji Sąd Apelacyjny zmienił rozstrzygnięcie o kosztach postępowania obciążając nimi proporcjonalnie strony w stosunku w jakim ich żądania zostały uwzględnione. Sąd Apelacyjny oddalił apelację na podstawieart. 385 kpcw części zaskarżającej zasądzone przez Sąd pierwszej instancji odsetki od zasądzonych kwot. Postawiony w apelacji zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowyart. 481 § 1 kcw zw. zart. 817 § 1 kcnie jest uzasadniony. Samo kwestionowanie przez pozwanego roszczeń powódek, nie zmienia oceny, że dłużnik opóźniał się w wykonaniu zobowiązania, gdyż ostatecznie roszczenia powódek uznane zostały za uzasadnione. Tym samym pozwany poprzez zaniechanie ciążącego na nim zobowiązania popadł w opóźnienie uzasadniające zasądzenie odsetek ustawowych za okres opóźnienia, zgodnie zart. 481 § 1 kc. Spełnienie świadczenia w terminie późniejszym niż przewidziane wart. 14 ust. 1ust. o ub. ob. może być usprawiedliwione jedynie wówczas, gdy ubezpieczyciel powoła się na istnienie przeszkód w postaci niemożliwości wyjaśnienia okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności albo wysokości świadczenia, pomimo działań podejmowanych ze szczególną starannością (zob. wyrok SN z dnia 18 listopada 2009 r., II CSK 257/09, LEX nr 551204). Ratio legis wskazanego przepisu, podobnie jak iart. 817 k.c., opiera się na uprawnieniu do wstrzymania wypłaty odszkodowania w sytuacjach wyjątkowych, gdy istnieją niejasności odnoszące się do samej odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości szkody. Ustanawiając krótki termin spełnienia świadczenia ustawodawca wskazał na konieczność szybkiej i efektywnej likwidacji szkody ubezpieczeniowej. Po otrzymaniu zawiadomienia o wypadku ubezpieczyciel - jako profesjonalista korzystający z wyspecjalizowanej kadry i w razie potrzeby z pomocy rzeczoznawców (art. 355 § 2 k.c.) - obowiązany jest do ustalenia przesłanek swojej odpowiedzialności, czyli samodzielnego i aktywnego wyjaśnienia okoliczności wypadku oraz wysokości powstałej szkody. Nie może też wyczekiwać na prawomocne rozstrzygnięcie sądu. Bierne oczekiwanie ubezpieczyciela na wynik toczącego się procesu naraża go na ryzyko popadnięcia w opóźnienie lub zwłokę w spełnieniu świadczenia odszkodowawczego. Rolą sądu w ewentualnym procesie może być jedynie kontrola prawidłowości ustalenia przez ubezpieczyciela wysokości odszkodowania (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 10 stycznia 2000 r., III CKN 1105/98, OSNC 2000, nr 7-8, poz. 134, z dnia 19 września 2002 r., V CKN 1134/2000, niepubl. i z dnia 15 lipca 2004 r., V CK 640/03, niepubl.). Odsetki należą się, zgodnie zart. 481 k.c., za samo opóźnienie w spełnieniu świadczenia, choćby więc wierzyciel nie poniósł żadnej szkody i choćby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Stanowią one zatem opartą na uproszczonych zasadach rekompensatę typowego uszczerbku majątkowego doznanego przez wierzyciela wskutek pozbawienia go możliwości czerpania korzyści z należnego mu świadczenia pieniężnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2000 r., II CKN 725/98, OSNC 2000, nr 9, poz. 158). Jeżeli zobowiązany nie płaci zadośćuczynienia lub odszkodowania w terminie wynikającym z przepisu szczególnego lub w terminie ustalonym zgodnie zart. 455 in fine k.c., uprawniony nie ma niewątpliwie możliwości czerpania korzyści z zadośćuczynienia, jakie mu się należy już w tym terminie. W konsekwencji odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należnego uprawnionemu już w tym terminie powinny się należeć od tego właśnie terminu. Stanowiska tego nie podważa pozostawienie przez ustawę zasądzenia zadośćuczynienia i określenia jego wysokości w pewnym zakresie uznaniu sądu. Przewidziana wart. 445 § 1 i art. 448 k.c.możliwość przyznania przez sąd odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za krzywdę nie zakłada bowiem dowolności ocen sądu, a jest jedynie konsekwencją niewymiernego w pełni charakteru okoliczności decydujących o doznaniu krzywdy i jej rozmiarze. Pomimo więc pewnej swobody sądu przy orzekaniu o zadośćuczynieniu, wyrok zasądzający zadośćuczynienie nie ma charakteru konstytutywnego, lecz deklaratywny (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03, OSNC 2005, nr 2, poz. 40; z dnia 17 listopada 2006 r., V CSK 266/06, LEX nr 276339; z dnia 26 listopada 2009 r., III CSK 62/09, LEX nr 738354, i z dnia 18 lutego 2010 r., II CSK 434/09, LEX nr 602683). Stanowisku temu nie sprzeciwia się również stosowanie do zadośćuczynieniaart. 363 § 2 k.c.(zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 1990 r., II CR 225/90, LEX nr 9030). Wyrażona w tym przepisie, korespondującym zart. 316 § 1 k.p.c., zasada, że rozmiar szeroko rozumianej szkody, a więc zarówno majątkowej, jak i niemajątkowej, ustala się, uwzględniając czas wyrokowania, ma na celu możliwie pełną kompensatę szkody ze względu na jej dynamiczny charakter - nie może więc usprawiedliwiać ograniczenia praw poszkodowanego (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2000 r., II CKN 725/98, OSNC 2000, nr 9, poz. 158 i z dnia 16 kwietnia 2009 r., I CSK 524/08, OSNC-ZD 2009, nr D, poz. 106). W wyroku z dnia 8 lutego 2012r., sygn. sprawy V CSK57/11 [ Lex 1147804] Sąd Najwyższy stwierdził, że odsetki od zasądzonej kwoty odszkodowania należą się poszkodowanemu już od chwili zgłoszenia roszczenia o zapłatę odszkodowania. W dacie zgłoszenia roszczenia obowiązek spełnienia świadczenia odszkodowawczego zgodnie zart. 455 k.c., staje się wymagalny. Rozmiar szkody, a tym samym wysokość zgłoszonego żądania podlega weryfikacji w toku procesu, nie zmienia to jednak faktu, że chodzi o weryfikację roszczenia wymagalnego już w dacie zgłoszenia, a nie dopiero w dacie sprecyzowania kwoty i przedstawienia dowodów. Jeżeli po weryfikacji okaże się, że ustalona kwota odszkodowania nie przekracza wysokości kwoty żądanej już wcześniej, nie ma przeszkód do zasądzenia odsetek od tej wcześniejszej daty. Wobec uwzględnienia w całości apelacji pozwanego wobec powódki Sąd Apelacyjny obciążył ją w całości kosztami postępowania apelacyjnego, na które złożyły się opłata od apelacji w kwocie 500zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 900zł zgodnie z § 2 ust. 2 , § 6 pkt 4 i § 13 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu [ Dz. U. Nr 163, poz. 1349]. Natomiast koszty procesu poniesione przez pozwanego iK. Ż.Sąd Apelacyjny rozliczył na podstawieart. 100 kpcstosunkowo je rozdzielając w stosunku do stopnia uwzględnienia apelacji. Sąd nakazał pobrać od pozwanego brakującą opłatę od apelacji ponieważ apelacja poza wysokością zadośćuczynienia kwestionowała również zasadność terminu zasądzenia odsetek za okres do wydania wyroku. W takim przypadku do wartości przedmiotu zaskarżenia dolicza się wartość skapitalizowanych odsetek za okres objęty zaskarżeniem. Ponieważ apelacja w tym zakresie nie została opłacona i oddalona Sąd Apelacyjny w części dotyczącej kwoty 153zł obciążył pozwanego, a pozostałe koszty przejął na rachunek Skarbu Państwa.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Lublinie date: '2015-09-09' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Zbigniew Grzywaczewski - Jerzy Nawrocki - Ewa Popek legal_bases: - art. 445 § 1 i art. 448 k.c. - art. 233 § 1 k.p.c. - art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: Katarzyna Furmanowska signature: I ACa 217/15 ```

152020000002021_IV_U_000235_2013_Uz_2013-07-05_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV U 235/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 lipca 2013 roku Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSO Dariusz Płaczek Protokolant: st. sekr. sądowy Patrycja Czarnik po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2013 roku w Tarnowie na rozprawie odwołaniaP. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT. z dnia 18 stycznia 2013 roku nr(...) w sprawieP. S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT. o rentę z tytułu niezdolności do pracy oddala odwołanie. Sygn. akt IV U 235/13 UZASADNIENIE wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie z dnia 5 lipca 2013 r. Decyzją z dnia 18.01.2013 r., nr(...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT. , na podstawie przepisówustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), odmówiłP. S.przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ komisja lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 18.12.2012 r. uznała, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. W odwołaniu od tej decyzjiP. S.domagał się jej zmiany i przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, żew dzieciństwie przeszedł zapalenie opon mózgowych, od wczesnej młodości ma problemyz ciśnieniem, słuchem i wzrokiem, w 2004 r. doznał zawału mózgu, a w 2006 r. udaru mózgu. Wtedy też zdiagnozowano u niego cukrzycę typu II i padaczkę. W 2008 r. stwierdzono zaś nowotwór jelita grubego, leczony operacyjnie. Jak wskazał odwołujący, obecnie z uwagi na występujące u niego schorzenia zażywa leki, wstrzykuje sobie insulinę, miewa silne bóle brzucha po przebytej operacji jelita grubego, a ponadto nosi okulary i aparat słuchowy. Znajduje się też pod opieką psychologa. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowywniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Bezsporne w niniejszej sprawie było, żeP. S.,urodzony (...), ma wykształcenie podstawowe i pracował jako pomocnik maszynisty, operator spycharki, stolarz oraz przewoźnik promowy. Obecnie, razem z bratem i synem prowadzifirmę przewozową - (...). W firmie tej zajmuje się dokumentacją. W pracach fizycznych pomagaw razie urlopu lub zwolnienia chorobowego innej osoby. Od 14.03.2008 r. do 31.05.2012 r. ubezpieczony pobierał rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. W dniu 07.05.2012 r. wystąpił do organu rentowego z wnioskiemo ponowne przyznanie mu prawa do renty. W orzeczeniu z dnia 23.05.2012 r. lekarz orzecznik ZUS uznał, że wnioskodawca jest nadal całkowicie niezdolny do pracy do 31.05.2014 r. Na tej podstawie, decyzjąz dnia 11.06.2012 r. ZUS Oddział wT.przyznał wnioskodawcy rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 01.06.2012 r. do 31.05.2014 r. Z uwagi na to, że orzeczenie lekarza orzecznika ZUS budziło zastrzeżenia co do zgodności z zasadami orzecznictwa lekarskiego, Naczelny Lekarz ZUS w trybie nadzoru nad wykonywaniem orzekania o niezdolności do pracy na podstawie art. 14 ust. 5 pkt 3 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS orzeczenie to przekazał do rozpatrzenia przez komisję lekarską. W orzeczeniu z dnia 18.12.2012 r. komisja lekarska ZUS stwierdziła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Na tej podstawie, zaskarżoną decyzją z dnia 18.01.2013 r. ZUS Oddział wT.odmówiłP. S.przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. (okoliczności bezsporne) Sąd ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy: U odwołującego zdiagnozowano: - raka odbytnicy- stan po wycięciu odbytnicy z wytworzeniem stomii, cukrzycę typu 2, nadciśnienie tętnicze ustabilizowane, przebyty epizod niedokrwienia mózgu w 2004 r., zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego z ograniczeniem jego ruchomości, epizody zasłabnięć- podejrzenie padaczki. Odwołujący nie jest niezdolny do pracy. Opiniowany jest osobą dość sprawną fizycznie. Porusza się płynnie. Nie stwierdza się u niego deficytów w tym zakresie, poza śladowym osłabieniem siły mięśniowej kończyn, osłabieniem odruchu skokowego prawego i ograniczeniem ruchomości kręgosłupa szyjnego do lewego boku. Stan onkologiczny badanego jest zadawalający. Brak jest objawów wznowyi rozsiewu procesu nowotworowego. Nadciśnienie tętnicze jest wyrównane farmakologicznie. Nie stwierdza się objawów niewydolności krążenia czy udokumentowanych powikłań narządowych nadciśnienia tętniczego i cukrzycy. U odwołującego od 2012 r. występują zasłabnięcia padaczkowe. Z tego powodu aplikowano mu leki przeciwdrgawkowe, uzyskując poprawę w zakresie zasłabnięć. Padaczkowy charakter zasłabnięć jest słabo udokumentowany. Przeprowadzone w 2006 r. badanie EEG dało wynik prawidłowy, a kolejne wykonane w 2012 r. nie wykazało zaburzeń napadowych. W wyniku badań obrazowych nie rozpoznano istotnych ognisk patologicznych mózgowia. Stopień nasilenia zaburzeń chorobowych u opiniowanego nie jest znaczny i nie czyni go osobą niezdolną do pracy. Rozpoznane zaburzenia padaczkowe narzucają ograniczenia co do rodzaju wykonywanych prac, mimo rzadkich zasłabnięć (praca na wysokości, w pobliżu ognia, przy maszynach w ruchu, praca z prądem o wysokim napięciu, samodzielna praca zmianowa czy praca przy obsłudze pojazdów). dowód: - opinia sądowo- lekarska z dnia 07.05.2013 r.- k. 11-15, Sąd podzielił wnioski wynikające z opinii biegłych sądowych specjalisty chorób wewnętrznych, chirurga ortopedy- traumatologa, kardiologa i neurologa, albowiem opinia ta sporządzona została w sposób rzetelny, po osobistym przebadaniu ubezpieczonego oraz bardzo szczegółowej i wszechstronnej analizie dokumentacji zgromadzonej w aktach rentowych, przy czym biegli legitymowali się fachową wiedzą oraz odpowiednim doświadczeniem zawodowym. W ocenie Sądu, dokonana przez biegłych diagnoza schorzeń występujących u wnioskodawcy jest prawidłowa, zaś wnioski wynikającez opinii korespondują ze zgromadzoną dokumentacją medyczną oraz bazują na wynikach przeprowadzonego badania, co czyni opinię wewnętrznie spójną, logiczną i kompletną. Opinia w sposób jednoznaczny i przejrzysty obrazuje stan zdrowia odwołującegoi w oparciu o aktualne wskazania wiedzy medycznej kategorycznie rozstrzyga kwestię wpływu stwierdzonych u niego schorzeń na zdolność do pracy. Z tych też powodów, Sąd w pełni podzielił wnioski wynikające z opinii sądowo- lekarskiej z dnia 07.05.2013 r. odnośnie braku u wnioskodawcy niezdolności do pracy. Na rozprawie w dniu 05.07.2013 r. odwołujący zakwestionował wydaną w sprawie opinię, podnosząc, że doszło u niego do nawrotu choroby nowotworowej, a ponadto ataki padaczki w ostatnim czasie mają miejsce raz w tygodniu. Zarzuty te nie zasługiwały na uwzględnienie, gdyż nie nasuwały wątpliwości zarówno fachowość biegłych, jak i rzetelność przeprowadzonego przez nich badania. Opinia w sposób przejrzysty obrazuje stan zdrowia ubezpieczonego i w oparciu o aktualne wskazania wiedzy medycznej rozstrzyga kwestię wpływu rozpoznanych u niego schorzeń na zdolność do pracy. Biegli ci na podstawie badania odwołującego, które przeprowadzone zostało dokładnie, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie standardami, oraz analizy dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach organu rentowego, w tym wyników badań specjalistycznych, dokonali prawidłowego rozpoznania i sformułowali ostateczne wnioski, które Sąd w pełni podziela. W opinii z dnia 07.05.2013 r. biegli wyraźnie wskazali, że stan onkologiczny badanego jest zadawalający i brak jest objawów wznowy czy rozsiewu procesu nowotworowego. Rozpoznane zaś zaburzenia padaczkowe stwarzają jedynie pewne ograniczenia co do możliwości wykonywania pewnego rodzaju prac (pracy na wysokości, w pobliżu ognia, przy maszynach w ruchu, pracy z prądem o wysokim napięciu, samodzielnej pracy zmianowej czy pracy przy obsłudze pojazdów), nie czyniąc wnioskodawcy osobą całkowicie czy częściowo niezdolną do pracy. Istotne jest również to, że przeprowadzone w 2012 r. badanie EEG nie wykazało u opiniowanego zaburzeń napadowych, a wyniki badań obrazowych nie potwierdziły istotnych ognisk patologicznych mózgowia. Wnioski te są jednoznaczne i zostały przez biegłych sądowych w sposób prawidłowy umotywowane. Odwołujący tymczasem, poza twierdzeniem o tym, że doszło u niego do nawrotu choroby nowotworowej, a ponadto ataki padaczki w ostatnim czasie mają miejsce raz w tygodniu, nie przedstawił żadnego dowodu poddającego w wątpliwość wnioski wynikające z wydanej w sprawie opinii biegłych sądowych. Gdyby istotnie , już po opinii przez biegłych nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego w tym zakresie , to te nowe okoliczności poparte odpowiednimi wynikami badań mogą być ewentualna podstawą do złożenia nowego wniosku o rentę . Przypomnieć należy , iż postępowanie sądowe w sprawach dotyczących ubezpieczenia rentowego wszczynane jest w rezultacie odwołania wniesionego przez ubezpieczonego od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Ma więc ono charakter odwoławczy. Jego przedmiotem jest ocena zgodności z prawem - w aspekcie formalnym i materialnym - decyzji wydanej przez organ rentowy na wniosek ubezpieczonego lub z urzędu. Badanie owej legalności decyzji i orzekanie o niej jest możliwe tylko przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w chwili wydawania decyzji. Postępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy. Biegli sądowi nie zastępują komisji lekarskiej ZUS, a jedynie zgodnie z posiadaną wiedzą specjalistyczną poddają ocenie merytorycznej trafność wydanego przez nią orzeczenia o zdolności wnioskodawcy do pracy lub jej braku. Dlatego też późniejsza zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego nie może stanowić podstawy do uznania decyzji za wadliwą i jej zmiany. Uwzględniając powyższe, na podstawie tej właśnie opinii, ocenionej pozytywnie, zgodnie z kryteriami zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłych, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków, Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie. Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności. Sąd Okręgowy rozważył, co następuje: Odwołanie od decyzji ZUS Oddział wT.z dnia 18.01.2013 r., w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa, nie zasługiwało na uwzględnienie. Zgodnie z brzmieniemart. 107 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentachz Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lubz urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie. Stosownie zaś do treści art. 57 tej ustawy, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki: 1 jest niezdolny do pracy, 2 ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, 3 niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit.a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Zgodnie z dyspozycją art. 12 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. W myśl dyspozycji ust. 2 powołanego artykułu, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast stosownie do ust. 3, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Równocześnie w myśl art. 13 ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania tej zdolności uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak również możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możliwość przekwalifikowania zawodowego. Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy. Jak wynika z wydanej w niniejszej sprawie opinii biegłych sądowych z dnia 07.05.2013 r., odwołujący, pomimo stwierdzonych u niego schorzeń w postaci: raka odbytnicy- stanu po wycięciu odbytnicy z wytworzeniem stomii; cukrzycy typu 2; nadciśnienia tętniczego ustabilizowanego; przebytego epizodu niedokrwienia mózguw 2004 r.; zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego z ograniczeniem jego ruchomości oraz epizodów zasłabnięć - podejrzenia padaczki, nie jest osobą niezdolną do pracy. Warto podkreślić , iż mimo tych schorzeń ubezpieczony cały czas prowadzi działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej , prowadząc dokumentacjęfirmy (...), jak również okresowo pomagając w pracach fizycznych . Mając powyższe na uwadze, odwołanie od zaskarżonej decyzji ZUS OddziałwT.z dnia 18.01.2013 r. podlegało oddaleniu na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego orazart. 47714§ 1 k.p.c.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Tarnowie date: '2013-07-05' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Dariusz Płaczek legal_bases: - 'art. 107 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach ' - art. 477 recorder: st. sekr. sądowy Patrycja Czarnik signature: IV U 235/13 ```

152000000000503_I_ACa_000879_2012_Uz_2012-10-05_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 879/12 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 października 2012 r. Sąd Apelacyjny w Krakowie – Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Krzysztof Sobierajski Sędziowie: SSA Anna Kowacz-Braun SSA Józef Wąsik Protokolant: st. prot. sądowy Katarzyna Rogowska po rozpoznaniu w dniu 5 października 2012 r. w Krakowie na rozprawie sprawy z powództwa(...) Spółki jawnejZ. W.,R. B.wO. przeciwko TOWARZYSTWU(...) A. K.W (...)z/s wN. o zapłatę na skutek apelacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 25 kwietnia 2012 r. sygn. akt VII GC 74/12 uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w Kielcach do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania apelacyjnego. I A Ca 879/12 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 27 .03. 2012 r. powód(...)Sp. j.Z. W.,R. B.z/s wO.domagał się zasądzenia od Towarzystwa(...)A. K.wS.z /s wN.kwoty 253 670,51 zł tytułem reszty należności za roboty budowlane wykonane przez powoda na podstawie umowy z 24.09.2009 roku. Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 28.02.2012 r. Sąd Okręgowy uwzględnił powództwo. W zarzutach od nakazu zapłaty pozwany przyznał, że nie uregulował należności wynikającej z umowy i zwrócił się do powoda o nienaliczanie odsetek z uwagi na trudną sytuację finansową. W ocenie pozwanego dochodzenie przez powoda należności na drodze sądowej godzi w zasady współżycia społecznego. Powód wniósł o utrzymanie w mocy nakazu zapłaty. Sąd Okręgowy na skutek wniesionych zarzutów utrzymał w mocy nakaz zapłaty. Sąd ustalił, iż na podstawieumowy nr (...)z 24.09.2009r. powód zobowiązał się do dokończenia rozbudowyschroniska (...)wN.w zakresie wykonania robót wykończeniowych za wynagrodzeniem 635.270,31 zł plus VAT. W dniu 28.09.2009r. strony spisały notatkę służbową , w której ustaliły zakres robót koniecznych do wykonania po stwierdzeniu nieścisłości w księdze przedmiarów, w wyniku czego powód złożył wniosek o udzielenie zamówienia na roboty dodatkowe. Sporządzono aneks do umowy i określono wartość wynagrodzenia za te szczegółowo opisane roboty na kwotę 328 640,73 zł. Powód przekazywał zamawiającemu roboty w kilku etapach wystawiając za nie faktury VAT. Wszystkie protokoły odbiorów częściowych zostały potwierdzone przez pozwanego. W dniu 28.12.2010r. pozwany dokonał odbioru końcowego robót, w którym ustalono, że pozwany jest zobowiązany do zapłaty kwoty 325 029,78 zł , na którą to kwotę opiewałafaktura VAT (...)z 30.12.2010r. Pozwany potwierdził saldo, gdzie wykazano, że zfaktury (...)pozostała do zapłaty kwota 28 640,73 zł, a zfaktury (...)– kwota 325 029,78 zł , a na dzień 30.12.2010 r. saldo wynosiło 253 670,51 zł. Na prośbę zamawiającego, powód wyraził zgodę na rozłożenie płatności na trzy równe raty i nienaliczanie odsetek z tytułu nieterminowej zapłaty. Pozwany na poczet zaległości uiścił jedynie 100 000 zł i nie uczynił zadość wezwaniu do zapłaty pozostałej sumy. W rozważaniach prawnych Sąd Okręgowy uznał zarzuty pozwanego za nieuzasadnione. Powodowa spółka wykonała objęte umową i aneksem do niej roboty budowlane i zasadnie domaga się umówionego wynagrodzenia w kwocie objętej sporem na podstawieart. 647 kc.Pozwany nie kwestionował wykonania robót, a nawet uznał powództwo, postulował jedynie o przedłużenie terminu płatności i nienaliczanie odsetek za opóźnienie. Pozwany nie spełnił warunku odstąpienia przez wykonawcę od żądania odsetek, nie spłacił bowiem całości rat w terminie. Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutu pozwanego, iż żądanie strony powodowej jest niezgodne z zasadami współżycia społecznego, gdyż powód wykonał świadczenie umowne, za które należy mu się wynagrodzenie , zatem nie czyni ze swego prawa użytku sprzecznego z tymi zasadami w rozumieniuart. 5 kc.Sąd meriti wyjaśnił też, iż nie mógł uwzględnić wniosków dowodowych pozwanego z uwagi na treśćart. 495 §3 kpcoraz 479 (14)§2 kpcw zw. zart. 479(14a)kpc. Jak wskazał Sąd, nieznajomość prawa nie może być podstawą do przywrócenia terminu do złożenia wniosków dowodowych, pozwany nie wykazał też , że nie mógł skorzystać z zarzutów wcześniej, lub potrzeba ich powołania wynikła później. Tymczasem opinią dotyczącą wadliwości wykonania prac pozwany dysponował od 20.03.2012r, a wnioski wskazał po upływie ponad miesiąca, znacznie przekraczając więc termin wynikający zart.479 (14)§2w zw. zart. 479(14a)kpc. Apelację od powyższego wyroku, w całości, złożyła strona pozwana i wniosła o jego zmianę poprzez uchylenie nakazu zapłaty z dnia 28.02.2012r. i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów procesu według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji. Pozwany złożył też wniosek dowodowy o przeprowadzenie dowodu z prywatnej opinii biegłego dołączonej do akt, względnie o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego. Skarżący zarzucił wyrokowi naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na jego treść, a toart. 479 (14)§2 kpcw zw. zart. 479(14a)kpcpoprzez nieuwzględnienie wniosków dowodowych pozwanego jako spóźnionych oraz błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, że pozwany uznał powództwo , oraz że jest winien powodowi kwotę 253 670,51 zł z odsetkami , podczas gdy to powód jest winien pozwanemu kwotę 138 135,25 zł , którą pozwany zapłacił powodowi nienależnie. W uzasadnieniu apelacji podniesiono, że wyrok zapadł w oparciu o niekompletną dokumentację dołączoną do pozwu. Jak wynika z opinii technicznej wykonanych prac wykończeniowych, to pozwany posiada wobec powoda nadpłatę, jako że powód wykonał zlecone mu roboty wbrew zasadom sztuki i z opóźnieniem. Podniesiono też wykonanie prac nieobjętych zamówieniem, na własne ryzyko. W ocenie skarżącego, rozliczenie końcowe odbyło się wbrew zasadom prowadzenia rozliczeń finansowych zadań inwestycyjnych , z pominięciem kwot wskazanych w umowie i aneksie do niej. Podniesiono także, że skorzystanie z opinii technicznej przedstawionej przez stronę pozwaną jest niezbędne do ustalenia prawidłowego stanu faktycznego sprawy, podobnie jak dołączenie do akt kompletnej dokumentacji budowy. W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie. Podczas rozprawy apelacyjnej pozwany podtrzymał dotychczasowe stanowisko, natomiast powód ostatecznie wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania . Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja musiała skutkować uchyleniem wyroku, jednak z przyczyn innych, niż wskazane w jej zarzutach. Stan faktyczny sprawy w przeważającej mierze pozostawał bezsporny, jednak Sąd Okręgowy nie ustalił okoliczności pominiętych przez same strony, a istotnych z punktu widzenia ważności aneksu do umowy , z którego powód wywodzi część swojego roszczenia. Procedura przetargowa, w wyniku której doszło do wyboru strony powodowej jako wykonawcy robót budowlanych na rzecz strony pozwanej odbyła się pod rządamiustawy z dnia 29 stycznia 2004r. Prawo zamówień publicznych(Dz. U. 2007/223/1655) . Zgodnie z jejart. 67 ust 1zamawiający może udzielić zamówienia z wolnej ręki, jeżeli zachodzi co najmniej jedna z następujących okoliczności: (…) 5)w przypadku udzielania dotychczasowemu wykonawcy usług lub robót budowlanych zamówień dodatkowych, nieobjętych zamówieniem podstawowym i nieprzekraczających łącznie 50 % wartości realizowanego zamówienia, niezbędnych do jego prawidłowego wykonania, których wykonanie stało się konieczne na skutek sytuacji niemożliwej wcześniej do przewidzenia, jeżeli: a)z przyczyn technicznych lub gospodarczych oddzielenie zamówienia dodatkowego od zamówienia podstawowego wymagałoby poniesienia niewspółmiernie wysokich kosztów lub b)wykonanie zamówienia podstawowego jest uzależnione od wykonania zamówienia dodatkowego. Zgodnie zart. 144 ust . 1 Prawa zamówień publicznychw brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia umowy zakazuje się zmian postanowień zawartej umowy w stosunku do treści oferty, na podstawie której dokonano wyboru wykonawcy, chyba że zamawiający przewidział możliwość dokonania takiej zmiany w ogłoszeniu o zamówieniu lub w specyfikacji istotnych warunków zamówienia oraz określił warunki takiej zmiany. Stosownie do ust. 2 powołanego przepisu, zmiana umowy dokonana z naruszeniem przepisuust. 