Datasets:

JuDDGES

/

pl-court-instruct

like 1

151005050004027_VIII_GC_001095_2015_Uz_2016-01-26_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VIII GC 1095/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 stycznia 2016 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy w składzie następującym: Przewodniczący SSR Sylwia Roszak Protokolant stażysta Paulina Piotrowska po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2016 r. wB.na rozprawie sprawy z powództwaK. S. przeciwko(...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW. o zapłatę I zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6 257,32 zł (sześć tysięcy dwieście pięćdziesiąt siedem złotych 32/100 ) z ustawowymi odsetkami od dnia 16 sierpnia 2014r. do dnia 31 grudnia 2015r. oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty; II zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 131,00 złotych (dwa tysiące sto trzydzieści jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu; III nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 231,22 złotych ( dwieście trzydzieści jeden złotych 22/100 ) tytułem kosztów sądowych tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa. SSR Sylwia Roszak UZASADNIENIE PowódK. S.wniósł o zasądzenie od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.kwoty 5001 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 16 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 16 lipca 2014 roku samochód ciężarowy markiI.onr rej. (...)stanowiący własnośćM. M. (1)iM. M. (2)został uszkodzony w wyniku kolizji komunikacyjnej z winy drugiego uczestnika kolizji ubezpieczonego u pozwanego. Powód podał, że poszkodowani zgłosili szkodę u pozwanego. Powód wskazał, że po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił poszkodowanym kwotę 3409,46 zł tytułem bezspornej części odszkodowania. Poszkodowani nie zgodzili się z wysokością szkody. Powód podał, że nabył wierzytelność od poszkodowanych na podstawie umowy cesji. Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 14 maja 2015 roku Sąd Rejonowy wB.orzekł zgodnie z żądaniem pozwu. W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia kosztów procesu i zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany potwierdził, że w dniu 16 lipca 2014 r. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uszkodzony został pojazdI.onumerze rejestracyjnym (...)i wypłacił z tego tytułu kwotę 3409,46 zł. Pozwany wskazał, że w sytuacji, gdy poszkodowani nie dokonali naprawy pojazdu, to przyjęte stawki według najwyższych stawek(...)nie mogą zasługiwać na aprobatę. Koszt naprawy powinien odpowiadać cenom średnim na danym terenie. W związku z wydaną opinią przez biegłego i wskazania kosztów niezbędnej naprawy uszkodzonego pojazdu w piśmie procesowym z dnia 13 listopada 2015 r. powód rozszerzył powództwo o kwotę 1256,32 zł żądając zasądzenia łącznie kwoty 6257,32 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzanie kosztów postępowania według norm przepisanych. Pismem procesowym z dnia 18 listopada 2015 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa także w zakresie objętym rozszerzonym powództwem. Sąd ustalił, co następuje: W dniu 16 lipca 2014 r. stanowiący własnośćM. M. (1)iM. M. (2)pojazd markiI.onumer rejestracyjny (...)został uszkodzony przez kierowcę ubezpieczonego w zakresie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody spowodowane ruchem pojazdów u pozwanego. okoliczności bezsporne. Poszkodowany zgłosił szkodę pozwanemu. okoliczność bezsporna. Pozwany po dokonaniu oględzin uszkodzonego pojazdu i po wyliczeniu kosztów naprawy wypłacił poszkodowanym odszkodowanie z tytułu kosztów naprawy pojazdu w wysokości 3409,46 zł netto. Dowód: decyzja – k. 42 akt. Pismem z dnia 3 października 2014 r. powód działając w imieniu poszkodowanych wezwał pozwanego do dopłaty odszkodowania w łącznej kwocie 6629,30 zł. Dowód: wezwane do wypłaty odszkodowania - k. 16 akt. W dniu 5 lutego 2015 r. powód nabył wierzytelność przysługującąM. M. (1)orazM. S.od pozwanego z tytułu przedmiotowej szkody komunikacyjnej. Dowód: umowy cesji wierzytelności - k. 18-19 akt. Uzasadnione koszty naprawy pojazdu markiI.onumerze rejestracyjnym (...)z tytułu szkody zaistniałej w dniu 16 lipca 2014 r., przywracające pojazd do stanu sprzed szkody, według cen rynkowych na rynku lokalnym przy użyciu do naprawy zamienników dobrej jakości – równoważnym oryginalnym częściom, zgodnie z technologią producenta w nieautoryzowanej stacji obsługi lub warsztacie naprawczym, według średnich rynkowych stawek roboczogodzin na lokalnym rynku z daty szkody wynoszą 9 666,78 zł netto. Dowód: pisemna opinia biegłego sądowegoS. G.wraz z kalkulacją naprawy - k. 104-123akt. Sąd zważył, co następuje: Sąd dokonał powyższych ustaleń faktycznych na podstawie okoliczności bezspornych, powołanych wyżej dokumentów prywatnych oraz w oparciu o pisemną opinię biegłego sądowegoS. G.. Dokumenty prywatne nie budziły wątpliwości co do ich autentyczności, a Sąd uznał je za wiarygodne. Sąd w całości zaaprobował opinię sporządzoną przez biegłego sądowegoS. G.. Opinia pisemna sporządzona została w sposób rzetelny i pełny. Biegły w jasny i logiczny sposób odpowiedział na zawarte w tezie dowodowej pytania, a swoje konkluzje poparł wyliczeniami w oparciu o dokumenty zawarte w aktach sprawy oraz na podstawie wiedzy i doświadczenia zawodowego. Biegły dokonał obliczenia kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu przy użyciu oryginalnych części zamiennych oraz zamienników dobrej jakości sygnowanych znakiem Q, zgodnie z technologią producenta, z zastosowaniem średnich stawek roboczogodzin stosowanych w nieautoryzowanych warsztatach z branży motoryzacyjnej na lokalnym rynku. Roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie. Na wstępie należy wskazać, że powód na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 5 lutego 2015 r., wszedł w ogół praw poszkodowanychM. M. (1)orazM. S.związanych ze szkodą powstałą w wyniku zdarzenia z dnia 16 lipca 2014 r. w pojeździe markiI.onumer rejestracyjny (...), zgodnie zart. 509 § 2 k.p.c.Pozwany nie kwestionował skuteczności zawarcia umów przelewu wierzytelności. Poza sporem w sprawie pozostawał fakt odpowiedzialności pozwanego za przedmiotową szkodę. Pozwany uznał, bowiem roszczenie co do zasady, jak i w wysokości do wypłaconej kwoty 3409,46 zł netto. Sporna w sprawie była kwestia wypłaty powodowi odszkodowania za naprawę pojazdu ponad kwotę odszkodowania przyznanego poszkodowanym przez pozwanego. Na mocyart. 822 § 1 i § 4 k.c.przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. W myśl natomiastart. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych(Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Stosownie zaś do art. 36 ust. 1 w/w ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej. Odnosząc powyższe przepisy do ogólnych norm prawa cywilnego należy wskazać, że zgodnie z treściąart. 363 § 1 k.c.naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże tylko w sytuacji gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Stosownie do cytowanego przepisu naprawienie szkody może polegać albo na restytucji naturalnej albo na zapłacie odszkodowania naturalnego. Wyboru, o którym mowa w§ 1 art. 363 k.c.dokonuje się przez złożenie stosownego oświadczenia drugiej stronie. Przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę. Powszechnie przyjmuje się, iż w polskim systemie prawnym obowiązuje zasada pełnego odszkodowania. Zakres obowiązku naprawienia szkody normuje zaś w podstawowy sposóbart. 361 k.c.Nakłada on, co do zasady na zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedzialność ograniczaną normalnymi następstwami działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła oraz stratami, które poszkodowany poniósł bądź (także) korzyściami, których w wyniku wyrządzenia szkody nie uzyskano. W niniejszym stanie faktycznym mamy do czynienia z kolizją drogową i powstałą w ten sposób szkodą majątkową. Pojazd należący do poszkodowanych uległ uszkodzeniu – i co za tym idzie – naprawienie doznanego w ten sposób przez powoda uszczerbku, mając na uwadze umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 5 lutego 2014 r. przezM. M. (1)iM. S., wymaga zapłacenia określonej sumy pieniężnej. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2003 r., sygn. III CZP 32/03, OSNC 2004/4/51, którą kieruje się orzekający w niniejszej sprawie Sąd „odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku”. Jedyne ograniczenie, jakie zostało przewidziane przez ustawodawcę, wprowadzaart. 8241§ 1 k.c., który stanowi, że o ile nie umówiono się inaczej suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody W świetle przeprowadzonej opinii oraz opinii uzupełniającej biegłego sądowegoS. G.nie ulega wątpliwości, że wypłacone dotychczas poszkodowanym przez pozwanego odszkodowanie nie stanowi pełnego naprawienia szkody. Biegły sądowy wskazał, że koszty naprawy pojazdu markiI.onumerze rejestracyjnym (...)z tytułu szkody zaistniałej w dniu 16 lipca 2014 r., przywracające pojazd do stanu sprzed szkody, według cen rynkowych na rynku lokalnymi przy użyciu do naprawy oryginalnych części zamiennych oraz zamienników dobrej jakości sygnowanych znakiem Q wynosi 9 666,78 zł netto. Podkreślić należy, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Tak ustalone odszkodowanie może ulec obniżeniu jedynie w przypadku wykazania przez ubezpieczyciela, że powoduje to wzrost wartości pojazdu (por. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r., sygn. III CZP 80/11). Pozwany nie wykazał, aby naprawa pojazdu markiI.onumerze rejestracyjnym (...)przy użyciu do naprawy części oryginalnych i przy uwzględnieniu średnich stawek za roboczogodzinę na lokalnym rynku doprowadziła do ewentualnego wzrostu wartości tego pojazdu. Wobec tego Sąd, uwzględniając opinię biegłego sądowegoS. G., wcześniej wypłacone poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 3409,46 zł oraz rozszerzenie przez powoda powództwa, w pkt I wyroku na podstawieart. 509 k.c.w zw. zart. 822 k.c.i zart. 436 §2 k.c.i415 k.c.oraz w zw. zart. 361 § 1 i 2 k.cw zw. zart. 363§1 k.c.i w zw. z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6 257,32 zł. O odsetkach Sąd orzekł na podstawieart. 481 § 1i2k.c.w zw. zart. 817 § 1 i 2 k.ci14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r.o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli (Dz. U. Nr 124,poz. 1152) przy uwzględnieniu zmienionego przepisuart. 481 § 1 k.c.od dnia 1 stycznia 2016 roku. Trzeba bowiem zaznaczyć, iż powód w uzasadnieniu pozwu jednoznacznie sformułował żądanie wskazując, iż domaga się odsetek za opóźnienie. Skoro od 1 stycznia 2016 roku ustawodawca wprowadził odrębną kategorie odsetek – obecnie zarówno istnieją odsetki ustawowe i jak i odsetki ustawowe za opóźnienie, a bez wątpienia powód żądał odsetek za opóźnienie, to należało je zasądzić zgodnie z żądaniem sformułowanym w pozwie. Należy zaznaczyć, iż zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie (art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych). Pozwany nie kwestionował daty zgłoszenia szkody wskazanej przez powoda, a zatem odsetki Sąd zasądził zgodnie z żądaniem pozwu. O kosztach procesu orzeczono na podstawieart. 98 i 99 k.p.c.stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Zgodnie zart. 98 § 1 k.p.c.strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W powyższej kwocie mieściła się kwota 17,00 zł stanowiąca opłatę skarbową od pełnomocnictwa, kwota 1200,00 zł stanowiącą wynagrodzenia pełnomocnika ustalone na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państw kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, kwota 251,00 zł stanowiąca opłatę od pozwu, kwota 63 zł stanowiąca opłatę od rozszerzonego powództwa oraz kwota 600 zł stanowiąca pobraną i wykorzystaną zaliczkę na przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego. Sąd zasądził, zatem od pozwanego na rzecz powoda, kwotę 2131 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. W punkcie III sentencji wyroku, na podstawieart. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(t.j. Dz.U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594 ze zm.) w zw. zart. 98 k.p.c.nakazano pobrać od pozwanego, który przegrał sprawę, kwotę 231,22 zł tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa na poczet pozostałej części wynagrodzenia biegłego. SSR Sylwia Roszak

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Bydgoszczy date: '2016-01-26' department_name: VIII Wydział Gospodarczy judges: - Sylwia Roszak legal_bases: - art. 509 § 2 k.p.c. - art. 822 § 1 i § 4 k.c. - art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: stażysta Paulina Piotrowska signature: VIII GC 1095/15 ```

153510350002503_V_C_000508_2017_Uz_2018-02-12_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt V C 508/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ P., dnia 5 grudnia 2017 r. Sąd Rejonowy Poznań Nowe Miasto iW.wP.V Wydział Cywilny w następującym składzie: Przewodniczący: SSR Marta Ścisła Protokolant: Joanna Flajszer po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2017 r. w(...) sprawy z powództwa(...)z siedzibą wW. przeciwkoR. R. (1) - o zapłatę 1 oddala powództwo w całości 2 zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2417,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. SSR Marta Ścisła UZASADNIENIE Pozwem wniesionym w dniu 30 września 2016 r. powód(...)z siedzibą wW., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł o zasądzenie od pozwanegoR. R. (1)kwoty 6.019,19 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, iż pozwanego oraz(...) S.A.(poprzednika prawnego(...) Bank S.A.) łączyła umowa bankowa z dnia 25 września 2006 r., na podstawie której Bank oddał do dyspozycji pozwanego środki pieniężne. Strona pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania, nie regulując na rzecz Banku płatności w sposób przewidziany w umowie. Bank wykorzystał przysługujące mu uprawnienie do wypowiedzenia umowy. Ponadto bank, korzystając z przysługujących mu uprawnień, wobec braku realizacji przedmiotowego zobowiązania wynikającego z umowy przez stronę pozwaną, wystawił Bankowy Tytuł Egzekucyjny. W dniu 29 czerwca 2015 r. Bank, na podstawie umowy przelewu wierzytelności zbył przysługującą mu względem pozwanego wymagalną wierzytelność na rzecz powoda. Dalej powód wskazał, że na dochodzoną pozwem kwotę składa się: suma niespłaconej kwoty należności głównej w wysokości 2.471,04 zł, skapitalizowane odsetki umowne w wysokości wraz ze skapitalizowanymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia w wysokości 2.993,94 zł oraz opłaty, prowizje i koszty w kwocie 554,21 zł (k. 2-3). W dniu 9 sierpnia 2016 r. referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uznając w całości żądanie pozwu (k. 30). W ustawowym terminie, w dniu 30 września 2016 r. pozwany, reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, złożył sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany przyznał, iż zawarł z poprzednikiem prawnym powoda umowę o kartę kredytową w dniu 25 września 2006 r. oraz iż miał problemy ze spłatą należności wynikających z przedmiotowej, wobec czego bank skorzystał z uprawnienia do wypowiedzenia umowy. Wszystkie wierzytelności powoda stały się w tym czasie wymagalne. Bank wystawił tytuł egzekucyjny dnia 2 marca 2011 r., który został opatrzony klauzulą wykonalności w dniu 22 września 2011 r. Pozwany podniósł zarzut przedawnienia co do kwot objętych pozwem, wskazując, iż nadanie klauzuli wykonalności przerwało bieg przedawnienia dochodzonej wierzytelności, który ponownie rozpoczął się dnia 22 września 2011 r. wraz z nadaniem klauzuli. Wierzytelność powoda przedawniła się po upływie trzech lat od tej chwili, tj. dnia 22 września 2014 r. Pozwany, w piśmie do powoda z dnia 17 marca 2016 r. podniósł zarzut przedawnienia wierzytelności, a powód w odpowiedziach przyznał słuszność zarzutowi podnoszonemu przez pozwanego, stwierdzając, że dochodzi roszczenia przekształconego w zobowiązanie naturalne (k. 34-35). Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 25 września 2006 r. pozwanyR. R. (2)zawarł z(...) Bankiem S.A.weW.umowę o przyznanie limitu kredytowego nr(...)i umowę o wydanie i korzystanie z karty kredytowej(...)nr(...), na mocy której bank przyznał pozwanemu limit kredytowy do kwoty 2.500 zł. Umowa limitu została zawarta na okres jednego roku, tj. do dnia 25 września 2007 r., przy czym bank miał automatycznie przedłużać umowę limitu na kolejne roczne okresy, o ile posiadacz rachunku kredytowego nie wypowie umowy najpóźniej na 30 dni przed upływem okresu, na jaki została zawarta, albo nie zajdą inne, określone w Regulaminie limitu zdarzenia wykluczające możliwość przedłużenia umowy (§ 8 umowy o przyznanie limitu kredytowego). Umowa o kartę została zawarta na okres 3 lat, przy czym bank miał automatycznie przedłużać umowę o kartę na kolejne trzyletnie okresy, o ile posiadacz nie wypowie umowy najpóźniej na 30 dni przed upływem okresu, na jaki została zawarta albo nie zajdą inne, określone w Regulaminie karty zdarzenia wykluczające możliwość przedłużenia niniejszej umowy. Umowa o kartę ulega wypowiedzeniu w przypadku wypowiedzenia umowy o przyznanie limitu kredytowego (§ 4 umowy o wydanie i korzystanie z karty). Dowód: bezsporne, a nadto: umowy (k. 7-8) Pozwany nie spłacał należności wynikających z ww. umów, wobec czego bank wypowiedział pozwanemu umowę o przyznanie limitu kredytowego nr(...)i umowę o wydanie i korzystanie z karty kredytowej(...)nr(...). Dowód: bezsporne Natomiast w dniu 2 marca 2011 r. w/w Bank wystawił Bankowy Tytuł Egzekucyjny, w którym podano, że wysokość zobowiązania pozwanego ma wynosić na ten dzień 4.944,61 zł oraz dalsze odsetki, które obciążają dłużnika od dnia następnego po dniu wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego do dnia zapłaty, obliczone od kwoty 2.471,04 zł naliczane wg zmiennej stopy procentowej odsetek maksymalnych. Postanowieniem z dnia 30 sierpnia 2011 r. Sąd nadał klauzulę wykonalności w/w tytułowi egzekucyjnemu. W dniu 22 września 2011 r. Sąd stwierdził, że niniejszy tytuł uprawnia do egzekucji w całości. W dniu 18 czerwca 2012 r. komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym w Wołominie zakończył postępowanie egzekucyjne pod sygn. Km 7838/12, wszczęte na podstawie ww. tytuły egzekucyjnego. Dowód: bezsporne, a nadto bte (k. 9), postanowienia o nadaniu klauzuli (k. 11-14), klauzula wykonalności (k. 10) W dniu 29 czerwca 2015 r. została zawarta pomiędzy(...) Bank (...) S.A.z siedzibą weW.(następcą prawnym(...) Bank S.A.) a powodem umowa przelewu wierzytelności, której przedmiotem była sprzedaż wierzytelności pieniężnych, szczegółowo określonych w załączniku nr 5 do umowy. Umowa obejmowała także wierzytelność(...) Bank (...) S.A.wobec pozwanegoR. R. (1)z tytułuumowy nr (...). Pismem z dnia 4 sierpnia 2015 r.(...) S.A., w imieniu powoda, wezwał pozwanego do natychmiastowej spłaty zadłużenia w wysokości 6.094,25 zł, informując jednocześnie o cesji wierzytelności. Dowód: umowa sprzedaży wierzytelności (k. 24-25), wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy (k. 5), zawiadomienie o cesji wierzytelności (k. 6) Z kolei w dniu 19 kwietnia 2016 r. powodowy Fundusz wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, w którym zawarto oświadczenie, że wysokość zobowiązania pozwanego wg stanu na ten dzień ma wynosić łącznie 6.019,19 zł, na którą składają się następujące kwoty: 2.471,04 zł z tytułu kapitału, 2.993,94 zł z tytułu odsetek (bez podania, czy chodzi o odsetki ustawowe, czy umowne, a w tym, czy karne) i 554,21 zł z tytułu kosztów. Dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu (k. 4) Pismami z dnia 19 kwietnia 2016 r. i 25 kwietnia 2016 r.(...) S.A., w imieniu powoda, wskazał aktualne zadłużenia pozwanego na dany dzień oraz odnośnie zarzutu przedawnienia poinformował, iż nie obliguje on wierzyciela do rezygnacji z podejmowania pozasądowych działań zmierzających do zaspokojenia wierzytelności. W pismach wskazano również, iż przedawnione roszczenie staje się tzw. zobowiązaniem naturalnym, co oznacza, że nie przestaje być wymagalne, a wierzyciel nadal posiada możliwość dochodzenia go z wykorzystaniem narzędzi windykacyjnych. Dowód: pisma z dn. 19.04.2016 r. oraz 25.04.2016 r. (k. 36-37) Powyższy stan faktyczny Sąd ustaliłna podstawie powołanych dowodów w postaci dokumentów. Prawdziwość powyższych dokumentów nie budziła wątpliwości Sądu, również strony nie kwestionowały ich autentyczności. Przedłożone kserokopie Sąd potraktował jako świadczące o istnieniu oryginałów o tożsamej treści. W procesie cywilnym obowiązuje zasada kontradyktoryjności. Oznacza to, że Sąd nie ma obowiązku zarządzania dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Sąd nie jest też zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 kpc). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 kc). Innymi słowy na powodzie spoczywał ciężar wykazania zasadności dochodzonego roszczenia, w szczególności wobec zarzutów kuratora procesowego pozwanej, który podniósł zarzut przedawnienia roszczenia. Sąd zważył co następuje: Powództwo w niniejszej sprawie nie zasługiwało na uwzględnienie. Na wstępie rozważań stwierdzić należy, że podstawą takiego rozstrzygnięcia stanowił fakt skutecznego podniesienia przez pełnomocnika pozwanego zarzutu przedawnienia. Niespornym zaś w sprawie było, że pozwanyR. R. (1)zawarł z(...) Bank S.A.weW.umowę o przyznanie limitu kredytowego nr(...)i umowę o wydanie i korzystanie z karty kredytowej(...)nr(...), na mocy której bank przyznał pozwanemu limit kredytowy do kwoty 2.500 zł. Bezspornym było również, iż pozwany nie wywiązał się w pełni ze zobowiązań wynikających z powyższych umów, wobec czego bank wypowiedział pozwanemu umowy, a wynikające z nich należności stały się wymagalne. W tym przypadku termin przedawnienia roszczeń Banku wynikających z tej czynności prawnej (bankowej) wynosi 3 lata (art. 118in finekc). Przy czym zgodnie zart. 120 § 1 zd. 1 kcbieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Pamiętać jednak należy, iż zgodnie zart. 123 § 1 pkt 1 k.c.bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia, a nadto zgodnie zart. 124 § 1 i 2 k.c.po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. W razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym albo przez wszczęcie mediacji, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone. Zważyć należy, że - jak zostało wyżej ustalone - w dniu 2 marca 2011 r.(...) Bank S.A.weW.wystawił Bankowy Tytuł Egzekucyjny, w którym podano, że wysokość zobowiązania pozwanego ma wynosić na ten dzień 4.944,61 zł oraz dalsze odsetki, które obciążają dłużnika od dnia następnego po dniu wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego do dnia zapłaty, obliczone od kwoty 2.471,04 zł naliczane wg zmiennej stopy procentowej odsetek maksymalnych, zaś w dniu 22 września 2011 r. nadano przedmiotowemu(...)klauzulę wykonalności. Natomiast w dniu 18 czerwca 2012 r. komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym w Wołominie zakończył postępowanie egzekucyjne pod sygn. Km 7838/12, wszczęte na podstawie ww. tytuły egzekucyjnego, w związku z czym od tej daty rozpoczął bieg termin przedawnienia roszczenia poprzednika prawnego wobec pozwanego. Powyższe, nie dotyczy jednak pozwanego, albowiem nie jest on bankiem, a zatem przerwanie biegu terminu przedawnienia, związane z nadaniem klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu oraz postepowanie egzekucyjne prowadzone w oparciu o(...), nie mają wobec niego skutku. (tak tez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 czerwca 2016 r., III CZP 29/16, (OSNC 2017/5/55) Strona powodowa w żaden sposób nie ustosunkowała się do zarzutu przedawnienia, jak i początku jego biegu, wskutek czego okoliczności podniesione przez pozwanego uznać należało za przyznane (por.art. 230 kpc). W rezultacie pozew, który został skutecznie wniesiony dopiero w dniu 20 kwietnia 2016 r., czyli prawie 4 lata po zakończeniu postępowania egzekucyjnego, nie mógł już skutecznie przerwać biegu przedawnienia, gdyż nastąpiło to skutecznie prawie rok wcześniej. Co się zaś tyczy żądania przez powoda zasądzenia na jego rzecz od pozwanego odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 20 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty, należy wskazać iż zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 1995 r. (sygn. akt III CZP 156/95, OSNC 1996/3/31), jeżeli dłużnik podniesie uzasadniony zarzut przedawnienia dochodzonego od niego roszczenia, odsetki za opóźnienie mogą być naliczone tylko za czas do chwili przedawnienia roszczenia. Zatem mając na względzie, powyższe koniecznym stało się oddalenie powództwa także w tym zakresie. Ze wskazanych powyżej względów powództwo podlegało oddaleniu w całości (pkt 1 wyroku). O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt. 2 wyroku na podstawieart. 98 § 1 i 3w zw. zart. 99 kpc. Powód przegrał bowiem sprawę w całości, a wobec tego zasadnym stało się nałożenie na niego obowiązku zwrotu na rzecz pozwanego całości kosztów postępowania, niezbędnych do celowego dochodzenia praw. Na koszty procesu składały się: koszty zastępstwa procesowego pełnomocnika pozwanego w kwocie minimalnej, tj. w kwocie 2.400 zł (§ 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych – t. jedn. Dz. U. z 2015 r., poz. 1800) oraz wydatek poniesiony przez pozwanego w kwocie 17 zł w związku z koniecznością uiszczenia opłaty skarbowej od dokumentu stwierdzającego ustanowienie pełnomocnika. Wobec tego Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.497 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. SSR Marta Ścisła

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu date: '2017-12-05' department_name: V Wydział Cywilny judges: - Marta Ścisła legal_bases: - art. 98 § 1 i 3 - art. 123 § 1 pkt 1 k.c. recorder: Joanna Flajszer signature: V C 508/17 ```

154505000005127_XVII_AmT_000061_2012_Uz_2013-11-19_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XVII AmT 61/12 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 listopada 2013 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XVII Wydział Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący: SSR (del.) Magdalena Kurc-Mazurkiewicz Protokolant: Andrzej Tracz po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2013 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa(...) spółki akcyjnejwW. przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej z udziałem zainteresowanej(...) spółki akcyjnejwW.(poprzednio:(...) spółki akcyjnejwW.) na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z dnia 21 czerwca 2011 r. numer(...) o zmianę umowy I oddala odwołanie, II zasądza od(...) spółki akcyjnejwW.na rzecz Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, III zasądza od(...) spółki akcyjnejwW.na rzecz(...) spółki akcyjnejwW.kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2013-11-19' department_name: XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta judges: - Magdalena Kurc-Mazurkiewicz legal_bases: [] recorder: Andrzej Tracz signature: XVII AmT 61/12 ```

152520000000503_I_C_000432_2020_Uz_2023-06-30_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 432/20 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 czerwca 2023 r. Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia Przemysław Majkowski Protokolant : Kinga Brocka po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2023 r. w Sieradzu na rozprawie sprawy z powództwaK. M. przeciwko Skarbowi Państwa – Zakładowi Karnemu wS. o zadośćuczynienie 1 oddala powództwo, 2 zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu na rzecz adwokataA. M.kwotę 8.856,00 ( osiem tysięcy osiemset pięćdziesiąt sześć ) zł brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej ustanowionej dla powoda z urzędu, 3 nie obciąża powodaK. M.obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na rzecz pozwanego, 4 nie obciąża powodaK. M.pozostałymi kosztami procesu, które przejmuje na rachunek Skarbu Państwa. Sygn. akt I C 432/20 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 29 grudnia 2020 r. (data wpływu) powódK. M.wniósł przeciwko pozwanemu Skarbowi Państwa – Dyrektorowi Zakładu Karnego wS.o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 300,000,00 zł zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami w myślart. 359 § 2 k.c.od dnia orzeczenia wyroku do dnia zapłaty z tytułu wyrządzenia powodowi szkody niematerialnej i naruszenia dóbr osobistych powoda, w postaci: zdrowia, godności osobistej, prawa do intymności, prawa do humanitarnego i nieponiżającego traktowania. W uzasadnieniu swojego żądania powód podał, że we wrześniu 2020 roku jako osadzony w Zakładzie Karnym wS.był ignorowany przez funkcjonariuszy pozwanego gdy prosił ich o udzielenie pomocy medycznej wskutek czego doświadczył silnego bólu i uszkodzenia ciała. Powód wniósł również o zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie pełnomocnika z urzędu, na które to wnioski Sąd w niniejszej sprawie przystał. W odpowiedzi na pozew, pozwany Skarb Państwa – Zakład Karny wS.wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: PowódK. M.w 2020 roku był osadzony w Zakładzie Karnym wS.. W dniu 4 września 2020 r. (piątek) rano powód zauważył u siebie samoistny wzwód prącia.K. M.na dolegliwości te skarżył się współosadzonemu w jednej celiM. W.. Mówił do współosadzonego że miał wzwód, że go to boli i nie może sobie z tym poradzić. Było widać to również w jego zachowaniu – nie mógł komfortowo siedzieć, ani leżeć. Podobny incydent powód przeżywał już około miesiąca wcześniej, jednakże wówczas wzwód przeszedł samoistnie i nikogo o nim nie informował. Ponieważ tym razem, pomimo upływu kilku godzin, wzwód ten nie ustawał a dolegliwości bólowe się nasilały, około godziny 15:00 powód zawiadomił o tym dyżurującego funkcjonariusza oddziałowego. Nie powiedział jednak wprost o co chodzi, wskazywał na ból krocza/podbrzusza i ból przy oddawaniu moczu. Od funkcjonariuszy ZK trzymał doraźne środki przeciwbólowe, dostępne bez recepty w zwykłym sklepie. Powód w następnych godzinach kilkukrotnie komunikował o swoim problemie funkcjonariuszy, którzy nie chcieli wezwać karetki pogotowia. Funkcjonariusz Służby WięziennejJ. W.rozmawiał z osadzonym na temat tego, co mu dolega i jak się czuje. Pouczył również powoda, że pogotowie może odmówić przyjazdu gdy służby medyczne uznają, że nie jest zagrożone zdrowie lub życie powoda. Ponieważ był weekend, w Zakładzie Karnym nie było obecnego lekarza ani pielęgniarki, którzy są dostępni dla osadzonych jedynie w dni robocze, w godzinach 8:00-16:00. FunkcjonariuszR. P.również rozmawiał z powodem, który skarżył mu się na ból w podbrzuszu, w okolicy genitaliów i na ból przy oddawaniu moczu. Nie wskazywał jednak na bolesny wzwód. FunkcjonariuszR. P.podał powodowi tabletki przeciwbólowe. (częściowo zeznania powodaK. M.z 08 kwietnia 2021 r., nagr. 00:06:00-00:42:55 k. 53v-54 oraz z 29 czerwca 2023 r., nagr. 00:08:29-00:13:57 k. 298v; częściowo zeznania świadkaM. W.z 13 maja 2021 r., nagr. 00:05:56-00:24:36 k. 123v-124; zeznania świadkaR. P.z 14 czerwca 2021 r., nagr. 00:27:26-00:44:08 k. 139-139v) Chęć skorzystania z pomocy medycznej sygnalizuje się w Zakładzie Karnym wS.w dni robocze oddziałowemu. Zazwyczaj osadzeni czynią to na kartkach, na których opisują swój problem. Kartki te przekazywane są oddziałowemu, który przekazuje je następnie służbie medycznej zakładu karnego. W dniach, w których służby medycznej nie ma w Zakładzie Karnym, do przypadków w których w ocenie funkcjonariuszy konieczna jest natychmiastowa pomoc, wzywane jest pogotowie ratunkowe. (zeznania świadkaM. M.z 14 czerwca 2021 r., nagr. 00:15:26-00:27:26 k. 138v-139) W sobotę, 5 września 2020 r. w czasie wieczornego apelu powód zakomunikował o swoich dolegliwościach, dodając, że jeśli funkcjonariusze mu nie pomogą, to dokona samookaleczenia i sprawą zajmie się jego rodzina. Wzwód powoda przez spodnie zauważył funkcjonariusz Służby WięziennejM. S., który zdecydował o wezwaniu karetki pogotowia. Funkcjonariusz ten był obecny przy rozmowie powoda z ratownikami medycznymi. Początkowo powód uskarżał się jedynie na ból nerki oraz na to, że nie może oddać moczu. W końcu powód powiedział również ratownikom o swoim wzwodzie. Udał się z ratownikiem za parawan i okazał mu krocze. Wówczas ratownicy medyczni zdecydowali, iż powód musi zostać zabrany do szpitala. Ratownicy nie powiedzieli wówczas funkcjonariuszom ani współosadzonym, jaka jest konkretna przyczyna tej decyzji. (zeznania świadkaM. S.z 14 czerwca 2021 r., nagr. 01:01:39-01:30:10 k. 139v-140v; zeznania świadkaJ. W.z 14 czerwca 2021 r., nagr. 00:44:08-01:01:39 k. 139v; częściowo zeznania świadkaM. H.z 23 września 2021 r., nagr. 00:08:57-00:29:32 k. 166v) Wezwani ratownicy medyczni przywieźli osadzonego na oddział urologiczny Szpitala Wojewódzkiego wS., gdzie powód był hospitalizowany w dniach 05-12 września 2020 r. z powodu bolesnego wzwodu prącia (priapizmu). Wkrótce po przewiezieniu do(...)szpitala, powód został poddany operacji. U powoda zastosowano płukanie ciał jamistych, ostrzyknięcie roztworem adrenaliny oraz przetokę jamisto-gąbczastą. Po kilkudniowej hospitalizacji powód został wypisany do miejsca przebywania, w stanie ogólnym dobrym z zaleceniami dalszej antybiotykoterapii, pobierania leków przeciwzakrzepowych oraz antyandrogenów. Powód pozostawał później pod opieką poradni urologicznej aresztu śledczego wP.. (dokumentacja medyczna k. 66-114; opinia biegłego urologa k. 263-270) Powód w czasie gdy zaistniało powyżej opisane zaburzenie stanu jego zdrowia leczył się psychiatrycznie - przyjmował preparat lewomepromazyny, który w bardzo rzadkich przypadkach może wywoływać priapizm. Powołany do sprawy biegły urolog stwierdził, że w przypadku priapizmu wielogodzinna zwłoka z interwencją urologiczną może powodować trwałe zmiany struktur głębokich prącia i zwiększać prawdopodobieństwo impotencji w przyszłości. Powód zgłaszał początkowo niespecyficzne dolegliwości wskazujące raczej na zaburzenia mikcji, co mogło uśpić czujność personelu ZK. Brak jest jednoznacznych przesłanek do stwierdzenia rażąco nieprawidłowego postępowania personelu, zwłaszcza, że strażnicy nie są pracownikami medycznymi. Należy również wzmiankować, że mimo iż podobny incydent bolesnego wzwodu wystąpił w przeszłości u opiniowanego, powód nie zgłosił go. W wypadku uprzedniego zgłoszenia problemów ze wzwodem istniała możliwość modyfikacji przyjmowanego leczenia psychiatrycznego. Odroczenie interwencji urologicznej może skutkować pogorszeniem stanu miejscowego i zwiększać ryzyko trwałych następstw, w tym utrwalonych zaburzeń wzwodu. Priapizm wiąże się z dolegliwościami bólowymi. Nasilenie dolegliwości bólowych może być zmienne – zwykle od umiarkowanego do dużego. Jest to zależne od indywidualnego progu bólowego, stopnia zastoju układu żylnego etc. Natężenie bólu u powoda w chwili pierwszego badania – zgodnie z Kartą Medycznych Czynności Ratunkowych – oceniono na 5 (na 10) w skali NRS. Już po pierwszych kilku godzinach (powyżej 4-6) na skutek priapizmu może dojść do zmian destrukcyjnych struktur prącia i jest to sprawa zupełnie osobnicza. Powrót funkcji seksualnych, w tym możliwości odbywania normalnych stosunków płciowych i ejakulacji może mieć miejsce zarówno po zaburzeniu trwającym kilka, jak i kilkadziesiąt godzin. Niebezpieczeństwo nie wynika wiec bezpośrednio z czasu trwania wzwodu, lecz przede wszystkim ze stopnia związanego z tym zastoju w ciałach jamistych. Czas, jaki upłynął od pierwszego zgłoszenia (9 godzin od wystąpienia objawów) do interwencji chirurgicznej może więc nie mieć znaczenia. Zgodnie z aktualną wiedzą seksuologiczną, 9 na 12 mężczyzn ma częściowy lub całkowity powrót funkcji seksualnych. O ile sam zabieg może negatywnie modyfikować zdolność erekcyjną powoda, to jednak potencjalne możliwości płodzenia z zasady nie ulegają poważniejszym zmianom. Zdarzenie z 4-5 września 2020 r. miało niewątpliwy wpływ na jakość życia seksualnego powoda w stopniu znacznym, zwłaszcza w pierwszych miesiącach po operacji. Jednak trudno ocenić jego późniejsze funkcjonowanie ze względu na to, iż w warunkach osadzenia prowadzenie regularnego życia seksualnego nie jest możliwe. Natomiast możliwości płodzenia potencjalnie nie uległy zmianie, przy założeniu, że wcześniej mieściły się w normie. (opinia biegłego seksuologa k. 212-214; opinia biegłego urologa k. 263-270) Postanowieniem z Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Sieradzu z dnia 21 grudnia 2020 r., odmówiono wszczęcia śledztwa w sprawie narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia i zdrowia i niedopełnienia obowiązków przez funkcjonariuszy publicznych, gdzie w dniach 4-5.09.2020 wS.funkcjonariusze ZK wS.pomimo obowiązku opieki nad osobą narażoną poprzez zaniechanie odpowiednich działań narazili cierpiącego na priapizmK. M.na niebezpieczeństwo utraty zdrowia, tj. o czyn zart. 160 § 1 k.k.iart. 231 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k., wobec braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu. Postanowienie to zostało utrzymane w mocy postanowieniem Sądu Rejonowego w Sieradzu z dnia 09 czerwca 2021 r. wydanym w sprawie II Kp 79/21 i jest prawomocne. (postanowienie k. 144-144v) Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o materiał dowodowy zebrany w sprawie w postaci zeznań świadków, zeznań powoda oraz dokumentów urzędowych zgromadzonych w aktach sprawy w tym także tych, które zostały wprowadzone do procesu przez samego powoda. Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda oraz współosadzonego z nim świadkaM. W.w tym tylko zakresie, w jakim wskazywali, iżK. M.wprost informował funkcjonariuszy ZK wS.o swojej przypadłości, tj. znajdującym się przez dłuższy czas w wzwodzie członku. Sami osadzeni okoliczność tę przedstawiali dość mgliście, skupiając się przede wszystkim na podkreśleniu, że powód sygnalizował ból – pochodzący (ogólnie) z podbrzusza, bez wdawania się w szczegóły. Również na taką wersję wydarzeń wskazywali zgodnie wszyscy stający jako świadkowie funkcjonariusze. Jest to o tyle wiarygodne, iż żadna z osób nie zakwestionowała, czy powód w ogóle zgłaszał dolegliwości, lecz jedynie, że nie mówił wprost o swoim wzwodzie. Ponadto, było to widoczne dla otoczenia, na co również zwrócili uwagę zeznający świadkowie. Nie można również nie zauważyć, że powód z pewnością w sposób wstydliwy podchodził do relacjonowania o szczegółach swojej przypadłości. Doświadczenie życiowe wskazuje bowiem, że – zwłaszcza w środowisku osadzonych w zakładzie karnym mężczyzn – taka dolegliwość może być odebrana niepoważnie, „z przymrużeniem oka”, lub stać się powodem złośliwych przytyków i żartów. Przekonująca jest również relacja świadkaM. S., który wskazał, że powód wstydził się powiedzenia wprost o co chodzi, a dopiero okazał swoje krocze przybyłym do zakładu karnego ratownikom medycznym – a zatem osobom „z zewnątrz”. Za zasadniczo wiarygodne i spójne ze sobą Sąd uznał zeznania wyżej wskazanych świadków oraz – co do zasady – samego powoda. Nieprzydatne do ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie były zeznania świadkaS. P.– funkcjonariusza ZK wS., albowiem świadek ten nie pamiętał dobrze przedmiotowego zdarzenia, jak również nie brał bezpośredniego udziału w wydarzeniach z 4 i 5 września 2020 r. Z tych samych względów nieprzydatne okazały się zeznaniaD. B.– pielęgniarki z ZK wS., która nie pamiętała przypadku powoda. Z kolei świadekI. D.wprawdzie pamiętała przypadek powoda, jednakże tylko z relacji jakie powstały już po przetransportowaniu powoda do szpitala. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadkaM. H.w tej części, w której świadek zeznał, iż u sygnalizującego ból powoda zjawiła się pielęgniarkaD. B., która obejrzała powoda i podała mu lekarstwa. Relacja o wizycie pielęgniarkiD. B.pojawia się jedynie w zeznaniach tego świadka. SamaD. B.nie potwierdziła takiej okoliczności. Nie wskazywał na nią również powód, współosadzonyM. W., żaden inny funkcjonariusz zeznający w niniejszej sprawie. Śladu po tej – zdaje się, istotnej – wizycie nie ma również w dokumentacji medycznej powoda. Sąd przyjął zatem, iż ani w piątek (4 września) ani w sobotę (5 września) powód nie miał konsultacji medycznej z pielęgniarką z ZK wS.. W tym miejscu wskazać należy, że na podstawie przepisówKodeksu postępowania cywilnegorzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Stanowisko takie zawarł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku(I CKU 45/96, opubl. OSNC z 1997, z. 6-7, poz. 76).Mając zatem na względzie rządzącą procesem cywilnym zasadę kontradyktoryjności postępowania i nie znajdując podstaw do przeprowadzenia dowodów z urzędu (art. 232 k.p.c), Sąd rozpoznał niniejszą sprawę, biorąc pod uwagę stan faktyczny ustalony na podstawie powyżej wskazanych dowodów. Sąd - na podstawie przepisuart. 302 k.p.c.- ograniczył dowód z przesłuchania stron do przesłuchania powoda. Z powodu wyżej wskazanej argumentacji Sąd pominął również dowody wnioskowane przez pełnomocnika powoda, jako zmierzające do przedłużenia postępowania i niemające znaczenia dla sprawy. Dodatkowa opinia biegłego nie mogłaby wnieść nic do sprawy. Dopuszczone opinie biegłych z zakresu seksuologii i urologii są bowiem wyczerpujące i odpowiadają – na tyle, na ile to możliwe – na pytania zakreślone biegłym w tezie dowodowej. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Odpowiedzialność pozwanego w niniejszej sprawie opiera się na przepisieart. 417 k.c.Zgodnie z tym przepisem za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa. Odpowiedzialność ta powstaje wówczas, gdy spełnione są łącznie jej trzy ustawowe przesłanki: bezprawność działania lub zaniechania sprawcy, szkoda oraz normalny związek przyczynowy między bezprawnym zachowaniem sprawcy a szkodą. Nie ulega wątpliwości, że kolejność badania przez Sąd powyższych przesłanek nie może być dowolna. W pierwszej kolejności konieczne jest ustalenie działania (zaniechania), z którego, jak twierdzi powód, wynikła szkoda oraz dokonanie oceny jego bezprawności, następnie ustalenie czy wystąpiła szkoda i jakiego rodzaju i dopiero po stwierdzeniu, że obie te przesłanki zachodzą, możliwe jest zbadanie istnienia między nimi normalnego związku przyczynowego. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 kwietnia 2012 r. (sygn. akt IV CSK 406/11, LEX nr 1169347)wyjaśnił, że szeroki kształt bezprawności, rozumianej jako wszelkie przejawy niekompetencji i uchybień, aprobowano w judykaturze już po wejściu w życieKonstytucji RP, uznając, że zachowanie niezgodne z prawem to zachowanie sprzeczne z porządkiem prawnym, polegające na sprzeczności między zakresem kompetencji organu, sposobem jego postępowania i treścią rozstrzygnięcia wynikającymi z wzorca ustawowego, a jego działaniem rzeczywistym(patrz wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 stycznia 2002 r., I CKN 581/99, OSNC 2002 r., Nr 10, poz. 128 i z dnia 6 lutego 2002 r., V CKN 1248/00, OSP 2002 r., Nr 9, poz.).O obowiązkach organów wykonujących władzę publiczną rozstrzygają więc także szeroko rozumiane normy postępowania, które składają się na ogólnie pojęty porządek prawny, a więc tym bardziej normy ustawowe. W piśmiennictwie dominuje pogląd, że powtórzona wart. 417 § 1 k.c.zaart. 77 ust. 1 Konstytucji RPprzesłanka niezgodności z prawem musi być rozumiana w sposób właściwy dla prawa cywilnego, tj. jako sprzeczność działania lub zaniechania z porządkiem prawnymsensu largo, co wyklucza możliwość jakiejkolwiek dyferencjacji skali czy stopnia bezprawności zachowania. Reżim odpowiedzialności cywilnej za wykonywanie władzy publicznej i samodzielność cywilnej postaci bezprawności w całym systemie odpowiedzialności deliktowej doprowadził w piśmiennictwie do zajęcia takiego właśnie, zasadnego stanowiska. Utrzymaniu rygorystycznej odpowiedzialności odszkodowawczej organów władzy publicznej w rozsądnych granicach za skutki ich bezprawnych działań służy właściwy tryb stwierdzenia bezprawności wadliwych orzeczeń czy decyzji, a także konieczność badania i oceny adekwatnej przyczynowości między działaniem organu a powstałą szkodą. Cel ten nie może natomiast być osiągany przez różnicowanie skali czy stopnia bezprawności działania, a więc w sposób wykraczający poza normęart. 417 § 1 k.c.(patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2002 r., III CKN 966/00, niepubl.).Próby takie, a więc posługiwania się kwalifikowanym dowodem bezprawności w postaci przesłanki rażącego naruszenia prawa, słusznie oceniane są krytycznie w piśmiennictwie, jako manipulowanie utrwalonym od dawna desygnatem bezprawności w prawie odszkodowawczym. Rozpatrując sprawę w przedmiocie ochrony dóbr osobistych w pierwszym rzędzie należy ustalić, czy doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda w rozumieniuart. 23 i 24 k.c., a zatem, czy niewłaściwe zdaniem powoda warunki odbywania kary pozbawienia wolności naruszyły jego dobra osobiste, albo też wywołały szkodę na jego osobie. Zaznaczyć jednakże należy, że nie znajduje uzasadnienia żądanie zadośćuczynienia lub odszkodowania w sytuacji, w której zachowanie pozwanego nie spowodowało szkody i w konsekwencji również krzywdy. Z uwagi na powyższe, w przypadku zgłoszenia żądania zadośćuczynienia pieniężnego z tytułu naruszenia dóbr osobistych, to na powodzie - stosownie do treściart. 6 k.c.- spoczywa obowiązek wykazania rozmiaru i intensywności doznanej krzywdy i stopnia negatywnych konsekwencji, także niewymiernych majątkowo, spowodowanych naruszeniem prawa do szeroko pojmowanego „godnego odbywania kary”. Gdyby Sąd uznał, że doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda, to należy rozważyć, czy działanie strony pozwanej było bezprawne. Przepisart. 23 k.c.zawiera otwarty katalog dóbr osobistych, w ramach którego mieści się m. in. godność człowieka i prawo do godnych i ludzkich warunków odbywania kary pozbawienia wolności. Dobra osobiste są wartościami o charakterze niemajątkowym, wiążącymi się z osobowością człowieka, uznanymi powszechnie w społeczeństwie. Wymóg zapewnienia przez Państwo godziwych warunków odbywania kary pozbawienia wolności jest jednym z podstawowych wymogów nowożytnego państwa prawa, znajdującym wyraz w normach prawa międzynarodowego. Stanowi o tym wprostart. 10 ust. 1ratyfikowanego przez Polskę Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych głoszący, że każda osoba pozbawiona wolności będzie traktowana w sposób humanitarny i z poszanowaniem przyrodzonej godności człowieka. Także art. 3 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności stanowiący, że nikt nie może być poddany torturom ani nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu lub karaniu, wprowadza obowiązek zapewnienia osobom osadzonym w zakładach karnych godziwych i humanitarnych warunków odbywania kary pozbawienia wolności, które nie naruszają godności ludzkiej. Łączy się z tym wynikający z art. 8 ust. 1 Konwencji nakaz poszanowania życia prywatnego obywateli i ich prawa do intymności, co w odniesieniu do osób osadzonych w zakładach karnych oznacza obowiązek zapewnienia takich warunków bytowych i sanitarnych, w których godność ludzka i prawo do intymności nie doznają istotnego uszczerbku. Odpowiednikami powyższych norm prawa międzynarodowego są przepisyart. 40, 41 ust. 4 i art. 47 Konstytucji, wprowadzające wskazane zasady na grunt prawa polskiego. Przechodząc do oceny roszczeń powoda, należy wskazać, że zasady odbywania kary pozbawienia wolności reguluje przede wszystkimustawa z dnia 6 czerwca 1997 roku - Kodeks karny wykonawczya szczególne znaczenie z punktu widzenia zarzutów podniesionych przez powoda maart. 115 k.k.w., który wyczerpująco reguluje zagadnienia dotyczące udzielania świadczeń medycznych osadzonym w zakładach karnych. Przepis ten reguluje również zasady, na jakich przy udzielaniu świadczeń medycznych osadzonym mogą być obecni funkcjonariusze Służby Więziennej. Odnosząc się z tej perspektywy do zarzutówK. M.o naruszeniu jego dóbr osobistych w postaci prawa do prywatności i szeroko rozumianej godności, należy uznać je za niesłuszne. Po pierwsze, w niniejszej sprawie, w przypadku osadzonegoK. M.zachodziły przesłanki pozwalające na obecność funkcjonariusza niewykonującego zawodu medycznego przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych osadzonemu w myślart. 115 § 7a – 8a k.k.w.Po drugie, co ważne, w niniejszej sprawie w ogóle nie wykazano, ażeby funkcjonariusze pozwanego zakładu karnego naruszyli w jakikolwiek sposób tę prywatność. Jak wynika bowiem ze zgromadzonego materiału dowodowego w postaci zeznań świadków – wprawdzie funkcjonariusze S.W. byli obecni podczas diagnostyki dokonywanej przez zespół ratownictwa medycznego, jednakże tylko w pewnej części. W momencie, w którymK. M.zdecydował się wyznać ratownikowi medycznemu o swoim realnym problemie – jak się później okazało – priapizmie, objawiającym się bolesnym wzwodem, nie był obecny przy nim żaden funkcjonariusz. Powód z uwagi na wstyd wszedł z ratownikiem medycznym za parawan gdzie okazał mu krocze. Nie widzieli tego funkcjonariusze S.W. ani współosadzeni. Co więcej – ratownicy medyczni wykazali się na tyle poszanowaniem dla prywatności powoda, że nie powiedzieli wprost funkcjonariuszom dlaczego powinien on zostać przetransportowany do szpitala. O tym, że u powoda doszło do niekontrolowanego wzwodu, funkcjonariusze S.W. dowiedzieli się dopiero po fakcie, tj. po zabraniuK. M.do szpitala o poddaniu zabiegowi urologicznemu. Postępowanie to w ocenie Sądu nie świadczy w jakimkolwiek stopniu o naruszeniu godności powoda oraz jego prawa do prywatności. Odnosząc się do zasadniczych okoliczności, które stały się podstawą złożonego pozwu, a zatem narażenia powoda na niebezpieczeństwo utraty zdrowia, spowodowania bólu fizycznego i psychicznego oraz spowodowania pogorszenia jakości życia seksualnego, to te zarzuty stawiane pozwanemu również nie powinny prowadzić do uwzględnienia powództwa. W pierwszej kolejności należy zauważyć, że pewną niefortunną okolicznością w niniejszej sprawie był fakt, iż do incydentu z niekontrolowanym wzwodem powoda doszło w piątek. Jak wynika z materiału dowodowego – chociaż powód zauważył ten niepokojący go objaw około godziny 6:00, zdecydował się poinformować o tym oddziałowego dopiero około godziny 15:00, a zatem po 9 godzinach. Okoliczność ta ma znaczenie z dwóch powodów. Po pierwsze, jak wynika z opinii biegłego powołanego do sprawy, już takie kilkugodzinne występowanie priapizmu może doprowadzić do degradacji tkanek i negatywnych skutków dla zdrowia mężczyzny. Po drugie – dyżurujący w szpitalu lekarz i pielęgniarka są obecni dla osadzonych tylko do godziny 15:30-16:00 w piątek. Oznacza to, że wobec nieobecności więziennej służby zdrowia przez weekend, kolejną „okazją” do skorzystania z profesjonalnej pomocy medycznej jest dopiero poniedziałkowy poranek. Warto w tym miejscu zauważyć, że takie ukształtowanie przez Zakład Karny wS.godzin pracy więziennej służby zdrowia jest zgodne z obowiązującymi w tym zakresie przepisami. Wobec faktu, że w piątkowe popołudnieK. M.nie miał możliwości skonsultowania swojego problemu z jakimkolwiek medykiem, zdany był w tym zakresie na pomoc funkcjonariuszy Służby Więziennej, którzy w przypadku zagrożenia życia lub zdrowia powinni powiadomić pogotowie ratunkowe. W tych okolicznościach kapitalne znaczenie dla oceny poprawności postępowania pozwanego Zakładu Karnego (jego funkcjonariuszy) ma fakt tego, coK. M.zgłaszał oddziałowemu jako swój problem. Zrozumiałym jest bowiem, że funkcjonariusze Służby Więziennej nie będą wzywać pogotowia do każdego przypadku „bolącego brzucha” któregoś z osadzonych. Zwłaszcza, że jak wynika z doświadczenia życiowego oraz specyfiki pracy funkcjonariuszy Służby Więziennej – osadzeni mają skłonność do wyolbrzymiania swoich problemów medycznych, chętnie wykorzystują okazję do opuszczenia murów zakładu karnego, chociażby na wizytę u lekarza. Jak wynika z materiału dowodowego w postaci zeznań świadków – funkcjonariuszy ZK, ale także samego powoda –K. M.prezentował swoje dolegliwości w sposób dość ogólny. Skarżył się on na ból podbrzusza (nerki?) a następnie na to, że przy oddawaniu moczu towarzyszy mu ból. Wyraźnie należy podkreślić, iż nikomu pozaM. W.powód jednoznacznie nie wskazał, że chodzi o niekontrolowany, bolesny wzwód. Okoliczność tę wprawdzie zauważyli przez spodnie powoda funkcjonariusze S.W., jednakże nie wiązali tego z dolegliwościami, na które skarżył się powód. Co więcej – specjalnie nie dopytywali, co jest przyczyną widocznego przez spodnie wzwodu – ażeby nie być posądzonym o naruszenie intymności powoda w delikatnej przecież sferze. Dla Sądu jest to zachowanie zrozumiałe i przekonujące. Zwłaszcza, że do analizowanej sytuacji doszło w realiach męskiego zakładu karnego, gdzie przypadłość powoda mogłaby być przedmiotem żartów lub niewłaściwych komentarzy ze strony innych osadzonych. W ocenie Sądu nie można zatem winić funkcjonariuszy tym, że wobec tak ogólnie artykułowanych dolegliwości nie zdecydowali się od razu na wezwanie pogotowia ratunkowego. O tym, że funkcjonariusze nie zignorowali całkiem problemuK. M.przemawia też fakt, że wizytowali oni powoda aby dowiedzieć się, jak się czuje. Podali mu również ogólnodostępne środki przeciwbólowe. Co więcej – jeden z funkcjonariuszy pomimo weekendu zadzwonił prywatnie do pielęgniarki pracującej na co dzień w Zakładzie Karnym wS.z prośbą o konsultację. Również i w czasie tej rozmowy, nie wskazał wprost, że chodzi o bolesny, niekontrolowany wzwód. W sytuacji, w której pomimo upływu ponad 24 godzin od pierwszych zgłaszanych dolegliwości przezK. M.– a przy jednoczesnym niepogarszaniu się jego stanu – dowódca zdecydował o wezwaniu pogotowia, było to posunięcie właściwe. Nie można natomiast przypisać winy funkcjonariuszom za wcześniejsze zaniechanie, tj. że wcześniej nie zdecydowali się na wezwanie zespołu ratownictwa medycznego. Warto podkreślić, że funkcjonariusze Służby Więziennej nie są osobami z wykształceniem medycznym. Nie posiadają zdolności diagnostycznych i nie można od nich wymagać wyczerpującej znajomości złożonych problemów urologicznych. To, czy zareagują na sygnalizowane przez osadzonego dolegliwości zależy więc w dużej mierze od informacji, jaka zostanie im przekazana przez samego osadzonego. W niniejszej sprawie przekaz, jaki otrzymali funkcjonariusze od powoda był ewidentnie niepełny i zniekształcony. Nie ma w tym kontekście znaczenia, czy zniekształcenie to wynikało ze wstydu czy też z jeszcze innych powodów. Warto w tym miejscu również zauważyć, iż – jak zeznał sam powód – podobna sytuacja spotkała go również około miesiąc przed tym zdarzeniem. Wtedy jednak, pomimo około czterogodzinnego wzwodu, nie powiadomił nikogo o swoim problemie. Nawet zatem, jeśli przyjąć iż doszło do naruszenia dóbr osobistych czy rozstroju zdrowia powoda, to nie sposób przyjąć zawinienia funkcjonariuszy pozwanego ZK, a zatem iż było to działanie bezprawne. Nawet jednak, gdyby hipotetycznie uznać, iż zwłoka z wezwaniem pogotowia ratunkowego stanowiła zawinione zaniechanie funkcjonariuszy, nie przesądza to jeszcze o pozostałych elementach niezbędnych z zaistnienia odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego zart. 417 k.c.Jeśli bowiem chodzi o związek przyczynowy pomiędzy szkodą i związaną z nią krzywdą, to jak wynika z opinii biegłego seksuologa, już po pierwszych kilku godzinach (powyżej 4-6) na skutek priapizmu może dojść do zmian destrukcyjnych struktur prącia. Tymczasem sam powód zwlekał ze zgłoszeniem sytuacji oddziałowemu około 9 godzin (od 6:00 do 15:00). Oznacza to, że nawet gdyby funkcjonariusze ZK natychmiast wezwali pogotowie, jeszcze w piątek około godziny 15:00, to wówczas również wielce prawdopodobnie konieczne byłoby przetransportowanie powoda do szpitala i wykonanie zabiegu chirurgicznego. Szkoda, będące źródłem krzywdy jakiej doświadczył powód, określanej jako ból fizyczny i psychiczny oraz ogólne pogorszenie stanu zdrowia urologicznego/seksuologicznego również musi być oceniana w kontekście realiów niniejszej sprawy. Zdaniem Sądu jej wystąpienie budzi wątpliwości z kilku powodów – przede wszystkim, jak wynika z dokumentacji medycznej oraz relacji powoda, priapizm nie pojawił się uK. M.pierwszy raz. Możliwe, że był on następstwem przyjmowania leku stosowanego w leczeniu psychiatrycznym powoda. Wątpliwości Sądu budzi również to, na ile w sposób rzeczywisty szkoda rozciągała się na życie seksualne powoda.K. M.w tamtym okresie, ale również i obecnie, jest osadzony w zakładzie karnym, gdzie nie jest w stanie sposób normalny realizować swojego życia seksualnego. Negatywne następstwa zabiegu urologicznego w tym zakresie są zatem nader wątpliwe. Odnosząc się do argumentacji strony powodowej, dotyczącej naruszenia standardów ochrony praw człowieka, należy dodać, że aby stwierdzić że doszło do nieludzkiego i poniżającego traktowania konieczne jest aby nastąpiło stwierdzenie, że nieludzkie traktowanie było zamierzone i w ogóle miało miejsce, czego w niniejszej sprawie powód nie wykazał. Tymczasem przesłanki odpowiedzialności pozwanego muszą być, zgodnie z ogólną zasadą dowodową wyrażoną wart. 6 k.c.iart. 232 k.p.c., wykazane właśnie przez powoda. Dopiero w przypadku skutecznego wykazania naruszenia dobra osobistego lub szkody na osobie pozwany mógłby zwolnić się z odpowiedzialności poprzez wykazanie, iż jego działanie (zaniechanie) nie miało charakteru bezprawnego – tj. było zgodne z wiążącym go prawem (domniemanie bezprawności działania). Dobra osobiste człowieka podlegają ochronie prawa cywilnego, ciężar zaś wykazania, że doszło do ich naruszenia spoczywa na powodzie. Na pozwanym natomiast spoczywa wykazanie, że jego działanie lub zaniechanie nie było bezprawne. Powód w toku procesu nie wykazał powyższych przesłanek. Nie sposób również przypisać pozwanemu zamiaru złego traktowania powoda. Wręcz przeciwnie, funkcjonariusze ZK wS.w dobrej wierze nie dopytywali na zauważony u powoda wzwód, zaś po przyjeździe pogotowia ratunkowego, stworzyli powodowi – na ile to możliwe w warunkach zakładu karnego – przestrzeń do prywatnej rozmowy powoda z ratownikami. Uwzględniając, zatem wynik przeprowadzonego postępowania dowodowego należało powództwo w całości oddalić, o czym orzeczono w punkcie 1. wyroku. Ponieważ powód był zastępowany w procesie przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata ustanowionego z urzędu, w punkcie 2. wyroku zasądzono od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu na rzecz pełnomocnika 8.856,00 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu. Wysokość wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika ustalono w oparciu o § 8 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, podwyższając to wynagrodzenie o należny podatek od towarów i usług w myśl § 4 ust. 3 tegoż rozporządzenia. Z uwagi na złą sytuację materialną powoda, odbywającego długotrwałą karę pozbawienia wolności, w punkcie 3. wyroku na podstawieart. 102 k.p.c.postanowiono nie obciążać powoda obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na rzecz pozwanego. Za takim rozstrzygnięciem przemawia zresztą nie tylko zła sytuacja materialna powoda, ale również fakt, iż w realiach niniejszej sprawy mógł on być subiektywnie w pełni przekonany o słuszności swojego roszczenia. Doświadczył on bowiem niekwestionowanego bólu z powodu, którego musiał być hospitalizowany. Z tożsamych względów, w punkcie 4. wyroku nie obciążono powoda pozostałymi kosztami procesu, związanymi z wydatkami na opinie biegłych powołanych w niniejszej sprawie.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Sieradzu date: '2023-06-30' department_name: I Wydział Cywilny judges: - sędzia Przemysław Majkowski legal_bases: - art. 359 § 2 k.c. - art. 160 § 1 k.k. - art. 227 k.p.c. - art. 40, 41 ust. 4 i art. 47 Konstytucji - art. 115 § 7a – 8a k.k.w. recorder: Kinga Brocka signature: I C 432/20 ```

150525000001521_III_U_000761_2014_Uz_2014-11-27_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt:III U 761/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 listopada 2014r. Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSR del. do SO Monika Obrębska Protokolant: sekretarz sądowy Przemysław Dudziński po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2014r. wO. sprawy z odwołaniaK. G. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wP. o prawo do emerytury na skutek odwołaniaK. G. od decyzjiZakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wP. z dnia30.07.2014r.znak(...) orzeka: 1. zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznajeK. G.prawo do emerytury począwszy od dnia 21.08.2014r.; 2. stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. UZASADNIENIE W dniu 24.07.2014r.K. G.złożył w Oddziale ZUS wP.Inspektorat wO., wniosek o ustalenie uprawnień do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Po rozpoznaniu tego wniosku decyzją z dnia 30.07.2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wP.odmówiłK. G.prawa do tego świadczenia uznając, iż nie udowodnił on wymaganego 15 - letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. K. G.decyzję powyższą zaskarżył, wnosząc od niej odwołanie. W uzasadnieniu odwołania wskazał, że w szczególnych warunkach pracował w(...)wO.iPrzedsiębiorstwie (...)wW.Oddział wO., gdzie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym przekraczającym 3,5 tony. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Wskazał, żeK. G.nie spełnia warunków do przyznania wcześniejszej emerytury, o których mowa wart. 184 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, gdyż nie udokumentował wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił i zważył, co następuje: OdwołanieK. G.jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie. W pierwszej kolejności wskazać należy, że podstawą do ubiegania się przez odwołującego o prawo do emerytury jestart. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(tekst jedn. Dz. U. z 2009r., Nr 153, poz.1227 ze zm.) w zw. z§ 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.), gdyż urodził się on 21.08.1954 roku. Zgodnie z tymi przepisami, prawo do emerytury przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po 01.01.1949r., jeżeli: - osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn, - nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego lub złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE, za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa, - w dniu 01.01.1999r. udowodnił 25-letni okres składkowy i nieskładkowy, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Zgodnie z treścią § 2 ust. 1 powołanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Zasadniczo okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy (tak: § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r.). Zgodnie jednak z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego możliwe jest wykazywanie okoliczności, od których zależy nabycie uprawnień, w postępowaniu przed sądem ubezpieczeń wszelkimi dowodami (wyrok SN z dnia 06.09.1995r., II URN 23/95, OSNP 1996/5/77, wyrok SN z dnia 02.02.1996r., II URN 3/95, OSNP 1996/16/239). Odwołujący za sporne okresy zatrudnienia nie przedstawił świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach, stąd ZUS nie uwzględnił tych okresów do stażu pracy w szczególnych warunkach. Na podstawie dokumentów przedłożonych przez odwołującego ZUS uznał za udokumentowany staż pracy w szczególnych warunkach w ilości 10 lat, 4 miesięcy i 11 dni z tytułu zatrudnienia wStoczni (...), w(...)wG.iI.B.. Zasadniczą kwestią wymagająca przesądzenia w przedmiotowej sprawie było więc rozstrzygnięcie, czy odwołujący również w(...)wO.iPrzedsiębiorstwie (...)wO.wykonywał pracę w szczególnych warunkach. W celu ustalenia rzeczywistego charakteru pracy odwołującego w spornych okresach Sąd przesłuchał świadków oraz odwołującego w charakterze strony, przeprowadził też dowód z dokumentów z akt osobowych. Z zeznań świadkówH. M.iT. S.wynika, żeK. G.pracował w(...)wO.początkowo przez kilka lat jako kierowca samochodów ciężarowych o ładowności pow. 3,5 tony. JeździłS.,J.. Przewoził artykuły monopolowe, spożywcze oraz towary z wagonów, np. cement. Potem pracował jako mechanik, głównie w kanałach remontowych. Na końcu pracował jako spawacz, jak już nie było pracy dla mechaników. Z zeznań świadkówC. P.iR. Z.wynika z kolei, że wPrzedsiębiorstwie (...)wW.Oddział wO.odwołujący pracował w pełnym wymiarze czasu pracy wyłącznie jako kierowca samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. JeździłS.Chłodnią, bądźJ.Chłodnią, przewoził wędliny. Pracował w pełnym wymiarze czasu pracy, często po 14-15 godzin. Zeznania świadków w pełni korespondują z zeznaniami odwołującegoK. G., który zeznał, żePrzedsiębiorstwie (...)wW.Oddział wO.pracował w latach 1977 – 1980, w pełnym wymiarze czasu pracy jako kierowca samochodów ciężarowych. JeździłS.Chłodnią, od czasu do czasuJ.Chłodnią. Były to samochody o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Pracował w pełnym wymiarze czasu pracy, często w nadgodzinach. W(...)wO.pracę rozpoczął w 1980 roku jako kierowca samochodów ciężarowych. JeździłS.,J.. Rozwoził towar po sklepach. Pracował w pełnym wymiarze czasu pracy, często w nadgodzinach, pracował również w soboty i niedziele. Potem został przeniesiony na stanowisko mechanika, gdzie pracował w kanałach remontowych. Następnie powrócił do działu przewozów, gdzie znów pracował jako kierowca samochodów ciężarowych. Potem pracował jako spawacz. Sąd dał wiarę zeznaniom świadków i odwołującego, nie znajdując żadnych podstaw by kwestionować ich szczerość i zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy. Świadkowie są osobami obcymi dla odwołującego. Nie mają żadnego interesu w składaniu fałszywych zeznań. Ich zeznania wzajemnie się uzupełniają, tworząc logiczną całość. Świadkowie pracowali razem z odwołującym w spornych okresach, zatem posiadali wiedzę w przedmiocie charakteru jego pracy. Zeznania świadków i odwołującego znajdują potwierdzenie w dokumentach z akt osobowych. Z akt osobowych z okresu zatrudnienia odwołującego w(...)wO.wynika, żeK. G.został przyjęty na stanowisko kierowcy samochodu ciężarowego typuS. (...)(vide umowa o pracę z 02.05.1980r.). Kolejne angaże również wskazują stanowisko pracy odwołującego – kierowca. Dopiero z dniem 13.11.1981r. w związku z zatrzymaniem prawa jazdy powierzono odwołującemu obowiązki mechanika samochodowego Stacji Obsługi (vide podanie o przeniesienie i angaż z 13.11.1981r.). Po odzyskaniu prawa jady odwołującego ponownie przeniesiono na stanowisko kierowcy w dziale przewozów od dnia 07.05.1982r. (vide podanie i angaż z 06.05.1982r.). W kolejnych angażach stanowisko pracy odwołującego określano jako kierowca, bądź kierowca Stara Izotermy. Jak wynika z akt osobowych od dnia 13.11.1984r. powierzono odwołującemu znów obowiązki mechanika, a od 18.03.1985r. obowiązki spawacza. Powyższe potwierdza też ogólne świadectwo pracy z dnia 31.08.1985r., gdzie wskazano, że w(...)wO.odwołujący zajmował stanowiska kierowcy, mechanika i spawacza. Dokumenty z akt osobowych odwołującego za okres jego zatrudnienia wPrzedsiębiorstwie (...)wW.Oddział wO.wskazują, że stanowisko pracy odwołującego określane było ogólnie jako kierowca. Z dokumentu „zobowiązanie pracownika materialnie odpowiedzialnego” wynika jednak, że odwołującemu powierzonoS.Chłodnię nr ewid.(...)(vide k. 16 akt osobowych). Powyższe dokumenty z akt osobowych nie budziły wątpliwości co ich wiarygodności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Reasumując powyższe Sąd doszedł do przekonania, że przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że jako pracę wykonywaną w szczególnych warunkach należy zaliczyćK. G.okres od dnia 19.10.1977r. do 31.03.1980r. z wyłączeniem dni 31.03.1978r., 31.07.1978r. i 31.05.1978r., gdyż z kart wynagrodzeń wynika, że w tych dniach występowały nieobecności usprawiedliwione (tj. łącznie 2 lata, 5 miesięcy i 13 dni) z tytułu zatrudnienia wPrzedsiębiorstwie (...)wW.Oddział wO.oraz okresy zatrudnienia w(...)wO.od 02.05.1980r. do 12.11. 1981r. tj. do czasu przeniesienia na stanowisko mechanika (tj. 1 rok, 6 miesięcy i 12 dni) oraz okres od 07.05.1982r. do 12.11.1984r., kiedy odwołującemu znów powierzono obowiązki kierowcy samochodu ciężarowego (tj. 2 lata, 6 miesięcy i 7 dni), w których to okresachK. G.pracował jako kierowca samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Była to praca wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Prace te są wyszczególnione w wykazie Adziale VIII poz. 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Okresy te łącznie wynoszą 6 lat, 6 miesięcy i 2 dni. Po zsumowaniu tych okresów z okresem uznanym przez ZUS w wymiarze 10 lat, 4 miesięcy i 11 dni, staż pracy w szczególnych warunkachK. G.wynosi 16 lat, 10 miesięcy i 13 dni. K. G.spełnił też wszystkie pozostałe przesłanki warunkujące nabycie uprawnień do wcześniejszej emerytury wynikające z art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Na dzień 01.01.1999 r. udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący 25 lat, osiągnął wiek 60 lat w dniu 21.08.2014r. oraz nie jest członkiem OFE (vide: dokumenty z akt emerytalnych). Biorąc pod uwagę powyższe Sąd w oparciu oart. 47714§2 kpczmienił zaskarżoną decyzję z dnia 30.07.2014r. i przyznałK. G.prawo do emerytury począwszy od dnia(...)tj. od dnia, w którym odwołujący ukończył 60 lat, gdyż dopiero na tę datę odwołujący spełnił wszystkie przesłanki warunkujące przyznanie mu prawa do tego świadczenia. W tym miejscu wskazać należy, że zasadą jest, że Sąd ocenia legalność decyzji organu rentowego według stanu istniejącego w chwili jej wydania, jedynak wyjątkowo może przyznać ubezpieczonemu świadczenie, jeżeli warunki je uzasadniające zostały spełnione już po wydaniu zaskarżonej decyzji (vide wyrok Sądu Najwyższego z 5 czerwca 2008 roku, III UK 9/08). W przedmiotowej sprawie przesłankę wymaganego wieku odwołujący osiągnął już po wydaniu zaskarżonej decyzji, stąd Sąd zmieniając zaskarżoną decyzję w oparciu oart. 47714§2 kpcprzyznałK. G.prawo do emerytury począwszy od dnia(...)tj. od dnia, kiedy odwołujący ukończył 60 lat, dopiero bowiem na tę datę odwołujący spełnił ostatnią przesłankę warunkującą przyznanie mu prawa do tego świadczenia. Zgodnie z treściąart. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd był zobowiązany, przyznając odwołującemu prawo do emerytury, do zamieszczenia z urzędu w sentencji wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego odnośnie do nieustalenia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji tj. zarówno przyznającego prawo do świadczenia, jak też jego brak ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.04.2010 roku, II UK 330/09, LEX 604220). W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie brak było podstaw do obciążenia organu rentowego odpowiedzialnością za nieustalenie wszystkich okoliczności niezbędnych do wydania decyzji o przyznaniu odwołującemu prawa do wcześniejszej emerytury. Odwołujący za sporne okresy zatrudnienia nie przedłożył świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Dopiero na etapie postępowania sądowego po przeprowadzeniu stosownego postępowania dowodowego odwołujący w sposób niewątpliwy wykazał, że zgromadził wymagany ustawą 15 letni okres pracy w warunkach szczególnych. Z tych względów orzeczono jak w pkt. 2 wyroku.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Ostrołęce date: '2014-11-27' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - do SO Monika Obrębska legal_bases: - art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - dziale VIII poz. 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze - art. 477 recorder: sekretarz sądowy Przemysław Dudziński signature: III U 761/14 ```

151005000003021_VI_U_001463_2016_Uz_2017-04-18_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI U 1463/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 kwietnia 2017 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący SSO Janusz Madej Protokolant – st. sekr. sądowy Dorota Hańc po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2017 r. w Bydgoszczy na rozprawie odwołania:A. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wB. - z dnia 25 kwietnia 2016 r., znak:(...) - z dnia 12 października 2016 r., znak :(...) w sprawie:A. K. przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wB. o rentę z tytułu niezdolności do pracy I zmienia zaskarżone decyzje w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonejA. K.prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 28 listopada 2014 r. do 30 listopada 2018 r.; II stwierdza odpowiedzialność Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wB.za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji; III zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wB.na rzecz ubezpieczonejA. K.kwotę 360 ( trzysta sześćdziesiąt ) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego. Sygn.akt VIU 1463/16 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 24 kwietnia 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.po rozpoznaniu wnioskuA. K.z dnia 20 września 2015 roku odmówił wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy powołując się w uzasadnieniu tej decyzji na orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 22 kwietnia 2016 roku, w którym ustalono, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Odwołanie od tej decyzji wniosła ubezpieczonaA. K.domagając się zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczona wskazywała, iż stan zdrowia, iż jej stan zdrowia skutkuje niezdolnością do pracy i powinna ona otrzymać rentę gdyż od kilku lat leczy się z powodu zaburzeń depresyjnych a w ubiegłym roku przez ponad 2 miesiące była leczona psychiatrycznie w szpitalu. Ponadto cierpi z powodu uporczywych bólów kręgosłupa, które 2 lata temu były leczone operacyjnie, w związku z tym domagała się ona zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania jej prawa do renty. Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wnosił o jego oddalenie powołując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu wyżej wskazanej decyzji z dnia 25 kwietnia 2016 roku. Jednocześnie w dniu 10 lutego 2016 roku a więc przed wniesieniem odwołania od decyzji z 25 kwietnia 2016 roku i przed wydaniem decyzji z 25 kwietnia 2016 roku Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wydanym w dniu 10 lutego 2016 roku postanowieniem w sprawie VI U 218/15 uchylił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wB.z dnia 12 kwietnia 2014 roku odmawiającąA. K.prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy i rozpoznającą jej wniosek z dnia 28 października 2014 roku, przekazał sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umorzył postępowanie. W związku z tym Sąd Okręgowy zwrócił się do organu rentowego o wyjaśnienie, dlaczego nie została wydana decyzja rozpoznająca jeszcze ten wniosek i wydaną w toku procesu decyzją z dnia 12 października 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.po rozpoznaniu wnioskuA. K.z dnia 28 października 2014 roku odmówił wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy powołując się na orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 22 kwietnia 2016 roku, w którym komisja ta stwierdziła, że ubezpieczona wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy. Decyzja z 12 października 2016 roku opierała się na tym samym orzeczeniu komisji lekarskiej ZUS, które organ rentowy powoływał w decy..., w zaskarżonej przez ubezpieczoną decyzji z 25 czerwca 2016 roku. Sąd Okręgowy ustalił i rozważył, co następuje. Do rozpoznania w niniejszej sprawie pozostawały wnioski ubezpieczonejA. K.z dnia 28 października 2014 roku oraz z dnia 20 września 2015 roku. Wnioski te zostały rozpoznane decyzjami odmownymi z dnia 25 kwietnia 2016 roku. Decyzja ta rozpoznawała wniosek z 20 września 2015 roku oraz decyzją z dnia 12 października 2016 roku, która to decyzja rozpoznawała wniosek ubezpieczonej z 28 października 2014 roku. W tej konfiguracji procesowej Sąd Okręgowy uznał, iż wniesione odwołanie dotyczy obu decyzji albowiem wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy z dnia 20 września 2015 roku został pochłonięty w ujęciu prawno- procesowym przez wniosek, który należało rozpoznać a wniesiony z datą wcześniejszą z dnia 28 października 2014 roku. W okresie swojej aktywności zawodowej ubezpieczona wykonywała pracę ostatnio jak na stanowisku menadżera zawodu produktów świeżych, która w wywiadzie zawodowym znajdującym się w aktach organu rentowego charakteryzowana była, jako wymagająca wysiłku umysłowego i fizycznego, sprawności obu rąk, wymuszonej pozycji ciała, schylania się, rytmu zmianowego, wyjazdów w teren, szczególnej koncentracji, określana była także, jako praca ciężka. Ubezpieczona wykonywała także zatrudnienie na stanowiskach pracownika produkcji, pracownika fizycznego w dziale produkcji, pracownika sezonowego, co potwierdzają świadectwa pracy zebrane w aktach rentowych. W celu zweryfikowania stanowiska organu rentowego opartego na orzeczeniu komisji lekarskiej ZUS z dnia 22 kwietnia 2016 roku Sąd Okręgowy dopuścił w niniejszej sprawie dowód z opinii zespołu biegłych sądowych w składzie: specjalista medycyny przemysłowej, specjalista psychiatra, specjalista psycholog kliniczny, specjalista neurolog i specjalista neurochirurg. W opinii z dnia 6 grudnia 2016 roku zespół biegłych sądowych rozpoznał u ubezpieczonej następujące schorzenia: zaburzenia depresyjne, stan po leczeniu operacyjnym dyskopatii L5S1, obecnie z utrzymującym się stanem zapalnym krążku..., krążków międzykręgowych, wielopoziomową dyskopatią lędźwiową, przewlekły zespół bólowy lędźwiowo- krzyżowy objawowy z obecnymi objawami ubytkowymi w zaostrzeniu, przebyty w kwietniu 2016 roku nie..., niedowład N7 po prawej, stan po urazie palców trzeciej i czwartej ręki praw..., trzeciego i czwartego ręki prawej w 17 roku życia z niewielkim upośledzeniem funkcji, niedoczynność tarczycy pooperacyjną wyrównaną leczeniem substytucyjnym. Na podstawie przeprowadzonego badania przedmiotowego oraz materiału lekarskiego znajdującego się w aktach sprawy i wyników badań ubezpieczonej biegli sądowi ustalili, iż stan jej zdrowia upośledza sprawność organizmu w stopniu powodującym okresową, częściową niezdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Biegli sądowi wskazali, iż orzekana podlega systematycznej opiece psychiatrycznej od szóst..., od sześciu lat z rozpoznaniem zaburzeń depresyjnych, w 2015 roku była leczona szpitalnie psychiatrycznie. Pomimo leczenia nadal utrzymują się zdaniem biegłych sądowych objawy depresji, takie jak płaczliwość, obniżony nastrój, napięcie, lęki, zaburzenia snu, co uniemożliwia wykonywanie pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Dodatkowo biegli sądowi podkreślili, iż współistnieją u ubezpieczonej schorzenia układu kostno- stawowego, w 2014 roku była leczona operacyjnie w przebiegu dyskopatii L5S1 a obecnie utrzymuje się stan zapalny krążka międzykręgowego i zaostrzenie przewlekłego zespołu bólowego LS z istotnym deficytem neurologicznym w badaniu biegłych z tej dziedziny. Biegli wskazali, że przeciwskazana jest praca dla ubezpieczonej, praca wymagająca pełnej dyspozycyjności oraz bieżącej oceny w wymuszonej przez ciała. W związku z tym biegli sądowi ustalili, iż badana jest okresowo, częściowo niezdolna do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji od daty zakończenia świadczenia rehabilitacyjnego, to jest od 27 listopada 2014 roku na okres 4 lat do listopada 2018 roku. Przyczyną jest zarówno stan układu psychicznego, ale również układu kostno- stawowego z istniejącym deficytem neurologicznym, biegli nie zgodzili się z orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS oraz wskazali, że dysponowanie wprawdzie nowymi dowodami przebytym niedowładem nerwu twarzowego po prawej dołączonego do akt, jednak zachorowanie to nie jest decydującym dowodem, nie było decydującym dowodem tych opinii. Zastrzeżenia do tej opinii złożyła ubezpieczona, złożyła przepraszam, złożyła w imieniu organu rentowego pełnomocnik procesowy ZUS, która powołując się na orzeczenie, na stanowisko przewodniczącego komisji lekarskiej ZUS nie podzieliła opinii biegłych o częściowej niezdolności do pracy. W zastrzeżeniach tych wskazano, że orzeczenie komisji lekarskiej ze specjalistą neurologiem, medycyny pracy w składzie z dnia 15 kwietnia 2016 roku zostało wydane z uwzględnieniem opinii konsultanta psychiatry ZUS. Badaniem neurologiczn..., badaniem neurologicznym komisja lekarska stwierdziła nerwy czaszkowe bez odchyleń, chód prawidłowy, ruchomość CDHLS w normie, napięcie mięśni przykręgosłupo..., przykręgosłupowych prawidłowe, objawy korzeniowe górne ujemne, dolne ujemne, odruchy głębokie kończyny górn..., kończyn górnych symetryczne, kończyn dolnych kolanowe T równe L, skokowe T mniejsze od L, podeszwowe od obecne, siła mięśniowa wszystkich grup mięśniowych prawidłowa, niedoczulica wzdłuż dermatomu S1 prawego bez zaburzeń zwieraczy...[ koniec części 00:33:19.000] AUA929684_02[ Przewodniczący 00:33:19.428] Próba Romberga ujemna, próby móżdżkowe w normie, mowa wyraźna. Organ rentowy podnosił także, że konsultacja kon..., konsultanta ZUS specjalisty i psychiatry z dnia 19 kwietnia 2016 roku zawierała wniosek "ze względu na aktualny stan psychiczny nie stwierdzam u badanej cech długotrwałej niezdolności do pracy". Zdaniem organu rentowego postępowanie dowodowe przed Sądem w sprawie o świadczenie uzależnione od niezdolności do pracy powinno zmierzać do ustalenia czy w dacie orzekania przez organ rentowy po stronie ubezpieczonego występowały w tym zakresie wszystkie przesłanki warunkujące przyznanie świadczenia. Zatem jak stwierdzał dalej organ rentowy w piśmie procesowym z 7 lutego 2017 roku, jeśli doszło do pogorszenia stanu zdrowia po badaniu przez komisję lekarską i wydaniu decyzji przez ZUS, co mogło mieć miejsce w przypadku ubezpieczonej, o czym świadczą opisy badania psychiatrycznego, neurologicznego, neurochirurgicznego biegłych nie oznacza to, że podczas badania przez komisję lekarską istniała częściowa niezdolność do pracy i że kontrolowana decyzja była nieprawidłowa. Pozwany wnosił o ustosunkowanie się do powyższych zastrzeżeń przez wydanie opinii uzupełniającej, a w przypadku nieuwzględnienia wniosku o oddalenie odwołania. Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy poprzez reguły oceny tego materiału wskazane wartykule 233 paragraf 1 Kodeksu postępowania cywilnego, Sąd Okręgowy uznał, iż materiał ten jest na tyle wiarygodny i ma taką moc dowodową, że pozwala na wydanie w sprawie merytorycznego rozstrzygnięcia bez konieczności kontynuowania postępowania dowodowego, a w szczególności pozwala na dokonanie ustalenia, iż ubezpieczona od dnia, po którym przestała pobierać świadczenie rehabilitacyjne była częściowo niezdolna do pracy już w 2014 roku. Tak orzekli biegli sądowi przed..., w opinii sądowej argumentując w sposób zgodny z posiadaną specjalistyczną wiedzą medyczną z tych dziedzin medycyny, które odpowiadają schorzeniom, na które cierpi ubezpieczona. Dodatkowo podkreślić trzeba, iż w opinii wydanej w sprawie VI U 218/2015 Sądu Okręgowego w Bydgoszczy w odrębnej sprawie, o której już wspomniano, w opinii z 4 listopada 2015 roku biegli sądowi: specjalista medycyny przemysłowej, specjalista psychiatra, neurolog i neurochirurg, reha...., specjalista rehabilitacji medycznej i endokrynolog ustali, iż badana jest okresowo częściowo niezdolna do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji od daty zakończenia świadczenia rehabilitacyjnego, to jest od 27 listopada 2014 roku do 11..., do listopada 2016 roku, a przyczyną tej niezdolności według biegłych tamtego zespołu były schorzenia układu psychicznego, ruchu i nerwowego. W szczególności biegli sądowi w tamtej opinii rozpoznali u ubezpieczonej takie schorzenia jak: zaburzenia depresyjne, stan po leczeniu operacyjnym dyskopatii L4-L5, zapalenie krążka międzykręgowego L5-S1, dyskopatię DH6-DH7-DH8, przewlekły zespół piersiowo-lędźwiowy w okresie zaostrzenia[ ns 00:37:35.608] objawami ubytkowymi, a także pozostałe schorzenia. W tamtej opinii biegli wskazywali, że od..., około 4 lat ubezpieczona leczy się psychiatrycznie. Przyczyn orzeczonej częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonej upatrywali w schorzeniach układu psychicznego, kostno-stawowego i nerwowego. Wskazywali, że obecnie ubezpieczona w trakcie..., jest w trakcie długotrwałej hospitalizacji psychiatrycznej od 3 września 2015 roku. Planowany czas leczenia wynosi około 10 tygodni. Przeciwskazana jest praca wymagająca pełnej dyspozycyjności i bieżącej systematycznej oceny. W maju 2014 roku ubezpieczona była leczona operacyjnie z powodu dyskopatii L4-L5. Po tym leczeniu nastąpiła kilkutygodniowa względna poprawa. Następnie dolegliwości znacznie się nasiliły i trwało..., trwają nadal pod postacią silnych bólów kręgosłupa w odcinku lędźwiowym z nasileniem podczas zmiany pozycji w się..., z siedzącej na stojącą, kaszlu, kichania, drętwienie..., występuje drętwienie rąk i stóp. Wykonano także kontrolne badanie MRI kręgosłupa[ ns 00:38:58.078] LS z 25 czerwca 2015 roku, dołączone do akt sprawy ujawniło stan zapalny krążka miedzykręgowego L5-S1 i ubezpieczona kwalifikowana była do kolejnego zabiegu neurochirurgicznego. Nie może w tym kontekście budzić wątpliwości zdaniem Sądu Okręgowego, iż ubezpieczona była od dnia zaprzestania pobierania zasiłku rehabilitacyjnego niezdolna częściowo do pracy. Zastrzeżenia organu rentowego stanowiły zwykłą polemikę z ustaleniami obu opinii biegłych sądowych i w zasadzie nie zawierały argumentów natury merytorycznej odwołując się tylko do odmiennej oceny lekarzy orzeczników ZUS. Z tego względu w ocenie Sądu Okręgowego zastrzeżenia te, bo zbadane były w wartości procesowej w tym znaczeniu, iż nie mogły stanowić podstawy do kontynuowania postępowania dowodowego. Dlatego dokonując subsumcji ustalonego w sprawie stanu faktycznego pod właściwe przepisy prawa materialnego Sąd Okręgowy wskazuje, iż zgodnie zartykułem 57 ustępem 1, punktami od 1 do 3 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, tekst jednolity Dziennik Ustaw z 2016 roku, pozycja 887 renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy; ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy i niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w ustępie, o których mowa wpunkcie 1 ustępu 1 artykułu 57, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Jedyną sporną przesłanką między stronami konieczną do nabycia dochodzonego przez ubezpieczoną świadczenia rentowego było to czy jest ona niezdolna do pracy po okresie pobierania zasiłku..., świadczenia rehabilitacyjnego. Przypomnieć zatem należy że zgodnie z artykułem 12 Usta..., powołanej ustawy emerytalno-rentowej niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zgodnej..., do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu ustaliła..., utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Zgodnie z artykułem 13 ustępem 1 powołanej ustawy przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się po pierwsze: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, moż..., po drugie możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. W ocenie Sądu Okręgowego stosując powyższe kryteria orzecznicze o niezdolności do pracy uznać należy, że ubezpieczona była niezdolna do pracy. Kryteriami tymi kierowali się również biegli sądowi, członkowie zespołu orzekającego w niniejszej sprawie oraz w sprawie tutejszego Sądu Okręgowego o sygnaturze akt VI U 218/15. Dlatego na podstawie artykułu 477 ze znaczkiem 14paragraf 2 Kodeksu postępowania cywilnegoSąd Okręgowy zmienił zaskarżone decyzje w ten sposób, iż przyznał ubezpieczonej prawo do świadczenia w okresie orzeczo..., wskazanym przez biegłych sądowych. W punkcie 2 wyroku Sąd na podstawie artykułu 118 ustęp 1.a ustawy emerytalno-rentowej stwierdził odpowiedzialność organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Z..., w ocenie Sądu Okręgowego organ rentowy miał..., organy orzecznicze ZUS miały możliwość wydania obiektywnie merytorycznego rozstrzygnięcia określającego rzeczywisty stan zdrowia ubezpieczonej, a więc stwierdzającej częściową niezdolność do pracy. Za wadliwe orzeczenie komisji lekarskiej ZUS odpowiedzialność musi ponosić w tej sytuacji organ rentowy. W sprawie nie było żadnych takich nowych okoliczności, które powodowałyby uwolnienie organu rentowego od tej odpowiedzialności. W szczególności nowe leczenie w postaci zabiegów operacyjnych podjętych w celu usunięcia skutków schorzeń, na które ubezpieczona cierpi od wielu lat, chodzi o schorzenia neurologiczne chorób kręgosłupa czy też leczenie dotyczące schorzeń psychiatrycznych, depresyjnych, na które ubezpieczona leczy się także od wielu lat nie mogą być uznane za nowe dowody uwalniające organ rentowy od odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Or..., to samo dotyczy badania rezonansem magnetycznym kręgosłupa ubezpieczonej. Są to tylko badania, które może przeprowadzić organ..., mogą przeprowadzić organy orzecznicze ZUS w postępowaniu administracyjnym, a jeśli zaniechało przeprowadzania takich badań to muszą ponieść ryzyko wadliwego orzeczenia komisji lekarskiej ZUS, a takie dowody jedynie potwierdzają istnienie w organizmie ubezpieczonej schorzeń już w momencie złożenia wniosku o rentę. W punkcie 3 wyroku na podstawieartykułu 98 paragraf 1 i paragraf 3 Kodeksu postępowania cywilnego, w związku z paragrafem..., w związku z paragrafem 9 ustępem 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dziennik Ustaw z 2015 roku, pozycja 1804 w brzmieniu obowiązującym w momencie wniesienia odwołania Sąd Okręgowy zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, jako strony przegrywającej spór koszty procesu niezbędne do dochodzenia praw przez ubezpieczoną w niniejszym procesie. Na koszty te złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego ubezpieczonej ustalone według stawki minimalnej. Na tym wygłoszenie uzasadnienia zakończono. Wyrok jest nieprawomocny i może zostać zaskarżony apelacją wnoszoną...

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Bydgoszczy date: '2017-04-18' department_name: VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Janusz Madej legal_bases: - artykułu 98 paragraf 1 i paragraf 3 Kodeksu postępowania cywilnego - artykułem 57 ustępem 1, punktami od 1 do 3 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych recorder: st. sekr. sądowy Dorota Hańc signature: VI U 1463/16 ```

154510000001503_III_C_001213_2015_Uz_2016-11-30_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IIIC 1213/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 listopada 2016 roku Sąd Okręgowy Warszawa Praga w Warszawie Wydział III Cywilny W składzie: Przewodniczący: SSO Beata Karczewska – Mazur Protokolant: starszy sekretarz sądowy Sylwia Rudzińska po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2016 roku w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaK. P.,M. P. przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej(...)ul. (...)wN. o uchylenie uchwały I uchyla w całości uchwałę numer(...)z dnia 23 marca 2015 roku właścicieli lokali we Wspólnocie Mieszkaniowej(...)przyulicy (...)wN. II zasądza od Wspólnoty Mieszkaniowej(...)przyulicy (...)wN.na rzeczK. P.iM. P.kwotę 200,00 (dwieście) złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej, III nie obciąża pozwanego kosztami zastępstwa procesowego. Sygn. akt III C 1213/15 UZASADNIENIE W dniu 7 sierpnia 2015 r. powodowieK. P.iM. P.wnieśli o uchylenie uchwały z dnia 23 marca 2015 r. nr(...)Właścicieli Lokali we Wspólnocie Mieszkaniowej(...)przyul. (...)wN.w sprawie udzielenia pełnomocnictwa Zarządowi Wspólnoty do zawierania wszelkich umów dotyczących działalności Wspólnoty. W odpowiedzi na pozew z 11 grudnia 2015 r. pozwana Wspólnota Mieszkaniowa(...)ul. (...)wN.wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanej kosztów postępowania. Sąd ustalił następujący stan faktyczny. PowodowieK. P.iM. P.są właścicielami lokali położonych w budynku znajdującym się wN.przyul. (...). Powodowie są członkami WspólnotyMieszkaniowej (...)przyul. (...)wN.(bezsporne, zeznania powoda na rozprawie 30.11.2016r. od 00:06:51 do 00:17:32). W dniu 23 marca 2015 r. odbyło się zebranie ogółu właścicieli tworzących pozwaną Wspólnotę. W trakcie zebrania pod głosowanie poddana została Uchwałą nr(...)w sprawie udzielenia pełnomocnictwa Zarządowi Wspólnoty do zawierania wszelkich umów dotyczących działalności Wspólnoty. Głosowanie nad przedmiotową uchwałą kontynuowane było w drodze indywidualnego zbierania głosów. Przedmiotowa uchwała przyjęta została większością 50,08% głosów (bezsporne, kopia uchwały k. 33,Protokół nr (...)i lista do głosowania k. 72-83, zeznania powoda). W § 1 zaskarżonej uchwały właściciele lokali we Wspólnocie Mieszkaniowej w nieruchomości przyul. (...)udzielili Zarządowi Wspólnoty pełnomocnictwa do zawierania i podpisywania w imieniu Wspólnoty wszelkich umów dotyczących działalności Wspólnoty (bezsporne, kopia uchwały k. 33). Ustalając powyższy stan faktyczny Sąd oparł się na wskazanych dokumentach. Autentyczności, ani treści przedstawionych w sprawie dokumentów żadna ze stron postępowania nie kwestionowała mimo, że część z nich została złożona w formie kserokopii. Sąd także nie miał wątpliwości, co do ich wartości dowodowej, a okoliczności zawarte w dokumentach były pomiędzy stronami bezsporne. Zatem w świetleart. 229 i 230 k.p.c.mogą stanowić wiarygodny materiał dowodowy. Powyższe ustalenia faktyczne Sąd oparł także na zeznaniach powoda złożonych na rozprawie w dniu 30 listopada 2016 r. w zakresie w jakim uzupełniały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Sąd zważył, co następuje. Strona powodowa roszczenia dochodziła w oparciu o przepisyustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali. Zgodnie z art. 25 ust. 1 powyższej ustawy, właściciel lokalu może zaskarżyć uchwałę do sądu z powodu jej niezgodności z przepisami prawa lub z umową właścicieli lokali albo jeśli narusza ona zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób narusza jego interesy. Powołany przepis wyróżnia cztery przesłanki zaskarżenia uchwał właścicieli lokali: niezgodność z przepisami prawa, niezgodność z umową właścicieli lokali, naruszenie przez uchwałę zasad prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną, naruszenie przez uchwałę interesów właściciela lokalu w inny sposób. Każdą z wymienionych przesłanek można traktować jako samodzielną podstawę zaskarżenia. Sąd podzielił argumentację strony powodowej, iż uchwała nr(...)jest sprzeczna zart. 21 ust. 3 oraz art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali. Zgodnie z treścią zaskarżonej uchwały właściciele lokali we Wspólnocie udzielili Zarządowi Wspólnoty pełnomocnictwa do zawierania i podpisywania w imieniu Wspólnoty wszelkich umów dotyczących działalności Wspólnoty. Stosownie zaś doart. 22 ust. 3 ustawy o własności lokalido podjęcia przez zarząd czynności przekraczających zwykłego zarządu potrzebna jest uchwała właścicieli lokali wyrażająca zgodę na dokonanie tej czynności oraz udzielająca zarządowi pełnomocnictwa do zawierania umów stanowiących czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu w formie prawem przewidzianej. Zaskarżona uchwała legitymuje zaś Zarząd Wspólnoty do zawarcia wszelkich umów bez wcześniejszej zgody właścicieli lokali na zawarcie danej umowy, nawet jeżeli będzie to czynność przekraczająca zwykły zarząd. Zaskarżona uchwała nie daje właścicielom lokali faktycznej możliwości kontroli, czy zachowana została zasada wyrażona wart. 21 ust. 3 oraz art. 22 ust. 2 ustawy o własności lokali. Niemożliwa jest wszakże kontrola podejmowania przez zarząd wszelkich czynności prawnych i faktycznych, zawierania wszelkich umów, składania i odbierania wszelkich oświadczeń i wniosków. Mając na uwadze, iż zaskarżona uchwała jest sprzeczna z powołanymi przepisamiustawy o własności lokali, na podstawie powołanych wyżej przepisów, orzeczono jak na wstępie. O kosztach Sąd orzekł na podstawieart. 102 k.p.c.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie date: '2016-11-30' department_name: III Wydział Cywilny judges: - Beata Karczewska – Mazur legal_bases: - art. 229 i 230 k.p.c. - art. 21 ust. 3 oraz art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali recorder: starszy sekretarz sądowy Sylwia Rudzińska signature: III C 1213/15 ```

153005000000503_I_C_000710_2013_Uz_2016-01-28_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktI C 710/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia28 stycznia 2016 roku Sąd Okręgowy w Lublinie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący:SSO Maria Stelska Protokolant:Katarzyna Radek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu19 stycznia 2016 roku w Lublinie sprawy z powództwaT. R.iA. P. przeciwko(...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością03(...)z siedzibą wL. ozapłatę I powództwo oddala; II nie obciąża powódekT. R.iA. P.obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanej(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością03(...)z siedzibą wL.; III koszty sądowe, których powódki nie miały obowiązku uiszczać przejmuje na rachunek Skarbu Państwa. I C 710/13 UZASADNIENIE W pozwie z dnia 24 czerwca 2013 r. powódkiT. R.iA. P.reprezentowane przez profesjonalnego pełnomocnika domagały się zasądzenia od pozwanej(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością03(...)z siedzibą wL.na swoją rzecz: - 89 939,81 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 25 stycznia 2013 r. - kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu podniosły, że są spadkobierczyniamiR. R. (1).R. R. (1)prowadził działalność gospodarczą podfirmą (...)wL.. W ramach prowadzonej przez siebie działalności zawarł w dniu 23 lipca 2012 r. umowę o roboty budowlane nr(...)zE. C.prowadzącą działalność gospodarczą podfirmą Przedsiębiorstwo Budowlane (...)E. C.. W oparciu o w/w umowę wykonane zostały prace budowlane przez Wykonawstwo OgólnobudowlaneR. R. (1)wL.. W związku z wykonanymi pracami została wystawionafaktura VAT nr (...)z dnia 30 sierpnia 2012 r. Wskazana umowa dotyczyła prac, których inwestorem była strona pozwana- (...) Sp. z o.o.(...)3(...)wL..Przedsiębiorstwo Budowlane (...)E. C.pełniło rolę generalnego wykonawcy wobec inwestora, natomiast Wykonawstwo OgólnobudowlaneR. R. (1)był podwykonawcą wobec(...). Inwestor i wykonawca ponoszą w oparciu o 6471k.c.solidarną odpowiedzialność za zapłatę wynagrodzenia podwykonawcy. Inwestor – pozwana spółka, wyraziła zgodę na wykonywanie prac przez podwykonawcę Wykonawstwo OgólnobudowlaneR. R. (1), a także uznała swoją odpowiedzialność wobec podwykonawcy poprzez zapłatę na jego rzecz kwoty 40 191,90 złotych w trakcie wykonywania prac budowlanych. Wpłatę w/w kwoty zaliczono na poczetfaktury nr (...). Pismem z dnia 17 stycznia 2013 r. pozwana spółka została wezwana do zapłaty na rzecz spadkobierczyńR. R. (1)kwoty 109 939,81 złotych z tytułu wynagrodzenia za roboty budowlane. Kwota ta odpowiadała zaległemu wynagrodzeniu pomniejszonemu o opłaty za zużytą energię elektryczną i wodę, wynoszące 5 060,90 złotych oraz kaucję z tytułuumowy nr (...)w wysokości 7 533,59 złotych. Po wezwaniu do zapłaty pozwana spółka uiściła jeszcze na rzecz powódek kwotę 20 000 złotych z tytułu należności zfaktury VAT nr (...). Do uiszczenia pozostała kwota wskazana w pozwie(pozew z uzasadnieniem k. 2-7). W odpowiedzi na pozew pozwana(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością03(...)z siedzibą wL.wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie solidarnie od powódek na jej rzecz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego. Uzasadniając swoje stanowisko pozwana podniosła zarzut potrącenia, wskazując, że w dniu 15 listopada 2013 r. kupiła odZ. B.wierzytelność przysługującą mu odR. R. (1), a obecnie od powódek, jako spadkobierczyńR. R. (1). Następnie pozwana poinformowała powódki o dokonanej cesji i złożyła oświadczenie o potrąceniu, czego skutkiem jest umorzenie się wierzytelności nawzajem, w tym wierzytelności objętych niniejszym powództwem. Stąd też, wierzytelność powódek objętafakturą VAT nr (...)uległa umorzeniu, skutkiem umorzenia wierzytelności, wobec dokonanego potrącenia, winno być oddalenie powództwa(odpowiedź na pozew k. 78-81). W piśmie procesowym z dnia 17 lutego 2014 r. pozwana spółka podniosła, że powódki były informowane o cesjach wierzytelności i nie kwestionowały ich istnienia, wysokości czy też wymagalności, a tym samym nie kwestionowały skuteczności dokonanych potrąceń(pismo procesowe pozwanej k. 105-106). W piśmie z dnia 14 marca 2014 r. powódki nie uznały zgłoszonego przez pozwaną zarzutu potrącenia. Zakwestionowały zarówno istnienie wierzytelności zgłaszanych przez pozwaną w związku z zarzutem potrącenia, jak i niespełnienie wymogów regulacji prawa cywilnego dotyczących instytucji potrącenia(pismo procesowe powódek k. 143-146). W piśmie procesowym z dnia 24 kwietnia 2014 r. pozwana podtrzymała zarzut potrącenia wierzytelności wskazując, że twierdzenia powódek, co do nieistnienia wspomnianych wierzytelności są nieprawdziwe(pismo procesowe pozwanej k. 154-156). W piśmie procesowym z dnia 29 stycznia 2015 r. pozwana podniosła, jako niezaprzeczoną okoliczność, żeZ. B.i L.S.(...) Sp. z o.o.byli wierzycielamiR. R. (1). Ponownie przyznała, że kupiła w/w wierzytelności stając się wierzycielemR. R. (1).R. R. (1)wykonywał prace jako podwykonawca na inwestycji, której generalnym wykonawcą byłaE. C., na jej zlecenie i był jej wierzycielem z tytułu faktur VAT, w tym faktury objętej pozwem.E. C., jako generalny wykonawca, była związana umową o generalne wykonawstwo z pozwaną, a na podstawie wystawionych przez siebie faktur VAT, była wierzycielem pozwanej. Wobec faktu, że pozwana miała zapłacićE. C.określoną kwotę, natomiastE. C.miała zapłacićR. R. (1)kwotę objętąfakturą nr (...)–E. C.dokonała w tym zakresie przekazu w trybieart. 9211k.c.i poleciła pozwanej zapłatę tej kwotyR. R. (1). Pozwana, wobec zakupu wierzytelności od(...) sp. z o.o.i wobec polecenia przekazu odE. C.była jednocześnie wierzycielem i dłużnikiemR. R. (1). W celu umorzenia wzajemnych wierzytelności, pozwana złożyła oświadczenie o potrąceniu, co doprowadziło do umorzenia wzajemnych wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej, czyli wierzytelności objętejfakturą VAT nr (...). Pozwana wskazała ponadto, że wobec umorzenia wierzytelności nie ma podstaw do badania odpowiedzialności solidarnej pozwanej(pismo procesowe pozwanej k. 263-265). Pismem z dnia 2 lipca 2015 r. powódki zmodyfikowały powództwo wnosząc o zasądzenie na ich rzecz kwoty 89 939,81 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od 25 stycznia 2013 r. na podstawieart. 6471k.c.lub zasądzenie tej kwoty na podstawieart. 405 k.c.Powódki zakwestionowały wartość dokonanych przez pozwaną potrąceń powołując się na akt poświadczenia dziedziczenia z dnia 17 stycznia 2013 r. i przyjęcie spadku z dobrodziejstwem inwentarza. Wskazały, że wartość stanu biernego spadku przekracza znacznie wartości stanu czynnego spadku, a zatem powódki odpowiadają jedynie do wartości stanu biernego spadku – proporcjonalnie wobec wszystkich wierzycieli. Ponadto kwota wskazana w spisie inwentarza wyczerpuje roszczenia wobec powódek, a pozwana nie miała podstaw do potrącenia również odsetek. Powódki stwierdziły, że maksymalna kwota do potrącenia to 34 136,41 złotych w przypadku wierzytelnościZ. B.i 31 348,83 złotych w przypadku(...) sp. z o.o. Powódki uważają, że pozwana przyjęła solidarną odpowiedzialność, jako inwestor i dokonała potrąceń na tej podstawie, zaznaczając że sama pozwana spółka dokonując potrąceń określiła siebie jako inwestora odpowiadającego solidarnie(pismo procesowe powódek k. 279-282).Stanowisko to podtrzymały na rozprawie z dnia 7 lipca 2015 r.(protokół rozprawy k. 285 – 286). Pozwana w piśmie procesowym z dnia 21 lipca 2015 r., odnosząc się do zarzutów strony powodowej w zakresie wysokości, do jakiej mogło być dokonane potrącenie, uznała te twierdzenia za nieuzasadnione i nieudowodnione. Powódki nie wskazały bowiem skąd wywodzą swoją proporcjonalną odpowiedzialność względem wierzycieli, jak również tego, że wierzytelnościZ. B.iL. D.powinny zostać proporcjonalnie pomniejszone. Pozwana wskazuje, że przyjęcie spadku z dobrodziejstwem inwentarza nie wyłącza możliwości dokonania potrącenia. W związku z tym w ocenie pozwanej potrącenia dokonano w sposób prawidłowy(pismo procesowe pozwanej k. 294-297). W toku procesu strony podtrzymywały swojej stanowiska, powód popierał powództwo, pozwana spółka powództwa nie uznawała i wnosiła o jego oddalenie. Ustalenia faktyczne R. R. (1), prowadzący działalność gospodarczą podfirmą (...), dnia 23 lipca 2012 r. zawarł zPrzedsiębiorstwem Budowlanym (...)E. C.umowę o roboty budowlane nr(...). W oparciu o w/w umowęR. R. (1)był podwykonawcą w ramach inwestycji prowadzonej przez pozwaną(...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością03(...)wL., której generalnym wykonawcą byłoPrzedsiębiorstwo Budowlane (...)E. C.. Przedmiotem zawartej umowy było wykonanie stanu surowego otwartego budynkumieszkalnego (...)-segmentowego w zabudowie szeregowej oraz ścianek działowych wg obmiaru na budowie wL.przyul. (...). Wykonanie umowy miało rozpocząć się w ciągu 7 dni od przekazania terenu budowy podwykonawcy przez generalnego wykonawcę. Zakończenie prac miało nastąpić w terminie do dnia 28 września 2012 r. Generalny wykonawca był zobowiązany do przedstawienia inwestorowi w terminie 7 dni od daty zawarcia umowy, tekstu tej umowy, pisemne poinformowanie o tym fakcie podwykonawcy oraz pisemne poinformowanie wykonawcy o zgodzie inwestora na zawarcie umowy z podwykonawcą. Za wykonanie przedmiotu umowy podwykonawcy przysługiwało wynagrodzenie netto wg cen jednostkowych z załącznika nr 1 do umowy na podstawie obmiaru wykonanego na budowie. Zapłata miała być dokonywana co miesiąc na podstawie faktury z 30-dniowym terminem płatności, wystawionej w oparciu o protokół częściowego odbioru robót(umowa o roboty budowlane nr(...)k. 23-27). W oparciu o zobowiązanie wynikające z umowy o roboty budowlane nr(...), generalny wykonawca(...)w osobie swojego przedstawicielaP. C., zgłosił inwestorowi -spółce (...), zawarcie umowy z podwykonawcą Wykonawstwo OgólnobudowlaneR. R. (1), przedstawiając spółce treść umowy zawartej zR. R. (1)(zeznania świadkaE. C.k. 275, zeznania świadkaP. C.k. 302v-303v). Po dokonaniu przez generalnego wykonawcę odbioru robót w dniu 28 sierpnia 2012 r.,przedsiębiorstwo (...)wystawiłofakturę VAT nr (...)z dnia 30 sierpnia 2012 r. z tytułu wykonanych robót, opiewającą na kwotę 162 725,49 złotych.(protokół odbioru robót z dnia 28 sierpnia 2012 r. k. 29-34,faktura nr (...)k. 28 ).Kwota ta nie została uiszczona przez generalnego wykonawcę- (...)E. C..R. R. (1)wystąpił o zapłatę w/w kwoty do inwestora -spółki (...). Regularnie kontaktował się zespółką (...)w sprawie uregulowania tego zobowiązania. W dniu 18 grudnia doszło do spotkania z udziałem przedstawicieli inwestora, wykonawcy i podwykonawcy. W jego wyniku inwestor częściowo uiścił wynagrodzenie z tytułufaktury nr (...)w kwocie 40 191,90 złotych w dniu 20 grudnia 2012 r.(zeznania świadkaM. P.k. 213-213v). Dnia 11 stycznia 2013 r. zmarłR. R. (1). Spadek po nim z dobrodziejstwem inwentarza nabyły – jego żonaT. R.i córkaA. P.(akt poświadczenia dziedziczenia k. 11-12). Pismem z dnia 17 stycznia 2013 r. powódki, jako spadkobierczynie zmarłegoR. R. (1), wezwały inwestora do zapłaty dalszej nieuiszczonej na ich rzecz kwoty 109 939,81 złotych z tytułu należności zfaktury VAT nr (...), pomniejszonej o kwotę kaucji i opłat za wodę i energię elektryczną(wezwanie do zapłaty k. 21). Od czasu wezwania do zapłaty powódki kilkakrotnie spotykały się z przedstawicielamispółki (...)w sprawie spłaty zaległego wynagrodzenia, na których uzgodniono spłatę ratalną. W toku negocjacjispółka (...)uiściła kolejną część wynagrodzenia z tytułufaktury (...)w dniu 29 maja 2013 r. w kwocie 20 000 złotych(zeznania powódkiA. P.k. 218v w zw. z 126-126v). Generalny wykonawca- (...)E. C.zawarł w dniu 8 października 2013 r. z pozwanąspółką (...)porozumienie ugodowe. Na mocy postanowień w/w porozumienia,spółka (...)zobowiązała się wypłacić podmiotom działającym jako podwykonawcy wobec(...), nie uiszczone przez(...)wynagrodzenia z tytułu podwykonawstwa robót budowlanych na(...) spółki (...). W oparciu o zawartą w treści porozumienia umowę przekazu,W.przejęła zobowiązania(...)wobec podwykonawców w tym Wykonawstwa OgólnobudowlanegoR. R. (1)(porozumienie ugodowe k. 307-309v). W latach 2011 – 2012R. R. (1)współpracował, jako wykonawca zZ. B.iL. D.jako podwykonawcami. ZZ. B.na inwestycji przyulicy (...), a zL. D.na inwestycji przyulicy (...). Z tytułu wynagrodzenia za roboty budowlane obu podwykonawcom przysługiwały wierzytelności wobecR. R. (1)(protokół spisu inwentarza k. 312-313).R. R. (1)nie był w stanie uiścić zaległego wynagrodzenia swoim podwykonawcom. Przystępując do spłaty niniejszych zobowiązań z tytułu umowy przekazu, pozwana dnia 15 listopada 2013 r. nabyła odZ. B.wierzytelność o zapłatę przysługującą mu wobec Wykonawstwo OgólnobudowlaneR. R. (1), z tytułu wynagrodzenia za roboty budowlane wykonywane na zlecenieR. R. (1)w kwocie 49 367,97 złotych. Następnie pozwana, dnia 26 listopada 2013 r., nabyła od(...) Sp. z ograniczoną odpowiedzialnościąwierzytelność o zapłatę przysługującą tej spółce wobec Wykonawstwo OgólnobudowlaneR. R. (1), z tytułu wynagrodzenia za roboty budowlane wykonywane na zlecenieR. R. (1)w kwocie 44 491,67 złotych(umowy sprzedaży wierzytelności k. 190-194, zeznaniaA. M.k. 218v-219, zeznania świadkaM. P.k. 213-213v, zeznania świadkaZ. B.k. 213v-214, zeznania świadkaP. K.k. 214v, zeznania świadkaR. R. (2)k. 214v-215). Pismem z dnia 15 listopada 2013 r. pozwana poinformowała powódki o nabyciu wierzytelności przysługującejZ. B.oraz o potrąceniu jej z należnością wynikającą zfaktury VAT nr (...)(informacja o sprzedaży wierzytelności k. 89, oświadczenie o potrąceniu k. 90). O nabyciu wierzytelnościL. D., pozwana poinformowała powódki pismem z dnia 26 listopada 2013 r., natomiast oświadczenie o potrąceniu tej wierzytelności z należnością wynikającą zfaktury VAT nr (...), pozwana złożyła powódkom pismem z dnia 14 lutego 2014 r. (informacja o sprzedaży wierzytelności k. 107, oświadczenie o potrąceniu k. 110). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej dowody. Dowody z dokumentów nie budziły zastrzeżeń Sądu. Strona pozwana zakwestionowała przedłożony przez stronę powodową spis inwentarza, jako nierzetelny z uwagi na sporządzenie go wyłącznie w oparciu o informacje przedstawione przez powódki. W przekonaniu strony pozwanej, spis inwentarza nie zawierał wszystkich wierzytelności przysługujących powódkom. Powódki zobowiązane do złożenia faktur mających potwierdzać istnienie innych wierzytelnościprzedsiębiorstwa (...), odmówiły, tłumacząc się brakiem wiedzy, co do ich istnienia oraz stosownym pouczeniem ich pełnomocnika. Strona powodowa poddała natomiast w wątpliwość istnienie wierzytelności nabytych przez pozwaną wobecR. R. (1). Fakt nabycia wierzytelności przez pozwaną odZ. B.iL. D.został jednakże potwierdzony przez złożenie stosownych umów, istnienie zaś wierzytelności potwierdzone zostało zeznaniami świadkówZ. B.( k 213v-214),P. K.( k k 214v) iR. R. (2)( k 214v-215). Powódki nie zakwestionowały prawdziwości dokumentów złożonych przez pozwaną, a zatem ich zarzuty pozostają gołosłowne i nie potwierdzone wiarygodnymi dowodami. Odnosząc się do pozostałych dowodów przeprowadzonych w sprawie, należy zaznaczyć, że zeznania powódkiA. P.(k. 218v w zw. z k. 126)oraz przesłuchanej w charakterze strony pozwanej –A. M.(k. 218v-219)nie budziły wątpliwości Sądu, chociaż ich znaczenie z punktu widzenia merytorycznego rozstrzygnięcia było mało znaczące. PowódkaA. P.nie znała szczegółów dotyczących zawierania umów przez firmę jej ojca. Jej wiedza ograniczała się zasadniczo do pertraktacji podejmowanych już po śmierci ojca, a te okoliczności były pomiędzy stronami bezsporne. Podobnie ograniczoną wiedzę w tym przedmiocie posiadałaA. M.- członek Zarządu pozwanej Spółki. Szczegółową analizę zeznań powódki i pozwanej można zatem pominąć. Zeznania świadków:M. P.(k. 213-213v),Z. B.(k. 213v-214),P. K.(k. 214v)iR. R. (2)(k. 214v-215)można również poddać pozytywnej weryfikacji. Jak podnoszone było wyżej, świadekZ. B.,P. K.iR. R. (2)zaznawali na okoliczność wykonywania prac przezfirmę (...)na rzeczprzedsiębiorstwa (...)w ramach podwykonawstwa. Powódki nie przedstawiły dowodów przeczących tej okoliczności, a zatem treść zeznań świadków jest przekonywująca i wiarygodna. Podobnie nie sposób zaprzeczyć prawdziwości zeznańM. P., chociaż świadek jako dyrektor ds. inwestycji w firmie swojego teściaR. R. (1), zeznawał na okoliczności, które nie były pomiędzy stronami sporne. Natomiast zeznaniom świadkówE. C.(k. 275)iP. C.(k. 302v-303v)Sąd odmówił przymiotu wiarygodności w zakresie poinformowania inwestora o zawartej umowie z podwykonawcą i wyrażeniu przez niego zgody na zawarcie tej umowy, w warunkach, o których mowa wart. 6471§ 2 k.c.Naturalnie pozwana nie kwestionowała, że posiadała wiedzę o powierzeniu wykonania prac budowlanych podwykonawcy oraz, że fakt ten akceptowała, to jednak z formalnego punktu widzenia, wykonawca nie przedstawił inwestorowi umowy zawartej z podwykonawcą, nie przedstawił też dokumentacji dotyczącej wykonania robót określonych w umowie. Z powodu nie kwestionowania przez pozwaną swojej odpowiedzialności wobec powódek, rozbieżności lub nieścisłości w zeznaniach świadkówE. C.iP. C.nie mogą mieć jednakże znaczenia istotnego i przesądzającego. Ustalenia prawne PowództwoT. R.iA. P.podlega oddaleniu. W niniejszej sprawie powódki domagały się zasądzenia od pozwanej(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością03(...) Spółka Komandytowa- Akcyjna z siedzibą wL.kwoty 89 939,81 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 25 stycznia 2013 roku z tytułu odpowiedzialności inwestora (pozwanej) za długi wykonawcy względem podwykonawcy. Powódki argumentowały, że podstawą ich roszczenia stało się przyjęcie przez inwestora solidarnej odpowiedzialności względem podwykonawcy, poprzez zapłatę dwóch kwot 40 191,90 złotych i 20 000 złotych na poczet zaległości(...)wobec podwykonawcy z tytułufaktury VAT nr (...). Pozwana w toku niniejszego postępowania negowała fakt,iż została jej – jako inwestorowi - przedstawiona do zaakceptowania umowaz podwykonawcą bądź jej projekt, zawierający istotne postanowienia, w tym zakres robót, chociaż uznawała swoją odpowiedzialność wobecfirmy (...)co do zasady, z innej podstawy prawnej i faktycznej. Dla porządku trzeba jednak podnieść, że w niniejszej sprawie niewątpliwym jest, żeumowa nr (...)zawarta dnia 23 lipca 2012 r. międzyR. R. (1)jako wykonawcą, którego spadkobierczyniami są powódki, aE. C.jako zamawiającym, określała w § 1 jej przedmiot, którym było wykonanie stanu surowego otwartego budynkumieszkalnego (...)-segmentowego w zabudowie szeregowej oraz ścianek działowych na budowie przyul. (...)wL.. Na mocy § 6 przedmiotowej umowy, zlecający był zobowiązany do przedstawienia inwestorowi w ciągu 7 dni od daty zawarcia umowy, tekstu tej umowy i pisemne poinformowanie o tym fakcie wykonawcy oraz pisemne poinformowanie wykonawcy o zgodzie inwestora lub jej braku na zawarcie umowy. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika wprawdzie, żeP. C.poinformował pozwaną o zawarciu umowy z podwykonawcąR. R. (1), to brak jest dowodu potwierdzającego przedstawienie inwestorowi do zaakceptowania umowy z podwykonawcą bądź jej projektu, zawierającego istotne jej postanowienia, w tym zakres robót, a co za tym idzie wyrażenia przez pozwanąspółkę (...)zgody na zawarcie umowy zR. R. (1). Podkreślenia wymaga w tym miejscu, iż umowa pomiędzyR. R. (1)jako wykonawcą aE. C.jako zlecającym, bez wątpienia ma formę pisemną, opatrzona została podpisami obu stron, odpowiednio reprezentowanych, określała przedmiot robót, wynagrodzenie, sposób zapłaty, termin rozpoczęcia prac. Spełnia więc wymagania co do formy, określone wart. 648 § 1 k.c.Pozostała jeszcze do wyjaśnienia kwestia wspomnianej już zgody inwestora. Zgodnie zart. 6471§ 2 k.c., do zawarcia przez wykonawcę umowy o roboty budowlane z podwykonawcą wymagana jest zgoda inwestora. Jeżeli inwestorw terminie 14 dni od przedstawienia mu przez wykonawcę umowyz podwykonawcą lub jej projektu wraz z częścią dokumentacji dotyczącą wykonania robót określonych w umowie lub projekcie, nie zgłosi na piśmie sprzeciwu lub zastrzeżeń, uważa się, że wyraził zgodę na zawarcie umowy.Zauważyć należy, iż dyrektywa szczegółowej wykładni cytowanego przepisu zawiera się w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższegoz dnia 29 kwietnia 2008 roku (III CZP 6/08, OSNC z 2008 Nr 11, poz. 121),w której wyrażono pogląd, iż zgoda inwestora może być wprawdzie wyrażona przez każde zachowanie, które ją ujawnia w sposób dostateczny (art. 60 k.c.), jednakże zgodę tę uważa się za wyrażoną w razie ziszczenia się przesłanek określonych wart. 6471§ 2 zdanie drugie k.c.Aby można było przypisać inwestorowi milczącą zgodę na zawarcie umowy przez wykonawcęz podwykonawcą konieczne jest łączne wypełnienie wszystkich przesłanek omawianego przepisu, to znaczy przedstawienie inwestorowi umowy zawartejz podwykonawcą lub jej projektu wraz ze stosowną częścią dokumentacji, która dotyczy przedmiotu umowy. Aby możliwe było przyjęcie, że milczenie inwestora oznacza jego zgodę, treść przedłożonej umowy lub jej projektu powinna obejmować wszystkie postanowienia istotne dla określenia zakresu odpowiedzialności solidarnej inwestora, a jej uzupełnieniem jest odpowiednia część dokumentacji, obejmująca roboty będące przedmiotem przedstawianej umowy lub jej projektu. Sąd Najwyższy podkreślił przy tym, że przedstawienie dokumentacji nie oznacza prostego jej doręczenia, lecz jest działaniem kierunkowym, którego realizacja wymaga wskazania adresatowi przyczyny dostarczenia mu zestawu dokumentów. Dopiero spełnienie wszystkich omówionych wymagań powoduje, że można przypisać milczeniu inwestora znaczenie oświadczenia woli o wyrażeniu zgody. Także za istotne uznać należy wskazanie(wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 października 2010r., II CSK 210/10, Biul. SN 2010/12/16),że zgoda inwestora, wyrażona w sposób dorozumiany na zawarcie umowy wykonawcy z podwykonawcą jest skuteczna, gdy dotyczy konkretnej umowy, której istotne postanowienia, decydujące o zakresie solidarnej odpowiedzialności inwestora z wykonawcą za wypłatę wynagrodzenia podwykonawcy są znane inwestorowi, albo z którymi miał możliwość zapoznania się. Inwestor nie musi znać treści całej umowy lub jej projektu, a jego znajomość istotnych postanowień umowy podwykonawczej decydujących o zakresie jego odpowiedzialności nie musi pochodzić od wykonawcy lub podwykonawcy, może mieć dowolne źródło i nie musi być ukierunkowana na wyrażenie zgody na zawarcie umowy podwykonawczej.Biorąc pod uwagę okoliczności niniejszej sprawy, nie można więc mówić o powstaniu odpowiedzialności solidarnej strony pozwanej za wynagrodzenie, a to wobec braku zgody inwestora na zawarcie umowy z poprzednikiem prawnym powódek i nieznajomości warunków takiej umowy, w tym również wysokości ustalonego w umowie wynagrodzenia. Z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie nie wynika aby została przedstawiona inwestorowi (pozwanej) umowa zawarta z podwykonawcą lub jej projekt wraz ze stosowną częścią dokumentacji, która dotyczy przedmiotu umowy. Zatem nie ziściły się wszystkie przesłanki, o których mowa wart. 6471§ 2 zdanie drugie k.c., co wyklucza przyjęcie, że milczenie inwestora oznaczało jego zgodę. Wszystkie powyższe okoliczności nakazywały przyjąć, iż powódki nie udowodniły, iż pozwany jest zobowiązany wobec nich do zapłaty kwoty objętej żądaniem pozwu. Pozwana w toku niniejszego postępowania przyjęła natomiast swoją odpowiedzialność wobec spadkobierczyńR. R. (1)z tytułu umowy przekazu zawartej z generalnym wykonawcą(...)E. C.zawartą w oparciu oart. 9211k.c., dnia 8 października 2013 r., jako część porozumienia ugodowego. Według treściart. 9211k.c., kto przekazuje drugiemu (odbiorcy przekazu) świadczenie osoby trzeciej (przekazanego), upoważnia tym samym odbiorcę przekazu do przyjęcia, a przekazanego do spełnienia świadczenia na rachunek przekazującego. We wskazanej umowiespółka (...)miała przekazać świadczenie(...)na rzecz powódek. Pozwana podniosła przy tym zarzut potrącenia tej wierzytelności z nabytymi przez pozwaną wierzytelnościami odZ. B.iL. D.przysługującymi im odR. R. (1), a następnie jego spadkobierczyń. Odnosząc się do zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego należy stwierdzić, że pozwana w zgodzie z regulacjamiart. 509 k.c.dokonała skutecznej umowy przelewu wierzytelności od wskazanych wyżej podmiotów umowami z 15 i 26 listopada 2013 r. Następnie, pozwana dokonała potrącenia nabytych wierzytelności z wierzytelnościami przysługującymi spadkobierczyniomR. R. (1), po czym przesłała powódkom oświadczenie o potrąceniu w/w wierzytelności. Zgodnie zart. 498 § 1 k.c., gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wobec powyższego między stronami obecnego postępowania nastąpiło potrącenie wzajemnych wierzytelności. Strona powodowa modyfikując dochodzone roszczenie w zakresie jej podstawy prawnej, wnosiła o ewentualne zasądzenie swoich roszczeń na podstawieart. 405 k.c.Zgodnie z treścią przywołanego przepisu: kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Jak wskazano wyżej, umowa o roboty budowlane została zawarta międzyR. R. (1)i(...). PomiędzyR. R. (1)a pozwanąspółką (...)nie istniał żaden stosunek prawny. Mimo tegospółka (...)jako inwestor wzbogaciła się, uzyskując korzyści z wykonania na jej rzecz robót budowlanych przezprzedsiębiorstwo (...), wynikających z umowy podwykonawczej zawartej z(...). Ta okoliczność uzasadniałaby zarzut bezpodstawnego wzbogacenia sięspółki (...)kosztem Wykonawstwa OgólnobudowlanegoR. R. (1). Wobec nie uiszczenia wynagrodzenia przez generalnego wykonawcę(...), powódki mogłyby domagać się zapłaty od inwestora tytułem bezpodstawnego wzbogacenia. Wprawdzie rozważania tu poczynione stają się bezprzedmiotowe wobec przyjęcia przez pozwaną odpowiedzialności na zasadzie umowy przejęcia, to stwierdzić należy, że niezależnie od przyjętej podstawy odpowiedzialności pozwanej, z uwagi na dokonanie przezspółkę (...)skutecznego potrącenie nabytych przez nią wierzytelności z wierzytelnościami przysługującymiR. R. (1), a następnie jego spadkobierczyniom, wierzytelność będąca podstawą zgłoszonego roszczenia, umorzyła się z wierzytelnością przysługującąspółce (...). Zarzut strony powodowej dotyczący braku odpowiedzialność za długi spadkoweR. R. (1)wobec przyjęcia spadku po nim z dobrodziejstwem inwentarza, a także zarzut obowiązku proporcjonalnej spłaty wierzycieli, nie jest w przekonaniu Sądu uzasadniony. Powódki argumentując swoje stanowisko w tym zakresie powoływały się na dokonanie spisu inwentarza. Protokół spisu inwentarza wyszczególniał wchodzące w skład spadku poR. R. (1)długi. W ocenie powódek stan bierny spadku wskazany w protokole spisu inwentarza i przewyższający stan czyny spadku, uzasadniał proporcjonalną spłatę należących do spadku zobowiązań, a więc również i wierzytelności nabytych przezspółkę (...)odZ. B.iL. D.. Należy jednak podkreślić, że czynność prawna potrącenia jest zdarzeniem prawnym, którego skutek, w postaci umorzenia się wierzytelności jest niezależny od woli uprawnionego do wierzytelności objętej potrąceniem. Sporządzenie spisu inwentarza nie ma wpływu na dokonanie potrącenia wierzytelności. Dlatego też możliwe jest w takiej sytuacji potrącenie wierzytelności w pełnej wysokości. Z podanych wyżej przyczyn roszczenie powódek, z powodu umorzenia przysługującej im wierzytelności z wierzytelnością przysługującą względem nich pozwanej, podlega oddaleniu w całości. Orzeczenie o kosztach procesu uzasadnia treśćart. 102 k.p.c., zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. PowódkiT. R.iA. P.poniosły koszty wynagrodzenia swojego pełnomocnika w wysokości po 3 617 złotych (wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa), uiściły też opłatę od pozwu w wysokości 1 200 złotych (od pozostałej kwoty 3 297 złotych zostały zwolnione). Pozwana(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością03(...)z siedzibą wL.poniosła koszty wynagrodzenia swojego pełnomocnika w wysokości 3 617 złotych (wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa). Nie ulega wątpliwości, że powódki są stroną przegrywającą proces i z tego tytułu obowiązane byłyby do zwrotu kosztów poniesionych przez pozwaną. Sąd mając jednak na uwadze zasadę słuszności wyrażoną wart. 102 k.p.c., potraktował trudną sytuację materialną powódek, jako wypadek szczególnie uzasadniony, umożliwiający rozstrzygnięcia o kosztach inaczej niż to, które wynikałoby z ogólnego przepisu jakim jestart. 98 § 1 k.p.c.Nie bez znaczenia pozostaje także fakt, że powódki wniosły pozew w przeświadczeniu o słuszności swoich roszczeń, co nie jest pozbawione racji jeśli uwzględni się fakt, że powodem oddalenia powództwa stał się zgłoszony przez pozwaną zarzut potrącenia jej wierzytelności z wierzytelnością powódek. Pozostałe, nieuiszczone koszty w postaci części opłaty od pozwu, zostały przejęte stosownie do art. 113 ust. 3 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych na rachunek Skarbu Państwa. Z tych względów i na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jakw sentencji wyroku.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Lublinie date: '2016-01-28' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Maria Stelska legal_bases: - art. 648 § 1 k.c. - art. 98 § 1 k.p.c. recorder: Katarzyna Radek signature: I C 710/13 ```

155515000001003_II_Ca_001358_2013_Uz_2014-09-05_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Ca 1358/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 września 2014 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Iwona Siuta Sędziowie: SO Agnieszka Bednarek-Moraś (spr.) SO Tomasz Szaj Protokolant: sekr. sądowy Ziemowit Augustyniak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 września 2014 roku wS. sprawy z powództwaM. J.iR. J. przeciwko(...) Spółce AkcyjnejwW. o zapłatę na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 1 października 2013 r., sygn. akt III C 723/12 1 zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że: a w punkcie I. zasądza od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz powodówM. J.iR. J.solidarnie kwotę 1.600 (jeden tysiąc sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot : -(...)(jeden tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt pięć) złotych od dnia 14 lipca 2010 r. - 305 (trzysta pięć) złotych od dnia 26 października 2010 r. i oddala powództwo w pozostałej części, b w punkcie II. zasądza od pozwanego na rzecz powodów solidarnie kwotę 40 (czterdzieści ) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, c w punkcie III. nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych: - od powodówM. J.iR. J.kwotę 200,63 zł (dwieście złotych i sześćdziesiąt trzy grosze), - od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejwW.kwotę 491,21 zł (czterysta dziewięćdziesiąt jeden złotych i dwadzieścia jeden groszy); 2 zasądza od powodów na rzecz pozwanego kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego. SSO Tomasz Szaj SSO Iwona Siuta SSO Agnieszka Bednarek-Moraś Sygn. akt II Ca 1358/13 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 1 października 2013 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie w sprawie z powództwaM. J.iR. J.przeciwko(...) S.A.wW.o zapłatę (sygn. III C 723/12): I. zasądził od pozwanego na rzecz powodów solidarnie kwotę 2.248,87 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot: - 1.943,87 zł od dnia 14 lipca 2010 r. do dnia zapłaty, - 305 zł od dnia 26 października 2010 r. do dnia zapłaty; II. zasądził od pozwanego na rzecz powodów solidarnie kwotę 1.347 zł tytułem zwrotu kosztów procesu; III. zasądził od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie kwotę 691,39 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych (pkt III). Sąd Rejonowy oparł powyższe rozstrzygnięcie na następującym stanie faktycznym i prawnym: Powodowie zawarli z pozwanym zakładem ubezpieczeń umowę ubezpieczenia autocasco dotyczącą pojazdu markiA. (...),nr rej. (...), na okres od 4 lutego 2010 r. do 3 lutego 2011 r. Umowa została zawarta w Oddziale wG.Inspektorat wS.. Naprawienie szkody miało nastąpić w wariancie „warsztat”. Zgodnie z § 4 ust. 11 ogólnych warunków ubezpieczenia autocasco dla klienta indywidualnego oraz małego i średniego przedsiębiorcy (OWU) suma ubezpieczenia to kwota stanowiąca górną granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela za wszystkie szkody powstałe w okresie ubezpieczenia; z zastrzeżeniem § 13 suma ubezpieczenia winna odpowiadać wartości pojazdu w dniu zawarcia umowy ubezpieczenia. Zgodnie z § 6 OWU z zastrzeżeniem § 8 ubezpieczeniem mogą być objęte szkody powstałe w pojeździe bądź jego wyposażeniu polegające m.in. na uszkodzeniu pojazdu w związku z ruchem i postojem wskutek nagłego działania siły mechanicznej w chwili zetknięcia pojazdu z innym pojazdem, osobami, zwierzętami lub przedmiotami z zewnątrz. Zgodnie z § 21 ust. 1 w razie powstania szkody ubezpieczyciel ustala odszkodowanie zgodnie z umową ubezpieczenia. W razie uszkodzenia pojazdu uwzględniane są koszty naprawy uszkodzeń pojazdu wyłącznie w zakresie określonym w kalkulacji kosztów naprawy lub protokole szkody sporządzonym przez ubezpieczyciela lub wykonanych na jego zlecenie. Zgodnie z § 22 ust. 3 pkt 2 OWU, jeżeli w umowie przyjęto wariant „warsztat” na wniosek ubezpieczonego odszkodowanie może być dokonane w wariancie „wycena”. Zgodnie z § 22 ust. 2 OWU w wariancie „wycena” ustalenie odszkodowania następuje na podstawie wyceny sporządzonej przez ubezpieczyciela według zasad zawartych w systemieA.lubE.bez podatku VAT z zastosowaniem: 1) norm czasowych operacji naprawczych określonych przez producenta pojazdu, 2) stawki za 1 roboczogodzinę ustalonej przez ubezpieczyciela w oparciu o średnie ceny usług na terenie działalności jednostki organizacyjnej ubezpieczyciela likwidującej szkodę, 3) cen części zamiennych i materiałów zawartych w ww. systemach, 4) cen części zamiennych (zespołów) zakwalifikowanych do wymiany pochodzących z baz producentów i oficjalnych importerów pojazdów, które pomniejsza się w zależności od okresu eksploatacji pojazdów, przy czym przy pojazdach powyżej 8 lat procent pomniejszenia wynosi 50. Zgodnie z § 28 ust. 1 i 2 OWU ubezpieczyciel wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku ubezpieczeniowym. Gdyby wyjaśnienie w tym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część odszkodowania ubezpieczyciel wypłaca w terminie określonym w ust. 1. 13 czerwca 2010 r.R. J.zgłosił w oddziale pozwanego wG.szkodę powstałą na skutek zdarzenia z dnia 11 czerwca 2010 r. Terenem działania tej jednostki jest obszar województwa(...)i(...). Pismem z 22 czerwca 2010 r. pozwany poinformował powodów o przyznaniu odszkodowania na kwotę 4.660,03 zł netto. Do ustalenia kosztów naprawy przyjął stawkę za roboczogodzinę prac blacharskich i lakierniczych na poziomie 75 zł. Według kalkulacji kosztów naprawy sporządzonej na zlecenie powodów przez rzeczoznawcęJ. Z.koszt naprawy pojazdu wynosi 6.711,14 zł netto. Do ustalenia kosztów naprawy rzeczoznawca przyjął stawkę za roboczogodzinę prac blacharskich na poziomie 90 zł i lakierniczych na poziomie 100 zł. Za sporządzenie kalkulacji naprawyJ. Z.wystawiłfakturę VAT nr (...)na kwotę 305 zł, płatną do 14 września 2010 r. Pismem z dnia 15 października 2010 r. powodowie powołując się na ww. kosztorys wezwali pozwanego do zapłaty kwoty 2.051,11 zł tytułem uzupełnienia odszkodowania oraz kwoty 305 zł tytułem kosztów sporządzenia kalkulacji naprawy pojazdu w terminie 7 dni od doręczenia wezwania. Pismo doręczono pozwanemu 18 października 2010 r. Pismem z dnia 26 stycznia 2011 r. pozwany poinformował powodów, że w świetle treści umowy AC oraz OWU z dnia 9 lutego 2009 r. brak podstaw do uwzględnienia stawki roboczogodziny na poziomie 90 zł/100 zł jako średniej stawki na terenie działalności jednostki likwidującej szkodę, gdyż stawka ta winna uwzględniać nie tylko stawki stosowane przez warsztaty pierwszej i drugiej kategorii, ale również przez warsztaty trzeciej kategorii. Pismem z dnia 31 stycznia 2011 r. pozwany przyznałM. J.iR. J.kwotę 188,49 zł tytułem uzupełnienia odszkodowania. Pismem z dnia 3 listopada 2011 r.R. J.wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 2.167,62 zł tytułem odszkodowania. Wezwanie to pozostało bezskuteczne. Koszt naprawy pojazdu wynosi 7.097,39 zł netto. Koszty naprawy zostały ustalone przy uwzględnieniu uśrednionej stawki roboczogodzin na prace blacharskie i lakiernicze na obszarze województw(...)i(...), która wynosi 88 zł netto za prace blacharsko – mechaniczne i 101,50 zł za prace lakiernicze. Według informacji(...)Izby Rzemieślniczej Małych i Średnich Przedsiębiorstw średnie stawki za prace lakiernicze w zależności od kategorii warsztatu kształtowały się w 2010 r. na poziomie od 149 zł (I kat.), 133 zł (II kat.), 110 zł (III kat.) i 60 zł (IV kat.). Za prace blacharsko – mechaniczne stawki wynosiły odpowiednio: 124 zł, 110 zł, 90 zł i 60 zł. Według informacji uzyskanych w warsztatach wykonujących naprawy blacharsko – lakiernicze średnie stawki prac blacharsko – lakierniczych w 2010 r. akceptowane przez pozwaną kształtowały się na poziomie 80/90 zł netto za roboczogodzinę. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo za uzasadnione. Sąd I instancji wskazał, że stan faktyczny sprawy ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, które nie budzą wątpliwości i nie były kwestionowane przez strony, a także opinię biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej. Opinię biegłego Sąd uznał za wiarygodną, wyczerpującą i przydatną dla wyjaśnienia wysokości kosztów naprawy, bowiem jej merytoryczna zawartość i wnioski są zasadnicze, poprawnie uzasadnione i nie pozostawiają wątpliwości. Biegły przy tym ustosunkował się do zarzutów pozwanej, co do wysokości stawek stosowanych na obszarze właściwości jednostki likwidującej szkodę. Dalej Sąd wskazał, iż zgodnie zart. 805 § 1 k.c.przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Sąd Rejonowy zważył, że spór między stronami sprowadzał się do wysokości odszkodowania w aspekcie wysokości stawek roboczogodziny na roboty blacharskie i lakiernicze. Wskazał, że zgodnie z § 22 ust. 2 OWU ustalenie odszkodowania w zastosowanym przy likwidacji szkody zgłoszonej przez powodów wariancie „wycena” następuje przy uwzględnieniu stawki za 1 roboczogodzinę ustalonej przez ubezpieczyciela w oparciu o średnie ceny usług na terenie działalności jednostki organizacyjnej ubezpieczyciela likwidującej szkodę. Zdaniem Sądu Rejowego powodowie wykazali za pomocą dowodu z opinii biegłego sądowego, że na terenie działalności jednostki organizacyjnej ubezpieczyciela likwidującej szkodę, stawki te kształtują się na poziomie 88 zł za prace blacharsko – lakiernicze i 101,50 zł za prace lakiernicze, a więc na poziomie wyższym od stawek przyjętych przez pozwanego. Pozwany nie podważał ani wskazanych przez biegłego stawek ani zastosowanej metody uzyskiwania informacji o stosowanych stawkach. Sąd I instancji uznał ustalenie wysokości kosztów naprawy pojazdu przy uwzględnieniu opinii biegłego sądowego za zgodne z postanowieniami umowy ubezpieczenia i OWU. Odszkodowanie bowiem obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki, które powód zmuszony jest ponieść w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy. Warunki te spełnia jedynie skalkulowanie wysokości odszkodowania przy uwzględnieniu średnich stawek za roboczogodzinę na realnym poziomie umożliwiającym posiadaczowi pojazdu dokonanie jego naprawy w warsztacie, o co najmniej średnim poziomie. Sąd I instancji stwierdził, że szkoda, jaką powód poniósł na skutek wypadku obejmująca koszty naprawy pojazdu wynosi 7.097,39 zł. Pozwany wypłacił łącznie 4.848,42 zł, dlatego też żądanie zapłaty kwoty 1.943,87 zł tytułem uzupełnienia odszkodowania Sąd uznał za zasadne. Dalej zważył, że powodowie zawiadomili ubezpieczyciela o szkodzie w dniu 13 czerwca 2010 r., a pozwany winien dokonać zapłaty, zgodnie z § 28 ust. 1 OWU, najpóźniej 13 lipca 2010 r. Skoro tego nie uczynił, to od dnia 14 lipca 2010 r. pozostaje w opóźnieniu w jego zapłacie, co uzasadnia – w świetleart. 481 k.c.– żądanie powoda zapłaty odsetek ustawowych od kwoty 1.943,87 zł od dnia 14 lipca 2010 r. W ocenie Sądu Rejonowego uzasadnione okazało się żądanie zapłaty kwoty 305 zł, tytułem kosztów sporządzenia prywatnej kalkulacji na zlecenie powód. Wskazał, że odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia może obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego (por. uchwałę SN z dnia 18.05.2004r. , III CZP 24/04). Uchwała ta istotnie, jak podnosił pozwany, została wydana na podstawie stanu faktycznego odnoszącego się do umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z ruchem pojazdu, jednakże z uwagi na charakter świadczenia z tytułu umowy ubezpieczenia zdaniem Sądu nie sposób ograniczyć roszczenia ubezpieczonego dochodzącego roszczeń z umowy ubezpieczenia AC o tego rodzaju koszty. Zważywszy na ustaloną przez pozwaną wysokość szkody, zlecenie przez powoda sporządzenia wyceny przez rzeczoznawcę należy uznać za uzasadnione. Wezwanie do zapłaty kwoty 305 zł powodowie zawarli w piśmie z dnia 15 października 2010 r. zakreślając 7 – dniowy termin do zapłaty liczony od dnia jego doręczenia. Pozwany otrzymał wezwanie do zapłaty 18 października 2010 r. a zatem winien dokonać zapłaty do 25 października 1010 r. Skoro tego nie uczyniła, to od dnia 26 października 2010 r. pozostaje w opóźnieniu w jego zapłacie, co uzasadnia żądanie zapłaty odsetek ustawowych od kwoty 305 zł od tego dnia. O kosztach procesu orzeczono w pkt 2 wyroku na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.w zw. zart. 99 k.p.c.O nieuiszczonych kosztach sądowych, orzeczono w pkt 3 wyroku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych obciążając nimi pozwanego jako stronę przegrywająca sprawę. Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany zaskarżając go w części, tj. w co do kwoty 648,87 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 14 lipca 2010 r. do dnia zapłaty i wniósł o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa w tym zakresie, nadto zmianę orzeczenie o kosztach procesu oraz zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła naruszenie zasady równości stron procesu poprzez wydanie orzeczenia bez poznania stanowiska pozwanego, co naruszaart. 819 § 1 k.c. W uzasadnieniu apelujący podniósł, że Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.943,87 zł, co było o tyle niezrozumiałe, iż kwota ta przenosiła żądanie pozwu. Dopiero po ogłoszeniu wyroku do pozwanej dotarło pismo pełnomocnika powoda, w którym rozszerzono powództwo. Z uwagi na powyższe dopiero na etapie postępowania apelacyjnego pozwany miał możliwość zająć stanowisko w stosunku do rozszerzonego roszczenia. Podniósł, iż słusznie Sąd I instancji ustalił, że między stronami nie zaistniał spór, co do tego, że pozwany przyjął zgłoszenie szkody, szkodę zlikwidował i w dniu 22 czerwca 2010 r. wypłacił odszkodowanie. Sąd ustalił, że pozwany pozostaje w zwłoce od dnia 14 lipca 2010 r. i od tej daty orzekł o odsetkach. W ocenie skarżącej uzasadniony jest zarzut przedawnienia w stosunku do kwoty 648,87 zł wraz z odsetkami, bowiem powództwo rozszerzono nie wcześniej, niż w dniu sporządzenia pisma przez pełnomocnika powodów datowanego na 27 września 2013 r., zatem po upływie okresu przedawnienia, gdyż zgodnie zart. 819 § 1 k.c.roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat trzech. W odpowiedzi na apelację powodowie wnieśli o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja pozwanego okazała się zasadna. W pierwszej kolejności wskazania wymaga, iż pismem z dnia 27 września 2013 r., które wpłynęło do Sądu Rejonowego w dniu 30 września 2013 r., strona powodowa rozszerzyła powództwo w niniejszej sprawie o kwotę 648,87 zł, domagając się zasądzenia od pozwanego na jej rzecz, nie pierwotnie dochodzonej kwoty 1.600 zł, lecz kwoty 2.248,87 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 14 lipca 2010 r. do dnia zapłaty (k.170). Jednocześnie z załączonego potwierdzenia nadania wynika, że pełnomocnik powodów wysłał odpis ww. pisma do pełnomocnika pozwanego w dniu 27 września 2013 r. (k.171). Brak jednak dowodu na to, że przed ogłoszeniem wyroku, co nastąpiło w dniu 1 października 2013 r., pismo zawierające żądanie rozszerzone powództwo zostało skutecznie doręczone pozwanemu. Nie sposób przy tym nie zauważyć, że pozwany jeszcze w tym dniu nie wiedział o rozszerzonym powództwie, bowiem żądając sporządzenia uzasadnienia wyroku i jego doręczenia podniósł, że „przede wszystkim pozwany pragnie poznać przyczyny zasądzenia roszczenia ponad żądanie, wbrewart. 321 k.p.c.” (k. 175). W świetle powyższego Sąd Odwoławczy uznał, iż pozwany nie miał możliwości przed wydaniem przez Sąd I instancji zaskarżonego wyroku ustosunkować się do rozszerzonego żądania strony powodowej opiewającego na kwotę 648,87 zł, a zatem wskazany w apelacji zarzut przedawnienia roszczenia w zakresie tejże kwoty został podniesiony przez pozwanego przy pierwszej możliwej czynności procesowej. Podnieść jednak należy, iż zarzut ten jako zarzut prawa materialnego zgłoszony może być skutecznie do czasu zamknięcia rozprawy przed Sądem drugiej instancji. W kontekście podniesionego przez apelującego zarzutu przedawnienia zauważenia wymaga, iż w niniejszej sprawie strona powoda dochodziła od pozwanego roszczenia z tytułu zawartej z pozwanym umowy ubezpieczenia autocasco. W konsekwencji w rozpoznawanej sprawie zastosowanie znajdzieart. 819 § 1 k.c.przewidujący, iż roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się upływem lat trzech. Uwzględnienia przy tym wymaga, iż zgodnie zart. 120 § 1 k.c., bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jednocześnie stosownie doart. 123 § 1 pkt 1 k.c.bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. W przypadku dochodzenia roszczeń z tytułu umów ubezpieczenia ustawodawca przewidział wart. 819 § 4 k.c.szczególną regulację, z której wynika, że bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do ubezpieczyciela przerywa się także przez zgłoszenie ubezpieczycielowi tego roszczenia lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. Bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia. Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie, wskazuje się, że przerwanie biegu przedawnienia następuje tylko w granicach żądania będącego przedmiotem procesu. Przyjmuje się bowiem, że „pozew skierowany przeciwko ubezpieczycielowi, zawierający świadome ograniczenie żądania, nie przerywa biegu przedawnienia co do tej części roszczenia w znaczeniu materialnoprawnym, która pozostała poza żądaniem tego pozwu” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 23 listopada 2004 r., I ACa 198/04; także wyrok Sąd Okręgowego w Białymstoku z dnia 11 stycznia 2013 r., II Ca 1012/12). W piśmiennictwie dostrzegając ryzyko związane z dochodzeniem roszczenia wskazano, iż „decydując się na dochodzenie roszczenia częściami wierzyciel nie powinien zapominać o tym, że wytoczenie powództwa przerywa bieg terminu przedawnienia jedynie w stosunku do tej części wierzytelności dochodzonej pozwem. W stosunku do pozostałej części roszczenie może ulec przedawnieniu" (Ł. Piotrowski, "Dopuszczalność dochodzenia roszczenia częściami", Palestra 2003 r. z. 3-4, str. 72). Uwzględniając powyższe rozważania Sąd Okręgowy podzielił zarzut apelującego, iż roszczenie powodów, w zakresie, w jakim obejmowało kwotę 648,87 zł wraz z ustawowymi odsetkami, dochodzoną w ramach rozszerzonego powództwa, uległo przedawnieniu. Z akt sprawy wynika jednoznacznie, że powód w dniu 13 czerwca 2010 r. zgłosił pozwanemu roszczenie związane ze zdarzeniem komunikacyjnym powstałym w dniu 11 czerwca 2010 r., przerywając z tym dniem bieg przedawnienia, co do dochodzonego z tytułu umowy ubezpieczenia autocasco roszczenia. Jednakże, z uwagi na dyspozycjęart. 819 § 4 k.c., bieg ten rozpoczął się na nowo od dnia otrzymania przez powodów pisma pozwanego z dnia 22 czerwca 2010 r., w którym to pozwany przyznał stronie powodowej odszkodowanie w określonej w tym piśmie wysokości. Wprawdzie w aktach likwidacyjnych szkody brak jest dowodu doręczenia powodom powyższej decyzji pozwanego, ale biorąc pod uwagę datę pisma - 22 czerwca 2010 r., przyjąć należało, iż strona powodowa musiała przedmiotowe pismo otrzymać nie później niż z upływem 14 dni. Niewątpliwie jednak pismo takie dotarło do powodów przed 30 września 2010 r. Skoro powodowie nie kwestionowali faktu, iż pismo takie otrzymali i zlecili oni wykonanie prywatnej opinii rzeczoznawcy z zakresu techniki samochodowej, za którą wystawił on fakturę w dniu 14 września 2010 r. W konsekwencji trzyletni termin przedawnienia upłynął najpóźniej 06 lipca 2013 r. W niniejszej sprawie powód wniósł pozew w dniu 28 marca 2012 r., domagając się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego kwoty 1.600 zł wraz z odsetkami ustawowymi (k.3). Z tym też dniem, co do kwoty 1.600 zł został przerwany bieg przedawnienia roszczenia. Powyższe jednakże nie dotyczyło rozszerzonego roszczenia podniesionego przez pełnomocnika powodów na dalszym etapie postępowania sądowego., tj. co do kwoty 648,87 zł. Nie ulega w ocenie Sądu II instancji jakimkolwiek wątpliwościom, że skoro czynności strony powodowej zmierzające do rozszerzenia powództwa dokonane zostały dopiero w piśmie z dnia 27 września 2013 r., to tym samym niewątpliwie miało to miejsce po upływie trzyletniego terminu liczonego od chwili doręczenia ubezpieczonemu decyzji pozwanego przyznającego wypłatę świadczenia. W konsekwencji należało przyznać rację apelującemu, iż roszczenie powodów w zakresie kwoty 648,87 zł, stanowiącej rozszerzone powództwo, było przedawnione i z tego względu podlegało oddaleniu. Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy uznał za konieczną zmianę zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa ponad zasądzoną od pozwanego na rzecz powodów kwotę 1.600 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot: 1.295 zł od dnia 14 lipca 2010 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 305 zł od dnia 26 października 2010 roku do dnia zapłaty, tj. w zakresie kwoty 648,87 zł dochodzonej w ramach rozszerzonego powództwa, z uwagi na skuteczne podniesienie przez pozwanego zarzutu przedawnienia. Powyższe skutkowało także koniecznością zmiany rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w zakresie kosztów postępowania pierwszoinstancyjnego, które stosownie doart. 100 k.p.c.w zw. zart. 98 § 1 i 3 k.p.c.rozliczono proporcjonalnie zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Uwzględniając powyższy stosunek, w jakim każda ze stron okazała się być stroną wygrywającą spór przed Sądem I instancji, orzec należało w zakresie nieuiszczonych kosztów sądowych. Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.Mając na względzie, iż apelacja została w całości uwzględniona, należało zasądzić od strony powodowej na rzecz pozwanego zwrot poniesionych przez tego ostatniego kosztów postępowania przed Sądem II instancji w łącznej kwocie 120 zł, na którą składało się 30 zł tytułem opłaty od apelacji oraz 90 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego (ustalone na podstawie§ 6 pkt 2w zw. z§ 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu). SSO Tomasz Szaj SSO Iwona Siuta SSO Agnieszka Bednarek-Moraś

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Szczecinie date: '2014-09-05' department_name: II Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Iwona Siuta - Tomasz Szaj - Agnieszka Bednarek-Moraś legal_bases: - art. 123 § 1 pkt 1 k.c. - art. 98 § 1 i 3 k.p.c. - § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: sekr. sądowy Ziemowit Augustyniak signature: II Ca 1358/13 ```