1jest nieważna. Jak wskazuje się w doktrynie, zamówienie dodatkowe to zamówienie wykraczające poza przedmiot zamówienia określony w specyfikacji istotnych warunków zamówienia, niezbędne do jego prawidłowego wykonania, którego wykonanie stało się konieczne na skutek sytuacji niemożliwej do przewidzenia na etapie prowadzenia procedury udzielania zamówienia podstawowego i jest udzielane w trakcie wykonywania zamówienia podstawowego. Tymczasem Sąd Okręgowy nie przeprowadził dowodów, mających wykazać, czy aneks do umowy został sporządzony zgodnie zart. 67 ust 1 pkt 5 ustawy prawo zamówień publicznych. Słusznie wskazano, że zasady prekluzji dowodowej wyrażone wart. 495 §3 kpcoraz 479 (14)§2 kpcw zw. zart. 479(14a)kpcnie pozwalały Sądowi na spóźnione ich dopuszczenie na wniosek strony. Należy jednak podkreślić, iż sankcja nieważności wyrażona w art. 144 ust 2 powołanego aktu prawnego stanowi prawo materialne, które Sąd bierze pod uwagę z urzędu. Na podstawie dowodów znajdujących się w aktach i przeprowadzonych przez Sąd meriti nie można było o tym przesądzić, bowiem istota sporu wszczętego przezspółkę (...)dotyczyła nieuiszczenia zapłaty za wykonane prace. Z tej przyczyny należało zastosować w sprawieart. 232 kpcpozwalający Sądowi na dopuszczenie dowodów z urzędu, nawet jeśli były one zgłoszone przez stronę zbyt późno. Trzeba bowiem pamiętać, iż prekluzja dowodowa stanowi jedynie dyscyplinujące ograniczenie dla stron postępowania, nie wiąże zaś samego Sądu. Bazując na zebranym w I instancji materiale dowodowym Sąd Okręgowy nie był w stanie ustalić , czy zawarcie aneksu do umowy było prawidłowe w świetle powołanych przepisów. Uwagę składu orzekającego powinno natomiast zwrócić powołanie się przez strony na przepisart. 67 ust 1 pkt 5 ustawy prawo zamówień publicznychw treści aneksu oraz niektóre roboty dodatkowe, za których wykonanie powód domagał się wynagrodzenia. Już bowiem po analizie zamieszczonych w aktach faktur VAT budzi wątpliwości Sądu Apelacyjnego, czy inwestycje, takie jak montaż instalacji gazowej, czy centralnego ogrzewania (k. 21) istotnie były niemożliwe wcześniej do przewidzenia. Podobne obiekcje nasuwają się po zapoznaniu się z opinią techniczną, której włączenia w poczet materiału dowodowego domagała się strona pozwana. Jest w niej mowa o planowaniu już na początku procedury przetargowej wykonania instalacji przeciwpożarowej zgodnie zRozporządzeniem Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002r., malowania pomieszczeń i budowy oczyszczalni ścieków. W notatce służbowej z dnia 28.09.2009r. konieczność budowy pomieszczenia na kompresor oczyszczalni ścieków pojawia się natomiast jako nowa okoliczność. Podobnie przebudowa okien dachowych klatek schodowych zgodnie z wymogami przeciwpożarowymi , o której mowa w tym piśmie zdaje się być wynikiem uprzedniej nieścisłości w zakresie robót, podczas gdy na podstawie obowiązujących w tej dziedzinie przepisów instalacje przeciwpożarowe powinny być kompleksowo ujęte już w projekcie budowlanym, z którymi wykonawcy przystępujący do przetargu musieli się zapoznać. Na uwagę zasługuje też zaledwie 4- dniowy od podpisania umowy termin, w którym wykryto rzekomo niedające się przewidzieć okoliczności. W orzecznictwie i doktrynie podnosi się, iż prowadząc postępowanie o udzielenie zamówienia na wykonanie robót budowlanych , których podstawą będzie dostarczona dokumentacja projektowa i specyfikacja techniczna wykonania i odbioru robót , zamawiający winien przewidzieć katalog dopuszczalnych zmian treści istotnych postanowień umownych po wystąpieniu zawczasu przewidzianych okoliczności, warunkujących wprowadzenie tych zmian celem zabezpieczenia własnego interesu publicznego w zgodzie zart. 144 ust 1 pzp, przepisamikodeksu cywilnegoiprawa budowlanegoodnoszącymi się do zawartej umowy. Warunki zmian powinny mieć charakter obiektywny, a ich spełnienie powinno być uzależnione od okoliczności niezależnych od stron umowy lub nieznanych stronom umowy w chwili jej zawierania bądź podczas prowadzenia postępowania o udzielenie zamówienia. Wskazuje się tu na okoliczności , których wystąpienia nie dało się przewidzieć na etapie zawierania umowy i podczas postępowania o udzielenie zamówienia , mimo dochowania staranności zawodowej, losowe i o charakterze siły wyższej, atmosferyczne , wynikające z wad opisu zamówienia ujawniających się dopiero po rozpoczęciu procesu budowlanego, wystąpieniem przeszkód utrudniających lub uniemożliwiających prowadzenie robót w zgodzie z opisem zamówienia, zasadami wiedzy technicznej i właściwymi przepisami, spowodowane zmianą przepisów lub wynikające z postępu technicznego. Za pomocą zmian istotnych warunków zamówienia nie wolno m. in. rozszerzać zakresu świadczenia.(Piotr Karkoszka „ Zamawianie z wolnej ręki uzupełniających dostaw, usług i robót budowlanych, Lex Omega 38/2012 ). Wskazuje się również, że przedmiot zamówienia dodatkowego powinien być niezbędny do prawidłowej realizacji zamówienia podstawowego, a konieczność udzielenia zamówienia dodatkowego powinna być następstwem sytuacji niemożliwej wcześniej do przewidzenia przy uwzględnieniu zobiektywizowanej kategorii należytej staranności. Niestaranność przygotowania i planowania procesu inwestycyjnego nie usprawiedliwia udzielania zamówień dodatkowych . ( Jarosław Jerzykowski…Lex Omega 38/2012). W niniejszej sprawie po stronie powodowej bez wątpienia mamy do czynienia z profesjonalnym wykonawcą robót budowlanych. Jak zaś wynika z technicznej opinii prywatnej dołączonej do akt, w procedurze przetargowej jej uczestnicy odebrali specyfikację istotnych warunków zamówienia i mieli możliwość wyjaśnienia przez zamawiającego rozbieżności pomiędzy zapisem przedmiaru robót do wykonania oraz stwierdzonym na obiekcie stanem faktycznym (k. 145 v). Z notatki służbowej (k. 13) na okoliczność stwierdzenia nieścisłości w zakresie robót wskazanych w księdze przedmiarów wskazano jedynie ogólny zakres rzeczowy konieczny do wykonania . We wniosku o udzielenie zamówienia na roboty dodatkowe podano, iż roboty dodatkowe wynikły w trakcie realizacji zadania, a ich wykonania jest konieczne na skutek sytuacji niemożliwej wcześniej do przewidzenia (k. 14). W żadnym z tych dokumentów nie wskazano natomiast przyczyn konieczności i nieprzewidywalności prac . Na podstawie przytoczonych dokumentów nie sposób zatem ocenić, czy spełnione zostały warunki wprowadzenia zmian do umowy na podstawieart. 67 ust . 1 pkt 5 ustawy prawo zamówień publicznych. Mając na uwadze konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości, pod kątem zbadania ważności aneksu do umowy , z której strona powodowa wywodzi swe roszczenie , Sąd odwoławczy orzekł jak w sentencji na mocyart. 386 §4 kpc. Z uwagi na to, że zaskarżenie wyroku skutkowało jego uchyleniem i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania, zgodnie z ostatecznymi żądaniami obu stron , bezprzedmiotowe stało się rozpatrywanie przez Sąd odwoławczy zarzutów podniesionych w apelacji. Rozpatrując sprawę ponownie, Sąd I instancji wezwie strony do przedłożenia Sądowi dokumentów przetargowych, w szczególności do dostarczenia dokumentacji projektowej i specyfikacji technicznej wykonania i odbioru robót, do przedłożenia przez pozwaną oferty , na podstawie której dokonano wyboru wykonawcy , ewentualnie ogłoszenia o zamówieniu lub Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia. Sąd wezwie też strony do przedstawienia kosztorysu ofertowego robót oraz kosztorysu powykonawczego. Konieczne stanie się też przedłożenie Sądowi księgi przedmiarów stanowiącej załącznik do przetargu oraz kosztorysu , stanowiącego załącznik do aneksu , oraz zlecenia robót ze wskazaniem ich zakresu oraz wartości i terminu wykonania , o których mowa w notatce służbowej z dnia 28 09 2009r. (k. 13) . Na podstawie tych dokumentów Sąd Okręgowy oceni, czy aneks do umowy sporządzony w dniu 10 listopada 2009r. jest zgodny z przepisemart. 67 ust 1 pkt 5 ustawy prawo zamówień publicznych, czy też zawarta umowa jest nieważna na podstawieart. 144 pzp. w brzmieniu z dnia zawarcia umowy. Sąd Apelacyjny pozostawił Sądowi I instancji rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej na mocyart. 108 §2 kpc.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Krakowie date: '2012-10-05' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Anna Kowacz-Braun - Józef Wąsik - Krzysztof Sobierajski legal_bases: - art. 647 kc. - art. 479 (14)§2 kpc - art. 67 ust . 1 pkt 5 ustawy prawo zamówień publicznych recorder: st. prot. sądowy Katarzyna Rogowska signature: I ACa 879/12 ```

150515450001512_III_RC_000020_2018_Uz_2018-08-01_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III RC 20/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 lipca 2018 r. Sąd Rejonowy w Lidzbarku Warmińskim - Wydział III Rodzinny i Nieletnich w składzie następującym : Przewodniczący : SSR Robert Kłosowski Protokolant : sekretarz sądowy Joanna Kowalska po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2018 roku w Lidzbarku Warmińskim na rozprawie sprawy z powództwa małoletniejV. S.reprezentowanej przez przedstawicielkę ustawowąI. D. przeciwkoK. S. (1) o podwyższenie alimentów orzeka I podwyższa z dniem 23 lutego 2018 roku alimenty od pozwanegoK. S. (1)na rzecz małoletniej powódkiV. S., których wysokość po raz ostatni została ustalona wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 4 czerwca 2013 r. w sprawie VI RC 2023/12 w kwocie po 600 zł miesięcznie do kwoty po 650 (sześćset pięćdziesiąt) złotych miesięcznie, płatnych do 10 dnia każdego miesiąca z góry z ustawowymi odsetkami za opóźnienie określonymi wart. 481 § 2 kcna wypadek opóźnienia w płatności każdej z rat, do rąk ustawowego przedstawiciela małoletniego powoda; II w pozostałym zakresie powództwo oddala; III koszty procesu pomiędzy stronami wzajemnie znosi; IV odstępuje od obciążania pozwanego opłatami sądowymi na rzecz Skarbu Państwa; V wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności. /SSR Robert Kłosowski/ Sygn. akt III RC 20/18 UZASADNIENIE I. D.przedstawicielka ustawowa małoletniej powódkiV. S.wniosła przeciwko pozwanemuK. S. (1)pozew o podwyższenie alimentów zasądzonych wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 4 czerwca 2013 r. w sprawie VI RC 2023/12 z kwoty po 600 złotych miesięcznie do kwoty po 1200 złotych miesięcznie. W uzasadnieniu pozwu wskazała, iż od dnia zasądzenia alimentów we wskazanej wyżej kwocie diametralnie zmieniła się sytuacja dziecka. W 2014 r. małoletnia rozpoczęła naukę w szkole, jej potrzeby wzrosły, chciałaby uczestniczyć w zajęciach dodatkowych języka obcego, które są odpłatne.V.potrzebuje również korepetycji z matematyki, albowiem z tym przedmiotem ma problemy. Z kolei sytuacja materialna pozwanego poprawiła się. Posiada samochód wysokiej klasy markiM., nie wywiązuje się również z obowiązku kontaktów z dzieckiem w terminach ustalonych w wyroku rozwodowym. Matka małoletniejI. D.od 2013 r. pozostaje bez stałej pracy. Poszukuje pracy. Obecnie pracuje w oparciu o umowę na czas określony do końca sierpnia 2018 r., zastępując nieobecnego pracownika. PozwanyK. S. (1)w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany wskazał, iż w okresie kiedy orzekano w wyroku rozwodowym o alimentach na wspólne dziecko posiadał prace i stać go było na płacenie alimentów w kwocie 600 złotych miesięcznie. W trakcie rozwodu opuścił wspólne mieszkanie zabierając jedynie rzeczy osobiste, aby zapewnić w ten sposób byłej żonie i dziecku odpowiednie warunki mieszkaniowe.K. S. (1)wskazał również, iż córka była wzorową uczennicą, zaś jej matka jest z wykształcenia pedagogiem. Jeżeli więc córka ma problemy z matematyka na poziomie IV klasy szkoły podstawowej, to matka może jej pomóc. Pozwany dodał, iż zakupiony przez niego samochód ma 16 lat i jest warty ok. 16 000 złotych. Nie jest również prawda, że nie interesuje się córką, albowiem stara się ją odwiedzać tak często jak tylko może. Systematycznie dzwoni do córki, wykupił jej telefon i opłaca rachunki. Pozwany wskazał również, iż w dniu 17 listopada 2016 r. rozwiązał umowę ze swoim pracodawcą z powodu braku wypłacania mu należnego wynagrodzenia i zarejestrował się w urzędzie pracy jako osoba bezrobotna. Przez trzy miesiące pozbawiony był dochodów, zaś obecnie otrzymuje zasiłek w kwocie 997,40 złotych. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: I. D.iK. S. (1)zawarli związek małżeński w dniu 23 lipca 2005 r. Ze związku tego posiadają córkęV. S.urodzoną w dniu (...)wE.. /odpis aktu małżeństwa k. 5 akt VI RC 2023/12, odpis aktu urodzenia k. 6 akt VI RC 2023/12/ Wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie z 4 czerwca 2013 r. w sprawie o sygn. akt VI RC 2023/12 orzeczono rozwód małżeństwaK. S. (1)iI. D.. Wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnią córką powierzono obojgu rodzicom ustalając miejsce zamieszkania małoletniej przy matce. W wyroku rozwodowym Sąd zobowiązał strony do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania małoletniejV.i z tego tytułu zasądził odK. S. (1)na rzecz jego małoletniej córki alimenty w kwocie po 600 złotych miesięcznie. /wyrok k. 43 akt VI RC 2023/12, bezsporne/ W czasie kiedy po raz ostatni orzekano o alimentach, tj. w czerwcu 2013 r. małoletnia powódka miała prawie 6 lat i uczęszczała do przedszkola. Opłatę za pobyt małoletniej w przedszkolu pokrywał w całości pozwany płacą kwotę ok. 350 złotych miesięcznie. Dziecko rozwijało się prawidłowo, wymagała jedynie zakupu leków poprawiających jej odporność. I. S.w czerwcu 2013 r. zamieszkiwała razem z córką w należącym do niej mieszkaniu znajdującym się wO.przyul. (...). Lokal ten został zakupiony przez wymienioną jeszcze przed zawarciem małżeństwa. Część z ceny zakupu mieszkania została pokryta ze środków uzyskanych z zaciągniętego kredytu. Stroną umowy o kredyt była wyłącznieI. D.. Rata kredytu wynosiła ok. 300 złotych miesięcznie i była pokrywana przez matkę powódki.I. D.opłacała wówczas również ratę kredytu w kwocie 850 złotych zaciągniętego w 2010 r. na zakup działki, na której rodzice małoletniej zamierzali się wybudować. Koszty utrzymania mieszkania zajmowanego przez małoletnią i matkę ponosił pozwany, pomimo tego, iż w mieszkaniu tym nie mieszkał już od lipca 2012 r. Wymienieni porozumieli się bowiem co do tego, że koszty spłaty kredytów ponosić będzie matka małoletniej, zaś koszty utrzymania mieszkania i opłatę za przedszkole pozwany. W okresie zimowym całość opłat związanych z utrzymaniem mieszkania wynosiła ok. 1200 złotych miesięcznie, zaś w okresie letnim koszty utrzymania mieszkania były niższe o kwotę 400-500 złotych przeznaczoną na ogrzewanie mieszkania. I. D.w czerwcu 2013 r. pracowała jakon.uzyskując dochód w wysokości ok. 1600 złotych netto. W tym czasie otrzymała już wypowiedzenie umowy o pracę ze skutkiem na dzień 31 sierpnia 2013 r. z uwagi na zmiany organizacyjne skutkujące zmniejszeniem liczby oddziałów ws. PozwanyK. S. (1)w czasie orzekanego rozwodu pracował uzyskując wynagrodzenie w wysokości ok. 2700 złotych netto. Pracował na stanowiskum. k.. Nie posiadał żadnych innych dochodów. Od lipca 2012 r. zamieszkiwał w wynajmowanym mieszkaniu wO.za które płacił z wszystkimi opłatami około 750 złotych miesięcznie. W wynajmowanym mieszkaniu zamieszkiwał sam. Do pracy dojeżdżał zO.ponosząc koszty dojazdu, które wynosiły ok. 800 złotych miesięcznie. /zaświadczenie o wysokości dochodu k. 39 akt VI RC 2023/12, zeznania I. A.(...):24:52 protokołu elektronicznego z rozprawy z dnia 4 czerwca 2013, zeznaniaK. S.00:10:13 protokołu elektronicznego z rozprawy z dnia 4 czerwca 2013, zeznania pozwanego k. 71-72, zeznania przedstawicielki ustawowej powódki k. 71/ Obecnie małoletniaV. S.ma prawie(...)(ur. (...)). Jest zdrowa, otrzymała promocję do V klasy szkoły podstawowej. Nie uczęszcza na dodatkowe płatne zajęcia pozalekcyjne. Mieszka nadal z matką. Od około 2 lat kontakt pozwanego z córką jest rzadszy. PoczątkowoK. S. (1)spotykał się z córką w terminach ustalonych w wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie, tj. co dwa weekendy. W 2015 lub 2016 r. zabrał córkę razem z obecną partnerką i jej dziećmi na 7 dni do Grecji. Obecnie spotyka się z córką 2-3 razy w roku i są to wizyty jednodniowe. I. D.ma obecnie 42 lata. Nie pozostaje z nikim w związku. Mieszka nadal razem z córką w dotychczasowym mieszkaniu wO.. Nadal spłaca kredyt zaciągnięty na zakup mieszkania, obecnie miesięczna rata wynosi ok. 330 złotych. Kredyt będzie spłacany jeszcze przez okres około 5 lat. Nie posiada żadnych innych zobowiązań finansowych. Koszty utrzymania mieszkania pozostają na zbliżonym poziomie jak w czerwcu 2013 r. W okresie zimowym są one wyższe o kwotę ok. 400-500 złotych w związku z kosztami ogrzewania. Za energię elektryczną matka małoletniej płaci kwotę ok. 150 złotych raz na 2 miesiące. Czynsz wynosi 133zł miesięcznie, opłata za wodę około 200 złotych na dwa miesiące. Wymieniona jest obecnie zatrudniona na podstawie umowy o pracę na czas określony do 31 grudnia 2018 r., w związku z zastępstwem nieobecnego pracownika, w wymiarze ½ etatu. Jej wynagrodzenie z tego tytułu wynosi ok. 1508 złotych netto miesięcznie. Dodatkowo matka małoletniej uzyskuje dochody z umowy zlecenia w wysokości ok. 253 złotych miesięcznie. Poza wskazanym mieszkaniem nie ma żadnych cenniejszych składników majątkowych. Posiada samochód markiV. (...)rocznik(...)wartości ok. 5000zł. Nie ma żadnych oszczędności. PozwanyK. S. (1)ma obecnie 42 lata. Zasądzone alimenty płaci regularnie. Poza zasądzonymi alimentami nie ponosi dodatkowych kosztów utrzymania dziecka np. poprzez zakup ubrań, czy tez ponoszenia innych kosztów związanych z utrzymaniem małoletniej. Dwa razy w roku kupuje prezent dziecku, zazwyczaj w związku z jakąś uroczystością np. Świętami Bożego Narodzenia. Prezenty zazwyczaj są wartości ok. 200 złotych. W roku listopadzie 2016 r. pozwany rozwiązał umowę ze swoim dotychczasowym pracodawcą za porozumieniem stron. Zarejestrował się wówczas jako bezrobotny i przez okres 12 miesięcy poszukiwał pracy. Zasiłek dla osoby bezrobotnej w kwocie ok. 997 złotych uzyskał po 6 miesiącach. Następnie rozpoczął prowadzenie własnej działalności gospodarczej polegającej na produkcji elementów stalowych. Nie zatrudnia żadnych osób. W deklaracji podatkowej za 2017 r. pozwany wykazał dochód wynikający z uzyskiwanego zasiłku łącznie w kwocie 2 958,90 złotych. Prowadzona działalność gospodarcza przez pozwanego według składanych deklaracji podatkowych nie przynosi dochodu. W deklaracji podatkowej za 2017 r. wysokość straty z tego tytułu wyniosła ponad 12 tysięcy złotych. Obecnie deklarowana wysokość straty według pozwanego wynosi ok. 21 000 złotych. W związku z rozpoczętą działalnością gospodarczą pozwany zaciągnął dwa kredyty. Pierwszy kredyt w wysokości 17 000 złotych, drugi w wysokości około 8000 złotych. Miesięczne raty z tytułu wskazanych kredytów wynoszą 709 złotych. Są jednak spłacane przez pozwanego w terminie. Zalegał on jedynie przez krótki okres z zapłatą 3 rat. K. S. (1)jest obecnie w nowym związku. Mieszka razem z partnerką i jej dwójka dzieci w należącym do niej mieszkaniu (połowa bliźniaka). Opłaty związane z użytkowaniem domu wynoszą 1700-1800 złotych w sezonie grzewczym, zaś poza sezonem wynoszą kwotę 1400-1500 złotych. Ogrzewanie jest gazowe, powierzchnia mieszkania wynosi ok. 186 m2. Koszty utrzymania mieszkania pozwany i jego partnerka ponoszą wspólnie. W ciągu ostatniego roku pozwany przekazał na ten cel kwotę ok. 3000-4000 złotych. Partnerka pozwanego pracuje. Większość zakupów i produktów do domu kupuje partnerka. Partnerka pozwanego ma zasądzone alimenty na dzieci.K. S. (1)posiada samochód osobowy markiM. (...)rocznik(...). Nie ma żadnych oszczędności. /umowa o pracę k. 6, faktura VAT k. 8, harmonogram spłaty kredytu k. 10, rozwiązanie umowy o prace za porozumieniem stron k. 15, kopia deklaracji podatkowej k. 16-17, 49-52, decyzja urzędu Pracy k. 18-19, umowy zawarcia kredytu k. 29-32, umowa pożyczki k. 53-63, zaświadczenie o wynagrodzeniu k. 67-68, zeznania pozwanego k. 71-72, zeznania przedstawicielki ustawowej powódki k. 71/ Sąd zważył, co następuje: Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie. W pierwszej kolejności wskazać należy, iż ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie Sąd oparł w głównej mierze na dokumentach przedłożonych przez strony oraz dokumentach zawartych w aktach VI RC 2023/12, jak również na podstawie zeznań stron postępowania. Należy wskazać, iż zasadniczo sytuacja małoletniej, dochody i sytuacja majątkowa jej matki, ponoszone wydatki na utrzymanie małoletniej nie była sporna. Co do sytuacji materialnej pozwanego oraz deklarowanych przez niego wydatków Sąd oparł się na przedłożonych deklaracjach podatkowych, krytycznie podszedł natomiast do kwestii deklarowanych wydatków na utrzymanie mieszkania zajmowanego wspólnie z partnerka i jej dwójka dziećmi. Zdaniem Sądu pozwany nie przedstawił w tym zakresie rzetelnych informacji. Wskazał on bowiem, iż koszt utrzymania domu w kwocie 1400 złotych miesięcznie zamieszkałego przez 4 osoby (pozwanego, partnerkę i dwójkę jej dzieci) ponoszony jest wspólnie z partnerką, przy czym jego udział wynosi kwotę 1000 złotych miesięcznie. Dopiero na kolejne pytania wskazujące, iż roczny dochód pozwanego z tytułu zasiłku wynosił mniej niż 3000 złotych, zaś działalność gospodarcza przynosi straty (przychód ok. 12 000 zł.) wycofał się on ze wskazanych twierdzeń wskazując, iż płaci wtedy gdy dysponuje pieniędzmi. W ocenie Sądu zeznania te nie polegają na prawdzie. Pozwany wspólnie z partnerką gospodaruje uzyskiwanymi dochodami, co potwierdzają również jego zeznania wskazujące np. na okoliczność, iż żywność zakupuje głównie partnerka pozwanego. Kolejna okolicznością sporną w niniejszej sprawie była kwestia pozostawaniaI. D.we wspólnym gospodarstwie z partnerem oraz częstotliwości kontaktów pozwanego z córką. Dokonując ustaleń w tym zakresie Sąd oparł się na spójnych i konsekwentnych zeznaniach matki powódki. Wyjaśniła ona, iż mężczyzna na którego wskazywał pozwany mieszka ze swoją matką. Odnośnie kwestii kontaktów podkreślić należy, iż sam pozwany w dalszej części swoich zeznań wskazał, iż ostatni okres był dla niego trudny i dlatego nie mógł spotykać się z dzieckiem (k. 71v.). Odnosząc się wprost do oceny prawnej zgłoszonego żądania wskazać należy, iż obowiązek dostarczania środków utrzymania i wychowania dziecka, które nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie, zgodnie zart. 133 § 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego(krio) obciążą rodziców tego dziecka. Rodzice dziecka są więc obowiązani wspólnie do przyczyniania się do zaspokajania potrzeb dziecka, przy czym obowiązek ten ciąży również na tym z rodziców, z którym dziecko na co dzień przebywa. Zakres świadczeń alimentacyjnych reguluje natomiast zart. 135 § 1 kriozgodnie z którym zakres świadczeń alimentacyjnych zależy z jednej strony od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz z drugiej strony od finansowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Brzmienieart. 135 § 1 kriowyraźnie wskazuje więc, iż ustalając zakres świadczeń alimentacyjnych Sąd winien brak pod uwagę nie tyle faktycznie uzyskiwane dochody, ale możliwości zarobkowe. Obowiązkiem rodzica jest bowiem wykorzystanie posiadanych możliwości zarobkowych po to, aby zapewnić środki utrzymania i wychowania dziecka. Potrzeby małoletnich dzieci winny być zaspokajane przez oboje rodziców, z tym że obowiązek alimentacyjny rodziców po rozwodzie nie jest symetryczny (po połowie, ew. z uwzględnieniem osobistych starań), ale ma charakter zindywidualizowany i zależy zawsze od indywidualnych możliwości majątkowych i zarobkowych każdego z rodziców. Możliwości te są oceniane więc oddzielnie dla każdego z rodziców. Dodać również należy, iż wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka może polegać także na osobistych staraniach o jego utrzymanie lub wychowanie. Uwzględnianie jako wkładu alimentacyjnego osobistych starań w utrzymanie i wychowanie dziecka jest szczególnie istotne w sytuacji dzieci małych lub też dzieci wymagających stałej opieki z innego powodu np. ze względu na ich niepełnosprawność, ciężką i długotrwałą chorobę wymagająca opieki ze strony innych osób. Oczywistym bowiem jest, iż takie dzieci wymagają dużo więcej troski, opieki, uwagi a tym samym osobistych starań niż dzieci zdrowe i starsze np. kilkunastoletnie, czy tez wręcz pełnoletnie. Z kolei zgodnie zart. 138 kriomożna żądać zmiany wysokości zasądzonych alimentów w przypadku zmiany stosunków między stronami. Zatem podstawą powództwa określonego wart. 138 kriomoże być tylko taka zmiana stosunków, która nastąpiła nie wcześniej niż wydaniu prawomocnego wyroku zasądzającego alimenty i jest na tyle istotna, że wpływa na wysokość zasądzonych alimentów. Przez zmianę stosunków rozumieć należy zmianę sytuacji osobistej, rodzinnej, majątkowej każdej ze stron. Do zmiany sytuacji majątkowej dochodzi w szczególności w przypadku zmiany dochodów stron, przesunięć w ich majątku; zwiększenia się bądź zmniejszenia koniecznych wydatków i kosztów utrzymania; uzyskania nowych możliwości zarobkowania bądź też w przypadku utraty dotychczasowych. Zmiana sytuacji osobistej i rodzinnej będzie miała miejsce w szczególności w przypadku zmiany stanu zdrowia stron wpływającego na ich możliwości zarobkowe oraz wydatki, jak również w przypadku zwiększenia się bądź zmniejszenia liczby osób pozostających na ich utrzymaniu. Sąd bada przy tym zawsze, czy przedstawione powyżej procesy zaszły po stronie zarówno zobowiązanego jak i uprawnionego. Dokonując analizy ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego z uwzględnieniem powyższych wskazań stwierdzić należy, iż w ocenie Sądu w czasie od ostatniego wyroku określającego wysokość alimentów (czerwiec 2013 r.) zaszła istotna zmiana wzajemnych stosunków, która uzasadnia zwiększenie wysokości alimentów zasądzonych od pozwanego na rzecz jego małoletniej córki. Zdaniem Sądu wraz z wiekiem wzrosły usprawiedliwione potrzebyV. S.. Wymieniona ma obecnie prawie 11 lat, uzyskała promocje do V klasy szkoły podstawowej. W czerwcu 2013 r. chodziła do przedszkola. Potrzeby małoletniejV.w ocenie Sądu są wyższe niż w 2013 r. Znajdują się w okresie szybkiego wzrostu oraz rozwoju, co sprawia, iż dotychczasowe potrzeby w zakresie np. wyżywienia, ubrania, kosmetyków etc. rosną, jak również pojawiają się nowe potrzeby, wcześniej nieistniejące, które również wymagają zaspokojenia. Te nowe potrzeby związane są z edukacją, rozwojem posiadanych umiejętności, zainteresowań dziecka, tak aby w sposób możliwie pełny, poprzez zdobycie odpowiednich kwalifikacji i rozwój zdolności interpersonalnych przygotować dziecko do życia w społeczeństwie. W zakresie edukacji, rozwijania własnych zainteresowań pojawiają się potrzeby związane z zakupem książek, udziałem w wycieczkach szkolnych mających walor edukacyjny etc. Stąd też w ocenie Sądu obecnie utrzymanie małoletniej, pokrycie jej usprawiedliwionych potrzeb wymaga co najmniej kwoty 1200-1300 złotych miesięcznie. Jeżeli chodzi o rodziców małoletnich to stwierdzić należy, iż w ocenie Sądu, w okresie od ostatniej sprawy o alimenty sytuacja materialna oraz możliwości zarobkowe matki małoletniej pozostały na niezmienionym poziomie. Jeżeli chodzi o zatrudnienie to znajduje się ona w identycznej sytuacji jak w 2013 r. Zarówno bowiem wtedy jak i obecnie Sąd dysponował informacja o dochodach wymienionej wynoszących około 1700 złotych netto oraz informacją zakończeniu pracy z dniem 31 sierpnia. W 2013 r. związane było to z wypowiedzeniem umowy o pracę, zaś obecnie jest to związane z zawarciem umowy na czas określony. Możliwości zarobkowe, z uwagi na wiek, stan zdrowia i posiadane kwalifikacje zawodoweI. D.są podobne jak w okresie wcześniejszym. Dodać przy tym należy, iż w ocenie Sądu matka małoletniej powódki w sposób maksymalny wykorzystuje posiadane możliwości zarobkowe. Z kolei wysokość stałych kosztów związane z utrzymaniem mieszkania ponoszonych przezI. S.wzrosła. W 2013 r. koszty związane z utrzymaniem mieszkania ponosił wprawdzie pozwany. Było to wynikiem umowy zgodnie z którą matka małoletniej ponosiła koszty spłaty kredytów (łącznie ok. 1150 złotych miesięcznie). Obecnie suma stałych kosztów utrzymania (opłaty za korzystanie z mieszkania i rata kredytu) jest wyższa niż w 2013 r. i wynosi ok. 1150 złotych w okresie letnim do 1550 złotych w okresie zimowym. Wskazać także należy, iż obecnieI. D.praktycznie samodzielnie wnosi osobiste starania w utrzymanie i wychowaniem małoletniej. Kontakty ojca z córką praktycznie ustały i są okazjonalne. Od czerwca 2013 r. wydatnej poprawie uległa z kolei sytuacja pozwanego. Wprawdzie obecnie prowadzi on własną działalność gospodarczą i deklaruje od wielu miesięcy ciągłą stratę to jednak, jak wskazano powyżej, przedmiotem oceny Sądu są możliwości zarobkoweK. S. (1). Te pozostają w ocenie Sądu na dotychczasowym poziomie. Pozwany jest osoba zdrową młodą, posiada odpowiednie kwalifikacje zawodowe. Decyzja o prowadzeniu działalności gospodarczej zamiast poszukiwaniu pracy w oparciu o umowę (jak u poprzedniego pracodawcy) była wyborem pozwanego. Zważywszy rezultaty tej działalności, a zwłaszcza utrzymującą się od kilkunastu miesięcy, deklarowaną, wysoką stratę budzi ona wątpliwości pod względem jej zasadności. Okolicznością wpływająca na ogólną poprawę sytuacji pozwanego są jednak zamiany w zakresie ponoszonych wydatków i kosztów utrzymaia. W czerwcu 2013 r. pozwany ponosił koszty utrzymania mieszkania zajmowanego przez powódkę 1200 złotych oraz koszty przedszkola 350 złotych miesięcznie. Obecnie pozwany nie ponosi już tych kosztów.K. S. (1)wynajmował mieszkanie wO.i ponosił koszty dojazdu do pracy. Według deklaracji pozwanego na rozprawie rozwodowej łącznie koszty te wynosiły ok. 1500 złotych. Obecnie pozwany również nie ponosi wskazanych kosztów. Zamieszkując razem z partnerką i jej dziećmi doprowadził też do znaczącej redukcji kosztów utrzymania, które obecnie ponosi wspólnie z pracującą osobą. Należy wskazać, iż Sąd dostrzega podnoszoną przez pozwanego okoliczność zaciągnięcia kredytów w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w łącznej wysokości raty w kwocie 25 000 złotych. Nie ulega wątpliwości, iż kredyty na jakie powołuje się pozwany zostały zaciągnięte po urodzeniuV. S.i wyroku rozwodowym, w którym Sąd orzekł o wysokości obowiązku alimentacyjnego.K. S. (1)miał więc wtedy pełną świadomość istnienia obowiązku alimentacyjnego względem córki. W ocenie Sądu pozwany będąc osobą, na której ciąży obowiązek alimentacyjny winien przy zaciąganiu kolejnych zobowiązań finansowych planować ich wysokość stosownie do posiadanych możliwości, ale również z uwzględnieniem istniejącego obowiązku alimentacyjnego. Nadto stwierdzić również należy, iż zaciągnięcie kredytu powoduje uzyskanie określonej kwoty pieniężnej, a więc przysporzenia majątkowego. Pozwany w następstwie zaciągnięcia kredytu otrzymał określone kwoty pieniężne, które zwiększyły jego majątek, a obecnie jedynie zwraca w określonym okresie uzyskane wcześniej kwoty. Stąd też w ocenie Sądu fakt zaciągnięcia kredytów nie wpływa negatywnie na zakres możliwości zarobkowych i majątkowych pozwanego. Odmienna interpretacja, zdaniem Sądu, nie dałaby się pogodzić z zasadami współżycia społecznego. Prowadziłaby bowiem do założenia, iż osoba zobowiązana do płacenia alimentów mogłaby bez większego trudu i z wydatną korzyścią dla siebie poprzez zaciągniecie kredytu znacząco polepszyć swój status materialny i przy tej okazji w zależności od wysokości zaciągniętego kredytu zmniejszyć, bądź nawet uchylić ciążący na niej obowiązek. W rezultacie uwzględniając wskazane powyżej okoliczności, tj. wzrost usprawiedliwionych potrzeb małoletniejV. S.oraz opisane powyżej korzystne zmiany w sytuacji majątkowej pozwanego Sąd uznał za uzasadnione ponowne określenie wysokości należnych od pozwanegoK. S. (1)alimentów i podwyższenie ich z kwoty po 600 złotych miesięcznie do kwoty po 650 złotych miesięcznie. Należy wskazać, iż zdaniem Sądu pierwszoplanową okolicznością niniejszej sprawy jest znaczący wzrost kosztów utrzymania małoletniej z jednej strony, zaś z drugiej strony poprawa sytuacji w zakresie stałych wydatków pozwanego, przy jednoczesnym zachowaniu dotychczasowych możliwości zarobkowych. Nadal, w ocenie Sądu, to pozwany z uwagi na większe możliwości zarobkowe, poprawę sytuacji w zakresie stałych wydatków oraz właściwy brak (w odróżnieniu od matki powódki) osobistych starań winien w większym zakresie niżI. D.spełniać swój obowiązek alimentacyjny. Nie może on być jednak obciążany całością wskazanego obowiązku, jak wskazuje na to żądanie pozwu. Stąd tez Sąd przyjął, iż udział pozwanego w ponoszeniu kosztów utrzymania małoletniej winien wynosić kwotę 650 złotych. Odpowiada to jego części ustalonej w oparciu o usprawiedliwione potrzeby małoletniej oraz jego możliwości zarobkowe, przy uwzględnianym wkładzie osobistych starań. W pozostałym zakresie koszty te winna ponosićI. D.. Stąd też Sąd orzekł jak w pkt I wyroku oddalając powództwo w pozostałym zakresie - pkt II wyroku). O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 100 kpc. O kosztach sądowych, od których zwolniony z mocy ustawy był małoletni powód, Sąd orzekł na podstawieart. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(tekst jednolity: Dz. U. 2010 r. Nr 90 poz. 594 z późn. zm.) w zw. zart. 102 kpc. O rygorze natychmiastowej wykonalności orzeczono na podstawieart. 333 § 1 pkt 1 kpc. /SSR Robert Kłosowski/