151500000000503_I_ACa_000173_2013_Uz_2013-06-27_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 173/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 czerwca 2013 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Mieczysław Brzdąk Sędziowie : SA Anna Bohdziewicz SA Elżbieta Karpeta (spr.) Protokolant : Małgorzata Korszun po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2013 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwaR. O. przeciwko Skarbowi Państwa-Dyrektorowi Zakładu Karnego w(...), Dyrektorowi Aresztu Śledczego w(...) o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 18 grudnia 2012 r., sygn. akt I C 162/12, 1 zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1. w ten sposób, że zasądza od pozwanego na rzecz powoda 1 000 (tysiąc) złotych z ustawowymi odsetkami od 22 kwietnia 2012 roku, a w pozostałym zakresie powództwo oddala; 2 oddala apelację w pozostałej części; 3 zasądza od powoda na rzecz Skarbu Państwa–Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego; 4 przyznaje od Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Katowicach) na rzecz adwokatA. M.147,60 (sto czterdzieści siedem i 60/100) złotych w tym 27,60 (dwadzieścia siedem i 60/100) złotych podatku od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym. Sygn. akt I ACa 173/13 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Katowicach oddalił powództwoR. O.kierowane przeciwko Skarbowi Państwa – Dyrektorowi Zakładu Karnego w(...)oraz Dyrektorowi Aresztu Śledczego w(...)o zapłatę kwoty 80.000,00zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, wywołaną przeludnieniem i złymi warunkami bytowymi w czasie pozbawienia go wolności w pozwanych jednostkach w okresach od listopada 2005r. do lipca 2006r., od stycznia 2007r. do marca 2007r., od kwietnia 2010r. do stycznia 2011r. i od stycznia 2011r. do marca 2012r., co doprowadziło do naruszenia jego godności osobistej. Sąd Okręgowy poczynił następujące ustalenia. Powód czasie osadzenia w Areszcie Śledczym w(...)w okresie od 20 kwietnia 2010r. do 12 stycznia 2011r. był osadzony w następujących celach: ⚫ cela nr(...)o powierzchni 7,68m( 2), nie wliczając w to powierzchni kącika sanitarnego 1,5m( 2), cela nr(...)o powierzchni 6,89m( 2), nie wliczając w to powierzchni kącika sanitarnego 1,5m( 2), cela nr(...)o powierzchni 12,94m( 2)nie wliczając w to powierzchni kącika sanitarnego 1,5m( 2). W celach o numerach(...)i(...)powód był osadzony z jeszcze jedną osobą, natomiast w celi nr(...)przebywało wraz z powodem czterech osadzonych. Powód zeznał, że w Areszcie Śledczym w(...)kącik sanitarny w celi nr(...)był osłonięty kotarą, cela była zdewastowana, odpadał tynk występowało zagrzybienie ścian. Cela nr(...)była wyremontowana, kącik sanitarny był odgrodzony płytami pilśniowymi, przy czym góra była niezabudowana, a nieprzyjemne zapachy wydobywały się w celi. W celi nr(...)kącik sanitarny również był zabudowany płytami pilśniowymi, lecz był mały, w celi tej było też słabe oświetlenie. Raz w tygodniu mógł korzystać przez jedną godzinę ze świetlicy. W celach nie było ciepłej wody, a ciepła kąpiel była zapewniona jeden raz w tygodniu. Zdaniem powoda niewystarczające były ilości wydawanych środków czystości i higieny, brakowało także szafek na osobiste przedmioty osadzonych. W Areszcie Śledczym w(...)każdy osadzony ma swoje łóżko, taboret. Ponadto cele są wyposażone w stół więzienny, w celach jest dostęp do bieżącej zimnej wody. Oświetlenie było dostateczne. Wydawane regulaminowo środki czystości były niewystarczającej ilości. W okresie od 25 – 26 listopada 2009r. przeprowadzona została wizytacja Aresztu Śledczego w(...)przez sędziego wizytatora ds. penitencjarnych Sądu Okręgowego wK., a kontroli poddane zostały między innymi warunki mieszkalne i sanitarne w celach. Z protokołu wizytacji wynikało, że cele są czysto utrzymywane, a także remontowane w miarę potrzeby i możliwości finansowych, ich wyposażenie jest zgodne z przyjętymi standardami, warunki sanitarne są dobre. Areszt zapewnia korzystanie ze środków higieny a także odzieży i bielizny w zależności od pory roku. Nie stwierdzono naruszeń praw osadzonych ani nadużycia czy przekroczenia obowiązków służbowych przez funkcjonariuszy służby więziennej, a także nieprawidłowości w wykonywaniu kary pozbawienia wolności. W Zakładzie Karnym w(...)powód przebywał w okresie od 12 stycznia 2011r. do 9 marca 2012r., a był zakwaterowany w następujących celach pawilonu(...):(...),(...),(...),(...),(...),(...),(...)wszystkie o powierzchni 9,20m( 2)oraz następujących celach pawilonu(...):(...)o powierzchni 21,30m( 2)i nr(...)o powierzchni 9,20m( 2). W czasie pobytu w tej jednostce powód nie przebywał w celi mieszkalnej bez zapewnionej normy 3m( 2), co Sąd Okręgowy ustalił na podstawie notatki służbowej p.o. kierownika działu ewidencji ZK w(...)ppor.Ł. B.z dnia 07.11.2012r. – k. 184. W tej jednostce wraz powodem w celach przebywały jeszcze po dwie osoby. Zdaniem powoda nie było żadnych szafek, w celach panowała wilgoć, nie wpadało też światło dzienne. Z kolei świadekJ. H.podał, że był osadzony z powodem w jednej celi przez okres 6 miesięcy, a przebywało w niej od 3 do 4 osadzonych, w celi było ciasno. Kącik sanitarny był zabudowany, pomimo tego, że okna w celi można było otwierać, to na zewnątrz były dodatkowe zabezpieczenia, przez które nie wpadało ani powietrze ani światło. Każdy osadzony miał zapewnione osobne miejsce do spania, taboret, był także stolik, dostęp do bieżącej zimnej wody. Środki czystości i higieny były złej jakości, raz w tygodniu była ciepła kąpiel. Widoczne były na suficie niewielkie ślady zawilgocenia. W dniu 29 listopada 2011r. została przeprowadzona kontrola sanitarna w Zakładzie Karanym w(...), w czasie której nie stwierdzono nieprawidłowości Powód ma obecnie 33 lata, przed osadzeniem pracował jako górnik oraz dorywczo. Został pozbawiony wolności kiedy miał 19 lat, odbywa karę za zabójstwo, był także skazany za przestępstwo zart. 158 k.k. Ustalając powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy przyjął, że od kwietnia 2010r. do marca 2012. powód nie był osadzony w warunkach przeludnienia, czyli bez zachowania normy 3m( 2)na osobę, co wynika z treści zeznań samego powoda, w których podawał ilość osób przebywających z nim w celach, jak i informacji przedstawionej przez Zakład Karny w(...)oraz twierdzeń pozwanego. Mając na uwadze powyższe okoliczności wskazał Sąd Okręgowy, że trafny jest zarzut pozwanego, według którego – roszczenie powoda uległo częściowo przedawnieniu. Zważywszy, że źródłem szkody doznanej przez powoda jest czyn niedozwolony, kwestię przedawnienia roszczeń powoda regulowały kolejno przepisy 442§ 1 k.c.orazart. 4421§ 1 k.c.(zmiana stanu prawnego, dokonana z dniem 10 sierpnia 2007r. nie ma w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy znaczenia, bowiem polega na odmiennym uregulowaniu przedawnienia roszczeń o naprawienie szkody wynikłej ze zbrodni lub występku, szkody na osobie oraz roszczeń osoby małoletniej o naprawienie szkody na osobie). W myśl wskazanych przepisów roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia (z tym, że termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę). Z§ 3wynika natomiast, że w razie wyrządzenia szkody na osobie, przedawnienie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Cytowane wyżej przepisyart. 442 § 1 k.c.iart. 4421§ 1 k.c.wskazują, że początek biegu terminu przedawnienia roszczenia o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym wyznacza uzyskanie przez poszkodowanego wiedzy o dwóch faktach: po pierwsze - o szkodzie i po drugie - o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jeżeli zatem poszkodowany dowie się o osobie zobowiązanej do naprawienia szkody później niż o samej szkodzie, to ta późniejsza data wyznacza początek biegu przedawnienia. Skoro, bowiem szkodą powoda było naruszenie przez pozwanego jego dóbr osobistych, to niewątpliwym jest, że musiał o niej wiedzieć przez cały okres pobytu w Areszcie Śledczym w(...)jak i w Zakładzie Karnym w(...). Tym samym musiał też wiedzieć, kto jest naruszycielem jego dóbr osobistych, a zatem kto jest osobą obowiązaną do naprawienia szkody. W tym stanie rzeczy wniesienie pozwu dopiero w dniu 24 lutego 2012r. (data nadania pozwu) spowodowało, że roszczenia powoda wynikające ze zdarzeń mających miejsce przed dniem 24 lutego 2009r. uległy przedawnieniu. W sprawie niniejszej nie zaszły też okoliczności wskazane wart. 121 pkt 4 k.c.zawieszające bieg przedawnienia, to jest wtedy gdy z powodu siły wyższej przez cały czas trwania przeszkody powód nie mógłby dochodzić swojego roszczenia przed sądem. Powód w okresie biegu przedawnienia nie podjął czynności wskazanej wart. 123 k.c.to jest nie wystąpił na drogę postępowania sądowego bądź mediacyjnego, którą to czynnością przerwałaby bieg przedawnienia. Zdaniem Sądu podniesienie zarzutu przedawnienia roszczenia przez stronę pozwaną nie było także sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Wiedza osób osadzonych o możliwości dochodzenia roszczeń przed sądem jest powszechna, co potwierdza masowa liczba spraw wpływających do sądów w całym kraju, świadczy to o tym, że osoby tymczasowo aresztowane oraz skazane są poinformowane o możliwości dochodzenia tych roszczeń. Odnośnie okresu nieprzedawnionego, czyli od 24 lutego 2009r. do 9 marca 2012r., dotyczącego osadzenia we wskazanych jednostkach od kwietnia 2010r., żądanie powoda zasądzenia zadośćuczynienia za naruszenie jego dóbr osobistych Sąd uznał za nieuzasadnione w oparciu przepisyart. 24 k.c.iart. 448 k.c. Ogólne podstawy cywilnoprawnej ochrony dóbr osobistych określają przepisyart. 23 i 24 k.c., wskazując jednocześnie środki ochrony niemajątkowej, natomiast środki ochrony o charakterze majątkowym przewiduje przepisart. 24 § 1 k.c., który stanowi w ostatnim zdaniu, że zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny można żądać "na zasadach przewidzianych w kodeksie". Przepisart. 448 k.c.uprawnia tego, czyje dobro osobiste zostało naruszone, do domagania się odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub do żądania zasądzenia odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany przez niego cel społeczny. Przesłanką odpowiedzialności Skarbu Państwa za szkodę jest bezprawność, którą należy rozumieć jako niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej, a przesłanki odpowiedzialności podlegały badaniu Sądu w odniesieniu do pozwanego Skarbu Państwa reprezentowanego przez Dyrektorów Aresztu Śledczego w(...)oraz Zakładu Karnego w(...). Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy miało ustalenie i ocena, czy w jej okolicznościach faktycznych pozwany dopuścił się naruszenia prawa, które mogłoby rodzić odpowiedzialność Skarbu Państwa za powstałą szkodę. Stosownie do treściart. 24 § 1 k.c.w sprawie o ochronę dóbr osobistych Sąd w pierwszym rzędzie ustala jednak, czy do ich naruszenia doszło i dopiero w razie pozytywnej odpowiedzi na to pytanie ocenia, czy działanie pozwanego naruszyciela było bezprawne Powód w pozwie wskazał, że w okresie osadzenia w Areszcie Śledczym w(...)oraz Zakładzie Karnym w(...), a obejmującym okres nieprzedawniony od kwietnia 2010 do 12 marca 2012r. przebywał w warunkach przeludnienia bez zachowania normy 3m( 2)na osobę w celach o nieodpowiednich warunkach bytowych, czym naruszono jego godność osobistą. Wymóg zapewnienia przez Państwo godziwych warunków odbywania kary pozbawienia wolności jest jednym z podstawowych wymogów nowożytnego państwa prawa, znajdującym wyraz w normach prawa międzynarodowego. Stanowi o tym wprost art. 10 ust. 1 ratyfikowanego przez Polskę międzynarodowego paktu praw osobistych i publicznych z dnia 19 grudnia 1966 r. (Dz.U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167 i 169) głoszący, że każda osoba pozbawiona wolności będzie traktowana w sposób humanitarny i z poszanowaniem przyrodzonej godności człowieka. Także art. 3 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych stanowiący, że nikt nie może być poddany torturom ani nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu lub karaniu, wprowadza obowiązek władzy publicznej zapewnienia osobom osadzonym w zakładach karnych godziwych i humanitarnych warunków odbywania kary pozbawienia wolności, nienaruszających godności ludzkiej. Łączy się z tym wynikający z art. 8 ust. 1 Konwencji nakaz poszanowania życia prywatnego obywateli i ich prawa do intymności, co w odniesieniu do osób osadzonych w zakładach karnych oznacza obowiązek zapewnienia takich warunków bytowych i sanitarnych, w których godność ludzka i prawo do intymności nie doznają istotnego uszczerbku. Odpowiednikami powyższych norm prawa międzynarodowego sąart. 40, 41 ust. 4 i art. 47 Konstytucjiwprowadzające wskazane zasady na grunt prawa polskiego.. Artykuł 24 k.c., stanowiący podstawę roszczeń z tytułu naruszenia dóbr osobistych, nie wymaga dla odpowiedzialności winy sprawcy oraz przewiduje domniemanie bezprawności jego działania naruszającego dobra osobiste, co powoduje, że dochodzący ochrony nie musi tej przesłanki udowadniać, natomiast na sprawcy ciąży obowiązek wykazania, iż jego działanie było zgodne z prawem. Wobec tego na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia, że odbywał karę pozbawienia wolności w warunkach opisywanych w pozwie, w przeludnionych celach, przy nieodpowiednich warunkach bytowych i sanitarnych. Tych okoliczności powód jednak nie wykazał, tym samym nie sposób przyjąć przy zostały naruszone dobra osobiste powoda. Podkreślenia wymaga, że w okresie od kwietnia 2010r. do 12 marca 2012r. powód nie był osadzony w warunkach przeludnienia, czyli bez zachowania normy 3m2na jednego osadzonego, co wynikało z powierzchni cel podanych przez stronę pozwaną oraz ilości osób w nich osadzonych, a podanej przez powoda. Powód wbrew zarzutom pozwu nie wykazał, by w okresie nieprzedawnionym był osadzony w warunkach przeludnienia, stąd nie sposób przypisać pozwanemu bezprawności działania bądź zaniechania. Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy miało także ustalenie i ocena, czy w jej okolicznościach faktycznych organ władzy publicznej dopuścił się naruszenia prawa, które mogłoby rodzić odpowiedzialność Skarbu Państwa za powstałą szkodę. Wywody powoda mające uzasadniać odpowiedzialność deliktową pozwanego zmierzały do wykazania, że bezprawność działań organów władzy publicznej wynika z zaniechania przedsięwzięcia kroków wystarczających dla skutecznej obrony prawnie chronionych interesów strony powodowej (bezprawne zaniechanie podjęcia skutecznych działań). Zdaniem powoda pozwany nie zapewnił mu w okresie osadzenia w Areszcie Śledczym w(...)i Zakładzie Karnym w(...)minimalnych warunków bytowych odpowiadającym standardom zdefiniowanym w przepisachkodeksu karnego wykonawczego, a także wynikającym z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka Konwencji, które polegały na przeludnieniu w celach, braku odpowiednich warunków bytowych. Zgodnie zart. 110 k.k.w.skazanego osadza się w celi mieszkalnej wieloosobowej lub jednoosobowej, przy czym powierzchnia w celi mieszkalnej, przypadająca na skazanego, wynosi nie mniej niż 3 m2. Cele wyposaża się w odpowiedni sprzęt kwaterunkowy zapewniający skazanemu osobne miejsce do spania, odpowiednie warunki higieny, dostateczny dopływ powietrza i odpowiednią do pory roku temperaturę, według norm określonych dla pomieszczeń mieszkalnych, a także oświetlenie odpowiednie do czytania i wykonywania pracy. Odnosząc się do zarzutu braku odpowiednich warunków bytowych, w tym do zachowania higieny osobistej, Sąd oparł się na przepisachrozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 października 2003r. w sprawie warunków bytowych osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych, które określa szczegółowo normy wyposażenia w sprzęt kwaterunkowy cel mieszkalnych oraz środków higieny dla osób osadzonych. Z dowodów przedstawionych przez stronę powodową, nie wynikało, by wyposażenie cel oraz dostarczanie środków higieny i czystości odbywało się niezgodnie z przepisami powołanego rozporządzania. Natomiast częstotliwość kąpieli osób tymczasowo aresztowanych została uregulowana w§ 32 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 sierpnia 2003r. w sprawie regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania tymczasowego aresztowania(Dz. U. Nr 152, poz.1494), który wskazuje, że tymczasowo aresztowany korzysta co najmniej raz w tygodniu z ciepłej kąpieli. Zapis ten był respektowany przez Areszt Śledczy w(...)jaki i Zakład Karny w(...)w okresie osadzenia powoda. Ponadto powód miał dostęp w celi mieszkalnej do bieżącej zimnej wody oraz toalety oddzielonej w wystarczający sposób od reszty celi. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego zaniechanie podjęcia przez władzę publiczną działań zapewniających uprawnionej osobie realizację jej praw podmiotowych jest bezprawne wówczas, gdy narusza skonkretyzowany w przepisach prawa obowiązek, którego wykonanie wyłączyłoby powstanie szkody (III CK 367/04,Biul.SN 2005/7/14). W niniejszej sprawie sytuacja taka nie miała miejsca, gdyż pozwany podejmował działania zgodnie z obowiązkami wynikającymi przepisów prawa i nie dopuścił się zaniechania konkretnych obowiązków prawnie uregulowanych, jak również wykonując określone przepisami prawa obowiązki, wykonywał je zgodnie z prawem. W ocenie Sądu, powód nie wykazał natomiast żadnym dowodem, że została mu wyrządzona szkoda bądź krzywda w związku osadzeniem go w celi przeludnionej. Nie wykazał także, w wyposażenie cel było nieprawidłowe. Mając powyższe na uwadze Sąd przyjął, iż z zebranego w toku postępowania dowodowego materiału nie można przyjąć, iż pozwany swoim działaniem naruszył dobra osobiste powoda. Dodatkowo roszczenie było w znacznej części przedawnione. Reasumując powyższe, powództwo oddalono, jako całkowicie nie wykazane (art. 6 k.c.), a dodatkowo w części przedawnione. Orzeczenie o kosztach procesu Sąd oparł na podstawie przepisuart. 102 k.p.c. W apelacji od tego orzeczenia powód zarzucał naruszenie prawa materialnego, a toart. 24 k.c.przez nieprzyjęcie odpowiedzialności pozwanego, mimo jego działania niezgodnego z prawem orazart. 448 k.c.przez nietrafne nieuznanie działania pozwanego za niezawinione. Naruszenie prawa materialnego, a toart. 4421 k.c.natomiast nastąpiło – zdaniem powoda – przez niewłaściwe zastosowanie i błędne uznanie, że doszło do przedawnienia roszczenia w sytuacji gdy termin przedawnienia jeszcze nie upłynął. Zarzucał także powód naruszenie prawa procesowego, a toart. 231 k.p.c.przez przyjęcie błędnego domniemania faktycznego, że powierzchnia cel analogicznych do tych, w których przebywał powód jest identyczna z powierzchnią cel oznaczonych aktualnie takimi samymi numerami, w sytuacji gdy na przestrzeni czasu w Areszcie Śledczym w(...)prowadzone były prace związane z przebudową pomieszczeń skutkujące zmianami powierzchni cel. Zarzucał nadto apelujący naruszenieart. 233 k.p.c.przez niewszechstronne rozważenie materiału dowodowego i przez brak odniesienia się w orzeczeniu do faktu odmowy przedstawienia przez pozwanego informacji w zakresie żądanym przez powoda, a określonym w zobowiązaniu nałożonym na pozwanego przez Sąd Okręgowy. Wskazując na powyższe zarzuty powód domagał się zmiany zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie powództwa w całości, ewentualnie uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. Spośród wszystkich zarzutów apelacji uzasadniony okazał się jeden, dotyczący naruszenia przez Sąd Okręgowyart. 233 § 2 k.p.c., zgodnie z którym Sąd powinien ocenić, jakie znaczenie nadać odmowie przedstawienia przez stronę dowodu lub przeszkodom stawianym przez nią w jego przeprowadzeniu wbrew postanowieniu Sądu. Jak słusznie zarzuca apelujący pozwany odmówił udzielenia informacji o celach, w których przebywał powód w okresie osadzenia w Areszcie Śledczym w(...)i w Zakładzie Karnym w(...), wraz ze wskazaniem powierzchni tych cel i ilości osób przebywających w nich wraz z powodem. Sąd Okręgowy nałożył na pozwanego obowiązek przedstawienia informacji na rozprawie w dniu 19 lipca 2012r (k- 65 i 66), a wykonująca zastępstwo procesowe Skarbu Państwa Prokuratoria Generalna pismem z dnia 24 lipca 2012r. odmówiła udzielenia informacji „z całą mocą oponując przeciwko wszelkim krokom zmierzającym do przerzucenia ciężaru przytoczeń faktycznych na pozwanego” (k-84). Sąd Okręgowy na rozprawie w dniu 23 października 2012r. postanowił zwrócić się do dyrektorów jednostek penitencjarnych, w których przebywał powód o udzielenie informacji, lecz Prokuratoria Generalna Skarbu Państwa w piśmie datowanym 24 października 2012r. (k- 168) ponownie odmówiła podania żądanych przez Sąd informacji. Sytuacja ta powtórzyła się w toku postępowania apelacyjnego, gdy ponownie Prokuratoria Generalna Skarbu Państwa nie pozwoliła na udzielenie przez dyrektorów jednostek penitencjarnych informacji, o które zwrócił się Sąd Apelacyjny usiłując uzupełnić postępowanie dowodowe. Przedstawione w motywach skarżonego orzeczenia ustalenia zostały bowiem poczynione nie na podstawie wnioskowanych przez powoda dowodów, lecz na podstawie twierdzeń pozwanego, które nie są żadnym środkiem dowodowym. Błędnie również wywiódł Sąd Okręgowy, że fakt przebywania przez powoda w nieprzeludnionych celach wynikał z zeznań samego powoda. Wręcz przeciwnie – powód stanowczo twierdził, że przebywał w celach przeludnionych, wskazywał, że były to cele jednoosobowe, a przebywało w nich dwóch osadzonych, lub w celi dwuosobowej przebywało czterech osadzonych. Sąd Okręgowy sprzecznie z treścią tych zeznań (k – 145) wskazał, że fakt przebywania w celach, w których została zachowana powierzchnia 3m( 2)na osobę wynikał z zeznań powoda. Nie dysponował jednocześnie Sąd Okręgowy (poza twierdzeniami pozwanego, które nie stanowią środka dowodowego) innymi argumentami, które pozwoliłyby na poczynienie ustaleń, które zostały przedstawione w motywach wyroku. Mając na uwadze wynikające z zeznań powoda okoliczności dotyczące przebywania w przeludnionych celach oraz oceniając przeszkody stawiane przez pozwanego przeprowadzeniu dowodom jako zaprzepaszczenie szansy wykazania odmiennych, niż wynikały z zeznań powoda faktów, ustalił Sąd Apelacyjny, że powód w nieprzedawnionym okresie osadzenia w pozwanych jednostkach penitencjarnych przebywał tam w warunkach tzw. przeludnienia, czyli w celach, w których nie została dochowana norma 3m( 2)na osobę. Jednocześnie skoro z zeznań powoda wynikało, że przekroczenie tej normy powierzchniowej było niewielkiego stopnia, uznał Sąd Apelacyjny, że stopień naruszenia godności powoda przez niezapewnienie mu godnych warunków odbywania kary pozbawienia wolności uzasadnia przyznanie mu zadośćuczynienia w wysokości 1000 zł. Na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.zmieniono zaskarżony wyrok zasądzając od pozwanego na rzecz powoda zadośćuczynienie w wysokości 1000 zł. W pozostałym zakresie apelacja jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu na mocyart. 385 k.p.c.Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie i prawidłowo oceniony w zakresie warunków bytowych osadzenia nie pozwala na ocenę, że stopień naruszenia dóbr osobistych powoda uzasadnia zasądzenie wyższej kwoty. Na podstawieart. 100 zd. 2 k.p.c.zasądzono od powoda na rzecz Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa koszty postępowania apelacyjnego w wysokości wynikającej z§ 11 ust. 1 pkt 25 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, które znajduje zastosowanie w związku z brzmieniemart. 99 k.p.c.Wskazać należy, iż wynikająca z powołanej regulacji stawka 120 zł. wynagrodzenia ma zastosowanie w sprawach o odszkodowanie lub o zadośćuczynienie związane z warunkami wykonywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania i jest niezależna od wartości przedmiotu sprawy, do której odwołuje się § 6 Rozporządzenia.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Katowicach date: '2013-06-27' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Anna Bohdziewicz - Mieczysław Brzdąk - Elżbieta Karpeta legal_bases: - art. 158 k.k. - art. 121 pkt 4 k.c. - art. 40, 41 ust. 4 i art. 47 Konstytucji - art. 110 k.k.w. - § 32 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 sierpnia 2003r. w sprawie regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania tymczasowego aresztowania - art. 100 zd. 2 k.p.c. - § 11 ust. 1 pkt 25 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu recorder: Małgorzata Korszun signature: I ACa 173/13 ```

150515150001006_II_K_000220_2018_Uz_2019-01-08_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 220/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 stycznia 2019 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie: Przewodnicząca: SSR Małgorzata Olejarczyk Protokolant: st. sekr. sądowy Ewelina Kazberuk Prokurator Prok. Rej. w Kętrzynie: Jarosław Duczmalewski po rozpoznaniu w dniach: 25.09.2018r., 18.10.2018r. i 08.01.2019r. sprawyW. B. s.L.iG. z domu S. ur. (...)w miejscowościK. oskarżonego o to, że: w dniu 15 czerwca 2017r. nadrodze (...), pomiędzy miejscowościamiZ.–K., gm.R., umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodemV. (...)onr rej. (...)wyjechał nim z drogi podporządkowanej nadrogę (...), nie ustępując pierwszeństwa przejazdu poruszającemu się tą drogą motocyklem markiH.onr rej. (...)Z. K., przez co doprowadził do zderzenia obu pojazdów, w wyniku czegoZ. K.doznał licznych obrażeń wewnętrznych między innymi złamania części podstawnej z oderwaniem czaszki od kręgosłupa i przerwaniem pnia mózgu, które doprowadziły do jego zgonu na miejscu zdarzenia, tj. o czyn zart. 177 § 2 k.k. I oskarżonegoW. B.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to z mocyart. 177 § 2 k.k.skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności; II na podstawieart. 69 § 1 i 2 k.k.,art. 70 § 1 k.k.wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby3 (trzech) lat; III na podstawieart. 42 § 1 k.k.orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat; IV na podstawieart. 43 § 3 k.k.nakłada na oskarżonego obowiązek zwrotu prawa jazdy do Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego wK.; V na podstawieart. 46 § 2 k.k.orzeka wobec oskarżonego nawiązkę w wysokości 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych na rzecz oskarżyciela posiłkowegoJ. K.; VI na podstawieart. 627 k.p.k.zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowegoJ. K.kwotę 2.520 (dwa tysiące pięćset dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów poniesionych w związku z ustanowieniem w sprawie pełnomocnika; VII na podstawieart. 627 k.p.k.zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych w całości, w tym opłatę w wysokości 180 (sto osiemdziesiąt) złotych. Sygn. akt II K 220/18 UZASADNIENIE Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 15 czerwca 2017 r.Z. K.jechał motocyklem markiH.onr rej. (...)drogą (...). Za miejscowościąZ.rozpoczął pokonywanie łuku jezdni w prawo. W tym samym czasie z podporządkowanej drogi gruntowej nadrogę (...)wyjechał, skręcając w lewo w kierunkuZ., samochód markiV. (...)onr rej. (...)kierowany przezW. B.. Kierujący motocyklem, mimo podjętego manewru hamowania uderzył w samochódW. B.znajdujący się na pasie jezdni prowadzącym w kierunkuZ.. W wyniku tego uderzeniaZ. K.doznał rozległych obrażeń wielonarządowych, w tym między innymi złamania części podstawnej z oderwaniem czaszki od kręgosłupa i przerwaniem pnia mózgu, które doprowadziły do jego zgonu na miejscu zdarzenia. W czasie zdarzenia nie występowały opady atmosferyczne, nawierzchnia jezdni była sucha, a widoczność i przejrzystość powietrza była dobra. Kierujący samochodemV. (...)W. B.jak i kierowca motocykla markiH.Z. K.byli trzeźwi, a oba pojazdy sprawne techniczne. Z opinii opracowanej przez biegłego z zakresu badań wypadków drogowych stan zagrożenia bezpieczeństwa na drodze wprowadził kierujący samochodemV. (...)onr rej. (...)W. B.poprzez niezachowanie szczególnej ostrożności podczas włączania się do ruchu, co skutkowało nieustąpieniem pierwszeństwa kierującemu motocyklemH.onr rej. (...)Z. K., który nie miał możliwości uniknięcia zderzenia. Prędkość motocyklaH., w momencie podjęcia przez kierującego nimZ. K.decyzji o hamowaniu wynosiła około 75 km/h. Prędkość samochoduV. (...), bezpośrednio przed kontaktem z motocyklem, wynosiła około 23 km/h. W. B.ma obecnie 81 lat. Otrzymuje emeryturę w wysokości 1190,91 złotych. Ma na utrzymaniu żonę. Nie był dotychczas karny. Sąd powyższy stan faktyczny ustalił na podstawie: protokołu badania stanu trzeźwości k. 4, protokołu oględzin motocykla k.6-7, protokołu oględzin samochoduV. (...)k. 8-9, protokołu oględzin wypadku drogowego k.10-12, szkicu k.43, dokumentacji fotograficznej miejsca zdarzenia k. 13-15, opinii dotyczącej oceny technicznej motocyklaH.k. 63-66, opinii dotyczącej oceny technicznej samochoduV. (...)k. 67-69, zeznania świadkaP. M.k. 91-92, 289-289v, opinii z zakresu badań chemicznych k. 106, protokołu oględzin zwłok k. 44-46, sprawozdania z badań krwi k. 101-103, 105-109, 129-131, protokołu oględzin i otwarcia zwłok k. 157-162, karty karnej k. 288, personaliów k.227, opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków k.137-151, 244-246v. W trakcie postępowania przygotowawczegooskarżonyW. B.nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż dzień był słoneczny, bez opadów, widoczność bardzo dobra. Posiada prawo jazdy A,B,T od 1958 r. Prowadzi samochód zawsze w okularach i w przedmiotowym dniu też tak było. Wyjaśnił, iż jechał najpierw drogą gruntową, która dochodziła do drogi asfaltowejZ.–K.. Przy wjeździe na drogą asfaltową zatrzymał samochód na pierwszym biegu, spojrzał w lewo, w prawo i jeszcze raz w lewo upewniając się czy na jezdni nie ma innych pojazdów. Ponieważ nic nie jechało przy włączonym kierunkowskazie sygnalizującym skręt w lewo zaczął wjeżdżać na drogę na pas ruchu po przeciwnej stronie z zamiarem kierowania się w stronę miejscowościZ.. Wskazał, że gdy wjeżdżał na asfalt to nie widział żadnego pojazdu jadącego od stronyZ.. Jak wjechał już na swój pas ruchu zobaczył motocykl jadący swoim pasem od stronyZ.w stronę miejscowościK.. Wjechał na swój pas ruchu i widząc jadący dość szybko na łuku jezdni z przeciwnej strony motocykl, zatrzymał się mając prawe koła samochodu na poboczu. Zatrzymał się dlatego, że uznał, iż nie wyrobi się na zakręcie. Zobaczył, że motocykl zarzuciło na łuku jezdni w lewą stronę, potem w prawo i kiedy był na wysokości jego samochodu znowu rzuciło go w lewo i uderzył w lewy bok jego samochodu. Oskarżony dalej wyjaśnił, iż uderzenie było na tyle silne, że on stracił świadomość. Przebudził się po pewnym czasie, może po minucie. Okna samochodu były wybite, a lewe przednie drzwi zakleszczone. Przeszedł na prawe przednie miejsce pasażera i przez prawe drzwi wyszedł z pojazdu. Jak spojrzał do tyłu pojazdu zobaczył leżącego na jezdni motocyklistę w odległości jakiś 7-8 m od swojego samochodu, a jeszcze dalej pod drzewem leżący motocykl. Podszedł do tego motocyklisty, ale on nie dawał żadnych oznak życia. Nie miał przy sobie telefonu komórkowego, wiec podbiegł w kierunkuZ., by dostać się do zabudowań i wezwać pomoc. Odbiegł jakieś 150 metrów kiedy nadjechał samochód, zatrzymał go i poprosił kierowcę o wezwanie pomocy, a sam wrócił do leżącego motocyklisty. Oskarżony podał, iż jego zdaniem do wypadku doszło z winy motocyklisty, ponieważ gdyby jechał swoim pasem ruchu to by normalnie przejechał, ale podczas pokonywania zakrętu zaczęło go rzucać i przejechał na jego pas ruchu i uderzył w jego samochód kiedy ten stał. (k.169) W kolejnych wyjaśnieniach oskarżony wskazał, iż po przemyśleniu tej całej sytuacji przyznaje się do popełnienia tego czynu. Dodał, że jak wyjeżdżał z drogi gruntowej na asfalt to pobocze po jego lewej stronie było zarośnięte krzakami, które utrudniały widzenie i może dlatego wcześniej nie zauważył tego motocyklisty. Jak go zobaczył to już jechał na łuku jezdni i go rzucało. Oskarżony oświadczył, iż chciałby skorzystać z możliwości dobrowolnego poddania się karze (k. 174). Na rozprawie oskarżonyW. B.nie przyznał się popełnienia zarzucanego mu czynu. Wskazał, iż nie zgadza się z tym, że to on przyczynił się do wypadku. Wyjaśnił, iż wracając drogą polną dojechał do głównej drogi z pierwszeństwem przejazdu, zredukował na pierwszy bieg, dojechał bliżej i spojrzał w obie strony. Było trochę zarośnięte i widoczność była słaba. Następnie podjechał jeszcze bliżej, droga była wolna pod sam zakręt. Jak się upewnił, że nikt nie jedzie, to puścił sprzęgło i wjechał na swój pas ruchu. Przejechał około 30 – 40 metrów i z naprzeciwka, na jego pasie ruchu, z zakrętu pojawił się motor. Zjechał na pobocze, motor jechał naprzeciwko niego, skręcił na jego samochód i wtedy doszło do zderzenia. Podkreślił, iż jest niewinny, szkoda mu tego człowieka, ale on sam jest sobie winny, bo jechał za szybko. Miał wolną swoją stronę, to dlaczego rzucił się na jego samochód. Jak wyjechał z drogi podporządkowanej, to motocyklisty nie było widać. Dojeżdżając do głównej drogi, upewnił się, że nic nie jedzie, puścił sprzęgło i wjechał na swój pas. Odpowiadając na pytania, oskarżony podał, iż często jeździ tą drogą, nie tylko samochodem osobowym, ale i ciągnikiem i zawsze podjeżdżając do drogi głównej trzyma się prawej strony. Prawo jazdy ma od 60 lat i nigdy nie miał żadnego wypadku, ani kolizji. Podjeżdżając do drogi głównej z podporządkowanej trzymał się prawej strony. Jak skręcił, to nie ścinał swojego zakrętu. Motocykl dostrzegł jak już był na prawym pasie. Przejechał te 30 – 40 metrów i zza zakrętu pojawił się motocyklista. Wtedy zobaczył, że on leci jego pasem ruchu. Zamiast lecieć prosto, jego rzuciło na jego samochód. Do uderzenia pojazdu doszło wtedy, jak stał częściowo na poboczu. Prawa strona jego samochodu była na poboczu, a lewa na asfalcie. Po uderzeniu próbował wyjść z samochodu, przeszedł na prawą stronę i po tamtej stronie była trawa. Jego samochód stał w tym samym miejscu, w którym zastali go policjanci. Po zdarzeniu, był w tym miejscu kilka razy i mierzył odległość. Od samego wjazdu, jak zaczynał się asfalt wyszło mu 36 metrów nie licząc samochodu. Długość samochodu to 4,30 metra od przedniego do tylnego błotnika. (k.227-227v). Sąd zważył, co następuje: Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w których nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, a winę za spowodowanie wypadku przypisałZ. K.. Twierdzenia oskarżonego o tym, że przyczyną przedmiotowego wypadku była nieodpowiednie zachowanie na drodze prowadzącego motorZ. K.tj. nadmierna prędkość i wjechanie na pas właściwy dlaW. B., wynika z przyjętej przez oskarżonego linii obrony. Jest ona sprzeczna ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym przede wszystkim w postaci protokołu oględzin miejsca zdarzenia, oględzin obu pojazdów, dokumentacji fotograficznej oraz opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych. W ocenie Sądu powyższe wyjaśnienia oskarżonego stanowiły jedynie nieudolną próbę usprawiedliwienia jego zachowania i umniejszenia odpowiedzialności za umyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Ze względu na brak naocznych świadków zdarzenia kluczowa dla kwestii ustalenia jego przebiegu była opinia sporządzona przez biegłegoM. M.w zakresie rekonstrukcji wypadków drogowych, na okoliczność przyczyn zaistniałego wypadku drogowego i jego przebiegu, ustalenia prędkości obu pojazdów uczestniczących w zdarzeniu, ich usytuowania w czasie zdarzenie oraz ustalenia na którym pasie doszło do zdarzenia, jak również wskazania, który z uczestników wypadku przyczynił się do jego zaistnienia. W opinii biegły wskazał, iż z porównania drogi, jaką miał do dyspozycji motocyklista (około 51,1 km) z drogą potrzebną do zatrzymania jednośladu jadącego z prędkością około 75 km/h (50,3 m) stwierdzić należy, iż istniała teoretyczna możliwość zatrzymania pojazdu jednośladowego przed torem ruchu pojazduV., przy założeniu bardzo gwałtownego hamowania motocykla. Biegły stwierdził jednak, iż z przedstawionych obliczeń wynika, że przy takim założeniu jednoślad mógłby zatrzymać się w bardzo małej (rzędu niecałego metra) odległości przed pojazdemV.. Zauważyć należy bardzo wyraźnie, iż aby motocyklista mógł stwierdzić i uzmysłowić sobie, że zagrożenie staje się realne musiała nastąpić naturalna fizjologiczna zwłoka (wynikająca z ludzkich możliwości spostrzegania i rozpoznawania sytuacji, a także mogącego pojawić się w analizowanym wypadku elementu zaskoczenia kierującego jednośladem Wszystkie te parametry mogły powodować „wydłużenie” podjęcia przez kierującego motocyklem decyzji o manewrach obronnych). Reakcja motocyklisty mogła nastąpić dopiero po przejechaniu pewnego odcinka drogi w poprzek jezdni przez samochódV.i dopiero w tym momencie kierujący jednośladem, mógł podjąć reakcje obronne. W konsekwencji oznaczać by to mogło, iż kierujący motocyklem nie dysponowałaby jednak odpowiednią długością drogi na zatrzymanie się przed torem jazdy ruchu pojazduV., a tym samym najprawdopodobniej nie miałby możliwości uniknięcia zderzenia. Biegły w swojej opinii wskazał, iż skupiska oddzielonych zanieczyszczeń powstają w wyniku zadziałania na pojazd dużego impulsu siły. W warunkach wypadku drogowego ma to miejsce w momencie zdarzenia – wtedy to najczęściej z nadkoli pojazdów na drogą osypują się właśnie zanieczyszczenia w postaci grud ziemi. Cząstki tych zanieczyszczeń spadają na podłoże najbliżej miejsca oddzielenia od pojazdów –ich położenie wskazuje zatem przybliżone pozycje pojazdów na drodze w chwili zderzenia. Stwierdzić należy ponadto, iż w analizowanym przypadku jedynym pojazdem, z którego na drogę mogłoby ewentualnie odsypywać się zanieczyszczenia w postaci grudy ziemi byłby samochódV. (...). Biegły podał, iż uwzględniając przedstawioną powyżej przesłankę dotyczącą mechanizmu powstania zanieczyszczeń w postaci grud ziemi stwierdzić należy, iż miejsce bezpośredniego kontaktu samochoduV. (...)i motocyklaH.znajdowało się na lewym- właściwym dla kierunku poruszania się samochodu osobowego – pasie ruchudrogi nr (...)i najprawdopodobniej w odległości około 37,0 m za(...),czyli około 123 m za(...). Biegły wskazał ponadto, iż w tym miejscu toru ruchu pojazdu jednośladowego najprawdopodobniej znajdowałby się na przedłużeniu ujawnionego na miejscu zdarzenia śladu określonego jako „ślad blokowania koła”, natomiast tor ruchu samochodu osobowego determinowany byłby niewątpliwie wykonywanym przez kierującego pojazdem manewrem skrętu w lewo oraz usytuowaniem drogi gruntowej, z której wyjeżdżał kierującyV.względem drogi „głównej”, tj.drogi nr (...). Wiążąc ze sobą wszystkie przedstawione powyżej wnioski oraz uwzględniając dodatkowe określone w punkcie 5 opinii wzajemne usytuowanie uczestniczących w zdarzeniu pojazdów (szkic nr 4 i 5) biegły stwierdził, że bezpośrednio przez zderzeniem samochódV. (...)znajdował się na prawym (właściwym dla swojego kierunku jazdy) pasie ruchu usytuowany nieco skośnie w prawo, przodem skierowany w kierunku miejscowościZ.. Przednia część nadwozia pojazdu znajdowała się na wysokości prawej krawędzi jezdnidrogi nr (...), a przód samochodu znajdował się odległości około 36,5 m za(...). Pojazd jednośladowyH.usytuowany był natomiast po lewej stronie pojazduV.i w okolicy przedniej części lewego przedniego błotnika samochodu, przodem skierowany w kierunku miejscowościK.i w przybliżeniu równolegle do osi jezdni. Zgodnie zustawą Prawo o ruchu drogowymkierujący pojazdem włączający się do ruchu obowiązany jest miedzy innymi do ustąpienia pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu. Wjazd z drogi gruntowej na jezdnię do takiego włączania się do ruchu należy, a więc kierujący samochodemV. (...)wyjeżdżając z drogi gruntowej powinien przed wykonaniem tego manewru ustąpić pierwszeństwa pojazdom będącym na jezdni. Ustąpienie pierwszeństwa dokładnie zdefiniowanie jestprzepisamiustawy Prawo o Ruchu drogowym– polega na powstrzymywaniu się od ruchu, jeżeli ruch ten mógłby zmusić innego kierującego do zmiany kierunku lub pasa ruchu albo istotnej zmiany prędkości. Biegły stwierdził, iż aby kierujący pojazdemV.mógł wypełnić ciążące na nim obowiązki musiał w pierwszej kolejności mieć możliwość zauważenia innego uczestnika ruchu (kierującego pojazdemH.). Po przeprowadzeniu badań biegły ustalił, iż z pozycji kierującego pojazdemV. (...)istniała możliwość dostrzeżenia poruszającego się z lewej strony jezdnią pojazdu jednośladowego. Przeprowadzona analiza wskazuje, że rozpoczęcie przez kierującego samochodemV.manewru włączania się do ruchu (po wyjeździe pojazdu na odległość około 1 m za prawą krawędź jezdni – warunek niezbędny dla prawidłowej obserwacji sytuacji drogowej po lewej stronie kierującego) nastąpiło w odległości około 51,1 m przed poruszającym się z prędkością około 75 km/h motocyklemH.. Wjazd w takiej odległości od jednośladu zmuszał kierującego motocyklem do gwałtownego hamowania, a więc i do istotnej zmiany prędkości, a przy przedstawionych powyżej przesłankach, również najprawdopodobniej nie dawał kierującemu pojazdem jednośladowym możliwości uniknięcia zdarzenia – zachowanie więc kierującego samochodemV.wypełniało kryterium nieustąpienia pierwszeństwa i było przyczyną zdarzenia. Biegły podkreślił, opierając się w tym zakresie na przepisach, że kierujący włączający się do ruchu zobowiązany jest do zachowania szczególnej ostrożności polegającej na zwiększeniu uwagi i dostosowania swojego zachowania do sytuacji i warunków na drodze w sposób umożliwiający odpowiednio szybkie reagowanie. W związku z powyższym wydaje się słuszne przyjęcie tez, że w obowiązku tym powinna mieścić się również ocena prędkości pojazdów znajdujących się na drodze i kierujący samochodem powinien w swoim zachowaniu to uwzględnić. Jak przedstawiono w opinii, analiza widoczności daje podstawy do przyjęcia tezy, iż motocyklH., w momencie rozpoczęcia przez kierującego pojazdemV.ruchu w poprzek jezdni, mógł znajdować się w zasięgu widoczności kierującego pojazdemV.. Reasumując biegły stwierdził, że stan zagrożenia bezpieczeństwa na drodze wprowadził kierujący samochodemV.poprzez niezachowanie szczególnej ostrożności podczas włączania się do ruchu, co skutkowało nieustąpieniem pierwszeństwa kierującemu motocyklemH.. W sytuacji niebezpiecznej stworzonej przez kierującego samochodem, kierujący jednośladem najprawdopodobniej nie miał możliwości uniknięcia zderzenia. Brak byłoby podstaw do uznania jego zachowania za zachowanie nieprawidłowe. We wnioskach końcowych biegły podał, iż analiza materiału dowodowego wskazuje, że stan zagrożenia bezpieczeństwa na drodze wprowadził kierujący samochodemV. (...)nr rej (...)poprzez niezachowanie szczególnej ostrożności podczas włączania się do ruchu, nałożonej na kierującego przepisamiustawy Prawo o Ruchu Drogowym, co skutkowało nieustąpieniem pierwszeństwa kierującemu motocyklemH. (...)nr rej. (...). W sytuacji niebezpiecznej stworzonej przez kierującegoV. (...), kierujący pojazdem jednośladowymH.najprawdopodobniej nie miał możliwości uniknięcia zderzenia. Prędkość motocyklaH.w momencie podjęcia przez kierującego jednośladem decyzji o hamowaniu wynosiła około 75 km/h, natomiast prędkość samochoduV., bezpośrednio przed kontaktem z motocyklem około 23 km/h. (opinia k.137-151) Wezwany na rozprawę sporządzający powyższą opinię biegłyD. M., podtrzymał ją w całości. Biegły kategorycznie stwierdził, iż kierujący pojazdemV. (...)wjeżdżając na jezdnię wykonując manewr włączania się do ruchu zgodnie zustawą Prawo o ruchu drogowym, miał obowiązek ustąpić pierwszeństwa przejazdu kierującemu motocyklem. Biegły podał, iż wyliczona przez niego odległość wynosząca 51,1 m jest odległością liczoną od momentu, gdy oskarżony rozpoczął wjazd na jezdnię (moment zagrożenia). Ta odległość jest wartością przybliżoną wynikającą z analizy i przyjętych założeń. Odpowiadając na pytanie obrońcy oskarżonego biegły podał, iż to ze śladów wynika, iż motocyklista zareagował poprzez zahamowanie, które jest podstawowym elementem obronnym. Biegły opisał, iż stan zagrożenia powstał od prawej do lewej strony i cały czas trwał na prawym pasie ruchu pokrzywdzonego. Biegły dodał, iż w przedmiotowej sytuacji manewr omijania nie byłby skuteczny. Odnosząc się do zakresu widoczności z punktu widzenia kierującegoV. (...)biegły wskazał, iż na szkicach w programie komputerowym próbował przedstawić taki zakres, jaki wynika z materiału dowodowego. Jednak z uwagi na to, iż w materiale dowodowym nie pomierzono wysokości roślin, ani odległości poszczególnych drzew od miejsca zdarzenia, przedstawił w opinii parametry przybliżone. Na podstawie źródeł osobowych przyjął metr wjazdu na jezdnię. Biegły podkreślił, iż wizja lokalna bądź oględziny miejsca zdarzenia w celu ustalenia zakresu widoczności kierującego pojazdemV. (...)powinny być przeprowadzone w identycznych warunkach, jakie panowały w dniu zdarzenia. Biegły również wskazał, iż na miejscu zdarzenia nie ujawniono śladów materialnych, śladów hamowania, czy blokowania kół pojazdu w związku z tym nie ma możliwości odtworzenia toru ruchu pojazdu. Wyjaśnienia oskarżonego mogłyby rzutować wyłącznie na długość drogi przez niego przejechanej, jednak biegły podkreślił, iż dokonując analizy brał pod uwagę cały materiał dowody zebrany w sprawie, w tym również zapoznawał się z wyjaśnieniami oskarżonego. Biegły wskazał, iż grudy ziemi nie mogą odłączyć się samoistnie, musi powstać impuls po uderzeniu innego uczestnika ruchu. W jego ocenie z uwagi na lokalizację grudy ziemi znajdowały się w tym miejscu oraz czasie i pochodzą z pojazduV.oraz wskazują na miejsce kontaktu obu pojazdów. W jego ocenie ujawnione ślady pochodzą z tego zdarzenia, bowiem wkomponowują się w cały rozkład śladów na drodze. Ponadto gdyby nie pochodziły z pojazduV.doszło by do ich rozjechania. Biegły podkreślił, iż kierowca wyjeżdżając z drogi podporządkowanej ma obowiązek obserwować drogę tak, aby bezpiecznie wjechać na drogę. Jeśli nie ma odpowiedniej widoczności, to można próbować ją powiększyć delikatnie wjeżdżając na drogę. Biegły dodał, że nawet jeśli na drodze głównej znajdował się znak ostrzegawczy A1 to i w takiej sytuacji kierujący motocyklem miał pierwszeństwo przejazdu.(k. 244- 245v) Biegły dla potrzeb sporządzenia kompleksowej opinii dysponował dowodami zebranymi bezpośrednio na miejscu przez policję w szczególności w postaci protokołów oględzin miejsca i obu pojazdów, dysponował dokumentacją zdjęciową oraz dodatkowymi szkicami z miejsca zdarzenia sporządzonymi przez funkcjonariuszy na jego prośbę, które to dowody stanowiły w zupełności wystarczający materiał do opiniowania w sprawie. Te dowody pozwalały również na wierne ujęcie perspektywy w chwili zdarzenia zarówno z punktu widzenia oskarżonegoW. B., jak równieżZ. K.. Zdaniem Sądu podnoszone przez obrońcę zastrzeżenia w zakresie pomiaru promienia łuku, na którym doszło do zdarzenia oraz zakresu widoczności oskarżonego stanowią jedynie bezzasadną polemikę z prawidłowo poczynionymi przez biegłego ustaleniami, bowiem biegły wskazał, iż pomiar łuku obliczył na podstawie udostępnionego materiału dowodowego sporządzonego bezpośrednio po zdarzeniu. Sąd podzielił w całej rozciągłości opinię pisemną oraz złożoną przed Sądem ustnie. Opinie są pełne, jasne i rzetelne. Zawierają własne założenia i wnioski. Biegły w oparciu o posiadaną wiedzę specjalistyczną, dowody materialne i osobowe, dokonał obszernej i szczegółowej analizy zaistniałego zdarzenia. Wnioski wywiedzione w opiniach są logiczne, rzeczowe i przekonujące. Opinia została sporządzone z należytą starannością, w sposób fachowy i rzetelny, przy wykorzystaniu szerokiej wiedzy specjalistycznej. Sąd uznał, iż nie jest celowe dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej, bowiem biegły wezwany na rozprawę wyczerpująco odpowiedział na pytania obrońcy oskarżonego, a kolejne składane zastrzeżenia do opinii stanowią jedynie polemikę z ustaleniami biegłego. Odnosząc się do zarzutu obrońcy oskarżonego dotyczącego przyjętych przez biegłego współczynników należy wskazać, iż biegły w trackie składania opinii ustnej szczegółowo uzasadnił przyjęte wartości, wyjaśnił umiejscowienie kolizji i pojazdów oraz odniósł się do powstałych uszkodzeń pojazdów. Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania zeznań świadkaJ. K.. Świadek wskazał, iż na drugi dzień po wypadku pojechał na miejsce wypadku i widział ślady zderzenia, ślady piasku i ślady tarcia na jezdni przy wyjeździe z drogi podporządkowanej. Świadek podkreślił, iż miejsce kolizji było bardzo blisko wyjazdu z drogi gruntowej, praktycznie na skrzyżowaniu. Według świadka skręcając w lewo widzenie, w jego ocenie było bardzo dobre z odległości 100 metrów. Świadek podał, iż motocykl jego brata był nowy, ale wcześniej przed wypadkiem jeździł już motocyklem. Wniósł o orzeczenie nawiązki na jego rzecz w wysokości 100.000 złotych. (k. 84v, 228) Również świadekD. K.(synZ. K.) potwierdził, iż jego ojciec motocykl kupił 2 tygodnie przed zdarzeniem, ale wcześniej jeździł motocyklem. (k.112v, 228v) Na wiarę zasługiwały również zeznaniaP. M., który nie był bezpośrednim świadkiem wypadku, ale znalazł się na miejscu zdarzenia krótko po jego zaistnieniu, opisując stan jaki tam zastał. Świadek to osoba obca zarówno dla oskarżonego, jak i pokrzywdzonego, nie mająca żadnego interesu, aby zeznawać niezgodnie z prawdą. Świadek opisał, iż motor leżał w odległości 2 – 5 metrów od pojazdu osobowego. Kierowca motocykla leżał na jezdni w kierunkuK.. Świadek opisał, iż łuk jezdni poprzedzający skrzyżowanie od stronyZ.jest łagodny, natomiast od stronyK.jest bardziej ostry. Zdarzenie nastąpiło na skrzyżowaniu. Świadek dodał, iż wydaje mu się, że porastająca trwa i drzewa na skraju jezdni w tamtym miejscu nie utrudniały widoczności. (k. 91v – 92, 289-289v) Zebrane w sprawie dokumenty, w szczególności protokół oględzin miejsca wypadku ze szkicem i dokumentacją fotograficzną, protokoły oględzin pojazdów uczestniczących w zdarzeniu oraz protokół oględzin i otwarcia zwłok zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby i ich prawdziwość nie budzi żadnych zastrzeżeń. Podobnie nie budzą wątpliwości opinia techniczna dotycząca motocyklaH., opinia techniczna dotycząca samochoduV. (...), opinie dotyczące zawartości alkoholu we krwi. Opinie te są jasne, rzeczowe i zostały sporządzone przez kompetentne osoby posiadające specjalistyczną wiedzę w swych dziedzinach. Linia obrony oskarżonego polegająca na twierdzeniu, iż nie widział on i nie mógł z powodów niezależnych od niego (wysokich traw, drzew oraz ostrego łuku drogi) dostrzec jadącego drogą główną motocyklemZ. K.nie znajduje oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym, w szczególności jest sprzeczna z treścią opinii biegłego. W tym miejscu należy wyraźnie podkreślić, że nawet fakt, iż roślinność zasłaniała oskarżonemu widoczność całej drogi nie zwalniało go od zachowania szczególnej ostrożności w takiej sytuacji. Przeciwnie w takiej sytuacji oskarżony powinien tym bardziej wnikliwie i dokładnie obserwować, czy nie porusza się drogą główną, na którą wjeżdżał żaden pojazd i czy wykonanie manewru skrętu z drogi gruntowanej na droga główną jest bezpieczne. Reasumując, ustalając bezpośrednią przyczynę zdarzenia, Sąd podzielił w całości konsekwentne stanowisko zajęte przez biegłego z zakresu badań i rekonstrukcji wypadków drogowych, w świetle którego oskarżony naruszyłart. 17 ustaw Prawo o Ruchu drogowymnie ustępując pierwszeństwa pojazdowi przy wjeżdżaniu na drogę twardą z drogi gruntowej. Ustąpienie pierwszeństwa według przepisówustawy Prawo o Ruchu drogowym(art. 2 pkt.23) polega na powstrzymywaniu się od ruchu, jeżeli ruch ten mógłby zmusić innego kierującego do zmiany kierunku lub pasa ruchu albo istotnej zmiany prędkości. Wjazd w takiej odległości od motocyklaH.zmuszał kierującego motocyklem do gwałtownego hamowania, a więc i do istotnej zmiany prędkości, a przy przedstawionych w opinii przesłankach nie dawał kierującemu pojazdem jednośladowym możliwości uniknięcia zdarzenia – zachowanie więc kierującego samochodemV.wypełniało kryterium nieustąpienia pierwszeństwa i było przyczyną zdarzenia. Konkludując należy stwierdzić, iż kompleksowa ocena całości materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie, dokonana w świetle zasad wiedzy, zasad doświadczenia życiowego i zasad prawidłowego rozumowania, w ocenie Sądu pozwoliła na niewątpliwe stwierdzenie sprawstwa oskarżonego. Sąd uznał oskarżonego za winnego tego, w dniu 15 czerwca 2017r. nadrodze (...), pomiędzy miejscowościamiZ.–K., gm.R., umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodemV. (...)onr rej. (...)wyjechał nim z drogi podporządkowanej nadrogę (...), nie ustępując pierwszeństwa przejazdu poruszającemu się tą drogą motocyklem markiH.onr rej. (...)Z. K., przez co doprowadził do zderzenia obu pojazdów, w wyniku czegoZ. K.doznał licznych obrażeń wewnętrznych między innymi złamania części podstawnej z oderwaniem czaszki od kręgosłupa i przerwaniem pnia mózgu, które doprowadziły do jego zgonu na miejscu zdarzenia, czym wyczerpał dyspozycjeart. 177 § 2 k.k. Uznając oskarżonego za winnego popełniania zrzucanego mu czynu Sąd wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył stopień społecznej szkodliwości czynu, który, biorąc pod uwagę rodzaj i stopień naruszonych przez oskarżonego zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, wagę naruszonych przez niego obowiązków, bez wątpienia należało uznać za znaczny. Oskarżony uchybił zasadom bezpieczeństwa w ruchu drogowym o podstawowym znaczeniu. Ponadto skutek wypadku był tragiczny – pokrzywdzony z powodu doznanych w wypadku obrażeń zmarł na miejscu zdarzenia. Jako okoliczności łagodzące, Sąd uwzględnił nienaganny sposób życia oskarżonego, w tym w pierwszym rzędzie jego dotychczasową niekaralność (karta karna k.288). Ponadto oskarżony bezpośrednio po wypadku starał się wezwać pomoc dla pokrzywdzonego. Sąd ocenił, iż przedmiotowe zachowanie miało charakter incydentalny. Oskarżony ma obecnie 81 lat i jest emerytem, prowadzi spokojny i ustabilizowany tryb życia. Ponadto co już wyżej zostało zasygnalizowane, nie był dotychczas karany. Powyższe prowadzi do przekonania, że oskarżony mimo nie wykonania kary będzie przestrzegał porządku prawnego i nie popełni ponownie przestępstwa. Ustalenie powyższe stanowiło podstawę zastosowania wobec oskarżonego warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby 3 lat. Bezwzględne pozbawienie wolności traktować bowiem należy jako środek ostateczny i w przypadku oskarżonego jako niehumanitarny. W wielu wypadkach do których niewątpliwie należy przedmiotowy, wystarczy sam fakt skazania i groźba wykonania kary oraz poddanie sprawcy próbie. Jednocześnie za niezbędne Sąd uznał orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat, mając na uwadze stopień naruszenia reguł ostrożności obowiązujących w ruchu drogowym. Orzekając ten środek karny, zgodnie z treściąart.43 § 3kknałożono na oskarżonego obowiązek zwrotu prawa jazdy. Oskarżyciel posiłkowyJ. K.(brat zmarłegoZ. K.) złożył wniosek o orzeczenie nawiązki w wysokości 100 000 złotych. W razie śmierci pokrzywdzonego, która nastąpiła w wyniku przestępstwa popełnionego przez skazanego, uprawnionymi stają się osoby najbliższe w rozumieniuart. 115 § 11 KK, ale tylko te, których sytuacja życiowa wskutek śmierci pokrzywdzonego uległa znacznemu pogorszeniu. Sąd Najwyższy zauważył, że: "znaczne pogorszenie sytuacji życiowej" należy odczytywać "nie tylko w materialnym aspekcie zmienionej sytuacji bliskiego członka rodziny zmarłego, ale w szerszym kontekście, uwzględniającym przesłanki pozaekonomiczne określające tę sytuację (np. utratę oczekiwania przez osobę poszkodowaną na pomoc i wsparcie członka rodziny, których mogła ona zasadnie spodziewać się w chwilach wymagających takich zachowań, zwłaszcza w razie choroby" (vide wyr. SN z 3.12.2010 r., I PK 88/10, OSNAPiUS 2012, Nr 3–4, poz. 37). Uwzględniając powyższe, Sąd uznał za zasadne wymierzenie nawiązki w wysokości 10.000 złotych na rzeczJ. K.. Oskarżyciel posiłkowy nie wskazał w jaki sposób jego sytuacja uległa znacznemu pogorszeniu wskutek śmierciZ. K.. Sąd uwzględnił, iż w wyniku wypadkuJ. K.stracił brata, co z oczywistych względów stało się dla niego przyczyną cierpień psychicznych. Zdaniem Sądu orzeczona kwota stanowi realną dolegliwość dlaW. B., biorąc pod uwagę jego sytuację majątkową. Należy podkreślić, iż kwestia dowodzenia szkody i jej wysokości może być dalej dochodzona w ewentualnym postępowaniu cywilnym. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wniósł o zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 7200 zł, jednak nie udokumentował poniesionych kosztów. Sąd zasądza na rzecz oskarżyciela posiłkowegowydatki rzeczywiście poniesione,jeżeli mieszczą się one w granicy przewidzianej w stawkach dla takich wydatków, a więc między stawką minimalną a maksymalną określoną przepisamirozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Oskarżyciel posiłkowy powinien wysokość tych kosztów udokumentować, a jeśli tego nie chce lub nie jest w stanie uczynić, to wysokość kosztów ustala się zgodnie z zasadami określonymi w rozporządzeniu. W ocenie Sądu ani nakład pracy, obszerność materiału dowodowego czy zawiłość sprawy nie uzasadniają zasądzenia na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwoty wskazanej we wniosku. W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie nie był obszerny, zawiera się w II tomach, sprawa nie była skomplikowana, a nakład pracy pełnomocnika i jego aktywność w toku przewodu sądowego nie odbiegała od przeciętnej. Dlatego też Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowegoJ. K.kwotę 2520 złotych tytułem zwrotu kosztów poniesionych, w związku z ustanowieniem w sprawie pełnomocnika. Na podstawieart. 627 k.p.k.zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych w całości, w tym opłatę w wysokości 180 złotych.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Kętrzynie date: '2019-01-08' department_name: II Wydział Karny judges: - Małgorzata Olejarczyk legal_bases: - art. 69 § 1 i 2 k.k. - art. 627 k.p.k. - art. 17 ustaw Prawo o Ruchu drogowym recorder: st. sekr. sądowy Ewelina Kazberuk signature: II K 220/18 ```

152515250001006_II_K_000468_2017_Uz_2017-11-06_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 468/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 06 listopada 2017 r. Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim w II Wydziale Karnym, w składzie: Przewodniczący SSR Jacek Niewiadomski Protokolant st. sekr. sądowy Małgorzata Oks - Kwapisiewicz w obecności ------------ Prokuratora ------------ po rozpoznaniu dnia 06 listopada 2017 r. sprawyJ. B. synaW.iH. z domu Z. ur. (...)wR. oskarżonego o to, że: w dniu 24/06/2017 r. o godzinie 14:30 w m-ciZ.(...)gm.C.pow.(...)woj.(...), prowadził pojazdR. (...)onr rej. (...)w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości tj. 0,83 mg/l, 0,93 mg/l, 0,94 mg/l, 0,99 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości przez Sąd Rejonowy(...)w sprawie sygn. akt(...), tj. o czyn zart. 178a § 4 kk 1 oskarżonegoJ. B.w miejsce zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego, że w dniu 24 czerwca 2017 r. o godzinie 14:30 w miejscowościZ.(...)gm.C.pow.(...)woj.(...), prowadził pojazd mechanicznyR. (...)onr rej. (...)w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości, prowadzącym o godz. 14:35 do stężenia 0,83 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 178a § 1 kki za to na podstawieart. 178a § 1 kkwymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, 2 na podstawieart. 69 § 1 i 2 kkiart. 70 § 1 kkwykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza i ustala okres próby na 2 (dwa) lata, 3 na podstawieart. 42 § 2 kkorzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 3 (trzech) lat, 4 na podstawieart. 63 § 4 kkna poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy od dnia 24 czerwca 2017 r., 5 na podstawieart. 43a § 2 kkzasądza od oskarżonegoJ. B.na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej kwotę 5000 (pięć tysięcy) złotych tytułem świadczenia pieniężnego, 6 zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem wydatków poniesionych w sprawie. Sygn. aktII K 468/17 UZASADNIENIE W dniu 24 czerwca 2017 roku około godziny 14:30 w miejscowościZ.(...)gm.C.funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji wC.zatrzymali do kontroli drogowej kierującego samochodem markiR. (...)onr rej. (...). Okazał się nimJ. B.. ( dowód: wyjaśnienia oskarżonegoJ. B.– k. 64v-65; notatka urzędowa – k. 1) Funkcjonariusze policji poddali go badaniu stanu trzeźwości urządzeniem kontrolno – pomiarowym.J. B.znajdował się w stanie nietrzeźwości. Wynik badania przeprowadzonego za pomocą(...)o godzinie 14:35 wyniósł 0,83 mg/l, zaś o godzinie 14:50 wyniósł 0,93 mg/l, a za pomocąA. A..0 o godz. 15:17 wyniósł 0,94 mg/l i o godz. 15:20 wyniósł 0,99 mg/l. ( dowód: wyjaśnienia oskarżonegoJ. B.– k. ; notatka urzędowa – k. 1; protokoły z przebiegu badania stanu trzeźwości – k. 2, k. 3; notatka urzędowa – k. 4) J. B.posiada uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii ABC. ( dowód: protokół zatrzymania prawa jazdy – k. 5 – 7; kserokopia prawa jazdy – k. 11) Postanowieniem z dnia 28 czerwca 2017 roku Prokurator Prokuratury Rejonowej wT. M.zatrzymałJ. B.prawo jazdy o nr (...)wydane w dniu 27 kwietnia 2016 roku przez Starostę(...), które zostało odebrane w dniu 24 czerwca 2017 roku. ( dowód: postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy – k. 12; pismo Prokuratury Rejonowej w/m – k. 13) J. B.urodził się w (...)roku. Jest żonaty, ma dwójkę dzieci w wieku 13 i 14 lat. Ma wykształcenie zawodowe – tokarz. Posiada gospodarstwo rolne, dom o pow. 70 m2 oraz samochódR. (...)rok prod. 1999. Prowadzi własną działalność gospodarczą. Jego miesięczny dochód wynosi 1200 złotych.J. B.nie był leczony psychologicznie, psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. ( dowód: dane osobopoznawcze – k. 20) J. B.był skazany wyrokiem Sądu Rejonowego(...)z dnia 1 grudnia 2008 roku, sygn. akt(...), za przestępstwo zart. 178a § 1 kk. Wyrokiem tym wymierzono oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, ustalając wysokośc jednej stawki na kwotę 15 złotych, a ponadto orzeczono środki karne: zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku oraz świadczenie pieniężne w kwocie 500 zł na rzecz(...)Dziecka. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 9 grudnia 2008 roku. Postanowieniem Sądu Rejonowego(...)z dnia 20 lutego 2009 roku w sprawie o sygn. akt(...)zaliczono zabezpieczenie majątkowe na poczet kary grzywny. W sprawie(...)w dniu 12 lipca 2017 roku sporządzono zawiadomienie do Krajowego Rejestru Karnego o wykonaniu środków karnych. ( dowód: dane o karalności – 34-36; wyrok Sądu Rejonowego(...)(...)karta informacyjna – k. 59; postanowienie k. 60; zawiadomienie o wykonaniu środka karanego– k. 61; informacja o wpłacie świadczenia pieniężnego – k. 62; zawiadomienieK.– k. 63) Na rozprawie w dniu 6 listopada 2017 rokuJ. B.przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że w dniu 24 czerwca 2017 roku wypił 4 piwa, gdyż miał imieniny. Pojechał do sklepu oddalonego o 2 km od swojej miejscowości i wtedy został zatrzymany przez policję. Do kierowania potrzebuje prawa jazdy. (wyjaśnieniaJ. B.– k. 64v-65) Sąd Rejonowy zważył, co następuje: Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd opierał się na zgromadzonym w sprawie i pozytywnie ocenionym materiale dowodowym. Nie budzi on wątpliwości ani co do faktu kierowania przez oskarżonego samochodem na drodze publicznej pod wpływem alkoholu, ani też co do wysokości stężenia alkoholu w jego organizmie. Zasadniczym dowodem sprawstwa oskarżonego są przede wszystkim niekwestiowane przez strony w toku postępowania protokoły użycia urządzeń kontrolno – pomiarowych, którymi zbadano oskarżonego. Sąd przyznał im moc dowodową, gdyż nie stwierdził żadnych nieprawidłowości w ich sporządzeniu, a nadto ich treść nie była kwestionowana przez oskarżonego. Sąd uznał za wiarygodne przyznanie się oskarżonego do winy. Przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu koresponduje z wynikami użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego do ilościowego oznaczania alkoholu w wydychanym powietrzu – Alkometr A2.0 i AlCO-SENSOR IV. Oskarżony nie zgłaszał uwag ani zastrzeżeń co do sposobu, ani wyników przedmiotowych badań. Fakt prowadzenia przez oskarżonego pojazdu mechanicznego po drodze publicznej w dniu 24 czerwca 2017 roku potwierdza również treść notatki urzędowej sporządzonej przez funkcjonariuszy Policji, którzy dokonali kontroli ruchu drogowego z udziałem oskarżonego. Sąd uznał, iż czyn oskarżonego wypełnił znamiona występku zart. 178a § 1 kk, a nie – jak wskazano w akcie oskarżenia – zart. 178a § 4 kk. Rzecz w tym, iż skazanie w sprawie(...)Sądu Rejonowego(...)uległo zatarciu z mocy prawa, co wynika z analizy akt przywołanej sprawy. Zgodnie zart. 76 § 2 kk, jeżeli wobec skazanego orzeczono grzywnę lub środek karny, zatarcie skazania nie może nastąpić przed ich wykonaniem, darowaniem albo przedawnieniem ich wykonania. Natomiast zgodnie zart. 107 § 4a kkw razie skazania na grzywnę zatarcie skazania następuje z mocy prawa z upływem roku od wykonania prawomocnego orzeczenia. W dniu 16 stycznia 2009 rokuJ. B.uiścił świadczenie pieniężne, a postanowieniem Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie z dnia 20 lutego 2009 roku w sprawie o sygn. akt(...)zaliczono zabezpieczenie majątkowe na poczet kary grzywny. Postanowienie to uprawomocniło się w dniu 26 marca 2009 roku. Wobec powyższego, w dniu 26 marca 2010 roku, skazanie w sprawie(...)Sądu Rejonowego(...)uległo zatarciu z mocy prawa. Mając na względzie powyższe ustalenia Sąd uznał oskarżonego za winnego dokonania zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 178a § 1 kk, z tą zmianą w opisie zarzucanego mu czynu, że w miejsce wyrażenia „znajdując się w stanie nietrzeźwości – 0.83 mg/l, 0,93 mg/l, 0,94 mg/l, 0,99 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu” przyjął wyrażenie „znajdując się w stanie nietrzeźwości, prowadzącym o godz. 14:35 do stężenia 0,83 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu”. Powyższe oznacza, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona występku określonego wart. 178a § 1 kk, gdyż jechał na drodze publicznej pojazdem mechanicznym znajdując się w stanie nietrzeźwości, zaś zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu przekroczyła wartość określoną wart. 115 § 16 kk, który zawiera definicję stanu nietrzeźwości. Zgodnie bowiem ze wskazanym przepisem stan nietrzeźwości w myślart. 115 § 16 kkzachodzi wówczas, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm 3 wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Oskarżony niewątpliwie spożywał przed rozpoczęciem jazdy alkohol i w związku z tym znajdował się w stanie nietrzeźwości. Swoim zachowaniem zrealizował więc znamiona zarzucanego mu czynu stanowiącego przestępstwo zart. 178a § 1 kk. Sąd wymierzył oskarżonemuJ. B.za przypisany mu czyn karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzając oskarżonemu stosownej wysokości karę, Sąd wziął pod uwagę niebagatelny ładunek społecznej szkodliwości przestępstwa i znaczący stopień winy oskarżonego. Nie można bowiem tracić z pola widzenia, iż stan nietrzeźwości oskarżonego był znaczny. Z drugiej strony, oskarżony prowadził pojazd na krótkim odcinku drogi. Kara sześciu miesięcy pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu za popełniony występek jest współmierna do stopnia zawinienia oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości czynu, przy czym wymiar kary uwzględnia wskazane wyżej okoliczności. Ponadto Sąd uwzględnił cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, zwłaszcza w środowisku lokalnym oskarżonego. Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonegoJ. B.kary sześciu miesięcy pozbawienia wolności, uznając, iż zastosowanie środka probacyjnego spełni swe wychowawczo – prewencyjne cele, będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Stosownie do dyspozycjiart. 69 § 2 kk, zawieszając wykonanie kary, Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. Sąd uznał, iż orzeczenie względem oskarżonego kary bezwzględnego pozbawienia wolności niczemu by nie służyło, zaś obecna postawa życiowa oskarżonego nakazuje dać mu szansę i warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby lat dwóch. Orzeczony wobec oskarżonegoJ. B.środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat uwzględnia skalę naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez tegoż oskarżonego. Podkreślić należy, że zawartość alkoholu w powietrzu wydychanym przez oskarżonego przekroczyła ponad trzykrotnie granicę stanu nietrzeźwości, o której mowa wart. 115 § 16 kk. Oskarżony miał pełną świadomość stanu w jakim się znajduje – w dniu zdarzenia wypił przecież 4 piwa. Pomimo tego zdecydował się na jazdę samochodem. Niewątpliwie oskarżony naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w takim stopniu, iż wyprowadzić należy wniosek, że prowadzenie przez oskarżonego jakichkolwiek pojazdów mechanicznych w chwili obecnej zagraża bezpieczeństwu w komunikacji, zaś oskarżony powinien przemyśleć swoje zachowanie, ażeby nie powodować takiego zagrożenia w przyszłości. Nie może w tej sytuacji ulegać wątpliwości, że swoim zachowaniem oskarżony wykazał, że prowadzenie przez niego wszelkich pojazdów mechanicznych zagraża bezpieczeństwu w komunikacji. Brak było jakichkolwiek podstaw, aby orzeczony wobec niego zakaz ograniczyć jedynie do prowadzenia pojazdów określonej kategorii. Sąd miał przy tym na względzie, iż w zakres orzeczenia o zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych, w pierwszej kolejności, powinno wchodzić uprawnienie do prowadzenia pojazdu tego rodzaju, którym sprawca dopuścił się przestępstwa. Nie oznacza to jednak, że niedopuszczalne jest, w sytuacji określonej wart. 42 § 2 kk, orzekanie zakazu dotyczącego również innych rodzajów pojazdów, niż ten, którym poruszał się sprawca. W ocenie Sądu orzeczony wymiar środka karnego spełnia wszelkie jego cele, tak w zakresie prewencji indywidualnej, jak i prewencji ogólnej. Zgodnie zart. 63 § 4 kkna poczet orzeczonego środka karnego – zakazu prowadzenia pojazdów, zalicza się okres rzeczywistego stosowania odpowiadających im rodzajowo środków zapobiegawczych – zatrzymanie prawa jazdy. W związku z powyższym na poczet orzeczonego zakazu, na podstawieart. 63 § 4 kk, Sąd zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy od dnia 24 czerwca 2017 roku. Na podstawieart. 43a § 2 kk, w przypadku skazania za popełnienie przestępstwa zart. 178a § 1 kkSąd nakłada na oskarżonego obligatoryjny środek karny w postaci świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie co najmniej 5000 złotych. Mając w szczególności na względzie trudną sytuację majątkową oskarżonego, który osiąga niewielkie dochody, a na utrzymaniu dwójkę dzieci, Sąd ustalił wysokość tego świadczenia na minimalnym, wskazanym w przepisieart. 43a § 2 kk, poziomie. Rozstrzygając o kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawieart. 627 kpki zasądził od oskarżonegoJ. B.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 70 złotych tytułem wydatków poniesionych w sprawie, przy czym wysokość opłaty Sąd ustalił na podstawieart. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(Dz. U. 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.).

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim date: '2017-11-06' department_name: II Wydział Karny judges: - Jacek Niewiadomski legal_bases: - art. 69 § 1 i 2 kk - art. 627 kpk - art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych recorder: st. sekr. sądowy Małgorzata Oks - Kwapisiewicz signature: II K 468/17 ```

154500000000503_I_ACa_000570_2017_Uz_2018-06-05_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 570/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 czerwca 2018 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący:SSA Joanna Wiśniewska-Sadomska Sędziowie:SA Dorota Markiewicz SO del. Dagmara Olczak - Dąbrowska (spr.) Protokolant:Ignacy Osiński po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2018 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaO. O. przeciwkoSpółdzielni (...)wW. o uchylenie uchwały ewentualnie o stwierdzenie nieważności uchwały na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 6 lutego 2017 r., sygn. akt XXIV C 605/16 I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddala powództwo i nie obciążaO. O.kosztami procesu; II nie obciążaO. O.kosztami postępowania apelacyjnego. Dagmara Olczak - Dąbrowska Joanna Wiśniewska-Sadomska Dorota Markiewicz Sygn. akt. I ACa 570/17 UZASADNIENIE Pozwem z 23 maja 2016 r., skierowanym przeciwkoSpółdzielni (...)wW.O. O.wniósł o uchylenie ewentualnie o stwierdzenie nieważności uchwały. rady nadzorczej tej Spółdzielni nr(...)z 21 marca 2016 roku o wykreśleniu go z rejestru jej członków z tej przyczyny, że nie przysługuje mu tytuł prawny do lokalu należącego do zasobów pozwanej. W uzasadnieniu uchwały rada nadzorcza jako podstawę wykreślenia wskazała postanowienie § 10 c ust. 1 statutu stanowiące o niezawinionym nierealizowaniu przez członka spółdzielni obowiązków statutowych oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 5 lutego 2015 r., sygn. akt K 60/13. Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z 6 lutego 2017 roku uchylił zaskarżoną uchwałę rady nadzorczejSpółdzielni (...)wW.i obciążył pozwaną kosztami procesu. Rozstrzygnięcie to zostało oparte na następujących ustaleniach faktycznych i ich ocenie prawnej. 4 stycznia 2008 r.O. O.iT. O.zawarli zeSpółdzielnią (...)wW.umowę przedwstępną nr (...)w sprawie określenia wstępnych warunków budowy lokalu, miejsca postojowego w wielostanowiskowym parkingu podziemnym oraz pomieszczenia gospodarczego w inwestycji pozwanej przyul. (...)wW.. Uchwałą nr(...)zarządu pozwanej Spółdzielni z 13 marca 2008 r. powód został przyjęty w poczet jej członków i wpisany do rejestru pod nr(...). Skierowanym do pozwanej pismem z 2 lutego 2009 r.O. O.iT. O.wypowiedzieli umowę przedwstępną, przy czym powód pozostał nadal członkiem Spółdzielni 8 marca 2016 r.O. O.doręczono zaproszenie na posiedzenie rady nadzorczej pozwanej Spółdzielni, wyznaczone na 21 marca 2016 r., w związku ze złożonym przez zarząd wnioskiem o wykreślenie powoda z rejestru członków Spółdzielni. Powód był obecny na posiedzeniu. Po wysłuchaniu jego stanowiska rada nadzorcza podjęła jednogłośnie uchwałę nr(...)w sprawie wykreślenia go z rejestru członków Spółdzielni. Uchwała wraz z uzasadnieniem została doręczona powodowi 12 kwietnia 2016 r. W jej uzasadnieniu wskazano, że rada nadzorcza postanowiła wykreślićO. O.z rejestru członków na podstawie § 10c ust. 1 statutu Spółdzielni oraz wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 5 lutego 2015 r., sygn. akt K 60/13 wobec tego, iż nie przysługuje mu tytuł prawny do lokalu ani do udziału w nieruchomościach pozostających w zasobach Spółdzielni. Zgodnie z postanowieniem § 10c ust. 1 statutu, członek Spółdzielni nie wykonujący obowiązków statutowych z przyczyn przez niego niezawinionych może być wykreślony z rejestru członków Spółdzielni. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy wyjaśnił, że zgodnie zart. 24 § 3 ustawy z 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze(Dz.U. z 2016 r. poz. 21 j.t.; dalej:prawo spółdzielcze) członek niewykonujący obowiązków statutowych z przyczyn przez niego niezawinionych może być wykreślony z rejestru członków spółdzielni. Statut określa przyczyny wykreślenia. Statut pozwanej przyczyny wykreślenia członka precyzuje w § 10c ust. 2 wskazując, że należą do nich w szczególności: 1) niewpłacenie w terminie wpisowego lub udziału; 2) naruszanie bez własnej winy w sposób rażący lub uporczywy obowiązującego w Spółdzielni regulaminu używania lokali i porządku domowego; 3) zbycie prawa do lokalu w trybie umowy cywilnoprawnej, chyba że członkowi przysługuje spółdzielcze prawo do innego lokalu w Spółdzielni. Wśród wymienionych przyczyn nie występuje brak tytułu prawnego do lokalu ani do udziału w nieruchomościach pozostających w zasobach pozwanej. W ocenie Sądu Okręgowego otwarty katalog przyczyn wykreślenia członka z rejestru członków spółdzielni nie oznacza tego, że spółdzielnia lub sąd mogą ten katalog dowolnie rozszerzać. Skoro zatem określone zdarzenie nie jest wymienione w statucie jako podstawa wykreślenia, sąd nie może go wykreować tylko na z tego względu, że w postanowieniu statutu określającym przyczyny wykreślenia użyto zwrotu „w szczególności” (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 10 lipca 2013 r., sygn. akt I ACa 675/13). Oceny tej nie podważa stanowisko Trybunału Konstytucyjnego wyrażone w wyroku z 5 lutego 2015 r., sygn. akt K 60/13, według którego członkostwo w spółdzielni mieszkaniowej musi być powiązane z prawem do lokalu będącego w zasobach spółdzielni. W konkluzji tych rozważań Sąd Okręgowy uznał, że zaskarżona uchwała została podjęta z przyczyn niewskazanych w statucie, co powinno skutkować jej uchyleniem na podstawieart. 42 § 3 prawa spółdzielczegostosowanego odpowiednio w związku zart. 24 § 6 prawa spółdzielczego. W apelacji od tego wyroku pozwana zarzuciła naruszenieart. 24 § 3 prawa spółdzielczegow związku z postanowieniem §10 c ust. 2 statutu pozwanej poprzez nietrafne przyjęcie, że stosunek członkostwa w spółdzielni mieszkaniowej może trwać niezależnie od przysługiwania członkowi majątkowych praw do lokalu znajdującego się w zasobach spółdzielni mieszkaniowej i uznanie, że nie może to stanowić przyczyny wykreślenia powoda z grona członków spółdzielni. Zgłosiła również zarzut naruszeniaart. 3 ust. 1 ustawy z 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych(Dz.U. 2013, poz. 1222) poprzez dokonanie jego wykładni niezgodnie z orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego i przyjęcie, że członkiem spółdzielni mieszkaniowej może być osoba, której nie przysługuje tytuł prawny do lokalu należącego do zasobów spółdzielni. W konkluzji wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja zasługuje na uwzględnienie, jednak nie ze względu na zgłoszone w niej zarzuty. Wbrew stanowisku skarżącego, należy podzielić ocenę prawną Sądu pierwszej instancji przedstawioną w motywach zaskarżonego wyroku, że wykluczenie lub wykreślenie członka z rejestru członków spółdzielni może nastąpić jedynie z przyczyn enumeratywnie wymienionych w statucie. Zmiana wykładni przepisów wynikająca z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego powinna w pierwszej kolejności prowadzić do zmiany statutu, a dopiero później do podjęcia w oparciu o jego zmienione postanowienia decyzji przez organy spółdzielni o wykreśleniu tzw. członków oczekujących. Z tych przyczyn podniesione w apelacji zarzuty w odniesieniu do prawa materialnego nie zasługiwały na uwzględnienie. Do zmiany zaskarżonego wyroku doprowadziła natomiast zmiana stanu prawnego w toku postępowania apelacyjnego. Zgodnie zart. 316 § 1 k.p.c.za podstawę rozstrzygnięcia sąd przyjmuje stan faktyczny i prawny istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. W realiach rozpoznawanej sprawy oznacza to obowiązek rozważenia, jaki wpływ na materialnoprawną podstawę orzeczenia wywiera ustawa z 20 lipca 2017 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, ustawy- Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy -prawo spółdzielcze (Dz.U. 2017, poz. 1596), która weszła w życie z dniem 9 września 2017 r. W art. 10 tej ustawy jako regułę intertemporalną przyjęto zasadę stosowania ustawy nowej, ponieważ przepis ten stanowi, że do spraw sądowych wszczętych i niezakończonych prawomocnym orzeczeniem przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy niniejszej ustawy. Należy zwrócić uwagę, że sposób redakcji tego przepisu jest typowy dla przepisów intertemporalnych w ustawach procesowych, pomimo że ustawa nowelizująca zmienia przepisy prawa materialnego, a w szczególności podstawy prawne nabycia i utraty członkostwa w spółdzielni mieszkaniowej. Wprowadzenie zasady bezpośredniego działania ustawy nowej do stanów faktycznych, które miały miejsce pod rządami ustawy dawnej w drodze przepisu przejściowego wskazującego, że nowy przepis merytoryczny ma znajdować zastosowanie także do faktów przeszłych, stanowi przełamanie zasady nieretroakcji prawa (art. 3 k.c.). W tym przypadku mamy do czynienia z normą intertemporalną, na podstawie której z określonym faktami przeszłymi mają być wiązane takie same skutki, jakie nowy przepis merytoryczny przewiduje dla tego samego rodzaju faktów przyszłych (por.K. Pietrzykowski, [w:] System Prawa Prywatnego. Prawo cywilne- część ogólna pod red.M. Safjana, t. 1, Warszawa 2012, s. 740).Ratio legistakiego rozwiązania jest z reguły potrzeba jak najszybszego poddania stosunków prawnych przepisom nowej ustawy. W ocenie Sądu Apelacyjnego ze względu na wyraźne poddanie stosunku członkostwa w spółdzielni mieszkaniowej przepisom nowej ustawy w art. 10 ustawy nowelizującej odsyłającym do nowych przepisów merytorycznych, nowe rozwiązania w tej dziedzinie należy stosować do stanów faktycznych dotyczących nabycia lub utraty członkostwa w spółdzielni, które miały miejsce przed wejściem w życie tej ustawy. Ustawa z 20 lipca 2017 r. wprowadza istotne zmiany w zakresie sposobu nabycia i utraty członkostwa w spółdzielni mieszkaniowej, realizując tym samym wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 5 lutego 2015 r., sygn. akt K 60/13. Zgodnie z tym orzeczeniem art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych w zakresie, w jakim dopuszcza członkostwo w spółdzielni mieszkaniowej podmiotów, którym nie przysługuje spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo odrębnej własności lokalu lub ekspektatywa odrębnej własności lokalu, jest niezgodny zart. 64 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiejoraz nie jest niezgodny zart. 32 ust. 1 i art. 64 ust. 2 Konstytucji. Zasadniczym motywem stwierdzenia niezgodności zKonstytucjątego przepisu było zakwestionowanie uprawnień korporacyjnych tzw. członków oczekujących w spółdzielniach mieszkaniowych. Trybunał Konstytucyjny zwrócił uwagę, że przyjmowanie w poczet członków spółdzielni tej kategorii osób, a więc nieposiadających praw do lokalu w danej spółdzielni mieszkaniowej lub ekspektatyw odrębnej własności prowadzić może do sytuacji, w których podmioty takie będą miały realny wpływ na zarządzanie spółdzielnią, uczestnicząc w podejmowaniu uchwał na walnym zgromadzeniu. Mogą tym samym przesądzać o prawach i obowiązkach tych członków spółdzielni, którzy posiadają prawa do lokalu. W konsekwencji Trybunał uznał za niedopuszczalne - z konstytucyjnego punktu widzenia - by podmioty niemające interesu w realizacji ustawowych celów danej spółdzielni mogły korzystać z praw korporacyjnych, a tym samym osłabiać możliwość wpływania na decyzje przez członków, których potrzeby mieszkaniowe zaspokajane są przez tę spółdzielnię. Realizując powyższe założenia, ustawą nowelizującą z 20 lipca 2017 r. zmieniono art. 3 ust.1-3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych w ten sposób, że powiązano nabycie członkostwa w spółdzielni z tytułem prawnym do lokalu w zasobach spółdzielni w postaci: spółdzielczego lokatorskiego albo własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, roszczenia o ustanowienie tych praw lub odrębnej własności lokalu (ekspektatywa własności). Z kolei z art. 3 ust. 6 tej ustawy wynika, że z mocy prawa członek spółdzielni mieszkaniowej traci członkostwo z chwilą zbycia albo wygaśnięcia tych praw lub roszczeń, z którymi powiązano nabycie członkostwa. Wprowadzając konstrukcję nabycia i utraty członkostwa z mocy prawa, jako następstwa nabycia, zbycia lub wygaśnięcia praw bądź roszczeń do lokalu, ustawodawca wyłączył w art. 1 ust. 8 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych stosowanie przepisówustawy prawo spółdzielczedotyczących wystąpienia ze spółdzielni, wykluczenia ze spółdzielni i wykreślenia z rejestru członków spółdzielni. W znowelizowanym stanie prawnym osoba będąca założycielem spółdzielni oraz właściciel lokalu będący członkiem spółdzielni może wystąpić z niej za wypowiedzeniem. Organy spółdzielni utraciły natomiast kompetencje do kształtowania składu osobowego członków poprzez wykluczenie lub wykreślenie danej osoby z rejestru członków. Istotne znaczenia dla rozstrzygnięcia w rozpoznawanej sprawie ma art. 4 ustawy z 20 lipca 2017 r., zgodnie z którym członek spółdzielni, któremu w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy nie przysługuje spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu albo prawo odrębnej własności lokalu oraz któremu nie przysługuje roszczenie o ustanowienie prawa odrębnej własności lokalu lub roszczenie o ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, traci z tym dniem członkostwo w spółdzielni. Jest on konsekwencją nowej koncepcji nabycia i utraty członkostwa w spółdzielni mieszkaniowej. Pozbawia statusu członków tzw. członków oczekujących czyli osoby, którym nie przysługuje tytuł prawny do lokali należących do zasobów mieszkaniowych spółdzielni. Nawiązując do ustalonego w rozpoznawanej sprawie i aprobowanego przez Sąd Apelacyjny stanu faktycznego, należy stwierdzić, że skoro powodowi nie przysługuje żadne z praw ani roszczeń wymienionych w art. 4 ustawy nowelizującej, to z mocy prawa z dniem 9 września 2017 r. utracił członkostwo w pozwanej Spółdzielni. Stosowanie znowelizowanych przepisówustawy o spółdzielniach mieszkaniowychdo stanów faktycznych, które miały miejsce przed wejściem w życie ustawy (art. 10 ustawy nowelizującej) oznacza, że wykreślenie powoda z rejestru członków było pozbawione znaczenia prawnego, ponieważ w obecnym stanie prawnym organy spółdzielni mieszkaniowych utraciły kompetencje do kształtowania składu osobowego członków poprzez wykluczenie lub wykreślenie, co wynika z wyłączenia w art. 1 ust. 8 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych stosowania przepisówprawa spółdzielczegoregulujących te kwestie. Nabycie i ustanie członkostwa w spółdzielni mieszkaniowej następuje z mocy prawa jako skutek nabycia, zbycia lub wygaśnięcia tytułu prawnego do lokalu należącego do zasobów spółdzielni. W konsekwencji takiej zmiany stanu prawnego, a przede wszystkim wyłączenia z mocą wsteczną stosowaniaart. 42 i art. 24 prawa spółdzielczego, które stanowią materialnoprawną podstawę powództw skierowanych przeciwko uchwałom organów spółdzielni o wykluczeniu bądź wykreśleniu członka, powództwo w rozpoznawanej sprawie należy ocenić jako bezzasadne. Na skutek zmiany stanu prawnego w toku postępowania powód z mocy prawa utracił członkostwo, a znowelizowane przepisy wyłączyły możliwość wykreślenia i wykluczenia członka, a w rezultacie prawo zaskarżenia uchwał w tym przedmiocie w drodze stosownych powództw. Retroaktywne działanie nowych przepisów należy uznać za uzasadnione ze względu na potrzebę ochrony wartości konstytucyjnych, które legły u podstaw wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 5 lutego 2015 r., sygn. akt K 60/13, a w szczególności potrzebę przywrócenia właściwego statusu członkom spółdzielni mieszkaniowych, którym przysługują prawa do lokali w zasobach spółdzielni poprzez wykonywanie uprawnień korporacyjnych i realną możliwość wpływu na zarządzanie spółdzielnią. W dawnym stanie prawnym ze względu na kategorię tzw. członków oczekujących siła tych uprawnień była osłabiona. Nawet przy odmiennej wykładni art. 10 ustawy nowelizującej i przyjęcia, żeart. 42 i art. 24 ustawy prawo spółdzielczemają zastosowanie w ustalonym stanie faktycznym, należałoby przyjąć, że na skutek utraty członkostwa powód utracił legitymację czynną, która zgodnie zart. 316 § 1 k.p.c.musi istnieć w chwili zamknięcia rozprawy. Zgodnie bowiem zart. 42 § 4 prawa spółdzielczegoprawo zaskarżenia uchwały w sprawie wykluczenia albo wykreślenia członka przysługuje wyłącznie członkowi wykluczonemu albo wykreślonemu. Były członek, który dochodzi uchylenia uchwały, powinien wykazać, iż ma interes prawny w jej zaskarżeniu. Legitymacja czynna przysługuje tylko tym byłym członkom spółdzielni, których praw uchwała dotyka mimo ustania członkostwa (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z 28 lipca 1998 r., I CKN 794/97, OSNC 1999, Nr 3, poz. 51). Powód takiego interesu nie wykazał, a ze względu na brak tytułu prawnego do lokalu i utratę członkostwa z mocy prawa z dniem 9 września 2017 r. nie sposób wywieść, aby taki interes mu przysługiwał. Z tych przyczyn zaskarżony wyrok należało zmienić na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.i oddalić powództwo jako nieusprawiedliwione co do zasady. Na podstawieart. 102 k.p.c.Sąd Apelacyjny odstąpił od obciążenia powoda kosztami postępowania apelacyjnego. Tylko bowiem ze względu na zmianę stanu prawnego w toku postępowania apelacyjnego, roszczenie dochodzone przez powoda utraciło podstawę materialnoprawną i stało się bezzasadne. Dagmara Olczak-Dąbrowska Joanna Wiśniewska-Sadomska Dorota Markiewicz

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie date: '2018-06-05' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Dorota Markiewicz - Dagmara Olczak-Dąbrowska - Joanna Wiśniewska-Sadomska legal_bases: - art. 24 § 3 ustawy z 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze - art. 3 ust. 1 ustawy z 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych - art. 316 § 1 k.p.c. - art. 3 k.c. - art. 64 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej recorder: Ignacy Osiński signature: I ACa 570/17 ```

151005050004027_VIII_GC_000858_2014_Uz_2015-05-08_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VIII GC 858/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 maja 2015 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczyw składzie następującym: Przewodniczący: SSR Marcin Królikowski Protokolant: st. sekr. sądowy Marzena Lewandowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 kwietnia 2015 r. wB. sprawy z powództwaM. T. przeciwko(...) S.A.wW. o zapłatę I zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 608,72 zł (dwa tysiące sześćset osiem złotych siedemdziesiąt dwa grosze) z ustawowymi odsetkami od dnia 15 marca 2012 r. do dnia zapłaty II zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.547,25 zł (jeden tysiąc pięćset czterdzieści siedem złotych dwadzieścia pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu. SSR Marcin Królikowski UZASADNIENIE PowódM. T.prowadzący działalność gospodarczą pod nazwąKancelaria (...)domagał się zasądzenia od pozwanego(...) S.A.wW.kwoty 2.608,72 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 15 marca 2012 r. do dnia zapłaty, a także zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód podał, iż jest nabywcą wierzytelności przysługującejD. T. (1)z tytułu szkody komunikacyjnej z dnia 9 lutego 2012 r. wyrządzonej w jej pojeździe markiV.onr rej. (...)przez kierowcę ubezpieczonego w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Powód nabył tę wierzytelność odG. J.wraz zprzedsiębiorstwem Kancelaria (...). Pozwany uznał swoją odpowiedzialność, co do zasady, i wypłacił poszkodowanej odszkodowanie według kosztorysu w kwocie 2.433,14 zł. Powód podnosił, iż pozwany wykonując kalkulację kosztów naprawy tego pojazdu potrącił 50% wartości części zamiennych, a także zaniżył stawkę za robociznę do wysokości 50,00 zł oraz zastosował 67% odchylenia w zakresie lakierowania. Poszkodowany zbył w/w wierzytelność na rzeczG. J.. Powód ustalił, iż koszty naprawy tego pojazdu wyniosły 5.041,86 zł i wezwał pozwanego dopłaty do odszkodowania. Pozwany otrzymał wezwanie powoda w dniu 17 października 2013 r., ale nie spełnił żądania powoda. Powód wnosił o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany przyznał, iż wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 2.433,14 zł. Pozwany zarzucał, iż powód w przedstawionej kalkulacji przedstawił koszty naprawy uszkodzonego pojazdu z uwzględnieniem maksymalnych cen części i robocizny z narzutami wysoce specjalistycznych zakładów naprawczych. Pozwany podał, iż przedstawiona przez powoda kalkulacja naprawy nie stanowi dowodu poniesienia kosztów naprawy tylko jeden z hipotetycznych wariantów naprawy. Pozwany zarzucał, że wypłacone odszkodowanie w pełni kompensowało powstałą szkodę, a kalkulacja przedłożona przez powoda była zawyżona. Pozwany podkreślał, iż poszkodowany ma prawo wyboru dowolnego warsztatu naprawczego, ale taki warsztat nie może dowolnie narzucać stawek za naprawę, a wysokość odszkodowania za uszkodzenie pojazdu nie jest tożsama z wynagrodzeniem zakładu w którym wykonano naprawę. W piśmie procesowym z dnia 16 grudnia 2014 r. pozwany wnosił jak dotychczas. Pozwany podkreślał, iż jedynie w sytuacji, gdy uszkodzony pojazd nie został naprawiony, to odszkodowanie może być naprawione w oparciu o hipotetyczne koszty naprawy takiego pojazdu. W sytuacji, kiedy pojazd został naprawiony, to poszkodowany może domagać się wyłącznie faktycznie poniesionych kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. Pozwany podnosił, iż powód nie wykazał, jakie koszty poszkodowany poniósł w związku z naprawą uszkodzonego pojazdu, więc w ocenie pozwanego w tej sytuacji dowód z opinii biegłego był nieprzydatny. W piśmie procesowym z dnia 25 marca 2015 r. pozwany podtrzymał swoje stanowisko w sprawie. Pozwany podnosił, iż uszkodzony pojazd został naprawiony w bliżej nieokreślonym miejscu, a poszkodowany ukrywał faktycznie poniesione koszty naprawy. Tymczasem górną granicę odszkodowania wyznaczają faktycznie poniesione koszty naprawy uszkodzonego pojazdu. Biegły tymczasem ustalił hipotetyczne koszty naprawy uszkodzonego pojazdu, stąd też w ocenie pozwanego opinia biegłego była nieprzydatna do sprawy. Sąd ustalił, co następuje: W dniu 9 lutego 2012 r. w wyniku zdarzenia komunikacyjnego został uszkodzony samochód markiV.onr rej. (...)należący do poszkodowanegoD. T. (1), a sprawca szkody był ubezpieczony u pozwanego od odpowiedzialności cywilnej. (okoliczność bezsporna) Pozwany przeprowadził postępowanie likwidacyjne w wyniku którego ustalił, iż w jego ocenie koszty naprawy uszkodzonego pojazdu wyniosły 2.433,14 zł. Pozwany wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 2.433,14 zł. (dowód: kalkulacja naprawy nr(...)– k. 20 – 26 akt, W wyniku tego zdarzenia został uszkodzony praktycznie cały przód auta. Odszkodowanie wypłacone przez pozwanego nie pokryło kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, gdyżD. T. (2)poniósł koszty naprawy w wysokości ok. 6.000,00 zł. Poszkodowany nie pamiętał gdzie naprawiał uszkodzony pojazd, a samochod został potem sprzedany w 2013 r. (dowód: zeznania świadkaD. T. (2)– k. 87 – 88 akt) W dniu 14 listopada 2012 r. poszkodowanyD. T. (1)zbył swoją wierzytelność wobec pozwanego z tytułu odszkodowania za uszkodzenie samochodu markiV.onr rej. (...)na rzeczG. J.prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwąKancelaria (...). (dowód: umowa sprzedaży wierzytelności – k. 34 - 37 akt ) W dniu 31 lipca 2013 r.G. J.zbyła na rzecz powodaM. T.prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo pod nazwąKancelaria (...). Umowa obejmowała także zbycie wierzytelności, którąG. J.nabyła od poszkodowanejD. T. (2)na mocy umowy z dnia 14 listopada 2012 r. (dowód: umowa sprzedaży przedsiębiorstwa – k. 29 – 33 akt, umowa przelewu praw i przejęcia obowiązków – k. 27 – 28 akt) Powód zlecił rzeczoznawcyS. H.sporządzenie prywatnej opinii dotyczącej ustalenia kosztu naprawy pojazdu markiV.onr rej. (...). Według tejże opinii koszty naprawy pojazdu wynosiły kwotę 5.041,86 zł Rzeczoznawca ustalił także, iż pozwany dokonał zaniżenia kalkulacji naprawy uszkodzonego pojazdu w zakresie kosztów części zamiennych oraz zaniżył koszty robocizny. (dowód: ocena techniczna nr(...)– k. 11 – 16 akt) Powód wezwał pozwanego do dopłaty do odszkodowania kwoty 2.608,72 zł tytułem dopłaty do odszkodowania za uszkodzenie pojazdu z ustawowymi odsetkami, kwoty 500,00 złotych z tytułu kosztów netto wykonania prywatnej ekspertyzy w terminie 30 dni po otrzymaniu tego wezwania, które zostało doręczone pozwanemu w dniu 17 października 2013 roku. Pozwany nie zgodził się spełnić żądanie powoda. (dowód: wezwanie do zapłaty wraz z dowodem doręczenia – k. 17 – 18 akt, pismo pozwanego – k. 8 - 9 akt). Ostatecznie Sąd ustalił, że rzeczywisty, uzasadniony technicznie koszt naprawy samochodu osobowego markiV.onr rej. (...)przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych w lutym 2012 r. wynosił 6.166,30 zł brutto. Średnie stawki robocizny w za prace blacharskie i lakiernicze na lokalnym rynku wynosiły 100,00 zł netto za prace blacharskie oraz 110,00 zł netto za prace lakiernicze. Naprawa tego pojazdu przy wykorzystaniu alternatywnych części zamiennych byłaby niezgodna z technologią producenta, a w chwili powstania szkody na rynku nie były dostępne części alternatywne o jakościOi(...). (dowód: opinia biegłegoJ. M.– k. 92 - 104 akt) Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedstawionych przez strony oraz dokumentów znajdujących się w aktach szkody nr(...)które nie budziły wątpliwości, co do swej autentyczności i nie były kwestionowane przez strony, zeznań świadkaD. T. (2), a także na podstawie opinii biegłegoJ. M.. Sąd dał wiarę zeznaniom świadkaD. T. (2)co do zakresu uszkodzeń samochoduV.onr rej. (...)po kolizji z dnia 9 lutego 2012 r., tego, że odszkodowanie wypłacone przez pozwoliło na pokrycie kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. W pozostałym zakresie zeznania świadka nie wniosły nic istotnego do sprawy, gdyż świadek nie pamiętał, gdzie naprawiał uszkodzony pojazd. Sąd zaaprobował opinię biegłegoJ. M.jako pełną i logiczną w której biegły odpowiedział na wszystkie postawione przez Sąd pytania, a strony nie wnosiły o wezwanie biegłego na rozprawę, czy też o zobowiązanie biegłego do sporządzenia opinii uzupełniającej. Biegły w sposób wszechstronny wyjaśnił zagadnienia dotyczące kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu w tym kosztów robocizny, które obowiązywały na lokalnym rynku. Podkreślenia wymagało, że Sąd ocenia opinie biegłych pod kątem ich logiki, spójności oraz tego, czy odpowiadają na postawione tezy dowodowe (wyrok SA w(...)z dnia 23 lipca 2014 r. III AUa 462/13 LEX nr 1527191). Specyfika dowodu z opinii biegłego polega m.in. na tym, że jeżeli taki dowód już został przez sąd dopuszczony, to stosownie do treściart. 286 k.p.c.opinii kolejnego biegłego można żądać jedynie "w razie potrzeby". Potrzeba taka nie może być jedynie wynikiem niezadowolenia strony z niekorzystnego dla niej wydźwięku konkluzji opinii. W innym wypadku bowiem sąd byłby zobligowany do uwzględniania kolejnych wniosków strony dopóty, dopóki nie złożona zostałaby opinia w pełni ją zadowalająca, co jest niedopuszczalne (wyrok SA w(...)z dnia 23 kwietnia 2013 r. I ACa 71/14) Zaznaczyć tu należało również, iż przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd miał na uwadze treśćart. 233 § 1 k.p.c., zgodnie, z którym Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd zważył, co następuje: W przedmiotowej sprawie, pozwany nie kwestionował faktu wystąpienia kolizji drogowej na skutek, czego uszkodzony został uszkodzony samochód osobowy markiV.onr rej. (...). Pozwany zarzucał, iż dokonał właściwej kalkulacji kosztów naprawy pojazdu, a strona powodowa nie udowodniła wysokości swojego roszczenia. Sąd zważył, że zgodnie zart. 509 k.c.G. J.nabyła od poszkodowanego jego roszczenie wobec pozwanego na podstawie umowy przelewu tej wierzytelności, co skutkowało wstąpieniem powoda w prawa i obowiązki pierwotnego wierzyciela pozwanego. Ponieważ powód na podstawie umowy z dnia 31 lipca 2013 r. nabył przedsiębiorstwo prowadzone przezG. J., więc wstąpił w prawa i obowiązkiG. J.. Sprzedaż przedsiębiorstwa obejmowała także sprzedaż wierzytelności nabytych przezG. J.(art. 551– 554k.c.). Stosownie do treściart. 822 § 1 k.c.w wykonaniu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pozwany przyjął odpowiedzialność za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczony. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 § 1 i 2 k.c.). Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są: zdarzenie, z którym przepis prawny łączy odpowiedzialność odszkodowawczą, powstanie szkody oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem i szkodą (art. 361 k.c.). W przypadku wystąpienia wymienionych przesłanek naprawienie szkody, przez podmiot do tego zobowiązany, powinno polegać na przywróceniu w majątku poszkodowanego stanu rzeczy naruszonego zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może przewyższać jednak wysokości faktycznie poniesionej szkody. Konkludując, umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków (art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych). Świadczenie należne od ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały już w wyniku wystąpienia zdarzenia wyrządzającego szkodę osobie trzeciej, a który istnieje już od chwili wyrządzenia jej szkody. W wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu "wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego, do których wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy"(wyrok SN z dnia 20 listopada 1970 r., II CR 425/72 (OSNCP 1973. nr 6, poz. 111). W ocenie Sądu obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela aktualizuję się z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierza go naprawić (por. uchwałę SN z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSNC 2002, nr 6, poz. 74). W wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu "wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego, do których wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy"(wyrok SN z dnia 20 listopada 1970 r., II CR 425/72 (OSNCP 1973. nr 6, poz. 111). Odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Efekt w postaci naprawienia szkody osiągnięty zostaje wtedy, gdy w wyniku prac naprawczych uszkodzony samochód doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem. Za „niezbędne” kosztów naprawy należy uznać takie koszty, które obejmują przywrócenie uszkodzonego pojazdu do stanu jego technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu mechanicznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/2003, Lex Polonica nr 361525, Biuletyn Sądu Najwyższego 2003/6 str. 4, Gazeta Prawna(...)str. 26, Jurysta 2003/9-10 str. 54, OSNC 2004/4 poz. 51). W przedmiotowej sprawie obie strony przedłożyły kosztorysy kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. Według strony powodowej ten koszt wynosił 5.041,86 zł, a według pozwanego 2.433,14 zł. W ocenie Sądu, kryteria doboru części zamiennych powinny zagwarantować przywrócenie pojazdu do stanu przed powstaniem szkody z zachowaniem bezpieczeństwa trwałości, niezawodności i estetyki stanu z przed powstania szkody. Strony sporządzając kosztorysy naprawy uszkodzonego pojazdu uwzględniły ten sam zakres uszkodzeń, a różnica w ustalonych przez strony kosztach naprawy tego pojazdu wynikała z nieuzasadnionego potrącenia przez pozwanego wartości części zamiennych oraz zaniżenia aż o 50% stawek za robocizny w stosunku do średnich stawek robocizny obowiązujących na terenieB.i okolic. Nadto, naprawa tego pojazdu przy wykorzystaniu alternatywnych części zamiennych byłaby niezgodna z technologią producenta, a w chwili powstania szkody na rynku nie były dostępne części alternatywne o jakościOi(...). W świetle ustaleń Sądu tak obliczone przez pozwanego odszkodowanie nie pozwoliłby jednak na dokonanie napraw koniecznych dla przywrócenia rzeczy do stanu poprzedniego. Sąd zaakceptował pogląd biegłego, który przyjął niezbędność zastosowania oryginalnych części zamiennych (por. uchwałę SN z dnia 12 kwietnia 2012 r. III CZP 80/11, LEX nr 1129783, www.sn.pl, Biul. SN 2012/4/5). Podkreślenia wymaga, iż przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego oznacza ,że pojazd ma być sprawny technicznie i zapewnić poszkodowanemu komfort jazdy w takim stopniu, jak przed zdarzeniem. Jeżeli w tym celu należy wymienić uszkodzoną część, to jest to niewątpliwie normalne następstwo działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Zastosowanie oryginalnych części zamiennych do naprawy tego pojazdu nie spowodowało wzrostu wartości tego pojazdu, a gdyż po dokonaniu naprawy w związku z wypadkiem komunikacyjnym wartość pojazdu ulega obniżeniu. Wobec powyższego wydatek konieczny, obejmujący uzasadnione technicznie koszty naprawy pojazdu w lutym 2012 r. wynosił 6.166,30 zł brutto, więc różnica pomiędzy wypłaconym przez pozwanego odszkodowaniem, a kosztem naprawy pojazdu wyniosła 3.733,16 zł. Ponieważ powód wnosił o zasądzenie kwoty 2.608,72 zł, więc Sąd nie mógł orzec ponad żądanie (art. 321 k.p.c.). Sąd zważył także, iż w myślart. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, a zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie (art. 14 ust. 1z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - Dz.U.2013.392 j.t. ). Reasumując na podstawieart. 822 § 1 k.c.Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powodaM. T.kwotę 2.608,72 zł. Orzeczenie w części dotyczącej odsetek Sąd wydał zgodnie zart. 481 k.c. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawieart. 98 § 1 i 99 k.p.c.stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. W myśl tej zasady strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W niniejszej sprawie koszty poniesione przez powoda wyniosły łącznie 1.547,25 zł. W powyższej kwocie mieściła się kwota 17,00 zł stanowiąca opłatę skarbową od pełnomocnictwa, kwota 600,00 zł stanowiącą wynagrodzenia pełnomocnika ustalone na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państw kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, kwotę 131,00 zł stanowiące opłatę od pozwu, kwotę 799,25 zł stanowiącą koszt przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego. SSR Marcin Królikowski

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Bydgoszczy date: '2015-05-08' department_name: VIII Wydział Gospodarczy judges: - Marcin Królikowski legal_bases: - art. 98 § 1 i 99 k.p.c. - art. 805 § 1 i 2 k.c. - art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych recorder: st. sekr. sądowy Marzena Lewandowska signature: VIII GC 858/14 ```