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Lidzbarku Warmińskim date: '2018-07-05' department_name: III Wydział Rodzinny i Nieletnich judges: - SSR Robert Kłosowski legal_bases: - art. 481 § 2 kc - art. 133 § 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego - art. 333 § 1 pkt 1 kpc - art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: sekretarz sądowy Joanna Kowalska signature: III RC 20/18 ```

150515300001006_II_K_000411_2017_Uz_2017-11-07_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 411/17 WYROK ŁĄCZNY W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 07 listopada 2017 r. Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: SSR Ewelina Wolny Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Mierzejewska Przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Szczytnie Doroty Krzyny po rozpoznaniu na rozprawie dnia 07 listopada 2017 r. sprawyP. K. synaM.iM. z domu A.,ur. (...)wS. skazanego prawomocnymi wyrokami Sądu Rejonowego w Szczytnie 1. z dnia 16 października 2013r. w sprawie II K 246/13 za czyn zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 12 kkpopełniony w styczniu 2013r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, wykonaną do dnia 13 lipca 2015r. 2. wyrokiem łącznym z dnia 12 października 2015r. w sprawie II K 429/15 za czyny zart. 279 § 1 kki inne na karę łączną 3 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności, I na podstawieart. 572 kpkw zw. zart. 85 § 1 i 2 kkw zw. z art. 19 ustawy z dnia 20 lutego 2015r. o zmianieustawy Kodeks karnyi niektórych innych ustaw umarza postępowanie w przedmiocie połączenia kar w sprawach II K 246/13 i II K 429/15 orzeczonych wobecP. K., II na podstawieart. 624 § 1 kpkzwalnia skazanego w całości od zapłaty kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa, III na podstawieart. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturzezasądza od Skarbu Państwa na rzecz kancelarii adwokackiej adw.P. F.kwotę 120 (sto dwadzieścia) zł tytułem wynagrodzenia za obronę skazanegoP. K.z urzędu oraz kwotę 27,60 (dwadzieścia siedem 60/100) zł tytułem podatku VAT. UZASADNIENIE SkazanyP. K.złożył wniosek o wydanie wyroku łącznego obejmującego kary wymierzone mu w sprawach II K 429/15 i II K 246/13 Sądu Rejonowego w Szczytnie. Zgodnie zart. 569 § 1 kpk, warunkiem wydania wyroku łącznego w stosunku do osoby skazanej wyrokami różnych sądów, jest spełnienie wymogów określonych w przepisachkodeksu karnego, dotyczących kary łączne, przy czym zgodnie zart. 90 § 2 kkprzepisy regulujące orzekanie kary łącznej stosuje się odpowiednio także do tego samego rodzaju Art. 85 § 1 kk, w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 lipca 2015r. stanowi, iż sąd orzeka karę łączną, że jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo podlegające łączeniu, jednakże – w myśl§ 2cytowanego przepisu – jedynie kary podlegające wykonaniu.§ 3tego samego przepisu zawiera zastrzeżenie, iż podstawą orzeczenia jednej kary łącznej nie może być kara wymierzona za przestępstwo popełnione po rozpoczęciu, a przed zakończeniem wykonywania innej kary podlegającej łączeniu z karą wykonywaną w chwili popełnienia przestępstwa lub karą łączną, w skład której wchodzi kara, która była wykonywana w chwili popełnienia czynu. Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015r., wprowadzającą powyższą nowelizacjękodeksu karnego, obowiązującą od dnia 01 lipca 2015r., przepisów rozdziału IX ustawy, o której mowa w art. 1 niniejszej ustawy, tj. unormowań dotyczących zbiegu przestępstw oraz łączenia kar i środków karnych, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. Z uwagi fakt, iż wyrok w sprawie II K 429/15 został wydany w dniu 12 października 2015r., orzekanie w przedmiocie kary łącznej regulują przepisykodeksu karnegow aktualnie obowiązującym brzmieniu. Cytowanym wyrokiem w sprawie II K 429/15 Sąd Rejonowy w Szczytnie połączył kary pozbawienia wolności orzeczoneP. K.w sprawach II K 381/12, II K 103/13 i II K 307/15, wymierzając karę łączną 3 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności, umarzając postępowanie w części dotyczącej objęcia karą łączną kar orzeczonych w sprawach II K 635/09, II K 1192/09 i II K 246/13. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 23 października 2015r., skazany wymierzoną nim karę łączną odbywa od 13 lipca 2015r. do 09 grudnia 2018r. (vide k. 9 – 9v i k. 10). Niezależnie od kwestii wydania prawomocnego wyroku łącznego dotyczącego między innymi orzeczenia zapadłego w sprawie II K 246/13, wymierzoną nim karę 6 miesięcy pozbawienia wolnościP. K.odbył w całości z dniem 13 lipca 2015r. (vide odpis wyroku w sprawie II K 246/13 na k. 23 – 23v), co w kontekście dyspozycjiart. 85 § 2 kkstoi na przeszkodzie jej połączeniu z aktualnie odbywaną karą łączną. Mając powyższe okoliczności na uwadze, umorzono postępowanie w przedmiocie połączenia wnioskowanych przez skazanego kar pozbawienia wolności, zgodnie zart. 572 kpkw zw. zart. 85 § 1 i 2 kkw zw. z art. 19 ustawy z dnia 20 lutego 2015r. o zmianieustawy Kodeks karnyi niektórych innych ustaw, zaś na podstawieart. 624 § 1 kpkzwolniono odbywającego karę i nie posiadającego dochoduP. K.od ponoszenia kosztów sądowych. O kosztach należnych za obronę skazanego z urzędu orzeczono zgodnie z obowiązującymi stawkami, określonymi w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 1801 ze zm.), uwzględniając nakład pracy obrońcy.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Szczytnie date: '2017-11-07' department_name: II Wydział Karny judges: - Ewelina Wolny legal_bases: - art. 85 § 1 i 2 kk - art. 624 § 1 kpk - art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze recorder: st. sekr. sąd. Katarzyna Mierzejewska signature: II K 411/17 ```

153015000001006_II_Ka_000441_2018_Uz_2018-08-31_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Ka 441/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 sierpnia 2018 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSO Grażyna Jaszczuk Sędziowie: SSO Karol Troć (spr.) SSO Agata Kowalska Protokolant: st.sekr.sądowy Agata Polkowska przy udziale Prokuratora Renaty Duszczyk po rozpoznaniu w dniu 31 sierpnia 2018 r. sprawyK. M. oskarżonego zart. 59 ust. 1w zb. zart. 58 ust. 1 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 11 § 2 kkw zw. zart. 12 kkiart. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii na skutek apelacji, wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 15 marca 2018 r. sygn. akt II K 846/17 I w zaskarżonej części wyrok zmienia w ten sposób, że : 1 podwyższa wymiar kary orzeczonej w pkt I wyroku do 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, 2 podwyższa wymiar kary orzeczonej w pkt II wyroku do 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, 3 podwyższa wymiar kary łącznej orzeczonej w pkt III wyroku do 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, II w pozostałej zaskarżonej części wyrok utrzymuje w mocy; III zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 złotych tytułem opłaty za obie instancje i obciąża go kwotą 20 złotych tytułem wydatków postępowania odwoławczego. Sygn. akt II Ka 441/18 UZASADNIENIE K. M.został oskarżony o to, że: I w okresie od czerwca 2016 roku do dnia 5 czerwca 2017 roku w miejscowościS., powiat(...), województwo(...), wbrew przepisom ustawy wielokrotnie, w krótkich odstępach czasu, działając z góry powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz bez takiego celu, udzielił innym ustalonym osobom substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w łącznej ilości nie mniejszej niż 70,00 grama netto, za łączną kwotę 3.000 zł, w ten sposób, że: - pięciokrotnie sprzedałB. S.substancję psychotropową w postaci amfetaminy w łącznej ilości 40 gram netto za łączną kwotę 1.600 zł, - jednokrotnie udzielił nieodpłatnieM. R.substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o nieustalonej ilości, - trzydziestokrotnie sprzedałM. R.substancję odurzającą w postaci amfetaminy o łącznej ilości 30 gram netto za łączną kwotę 1.500 zł, tj. o czyn zart. 59 ust. 1w zb. zart. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 11 § 2 kkw zw. zart. 12 kk II w dniu 7 czerwca 2017 roku w miejscowościS., powiat(...), województwo(...), w miejscu swojego zamieszkania posiadał wbrew przepisom ustawy znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w łącznej ilości 43,33 gram netto, z której można uzyskać od 37 do 74 jednorazowych porcji handlowych, tj. o czyn zart. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim wyrokiem z dnia 15 marca 2018 r., sygn. II K 846/17: I oskarżonegoK. M.uznał za winnego czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia, stanowiącego występek zart. 59 ust. 1w zb. zart. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(t.j. Dz. U. z 2017 r. 783 z późniejszymi zmianami) w zw. zart. 11 § 2 kkoraz w zw. zart. 12 kki za ten czyn na podstawie tych przepisów skazał go, zaś na podstawieart. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(t.j. Dz. U. z 2017 r. 783 z późniejszymi zmianami) w zw. zart. 11 § 3 kkwymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności; II oskarżonegoK. M.w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniu 7 czerwca 2017 roku wS., powiat(...), w miejscu swojego zamieszkania posiadał wbrew przepisom ustawy 43,33 grama netto substancji sproszkowanej zawierającej 15 % siarczanu amfetaminy, tj. stanowiącego występek zart. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(t.j. Dz. U. z 2017 r. 783 z późniejszymi zmianami) i za ten czyn na podstawie tego przepisu skazał go i wymierzył karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności; III na podstawieart. 85 § 1 i § 2 kkorazart. 86 § 1 kkorzeczone wobec oskarżonegoK. M.w punkcie I i II wyroku kary pozbawienia wolności połączył i jako karę łączną wymierzyłK. M.karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności; IV na podstawieart. 63 § 1 i § 5 kkna poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemuK. M.okres zatrzymania w dniach od 7 czerwca 2017 r. od godz. 19:40 do dnia 7 lipca 2017 r. do godz. 16:50, a także od dnia 25 lipca 2017 r. od godz. 18:25 do dnia 17 października 2017 r. do godz. 17:35, tj. 114 (sto czternaście) dni, przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności; V na podstawieart. 45 § 1 kkw związku ze skazaniem oskarżonegoK. M.za czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiorzekł przepadek kwoty 3.100 (trzech tysięcy stu) złotych, stanowiących równowartość korzyści majątkowej, jaką oskarżony osiągnął z popełnienia przestępstwa; VI na podstawieart. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw związku ze skazaniem oskarżonegoK. M.za czyn z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł wobec oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa przepadek: dwóch wag, torby foliowej z zawartością torebek, łyżki metalowej i pudełka tekturowego szczegółowo opisanych na k. 245 akt sprawy w wykazie dowodów rzeczowych NR(...)pod pozycjami: 4, 5, 6, 7 i 8; VII na podstawieart. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw związku ze skazaniem oskarżonegoK. M.za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, orzekł wobec oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa przepadek substancji psychotropowej wraz z opakowaniami –szczegółowo opisanych na k. 322 akt sprawy w wykazie dowodów rzeczowych Nr(...)pod pozycjami: 1, 2 i 3, przechowywanych w CentralnymMagazynie (...)wS.– poprzez ich zniszczenie; VIII na podstawieart. 230 § 2 kpkzwrócił oskarżonemuK. M.telefon komórkowy, szczegółowo opisany w wykazie dowodów rzeczowych NR(...)pod poz. 11, na k. 245; IX zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonegoK. M.kwotę 1.549,08 (jednego tysiąca pięciuset czterdziestu dziewięciu i 08/100) złotych – tytułem zwrotu wydatków postępowania oraz zwolnił oskarżonego od uiszczania opłaty od wymierzonej kary. Apelację od przedstawionego wyżej wyroku wnieśli prokurator oraz obrońca oskarżonego. Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w całości, na korzyść oskarżonegoK. M.. Wyrokowi temu zarzucił: I obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicieart. 4 kpk,art. 5 kpk,art. 7 kpk,art. 410 kpkorazart. 424 § 1 pkt 1 kpk, polegającą na nie wzięciu pod uwagę przy ferowaniu wyroku wszystkich ujawnionych w toku przewodu sądowego i mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie okoliczności, oparciu poczynionych ustaleń faktycznych na dowolnie przeprowadzonej ocenie dowodów oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, niedostatecznym uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy w tym okoliczności dla oskarżonego ewidentnie korzystnych, rozstrzygnięciu niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, nienależytej analizie i ocenie poszczególnych dowodów, w szczególności dowodu z zeznań świadków złożonych na rozprawie, co skutkowało niesłusznym uznaniem, żeK. M.dopuścił się występku zart. 59 ust. 1w zb. zart. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 11 § 2 kkw zw. zart. 12 kk; II rażącą surowość, a tym samym niewspółmierność orzeczonej za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii kary 3 miesięcy pozbawienia wolności, w sytuacji, gdy stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, okoliczność uzależnienia oskarżonego od substancji psychoaktywnych, a także jego postawa w toku procesu nakazywała orzeczenie za ten czyn kary o charakterze wolnościowym. Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez: - uniewinnienieK. M.od występku określonego przepisamiart. 59 ust. 1w zb. zart. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 11 § 2 kkw zw. zart. 12 kk– przypisanego w pkt I części dyspozytywnej wyroku, - orzeczenie wobecK. M.za czyn zart. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniikary grzywny w wysokości 80 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej na kwotę 15 zł. Prokurator zaskarżył wyrok w części dotyczącej wyłącznie orzeczenia o karze, na niekorzyść oskarżonegoK. M.. Wyrokowi temu zarzucił rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonegoK. M., polegającą na wymierzeniu mu za czyn I z aktu oskarżenia kary 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, za czyn II z aktu oskarżenia 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz kary łącznej w wymiarze 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, w sytuacji, gdy okoliczności sprawy świadczą o wysokim stopniu winy oskarżonego, wysokim stopniu społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonego, jak również cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć wobec oskarżonego, karanego uprzednio karanego za posiadanie i handel narkotykami oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa przemawiają za orzeczeniem wobec oskarżonego kary w wymiarze, tj. za czyn I z aktu oskarżenia 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, za czyn II z aktu oskarżenia 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i wymierzeniu kary łącznej w wymiarze 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności. Podnosząc powyższy zarzut prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I poprzez orzeczenie wobecK. M.za czyn I kary 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, w pkt II wyroku za czyn z pkt II aktu oskarżenia kary 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, w pkt III wyroku poprzez orzeczenie kary łącznej w wymiarze 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności. W toku rozprawy apelacyjnej obrońca oskarżonego poparł apelację i wniosek w niej zawarty, nadto wniósł o nieuwzględnienie apelacji prokuratora. Prokurator poparł apelację i wnioski w niej zawarte, nadto wniósł o nieuwzględnienie apelacji obrońcy oskarżonego. OskarżonyK. M.wniósł o łagodny wymiar kary. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja obrońcy oskarżonego jako bezzasadna, nie zasługiwała na uwzględnienie. Ani przedstawione w niej zarzuty, ani przytoczona na ich poparcie argumentacja nie dostarczyły podstaw do wzruszenia zaskarżonego wyroku w kierunku korzystnym dla oskarżonego. Odmienna sytuacja wystąpiła natomiast w odniesieniu do apelacji prokuratora, która - wobec zasadności podniesionego w niej zarzutu - stała się przyczyną wydania przez Sąd Odwoławczy rozstrzygnięcia reformatoryjnego odnośnie orzeczonych kar jednostkowych i w efekcie kary łącznej. Na wstępie zaznaczyć należy, iż wobec tego, że wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku złożył jedynie obrońca oskarżonegoK. M., Sąd Odwoławczy mógł skorzystać z uprawnienia wynikającego z przepisówart. 457 § 2 kpkw zw. zart. 423 § 1a kpki ograniczyć zakres niniejszego uzasadnienia wyłącznie do wniesionego przez niego środka odwoławczego. Niemniej jednak, dostrzegając tożsamość zarzutów obu skarżących w kontekście orzeczonej przez Sądmeritirepresji karnej (oczywiście podniesionych z punktu widzenia przeciwnych sobie stron procesowych), uznano powyższe za niecelowe. Konfrontując zarzuty apelacyjne obrońcy oskarżonego w zakresie obrazy przepisów karnoprocesowychart. 4 kpk,art. 5 kpk,art. 7 kpk,art. 410 kpkiart. 424 § 1 pkt 1 kpkw przebiegiem pierwszoinstancyjnego postępowania, stanowczo stwierdzić należy, iż żaden z nich nie znalazł potwierdzenia w tej sprawie. Postępowanie zakończone wydaniem zaskarżonego wyroku przeprowadzono z poszanowaniem wymogów płynących z wyżej wymienionych przepisów. Sąd I instancji po prawidłowo przeprowadzonym i kompletnym postępowaniu dowodowym dokonał trafnej oceny dowodów, uwzględniając całokształt okoliczności przedmiotowej sprawy, a stanowisko swe w zakresie sprawstwaK. M.w zakresie obu przypisanych mu czynów właściwie uzasadnił. Tok rozumowania przedstawiony w pisemnych motywach wyroku jest zgodny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, pozbawiony luk, czytelny i poprawny logicznie. Sąd Rejonowy analizował przy tym i rozważał wszystkie dowody zebrane w sprawie i nie pominął żadnego z nich, zachowując nakazany ustawą obiektywizm w stosunku do stron procesowych. Zdaniem Sądu Okręgowego, mimo wskazania przez obrońcę w pkt I apelacji szerokiego wachlarza względnych przesłanek odwoławczych, wniesiona przez niego apelacja mogłaby z powodzeniem zostać ograniczona do zarzutu obrazyart. 7 kpk, tym bardziej przy uwzględnieniu uzasadnienia wniesionego środka odwoławczego, negującego wyłącznie pierwszoinstancyjną ocenę zeznańM. R.iB. S.(k. 497), przy jednoczesnym braku konkretyzacji, na czym w ocenie skarżącego polega obraza przepisówart. 4 kpk,art. 5 kpk,art. 410 kpkiart. 424 § 1 pkt 1 kpkw realiach tej sprawy. W tym miejscu podkreślić należy, iż Sąd Odwoławczy w pełni podzielił pierwszoinstancyjną ocenę zeznańM. R.iB. S.zawartą w pisemnych motywach wyroku, nie stwierdzając w niej jakichkolwiek uchybień. W ramachart. 7 kpkdopuszczalne jest obdarzenie walorem wiarygodności fragmentów relacji pochodzących ze źródeł dowodowych, którym w innych częściach tej relacji odmówiono wiarygodności. Sytuacja taka miała miejsce w przedmiotowej sprawie. To, że w/w świadkowie złożyli na rozprawie zeznania korzystne dla oskarżonego, nie powodowało, iż ich depozycje z postępowania przygotowawczego niejako przestały istnieć i straciły na znaczeniu. Sądmeritiwzorcowo wywiązał się z obowiązku oceny zmiany stanowisk prezentowanych przezM. R.iB. S.w kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonego za zarzucane mu czyny, wskazując, iż twierdzenie o próbie wpłynięcia na treść ich zeznań przez funkcjonariuszy Policji nie mogło się ostać w sytuacji, w której byli oni przesłuchani i na Komendzie Policji i przed prokuratorem, gdzie nie sygnalizowali okoliczności, na które powoływali się w późniejszym czasie w postępowaniu sądowym. Uzupełniająco dodać jedynie należy, iż mimo znacznego upływu czasu dzielącego przesłuchanie w postępowaniu przygotowawczym i w postępowaniu sądowym nie zdecydowali się oni zgłosić nieprawidłowości w działaniu funkcjonariuszy Policji, mimo kategorycznego twierdzenia na rozprawie, iż jeden z nich został przez nich pobity, zaś drugiemu pobiciem grożono. Rację należy zatem przyznać Sądowi Rejonowemu, który powyższą zmianę wersji zdarzeń potraktował jako nieudolną i gołosłowną próbę pomocy oskarżonemu, który jest ich kolegą, a z jednym z w/w świadków pozostaje spokrewniony. Późna refleksja w/w świadków o konsekwencjach złożonych przez nich zeznań z postępowania przygotowawczego, mających zdecydowanie negatywny wydźwięk dla oskarżonego, została logicznie i zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego oceniona przez Sąd merytoryczny. Mając na względnie, iż skarżący jest podmiotem profesjonalnym przypomnieć należy, iż zarzut obrazyart. 5 § 2 kpknie może być podnoszony jednocześnie z zarzutem naruszeniaart. 7 kpk, gdyż dotyczy wtórnej do ustaleń faktycznych płaszczyzny procedowania. Przepisyart. 5 § 2 kpkiart. 7 kpkmają charakter rozłączny i wzajemnie się wykluczają. Zastosowanie regułyin dubio pro reowchodzi w grę dopiero wówczas, gdy, po pierwsze - wątpliwości zostaną powzięte przez organ procesowy, a nie stronę, zaś po drugie - nie dadzą się usunąć, pomimo podjęcia wszelkich dostępnych działań zmierzających do dokonania jednoznacznych ustaleń faktycznych i pomimo dokonania oceny dowodów, która spełnia wymogi określone w przepisieart. 7 kpk. Innymi słowy, można stosować omawianą zasadę dopiero wtedy, gdy możliwość dokonania pewnych ustaleń za pomocą swobodnej oceny dowodów została wyczerpana, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca. Obraza treściart. 410 kpkzachodzi, gdy wyrokujący sąd opiera się na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej albo opiera się tylko na części materiału ujawnionego. Dokonanie oceny materiału ujawnionego, nie odpowiadającej interesowi procesowemu skarżącego, nie uchybia dyspozycji tego przepisu. Odmówienie wiary wyjaśnieniom oskarżonego czy też zeznaniom określonych świadków, złożonych na danym etapie postępowania, a tym samym pominięcie tychże dowodów jako podstawy dowodowej przy rekonstrukcji stanu faktycznego, nie może być utożsamiane z brakiem oceny okoliczności, których te dowody dotyczą. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy sporządził pisemne uzasadnienie na poziomie w zupełności wystarczającym (zwłaszcza gdy uwzględni się obecny wymóg zwięzłości tego dokumentu ), umożliwiającym - po zapoznaniu się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym - na weryfikację prawidłowości zapadłego rozstrzygnięcia przez pryzmat zarzutów apelacyjnych, jak również w zakresie zagadnień koniecznych do rozważenia z urzędu. Obraza treściart. 4 kpknie może nastąpić samoistnie, albowiem naruszenie określonej w tym przepisie zasady obiektywizmu może nastąpić wyłącznie poprzez uchybienie jakiemuś konkretnemu przepisowi ustawy karnoprocesowej. Przepis ten ma charakter ogólny i nie reguluje zasad postępowania w sprawach karnych, a tylko określa cel, do osiągnięcia którego służą konkretne, poszczególne przepisyKPK, mające owo postępowanie ukształtować prawidłowo. Jakichkolwiek naruszeń przepisów karnoprocesowych nie stwierdził Sąd Odwoławczy w przedmiotowej sprawie, dlatego też również ów zarzut uznał za chybiony. Przechodząc do kwestii kary, obaj skarżący kwestionowali pierwszoinstancyjne rozstrzygnięcie w tym względzie, niemniej jednak to argumenty prokuratora przekonały Sąd Odwoławczy. Apelacja obrońcy oskarżonego dotycząca tej kwestii ograniczała się wyłącznie do jednego zdania (k. 497), w którym skarżący ten wskazał, iż w jego ocenie za łagodniejszą sankcją karną przemawia ilość substancji psychotropowej ujawnionej przy oskarżonym, fakt uzależnieniaK. M.od narkotyków, a także jego postawa w toku całego postępowania. Jego postulat wymierzeniaK. M.za czyn z pkt I wyroku wyłącznie kary grzywny Sąd Okręgowy znał za niemożliwy do przyjęcia. Ilość substancji psychotropowej ujawnionej przy oskarżonym i jej jakość została należycie uwzględniona przez Sąd Rejonowy, skoro czyn z pkt II aktu oskarżenia zakwalifikował nie jako przestępstwo z art. 62 ust. 2 lecz 62 ust. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Warto przy tym przypomnieć, iż żaden z czynów przypisanych oskarżonemu nie jest zagrożony alternatywnie karą grzywny i pozbawienia wolności, a miarą surowości orzeczonych przez Sądmeritikar był także stopień wykorzystania tzw. „widełek”, tj. przewidzianych w ustawie granic sankcji karnych. Zmiana wysokości orzeczonej kary może w postępowaniu odwoławczym nastąpić jedynie wówczas, gdy kara jawi się jako „rażąco niesprawiedliwa”. Ingerencja Sądu Odwoławczego w orzeczenie o karze może nastąpić tylko i wyłącznie wówczas, gdy różnica między karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą którą należałoby orzec jest znaczna, rażąca, nie może sprowadzać się do różnic nieznacznych, bo byłoby to sprzeczne z normąart. 