154505000007503_XXV_C_002817_2018_Uz_2020-08-19_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XXV C 2817/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 sierpnia 2020 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Paweł Duda Protokolant: sekretarz sądowy Natalia Rybińska po rozpoznaniu w dniu 6 sierpnia 2020 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaP. B.iA. B. przeciwko (...)Bank(...)AG z siedzibą wW. o zapłatę i ustalenie I ustala, że umowa o kredyt hipoteczny nr(...)sporządzonaw dniu 10 lipca 2008 r., zawarta pomiędzy(...) S.A.Spółka Akcyjna Oddział w Polsce aP. B.iA. B., jest nieważna; II oddala powództwo w pozostałej części; III zasądza od(...)Bank(...)AG z siedzibą wW.na rzeczP. B.iA. B.kwotę 5.279,61 zł (pięć tysięcy dwieście siedemdziesiąt dziewięć złotych sześćdziesiąt jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania. Sygn. akt XXV C 2817/18 UZASADNIENIE wyroku z dnia 6 sierpnia 2020 r. PowodowieP. B.iA. B.pozwem z dnia 13 kwietnia 2018 r. skierowanym przeciwko pozwanemu(...) Bank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibąwW., w którego miejsce w toku postępowania wszedł następca prawny(...)Bank(...)AG z siedzibą wW., zmienionym następnie w piśmie procesowymz dnia 14 lutego 2020 r. (k. 1004-1033) wnieśli o: 1 zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów łącznie, ewentualnie solidarnie kwoty 234.012,59 zł, na którą składają się: kwota 228.782,80 zł tytułem całych rat kapitałowo-odsetkowych uiszczonych przez powodów na rzecz pozwanego w okresieod 24 sierpnia 2008 r. do 24 marca 2018 r., kwota 600 zł uiszczona tytułem opłat za kontrolę inwestycji, kwota 4.229,79 zł uiszczona tytułem prowizji od udzielenia kredytu, kwota 400 zł uiszczona tytułem opłat za duplikat dokumentów kredytowych – tytułem nienależnego świadczenia na podstawieart. 410 k.c., wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty; 2 ustalenie, że umowa o kredyt hipoteczny nr(...)z dnia10 lipca 2008 r. zawarta między powodami a pozwanym bankiem jest nieważna; ewentualnie, na wypadek uznania przez Sąd, że nie jest możliwe połączenie roszczeniao zapłatę z roszczeniem o ustalenie nieważności: 3 zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów łącznie, ewentualnie solidarnie kwoty 234.012,59 zł, na którą składają się: kwota 228.782,80 zł tytułem całych rat kapitałowo-odsetkowych uiszczonych przez powodów na rzecz pozwanego w okresieod 24 sierpnia 2008 r. do 24 marca 2018 r., kwota 600 zł uiszczona tytułem opłat za kontrolę inwestycji, kwota 4.229,79 zł uiszczona tytułem prowizji od udzielenia kredytu, kwota 400 zł uiszczona tytułem opłat za duplikat dokumentów kredytowych – tytułem nienależnego świadczenia na podstawieart. 410 k.c., wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty; ewentualnie, w razie uznania, że powodom nie przysługuje roszczenie o zapłatę: 4 ustalenie, że umowa o kredyt hipoteczny nr(...)z dnia10 lipca 2008 r. zawarta między powodami a pozwanym bankiem jest nieważna. Na uzasadnienie powyższych żądań powodowie wskazali, że zawarli z pozwanym bankiem umowę o kredyt hipoteczny indeksowany do franka szwajcarskiego, sporządzony10 lipca 2008 r. na kwotę 469.977,00 zł. W ocenie powodów, klauzule indeksacyjne zawartew § 2 ust. 1 umowy kredytu oraz § 7 ust. 4 i § 9 ust. 2 pkt 1 Regulaminu kredytu są niedopuszczalne, gdyż na indeksację nie pozwalaart. 69 Prawa bankowegoaniart. 3531k.c., oraz nieuczciwe, bowiem wystawiają powodów na nieograniczone ryzyko kursowe oraz nie zawierają informacji na temat tego, w jaki sposób będzie ustalany kurs CHF w stosunku do PLN. Umowa kredytu jest sprzeczna wprost lub stanowi obejścieart. 69 ust. 1 Prawa bankowego, narusza zasady współżycia społecznego i jest nieważna. W umowie nie doszło bowiem do określenia essentialia negotii, w szczególności kwoty kredytu w CHF i zasad spłaty kredytu. Do nieważności umowy prowadzi również nieuczciwość klauzul indeksacyjnych, gdyż ich wyłączenie z umowy prowadzi do braku możliwości utrzymania kredytu. Bank nie zawarłby bowiem umowy kredytu w PLN oprocentowanego stawką LIBOR. Nieważność umowy skutkuje obowiązkiem zwrotu przez pozwanego wszystkich zapłaconych przez powodów na rzecz banku należności jako świadczenia nienależnego na podstawieart. 410 k.c.Na wypadek nie podzielenia argumentów, że bezskuteczność postanowień umownych dotyczących indeksacji skutkuje upadkiem całej umowy, powodom należy się zwrot nadpłat z tytułu części uiszczonych rat kredytu, których wartość mieści sięw ogólnej kwocie roszczenia. Uzasadniając interes prawny w żądaniu ustalenia powodowie wskazali, że w razie stwierdzenia przez Sąd, że powodowie nie mają roszczenia o zapłatę, ustalenie istnienia lub nieistnienia określonych stosunków prawnych zakończy spór istniejący między stronami, w szczególności w kontekście dalszego postępowania o wykreślenie hipoteki z księgi wieczystej. Pozwany(...) Bank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.(a następnie jego następca prawny(...)Bank(...)AG z siedzibą wW.) w odpowiedzi na pozew (k. 523 - 681) oraz w kolejnym piśmie procesowych z dnia 27 marca 2020 r. (k. 1040-1051) wniósł o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu pozwany zakwestionował zasadność dochodzonych pozwem roszczeń co do zasady i co do wysokości oraz wskazał, że strony w sposób świadomy i jednoznaczny oparły wysokość rat kredytu na czynniku zmiennym, jakim jest kurs waluty obcej. Powodowie sami wnioskowali o kredyt hipoteczny indeksowany do waluty CHF, zaś przed zawarciem umowy zostali należycie poinformowani o ryzyku kursowym. Umowa jest zgodna zPrawem bankowym,Kodeksem cywilnymoraz naturą stosunku prawnego, indeksacja nie stanowi instrumentu finansowego, umowa nie jest też sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Pozwany podniósł również, że klauzule indeksacyjne nie podlegają badaniuw zakresie przewidzianym wart. 3851k.c., gdyż postanowienia umowy kredytu, w tym indeksacja kwoty kredytu, były uzgodnione przez strony indywidualnie przed zawarciem umowy, indeksacja nie określa praw konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, ani nie narusza jego interesów, gdyż kształtuje konkretny produkt finansowy umożliwiający korzystanie z preferencyjnych warunków spłaty (oprocentowanie stawką LIBOR) oraz nakłada na obie strony konsekwencje związane ze zmianami wartości waluty obcej w czasie obowiązywania umowy, zaś kursy kupna i sprzedaży CHF w tabelach kursowych pozwanego odpowiadały wartościom rynkowym. Ponadto nowelizacjaPrawa bankowegodokonana ustawą z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianieustawy Prawo bankoweoraz niektórych innych ustaw potwierdza ważność umowy kredytu indeksowanego oraz wyłącza możliwość kontroli postanowień odsyłających do tabel kursowych w kategoriach abuzywności i sankcję bezskuteczności. Pozwany wskazał, że ewentualne stwierdzenie przez sąd abuzywności klauzul umownych nie może prowadzić do wyłączenia indeksacji i zastąpienia jej regulacją dotyczącą kredytu złotówkowego oprocentowanego według stawki LIBOR. W takiej sytuacji indeksacja kredytu powinna być dokonana z uwzględnieniem rynkowego kursu CHF/PLN.Z uwagi jednak na fakt, że kursy indeksacji w pozwanym banku były kursami rynkowymi, brak jest podstaw do ingerencji sądu w stosunek umowny. Pozwany podniósł także,że w razie wzajemnego zwrotu świadczeń bank nie jest zobowiązany do zwrotu spłaconej już części kredytu, lecz to bank powinien otrzymać całą świadczoną kwotę, a nie zwracać to, co zdążył uiścić w ramach spłaty kwestionujący umowę kontrahent. Pozwany zarzucił również, że powodom nie przysługuje interes prawny w zakresie powództwa o ustalenie, bowiem wydanie wyroku ustalającego nie zakończy definitywnie sporu, lecz stanie się przyczyną zaistnienia sporów związanych z rozliczeniami pomiędzy stronami. W związku z przejęciem z dniem 3 listopada 2018 r.(...) Bank (...) S.A.przez(...)Bank(...)AG z siedzibą wW., postanowieniem z dnia5 grudnia 2018 r. Sąd zawiesił postępowanie na podstawieart. 174 § 1 pkt 1 k.p.c.oraz podjął zawieszone postępowanie z udziałem(...)Bank(...)AG z siedzibąwW.jako następcy prawnego(...) Bank (...) S.A. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: P. B.iA. B.w 2007 r. poszukiwali kredytu na zakup mieszkaniaw celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. W związku z tym powodowie udali się do doradcy finansowego zfirmy (...) Sp. z o.o.Doradca kredytowy zaproponował powodom kredyt indeksowany do franka szwajcarskiego w(...) S.A.((...)). Doradca wskazał, że ta oferta kredytu jest korzystna ze względu na długi czas kredytowania, niższe oprocentowanie i niższe raty niż w przypadku kredytu złotowego. Doradca informował powodów, że rata kredytu będzie zależna od kursu franka szwajcarskiego, ale nie wyjaśniał, w jaki sposób bank ustala kursy walut. W dniu11 czerwca 2008 r. powodowie złożyli na formularzu banku wniosek o kredyt hipotecznyw kwocie 500.000 zł indeksowany kursem CHF. Wraz z wnioskiem powodowie złożyli na formularzu banku oświadczenie, że w związku z ubieganiem się o kredyt hipoteczny indeksowany kursem waluty obcej zostali zapoznani przez pracownika Banku z kwestią ryzyka kursowego w przypadku kredytu indeksowanego do waluty obcej oraz że: będącw pełni świadomymi ryzyka kursowego rezygnują z możliwości zaciągnięcia kredytuw złotych i dokonują wyboru zaciągnięcia kredytu indeksowanego do waluty obcej, znane są im postanowienia „Regulaminu kredytu hipotecznego udzielanego przez(...)w odniesieniu do kredytów indeksowanych do waluty obcej, zostali poinformowani,że aktualna wysokość kursów waluty obcej dostępna jest w placówkach Banku oraz że są świadomi, iż ponoszą ryzyko kursowe związane z wahaniem kursów waluty, do której indeksowany jest kredyt, ryzyko kursowe ma wpływ na wysokość zobowiązania względem Banku wynikającego z umowy o kredyt oraz wysokość rat spłaty kredytu, kredyt zostanie wypłacony w złotych na zasadach opisanych w ww. Regulaminie, saldo zadłużenia kredytu wyrażone jest w walucie obcej, raty kredytu wyrażone są w walucie polskiej i podlegają spłacie w złotych na zasadach opisanych w ww. Regulaminie. Decyzją kredytową z dnia4 lipca 2008 r.(...)przyznał powodom kredyt w kwocie 469.977 zł indeksowany do CHF (przesłuchanie powodówA. B.– k. 912v.-913v. iP. B.– k. 913v., wniosek o kredyt hipoteczny z dnia 11 czerwca 2008 r. – k. 559-561, oświadczenie wnioskodawców związane z ubieganiem się o kredyt hipoteczny – k. 563, decyzja kredytowa – k. 565-567). W dniu 11 lipca 2008 r.(...) S.A.Spółka Akcyjna Oddziałw Polsce (poprzednik prawny(...)Bank(...)AG) orazP. B.iA. B.(kredytobiorcy) zawarli umowę o kredy hipoteczny nr(...)sporządzoną 10 lipca 2008 r. Na mocy tej umowy bank udzielił kredytobiorcom kredytu na nabycie lokalu mieszkalnego na rynku pierwotnym i refinansowanie poniesionych wydatków na cele mieszkaniowe (§ 1 ust. 1 i § 2 ust. 2 i 5 umowy). Bank zobowiązał się oddać do dyspozycji kredytobiorców kwotę w wysokości 469.977 zł, przy czym postanowiono, że kredyt indeksowany jest do waluty obcej CHF (§ 2 ust. 1 umowy). W umowie postanowiono, że okres kredytowania wynosi 480 miesięcy (§ 2 ust. 3 umowy). Zgodnie z umową, kredyt jest oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, która na dzień sporządzenia umowy wynosi 4,05167% w stosunku rocznym. Zmienna stopa procentowa ustalana jest jako suma stopy referencyjnej LIBOR 3M (CHF) oraz stałej marży banku w wysokości 1,25 punktów procentowych (§ 3 ust. 1 i 2 umowy). W umowie zapisano, że kredytobiorca dokonuje spłaty rat kredytu obejmujących część kapitałową oraz odsetkową w terminach i wysokościach określonych w umowie, spłata kredytu następuje w ratach równych, w okresie karencji kapitału płatne są wyłącznie raty odsetkowe, kredyt podlega spłacie w 480 ratach spłaty oraz że raty kredytu i inne należności związane z kredytem pobierane są z rachunku bankowego wskazanego w treści pełnomocnictwa stanowiącego załącznik do umowy, a kredytobiorca jest zobowiązany do utrzymywania wystarczających środków na rachunku uwzględniając możliwe wahania kursowe w przypadku kredytów indeksowanych do waluty obcej (§ 6 ust. 1-4 i ust. 6). Zgodnie z umową, w zakresie nieuregulowanym umową zastosowanie mają postanowienia Regulaminu a kredytobiorca oświadczył w umowie, że w dniu podpisania umowy otrzymał Regulamin i aktualną na dzień sporządzenia umowy Taryfę i zapoznał sięz nimi (§ 15 ust. 1 i 2 umowy) ( umowa o kredyt hipoteczny nr(...)sporządzona w dniu 10.07.2008 r. – k. 116-119v.). W Regulaminie kredytu hipotecznego udzielanego przez(...), który stanowił załącznik do przedmiotowej umowy kredytu, w § 2 pkt 2 zdefiniowano „kredyt indeksowany do waluty obcej” jako „kredyt, oprocentowany według stopy procentowej, opartej na stopie referencyjnej, dotyczącej waluty innej niż złote, którego wypłata oraz spłata odbywa sięw złotych w oparciu o kurs waluty obcej do złotych, według Tabeli”, a w § 2 pkt 12 zdefiniowano „Tabelę” jako „Tabelę kursów walut obcych obowiązującą w Banku”. Zgodnie z § 4 ust. 1 Regulaminu, kredyt udzielany jest w złotych. Na wniosek wnioskodawcy bank udziela kredytu indeksowanego do waluty obcej. W przypadku kredytu indeksowanego do waluty obcej wnioskodawca wnioskuje o kwotę kredytu wyrażonąw złotych, z zaznaczeniem, iż wniosek dotyczy kredytu indeksowanego do waluty obcej. W myśl § 7 ust. 4 Regulaminu, w przypadku kredytów indeksowanych do waluty obcej, wypłata kredytu następuje w złotych według kursu nie niższego niż kurs kupna zgodniez Tabelą obowiązującą w momencie wypłaty środków z kredytu. W przypadku wypłaty kredytu w transzach, stosuje się kurs nie niższy niż kurs kupna zgodnie z Tabelą obowiązującą w momencie wypłaty poszczególnych transz. Saldo zadłużenia z tytułu kredytu wyrażone jest w walucie obcej i obliczane jest według kursu stosowanego przy uruchomieniu kredytu. W przypadku wypłaty kredytu w transzach, saldo zadłużenia z tytułu kredytu obliczane jest według kursów stosowanych przy wypłacie poszczególnych transz. Aktualne saldo zadłużenia w walucie kredytu Kredytobiorca otrzymuje listownie na podstawie § 11. Stosownie do § 9 ust. 1 Regulaminu, raty spłaty kredytu pobierane są z rachunku bankowego kredytobiorcy, prowadzonego w złotych, wskazanego w umowie, zaś stosownie do § 9 ust. 2 Regulaminu, w przypadku kredytów indeksowanych do waluty obcej: 1) raty kredytu podlegające spłacie wyrażone są w walucie obcej i w dniu wymagalności rat kredytu pobierane są z rachunku bankowego, o którym mowa w ust. 1, według kursu sprzedaży zgodnie z Tabelą obowiązującą w banku na koniec dnia roboczego poprzedzającego dzień wymagalności raty spłaty kredytu, 2) jeżeli dzień wymagalności raty kredytu przypada na dzień wolny od pracy, stosuje się kurs sprzedaży zgodnie z Tabelą obowiązującą w banku na koniec ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień wymagalności raty spłaty kredytu. Stosownie do § 13 ust. 7 Regulaminu, w przypadku kredytów indeksowanych do waluty obcej, wcześniejsza spłata dokonywana jest w oparciu o kurs sprzedaży zgodniez Tabelą obowiązującą w banku w momencie realizacji dyspozycji (Regulamin kredytu hipotecznego udzielanego przez(...)k. 119-123). Przedmiotowa umowa kredytu hipotecznego została zawarta przez strony według standardowego wzorca umownego stosowanego przez bank. Postanowienia umowy dotyczące mechanizmu indeksacji nie były indywidualnie uzgadniane między stronami. W dacie zawarcia umowyP. B.był zatrudniony jako przedstawiciel handlowy, nie prowadził wówczas działalności gospodarczej. Powód rozpoczął działalność gospodarczą dopiero od1 czerwca 2015 r.A. B.pracowała w szkole języka angielskiego jako kierownik placówki (wniosek o kredyt hipoteczny – k. 559-561, przesłuchanie powodówA. B.– k. 912v.-913v. iP. B.– k. 913v.). W 2008 r. w ofercie(...) S.A.Spółka Akcyjna Oddział w Polsce były zarówno kredytu złotowe, jak i indeksowane do CHF. Kursy kupna i sprzedaży waluty CHF w Tabeli Kursowej banku ustalane były w ten sposób, że do kursu referencyjnego analitycy banku dodawali trzy bufory składające się na marżę banku, które uwzględniały trendy historyczne i ekonomiczne oraz pozycję banku na rynku międzybankowym, określające możliwe wahania kursów franka szwajcarskiego. Podstawą ustalanie kursów waluty jest wewnętrzna instrukcja banku (zeznania świadkaD. M.– k. 901-903v.). Z tytułu kredytu hipotecznego udzielonego powodom na podstawie przedmiotowej umowy bank dokonał wypłaty środków w sześciu transzach: - w dniu 27 lipca 2008 r. w kwocie 93.995,40 zł, w dniu 5 sierpnia 2008 r. w kwocie 93.995,40 zł, w dniu 16 października 2008 r. w kwocie 93.995,40 zł, w dniu 4 listopada 2008 r. w kwocie 70.496,55 zł, w dniu 20 stycznia 2009 r. w kwocie 70.496,55 zł w dniu 21 kwietnia 2009 r. w kwocie 46.997,70 zł. Powodowie dokonują spłaty rat kredytowych od 24 sierpnia 2008 r. zgodniez harmonogramami kredytowymi, w złotych polskich (zaświadczenie Banku z 30.10.2017 r. – k. 132-139, historia konta – k. 140-142). W okresie od uruchomienia kredytu do 24 marca 2018 r.P. B.iA. B.zapłacili na rzecz banku tytułem spłaty rat kredytowych i innych należności banku kwotę łączną 234.012,59 zł. W razie pominięcia zawartych w umowie kredytu klauzul indeksacyjnych (bez stosowania mechanizmu indeksacji) i przy zachowaniu w mocy pozostałych zapisów umowy, w tym zwłaszcza wyznaczania oprocentowania określonegow umowie opartego o LIBOR we frankach szwajcarskich, wysokość należnych rat kapitałowo-odsetkowych kredytu w okresie od uruchomienia kredytu do dnia 24 marca2018 r. wyniosłaby 145.285,04 zł. Kwota nadpłacona przez powodów za powyższy okresw stosunku do wysokości rat należnych w przypadku założenia bezskuteczności klauzul indeksacyjnych i przy zachowaniu w mocy pozostałych zapisów umowy (różnica między sumą wpłat i sumą należnych rat) wynosi 88.727,55 zł, (opinia biegłego sądowego z zakresufinansów i (...)– k. 941-948, zaświadczenie Bankuz 30.10.2017 r. – k. 132-139, historia konta – k. 140-142). Pismem z dnia 22 marca 2018 r. powodowie wezwali(...) Bank (...) S.A.do zapłaty kwoty 232.098,78 zł w związku z nieważnością umowy kredytu, ewentualnie do podjęcia mediacji, w terminie 14 dni. Poinformowali również bank, że wszelkich przyszłych spłat kredytu będą dokonywali z zastrzeżeniem zwrotu(pismo powodów z 22.03.2018 r. –k. 127). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów. Sąd uznał za wiarygodne obiektywne dowody z wymienionych dokumentów, jako że nie budziły one wątpliwości co do ich autentyczności i nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania, a niektóre z nich były składane do akt sprawy przez obydwie strony. Sąd dał wiarę zeznaniom świadkaD. M., w których świadek przedstawił zasady ustalania przez pozwany bank kursów franka szwajcarskiego w tabelach kursowych banku, a także ogólne zasady udzielania przez bank kredytów hipotecznych, gdyż zeznania te cechowały się znacznym stopniem szczegółowości, były wewnętrznie spójnei logiczne, a także nie były kwestionowane przez strony postępowania. Sąd uznał za wiarygodne zeznania powodówA. B.iP. B.,w których powodowie przekazali informacje co do celu zaciągnięcia przez nich przedmiotowego kredytu, okoliczności zawierania umowy kredytu, braku negocjowania szczegółowych warunków umowy, w tym zwłaszcza postanowień określających zasady indeksacji oraz zawarcia umowy przy wykorzystaniu wzorca stosowanego przez bank. Zeznania powodów były zgodne z dowodami z dokumentów lub z doświadczeniem życiowym (co do braku możliwości negocjacji tego rodzaju umów z bankiem), a nie zostały przedstawione dowody wykazujące odmienny stan faktyczny w tym zakresie. Sąd uznał za w pełni wiarygodną opinię biegłego sądowego z zakresu finansówi bankowości dr.P. K.. Opinia została sporządzona w sposób charakterystyczny dla tego typu dokumentów. Biegły w opinii szczegółowo uzasadnił podstawy dokonanych analiz i wyliczeń, z odwołaniem do dokumentów stanowiących materiał dowodowy sprawy. Wszystko to pozwala ocenić opinię jako rzetelną, nie budzącą wątpliwości co do wiedzy i fachowości jej autora. Sąd oddalił wnioski powodów o dopuszczenia dowodów z zeznań świadkówA. K.iA. S.(k. 912), gdyż okoliczności, na które dowody te zostały zgłoszone albo były zbędne dla rozstrzygnięcia sprawy, albo wynikały wprost z dokumentów stanowiących materiał dowodowy sprawy. Sąd na podstawieart. 2352§1 pkt 2 i 3 k.p.c.pominął dowody z opinii kolejnych biegłych, zgłoszone przez powodów (biegłego ds. bankowości ze specjalnością zarządzenie rynkiem walutowym, biegłego z zakresu instrumentów finansowych), gdyż okoliczności, na które dowody te zostały zgłoszone (zmierzające do wykazania, że indeksacja kredytu stanowi instrument finansowy bądź nierównomiernego rozkładu ryzyka walutowego w tego rodzaju kredycie) były nieprzydatne do wykazania powyższych faktów (do wykazania powyższych okoliczności nie były potrzebne opinie biegłych), a nadto okoliczności powyższe nie były istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, w związku ze stwierdzoną przez Sąd nieważnością umowy ze względu na treść zawartych w niej postanowień. Sąd zważył, co następuje: Zgodnie zart. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe,w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia spornej umowy pomiędzy powodamia poprzednikiem prawnym pozwanego banku (tekst jedn.: Dz.U. z 2002 r., nr 72, poz. 665), przez umowę kredytu bankowego bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. W myślart. 69 ust. 2 Prawa bankowego, umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności: 1) strony umowy, 2) kwotę i walutę kredytu, 3) cel, na który kredyt został udzielony, 4) zasady i termin spłaty kredytu, 5) wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany, 6) sposób zabezpieczenia spłaty kredytu, 7) zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu, 8) terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych, 9) wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje, 10) warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy. Oceniając żądania pozwu – o zwrot wszystkich zapłaconych na rzecz banku należności w związku z zarzucaną nieważnością umowy kredytu hipotecznego orazo ustalenie nieważności umowy kredytu – wskazać należy, że nieważna jest czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy (art. 58 § 1 k.c.). Nieważna jest również czynność sprzeczna z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 k.c.). Jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana (art. 58 § 3 k.c.). Czynność prawna jest sprzeczna z ustawą, gdy jej treść jest formalnie i materialnie niezgodna z bezwzględnie obowiązującym przepisem prawa. Nieważność czynności prawnej może wynikać nie tylko z wyraźnej dyspozycji przepisu, ale także z natury zobowiązania. Nie budzi wątpliwości, w stanie prawnym obowiązującym w dacie zawarcia przedmiotowej umowy, dopuszczalność konstruowania umów kredytu indeksowanego (waloryzowanego) do waluty obcej. Odwołać tu się należy do poglądu wyrażonego przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 stycznia 2016 r., sygn. akt I CSK 1049/14 (OSNC 2016/11/134), w którego uzasadnieniu Sąd Najwyższy opisał konstrukcję umowy kredytu bankowego indeksowanego i stwierdził jednoznacznie jej dopuszczalność. W szczególności Sąd Najwyższy wskazał, że jest to umowa na podstawie której „Bank wydaje kredytobiorcy określoną sumę kredytową w złotych, przy czym jej wysokość jest określana (indeksowana) według kursu danej waluty (np. euro) w dniu wydania (indeksowanie do waluty obcej po cenie kupna). Ustalenie takie następuje też w celu określenia wysokości rat kredytowych, do których kredytobiorca będzie zobowiązany w okresie trwania stosunku kredytowego. W dniu płatności konkretnych rat taka rata jest przeliczana zgodnie z umową na złote stosownie do kursu danej waluty, tj. po kursie jej sprzedaży kontrahentowi banku. (…) Tak ujęta umowa kredytu indeksowanego mieści się oczywiście w konstrukcji ogólnej umowy kredytu bankowego i stanowi jej możliwy wariant (art. 3531k.c.w związku zart. 69 Prawa bankowego). Nie ma zatem podstaw do twierdzenia, że w obrocie prawnym doszło do wykształcenia się jakiegoś odrębnego, oryginalnego typu umowy bankowej, powiązanejw sposób szczególny z kursem złotego do walut obcych w chwili wydania i zwrotu sumy kredytowej i tym samym zakładającej szczególny sposób określania wysokości zadłużenia kredytobiorcy w stosunku kredytowym. W zakresie umowy kredytu indeksowanego także dochodzi do wydania sumy kredytu kredytobiorcy i zwrotu wykorzystanej sumy kredytuz reguły w ratach kredytowych w dłuższym odcinku czasowym. Dla kredytobiorcy istotne znaczenie ma z reguły wysokość rat spłacanych w poszczególnych okresach ich spłat. Kredytobiorca zwraca kredytodawcy wykorzystaną sumę kredytu, przy czym w związkuz kursem waluty obcej suma ta może być wyższa odpowiednio do relacji do waluty obcej, gdyż suma wykorzystana w dniu wykonywania umowy kredytu hipotecznego może mieć inną wartość rynkową w wyniku indeksacji walutowej. Innymi słowy, kredytobiorca może być zobowiązany do zwrotu bankowi sumy pierwotnie wykorzystanego kredytu, ale taka wykorzystana suma – w całości lub części – może mieć inną (wyższą) wartość rynkowąw okresie spłaty kredytu”. Zaprezentowany wyżej pogląd Sąd Najwyższy podtrzymał w wyroku z 19 marca2015 r., IV CSK 362/14 (Biul. SN z 2015 r., nr 5), w którym, odwołując się do przepisów zawartych w ustawie z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy – Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2011 r., nr 165, poz. 984), wskazał, że „ideą dokonania nowelizacjiPrawa bankowegoustawą z dnia 29 lipca 2011 r. było utrzymanie funkcjonujących na rynku kredytów denominowanych według nowych zasad (…) Ustawodawca wprowadził narzędzie prawne pozwalające wyeliminować z obrotu postanowienia umowne zawierające niejasne reguły przeliczania należności kredytowych, zarówno na przyszłość, jak i w odniesieniu do wcześniej zawartych umów w części, która pozostała do spłacenia”. Wreszcie odwołać się należy do art. 4 powołanej wyżej ustawy, zgodnie z którym,w przypadku kredytów lub pożyczek pieniężnych zaciągniętych przez kredytobiorcę lub pożyczkobiorcę przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy ma zastosowanieart. 69 ust. 2 pkt 4a oraz art. 75b Prawa bankowego, w stosunku do tych kredytów lub pożyczek pieniężnych, które nie zostały całkowicie spłacone – do tej części kredytu lub pożyczki, która pozostała do spłacenia. W tym zakresie bank dokonuje bezpłatnie stosownej zmiany umowy kredytowej lub umowy pożyczki. Skoro przepis ten wprost potwierdza stosowanie przepisów dodanych ustawą nowelizującą do umów zawartych wcześniej, to nielogicznym byłoby uznanie, że wyrażona w nim norma nie ma zastosowania, gdyż wcześniej zawarte umowy kredytu indeksowanego czy denominowanego są nieważne. Wprowadzenie konieczności określenia zasad ustalania kursów walut do treści umowy kredytowej oznacza potwierdzenie dopuszczalności indeksacji kwoty udzielonego kredytu. Zwrócić trzeba nadto uwagę, że obowiązująca obecnie ustawa z 23 marca 2017 r.o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami (Dz.U. z 2017 r., poz. 819) jednoznacznie dopuszcza – choć z pewnymi ograniczeniami – zawieranie umów kredytu hipotecznego indeksowanego do waluty obcej (art. 6 i art. 10 pkt 7 tejże ustawy) wraz ze wszystkimi konsekwencjami, jakie może to mieć dla ustalenia wysokości zobowiązania konsumenta. Oczywiście przepisy tej ustawy nie znajdują zastosowania do umowy zawartej przez strony w rozpatrywanej sprawie, jednakże pozwalają na ocenę dopuszczalności określonej konstrukcji w systemie prawa. W tej sytuacji stwierdzić należy, że wprowadzenie do umowy kredytu bankowego postanowień dotyczących indeksacji kwoty kredytu mieści się – co do zasady – w granicach swobody umów i nie stanowi naruszeniaart. 69 ustawy Prawo bankowe. Wbrew stanowisku powodów, przedmiotowa umowa zawiera wymagane elementy przedmiotowo istotne umowy kredytu bankowego. Wart. 69 ust. 2 Prawa bankowegowskazano, jakie niezbędne (obligatoryjne) postanowienia powinny być ujawnione w umowie kredytu. Nie wszystkie z tych elementów stanowią essentialia negotii umowy kredytowej. Elementów konstrukcyjnych tej umowy poszukiwać należy w treściart. 69 ust. 1 Prawa bankowego, zatem stanowią je zobowiązanie banku do wydania kredytobiorcy określonej sumy pieniężnej oraz zobowiązanie kredytobiorcy do zwrotu wykorzystanej sumy kredytui zapłacenia odsetek kapitałowych (tak SN w orz. z 22.01.2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134). Wymogi powyższe zostały spełnione w przypadku spornej umowy – zawiera ona wymienione wyżej elementy przedmiotowo istotne. Treść umowy wskazuje, że jest to umowa kredytu złotowego, gdyż bank zobowiązał się w niej oddać do dyspozycji kredytobiorcy kwotę pieniężną wyrażoną w złotych. Złoty polski stanowił zarówno walutę,w której określono wysokość kapitału kredytu, jak i walutę, w której przez czas wykonywania umowy spełniane były świadczenia stron – zarówno wypłata kredytu, jak i jego późniejsza spłata. W umowie strony określiły kwotę kredytu, walutę kredytu, przeznaczenie kredytu, okres kredytowania, terminy i zasady jego zwrotu przez powodów, przy zastosowaniu klauzuli indeksacyjnej, a także wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany oraz opłaty związane z udzieleniem kredytu. Indeksacja do franka szwajcarskiego stanowiła jedynie dodatkowe postanowienia umowne, nie zmieniające charakteru kredytu. Mechanizm indeksacji związany jest ze sposobem określenia wysokości zobowiązań stron i nie prowadzi do braku określenia tych zobowiązań. Zawarta przez strony umowa kredytu określa wszystkie przedmiotowo istotne elementy tego rodzaju umowy, o których mowa wart. 69 ust. 1 i 2 Prawa bankowego. W ocenie Sądu, umowy kredytu zawartej przez strony nie sposób również uznać za nieważną w ogólności ze względu na jej sprzeczność z zasadami współżycia społecznego(art. 58 § 2 k.c.). Uznanie umowy za nieważną ze względu na te zasady może nastąpićw wypadkach wyjątkowych, posiadających mocne uzasadnienie aksjologiczne ( por. orz. SNz 28.01.2016 r., I CSK 16/15, MonPrBank 2017/13/35 ). Umowy kredytów indeksowanych do waluty obcej wiążą się ze znacznym ryzykiem dla kredytobiorców, ale na poziomie porównywalnym z niewątpliwie dopuszczonym przez prawo kredytem walutowym, wypłacanym i spłacanym w CHF. Powodowie nie wykazali, by podczas zawierania umowy znajdowali się w nietypowej sytuacji, w szczególności by działali w warunkach konieczności finansowej. Właściwości osobiste powodów również nie wskazują na wykorzystanie wyjątkowej przewagi banku: powodowie nie powoływali się na szczególne utrudnieniaw rozumieniu umowy kredytowej i jej warunków ekonomicznych, zaś z racji posiadanego wykształcenia i życiowego doświadczenia, kwestia zmian kursu waluty nie mogła być im obca. Ponadto o ryzyku zmian kursu waluty i jego możliwego wpływu na wysokość zobowiązań powodów zostali oni pouczeni przy składaniu wniosku o kredyt, co potwierdzili w pisemnym oświadczeniu. Nie sposób przyjąć, by fakt wprowadzenia do umowy klauzul indeksacyjnych doprowadził do ukształtowania sytuacji prawnej powodów w sposób tak dalece niekorzystnyw stosunku do sytuacji pozwanego, który nakazywałyby uznać całą umowę za nieuczciwą czy kolidującą z dobrymi obyczajami. Jak już wyżej wskazano na tle orzecznictwa Sądu Najwyższego, konstrukcja indeksacji kredytu nie jest sama w sobie sprzeczna z prawem, jak też nie można wykluczyć jej stosowania nawet w umowach zawieranych z konsumentami. Na gruncie stanu faktycznego niniejszej sprawy nie było podstaw do postawienia wniosku,że indeksacja kredytu miała chronić przede wszystkim interesy banku kosztem interesów kredytobiorców. Zwrócić należy uwagę, że wprowadzenie indeksacji pozwalałow ówczesnych realiach rynkowych na zaoferowanie kredytobiorcom niższego oprocentowania kredytu, niż w przypadku kredytów złotowych. Konstrukcja kredytu indeksowanego nie powinna więc być uznana za nieuczciwą co do zasady. Ponadto sprzeczność z zasadami współżycia społecznego skutkująca nieważnością umowy musiałaby istnieć w chwili zawierania umowy. Tymczasem nie ulega wątpliwości, że w dacie zawierania umowy i w początkowym okresie jej wykonywania była ona korzystna dla powodów, gdyż będące konsekwencją indeksacji do franka szwajcarskiego niższe oprocentowanie kredytu skutkowało znacznie niższymi ratami kredytowymi niż w przypadku kredytów złotowych pozbawionych mechanizmu indeksacji (co jest okolicznością powszechnie znanąi co w wielu przypadkach występuje nadal). Podkreślić należy, że w okresie zawierania spornej umowy kredytu żaden przepisPrawa bankowegoani innego aktu powszechnie obowiązującego nie nakładał na banki obowiązku przedstawienia kredytobiorcy informacjio ekonomicznych skutkach zawarcia umowy kredytu, w szczególności z punktu widzenia jej opłacalności, ani o ryzyku zawarcia umowy o określonej treści, w sytuacji możliwej zmiany na przestrzeni czasu wartości waluty kredytu w odniesieniu do waluty polskiej. Podkreślić też trzeba, że gwałtowane wzrosty kursów franka szwajcarskiego w ostatnich latach miały charakter bezprecedensowy, nienotowany wcześniej w historii, a zatem były nie do przewidzenia przez żadną ze stron umowy. W tej sytuacji nie można postawić bankowi zarzutu, że nie poinformował powodów o możliwości tak znacznego wzrostu kursu waluty indeksacyjnej, jaki faktycznie miał miejsce. Zaciąganie zobowiązań wyrażonych w obcej walucie w celu skorzystania z mającej do nich zastosowanie korzystniejszej dla kredytobiorcy stawki oprocentowania jest związane z ponoszeniem ryzyka kursowego, czego należy mieć świadomość przy zachowaniu elementarnej staranności. Dlatego, w ocenie Sądu, niesłuszny jest zarzut nielojalnego postępowania banku względem powodów poprzez naruszenie obowiązków informacyjnych. Za chybione uznać należy stanowisko powodów, że sporna umowa kredytu stanowi instrument finansowy (swapa walutowo-procentowego) ze względu na zastosowaną w niej indeksację. Kredytobiorca zawierając umowę kredytu indeksowanego do waluty obcej zawiera umowę kredytową oprocentowaną według ściśle określonej stopy procentowejz zastrzeżeniem, że odsetki będą naliczane od kwoty wyrażonej w CHF stanowiącej równowartość pożyczonej mu kwoty w złotych. Transakcja CIRS, czyli swap walutowo-procentowy, jest to natomiast transakcja polegająca na wymianie między kontrahentami wartości nominalnej pożyczki oraz jej oprocentowania w jednej walucie na wartość nominalną pożyczki wraz z oprocentowaniem w innej walucie. W rzeczywistości jedynym „tożsamym skutkiem” transakcji jest fakt, że zarówno kredytobiorca jak i strona transakcji CIRS, zobowiązana do zapłaty odsetek od waluty obcej, wystawia się na ryzyko kursowe.W wypadku kredytu nie jest to jednakże wynikiem wymiany obowiązków zapłaty odsetek,a wynikiem określenia wysokości zobowiązania w walucie obcej. Nie ma tu zatem podstaw do doszukiwania się na siłę konstrukcji jakiegokolwiek instrumentu finansowego. Treść stosunku prawnego łączącego bank z kredytobiorcą określa treść zawartej umowy, ewentualnie zgodny zamiar stron, jeżeli umowa go nie odzwierciedla. Wszelkie próby wywodzenia, wbrew treści umowy kredytu, że jest to jakakolwiek inna umowa czy wręcz instrument finansowy trzeba uznać za skazane na niepowodzenie. Wskazać należy, że kwestia możliwości traktowania kredytu walutowego jako instrumentu finansowego była poddana pod ocenę Trybunału Sprawiedliwości (UE)w sprawie C-312/14, w wyniku pytania prejudycjalnego zadanego przez sąd węgierski na gruncie sprawy(...)Bank (...). przeciwkoM. L.iM. L.. Stanowisko Trybunału w tym zakresie zostało wyrażone w wydanym w tej sprawie orzeczeniu z dnia 3 grudnia 2015 r. Orzeczenie to zapadło na gruncie pytań postawionych przez sąd odsyłający, mających rozbudowaną treść, lecz sprowadzających się do kwestii: Czy kredyt walutowy przewidujący w swojej konstrukcji wypłatę środków po znanym kursie,a następnie spłatę po kursie przyszłym (nieznanym) jest w istocie „skomplikowanym instrumentem finansowym”? Czy taki instrument finansowy podlega regulacji tzw. dyrektywy MIFID i czy w związku z tym bank był zobowiązany do dokonania czynności wymaganych tą dyrektywą? Czy obejście przez bank wymogów dyrektywy MIFID oznacza, że umowa zawarta z klientem jest nieważna? Trybunał rozstrzygając w przedmiocie zadanych mu pytań sprowadził poddaną jego ocenie kwestię do udzielenia odpowiedzi na pytanie: „Czy transakcje dokonywane przez instytucję kredytową, polegające na wymianie kwot denominowanych w walucie obcej na walutę krajową, w celu obliczenia kwot kredytu i zwrotu kredytu, zgodnie z postanowieniami umowy kredytu dotyczącymi kursów wymiany, mogą zostać zakwalifikowane do usług inwestycyjnych i działalności inwestycyjnej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 2 dyrektywy 2004/39” (akapit 53 orzeczenia Trybunału). Odpowiadając na takie pytanie Trybunał stwierdził, iż transakcje wymiany, które są wyłącznie dodatkowe wobec udzieleniai zwrotu kredytu konsumenckiego denominowanego w walucie obcej, to jest ograniczają się do wymiany, na podstawie kursu kupna lub sprzedaży danej waluty obcej, kwot kredytu i rat wyrażonych w tej walucie (waluta rozliczeniowa) na walutę krajową (waluta płatnicza) nie stanowią usług inwestycyjnych ani działalności inwestycyjnej w rozumieniu dyrektywy MIFID I. Trybunał wskazał w szczególności, że: „Jedyną funkcją takich transakcji jest posłużenie za sposoby wykonania istotnych zobowiązań płatniczych z umowy kredytu, czyli udostępnienie kapitału przez kredytodawcę i zwrot tego kapitału wraz z odsetkami przez kredytobiorcę. Celem tych transakcji nie jest realizacja inwestycji, gdyż konsument zamierza wyłącznie uzyskać fundusze na nabycie dobra konsumpcyjnego lub świadczenie usługi, a nie na przykład zarządzać ryzykiem kursowym czy spekulować kursami wymiany walut obcych” (akapit 57 orzeczenia). Odwołując się do stanowiska Trybunału wyrażonego w przywołanym orzeczeniu wskazać należy, że konstrukcja umowy kredytu indeksowanego łączącej strony, wbrew opinii powodów, jest prosta: jej celem było uzyskanie przez powodów funduszy na sfinansowanie zakupu mieszkania. Nie sposób tu więc doszukiwać się jakiegokolwiek „skomplikowanego instrumentu finansowego”. Choć rozważaną indeksację kredytu należy uznać za dopuszczalną co do zasadyi można przedstawić przykłady jej zastosowania zgodnego z prawem, to – w ocenie Sądu –w analizowanym przypadku postanowienia zawartej przez strony umowy, określające indeksację, są nieważne jako sprzeczne zart. 353( 1)k.c.Zgodnie z tym przepisem strony zawierające umowę mogą określić stosunek prawny według swojego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze stosunku), ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Zasadniczym elementem każdego zobowiązania umownego jest możliwość obiektywnego i dostatecznie dokładnego określenia świadczenia. Przy określeniu świadczenia możliwe jest odwołanie się do konkretnych podstaw jego ustalenia, możliwe jest również odwołanie się w tym zakresie do woli osoby trzeciej. Jednakże w każdym wypadku umowa będzie sprzeczna z naturą zobowiązania jako takiego, jeśli określenie świadczenia zostanie pozostawione woli wyłącznie jednej ze stron. W doktrynie prawa stwierdzenie to od dawna nie budzi wątpliwości (zob. R. Longchamps de Berier, Zobowiązania ,Lwów 1938,s. 157: Gdyby oznaczenia miał dokonać dłużnik, według swego swobodnego uznania, nie byłoby żadnego zobowiązania. Gdyby zaś miał go dokonać wierzyciel, umowa byłaby niemoralna, gdyż dłużnik byłby zdany na łaskę i niełaskę wierzyciela). Należy zwrócić też uwagę na dwie uchwały Sądu Najwyższego, wydane na kanwie przepisów dotyczących czynności bankowych. W uchwale z 22 maja 1991 r., III CZP 15/91 (OSNCP 1992/1/1) Sąd Najwyższy wskazał, że za sprzeczne naturą umowy gospodarczej należy uznać pozostawienie w ręku jednej tylko strony możliwości dowolnej zmiany jej warunków, zaś sprzeczność ta występuje szczególnie wyraźnie zwłaszcza przy umowach zawieranych nie w oparciu o indywidualne pertraktacje, ale w oparciu o regulamin wydany przez profesjonalistę. W konsekwencji Sąd Najwyższy uznał za nieskuteczne prawnie postanowienia umowy pozwalające na dowolną zmianę regulaminu rachunku bankowego.Z kolei w uchwale z 6 marca 1992 r., III CZP 141/91 (OSNCP 1992/6/90) Sąd Najwyższy stwierdził, że dowolne określanie wysokości odsetek w czasie trwania stosunku prawnego jest sprzeczne z zasadami słuszności kontraktowej i w konsekwencji dla skutecznego zastrzeżenia możliwości jednostronnej zmiany tych odsetek zastrzegł konieczność wskazania konkretnych okoliczności, od których ta zmiana jest uzależniona. Bez tego warunku umowa byłaby nieważna ze względu na naruszenie zasad współżycia społecznego. W sprawie niniejszej § 2 ust. 1 zd. 2 umowy kredytu stanowił, że kredyt jest indeksowany do waluty obcej CHF, zaś kwestię przeliczeń walutowych – przy wypłacie kredytu i przy spłacie zobowiązań z tytułu umowy kredytu – regulowały następujące postanowienia Regulaminu kredytu, kwestionowane przez powodów: 1 § 7 ust. 4 Regulaminu, o treści: „W przypadku kredytów indeksowanych do waluty obcej, wypłata kredytu następuje w złotych według kursu nie niższego niż kurs kupna zgodnie z Tabelą obowiązującą w momencie wypłaty środków z kredytu.W przypadku wypłaty kredytu w transzach, stosuje się kurs nie niższy niż kurs kupna zgodnie z Tabelą obowiązującą w momencie wypłaty poszczególnych transz. Saldo zadłużenia z tytułu kredytu wyrażone jest w walucie obcej i obliczane jest według kursu stosowanego przy uruchomieniu kredytu. W przypadku wypłaty kredytuw transzach, saldo zadłużenia z tytułu kredytu obliczane jest według kursów stosowanych przy wypłacie poszczególnych transz. Aktualne saldo zadłużeniaw walucie kredytu Kredytobiorca otrzymuje listownie na podstawie § 11”, 2 § 9 ust. 2 Regulaminu, o treści: „W przypadku kredytów indeksowanych do waluty obcej: 1) raty kredytu podlegające spłacie wyrażone są w walucie obcej i w dniu wymagalności rat kredytu pobierane są z rachunku bankowego, o którym mowa w ust. 1, według kursu sprzedaży zgodnie z Tabelą obowiązującą w Banku na koniec dnia roboczego poprzedzającego dzień wymagalności raty spłaty kredytu, 2) jeżeli dzień wymagalności raty kredytu przypada na dzień wolny od pracy, stosuje się kurs sprzedaży zgodnie z Tabelą obowiązującą w Banku na koniec ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień wymagalności raty spłaty kredytu”. Przy ocenie zgodności z prawem powyższych postanowień umownych zwrócić należy uwagę, że nie odwołują się one do ustalanego w sposób obiektywny kursu CHF, do obiektywnych wskaźników, na które żadna ze stron nie ma wpływu, lecz pozwalająw rzeczywistości bankowi kształtować ten kurs w sposób dowolny, wedle swego uznania. Zwrócić tu należy uwagę, że § 2 ust. 12 Regulaminu określa „Tabelę” jedynie jako „Tabelę kursów walut obcych obowiązującą w Banku”, nie określając żadnych zasad ustalania kursów. Na mocy powyższych postanowień bank może jednostronnie i arbitralnie, a przy tym w sposób wiążący, modyfikować wskaźnik, według którego obliczana jest wysokość kapitału kredytu (wypłaconej kwoty kredytu) i świadczeń kredytobiorcy (rat kredytowych i innych należności banku). Indeksacja kredytu udzielonego na podstawie umowy o kredyt hipoteczny odbywa się w oparciu o tabele kursowe sporządzane przez pozwanego, będące jego wewnętrznym dokumentem i to uprawnienie banku do określania wysokości kursu CHF na gruncie zawartej umowy nie doznaje żadnych formalnie określonych ograniczeń. Umowa (ani stanowiący jej część regulamin kredytu) nie precyzuje bowiem sposobu ustalania kursu wymiany walut wskazanego w Tabeli kursów walut obcych obowiązującej w Banku.W szczególności regulacje umowne nie przewidują wymogu, aby wysokość kursu ustalanego przez bank pozostawała w określonej relacji do aktualnego kursu CHF ukształtowanego przez rynek walutowy lub np. kursu publikowanego przez Narodowy Bank Polski. Bez znaczenia pozostaje podnoszony przez pozwany bank fakt, że nie ustalał kursu dowolnie, ale w oparciu o kursy obowiązujące na rynku międzybankowym. Umowa nie przewiduje bowiem, że kursy mają być ustalane przez bank na podstawie kursów obowiązujących na rynku międzybankowym, nie określa jaka ma być relacja kursu banku do kursów na rynku międzybankowym, ani czy jest to relacja stała w trakcie wykonywania umowy. W świetle treści kwestionowanych postanowień umownych bank może wybrać dowolne kryteria ustalania kursów, niekoniecznie związane z aktualnym kursem ukształtowanym przez rynek walutowy oraz ma możliwość uzyskania korzyści finansowych stanowiących dla kredytobiorcy dodatkowe koszty kredytu, których oszacowanie nie jest możliwe ze względu na brak oparcia zasad ustalania kursów wymiany o obiektywne i przejrzyste kryteria. Przyznanie sobie przez pozwanego prawa do jednostronnego wyznaczania salda kredytu i regulowania wysokości rat kredytu indeksowanego kursem CHF poprzez wyznaczanie w tabelach kursowych kursów kupna i sprzedaży franka szwajcarskiego, przy pozbawieniu powoda jakiegokolwiek wpływu na to, wykracza poza zasadę swobody umów wyrażoną wart. 3531k.c., pozostając w sprzeczności z naturą stosunku zobowiązaniowego, który winien być oparty na zasadzie równości stron, bez przyznawania którejkolwiek z nich władczych kompetencji do kształtowania wysokości świadczeń. Przywołane wyżej postanowienia umowy są sprzeczne z tym przepisem, a tym samym nieważne na podstawieart. 58 § 1 k.c. Niezależnie od tego, wskazane postanowienia umowne należy uznać za sprzecznez zasadami współżycia społecznego. Skoro treść kwestionowanych postanowień umożliwia bankowi jednostronne kształtowanie sytuacji kredytobiorcy w zakresie wysokości jego zobowiązań wobec banku, przez co naruszona zostaje równowaga pomiędzy stronami umowy, to zezwalające na to postanowienia umowne naruszają zasadę lojalności kontraktowej i są sprzeczne z dobrymi obyczajami. Zastrzeżenie sobie przez bank w umowie uprawnienia do dowolnego kształtowania wysokości zobowiązań kredytobiorcy, wobec braku ścisłych kryteriów ustalenia wysokości kursów waluty indeksacyjnej, przy braku przyznania drugiej stronie umowy instrumentów, które pozwoliłyby chociażby na późniejszą weryfikację prawidłowości ustalanych przez bank kursów, jest postępowaniem nieuczciwym, rażąco naruszającym równowagę stron umowy na korzyść jednej ze stron, która nie tylko może żądać spełnienia świadczenia w określonej przez siebie wysokości, ale też korzystaćz szeregu postanowień o charakterze sankcji (m.in. podwyższone karne oprocentowanie, możliwość wypowiedzenia umowy), gdyby kredytobiorca takiego świadczenia nie spełniał. W tym mechanizmie należy więc dostrzec również sprzeczność w/w postanowień umownychz zasadami współżycia społecznego, co prowadzi do ich nieważności także na podstawieart. 58 § 2 k.c. W tej sytuacji należało rozważyć, jakie znaczenie dla bytu całej umowy kredytu ma nieważność powyższych postanowień. Zgodnie zart. 58 § 3 k.c., jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana. W ocenie Sądu, strony nie zawarłyby opisanej w pozwie umowy bez postanowień przewidujących indeksację kredytu, tj. § 2 ust. 1 zd. 2 umowy oraz § 7 ust. 4 i § 9 ust. 2 Regulaminu. Wskazuje na to już ustalenie wysokości odsetek w oparciu o stopę procentową stosowaną na rynku do waluty szwajcarskiej (w oparciu o stawkę referencyjną LIBOR dla waluty CHF). Na rynku finansowym nie są znane umowy kredytów złotowych oprocentowanych przy wykorzystaniu stóp procentowych charakterystycznych dla waluty CHF. Przy udzielaniu kredytów banki muszą zapewnić sobie finansowanie (zabezpieczenie) udzielanych kredytów poprzez zaciągnięcie zobowiązań w walucie tego kredytu. Jeśli kredyt udzielony klientowi będzie oprocentowany według stopy LIBOR (z założenia niższej niż dla innych walut) a zobowiązanie banku według wyższej stopy WIBOR – właściwej dla kredytów złotowych, to doprowadzi do natychmiastowego wygenerowania straty po stronie banku. Indeksacja, czyli przeliczenie kredytu na CHF ma umożliwić zrównoważenie wierzytelności i zobowiązań banku. Bez tej operacji (nawet dokonywanej jedynie poprzez czynności księgowe) zastosowanie stopy procentowej właściwej dla innej waluty do zobowiązania wyrażonego w złotych polskich byłoby ekonomicznie nieracjonalne. Kolejnym argumentem na potwierdzenie powyższej tezy jest sama konstrukcja umowy. Kredyty indeksowane zostały szczegółowo uregulowane w regulaminie ustalanym przez organy banku, a więc w sposób wskazujący na wyłączenie opisanych tam warunków od możliwości negocjacji. Potencjalny kredytobiorca nie miał możliwości zawarcia umowy kredytowej w złotych z oprocentowaniem innym niż oparte o stawkę WIBOR, inaczej niż poprzez zastosowanie konstrukcji kredytu indeksowanego. Mógł jedynie zawrzeć taką umowę, albo z niej zrezygnować. W sprawie niniejszej zachodzi właśnie taka sytuacja, że bez klauzul indeksacyjnych nie zostałaby zawarta umowa kredytu oprocentowana przy wykorzystaniu stawki opartej na wskaźniku LIBOR właściwej dla depozytów wyrażonych we frankach szwajcarskich. Jak wskazano wyżej, nie tylko pozwany Bank, ale i żaden inny nie oferował umów kredytu złotowego oprocentowanego – jak w sprawie niniejszej – poprzez odwołanie do stopy LIBOR stosowanej do CHF. Bez zakwestionowanych postanowień umowa kredytu nie zostałaby zawarta w ogóle, względnie zostałaby zawarta na innych warunkach (np. jako kredytw złotówkach oprocentowany według stopy WIBOR). To oznacza, że nieważność klauzul indeksacyjnych prowadzi do nieważności umowy kredytu w całości. Dla oceny kwestii ważności umowy nie ma znaczenia wejście w życie wejście wspomnianej wyżej ustawy z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy – Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw, która przyznała kredytobiorcom m.in. uprawnienie do spłaty rat kapitałowo-odsetkowych bezpośrednio w walucie obcej (indeksacyjnej). Nieważność przedmiotowej umowy kredytu występuje bowiem od samego początku, zatem wskazane zdarzenie, które nastąpiły po zawarciu umowy, pozostawało bez znaczenia dla kwestii jej ważności. W szczególności przywołana ustawa nie usunęła pierwotnej przyczyny wadliwości klauzul indeksacyjnych, skutkujących ich nieważnością i prowadzących do nieważności całej umowy kredytu. Umożliwienie kredytobiorcy spłacania należności, od pewnego momentu wykonywania umowy, bezpośrednio w walucie indeksacyjnej CHF nie likwidowało źródła nieważności klauzul indeksacyjnych, jakim było zastrzeżone dla banku prawa do arbitralnego kształtowania kursu waluty CHF przyjętego do przeliczenia świadczeń stron (w tym kapitału kredytu) już przy wypłacie kredytu, a następnie przy wyliczaniu poszczególnych rat kredytu. Ustawa zmieniająca nie zawiera rozwiązań, które usuwałyby skutki istnienia umowyw dotychczasowym wadliwym kształcie. Postanowienia wskazanej ustawy mogłyby odnieść skutek tylko wówczas, gdyby umowa kredytu zawierała ważne klauzule indeksacyjne. W rezultacie uznania umowy kredytu za nieważną, nie było już potrzeby jej kontroli pod kątem zarzucanej przez powodów abuzywności klauzul indeksacyjnych w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c., gdyż za abuzywne można uznać tylko takie postanowienia umowne, które są ważne. Sąd poddał jednak ocenie klauzule indeksacyjne pod kątem spełnienia przesłanekzart. 3851k.c., ze względu na formułowane przez powodów zarzuty co do ich abuzywnego charakteru i wywodzone z tego skutki w postaci nieważności umowy kredytu (jako kolejny argument powodów za nieważnością umowy). Zgodnie zart. 3851§ 1 k.c.postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Uzasadnieniem dla wprowadzenia regulacji zawartych wart. 3851-3853k.c.ustawąz dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpiecznybył zamiar zapewnienia konsumentom bardziej skutecznej ochrony w stosunkach umownych z profesjonalistami, a przede wszystkim zaś potrzeba uwzględnienia w polskim prawie postanowień dyrektywy nr 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 r. o nieuczciwych warunkach w umowach konsumenckich (Dz. Urz. WE z 1993 r., L. 95, s. 29), zwanej dalej również „dyrektywą”. Regulacjeart. 3851-3853k.c.stanowią wyraz implementacji w prawie polskim prawa unijnego w postaci wymienionej dyrektywy, co rodzi określone konsekwencje dla ich wykładni. Przede wszystkim musi ona prowadzić do takich rezultatów, która pozwoli urzeczywistnić cele dyrektywy. Sądy krajowe, stosując prawo wewnętrzne, zobowiązane są tak dalece, jak jest to możliwe, by dokonywać jego wykładni w świetle brzmienia i celu rozpatrywanej dyrektywy, tak by osiągnąć przewidziany w niej rezultat, a zatem zastosować się doart. 288 akapit trzeci Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej(vide wyrok Trybunału Sprawiedliwościz 21.04.2016 r., C-377/14). Ten obowiązek dokonywania wykładni prawa krajowego zgodnej z prawem Unii jest w istocie nierozerwalnie związany z systemem Traktatu, gdyż zezwala sądom krajowym na zapewnienie, w ramach ich właściwości, pełnej skuteczności prawa Unii przy rozpoznawaniu zawisłych przed nimi sporów. W przypadku omawianych przepisów należy mieć też na uwadze, iż sama dyrektywa wart. 8stanowi, że w celu zapewnienia wyższego stopnia ochrony konsumenta państwa członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać bardziej rygorystyczne przepisy prawne zgodne z traktatem w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą. W dyrektywie został więc określony jedynie minimalny poziom ochrony konsumentów. Zart. 3851§ 1 k.c.wynika, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są klauzule umowne, które spełniają łącznie trzy przesłanki pozytywne: zawarte zostaływ umowach z konsumentami, kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzecznyz dobrymi obyczajami oraz rażąco naruszają interesy konsumenta. Kontrola abuzywności postanowień umowy wyłączona jest jedynie w przypadku spełnienia jednej z dwóch przesłanek negatywnych, to jest: gdy postanowienie umowne zostało indywidualnie uzgodnione z konsumentem oraz postanowienie umowne określa główne świadczenia stroni jest sformułowane w sposób jednoznaczny. W rozpoznawanej sprawie powodowie zawarli sporną umowę kredytu jako konsumenci. W myślart. 221k.c.za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującąz przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Środki z kredytu były przeznaczone na nabycie przez powodów lokalu mieszkalnego, który służył zaspokajaniu ich własnych potrzeb mieszkaniowych. Cel kredytu świadczy o tym, że był on związany z zaspokojeniem podstawowych potrzeb konsumpcyjnych powodów, a nie z ich działalnością gospodarczą czy zawodową. W dacie zawarcia umowy powodowie działalności gospodarczej nie prowadzili. Bank zawierał natomiast przedmiotową umowę jako przedsiębiorca w zakresie prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Brak indywidualnego uzgodnienia kwestionowanych przez powodów postanowień umownych dotyczących indeksacji kwoty kredytu był również oczywisty.Artykuł 3851§ 3 k.c.stanowi, że nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Przez „rzeczywisty wpływ” należy rozumieć realną możliwość oddziaływania na treść postanowień umownych. Fakt, że konsument znał treść danego postanowienia i rozumiał je, nie przesądza o tym, że zostało ono indywidualnie uzgodnione. Za uzgodnione indywidualnie trzeba bowiem uznawać tylko takie klauzule umowne, na których treść istotnie mógł onw praktyce oddziaływać. Innymi słowy, należy badać, czy konsument miał realny wpływ na ewentualną zmianę klauzul proponowanych przez przedsiębiorcę i czy z możliwości tej zdawał sobie sprawę. Do tego, by skutecznie wykazać fakt, że klauzula była uzgodnionaz konsumentem, nie wystarcza opatrzenie kontrolowanego postanowienia wzmiankami typu: „wyrażam zgodę”, „przyjmuję własnoręcznym podpisem”(vide orz. Sądu Apelacyjnegow Warszawie z 06.03.2013 r., VI ACa 1241/12, LEX nr 1322083).W konsekwencji postanowieniami indywidualnie uzgodnionymi będą takie, które były w sposób rzeczywisty negocjowane lub włączone do umowy wskutek propozycji zgłoszonej przez samego konsumenta. Z przesłuchania powodów wynika, że umowa kredytu została zawarta według standardowego wzorca banku i jej postanowienia odnoszące się do indeksacji kredytu nie były przedmiotem negocjacji, a pozwany nie dowiódł twierdzeń przeciwnych. Tym bardziej pozwany nie wykazał, aby były to postanowienia uzgodnione indywidualnie, mimo że zgodnie zart. 3851§ 4 k.c.ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał na pozwanym. Okoliczność, że powodowie sami wnioskowali o udzielenie kredytu indeksowanego do waluty obcej CHF w żadnym razie nie świadczy o indywidualnym uzgodnieniu treści kwestionowanych postanowień dotyczących indeksacji. Z materiału dowodowego wynika, że powodowie wyrazili zgodę na udzielenie kredytu indeksowanego do waluty obcej CHF. Wybór rodzaju kredytu musiał być zatem elementem indywidualnych uzgodnień. Takiej pewności nie ma w przypadku pozostałych postanowień umownych dotyczących mechanizmu indeksacji, w tym zwłaszcza sposobu ustalenia kursu waluty indeksacyjnej. Powodowie wyrazili zgodę na indeksację, brak jest jednak jakichkolwiek dowodów, że sposób tej indeksacji został z nią indywidualnie uzgodniony. Zgoda na zawarcie umowy kredytu zawierającej klauzule indeksacyjne nie jest bynajmniej tożsama z faktem indywidualnych negocjacji w przedmiocie treści tych konkretnych klauzul. W ocenie Sądu, brak jest podstaw do przyjęcia, że w analizowanym przypadku klauzule indeksacyjne określają główne świadczenia stron umowy kredytu. Pojęcie głównego świadczenia należy rozumieć wąsko, w nawiązaniu do pojęcia elementów przedmiotowo istotnych umowy(tak SN w orz. z 08.06.2004 r., I CK 635/03, LEX nr 846573).W umowie kredytu – stosownie doart. 69 ust. 1 Prawa bankowego– świadczeniem głównym banku jest udostępnienie kredytobiorcy oznaczonej kwoty pieniężnej, zaś świadczeniem głównym kredytobiorcy jest zwrot otrzymanych środków pieniężnych oraz uiszczenie opłat z tytułu oprocentowania i z tytułu prowizji. Sporne klauzule przeliczeniowe wprowadzają jedynie reżim przeliczenia świadczeń głównych stron w stosunku do waluty obcej. Chociaż problem indeksacji kwoty kredytu i rat kredytu oraz przeliczania tych należności z waluty obcej na walutę polską jest pośrednio powiązany z wypłatą i spłatą kredytu, to jednak brak jest podstaw do przyjęcia, że ustalenia w tym zakresie są postanowieniami dotyczącymi głównych świadczeń stron. Są to postanowienia poboczne, o drugorzędnym znaczeniu. Głównych świadczeń stron dotyczą tylko takie elementy konstrukcyjne umowy, bez uzgodnienia których nie doszłoby do jej zawarcia. Klauzule indeksacyjne w przedmiotowej umowie nie są postanowieniami o charakterze przedmiotowo istotnym (essentialia negotii), zatem mogą być objęte kontrolą zgodności z zasadami obrotu konsumenckiego. Odwołać należy się tu do poglądu wyrażonego w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2016 r., sygn. aktI CSK 1049/14(LEX nr 2008735), w którym stwierdzono, że: „Umowna klauzula waloryzacyjna nie jest objęta wyłączeniem zawartym wart. 3851§ 1 zdanie drugie k.c.Klauzula taka nie określa bowiem bezpośrednio świadczenia głównego, a wprowadza jedynie umowny reżim jego podwyższenia (...)”. W tej sytuacji należy stwierdzić, że postanowienia bankowego wzorca umownego, zawierającego uprawnienie banku do przeliczania sumy wykorzystanego przez kredytobiorcę kredytu do waluty obcej (klauzula tzw. spreadu walutowego), nie dotyczą głównych świadczeń stron w rozumieniuart. 3851§ 1 zdanie drugie k.c.(podobnie SN w orz. z 29.10.2019 r., IV CSK 309/18, LEX nr 2732285). Gdyby jednak przyjąć, że klauzule indeksacyjne określają główne świadczenia stron umowy kredytu (pogląd taki wyrażony został również ostatnio w orzecznictwie sądowym), to i tak nic to nie zmieniałoby to w kwestii oceny tych klauzul i ważności umowy. Klauzule indeksacyjne nie stanowią z pewnością essentialia negotii umowy kredytu, a bez nich umowa kredytu zawiera wszystkie elementy przedmiotowo istotne i może obowiązywać. Za dopuszczalną należałoby też uznać kontrolę tego rodzaju postanowień pod kątem ich niedozwolonego charakteru, ponieważ nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Świadczy o tym fakt, że zawarte jest w nich odwołanie do kursów waluty w Tabeli kursów walut obowiązujących w Banku, lecz zasady ustalania tych kursów nie zostały określone bliżej ani w umowie kredytu, aniw Regulaminie które nie podają żadnych szczegółowych i obiektywnych kryteriów ustalania kursów w Tabeli. W sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszają interesy konsumenta postanowienia umowne godzące w równowagę kontraktową stron, a także te, które zmierzają do wprowadzenia konsumenta w błąd, wykorzystując jego zaufanie i brak specjalistycznej wiedzy. Klauzula dobrych obyczajów nawiązuje do wyobrażeń o uczciwych, rzetelnych działaniach stron, a także do zaufania, lojalności, jak również – w stosunkachz konsumentami – do fachowości. Zatem sprzeczne z dobrymi obyczajami są takie działania, które zmierzają do dezinformacji lub wywołania błędnego mniemania konsumenta (czy szerzej klienta), wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności, ukształtowania stosunku zobowiązaniowego niezgodnie z zasadą równorzędności stron, nierównomiernego rozłożenia praw i obowiązków między partnerami kontraktowymi (tak M. Bednarek, w: System Prawa Prywatnego. Tom 5. Prawo zobowiązań – część ogólna, 2013, s.766). Dobre obyczaje, do których odwołuje sięart. 3851k.c.stanowią przykład klauzuli generalnej, której zadaniem jest wprowadzenie możliwości dokonania oceny treści czynności prawnej w świetle norm pozaprawnych. Chodzi o normy moralne i obyczajowe, powszechnie akceptowane albo znajdujące szczególne uznanie w określonej sferze działań, na przykład w obrocie profesjonalnym, w określonej branży, w stosunkach z konsumentem, itp. Przez dobre obyczaje w znaczeniu określonymart. 3851§ 1 k.c.należy rozumieć pozaprawne reguły postępowania niesprzeczne z etyką, moralnością i aprobowanymi społecznie obyczajami. Należy przy tym mieć na uwadze, że pojęcie sprzeczności z dobrymi obyczajami stanowi przeniesienie na gruntKodeksu cywilnegoużytego wart. 3 ust. 1dyrektywy pojęcia sprzeczności z wymogami dobrej wiary. Powołany przepis przewiduje, że warunki umowy, które nie były indywidualnie negocjowane, mogą być uznane za nieuczciwe, jeśli stojąw sprzeczności z wymogami dobrej wiary, powodują znaczącą nierównowagę wynikającychz umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta. Równocześnie preambuła dyrektywy zawiera w motywie 16 istotne wskazówki interpretacyjne pozwalające ustalić pożądane zachowania zgodne z wymogami dobrej wiary. Przy dokonywaniu oceny działania w dobrej wierze będzie brana pod uwagę zwłaszcza siła pozycji przetargowej stron umowy,a w szczególności, czy konsument był zachęcany do wyrażenia zgody na warunki umowyi czy towary lub usługi były sprzedane lub dostarczone na specjalne zamówienie konsumenta; sprzedawca lub dostawca spełnia wymóg działania w dobrej wierze, jeżeli traktuje on drugą stronę umowy w sposób sprawiedliwy i słuszny, należycie uwzględniając jej prawnie uzasadnione roszczenia. Również przy interpretacji kolejnej z wymaganych dla stwierdzenia abuzywności postanowienia umownego przesłanek – rażącego naruszenia interesów konsumenta – odwołać należy się do treści przepisów dyrektywy. W ich świetle uzasadnione jest twierdzenie, że rażące naruszenie interesów konsumenta ma miejsce, jeżeli postanowienia umowy poważniei znacząco odbiegają od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron, wprowadzając nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na niekorzyść konsumenta. Jednak nie wyczerpuje to zakresu, w którym może dojść do naruszenia interesów konsumenta. Chodzi bowiem nie tylko o interesy ekonomiczne, ale też związane ze zdrowiem konsumenta, jego czasem zbędnie traconym, dezorganizacją toku życia, doznaniem przykrości, zawodu, wprowadzenia w błąd, nierzetelności traktowania ( tak: Cz. Żuławska w: Komentarz do Kodeksu cywilnego red. G. Bieniek, Księga trzecia. Zobowiązania, Warszawa 2003, s. 137i M. Bednarek w: System Prawa Prywatnego Tom 5 Prawo zobowiązań – część ogólna, Warszawa 2013, s. 767). Zwrócić należy przy tym uwagę, że o ile ustawodawca posłużył się wart. 385( 1)k.c.pojęciem rażącego naruszenia interesów konsumenta, co może wskazywać na ograniczenie treści stosowania przepisów do przypadków skrajnej nierównowagi interesów stron, to w treściart. 3 ust.1dyrektywy ta sama przesłanka została określona jako wymóg spowodowania znaczącej nierównowagi wynikających z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta. W tej sytuacji konieczność wykładniart. 385( 1)k.c.w świetle wymogów dyrektywy rodzi konieczność złagodzenia kryteriów stawianych skutkom postanowienia, których zaistnienie pozwalać będzie na stwierdzenie jego niedozwolonego charakteru. Tradycyjne stopniowanie, w którym za rażące uznaje się sytuacje skrajne, nadzwyczajne, ustąpić musi konieczności odnoszenia się jedynie do znamienia znaczącej nierównowagi, jako wypełniającej już kryteria rażącego naruszenia. Podkreślić należy, że stosownie doart. 3852k.c., oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostającew związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny. Ponadto zgodnie z brzmieniemart. 4dyrektywy, nadanym sprostowaniem z 13 października 2016 r. (Dz. Urz. UE. L z 2016 r. Nr 276, poz. 17), nieuczciwy charakter warunków umowy jest określanyz uwzględnieniem rodzaju towarów lub usług, których umowa dotyczy i z odniesieniem,w momencie zawarcia umowy, do wszelkich okoliczności związanych z zawarciem umowy oraz do innych warunków tej umowy lub innej umowy, od której ta jest zależna. W rezultacie przy dokonywaniu oceny niedozwolonego charakteru określonego postanowienia umownego, w tym także oceny indywidualnej, nie ma żadnego znaczenia, w jaki sposób umowa była wykonywana przez strony. W szczególności nie ma znaczenia, czy przedsiębiorca rzeczywiście korzystał z możliwości, jakie wynikają dla niego z określonego brzmienia postanowień umownych. Istotne jest jedynie, że nie było żadnych przeszkód, aby z takich uprawnień, mogących naruszać interesy konsumenta, mógł skorzystać. Postanowienie umowne ma niedozwolony charakter nie dlatego, że jest w niewłaściwy sposób wykorzystywane przez przedsiębiorcę – tym bardziej, że jest to okoliczność, która w toku wykonywania umowy może się zmieniać. To samo postanowienie nie może być abuzywne bądź tracić taki charakter jedynie w wyniku przyjęcia przez jedną ze stron umowy określonego sposobu jej wykonania, korzystania bądź niekorzystania z wynikających z niego uprawnień. Postanowienie jest niedozwolone, jeśli daje kontrahentowi konsumenta możliwość działania w sposób rażąco naruszający interesy konsumenta. Dlatego też nie miało żadnego znaczenia dla stwierdzenia niedozwolonego charakteru określonych postanowień umownych to, w jaki sposób pozwany Bank rzeczywiście ustalał kurs waluty, do której kredyt był indeksowany. Nie ma też znaczenia w jaki sposób Bank finansował udzielanie kredytów indeksowanych, gdyż również to stanowi okoliczność leżącą poza łączącym strony stosunkiem prawnym a równocześnie związaną z wykonywaniem umowy, a nie chwilą jej zawarcia. Oceniając przez pryzmat powyżej opisanych przesłanek kwestionowane przez powodów postanowienia umowne przewidujące indeksację kredytu powtórzyć należy, że sama konstrukcja indeksacji nie jest niedozwolona. Jak już wyżej wskazano, na gruncie orzecznictwa Sądu Najwyższego, konstrukcja indeksacji kredytu nie jest sprzeczna z prawem, jak też nie można wykluczyć jej stosowania w umowach zawieranych z konsumentami. Postanowienia umowne dotyczące indeksacji kredytu muszą być jednak rozpatrywane na gruncie konkretnej umowy i wszystkie łącznie, gdyż razem decydują o kształcie umowy kredytu w zakresie indeksacji. Przy takim podejściu, w ocenie Sądu, w realiach niniejszej sprawy wystąpiłyby przesłanki do uznania postanowień przewidujących indeksację kredytu za postanowienia niedozwolone – przy założeniu, że nie byłyby one nieważne. Taki wniosek wynika z przeprowadzonej oceny kształtu postanowień, które z jednej strony różnicują wysokość kursu przyjętego dla przeliczeń kwoty kredytu z PLN na CHF, a następnie przeliczeń wysokości wymaganej spłaty z CHF na PLN, a z drugiej strony (przede wszystkim) – pozwalają kredytodawcy na swobodne ustalenie wysokości każdegoz tych kursów. Już zróżnicowanie pomiędzy kursem kupna i sprzedaży stosowanym dla określenia wysokości kapitału kredytu, a następnie wysokości rat spłaty uznać należy za sprzecznez dobrymi obyczajami, a równocześnie rażąco naruszające interesy konsumenta. Opisywane przez pozwanego mechanizmy, które mają służyć uzasadnieniu stosowaniu takiej konstrukcji pozostają bez znaczenia w niniejszej sprawie. Ponownie należy wskazać, że oceny zgodności postanowienia umownego z dobrymi obyczajami dokonuje się w oparciu o treść umowyi okoliczności jej zawarcia, nie zaś w oparciu o przyjęty przez przedsiębiorcę sposób wykonywania umowy, w tym finansowania przez niego działalności swojego przedsiębiorstwa, w zakresie pozwalającym na wykonanie umowy. Dlatego też stwierdzić należy, że przyjęcie w umowie rozwiązań różnicujących stosowane kursy walut nie znajduje uzasadnienia. Strony nie umawiały się na prowadzenie przez bank działalności kantorowej – dokonywania wymiany walut, a postanowiły jedynie wprowadzić do umowy mechanizmo charakterze indeksacyjnym, pozwalający na zastosowanie stóp procentowych przewidzianych dla waluty obcej. Dlatego zróżnicowanie przyjętego do przeliczeń kursu waluty obcej nie znajduje żadnego uzasadnienia. Równocześnie nie może budzić wątpliwości, że konstrukcja, w której w chwili wypłaty kredytu wysokość wyrażonego w złotych polskich zobowiązania konsumenta (świadczenia, które ma spełnić na rzecz banku) jest, w wyniku zastosowania dla jej ustalenia kursu sprzedaży, wyższa niż wysokość udzielonego mu kredytu, stanowi naruszenie interesów konsumenta. Z kolei wykorzystanie przez bank swojej przewagi kontraktowej dla wprowadzenia do umowy rozwiązań korzystnych wyłącznie dla kredytodawcy, w nieuzasadniony sposób zwiększających wysokość świadczeń, do których zobowiązany jest kredytobiorca, uznać należy za sprzeczne z dobrymi obyczajami.Z opisanych przyczyn za niedozwolone postanowienie umowne w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c., uznać należałoby powołane wyżej § 7 ust. 4 i § 9 ust. 2 Regulaminu kredytu. Równocześnie te same postanowienia umowne należy uznać za niedozwolonew zakresie, w jakim wskazują, że stosowane mają być kursy walut „określone w Tabeli obowiązującej w Banku”. Jak już wcześniej wskazano, ani umowa kredytu, ani Regulamin kredytu, nie określają żadnych zasad ustalania kursów, zatem przywołane klauzule umowne nie odwołują się do ustalanego w sposób obiektywny kursu CHF, do obiektywnych wskaźników, na które żadna ze stron nie miała wpływu, lecz pozwalają bankowi kształtować ten kurs w sposób dowolny, wedle swego uznania. Przyznanie sobie przez bank prawa do jednostronnego regulowania wysokości rat kredytu indeksowanego kursem CHF poprzez wyznaczanie w tabelach kursowych kursu kupna oraz sprzedaży franka szwajcarskiego oraz wysokości tzw. spreadu walutowego (różnicy między kursem sprzedaży i zakupu waluty obcej), przy pozbawieniu kredytobiorcy jakiegokolwiek wpływu na to, bez wątpieniaw sposób rażący narusza interesy powodów jako konsumentów i jest sprzeczne z dobrymi obyczajami. W rezultacie za niedozwolone postanowienie umowne uznać należy także § 2 ust. 1 zdanie 2 umowy kredytu, o treści: „Kredyt jest indeksowany do waluty obcej CHF”, który rozpatrywany musi być łącznie ze wskazanymi postanowieniami Regulaminu, skoro wraz z nimi kształtuje mechanizm indeksacji kredytu w kształcie powyżej opisanym, a bez przywołanych postanowień Regulaminu zapis § 2 ust. 1 zdanie 2 umowy kredytu nie może mieć samodzielnie żadnego znaczenia regulującego prawa i obowiązki stron umowy. Poza wymienionymi wyżej przyczynami, o abuzywności wskazanych postanowień świadczy brak ich przejrzystości. Jak już wcześniej wskazano, umowa kredytu nie przedstawiała w zrozumiały sposób konkretnego działania mechanizmu wymiany waluty obcej, tak by kredytobiorca mógł samodzielnie oszacować, w oparciu o jednoznacznei zrozumiałe kryteria, wypływające dla niego konsekwencje ekonomiczne z zawartej umowy kredytu. Na gruncie zapisów umowy kredytu i postanowień Regulaminu powodowie nie byli w stanie poznać sposobu, w jaki pozwany bank kształtuje kurs CHF, zwiększając go bądź zmniejszając wedle swego uznania. Umowa nie daje powodom żadnego instrumentu pozwalającego bronić się przed decyzjami banku w zakresie wyznaczanego kursu CHF, czy też weryfikowania ich. W świetle treści wskazanych postanowień umownych bank może wybrać dowolne kryteria ustalania kursów, niekoniecznie związane z aktualnym kursem ukształtowanym przez rynek międzybankowy oraz ma możliwość uzyskania korzyści finansowych stanowiących dla kredytobiorcy dodatkowe koszty kredytu, których oszacowanie nie jest możliwe ze względu na brak oparcia zasad ustalania kursów wymianyo obiektywne i przejrzyste kryteria. Kursy ustalane przez bank z zasady zawierają wynagrodzenie (marżę) za dokonanie transakcji kupna lub sprzedaży, której wysokość jest zależna tylko i wyłącznie od woli banku. Dobre obyczaje nakazują, aby ponoszone przez konsumenta koszty związanez zawarciem umowy, o ile nie wynikają z czynników obiektywnych, były możliwe do przewidzenia. Brak określenia w umowie sposobu ustalania kursów walutowych na potrzeby przeliczenia salda zadłużenia na walutę obcą oraz przeliczenia na złote kwoty wymaganej do spłaty kredytu w rażący sposób narusza interesy konsumenta. Celem klauzul indeksacyjnych (waloryzacyjnych) nie powinno być przysparzanie dochodów jednej ze stron umowy. Tymczasem wprowadzony przez bank do umowy mechanizm indeksacji umożliwiał mu stosowanie kursu CHF ustalanego inaczej przy przeliczaniu wypłaconej kredytobiorcy kwoty kredytu, a inaczej przy obliczaniu wysokości rat kredytowych. Różnica pomiędzy tymi kursami stanowi dodatkowy, nieuzasadniony dochód banku, zaś dla kredytobiorcy dodatkowy koszt. Bank, przeliczając kwotę wypłaconego kredytu według ustalonego przez siebie kursu zakupu CHF oraz pobierającz rachunku kredytobiorcy raty kredytu przeliczone według własnego kursu sprzedaży CHF, uzyskuje w ten sposób od kredytobiorcy dodatkową ukrytą prowizję, której nie odpowiada żadne świadczenie banku. Co więcej, pomiędzy kredytobiorcą a bankiem nie dochodzi do żadnych transakcji wymiany waluty. Kwota kredytu wypłacona została w złotych polskichi spłata następowała również w tej walucie. Natomiast wartość franka szwajcarskiego przyjęta została jedynie jako wskaźnik indeksacji wypłaconej kwoty kredytu i poszczególnych rat podlegających spłacie. Oznacza to, że wszelkie operacje wykonywane były jedynie „na papierze”, natomiast do faktycznego transferu wartości dewizowych w którąkolwiek stronę nie dochodziło. W efekcie różnica pomiędzy kursem zakupu danej waluty a kursem sprzedaży tej waluty przez bank, ustalanych wyłącznie przez pozwanego, stanowi czysty dochód banku, zwiększający dodatkowo koszty kredytu dla kredytobiorcy. W tym mechanizmie należy więc dostrzec również sprzeczność postanowienia z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta, który nie ma nawet możliwości uprzedniej oceny własnej sytuacji,w tym wysokości rat kredytu, i jest zdany wyłącznie na arbitralne decyzje banku(podobnie Sąd Apelacyjny w Warszawie w orz. z 07.05.2013 r., VI ACa 441/13, LEX nr 1356719). W świetle powyższego, powyższe klauzule umowne przewidujące mechanizm indeksacji do franka szwajcarskiego zobowiązań stron umów kredytu należałoby uznać za niedozwolone postanowienia umowne, gdyby brak było podstaw do stwierdzenia ich nieważności. Jednakże skutkiem uznania za abuzywne postanowień umownych dotyczących indeksacji byłaby konieczność ich pominięcia przy ustalaniu treści stosunku prawnego wiążącego konsumenta, a nie nieważność umowy. Stwierdzenie abuzywności konkretnych postanowień umownych rodzi taki skutek, że postanowienia te nie wiążą konsumenta ex tunc i ex lege, zaś zgodnie zart. 385( 1)§ 2 k.c., strony są związane umową w pozostałym zakresie. Postanowienia uznane za niedozwolone podlegają zniesieniu w całości, a nie tylkow zakresie, w jakim ich treść jest niedopuszczalna (tak: W. Popiołek, w: Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I, red. K. Pietrzykowski, Warszawa 2013, teza 15 do art. 385( 1); K. Zagrobelny w: Kodeks cywilny. Komentarz, red. E. Gniewek, Warszawa 2013, teza 11 do 385( 1) ).Postanowienia takie przestają wiązać już w chwili zawarcia umowy. Oznacza to, że nie stanowią elementu treści stosunku prawnego i nie mogą być uwzględniane przy rozpoznawaniu spraw związanych z jego realizacją. W rezultacie konieczne byłoby przyjęcie, że łączący strony stosunek umowny nie przewiduje mechanizmu indeksacji, stanowiąc jedynie umowę kredytu, w których wysokość kredytu została ostatecznie i jednoznacznie określona w złotych polskich. Z uwagi na okoliczność, że ze wskazanych wyżej przyczyn zakwestionowaniu podlegałby cały mechanizm indeksacji w kształcie przyjętym w wiążącej strony umowie, zbędne byłoby poszukiwanie odpowiedzi na możliwość ustalenia i przyjęcia innego („sprawiedliwego”) kursu dla dokonania rozliczeń między stronami, przy zachowaniu mechanizmu indeksacji. Należy przy tym wskazać, że stosowanie obowiązującego aktualnieart. 358 § 2 k.c.jest niemożliwe, skoro nie obowiązywał on w dacie zawarcia umowy kredytu (wszedł w życie dopiero 24 stycznia 2009 r.), a brak jest przepisów przejściowych, które umożliwiałyby jego zastosowanie. Ponadto przepis ten odnosi się do możliwości ustalenia kursu waluty obcej w przypadku spełnienia świadczenia w walucie polskiej, natomiast nie reguluje sytuacji, w której dochodzi do przeliczenia wysokości zobowiązania z waluty polskiej na obcą. Brak jest zatem mogących znaleźć zastosowanie przepisów dyspozytywnych stanowiących podstawę wyznaczenia takiego kursu. Wobec tego należy dokonać oceny możliwości dalszego funkcjonowania umowy po wyeliminowaniu z niej postanowień dotyczących indeksacji. W ocenie Sądu niezasadna jest pojawiająca się koncepcja zakładająca, że umowa kredytu staje się nieważna na skutek braku w jej treści istotnych postanowień takiej umowy. Jak wcześniej wskazano, klauzule indeksacyjne nie stanowią elementów przedmiotowo istotnych umowy kredytu. Ich wyłączenie z umowy nie prowadzi zatem do nieważności łączącego strony stosunku prawnego. Zauważyć należy, że skutki uznania postanowień umowy za klauzule abuzywne różnią się od skutków nieważności niektórych postanowień umownych (części czynności prawnej), która prowadzić może do nieważności całej czynności prawnej, jeżeli z okoliczności wynika, że bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana (art. 58 § 1 i § 3 k.c.).Kodeks cywilnyprzyjmuje natomiast odmienne rozwiązanie w przypadku niedozwolonych postanowień umownych stanowiąc, że jeżeli postanowienie takie nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (art. 3851§ 2 k.c.). Na gruncie tego przepisu nie ma więc znaczenia, czy bez abuzywnych klauzul umowa zostałaby zawarta przez strony. Wykluczona jest zarówno tzw. redukcja utrzymująca skuteczność postanowienia abuzywnego, jak i możliwość uzupełniania luk w umowie powstałych po wyeliminowaniu takiego postanowienia. Przywołać tu należy orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej na tle regulacji dyrektywy nr 93/13. W wyroku z dnia 14 czerwca 2012 r. w sprawie sygn. C-618/10 Trybunał wskazał, że „z brzmieniaust. 1rzeczonegoart. 6[dyrektywy Rady 93/13/EWG] wynika, że sądy krajowe są zobowiązane wyłącznie do zaniechania stosowania nieuczciwego warunku umownego, aby nie wywierał on obligatoryjnych skutków wobec konsumenta, przy czym nie są one uprawnione do zmiany jego treści. Umowa ta powinna bowiem w zasadzie nadal obowiązywać, bez jakiejkolwiek zmiany innej niż wynikająca z uchylenia nieuczciwych warunków, o ile takie dalsze obowiązywanie umowy jest prawnie możliwe zgodniez zasadami prawa wewnętrznego (…). Gdyby sąd krajowy mógł zmieniać treść nieuczciwych warunków zawartych w takich umowach, takie uprawnienie mogłoby zagrażać realizacji długoterminowego celu ustanowionego wart. 7dyrektywy 93/13. Uprawnienie to przyczyniłoby się bowiem do wyeliminowania zniechęcającego skutku wywieranego na przedsiębiorców poprzez zwykły brak stosowania takich nieuczciwych warunków wobec konsumentów, ponieważ nadal byliby oni zachęcani do stosowania rzeczonych warunków wiedząc, że nawet gdyby miały one być unieważnione, to jednak umowa mogłaby zostać uzupełniona w niezbędnym zakresie przez sąd krajowy, tak aby zagwarantować w ten sposób interes rzeczonych przedsiębiorców”. W kolejnym orzeczeniu z dnia 30 kwietnia 2014 r.w sprawie C-26/13 Trybunał stwierdził natomiast, że „art. 6 ust. 1dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji takiej jak rozpatrywana w postępowaniu głównym, w której umowa zawarta między przedsiębiorcą a konsumentem nie może dalej obowiązywać po wyłączeniu z niej nieuczciwego warunku, przepis ten nie sprzeciwia się uregulowaniu krajowemu, które pozwala sądowi krajowemu zaradzić skutkom nieważności tego warunku poprzez zastąpienie go przepisem prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym”. Zastosowanie przepisów dyspozytywnych prawa krajowego, w miejsce postanowień abuzywnych ograniczone zostało zatem do sytuacji, w której bez takiego uzupełnienia umowa nie mogłaby dalej obowiązywać, co – jak podkreślił Trybunał – byłoby niekorzystne dla konsumenta – „skutkiem czego osiągnięcie skutku odstraszającego wynikającegoz unieważnienia umowy byłoby zagrożone”. Jak wyżej wskazano, w przypadku, którego dotyczy niniejsza sprawa, brak jest jednak odpowiednich przepisów dyspozytywnych określających zasady indeksacji walutowejw umowach kredytu bankowego. Jednocześnie umowa może obowiązywać bez mechanizmu indeksacji, gdyż po wyeliminowaniu z niej abuzywnych postanowień dotyczących indeksacji zawiera nadal wszystkie przedmiotowo istotne elementy umowy kredytu. Nie występuje tu żadna, wymagająca uzupełnienia, luka w zakresie przeliczania świadczenia wyrażonegow walucie obcej na walutę polską, ponieważ przedmiotowy kredyt jest kredytem złotowym – kwota kredytu wyrażona została w walucie polskiej. Umowa kredytu bez mechanizmu indeksacji (waloryzacji) nie jest kontraktem z luką, lecz jest jedynie umową bez indeksacji (waloryzacji) świadczeń stron. Bez klauzul indeksacyjnych możliwe jest ustalenie wysokości zobowiązań banku i kredytobiorców – w świetle treści pozostałym postanowień umownych. Skoro luka w sensie prawnym w ogóle nie występuje to nie ma potrzeby jej uzupełniania. Nie zachodzi potrzeba poszukiwania innych skutków przedmiotowej czynności prawnej niż te, które wynikają z treści czynności, w brzmieniu po wyeliminowaniu z niej wskazanych bezskutecznych klauzul indeksacyjnych. W ocenie Sądu, przyjęcie koncepcji, że postanowienia uznane za abuzywne nie są zastępowane żadnymi innymi normami byłoby prawidłowym rozwiązaniem problemu, znajdującym oparcie w przepisach prawa (art. 3851§ 2 k.c.,art. 6 ust. 1dyrektywy nr 93/13)i potwierdzenie w poglądach judykatury. W takiej sytuacji umowa pozostaje umową kredytu bez mechanizmu indeksacji, co powoduje, że faktycznie mamy do czynieniaz kredytem złotowym, ze zmiennym oprocentowaniem, na które składa się suma stopy referencyjnej LIBOR 3M (CHF) oraz stałej marży banku wskazanej w umowie. Wyeliminowanie z umowy mechanizmu indeksacji nie powoduje zmiany charakteru zobowiązania, a jedynie prowadzi do zaprzestania indeksacji. Jest okoliczności bezsporną,że w praktyce obrotu banki zawierały umowy kredytów złotowych oprocentowanychw oparciu o stawkę WIBOR, a umowy kredytów walutowych lub kredytów złotowych indeksowanych do walut obcych oprocentowanych w oparciu o stawkę LIBOR. Jak jednak wskazano w orzecznictwie, okoliczność, że wobec zamieszczenia w umowie klauzuli abuzywnej powstaną skutki odmienne od zamierzonych przez strony nie zwalnia sąduz obowiązku zastosowania bezwzględnie wiążącego przepisuart. 3851§ 1 k.c.i stwierdzenia tejże abuzywności. Jeżeli nawet ekonomicznym skutkiem wyroku będzie uzyskanie przez powodów, kredytu na warunkach korzystniejszych, co do niektórych parametrów, od występujących na rynku (aktualnie niższe jest oprocentowanie oparte na stawce LIBOR niż na stawce WIBOR), to skutek ten będzie spowodowany li tylko zamieszczeniem w umowie przez bank klauzul sprzecznych z prawem. Niedopuszczalne jest ignorowanie tej sprzeczności ze względu na interes ekonomiczny banku(zob. uzasadnienie uchwały składu 7 sędziów SNz 06.03.1992 r., III CZP 141/91, OSNC 1992/6/90). Dla oceny powyższej kwestii nie ma znaczenia wejście w życie ustawy z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy – Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw, która przyznała kredytobiorcom m.in. uprawnienie do spłaty rat kapitałowo-odsetkowych bezpośredniow walucie obcej (indeksacyjnej). Ustawa zmieniająca nie zawiera rozwiązań, które usuwałyby skutki istnienia umowy w dotychczasowym kształcie. Należy do nich istnienie nieuzasadnionego zróżnicowania sposobów przeliczania kwot ze złotych na franki szwajcarskie (kapitału kredytu) i z franków na złote (wysokości rat), jak również istnienie po stronie banku swobody w zakresie ustalania wysokości każdego z tych kursów. W braku wyraźnie wyraźnej zgody konsumenta na związanie go postanowieniami mającymi charakter niedozwolonych, tylko wprowadzenie rozwiązań, które w pełni usuwałyby skutki zastosowania takich postanowień, można by uznać za zamykające kwestię abuzywności klauzul umownych. Przy takim ujęciu sprawy należałoby przyjąć, że skoro indeksacja nie wiąże, to bank wykorzystując ten mechanizm pobrał od powodów część rat kredytowych bez podstawy prawnej. Wyliczona przez biegłego nadpłata w związku ze stosowaniem przez bank klauzul indeksacyjnych przy obliczaniu rat kredytowych w stosunku do rat należnych po wyłączeniu z umowy tych klauzul wynosiłaby w okresie objętym pozwem (od zawarcia umowy kredytu do 24 marca 2018 r.) 88.727,55 zł. Jednak wobec stwierdzonej nieważności umowy kredytu w całości powyższe rozważania mogą mieć walor wyłącznie teoretyczny, a rozumiana jak wyżej nadpłataw wyniku stosowania klauzul indeksacyjnych nie mogła powstać. Nieważność owych klauzul wyprzedza bowiem ich ewentualną abuzywność. Dlatego nie mogły być zasadne objęte pozwem roszczenia o zapłatę i o ustalenie bezskuteczności klauzul indeksacyjnych wywodzone z abuzywności tych klauzul (sformułowane przez powoda jako ewentualne, po roszczeniach wywodzonych z tytułu nieważności umowy). Oceniając na gruncie stwierdzonej przez Sąd nieważności umowy konkretne żądania objęte pozwem wskazać należy po pierwsze, że żądanie powodów o zwrot wszystkich zapłaconych na rzecz banku (do 24 marca 2018 r.) należności, tj. kwoty 234.012,59 złpodlega ocenie na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu (art. 405 i nast. k.c.) W myślart. 405 k.c., kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Zobowiązanie z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia powstaje przy zaistnieniu trzech przesłanek. Po pierwsze, korzyść musi być uzyskana bez podstawy prawnej, co ma miejsce, gdy u jej podstaw nie leży ani czynność prawna, ani przepis ustawy, ani orzeczenie sądu lub decyzja administracyjna. Po drugie, korzyść musi mieć wartość majątkową, możliwą do określenia w pieniądzu. Po trzecie, korzyść musi być uzyskana kosztem innej osoby, co oznacza istnienie powiązania pomiędzy wzbogaceniem po jednej stronie, a zubożeniem po drugiej stronie. Szczególnym rodzajem bezpodstawnego wzbogacenia jest tzw. świadczenie nienależne, o którym mowa wart. 410 k.c.Świadczenie jest nienależne w sytuacjach określonych wart. 410 § 2 k.c., w tym również w przypadku, gdy czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. Sytuacje kwalifikowane jako świadczenie nienależne zakładają uzyskanie korzyści majątkowej w następstwie świadczenia, czyli zachowania zmierzającego do wykonania zobowiązania. W sprawie niniejszej mamy do czynienia z nieważnością umowy kredytu, przy czym świadczenia stron miały charakter jednorodzajowy (pieniężny). Po zawarciu bank wypłacił powodom wskazaną w umowie kwotę kredytu. Następnie przez okres ponad 10 lat powodowie spełniali świadczenia odpowiadające określonym w umowie ratom kapitałowo-odsetkowym, przy czym łączna wartość wpłat w okresie objętym pozwem nie osiągnęła jeszcze kwoty wypłaconej przez bank. Tego rodzaju sytuacja nakazuje rozważenie, czy powodowie są zubożeni, a pozwany bank bezpodstawnie wzbogacony kosztem powodów.W tym celu należy zastanowić się, czy roszczenia stron o zwrot świadczeń z tytułu nieważnej umowy należy rozpatrywać zupełnie od siebie niezależnie, czy też świadczenie wzajemne należy brać pod uwagę jako element stanu majątkowego strony wpływający na wysokość wzbogacenia. W doktrynie problem ten jest dostrzegany jako spór pomiędzy zwolennikami tzw. teorii dwóch kondykcji (nakazującej niezależne rozliczenia roszczeń) i tzw. teorii salda (uznającej, że w razie świadczeń wzajemnych istnieje tylko roszczenie wobec tego podmiotu, który uzyskał korzyść o większej wartości). Odnosząc się tego problemu zważyć potrzeba, że instytucja bezpodstawnego wzbogacenia służy wyrównaniu przesunięć majątkowych, które nie znajdują oparciaw procedurach uznanych przez państwo za legitymizujące, ich funkcją jest oddanie każdemu, co mu się należy według ocen pozytywnego porządku prawnego (por. P. KsiężakBezpodstawne wzbogacenie. Art. 405-411 KC. Komentarz, Warszawa 2007 s. 6, W Serdanienależne świadczenie,Warszawa 1988, s. 14, R. TrzaskowskiKomentarz do art. 405 KC, teza 1 do art. 405, Lex). Nie chodzi zatem o realizację poszczególnych roszczeń, jakie powstają w określonym stanie faktycznym, ale o zapewnienie równowagi majątkowej sprzed zdarzenia dającego się określić jako bezpodstawne wzbogacenie. Taki wniosek płynie jużzart. 405 k.c., który w pierwszej kolejności przewiduje zwrot korzyści, zaś dopiero w razie niemożliwości takiego przesunięcia nakazuje zapłatę sumy pieniężnej. Kolejny argument – bardziej szczegółowy – płynie zart. 408 § 3 k.c.Jeżeli żądający wydania korzyści jest zobowiązany do zwrotu nakładów, sąd może zamiast wydania korzyści w naturze nakazać zwrot jej wartości w pieniądzu z odliczeniem wartości nakładów, które żądający byłby obowiązany zwrócić. Przepis ten reguluje sytuację, w której obie strony są zobowiązane wobec siebie i pozwala na rozstrzygnięcie sprowadzające się do mniejszego przesunięcia majątkowego zapewniającego równowagę sprzed bezpodstawnego wzbogacenia. Rozważany przepis nie może zostać zastosowany wprost w sprawie niniejszej, wskazuje jednak wystarczająco intencje ustawodawcy. W przypadku nieważnej umowy kredytu stroną pierwotnie wzbogaconą jest kredytobiorca, który otrzymał od banku kwotę kredytu. Bank zaś staje się wzbogacony z chwilą, gdy suma spłaconych przez kredytobiorcę rat kredytu przewyższa wysokość przekazanego mu przez bank kapitału – i jedynie w zakresie nadpłaty. Brak jest podstaw prawnych, a także względów aksjologicznych, które uzasadniałyby stosowanie do rozliczeń z nieważnej umowy kredytu tzw. teorii dwóch kondykcji (tak też Sąd Apelacyjny w Warszawie w orz. z 30.12.2019 r., I ACa 697/18, Legalis nr 2279162). Porównując kwotę wypłaconego kredytu (469.977 zł) oraz wartość świadczeń spełnionych przez powodów w okresie objętym pozwem, tj. do 24 sierpnia 2018 r. (234.012,59 zł) nie może być wątpliwości, że obecnie pozwany bank nie pozostaje bezpodstawnie wzbogacony kosztem powodów. Dlatego żądanie zwrotu zapłaconej sumy tytułem bezpodstawnego wzbogacenia było niezasadne. Jeśli zaś chodzi o żądanie ustalenia nieważności przedmiotowej umowy kredytu wskazać trzeba, że domagając się ustalenia prawa lub stosunku prawnego na podstawieart. 189 k.p.c.powód wykazać musi istnienie interesu prawnego. Interes prawny stanowi kryterium merytoryczne, a jego brak skutkuje oddaleniem powództwa. Dopiero dowiedzenie przez powoda interesu prawnego otwiera sądowi drogę do badania prawdziwości twierdzeńo tym, że dany stosunek prawny lub prawo rzeczywiście istnieje bądź nie istnieje. Taki interes prawny występuje wówczas, gdy ma miejsce niepewność prawa lub stosunku prawnego zarówno z przyczyn faktycznych, jak i prawnych, którą jest w stanie usunąć sądowy wyrok ustalający. Chodzi tu o sytuację, gdy sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości. W orzecznictwie przyjęto, że nie zachodzi z reguły interes prawny w rozumieniuart. 189 k.p.c., gdy zainteresowany może osiągnąć w pełni ochronę swych praw na innej drodze, zwłaszcza w drodze powództwa o zasądzenie świadczeń pieniężnych lub niepieniężnych ( tak SN w orz. z dnia 22.11.2002 r., IV CKN 1519/00, LEX nr 78333 i z dnia 04.01.2008 r., III CSK 204/07, M. Spół. 2008/3/51). Ustalenie istnienia bądź nieistnienia stosunku prawnego lub prawa następuje wtedy przesłankowo w sprawieo świadczenie. Powództwo o ustalenie prawa lub stosunku prawnego może być uwzględnione wtedy, gdy spełnione są dwie przesłanki merytoryczne: interes prawny oraz wykazanie prawdziwości twierdzeń powoda, że dane prawo lub stosunek prawny rzeczywiście istnieje. Pierwsza z tych przesłanek warunkuje określony skutek tego powództwa, decydująco dopuszczalności badania i ustalania prawdziwości twierdzeń powoda. Wykazanie zaś istnienia drugiej z tych przesłanek decyduje o kwestii zasadności powództwa ( vide orz. SNz 27.06.2001 r., II CKN 898/00, Legalis nr 277455). Powodom w niniejszej sprawie przysługuje interes prawny – w opisanym wyżej znaczeniu – w żądaniu ustalenia nieważności umowy kredytu. Jako że pomiędzy stronami istnieje spór co do ważności umowy, a powodom nie przysługuje aktualnie roszczenieo zapłatę świadczeń uiszczonych w związku z wykonywaniem umowy, to jedynie sądowy wyrok ustalający może uregulować sytuację prawną stron, kończąc spór w przedmiocie związania stron umową. Bez sądowego wyroku ustalającego nieważność umowy kredytu nie może tez nastąpić wykreślenie z księgi wieczystej hipoteki zabezpieczającej spłatę kredytu, na co wskazali również powodowie. Mając to wszystko na uwadze, Sąd na podstawie powołanych przepisów w pkt. I sentencji wyroku ustalił, że zawarta przez strony umowa kredytu jest nieważna, zaś w pkt. II sentencji wyroku oddalił powództwo w pozostałej części. Orzekając o kosztach postępowania w pkt. III sentencji wyroku Sąd stosunkowo rozdzielił je pomiędzy stronami na podstawieart. 100 zd. 1 k.p.c., odpowiednio do wyniku sprawy. Łączna wartość roszczeń głównych (o zapłatę i ustalenie) dochodzonych pozwem wynosiła 703.989,59 zł (234.012,59 zł + 469.977 zł), a wartość uwzględnionego roszczeniao ustalenie wyniosła 469.977 zł. Powodowie wygrali zatem sprawę w 66,76% (469.977 zł / 703.989,59 zł x 100), przegrali zaś w 33,24%, a w tym stosunku wygrał sprawę pozwany. Zatem strony powinny ponieść koszty w następujących udziałach: powodowiew 33,24%, pozwany w 66,76%. Koszty powodów niezbędne do celowego dochodzenia praww niniejszej sprawie wyniosły łącznie 13.294,16 zł, na co składają się uiszczona opłata sądowa od pozwu w wysokości 1.000 zł, koszty opinii biegłego w wysokości 1.460,16 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego w wysokości 17 zł i wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 10.800 zł, ustalone stosownie do § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r., poz. 265). Koszty pozwanego niezbędne do celowej obrony wyniosły 10.817 zł, na co składają się opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego w wysokości 17 zł i wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 10.800 zł, ustalone analogicznie jak w przypadku powodów. Suma kosztów obydwu stron w niniejszej sprawie wyniosła zatem 24.111,16 zł. Powodowie, stosownie do wyniku sprawy, powinni ponieść koszty procesu w wysokości 8.014,55 zł (24.111,16 zł x 33,24%), a ponieśli koszty w wysokości 13.294,16 zł. Wobec tego pozwany zobowiązany jest zwrócić powodom część poniesionych przez nich kosztów procesuw kwocie 5.279,61 zł (13.294,16 zł minus 8.014,55 zł).

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2020-08-06' department_name: XXV Wydział Cywilny judges: - Sędzia Sądu Okręgowego Paweł Duda legal_bases: - art. 58 § 1 i § 3 k.c. - art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe - art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c. - art. 288 akapit trzeci Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej recorder: sekretarz sądowy Natalia Rybińska signature: XXV C 2817/18 ```

151005050004027_VIII_GC_001585_2016_Uz_2016-11-25_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VIII GC 1585/16 upr WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 listopada 2016 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczyw składzie następującym: Przewodniczący: SSR Marcin Królikowski Protokolant: st. sekr. sąd. Marzena Lewandowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 listopada 2016 r. wB. sprawy z powództwaA. W. przeciwko(...) o zapłatę I zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 600,00 zł (sześćset złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 6 listopada 2015 r. do dnia zapłaty; II zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 407,00 zł (czterysta siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu. SSR Marcin Królikowski UZASADNIENIE PowódA. W.wniósł pozew przeciwko pozwanemu(...)o zapłatę 600,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6 listopada 2015 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu powód wyjaśnił, że prowadzi działalność gospodarczą pod firmą(...). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej powód zawarł z pozwanym umowę przewozu, w ramach której miał przewieźć przesyłkę zB.doP.w dniu 21 września 2015 r. Powód podstawił swój pojazd w celu załadunku w siedzibie spółki(...)wB., jednakże w trakcie załadunku kierowca zauważył, że adres rozładunku nie jest zgodny ze zleceniem. Faktycznym miejscem rozładunku była miejscowośćO.. Powód twierdził, że nie mógł wykonać tego zlecenia, a wyłączna wina za zaistniałą sytuację leży po stronie pozwanej. Powód miał bowiem zakontraktowany dalszy transport na trasieP.-G.. Dlatego powód był zmuszony do wykonania przejazdu bez załadunku na trasieB.-P.. Z uwagi na poniesienie kosztów związanych z przejazdem oraz brakiem możliwości wykonania powierzonego mu przewozu, powód obciążył pozwanego notą obciążeniową nr(...)na kwotę 600,00 złotych. Pozwany częściowo uznał swoją odpowiedzialność do kwoty 300,00 złotych, ale nie wypłacił również tej należności. Powód tłumaczył, że w tym przypadku nie jest możliwe wystawienie faktury VAT. W dniu 23 maja 2016 r. w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt(...)Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym wB.wydał nakaz zapłaty zgodnie z żądaniem pozwu. W sprzeciwie od tego nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa całości oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. Uzasadniając swój sprzeciw pozwany wskazał, że zlecił powodowi przewóz przesyłki na trasie zB.doP.na podstawie zlecenia otrzymanego od załadowcy, spółki działającej pod firmą(...)wB.. Do przewozu nie doszło na skutek omyłki pracowników załadowcy, którzy w rzeczywistości przygotowali ładunek do przewozu do miejscowościO.. Powód nie podjął tego ładunku i wycofał pojazd z miejsca załadunku, a tego samego dnia miał podjąć ładunek wP.. W ocenie pozwanego, powód dochodzi zapłaty frachtu w pełnej wysokości. Pozwany kwestionował jednak możliwość przypisania mu winy, ponieważ wyłącznie winny jest pracownik działu logistyki(...)wB.. Pozwany twierdził również, że jako nadawca mógł wydawać przewoźnikowi instrukcje do momentu rozładunku, w tym co do miejsca docelowego przesyłki. Powód miał odmówić wykonania zmienionej umowy przewozu i w rezultacie zlecenie zostało anulowane. W ocenie pozwanego, powód mógł wykonać przewóz doO.i następnie podjąć ładunek o godzinie 22:01 wP.. Ponadto, pozwany przeczył, aby obowiązek pokrycia kosztów przejazdu powoda doP.mieścił się w granicach normalnego związku przyczynowego. Normalnym następstwem miał być jedynie utracony przez powoda zysk z tego zlecenia. Pozwany nie ma też wpływu na to, jaki transport powód zaplanuje w dalszej kolejności i nie może ponosić odpowiedzialności za koszty podstawienia się powoda pod kolejny ładunek. Pozwany uzyskał od spółki(...)wB.kwotę 369,00 złotych jako wynagrodzenie za gotowość do wykonania przewozu. Kwotę tę pozwany zaproponował powodowi, który jej nie przyjął i odmówił wystawienia faktury VAT. W piśmie procesowym z dnia 17 sierpnia 2016 r. pełnomocnik powoda zauważył, że powód był zmuszony dojechać do pierwotnie określonego przez pozwanego miejsca załadunku. Gdyby pozwany poinformował powoda o zmianie zlecenia w odpowiednim czasie, to nie zawarłby on kolejnych umów przewozu. Zdaniem powoda, pozwany nie udowodnił tego, że winnym zaistniałej sytuacji jest pracownik(...)wB.. Spółka ta dokonała na rzecz pozwanego zapłaty kwoty 369,00 złotych, którą następnie pozwany zaproponował powodowi. Jednocześnie powód powołał się na treśćart. 54 i 55 ustawy – Prawo przewozowe, zaprzeczając przy tym, aby doszło do modyfikacji treści zlecenia. Powód dodał, że obciążył pozwaną wartością ustalonego przez strony frachtu w wysokości netto, stanowiącego równowartość utraconego zysku, tytułem odszkodowania za poniesioną przez niego szkodę. Sąd ustalił, co następuje: W dniu 18 września 2015 r. pozwana spółka wystawiła powodowi zlecenie transportowe. Termin załadunku określono na dzień 21 września 2015 r., godz. 8:00 rano, a jako miejsce załadunku wskazano(...)wB.. Rozładunek miał nastąpić tego samego dnia wP.(w treści zlecenia wskazano kod pocztowy). Fracht określono na kwotę 600,00 złotych, płatny w terminie 45 dni od daty dostarczenia wymaganych dokumentów. Dowód: Zlecenie transportowe – k. 14. Tego samego dnia powód przyjął zlecenie przewozowe od(...)na przewóz towaru z miejscowościS.(załadunek w dniu 21 września 2015 r. o godz. 22:01) doB.. Dowód: Zlecenie przewozowe – k. 22. Strony kilkukrotnie współpracowały ze sobą, w tym w zakresie przewozu towaru na trasie zB.doP.. Oferta pozwanej była wystawiona na giełdzie transportowej. Zlecenie przyjęte przez powoda w dniu 18 września 2015 r. dotyczyło przewozu regałów oraz szaf na paletach do miejscowościS.podP.. W dniu 21 września 2015 r.M. W.dowiedział się od kierowcy o opóźnieniach w załadunku oraz nieprawidłowym miejscu rozładunku i przeprowadził zM. H.rozmowę z użyciem elektronicznego komunikatora. WówczasM. H.poinformowała go, że nastąpiła pomyłka i faktycznym miejscem rozładunku jestO.. W trakcie tej rozmowy przyznała, że wie o zaplanowanym przez powoda odbiorze towaru wP..M. W.polecił rozładowanie pojazdu, aM. H.poinformowała go, że klient „zapłaci za podstawienie auta”.M. H.skontaktowała się z klientem pozwanej spółki, który przyznał się do pomyłki. Klient pozwanego, to znaczy(...)z siedzibą wB., zgodził się również na pokrycie połowy frachtu. Pojazd należący do powoda rozładowano, a kierowca udał się w kierunkuP.bez ładunku. Na dokumentach magazynowych uczyniono wzmiankę, że adres dostawy nie jest zgodny ze zleceniem, towar nie został wydany, a auto rozładowano o godz. 11:00. Dowód: Archiwum rozmowy z dnia 21 września 2015 r. – k. 12-13; Dokumenty magazynowe – k. 15-17; Zeznania świadkaM. H.– k. 60v-62; Zeznania świadkaM. W.– k. 65-66. W dniu 28 września 2015 r. powód wystawił pozwanej spółce notę obciążeniową nr(...)tytułem „Niezgodny adres załadunku” na kwotę 600,00 złotych, płatną w terminie 45 dni. Dowód: Nota obciążeniowa nr(...)– k. 20-21. W piśmie datowanym na dzień 1 października 2015 r., pracownica pozwanej spółki poinformowała powoda, że klient zaakceptował obciążenie w wysokości 300,00 złotych netto i poprosiła powoda o wystawienie noty obciążeniowej na podaną kwotę. W dniu 15 października 2015 r. pozwana spółka wystawiła(...)z siedzibą wB.fakturę VAT na kwotę 369,00 złotych bruttoza „gotowość do załadunku towaru”. W kolejnym piśmie z dnia 5 listopada 2015 r. pozwany poprosił powoda o wystawienie faktury, a nie noty obciążeniowej, na kwotę 300,00 złotych. Kwotę tę uzgodniono z klientem jako zapłatę „za podstawienie samochodu”. W piśmie z dnia 1 kwietnia 2016 r. pełnomocnik powoda poinformował pozwanego, że powstała szkoda nie jest objęta podatkiem od towaru i usług, wobec czego nie jest możliwe wystawienie faktury VAT. Ponadto, wezwał pozwanego do zapłaty na rzecz powoda kwoty 600,00 złotych tytułem noty obciążeniowej nr(...)w terminie do dnia 8 kwietnia 2016 roku. Dowód: Pismo pozwanego z dnia 1 października 2015 r. – k. 18; Pismo pozwanego z dnia 5 listopada 2015 r. – k. 19;Wezwanie z dnia 1 kwietnia 2016 r. – k. 23-25. Opisany stan faktyczny sprawy Sąd ustalił w oparciu o przedłożone dokumenty i wydruki, których wiarygodność i moc dowodowa nie były kwestionowane, a także na podstawie zeznań świadkaM. W.oraz części zeznań świadkaM. H.. W ocenie Sądu zeznania tych świadków były szczere, rzeczowe, korespondowały z sobą w wzajemnie oraz z pozostałym materiałem dowodowym za wyjątkiem tej części zeznań świadkaM. H., której Sąd nie dał wiary. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadkaM. H.w części w której, twierdziła, że o planowanym przez powoda dalszym załadunku towaru dowiedziała się dopiero w terminie późniejszym. Z zapisu rozmowy, którą przeprowadziła ona zM. W., wynikało jednak, że już w dniu 21 września 2015 r. świadek zdawała sobie sprawę z omawianej okoliczności. Ponadto, Sąd postanowił oddalić wniosek o przesłuchanie żony powoda, a zarazem matki świadkaM. W.. Po pierwsze dlatego, że był to dowód spóźniony, skoro jeszcze przed rozprawą Sąd zobowiązał stronę powodową do zgłoszenia wszelkich dowodów i twierdzeń. Po drugie, pełnomocnik powoda nie wskazał Sądowi pełnych danych osobowych świadka, określając go jako „paniąW.”. Pomijając już kwestię należytej staranności fachowego pełnomocnika, uniemożliwiało to prawidłowe przeprowadzenie dowodu. Sąd oddalił również wniosek o przesłuchanie stron, ponieważ zgodnie zart. 299 k.p.c., dowód ten jest dopuszczalny dopiero wówczas, gdy po wyczerpaniu środków dowodowych lub w ich braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. W ocenie Sądu, uprzednio zgromadzony materiał dowodowy wystarczył dla wyjaśnienia istotnych faktów sprawy, toteż wniosek ten należało oddalić. Są d zważył, co następuje: Jeśli chodzi o podstawę prawną łączącego strony stosunku, to była to umowa przewozu rzeczy. Zastosowanie znajdą zatem przepisyustawy z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe(tekst jednolity: Dz. U. z 2015 r., poz. 915), a dopiero jeśli dany rodzaj przewozu nie byłby uregulowany odrębnymi przepisami, należałoby się odwołać do regulacji zawartej wkodeksie cywilnym(art. 775 k.c.). Zgłoszone przez powoda żądanie ma jednak swoje źródło w treściart. 471 k.c.Przepis ten określa zasady odpowiedzialnościex contractu, ponieważ dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W tym kontekście wypada pamiętać, że umowa przewozu ma charakter dwustronnie zobowiązujący, wzajemny i odpłatny (Z. Gawlik,Komentarz do art. 774 Kodeksu cywilnego[w:]Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część szczególna, pod red. A. Kidyby, LEX nr 462872). Nie jest przy tym tak, że jedynym obowiązkiem nadawcy (lub odbiorcy) pozostaje zapłata przewoźnikowi wynagrodzenia. To nadawca, w liście przewozowym lub w inny, przyjęty sposób, powinien dostarczyć przewoźnikowi informacji np. o miejscu przeznaczenia przesyłki (argumentum exart. 38 ustawy – Prawo przewozowe). Podobnie, przepisart. 55a ust. 1 pkt 4 ustawy – Prawo przewozowezabrania nadawcy umieszczania w liście przewozowym i innych dokumentach danych i informacji niezgodnych ze stanem faktycznym. W ocenie Sądu, drobne nieścisłości dotyczące wskazania miejsca przeznaczenia przesyłki nie uzasadniałaby odpowiedzialności pozwanej spółki. Jednakże w omawianym przypadku mamy do czynienia z sytuacją, gdy w dniu załadunku kierowca pojazdu oraz powód dowiedzieli się, że towar nie ma być dostarczony w okoliceP., lecz doO.. Ta miejscowość oddalona jest o około 300 km odP., w kierunku zachodnim. Jednocześnie z akt sprawy wynika, że pracownica pozwanej spółki wiedziała o tym, że powód ma zaplanowaną dalszą trasę. Po dotarciu na miejsce przeznaczenia, chciał bowiem wyruszyć z okolicP.w kierunkuG.. Zrozumiałe jest przy tym to, że powód jako przedsiębiorca dąży do maksymalizacji zysku, przy czym kieruje się zasadami prakseologii, toteż stara się unikać ekspedycji pojazdów bez załadunku. Pozwany powoływał się wprawdzie na to, żeart. 54 ustawy – Prawo przewozowepozwala nadawcy wydawać polecenia, które zmieniają treść umowy przewozu i w pewnych warunkach wiążą przewoźnika. Jednakże, po myśli punktu drugiego tego przepisu, „Przewoźnik może odmówić wykonania polecenia, jeżeli spowodowałoby to zakłócenia w eksploatacji. Na przesłankę tę przewoźnik może powoływać się tylko wówczas, gdy zakłócenia w eksploatacji byłyby istotne. Każde polecenie dotyczące zmiany umowy w jakimś stopniu zakłóca funkcjonowanie przedsiębiorstwa przewoźnika, sprawia, że musi on zmienić pierwotne plany i podjąć dodatkowe działania, ponieść dodatkowe koszty itp. Jeżeli polecenie jest na tyle uciążliwe, że utrudnia prowadzenie przedsiębiorstwa, zwłaszcza obsługę innych klientów, to przewoźnik może odmówić wykonania go” (D. Dąbrowski,Komentarz do art. 54 ustawy - Prawo przewozowe[w:]Prawo przewozowe. Komentarz, D. Ambrożuk, D. Dąbrowski, K. Wesołowski, LEX nr 163568). Sąd wspomniał już, że nie uznałby za istotną takiej zmiany, która polegałaby na przykład na doprecyzowaniu miejsca przeznaczenia, ale choćby w granicach województwa(...). Tym czasem, chodzi tu o zmianę, która wymagała od powoda podróży w zupełnie innym kierunku. Sąd uznał więc, że zmiana tego rodzaju była niedopuszczalna, a ze względu na brzmienie przepisówprawa przewozowego, to na nadawcy spoczywał obowiązek wskazania prawidłowego miejsca przeznaczenia przesyłki. Jednocześnie przepisart. 471 k.c.pozwala dłużnikowi zwolnić się z odpowiedzialności odszkodowawczej wówczas, gdy wykaże, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W doktrynie prawa zgodnie przyjmuje się, że przepis ten ustanawia domniemanie winy i przerzuca ciężar dowodu na dłużnika. Pozwana spółka ograniczyła się zaledwie do wskazania, że to na skutek pomyłki pracownika jej kontrahenta doszło do zmiany miejsca przeznaczenia przesyłki. Trzeba jednak pamiętać o tym, że dłużnik ponosi odpowiedzialność nawet za najlżejszą postać winy, a w aktach brak dowodu na to, czy spółka próbowała zweryfikować podany adres i czy możliwe było uprzedzenie powoda o błędzie kontrahenta. Tak naprawdę, to kierowca powoda wykrył omawianą pomyłkę, nie sposób zatem twierdzić, że pozwana dochowała należytej staranność, jakiej można wymagać, przy uwzględnieniu zawodowego charakteru prowadzonej przez nią działalności (art. 355 § 2 k.c.). Sąd powinien też zaznaczyć, że kwestia wzajemnych rozliczeń pomiędzy pozwaną spółką a jej klientem nie może być przedmiotem szczegółowego badania w rozpoznawanej sprawie. W literaturze prawniczej słusznie podkreśla się przy tym hipotetyczny charakter szkody pod postacią utraconych korzyści, a nadto zauważa się, że „utrata zysku i jego wysokości musi być przez żądającego odszkodowania udowodniona. Chodzi w tym przypadku jednak nie tyle o wykazanie pewności jego wystąpienia, ile duże prawdopodobieństwo, że praktycznie w świetle doświadczenia życiowego można przyjąć, że utrata zysku rzeczywiście miała miejsce” (Z. Gawlik,Komentarz do art. 471 Kodeksu cywilnego[w:]Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część ogólna, pod red. A. Kidyby, LEX nr 167964; zob. także powołane przez tego autora wyroki SN z dnia 26 listopada 2004 r., I CK 281/04, LEX nr 146366 oraz wyrok SA w Poznaniu z dnia 8 marca 2007 r., I ACa 29/07, LEX nr 370925). W omawianej sprawie ten charakter utraconego przez pozwanego zysku jest nie tyle hipotetyczny, co raczej oczywisty. Gdyby bowiem powód mógł prawidłowo wykonać zlecenie transportowe, czego nie uczynił z uwagi na okoliczności, za które odpowiada pozwany, to miałby prawo żądać wynagrodzenia w umówionej kwocie. To właśnie ta suma stanowi utracony przez powoda zysk, skoro na trasieB.–P.jego pojazd musiał podróżować bez towaru. Trudno też twierdzić, że ta utrata zysku nie była normalnym następstwem istotnej zmiany treści umowy przewozu w ostatniej chwili, gdy pojazd był już załadowany (art. 361 § 1 k.c.). Sąd zważył również, iż w myślart. 481 § 1 k.c.jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Mając to na uwadze, w ocenie Sądu powód miał prawo domagać się od pozwanego zapłaty odszkodowania równego umówionej wysokości przewoźnego netto wraz z odsetkami za zwłokę. Reasumując, na podstawieart. 471 k.c.Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 600,00 zł. O odsetkach Sąd orzekł na podstawieart. 481 § 1 k.c. O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik procesu (art. 98 § 1 i 3 k.p.c.). Przegrywający sprawę pozwany powinien zwrócić powodowi kwotę 30,00 złotych tytułem uiszczonej opłaty sądowej od pozwu, 17,00 złotych wydatku na opłatę skarbową od pełnomocnictwa procesowego oraz 360,00 złotych z uwagi na poniesione przez powoda koszty zastępstwa procesowego (§ 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych; tekst pierwotny: Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r.). SSR Marcin Królikowski

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Bydgoszczy date: '2016-11-25' department_name: VIII Wydział Gospodarczy judges: - Marcin Królikowski legal_bases: - art. 55a ust. 1 pkt 4 ustawy – Prawo przewozowe - art. 98 § 1 i 3 k.p.c. - art. 355 § 2 k.c. recorder: st. sekr. sąd. Marzena Lewandowska signature: VIII GC 1585/16 ```

154505250001003_II_C_007355_2018_Uz_2019-05-22_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

sygn. akt II C 7355/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 maja 2019 roku Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie II Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSR Agnieszka Tulczyńska-Ożga Protokolant: Sylwia Piesio po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2019 roku w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaU. K.iP. L. przeciwko(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW. o zapłatę w sprawach po łączonych II C 7344/18 i II C 7355/18 I zasądza od(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.na rzeczU. K.iP. L.kwoty po 400,00 euro (czterysta euro) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 04 września 2018 r. do dnia zapłaty; II zasądza od(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.na rzeczU. K.iP. L.kwoty po 947,00 zł (dziewięćset czterdzieści siedem złotych) tytułem kosztów procesu, w tym po 900,00 zł (dziewięćset złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie date: '2019-05-22' department_name: II Wydział Cywilny judges: - Agnieszka Tulczyńska-Ożga legal_bases: [] recorder: Sylwia Piesio signature: II C 7355/18 ```

150525150000503_I_C_000027_2014_Uz_2014-10-16_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: I C 27/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 października 2014 roku Sąd Rejonowy w Przasnyszu I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Anna Andrzejewska Protokolant: Małgorzata Szczypińska po rozpoznaniu w dniu 16 października 2014 roku w Przasnyszu na rozprawie sprawy z powództwa(...)Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą wW. przeciwkoM. Ż. o zapłatę 1 Zasądza od pozwanejM. Ż.na rzecz powoda(...)Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą wW.kwotę 10.000,00 złotych (dziesięć tysięcy złotych 00/100) z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego od dnia 27 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty. 2 Odstępuje od obciążania pozwanej kosztami procesu. Sygn. akt I C 27/14 UZASADNIENIE Powód(...)Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą wW.wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanejM. Ż.kwoty 10.000,00 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia 27.06.2013 roku do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej zwrotu kosztów procesu w kwocie 1.344,25 złotych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 1.200,00 złotych oraz innych kosztów do których uiszczenia powód zostanie wezwany przez sąd. W uzasadnieniu wskazał, że wierzytelność wynika z niespłaconej przez pozwaną należności z tytułu umowy nr(...)z dnia 28.03.2007 roku zawartej pomiędzy pozwaną a(...)Spółką Akcyjną z siedzibą wW.(poprzednim wierzycielem). Z uwagi na rażące naruszenie części dotyczącej warunków spłaty przedmiotowa umowa została wypowiedziana. W dniu 14.12.2010 roku powód nabył od poprzedniego wierzyciela wierzytelność wobec pozwanej w kwocie dochodzonej pozwem wraz z prawem do naliczania odsetek. Na wartość przedmiotu sporu w niniejszej sprawie, tj. kwotę 10.000 złotych składa się kwota niespłaconego kapitału. Podał, że w związku z zapisami umowy przysługuje mu prawo naliczania od niespłaconej kwoty kapitału odsetek według zmiennej stopy procentowej obowiązującej w(...) S.A.stanowiącej czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego NBP. Poprzedni wierzyciel poinformował pozwaną o zmianie wierzyciela, także powód przesłał pozwanej wezwanie do dobrowolnej zapłaty całej należności w określonym przez powoda terminie. Mimo to, pozwana do dnia wniesienia pozwu nie spełniła świadczenia. Dodał, że dochodzona wierzytelność jest bezsporna, a pozwana nie kwestionowała zasadności wysokości wierzytelności. Referendarz Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydziału Cywilnego postanowieniem z dnia 24.09.2013 roku w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 1698516/13 wobec stwierdzonego braku podstaw do wydania nakazu zapłaty przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Przasnyszu (k. 8). Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 18 listopada 2013 roku w sprawie I Nc 1061/13 nakazał pozwanej aby zapłaciła na rzecz powoda kwotę 10.000 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 27 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 1.344,25 złotych tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 1.217 złotych tytułem kosztów zastępstwa prawnego w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu albo wniosła w tym terminie sprzeciw (k. 63). W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwana zaskarżyła go w całości. Wnosząc o oddalenie powództwa zakwestionowała wysokość roszczenia, podnosząc, że nie przedstawiono kompletnego rozliczenia umowy, a nadto miały miejsce wpłaty z tytułu zawartej umowy, które nie zostały właściwie rozliczone. W jej ocenie także żądanie zasądzenia odsetek jest bezzasadne wobec bezpodstawności żądań powoda, a nadto odsetki te naruszają przepisy odnośnie wysokości maksymalnej w skali rocznej. Dodała, że wyciąg z ksiąg powoda nie odpowiada rzeczywistej wielkości zobowiązania. Wniosła także o zasądzenie na jej rzecz od powoda kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego i – jak się wyraziła – zwolnienie jej od kosztów postępowania z uwagi na obecnie ciężką sytuację materialną. W uzasadnieniu sprzeciwu przyznała, że z powodu trudności finansowych zaprzestała czasowo dokonywania wpłat na rzecz wierzyciela. Podnosiła, że kwota dochodzona pozwem jest wygórowana, gdyż nie zgadza się jakoby jej zadłużenie na rzecz wierzyciela wynosiło 34.721,88 złotych (zgodnie z załączonym do pozwu wezwaniem do zapłaty). Nie zgodziła się też z wyliczeniem odsetek od kwoty 22.710,84 złotych od dnia 01.04.2008 roku z uwagi na fakt rozwiązania umowy. Z tego faktu wywodziła, że powodowi przysługują odsetki ustawowe, a nie umowne (k. 68-71). W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymała dotychczasowe stanowisko i między innymi dodatkowo podał że, przy wnoszeniu pozwu w niniejszej sprawie uwzględnił wpłaty dokonane przez pozwaną na rachunek bankowy powoda na poczet wierzytelności w łącznej kwocie 611,30 złotych w dniach 15.07.2011 roku, 06.12.2011 roku, 10.01.2012 roku. Wyjaśnił też, że pierwotny wierzyciel prowadził przeciwko pozwanej postępowanie egzekucyjne, które umorzone zostało na wniosek wierzyciela w związku ze sprzedażą przedmiotowej wierzytelności. Po dokonaniu cesji bankowy tytuł egzekucyjny z klauzulą wykonalności pierwotnego wierzyciela stał się bezużyteczny dla powoda nie będącego bankiem, w związku z czym powód skierował sprawę do Sądu. Podkreślił, że w niniejszej sprawie dochodzi zapłaty jedynie 10.000 złotych, która stanowi część nabytej na podstawie umowy cesji wierzytelności i jest uprawniony do naliczenia odsetek umownych (k. 80-83). Sąd ustalił i zważył, co następuje: W niniejszej sprawie bezsporne pozostawało, że w dniu 14.12.2010 roku powód(...)Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą wW.zawarł z(...)Spółką Akcyjną z siedzibą wW.umowę sprzedaży wierzytelności pieniężnych Banku szczegółowo określonych w załączniku nr 1 do umowy (k. 32-42). Z treści przedłożonego załącznika nr 1 do wymienionej wyżej umowy wynika, żeM. Ż.posiadała zobowiązanie względem(...)Spółki Akcyjnej z siedzibą wW.o ogólnej kwocie zadłużenia 32885,67 złotych, w tym kapitał w kwocie 22.710,84 złotych. Zobowiązanie to wynikało z umowy kredytu numer(...)z dnia 28.03.2007 roku. W dniu 12.02.2010 roku pierwotny wierzyciel wystawił przeciwko pozwanej Bankowy Tytuł Egzekucyjny, któremu Sąd Rejonowy w Przasnyszu postanowieniem z dnia 24.05.2010 roku w sprawie I Co 897/10 nadał klauzulę wykonalności. Przeciwko pozwanej toczyło się przez Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym w WołominieP. B.postępowanie egzekucyjne w sprawie Km 3686/10 wszczęte z wniosku pierwotnego wierzyciela, które następnie umorzone zostało na wniosek tego wierzyciela. Powyższe okoliczności znajdują oparcie w przedstawionym przez powoda materiale dowodowym, a pozwana ich nie zakwestionowała. W szczególności pozwana nie podważyła faktu zawarcia umowy przelewu wierzytelności pomiędzy(...)Spółką Akcyjną z siedzibą wW.a powodem .Nie zakwestionowała także faktu samego zawarcia umowy kredytowej z Bankiem będącym pierwotnym wierzycielem ani istnienia zobowiązania. W tej sytuacji, stosownie do treściart. 230 kpc, Sąd uznał te okoliczności za przyznane. O ile pozwana w sprzeciwie kwestionowała wysokość dochodzonego pozwem roszczenia, to jednak na rozprawie w dniu 4 września 2014 roku przyznała, że kwota dochodzona pozwem w wysokości 10.000 złotych może być tą kwotą, którą jest jeszcze winna powodowi. Ostatecznie stwierdziła, że nie kwestionuje wysokości żądania w kwocie 10.000 złotych i wniosła o nieobciążanie jej kosztami procesu (k. 117). Nie podważyła wskazanego przez powoda terminu wymagalności roszczenia. Na rozprawie w dniu 16 października 2014 roku wniosła o rozłożenie należności na miesięczne raty po 200 złotych każda (k. 135). Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku na mocyart. 720 § 1 kcw zw. zart. 509 kc. Odsetki zasądzono zgodnie z żądaniem pozwu w oparciu o treśćart. 481 § 1 i 2 kc.Odsetki należą się wierzycielowi bez potrzeby wykazywania jakiejkolwiek szkody i bez względu na to czy dłużnik dopuścił się winy. Przewidziany wart. 481 kcobowiązek zapłaty odsetek powstaje zarówno w razie opóźnienia w spełnieniu świadczenia z zobowiązania. Jeżeli dłużnik nie zapłacił świadczenia pieniężnego w terminie, wierzyciel nie ma możliwości czerpania z niego korzyści. Doznany przez niego z tego powodu uszczerbek powinien być pokryty przez przyznanie mu odsetek za opóźnienie w zapłacie tej sumy. Mając na uwadze § 17 ust. 2 umowy w zw. z § 11 ust. 2 umowy z dnia 28 marca 2007 roku (k. 51-51v) powód, który wstąpił we wszystkie prawa i obowiązki pierwotnego wierzyciela, uprawniony był do naliczania odsetek umownych w wysokości odsetek maksymalnych o których mowa wart. 359 § 21kc, skoro w harmonogramie spłat stopę procentową zadłużenia przeterminowanego określono na 22% w stosunku rocznym (k. 55). Pomimo wniosku pozwanej Sąd odstąpił od zastosowania w niniejszej sprawie dyspozycjiart. 320 kpc, zgodnie z którym w szczególnie uzasadnionych wypadkach Sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Na gruncie doktryny zgodnie przyjmuje się, iż szczególnie uzasadnione wypadki zachodzą, jeżeli ze względu na stan majątkowy, rodzinny, zdrowotny spełnienie świadczenia przez pozwanego niezwłoczne lub jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia przez pozwanego byłoby niemożliwe lub bardzo utrudnione albo narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody. Sytuacja finansowa pozwanej nie jest dobra, a nawet bardzo zła. Z przedłożonego przez pozwaną oświadczenia o stanie rodzinnym dochodach i źródłach utrzymania wynika (k. 73-76), że pozwana nie uzyskuje żadnych dochodów, nie ma oszczędności ani wartościowych przedmiotów. Ze złożonego przez nią oświadczenia wynika, że z prac dorywczych uzyskuje średni miesięczny dochód w kwocie 250 złotych, pozostaje na utrzymaniu rodziców z którymi zamieszkuje i którzy pobierają świadczenia emerytalno rentowe z KRUS w kwotach netto odpowiednio 625,77 złotych i 707,12 złotych. Jak wskazała na rozprawie w dniu 04.09.2014 wszystko co miała i co mieli jej rodzice zabrał im komornik. Na rozprawie w dniu 16.10.2014 roku wskazała na obietnicę rodzeństwa w spłacie ewentualnych rat i nadzieję na uzyskanie pracy. Mając na uwadze swoją aktualną sytuację majątkową zadeklarowała kwotę 200 złotych miesięcznie jako mieszczącą się w jej możliwościach finansowych na spłaty w ratach należności objętej pozwem (k. 134) . Jakkolwiek sytuację majątkową i rodzinną pozwanej należałoby uznać za uzasadniającą zastosowanie dyspozycjiart. 320 kpc, to jednak wysokość zadeklarowanej przez pozwaną kwoty poszczególnych rat w wysokości 200 złotych miesięcznie skutkowałyby spłatą zasądzonej należności przez bardzo długi okres wynoszący ponad 4 lata, co w aktualnej kryzysowej sytuacji gospodarczej byłoby dla powoda wyjątkowo niekorzystne, a wręcz krzywdzące. Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty jest racjonalne wówczas, gdy dłużnik wykaże, że dysponować będzie środkami umożliwiającymi wykonanie tak zmodyfikowanego obowiązku w sposób odczuwalny ekonomicznie przez wierzyciela. W niniejszej sprawie pozwana nie przedstawiła w tym względzie żadnych twierdzeń faktycznych ani dowodów, co także przemawiało przeciwko postulatowi pozwanej. Zauważyć przy tym należy, że pozwana – jak sama zeznała na rozprawie w dniu 04.09.2014 roku – pisała do powoda o rozłożenie na raty należności i wówczas wpłaciła tylko trzy raty po 200 złotych każda, po czym zaprzestała spłat, bo już kompletnie nie miała z czego płacić (k. 117). W tych okolicznościach twierdzenia pozwanej o deklarowanej przez jej rodzeństwo pracujące za granicą woli niesienia jej pomocy w spłacie zadłużenia okazały się niewystarczające. Podkreślić przy tym należy, że ochrona, jaką zapewnia pozwanemu dłużnikowiart. 320 kpc, nie może być stawiana ponad ochronę wierzyciela w procesie cywilnym i wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu podmiotu inicjującego proces. Końcowo zauważyć należy, że nawet po uprawomocnieniu się wyroku wydanego w niniejszej sprawie wierzyciel ma możliwość podjąć decyzję co do umożliwienia pozwanej ratalnego spłacania należnego mu świadczenia i ewentualnego zawarcia porozumienia dotyczącego spłaty długu po uprawomocnieniu się wyroku. Na podstawieart. 102 kpcSąd odstąpił od obciążania pozwanej kosztami procesu w sprawie z uwagi na przedstawioną wyżej jej trudną sytuację finansową, dlatego orzekł jak w punkcie II wyroku. Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Przasnyszu date: '2014-10-16' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Anna Andrzejewska legal_bases: - art. 230 kpc - art. 481 § 1 i 2 kc. recorder: Małgorzata Szczypińska signature: I C 27/14 ```

151005000002006_IV_Ka_000708_2023_Uz_2023-11-23_005

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktIV Ka 708/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 listopada 2023 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczyw składzie: Przewodniczący sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski Sędziowie sędzia Sądu Okręgowego Roger Michalczyk sędzia Sądu Okręgowego Anna Warakomska Protokolant st.sekr.sąd. Grzegorz Hermanowski przy udziale Marty Dydyszko-Lewickiej - prokuratora Prokuratury Rejonowej Bydgoszcz-Południe w Bydgoszczy po rozpoznaniu w dniach: 13 września 2023 r. oraz 15 listopada 2023 r. sprawyA. P. (1)s.G.iM.,ur. (...)wW. oskarżonego zart. 233 § 1 k.k. na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego i obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 6 marca 2023 r. sygn. akt III K 592/19 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; 2 wymierza oskarżonemu opłatę w wysokości 180,00 (sto osiemdziesiąt) złotych za II instancję i obciąża go wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym w kwocie 50,00 (pięćdziesiąt) złotych. SSO Roger Michalczyk SSO Mirosław Kędzierski SSO Anna Warakomska UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 708/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 2. 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z 06.03. 2023 r., sygn. III K 592/19 1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3. Granice zaskarżenia 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 2.1. Ustalenie faktów 2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty A. P. - prawomocne rozstrzygnięcie sprawy VIII GC 538/13 SO w Bydgoszczy; ocena zeznańA. P.przez sądy orzekające w sprawie; - wbrew twierdzeniom skarżących ( vide teza 46 apelacji ) przeciwko oskarżonemu ani nikomu z osób jego bliskich nie toczyło się postępowanie karne ( w szczególności zart. 276 kk): . wyrok SA w Gdańsku z uzasadnieniem w sprawie I AGa 99/21 Akta sprawy PR Wa-wa Ochota 1 Ds. 848/11/1 k.650-681 akt sprawy karty 1-4, 29.125-6.179, 588-9, 805, 875, 882-896, 907-916, 929-932, 939 2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.2. Ocena dowodów 2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu wyrok SA w Gdańsku z uzasadnieniem w sprawie I AGa 99/21 Akta sprawy PR Wa-wa Ochota 1 Ds. 848/11/1 Dokumenty urzędowe , nie budzą żadnych wątpliwości 2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 1- 13 . Obrońcawyrokowi zarzucił: 1.Obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.:art. 2, 5, 7, 366 § 1, 410 k.p.k.polegającą na przekroczeniu granicy swobodnej oceny dowodów i dowolną ocenę dowodów, a w szczególności wyjaśnień Oskarżonego (k. 568) zeznań świadków:A.P.(k. 295-296),M.J.(k. 197, 379) orazJ. K. (1)(k. 41-43, 300, 376-377) i w konsekwencji niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych, w tym, co do błędnego uznania Oskarżonego za winnego, zarzucanego mu czynu, podczas gdy swobodna a nie dowolna ocena dowodów, w szczególności wyjaśnień Oskarżonego oraz zeznań świadków prowadzi do wniosku, że, Oskarżony powinien zostać uniewinniony, bowiem Sąd przypisując oskarżonemu popełnienie zarzuconego mu czynu poczynił ustalenia faktyczne, dowolnie wbrew depozycjom osobowych źródeł dowodowych i przy istnieniu dwóch różnych sprzecznych ze sobą wersji wydarzeń, nie uczynił nic by te sprzeczności i rozbieżności usunąć, a nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzygnął na niekorzyść Oskarżonego; 2. Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjęty za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, w zakresie zarzuconego Oskarżonemu czynu co do błędnego uznania Oskarżonego za winnego, zarzuconego mu czynu, podczas gdy swobodna a nie dowolna ocena dowodów, w szczególności wyjaśnień Oskarżonego oraz zeznań świadkaA.P., a takżeG. L.(k. 79-80, k. 545-546) prowadzi do wniosku, że, Oskarżony powinien zostać uniewinniony, bowiem Sąd przypisując oskarżonemu popełnienie zarzuconego mu czynu poczynił ustalenia faktyczne, dowolnie wbrew depozycjom osobowych źródeł dowodowych, i przy istnieniu dwóch różnych sprzecznych ze sobą wersji wydarzeń, nie uczynił nic by te sprzeczności i rozbieżności usunąć, a nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzygnął na niekorzyść Oskarżonego; 3. Obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.:art. 167 i 391 § 1 k.p.k.w zw. zart. 6 k.p.k., polegającą na niezasadnym oddaleniu wniosków dowodowych obrońców, o przeprowadzenie dowodu z bezpośredniego przesłuchania przed Sądem kluczowego świadka oskarżeniaM.J., i na skutego błędnej interpretacjiart. 391 § 1 k.p.k.poprzestanie na ujawnieniu bez odczytywania zeznańM.J.złożonych przez niego w postępowaniu przygotowawczym 28 listopada 2018 r. w ramach pomocy prawnej (europejski nakaz dochodzeniowy), co doprowadziło do naruszenia prawa do obrony, poprzez niemożność aktywnego uczestnictwa w przesłuchaniu tego świadka i zadawania mu pytań oraz do naruszenia zasady bezpośredniości, bowiem Sąd I Instancji nie ocenił jak istotne znaczenie dla wyrokowania mają zeznania tego świadka i pominął fakt, że relacja ta jest bardzo istotna dla prowadzonego postępowania i należało skorzystać z możliwości przeprowadzenia tego dowodu bezpośrednio na rozprawie, gdyż w takich wypadkach, gdy dany dowód ma kluczowe znaczenie dla odpowiedzialności oskarżonego, należy dążyć do przeprowadzenia tego dowodu w sposób bezpośredni, czego Sąd I Instancji nawet nie starał się uczynić; 4, Obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.:art. 399 § 1 k.p.k., polegającą na braku pouczenia stron o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego Oskarżonemu zart. 233 § 1 k.k.na czyn zart. 233 § 1a k.k.; 5.Obrazę prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu tj.:art. 233 § 1a k.k., poprzez jego niesłuszne niezastosowanie, pomimo, że Oskarżony składając zeznania 13 czerwca 2017 roku w Sądzie Okręgowym w Bydgoszczy, w postępowaniu sądowym VIII GC 358/15 obawiał się odpowiedzialności karnej, grożącej jemu samemu lub osobom dla niego najbliższym, za czyn zart. 276 k.k. 6.Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjęty za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, w zakresie zarzuconego Oskarżonemu czynu co do błędnego uznania Oskarżonego za winnego, zarzuconego mu czynu, podczas gdy swobodna a nie dowolna ocena dowodów, powinna prowadzić do zmiany kwalifikacji czynu zarzuconego Oskarżonemu zart. 233 § 1 k.k.na czyn zart. 233 § 1a k.k., a w konsekwencji takiej zmiany powinna prowadzić do uniewinnienia Oskarżonego, który składając zeznania 13 czerwca 2017 roku w Sądzie Okręgowym w Bydgoszczy, w postępowaniu sądowym VIII GC 358/15 obawiał się odpowiedzialności karnej za czyn zart. 276 k.k.grożącej jemu samemu, a zatem nie może on ponosić odpowiedzialności karnej na podstawieart. 233 § 1a k.k., a tym bardziej na podstawie art., 233§ 1 k.k.i dlatego też powinien zostać uniewinniony; 7. Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjęty za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, w zakresie zarzuconego Oskarżonemu czynu co do błędnego uznania, że Oskarżony został prawidłowo uprzedzony o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznanie i w konsekwencji błędnego uznania Oskarżonego za winnego zarzuconego mu czynu, podczas gdy Oskarżony przed przesłuchaniem 13 czerwca 2017 r. nie został pouczony o treściart. 261 k.p.c.ani o treściart. 233 § 1a k.k., a tym samym pouczenie o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznanie nie było prawidłowe, a brak prawidłowego pouczenia wyklucza odpowiedzialność zart. 233 § 1 k.k.,; 8. Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjęty za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, w zakresie zarzuconego Oskarżonemu czynu co do błędnego uznania, że Oskarżony może zostać uznany za winnego czynu zart. 233 § 1 k.k.ze względu na pouczenie o prawie do odmowy zeznań jako osoba najbliższa dla Pozwanej przy braku pouczenia o prawie do odmowy odpowiedzi na pytanie, które mogłoby narazić Oskarżonego na odpowiedzialność karną za czyn zart. 276 k.k., co w rzeczywistości prowadziło do tego, że Oskarżony nie wiedział o prawie do odmowy składania zeznań i o prawie do odmowy składania zeznań z uwagi na grożącą mu odpowiedzialność karną za czyn zart. 276 k.k., podczas gdy przy braku wiedzy o prawie do odmowy zeznań na podstawieart. 261 § 2 k.p.c.Oskarżony nie podlega karze; 9. Rażącą niewspółmierność kary, wyrażającą się w nałożeniu kary pozbawienia wolności w wymiarze aż 10 miesięcy, w okresie zawieszenia, który osiągnął maksymalny okres 3 lat, w obowiązku informowania Sądu o przebiegu okresu próby oraz w wysokości grzywny w wymiarze aż 100 stawek po 40 zł każda; A nadto z daleko posuniętej ostrożności procesowej na wypadek niepodzielenia przez Sąd argumentacji co do zarzutu z punktów 6 i 7. 10. Obrazę prawa materialnego powodującą, że orzeczenie nie odpowiada prawu tj.:Art. 233 § 2 k.k, poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że pouczenie o prawie do odmowy zeznań jako osoba najbliższa dla Pozwanej jest wystarczające przy braku pouczenia o prawie do odmowy odpowiedzi na pytanie, które mogłoby narazić Oskarżonego na odpowiedzialność karną za czyn zart. 276 k.k.; 11. Obrazę prawa materialnego powodującą, że orzeczenie nie odpowiada prawu tj.:Art. 233 § 2 k.k, poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że pouczenie o prawie do odmowy zeznań jako osoba najbliższa dla Pozwanej jest wystarczające przy braku pouczenia o prawie do odmowy odpowiedzi na pytanie, które mogłoby narazić Oskarżonego na odpowiedzialność karną za czyn zart. 276 k.k.; 12.Obrazę prawa materialnego powodującą, że orzeczenie nie odpowiada prawu tj.:Art. 233 § 3 k.k, poprzez błędną wykładnię i jego niezastosowanie polegające na uznaniu, że pouczenie o prawie do odmowy zeznań jako osoba najbliższa dla Pozwanej jest wystarczające przy braku pouczenia zgodnie z treściąart. 261 § 2 k.p.c.o prawie do odmowy odpowiedzi na pytanie, które mogłoby narazić Oskarżonego na odpowiedzialność karną za czyn zart. 276 k.k., co w rzeczywistości prowadziło do tego, że Oskarżony nie wiedział o prawie do odmowy składania zeznań i o prawie do odmowy składania zeznań z uwagi na grożącą mu odpowiedzialność karną za czyn zart. 276 k.k. Oskarżonywyrokowi zarzucił: 1 Obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.:art. 2, 5, 7, 366 § 1, 410 k.p.k.polegającą na przekroczeniu granicy swobodnej oceny dowodów i dowolną ocenę dowodów, a w szczególności wyjaśnień Oskarżonego (k. 568) zeznań świadków:A.P.(k. 295-296),M.J.(k. 197, 379) orazJ. K. (1)(k. 41-43, 300, 376-377) i w konsekwencji niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych, w tym, co do błędnego uznania Oskarżonego za winnego, zarzucanego mu czynu, podczas gdy swobodna a nie dowolna ocena dowodów, w szczególności wyjaśnień Oskarżonego oraz zeznań świadków prowadzi do wniosku, że, Oskarżony powinien zostać uniewinniony, bowiem Sąd przypisując oskarżonemu popełnienie zarzuconego mu czynu poczynił ustalenia faktyczne, dowolnie wbrew depozycjom osobowych źródeł dowodowych. 2 Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjęty za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, w zakresie zarzuconego Oskarżonemu czynu co do błędnego uznania Oskarżonego za winnego, zarzuconego mu czynu, podczas gdy swobodna a nie dowolna ocena dowodów, w szczególności wyjaśnień Oskarżonego oraz zeznań świadkaA.P., a takżeG. L.(k. 79-80, k. 545-546) prowadzi do wniosku, że, Oskarżony powinien zostać uniewinniony, bowiem Sąd przypisując oskarżonemu popełnienie zarzuconego mu czynu poczynił ustalenia faktyczne, dowolnie wbrew depozycjom osobowych źródeł dowodowych. 3 Obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.:art. 167 i 391 § 1 k.p.k.w zw. zart. 6 k.p.k., polegającą na niezasadnym oddaleniu wniosków dowodowych obrońców, o przeprowadzenie dowodu z bezpośredniego przesłuchania przed Sądem kluczowego świadka oskarżeniaM.J., i na skutego błędnej interpretacjiart. 391 § 1 k.p.k.poprzestanie na ujawnieniu bez odczytywania zeznańM.J.złożonych przez niego w postępowaniu przygotowawczym 28 listopada 2018 r. w ramach pomocy prawnej (europejski nakaz dochodzeniowy), co doprowadziło do naruszenia prawa do obrony, poprzez niemożność aktywnego uczestnictwa w przesłuchaniu tego świadka i zadawania mu pytań oraz do naruszenia zasady bezpośredniości, bowiem Sąd I Instancji nie ocenił jak istotne znaczenie dla wyrokowania mają zeznania tego świadka i pominął fakt, że relacja ta jest bardzo istotna dla prowadzonego postępowania i należało skorzystać z możliwości przeprowadzenia tego dowodu bezpośrednio na rozprawie, gdyż w takich wypadkach, gdy dany dowód ma kluczowe znaczenie dla odpowiedzialności oskarżonego, należy dążyć do przeprowadzenia tego dowodu w sposób bezpośredni, czego Sąd I Instancji nawet nie starał się uczynić; 4 Obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.:art. 399 § 1 k.p.k., polegającą na braku pouczenia stron o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego Oskarżonemu zart. 233 § 1 k.k.na czyn zart. 233 § 1a k.k.; 5 Obrazę prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu tj.:art. 233 § 1a k.k., poprzez jego niesłuszne niezastosowanie, pomimo, że Oskarżony składając zeznania 13 czerwca 2017 roku w Sądzie Okręgowym w Bydgoszczy, w postępowaniu sądowym VIII GO 358/15 obawiał się odpowiedzialności karnej, grożącej jemu samemu lub osobom dla niego najbliższym, za czyn zart. 276 k.k. 6 Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjęty za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, w zakresie zarzuconego Oskarżonemu czynu co do błędnego uznania Oskarżonego za winnego, zarzuconego mu czynu, podczas gdy swobodna a nie dowolna ocena dowodów, powinna prowadzić do zmiany kwalifikacji czynu zarzuconego Oskarżonemu zart. 233 § 1 k.k.na czyn zart. 233 § 1a k.k., a w konsekwencji takiej zmiany powinna prowadzić do uniewinnienia Oskarżonego, który składając zeznania 13 czerwca 2017 roku w Sądzie Okręgowym w Bydgoszczy, w postępowaniu sądowym VIII GC 358/15 obawiał się odpowiedzialności karnej za czyn zart. 276 k.k.grożącej jemu samemu, a zatem nie może on ponosić odpowiedzialności karnej na podstawieart. 233 § 1a k.k., a tym bardziej na podstawie art., 233§ 1 k.k.i dlatego też powinien zostać uniewinniniony; 7 Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjęty za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, w zakresie zarzuconego Oskarżonemu czynu co do błędnego uznania, że Oskarżony został prawidłowo uprzedzony o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznanie i w konsekwencji błędnego uznania Oskarżonego za winnego zarzuconego mu czynu, podczas gdy Oskarżony przed przesłuchaniem 13 czerwca 2017 r. nie został pouczony o treściart. 261 k.p.c.ani o treściart. 233 § 1a k.k., a tym samym pouczenie o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznanie nie było prawidłowe; 13. Rażącą niewspółmierność kary, wyrażającą się w nałożeniu kary pozbawienia wolności w wymiarze aż 10 miesięcy, w okresie zawieszenia, który osiągnął maksymalny okres 3 lat, w obowiązku informowania Sądu o przebiegu okresu próby oraz w wysokości grzywny w wymiarze aż 100 stawek po 40 zł każda. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadne ☒ niezasadne Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Ad. 1-2. Zarzuty niezasadne. Podkreślić na wstępie należy, że stanowisko apelujących, obarczone jest błędem logicznym wewnętrznej sprzeczności. Zarzutobrazyart. 5 § 2 k.p.k.nie może być bowiem podnoszony jednocześnie z zarzutem naruszeniaart. 7 k.p.k.,gdyż dotyczy wtórnej do ustaleń faktycznych płaszczyzny procedowania. Niedające się usunąć wątpliwości mogą powstać jedynie wówczas, gdy sąd orzekający, po wyczerpaniu wszystkich możliwości dowodowych, oceni materiał dowodowy zgodnie ze standardami wyznaczonymi przez zasadę swobodnej oceny dowodów. Zatem przepisyart. 5 § 2 k.p.k.iart. 7 k.p.k.mają charakter rozłączny (tak: postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2013 r., LEX nr 1400594 oraz z dnia 6 lutego 2013 r., V KK 270/12, LEX nr 1293868). W konsekwencji podniesienie zarzutu obrazyart. 7 k.p.k.wyklucza możliwość skutecznego wysunięcia zarzutu obrazyart. 5 § 2 k.p.k. Brak jest podstaw do skutecznego postawienia Sądowi zarzutu obrazy wskazanych przepisów postępowania. Także ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti nie zostały skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana; w procedurze dochodzenia do nich Sąd nie uchybił dyrektywomart. 7k.p.k., nie pominął istotnych w sprawie dowodów, nie oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie zrozumiałe, wewnętrznie niesprzeczne, niesprzeczne też z regułami logicznego rozumowania. Skarżący, wyrażając własną odmienną oceną dowodów i wyprowadzając własne wnioski w tym zakresie nie wykazali w wiarygodny i przekonywający sposób, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności. W judykaturze przyjmuje się, iż błąd w ustaleniach faktycznych wynikać może bądź z niepełności postępowania dowodowego, bądź z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Może zatem być on wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 k.p.k.) np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach nieudowodnionych. Trafnie przy tym podnosi się, że zarzut ten jest słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, koniecznym jest zaś wykazanie, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego (zob. wyrok SN z 23 marca 1974 r., II KR 355/74, OSNPG 1975/9/84). Z kolei przekonanie sądu o wiarygodności lub niewiarygodności określonych dowodów pozostaje pod ochroną zasady wyrażonej wart. 7 k.p.k.wtedy tylko, kiedy spełnione są warunki ujawnienia całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.), rozważenia wszystkich okoliczności zgodnie z zasadą określoną wart. 4 k.p.k.oraz wyczerpującego i logicznego z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego uzasadnienia przekonania sądu, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.) (zob. wyrok SN z 20 września 2007 r., SNO 57/07, LEX nr 471827; wyrok SN z 13 maja 2008 r., V KK 435/07, LEX 398541). Zarzut naruszeniaart. 7 k.p.k.nie może ograniczać się zaś do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności (zob. postanowienie SN z 26 lipca 2007 r., IV KK 175/07, OSNwSK 2007/1/1738; wyrok SA Katowice z 20 grudnia 2007 r., II AKa 381/07, Prok.i Pr.-wkł. 2008/9/31). W procesie nie chodzi bowiem o to, czy zeznania lub wyjaśnienia są nieprzekonujące dla strony, lecz o to, czy są one przekonujące lub nie dla sądu w kontekście całokształtu materiału dowodowego. Sama odmienność przekonania strony w danej kwestii nie jest zaś obrazą prawa (zob. postanowienie SN z 13 listopada 2007 r., V KK 257/07, LEX nr 332945). Podkreślenia jeszcze wymaga, iż w sytuacji, gdy określone ustalenia co do faktów zależne są od dania wiary takiej lub innej grupie dowodów nie można mówić o zaistnieniu nie dających się usunąć wątpliwości. Zastrzeżenia w zakresie wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów należy bowiem zawsze rozstrzygać wyłącznie na płaszczyźnie pozostania przez sąd w granicach sędziowskiej swobody ocen wynikającej zart. 7 k.p.k.lub też przekroczenia tej granicy (zob. postanowienie SN z 9 maja 2006 r., II KK 254/05, OSNwSk 2006/1/980). Regulacjeart. 7 k.p.k.iart. 5 § 2 k.p.k.mają charakter rozłączny. Problem wiarygodności danego dowodu musi być stanowczo rozstrzygnięty na płaszczyźnieart. 7 k.p.k., zaś stosowanie reguły in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.) powinno odnosić się tylko do niedających się usunąć wątpliwości w sferze faktów. Tego rodzaju wątpliwości nie mogą się zaś wiązać z kwestią oceny wiarygodności określonego dowodu (zob. wyrok SA w Gdańsku, II AKa 90/10, POSAG 2011/1/100-122). O złamaniu dyrektywy zawartej wart. 5 § 2 k.p.k.nie można mówić bowiem w sytuacji, w której sąd dokonując oceny dwóch przeciwstawnych wersji dowodowych, wybiera jedną z nich, należycie, stosownie do wymogówart. 7 k.p.k.iart. 410 k.p.k., wybór ten uzasadniając. Tymczasem skarżący, wyrażając własną odmienną oceną dowodów i wyprowadzając własne wnioski w tym zakresie nie wykazali w wiarygodny i przekonywający sposób, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności. Tego rodzaju uchybień jakie skarżący podnosili w związku z oceną czynów zarzucanych oskarżonemu, aby rodziły one wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w tym zakresie, Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie jednak nie stwierdził. Rzecz w tym, że dla skuteczności zarzutu tego rodzaju (ukierunkowanego na kwestionowanie oceny dowodów) nie wystarczy wysłowienie własnego stanowiska, odmiennego od ustaleń Sądu meriti. Konieczne jest natomiast wykazanie w oparciu o dowody i ich wnikliwą ocenę, że ustalenia te są błędne, wskazanie możliwych przyczyn powstałych błędów i wszechstronne uargumentowanie własnego odmiennego stanowiska. Wbrew twierdzeniom apelujących analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala w pełni na podzielenie przekonania Sądu meriti o tym, iż oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona zarzucanego mu czynu. Niedostatecznie pogłębiona argumentacja skarżących całkowicie traci swą przekonywalność w konfrontacji ze zgromadzonymi w sprawie dowodami zwłaszcza w postaci wiarygodnych zeznań świadków i innych dokumentów, których łączna synteza w pełni oddaje całokształt okoliczności zdarzeń będących przedmiotem oceny i która bez wątpienia pozwalała Sądowi pierwszej instancji na przyjęcie prawidłowych ustaleń w zakresie, które włączone zostały do podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku. Apelacje zawierają jedynie odmienną, jednostronną ocenę materiału dowodowego, a podniesione w nich argumenty mają charakter stricte polemiczny a w szczególności abstrahują od treści zebranych dowodów. Analiza treści sformułowanych przez skarżących zarzutów oraz ich uzasadnienia prowadzi do wniosku, że skarżący dokonania błędnych ustaleń faktycznych upatrują przede wszystkim w nieuprawnionym obdarzeniu wiarą „ niekorzystnych „ zeznań świadkówJ. K.iM. J., przy jednoczesnym zdyskredytowaniu wyjaśnień oskarżonego oraz wspierających je zeznańA.P.. Tymczasem Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w tej części rozważył szczegółowo i wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania wszystkich świadków oraz wyjaśnienia oskarżonego. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen. Skarżący nie wykazali, aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków, oraz dokumentów zebranych w sprawie, Sąd dopuścił się obrazyart.7 kpk. Apelacje zawierają odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonego i sprowadzają się do założenia, że zeznania świadków, którzy zeznawali „niekorzystnie” dla oskarżonego są niewiarygodne i należy odmówić dania im wiary, a uznać za wiarygodne odmienne twierdzenia oskarżonego. Podkreślić przy tym należy, że oskarżonego nie obciążają jedynie świadkowie ale też dowody w postaci obiektywnych dokumentów, w tym sporządzonych też przezM. P. (1). W tej kwestii sąd odwoławczy odsyła do argumentacji na str.5 uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, przyjmuje jako własne, przy tym nie znajduje powodów jej powielania; rolą Sądu II instancji nie jest bowiem dokonywanie powtórnej drobiazgowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego; takowa została bowiem poczyniona przez sąd rozstrzygający, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie regułami, a Sąd Okręgowy ocenę tę w pełni akceptuje. Z kolei w związku ze wskazaną przez skarżących obrazą min. przepisówart. 2 k.p.k.,art. 5 k.p.k.iart. 366 § 1 k.p.k.sąd odwoławczy stwierdza, że o ich naruszeniu można mówić dopiero wtedy, gdy dowód, którego sąd nie przeprowadził, dotyczy okoliczności o takim znaczeniu dla rozstrzygnięcia sprawy, że brak jego przeprowadzenia i w konsekwencji niewyjaśnienie danej kwestii ze znacznym prawdopodobieństwem grozi wydaniem orzeczenia niesprawiedliwego. Tymczasem skarżący podnosząc zarzut niewyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy nie wykazali te szczególne okoliczności uzasadniające obowiązek dalszego procedowania, konieczność przeprowadzenia konkretnego dowodu. Tymczasem ciążący na przewodniczącym obowiązek baczenia, by zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy, nie oznacza obowiązku przeprowadzenia wszystkich dowodów, jakie hipotetycznie mogłyby cokolwiek wnieść do sprawy. Dowodzenie jakiegokolwiek faktu w procesie karnym musi być uzasadnione rzeczową potrzebą, a nie przeświadczeniem skarżącego, że konieczne jest wykorzystanie wszystkich dostępnych źródeł dowodowych. Ad. 3. Zarzut niezasadny. Nie było błędem Sądu I instancji odstąpienie od zasady bezpośredniego przesłuchania świadkaM.J.i odczytanie jego zeznań w trybieart. 391 § 1 k.p.k.z uwagi na jego pobyt poza granicami kraju. Z orzecznictwa wynika, iż "sam fakt długotrwałego przebywania świadka za granicą uprawnia (art. 391 § 1 k.p.k.) do odczytania jego zeznań bez względu na ich wagę dla prowadzonego postępowania. Pobyt świadka za granicą stanowi w pełni samodzielną podstawę do odczytania na rozprawie protokołów złożonych poprzednio przez niego zeznań. Jedynym warunkiem, jaki stawia się sądowi korzystającemu z uprawnień wynikających zart. 391 § 1 k.p.k.jest ustalenie, że pobyt świadka za granicą musi być długotrwały (lub stały), a nie związany jedynie z czasowym pobytem, wizytą, wycieczką, urlopem itp. (tak post. SN z dnia 6 kwietnia 2006 r., sygn.. akt IV K 7/06. oraz z dnia 19 marca 2019 r. IV KK 67/19); nadtoart. 391 § 1 k.p.k., jako przepis przewidujący wyjątki od zasady bezpośredniości, formułując samoistną przesłankę zezwalającą na odczytanie zeznań świadka, jaką jest jego przebywanie za granicą, nie precyzuje, jakiego rodzaju ma to być pobyt. Przeszkoda ta powinna być realna, dość trwale istniejąca, rzeczywiście uniemożliwiająca przybycie świadka i jego bezpośrednie przesłuchanie przed sądem. Przy spełnieniu tych przesłanek możliwe jest odczytanie zeznań świadka bez względu na ich wagę dla postępowania, nawet bez zgody stron (tak SN w post. z dnia 20 sierpnia 2014 r., II KK 204/14, OSNKW 2015, z. 1, poz. 6); - w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka wypracowano zachowanie minimalnego standardu procesowych uprawnień oskarżonego gwarantowanych w art. 6 ust. 1 i 3 lit. d EKPC w sytuacji niezapewnienia oskarżonemu możliwości zadania świadkowi pytań na rozprawie; chodziło o ustalenie czy istniał uzasadniony powód nieobecności świadka i w rezultacie przyjęcia jako dowodu jego niezweryfikowanych zeznań, czy zeznania nieobecnego świadka były jedyną albo decydującą podstawą skazania oskarżonego oraz czy istniały wystarczające równoważące czynniki, w tym mocne gwarancje proceduralne, pozwalające zrekompensować trudności dla obrony spowodowane dopuszczeniem niezweryfikowanego dowodu, pozwalające zapewnić, aby proces sądowy jako całość mógł być uznany za rzetelny (por. wyrok ETPC z 15.12.2015 r., 9154/10, Schatschaschwili v. Niemcy, LEX nr 1938809); - w orzecznictwie sądów polskich wyrażono pogląd, że oceniając dopuszczalność odczytania w trybieart. 391 § 1 lub 2 k.p.k.zeznań świadka, którego obrona nie miała możliwości przesłuchać w trakcie postępowania przygotowawczego lub sądowego, należy mieć na względzie powyższy standard wypracowany w orzecznictwie strasburskim na gruncie art. 6 ust. 3 lit. d EKPC. Oznacza to, że powinien istnieć usprawiedliwiony powód nieobecności świadka ( w niniejszej sprawie jest nim zamieszkanie na stałe w Niemczech ). Jeżeli zaś podlegające odczytaniu zeznania złożone przez takiego świadka mają charakter dowodu wyłącznego lub rozstrzygającego dla wydania wyroku skazującego, nie może dojść do ograniczenia prawa do obrony w stopniu niedającym się pogodzić z gwarancjami wynikającymi z art. 6 EKPC (np. wyrok SA w Gdańsku z 5.04.2017 r., II AKa 274/16, Prok. i Pr.-wkł. 2018/5, poz. 29); - w ocenie Sądu Okręgowego, zeznaniaM.J.nie mają jednak charakteru dowodu wyłącznego lub rozstrzygającego w sprawie; należy ponownie przywołać treść uzasadnienia wyroku na str. 3-5 i wskazane tam przez Sąd I instancji dowody winy oskarżonego. Europejski Trybunał Praw Człowieka w swoim orzecznictwie przyjmuje konsekwentnie, że im silniejsze są inne dowody potwierdzające zeznania takiego świadka, któremu obrona nie mogła zadać pytań, tym mniejsze są podstawy do tego, aby te zeznania uznać za dowód rozstrzygający. Nie można również uznać, aby istniały między wskazanymi dowodami różnice, że nakazywałyby bezpośrednie przesłuchanieM.J.; - powyższe uwagi prowadzą do konkluzji, że skorzystanie przez sąd z możliwości jakie stwarzaart. 391 § 1 k.p.k.zależy od wpływu, jaki zaniechanie przesłuchania w toku postępowania jurysdykcyjnego świadka przebywającego za granicą, może mieć na urzeczywistnienie zasady prawdy materialnej oraz przysługujące oskarżonemu prawo do obrony. Tak więc podejmując decyzję o odczytaniu zeznań sąd winien mieć na uwadze nie tylko to, jakie znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy mają wcześniejsze depozycje świadka, ale i to, jak wysoki jest stopień prawdopodobieństwa, że zeznania świadka złożone w toku postępowania jurysdykcyjnego będą istotnie odmienne od depozycji złożonych na wcześniejszych etapach procesu i jaki jest stopień prawdopodobieństwa, że na ich odmienną, a przy tym istotną dla rozstrzygnięcia sprawy treść, mogą mieć wpływ w szczególności pytania obrońcy i oskarżonego; - w realiach sprawy autorzy apelacji nie zdołali wykazać, iżby fakt nieprzesłuchaniaM.J.na rozprawie (niezależnie nawet od tego, czy było to uchybieniem, czy też nie) mógł mieć jakikolwiek wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia; - świadekM.J.zeznawał na okoliczność zdarzeń w dniu 26 września 2007 toku; zeznania w ramach europejskiego nakazu dochodzeniowego złożył w dniu 28.11.2018 roku., a zatem po upływie 11 lat. Już z tej perspektywy oczekiwanie, że przesłuchanie świadka w toku postępowania sądowego a więc po upływie kolejnych co najmniej 5 lat, mogłoby mieć istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, jawi się jako nieuzasadnione. Po upływie tak długiego okresu od zdarzenia, który to okres jeszcze wydłużyłby się w związku z koniecznością podjęcia kolejnych czynności procesowych, nie tylko wysoce wątpliwie, ale wręcz niemożliwe jest, by świadek mógł bardziej szczegółowo, opisać zdarzenie będące przedmiotem analizowanego postępowania; świadek ten z uwagi na znaczny upływ czasu od zdarzenie nie byliby w stanie bardziej szczegółowo przedstawić na rozprawie przebiegu zdarzeń w dniu 26.09.2007 roku; - brak jest również podstaw do wnioskowania, że zeznaniaM. J.złożone na rozprawie różniłyby się , podważyłyby wcześniejszą ocenę sądu pierwszej instancji, który ocenił je jako w pełni wiarygodne; rozwijając ten wątek wspomnieć wypada, że skarżący nie zdołali wskazać argumentów, które podważałyby zasadność wspomnianej oceny]; - brak jest też podstaw do twierdzenia, iż pytania, jakie obrońca planował zadać świadkowi w trakcie jego ewentualnego przesłuchania, zmieniłyby istotnie treść jego depozycji bądź też wpłynęły na dotychczasową ocenę jego zeznań; na stosowne pytania sądu ( k. 579) obrońca enigmatycznie tylko stwierdził, że nie chciał ujawnić treści pytań do świadka z uwagi na tajemnicę adwokacką oraz wskazać zastrzeżeń do protokołu przesłuchania, twierdząc „ że diabeł tkwi w szczegółach”; w konsekwencji należy wskazać, że w realiach przedmiotowej sprawy jako bezpodstawne należy ocenić oczekiwanie oskarżonego i jego obrońcy, że bezpośrednie przesłuchania w toku postępowania jurysdykcyjnego, podważyłoby treść wcześniejszych zeznań tego świadka; - powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że odczytanie zeznańM. J.na podstawieart. 391 § 1 k.p.k.było w okolicznościach przedmiotowej sprawy w pełni uzasadnione i tym samym nie może być uznane za naruszające przysługujące oskarżonemu prawo do obrony. Ad. 4. Zarzut niezasadny albowiem: -art. 399 § 1 k.p.k.obliguje sąd do uprzedzenia stron, jeżeli w toku rozprawy okaże się, że nie wychodząc poza granice oskarżenia można czyn zakwalifikować według innego przepisu prawnego, niż to ujęto w akcie oskarżenia; Sąd jest zobligowany do zmiany kwalifikacji prawnej czynu wtedy, gdy prawidłowa ocena prawna czynu zarzucanego uzasadnia wniosek, że czyn wyczerpuje znamiona innego przepisu prawa materialnego (R. Ponikowski, J. Zagrodnik [w:] Kodeks..., red. J. Skorupka, 2020, s. 1122); jest to konieczne zawsze, gdy tylko taka możliwość się pojawia, i bez względu na to, czy ma to znaczenie dla obrony oskarżonego (wyrok SN z 14.03.2008 r., IV KK 436/07, LEX nr 406945); nie wynika natomiast z niego powinność sądu rozważania oferowanych przez strony kwalifikacji prawnych zarzucanych czynów; - sąd jest bowiem uprawniony do dokonania oceny, czy na danym etapie postępowania w sposób wyraźny zarysowała się taka możliwość. Nie można żądać od sądu, aby uprzedzał strony o możliwości przyjęcia innej kwalifikacji prawnej czynu, jeżeli nie wynika to z oceny już przeprowadzonego materiału dowodowego, gdy nie zachodzi perspektywa zakwalifikowania czynu według innego przepisu prawnego niż wskazany w akcie oskarżenia (postanowienie SN z 8.08.2013 r., III KK 234/13, LEX nr 1375217; postanowienie SN z 28.03.2019 r., V KK 108/19, LEX nr 2652435; wyrok SA w Szczecinie z 12.09.2013 r., II AKa 151/13, LEX nr 1378838; wyrok SA w Szczecinie z 5.06.2014 r., II AKa 85/14, LEX nr 1477320; wyrok SA w Katowicach z 22.10.2015 r., II AKa 360/15, LEX nr 2019441) lub rozważania oferowanych przez strony kwalifikacji prawnych zarzucanych czynów (wyrok SA w Katowicach z 28.09.2018 r, II AKa 259/18, LEX nr 2680903; wyrok SA we Wrocławiu z 7.11.2014 r., II AKa 178/14, LEX nr 1621275); - błędny jest zatem pogląd, że zgodnie z treściąart. 399 § 1 k.p.k.na sądzie ciąży obowiązek uprzedzenia stron o możliwości zmiany, względnie uzupełnienia opisu czynu również wtedy gdy nie zachodzi perspektywa zakwalifikowania czynu według innego przepisu prawnego niż wskazany w akcie oskarżenia (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 sierpnia 2013 r., sygn. akt III KK 234/13, LEX nr 1375217 oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2019 r., sygn. akt V KK 108/19, LEX nr 2652435); - w konsekwencji Sąd nie miał takiego obowiązku, nie zmienił kwalifikacji prawnej, ani nie opisał innego historycznie zdarzenia; skoro sąd meriti nie znalazł podstaw do oceny zachowania oskarżonego pod kątem popełnienia przez niego występku stypizowanego w treściart. 233 § 1 a k.k., to o zmianie kwalifikacji nie uprzedził, bo nie widział ani takiej potrzeby, ani nie miał takiego obowiązku. Ad. 5-8., 10-12. Zarzuty niezasadne.Nie jest zasadnym twierdzenie skarżących o naruszeniu prawa materialnego tj.art. 233 § 1, 2 i 3 k.k, powodujące, że orzeczenie nie odpowiada prawu orazart. 233 § 1a k.k., poprzez jego niesłuszne niezastosowanie, pomimo, że oskarżony składając zeznania 13 czerwca 2017 roku w sprawie VIII GC 358/15 obawiał się odpowiedzialności karnej, grożącej jemu samemu lub osobom dla niego najbliższym, za czyn zart. 276 k.k.oraz jakoby przed przesłuchaniem nie został prawidłowo uprzedzony o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznanie, nie został pouczony o treściart. 261 k.p.c.ani o treściart. 233 § 1a k.k., o prawie do odmowy zeznań oraz jako osoba najbliższa dla pozwanej o prawie do odmowy odpowiedzi na pytanie, które mogłoby narazić go na odpowiedzialność karną za czyn zart. 276 k.k., co czyniło pouczenie o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznanie nieprawidłowym i finalnie wykluczało jego odpowiedzialność na podstawieart. 233 § 1a k.k., a tym bardziej na podstawie art., 233§ 1 k.k.W tej materii sąd odwoławczy stwierdza co następuje: - zeznania w dniu 13 czerwca 2017 roku w sprawie VIII GC 358/15 w charakterze świadka oskarżony składał na wniosek pozwanej - jego matki, w sprawie o zapłatę znacznej kwoty pieniężnej z oczywistą intencją procesowego wsparcia jej swoimi zeznaniami; - te zeznania oskarżonego dotyczące faktu przekazania 26.09.2007 roku dokumentacjispółki (...), która była wówczas w posiadaniuM. P., zostały przez Sąd Okręgowy w Bydgoszczy i Sąd Apelacyjny w Gdańsku w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie VIII GC 358/15, uznane a niewiarygodne; - oskarżony początkowo w składanych wyjaśnieniach nie powoływał się na to, by w czasie przesłuchania w charakterze świadka w dniu 13 czerwca 2017 r., składając określone zeznania (wskazane w zarzucie aktu oskarżenia jako zeznania fałszywe) czynił to w obawie przed pociągnięciem jego lub osoby mu najbliższej do odpowiedzialności karnej za inne przestępstwo, uczynił to dopiero na rozprawie w dniu 11.10.2021 roku ( k 568); tymczasem klauzula niekaralności z art. 233 § 3 operuje pojęciem obawy przed odpowiedzialnością karną, która musi być uzasadniona w dacie składania zeznań;osk. A. P.składając przedmiotowe zeznania miał zarówno świadomość niezgodności z prawdą podawanego faktu, jak i zamiar złożenia zeznania niezgodnego z prawdą; późniejsze twierdzenia o obawie grożącej kary były próbą uniknięcia w ten sposób odpowiedzialności karnej za przestępstwo zart. 233 § 1 kk; - już powyższe fakty jednoznacznie wskazują na złożenie fałszywych zeznań w zarzucanym zakresie; względy jurydyczne zaś pozwalają na przypisaniu oskarżonemu winy za przestępstwo z art.art. 233 § 1 kk. I tak: - w kwestii, czy zakres pouczenia udzielonegoA. P.był wystarczający dla przyjęcia karalności zachowania przypisanego temu oskarżonemu, stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie faktycznie świadek nie został pouczony o prawie do odmowy odpowiedzi na pytanie, nie ma to jednak znaczenia w sprawie dla odpowiedzialności oskarżonego; w treściart. 261 § 2 k.p.c.przewidziana jest możliwość uchylenia się przez świadka od odpowiedzi na zadane mu pytania, jeżeli złożenie zeznania mogłoby narazić jego lub jego bliskich, wymienionych w§ 1na odpowiedzialność karną, hańbę lub dotkliwą i bezpośrednią szkodę majątkową albo jeżeli zeznanie miałoby być połączone z pogwałceniem istotnej tajemnicy zawodowej; oczywistym jednak jest, że okoliczności będące przedmiotem zeznań muszą obiektywnie być tego rodzaju, że mogą realnie wywołać zagrożenie dla dóbr, wymienionych wart. 261 § 2 kpc; zatem w realiach sprawy dla skorzystania z tej instytucji każdorazowo należy wykazać, iż przyczyną uchylenia się od udzielenia odpowiedzi jest obawa poniesienia odpowiedzialności karnej; - pouczenie świadka o prawie do odmowy odpowiedzi w zasadzie będzie miało miejsce dopiero w momencie, gdy świadkowi postawione zostało pytanie, które mogłoby naruszyć dobra chronione przepisemart. 261 § 2 kpc; klauzula niekaralności zart. 233 § 3 kkoperuje pojęciem obawy przed odpowiedzialnością karną, która musi być uzasadniona w dacie składania zeznań; informowanie świadka powinno mieć miejsce gdy okoliczności te stają się znane organowi procesowemu i powinno to nastąpić przed przystąpieniem do przesłuchania; świadek też z własnej inicjatywy może oświadczyć, że uchyla się od odpowiedzi na to pytanie, gdyż obawia się, że może ona narazić jego lub osobę dla niego najbliższą na odpowiedzialność karną; jednakże obowiązek ten ciąży na organie prowadzącym postępowanie tylko wtedy, gdy świadkowi lub jego najbliższym rzeczywiście grozi odpowiedzialność karna; zasadnie zatem należy przyjąć, że o naruszeniuart. 261 kpcmożna mówić tylko wtedy, gdy uprzedzenie świadka o jego treści uzasadniają rzeczywiste, procesowo uzasadnione podstawy; - w kontekście powyższych argumentów pierwszoplanowym zagadnieniem rysuje się więc kwestia rozstrzygnięcia, czy w czasie przesłuchania w charakterze świadka w dniu 13 czerwca 2017 r., oskarżony składając określone zeznania (wskazane w zarzucie aktu oskarżenia jako zeznania fałszywe) czynił to w obawie przed pociągnięciem jego lub osoby mu najbliższej do odpowiedzialności karnej za inne przestępstwo, a jeśli tak, to przed popełnieniem jakiego czynu zabronionego oskarżony chronił się wówczas takimi zeznaniami; nie budzi bowiem wątpliwości, że odpowiedzialność osoby składającej fałszywe zeznania na podstawieart. 233 § 1 k.k.jest wyłączona gdy fałszywe zeznania świadek składał w odniesieniu do takich okoliczności, które mogły być istotne dla realizacji jego prawa do obrony w związku z określonym przestępstwem; Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 10 grudnia 2020 r., I KK 58/19 wypowiadając się co do przepisuart. 233 § 1a k.k.i zakresu stosowania normy w nim zawartej, stwierdził, że nie popełnia przestępstwa zart. 233 § 1ani§ 1a k.k.osoba, która jest przesłuchiwana w charakterze świadka, gdy składa fałszywe zeznania z obawy przed narażeniem samego siebie na odpowiedzialność karną, w granicach własnej odpowiedzialności; wyraził też pogląd, że możliwość pociągnięcia do odpowiedzialności karnej na podstawieart. 233 § 1a k.k.dotyczyć może osoby przesłuchiwanej w charakterze świadka, która z obawy o narażenie samego siebie na odpowiedzialność karną, zeznaje nieprawdę w odniesieniu do tych okoliczności, których treść nie jest związana ze sprawstwem czynu i potencjalną własną odpowiedzialnością karną przesłuchiwanego; w realiach procesowych sprawy istotne jest więc pytanie czy oskarżony składając określone zeznania realizował prawo do obrony, a jeśli tak, to w zakresie jakiego przestępstwa to czynił?. - co ważne, obawa ta musi być zobiektywizowana; nie chodzi bowiem o subiektywne przekonanie świadka, że ujawnienie okoliczności, której dotyczy pytanie, może narazić go na tę odpowiedzialność, ale obiektywnie istniejące takie niebezpieczeństwo; nieuzasadnione byłoby oparcie się wyłącznie na subiektywnej ocenie świadka, gdyż mogłoby to prowadzić do nadużyć; z okoliczności sprawy musi wynikać ewentualna możliwość pociągnięcia świadka lub jego najbliższych do takiej odpowiedzialności; organ procesowy może zatem oceniać, czy ujawnienie określonych okoliczności może rzeczywiście narazić świadka lub jego najbliższych na odpowiedzialność za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe; w doktrynie podkreśla się, że sąd nie ma opierać się wyłącznie na oświadczeniu świadka, jest uprawniony do kontroli oświadczenia świadka, w którym ma podać, dlaczego uważa, że odpowiedź może narazić go lub jego najbliższych na odpowiedzialność za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe; - także piśmiennictwie zasadnie twierdzi się, że nie powinno się poprzestawać na oświadczeniu świadka, a należy uprawdopodobnić kwestię związku pomiędzy udzieleniem odpowiedzi na pytanie a narażeniem przez to świadka lub osobę dla niego najbliższą na odpowiedzialność za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe. Chodzi o wskazanie, że potencjalnie może istnieć związek przyczynowy pomiędzy tymi dwoma elementami, tzn. odpowiedzią na pytanie a ewentualnością poniesienia przez daną osobę odpowiedzialności za określony czyn przestępny; - już powyższa argumentacją, czyni całkowicie chybionymi wywody skarżących w analizowanej części; tymczasem skarżący zupełnie gołosłownie i niezgodnie z faktami, jak się wydaje w pełni intencjonalnie, powołują się na rzekomo grożącą oskarżonemu odpowiedzialność karną za czyn zart. 276 k.k.przywołując w uzasadnieniu apelacji ( pkt.46 ) postępowanie toczące się w Prokuraturze Rejonowej Warszawa Ochota w sprawie 1 Ds. 848/11/1, które miało zostać zakończone postanowieniem o umorzeniu w dniu 29 lutego 2021 roku; tymczasem fakty są z goła inne i pozwalają na przyjęcie, że w dacie składanych zeznań przez oskarżonego w rzeczywistości nie toczyło się żadne postępowanie przeciwko oskarżonemu oraz jakiejkolwiek osobie dla niego najbliższej; analiza akt sprawy 1 Ds. 848/11/1, dowodzi, że postanowieniem z dnia 20 maja 2008 r. faktycznie wszczęto śledztwo w sprawie kradzieży w dniach 20 grudnia 2006 r. – 11 września 2007 r. kwoty 1.847.116 złotych i zaboru bliżej nieokreślonych dokumentów na szkodę spółki przez członka zarządu w/w spółki (k. 179 ), „ postanowieniem z dnia 29 lutego 2012 r. ( nie zaś 2021 roku – przypis SO!) umorzono śledztwo dotyczące m.in. ukrycia bliżej nieokreślonych dokumentów na szkodęspółki (...) Sp. z o.o.przez członka zarządu w/w spółki w okresie od 20 grudnia 2006 r. – 31 października 2007 r. tj. o czyn zart. 286 k.k.z powodu braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstwa” ( k. 882-896) a postanowieniem Sądu Rejonowego w Warszawie z dnia 18 czerwca 2012 r. utrzymano powyższe postanowienie w mocy ( k 929-932); pismem z dnia 25 czerwca 2012 r. Prokurator Okręgowy w Warszawie poinformował Sąd Okręgowy w Bydgoszczy , że w sprawie postępowanie toczyło się in rem, nie zaś ad personam ( k. 939 ). W konsekwencji, z powyższych względów (oprócz tych wskazanych na wstępie ), argumentacja skarżących jest niezasadna, nigdy nie toczyło się postępowanie karne przeciwko oskarżonemu, nikomu nie groziła odpowiedzialność karna ( z wyjątkiem niniejszej sprawy za fałszywe zeznania ), ani w dacie składanych zeznań, ani później a postępowanie, na które powołują się skarżący, zmieniając przy tym datę jego umorzenia, w rzeczywistości zostało zakończone w fazie in rem 9 lat wcześniej, 5 lat przed datą zeznań złożonych w sprawie VIII GC 358/15; także sam oskarżony w toku tych zeznań, nie powoływał się na grożącą mu odpowiedzialność karną. Finalnie zatem, w ocenie Sądu Okręgowego, zeznania oskarżonego w dniu 13 czerwca 2017 roku w sprawie VIII GC 358/15 w zarzucanej części były fałszywe, złożył je z oczywistą intencją procesowego wsparcia w ten sposób pozwanej – jego matki a późniejsze twierdzenia związane z obawą przed odpowiedzialnością karną były wyłącznie realizacją przez niego prawa do obrony, obliczone na pozytywne rozstrzygnięcie procesowe. Ad. 9,13. Zarzuty niezasadne.W ocenie sądu Okręgowego orzeczona kara 10 miesięcy pozbawienia wolności nie może być uznana za rażąco niewspółmiernie surową w rozumieniuart. 438 pkt 4 kpk; niewątpliwie bowiem ustalone okoliczności przedmiotowe i podmiotowe przypisanego oskarżonemu czynu, a także prezentowane przez wymienionego właściwości i warunki osobiste powodują, że niepodobna jest skutecznie wywodzić, że wymierzona oskarżonemu kara razi surowością. Sąd I instancji przeprowadził te dowody, które leżały u podstaw rozstrzygnięcia w przedmiocie wymiaru kary względem oskarżonego, a swoje stanowisko w tym względzie przekonująco uzasadnił. Sąd odwoławczy stanowisko to podziela. Rozstrzygając w tej materii Sąd Rejonowy szczegółowo ocenił okoliczności łagodzące i obciążające. W tej sytuacji apelacje są wyłącznie polemiką z rozstrzygnięciem Sądu I instancji. Nie sposób uznać za rażąco niewspółmiernie surową karę w wysokości tylko nieznacznie wyższej od dolnego ustawowego zagrożenia a przy tym orzeczonej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania; nie ma żadnych podstaw do dalszego łagodzenia tej kary i to praktycznie do wysokości dolnego ustawowego zagrożenia, rozstrzygnięcie tego rodzaju nie znajduje należytego oparcia pośród zasad i dyrektyw wymiaru kary określonych w treściart.53 kk. Nie bez znaczenia jest, że orzekając karę sąd uwzględnia też potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Chodzi tu o wpływ, jaki orzeczona kara powinna wywrzeć w kierunku ugruntowania w społeczeństwie prawidłowych ocen prawnych i stosownego do tych ocen postępowania, o potwierdzenie przekonania, że w walce z przestępczością zwycięża praworządność, a sprawcy są sprawiedliwie karani; wymierzona w niniejszej sprawie kara powyższe kryteria spełnia; w realiach niniejszej sprawy wymierzanie oskarżonemu kary łagodniejszego rodzaju lub łagodniejszej kary pozbawienia wolności, bliskiej dolnemu ustawowemu zagrożeniu, nie ma jakiegokolwiek uzasadnienia. Nie razi surowością też orzeczona grzywna, jej wysokość jest umiarkowana a wobec orzeczenia kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania stanowi jedyną realną dolegliwość. Wniosek Oskarżony i jego obrońca wnieśli o uniewinnienie Oskarżonego od przypisanego mu czynu; ewentualnie o uchylenie wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy III Wydział Karny z 6 marca 2023r. sygn. akt: III K 592/19 i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadne Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wobec ustaleń i argumentacji Sądu Rejonowego skarżący nie przedstawili przekonującej argumentacji pozwalającej na zmianę zaskarżonego wyroku w postulowanym zakresie. Apelacje zawierają odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonego; tymczasem ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nie ma cech dowolności, wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywamiart. 7k.p.k..; Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie nie stwierdził też uchybień, które rodziłyby wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w związku z oceną czynu zarzucanego oskarżonemu; nie dokonał też błędnych ustaleń faktycznych w sprawie oraz nie dopuścił się obrazy prawa materialnego w zaskarżonym zakresie. Nie przekonują też wywody na temat znaczących skutków orzeczonej kary, skoro każdorazowo kara musi mieć element dolegliwości, a orzeczona została w wysokości tylko nieznacznie wyższej od dolnego ustawowego zagrożenia a przy tym z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Wysokość grzywny jest umiarkowana a wobec orzeczenia kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, stanowi jedyną realną dolegliwość. Wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania jest sprzeczny z treściąart. 437 § 2 k.p.k.. Również nie zachodzą przesłanki wskazane wart. 439 § 1 k.p.k.orazart. 454 k.p.k.. Finalnie nie ma żadnych argumentów do negowania rozstrzygnięcia Sądu I instancji. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot utrzymania w mocy Orzeczenie o winie i karze Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Argumentacja jak powyżej. Oskarżony niewiarygodny; wskazane dowody obciążające jednoznaczne; apelacje niezasadne i wyłącznie polemiczne. 5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot i zakres zmiany . Zwięźle o powodach zmiany . 5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności - 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 2. O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśliart.636§1 k.p.k.Skoro to oskarżony spowodował postępowanie odwoławcze, to wobec nieuwzględnienia środków odwoławczych jego i jego obrońcy, to on ponosi jego koszty. Opłatę wymierzono w oparciu o przepisyart. 2 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r.o opłatach w sprawach karnych. 7 PODPIS

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Bydgoszczy date: '2023-11-23' department_name: IV Wydział Karny Odwoławczy judges: - sędzia Sądu Okręgowego Roger Michalczyk - Sądu Okręgowego Anna Warakomska - sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski legal_bases: - art. 233 § 1, 2 i 3 k.k - art. 2, 5, 7, 366 § 1, 410 k.p.k. - art. 261 § 2 k.p.c. - art. 2 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r.o opłatach w sprawach karnych recorder: st.sekr.sąd. Grzegorz Hermanowski signature: IV Ka 708/23 ```

152510100000903_III_C_000736_2015_Uz_2016-02-25_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III C 736/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 stycznia 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi, III Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Aleksandra Smołkowicz Protokolant: sekr. sąd. Agnieszka Kałuzińska po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2016 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z powództw:H. D.iM. D. przeciwko(...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW. o zadośćuczynienia I w sprawie z powództwaH. D.: 1 zasądza od(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzeczH. D.kwotę 54 000 zł (pięćdziesiąt cztery tysiące złotych) tytułem zadośćuczynienia z odsetkami: a ustawowymi w rozumieniuart. 481 § 2 kodeksu cywilnegow brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 roku – za okres od 3 lipca 2015 roku do 31 grudnia 2015 roku; b ustawowymi za opóźnienie w rozumieniuart. 481 § 2 kodeksu cywilnegow brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 roku – za okres od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty; 1 zasądza od(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzeczH. D.kwotę 6 317 zł (sześć tysięcy trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztu procesu; I w sprawie z powództwaM. D.: 1 zasądza(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzeczM. D.kwotę 54 000 zł (pięćdziesiąt cztery tysiące złotych) tytułem zadośćuczynienia z odsetkami: a ustawowymi w rozumieniuart. 481 § 2 kodeksu cywilnegow brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 roku – za okres od 3 lipca 2015 roku do 31 grudnia 2015 roku; b ustawowymi za opóźnienie w rozumieniuart. 481 § 2 kodeksu cywilnegow brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 roku – za okres od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty; 1 zasądza od(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzeczM. D.kwotę 6 317 zł (sześć tysięcy trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu. UZASADNIENIE Pozwem złożonym w dniu 5 sierpnia 2015 roku powódkaH. D.wniosła o zasądzenie od pozwanego(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.kwoty 54 000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 3 lipca 2015 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia, a także zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 3 600 złotych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych. Uzasadniając pozew, powódka wskazała, że jej mążR. D.doznał na skutek wypadku, któremu uległ w dniu 1 kwietnia 1998 roku, obrażeń ciała, w wyniku których zmarł. Pojazd, którym kierował sprawca zdarzenia, w dacie wypadku korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, na podstawie umowy ubezpieczenia zawartej ze stroną pozwaną. Powódka zgłosiła pozwanemu roszczenie w kwocie 100 000 zł za naruszenie dóbr osobistych w związku ze śmiercią męża.(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.decyzją z dnia 2 lipca 2015 roku uznał roszczenie powódki do kwoty 16 000 złotych(pozew k. 2-4). W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwai zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Uzasadniając swoje stanowisko, strona pozwana wskazała, że wypłaciła na rzecz powódki kwotę 16 000 zł zadośćuczynienia z tytułu naruszenia dóbr osobistych. Zakwestionowała przy tym powództwo co do wysokości, uznając, że roszczenie powódki jest nadmiernie wygórowane(odpowiedź na pozew - k. 10-13). Pozwem złożonym 5 sierpnia 2015 roku roku powódkaM. D.wniosła o zasądzenie od pozwanego(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.kwoty 54 000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 3 lipca 2015 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia, a także zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 3 600 złotych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych. Uzasadniając pozew, powódka wskazała, że jej ojciecR. D.doznał na skutek wypadku, któremu uległ w dniu 1 kwietnia 1998 roku, obrażeń ciała, w wyniku których zmarł. Pojazd, którym kierował sprawca zdarzenia, w dacie wypadku korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, na podstawie umowy ubezpieczenia zawartej ze stroną pozwaną. Powódka zgłosiła pozwanemu roszczenie w kwocie 100 000 zł za naruszenie dóbr osobistych w związku ze śmiercią ojca.(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.decyzją z dnia 2 lipca 2015 roku przyznał 16 000 złotych(pozew k. 2-4 akt III C 737/15). W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany podniósł, iż przyznał oraz wypłacił na rzecz powódki kwotę 16 000 zł zadośćuczynienia z tytułu naruszenia dóbr osobistych oraz kwotę 10 000 złotych z tytułu stosownego odszkodowania za znaczne pogorszenie sytuacji życiowej po śmierci osoby najbliższej. W związku z powyższym zakwestionował powództwo co do wysokości, uznając je za nadmiernie wygórowane(odpowiedź na pozew - k. 10-13 akt III C 737/15). Postanowieniem z dnia 6 listopada 2015 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi połączył do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawę z powództwaM. D.przeciwko(...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW.o zadośćuczynienie, prowadzoną pod sygnaturą III C 737/15 ze sprawą z powództwaH. D.przeciwko(...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW.o zadośćuczynienie, prowadzoną pod sygnaturą III C 736/15(postanowienie k. 27 akt III C 737/15). W toku dalszego postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 1 kwietnia 1998 roku w miejscowościG.nadrodze (...),K. D.kierujący samochodem osobowym markiO. (...),nr rej. (...), na prostym odcinku drogi na prawym pasie jezdni uderzył w tył jadącej w tym samym kierunku przyczepy samochodowej ciągnionej przez samochód ciężarowymarki L., którym kierowałM. M.. Na skutek opisanego zdarzenia pasażer pojazduO. (...),R. D., doznał obrażeń ciała, w wyniku których poniósł śmierć na miejscu zdarzenia(okoliczność bezsporna). ZmarłyR. D.miał 48 lat. Był mężem powódkiH. D.i ojcem powódkiM. D., z którymi zamieszkiwał w chwili śmierci(okoliczność bezsporna). Postanowieniem z dnia 25 maja 1998 roku zatwierdzonym przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Słupcy sygn. akt Ds. 402/98 postępowanie w sprawie powyżej opisanego czynu, stanowiącego przestępstwo zart. 145 par. 1 i 2 d. k.k.zostało umorzone z powodu śmierci podejrzanegoK. D.(okoliczność bezsporna). SamochódO. (...)nr rej. (...), którym kierował sprawca zdarzenia, w dacie wypadku korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, na podstawie umowy ubezpieczenia zawartej z(...) Spółką Akcyjnąz siedzibą wW.(okoliczność bezsporna). Powódki pismami z dnia 16 kwietnia 2015 r. zgłosiły stronie pozwanej roszczenie w kwotach po 100 000 złotych tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w związku ze śmiercią odpowiednio męża i ojca.(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.decyzjami z dnia 2 lipca 2015 r. uznał roszczenia powódek do kwoty 16 000 zł na rzecz każdej z nich(okoliczność bezsporna). R. D.przed śmiercią zamieszkiwał z powódkami – żonąH.i córkąM.. W 1998 roku, tj. w dacie wypadku, kończył 48 lat, aH. D.43 lata(okoliczność bezsporna). PaństwoD.mieli w 1998 r. obchodzić 25 rocznicę ślubu, a ich córkaM.kończyła 18 lat(przesłuchanieH. D.– protokół rozprawy z dnia 22.01.2016 r. 00:03:42-00:09:34; przesłuchanieM. D.– protokół rozprawy z dnia 22.01.2016 r. 00:10:21-00:14:36). R. D.iH. D.stanowili zgodne małżeństwo. Zmarły był podporą całej rodziny, zarówno emocjonalnie, jak i finansowo. Był ciepłą, rodzinną osobą, z dużym poczuciem humoru, spędzał dużo czasu z dziećmi. Cała rodzina wyjeżdżała na wakacje, spędzała wspólnie święta.R. D.starał się także w weekendy poświęcać czas swoim dzieciom(przesłuchanieH. D.– protokół rozprawy z dnia 22.01.2016 r. 00:03:42-00:09:34 ; przesłuchanieM. D.– protokół rozprawy z dnia 22.01.2016 r. 00:10:21-00:14:36). PowódkaH. D.była sama w domu, gdy dowiedziała się o nagłej śmierci męża, na niej spoczął obowiązek powiadomienia dzieci o śmierci ojca. Była w tak złym stanie psychicznym, że potrzebowała pomocy dzieci w zorganizowaniu pogrzebu(przesłuchanieH. D.– protokół rozprawy z dnia 22.01.2016 r. 00:03:42-00:09:34). RodzinaD.nie potrafiła na początku poradzić sobie z tragiczną śmierciąR. D..H. D.trudno znosiła żałobę po śmierci męża, przez 3 miesiące zażywała leki na uspokojenie. Do powódek wprowadził się synH. D.(bratM. D.) z żoną, żeby je wspierać w tym trudnym okresie. Powódki nie korzystały z pomocy specjalistów, wspierały się nawzajem w gronie rodzinnym. Najcięższy okres żałobyH. D.utrzymywał się od pół roku do roku po śmierci męża.(przesłuchanieH. D.– protokół rozprawy z dnia 22.01.2016 r. 00:03:42-00:09:34; przesłuchanieM. D.– protokół rozprawy z dnia 22.01.2016 r. 00:10:21-00:14:36). Po śmierciR. D.powódki były zmuszone zamienić mieszkanie, gdyż popadły w kłopoty finansowe.(przesłuchanieH. D.– protokół rozprawy z dnia 22.01.2016 r. 00:03:42-00:09:34). Pomimo upływu lat, które w jakimś stopniu pozwoliły powódkom na uporanie się z tragedią, jaka dotknęła ich rodzinę, wciąż odczuwają żałobę i wspominają zmarłego bliskiego. Każde święta są dla nich smutne, bo spędzone bez męża i ojca(przesłuchanieH. D.– protokół rozprawy z dnia 22.01.2016 r. 00:03:42-00:09:34 ; przesłuchanieM. D.– protokół rozprawy z dnia 22.01.2016 r. 00:10:21-00:14:36). H. D.nie ułożyła sobie ponownie życia, nie potrafiła związać się z innym mężczyzną(przesuchanieH. D.– protokół rozprawy z dnia 22.01.2016 r. 00:03:42-00:09:34) RodzinaD.celebruje rocznicę śmierci zmarłego – udają się na mszę do kościoła a następnie na cmentarz. Często odwiedzają gróbR. D..H. D.iM. D.często rozmawiają o zmarłym, zastanawiając się, co by było, gdyby wciąż żył(przesłuchanieH. D.– protokół rozprawy z dnia 22.01.2016 r. 00:03:42-00:09:34 ; przesłuchanieM. D.– protokół rozprawy z dnia 22.01.2016 r. 00:10:21-00:14:36). Powyższy stan faktyczny był w znacznej części niesporny pomiędzy stronami, przede wszystkim w odniesieniu do faktu oraz okoliczności śmierciR. D.. W pozostałym zakresie Sąd oparł się na dowodach z przesłuchania powódek w charakterze strony, albowiem spójnie, wiarygodnie, przekonująco i rzeczowo opisały one swoje przeżycia po śmierci męża/ojca na przestrzeni wielu lat. Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw, by kwestionować ich relacje w tym zakresie. Sąd zważył, co następuje: Zarówno powództwoH. D., jak i powództwoM. D., były zasadne i jako takie zasługiwały na uwzględnienie. Rozważania dotyczące zasadności obu powództw w istocie pokrywają się i bezcelowe byłoby powielanie toku wywodu, a zatem zostaną przedstawione łącznie. W niniejszej sprawie nie była kwestionowana zasada roszczenia powódek, a jedynie jego wysokość. Ubezpieczyciel uznał bowiem roszczenia powódek w toku postępowania likwidacyjnego do kwoty 16 000 zł. Zbędne są w tym zakresie pogłębione rozważania, wystarczy je ograniczyć do wskazania, że zgodnie zart. 822 § 1 k.c.(brzmienie z dnia 01.04.1998 r. – dnia szkody), przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkody ponosi ubezpieczający albo osoba na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Do śmierciR. D.doszło w dniu(...)roku.Art. 446 § 4 k.c., stanowiący, że sąd może także przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, został wprowadzony do porządku prawnego ustawą z dnia 30 maja 2008 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 116, poz. 731), wchodząc w życie od dnia 3 sierpnia 2008 roku (art. 5 tejże ustawy). Kwestią wymagającą rozstrzygnięcia była odpowiedź na pytanie, czy przedmiotowe roszczenie w ogóle istniało przed dniem 3 sierpnia 2008 roku, a jeśli tak, to jaka była jego podstawa prawna i czy mógł ją stanowićart. 448 k.c.Obecnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowane jest już jednolite stanowisko, że spowodowanie śmierci osoby bliskiej może stanowić naruszenie dobra osobistego członków rodziny zmarłego w postaci szczególnej więzi rodzinnej i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawieart. 448 k.c., jeżeli śmierć nastąpiła na skutek deliktu przed dniem 3 sierpnia 2008 roku (uchwała SN z dnia 22 października 2010 roku, sygn. akt III CZP 76/10, opubl. w OSNC-ZD z 2011 roku, nr B, poz. 42, uchwała SN z dnia 13 lipca 2011 roku, sygn. akt III CZP 32/11, opubl. w OSNC z 2012 roku, nr 1 poz. 10, wyrok SN z dnia 14 stycznia 2010 roku, sygn. akt IV CSK 307/09, opubl. w OSNC-ZD z 2010 roku, nr C, poz. 91, wyrok SN z dnia 25 maja 2011 roku, sygn. akt II CSK 537/10, Lex 846563, wyrok SN z dnia 11 maja 2011 roku, sygn. akt I CSK 621/10, Lex 848128). Przenosząc powyższe na realia przedmiotowej sprawy, zarównoH. D.jak iM. D.mogły dochodzić zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku ze śmiercią odpowiednio męża i ojca na podstawieart. 448 k.c. Powołany przepiskodeksu cywilnegostanowi, iż w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Dobrem osobistym, co bezsprzecznie wynika z zaprezentowanego powyżej orzecznictwa, może być również więź rodzinna. Do naruszenia tego dobra osobistego, poprzez zerwanie owej więzi, doszło w sytuacjiH. D.iM. D.. Ich roszczenie o zadośćuczynienie za krzywdę z powodu śmierci męża i ojca jest zatem usprawiedliwione co do zasady. Strony pozostawały w sporze co do wysokości zadośćuczynienia. Wskazać należy, że jest ono formą rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej i obejmuje swym zakresem wszelkie cierpienia fizyczne i psychiczne, które nie mogą być bezpośrednio przeliczone na pieniądze. W przypadku roszczenia bazującego na przeżyciach związanych ze śmiercią osoby bliskiej należy wskazać, że zadośćuczynienie jest roszczeniem o charakterze ściśle niemajątkowym mającym za zadanie kompensację doznanej krzywdy. Roszczenie to nie ma na celu wyrównania straty poniesionej przez członków najbliższej rodziny zmarłego, lecz ma pomóc dostosować się do nowej rzeczywistości. Ma także na celu złagodzenie cierpienia wywołanego utratą osoby bliskiej. Okoliczności wpływające na wysokość tego świadczenia to m.in.: dramatyzm doznań osób bliskich zmarłego, poczucie osamotnienia, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rola jaką w rodzinie pełniła osoba zmarłego, charakter i rodzaj zaburzeń w prawidłowym funkcjonowaniu pozostałych członków rodziny, stopień w jakim pozostali członkowie będą umieli odnaleźć się w nowej rzeczywistości i na ile zdolni są zaakceptować obecny stan rzeczy, skorzystanie z pomocy fachowej w czasie radzenia sobie w tej trudnej sytuacji, proces leczenia doznanej traumy mający na celu pomoc w odbudowie struktury rodziny i przywrócenie znaczenia każdego z jej członków. W tym miejscu należy podkreślić, że zgodnie z ugruntowaną linią orzecznictwa w tym względzie, wysokość zadośćuczynienia musi być rozważana indywidualnie i przedstawiać dla poszkodowanego odczuwalną wartość ekonomiczną, adekwatną do warunków gospodarki rynkowej (Wyrok SN z dnia 14 stycznia 2011 roku, sygn. akt I PK 145/10, lex 905761). Z drugiej jednak strony należy pamiętać o tym, że śmierć osoby najbliższej nie powinna być źródłem korzyści pieniężnych czy też wzbogacenia. W świetle powyżej przedstawionych rozważań, niewątpliwe jest zaistnienie krzywdy u powódek jako następstwa tragicznej i nagłej śmierciR. D..H. D.ciężko przeżyła śmierć męża, który zginął przedwcześnie, pozbawiając ją wsparcia zarówno emocjonalnego jak i finansowego. W wyniku jego śmierci przeżyła wiele trudnych i traumatycznych chwil: powiadomienie dzieci o śmierci ojca, zorganizowanie pogrzebu, poukładanie wszystkich spraw życiowych, problemy finansowe, a przede wszystkim zaakceptowanie pustki w swoim życiu, wcześniej wypełnianej przez osobę, która była, według jej słów, „filarem rodziny”. Nigdy ponownie nie ułożyła sobie życia i pomimo upływu wielu lat, wciąż przeżywa śmierć męża, którego wciąż jej brakuje. Z kolei powódkaM. D.straciła ojca u progu swojego dorosłego życia, ojca, z którym była emocjonalnie związane i o którym wspomnienia wciąż przechowuje w swojej pamięci, odwiedzając jego grób i powracając do chwil spędzonych z nim w rozmowach z matką. Obydwie powódki musiały poradzić sobie z tymi trudnymi przeżyciami i wspierały się nawzajem w gronie rodzinnym. Do dziś odczuwają brakR. D.. Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd uznał, że odpowiednią kwotą zadośćuczynienia w niniejszej sprawie za krzywdę doznaną w związku ze śmierciąR. D.będzie kwota 70 000 złotych zarówno dlaH. D., jak i dlaM. D.. Ustalenie zadośćuczynienia w tej wysokości uwzględnia jego kompensacyjny charakter, przedstawiając ekonomicznie odczuwalną wartość i nie jest nadmierne w stosunku do aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa. Dotychczas pozwany wypłacił kwoty po 16 000 zł, które w ocenie Sądu nie są wystarczające dla rekompensaty krzywdy po utracie najbliższej osoby. Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd zasądził na rzecz powódek od pozwanego kwoty po 54 000 złotych. O odsetkach Sąd orzekł na podstawieart. 481 k.c.Powódki zgłosiły ubezpieczycielowi swoje roszczenia, zaś ubezpieczyciel decyzjami z dnia 2 lipca 2015 roku, kończącą proces likwidacji szkody, przyznał powódkom zadośćuczynienie w kwotach po 16 000 zł. Kierując się powyższymi względami, Sąd zasądził odsetki od dnia 3 lipca 2015 roku. Mając na uwadze, że z dniem 1 stycznia 2016 roku weszła w życie zmiana brzmieniaart. 481 k.c., za okres do dnia 31 grudnia 2015 roku Sąd zasądził odsetki ustawowe w rozumieniu brzmienia tego przepisu do tego dnia, natomiast od dnia 1 stycznia 2016 roku – stanowiące analogiczną instytucję - odsetki ustawowe za opóźnienie w brzmieniu tego przepisu od tego dnia. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawieart. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W związku z powyższym Sąd zasądził od(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wŁ.na rzeczH. D.kwotę 6 317 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na kwotę tę składają się: opłata od pozwu w wysokości 2 700 zł [zgodnie z przepisemart.19 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz. U. nr 167, poz. 1398 ze zm.)], koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3 600 zł [§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(Dz. U. 2013 poz. 490 ze zm..)] oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł (art.1 ust 1 pkt 2 Ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej). Taką samą kwotę, z identycznymi tworzącymi ją składniki wyliczonymi w oparciu o podane podstawy prawne, Sąd zasądził od pozwanego na rzeczM. D..

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi date: '2016-01-29' department_name: III Wydział Cywilny judges: - Aleksandra Smołkowicz legal_bases: - art. 481 § 2 kodeksu cywilnego - art. 145 par. 1 i 2 d. k.k. - art. 98 § 1 k.p.c. - art.19 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych - § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu - art.1 ust 1 pkt 2 Ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej recorder: sekr. sąd. Agnieszka Kałuzińska signature: III C 736/15 ```

150525000001006_II_Ka_000347_2016_Uz_2016-10-12_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt : II Ka 347/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 października 2016 r. Sąd Okręgowy w Ostrołęcew II Wydziale Karnym w składzie Przewodniczący: SSO Jerzy Pałka /spr/ sędziowie: SSO Artur Bobiński SSO Marek Konrad protokolant: Anna Nierubiec w obecności prokuratora: Andrzeja Ołdakowskiego po rozpoznaniu w dniu 12 października 2016 r. sprawy:M. Z. oskarżonego zart. 279§1 kk z powodu apelacji oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 18 maja 2016 r. sygn. akt II K 609/15 Orzeka: 1/ Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy. 2/ Zwalnia oskarżonego od kosztów i opłat sądowych za II instancję przejmując je na rzecz Skarbu Państwa. Sygn. akt II Ka 347/16 UZASADNIENIE S. S.,M. Z.iR. M.zostali oskarżeni o to, że : I W dniu 14 maja 2015 roku około godz. 06.50 na terenie stacji paliw(...)w miejscowościM.przyul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu dokonali kradzieży z włamaniem do automatów do gier o niskich wygranych, znajdujących się w niezamkniętym kontenerze w ten sposób, że po uprzednim wyważeniu klap frontowych prowadzących do wnętrza urządzeń, dokonali kradzieży pieniędzy w kwocie 3 400 złotych na szkodęfirmy (...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.przyul. (...) tj. o czyn zart. 279 § 1 k.k. II w dniu 14 maja 2015 roku w godzinach 04.00-05.00 w miejscowościŁ.ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, dokonali kradzieży z włamaniem do automatów do gier o niskich wygranych, znajdujących się w niezamkniętym kontenerze w ten sposób, że po uprzednim wyważeniu klap frontowych prowadzących do wnętrza urządzeń, dokonali kradzieży pieniędzy w kwocie 3 000 złotych na szkodęfirmy (...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.przyul. (...) tj. o czyn zart. 279 § 1 k.k. Sąd Rejonowy w Ostrołęce wyrokiem z dnia 18 maja 2016 roku w sprawie II K 609/15 I M. Z.uznał za winnego dokonania zarzuconych mu czynów ustalając, że dopuścił się ich działając w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu i na podstawieart. 279 §1 kkw zw. z art. .91§l kkprzy zastosowaniuart.4§l kkskazał go na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności II na podstawieart. 33 §2 i 3 kkwymierzył oskarżonemu grzywnę w wysokości 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych przyjmując jedną stawkę za równą kwocie 20 (dwudziestu) złotych III na podstawieart.63§l kkna poczet kary pozbawienia wolności zaliczył okres zatrzymania oskarżonego w dniach 14 i 15 maja 2015 r. uznając go za równoważny dwóm dniom pozbawienia wolności IV na podstawieart. 46 §1 kkorzekł wobec oskarżonychS. S.,M. Z.iR. M.obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę solidarnie na rzecz pokrzywdzonego(...) spółki z o.o.wW.kwoty 6400 (sześć tysięcy czterysta) złotych V zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie po 770 (siedemset siedemdziesiąt) złotych od każdego z nich, w tym po 660 (sześćset sześćdziesiąt) złotych opłaty Powyższym wyrokiem skazani zostali oskarżeniS. S.iR. M.wobec których powyższy wyrok uprawomocnił się. Apelację od powyższego wyroku złożył oskarżonyM. Z.. Oskarżony wyrokowi zarzucił : - rządzące naruszenie prawa które mogło mieć wpływ na treść orzeczenia w postaci naruszenie prawa do obrony w aspekcie formalnym, co wypełnia dyspozycjęart. 439 § 1 pkt 10 i 11 kpkw zw. zart. 6 k.p.k. - obrazę przepisów prawa procesowego mogące mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 kpk) poprzez naruszenie norm zawartych wart. 2 § 2 kpkiart. 7 kpkpoprzez orzeczenie na podstawie niedostatecznie ustalonych faktów oraz poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów - rażącej niewspółmierności kary (art. 438 pkt 4 kpk) orzeczonej wobec oskarżonego w wyroku w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności mając na uwadze propozycję dobrowolnego poddania się karze od oskarżyciela publicznego w wymiarze kary grzywny w wysokości blisko 14000 złotych i ustalonej dziennej stawce grzywny 20 (dwudziestu) złotych złożoną w wysłanym korespondencyjnie piśmie Na podstawie art., 437§ 1 i 2 kpkoskarżony wniósł o : - uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej Instancji ewentualnie o - zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. 9 w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres 3 lat Sąd Okręgowy zważył co następuje: Apelacja oskarżonego jest oczywiście bezzasadna i nie została przez Sąd Okręgowy uwzględniona. Po przeanalizowaniu zarzutów skarżącego Sąd Odwoławczy stwierdził, że procedowanie Sądu I instancji nie jest obarczone żadnym uchybieniem. Apelujący podnosi, że nie był powiadomiony o terminie rozprawy i naruszone zostało jego prawo do obrony. Twierdzenie skarżącego nie jest zasadne. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego – postanowienie z dnia 8 października 2014 roku II Kz 60/14Nie można mówić o naruszeniu prawa do obrony w sytuacji, gdy oskarżony z tego prawa rezygnuje, nie informując sądu - przy aktualnych możliwościach technicznych - o miejscu swojego pobytu. Przepisart. 139 k.p.k.nie różnicuje powodów "nie przebywania pod wskazanym adresem", a zatem nie jest uprawnione twierdzenie, iż fakt ten musi wynikać tylko z własnej woli strony, a nie z przymusowego osadzenia w zakładzie karnym. Faktem jest, że oskarżony wiedział o toczącym się postępowaniu przed Sądem Rejonowym w Ostrołęce. Oskarżony odbierał osobiście korespondencję zarówno z Prokuratury Rejonowej w Ostrołęce jak również korespondencję z Sądu Rejonowego w Ostrołęce w tym zawiadomienie o terminie rozprawy ( k. 337, 342, 374). Oskarżony nie stawił się na żaden termin rozprawy. Rozprawa na której zapadł wyrok, miała miejsce w dniu 18 maja 2016 roku. Odpis wyroku oskarżony odebrał w dniu 14 czerwca 2016 roku przebywając w Zakładzie Karnym wB.. Sąd odwoławczy uznał, że zawiadomienia o terminie rozpraw zostały doręczone prawidłowo, przy czym sąd ten nie miał jakichkolwiek danych, iż oskarżony przebywa w zakładzie karnym. Oskarżony wiedząc o tym, że sprawa jest na etapie postępowania sądowego nie zawiadomił o fakcie pozbawienia wolności sąd rejonowy, chociaż miał na to wystarczająco dużo czasu. W tym ujęciu nie sposób stwierdzić, aby doszło do naruszenia przepisów o doręczeniu zawiadomienia, skoro oskarżony nie przebywał pod wskazanym przez siebie adresem i nie powiadomił o tym sądu, pomimo, iż wiedział o toczącym się postępowaniu. Przepisart. 139 k.p.k.nie różnicuje powodów "nie przebywania pod wskazanym adresem", a zatem nie jest uprawnione twierdzenie, iż fakt ten musi wynikać tylko z własnej woli strony, a nie z przymusowego osadzenia w zakładzie karnym. Skoro takiego zróżnicowania w tym przepisie nie ma, to wyprowadzania wniosku, że przepis ten dotyczy tylko osób przebywających na wolności - z racji unormowania zawartego wart. 75 § 1 k.p.k.- nie ma wystarczających podstaw wykładniczych. Przepisart. 75 § 1 k.p.k.dotyczy sfery obowiązków procesowych oskarżonego, których zaniechanie może skutkować podjęciem wobec niego środków zapobiegawczych, ale nie obejmuje swoim unormowanie kwestii skutków doręczenia zawiadomienia lub wezwania. Te ujęte są wart. 139 k.p.k.w sposób autonomiczny. Uwagi te należało poczynić, aby wykazać, że nie było obarczone rażącym naruszeniem prawa procedowanie w niniejszej sprawie. Nie można mówić o naruszeniu prawa do obrony w sytuacji, gdy oskarżony z tego prawa rezygnuje, nie informując - przy aktualnych możliwościach technicznych - sądu o miejscu swojego pobytu. Odnośnie rażącej niewspółmierności orzeczonej kary, zarzut ten również nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd odwoławczy podziela ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy, jak również zgadza się z oceną prawną zachowania oskarżonego w kontekście ustalonych prawidłowo faktów. Wbrew zarzutom skarżącego Sąd odwoławczy nie dostrzegł przesłanek racjonalizujących twierdzenie, że wymierzona oskarżonemu kara za wskazane przestępstwa dotknięta jest rażącą niewspółmiernością. Na wstępnie przypomnieć należy, że orzekanie o karze ma charakter indywidualny a proces wyboru i miarkowania właściwej in concreto represji karnej jest w pewniej mierze subiektywny. Dlatego też ustawodawca określając wart. 53 kkzasady i dyrektywy modelowego orzekania o karze pozostawia sądowi określony zakres swobody w jej wymierzaniu. Rażąca niewspółmierność kary zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd pierwszej instancji a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych wart. 53 kkoraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Na gruncieart. 438 pkt 4 kpknie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby również w potocznym znaczeniu tego słowa „rażąco” niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku dokładnie wskazał jakimi motywami kierował się wymierzając oskarżonemu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd kierował się przede wszystkim wysoką społeczną szkodliwością czynów popełnionych przez oskarżonego. Ponadto oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną sądownie, zdemoralizowaną. Wymierzając karę, sąd bierze pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć. W ten sposób ustawodawca wskazuje prewencję indywidualną jako jeden z podstawowych elementów decydujących o surowości represji. Orzekane wobec oskarżonego kary nawet izolacyjne nie spełniają swojego celu, gdyż oskarżony nagminnie narusza porządek prawny. Nie ma żadnych podstaw aby Sąd złagodził karę wymierzoną oskarżonemu i orzekł karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Z tych względów z mocyart. 437 § 1 kpkorzeczono jak wyżej. O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze, w tym opłatach orzeczono za zasadzieart. 634 kpkw zw. zart. 624 § 1 kpkorazart. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnychz późniejszymi zmiana

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Ostrołęce date: '2016-10-12' department_name: II Wydział Karny judges: - Artur Bobiński - Marek Konrad - Jerzy Pałka legal_bases: - art. 279 § 1 k.k. - art. 439 § 1 pkt 10 i 11 kpk - art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych recorder: Anna Nierubiec signature: II Ka 347/16 ```

151015050005006_X_K_000352_2016_Uz_2017-11-06_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt X K 352/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 października 2017 r. Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: SSR Maria Julita Hartuna Protokolant: Magdalena Sadowska po rozpoznaniu w dniach 22.07.2016 r., 05.10.2016 r., 14.12.2016 r., 07.04.2017 r., 12.04.2017 r., 26.05.2017 r., 05.07.2017 r., 30.08.2017 r., 13.10.2017 r. sprawy: 1 P. H.(H.),s.H.iE. z d. P.,ur. (...)wG. 2 D. B.,s.A.iK. z d. W.,ur. (...)wG. 3 M. K. (1),s.K.iA.z d.B.,ur. (...)wM. 4 M. B. (1),s.J.iM.z d.Z.,ur. (...)wG. 5 D. M.(M.),s.E.iW. z d. K.,ur. (...)wW. 6 P. P. (1),s.W.iI. z d. N.,ur. (...)wG. 7 S. W.(W.),s.M.iA. z d. R.,ur. (...)wG. 8 A. B.(B.),s.K.iI.z d.S.,ur. (...)wG. 9 M. K. (2)(K.),s.I.iS. z d. K.,ur. (...)wG. oskarżonych o to że: I w okresie od 27 lutego 2015 roku do 27 marca 2015 roku wG.w Zakładzie KarnymG.-P.wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi współosadzonymi znęcał się psychicznie i fizycznie nad osadzonymT. L.prawnie pozbawionym wolności w ten sposób, że używał wobec niego słów uznanych powszechnie za obelżywe, polewał go zimną wodą, a następnie zmuszał do stania przy otwartym oknie w okresie zimowym, zmuszał go do spożywania zmieszanych kosmetyków i środków czystości, uderzał trzonkiem od miotły w ręce i nogi, popychał, uderzał pięścią w bark i w żebra, uderzał butelką wody mineralnej w wyniku czego pokrzywdzony doznał podbiegnięcia krwawego w okolicy żeber co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż siedem dni tj. o czyn zart. 247 § 1 kk a nadto 1 D. M.(M.),s.E.iW. z d. K.,ur. (...)wW. 2 A. B.(B.),s.K.iI.z d.S.,ur. (...)wG. oskarżonych o to że: II w dniu 28 marca 2015 roku wG.w Zakładzie KarnymG.-P.wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami poprzez uderzanie i kopanie po całym ciele brali udział w pobiciuA. K., w którym narażono go na cięższe obrażenia ciała w myślart. 157 § 1 kk tj. o czyn zart. 158 § 1 kk 3 I oskarżonychP. H.,D. B.,M. K. (1),M. B. (1)iM. K. (2)uznaje za winnych popełnienia zarzucanego im i kwalifikowanego aktem oskarżenia czynu i za to na mocyart. 247 § 1 kkskazuje ich i wymierza każdemu z nich karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności; II oskarżonegoS. W.,w ramach zarzuconego mu aktem oskarżenia czynu, uznaje za winnego tego, że w dniu 27 marca 2015 roku wG.w Zakładzie KarnymG.-P.naruszył nietykalność cielesnąT. L.w ten sposób, że rzucił w niego butelką wody mineralnej, czyn ten kwalifikuje jako występek zart. 217 § 1 kki za to skazuje go i na mocyart. 217 § 1 kkw zw. zart. 33 § 1 i 3 kkwymierza mu karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych; III oskarżonegoP. P. (1)uniewinnia od popełnienia zarzuconego mu czynu; IV oskarżonychD. M.iA. B.uniewinnia od popełnienia czynu zarzuconego im w punkcie I aktu oskarżenia; V oskarżonychD. M.iA. B.uznaje za winnych popełnienia czynu zarzucanego im i kwalifikowanego w punkcie II aktu oskarżenia i za to na mocyart. 158 § 1 kkskazuje ich i wymierza każdemu z nich karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; VI zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.I. C.kwotę 6.715,80 zł (sześć tysięcy siedemset piętnaście złotych 80/100) tytułem kosztów obrony świadczonej na rzecz oskarżonychM. K. (1),M. B. (1),D. M.,P. P. (1)iS. W.z urzędu, w tym 1.255,80 zł (jeden tysiąc dwieście pięćdziesiąt pięć złotych 80/100) tytułem podatku VAT; VII na mocyart. 626 § 1 kpk,art. 627 kpk,art. 624 § 1 kpk,art. 632 pkt 2 kpk,art. 1, art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych: - P. H.kwotę 147,10 zł (sto czterdzieści siedem złotych 10/100), D. B.kwotę 199,14 zł (sto dziewięćdziesiąt dziewięć złotych 14/100), M. K. (1)kwotę 1.570,26 zł (jeden tysiąc pięćset siedemdziesiąt 26/100), M. B. (1)kwotę 1.563,69 zł (jeden tysiąc pięćset sześćdziesiąt trzy złote 69/100), M. K. (2)kwotę 147,10 zł (sto czterdzieści siedem złotych 10/100), S. W.kwotę 1.490,26 zł (jeden tysiąc czterysta dziewięćdziesiąt złotych 26/100), D. M.kwotę 1.958,85 zł (jeden tysiąc dziewięćset pięćdziesiąt osiem złotych 85/100), A. B.kwotę 147,10 zł (sto czterdzieści siedem złotych 10/100) tytułem wydatków, zwalniając oskarżonych od opłat. Sygn. akt X K 352/16 UZASADNIENIE Sąd ustalił następujący stan faktyczny: T. L.w dniu 23 lutego 2015 roku został przewieziony do Zakładu KarnegoG.–P.w celu odbycia kary pozbawienia wolności. Wcześniej ukrywał się przed organami ścigania, przez wiele dni nocując w szopie. Otrzymał przydział do celi nr 12 na oddziale V; była to cela dziesięcioosobowa. Przez około 4 dni po przyjeździeT. L.w celi nie działo się nic niepokojącego. Wręcz przeciwnie, bezpośrednio po osadzeniuT. L.w zakładzie karnym współwięźniowie pomagali mu, dając odzież i niezbędne środki czystości, gdyż widzieli, że jego strój jest brudny i zniszczony, aT. L.niczego nie posiada. Następnie jednak współosadzeni z tej samej celi:P. H.,M. B. (1),M. K. (1)iM. K. (2)zaczęli zwracać się doT. L.słowami wulgarnymi (videk. 37v), wyrażając pogardę wobec niego oraz starając się w ten sposób podporządkować go sobie, dokuczyć mu, pognębić, wyprowadzić z równowagi. Najwięcej obelg padało przy tym ze stronyM. K. (2). KiedyT. L.nie reagował na słowne zaczepki, koledzy zaczęli popychać go i poszturchiwać uderzając pięściami w barki lub żebra. Do tego typu zdarzeń dochodziło wielokrotnie na przestrzeni około jednego tygodnia. W międzyczasie w tożsamy sposób zaczął zachowywać się względemT. L.inny współosadzony z tej celi,D. B.. T. L.starał się ignorować zachowanie kolegów, by nie zaogniać sytuacji, wskazani mężczyźni stawali się jednak wobec niego jeszcze bardzie agresywni.K.oblewaliT. L.zimną wodą, a następnie kazali mu stać przy otwartym oknie, tak, żeby się przeziębił. Zmuszali go też do picia różnych przygotowywanych przez siebie mieszanek, w skład których wchodziły takie substancje jak krem do golenia, płyn do płukania, proszek do prania, jak również do jedzenia pianki do golenia, którą nazywali „bezami”. Gdy odmawiał, był bity trzonkiem od miotły po rękach i nogach. Opisane zachowaniaP. H.,M. B. (1),M. K. (1),M. K. (2)iD. B.powtarzały się codziennie i były coraz brutalniejsze. Mimo toT. L.nie powiedział ani oddziałowemu, ani strażnikom, o tym, co się dzieje w celi, nie poszedł również do lekarza, obawiając się, by na wieść o tym współosadzeni nie zemścili się na nim. dowody: zeznania pokrzywdzonegoT. L.k. 37v.,(...)- (...); częściowo: zeznania świadkaP. W.k. 1725 – 1726, częściowo wyjaśnienia oskarżonych:M. B. (1)k. 1102v.;P. H.k. 1101v.;D. M.k. 494-495, 1102v.-(...);M. K. (1)k. 512, 1102-1102v.;D. B.k. 517-517v., 1101v.-(...);M. K. (2)k. 835-836; historia rozmieszczenia k. 1296-1366; opinia sądowo - lekarska k. 395-397 W dniu 27 marca 2015 rokuT. L.został wezwany na rozmowę z więziennym psychologiemJ. N., której opowiedział o zachowaniu kolegów z celi.J. N.poradziła mu wówczas, by poinformował o wszystkim wychowawcę,T. L.stwierdził, że nie doniesie o zajściach wychowawcy, bo boi się, co współwięźniowie zrobią w odwecie. Kiedy po rozmowie wrócił do celi zobaczył jednak, że znajdują się w niejP. H.,D. B.,M. K. (1),M. B. (1)iM. K. (2). Wówczas stwierdził, iż boi się ich do tego stopnia, że chce jak najszybciej przenieść się do innej celi. W związku z tymT. L.poszedł do wychowawcy -D. J.i poprosił o zmianę celi, tłumacząc to tym, że rzucił palenie i nie chce dłużej przebywać w celi nr 12 z osobami palącymi.D. J.w czasie rozmowy zT. L.pytał go, czy nie ma innych powodów, dla których ten chce zmienić cele,T. L.zaprzeczył jednak. PrzeniesienieT. L.do innej celi – celi nr 6 - nastąpiło niezwłocznie. dowody: zeznania pokrzywdzonegoT. L.k. 37v.,(...)- (...); zeznania świadków:K. S. (1)k. 379, 1206-1207;D. J.k. 384, 1259-1261;J. N.k. 387, 1207-1209,M. Ż.k. 1204, 375 Mimo, żeT. L.nie ujawnił funkcjonariuszom SW niewłaściwego zachowaniaP. H.,M. B. (1),M. K. (1),M. K. (2)iD. B., ci widząc, że zabiera swoje rzeczy i przenosi się do innej celi stwierdzili, że jest „rozjebusem” (tj. donosicielem), „cwelem” i będzie miał jeszcze bardziej „przejebane” niż miał do tej pory. KiedyT. L.trafił do celi nr 6, wprowadzający go tam wychowawca zwrócił się do jednego z zajmujących tę celę więźniów, pełniącego tam funkcję tzw. kształtującego –A. K., by ten „miał na niego oko”. Jeszcze tego samego dnia – 27 marca 2015 roku do celi nr 6 przyszedł jednak równieżM. K. (2)i namawiał mieszkańców tej celiA. P. (1)iD. M., aby pobiliT. L.tak, żeby to zapamiętał. W odpowiedzi na słowaM. K. (2)jeszcze taj samej nocyA. P. (1)uderzyłT. L.trzonkiem od miotły.S. W.rzucił w niego butelką z wodą. Wówczas przebudził sięA. K.i stanął w obronieT. L., w związku z czymS. W.iA. P. (1)zostawili go w spokoju. O zajściu w nocy 27/28 marca 2015 rokuT. L.powiadomił wychowawcę, który zorganizował przeniesienie go na inny oddział. dowody: zeznania pokrzywdzonych:T. L.k. 37v.,(...)- (...);A. K.k. 5v.-6,(...)- (...); zeznania świadkaP. P. (2)k. 363, 1200-1202; wyjaśnienia oskarżonych:S. W.k. 466;A. B.k. 602-603, 1104v. W czasie, gdyT. L.organizował przeniesienie na inny oddział, 28 marca 2015 roku ranoA. K.wyszedł na chwilę ze swojej celi, a gdy wrócił, zobaczył, że wszystkie jego rzeczy zostały porozrzucane, w celi znajdowali się zaśD. M.,A. P. (1)iA. B..A. K.zapytał ich, co się stało, na co ci powiedzieli, że jest „rozjebusem” i ma „wypierdalać”.D. M.zaczął szarpaćA. K., zaśA. B.kopał go po plecach. Nadto w tym czasie doA. K.iD. M.podbiegłA. P. (1)i zaczął wyzywaćA. K.i kopać po całym ciele.A. K.skulił się na ziemi, osłaniając rękoma głowę przed ciosami. Po chwili mężczyźni przestali go bić,A. K.niezwłocznie opuścił wtedy celę i zgłosił się do oddziałowego, prosząc o natychmiastowe przeniesienie do innej celi i opisując, co się wydarzyło. Na skutek zdarzenia z dnia 28 marca 2015 rokuA. K.doznał podbiegnięć krwawych w okolicy obu oczodołów oraz na ramieniu prawym, co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż siedem dni. dowody: zeznania pokrzywdzonych:T. L.k. 37v.,(...)- (...);A. K.k. 5v.-6,(...)- (...); wyjaśnienia oskarżonych:S. W.k. 466;A. B.k. 602-603, 1104v.; opinia sądowo - lekarska k. 395-397 Słuchany tak w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego, jak i w toku rozprawy w charakterze oskarżonegoP. H.oświadczył, iż rozumie treść stawianego mu zarzutu i nie przyznaje się do popełniania zarzucanego mu czynu. Dodał, że współosadzeni pomagaliT. L., a nie znęcali się nad nim. vide: wyjaśnieniaP. H.k. 488, 1101v. Wyjaśniając w toku rozprawy głównej w charakterze oskarżonegoM. B. (1)oświadczył, iż rozumie treść stawianego mu zarzutu i nie przyznaje się do popełniania zarzucanego mu czynu. Podał nadto, iżT. L.nie był bity, przeciwnie, współosadzeni z celi 12, w tym oskarżony, pomagali mu. vide: wyjaśnieniaM. B. (1)k. 1102v. D. M.słuchany w charakterze podejrzanego wskazał, iż nie przyznaje się do popełniania zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu. Oświadczenie to podtrzymał wyjaśniając w charakterze oskarżonego w toku rozprawy. Jednocześnie stwierdził, że nie znaT. L., ponieważ zajmował celę dla niepalących, a pokrzywdzony – celę dla palących. Odnosząc się do zarzutu dotyczącego popełnienia czynu zabronionego na szkodęA. K.oświadczył natomiast, że to pokrzywdzony rzucił się na niego. vide: wyjaśnieniaD. M.k. 494-495, 1102v.-(...) Wyjaśniając w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanegoS. W.zaprzeczył, by znęcał się nadT. L.podkreślając, że jedynie pomagał pokrzywdzonemu, dając mu środki czystości i ubrania. vide: wyjaśnieniaS. W.k. 466-466v. M. K. (1)słuchany tak w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego, jak i w toku rozprawy w charakterze oskarżonego oświadczył, iż rozumie treść stawianych mu zarzutów i nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu. vide: wyjaśnieniaM. K. (1)k. 512, 1102-1102v. Wyjaśniając w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanegoM. K. (2)oświadczył, iż rozumie treść stawianych mu zarzutów i nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Stanowisko to podtrzymał na rozprawie. vide: wyjaśnieniaM. K. (2)k. 835-836, 1726 Słuchany tak w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego, jak i w toku rozprawy w charakterze oskarżonegoD. B.oświadczył, iż rozumie treść stawianego mu zarzutu i nie przyznaje się do popełniania zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że współosadzeni z celi nr 12 pomagaliT. L., a nie znęcali się nad nim. vide: wyjaśnieniaD. B.k. 517-517v., 1101v.-(...). Ustosunkowując się do stawianych mu zarzutówA. B.zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i sądowym oświadczył, iż nie przyznaje się do pobiciaA. K.. Przed sądem dodał nadto, że nie wie nic o znęcaniu się nadT. L.. vide: wyjaśnieniaA. B.k. 602-603, 1104v. P. P. (1)słuchany tak w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego, jak i w toku rozprawy w charakterze oskarżonego oświadczył, iż rozumie treść stawianych mu zarzutów i nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu. vide: wyjaśnieniaP. P. (1)k. 494-495, 1103v.-(...). Jednocześnie z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający zart. 424 § 1 kpkodstąpiono od cytowania całości wyjaśnień oskarżonych, odsyłając do wskazanych powyżej kart akt postępowania. P. H.ma wykształcenie zawodowe. Jest kawalerem i ma jedno małoletnie dziecko pozostające na jego utrzymaniu. W warunkach wolnościowych pracuje jako monter instalacji i urządzeń sanitarnych, osiągając z tego tytułu dochód w wysokości około 1.000 zł miesięcznie. Stan jego zdrowia jest dobry, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Był uprzednio wielokrotnie karany. W okresie od 18 grudnia 2014 roku do 03 kwietnia 2015 roku był osadzony w Zakładzie Karnym wG.–P.w celi nr 12. dowody: dane osobopoznawcze k. 487-488; dane o karalności k. 660—661; karta historii rozmieszczenia k. 1302-1304. M. B. (1)ma wykształcenie podstawowe. Jest bezdzietnym kawalerem. Nie pracuje i nie osiąga żadnego dochodu. Stan jego zdrowia jest dobry, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Był uprzednio wielokrotnie karany. W okresie od 05 listopada 2014 roku do 02 kwietnia 2015 roku był osadzony w Zakładzie Karnym wG.–P.w celi nr 12. dowody: dane osobopoznawcze k. 481-482; dane o karalności k. 899-900v.; karta historii rozmieszczenia k. 1322-1329v. D. M.ma wyksztalcenie gimnazjalne. Jest bezdzietnym kawalerem. Nie pracuje i nie osiąga żadnego dochodu. Stan jego zdrowia jest dobry, leczony psychiatrycznie, nie był leczony neurologicznie, ani odwykowo. Był uprzednio wielokrotnie karany. W toku postępowania przygotowawczego został przebadanych przez dwóch biegłych psychiatrów, którzy zgodnie stwierdzili, że nie zachodzą względem niego warunki zart. 31 § 1 i 2 kk. W okresie od 25 kwietnia 2014 roku do 02 kwietnia 2015 roku był osadzony w Zakładzie Karnym wG.–P.w celi nr 6. dowody: dane osobopoznawcze k. 504-505, 506-507; dane o karalności k. 901-902v.; karta historii rozmieszczenia k. 1330-1337v.; opinia sądowo – psychiatryczna k. 815-816. S. W.ma wykształcenie gimnazjalne. Jest bezdzietnym kawalerem. Nie pracuje i nie osiąga żadnego dochodu. Stan jego zdrowia jest dobry, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Był uprzednio wielokrotnie karany. W okresie od 03 marca 2015 roku do 24 marca 2015 roku był osadzony w Zakładzie Karnym wG.–P.w celi nr 12, zaś od 24 marca 2015 roku do 02 kwietnia 2015 roku – w celi nr 6. dowody: dane osobopoznawcze k. 165-165v.; dane o karalności k. 903-904v.; karta historii rozmieszczenia k. 1343-1348. M. K. (1)ma wykształcenie gimnazjalne. Jest bezdzietnym kawalerem. Nie pracuje i nie osiąga żadnego dochodu. Stan jego zdrowia jest dobry, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Był uprzednio wielokrotnie karany. W okresie od 06 października 2014 roku do 03 kwietnia 2015 roku był osadzony w Zakładzie Karnym wG.–P.w celi nr 12. dowody: dane osobopoznawcze k. 511-512; dane o karalności k. 888-889v.; karta historii rozmieszczenia k. 1315-1321. M. K. (3)ma wykształcenie podstawowe. Jest bezdzietnym kawalerem. Nie pracuje i nie osiąga żadnego dochodu. Stan jego zdrowia jest dobry, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Był uprzednio wielokrotnie karany. W okresie od 30 grudnia 2014 roku do 26 marca 2015 roku był osadzony w Zakładzie Karnym wG.–P.w celi nr 12. dowody: dane osobopoznawcze k. 835-836; dane o karalności k. 897-798v.; karta historii rozmieszczenia k. 1298-1301. D. B.ma wykształcenie gimnazjalne. Jest bezdzietnym kawalerem. Nie pracuje i nie osiąga żadnego dochodu. Stan jego zdrowia jest dobry, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Był uprzednio karany. W okresie od 24 lutego 2015 roku do 03 kwietnia 2015 roku był osadzony w Zakładzie Karnym wG.–P.w celi nr 12. dowody: dane osobopoznawcze k. 516-517; dane o karalności k.892-894; karta historii rozmieszczenia k. 1305-1314v. A. B.ma wykształcenie gimnazjalne. Jest bezdzietnym kawalerem. Nie pracuje i nie osiąga żadnego dochodu. Stan jego zdrowia jest dobry, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Był uprzednio karany. W okresie od 18 grudnia 2014 roku do 30 marca 2015 roku roku był osadzony w Zakładzie Karnym wG.–P.w celi nr 6. dowody: dane osobopoznawcze k. 602-603; dane o karalności k. 890-891v.; karta historii rozmieszczenia k. 1296-1297. P. P. (1)ma wykształcenie gimnazjalne. Jest bezdzietnym kawalerem. Nie pracuje i nie osiąga żadnego dochodu. Stan jego zdrowia jest dobry, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Był uprzednio karany. W okresie od 24 marca 2015 roku do 03 kwietnia 2015 roku był osadzony w Zakładzie Karnym wG.–P.w celi nr 6. dowody: dane osobopoznawcze k. 493-494; dane o karalności k. 905-906v.; karta historii rozmieszczenia k. 1338-1342v. Sąd zważył, co następuje: W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, w szczególności zeznań pokrzywdzonych, zarówno fakt popełnienia przez oskarżonychM. B. (1),P. H.,D. B.,M. K. (1)iM. K. (2)zarzucanych im występków, jak i ich wina, nie budzą wątpliwości. Jednocześnie materiał ten nie dawał podstaw by uznaćP. P. (1),D. M.iA. B.winnych popełnienia czynu zart. 247 § 1 kki uzasadniał przypisanieD. M.iA. B.wyłącznie drugiego z zarzucanych im czynów, zaśS. W.– popełnienia występku zart. 217 § 1 kkna szkodęT. L.. Kluczowe dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie były zeznania pokrzywdzonychT. L.iA. K.. Analizując treść zeznańT. L.Sąd stwierdził, że zdecydowanie bardziej szczegółowe były te złożone w toku postępowania przygotowawczego. Wówczas pokrzywdzony nie tylko lepiej pamiętał przebieg zdarzeń, do jakich dochodziło w inkryminowanym czasie, ale i wyraźnie był bardziej zdeterminowany, by opisać je dokładnie organom ścigania, aniżeli w toku rozprawy głównej.T. L.dążył wówczas do osiągnięcia celu w postaci przeniesienia do celi, w której nie będzie miał kontaktu z oskarżonymi, dostrzegł bowiem, że przeniesienie z celi nr 12 do położonej na tym samym oddziale celi nr 6 nie zlikwidowało problemu – współmieszkańcy z poprzedniej celi podżegali bowiem nowych współlokatorów pokrzywdzonego do jeszcze gorszego traktowania go. Jak wiadomo z doświadczenia zawodowego, wśród osadzonych w zakładach karnych panuje dość ścisła solidarność; konflikty pomiędzy osadzonymi rozwiązuje się samodzielnie, nie informując o nich funkcjonariuszy(...)Więziennej, a osoby, które nie podporządkowują się tej regule są prześladowane przez współosadzonych.T. L.niewątpliwie o tym wiedział, zresztą treść jego zeznań na to wskazuje. Skoro zatem zdecydował się ujawnić, że koledzy znęcają się nad nim, narażając się na ich niechybną zemstę, musiał być doprowadzony do granicy wytrzymałości psychicznej. Na powyższe wskazuje również fakt, iż zeznając w dniu 22 maja 2015 rokuT. L.w bardzo emocjonalny sposób wskazywał, z jakich względów zdecydował się opisać bieżącą sytuację w swojej celi psychologowi i poprosić o przeniesienie. W tym zakresie używał obrazowych sformułowań „pękłem i powiedziałem wszystko co się działo w celi nr 12”, podał też, że widok współosadzonych z celi nr 12 po rozmowie wywołał w nim takie emocje, że niezwłocznie postanowił pójść do wychowawcy wiedząc, że nie wytrzyma z nimi dłużej. Wskazania te, zdaniem Sądu, w pełni korelują z opisem tego, w jaki sposób oskarżeniM. B. (1),P. H.,M. K. (1)iM. K. (2)zachowywali się wobecT. L., tworząc łącznie spójną i logiczną całość. Wobec powyższego Sąd dał wiarę zapewnieniomT. L., iż zachowania wskazanych oskarżonych wzbudzały w nim lęk i poczucie poniżenia, a także cierpienia fizyczne o różnym stopniu nasilenia. Jednocześnie Sąd na podstawie omawianych depozycji ustalił, na czym konkretnie miało polegać znęcanie się nadT. L., w tym zakresie zeznania pokrzywdzonego w toku całego postępowania były konsekwentne, choć bowiem jak zaznaczono wyżej, zeznając w czasie rozprawy głównejT. L.ewidentnie starał się zmienić ich wydźwięk, wyraźnie wskazywał jednocześnie, że faktycznie był zmuszany do picia i jedzenia mieszanek składających się z kosmetyków i środków czystości, oblewany wodą i stawiany w otwartym oknie oraz bity. Nadto pokrzywdzony konkretnie i konsekwentnie opisywał, jak zachowywali się względem niego niektórzy współosadzeni z celi nr 6. Wspomniał przy tym, tak w toku postępowania przygotowawczego, jak i sądowego, żeS. W.rzucił w niego butelką i poza tym nie stosował przemocy w żadnej innej formie. Podkreślał też, że nie wszystkie osoby, które były z nim osadzone, znęcały się nad nim. Pokrzywdzony wyraźnie nie starał się zatem obciążać nikogo ponad miarę, co dodatkowo pozytywnie wpłynęło na ocenę treści jego zeznań. Natomiast zeznając przed SądemT. L.od samego początku swej wypowiedzi przekonywał, że do popełniania przestępstwa na jego szkodę doszło przed wieloma miesiącami i w związku z tym nie żywi urazy do sprawców. W związku z powyższym wypowiadał się o stosowanych względem niego przejawach znęcania w sposób lekceważący, bagatelizując ich znaczenie. Dla oceny wiarygodności zeznań pokrzywdzonego złożonych na rozprawie niezwykle cenna była obserwacja sposobu zachowania sięT. L.podczas zeznawania (przesłuchanie zostało utrwalone na płycie CD k. 1263). Niewerbalne reakcje pokrzywdzonego opisała biegła psycholog, wskazując na to, żeT. L.towarzyszyło napięcie spowodowane niechęcią do udziału w postępowaniu (warto podkreślić, żeT. L.nie stawiał się na wezwania sądu, zjawił się dopiero doprowadzony z miejsca zamieszkania przez Policję), jego mimika i ruchy ciała wskazywały na to, że czuje się w roli świadka niekomfortowo, jest zakłopotany i przeżywa konflikt wewnętrzny z powodu tego, że nie widzi wyjścia z niezręcznej dla siebie sytuacji. Reakcje pokrzywdzonego w momencie deklarowania niepamięci szczegółów (uśmiechanie się, unikanie kontaktu wzrokowego, rozglądanie się) wskazywały na to, że była to strategia, którą świadek początkowo przyjął. Dalsze pytania zmuszały go jednak do udzielania niewygodnych odpowiedzi i potęgowały niepokój, także psychoruchowy (wzdychanie, przestępowanie z nogi na nogę, przygryzanie i oblizywanie ust, niekontrolowane ruchy rąk). W toku całego przesłuchania nieświadomie demonstrował opór wobec tej czynności – odsuwał się od barierki, unikał kontaktu wzrokowego, po zadaniu pytania chwilę milczał, mimika jego twarzy wyrażała wahanie, po czym odpowiadał lakonicznie, w miarę możliwości starając się nie obciążać oskarżonych. W trakcie przesłuchania jego postawa nieco zmieniła się, pokrzywdzony wypowiadał się nieco szerzej, subtelnie okazywał złość odczuwaną wobec oskarżonych, a nawet pozwalał sobie na kąśliwość („trzeba było państwu usługiwać”). W ocenie opiniującego psychologa, zeznania pokrzywdzonego z psychologicznego punktu widzenia spełniają kryteria szczerości, jednakże na rozprawieT. L.nie w pełni dążył do przekazania całej posiadanej przez siebie wiedzy w sprawie z uwagi na niechęć do zaszkodzenia oskarżonym. Zdaniem Sądu, zarówno treść zeznań złożonych przed Sądem, jak i sposób, w jaki wypowiadał się i zachowywał przy tymT. L., pozwalają z całą pewnością uznać, że fakty, które zgłosił funkcjonariuszom(...)Więziennej bezpośrednio po zdarzeniu, miały miejsce. Ich wydźwięk należało zaś ocenić w kontekście omawianej sytuacji, na podstawie całokształtu dowodów, a nie jedynie przez pryzmat tego, jak obecnie postrzega je pokrzywdzony. Odnosząc się do zeznań drugiego z pokrzywdzonych –A. K., Sąd uznał iż również i one nie budzą zastrzeżeń. Zeznania te były rzeczowe – pokrzywdzony odnosił się w nich wyłącznie do okoliczności dotyczących popełnienia przestępstwa na swoją szkodę, wyraźnie zaznaczył, że nie wie, jak układały się relacjeT. L.ze współosadzonymi z celi nr 12. Powyższe jawiło się jako w pełni logiczne, pokrzywdzeni mieli bowiem ze sobą do czynienia dopiero w celi nr 6. Jednocześnie Sąd zważył, że zeznaniaA. K.z dnia 29 kwietnia 2015 roku cechował zdecydowanie wyższy poziom szczegółowości aniżeli jego późniejsze depozycje, okoliczność ta nie wpłynęła jednak na ocenę ich wiarygodności, gdyż z uwagi na czas jaki upłynął między zdarzeniem opisanym w pkt. 2 aktu oskarżenia a przesłuchaniem pokrzywdzonego przed Sądem, logicznym było, iż mógł nie pamiętać już dokładnie jego przebiegu. W konsekwencji Sąd ustalając przebieg pobiciaA. K.w dniu 28 marca 2015 roku bazował głównie na relacji pokrzywdzonego z dnia 29 marca 2015 roku. Co istotne, ze wskazaniamiA. K.korespondowały przy tym zeznaniaT. L.w tym zakresie, tym bardziej Sąd nie miał podstaw, by podważyć ich treść. Podobnie jak w przypadkuT. L., widocznym było również, iżA. K.na rozprawie, po upływie dłuższego czasu od zdarzenia, gdy opadły emocje, starał się zbagatelizować zajście, w którym odniósł obrażenia ciała i próbował uchronić oskarżonych przed odpowiedzialnością karną. W ocenie Sądu, taki obraz zdarzenia nie odpowiada jednak rzeczywistości; wydaje się, że świadek na rozprawie wyżej cenił sobie solidarność z współosadzonymi i swoją opinię w środowisku więziennym, aniżeli prawdę czy sprawiedliwość. Mając na względzie fakt, iż świadek ponownie trafił do zakładu karnego i będzie zmuszony poprawnie układać sobie tam relacje z kolegami z celi, by jakoś znieść dalszą izolację, postawęA. K.można zrozumieć, aczkolwiek ma to wpływ na ocenę jego motywacji przy składaniu zeznań. Co do zeznańK. S. (1)iD. J.– funkcjonariuszy Służby Więziennej i zarazem wychowawców działu penitencjarnego – Sąd, nie znajdując podstaw do podważenia ich wiarygodności uznał je generalnie za polegające na prawdzie. Z zeznań tych wynikało, iż w inkryminowanym czasieT. L.nie uskarżał się na zachowania współosadzonych z celi 12, zaś chcąc przenieść się do innej celi, jako powód tego podał rzucenie palenia. Jednocześnie Sąd doszedł zaś do przekonania, iż powyższe w żadnym razie nie może przesądzać o tym, że między 27 lutego 2015 roku a 27 marca 2015 roku nie znęcano się nadT. L.. Depozycje te potwierdzały jedynie, żeT. L.nie zgłaszał się do wychowawców z tym problemem, co w pełni korelowało z jego zeznaniami w tym przedmiocie. Pokrzywdzony podkreślał bowiem, że z obawy przed oskarżonymiP. H.,D. B.,M. K. (1),M. B. (1)iM. K. (2)bał się opowiedzieć funkcjonariuszom, co dzieje się w celi nr 12. Warto przy tym zauważyć, że na problem zatajania patologicznych sytuacji przez samych pokrzywdzonych zwracał uwagęD. J., w swoich zeznaniach podając, że jest to notoryczne, co z kolei przyczyniło się do pozytywnej weryfikacji depozycjiT. L.w tej części. W dalszej kolejności Sąd zauważył, że obaj świadkowie odnosząc się do wydarzeń z dnia 28 marca 2015 roku podnosili, że bezpośrednio po ich zaistnieniu zostały im one zgłoszone jako pobicieA. K., nie zaś pobicieD. M.przezA. K., którą to wersję wydarzeń z uporem forsował wskazany oskarżony. Oceniając wiarygodność zeznańK. S. (1)iD. J.Sąd miał przy tym na uwadze, że świadkowie rzeczowo zrelacjonowali znane sobie okoliczności sprawy, nie mając przy tym – jako osoby obce dla stron postępowania – interesu w tym, by wbrew prawdzie sprzyjać którejkolwiek z nich. Jedynym, co można zarzucić funkcjonariuszom było to, iż powinni byli wcześniej dostrzec nieprawidłowości w relacjach pomiędzy osadzonymi, których mieli nadzorować, lecz nie uczynili tego. Niemniej jednak, jakość pracy świadków nie podlegała ocenie Sądu w niniejszym postępowaniu; wobec osób, które zawiniły, wyciągnięto konsekwencje dyscyplinarne. Okoliczność ta pośrednio także przemawia za uznaniem, że incydenty będące przedmiotem niniejszego postępowania miały poważny charakter, gdyż w innym wypadku wewnętrzne postępowania wyjaśniające, prowadzone przez osoby znające doskonale realia izolacji penitencjarnej, zakończyłyby się w inny sposób. Zastrzeżeń Sądu nie wzbudziły również zeznaniaJ. N.– młodszego psychologa działu penitencjarnego ZKG.–P., która pod koniec marca 2015 roku przeprowadziła rozmowę zT. L.. Zeznając w toku postępowania przygotowawczego, kiedy to jej pamięć odnośnie do tego zdarzenia była zdecydowanie lepsza aniżeli podczas składania zeznań przed Sądem, świadek dokładnie opisała zachowanie wskazanego pokrzywdzonego w czasie rozmowy. Podawała w tym zakresie, że pokrzywdzony był zdenerwowany i ujawniając fakt znęcania się nad nim jednocześnie starał się uniknąć podania personaliów sprawców. Powyższe w ocenie Sądu koresponduje w pełni z zeznaniami pokrzywdzonego i jednocześnie przemawia za uznaniem, że rozmawiał on z psychologiem szczerze. Zasady logiki i doświadczenia życiowego nakazują bowiem założyć, iż gdybyT. L.zgłaszał problem jedynie celem bezpodstawnego działania na szkodę współosadzonych z jednej celi, nie starałby się formułować swoich wypowiedzi tak, by uniemożliwić precyzyjne ustalenie sprawców i poprzestawać na ogólnikach, co według zeznańJ. N.czynił. Oceniając wiarygodność omawianych depozycji Sąd dodatkowo zważył, iż jako funkcjonariusz SW stojący na straży porządku publicznego, a jednocześnie osoba pouczona o odpowiedzialności karnej za składania fałszywych zeznań oraz obca dlaT. L.i oskarżonychJ. N.nie miała żadnego interesu w tym, aby bezpodstawnie sprzyjać pokrzywdzonemu i narażać się na poważne konsekwencje. Jednocześnie, trudno uznać, by osoba z wykształceniem psychologicznym i doświadczeniem w pracy z więźniami, została zmanipulowana przez taką osobę jakT. L.. Sąd nie znalazł tym samym żadnych przesłanek, które skutkować by musiały zakwestionowaniem relacji świadka i poczynił na ich podstawie ustalenia stanu faktycznego w sprawie. W kwestii zeznańP. P. (2)Sąd ocenił, iż mają one zasadniczo mniejsze znaczenie dla sprawy, świadek – młodszy wychowawcza działu penitencjarnego ZKG.–P.miał bowiem wiedzę wyłącznie odnośnie do chęci zmiany przezT. L.celi w dniu 28 marca 2015 roku, a zatem już po tym, gdy doszło do pobiciaA. K.. Okoliczności, do jakich odnosił się świadek miały zatem miejsce po okresach wskazanych aktem oskarżenia. Zeznania te były zatem istotne jedynie z perspektywy rekonstrukcji stanu faktycznego w zakresie, w jakim świadek podał, iż w dniu 28 marca 2015 roku doszło do przeniesieniaT. L.na inny oddział na jego prośbę, motywowaną znęcaniem się nad nim przez współwięźniów z cel 12 i 6. Okoliczności te, jako spójne z treścią wskazań pokrzywdzonego oraz informacjami zawartymi w karcie historii rozmieszczenia nie budziły zastrzeżeń. Przechodząc do omówienia zeznańP. K.– współosadzonegoT. L.z celi nr 12 i zarazem „kształtującego” z tej celi (osobę odpowiadającą za utrzymanie dyscypliny i dobrych relacji między więźniami z jednej celi), Sąd doszedł do przekonania, że nie mają one większego znaczenia dla postępowania. Świadek pytany o znęcania nadT. L.zapewniał w nich wprawdzie, że w celi „nic się nie działo”, jednak pokrzywdzony zaznaczał, że do zachowań opisanych pkt. 1 aktu oskarżenia dochodziło, gdy „kształtujący” był w pracy.P. K.potwierdził zaś, że w czasie osadzenia w Zakładzie KarnymG.–P.pracował w magazynie, zdaniem Sądu nie mógł zatem w sposób kategoryczny wykluczyć, że w czasie, gdy znajdował się poza celą,T. L.był tam bity i poniżany. Co zaś tyczy się zeznań świadka, że po przywiezieniuT. L.do wskazanej jednostki penitencjarnej otrzymał od współwięźniów z celi 12 ubrania i środki czystości, Sąd doszedł do przekonania, że okoliczność tą potwierdził sam pokrzywdzony, niemniej jednak fakt jej zaistnienia nie miał wpływu na ocenę późniejszych zachowańM. B. (1),P. H.,M. K. (1)iM. K. (2). To, że początkowo udzielili oni pomocyT. L., nie wyklucza bowiem przecież bynajmniej późniejszego znęcania się przez nich nad słabszym, zarówno fizycznie, jak i pod względem ekonomicznym, kolegą. Warto także zauważyć, że w aktach sprawy znajduje się dokument – pisemne oświadczenieP. K.(k. 290), z którego wynika, żeP. H.iM. B. (1)znęcali się nadT. L., którego treści wprawdzie świadek nie potwierdził w trakcie przesłuchania, ale jednak je przecież sporządził. Częściowo wiarygodne, w ocenie Sądu, były zeznaniaP. W.. Świadek, podobnie jak oskarżeni oraz sam pokrzywdzonyT. L.opisał sytuacjęT. L.przy przyjęciu do zakładu karnego. Podobnie jak pokrzywdzony, podkreślił, żeT. L.korzystał z pomocy kolegów. W tej części Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, gdyż były one w pełni zgodne z pozostałymi dowodami, uznanymi za rzetelne. Natomiast dalsza część wypowiedzi świadka była niespójna z poprzednią i całkowicie nielogiczna. Świadek twierdził bowiem, że mimo odnoszonych ewidentnych korzyści i pozytywnego stosunku współosadzonychT. L.postanowił przenieść się do innej celi. Co więcej, mimo że mógł to uczynić bez wysiłku, np. oświadczając administracji ZK, że rzucił palenie, to zdecydował się fałszywie obciążyć kilku kolegów, oskarżając ich o znęcanie się nad nim, narażając się na zemstę z ich strony (przy czym mieli nadal przebywać na tym samym oddziale, przy otwartych w ciągu dnia celach). Sam świadek nie potrafił wyjaśnić sensu takiego postępowania. Sąd orzekający w niniejszej sprawie również go nie dostrzega i z tego powodu, jak również ze względu na sprzeczność tej części zeznańP. W.z innymi dowodami, nie dał w tym zakresie wiary świadkowi. Sąd sceptycznie podszedł do treści depozycjiR. C.– osadzonego w inkryminowanym czasie w Zakładzie KarnymG.–P.i przebywającego w dniu 28 marca 2015 roku w celi nr 6. W tym względzie istotnym było, że choć świadek zapewniał, iż toA. K.zaatakowałD. M., jednocześnie stwierdził, że „nie powie, jakA. K.zaatakowałD. M., bo to było zasłonięte przez łóżko”. Świadek opisywał zatem coś, czego nie widział. Dodatkowo świadek podkreślał, że w czasie całego zajścia leżał na swoim łóżku, wyraźnie sugerując, że nie chciał mieszać się do kłótni między kolegami. Jednocześnie Sąd zauważył, że świadek unikał podawania jakichkolwiek szczegółów tego zdarzenia, posługując się tylko ogólnymi sformułowaniami, jak „jakoś tam się pokłócili”, „szamotali się i tyle”. Elementarne wskazania doświadczenia życiowego nakazują zaś potraktować powyższe jako chęć uniknięcia ewentualnego narażenia się którejkolwiek ze stron postępowania. Tym samym, zeznańR. C.nie sposób uznać za szczere, i tym samym – za miarodajny dowód w sprawie. Sąd wykorzystał je zatem przy dokonywaniu ustaleń faktycznych jedynie w części bezspornej, tj. wyłącznie w zakresie, w jakim ten podał, że 28 marca 2015 roku w celi, w której przebywał, doszło do incydentu z udziałemA. K.iD. M.. Podobnie oceniono zeznaniaJ. C., który w inkryminowanym czasie był osadzony w celi nr 12. Świadek zdawkowo odniósł się w nich do atmosfery panującej w tym czasie w celi nr 12 i zachowań zajmujących ją osób. Zeznając ustawicznie posługiwał się przy tym zwrotami „nie pamiętam”, „nie bardzo kojarzę”, „nie zauważyłem”, jednocześnie unikając podania jakichkolwiek szczegółów. W ocenie Sądu, podobnie, jak w przypadkuR. C.,J. C.starał się nie mieszać w sprawy dotyczące innych osadzonych, obawiając się reakcji środowiska na złożenie przez niego zeznań obciążających osoby osadzone wspólnie z nim w ZKG.–P.w inkryminowanym czasie. W związku z powyższym depozycje te doznano za kompletnie niewiarygodne. Drugorzędne znaczenie dla postępowania miały zeznaniaK. M.,M. B. (2)iM. Ż.- funkcjonariuszy Służby Więziennej zajmujących się wyjaśnieniem okoliczności pobiciaA. K.w dniu 28 marca 2015 roku. Zeznania te, choć ich wiarygodność nie budziła zastrzeżeń Sądu, nie miały większego znaczenia dla sprawy, świadkowie nie mieli bowiem bezpośredniej wiedzy na temat okoliczności postępowania i bazowali na informacjach przekazanych im przez osadzonych. Należy nadto zastrzec, że w przypadkuM. Ż., Sąd bazował jedynie na jej oświadczeniach dotyczących faktów. Sąd w szczególności pominął przedstawione przez świadka diagnozy osobowościT. L.(notatka z rozmowy psychologicznej k. 254). Mimo iżM. Ż.jest psychologiem, nie występowała w niniejszej sprawie w charakterze biegłego, lecz świadka; kumulowanie tych ról w procesie karnym jest niedopuszczalne, zatem nie do niej należała ocena zdolności pokrzywdzonego do manipulowania otoczeniem. Pominięte, jako nie mające znaczenia dla sprawy, zostały natomiast zeznaniaA. M.,K. S. (2),J. H.,A. P. (2)iM. D., nie mieli oni bowiem wiedzy na temat okoliczności sprawy. Ponadto, Sąd uznał za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie dokumenty ujawnione w trybieart. 393 § 1, 2 i 3 kpk,art. 394 § 1 i 2 kpk, w szczególności w postaci danych o karalności, karty historii rozmieszczenia, opinii z ZK, protokołów znajdujących się w aktach sprawy i odpisów orzeczeń, których autentyczność, wiarygodność oraz rzetelność nie była kwestionowana, a które zostały sporządzone przez upoważnione osoby i podmioty, w zakresie ich kompetencji. Sąd nie miał zastrzeżeń do wiarygodności opinii sądowo – lekarskiej, odnoszącej się do obrażeń ciała powstałych u pokrzywdzonych w inkryminowanym czasie. W swojej opinii biegli w sposób jednoznaczny stwierdzili, jaki był charakter obrażeń i wskazali na prawdopodobny mechanizm ich powstania. Podobnie oceniono opinie sądowo – psychologiczną dotyczącąT. L.. Opinie te zostały sporządzone przez biegłych w zakresie ich specjalności zawodowej, zgodnie ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia, a zaprezentowane wnioski zostały rzeczowo i logicznie uzasadnione. Z tych względów, Sąd uznał je za miarodajne dowody na przytoczone okoliczności i dokonał ustaleń w powyższym zakresie również na ich podstawie. Mając na względzie powyższe, Sąd uznał, iż na prawdzie polegają depozycjeP. P. (1). Oskarżony zaprzeczał w nich, by znęcał się naT. L., twierdzenia te w pełni korespondowały zaś z treścią zeznań samego pokrzywdzonego, który w żadnym z przesłuchań nie podał nazwiskaP. P. (1)jako sprawcy znęcania. Jednocześnie w sprawie brak było podstaw by przypuszczać, iżT. L.miał powody, aby składać obciążające swoich oprawców zeznania w sposób wybiórczy – nie wspominając o niektórych z nich. Jedynymi dowodami obciążającymiP. P. (1)są notatki z wewnętrznego postępowania wyjaśniającego, prowadzonego w ZKG.–P., w których poszczególni funkcjonariusze SW relacjonowali, co rzekomo powiedział imT. L.. W notatkach tych pojawia się niekiedy (nie zawsze) nazwiskoP. P. (1). Dowód ten nie może jednak przesądzać o sprawstwieP. P. (1), ponieważ jest dowodem pośrednim – ze słyszenia – zaś przesłuchany na te same okoliczności bezpośredni świadek, od którego funkcjonariusze mieli czerpać informacje zawarte w notatkach, tj.T. L., stanowczo zaprzeczył temu, by akuratP. P. (1)znęcał się nad nim. Istnieje znaczne ryzyko, iż funkcjonariusze sporządzający notatki zniekształcili treść wypowiedziT. L., którą próbowali odtworzyć z pamięci (zwłaszcza, że jej nie protokołowali na bieżąco, lecz przypominali sobie przebieg rozmowy po pewnym czasie, na użytek postępowania wyjaśniającego) i mogli się pomylić lub zasugerować tym, że określone osoby przebywały na tym samym oddziale, coT. L.. Co więcej, istotnym jest, iżP. P. (1)trafił do ZKG.–P.dopiero 24 marca 2015 r., został osadzony w celi nr 6, zatem miał jakąkolwiek styczność zT. L.jedynie przez cztery dni, z czego tylko niecałe dwa ostatnie dni przebywał wraz z nim w tej samej celi. Oznacza to, że z przyczyn oczywistych możliwość znęcania sięP. P. (1)nad pokrzywdzonym była bardzo ograniczona. Na marginesie warto zaznaczyć, iż zarówno w świetle zeznańT. L., jak i wobec pozostałego zebranego materiału dowodowego, dla Sądu kompletnie niezrozumiałym było podjęcie decyzji w przedmiocie postawieniaP. P. (1)zarzutu zart. 247 § 1 kk, a tym bardziej zakreślenia tak szerokich ram czasowych popełnienia przez niego tego przestępstwa. Przechodząc do analizy wyjaśnieńM. B. (1),P. H.,M. K. (1)iD. B., Sąd w pierwszej kolejności zauważył, iż ich depozycje są w dużej mierze zbieżne. Wszyscy wskazani oskarżeni w inkryminowanym czasie przebywali w celi nr 12 i w ramach niniejszego postępowania stanęli pod zarzutem popełnienia występku zart. 247 § 1 kk. Wyjaśniając wskazywali natomiast zgodnie, iż po pojawieniu się w ich celiT. L.pomagali mu, dając ubrania i środki czystości, nie dopuszczali się natomiast znęcania nad nim. Jednocześnie żaden z oskarżonych nie był w stanie podać racjonalnego powodu, dla któregoT. L.miałby bezpodstawnie oskarżyć ich o gnębienie go; w tym zakresieP. H.iD. B.podali wprawdzie, iż zarzutyT. L.były prawdopodobnie odwetem za zaprzestanie częstowania go papierosami i użyczania środków czystości, trudno jednak sugestie te uznać za prawdopodobne. Taka reakcjaT. L.byłaby dalece nieadekwatna do okoliczności, a co więcej, narażała pokrzywdzonego na odwet współosadzonych, znacznie bardziej dotkliwy niż brak papierosów. Za zdecydowanie bardziej prawdopodobną należało zatem uznać relacje pokrzywdzonego, który nie zaprzeczał przecież, że oskarżeni pomogli mu materialnie, zaznaczył jednak, iż pomoc ta została mu udzielona między 23 a 27 lutego 2015 roku, następnie zaś wskazani współosadzeni zaczęli stosować wobec niego przemoc psychiczną i fizyczną, stopniowo zwiększając jej nasilenie. Jak zaznaczono przy tym powyżej, jednocześnie szereg czynników przemawiał za daniem wiary twierdzeniom pokrzywdzonego – w szczególności jego postawa w toku postępowania, sposób wypowiadania się, tak w toku postępowania przygotowawczego, jak i następnie sądowego, oraz wnioski opinii sądowo – psychologicznej. Sąd uznał dalej, iż na prawdzie polegały wskazania oskarżonegoS. W., iż nie znęcał się on nadT. L., okoliczność tą potwierdził bowiem zasadniczo sam pokrzywdzony. Jednocześnie nie sposób było uznać za wiarygodne oświadczeniaS. W., iż nigdy nie stosował przemocy względemT. L.; pokrzywdzony wyraźnie i kategorycznie wskazał bowiemS. W.jako osobę, która w nocy z 27 na 28 marca 2015 roku rzuciła w niego butelką z wodą. Co istotne zeznając w tym zakresieT. L.ewidentnie nie starał się obciążać oskarżonego ponad miarę, o czym świadczy okoliczność, że to właśnie jego depozycje pozwoliły na wykluczenie by oskarżony dopuścił się występku zart. 247 § 1 kk. W związku z powyższym wskazane zapewnieniaS. W.uznano za podniesione wyłącznie w ramach przyjętej przez niego linii obrony. Nie można zresztą nawet wykluczyć, że oskarżony nie uznał swojego zachowania za szczególnie naganne, i po prostu o tym zapomniał, tak jak o innych, w jego ocenie błahych wydarzeniach życia codziennego. Wobec treści uznanych za wiarygodne zeznańT. L.za budzące wątpliwości uznano także wyjaśnieniaM. K. (2).T. L.kategorycznie i konsekwentnie wymieniałM. K. (2)wśród sprawców przemocy stosowanej wobec niego, wskazywał wręcz na to, że oskarżony wyróżniał się na niekorzyść wśród pozostałych, będąc prowodyrem zajść. Pokrzywdzony wskazywał na konkretne zachowania, jakie podejmowałM. K. (2), opisywał także szczegółowo fakt, iż właśnie oskarżony udał się do osadzonych z celi, do którejT. L.się przeniósł i namawiał ich do uprzykrzania życia w izolacji pokrzywdzonemu. W ocenie Sądu, w świetle tych dowodów uznanie wyjaśnień oskarżonego za prawdziwe nie byłoby uzasadnione. Podobnie oceniono nieprzyznanie się do winy przezA. B.w zakresie drugiego z zarzucanych mu czynów – wobec niebudzących zastrzeżeń zeznańA. K.. Pokrzywdzony opisał, na jakim tle doszło do zajścia, a z pozostałych ustaleń wynika, że faktycznie,T. L.popadł w konflikt z współosadzonymi i potrzebował, by któryś z kolegów stanął w jego obronie; rolę tę przyjął na siebieA. K., który pełnił funkcję kształtującego. W świetle zasad doświadczenia życiowego jest prawdopodobnym, że obrona osoby niepopularnej w danym środowisku wywołuje negatywną reakcję, która w warunkach zakładu karnego przybrała formę czynnej agresji.A. K.rzeczowo przedstawił przebieg zajścia, wskazał, jakie działania podjęły poszczególne osoby, podał także dane współwięźniów, którzy zachowali się biernie. W ocenie Sądu, pokrzywdzony starał się opisać fakty w sposób obiektywny, nie obciążając fałszywie nikogo, jednocześnie przyznając, że nie wszystko był w stanie zauważyć, gdyż osłaniał głowę rękoma. RelacjaA. K.jest w tym względzie wyważona i ostrożna. Nadto, na wiarygodność zeznań pokrzywdzonego wskazuje także jego zachowanie po zajściu –A. K.natychmiast zgłosił incydent funkcjonariuszom, korzystał z pomocy lekarskiej, nie ukrywał, w jakich okolicznościach doszło do pobicia, a następnie uzyskał przeniesienie do innej celi. Odmiennie zachowali się oskarżeniD. M.iA. B., którzy rzekomo mieli zostać zaatakowani przezA. K.– nie wyjawili tego funkcjonariuszom SW, nie udali się na obdukcję ani nie wnioskowali o zmiany w sposobie osadzenia; swoją wersję wydarzeń przedstawili dopiero wówczas, gdy zarzucono im pobicie kolegi. W ocenie Sądu, w taki sposób nie zachowuje się osoba pokrzywdzona, nawet w warunkach izolacji. Nadto, należy zauważyć, że rzekoma fizyczna napaśćA. K.na znacznie młodszych, silniejszych i sprawniejszych, oraz dysponujących przewagą liczebną kolegów wydaje się całkowicie nielogiczna, jako pozbawiona jakichkolwiek szans powodzenia. W świetle powyższego Sąd uznał, że wyjaśnieniaA. B.(podobnie jakD. M., o czym będzie jeszcze mowa niżej) w tym zakresie nie polegają na prawdzie. Oceniając natomiast oświadczenieA. B., a takżeD. M., iż nie znęcali się oni nadT. L., na podstawie całokształtu materiału dowodowego, a w szczególności zeznań tego pokrzywdzonego Sąd uznał, że w tym zakresie zarównoA. B., jak iD. M., nie mijali się z prawdą. Podobnie jak w przypadkuP. P. (1), żaden z bezpośrednich dowodów nie wskazuje na to, żeA. B.iD. M.byli w jakikolwiek sposób agresywni wobecT. L.; sam pokrzywdzony w swoich zeznaniach zaprzecza temu i nie wymieniaA. B.iD. M.wśród sprawców znęcania. Wzmianka o tym, że rzekomo ci oskarżeni mieli się zachowywać w niewłaściwy sposób wobecT. L.pojawia się jedynie w zeznaniachA. K.. ZarównoA. K., jak iD. M.iA. B.zakwaterowani byli jednak w celi nr 6, do którejT. L.trafił na niespełna dwa dni. Żadna z tych osób nie miała pełnej wiedzy o tym, jak traktowany był pokrzywdzony w poprzednio zajmowanej celi, ani tym bardziej żaden z dowodów nie wskazuje na to, byD. M.czyA. B.uczestniczyli w procederze, który odbywał się w celi nr 12, w której nie przebywali. Mieli oni zatem sposobność do bardziej intensywnego kontaktu zT. L.jedynie w dniach 27 – 28 marca 2015 r., co znacząco ograniczało im możliwość ewentualnego znęcania nad współosadzonym. Dlatego, w ocenie Sądu,A. K., zeznając, że m.in.D. M.iA. B.znęcali się nadT. L.kierował się nie tyle swoją wiedzą na temat tego rodzaju wydarzenia czy obiektywnym oglądem sytuacji w celi, co urazą, jaką żywił do oskarżonych z tego powodu, że go pobili. Natomiast odnośnie do zaprzeczeńD. M.co do dopuszczenia się występku zart. 158 § 1 kkna szkodęA. K., Sąd uznał, że nie znajdowały one odzwierciedlenia w rzeczywistości i zostały podniesione wyłącznie celem uniknięcia odpowiedzialności karnej. Oskarżony opisał wprawdzie, jak miało dojść do jego konfrontacji zA. K., podnosząc, że został zaatakowany przez pokrzywdzonego, jednocześnie z treści wyjaśnień oskarżonego (k. 103v.) wynikało jednak, że trudno było mu pogodzić się z faktem ustanowieniaA. K.„kształtującym” w celi 6, a zatem osobą mającą wpływać na zachowania innych osób w celi. Odnosząc się do pokrzywdzonegoD. M.z pogardą stwierdził, że zrobiono z niego „wykształciucha, który ma uczyć małolatów i ich pilnować”. Biorąc więc pod uwagę, że oskarżony w taki właśnie sposób postrzegałA. K., w świetle wskazań doświadczenia życiowego, zaatakowanie go należało uznać za logiczne następstwo stanięcia przez pokrzywdzonego w obronieT. L.i wykorzystania swojej pozycji dla dyscyplinowania współosadzonych z celi, a zatem w oczachD. M.– przejawu bezpodstawnego „rządzenia się”. Powyższe składa się nadto w spójną całość z twierdzeniamiA. K., iż jego pobicie było następstwem wydarzeń z nocy z 27 na 28 marca 2015 roku, kiedy to obroniłT. L., przywołując do porządkuS. W.iA. P. (1). Warto przypomnieć w tym miejscu w szczególności, że jak ustalono, 27 marca 2015 roku, to właśnieA. P. (1)iD. M.mieli być namawiani przezM. K. (2)do gnębieniaT. L., następnie zaś, wraz zA. B., w dniu 28 marca 2015 roku, to oni mieli wszcząć kłótnię zA. K.i pobić go właśnie z tego powodu, że się temu sprzeciwiał. W tym miejscu ocenić także należało zeznaniaA. P. (1), który wprawdzie był w niniejszym postępowaniu przesłuchiwany w charakterze świadka, ale z uwagi na równolegle toczący się przeciwko niemu proces o ten sam czyn, miał prawo odmowy składania zeznań, z którego skorzystał. Na podstawieart. 391 § 2 kpkodczytano mu protokoły złożonych przez niego wyjaśnień w charakterze oskarżonego, któreA. P. (1)podtrzymał. Niemniej jednak, wersja przedstawiona przez świadka sprowadzała się do zaprzeczenia, jakoby brał udział w popełnieniu przestępstw na szkodęA. K.iT. L.oraz do wsparcia linii obronyA. B.iD. M., według której to oni zostali zaatakowani przezA. K., a nie odwrotnie. Niemniej jednak, z przyczyn wskazanych uprzednio, wersji tej nie sposób dać wiarę. W związku z powyższym Sąd nie uznał lakonicznych wyjaśnieńA. P. (1)za wiarygodne. Przechodząc do omówienia kwalifikacji prawnej Sąd zważył, iż czynu określonego w przepisieart. 247 § 1 kkdopuszcza się ten, kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą prawnie pozbawioną wolności. Pojęcie „znęcania” winno być przy tym rozumiane w ten sam sposób, jak to użyte wart. 207 kk, mając zatem na względzie utrwaloną linię orzeczniczą Sąd uznał, iż o wypełnieniu ustawowego znamienia „znęcania się fizycznego lub psychicznego” może być mowa jedynie wobec sytuacji, w której sprawca zadaje cierpienie moralne, psychiczne w celu udręczenia, poniżenia lub dokuczenia ofierze albo wyrządzenia jej innej przykrości, bez względu na rodzaj pobudek, przy czym zachowanie jego powinno mieć charakter działania „dotkliwego” i „ponad miarę”, w przeciwnym razie – gdy swoją intensywnością nie wykroczy poza granice zwyczajnego naruszenia nietykalności fizycznej, znieważenia, poniżenia, czy innego naruszenia czci pokrzywdzonego, nie będzie stanowiło „znęcania” w rozumieniuKodeksu karnego. Jednocześnie należy zaznaczyć, że „znęcanie się” stanowi zachowanie intencjonalne, co wymaga umyślności w formie zamiaru bezpośredniego, a zatem i szczególnego nastawienia psychicznego sprawcy. Znamię czasownikowe "znęca się" przesądza o ograniczeniu strony podmiotowej umyślności w postaci zamiaru bezpośredniego. Mieści się w nim bowiem chęć zadania cierpienia ofierze i dla jego realizacji samo godzenie się sprawcy na taki jego efekt nie wystarczy. Cechą podmiotową tego przestępstwa jest "umyślność wyrażająca się w chęci wyrządzenia krzywdy fizycznej lub moralnej, dokuczenia, poniżenia, obojętnie, z jakich pobudek"(por. wyrok SN z dnia 8 lutego 1982 r., II KR 5/82, OSNPG 1982, nr 8, poz. 114, wyrok SN z dnia 23 lutego 1995 r., II KRN 6/95, "Prokuratura i Prawo" 1995, nr 6, s. 5, także wyrok SN z 21 października 1999 r., V KKN 580/97, Orz. Prok. i Pr. 2000, nr 2).Każde zatem negatywne zachowanieP. H.,D. B.,M. K. (1),M. B. (1),D. M.,P. P. (1),S. W.,A. B.iM. K. (2)względemT. L.musiało zostać ocenione przez Sąd pod kątem wyczerpywania znamion pojęcia „znęcania się” w rozumieniuart. 247 § 1 kk. Ustawodawca nie zdefiniował powyższego pojęcia. Z uwagi na to doktryna prawa wypracowała zasady jego interpretacji, podkreślając, że należy je rozumieć„w dużym stopniu obiektywnie, tzn. dla przyjęcia lub odrzucenia wystąpienia tego znamienia nie jest wystarczające samo odczucie pokrzywdzonego, a miarodajne jest jedynie hipotetyczne odczucie wzorcowego obywatela, czyli człowieka o właściwym stopniu socjalizacji i wrażliwego na krzywdę drugiej osoby. O przyjęciu znęcania się rozstrzygają więc społecznie akceptowane wartości wyrażające się w normach etycznych i kulturowych.”(komentarz do art. 207 kodeksu karnego [w:] A. Barczak-Oplustil, G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Rodzynkiewicz, M. Szewczyk, W. Wróbel, A. Zoll,Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Komentarz do art. 117-277 k.k.,Zakamycze, 2006, wyd. II). Nadto pojęcie „znęcania się” zawiera w sobie istnienie przewagi sprawcy nad osobą pokrzywdzoną, której nie może się ona przeciwstawić lub może to uczynić w niewielkim stopniu(tak: wyrok SN z dnia 4 czerwca 1990 r. V KRN 96/90, OSP 1990 nr 4, poz. 78, j.w. wyrok Sądu Najwyższego z 11 lutego 2003 r., IV KKN 312/99 oraz wyrok SN z dnia 13 września 2005 roku, sygn. akt WA 24/05). W okolicznościach sprawy w dniu 23 lutego 2015 roku do tej samej celi, w której osadzeni byli już m.in.P. H.,D. B.,M. K. (1),M. B. (1)iM. K. (2)trafiłT. L.i choć początkowo relacje między nimi układały się dobrze, już od 27 lutego 2015 rokuP. H.,D. B.,M. K. (1),M. B. (1)iM. K. (2)zaczęli dokuczać pokrzywdzonemu, wyzywając go i poszturchując. Na przestrzeni kolejnych dni prześladowanie pokrzywdzonego przyjmowało coraz bardziej brutalne formy –T. L.był oblewany zimną wodą, a następnie zmuszany do stania przy otwartym oknie w okresie zimowym, zmuszano go również do spożywania zmieszanych kosmetyków i środków czystości.P. H.,D. B.,M. K. (1),M. B. (1)iM. K. (2)notorycznie stosowali też wobecT. L.przemoc fizyczną w postaci uderzania go trzonkiem od miotły po nogach i rękach, popychania, uderzania pięścią w bark i żebra. Jednocześnie częstotliwość opisanych zachowań, fakt, iż oskarżeni mieli zdecydowaną przewagę liczebną i fizyczną nad pokrzywdzonym, a także ograniczenie jego możliwości uniknięcia tych zachowań wskutek przebywania w zakładzie karnym przemawiały za uznaniem, iż obiektywnie lękT. L.był w pełni uzasadniony, a tym samym jego wskazania odnośnie pozostawania w inkryminowanym czasie w stałym poczuciu obawy – wiarygodne. Odnosząc się dodatkowo do kwestii wskazania w stawianymP. H.,D. B.,M. K. (1),M. B. (1)iM. K. (2)zarzucie okoliczności, iż działali oni wspólnie i w porozumieniu, Sąd zważył, iż istotą współsprawstwa jest oparte na porozumieniu wspólne działanie co najmniej dwóch osób, z których każda obejmuje swym zamiarem urzeczywistnienie wszystkich przedmiotowych znamion czynu przestępnego. Obiektywnym elementem współsprawstwa jest nie tylko wspólna (w sensie przedmiotowym) realizacja znamion określonej w odpowiednim przepisie tzw. czynności czasownikowej, lecz także taka sytuacja, która charakteryzuje się tym, że czyn jednego współsprawcy stanowi dopełnienie czynu drugiego współsprawcy albo popełnione przestępstwo jest wynikiem czynności przedsięwziętych przez współsprawców w ramach dokonanego przez nich podziału ról w przestępnej akcji. Natomiast subiektywnym elementem, a zarazem warunkiem niezbędnym współsprawstwa jest porozumienie oznaczające nie tylko wzajemne uzgodnienie przez wszystkich współsprawców woli popełnienia przestępstwa, lecz także świadome współdziałanie co najmniej dwóch osób w akcji przestępnej. Porozumienie to jest czynnikiem podmiotowym, który łączy w jedną całość wzajemnie dopełniające się przestępne działania kilku osób, co w konsekwencji pozwala przypisać każdej z nich również i tę czynność sprawczą, którą przedsięwzięła inna osoba współdziałająca świadomie w popełnieniu przestępstwa[zob. wyrok SN z dnia 24 maja 1976 r., Rw 189/76, OSNKW 1976, nr 9, poz. 117]. Wspólne wykonanie czynu zabronionego oznacza, iż współdziałający sprawcy łącznie (nie zaś każdy z osobna) muszą zrealizować komplet jego ustawowych znamion. Do przyjęcia współsprawstwa nie jest zatem konieczne, aby każdy ze współdziałających realizował wszystkie znamiona, lecz by prowadziła do tego suma ich zachowań. Co więcej, dla wykazania istnienia współsprawstwa nie jest konieczne ustalenie, iż do zawarcia porozumienia doszło przed podjęciem przestępczych zachowań może zostać bowiem nawet w trakcie czynu, nawet i w sposób dorozumiany. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należało stwierdzić, iż niewątpliweP. H.,D. B.,M. K. (1),M. B. (1)iM. K. (2)działali wspólnie przeciwkoT. L., realizując tym sam jeden i ten sam zamiar – pognębienia pokrzywdzonego, wykorzystania go w charakterze pośmiewiska czy kozła ofiarnego. Jednocześnie Sąd stwierdził, że nie sposób za winnych popełniania omawianego czynu uznaćA. B.,D. M.orazP. P. (1).A. B.iD. M.znaleźli się w jednej celi zT. L.dopiero w dniu 27 marca 2015 roku, kiedy został on przeniesiony do zajmowanej m.in. przez nich celi nr 6. Z zeznańT. L.nie wynikało przy tym w żadnej mierze, by jedną z osób stosujących względem niego przemoc fizyczną lub psychiczną byłD. M.czyA. B.. Istotne w tym względzie było to, że pokrzywdzony dokładnie wskazywał personalia wszystkich osób biorących udział w nękaniu go i opisywał szczegółowo podejmowane przez nich działania, zaś z jedynej poczynionej przez niego wzmianki na tematD. M.wynikało jedynie, iż wprawdzieM. K. (2)polecił mu pobićT. L., ale do pobicia tego nie doszło. OsobaA. B.w ogóle nie była wymieniana przezT. L.w jego zeznaniach. Podobnie rzecz się ma w przypadkuP. P. (1), który we wskazanym okresie przebywał w tej samej celi coT. L.przez niecałe dwa dni, a w ZKG.–P.pojawił się w ogóle dopiero 24 marca 2015 r., zatem nie miał nawet kiedy znęcać się nad pokrzywdzonym.P. P. (1)na żadnym etapie postępowania nie był wymieniany przez tego pokrzywdzonego w jego zeznaniach jako sprawca występku popełnionego na jego szkodę. Tym samym Sąd mając na względzie treśćart. 17 § 1 pkt 1 kpkw zw. zart. 414 § 1 kpkuniewinniłD. M.,A. B.iP. P. (1)od popełnienia czynu zart. 247 § 1 kk, uznając że oskarżeni w ogóle się go nie dopuścili. Co zaś tyczy się zachowaniaS. W.względemT. L., oceniając je, Sąd miał na względzie dwie okoliczności. Po pierwsze – zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw, by uznać, iżS. W.działał w porozumieniu z oskarżonymi umieszczonymi w celi 12. Jak wynika z zeznań samegoT. L., gdy został on przeniesiony do celi nr 6, przebywający z nim wcześniej w celi nr 12M. K. (2)nakłaniał do bicia go wyłącznieD. M.iA. P. (1), nie zaśS. W.. Na temat zachowaniaS. W.w czasie, kiedy przebywał on wspólnie zT. L.w celi nr 12 (tj. do 24.03.2015 r.) nie było żadnych skarg. Natomiast zachowanieS. W.wymierzone przeciwkoT. L., polegające na rzuceniu z niego butelką, według poczynionych przez Sąd ustaleń miało charakter incydentalny, jednorazowy. Uderzenie plastikowej butelki nie uczyniłoT. L.żadnej krzywdy, nie spowodowało u niego uszczerbku na zdrowiu. Jednocześnie, zachowanie to nie wiązało się ze stosowaniem przezS. W.wobec pokrzywdzonego innego rodzaju przemocy, nawet werbalnej, nie sposób zatem przyjąć, by swoją intensywnością wykraczało poza granice zwyczajnego naruszenia nietykalności cielesnejT. L.. Zasadnym było więc wyłącznie przypisanieS. W.występku zart. 217 § 1 kk. Zgodnie z tym przepisem karze podlega, kto uderza człowieka lub w jakikolwiek inny sposób narusza jego nietykalność cielesną. Przy czym przez „inny sposób naruszenia nietykalności cielesnej” należy rozumieć wszelkiego rodzaju czynności oddziałujące na ciało drugiej osoby takie jak szarpanie za ubranie, włosy, szczypanie, rzucenie w kogoś jakimś przedmiotem, spoliczkowanie, oplucie, popchnięcie, przytrzymanie, podstawienie nogi itp. Warto zaznaczyć przy tym, że„za naruszenie nietykalności cielesnej może być uznane tylko takie zdarzenie, które nie powoduje żadnych zmian anatomicznych lub fizycznych w organizmie człowieka i nie pozostawia na jego ciele żadnych lub - co najwyżej - nieznaczny lub przemijający ślad w postaci niewielkiego i krótkotrwałego zasinienia" (wyrok SN z 9 września 1969 r., V KRN 106/69, OSNKW 1970, nr 1, poz. 3).Choć więc z opinii sądowo – lekarskiej dotyczącejT. L.wynika, że w dniu 30 marca 2015 roku stwierdzono u niego obrażenia stanowiące naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż siedem dni, brak jednocześnie było podstaw, by zakładać, iż rzeczone obrażenia – podbiegnięcie krwawe – powstało akurat na skutek zachowaniaS. W.. W tym względzie należało pamiętać, żeT. L.przed rzuceniem w niego butelką przezS. W.miał być bity i poszturchiwany przez wskazanych zarzutem współosadzonych z celi nr 12, zatem równie dobrze zasinienia na jego ciele mogły powstać między 27 lutego 2015 roku a 27 marca 2015 roku, nie zaś w nocy z 27 na 28 marca 2015 roku. Biorąc zatem pod uwagę niemożność, z uwagi na wyczerpanie inicjatywy dowodowej, dokonania precyzyjnych ustaleń odnośnie tego, czy obrażenia stanowiące naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż siedem dni powstały uT. L.na skutek zachowaniaS. W., czy też nie, w związku z treściąart. 5 § 2 kpkSąd, rozstrzygnął tę wątpliwości na korzyść wskazanego oskarżonego i przypisał mu sprawstwo czynuart. 217 § 1 kknie zaś zart. 157 § 1 kk, a tym bardziej zart. 247 § 1 kk. Na marginesie należy dodać, że mimo iż czyn zart. 217 § 1 kkjest co do zasady ścigany z oskarżenia prywatnego, Sąd uznał, że obejmując zachowanieS. W.polegające na m.in. uderzeniu butelką ramami zarzutu zart. 247 § 1 kk, prokurator wyraził wolę ścigania oskarżonego za ten czyn, bez względu na to, jak ostatecznie zostanie zakwalifikowany. W dalszej kolejności Sąd zważył, iż w pełni zasadnym jest przypisanieD. M.popełnienia czynu kwalifikowanego zart. 158 § 1 kkpolegającego na wzięciu udziału w dniu 28 marca 2015 roku wG.w Zakładzie KarnymG.-P.w pobiciuA. K.. Występku tegoD. M.miał dopuścić się wspólnie zA. P. (1)iA. B.uderzając i kopiącA. K.po całym ciele i tym samym narażając go na średnie obrażenia ciała w rozumieniuart. 157 § 1 kk. Za przyjęciem wskazanej kwalifikacji przemawiała w szczególności treść opinii sądowo – lekarskiej określającej charakter i rozmiar obrażeń, spowodowanych u pokrzywdzonego we wskazanej dacie. Zeznania pokrzywdzonego wskazują na istnienie związku przyczynowego pomiędzy zachowaniemD. M.iA. B., a powstaniem tych obrażeń; zostały one także niezwłocznie opisane przez lekarza więziennego i zgłoszone funkcjonariuszom SW, zatem nie ma wątpliwości co do źródła ich pochodzenia. Zdaniem Sądu, oskarżonym przypisać można winę w popełnieniu przypisanych im czynów. Oskarżeni są zdolni ze względu na wiek do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynu byli niepoczytalni lub znajdowali się w anormalnej sytuacji motywacyjnej. Przechodząc do omówienia kwestii kary, jako że pomiędzy datą popełnienia przez oskarżonych przypisanych im przestępstw a datą orzekania doszło do zmianykodeksu karnego(ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.396) treśćkodeksu karnegozostała znowelizowana), w pierwszej kolejności odnieść się należało do zagadnień związanych z tak zwaną konkurencją ustaw. W niniejszej sprawie sprowadzało się to do oceny, czy ustawa obowiązująca w czasie popełnienia przez oskarżonych przypisanych im czynu, była dla nich względniejsza od tej, która obowiązywała w czasie orzekania. Stosownie do zgodnego stanowiska doktryny i orzecznictwa, które Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela, ocena, która z konkurujących ustaw jest względniejsza dla oskarżonego, zawsze wymaga uwzględnienia okoliczności konkretnej sprawy (vide: uchwała SN z dnia 24 listopada 1999 r., I KZP 38/99, OSNKW 2000, nr 1-2, poz. 5). Aprobując przytoczony pogląd, Sąd orzekający w sprawie dostrzegł, iż generalnie sytuacja oskarżonych w obu stanach prawnych jest tożsama - zagrożenie karne przewidziane wart. 247 § 1 kk,art. 158 § 1 kki217 § 1 kkjest bowiem identyczne, a ponieważ biorąc pod uwagę uprzednią kilkukrotną karalność oskarżonych nie wchodziło w grę orzekanie innej kary aniżeli bezwzględna kara pozbawienia wolności, nowelizacja przepisów dotyczących orzekania innych kar nie miała dla oskarżonych znaczenia. Mając zatem na uwadze, iż zasadą jest stosowanie ustawy obowiązującej w momencie orzekania, nie znajdując podstaw dla stosowania ustawy karnej obowiązującej przed wskazaną nowelizacją, Sąd wyrokował w oparciu o przepisykodeksu karnegow brzmieniu aktualnie obowiązującym. Wymierzając oskarżonym kary za przypisane im przestępstwa, Sąd uwzględnił wszelkie okoliczności, jakie nakazuje brać pod uwagę przepisart. 53 § 1 kk, zgodnie z którym Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Zgodnie z brzmieniem przepisu stanowiącego podstawę skazaniaP. H.,D. B.,M. K. (1),M. B. (1)iM. K. (2), tj.art. 247 § 1 kk, podlegali oni karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Uwzględniając przywołane powyżej dyrektywy wymiaru kary zart. 53 kk, Sąd doszedł do przekonania, iż najwłaściwszymi karami dla nich za przypisany im w pkt 1 wyroku występek będzie kara 8 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu istotną okolicznością obciążającą wszystkich oskarżonych była ich uprzednia karalność, choć z drugiej strony, warto zauważyć, że żaden z nich nie był dotąd skazany za przestępstwo podobne. Żaden z oskarżonych nie wyróżniał się dotąd negatywnym zachowaniem w zakładzie karnym.M. K. (2)cieszył się wręcz bardzo dobrą opinią; niestety, korzyść, jaką mógłby odnieść z powodu wzorowego zachowania w warunkach izolacji została zniwelowana przez okoliczność, iż to on był prowodyrem w dokuczaniuT. L.. Na korzyść oskarżonych poczytano też to, iż początkowo okazali pomocT. L., dzieląc się z nim odzieżą i środkami czystości, choć nie musieli tego czynić, zwłaszcza że sami nie posiadali niczego w nadmiarze. Niemniej jednak, od drobnych złośliwości, mogących zostać uznane za niestosowne żarty, przeszli do zachowań intensywnych, nasilających się z upływem kolejnych dni, coraz bardziej niebezpiecznych dla zdrowia pokrzywdzonego. Działali przy tym w grupie, wzajemnie zachęcając się do prześladowaniaT. L.i potęgując u niego w ten sposób poczucie strachu i bezsilności. Okolicznością częściowo sprzyjającą i tym samym przemawiającą za wymierzeniem oskarżonym kary nieznacznie przewyższającej dolną granicę zagrożenia ustawowego było z kolei to, iż opisane zarzutem znęcanie trwało zaledwie jeden miesiąc, należało jednak w tym względzie mieć na uwadze, że powyższe nie wynikało z woli sprawców, a wyłącznie z faktu przeniesienia pokrzywdzonego do innej celi. Wobec takich okoliczności, wskazane kary pozbawienia wolności w niskim wymiarze, orzeczone wobec sprawców czynu zart. 247 § 1 kknie mogą być, w ocenie Sądu, poczytane za nieadekwatne, a w żadnym razie – za rażąco surowe. Są one jednak, w ocenie Sądu, wystarczające, by uświadomić oskarżonym, że tego rodzaju zachowanie wobec współosadzonych skutkują dolegliwymi konsekwencjami. Natomiast wymierzającD. M.iA. B.karę 6 miesięcy pobawienia wolności za przypisany im występek zart. 158 § 1 kkSąd miał na uwadze, że oskarżeni działali w sposób niejako zaplanowany – oczekiwali na powrót pokrzywdzonegoA. K.do celi, rozrzucając jego rzeczy i chcąc w ten sposób sprowokować konfrontację z nim. Za okoliczność obciążającą Sąd poczytał obu oskarżonym również fakt ich uprzedniej karalności, jednocześnie stwierdzając, że żaden z nich nie popełnił uprzednio występku przeciwko zdrowiu i życiu. Warto także zauważyć, że obrażenia odniesione przezA. K.nie były znaczne; oskarżeni, mający znaczną przewagę nad pokrzywdzonym mogli potraktować go znacznie bardziej brutalnie, lecz się od tego powstrzymali. Wobec powyższego za adekwatną, tak w przypadkuD. M., jak iA. B.uznano właśnie karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu, nie zachodziły przy tym w przedmiotowej sprawie okoliczności umożliwiające zastosowanie wobec żadnego z oskarżonych dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wymierzonej mu kary pozbawienia wolności. Abstrahując bowiem od faktu, iż na gruncie przepisów obowiązujących w momencie orzekania, w oparciu o które wyrokował Sąd, byłoby to niemożliwe z uwagi na uprzednie skazania każdego z nich na kary pozbawienia wolności, należało stwierdzić, iż również na gruncie stanu prawnego obowiązującego w dacie popełnienia przez oskarżonych przypisanych im czynów nie spełnialiby oni warunków zart. 69 kk(co dodatkowo przemawiało za stosowaniem znowelizowanych przepisówKodeksu karnego). Uwzględniając bowiem dyspozycjęart. 69 § 1 i 2 kkSąd stwierdził, że w stosunku do oskarżonych nie występuje pozytywna prognoza kryminologiczna, o której mowa w tym przepisie. Jak wynika z danych o karalności oskarżonych, mimo młodego wieku dotychczas wielokrotnie wchodzili oni w konflikt z prawem, odbywali karę pozbawienia wolności ale mimo to po raz kolejny dopuścili się poważnych występków. Tym samym brak było podstaw do stwierdzenia, że oskarżeni, mimo łagodniejszego potraktowania, nie popełnią ponownie przestępstwa – wnioskowi takiemu przeczą materiały zebrane w przedmiotowym postępowaniu, oceniane przy uwzględnieniu wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. W ocenie Sądu, jedynie wymierzenie oskarżonym kary bezwzględnej pozbawienia wolności pozwoli na osiągnięcie założonych wobec nich celów, tak w sferze prewencji szczególnej, tj. powstrzymanie oskarżonych od popełniania przestępstw w przyszłości, jak i ogólnej, odstraszających inne osoby od wejścia na drogę przestępstwa. Warto podkreślić, że przemoc wobec osób słabszych, osadzonych w zakładach karnych, nie może być tolerowana; państwo jest zobowiązane do tego, by zapewnić im bezpieczeństwo, nie tylko poprzez profesjonalne zorganizowanie służby więziennej, ale także poprzez stosowanie odpowiednich narzędzi polityki karnej wobec sprawców takiej przemocy. Rozważając kwestię kary w przypadkuS. W.Sąd stwierdził natomiast, iż wprawdzie naruszając nietykalność cielesnąT. L.działał on umyślnie, lekceważąc porządek prawny i zasady współżycia międzyludzkiego, niemniej jednak niewątpliwie uczynił to spontanicznie. Dodatkowo, co podkreślano wyżej, materiał dowodowy zebrany w sprawie nie dostarcza podstaw by stwierdzić, by zachowaniem swoim oskarżony uczynił pokrzywdzonemu jakąkolwiek poważniejszą krzywdę. Co więcejS. W., choć karany uprzednio, nigdy nie dopuścił się występku przeciwko czci i nietykalności cielesnej czy też przeciwko życiu i zdrowiu, Sąd zważając zatem, iż występek zart. 217 § 1 kkjest zagrożony karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku, za odpowiadającą stopniowi społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu oraz stopniowi jego zawinienia uznał najłagodniejszą z tych kar, w wymiarze 50 stawek dziennych grzywny po 10 zł każda. W punkcie szóstym uzasadnianego wyroku Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw.I. C.kwotę 6.715,80 zł tytułem kosztów obrony świadczonej na rzecz oskarżonychM. K. (1),M. B. (1),D. M.,P. P. (1)iS. W.z urzędu, w tym 1.255,80 zł tytułem podatku VAT. Sąd zważył, iż wniosek w tym zakresie został złożony w toku rozprawy, a koszty te nie zostały zgodnie z oświadczeniem obrońcy w żadnym zakresie uiszczone. Przy ustalaniu wysokości wynagrodzenia Sąd wziął pod uwagę etap postępowania, na którym obrońca został ustanowiony, tryb i ilość terminów rozpraw, w których brał udział, a także ilość osób, którym udzielał pomocy prawnej. O kosztach procesu Sąd orzekł na mocyart. 626 § 1 kpk,art. 627 kpk,art. 624 § 1 kpk,art. 632 pkt 2 kpk,art. 1, art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), Sąd zasądził od oskarżonych wskazane wyrokiem kwoty tytułem wydatków. Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania, zgodnie z którą każdy, kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów. Jednocześnie mając na względzie, iż oskarżeni odbywają aktualnie bądź rozpoczną wkrótce odbywanie kar pozbawienia wolności, co ogranicza im możliwości zarobkowe, Sąd zwolnił oskarżonych od opłaty.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku date: '2017-10-20' department_name: X Wydział Karny judges: - Maria Julita Hartuna legal_bases: - art. 33 § 1 i 3 kk - art. 393 § 1, 2 i 3 kpk - art. 1, art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych recorder: Magdalena Sadowska signature: X K 352/16 ```

153500000001521_III_AUa_000466_2021_Uz_2022-12-09_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktIII AUa 466/21 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 listopada 2022 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Marta Sawińska Protokolant: Emilia Wielgus po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2022 r. wP.na posiedzeniu niejawnym sprawy(...) spółka z o.o.z siedzibą wŁ. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wP. przy udziale :M. K. o podstawę wymiaru składek na skutek apelacji(...) spółka z o.o.z siedzibą wŁ. od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 26 lutego 2021 r. sygn. akt VII U 2507/19 uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Poznaniu do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach procesu w instancji odwoławczej. sędzia Marta Sawińska UZASADNIENIE Decyzją z 10 czerwca 2019 r. nr(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wP.na podstawieart. 83 ust. 1 pkt 3w związku zart. 4 ust. 9, art. 8 ust. 2a, art. 18 ust. 1a, art. 18 ust. 1 i 3, art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz. U. z 2019 r., poz. 300 t.j.) orazart. 81 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych(Dz. U. z 2018 r., poz. 1510 ze zm. t.j.) stwierdził, że przychód z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u płatnika(...) sp. z o.o.oraz przychody z tytułu umowy zlecenia, zawartej z(...) sp. z o.o., uzyskane przez ubezpieczonąM. K., stanowią podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne z tytułu pracy, świadczonej w ramach umowy cywilnoprawnej, realizowanej na rzecz własnego pracodawcy(...) sp. z o.o.i wynoszą kwoty wskazane w tabeli, zawartej w decyzji. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że w toku kontroli, przeprowadzonej u płatnika składek(...) sp. z o.o.ustalono, że osoby zatrudnione wE. M.sp. o.o. na podstawie umów o pracę, w zbieżnych okresach były zgłoszone do ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu umów zlecenia z(...) sp. z o.o.Organ rentowy odkrył nadto powiązania przedmiowo-podmiotowe między powyższymi spółkami. Z uwagi na te ustalenia organ rentowy uznał za konieczne wskazanie rzeczywistego pracodawcy i ocenił, że umowy zlecenia mimo, że zawarte z innym podmiotem niż własny pracodawca, są pracą świadczoną na rzecz swojego pracodawcy, w związku z tym obowiązek opłacania składek powstaje u płatnika składek, z którym zawarta jest umowa o pracę. Dowody zebrane w toku kontroli, w ocenie organu rentowego wskazują, że zawierane przez ww. płatników składek umowy zlecenia, w rzeczywistości realizowane były na rzecz własnego pracodawcy. Konsekwencją tych ustaleń jest to, że pracodawca pomimo, że nie jest stroną umowy cywilnoprawnej – ma w związku z jej realizacją obowiązki w zakresie ubezpieczeń pracowniczych. Sytuacja ta powoduje, że za pracownika wykonującego pracę na podstawie umowy cywilnoprawnej (na rzecz własnego pracodawcy), pracodawca ten, przy ustaleniu podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i pozostałe Fundusze, powinien zsumować wynagrodzenie z umowy cywilnoprawnej wraz z wynagrodzeniem ze stosunku pracy. Odwołanie od ww. decyzji wywiodła(...) sp. z o.o.z siedzibą wŁ.. Odwołująca spółka wniosła o zmianę decyzji w całości poprzez stwierdzenie, że przychód osoby ubezpieczonej z tytułu umowy zlecenia, zawartej z(...) sp. z o.o., nie stanowi podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne z tytułu pracy świadczonej w ramach umowy cywilnoprawnej, realizowanej na rzecz własnego pracodawcyspółki (...)sp. o.o. oraz o zasądzenie od organu rentowego zwrotu kosztów postępowania. W uzasadnieniu odwołania odwołująca podnosiła, że pracownicy(...) sp. z o.o.w ramach zawartych umów zlecenia z(...) sp. z o.o., nie wykonywali pracy na rzecz swojego pracodawcy, ponieważ bezpośrednim beneficjentem ich pracy byłaspółka (...) sp. z o.o.(...) sp. z o.o.czerpała zysk, wynikający ze sprzedaży na rzecz(...) sp. z o.o.zestawów montażowych, które sama wyprodukowała. Następniespółka (...) sp. z o.o.produkowała własnym nakładem z zakresu kosztów zatrudnienia zleceniobiorców oraz kosztów stałych (w tym kosztów dzierżawy od płatnika m.in. środków potrzebnych do produkcji) z tych zestawów montażowych produkt, przeznaczony dla odbiorcy końcowego. Gotowy produkt w postaci mebli wykonanych przezspółkę (...) sp. z o.o., był sprzedawany dospółki (...) sp. z o.o., skąd z kolei trafiał do odbiorców końcowych. Taki łańcuch poszczególnych etapów produkcji surowca, półproduktu oraz wprowadzania do obrotu gotowych produktów, wynika z dokumentacji towarzyszącej produkcji oraz księgowej, zebranej w aktach kontroli. W przypadku zbycia zestawu montażowego na rzeczspółki (...) sp. z o.o.,spółka (...)osiągała w ostatecznym rozrachunku korzyść z wykonania umowy o pracę przez osoby ubezpieczone. Takiej korzyści(...) sp. z o.o.nie osiągała w przypadku zbycia produktu gotowego przez(...) sp. z o.o.na rzecz(...) sp. z o.o., ani tym bardziej wskutek zbycia przez tą ostatnią spółkę mebli. Odwołująca wskazała nadto, że(...) sp. z o.o.zbywała wyprodukowane przez siebie meble na rzecz spółki prawa niemieckiegoE.. Sąd nie wzywałM. K.do udziału w postępowaniu odrębnym postanowieniem, bowiem była ona już stroną postępowania administracyjnego przed organem rentowym i adresatem decyzji, stając się automatycznie stroną postępowania odwoławczego. UbezpieczonaM. K.na rozprawie w dniu 12 lutego 2021 r. oświadczyła, że zgadza się z treścią zaskarżonej decyzji i przychyla się do stanowiska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału wP.. Wyrokiem z 26 lutego 2021 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu (sygn. VII U 2507/19) oddalił odwołanie (pkt 1 wyroku) oraz zasądził odwołującej na rzecz organu rentowego po kwocie 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (pkt 2 wyroku). Powyższy wyrok zapadł w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne: (...) sp. z o.o.została wpisana do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 21 grudnia 2012 r. pod numerem(...). Przedmiotem działalności odwołującej jest m.in. produkcja mebli biurowych i sklepowych. Siedziba odwołującej mieści się wŁ.przyul. (...), gdzie znajduje się zakład produkcyjny. Prezesem zarządu odwołującej jestA. G.. Wspólnikami odwołującej są:E. Ś., posiadająca 155 udziałów o łącznej wartości 77.500 zł,(...) Sp. z o.o., posiadająca 50 udziałów o łącznej wartości 25.000 zł iT. M., posiadający 67 udziałów o łącznej wartości 33.500 zł. W spornym okresie, tj. od stycznia 2015 r. do grudnia 2017 r. członkiem jednoosobowego zarządu odwołującej byłaA. G., w części okresu spornego dodatkowo prokurentem samoistnym byłaA. W.. Wspólnikami odwołującej byli: wspólnik większościowyE. Ś., posiadająca 222 udziały o łącznej wartości 111.000 zł iR. B., posiadający 50 udziałów o łącznej wartości 25.000 zł. Odwołująca zasadniczo zatrudniała pracowników na podstawie umów o pracę. W okresach zwiększonego zapotrzebowania, odwołująca zatrudniała osoby w oparciu o umowy cywilnoprawne, nazwane „umowami o dzieło”. Odwołująca spółka produkuje masowo: narożniki, sofy, kanapy, fotele, pufy, łóżka oraz zestawy wypoczynkowe. Zakład podzielony jest na działy, w których wykonywane są poszczególne etapy produkcji. Odwołująca jest powiązana m.in. ze spółkami:(...) sp. z o.o.,(...) sp. z o.o.i (...) sp. z o.o. (...) sp. z o.o.została wpisana do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 9 grudnia 2013 r. pod numerem(...). Przedmiotem działalności tej spółki są m.in. działalność rachunkowo-księgowa, zakwaterowanie, kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek, wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, działalność związana z zatrudnieniem. Siedziba spółki mieści się wP.przyul. (...). Prezesem zarządu spółki jestA. G., która jest także większościowym udziałowcem spółki, posiadającym 199 udziałów o łącznej wartości 99.500 zł. (...) sp. z o.o.została wpisana do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 26 stycznia 2017 r. pod numerem(...). Przedmiotem działalności tej spółki jest m.in. produkcja mebli. Siedziba spółki mieści się wP.przyul. (...), tj. w biurze wirtualnym. Prezesem Zarządu spółki i jednocześnie jedynym jej udziałowcem jestP. B.. Miejsce prowadzenia działalności gospodarczej(...) sp. z o.o.znajduje się w tym samym miejscu, w którym działalność gospodarczą prowadzi odwołująca, tj.Ł.,ul. (...). P. B.zatrudniony był u odwołującej na stanowisku dyrektora zakładu, potem pracownika magazynu oraz pełnił funkcję członka zarządu przed objęciem tej funkcji przezA. G.. W okresie od 26 stycznia 2015 r. do 31 stycznia 2015 r.P. B.pracował w oparciu o umowę zlecenia w(...) sp. z o.o.; w okresach od 1 września 2015 r. do 15 września 2015 r., od 25 kwietnia 2016 r. do 30 czerwca 2016 r., od 19 września 2016 r. do 31 grudnia 2017 r. natomiast – na umowy zlecenia w(...) sp. z o.o.Nadto, w okresie od 1 lutego 2015 r. do 31 grudnia 2018 r.P. B.miał zawartą umowę zlecenia zE. Ś., prowadzącą własną działalność gospodarczą z siedzibą wR.(zawieszoną od 1 stycznia 2019 r.). (...) sp. z o.o.z siedzibą wP., przyul. (...)została zarejestrowana w KRS pod nr(...)w dniu 26 stycznia 2015 r. Jedynym jej członkiem zarządu od początku istnienia jestE. Ś., która do grudnia 2019 r. była także większościowym udziałowcem spółki (99 udziałów o łącznej wartości 4950 zł w kapitale zakładowym wynoszącym 5000 zł).E. Ś.od 4 stycznia 2019 r. ma umowę o pracę z(...) sp. z o.o.Przeważającym przedmiotem działalności spółki jest produkcja mebli. Głównym odbiorcą wyrobów produkowanych przez(...) sp. z o.o.jest(...) sp. z o.o., która jednocześnie zajmuje się dystrybucją produktów wytworzonych przez odwołującą. Jedynym dostawcą dla(...) sp. z o.o.zestawów montażowych, potrzebnych do produkcji mebli, jest odwołująca. (...) sp. z o.o.i (...) sp. z o.o.zawarły umowę współpracy z 27 stycznia 2017 r. w zakresie opracowywania wzorów użytkowych i umowę dzierżawy z 27 stycznia 2017r. Umowa współpracy została zawarta w celu tworzenia przez(...) sp. z o.o.wzorów użytkowych, tj. zaprojektowanie nowego modelu mebla na papierze i wykonanie jednostkowej sztuki pokazowej. Na mocy umowy dzierżawy odwołująca oddałaspółce (...) sp. z o.o.w dzierżawę potencjał produkcyjny, składający się z nieruchomości, maszyn, urządzeń i infrastruktury, które tworząZakład Produkcji (...)położony wŁ.ul. (...). Kwota dzierżawy została określona w stałej miesięcznej kwocie ryczałtowej. W punkcie 1 umowy współpracy, w zakresie opracowywania wzorów użytkowych, wskazano, że zamawiający (odwołująca) prowadzi działalność gospodarczą, polegającą na produkcji mebli użytkowych – głównie mebli tapicerowanych. W punkcie 2 umowy, wykonawca ((...) sp. z o.o.) oświadczył, że rozpoczyna działalność gospodarczą w branży meblowej, która polegać będzie na projektowaniu, wytwarzaniu i dystrybuowaniu mebli – w tym mebli tapicerowanych. Zgodnie z punktem 5 umowy, nowe produkty miały być opracowywane przez wykonawcę zgodnie z zapotrzebowaniem, przekazywanym mu przez zamawiającego. Zamawiający w oparciu o własne spostrzeżenia i badania rynku, miał informować wykonawcę o tym, jakich nowych produktów (wzorów użytkowych) będzie potrzebować dla swoich aktualnych i nowych klientów, będzie przekazywał rysunki proponowanych rozwiązań, ich opisy, a wykonawca na ich podstawie wykona model nowego mebla – wzoru użytkowego w taki sposób, aby możliwym było jego dalsze odwzorowywanie masowe w produkcji seryjnej. Strony dopuściły możliwość rozszerzenia zakresu usługi o sporządzenie przez wykonawcę dokumentacji wdrożeniowej do wykonanego wzoru użytkowego – na zasadach doprecyzowanych w późniejszym etapie. Zgodnie z punktem 8 umowy, zamówienia na wzory użytkowe miały być składane ustnie. Zgodnie z punktem 9 umowy, po wykonaniu przez wykonawcę wzoru użytkowego, po przekazaniu go zamawiającemu i po przyjęciu przez zamawiającego wzoru bez uwag – wykonawca miał wystawić zamawiającemu fakturę lub rachunek za wykonany wzór użytkowy. Z kolei zgodnie z punktem 10 umowy, w okresie 24 miesięcy od dnia zbycia na rzecz zamawiającego wzoru użytkowego, wykonawca miał świadczyć nieodpłatnie jego serwis polegający na wnoszeniu zmian wymaganych przez zamawiającego, dokonywania ulepszeń, poprawek, optymalizacji itp. Po 24-miesięcznym okresie, usługi te miały być dodatkowo odpłatne. (...) sp. z o.o.zajmowało się produkcją mebli od poniedziałku do piątku od 15.00 do 17.00 oraz w soboty od 6.00 do 12.00. W tym celu(...) sp. z o.o.wydzierżawiało od odwołującej nieruchomości, maszyny, urządzenia i infrastrukturę składającą się na zakład produkcyjny.(...) sp. z o.o.płaciło odwołującej stałą miesięczną kwotę z tytułu dzierżawy oraz osobno za zestawy montażowe, niezbędne do produkcji mebli.(...) sp. z o.o.uzyskiwało jednocześnie zwrotnie przychody od odwołującej na podstawie ww. umowy współpracy. Całością opracowywania wzorów użytkowych dla odwołującej zajmował sięP. B., który korzystał w tym zakresie z pomocy swego ojcaR. B.. Wszystkie osoby, z którymi(...) sp. z o.o.zawarło umowy zlecenia w zakresie prac, związanych z produkcją mebli, były pracownikami odwołującej. Przedmiotem tych umów były te same czynności, wykonywane w ramach umowy o pracę z odwołującą, tzn. tapicer obijał meble, krawcowa szyła, klejarz kleił, stolarz ciął drewno, płytę i łączył zestawy. Umowy były realizowane w poszczególnych działach. Pracownicy odwołującej, którzy mieli zawarte umowy zlecenia z(...) sp. z o.o., po zakończonej pracy u odwołującej o godz. 15.00, zostawali na swoich stanowiskach pracy i wykonywali dalej ta samą pracę.P. B.rozdzielał pracę dla poszczególnych działów. Osoby pracujące dla odwołująceji (...) sp. z o.o., zapisywały pracę na jednej karcie, służącej do ewidencji wykonywanej pracy. Zdarzało się, że osoby pracujące przez cały dzień na podstawie umowy o pracę, a następnie umowy zlecenia, robiły ten sam typ mebla. Zdarzało się również, że pracownicy odwołującej kończyli w godzinach pracy etatowej obijanie danego typu mebla do godz. 15:00, a po tej godzinie zajmowały się obijaniem innego mebla już w ramach umowy zlecenia. Wynagrodzenie zleceniobiorców ustalone było w stawkach akordowych lub godzinowych. Akordowe wynagrodzenie ustalone było za wykonanie liczby danego modelu. Na akord pracowali tapicerzy, krawcowe, klejarze oraz stolarze, którzy zbijali stelaże. Wynagrodzenie godzinowe ustalone było dla krojczyń, pomocy krawcowej i stolarzy. Dla nabijaczy ustalone było zarówno wynagrodzenie akordowe jak i godzinowe.(...) sp. z o.o.nie posiadało środków finansowych, wyodrębnionych w celu realizacji swojej działalności. Materiały do produkcji mebli(...) sp. z o.o.kupowało od odwołującej. Były to zestawy montażowe, które składały się z listew drewnianych, formatek płyty wiórowej, płyt hdf, mdf, sklejki, sprężyn falistych, sprężyn typu BONELL, pianki, tkanin, wigofilu oraz okuć meblowych. Jedną z osób, która będąc zatrudnioną u odwołującej na podstawie umowy o pracę, była zgłoszona do ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu umowy zlecenia, zawartej z(...) sp. z o.o., byłaM. K.. UbezpieczonaM. K.,ur. (...), z zawodu krawiec – szwacz, była zatrudniona u odwołującej na czas określony od 4 kwietnia 2017 r. do 30 czerwca 2017 r. i następnie od 1 lipca 2017 r. do 31 marca 2020 r. na stanowisku krawcowej w pełnym wymiarze czasu pracy, za wynagrodzeniem 2.000 zł brutto/m-c. Miejscem wykonywania pracy ubezpieczonej była siedziba(...) sp. z o.o.przyul. (...)wŁ.. Ubezpieczona u odwołującej pracowała na maszynie „overlock” oraz pomagała przy tapicerowaniu: nakładała owaty, kompletowała i numerowała części, które miały być zszywane. W takim charakterze, ubezpieczona pracowała w godzinach od 7 do 15, ale czasem zostawała po godzinach i wykonywała tą sama pracę, w zależności od zaległości na danym odcinku, pod nadzorem tej samej brygadzistkiJ. B.. Pismem z dnia 26 czerwca 2018 r. pracodawca(...) sp. z o.o.rozwiązała z ubezpieczoną umowę o pracę z dniem 24 czerwca 2018 r. bez zachowania okresu wypowiedzenia w trybieart. 53 § 1 pkt 1 lit. b Kodeksu pracy, tj. z powodu długotrwałej niezdolności do pracy. M. K.zawarła nadto w dniu 4 kwietnia 2017 r. na czas nieokreślony umowę zlecenia z(...) sp. z o.o., reprezentowaną przez PrezesaP. B.. Przedmiotem tej umowy były usługi wykonywane przez zleceniobiorcę na rzecz zleceniodawcy z zakresu pracy szwaczki, jednakże konkretny zakres czynności miał każdorazowo wynikać z rzeczywistego zapotrzebowania zleceniodawcy. Z tytułu tej umowy,M. K.została zgłoszona przez zleceniodawcę wyłącznie do ubezpieczenia zdrowotnego. W rzeczywistości przedmiotem umowy zlecenia ubezpieczonej z(...) sp. z o.o., były te same lub zbliżone czynności, które ubezpieczona wykonywała w ramach umowy o pracę z(...) sp. z o.o.Przy wykonywaniu tej umowy, ubezpieczona korzystała z tych samych narzędzi i materiałów, które udostępniał pracodawca do realizacji stosunku pracy. Pracę ubezpieczonej nadzorowali pracownicy odwołującej, z którymi(...) sp. z o.o.również zawierała umowy zlecenia. Rezultat pracy ubezpieczonej w ramach zawartych umów zlecenia, przejmowała odwołująca. Wynagrodzenia były wypłacane oddzielnie, w cyklu miesięcznym. Z tytułu wykonywania umowy zlecenia, zawartej z(...) sp. z o.o.ubezpieczona otrzymała wynagrodzenie w następującej wysokości: za maj 2017 r. – 358,81 zł, za czerwiec 2017 r. – 149,39 zł, za sierpień 2017 r. – 495,69 zł, za wrzesień 2017 r. – 351,93 zł, za październik 2017 r. – 214,14 zł. W stosunku do płatnika składek(...) sp. z o.o.Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wP.przeprowadził kontrolę m.in. na okoliczność podstaw wymiaru składek i podlegania ubezpieczeniom społecznym, w wyniku której organ rentowy wydał szereg decyzji, od których(...) Sp. z o.o.wywiodło odwołania do sądu. Sprawa z odwołania(...) sp. z o.o.od decyzji ZUS I Oddział wP.z dnia 8 lipca 2019 r. nr(...)z udziałem ubezpieczonejM. K.toczy się w tutejszym sądzie pod sygn. VIII U 2350/19. Odwołująca nie wliczyła do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne przychodów ubezpieczonej z tytułu umowy zlecenia, zawartej z(...) sp. z o.o. W tym stanie rzeczy sąd uznał odwołanie za niezasadne. Na wstępie wskazano, że zarzuty zawarte w odwołaniu dotyczące naruszenia przez organ rentowy wskazanych w nim przepisówKodeksu postępowania administracyjnegonie miały wpływu na rozstrzygnięcie, ponieważ co do zasady naruszenie przepisówKodeksu postępowania administracyjnegonie jest badane w postępowaniu, jakie toczy się przed sądem ubezpieczeń społecznych na skutek odwołania od decyzji organu rentowego. Sąd ubezpieczeń społecznych – jako sąd powszechny – może i powinien dostrzegać jedynie takie wady formalne decyzji administracyjnej, które decyzję tą dyskwalifikują w stopniu odbierającym jej cechy aktu administracyjnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27 kwietnia 2010 r., II UK 336/09). Rację ma organ rentowy, że zarzut naruszeniaart. 123 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychw zw. zart. 61 § 4 kpajest bezprzedmiotowy. W dniu 22 marca 2019 r. zostało wysłane do pełnomocnika odwołującej – adwokataW. N.zawiadomienie o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego, po przeprowadzonej kontroli, w sprawie ustalenia prawidłowych podstaw wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne z tytułu zawartej umowy o pracę zM. K., odebrane przez pełnomocnika osobiście w dniu 10 czerwca 2019 r. W zawiadomieniu wskazano, że na podstawie protokołu kontroli z 7 listopada 2018 r. oraz aneksu z 21 grudnia 2018 r. stwierdzono nieprawidłowości w ww. zakresie. Poinformowano, że stronie przysługuje prawo wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów, przeglądania akt oraz przedłożenia nowych dokumentów w terminie 7 dni od otrzymania zawiadomienia. Jednocześnie zawiadomiono, że ze względu na skomplikowany charakter sprawy, postępowanie zostanie zakończono w terminie dwóch miesięcy, licząc od dnia wszczęcia postępowania. W zakreślonym terminie odwołująca nie skorzystała z prawa wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów, nie przeglądała akt i nie przedłożyła nowych dokumentów. Zawiadomienie o wszczęciu postępowania zostało skierowane również doM. K.. W dniu 10 czerwca 2019 r. ZUS wydał zaskarżoną decyzję. Z niekwestionowanego stanu faktycznego wynika, że ubezpieczonaM. K.była pracownikiem odwołującej(...) sp. z o.o., zatrudnionym na podstawie umowy o pracę na stanowisku krawcowej. Równocześnie, w okresach wskazanych w zaskarżonej decyzji, ubezpieczona pracowała na podstawie umowy zlecenia z(...) sp. z o.o.Ubezpieczona wykonywała pracę na terenie zakładu produkcyjnego wŁ.ul. (...)zarówno w ramach umowy o pracę, jak i w oparciu o zlecenie. Z zeznańM. K.wynika, że nie rozróżniała ona czynności wykonywanych na podstawie umowy o pracę i zlecenia, bowiem czynności te pokrywały się, bądź były te same. Co relewantne,M. K.wskazała, że pracownicy w tym samym miejscu i czasie wykonywali tą sama pracę na podstawie umowy o pracę oraz umowy zlecenia. Sąd Okręgowy wskazywał dalej, że zgodnie zart. 4 pkt 1 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(aktualny tekst jednolity: Dz. U. z 2020 r., poz. 266), za ubezpieczonego uważa się osobę fizyczną podlegającą chociaż jednemu z ubezpieczeń społecznych, o których mowa w art. 1 ustawy. Z kolei w myśl art. 4 pkt 2 lit. a ustawy, płatnikiem składek jest pracodawca - w stosunku do pracowników i osób odbywających służbę zastępczą oraz jednostka organizacyjna lub osoba fizyczna pozostająca z inną osobą fizyczną w stosunku prawnym uzasadniającym objęcie tej osoby ubezpieczeniami społecznymi, w tym z tytułu przebywania na urlopie wychowawczym albo pobierania zasiłku macierzyńskiego, z wyłączeniem osób, którym zasiłek macierzyński wypłaca Zakład. Ten sam podmiot realizuje obowiązek odprowadzania składek na ubezpieczenie zdrowotne (art. 85 ust. 1 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych) oraz Fundusz Pracy (art. 104 ust. 1 pkt 1a ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy) i składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (art. 9 ustawy z 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy). W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a (ust. 2 nie ma zastosowania w sprawie). Zgodnie z art. 8 ust. 2a za pracownika, w rozumieniu ustawy, uważa się także osobę wykonującą pracę na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie zKodeksem cywilnymstosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowy o dzieło, jeżeli umowę taką zawarła z pracodawcą, z którym pozostaje w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonuje pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostaje w stosunku pracy. W myśl art. 18 ust. 1a ustawy, w przypadku ubezpieczonych, o których mowa w art. 8 ust. 2a, w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe uwzględnia się również przychód z tytułu umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie zKodeksem cywilnymstosuje się przepisy dotyczące zlecenia albo umowy o dzieło. Stosownie do treści art. 20 ust. 1 ustawy, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz ubezpieczenie wypadkowe stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenia rentowe, z zastrzeżeniem ust. 2 i ust. 3. Art. 4 pkt 9 ustawy jako przychód definiuje: przychody w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu: zatrudnienia w ramach stosunku pracy, pracy nakładczej, służby, wykonywania mandatu posła lub senatora, wykonywania pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania, pobierania zasiłku dla bezrobotnych, świadczenia integracyjnego i stypendium wypłacanych bezrobotnym oraz stypendium sportowego, a także z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności oraz umowy agencyjnej lub umowy zlecenia, jak również z tytułu współpracy przy tej działalności lub współpracy przy wykonywaniu umowy. Na podstawieart. 12 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych(aktualny tekst jednolity: Dz. U. z 2020 r., poz. 1426), za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że w sytuacjach, do których odnosi sięart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, chodzi o jeden, szeroko ujęty pracowniczy tytuł obowiązkowego podlegania ubezpieczeniom społecznym. Z tą regulacją korespondują unormowania zawarte wart. 18 ust. 1ai w art. 20 ust. 1 tej ustawy, w których nakazano uwzględnienie w podstawie wymiaru składek osób w nim wymienionych również przychodu z tytułu umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy, do której zgodnie zKodeksem cywilnymstosuje się przepisy dotyczące zlecenia albo umowy o dzieło. Płatnikiem tych składek, w myślart. 4 pkt 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, jest pracodawca, który jest zobowiązany uwzględniać w podstawie wymiaru składek za swoich pracowników także przychody uzyskiwane przez tych pracowników z tytułu umów cywilnoprawnych, o ile prace w ramach tych umów wykonują w warunkach objętych dyspozycją art. 8 ust. 2a tej ustawy (por. wyroki Sądu Najwyższego z: 18 marca 2014 r., II UK 449/13, LEX nr 1451362; 6 maja 2014 r., II UK 442/13, LEX nr 1478022; 23 maja 2014 r., II UK 445/13, LEX nr 1475168; 4 czerwca 2014 r., II UK 447/13, LEX nr 1480061; 24 września 2015 r., I UK 490/14, LEX nr 1854103). Nie istnieje zatem odrębny tytuł ubezpieczenia na podstawieart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, który mógłby stanowić przedmiot sporu przed sądem ubezpieczeń społecznych. W niniejszej sprawie – jak naprowadzał Sąd I instancji - istota sporu sprowadzała się do ustalenia, czy w stanie faktycznym znajdzie zastosowanie przytoczonyart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychi czy przychód uzyskany przez osobę ubezpieczonąM. K.z tytułu wykonywania umowy zlecenia z(...) sp. z o.o., tj. z innym podmiotem, niż własny pracodawca, w miesiącach i kwotach szczegółowo opisanych powyżej, stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu pracy wykonywanej w ramach umowy o pracę z odwołującą oraz czy w związku z tym prawidłowo kwoty te doliczono do przychodu osiągniętego przez ubezpieczoną we wskazanych miesiącach. Odwołująca nie kwestionowała sposobu ustalenia podstawy wymiaru składek pod względem rachunkowym. Sąd Okręgowy wskazał, że w pełni podziela zapatrywanie wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego z 2 września 2009 r., II UZP 6/09, zgodnie z którym pracodawca, którego pracownik wykonuje na jego rzecz pracę w ramach umowy o dzieło (umowy cywilnoprawnej) zawartej z osobą trzecią, jest płatnikiem składek na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe z tytułu tej umowy (art. 8 ust. 2 lit. a ustawy systemowej). Przesłanką decydującą o uznaniu za pracownika osoby świadczącej w ramach umowy zlecenia pracę na rzecz swojego pracodawcy jest to, że w ramach takiej umowy, wykonuje faktycznie pracę dla swojego pracodawcy (uzyskuje on rezultaty jej pracy). Zwrot „działać na rzecz” użyty został wart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychw innym znaczeniu niż w języku prawa, w którym działanie „na czyją rzecz” może się odbywać w wyniku istnienia określonej więzi prawnej (stosunku prawnego). Stosunkiem prawnym charakteryzującym się działaniem na rzecz innego podmiotu jest stosunek pracy, do którego istotnych cech należy działanie na rzecz pracodawcy (art. 22 k.p.). Również wykonujący zlecenie „działa na rzecz zleceniodawcy” (art. 734 i n. k.c.). W kontekście ww. przepisu zwrot ten opisuje zatem sytuację faktyczną, w której należy zastosować konstrukcję uznania za pracownika. Jest nią istnienie trójkąta umów, tj. 1) umowy o pracę, 2) umowy zlecenia między pracownikiem i osobą trzecią, 3) umowy o podwykonawstwo między pracodawcą i zleceniodawcą. Pracodawca w wyniku umowy o podwykonawstwo przejmuje w ostatecznym rachunku rezultat pracy wykonanej na rzecz zleceniodawcy, przy czym następuje to w wyniku zawarcia umowy zlecenia z osobą trzecią oraz zawartej umowy cywilnoprawnej między pracodawcą i zleceniodawcą. Konsekwencją konstrukcji uznania za pracownika jest konieczność opłacania przez pracodawcę składki na ubezpieczenia społeczne za osobę, z którą została zawarta umowa zlecenia, tak jak za pracownika. Stosownie do przepisuart. 32 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, pracodawcę obciąża zatem także obowiązek poboru i odprowadzenia do ZUS składki na ubezpieczenie zdrowotne za osobę „uznaną za pracownika”. W ocenie Sądu I instancji, omawiany przepis nie rodzi problemów interpretacyjnych, a stanowisko judykatury jest w tej mierze ugruntowane. Niezależnie od sytuacji, czy pracownik pracodawcy wykonuje na jego rzecz pracę w ramach stosunku cywilnoprawnego łączącego oba te podmioty, czy też w ramach stosunku łączącego pracownika i podmiot trzeci, to w obu tych przypadkach pracodawca jest rzeczywistym beneficjentem pracy świadczonej przez pracownika – zleceniobiorcę, bez względu na to, czy w trakcie jej wykonywania pracownik pozostawał pod faktycznym kierownictwem pracodawcy i czy korzystał z jego majątku. Nie chodzi bowiem o to, aby stosunek cywilnoprawny na podstawie, którego ubezpieczony wykonuje pracę na rzecz swojego pracodawcy spełniał również przesłanki stosunku pracy. Jak wskazuje Sąd Najwyższy w wyroku z 24 września 2015 r., I UK 490/14, przepis art. 8 ust. 2a ustawy systemowej wykreował nie tylko szerokie pojęcie „pracownika”, ale także szeroką definicję pracowniczego tytułu obowiązkowych ubezpieczeń społecznych. Tytułem tym jest łączący pracodawcę z pracownikiem stosunek pracy (który w tym układzie warunkującym powstanie obowiązku ubezpieczeń społecznych ma podstawowe znaczenie) oraz dodatkowo umowa cywilnoprawna zawarta przez pracownika z pracodawcą lub zawarta z osobą trzecią, ale wykonywana na rzecz pracodawcy. Określone hipotezą art. 8 ust. 2a ustawy systemowej dwie sytuacje faktyczne, w jakich może się znaleźć osoba, do której przepis ten jest adresowany (pracownik wykonujący pracę na podstawie wymienionych umów cywilnoprawnych zawartych z pracodawcą oraz umów cywilnoprawnych zawartych wprawdzie z osobą trzecią, ale gdy praca jest świadczona na rzecz pracodawcy) mają równorzędny charakter z punktu widzenia skutków opisanych dyspozycją tego przepisu. Oznacza to, że konsekwencje prawne na gruncie ustawy systemowej, wynikające z realizacji takich umów, muszą być takie same, tzn. że dla celów ubezpieczeń społecznych zarówno wykonywanie pracy na podstawie umów cywilnoprawnych zawartych z pracodawcą, jak i zawartych wprawdzie z osobą trzecią, ale gdy praca wykonywana jest na rzecz pracodawcy, jest traktowane tak jak świadczenie pracy w ramach klasycznego stosunku pracy łączącego jedynie pracownika z pracodawcą. Sąd Najwyższy prezentuje pogląd, że żaden z przepisów ustawy systemowej nie upoważnia też do postawienia tezy o możliwości różnicowania pojęcia płatnika składek w odniesieniu do sytuacji faktycznych, o jakich mowa w jej art. 8 ust. 2a i przyjęcia, że w przypadku wykonywania pracy na podstawie jednej z wymienionych w tym unormowaniu umów cywilnoprawnych przez osobę, która umowę tę zawarła z własnym pracodawcą, należy osobę taką traktować za pracownika podmiotu, z którym łączy ją stosunek pracy, a w przypadku wykonywania pracy na podstawie wspomnianej umowy cywilnoprawnej przez osobę, która umowę tę zawarła wprawdzie z innym podmiotem, lecz w jej ramach wykonuje pracę na rzecz macierzystego pracodawcy, należy osobę taką uważać za pracownika podmiotu będącego stroną stosunku cywilnoprawnego (zleceniodawcy). Sąd Najwyższy zwraca uwagę, że przepisy ustawy systemowej nie definiują pojęcia „płatnik składek”, aczkolwiek w jej art. 4 pkt 2 lit. a-z wymieniono enumeratywnie wszystkie podmioty mające ten status. Jednym z płatników jest w myśl art. 4 pkt 2 lit. a ustawy systemowej pracodawca. W żadnym z przepisów ustawy systemowej nie zamieszczono jednak własnej, autonomicznej definicji tego pojęcia. Na potrzeby regulacji omawianego aktu (a więc także jego art. 8 ust. 2a) należy zatem stosować termin „pracodawca” w znaczeniu, jakie nadaje muart. 3 k.p.W myśl tego przepisu, pracodawcą jest osoba fizyczna oraz jednostka organizacyjna, nawet nieposiadająca osobowości prawnej, jeśli zatrudnia ona pracowników. Tak zdefiniowany pracodawca jest z mocy art. 4 pkt 2 lit. a ustawy systemowej płatnikiem składek dla wszystkich pracowników w rozumieniu tego aktu, a zatem także dla tych, o których mowa w art. 8 ust. 2a, w tym także dla pracowników pozostających z nim w stosunku pracy i jednocześnie wykonujących na jego rzecz pracę w ramach umów cywilnoprawnych zawartych z osobą trzecią (por. uchwała Sądu Najwyższego z 2 września 2009 r., II UZP 6/09, OSNP 2010 nr 3-4, poz. 46 oraz wyroki Sądu Najwyższego z 14 stycznia 2010 r., I UK 252/09, i z 22 lutego 2010 r., I UK 259/09). Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie w sposób jednoznaczny wynika, że pomiędzy odwołującą oraz(...) sp. z o.o.istniały nierozerwalne powiązania osobowe, kapitałowe i gospodarcze. Podmioty działały w tej samej branży – produkowały meble, głównie tapicerowane, prowadziły działalność w tej samej lokalizacji. W realiach sprawy dwie osoby fizyczne, tj.A. G.iP. B.brały udział w zarządzeniu oraz posiadały udziały w kapitale ww. spółek. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, w której większościowy pakiet udziałów posiada ta sama osoba fizyczna lub te same osoby należy uznać za podmioty powiązane. Spółki są ze sobą powiązane osobowo i kapitałowo w rozumieniuart. 11 ust. 4 i 5 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych(aktualny tekst jednolity: Dz. U. z 2020 r., poz. 1406), gdy pomiędzy podmiotami występują: 1 powiązania o charakterze rodzinnym lub wynikającym ze stosunku pracy albo majątkowym pomiędzy podmiotami krajowymi lub osobami pełniącymi w tych podmiotach funkcje zarządzające lub kontrolne albo nadzorcze oraz jeżeli którakolwiek osoba łączy funkcje zarządzające lub kontrolne albo nadzorcze w tych podmiotach, 2 podmiot krajowy bierze udział bezpośrednio lub pośrednio w zarządzaniu innym podmiotem krajowym lub w jego kontroli albo posiada udział w kapitale innego podmiotu krajowego, 3 te same osoby prawne lub fizyczne równocześnie lub pośrednio biorą udział w zarządzaniu podmiotami krajowymi lub w ich kontroli albo posiadają udział w kapitale tych podmiotów. Przy czym zgodnie z art. 11 ust. 5a tej ustawy posiadanie udziału w kapitale innego podmiotu oznacza sytuację, w której dany podmiot bezpośrednio lub pośrednio posiada w kapitale innego podmiotu udział nie mniejszy niż 5% (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2016 r.) lub 25% (w brzmieniu obowiązującym do 1 stycznia 2017 r.). Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 22 listopada 2016 r., II FSK 2927/14, akcentował, że z art. 11 ust. 1 w związku z ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że jeżeli: podmiot krajowy posiada (określony) udział w kapitale innego podmiotu krajowego oraz w wyniku takich powiązań zostaną ustalone lub narzucone warunki różniące się od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty, i w wyniku tego podmiot nie wykazuje dochodów albo wykazuje dochody niższe od tych, jakich należałoby oczekiwać, gdyby wymienione powiązania nie istniały, to dochody danego podmiotu oraz należny podatek określa się bez uwzględnienia warunków wynikających z tych powiązań. Nie ulega zatem wątpliwości, że aby możliwe było określenie podstawy opodatkowania w sposób przewidziany w art. 11 ust. 1, nie tylko musi istnieć między stronami transakcji określony związek (kapitałowy, gospodarczy, rodzinny), ale konsekwencją tego właśnie stanu rzeczy musi być ustalenie warunków transakcji odbiegających od warunków rynkowych, skutkujące niewykazaniem lub zaniżeniem dochodów. Naczelny Sąd Administracyjny wskazał przy tym, że koniecznym wydaje się dokonanie rozgraniczenia między aktywnością przedsiębiorców, która ma na celu zmniejszenie kosztów finansowania bieżącej działalności (określa się to często mianem optymalizacji gospodarczej), co samo w sobie nie może prowadzić do negatywnych dla podatnika skutków fiskalnych, od działań mających na celu transfer środków prowadzący wyłącznie do osiągnięcia korzystnego rezultatu podatkowego. W tym drugim przypadku, uzyskanie korzystnych skutków podatkowych musi być dodatkowo następstwem czynności prawnych lub innych zdarzeń prawnych (między podmiotami powiązanymi), jakie w normalnym obrocie gospodarczym nie mają racjonalnego uzasadnienia (por. też wyrok NSA w sprawie II FSK 699/11, K. Stanik, K. Winiarski, Ceny i porozumienia transferowe w praktyce. Wybrane zagadnienia prawnopodatkowe, UNIMEX Wrocław 2010). Ustalenie zatem, czy warunki konkretnych transakcji dokonywanych pomiędzy podmiotami gospodarczymi powiązanymi kapitałowo są korzystniejsze i odbiegające od „warunków ogólnie stosowanych w czasie i miejscu wykonywania świadczenia” wymaga uwzględnienia różnych porównywalnych zdarzeń, jakie występują w obrocie gospodarczym w tożsamym czasie, w tym również form porozumień prowadzących do bardziej efektywnej polityki zarządzania finansami. Nadto, dokonując porównania warunków transakcji zawieranych przez podmioty powiązane, z podobnymi transakcjami zawieranymi przez podmioty niepowiązane, należy mieć na uwadze, że różnice między parametrami jednych i drugich operacji gospodarczych mogą być wynikiem ich specyfiki ekonomicznej (np. różnego rozkładu kosztów, ryzyka, różnych funkcji, uwarunkowań formalnych itp.). Co najwyżej jednak można mówić o podobnych transakcjach i w podobnych sytuacjach (por. wyrok z 10 października 2013 r., II FSK 2297/11). W celu ustalenia w rozpoznawanej sprawie, czy w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne należy umieścić, poza przychodami z tytułu umowy o pracę zawartej z odwołującą, także przychody osoby ubezpieczonej z tytułu umowy zlecenia, zawartej zespółką (...), należy najpierw stwierdzić, czy w ramach tej umowy osoba ubezpieczona wykonywała pracę dla swojego pracodawcy. W ocenie Sądu Okręgowego, przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że ubezpieczony świadcząc pracę na podstawie umowy zlecenia zawartej zespółką (...)wykonywał ją na rzecz swojego pracodawcy, tj. odwołującej. Z ustalonego stanu faktycznego wynika, że rzeczywistym beneficjentem pracy ubezpieczonego była odwołująca. Nie ma racji odwołująca wskazując, że osoba ubezpieczona wykonywała odrębne czynności tytułem każdego z wiążących ją stosunków prawnych. Sama odwołująca określiła je jako czynności „tego samego rodzaju, tj. charakterystyczne dla danego stanowiska pracy u odwołującej, zajmowanego przez zleceniobiorcę”, przy czym dodała, że różniły się co do konkretnego rezultatu pracy. Należy jednak podkreślić, że w toku postępowania dowodowego nie wykazano relewantnych prawnie różnic między przedmiotem i sposobem wykonywania umów na rzecz odwołującej ispółki (...). Wręcz przeciwnie, przedstawiona wypowiedź odwołującej, zawarta w odwołaniu, wskazuje na sztuczne poszukiwanie różnic między dwiema umowami, których wykonywania nie da się rozgraniczyć, tzn. między dwiema umowami, które wykonywane były jednocześnie. Tożsamość czynności potwierdziła nadtoM. K.w złożonych przed Sądem zeznaniach. Odwołująca ispółka (...)współpracowały ze sobą na podstawie umów współpracy. Działanie zleceniobiorców na rzecz odwołującej wynikało już z samych postanowień umów współpracy. Na mocy tych umów(...) sp. z o.o.zobowiązywała się do ciągłego świadczenia na rzecz odwołującej usług odpowiadających przedmiotowi działalności odwołującej. Zleceniobiorcy, wykonując umowy zlecenia świadczyli usługi, które stanowiły realizację umowy współpracy, a tym samym zapewniali korzyści także odwołującej. Ponadto usługi te miały być wykonywane przy użyciu środków produkcji, zaplecza technicznego, infrastruktury udostępnionych przez odwołującą. Z zeznańP. B.iA. G., złożonych przed organem rentowym jednoznacznie wynika, że powodem zawierania przez pracowników odwołującej umów zlecenia z(...) sp. z o.o.była możliwość świadczenia przez pracowników pracy w ponadnormatywnym czasie pracy. Odwołująca nie wydawała swoim pracownikom poleceń dotyczących wykonywania pracy w godzinach nadliczbowych, a w to miejsce zawierane były umowy zlecenia. Umowy zlecenia były zatem swoistym systemem pracy w godzinach nadliczbowych. W wyroku z 3 czerwca 2019 r., w sprawie III AUa 301/18, Sąd Apelacyjny w Szczecinie uznał, że wystarczającą przesłanką zastosowaniaart. 8 ust. 2a ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznychjest korzystanie przez pracodawcę z wymiernych rezultatów pracy swojego pracownika, wynagradzanego przez osobę trzecią ze środków pozyskanych od pracodawcy na podstawie umowy łączącej pracodawcę z osobą trzecią. W ocenie Sądu I instancji, czynności, które były wykonywane w ramach umów zlecenia zawieranych z osobami ubezpieczonymi były niezbędne dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania pracodawcy i to pracodawca osiągał ostatecznie największe korzyści z pracy ubezpieczonych. Poza uzyskaniem rezultatu pracy wykonanej przez pracownika-zleceniobiorcę pracodawca otrzymywał więc dodatkową korzyść w postaci braku obowiązku poddania się przepisom prawa pracy, w szczególności w zakresie wypłacania dodatkowego wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych. W konsekwencji uznano, że rezultat pracy osoby ubezpieczonej w ramach zawartej umowy zlecenia, przejmowała odwołująca. Przyjęcie odmiennego stanowiska byłoby sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Za takim stanowiskiem przemawiają także dalsze okoliczności związane z realizowaniem spornych umów. Oferta wykonywania dodatkowego zatrudnienia była kierowana jedynie do pracowników odwołującej. Ponadto osoba ubezpieczona w ramach realizacji umów zlecenia – w relacjiP. B., wykonywała w tym samym miejscu te same lub zbliżone czynności, co przy umowie o pracę. Rodzaj pracy i sposób jej wykonywania niczym się nie różnił. Przy wykonywaniu umów zlecenia korzystano z tych samych urządzeń i materiałów, co przy umowie o pracę. Nadzorem w ramach umów zlecenia zajmowali się pracownicy odwołującej, którzy także zawierali z(...) sp. z o.o.umowy zlecenia. Praca w oparciu o umowy zlecenia była zatem kontynuacją czynności wykonywanych w ramach stosunku pracy i nie było przeszkód, by była świadczona na podstawie umowy o pracę. Przedstawione powyżej okoliczności wskazują na celowe rozgraniczenie umów. Wykonywanie przez osobę ubezpieczoną pracy w ramach umów zlecenia, tożsamych z pracą świadczoną na podstawie umowy o pracę, nie miało w sprawie decydującego znaczenia, ponieważ najistotniejsze było samo wykazanie, że na podstawie umowy zlecenia ubezpieczona wykonywała pracę faktycznie na rzecz swojego pracodawcy. Przepisart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychnie wprowadza wymogu, aby na rzecz pracodawcy pracownik wykonywał te same obowiązki lub też pracę tego samego rodzaju. Ustawodawca dopuszczając rozwiązania pozwalające na umniejszanie kosztów prowadzonej działalności nie zaaprobował możliwości ich obejścia, czy uniknięcia ich opłacania. Podleganie ubezpieczeniom społecznym z określonych tytułów i idąca za nim podstawa wymiaru składek wynikają bowiem z rzeczywistego stanu i sposobu wykonywania zatrudnienia, a nie z samego sporządzenia odrębnych umów. Ustalenie, że odwołująca będąca pracodawcą osiągała korzyść majątkową z realizacji umów cywilnoprawnych powoduje konieczność stwierdzenia, że sporne umowy były wykonywane na rzecz swojego pracodawcy, a w konsekwencji, ubezpieczonego należy uznać w tym zakresie za pracownika odwołującej. Powyższe oznacza w dalszej kolejności, że kwoty wynagrodzenia uzyskane z tytułu realizacji umów zlecenia stanowią przychód stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe, wypadkowe oraz ubezpieczenie zdrowotne z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. W takiej sytuacji płatnikiem składek pozostaje bowiem pracodawca, którego pracownik wykonuje na jego rzecz pracę w ramach umowy cywilnoprawnej zawartej z osobą trzecią. Jak wskazuje Sąd Najwyższy w postanowieniu z 14 maja 2020 r., w sprawie III UK 219/19, skoro pierwsza sytuacja z art. 8 ust. 2a, czyli gdy pracownik pracuje dodatkowo na podstawie umowy cywilnej zawartej ze swoim pracodawcą, stanowi odpowiedź na nadużycia sprzeczne z ochroną zatrudnionego (choćby w zakresie czasu pracy, czyli problemu nadgodzin), to również sytuacja druga, czyli ujęta w drugiej części przepisu, nie może być oderwana od pierwszej, albowiem dopiero wówczas regulacja może być oceniona jako całościowa ze względu na cel zakładany przez ustawodawcę. W przeciwnym razie, jak pokazuje praktyka, bez większych problemów można by wyłączyć pierwszą regulację, właśnie przez zatrudnianie do pracy na rzecz pracodawcy przez podmioty trzecie. Nie można wykluczyć instrumentalnego stosowania prawa nawet z założeniem o nieskutecznej (przyszłej) odpowiedzialności za składki (egzekucji). Skoro u podstaw leży korzyść pracodawcy, bo to wszak jego pracownicy nadal pracują na jego rzecz, to bezpieczeństwo systemowe i indywidualne ubezpieczonego uzasadnia dotychczasową wykładnię, że płatnikiem jest pracodawca a nie osoba trzecia. W przypadku ubezpieczonych, o których mowa w art. 8 ust. 2a ustawy, w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe uwzględnia się również przychód z tytułu umowy o świadczenie usług, do której zgodnie zKodeksem cywilnymstosuje się przepisy dotyczące zlecenia. Podmiot stosujący się do tych zasad nie jest przy tym zobligowany do kwalifikowania konkretnego przychodu jako wynagrodzenia za pracę (czy szczególnego składnika tego wynagrodzenia), lecz zalicza przychód z umowy cywilnoprawnej do podstawy wymiaru składki. Innymi słowy, oblicza należne składki od kwoty łącznej obejmującej sumę wynagrodzenia za pracę i wynagrodzenia z umów cywilnych. Zabieg ten ma charakter rachunkowy, nie zaś interpretacyjny (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z 18 października 2011 r., III UK 22/11, postanowienie Sądu Najwyższego z 16 czerwca 2020 r., I UK 253/19). Mając powyższe na uwadze, Sąd I instancji na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego iart. 47714§ 1 k.p.c.oddalił odwołanie, o czym orzekł w punkcie 1 wyroku. O kosztach postępowania Sąd I instancji orzekł w punkcie 2 wyroku na podstawieart. 98 § 1, 3 i 4 k.p.c.w zw. zart. 99 k.p.c.w zw. z § 2 pkt 3 i § 15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r., poz. 265). Apelację od wyroku Sądu I instancji wniosła odwołująca(...) sp. z o.o.zaskarżając go w całości i zarzucając mu: 1 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że: a pomiędzyspółkami (...) sp. z o.o.oraz(...) sp. z o.o.istnieją powiązania kapitałowe; b rezultat pracy ubezpieczonego na podstawie umowy zlecenia zawartej z(...) sp. z o.o.przejmował pracodawca(...) sp. z o.o.podczas gdy przejmował go podmiot trzeci -spółka (...) sp. z o.o., który nabywał produkt gotowy od(...) sp. z o.o., zaśspółka (...) sp. z o.o.nie sprzedawała produktów do(...) sp. z o.o.; 2 naruszenie prawa materialnegoart. 8 ust. 2a oraz art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że osoby ubezpieczone wykonujące umowę zlecenia zawartą z(...) Sp. z o.o., są pracownikami w rozumieniu tego przepisu, wykonującymi pracę na rzecz odwołującej, z którą pozostają w stosunku pracy; 3 naruszenie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie poprzez jego niezastosowanie przy rozstrzyganiu o kosztach procesu. Podnosząc powyższe zarzuty odwołująca wniosła o: ⚫ zmianę zaskarżonego wyroku oraz stwierdzenie, że osoba ubezpieczona nie wykonywała pracy z tytułu umów cywilnoprawnych zawartych z(...) Sp. z o.o.na rzecz pracodawcy - odwołującej w ramach łączącego odwołującą i osoby ubezpieczone stosunku pracy, w konsekwencji czego nie podlegała z tego tytułu ubezpieczeniom społecznym, w konsekwencji więc przychód z ww. umów cywilnoprawnych nie stanowił podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne: emerytalne, rentowe i wypadkowe oraz ubezpieczenie zdrowotne z tytułu pracy świadczonej w ramach umów cywilnoprawnych realizowanych na rzecz własnego pracodawcy; zasądzenie od organu rentowego na rzecz odwołującej zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych. Organ rentowy we wniesionej odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie, przy obciążeniu apelującej spółki kosztami zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja skutkuje uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, a to wobec stwierdzonej z urzędu przez sąd odwoławczy nieważności postępowania. W rozpoznawanej sprawie decyzją z 10 czerwca 2019 r. organ rentowy stwierdził, że przychód z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u płatnika(...) sp. z o.o.oraz przychody z tytułu umowy zlecenia, zawartej z(...) sp. z o.o., uzyskane przez ubezpieczonąM. K., stanowią podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne z tytułu pracy, świadczonej w ramach umowy cywilnoprawnej, realizowanej na rzecz własnego pracodawcy(...) sp. z o.o.i wynoszą kwoty wskazane w tabeli, zawartej w decyzji. Nie ulega wątpliwości, że zakres rozpoznania sprawy w postępowaniu pierwszoinstancyjnym wyznaczony jest wprost materią tej decyzji. Tymczasem w postępowaniu sądowym zainicjowanym odwołaniem płatnika-pracodawcy Sąd Okręgowy ustalając krąg osób, których udział w sprawie jest konieczny nie wezwał w charakterze zainteresowanego zleceniodawcy to jest(...) sp. z o.o.Błędnie przy tym przyjął (jak należy wnioskować na podstawie analizy podejmowanych czynności), że prawa tej strony są zabezpieczone poprzez udział w sprawie z jej odwołania od decyzji ustalającej zerową podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne zawisłej pod sygnaturą VIII U 2350/19. Podkreślić należy, że postępowanie w powołanej wyżej sprawie jest zawieszone do czasu prawomocnego zakończenia niniejszego postępowania (orzeczenie o zawieszeniu jest prawomocne). Sytuacja naprowadzona wyżej – co umknęło sądowi I instancji – skutkować będzie podjęciem postępowania po prawomocnym zakończeniu postępowania w niniejszej sprawie i wydaniem wyroku odpowiadającego wynikowi tej właśnie sprawy z uwagi na konsekwencje prawomocności rozszerzonej. Mając na uwadze wydany w sprawie niekorzystny dla płatnika wyrok (w razie jego utrzymania w mocy) postępowanie w sprawie zawieszonej, niejako „automatycznie” zakończone zostanie również wyrokiem oddalającym odwołanie. Taka hipotetyczna sytuacja wskazuje wprost na pozbawienie(...) sp. z o.o.jakiegokolwiek wpływu na bieg postępowania sądowego meriti. Swoich interesów może bowiem dochodzić efektywnie wyłącznie w niniejszej sprawie, korzystając z możliwości uzyskania statusu zainteresowanego. Zaznaczyć stanowczo należy, że regulacja zart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychnie likwiduje prawnej odrębności umowy cywilnoprawnej. Z drugiej zaś strony nie występuje samodzielne (odrębne) ubezpieczenie społeczne z zatrudnienia na podstawie umowy cywilnej, lecz tylko podleganie ubezpieczeniom społecznym z pracowniczego zatrudnienia. Ubezpieczony ma więc niejako dwa „zatrudnienia”, czyli na podstawie stosunku pracy i na podstawie umowy zlecenia. Skoro pracownik może mieć odrębne zatrudnienia (przykłady zbiegu zatrudnień w niektórych sprawach - wyroki Sądu Najwyższego: z 13 marca 2012 r., II PK 170/11; z 5 listopada 2013 r., II PK 50/13; z 20 listopada 2013 r., II PK 55/13), to co do zasady kształtują one samodzielne ubezpieczenia społeczne jako pochodne od tytułów zatrudnienia. Reguła ta nie jest bezwzględna a to właśnie wobec rozwiązania przyjętego w art. 8 ust. 2a ustawy, które mimo rozdzielności podstaw zatrudnienia (pracowniczej i cywilnej) jako wyjątek ex lege wprowadza jeden tytuł ubezpieczenia (pracowniczy). W sprawie opartej na stosowaniu art. 8 ust. 2a ustawy cywilny pracodawca (w sprawie niniejszej - zleceniodawca) nie może być pomijany, co najmniej jako zainteresowany.Art. 47711k.p.c.określa krąg stron w sprawie z odwołania od decyzji. Przepis ten ma na uwadze aspekt procesowy i materialny - prawo do sądu, nawet gdy w stosunku do zainteresowanego nastąpiła zmianaart. 47711k.p.c., która nie wymaga już jego bezwzględnego udziału w sprawie. Musi on być jednak bezwzględnie zawiadomiony o toczącym się postępowaniu. Wówczas zainteresowany sam decyduje, czy przystąpi do sprawy w ciągu dwóch tygodni od dnia doręczenia zawiadomienia. Od rozstrzygnięcia sprawy na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy zależą prawa i obowiązki jednej i drugiej spółki. Decyzja zmienia jej sytuację prawną, przykładowo nie jest bez znaczenia dla zleceniodawcy czy zwolnienie ze składek istnieje w warunkach zbiegu z innym tytułem ubezpieczenia (art. 9 ustawy), czy też składki te mają być zapłacone w sytuacji szerszej formuły pracowniczego zatrudnienia przyjętej w art. 8 ust. 2a ustawy. Sąd I instancji pominął brak jej udziału w sprawie. Braku zainteresowanej strony ((...) sp. z o.o.) nie może zamknąć stwierdzenie, że skoro spółka nie została objęta decyzją pozwanego, to nie ma statusu zainteresowanego, a na pewno nie jest stroną, skoro nie jest ujęta w decyzji i nie przystąpiła do sprawy. Należy dostrzec, żeart. 47711k.p.c.obowiązuje niezależnie od tego, kogo organ rentowy wskazał w decyzji za stronę postępowania. Już nawet na gruncie procedury administracyjnej zleceniodawca jako zgłaszający do ubezpieczenia zatrudnionego zleceniobiorcę nie powinien być pomijany jako strona (art. 28 k.p.a.). Nie można poprzestać na „procesowo-technicznym” znaczeniu strony i jej faktycznym braku w postępowaniu, gdyż decyduje procesowy warunek stawiany organom prowadzącym postępowania, czyli pozwanemu i sądowi ubezpieczeń społecznych, działania z urzędu i zawiadomienia zainteresowanego o toczącym się postępowaniu. Prawodawca w 2015 r. zmienił część regulacji zart. 47711k.p.c., dotyczącą zainteresowanego, jednak po zmianie dalej ma on status strony i dlatego nie powinien być poza postępowaniem. Nie jest to uchybienie oceniane miarą wpływu na wynik sprawy (art. 3983§ 1 pkt 2 k.p.c.), lecz sytuacja nieważności postępowania zart. 379 pkt 5 k.p.c.Odrębną częścią jest decyzja zainteresowanego o przystąpieniu do sprawy. Innymi słowy treść decyzji pozwanego nie może przesądzać o udziale zainteresowanego w sprawie, bowiem może przystąpić do sprawy. Jest to względna przyczyna nieważności, gdyż zależy od naruszeniaart. 47711§ 2 k.p.c., czyli obowiązku zawiadomienia strony o toczącym się postępowaniu, choć po zawiadomieniu zainteresowany nie musi przystąpić do sprawy. Jak się wydaje takie prawo nieprzystąpienia do sprawy wprowadzono w ramach zmiany w 2015 r.art. 47711k.p.c., mającej zapewne na uwadze uprzednie sytuacje procesowe w których wielu zatrudnionych (pracowników) miało status zainteresowanych w sprawie (przykładowo z odwołania płatnika od decyzji obejmującej wielu pracowników a dotyczącej wspólnej podstawy faktycznej, choćby podstawy wymiaru składek), a którzy nie byli zainteresowani faktycznym udziałem w postępowaniu. Zmiana pozostawia zatem woli „zainteresowanego” udział w sprawie. Zasadą jest jednak nadal zawiadomienie o toczącym się postępowaniu, co uprawnia stwierdzenie, że prawodawca nadal przyjmuje model postępowania z pełnym udziałem wszystkich podmiotów, którym przysługuje status strony a tym samym preferuje całościowe i jednorazowe rozpoznanie sprawy w jednym postępowaniu, czyli z eliminacją potencjalnych przyszłych sporów (konfliktów) powiązanych z przedmiotem aktualnie rozpoznawanej sprawy.Art. 47711k.p.c.łączy się z przesłanką nieważności zart. 379 pkt 5 k.p.c., czyli nieważnością względną a nie bezwzględną, zatem nie stanowi uzasadnienia do zniesienia dotychczasowego postępowania. Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji zgodnie z brzmieniemart. 386 § 4 k.p.c. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy sąd zawiadomi(...) sp. z o.o.o możliwości przystąpienia do sprawy w charakterze zainteresowanego. sędzia Marta Sawińska

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Poznaniu date: '2022-11-30' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - sędzia Marta Sawińska legal_bases: - art. 4 ust. 9, art. 8 ust. 2a, art. 18 ust. 1a, art. 18 ust. 1 i 3, art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 81 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych - art. 53 § 1 pkt 1 lit. b Kodeksu pracy - art. 61 § 4 kpa - art. 9 ustawy z 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy - art. 12 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - art. 734 i n. k.c. - art. 11 ust. 4 i 5 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - art. 98 § 1, 3 i 4 k.p.c. recorder: Emilia Wielgus signature: III AUa 466/21 ```