438 pkt 4 kpk, z której jednoznacznie wynika, że podstawą zmian może być jedynie rażąca - a więc nie każda - niewspółmierność kary. W przekonaniu Sądu Okręgowego, w zaskarżonym wyroku rażącą łagodnością, a przez to niewspółmiernością, charakteryzowały się obie kary jednostkowe orzeczone przez Sądmeriti: w pkt I wyroku – 1 rok pozbawienia wolności za czyn z art. 59 ust1 ustawy z dnia 29 lipca 20005 r. o przeciwdziałaniu narkomani, w pkt II wyroku – 3 miesiące pozbawienia wolności za czyn zart. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniioraz w efekcie przymiot ten posiadała również kara łączna 1 roku pozbawienia wolności. Zgodnie z dyrektywami wymiaru kary, określonymi w przepisieart. 53 § 1 i 2 kk, Sąd wymierzając karę winien mieć na względzie to, aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynu, a także brać pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, która kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Zważyć powinien także rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób jego życia przed jego popełnieniem i jego zachowanie się po dokonaniu zarzucanego mu czynu. Przypomnieć przy tym należy, iż oskarżonyK. M.obu przypisanych mu czynów dopuścił się umyślnie, zaś dobrem chronionym przez ustawę z dnia 29 lipca 20005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii jest przede wszystkim zdrowie publiczne i wolność od uzależnień. Według zamysłu ustawodawcy zmierza ona do wyeliminowania uzależnień od różnorakich substancji odurzających i z uwagi na to, iż narkotyki stanowią czynnik wysoce kryminogenny - do marginalizacji patologii społecznych związanych z ich zażywaniem. Otwarta pozostaje przy tym kwestia właściwego określenia stopnia niebezpieczeństwa dla jednego z najbardziej restrykcyjnie chronionych przez polskiego ustawodawcę dóbr, jakimi są zdrowie i życie. Oskarżony będąc osobą dorosłą, o ukształtowanej w pełni osobowości, działał z niezakłóconą w żaden sposób świadomością bezprawności swojego zachowania oraz ryzyka poniesienia dolegliwości ewentualnej odpowiedzialności karnej. W niniejszej sprawie zarówno stopień winy oskarżonego, jak i społecznej szkodliwości jego czynów jest wysoki. Zdaniem Sądu Okręgowego, popełnione przez niego przestępstwa wymagają zdecydowanej reakcji organów wymiaru sprawiedliwości, zaś orzeczona kara winna pełnić także funkcję prewencji generalnej, trafiając do szerszego kręgu adresatów, trudniących się obrotem narkotykami, kształtując w nich pozbawione wątpliwości przekonanie o nieuchronności poniesienia odpowiedzialności karnej za czyny penalizowane przez ustawę o przeciwdziałaniu narkomanii. W powyższym kontekście rację miał oskarżyciel publiczny podkreślając fakt uprzedniej karalności oskarżonego za posiadanie i handel narkotykami. Doniosłe znaczenie ma również to, iż ponownie dopuścił się tych samych przestępstw, tj. posiadania wbrew przepisom ustawy narkotyków i handlu nimi jeszcze w trakcie prowadzonego przeciwko niemu postępowania w innej sprawie o analogiczne czyny i już po wydaniu wyroku skazującego. Uprawnioną jest zatem konstatacja, iż z przekonaniem neguje on wartości chronione prawem, a tym samym przejawia skłonności do naruszania porządku prawnego. Chybionym był również argument Sądumeriti,iż wpływ na wymiar kary winna mieć okoliczność, że orzeczona zaskarżonym wyrokiem kara spowoduje zarządzenie wykonania kary pozbawienia wolności w sprawie II K 286/15 Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim. Sąd I instancji powinien oceniać okoliczności związane z konkretną sprawą, w której feruje wyrok, a nie naturalne następstwa związane z kolejnym skazaniem, które nastąpią w postępowaniu wykonawczym w innej sprawie karnej. Kierując się przedstawionymi wyżej racjami, Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok zmienił w ten sposób, że: 1 podwyższył wymiar kary orzeczonej w pkt I wyroku do 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, 2 podwyższył wymiar kary orzeczonej w pkt II wyroku do 1 roku pozbawienia wolności; 3 podwyższył wymiar kary łącznej orzeczonej w pkt III wyroku do 2 lat pozbawienia wolności. Nie dostrzegając podstaw do szerszej ingerencji w zaskarżony wyrok, Sąd Okręgowy w pozostałej części utrzymał go w mocy. Na podstawieart. 634 kpkw zw. zart. 627 kpkorazart. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.)Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 (trzystu) złotych tytułem opłaty za obie instancje i 20 (dwadzieścia) złotych wydatków za postępowanie odwoławcze – tj. ryczałt za doręczenia pism w sprawie. Z tych wszystkich względów, stosownie do treściart. 436 kpk. w zw. zart. 437 § 1 i § 2 kpk, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Siedlcach date: '2018-08-31' department_name: II Wydział Karny judges: - Grażyna Jaszczuk - Agata Kowalska - Karol Troć legal_bases: - art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii - art. 85 § 1 i § 2 kk - art. 424 § 1 pkt 1 kpk - art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych recorder: st.sekr.sądowy Agata Polkowska signature: II Ka 441/18 ```

151000000000503_I_ACa_000583_2016_Uz_2017-01-17_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 583/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 stycznia 2017 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku – I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Ewelina Jokiel Sędziowie: SA Zbigniew Merchel (spr.) SA Małgorzata Idasiak-Grodzińska Protokolant: sekretarz Emilia Kułakowska po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2017 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwaE. G. przeciwkoTowarzystwu (...) Spółce AkcyjnejwW. o zapłatę i ustalenie na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 24 marca 2016 r. sygn. akt XV C 1127/13 I/ prostuje oznaczenie pozwanego w zaskarżonym wyroku w ten sposób, że użyte w jego nazwie słowo(...)każdorazowo ujmuje w cudzysłów ((...)); II/ zmienia zaskarżony wyrok: a w punkcie I. (pierwszym) w ten sposób, że obniża zasądzoną w nim kwotę 63.332,10 zł do kwoty 43.332,10 zł (czterdzieści trzy tysiące trzysta trzydzieści dwa złote i dziesięć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami: - od kwoty 30.000 zł od dnia 25 lipca 2013r. do dnia 20 sierpnia 2013r., - od kwoty 28.000 zł od dnia 21 sierpnia 2013r. do dnia 13 grudnia 2013r., - od kwoty 43.000 złotych od dnia 14 grudnia 2013r. do dnia 31 grudnia 2015r., - od kwoty 332,10 zł od dnia 30 grudnia 2013r. do dnia 31 grudnia 2015r., - od kwoty 43.332,10 zł od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, a w pozostałym zakresie powództwo oddala; b) w punkcie IV. (czwartym) w ten sposób, że ustala, że każda ze stron wygrała postępowanie przez Sądem I instancji w 50 (pięćdziesięciu) % i pozostawia szczegółowe wyliczenie kosztów procesu referendarzowi sądowemu w Sądzie I instancji; III/ oddala apelację w pozostałym zakresie; IV/ ustala, że pozwany wygrał postępowanie apelacyjne w 80 (osiemdziesięciu) %, a powódka w 20 (dwudziestu) % i pozostawia szczegółowe wyliczenie kosztów procesu za postępowanie apelacyjne referendarzowi sądowemu w Sądzie I instancji. SSA Zbigniew Merchel SSA Ewelina Jokiel SSA Małgorzata Idasiak-Grodzińska I ACa 583/16 UZASADNIENIE PowódkaE. G.domagała się zasądzenia od pozwanegoTowarzystwa (...) Spółki AkcyjnejwW.kwoty 85.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 25 lipca 2013r. do dnia zapłaty, kwoty 80 zł tytułem odszkodowania za koszt porady psychologicznej wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 grudnia 2013r. do dnia zapłaty, kwoty 332,10 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty opinii medycznej wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 grudnia 2013r. do dnia zapłaty, ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki wypadku oraz zasądzenia kosztów postępowania. Roszczeń tych powódka dochodziła w związku z doznanymi szkodami jakich doznała w dniu 20 maja 2013r. w miejscowościB., nadrodze (...)na skutek kolizji, w której uczestniczyło kilka samochodów. Przyczyną wypadku było najechanie na tył pojazdów przez sprawcę zdarzeniaM. Z., kierującego samochodem markiA. (...)onr rej. (...), który ponosi wyłączną winę za skutki wypadku. Pojazd sprawcy wypadku ubezpieczony był w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powódki kosztów postępowania. Podnosił, że powódka nie udowodniła wysokości dochodzonego roszczenia jak i nie wykazała by doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w 29 w wysokości %. Pozwany zakwestionował żądanie zwrotu kosztów sporządzenia opinii medycznej oraz kosztów prywatnej porady psychologicznej. Zarzucił brak interesu prawnego w zakresie domagania się przez pozwaną ustalenia jego odpowiedzialności na przyszłość za skutki wypadku. Zakwestionował ponadto żądanie w przedmiocie odsetek. Wniósł o przypozwanieM. Z., który umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, powodując wypadek. Zarządzeniem z dnia 4 kwietnia 2014r. Przewodniczący poinformowałM. Z.o toczącym się procesie pouczając go o możliwości przystąpienia do sprawy w charakterze interwenienta ubocznego po stronie pozwanej w terminie 14 dni - pod rygorem uznania, że nie zgłasza swojego udziału do sprawy. Wyrokiem z dnia 24 marca 2016r. Sąd Okręgowy w Gdańsku : - zasądził od pozwanegoTowarzystwa (...) Spółka AkcyjnawW.na rzecz powódkiE. G.kwotę 63332,10zł wraz z ustawowymi odsetkami: a. od kwoty 30000zł od dnia 18 lipca 2013r. do dnia 20 sierpnia 2013r.; b. od kwoty 28000zł od dnia 21 sierpnia 2013r. do dnia 13 grudnia 2013r.; c. od kwoty 63332,10zł od dnia 14 grudnia 2013r. do dnia 31 grudnia 2015r.; d. od kwoty 63332,10zł od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie; - ustalił odpowiedzialność pozwanegoTowarzystwa (...) Spółka AkcyjnawW.na przyszłość za skutki wypadku na osobie powódki, jakiemu uległa ona w dniu 20 maja 2013r.; - w pozostałym zakresie powództwo oddalił; - orzekł o kosztach postępowania. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: PowódkaE. G.wykonywała pracę w charakterze przedstawiciela handlowego. W ramach obowiązków służbowych dokonywała prezentacji. Na spotkania z klientami dojeżdżała samochodem. Wspólnie z mężemJ. G. (1)prowadziła dodatkowo działalność agroturystyczną. W dniu 20 maja 2013r. w miejscowościB., nadrodze (...)doszło do wypadku komunikacyjnego, w którym uczestniczyło kilka samochodów. Przyczyną wypadku było najechanie na tył pojazdów przez sprawcę zdarzeniaM. Z., kierującego samochodem markiA. (...)onr rej. (...). Sprawca wypadku nie dostosował prędkości do warunków ruchu. Pojazd sprawcy wypadku ubezpieczony był w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Jednym z samochodów uczestniczącym w wypadku był pojazd kierowany przez męża powódkiE. J.G.. Powódka podróżowała w samochodzie, jako pasażer. Pojazd, którym podróżowała na skutek uderzenia przez samochód kierowany przezM. Z.uderzył w autobus znajdujący się przed nim. Na skutek uderzenia powódka straciła przytomność. Z miejsca wypadku powódka została przetransportowana doSzpitala (...)wK., w którym została poddana badaniom. W szpitalu powódce założono gorset oraz szwy na łuku brwiowym. Stwierdzono ogólne stłuczenia i ranę ciętą głowy okolicy łuku brwiowego lewego. W tym samym dniu powódka opuściła szpital. Po wypadku powódka potrzebowała pomocy przy ubieraniu się. W prowadzeniu działalności agroturystycznej pomagał powódce i jej mężowi ich synJ. G. (2). Powódka musiała zrezygnować w roku 2013r. z zapraszania gości w ramach prowadzonej działalności gospodarczej z uwagi na swój stan zdrowia. W czynnościach życia codziennego powódce pomagali również pozostali członkowie rodziny. Pomagali jej w porządkach, prowadzeniu domu. Na skutek wypadku powódka stała się bardziej nerwowa. Powódka od daty wypadku przez okres ośmiu miesięcy przebywała na zwolnieniu lekarskim. Na skutek wypadku powódka doznała urazu głowy z krótkotrwałą utratą świadomości i ranami ciętymi łuku brwiowego, stłuczenia kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego, stłuczenia stawu kolanowego i podudzia lewego oraz urazu stawu barkowego lewego. Powódka przez okres 2 tygodni po wypadku nosiła kołnierz ortopedyczny i przez 1,5 miesiąca gorset zabezpieczający kręgosłup. U powódki występują ograniczenia ruchów rotacyjnych kręgosłupa szyjnego, a w kręgosłupie lędźwiowym ograniczenie skłonu dosiężnego - 30 cm, w stawach kończyn górnych ruchy zachowane jedynie w stawie barkowym lewym, ograniczenie unoszenia i bolesność ruchowa. W stawie kolanowym lewym występują objawy poświadczające uszkodzenie łękotki przyśrodkowej, a także stwardnienie w mięśniu brzuchatym łydki od strony przyśrodkowej. Przy utrzymywaniu się znacznych dolegliwości ze strony kolana lewego wskazane jest wykonanie artroskopii i leczenie uszkodzonej łękotki przyśrodkowej. Powódka w wyniku wypadku poniosła długotrwały i trwały uszczerbek na zdrowiu. Uszkodzenie łuku brwiowego spowodowało 3 % uszczerbek na zdrowiu. Blizna po ranie nie stanowi aż tak znacznego defektu kosmetycznego. Pourazowy zespół bólowy kręgosłupa szyjnego spowodował 3 % uszczerbek na zdrowiu, zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego 5 % uszczerbek na zdrowiu, dolegliwości i ograniczenia ze strony stawu barkowego lewego 5 % uszczerbek na zdrowiu, zaś uraz kolana lewego z uszkodzeniem łękotki przyśrodkowej 4 % uszczerbek na zdrowiu. Łączny uszczerbek z uszkodzenia układu ruchu wynosi 20 %. Są to uszkodzenia tkanek miękkich i stawowych. Nie było żadnego uszkodzenia tkanki kostnej. Obecnie dolegliwości ulegają wyciszeniu. Problemem może być jedynie staw kolanowy lewy, gdzie stwierdza się uszkodzenie łękotki przyśrodkowej i być może konieczność leczenia operacyjnego. Powódka jest zdolna do pracy w zawodzie dotychczas wykonywanym. Powódka nie poniosła długotrwałego lub trwałego uszczerbku na zdrowiu w aspekcie uszkodzenia układu nerwowego centralnego lub obwodowego. Nie stwierdzono istotnych cech uszkodzenia układu nerwowego. Doznane obrażenia dotyczące ewentualnie pośrednio układu nerwowego nie spowodowały długotrwałego obniżenia sprawności powódki w wykonywaniu czynności dnia codziennego. Spowodowały trudności krótkotrwałe bezpośrednio po urazie i wymagały one pomocy osób trzecich w czynnościach dnia codziennego. To, jaki wpływ będzie miał doznany uraz na stan zdrowia powódki w przyszłości zależy od postępującego procesu rehabilitacyjnego oraz uwarunkowań środowiskowych, jakie będą oddziaływały na powódkę w przyszłości, a także zakres zgłaszanych roszczeń. Na skutek wypadku z dnia 20 maja 2013r. powódka doznała urazów fizycznych, z powodu których wciąż odczuwa dolegliwości bólowe. Doznała ponadto urazu psychicznego, w wyniku którego jej codzienne życie zmieniło się i nie powróciło do stanu sprzed wypadku. Powódka radzi sobie z obowiązkami dnia codziennego, ale jej relacje emocjonalne z bliskimi są zubożałe, co wynika z jej obniżonego nastroju. Powódka straciła zainteresowania czynnościami, które wcześniej dawały jej satysfakcję. Zrezygnowała z prowadzenia wielu aktywności. W wyniku wypadku doznała zaburzeń adaptacyjnych pod postacią zespołu stresu pourazowego, następnie reakcję depresyjną przedłużoną. U powódki występują zaburzenia depresyjno-lękowe, jako przedłużone zaburzenia adaptacyjne. Doznała długotrwałego uszczerbku na zdrowiu psychicznym w zakresie 5 %. Utrzymujące się u powódki objawy konwersyjne (nerwicowe) utrzymują się nadal, uniemożliwiając jej prawidłowe funkcjonowanie w wielu sytuacjach życia codziennego. Pismem z dnia 11 czerwca 2013r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 30.000 zł. Decyzją z dnia 26 lipca 2013r. pozwany przyznał powódce kwotę 2.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Pismem z dnia 20 sierpnia 2013r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 28.000 zł tytułem zadośćuczynienia, kwoty 392 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu na wizyty lekarskie, konsultacje i zabiegi rehabilitacyjne oraz kwoty 76.000zł tytułem odszkodowania za utracone korzyści. Pismem z dnia 6 grudnia 2013r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 85.000 zł tytułem zadośćuczynienia, kwoty 80 zł tytułem odszkodowania w związku z poniesionym kosztem porady psychologicznej i kwoty 332,10 zł tytułem odszkodowania za poniesiony koszt opinii medycznej. Powódka zleciła Centrum Niezależnego Orzecznictwa i Usług Medycznych wykonanie opinii medycznej. Z tego tytułu poniosła koszt w wysokości 332,10 zł. Na podstawie takich ustaleń Sąd I instancji zważył, co następuje: Powództwo zasługiwało na uwzględnienie, jednakże nie w całości. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności wnioskując w oparciu o dokumenty prywatne, zeznania świadków, opinie sporządzone przez biegłych sądowych z zakresu neurologii, chirurgii urazowej i ortopedycznej oraz z zakresu psychologii, jak również w oparciu o zeznania powódki przesłuchanej w charakterze strony postępowania. Dokumenty prywatne Sąd ocenił na podstawieart. 245 k.p.c., z którego wynika, że dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała złożyła oświadczenie w nim zawarte. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia wiarygodności przedmiotowych dowodów, przy czym ich prawdziwość, jak również autentyczność nie była kwestionowana przez strony postępowania. Sąd w pełni przyznał walor wiarygodności zeznaniom złożonym przez świadków, którzy zeznawali na okoliczności związane z funkcjonowaniem powódki po wypadku, jej zachowaniem, stanem zdrowia i koniecznością udzielania jej pomocy w związku z doznanymi ograniczeniami ruchowymi. Sąd dał wiarę również zeznaniom złożonym przez powódkę, w szczególności w zakresie okoliczności związanych ze skutkami wypadku, dolegliwościami bólowymi, jak również przebiegiem leczenia. Negatywne następstwa wypadku dotyczące w szczególności uszkodzeń jej ciała, na jakie się powoływała pozostawały w zgodzie z pozostałym materiałem dowodowym. Za podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd Okręgowy przyjął opinie sporządzone przez biegłych sądowych z zakresu wskazanych wyżej specjalizacji. Sąd przyznał walor wiarygodności przedmiotowym opiniom w całości uznając, że zostały sporządzone w sposób rzetelny, z wykorzystaniem specjalistycznej wiedzy, które ponadto w swojej treści zawierały wyczerpujące i wnikliwe wnioski. Biegli dokonali oceny rzeczywistego stanu zdrowia powódki oraz doznanego przez nią uszczerbku na zdrowiu. Skrupulatnie w ocenie Sądu przeprowadzili wywód myślowy w przedmiocie aktualnych możliwości powódki oraz charakteru zmian, jakie w tym zakresie nastąpiły. Zdaniem sądu I instancji poza sporem w niniejszej sprawie pozostawała okoliczność, że powódka uległa wypadkowi spowodowanemu przez osobę, która z pozwanym związana była umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w wyniku, którego doznała uszkodzeń ciała. Na podstawie dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń, w ocenie Sądu odpowiedzialność pozwanego wobec powódki nie budziła jakichkolwiek wątpliwości. Jako podstawę prawną roszczeń sąd I instancji wskazał zart. 822 § 1 k.c.w zw. zart. 436 § 1 k.c.,art. 444 § 1 k.c.iart. 445 § 1 k.c. Przedmiotem sporu był natomiast zakres szkód doznanych przez powódkę, zakres krzywdy oraz wysokość dochodzonych przez nią roszczeń. Sąd I instancji ustalił, że powódka doznała łącznie 25 % trwałego uszczerbku na zdrowiu, z uwzględnieniem względów ortopedycznych oraz psychologicznych. Z uwagi na doznane w wyniku wypadku urazy, konieczność leczenia, ograniczenia ruchowe, niemożność samodzielnego funkcjonowania oraz towarzyszący temu ból, zasadne było przyznanie powódce zadośćuczynienia. Sąd I instancji był świadom tego, że przyznane zadośćuczynienie nie zniweluje cierpień, jakich powódka doznała w wyniku wypadku, ale przynajmniej w pewnym stopniu ułatwi jej dalszą egzystencję, zrekompensuje doznaną krzywdę, jak również zapewni jej środki na prowadzenie dalszego leczenia. Wskazał, że istotą zadośćuczynienia jest jego związek z doznawaną przez poszkodowanego krzywdą w postaci uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, przejawiającą się zarówno w cierpieniach fizycznych, to znaczy bólu oraz innych dolegliwościach, jak również cierpieniach psychicznych, które objawiają się poprzez ujemne uczucia, jakie poszkodowany przeżywa w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzeń ciała lub rozstroju zdrowia. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie doznanych cierpień i pieniężne zrekompensowanie doznanej przez poszkodowanego krzywdy. Jest to świadczenie o charakterze kompensacyjnym, które powinno stanowić ekonomicznie odczuwalną wartość, jednak nie nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy. Biorąc pod uwagę negatywne następstwa wypadku, trwały uszczerbek na zdrowiu i ograniczenia ruchowe doznane przez powódkę Sąd Okręgowy przyjął, iż odpowiednią rekompensatą doznanych przez nią krzywd będzie ustalenie wysokości zadośćuczynienia na kwotę w wysokości 65.000zł. W wyroku Sąd zasądził na rzecz powódki tytułem zadośćuczynienia kwotę 63.000zł, mając na uwadze, że pozwany przed procesem wypłacił na jej rzecz kwotę 2.000zł. Sąd ustalając wysokość kwoty zadośćuczynienia, jaką należało przyznać powódce miał na uwadze uciążliwość procesu leczenia, długotrwałość nasilenia dolegliwości bólowych, konieczność korzystania z opieki i wsparcia innych osób oraz jej zakresu, trwałych następstw doznanych obrażeń w sferze fizycznej i psychicznej oraz ograniczeń, jakie wywołują w dotychczasowym życiu. Sąd stoi na stanowisku, że wysokość zadośćuczynienia odpowiadająca doznanej krzywdzie powinna być odczuwalna dla poszkodowanego i przynosić mu równowagę emocjonalną, która została naruszona przez doznane cierpienia psychiczne i fizyczne. Powódka poniosła niewątpliwie szkodę, ponieważ bezpośrednio po wypadku przez okres wielu miesięcy miała w zdecydowanym zakresie ograniczoną zdolność ruchową. Przez wiele miesięcy po wypadku była niezdolna do pracy, co negatywnie wpłynęło na jej aktywność zawodową. Do dnia dzisiejszego powódka odczuwa skutki wypadku, głównie w postaci dolegliwości bólowych. Niczym niezawinione przez nią zdarzenie spowodowane przez nieostrożność osoby trzeciej, doprowadziło do znacznego jej ograniczenia. Adekwatna zdaniem Sądu w tym wypadku, przy uwzględnieniu wszelkich przywołanych wyżej okoliczności będzie wyżej wskazana kwota, która to posłuży złagodzeniu doznanej krzywdy, a jednocześnie nie będzie źródłem wzbogacenia powódki. Sąd Okręgowy uznał, że kwota zadośćuczynienia dochodzona przez powódkę w pozwie była zawyżona, a jej przyznanie mogłoby prowadzić do jej nieuzasadnionego wzbogacenia, co stanowiłoby zaprzeczenie zasadzie słuszności, dlatego też Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie. Odnosząc się do żądania powódki zasądzenia od pozwanego odszkodowania z tytułu poniesionych kosztów związanych ze sporządzeniem opinii medycznej oraz porady psychologicznej, sąd I instancji uznał za uzasadnione przyznać powódce kwotę 332,10 zł tytułem zwrotu kosztów związanych ze sporządzeniem opinii medycznej. Jego zdaniem uzasadnione było zlecenie sporządzenia takiego dokumentu, gdyż na jego podstawie powódka mogła powziąć wiedzę w przedmiocie rzeczywistych urazów, jakich doznała na skutek wypadku. W konsekwencji treści tego dokumentu dowiedziała się, że zachodzą podstawy ku temu, aby wytoczyć powództwo. Sąd oddalił żądanie powódki w przedmiocie zwrotu kosztów związanych z udzieloną jej poradą psychologiczną. Zdaniem Sądu nie było potrzeby, aby powódka korzystała z porady psychologicznej w ramach prywatnej praktyki lekarza psychologa. Powódka z takiej porady mogła skorzystać w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia. Nie było tym samym potrzeby ponoszenia kosztów z tego tytułu i brak jest zdaniem Sądu podstaw, aby tymi kosztami obciążać pozwanego. Orzekając o odsetkach sąd I instancji odwołał się do regulacjiart. 481 § 1 k.c.wskazując, że odsetki ustawowe stanowią rekompensatę uszczerbku majątkowego doznanego przez wierzyciela wskutek pozbawienia go możliwości czerpania korzyści z należnego mu świadczenia pieniężnego. Uzasadnionym na gruncie niniejszej sprawy było przyznanie powódce odsetek ustawowych od kwoty 30.000 zł od dnia 18 lipca 2013r. do dnia 20 sierpnia 2013r., od kwoty 28.000 zł od dnia 21 sierpnia 2013r. do dnia 13 grudnia 2013r. i od kwoty 63.332,10 zł od dnia 14 grudnia 2013r. do dnia 31 grudnia 2015r. Sąd zasądzając odsetki ustawowe miał na uwadze, że powódka w postępowaniu likwidacyjnym domagała się początkowo kwoty 30.000 zł, zgodnie z wezwaniem do zapłaty z dnia 11 czerwca 2013r. Następnie w wezwaniu do zapłaty z dnia 20 sierpnia 2013r. zmieniła żądanie domagając się kwoty 28.000 zł. W związku z tym Sąd zasądził odsetki ustawowe od kwoty 30.000 zł do dnia 20 sierpnia 2013r., następnie zaś od kwoty 28.000 zł od dnia 21 sierpnia 2013r. z uwagi na zmodyfikowanie roszczenia do dnia 13 grudnia 2013r. Sąd zasądził odsetki ustawowe do tej daty, gdyż powódka ponownie swoje żądanie zmodyfikowała w wezwaniu do zapłaty z dnia 6 grudnia 2013r., w którym domagała się zasądzenia od pozwanego kwoty 85.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Szkoda ta została zgłoszona pozwanemu w dniu 13 grudnia 2013r. Od następnego dnia roszczenie w przedmiocie kwoty 63.332,10 zł zasądzonej w wyroku stało się wymagalne, dlatego też Sąd zasądził odsetki ustawowe od tej kwoty od dnia 14 grudnia 2013r. do dnia 31 grudnia 2015r. Jednocześnie Sąd mając na uwadze, iż przepisart. 481 k.c.został znowelizowany ustawą z dnia 9 października 2015r. (Dz.U. 2015 poz. 1830) o zmianieustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych,ustawy - Kodeks cywilnyoraz niektórych innych ustaw, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2016r. dalsze odsetki od kwoty 63.332,10 zł Sąd zasądził od dnia 1 stycznia 2016r. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd orzekł, jak w pkt I wyroku na podstawieart. 822 § 1 k.c.w zw. zart. 436 § 1 k.c.w zw. zart. 444 § 1 i 2 k.c.w zw. zart. 445 § 1 k.c.w zw. zart. 6 k.c.oraz jak w pkt III wyroku na podstawieart. 822 § 1 k.c.art. 436 § 1 k.c.w zw. zart. 444 § 1 i 2 k.c.w zw. zart. 445 § 1 k.c.w zw. zart. 6 k.c.a contrario. Odnosząc się do żądania powódki ustalenia odpowiedzialności pozwanego za skutki wypadku mogące powstać w przyszłości wskazał na regulacjęart. 189 k.p.c.Sąd uznał, że zachodziły podstawy do ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość. Sąd miał w tym zakresie w szczególności na uwadze wnioski przedstawione przez biegłego sądowego z zakresu chirurgii i ortopedii urazowej przedstawione w sporządzonej przez niego opinii, z których wynikało, że powódka może odczuwać skutki wypadku w przyszłości. Biegły sądowy wskazał, że powódka w przyszłości w związku z wypadkiem będzie zmuszona podjąć się leczenia operacyjnego. Powódka aktualnie ma 63 lata, co w ocenie Sądu uzasadnia twierdzenie, że ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość było jak najbardziej uzasadnione. W związku z powyższym Sąd powództwo w tym zakresie uznał orzekając, jak w pkt II wyroku na podstawieart. 189 k.p.c. O kosztach postępowania Sąd orzekł, jak w pkt IV wyroku na podstawieart. 98 § 1 k.p.c.w zw. zart. 108 § 1 k.p.c.w zw. zart. 100 k.p.c.zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów przedstawiając ich szczegółowe rozliczenie. Apelację od tego orzeczenia wywiodła strona pozwana zaskarżając wskazane wyżej orzeczenie w części uwzględniającej powództwo i zasądzającej na rzecz powódki kwotę ponad 38.332,10 złotych, tj. co do kwoty 25.000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz w części zasądzającej odsetki ustawowe od zasądzonej kwoty od daty wcześniejszej niż data wyrokowania, tj. punkt I wyroku. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucała pozwana : 1 naruszenie prawa materialnego, w szczególności poprzez błędną wykładnię przepisuart. 445 § 1 Kodeksu cywilnegoprowadzącą do uznania, iż kwotą adekwatną do krzywdy powódki jest kwota 65.000 złotych zadośćuczynienia, która to kwota jest wygórowana, nieadekwatna do stopnia krzywdy powódki i przekracza funkcję kompensacyjna zadośćuczynienia prowadząc do bezpodstawnego wzbogacenia powódki, podczas gdy kwotą odpowiednią w okolicznościach niniejszej sprawy jest łączna kwota 40.000 złotych (czyli wraz z kwotą wypłaconą w toku likwidacji szkody), a zatem Sąd I instancji powinien zasądzić na rzecz powódki tytułem zadośćuczynienia kwotę nie wyższa niż 38.000 złotych, 2 naruszenie przepisów prawa materialnego w art. 817 § 1 i 2 w zw.art. 481 § 1 i 2 k.c.w szczególności poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie skutkujące zasądzeniem odsetek ustawowych od zasądzonej kwoty, liczonych od daty wcześniejszej niż data wyrokowania, podczas gdy prawidłowym było zasądzenie ich od daty wydania wyroku, gdyż dopiero w dacie orzekania Sąd mógł ocenić krzywdę powódki i ustalić wysokość odszkodowania na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego w szczególności w oparciu o opinie biegłych, względnie od daty doręczenia opinii biegłego z zakresu chirurgii urazowej, która to opinia dopiero pozwoliła na poznanie rzeczywistych obrażeń powódki i ich skutków, 3 naruszenie przepisu prawa procesowego, tj.art. 321 § 1 kpc, poprzez orzeczenie odsetek ustawowych od zasądzonej kwoty ponad żądanie powódki zgłoszone w pozwie, poprzez zasądzenie odsetek ustawowych od kwoty 30.000 złotych od dnia 18 lipca 2013r, podczas gdy powódka dochodziła odsetek ustawowych od dnia 25 lipca 2013r, także poprzez orzeczenie odsetek ustawowych od kwoty 332,10 złotych od dnia 14 grudnia 2013r, podczas gdy powódka wnosiła o zasądzenie odsetek ustawowych od tej kwoty od daty wniesienia pozwu co nastąpiło dopiero w dniu 30 grudnia 2013roku, zatem sąd orzekł ponad żądanie powódki, 4 naruszenie prawa procesowego, w szczególności przepisuart. 233 k.p.c.poprzez niewłaściwe, dowolne dokonanie przez Sąd oceny zebranego w toku postępowania materiału dowodowego oraz brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, wyrażające się w uznaniu, iż odpowiednią kwotą zadośćuczynienia jest kwota 65.000 złotych, podczas gdy doznany przez powódkę uszczerbek na zdrowiu nie uniemożliwia jej normalnego funkcjonowania, jak również poprzez całkowite pominięcie okoliczności, iż dolegliwości jakie odczuwa powódka w dużej mierze spowodowane są zwyrodnieniową chorobą samoistną, nadto poprzez pominięcie okoliczności wskazanej przez biegłego, iż uszczerbek nadany z tytułu blizny na łuku brwiowym stanowi jedynie walor estetyczny nie mający żadnego wpływu na funkcjonowanie powódki, a które to okoliczności powinny wpływać na obniżenie kwoty zadośćuczynienia. Wskazując na powyższe, wnosiła pozwana o zmianę wyroku i oddalenie powództwa w zaskarżonej części i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w obu instancjach według norm przepisanych. Apelacja była w części zasadna. Przed oceną merytoryczną apelacji należy wskazać, że w wydanym w dniu 24 marca 2016 r. przez Sąd Okręgowy w Gdańsku wyroku przy oznaczaniu strony pozwanej zakradł się błąd pisarski. Błąd ten wymagał korekty. Stąd Sąd Apelacyjny dokonał sprostowania tego oczywistego błędu pisarskiego o czym postanowił na podstawieart. 350 § 3 k.p.c. Odnosząc się do zaskarżonego orzeczenia wskazać należy, że postępowanie apelacyjne jest kontynuacją postępowania merytorycznego. Przepisart. 378 § 1 zdanie pierwsze k.p.c.zobowiązuje sąd drugiej instancji do rozpoznania sprawy w granicach apelacji, czyli do ponownej oceny merytorycznej sprawy w granicach wyznaczonych przez stronę zakresem zaskarżenia, stawianymi zarzutami i wnioskami, chyba że chodziło o nieważność postępowania, którą bierze pod uwagę z urzędu. W niniejszej sprawie tej ostatniej okoliczności sąd II instancji nie dopatrzył się. Rozpoznawanie apelacji sprowadza się do tego, że sąd drugiej instancji rozpatruje sprawę ponownie, czyli w sposób w zasadzie nieograniczony. Jeszcze raz bada sprawę rozstrzygniętą przez sąd pierwszej instancji. Ma zatem obowiązek ocenić ustalony stan faktyczny oraz prawidłowość zastosowania właściwych przepisów prawa materialnego (nawet, gdyby to nie było przedmiotem zarzutów apelacji). Tym samym postępowanie apelacyjne - choć odwoławcze - ma charakter rozpoznawczy (merytoryczny), a z punktu widzenia metodologicznego stanowi dalszy ciąg postępowania przeprowadzonego w pierwszej instancji. Skoro postępowanie apelacyjne polega na merytorycznym rozpoznaniu sprawy, to wydane orzeczenie musi opierać się na własnych ustaleniach faktycznych i prawnych sądu II instancji (art. 382 k.p.c.). Mając na uwadze, że sąd II instancji nie uzupełniał postępowania dowodowego w sprawie, a także ekonomikę procesową sąd II instancji pragnie wskazać, że wydane przez siebie orzeczenie oparł na prawidłowo dokonanych ustaleniach faktycznych sądu I instancji, które to ustalenia aprobuje i przyjmuje za własne, jak również zastosowaną przez ten sąd wykładnię prawa materialnego i procesowego z pewnymi korektami, o czym w dalszej części uzasadnienia . Mając to na uwadze sąd drugiej instancji uznał za zbyteczne powtarzanie ustaleń i podstawy prawnej rozstrzygnięcia sądu I instancji, które zaaprobował (patrz wyrok SN z dnia 16 lutego 2005 r., sygn. akt IV CK 526/04 czy wyrok SN z 27 kwietnia 2010r., sygn. akt II PK 312/09, LEX nr 602700). Zasadny był zarzut naruszenie prawa procesowego, w szczególności przepisuart. 233 k.p.c.poprzez niewłaściwe dokonanie przez sąd I instancji oceny zebranego w toku postępowania materiału dowodowego oraz brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, wyrażające się w uznaniu, że odpowiednią kwotą zadośćuczynienia jest kwota 65.000 złotych, podczas gdy doznany przez powódkę uszczerbek na zdrowiu nie uniemożliwia jej normalnego funkcjonowania, jak również poprzez całkowite pominięcie okoliczności, że dolegliwości jakie odczuwa powódka są też związane ze zwyrodnieniową chorobą samoistną, nadto poprzez pominięcie okoliczności wskazanej przez biegłego, iż uszczerbek nadany z tytułu blizny na łuku brwiowym stanowi jedynie walor estetyczny nie mający żadnego wpływu na funkcjonowanie powódki, a które to okoliczności powinny wpływać na obniżenie kwoty zadośćuczynienia. Zasadny był tym samym zarzut w naruszenie prawa materialnego, w szczególności poprzez błędną wykładnię przepisuart. 445 § 1 k.c.prowadzącą do uznania, iż kwotą adekwatną do krzywdy powódki jest kwota 65.000 złotych zadośćuczynienia, która to kwota jest wygórowana, nieadekwatna do stopnia krzywdy powódki i przekracza funkcję kompensacyjna zadośćuczynienia. Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z wypracowanym orzecznictwem sąd określając wysokość zadośćuczynienia przyznawanego na podstawieart. 445 § 1 k.c.ma duży zakres swobody. Ingerencja sądu II instancji w wysokość zadośćuczynienia zasądzonego przez sąd pierwszej instancji jest możliwa dopiero wtedy, gdy sąd pominął istotne okoliczności wpływające na szacowanie odpowiedniego zadośćuczynienia lub nie nadał im należytego znaczenia, albo gdy przyznane stronie zadośćuczynienie jest nadmiernie wygórowane lub zdecydowanie zbyt niskie. Jedynie rażąca dysproporcja świadczeń albo pominięcie przy orzekaniu o zadośćuczynieniu istotnych okoliczności, które powinny być uwzględnione przez sąd, jako wpływające na wysokość zadośćuczynienia przy założeniu, że musi ono spełniać funkcję kompensacyjną, ale nie może być jednocześnie źródłem nieuzasadnionego wzbogacenia się osoby pokrzywdzonej, uprawniają do ingerencji w zasądzone zadośćuczynienie. W ocenie sądu II instancji w niniejszej sprawie przyznane zadośćuczynienie było nadmierne. Nie negując doznanych przez powódkę krzywd i zakresu doznanego uszczerbku na zdrowiu, należało jednak w większym zakresie mieć na uwadze, że powódka odzyskała ogólna sprawność ruchową, nie doznała uszkodzeń układu kostnego, a jedynie uszkodzeń tkanek miękkich i stawowych. Również zaburzenia w sferze psychicznej, jak wynika z opinii biegłej psychologA. M.nie są zbyt obciążające, z którymi sobie radzi. W tych okolicznościach zdaniem sądu II instancji należne powódce zadośćuczynienie powinno wynieść kwotę 45.000 zł. Taka kwota odpowiada rozmiarowi i intensywności negatywnych doznań powódki spowodowanych wypadkiem, uwzględnia skutki wypadku w jej obecnym życiu i nie prowadzi do nieuzasadnionego wzbogacenia. Mając na uwadze już wypłaconą powódce przez pozwanego w postępowaniu likwidacyjnym kwotę 2.000 zł, sąd II instancji zmienił zaskarżony wyrok w punkcie I. w ten sposób, że zasądził od pozwanego Towarzystwa na rzecz powódki kwotę 43.332,10 zł (która obejmowała kwotę 332,10 zł tytułem zwrotu kosztów związanych ze sporządzeniem opinii medycznej. Co zasądzenia odsetek słusznie sąd I instancji przyjął, że przysługujące wierzycielowi na podstawieart. 481 k.c.odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego stanowią ryczałtowo ujętą, minimalną rekompensatę doznanego uszczerbku wskutek pozbawienia go możliwości czerpania korzyści z należnego świadczenia pieniężnego. Odsetki te niewątpliwie pełnią funkcję odszkodowawczą. Stąd zadośćuczynienie w rozmiarze, w jakim należy się ono wierzycielowi w dniu, w którym dłużnik ma je zapłacić (art. 455 k.c.), powinno być oprocentowane z tytułu opóźnienia (art. 481 § 1 k.c.) od tego dnia, a nie dopiero od daty wyrokowania, jak to zarzucał apelant. Wyrok zasądzający zadośćuczynienie ma charakter deklaratoryjny, a nie konstytutywny. Zgodnie z treściąart. 455 k.c.jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony, ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Z treści art. 14 ust.1 ustawy z dnia 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych wynika, że zasadniczo likwidacja szkody winna nastąpić w terminie 30 dni od jej zgłoszenia. Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (art. 481 § 1 k.c.). Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (art. 481 § 2 k.c.), a od 1 stycznia 2016r. odsetki za opóźnienie. Tak więc co do zasady zasądzenie odsetek, tak jak przyjął to sąd I instancji było zasadne. Jednak orzekając o nich sąd I instancji naruszyłart. 321 § 1 k.p.c.zasądzając je od zasądzonej kwoty ponad żądanie powódki zgłoszone w pozwie. I tak co do odsetek ustawowych od kwoty 30.000 złotych wskazał ich datę początkową na 18 lipca 2013r., podczas gdy powódka dochodziła odsetek ustawowych od dnia 25 lipca 2013r. Także orzeczenie o odsetkach ustawowych od kwoty 332,10 złotych wskazywało ich datę początkową 14 grudnia 2013r., podczas gdy powódka wnosiła o zasądzenie odsetek ustawowych od tej kwoty od daty wniesienia pozwu co nastąpiło dopiero w dniu 30 grudnia 2013 r., a zatem w tym zakresie sąd I instancji orzekł ponad żądanie powódki. Stąd sąd II instancji dokonał korekty dat początkowych zasądzonych odsetek tak od należności z tytułu zadośćuczynienia, jak i kwoty 332,10 zł zasądzonej tytułem zwrotu kosztów związanych ze sporządzeniem opinii medycznej i orzekł, że powódce należy się kwota 43.332,10 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot : 30.000 zł od dnia 25 lipca 2013r. do 20 sierpnia 2013r, od kwoty 28.000 zł od dnia 21 sierpnia 2013 r. do dnia 13 grudnia 2013r., od kwoty 43.000 zł od dnia 14 grudnia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2015r.;, od kwoty 332,10 zł od 30 grudnia 2013r. do dnia 31 grudnia 2015r. i od kwoty 43.332,10 zł od 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. Skoro powództwo co do zadośćuczynienia było jedynie w części zasadne, w pozostałym zakresie, a więc ponad kwotę 43.000 zł i odsetek. Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowił przepisart. 386 § 1 k.p.c.w zw. zart. 445 § 1 k.c.i455 k.c.w zw. z art. 14 powołanej ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych w zw. zart. 481 § 1 i 2 k.c.w zakresie uwzględnienia, a co oddalenia stosowanea contrario. Zmiana wyroku w pkt I. rodziła też konsekwencje dla orzeczenia o kosztach postępowania I instancyjnego. Sąd II instancji uznał, że podlegać będą one zmianie. Kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, wypływającą zart. 100 zd. 1 k.p.c.przyjął sąd II instancji, że po zmianie orzeczenia sądu I instancji na skutek apelacji pozwanej, powódka wygrała postępowanie I instancyjne w 50 %, jak i pozwana w 50 %. Stąd na podstawieart. 108.§ 1 k.p.c.rozstrzygnął o zasadzie ich poniesienia przez strony w ten sposób, pozostawiając szczegółowe ich wyliczenie referendarzowi sądowemu. Nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji pozwanej w pozostałej części, uznając ją za bezzasadną, na podstawieart. 385 k.p.c.oddalił ją (pkt IIIorzeczenia). Orzekając o kosztach postępowania apelacyjnego sąd II instancji także zastosował zasadę zart. 100 zd. 1 k.p.c.Mając na uwadze wynik postępowania apelacyjnego (uwzględniono apelację pozwanej co do kwoty 20.000 zł, a oddalono co do 5.000 zł) sąd II instancji ustalił, że pozwana wygrała postępowanie II instancyjne w 80 %, a powódka w 20%. Stąd na podstawieart. 108 § 1 k.p.c.rozstrzygnął o zasadzie ich poniesienia przez strony, pozostawiając szczegółowe ich wyliczenie referendarzowi sądowemu. SSA Ewelina Jokiel SSA Małgorzata Idasiak - Grodzińska SSA Zbigniew Merchel

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Gdańsku date: '2017-01-17' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Ewelina Jokiel - Małgorzata Idasiak-Grodzińska - Zbigniew Merchel legal_bases: - art. 378 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. - art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego recorder: sekretarz Emilia Kułakowska signature: I ACa 583/16 ```

155020050000503_I_C_000070_2015_Uz_2015-08-13_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 70/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 czerwca 2015 roku Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie I Wydział Cywilny w składzie : Przewodniczący: SSR Bogusław Glinka Protokolant: Joanna Bobrowska po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2015 roku na rozprawie sprawy z powództwa(...) Sp. z o.o.wK. przeciwkoM. K. o zapłatę kwoty 2 000 zł I zasądza od pozwanejM. K.na rzecz strony powodowej(...) Sp. z o.o.wK.kwotę2 000 zł(dwa tysiące złotych) z odsetkami ustawowymi od dnia 01 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty; II oddala dalej idące powództwo; III zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę647 złtytułem zwrotu kosztów procesu. UZASADNIENIE Powódka(...) spółka z o.o.wK.wniosła o zasądzenie od pozwanejM. K.kwoty 2 000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 30 listopada 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych. Na uzasadnienie żądania powódka wskazała, że w dniu 30.08.2013 r. strony zawarły umowę dzierżawy lokalu użytkowego położonego wK.przyul. (...), która następnie została rozwiązana za porozumieniem stron ze skutkiem na dzień 31.12.2013 r. a powódka wniosła o zwrot zapłaconej kaucji w wysokości 2000 zł. Pozwana pismo powódki o zwrocie kaucji zaakceptowała składając na nim własnoręczny podpis. Pozwana nie zapłaciła powódce dochodzonej należności, a po kilkakrotnych upomnieniach wniosła o rozłożenie tej kwoty na dwie raty. Mimo późniejszego wezwania pismem z dnia 24.07.2014 r. pozwanej do zapłaty, pozwana należności nie uregulowała. W dniu 15 grudnia 2014 r. Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie pod sygn. akt I Nc(...)wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniając roszczenie w całości wraz z kosztami. Od wskazanego nakazu zapłaty pozwana wniosła sprzeciw, zaskarżając nakaz zapłaty w całości i wniosła o oddalenie powództwa na koszt powódki. Na uzasadnienie stanowiska przyznała, że strony zawarły umowę dzierżawy wskazanego lokalu, którą jednak powódka wypowiedziała ze skutkiem na dzień 31.12.2013 r. Zaprzeczyła, by zgodziła się na zwrot kaucji skoro powódka chciała rozwiązać umowę bez zachowania 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia przewidzianego w umowie. Oświadczyła, że podpisując wypowiedzenie zgodziła się na miesięczne wypowiedzenie umowy, oświadczając, że kaucji nie zwróci z tego powodu. Powódka w odpowiedzi na zarzuty pozwanej zawarte w sprzeciwie podniosła, że strony nie uzgodniły zatrzymania kaucji przez pozwaną, bowiem umowa została rozwiązana za porozumieniem stron, a nie na skutek wypowiedzenia. Skoro pozwana zapoznała się z pismem powódki o rozwiązanie umowy wraz z wnioskiem o zwrot kaucji i gdyby nie zgodziła się na zwrot kaucji nie podpisałaby tak sformułowanego pisma. Pozwana zgodziła się na zwrot kaucji, gdyż planowała wynająć lokal, a z uzyskanego czynszu zapłacić dochodzoną należność. Powódka wskazała na cechę charakterystyczną kaucji, jaką jest wykorzystywana i zarachowywana przez wydzierżawiającego na poczet niezapłaconego czynszu, czy zdewastowania lokalu, bowiem ma charakter zabezpieczający. Powódka zaś nie zalegała z czynszem oraz nie spowodowała szkód w lokalu, które uzasadniałyby zatrzymanie kaucji, wobec czego winna ona zostać zwrócona. Pozwana w piśmie procesowym z dnia 07 kwietnia 2015 r. zaprzeczyła wyrażeniu zgody na zwrot kaucji, wskazując iż jej podpis na piśmie powódki oznacza jedynie potwierdzenie otrzymania pisma i zgodę na wcześniejsze rozwiązanie umowy. Zaprzeczyła, by zwracała się do powódki o rozłożenie kaucji na raty. Wskazała, że lokal wynajęty został dopiero od marca 2014 r. a przez styczeń-luty był pusty. Dodała, że kaucję po powódce wykorzystała na zapłatę podatku od nieruchomości na doprowadzenie lokalu do stanu używalności. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: (...) spółka z o.o.wK.nazwana wydzierżawiającym iM. K.nazwana dzierżawcą w dniu 30.08.2013 r. zawarły umowę dzierżawy lokalu użytkowego, położonego wK.przyul. (...), stanowiącego własność pozwanejM. K., na czas określony od dnia 01.09.2013 r. do dnia 31.08.2018 r. z możliwością rozwiązania z zachowaniem 3-miesięcznego wypowiedzenia, ze skutkiem na koniec miesiąca poprzedzającego wypowiedzenie (§ 6 umowy). Czynsz dzierżawny (nazwany czynszem najmu) ustalony został w wysokości 600 zł miesięcznie, płatny z góry do 5-go dnia danego miesiąca, ponadto strony przewidziały też wpłatę kaucji w wysokości 2000 zł (§ 7). W § 10 umowy strony zastrzegły, że każda zmiana postanowień umowy wymaga formy pisemnej w postaci aneksu pod rygorem nieważności. Dowód: u mowa dzierżawy z dnia 30.08.2013 r. Pismem z dnia 29 listopada 2013 r. powódka złożyła oświadczenie o wypowiedzeniu umowy dzierżawy „za porozumieniem stron” ze skutkiem na dzień 31.12.2013 r. oraz wniosła o zwrot kaucji. Pozwana potwierdziła przyjęcie pisma i zgodziła się na skrócenie wypowiedzenia do 1 miesiąca(niesporne). Dowód: pismo z dnia 29.11.2013 r. Sąd oddalił wniosek dowodowy powódki o przesłuchanie w charakterze świadkaP. T., będącego prezesem zarządu powódki, jako niedopuszczalny w świetleart. 259 pkt 3 k.p.c., a następnie oddalił wniosek powódki o jego przesłuchanie w charakterze strony, jako spóźniony. Powódka bowiem reprezentowana przez fachowego pełnomocnika winna wiedzieć w jakim charakterze może być przesłuchany reprezentant osoby prawnej, zatem złożenie tego wniosku dopiero po oddaleniu wniosku o przesłuchanie tej osoby w charakterze reprezentanta strony należało uznać za spóźnione. Dowód ten był także niedopuszczalny w świetleart. 247 k.p.c. Sąd zważył, co następuje: Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie w całości. Strony zawarły umowę dzierżawy, w której odmiennie nazwały swoje role, a więc dzierżawcą nazwana została właścicielka lokalu będąca w istocie wydzierżawiającą, z kolei powódka została nazwana wydzierżawiającym, podczas gdy ona była w istocie dzierżawcą. Po zamianie tych ról zapisy umowy stają się zrozumiałe. Bezsporne między stronami były okoliczności zawarcia i rozwiązania umowy dzierżawy, a więc skrócenie okresu wypowiedzenia z 3 do 1 miesiąca. Dla zmian umowy strony zastrzegły formę pisemną „aneksu” pod rygorem nieważności (§ 10). O ile oświadczenie powódki o „wypowiedzeniu umowy dzierżawy za porozumieniem stron” zawierające w swej treści skrócenie okresy wypowiedzenia z 3 do 1 miesiąca, na które wymagana była forma pisemna pod rygorem nieważności, jest tylko oświadczeniem (wnioskiem) jednej strony, to podpisanie pisma przez pozwaną czyni zadość zachowania formy pisemnej, a brak słowa „aneks” nie przesądza o nieważności tego uzgodnienia. Sama pozwana w swoich twierdzeniach – w toku sprawy - przyznawała, że zgodziła się na skrócenie wypowiedzenia, chociaż wskazywała, że w zamian nie zwróci kaucji. Potwierdzenie zgody na skrócenie wypowiedzenia nadaje uzgodnieniom stron, co do sposobu i terminu rozwiązania umowy walor „aneksu” - na skutek zachowania zastrzeżonej formy pisemnej. Natomiast brak jest innych pisemnych uzgodnień odnoszących się do losów kaucji. Wprawdzie strony w umowie nie określiły jej celu i charakteru, to jednak rację ma powódka, że celem tym jest zabezpieczenie interesu wydzierżawiającego (błędnie nazwanego dzierżawcą) związanego z płatnością czynszu lub zabezpieczeniem kosztów naprawy lokalu uszkodzonego przez dzierżawcę (mylni nazywanego w umowie wydzierżawiającym). Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty wskazała, że „zgodziła się na miesięczne wypowiedzenie, jednak pod warunkiem, że nie zwróci kaucji”, jednak w piśmie z dnia 07 kwietnia 2015 r. wskazała, że przeznaczyła kaucję na zapłatę podatku za I kwartał i doprowadzenie lokalu do stanu używalności. Mimo to nie złożyła w tym zakresie ani zarzutu potrącenia, ani powództwa wzajemnego, ani żadnych wniosków dowodowych na tę okoliczność. Stosownie doart. 503 § 1 k.p.c.w sprzeciwie od nakazu zapłaty należy wskazać wszelkie zarzuty, okoliczności faktyczne i dowody pod rygorem utraty prawa powoływania się na nie w dalszym toku postępowania, o czym pozwana została pouczona przy doręczaniu nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym. Zatem zmiana twierdzeń pozwanej nie mogła odnieść żadnego skutku, a poza tym była gołosłowna. Nawet przesłuchiwany świadek pozwanejT. K.podał, że nowy najemca adaptował lokal pod swoją działalność, co przeczyłoby konieczności „doprowadzenia lokalu do stanu używalności” przez pozwaną. Nie ma to jednak znaczenia wobec braku zgłoszenia powództwa wzajemnego lub zarzutu potrącenia. Ponadto zeznania świadków odnoszące się do uzgodnienia zmiany warunków rozwiązania lokalu w stosunku do treści umowy były niedopuszczalne ze względu na treśćart. 76 k.c.orazart. 247 k.p.c.Pierwszy z nich wskazuje, żejeżeli strony w umowie zastrzegły, że określona czynność prawna między nimi powinna być dokonana w szczególnej formie, czynność ta dochodzi do skutku tylko przy zachowaniu zastrzeżonej formy, jednakże gdy strony zastrzegły dokonanie czynności w formie pisemnej, nie określając skutków niezachowania tej formy, poczytuje się w razie wątpliwości, że była ona zastrzeżona wyłącznie do celów dowodowych,co oznacza, iż ustne ustalenia zmiany sposobu wypowiedzenia umowy i zwrotu kaucji, bez zachowania zastrzeżonej formy pisemnej z rygorem nieważności, byłyby i tak nieważne. Z drugiego przepisu wynika ograniczenie dowodowe odnoszące się do dowodów z zeznań świadków i przesłuchania stron przeciwko lub ponad osnowę dokumentu, który może być dopuszczony, gdy nie doprowadzi to do obejścia przepisów o formie zastrzeżonej pod rygorem nieważności. W niniejszej sprawie dowód ten był niedopuszczalny i został przeprowadzony przez Sąd z naruszeniem powyższego przepisu, jednak w istocie z zeznań świadkówM. C.iT. K.wynikały zgoła odmienne okoliczności. Wskazani świadkowie nie byli wnioskowani na inne okoliczności, jednak z ich zeznań wynikało, że został sporządzony protokół zdawczo-odbiorczy określający stan lokalu i rozliczenie kaucji, jednak takiego dokumentu żadna ze stron nie zaoferowała. Wymienieni świadkowie uczestniczyli w spotkaniach stron, jednak nie byli pewni w jakiej dacie, ani czy to było spotkanie stricte rozwiązujące umowę, ani kiedy lokal został zwrócony. Obaj świadkowie mieli być obecni przy rozwiązywaniu umowy jednak wzajemnie się nie widzieli. Ostatecznie Sąd uznał, że oprócz niedopuszczalności przesłuchania świadków, o czym była mowa wyżej, który to dowód został przeprowadzony wobec braku zarzutów drugiej strony i przy przeoczeniu zapisu § 10 umowy, zeznania te okazały się nieprzydatne dla ustalenia okoliczności, na jakie świadkowie byli wnioskowani. Reasumując, tylko uzgodnienie przez strony na piśmie pokrycia z kaucji powódki skróconego wypowiedzenia byłoby podstawą jej zatrzymania przez pozwaną, jednak brak jest dokumentów na piśmie o takich uzgodnieniach. Należy wskazać, że byłoby to niekorzystne dla powódki, która za dwa miesiące wypowiedzenia, o jakie skrócono okres umowny, zapłaciłaby czynsz w wysokości 1200 zł (2x600 zł), podczas gdy pozwana zatrzymała kaucję w wysokości 2000 zł, a więc przekraczającej 3-miesięczny czynsz. Oczywiście w ramach swobody umów pozwana mogłaby uzgodnić z powódką zatrzymanie kaucji, nawet jako karę umowną, jednak pod warunkiem zgodnych oświadczeń obu stron dokonanych w formie pisemnej, czego w niniejszej sprawie zabrakło. Ewentualne ustne uzgodnienia stron, których pozwana nie udowodniła, nie miały znaczenie wobec formy zastrzeżonej pod rygorem nieważności. W umowie stron oprócz obowiązku wpłaty kaucji i jej wysokości brak jest dalszych postanowień dotyczących kaucji. O kaucji nie mówią też przepisy o dzierżawie i najmie zawarte wkodeksie cywilnym, zatem jej roli i funkcji należy poszukiwać poza przepisami regulującymi przyjęty przez strony rodzaj umowy. I tak, synonimem kaucji jest poręczenie, a według Słownika języka polskiego PWN kaucja tosuma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania,[łac.cautioto „ostrożność”], to zabezpieczenie należytego wykonania zobowiązania polegające na: złożeniu sumy pieniężnej do rąk wierzyciela. Kaucja została przewidziana wart. 6 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorówi odnosi się do lokali mieszkalnych, a jej celem jest „pokrycie należności z tytułu najmu lokalu, przysługujących wynajmującemu w dniu opróżnienia lokalu”. Taką funkcję zabezpieczającą, zwrotną, należy przypisać kaucji w niniejszej sprawie. Jeżeli zatem pozwana zgodziła się na skrócenie wypowiedzenia, a nie wykazała, by istniały po jej stronie należności w chwili opróżnienia lokalu przez dzierżawcę, to obowiązana jest zwrócić kaucję powódce. Ponieważ termin zwrotu nie został określony przez strony, należy przyjąć, że winno to nastąpić w dniu zakończenia umowy dzierżawy. Skoro pozwana obowiązana jest zwrócić kaucję z chwilą zakończenia stosunku dzierżawy, a więc w dniu 31 grudnia 2013 r., zatem od 01 stycznia 2014 r. pozostaje w opóźnieniu, za które należą się powódce odsetki ustawowe, stosownie doart. 481 k.c. Mając powyższe na względzie Sąd uwzględnił roszczenie o zwrot kaucji w całości wraz z odsetkami od dnia 01 stycznia 2014 r. (pkt I sentencji wyroku). Odsetki od dnia 30 listopada 2013 r., zadane w pozwie, nie znajdowały uzasadnienia w ustaleniach faktycznych, a więc powództwo za ten okres odsetek zostało oddalone (pkt II sentencji wyroku). Ponieważ pozwana nie wniosła powództwa wzajemnego, ani nie zgłosiła zarzutu potrącenia Sąd nie miał podstaw do badania jej spóźnionych twierdzeń o istnieniu roszczeń z tytułu przywrócenia lokalu do stanu używalności. Jednocześnie należy wskazać, że nawet gdyby powództwo wzajemne zostało wytoczone lub zarzut potrącenia zgłoszony, to w postępowaniu uproszczonym byłyby one dopuszczalne tylko o tyle, o ile podlegałyby rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym, stosownie doart. 5054§ 2 k.p.c., aprima facienie spełniałyby warunku zart. 5051k.p.c.do rozpoznania w tym postępowaniu, co nie pozbawia pozwanej dochodzenia ewentualnych roszczeń wynikających z zawartej umowy w odrębnym postępowaniu. Ponieważ pozwana przegrała spór niemal w całości (za wyjątkiem odsetek za okres miesiąca), zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty procesu stosownie doart. 98, 99 i 105 § 2 k.p.c. Wysokość kosztów procesu (pkt III sentencji wyroku) Sąd ustalił przyjmując wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 600 zł według stawki minimalnej określonej w § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, obliczonej od wartości przedmiotu sporu (od kwoty 2000 zł), koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz poniesione koszty sądowe w wysokości 30 zł, co dało łącznie 647 zł. Mając powyższe argumenty na względzie Sąd orzekł jak sentencji wyroku.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie date: '2015-06-30' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Bogusław Glinka legal_bases: - art. 98, 99 i 105 § 2 k.p.c. - art. 481 k.c. - art. 6 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów recorder: Joanna Bobrowska signature: I C 70/15 ```