154500000000503_I_ACa_000144_2015_Uz_2016-04-05_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 144/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 kwietnia 2016 roku Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Edyta Jefimko Sędziowie: SA Katarzyna Polańska-Farion SO (del.) Magdalena Sajur- Kordula (spr.) Protokolant: Weronika Trojańska po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2016 roku w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaM. B. (1) przeciwko(...) spółce z o.o.wW. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 30 września 2014r., sygn. akt XXVI GC 889/12 I zmienia zaskarżony wyrok częściowo: a w punkcie pierwszym w ten sposób, że oddala powództwo co do kwoty 35.881,44 zł (trzydzieści pięć tysięcy osiemset osiemdziesiąt jeden złotych czterdzieści cztery grosze) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13 lipca 2011 roku do dnia zapłaty; b w punkcie drugim w ten sposób, że obniża zasądzone koszty procesu do kwoty 34.639,40 zł (trzydzieści cztery tysiące sześćset trzydzieści dziewięć złotych czterdzieści groszy); II oddala apelację w pozostałej części; III zasądza od(...) sp. z o.o.wW.na rzeczM. B. (1)kwotę 3.475,20 zł (trzy tysiące czterysta siedemdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. SSA Katarzyna Polańska- Farion SSA Edyta Jefimko SSO Magdalena Sajur-Kordula Sygn. akt I ACa 144/15 UZASADNIENIE PowódM. B. (1)wniósł o zasądzenie od pozwanego(...) sp. z o.o.wW.kwoty 904.347 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 5 lipca 2011r. oraz kosztów procesu. Wyrokiem z dnia 30 września 2014r. Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 669.639,62 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13 lipca 2011r. do dnia zapłaty oraz koszty procesu w wysokości 36.924,58 zł. Sąd Okręgowy oparł swe rozstrzygniecie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych: Powód w dniu 25 marca 2008r. roku zawarł z pozwanym ramową umowę współpracy handlowej, której przedmiotem było uregulowanie zasad współpracy handlowej pomiędzy powodem, a pozwanym, w ramach której powód miał sprzedawać i dostarczać pozwanemu towary. W umowie tej strony postanowiły, że: 1 Nabywca będzie dokonywał zakupów od dostawcy po wzajemnie uzgodnionych cenach, zawartych w formularzu PA06, który stanowił załącznik do umowy (pkt 2 umowy). 1 Dostawca udzieli dodatkowego upustu na zatowarowanie każdego nowo otwieranego sklepu nabywcy w wysokości 15% od cen z formularza PA06, w przypadku złożenia zamówień na kwotę przekraczającą minimalną wartość zamówienia określoną w pkt 4.2. Upust ten będzie również dotyczyć towarów dostarczanych do magazynu centralnego nabywcy oraz w tranzycie poprzez platformę logistyczną nabywcy, przy czym w obu tych wypadkach upusty te sumowane będą z innymi upustami udzielonymi nabywcy (pkt 5 umowy). 2 W przypadku pierwszego zatowarowania nowych towarów dostawcy do istniejących sklepów i magazynu centralnego nabywcy, dostawca udzieli dodatkowego upustu w wysokości 5% od cen z formularza PA 06 (pkt 6 umowy). 3 Dostawca, w terminie 14 dni po zakończeniu roku kalendarzowego, zapłaci równowartość 0,2% od wartości netto wszystkich obrotów wynikających z faktur wystawionych przez dostawcę z tytułu wszystkich dostaw dokonanych w roku kalendarzowym z tytułu wsparcia działań marketingowych nabywcy na podstawie faktury wystawionej przez nabywcę (pkt 8 ust. 1 umowy). 4 Dostawca będzie zobowiązany do zapłaty premii rocznej w razie przekroczenia określonego pułapu obrotów: a 4,5% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 500.000zł, b 5% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 1.000.000zł, c 5,45% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 1.500.000zł, d 5,85% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 2.000.000zł, e 6,2% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 2.500.000zł, f 6,6% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 3.000.000zł. g Każdemu dalszemu przyrostowi obrotów o kwotę 500.000zł towarzyszyć będzie wzrost premii o 0,4 punktu procentowego (pkt 9 ust. 1 umowy). 6 Premia roczna będzie płatna zaliczkowo kwartalnie na podstawie faktury VAT w terminie do dnia 15 każdego miesiąca po zakończeniu kwartału kalendarzowego w wysokości 40.000zł (pkt 9 ust. 2 umowy). 5 Premia roczna będzie rozliczana w formie potrącenia z wierzytelnościami dostawcy (pkt 9 ust. 2 umowy). 6 Podstawą obliczania premii rocznej są łączne obroty netto zrealizowane przez dostawcę z nabywcą orazfirmą (...) sp. z o.o.(pkt 9 ust. 3 umowy). 7 Dostawca zobowiązany jest dostarczać zamówioną ilość towaru. W wypadku nie dostarczenia towaru lub dostarczenia tylko części towaru dostawca zrekompensuje nabywcy stratę wynikającą ze złego serwisu dostaw w formie kary umownej. Podstawą naliczenia kary będzie stosunek sumy tzw. linii nie dostarczonych i nieprawidłowo dostarczonych do ogółu linii zamówionych w okresie ważności niniejszej umowy, wg. Dokumentu statystyki dostaw nabywcy w następującej wysokości: a 1% od wartości obrotów netto wynikających z faktur wystawionych w roku kalendarzowym przez dostawcę z tytułu wszystkich dostaw dokonanych w roku kalendarzowym, przy prawidłowym dostarczeniu poniżej 95% linii towarów w roku kalendarzowym. b 2% od wartości obrotów netto wynikających z faktur wystawionych w roku kalendarzowym przez dostawcę z tytułu wszystkich dostaw dokonanych w roku kalendarzowym, przy prawidłowym dostarczeniu poniżej 90% linii towarów w roku kalendarzowym. c 1% od wartości obrotów netto wynikających z faktur wystawionych w roku kalendarzowym przez dostawcę z tytułu wszystkich dostaw dokonanych w roku kalendarzowym, przy prawidłowym dostarczeniu poniżej 85% linii towarów w roku kalendarzowym. 10 Dostawca zobowiązany jest dostarczać towar w terminie. W przypadku opóźnień w dostawach dostawca zapłaci karę umowną w wysokości równej 0,15% od wartości całego obrotu netto w roku kalendarzowym za każdy dzień opóźnienia powyżej 2 dni opóźnienia, a w przypadku opóźnienia do 2 dni zapłaci karę umowną w wysokości równiej 0,05% od wartości całego obrotu w roku kalendarzowym za każdy dzień opóźnienia (pkt 10 ust. 3 umowy). W dniu 24 listopada 2008r. strony zawarły aneks do w/w umowy, w którym wskazano, że w związku z zawarciem w dniu 24 listopada 2008r. Umowy Programu Szybkich Płatności zapłata za towar będzie dokonywana przezspółkę (...) SA. W dniu 2 grudnia 2008r. strony zawarły kolejną umowę, której przedmiotem była współpraca handlowa w okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 2009r. W umowie tej strony postanowiły, że: 1 Nabywca będzie dokonywał zakupów od dostawcy po wzajemnie uzgodnionych cenach, zawartych w formularzu PA06, który stanowił załącznik do umowy. Ceny te nie mogą ulec podwyższeniu w okresie obowiązywania umowy (pkt 2 umowy). 2 Dostawca udzieli dodatkowego upustu na zatowarowanie każdego nowo otwieranego sklepu nabywcy w wysokości 15% od cen z formularza PA06, w przypadku złożenia zamówień na kwotę przekraczającą minimalną wartość zamówienia określoną w pkt 4.2. Upust ten będzie również dotyczyć towarów dostarczanych do magazynu centralnego nabywcy oraz w tranzycie poprzez platformę logistyczną nabywcy, przy czym w obu tych wypadkach upusty te sumowane będą z innymi upustami udzielonymi nabywcy (pkt 5 umowy). 3 W przypadku pierwszego zatowarowania nowych towarów dostawcy do istniejących sklepów i magazynu centralnego nabywcy, dostawca udzieli dodatkowego upustu w wysokości 5% od cen z formularza PA 06 (pkt 6 umowy). 4 Dostawca w terminie 14 dni po zakończeniu roku kalendarzowego, zapłaci równowartość 0,5% od wartości netto wszystkich obrotów wynikających z faktur wystawionych przez dostawcę z tytułu wszystkich dostaw dokonanych w roku kalendarzowym z tytułu wsparcia działań marketingowych nabywcy na podstawie faktury wystawionej przez nabywcę (pkt 8 ust. 1 umowy). 5 Dostawca będzie zobowiązany do zapłaty premii rocznej w razie przekroczenia określonego pułapu obrotów: a) 4,5% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 500.000zł, b) 5% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 1.000.000zł, c) 5,45% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 1.500.000zł, d) 5,8% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 2.000.000zł, e) 6,2% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 2.500.000zł, f) 6,6% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 3.000.000zł. g) 7% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 3.500.000zł. h) 7,4% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 4.000.000zł. i) 7,8% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 4.500.000zł. j) 8,2% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 5.000.000zł. k) 8,6% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 5.500.000zł. l) 9% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 6.000.000zł. m) 9,4% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 6.500.000zł. n) 9,8% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 7.000.000zł. o) 10,2% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 7.500.000zł. p) Każdemu dalszemu przyrostowi obrotów o kwotę 500.000zł towarzyszyć będzie wzrost premii o 0,4 punktu procentowego (pkt 9 ust. 1 umowy). 6 Premia roczna będzie płatna zaliczkowo miesięcznie na podstawie faktury VAT w terminie do dnia 10 każdego miesiąca po zakończeniu miesiąca kalendarzowego w wysokości 10.368zł (pkt 9 ust. 2 umowy). 7 Premia roczna będzie rozliczana w formie potrącenia z wierzytelnościami dostawcy (pkt 9 ust. 2 umowy). 8 Podstawą obliczania premii rocznej są łączne obroty netto zrealizowane przez dostawcę z nabywcą orazfirmą (...) sp. z o.o.(pkt 9 ust. 3 umowy). 9 Dostawca zobowiązany jest dostarczać zamówioną ilość towaru. W wypadku nie dostarczenia towaru lub dostarczenia tylko części towaru dostawca zrekompensuje nabywcy stratę wynikającą ze złego serwisu dostaw w formie kary umownej. Podstawą naliczenia kary będzie stosunek sumy tzw. linii nie dostarczonych i nieprawidłowo dostarczonych do ogółu linii zamówionych w okresie ważności niniejszej umowy, wg. Dokumentu statystyki dostaw Nabywcy w następującej wysokości: a 1% od wartości obrotów netto wynikających z faktur wystawionych w roku kalendarzowym przez dostawcę z tytułu wszystkich dostaw dokonanych w roku kalendarzowym, przy prawidłowym dostarczeniu poniżej 95% linii towarów w roku kalendarzowym. b 2% od wartości obrotów netto wynikających z faktur wystawionych w roku kalendarzowym przez dostawcę z tytułu wszystkich dostaw dokonanych w roku kalendarzowym, przy prawidłowym dostarczeniu poniżej 90% linii towarów w roku kalendarzowym. c 1% od wartości obrotów netto wynikających z faktur wystawionych w roku kalendarzowym przez dostawcę z tytułu wszystkich dostaw dokonanych w roku kalendarzowym, przy prawidłowym dostarczeniu poniżej 85% linii towarów w roku kalendarzowym. d Dostawca zobowiązany jest dostarczać towar w terminie. W przypadku opóźnień w dostawach dostawca zapłaci karę umowną w wysokości równej 0,15% od wartości całego obrotu netto w roku kalendarzowym za każdy dzień opóźnienia powyżej 2 dni opóźnienia, a w przypadku opóźnienia do 2 dni zapłaci karę umowną w wysokości równiej 0,05% od wartości całego obrotu w roku kalendarzowym za każdy dzień opóźnienia (pkt 10 ust. 3 umowy). W dniu 30 marca 2009r. strony podpisały aneks do w/w umowy, wskazując, że w związku z zawarciem Umowy Programu Szybkich Płatności zapłata na rzecz dostawcy będzie dokonywana przez Faktora. W dniu 1 lutego 2010r. strony zawarły kolejną umowę, której przedmiotem była współpraca handlowa w okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 2010r. W umowie tej strony postanowiły, że: 1 Nabywca będzie dokonywał zakupów od dostawcy po wzajemnie uzgodnionych cenach, zawartych w formularzu PA06, który stanowił załącznik do umowy. Ceny te nie mogą ulec podwyższeniu w okresie obowiązywania umowy (pkt 2 umowy). 2 Dostawca udzieli dodatkowego upustu na zatowarowanie każdego nowo otwieranego sklepu nabywcy w wysokości 15% od cen z formularza PA06, w przypadku złożenia zamówień na kwotę przekraczającą minimalną wartość zamówienia określoną w pkt 4.2. Upust ten będzie również dotyczyć towarów dostarczanych do magazynu centralnego nabywcy oraz w tranzycie poprzez platformę logistyczną nabywcy, przy czym w obu tych wypadkach upusty te sumowane będą z innymi upustami udzielonymi nabywcy (pkt 5 umowy). 3 W przypadku pierwszego zatowarowania nowych towarów dostawcy do istniejących sklepów i magazynu centralnego nabywcy, dostawca udzieli dodatkowego upustu w wysokości 5% od cen z formularza PA 06 (pkt 6 umowy). 4 Dostawca, w terminie 14 dni po zakończeniu roku kalendarzowego, zapłaci równowartość 0,75% od wartości netto wszystkich obrotów wynikających z faktur wystawionych przez dostawcę z tytułu wszystkich dostaw dokonanych w roku kalendarzowym z tytułu wsparcia działań marketingowych nabywcy na podstawie faktury wystawionej przez nabywcę (pkt 8 ust. 1 umowy). 5 Dostawca będzie zobowiązany do zapłaty premii rocznej w razie przekroczenia określonego pułapu obrotów: a) 4,5% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 500.000zł, b) 5% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 1.000.000zł, c) 5,4% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 1.500.000zł, d) 5,8% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 2.000.000zł, e) 6,2% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 2.500.000zł, f) 6,6% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 3.000.000zł. g) 7% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 3.500.000zł. h) 7,4% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 4.000.000zł. i) 7,8% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 4.500.000zł. j) 8,2% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 5.000.000zł. k) 8,6% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 5.500.000zł. l) 9% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 6.000.000zł. m) 9,4% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 6.500.000zł. n) 9,8% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 7.000.000zł. o) 10,2% od wartości całego obrotu przy obrotach powyżej 7.500.000zł. p) Każdemu dalszemu przyrostowi obrotów o kwotę 500.000zł towarzyszyć będzie wzrost premii o 0,4 punktu procentowego (pkt 9 ust. 1 umowy). 6 Premia roczna będzie płatna zaliczkowo miesięcznie na podstawie faktury VAT w terminie do dnia 10 każdego miesiąca po zakończeniu miesiąca kalendarzowego w wysokości 16.500zł (pkt 9 ust. 2 umowy). 7 Premia roczna będzie rozliczana w formie potrącenia z wierzytelnościami dostawcy (pkt 9 ust. 2 umowy). 8 Podstawą obliczania premii rocznej są łączne obroty netto zrealizowane przez dostawcę z nabywcą orazfirmą (...) sp. z o.o.(pkt 9 ust. 3 umowy). 9 Dostawca zobowiązany jest dostarczać zamówioną ilość towaru. W wypadku nie dostarczenia towaru lub dostarczenia tylko części towaru dostawca zrekompensuje nabywcy stratę wynikającą ze złego serwisu dostaw w formie kary umownej. Podstawą naliczenia kary będzie stosunek sumy tzw. linii nie dostarczonych i nieprawidłowo dostarczonych do ogółu linii zamówionych w okresie ważności niniejszej umowy, wg. Dokumentu statystyki dostaw Nabywcy w następującej wysokości: a 1% od wartości obrotów netto wynikających z faktur wystawionych w roku kalendarzowym przez dostawcę z tytułu wszystkich dostaw dokonanych w roku kalendarzowym, przy prawidłowym dostarczeniu poniżej 95% linii towarów w roku kalendarzowym. b 2% od wartości obrotów netto wynikających z faktur wystawionych w roku kalendarzowym przez dostawcę z tytułu wszystkich dostaw dokonanych w roku kalendarzowym, przy prawidłowym dostarczeniu poniżej 90% linii towarów w roku kalendarzowym. c 1% od wartości obrotów netto wynikających z faktur wystawionych w roku kalendarzowym przez dostawcę z tytułu wszystkich dostaw dokonanych w roku kalendarzowym, przy prawidłowym dostarczeniu poniżej 85% linii towarów w roku kalendarzowym. d Dostawca zobowiązany jest dostarczać towar w terminie. W przypadku opóźnień w dostawach dostawca zapłaci karę umowną w wysokości równej 0,15% od wartości całego obrotu netto w roku kalendarzowym za każdy dzień opóźnienia powyżej 2 dni opóźnienia, a w przypadku opóźnienia do 2 dni zapłaci karę umowną w wysokości równiej 0,05% od wartości całego obrotu w roku kalendarzowym za każdy dzień opóźnienia (pkt 10 ust. 3 umowy). Pozwany pobrał od powoda następujące opłaty składające się na należność dochodzoną pozwem: lp faktura kwota rodzaj opłaty k. (...) 20130 premia roczna 74 (...) 20130 premia roczna 75 (...) 20130 premia roczna 76 (...) 40260 premia roczna 77 (...) 20130 premia roczna 78 (...) 20130 premia roczna 79 (...) 20130 premia roczna 80 (...) 113052,52 premia roczna 81 (...) 20130 premia roczna 82 (...) 20130 premia roczna 83 (...) 12648,96 premia roczna 85 (...) 12648,96 premia roczna 86 (...) 12648,96 premia roczna 87 (...) 12648,96 premia roczna 88 (...) 12648,96 premia roczna 89 (...) 12648,96 premia roczna 90 (...) 12648,96 premia roczna 91 (...) 12648,96 premia roczna 92 (...) 37946,88 premia roczna 93 (...) 48800 premia roczna 94 (...) 48800 premia roczna 95 (...) 48800 premia roczna 96 razem premia roczna 599891,08 (...) 19105,2 wsparcie działań marketingowych 98 2010-04-26 14762 partycypacja w przygotowaniu i edycji katalogu budowlanego 2010 99 razem: usługi marketingowe 33867,2 (...) 6503,53 zły serwis dostaw 101 (...) 15265,92 zły serwis dostaw 102 razem: zły serwis dostaw 21769,45 Wskazane w tabeli faktury obejmowały należności za: • partycypację w przygotowaniu i edycji katalogu budowalnego – 14.762zł wsparcie działań marketingowych – 19.105,2zł premię roczną – 599.891,08zł, Ponadto powód pobrał od pozwanego upusty z tytułu nabycia towarów do nowo otwieranych sklepów w wysokości 35.881,34zł. Powód uiścił kwotę 212.937,75zł na rzecz(...) SAz siedzibą wW.z tytułu Umowy Programu Szybkich Płatności. Zgodnie z umową zawartą 24 listopada 2008r. faktor ((...)) zobowiązał się nabywać wierzytelności przysługujące powodowi względem pozwanego z tytułu sprzedaży towarów i zobowiązał się dokonywać zapłaty ceny. Pozwany obciążył powoda karą umowną za jakość serwisu dostaw za 2007r. w wysokości 15.265,92zł, która została potrącona z wierzytelnościami powoda. Zgodnie ze sporządzoną przez pozwanego Statystyką Dostaw dokonanych przez powoda w 2009r. współczynnik linii dostarczonych i prawidłowo dostarczonych w stosunku do linii zamówionych wyniósł 86,4% co wiązało się z nałożeniem na powoda kary umownej w wysokości 2% obrotu. W związku z powyższym pozwany obciążył powoda karą umowną za jakość serwisu dostaw za 2009r. w wysokości 6.503,53zł. Pismem z dnia 26 stycznia 2011r. powód poinformował pozwanego, że nie jest zainteresowany przedłużeniem umowy handlowej i kontynuowaniem współpracy w jej zakresie w roku 2011. 11 marca 2011r. powód zawezwał pozwanego do próby ugodowej co do należności objętych pozwem. Pismem z dnia 29 czerwca 2011r. powód wezwał pozwanego do zapłaty. Wezwanie doręczono 5 lipca 2011r. W wezwaniu powód zakreślił pozwanemu termin do dokonania zapłaty - 7 dni od dnia otrzymania wezwania. Wszystkie należności wynikające z faktur i not wystawionych przez pozwanego zostały uregulowane w drodze kompensaty (oświadczenia o potrąceniu złożone przez pozwanego). Sąd uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części. Na kwotę zasądzoną składają się: 1 kwota 14.762zł zł tytułem zwrotu pobranej przez pozwanego opłaty za partycypację w przygotowaniu i edycji katalogu budowalnego stanowiącej inną niż marża handlowa opłatę za przyjęcie towaru do sprzedaży z naruszeniem art. 15 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 3 uznk. 2 kwota 19.105,20 zł tytułem zwrotu pobranych przez pozwanego opłat za wsparcie działań marketingowych, stanowiących inne niż marża handlowa opłaty za przyjęcie towaru do sprzedaży z naruszeniem art. 15 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 3 uznk. 3 kwota 599.891,08zł tytułem zwrotu pobranych przez pozwanego opłat za premię roczną (rabat), stanowiących inne niż marża handlowa opłaty za przyjęcie towaru do sprzedaży z naruszeniem art. 15 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 3 uznk. 4 kwota 35.881,34zł tytułem zwrotu pobranych przez pozwanego opłat z tytułu rabatów na zatowarowanie nowo otwieranych sklepów, stanowiących inne niż marża handlowa opłaty za przyjęcie towaru do sprzedaży z naruszeniem art. 15 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 3 uznk. Sąd oddalił powództwo w zakresie żądania zasądzenia od pozwanego kwoty: 1 21.769,45zł żądanej jako zwrot opłat za „zły serwis dostaw”, 2 212.937,75zł żądanej jako zwrot bezpodstawnie uzyskanych korzyści z tytułu udziału powoda w Programie Szybkich Płatności. Sąd I instancji uznał, że zgodnie zart. 6 kcciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne co w postępowaniu sądowym oznacza, że na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie (tak: orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 3.10.1969r., II PR 313/69), zaś w niniejszej sprawie powód winien udowodnić jedynie, że pozwany pobrał od niego dodatkowe opłaty. Obciążenia powoda przez pozwanego fakturami i notami księgowymi było okolicznością bezsporną. Bezsporny był również sposób dokonywania rozliczeń wierzytelności pozwanego poprzez dokonanie zapłaty powodowi ceny za towar pomniejszonej o wartość wynikającą z faktur i not.Sąd uznał więc za udowodniony fakt, że pozwany składał powodowi oświadczenia o potrąceniu swoich wierzytelności z wierzytelnościami powoda. Pozwany zaprzeczył jedynie jakoby pobrane opłaty miały charakter niedozwolonych opłat, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 4 uznk, z czym Sąd nie zgodził się w zasadniczej części. W zakresie dotyczącym opłaty za partycypację w przygotowaniu i edycji katalogu budowalnego, Sąd I instancji stwierdził, że katalog budowalny za rok 2010 obejmował produkty branży budowlanej dostępne w sklepach pozwanego. Powód nie był producentem ale wyłącznie dystrybutorem sprzedawanych pozwanej towarów. Tym samym trudno założyć, że przedmiotowy katalog miał na celu promocję produktów powoda. W ocenie Sądu działanie polegające na pobraniu od dostawcy opłaty za partycypację w przygotowaniu i edycji katalogu promującego towary dostępne w sklepie powoda jest nieuprawnionym przerzuceniem kosztów własnej działalności gospodarczej na kontrahenta. Wydanie i edycja omawianego katalogu budowlanego w żaden sposób nie było usługą świadczoną na rzecz powoda, a obciążenie powoda opłatą w kwocie 14.762 zł należy uznać za opłatę niedozwoloną, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 4 uznk. Pozwany przy tym w żaden sposób nie wykazał, aby pobrana opłata w jakikolwiek sposób była ekwiwalentem zamieszczenia w katalogu zdjęć określonych towarów powoda. W zakresie opłat za działania marketingowe, Sąd I instancji stwierdził, że opłaty za działania marketingowe określane były mianem opłat za „wsparcie działań marketingowych”. Sąd uznał pobrane przez pozwanego opłaty za wsparcie działań i usługi marketingowe za niedozwolone opłaty, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 4 uznk z czterech powodów. Po pierwsze, materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie w żaden sposób nie wykazał, aby pozwany podejmował na rzecz powoda jakiekolwiek działania promocyjne. Świadkowie zawnioskowani przez pozwanego nie wskazali ani jednej konkretnej akcji promocyjnej, której wyraźnym beneficjentem byłby powód. ŚwiadekJ. P.ogólnie mówiła o tym, że pozwany promuje towary w gazetkach promocyjnych i że wskutek tego sprzedaż tych towarów wzrasta, ale nie potrafiła podać w ilu gazetkach zostały reklamowane towary dostarczane przez powoda. Świadkowie nie wskazali kiedy odbyła się jakakolwiek akcja promocyjna towarów powoda, na czym ona polegała, czy było to wystawienie towarów powoda na tzw. „końcówce regału”, w jakim sklepie, czy były to indywidualne reklamówki dźwiękowe, jakiej treści itd. Pozwany jedynie przykładowo wskazał, że gazetką, w której znalazły się towary powoda była wydana w 2010r. w ramach akcji handlowej(...)gazetka(...). Jednak zamieszczone w tej gazetce zdjęcie siatki podtynkowej, które świadekJ. P.wskazała jako prawdopodobny towar powoda nie zostało opatrzone nazwą firmy ani logiem powoda. Co więcej, świadekJ. P.zeznała, że gazetka była kierowana do klientów pozwanego, którzy po zapoznaniu się z nią wiedzieli, że „pod markąL.-M.” dostaną towary przedstawione w gazetce. Wyraźnie wskazuje to, że przedmiotem promocji były towary pozwanego, a jej celem zwiększenie obrotów pozwanego. Po drugie, w ocenie Sądu, ogólne działania promocyjne podejmowane przez pozwanego w swoich sklepach nie były w żadnym wypadku promocją towarów stanowiących własność powoda. Wynika to zarówno z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie jak i z istoty tego typu działań promocyjnych, które dotyczyły własnych towarów pozwanego sprzedawanych w jego własnych sklepach i, co oczywiste, miały na celu maksymalizację zysku pozwanego. Beneficjentem tych działań nie był powód. Sąd w niniejszej sprawie podziela pogląd wyrażony w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 grudnia 2011r. (I ACa 601/11), zgodnie z którym „pozwany od chwili wydania mu sprzedanych rzeczy pozostawał ich właścicielem i wszelkie akcje promocyjne towarów służyły zwiększeniu sprzedaży i umocnieniu pozycji pozwanego na rynku detalicznym”. Jest oczywiste, w ocenie Sądu, że w interesie pozwanego leżało informowanie jego klientów o tym jakie towary sprzedaje w sklepach, jakich marek lub producentów i prowadzenie akcji promocyjnych sprzedawanych przez siebie towarów w celu zachęcania klientów do ich nabycia. Po trzecie, sposób ustalenia wynagrodzenia za wsparcie działań marketingowych w odniesieniu do obrotu dokonanego przez strony (początkowo 0,2%, później 0,5%, ostatecznie 0,75%) wyłącza uznanie, że istnieje związek pomiędzy kosztami świadczenia usług przez pozwanego, a korzyściami, jakie ewentualnie powód mógł z tego odnosić, odpowiadającymi wysokości płaconego sieci wynagrodzenia z tytułu tych usług (gdyby oczywiście wykazano, że jakieś konkretne usługi faktycznie były świadczone). Co prawda, w ramach swobody zawierania umów (art. 3531k.c.), co do zasady, strony są uprawnione do ustalenia metody wynagrodzenia za usługi również w oparciu o wysokość obrotu, jednak podkreślić trzeba, że przyjęcie takiej metody nie może naruszać zasady ekwiwalentności świadczeń, do których strony zobowiązały się na podstawie zawartych umów wzajemnych (por. wyrok SA w Warszawie z 28.4.2011 r., I ACa 1188/10, niepubl.). Jak podkreślił SN w wyroku z 25.1.2011 r. (II CSK 528/10, niepubl), w ramach wyrażonej wart. 3531k.c.zasady swobody umów mieści się również przyzwolenie na faktyczną nierówność stron umowy. Nieekwiwalentność sytuacji prawnej stron umowy nie wymaga zatem, co do zasady, istnienia okoliczności, które by ją usprawiedliwiały, skoro stanowi ona wyraz woli stron. Obiektywnie niekorzystna dla jednej strony treść umowy zasługiwać będzie jednak na negatywną ocenę moralną, a w konsekwencji prowadzić do uznania umowy za sprzeczną z zasadami współżycia społecznego w sytuacji, gdy do takiego ukształtowania stosunków umownych, który jest dla niej w sposób widocznie krzywdzący, doszło przy świadomym lub tylko spowodowanym niedbalstwem, wykorzystaniu przez drugą stronę swojej silniejszej pozycji. Nie można również twierdzić, że kwestia ekwiwalentności świadczeń jest kategorią subiektywną i zależy wyłącznie od ustaleń stron, choćby ustalenia te odbiegały od wartości zobiektyzowanej, a kwestia wysokości wynagrodzenia w obrocie profesjonalnym między dwoma przedsiębiorcami pozostaje w sferze ich decyzji biznesowych. Umowy sprzedaży łączące strony mają charakter umów wzajemnych w rozumieniuart. 487 § 2 KC.W przypadku umów wzajemnych należy zwracać uwagę na obiektywną wartość świadczeń rozstrzygając o ich ekwiwalentności. Jak wskazał SN, postanowienia umowy wzajemnej nie mogą naruszać ekwiwalentności świadczeń (por. wyrok SN z 8.10.2004 r., V CK 670/03, OSNC Nr 9/2005, poz. 162) Także w wyroku z 23.6.2005 r. (II CK 739/04, Legalis) SN podkreślił, że jeżeli strony nadają zawieranej umowie cechę wzajemności, to mają swobodę w kształtowaniu wynikającego z niej zobowiązania o tyle tylko, o ile ich postanowienia nie podważają zasady ekwiwalentności świadczeń z umowy wzajemnej. Po czwarte, obciążenie powoda kosztami działań marketingowych, w tym również kosztami wydawania gazetek stanowi nieuzasadnione przerzucenie na dostawcę kosztów własnej działalności gospodarczej pozwanej, do której należą również koszty prowadzenia działalności marketingowej. Pozwany sam przyznał (odpowiedź na pozew, k. 189), że „pozwany rozdzielał koszty tych przedsięwzięć /koszty reklamy/ na wszystkich innych dostawców, których towary były w ten sposób reklamowane lub promowane”. W istocie rzeczy oznacza to, że pozwany promując własne produkty sprzedawane we własnych sklepach i na własnych rachunek kosztami tej promocji obciążał dostawców. Oceniając opłaty z tytułu premii/rabatu, Sąd I instancji stwierdził, że należą z założenia do kategorii innych niż marża opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży; nie można bowiem uznać, że wynika z nich jakakolwiek ekwiwalentność świadczeń, co uzasadniałoby ich wprowadzenie (C. Banasiński, M. Bychowska, Utrudnianie dostępu do rynku poprzez pobieranie innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towarów do sprzedaży (art. 15 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k.), PPH nr 4/2008, s. 15). Sąd orzekający podzielił w tym zakresie pogląd wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 14 marca 2014r., w którym Sąd Apelacyjny stwierdzi, że „obciążenie dostawcy rocznymi premiami finansowymi naliczonymi od uzyskanego przez pozwanego obrotu towarami produkowanymi przez dostawcę ze swojej natury stanowi inną niż marża handlowa opłatę za przyjęcie towaru do sprzedaży, nie znajduje bowiem uzasadnienia we wzajemnym świadczeniu strony przeciwnej (I ACa 1261/13). Podniesiono również, że przyjmując, że obie strony osiągały zysk we wzajemnych relacjach handlowych, który zależał wprost proporcjonalnie od wysokości obrotów, nakładanie tylko na jedną ze stron stosunku zobowiązaniowego obowiązku dodatkowego premiowania strony przeciwnej, należy uznać za działanie utrudniające dostęp do rynku, przez nakładanie nieuzasadnionych w mechanizmie wolnej konkurencji opłat, co prowadzi do naruszenia interesu ekonomicznego dostawcy. Pośrednie korzyści powoda z utrzymania, czy wzrostu stanu sprzedaży dostarczanych przez niego produktów w żadnym razie nie legalizowały praktyki ich pobierania w sytuacji, gdy art. 15 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k. bezwzględnie ogranicza świadczenie należne ze sprzedaży cudzych produktów do samej tylko marży (tak, SA we Wrocławiu, I ACa 48/13). Okoliczność, że pobierane przez pozwanego opłaty z tytułu premii stanowiły dodatkową opłatę za przyjęcie towaru do sprzedaży wynika również, w ocenie Sądu, ze sposobu jej określenia w umowach. We wszystkich łączących strony umowach w osobnym punkcie znalazły się postanowienia dotyczące cen, a w osobnym punkcie postanowienia dotyczące premii od obrotu. Sąd nie podzielił poglądu pozwanego wyrażonego już w odpowiedzi na pozew, jakoby premia roczna była instrumentem obniżającym cenę sprzedawanego towaru w przypadku kupowania przez pozwaną towarów powyżej określonego pułapu obrotów. Podniesiono, że w wyroku z dnia 24 lipca 2014r. Sąd Apelacyjny w Warszawie (I ACa 536/14) wskazał, że „w praktyce rynkowej powszechnie stosowany jest taki mechanizm kształtowania ceny, zgodnie z którym cena jednostkowa towaru jest mniejsza przy zakupie większej ilości towaru i że nie świadczy to o naruszeniu zasad uczciwej konkurencji. Sąd zauważył, że przy zachowaniu odpowiedniego stosunku wielkości upustu od wysokości wyjściowej ceny jednostkowej, jest to uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia dla obu stron transakcji. Kupujący przy zakupie większej liczby produktów płaci niższa cenę jednostkową niż przy zakupie mniejszej ilości. Natomiast z punktu widzenia sprzedającego zbycie większej ilości produktów oznacza wyższy zysk wynikający z marży niż zbycie mniejszej ich ilości po wyższych cenach.” Sąd orzekający, co do zasady, zgodził się z tym poglądem, jednak uznał, że nie ma on zastosowania w niniejszej sprawie z następujących względów. Po pierwsze, Sąd zważył, że premia roczna nie obniżała wartości obrotu na potrzeby obliczenia bonusu marketingowego (zeznania świadkaK. M.). Gdyby premia roczna miała być instrumentem kształtującym w sposób retrospektywny cenę towarów to po jej naliczeniu powinien ulegać zmniejszeniu obrót, który był podstawą naliczania bonusu marketingowego. Tak jednak nie było. Zarówno premia roczna jak i opłata z tytułu wsparcia działań marketingowych były naliczane od tej samej wartości obrotu. Przykładowo wskazano, że w 2009r. powód osiągnął obrót w wysokości 3.132.035zł. Zgodnie z umowa o współpracy w przypadku osiągnięcia obrotu przekraczającego 3.000.000zł powód był zobowiązany do zapłaty premii rocznej w wysokości 6,6% wartości obrotu. W związku z powyższym za rok 2009r. pozwany naliczył powodowi opłatę w wysokości 206.714zł netto (faktura (...), k. 81. Faktura ta wskazuje całą opłatę za rok 2009, od której na potrzeby kompensaty odjęta jest kwota 114.048zł będąca sumą faktur zaliczkowych za poszczególne miesiące 2009r, k. 82-92). Jednocześnie za rok 2009 pozwany naliczył powodowi premię od obrotu w wysokości 15.660zł netto (19.105,20zł brutto, k. 98). Zgodnie z umową opłata marketingowa wynosiła 0,05% od obrotu. Wartość obrotu jest iloczynem ceny i ilości sprzedanego towaru. Oznacza to, że opłata marketingowa była liczona od iloczynu ilości sprzedanego towaru i cen wskazanych na fakturach, a więc cen „pierwotnych”, a w każdym razie tych samych cen, które były podstawą do obliczenia premii od obrotu. Skoro zarówno premia roczna jak i opłata marketingowa były obliczane od tej samej wartości to oznacza to, że premia roczna nie obniżała cen jednostkowych towarów dostarczanych przez powoda. Po drugie, pozwany w żaden sposób nie gwarantował powodowi, że zakupi od niego określoną ilość towarów. Ostateczna wartość obrotów była wynikiem ilości towarów powoda zakupionych przez klientów pozwanego. Powód nie miał więc zapewnionej gwarancji zakupu określonej ilości towarów. Po trzecie, jak zeznał powód, ceny zaproponowane pozwanej spółce była najniższymi jakie powód mógł zaproponować i ich kalkulacje nie uwzględniały wielkości rabatów. W ocenie Sądu rabat na zatowarowanie nowootwartych sklepów był opłatą pobieraną przez pozwaną spółkę za umożliwienie powodowi dostarczania towarów do nowootwieranych sklepów. Jak zeznał świadekP. K., korzyścią dla dostawcy płacącego ten rabat było to, że mógł występować w kolejnym punkcie dystrybucyjnym, mimo że nie miał gwarancji, że ten sklep w przyszłości będzie od niego kupował towary. Innymi słowy opłata określana mianem „rabatu na zatowarowanie nowootwartych sklepów” była opłata za „dopuszczenie” towarów powoda do punktu sprzedaży. Przeprowadzone wyżej rozważania doprowadziły Sąd I instancji do wniosku, że wszystkie wskazane wyżej pobrane przez pozwanego opłaty stanowiły opłaty zakazane, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 4 uznk. W razie dokonania czynu nieuczciwej konkurencji, przedsiębiorca, którego interes został zagrożony lub naruszony, może żądać m.in. wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści na zasadach ogólnych (art. 18 ust. 1 pkt 5 uznk). Pobranie kwoty 352.668,65 zł z ceny sprzedanego towaru oznacza, że pozwany uzyskał towar o wartości wyższej niż dokonana zapłata. Jest to korzyść o której mowa w art. 18 ust. 1 pkt. 5 u.z.n.k. (por. postanowienie SN z dnia 16.10.2009 r., I CSK 230/09; wyrok SN z 8.07.2010r., II CSK 74/10). W ocenie Sądu, mamy zatem do czynienia z uzyskaniem przez pozwanego korzyści majątkowej, kosztem powoda, który nie otrzymał zapłaty ceny za sprzedany towar w pełnej wysokości. Korzyść ta została uzyskana bez podstawy prawnej, wskutek popełnienia czynu nieuczciwej konkurencji. Przepis art. 18 ust. 1 pkt. 5 uznk stanowi samoistną podstawę dochodzenia roszczeń i na jego podstawie Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie. O kosztach procesu orzeczono na podstawieart. 98 §1 i 3 k.p.c.i100 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania rozdzielając koszty stosunkowo. Powód wygrał proces w 74%. Łącznie koszty powoda wyniosły 52.435zł w tym koszty zastępstwa procesowego 7217zł. Koszty pozwanego wyniosły łącznie 7217zł. Przy stosunkowym rozdzieleniu kosztów Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 36.924,58zł. Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając go w całości. Wyrokowi zarzucił naruszenie: 1 Przepisów postępowania a art. 233 § 1 k.p.c.poprzez dokonanie ustaleń sprzecznych z treścią zebranego w sprawie materiału na podstawie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów polegającej na mylnym uznaniu, że: –powód nie uwzględnił premii rocznej w proponowanych w cenniku PA 06 cenach, - powód udzielił pozwanej rabatu na zatowarowanie nowootwartych sklepów w określonej w pozwie wysokości, pomimo nieudowodnienia przez powoda ani faktu naliczenia rabatu ani jego wysokości, -usługi marketingowe świadczone na rzecz powoda przez pozwaną w zamian za opłatę marketingową nie miały realnego i konkretnego charakteru, podczas gdy z zeznań świadkówM. K.,K. M.iJ. P., gazetek reklamowych i maili wymienianych pomiędzy stronami wynika, że usługi te były rzeczywiście świadczone, -pozwana posiada znaczny udział w rynku materiałów budowlanych, podczas gdy z zeznań świadkaM. K.wynika, że pozwana jest właścicielem tylko jednej z kilku funkcjonujących w Polsce sieci marketów budowlanych typu(...), które to sieci w całości dysponują jedynie 20% udziału w rynku materiałów budowlanych, b)art. 227w zw. zart. 217 § 3, art. 248, 249 i art. 278 § 1 k.p.c.poprzez oddalenie wniosków dowodowych podczas rozprawy w dniu 26 września 2014r., pomimo że miały one istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, ponieważ ich celem było wykazanie współmierności opłat marketingowych, ekwiwalentności świadczeń, braku utrudniania powodowi dostępu do rynku, jak również braku naruszenia jego interesów c)art. 328 § 2 k.p.c.poprzez doprowadzenie do sprzeczności pomiędzy sentencją wyroku a uzasadnieniem polegającej na: - różnicy pomiędzy kwotą wskazaną w sentencji wyroku t.j. 669.639,62 zł a kwota wskazana na str. 27 wyroku t.j. kwotą 352.668,65 zł, - uzasadnieniu częściowego oddalenia powództwa, pomimo niezamieszczenia rozstrzygnięcia w sentencji w tym zakresie, co uniemożliwia kontrolę instancyjną sprawowaną przez Sąd Apelacyjny. 2 prawa materialnego a art. 15 ust. 1 pkt 4w zw. zart. 3 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencjiw zw. zart. 536 k.c.poprzez ich: - niewłaściwym zastosowaniu polegającym na bezzasadnym uznaniu, że tzw premia (rabat) roczna zastrzeżona w łączących strony umowach o współprace stanowi inną niż marża handlowa opłatę za przyjęcie towaru do sprzedaży, podczas gdy premia ta z ekonomicznego punktu widzenia była rabatem (upustem), należnym w przypadku osiągnięcia określonych w umowie obrotów, a zatem powszechnie aprobowanym na rynku sposobem na pomniejszenie jednostkowej ceny towaru, - niewłaściwe zastosowanie polegające na nietrafnym uznaniu, że tzw opłata za wsparcie działań marketingowych zastrzeżona w łączących strony umowach o współprace stanowi inną niż marża handlowa opłatę za przyjęcie towaru do sprzedaży, podczas gdy opłata ta była ekwiwalentem za konkretne i rzeczywiste świadczenia marketingowe, - niewłaściwe zastosowanie polegające na błędnym przyjęciu, że opłata za partycypację w przygotowaniu i edycji katalogu stanowiła niedozwoloną opłatę za przyjęcie towaru do sprzedaży, podczas gdy było to wynagrodzenie za konkretną, wymieniona w fakturze usługę, - niewłaściwe zastosowanie polegające na błędnym przyjęciu, że rabat udzielony przez powoda na zatowarowanie nowootwartych sklepów był niedozwoloną opłatą za przyjęcie towaru do sprzedaży, podczas gdy był to zwyczajny upust w cenie udzielony w ramach kampanii promocyjnej w celu zachęcenia klientów do odwiedzenia nowego sklepu i zakupu towarów powoda, - niewłaściwe zastosowanie polegające na mylnym uznaniu, że pobieranie przedmiotowych opłat marketingowych było sprzeczne z prawem i dobrymi obyczajami i naruszało interes powoda, a także utrudniało mu dostęp do rynku, podczas gdy działo się wręcz odwrotnie, ponieważ działania marketingowe, jakie w zamian otrzymywał powód, istotnie ułatwiły mu ekspansję na rynku i świadczone były w pierwszej kolejności w jego interesie, gdyż zwiększały sprzedaż dostarczonych przez niego towarów, - nieprawidłową wykładnię polegającą na błędnym uznaniu, że może stanowić niedozwoloną opłatę świadczenie, którego wysokość jest uzależniona od obrotu pomiędzy stronami, podczas gdy kształt takiej opłaty wyklucza całkowicie możliwość, aby świadczenia pieniężne dostawcy spełniane na rzecz sieci przewyższały świadczenia sieci na rzecz dostawcy, zaś czyn nieuczciwej konkurencji mógłby zostać popełniony jedynie wówczas, gdyby sieć pobierała wyrażoną kwotowo opłatę od dostawcy, b)art. 6 k.c.w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 3 i art. 3 u.z.n.k. w zw. zart. 232 i 234 k.p.c.poprzez: - nieprawidłową wykładnię polegającą na nieprawidłowym rozstrzygnięciu, iż art. 15 ust. 1 pkt 3 przesądza, że zastrzeżenie jakiegokolwiek świadczenia pieniężnego innego, niż marża stanowi czyn nieuczciwej konkurencji, który utrudnia dostęp do rynku, jest sprzeczny z prawem lub dobrymi obyczajami i narusza interes przedsiębiorcy, podczas gdy przepis ten co najwyżej stwarza wzruszalne domniemanie, że pobranie opłaty wypełnia te przesłanki, a zdaniem pozwanego nie ma nawet podstaw do przyjęcia takiego domniemania, - niewłaściwe zastosowanie polegające na wadliwym ustaleniu, że ciężar dowodu niewspółmierności i ekwiwalentności opłat marketingowych spoczywa na pozwanej, podczas gdy jest to element jednej z przesłanek przewidzianych w art. 15 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k. w postaci zastrzeżenia opłaty za przyjęcie towaru odsprzedaży, której ciężar udowodnienia spoczywa na powodzie, c) art. 18 ust. 1 pkt 5 u.z.n.k. w zw. zart. 6 i 405 k.c.poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na zasądzeniu świadczenia jako zwrotu bezpodstawnie uzyskanej korzyści obliczonej na podstawie przedstawionych przez powoda kwot brutto z podatkiem VAT, mimo że na powodzie nie będzie ciążył obowiązek zapłaty tego podatku od zasądzonego świadczenia, a jako podatnik VAT mógł on obniżyć należny od niego podatek o kwotę podatku naliczonego od niego przez pozwaną przy obliczniu opłat/naliczaniu rabatu, pozwana zaś była zobowiązana odprowadzić podatek VAT od uzyskanej (rzekomo) korzyści, przy czym obecnie nie będzie mogła obniżyć należnego podatku o kwotę zasądzoną zaskarżonym wyrokiem, d)art. 5 k.c.poprzez jego niezastosowanie polegające na udzieleniu ochrony prawnej powodowi, mimo że jego działanie jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, a także społeczno- gospodarczą istota relacji handlowych, e) art. 22 ust. 1 u.z. n. k. poprzez oddalenie wniosku o zobowiązanie powoda do złożenia oświadczenia, podczas gdy powództwo jest oczywiście bezzasadne i zmierza wprost do bezpodstawnego wzbogacenia powodowej spółki na szkodę pozwanego. W związku z powyższym pozwany wniósł o: 1 zmianę zaskarżonego wyroku poprzez: - oddalenie powództwa w całości; - nakazanie powodowi w trybie art. 22 ust 1 u.z.n.k. złożenia i opublikowania oświadczenia o treści wskazanej w apelacji; - zasadzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu; 2. zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego; ewentualnie: 3. uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. W dniu 20 listopada 2014r. Sąd Okręgowy w Warszawie uzupełnił zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddalił powództwo w pozostałym zakresie t.j. w części dotyczącej zasądzenia kwoty 234.707,20 zł. Na rozprawie w dniu 19 października 2015r. pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja pozwanego okazała się uzasadniona w części t.j. co do kwoty 35.888,34 zł zasądzonej przez Sąd I instancji od pozwanego na rzecz powoda tytułem zwrotu kwoty pobranego rabatu na zatowarowanie nowych sklepów. W tym zakresie potwierdził się zarzut apelacji, dotyczący naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.poprzez zasądzenie powyższej kwoty, pomimo braku ustaleń faktycznych i dowodów na pobranie przez pozwanego jakichkolwiek kwot z tego tytułu. W tym zakresie Sąd oparł się wyłącznie na fakturach przedstawionych przez powoda (k. 136-153) oraz tabeli (k. 135), z których nie wynika okoliczność pobrania przez pozwanego przedmiotowej kwoty. Wbrew twierdzeniom powoda, że faktury sprzedaży były wystawiane już z uwzględnieniem rabatu, z załączonych faktur nie wynika nawet fakt udzielenia rabatu tzn sprzedaży ujętych tam towarów za cenę pomniejszoną o rabat, gdyż w rubryce „rabat %” wpisano „0”. Z tych względów, na mocyart. 386 § 1 k.p.c.wyrok podlegał częściowo zmianie poprzez oddalenie powództwa co do kwoty 35.881,34 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13 lipca 2011 r. do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie apelacja, jako bezzasadna podlegała oddaleniu. Nie potwierdził się pierwszy zarzut apelacji, dotyczący naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Apelacyjny podziela i uznaje za swoje. Materiał dowodowy został oceniony wszechstronnie i wnikliwie. W orzecznictwie przyjmuje się, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (tak np.: uzasadnienie Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 1980r., II URN, OSNC 1980/10/200). Jeśli tylko z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Jedynie wówczas, gdy brak jest logiki w wysnuwaniu wniosków ze zgromadzonego materiału dowodowego lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza reguły logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (wyrok SN z 27 września 2002 r. sygn. II CKN 817/00, Lex nr 56906; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 16 lutego 2011 r., sygn. I ACa 21/11). Pozwany zarzucając Sądowi I instancji przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, w istocie nie przedstawił błędów w logice jego rozumowania, ponowił jedynie swoje dotychczasowe stanowisko. Tymczasem wnioski Sądu znajdują odzwierciedlenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Prawidłowe było ustalenie Sądu Okręgowego, że strony zawarły kolejne umowy handlowe w dniach 25 marca 2008r., 2 grudnia 2008r. i 1 lutego 2010r. wraz z późniejszymi aneksami. Przedmiotowe umowy handlowe w sposób ramowy regulowały warunki współpracy w zakresie sprzedaży przez powoda towarów pozwanemu. Umowy handlowe regulowały m.in. ceny towaru, udzielenie upustu na zatowarowanie nowootwartych sklepów, opłaty z tytułu wsparcia działań marketingowych i obowiązek zapłaty przez powoda premii rocznej. Sąd I instancji ustalił, że powód uiścił na rzecz pozwanego opłaty tytułem premii rocznej (w kwocie 599.891,08 zł) oraz z tytułu usług marketingowych (w kwocie 33.867,20 zł- z czego 14.762 zł stanowiło partycypację w przygotowaniu i edycji katalogu budowlanego, zaś 19.105,20 zł wsparcie działań marketingowych), za które nie otrzymał świadczenia ekwiwalentnego. Fakt pobrania opłat został udokumentowany za pomocą faktur i not księgowych, gdzie wskazanym sposobem zapłaty była kompensata. Pozwany nie zdołał udowodnić, że usługi marketingowe istotnie na rzecz powoda świadczył. Katalog(...)(k.385-391) nie zawiera możliwych do zidentyfikowania produktów dostarczanych przez powoda. Sam powód nie był w stanie wskazać, które z prezentowanych tam towarów został przez niego dostarczony (k.740), podobnie jak świadekK. M.(k.739). Powód nie był producentem, lecz dostawcą skupującym towar od producentów. Dostarczał produkty takie jak: folie dla budownictwa, profile stalowe, taśmy, maty, stalowe, siatki podtynkowe, worki czy plandeki. Nie był więc zainteresowany promocją swojej marki czy logo. ŚwiadekP. K.- były pracownik pozwanego odpowiedzialny za negocjowanie umów z powodem, zeznał, że opłaty marketingowe nie miały ekwiwalentu, nie były uzależnione od czegokolwiek, wszyscy dostawcy pozwanego mieli takie zapisy w umowach. Konieczność zapłaty bonusu marketingowego nie gwarantowała dostawcy, że będzie uczestniczył w jakiejkolwiek akcji marketingowej. Odnośnie bonusu rocznego świadekK. M.- również pracownik pozwanego, współpracujący z powodem- podał, że ekwiwalentem za bonus roczny było to, że towary powoda znajdowały się w sieci pozwanego (k.739). Powód udowodnił ponadto, że uiszczenie przedmiotowych opłat (zarówno premii rocznej/rabatu, jak i opłat działania marketingowe) stanowiło warunek nawiązania i kontynuowania współpracy pomiędzy stronami. ŚwiadekP. K., który negocjował umowy z powodem zeznał, że dostawca nie miał pola manewru podczas negocjacji, i że na pewno nie było możliwości zawarcia umowy na kolejny rok bez bonusów. Treść jego zeznań potwierdził świadekK. M., również współpracujący z powodem w imieniu pozwanego, który podał, że powód nie miał możliwości wynegocjowania umowy, w której nie byłoby opłaty rocznej, opłaty marketingowej, opłaty za zły serwis i na zatowarowanie nowego sklepu. Te opłaty stanowiły integralną częścią umowy, nie było możliwości, aby ich nie zawarto. Wbrew zarzutowi apelacji, brak jest podstaw by przyjąć, że powód uwzględnił premię roczną w cenniku PA 06. Powód podał, że w jego propozycje cenowe nie były wkalkulowane bonusy. ŚwiadekP. K.zeznał nawet, że zdarzało się, że on sam tworzył cenniki i wysyłał innym dostawcom by uzyskać lepszą cenę. W zakresie udziału w rynku Sąd I instancji istotnie popełnił błąd przypisując pozwanemu 20% udział w rynku dystrybucji materiałów budowlanych, co nie zmienia jednak faktu, że udział pozwanego w rynku jest znaczny, gdyż jest on jednym z większych marketów budowlanych. Niezasadny również okazał się zarzut naruszeniaart. 227w zw. zart. 217 § 3 k.p.c.,art. 248 k.p.c.,249 k.p.c.iart. 278 § 1 k.p.c.Sąd I instancji zasadnie oddalił wnioski dowodowe powoda. Dopuszczenie dowodu z opinii biegłych i dokumentów księgowych pozwanego na okoliczność ustalenia opłacalności współpracy powoda z pozwanym w porównaniu z innymi odbiorcami jego towarów, nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. W sprawie o zwrot niedozwolonych opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży pozwany winien wykazać, że pobranie przez niego opłat miało podstawę, a więc że została wykonana na rzecz dostawcy jakaś ekwiwalentna usługa. Niewątpliwe jest bowiem, że niezależnie od opłacalności współpracy powoda z pozwanym, gdyby nie był on obowiązany uiszczać niedozwolonych opłat, to jego zysk byłby większy. Podobnie bez związku z przedmiotem sprawy pozostaje okoliczność, czy i w jakiej wysokości powód poniósł wydatki na marketing i reklamę sprzedawanych przez siebie towarów. Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisuart. 328 § 2 k.p.c., stwierdzić należy, iż w świetle wydania przez Sąd wyroku uzupełniającego, oddalającego powództwo w zakresie kwoty 234.707,20 zł, zarzuty dotyczące uzasadnienia także oddalenia powództwa, mimo braku rozstrzygnięcia w tym zakresie, okazały się bezprzedmiotowe. Ponadto uzasadnienie zawiera wszystkie niezbędne elementy i wbrew twierdzeniom apelacji pozwala prześledzić tok rozumowania Sądu I instancji. W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji nie naruszył także prawa materialnego. Prawidłowo ocenił umowy zawarte pomiędzy stronami jako ramowe umowy sprzedaży, nie naruszając tym samymart. 65 § 2 k.c.w zw. zart. 3531k.c.iart. 535 § 1 k.c.Zasadnie uznał także, że świadczenia pieniężne uiszczone przez powoda (tytułem opłat za wsparcie działań marketingowych i premia pieniężna/rabat) mają charakter niedozwolonych opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży w rozumieniu art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Zgodnie z powyższym przepisem, czynem nieuczciwej konkurencji jest utrudnianie innym dostępu do rynku poprzez pobieranie innych niż marża handlowa opłat za dopuszczenie towaru do sprzedaży. Jak podkreśla się w doktrynie, chodzi tu o przypadki, gdy słabszemu uczestnikowi rynku narzucane są opłaty nie mające uzasadnienia w ponoszonych kosztach, które kompensować powinna, co do zasady, marża pobierana od klientów sieci (por. K. Szczepanowska- Kozłowska w glosie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2006r., II CK 378/05, Glosa 378/05). Konieczność uiszczenia tego rodzaju opłat prowadzi w konsekwencji do uzyskiwania przez sprzedawców detalicznych nie tylko zysku wynikającego z narzuconej marży, ale także dodatkowych korzyści kosztem dostawców, którzy zmuszeni są rezygnować ze znacznej części swoich dochodów związanych z dostarczeniem towarów. Co do zasady- nie jest wykluczone w praktyce, aby współpraca handlowa przybierała postać bardziej skomplikowanych i rozbudowanych stosunków umownych, co jest dopuszczalne na mocyart. 3531k.c.Jednakże za przyjętymi rozwiązaniami muszą stać realne zobowiązania, w przeciwnym razie pozwany dopuści się czynu nieuczciwej konkurencji. Brak jest jakichkolwiek wątpliwości, że dochodzone pozwem kwoty zostały pobrane przez pozwanego. Pojęcie „pobrania” innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży jest pojęciem szerokim i niesprecyzowanym na tle prawa cywilnego, stąd przyjmuje się, że odnosi się do każdego sposobu, w jaki następuje przesunięcie majątkowe równe kwocie opłat z majątku przedsiębiorcy do majątku podmiotu dokonującego czynu niedozwolonego w postaci utrudniania dostępu do rynku. Pobranie oznacza więc zarówno dobrowolną wpłatę przez przedsiębiorcę kwoty równej opłacie na żądanie kontrahenta umowy, czyli spełnienie świadczenia, jak i bezprawne rozporządzenie kwotą przedsiębiorcy z tytułu ceny i wprowadzenie jej do majątku kontrahenta (tak: wyrok SA w Warszawie z dnia 10 czerwca 2010r., I ACa 294/10, LEX nr 785625, wyrok S.A. w Warszawie z dnia 13 czerwca 2014r. , VI ACa 1336/13, LEX nr 1483870). W niniejszym przypadku pobranie nastąpiło w formie kompensaty kwot wynikających z faktur wystawionych przez powoda za dostarczony towar oraz faktur i not wystawionych przez pozwanego. Doszło więc do faktycznego pomniejszenia należności powoda i w świetle brzmienia art. 15 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k. Wbrew wywodom apelacji, Sąd I instancji dokonał właściwej oceny prawnej dotyczącej działań pozwanego. Podkreślenia wymaga, że prawidłowa jest ocena Sądu zarówno w zakresie pierwszej kategorii opłat t.j. opłat z tytułu wsparcia działań marketingowych, jak również dotycząca premii pieniężnej/rabatu, o czym będzie mowa w dalszej części. W pierwszym przypadku- usługi, do których odnosi się skarżący wiązały się z promocją i reklamą- pozwany obciążył powoda opłatą za wsparcie działań marketingowych. Sąd Apelacyjny zgadza się w pełni z argumentacją Sądu I instancji, uznającego przedmiotowe opłaty za niedozwolone opłaty w rozumieniu art. 15 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k. Przede wszystkim od chwili dostarczenia towarów pozwanemu, eksponowanie ich w poszczególnych częściach sklepu, informowanie klientów o ich właściwościach, zapewnienie do nich dostępu na półkach oraz prowadzenie akcji promocyjnych i marketingowych służyło przede wszystkim zwiększeniu sprzedaży i tym samym zwiększeniu zysku pozwanego. Samo umieszczenie towarów w oznaczonym miejscu sklepu bez wyeksponowania w sposób identyfikujący dostawcę czy jego firmę, nie może być uznane za usługę realizowaną na rzecz i w interesie powoda. Powód nie miała również wpływu na sposób przeprowadzania akcji promocyjnej, jej częstotliwość oraz jakość. Zasadny jest więc wniosek, że pozwany pobierając opłatę doprowadził do sytuacji, w której dokonując czynności związanych ze sprzedażą towarów będących jego własnością, kosztami działań handlowych wykonywanych na swoją rzecz, obciążył powoda. Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, że w myśl art. 15 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k. zgodnie zart. 6 k.c.na powodzie ciąży obowiązek wykazania, że poza obowiązkami wynikającymi z typowej umowy sprzedaży, uiszczał na rzecz kupującego dodatkowe należności oraz, że pobranie tych opłat utrudniło mu dostęp do rynku, natomiast na pozwanym spoczywa obowiązek udowodnienia, że pobrane opłaty były należne i stanowiły ekwiwalent rzeczywiście wykonanego na rzecz powoda świadczenia. Utrudnianie dostępu do rynku oznacza ograniczenie uczestnictwa w obrocie gospodarczym, przy czym „rynek” należy rozumieć w ten sposób, że występuje jedynie pomiędzy stronami transakcji. Chodzi więc o sytuacje, w których ma miejsce zastrzeganie przez przedsiębiorcę dodatkowych opłat tylko za to, że przyjmowane od dostawcy towary znajdują się w sprzedaży w sklepach tego przedsiębiorcy. Równocześnie brak jest przeszkód, na zasadzie swobody umów, aby strony zawierały w umowach inne zobowiązania, nie związane z samą sprzedażą towaru, istotne jest aby zobowiązania te miały charakter świadczeń wzajemnych. Marża handlowa, w myślart. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 5 lipca 2001r. o cenach(Dz.U. Nr 97 poz. 1050 ze zm.), to różnica między ceną płaconą przez kupującego a ceną uprzednio zapłaconą przez przedsiębiorcę wynikająca z kosztów i zysku przedsiębiorcy. Powód powołując się na pobieranie przez przedsiębiorcę opłat niedozwolonych winien wykazać: 1 zaistnienie utrudnienia przedsiębiorcy dostępu do rynku (np. obniżenie konkurencyjności jego towarów, uzyskanie przez drugą stronę nadmiernych zysków kosztem strat przedsiębiorcy) 2 nieuczciwy charakter takiego utrudnienia (sprzeczność z prawem lub dobrymi obyczajami- art. 3 ust. 1 u.z.n.k.). Dokonując analizy, czy przedmiotowe opłaty mają charakter niedozwolony, nie należy się kierować ani nazewnictwem ani formą zastrzeżenia tego rodzaju świadczeń, lecz tym czy świadczenie powoda miało ekwiwalent. W analizowanej sprawie, wbrew twierdzeniom pozwanego, powód wykazał, że działania pozwanego utrudniły mu dostęp do rynku, wykazał bowiem, że bez zgody na przedmiotowe opłaty nie zawarłby w ogóle umów z pozwanym, nie mógłby dostarczać towaru do jego sklepów. Uwzględniając przy tym skalę działalności pozwanego, że jest on jedną z największych sieci marketów budowlanych w Polsce, utrata takiego rynku zbytu niewątpliwie miałaby przełożenie na działalność powoda- jej wielkość, opłacalność. Wskazać też należy, że generalnie pobieranie przez kupującego dodatkowych opłat, za które dostawca nie otrzymuje świadczenia, negatywnie wpływa na sytuację ekonomiczną dostawcy, koszty te podrażają koszty prowadzonej działalności gospodarczej, co powoduje obniżenie jego zysku. W zakresie opłat za wsparcie działań marketingowych powód wykazał również nieuczciwy charakter opłaty t.j., że opłata nie mając ekwiwalentu, stanowiła inną niż marża handlowa opłatę za przyjęcie towaru do sprzedaży. Zarzut pozwanego odnoszący się do pobieranych przez niego opłat tytułem premii pieniężnej/rabatu, dotyczył naruszenia przez Sąd I instancji art. 15 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i brak uznania, że premia/rabat stanowi upust od ceny towaru, a więc czynnik cenotwórczy. Na wstępie wskazać należy, że Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w uzasadnieniu do wyroku z dnia 17 kwietnia 2015r. (I CSK 136/14), dotyczącego zastrzeżenia premii za wzrost obrotu. Sąd Najwyższy wskazał, że potraktowanie pobierania przez pozwanego opłaty od obrotów jako czynu nieuczciwej konkurencji wymagałoby wykazania (oprócz tego, że opłata utrudniała powodowi dostęp do rynku), że ustalenie tej opłaty nie ma związku z ceną, którą ma zapłacić pozwana spółka. Ponadto wskazać należy, że co do zasady, w ramach swobody umów dopuszczalny jest taki sposób kształtowania ceny, że wielkość marży, jaka przysługuje kupującemu może być uzależniona od wielkości obrotu. Zwłaszcza przy współpracy długoterminowej i hurtowej jest to uzasadnione, gdyż im więcej kupujący nabywa towaru do dalszej odsprzedaży, tym cena jaką płaci sprzedawcy może być zmniejszona. Bez znaczenia jest przy tym kwestia techniczna t.j. kiedy będzie dochodziło do rozliczania rabatu czy upustu. Istotne jest natomiast, aby istniały obiektywne podstawy do ustalenia ceny jednostkowej towaru. Co do zasady wygląda to tak, że kwota, którą kupujący był obowiązany zapłacić sprzedającemu to iloczyn liczby sztuk dostarczonego towaru i ceny jednostkowej towaru. Następnie na skutek zastrzeżenia premii pieniężnej i rabatu potransakcyjnego ta cena ulega zmniejszeniu. Podkreśla się jednak w orzecznictwie, że oceny czy dany „bonus”, „premia pieniężna”, „rabat” w istocie stanowi rabat potransakcyjny winien decydować stan faktyczny danej sprawy. Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy należało zbadać, czy Sąd I instancji prawidłowo ocenił charakter prawny przedmiotowych opłat oraz czy powódka wykazała, iż z tytułu ich pobierania miała utrudniony dostęp do rynku. Okoliczność utrudniania dostępu do rynku, jak wskazano powyżej, została przez powoda udowodniona. Natomiast dla oceny charakteru prawnego premii pienięznej/rabatu należało kierować się tym jakie były ustalenia stron w tym zakresie tzn czy pozwany zobowiązał się do jakichkolwiek świadczeń na rzecz powódki oraz czy przedmiotowe opłaty miały wpływ na kształtowanie ceny jednostkowej produktu, a tym samym marży. W umowie z dnia 25 marca 2008r. zapis dotyczący premii rocznej był następujący: „1. W razie przekroczenia sprzedaży towarów ponad umówioną wielkość, liczoną od wartości netto obrotów wynikających z faktur wystawionych przez Dostawcę z tytułu wszystkich dostaw dokonanych w okresie od 1 stycznia do 31 grudnia roku kalendarzowego, Strony ustalają roczną premię w następującej wysokości: - 4,50% od wartości całego obrotu, przy obrotach powyżej 500.000 zł, - 5,00 % od wartości całego obrotu, przy obrotach powyżej 1.000.000 zł, - 5,45 % od wartości całego obrotu, przy obrotach powyżej 1.500.000 zł, - 5,85 % od wartości całego obrotu, przy obrotach powyżej 2.000.000 zł, - 6,20 % od wartości całego obrotu, przy obrotach powyżej 2.500.000 zł, - 6,60 % od wartości całego obrotu, przy obrotach powyżej 3.000.000 zł, Każdemu dalszemu przyrostowi obrotów o kwotę 500.000 zł towarzyszyć będzie wzrost premii o 0,40 punktu procentowego. 2. Premia roczna płatna będzie zaliczkowo kwartalnie na podstawie faktury VAT, w terminie do 15 dnia każdego miesiąca przypadającego po zakończeniu kwartału kalendarzowego, w wysokości 40.000 zł. W przypadku rozpoczęcia współpracy z Dostawcą w pierwszym roku współpracy wysokość zaliczki kwartalnej określona będzie na podstawie rzeczywistych obrotów osiągniętych w pierwszym pełnym kwartale współpracy. Premia roczna rozliczana będzie po zakończeniu roku kalendarzowego na podstawie rzeczywiście osiągniętych obrotów w terminie 14 dni od dnia otrzymania faktury przez Dostawcę. Premia roczna będzie rozliczana w formie potrącenia z wierzytelnościami Dostawcy. Nabywca zastrzega sobie możliwość dokonania potrącenia wierzytelności wynikających z kar umownych, poprzez wysłanie oświadczenia o potrąceniu w formie elektronicznej bez podpisu. Na poczet premii rocznej zaliczane będą wierzytelności dostawcy wymagalne od dni 1 stycznia roku kalendarzowego do dnia wymagalności premii. W razie braku możliwości potrącenia, premia płatna będzie przelewem na konto nabywcy w terminie 14 dni liczonych od daty doręczenia faktury VAT. 3 Podstawą wyliczenia wysokości premii rocznej, są łączne obroty netto zrealizowane z Dostawcą przez(...) sp. z o.o.oraz spółki dla którejspółka (...) S.A.zL., Francja jest spółką dominującą w rozumieniu przepisówustawy z dnia 29 lipca 2005r. o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych.” W kolejnych umowach zmianie uległy wielkości procentowe premii oraz progi ich płatności. Zasada pozostała jednak ta sama tzn premia miała być pobierana zaliczkowo na podstawie faktur VAT wystawianych przez pozwanego, zaś podstawą obliczania premii rocznej miały być łączne obroty netto zrealizowane przez powoda z pozwanym orazfirmą (...). Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż brak było powiązania tego rabatu z jakimkolwiek świadczeniem wzajemnym pozwanego. Jednocześnie, w realiach niniejszej sprawy, należy ocenić, że brak jest bezpośredniego związku pomiędzy premią pieniężną i ceną towaru, nie istnieje możliwość matematycznego wyliczenia tej ceny, nawet przy uwzględnieniu- co do zasady- dopuszczalności jej dwuetapowego ustalania. Niemożność takiego wyliczenia wynika z następujących okoliczności: - podstawą obliczania premii rocznej są łączne obroty netto zrealizowane przez dostawcę z pozwanym oraz jeszcze innym podmiotem(...) - premia roczna jest płatna zaliczkowo, niezależnie od tego czy osiągnieto próg obrotu czy nie. Powyższe okoliczności swiadczą o intencji strony pozwanej, która wprowadzając takie zapisy zamierzała pobierać opłaty za sama mozliwość sprzedaży towaru powoda w swoich sklepach, nie chodziło zaś o uregulowanie rabatu potransakcyjnego. Premia pieniężna w tym wypadku nie może być uznana za rabat potransakcyjny, brak jest bowiem jednoznacznych podstaw do wyliczenia ceny jednostkowej towaru, zwłaszcza przy uwzględnieniu okoliczności, że do wyliczenia ceny jednostkowej towaru sprzedanego pozwanemu miałby być wliczany towar sprzedany innym podmiotom. Brak jest więc w tym przypadku zachowania ekonomicznego sensu rabatu, czyli, aby przynosił on korzyści obu stronom. Korzyść jest jedynie po stronie kupującego. Zasadnie Sąd I instancji uznał opłaty pobierane tytułem premii pieniężnej za opłatę określoną w art. 15 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k., nie naruszając tym samym art. 18 ust. 1 pkt 5 u.z.n.k. Zarzuty dotyczące zasądzenia zwrotu świadczenia w kwotach brutto, nie mogły być uwzględnione. Kwestia ta dotyczy prawa podatkowego i winna być ewentualnie rozstrzygnięta przez organ podatkowy. Biorąc powyższe pod uwagę, apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu na mocyart. 385 k.p.c. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego oparto na podstawieart. 108 § 1 k.p.c.w zw. zart. 391 § 1 k.p.c.w zw. zart.98 § 1 i 3 k.p.c.Wynagrodzenie pełnomocnika powoda będącego adwokatem ustalono na mocy§ 6 pkt 7w zw. z§ 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu(t.j. Dz.U. z 2013r. poz. 461 ze zm.). Magdalena Sajur-Kordula Katarzyna Polańska- Farion Edyta Jefimko

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie date: '2016-04-05' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Katarzyna Polańska-Farion - Edyta Jefimko - Magdalena Sajur-Kordula legal_bases: - art. 6 i 405 k.c. - art. 217 § 3, art. 248, 249 i art. 278 § 1 k.p.c. - art. 3 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji - art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 5 lipca 2001r. o cenach - § 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu recorder: Weronika Trojańska signature: I ACa 144/15 ```

155010250001006_II_K_000874_2017_Uz_2018-06-25_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 874/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 06 czerwca 2018 r. Sąd Rejonowy w Złotoryi II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Michał Misiak Protokolant: Anna Rogalska przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej--------------------- po rozpoznaniu w dniu 06 czerwca 2018 r. w Złotoryi sprawy 1.M. M. (1) urodz. (...)wZ. synaD.iR. z d. T. 2.B. K. (1) urodz. (...)wZ. synaK.iZ. z d. O. oskarżonych o to, że: I w nocy z 07 na 08 września 2017 roku przyulicy (...)wZ.województwa(...), działając wspólnie i w porozumieniu w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dokonali kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim oberwaniu kłódek zabezpieczających drzwi wejściowe, dostali się do wnętrza czterech garaży z których dokonali zaboru w celu przywłaszczenia dwóch odkurzaczy oraz froterki marki(...)powodując straty w kwocie 1.100 złotych na szkodęD. B.; wiertarki elektrycznej marki(...)wierteł, drobnych narzędzi, ładowarki, wózka aluminiowego na zakupy, dwóch akumulatorów powodując straty w kwocie 420,00 złotych na szkodęR. M.; roweru górskiegoK., dwóch koziołków do aut, podnośnika hydraulicznegoY.powodując straty w kwocie 1.682,59 złotych na szkodęA. P.oraz powodując straty w kwocie 20 złotych na szkodęA. K. (1) to jest o czyn zart. 279§1 kkw zw. zart. 12 kk II w nocy z 08 września 2017 roku naulicy (...)wZ., województwa(...)działając wspólnie i w porozumieniu dokonali włamania do samochodu markiP. (...)onr rej. (...)w ten sposób, że po uprzednim uszkodzeniu drzwi tylnych i bocznych prawych na kwotę około 1.000,00 zł na szkodęS. B. (1), dostali się do jego wnętrza skąd dokonali zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci dwóch paczek – przesyłek z numerami listów przewozowych tj.(...)i(...)o wartości 574,50 złotych na szkodęfirmy (...) to jest o czyn zart. 279§1 kkiart. 279§1 kkiart. 288§1 kkw zw. zart. 11§2 kk a nadto oskarżonegoM. M. (1)o to, że: III w nocy z 03 na 04 października 2017 roku wZ., województwa(...)na terenie ogrodów działkowych znajdujących się przyulicy (...)włamał się altany ogrodowej znajdującej się na działce oznaczonej numerem 46a, gdzie w wykonaniu z góry powziętym zamiarem po uprzednim wyłamaniu zamka w drzwiach altany w części wypoczynkowej oraz zamka w drzwiach pomieszczenia gospodarczego dostał się do ich wnętrza skąd dokonał kradzieży pilarki spalinowej marki(...), kosiarki spalinowej mac –A., wkrętarki akumulatorowej oraz trzech świec woskowych powodując straty w kwocie 2430 złotych na szkodęA. K. (2), a następnie po uprzednim wyłamaniu zamka w drzwiach wejściowych części rekreacyjnej oraz gospodarczej zamka w drzwiach altany ogrodowej znajdującej siędziałce oznaczonej numerem (...)dostał się do wnętrza skąd dokonał kradzieży butelki wódki marki(...)o pojemności 0,5 litra, kompletu wierteł oraz rożnego rodzaju wkrętaków, czym spowodował straty w kwocie 169 złotych na szkodęR. S. to jest o czyn zart. 279§1 kkw zw. zart. 12 kk IV w nocy z 09 na 10 października 2017 roku przyulicy (...)wZ., województwa(...)po uprzednim zerwaniu kłódki zabezpieczającej drzwi wjazdowe do garażu dostał się do jego wnętrza skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci dwóch pokrowców z czterema wędkami, w tym trzy z kołowrotkami o wartości 600 złotych, czym działał na szkodęJ. J. to jest o czyn zart. 279§1 kk a nadtoM. M. (1)oraz 3.P. W. urodz. (...)wZ. synaH.iG. z d. S. oskarżonych o to, że: V w dniu 11 września 2017 roku przyulicy (...)wZ., województwa(...)działając wspólnie i w porozumieniu dokonali kradzieży z włamaniem do garażu w ten sposób, że po uprzednim wyważeniu jednego skrzydła drzwi z zabezpieczeń, dostał się do jego wnętrza skąd zabrał mienie w postaci kosy spalinowejmarki S.(...)koloru czerwonego, wiertarki udarowejmarki D. (...)w czarnej walizce, myjki ciśnieniowejmarki K.koloru żółtego, skrzynki narzędziowej z kluczami, szlifierki kątowej, skrzynki z miedzianymi kształtkami, kina domowego, wieży CD koloru szarego, wzmacniaczy gitarowychmarki L., butli gazowej 5 kg z palnikiem, trzech kompletnych kół samochodowych na stalowych felgach 14 cali, aparatu do pomiaru(...)z termometrem, kluczy do kół, lewarka olejowego, lewarka mechanicznego oraz trzech pieczątek o treści(...)o łącznej wartości 5980,00 złotych czym działali na szkodęR. F. (1) to jest o czyn zart. 279§1 kk a nadto oskarżonegoB. K. (1)o to, że: VI w nocy z 10 na 11 sierpnia 2017 roku na niestrzeżonym parkingu przyulicy (...)wZ., województwa(...)z niezamkniętego samochodu markiS. (...)onr rej. (...)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci torbymarki H.koloru czarnego z zawartością aparatu fotograficznegoP. (...), obiektywuP. (...)mmf1.4, aparatuL. L.koloru czarnego, torbymarki R.koloru czarnego z zawartością urządzeniaE.T.(...), segregatora koloru zielonego z nazwą(...)chóru(...)z standardami jazzu w języku angielskim, mikrofonuS.B.58A, kabli muzycznych markiP.,(...), reduktorów różnych firm, walizki ręcznej koloru czarnego z napisem koloru białegoA. (...)z zawartością miksera muzycznegomarki I.&H.(...)10FX, pokrowca koloru czarnego z zawartością rejestratora cyfrowegomarki B. (...)z zasilaczem łącznej wartości około 14.400,00 złotych na szkodęB. D. (1) to jest o czyn zart. 278§1 kk I uznaje oskarżonychM. M. (1)iB. K. (1)za winnych popełnienia zarzucanego im czynu, opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, stanowiącego występek zart. 279§1 kkw zw. zart. 12 kk, z tym ustaleniem, iż wartość szkody poniesionej przezA. P.wynosi 1882,59 złotych i za to na podstawieart. 279§1 kkskazuje ich na kary po 1 (jeden) roku pozbawienia wolności; II uznaje oskarżonychM. M. (1)iB. K. (1)za winnych popełnienia zarzucanego im czynu, opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, stanowiącego występek zart. 279§1 kkiart. 288§1 kkw zw. zart. 11§3 kk, z tym ustaleniem, iż nazwisko pokrzywdzonego to(...)i za to na podstawieart. 279§1 kkw zw. zart. 11§3 kkskazuje ich na kary po 1 (jeden) roku pozbawienia wolności; III uznaje oskarżonegoM. M. (1)za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, opisanych w punktach III i IV części wstępnej wyroku, stanowiących występki zart. 279§1 kkw zw. zart. 12 kkiart. 279§1 kk, popełnione w warunkach ciągu przestępstw, opisanego wart. 91§1 kki za to na podstawieart. 279§1 kkw zw. zart. 91§1 kkskazuje go na karę 1 (jeden) roku i 2 (dwa) miesięcy pozbawienia wolności; IV uznaje oskarżonychM. M. (1)iP. W.za winnych popełnienia zarzucanego im czynu, opisanego w punkcie V części wstępnej wyroku, stanowiącego występek zart. 279§1 kki za to na podstawie tego przepisu prawnego skazuje ich na kary po 1 (jeden) roku i 2 (dwa) miesiące pozbawienia wolności; V uniewinnia oskarżonegoB. K. (1)od popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie VI części wstępnej wyroku; VI na podstawieart. 91§2 kkłączy orzeczone oskarżonemuM. M. (1)kary pozbawienia wolności, wymierzone w punktach: I, II, III i IV wyroku i wymierza mu karę łączną 2 (dwa) lat i 2 (dwa) miesięcy pozbawienia wolności; VII na podstawieart. 85 kkiart. 86§1 kkłączy orzeczone oskarżonemuB. K. (1)kary pozbawienia wolności, wymierzone w punktach I i II wyroku i wymierza mu karę łączną 1 (jeden) roku i 3 (trzy) miesięcy pozbawienia wolności; VIII na podstawieart. 46§1 kkorzeka wobec oskarżonychM. M. (1)iB. K. (1)obowiązek solidarnego naprawienia szkody, wynikającej z popełnienia przestępstwa, opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku przez uiszczenie: a na rzecz pokrzywdzonegoD. B.kwoty 1100 (tysiąc sto) złotych, b na rzecz pokrzywdzonegoA. P.kwoty(...),59 (tysiąc siedemset pięćdziesiąt siedem złotych i pięćdziesiąt dziewięć groszy); IX na podstawieart. 46§1 kkorzeka wobec oskarżonegoM. M. (1)obowiązek naprawienia szkody, wynikającej z popełnienia przestępstwa, opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku przez uiszczenie: a na rzecz pokrzywdzonegoA. K. (2)kwoty 1390 (tysiąc trzysta dziewięćdziesiąt) złotych, b na rzecz pokrzywdzonegoR. S.kwoty 169 (sto sześćdziesiąt dziewięć) złotych; X na podstawieart. 46§1 kkorzeka wobec oskarżonychM. M. (1)iP. W.obowiązek solidarnego naprawienia szkody, wynikającej z popełnienia przestępstwa, opisanego w punkcie V części wstępnej wyroku przez uiszczenie na rzecz pokrzywdzonegoR. F. (2)kwoty 5130 (pięć tysięcy sto trzydzieści) złotych; XI na podstawieart. 63§1 kkna poczet wymierzonych oskarżonym kar i kar łącznych pozbawienia wolności zalicza: a oskarżonemuM. M. (1)zatrzymanie od 05 października 2017 r. godz. 07.40 do 06 października 2017 r. godz. 16.10, co stanowi dwa dni zatrzymania, b oskarżonemuP. W.zatrzymanie od 16 września 2017 r. godz. 19.00 do 18 września 2017 r. godz. 17.20, co stanowi dwa dni zatrzymania; XII na podstawieart. 44§2 kkorzeka przepadek dowodów rzeczowych w postaci: łomu, uszkodzonych kłódek, metalowej rurki i metalowego pręta, zapisanych w kasie sądu po numerem 1/18; XIII na podstawieart. 230§2 kpkzwracaM. M. (1)przedmioty w postaci dwóch par butów (marki D.iS.), zapisanych w kasie sądu pod numerem 1/18; XIV zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.S. P.kwotę(...),48 (1176 zł+270,48 zł jako podatek VAT), tytułem zwrotu kosztów obrony udzielonej oskarżonemuM. M. (1)z urzędu; XV na podstawieart. 624§1 kpkiart. 17 ustawy o opłatach w sprawach karnychzwalnia oskarżonych z kosztów sądowych i nie wymierza im opłat. Sygn. akt II K 874/17 UZASADNIENIE Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy: W zakresie czynów z punktu I i II zarzutów aktu oskarżenia: W nocy z 07 na 08 września 2017 r.M. M. (1)iB. K. (1)dokonali włamania do garaży, położonych wZ.przyAlei (...), w ten sposób, że zerwali zabezpieczenia tych garaży w postaci kłódek i dostali się do następujących garaży: - użytkowanego przezD. B., skąd zabrali dwa odkurzacze i froterkęmarki K.o łącznej wartości 1100 złotych, - użytkowanego przezR. M., skąd zabrali wiertarkę elektrycznąmarki P., wiertła, drobne narzędzia, ładowarkę, wózek aluminiowy na zakupy, dwa akumulatory o łącznej wartości 420 złotych, - użytkowanego przezA. P., skąd zabrali rower górskiK., dwa koziołki do aut, podnośnik hydraulicznyY.o łącznej wartości 1882,59 złotych, - użytkowanego przezA. K. (1), skąd niczego nie zabrali, a jedynie zniszczyli kłódkę o wartości 20 złotych. D. B.złożył wniosek o naprawienie szkody w kwocie 1100 złotych.A. P.złożył wniosek o naprawienie szkody w kwocie 1757,59 złotych, wskazując, iż odzyskał jeden koziołek.R. M.orazA. K. (1)nie domagali się naprawienia szkody. W nocy 08 września 2017 r.M. M. (1)iB. K. (1)naulicy (...)wZ.dokonali włamania do samochoduP. (...)nr rej (...)typu bus (oklejonego oznaczeniami firmy kurierskiej(...)) w ten sposób, że odgięli najpierw tylne drzwi, a potem boczne prawe i dostali się do jego wnętrza, skąd zabrali dwie paczki (o numerach listów przewozowych:(...)oraz(...)), czym spowodowali straty o wartości 1000 złotych na szkodęS. B. (2)i 574,50 złotych na szkodęfirmy (...). S. B. (2)nie domagał się naprawienia szkody, wskazując, iż otrzymał ubezpieczenie za uszkodzenie drzwi.Firma (...)nie domagała się naprawienia szkody, a paczki były ubezpieczone. Dowód: wyjaśnienia oskarżonegoM. M. (1)– k. 123-125, 334, 299, wyjaśnienia oskarżonegoB. K. (1)– k. 299, zeznania świadkaD. B.– k. 180, 300-301, zeznania świadkaA. P.– k. 183-184, 301, zeznania świadkaR. M.– k. 189-190, 198, 219, 301, zeznania świadkaA. K. (1)– k. 327, zeznania świadkaS. B. (2)– k. 326-327, zeznania świadkaD. R.– k. 33-35, 312, zeznania świadkaO. R.– k. 55, 327, zeznania świadkaK. D.– k. 91-92, 313, zeznania świadkaK. C.– k. 50-52, 352-353, protokół eksperymentu procesowego – k. 126-130, protokół zatrzymania rzeczy – k. 59-61, protokół oględzin rzeczy – k. 139-145, protokół oględzin miejsca – k. 158-162, 191-194, wydruk paragonu – k. 185. W zakresie czynów z punktu III i IV zarzutów aktu oskarżenia: W nocy z 03 na 04 października 2017 r. wZ.M. M. (1)dokonał włamania do dwóch altanek, położonych na terenie ogródków działkowych przyulicy (...)w ten sposób, że wyłamał zamki i zabrał: - z altany (działka nr 46a), należącej doA. K. (2), z jej części wypoczynkowej i pomieszczenia gospodarczego pilarkę spalinowąS., kosiarkę spalinowąM.-A., wkrętarkę akumulatorową, trzy świece woskowe, powodując straty na kwotę 2430 złotych, - z altany (działka nr 62a), należącej doR. S., z jej części wypoczynkowej i gospodarczej półlitrową butelkę wódki(...), komplet wierteł i różne wkrętaki, powodując straty na kwotę 169 złotych. A. K. (2)domagał się naprawienia szkody w kwocie 1390 złotych, podając, że odzyskał przedmioty o wartości 40 złotych.R. S.domagał się naprawienia szkody w kwocie 169 złotych. W nocy z 09 na 10 października 2017 r.M. M. (1)dokonał włamania do garażu, położnego wZ.przyulicy (...)w ten sposób, że zerwał kłódkę i dostał się do jego wnętrza, skąd zabrał dwa pokrowce z czterema wędkami (trzy miały kołowrotki), powodując straty na kwotę 600 złotych na szkodęJ. J.. J. J.nie domagał się naprawienia szkody. Dowód:wyjaśnienia oskarżonegoM. M. (1)– k. 123-125, 299, zeznania świadkaA. K. (2)– k. 249, 312, zeznania świadkaJ. J.– k. 137, 224-225, 300, zeznania świadkaR. S.– k. 258-259, 301, zeznania świadkaK. D.– k. 91-92, 313, zeznania świadkaK. C.– k. 276-277, 352-353, protokół przeszukania – k. 88-90, protokół eksperymentu procesowego – k. 126-130, protokół oględzin rzeczy – k. 139-145, informacja o wartości produktu – k. 220-221, protokół oględzin miejsca – k. 228-229, 250-254, 260-264, protokół zatrzymania rzeczy – k. 267-269, 282-284, protokół przeszukania – k. 273-275, protokół oględzin rzeczy – k. 286-293. W zakresie czynu z punktu V zarzutów aktu oskarżenia: W dniu 11 września 2017 r.P. W.iM. M. (1)pojechali busem markiR. (...), należącym do ojcaP. W., do garażu, znajdującego się wZ.przyulicy (...), wyważyli skrzydło drzwiowe i po dostaniu się do wnętrza garażu, zabrali stamtąd: kosę spalinowąmarki S.(...)koloru czerwonego, wiertarkę udarową marki DeWalt w czarnej skrzynce, myjkę ciśnieniowąmarki K.kolory żółtego, skrzynkę narzędziową z kluczami, szlifierkę kątową, skrzynkę z miedzianymi kształtkami, kino domowe, wieżę CD koloru szarego, wzmacniacze gitarowemarki L., butlę gazową 5 kg z palnikiem, trzy kompletne koła samochodowe (felgi stalowe rozmiar 14 cali), aparat do pomiaru(...)z termometrem, klucze do kół, lewarek olejowy, lewarek mechaniczny, trzy pieczątki o treści(...), powodując straty na kwotę 5980 złotych na szkodęR. F. (2). R. F. (2)złożył wniosek o naprawienie szkody, wskazując, że odzyskał głośnik i butlę z gazem o wartości 150 złotych. Dowód:wyjaśnienia oskarżonegoM. M. (1)– k. 123-125, 299, wyjaśnienia oskarżonegoP. W.– k. 65, 107, zeznania świadkaR. F. (2)– k. 11, 22-24, 300, zeznania świadkaA. F.– k. 312, zeznania świadkaD. R.– k. 33-35, 312, zeznania świadkaO. R.– k. 55, 327, zeznania świadkaK. D.– k. 91-92, 313, zeznania świadkaK. C.– k. 50-52, 352-353, protokół oględzin miejsca zdarzenia – k. 6-10, protokół przeszukania – k. 31-32, 39-40, 44-45, 96-97, 104-105, protokół eksperymentu procesowego – k. 126-130, protokół oględzin rzeczy – k. 133-136. W zakresie czynu z punktu VI aktu oskarżenia: W nocy z 10 na 11 sierpnia 2017 r. z niezamkniętego samochoduS. (...)nr rej. (...), zaparkowanego na parkingu przyulicy (...)wZ.dokonano kradzieży: torbymarki H.koloru czarnego z zawartością aparatu fotograficznegoP. (...), obiektywuP. (...)mmfl. 4, aparatuL. L.koloru czarnego, torbymarki R.koloru czarnego z zawartością urządzeniaE.T.(...), segregatora koloru zielonego z nazwą(...)chóru(...)ze standardami jazzu w języku angielskim, mikrofonuS.B.58A, kabli muzycznych markiP.,(...), reduktorów różnych firm, walizki ręcznej koloru czarnego z napisemA. (...)z zawartością miksera muzycznegomarki I.&H.(...)10FX, pokrowca koloru czarnego z zawartością rejestratora cyfrowegomarki B. (...)z zasilaczem o łącznej wartości 14400 złotych na szkodęB. D. (2). Nie jest wiadome kto dokonał tej kradzieży. B. K. (2)w dniu 11 sierpnia 2017 r. przyszedł do mieszkaniaK. C.z aparatemmarki P. (...), nieustalonego pochodzenia i zaproponował jej zastawienie na jej nazwisko tego aparatu w lombardzie. Pojechali oni i zastawili ten aparat (wraz z obiektywem) w lombardzie wL.przyulicy (...)na łączną kwotę 1200 złotych. Nie udało się odzyskać tego aparatu, gdyż został on sprzedany innej osobie, boK. C.nie dokonała wykupu zastawionych przedmiotów. Dowód: wyjaśnienia oskarżonegoB. K. (1)– k. 299, 353-353, wyjaśnienia oskarżonegoM. M. (1)– k. 123-125, 334, 299, 352, zeznania świadkaB. D. (2)– k. 302, zeznania świadkaK. C.– k. 50-52, 80-82, 352-353, zeznania świadkaM. U.– k. 70-71, 352, zeznania świadkaA. M.– k. 83-84, 352, zeznania świadkaD. R.– k. 33-35, 312, zeznania świadkaO. R.– k. 55, 327, wydruk umowy sprzedaży – k. 69, protokół przeszukania – k. 74-75, protokół oględzin rzeczy – k. 305-306. M. M. (1)ma obecnie 24 lata, ma wykształcenie zawodowe, z zawodu jest mechanikiem samochodowym, jest kawalerem, nie ma dzieci ani nikogo na utrzymaniu, nie leczył się psychiatrycznie ani odwykowo, był karany za przestępstwa przeciwko mieniu, obecnie odbywa karę pozbawienia wolności. Dowód: wyjaśnienia oskarżonegoM. M. (1)– k. 122, 298, karta karna – k. 335-336. B. K. (1)ma obecnie 30 lat, ma wykształcenie zawodowe, z zawodu jest ślusarzem, jest kawalerem, nie ma dzieci ani nikogo na utrzymaniu, utrzymuje się z pracy wfirmie (...)i zarabia miesięcznie 2250 złotych brutto, nie leczył się psychiatrycznie ani odwykowo, był karany za przestępstwa przeciwko mieniu, a także w 2017 r. wielokrotnie karany za wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w ruchu lądowym oraz przeciwko mieniu. Dowód:wyjaśnienia oskarżonegoB. K. (1)– k. 316, 298, karta karna – k. 349-350, odpisy wyroków w sprawach o wykroczenia – k. 343-351. P. W.ma obecnie 35 lat, ma wykształcenie zawodowe, z zawodu jest monterem instalacji budowlanych, nie pracuje i pozostaje na utrzymaniu rodziców, jest kawalerem, ma jedno dziecko, nie leczył się psychiatrycznie ani odwykowo, był karany za przestępstwo przeciwko mieniu. Dowód:wyjaśnienia oskarżonegoP. W.– k. 64, 299, karta karna – k. 344-345, odpis wyroku – k. 292. OskarżonyM. M. (1)w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Przed sądem podtrzymał swoje wyjaśnienia, z tą zmianą, iż wskazał, że w zakresie czynu na szkodęR. F. (2)był przekonany, że dokonuje legalnej przeprowadzki garażu. Wskazał, że zarzucane mu czyny popełnił pod wpływem narkotyków. W toku postępowania sądowego korzystał z obrońcy wyznaczonego z urzędu (postanowienie – k. 302). OskarżonyB. K. (1), zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i sądowego, nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wskazał, że brał udział w sprzedaży aparatu telefonicznego na prośbęK. C., która otrzymała ten aparat odM. M. (1). P. W.nie brał udziału w postępowaniu sądowym (każdorazowo był prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy). W toku postępowania przygotowawczego wyjaśnił, że brał udział w kradzieży z włamaniem, której dokonałM. M. (1), a on się jedynie do niej przyłączył i wywoził także skradzione rzeczy w pobliżeU.. Sąd zważył, co następuje: Sąd uznał, że oskarżeni popełnili zarzucane im czyny, za wyjątkiem czynu z punktu VI aktu oskarżenia, zarzucanemuB. K. (1). Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonegoM. M. (1), za wyjątkiem jego zmienionych na rozprawie wyjaśnień, dotyczących czynu popełnionego wspólnie zP. W., uznając, iż podawana przyczyna zmiany poprzednich wyjaśnień nie zasługuje na wiarę. Jeśli chodzi o jego wyjaśnienia złożone w toku postępowania przygotowawczego to, mimo, iż przed sądem powoływał się na odurzenie narkotykami w trakcie popełnianych przez niego czynów, to podkreślić trzeba, że były one dość szczegółowe, ponadto zostały one potwierdzone w czasie eksperymentu procesowego. Ponadto, zasadniczo były to wyjaśnienia konsekwentne. Jak to powyżej wspomniano, sąd nie dał wiary jego wyjaśnieniom złożonym na rozprawie w zakresie czynu, popełnionego wspólnie zP. W., również dlatego, iż zeznania świadkaK. C.wskazywały jednoznacznie na wspólne działanie tych oskarżonych. Ponadto, część rzeczy z tego przestępstwa zostało zawiezionych doK. D., do któregoM. M. (1)woził rzeczy także z innych przestępstw, a zatem nie sposób uznać, iż w tym przypadku mógł być przekonany, iż uczestniczy w przeprowadzce. Również uszkodzone w widoczny sposób drzwi do garażu wykluczają taką świadomość oskarżonegoM. M. (1). Pośrednio, na sprawstwo tego oskarżonego wskazuje jego zachowanie w trakcie przybyciaR. F. (2)do mieszkania, w którym przebywał teżP. W., gdyM. M. (1)uciekł. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonegoP. W., wskazującego, iż jedynie przyłączył się do przestępstwa, dokonywanego przezM. M. (1). Przeczą temu opisane w poprzednim akapicie dowody, jak również chociażby ten fakt, że to właśnie oskarżonyP. W.przysposobił samochód. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonegoB. K. (1), nie przyznającego się do popełnienia czynów, zarzucanych mu w punktach I i II aktu oskarżenia. Jakkolwiek, na jego sprawstwo w sposób bezpośredni wskazują jedynie wyjaśnienia współoskarżonegoM. M. (1), to jednak pozostały materiał dowodowy, tj. zeznania świadkówK. C.iO. R.tworzą takie tło wzajemnych relacji oskarżonychM. M.iB. K., które potwierdzają wyjaśnieniaM. M. (1). Wbrew bowiem wyjaśnieniom oskarżonegoB. K. (1), nie był on skłócony zM. M. (1), a wręcz przeciwnie często przychodził do mieszkaniaK. C., w którym przez pewien czas pomieszkiwał takżeM. M. (1). Po części świadczą o tym także wyjaśnienia samego oskarżonegoB. K. (1), który wskazał przecież, że w kwestii sprzedaży aparatuP.(pomijając na razie tę tematykę) miał mieć kontakt z oskarżonymM. M. (1)iK. C.. Jakkolwiek sąd sceptycznie potraktował również zeznania świadkówK. C.,A. M.iO. R., gdyż były to osoby w różny sposób emocjonalnie powiązane z poszczególnymi oskarżonymi, a także mogące mieć pewien udział w zarzucanych oskarżonym czynach i przez to mogące być bezpośrednio zainteresowane określonym rozstrzygnięciem sprawy, to jednak w zakresie wzajemnych relacji oskarżonychM.iK.ich twierdzenia były zgodne. Ponadto, w wyjaśnieniach oskarżonegoM. M. (1), wskazujących na współsprawstwo oskarżonegoB. K. (1), sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby świadczyć o możliwości pomówienia. Wskazywanie na współsprawstwoB. K. (1)w żaden sposób nie zmniejszało winyM. M. (1), było konsekwentne, w trakcie składania wyjaśnień przezM. M. (1)w toku postępowania przygotowawczego nie mieli oni ze sobą żadnego konfliktu (ślady takiego konfliktu pojawiły się dopiero w końcowej fazie procesu, gdy oskarżeni wzajemnie przerzucali się odpowiedzialnością za przyniesienie aparatu fotograficznego do mieszkaniaK. C.). Wbrew twierdzeniomB. K. (1)o jego kryształowym zachowaniu, zgromadzone odpisy wyroków w sprawach karnych i wykroczeniowych jednoznacznie temu przeczą. Ponadto, sposób dokonania tych czynów oraz ilość i rozmiary zabranych przedmiotów raczej wykluczają, aby mogła dopuścić się tych czynów jedna osoba. Sąd uznał natomiast za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonegoB. K. (1)w zakresie zarzucanego mu czynu na szkodęB. D. (2), gdyż mimo wątpliwości co do ich wiarygodności, pozostały materiał dowodowy nie wystarczał na uznanie, iż dopuścił się on tego czynu. Sąd nie miał wątpliwości, iż do kradzieży na szkodęB. D. (2)doszło i że zostały skradzione rzeczy, które opisano w zarzucie z punktu VI aktu oskarżenia. Zeznania świadkaB. D. (2)zasługują na wiarę. Brak jednak dowodów, że aparatP.wraz z obiektywem, który został zastawiony w(...)lombardzie, pochodził właśnie z tej kradzieży. Wprawdzie jest to dość rzadka marka aparatów fotograficznych i zachodzi korelacja czasowa pomiędzy kradzieżą na szkodęB. D. (2)a zastawieniem aparatu w lombardzie, to jednak z uwagi na to, iż zastawiony aparat został w dokumencie sprzedaży opisany jedynie z nazwy bez szczegółów pozwalających na jego indywidualizację, a następnie sprzedany nieznanej osobie, można jedynie domniemywać, iż aparat skradziony i sprzedany to ten sam aparat. W żaden sposób jednak nie można w tym zakresie uczynić pewnych ustaleń, a zatem te nie dające się rozwiać wątpliwości należało rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego i uznać, że to są dwa inne aparaty. Jako, że aparatP.był jedynym łącznikiem między oskarżonymB. K. (1)a postawionym mu w punkcie VI aktu oskarżenia zarzutem kradzieży, brak jest innych dowodów wskazujących na sprawstwo oskarżonego . Z tego względu, kwestia ustaleń kto przyniósł aparat do sprzedaży jest drugorzędna. Sąd przyjął jednak, nie dając w tym zakresie wiary wyjaśnieniom oskarżonegoB. K. (1), iż to właśnie on przyniósł ten aparat. Prócz wyjaśnień oskarżonegoM. M. (1)oraz zeznań świadkaK. C.iA. M., wskazują na to także, potwierdzone przecież przezB. K. (1), zeznania świadkaM. U.. Wskazał on bowiem, iż toB. K. (1)obsługiwał aparat w lombardzie, co potwierdza, iż to on był jego dysponentem. Ponadto, gdybyK. C., zastawiająca aparat na swoje nazwisko, miała być posiadaczem aparatu, obecność oskarżonego i jego udział w tej transakcji byłyby zbędne. Owszem, zachodziły wątpliwości w zeznaniachK. C.iA. M.związane z transportem do lombardu (były one niekonsekwentne) oraz ilością aparatów, które miał miećB. K. (1). Te wątpliwości nie podważają jednak ustaleń sądu co do faktu przyniesienia aparatuP.przezB. K. (1). Mając na uwadze powyższe, wobec braku wystarczających dowodów na sprawstwo oskarżonegoB. K. (1)w zakresie czynu z punktu VI sąd uniewinnił oskarżonego, orzekając, jak w punkcie V części dyspozytywnej wyroku. Brak było wątpliwości co do wiarygodności zeznań pokrzywdzonych:D. B.,R. M.,A. P.,A. K. (1),A. K. (2),S. B. (2),J. J.,R. S.,R. F. (2)(a także świadkaA. F.) w zakresie mechanizmu dostania się do ich garaży, altan i samochodu oraz rodzaju, ilości i wartości zabranych rzeczy i spowodowanych strat. Sąd sceptycznie potraktował zeznania świadkaK. D., gdyż ogólnikowość jego zeznań i brak pamięci co do wielu szczegółów mógł być spowodowany jego udziałem w przyjmowaniu skradzionych rzeczy. Z jego zeznań nie wynikały jednak okoliczność, które podważałyby wyjaśnienia oskarżonegoM. M. (1). ŚwiadekD. R.miał jedynie ogólne i to ze słyszenia wiadomości o przedmiotowej sprawie i jej zeznania nie miały kluczowego znaczenia dla poczynionych ustaleń. W zakresie pozostałych dowodów nie było wątpliwości, sąd uznał je za wiarygodne i ustalił stan faktyczny sprawy tak, jak to w poprzedniej części uzasadnienia przedstawiono. Sąd dokonał nielicznych sprostowań opisu czynu, czy to wskazując prawidłową wartość skradzionych rzeczy czy to prawidłowe brzmienie nazwiska. Na marginesie dodać należy, iż sąd oddalił wnioski dowodowe z zeznań świadków:A. G.,L. O.,P. K.iW. S., gdyż ich zeznania nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd, w tym oczywiście zakresie w którym uznał sprawstwo i winę oskarżonych, w pełni podzielił propozycję oskarżyciela publicznego co do kwalifikacji prawnej zachowania oskarżonych. Z opisu czynów jednoznacznie wynika, iż były to typowe kradzieże z włamaniem (w jednym przypadku w zbiegu kumulatywnym zart. 288§1 kk), których popełnienie zagrożone jest karą pozbawienia od roku do dziesięciu lat pozbawienia wolności. Wymierzając oskarżonym karę sąd wziął pod uwagę stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, które uznał za średnio wysokie oraz względy prewencji. Jeśli chodzi o czyn z punktu I sąd wymierzył kary pozbawienia wolności po roku wobec każdego z oskarżonych, tj.M. M. (1)iB. K. (1), uznając, iż brak powodów do różnicowania ich odpowiedzialności. Sąd wziął pod uwagę to, iż wysokość spowodowanych strat nie była niska (choć nie była też wysoka), a efekty zachowania oskarżonych były dla pokrzywdzonych uciążliwe (wiązały się z koniecznością uzupełnienia wyposażenia garaży, zakupu kłódek). Potrzeby prewencji, zarówno indywidualnej, dotyczącej karanych już za przestępstwa przeciwko mieniu oskarżonych, jak i prewencji generalnej, mającej podkreślić wagę ochrony prawa własności dla prawidłowego funkcjonowania społeczeństwa i obniżyć ilość przestępstw przeciwko mieniu, przemawiały za stanowczym ukaraniem oskarżonych. Z tych względów, w ocenie sądu, wymierzone oskarżonym kary nie przekraczają stopnia winy i mają walor kary sprawiedliwej, stąd na podstawieart. 279§1 kkorzekł, jak w punkcie I części dyspozytywnej wyroku. Praktycznie te same okoliczności sąd wziął pod uwagę przy ocenie okoliczności mających wpływ na wymiar kar za przestępstwo z punktu II aktu oskarżenia o czym sąd, na podstawieart. 279§1 kkw zw. zart. 11§3 kk, orzekł, jak w punkcie II części dyspozytywnej wyroku, również w tym wypadku uznając za sprawiedliwe kary po roku pozbawienia wolności. Wymierzając oskarżonemuM. M. (1)karę za czyny z punktu III i IV zarzutów aktu oskarżenia, sąd również uwzględnił kwantyfikatory wymiaru kary wskazane powyżej i uznał za sprawiedliwą karę jednego roku i dwóch miesięcy pozbawienia wolności, o czym na podstawieart. 279§1 kkw zw. zart. 91§1 kkorzekł, jak w punkcie III części dyspozytywnej wyroku. Okoliczności popełnienia czynu z punktu V zarzutów aktu oskarżenia również zostały przez sąd, pod kątem kary, ocenione podobnie, jak powyżej i są one aktualne także wobec osoby oskarżonegoP. W.. W przypadku tego czynu z uwagi na działanie w tzw. „biały dzień” i dość wysoką wartość strat, sąd uznał za sprawiedliwe kary po roku i dwa miesiące pozbawienia wolności, o czym sąd na podstawieart. 279§1 kkorzekł, jak w punkcie IV części dyspozytywnej wyroku. Niejako podsumowując przestępczą działalność oskarżonych i wymierzając im kary łączne pozbawienia wolności, sąd uznał, mając na uwadze całokształt poszczególnych zachowań oskarżonychM. M. (1)iB. K. (1)za sprawiedliwe kary łączne – dwa lata i dwa miesiące pozbawienia wolności w przypadkuM. M. (1)oraz rok i trzy miesiące w przypadkuB. K. (1). Sąd wziął pod uwagę względy wychowawcze oraz to, iż oskarżonyM. M. (1)popełnił pięć kradzieży z włamaniem a oskarżonyB. K. (1)dwie. Sąd mógł wymierzyć kary łączne pozbawienia wolności w granicach od najwyższej kary do ich sumy. Sąd w obu przypadkach zastosował zasadę bliższą zasadzie absorpcji z uwagi na bliskość czasową i przedmiotową popełnionych przez oskarżonych czynów. Wspomniane względy wychowawcze sprzeciwiały się zasadzie pełnej absorpcji, aby oskarżeni nie doznali przeświadczenia, iż popełnienie kilku przestępstw podobnych w krótkim czasie może faktycznie prowadzić do złagodzenia kary przez zastosowanie mechanizmu redukcyjnego. Z tych względów, sąd orzekł, jak w punktach VI i VII części dyspozytywnej wyroku. Sąd, mając na uwadze stanowisko poszczególnych pokrzywdzonych, spośród których jedynie niektórzy domagali się naprawienia szkody, orzekł, stosownie do treściart. 46§1 kkobowiązki naprawienia szkody (samodzielnie bądź solidarnie) na rzecz tych z pokrzywdzonych, którzy takie wnioski złożyli i w wysokości podanych przez nich strat (po ewentualnym odliczeniu wartości odzyskanych przedmiotów). Z tych powodów, sąd orzekł, jak w punktach VIII-X części dyspozytywnej wyroku. Jako, że oskarżeniM. M. (1)iP. W.byli w toku postępowania zatrzymani, okresy ich zatrzymania sąd zaliczył na poczet orzeczonych kar, o czym sąd orzekł w myślart. 63§1 kk, jak w punkcie XI wyroku. Sąd objął przepadkiem przedmioty wymienione w punkcie XII wyroku na podstawieart. 44§2 kk, jako służące do popełnienia czynów zabronionych. Natomiast zabezpieczone od oskarżonegoM. M. (1)dwie pary butów, zbędne dla dalszego postępowania, zwrócił mu, stosownie do treściart. 230§2 kpk, o czym orzeczono w punkcie XIII części dyspozytywnej wyroku. Jako, że oskarżonyM. M. (1)korzystał z pomocy obrońcy wyznaczonego z urzędu w osobie adw.S. P., sąd zasądził na jej rzecz koszty obrony, które wg oświadczenia nie zostały zwrócone, w wysokości stawki minimalnej, powiększonej o ilość rozpraw i stawkę podatku VAT, o czym sąd orzekł w punkcie XIV części dyspozytywnej wyroku. Z uwagi na trudną sytuację materialną oskarżonych, mających w perspektywie odbywanie kary pozbawienia wolności, sąd uznał, iż nie są oni w stanie ponieść kosztów postępowania ani opłaty i stosownie do treściart. 624§1 kpkiart. 17 ustawy o opłatach w sprawach karnychzwolnił ich z obowiązku uiszczenia tych należności, orzekając, jak w punkcie XV wyroku.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Złotoryi date: '2018-06-06' department_name: II Wydział Karny judges: - Michał Misiak legal_bases: - art. 279§1 kk - art. 230§2 kpk - art. 17 ustawy o opłatach w sprawach karnych recorder: Anna Rogalska signature: II K 874/17 ```

152510000001003_II_C_001405_2014_Uz_2015-02-11_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II C 1405/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 stycznia 2015roku Sąd Okręgowy w Łodzi II Wydział Cywilny Przewodniczący SSO Adam Kmieciak Protokolant Monika Bartos po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2015 roku w Łodzi sprawy z powództwa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wW. przeciwkoJ. C. (1) o zapłatę 1 uchyla swój nakaz zapłaty w postepowaniu nakazowym z dnia 23 lipca 2014 roku sygn. akt II Nc 150/14 w całości; 2 oddala powództwo; 3 nie obciąża powoda zwrotem nieopłaconej opłaty sądowej od zarzutów. Sygnatura akt II C 1405/14 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 16 lipca 2014 roku wniesionym przeciwkoJ. C. (1)powód Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wniosła o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym przeciwko zobowiązanemu z weksla i orzeczenie nakazem zapłaty, że pozwany jest zobowiązany zapłacić powodowi kwoty 98.549,34 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 11 lutego 2014 roku do dnia zapłaty, ewentualnie w przypadku wniesienia przez pozwanego zarzutów powód wniósł o wydanie orzeczenia w trybieart. 496 kpci utrzymanie w mocy nakazu zapłaty albo zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego kwoty 98.549,34 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 11 lutego 2014 roku do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 6 grudnia 2005 roku zawarł z pozwanym umowę,(...)o dofinansowanie projektu określającą warunki i tryb udzielenia przez(...)pomocy finansowej w ramach(...)Restrukturyzacja i modernizacja sektora żywnościowego oraz rozwój obszarów wiejskich 2004-2006”. W treści § 8 ust. 1 umowy strony ustaliły, że prawnym zabezpieczeniem wykonania przez pozwanego zobowiązań określonych w umowie jest weksel niezupełny in blanco. PozwanyJ. C. (1)wystawił w dniu 6 grudnia 2005 r. weksel in blanco, do którego w tym samym dniu tj. 6 grudnia 2005 r. została sporządzona deklaracja wekslowa. W związku z niewywiązaniem się pozwanego ze zobowiązań wynikających z zawartej z powodową(...)umowy, pismem z dnia 21 stycznia 2014 r. znak:(...)powód wezwał pozwanego do osobistego stawiennictwa w dniu 10 lutego 2014 r. w(...)Oddziale Regionalnym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, w celu zapłaty sumy wekslowej w kwocie 98.549,34 zł. z weksla stanowiącego zabezpieczenie zwrotu należności(...)z tytułuumowy nr (...)o dofinansowanie projektu z dnia 17 czerwca 2005 r. i tym samym wykupu tego weksla. ( pozew k.2-4) W dniu 23 lipca 2014 roku Sad Okręgowy w Łodzi wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, nakazując pozwanemuJ. C. (1), aby zapłacił powódce Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wW.kwotę 98.549,34 zł (dziewięćdziesiąt osiem tysięcy pięćset czterdzieści dziewieć złotych 34/100 grosze) wraz ustawowymi odsetkami od dnia 11 lutego 2014 roku do dnia zapłaty, oraz kwotę 4.832 zł ( cztery tysiące osiemset trzydzieści dwa złote) tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 zł ( trzy tysiące sześćset złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego, w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu, albo wniósł w tymże terminie zarzuty. ( nakaz zapłaty z dnia 23 lipca 2014 roku k.18 ) W dniu 13 sierpnia 2014 roku pozwany wniósł zarzuty od nakazu zapłaty z dnia 23 lipca 2014 roku w sprawie o sygnaturze akt II Nc 150/14 , zaskarżając go w całości i wnosząc o jego uchylenie i oddalenie powództwa. Powód wniósł również o wstrzymanie wykonalności zaskarżonego nakazu zapłaty W uzasadnieniu pozwany wskazał, że na mocy Umowy, powód udzielił pozwanemu dofinansowania w kwocie 50 000,00 zł. Pozwany, wobec braku spełnienia wymogu dotyczącego kwalifikacji zawodowych, zobowiązał się w w/w Umowie m. in. do uzupełnienia wymogu stosownego wykształcenia, poprzez zakończenie studiów wyższych przed upływem 5 lat od rozpoczęcia prowadzenia gospodarstwa rolnego. Jednocześnie w Umowie pozwany zobowiązał się do zwrotu kwoty dofinansowania wraz z odsetkami w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych, w przypadku niewypełnienia któregoś z zobowiązań Umowy - m. in. uzupełnienia wykształcenia. Zabezpieczeniem wykonania zobowiązań przez pozwanego było wystawienie przez pozwanego weksla niezupełnego in blanco, do którego została sporządzona deklaracja wekslowa z dnia 6 grudnia 2005 r. W Umowie (§ 7 ust. 1 i 2) zostało ponadto wskazane, że w przypadku niewykonania co najmniej jednego z zobowiązań zawartych w § 5 ust. 1 Umowy (m.in. obowiązek uzyskania odpowiednich kwalifikacji) w wyniku siły wyższej,(...)może zwolnić całkowicie lub częściowo beneficjenta od konieczności zwrotu dofinansowania wraz z odsetkami. W celu zwolnienia należało złożyć pisemny wniosek w odpowiednim terminie Pozwany wskazał, iż w 2004 r. rozpoczął dziesięciosemestralne studia stacjonarne na Uniwersytecie Rolniczym wK.na kierunku zootechnika specjalność hodowla zwierząt. Absolutorium pozwany uzyskał w dniu 4 stycznia 2010, a w dniu 22 czerwca 2011 r. złożył egzamin magisterski, uzyskując tytuł magistra inżyniera. Niewypełnienie obowiązku ukończenia studiów przed upływem 5 lat od dnia rozpoczęcia prowadzenia gospodarstwa rolnego spowodowane było okolicznościami, na które pozwany nie miał wpływu, a które uniemożliwiły mu wykonanie tego zobowiązania. Upływ terminu do uzyskania stosownego wykształcenia, zbiegł się bowiem z ciężką chorobą ojca powoda. Stała opieka nad ojcem uniemożliwiła zaliczenie studiów w planowanym terminie. Pozwany podniósł, iż zaistniała siła wyższa uniemożliwiła wypełnienie przez pozwanego zobowiązania do ukończenia studiów we wskazanym w terminie, co skutkowało powstaniem zobowiązania do zwrotu dofinansowania przewidzianego w Umowie. Pozwany zarzucił powodowi, iż żądanie przez niego zwrotu kwoty dofinansowania powiększonej o odsetki z tytułu opóźnienia w zapłacie, stanowi nadużycie prawa podmiotowego. Za takie bowiem należy uznać domaganie się zwrotu wnioskowanej przez powoda kwoty, w przypadku, gdy opóźnienie w spełnieniu jednego z wymagań Umowy, nie było zawinione przez pozwanego Dochodzenie roszczeń przed powoda, zdaniem pozwanego narusza zasady współżycia społecznego, tj. w szczególności zasadę solidarności społecznej, słuszności oraz zasadę równości. Powód, zdaniem pozwanego wykazał się w całym postępowaniu nadmiernym formalizmem. Pozwany nie spełnił jedynie formalnie zastrzeżonych w Umowie terminów, co było spowodowane jego trudną sytuacją rodzinną. Powód powinien wziąć pod uwagę sytuację, w jakiej znalazł się pozwany i kierować się zasadą słuszności W ocenie pozwanego, powód naruszył też zasadę równości stron. Dochodząc swojego roszczenia nadużył, swoją pozycję dominującą, oraz prawa podmiotowe o których mowa wart.5 k.c. (zarzuty od nakazu zapłaty z dnia 23 lipca 2014 roku II Nc 150/14 k.22-27) Postanowieniem z dnia 18 września 2014 roku Sąd zwolnił pozwanego od kosztów sądowych w całości . ( postanowienie z dnia 18 września 2014 roku k. 53) Postanowieniem z dnia 18 września 2014 roku Sad wstrzymał wykonalność nakazu zapłaty z dnia 23 lipca 2014 roku wydanego w sprawie sygn akt II Nc 150/14 ( postanowienie z dnia 18 wrześnią 2014 roku k. 54) W piśmie procesowym z dnia 22 grudnia 2014 roku powód ustosunkował się do zarzutów wniesionych przez pozwanego. Powód podkreślił, iż pozwany na mocy zawartejumowy (...), zobowiązał się do uzupełnienia i udokumentowania wykształcenia w celu spełnienia wymogu dotyczącego kwalifikacji zawodowych. Termin wypełnienia zobowiązania upłynął dla pozwanego w dniu 10 grudnia 2009 roku tj. w okresie 5 lat liczonych od dnia 10 grudnia 2004 roku wskazanego w §2 ust.1 pkt 2 umowy, jako dzień podjęcia prowadzenia gospodarstwa rolnego. Powód podkreślił, że pozwany mógł zostać całkowicie lub częściowo zwolniony przez powoda z wykonania tego zobowiązania lub za zgoda powoda mógł ulec zmianie termin jego wykonania. Aby powstał taka możliwość jak wskazuje powód ,konieczne było wystąpienie równocześnie dwóch przesłanek tj. wystąpienie okoliczności noszącej znamiona siły wyższej oraz złożenie stosownego wniosku o zwolnienie z wykonania zobowiązania w terminie 30 dni roboczych od dnia zaistnienia okoliczności o charakterze siły wyższej liczonej od dnia , w którym powstała możliwość złożenia takiego wniosku. Wniosek o zawieszenie działań windykacyjnych i jednocześnie wydłużenie terminu na uzupełnienie wykształcenia pozwany zawarł dopiero w piśmie z dnia 30 grudnia 2010 roku stanowiącym odwołanie od stanowiska powoda w przedmiocie uruchomienia procedury windykacji należności. ( pismo powoda z dnia 22 grudnia 2014 roku k.77-81) Sąd ustalił następujący stan faktyczny. Powód na wniosek pozwanego w dniu 6 grudnia 2005 roku zawarł z pozwanymumowę nr. (...)o dofinansowanie określającą warunki i tryb udzielania przez AR i MR pomocy finansowej w ramach Sektorowego Programu Operacyjnego „Restrukturyzacja i modernizacji sektora żywnościowego oraz rozwój obszarów wiejskich 2004-2006”, na podstawie której pozwanemu przyznano i wypłacono kwotę 50.000zł. W § 2 w/w umowy pozwany oświadczył, iż od dnia 10 grudnia 2004 roku prowadzi gospodarstwo rolne położone w woj.(...), pow.(...)Gm.U.,U.,ul. (...),(...)-(...) U.. Na mocy § 5 pkt 1 ust. 9 i 10 w/w umowy pozwany zobowiązał się do uzupełnienia wykształcenia w celu spełnienia wymogu dotyczącego kwalifikacji zawodowych ze względu, iż wymógł ten nie był spełniony w dniu złożenia wniosku o dofinansowanie oraz do złożenia w oddziale regionalnym dokumentów potwierdzających wypełnienie przez pozwanego w/w obowiązku w zakresie uzupełnienia wykształcenia , przed upływem 5 lat od rozpoczęcia prowadzenia gospodarstw rolnego tj kopi dokumentu poświadczającego uzyskane wykształcenie. Zgodnie z regulacją zawartą w §7 umowy, w przypadku niewykonania co najmniej jednego z zobowiązań , o których mowa w §5 umowy z powodu zaistnienia okoliczności o charakterze siły wyższej określonych w załączniku nr 9 do Uzupełnienia Programu , pozwany mógł częściowo lub całkowicie zostać zwolniony przez powoda z zobowiązania lub mógł za zgodą powódki ulec zmianie termin jego wykonania. Przedmiotowy wniosek złożony powinien być w terminie 30 dni roboczych od dnia zaistnienia okoliczności o charakterze siły wyższej lub od dnia, w którym powstała możliwość złożenia wniosku. Zgodnie z §8 ust 1. w/w umowy strony ustaliły, że prawnym zabezpieczeniem wykonania przez pozwanego zobowiązań w niej określonych będzie weksel niezupełny in blanco. Pozwany wystawił w dniu 6 grudnia 2005 roku weksel In blanco, do którego w tym samym dniu została sporządzona deklaracja wekslowa. W deklaracji wekslowej pozwany upoważnił powódkę do wypełnienia weksla w każdym czasie na sumę odpowiadająca kwocie całkowitego zobowiązania wynikającego z łączącej strony umowy wraz z odsetkami oraz opatrzenia go datą płatności według uznania , zawiadamiając o tym fakcie pozwanego . Pismem z dnia 21 stycznia 2014 roku znak(...)powód wezwał pozwanego do osobistego stawiennictwa w dniu 10 lutego 2014 roku w celu zapłacenia sumy wekslowej w kwocie 98.549,34 zł z weksla stanowiącego zabezpieczenie zwrotu należności powoda z tytułu w/w umowy o dofinansowanie. (umowa nr. (...)k. 7- 11, kserokopia weksla wraz z deklaracją wekslową k.12-14, ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 21 stycznia 2014 roku k. 15-16) Bezsporne byto pomiędzy stronami, iż powódJ. C. (1)od 10 grudnia 2004 roku prowadził gospodarstwo rolne wU.i że w 2004 roku rozpoczął dziesięciosemestralne studia stacjonarne na Uniwersytecie Rolniczym wK.na kierunku zootechnika specjalność hodowla zwierząt. Nie było również sporne miedzy stronami , iż ostatni etap studiów pozwany zakończył 4 stycznia 2010 roku i w dniu 22 czerwca 2011 roku złożył egzamin magisterski uzyskując tytuł magistra inżyniera. Nie stanowiło również miedzy stronami, kwestii spornej okoliczność, że ojciec powodaL. C.doznał w dniu 1 grudnia 2007 roku zawału prawej półkuli mózgu oraz okoliczność, że w dniu 30 kwietnia 2009 roku ojciec powoda doznał złamania szyjki kości udowej lewej. Po wykonanej operacji ojciec powoda był osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji i wymagał stałej opieki osób drugich, którą w znacznym zakresie sprawował pozwany, co również nie kwestionowała strona powodowa. W dniu 8 lutego 2011 roku ojciec powoda zmarł. Żadna ze stron nie podważała również , iż pozwany zobowiązany był do uzyskania wyższego wykształcenia do 10 grudnia 2009 roku ( bezsporne, nadto zeznania świadkaM. C.zapis dźwiękowy 00:05:18 – 00:11:45 protokół rozprawy z dnia 13 stycznia 2015 roku k. 85, zeznaniaJ. C. (2)zapis dźwiękowy 00:11:45-00:20:07 protokół rozprawy z dnia 13 stycznia 2015 roku k. 85 ) Strona powodowa zawiadomiła pozwanego, o dacie upływu terminu do złożenia dokumentów potwierdzających wypełnienie zobowiązań określonych w zawartej umowie, w związku z czym uruchomiona zostanie procedura windykacji należności w celu odzyskania wypłaconej pomocy w kwocie. Pozwany odwołał się pismem z dnia 30 grudnia 2010 roku, wskazując, że skończył dziesięć semestrów pięcioletnich studiów dziennych i przygotowuje się do obrony pracy 1 magisterskiej, a wcześniejsze złożenie pracy magisterskiej nie było możliwe z uwagi na chorobę jego ojca. Nadto pozwany zobowiązał się do poinformowania strony pozwanej o zdaniu egzaminu magisterskiego. W odpowiedzi strona powodowa pismem z dnia 30 marca 2011 roku wezwała powoda do złożenia dodatkowych wyjaśnień celem rozpoznania odwołania. W piśmie z dnia 15 kwietnia 2011 roku pozwany wskazał, że niedotrzymanie warunków umowy było jego zaniedbaniem i wniósł o przedłużenie terminu do uzyskania wyższego wykształcenia. Pismem z dnia 26 maja 2011 roku strona powodowa poinformowała pozwanego, że jego odwołanie - dotyczące zwrotu uzyskanej kwoty - zostało rozpatrzone negatywnie, gdyż pozwany nie wypełnił wiążących go na mocy zawartej umowy obowiązku uzupełnienia w terminie kwalifikacji zawodowych, a wniosek o wydłużenie terminu na uzupełnienie wykształcenia został złożony po upływie 30-dniowego terminu na jego złożenie wskazanego w umowie, przez co musiał on zostać załatwiony negatywnie, nawet jeśli wystąpiły okoliczności uzasadniające przedłużenie terminu. W odpowiedzi pismem z dnia 22 czerwca 2011 roku pozwany zwrócił się do Prezesa strony powodowej z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie jego wniosku o przedłużenie terminu do uzyskania wymaganych kwalifikacji zawodowych, opisując w uzasadnieniu sytuację zdrowotną swojego ojca, jako przyczynę nieuzupełnienia wykształcenia w terminie wskazanym w umowie. ( odwołanie pozwanego z dnia 30 grudnia 2010 rokuk. 37, pismo powoda z dnia 30 marca 2011 roku, pismo pozwanego z dnia 15 kwietnia 2011 roku k. 33, pismo strony powodowej z dnia 26 maja 2011 roku k.45, pismo z dnia 22 czerwca 2011 roku.) W związku z powyższym pozwany zdecydował się wytoczyć przed Sądem Rejonowym dla Krakowa - Śródmieścia w Krakowie, powództwo o ustalenie nieistnienia zobowiązania do zwrotu należności wraz z odsetkami ustawowymi. Sąd Rejonowy dla Krakowa - Śródmieścia w Krakowie, w wyroku z dnia 10 kwietnia 2013 r. (sygn. akt: VI C 856/12/S) stwierdził jednak, że brak spełnienia zobowiązania wynikającego z Umowy, nie uzasadnia możliwości stwierdzenia nieistnienia zobowiązania na zasadzieart. 5 kc. ( kserokopia wyroku z dnia 10 kwietnia 2013 r. k.39) Pismem z dnia 22 stycznia 2014 roku powódka wystosowała do pozwanego ostateczne wezwanie do zapłaty żądając zapłaty sumy wekslowej w kwocie 98 549,34 zł z weksla stanowiącej zabezpieczenie zwrotu należności powódki z tytułuumowy (...) ( ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 22 stycznia 2014 roku k. 15) Sąd Okręgowy zważył, co następuję. Powództwo, jako nieuzasadnione podlega oddaleniu w całości. Zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) 1257/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich z(...) Funduszu (...)oraz zmieniającego i uchylającego niektóre rozporządzenia (Dz.Urz.UE L 160/80 z 26.06.1999 r., zpóźn.zm.), pomoc młodym rolnikom w celu ułatwienia im podejmowania działalności w rolnictwie będzie przyznawana m.in. pod warunkiem, że rolnik posiada odpowiednią wiedzę i umiejętności zawodowe, a w zakresie gospodarstwa spełnione są minimalne wymogi dotyczące środowiska, higieny i warunków utrzymania zwierząt. W świetle art. 4 ust 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 817/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1257/1999 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich z(...) Funduszu (...)((...)) (Dz.Urz.UE L 153/30 z 30.04.2004 r., z późn.zm), zwanego dalej „rozporządzeniem nr 817/2004”, warunki dotyczące pomocy w podejmowaniu działalności przez młodych rolników ustanowione w art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1257/1999 muszą być spełnione w chwili podjęcia indywidualnej decyzji o przyznaniu wsparcia. Dodatkowo art. 4 ust 2 rozporządzenia 817/2004 stanowi, iż okres nieprzekraczający pięciu lat od rozpoczęcia działalności może być przyznany w celu spełnienia wymogów odnoszących się do umiejętności i kompetencji zawodowych, Zgodnie z załącznikiem do Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 8 września 2004 r. w sprawie Uzupełnienia Sektorowego Programu Operacyjnego „Restrukturyzacja i modernizacja sektora żywnościowego oraz rozwój obszarów wiejskich 2004-2006” (Dz.U. Nr 207, poz. 2117, z późn. zm.), zwanym dalej(...), pomoc w ramach działania „Ułatwianie startu młodym rolnikom”, może być przyznana rolnikowi, który m.in. posiada odpowiednie kwalifikacje zawodowe. Zgodnie z zasadami przyznawania pomocy w ramach działania „Ułatwianie startu młodym rolnikom” w przypadku, gdy wnioskodawca nie spełnia wymagań w zakresie kwalifikacji zawodowych, pomoc może być przyznana pod warunkiem, że wnioskodawca uzupełni swoje wykształcenie w okresie nie dłuższym niż 5 łat od chwili podjęcia prowadzenia gospodarstwa rolnego. W związku z powyższym na mocy umowy o dofinansowanie nr.(...)- (...)- (...)zawartej w dniu 6 grudnia 2005 roku, pozwany oświadczył w § 2 w/w umowy, iż prowadzi gospodarstwo rolne od dnia 10 grudnia 2004 roku, na mocy natomiast §5 pkt.1 ust.9 powód zobowiązał się do uzupełnienia wykształcenia w celu spełnienia wymogu dotyczącego kwalifikacji zawodowych gdyż wymóg ten nie był spełniony w dniu złożenia wniosku o dofinansowanie realizacji projektu. . Natomiast na mocy § 5 pkt 1 ust 10 pozwany zobowiązał się przed upływem 5 lat od daty rozpoczęcia prowadzenia gospodarstwa rolnego tj. w terminie do 10 grudnia 2009 roku, do przedłożenia dokumentów potwierdzających uzyskanie stosownego wykształcenia zawodowego. Odnosząc się do ustalonego stanu faktycznego , nie budzi wątpliwości okoliczność , iż na dzień10 grudnia 2009 roku powód nie wypełnił ciążącego na nim z tytułu w/w umowy o dofinansowanie, obowiązku wskazanego w § 5 pkt.1 ust.9 umowy i w wskazanym czasie nie uzyskał stosownego wykształcenia , nie przedstawiając tym samym dokumentów świadczących o zakończeniu edukacji zgodnie z zobowiązaniem jakie go obciążało. Zaistniały stan rzeczy dał podstawę do dochodzenia przez powódkę zwrotu udzielonej pozwanemu pomocy finansowej wraz z odsetkami. Powód nie kwestionował w toku postępowania, faktu iż nie ukończył edukacji w terminie do jakiego obligowała go zawarta z powódką umowa, wskazując, że powodem zaistniałej sytuacji było wystąpienie siły wyższej, a mianowicie nagła choroby ojca a w konsekwencji jego śmierć. Powód podniósł, iż konieczność opieki nad ojcem, oraz zajmowanie się sprawami związanymi z gospodarstwem, , nie pozwoliły mu w ustalonym terminie zakończyć nauki. Strona powodowa nie kwestionowała, faktu zaistnienia siły wyższej po stronie powoda, jednakże podkreśliła, co również nie było między stronami sporne , iż pozwany nie złożył we właściwym terminie wniosku o zmianę terminu do wykonania wynikających z umowy zobowiązań w zakresie podwyższenia kwalifikacji zawodowych tj. w terminie 30 dni roboczych od dnia zaistnienia okoliczności o charakterze siły wyższej lub od dnia, w którym powstała możliwość złożenia takiego wniosku zgodnie z § 7 pkt 2 w/w umowy. Jednakże biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, w tym regulację prawne, jakie determinują możliwość uzyskania dofinansowania jakie otrzymał pozwany, Sąd uznał, iż roszczenie strony powodowej w przedmiotowej sprawie, nie zasługuje na uwzględnienie i podlega oddaleniu w całości. Podkreślenia wymaga zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego ( II CSK 188/13 Z dnia 23 stycznia 2014 roku) , iż ramy wsparcia wspólnotowego - ze względu na potrzeby dostosowania rolnictwa do nowych realiów i dalszych zmian w zakresie ewolucji rynku, polityki rynkowej i zasad handlu, wymagań i preferencji konsumentów oraz podniesienia konkurencyjności obszarów wiejskich - zostały określone w rozporządzeniu nr 1257/1999. W celu ułatwienia młodym rolnikom podejmowania działalności w rolnictwie, w art. 8 ust. 1 rozporządzenia przewidziano m.in., że pomoc może być przyznawana pod warunkiem, iż rolnik ma mniej niż 40 lat, ma odpowiednią wiedzę i umiejętności zawodowe oraz rozpoczyna prowadzenie gospodarstwa rolnego po raz pierwszy. Zgodnie z art. 37 ust. 4 rozporządzenia, państwa członkowskie mogą ustanowić dalsze lub bardziej restrykcyjne warunki przyznawania wsparcia Wspólnoty na rzecz rozwoju obszarów wiejskich, pod warunkiem jednak, że będą one zgodne z celami i wymaganiami ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu. Szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia nr 1257/1999 zostały określone w rozporządzeniu Komisji nr 817/2004. Według art. 4 tego rozporządzenia, warunki dotyczące pomocy w podejmowaniu działalności przez młodych rolników ustanowione w art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 1257/1999 muszą być spełnione w chwili podjęcia indywidualnej decyzji o przyznaniu/wsparcia; okres nieprzekraczający pięciu lat od rozpoczęcia działalności może być przyznany w celu spełnienia wymogów odnoszących się do umiejętności i kompetencji zawodowych, rentowności ekonomicznej i minimalnych norm dotyczących ochrony środowiska, higieny i dobrostanu zwierząt, jeśli młody rolnik potrzebuje okresu dostosowawczego, w którym podejmie działalność lub zrestrukturyzuje gospodarstwo. W prawie krajowym, w załączniku do rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 8 września 2004 r., przewidziano, że pomoc może być przyznana rolnikowi, który jest ubezpieczony na podstawieustawy o ubezpieczeniu społecznym rolnikówjako prowadzący gospodarstwo rolne i ma odpowiednie kwalifikacje zawodowe, tj. wykształcenie wyższe lub średnie rolnicze, zasadnicze zawodowe wykształcenie rolnicze lub tytuł kwalifikacyjny w zawodzie przydatnym do prowadzenia działalności rolniczej i co najmniej trzyletni staż pracy w gospodarstwie rolnym, wykształcenie wyższe na kierunku innym niż rolniczy i co najmniej trzyletni staż pracy w gospodarstwie rolnym albo wykształcenie wyższe na kierunku innym niż rolniczy i ukończone studia podyplomowe na kierunku związanym z rolnictwem, albo wykształcenie średnie nierolnicze i co najmniej trzyletni staż pracy w gospodarstwie rolnym, wykształcenie podstawowe lub zasadnicze zawodowe i co najmniej pięcioletni staż pracy w gospodarstwie rolnym. Za staż pracy w gospodarstwie rolnym uznano przy tym okres, w którym wnioskodawca podlegał ubezpieczeniu społecznemu w Kasie Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego jako domownik, oraz okres, w którym prowadził przejęte gospodarstwo. Wnioskodawca niespełniający wymagań w zakresie swoich kwalifikacji zawodowych, może uzyskać pomoc, o ile uzupełni swoje wykształcenie w okresie nie dłuższym niż pięć lat od chwili podjęcia prowadzenia gospodarstwa. Analiza powyższych regulacji prowadzi do wniosku, że w prawie krajowym, odmiennie niż w prawie unijnym, wyłączono możliwość uzupełnienia przez młodego rolnika wymagania odnoszącego się do umiejętności i kompetencji zawodowych przez uzyskanie - w pięcioletnim okresie dostosowawczym - stażu pracy w gospodarstwie rolnym. Określono, iż jedyną możliwością spełnienia wymagań w zakresie kwalifikacji zawodowych określonych w załączniku do rozporządzenia Ministra Rolnictwa z dnia 8 września 2004 r.,jest konieczność uzupełnieni wykształcenia. Ograniczenia takiego rodzaju nie zostały przewidziane w rozporządzeniu nr 1257/1999, ani rozporządzenia Komisji nr 817/2004. Z powyższych regulacji jednoznacznie wynika, że młody rolnik może uzupełnić wymaganie posiadania „odpowiedniej wiedzy i umiejętności zawodowych”, o którym mowa w art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 1257/1999, w okresie pięciu lat od rozpoczęcia działalności. Państwa członkowskie mogą wprawdzie - jak stanowi art. 37 ust. 4 rozporządzenia nr 1257/1999 - ustanowić bardziej restrykcyjne warunki przyznawania wsparcia, jednak muszą one być zgodne z celami i wymaganiami określonymi w rozporządzeniu. Wyłączenie możliwość uzupełnienia kwalifikacji zawodowych przez uzyskanie, w okresie nieprzekraczającym pięciu lat od rozpoczęcia działalności, wymaganego stażu pracy w gospodarstwie rolnym nie można pogodzić z celami i wymaganiami określonymi w rozporządzeniu nr 1257/1999. Oceniając tę regulację trzeba zauważyć wyraźny dysonans między określonymi w załączniku do rozporządzenia Ministra Rolnictwa z dnia 8 września 2004 r. kwalifikacjami zawodowymi, uprawniającymi do uzyskania pomocy ze środków(...) Funduszu (...)a oczekiwaniami co do sposobu ich uzupełnienia w okresie dostosowawczym. Za odpowiednie kwalifikacje zawodowe uznano m.in. wykształcenie średnie nierolnicze i trzyletni staż pracy w gospodarstwie rolnym albo wykształcenie podstawowe lub zasadnicze zawodowe i co najmniej pięcioletni staż pracy w gospodarstwie rolnym, natomiast uzupełnienie braku takich kwalifikacji mogło nastąpić wyłącznie przez podniesienie poziomu wykształcenia. Podnoszenie poziomu wykształcenia jest wprawdzie pożądane, niemniej przytoczone wyniki regulacji przyjętej w prawie krajowym nie zasługują na aprobatę. Trzeba podkreślić, że w rozporządzeniu Komisji nr 817/2004 pięcioletni okres dostosowawczy został wprowadzony w celu spełnienia wymagań odnoszących się m.in. do umiejętności i kompetencji zawodowych, a nie w celu podnoszenia ich poziomu. Wystarczające było więc osiągnięcie przez beneficjenta w okresie dostosowawczym takich umiejętności i kompetencji zawodowych, jakie były wymagane w chwili podejmowania indywidualnej decyzji o przyznaniu wsparcia. Nie można tym samym wykluczyć możliwości spełnienia w/w wymagania przez uzyskanie 3 letniego stażu pracy w gospodarstwie rolnym. Wyeliminowanie w prawie krajowym możliwości uzupełnienia w tym okresie wymagania odpowiednich umiejętności i kompetencji zawodowych przez uzyskanie stażu pracy w gospodarstwie rolnym jest tym samym sprzeczne z celami i wymaganiami ustanowionymi w rozporządzeniu nr 1257/1999 i prowadzi do istotnego pogorszenia sytuacji młodych rolników. Konkludując trzeba stwierdzić, że warunek ustanowiony w załączniku nr 1 do rozporządzenia Ministra Rolnictwa z dnia 8 września 2004 r., zgodnie z którym uzupełnienie - w okresie pięciu lat od rozpoczęcia działalności - braku odpowiedniej wiedzy i umiejętności zawodowych może nastąpić jedynie przez uzyskanie wykształcenia określonego w załączniku nr 2 do tego rozporządzenia, a nie przez uzyskanie stażu pracy w gospodarstwie rolnym, jest niezgodny z wymaganiami ustanowionymi w rozporządzeniu nr 1257/1999. W tej sytuacji - zgodnie z zasadą pierwszeństwa prawa unijnego - należy odstąpić od zastosowania tego warunku i przyjąć, że pozwany, który w całym okresie pięciu lat od udzielenia mu pomocy ze środków(...) Funduszu (...)prowadził gospodarstwo, był płatnikiem podatku rolnego i podlegał ubezpieczeniu społecznemu rolników, spełnił wymaganie odpowiedniej wiedzy i umiejętności zawodowych, o którym mowa w art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 1257/1999. Odmienne ujęcie tego zagadnienia prowadziłoby do naruszeniaart. 91 ust. 3 Konstytucjiiart. 288TFUE (poprzednioart. 249TWE) w związku z art. 2 Traktatu dotyczącego przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej, zgodnie bowiem zart. 288TFUE, rozporządzenia uchwalane przez instytucje Unii mają zasięg ogólny, wiążą w całości i są bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Z tych względów Sąd Okręgowy uchylił nakaz zapłaty z dnia 23 lipca 2014 roku w sprawie o sygnaturze akt IINc150/14 w całości i oddalił powództwo. Sąd na podstawieart.98 k.p.cw zw z art 113 ust 4 ustawy o kosztach sądowych nie obciążył strony powodowej kosztami nieopłaconej opłaty sądowej od zarzutów

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2015-01-27' department_name: II Wydział Cywilny judges: - Adam Kmieciak legal_bases: - art. 496 kpc - art.5 k.c. - art. 91 ust. 3 Konstytucji recorder: Monika Bartos signature: II C 1405/14 ```

151015450000503_I_C_000204_2020_Uz_2021-02-02_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

I Sygn. akt I C 204/20 a WYROK b W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 lutego 2021 r. Sąd Rejonowy w Tczewie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia Marek Rafałko Protokolant: Kamila Niedziałkowska po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 2021 r. w Tczewie na rozprawie sprawy z powództwaA. T. przeciwko(...) Spółce AkcyjnejwW. o zapłatę I zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 16.529,55 zł (szesnaście tysięcy pięćset dwadzieścia dziewięć złotych 55/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 26 października 2018 r. do dnia zapłaty; II zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 4617 (cztery tysiące sześćset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty; III nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Tczewie kwotę 990 (dziewięćset dziewięćdziesiąt) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. Sygn. akt I C 204/20 UZASADNIENIE Powód wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 16.529,55 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 26 października 2018 r. do dnia zapłaty, a także o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu podniósł, iż 17 września 2018 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ należący do niego pojazd. W dniu wypadku sprawca kolizji był objęty ochroną ubezpieczeniową OC w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Szkoda została niezwłocznie zgłoszona pozwanemu, który po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłacił powodowi kwotę 24.292,77 zł, tymczasem rzeczywista wysokość szkody wnosi 40.822,32 zł. W dniu 4 marca 2020 r. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. W sprzeciwie od powyższego nakazu pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na swoją rzecz od powoda kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu nie zakwestionował swojej odpowiedzialności za zdarzenie z dnia 17 września 2018 r. Potwierdził także fakt zgłoszenia szkody oraz wypłaty odszkodowania w wysokości 24.292,77 zł. W ocenie pozwanego brak podstaw do zasądzenia na rzecz powoda dalszej kwoty ponad wypłacone odszkodowanie, albowiem szkoda został naprawiona w całości. Ponadto powołując się na dyspozycjęart. 354 § 2 k.c.pozwany zarzucił, iż powodów nie skorzystał z propozycji pozwanego dotyczącej naprawy w warsztacie wskazanym przez pozwanego, a tym samym nie dążył do minimalizacji szkody. S ąd ustalił następujący stan faktyczny W dniu 17 września 2018 r. uszkodzeniu uległ należący do powoda samochód markiA.onr rej. (...). Sprawa kolizji w chwili zdarzenia był ubezpieczony w ramach odpowiedzialności OC u pozwanego. W dniu 25 września 2018 r. powód zgłosił szkodę pozwanemu zakładowi ubezpieczeń, który po przeprowadzeniu postepowania likwidacyjnego przyznał odszkodowanie w wysokości 24292,77 zł. Dowody:okoliczności bezsporne, ponadto: dokumenty w aktach szkody – k. 60 Ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy pojazdu powoda z uwzględnieniem stawek za roboczogodzinę prac blacharsko-mechanicznych i lakierniczych wynosi 41771,71 zł (przy użyciu do naprawy części oryginalnych jakości „O”) bądź 41315,04 zł (przy użyciu do naprawy części oryginalnych jakości „Q”). zł. Dowód:opinia biegłego rzeczoznawcy samochodowegoP. L.z 20.10.2020 r. – k. 67-84 Powyższych ustaleń faktycznych Sąd dokonał w oparciu o złożone do akt sprawy dokumenty (w tym akta szkody na CD) oraz ich wtórniki, albowiem żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności. Ich wiarygodność nie wzbudzała również wątpliwości Sądu. Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się również na wnioskach wynikających z opinii biegłego rzeczoznawcy samochodowegoP. L.. Sąd nie widzi podstaw, by kwestionować rzetelność powyższej opinii, albowiem odpowiada ona wymogom stawianym wart. 285 § 1 k.p.c., tj. została uzasadniona w sposób przystępny i jest zrozumiała dla osób niedysponujących wiedzą z zakresu techniki motoryzacyjnej, zaś wnioski swoje biegły sformułował jasno i czytelnie na podstawie zgromadzonej w sprawie dokumentacji, w tym w szczególności zgromadzonej w aktach szkody, a także odwołując się do własnego doświadczenia warsztatowego. Ocena sporządzonej w sprawie opinii, dokonana w oparciu o właściwe dla jej przedmiotu kryteria zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, przy uwzględnieniu poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych zaprezentowanego stanowiska, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych wniosków przekonuje, iż jest ona miarodajna dla poczynienia ustaleń w przedmiocie wysokości ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy samochodu powoda. S ąd zważył, co następuje: W przedmiotowej sprawie poza sporem było, iż strona pozwana ponosi odpowiedzialność za skutki kolizji drogowej z 17 września 2018 r., której sprawcą był kierowca posiadający zawartą z pozwanym umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Na skutek wypadku uszkodzeniu uległ samochód markiA.onr rej. (...). Sporna była wysokość należnego powodowi odszkodowania. Stosownie do treściart. 822 § 1 k.c.przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego świadczonego z tytułu ubezpieczenia OC jest zakreślona granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza, kierowcy samochodu. Nie ma różnicy w pojęciu szkody w rozumieniu ogólnych przepisów prawa cywilnego i szkody w rozumieniu prawa ubezpieczeniowego. W obu przypadkach chodzi o utratę lub zmniejszenie aktywów, bądź powstanie lub zwiększenie pasywów osoby poszkodowanej. Do ustalenia szkody w ubezpieczeniu OC stosuje się ogólne zasady prawa odszkodowawczego. Odszkodowanie ubezpieczeniowe różni się jednak od zwykłego odszkodowania określonego wart. 361 kcco do charakteru, przesłanek i wymiaru świadczenia. Zgodnie zart. 363 § 1 kcnaprawienie szkody może nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy, podczas, gdy odszkodowanie ubezpieczeniowego z tytułu OC, a także innych ubezpieczeń (art. 805 kciart. 828 kc) wypłaca się zawsze w pieniądzu. Podkreślić w tym miejscu należy, że obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy, czy w ogóle zamierza ją naprawiać oraz czy i jakim kosztem to uczynił (vide uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, Biul. SN 2001 nr 11, s. 15; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 r. V CKN 1273/00, Legalis nr 315880). W przypadku uszkodzenia samochodu odszkodowanie obejmuje przede wszystkim kwotę pieniężną, konieczną do opłacenia jego naprawy lub przywrócenia do stanu sprzed wypadku. Osoba odpowiedzialna jest zobowiązana zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia poprzedniego stanu samochodu, do których należą koszty nowych części i innych materiałów (wyrok Sądu Najwyższego z 20 października 1972 r., II CR 425/72, OSNCP 1973, nr 6, poz. 111). Przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (vide uchwała SN z 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, OSNC 2004 nr 4, poz. 51, s. 5). Ze sporządzonej w sprawie opinii biegłego jednoznacznie wynika, że w chwili zdarzenia warsztaty naprawcze zapewniające odpowiednią jakość usług stosowały na rynku lokalnym stawki na poziomie 115 zł za prace blacharskie i mechaniczne oraz 120 zł za prace lakiernicze. Biegły podkreślił przy tym, iż jest to średnia stawka, rozumiana jako przeciętna wartość stosowana przez zakłady blacharsko-lakiernicze działające poza siecią ASO na terenieT.i okolic we wrześniu 2018 r. Obniżenie przedmiotowych stawek przez pozwanego do poziomu 49 zł za rbg prac naprawczych było nieuzasadnione. W uchwale z 12 kwietnia 2012 r., wydanej w sprawie III CZP 80/11, Sąd Najwyższy wyjaśnił, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi (vide Biuletyn SN 2012, nr 4, s. 5). Rozpoznając przedmiotową sprawę Sąd miał na uwadze, iż przywrócenie stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu wiąże się z reguły z koniecznością wymiany niektórych jego elementów, które uległy zniszczeniu. Niejednokrotnie części samochodu, uszkodzone w czasie zdarzenia wyrządzającego szkodę, mogły być eksploatowane już przez określony czas. Niezależnie jednak od tego, czy poszkodowany sam organizuje naprawę pojazdu, czy też naprawa odbędzie się w autoryzowanym zakładzie, wysokość odszkodowania wypłacanego przez ubezpieczyciela, powinna być ustalana z uwzględnieniem wszystkich ekonomicznie uzasadnionych i celowych wydatków niezbędnych dla przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu. Przede wszystkim należy zauważyć, że chodzi o przywrócenie do stanu sprzed wyrządzenia szkody pojazdu jako całości. Przywrócenie do stanu poprzedniego oznacza wobec tego, że pojazd ma być sprawny technicznie i zapewnić poszkodowanemu komfort jazdy w takim stopniu jak przed zdarzeniem. Ze sporządzonej w sprawie opinii biegłego jednoznacznie wynika, iż naprawa pojazdu powoda winna nastąpić przy użyciu części oryginalnych, albowiem nie spowoduje to wzrostu wartości pojazdu. Biegły wyjaśnił, iż pozwany nie zaoferował materiału dowodowego w postaci protokołu oględzin pojazdu ani żadnego innego dokumentu o charakterze oceny technicznej, który zawierałby opis i kwalifikację uszkodzeń pojazdu. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika zatem, aby pojazd powoda przez kolizją z 17 września 2018 r. był naprawiany w zakresie mogącym mieć wpływ na wysokość szkody, jak również to jakiej jakości części zamienne a niezbędne do wykonania naprawy w zakresie pozwalającym na przywrócenie stanu pierwotnego były zamontowane w tym pojeździe w chwili szkody. Tym samym pozwany, a nim w tym zakresie spoczywał ciężar dowodu, nie wykazał, aby naprawa pojazdu powoda przy użyciu części oryginalnych czy to jakości „O” czy też „Q” prowadziła do wzrostu jego wartości w porównaniu ze stanem sprzed kolizji. Sąd podziela wnioski opinii, z których wynika, iż za nieuzasadnioną uznać należy naprawę w/w samochodu przy użyciu części zamiennych o porównywalnej jakości. W opinii Sądu naprawa pojazdu powoda winna zostać dokonana przy użyciu części oryginalnych oznaczonych symbolem „Q”. Jak bowiem wyjaśnił biegły części takie pochodzą od tego samego dostawcy części co części jakości „O”, nie zawierają jedynie znaku producenta samochodu. Dyrektywa GVO stawia znak równości między częściami „O” i „Q”. Rozróżnienie między nimi jest tylko formalne. To te same części, tyle że sprzedawane w innym opakowaniu i różniące się cena. Z technicznego punktu widzenia są to zatem części tożsame z częściami oryginalnymi oznaczonymi symbolem „O” i zapewniają pełne przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, a są tańsze. Z opinii biegłego wynika, iż koszt naprawy pojazdu powoda przy użyciu części oryginalnych jakości „Q” wynosi 41.315,04 zł. Skoro zatem wysokość odszkodowania przyznanego przez pozwanego po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego zamknęła się w kwocie 24292,77 zł, uznać należało, że że dochodzona przez powoda należność, tj. 16.529,55 zł, jest w pełni usprawiedliwiona (jest bowiem niższa nawet od różnicy w/w kwot). Konstatacji powyższej nie są w stanie podważyć podniesione przez pozwanego zarzuty. Sąd podziela stanowisko, zgodnie z którym stosownie do dyspozycjiart. 354 § 1 k.c.strony winny współdziałać przy wykonywaniu zobowiązania. Działanie wierzyciela jest poddane ocenie według jednakowych kryteriów jak działanie dłużnika (vide wyrok SN z dnia 6 lutego 2013 r., V CSK 162/12, Legalis Numer 557945). Z kryterium zawartego wart. 354 § 2 k.c.wynika, że wierzyciel domagający się spełnienia świadczenia, które formalnie zgodne jest z treścią zobowiązania, nie może domagać się uczynienia tego w taki sposób, aby szykanowało to dłużnika, w szczególności narażało go na szkodę. Elementem obowiązku określonego wart. 354 § 2 k.c.jest powinność wierzyciela współdziałania z dłużnikiem w celu uniknięcia lub zmniejszenia rozmiarów szkody mogącej powstać w jego majątku (vide wyrok SN z dnia 18 kwietnia 2013 r., III CSK 243/12, Legalis Numer 736789). Prawdziwe jest zatem twierdzenie, że powód winien współpracować z ubezpieczycielem w procesie likwidacji szkody. Nie stanowi to jednocześnie bezwzględnego obowiązku współdziałania poszkodowanego z ubezpieczycielem, w sytuacji, gdy np. przyjęcie przez powoda oferty ubezpieczyciela powodowałoby powstanie szkody po stronie poszkodowanego. W opinii Sądu w realiach niniejszej sprawy pozwany nie wykazał, aby zachowanie powoda naruszyło dyspozycjęart. 354 k.c. Podkreślić należy, iż pozwany, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, nie złożył do akt sprawy umów zawieranych przez niego z warsztatami naprawczymi, w których powód mógł rzekomo dokonać naprawy pojazdu w taki sposób, aby w całości naprawiona została szkoda w tym pojeździe. W ocenie Sądu, z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika zatem, aby działania powoda stanowiły przejaw nielojalności wobec drugiej strony stosunku zobowiązaniowego, doprowadzając do powstania po jej stronie ekonomicznie nieuzasadnionego obciążenia finansowego. To pozwany winien wykazać, iż umowy zawierane przez niego z warsztatami naprawczymi zapewniały naprawę pojazdów należących do osób poszkodowanych w taki sposób, aby w całości zrekompensować wysokość szkody. Przede wszystkim pozwany winien wykazać, że należące do jego sieci warsztaty naprawcze są autoryzowanymi warsztatami danej marki pojazdu. Nie sposób bowiem wymagać od poszkodowanego, aby naprawy samochodu dokonywał w warsztatach nieskategoryzowanych, posiadających niski standard wyposażenia i nie będących tym samym w stanie dokonać naprawy zgodnie z technologią. Poszkodowany jest uprawniony do dokonania naprawy w warsztatach, które dysponują niezbędnym zapleczem technicznym i zapewniają dobrą jakość usług i gwarancję wykonanej naprawy przy użyciu takich części zamiennych, które gwarantować będą przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku. Pozwany nie wykazał ponadto, że naprawa pojazdów we współpracującym z nim warsztatach dokonywana jest przy użyciu części oryginalnych, a nie jedynie części zamiennych o porównywalnej jakości. Podstawę żądania odsetkowego stanowił przepisart. 481 § 1 k.c.w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych. Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Skoro zgłoszenie szkody nastąpiło 25 września 2018 r., za zasadne uznać należało domaganie się odsetek od dnia 26 października 2018 r. W tym stanie rzeczy, na podstawieart. 822 § 1 kcw zw. zart. 481 § 1 kc, orzeczono jak w punkcie pierwszym sentencji. O kosztach procesu orzeczono na podstawieart. 98 § 1 k.p.c.w zw. zart. 108 § 1 k.p.c.Na koszty te złożyła się opłata od pozwu (1000 zł), wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika (3600 zł) oraz opłata od pełnomocnictwa. W punkcie trzecim wyroku na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c. w zw. zart. 98 § 1 k.p.c.nakazano pobrać od pozwanego kwotę 990 zł wyłożoną tymczasowo ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Tczewie tytułem wynagrodzenia biegłego.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Tczewie date: '2021-02-02' department_name: I Wydział Cywilny judges: - sędzia Marek Rafałko legal_bases: - art. 354 § 2 k.c. - art. 285 § 1 k.p.c. recorder: Kamila Niedziałkowska signature: I C 204/20 ```

154000000000503_I_ACa_000340_2012_Uz_2012-12-11_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt. I ACa 340/12 WYROKW IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJDnia 22 listopada 2012 r.Sąd Apelacyjny w Rzeszowie Wydział I Cywilny w składzie:PrzewodniczącySSA Andrzej PalaczSędziowie:SA Anna PelcSA Kazimierz Rusin (spraw.)Protokolant:st.sekr.sądowy Cecylia Soleckapo rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2012 r. na rozprawiesprawy z powództwa(...) Sp. z o.o.wP.przeciwkoNarodowemu Funduszowi Zdrowia wW.o zapłatęna skutek apelacji pozwanegood wyroku Sądu Okręgowego w Rzeszowiez dnia 12 marca 2012 r., sygn. akt I C 809/11Io d d a l aapelację,IIz a s ą d z aod pozwanego Narodowego Funduszu Zdrowia wW.na rzecz powodaF. N.(...)o.o wP.kwotę 5.400 zł ( pięć tysięcy czterysta) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego . UZASADNIENIE Powód(...) Sp. z o.o.wP.żądałw pozwie zasądzenia na jego rzecz od pozwanego Narodowego Funduszu Zdrowia wW.kwoty 895 068,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu tytułem należności za świadczenia opieki zdrowotnej w zakresie hemodializoterapii wykonywanej ponad limit wynikający z umów zawartych z pozwanym na rok 2010, argumentując, że wykonanie dializ dotyczyło przypadków niecierpiących zwłoki, a świadczenia te miały szczególny charakter jako ratujące życie. Zaznaczył, że pozwany nie wskazał innych stacji dializ, w których pacjenci mogliby zostać poddani tym zabiegom. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zarzucił, że podstawą finansowania świadczeń udzielanych przez pozwanego miała być umowa określająca kwotę zobowiązania Funduszu wobec świadczeniodawcy, który nie powinien planować przyjęć, jeżeli wiązało się to z przekroczeniem kwoty środków finansowych przewidzianej w umowie. Powinien też prognozować konieczność udzielenia świadczeń zdrowotnych w przypadkach, o których mowa wart. 7 ustawy o zakładach opieki zdrowotnejiart. 30 ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty. Według ustaleń Sądu Okręgowego za objęty pozwem okres 2010r. strony łączyły umowy o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej m.in.w zakresie hemodializoterapii w stacjach dializ wJ.,K.iT.. Ze względu na zbyt mały w stosunku do potrzebi liczby pacjentów limit świadczeń określony w umowie powód wykonałw 2010 r. świadczenia przekraczające limit o łącznej wartości895.068 zł. O fakcie wykonywania dializ ponad umowny limit, jak też o konieczności włączenia do tych zabiegów kolejnych pacjentów, powód informował pozwanego prosząc o wyrażenie deklaracji refundacji kosztów leczenia, a w przypadku odmowy refundacji – o wskazanie dalszego toku postępowania z takimi pacjentami. Pozwany uzależniał ewentualną zapłatę za świadczenia ponadlimitowe od zmiany planu finansowego nie wskazując dalszego toku postępowania ze zgłaszającymi się pacjentami, jak też nie wskazując innych zakładów opieki zdrowotnej, które udzieliłyby im świadczeń w ramach niewyczerpanych limitów kontraktowych. W miastach, w których powód prowadzi stacje dializ brak jest jednostek prowadzonych przez inne podmioty, a inne stacje dializują w znacznym oddaleniu od miejsc zamieszkania pacjentów, co wymagałoby wielokrotnych dojazdów w ciągu każdego tygodnia organizowanych przez świadczeniodawcę. Informacje o zabiegach, w tym pozalimitowych, powód przekazywał pozwanemu w formie sprawozdań zbiorczych przy wykorzystaniu programu informatycznego zgodnego z odpowiednim programem Funduszu i sprawozdania te zostały przyjęte bez zastrzeżeń. Pozwany nigdy nie kwestionował też wiarygodności zastawień pacjentów, a dokumentacja medyczna pacjentów jest mu udostępniana w trakcie przeprowadzanych kontroli wykonywania świadczeń. W ocenie Sądu Okręgowego treść stosunków obligacyjnych wynikających z zawartych umów o świadczenie opieki zdrowotnej mogła być, z uwagi na treśćart. 56 k.c., modyfikowana przez przepisy ustawowe, w tymart. 7obowiązującej w czasie realizowania przez strony zawartych umówustawy o zakładach opieki zdrowotnej, według którego zakład nie może odmówić udzielenia świadczenia zdrowotnego osobie, która potrzebuje natychmiastowego świadczenia ze względu na zagrożenie zdrowia lub życia iart. 30 ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty, zgodnie z którym lekarz ma obowiązek udzielić pomocy lekarskiej w każdym przypadku, gdy zwłoka w jej udzieleniu mogłaby spowodować niebezpieczeństwo utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia oraz w innych przypadkach niecierpiących zwłoki. Sąd Okręgowy przyjął stanowisko, że w razie zrealizowania świadczeń w warunkach określonych dyspozycją wskazanych przepisów powód mógł domagać się od pozwanego wynagrodzenia za ich wykonanie, a pozwany miał obowiązek je uiścić. Przepisy powołanych ustaw mają bowiem charakter bezwzględny i wskazane w nich obowiązki wyprzedzają ograniczenia wynikające z umów zawartych przez strony. W takiej sytuacji koszty świadczeń udzielnych w ramach przymusu ustawowego należy włączyć do skutków jakie wywołują zawarte umowy i powinny być pokryte ze środków publicznych Funduszu. W oparciu o całokształt zgromadzonego materiału procesowego Sąd ten uznał, że zrealizowane przez powoda świadczenia ponadlimitowe zostały wykonane w warunkach przymusu ustawowego wynikającego z unormowań zawartych w cytowanych ustawach, gdy zważy się, że pacjenci nie mieli możliwości skorzystania ze świadczeń w innej jednostce usytuowanej w rozsądnej odległości od miejsca zamieszkania. Z uwagi na charakter świadczeń hemodializy kwalifikować je należy do przypadków niecierpiących zwłoki, przy czym wykluczona była możliwość rozłożenia ich w czasie, czy ustanowienia systemu kolejek. Powód nie otrzymał też od pozwanego informacji dotyczących możliwości odesłania pacjentów do innych palcówek. Z tych przyczyn Sąd Okręgowy zaskarżonym wyrokiem zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 895.068 zł z ustawowymi odsetkami od lipca 2011 r. W złożonej apelacji pozwany zarzucił przede wszystkim sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego przez uznanie, że poza sporem pozostał fakt wykonania świadczeń przez powoda oraz że przedstawione przez niego okoliczności uzasadniały stwierdzenie, że wykonał świadczenia ponad limit określony w umowie, a ponadto naruszenie prawa materialnego, polegające na błędnej wykładni i niewłaściwym zastosowaniuart. 7 ustawy o zakładach opieki zdrowotnejiart. 30 ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentystyprzez przyjęcie, że każda dializoterapia jest świadczeniem opieki zdrowotnej udzielonym w warunkach konieczności natychmiastowego udzielenia i wreszcie naruszenie prawa procesowego, a toart. 232 i 233 § 1 k.p.c.przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na przyjęciu, że fakt wykonania świadczenia opieki zdrowotnej ponad limit określony w umowach został przez powoda udowodniony. Powołując się na te zarzuty pozwany wniósł o zmianę wyroku przez oddalenie powództwa ewentualnie jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacji pozwanego nie można uznać za uzasadnioną. Na wstępie odnieść się należy do tych zarzutów apelacji, które sprowadzają się do kwestionowania dokonanych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych, skoro od prawidłowości tych ustaleń uzależnione jest dokonanie subsumcji pod odpowiednie przepisy prawa materialnego. Wbrew twierdzeniom apelacji materiał dowodowy zebranyi poddany analizie przez Sąd Okręgowy stanowił miarodajną podstawę do ustalenia, że powód rzeczywiście wykonał ponadlimitowe świadczenia zdrowotne, za które żąda wynagrodzenia. Powód przedstawił m.in. zestawienia zabiegów i listę pacjentów, którym udzielił przedmiotowych świadczeń, którą przesłał drogą elektroniczną do pozwanego i która została przez pozwanego zaakceptowana w dostarczonej wersji. Wiarygodność danych tych pacjentów i fakt udzielenia im świadczeń nie były przez pozwanego kwestionowane. Okoliczności potwierdzone tymi dokumentami znalazły też odzwierciedlenie w treści zeznań świadkaG. S.(k. 268/2 – 270), który posiadał bezpośrednie wiadomości w sprawie wynikające z faktu pełnienia funkcji dyrektora stacji dializ wT.. Dodać należy, że pozwany nie utrzymywał nawet, by nieprawidłowości w zakresie ilości wykonanych zabiegów i dokumentacji medycznej pacjentów powoda pozwany ujawnił podczas przeprowadzonych kontroli wykonywania świadczeń. Materiał dowodowy został przez Sąd Okręgowy poddany ocenie według kryteriów wynikających z brzemieniaart. 233 § 1 k.p.c., czemu dał wyraz w uzasadnieniu sporządzonym zgodnie z wymogami określonymi wart. 328 § 2 k.p.c.Dokonana ocena tego materiału nie została skutecznie zakwestionowana, nie budzi wątpliwości w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego. Poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne należało w tych warunkach w całości podzielić i przyjąć jako właściwe. Nie jest też trafny zawarty w apelacji zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego. Dokonane ustalenia faktyczne nie ograniczały się do stwierdzenia, że wykonane ponad umowny limit świadczenia hemodializ były udzielone w warunkach konieczności natychmiastowego zrealizowania lecz zawierały też obszerne odtworzenie okoliczności, w jakich były wykonywane, a zwłaszcza implikacji o charakterze organizacyjnym. Sąd ten eksponował zwłaszcza w swoich ustaleniach fakt bezzwłocznego potrzeby wykonania zabiegów w sytuacji, kiedy powód, pomimo podjętych w tym kierunku działań, nie uzyskał od pozwanego żadnych konkretnych danych dotyczących możliwości kierowania pacjentów do innych stacji dializ, które posiadałyby jeszcze możliwość wykonania zabiegów w ramach zachowanych limitów kontaktowych. Nieudzielenie w trybie natychmiastowym usług medycznych pacjentom, którzy zwrócili się do powoda o wykonanie dializ, z uwagi na specyfikę choroby, oznaczałoby spowodowanie realnego zagrożenia dla ich życia w rozumieniu przepisów przytoczonych ustaw. Skoro istnieje ustawowy przymus zapewnienia pacjentom tego rodzaju zabiegów ratujących życie, to rzeczą pozwanego jest takie prognozowanie ilości tych zabiegów, by objąć nimi wszystkich potrzebujących, a obowiązek właściwego zorganizowania opieki zdrowotnej w tym zakresie na całym podległym pozwanemu obszarze nie może być przenoszony na świadczeniodawców. Nie można nie zauważyć, że powód już w pierwszych miesiącach realizacji umowy wskazywał pozwanemu na konieczność zwiększenia limitów środków z przeznaczeniem na wykonywanie dializ lecz nie doszło do takiego zmodyfikowania umów o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej, które uczyniłoby zadość potrzebie wykonania tych zabiegów u wszystkich zgłaszających się pacjentów. W orzecznictwie Sądu Najwyższego negowany jest pogląd, że określenie w umowie ilościowego limitu świadczeń zdrowotnych bez ustalenia niezbędnych przedsięwzięć organizacyjnych na wypadek wyczerpania limitów stanowi nadużycie przez świadczeniobiorcę wynikającego zart. 136 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznychobowiązku określenia w umowie zakresu udzielanych świadczeń i maksymalnej kwoty zobowiązania wobec świadczeniodawcy. Jeżeli świadczeniodawca nie mógłby sam wykonać świadczenia, powinien w każdej chwili wiedzieć, dokąd ma odesłać pacjenta (por. wyrok Sądu Najwyższego z 12 marca 2009 r., V CSK 272/08). Reasumując należy stwierdzić, że Sąd Okręgowy słusznie przyjął, że wskazane przez skarżącego przepisy prawa materialnego miały zastosowanie w związku z brzmieniemart. 56 k.c. Powyższe względy uzasadniały oddalenie apelacji (art. 385 k.c.). Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego opiera sięo przepisyart. 98 k.p.c.w zw. zart. 391 § 1 k.p.c.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Rzeszowie date: '2012-11-22' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Anna Pelc - Andrzej Palacz - Kazimierz Rusin legal_bases: - art. 7 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej - art. 30 ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty - art. 385 k.c. - art. 232 i 233 § 1 k.p.c. - art. 136 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych recorder: st.sekr.sądowy Cecylia Solecka signature: I ACa 340/12 ```

151005000003021_VI_U_002993_2016_Uz_2017-03-15_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt. VI U 2993/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 15 marca 2017r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Glazik po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2017r. wB. odwołania J. C. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB. z dnia 19 października 2016r. Nr (...) w sprawie J. C. przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB. o emeryturę oddala odwołania Sygn. akt VI U 2933 /13 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 26 sierpnia 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.działając na podstawieart. 53 ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych( t.j. Dz. U. z 2009r., nr 153, poz. 1227 ze zm. ) ustaliłR. J.wysokość emerytury. Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony, domagając się jej zmiany i uwzględnienia przy obliczaniu emerytury nowej kwoty bazowej także w części stażowej. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podnosząc, że zgodnie z art. 53 ust.3 emeryturę, której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru świadczenia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 wspomnianej na wstępie ustawy, oblicza się od tej samej kwoty bazowej, którą ostatnio przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru, a następnie emeryturę podwyższa się w ramach waloryzacji przypadających do dnia nabycia uprawnień do emerytury. Sąd ustalił i zważył co następuje: Zgodnie zart. 21 ust. 2 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych– podstawę wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do emerytury stanowi podstawa wymiaru emerytury w wysokości uwzględniającej rewaloryzacje oraz wszystkie kolejne waloryzacje ( … ). Jednocześnieart. 53 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychstanowi , że emerytura wynosi: 1)24 % kwoty bazowej, o której mowa w art. 19, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4,oraz 2) po 1,3 % podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych, 3) po 0,7 % podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych - z uwzględnieniem art. 55. Wskazane wyżej 24 % kwoty bazowej, o której mowa w art. 19 to tzw.część socjalna,co już na tym etapie sugeruje, że zastrzeżenia umieszczone w ust. 3 i 4 art. 53 dotyczą jedynie tzw. kwoty bazowej w części socjalnej. W myśl art. 53 ust. 3 - emeryturę, której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru świadczenia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 i ust. 2, oblicza sięod tej samej kwoty bazowej, którą ostatnio przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru, a następnie emeryturę podwyższa się w ramach waloryzacji przypadającej do dnia nabycia uprawnień do emerytury. Przepisu ust. 3 nie stosuje się jednak wówczas, jeżeli zainteresowany po nabyciu uprawnień do świadczenia, którego podstawę wymiaru wskazał za podstawę wymiaru emerytury, podlegał co najmniej przez 30 – miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 20 marca 2009r. ( I UZP 7/08 ) – „ Jeśli chodzi o wcześniejsze pobieranie emerytury, to wnioskodawca ma wyłącznie jedną możliwość - ustalenia podstawy wymiaru emerytury w wysokości podstawy wcześniejszej emerytury w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do emerytury (art. 21 ust. 2 pkt 1 ustawy). Ustalając wzajemną relację art. 53 do art. 21 ustawy emerytalnej, stwierdzić trzeba, że struktura art. 53 wskazuje, że w ust. 1 i 2 stanowi on ogólną zasadę obliczania wysokości świadczenia, nie zajmując się sposobem ustalania podstawy jego wymiaru, albowiem ten regulowany jest artykułami od do 15 do 23 ustawy. Z kolei ust. 3 i ust. 4 art. 53 ustawy emerytalnej odnoszą się do sytuacji szczególnej, która została unormowana w art. 21 ustawy emerytalnej, tzn. dotyczą obliczania wysokości emerytury, której podstawę wymiaru stanowi: 1) podstawa wymiaru pobieranej przez ubezpieczonego renty (w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do renty), albo 2) podstawa wymiaru emerytury, do której wcześniej ubezpieczony miał ustalone prawo (w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do emerytury). Wówczas zasady obliczania świadczenia ulegają istotnej zmianie. Jeśli zatem wnioskodawca pobierał wcześniejszą emeryturę, to podstawa wymiaru emerytury nabywanej na podstawie art. 27 ustawy emerytalnej obliczana jest zgodnie z jej art. 21 ust. 2 pkt 1 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1. To z kolei prowadzi do wniosku, żeart. 53 ust. 3 i 4 dotyczą wyłącznie zasad obliczania tzw. części socjalnej. Również sformułowanie, że "emeryturę, której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru świadczenia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 i ust. 2, oblicza się od tej samej kwoty bazowej, którą ostatnio przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru" prowadzi do podobnego wniosku.W części stażowej czynności rachunkowych się bowiem nie dokonuje,albowiem tę stanowią odpowiednie do posiadanych okresów składkowych i nieskładkowych procenty zwaloryzowanej podstawy wymiaru wcześniejszej emerytury. Warto w tym miejscu zwrócić uwagę, że i Trybunał Konstytucyjny, orzekając w wyroku z dnia 24 kwietnia 2006 r., P 9/05, żeart. 53 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychjest zgodny zart. 2 i art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej(OTK-A 2006 nr 4, poz. 46), wyraził w uzasadnieniu pogląd, że przepisy te różnicują uprawnienia ubezpieczonych w zakresie wysokości pobieranej emerytury (w tzw. części socjalnej) - w zależności od tego, czy po nabyciu uprawnień do renty (emerytury), której podstawę wymiaru osoby te wskazały do obliczenia przyznawanej emerytury - świadczeniobiorca podlegał ubezpieczeniu. Tylko bowiem w takim przypadku24% kwoty bazowej, tj. część socjalną, oblicza się od aktualnej kwoty bazowej.Natomiast część emerytury należną za okresy składkowe i nieskładkowe oblicza się od waloryzowanej podstawy wymiaru ustalonej uprzednio z zastosowaniem kwoty bazowej ostatnio przyjętej do obliczenia poprzednio przyznanego świadczenia. Jak się wydaje, podobne stanowisko zaprezentował Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 8 maja 2008 r., I UZP 1/08, bowiem wskazał, że "przepis art. 53 ust. 3 dotyczy przyjmowania do obliczeń określonej kwoty bazowej w zakresie części socjalnej emerytury. Przepis art. 53 ust. 4 wyłącza w pierwszym rzędzie zastosowanie przewidzianej art. 53 ust. 3 reguły dotyczącej kwoty bazowej w przypadku, kiedy zainteresowany po nabyciu uprawnień do świadczenia (wcześniejszej emerytury) podlegał co najmniej przez trzydzieści miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym". Konsekwencją uznania, iżprzepis art. 53 ust. 3 ustawy emerytalnej odnosi się wyłącznie do obliczenia tzw. części socjalnej emerytury, tj. zastosowania w tym przypadku poprzedniej kwoty bazowej, jest zaś konieczność stwierdzenia, żeprzepis art. 53 ust. 4 wyłączający stosowanie art. 53 ust. 3 w stosunku do tych ubezpieczonych, którzy po nabyciu prawa do renty lub wcześniejszej emerytury podlegali ubezpieczeniu co najmniej przez 30 miesięcy, dotyczy obliczania części socjalnej emerytury od kwoty bazowej obowiązującej w dacie zgłoszenia wniosku o emeryturę na podstawie art. 27ustawy emerytalnej, a nie stosowania tejże kwoty bazowej do wyliczenia podstawy wymiaru świadczenia, jak przyjął Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 8 maja 2008 r., I UZP 1/08. Emerytura nabywana na podstawie art. 27 ustawy emerytalnej przez osobę pobierającą wcześniejszą emeryturę może być więc różnicowana w tzw. części socjalnej ze względu na fakt podlegania ubezpieczeniom przez co najmniej 30 miesięcy po nabyciu prawa do pierwotnego świadczenia. Nie stoi to na przeszkodzie ponownemu ustaleniu prawa do świadczenia, nie tylko przez doliczenie nowych okresów, ale również przez przeliczenie emerytury z zastosowaniem nowej kwoty bazowej, zarówno w części socjalnej, jak i stażowej, pod warunkiem spełnienia innych przesłanek, o których mowa w art. 110 ustawy emerytalnej,jeśli po nabyciu prawa do emerytury na podstawie art. 27 ustawy emerytalnej ubezpieczenie jest kontynuowane.( … ) Podsumowując, w świetle przepisów ustawy emerytalnej konieczne wydaje się odróżnienie dwóch sytuacji, tj. obliczenia wysokości emerytury nabywanej na podstawie art. 27 ustawy przez osobę pobierającą wcześniejszą emeryturę i ponownego obliczenia wysokości emerytury nabytej z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego, albowiem utożsamienie tych dwóch zdarzeń, jak przyjęto w uchwale z dnia 8 maja 2008 r., nie wydaje się właściwe. Emeryturę nabywaną na podstawie art. 27 ustawy emerytalnej przez osobę pobierającą wcześniejszą emeryturę oblicza się bowiem według mechanizmu przedstawionego w art. 53 ustawy. Emerytura ta wynosi zatem 24% kwoty bazowej przyjętej do obliczenia poprzedniego świadczenia (który to składnik następnie się waloryzuje - art. 53 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 53 ust. 3 ustawy), bądź 24% kwoty bazowej obowiązującej w dacie składania wniosku o emeryturę na podstawie art. 27 ustawy, jeżeli po nabyciu prawa do wcześniejszej emerytury wnioskodawca podlegał ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym przez co najmniej 30 miesięcy - art. 53 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 53 ust. 4 w związku z art. 53 ust. 3 ustawy, oraz w obu przypadkach - za każdy rok okresów składkowych po 1,3%, a za każdy rok okresów nieskładkowych po 0,7% zwaloryzowanej podstawy wymiaru wcześniejszej emerytury (art. 53 ust. 1 pkt 2 i 3 w związku z art. 21 ust. 2 pkt 1 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej). Warto przy tym zaznaczyć, że takie stanowisko zajął już Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 października 2008 r., I UK 85/08 (niepublikowany). Przepisy art. 53 ust. 3 i 4 ustawy emerytalnej nie dotyczą ponownego obliczania wysokości emerytury, wobec czego nie mogą stanowić lex specialis do art. 110 ustawy regulującego zasady, według których odbywa się ponowne obliczenie wysokości emerytury (prowadzące do przyjęcia kwoty bazowej z daty złożenia wniosku o przeliczenie świadczenia również w jego części stażowej) nabytej na podstawie art. 27 ustawy emerytalnej. Ponowne obliczenie wysokości emerytury wymaga uprzedniego nabycia prawa do tego świadczenia, ustalenia jego wysokości stosownie do treści art. 53 ustawy emerytalnej, a następnie złożenia przez ubezpieczonego odpowiedniego wniosku, wskazania do obliczenia świadczenia podstawy wymiaru składki przypadającejw całości lub w części po nabyciu prawa do emerytury z osiągnięciem powszechnego wieku i wykazania wyższego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru od poprzednio obliczonego, z wyjątkiem tego emeryta,który od dnia ustalenia prawa do świadczenia do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie świadczenia, nie pobrał świadczenia wskutek zawieszenia prawa do emerytury lub gdy okres wymagany do ustalenia podstawy przypada w całości po przyznaniu prawa do świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wynosi co najmniej 130%.” Jak wynika z przytoczonych przepisów i ich interpretacji, którą Sąd podziela, w przypadku ubezpieczonego, który prawo do emerytury tzw. wcześniejszej uzyskał od 1 grudnia 2008r., a kolejne świadczenie emerytalne związane z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego uzyskał od 1 sierpnia 2013r, nie było podstaw do zastosowania nowej kwoty w części stażowej , natomiast z uwagi na podleganie przez ponad 30 miesięcy ubezpieczeniom społecznym ( emerytalnym i rentowym ) po uzyskaniu pierwszego z wymienionych świadczeń należało zastosować nową kwotę bazową w części socjalnej, co organ rentowy uczynił. Żądanie ubezpieczonego nie znajduje zatem oparcia w obowiązujących przepisach, które przytoczono już wyżej, dlatego też Sąd, działając na podstawieart. 477 ( 14 ) par. 1 k.p.c., odwołanie ubezpieczonego oddalił. SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Bydgoszczy date: '2017-03-15' department_name: VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz legal_bases: - art. 53 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 2 i art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej - art. 477 ( 14 ) par. 1 k.p.c. recorder: st. sekr. sądowy Małgorzata Glazik signature: VI U 2993/16 ```

154505250002506_V_W_005092_2014_Uz_2015-11-10_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt V W 5092/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 listopada 2015 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSR Daria Wojciechowska Protokolant: Kinga Koperska po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 8 kwietnia 2015 r., 13 maja 2015 r., 10 czerwca 2015 r., 1 lipca 2015 r., 15 lipca 2015 r., 9 września 2015 r., 7 października 2015 r., 4 listopada 2015 r. i 10 listopada 2015 r. sprawy, przeciwkoZ. H.s.J.iF.z domu(...)ur. (...)wŁ. obwinionego o to że: 1 w dniu 13 lipca 2014 r. około godz. 12.30 wW.naul. (...)naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust 1 i 4 PoRD w ten sposób, że kierując samochodem markiD.nr rej. (...)nie zachował szczególnej ostrożności podczas zamiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi markiO.nr rej. (...)poruszającemu się po pasie ruchu na który zamierzał wjechać, w wyniku czego zmusił go w celu uniknięcia zdarzenia do gwałtownego hamowania, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. za wykroczenie zart. 86 § 1KW w zw. zart. 22 ust 1 i 4 Ustawa z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z późn. zm.) 2 w miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym naruszył zasady przewidziane w art. 19 ust 2 pkt 2 PoRD w ten sposób, że kierując samochodem markiD.nr rej. (...)hamował w sposób powodujący zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, zmuszając przy tym w celu uniknięcia zdarzenia kierującego samochodem markiO.nr rej. (...)jadącego za nim do gwałtownego hamowania, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. za wykroczenie zart. 86 § 1KW w zw. zart. 19 ust 2 pkt 2 Ustawa z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym. (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z poźn. zm.) orzeka I obwinionegoZ. H.uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierza mu karę łączną 600 (sześćset) złotych grzywny; II zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 60 złotych tytułem opłaty, obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 złotych. Sygn. akt V W 5092/14 UZASADNIENIE Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny. W dniu 13 lipca 2014 r. około godz. 12:30 wW.Z. H., kierując pojazdem markiD.onr rej. (...), jadącal. (...)od stronyul. (...)w kierunkuul. (...), zatrzymał się na lewym pasie ruchu naal. (...)przed wjazdem na skrzyżowanie zulicą (...). Skrzyżowanie to ma charakter skrzyżowania z wyspą centralną. Przed pojazdem kierowanym przezZ. H.w kolejce przed sygnalizatorem świetlnym stał tylko jeden pojazd markiO.onr rej. (...), kierowany przezT. G.. Po zmianie sygnalizacji świetlnej na kolor zielony, kierujący pojazdem markiO.nie zdecydował się na wjazd na skrzyżowanie, bowiem w jego ocenie znajdowało się na nim zbyt dużo samochodów i jego wjazd groziłby zblokowaniem ruchu dla pojazdów nadjeżdżających z przeciwnego kierunku. Kierowca samochoduD.użył sygnału dźwiękowego, aby skłonić prowadzącego pojazdO.T. G.do wjazdu na skrzyżowanie, na co ten zareagował, wskazując ręką, że skrzyżowanie jest zablokowane. Po kolejnej zmianie sygnalizacji świetlnej kierowcy obu pojazdów wjechali na skrzyżowanie, skręcili w lewo i ustawili się przed kolejnym sygnalizatorem na sąsiadujących pasach ruchu do zjazdu naulicę (...). Pojazd markiD.zatrzymał się na prawym pasie ruchu, zaśO.na środkowym. W wyniku zmiany sygnalizacji na kolor zielony pierwszy ruszył pojazd markiD., a następnieO.i po zjeździe ze skrzyżowania kontynuowały one jazdę swoimi pasami ruchu. Za skrzyżowaniem jezdniaul. (...)zwęża się z trzech pasów ruchu do jednego, pierwotnie środkowego. Po przejechaniu około 50 metrów od skrzyżowaniaZ. H., kierujący samochodem markiD., nie zachowując szczególnej ostrożności, zjechał na środkowy pas ruchu, czym zmusił kierującego pojazdem markiO.do gwałtownego hamowania i zjechania częściowo na lewy pas ruchu, celem uniknięcia zderzenia. Następnie, gdy oba pojazdy poruszały się już tym samym, środkowym pasem ruchuul. (...)bez przyczyny, gwałtownie zahamował, zmuszając tym jadącego za nimT. G.również do podjęcia gwałtownego hamowania, celem uniknięcia zderzenia. Chwilę późniejZ. H.skręcił w prawo wul. (...)i zatrzymał się na parkingu przedsklepem (...). To samo uczyniłT. G., celem wyjaśnienia zachowania drugiego kierowcy.Z. H.zaprzeczył jakoby zajechał drogęT. G., wobec czego żonaT. G.wezwała patrol Policji. W wyniku powyższych zdarzeń żadna osoba nie doznała uszkodzenia ciała, ani nie zostały uszkodzone żadne pojazdy lub inne mienie. W pojeździe markiO.oprócz kierowcy, znajdowali się również dwaj pasażerowie –K. G.iM. G. (1). Zdarzenie nie zostało zarejestrowane przez kamery monitoringu ani kamery samochodowe. dowód : częściowo wyjaśnienia obwinionego – k. 15, 47; zeznania świadkaT. G.– k. 2v, 47-48; zeznania świadkaK. G.– k. 10v, 48-49, zeznania świadkaM. G. (1)– k. 55-56; protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu – k. 1-2; szkic – k. 4; wydruk z bazy – k. 6; notatka urzędowa – k.7; częściowo szkic – k. 45, kopia notatnika służbowego – k. 118-121; Z. H.ma 54 lata, jest rozwiedziony, ma jedno, niepełnosprawne dziecko w wieku 35 lat, które wspiera finansowo. Prowadzi własną działalność gospodarczą. Nie osiąga dochodów. Utrzymuje się z oszczędności. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Obwiniony był trzykrotnie ukarany w drodze mandatu karnego za naruszenia przepisów ruchu drogowego. dowód : częściowo wyjaśnienia obwinionego – k. 46; zapytanie o ukaranie i informacja – k. 18-19 Obwiniony przesłuchany na etapie czynności wyjaśniających nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że kierowca drugiego samochodu celowo na niego najechał, trąbił i ominął go lewą stroną i zajechał mu drogę prawą stroną. Nadto obwiniony wskazał, że hamował, ponieważ skręcał wul. (...). /k. 15/ Na rozprawie obwiniony również nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że gdy dojechał naal. (...)do samochodu markiO., który stał na zielonym świetle, mrugnął mu światłami, żeby ruszył do przodu. Według obwinionego kierującyO.pokazał mu w odpowiedzi obraźliwy gest oraz pokazał, że nie zmieści się na skrzyżowaniu i ruszył dopiero na kolejnej zmianie świateł. Następnie oba pojazdy skręciły w lewo i dojechały do kolejnych świateł, na których ustawiły się na sąsiadujących pasach ruchu – obwiniony na prawym, zaś kierujący samochodem markiO.na środkowym pasie. Później zdaniem obwinionego, po zmianie świateł na zielone, obwiniony ruszył pierwszy i po zjechaniu ze skrzyżowania, za przejściem dla pieszych zmienił pas ruchu na środkowy. W tym czasie według obwinionego kierowcaO.zaczął trąbić i ominął jego pojazd z lewej strony, a następnie zajechał mu drogę zaulicą (...). Obwiniony wskazał, że samochód markiO.ustawił się w poprzek ulicy. Dalej obwiniony wyjaśnił, że skręcił wul. (...)i wtedy kierujący pojazdem markiO.wycofał, minął go i znów zajechał mu drogę, zaś obwiniony skręcił przed nim dosklepu (...). Tam według obwinionegoT. G.zaczął do niego krzyczeć, co robi, na co on odpowiedział mu, że nic nie robi i poszedł do sklepu. Po wyjściu ze sklepu obwiniony pojechał do domu i chwilę później wrócił na parking przedsklepem (...)i podał swoje dane przybyłym na miejsce funkcjonariuszom Policji. /k. 47/ Sąd zważył, co następuje. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionegoZ. H.w ograniczonym zakresie. Jako wiarygodny Sąd potraktował opis początkowego zachowania kierujących pojazdami, to jest postój przed światłami naal. (...)oraz dalszą trasę ich przejazdu. Relacje te znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym i nie były kwestionowane. Sąd nie dał, zaś wiary twierdzeniom dotyczącym późniejszego zachowania obu kierujących na drodze. Wyjaśnienia obwinionego, w których przedstawił on zasadniczo odmienną wersję przebiegu zdarzeń niż świadkowie w niniejszej sprawie, są w ocenie Sądu wewnętrznie niespójne oraz sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Obwiniony wskazał, że to świadekT. G.zajechał mu drogę, przy czym podczas pierwszego przesłuchania stwierdził, że była tylko jedna taka sytuacja, zaś na rozprawie wskazywał już na dwie. Należy również wskazać, że opisy obu sytuacji przedstawione przez obwinionego są nielogiczne. Po pierwsze, niemożliwe jest ominięcie samochodu z lewej strony, a bezpośrednio potem zajechanie mu drogi z prawej strony. /k. 15/ Jest to również sprzeczne z wykonanym przez obwinionego szkicem sytuacyjnym. /k. 45/ Po drugie, na rozprawie obwiniony stwierdził, że za pierwszym razem kierujący pojazdem markiO.zajechał mu drogę zaulicą (...)i stał samochodem w poprzek. Jednak dalej obwiniony wyjaśniał, że skręcał właśnie wulicę (...), więc nie jest możliwe aby ktokolwiek mógł mu zajechać drogę zaulicą (...). Potwierdzeniem tego, że obwiniony dobrowolnie skręcił w tę ulicę, jest fakt, że następnie zatrzymał się na parkingu i zrobił zakupy wsklepie (...). Ponadto, podczas pierwszego przesłuchania, obwiniony wskazał, że hamował, ponieważ skręcał wulicę (...). Według jego późniejszych wyjaśnień, w tym czasie samochód markiO.powinien być już przed nim, więc usprawiedliwianie się przez obwinionego z przyczyn podjęcia hamowania nie miałoby sensu, ponieważ nie spowodowałoby to zagrożenia dla pojazdu markiO.. Obwiniony wskazywał również, że kierujący pojazdem markiO.minął go także naulicy (...)i znów zajechał mu drogę. Jednak w tym samym zdaniu obwiniony stwierdził, że skręcił przed pojazdem markiO.na parkingsklepu (...), co również wyklucza zajechanie mu drogi przezT. G., bowiem wówczas skręcając znajdowałby się za samochodem markiO.. Ustalony przez Sąd stan faktyczny opiera się przede wszystkim na zeznaniach świadkaT. G., który kierował pojazdem markiO.oraz pasażerów tego samochodu –K. G.iM. G. (1). Zeznania tych świadków są spójne, rzeczowe i logiczne. Jak wskazano wyżej, wersja zdarzenia przedstawiona przez obwinionego jest nieprawdopodobna oraz wewnętrznie sprzeczna. Natomiast przebieg zdarzenia wyłaniający się z twierdzeń świadków jest w ocenie Sądu możliwy, a do tego wysoce prawdopodobny. Brak jest również powodów by twierdzić, że świadkowie złożyli zeznania tej treści jedynie w celu bezpodstawnego obciążenia obwinionego. ŚwiadekT. G.próbował wyjaśnić zaistniałą sytuację bezpośrednio z obwinionym, jednak gdy obwiniony zaprzeczył jakoby swoim zachowaniem spowodował jakikolwiek zagrożenie na drodze, jego żona wezwała patrol Policji. Oczywistym jest, że gdyby toT. G.był sprawcą umyślnego zajechania drogi obwinionemu, wówczas z własnej inicjatywy nie podejmowałby próby wyjaśnienia sytuacji z obwinionym oraz nie wzywałby patrolu Policji wbrew woli obwinionego. Zeznania świadkówM. G. (2)iR. S.nie były przydatne dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie z uwagi na, to że nie pamiętali oni szczegółów interwencji oraz nie byli naocznymi świadkami zdarzenia. Szkic sytuacyjny przedstawiony przez obwinionego /k. 45/ stał się podstawą ustaleń faktycznych jedynie w części, w której przedstawia wyjściową pozycję pojazdów uczestniczących w zdarzeniu, bowiem okoliczność ta nie była kwestionowana w niniejszym postępowaniu. Pozostałe dokumenty stanowiły wiarygodny dowód w sprawie, bowiem ich autentyczność i prawdziwość treści nie budziły wątpliwości ani nie były kwestionowane przez strony. ObwinionyZ. H.stanął pod zarzutem tego, że w dniu 13 lipca 2014 r. około godz. 12:30 wW.naulicy (...)naruszył zasady przewidziane wart. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o ruchu drogowymw ten sposób, że kierując samochodem markiD.nr rej. (...)nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi markiO.onr rej. (...)poruszającemu się po pasie ruchu na który zamierzał wjechać, w wyniku czego zmusił go w celu uniknięcia zderzenia do gwałtownego hamowania, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. wykroczenia zart. 86 § 1kw w zw. zart. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym. oraz, że w tym samym miejscu i czasie naruszył zasady przewidziane wart. 19 ust. 2 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowymw ten sposób, że kierując samochodem markiD.nr rej. (...), hamował w sposób powodujący zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, zmuszając przy tym w celu niknięcia zderzenia kierującego samochodem markiO.onr rej. (...)jadącego za nim do gwałtownego hamowania, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. wykroczenia zart. 86 § 1kw w zw. zart. 19 ust. 2 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym. W myśl art. 86 § 1 kw odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zachowanie kierującego pojazdem w związku ze zmiana pasa ruchu określaart. 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie zart. 22 ust. 1ww. ustawy, kierujący pojazdem może wykonać ten manewr tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności. Natomiast w myślust. 4, kierujący jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony. Warunkiem sprostania obowiązkowi szczególnej ostrożności, nałożonemu na uczestnika ruchu drogowego w sytuacjach wskazanych w ustawie, jest nieustająca obserwacja sytuacji na drodze, umożliwiająca percepcję wszystkich zmian i odpowiednie dostosowanie się do nich. (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 sierpnia 2009 r., V KK 34/09, OSNKW 2009 Nr 9 poz. 81) Wyniku manewru zmiany pasa ruchu przez obwinionego, kierujący pojazdem markiO.był zmuszony do gwałtownego hamowania, celem uniknięcia zderzenia z pojazdem obwinionego. Powyższe wskazuje jednoznacznie na fakt, że obwiniony nie zachował jakiejkolwiek ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowiO., który jechał pasem ruchu, na który obwiniony zamierzał wjechać. Jednocześnie manewr podjęty przez obwinionego spowodował zagrożenie dla pojazdu markiO.oraz innych samochodów jadących za nim. Ponadto, odnosząc się do strony podmiotowej zarzucanego czynu, należy wskazać, że obwiniony był świadomy, że środkowym pasem ruchu porusza się pojazd markiO., który ruszył tylko nieznacznie później niż on po zmianie sygnalizacji świetlnej na kolor zielony. Nie ma zatem wątpliwości, że obwiniony umyślnie naruszył przepisyustawy prawo o ruchu drogowym. Zgodnie zart. 19 ust. 2 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, kierujący pojazdem jest obowiązany hamować w sposób niepowodujący zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienia. Natomiast obwiniony mimo braku jakiejkolwiek przeszkody na drodze hamował gwałtownie tuż po wjechaniu na środkowy pas ruchu przed samochód markiO.. Nie usprawiedliwia w żaden sposób zachowania obwinionego fakt, że zamierzał on zmienić kierunek ruchu w prawo, bowiem mając taki zamiar, powinien wcześniej stopniowo zwalniać. Obwiniony w tym czasie nie był jedynym kierującym na drodze, bezpośrednio za nim jechał pojazd markiO.i gwałtowne hamowanie przez obwinionego, zmusiło również kierującegoO.do gwałtownego hamowania, celem uniknięcia zderzenia. Niewątpliwie zachowanie obwinionego spowodowało zagrożenie dla pojazduO.oraz innych pojazdów jadących za nim. Opisując podmiotową stronę zarzucanego czynu, należy wskazać, że obwiniony chwilę przed rozpoczęciem hamowania wjechał przed pojazd markiO., a więc miał świadomość, że bezpośrednio za nim porusza się inny pojazd. Nie budzi zatem wątpliwości, że obwiniony, hamując w gwałtowny sposób w takiej sytuacji drogowej, umyślnie naruszył przepisyustawy prawo o ruchu drogowym. Mając na uwadze powyższe, należało uznać, że obwiniony odnośnie pierwszego jak i drugiego z zarzucanych czynów wyczerpał swoim zachowaniem znamiona wykroczenia określonego w art. 86 § 1 kw. Nie budzi również wątpliwości wina obwinionego. W chwili popełnienia czynuZ. H.był osobą dojrzałą życiowo i w pełni poczytalną oraz nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca jego winę. Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, tj. wykroczeń z art. 86 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierzył mu łącznie karę grzywny w wysokości 600 złotych. Przystępując do wymiaru kary, Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 33 k.w. Wymierzając obwinionemu karę grzywny, Sąd baczył by dolegliwość tej kary była adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oraz wziął pod uwagę jej cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także dyrektywę prewencji generalnej w zakresie kształtowania świadomości społecznej. Mając na uwadze treść art. 47 § 6 k.w., Sąd doszedł do wniosku, że stopień społecznej szkodliwości obu czynów przypisanych obwinionemu nie był znaczny. Zachowanie obwinionego nie spowodowało powstania szkody, bowiem żadna osoba nie odniosła obrażeń, ani nie zostało uszkodzone mienie. Sąd miał jednak na uwadze bezpośredni zamiar obwinionego popełnienia czynu oraz naganną motywację wyrażającą się w tym, że obwiniony chciał dokuczyć innemu kierowcy za to, że był przez niego zmuszony do dłuższego postoju na światłach. Wymierzając karę Sąd zbadał również warunki osobiste i majątkowe obwinionego, jego stosunki rodzinne, a także sposób życia przed popełnieniem wykroczenia. Obwiniony był już trzykrotnie ukarany w drodze mandatu karnego za naruszenie przepisów ruchu drogowego. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawieart. 118 § 1 kpww zw. z§ 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczeniaiart. 119 kpww zw. zart. 627 k.p.k.w zw. zart. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie date: '2015-11-10' department_name: V Wydział Karny judges: - Daria Wojciechowska legal_bases: - art. 19 ust 2 pkt 2 Ustawa z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym - art. 118 § 1 kpw - § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia - art. 627 k.p.k. - art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych recorder: Kinga Koperska signature: V W 5092/14 ```

153015000002021_IV_U_000173_2013_Uz_2014-01-17_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV U 173/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 stycznia 2014 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący SSO Jacek Witkowski Protokolant st. sekr. sądowy Marzena Mazurek po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2014 r. w Siedlcach na rozprawie odwołaniaH. N. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS. z dnia 11 stycznia 2013 r. i 31 stycznia 2013 r. Nr(...) w sprawieH. N. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS. o prawo do emerytury zmienia zaskarżoną decyzję i przyznajeH. N.prawo do emerytury od dnia 01 stycznia 2013 r. Sygn. akt IV U 173/13 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 11.01.2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.odmówił wnioskodawcy przyznania prawa do emerytury na podstawieart. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2009 r. nr 153 poz. 1227) w związku z§ 4 rozporządzenia rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. Nr 43 poz. 8 ze zm.), ponieważ wnioskodawca nie wykazał co najmniej 15 lat zatrudnienia w warunkach szczególnych a ponadto nie rozwiązał stosunku pracy. Odwołanie od tej decyzji złożyłH. N., który wnosił o jej zmianę i przyznanie prawa do emerytury w wieku obniżonym, argumentując, iż pozwany ZUS bezzasadnie odmówił mu zaliczenia okresu służby wojskowej do okresu pracy w warunkach szczególnych, a ponadto odmówił zaliczenia okresów zatrudnienia od dnia 6.08.1975 r. do 31.08.1978 r. oraz okresu od 16.10.1978 r. do 16.04.1986 r. Przy czym ubezpieczony podał jedynie skróty zakładów pracy. Do odwołania załączył oświadczenia świadków. Ponadto w dniu 31.01.2013 r. pozwany ZUS wydał decyzję emerytalną wobec ubezpieczonego o identycznej treści co decyzja z dnia 11.01.2013 r. od której również odwołanie złożył ubezpieczony. W odpowiedzi na odwołania pozwany oddział rentowy wnosił o ich oddalenie argumentując, że brak jest podstaw do zaliczenia wymienionych okresów zatrudnienia ubezpieczonego jako pracę w warunkach szczególnych ponieważ nie przedłożył on świadectw pracy odpowiadających wymogom § 2 ust. 2 cyt. wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r., zaś zeznania świadków zdaniem pozwanego nie mogą stanowić źródła dowodowego. Sąd połączył obydwie sprawy do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia. Z uwagi na identyczną treść obydwu decyzji Sąd rozpatrywał odwołanie od tej wydanej wcześniej tj. z dnia 11.01.2013 r. Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje: UbezpieczonyH. N.ur. (...)złożył w dniu 28.11.2012 r. wniosek do pozwanego Oddziału ZUS o przyznanie mu prawa do emerytury. Na podstawie przedłożonych dokumentów a w szczególności świadectw pracy pozwany ZUS uznał za udowodniony na dzień 1.01.1999 r. okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 25 lat 10 miesięcy i 16 dni w tym 2 lata 7 miesięcy i 2 dni zatrudnienia w warunkach szczególnych. Do pracy w warunkach szczególnych zaliczył okres zatrudnienia od 7.07.1970 r. do 24.04.1972 r. oraz okres od 10.05.1974 r. do 10.08.1974 r. a także okres od 17.10.1974 r. do 26.04.1975 r. Innych okresów nie zaliczył, ponieważ ubezpieczony nie przedłożył świadectw pracy w warunkach szczególnych. Zaskarżoną decyzją z dnia 11.01.2013 r. pozwany ZUS odmówił wnioskodawcy przyznania prawa do emerytury w wieku obniżonym.H. N.pozostawał w zatrudnieniu do dnia 16.01.2013 r. Na rozprawie ubezpieczony domagał się zaliczenia do kategorii prac w warunkach szczególnych okresu pełnienia służby wojskowej od dnia 25.04.1972 r. do 11.04.1974 r., ponieważ przed powołaniem do służby wojskowej był zatrudniony w warunkach szczególnych w(...)od 07.07.1970 roku i po odbyciu służby wojskowej powrócił do dotychczasowego pracodawcy. Następnie ubezpieczony domagał się aby do kategorii prac w warunkach szczególnych zaliczyć okres zatrudnienia od 6.08.1975 r. do 31.08.1978 r. wPrzedsiębiorstwie (...)wW.na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego. W okresie tym ubezpieczony był zatrudniony jako kierowca samochodu ciężarowegomarki S.i zajmował się rozwożeniem zaopatrzenia do kiosków ruchu i klubów. Pracę tę wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (akta osobowe oraz zeznania ubezpieczonego i świadkaR. G.k. 16v i 35v a.s., oraz 33v a.s.). Kolejnym okresem zatrudnienia w warunkach szczególnych był okres pracy ubezpieczonego od dnia 16.10.1978 r. do 11.04.1986 r. w OkręgowymZakładzie (...)wP., gdzie również pracował na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego. Jego praca polegała na tym, że dowoził materiały budowlane samochodami ciężarowymi na teren budowy dróg, ponadto jeździł cysterną dowożąc paliwo do maszyn na budowy (zeznania świadkówT. C.iL. D.k. 35 a.s. oraz zeznania ubezpieczonego k. 35v a.s. a także akta osobowe). W aktach osobowych z obydwu tych zakładów znajdują się umowy o pracę, angaże płacowe oraz opinie służbowe, z których wynika, że ubezpieczony wykonywał w tych zakładach pracę na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego. W ocenie Sądu Okręgowego zebrane w sprawie dowody dają podstawę aby obydwa sporne okresy, pomimo braku świadectw pracy w warunkach szczególnych, zaliczyć do kategorii pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu przepisów powołanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. wykaz A dział VIII poz. 2. Przepis ten stanowi, iż do tej kategorii zatrudnienia należą prace kierowców samochodów o ciężarze całkowitym przekraczającym 3,5 tony a także pojazdów typu cysterna. Ponadto zdaniem Sądu uzasadnione jest roszczenie ubezpieczonego, aby do okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych uwzględnić okres odbywania zasadniczej służby wojskowej od dnia 25.04.1972 r. do 11.04.1974 r., ponieważ przed powołaniem do odbycia zasadniczej służby wojskowej ubezpieczony pozostawał w zatrudnieniu w(...)i jego praca została przez ZUS zaliczona do kategorii prac w warunkach szczególnych. Po odbyciu służby wojskowej powrócił on na dotychczasowe stanowisko. W świetle ukształtowanego orzecznictwa sądowego w takim przypadku okres odbywania służby wojskowej zalicza się do stażu zatrudnienia w warunkach szczególnych. Po doliczeniu tych trzech spornych okresów do okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych uznanego przez ZUS tj. 2 lata 7 miesięcy i 10 dni łączny okres zatrudnienia w tej kategorii na dzień 1.01.1999 roku wynosi 15 lat i 14 dni. Zatem w ocenie Sądu ubezpieczony spełnił sporny warunek zatrudnienia w tej kategorii w rozumieniu § 4 ust. 1 pkt. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r.. Pozostałe przesłanki wymienione w § 3 i § 4 ust. 1 pkt. 1 cyt. wyżej rozporządzenia Rady Ministrów, do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury nie budziły wątpliwości. W tej sytuacji Sąd przyjął, że na dzień 1.01.1999 r. ubezpieczony nabył prawo do emerytury w wieku obniżonym, ponieważ od tej daty weszła zmiana przepisów, która nie wymagała rozwiązania stosunku pracy w celu nabycia uprawnień emertytalnych. Dlatego też Sąd z mocyart. 47714§ 2 kpcprzyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od dnia 1.01.2013 r.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Siedlcach date: '2014-01-17' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Jacek Witkowski legal_bases: - art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - § 4 rozporządzenia rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze - art. 477 recorder: st. sekr. sądowy Marzena Mazurek signature: IV U 173/13 ```

150500000001006_II_AKa_000059_2014_Uz_2014-04-10_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II AKa 59/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 kwietnia 2014 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku w II Wydziale Karnym w składzie Przewodniczący SSA Alina Kamińska (spr.) Sędziowie SSA Jacek Dunikowski SSA Janusz Sulima Protokolant Monika Zuzga przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Białymstoku – Andrzeja Bury – delegowanego do Prokuratury Apelacyjnej po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2014 r. sprawy : 1 S. D.oskarżonego zart. 62 ust. 1 ustawy z dn. 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniioraz z art. 58 ust. 1 tej ustawy w zw. zart. 12 k.k, 2 M. K. (1)oskarżonego zart. 59 ust. 2 ustawy z dn. 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 12 k.k.oraz z art. 59 ust. 1 tej ustawy w zw. zart.12 k.k.i z art. 62 ust. 1 tej ustawy 3 P. O.oskarżonego zart. 59 ust. 1 ustawy z dn. 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniioraz z art. 62 ust. 1 tej ustawy 4 D. Z. (1)oskarżonego zart. 59 ust. 1 ustawy z dn. 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniioraz art. 56 ust. 1 tej ustawy z powodu apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonegoD. Z. (1) od wyroku Sądu Okręgowego w Ostrołęce z dnia 13 listopada 2013 r. sygn. akt II K 29/13 I Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że: 1. uchyla karę łączną orzeczoną wobec oskarżonegoM. K. (1), 2. za czyn przypisany oskarżonemuM. K. (1)w pkt. 2a części dyspozytywnej wyroku na podstawieart. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz.U. z 2012r. Nr 124 ze zm.) w zw. zart. 33§1 i §3 kkwymierza mu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych, 3. na podstawieart. 63§1 kkna poczet orzeczonej kary grzywny zalicza oskarżonemuM. K. (1)okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 5 października 2012r. do dnia 29 października 2012r. i przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny, grzywnę uznaje za uiszczoną w całości, 4. uchyla wyrok wobec oskarżonychP. O.iD. Z. (1)w całości, a wobec oskarżonegoM. K. (1)w zakresie czynu przypisanego w pkt. 2b części dyspozytywnej wyroku (w ramach czynów zarzucanych w pkt I i II) i sprawę w tej części przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Ostrołęce. II W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy. III. Zasądza od oskarżonegoM. K. (1)kwotę 250 zł tytułem opłaty za II instancję i zwalnia go od ponoszenia pozostałych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. Kosztami sądowymi za II instancję w części dotyczącej oskarżonegoS. D.obciąża Skarb Państwa. IV. Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.W. D.kwotę 738 zł, w tym 138 zł podatku VAT, tytułem kosztów obrony z urzędu oskarżonegoM. K. (1)w postępowaniu odwoławczym. UZASADNIENIE 1 S. D.został oskarżony o to, że: I w dniu 30 września 2012r. wL.woj.(...), wbrew przepisom ustawy , posiadał środki odurzające w postaci marihuany o wadze brutto 1,40 g., tj. o czyn zart. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2012r. Nr 124 ze zm.), II w dniu 29 września 2012r wP.woj.(...), wbrew przepisom ustawy, udzieliłM. K. (1)środka odurzającego w postaci marihuany w nieustalonej ilości w ten sposób, że po nabiciu szklanej fifki wspólnie wypalili wymieniony środek odurzający, tj. o czyn zart. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2012r. Nr 124 ze zm.), III w dniu 30 września 2012r. wL.woj.(...), wbrew przepisom ustawy, udzieliłM. K. (1)iD. Z. (2)środka odurzającego w postaci marihuany w nieustalonej ilości w ten sposób, że po nabiciu szklanej fifki wspólnie wypalili wymieniony środek odurzający, tj. o czyn zart. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2012r. Nr 124 ze zm.). 2 M. K. (1)o to, że: I w bliżej nieustalonym dniu w okresie, nie później niż od września 2009r. do dnia 29 września 2012r. wP.woj.(...), działając wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielał małoletniemuS. D.raz w tygodniu co najmniej 5 gram środka odurzającego w postaci marihuany za kwotę 40 zł za gram, tj. o czyn zart. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2012r. Nr 124 ze zm.) w zw. zart. 12 kk, II w bliżej nieustalonym dniu w okresie, nie później niż od września 2010r. do marca 2012r. wP.woj.(...), działając wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielałP. O.co najmniej 5 razy środka odurzającego w postaci marihuany w ilości po 1 gramie za kwotę 40 zł, tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2012r. Nr 124 ze zm.) w zw. zart. 12 kk, III w dniu 1 października 2012r. wP.woj.(...), działając wbrew przepisom ustawy, posiadał środki odurzające w postaci marihuany o wadze 0,21 g. netto, tj. o czyn zart. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2012r. Nr 124 ze zm.), 3 P. O.o to, że: I w bliżej nieustalonym dniu w okresie od 1 do 29 września 2012r. w miejscowościG.gm.P.woj.(...), działając wspólnie i w porozumieniem zD. Z. (1), wbrew przepisom ustawy oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzieliłM. K. (1)środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 10 gram za łączną kwotę 330 zł, tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2012r. Nr 124 ze zm.), II w dniu 29 września 2012r. w miejscowościS.gm.G.woj.(...), wbrew przepisom ustawy oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzieliłM. K. (1)środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 4 gram za łączną kwotę 200 zł., tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2012r. Nr 124 ze zm.), III w dniu 4 października 2012r. w miejscowościG.gm.P.woj.(...), działając wbrew przepisom ustawy, posiadał środki odurzające w postaci marihuany o wadze około 23,16 grama brutto, tj. o czyn zart. 62 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2012r. Nr 124 ze zm.), 4 D. Z. (1)o to, że: I w bliżej nieustalonym dniu w okresie od 1 do 29 września 2012r. w miejscowościG.gm.P.woj(...), działając wspólnie i w porozumieniu zP. O., wbrew przepisom ustawy oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzieliłM. K. (1)środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 10 gram za łączną kwotę 330 zł., tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2012r. Nr 124 ze zm.), II w bliżej nieustalonych dniach w okresie od września 2012r. do 2 października 2012r. w miejscowościG.gm.P.woj.(...), działając wbrew przepisom art. 33-35 i 37 ustawy, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie środkami odurzającymi w postaci marihuany poprzez co najmniej dwukrotne przekazanie ichP. O.w ilości 5 gram oraz 27 porcji zawierających co najmniej 25 gram, celem ich dalszej odsprzedaży, tj. o czyn zart. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2012r. Nr 124 ze zm.). Sąd Okręgowy w Ostrołęce wyrokiem z dnia 13 listopada 2013 r. 1 uznał oskarżonegoS. D.za winnego popełnienia: a/ czynu mu zarzuconego w akcie oskarżenia w pkt. I uznając iż czyn ten stanowi przypadek mniejszej wagi tj. czynu zart. 62 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii/ Dz. U. z 2012 r. poz. 124 ze zm. / i za to skazał go i na zasadzie w/w przepisu wymierzył mu karę 3 /trzech / miesięcy pozbawienia wolności. b/ w ramach czynów zarzuconych w pkt. II i III oskarżonegoS. D.uznał za winnego tego , że w okresie od 29 września do 30 września 2012 r. działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu wbrew przepisom ustawy udzielał – w dniu 29 września 2012 r. wP.M. K. (1)środka odurzającego w postaci marihuany w nieustalonej ilości w ten sposób , że po nabiciu szklanej fifki wspólnie wypalili wymieniony środek odurzający – w dniu 30 września 2012 r. wL.udzieliłM. K. (1)iD. Z. (2)środka odurzającego w postaci marihuany w nieustalonej ilości w ten sposób, że po nabiciu szklanej fifki wspólnie wypalili wymieniony środek odurzający ; tj. czynu zart. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii/ Dz. U. z 2012 r. poz. 124 ze zm./ w zw. zart. 12 kki za to skazał go i na zasadzie w/w przepisu wymierzył mu karę 5 / pięciu/ miesięcy pozbawienia wolności. c/ na zasadzieart. 85 , 86 § 1 kkorzekł wobec oskarżonegoS. D.karę łączną 5 /pięciu /miesięcy pozbawienia wolności. d/ na zasadzieart. 69 § 1 i 2 kkart 70 § 2 i art. 73 § 2 kkwykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił wobec oskarżonego na okres próby lat 3 i oddał go pod dozór kuratora sądowego w okresie próby. 2 / oskarżonegoM. K. (1)uznał za winnego popełnienia: a/ czynu mu zarzuconego w akcie oskarżenia w pkt. III uznając iż czyn ten stanowi przypadek mniejszej wagi ; tj. czynu zart. 62 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii/ Dz. U. z 2012 r. poz. 124 ze zm./ i za to skazał go i na zasadzie w/w przepisu wymierzył mu karę 3 /trzech/ miesięcy pozbawienia wolności. b/ w ramach czynów zarzuconych w pkt. I i II oskarżonegoM. K. (1)uznał za winnego tego, że w okresie od września 2009 do 29 września 2012 r. działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru , w krótkich odstępach czasu wbrew przepisom ustawy udzielał innym osobom w tym małoletnim w celu osiągnięcia korzyści majątkowej – tj. w bliżej nieustalonym dniu w okresie nie później niż od września 2009 do dnia 29 września 2012 wP.S. D.środka odurzającego w postaci marihuany raz w tygodniu co najmniej 5 gram za kwotę 40 zł za gram – w bliżej nieustalonym dniu w okresie nie później niż od września 2010 r. do marca 2012 r. wP.udzieliłP. O.środka odurzającego w postaci marihuany co najmniej 5 razy w ilości po 1 gramie za kwotę 40 zł., przy czym czyn ten stanowi przypadek mniejszej wagi; tj. czynu zart. 59 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii/ Dz. U. z 2012 r. poz. 124 ze zm. /w zw. zart. 12 kki za to skazał go z mocy w/w przepisów i wymierzył mu karę 6 /sześciu/ miesięcy pozbawienia wolności. c/ na zasadzieart. 85 , 86 § 1 kkorzekł wobec oskarżonegoM. K. (1)karę łączną 6 /sześciu /miesięcy pozbawienia wolności. d/ na zasadzie art. 69 § 1 i 2 k kart 70§ 2 i art. 73 § 2 kkwykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił wobec oskarżonego na okres próby lat 3 i oddał go pod dozór kuratora sądowego w okresie próby. e/ na podstawieart. 45 § 1 kkorzekł wobec oskarżonego przepadek równowartości korzyści osiągniętej z popełnienia przestępstwa w kwocie 400 zł. 3 / oskarżonegoP. O.uznał za winnego popełnienia: a/ w ramach czynów zarzuconych w pkt. I i II oskarżonegoP. O.uznał za winnego tego, że w okresie od 1 do 29 września 2012 r. działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu wbrew przepisom ustawy wspólnie z innymi osobami udzielał innym osobom w celu osiągnięcia korzyści majątkowej – tj. w bliżej nieustalonym dniu od 1 do 29 września 2012 r. w m.G.M. K. (1)środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 10 gram za kwotę 330 zł – w dniu 29 września 2012 r. w m.S.udzieliłM. K. (1)środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 4 gram za kwotę 200 zł., przy czym czyn ten stanowi przypadek mniejszej wagi tj. czynu zart. 59 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii/Dz. U. z 2012 r. poz. 124 ze zm./ w zw. zart. 12 kki za to skazał go z mocy w/w przepisów i wymierzył mu karę 4 /czterech /miesięcy pozbawienia wolności. b/ czynu mu zarzuconego w akcie oskarżenia w pkt. III uznając iż czyn ten stanowi przypadek mniejszej wagi tj. czynu zart. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii/Dz. U. z 2012 r. poz. 124 ze zm./ i za to skazał go i na zasadzie w/w przepisu wymierzył mu karę 3 / trzech /miesięcy pozbawienia wolności. c / na zasadzieart. 85 , 86 § 1 kkorzekł wobec oskarżonegoP. O.karę łączną 5 /pięciu /miesięcy pozbawienia wolności. d/ Na zasadzieart. 69 § 1 i 2 kk,art. 70 § 2 i art. 73 § 2 kkwykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił wobec oskarżonego na okres próby lat 3 i oddał go pod dozór kuratora sądowego w okresie próby. e/ na podstawieart. 45 § 1 kkorzekł wobec oskarżonego przepadek równowartości korzyści osiągniętej z popełnienia przestępstwa w kwocie 365 zł. 4 / oskarżonegoD. Z. (1)uznał za winnego popełnienia: a/ czynu mu zarzucanego wpkt. Iprzy czym czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi tj. czynu zart. 59 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii/Dz. U. z 2012 r. poz. 124 ze zm./ i za to skazał z mocy w/w przepisu i wymierzył mu karę 4 /czterech/ miesięcy pozbawienia wolności. b/ czynu mu zarzucanego zpkt. IIprzy czym czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi tj. czynu zart. 56 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii/ Dz. U. z 2012 r. poz. 124 ze zm./ i za to skazał z mocy w/w przepisu i wymierzył mu karę 4 /czterech/ miesięcy pozbawienia wolności. c/ na zasadzieart. 85 , 86 § 1 kkorzekł wobec oskarżonegoD. Z. (1)karę łączną 8 /ośmiu/ miesięcy pozbawienia wolności. d/ na zasadzieart. 69 § 1 i 2 kk,art. 70 § 2 i art. 73 § 1 kkwykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił wobec oskarżonego na okres próby lat 3 i oddał go pod dozór kuratora sądowego w okresie próby. e/ na podstawieart. 45 § 1 kkorzekł wobec oskarżonego przepadek równowartości korzyści osiągniętej z popełnienia przestępstwa w kwocie 165 zł. 5 / Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. adw.J. O.iW. D.kwoty po 1033,20 zł / z VAT/ za obronę z urzędu. 6/ Zwolnił wszystkich oskarżonych od kosztów i opłat sądowych przejmując je na rzecz Skarbu Państwa. Apelacje od przedmiotowego wyroku wywiedli obrońca oskarżonegoD. Z. (1)i prokurator. Obrońca oskarżonegoD. Z. (1)skarżąc orzeczenie w odniesieniu do swojego mocodawcy na podstawieart. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.orazart. 427 § 2 k.p.k., wyrokowi temu zarzuciła: 1 mającą wpływ na treść wyroku rażącą obrazę prawa procesowego, a mianowicie art. 2 § l pkt 1 oraz art. 4 w zw. zart. 5 § 1 i 2 oraz art. 7 k.p.k., poprzez wydanie orzeczenia skazującego bez dowodów uprawdopodabniających fakt zawinienia oraz poprzez naruszenie podstawowych zasad procesowych określających regułę dowodzenia winy i zastąpienie ich przez domniemanie winy oskarżonego, 2 mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania t.j.art. 366w zw. zart. 9 §1w zw. zart. 4 kodeksu postępowania karnegopoprzez niedążenie do wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w szczególności nie przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków o imionachP.iP. (1)podawanych przez oskarżonegoZ. (1)orazP. O.na okoliczność prawdziwości wyjaśnień w/w oskarżonych, 3) błąd w ustaleniach faktycznych mający swoje źródło w nieprzeprowadzeniu wszystkich dowodów co było spowodowane naruszeniem przepisówart. 92 , art. 410w zw. zart. 366 § 1 k.p.k.polegający na nieujawnieniu i pominięciu dowodów znajdujących się w aktach sprawy w postaci wydruków rozmów telefonicznych zawartych na kartach 158, 145 oraz 152 których treść potwierdzała zarówno wyjaśnienia złożone przezD. Z. (1)jak i wyjaśnieniaP. O.z rozprawy przed Sądem , co ostatecznie rzutowało na treść rozstrzygnięcia . W oparciu o powyższe zarzuty na podstawieart. 427 § 1 k.p.k.,art. 437 § 1 i 2 k.p.k., a także powołując się na przepisart. 440 k.p.k.wniosła o : 1 zmianę zaskarżonego wyroku w części dot.D. Z. (1)poprzez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy oraz ustalenie, że oskarżonyD. Z. (1)zarzucanych mu przestępstw nie popełnił, natomiast zaskarżony wyrok odznacza się oczywistą niesprawiedliwością i w oparciu o to wniosła o uniewinnienie oskarżonego od postawionych mu zarzutów, względnie 2 o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Ostrołęce do ponownego rozpoznania. Z kolei prokurator zaskarżając powyższy wyrok w całości na niekorzyść wszystkich oskarżonych na podstawieart. 427 § 2 k.p.k.iart. 438 pkt 1, 2 i 3 k.p.k.wyrokowi temu zarzucił: 1 obrazę przepisów prawa materialnego, mianowicieart. 70 § 2 kk, poprzez jego błędne wskazanie w pkt 4) lit. d sentencji wyroku jako podstawy warunkowego zawieszenia wobec oskarżonegoD. Z. (1)wykonania kary pozbawienia wolności w sytuacji, gdy oskarżony nie jest sprawcą młodocianym i podstawę tego orzeczenia winien stanowić przepisart. 70 § 1 pkt 1) kk; 2 obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, mianowicie -art. 424 § 1 kpk- poprzez zaniechanie wskazania w pisemnych motywach wyroku okoliczności uzasadniających przyjęcie, że czyny popełnione przez oskarżonychM. K. (1),P. O.iD. Z. (1)stanowią wypadek mniejszej wagi oraz zawarcie w uzasadnieniu wyroku w części dotyczącej osoby oskarżonegoS. D.treści sprzecznych z sentencją wyroku; 3 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia, polegający na uznaniu przez sąd, że czyny popełnione przez oskarżonychM. K. (1),P. O.iD. Z. (1)stanowią wypadek mniejszej wagi, podczas gdy okoliczności popełnienia przedmiotowych czynów oraz ich stopień społecznej szkodliwości nie uprawniają do takiego wniosku. W oparciu oart. 427 §1 kpkiart. 437 § 2 kpkprokurator wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Ostrołęce. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: O ile apelacja urzędu prokuratorskiego nie jest pozbawiona słuszności, o tyle przedmiotowej konstatacji nie sposób odnieść do apelacji obrońcy oskarżonegoD. Z. (1). Tym niemniej w sytuacji uznania zasadności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych w części tyczącej się tegoż oskarżonego, a podniesionego w skardze prokuratora i z uwagi na reguły procedowania sądu odwoławczego wyznaczone treściąart. 454 § 2 k.p.k., które w istotny sposób ograniczają możliwość wydania orzeczenia reformatoryjnego przez Sąd Apelacyjny, również i wyrok w części tyczącej się tegoż oskarżonego podlegał uchyleniu z przyczyn o których poniżej. Jednakże w pierwszej kolejności odnosząc się do zarzutów przywołanych w apelacji obrońcy oskarżonegoD. Z. (1)stwierdzić należy, co następuje: Wbrew supozycjom skarżącej nie sposób uznać, aby sąd I instancji w sposób nieuprawniony przyjął iżbyD. Z. (1)był osobą, która przekazywała marihuanę w ilościach wskazanych w zarzucieP. O., jak też działając wspólnie zO.udzieliła jejM. K. (1). O ile w tej materii apelująca buduje zarzut oparty na treściart. 438 pkt 2 k.p.k., to jednakże odwołanie się do ogólnych zasad procesu, a mianowicieart. 2 § 1 pkt 1, art. 4, art. 5 § 1 i § 2 oraz art. 7 k.p.k.przy jednoczesnym podniesieniu zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych daje asumpt do uznania, że intencją autorki pozostaje odmienna ocena materiału dowodowego poprzez zanegowanie wartości dowodowej wyjaśnieńP. O.składanych na etapie postępowania przygotowawczego przy równoczesnym dążeniu do oparcia rozstrzygnięcia jedynie na wyjaśnieniach nieprzyznającego się do winyD. Z. (1), wyjaśnieniachM. K. (1), ale tylko z rozprawy i zeznaniach świadkaS. P., który kwestionując aby nabył odO.marihuanę, w żaden sposób nie wykluczył udziałuZ. (1)w przestępczym procederze. W sytuacji gdy faktem bezspornym jest posiadanie przezO.23,16 gr marihuany, a z przyczyn oczywistych świadekP.był zainteresowany zanegowaniem kontaktu z narkotykami (co jak sam pośrednio przyznawał mogłoby się wiązać z problemami) w zeznaniach tego świadka nie sposób doszukiwać się argumentów dezawuujących prawidłowość ustaleń sądu meriti. Przedmiotowa konstatacja zachowuje aktualność i w odniesieniu do wyjaśnieńM. K. (1), który występując w roli podejrzanego, a następnie oskarżonego w ostatnich wyjaśnieniach dopiero negował, aby marihuanę kupował odZ. (1). Abstrahując od błędów postępowania przygotowawczego na etapie którego nie doszło do okazaniaZ. (1)temuż oskarżonemu odnieść się w tej materii należy do protokołu konfrontacji zO.gdzie opisując mężczyznę, który był na podwórku tegoż oskarżonego, podał jego rysopis, określając, że był to chłopak w wieku około 25 lat (a więc starszy od niego), włosy krótko ścięte, blond, który przyjechał samochodem, może kombi, co w pełni koresponduje z wyjaśnieniamiP. O.z k. 178, gdzie ten wprost wskazywał naD. Z. (1)jako osobę, która przyjechała samochodem marki(...)i od którejK. (1)nabył marihuanę i który dostarczył mu kolejną partię narkotyków celem dalszej odsprzedaży. Wbrew twierdzeniom skarżącej sąd I instancji dostrzegł rozbieżności w wyjaśnieniachP. O.co do udziałuD. Z. (1)w przestępczym procederze, czemu dał wyraz w motywach rozstrzygnięcia. Pomimo ułomności przywołanej argumentacji, w ocenie Sądu Apelacyjnego, sąd meriti nie dopuścił się błędów ani natury logicznej, ani faktycznej – przymiot wiarygodnego dowodu przesądzającego sporną kwestię nadając wyjaśnieniomP. O.składanym na etapie postępowania przygotowawczego i z konstatacją taką nie sposób się nie zgodzić, tym bardziej w sytuacji, gdy oskarżony dysponował pełną swobodą wypowiedzi, co jest o tyle oczywiste, iżD. Z. (1)jako osobę od której otrzymywał marihuanę wskazywał nie tylko będąc przesłuchiwanym przez policję, ale również przez prokuratora, a swoje stanowisko podtrzymał w trakcie przesłuchania przez sąd w czasie posiedzenia w przedmiocie tymczasowego aresztowania. Przy czym nie można pominąć innych okoliczności godnych odnotowania – początkowe jego wyjaśnienia nie były ukierunkowane na tegoż oskarżonego. Jego wypowiedzi zawierały szereg informacji związanych ze sprzedażą marihuany, w których nie starał się ani umniejszyć swojej roli, ani przerzucić ciężaru odpowiedzialności na inne osoby, a sytuacja w której początkowo operował jedynie imieniem oskarżonego, wskazując gdzie mieszka i czym jeździ i dopiero w oparciu o powyższe doszło do ustalenia danych osobowychD. Z. (1)przez funkcjonariuszy policji, w sposób istotny uwiarygodnia jego początkowe wyjaśnienia. W tym stanie rzeczy wszelkie próby sprowadzenia przez autorkę apelacji tychże wyjaśnień obciążających do roli bezpodstawnego pomówienia stają się chybione. Jak trafnie odnotował sąd okręgowy na stronie 7 swoich motywów, późniejsza zmiana stanowiska tegoż oskarżonego na rozprawie stanowiła nieudolną próbę ratowaniaZ. (1), a on sam składał w tej mierze wręcz naiwne wyjaśnienia. Uznając zatem, iż ocena wyjaśnieńP. O.w części dotyczącejD. Z. (1)w pełni pozostaje pod ochronąart. 7 k.p.k., skutecznym argumentem deprecjonującym zasadność przedmiotowej konstatacji nie może pozostawać odwołanie się przez skarżącą do zarzutu obrazyart. 366 § 1 k.p.k., w aspekcie nieprzeprowadzenia dowodu z zeznań bliżej nieustalonych dziewcząt o imionachP.iP. (1). W sytuacji, gdy autorka skargi uczestniczyła w rozprawie i posiadała prawa strony z inicjatywą dowodową, rzeczą wręcz kuriozalną pozostaje budowanie zarzutu opartego na treści wyżej przywołanej normy, tym bardziej w sytuacji gdy sama skarżąca nie jest w stanie spersonalizować tych świadków. Podobną uwagę należy poczynić w odniesieniu do treści wydruków rozmów telefonicznych z analizy których nie da się wyprowadzić tezy lansowanej przez obronę, o rzekomej rywalizacji obu mężczyzn o dziewczynę. Stąd też nie znajdując podstaw do uniewinnieniaD. Z. (1)od przypisanych mu przestępczych zachowań, w związku ze skargą urzędu prokuratorskiego otwartą kwestią pozostaje tak kwalifikacja prawna tych zachowań, jak i sam wymiar kary. Odnośnie apelacji prokuratora Jak już wyżej zasygnalizowano apelację prokuratora w znacznej części należy uznać za zasadną. Tym niemniej w pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę na ułomność konstrukcji środka odwoławczego, co dotyczy tak petitum skargi, jak i jej części motywacyjnej. O ile skarżący trafnie wskazuje, iż uzasadnienie sądu I instancji w zakresie wiążącym się z oceną prawną czynów przypisanychM. K. (1),P. O.iD. Z. (1)nie odpowiada wymogomart. 424 § 1 k.p.k., o tyle powiela ten błąd przy konstrukcji apelacji. Co więcej nie indywidualizuje sytuacji procesowej oskarżonych, a skarżąc wyrok również w odniesieniu doS. D.nie stawia żadnych zarzutów związanych z orzeczeniem wydanym wobec tegoż oskarżonego. W części motywacyjnej ogranicza się natomiast do niezrozumiałego stwierdzenia o sprzeczności pomiędzy częścią dyspozytywną, a motywacyjną rozstrzygnięcia. Jest to tym bardziej nieczytelne, iż przepisart. 58 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2012 r. Nr 124 ze zm.) nie przewiduje uprzywilejowanej postaci czynu jaką jest wypadek mniejszej wagi, do którego odnoszą się inne przepisy tej ustawy, w tym art. 59 czy art. 56. Stąd też stwierdzenie zawarte w części motywacyjnej wyroku, iż w stosunku do wszystkich czynów popełnionych przez tego oskarżonego został przyjęty wypadek mniejszej wagi żadną miarą nie przekłada się na prawidłowość wyrokowania, co daje asumpt, w sytuacji procedowania przez sąd odwoławczy na niekorzyść oskarżonych jedynie w ramach wyznaczonych treściąart. 434 § 1 k.p.k., do uznania oczywistej bezzasadności apelacji wywiedzionej na niekorzyśćS. D.. Implikacją powyższego pozostaje utrzymanie w stosunku do tegoż oskarżonego wyroku w mocy. Zgoła odmienny problem jawi się przy ocenie sytuacji procesowej pozostałych oskarżonych. Niewątpliwie rację ma skarżący, iż sąd I instancji nie tylko nie uzasadnił przesłanek którymi kierował się uznając, iż czynności sprawcze podejmowane przez pozostałych oskarżonych, a wiążące się z realizacją czynów spenalizowanych odnośnymi przepisami tzw. „ustawy narkotykowej”, stanowią wypadek mniejszej wagi, ale w znacznej mierze, w ślad za apelującym uznać należy, iż przyjęcie takiej tezy (nawet w sytuacji braku uzasadnienia) jest błędne. Warunku wyeksponowania okoliczności, które predysponowałyby do łagodniejszego potraktowania wszystkich oskarżonych nie można bowiem upatrywać w enigmatycznym stwierdzeniu, które znalazło się w części motywacyjnej wyroku, a sprowadzało się jedynie do samego odwołania do ilości i jakości narkotyków, tym bardziej, że samo kryterium ilościowe i jakościowe nie może być jedynym wyznacznikiem spornego zagadnienia. W tym miejscu przypomnieć należy, iż wypadek mniejszej wagi, jako uprzywilejowana postać czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego wymaga w każdej sytuacji stwierdzenia, iż kompleksowa analiza znamion strony przedmiotowej, a w szczególności rodzaju dobra, w które godzi przestępstwo, zachowania i sposobu działania sprawcy, czasu przestępstwa i innych okoliczności popełnienia czynu oraz znamion strony podmiotowej, a przede wszystkim stopnia zawinienia, motywacji i celu działania sprawcy prowadzi do nieuchronnego wniosku, iż czyn którego dopuścił się zasługuje na szczególne potraktowanie, a przewaga łagodzących elementów przedmiotowo-podmiotowych jest tak znaczna, iż przypisanie przestępstwa w typie podstawowym byłoby rażąco niesprawiedliwe. Przedmiotowej konstatacji nie można odnieść jednakże do sytuacji oskarżonegoD. Z. (1)iP. O.. Wbrew stanowisku sądu meriti nie można przyjąć, aby ilość środków odurzających (na marginesie godzi się zauważyć, iż 25 gramów marihuany, którą przekazałD. Z. (1)P. O.celem wprowadzenia do obrotu i 23,16 gram tego środka odurzającego, któreO.posiadał, w aspekcie gramatycznej i literalnej wykładni pojęcia „niewielkiej ilości”, nie spełnia tego kryterium) stanowiła jedyny wyznacznik zastosowania uprzywilejowanej formy przestępstw, tym bardziej w sytuacji, gdy działania były rozciągnięte w czasie, nie sprowadzały się do zachowań przypadkowych czy jednorazowych, a w istocie rzeczy wiązały się bądź to z wprowadzeniem do obrotu (tak jak w przypadkuZ. (1)), bądź to z posiadaniem w celu wprowadzenia do obrotu (tak jak w przypadkuO.) dwudziestu kilku porcji marihuany. Jeśli się nadto zważy, iż zachowania te wiązały się nadto z udzielaniem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej środków odurzających innym osobom, to żadną miarą nie sposób przyjąć aby wszystkie czynności sprawcze podejmowane przez tychże oskarżonych realizowały znamiona uprzywilejowanych postaci przestępstw, tym bardziej, że również i kryterium ilościowe w odniesieniu do czynów wyczerpujących dyspozycję art. 59 ust. 1 ustawy nie predysponowało w aspekcie analizy znamion strony podmiotowej do takiego wnioskowania. Odmiennej oceny wymaga sytuacja procesowa oskarżonegoM. K. (1). W sytuacji, gdy tenże oskarżony pośredniczył w nabywaniu marihuany przezS. D., a jednocześnie sam był bezpośrednim konsumentem środków odurzających rzeczą oczywistą i nie wymagającą komentarza pozostaje, iż posiadanie środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 0,21 g netto, a więc praktycznie jednej działki w pełni uzasadniało dokonanie oceny tego czynu w ramach art. 62 ust. 3 ustawy. Tym niemniej w sytuacji kiedy aktualnie tenże oskarżony pracuje, osiąga wymierne dochody, zasadnym pozostawało dokonanie zmiany wyroku w tym zakresie i w miejsce orzeczonej kary pozbawienia wolności wymierzenie temuż oskarżonemu za ten czyn jedynie kary grzywny, przy uznaniu, iż niewielki stopień społecznej szkodliwości czynu nie legitymuje do sięgania po surowsze środki represji karnej. Jednocześnie w trybieart. 63 § 1 k.k.na poczet tej kary Sąd Apelacyjny zaliczył oskarżonemu odpowiednio okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie i grzywnę uznał za uiszczoną w całości. Natomiast zgoła inny problem jawi się w odniesieniu do drugiego z przypisanych mu czynów, a wyczerpujących dyspozycję art. 59 ustawy. Nie wdając się w szczegółowe rozważania w tej materii zwrócić należy uwagę na sprzeczność w treści samego rozstrzygnięcia. Z jednej bowiem strony sąd I instancji przyjmuje, iż tenże oskarżony w okresie od września 2009 r. do dnia 29 września 2012 r., raz w tygodniu udzielałS. D.co najmniej 5 gr marihuany, co przy prostym rachunku matematycznym wskazywałoby, iż w tym okresie tj. na przestrzeni 3 lat udzielił małoletniemu znacznie powyżej 500 gram marihuany, a z drugiej przyjmując, iż czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi. Jednocześnie bezkrytycznie uznaje w tej materii wyjaśnieniaS. D., który wskazuje, że takie ilości narkotyków załatwiał muM. (1), a z drugiej strony obdarza przymiotem wiarygodności wyjaśnieniaM. K. (1), który przyznaje, że kupował marihuanęS., ale jedynie sporadycznie i w znacznie mniejszej ilości. W tym stanie rzeczy, nie wykluczając możliwości orzeczenia wobec oskarżonych kary w takim wymiarze, który umożliwiłby zastosowanie formy probacji przewidzianej treściąart. 69 k.k., wyrok z powodu wyżej wskazanych przyczyn należało jednakże uchylić i sprawę w części dotyczącej oskarżonychM. K. (1)w zakresie czynu spenalizowanego treścią art. 59 ustawy, a w odniesieniu do oskarżonegoP. O.iD. Z. (1)w całości przekazać do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. O kosztach sądowych za II instancję w części zmieniającej orzeczenie rozstrzygnięto po myśliart. 636 § 1 k.p.k.,art. 633 k.p.k.,art. 624 § 1 k.p.k.(w odniesieniu doM. K. (1)), o opłacie stosownie do treściart. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. W trybie odnośnych przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. rozstrzygnięto o kosztach obrony z urzędu oskarżonegoM. K. (1)w postępowaniu odwoławczym. AK/at

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Białymstoku date: '2014-04-10' department_name: II Wydział Karny judges: - Janusz Sulima - Jacek Dunikowski - Alina Kamińska legal_bases: - art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii - art. 70 § 2 i art. 73 § 2 kk - art. 2 § 1 pkt 1, art. 4, art. 5 § 1 i § 2 oraz art. 7 k.p.k. - art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych recorder: Monika Zuzga signature: II AKa 59/14 ```

151020000000503_I_C_001483_2019_Uz_2022-07-22_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. I C 1483/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 lipca 2022 r. Sąd Okręgowy w Słupsku I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Hanna Kaflak-Januszko Protokolant: sekretarz sądowy Anna Zacira po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2022r. w Słupsku na rozprawie sprawy z powództwaK. W. przeciwko(...)wC. o zadośćuczynienie I. zasądza od pozwanego Skarbu Państwa –Z. K.wC.na rzecz powodaK. W.z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 31.12.2019 r. do dnia zapłaty : 1. 3 000 (trzy tysiące) zł za nieodpowiednie warunki osadzenia w celi(...)pawilonuA, w tym związku z jej odgrzybianiem, 2. 1 000 (tysiąc) zł za niezapewnienie w łaźni wyodrębnionych miejsc prysznicowych, zapewniających niezbędne minimum prywatności przy zachowaniu względów bezpieczeństwa, 3. 1 000 (tysiąc) zł za niezapewnienie zadaszenia (dla ochrony przed opadami) w miejscu spacerowym, II. oddala powództwo w pozostałym zakresie, III. znosi koszty procesu i nie obciąża powoda nieuiszczonymi kosztami sądowymi. I C 1483/19 UZASADNIENIE PowódK.W. pozwał 7.11.2019 r.(wówczas wpłynęło pismo z 3.11.2019 r. do sądu, gdy powód przebywał w(...)wS.) Skarb Państwa –Z. K.wC.o 99 000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych powoda : 1. 30 000 zł w związku z pobiciem wynikłym przez osadzanie w celach z tzw. grypsującymi, z którymi powód wszedł w konflikt; uważał, że w ten sposób służba więzienna chciała wywrzeć na nim presję i został narażony na niebezpieczeństwo, ale wycofał się z tego roszczenia na rozprawie (k. 276v). 2. 20 000 zł za zmuszanie do poruszania się dziurawą brukowaną ulicą, gdy funkcjonariusz szedł chodnikiem, co skutkowało kilkukrotnie urazem kostki i odnowiło wcześniejszy uraz stawu skokowego, gdyż stanowiło to przejaw dyskryminacji- poniżenia skazanego, 3. 20 000 zł za przebywanie od 2.01.2015 r. do 14.07.2015 r. w celi nr(...)w pawilonieAw warunkach nie spełniających podstawowych norm sanitarnych – pomieszczenie było wilgotne, zagrzybione (co narażało na utratę zdrowia) z betonową posadzką z przytwierdzonym starym linoleum z pozaginanymi fragmentami. Cela miała wiele usterek, które były wielokrotnie bezskutecznie zgłaszane oraz przypadało w niej mnie niż 3 m2na osadzonego (było ich 4, a bez kącika sanitarnego miała niewiele ponad 11 m2). Nadto gdy zrobiono w niej odgrzybienie, to posmarowano ściany i sufit środkiem odgrzybiającym na bazie chloru i z powrotem umieszczono osadzonych. Chemikalia drażniły spojówki i trudno było wytrzymać, 4. 19 000 zł za pozbawienie prywatności i godności, gdyż przez cały czas pobytu w pozwanej jednostce do korzystania była łaźnia bez boksów czy przepierzeń, 5. 10 0000 zł za brak zadaszenia na polach spacerowych, co narażało na przemoknięcie. P o z w a n y wniósł o oddalenie powództwo jako bezpodstawnego. Sąd ustalił, co następuje: Powód przebywał u pozwanego od 21.01.2014 r. do 14.07.2015 r. Od 20.11.2014 r. w pawilonach(...)(najpierw w celi nr(...)do 31.12.2014 r. i w międzyczasie nr(...)), od 2.01.2015 r. do 14.07.2015 r. w celi nr(...)w pawilonieA. bezsporne (k. 36) 16.09.2014 r. odnotowano bójkę z udziałem powoda. dowód: dokumentacja osadzenia – k. 40, 30.10.2014 r. i ponownie z determinacją 4.11.2014 r. domagał się przeniesienia. dowód: dokumentacja osadzenia - k. 41-42. 8.06.2015 r. powód rozpoczął głodówkę dowód: dokumentacja osadzenia– k. 43-46 1.07.2005 r. powód przebywał w celi z 3 osadzonymi. dowód: – dokumentacja z osadzenia - k. 46 W książeczce zdrowia powoda odnotowano pojedyncze wpisy spoza dolegliwości dotyczących żądań pozwu – poza bólami głowy, ale były one wiązane z urazem głowy z 2009 r. dowód: notatka i książeczka zdrowia – k. 49-54 W 2013 r. pawilonAzostał wyremontowany. Zabudowano kąciki sanitarne i odświeżono cele. U pozwanego starają się usuwać usterki na bieżąco. Po tym jak powód przebywał w nim wykonana była termomodernizacja, także są zmiany na polach spacerowych. Zdarza się, że nie ma głośników w celach, gdy osadzeni je zniszczą. Osadzeni mają obowiązek sami sprzątać w celach. Jesienią 2020 r. drogę wyłożono polbrukiem. Była z tzw. kocich łbów.N.cel sprzyja powstaniu zagrzybienia. Ze względów organizacyjnych osadzeni przemieszczają się po drodze, a funkcjonariusze po chodniku. Nie ma już możności ustalenia stanu celi. Na czas odgrzybiania osadzeni są wyprowadzani na cały dzień lub 2-3 dni, gdy preparat jest chemiczny. Obecnie już są założone przepierzenia w łaźni. dowód : zeznania D.K.– k. 91v – 92v, zeznaniaT. K.– k. 314 -316 W tym czasie nie było przeludnienia. dowód. zeznania J.A.– k. 92v-93, zeznania D.K.– k. 91v – 92v Osadzony stwarzał problemy w czasie osadzenia. dowód. zeznania J.A.– k. 92v-93 Przyjęte było, że oskarżeni poruszają się drogą, gdy funkcjonariusze zabezpieczając przejście, idą po chodniku, by uzyskać lepsze pole obserwacji. Odgrzybianie zostało przeprowadzone środkiemA.i zgodnie z jego zasadami użytkowania, po przewietrzeniu celę można udostępnić do korzystania. W czasie pobytu powoda nie było jeszcze wytycznych Dyrektora Generalnego(...), że w łaźniach mają być przesłony, a co do zadaszeń miały być wprowadzane w razie podejmowania prac, więc do tego etapu jeszcze nie doszło. Cela nr(...)w pawilonieAjest obecnie inaczej zagospodarowana. dowód: zeznaniaT. K.– k. 314 -316 Powód przebywał w celi nr(...)pawilonuAz 3 osobami i nie był w niej zachowany metraż. Gdy po odgrzybieniu wprowadzono go do celi, to wyczuwał chemikalia i źle się przez to czuł. Tak samo źle znosił brak intymności w łaźni oraz niemożność korzystania z wyjścia na powietrze, gdy padał deszcze. dowód: zeznania powoda – k. 276v-277 Sąd uwzględnił powództwo częściowo. Problemem sprawy były trudności w ustaleniu stanu faktycznego, co szczególnie wzmacniały wymogi przesłanek prawnych, na podstawie których sąd orzeka w tego typu sprawach. Utrwalone w orzecznictwie jest, że osadzony może poprzez powództwo o ochronę dóbr osobistych występować z roszczeniami, wynikającymi ze złych warunków osadzenia. Wyniknęło ono z przekonania, że nadmierna represyjność warunków osadzenia narusza godność osobistą i nie należy przekraczać granic, gdy można mówić o sytuacji porównywalnej z nieludzkim zachowaniem, torturami. Znacznie tych słów należy rozważyć w kontekście pewnego oczekiwanego rozwoju cywilizacyjnego, skoro warunki życiowe ( i tym samym ogólne oczekiwania) ulegają poprawie. Pamiętać należy, że osoby osadzone znajdują się w pieczy Państwa, a zatem skoro oparte jest ono na pewnych założeniach wartości humanitarnych, ich naruszenie stanowi zachowanie bezprawne. Reasumując – tak chodzi do podstawy niniejszego powództwa, przy podaniu której sąd poprzestanie na podstawowych przepisachkodeksu cywilnego– art.art. 417 § 1 kcoraz445 § 1 kcw zw. zart. 23,24 kc. Oceniając bezpośrednio przesłankę bezprawności w sprawie tego typu sąd ma przede wszystkim na uwadze orzecznictwo(...), które ukształtowało omawiane gwarancje nadrzędne praw osadzonych. Stąd w warunkach niniejszej sprawy sąd nie stwierdził potrzeby powoływania się na regulacje szczegółowe dotyczące kary pozbawienia wolności, gdyż nie mogły one stanowić usprawiedliwienia wobec stwierdzonych naruszeń. Przy tym w dużym zakresie pewne kwestie z natury rzeczy nie są doregulowane tak dalece jak wynikało z zarzutów powoda, czyli np. co do standardu poruszania się po drodze. Należało więc dookreślać standardy, przy czym zgodnie z wykładnią dotycząca deliktu (art. 415 i n. kc). Obecnie nie budzi większych wątpliwości w polskim prawie cywilnym, że zachowania bezprawne to zachowania sprzeczne nie tylko z normami prawa pozytywnego, ale także z normami moralnymi, czy obyczajowymi.1 I tak(...): - wielokrotnie podkreślał , iż złe traktowanie musi osiągnąć poziom minimalnej niedogodności, jeśli ma być brane pod uwagę na mocy artykułu 3 Konwencji. Oszacowanie tego minimalnego poziomu niedogodności jest względne. Zależy od wszystkich okoliczności sprawy, takich jak czas trwania złego traktowania, fizyczne i psychiczne konsekwencje, a także w niektórych przypadkach płeć, wiek, stan zdrowia ofiary. Co więcej, w stwierdzaniu, czy traktowanie jest „poniżające” w rozumieniu artykułu 3 Konwencji Trybunał będzie musiał wziąć pod uwagę, czy celem tego traktowania jest upokorzenie oraz zdeprecjonowanie danej osoby oraz czy, biorąc pod uwagę konsekwencje takiego traktowania, wpłynęło ono negatywnie na osobowość tej osoby w sposób nie dający się pogodzić z artykułem 3 Konwencji. Chociaż pytanie, czy celem było poniżenie lub zdeprecjonowanie ofiary jest czynnikiem, który należy wziąć pod uwagę, brak takiego celu nie może ostatecznie wykluczyć naruszenia artykułu 3 (zob.P.przeciwko Grecji, no.(...)), - środki stosowane w celu pozbawienia jednostki wolności często mogą się wiązać z nieuniknionym cierpieniem i poniżeniem. Mimo wszystko poniżenie oraz cierpienie nie może przekraczać koniecznego poziomu cierpienia lub poniżenia związanego z konkretnym rodzajem zgodnego z prawem traktowania lub karania (V.przeciwko Litwie, no.(...)), - szacując warunki uwięzienia, należy wziąć pod uwagę łączne konsekwencje warunków, jak również skutki zarzutów skarżącego (zob.D.przeciwko Grecji, no.(...), § 46,(...)2001-II). Należy także wziąć pod uwagę długość okresu czasu, w którym dana osoba jest uwięziona w konkretnych warunkach (zob. między innymiA.przeciwko Estonii, no.(...)01, 8 listopada 2005 roku), - we wcześniejszych sprawach, gdzie skarżący mieli do dyspozycji mniej niż 3 m2na osobę, Trybunał stwierdzał, że przeludnienie było tak duże, że to samo w sobie stanowiło uznanie naruszenia art. 3 Konwencji (zob. między innymi,L.przeciwko Rosji, no.(...), § 59, 6 grudnia 2007 roku;K.przeciwko Rosji, no.(...), § 50-51, 21 czerwca 2007 roku;A. F.przeciwko Rosji, no. 205/02, §47-49, 29 marca 2007 roku;L.przeciwko Rosji, no.(...), § 44, 16 czerwca 2005 roku), - w innych sprawach, w których przeludnienie nie było tak znaczne, żeby miał zastosowanie art. 3 Konwencji, Trybunał badał inne aspekty warunków panujących w więzieniu jako relewantnych dla oszacowania zgodności z przepisami. Elementy te to w szczególności dostęp do wentylacji, dostęp do światła dziennego lub powietrza, odpowiednie ustawienia ogrzewania, zgodność z podstawowymi wymaganiami sanitarnymi oraz możliwość prywatnego korzystania z toalety. Tak więc nawet w przypadkach, które dotyczyły większych cel – w zakresie od 3 do 4 m2na więźnia – Trybunał stwierdzał naruszenie artykułu 3 Konwencji, ponieważ do czynnika braku przestrzeni dochodziła kwestia braku wentylacji i oświetlenia (zob., na przykład,B.przeciwko Rosji, no.(...), § 44, 18 października 2007 roku;O.przeciwko Mołdawiino.(...), § 89, 13 września 2005 roku iP.przeciwko Grecji, no.(...), §§ 70-72,(...)2001-III) lub braku prywatności w życiu codziennym (zob.,mutatis mutandis,B.przeciwko Rosji, no.(...), §§ 73-79, 1 marca 2007 roku;V., cytowany powyżej, § 104;K., powołana powyżej, §§ 106 i 107;N.przeciwko Rosji, no.(...), §§ 32, 40-43, 2 czerwca 2005 roku). W nawiązaniu do powyższego należy dodać w zakresie porządku krajowego, że wg Sądu Najwyższego ((...)): 1. Przyjęcie, że przeludnienie w celi zawsze prowadzi do naruszenia godności byłoby równoznaczne z odrzuceniem możliwości uwzględnienia jakichkolwiek innych, występujących w konkretnej sprawie, okoliczności i z nieuzasadnionym pozbawieniem sądu swobody jurysdykcyjnej. Przesłanką przyznania zadośćuczynienia jest - zgodnie zart. 448 k.c.- doznanie przez osadzonego krzywdy; jej ustalenie i ocena rozmiaru należy do sądu orzekającego, uwzględniającego wszystkie okoliczności konkretnej sprawy. 2. Domaganie się zadośćuczynienia w związku z naruszeniem dóbr osobistych nie jest uzależnione od tego, czy pokrzywdzony uprzednio wykorzysta te środki ich ochrony, które gwarantuje muart. 23 i 24 k.c.Niemniej jednak zart. 448 k.c.wynika, że przyznanie zadośćuczynienia kompensującego pokrzywdzonemu krzywdę wywołaną naruszeniem dóbr osobistych jest środkiem ochrony, z którego sąd może, lecz nie musi skorzystać. W konsekwencji trudno skonkretyzować kiedy i jakie zadośćuczynienie należy przyznać. Przegląd orzeczeń wskazuje na kwoty w pułapie kilkunastu tysięcy złotych2, należy jednak zwrócić uwagę na skalę i długość naruszeń, które były większe niż w niniejszej sprawie. Patrząc przez powyższy pryzmat sąd uznał : - za wykazane, że powód przebywał w celi, w której na osadzonego było poniżej 3 m2, która nie została należycie przygotowana do ponownego korzystania po chemicznym odgrzybianiu. Sąd uznał w tym zakresie za wiarygodne zeznania powoda, który podał, że dokonał pomiarów. Pozwany tymczasem nie przedłożył niezbędnych danych, jak i co procedury odgrzybiania, więc wobecart. 233 § 2 kpcsąd nie znalazł podstaw do podważenia wiarygodności zeznań powoda w tym zakresie. Zwykłe doświadczenie życiowe wskazuje również, że użycie preparatów chemicznych powinno wiązać się z odpowiednim odstępem czasu, a na jego zachowanie nic nie wskazywało,. Sama informacja na ulotce preparatu nie jest wystarczająca dla stwierdzenia, że pomieszczenie jest dostatecznie przewietrzone, zwł. że fakt zagrzybienia był potwierdzony, jak i duchoty w związku z dużą liczby osadzonych, co niewątpliwie nie pozostawało bez wpływu na odczuwalności pobytu w celi zaraz po użyciu preparatu grzybobójczego, jak i na cały okres pobytu. Mając na uwadze zauważone dolegliwości, wiarygodne były zeznania powoda, że doskwierały mu i obiektywnie należy uznać je za nadmiernie uciążliwe dla całodobowego funkcjonowania człowieka, przebywającego w pomieszczeniu zamkniętym w rygorze osoby pozbawionej wolności. Kierując się długością pobytu, faktem zagrzybienia celi i wynikającym z wypowiedzi powoda wnioskiem, że naruszenie limitu 3 m2nie było znaczne, osadzeni starali się sami o wietrzenie celi, co zatem musiało także umożliwić wywietrzenie z czasem chemikaliów, sąd zdecydował o przyznaniu zadośćuczynienia jak w pkt. 1 sentencji. Problem małej celi musiał potęgować dotkliwość pobytu w niej, sprzyjać degradacji stanu celi mimo remontu. Intensywność starań powoda o zmianą miejsca pobytu także prowadzi do potwierdzenia odczuwalności omawianej dolegliwości. - bezsporne było, że w łaźni nie było przepierzeń, a w miejscu spacerowym zadaszenia. Niezależnie od wytycznych ogólnokrajowych dla sądu niezrozumiałe jest, dlaczego tak proste elementy nie mogły być wykonane, zwł. wobec dysponowania własnymi kadrami zatrudnionych osadzonych. W przypadku łaźni wręcz wzgląd bezpieczeństwa powinien prowadzić do wdrożenia takiego rozwiązania. W czasach, gdy nawet w miejscach noclegowych jako standardu oczekuje się pokoju z własną łazienką, przepierzenie w łaźni, związane z ochroną intymności, wydaje się oczywiste i niewprowadzenie go niezależnie od wytycznych jest dla sądu niezrozumiałe. Jeśli to problem budżetu, to pozwany ponosi odpowiedzialność, jako statio fisci, z której działalnością wiąże się roszczenie, nawet jeśli był w tym zakresie uzależniony od dysponentów nadrzędnych środków budżetowych. Tak samo sąd postrzega kwestię zadaszenia na spacerze. I choć to kontrowersyjne poda przykład z własnego doświadczenia, gdy podczas spaceru zaczął padać deszcze i sędzia rozpoznający sprawę czekał pod zadaszeniem przy posesji, na której hodowane są daniele, to zwierzęta wchodziły pod niższą od nich trampolinę, by chronić się od deszczu. Tymczasem osadzony rezygnował z rzadkiej chwili wyjścia na świeże powietrze, by uniknąć przemoczenia, w tym wobec trudnych warunków do wysuszenia odzieży w przepełnionej celi. Dlatego z opisanych względów sąd nie poprzestał w zakresie omawianym w niniejszym akapicie na stwierdzeniu naruszenia, ale uznał, że chodziło o poważne naruszenia poprzez niezadbanie o drobiazgi i dla zasady należy przyznać zadośćuczynienie, by podkreślić wagę naruszenia, nawet jeśli sam wymiar świadczenia ma charakter symboliczny, by zaakcentować problem naruszenia w zakresie podstawowych dóbr osobistych osadzonego. Jednocześnie są to wymierne kwoty rekompensaty. W pozostałym zakresie – podtrzymanym przez powoda : - sąd nie uznał, że doszło do naruszenia w zakresie sposobu poruszania się, gdyż za przekonujący uznał argument bezpieczeństwa, nawet jeśli osadzony mógł to odbierać jako rodzaj hierarchizacji. Nie dał też wiary, że powód doznał uszczerbku na zdrowiu i nawet przez pryzmat doświadczenia życiowego nie było to dość wysoce prawdopodobne. Generalnie wypowiedzi powoda wskazywały na tendencję do przejaskrawiania doznań. Jest jego prawem postrzegać rzeczywistość według własnych kryteriów, ale jednocześnie naruszenia występują, gdy dochodzi do przekroczeń granic obiektywnie akceptowanych, - co do radiowęzła, to zagadnienie to powinno było być rozwiązane w zwykłym porządku organizacyjnym, jak i przy założeniu, że wszyscy osadzeni w celi byli zainteresowani działaniem takiego sprzętu. Okoliczności nie wskazywały, że nie było możliwości wyjaśnienia tej kwestii, w tym poprzez używanie własnego sprzętu RTV, jak i by była znacząca w stopniu prowadzącym do stwierdzenia naruszenia praw podstawowych. Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji, a o kosztach na podstawieart. 102 kpc, gdyż w znacznej mierze powództwo powoda miało podstawę. A skoro sąd miał trudności w wyjaśnieniu sprawy, widoczne jest, że powód nie miał innej możliwości wyjaśnienia swej sytuacji. Dodać można, że wobec możności zarzutu przedawnienia sąd kierował sięart. 5 kc, gdyż w toku rozprawy potwierdził, że powód wcześniej z przyczyn formalnych nie zdołał skutecznie wnieść pozwu, mimo że zaraz po zakończeniu pobytu ww. celi podjął pierwszą próbę. Jako osadzony był ograniczony w efektywności swoich działań, więc nie powinien ponosić konsekwencji – swoistego pata, w jakim się znalazł, że skarży się na naruszenia w trakcie pozbawienia wolności, a jednocześnie to ograniczenie, uniemożliwiało mu działania jak w warunkach wolnościowych, gdy mógłby szukać wsparcia. 1 zob. m.in. dostępne w internecie opracowanieT. K., s. Żółtek „Bezprawność w prawie cywilnym i karnym” 2 np.:(...)2016-06-03_001 (...)

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Słupsku date: '2022-07-04' department_name: I Wydział Cywilny judges: - sędzia Hanna Kaflak-Januszko legal_bases: - art. 23 i 24 k.c. - art. 233 § 2 kpc recorder: sekretarz sądowy Anna Zacira signature: I C 1483/19 ```

151020200000503_I_Ns_000583_2016_Uz_2018-03-08_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I Ns 583/16 POSTANOWIENIE Dnia 8 marca 2018r. Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodnicząca: SSR Katarzyna Niemczyk Protokolant: st.sekr.sąd. Monika Kaniowska po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2018 roku w Słupsku na rozprawie sprawy z wnioskuM. K. (1) z udziałemS. W.,J. P.iM. K. (2) o stwierdzenie nabycia spadku poJ. K. 1 stwierdza, że spadek poJ. K., zmarłym w dniu 25 marca 2015 roku wS., ostatnio stale zamieszkałym wS., na podstawie testamentu notarialnego z dnia 8 października 2013 roku nabyła w całości wprost żonaM. K. (1); 2 przyznaje kuratorowi ustanowionemu dla nieznanego z miejsca pobytu uczestnikaM. K. (2)– radcy prawnemuD. G.wynagrodzenie w kwocie 442,80 zł (czterysta czterdzieści dwa złote 80/100). sygn. akt I NS 583/16 UZASADNIENIE WnioskodawczyniM. K. (1), w tym jako pełnomocnik uczestnikówS. W.iJ. P., wniosła o stwierdzenie nabycia spadku poJ. K.zmarłym w dniu 25.03.2015 roku wS., ostatnio stale zamieszkałym wS.. Do wniosku został załączony testament notarialny spadkodawcy. Jako uczestników wskazanoS. W.,J. P.iM. K. (2). UczestnicyS. W.iJ. P.oświadczyli, że nie kwestionują ważności testamentu. UczestnikM. K. (2), reprezentowany przez kuratora ustanowionego dla nieznanego z miejsca pobytu uczestnika, radca prawny oświadczył, że nie kwestionuje ważności testamentu. Wniósł również o przyznanie wynagrodzenia wraz z podatkiem od towarów iusług (...). Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 8.10.2013 rokuJ. K.sporządził przed notariuszem wS.B. P.testament notarialny, w którym oświadczył, że do całości spadku powołuje swoją żonęM. K. (1). Spadkodawca oświadczył, że gdybyM. K. (1)nie chciała lub nie mogła być spadkobierczynią (podstawienie), do całości spadku powołuje swego wnukaS. W.. J. K.oświadczył, że swojego synaM. K. (2)pozbawia zachowku (wydziedziczenie) z powodu uporczywego niedopełnienie podstawowych obowiązków rodzinnych, gdyż nie utrzymuje z testatorem żądnych kontaktów od daty osiągnięcia pełnoletniości do dnia obecnego. Testament został otwarty i ogłoszony. (dowód w aktach Sądu Rejonowego w Słupsku, sygn. akt I Ns 1065/15: wypis aktu notarialnego z dnia 8.10.2013 roku k. 4, protokół otwarcia i ogłoszenia testamentu k. 9) J. K.zmarł w dniu 25.03.2015 roku wS.. Ostatnio stale przed śmiercią mieszkał wS.. W chwili zgonu spadkodawca był żonaty zM. K. (1). J. K.miał dwoje dzieci: 1/ córkęJ. P., której synem jestS. W.; 2/ synaM. K. (2). Nikt nie zrzekał się dziedziczenia spadku. Nikt nie został uznany za niegodnego dziedziczenia spadku po zmarłym. Nikt nie składał oświadczeń spadkowych po spadkodawcy. O śmierci spadkodawcyM. K. (1)dowiedziała się w tym samym dniu.M. K. (1)iS. W.w dacie śmierciJ. K.wiedzieli o sporządzonym przez spadkodawcę testamencie. (dowód: odpis skrócony aktu małżeństwaJ. K.iM. W.k. 7; odpis skrócony aktu małżeństwaR. P.iJ. W.k. 7; odpis skrócony aktu urodzeniaS. W.k. 7; odpis skrócony aktu urodzeniaM. K. (2)k. 86; zapewnienie złożone przez wnioskodawczynię na rozprawie w dniu 22.12.2016 roku, czas nagrania 00:06:31 - 00:14:24 - k. 80; odpis skróty aktu zgonuJ. K.k. 3 znajdujący się w aktach Sądu Rejonowego w Słupsku, sygn. akt I Ns 1065/15) Sąd zważył, co następuje: Wniosek zasługuje na uwzględnienie. Wszystkie osoby zainteresowane udziałem w sprawie, tj. żona i zstępni - dzieci i powołany w ramach podstawienia w testamencie wnuk - były stronami postępowania. Jak stanowi przepisart. 926 § 1 i 2 k.c.powołanie do spadku wynika z ustawy albo z testamentu. Dziedziczenie ustawowe co do całości spadku następuje wtedy, gdy spadkodawca nie powołał spadkobiercy albo gdy żadna z osób, które powołał, nie chce lub nie może być spadkobiercą. Na mocy przepisuart. 931 § 1 Kodeksu cywilnegow pierwszej kolejności powołane są z ustawy do spadku dzieci spadkodawcy oraz jego małżonek; dziedziczą oni w częściach równych. Jednakże część przypadająca małżonkowi nie może być mniejsza niż jedna czwarta całości spadku. Zgodnie z przepisemart. 941 k.c.rozrządzić majątkiem na wypadek śmierci można jedynie przez testament. Na mocy przepisuart. 950 k.c.testament może być sporządzony w formie aktu notarialnego. Jak stanowi przepisart. 959 k.c.spadkodawca może powołać do całości lub części spadku jedną lub kilka osób. Jak wynikało z zapewnienia złożonego przez wnioskodawczynię - żonę spadkodawcy,J. K.sporządził tylko jeden testament. Nikt nie kwestionował ważności tego testamentu. Brak było podstaw, aby sąd z urzędu kwestionował ważność testamentu sporządzonego w formie aktu notarialnego. Zgodnie z przepisemart. 1015 § 1 i 2 k.c.o treści obowiązującej w dacie śmierciJ. K., oświadczenie o przyjęciu lub o odrzuceniu spadku może być złożone w ciągu sześciu miesięcy od dnia, w którym spadkobierca dowiedział się o tytule swego powołania. Brak oświadczenia spadkobiercy w powyższym terminie jest jednoznaczny z prostym przyjęciem spadku. Jednakże gdy spadkobiercą jest osoba niemająca pełnej zdolności do czynności prawnych albo osoba, co do której istnieje podstawa do jej całkowitego ubezwłasnowolnienia, albo osoba prawna, brak oświadczenia spadkobiercy w terminie jest jednoznaczny z przyjęciem spadku z dobrodziejstwem inwentarza. Termin sześciu miesięcy na złożenie oświadczenia spadkowego należało liczyć od dnia śmierci spadkodawcy. W dacie śmierci spadkodawcyM. K. (1)dowiedziała się o zgonie męża, jak również wiedziała o sporządzonym przez niego testamencie. Zatem termin na złożenie oświadczenia spadkowego mijał z dniem 25.09.2015 roku. Oświadczenie spadkowe nie zostało złożone. W związku z tymM. K. (1)nabyła spadek po zmarłym mężu wprost na podstawie testamentu. W dacie śmierci spadkodawcy obowiązywały przepisy, które regulowały nabycie spadku wprost z mocy ustawy w razie niezłożenia oświadczenia spadkowego. Nadmienić jedynie należy, że spadku nie dziedziczyS. W.. Wnioskodawczyni na rozprawie wnosiła, aby przyjąć, że spadek dziedziczy wraz z wnukiem.S. W.był powołany do spadku tylko na zasadzie podstawienia, co oznacza, że tylko w razie gdyM. K. (1)nie chciała dziedziczyć (np. odrzuciłaby spadek) bądź nie mogła dziedziczyć (tj. zmarłaby przed mężem) - do spadku powołany byłby wnuk spadkodawcy. PonieważM. K. (1)przeżyła męża i nie złożyła oświadczenia o odrzuceniu spadku, tzn. że chciała dziedziczyć, jako spadkobierca testamentowy nabyła spadek po mężu w całości. Wobec powyższego sąd na podstawie przepisuart. 941 k.c.w zw. zart. 950 k.c.w zw. zart. 959 k.c.w zw. zart. 1015 § 1 k.c.stwierdził, że spadek poJ. K.zmarłym w dniu 25.03.2015 roku wS., ostatnio stale zamieszkałym wS., na podstawie testamentu notarialnego z dnia 8.10.2013 roku nabyła w całości wprost żonaM. K. (1), o czym orzekł w punkcie pierwszym sentencji postanowienia. UczestnikM. K. (2)był reprezentowany przez kuratora ustanowionego dla nieznanego z miejsca pobytu uczestnika. Na poczet kosztów wnioskodawczyni uiściła zaliczkę w wysokości 900 zł. Na mocy § 1 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13.11.2013 roku w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z dnia 9 grudnia 2013 r.) wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej, zwanego dalej "kuratorem", nie może przekraczać stawek minimalnych przewidzianych przepisami określającymi opłaty za czynności adwokackie, a w przypadku gdy kuratorem jest radca prawny, przepisami określającymi opłaty za czynności radców prawnych. Wynagrodzenie kuratora będącego podatnikiem obowiązanym do rozliczenia podatku od towarów i usług podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług, określoną zgodnie ze stawką tego podatku obowiązującą w dniu orzekania o wynagrodzeniu. informacje o jednostce Zgodnie z przepisem § 12 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z dnia 18 października 2016 r.) opłaty wynoszą za prowadzenie spraw z zakresuprawa spadkowegoo stwierdzenie nabycia spadku - 60 zł, a jeżeli przedmiotem postępowania jest również ważność testamentu - 360 zł. Wynagrodzenie należne kuratorowi ustanowionemu dla nieznanego z miejsca pobytu uczestnika wynosi 360,00 zł plus podatek od towarów i usług w wysokości 23%, tj. kwotę 442,80 zł. Na podstawie przywołanych przepisów sąd przyznał kuratorowi ustanowionemu dla nieznanego z miejsca pobytu uczestnikaM. K. (2)- radcy prawnemuD. G.- wynagrodzenie w kwocie 442,80 zł, o czym orzekł w punkcie drugim sentencji postanowienia.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Słupsku date: '2018-03-08' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Katarzyna Niemczyk legal_bases: - art. 931 § 1 Kodeksu cywilnego recorder: st.sekr.sąd. Monika Kaniowska signature: I Ns 583/16 ```

155010000001003_II_Ca_000764_2012_Uz_2013-03-07_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Ca 764/12 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 7 marca 2013 roku Sąd Okręgowy w Legnicy II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Sylwia Kornatowicz Sędziowie: SO Jolanta Pratkowiecka (sprawozdawca) SO Sabina Ziser Protokolant: sekr. sądowy Małgorzata Zielińska po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2013 roku w Legnicy na rozprawie sprawy z powództwa(...)Konsorcjum Budowlanego Sp. z o.o. z siedzibą wW. przeciwko stronie pozwanej GminieM. o zapłatę oraz sprawy z powództwa GminyM. przeciwko stronie pozwanej(...)Konsorcjum Budowlanemu Sp. z o.o. z siedzibą wW. o zapłatę na skutek apelacji obu stron od wyroku Sądu Rejonowego w Jaworze z dnia 4 października 2012 roku sygn. akt I C 150/11 I oddala obie apelacje; II znosi wzajemnie między stronami koszty postępowania apelacyjnego. Sygn. akt II Ca 764/12 UZASADNIENIE (...)Konsorcjum Budowlane Spółka z o.o. wW.domagało się zasądzenia od GminyM.kwoty 51.436 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 1 września 2011r. tytułem wynagrodzenia za dodatkowe prace wykonane na zlecenie Gminy przy budowie sali sportowej wraz zapleczem socjalnym przy Publicznym Gimnazjum wM.. Z kolei GminaM.w odrębnym pozwie domagała się zasądzenia na swoją rzecz od(...)Konsorcjum Budowlanego Spółka z o.o. wW.kwoty 13.690,82 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 9 sierpnia 2011r. tytułem zwrotu kosztów energii elektrycznej pobranej przez wykonawcę w okresie od 8 grudnia 2010r. do 28 lutego 2011r. przy budowie sali sportowej wM.oraz kosztów badania zbiorników. Sąd Rejonowy w Jaworze połączył obydwie sprawy do wspólnego rozpoznania i wyrokiem z dnia 4 października 2012r. zasądził od GminyM.na rzecz(...)Konsorcjum Budowlanego Spółka z o.o. wW.kwotę 28.376,75 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 22 stycznia 2012r., a dalej idące powództwo tej spółki oddalił, oddalił w całości powództwo GminyM.oraz orzekł o kosztach postępowania. Rozstrzygnięcie powyższe poprzedzone zostało ustaleniami i oceną prawną, szczegółowo przedstawionymi w uzasadnieniu wyroku. Z ustaleń tych wynika m.in., że umową z dnia 29 kwietnia 2009r., zawartą w trybieustawy o zamówieniach publicznych, GminaM.zleciła(...)Konsorcjum Budowlanemu Spółka z o.o. wW.budowę hali sportowej wraz z zapleczem socjalnym przy Publicznym Gimnazjum wM.. Umowa obejmowała również dostawę wyposażenia i sprzętu sportowego, a także uzyskanie w imieniu zamawiającego pozwolenia na użytkowanie sali sportowej, zgodnie z zakresem rzeczowym wynikającym z dokumentacji projektowej, specyfikacji technicznej wykonania i odbioru robót oraz specyfikacji istotnych warunków zamówienia. Strony umówiły się, że za wykonanie umowy zamawiający zapłaci wykonawcy wynagrodzenie ryczałtowe w kwocie 3.789.039,05 zł powiększone o podatek VAT. Zastrzegły również, że wszelkie zmiany i uzupełnienia treści umowy wymagają formy pisemnej w postaci aneksu do umowy, pod rygorem nieważności. Dopuściły również możliwość zmiany postanowień umowy w formie pisemnego aneksu w przypadku zaistnienia okoliczności nieprzewidzianych, wymagających zmiany treści oferty, na podstawie której dokonano wyboru wykonawcy, pod warunkiem złożenia przez wykonawcę pisemnego wniosku. Termin zakończenia robót określony został na 30 listopada 2010r., zaś aneksem z dnia 27 kwietnia 2009r. zmieniony na 28 lutego 2011r. Sąd I instancji uwzględnił roszczenia(...)Konsorcjum Budowlane Spółka z o.o. wW.do kwoty uznanej przez GminęM.(23.070,53 zł), powiększonej o podatek VAT (5.306,22 zł) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 22 stycznia 2012r. W pozostałym zakresie oddalił powództwo, uznając m.in., że opracowanie projektu konstrukcji dachu w profilu(...)było częścią umowy z podwykonawcą, a za wykonanie tego projektu podwykonawca nie wystawił odrębnej faktury, uwzględniając ten koszt w uzgodnionym wynagrodzeniu ryczałtowym. Takie zaś wynagrodzenie zostało już rozliczone między stronami w ramach świadczenia ugodzonego w innym postępowaniu sądowym prowadzonym przez Sąd Okręgowy w Legnicy. Jeśli zaś chodzi o roszczenia Konsorcjum związane z uzgodnieniem dokumentacji powykonawczej w zakresie ochrony przeciwpożarowej, to Sąd Rejonowy uznał, że obowiązek wykonania takiej dokumentacji, zgodnie ze specyfikacją istotnych warunków zamówienia, obciążał wykonawcę. Zatem GminaM.nie była zobowiązana do ponoszenia kosztów opracowania takiej dokumentacji. Jednocześnie Sąd I Instancji uznał za niewykazane co do wysokości roszczenie GminyM.w zakresie zwrotu kosztów pobranej przez wykonawcę energii elektrycznej w okresie od 8 grudnia 2010r. do 28 lutego 2011r. Sąd ten zauważył, że wskazane przez GminęM.kwoty z tytułu kosztów energii elektrycznej pobranej przez wykonawcę w spornym okresie znacznie odbiegają od kwot, którymi obciążane było Konsorcjum w czasie prowadzenia głównych prac budowlanych. To zaś budzi wątpliwości co do rzetelności przeprowadzonych w tym zakresie rozliczeń. Z kolei co do kosztów badania zbiorników, to Sąd I instancji uznał, że Gmina nie wykazała, czy badanie zbiorników było niezbędne do wykonania umowy i uzyskania zezwolenia Sanepidu na użytkowanie obiektu oraz z jakich przyczyn badanie wykonane zostało dopiero w toku eksploatacji obiektu. Wobec powyższego orzekł o oddaleniu w całości powództwa GminyM.. Apelacje od powyższego wyroku wniosły obie strony. (...)Konsorcjum Budowlane Spółka z o.o. wW.zaskarżyło wyrok w zakresie oddalającym powództwo o zapłatę kwoty 17.012 zł z tytuły wykonania za GminęM.projektu zamiennego dachu (8.100 zł, powiększone o podatek VAT) oraz uzgodnienia dokumentacji wykonawczej w zakresie bezpieczeństwa pożarowego (5.000 zł powiększone o podatek VAT). Apelacja oparta została na następujących zarzutach: 1. naruszenia prawa materialnego, tj.art. 405 k.c.przez jego niezastosowanie, mimo wykazania, że(...)Konsorcjum Budowlane Sp. z o.o. wW.wykonało na rzecz GminyM.prace konieczne, które nie były przewidziane w umowie, a mianowicie projekt zamienny dachu, 2. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że wykonawca na podstawie umowy był obciążony sporządzeniem na swój koszt uzgodnień dokumentacji technicznej w zakresie bezpieczeństwa pożarowego; tymczasem prace związane z tą dokumentacją wykraczały poza zakres umowy głównej. (...)Konsorcjum Budowlane Spółka z o.o. wW.wniosło o zmianę zaskarżonego wyroku „poprzez zasądzenie łącznie kwoty 45.338,75 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 22 stycznia 2012r. i kosztami procesu”. W odpowiedzi GminaM.wniosła o oddalenie apelacji(...)Konsorcjum Budowlane Spółka z o.o. wW.i zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego. Z kolei GminaM.zaskarżyła wyrok w części oddalającej jej powództwo (pkt V) oraz uwzględniającej powództwo(...)Konsorcjum Budowlane Spółka z o.o. wW.ponad kwotę 23.070,53 zł (pkt I). W zakresie uwzględnionego ponad kwotę 23.070,53 zł powództwa(...)Konsorcjum Budowlane Spółka z o.o. wW.zarzuciła: 1. niezgodność ustaleń Sądu z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, „w szczególności poprzez ustalenie, że roszczenie należy podwyższyć o kwotę podatku VAT”, 2. naruszenie prawa procesowego, tj.art. 233 § 1 k.p.c.poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na pominięciu dowodów z zeznań świadkówW. D.iZ. J.w części odnoszącej się do wysokości roszczenia, a także dowodu z przesłuchania Wójta Gminy jako strony. W zakresie oddalonego powództwa własnego zarzuciła: 1. naruszenie prawa materialnego, a mianowicieart. 647 k.c.poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, że koszty energii elektrycznej zużytej przez pozwanego wykonawcę w związku z usuwaniem wad i usterek w okresie odbioru (XII 2009r. – III 2010r.) nie obciążają wykonawcy z uwagi na fakt, że wykonywane w tym czasie roboty miały charakter wykończeniowy i nie wymagały znacznego zużycia energii, 2. niezgodność ustaleń faktycznych Sądu z materiałem dowodowym, poprzez uznanie roszczenia Gminy o zapłatę kwoty 13.690,82 zł za nieudowodnione, 3. naruszenie prawa procesowego, tj.art. 233 § 1 k.p.c.poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na pominięciu dowodów z zeznań świadkówW. D.iZ. J.w części odnoszącej się do wysokości roszczenia, a także dowodu z przesłuchania Wójta Gminy jako strony. Powołując się na powyższe zarzuty GminaM.domagała się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie w całości własnego powództwa oraz poprzez oddalenie powództwa(...)Konsorcjum Budowlane Spółka z o.o. wW.ponad kwotę 23.070,53 zł, z uwzględnieniem kosztów procesu za obie instancje. Złożyła również wniosek ewentualny o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. W odpowiedzi(...)Konsorcjum Budowlane Spółka z o.o. wW.wniosło o oddalenie apelacji GminyM., z uwzględnieniem kosztów postępowania apelacyjnego. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Obie apelacja są niezasadne. Sąd I instancji dokonał ustaleń faktycznych, które znajdują oparcie w zebranym materiale dowodowym. Nie budzi również zastrzeżeń ocena prawna tych ustaleń. Tym samym ocena faktyczna i prawna Sądu Rejonowego została przyjęta przez Sąd Okręgowy jako podstawa własnego rozstrzygnięcia. (...)Konsorcjum Budowlane Spółka z o.o. w zakresie żądania kwoty 8.100 zł powiększonej o podatek VAT z tytuły zwrotu kosztów wykonania projektu zamiennego dachu powołało się w apelacji na naruszenie przez Sąd Rejonowy przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu, tj.art. 405 i nast. k.c.W ocenie Sądu Okręgowego taki zarzutu jest całkowicie chybiony. Orzecznictwo wyklucza bowiem możliwość wystąpienia z roszczeniem z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia wówczas, gdy pomiędzy stronami istnieje stosunek zobowiązaniowy (por: wyrok Sądu Najwyższego z 7 maja 2009r., IV CSK 523/08, Lex nr 523904 i powołane w uzasadnieniu dalsze orzeczenia tego Sądu). Wynika to z zasady, że jeśli strony łączyła umowa, która stanowiła o ich prawach i obowiązkach, to uzyskanie przez jedną ze stron korzyści pozostającej w związku z wykonaniem tej umowy, nie będzie bezpodstawne. Tymczasem skuteczne dochodzenie roszczenia zart. 405 i nast. k.c.wymaga, by wzbogacenie kosztem innej osoby nastąpiło „bez podstawy prawnej”. W rozpoznawanej sprawie strony łączyła umowa z dnia 27 kwietnia 2009r., której przedmiotem była m.in. budowa sali sportowej wraz z zapleczem socjalnym przy Publicznym Gimnazjum wM.. Zatem wszelkie roszczenia związane z realizacją tej umowy winny mieć oparcie w jej postanowieniach, a nie w przepisach o bezpodstawnym wzbogaceniu. W orzecznictwie przyjęte jest, że jeśli wierzycielowi w danym przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przysługuje roszczenie oparte na przepisach o odpowiedzialności kontraktowej, może on dochodzić tylko tego roszczenia. Dopuszczenie możliwości dochodzenia także roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia (nienależnego świadczenia) podważałoby sens szczegółowych unormowań stosunków obligacyjnych, uwzględniających ich specyfikę. Jednocześnie wskazuje się na niemożność konstruowania w ogóle roszczeń z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia (nienależnego świadczenia) wewnątrz stosunków zobowiązaniowych. Nie było również podstaw do uwzględnienia roszczenia(...)Konsorcjum Budowlane Spółka z o.o. wW.o zwrot kosztów dokumentacji wykonawczej w zakresie bezpieczeństwa pożarowego. Zgodnie z treścią łączącej strony umową z dnia 27 kwietnia 2009r., integralną częścią tej umowy była m.in. specyfikacja istotnych warunków zamówienia (SIWZ). Postanowienie pkt 5.1 i) SIWZ stanowi, ze wykonawca w ramach zamówienia publicznego ma wykonać i przedłożyć zamawiającemu także inną dokumentację, jeżeli jej wykonanie wynika z przepisów prawa. ŚwiadekR. M., który na zlecenie powodowego Konsorcjum opracował dokumentację wykonawczą w zakresie bezpieczeństwa pożarowego zeznał, że konieczność sporządzenie takiej dokumentacji wynikała, „z odpowiedniego rozporządzenia MSWiA” (k. 238v.). Zeznania tego świadka nie były kwestionowane przez strony. W tej sytuacji przyjąć należało, że prace, które wykonało Konsorcjum w związku z opracowaniem dokumentacji wykonawczej w zakresie bezpieczeństwa pożarowego, nie wykraczały poza zakres umowy głównej. Dlatego obecnie wykonawca nie ma podstaw do żądania zwrotu kosztów poniesionych w związku z wykonaniem tej dokumentacji. Jeśli natomiast wykonanie dokumentacji – jak to dodatkowo podnosił wykonawca - było wynikiem zmian projektowych konstrukcji dachowej - to dla skutecznego dochodzenia omawianego roszczenia konieczne było dokonanie przez strony zmiany umowy w formie aneksu w trybie § 17 umowy z dnia 27 kwietnia 2009r. Bezsprzecznie strony nie uzgodniły w formie aneksu takiej zmiany umowy, która obciążałaby Gminę kosztami sporządzenia dokumentacji wykonawczej w zakresie bezpieczeństwa pożarowego. Niezasadna okazała się również apelacja GminyM.. Sąd I instancji trafnie uwzględnił podatek VAT w kwocie świadczenia zasądzonego na rzecz(...)Konsorcjum BudowlaneSpółka z o.o. (...)zapłaty wykonawcy stosownego wynagrodzenia powiększonego o podatek VAT wynikał wprost z § 5 umowy z dnia 27 kwietnia 2009r., a żądanie pozwu obejmowało kwotę brutto. W uzupełnieniu powołać należyart. 3 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001r. o cenach(Dz.U. Nr 97, poz. 1050), zgodnie z którym cena oznacza wartość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę; w cenę uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeśli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług lub podatkiem akcyzowym. O tym, że prowadzona przez(...)Konsorcjum Budowlane Spółka z o.o. budowa sali gimnastycznej wraz z zapleczem socjalnym, której dotyczy umowa z dnia 27 kwietnia 2009r. stanowi usługę, wynika z treściart. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług(tekst jedn. Dz.U. Nr 177, poz. 1054 ze zm.). Sąd Rejonowy trafnie ocenił jako niezasadne powództwo GminyM.skierowane przeciwko(...)Konsorcjum Budowlane Spółka z o.o. wW.. Zdaniem Sądu Okręgowego, ocena ta jest logiczna i zgodna z doświadczeniem życiowym. Nie wydaje się bowiem prawdopodobne, aby w okresie od 8 grudnia 2010r. do 28 lutego 2011r., kiedy na terenie budowy trwały już tylko prace porządkowe i wykończeniowe, wykonawca zużywał prawie dwa razy więcej energii elektrycznej, niż w czasie prowadzenia głównych prac budowlanych. To właśnie z tej przyczyny Sąd I instancji uznał, że GminaM.nie wykazała faktycznych kosztów dostarczonej w spornym okresie energii elektrycznej. Powołani w apelacji świadkowieW. D.iZ. J.w swoich zeznaniach w ogóle nie odnosili się do problemu opłat za wykorzystywaną przez wykonawcą energii elektrycznej, natomiast wyjaśnienia Wójta GminyM.–M. F., były w tym zakresie bardzo ogóle i nie wnosiły do sprawy żadnych istotnych okoliczności. Jeśli natomiast chodzi o poniesione przez Gminę koszty związane z badaniem zbiorników (496,56 zł), to - poza przedłożeniem faktury wystawionej po 4 miesiącach od przekazania inwestycji - Gmina nie wykazała konieczności wykonania badania zbiorników już w toku eksploatacji obiektu. Tym samym nie było podstaw do obciążenia tą kwotę wykonawcy obiektu. Z przedstawionych wyżej względów obie apelacje jako bezzasadna zostały oddalona na podstawieart. 385 k.p.c.W związku z oddaleniem obu apelacji, koszty postępowania apelacyjnego zostały wzajemnie zniesione w oparciu oart. 100 k.p.c.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Legnicy date: '2013-03-07' department_name: II Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Jolanta Pratkowiecka - Sabina Ziser - Sylwia Kornatowicz legal_bases: - art. 405 i nast. k.c. - art. 233 § 1 k.p.c. - art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001r. o cenach - art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług recorder: sekr. sądowy Małgorzata Zielińska signature: II Ca 764/12 ```

150515250005003_X_C_000262_2017_Uz_2017-05-17_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: X C 262/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 maja 2017 r. Sąd Rejonowy w Olsztynie, X Wydział Cywilny, w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Agnieszka Brzoskowska Protokolant: Stażysta Renata Filip po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2017 r. w Olsztynie na rozprawie sprawy z powództwaP. K. przeciwkoTowarzystwu (...) S.A.z siedzibą wW. o zapłatę 1 zasądza od pozwanegoTowarzystwa (...) S.A.z siedzibą wW.na rzecz powodaP. K.kwotę 1.765,46 zł. (jeden tysiąc siedemset sześćdziesiąt pięć 46/100 złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 31 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty; 2 oddala powództwo w pozostałej części; 3 orzeka, że powód wygrał w 35,3% a pozwany w 64,7% i w tych proporcjach koszty procesu pomiędzy stronami stosunkowo rozdziela, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu. SSR Agnieszka Brzoskowska z./ 1.(...); 2.(...) 3.(...) 4.(...). O., dn. 17 maja 2017 r. SSR Agnieszka Brzoskowska

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Olsztynie date: '2017-05-17' department_name: X Wydział Cywilny judges: - Agnieszka Brzoskowska legal_bases: [] recorder: Stażysta Renata Filip signature: X C 262/17 ```

151015100000503_I_C_001174_2017_Uz_2019-03-05_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 1174/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ dnia 1 marca 2019 r. Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku, I Wydział Cywilny w składzie Przewodniczący: SSR Urszula Minga-Głuszcz Protokolant: Małgorzata Małecka po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2019 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwaJ. L. (1) przeciwko(...) S.A.wW. o zapłatę I zasądza od pozwanego(...) S.A.wW.na rzecz powódkiJ. L. (1)kwotę 8.800 zł (osiem tysięcy osiemset złotych złotych) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 4 września 2014r do dnia zapłaty, II oddala powództwo w pozostałym zakresie; III kosztami procesu obciąża powódkęJ. L. (1)w wysokości 71,35 %, zaś pozwanego(...) S.A.wW.w wysokości 28,65 %, pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu. Sygn. akt. I C 1174/17 UZASADNIENIE PowódkaJ. L. (1)domagała się zasądzenia od pozwanego(...) SAwW.kwoty 28.800 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 4 września 2014r do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia, 910,33 zł tytułem odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w zapłacie, roszczenia te pozostawały w związku z kolizją drogową z dnia 9 kwietnia 2013r., którego sprawca był ubezpieczony z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu u pozwanego. Nadto powódka domagał się ustalenia odpowiedzialności pozwanego za skutki zdarzenia mogące ujawnić się w przyszłości. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od strony przeciwnej kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, iż wypłacone już powodowi zadośćuczynieniem i odszkodowanie jest adekwatne do doznanego przez niego uszczerbku majątkowego i niemajątkowego. Zakwestionował nadto, jakoby zespół cieśni nadgarstka był zmianą urazową, doznaną w wyniku wypadku i by pozostawał w związku ze szkodą. Zakwestionował nadto związek przyczynowy pomiędzy podnoszonymi „dolegliwościami natury psychicznej”, której powódka doznała w wypadku. Pozwany zakwestionował też datę początkową naliczania odsetek ustawowych. Sąd ustalił co następuje: W dniu 9 kwietnia 2013r. około godziny 15.30 wG.miał miejsce wypadek drogowy, w wyniku którego poszkodowaną została powódkaJ. L. (1). Sprawcą wypadku byłaD. S., kierująca pojazdem markiF. (...)nr rej. (...), ponieważ wyjeżdżając na parking nie wyrobiła zakrętu i wjechała w lewy bok pojazdumarki G. (...)onr rej (...), którym parkowała powódka. Sprawczyni zdarzenia posiadała ubezpieczenie posiadaczy pojazdów mechanicznych w(...) SAwW.. Na miejsce zdarzenia przyjechała policja, która spisała oświadczenie sprawcy wypadku. W chwili wypadku powódka była zapięta w pasy bezpieczeństwa, jej stan był trzeźwy. Powódka w pierwszych chwilach po zdarzeniu nie odczuwała dolegliwości. Kolejnego dnia powódka udała się do lekarza(...)wG., gdzie została skierowana na badania RTG kręgosłupa szyjnego, a także do lekarza ortopedy. W wyniku konsultacji ortopedycznej rozpoznano u powódki skręcenie kręgosłupa w odcinku szyjnym. Zalecono noszenie kołnierza ortopedycznego. Wypisano zwolnienie lekarskie na okres od dnia 11 kwietnia 2013r do 17 kwietnia 201r. W dniu 8 maja 2013r lekarz ortopeda skierował powódkę na badanie kręgosłupa szyjnego rezonansem magnetycznym. Badanie odbyło się w dniu 2 września 2013r. W dniu 16 czerwca 2013r powódka udała się na(...)Szpitala (...)św.W.wG.z powodu bólu i drętwienia kończyn górnych. W wyniku przeprowadzonych badań zalecono obserwację w kierunku zespołu cieśni nadgarstka obustronnego. W dniu 4 lipca 2013r powódka zgłosiła się z bólami kończyny górnej prawej do(...)wG.. W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono zaburzenia nerwów i splotów nerwowych, zalecono wykonanie badania(...), przepisano stosowne leki oraz wypisano zwolnienie lekarskie na okres od 5 lipca 2013r do 19 lipca 2013r. W dniu 5 lipca 2013r przeprowadzono u powódki badanie przewodnictwa nerwowego prawej ręki, które wykazało europatię ruchową i czuciową nerwu pośrodkowego prawego. W dniu 17 października 2013r powódka została poddana operacji w(...)wG., polegającej na rewizji kanału nadgarstka prawego i uwolnieniu nerwu pośrodkowego. Zgodnie z zaleceniami powódka kontynuowała leczenie. W dniu 7 maja 2014r przeszła konsultację neurologiczną, podczas której zalecono badania kontrolne i leczenie farmakologiczne. (dowód: historia choroby, k. 18-26, rtg kręgosłupa, k. 28, zalecenie na kołnierz, k. 29-30, karta pobytu na(...)historia choroby, k. 32-33, zgoda na zaproponowany zabieg operacyjny, k. 36-41, zalecenia lekarskie, k. 47-50, badanie przewodnictwa nerwowego, k. 51-54, badane(...), k. 56, opinia medyczna konsultanta krajowego, k. 79-80) Powódka po wypadku źle się czuła, zażywała leki, skarżyła się na kręgosłup, a po dwóch miesiącach od wypadku nastąpił zanik czucia prawej ręki. Z tego powodu powódka leczyła się, jeździła na rehabilitacje, przebywała w sanatorium. Nerwy nie uaktywniły się, nie prowadziła rehabilitacji stacjonarnej. Powódka 15 lat wcześniej uległa wypadkowi samochodowemu, po którym miała kłopoty z kręgosłupem w odcinku lędźwiowym. Po tamtym wypadku nie leczyła się. Powódka po zdarzeniu z dnia 9 kwietnia 2013r zażywała leki:T.,N.,M.,P.,P.,M. N.,A.. Do lekarzy początkowo powódkę woziła sąsiadka, później powódka sama prowadziła samochód. (dowód: zeznania świadkaW. L., k. 156-157, zeznania świadkaJ. L. (2), k. 157, zeznania powódki, k. 158) W wyniku zdarzenia z dnia 9 kwietnia 2013r powódka doznała urazu kręgosłupa szyjnego. Następstwem tego zdarzenia był pourazowy zespół bólowy kręgosłupa szyjnego, który trwał kilka miesięcy W wyniku wypadku nie doszło u powódki żadnego bezpośredniego urazu kończyny górnej prawej, które potencjalnie mógł spowodować tak duże uszkodzenie nerwu, które skutkowałoby masywnym niedowładem ręki. Prawostronny zespół cieśni nadgarstka jest schorzenie samoistnym, które powstaje w ciągu wielu lat życia. W wykonanych badaniach(...)kręgosłupa szyjnego, w których wykazano jedynie niewielkiego stopnia zmiany zwyrodnieniowo dyskopatyczne powstające jako schorzenie samoistne w ciągu wielu lat życia, nie wykazano żadnych strukturalnych zmian pourazowych, które mogłyby powodować ucisk korzeni nerwowych. Poza bólami kręgosłupa szyjnego, brak podstaw medycznych i orzeczniczych do uznania, że niedowład kończyny górnej prawej jest następstwem wypadku z dnia 9 kwietnia 2013r. W wyniku zdarzenia powódka doznała długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5 %. W wyniku obrażeń kręgosłupa szyjnego, jakich doznała powódka, zazwyczaj odczuwa się bóle prze około 4 tygodni od wypadku. Stłuczenie lewego ramienia mogło powodować bóle do około 7 dni od wypadku. Obrażenia kręgosłupa szyjnego, jakich doznała powódka są lekkimi obrażeniami narządu ruchu, nie doszło do zwichnięć, niestabilności, uszkodzeń kostnych, więzadeł, mięśni. Leczenie kręgosłupa zostało zakończone i nie występują u powódki żadne trwałe następstwa powypadkowe, nie przewiduje się również dalszych następstw zdrowotnych w tym zakresie przyszłości. Zażywane przez powódkę leki, takie jak:T.,N.,M.,P.są związane z przebytym urazem kręgosłupa szyjnego, pozostałe leki nie mają związku z przebytym wypadkiem. Powódka odczuwa trudności w wykonywaniu czynności manualnych, z powodu niedowładu ręki, Trudności ruchowe w zakresie ręki powódka z biegiem czasu zaakceptowała, nie leczyła się psychiatrycznie ani psychologicznie, konsekwencje zdarzenia z dnia 9 kwietnia 2013r nie spowodowały następstw w sferze zdrowia psychicznego (dowód: opinia biegłego neurologa, k. 174-178, opinia uzupełniająca, k. 206-208, opinia biegłego ortopedy, k. 209-211, opinia biegłego psychologa klinicznego, k. 181-185) W piśmie z dnia 30 kwietnia 2013r pozwany zakład ubezpieczeń przyznał i wypłacił powódce kwotę 500 zł tytułem zadośćuczynienia, następnie pismem z dnia 13 sierpnia 2014r przyznał i wypłacił powódce kwotę 700 zł tytułem zadośćuczynienia. Pismem z dnia 30 października 2015r, na skutek odwołania powódki, pozwany podtrzymał dotychczasowe stanowisko w zakresie wypłaty zadośćuczynienia, jednakże przyznał i wypłacił powódce dodatkowo kwotę 50 z tytułem kosztów przejazdu, kwotę 46,24 zł tytułem kosztów leczenia oraz kwotę 34,07 zł tytułem kosztów pozyskania dokumentacji medycznej. Powódka poniosła koszty związane z pozyskaniem dokumentacji medycznej w łącznej kwocie 46,06 zł, nadto poniosła koszty sporządzenia opinii medycznej w kwocie 246 zł. (dowód: decyzje o wypłacie zadośćuczynienia i odszkodowania, k. 89, 98, k. 99-100-102, odwołanie, k. 103-113, decyzja, k. 115, faktury VAT, k. 83-88) Sąd zważył co następuje: Okoliczności faktyczne w istotnych dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy kwestiach Sąd ustalił w oparciu o przedstawione przez strony dokumenty. Uczestnicy generalnie nie kwestionowali danych wynikających ze wskazanych powyżej dokumentów, zarówno w zakresie ich prawdziwości, jak i wiarygodności wynikających z nich okoliczności, a tym samym brak było podstaw, aby odmówić im mocy dowodowej, co uzasadniało danie im wiary. Sąd nadto dał wiarę zeznaniom świadków:W. L.,J. L. (2)oraz powódki. Zeznania te były spójne, wzajemnie się uzupełniały i potwierdzały okoliczności wykazane dokumentacją medyczną. Sąd oparł się również na opiniach biegłych: podstawowej oraz uzupełniającej biegłego neurologa i opinii pisemnej biegłego ortopedy. Wskazać należy, iż opinie sporządzone zostały przez osoby o odpowiednich kwalifikacjach, w oparciu o zgromadzony materiał oraz badanie powódki, zawierały precyzyjne wnioski, które zostały obszernie i logicznie uzasadnione. Sąd dał wiarę częściowo opinii pisemnej biegłego psychologa klinicznego w zakresie, w jakim wskazywała, że konsekwencje zdarzenia z dnia 9 kwietnia 2013r nie mają następstw w sferze zdrowia psychicznego. W pozostałym zakresie Sąd opinii tej nie uwzględnił, albowiem biegła odwoływała się do funkcjonowania psychologicznego powódki w związku z urazem prawej ręki, który – jak wskazali biegli neurolog i ortopeda – nie miał związku ze zdarzeniem z 9 kwietnia 2013r. Zgodnie treściąart. 822 k.c.przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający. Natomiast zgodnie z treścią art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych,(...)(Dz. U. Nr 124 poz. 1152) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Odpowiedzialności sprawcy szkody, a tym samym ubezpieczyciela kształtuje się na zasadzie winy, tj. na podstawieart. 436 § 2 k.c.w zw. zart. 415 k.c.. W niniejszej sprawie pozwany nie kwestionował, iż winnym zdarzenia drogowego był kierowca posiadający u pozwanego polisę OC. Pozwany kwestionował powództwo co do wysokości wskazując, iż wypłacone przez niego kwoty wyczerpują w całości roszczenia powódki, nadto brak podstaw do zwrotu powódce kosztów leczenia związanego z urazem kończyny górnej. W niniejszej sprawie, zgodnie z opinią biegłego neurologa, uraz kończyny górnej nie miał związku ze zdarzeniem z dnia 9 kwietnia 2013r., tak samo zaopiniował biegły ortopeda. Obaj biegli stwierdzili, że jest to schorzenie samoistne, a wypadek nie upośledził narządu ruchu, w tym przede wszystkim kręgosłupa, w sposób długotrwały lub trwały, zaś leczenie związane z urazem kręgosłupa zostało zakończone. Przechodząc zatem do rozważań w zakresie wysokości szkody wskazać należy, iż w razie uszkodzenia ciała Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę pieniężną za doznaną krzywdę (art. 445 § 1 k.c.w zw. zart. 444 § 1 k.c.). Krzywda podlegająca naprawieniu przez zasądzenie zadośćuczynienia to zarówno cierpienia fizyczne (ból i inne dolegliwości) oraz cierpienia psychiczne (ujemne odczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała w postaci np. wyłączenia z normalnego życia itp.). Przyznanie zadośćuczynienia nie jest obligatoryjne, jednakże w przedmiotowej sprawie brak przesłanek uzasadniających odmowę jego przyznania. Odszkodowanie przewidziane w przepisieart. 444 § 1 k.c.obejmuje wszelkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeżeli są konieczne i celowe. Przykładowo można wymienić koszty leczenia (pobytu w szpitalu, konsultacji u wybitnych specjalistów, dodatkowej pomocy pielęgniarskiej, koszty lekarstw itp.), specjalnego odżywiania się, nabycia protez i innych koniecznych aparatów (okularów, aparatu słuchowego, wózka inwalidzkiego itp.) (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 1981 r., I CR 455/80, OSPiKA 1981 rok, poz. 223), wydatki związane z przewozem chorego do szpitala i na zabiegi, z przejazdami osób bliskich w celu odwiedzin chorego w szpitalu, z koniecznością specjalnej opieki i pielęgnacji (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 października 1973 r., II CR 365/73, OSNCP 1974 rok, nr 9, poz. 147), koszty zabiegów rehabilitacyjnych, przygotowania do innego zawodu (np. opłaty za kursy, szkolenia, koszty podręczników i innych pomocy, dojazdów). Zatem z uwagi na treść żądania, podstawową kwestią konieczną dla oceny zasadności żądania powódki w zakresie przyznania jej zadośćuczynienia, było ustalenie rozmiaru cierpień i krzywd jakich doznała powódka w wyniku wypadku, bowiem właśnie to kryterium decyduje o wysokości zadośćuczynienia jaka należna jest poszkodowanemu. Ustawodawca nie określił jednak wprost przesłanek, które winny stanowić podstawę dla ustalenia zakresu krzywdy, wskazując jedynie wart. 445§1 k.c.w zw. zart. 444§1 k.c., że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Takie określenie podstaw dla przyznania zadośćuczynienia poszkodowanemu, jedynie przez wskazanie, że winno stanowić ono „sumę odpowiednią” spowodowało, że przedmiotem licznych orzeczeń sądowych oraz rozważań przedstawicieli doktryny, były właśnie kryteria, które winny być uwzględnione przy ustaleniu odpowiedniej kwoty, tytułem zadośćuczynienia. Zaprezentowane poglądy pozwoliły na wypracowanie i przyjęcie powszechnie aprobowanych i uwzględnianych kryteriów przy określaniu wysokości przyznawanego zadośćuczynienia, wśród których wymienia się rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, wiek poszkodowanego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość, stopień winy sprawcy, ujemne skutki zdrowotne jakie osoba poszkodowana będzie zmuszona znosić w przyszłości, ale także wysokość świadczeń, które z innych źródeł zostały poszkodowanemu wypłacone tytułem doznanej krzywdy. Podkreślenia wymaga również to, że przyznane zadośćuczynienie winno mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane jak i te, które w związku ze schorzeniem wystąpić mogą w przyszłości. Jest to bowiem świadczenie jednorazowe, którego wysokość uwzględnia wszystkie okoliczności związane z cierpieniami tak już doznanymi jak również tymi, które w przyszłości w związku niezakończonym leczeniem, jego następstwami, czy też planowanymi w przyszłości zabiegami, mogą się pojawić. Przy ustaleniu rozmiaru cierpień doznanych przez powódkę, które miały decydujące znaczenia dla określenia wysokości należnego jej zadośćuczynienia, pomocna była opinia biegłych sadowych. Biegły z zakresu neurologii określił trwały uszczerbek na zdrowiu powódki na poziomie 5% z uwagi na następstwa doznanych urazów. Określając wysokość należnego zadośćuczynienia Sąd miał również na uwadze dolegliwości bólowe powódki, konieczność przebywania na zwolnieniu lekarskim, podjęcia rehabilitacji, ograniczenia ruchowe. Należało mieć jednak na względzie, iż powódka w przeważającej części wiązała negatywne przeżycia i dolegliwości z bólem i niedowładem ręki, który jak wynikało z obu opinii biegłych nie miał związku z przedmiotowym zdarzeniem. Wskazane wyżej okoliczności oraz fakt wypłaty przez pozwanego kwoty 1.200 zł tytułem zadośćuczynienia uzasadniają przyznanie powódce kwoty 8.800 zł tytułem zadośćuczynienia. Zgodnie z treściąart. 444 § 1 k.c.w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszystkie wynikłe z tego powodu koszty. Takimi kosztami są w szczególności koszty leczenia, koszty przejazdu do placówek medycznych, czy nawet koszty pozyskania opinii i dokumentacji medycznej. W niniejszej sprawie powódka żądała zapłaty odszkodowania w kwocie 910,33 zł obejmującego koszty leczenia w kwocie 230,95 zł, koszty transportu w kwocie 421,39 zł, koszty pozyskania dokumentacji w kwocie 11,99 zł. Pozwany, pismem z dnia 30 października 2015r przyznał i wypłacił powódce łączną kwotę 130,31 zł, tj: 50 zł tytułem kosztów przejazdu, kwotę 46,24 zł tytułem kosztów leczenia i kwotę 34,07 z tytułem kosztów dokumentacji. W ocenie Sądu kwota wypłacona przez ubezpieczyciela wyczerpała koszty poniesione przez powódkę. Jak wskazał biegły sądowy jedynie leki takie jak:T.,N.,M.mają związek z wypadkiem. Powódka jednakże nie udowodniła kosztów poniesionych leków. Niemniej jednak, sugerując się cenami wskazanymi przez powódkę, a nie zakwestionowanymi przez pozwanego, koszt tych leków został przez nią oszacowany na kwotę 59 zł. Z kolei, koszty dokumentacji powódka określiła na kwotę 11,99 zł, taką kwotę wykazała fakturami VAT. Niemniej biorąc pod uwagę, że koszty te nie miały związku z wypadkiem z dnia 9 kwietnia 2013r (dotyczyły urazu ręki), uznać należało, że koszty wypłacone przez pozwanego za pozyskanie dokumentacji medycznej w kwocie 34,07 zl wyczerpały w tym zakresie żądanie powódki. Podobnie koszty transportu: jak wynika z przedłożonej przez powódkę dokumentacji, jedynie wyjazd do(...) Centrum Medycznegow dniu 2 września 2013r dotyczył badania kręgosłupa szyjnego. Pozostałe wyjazdy, tj. doSzpitala (...).W. (...),(...) Centrum (...)dotyczyły badania kończyny górnej – bez związku z wypadkiem. Koszty wyjazdu do(...) Centrum Medycznego, uznane przez Sąd, według oświadczenia powódki wyniosły kwotę 11,20 zł. Pozwany tymczasem kwotę wypłaconą na koszty dojazdu określił i przyznał na kwotę 50 zł. Odnosząc się do kosztów pozyskania opinii medycznej w wysokości 246 zł, to w ocenie Sądu były nienależne. Jak bowiem wynika z treści opinii, dotyczyła dysfunkcji rąk, która nie miała związku z wypadkiem z 9 kwietnia 2013r. Wskazać należy, iż w treści przedłożonej opinii prywatnej(...)(...)wskazał, iż w dokumentacji brak danych wskazujących jednoznacznie na związek przyczynowy pomiędzy wypadkiem a dysfunkcją ręki prawej. Okoliczności te zostały jednoznacznie potwierdzone w toku niniejszego postępowania. Reasumując, w zakresie żądania wypłaty odszkodowania, Sąd uznał je za nieudowodnione i dlatego w tym zakresie powództwo podlegało oddaleniu jako nieuzasadnione. Sąd oddalił również żądanie ustalenia odpowiedzialności pozwanego za skutki zdarzenia mogące ujawnić się w przyszłości mając na uwadze treść opinii biegłych, z których wynikało jednoznacznie iż nie występują żadne trwałe następstwa powypadkowe, stan narządu ruchu nie stwarza żadnych ograniczeń i nie rokuje ujawnienia innych następstw wypadku. Zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych,(...)(Dz. U. Nr 124, poz. 1152) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Pierwsza decyzja o wypłacie odszkodowania miała miejsce w dniu 30 kwietnia 2013r, kolejna dotycząca wypłaty zadośćuczynienia wydana na skutek odwołania powódki, miała miejsce w dniu 13 sierpnia 2014r. Wobec czego w oparciu oart. 481 k.c.zasądzono odsetki zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 4 września 2014r. O kosztach postępowania Sąd orzekł na mocyart. 108 § 1 k.p.c.w zw. zart. 100 zd. 1 k.p.c.zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, Powódka wygrała postępowanie co do 28,65 % swego roszczenia, w takim więc zakresie była uprawniona do żądania zwrotu kosztów postępowania, w pozostałej zaś części tj. 71,35 % mógł żądać tych kosztów od niej pozwany. Jednocześnie Sąd pozostawił szczegółowe wyliczenie tych kosztów referendarzowi sądowemu. Jednocześnie Sąd nie znalazł podstaw do przyjęcia by zachodziły szczególnie uzasadnione okoliczności pozwalające na odstąpienia od obciążania powódki kosztami postępowania w oparciu oart. 102 k.p.c. Wymieniona regulacja stanowi wyjątek od przewidzianej wart. 98 § 1 k.p.c.zasady odpowiedzialności strony za wynik procesu, umożliwia sądowi w wypadkach szczególnie uzasadnionych, zasądzenie od strony przegrywającej tylko części kosztów albo nieobciążenie jej kosztami w ogóle. O nieobciążeniu strony przegrywającej pełnymi kosztami procesu sąd orzeka na podstawie okoliczności konkretnej sprawy zasługujących na miano „wyjątkowych”. Powyższy przepis powinien być zastosowany zawsze wówczas, gdy w okolicznościach danej sprawy obciążenie strony przegrywającej pełnymi kosztami procesu przeciwnika byłoby oczywiście niezgodne z zasadami słuszności (por. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2010 r. I CZ 120/10). O ile ustawodawca nie kwalifikuje przypadków zasługujących na miano wyjątkowych przyjmuje się, że sama sytuacja ekonomiczna strony przegrywającej, nawet tak niekorzystna, że strona bez uszczerbku dla utrzymania własnego i członków rodziny nie byłaby w stanie ponieść kosztów, nie stanowi podstawy zwolnienia – na podstawieart. 102– z obowiązku zwrotu kosztów przeciwnikowi, chyba że na rzecz tej strony przemawiają dalsze szczególne okoliczności, które same mogłyby być niewystarczające, lecz łącznie z trudną sytuacją ekonomiczną wyczerpują znamiona wypadku szczególnie uzasadnionego (por. postanowienie SN z dnia 8 grudnia 2011 r., IV CZ 111/11, LEX nr 1119554). Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że powódka odwołując się do swej sytuacji osobistej i rodzinnej nie poparła swych twierdzeń jakimkolwiek materiałem dowodowym, stąd Sąd nie miał podstaw do dokonywania ustaleń w tym zakresie. Na marginesie zaznaczenia wymaga, że we wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych powódka wskazała nieruchomość rolną, samochód osobowy o wartości 25.000 zł oraz oszczędności w kwocie 11.000 zł, jako pieniądze wnuczki otrzymywane z(...)na utrzymanie rodziny zastępczej. Podała nadto, że otrzymuje dochód z tytułu renty w kwocie 1.176 zł, a także wynagrodzenie z tytułu rodziny zastępczej w kwocie 988 zł, nadto małżonek powódki otrzymuje rentę w kwocie 936 zł. Powódka otrzymuje zatem stały dochód, posiada oszczędności oraz majątek. Okoliczność podawana przez powódkę, że ponosi znaczne wydatki z tytułu utrzymania wnuczki w ramach rodziny zastępczej, nie stanowi okoliczności uzasadniającej zastosowanieart. 102 kpc. Jak wynika z niniejszego postępowania, powódka prowadzi dom rodzinny, pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym z członkami rodziny (małżonek, córka, wnuczka). W ocenie Sądu nie jest to sytuacja nadzwyczajna, zaś powódka wytaczając niniejszy proces musiała liczyć się z kosztami. Ubocznie jedynie należy stwierdzić, że nawet wykazanie przez powódkę wymienionych w oświadczeniu obciążeń nie mogłoby skutkować przyjęciem, by sytuacja majątkowa powódki zasługiwała na miano wyjątkowej, uprawniającej do skorzystania z mechanizmu o nadzwyczajnym charakterze. ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) 3 (...) G.,(...)