153015000002021_IV_U_000869_2017_Uz_2018-09-14_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV U 869/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 września 2018r. Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący SSO Katarzyna Antoniak Protokolant st. sekr. sądowy Marta Żuk po rozpoznaniu w dniu 14 września 2018r. w Siedlcach na rozprawie odwołaniaW. O. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB. z dnia 11 października 2017 r. (Nr(...)) w sprawieW. O. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB. o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy oddala odwołanie. Sygn. akt: IV U 869/17UZASADNIENIE Decyzją z 11 października 2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB., działając na podstawieart.57 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń SpołecznychodmówiłW. O.prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że u ubezpieczonego nie stwierdzono niezdolności do pracy. Odwołanie od w/w decyzji złożyłW. O.wnosząc o jej zmianę i ustalenie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu stanowiska wskazał, że ma 60 lat i 38 lat aktywnej pracy na stanowisku tokarza. Cierpi na schorzenie kręgosłupa i kolan, a ponadto na nadciśnienie tętnicze i inne schorzenia kardiologiczne i wbrew ustaleniom organu rentowego nie jest w stanie wykonywać pracy tokarza zgodnej z jego wykształceniem i praktycznymi kwalifikacjami. Ze względu na wiek i stan zdrowia nie jest również w stanie przekwalifikować się zawodowo. Dlatego wnosi o uwzględnienie odwołania i przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odwołanie wraz z załącznikami k.2-10 akt sprawy). W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując że zaskarżona decyzja wydana została na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 20 września 2017r., która nie stwierdziła u ubezpieczonego niezdolności do pracy (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.12 akt sprawy). Sąd ustalił, co następuje: W dniu 5 czerwca 2017r. wpłynął do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wB.wniosek ubezpieczonegoW. O.o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Rozpoznając powyższy wniosek organ rentowy skierował ubezpieczonego na badanie przez lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 14 sierpnia 2017r. ustalił, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (orzeczenie lekarza orzecznika z 14 sierpnia 2017r. k.23 akt rentowych). Na skutek sprzeciwu ubezpieczonego od powyższego orzeczenia lekarza orzecznika ubezpieczony skierowany został na badanie przez komisję lekarską ZUS, która w orzeczeniu z 20 września 2017r. ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (sprzeciw ubezpieczonego od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS k.23 akt rentowych – tom dokumentacji medycznej i orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z 20 września 2017r. k.37 akt rentowych). Na podstawie powyższego orzeczenia, zaskarżoną decyzją z 11 października 2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (decyzja z 11 października 2017r. k.40 akt rentowych). Ubezpieczony ma 60 lat i wykształcenie zawodowe w zawodzie tokarz. Pracował w zawodzie tokarza w(...) Przedsiębiorstwie (...)wB.w okresie od 5 września 1999r. do 15 maja 2001r. (świadectwo pracy z 14 maja 2001r. k.8 akt rentowych), a następnie na stanowisku mechanika wZakładach (...)wM.w okresie od 1 lipca 2005r. do 28 stycznia 2016r. (świadectwo pracy z 28 stycznia 2016r. k.9 akt rentowych). W okresie od 8 lipca 2016r. do 2 lipca 2017r. ubezpieczony przebywał na świadczeniu rehabilitacyjnym (karta przebiegu zatrudnienia k.38 akt rentowych). Ubezpieczony cierpi na zmiany zwyrodnieniowe i wypukliny/przepukliny krążków międzykręgowych kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego z modelowaniem worka oponowego i korzeni nerwowych, bez cech ich ucisku i bez stenozy kanału rdzeniowego oraz bez zmian ogniskowych tego rdzenia, a ponadto na zmiany zwyrodnieniowe stawów kolanowych bez ograniczenia sprawności lokomocyjnej i podporowej kończyn. W badaniu ortopedyczno-neurologicznym przeprowadzonym na potrzeby opinii biegłych stwierdzono u ubezpieczonego niewielkie ograniczenie zakresów ruchomości odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa, próba podłoga -palce = 30 cm, bez zespołu korzeniowego i bez objawów ubytkowych korzeniowych istotnych funkcjonalnie, a ponadto stawy kolanowe o obrysach prawidłowych, bez wysięków, o ruchomości w granicach normy, o wiotkości wiązadeł krzyżowych przednich i ujemnych objawach łąkotkowych. Stwierdzono, że chód ubezpieczonego jest prawidłowy, a ogólna sprawność ruchowa ubezpieczonego w normie. Badanie MRI głowy ubezpieczonego z 2 sierpnia 2017r. wykazało niewielkie ogniska naczyniopochodne na tle mikroangiopatii w istocie białej obu półkul mózgu. Badanie neurologiczne ubezpieczonego nie wykazuje objawów ogniskowych i piramidowych, bez niedowładów kończyn i ataksji, próba Romberga jest prawidłowa. Ubezpieczony cierpi ponadto na nadciśnienie tętnicze z zajęciem serca. Przedstawione schorzenia układu ruchu oraz stan kliniczny układu krążenia ubezpieczonego stanowią przeciwwskazanie do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej w długotrwale wymuszonej pozycji kręgosłupa, wymagającej dźwigania i przenoszenia ciężkich przedmiotów, a także do pracy na wysokości i w porze nocnej oraz związanej ze stresem emocjonalnym (z uwagi na schorzenie kardiologiczne). Stopień zaawansowania przedstawionych schorzeń układu ruchu oraz stan neurologiczny ubezpieczonego nie naruszają natomiast sprawności organizmu ubezpieczonego w stopniu powodującym długotrwałą niezdolność do pracy zgodnej z kwalifikacjami ubezpieczonego oraz dotychczas wykonywanej, czyli pracy tokarza. W okresie ewentualnych zaostrzeń dolegliwości bólowo-korzeniowych ubezpieczony może być leczony i rehabilitowany w ramach czasowej niezdolności do pracy - zasiłku chorobowego (opinia biegłych z zakresu ortopedii, neurologii i kardiologii k.27-29 akt sprawy, opinia biegłego neurochirurga k.65-67 akt sprawy i opinia biegłego z zakresu medycyny pracy k.51-52 akt sprawy). Sąd zważył, co następuje: Odwołanie ubezpieczonegoW. O.podlegało oddaleniu. Zgodnie zart.57 ust.1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz.U. z 2015r., poz.748 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w czasie zatrudnienia, albo nie poźniej niż w ciągu 18 miesięcy od ustania zatrudnienia, przy czym ostatniego wymogu nie stosuje do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. W myśl art.12 ust.1, 2 i 3 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Rozstrzygnięcie o zasadności odwołania ubezpieczonego od decyzji organu rentowego odmawiającej mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wymagało ustalenia, czy u ubezpieczonego istnieje niezdolność do pracy. W tym celu Sąd zasięgnął opinii specjalistów z zakresu medycyny. Sporządzone na tę okoliczność opinie biegłych z zakresu ortopedii, neurologii i kardiologii, a następnie medycyny pracy i neurochirurgii dały podstawy do ustalenia, że ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do pracy w rozumieniu przepisów ustawy. W złożonych opiniach biegli rozpoznali u ubezpieczonego schorzenia z zakresu narządu ruchu oraz schorzenie kardiologiczne, przy czym za wiodące uznali schorzenia narządu ruchu w postaci choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego oraz choroby zwyrodnieniowej stawów kolanowych. Jednocześnie biegli stwierdzili, że stopień zaawansowania powyższych schorzeń nie jest tego rodzaju, aby naruszał sprawność organizmu ubezpieczonego w stopniu powodującym niezdolność ubezpieczonego do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami, a zatem pracy tokarza. Biegli zgodnie stwierdzili, że choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa przebiega obecnie u ubezpieczonego bez objawów korzeniowych, niedowładów kończyn i zaburzeń chodu. Schorzenie kręgosłupa oraz zmiany zwyrodnieniowe stawów kolanowych stanowią jedynie przeciwwskazanie do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej, wymagającej dźwigania i przenoszenia ciężarów i długotrwałej pozycji wymuszonej. Analizując opinie biegłych Sąd stwierdził, że opinie te są spójne i należycie uzasadnione. Biegli wydali je po zbadaniu ubezpieczonego oraz po zapoznaniu się z dokumentacją medyczna ubezpieczonego. Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawieart.47714§1 kpcodwołanie ubezpieczonego oddalił.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Siedlcach date: '2018-09-14' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - SSO Katarzyna Antoniak legal_bases: - art.57 ust.1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art.477 recorder: st. sekr. sądowy Marta Żuk signature: IV U 869/17 ```

155010000002521_V_Pa_000010_2017_Uz_2017-03-27_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktV Pa 10/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia9 marca 2017 r. Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy w składzie następującym: PrzewodniczącySSO Jacek Wilga SędziowieSSO Andrzej Marek (spr.), SSO Adrianna Mongiałło Protokolantstar. sekr. sądowy Ewa Sawiak po rozpoznaniu w dniu9 marca 2017 r.w Legnicy na rozprawie sprawy z powództwaS. H.,G. S. przeciwko(...)Spółka Akcyjna Oddział(...)wR. o przywrócenie do pracy na skutek apelacjipowodów od wyrokuSądu Rejonowego w Lubinie IV Wydziału Pracy z dnia8 listopada 2016 r. sygn. aktIV P 85/16 I oddala apelacje, II zasądza od każdego z powodów na rzecz strony pozwanej kwoty po 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. SSO Andrzej Marek SSO Jacek Wilga SSO Adrianna Mongiałło UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 8 listopada 2016 r. Sąd Rejonowy w Lubinie oddalił powództwaS. H.iG. S.o przywrócenie do pracy w związku z niezgodnym z prawem rozwiązaniem umów o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika oraz zasądził od powodów na rzecz strony pozwanej –(...)S.A. Oddział(...)wR.kwoty po 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Przedmiotem oceny Sądu I instancji była zasadność dokonanego powodom rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawieart. 52 § 1 pkt 1 i 2 k.p.z powodu ciężkiego naruszenia przez każdego z nich podstawowych obowiązków pracowniczych, polegające na popełnieniu w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnianie powoda na zajmowanym stanowisku, tj. dokonanie w dniu 2 lipca 2015 r. kradzieży z terenu(...)S.A. Oddziału(...)dwóch stalowych rur o średnicy 800 i długości 3,2 m i 2,5 m i wadze 1,890 T, czy spowodowali oni stratę w wysokości 1.389,15 zł na szkodę Oddziału(...)(tj. przestępstwa zart. 278 § 1 k.k.), potwierdzonego wyrokiem z dnia 16 lutego 2016 r. Sądu Rejonowego w Lubinie – sygn. akt II K 1704/15. Strona pozwana wskazała także, że popełnione przestępstwo skutkuje utratą zaufania pracodawcy do osób powodów oraz stanowi naruszenie przepisuart. 100 § 2 pkt 2 k.p.poprzez nieprzestrzeganie przez nich Regulaminu Pracy Oddziału(...)i ustalonego w nim porządku pracy, naruszenie przepisuart. 100 § 2 pkt 4 k.p.poprzez brak dbałości o dobro zakładu pracy i ochrony jego mienia wskutek dokonanej kradzieży mienia należącego do pracodawcy, tym samym naruszenie § 12 pkt 2 i 6 Regulaminu pracy O/ZG, naruszenie przepisuart. 100 § 2 pkt 6 k.p.poprzez nieprzestrzeganie zasad współżycia społecznego wskutek popełnienia czynu nagannego społecznie, kwalifikowanego jako przestępstwo zart. 278 § 1 k.k.Sąd Rejonowy, po przeprowadzeniu postępowania dowodowego w sprawie, uznał, że materiał dowodowy zebrany w sprawie o sygn. akt II K 1704/15 i w sprawie o sygn. akt II K 1663/15 pozwolił na ustalenie oczywistej winy powodów i niewątpliwych okoliczności popełnienia przez nich przestępstwa. Zdaniem Sądu I instancji, zaprzeczanie przez powodów w niniejszym postępowaniu dokonaniu przestępstwa stanowiącego przyczynę rozwiązania z nimi umów o pracę bez wypowiedzenia stanowiło jedynie nieudolną próbę uniknięcia przez nich negatywnych konsekwencji pracowniczych wyciągniętych przez pracodawcę wobec faktu dokonania przez powodów kradzieży mienia pracodawcy. Sąd ten za niewiarygodną uznał argumentację powodów, że ich przyznanie się do zarzucanego przestępstwa kradzieży było podyktowane jedynie swoistym pragmatyzmem, pozwalającym im na zaoszczędzenie kosztów obrony i zachowanie niekaralności wobec warunkowego umorzenia postępowania karnego. Zdaniem Sądu Rejonowego, osoba niewinna dąży do wykazania swojej niewinności, zaś przyznanie się do kradzieży mienia pracodawcy naraża pracownika na utratę dobrego imienia, utratę zaufania pracodawcy i naraża go na ujemne konsekwencje pracownicze. Stąd też argumentacja powodów co do przyczyn przyznana się do zarzucanego im czynu jest nie tylko nielogiczna, ale i sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego. Wskazując na powyższe, Sąd Rejonowy uznał, że powodowie popełnili w trakcie trwania umowy o pracę oczywiste przestępstwo kradzieży mienia pracodawcy, które powoduje utratę do nich zaufania przez pracodawcę i stanowi ponadto ciężkie naruszenie przez nich podstawowych obowiązków pracowniczych, co uzasadnia rozwiązanie z powodami umów o pracę bez wypowiedzenia na podstawieart. 52 § 1 pkt 1 i 2 k.p.Sąd I instancji badał także zachowanie przez pracodawcę terminu do złożenia powodom oświadczeń o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, zgodnie zart. 52 § 2 k.p.i uznał, że strona pozwana termin ten w stosunku do powodaG. S.zachowała, a w stosunku do powodaS. H.–naruszyła w niewielkim jedynie stopniu. Sąd I instancji nie podzielił przy tym argumentów powodów, że termin do rozwiązania z nimi umów o pracę w trybieart. 52 k.p.rozpoczął się dla pracodawcy w dniu 2 lipca 2015 r., a więc w dniu, w którym strona pozwana dowiedziała się o dokonanym przestępstwie kradzieży mienia na swoją szkodę. Sąd Rejonowy wskazał, że wprawdzie pozwany pracodawca w dniu 2 lipca 2015 r. powziął wiadomość o popełnionym przestępstwie kradzieży jej mienia, jednakże nie posiadał wiarygodnych informacji o pracownikach uczestniczących w kradzieży. A jak przyjmuje się w doktrynie i orzecznictwie, termin do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia rozpoczyna się dopiero od chwili, w której pracodawca uzyskał w dostatecznym stopniu wiarygodne informacje uzasadniające jego przekonanie, że pracownik dopuścił się czynu nagannego w stopniu usprawiedliwiającym natychmiastowe rozwiązane umowy o pracę. Przyjmuje się nadto, że przestępstwo jest oczywiste, jeżeli na podstawie dostępnych pracodawcy informacji nie ma żadnych uzasadnionych wątpliwości, że pracownik jest sprawcą lub współsprawcą przestępstwa. Oczywistość przestępstwa musi nastąpić zatem w sensie przedmiotowym, jak i podmiotowym, co do sprawcy lub sprawców przestępstwa. Mając powyższe na uwadze, Sąd Rejonowy uznał, że początkiem biegu 1-miesiecznego terminu przewidzianego wart. 52 § 2 k.p.w okolicznościach niniejszej sprawy powinna być chwila uprawomocnienia się wyroku Sądu Rejonowego w Lubinie z dnia 16 lutego 2016 r. w sprawie o sygn. akt II K 1704/15 warunkowo umarzającego postępowanie karne. Dopiero wówczas dla pozwanego pracodawcy stało się oczywiste, że jego pracownicy: powodowie orazI. B.dokonali kradzieży dwóch rur stalowych w dniu 2 lipca 2015 r. Termin ten jednak należało liczyć osobno w stosunku do każdego z powodów. I tak, w przypadku powodaG. S., wyrok sądu karnego uprawomocnił się w dniu 16 marca 2016 r., a oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia zostało doręczone temu powodowi w dniu 25 marca 2016 r., a więc z zachowaniem terminu wynikającego zart. 52 § 2 k.p.Termin ten natomiast w stosunku do powodaS. H.został przez pracodawcę przekroczony o 3 dni. Wyrok bowiem sądu karnego w stosunku od tego powoda uprawomocnił się w dniu 26 lutego 2016 r., a oświadczenie o dyscyplinarnym zwolnieniu z pracy – doręczone mu zostało w dniu 29 marca 2016 r. W ocenie Sądu I instancji jednak, w związku z tym, że rozwiązanie z tym powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia było uzasadnione, przekroczenie ww. terminu przez pracodawcę było nieznaczne, a uwzględnienie powództwa tego pracownika stało w sprzeczności zart. 8 k.p., z uwagi na to, iż dopuścił się on szczególnie rażąco nagannego czynu względem strony pozwanej, jego powództwo podlegało oddaleniu. Wyrok powyższy w całości apelacją zaskarżył powódS. H., który zarzucił naruszenie:art. 52 § 1 pkt 1 i 2 k.p.,art. 52 § 2 k.p.,art. 52 § 3 k.p.iart. 8 k.p.w zw. zart. 52 § 2 k.p.Twierdził, że pozwany pracodawca wiarygodne informacje co do naruszenia przez niego w sposób ciężki podstawowych obowiązków pracowniczych powziął znacznie wcześniej niż przed uprawomocnieniem się wyroku sądu karnego, gdyż już w momencie doręczenia mu zawiadomienia prokuratorskiego o przekazaniu sprawy do sądu w celu wydania wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne, co prowadzi do konkluzji, że naruszenie terminu zart. 52 § 2 k.p.przez pracodawcę było nie kilkudniowe –jak uznał Sąd Rejonowy – ale kilkumiesięczne. Zdaniem apelującego, termin zart. 52 § 2 k.p.może być –w konkretnym przypadku – albo zachowany albo naruszony; w tym sensie jakiekolwiek przekroczenie terminu, choćby było nieznaczne, nie może być kwalifikowane jako „czynność sprzeczna z zasadami współżycia społecznego”. Skarżący zarzucił, że nie można mu w żaden sposób postawić zarzutu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, wyniki postępowania nie wykazały tych okoliczności, a pozwany nie utracił do niego zaufania, o czym mają świadczyć stosowne premie uznaniowe i opinia o powodzie jego przełożonego, a także niepopełnienie przez powoda przestępstwa uniemożliwiającego jego zatrudnianie na dotychczasowym stanowisku. Zdaniem powoda, pozwany pracodawca dokonał też nieprawidłowej konsultacji związkowej, gdyż pomiędzy informacją przekazaną związkowi zawodowemu, broniącemu powoda, a oświadczeniem pozwanego o rozwiązaniu umowy o pracę istnieją zasadnicze różnice. S. H.zarzucił też obrazęart. 233 § 1 k.p.c.i dokonanie przez Sąd Rejonowy dowolnej oceny dowodów, a w szczególności niedokonanie oceny dokumentu urzędowego w postaci wniosku (zawiadomienia prokuratorskiego) o warunkowe umorzenie postępowania karnego, z którego to dokumentu wynikało, że pozwany pracodawca już na początku stycznia 2016 r. musiał uzyskać wiarygodne o dopuszczeniu się przez powoda ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Apelujący zakwestionował też decyzje Sądu I instancji odnośnie oddalenia dowodu z zeznań ówczesnego dyrektora strony pozwanejA. K.zawnioskowanego m.in. na okoliczność ustalenia terminu (chwili) powzięcia przez pozwaną wiedzy i informacji w zakresie dopuszczenia się przez powoda ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, jak i oddalenia wniosków dowodowych z dokumentów w postaci: opinii o powodzie wydanej przez sztygara oddziałowego z dnia 17 marca 2016 r. oraz potwierdzeń wypłaty wynagrodzenia, tzw. fiszek za okres 1 listopada 2015 r. do 15 stycznia 2016 r. zawnioskowanych na okoliczność wykazania, że pozwany nie utracił do niego zaufania wskazywanego w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę, twierdząc, że na skutek tych decyzji Sądu pozbawiono go tzw. „prawa do dowodów”. Dodał nadto, iż Sąd nie wskazał w uzasadnieniu wyroku, z jakich powodów wnioski powyższe oddalił, czym naruszył dodatkowoart. 328 § 2 k.p.Skarżący zarzucił też błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegający na błędnym założeniu, że pozwany pracodawca uzyskał wiarygodną wiedzę w zakresie popełnienia przez powodów zarzucanych im czynów dopiero w momencie uprawomocnienia się wyroku karnego (warunkowo umarzającego postępowanie, w sprawie o sygn. akt II 1704/16) –wobecS. H.w dniu 26 lutego 2016 r.– w sytuacji, gdy pozwany pracodawca taką wiarygodną wiedzę uzyskał znacznie wcześniej –najpóźniej w wyniku doręczenia mu zawiadomienia prokuratorskiego o przekazaniu sprawy do sądu w celu wydania wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne. Wskazując na powyższe, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie jego powództwa w całości oraz zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego. Apelację od ww. wyroku wywiódł również powódG. S.. Zarzucił on: 1 naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na jego wynik, tj.art. 235 k.p.c.orazart. 244 i nast. k.p.c., poprzez dokonanie ustaleń faktycznych w oparciu o „akta Sądu Rejonowego w Lubinie o sygn. akt II K 1663/15" oraz „akta Sądu Rejonowego w Lubinie o sygn. akt II K 1704/15”, mimo że procedura cywilna nie zna dowodu „z akt innej sprawy” i w świetleart. 244 k.p.c., bez naruszenia wynikającej zart. 235 k.p.c.zasady bezpośredniości, możliwe jest jedynie przeprowadzenie dowodu z konkretnego, precyzyjnie wskazanego dokumentu znajdującego się w aktach innego postępowania, a niedopuszczenie dowodu z konkretnego dokumentu i następnie oparcie rozstrzygnięcia na dowodzie „z akt innej sprawy” uniemożliwia stronie odniesienie się do treści konkretnego dokumentu, który ma być podstawą rozstrzygnięcia; 2 sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, poprzez przyjęcie, że powódG. S.wraz z innymi osobami dokonał kradzieży dwóch rur stalowych stanowiących własność pozwanej, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w żadnym wypadku nie pozwalał na dokonanie takich ustaleń; 3 naruszenie prawa materialnego, tj.art. 52 k.p., - poprzez błędną wykładnię tego przepisu polegającą na przyjęciu, iż miesięczny termin do złożenia oświadczenia, o którym mowa w tym przepisie„rozpoczyna się od chwili, gdy dla pozwanego pracodawcy stało się oczywiste, że powodowie dokonali przestępstwa kradzieży mienia pracodawcy",przez co należy rozumieć sytuację, w której pracodawca„nie ma żadnych wątpliwości''co do sprawstwa pracownika, podczas gdy prawidłową jest wykładnia, zgodnie z którą termin określony wart. 52 § 2 k.p.należy liczyć od „uzyskania w dostatecznym stopniu wiarygodnej informacji” oraz - poprzez błędną wykładnię tego przepisu polegającą na przyjęciu, że pracodawca nie jest zobowiązany do niezwłocznego podjęcia i sprawnego przeprowadzenia wewnętrznego postępowania sprawdzającego po powzięciu wiadomości o zdarzeniu uzasadniającym rozwiązanie urnowy z pracownikiem w trybieart. 52 k.p., a termin ten nie rozpoczyna biegu bądź też bieg tego terminu zostaje wstrzymany do czasu zakończenia postępowania sądowego (i to w dodatku prawomocnego), podczas gdy prawidłową jest wykładnia, zgodnie z którą bezczynność pracodawcy i oczekiwanie na sądowe zweryfikowanie winy pracownika nie wstrzymuje biegu terminu określonego wart. 52 § 2 k.p., ani też nie powoduje odroczenia początku biegu tego terminu. Podnosząc powyższe, skarżącyG. S.wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie jego powództwa oraz zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu za obie instancje wg norm przepisanych. Strona pozwana w odpowiedziach na apelacje wniosła o ich oddalenie oraz o zasądzenie na jej rzecz od każdego z powodów kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacje były niezasadne. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy oraz dokonał prawidłowej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów i wydał niewadliwe orzeczenie co do istoty sprawy, a apelacje powodów nie dostarczyły żadnych argumentów, które by to rozstrzygnięcie podważały. Jedną z grup zarzutów skierowanych przeciwko rozstrzygnięciu Sądu Rejonowego były zarzuty natury procesowej –tj. popełnienia przez ten Sąd uchybień przepisom postępowania, polegających m.in. na dopuszczeniu dowodu „z akt sprawy karnej” zamiast z konkretnych dokumentów z tych akt oraz niesłusznym oddaleniu wniosków dowodowych i pozbawieniu przez to strony „prawa do dowodów”, jak i nie odniesienia się w uzasadnieniu wyroku do przyczyn takiej decyzji. Faktycznie, Sąd Rejonowy na rozprawie w dniu 17 maja 2016 r. dopuścił dowód „z akt sprawy o sygn. II K 1704/15”, tj. z akt dotyczących postępowania karnego prowadzonego przeciwko powodomS. H.iG. S.oraz dodatkowo przeciwkoI. B.. W ogóle natomiast Sąd I instancji nie dopuścił dowodu z akt drugiej sprawy karnej, czy też poprawnie – z dokumentów z akt tej sprawy (tj. sprawy o sygn. II K 1663/15 prowadzonej przeciwkoD. R.). Mimo powyższego, żaden z powodów, a w szczególności żaden z pełnomocników powodów, czy to na rozprawie w dniu 17 maja 2016 r., czy też na następnym posiedzeniu, nie wniósł zastrzeżeń do powyższych decyzji Sądu. Przepisart. 162 k.p.c.stanowi natomiast wyraźnie, że strony mogą w toku posiedzenia, a jeżeli nie były obecne, na najbliższym posiedzeniu zwrócić uwagę sądu na uchybienia przepisom postępowania, wnosząc o wpisanie zastrzeżenia do protokołu. Stronie, która zastrzeżenia nie zgłosiła, nie przysługuje prawo powoływania się na takie uchybienia w dalszym toku postępowania (a więc przed sądem II instancji np. w apelacji oraz w postępowaniu kasacyjnym), chyba że chodzi o przepisy postępowania, których naruszenie sąd powinien wziąć pod rozwagę z urzędu, albo że strona uprawdopodobni, iż nie zgłosiła zastrzeżeń bez swojej winy. Sąd Najwyższy uznał, że zachowanie uprawnienia do powoływania się na uchybienia przepisom postępowania, z wyjątkiem przewidzianym wart. 162 zd. 2 k.p.c.wymaga – poza dochowaniem terminu zgłoszenia zastrzeżenia – wskazania spostrzeżonego przez stronę uchybienia z wyczerpującym przytoczeniem naruszonych przepisów postępowania wraz z wnioskiem o wpisanie tak sformułowanego zastrzeżenia do protokołu. Niewpisanie zastrzeżenia do protokołu powoduje utratę podnoszonych zarzutów (por. wyroki SN: z dnia 10 sierpnia 2006 r., V CSK 237/06, Legalis nr 78846; z dnia 21 marca 2014 r., II UK 365/13, Legalis nr 994569; uzasadnienie wyroku SN z dnia 27 listopada 2013 r., V CSK 544/12, Legalis nr 830542). Jak wynika zatem z powyższego, aby móc skutecznie w postępowaniu apelacyjnym podnieść zarzut uchybień procesowych, należy uprzednio przed Sądem I instancji powołać się na naruszenia przepisów postępowania w sposób konkretny, ze wskazaniem naruszonych przepisów. Warunku tego nie spełnia ogólne stwierdzenie, że składane są zastrzeżenia. Tymczasem, w rozpoznawanej sprawie, żaden z powodów, ani żaden z ich pełnomocników, nie wniósł zastrzeżeń do protokołu na czynność Sądu dopuszczenia dowodu „z akt sprawy o sygn. II K 1704/15”. W odniesieniu zaś do postanowień tego Sądu oddalających wnioski dowodowe powodów o dopuszczenie dowodu z opinii o powodzieS. H.wydanej przez jego przełożonego, jak i z dokumentów w postaci fiszek wypłatowych tego powoda oraz z zeznań świadkaA. K., pełnomocnicy powodów co prawda formalnie wnieśli zastrzeżenia do protokołu rozprawy, jednakże w żaden sposób zastrzeżeń tych nie uzasadnili, a na pewno nie wskazali przepisów procedury cywilnej, których naruszenia miał się dopuścić Sąd Rejonowy. Skoro zatem wniesione przez powodów zastrzeżenia charakteryzował wysoki stopień ogólności (pełnomocnicy w zasadzie ograniczyli się do stwierdzenia, że wnoszą zastrzeżenia) nie sposób uznać, że spełnione zostały wymogi zart. 162 k.p.c., a tym samym – za skuteczne nie można uznać podniesionych w apelacjach zarzutów naruszenia przepisów postępowania. Wskazać przy tym należy, iż pomimo niedopuszczenia przez Sąd Rejonowy dokumentów z akt sprawy karnej prowadzonej przeciwkoD. R.pod sygn. II K 1663/15, okoliczność ta nie miała wpływu na treść rozstrzygnięcia. Wszystkie bowiem niezbędne do poczynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie dokumenty, w tym przede wszystkim kopie protokołów składanych przez oskarżonegoD. R.wyjaśnień, zawierały akta sprawy, z których dowód Sąd Rejonowy dopuścił, tj. akta o sygn. II K 1704/15. Z wyjaśnień natomiast tego oskarżonego –pracownika firmy zewnętrznej wynikało w sposób niebudzący wątpliwości, że w porozumieniu z powodami w dniu 2 lipca 2015 r. wywiózł on z terenu Oddziału(...)wR.dwie stalowe rury, sprzedał je na złomowisku i po powrocie ceną uzyskaną ze sprzedaży podzielił się z powodami. Dlatego też, mając na uwadze ww. wyjaśnieniaD. R.