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku date: '2019-03-05' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Urszula Minga-Głuszcz legal_bases: - art. 436 § 2 k.c. - art. 100 zd. 1 k.p.c. recorder: Małgorzata Małecka signature: I C 1174/17 ```

155005000003006_VI_Ka_000021_2016_Uz_2016-03-18_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI Ka 21/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 marca 2016 r. Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący – Sędzia SO Barbara Żukowska Protokolant Konrad Woźniak przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej GórzeM. P. po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2016 roku sprawyA. G.ur. (...)wZ. s.A.,T.z domuM. oskarżonego zart. 226 § 1 kk z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 6 listopada 2015 r. sygn. akt II K 193/15 uchyla zaskarżony wyrok wobec oskarżonegoA. G.i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Zgorzelcu do ponownego rozpoznania Sygnatura akt VI Ka 21/16 UZASADNIENIE A. G.został oskarżony o to, że w dniu 28 grudnia 2014 roku wZ.znieważył słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe funkcjonariusza Policji sierż. szt.M. Ż.w trakcie wykonywania przez niego obowiązków służbowych tj. o czyn zart. 226 § 1 k.k. Sąd Rejonowy w Zgorzelcu wyrokiem z dnia 6 listopada 2015 roku w sprawie II K 193/15: I uznał oskarżonegoA. G.za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. występku zart. 226 § 1 k.k.i za to na podstawieart. 226 § 1 k.k.wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 40 (czterdziestu) stawek dziennych przyjmując, iż jedna stawka będzie wynosić 20 (dwadzieścia) złotych, II na podstawieart. 63 § 1 k.k.zaliczył oskarżonemuA. G.na poczet orzeczonej kary grzywny 2 (dwa) dni zatrzymania w sprawie tj. 28.12.2014 r. i 29.12.2014 r., III na podstawieart. 627 k.p.k.zasądził od oskarżonegoA. G.na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe i na podstawieart. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych(DZ.U. nr 49 poz. 223 z 1983r. z późn. zm.) wymierzył mu opłatę w wysokości 80 (osiemdziesięciu) złotych. Apelację skierowaną przeciwko całości wyroku Sądu I instancji wywiódł oskarżony i w osobiście sporządzonej apelacji zarzucił: 1 „obrazę prawa materialnego poprzez przyjęcie, że czyn oskarżonego polegający na znieważeniu policjanta w trakcie wykonywania przez niego obowiązków wyczerpuje dyspozycjęart. 226 kkpodczas gdy z brzmienia przepisu wynika, iż musi wystąpić w związku z pełnieniem obowiązków do czego sąd w wydanym orzeczeniu się nie odniósł i nie poczynił odpowiednich ustaleń. 2 obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj.art. 7 kpkorazart. 4 i 410 kpk– przez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów wyrażającej się w wybiórczym i dowolnym dopasowaniu dowodów na potwierdzenie przyjętej przez sąd wersji zdarzeń, która to opierała się wyłącznie na zeznaniach funkcjonariuszy policji, natomiast wyjaśnieniaA. G., czy zeznaniaB. P.iA. B., w części w której nie były spójne z relacją funkcjonariuszy zostały pominięte poprzez odebranie im waloru wiarygodności, 3 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia, w postaci przyjęcia nieprawidłowej kolejności wydarzeń, wbrew zasadom doświadczenia życiowego i bez logicznego uzasadnienia przyjętej wersji zdarzeń.”Stawiając powyższe zarzuty oskarżony wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Słusznym jest podniesiony w apelacji oskarżonego zarzut obrazy przepisu prawa materialnego, w sytuacji uznania oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, w opisie którego brak było wszystkich ustawowych znamion przestępstwa zart. 226 § 1 kk. A. G.uznany został zaskarżonym wyrokiem za winnego znieważenia funkcjonariusza Policji w czasie wykonywania przez niego czynności służbowych. Warunkiem odpowiedzialności karnej sprawcy znieważenia funkcjonariusza podczas wykonywania przezeń działań służbowych jest i to, aby znieważenie funkcjonariusza nastąpiło nie tylkopodczasale takżew związkuz wykonywaniem przez niego tychże czynności. Sąd Rejonowy bezkrytycznie, bez zastrzeżeń podzielił zasadność oskarżenia mimo, iż przepisart. 226 § 1 kkw brzmieniu obowiązującym od 25 lipca 2008 roku (tj. od wejścia w życieustawy z 9 maja 2008 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny– Dz. U. Nr 122, poz. 78) przewiduje karalność znieważenia funkcjonariusza publicznego podczasiw związku z wykonywaniem czynności służbowych (a nie podczaslubw związku z wykonywaniem takich czynności). Zapadły wobecA. G., wydany z obrazą przepisu prawa materialnego, wyrok nie mógł się ostać. W sytuacji wniesienia apelacji wyłącznie na korzyść oskarżonego nie jest możliwym czynienie ustaleń dlań niekorzystnych, możliwym jest natomiast w kontekście dokonanych już ustaleń rozważenie odpowiedzialnościA. G.na płaszczyźnieart. 216 kk, pod warunkiem spełnienia przesłanki prowadzenia postępowania karnego w postaci skargi uprawnionego oskarżyciela tj. pokrzywdzonego lub prokuratora, jako że czyn kwalifikowany zart. 216 kkjest ścigany z oskarżenia prywatnego. Brak skargi uprawnionego oskarżyciela winien skutkować wydaniem wyroku umarzającego postępowanie karne (por. wyrok SN z 10.XI.2012r., II KK 287/12). Zważywszy na powyższe Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze date: '2016-03-18' department_name: VI Wydział Karny Odwoławczy judges: - Barbara Żukowska legal_bases: - art. 226 § 1 k.k. - art. 4 i 410 kpk - art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych recorder: Konrad Woźniak signature: VI Ka 21/16 ```

150500000000503_I_ACa_000409_2017_Uz_2017-11-03_003

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 409/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 listopada 2017 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Dariusz Małkiński (spr.) Sędziowie : SSA Elżbieta Bieńkowska SSO del. Grażyna Wołosowicz Protokolant : Łukasz Patejuk po rozpoznaniu w dniu 27 października 2017 r. w Białymstoku na rozprawie sprawy z powództwa(...)wK. przeciwko (...)wP. o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 25 stycznia 2017 r. sygn. akt VII GC 86/15 I oddala apelację; II zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 8.100 (osiem tysięcy sto) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej. (...) Sygn. akt: I A Ca 409/17 UZASADNIENIE Powód:(...)”P.” wK.domagał się zasądzenia od pozwanej(...)wP.250.778,91 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 128.735,36 zł od dnia 25 września 2014 r. do dnia zapłaty oraz od sumy 122.043,55 zł od dnia 8 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty. Wniósł także o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania sądowego wraz z kosztami zastępstwa procesowego. W toku procesu powód rozszerzył powództwo żądając dodatkowo zasądzenia od pozwanej kwoty 45.200,33 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty. W odpowiedzi na pozew, także po rozszerzeniu jego żądań, pozwana domagała się oddalenia powództwa w całości i wskazała m.in., że roboty ujęte w pozwie jako dodatkowe w rzeczywistości wchodziły w zakres umowy podstawowej lub mieściły się w ramach kosztorysu na sumę 144.570,04 zł. Podnosiła także, że przedmiot zamówienia obciążony był wadami, co uniemożliwiło jego odbiór w terminie od 22 lipca 2014 r. do 31 grudnia 2014 r., przez co inwestor był zmuszony do usunięcia istotnych wad fasad budynku przed ostatecznym odbiorem na własny koszt. W oparciu o § 8 umowy pozwana naliczyła powodowi karę umowną z powyższych tytułów i dokonała jej potrącenia z należnościami powoda zgłoszonymi w pozwie. Wyrokiem z dnia 25 stycznia 2017 r. zapadłym w sprawie o sygn. akt: VII GC 86/15 Sąd Okręgowy w Białymstoku oddalił powództwo (pkt I.), zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 7.217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt II.) i nakazał pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Białymstoku kwotę 1.662,44 zł tytułem zwrotu części nieuiszczonych w sprawie kosztów sądowych. Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i prawne: Strony zawarły w dniu 3 lipca 2013 r.umowę nr (...), na mocy której powód jako wykonawca zobowiązał się do wykonania robót budowlanych związanych z realizacją zamówienia – „Rozbudowa infrastruktury bibliotecznej w GminieŁ.”. Umowa zawarta została w wyniku wyłonienia przez pozwaną wykonawcy w trybie przetargu nieograniczonego na zamówienie p.n. „Budowa i rozbudowa(...)w ramach zadania: Rozbudowa infrastruktury bibliotecznej w GminieŁ.w ramach realizacji Programu Wieloletniego Kultura + Priorytet „Biblioteka + infrastruktura bibliotek”. Przedmiotem umowy była rozbudowa(...)z siedzibą wP.. Termin zakończenia realizacji zamówienia strony określiły na dzień 30 czerwca 2014 r., przy czym ustalono, że termin ów będzie tożsamy z datą podpisania protokołu odbioru końcowego, a zgłoszenie zakończenia budowy musi wyprzedzać co najmniej o dwa tygodnie wyżej wymieniony termin (§ 2). Za wykonanie umowy ustalono wynagrodzenie ryczałtowe w wysokości 1.291.438,02 zł brutto (§ 5 ust. 1) i obejmowało ono wszelkie koszty związane z realizacją zamówienia (§ 5 ust. 2) a niedoszacowanie, pominięcie oraz brak rozpoznania zakresu przedmiotu umowy nie mogły być podstawą do jego zmiany (§ 5 ust. 3). Ustalono, że zapłata wynagrodzenia za wykonane i potwierdzone przez inspektora nadzoru roboty będzie realizowana w okresach miesięcznych na podstawie harmonogramu rzeczowo- finansowego robót oraz na podstawie protokołu odbioru części poszczególnych prac (§ 6 ust. 1). Podstawę wystawienia faktury VAT miał być każdorazowo „Protokół odbioru robót w toku” podpisany przez przedstawicieli stron (§ 6 ust. 2). Wykonawca wniósł zabezpieczenie należytego wykonania umowy w wysokości 5% wynagrodzenia umownego brutto w kwocie 64.571,90 zł. Część zabezpieczenia w wysokości 70% całkowitej kwoty zabezpieczenia miała zostać zwolniona w terminie 30 dni od daty końcowego odbioru robót, zaś pozostała część nie później niż w 15 dniu po upływie okresu rękojmi za wady (§ 5 ust. 4 i 5). Wykonawca udzielił zamawiającemu gwarancji na wykonane roboty na okres 60 miesięcy od daty końcowego odbioru a poza tym rękojmi na wykonane roboty oraz zastosowane materiały i urządzenia na ten sam okres (§ 7 ust. 1 i 2). W umowie przewidziano również kary umowne. Ustalono, że zamawiający naliczy je wykonawcy za nieterminowe przekazanie inwestorowi przedmiotu umowy w wysokości 0,2% wynagrodzenia brutto za każdy dzień zwłoki (§ 8 ust. 1 lit. a) oraz za zwłokę w usunięciu wad stwierdzonych przy odbiorze lub w okresie gwarancji i rękojmi w wysokości 0,2% wynagrodzenia brutto za każdy dzień zwłoki, licząc od dnia wyznaczonego przez zamawiającego na usunięcie wad (§ 8 ust. 1 lit. b). W toku prowadzenia prac doszło do zmian dokumentacji projektowej idecyzji nr (...)o pozwoleniu na budowę z dnia 26 października 2012 r. Pierwsza ze zmian miała miejsce wdecyzji nr (...)z dnia 16 lipca 2013 r., w której dokonano korekty inwestycji w zakresie architektonicznym i konstrukcyjno-budowlanym. Kolejna zmiana, która dotyczyła parametrów obiektu budowlanego, nastąpiła w drodzedecyzji nr (...)z dnia 10 stycznia 2014 r. Ostatnia ze zmian nastąpiła zaś w drodzedecyzji nr (...)z dnia 9 kwietnia 2014 r. i dotyczyła zagospodarowania działki oraz projektu budowlanego w zakresie zmian charakterystycznych parametrów budynku. Zmiana dokumentacji projektowej i decyzji o pozwoleniu na budowę wpłynęła na zakres prac zleconych powodowi. W dniu 28 lutego 2014 r. sporządzono więc kosztorys dodatkowy/zamienny na kwotę 144.570,04 zł W dniu 9 maja 2014 r. strony w wyniku udzielenia zamówienia z wolnej ręki zawarłyumowę nr (...), której przedmiotem było wykonanie przez powoda robót dodatkowych, polegających na zwiększeniu kubatury budynku w części łącznika (§ 1). Termin zakończenia realizacji robót określono na 18 lipca 2014 r. (§ 2 pkt 3). Ustalono, że powód otrzyma wynagrodzenie ryczałtowe w wysokości 86.188,49 zł brutto (§ 5), a jego zapłata miała zostać zrealizowana jednorazowo na podstawie protokołu końcowego odbioru robót (§ 6 ust. 1). Kary umowne strony uregulowały w taki sam sposób jak w umowie z dnia 3 lipca 2013 r., tj. za nieterminowe przekazanie przedmiotu umowy oraz zwłokę w usunięciu wad w wysokości 0,2% za każdy dzień zwłoki (§ 8 ust. lit. a i b). W dniu 18 lipca 2014 r. powód zgłosił pozwanej zakończenie robót wnosząc o wyznaczenie terminu odbioru końcowego, zaś dnia 22 lipca 2014 r. komisja odbiorowa potwierdziła, że przedmiotowe roboty zostały wykonane zgodnie z dokumentacją techniczną oraz wprowadzonymi w toku realizacji zmianami projektowymi i projektami zamiennymi. Potwierdzono, że roboty wykonano w terminie przewidzianym w umowie, tj. do dnia 18 lipca 2014 r. W załączniku do protokołu zawarto jednak wykaz stwierdzonych niedoróbek, m. in. ostre krawędzie parapetów, dziury w ościeżnicy w oknie na I piętrze, stwierdzono konieczność zdjęcia ziemi urobku z wykopów od stronyul. (...)itd. Pozwana pismem z dnia 26 lipca 2014 r. wyznaczyła powodowi termin na usunięcie wad do dnia 28 lipca 2014 r. W protokole z dnia 13 sierpnia 2014 r. komisja stwierdziła z kolei, że powód m. in. nie zabezpieczył parapetów zewnętrznych wzdłuż chodnika na wysokości przejścia dzieci, nie usunął nadmiaru ziemi przy placach utwardzonych od stronyul. (...), nie usztywnił fasady wejścia głównego i wewnętrznej ścianki z drzwiami, która pod lekkim naciskiem ugina się i drga. Stwierdzono również niedopasowanie skrzydeł oraz niezamykanie się drzwi. Stwierdzono także dziury przy parapetach zewnętrznych i niedomalowania elewacji przy ościeżnicach okien i drzwi, a także zawilgocenie ściany w korytarzu na wprost wejścia do łazienek i korytarza do kotłowni. Wskazano, że roboty wykonane zostały w terminie, tj. do dnia 18 lipca 2014 r., ale podniesiono też opóźnienie terminu zakończenia prac w obiekcie i od dnia 22 lipca 2014 r. rozpoczęto naliczanie kar umownych. Komisja wyznaczyła termin do 19 sierpnia 2014 r. na usunięcie wymienionych w nim usterek. W protokole z dnia 19 sierpnia 2014 r. stwierdzono m.in., że powód nie zabezpieczył parapetów zewnętrznych, nie usztywnił fasady wejścia głównego i wewnętrznej ścianki z drzwiami, nie usunął dziur przy parapetach zewnętrznych, nie usunął zawilgocenia ani nadmiaru ziemi od stronyul. (...). W dniu 25 sierpnia 2014 r. powód wystawiłfaktury VAT (...)za budowę i rozbudowę(...)wP.roboty elektryczne, budowlane i sanitarne oraz(...)za zwiększenie kubatury budynku w części łącznika odpowiednio na kwoty 42.546,87 zł i 86.188,49 zł. Pismem z dnia 26 sierpnia 2014 r. pozwana wyznaczyła powodowi kolejny termin usunięcia wad i usterek – na dzień 2 września 2014 r. Pozwana zleciła ponadto(...) sp. z o.o.wW.wykonanie badań fasad w zakresie ich sztywności. W protokole z dnia 14 listopada 2014 r. komisja odbiorowa stwierdziła, że nie wszystkie zalecenia wskazane w ekspertyzie sporządzonej przez(...)zostały przez wykonawcę wykonane. Ustalono m.in. odchylenia drzwi; w tych warunkach pozwana zleciłaS.Sp. j.N.wJ.demontaż istniejącej stolarki w fasadzie budynku i montaż nowej. W dniu 31 grudnia 2014 r. pozwana wystawiłanotę księgową nr (...), którą obciążyła powoda kwotą 325.880,89 zł w związku z nieterminowym wykonaniem umowy. Wskazano, że kwota ta stanowi 0,2% wynagrodzenia brutto za każdy dzień zwłoki w przekazaniu przedmiotu umowy, pomniejszonego o kwotę 128.735,36 zł, stanowiącą różnicę między wartością brutto umowy, a zapłaconymi fakturami. Kara naliczona została za okres od 19 lipca 2014 r. do 30 grudnia 2014 r., a więc obejmowała 165 dni, przemnożonych następnie przez stawkę dzienną kary w kwocie 2.755,25 zł. Pozwana wezwała powoda do uiszczenia wymienionej w nocie księgowej należności i wezwanie to wpłynęło do powoda w dniu 21 stycznia 2015 r. Natomiast w dniu 26 stycznia 2015 r. pozwana wystawiłanotę księgową nr (...), w której obciążyła powoda kwotą 28.718,91 zł i wskazała, że w związku z nienależytym wykonaniemumowy nr (...)obciążono powoda kwotą 73.919,24 zł, na którą składają się: koszty ekspertyz i opinii – 13.675,88 zł, koszty zastępczego wykonania fasad w parterze – 41.000 zł, koszty odwozu ziemi – 8.610 zł oraz koszty robót niewykonanych – 10.633,36 zł. Suma ta została pomniejszona o kwotę 45.200,33 zł stanowiącą 70% wartości zabezpieczenia należytego wykonania umowy. Wezwano powoda do uiszczenia należności w terminie 7 dni. Pismo to powód najpóźniej otrzymał w dniu 5 lutego 2015 r.(k.257-258). Pismem z dnia 16 listopada 2016 r. doręczonym powodowi 17 listopada 2016 r. pozwana złożyła oświadczenie o potrąceniu należnych jej kar umownych w wysokości 360.937,75 zł z tytułu nieterminowego wykonania zadania z kwotą roszczeń zgłoszonych przez powoda w niniejszym postępowaniu na kwotę 122.043,55 zł oraz kwotę 45.201 zł. Jednocześnie poinformowała, że kwota 128.735,36 zł została zgłoszona do potrącenia w dniu 21 stycznia 2015 r. wraz znotą księgową nr (...)z dnia 31 grudnia 2014 r. Następnie pismem z dnia 23 listopada 2016 r. pozwana skorygowała oświadczenia o potrąceniu wierzytelności. Powołała się na § 8 pkt 1b umowy przewidujący karę umowną za zwłokę w usunięciu wad stwierdzonych przy odbiorze lub w okresie gwarancji i rękojmi w wysokości 0,2 % wynagrodzenia brutto za każdy dzień zwłoki. Wskazała, że karę naliczono za okres od 19 lipca 2014 r. do 30 grudnia 2014 r. (165 dni) w łącznej kwocie 454.616.25 zł. Pozwana oświadczyła, że z tej kwoty potrącono 128.735,36 zł niewypłaconego wynagrodzenia oraz 122.043,55 zł wynagrodzenia dochodzonego przez pozwanego za roboty dodatkowe. Wezwała ponadto powoda do zapłaty kwoty pozostałej po potrąceniu, tj. 203.837,34 zł i wskazała, że kwota 45.201 zł z tytułu zabezpieczenia należytego wykonania umowy została już w całości potrącona. W tych okolicznościach Sąd uznał, że powództwo okazało się niezasadne i podlegało oddaleniu w całości. Wskazał, że w przedmiotowej sprawie powód dochodził od pozwanej kwoty 128.735,36 zł z tytułu częściowo nieuregulowanego wynagrodzenia za wykonanie umów z dnia 3 lipca 2013 r. i 9 maja 2014 r., kwoty 122.043,55 zł z tytułu wynagrodzenia za wykonane roboty dodatkowe, a także kwoty 45.200,33 zł tytułem zwrotu 70% zabezpieczenia należytego wykonania umowy wraz z odsetkami. Sąd zauważył również, że ustalone w powyższych umowach wynagrodzenie nie zostało opłacone w całości. Wręcz przeciwnie – jeszcze przed wszczęciem niniejszego postępowania w nocie księgowej z dnia 31 grudnia 2014 r. pozwana dokonała potrącenia należnego powodowi wynagrodzenia z przysługującym jej roszczeniem z tytułu kar umownych. Ponadto bezsporne było to, że przedmiot umowy został przez powoda wykonany i wydany pozwanej. Skoro powód podnosił, iż wykonał szereg dalszych robót nieobjętych zakresem prac umowy głównej oraz dodatkowej, to Sąd uznał za niezbędne dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu budownictwa na okoliczność ustalenia jakie roboty dodatkowe zostały przez powoda wykonane, a ponadto ustalenia ich wartości. Biegły miał również ustalić które prace dodatkowe nie były objęte zawartymi umowami, a także czy powód mógł przewidzieć konieczność ich wykonania. Biegły sądowyJ. F. (1)w swojej opinii podniósł, że w trakcie wykonywania robót realizowano projekty zamienne dotyczące wykonywanych robót, w ślad za czym trzykrotnie zmieniono pierwotną decyzję o pozwoleniu na budowę z dnia 26 października 2012 r. Wykonawca w związku z tymi zmianami wykonywał prace dodatkowe, których nie mógł przewidzieć przystępując do postępowania o zamówienie na budowę. Biegły wskazał też, że zmiany dokumentacji wynikły ze zmian w układzie funkcjonalnym pomieszczeń biblioteki, projektu zagospodarowania i zmiany zabezpieczenia fundamentów istniejących w sąsiedztwie szkoły. Podał także, że w trakcie robót stwierdzono występowanie w gruncie głazów, a obowiązkiem inwestora było dokonanie przed rozpoczęciem inwestycji oceny geologicznej gruntu. Zmiany zabezpieczenia fundamentów spowodowały konieczność wykonania przez powoda szeregu robót dodatkowych i zamiennych. Odpowiadając na pytania Sądu biegły wskazał, że nie jest w stanie dokonać jednoznacznego podziału na roboty dodatkowe i zamienne z wydzieleniem ich i przyporządkowaniem dla każdej z umów, bowiem w trakcie budowy trzykrotnie zmieniana była dokumentacja projektowa i decyzje o pozwoleniu na budowę, a proces budowy trwał niezależnie od dokonywanych zmian i był na bieżąco dostosowywany do potrzeb inwestora. Zakres robót dodatkowych i zamiennych nieobjętych umowami z dnia 3 lipca 2013 r. i 9 maja 2014 r. biegły ustalił w oparciu o korespondencję i notatki służbowe, zapisy dziennika budowy, a także zamiany dokumentacji i decyzji o pozwoleniu na budowę, a ich wartość ocenił na kwotę 110.253,04 zł brutto. Stwierdził także, że wykonane przez powoda prace dodatkowe nieobjęte umowami były niezbędne do wykonania tych umów. Biegły z zestawienia dat zawarcia umów, uzyskiwania decyzji o pozwoleniu na budowę i zmian w dokumentacji technicznej w kwestii zakresu robót w trakcie trwania procesu inwestycyjnego, udokumentowanych w korespondencji między stronami, notatkach służbowych i dziennikach budowy, wyprowadził stanowczy wniosek, że powód przed podpisaniem umów na roboty główne nie mógł przewidzieć konieczności wykonania robót dodatkowych. Zastrzeżenia do tej opinii zgłosiły obie strony. Ustosunkowując się do zarzutów podniesionych przez pozwaną, która kwestionowała dokonywanie trzykrotnych zmian decyzji o pozwoleniu na budowę oraz wskazywała, że wprowadzenie robót zamiennych leżało w interesie powoda, który złożył ofertę do innego projektu i przedmiaru niż obowiązujące, biegły podtrzymał swoje stanowisko. Przedstawił także obliczenia, z których wynikało że pozwany winien dopłacić powodowi tytułem wynagrodzenia za roboty dodatkowe kwotę 24.427,56 zł. Powód kwestionował opinię w zakresie, w którym biegły wskazywał na wady wykonanej stolarki okiennej. Opiniując na rozprawie w dniu 21 listopada 2016 r. biegłyJ. F. (1)podtrzymał opinię główną oraz opinie uzupełniające. Wyjaśnił, że w czasie budowy nastąpiła weryfikacja kosztorysu, który został zmieniony do kwoty 883.231,95 zł, a zatem powstała różnica na plus pozwanej na kwotę 119.802,32 zł. W czasie budowy strony doszły do porozumienia w kwestii wartości robót dodatkowych, które wyceniły na kwotę 144.570,04 zł. Stąd zdaniem biegłego pozwana winna zapłacić na rzecz powoda za roboty dodatkowe różnicę między tymi kwotami wynoszącą 24.427,56 zł. Biegły potwierdził również, że chociaż trudno jest ustalić w niniejszej sprawie, co jest robotą dodatkową, a co zamienną, to jednak na podstawie wielokrotnych analiz akt sądowych i usystematyzowania wszystkich kosztorysów stanowczo wnioskuje, że kosztorys na kwotę 144.570,04 zł zawierał wszystkie wymagane i wykonane roboty dodatkowe. Zdaniem Sądu wydane przez biegłego opinie zasługiwały na uwzględnienie w całości, ponieważ cechowały się spójnością, rzetelnością i właściwą jakością, ponadto udzielały odpowiedzi na wszystkie pytania istotne z punktu widzenia rozstrzygnięcia sprawy. Sąd zwrócił również uwagę na to, że po złożeniu przez biegłego stosownych wyjaśnień ustnych, żadna ze stron nie złożyła wniosku o przeprowadzenie dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej, względnie o sporządzenie opinii przez innego biegłego tej samej specjalności, godząc się w ten sposób z jej wnioskami. Zaznaczył także, że opinia sporządzona w przedmiotowej sprawie przez biegłego sądowegoJ. F. (1)w całości korespondowała z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, a zawarte w niej wnioski są kategoryczne i jednoznaczne. Dokonując oceny dalszych dowodów przeprowadzonych w toku postępowania Sąd doszedł do przekonania, że stanowisko powoda potwierdziły zeznania przesłuchanych świadków, które korelowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym z opisaną powyżej opinią biegłego. Wskazał, ze świadekJ. F. (2)potwierdził, że w toku realizacji inwestycji pojawiały się zmiany, których nie przewidziano wcześniej. Podał m.in., że przystępując do wykonania fundamentów stwierdzono znaczne nieścisłości między rzędnymi terenu określonymi w dokumentacji projektowej, a stanem faktycznym. Twierdził także, że pozwana zdawała sobie sprawę z tego, że powód wykonuje prace dodatkowe nieobjęte żadną z umów. Podał też, że strony odbyły szereg spotkań, na których sygnalizowano błędy projektowe, jak i wynikające z tego tytułu roboty dodatkowe, a pozwana deklarowała, że dojdzie do podpisania umowy bądź aneksu w zakresie tych robót. Świadek miał przekazywać na ręce pozwanej kosztorysy robót dodatkowych w celu uzyskania opinii lub akceptacji, co nie przyniosło żadnego odzewu. Również świadekR. T.potwierdził zaistnienie zmian, na które powód nie miał wpływu i których nie mógł przewidzieć. Wskazał, że zmienił się praktycznie cały przedmiot robót w zakresie wykonania ław betonowych, zbrojeń, płyt stropowych, schodów, balustrad, tynków, malowania, zwiększyła się powierzchnia dachu oraz wysokość budynku. W ocenie świadka zakres robót zwiększył się o 12-15%. Ponadto, błędy projektowe i zwiększenie zakresu prac potwierdzili także świadkowieR. D.,Ł. T.iB. G.. W ocenie Sądu opisane przez powoda i udokumentowane oraz poparte omówionymi wyżej dowodami roboty miały charakter prac dodatkowych. Tym samym Sąd nie podzielił stanowiska strony pozwanej, iż roboty te mieściły się w ramach realizacji zlecenia podstawowego objętego umową. Wprawdzie ich wykonanie nie zmieniało finalnego efektu umowy, jednakże warunkowało osiągnięcie tego rezultatu.(...)dodatkowych powód nie mógł przewidzieć na etapie postępowania przetargowego, gdyż pierwsza zmiana decyzji o pozwoleniu na budowę, pociągająca za sobą zmianę zakresu robót, miała miejsce już po podpisaniu między stronami umowy głównej. Postępowanie dowodowe przeprowadzone w sprawie wykazało zatem, że strona pozwana zlecała ustnie stronie powodowej wykonanie prac dodatkowych, wiedziała że powód je faktycznie wykonuje i akceptowała ten stan rzeczy. Co więcej, otrzymała kosztorys robót dodatkowych i pomimo braku jego jednoznacznej akceptacji oczekiwała od powoda wykonania objętych nim prac. Ponadto – co potwierdziła opinia biegłegoJ. F. (1)- wykonanie tych robót było niezbędne do prawidłowego wykonania umowy. Zdaniem Sądu, podstawą roszczenia powoda z tytułu wykonania prac dodatkowych na kwotę 24.427,56 zł (zgodnie z wyliczeniem biegłego) jestart. 405 k.c.w zw. zart. 410 k.c., który stanowi samoistne źródło zobowiązań. Odwołując się do wybranych poglądów judykatury, wskazał, że przepisy o zamówieniach publicznych nie uchybiają przepisomKodeksu cywilnegoo bezpodstawnym wzbogaceniu. Mając na uwadze powyższe uznał, że pozwana w wyniku realizacji prac dodatkowych niewątpliwie stała się wzbogaconą skoro ich wykonanie spowodowało, że wartość obiektu jak i jego użyteczność wzrosła, a nie wydatkowała na ten cel koniecznych środków. W związku z tym, roszczenie powoda z tytułu wynagrodzenia za wykonanie prac dodatkowych w wysokości 24.427,56 zł, niekwestionowanej przez żadną ze stron po wydaniu przez biegłego opinii ustnej, ocenił jako zasadne. Za uzasadnione Sąd uznał również roszczenie powoda w zakresie 45.200,33 zł z tytułu zwrotu 70% zabezpieczenia należytego wykonania umowy. Strony w § 5 ust. 5 umowy z dnia 3 lipca 2013 r. przewidziały, że część zabezpieczenia w wysokości 70% całkowitej jego kwoty (wynoszącej 64.571,90 zł) miała zostać zwolniona w terminie 30 dni od daty końcowego odbioru robót. Wobec upływu tego okresu powodowi co do zasady przysługuje zwrot umówionej części kaucji. Konkludując, Sąd doszedł do wniosku, że powodowi przysługuje wobec pozwanej roszczenie o zapłatę kwot: 128.735,36 zł z tytułu częściowo nieuregulowanego wynagrodzenia za wykonanie umów z dnia 3 lipca 2013 r. i 9 maja 2014 r., 24.427,56 zł z tytułu wynagrodzenia za wykonane roboty dodatkowe nieobjęte tymi umowami oraz 45.200,33 zł tytułem zwrotu zabezpieczenia należytego wykonania umowy wraz z odsetkami od dat wskazywanych przez powoda. Jednocześnie zaznaczył, że pozwana składając przed wytoczeniem powództwa oświadczenie o potrąceniu, które następnie modyfikowała, wyraźnie uznawała roszczenie powoda w powyższym zakresie. Niemniej jednak z przeprowadzonego postępowania dowodowego, a w szczególności z dowodu z opinii biegłego sądowego wynikało, że powodowi wobec pozwanej przysługiwało roszczenie z tytułu wykonania robót dodatkowych w wysokości jedynie 24.427,56 zł, nie zaś 122.043,55 zł. Wobec uwzględnienia podnoszonego przez pozwaną zarzutu potrącenia, wyżej wymienione wierzytelności powoda uległy jednak umorzeniu a powództwo podlegało oddaleniu w całości. Wierzytelność przysługująca pozwanej wobec powoda wynikać miały z tytułu naliczenia kar umownych przewidzianych w zawartych przez strony umowach. Początkowo pozwana powoływała się niesłusznie na roszczenie z tytułu kary umownej za nieterminowe przekazanie przedmiotu umowy. Faktycznie termin wykonania umowy głównej przewidziany został na 30 czerwca 2014 r., a następnie na 18 lipca 2014 r. i w tej ostatniej dacie roboty powoda zostały zgłoszone do odbioru, zaś w dniu 22 lipca 2014 r. komisja odbiorowa w protokole stwierdziła jednoznacznie, że zakontraktowane prace zostały wykonane w terminie umownym i zgodnie z dokumentacją techniczną oraz wprowadzonymi w toku realizacji zmianami projektowymi. Skoro tak, to bezpodstawne było przystępowanie do dalszych odbiorów i twierdzenie w kolejnych protokołach, że obiekt nie nadaje się do odbioru, a w konsekwencji naliczanie kar umownych z tytułu opóźnienia w terminowym przekazaniu zamawiającemu przedmiotu umowy. Zwłaszcza, że na gruncieart. 647 k.c.przyjmuje się, że jeżeli wykonawca zgłosił zakończenie robót budowlanych, to inwestor zobowiązany jest dokonać ich odbioru, a w protokole z tej czynności należy zawrzeć ustalenia co do jakości wykonanych robót, w tym ewentualny wykaz wszystkich ujawnionych wad z terminami ich usunięcia lub oświadczeniem inwestora o wyborze innego uprawnienia przysługującego mu z tytułu odpowiedzialności wykonawcy za wady ujawnione przy odbiorze. Natomiast zgodnie z utrwalonym orzecznictwem odmowa odbioru robót przez inwestora jest uzasadniona jedynie w przypadku, gdy przedmiot zamówienia został wykonany niezgodnie z projektem i zasadami wiedzy technicznej lub wady są na tyle istotne, że obiekt nie nadaje się do użytkowania. Dlatego też Sąd uznał, że do skutecznego odbioru doszło już w dniu 22 lipca 2014 r. Pismem z dnia 23 listopada 2016 r. pozwany dokonał modyfikacji złożonego uprzednio oświadczenia o potrąceniu wskazując, że potrąca przysługującą mu wierzytelność z tytułu kary umownej za zwłokę w usunięciu wad stwierdzonych przy odbiorze lub w okresie gwarancji i rękojmi (§ 8 ust. 1 lit. b umowy) z wierzytelnościami powoda dochodzonymi w niniejszym postępowaniu. Ustosunkowując się do powyższego stanowiska Sąd zwrócił uwagę, że przeprowadzone postępowanie dowodowe jednoznacznie wykazało, że przedmiot umowy obarczony był wadami. Część z nich została przez powoda usunięta, jednakże pozostałe wady nieprzerwanie istniały aż do dnia zastępczego wykonania napraw przez pozwaną. Początkowo – jak wynika z protokołów odbioru - były to stosunkowo drobne braki. Nie usunięto m.in. ostrych krawędzi parapetów czy nadmiaru ziemi. ŚwiadekD. W.stwierdził także usterki kanalizacji zewnętrznej, a także dostarczenie przez powoda źle wykonanej inwentaryzacji. Braki te zostały według świadka usunięte do dnia 19 sierpnia 2014 r. (protokół rozprawy z dnia 21 września 2015 r., 01:10:25-01:17:27). Zasadniczą natomiast wadą nieusuniętą w wyznaczonym terminie przez powoda była wadliwa i niewłaściwie zamontowana stolarka okienna. W opinii biegłegoJ. F. (1)jednoznacznie stwierdzono, że powód nieprawidłowo i niezgodnie z projektem zamontował i wadliwie wykonał stolarkę okienną w trakcie realizacji umowy z dnia 3 lipca 2013 r. Podano także, że wykonawca nie usunął skutecznie wad stolarki okiennej i witryn, ani nie przedłożył stosownej dokumentacji. Ustosunkowując się do zarzutów powoda biegły wskazał, że wady stolarki zostały stwierdzone w korespondencji pozwanej kierowanej do powoda, zapisach dziennika budowy, protokołach komisyjnego odbioru końcowego robót, opinii technicznej Państwowego Powiatowego Inspektora wŁ., ekspertyzie technicznej, a także oględzinach biegłego oraz jego analizie załączonej płyty CD z dokumentacją fotograficzną i filmową itd. Biegły wskazał, że co prawda projekt nie przewidywał wykonania dodatkowych wzmocnień stolarki okiennej, jednak obowiązkiem wykonawcy jest wykonanie powierzonych prac zgodnie ze sztuką budowlaną. Wykonawca winien był więc zamontować taką stolarkę jaka ze względu na jej parametry powinna spełniać wszelkie wymogi techniczno-użytkowe, w tym również wytrzymałościowe. Biegły ocenił, że wady stolarki były wadami istotnymi i mogły mieć negatywny wpływ na bezpieczeństwo użytkowania i przyspieszoną degradację obiektu, tj. jego przedwczesne techniczne zużycie, konieczność przeprowadzania napraw i konserwacji, a w efekcie dokonanie niezbędnej i przyspieszonej wymiany montowanej stolarki na nową o właściwych parametrach techniczno-użytkowych. Odpowiadając na zarzuty do opinii uzupełniającej (k. 959-965) biegły przytoczył uregulowaniaustawy Prawo budowlaneorazustawy O wyrobach budowlanychi jeszcze raz podkreślił, że to na wykonawcy ciąży obowiązek stosowania materiałów i wyrobów budowlanych dopuszczonych do obrotu i spełniających właściwości techniczno-użytkowe, zapewniające właściwe użytkowanie obiektu. Wskazał, że powód nie wykonał stolarki zgodnie z projektem, a przede wszystkim wykonał ją niezgodnie z obowiązującymi przepisami prawa i i wbrew warunkom techniczno-użytkowym. Podał, że wykonana stolarka przede wszystkim nie spełniała wymogu sztywności poszczególnych elementów i była niewłaściwie zamocowana. Sąd zauważył również w ślad za biegłym, że pozwana nie otrzymała od powoda dokumentów aprobaty technicznej, chociaż specyfikacja przetargowa określała wymagane w tym zakresie parametry przenikania ciepła. ŚwiadekW. R., który dokonywał oględzin i oceny fasady, potwierdził istnienie wad polegających na niedostatecznej sztywności ram fasady i okien oraz zarysowania i ruchomość rys zamocowania okien typu fasadowego na piętrze biblioteki. Podał przy tym jednocześnie, że sprawdził warunek używalności, czyli dopuszczalnych odkształceń ram fasad i stwierdził, że ich wzmocnienia nie zapewniały wymaganej sztywności. Świadek podał również, że pozostawienie takich fasad bez naprawy spowodowałoby nieszczelności - straty ciepła czy przepływ powietrza – już w pierwszym okresie używania, zaś przy dłużej trwającej eksploatacji mogłoby to doprowadzić do obniżenia ram w ścianach. W ocenie świadka wady fasady miały charakter istotny i wymagały niezwłocznego usunięcia. Wadliwość stolarki potwierdził również świadekA. M., który na zlecenie pozwanej sporządzał ekspertyzę w tym zakresie. Podał on, że w drzwiach zewnętrznych od podwórka wystąpił problem z elementem zaczepowym zamka- drzwi otwierały się samoczynnie. Ponadto skrzydło drzwiowe było wygięte, niedostatecznie uszczelniono połączenie ościeżnicy drzwiowej, drugie drzwi wejściowe nie były zamontowane w pionie, witryny przy zamykaniu wpadały w rezonans, co miało wpływ na funkcjonowanie całego elementu. W ocenie świadka wady te były istotne, ponieważ wpływały na bezpieczeństwo użytkowania, a także nieszczelność budynku. Wady stolarki, a także ich nieusunięcie przez powoda potwierdziła także świadekA. A.. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadków:R. T.iJ. F. (2), którzy twierdzili, że wady stolarki zostały usunięte. Przede wszystkim pozostawały one w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie, w szczególności z opinią biegłego sądowego, który – w przeciwieństwie do świadków – posiadał wiadomości specjalne niezbędne do prawidłowej i całościowej oceny jakości wykonanej stolarki. Uznał również, że zeznania świadkaW. K., pełniącego funkcję inspektora nadzoru, niewiele wniosły do sprawy, gdyż świadek ten potwierdził jedynie, że usunięte zostały przez powoda usterki w zakresie prac elektrycznych. Sąd doszedł do wniosku, że wysokość naliczonej kary umownej jaką ustalił pozwany nie była sporna w tym znaczeniu, że powód nie kwestionował matematycznego sposobu jej wyliczenia przecząc jedynie, by wystąpiły podstawy uprawniające do skorzystania z uprawnienia przewidzianego w § 8 ust. 1 umowy. Niemniej jednak Sąd uznał, że materiał dowodowy wykazał niezasadne naliczenie przez pozwaną kary umowne już od dnia 19 lipca 2014 r. Zgodnie bowiem z umową, kara ta mogła być naliczana za każdy dzień zwłoki od dnia wyznaczonego przez zamawiającego na usunięcie wad (§ 8 ust. 1 lit. b umowy). Tymczasem terminem pierwotnie wyznaczonym przez zamawiającego był dzień 28 lipca 2014 r. Zasadne zatem było naliczanie kary od dnia 29 lipca 2014 r., bowiem od tego dnia powód pozostawał w zwłoce. Sąd doszedł zatem do przekonania, że pozwany mógł naliczyć kary umowne za 155 dni, czyli w kwocie 427.063,75 zł (155 dni x 2.755,25 zł). Wniosek powoda o miarkowanie kary umownej zasługiwał na częściowe uwzględnienie. Sąd doszedł bowiem do przekonania, że w świetle okoliczności faktycznych sprawy oraz poglądów doktryny i orzecznictwa w tym zakresie rację ma powód, że kwota 427.063,75 zł winna być uznana za rażąco wygórowaną. Przede wszystkim za takim stanowiskiem przemawiał fakt, że wady ostatecznie zostały usunięte. Pozwana poniosła co prawda szkodę, bowiem zleciła innemu podmiotowi demontaż i wymianę wadliwej stolarki na nową, jednakże należne z tego tytułu odszkodowanie zostało skutecznie potrącone. Z tych przyczyn Sąd uznał więc, że kwota 153.162,92 zł (128.735,36zł + 24.427,56 zł = 153.162,92 zł ) zasadnie i skutecznie potrącona przez pozwaną z kwotą wynagrodzenia należnego powodowi za wykonane prace, będzie kwotą odpowiednią tytułem zastrzeżonej kary umownej. Stanowi ona bowiem sumę o istotnej wartości ekonomicznej, a jednocześnie nie prowadzi do nieuzasadnionego wzbogacenia pozwanej. Sąd podkreślił, że obciążenie powoda karą umową w wysokości 427.063,75 zł stanowiłoby obciążenie nadmierne w stosunku do rangi naruszeń umowy oraz ich skutków. Dlatego też, uznając zarzut potrącenia za skuteczny, należało przyjąć, że oba roszczenia – powoda z tytułu należnego mu wynagrodzenia za wykonane roboty (zarówno wynikające z umów , jak i roboty dodatkowe ) oraz pozwanej z tytułu kary umownej - umorzyły się w całości. Sąd zwrócił również uwagę, że pozwana podniosła zarzut potrącenia dochodzonej przez powoda kwoty 45.200,33 zł stanowiącej równowartość 70% zabezpieczenia należytego wykonania umowy, z przysługującym jej wobec powoda roszczeniem z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania. Uznał przy tym, że w przedmiotowej sprawie powód w sposób nieprawidłowy wykonał umowę, ponieważ nie usunął wad wykonawczych przede wszystkim w zakresie nieprawidłowego i niezgodnego z projektem zamontowania stolarki okiennej, co zostało potwierdzone przez zebrany w sprawie materiał dowodowy. Pozwana wykazała także, że wskutek niewłaściwego wykonania przez powoda umowy poniosła szkodę. Przedłożyła bowiem faktury potwierdzające, że poniosła wydatki przewyższające dochodzoną przez powoda kwotę, w postaci m.in. wymiany fasady na sumę 33.408,44 zł, montażu stolarki aluminiowej o wartości 8.388,60 zł, sporządzenia niezbędnej ekspertyzy technicznej za sumę 6.150 zł, które to koszty niewątpliwie pozostawały w bezpośrednim związku przyczynowym z niewłaściwym wykonaniem przez powoda umowy. Z tych przyczyn należało uznać, że pozwanej przysługiwało wobec powoda roszczenie z tytułu niewłaściwego wykonania umowy, które przewyższało dochodzone przez tego ostatniego roszczenie o zwrot zabezpieczenia należytego wykonania umowy w kwocie 45.200,33 zł. Wnocie księgowej nr (...)z dnia 26 stycznia 2015 r., pozwana wyraźnie określiła koszty poniesione w związku z usunięciem wad przedmiotu umowy oraz wskazała, że należną jej z tego tytułu kwotę 73.919,24 zł pomniejszyła o 45.200,33 zł stanowiących 70% wartości zabezpieczenia należnego wykonania umowy, jednocześnie wzywając do zapłaty pozostałej części w/w kwoty. Następnie w dniu 17 listopada 2014 r. złożyła oświadczenie o potrąceniu kwoty 45.201,00 zł, zaś w dniu 23 listopada 2016 r. powtórzyła je. O kosztach procesu orzeczono na mocyart. 98 k.p.c.zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sporu. Powód przegrał proces, w związku z czym to stronie pozwanej należał się zwrot poniesionych kosztów postępowania w łącznej wysokości 7.217 zł. Na powyższą kwotę składały się: wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej ustalone na podstawie§ 2 oraz § 6 pkt. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(Dz. U. 2002, Nr 163, poz. 1349 ze zm.) oraz koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. O nieuiszczonych kosztach sądowych Sąd orzekł na mocy art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy O kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Apelację od tego wyroku złożył powód, który zarzucił Sądowi Okręgowemu naruszenie: 1 art. 233 § 1 k.p.c.polegające na dokonaniu przez Sąd I instancji dowolnej oceny dowodów, w sposób przekraczający granice takiej oceny, co skutkowało błędnymi ustaleniami w zakresie stanu faktycznego poprzez: a uznanie przez Sąd I instancji, iż w przedmiotowej sprawie pozwana naliczyła powodowi kary umowne za zwłokę w usunięciu wad stwierdzonych przy odbiorze lub w okresie gwarancji i rękojmi w sytuacji gdy z każdej noty księgowej jasno wynika, iż obciążyła powoda karami umownymi z tytułu nieterminowego przekazania przedmiotu umowy; b ustalenie, iż roszczenie powoda z tytułu wynagrodzenia za wykonanie prac dodatkowych wynosi 24.427, 56 zł., w sytuacji gdy z opinii biegłego jasno wynika, iż kosztorys na kwotę 144.570, 04 zł. zawiera wszystkie roboty dodatkowe, a więc z uwagi na ryczałtowy charakter wynagrodzenia przewidzianego w umowie z dnia 3 lipca 2013 r. kwota wynagrodzenia za roboty dodatkowe winna wynosić 144.570, 04 zł, a nie jak uznał Sąd, 24.427, 56 zł; c ustalenie, iż pozwana dokonała skutecznego potrącenia z wierzytelnością powoda z tytułu zwrotu zabezpieczenia należytego wykonania umowy w wysokości 45.200,33 zł swojej wierzytelności z tytułu niewłaściwego wykonania umowy w sytuacji, gdy w aktach sprawy brak jest wyżej wymienionego oświadczenia o potrąceniu; 2 art. 498 § 1 k.c.w zw.art. 6 k.c.poprzez jego błędną wykładnię przejawiającą się w przyjęciu, że na dzień złożenia przez pozwaną oświadczenia o potrąceniu z dnia 23 listopada 2016 r. było możliwe potrącenie wierzytelności pozwanej z tytułu kar umownych za zwłokę w usunięciu wad stwierdzonych przy odbiorze lub w okresie gwarancji i rękojmi z wierzytelnością powoda z tytułu części nieuregulowanego wynagrodzenia oraz wynagrodzenia za roboty dodatkowe, podczas gdy przesłanką skutecznego potrącenia na podstawieart. 498 § 1 k.c.jest istnienie stanu wymagalności obu wierzytelności, zaś z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, że wskazana przez pozwanego do potrącenia wierzytelność na dzień składania oświadczenia o potrąceniu była niewymagalna z uwagi na to, że: a pozwana nigdy nie naliczyła powodowi kar umownych z tytułu zwłoki w usunięciu wad stwierdzonych przy odbiorze lub w okresie gwarancji i rękojmi i b nigdy nie obciążyła powoda sumą 73.919, 24 zł. tytułem nienależytego wykonania zobowiązania, a co więcej- pozwana nigdy nie złożyła powodowi oświadczenia o wyżej wymienionej treści; 3 art. 455 k.c.w zw. z 498k.c.poprzez błędną ich wykładnię i tym samym przyjęcie, iż dokonane przez pozwaną potrącenie wierzytelności z tytułu kar umownych jest skuteczne, pomimo że w przedmiotowej sprawie nie doszło do spełnienia przesłanki wymagalności wierzytelności pozwanej, tj. naliczenia kar umownych z tytułu zwłoki w usunięciu wad stwierdzonych przy odbiorze lub w okresie gwarancji i rękojmi; 4 art. 481 § 1 k.c.iart. 455 k.c.przez ich niewłaściwe zastosowanie, polegające na oddaleniu powództwa w całości, pomimo uznania przez Sąd roszczeń powoda o zapłatę kwot: 128.735, 36 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 25 września 2014 r. do dnia zapłaty oraz 24.427, 56 zł z odsetkami od dnia 8 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty i potrąceniu ich z karą umowną pozwanego w wysokości 153.162, 92 zł, co w konkluzji spowodowało oddalenie przez Sąd roszczenia powoda o zasądzenie odsetek od uznanych przez Sąd roszczeń. W oparciu o powyższe zarzuty powód wniósł o zmianę wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku w całości poprzez zasądzenie od pozwanej na jego rzecz 295.979,24 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot: 128.735, 36 zł od dnia 25 września 2014 r., 122.043, 55 zł od dnia 8 grudnia 2014 r. i 45.200, 33 zł. od dnia 22 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty a ponadto o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych za obie instancje. Pozwana w odpowiedzi na apelację powoda wnosiła o oddalenie tego środka odwoławczego na koszt strony skarżącej. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja powoda nie zasługuje na uwzględnienie. Kwestionowane w początkowych jej fragmentach ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego i zaprezentowana przezeń analiza wagi poszczególnych dowodów bynajmniej nie naruszają dyspozycjiart. 233 § 1 k.p.c.i znajdują pełne potwierdzenie w zebranym w niniejszej sprawie i poddanym prawidłowej ocenie Sądu meriti materiale procesowym. Sąd Apelacyjny uznał w tych warunkach dokonaną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku rekonstrukcję stanu faktycznego za integralny składnik swojego stanowiska i obszernie ją przytoczył w niniejszym uzasadnieniu, co uchyla potrzebę dalszego, detalicznego roztrząsania tych kwestii. W świetle pisma pozwanej z dnia 23 listopada 2016 r. ( k. 1039 akt sprawy ) naliczyła ona karę umowną za „zwlokę w usunięciu wad stwierdzonych przy odbiorze lub w okresie gwarancji i rękojmi, w wysokości 0,2 % wynagrodzenia brutto za każdy dzień zwłoki licząc od dnia wyznaczonego przez zamawiającego na usunięcie wad. Kara została naliczona za okres od 19.07.2014 r. do 30.12.2014 r., co stanowi 165 dni. Kara za jeden dzień wynosi 2.755, 25 zł- łącznie wynosi 454.616,25 zł na dzień 30.12.2014 r.” Treść cytowanego dokumentu, doręczonego powodowi dnia 24.11.2016 r. ( por. widniejącą na nim pieczęć prezentaty ) nie pozostawia więc wątpliwości, że pozwana skorzystała w niniejszym procesie z przywileju zagwarantowanego jej w § 8 ust. 1 lit. b łączącej strony umowy z dnia 3 lipca 2013 r., czemu nie sprzeciwia się widniejące we wcześniejszym fragmencie pisma wtrącenie o innej rodzajowo karze umownej z tytułu zwłoki w przekazaniu przedmiotu umowy. Zgodzić się też należy z przeważającym obecnie w judykaturze i doktrynie poglądem, wedle którego oświadczenie wierzyciela stanowiące wezwanie do zapłaty kary umownej jako świadczenia bezterminowego (art. 455 k.c.) może być złożone w sposób dowolny, zarówno wyraźny, jak też dorozumiany, byleby dostatecznie wyrażało żądanie zapłaty oraz źródło zobowiązania. Wezwanie nie wymaga też zachowania żadnej szczególnej formy i może być dokonane w wybrany przez wierzyciela sposób (np. telefonicznie). Musi jednak z niego wynikać – choćby przy zastosowaniu reguł wykładni zawartych wart. 60 k.c.– to, że wierzyciel domaga się od dłużnika otrzymania należnego świadczenia (zob. Komentarz do art. 455 k.c., red. Osajda 2017, wyd. 17/W. Borysiak i powołane w nim źródła orzecznicze i komentatorskie, a mianowicie: wyrok S.N. z dnia 22 listopada1972 r., III CRN 2/72, Legalis nr 16729 wyrok S.A. w Łodzi z dnia 7 sierpnia 2013 r., I A Ca 291/13, Legalis nr 736119, K. Korzan, Miejsce i termin zapłaty, s. 11; tenże, Glosa do uchwały S.N. z 19.5.1992 r., III CZP 56/92, OSP 1994, Nr 3, poz. 48, s. 136; T. Wiśniewski, w: Gudowski, Komentarz, 2013, Ks. III, cz. 1, art. 455, Nb 3). Z treści pisma pozwanej z dnia 23.11.2016 r. wynika, że znaczna część naliczonej kary umownej została przez nią potrącona z należnością powoda, ale w pozostałym zakresie wierzycielka kary domagała się jej zapłaty w określonym terminie na wskazany rachunek bankowy. Nie ulega więc wątpliwości, że pozwana całą należną jej kwotę uznawała za wymagającą zaspokojenia ( przez potrącenie lub zapłatę ), co czyni zadość wymaganiom skutecznego wezwania do spełnienia świadczenia bezterminowego. Oczywistym jest, że pozwana nie była uprawniona równocześnie ( w ramach jednego pisma ) wezwać dłużnika kary do spełnienia świadczenia, czyli uczynić je wymagalnym, i w jednej chwili potrącić wymienioną wierzytelność z należnością powoda. Niewątpliwie bowiem przedstawienie przez powoda wierzytelności do potrącenia, bez wcześniejszego wezwania pozwanego do zapłaty jest prawnie nieskuteczne, ponieważ „dłużnik zobowiązania bezterminowego powinien spełnić świadczenie niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela do wykonania zobowiązania. Oznacza to, że po dojściu do wiadomości dłużnika wezwania wierzyciela o spełnienie świadczenia, ma on obowiązek spełnienia tego świadczenia i winien to uczynić niezwłocznie, ale nie natychmiast. Czas owej „niezwłoczności” nie może być utożsamiony np. z terminem czternastodniowym, ale powinien być ustalany każdorazowo, w zależności od okoliczności sprawy. Chodzi tu o taki czas jaki jest niezbędny do spełnienia świadczenia, przy założeniu, że dłużnik działałby, uwzględniając całokształt okoliczności rzutujących na wykonanie zobowiązania, bez nieuzasadnionej zwłoki. Dopiero więc upływ okresu „niezwłoczności” powoduje, że roszczenie w zobowiązaniu bezterminowym staje się wymagalne” ( tak S.N. w uzasadnieniu uchwały z dnia 5 listopada 2014 r., III CZP 76/14, Biul. SN 2014 nr 11, OSNC 2015 nr 7-8, poz. 86, s. 52, zob. także uzasadnienie wyroku S.N. z dnia 16 grudnia 2015 r., IV CSK 141/15, Legalis nr 1396490 ). Określona wart. 498 § 1 k.c.wymagalność obu wierzytelności potrącanych doznaje szeregu wyjątków; zasadniczo przyjmuje się więc konieczność wymagalności wierzytelności aktywnej, natomiast brak wymagalności wierzytelności pasywnej nie jest przeszkodą do potrącenia ( patrz: teza 20 Komentarza do art. 498 k.c. red. Gniewek 2017, wyd. 8/Zagrobelny ). W niniejszej sprawie z pewnością aktywna ( zgłaszana do potrącenia ) wierzytelność pozwanej z tytułu kary umownej za zwłokę w usunięciu braków i niedoróbek dzieła budowlanego powoda nie była wymagalna w dacie 23.11.2016 r. ( należy przyjąć, że jej wymagalność ziściłaby się dopiero w terminie do zapłaty wskazanym w tym piśmie ). Z tej przyczyny, o ile przyjąć trzeba skuteczność tego pisma jako wezwania do zapłaty kary, to nie sposób uznać go równocześnie za skuteczne oświadczenie o potrąceniu. Zdaniem Sądu Apelacyjnego oświadczenie o potrąceniu w znaczeniu materialnoprawnym jak i zarzut potrącenia w znaczeniu procesowym powyższej kary umownej z należnością powoda z tytułu wynagrodzenia za roboty budowlane zostały skutecznie złożone na rozprawie dnia 28 grudnia 2016 r. Bezspornie strona pozwana poparła w trakcie tego posiedzenia ( zob. w szczególności końcowe wystąpienie pełnomocnika pozwanej- upoważnionego do składania także oświadczeń materialnoprawnych o potrąceniu, vide: k. 1003- 00:53:44 do 01:09:43 ) wszelkie złożone dotychczas oświadczenia i zarzuty potrącenia ( włącznie z tym wyartykułowanym dnia 23.11.2016 r. ), czyniąc to w obecności nie tylko pełnomocnika procesowego powoda, którego zdolność do przyjęcia oświadczenia w znaczeniu prawnomaterialnym może być skutecznie podważona, ale także wobec zastępcy dyrektora powoda:M. R., który w świetle aktualnego odpisu z K.R.S. ( k. 1117v. ) jest również pełnomocnikiem tego podmiotu zdolnym m.in. do „reprezentowania interesów instytucji przed wszelkimi władzami, organami wymiaru sprawiedliwości itp.” a ponadto do „składania oświadczeń, zapewnień wniosków” i „zaciągania zobowiązań i zawierania umów cywilnoprawnych”. Brzmienie pełnomocnictwa legitymowało więc w/w do przyjęcia oświadczenia o potrąceniu; wyjaśnił on zresztą ( znacznik czasowy- 00:13:54 do 00:17:03 ), że treść ostatniego dokumentu potrącenia, który wpłynął do powoda, jest mu znana. Zauważyć także wypada, że pełnomocnik procesowy pozwanej także w odpowiedzi na apelację, k. 1191, konsekwentnie popierał procesowy zarzut potrącenia wynikającego z pisma z dnia 23.11.2017 r. Sąd Apelacyjny aprobuje przeważające obecnie wśród praktyków przekonanie, że brak jest szczególnych wymagań ustawowych w odniesieniu do formy oświadczenia o potrąceniu ( zob. wyroki S.N.: z dnia 28 października1999 r., II CKN 551/98, OSNC 2000, Nr 5, poz. 89 oraz z dnia 22 stycznia 2015 r., III CNP 7/14, Legalis NR 1182763 I wyrok S.A. w Warszawie z dnia 13 listopada 2015 r., I A Ca 324/15, Legalis nr 1372778 ), zaś dla złożenia oświadczenia woli o potrąceniu wystarczająca jest forma ustna, o ile oświadczenie doszło do drugiej strony w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią ( por. uzasadnienie uchwały S.N. (7) z dnia 19 października 2007 r., III CZP 58/07, OSNC 2008, Nr 5, poz. 44, s. 32, wyrok S.N. z dnia 10.sierpnia 2010 r., I PK 56/10, OSNAPiUS 2011, Nr 23–24, poz. 295 oraz wyrok S.N. z dnia 28 października1999 r., II CKN 551/98, PPH 2001, Nr 2, s. 44 ). Zdaniem Sądu odwoławczego pozwana spełniła powyższe wymagania nie tylko w odniesieniu do potrącenia swojej wierzytelności z wynagrodzeniem powoda, ale także z jego wierzytelnością z tytułu zwrotu znacznej ( 0,7 ) części pobranej z jego wynagrodzenia kaucji. Niewątpliwie w nocie z dnia 26 stycznia 2015 r. o nr(...)( k. 259 ) pozwana wyartykułowała powodowi swoje roszczenie o zapłatę odszkodowania na kwotę 73.919,24 zł, w której mieściły się koszty: ekspertyz i opinii ( 13.675,88 zł ), wywozu ziemi ( 8.610 zł ), zastępczego wykonania fasad na parterze ( 41.000 zł ) oraz robót niewykonanych ostatecznie przez powoda ( 10.633, 36 zł ) a jej roszczenie w tym zakresie znalazło potwierdzenie nie tylko w złożonych dowodach ( k. 568- 570 i 579 ), ale także w opinii biegłego sądowegoJ. F. (1), który potwierdził ( k. 814- 815 ) wady zamówionej przez powoda stolarki okiennej i fasad, których ten nie usunął. Postawa powoda rodząca potrzebę weryfikacji prawidłowości wykonanych robót także w kontekście możliwego sporu sądowego stały się przyczyną wydatków pozwanej na usługi ekspertów ( zob. k. 572- 581 ). W tych warunkach Sąd Apelacyjny podzielił ustalenia Sądu I instancji o istnieniu wyżej opisanej wierzytelności pozwanej. W zgodzie z wcześniej zaprezentowanymi rozważaniami zakwestionować oczywiście należy skuteczność potrącenia odszkodowania pozwanej z należnością pozwanego w kwocie 45.200, 33 zł z tytułu zwrotu 0,7 kaucji dokonanego w nocie z dnia 26.01.2015 r., która dotarła do powoda najdalej do 5.02.2015 r. ( por. k. 257 ). Jeżeli się jednak zważy, że oświadczenie o potrąceniu obu należności było jeszcze parokrotnie powtarzane w pismach adresowanych do organów powoda ( ostatni raz miało to miejsce w piśmie z dnia 23.11.2016 r. ), zaś zarzut potrącenia w tej materii pozwana zgłosiła już w odpowiedzi na rozszerzony pozew ( k. 562- 567 ), później go ponawiając, to uznać należy analizowane potrącenie za skuteczne. Sąd Apelacyjny nie zgadza się także z forsowanym w pkt I b apelacji poglądem o niezasadnym zmniejszeniu powodowi należności za roboty dodatkowe nieujęte w umowie z dnia 9 maja 2014 r., które biegły (niespornie) wyszacował na kwotę 144.570,04 zł, zaznaczając jednak, że kompleksowe rozliczenie inwestora i wykonawcy obejmuje w niniejszej sprawie także wynagrodzenie za roboty zaniechane przez powoda a objęte wynagrodzeniem ryczałtowym zagwarantowanym w umowie z dnia 3 lipca 2013 r. Apelujący zdaje się nie dostrzegać, że bezpośrednio przed zawarciem drugiej z umów sporządził on kosztorys robót wykonanych, który został następnie zweryfikowany przez służby pozwanej do kwoty 883.231,95 zł, co oznacza niewykonanie pierwotnie zakontraktowanych prac na sumę 119.802,32 zł. Zmniejszenie pierwotnego wynagrodzenia ryczałtowego powoda o tę sumę było zgłaszane przez pozwaną w ramach negocjacji, które doprowadziły do zawarcia umowy z dnia 9.05.2014 r. i nie podlegało dalszej dyskusji. W tych warunkach biegły sądowy słusznie uznał za konieczne uwzględnić w rozliczeniach stron powyższą różnicę, co finalnie doprowadziło do zmniejszenia należności z tytułu wykonania robót dodatkowych nieujętych w umowie z dnia 9.05.2014 r. do 24.767,72 zł ( por. notatki, kosztorysy i korespondencja e- mailowa spięte w żółtej obwolucie i złożone w kopercie, ostatnia karta tomu pierwszego akt niniejszej spraw oraz opinia biegłego, k. 788 i k. 1009 ). Nadmienić też należy, że zabieg polegający na zredukowaniu powyższej wierzytelności powoda, rozliczanej na podstawie jednej z kondykcji bezpodstawnego wzbogacenia ( strony nie zawarły bowiem w tej mierze ważnej umowy na piśmie-art. 139 ust. 2 Prawa zamówień publicznych) wymaga ustalenia zakresu wzbogacenia pozwanej i zubożenia powoda. Skoro ten pierwszy nie wykonał prac na kwotę 119.802,32 zł, to nie sposób twierdzić, że w ramach swojego majątku doznał w tym zakresie zubożenia połączonego z automatycznym wzbogaceniem pozwanej. Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny uznał wszelkie zarzuty naruszenia przepisów prawa procesowego i powiązane z nimi zarzuty wadliwej subsumpcji ustalonego stanu faktycznego pod normy:art. 455 i 498 § 1 k.c.w zw. zart. 6 k.c.za niezasadne. Odnosząc się do nieomówionego dotychczas zarzutu naruszeniaart. 481 § 1 k.c.w zw. zart. 455 k.c.( pkt 4 apelacji ) Sąd Apelacyjny zauważa, że złożone przez pozwaną oświadczenia o potrąceniu, chociaż odwołują się do pełnej dochodzonej przez powoda kwoty nie mogą być uznane za surogat uznania roszczenia. Niewątpliwie bowiem istotą zgłoszenia zarzutu potrącenia w procesie jest zabezpieczenie się także przed należnościami, które potrącający kwestionuje, ale skoro nie jest pewny końcowo rozstrzygnięcia, to zgłasza potrącenie ( niejako pod warunkiem niekorzystnych dla niego ustaleń sądu ) także w zakresie kwestionowanym. Poprawność procesowa i materialnoprawna takiego postępowania nie budzi obecnie wątpliwości przedstawicieli judykatury i piśmiennictwa. Nie sposób także zaakceptować stanowiska, że w ramach zgłoszonych przez pozwaną oświadczeń i zarzutów potrącenia nie doszło do wzajemnego umorzenia należnych obu stronom wierzytelności odsetkowych. Z treści wystąpień procesowych i pozaprocesowych pozwanej wynika niedwuznaczny zamiar umorzenia poprzez potrącenie całości należności stron wynikających z przedmiotowej inwestycji, włącznie z należnościami ubocznymi; już w odpowiedzi na pozew główny i rozszerzony pozwana wnosząc o oddalenie powództwa w całości z uwagi na podniesiony zarzut potrącenia odniosła się w ten sposób do wszystkich roszczeń pozwu, a nie jedynie do żądania zapłaty kwoty głównej. Z treści kolejnych oświadczeń pozwanej, w tym zeznań jej dyrektora złożonych w obecności organu powoda na rozprawie dnia 28 grudnia 2016 r. ( znaczniki od 00:31:58 do 00:36:01 ) również wynika wola całościowego rozliczenia wzajemnych należności. W tych warunkach ustnego oświadczenia woli o potrąceniu, które dotarło do drugiej strony i w kontekście towarzyszących temu okoliczności, wynikających także z wymienianej dotychczas między stronami korespondencji, było zrozumiałe i konkretne, nie sposób uznać za nieskuteczne. Niezależnie od powyższego podkreślić także wypada, że oświadczenie o potrąceniu ma moc wsteczną od chwili, kiedy potrącenie stało się możliwe, co oznacza, że w wyniku złożenia oświadczenia w dowolnym momencie trwania tzw. fazy kompensacyjnej powstaje taki stan prawny, jaki istniałby, gdyby oświadczenie zostało złożone w chwili jej rozpoczęcia. W świetle ugruntowanego poglądu komentatorów i judykatury ( por. np. wyrok S.A. w Łodzi z dnia 28 listopada 2014 r., I A Ca 1098/14, Legalis nr 1164245 ) „potrącenie wywołujące skutki dopiero od chwili dokonania go pozbawione byłoby w znacznej mierze swej wartości gospodarczej w obrocie. W ten sposób unicestwiony zostaje między innymi obowiązek płatności odsetek za opóźnienie”. Mając na uwadze powyższe, apelacja powoda podlegała oddaleniu na zasadzieart. 385 k.p.c. O kosztach procesu odwoławczego Sąd Apelacyjny postanowił w zgodzie zart. 98, 99 i 108 § 1 k.p.c.w zw. z § 2 pkt 7 i § 10 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. 2015, poz. 1804 ze zmianami obowiązującymi od dnia 27.10.2016 r. ). (...)

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Białymstoku date: '2017-11-03' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Elżbieta Bieńkowska - Dariusz Małkiński - Grażyna Wołosowicz legal_bases: - art. 455 i 498 § 1 k.c. - art. 98, 99 i 108 § 1 k.p.c. - § 2 oraz § 6 pkt. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu - art. 139 ust. 2 Prawa zamówień publicznych recorder: Łukasz Patejuk signature: I ACa 409/17 ```

152510000003521_VII_Pa_000060_2014_Uz_2014-04-29_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VII Pa 60/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 kwietnia 2014 roku Sąd Okręgowy w Łodzi VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodnicząca– Sędzia SO Monika Pawłowska- Radzimierska Sędziowie: Sędzia SO Karol Kotyński (spr.) Sędzia SO Magdalena Lisowska Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Kurczewska po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2014 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwaJ. S. przeciwkoXXIII Liceum Ogólnokształcącemu im. ks. prof.J. T. wŁ. ouznanie za bezskuteczne wypowiedzenia warunków umowy o pracę na skutek apelacji strony pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi X Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 grudnia 2013 roku w sprawie sygn. akt XP 795/13 1 oddala apelację; 2 zasądza od XXIII Liceum Ogólnokształcącego im. ks. prof.J. T. wŁ.na rzeczJ. S.kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2014-04-29' department_name: VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Magdalena Lisowska - Karol Kotyński legal_bases: [] recorder: sekretarz sądowy Agnieszka Kurczewska signature: VII Pa 60/14 ```

152510000001503_III_Ca_000942_2015_Uz_2015-10-07_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III Ca 942/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 7 października 2015 roku Sąd Okręgowy w Łodzi, III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Krzysztof Kacprzak Sędziowie: SO Wojciech Borten SR Kinga Grzegorczyk Protokolant: Anna Kuśmierska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 października 2015 roku w Łodzi sprawy z powództwa(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąweW.i(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwŁ. przeciwkoWojewódzkiemu Szpitalowi (...)-Curie wZ. o ustalenie istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa na skutek apelacji powodów od wyroku Sądu Rejonowego w Zgierzu z dnia 4 czerwca 2014r., sygn. akt I C 586/14. 1 oddala apelację, 2 zasądza od(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąweW.i(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwŁ.solidarnie na rzeczWojewódzkiego Szpitala (...)-Curie wZ.kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2015-10-07' department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Wojciech Borten - Kinga Grzegorczyk - Krzysztof Kacprzak legal_bases: [] recorder: Anna Kuśmierska signature: III Ca 942/15 ```

152510000004021_VIII_U_000808_2021_Uz_2021-04-28_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VIII U 808/21 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 kwietnia 2021 roku Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznychw następującym składzie: Przewodniczący: sędzia Barbara Kempa Protokolant: stażysta Marta Baranowska po rozpoznaniu, na rozprawie, w dniu 28 kwietnia 2021 roku wŁ. sprawyJ. P. przeciwkoDyrektorowi Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wW. z odwołaniaJ. P.od decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych wW. z dnia 6 czerwca 2017 roku znak(...)ZER-(...)/17/02 o wysokość emerytury zmienia zaskarżoną decyzję i zobowiązuje Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wW.do przeliczenia emerytury policyjnejJ. P., z pominięciem art. 15c w związku z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej,(...)Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U z 2016 r. poz. 708 z późn. zm) , od 1 października 2017 roku;

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2021-04-28' department_name: VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - sędzia Barbara Kempa legal_bases: [] recorder: stażysta Marta Baranowska signature: VIII U 808/21 ```

152015050000503_I_C_000237_2016_Uz_2016-07-06_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: I C 237/16 upr. WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 lipca 2016 r. Sąd Rejonowy w Gorlicach I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Magdalena Penar Protokolant: st. sekr. sądowy Piotr Kamiński po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 2016 r. w Gorlicach sprawy z powództwaBanku (...) SAwW. przeciwkoN. K. o zapłatę I Zasądza od pozwanegoN. K.na rzecz powodaBanku (...) S.A.wW.kwotę 5 483,99 zł (pięć tysięcy czterysta osiemdziesiąt trzy złote 99/100) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, wynoszącej na dzień wniesienia pozwu 10% w stosunku rocznym, nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie, które na dzień wniesienia pozwu wynoszą 14% w stosunku rocznym, od dnia 13 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, II w pozostałym zakresie postępowanie umarza, III zasądza od pozwanegoN. K.na rzecz powodaBanku (...) S.A.wW.kwotę 2 667 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. SSR Magdalena Penar Z.. (...) (...) Sygn. akt I C 237/16 - upr UZASADNIENIE PowódBank (...) S.A.wW.w pozwie skierowanym przeciwkoN. K.domagał się zasądzenia kwoty 5 484,51 zł. wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, wynoszącymi na dzień wniesienia pozwu 10 % w stosunku rocznym, nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie, które aktualnie wynoszą 14 % w stosunku rocznym od dnia 12.01.2016 r. do dnia zapłaty. Uzasadniając swoje roszczenie twierdził, iż w dniu 1.07.2013 r. udzielił pozwanemu pożyczki, która była aneksowana w dniu 13.06.2014 r. i z tego tytułu powstało zadłużenie przeterminowane, a w konsekwencji umowa w dniu 1.09.2015 r. została wypowiedziana. W dniu 1.02.2016 r. do sygn.(...)Sąd Rejonowy w Gorlicach wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym uwzględnił w całości roszczenie powoda. Od nakazu tego pozwanyN. K.złożył sprzeciw, wnosząc o oddalenie powództwa. Zarzucił brak podstaw faktycznych i prawnych do uwzględnienia powództwa oraz nieistnienie wierzytelności objętych żądaniem pozwu. Wskazywał, że brak było podstaw do wypowiedzenia mu umowy pożyczki, bowiem była ona przez niego spłacana. Twierdził, że powód w żaden sposób nie wykazał zarówno kwotowej, jak i procentowej wysokości odsetek umownych. W piśmie procesowym z dnia 26.04.2016 r. powód częściowo ograniczył żądanie pozwu, domagając się zasądzenia kwoty 5 483,99 zł. wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, wynoszącymi na dzień wniesienia pozwu 10 % w stosunku rocznym, nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie, które aktualnie wynoszą 14 % w stosunku rocznym od dnia 12.01.2016 r. do dnia zapłaty, wskazując, iż w dniu 13.01.2016 r. została odnotowana na rachunku jeszcze wpłata w wysokości 2,04 zł., przeznaczona na spłatę odsetek karnych w wysokości l,5 2zł. i odsetek umownych w wysokości 0,52 zł. Podał jednocześnie, że § 27 umowy określa szczegółowe zasady oprocentowania zadłużenia przeterminowanego, a wysokości odsetek została wykazana w wyciągu z ksiąg bankowych załączonego do pozwu. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 1.07.2013 r. strony zawarły umowę pożyczki ekspresowej nr(...), na podstawie którejBank (...) S.A.wW.udostępniłN. K.kwotę 7 100 zł. na sfinansowanie celu konsumpcyjnego, do dnia 30.07.2019 r., którą pozwany miał spłacać wraz z odsetkami w miesięcznych ratach annuitetowych w 30 - tym dniu miesiąca (wysokość raty w dniu podpisania umowy wynosiła 159,90 zł.). Zgodnie z umową (§ 27 umowy) w przypadku braku na rachunku środków, które mogły zostać pobrane na spłatę zadłużenia lub braku spłaty następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia, powstałe zadłużenie traktowane było jako przeterminowane, od którego bank pobierał odsetki maksymalne, równe 4 krotności stopy kredytu lombardowego NBP i na dzień zawarcia umowy wynosiły 17 %. O powstaniu zadłużenia przeterminowanego bank informował pożyczkobiorcę przez pisemne wezwania do zapłaty i kontakty telefoniczne. Najpierw, nie wcześniej niż w 7 dniu braku spłaty, wysyłany był pierwszy list - upomnienie . W przypadku braku spłaty w 30 dniu, wysyłany był drugi list – wezwanie do zapłaty. W przypadku dalszego utrzymywania się zadłużenia przeterminowanego, nie wcześniej niż w 60 dniu braku spłaty, wysyłany był trzeci list – wezwanie do zapłaty pod rygorem wypowiedzenia umowy. Nie wcześniej niż w 80 dniu braku spłaty, wysyłany był kolejny list – wezwanie do zapłaty wraz z oświadczeniem o wypowiedzeniu umowy, przy czym bank uprawniony był do wypowiedzenia umowy (§ 25), gdy pożyczkobiorca nie zapłacił w terminie określonym w umowie pełnych rat pożyczki za co najmniej dwa okresy płatności po uprzednim wezwaniu do spłaty zaległych rat w terminie 7 dni od otrzymania wezwania. W dniu 13.06.2014 r. został zawarty aneks do umowy pożyczki ekspresowej nr(...), zgodnie z którym termin spłaty pożyczki został przesunięty na 30.07.2021 r., zaś wysokość raty kapitałowo-odsetkowej ustalona została na 134,51 zł. /dowód: umowa pożyczki z dnia 1.07.2013 r. k.5-14, aneks z dnia 13.06.2014 r. k.15/ PozwanyN. K.dokonywał spłaty zadłużenia wynikającego z umowy do 30.09.2014 r. (wpłata kwoty 134,51 zł.), po czym zaprzestał dokonywać spłat. Następnie w dniu 30.01.2015 r. dokonał wpłaty kwoty 360,81 zł. i 121,33 zł., w dniu 28.02.2015 r. – kwoty 119,79 zł., w dniu 30.04.2015 r. – kwoty 113,64 zł. i 113,20 zł., po czym ponownie zaprzestał dokonywać spłat. /dowód: historia spłat k.50/ W związku z brakiem spłaty zadłużenia przeterminowanegoBank (...) S.A.wW.podejmował czynności windykacyjne przewidziane w umowie, a następnie pismem z dnia 1.09.2015 r. wypowiedziałN. K.umowę pożyczki w całości z 30 dniowym terminem wypowiedzenia. Pozwany został poinformowany, iż wysokość zadłużenia przeterminowanego wynosi 455,98 zł., w tym kapitał 245,85 zł. i odsetki 210,13 zł. i ulegała ona powiększeniu za każdy dzień zwłoki z tytułu odsetek od zadłużenia przeterminowanego oraz o kwotę kolejnych rat, wymagalnych w dniu dokonywania płatności, jak również, że w przypadku dokonania spłaty całości wymagalnego zadłużenia, wypowiedzenie należy traktować jako bezskuteczne, zaś w przypadku nieuregulowania bądź uregulowania w niepełnej wysokości wymagalnego zadłużenia, umowa ulega rozwiązaniu i bank podejmował będzie działania celem wyegzekwowania należnych roszczeń. Przesyłka zawierająca to pismo była awizowana w dniu 7.09.2015 r. i zwrócona do nadawcy z powodu jej niepodjęcia przez adresata. /dowód: pismo dnia 1.09.2015 r. wraz z dowodem doręczenia pozwanemu k.16,17, historia wysyłki monitów k.51/ Pismem z dnia 15.12.2015 r.Bank (...) S.A.wW.wezwałN. K.do zapłaty w terminie 14 dni kwoty 5 852,93 zł. wraz z odsetkami od zadłużenia przeterminowanego za każdy dzień zwłoki począwszy od dnia sporządzenia pisma. Przesyłka zawierająca to pismo była awizowana w dniu 21.12.2015 r. i zwrócona do nadawcy z powodu jej niepodjęcia przez adresata. /dowód: pismo z dnia 15.12.2015 r. wraz z dowodem doręczenia pozwanemu k.18,19/ PozwanyN. K.w dniu 31.12.2015 r. dokonał wpłaty kwoty 407,85 zł. /dowód: historia spłat k.50/ Zgodnie z wyciągiem z ksiągBanku (...) S.A.wW.zadłużenieN. K.wynikające z pożyczki ekspresowej nr(...)z dnia 1.07.2013 r. na dzień 12.01.2016 r. wynosiło 5 484,51 zł., w tym kapitał 5 459,07 zł., odsetki umowne za okres od 2.11.2015 r. do dnia 5.11.2015 r. 8,76zł., odsetki karne za okres od 1.01.2016 r. do 11.01.2016 r. 16,68 zł., a ponadto dalsze odsetki od kwoty wymagalnego roszczenia tj. kwoty 5 484,51 zł. od dni 12.01.2016 r. do dnia zapłaty w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, które na dzień sporządzenia wyciągu wynosiły 10 % w stosunku rocznym, nie wyższe niż odsetki maksymalne za opóźnienie, które na dzień sporządzenia wyciągu wynosiły 14 % w stosunku rocznym. /dowód: wyciąg z ksiąg banku z dnia 12.01.2016 r. k.20/ W dniu 13.01.2016 r. na rachunku obsługującym pożyczkę została odnotowana jeszcze wpłata w wysokości 2,04 zł. /dowód: historia spłat k.50/ Powyższy stan faktyczny wynika z powołanych wyżej dokumentów nie kwestionowanych przez strony, nie budzących wątpliwości co do ich treści oraz wiarygodności. Sąd zważył, co następuje: W niniejszej sprawie bezspornym było, iż pozwanegoN. K.łączyła z powodemBankiem (...) S.A.wW.zawarta w dniu 1.07.2013 r. umowa pożyczki ekspresowej nr(...). Jak wynika z poczynionych w sprawie ustaleń pozwany nie wywiązał się z obowiązku spłaty tej pożyczki, co zgodnie z postanowieniami umowy uprawiało powoda do wypowiedzenia umowy. Od daty ostatniej wpłaty tj. od dnia 30.04.2015 r. do dnia wypowiedzenia umowy tj. 1.09.2015 r. upłynął okres ponad 80 dni, na dzień 1.09.2015 r. pozwany zalegał ze spłatą za 4 okresy płatności (spłata na koniec maja, czerwca, lipca i sierpnia 2015 r.) i nie dokonał zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni od otrzymania wezwania, skoro kolejna wpłata została dokonana w dniu 31.12.2015 r. Tym samym doszło do skutecznego rozwiązania umowy pożyczki łączącej strony. Ze zgromadzonych w sprawie dowodów wynika, że powód w sposób prawidłowy obliczył wysokość zobowiązania pozwanego, co dotyczy zarówno kwoty głównej jak i odsetek. Te ostatnie wyliczone zostały przy uwzględnieniu okresów, za jakie odsetki te zostały naliczone oraz wysokości oprocentowania obowiązującego w danym okresie, określonego w umowie. Brak jest podstaw do zakwestionowania sposobu naliczania odsetek przez powoda. Możliwość wyboru odsetek innych niż ustawowe przewidujeart. 359 § 2 k.c.Zastrzeżone w umowie odsetki nie mogą przekraczać progów określonych wart. 359 § 21k.c. Mając na uwadze treść § 27 umowy łączącej strony od zadłużenia przeterminowanego przysługiwały odsetki maksymalne. Oznacza to, że strony umowy zgodziły się, aby od opóźnionych należności wynikających z umowy były stosowane odsetki umowne w wysokości czterokrotności obowiązującej stopy kredytu lombardowego NBP. W tym stanie rzeczy, mając na uwadze treść umowy pożyczki z dnia 1.07.2013 r.art. 720 § 1 k.c.iart. 481 § 1 k.c.orzeczono jak w pkt. I wyroku na podstawie powołanych przepisów. Z uwagi na skuteczne ograniczenie przez pełnomocnika powoda w piśmie procesowym z dnia 26.04.2016 r. żądania o kwotę 2,04 zł. postępowanie w tym zakresie zostało umorzone w pkt. II wyroku na podstawieart. 355 § 1 k.p.c. O kosztach procesu poniesionych przez powoda (opłata od pozwu w wysokości 250 zł., koszty zastępstwa prawnego 2 400 zł., opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł.) orzeczono na podstawieart. 98 § 1 k.p.c. SSR Magdalena Penar 1 (...) 2 (...) 3 (...) (...)

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Gorlicach date: '2016-07-06' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Magdalena Penar legal_bases: - art. 359 § 2 k.c. - art. 355 § 1 k.p.c. recorder: st. sekr. sądowy Piotr Kamiński signature: I C 237/16 ```

151020050000503_I_C_000419_2015_Uz_2016-06-07_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: I C 419/15 upr. WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 7 czerwca 2016 r. Sąd Rejonowy w Chojnicach I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Tomasz Biernikowicz Protokolant: st. sekr. sądowy Izabela Buse po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2016 r. w Chojnicach sprawy z powództwaG.V.Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego wW. przeciwkoD. B. (1) o zapłatę oddala powództwo. I C 419/15 UZASADNIENIE PowódG.V.Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą wW.w dniu 13 03 2015 r. wniósł w ramach elektronicznego postępowania upominawczego pozew o zapłatę przeciwkoD. B. (1). SR Lublin Zachód wL.w dniu 07 04 2015 r. wydał nakaz zapłaty, którym uwzględnił roszczenie powoda. (k. 7) Pozwana wniosła sprzeciw z dnia 16 04 2015 r. (k. 8) W/w Sąd postanowieniem z dnia 22 04 2015 r. przekazał sprawę do SR w Chojnicach (k. 1) W pozwie przed SR w Chojnicach (k. 30-33) powód domagał się zasądzenia od pozwanej kwoty 460,58 zł. z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu pozwu wskazał, że pozwana zawarła z T -M.umowę oświadczenie usług telekomunikacyjnych nr(...)z dnia 05 11 2013 r.W związku z zawarciem umowy abonent uzyskał ulgę na świadczone usługi. Z powodu tego, żeD. B.nie wywiązała się z warunków zawartej umowy operator wystawił notę obciążeniową. W dalszym ciągu uzasadnienia powód podniósł, że w/w wierzytelność nabył od T -M.w drodze umowy przelewu wierzytelności. Na poparcie swych twierdzeń zawartych w uzasadnieniu pozwu dołączył do niego m.in. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnychz dnia 03 04 2013 r. o nr(...). (k. 34). Pozwana ustosunkowując się do twierdzeń pozwu w piśmie z dnia 09 09 2015 r. (k. 53) wniosła o oddalenie powództwa w całości. Oświadczyła, że zawarła z w/w operatoremumowę (...)2013 r. Przyznała, że w okresie dwóch miesięcy nie doładowała telefonu zgodnie z wymogami obowiązującymi w umowie, w związku z czym po rozmowie z pracownikiem operatora napisała prośbę o reaktywację umowy. Pozwana oświadczyła, że po tym piśmie doładowywała telefon co miesiąc. W kolejnym piśmie (vide k. 58) pozwana podniosła zarzut nieistnienia zobowiązania wobec powoda, albowiem ten dochodzi roszczenia wynikającego zumowy nr (...)z dnia 05 11 2013 r., tymczasem (jak podniosła pozwana) z operatorem została zawarta umowa z dnia 03 04 2014 r. o nr(...). Powód pismem z dnia 04 11 2015 r. (k. 77) ustosunkował się do twierdzeń pozwanej. Oświadczył, że T -M.i pozwaną łączyła umowa w ramach, której pozwana, była zobowiązana przez 42 cykle rozliczeniowe dokonywać doładowywania telefonu o minimalnej kwocie 50 zł., a w razie niedotrzymania tego warunku pozwana miała zostać obciążona karę umowną, której powód w niniejszym postępowaniu dochodzi. Sąd na rozprawie w dniu 26 01 2016 r. (k. 82) zobowiązał pełn. powoda do przedłożenia warunków oferty promocyjnej, regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych. Nadto pełn. powoda został zobowiązany do wskazania czy podtrzymuje swoje twierdzenia zawarte w pozwie dotyczące tego, że dochodzi od pozwanej zapłaty z tytułu umowy oświadczenie usług telekomunikacyjnych. Powód pismem jak na k. 83 wypełnił zobowiązanie i wskazał, że dochodzi roszczeń wynikających z umowy z dnia 05 11 2013 r. o nr(...). SĄD(...): W dniu 05 kwietnia 2013 r.M. B.zawarła z T -M.umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych o nr(...). W umowie określono, iż strony łączy taryfa– (...)25, a promocje określono: P_SMS_(...)_(...)_24. Przyznano abonentowi ulgę w wysokości 1.228,41 zł. i w takiej samej wysokości zastrzeżono karę umowną. Czas trwania umowy określono par. 3 umowy, znajdującym się na drugiej stronie umowy dowód: umowa z dnia 03 kwietnia 2013 r. k. 34 T -M.zawarł zG.V.Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą wW.umowę przelewu wierzytelności. W wykazie sprzedanych wierzytelności w rubryce: „numery kontraktów” wpisano:(...). niesporne, a nadto wykaz sprzedanych wierzytelności k. 37 SĄD ZWAŻYŁ,(...): Powództwo podlegało oddaleniu, albowiem powód nie udowodnił swych twierdzeń zawartych w pozwie. Zgodnie z art. 6 k.c. na powodzie ciążył obowiązek przedłożenia oferty dowodowej, w ramach, której sąd będzie mógł stwierdzić, iż pomimo twierdzeń strony przeciwnej, za udowodnione należy uznać twierdzenia powoda. Pozwana nie kwestionowała ważności umowy przelewu wierzytelności, na podstawie, której zdaniem powoda nabył on od T -M.wierzytelność w stosunku do pozwanej. Stąd też sąd uznał twierdzenia powoda za udowodnione. Spór dotyczył natomiast kwestii związanej z samym zawarciem umowy przez pozwaną z T -M.. Pozwana przyznała, że zawarła umowę z T –M., ale umowę inną, aniżeli tą na jaką wskazuje w pozwie powód. W pozwie powód podał że dochodzi zapłaty wynikającej z umowy z dnia 05 11 2013 r. o nr(...). Tymczasem pozwana wskazała, że zawarła z T -M.umowę w dniu 03 kwietnia 2013 r. o nr(...). Wobec tak wyraźnie zarysowanego stanowiska pozwanej, jak również wobec wyraźnego stanowiska sądu, który na rozprawie zobowiązał powoda do wskazania z tytułu jakiej umowy powód dochodzi roszczeń, pełnomocnik powoda powinien był przedstawić umowę z dnia 05 listopada 2013 r. tj. tą jaką wskazał w umowie. Podsumowując- twierdzenia powoda zawarte w pozwie nie znajdują potwierdzenia w dokumentacji przez niego przedłożonej. Nie sposób też uznać za prawdziwe twierdzeń powoda (zawartych w piśmie z dnia 04 11 2015 r., jak na k. 77) dotyczących tego przez ile cykli rozliczeniowych i w jakiej kwocie pozwana była zobowiązana doładowywać telefon. Pozwana zakwestionowała jakoby miała płacić po 50 zł. miesięcznie przez 42 cykle (vide k. 82). Umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych przedłożona przez powoda nie może być podstawą do uznania twierdzeń powoda w tym zakresie za prawdziwe, albowiem czas jej trwania został określony par. 3 umowy, znajdującym się na drugiej stronie umowy, której to strony powód sądowi nie przedłożył. Warto w tym miejscu zwrócić jednak uwagę na to, iż w umowie określono, że strony obowiązują warunki taryfy(...)25. Jeśli zatem dokument przedłożony przez powoda – warunki oferty promocyjnej (vide k. 84) dotyczy tej umowy, to zgodnie z warunkami tej oferty w taryfie(...)liczba obowiązkowych doładowań wynosi: 24, 30, 36, a żadne doładowanie nie opiewa na kwotę 50 zł, lecz na kwoty 35 zł. z VAT lub 70 zł. z VAT. W kontekście powyższego nie sposób uznać za udowodnione twierdzeń powoda co do tego, że pozwana była zobowiązana dokonać przez 42 cykle rozliczeniowe doładowań po 50 zł. Z tego też tytułu powództwo oddalono. Oczywiście nie umknęło sądowi z pola widzenia twierdzenie pozwanej, zawarte w jej piśmie z dnia 09 09 2015 r. (k. 53 verte), że nie doładowała dwukrotnie telefonu i pracownik operatora doradził jej napisać pismo z prośbą o reaktywację umowy. Powódka w piśmie tym zaznaczyła, że: „zrobiono zapewne umowę”. Z takiego stanowiska pozwanej można ewentualnie domyślać się, że być może w listopadzie 2013 r. nastąpiła reaktywacja umowy z kwietnia 2013 r. Podkreślenia jednak wymaga, że rzeczą sądu nie jest snucie domysłów odnośnie tego czy powstał stosunek zobowiązaniowy o charakterze umownym w listopadzie 2013 r. Jeśli powstał - to powód, reprezentowany przez pełnomocnika zawodowego powinien przedłożyć umowę z listopada 2013 r., gdzie podobnie jak w umowie z kwietnia 2013 r. widnieć będą podpisy stron umowy, pod warunkami tej umowy. Brak tego dokumentu czyni twierdzenia powoda, co do tego, że z tytułu umowy z listopada 2013 r. powstały po stronie pozwanej zaległości, gołosłowne.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Chojnicach date: '2016-06-07' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Tomasz Biernikowicz legal_bases: [] recorder: st. sekr. sądowy Izabela Buse signature: I C 419/15 ```

151500000000503_I_ACa_000830_2021_Uz_2022-01-31_003

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 830/21 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 stycznia 2022 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Małgorzata Wołczańska Protokolant: Zuzanna Kantyka po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2022 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwaJ. M. przeciwko UniwersyteckiemuCentrum (...)im.prof. K. G.(...)wK. o zapłatę na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 31 marca 2021 r., sygn. akt II C 1020/18 1 zmienia zaskarżony wyrok: a w punktach 1. i 2. o tyle, że zasądzoną w punkcie 1. kwotę 10 000 zł podwyższa do 40 000 (czterdzieści tysięcy) zł, b poprzez dodanie punktu 4. o treści: „nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Katowicach 2 000 (dwa tysiące) zł tytułem części nieuiszczonej opłaty od pozwu, od ponoszenia której powódka była zwolniona”; 2 oddala apelację w pozostałej części; 3 nie obciąża powódki kosztami postępowania apelacyjnego; 4 nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Apelacyjnego w Katowicach 2 000 (dwa tysiące) zł tytułem części nieuiszczonej opłaty od apelacji, od ponoszenia której powódka była zwolniona. Sygn. akt I ACa 830/21 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Katowicach zasądził od pozwanego UniwersyteckiegoCentrum (...).K. G.(...)wK.na rzecz powódkiJ. M.kwotę 10 000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 grudnia 2019 r. (pkt 1), w pozostałym zakresie powództwo oddalił (pkt 2) i odstąpił od obciążania powódki obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania (pkt 3). Sąd Okręgowy ustalił, że powódkaJ. M.(primo votoD.) w dniu 5 lutego 2016 r., około godziny 19:30, będąc w 34. tygodniu ciąży, z przewidywanym terminem porodu na dzień 26 marca 2016 r., bez skierowania, z powodu odpływania płynu owodniowego zgłosiła się na izbę przyjęć pozwanego UniwersyteckiegoCentrum (...)im.prof. K. G.(...)wK..W izbie przyjęć położna przeprowadziła z powódką wywiad datowany na 5 lutego2016 r., godzinę 20:40, w którym odnotowano, że pacjentka jest w stanie psychicznym zorientowanym. Powódka nie była badana wewnętrznie ani ginekologicznie na izbie przyjęć. Zanim powódka trafiła do pozwanego szpitala, od siódmego roku życia cierpiała na napady epilepsji w sytuacjach stresowych lub bólowych, w związku z czym do dwunastego roku życia leczyła się neurologicznie. Również w okresie ciąży, w dniu 6 listopada 2015 r. odbyła wizytę u neurologa, podczas której podała, że ostatni atak epilepsji z utratą świadomości miała podczas wizyty u dentysty w marcu 2015 r. W trakcie tejże wizyty, tj. w dniu 6 listopada 2015 r., lekarz neurolog wydał zaświadczenie dla ginekologa powódki celem rozważenia rozwiązania ciąży cięciem cesarskim. Nadto przed zajściem w ciążę powódka zażywała amfetaminę przez okres 5 lat, średnio 1 raz w tygodniu, ostatni raz na około 10–11 lat przed porodem. W wywiadzie zawartym w karcie informacyjnej leczenia szpitalnego nowonarodzonego dziecka podała, że w okresie ciąży zażywała leki psychotropowe. Będąc w ciąży paliła papierosy. Kilka dni przed zgłoszeniem się do pozwanego szpitala przeszła infekcję wirusową. Tego samego dnia, w którym powódka zgłosiła się na izbę przyjęć, tj.5 lutego 2016 r., o godzinie 20:30, w trybie nagłym, bez skierowania, przyjęto ją na Oddział Ginekologii pozwanego szpitala. Pacjentka została wówczas zbadana przez dra n. med.T. W.i dra n. med.K. B., którzy stwierdzili regularną czynność skurczową, ograniczony kontakt logiczny z pacjentką i wskazania neurologiczne do cesarskiego cięcia w postaci epilepsji. Powódka podpisała wtedy oświadczenie o zgodzie na cesarskie cięcie załączone do pisemnej informacji, w której przedstawiono możliwe powikłania po zabiegu operacyjnym, takie jak w szczególności: krwawienie, krwotok, atonia, usunięcie macicy. Powódka podpisała się pod treścią oświadczenia, z którego wynikało, że zapoznała się z otrzymanymi informacjami i zrozumiała je wszystkie w pełni, w tym żeznane jej są powikłania związane z powyższym zabiegiem operacyjnym, a ponadto, że nie wnosi zastrzeżeń co do proponowanego leczenia operacyjnego, jak również o możliwości zadawania lekarzowi pytań i uzyskaniu odpowiedzi oraz wyjaśnień na wszystkie zadane pytania. Podpisała także oświadczenie o wyrażeniu zgody na wykonanie znieczulenia.Z uwagi na wskazania do natychmiastowego cesarskiego cięcia nie było czasu na przeprowadzenie konsultacji powódki z neurologiem, a pielęgniarka wprowadziła danez badania lekarskiego powódki do systemu już w trakcie przeprowadzania przez lekarzy zabiegu cesarskiego cięcia. System komputerowy automatycznie naniósł datę i godzinę wpisu. Po odebraniu od pacjentki pisemnej zgody na zabieg cesarskiego cięcia, o godzinie 20:47 przystąpiono do operacji, którą zakończono o godzinie 21:45. Łożysko wydobyto ręcznie i jamę macicy wyłyżeczkowano. Zabieg cesarskiego cięcia był powikłany pęknięciem dolnego odcinka macicy pacjentki, głęboko w kierunku pochwy po stronie prawej, w związku z czym lekarze rozważali, czy nie usunąć pacjentce macicy, jednakże najpierw postanowili zaopatrzyć pęknięcie odrębnymi szwami, a następnie naciętą macicę zszyli szwem ciągłym. Do miednicy mniejszej założyli dren. Po zabiegu pacjentka pozostała na bloku porodowym na obserwacji. Również po zabiegu pielęgniarka uzupełniła dokumentację medyczną powódki o wywiad przeprowadzony częściowo z powódką, a częściowo z jej matką. Sąd Okręgowy ustalił, że decyzja o wykonaniu cesarskiego cięcia była właściwa ze względu na wskazania neurologiczne, tj. zakwalifikowanie powódki do rozwiązania drogą cesarskiego cięcia przez prowadzącego lekarza neurologa oraz z uwagi na stan powódki w momencie, w którym została przyjęta do pozwanego szpitala, tj. pojawienie się pacjentki w izbie przyjęć z odpływającymi wodami płodowymi i trwającą czynnością skurczową macicy, czyli w trakcie trwającego porodu. Po zakończonym zabiegu cesarskiego cięcia, kiedy powódka przebywała na obserwacji, we wczesnym połogu, pojawiły się u niej zaburzenia czynności skurczowej macicy. Po raz pierwszy zaobserwowano je około godziny 22:30, kiedy lekarz dyżurny stwierdził u powódki krwawienie z dróg rodnych w stopniu miernym, obkurczenie macicy na 2 palce poniżej pępka oraz stan psychiczny splątany, w związkuz czym zalecił podanie pacjentce 10 jednostek oksytocyny. Kolejno, o godzinie 23:30, u powódki stwierdzono nasilenie krwawienia, macicę w rozkurczu i brak reakcji na oksytocynę. O godzinie 01:00 w dniu 6 lutego 2016 r. ponownie stwierdzono nasilenie krwawienia, nadto macicę miękką na 3 palce poniżej pępka i dalszy brak reakcji na oksytocynę. O godzinie 02:30 stwierdzono u pacjentki wzdęty brzuch, macicę obkurczoną na 1 palec poniżej pępka. Wykonano badanie USG, w którym ujawniono poszerzona jamę macicy z elementami wewnątrz tej jamy, mogącymi odpowiadać skrzepom. Oprócz podawania oksytocyny, wobec pacjentki zastosowano zewnętrzny masaż macicy. O godzinie 03:30 stwierdzono obfite krwawienie z dróg rodnych, macicę w rozkurczu i brak reakcji na oksytocynę, zlecono wykonanie morfologii i koagulologii oraz konsultację anestezjologiczną. Zlecono laparotomię zwiadowczą, tj. podjęto decyzję o otworzeniu jamy brzucha pacjentki celem zbadania stanu, w jakim znajduje się jej macica, oraz podjęcia decyzji w przedmiocie dalszego postepowania w zależności od wyniku przeprowadzonego w ten sposób badania. Przed zabiegiem powódka podpisała oświadczenie o zgodzie na laparotomię – usunięcie mięśnia macicy, załączone do pisemnej informacji, w której wymieniono między innymi atonię macicy jako wskazanie do operacji oraz poinformowano, że konsekwencje niewyrażenia przez nią zgody na zabieg są trudne do przewidzenia. Powódka podpisała się pod treścią powyższego oświadczenia, z którego wynikało, że zapoznała się z otrzymanymi informacjami i zrozumiała je wszystkie w pełni, a ponadto miała możliwość zadawania lekarzowi pytań i udzielono jej odpowiedzi oraz wyjaśnień na wszystkie zadane pytania. Podpisała także oświadczenie o wyrażeniu zgody na wykonanie znieczulenia. Po otwarciu jamy brzucha powódki, lekarze rozpoznali u powódki atonię macicy, tj. macicę wstrząsową, tzw. tygrysią, i zaleganie w jamie macicy dużej ilości krwi, wobec czego podjęli decyzję o natychmiastowej konieczności usunięcia macicy pacjentki celem ratowania jej życia. W godzinach 04:00–05:20 przeprowadzili operację usunięcia macicy bez przydatków. Zabieg oraz znieczulenie przebiegły bez powikłań. Po operacji pacjentkę przekazano na Oddział do obserwacji. Przebieg pooperacyjny także był niepowikłany. Macicę powódki usunięto z powoduzaburzeń czynności skurczowej tegoż narządu, który nie był stanie utrzymać się w skurczu wystarczającym dla powstrzymania krwawienia. Zabieg wykonano w sytuacji, gdy u powódki wystąpił krwotok spowodowany atonią macicy i zaistniały obawy dotyczące możliwościutraty życia. Zastosowanie przedmiotowego zabiegu jest metodą opanowania krwotoku zgodną z aktualną wiedzą medyczną, właściwą w najcięższych przypadkach. W sytuacji wczesnych krwotoków poporodowych, zgodnie z ugruntowaną wiedzą medyczną wynikającą z podręczników, prac naukowych i opinii towarzystw naukowych, rekomenduje się wykonywanie kolejnych czynności mających na celu opanowanie krwawienia, z których wycięcie macicy jest ostatnią — stosowaną wówczas, gdy czynności zastosowane uprzednio okazały się bezskuteczne. I tak, w przypadku stwierdzenia, że przyczyną krwotoku jest atonia macicy, postępuje się według następującego schematu (algorytmu). W pierwszym etapie stosuje się metody farmakologiczne, tj. podanie środków naskurczowych. LekiemI rzutu jest oksytocyna podana dożylnie najpierw w dawce 10 jednostek, a następnie kontynuowana we wlewie do dawki 20–40 jednostek. Lekiem II rzutu, podawanymw przypadku nieskuteczności oksytocyny, jest metylergometryna. W razie braku efektu klinicznego po podaniu oksytocyny i metylergometryny, należy rozważyć podanie prostaglandyn do jamy macicy w postaci wlewu oraz jako iniekcję do szyjki macicy lub mięśnia macicy. Równolegle można zastosować dwuręczny ucisk mięśnia macicy. Dopierow braku skuteczności tych działań, w drugim etapie, rekomenduje się laparotomię, po której można podać prostaglandyny bezpośrednio do macicy i obserwować skutek. Nadto, należy rozważyć założenie szwówB. L.zaciskających macicę, a w braku ich skuteczności stopniowo, obustronnie podwiązywać tętnice maciczne lub tętnice biodrowe wewnętrzne. W przypadku nieskuteczności powyższych działań, w trzecim etapie, rekomenduje się usunięcie macicy bez przydatków. Przy czym stopniowe stosowanie wszystkich metod nie zawsze jest możliwe. O tym, czy w konkretnej sytuacji możliwe jest zastosowanie pełnego algorytmu, decyduje nagłość i obfitość krwotoku i stan pacjentki. W przypadku gwałtownego, obfitego krwotoku, który grozi szybką śmiercią chorej, można usunąć macicę z pominięciem poprzednich etapów. Krwotok u powódki nasilał się stopniowo i przebiegał stosunkowo powoli, a to od godziny około 22:30 dnia 5 lutego 2016 r. do godziny około 04:00 dnia 6 lutego 2016 r. Stan chorej i dynamika zmian nie miały wówczas charakteru nagłego, który wymagałby ominięcia zalecanych procedur leczniczych. Pozwalały one natomiast na zastosowanie w podanym przedziale czasu kolejnych leków i czynności leczniczych zgodnych z przedstawionym wyżej algorytmem postępowania. Tymczasem, po stwierdzeniu krwotoku powódce podano na pierwszym etapie wyłącznie oksytocynę, zaś nie podano jej żadnych kolejnych leków obkurczających, mimo że w przypadku nieskuteczności oksytocyny należało te inne leki podać. Gdyby po uprzednim, bezskutecznym zastosowaniu oksytocyny podano powódce inne leki naskurczowe, szanse na uzyskanie skurczu macicy i zahamowanie krwotoku, a w konsekwencji na zachowanie macicy powódki, prawdopodobnie byłyby wyższe, przy czym nie istotnie wyższe ani dużo wyższe, ale na pewno odczuwalnie wyższe, i wynosiłyby mniej niż 30%. Nadto, operatorzy w całości pominęli wobec powódki drugi etap postępowaniaw sytuacji krwotoku, po otwarciu jamy brzucha pacjentki nie podejmując żadnej próby działań zachowawczych. Przy czym skuteczność tychże działań z zasady nie jest wysoka, a ich ewentualne wykonanie w sytuacji powódki nie dawałoby żadnej gwarancji powodzenia. Powódka została wypisana ze szpitala w dniu 11 lutego 2016 r. w stanie ogólnym dobrym. W dniu 3 stycznia 2017 r. powódka wystąpiła z wnioskiem do Wojewódzkiej Komisji do spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych wK.o uznanie, że w trakcie udzielania jej świadczeń zdrowotnych przez pozwanego doszło do zdarzenia medycznego w rozumieniuustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. W dniu 28 września 2017 r., a następnie po ponownym rozpoznaniu sprawy w dniu19 kwietnia 2018 r., Komisja orzekła o braku zdarzenia medycznego, w uzasadnieniu wskazując między innymi na to, że decyzję o rozwiązaniu ciąży przez cesarskie cięcie podjęto z uwagi na wskazania neurologiczne, przedwczesne pęknięcie błon płodowych, deceleracyjny zapis KTG, regularną czynność skurczową, ujście rozwarte na 5–6 cm oraz brak kontaktu logicznego (splątanie) i zespół drgawkowy powódki. Komisja argumentowała, że podczas zabiegu cesarskiego cięcia pęknięcie prawego przymacicza ułatwiły trudne warunki techniczne do wydobycia płodu w postaci płodu umieszczonego w kanale rodnym. Zaznaczyła, że już wówczas uraz ten kwalifikował się do okołoporodowego usunięcia macicy, ponieważ uszkodzenie było bardzo duże, jednak zespół operatorów podjął decyzję o ratowaniu macicy poprzez chirurgiczne zaopatrzenie rany. Komisja podkreśliła również, że w konkretnym przypadku powódki, po opanowaniu krwawienia, nie dało się zastosować leczenia zachowawczego z powodu dramaturgii przebiegu zdarzeń. Wskazała, że decyzję o laparotomii zwiadowczej podjęto z uwagi na spadek wartości hemoglobiny, wstrząs hipowolemiczny i bezpośrednie zagrożenie życia, zaś po otwarciu jamy brzusznej uwidoczniła się nieobkurczona macica, a z uwagi na rozpoznany zespół DIC podjęto decyzję o natychmiastowym usunięciu macicy celem ratowania życia pacjentki. Komisja nadmieniła, że w przypadku powódki żadna inna metoda poza laparotomią nie spełniłaby oczekiwań, ponieważ dotychczasowe postępowanie lecznicze nie przynosiło poprawy, a stan pacjentki stale się pogarszał. Komisja wykluczyła obecność łożyska w macicy pacjentki po zakończeniu zabiegu cesarskiego cięcia, w oparciu o wyniki badań UGS i badania histopatologicznego powódki. Stan faktyczny w zakresie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy Sąd I instancji ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, a także zeznań świadków:A. S.— matki powódki, które posłużyły w szczególności dla ustalenia stanu zdrowia powódki przed rozpatrywanym zdarzeniem, zatrudnionych w pozwanym szpitalu: pielęgniarkiE. H.oraz lekarzyT. W.iK. B.— i jako spójne, logiczne, korespondujące ze sobą nawzajem i znajdujące potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym, zostały uznane za wiarygodne w całości, na podstawie których Sąd ustalił przebieg diagnostyki i leczenia powódki w czasie jej hospitalizacji w pozwanym szpitalu. Zeznania świadkaP. L.— pracownika pozwanego szpitala, który podkreślał, że nie pamięta powódki ani żadnych okoliczności zdarzenia, Sąd pominął przy ustaleniu stanu faktycznego jako nieprzydatne. Zeznaniom powódki Sąd dał wiarę jedynie w ograniczonym zakresie. Z uwagi na treść zebranej w aktach sprawy dokumentacji medycznej, za nieodpowiadające rzeczywistemu przebiegowi wydarzeń Sąd uznał relacje procesowe powódki złożone na okoliczność odbycia ostatniego epizodu epilepsji około 10 lat przed porodem. Natomiast wobec nieprzedstawienia przez stronę pozwaną wiarygodnego dowodu przeciwnego (np. wyników badań toksykologicznych powódki z okresu pobytu w pozwanym szpitalu w dniach od 05 do 11 lutego 2016 r.) Sąd nie miał podstaw do tego, aby zakwestionować twierdzenia powódki o tym, że w okresie 10–11 lat przed zajściem w ciążę oraz w trakcie ciąży nie zażywała ona amfetaminy. Fundamentalne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy miały natomiast, zdaniem Sądu, opinia biegłego sądowego lekarza specjalisty ginekologii i położnictwa sporządzona przez dra n. med.M. W.z dnia 23 lipca 2019 r.i opinie uzupełniające, które Sąd ocenił jako rzeczowe i spójne, a wnioski w nich zawarte przekonująco umotywowane. Powołane opinie jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości wskazywały na to, że zabieg cesarskiego cięcia został przeprowadzony u powódki prawidłowo, po uprzedniej, właściwej w danych okolicznościach, kwalifikacji pacjentki. Nadto, na podstawie opinii biegłego sądowego dra n. med.M. W.Sąd stwierdził, że postępowanie personelu medycznego pozwanego szpitala po zakończeniu zabiegu cesarskiego cięcia, tj. od godziny 23:30 w dniu 5 lutego 2016 r., kiedy to u powódki stwierdzono pierwsze objawy krwotoku, go godziny 04:00 w dniu 6 lutego 2016 r., kiedy powódce usunięto macicę, należy uznać za niezgodne z zasadami postępowania zalecanymi przez współczesną wiedzę medyczną, a przez to wadliwe. Uznając wskazane opinie za kompletne, spójne, wiarygodne oraz wystarczające do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy, Sąd na podstawieart. 2362§ 1 pkt 2 k.p.c.pominął zgłoszony przez stronę pozwaną wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu ginekologiii położnictwa jako nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd Okręgowy oddalił ponadto dowód z odpisu skróconego aktu zgonu syna powódki jako mający wykazać fakt nie mający związku ze sprawą, która dotyczyła wyłącznie okoliczności związanych z procesem diagnostyki i leczenia w pozwanym szpitalu powódki, a nie jej dziecka, tj. na zasadzie wyrażonej wart. 2362§ 1 pkt 2 k.p.c.Na tej samej podstawie Sąd oddalił wniosek strony powodowej o zwrócenie się do Wojewódzkiej Komisji do spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych wK.o nadesłanie dokumentacji prowadzonego przed tą Komisją postępowania, gdyż sam przebieg rzeczonego postępowania nie miał istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy uznał, że roszczenie zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części, wskazując, że podstawę dochodzonego przez powódkę roszczenia o zadośćuczynienie stanowią przepisyart. 415 k.c.w zw.zart. 430 k.c.iart. 444 § 1 k.c.w zw. zart. 445 § 1 k.c.Dokonując merytorycznej oceny żądania pozwu, by można je było uznać za usprawiedliwione w zasadzie, zdaniem Sądu I instancji, należało ocenić, czy spełnione zostały kumulatywnie wszystkie przesłanki, o jakich stanowi normaart. 415 k.c.Źródłem odpowiedzialności deliktowej określonej wart. 415 k.c.jest zdarzenie sprawcze wywołujące szkodę, które z jednej strony musi cechować się bezprawnością zachowania oznaczającą sprzeczność postępowania z szeroko rozumianym porządkiem prawnym. Drugą cechą czynu sprawcy jest wina — podmiotowa cecha czynu. Błąd sztuki lekarskiej jest obiektywnym elementem winy. Znamiona błędu lekarskiego wypełnia każde zachowanie niewłaściwe, tj. niezgodne bądź z przepisami prawa przedmiotowego, bądź z zasadami etycznymi, bądź w ogóle z obowiązkiem należytej ostrożności, którą powinien zachować każdy członek społeczeństwa, aby nie wyrządzić szkody drugiemu. Sąd Okręgowy podniósł, że powódka upatrywała źródła swojej krzywdyw nieprawidłowym postępowaniu personelu pozwanego szpitala, co z kolei wymagało rozważenia odpowiedzialności pozwanego na podstawieart. 430 k.c.Przepis ten wprowadza konstrukcję opartej na zasadzie ryzyka odpowiedzialności za winę podwładnego i stanowi, że kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu tej czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej jej czynności. Odpowiedzialność deliktowa wynikająca zart. 430 k.c.oparta jest na zasadzie ryzyka, jednak jej konieczną przesłanką jest wina podwładnego. Nie musi to być podwładny spersonalizowany; wystarczy wykazanie winy anonimowego podwładnego —w okolicznościach sprawy członka personelu medycznego. Odpowiedzialność zakładu opieki medycznej na podstawieart. 430w zw. zart. 415 k.c.zachodzi zatem, gdy spełnione są łącznie następujące przesłanki: zawinione działanie lub zaniechanie personelu medycznego przy wykonywaniu powierzonych czynności, wyrządzenie przy wykonywaniu tych czynności szkody oraz istnienie normalnego związku przyczynowego pomiędzy tym działaniem lub zaniechaniem a wyrządzoną szkodą. I tak, w ocenie Sądu I instancji bezspornie powódka wykazała szkodę w postaci utraty macicy w dniu 6 lutego 2016 r. Okolicznością sporną była natomiast wina pozwanegooraz istnienie adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem personelu pozwanego szpitala a szkodą. Przyjął Sąd, że przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że w trakcie hospitalizacji powódki w pozwanym szpitalu w dniach od 5 do 11 lutego 2016 r. doszło do nieprawidłowego leczenia, a zatem winy personelu medycznego, przy czym nie wszystkie zarzuty powódki w tym zakresie znalazły potwierdzenie. Powódka dopatrywała się w pierwszej kolejności wadliwego działania personelu medycznego pozwanego już w samym sposobie przyjęcia jej do szpitala, zarzucając, że nieprawidłowo prowadzono wówczas jej dokumentację medyczną i błędnie zakwalifikowano ją do zabiegu cesarskiego cięcia, mimo nieprzeprowadzenia uprzednio odpowiednich badań, w tym pomimo nieskonsultowania jej z neurologiem, a następnie wadliwie przeprowadzonozabieg cesarskiego cięcia. W oparciu o przeprowadzone dowody (dokumentacjemedyczną, zeznania świadków i opinię biegłego) Sąd wykluczył jednak, aby kwalifikacja i przeprowadzenie u powódki zabiegu cesarskiego cięcia były nacechowane błędem. W szczególności ustalono, że w chwili przybycia powódki na izbę przyjęć pozwanego szpitala w dniu 5 lutego 2016 r., pacjentka była w trakcie akcji porodowej, w związku z czym dynamika zdarzeń spowodowała, iż powódkę zbadano wewnętrznie dopiero na Oddziale Ginekologii, gdzie pacjentka trafiła w trybie nagłym bezpośrednio z izby przyjęć. Również z uwagi na nagłą, gwałtowną konieczność przeprowadzenia cesarskiego cięcia, dokumentację medyczną powódki wypełniono (dokonano fizycznie wpisów) już po jej zbadaniu na Oddziale Ginekologii i po zakwalifikowaniu jej do cesarskiego cięcia, w trakcie samegozabiegu, wpisując do dokumentacji wyniki badania i wywiadu z pacjentką dokonanych przed operacją. Zeznania świadków potwierdziły, że po zabiegu uzupełniono dokumentację medyczną powódki jedynie częściowo, o wywiad przeprowadzony wówczas z matką powódki. Jednakże, wynikające z szybkiego przebiegu zdarzeń, podnoszone przez stronę powodową nieścisłości w dokumentacji medycznej pacjentki, w przekonaniu Sądu, nie miały wpływu na prawidłowość zarówno decyzji o wykonaniu zabiegu cesarskiego cięcia, jaki przeprowadzenia tego zabiegu. W konsekwencji Sąd uznał, że do momentu zakończenia cesarskiego cięcia u powódki, tj. do godziny 21:45 dnia 5 lutego 2016 r., nie można mówić o jakiejkolwiek winie szpitala. Nie stwierdził również Sąd I instancji, aby pomiędzy przeprowadzonym w dniu5 lutego 2016 r. zabiegiem cesarskiego cięcia a usunięciem macicy istniał związek przyczynowo-skutkowy. Sąd Okręgowy podał, że biegły z zakresu ginekologii i położnictwa wskazał, że szanse na uratowanie macicy powódki przed wycięciem byłyby wyższe, gdyby personel medyczny pozwanego szpitala prawidłowo (w pełni) zastosował wynikającyz aktualnej wówczas wiedzy medycznej algorytm postępowania. W ustnych wyjaśnieniachdo opinii pisemnych biegły wskazał, że szanse te nie byłyby jednak dużo wyższe.Nie wszystkie bowiem elementy tego algorytmu zostały przez pozwanego zastosowane.Już po zakończonym zabiegu cesarskiego cięcia, w dniu 5 lutego 2016 r., około godziny 22:30, stwierdzono u pacjentki krwawienie z dróg rodnych w stopniu miernym, w związkuz czym biegły konsekwentnie we wszystkich swoich opiniach akcentował, że odtego momentu aż do godziny około 04:00 dnia 6 lutego 2016 r., tj. do chwili, w której przeprowadzono zabieg usunięcia macicy, krwotok nasilał się stopniowo i przebiegał stosunkowo powoli, co dawało lekarzom wystarczającą ilość czasu na to, by po kolei wdrożyć zalecane metody postępowania w przypadku wczesnego krwotoku poporodowego. Przy czym biegły wskazywał, że przede wszystkim, w pierwszym etapie postępowaniaw sytuacji krwotoku, wobec nieskuteczności oksytocyny, lekarze powinni byli zastosować wobec powódki kolejne leki naskurczowe, a to metylergometryny, a w razie braku oczekiwanych rezultatów – prostaglandyny. Jednocześnie jednak biegły wskazał, że wobec braku reakcji organizmu powódki na oksytocynę można przyjąć, że metylergometryny również nie zadziałałyby, gdyż mają ten sam mechanizm działania co oksytocyna.Można jednak przyjąć, że prostaglandyny mogłyby przynieść efekt. Ponadto, jak potwierdził biegły, operatorzy w całości pominęli wobec powódki etap postępowania w sytuacji krwotoku, nie podejmując żadnej próby działań zachowawczych po otwarciu jamy brzucha pacjentki, od razu przechodząc do etapu trzeciego, tj. usunięcia macicy bez przydatków, przy czym zaznaczył, że skuteczność działań zachowawczych podejmowanych na tym etapie zzasady nie jest wysoka i ich ewentualne wykonanie w sytuacji powódki nie dawałobyżadnej gwarancji powodzenia. Sąd Okręgowy przyjmując wnioski biegłego za własneocenił wyczekujące postępowanie personelu pozwanego szpitala, w tym w szczególności niepodanie powódce żadnych kolejnych leków obkurczających, wobec nieskuteczności oksytocyny, za niewypełniające zasad leczenia zalecanych przez współczesną wiedzę medyczną, a konsekwencji wadliwe. Następnie Sąd Okręgowy poddał ocenie zagadnienie istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy szkodą powódki, a winą personelu medycznego pozwanego szpitala. Samo ustalenie winy po stronie lekarzy i pielęgniarek nie przesądza o przypisaniu zakładowi opieki zdrowotnej odpowiedzialności cywilnoprawnej na podstawieart. 430 k.c.w zw. zart. 415 k.c., jeżeli między zachowaniem personelu medycznego a szkodą nie ma normalnego związku przyczynowego, przy czym lekarz nie odpowiada za nadzwyczajne, niemożliwe do przewidzenia komplikacje oraz za inne skutki, niepozostające w normalnym związku przyczynowym z jego postępowaniem. Przykładowo w sytuacji, gdy nie jest możliwe przyjęcie w sposób pewny związku przyczynowego pomiędzy uszczerbkiem na zdrowiu poszkodowanego, poddanego leczeniu w placówce medycznej, a zachowaniem personelu medycznego, sąd dokonuje oceny, czy w świetle ustalonych w sprawie faktów zachodzi odpowiednio wysokie prawdopodobieństwo istnienia takiego związku. Sąd I instancji uznał, że brak jest adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem pozwanego, a szkodą powódki. Analiza zebranych w sprawie dowodów, w szczególności uzupełniających wyjaśnień biegłego złożonych na rozprawie przed Sądem w dniu 22 marca 2021 r., zaważyła na ustaleniu przez Sąd, że gdyby personel pozwanego szpitala prawidłowo zastosował wszystkie etapy postępowania po rozpoznaniu u powódki o godzinie 22:30 krwawienia z dróg rodnych, w tym w szczególności gdyby po stwierdzeniu bezskuteczności oksytocyny zastosował wobec powódki kolejne leki naskurczowe, zalecane zgodnie z aktualną wówczas wiedzą medyczną, to i tak szanse na uzyskanie skurczu macicy i zahamowanie krwotoku,a w konsekwencji na zachowanie macicy powódki, nie byłyby wyższe w stopniu istotnym bądź dużym. Biegły wskazał przy tym że algorytm działania w przypadku wczesnego krwotoku poporodowego można podzielić na trzy grupy czynności. Pierwsza grupa do podawanie farmaceutyków, z których w przypadku powódki podano oksytocynę, nie podano metylergometryny, która i tak prawdopodobnie by nie zadziałała. Nie podano również prostaglandyny, która mogła zadziałać. Drugim etapem działania jest wyłyżeczkowanie macicy, które „pobudza” macice do obkurczania. Zabieg ten został u powódki wykonany przy okazji cesarskiego cięcia. Trzecim etapem leczenia wczesnego krwotoku poporodowego jest otwarcie jamy brzusznej, zastosowanie działań zachowawczych, a w dalszej kolejności usunięcie macicy. Biegły przy tym wyraźnie wskazał, że metody zachowawcze rzadko przynoszą spodziewany skutek i zazwyczaj otwarcie jamy brzusznej i tak kończy się koniecznością usunięcia macicy. Szanse zatrzymania krwawienia dla każdej z tych grup czynności biegły ocenił po 1/3 części. Sąd Okręgowy zauważył więc, że w sytuacji powódki pomięto jedynie stosowanie prostaglandyny, jako tego leku który mógł przynieść efekt. Według niekwestionowanej w tej części opinii biegłego zastosowanie podanie powódce metylergometryny, czy zastosowanie zachowawczych metod po otwarciu jamy brzuszneji tak prawdopodobnie nie przyniosłoby spodziewanych skutków. W oparciu o opinię biegłego trzeba przyjąć, że realnie u powódki szanse na zatrzymanie krwotoku zwiększyłyby się mniej niż 30 %, skoro zastosowanie wszystkich grup leków (w tym zastosowanej oksytocyny) daje jedynie 30 % efekt. Nie można zatem mówić, w ocenie Sądu Okręgowego, o adekwatnym związku przyczynowym pomiędzy szkodą a winą, skoro brak zawinienia przyczyniłby się do powstania szkody w stopniu niższym niż 30%, ocenianym jako nieistotny i nieduży. W świetle powyższych ustaleń faktycznych jasnym było, że odpowiedzialność pozwanego wobec powódki nie znajduje oparcia wart. 415k.c.O ile bowiem pozwanemu można przypisać bezprawne i zawinione zaniechania w procesie leczenia powódki, o tyle nie ma podstaw do przyjęcia, że między tymi zaniedbaniami a szkodą w postaci utraty macicy przez powódkę zachodzi adekwatny związek przyczynowy. Zatem brak było jednej z koniecznych przesłanek uregulowanej w powołanym przepisie odpowiedzialności odszkodowawczej. W rezultacie powódce nie przysługiwało roszczenie o zadośćuczynienie na podstawieart. 445 § 1 k.c. Sąd Okręgowy podkreślił jednak, że powyższe nie powodowało całkowitej bezzasadności powództwa, wskazując, że w postępowaniu cywilnym sądy powinny rozważyć także inne potencjalne podstawy umożliwiające uwzględnienie powództwa, nawet gdyby przyjąć, że podstawa prawna wskazana bezpośrednio przez stronę powodową nie jest uzasadniona, co musi pozostawać w obszarze stanu faktycznego nakreślonego przez stronę powodową w pozwie. W związku z tym, Sąd I instancji podniósł, że w ustalonym stanie faktycznym roszczenie powódki o zasądzenie zadośćuczynienia może być rozpoznawane w oparciu i inną podstawę prawną tj.art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta(tekst jedn. z 2012 r., poz. 159 z późn. zm.),zgodnie z którym w razie zawinionego naruszenia praw pacjenta sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na podstawieart. 448 k.c.W doktrynie i orzecznictwie podkreśla się, że roszczenia o zadośćuczynienie przewidziane wart. 4 ust. 1ww. ustawy o prawach pacjenta oraz wynikające zart. 445 § 1 k.c.mają odrębny charakter i określają zasady odpowiedzialności sprawców za odrębne czyny bezprawne. O ile bowiemart. 445 § 1 k.c.w zw. zart. 444§ 1 k.c.dotyczy zadośćuczynienia za krzywdę będącą rezultatem uszkodzenia ciałalub wywołania rozstroju zdrowia, toart. 4 ust. 1ww. ustawy o prawach pacjenta chroni godność, prywatność i autonomię pacjenta niezależnie od wyników obranej metody leczenia i skuteczności przeprowadzonego badania. Ochrona prawna na podstawie ostatniegoz wymienionych przepisów obejmuje, poza naruszeniem dóbr osobistych, także naruszenie prawa do właściwego standardu opieki medycznej mogące wywoływać u pacjenta ujemne doznania psychiczne, dyskomfort i utratę zaufania do leczących. Przy czym do przyznania zadośćuczynienia na tej podstawie wystarczy sam fakt naruszenia, a zatem nie jest konieczne ani spełnienie przesłanki zaistnienia szkody na osobie, ani przesłanki wystąpienia adekwatnego związku przyczynowego. Sąd wskazał, że choć powódka nie wskazywała podstawy prawnej odpowiedzialności prawnej pozwanego w oparciu o ten przepis, to jednak sformułowana przez nią podstawa faktyczna powództwa obejmowała wszystkie przesłanki jego zastosowania. Powódka powoływała się bowiem na wadliwe postępowanie personelu medycznego pozwanego w toku jej leczenia, co znalazło w części potwierdzenie w opiniach biegłego. Zgodnie zaś z przepisemart. 6 ust. 1powołanej wyżejustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, pacjent ma prawo do świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom aktualnej wiedzy medycznej. Takiego świadczenia w pełnym zakresie powódka nie otrzymała, co naruszyło jej dobra osobiste, a adekwatną kwotą zadośćuczynieniaz tego tytułu jest, zdaniem Sądu Okręgowego, kwota 10 000 zł. Sąd wskazał, że specyfika rozpatrywanej sprawy powoduje, że nie zachodziły podstawy do przyznania powódce znacznej kwoty z tego tytułu, gdyż bez wątpienia zachowanie personelu pozwanego było niewłaściwe, lecz nie naganne. Pozwany nie wykorzystał wszystkich dostępnych możliwości leczenia powódki, przy czym – jak wskazano – skutek w postaci utraty macicy z powyższych zaniechań nie wynikał. Powołał się Sąd także na to, że zdarzenia będące przedmiotem niniejszego postępowania miały charakter jednorazowy i nie były uczynione bezpośrednio, intencjonalnie przeciwko powódce uznając że kwota 10 000 zł jest adekwatna do stopnia naruszenia jej dóbr osobistych i stopnia winy pozwanego. Z tych względów Sąd oddalił roszczenie powódki w pozostałej części w punkcie 2 sentencji wyroku, a o odsetkach za opóźnienie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu, w oparciu o przepisart. 481 k.c.O kosztach procesu orzeczono stosownie do treściart. 102 k.p.c., który stanowi, że w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Sąd Okręgowy podkreślił, że powódka była zwolniona od kosztów sądowych, zaś obciążeniem powódki kosztami zastępstwa prawnego sprzeciwiała się jej szczególnie trudna sytuacja majątkowa. Dodatkowo, powódka mogła pozostawać w subiektywnym przekonaniu o zasadności powództwa, które w jej sytuacji wyjątkowo można uznać za uzasadnione. Apelację od opisanego wyroku wniosła powódka, zaskarżając go w części oddalającej powództwo i zarzucając mu: 1 naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, a toart. 233 § 1 k.p.c.w zw. zart. 227 k.p.c.orazart. 231 k.p.c.poprzez nieuwzględnienie przy wyrokowaniu wszystkich okoliczności istotnych dla sprawy na skutek błędnej oceny dowodów i zaniechania wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, jak również niewyciągnięcia odpowiednich wnioskówz ustalonych faktów, wobec: a dokonania oceny poszczególnych dowodów w sposób wybiórczy, bez odniesienia się do pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodów, jak również innych istotnych okoliczności, b pominięcia istotnych dowodów z opinii pisemnych: zasadniczej i uzupełniającej biegłego dr n. med.M. W., przy jednoczesnej błędnej ocenie treści opinii uzupełniającej ustnej biegłego w zakresie oceny prawdopodobieństwa, w jakim szanse na uratowanie narządu powódki byłyby wyższe, gdyby postępowanie lecznicze prowadzone przez personel medyczny pozwanego było prawidłowe, c nietrafnego przyjęcia, że szanse na zatrzymanie krwotoku powódki zwiększyłyby się o mniej niż 30 %, gdyby zastosowano wobec powódki pełen algorytm postępowania w krwotoku okołoporodowym i tym samym bezpodstawnego uznania, że nie można mówić o adekwatnym związku przyczynowym pomiędzy szkodą, a winą pozwanego, d pominięcia istotności twierdzeń biegłego wskazujących na to, że wielkość szans na uratowanie macicy w krwotoku okołoporodowym jest trudna, wręcz niemożliwa do oszacowania, e wadliwego ustalenia, że w przypadku powódki nie zastosowano w całości wyłącznie etapu leczenia farmakologicznego, podczas gdy biegły wskazał na uchybienia zarówno na etapie procedur wyłyżeczkowania macicy, jak i na etapie chirurgicznego leczenia zachowawczego, mając na uwadze, że krwotok rozwijał się powoli i dawał szansę na zastosowanie pełnego schematu leczenia, który stwarzał istotne- bardzo duże szanse na uratowanie narządu, f nieadekwatnej do okoliczności sprawy oceny w zakresie stopnia zawinienia pozwanego w naruszeniu zasad leczenia zgodnie z aktualną wiedzą medyczną, który, wbrew uznaniu Sądu, był rażąco wysoki, wręcz naganny; 2 ewentualnie naruszenie przepisów prawa materialnego, a toart. 448 k.c.w zw. zart. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjentapoprzez przyznanie zadośćuczynienia za naruszenie praw pacjenta w wysokościrażąco zaniżonej - nieodpowiedniej do stopnia naruszenia procedur medycznychprzez pozwanego i tym samym stopnia zawinienia personelu medycznego pozwanego, którego działanie doprowadziło do pozbawienia powódki szansy na uratowanie tak fundamentalnego dla organizmu kobiety narządu, jakim jest macica. W oparciu o tak sformułowane zarzuty powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kwoty 300 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 6 grudnia 2019 r. do dnia zapłaty, a także o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, jak również przed Sądem I Instancji według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku. W odpowiedzi na apelację, pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od powódki kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja zasługiwała na częściowe uwzględnienie, a to w zakresie w jakim skarżąca kwestionowała wysokość przyznanego na jej rzecz zadośćuczynienia z tytułu naruszenia praw pacjenta jako rażąco zaniżone. Powołany w tym aspekcie zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego, a toart. 448 k.c.w zw. zart. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r.o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta(t. j. Dz.U. z 2020 r., poz. 849 z póź. zm., dalej zwana: ustawa o prawach pacjenta) należało uznać za trafny. W pozostałym zakresie brak było podstaw do podzielenia twierdzeń apelującej, gdyż istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności faktyczne Sąd Okręgowy ustalił prawidłowo, wyciągając właściwe wnioski z oceny zgromadzonego materiału dowodowego. Dokonane przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne Sąd Apelacyjny przyjmuje więc za własne. Wbrew podnoszonym w apelacji zarzutom Sąd I instancji dokonując ustaleń faktycznych nie przekroczył zasady swobodnej oceny dowodów wynikającej zart. 233 §1 k.p.c.Zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w tym przepisie sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie „wszechstronnego rozważenia zebranego materiału”, czyli z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności (por. np. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 2002 r., IV CKN 1218/00, LEX nr 80266). Podkreślić też trzeba, że zawarty w apelacji zarzut naruszenia przepisuart. 233 § 1 k.p.c.mógłby zostać uwzględniony jedynie w przypadku wykazania przez skarżącą, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając, a także w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych. Natomiast nie czyni zarzutu tego skutecznym przedstawianie przez apelację własnej wizji stanu faktycznego w sprawie, opartej na dokonanej przez siebie odmiennej ocenie dowodów, a nawet możliwość w równym stopniu wyciągnięcia na podstawie tego samego materiału dowodowego odmiennych wniosków. Podziela zatem Sąd Apelacyjny poczynione przezSąd I instancji ustalenia faktyczne dokonane na podstawie dokumentów, zeznań świadków i powódki. Podziela Sąd Apelacyjny także ocenę opinii wydanej przez biegłego z zakresu ginekologii i położnictwa dr n. med.M. W.jako miarodajnej dla poczynienia ustaleń faktycznych wymagających w tej sprawie zasięgnięcia wiadomości specjalnych -art. 278 k.p.c.Sąd Okręgowy, zasadnie, w oparciu o opinię tego biegłego dokonał ustaleń zarówno co do zaistnienia nieprawidłowości w postępowaniu personelu medycznego pozwanej placówki jak i tego, że pomiędzy owymi nieprawidłowościami a szkodą powódki nie istnieje adekwatny związek przyczynowy. Jakkolwiek co do ustalenia tej ostatniej kwestii– kluczowej na tym etapie postępowania co do możliwości przypisania pozwanemu odpowiedzialności deliktowej za szkodę na zdrowiu powódki w postaci utraty macicy – pewnej korekcie podlegają ujawnione w uzasadnieniu wyroku przesłanki oceny opinii biegłego, które doprowadziły Sąd do tego finalnie trafnego wniosku. Wykazanie związku przyczynowego pomiędzy nieprawidłowym leczeniem (postępowaniem lekarza) a zaistnieniem szkody czyli w niniejszej sprawie związku pomiędzy niewłaściwym postępowaniem lekarzy pozwanej placówki w sytuacji wystąpienia u powódki atonii macicy, po prawidłowo wykonanym zabiegu cesarskiego cięcia, które nie wypełniło zasad postępowania zalecanych przez współczesną wiedzę medyczną a usunięciemmacicy obciążało, tak jak i pozostałych przesłanek odpowiedzialności deliktowej pozwanego, powódkę –art. 6 k.c.Podkreślić również trzeba, że powódka nie kwestionowała opinii biegłegoM. W., nie wnosiła o uzupełnienie postępowania dowodowego uznając że wnioski tej opinii pozwalają na przyjęcie istnienia związku przyczynowego między opisanym postępowaniem lekarzy pozwanego a jej szkoda w postaci utraty macicy wobec jej wycięcia. Wbrew jednak twierdzeniom apelującej opinia biegłegoM. W.nie daje podstaw do podzielenia jej twierdzeń w tym zakresie. Niewątpliwie w sprawach tzw. medycznych wykazanie przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej, w tym w szczególności istnienia adekwatnego związku przyczynowego między zdarzeniem sprawczym a szkodą pacjenta, jest wysoce utrudnione. Wykazanie takiego związku w sposób pewny w większości wypadków jest niemożliwe. Z tego względu powszechnie w orzecznictwie przyjmuje się, że wystarczającym jest wykazanie stopnia prawdopodobieństwa, który pozwoliłby na przyjęcie zaistnienia takiego związku. I o ile w starszych judykatach mówiono o potrzebie wysokiego stopnia prawdopodobieństwa, graniczącego z pewnością (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 1998 r.,III CKN 4/98, LEX nr 50231 i powołane tam orzecznictwo) to w późniejszym orzecznictwie owe rygory są jeszcze bardziej łagodzone, gdyż przyjmuje się, że wystarczające jest wykazanie związku czy to o „odpowiednio wysokim stopniu prawdopodobieństwa” czy też„o dostatecznie wysokim stopniu prawdopodobieństwa” (por. np. wyrok Sądu Najwyższegoz dnia 5 kwietnia 2021 r., II CSK 402/11, LEX nr 1168538). Nie oznacza to zatem, że dany skutek powinien zawsze pojawić się jako efekt podjętych konkretnie działań, ale żew danych okolicznościach zazwyczaj występuje. Oznacza to także, że dla przyjęcia związku przyczynowego nie jest wystarczające prawdopodobieństwo niskiego bądź niewielkiego stopnia. Przywołana opinia biegłegoM. W.nie daje zaś podstaw, aby przyjąć z dostatecznie odpowiednim stopniem prawdopodobieństwa, że wdrożenie wszystkich, zalecanych przez wynikający z ówczesnej wiedzy medycznej algorytm postępowania, czynności wobec powódki, a których zaniechał pozwany, pozwoliłby na zahamowanie krwawienia, które nastąpiło po zabiegu cesarskiego cięcia, i w efekcie uniknięcia konieczności usunięcia macicy. Wskazać w tym względzie należy, że aby ostatecznie przesądzić czy istnieje związek przyczynowy, w podanym wyżej rozumieniu, nie było konieczne ścisłe określenie stopnia takiego prawdopodobieństwa. Podjęta przez Sąd Okręgowy próba oszacowania, na postawie opinii biegłego, że prawdopodobieństwo to wynosi 30 %, nie znajduje oparcia w treści owej opinii. Podobnie, z tych przyczyn, nie jest właściwe wyliczenie dokonane przez skarżącą w apelacji. Co prawda biegły podał, że przy prawidłowym postępowaniu wobec pacjentki po cesarskim cięciu, u której występuje krwotok będący skutkiem atonii macicy i krwotok ten nie jest nagły i gwałtowny można wyróżnić trzy etapy postępowania, zanim dojdzie do usunięcia macicy, a szanse zatrzymania krwawienia dla każdej z tych grup ocenił na 1/3 części to nie uprawnia to wniosku, że realnie u powódki szanse na zatrzymanie krwawienia zwiększyłby się mniej niż 30%, skoro zastosowanie wszystkich grup daje jedynie 30% efekt. Zasadniczą kwestią było bowiem ustalenie nie o ile zmniejszały się szanse zachowania macicy powódki, na skutek pominięcia kolejnych grup czynności leczenia zachowawczego, co do których zresztą biegły przyjął, że nie byłyby istotne w stopniu wyższym bądź dużym, lecz kluczowym było ustalenie jakie byłoby prawdopodobieństwo zachowania macicy powódki, gdyby wszystkie czynności przewidziane owym algorytmem lekarze pozwanego wobec powódki podjęli, przed usunięciem macicy,a które pominęli. Co do natomiast tej kwestii nie sposób, w świetle treści opinii biegłego przyjąć, że prawdopodobieństwo zaistnienia takiego skutku – pozytywnego rezultatu podjętych działań zachowawczych - byłoby odpowiednio wysokie. Na przeszkodzie wysunięcia takiego wniosku stoi stwierdzenie zawarte w opinii pisemnej, kiedy biegły podaje, że „(..) zdaniem biegłego, operatorzy nie podjęli prób działań zachowawczych. Oczywiste jest, że żadna z metod poprzedzających usunięcie macicy nie dawała żadnej gwarancji powodzenia,ich skuteczność nie jest wysoka, ale ich zastosowanie oznacza wykorzystanie wszelkich szans uratowania ważnego narządu.” (k. 183). Z tym stwierdzeniem pozostaje w ścisłym związku wypowiedź biegłego na rozprawie w dniu 22 marca 2021 r., kiedy to z kolei biegły przyznał, że wznacznej większości zabiegi zachowawcze nie kończą się sukcesem i pacjentki, mimo podjęcia tych czynności, mają usuwaną macicę(por. protokół elektroniczny rozprawy z dnia 22 marca 2021 r., w szczególności 00:16: - 00:16:41). Reasumując stwierdzić należy, że tak – jak finalnie przyjął zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy - opinia biegłegoM. W.nie daje oparcia dla przyjęcia zaistnienia odpowiednio wysokiego stopnia prawdopodobieństwa skuteczności działań zachowawczych (przez uniknięcie konieczności usunięcia macicy). Przeciwnie, prawdopodobieństwo to należy uznać za niskie, skoro w większości wypadków działania te kończą się niepowodzeniem. Jako takie jest więc niewystarczające do uznania, że istnienie związku przyczynowego zostało przez powódkę wykazane. Dokonana w apelacji interpretacja wniosków biegłego, z wyjaśnionych przyczyn nie może się ostać. Podkreślić należy, że niewątpliwie powódka została pozbawiona, na skutek niewdrożenia przez lekarzy pozwanego wszystkich działań zachowawczych, szansy na uniknięcie usunięcia macicy, niemniej szanse te nie były duże czy też znaczne. Z przedstawionych przyczyn, podzielając stanowisko Sądu Okręgowego, przy uwzględnieniu opisanej korekty, należało oddalić apelację w części, w jakiej powódka polemizowała z odmową przypisania pozwanemu w oparciu oart. 415 k.c.odpowiedzialności odszkodowawczej za uszkodzenie ciała w postaci usunięcia macicy. Jak jednak zaznaczono na wstępie rozważań, na uwzględnienie zasługiwała apelacja powódki w części dotyczącej wysokości zadośćuczynienia za krzywdę z tytułu naruszenia praw pacjenta –art. 448 k.c.w zw. z art. 4 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta. Na tle tego przepisu należy przyjąć, że przy określaniu wysokości zadośćuczynienia za naruszenie praw pacjenta należy mieć na uwadze, że przyznana kwota nie może być symboliczna, musi mieć charakter kompensacyjny i musi spełniać także funkcję represyjną wobec sprawcy naruszenia. Przy jej ustalaniu należy wziąć pod uwagę: rodzaj i stopień winy naruszyciela, rodzaj naruszonego prawa pacjenta, rozmiar, intensywność i trwałość krzywdy, rozmiari trwałość negatywnych konsekwencji wynikających z naruszenia prawa pacjenta. Jak trafnie, w ustalonych realiach sprawy przyjął Sąd I instancji, pozwany naruszył prawo powódkido otrzymania świadczeń odpowiadających wymaganiom aktualnej wiedzy medycznej. Odmiennie jednak od Sądu Okręgowego, Sąd Apelacyjny uznaje, że postępowanie pozwanego było wysoce naganne, skoro pozwany, który był placówką medyczną o najwyższym stopniu referencyjności w udzielaniu tego typu świadczeń medycznych, z niewytłumaczalnych przyczyn odstąpił od podjęcia wszelkich czynności, które można było i należało podjąć, zanim doszło do usunięcia macicy powódki. Odmiennie także Sąd Apelacyjny ocenia rozmiar krzywdy powódki z tym związany. Cierpienia psychiczne, które wiązać należy ze świadomością skarżącej, że nie podjęto wszelkich możliwych działań medycznych, które dawałyby szanse na zachowanie tak ważnego dla młodej kobiet narządu, są – w świetle zasad doświadczenia życiowego - ogromne i nie wymagają dowodzenia w drodze opinii biegłego odpowiedniej specjalności. Okoliczności te musiały więc skutkować podwyższeniem przyznanego powódce zadośćuczynienie do kwoty 40 000 zł tak, aby świadczenie to mogło spełnić w należyty sposób swoją funkcje kompensacyjną. Dalej idące oczekiwania powódki co do podwyższenia sumy zadośćuczynienia z tytułu praw pacjenta nie zasługiwało na uwzględnienie, gdyż nie wszystkie powołane przez nią w toku postępowania naruszenia praw pacjenta miały miejsce. Z opisanych względów Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok, w częściowym uwzględnieniu apelacji powódki, z mocyart. 386 § 1 k.p.c., a w pozostałej części apelację oddalił jako nieuzasadnioną –art. 385 k.p.c.O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na mocyart. 102 k.p.c., gdyż okoliczności, które przemawiały za nieobciążaniem powódki kosztami procesu za pierwszą instancję zachowały swoją aktualność na etapie postępowania odwoławczego. Orzeczenie o nieuiszczonej części kosztów sądowychw postaci opłaty od pozwu i apelacji w uwzględnionym zakresie uzasadnia art. 133 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Katowicach date: '2022-01-31' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Małgorzata Wołczańska legal_bases: - art. 233 § 1 k.p.c. - art. 444 § 1 k.c. - art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta recorder: Zuzanna Kantyka signature: I ACa 830/21 ```

153015000002021_IV_U_000158_2017_Uz_2017-04-06_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV U 158/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 kwietnia 2017r. Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący SSO Katarzyna Antoniak Protokolant st. sekr. sądowy Marta Żuk po rozpoznaniu w dniu 6 kwietnia 2017r. w Siedlcach na rozprawie odwołaniaR. R. od decyzji Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego z dnia 4 stycznia 2017 r. (Nr(...)) w sprawieR. R. przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego o zwrot nienależnie pobranego świadczenia I zmienia zaskarżoną decyzję i ustala, żeR. R.nie jest zobowiązany do zwrotu kwoty 1.553,30 (jeden tysiąc pięćset pięćdziesiąt trzy i 30/100) złotych pobranej tytułem renty rolniczej za okres od 1 września 2016 roku do 31 października 2016 roku; II zasądza od Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego na rzeczR. R.kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sygn. akt.: IV U 158/17UZASADNIENIE Decyzją z 4 stycznia 2017r. Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, działając na podstawieart.52 ust.2 ustawy z 20 grudnia 1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolnikóww zw. zart.138 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń SpołecznychzobowiązałR. R.do zwrotu kwoty 1 553,30 złotych tytułem nienależnie pobranej części uzupełniającej renty rolniczej za okres od 1 września 2016r. do 31 października 2016r., a to z powodu podjęcia działalności rolniczej na gruntach wydzierżawionych od 20 sierpnia 2016r. (zaskarżona decyzja z 4 stycznia 2017r. k.141 akt rentowych). Odwołanie od w/w decyzji złożył ubezpieczonyR. R.wnosząc o jej zmianę i ustalenie, że nie jest zobowiązany do zwrotu w/w kwoty. Podniósł, że umowa dzierżawy zawarta w dniu 27 lutego 2015r. i zarejestrowana w Starostwie Powiatowym nadal obowiązuje, gdyż dzierżawcaG. M.nie wyraża zgody na jej rozwiązanie. W dniu 14 czerwca 2016r. została zawarta nowa umowa dzierżawy, ale z w/w przyczyn nie może być zarejestrowana (odwołanie wraz z załącznikami w postaci m.in. umów dzierżawy nieruchomości rolnych z 27 lutego 2015r. i 14 czerwca 2016r. k.1-13 akt sprawy). W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, przywołując argumentację wskazaną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Nadto wskazał, że w dniu 14 października 2016r. wpłynęło do organu rentowego oświadczenie dzierżawcyG. M., w którym poinformował, że od 20 sierpnia 2016r. ziemia jest uprawiana przez właściciela, czyli ubezpieczonego. W tych okolicznościach decyzją z 25 października 2016r. organ rentowy wstrzymał wypłatę części uzupełniającej renty przysługującej ubezpieczonemu poczynając od 1 listopada 2016r., a następnie zaskarżoną decyzją z 4 stycznia 2017r. zobowiązał ubezpieczonego do zwrotu nadpłaconej renty w postaci części uzupełniającej za okres od 1 września 2016r. do 31 października 2016r. w kwocie 1 553,30 złotych. W ocenie organu rentowego świadczenie w tej wysokości zostało pobrane nienależnie, gdyż ubezpieczony był pouczony, że wypłata części uzupełniającej renty rolniczej podlega zawieszeniu w przypadku, gdy rencista nie zaprzestał prowadzenia działalności rolniczej. Organ rentowy wskazał, że nie uwzględnił twierdzenia ubezpieczonego, że w dniu 14 czerwca 2016r. została zawarta nowa umowa dzierżawy nieruchomości rolnych zK. R., gdyż umowa ta nie została zarejestrowana w Starostwie Powiatowym, co jest warunkiem uznania, że rencista zaprzestał prowadzenia działalności rolniczej (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.15 akt sprawy). Sąd ustalił, co następuje: UbezpieczonyR. R.od 2 kwietnia 2010r. uprawniony jest do renty rolniczej (pierwsza decyzja o ustaleniu prawa do renty rolniczej z 27 kwietnia 2010r. k.36-37 akt rentowych). Prawo do renty rolniczej ustalane było przez organ rentowy okresowo. Ostatnia decyzja o ustaleniu prawa do renty rolniczej została wydana w dniu 3 kwietnia 2014r. na okres do 31 marca 2017r. (decyzja o ustaleniu prawa do renty rolniczej k.111-112 akt rentowych). Ubezpieczony zamieszkuje we wsiJ., gmina,W.powiatW.. W dniu 27 lutego 2015r. w drodze umowy darowizny zawartej z synemG. R.ubezpieczony stał się właścicielem nieruchomości rolnych położonych we wsiJ.o powierzchni 7,54 ha oraz we wsiS.o powierzchni 0,14 ha (akt notarialny umowy darowizny nieruchomości rolnych z 27 lutego 2015r. k.117-118 akt rentowych). Ubezpieczony nie podjął działalności rolniczej na otrzymanych nieruchomościach i w dniu ich nabycia ,tj. 27 lutego 2015r. zawarł zG.iJ.małż.M., zamieszkałymi we wsiJ., umowę dzierżawy w/w nieruchomości rolnych na okres 10 lat w zamian za opłatę podatku rolnego (umowa dzierżawy nieruchomości rolnych z 27 lutego 2015r. z prezentatą wpływu do Starostwa Powiatowego wW.w dniu 27 lutego 2015r. k.115 akt rentowych). W praktyceG.iJ.małż.M.uprawiali nieruchomości rolne, które w dniu 27 lutego 2015r. nabył ubezpieczony, jeszcze w okresie, kiedy ich właścicielem był syn ubezpieczonego, przy czym uprawiali nie całość tych nieruchomości, ale około 3,5 ha. Taki stan istniał również po zawarciu formalnej umowy dzierżawy z ubezpieczonym w dniu 27 lutego 2015r. Mimo zawarcia umowy dzierżawy w odniesieniu do całości nieruchomości ,tj. areału 7,68 ha dzierżawcy pozostali w posiadaniu niespełna 4 ha ziemi. Pozostałe nieruchomości ubezpieczonego, położone bliżej zabudowań ubezpieczonego, użytkował brat ubezpieczonegoK. R.zamieszkujący na tej samej posesji co ubezpieczony z pomocą synów ubezpieczonego. Brak użytkowania przez dzierżawców całości wydzierżawionych im przez ubezpieczonego nieruchomości rolnych oraz kwestie związane z dopłatami rolnymi z upływem czasu stały się zarzewiem konfliktu między dzierżawcami a ubezpieczonym. Dzierżawcy liczyli na to, że po zbiorach 2015r. - jesienią 2015r. ubezpieczony wyda im pozostałą część nieruchomości. Tak się jednak nie stało i w dniu 14 czerwca 2016r. ubezpieczony zawarł z bratemK. R.umowę dzierżawy nieruchomości rolnych, na mocy której wydzierżawił bratu nieruchomości rolne, które rok wcześniej wydzierżawił małż.M.(umowa dzierżawy z 14 czerwca 2016r. k.133 akt rentowych). Od tego czasu całość nieruchomości rolnych jest w posiadaniu brata ubezpieczonego, który uprawia je z pomocą synów ubezpieczonego. Umowa dzierżawy nieruchomości rolnych zawarta w dniu 14 czerwca 2016r. nie została zarejestrowana w Starostwie Powiatowym z uwagi na to, że formalnie nie została rozwiązana umowa dzierżawy z 27 lutego 2015r. Wcześniejszy dzierżawcaG. M.uzależnia formalne rozwiązanie w/w umowy od zwrotu przez ubezpieczonego kosztów, jakie poniósł w związku z nawiezieniem pola. Od chwili otrzymania w dniu 27 lutego 2015r. nieruchomości rolnych od synaG. R.do chwili obecnej ubezpieczony nie uprawia przedmiotowych nieruchomości ani poprzez fizyczną pracę na ziemi, ani poprzez zarządzanie uprawą tych nieruchomości przez brataK.. Brat ubezpieczonegoK. R.zamieszkuje z ubezpieczonym na jednej posesji, w jedynym budynku mieszkalnym, ale zajmują odrębne pomieszczenia i prowadzą odrębne gospodarstwa domowe. Posiadają również odrębne zabudowania gospodarcze. Brat ubezpieczonego oprócz ziemi dzierżawionej od brata posiada własne nieruchomości rolne. Ubezpieczony cierpi na schorzenia kardiologiczne w postaci choroby wieńcowej. W 2009r., a następnie w lipcu 2014r. przeszedł zawał serca, a po nim leczenie poprzez implantację stentu. Kolejny ostry zespół wieńcowy przeszedł w lutym 2016r. (dokumentacja medyczna ubezpieczonego, w tym karty informacyjne z leczenia szpitalnego – w kopercie na k.33 akt sprawy, zeznania świadków:M. M. (3),K. R.iH. Z.k.36-36v akt sprawy oraz częściowo zeznania świadków:G. M.iJ. M.k.35-35v akt sprawy, a także zeznania ubezpieczonego k.37 i 34v-35 akt sprawy). W dniu 14 października 2016r.G.iJ.małż.M.złożyli w organie rentowym pisma, w których poinformowali, że „zrzekają” się dzierżawy zawartej z ubezpieczonym w dniu 27 lutego 2015r. z uwagi na to, że ziemię uprawia właściciel, a nie oni jako dzierżawcy (pisma z datą wpływu do organu rentowego w dniu 14 października 2016r. k.122-123 akt rentowych). W następstwie powyższego organ rentowy stwierdził, że ubezpieczony nie zaprzestał prowadzenia działalności rolniczej i decyzją z 25 października 2016r. wstrzymał od 1 listopada 2016r. wypłatę na rzecz ubezpieczonego części uzupełniającej renty rolniczej (decyzja z 25 października 2016r. k.125-126 akt rentowych). Następnie zaskarżoną decyzją z 4 stycznia 2017r. organ rentowy zobowiązałR. R.do zwrotu kwoty 1 553,30 złotych tytułem nienależnie pobranej części uzupełniającej renty rolniczej za okres od 1 września 2016r. do 31 października 2016r. z powodu podjęcia działalności rolniczej na gruntach wydzierżawionych (decyzja z 4 stycznia 2017r. k.141 akt rentowych). Sąd zważył, co następuje: Odwołanie ubezpieczonegoR. R.okazało się uzasadnione. Analizując okoliczności sprawy Sąd doszedł do przekonania, że w sprawie nie można mówić o pobraniu przez ubezpieczonego nienależnie części uzupełniającej renty rolniczej za okres od 1 września 2016r. do 31 października 2016r. Zgodnie zart.28 ust.1 ustawy z 20 grudnia 1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolników(Dz.U. z 2015r., poz.704 ze zm.) wypłata renty rolniczej z ubezpieczenia ulega częściowemu zawieszeniu na zasadach określonych w ust.2-8, jeżeli rencista prowadzi działalność rolniczą, przy czym zgodnie z ustępem 4 pkt 1 powyższego przepisu uznaje się, że rencista zaprzestał prowadzenia działalności rolniczej, jeżeli ani on, ani jego małżonek nie jest właścicielem (współwłaścicielem) lub posiadaczem gospodarstwa rolnego w rozumieniu przepisów o podatku rolnym i nie prowadzi działu specjalnego, nie uwzględniając gruntów wydzierżawionych, na podstawie umowy pisemnej zawartej co najmniej na 10 lat i zgłoszonej do ewidencji gruntów i budynków osobie niebędącej osobą bliską uprawnionemu (wykaz osób bliskich lit.a-d przepisu). Z kolei art.52 ust.2 powyższej ustawy stanowi, że zasady zwrotu nienależnie pobranych świadczeń określają przepisy emerytalne. Przez przepisy emerytalne, do których odsyłają uregulowaniaustawy o ubezpieczeniu społecznym rolnikównależy rozumieć przepisyustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. I tak, w myślart.138 ust.1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz.U. z 2015r., po.748 ze zm.) osoba, która nienależnie pobrała świadczenia, jest obowiązana do ich zwrotu, przy czym za nienależnie pobrane świadczenia rozumie się: 1 świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania, 2 świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych zeznań lub dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą świadczenia. W świetle powyższych uregulowań rozstrzygnięcie sprawy zależało od ustalenia, czy w okresie którego dotyczy zaskarżona decyzja ubezpieczony prowadził działalność rolniczą, co stanowiło podstawę do zawieszenia wypłaty części uzupełniającej renty rolniczej i w konsekwencji uznania, że wypłata części uzupełniającej renty nastąpiła niezasadnie (nienależnie). Dokonane przez Sąd ustalenia pokazują, że wbrew stwierdzeniu organu rentowego brak jest podstaw do przyjęcia, że w okresie objętym zaskarżoną decyzją i szerzej w okresie od 27 lutego 2015r. do chwili obecnej ubezpieczony prowadził i nadal prowadzi działalność rolniczą. W pierwszej kolejności podkreślić należy, że przepisart.28 ust.4 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolnikównie reguluje wyczerpująco sytuacji, w których uzasadnione jest przyjęcie, że rencista zaprzestał prowadzenia działalności rolniczej, ale wskazuje jedno z kryteriów, kiedy należy uznać, że rencista nie prowadzi już działalności rolniczej. W ocenie Sądu o tym, czy rencista zaprzestał prowadzenia działalności rolniczej decyduje każdorazowo stan faktyczny, a zatem fakt, czy dana osoba rzeczywiście prowadzi działalność rolniczą i pracuje w gospodarstwie rolnym. Na stanowisku takim stoi konsekwentnie Sąd Najwyższy (vide: uchwała SN z 6 maja 2004r., II UZP 5/06, OSNP 2004/22/389), a także sądy powszechne, m.in. Sąd Apelacyjny w Lublinie, który w wyroku z 1 sierpnia 2012r. w sprawie III AUa 615/12 (LEX nr 1216343) wskazał, że wypłata części uzupełniającej świadczenia rolnika, który będąc właścicielem gospodarstwa rolnego faktycznie nie prowadzi w nim działalności rolniczej w rozumieniu art.6 pkt 3 ustawy z 1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolników, nie ulega zawieszeniu na podstawieart.28 ust.1 i 3w związku zust.4. W ocenie Sądu zgodzić się należy z organem rentowym, że fakt zawarcia przez ubezpieczonego dwóch umowy dzierżawy nieruchomości rolnych, przy czym tej drugiej – z 14 czerwca 2016r. przed formalnym rozwiązaniem pierwszej umowy - z 27 lutego 2015r. było nieprawidłowe i mogło rodzić wątpliwości co do tego kto faktycznie uprawia przedmiotowe nieruchomości. Dokonane przez Sąd ustalenia faktyczne pokazują jednak, że w rozpatrywanym okresie ubezpieczony nie użytkował rolniczo swoich nieruchomości i ustalenia tego nie podważają nieprawidłowości związane z formalnym wydzierżawieniem tych nieruchomości. Na prowadzenie działalności rolniczej nie pozwala ubezpieczonemu stan zdrowia udokumentowany bogatą dokumentacją medyczną, z której wynika, że od 2009r. ubezpieczony zmaga się z chorobą wieńcową i dotychczas przeszedł 3 zawały serca. Na nieprowadzenie przez ubezpieczonego działalności rolniczej wskazali również świadkowie zamieszkujący w sąsiedztwie ubezpieczonego ,tj.M. M. (3)iH. Z.. Zeznania tych świadków nie budzą wątpliwości Sądu co do ich szczerości i wiarygodności, gdyż są to osoby obce dla ubezpieczonego i nie pozostające w konflikcie z ubezpieczonym, jak to ma miejsce w przypadku innych świadków ,tj.G. M.iJ. M., którzy w toku zeznań podnosili, że ubezpieczony od chwili zawarcia umowy dzierżawy w dniu 27 lutego 2015r. na części nieruchomości prowadził działalność rolniczą. W tym zakresie Sąd nie dał wiary twierdzeniomG. M.iJ. M.z uwagi na konflikt, który do tej pory istnieje między świadkami a ubezpieczonym. Spośród twierdzeń tych świadków prawdziwe okazało się twierdzenie, że ubezpieczony, po zawarciu z nimi umowy dzierżawy, nie wydał im wszystkich objętych umową działek gruntu. Jednakże to nie ubezpieczony był osobą, która uprawiała pozostałe niewydane dzierżawcom nieruchomości, ale jego bratK. R.(vide: ustalenia faktyczne). Mając na uwadze powyższe Sąd stwierdził, że brak jest podstaw do stwierdzenia, że ubezpieczony nienależnie pobrał świadczenie w wysokości 1 553,30 złotych, dlatego na podstawieart.47714§2 kpcSąd zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w pkt I wyroku. O kosztach procesu orzeczono zgodnie z wynikiem sprawy –art.98§1 i 3 kpc.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Siedlcach date: '2017-04-06' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - SSO Katarzyna Antoniak legal_bases: - art.52 ust.2 ustawy z 20 grudnia 1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolników - art.138 ust.1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art.98§1 i 3 kpc recorder: st. sekr. sądowy Marta Żuk signature: IV U 158/17 ```