– wprost obciążające powodów, jak i pozostały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym m.in. okoliczność przyznania się przez powodów do popełnienia kradzieży oraz okoliczność warunkowego umorzenia wobec nich postępowania karnego, które Sąd I instancji ocenił prawidłowo, bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, Sąd Okręgowy uznał, iż zarzut ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych przez powodów był uzasadniony. Pozwany pracodawca miał w takiej sytuacji prawo zastosować do rozwiązania z powodami umów o pracę tryb określony wart. 52 k.p. Ww. przepis w § 2 dla skuteczności oświadczenia pracodawcy o rozwiązaniu z pracownikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia wymaga zachowania 1 –miesięcznego terminu liczonego od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że w tym przypadku pracodawca ma uzyskać w dostatecznym stopniu wiarygodne informacje uzasadniające jego przekonanie, że pracownik dopuścił się czynu nagannego w stopniu usprawiedliwiającym natychmiastowe rozwiązanie z nim umowy o pracę. W sytuacji, gdy pracodawca zarzuca pracownikowi popełnienie przestępstwa, które uniemożliwia dalsze jego zatrudnianie na zajmowanym stanowisku, a przestępstwo jest oczywiste, do zasadnego postawienia pracownikowi tego zarzutu nie wystarcza wiedza pracodawcy o tym, że przestępstwo zostało popełnione na jego szkodę, lecz konieczna jest też wiedza co do osoby sprawcy. Oczywistość przestępstwa musi zatem nastąpić tak w sensie przedmiotowym, jak i podmiotowym – co do sprawcy przestępstwa. W rozpoznawanej sprawie pomiędzy stronami istniał spór co do tego, od kiedy należy liczyć miesięczny termin na złożenie przez pozwanego pracodawcę powodom oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy w trybie natychmiastowym. Powodowie twierdzili początkowo, że bieg tego terminu należy liczyć od dnia zaistnienia przestępstwa, tj. od dnia 2 lipca 2015 r., później – że od dnia doręczenia stronie pozwanej wniosku prokuratora o warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec powodów, co miało miejsce w styczniu 2016 r. Sąd Rejonowy przyjął jednak, że termin ten liczyć należy od dnia uprawomocnienia się wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne wobec każdego z powodów. Ww. ustalenie i przemawiającą za nim argumentację Sądu I instancji Sąd Okręgowy w pełni podziela. Wobec faktu, iż powodowie początkowo nie przyznawali się do popełnienia przestępstwa kradzieży, a później zmienili treść swoich wyjaśnień i nie było też żadnej pewności, że w toku postępowania przed sądem znów nie zmienią wyjaśnień ani pewności, że zapadnie wobec nich wyrok warunkowo umarzający postępowanie –zgodny z wnioskiem prokuratora, Sądu Okręgowego nie dziwi postępowanie pracodawcy –który co prawda w toku postępowania przygotowawczego przekazywał organom ścigania wymagane przez nich informacje, w tym informacje dotyczące osób, które pracowały na zmianie w czasie dokonania kradzieży– polegające na oczekiwaniu na efekty prokuratorskiego śledztwa i dalej –na wynik postępowania sądowego. Ani bowiem w momencie popełnienia czynu, ani w momencie skierowania do sądu wniosku o warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec powodów, pracodawca nie miał dostatecznej i wystarczającej wiedzy o tym, że to powodowie popełnili przestępstwo na jego szkodę, jak i żadnej pewności że za chwilę znów nie zmienią swoich wyjaśnień w tym przedmiocie. Ryzyko takie było wielce prawdopodobne, w szczególności jeśli się weźmie pod uwagę aktualne zachowanie powodów znów nieprzyznających się do popełnienia kradzieży w dniu 2 lipca 2015 r. Nie było przy tym tak, że pracodawca w niniejszej sprawie całkowicie zaniechał czynności wyjaśniających. Przeciwnie – próbował wyjaśnić zaistniałą sytuację, jednakże w momencie, gdy powodowie kategorycznie zaprzeczyli, aby mieli brać udział w przestępczym procederze, zdał się na działania organów ścigania, co było o tyle rozsądne, że powodowie zmieniali swoje wyjaśnienia i w zasadzie do momentu uprawomocnienia się wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne nie mogło być pewności co do ich sprawstwa i winy. Trudno zatem w takich okolicznościach zarzucać pracodawcy nieracjonalność, nielogiczność czy niezgodność z przepisami postępowania polegającego na wstrzymaniu się z decyzją o rozwiązaniu z powodami umów o pracę bez wypowiedzenia do czasu uprawomocnienia się wyroku karnego, nawet jeśli miał to być wyrok warunkowo umarzający postępowanie karne. Samo przy tym przesłanie wniosku o warunkowe umorzenie postępowania karnego, w sytuacji kiedy powodowie zmieniali treść swoich wyjaśnień, zdaniem tut. Sądu, wcale nie dawało pewności, że sprawa zakończy się faktycznie warunkowym umorzeniem postępowania. Skoro powodowie w toku postępowania przygotowawczego zmienili wyjaśnienia, równie dobrze mogli to uczynić po raz kolejny przed sądem karnym. Na uwagę nie zasługują przy tym wywody apelacji, że to pracodawca powinien przeprowadzić wyczerpujące postępowanie wyjaśniające i ustalić rzeczywistych sprawców kradzieży, nie czekając na rozstrzygnięcie sprawy karnej. Skarżący, dla uzasadnienia powyższego zarzutu, powołali się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2013 r. (I PK 216/12). W ocenie tut. Sądu, ww. argumentacja nie jest jednak trafna –nie przystaje bowiem do okoliczności niniejszej sprawy. Przywołany wyrok Sądu Najwyższego wydany bowiem został w zupełnie innym stanie faktycznym niż występujący w niniejszej sprawie. W sprawie I PK 216/12 pracodawca miał bowiem dostateczne dane, by w drodze wewnętrznego postępowania wyjaśniającego ustalić pracowników, którzy zorganizowali i pokierowali nielegalnym strajkiem, a więc naruszyli podstawowe obowiązki pracownicze w sposób ciężki uzasadniający ich dyscyplinarne zwolnienie. Takich danych natomiast – wobec zmienności zeznań powodów – w niniejszej sprawie nie miała strona pozwana. Dlatego też nie można w taki prosty i bezrefleksyjny sposób odnosić poglądów sformułowanych w wyżej wymienionym wyroku Sądu Najwyższego do każdej sprawy, w której doszło do ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, a w szczególności do popełnienia czynu zabronionego. Należy bowiem każdorazowo uwzględniać okoliczności konkretnej sprawy. Sam przepisart. 52 § 1 pkt 2 k.p., wskazując jako podstawę dyscyplinarnego trybu rozwiązania stosunku pracy, fakt popełnienia przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnianie tego pracownika na zajmowanym stanowisku, wskazuje, aby przestępstwo to zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem albo było oczywiste. W niniejszej sprawie nie było stwierdzenia przestępstwa prawomocnym wyrokiem. Natomiast oczywistość przestępstwa musiała nastąpić zarówno w sensie przedmiotowym, jak i podmiotowym – a więc co do sprawcy / sprawców przestępstwa. Powyższa podmiotowa przesłanka świadcząca o „oczywistości” przestępstwa – zdaniem tut. Sądu – ziściła się dopiero w chwili uprawomocnienia się orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania karnego wobec każdego z powodów. I od tej chwili liczyć należało –co też prawidłowo uczynił Sąd Rejonowy– bieg miesięcznego terminu do złożenia przez pracodawcę powodom oświadczenia o rozwiązaniu z każdym z nich umowy o pracę bez wypowiedzenia (art. 52 § 2 k.p.). W stosunku do powodaG. S.pozwany pracodawca termin powyższy zachował, zaś w stosunku do powodaS. H.– uchybił temu terminowi o 3 dni. Wyrok sądu karnego bowiem w stosunku do tego ostatniego powoda uprawomocnił się w dniu 26 lutego 2016 r., a oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę w trybieart. 52 k.p.zostało mu doręczone w dniu 29 marca 2016 r. Nie mniej jednak –jak słusznie zauważył Sąd I instancji– okoliczność, że strona pozwana przekroczyła ww. termin, przy czym przekroczenie to było niewielkie, nie oznacza, że zasadne jest roszczenie powoda, co do którego uzasadnione były przyczyny dyscyplinarnego zwolnienia z pracy, dotyczące przywrócenia go do pracy. Jak wskazał bowiem Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 grudnia 2014 r. (I PK 113/14, MoPr 2016 nr 9, str. 450) – jeżeli rozwiązanie umowy o pracę było uzasadnione, ale nastąpiło z nieznacznym naruszeniem terminu zart. 52 § 2 k.p., sąd może oddalić roszczenie o przywrócenie do pracy lub odszkodowanie, jeżeli stałoby to w sprzeczności zart. 8 k.p.W takim przypadku sąd powinien uzasadnić, dlaczego przekroczenie terminu uznano za nieznaczne oraz z jakich przyczyn uwzględnienie powództwa pozostawałoby w sprzeczności zart. 8 k.p.Sąd Rejonowy ww. warunkom sprostał. Podał, że nieznaczność przekroczenia terminu wynika z faktu, iż przekroczenie to dotyczyło zaledwie 3 dni oraz że nie bez wpływu na to przekroczenie miało też zachowanie samego powoda, który po prawomocnym wyroku karnym w rozmowie z pracodawcą w dalszym ciągu nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, a następnie był niezdolny do pracy. Do tego doszedł jeszcze okres okołoświąteczny, co sprawiło, że pracodawca nie mogąc wręczyć powodowi pisma rozwiązującego z nim umowę o pracę bez wypowiedzenia osobiście, wysłał je pocztą. W ocenie Sądu Rejonowego, którą to ocenę tut. Sąd w pełni podziela, uwzględnienie powództwaS. H.o przywrócenie do pracy z powodu naruszenia przez pracodawcę w sposób nieznaczny terminu zart. 52 § 2 k.p.w sytuacji, gdy powód ten popełnił przestępstwo kradzieży na szkodę pracodawcy, pozostaje w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, o których stanowiart. 8 k.p.i –zdaniem tut. Sądu– tak naganne postępowanie powoda nie może korzystać z ochrony prawnej. Na marginesie tylko dodać wypada, abstrahując przy tym od kwestii charakteru prawnego wyroku karnego warunkowo umarzającego postępowanie karne, że z samej treściart. 66 k.k.wynika wprost, iż aby zastosować tę instytucję musi być przesądzone sprawstwo i wina sprawy (choć przepis mówi tu o winie nieznacznej). A zatem, wyrok, który zapadł w stosunku do powodów, w powiązaniu z pozostałym materiałem dowodowym sprawy –w szczególności z dokumentami z akt sprawy karnej o sygn. II K 1704/15, utwierdza tut. Sąd w przekonaniu, że ustalenia Sądu Rejonowego co do faktu popełnienia przez powodów przestępstwa kradzieży w dniu 2 lipca 2015 r. i oceny tego zachowania jako szczególnie nagannego, są prawidłowe, a twierdzenia powodów –nieprzyznających się do sprawstwa po prawomocnym umorzeniu wobec nich postępowania karnego– próbujących wyjaśnić przyczyny poprzedniego przyznania się do winy –nielogiczne i sprzeczne z doświadczeniem życiowym. Mając zatem na uwadze powyższe rozważania, Sąd Okręgowy uznał, iż wyrok Sądu I instancji nie jest obarczony żadną wadą –tak o charakterze procesowym, jak i materialnym, a apelacje powodów nie zawierały takich argumentów, które w sposób uzasadniony rozstrzygnięcie tego Sądu by podważyły. Dlatego też, w oparciu oart. 385 k.p.c., podlegały oddaleniu. O kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym Sąd II instancji procedował w oparciu oart. 98 § 1 i 3 k.p.c.w zw. z§ 9 ust. 1 pkt 1w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 z późn. zm.). SSO Andrzej Marek SSO Jacek Wilga SSO Adrianna Mongiałło

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Legnicy date: '2017-03-09' department_name: V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Jacek Wilga - Andrzej Marek - Adrianna Mongiałło legal_bases: - art. 52 § 1 pkt 1 i 2 k.p. - art. 278 § 1 k.k. - art. 244 i nast. k.p.c. recorder: star. sekr. sądowy Ewa Sawiak signature: V Pa 10/17 ```

154510000003521_VII_U_003760_2019_Uz_2022-12-20_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VII U 3760/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 grudnia 2022r. Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anna Bańcerowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 listopada 2022r. w Warszawie sprawyA. C. (1) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW. o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy na skutek odwołaniaA. C. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW. z dnia 17 maja 2019 roku, znak:(...) oddala odwołanie. sędzia Agnieszka Stachurska UZASADNIENIE A. C. (1)w dniu 26 czerwca 2019r. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.z dnia 17 maja 2019r., znak:(...)odmawiającej przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, wnosząc o jej zmianę. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona opisała przebieg wypadku, jakiemu uległa w dniu 2 sierpnia 2017 roku oraz przebieg postępowania przed organem rentowym. Ustosunkowując się do stanowiska, jakie organ rentowy zajął w sprawie, zarzuciła że jest ono nieprawidłowe i oparte na błędnej diagnozie jej stanu zdrowia. Wskazała, że w trakcie postępowania dotyczącego jej wniosku o przyznanie renty, ZUS nie przeprowadził dodatkowego badania, a oparł się tylko na opinii konsultanta ortopedy z dnia 22 lutego 2019r. Ponadto, wątpliwości budzi fakt, że orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 27 lutego 2019r. zostało wydane bezpośrednio po złożeniu wniosku o rentę, podczas gdy wszystkie poprzednie orzeczenia potwierdzały niezdolność ubezpieczonej do pracy. Również w dniu 18 kwietnia 2019r. lekarzA. S. (1)w orzeczeniu lekarskim nr(...)stwierdziła, że wobec istnienia przeciwwskazań zdrowotnych, ubezpieczona jest niezdolna do wykonywania/podjęcia pracy jako instruktor ds. tańca i choreografii, pomimo wydanego w dniu 2 maja 2019r. orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS, stwierdzającego brak takiej niezdolności. W dalszej części ubezpieczona podkreśliła, że ze względu na ból pojawiający się, gdy znajduje się w pozycji stojącej lub siedzącej, jest niezdolna do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Możliwość poruszania się została ograniczona w znacznym zakresie. W trakcie chodzenia noga robi ciężka, pojawia się ciągnący, kłujący ból. Mimo odpoczynku nie następuje regeneracja nogi. W takiej sytuacji ubezpieczona nie wyobraża sobie w jaki sposób mogłaby wykonywać jakąkolwiek pracę (odwołanie z 19 czerwca 2019r., k. 4-5 a.s.). W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.wniósł o oddalenie odwołania na podstawieart.47714§ 1 k.p.c., a uzasadniając swe stanowisko wskazał, że w dniu 18 stycznia 2019r.A. C. (1)złożyła wniosek o ustalenie uprawnień do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, jakiemu uległa w dniu 2 sierpnia 2017r. W toku postępowania lekarz orzecznik orzeczeniem z dnia 10 kwietnia 2019r. ustalił, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. W związku ze zgłoszeniem zarzutu wadliwości orzeczenia sprawę przekazano do rozpatrzenia do komisji lekarskiej ZUS, która w oparciu o dokumentację lekarską orzeczeniem z dnia 7 maja 2019r. również ustaliła, że u ubezpieczonej brak jest niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Wobec powyższego organ rentowy decyzją z dnia 17 maja 2019r. odmówił ubezpieczonej prawo do roszczonego świadczenia (odpowiedź na odwołanie z 11 lipca 2019r., k. 7 a.s.). Sąd ustalił następujący stan faktyczny: A. C. (1)z zawodu jest pedagogiem i instruktorem tańca i choreografii. Przez ponad dwadzieścia trzy lata pracowała jako instruktor tańca i choreografii. W dniu 2 sierpnia 2017r. podczas wykonywania ćwiczeń z piłką - zabawy z dziećmi wykonała gwałtowny siad płotkarski (,,szpagat do przodu”). W szpitalnym oddziale ratunkowym stwierdzono uraz ścięgien mięśni tylnej grupy uda z naderwaniem i podejrzenie złamania podgłowowego szyjki kości udowej. Zalecono pilne badanie KT i ustalono termin kontroli na dzień 3 sierpnia 2017r. W czasie kontroli stwierdzono cechy całkowitego uszkodzenia z retrakcją przyczepu bliższego ścięgna mięśnia dwugłowego i półścięgnistego. W okolicy guza kulszowego opisano krwiak o wymiarach 35 mm na 39 mm na 22 mm i ścięgna mięśnia półbłoniastego z cechami obrzęku.A. C. (1)była hospitalizowana od 3 sierpnia do 9 sierpnia 2017r. Zastosowano leczenie zachowawcze. Wykonano badanie USG uda prawego, które potwierdziło obecność krwiaka i retrakcję na 34 mm. MR z 4 sierpnia 2017r. wykazało oderwanie wspólnego ścięgna mięśnia dwugłowego i półścięgnistego od guza kulszowego, kikut widoczny w odległości 8 mm od guza kulszowego, uszkodzenia ścięgna mięśnia półbłoniastego i pośladkowego wielkiego i panewkę protruzyjną ze zmianami zwyrodnieniowymi. Ubezpieczona kontynuowała leczenie w poradni ortopedycznej i leczenie rehabilitacyjne. Korzystała też z leczenia sanatoryjnego. Lekarz medycyny pracy w orzeczeniu z dnia 12 kwietnia 2019r. stwierdził niezdolność ubezpieczonej do pracy na stanowisku instruktor ds. tańca i choreografii. Pracodawca, u którego ubezpieczona pracowała w dacie wypadku, starał się więc pomóc ubezpieczonej i dać zatrudnienie na innym stanowisku - biurowym. Lekarz medycyny pracy nie wydał jednak zaświadczenia pozwalającego na wykonywanie pracy w takim charakterze. Ubezpieczona z dniem 26 września 2019r. zakończyła więc stosunek pracy. Od tego czasu nie była nigdzie zatrudniona. Od chwili wypadku nie kieruje samochodem, a zatem, aby dojechać do pracy musiałby korzystać z komunikacji miejskiej, tymczasem do przystanku autobusowego od miejsca jej zamieszkania jest około 500 metrów. Ubezpieczona ma natomiast problem z chodzeniem. Porusza się po domu na krótkich dystansach, często odpoczywa. Poza domem korzysta z kul. W czynnościach życia codziennego pomaga jej małżonek. Ubezpieczona odbywa rehabilitację i wykonuje ćwiczenia. Po rehabilitacji następuje krótkotrwała poprawa. Jeśli zachodzi potrzeba, a ma to miejsce co drugi – trzeci dzień, to ubezpieczona przyjmuje leki przeciwbólowe (doreta, nurofen forte) (dokumentacja lekarska – akta ZUS; zeznaniaA. C. (2), k. 376 – 377 a.s.; zeznaniaA. C. (1), k. 377 - 378 a.s.; orzeczenie lekarskie z dnia 12 kwietnia 2019r., k. 6 a.s.; orzeczenie lekarskie z dnia 15 maja 2019r., k. 18 a.s.). Ubezpieczona po wypadku pobierała świadczenie rehabilitacyjne. Następnie w dniu 18 stycznia 2019r. złożyła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Lekarz orzecznik ZUS najpierw w orzeczeniu z dnia 27 lutego 2019r., a potem w orzeczeniu z dnia 10 kwietnia 2019r. stwierdził brak niezdolności do pracy. Również Komisja Lekarska ZUS po rozparzeniu zarzutu wadliwości, zgłoszonego przez ubezpieczoną, najpierw w dniu 14 marca 2019r., a potem w orzeczeniu z dnia 7 maja 2019r. orzekła, żeA. C. (1)nie jest niezdolna do pracy. W oparciu o powyższe orzeczenie organ rentowy wydał decyzję z dnia 17 maja 2019r., w której odmówił ubezpieczonej prawa do roszczonego świadczenia (wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy, k. 1 akt ZUS; orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 27 lutego 2019r. i z dnia 10 kwietnia 2019r.; k. 19 i 27 akt ZUS; orzeczenie Komisji Lekarskiej z dnia 14 marca 2019r. i z dnia 7 maja 2019r., k. 21 i k. 23 akt ZUS; decyzja odmowna ZUS z dnia 17 maja 2019r., k. 33 akt ZUS). Ubezpieczona odwołała się od powyższej decyzji, a Sąd w toku postępowania, postanowieniem z dnia 25 lipca 2019r., dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego ortopedy celem ustalenia, czy ubezpieczona jest obecnie całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy, a jeżeli tak to, czy niezdolność ta powstała w związku z wypadkiem przy pracy, któremu uległa w dniu 2 sierpnia 2017r. oraz czy jest ona trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa, to na jaki okres (postanowienie z dnia 25 lipca 2019r., k. 9 a.s.). W opinii z dnia 23 października 2019r. biegły sądowy ortopeda traumatologM. G.stwierdził, żeA. C. (1)nie utraciła zdolności do pracy. W 2017r. przebyła poważny uraz mięśni grupy tylnej uda prawego z oderwaniem od guza kulszowego. Uraz ten był prawidłowo leczony i wygoił się z bardzo dobrym efektem, a więc z odtworzeniem ciągłości zerwanych mięśni, co uwidoczniło badanie USG i z zachowaną masą mięśni. Stan mięśni u odwołującej nie wskazywał na jakiekolwiek oszczędzanie prawej kończyny dolnej. Nie doszło też do powstania jakiegokolwiek ograniczenia ruchomości stawów na skutek przedmiotowego zdarzenia. Stwierdzone ograniczenie ruchów rotacyjnych bioder było spowodowane protruzją bioder, która miała charakter samoistny i do tego ograniczenia ubezpieczona była zaadaptowana. W zakresie kończyn nie wystąpiła więc taka dysfunkcja, która ograniczałaby możliwość zarobkowania na dotychczasowym poziomie. Ubezpieczona jest zdolna do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami i umiejętnościami. Poprawa w sensie ortopedycznym polegała na odtworzeniu ciągłości uszkodzonych mięśni i uzyskaniu wystarczająco dobrego zakresu ruchu w stawach i wystarczająco dobrej siły mięśniowej z symetryczną masą mięśni (opinia biegłego ortopedyM. G.z dnia 23 października 2019r., k. 29-31 a.s.). Postanowieniem z dnia 22 stycznia 2020r.- z uwagi na zastrzeżenia zgłoszone przezA. C. (1)do opinii ortopedycznej - Sąd dopuścił dowód z opinii innego biegłego sądowego ortopedy na takie same okoliczności, jak w postanowieniu z dnia 25 lipca 2019r. (postanowienie z dnia 22 stycznia 2020r., k. 80 a.s.). W opinii z dnia 1 września 2020r. biegły sądowy ortopedaG. K.wskazał, że ubezpieczona była leczona zachowawczo z powodu uszkodzenia tylnej grupy mięśni uda prawego i uszkodzenia mięśnia piszczelowego. Przywołane w opinii badania ubezpieczonej nie potwierdzają dysfunkcji, które uzasadniałyby opiniowanie niezdolności do pracy. Ubezpieczona była poddawana intensywnym zabiegom rehabilitacyjnym. Z akt sprawy nie wynika, że aktualnie korzysta z pomocy specjalistycznej. Jeśli chodzi zaś o dodatkowe badania przedstawione przez ubezpieczoną, to według biegłego nie mogą one przesądzać o występujących dysfunkcjach kończyny, które w tym samym czasie zostały stwierdzone w bezpośrednich badaniach przez lekarzy ZUS i biegłego ortopedę. Biegły nie miał zatem podstaw klinicznych do opiniowania niezdolności do pracy (opinia biegłego sądowegoG. K.z dnia 1 września 2020r., k. 81-83 a.s.). W opinii uzupełniającej z dnia 2 grudnia 2020r. zaznaczył natomiast, że ubezpieczona nie stawiała się na badanie ze względu na pandemię. 7 lipca 2020r. decyzją Sądu Okręgowego w Białymstoku wyznaczono nowy termin badania ze wskazaniem, że w przypadku niestawienia się na badanie, opinia powinna być sporządzona na podstawie dokumentacji z akt sprawy i tak też się stało. Według biegłego w aktach sprawy nie ma dowodów na to, że po 14 kwietnia 2019r.A. C. (1)korzystała z porad ortopedy. Dokumentację z poradni ortopedycznej dołączyła do pisma procesowego z dnia 19 października 2020r., a więc po sporządzeniu przez biegłego poprzedniej opinii. Wobec tego zarzut nieprawidłowych stwierdzeń, jakie miały się w niej znaleźć, jest chybiony. Jeśli chodzi zaś o przedstawioną dokumentację z poradni ortopedycznej, to biegły wskazał, że wynika z niej, że ubezpieczona została przyjęta w dniach 4 lipca 2019r., 10 października 2019r., 28 listopada 2019r., 22 maja 2019r. i nastąpiła częściowa poprawa stanu zdrowia po rehabilitacji. Biegły szczegółowo nie wymieniał zakresu i charakteru przeprowadzonej rehabilitacji. Podkreślił, że jest to kompetencja biegłego specjalisty z rehabilitacji medycznej. Jeśli chodzi zaś o zarzucone przezA. C. (1)pominięcie badania KT stawów biodrowych z dnia 3 sierpnia 2017r. i badania wykonanego przez ortopedęK. K., to biegły nie dokonał pominięcia tych dokumentów, ponieważ zostały dołączone do akt wraz z pismem ubezpieczonej z dnia 19 października 2020r., a więc po sporządzeniu poprzedniej opinii. Powyższe wskazuje, że zarzutyA. C. (1), jakie zgłosiła wobec opinii wydanej w dniu 1 września 2020r., są według biegłegoG. K.wyłącznie wynikiem niedopełnienia przez ubezpieczoną obowiązku złożenia wszelkiej dokumentacji medycznej dotyczącej procesu leczenia schorzenia (opinia uzupełniająca biegłego sądowegoG. K.z dnia 2 grudnia 2020r., k. 132-133 a.s.). Postanowieniem z dnia 3 lutego 2021r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty medycyny pracy celem ustalenia, czy ubezpieczona od daty złożenia wniosku jest całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy, a jeżeli tak, to czy niezdolność ta powstała w związku z wypadkiem przy pracy, któremu uległa w dniu 2 sierpnia 2017r., czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa, to na jaki okres (postanowienie z dnia 3 lutego 2021r., k. 159 a.s.). W opinii z dnia 21 marca 2021r. biegła sądowaA. S. (2)stwierdziła u ubezpieczonej stan po urazie mięśni grupy tylnej uda prawego – stan po zerwaniu ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego uda prawego i ścięgna mięśnia półścięgnistego uda prawego – oderwanie od guza kulszowego oraz zmiany zwyrodnieniowe prawego stawu biodrowego. Dalej opisała przebieg leczenia po wypadku oraz streściła opinie biegłych ortopedów. Odnotowała również w opinii znajdujące się w aktach sprawy orzeczenia lekarskie z dnia 18 kwietnia 2019r. i 11 lipca 2019r., zawierające przeciwskazania zdrowotne do wykonywania pracy na stanowisku instruktor ds. tańca i choreografii i pracownik biurowy - praca przy komputerze. Według biegłej w celu przeprowadzenia dokładnej analizy badań profilaktycznych niezbędny jest wgląd do dokumentacji medycznej wraz z wydanymi na te badania skierowaniami z zakładu pracy. Uwzględniając natomiast analizę tej dokumentacji, która była dostępna, biegła orzekła, żeA. C. (1)nie jest niezdolna do pracy (opinia biegłej sądowej specjalistki medycyny pracyA. S. (2)z dnia 21 marca 2021r., k. 179-180 a.s.). W opinii uzupełniającej z dnia 13 grudnia 2021r. biegła sądowaA. S. (2)wskazała, że w dokumentacji medycznej nie znalazła uzasadnienia dla takiej decyzji lekarza orzecznika, jaka została podjęta w dniu 11 lipca 2019r. Z wywiadu udzielonego przez ubezpieczoną wynika, że leczy się okulistycznie i jak podała, prawdopodobnie schorzenia narządu wzroku były przyczyną wydania orzeczenia o istnieniu przeciwwskazań do pracy na stanowisku pracownika biurowego z pracą przy komputerze. W aktach sprawy biegła nie odnalazła jednak dokumentacji mogącej potwierdzić takie dane uzyskane z wywiadu z ubezpieczoną. Do akt sprawy zostały złożone tylko skierowania na badania profilaktyczne, brak jest natomiast dokumentacji medycznej z zakresu medycyny pracy, na podstawie której wydane zostały orzeczenia. Nie ma również dokumentacji dotyczącej leczenia sanatoryjnego, któreA. C. (1)w ostatnim czasie odbyła. Podsumowując, wobec tego, że ubezpieczona skarży się na postępująca niewydolność narządu ruchu z powodu urazów prawej i lewej kończyny dolnej, mimo systematycznej rehabilitacji i pozytywnej oceny wyników leczenia ortopedycznego, biegła z zakresu medycyny pracy zaproponowała ocenę przez biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej i w przypadku braku dokumentacji okulistycznej, przez biegłego z zakresu okulistyki (opinia uzupełniająca biegłej sądowej specjalistki medycyny pracyA. S. (2)z dnia 13 grudnia 2021r., k. 254-255 a.s.). Postanowieniem z dnia 24 marca 2022r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty rehabilitacji medycznej na takie okoliczności, jak we wcześniej wydanych postanowieniach (postanowienie z dnia 24 marca 2022r., k. 282 a.s.). W opinii z dnia 10 lipca 2022r. biegły sądowy z zakresu rehabilitacjiM. K. (1)szczegółowo opisał dokumentację medyczną złożoną przez ubezpieczoną i to, na co ona wskazuje. Ponadto zaprezentował dane z wywiadu przeprowadzonego zA. C. (1)i wyniki badania przedmiotowego, jakie przeprowadził. Zaakcentował, że w obrębie kończyn górnych ruchomość we wszystkich stawach jest zachowana w pełnym zakresie, o prawidłowej sile mięśniowej. Zachowane jest czucie mięśniowe, a objaw rozciągowyB.΄a jest obustronnie ujemny. W obrębie kończyn dolnych wstępuje niewielkie ograniczenie ruchomości w obu stawach biodrowych. Natomiast ruchomość w stawach kolanowych jest pełna. Kolana bez wysięku, ale z objawem chrupania podczas ruchu. Prawe kolano jest stabilne, zaś lewe z zaznaczoną niestabilnością przednią oraz bolesne uciskowo od strony przyśrodkowej. Oba stawy kolanowe mają pełną ruchomość, ale z nieco osłabioną siłą mięśniową zgięcia i wyprostu prawej stopy na 4+° wg skali Lovetta. Ponadto występuje śladowe zmniejszenie obwodu uda i podudzia prawego, zaś objawu rozciągowegoL.΄a nie stwierdzono. W obu pośladkach lekko dodatni górny i środkowy punktV.. Siła mięśniowa mięśni pośladkowych prawidłowa obustronnie, a mięśni wpływających na ruch w stawach biodrowych, kolanowych i skokowym lewym także prawidłowa. Chód ubezpieczonej jest prawidłowy. Chodzi samodzielnie krokiem naprzemiennym bez utykania. Chód na palcach i piętach wydolny. Przysiad ubezpieczona wykonuje w niepełnym zakresie trzymając się biurka. Podsumowując biegły z zakresu rehabilitacji medycznej stwierdził, że po przebytym wypadku w pracy w dniu 2 sierpnia 2017r. i zastosowanym długim leczeniu zachowawczym obecny stan funkcjonalny kończyny dolnej prawejA. C. (1)jest na tyle dobry, że nie powoduje u niej niezdolności do pracy ani częściowej, a tym bardziej całkowitej. Również inne choroby występujące obecnie u ubezpieczonej nie powodują niezdolności do pracy.A. C. (1)w aktualnym stanie ruchowym jest zdolna do pracy zgodnie z poziomem swoich kwalifikacji zawodowych (opinia biegłego sądowego z zakresu rehabilitacjiM. K. (1)z dnia 10 lipca 2022r., k. 319-328 a.s.). Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o zebrane w sprawie dokumenty, w tym dokumentację medycznąA. C. (1), konieczną w procesie opiniowania przez biegłych sądowych oraz dokumenty obrazujące przebieg postępowania przed organem rentowym. Zostały one ocenione jako wiarygodne, ponieważ ich treść oraz forma nie budziły zastrzeżeń. Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się również na opiniach sporządzonych przez biegłych sądowych: ortopedęM. G., ortopedęG. K., specjalistkę medycyny pracyA. S. (2)i specjalistę z zakresu rehabilitacjiM. K. (1). Wskazane opinie zostały sporządzone w sposób rzetelny i fachowy, z uwzględnieniem dostępnej w sprawie dokumentacji medycznej ubezpieczonej oraz po przeprowadzeniu badań. Ponadto prezentowane przez biegłych wnioski dotyczące braku niezdolności do pracy, mają charakter stanowczy i jednoznaczny, a poza tym zostały wyczerpująco uzasadnione oraz są spójne. Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły również zeznania ubezpieczonej i świadkaA. C. (2). Z racji tego, że w sposób zgodny i korespondujący ze sobą ubezpieczona i świadek przedstawili przebieg wypadku z dnia 2 sierpnia 2017r. oraz opisali sposób funkcjonowania ubezpieczonej od tego czasu, to Sąd ich zeznaniom dał wiarę. Sąd zważył, co następuje: Spór w przedmiotowej sprawie dotyczy prawaA. C. (1)do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Zgodnie zart. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych(tekst jedn. Dz. U. z 2022r., poz. 2189 – dalej jako ustawa wypadkowa)ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy. Natomiast w myśl art. 17 ust. 1 ustawy wypadkowej, przy ustalaniu prawa do renty z tytułu ubezpieczenia wypadkowego, do ustalenia wysokości świadczeń oraz ich wypłaty stosuje się odpowiednio przepisyustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(tekst jedn. Dz. U. z 2022r., poz. 504 – dalej jako ustawa emerytalna)z uwzględnieniem przepisów ustawy wypadkowej. Świadczenia, o których mowa w ust. 1, przysługują niezależnie od długości okresu ubezpieczenia wypadkowego oraz bez względu na datę powstania niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową (ust. 2). Powyższe odesłanie do przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS sprawia, że przy ocenie niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy znajdują zastosowanie przepisy art. 12 i art. 13 ustawy emerytalnej. Zgodnie z art. 12 ust. 1 tej ustawy niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu. Powyższy przepis rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy – niezdolność częściową oraz całkowitą. Osobą częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 2). Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 3). Jednocześnie, zgodnie z treścią art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej, przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego. Przy tym niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż 5 lat, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań do odzyskania zdolności do pracy; gdy zaś takie rokowania istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy (ust. 2 i 3). W rozpatrywanej sprawie bezsporne jest, żeA. C. (1)uległa wypadkowi przy pracy w dniu 2 sierpnia 2017r. w czasie wykonywania ćwiczeń z piłką w trakcie zabawy z dziećmi i z tej przyczyny była okresowo niezdolna do pracy oraz pobierała z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych świadczenie rehabilitacyjne. W zaskarżonej decyzji organ rentowy odmówił przyznania jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, powołując się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 7 maja 2019r., która uznała, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia wymaga wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treściąart. 278 k.p.c.Opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo - lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń wnioskodawcy(por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 11 lutego 2016r., III AUa 1609/15). Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe z uwzględnieniem dokumentacji medycznej ubezpieczonej, której analizę zlecił biegłym sądowym z zakresu ortopedii, rehabilitacji medycznej i medycyny pracy. Wszyscy wymienieni biegli sądowi w wydanych opiniach, w dwóch przypadkach także w opiniach uzupełniających, opartych na dokumentacji medycznej oraz wynikach przeprowadzonych badań przedmiotowych, wskazali, żeA. C. (1)nie jest niezdolna do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z 2 sierpnia 2017r. Analizując treść każdej z wydanych opinii, najpierw należy wskazać na opinię ortopedyM. G.. Wskazany biegły, opisując przebyty uraz i jego skutki, widoczne w wynikach złożonych przez ubezpieczoną badań lekarskich, wskazał na poprawę stanu zdrowia ubezpieczonej w sensie ortopedycznym, polegającą na odtworzeniu ciągłości uszkodzonych mięśni i uzyskaniu wystarczająco dobrego zakresu ruchu w stawach i wystarczająco dobrej siły mięśniowej z symetryczną masą mięśni. Ubezpieczona, nie zgadzając się z tą opinią, w piśmie z dnia 23 grudnia 2019r.(k. 39-40 a.s.), wskazała szereg zarzutów, które koncentrowały się na akcentowaniu sprzeczności wniosków biegłego z tym, co wynika z dokumentacji medycznej. Dokumentacja medyczna, na jaką wskazywała ubezpieczona, dyskredytując wnioskiM. G., nie była jednak znana wskazanemu biegłemu, gdyż powstała już po dacie, w której biegły przeprowadził badanie i wydał opinię, tj. 23 października 2019r. Dotyczy to USG uda prawego z dnia 4 listopada 2019r., karty informacyjnej fizjoterapeutycznej z 10 grudnia 2019r., wyniku badania MR stawu kolanowego prawego z 9 listopada 2019r. czy też zaświadczenia o stanie zdrowia z dnia 28 listopada 2019r. Wszystkie wskazane dokumenty powstały już po badaniu przezM. G., a więc nie mogły być biegłemu znane. Jeśli chodzi natomiast o wynik badania z 18 listopada 2019r. u drB. L.i rezonans magnetyczny z tej samej daty, to ubezpieczona złożyła je dopiero wraz z pismem procesowym z 23 grudnia 2019r. W takiej sytuacji jej oczekiwanie, by biegły uwzględnił ww. dokumenty i wynikające z nich dane, jest niesłuszne. Zdaniem Sądu tym wnioskom, jakie ww. biegły przedstawił, nie ma podstaw czynić zarzuty, jeśli uwzględni się te dokumenty, które posiadał i badanie przedmiotowe, jakie przeprowadził. Uwzględniając zaś okoliczność, że ubezpieczona przedstawiła szereg dodatkowych dokumentów, których biegłyM. G.nie mógł uwzględnić, to Sąd dopuścił dowód z opinii innego biegłego ortopedy. Specjalista z tego zakresuG. K.stwierdził, że wyniki badań przedstawione przez ubezpieczoną, które poddał analizie, nie mogą przesądzać o występujących dysfunkcjach kończyny, które w tym samym czasie zostały stwierdzone w bezpośrednich badaniach przez lekarzy ZUS i biegłego ortopedę. Biegły nie miał zatem podstaw klinicznych do opiniowania niezdolności do pracy. Ubezpieczona, wskazując na nieprawidłowe wydanie ww. opinii, wskazała przede wszystkim, że nie została prawidłowo powiadomiona o terminie badania przezG. K.(k. 102 a.s.), a poza tym w piśmie z 19 października 2020r.(k. 108 – 110 a.s.)powołała nieprawidłowe stwierdzenia, jakie w opinii tego biegłego się pojawiły. Odwołała się także do orzeczenia, jakie wydałaA. S. (1)oraz do opiniiK. K. (2). Sąd, uwzględniając przede wszystkim okoliczność braku badania ubezpieczonej przezG. K., wezwał, by biegły do tej kwestii się odniósł, skutkiem czego wydana została opinia uzupełniająca.G. K.wskazał w niej, dlaczego nie zostało przeprowadzone badanie, co poniekąd potwierdziła ubezpieczona w przywołanym wcześniej piśmie z 19 października 2020r. Wskazała w nim „przy sporządzaniu swojej opinii biegły nie przeprowadził badania mojego obecnego stanu zdrowia. Pomimo wezwania na takie badanie nie byłam w stanie w nim uczestniczyć z powodu pobytu w sanatorium, przez co wezwanie na wyżej wskazane badanie nie zostało mi doręczone”. Odnosząc się do zacytowanego fragmentu pisma ubezpieczonej, a także do jej wyjaśnień z pisma z dnia 28 stycznia 2021r.(k. 145 a.s.)podkreślić należy, że ubezpieczona, która nie mogła uczestniczyć w badaniu, nie powiadomiła sądu o tym fakcie. W aktach sprawy brak takiej informacji, co powoduje, że biegły – skoro ubezpieczona nie podjęła wezwania i na badanie nie przybyła – miał prawo wydać opinię w oparciu o dokumentację, szczególnie że takie było zlecenie Sądu. W tym kontekście trzeba zwrócić uwagę na to, że to stronę obciążają negatywne skutki, jeśli nie przebywa w miejscu zamieszkania i nie może odebrać korespondencji, a zarazem o takich okolicznościach nie powiadamia sądu ani nie udziela nikomu pełnomocnictwa pocztowego. Taka właśnie sytuacja wystąpiła w przedmiotowej sprawie, co przyznała ubezpieczona. W okresie, kiedy sąd skierował do niej wezwanie na badanie, ubezpieczonej przez dłuższy czas nie było w miejscu zamieszkania, a zarazem nikt nie odbierał korespondencji. Z tego względu ubezpieczona dopiero po powrocie do domu odnalazła niepodjętą korespondencję, skutek tego nie jest jednak taki, że doszło do nieprawidłowości sądu w zakresie dotyczącym wezwania na badanie, tylko taki, że to ubezpieczona, zaniedbując swoje obowiązki, doprowadziła do sytuacji, w której o terminie badania nie została powiadomiona skutecznie, a przesyłka z wezwaniem na takie badanie została uznana za doręczoną prawidłowo w trybie doręczenia zastępczego. Jeśli chodzi z kolei o zarzuty wobec opinii ortopedycznej, koncentrujące się na tym, co stwierdził biegłyK. K., to po pierwsze opinię tego biegłego ubezpieczona przedstawiła już pod wydaniu opinii przezG. K., podobnie jak karty informacyjne i historię choroby z okresu, na który zwrócił uwagę biegły ortopeda. Po drugie, opiniaK. K.nie jest w przedmiotowej sprawie przesądzająca, gdyż biegły ten przeprowadził badanie i wydał opinię w innej sprawie – dot. stopnia niepełnosprawności, zaś przesłanki stwierdzenia niepełnosprawności i niezdolności do pracy są różne. Analizując natomiast stanowisko ubezpieczonej, odwołujące się do orzeczenia lekarza medycyny pracyA. S. (1), Sąd ocenił, że konieczne jest w sprawie wydanie opinii przez biegłego specjalistę medycyny pracy i dlatego dwukrotnie, z uwagi na braki w dokumentacji, opinię w sprawie wydawałaA. S. (2). Ubezpieczona do opinii tej biegłej zgłosiła zastrzeżenia (k. 197-198 a.s i k. 287 a.s.). Pierwsze, zaprezentowane w piśmie z dnia 2 czerwca 2021r., odwołują się do braku uzasadnienia opinii i o tyle są słuszne, że biegła zastrzegła, że dla dokonania pełnej oceny konieczna jest dodatkowa dokumentacja. Kiedy taka została przedstawiona, przy czym nie w pełnym zakresie żądanym przez biegłą,A. C. (1)w piśmie z dnia 30 marca 2022r. wskazała okoliczności, które w jej ocenie opinię dyskwalifikują. Zarazem nie odniosła się jednak do tych danych z wywiadu, na jakie biegła z zakresu medycyny pracy wskazała i na ich podstawie oceniła, że bez dokumentacji z badania przez lekarza medycyny pracy nie jest w stanie stwierdzić, z jakich przyczyn ubezpieczona została uznana za niezdolną do pracy jako pracownik biurowy. Tymczasem ta kwestia jest istotna, gdyż dwóch biegłych ortopedów, oceniających wcześniej stan zdrowia ubezpieczonej, zgodnie wskazało, że z powodów ortopedycznych nie ma przesłanek do uznania niezdolności do pracy w jakimkolwiek charakterze, nie tylko na stanowisku pracownika biurowego, ale także instruktora ds. tańca i choreografii. Sąd, mając na względzie treść opinii specjalistki medycyny pracy, skierował sprawę do biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej, którego opinia jest w pełni zgodna z opiniami wcześniejszymi. Nie skierował natomiast sprawy do biegłego okulisty, gdyż stan narządu wzroku, jakkolwiek mógł być istotny dla oceny przyczyn stwierdzenia, że ubezpieczona jest niezdolna do pracy w charakterze pracownika biurowego, to nie wiązał się z wypadkiem, jaki miał miejsce 2 sierpnia 2017r. Tymczasem roszczenie, które ubezpieczona zgłosiła, a którego odmówiono w zaskarżonej decyzji, dotyczy skutków ww. wypadku, a więc w zakresie oceny z tym związanej, z powodów, o których była mowa, nie mieści się schorzenie okulistyczne. Wracając do opinii biegłego specjalisty z zakresu rehabilitacji medycznej, wskazać należy, że ubezpieczona w piśmie z dnia 6 września 2022r. (k. 361-362 a.s.), nie zgadzając się z ocenąM. K. (1), nie przedstawiła żadnych okoliczności, które dyskwalifikowałyby to, co wskazany biegły ustalił. Nie zanegowała wyników badania przedmiotowego i tego, co biegły wskazał w tym zakresie, a jedynie przedstawiła ocenę tego, jak funkcjonuje od daty wypadku i z jakimi problemami się boryka. Te same treści pojawiły się zresztą w zeznaniach jej i świadka, jakie zostały złożone na rozprawie. W związku z tymi zeznaniami i nowymi dokumentami złożonymi na rozprawie Sąd – uwzględniając wniosek ubezpieczonej – zdecydował o skierowaniu sprawy do biegłegoM. K. (1)w celu wydania opinii uzupełniającej, jednak ubezpieczona ten wniosek wycofała, wskazując na długotrwałość opiniowania i przedłużenie w ten sposób trwającego postępowania. W takiej sytuacji, mając na względzie że wola strony odwołującej się – inicjatora procesu – jest w sprawie decydująca i najważniejsza, Sąd zdecydował o uchyleniu wcześniej wydanego postanowienia i oparciu rozstrzygnięcia o te dowody, które zostały zgromadzone. Taka zresztą była wola strony odwołującej się, która pozostaje w błędzie co do tego, że dysponując opiniami kilku biegłych – zgodnymi co do braku niezdolności do pracy– Sąd mógłby opiniom tym przeciwstawić zeznania strony i świadka i na ich podstawie, a wbrew opiniom, wydać rozstrzygnięcie dla ubezpieczonej korzystne. Jak już wcześniej zostało wskazane, w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treściąart. 278 k.p.c.Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo-lekarskie sporządzone przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń ubezpieczonego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 lutego 2016r., III AUa 1609/15). Powyższe oznacza również, że sąd nie może opierać ustaleń we wskazanym zakresie na własnym przekonaniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 lutego 2010r., II UK 191/09). Poza tym, w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy, w której podstawowym dowodem jest dowód z opinii biegłego, sąd nie może czynić ustaleń sprzecznych z taką opinią, jeśli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 30 czerwca 2016r., III AUa 284/16). Uwzględniając wskazane okoliczności, Sąd ocenił, że w przedmiotowej sprawie nie zachodzą podstawy do uwzględnienia stanowiska ubezpieczonej. Wszystkie opinie, jakie zostały w sprawie wydane, potwierdzają słuszność stanowiska ZUS. Są one spójne, a także przekonujące, mimo zarzutów ubezpieczonej, których Sąd nie podzielił. Dotyczy to także opinii biegłegoM. K., która w ocenie Sądu nie budzi wątpliwości. Jedyne co skłoniło Sąd do tego, by ww. biegły wydał opinię uzupełniającą były dodatkowe dokumenty złożone przez stronę, strona jednak wniosek w tym zakresie wycofała. To jednak nie zmienia oceny opinii tego biegłego, który miałby jeszcze zająć dodatkowe stanowisko. Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy ocenił odwołanieA. C. (1)jako niezasadne. Odwołanie podlegało więc oddaleniu na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c. sędzia Agnieszka Stachurska

```yaml court_name: Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie date: '2022-12-08' department_name: VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - sędzia Agnieszka Stachurska legal_bases: - art. 278 k.p.c. - art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych recorder: starszy sekretarz sądowy Anna Bańcerowska signature: VII U 3760/19 ```

154510000003521_VII_U_000863_2016_Uz_2016-12-13_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VII U 863/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 grudnia 2016 r. Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSO Marcin Graczyk Protokolant: sekr. sądowy Aneta Rapacka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 grudnia 2016r. w Warszawie sprawyM. B. (1) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wW. o wcześniejszą emeryturę (z warunków szczególnych) na skutek odwołaniaM. B. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wW. z dnia 27 kwietnia 2016r., znak:(...) oddala odwołanie. Sygn. akt VII U 863/16 UZASADNIENIE M. B. (1)wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wW.Inspektorat wW.z dnia 27 kwietnia 2016 r., znak:(...), odmawiającej mu prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Odwołujący zaskarżył przedmiotową decyzję w całości i wniósł o jej zmianę oraz o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadkówM. B. (2)iA. Ś., a ponadto wniósł o dopuszczenie dowodu z dokumentów potwierdzających wykonywanie pracy w szczególnych warunkach. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał okresy w których wykonywał pracę w szczególnych warunkach (odwołanie, k.2-3 a.s.). Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wW.w odpowiedzi na odwołanie z dnia 2 czerwca 2016 r. wniósł o jego oddalenie na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie spełnia wymaganych warunków, bowiem nie udowodnił załączonymi dokumentami wymaganego 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych. Równocześnie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że w okresie od 29 kwietnia 1977 r. do 31 maja1989 r. odwołujący był zatrudniony w Przedsiębiorstwie(...)wW., jednak na podstawie przedłożonych dokumentów nie można stwierdzić jednoznacznie, że praca wówczas wykonywana przez odwołującego miała wyłącznie charakter wynikający z zapisów zawartych w wykazie A stanowiącym załącznik dorozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Ponadto organ rentowy podniósł, że załączone do odwołania świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 29 kwietnia 2016 r. zPrzedsiębiorstwa (...)pozostaje bez wpływu na decyzję organu rentowego, ponieważ pracodawca nie wskazał czy praca w warunkach szczególnych w okresie od 1 czerwca 1989 r. do 9 lipca 1992 r. była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Nadto ze świadectwa pracy z 9 lipca 1992 r. z(...)wynika, że ubezpieczony w spornym okresie wykonywał pracę jako kierowca mechanik (odpowiedź na odwołanie, k.9 a.s.). Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: UbezpieczonyM. B. (1),urodzony w dniu (...), w dniu 18 kwietnia 2016 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wniosek o wcześniejszą emeryturę z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Do powyższego wniosku ubezpieczony dołączył kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych (wniosek o emeryturę, k.1-6 a.r.). Organ rentowy po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego ustalił, że ubezpieczony nie spełnia wymogu dotyczącego stażu pracy w warunkach szczególnych (tj. 15 lat pracy w warunkach szczególnych), gdyż na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił wymaganego okresu takiej pracy. Jednocześnie organ rentowy wskazał, że łączny staż pracy odwołującego – okresów składkowych i nieskładkowych wynosi 26 lat, 4 miesiące i 14 dni Z tych też względów organ rentowy decyzją z dnia 27 kwietnia 2016 r., znak :(...)odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury ( decyzja z dnia27 kwietnia 2016 r., znak:(...), k.8 a.r.). UbezpieczonyM. B. (1)od niekorzystnej dla niego decyzji organu złożył odwołanie do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie, inicjując niniejsze postępowanie sądowe, w toku którego ustalono, że: M. B. (1)w okresie od dnia 29 kwietnia 1977 r. do dnia 31 maj 1989 r. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie(...)wW.na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych. Ubezpieczony jeździł samochodami ciężarowymimarki J.iS..J.miał 18 ton, natomiastS.12 ton. Do obowiązków odwołującego należało dowożenie materiałów, m.in. związków chemicznych np.B., soda i inne do produkcji szkła, doHuty (...)wW.. Towar był ładowany przez ludzi na wózkach widłowych. Odwołujący jeździł po całej Polsce, a pracę wykonywał ciągle i w pełnym wymiarze czasu pracy oraz w godzinach nadliczbowych. Odwołujący w razie usterki samochodu, samodzielnie dokonywał drobnych napraw. W okresie od dnia 1 czerwca 1989 r. do 9 lipca 1992 r. był zatrudniony w(...)Przedsiębiorstwo (...)z siedzibą wK.na stanowisku kierowca – mechanik. Ubezpieczony jeździł autobusami oraz samochodami ciężarowymi powyżej 3.5 t. Odwołujący jeździł samochodem ciężarowymmarki J., który miał około 12 ton. Do obowiązków ubezpieczonego należało przewożenie materiałów budowlanych, np. cementu, cegieł, pustaków i tarcicy, a także materiałów produkcyjnych i tekstylnych. Odwołujący przewoził towary każdego dnia w pełnym wymiarze czasu pracy. Towary te rozwoził po Polsce, ale też zagranicę. Brał udział w ładowaniu i rozładowaniu samochodów. Wyroby były pakowane w pojedynczych pakunkach, ale też w większych kartonach. Kartony ważyły ok.25 kg, natomiast worki z nićmi do dzianiny ważyły do 30 kg. Odwołujący wykonywał bieżące naprawy samochodów, ponieważ znał się na mechanice. Autobusem natomiast ubezpieczony dowoził pracowników ze stacji kolejowejK.do zakładu pracy(...), a po zakończonym dniu pracy, pracownicy byli odwożeni z powrotem na stację (dokumentacja potwierdzająca okresy zatrudnienia odwołującego, zeznania świadków :M. B. (2), k.35-36 a.s.,A. Ś., k36-37 a.s.,J. Ł., k.59-60,A. P., k.66-67 a.s., oraz zeznania odwołującego, k.67-68a.s). W toku postepowania sądowego, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego BHP, celem ustalenia której pozycji z wykazu stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 1983 r., odpowiada praca wykonywana przed odwołującego w latach 1977-1989 w(...)oraz w latach 1989-1992 w(...)(postanowienie z dnia 19 października 2016 r., k.68 a.s.). W opinii z dnia 28 października 2016 r, biegły sądowy z zakresu bhpM. M.stwierdziła, iż zatrudnienie odwołującego, na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego, w latach 1977 – 1989 spełnia wymogi poz. 2 działu VII wykazu A –prace kierowców ciężarowych, o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3.5 tony specjalizowanych, specjalistycznych pojazdów członowych i ciągników samochodowych, balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów. Ponadto zatrudnienie odwołującego, w powyższym okresie czasu, jest zgodne z§ 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Nadto zatrudnienie odwołującego wPrzedsiębiorstwie (...)nie spełnia wymogów § 2 ww. rozporządzenia (opinia, k.72-80 a.s.). W piśmie procesowym z dnia 21 listopada 2016 r. organ rentowy przedstawił wyliczenie okresów pracy w warunkach szczególnych, uwzględnione przez biegłego sądowego, które wyniosły 12 lat, 1 miesiąc i 2 dni (pismo procesowe, k.89 a.s.). Na rozprawie w dniu 13 grudnia 2016 r. odwołujący oświadczył, iż nie zgadza się z opinią biegłego sądowego z zakresu bhp, ponieważ w jego ocenie pracował cały czas w warunkach szczególnych (e-protokół, k.100 a.s.). Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych i osobowych odwołującego, a także na podstawie wiarygodnych zeznań odwołującegoM. B. (1)oraz świadków:M. B. (2), k.35-36 a.s.,A. Ś., k36-37 a.s.,J. Ł., k.59-60,A. P., k.66-67 a.s. Zdaniem Sądu dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Dokumenty te nie były przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem wynikające z nich okoliczności należało uznać za mogące stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie, Sąd oparł się także na wskazanej powyżej opinii biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracyM. M.z dnia 28 października 2016 r., Odnosząc się do okresów zatrudnienia odwołującegow Przedsiębiorstwie(...)wW.oraz w(...)Przedsiębiorstwie (...)z siedzibą wK., Sąd wziął pod uwagę fakt, iż opinia ta uwzględnia i odnosi się do rzeczywistego charakteru pracy odwołującego w spornych okresach czasu i wykonywanych przez niego obowiązków,co biegły szczegółowo omówił. W tym zakresie Sąd uznał przedmiotową opinięza przekonującą, rzeczową i merytorycznie uzasadnioną, a także zgodną z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z zeznaniami świadkówi odwołującego. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: OdwołanieM. B. (1)od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wW.Inspektorat wW.z dnia 27 kwietnia 2016 r., znak:(...)bezzasadne i jako takie nie zasługuje na uwzględnienie. Zasady nabywania prawa do emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r. zostały uregulowane w treściart. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. 2015, poz. 748 z późn. zm.), zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego wart. 32, 33, 39 i 40, tj. którzy spełniają łącznie następujące warunki: 1 legitymują się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż: 65 lat - dla mężczyzn, 60 dla kobiet; 2 mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej: 25 lat dla mężczyzn, 20 dla kobiet; 3 nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa – według stanu na dzień 1 stycznia 1999 r. Aktem wykonawczym, do którego odsyła ww. ustawa jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.), które w § 4 wskazuje, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A (stanowiącym załącznik do rozporządzenia) nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: 1 osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn; 2 ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Ponadto, zgodnie z przepisem § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia - okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Z kolei okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2 rozporządzenia). Trzeba jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z utartą praktyką i ugruntowanym orzecznictwem w postępowaniu przed sądem okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane rozporządzeniem mogą być ustalane także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84), a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowymi. W niniejszej sprawie bezspornym jest, żeM. B. (1)ukończył wymagany wiek 60 lat, nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego, jak również udowodnił wymaganą ilość okresów składkowych i nieskładkowych w wymiarze 25 lat, według stanu na dzień 01 stycznia 1999 r. Przedmiotem sporu pozostawało natomiast ustalenie, czy odwołujący posiada na dzień 01 stycznia 1999 r. 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy nie zaliczył mu bowiem do okresów pracy w warunkach szczególnych okresów zatrudnienia od dnia 29 kwietnia 1977 r. do 31 maja 1989 r. w Przedsiębiorstwie(...)wW.oraz w okresie od dnia 1 czerwca 1989 r. do 9 lipca 1992 r. w(...)Przedsiębiorstwo (...). W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawieM. B. (1)nie spełnił warunków uprawniających do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury. Organ rentowy słusznie zakwestionował ww. okresy pracy z uwagi na fakt, iż na podstawie przedłożonych przez odwołującego dokumentów nie można stwierdzić jednoznacznie, że pracę którą wykonywał, można zaliczyć do pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, zgodnej z rodzajem prac, wykazem, działem i pozycją załącznika doRozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W tym względzie wskazać należy, że decydującą rolę w analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma możliwość jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji jednego z wykazów, stanowiących załączniki do rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 01 czerwca 2010 r. w sprawie II UK 21/10). A zatem przeanalizowania wymagało to, czy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności dokumenty zawarte w aktach rentowych oraz zeznania świadków jak i samego odwołującego dają podstawy do stwierdzenia, że w spornych okresach zatrudnienia wnioskodawca wykonywał pracę w szczególnych warunkach, o których mowa w wykazie A lub B, stanowiących załączniki do rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego. Okoliczność ta została potwierdzona zeznaniami świadków, którzy w swoich zeznaniach stwierdzili, że odwołujący oprócz kierowania samochodami ciężarowymi, wykonywał również inne czynności, m.in. brał udział przy ładowaniu i rozładowaniu samochodów, ale także dokonywał ich napraw. Odwołujący nie zaprzeczył zeznaniom świadków i nie sprostował tych zeznań, ani bezpośrednio po zeznaniach, ani w zeznaniach własnych, składanych w dniu 19 października 2016 r. Również biegły sądowy z zakresu bhp wskazał, że zatrudnienie odwołującego wPrzedsiębiorstwie (...)nie spełnia wymogów § 2 ww. rozporządzenia. Ponadto biegła wskazała, iż jak wynika z zeznań świadków oraz świadectwa pracy, odwołujący wykonywał pracę kierowcy samochodu ciężarowego, która jest kwalifikowana jako praca wykonywana w warunkach szczególnych jednocześnie z pracami, które nie są pracami wykonywanymi w szczególnych warunkach. Nie wykonywał więc pracy w szczególnych warunkach w pełnym wymiarze czasu pracy. Wobec powyższych ustaleń biegłego, Sąd Okręgowy przyjął za udowodniony okres pracy w warunkach szczególnych, okres zatrudnienia od dnia 29 kwietnia 1977 r. do dnia 31 maja 1989 r., w wymiarze 12 lat,1 miesiąca i 2 dni, natomiast nie uznał okresu pracy od dnia 1 czerwca 1989 r. do dnia 9 lipca 1992 r. jako wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W świetle tak poczynionych ustaleń, Sąd Okręgowy wywiódł, że zaskarżona decyzja organu rentowego była trafna i z tych względów na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c.orzekł jak w sentencji orzeczenia.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie date: '2016-12-13' department_name: VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Marcin Graczyk legal_bases: - art. 477 - § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze - art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych recorder: sekr. sądowy Aneta Rapacka signature: VII U 863/16 ```