151025000004003_VIII_Ca_000210_2013_Uz_2013-05-29_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VIII Ca 210/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 maja 2013 r. Sąd Okręgowy w Toruniu VIII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Rafał Krawczyk (spr.) Sędziowie: SSO Ilona Dąbek SSO Hanna Matuszewska Protokolant: st. sekr. sąd. Izabela Bagińska po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2013 r. w Toruniu na rozprawie sprawy z powództwaW. B. przeciwko Towarzystwu Ubezpieczeń i Reasekuracji(...)Spółce Akcyjnej wW. o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 18 lutego 2013 r. sygn. akt I C 1596/12 1 oddala apelację; 2 zasądza od powodaW. B.na rzecz pozwanego Towarzystwa Ubezpieczeń i Reasekuracji(...)Spółki Akcyjnej wW.kwotę 1.200 zł (jeden tysiąc dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą. Sygnatura akt: VIII Ca 210/13 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 18 lutego 2013 r., sygn. akt I C 1596/12, Sąd Rejonowy w Grudziądzu w sprawie z powództwaW. B.przeciwko Towarzystwu Ubezpieczeń i Reasekuracji(...)S.A. wW.o zapłatę zadośćuczynienia i odszkodowania w łącznej kwocie 30.000 zł zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 11.695,08 zł i oddalił powództwo w pozostałej części. Ponadto Sąd nie obciążył powoda obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego. Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 23 września 2009 r. powód uległ wypadkowi w miejscu pracy. Przed wypadkiem od ok. 1,5 roku pracował on wfirmie (...)– 3 Sp. z o.o. wG.w charakterze ślusarza. Pracodawca powoda posiadał wykupione w pozwanym Towarzystwie Ubezpieczeniowym ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej, obejmujące również odpowiedzialność z tytułu szkód poniesionych przez pracowników. W dniu 23 września 2009 r. powód pracował na zmianie z jeszcze jednym pracownikiem. Majster polecił im przewiezienie konstrukcji stalowej słupów z placu składowego do hali produkcyjnej. Konstrukcje te były składowane co najmniej dzień wcześniej na placu składowym przez pracowników nieokreślonych co do tożsamości. Elementy stalowe mierzyły 8 m długości, 0,6 m szerokości oraz ważyły ok. 500 kg. By je przewieźć należało podnieść je z ziemi i załadować na wózek transportowy za pomocą widlaka. W celu przygotowania do podniesienia drugi pracownik podniósł pręty. Wówczas kilka z nich weszło między słupy. Powód wraz z innym pracownikiem odczepiali pręty. Podczas tej czynności jeden z słupów przewrócił się, spychając powoda w zagłębienie pobliskiej skarpy, przyciskając mu nogę. Komisja badająca przyczyny wypadku jako główną przyczynę wskazała złe ustawienie słupów na podstawach drewnianych. Nie stwierdzono naruszeń przepisów bhp. Nie stwierdzono też naruszenia przez poszkodowanego pracownika przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia oraz spowodowania przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa wypadku. W wyniku zdarzenia powód doznał skręcenia stawu kolanowego lewego z uszkodzeniem łękotki bocznej oraz więzadła krzyżowego przedniego, skutkującego niestabilnością przednio-przyśrodkową stawu kolanowego lewego. Obrażenia te wymagały dwuetapowego leczenia operacyjnego oraz leczenia ambulatoryjnego i rehabilitacji. Uraz spowodował trwałe nieznaczne upośledzenie funkcji narządu ruchu w postaci niestabilności przednio-przyśrodkowej I stopnia stawu kolanowego lewego, skutkującej nieco mniejszą zdolnością intensywnego wysiłku w pozycji stojącej, niepowodującą niezdolności do pracy. Trwały uszczerbek na zdrowiu wg tabeli ZUS wynosi u powoda 6%. Jest to stan utrwalony i nie nastąpi już jego istotna poprawa. Po zdarzeniu do czasu unieruchomienia kończyny powód odczuwał silny ból, a następnie średni, do czasu usunięcia ortezy. Po usunięciu unieruchomienia ból spoczynkowy był lekki i średni przy wysiłkach i rehabilitacji. Przy znacznych wysiłkach powód może odczuwać ból średni, mogący nieznacznie utrudniać chodzenie. Powód korzystał ze zwolnienia lekarskiego przez okres 180 dni, a następnie pobierał świadczenie rehabilitacyjne przez rok. Uczęszczał wielokrotnie na zabiegi rehabilitacyjne. Pod koniec 2012 r. podjął pracę na stanowisku ślusarza przy konstrukcjach stalowych u innego pracodawcy, jednak po tygodniu zrezygnował, bowiem z uwagi na wykonywanie pracy pod obciążeniem puchły mu kolana. Powód liczy 55 lat. Posiada zawód ślusarz-spawacz. Sąd Rejonowy stwierdził, iż roszczenie powoda jest słuszne co do zasady. Uznał jednocześnie za nietrafne zarzuty pozwanego o niemożności przypisania winy pracodawcy powoda, konieczności przypisania winy powodowi oraz przyczynienia się powoda do zaistnienia wypadku. Sąd Rejonowy oparł się na protokole powypadkowym, z którego jednoznacznie wynikało, że powód nie ponosił odpowiedzialności za przewrócenie się słupa. Sąd podkreślił też, że to nie powód ustawiał słup, lecz inni pracownicy. Skoro bowiem zdarzenie miało miejsce bezpośrednio po rozpoczęciu pracy przez powoda, to słup musiał zostać wadliwie postawiony wcześniej. Winą pracodawcy było niedopilnowanie należytego ułożenia elementów podczas pracy osób pracujących na miejscu przed powodem. Brak było należytego nadzoru nad pracownikami. W odniesieniu do roszczenia odszkodowawczego Sąd uwzględnił je co do kwoty 565,08 zł, obejmującej wydatki na leczenie i nabycie aparatu na goleń. Kwota ta wynikała z przedstawionych przez powoda faktur. Natomiast co do zadośćuczynienia Sąd przyjął za zasadną kwotę 15.000 zł. Sąd wziął pod uwagę to, że proces leczenia i rehabilitacji powoda był bardzo długi i uciążliwy. Ograniczał on powoda w uzyskiwaniu wyższych dochodów. Sąd zauważył też, że wprawdzie z opinii biegłego wynikało, że powód jest zdolny do pracy bez ograniczeń, jednak w tej samej opinii zawarto też zapis, że przy obciążeniach będzie u niego występował ból średni. Ponadto, zważywszy na wiek powoda, oczywiste jest, że jego możliwości zdrowotne w zakresie wykonywania pracy nie będą się poprawiać, co stanowi dla niego odczuwalną szkodę. Łącznie zatem roszczenie powoda Sąd Rejonowy uznał za zasadne co do kwoty 15.565,08 zł, a następnie kwotę tę, zgodnie z ogólnymi warunkami ubezpieczenia, pomniejszył o wartość świadczenia, które powód uzyskał jako odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy na podstawie przepisówustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadku przy pracy i chorób zawodowych, tj. o kwotę 3.870 zł. Ostatecznie zatem Sąd Rejonowy zasądził na rzecz powoda kwotę 11.695,08 zł, stosując przepisyart. 415, 444 § 1, 445 § 1 i 822 kc. Ponadto Sąd Rejonowy na podstawieart. 100 kpcnie obciążył powoda kosztami procesu, mając na uwadze jego szczególną sytuację, a w szczególności to, że nie uzyskał on wcześniej żadnego świadczenia ze strony pracodawcy. Powód wniósł apelację od powyższego wyroku, zaskarżając go w części oddalającej powództwo. Zarzucił on rozstrzygnięciu niedostateczne uwzględnienie pogorszenia jego możliwości zarobkowych wskutek wypadku. Podniósł, że zasądzona kwota jest niewystarczająca, biorąc pod uwagę niemożność wykonywania dotychczasowego zajęcia i konieczność przekwalifikowania się. W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie jako bezzasadnej oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. Pozwany podniósł, że powód nie przedstawił dowodów uzasadniających zasądzenie zadośćuczynienia w wyższej wysokości. Nie wykazał też faktycznego poniesienia strat, wynikających przede wszystkim z braku możliwości wykonywania pracy. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja powoda okazała się nieuzasadniona. Na wstępie należy zauważyć, iż ustalenia faktyczne Sądu I instancji były prawidłowe, znajdowały wsparcie w zgromadzonym materiale dowodowym, ocenionym należycie, bez naruszenia granic swobody sędziowskiej. W konsekwencji Sąd Okręgowy podzielił je w całości i przyjął za własne. Z treści apelacji powoda należy wywieść, że zarzucił on Sądowi I instancji naruszenie przepisuart 445 kcpoprzez przyznanie mu zbyt niskiej kwoty pieniężnej jako „odpowiedniej sumy” z tytułu zadośćuczynienia. Warto w tym zakresie zauważyć, że korygowanie przez sąd II instancji wysokości zasądzonego zadośćuczynienia jest tylko wtedy uzasadnione, jeżeli w okolicznościach sprawy jest ono rażąco wygórowane lub rażąco niskie. Zarzut niewłaściwego ustalenia kwoty zadośćuczynienia, może być skuteczny jedynie, gdy zaskarżone orzeczenie w sposób oczywisty narusza zasady ustalenia tego zadośćuczynienia, tj. gdy przyznane zadośćuczynienie jest wręcz symboliczne, zamiast stanowić rekompensatę doznanej krzywdy, bądź też przyznano kwotę wygórowaną, prowadzącą do niestosownego wzbogacenia się tą drogą (por. wyrok SN z dnia 7 stycznia 2000r., II CKN 651/98, Lex nr 51063, wyrok SA w Katowicach z dnia 14 lutego 2008r. II Aka 11/08, Lex nr 410357). W doktrynie podkreśla się, że zadośćuczynienie pieniężne pełni przede wszystkim funkcje kompensacyjną, stanowiąc przybliżony ekwiwalent za doznaną przez poszkodowanego krzywdę. Powinno ono wynagradzać doznane przez niego cierpienia, utratę radości życia oraz ułatwić mu przezwyciężenie ujemnych przeżyć psychicznych. Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie cierpień; winno mieć ono charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te które zapewne wystąpią w przyszłości – a więc prognozy na przyszłość (por. wyrok SN z dnia 18 maja 2004r. IV CK 357/03, Lex nr 584206; wyrok SN z 11 lipca 2000r., II CKN 1119/98, Lex nr 50884 oraz z dnia 3 lutego 2000r., I CKN 969/98, Lex nr 50824). Przy określaniu „odpowiedniej sumy” należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar danej krzywdy. W orzecznictwie formułowano szereg kryteriów pomocniczych przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, wśród których największe znaczenia mają rozmiar i intensywność cierpień fizycznych i psychicznych pokrzywdzonego, czas ich trwania, ujemne skutki zdrowotne, jakie nastąpią w przyszłości, nieodwracalność następstw zdarzenia, jego konsekwencje w życiu prywatnym i społecznym, a także wiek poszkodowanego, wywołanie rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie) szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury (np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2007r., V CSK 245/07, OSNC 2008 nr 4 poz 95, z dnia 18 listopada 2004r. I CK 219/04 , lex nr 146356, z dnia 12 września 2002r. IV CKN 1266/00, lex nr 80272, z dnia 29 września 2004, II CK 531/03 lex nr 137577). Niemniej nie można zapominać, że doznana krzywda i jej kompensata jest w każdej sprawie indywidualna i tak powinna być oceniana. Zarówno okoliczności wpływające na wysokość zadośćuczynienia jak i kryteria ich oceny powinny być rozważane indywidualnie w związku z konkretną osobą pokrzywdzonego (por. wyrok SN z dnia 26 listopada 2009r., III CSK 62/09, lex nr 738354 oraz wyrok SA w Warszawie z dnia 27 maja 2008r. III ACa 34/2008, Lex Polonica nr 19995843). W ocenie Sadu Okręgowego, odniesienie przedstawionych kryteriów do stanu faktycznego sprawy prowadzi do wniosku, że kwota zadośćuczynienia uznana przez Sąd Rejonowy za zasadną, wynosząca 15.000 zł, odpowiada rozmiarowi krzywdy powoda. Kwota ta, jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, podlegała przy tym pomniejszeniu o wartość wypłaconego powodowi wcześniej świadczenia z ubezpieczenia społecznego. Zdaniem Sądu Okręgowego przyznana ostatecznie powodowi tytułem zadośćuczynienia kwota 11.695,08 zł nie jest sumą symboliczną ani tez rażąco wygórowaną, która prowadziłaby do nadmiernego wzbogacenia. Suma ta uwzględnia w należytym stopniu cierpienia fizyczne powoda, długotrwały okres leczenia i rehabilitacji oraz pogorszenie jego możliwości zarobkowych i związaną z tym krzywdę Jednocześnie jednak Sąd. określając wysokość zadośćuczynienia musiał mieć na względzie stosunkowo niewielki rozmiar trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda i stwierdzoną przez biegłego możliwość dalszego wykonywania pracy. W tym miejscu należy zauważyć, że skarżący nie wykazał, aby pogorszenie jego możliwości zarobkowych było na tyle znaczne, że uzasadnia przyznanie mu zadośćuczynienia w wyższej kwocie. Po pierwsze utrata zdolności zarobkowych mogłaby być podstawą formułowania innych roszczeń niż zadośćuczynienie, które stanowi rekompensatę za doznana krzywdę. Takich roszczeń powód nie zgłaszał w sprawie niniejszej, brak jest zatem podstaw do prowadzenia dalszych rozważań w tym kierunku. Po drugie skarżący nie wykazał również faktów na które się powołuje w szczególności tego, aby koszt ewentualnego przekwalifikowania się miał wynosić aż 30.000 zł. Z opinii biegłego wynika natomiast, że powód może odczuwać pewne dolegliwości przy wykonywaniu pracy pod obciążeniem, jednak jednocześnie nie jest on całkowicie pozbawiony możliwości wykonywania pracy na stanowisku takim jak dotychczas lub zbliżonym. Niewątpliwie zatem skarżącemu wskutek wypadku pogorszyły się możliwości zarobkowe (np. będzie on musiał wykonywać pracę lżejszą lub stosując większą ilość przerw), jednak pogorszenie to nie jest tak znaczne, jak twierdzi skarżący. Sąd Okręgowy nie znalazł zatem podstaw do podwyższenia zasądzonego zadośćuczynienia zgodnie z żądaniem powoda. Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji na podstawieart. 385 kpc. Ponadto Sąd Okręgowy na podstawieart. 98 § 1 kpciart. 99 kpcw zw. z§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(t.j. Dz. U. 2013.490) w zw. z § 12 pkt 1 powołanego rozporządzenia zasądził od powoda na rzecz pozwanego koszty procesu za postępowanie przed Sądem II instancji w kwocie 1.200 zł, biorąc pod uwagę to, że apelacja powoda okazała się w całości bezzasadna.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Toruniu date: '2013-05-29' department_name: VIII Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Rafał Krawczyk - Hanna Matuszewska - Ilona Dąbek legal_bases: - art. 415, 444 § 1, 445 § 1 i 822 kc. - art. 98 § 1 kpc - § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: st. sekr. sąd. Izabela Bagińska signature: VIII Ca 210/13 ```

155515000004027_VIII_GC_000145_2011_Uz_2013-04-04_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VIII GC 145/11 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 lutego 2013 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział VIII Gospodarczy w składzie: Przewodniczący: SSO Agnieszka Kądziołka Protokolant: Patrycja Predko po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2013 r. w Szczecinie na rozprawie sprawy z powództwa(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwO. przeciwkoP. W. (1) o zapłatę I zasądza od pozwanegoP. W. (1)na rzecz powódki(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwO.kwotę 3.833.397,28 zł (trzy miliony osiemset trzydzieści trzy tysiące trzysta dziewięćdziesiąt siedem złotych dwadzieścia osiem groszy) z ustawowymi odsetkami liczonymi w stosunku rocznym: - od kwoty 3.567.225,38 zł (trzy miliony pięćset sześćdziesiąt siedem tysięcy dwieście dwadzieścia pięć złotych trzydzieści osiem groszy) od dnia 5 kwietnia 2011 roku, - od kwoty 266.171,90 zł (dwieście sześćdziesiąt sześć tysięcy sto siedemdziesiąt jeden złotych dziewięćdziesiąt sześć groszy) od dnia 19 maja 2011 roku, II oddala powództwo w pozostałym zakresie; III pozostawia szczegółowe wyliczenie kosztów procesu referendarzowi sądowemu przy założeniu, że powódka jest stroną wygrywającą sprawę w 84 %. Sygn. akt VIII GC 145/11 UZASADNIENIE Powódka(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wO.wniosła o zasądzenie od pozwanegoP. W. (1)kwoty 4.562.039,37 zł z ustawowymi odsetkami : - od kwoty 4.199.077,69 zł od dnia 5 kwietnia 2011 roku do dnia zapłaty, - od kwoty 362.961,68 zł od dnia 19 maja 2011 roku do dnia zapłaty. Ponadto wniosła o zasądzenie od pozwanegoP. W. (1)kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Powódka wskazała, że pozwany pobrał odspółki (...)dochodzoną pozwem kwotę, wypłaconą jako dywidenda za lata 2004, 2005 i 2006, przy czym wypłaty były dokonywane zarówno przed powzięciem uchwał o podziale zysku, a więc jako zaliczki na poczet przyszłej dywidendy, jak i po powzięciu tych uchwał. Powódka wywodziła, że pozwanyP. W. (1)nie był akcjonariuszem(...) S.Az tylu akcji, za ile pobrał dywidendę, stąd dokonywane na jego rzecz wypłaty były nieuzasadnione. Powódka podkreśla również, że pozwany pobrał objęte żądaniem pozwu świadczenia mimo tego, że uchwały o podziale zysku za lata 2004, 2005, 2006 są uchwałami nieistniejącymi, między innymi z uwagi na brak wymaganego kworum na zgromadzeniach, na których zostały podjęte, oraz z uwagi na uchybienia w zwołaniu tych zgromadzeń. Powódka podważyła też podstawę dokonywania wypłat zaliczek na poczet dywidend wskazując, że statut spółki w ogóle nie przewiduje możliwości wypłat dokonywanych tytułem zaliczek na dywidendy. Dalej powódka wskazała, że wprawdzie dochodzone pozwem świadczenia pozwany otrzymał jako akcjonariuszspółki (...), ale w latach 2004, 2005 i 2006 pozwany pełnił również funkcję prezesa zarządu. Zdaniem powódki oznacza to, że pozwany posiada legitymację bierną w niniejszym procesie zarówno jako akcjonariusz, jak i jako członek zarządu, który zgodnie zart. 350 § 1 zdanie drugie k.s.h.odpowiada za zwrot świadczeń solidarnie z ich „odbiorcą”. Legitymację czynną po swojej stronie powódka uzasadniła powołując się na umowy przelewu wierzytelności z dnia 26 listopada 2010 roku oraz z dnia 10 maja 2011 roku, przy czym wyjaśniła, że w tej pierwszej umowie (obejmującej świadczenia za lata 2005 i 2006) przedmiotem przelewu była kwota wyższa, niż żądana pozwem, ponieważ w umowie z dnia 26 listopada 2010 roku kwota będąca przedmiotem przelewu została wskazana jako kwota wierzytelności brutto (5.184.045,69 zł), tj. w wysokości przed pobraniem przez spółkę 19% tytułem podatku dochodowego, zgodnie zart. 26 ust. 1w związku zart. 22 ust. 1 Ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych(Dz. U. nr 74 poz. 339), żądaniem pozwu objęta jest zaś kwota netto (4.199.077,69 zł). Przedmiotem przelewu dokonanego umowa z dnia 10 maja 2011 roku były nienależne świadczenia pobrane za 2004 rok w wysokości 362.961,68 zł – która stanowi kwotę dywidendy netto. Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości. W pierwszej kolejności pozwany podniósł zarzut przedawnienia wskazując, że wart. 350 § 2 k.s.h.przewidziano inny termin przedawnienia dla „odbiorcy”, który nie wiedział o bezprawności świadczenia (z którym solidarnie odpowiadają członkowie zarządu), inny dla członków zarządu lub rady nadzorczej oraz dla „odbiorcy”, który wiedział o bezprawności świadczenia. W pierwszym przypadku, a więc dla „odbiorcy”, który nie wiedział o bezprawności świadczenia, jest to termin określony przez przepisy ogólne (wynoszący zgodnie zart. 118 k.c.10 lat), w drugim przypadku - termin trzyletni. Pozwany wywodził, że w okolicznościach niniejszej sprawy znajduje wobec niego zastosowanie termin trzyletni, ostatnia wpłata, której zwrotu domaga się powódka, została dokonana w dniu 3 września 2007 roku, pozew złożono w 2011 roku, roszczenie kierowane do pozwanego jest więc w całości przedawnione. Ponadto pozwany podniósł zarzut braku legitymacji czynnej po stronie powódki, wskazując przy tym na dwie kwestie: właściwość zobowiązania, która wyłączała możliwość dokonania przelewu przezspółkę (...)na rzecz powódki oraz pozorność umów sprzedaży wierzytelności, które w istocie były umowami darowizny. W dalszej części odpowiedzi na pozew pozwany wywodził, że nawet przy nieuwzględnieniu zarzutu przedawnienia i zarzutu braku legitymacji po stronie powódki powództwo winno być oddalone, ponieważ pozwany nie ma obowiązku zwrotu świadczeń, które pobrał w dobrej wierze. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 14 lutego 1997 roku została zawiązanaspółka akcyjna (...)z siedzibą wO.. Spółka (...)została wpisana do Rejestru Handlowego przez Sąd Rejonowy w Szczecinie– (...). Spółka została zawiązana przezP. W. (1),P. W. (2),S. S.orazB. L.. Kapitał zakładowy spółki wynosił 100.000 zł i dzielił się na 1.000 akcji imiennych o wartości nominalnej 100 zł każda. Na mocy aktu zawiązania spółki na stanowisko prezesa jednoosobowego zarządu powołany zostałP. W. (1), który pełnił tą funkcję nieprzerwanie do dnia 14 października 2009 roku. Spółka (...)zmieniła nazwę naE. A.. W dniu 29 listopada 2001 spółka została wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego. dowód : akt zawiązania spółki z dnia 14 lutego 1997 r. – karta 82-88 odpis pełny z(...) S.A.z dnia 17 maja 2011 r. – karta 70-74 protokół z posiedzenia rady nadzorczej z dnia 14 października 2009 r. – karta 90-91 W dniu 10 grudnia 2003 roku nadzwyczajne walne zgromadzenie akcjonariuszyspółki (...)dokonało podwyższenia kapitału zakładowego spółki do wysokości 250.000 zł, zmniejszając jednocześnie liczbę akcji z 1000 do 25. Powstały w wyniku podwyższenia kapitał zakładowy został podzielony na akcje imienne o wartości nominalnej 10.000 zł każda. Akcje te zostały objęte w następujący sposób: 13 akcji o numerach 1-13 objąłS. S., pozostałe 12 akcji o kolejnych numerach 14-25 objąłP. W. (1): - w dokumentach akcji A o nr od 1 do nr 13 wskazano, że posiadacz niniejszego dokumentuS. S.uczestniczy współce (...), przy czym akcja daje mu prawo do pięciu głosów na walnym zgromadzeniu akcjonariuszy oraz dywidendy normalnej o dwie jednostki powyżej stopy dyskontowej Narodowego Banku Polskiego obowiązującej dla weksli krajowych w ciągu roku obrotowego spółki; - w dokumentach akcji A o nr od nr 14 do nr 21 wskazano, że posiadacz niniejszego dokumentuP. W. (1)uczestniczy współce (...), przy czym akcja daje mu prawo do pięciu głosów na walnym zgromadzeniu akcjonariuszy oraz dywidendy normalnej o dwie jednostki powyżej stopy dyskontowej Narodowego Banku Polskiego obowiązującej dla weksli krajowych w ciągu roku obrotowego spółki. W dokumentach akcji zapisano również, żespółka (...)jest wpisana do rejestru handlowego za numerem(...)w dniu 2 kwietnia 1997 roku. dowody : protokół zgromadzenia akcjonariuszy z 10 grudnia 2003 roku – karta 93--98 odpis pełny z KRS dla(...) S.A.z dnia 17 maja 2011 r. - karta70-74 akcje imienne – karta 436-456 Akcjespółki (...)były przedmiotem kolejnych umów: - umowy sprzedaży z dnia 17 lipca 2004 roku, na mocy którejP. W. (1)zbył na rzeczA. D.2 akcje spółki o numerach 14 i 15 umowy sprzedaży z dnia 17 lipca 2004 roku, na mocy którejS. S.zbył na rzeczA. D.3 akcje Spółki o numerach 11 – 13 umowy sprzedaży z dnia 17 września 2004 roku, na mocy którejA. D.zbył na rzeczP. W. (1)5 akcji Spółki o numerach 11 - 15. fakty niesporne W dniu 12 października 2004 rokuS. S.zbył na rzeczU. A.fürM.z siedzibą wV.w(...)akcjispółki (...)o numerach 1 -10, za cenę 100.000 zł. Umowa została zawarta na piśmie. dowód: umowa sprzedaży z dnia 12 października 2004 roku – karta 110-111 W dniu 13 stycznia 2005 rokuP. W. (1)iK. J. (1)podpisali umowę, na mocy którejP. W. (1)zbył na rzeczK. J. (1)11 akcjispółki (...)o numerach 11-21, za cenę 110.000 zł. dowód: umowa sprzedaży z dnia 13 stycznia 2005 roku – karta 113 W latach 2005, 2006 i 2007,P. W. (1)odbyły się zwyczajne zgromadzenia akcjonariuszy, których porządki obrad przewidywały między innymi podjęcie uchwał w przedmiocie podziału zysku spółki za lata obrotowe 2004, 2005 i 2006. Protokoły ze zgromadzeń sporządzone zostały w formie aktów notarialnych. fakt niesporny Zgodnie ze statutemE. A.(w brzmieniu obowiązującym od dnia 10 grudnia 2003 roku) walne zgromadzenia tej spółki są ważne, jeżeli na zgromadzeniu reprezentowane są akcje stanowiące co najmniej 50% kapitału zakładowego spółki (wymóg kworum). Statut stanowi także, że uchwały walnego zgromadzenia zapadają zwykłą większością głosów (§ 11 ust. 8 i § 11 ust. 9 statutu spółki). dowód: aktualny jednolity tekst statutuE. A.– karta 245-250 Statut spółki nie przewiduje możliwości wypłacenia akcjonariuszom zaliczek na poczet dywidendy. dowód: tekst jednolity statutu(...) S.A.– karta 245-250 Na dzień 25 października 2005 roku zwołane zostało zgromadzenie akcjonariuszyE. A.. Zgodnie z porządkiem obrad zgromadzenie miało podjąć między innymi uchwałę w przedmiocie przeznaczenia części zysku spółki za rok obrotowy 2004 w na wypłatę dywidendy na rzecz akcjonariuszy. Walne zgromadzenie akcjonariuszy odbyło się przed notariuszemA. J., wC., w siedzibie kancelarii notarialnej. Ze zgromadzenia sporządzony został protokół. Na zgromadzenie przybyli : pełnomocnik akcjonariuszaU. A.fürM.W. B., pełnomocnik akcjonariuszaK. H.M.oraz akcjonariuszP. W. (1). Razem zH.M.przybył jego syn –N. G.w charakterze doradcy,W. B.w tym charakterze towarzyszył niemiecki adwokatJ. F..J. F.od wielu lat był również doradcąH.M.. Obecna była również tłumaczka języka niemieckiego. Zgromadzenie otworzył przewodniczący rady nadzorczejspółki (...). H.M.jako pełnomocnikK. J. (1)okazał 11 oryginalnych dokumentów akcji oraz pełnomocnictwo.S. S.mimo tego uznał, żeK. J. (1)nie jest akcjonariuszem spółki i zażądał, aby wszystkie osoby, które nie są akcjonariuszami, w tymH.M.iN. G., opuściły obrady. W protokole zgromadzenia odnotowano, że z uwagi na zakłócanie otwarcia obrad przez osoby niezaproszone i nieuprawnione do uczestniczenia w nim przewodniczący rady nadzorczej wezwał te osoby do opuszczenia miejsca obrad. Wezwanie to pozostało bezskuteczne. Następnie dokonano wyboru przewodniczącego zgromadzenia, którym zostałP. W. (1)(w głosowaniu tajnym - 75 głosów „za” i 50 głosów „przeciw”). Po objęciu przewodnictwaP. W. (1)stwierdził, że w obradach nadal uczestniczą osoby niezaproszone i nieuprawnione, zakłócające obrady. P. W. (1)utrzymywał, żeK. J. (1)nie jest akcjonariuszem, nie podał przy tym żadnego uzasadnienia dla wyrażanego w tej kwestii przezH.M.iN. G.stanowiska. W protokole zapisano, że po wielokrotnym bezskutecznym wezwaniu do opuszczenia obrad osób niezaproszonych i nieuprawnionych przewodniczący zarządził wezwanie policji, po czym na skutek interwencji funkcjonariuszy policji osoby nieuprawnione opuściły miejsce obrad, przewodniczący zaś stwierdził prawidłowość zwołania zgromadzenia i przedłożył listę obecności do pisania. Po interwencji policji zgromadzenie opuściłH.M.iN. G.. W protokole zgromadzenia odnotowano, żeW. B.- pełnomocnik akcjonariuszaspółki (...)fürM.odmówił podpisania listy obecności wskazując na jej nieprawidłowość polegającą na tym, że akcjonariuszP. W. (1)posiada mniej akcji i liczby głosów, niż wskazuje lista obecności, oraz że nie posiada większości akcji i głosów. PrzewodniczącyP. W. (1)sprawdził listę obecności, po czym podpisał ją i stwierdził, że wszystkie akcje są imienne uprzywilejowane co do liczby głosów, przyznające jednej akcji 5 głosów, oraz że wszystkie akcje są imiennie uprzywilejowane co do dywidendy w kwocie wyższej od dywidendy normalnej o dwie jednostki powyżej przeciętnej stopy dyskontowej Narodowego Banku Polskiego obowiązującej dla weksli krajowych w ciągu roku obrotowego spółki. PrzewodniczącyP. W. (1)stwierdził również, że w obradach uczestniczy jeden akcjonariuszP. W. (1)osobiście reprezentujący 15 akcji i 75 głosów orazW. B.– pełnomocnik drugiego akcjonariuszaspółki (...)fürM., reprezentujący 10 akcji i 50 głosów, tj. łącznie 25 akcji i 125 głosów, a tym samym cały kapitał zakładowy spółki, tj. 250.000 zł jest reprezentowany, a nikt z obecnych nie zgłosił sprzeciwu dotyczącego odbycia walnego zgromadzenia i porządku obrad, jest więc ono zdolne do powzięcia uchwał. Przewodniczący odczytał porządek obrad, po czym odbyło się głosowanie nad kolejnymi przewidzianymi przez porządek obrad uchwałami. Na zgromadzeniu podjęto między innymi uchwałę nr 8 o następującej treści: Zwyczajne walne zgromadzenie akcjonariuszyspółki (...)dokonuje podziału zysku netto w kwocie 3.522.392,62 zł za 2004 rok w następujący sposób: 1 kwotę 375.134,88 zł - wyłączyć z podziału /różnice kursowe/, 2 kwotę 2.000.000 zł - przeznaczyć na fundusz zapasowy, 3 kwotę 946.717,14 zł (1.055.476,74 zł po potrąceniu należnego podatku w wysokości 19 % w kwocie 200.540,60 zł od wypłaconej dywidendy) podzielić w następujący sposób: - - kwotę 341.781 zł - przeznaczyć na fundusz rezerwowy, z tego przeznaczyć: kwotę 91.781 zł ( 8% z kwoty do podziału 1.147.257,74 ) na fundusz rezerwowy zgodnie ze statutem spółki; kwotę 250.000 zł na podwyższenie kapitału zakładowego poprzez emisję nowych imiennych i uprzywilejowanych 25 akcji o wartości po 10.000 zł każda, kwotę 604.936,14 zł - przyznać akcjonariuszom na wypłatę dywidendy w następujący sposób: a)P. W. (1)kwotę 362.961,68 zł, b)U. A.fürM.kwotę 241.974,46 zł. W głosowaniu jawnym oddano za uchwalą 75 głosów „za” i 50 głosów „przeciw”. Przewodniczący zgromadzenia stwierdził, że uchwała została przyjęta. Za przyjęciem uchwały głosowałP. W. (1). Przeciwko podjęciu uchwał głosował akcjonariuszU. A.fürM.. Pełnomocnikspółki (...)fürM.zgłosił do protokołu sprzeciw przeciwko uchwale. dowód: protokół zgromadzenia akcjonariuszyE.z dnia 25 października 2005 roku – karta 252-261 zeznania świadkaN. G.– karta 897 - 899 zeznaniaW. B.– karta 924 d-924 f / tłumaczenie karta 924 g – 924/ zeznania świadkaK. J. (1)– karta 1128-1130 /tłumaczenie – karta 1167-1169/ zeznaniaJ. F.– karta 1131-1135 /tłumaczenie – karta 1170- 1177 verte/ przesłuchanie za powódkęH.M.– karta 1201-1202 verte przesłuchanie pozwanegoP. W. (1)– karta 1202 verte -1203 verte Na podstawie uchwały walnego zgromadzenia akcjonariuszy z dnia 25 października 2005 roku w przedmiocie przeznaczenia kwoty 604.936,14 zł z zysku spółki za rok obrotowy 2004 na wypłatę dywidendy akcjonariuszom spółki wypłacono: - w dniu 18 listopada 2005 rokuP. W. (1)kwotę 112.961,68 zł - w dniu 22 listopada 2005 rokuspółce (...)fürM.kwotę 241.974,44 zł. dowód: potwierdzenie realizacji przelewu kwoty 112.961,68 zł – karta 284 wyciąg z kontaE.z potwierdzeniem realizacji przelewu kwoty 241.974,44 zł – karta 286 Spółka (...)dokonała również na rzeczP. W. (1)płatności z tytułu „zaliczek na poczet dywidendy” za 2004 rok : - w dniu 2 lipca 2004 roku kwoty 150.000 zł w dniu 11 października 2005 roku kwoty 30.000 zł w dniu 11 października 2005 roku kwoty 70.000 zł. dowód: dowód wpłaty kwoty 150.000 zł – karta 296 potwierdzenia realizacji przelewu kwoty 70.000 zł oraz kwoty 30.000 zł –karta 298 Spółka (...)(początkowo działająca pod nazwą(...) Centrum (...)) na stanowisku głównej księgowej od momentu powstania spółki do dnia 30 listopada 2007 roku zatrudniałaE. P.. E. P.dokonywała wypłat dywidend na podstawie uchwał zgromadzenia akcjonariuszy. Polecenia w tym zakresie otrzymywała od prezesa zarząduP. W. (1).E. P.płaciła również przelewem podatek od dywidendy do urzędu skarbowego.P. W. (1)każdorazowo otrzymywał dywidendę w wysokości pomniejszonej o podatek. E. P.wypłacała równieżP. W. (1)zaliczki na poczet dywidend. Nie było uchwał walnego zgromadzenia dotyczących wypłaty zaliczek na poczet dywidend dlaP. W. (1). Przy wypłacie pierwszej zaliczkiE. P.zapytała się prawnika spółki adwokataJ. M.jak ma wyglądać wypłata zaliczki, uzyskała informację, że zaliczka może być wypłacona do wysokości nie więcej niż połowa zysku z poprzedniego roku, muszą być środki własne w spółce na rachunku bankowym i za okres poprzedniego roku musi występować zysk. E. P.pilnowała, aby te warunki przy wypłatach zaliczek na poczet dywidend dlaP. W. (1)były zawsze zachowane. dowód: zeznania świadkaE. P.– karta 899 verte-900 verte przesłuchanie pozwanegoP. W. (1)– karta 1202 verte-1203 verte W dniu 8 marca 2006 rokuP. W. (1)sporządził dokument „Protokół z posiedzenia zarządu spółki(...) spółka akcyjnaz siedzibą wO.”. W protokole oświadczył, że zarząd spółki w składzie:P. W. (1)prezes zarządu podjął następujące uchwały: 1 uchwała w sprawie wydania dokumentów akcji akcjonariuszom, 2 uchwała w sprawie stwierdzenia nieprawidłowości wpisów w księdze akcji. W pierwszej uchwale wskazano, że w związku z podjęciem przez walne zgromadzenie akcjonariuszy w dniu 10 grudnia 2003 roku uchwały o podwyższeniu kapitału zakładowego i zmianie wartości akcji, a w konsekwencji w związku utratą ważności przez pierwotne akcje zarząd – powołując się naart. 328 § 5 k.s.h.– postanowił wydać akcje utworzone powyższą uchwałą w liczbie 25 akcjonariuszomS. S.iP. W. (1). W kolejnej uchwale stwierdzono, że nowe dokumenty akcji powstałe po podwyższeniu kapitału, uchwalonego w dniu 10 grudnia 2003 roku, nigdy nie zostały wydane akcjonariuszom, w związku z czym zgodnie zart. 339 k.s.h.nie mogły być przedmiotem obrotu. Wobec powyższego zarząd zmuszony został stwierdzić, że akcje nie mogłyby zbyte przez akcjonariusza po dniu 10 grudnia 2003 roku, a tym samym wpisy w księdze akcji są niezgodne z prawnym stanem własności i posiadania akcji. Zarząd stwierdził również, że wpisy po 10 grudnia 2003 roku dokonane zostały niezgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, wnioski o ich dokonanie zgłoszone były jedynie ustnie, a zatem nie przedłożono żadnych dokumentów, na których można by było oprzeć żądanie o ich dokonanie. W związku z tym dokonano ich na postawie wniosków osób do tego nieuprawnionych, co na podstawieart. 341 k.s.h.wyklucza ich dokonanie. Dalej w uchwale wskazano, że ponieważ nie została spełniona konstytutywna przesłanka przeniesienia akcji, nie doszło bowiem do przeniesienia posiadanych dokumentów akcji, zarząd nie widzi żadnej innej możliwości, jak tylko uznać za pełnoprawnych akcjonariuszyS. S.(13 akcji imiennych o wartości 10.000 zł każda) orazP. W. (1)(12 akcji o wartości 10.000 zł każda). Wobec powyższego zarząd spółki stwierdził nieważność wszystkich wpisów w księdze akcji po dniu 10 grudnia 2003 roku i podjął uchwałę o ich wykreśleniu i przywróceniu stanu z tegoż dnia. dowód: protokół z posiedzenia zarząduE.z dnia 8 marca 2006 roku – karta 263-264 Pismem z dnia 8 marca 2006 rokuP. W. (1)poinformowałspółkę (...)fürM.o przebiegu posiedzenia zarządu z dnia 8 marca 2006 roku, jak również o treści podjętych przez siebie decyzji. dowód: pismo zarząduE.doU.z dnia 8 marca 2006 roku – karta 266 W dniu 15 marca 2006 rokuP. W. (1)zawarł zeS. S.umowę sprzedaży akcji, na mocy którejS. S.sprzedałP. W. (1)13 akcjiserii (...)spółki (...)o numerach od 1 do 13 za cenę 130.000 zł dowód: umowa sprzedaży z dnia 15 marca 2006 roku - karta 268-269 W dniu 13 kwietnia 2006 roku odbyło się zwyczajne walne zgromadzenie akcjonariuszyspółki (...), z którego protokół w formie aktu notarialnego sporządził notariuszW. Z.. Zgromadzenie otworzył przewodniczący rady nadzorczejS. S.i przedstawił porządek obrad. Przewodniczącym zgromadzenia jednogłośnie został wybranyP. W. (1). PrzewodniczącyP. W. (1)stwierdził, że zgromadzenie odbywa się w trybieart. 405 § 1 k.s.h.- bez formalnego zwołania, gdyż na zgromadzeniu reprezentowany jest cały kapitał zakładowy, a nikt z obecnych nie zgłosił sprzeciwu dotyczącego odbycia zgromadzenia lub wniesienia poszczególnych spraw do porządku obrad. Przewodniczący stwierdził także zdolność zgromadzenia do powzięcia uchwał. Przedstawiony porządek obrad został zatwierdzony jednomyślnie. W § 6 protokołu wskazano podjęte przez Zwyczajne Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy uchwały, w tym uchwałę, zgodnie z którą zgromadzenie uzyskany zysk za rok obrotowy 2005 w wysokości 2.551.887,22 zł przeznaczyło na wypłatę dywidendy dla akcjonariuszaP. W. (1). Dalej odnotowano, że uchwałę przyjęto jednogłośnie. Za przyjęciem uchwały głosowałP. W. (1), wykonując prawo głosu ze wszystkich 25 akcji spółki. dowód: protokół z walnego zgromadzenia akcjonariuszyE.z dnia 13 kwietnia 2006 roku – karta 271-276 Przedstawicielespółki (...)fürM.orazK. J. (1)nie zostali o tym zgromadzeniu zawiadomieni. dowód: zeznaniaW. B.– karta 924 d-924 f / tłumaczenie karta 924 g – 924/ zeznania świadkaK. J. (1)– karta 1128-1130 /tłumaczenie – karta 1167-1169/ przesłuchanie za powódkęH.M.– karta 1201-1202 verte W dniu 30 sierpnia 2007 roku odbyło się zwyczajne walne zgromadzenie akcjonariuszyspółki (...), z którego protokół w formie aktu notarialnego sporządził notariuszW. Z.. Zgromadzenie otworzył przewodniczący rady nadzorczejS. S.i przedstawił porządek obrad. Przewodniczącym zgromadzenie jednogłośnie wybranoP. W. (1). Przewodniczący stwierdził, że zgromadzenie odbywa się w trybieart. 405 § 1 k.s.h.- bez formalnego zwołania, gdyż na zgromadzeniu reprezentowany jest cały kapitał zakładowy, a nikt z obecnych nie zgłosił sprzeciwu dotyczącego odbycia zgromadzenia lub wniesienia poszczególnych spraw do porządku obrad. Przewodniczący stwierdził także zdolność zgromadzenia do powzięcia uchwał. Przedstawiony porządek obrad został zatwierdzony jednomyślnie. W § 6 protokołu wskazano podjęte przez Zwyczajne Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy uchwały, w tym uchwałę zgodnie z którą: Zgromadzenie w związku z uzyskanym zyskiem za rok obrotowy 2006 w wysokości 2.323.516,47 zł przeznaczyło go na wypłatę dywidendy dla akcjonariuszaP. W. (1). Dalej odnotowano, że uchwałę przyjęto jednogłośnie. Za przyjęciem uchwały głosowałP. W. (1), wykonując prawo głosu ze wszystkich 25 akcji spółki. dowód: protokół z walnego zgromadzenia akcjonariuszyE.z dnia 30 sierpnia 2007 roku - karta 278-282 Przedstawicielespółki (...)fürM.orazK. J. (1)nie zostali o tym zgromadzeniu zawiadomieni. dowód: zeznaniaW. B.– karta 924 d-924 f / tłumaczenie karta 924 g – 924/ zeznania świadkaK. J. (1)– karta 1128-1130 /tłumaczenie – karta 1167-1169/ przesłuchanie za powódkęH.M.– karta 1201-1202 verte Na podstawie uchwały walnego zgromadzenia akcjonariuszy z dnia 13 kwietnia 2006 roku w przedmiocie przeznaczenia całości zysku spółki za rok obrotowy 2005 w wysokości 2.551.887,22 zł na wypłatę dywidendy na rzeczP. W. (1)spółka (...)na jego rzecz dokonała trzech płatności: - w dniu 14 kwietnia 2006 roku kwoty 343.936 zł, w dniu 5 maja 2006 roku kwoty 353.599 zł, w dniu 3 września 2007 roku kwoty 1.119.494,22 zł. dowód: potwierdzenie realizacji przelewu kwoty 343.936 zł – karta 288 potwierdzenie realizacji przelewu kwoty 353.599 zł – karta 290 potwierdzenie realizacji przelewu kwoty 1.119.494,22 zł – karta 292 W dniu 31 sierpnia 2007 rokuspółka (...)na podstawie uchwały walnego zgromadzenia akcjonariuszy z 30 sierpnia 2007 roku w przedmiocie przeznaczenia całości zysku spółki za rok obrotowy 2006 w wysokości 2.323.516,47 zł na wypłatę dywidendy na rzeczP. W. (1)na jego rzecz dokonała przelewu kwoty 1.082.048,47 zł. dowód: wyciąg z konta dlaE.na dzień 31 sierpnia 2007 roku – karta 294 Spółka (...)dokonała również na rzeczP. W. (1)płatności z tytułu „zaliczek na poczet dywidendy”: - w dniu 15 grudnia 2005 roku kwoty 500.000 tytułem zaliczki na poczet dywidendy za 2005 rok, w dniu 31 października 2006 roku kwoty 800.000 zł tytułem zaliczki na poczet dywidendy za 2006 rok. dowód: potwierdzenie realizacji przelewu 500.000 zł – karta 300 potwierdzenie realizacji przelewu kwoty 800.000 zł – karta 302 K. J. (1)złożyła pozew do Sądu Okręgowego w Szczecinie przeciwko(...) spółce akcyjnejwO.o ustalenie prawa własności do jedenastu akcji imiennychserii (...)oznaczonych numerami od 11 do nr 21 oraz o uznanie, że aktualnie wpisany do księgi akcjiP. W. (1)nie jest właścicielem powyższych akcji. Zmieniając żądanie pozwu powódkaK. J. (1)wniosła o ustalenie, że nabyła w dniu 13 stycznia 2005 roku jedenaście akcji imiennychserii (...)pozwanejspółki (...)oznaczonych numerami 11-21 oraz o uznanie, że od dnia 13 stycznia 2005 roku aktualnie wpisany do księgi akcjiP. W. (1)nie jest właścicielem powyższych akcji, a nadto o ustalenie obowiązku pozwanej spółki do wpisania powódkiK. J. (1)do księgi akcji jako jedynego akcjonariusza uprawnionego do jedenastu akcji imiennychserii (...)oznaczonych numerami 11-21. Sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą VIII GC 1/06. W toku postępowania, na wniosekK. J. (2)o udzielanie zabezpieczenia roszczenia niepieniężnego, postanowieniem z dnia 1 lutego 2006 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie (VIII GC 1/06) zabezpieczył powództwo o ustalenie poprzez nakazaniespółce (...)umieszczenia w księdze akcji wzmianki o tymczasowym do czasu ustalenia własności akcji imiennychserii (...)pozwanej spółki oznaczonych nr 11-12 zakazie spełnienia świadczeń (w szczególności wypłaty dywidendy) z powyższych akcji na rzecz osoby aktualnie wpisanej do księgi akcyjnej, tj.P. W. (1). Postanowieniem z dnia 7 kwietnia 2006 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie (VIII GC 1/06) sprostował oczywistą omyłkę pisarską w punkcie 1 sentencji postanowienia z dnia 1 lutego 2006 roku w ten sposób, że w miejsce cyfry „12” oznaczającej liczbę akcji imiennychserii (...), których dotyczy udzielone przez Sąd zabezpieczenie, wpisał cyfrę „21”. W odpowiedzi na pozew złożonej w sprawie VIII GC 1/06 pozwanaspółka (...), za którą działał prezes zarząduP. W. (1), wniosła o oddalenie powództwa. Postanowieniem z dnia 30 października 2006 roku na wniosek powódki Sąd Okręgowy w Szczecinie wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanegoP. W. (1). W piśmie procesowym z dnia 20 listopada 2006 roku, stanowiącym odpowiedź na pozew, pozwanyP. W. (1)w wniósł o oddalenie powództwa w całości podnosząc, że nigdy nie miał zamiaru zbycia akcji na rzecz powódkiK. J. (1). Zakwestionował to, że kiedykolwiek dokonał sprzedaży akcji na jej rzecz. Zaprzeczył również prawdziwości załączonych do pozwu dokumentów akcji uznając je za spreparowane na potrzeby procesu.P. W. (1)wywodził również, że dokumenty akcji nie spełniają wymagań sformułowanych wart. 398 § 1 k.s.h., zostały wydane przez rejestrację podwyższenia kapitału zakładowego, a więc są nieważne. Wyrokiem z dnia 19 marca 2007 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie (VIII GC 1/06) ustalił, iż powódkaK. J. (1)nabyła w dniu 13 stycznia 2005 roku jedenaście akcji imiennychserii (...)pozwanejspółki (...)o nr 11-21 (pkt 1 sentencji); ustalił, iż aktualnie wpisany do księgi akcyjnejP. W. (1)nie jest właścicielem powyższych akcji (pkt 2 sentencji); nakazał pozwanejspółce (...)wpisanieK. J. (1)do księgi akcyjnej pozwanej spółki jako akcjonariusza uprawnionego z jedenastu akcji imiennychserii (...)E. A., oznaczonych nr 11-21 (pkt 3 sentencji) oraz zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powódki kwotę 12.135 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 4 sentencji). Po rozpoznaniu apelacji pozwanych od powyższego orzeczenia Sąd Apelacyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 19 lipca 2007 roku, sygn. akt I ACa 436/07, zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddalił powództwo orzekając jednocześnie o kosztach procesu. Skargę kasacyjną od powyższego wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie wniosła powódkaK. J. (2). Wyrokiem z dnia 2 października 2008 roku Sąd Najwyższy w sprawie o sygnaturze II CSK 194/08 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Szczecinie do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego. Po ponownym rozpoznaniu sprawy wywołanej apelacją od wyroku Sądu Okręgowego Szczecinie z dnia 19 marca 2007 roku (sygn. akt VIII GC 1/06) Sąd Apelacyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 26 lutego 2009 roku, w sprawie I ACa 755/08 oddalił apelację oraz orzekł o kosztach procesu. Po rozpoznaniu skargi kasacyjnej od powyższego wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie, wywiedzionej tym razem przez pozwanegoP. W. (1), Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 13 stycznia 2010 roku, sygn. akt II CSK 357/09, oddalił skargę kasacyjną oraz zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.700 zł tytułem kosztów zastępstwa kasacyjnego. dowód: wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 19 marca 2007 r. –karta 115-130 wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 lipca 2007 r. – karta 132-153 wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 października 2008 r. – karta 155-161 wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 26 lutego 2009 r. – karta 163-173 wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 2010 r. – karta 175-189 postanowienie Sadu Okręgowego w Szczecinie z 1 lutego 2006 r. – karta 308-311 postanowienie Sadu Okręgowego w Szczecinie z 7 kwietnia 2006 r. - karta 312-313 odpowiedź na pozewP. W. (1)z dnia 20 listopada 2006 r. - karta 708-712 W dniu 24 kwietnia 2006 rokuU. A.fürM.z siedzibą wV.wL.złożyła pozew do Sądu Rejonowego w Szczecinie Wydziału XIII(...)o zobowiązanie pozwanej- (...) spółki akcyjnejwO.do niezwłocznego przywrócenia stanu poprzedniego wpisów w księdzeakcyjnej spółki (...), w taki sposób, że z przywołanej księgi akcyjnej wynikać będzie, że powódka od dnia 12 października 2005 roku jest nieprzerwanie właścicielem dziesięciu z dwudziestu pięciu akcji pozwanej spółki oznaczonych numerami od 1 do 10. Sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą XIII GC 200/06. Postanowieniem z dnia 9 maja 2006 roku w sprawie XIII GC 200/06 Sąd Rejonowy w Szczecinie zabezpieczył powództwo w ten sposób, że nakazał pozwanej -spółce (...)wpisać do księgi akcjispółki (...), że powódU. A.fürM.jest akcjonariuszem – właścicielem akcji od nr 1 do 10. Zobowiązał również pozwaną do uznania powoda za akcjonariusza pozwanej spółki dysponującego akcjami od 1 do 10. Sąd Rejonowy zaznaczył także, że udzielone zabezpieczenie ma na celu unormować prawa i obowiązki stron na czas trwania postępowania. Wyrokiem z dnia 20 lipca 2006 roku Sąd Rejonowy w Szczecinie (XIII GC 200/06) oddalił powództwo oraz zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Po rozpoznaniu apelacji wniesionej przez powódkęU. A.fürM.od wyroku Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 20 lipca 2006 roku (XIII GC 200/06) Sąd Okręgowy w Szczecinie wyrokiem z dnia 22 lutego 2007 roku, (VIII Ga 229/06) uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu w Szczecinie do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego. Sąd Rejonowy w Szczecinie przy ponownym rozpoznaniu sprawy, zarejestrowanej pod sygnaturą XIII GC 137/07, zobowiązał powódkę do ostatecznego sprecyzowania powództwa i wskazania podstawy prawnej żądania. W piśmie procesowym z dnia 6 czerwca 2007 roku powódka wskazała, że podstawą prawną niniejszego powództwa jestart. 189 k.p.c., bowiem powódka żąda ustalenia swojej legitymacji formalnej jako akcjonariusza, gdyż wykreślenie z księgi akcyjnej było dokonane w sposób niezgodny z przepisami. Powódka wskazała także, że przedmiotem powództwa nigdy nie było ustalenie prawa własności akcji, gdyż powódka jest właścicielem akcji. Postanowieniem z dnia 2 sierpnia 2007 roku Sąd Rejonowy w Szczecinie na podstawieart. 194 § 3 k.p.c.wezwał do udziału w sprawieP. W. (1)iS. S.. Postanowieniem z dnia 4 października 2007 roku Sąd Rejonowy w Szczecinie ustalił wartość przedmiotu sporu na kwotę 174.9883,70 zł, stwierdził swą niewłaściwość rzeczową i sprawę przekazał do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Szczecinie - Sądowi Gospodarczemu. Pismem z dnia 19 listopada 2007 roku powódkaU. A.fürM.po raz kolejny zmodyfikowała powództwo wskazując, że domaga się od pozwanejspółki (...)dokonania przez jej zarząd sprostowania (przywrócenia stanu poprzedniego) wpisów w jej księdze akcyjnej w ten sposób, że do księgi akcyjnej zostanie wpisany na podstawieart. 341 § 2 k.s.h.powódka jako akcjonariusz uprawniony z akcji pozwanej spółki. W stosunku natomiast do pozostałych pozwanych, tj.P. W. (1)iS. S., powódka wskazała, że domaga się ustalenia na podstawieart. 189 k.p.c.skutecznego nabycia przez nią przedmiotowych akcji na podstawie umowy zawartej z pozwanymS. S.w dniu 12 października 2007 roku. Po przekazaniu do Sądu Okręgowego Szczecinie sprawa została zarejestrowania w Wydziale VIII Gospodarczym pod sygnaturą VIII GC 187/07. Postanowieniem z dnia 5 grudnia 2007 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie (VIII GC 187/07) na podstawieart. 359 § 1 k.p.c.uchylił postanowienie Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 2 sierpnia 2007 roku o wezwaniu do udziału w sprawie w charakterze pozwanychP. W. (1)iS. S.oraz wyłączył do odrębnego rozpoznania sprawę przeciwkoP. W. (1)iS. S.o ustalenie. Zarządzeniem z dnia 6 grudnia 2007 roku przewodniczący w Sądzie Okręgowym w Szczecinie w Wydziale VIII Gospodarczym przekazał sprawę przeciwkoP. W. (1)iS. S.do Wydziału I Cywilnego Sądu Okręgowego w Szczecinie uznając, że sprawa w niniejszym zakresie nie jest sprawą gospodarczą. Postanowieniem z dnia 6 grudnia 2007 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie (VIII GC 187/07) stwierdził swoją niewłaściwości rzeczową i sprawę przeciwkospółce (...)przekazał Sądowi Rejonowemu - Wydziałowi Gospodarczemu w Szczecinie. Sprawa z powództwaU. A.fürM.przeciwkoP. W. (1)iS. S.o ustalenie oznaczonego stosunku prawnego została zarejestrowania w Sądzie Okręgowym w Szczecinie Wydziale I Cywilnym pod sygnaturą I C 945/07. W piśmie procesowym z dnia 25 marca 2008 roku powódkaU. A.fürM.wyjaśniła, że uwzględnienie roszczenia wobec pozwanych zapewni jej pełną ochronę prawną. Powódka wywodziła, że prawomocny wyrok ustalający stanowi podstawę do wykreślenia lub zamiany wpisu w księdze akcji. Nadto jej zdaniem dokumenty akcji nie były pozbawione przymiotu ważności, umieszczenie w ich treści numeru Rejestru Handlowego B zamiast numeru KRS nie skutkuje bowiem nieważnością. Wyrokiem z dnia 13 lutego 2009 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział I Cywilnym w sprawie z powództwaU. A.fürM.z siedzibą wV.wL.przeciwkoP. W. (1)iS. S.(I C 945/07) ustalił, że powódka -U. A.fürM.nabyła odS. S.w dniu 12 października 2004 roku 10 akcji imiennychserii (...)w(...) spółce akcyjnejoznaczonych numerami od 1 do 10 oraz zasadził od pozwanychP. W. (1)iS. S.na rzecz powódki kwotę 89.872,42 zł tytułem kosztów postępowania. Po rozpoznaniu apelacji pozwanych od powyższego orzeczenia Sąd Apelacyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 21 października 2009 roku, sygn. akt I ACa 192/09, oddalił apelację orzekając o kosztach w postępowaniu apelacyjnym. Przekazana do sądu rejonowego sprawa obejmująca powództwoU. A.fürM.z siedzibą wV.wL.o zobowiązanie pozwanej(...) spółki akcyjnejwO.do niezwłocznego przywrócenia stanu poprzedniego wpisów w księdzeakcyjnej spółki (...), w taki sposób, że z księgi akcyjnej wynikać będzie, że powódka od dnia 12 października 2005 roku jest nieprzerwanie właścicielem dziesięciu oznaczonych numerami od 1 do 10 z dwudziestu pięciu akcji pozwanej spółki, została zarejestrowana w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie pod sygnaturą X GC 15/09. W piśmie procesowym z dnia 26 stycznia 2009 roku przedstawiając swoje aktualne stanowisko powódka w uzupełnieniu dotychczasowych twierdzeń podniosła, że w piśmie z dnia 19 listopada 2007 roku określiła dochodzone przez siebie roszczenie jako żądanie wpisania (sprostowania, przywrócenia stanu poprzedniego wpisów) na podstawieart. 341 § 2 k.s.h.w księdze akcyjnej przez pozwaną spółkę powódki jako akcjonariusza uprawnionego z akcji pozwanej spółki o numerach 1-10. Wyrokiem z dnia 12 lutego 2009 roku Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie nakazał pozwanejspółce (...)wpisać w księdze akcyjnej, iż powódkaU. A.fürM.jest akcjonariuszem pozwanej spółki - właścicielem akcji imiennychserii (...)o numerach od 1 do 10, ponadto pozostawił szczegółowe wyliczenie kosztów procesu referendarzowi sądowemu. Apelację od powyższego wyroku wywiodła pozwanaE. A.. W postępowaniu apelacyjnym Sąd Okręgowy w Szczecinie postanowieniem z dnia 19 listopada 2009 roku, sygn. akt VIII Ga 130/09, umorzył postępowanie apelacyjne. dowód: wyrok sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 20 lipca 2006 r. karta 428-435 postanowienie Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 9 maja 2006 r. – karta 315 wyrok Sądu Okręgowego w szczecinie z dnia 13 lutego 2009 r. - karta 191-202 wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 21 października 2009 r. - karta 204-215 pismoU. A.fürM.z 19 listopada 2007 r.- karta 941-948 pismoU. A.fürM.z 31 marca 2008 r. - karta 941-948 wyrok Sądu Rejonowego z dnia 12 lutego 2009 r. – karta 217-239 postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 19 listopada 2009 roku – karta 241-243 W dniu 14 października 2009 roku odbyło się posiedzenie rady nadzorczejspółki (...), na którymH.M.został powołany na prezesa zarządu spółki, ponadto odwołano z tej funkcjiP. W. (1). dowód: odpis pełny z(...) S.A.z dnia 17 maja 2011 r. – karta 70-74 protokół z posiedzenia rady nadzorczej z dnia 14 października 2009 r. – karta 90-91 W dniu 26 listopada 2010 roku(...) spółka akcyjnaz siedzibą wO.oraz(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wO.zawarły „Umowę o przelew wierzytelności”. W § 1 umowyspółka (...)jako cedent oświadczyła, że przysługuje jej wierzytelność w stosunku do dłużnikaP. W. (1)z tytułu roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej spółce przez dłużnika w wyniku jego bezprawnych działań na szkodę spółki w okresie sprawowania przez niego funkcji prezesa jednoosobowego zarządu w łącznej wysokości co najmniej 12.734.697,93 zł, na które składają się roszczenia wynikające z dokonania bezprawnych czynności dłużnika, w tym między innymi z dokonania bezprawnych wypłat przezP. W. (1)na swoją rzecz zaliczek na poczet dywidendy oraz dywidendy za lata 2005 oraz 2006, w łącznej wysokości 5.184.045,69 zł brutto. W § 2 zapisano, że cedent sprzedaje cesjonariuszowi wierzytelność określoną w 1 ust. 1 umowy za kwotę 10.000,00 zł, płatną w terminie 30 dni od dnia zawarcia niniejszej umowy (ust. 1). Dalej zapisano, że w przypadku wyegzekwowania przez cesjonariusza od dłużnika kwoty przewyższającej cenę określoną ust. 1 z tytułu wierzytelności określonej w § 1 ust. 1 umowy, strony zgodnie zobowiązują się do zawarcia aneksu do niniejszej umowy, w którym ustalą nową wysokość ceny za wierzytelność opisaną w § 1 ust. 1 umowy, przy czym ustalona w drodze aneksu między stronami cena nie może być wyższa niż 95% wyegzekwowanych przez cesjonariusza od dłużnika należności (§ 1 ust. 2). Ryzyko i koszty związane z wyegzekwowaniem od dłużnika wierzytelności określonej w § 1 ust 1 umowy spoczywa na cesjonariuszu (§ 1 ust. 3). W umowie zaznaczono, że przeniesienie wierzytelności na cesjonariusza następuje z chwilą podpisania niniejszej umowy. Wraz z przenoszoną wierzytelnością przechodzą na cesjonariusza wszelkie związane z nią prawa, w tym także roszczenie o zapłatę odsetek ustawowych za zwłokę (§ 1 ust. 4) W § 2 ust. 5 cesjonariusz oświadczył, że wierzytelność określoną w § 1 ust. 1 umowy nabywa za kwotę ustaloną w ust. 1 niniejszego paragrafu oraz zobowiązuje się do zawarcia aneksu do umowy w przypadku wskazanym w ust 2, w terminie 30 dni, od dnia wpływu na konto Cesjonariusza wyegzekwowanych od dłużnika środków przewyższających kwotę określoną w ust. 1 niniejszego paragrafu. Strony ustaliły również, że w przypadku braku skutecznej egzekucji przez cesjonariusza wierzytelności określonej w § 1 ust. 1 umowy w okresie 5 lat od dnia zawarcia niniejszej umowy, cesjonariusz zobowiązany jest do dokonania przelewu zwrotnego na rzecz cedenta na warunkach określonych w niniejszej umowie (§ 2 ust. 6). Strony ponadto postanowiły, że umowa podlega prawu polskiemu (§ 8). W dniu 19 maja 2011 roku zawarty został aneks do powyższej umowy o przelew wierzytelności o następującej treści: § 1. Strony zgodnie oświadczają i potwierdzają, że przedmiotem umowy o przelew wierzytelności zawartej przez nie w dniu 26 listopada 2010 roku są między innymi wszelkie wierzytelności w stosunku do dłużnikaP. W. (1), które wynikają z bezprawnie dokonanych przez niego na swoją rzecz wypłat z majątkuspółki (...), tytułem zaliczek na poczet dywidendy i dywidendy za lata obrotowe 2005 oraz 2006, bez względu na podstawę prawną odpowiedzialnościP. W. (1)z tego tytułu. W szczególności przedmiotem umowy jest wierzytelność stanowiąca przedmiot roszczenia o naprawienie szkody wyrządzonej z tego tytułu przezP. W. (1)oraz wierzytelność stanowiąca przedmiot roszczenia o zwrot świadczeń nienależnie pobranych przez niego z majątkuspółki (...). § 2. W pozostałym zakresie umowa o przelew wierzytelności z dnia 26 listopada 2010 roku pozostaje bez zmian. dowód: umowa o przelew wierzytelności z dnia 26 listopada 2010 roku wraz z aneksem z dnia 19 maja 2011 roku – karta 57 - 62 W dniu 10 maja 2011 roku(...) spółka akcyjnaz siedzibą wO.oraz(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wO.zawarły kolejną „umowę o przelew wierzytelności”. W § 1 ust. 1 umowyspółka (...)oświadczyła, że przysługuje jej wierzytelność w stosunku do dłużnikaP. W. (1)w łącznej wysokości 362.961,68 zł, na którą składają się roszczenia wynikające z dokonania bezprawnych czynności dłużnika, w tym między innymi dokonania trzykrotnie bezprawnych i nienależnych wypłat przez dłużnikaP. W. (1)na swoją rzecz zaliczek na poczet dywidendy za 2004 rok, w kwotach 70.000 zł, 30.000 zł i 150.000 zł, łącznie w kwocie 250.000 zł, oraz dokonanie bezprawnej i nienależytej wypłaty przezP. W. (1)na swoją rzecz dywidendy za rok 2004 rok w wysokości 112.961,68 zł. Zgodnie z § 2 umowy cedent sprzedał cesjonariuszowi wierzytelność określoną w 1 ust. 1 umowy za kwotę 10.000,00 zł, płatną w terminie 30 dni od dnia zawarcia umowy (§ 2 ust. 1). Strony przewidziały również, że w przypadku wyegzekwowania przez cesjonariusza od dłużnika kwoty przewyższającej cenę określoną ust. 1 z tytułu wierzytelności określonej w § 1 ust. 1 umowy, strony zgodnie zobowiązują się do zawarcia aneksu do niniejszej umowy, w którym ustalą nową wysokość ceny za wierzytelność opisaną w § 1 ust. 1 umowy, przy czym ustalona w drodze aneksu między stronami cena nie może być wyższa niż 95% wyegzekwowanych przez cesjonariusza od dłużnika należności (§ 2 ust. 2). Nadto ustalono, że ryzyko i koszty związane z wyegzekwowaniem od dłużnika wierzytelności określonej w § 1 ust 1 umowy spoczywa na cesjonariuszu (§ 2 ust. 3). Zaznaczono również, że przeniesienie wierzytelności na cesjonariusza następuje z chwilą podpisania niniejszej umowy. Wraz z przenoszoną wierzytelnością przechodzą na cesjonariusza wszelkie związane z nią prawa, w tym także roszczenie o zapłatę odsetek ustawowych za zwłokę (§ 2 ust. 4). W § 2 ust. 5 cesjonariusz oświadczył z kolei, że wierzytelność określoną w 1 ust. 1 umowy nabywa za kwotę ustaloną w ust. 1 niniejszego paragrafu oraz zobowiązuje się do zawarcia aneksu do umowy w przypadku wskazanym w ust 2, w terminie 30 dni od dniawpływu na konto cesjonariusza wyegzekwowanych od dłużnika środków przewyższających kwotę określoną w ust. 1 niniejszego paragrafu. Dalej Strony ustaliły, że w przypadku braku skutecznej egzekucji przez cesjonariusza wierzytelności określonej w § 1 ust. 1 umowy, w okresie 5 lat od dnia zawarcia niniejszej umowy, cesjonariusz zobowiązany jest do dokonania przelewu zwrotnego na rzecz cedenta na warunkach określonych w niniejszej umowie (§ 2 ust. 6). W § 8 strony oświadczyły, że umowa podlega prawu polskiemu. W dniu 19 maja 2011 roku zawarty został aneks do umowy o przelew wierzytelności z dnia 10 maja 2011 roku, w którym strony oświadczyły i potwierdziły, że przedmiotem umowy o przelew wierzytelności zawartej w dniu 10 maja 2011 roku są wszelkie wierzytelności w stosunku do dłużnikaP. W. (1), które wynikają z bezprawnie dokonanych przez niego na swoją rzecz wypłat z majątkuspółki (...), tytułem zaliczek na poczet dywidendy i dywidendy za rok obrotowy 2004, bez względu na podstawę prawną odpowiedzialnościP. W. (1)z tego tytułu. W szczególności przedmiotem umowy jest wierzytelność stanowiąca przedmiot roszczenia o naprawienie szkody wyrządzonej z tego tytułu przezP. W. (1)oraz wierzytelność stanowiąca przedmiot roszczenia o zwrot świadczeń nienależnie pobranych przez niego z majątkuspółki (...)(§ 1 aneksu). W § 2 aneksu zapisano, że w pozostałym zakresie umowa o przelew wierzytelności z dnia 10 maja 2010 roku pozostaje bez zmian (§ 2). dowód: umowa o przelew wierzytelności z dnia 10 maja 2011 roku wraz z aneksem z dnia 19 maja 2011 roku – karta 64-68 Spółka (...)wezwałaP. W. (1)do dobrowolnego zwrotu pobranych świadczeń. Pismem z dnia 25 marca 2011 rokuspółka (...)wezwałaP. W. (1)do dobrowolnego zwrotu świadczeń bezprawnie pobranych przez niego z majątku spółki tytułem dywidendy za rok obrotowy 2005 i 2006 w łącznej wysokości 5.184.045,69 zł brutto (tj. 4.199.077,69 zł netto). W treści powyższego wezwania wskazano, iż zwrot tego nienależnego świadczenia powinien nastąpić do dnia 4 kwietnia 2011 roku. Wezwanie to wysłano pocztą za potwierdzeniem odbioru w dniu 25 marca 2011 roku, doręczone zostało w dniu 28 marca 2011 roku. Pismem z dnia 14 maja 2011 rokuspółka (...)wezwałaP. W. (1)dniu 14 maja 2011 roku do zwrotu świadczeń bezprawnie pobranych przez niego tytułem dywidendy za rok obrotowy 2004 w wysokości 362.961,68 zł wskazując jednocześnie, że zwrot tego świadczenia powinien nastąpić do dnia 18 maja 2011 roku. Wezwanie to wysłano pocztą za potwierdzeniem odbioru w dniu 14 maja 2011 roku, doręczone zostało w dniu 16 maja 2011 roku. dowód: wezwanie z 25.03.2011 z dowodem nadania i potwierdzeniem odbioru - karta 48-51 wezwanie z 14.05. 2011 z dowodem nadania– karta 53-55 potwierdzenie odbioru – karta 324 H.M.złożył do Sądu Okręgowego w Szczecinie pozew z dnia 27 kwietnia 2007 roku, w którym wniósł o nakazanie pozwanemuP. W. (1)złożenie oświadczenia woli o nieodpłatnym przeniesieniu na rzeczK. J. (1)prawa własności przysługujących pozwanemu w rezultacie umowy powiernictwa 15 udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością H.A.K., 15 udziałów współce z ograniczoną odpowiedzialnością (...)oraz 4 udziałów współce akcyjnej (...)o numerach od 22-25, a w przypadku nieuwzględnienia żądania wniósł o nakazanie pozwanemu złożenia oświadczenia woli o nieodpłatnym przeniesieniu na rzecz powoda prawa własności przysługujących pozwanemu w rezultacie umowy powiernictwa udziałów we wskazanych powyżej spółkach. Wyrokiem z dnia 22 maja 2012 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie, w sprawie I C 488/10, oddalił powództwo w całości oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego całość poniesionych kosztów, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu. Wyrokiem z dnia 22 listopada 2012 roku Sąd Apelacyjny w Szczecinie oddalił apelację powodaH.M., wywiedzioną od powyższego wyroku Sądu Okręgowego oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 5.400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. dowód: wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 22 maja 2012 r. – karta 993-1024 wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 22 listopada 2012 r. - karta 1152-1164 Księgęakcyjną spółki (...)(później działającej pod nazwąE. A.) prowadziła od początku główna księgowaspółki (...), robiła to jednak dla własnych potrzeb sprawozdawczych. W późniejszym czasieE. P.dowiedziała się, że księga akcyjna przez nią prowadzona nie miała wszystkich wymaganych ustawą elementów. Księga akcyjna miała postać zeszytu, w którymE. P.pismem ręcznym dokonywała wpisów. E. P.dostawała umowy od zarządu spółki, na podstawie których dokonywano zmian własnościowych akcji i na tej podstawie dokonywała wpisów do księgi akcyjnej. Prezes zarządu spółkiP. W. (1)wiedział, że księga akcji jest przechowywana przezE. P., w każdym czasie miał do niej dostęp. Zeszyt prowadzony przezE. P.został zatytułowany „Księga właścicieli akcji”. W pierwszym wpisie do „Księgi właścicieli akcji”, prowadzonej w formie odręcznych zapisów,E. P.wskazała, że kapitał akcyjny spółki wynosi 100.000 zł i dzieli się na 1000 akcji imiennych po 100 zł. Wśród właścicieli akcji imiennych na podstawie aktu notarialnego 2155/1997 - z dnia 21 marca 1997 r. wymieniono: 1 B. L.- 320 akcji 2 P. W. (1)- 260 akcji 3 S. S.- 230 akcji 4 P. W. (2)- 190 akcji Według stanu na dzień 20 października 2002 roku wśród właścicieli akcji imiennych wymieniono: 1 S. S.- akcje od nr 1 do nr 320 i od nr 581 do nr 810 (550 akcji); 2 P. W. (1)- akcje od nr 321 do nr 580 (260 akcji) 3 P. W. (2)– akcje od nr 811 do nr 1000 (190 akcji). Według stanu na dzień 15 grudnia 2002 roku wśród właścicieli akcji imiennych wymieniono: 1 S. S.- akcje od nr 1 do nr 320 i od nr 581 do nr 810 (550 akcji); 2 P. W. (1)- akcje od nr 321 do nr 580 i od nr 811 do nr 1000 (450 akcji). Według stanu na dzień 10 grudnia 2003 roku wśród właścicieli akcji imiennych wymieniono: 1 S. S.- 13 akcji od nr 1 do nr 13 po 10.000 zł każda o wartości 130.000 zł 2 P. W. (1)- 12 akcji od nr 14 do nr 25 po 10.000 zł każda o wartości 120.000 zł. Odnotowano również, że w związku ze zmianą statutu kapitał zakładowy spółki podwyższono do kwoty 250.000 zł z podziałem na 25 akcji imiennych po 10.000 zł każda. Według stanu na dzień 7 lipca 2004 roku wśród właścicieli akcji imiennych wymieniono: 1 S. S.- 10 akcji od nr 1 do nr 10 - wartości 100.000 zł 2 P. W. (1)- 10 akcji od nr 14 do nr 23 - o wartości 100.000 zł, 3 A. D.- 5 akcji od nr 11 do nr 13 i od nr 24 do nr 25 - o wartości 50.000 zł. Według stanu na dzień 12 października 2004 roku wśród właścicieli akcji imiennych wymieniono: 1 U. A.fürM.- 10 akcji od nr 1 do nr 10 - wartości 100.000 zł 2 P. W. (1)- 15 akcji od nr 14 do nr 25 - o wartości 150.000 zł, Wpis z dnia 12 października 2004 roku jest ostatnim wpisem dokonanym pismem ręcznym przezE. P.. Do księgi akcyjnej złączono kolejne dwie karty, podpisane przezH.M., działającego jako zarząd spółkiE. A.. Zapis ten wskazuje, że zmiany wpisów w księdze akcyjnej dokonano w dniu 26 października 2009 roku, po zmianie zarządu spółkiE. A.. Jako właściciele akcji na dzień 26 października 2009 roku zostali wymienieni: 1 U. A.fürM.-10 akcji od nr 1 do nr 10 2 K. J. (1)-11 akcji od nr 11 do nr 21 3 P. W. (1)- 4 akcje - od nr 22 do nr 25 - przy czym odnotowano, że własność tych 4 akcji jest sporna,P. W. (1)nie jest bowiem w posiadaniu tych akcji, które w oryginale znajdują się wH.M.jako powierzającego majątek, na podstawie umowy powiernictwa międzyP. W. (1)iH.M.. dowód: księga akcjispółki (...)- karta 100-106 księga akcjispółki (...)wraz z wpisem z 26.10.2009 - karta 588-596 Obecnie księgaakcyjna spółki (...)prowadzona jest w postaci kart wypełnianych w systemie komputerowym. Karty mają postać tabel, w których wymienia się : imię i nazwisko wspólnika, adres, ilość i wysokość udziałów, ustanowienie zastawu bądź użytkowania. Księga zawiera 9 kart, obejmujących kolejno stan z następujących dat: 14 lutego 1997 roku, 20 października 2002 roku, 15 grudnia 2002 roku, 15 grudnia 2002 roku, 10 grudnia 2003 roku, 7 lipca 2004 roku, 17 września 2004 roku, 12 października 2004 roku, 13 stycznia 2005 roku. Według stanu na dzień z dnia 12 października 2004 roku, w wyniku zmiany na podstawie umowy sprzedaży udziałów wśród wspólnikowi wymieniono: 1 P. W. (1)- 15 akcji po 10.000 zł o wartości 150.000 zł 2 (...)- 10 akcji po 10.000 zł o wartości 100.000 zł. Według stanu na dzień 13 stycznia 2005 roku, w wyniku zmiany na podstawie umowy „sprzedaży udziałów” wśród wspólnikowi wymieniono: 1 K. J. (2)- 11 akcji po 10.000 zł o wartości 110.000 zł - 2 (...)- 10 akcji po 10.000 zł o wartości 100.000 zł 3 P. W. (1)- 4 akcje po 10.000 zł o wartości 40.000 zł dowód : księga akcjispółki (...)prowadzona w postaci tabel – karta 826-836 Sąd zważył, co następuje: Powództwo jest w części uzasadnione. Powódka(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwO.domaga się zasądzenia kwoty 4.562.039,37 zł, która zdaniem powódki obejmuje bezprawnie wypłacone przezspółkę (...)z siedzibą wO.na rzecz pozwanegoP. W. (1)świadczenia w postaci dywidend i zaliczek na dywidendy, jakich dokonano w latach 2004 -2007. Jako podstawę prawną dochodzonego pozwem roszczenia powódka wskazałaart. 350 § 1 k.s.h.oraz alternatywnie przepisykodeksu cywilnegoo zwrocie nienależnego świadczenia –art. 410 i nast. k.c., natomiast jako podstawę faktyczną uzasadniającą legitymację czynną powódki do dochodzenia tych roszczeń wskazała umowę o przelew wierzytelności z dnia 26 listopada 2010 roku oraz umowę o przelew wierzytelności z dnia 10 maja 2011 roku, obie zawarte przez powódkę zespółką (...). Zgodnie zart. 350 k.s.h.: § 1. Akcjonariusze, którzy wbrew przepisom prawa albo postanowieniom statutu otrzymali jakiekolwiek świadczenia od spółki, obowiązani są do ich zwrotu. Wyjątek stanowi przypadek otrzymania przez akcjonariusza w dobrej wierze udziału w zysku. Członkowie zarządu lub rady nadzorczej, którzy ponoszą odpowiedzialność za dokonanie nienależnych świadczeń, odpowiadają za ich zwrot solidarnie z odbiorcą świadczenia. § 2. Roszczenia, o których mowa w § 1, przedawniają się z upływem trzech lat, licząc od dnia wypłaty, z wyjątkiem wierzytelności w stosunku do odbiorcy, który wiedział o bezprawności świadczenia. Niesporny jest fakt, że pozwanyP. W. (1)otrzymał objęte sporem kwoty odspółki (...)jako akcjonariusz, niesporny jest także fakt, że w czasie, kiedy dokonywane były wypłaty, pozwany pełnił funkcję prezesa zarządu spółkiE. A.. Zgodnie zart. 350 § 1 k.s.h.po stronie akcjonariusza powstaje obowiązek zwrotu świadczeń nienależnych, a w więc takich, które pozwany otrzymał wbrew przepisom prawa albo postanowieniom statutu. Obowiązek ten nie powstaje, jeżeli świadczeniem tym był udział w zysku, a akcjonariusz otrzymał udział w zysku będąc w dobrej wierze. Członek zarządu odpowiada solidarnie z akcjonariuszem, odpowiedzialność członka zarządu nie zależy od dobrej wiary. W rozpoznawanej sprawie pozwany twierdzi, że pobrał świadczenia w dobrej wierze, ponieważ działał na podstawie ważnych do dnia dzisiejszego uchwał zgromadzeń akcjonariuszy (uchwały te nie zostały przez nikogo zaskarżone). W odpowiedzi na pozew pozwany podniósł również zarzut przedawnienia. Wart. 350 § 2 k.s.h.wskazane zostało, że roszczenia, o których mowa w§ 1, przedawniają się z upływem trzech lat, licząc od dnia wypłaty, z wyjątkiem wierzytelności w stosunku do odbiorcy, który wiedział o bezprawności świadczenia. Wyjątek dotyczy wyłącznie odbiorcy świadczenia (akcjonariusza), nie dotyczy natomiast członków organów wymienionych wart. 350 § 1 k.s.h.zdanie 1. Powyższe oznacza, że roszczenie kierowane przeciwko pozwanemu jako członkowi zarządu jest przedawnione. Pozew został złożony w niniejszej sprawie w dniu 20 maja 2011 roku (karta 316), ostatnia będąca przedmiotem żądania wpłata została dokonana w dniu 3 września 2007 roku, upłynął więc ponad trzyletni okres licząc od dnia wypłaty do dnia złożenia pozwu. Roszczenie wobec pozwanego jako akcjonariusza przedawnia się z upływem 10 lat jeżeli pozwany wiedział o bezprawności świadczenia, natomiast jeżeli nie wiedział o bezprawności świadczenia - z upływem lat trzech. Pozostaje więc rozważyć, czy pozwany wiedział o bezprawności świadczenia (co pozwoli określić, czy roszczenia dochodzone pozwem są przedawnione, czy też nie), oraz rozważyć, czy pozwany jako akcjonariusz otrzymał udział w zysku będąc w dobrej wierze, przedmiotem świadczeń, których zwrotu dochodzi powódka jest bowiem udział w zysku (dywidenda). Za udział w zysku należy uznać zarówno wypłaty dokonane przez spółkę ze wskazaniem dywidendy jako tytułu wypłaty, jak i wypłaty dokonane tytułem zaliczek na poczet przyszłych dywidend. Zaliczki stanowią bowiem wypłatya kontoprzyszłej dywidendy, tym samym jest to świadczenie wypłacane ostatecznie jako „udział w zysku” w rozumieniuart. 350 § 1 k.s.h. W niniejszej sprawie istnienie po stronie pozwanego dobrej wiary (jako warunku, który pozwoli mu zatrzymać pobrane świadczenia) wymagane jest więc zarówno w odniesieniu do wypłat dokonanych na poczet dywidend, jak i wpłat dokonanych na poczet zaliczek na dywidendy. Przed przystąpieniem do rozważań odnoszących się do tego, czy pozwanyP. W. (1)wiedział o bezprawności świadczenia oraz czy otrzymał udział w zysku będąc w dobrej wierze należy odnieść się do zarzutów pozwanego wskazujących na brak legitymacji czynnej po stronie powódki. Pozwany podniósł ten zarzut wskazując na dwie kwestie: 1 umowy sprzedaży wierzytelności zawarte międzyspółką (...)i powódką nie wywołały skutku w postaci przeniesienia wierzytelności, ponieważ zgodnie zart. 509 § 1 k.c.przelew jest niedopuszczalny, jeżeli sprzeciwia się właściwości zobowiązania, a taka sytuacja wystąpiła w niniejszej sprawie; 2 umowy sprzedaży wierzytelności były umowami pozornymi, na co wskazuje porównanie wartości wierzytelności i ceny, za jaką zostały sprzedane (pozwany wyliczył, że cena ta wynosi mniej niż 0,1 % wartości wierzytelności), z powyższego pozwany wywiódł, że umowy sprzedaży wierzytelności jako umowy pozorne były nieważne. Zarzut braku legitymacji oparty na obu przytoczonych podstawach jest bezzasadny. Nie można zgodzić się z tezą, że właściwość zobowiązania wyklucza przelew wierzytelności przysługującej spółce akcyjnej wobec akcjonariusza o zwrot świadczeń, które akcjonariusz pobrał wbrew przepisom prawa albo postanowieniom statutu. Co do zasady każda wierzytelność może być przedmiotem przelewu, chyba że sprzeciwia się temu ustawa, umowa bądź właściwość zobowiązania. Wymieniona wart. 509 § 1 k.c.„właściwość zobowiązania”, wyłączająca dopuszczalność przelewu wierzytelności (na którą powołuje się pozwany), odnosi się do osobistych cech dłużnika bądź wierzyciela. Zastrzeżenie dotyczące zakazu przelewu ze względu na „właściwość zobowiązania” dotyczy wierzytelności o charakterze ściśle osobistym, do których nie należą wierzytelności przysługujące spółce akcyjnej. Zawarcie umowy przenoszącej wierzytelność przez zarząd spółki akcyjnej może jedynie wywołać odpowiedzialność zarządu wobec spółki, „właściwość zobowiązania” nie stoi jednak na przeszkodzie przeniesieniu takiej wierzytelności. W tym miejscu dostrzec należy, że w doktrynie i orzecznictwie akceptowana jest konstrukcja tzw. przelewu powierniczego w celu ściągnięcia wierzytelności (zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 maja 2005 r., II CK 252/03, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 października 1999 r.,I CKN 111/99, OSNC 2000/4/82). W uzasadnieniu wyroku z dnia 21 października 1999 r.,I CKN 111/99(OSNC 2000/4/82) Sąd Najwyższy wskazał, że istotnym celem umów tzw. „przelewu powierniczego w celu ściągnięcia wierzytelności” jest ściągnięcie wierzytelności od dłużnika przez jej nabywcę (cesjonariusza) i następnie przekazanie należności wierzycielowi (cedentowi). Konstrukcja takiej umowy powierniczego przelewu w celu wyegzekwowania wierzytelności polega zatem na tym, że wierzyciel przelewa wierzytelność na zleceniobiorcę (cesjonariusza) przede wszystkim po to, aby ten ostatni ściągnął należność od dłużnika i wydał pierwotnemu wierzycielowi (cedentowi) uzyskane świadczenie, ale z zachowaniem określonych umową reguł. Cesjonariusz jako powiernik powinien zatem stosować się do wskazówek zleceniodawcy (cedenta), bowiem ten pierwszy działa wprawdzie w imieniu własnym, ale z gospodarczego punktu widzenia na rachunek zleceniodawcy (cedenta). Konstrukcja przelewu powierniczego przeniesienia wierzytelności w celu jej ściągnięcia polega zatem na tym, że wierzyciel na podstawie stosunku wewnętrznego (z reguły umowy zlecenia) z inną osobą, zamiast udzielenia jej pełnomocnictwa, przelewa wierzytelność na zleceniobiorcę (cesjonariusza), który zobowiązuje się ściągnąć wierzytelność od dłużnika i wydać wierzycielowi uzyskane świadczenie. W następstwie takiej umowy zleceniobiorca staje się nabywcą wierzytelności, która z prawnego punktu widzenia wchodzi do jego majątku. W stosunku wewnętrznym zleceniobiorca (cesjonariusz), jako powiernik, powinien stosować się do wskazówek zleceniodawcy (cedenta). Działa wprawdzie w imieniu własnym, ale z gospodarczego punktu widzenia, na rachunek zleceniodawcy. Taki charakter miały umowy międzyspółkami (...). Wynika to wprost z treści umów przelewu wierzytelności (zacytowanych w części uzasadnienia obejmującej stan faktyczny), powyższe potwierdził także w swoich zeznaniach przesłuchany za stronę powodowąH.M.. Jak wskazał Sąd Najwyższy w powołanym wyżej wyroku w następstwie umowy przelewu powierniczego zleceniobiorca (w niniejszej sprawie powódka) staje się nabywcą wierzytelności, która z prawnego punktu widzenia wchodzi do jego majątku. W świetle powyższego kwestionowanie legitymacji czynnej powódki jest nieuzasadnione. Powierniczy charakter przelewu czyni bowiem bezpodstawnym przedstawione przez pozwanego tezy, odnoszące się do niedopuszczalności przelewu z uwagi na „właściwość zobowiązania” (wobec powierniczego przelewu wierzytelności bezpodstawne jest bowiem twierdzenie, że – jak wskazuje pozwany – do spółki „nie wróci świadczenie przynależne akcjonariuszom”), powierniczy charakter przelewu czyni również bezpodstawnymi zarzuty pozwanego odnoszące się do pozorności umowy przelewu (akcentowana przez pozwanego rozbieżność między wartością wierzytelności i ceną, za jaką wierzytelności zostały sprzedane, jest bowiem efektem powierniczego charakteru przelewu, a nie pozorności umowy sprzedaży wierzytelności, zamiast której – jak twierdzi pozwany – strony miałyby zawrzeć umowę darowizny; abstrahując od powyższego dodać należy, że pozorność umowy sprzedaży wierzytelności nie spowodowałaby bezskuteczności przelewu, bowiem przeniesienie wierzytelności może nastąpić także w drodze umowy darowizny –art. 510 § 1 k.c.). Mając na uwadze powierniczy charakter przelewu za chybione należy uznać również dalsze rozważania pozwanego, który wskazując na różnicę między wartością wierzytelności i ceną, za jaką wierzytelności zostały sprzedane, wywiódł stąd wniosek o nieistnieniu wierzytelności będącej przedmiotem przelewu. Takie rozumowanie nie znajduje podstaw wart. 231 k.p.c.. Pozwany wywodził także, że w dacie zawarcia umów przelewu nie było uchwał organów spółek (powodowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością ispółki akcyjnej (...)) w przedmiocie wyrażenia zgody na zawarcie umów przelewu (pozwany wywodził, że takie uchwały istniały dopiero w dacie zawierania aneksów do umów przelewu). W świetle przepisówkodeksu spółek handlowychbrak zgody organówspółek (...)w przedmiocie wyrażenia zgody na zawarcie umów przelewu, których dotyczy spór, nie prowadzi jednak do nieważności umów. Zgodnie zart. 17 § 1 k.s.h.jeżeli do dokonania czynności prawnej przez spółkę ustawa wymaga uchwały wspólników albo walnego zgromadzenia bądź rady nadzorczej, czynność prawna dokonana bez wymaganej uchwały jest nieważna. Natomiast stosownie doart. 17 § 3 k.s.h.czynność prawna dokonana bez zgody właściwego organu spółki, wymaganej wyłącznie przez umowę spółki albo statut, jest ważna, jednakże nie wyklucza to odpowiedzialności członków zarządu wobec spółki z tytułu naruszenia umowy spółki albo statutu. W odniesieniu do spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąkodeks spółek handlowychwart. 230stanowi, że:Rozporządzenie prawem lub zaciągnięcie zobowiązania do świadczenia o wartości dwukrotnie przewyższającej wysokość kapitału zakładowego wymaga uchwały wspólników, chyba że umowa spółki stanowi inaczej. Przepisuart. 17 § 1nie stosuje się. Przepisart. 230 k.s.h.wyłącza więc przewidziany wart. 17 § 1 k.s.h.rygor nieważności opisanej czynności spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, jaką jest powódka. Ponadto kapitał zakładowy powodowejspółki (...)wynosi 50.000 zł (co wskazano w umowach przelewu, ponadto potwierdza to odpis z KRSspółki (...)– karta 76-80). Każda z umów przelewu oznacza dlaspółki (...)zaciągnięcie zobowiązania do świadczenia w wysokości 10.000 zł, a więc mniejszego niż dwukrotność kapitału zakładowego. W odniesieniu do spółki akcyjnej nie ma wk.s.h.w ogóle przepisu będącego odpowiednikiemart. 230 k.s.h. Wobec powyższego nie można przyjąć, że wystąpiła nieważność umów przelewu wierzytelności, tym samym brak jest podstaw aby kwestionować legitymację czynną po stronie powódki. Pozostaje rozważyć, czy pozwanyP. W. (1)- akcjonariuszspółki (...)- wiedział o bezprawności pobranych świadczeń, stanowiących udział w zysku, oraz czy pozwany otrzymał udział w zysku będąc w dobrej wierze. Na wstępie wskazać należy, że przedstawione przez strony niniejszego procesu prawomocne wyroki sądowe przesądzają, że akcjonariuszamispółki (...)w okresie, w którym dokonywane były objęte przedmiotem sporu wypłaty, byli : -U. A.fürM.z prawem do 10 akcji o numerach 1-10, -K. J. (1)z prawem do 11 akcji o numerach 11-21, -P. W. (1)z prawem do 4 akcji o numerach 22-25. Zart. 350 k.s.h.wynika, że zobowiązanym do zwrotu świadczenia jest akcjonariusz, który otrzymał świadczenie wbrew przepisom prawa albo postanowieniom statutu. Zwrot świadczeń nie obowiązuje akcjonariusza, który pobrał zysk będąc w dobrej wierze co do świadczenia jako świadczenia należnego. Ocena dobrej wiary, będącej w świetleart. 350 § 1 k.s.h.warunkiem zatrzymania przez akcjonariusza świadczenia wypłaconego wbrew przepisom prawa albo postanowieniom statutu, powinna dotyczyć momentu otrzymania nienależnego świadczenia. Jeżeli akcjonariusz jest w złej wierze, a wypłata odbywa się na podstawie uchwały walnego zgromadzenia, nie jest on mimo to zwolniony z obowiązku zwrotu (por.Andrzej KidybaKomentarz aktualizowany do Kodeksu spółek handlowych, System Informacji Prawnej LEX 2013). Zgodnie zart. 348 § 2 k.s.h.uprawnionym do dywidendy za dany rok obrotowy jest wyłącznie akcjonariusz, któremu przysługiwały akcje w dniu „powzięcia” uchwały o podziale zysku. Dobra wiara, jakiej wymagaart. 350 § 1 k.s.h., powinna więc polegać na przeświadczeniu odbiorcy świadczenia co do tego, że : 1) „powzięto” uchwałę o podziale zysku, 2) odbiorcy świadczenia przysługują akcje. PozwanyP. W. (1)w niniejszej sprawie wskazywał, że pobrał świadczenia będąc w dobrej wierze, ponieważ działał na podstawie ważnych do dnia dzisiejszego uchwał zgromadzeń akcjonariuszy (uchwały walnego zgromadzenia, będące podstawą wypłaty dywidend, pochodzą z następujących dat : 25 października 2005 roku, 13 kwietnia 2006 roku, 30 sierpnia 2007 roku). Uchwały te nie zostały przez nikogo zaskarżone, natomiast akcjonariuszeU. A.fürM.orazK. J. (1)poszukiwali ochrony prawnej wytaczając opisane powyżej powództwa zawierające inne żądania niż stwierdzenie nieważności bądź uchylenie uchwał będących podstawą wypłaty dywidend. W tym zakresie należy przyznać pozwanemu rację, brak zaskarżenia uchwał jest bowiem faktem niespornym Powódka przytoczyła poglądy Sądu Najwyższego i doktryny co do tego, że w przypadku, gdy uchwała walnego zgromadzenia nie istnieje, to w zasadzie nie zachodzi potrzeba oficjalnego stwierdzenia tej okoliczności (orzeczeniem Sądu), w każdym bowiem czasie Sąd lub inny organ orzekający winien z urzędu uznać bezskuteczność takiej uchwały. W orzecznictwie i doktrynie nie ma jednak jednolitego poglądu odnoszącego się do zasygnalizowanego wyżej zagadnienia. Związana z tym zagadnieniem problematyka uchwał nieistniejących oraz ich skutków wciąż wywołuje wiele kontrowersji. Prezentowany jest pogląd odmienny od przedstawionego przez powódkę – np. w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego dnia 17 lutego 2004 roku (III CZP 116/03, OSNC 2005/5/78), gdzie wskazano, że do czasu stwierdzenia nieważności uchwały (rozstrzygnięcia powództwa w tym przedmiocie) należy przyjmować taki stan rzeczy, jaki wynika z kwestionowanej uchwały, a więc przyznawać jej skutki prawne, mimo jej ewentualnej nieważności. W wyroku z 16 lipca 2009 r. (V ACa 241/09, LEX nr 551990) Sąd Apelacyjny w Katowicach stwierdził natomiast, że spór co do tego komu przysługuje status wspólnika czy akcjonariusza, a co za tym idzie czy zgromadzenie zostało odbyte z udziałem uprawnionych osób, było zdolne do podjęcia uchwał, nie stwarza dostatecznego uzasadnienia dla przyjmowania konstrukcji uchwały nieistniejącej, gdy osoba, która uważa, że przysługują jej prawa korporacyjne, a nie brała udziału w zgromadzeniu, może zaskarżyć uchwały w trybieart. 252 § 1w zw. zart. 250 pkt 3k.s.h.; wówczas przedmiotem badania będzie zarówno kwestia legitymacji, jak i legalności odbytego zgromadzenia. Podnosi się również, że nieprawidłowości przy zwołaniu i przebiegu zgromadzenia wspólników, w tym także brak stosownego kworum powodują nieważność uchwały. Tak podjęta uchwała może być kwestionowana jedynie na drodze powództwa o stwierdzenie nieważności w trybie przewidzianym wart. 252 § 1k.s.h.w przypadku spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz wart. 425 § 1 k.s.h.w przypadku spółki akcyjnej (por.Andrzej KidybaKomentarz aktualizowany do Kodeksu spółek handlowych, System Informacji Prawnej LEX 2013). Przedstawione wyżej zagadnienie – jak już wspomniano – jest powodem licznych wypowiedzi w orzecznictwie i doktrynie, które są wyrazem ścierania się różnych koncepcji i poglądów. Oceniając dobrą wiarę akcjonariusza na gruncieart. 350 § 1 k.s.h.należy mieć na względzie, że dobra wiara polega na błędnym, ale w danych okolicznościach usprawiedliwionym przekonaniu uprawnionego, że przysługuje mu wykonywane przez niego prawo. W złej wierze jest z kolei ten, kto wie albo wiedzieć powinien, że prawo przysługuje nie jemu, lecz innej osobie. Dobra lub zła wiara jest więc uzależniona od stanu świadomości uprawnionego. Zła wiara wiąże się z powzięciem przez uprawnionego informacji, które - racjonalnie ocenione - powinny skłonić go do refleksji, że nie przysługuje mu wykonywane przez niego prawo. W świetle powyższego nie można zakładać złej wiary pozwanego co do tego, że „powzięto” uchwały o podziale zysku – takiego założenia nie można uczynić wobec licznych wypowiedzi w orzecznictwie i doktrynie, będących wyrazem różnych koncepcji i poglądów, odnoszących się do wskazanego wyżej zagadnienia. Nawet jeżeli uchwały o podziale zysku były uchwałami nieistniejącymi czy też nieważnymi bądź podlegającymi uchyleniu, to pozwany pobierając świadczenie mógł pozostawać w usprawiedliwionym przekonaniu, że skoro uchwały te nie zostały przez nikogo zaskarżone (co jest niesporne), to należy przyjmować taki stan rzeczy, jaki wynika z kwestionowanych uchwał, a więc przyznawać im skutki prawne. Nie oznacza to jeszcze, że powództwo będzie podlegało oddaleniu w całości. Jak wskazano powyżej dobrą wiarę odbiorcy świadczenia, do której odwołuje sięart. 350 § 1 k.s.h., należy również ocenić w kategoriach przekonania odbiorcy świadczenia co do tego, czy przysługują mu akcje. W tym ujęciuP. W. (1)nie można przypisać dobrej wiary co do wszystkich akcjispółki (...). Jak już wspomniano na wstępie jeżeli akcjonariusz jest w złej wierze, a wypłata odbywa się na podstawie uchwały walnego zgromadzenia, nie jest on mimo to zwolniony z obowiązku zwrotu (por.Andrzej KidybaKomentarz aktualizowany do Kodeksu spółek handlowych, System Informacji Prawnej LEX 2013). W okresie, kiedy dokonano objętych sporem wypłat,P. W. (1)pozostawał w błędnym przekonaniu, że jest uprawnionym z akcji o numerach 1-10 oraz 11-21, natomiast jego przekonanie o tym, że jest akcjonariuszem z czterech akcji o numerach 22-25 nie było błędne,P. W. (1)faktycznie był bowiem uprawnionym z tych akcji (por. opisane w części uzasadnienia obejmującej stan faktyczny wyroki, jakie zapadły w sprawie z powództwaH.M.przeciwkoP. W. (1)w sprawie o nakazanie złożenia oświadczenia woli o nieodpłatnym przeniesieniu na rzeczH.M.prawa własności akcji przysługującychP. W. (1)w rezultacie umowy powiernictwa). Co do tych czterech akcjiP. W. (1)pozostawał w dobrej wierze, co oznacza, że świadczenie odpowiadające dywidendzie z tych czterech akcji, wyliczonej odpowiednio do treści „powziętych” i przez nikogo nie zaskarżonych uchwał o podziale zysku, nie było świadczeniem podlegającym zwrotowi na podstawieart. 350 § 1 k.s.h.. P. W. (1)nie był jednak akcjonariuszem z akcji o numerach 1-10 oraz 11-21, pozostaje więc rozważyć, czy pobierając dywidendę z tych akcji pozostawał w dobrej, czy w złej wierze co do tego, że wymienione akcje mu przysługują, a więc czy jego błędne przekonanie o tym, że jest uprawniony z akcji o numerach 1-10 oraz 11-21 było w okolicznościach niniejszej sprawy usprawiedliwione. Dostrzec należy, że przeświadczenieP. W. (1)co do tego, ile przysługuje mu akcji, zmieniało się (nie zawsze było takie same). Za rok 2004P. W. (1)pobrał dywidendę z akcji o numerach 11-21 (w rzeczywistości przysługującychK. J. (1)) oraz z akcji o numerach 22-25 ( faktycznie przysługującychP. W. (1)), za lata 2005 i 2006 pobrał dywidendę z wszystkich akcji. Rozróżnić należy w tym miejscu dwojakiego rodzaju tytuły dokonywanych na rzeczP. W. (1)wypłat: były to wypłaty zaliczek na poczet dywidend oraz wypłaty dywidend w oparciu o uchwały zgromadzeń akcjonariuszy o podziale zysku. Odnośnie wypłat zaliczek na poczet dywidendy przyjąć należy, że w dacie ich pobieraniaP. W. (1)pozostawał w złej wierze co od tego, że takie świadczenie jak zaliczka na poczet przewidywanej dywidendy w ogóle mu przysługuje. Niesporny jest fakt, że statut spółki nie upoważniał zarządu do wypłaty akcjonariuszom zaliczek na poczet przewidywanej dywidendy, co zgodnie zart. 349 § 1 k.s.h.jest jednym z warunków wypłaty takiego świadczenia.P. W. (1)jako prezes zarządu spółki akcyjnej(...) Centrum (...)(późniejE. A.) oraz jako jedna z osób, które zawiązały tą spółkę, nie może zasłaniać się nieznajomością statutu i na tej podstawie usprawiedliwiać swojego błędnego przekonania o tym, że był uprawniony do pobierania zaliczek na poczet przewidywanej dywidendy. Tym samym należy przyjąć złą wiaręP. W. (1)co do wszystkich wypłaconych zaliczek. Dalsze rozważania dotyczyć będą dobrej bądź złej wiaryP. W. (1)w zakresie wypłat dywidendy z akcji o numerach 11-21 oraz z akcji o numerach 1-10. W zakresie akcji przysługującychK. J. (1)(o numerach 11-21) okoliczności sprawy wskazują na brak usprawiedliwienia dla błędnego przekonaniaP. W. (1)co do osoby, której przysługuje te akcje, co oznacza jego złą wiarę w tym zakresie. P. W. (1)przesłuchany w charakterze strony zeznał, że jego stan wiedzy co do osób będących akcjonariuszami wynikał z księgi akcyjnej oraz z konsultacji z prawnikamispółki (...). Zgodnie zart. 341 § 1 k.s.h.księgę akcyjną ma obowiązek prowadzić zarząd. Sytuacja rozpoznawanej sprawy jest na tyle szczególna, że istnieje zbieżność personalna między zarządem spółkiE. A.i pozwanymP. W. (1)(rozważania te dotyczą okresu, w jakim dokonano objętych niniejszym sporem wypłat). W tych okolicznościachP. W. (1)nie może usprawiedliwiać swojego błędnego przekonania co do tego, komu przysługują akcje, treścią wpisów do księgi akcyjnej, treść tych wpisów zależała bowiem wyłącznie od niego samego. Faktycznie księgę akcyjną w czasie, kiedy dokonano objętych niniejszym sporem wypłat, prowadziła w postaci wypełnianego pismem ręcznym zeszytu księgowaspółki (...), czyniąc to – jak zeznała – dla własnych potrzeb (K. J. (1)nie została wpisana do księgi akcyjnej przezE. P., wpisu dokonał dopieroH.M.po tym, jak objął funkcję prezesa zarządu). Wpisy były dokonywane przezE. P.wyłącznie na podstawie dokumentów, jakie otrzymywała od zarządu (P. W. (1)). Błędnego przekonania pozwanego co do tego, komu przysługują akcje, nie usprawiedliwia również opinia prawnikówspółki (...)sprzedał bowiem akcjeK. J. (1)na mocy pisemnej umowy z dnia 13 stycznia 2005 roku, na której widnieje własnoręczny podpisP. W. (1). W toku sprawy sądowej, którą wytoczyłaK. J. (1)(opisanej w części uzasadnienia obejmującej stan faktyczny),P. W. (1)kwestionował prawdziwość swojego podpisu na umowie sprzedaży akcji, okoliczności tej przed sądem żadnej instancji jednak nie udowodnił. W czasie zgromadzenia akcjonariuszy z dnia 25 października 2005 roku, na którym powzięto uchwałę o podziale zysku za rok 2004,P. W. (1)kategorycznie odmawiałK. J. (1)statusu akcjonariusza (mimo okazywanych przez przedstawicielaK. J. (1)dokumentów), nie podając przy tym żadnego uzasadnienia takiego stanowiska (zeznania wszystkich przesłuchanych w tym względzie świadków są zbieżne). Powyższe okoliczności przesądzają o tym, żeP. W. (1)był w złej wierze co do osoby, której przysługują akcje o numerach 11-21 licząc od daty zawarcia zK. J. (1)umowy sprzedaży akcji (13 stycznia 2005 roku), którą to umowę sam podpisał. Dodać należy, żeP. W. (1)wiedział o tym, że jego przeświadczenie o przysługujących mu akcjach o numerach 11-21 jest kwestionowane przezK. J. (1)już od daty zgromadzenia akcjonariuszy z dnia 25 października 2005 roku, w czasie którego doszło do zdarzenia polegającego na wyproszeniu z obrad zgromadzenia pełnomocnikaK. J. (1). Z uwagi na protest, jaki wyraził pełnomocnikK. J. (1)przeciwko jego usunięciu oraz z uwagi na jego stanowisko w czasie zgromadzenia (pełnomocnik powołując się na dokumenty akcji twierdził, żeK. J. (1)jest akcjonariuszem) pozwanyP. W. (1)niewątpliwie już wówczas powziął wiedzę co do tego, że jego pogląd odnoszący się do braku uprawnieńK. J. (1)z 11 akcji jest kwestionowany. Przeciwko poglądowi temu zaprotestował też obecny na zgromadzeniu przedstawiciel akcjonariuszaU. A.fürM., co zostało odnotowane w protokole zgromadzenia. Złej wiaryP. W. (1)co do osoby, której przysługują akcje o numerach 11-21, nie wyłącza przebieg procesu sądowego zainicjowanego przezK. J. (1)ani orzeczenia, jakie w nim kolejno zapadały. Z uwagi na wiedzęP. W. (1)o umowie z dnia 13 stycznia 2005 roku oraz o istniejącym sporze nie można przyjąć, żeP. W. (1)pozostawał w usprawiedliwionym przekonaniu, że przysługują mu akcje o numerach 11-21, tak długo, dopóki nie został wyczerpany tok zaskarżenia, obejmujący postępowanie przed Sądem Apelacyjnym w Szczecinie jako sądem drugiej instancji oraz przed Sądem Najwyższym jako sądem rozpoznającym skargi kasacyjne. Tym samym uznać należy, że wszystkie wypłaty do rąkP. W. (1), jakich dokonano na poczet dywidend (za lata 2004, 2005, 2006) były świadczeniami nienależnymi w rozumieniuart. 350 § 1 k.s.h.w części odpowiadającej dywidendzie z jedenastu akcji o numerach 11-21. Taki sam wniosek należy wysnuć wobec świadczeń pobranych przezP. W. (1)z tytułu dywidend z dziesięciu akcji o numerach 1-10, któreP. W. (1)pobrał za lata 2005 i 2006. Akcje te w istocie przysługiwałyspółce (...)fürM.z siedzibą wV.wL.. Spółka ta nabyła wymienione akcje na mocy umowy z dnia 12 października 2004 roku odS. S., pozwanyP. W. (1)wiedział o tym fakcie, poleciłE. P.wpisaćspółkę (...)do księgi akcyjnej, dopuścił też przedstawiciela tej spółki do udziału w zgromadzeniu akcjonariuszy z dnia z 25 października 2005 roku. Następnie w dniu 8 marca 2006 rokuP. W. (1)jednostronnie sporządził dokument „Protokół z posiedzenia zarządu spółki(...) spółka akcyjnaz siedzibą wO.”, w którym stwierdził, że wpisy w księdze akcji są niezgodne z prawnym stanem własności i posiadania akcji, akcje nie mogłyby być bowiem zbyte przez akcjonariuszy po dniu 10 grudnia 2003 roku, zarząd nie widzi więc żadnej innej możliwości, jak tylko uznać za pełnoprawnych akcjonariuszyS. S.(13 akcji imiennych o wartości 10.000 zł każda) orazP. W. (1)(12 akcji o wartości 10.000 zł każda). W tym miejscu podkreślić należy, że materiał dowodowy nie wskazuje na jakiekolwiek zdarzenie, które mogłoby usprawiedliwić zmianę przeświadczeniaP. W. (1)o „prawnym stanie własności i posiadania akcji”. W orzecznictwie wskazuje się, że dobra lub zła wiara jest uzależniona od stanu świadomości osoby, której dobra bądź zła wiara podlega ocenie. Stan świadomości tej osoby może ulegać zmianom, jeżeli osoba ta uzyska informacje o okolicznościach wskazujących na to, że pozostaje w błędnym przeświadczeniu co do określonego stanu. W zależności od rodzaju tych informacji, czyli od rodzaju twierdzeń i uzyskanych dla ich poparcia dowodów, można ocenić, czy zmiana stanu świadomości tej osoby była usprawiedliwiona okolicznościami. W rozpoznawanej sprawieP. W. (1)przez półtora roku nie kwestionował praw spółkiU.do akcji o numerach 1-10, po tym czasie stwierdził nieprawidłowość wpisów w księdze akcyjnej, którą sam jako zarząd spółki miał obowiązek prowadzić. Materiał dowodowy nie wskazuje na jakiekolwiek zdarzenie, które mogłoby usprawiedliwić wyrażoną w protokole z dnia 8 marca 2006 roku zmianę przeświadczeniaP. W. (1)o „prawnym stanie własności i posiadania akcji”. Już ta okoliczność, żeP. W. (1)dopiero po upływie okresu półtora roku doszedł do wniosku, żespółka (...)nie jest akcjonariuszem, powinna skłonić go refleksji nad słusznością tej tezy.P. W. (1)zawiadomiłspółkę (...)o swoim obecnym mniemaniu co do osób, którym przysługują akcjespółki (...)pismem z dnia 8 marca 2006 roku, dalszy przebieg zdarzeń wskazuje na to, żespółka (...)niezwłocznie – już w kwietniu 2006 roku – wytoczyła pozew kwestionując poglądP. W. (1). W dniu 9 maja 2006 roku Sąd Rejonowy w Szczecinie w sprawie XIII GC 200/06 wydał postanowienie o zabezpieczeniu – nakazał pozwanejspółce (...)(którą reprezentowałP. W. (1)jako jednoosobowy zarząd) wpisać do księgi akcjispółki (...), że powódkaU. A.fürM.jest akcjonariuszem – właścicielem akcji od nr 1 do 10, zobowiązał równieżspółkę (...)do uznaniaspółki (...)za akcjonariusza dysponującego akcjami o numerach 1-10. W tych okolicznościach nie można przyjąć, że zmiana przeświadczeniaP. W. (1)o stanie prawnym, dokonana w marcu 2006 roku, była usprawiedliwiona okolicznościami. Brak jakiekolwiek zdarzenia, które mogłoby usprawiedliwić wyrażony w protokole z dnia 8 marca 2006 roku pogląd pozwanego o „prawnym stanie własności i posiadania akcji”, a także niezwłoczne zakwestionowanie „nowego” pogląduP. W. (1)przezspółkę (...)i prowadzone przez nią procesy sądowe (których przebieg – z udziałemP. W. (1)jako prezesa zarządu spółkiE. A.oraz jako osoby fizycznej – opisano w ramach stanu faktycznego) przemawiają za złą wiarą pozwanego co do tego, że przysługują mu akcje o numerach 1-10. Złej wiaryP. W. (1)w tym zakresie nie wyłącza przebieg wskazanych procesów sądowych wytoczonych przezspółkę (...)ani orzeczenia, jakie w nich kolejno zapadały. Spór istniejący od początku wyrażenia przezP. W. (1)poglądu przedstawionego w protokole z dnia 8 marca 2006 roku świadczy o tym, że tak długo, dopóki nie został wyczerpany tok zaskarżenia orzeczeń, jakie zapadły w sprawach prowadzonych przezspółkę (...), obejmujący postępowanie przed sądami powszechnymi w Szczecinie,P. W. (1)nie mógł pozostawać w usprawiedliwionym przekonaniu, że przysługują mu akcje o numerach 1-10. Tym samym uznać należy, że wypłaty dokonaneP. W. (1)przezspółkę (...)na poczet dywidend były świadczeniami nienależnymi zarówno w części odpowiadającej dywidendzie z jedenastu akcji o numerach 11-21 (za lata 2004, 2005, 2006), jak i w części odpowiadającej dywidendzie z dziesięciu akcji o numerach 1-10 (za lata 2005, 2006). Należne w rozumieniuart. 350 § 1 k.s.h.było natomiast świadczenie odpowiadające dywidendzie z czterech akcji o numerach 22-25, wypłacone na podstawie „powziętych” i przez nikogo nie zaskarżonych uchwał o podziale zysku. Pozostaje rozważyć, czy pozwanyP. W. (1)wiedział o bezprawności pobieranych świadczeń (co pozwoli odpowiedzieć na pytanie, czy roszczenia dochodzone pozwem są przedawnione). Ogólny trzyletni termin przedawnienia, przewidziany w 350§ 2 k.s.h., liczony od dnia otrzymania bezprawnego świadczenia, może bowiem ulec wydłużeniu do lat dziesięciu w odniesieniu do odbiorcy świadczenia, który wiedział o jego bezprawności. Bezprawnym jest takie zachowanie, które stanowi obiektywne złamanie określonych reguł postępowania, czyli będzie sprzeczne z obowiązującym porządkiem prawnym. Przez „porządek prawny” rozumie się nakazy i zakazy wynikające z normy prawnej, ale również nakazy i zakazy wynikające z norm moralnych i obyczajowych, czyli zasad współżycia społecznego i dobrych obyczajów (por. G. Bieniek (w:) Komentarz..., s. 217; M. Nesterowicz (w:) Kodeks..., s. 378). Z powyższego wynika, że bezprawność stanowi kategorię obiektywną. Wobec wyżej opisanych okoliczności faktycznych, stanowiących podstawę orzekania w niniejszej sprawie, przyjąć należy, że pozwanyP. W. (1)wiedział o bezprawności pobieranych świadczeń, a więc o tym, że wypłaty jakich dokonywała na jego rzeczspółka (...)są sprzeczne z obowiązującym porządkiem prawnym. Ponownie należy wskazać na istniejącą zbieżność personalną między zarządem spółkiE. A.i pozwanymP. W. (1).P. W. (1)pobierając świadczenie z akcji o numerach 1-10 oraz 11-21 był w złej wierze (wiedział, że nie był akcjonariuszem tych akcji), jednocześnie jako zarząd spółkiE. A.wiedział, że spółka wypłaca świadczenia wbrew obowiązującemu porządkowi prawnemu, wypłaca je bowiem wobec osoby, która nie jest akcjonariuszem, na podstawie wprawdzie „powziętych” (i przez nikogo niezaskarżonych) uchwał, ale jednocześnie uchwał, które podjęto bez udziału wszystkich akcjonariuszy (przedstawicielaK. J. (1)sam pozwany wyprosił ze zgromadzenia z dnia 25 października 2005 roku, o pozostałych zgromadzeniach aniK. J. (1), anispółka (...)nie były zawiadamiane). W tych okolicznościach wiedzaP. W. (1)o bezprawności pobieranych świadczeń (sprzeczności z porządkiem prawnym) nie budzi wątpliwości. Tym samym podniesiony w odpowiedzi na pozew zarzut przedawnienia jest wobec pozwanego – akcjonariuszaspółki (...)– nieuzasadniony. Świadczenie należne w rozumieniuart. 350 § 1 k.s.h.– jak już wspomniano powyżej – to faktycznie wypłacone do rąk pozwanego kwoty odpowiadające dywidendzie netto, a więc dywidendzie pomniejszonej o pobrany przez spółkę podatek dochodowy w wysokości 19 %, zgodnie zart. 26 ust 1w zw. zart. 22 ust 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych. Podatek od dywidend ma postać tzw. podatku u źródła, jest on pobierany przez spółkę dokonującą wypłaty dywidendy, spółka ta występuje w charakterze płatnika podatku, natomiast akcjonariusz otrzymuje dywidendę pomniejszona o ten podatek. Żądanie pozwu zostało tak sformułowane, że powódka dochodzi zwrotu faktycznie zapłaconej dywidendy netto, co wynika zarówno z opisu uzasadnienia pozwu, jak i z przedstawionych w pozwie wyliczeń kwot odpowiadających należnej pozwanemu dywidendzie z 4 akcji. W uchwale z dnia 25 października 2005 roku kwota 604.936,14 zł przeznaczona na wypłatę dywidendy akcjonariuszomspółki (...)stanowi dywidendę netto, co wynika wprost z treści uchwały z dnia 25 października 2005 roku (w uchwale tej wskazano, że zysk netto wynosi 3.522.392,62 zł, z tego: 375.134,88 zł wyłączono z podziału /różnice kursowe/, 2.000.000 zł – przeznaczono na fundusz zapasowy, 200.540,60 zł – na podatek od wypłaconej dywidendy, 946.717,14 zł – na fundusz rezerwowy, na podwyższenie kapitału zakładowego i na wypłatę akcjonariuszom dywidendy (na ten ostatni cel przeznaczono 604.936,14 zł z wymienionej w punkcie 3 uchwały kwoty 946.717,14 zł). Z kwoty 604.936,14 zł zgodnie z uchwałą pozwanyP. W. (1)otrzymał w postaci zaliczek i wypłaty dokonanej po powzięciu uchwały w sumie kwotę 362.961,68 zł, a więc pełną dywidendę netto z 15 akcji. W uchwałach z dnia 13 kwietnia 2006 roku i z dnia 30 sierpnia 2007 roku określono kwoty przeznaczone na wypłatę dywidendy bez ich pomniejszenia o podlegający odprowadzeniu przez spółkę podatek dochodowy w wysokości 19 % (obie omawiane uchwały – przeciwnie do uchwały z dnia 25 października 2005 roku – nie wskazują dywidendy netto). Wyliczenie kwoty zasądzonej wyrokiem przedstawia się więc następująco: W 2004 roku całkowita kwota przeznaczona na wypłatę dywidendy netto, a więc po pomniejszeniu o pobrany przez spółkę podatek dochodowy w wysokości 19 %, określona uchwałą nr 8 z dnia 25 października 2005 roku, wynosi 604.936,14 zł (z tego zgodnie z uchwałą 362.961,68 zł dla pozwanego za 15 akcji, 241.974,46 zł – dlaspółki (...)za 10 akcji). Na jedną akcje przypada więc dywidenda netto w wysokości 24.197,45 zł. Kwota należna pozwanemu (dywidenda netto za 4 akcje) wynosi 96.789,78 zł. Pozwany faktycznie otrzymał całą kwotę wskazaną w uchwale jako dywidenda netto – 362.961,68 zł. Kwota nienależna to różnica między 362.961,68 zł i 96.789,78 zł, a więc 266.171,90 zł. Taką kwotę pozwany winien zwrócić jako świadczenie nienależne pobrane z tytułu dywidendy za rok 2004. W 2005 roku całkowita kwota przeznaczona na wypłatę dywidendy, określona uchwałą z dnia 13 kwietnia 2006 roku, wynosi 2.551.887,22 zł. Cała dywidenda (z 25 akcji) przeznaczona została dla jednego akcjonariusza (pozwanego). Uchwała z dnia 13 kwietnia 2006 roku (inaczej niż uchwała z nr 8 z dnia 25 października 2005 roku) nie zawiera wyliczenia dywidendy netto (pomniejszonej o podatek dochodowy w wysokości 19 %). Dywidenda netto (pomniejszona o podatek dochodowy w wysokości 19 %) wynosi 2.067.028,65 zł. Na jedną akcję przypada więc dywidenda netto w wysokości 82.681,15 zł. Kwota należna pozwanemu (dywidenda netto za 4 akcje) wynosi 330.724,58 zł. Pozwany faktycznie otrzymał kwotę 2.317.029,22 zł. Kwota nienależna to różnica między 2.317.029,22 zł i 330.724,58 zł, a więc 198.6304,64 zł. Taką kwotę pozwany winien zwrócić jako świadczenie nienależne pobrane z tytułu dywidendy za rok 2005. W 2006 roku całkowita kwota przeznaczona na wypłatę dywidendy, określona uchwałą z dnia 30 sierpnia 2007 roku wynosi 2.323.516,47 zł. Cała dywidenda (z 25 akcji) przeznaczona została dla jednego akcjonariusza (pozwanego). Uchwała z dnia 30 sierpnia 2007 roku (inaczej niż uchwała z nr 8 z dnia 25 października 2005 roku) nie zawiera wyliczenia dywidendy netto (pomniejszonej o podatek dochodowy w wysokości 19 %). Dywidenda netto (pomniejszona o podatek dochodowy w wysokości 19 %) wynosi 1.882.048,34 zł. Na jedną akcję przypada więc dywidenda netto w wysokości 75.281,93 zł. Kwota należna pozwanemu (dywidenda netto za 4 akcje) wynosi 301.127,73 zł. Pozwany faktycznie otrzymał kwotę 1.882.048,47 zł. Kwota nienależna to różnica między 1.882.048,47 zł i 301.127,73 zł, a więc 1.580.920,74 zł. Taką kwotę pozwany winien zwrócić jako świadczenie nienależne pobrane z tytułu dywidendy za rok 2006. Powyższe wyliczenie - za rok 2006 - jest zgodne z wyliczeniami powódki – karta 28 akt. Świadczenie nienależnie pobrane przez pozwanego wynosi więc 3.833.397,28 zł (w tym 266.171,90 za rok 2004, 1.986.304,64 za rok 2005 i 1.580.920,74 za rok 2006). Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd uznał powództwo za uzasadnione do kwoty 3.833.397,28 zł, w pozostałym zakresie powództwo polegało oddaleniu. O odsetkach za opóźnienie orzeczono na podstawieart. 481 § 1 k.c.Powódka dochodziła zapłaty odsetek wskazując, że termin spełnienia świadczenia przez pozwanego wyznaczaart. 455 k.c.– jest nim termin wskazany w wezwaniach do zapłaty, które powódka wysłała osobno wobec świadczeń pobranych za lata 2005 i 2006, (z tego tytułu powódka dochodziła kwoty 4.199.077,69 zł, zasądzono natomiast 3.567.225,38 zł, a więc sumę kwot 1.986.304,64 + 1.580.920,74), osobno wobec świadczeń pobranych za rok 2004 (z tego tytułu powódka dochodziła kwoty 362.961,68 zł, zasądzono natomiast 266.171,90 zł). Żądanie zasądzenia odsetek od dat określonych zgodnie zart. 455 k.c.uznać należy za uzasadnione, pozwany nie kwestionował przy tym okoliczności stanowiących podstawę do zasądzenia odsetek w opisany sposób. Stan faktyczny sprawy ustalony został w oparciu o dowody z dokumentów, z zeznań świadków oraz z przesłuchania stron. Dowody z dokumentów Sąd ocenił jako wiarygodne, ponadto nie były one przez strony w niniejszym procesie kwestionowane. Na podstawie zeznań świadków Sąd ustalił przede wszystkim przebieg zgromadzania akcjonariuszy z dnia 25 października 2005 roku. Zeznania wszystkich przesłuchanych świadków w tym zakresie były zbieżne, co więcej korespondowały z dowodem z dokumentu w postaci protokołu opisującego przebieg zgromadzenia. Zeznania świadków w tym zakresie Sąd ocenił jako wiarygodne, pozwoliły one uzupełnić stan faktyczny o dodatkowe fakty, tworzące – wraz z faktami potwierdzonymi dokumentami – spójną całość. Żaden z omawianych świadków nie wskazał na jakąkolwiek okoliczność, która usprawiedliwiałaby błędne przekonanie pozwanego na temat tego, komu przysługują objęte sporem akcje. Wiarygodne były również zeznania świadkaE. P.– przedstawiła ona okoliczności związane ze sposobem wypełniania zeszytu stanowiącego księgę akcyjną. ŚwiadkowieF. P.orazA. D.nie posiadali wiedzy o okolicznościach istotnych dla rozstrzygnięcia, w szczególności żaden z nich nie opisał faktów, które mogłyby wpłynąć na ocenę dobrej bądź złej wiary pozwanego. Za stronę powodową przesłuchany został prezes zarząduH.M., między innymi w celu ustalenia znaczenia umów przelewu wierzytelności. ZeznaniaH.M.nie potwierdziły tezy przestawionej przez pozwanego, zgodnie z którą umowy przelewu miałyby być zawarte dla pozoru.H.M.nie potrafił szczegółowo przedstawić znaczenia umów przelewu oraz celu, dla jakiego zostały zawarte, należy to jednak uznać za usprawiedliwione, upłynął bowiem znaczy okres czasu między zawartymi umowami a datą przesłuchania, a nadto przesłuchanieH.M.utrudniał fakt, iż okazywane mu umowy przelewu sporządzono w języku polskim, którego przesłuchiwany nie znał. Potwierdził jedynie, że zawarcie umów było konsultowane z prawnikami, a ich „sensem i celem jest dokonanie cesji tych wierzytelności”.Treść zeznańH.M.nie potwierdza więc pozorności umów przelewu. Wiarygodne były również zeznania pozwanegoP. W. (1), jednak należy zauważyć, że pozwany w swoich zeznaniach nie wskazał faktów, które mogłyby przemawiać za jego dobrą wiarą bądź też za brakiem wiedzy o bezprawności wypłaconych na jego rzecz świadczeń. Sąd pominął dowód z dokumentu w postaci aktu oskarżeniaH.M.w sprawie Ds. 437/11, załączony do pisma procesowego pozwanego z dnia 2 listopada 2011 roku, powołany dla wykazania faktu pozorności umów przelewu. Dowód ten dotyczy faktów nieistotnych dla rozstrzygnięcia, w żaden sposób nie odnosi się bowiem do objętych sporem umów przelewu wierzytelności. Ponadto powołanie tego dowodu nastąpiło po terminie zart. 47914§ 2 k.p.c., pełnomocnik pozwanego nie wykazał bowiem, w jakiej dacie otrzymał akt oskarżenia w sprawie Ds. 437/11. Z tych samych przyczyn oddaleniu podlegał dowód powołany przez pozwanego na ostatniej rozprawie z dnia 14 lutego 2013 roku, dotyczący dokumentu w postaci pozwu obejmującego powództwo wytoczone przez(...) S.A.przeciwkoP. W. (1)w sprawie karnej przed Sądem Rejonowym w Gryfinie. Dowód ten, tak jak dowód z aktu oskarżeniaH.M., został powołany dla wykazania pozorności umów przelewu wierzytelności. Dowód ten również należy uznać za spóźniony, dwutygodniowy termin do jego powołania należy bowiem liczyć nie od daty, w jakiej pełnomocnik pozwanego dowiedział się o tym dowodzie, ale od daty, kiedy dowiedział się o nim pozwany, pełnomocnik pozwanego nie wykazał przy tym, że pozwany dowiedział się o tym dowodzie na dwa tygodnie przed dniem jego powołania na rozprawie z dnia 14 lutego 2013 roku. O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Zgodnie zart. 98 § 1 k.p.c.strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Powódka wygrała sprawę w 84 %. Szczegółowe wyliczenie kosztów Sąd pozostawił referendarzowi sądowemu.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Szczecinie date: '2013-02-28' department_name: VIII Wydział Gospodarczy judges: - Agnieszka Kądziołka legal_bases: - art. 350 § 1 zdanie drugie k.s.h. - art. 22 ust. 1 Ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych - art. 410 i nast. k.c. - art. 194 § 3 k.p.c. recorder: Patrycja Predko signature: VIII GC 145/11 ```

154505000008103_XXVII_Ca_001457_2016_Uz_2016-12-19_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktXXVII Ca 1457/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 października 2016 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny-Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Katarzyna Parczewska Sędziowie: SO Maja Smoderek SR del. Tomasz Niewiadomski (spr.) Protokolant: st. sekr. sądowy Agnieszka Ślebzak po rozpoznaniu w dniu 27 października 2016 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa(...)W. przeciwkoK. O. o zapłatę na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2015 r., sygn. akt II C 93/13 1 oddala apelację; 2 przyznaje adwokatowiP. G. (1)ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych powiększoną o należny podatek VAT tytułem nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu w instancji odwoławczej. SSR Tomasz Niewiadomski SSO Katarzyna Parczewska SSO Maja Smoderek Sygn. akt XXVII Ca 1457/16 UZASADNIENIE Pozwem dnia 30 października 2012 roku miasto(...)W.domagało się zapłaty 315 złotych tytułem zwrotu kosztów usunięcia z drogi publicznej tj.ul. (...)wW.ok. nr 27, na parking strzeżony pojazdu pozwanej – samochodu osobowego markiF. (...)(w pozwie omyłkowo:(...)) onr rej. (...), wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 1 września 2011 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu wg norm przepisanych. Wymieniony pojazd został zholowany w dniu 3 sierpnia 2011 roku na podstawieart. 50a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym(Dz. U. z 2005 roku Nr 108, poz. 908, ze. zm.). W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu zawarła zarzut, iż nie dysponowała swobodnie w/w pojazdem ponieważM.iM. A. (1)zamknęli jej posesję naul. (...)wW., gdzie w garażu stało to auto i nie wpuszczali na teren posesji ani pozwanej, ani jej krewnych. Następnie garaż ten został rozebrany, a pojazd usunięty z posesji i umieszczony na drodze publicznej, skąd został zholowany na polecenie straży miejskiej. Pozwana podniosła, że straż miała obowiązek ustalić, kto jest właścicielem pojazdu i powiadomić ją o tym jako właścicielkę. Ponadto pozwana wskazała, że zgłosiła kradzież samochodu organom ścigania, zatem pojazd powinien był zostać wydany jej jako właścicielce – pokrzywdzonej przestępstwem, a nie usunięty na jej koszt na parking strzeżony. Wyrokiem z dnia 1 kwietnia 2015 roku Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w pkt. I zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 315 złotych wraz z ustawowymi odsetkami ustawowej od dnia 1 września 2011 roku do dnia 1 kwietnia 2015 roku, w pkt. II zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 90 złotych tytułem kosztów procesu, w punkcie III świadczenia zasądzone w punktach I i II rozłożył na 5 rat, a w pkt. IV zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokataP. G. (1)kwotę 221,40 złotych tytułem nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (wyrok k. 246 – 247). Powyższe rozstrzygnięcie Sąd oparł na następujących ustaleniach faktycznych: W dniu 15 czerwca 2011 roku, ok. godz. 00:40, miał miejsce pożar samochodu osobowego markiF. (...)nr rej. (...), koloru czerwonego, stojącego w garażu przyul. (...)wW.. Zniszczeniu uległo wyposażenie kabiny, a pożar nie rozprzestrzenił się na cały samochód. W dniu 12 lipca 2011 roku mężczyzna o imieniuC., działając - jak podawał – na zlecenieM.iM. A. (1), rozebrał garaż na posesji przyul. (...)wW., w którym stał samochód osobowy markiF. (...)nr rej. (...), koloru czerwonego. Samochód został na płytkach pozostałych po rozebranym garażu. Policja, wezwana na miejsce zdarzenia, nie podjęła żadnych czynności. Policjanci nie wpuścili na posesjęK. O., natomiast wpuściliB. S.jako osobę mającą tam miejsce zameldowania. Następnie pojazd został usunięty z posesji przez nieustaloną osobę i umieszczony w pobliżu, o czymK. O.poinformowała telefonicznie córkę ok. 1 miesiąc po tym zdarzeniu.K. O.i jej córka podejrzewają o to państwaA.. Dalej Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 3 sierpnia 2011 roku Straż Miejska wydała dyspozycję usunięcia samochodu osobowego markiF. (...)nr rej. (...), koloru czerwonego, stojącego na ulicy pod adresem(...)(...)wW.. Pozwana została o tym powiadomiona pismem z dnia 11 sierpnia 2011 roku, wezwana do odbioru samochodu i do uiszczenia kwoty 315 złotych tytułem kosztów holowania - w terminie 14 dni od otrzymania wezwania. Pismo to zostało odebrane przez pozwaną w dniu 17 sierpnia 2011 roku. Sąd Rejonowy ustalił również, żeM. A. (2)znała się z pozwaną, ponieważ do ok. 2003 roku była jej sąsiadką. Zaobserwowała ona zniknięcie jakiegoś samochodu z posesji przyul. (...), nie wiedziała jednak, czy to był samochód pozwanej. Pozwana opowiadała, że ktoś jej ukradł ten samochód. Pozwana publicznie obwinia sąsiadów o to, że ukradli jej samochód.W. G.odwiedzał codziennieJ. O.- syna pozwanej i widział, że samochód stał w garażu.J. O.nie mieszka wW.od ok. 2011 roku. AniJ. O., ani jego matka nie mieli klucza do tej działki - do furtki i bramy wejściowej. Pozwana miała garaż na działce, na której nie mieszka, i nie miała do niego dostępu. Jeszcze za czasu, gdyJ. O.mieszkał wW., jego dostęp do tej działki był utrudniony - musiał wchodzić i wychodzić przez furtkę. Od dłuższego czasu był konflikt między sąsiadami na tle uprawnieńJ. O.do lokalu. Zgodnie z ustaleniem Sądu Rejonowego, pozwana i jej mąż zostawili samochód na swojej działce w garażu pod kluczem.M. A. (2)i jej mąż, odkąd wprowadzili się do budynku, uniemożliwili rodzinieO.dostęp do posesji, która nie miała kluczy do furtki, bramy i do budynku. Samochód osobowy markiF. (...)nr rej. (...), koloru czerwonego należy do pozwanejK. O.. Pozwana i jej mąż byli jedynymi posiadaczami tego pojazdu. Nikomu nie udostępniali kluczyków. Dalej Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 13 lipca 2011 roku pozwana wystosowała do Prokuratury Rejonowej(...)zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa tj. o włamaniu do garażu przyul. (...), rozebraniu garażu, zniszczeniu blach, rozgrodzeniu działki, zniszczeniu ogrodzenia oraz zniszczeniu samochodu. Pozwana zaznaczyła, że samochód ten był wcześniej podpalony. W tym samym dniu pozwana wystosowała też pismo do Komisariatu PolicjiW.w którym domagała się wyjaśnienia, dlaczego nie udostępniono jej kluczy do furtki. Pozwana w lipcu 2011 roku 5-krotnie dzwoniła na policję. Tyle samo połączeń na policję wykonała w sierpniu 2011 roku. W dniu 9 sierpnia 2011 roku pozwana wystosowała do Prokuratury Rejonowej(...)zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa, tj. o kradzieży samochodu markiF. (...)nr rej. (...). W wyniku zawiadomienia pozwanej toczyło się dochodzenie pod sygnaturą 3 Ds 1370/11 w Prokuratorze Rejonowej(...). W dniu 20 września 2011 roku zapadło postanowienie o odmowie wszczęcia dochodzenia, a zażalenie pozwanej na to postanowienie zostało oddalone postanowieniem Sądu z dnia 21 czerwca 2012 roku. Ponadto w sprawie pod sygnaturą akt 3 Ds 252/12 toczyło się także dochodzenie dotyczące zaboru w celu przywłaszczenia elektronarzędzi i innych przedmiotów z garażu, podpalenia samochodu w dniu 15 czerwca 2011 roku, kradzieży i zniszczenia ogrodzenia oraz włamania do samochodu. Powód zawarł w dniu 23 grudnia 2010 roku umowę z(...) sp. z o.o., zlecając usuwanie i przechowywanie pojazdów na podstawieart. 50a i art. 130a Prawa o ruchu drogowym. W umowie tej w § 4 ust. 2 pkt 1 lit. g przewidziano dla zleceniobiorcy wynagrodzenie za usunięcie z drogi pojazdu porzuconego w kwocie 256,10 złotych netto. Sąd Rejonowy wskazał, że postanowił oddalić wniosek dowodowy pozwanej o przesłuchanie stron ponieważ jest to dowód, który powołuje się tylko wtedy, gdy okoliczności faktyczne nie zostały dostatecznie wyjaśnione na podstawie innych dowodów (art. 299 kpc). Tymczasem w niniejszej sprawie zdaniem Sądu Rejonowego zostały dostatecznie wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności – przede wszystkim data złożenia przez pozwaną zawiadomienia o kradzieży samochodu, wynika bowiem z samego stanowiska pozwanej, którego strona powodowa nie kwestionowała. Dodatkowo okoliczność ta znalazła potwierdzenie w treści dokumentu znajdującego się na k. 234. Tym samym należało przyjąć za ustalone, że w dniu 3 sierpnia 2011 roku Policja nie miała wiedzy o kradzieży samochodu. Wobec tak ustalonego stanu faktycznego Sąd pierwszej instancji stwierdził, że powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości. Wskazał, że istotą sporu pomiędzy stronami było, czy pozwana odpowiada na podstawieart. 50a ust. 1 Prawa o ruchu drogowymza koszt usunięcia swojego pojazdu z drogi, czy też jej odpowiedzialność jest wyłączona z tego powodu, że nie ponosi winy za zholowanie jej pojazdu. Ponadto Sąd Rejonowy uznał, że wobec zarzutu pozwanej, że służby porządkowe powodowej gminy powinny były posiadać wiedzę o tym, że pojazd ten został zgłoszony jako skradziony, należało rozważyć, czy służby te prawidłowo ustaliły, że pojazd pozwanej jest pojazdem porzuconym. Sąd Rejonowy wskazał, że na podstawieart. 50a ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku - Prawo o ruchu drogowym(tj. Dz.U. 2012 roku, poz. 1137) nawiązuje się między stronami stosunek prawny specyficzny, wykazujący pewne cechy bezpodstawnego wzbogacenia (art. 405 kc), ponieważ właściciel pojazdu uniknął wydatku w postaci kosztów usunięcia pojazdu. Stosunek ten wykazuje też pewne cechy prowadzenia cudzych spraw bez zlecenia (art. 752-757 kc), jednakże gmina nie musi zawiadamiać właściciela pojazdu o swoich poczynaniach przed usunięciem pojazdu (art. 753 § 2 kc). Przeciwnie, straż gminna lub policja ma ustawowy obowiązek usunąć pojazd, a dopiero później poszukiwać właściciela. Podobieństwo omawianego stosunku prawnego zarówno do bezpodstawnego wzbogacenia, jak i do prowadzenia cudzych spraw bez zlecenia, prowadzi do konkluzji, że właściciel pojazdu jest odpowiedzialny za koszty usunięcia bez względu na to, czy ponosi winę za zaistniały stan rzeczy. Zatem odpowiedzialność pozwanej za koszt usunięcia pojazdu z drogi wynika li tylko z faktu, że gmina podjęła - zgodnie ze swoim ustawowym obowiązkiem - określone działania względem rzeczy należącej do pozwanej, celem zabezpieczenia porządku na drodze, bezpieczeństwa ruchu, estetyki przestrzeni publicznej, a także - niejako przy okazji - interesu majątkowego pozwanej (zabezpieczając pojazd przed dalszym zniszczeniem). Przy tym okolicznością niekwestionowaną w sprawie było, że tylko pozwana była posiadaczem i jedynym właścicielem pojazdu. Dalej Sąd pierwszej instancji stwierdził, że pozwana, na której na podstawieart. 6 kciart. 232 kpcspoczywał ciężar dowodu, nie dowiodła, że przed 3 sierpnia 2011 roku kradzież samochodu została zgłoszona. Wykazanie tej okoliczności było zaś niezbędne dla ustalenia, czy w niniejszej sprawie zaistniała podstawowa przesłanka zastosowaniaart. 50a Prawa o ruchu drogowym, tj. czy służby miejskie i policja miały podstawy do usunięcia pojazdu z drogi, czy też powinny były podjąć takie działania, jakie należy podjąć względem pojazdu poszukiwanego, tym bardziej, że pozwana podniosła, że zgodnie z§ 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 22 czerwca 2011 r. w sprawie usuwania pojazdów pozostawionych bez tablic rejestracyjnych lub których stan wskazuje na to, że nie są używane(Dz. U. 2011 r. Nr 143 poz. 845) straż miejska i policja powinny były ze sobą współdziałać. Sąd pierwszej instancji zważył więc, że jeżeli zatem w dniu wydania dyspozycji usunięcia pojazdu, policja posiadałaby informacje o tym, że samochód pozwanej jest pojazdem poszukiwanym jako skradziony, wówczas powinien on zostać usunięty nie w trybieart. 50a ust. 1 Prawa o ruchu drogowymna koszt pozwanej, lecz zajęty i zabezpieczony jako dowód rzeczowy w trybie odpowiednich przepisówKodeksu postępowania karnegona tymczasowy koszt Skarbu Państwa. O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu oart. 98 kpc. Sąd pierwszej instancji wskazał nadto, że w niniejszej sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek, o którym mowa wart. 320 kpc, ponieważ pozwana jest osobą ubogą, korzystała w sprawie z pomocy adwokata z urzędu, zaś za zaistniały stan rzeczy nie ponosi winy (uzasadnienie k. 252 – 259). Od powyższego orzeczenia apelację wniosła pozwana, zaskarżając je w całości i zarzucając mu: 1 naruszenieart. 5 kcpoprzez jego niezastosowanie i uwzględnienie powództwa w całości, podczas gdy w świetle ujawnionych dowodów, w szczególności wskazujących na brak winy pozwanej w wyprowadzeniu pojazdu poza teren posesji, usunięcie pojazdu w trybie określonym wart. 50a ust. l ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku prawo o ruchu drogowymi obciążenie pozwanej kosztami holowania pojazdu godziło w przyjęte w społeczeństwie zasady współżycia społecznego, poczucie sprawiedliwości i zasady słuszności. 2 naruszenieart. 328 § 2 kpcpoprzez niewskazanie w treści uzasadnienia, czy i z jakich powodów Sąd I instancji uznał, że w niniejszej sprawie została spełniona przesłanka z art. 50a ust. l ustawy w postaci pozostawania pojazdu w stanie wskazującym na to, że nie jest on używany, upoważniająca powoda do usunięcia pojazdu i obciążenia pozwanej kosztami wynikającymi z tego tytułu; 3 naruszenieart. 299 kpcpolegające na oddaleniu wniosku dowodowego o przesłuchanie pozwanej w charakterze strony, podczas gdy dopuszczenie tego dowodu pozwoliłoby na ustalenie istotnych faktów mających znaczenie dla sprawy, tj. treści telefonicznych zawiadomień kierowanych do Policji wskazujących na to, że przed datą usunięcia pojazdu w trybie art. 50a ust. l ustawy pozwana informowała właściwe organy o możliwości uszkodzenia pojazdu lub usunięcia go z terenu posesji w związku z istniejącym konfliktem sąsiedzkim. Skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. W uzasadnieniu podniesiono, że z przeprowadzonych dowodów wynika, że pozwana podejmowała niezbędne działania w celu zabezpieczenia samochodu przed nieuprawnionym dostępem osób trzecich, w szczególności umieściła samochód w garażu zamkniętym na klucz, a w związku z narastającym konfliktem sąsiedzkim wielokrotnie informowała Policję o przypadkach niszczenia mienia pozwanej przez sąsiadów i istniejących obawach dotyczących możliwego zaboru przez osoby trzecie mienia pozostawionego na posesji. Wobec tego apelująca wywiodła, że pojazd znalazł się poza terenem posesji bez jakiejkolwiek winy pozwanej, co winno być ustalone przez właściwe służby przed odholowaniem pojazdu. Udzielenie ochrony prawnej powodowi i obciążenie pozwanej kosztami holowania uznać zatem należy, zdaniem skarżącej za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, w tym zasadami słuszności i sprawiedliwości społecznej. Zarzut naruszeniaart. 328 § 2 kpcapelująca uzasadniła tym, w niniejszej sprawie z uzasadnienia zaskarżonego wyroku w żaden sposób nie wynika, aby Sąd I instancji zbadał przesłankę do zastosowania przez powoda art. 50a ust. l ustawy, tj. czy pojazd znajdował się w stanie wskazującym na to, że nie jest używany. Odnosząc się do trzeciego zarzutu pozwana wskazała, że przesłuchanie jej w charakterze strony pozwoliłoby na ustalenie istotnych faktów mających znaczenie dla sprawy, tj. treści telefonicznych zawiadomień kierowanych do Policji wskazujących na to, że przed datą usunięcia pojazdu w trybie art. 50a ust. l ustawy pozwana informowała właściwe organy o możliwości uszkodzenia pojazdu lub usunięcia go z terenu posesji w związku z istniejącym konfliktem sąsiedzkim (apelacja k. 263 - 266). Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja nie jest zasadna i dlatego podlega oddaleniu. Na wstępie należy zaznaczyć, że zgodnie zart. 382 kpcsąd drugiej instancji orzeka na podstawie materiału zebranego w postępowaniu w pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym. W systemie apelacji pełnej sąd drugiej instancji zobowiązany jest do rozpoznania sprawy, a nie tylko rozważenia zarzutów podniesionych w apelacji przy uwzględnieniu materiału dowodowego zebranego zarówno przed sądem pierwszej instancji, jak i w postępowaniu apelacyjnym. Zebrany materiał w rozumieniuart. 382to zarówno przeprowadzone przez sąd pierwszej instancji dowody, jak i fakty przyznane i fakty niewymagające dowodu oraz inne składane przez strony oświadczenia i podnoszone zarzuty. Merytoryczny charakter orzekania sądu drugiej instancji polega na tym, że ma on obowiązek poczynić własne ustalenia i ocenić je samodzielnie z punktu widzenia prawa materialnego, czyli dokonać ich subsumcji. Jedynie w sytuacji, gdy podziela ustalenia sądu niższej instancji, może ograniczyć się do stwierdzenia, że przyjmuje je za własne, gdyż szczegółowe powtarzanie analizy i roztrząsanie dowodów staje się wtedy niecelowe (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 stycznia 2004 roku, II CK 349/02, LEX nr 599530). Wobec podniesienia w apelacji zarzutu zart. 328 kpcSąd stwierdził, że w niniejszej sprawie stan faktyczny wymagał uzupełnienia o ustalenie, czy pojazd markiF. (...), onr rej. (...), w dniu 3 sierpnia 2011 roku był w stanie wskazującym na to, że nie jest to pojazd używany? Odnosząc się do powyższej kwestii Sąd II instancji miał na uwadze fakt, iż wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji - kwestia bardzo złego stanu technicznego pojazdu pozwanej nie budziła w istocie żadnych wątpliwości. Okoliczność ta została bowiem wprost przyznana przez samą pozwaną na rozprawie w dniu 22 maja 2013 roku, kiedy przesłuchana informacyjnie podała, że „do dzisiaj nie odebrałam tego pojazdu, bo tobył wrak całkowicie zniszczony” (protokół k. 84). Powyższą okoliczność potwierdza także znajdujący się w aktach sprawy dowód z dokumentu z postaci opinii biegłegoP. G. (2)sporządzonej w toku postępowania przygotowawczego o sygn. 3 Ds. 1557/11. Wynika z niej w sposób jednoznaczny, iż w/w pojazd został bardzo poważnie uszkodzony w wyniku pożaru z dnia 15 czerwca 2011 roku. W wyniku tego pożaru spaleniu uległo wyposażanie wewnątrz kabiny pasażerskiej (k. 231). Oczywiste jest, iż samochód ze spalonym wnętrzem nie może być używany. Warto wskazać, iż opinia biegłego w innej sprawie, w szczególności w sprawie karnej, może być wykorzystana jako materiał sprawy, jeżeli żadna ze stron nie zgłasza do niej zastrzeżeń i nie żąda powtórzenia tego dowodu w toczącym się postępowaniu (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2007 roku, III CSK 227/06, OSNC-ZD 2008/1/19). W realiach niniejszej sprawy żadna ze stron nie zgłaszała zastrzeżeń do w/w opinii biegłego i nie wnosiła o jej powtórzenie. Ponadto akta postępowania przygotowawczego 3 Ds. 1557/11 zostały dołączone do akt niniejszej sprawy właśnie na wniosek pozwanej (k. 27v). Tym samym nie było przeszkód proceduralnych by uznać opinię biegłegoP. G. (2)za dowód w niniejszej sprawie. Dla trafności ustalenia, iż pojazd pozwanej nie był używany, nie bez znaczenia był także jego bardzo zaawansowany wiek. Zasady doświadczenia życiowego wskazują, iż tak stare pojazdy zwykle nie są już używane i podlegają złomowaniu. Teoretycznie nie jest wykluczone, że dany pojazd może zachować sprawność techniczną (np. pojazdy zabytkowe), tym niemniej zgodnie zart. 81 ust. 6 Prawa o ruchu drogowymkażdy pojazd, by mógł uczestniczyć w ruchu drogowym, musi przechodzić okresowe, coroczne badania techniczne. W realiach niniejszej sprawy pozwana – wbrew leżącego po jej stronie ciężaru dowodu – nie przedstawiła żadnych dokumentów świadczących o tym, iż przedmiotowy pojazd przechodził pozytywnie badania techniczne, np. dowodu rejestracyjnego zawierającego stosowne adnotacje. Finalnie należało zwrócić uwagę na treść dyspozycji usunięcia pojazdu (k. 5). Wynika z niej, iż przedmiotowy pojazd był otwarty i dostępny dla osób trzecich, jego wnętrze było wypalone i pełne ostrych części metalowych i plastikowych. Wszystkie powyższe dowody łącznie i zgodnie potwierdzają, iż pojazd pozwanej nie był używany, a tym podniesiony zarzut apelacyjny jest całkowicie bezpodstawny. W pozostałym zakresie w ocenie Sądu Okręgowego rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego oparte zostało na właściwych ustaleniach, poprzedzonych wnikliwą i zasadną oceną materiału dowodowego zgromadzonego w aktach niniejszej sprawy. Na podstawie tych ustaleń Sąd Rejonowy wydał w pełni poprawny wyrok, mający odzwierciedlenie nie tylko w treści obowiązujących przepisów prawa, ale odpowiadający także stanowisku ugruntowanemu w judykaturze. Z tych względów argumentacja zawarta w uzasadnieniu kwestionowanego wyroku zasługuje na akceptację, a tut. Sąd w pełni podziela ją i przyjmuje za własną. Nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisuart. 299 kpc. Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie Sądu Najwyższego stanowiskiem, dowód z przesłuchania stron jest dowodem posiłkowym, dopuszczalnym tylko wtedy, gdy nie można istotnych dla sprawy okoliczności wyjaśnić innymi dowodami, a w szczególności dowodami z dokumentów i zeznaniami świadków. W sytuacji, gdy wszystkie istotne dla sprawy okoliczności zostały wyjaśnione nie tylko zeznaniami świadków ale i dokumentami, to prowadzenie przez sąd dowodu z zeznań jest zbędne, a nawet niedopuszczalne (podobnie uznał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 sierpnia 1982 roku, I CR 258/82, LEX nr 8446). Obowiązek Sądu wynikający zart. 299 kpcin finenie ma więc charakteru bezwzględnego, a aktualizuje się on jedynie wówczas, jeżeli Sąd uzna, że dotychczasowe rezultaty przeprowadzonego postępowania dowodowego nie świadczą o wyjaśnieniu faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Naruszenieart. 299 kpcmoże mieć miejsce wtedy, gdy nieprzesłuchanie stron – mimo zgłoszenia takiego wniosku dowodowego przez jedną z nich albo nawet bez takiego wniosku (art. 232 zdanie drugie kpc) – mogło wpłynąć na wynik sprawy, rozumiany jako wyjaśnienie wszystkich istotnych i spornych okoliczności, albo gdy dowód z przesłuchania stron był jedynym dowodem, jakim dysponował sąd (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2000 roku, I CKN 1129/99, LEX nr 51635, z dnia 18 kwietnia 2012 roku, II PK 197/11, LEX nr 1216857, z dnia 26 lipca 2011 roku, I UK 29/11, LEX nr 1026622). W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy był dostateczny dla poczynienia przez Sąd I instancji ustalenia, że w dniu 3 sierpnia 2011 roku Straż Miejska(...)W.nie mogła dysponować informacją o zgłoszeniu kradzieży przedmiotowego pojazdu. Z dołączonych dokumentów wynika bowiem niezbicie, że pozwana zgłosiła zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa kradzieży w/w samochodu dopiero w dniu 9 sierpnia 2011 roku, zaś faktu tego nie podważyły ani zeznania przesłuchanych świadków, ani pozostałe pisma pozwanej adresowane do komisariatu Policji, dołączone przez nią do sprzeciwu. Nie zasłużył na uwzględnienie także podniesiony w apelacji zarzuty naruszenia prawa materialnego, tj.art. 5 kc.Trzeba pamiętać, że normaart. 5 kcma charakter wyjątkowy i może być zastosowana tylko po wykazaniu wyjątkowych okoliczności. Zasady współżycia społecznego jest to w prawie pojęcie niedookreślone, nieostre, a powoływanie się na sprzeczność danej czynności prawnej z tymi zasadami powinno wiązać się z konkretnym wykazaniem, o jakie zasady współżycia społecznego w konkretnym przypadku chodzi, na czym polega konkretna zasada współżycia społecznego oraz uzasadnieniu, na czym polega sprzeczność czynności prawnej z tymi zasadami. Ogólnikowy zarzut pozwanej nie spełnia powyższych kryteriów. Dodatkowo należy podkreślić, że Straż Miejska odholowując pojazd pozwanej, działała w granicach dyspozycjiart. 50a ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym(tj. Dz. U. z 2012 roku, poz. 1137 ze zm.). Co prawda naruszenie tego artykułu nie stanowiło zarzutu apelacyjnego, jednakże wiąże się on ściśle z oceną, czy doszło do działania sprzecznego zart. 5 kc.Jak już wskazano powyżej, okolicznością przyznaną przez pozwaną, a zatem – biorąc pod uwagę podstawę odholowania pojazdu – niesporną w sprawie, był stan pojazdu wskazujący na jego nieużywanie. Biorąc jednocześnie pod uwagę, że w dniu usunięcia pojazdu organy ścigania nie zostały jeszcze powiadomione o kradzieży pojazdu uznać należy, że czynności Straży Miejskiej nie naruszyły w/w przepisu. W związku z tym obciążenie pozwanej kosztami ich działań, wynikająceexpressis verbiszart. 50a ust. 1 Prawa o ruchu drogowym, nie mogło naruszyć jakichkolwiek zasad współżycia społecznego czy tez zasad słuszności - co bezpodstawnie wywodzi pozwana w apelacji. Z tych względów, na podstawieart. 385 kpc, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na zasadzieart. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku – Prawo o adwokaturze(tj. Dz. U. z 2015 roku, poz. 615 ze zm.) w zw. z§ 13 ust. 1 pkt 1 i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu(tekst jedn. Dz. U. z 2013 roku, poz. 461 ze zm.). SSR Tomasz Niewiadomski (spr.) SSO Katarzyna Parczewska SSO Maja Smoderek (...).

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2016-10-27' department_name: XXVII Cywilny Odwoławczy judges: - Tomasz Niewiadomski - Maja Smoderek - Katarzyna Parczewska legal_bases: - art. 50a ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku - Prawo o ruchu drogowym - art. 232 zdanie drugie kpc - art. 752-757 kc - § 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 22 czerwca 2011 r. w sprawie usuwania pojazdów pozostawionych bez tablic rejestracyjnych lub których stan wskazuje na to, że nie są używane - art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku – Prawo o adwokaturze - § 13 ust. 1 pkt 1 i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu recorder: st. sekr. sądowy Agnieszka Ślebzak signature: XXVII Ca 1457/16 ```

152525050000503_I_C_001111_2017_Uz_2018-06-04_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 1111/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 maja 2018 r. Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący SSR Lidia Grzelak Protokolant sądowy Olga Olech po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2018 r. w Ciechanowie na rozprawie sprawy z powództwaM. M. przeciwko(...) spółka jawnawP. o zwolnienie ruchomości od egzekucji I zwalnia od egzekucji samochódmarki S. (...)nr rej. (...)zajęty w dniu 26 maja 2017 r. w sprawie Km 1248/17 Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w CiechanowieM. W. (1)z wniosku(...) spółka jawnawP.przeciwko dłużnikowiR. Ł.o świadczenie pieniężne; II zasądza od pozwanego(...) spółka jawnawP.na rzecz powódkiM. M.kwotę 4417,00 zł ( cztery tysiące czterysta siedemnaście złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3617,00 zł ( trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu. Sygn. akt I C 1111/17 UZASADNIENIE PowódkaM. M.wystąpiła w dniu 27 lipca 2017 r. z pozwem przeciwko(...) spółka jawnawP., żądając zwolnienia od egzekucji samochodu osobowego markiS. (...)nr rej. (...), zajętego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w CiechanowieM. W. (1)w sprawie Km 1248/17 w dniu 26 maja 2017 r. Powódka wskazała, że ruchomość zajęta przez Komornika stanowi jej własność. Wniosła ponadto o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Postanowieniem z dnia 9 sierpnia 2017 r. Sąd zawiesił postepowanie egzekucyjne w sprawie Km 1248/17 Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w CiechanowieM. W. (1)w części dotyczącej wskazanego powyżej samochodu. Pozwany(...) spółka jawnawP.wniósł o oddalenie powództwa. Pozwany w trybieart. 527 kczgłosił zarzut bezskuteczności względem niego umowy sprzedaży samochodu osobowego markiS. (...)nr rej. (...)z dnia 5 maja 2017 r., wskazując, że czynność sprzedaży pojazdu nastąpiła z pokrzywdzeniem wierzyciela, przy czym dłużnikR. Ł.działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela, zaś powódkaM. M.o tym wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć. Pozwany wniósł ponadto o zasądzenie od powódkiM. M.na jego rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w CiechanowieM. W. (1)prowadzi w sprawie Km 1248/17 postępowanie egzekucyjne z wniosku(...) spółka jawnawP.przeciwkoR. Ł.o świadczenie pieniężne na podstawie tytułu wykonawczego, stanowiącego prawomocny nakaz zapłaty z dnia 10 stycznia 2016 r. wydany w postępowaniu upominawczym przez Sąd Rejonowy w Płocku V Wydział Gospodarczy w sprawie V GNc 3626/16, zaopatrzony w klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia 11 maja 2017 r. Wniosek egzekucyjny został złożony do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w CiechanowieM. W. (1)w dniu 22 maja 2017 r. W toku czynności egzekucyjnych w sprawie Km 1248/17 Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w CiechanowieM. W. (1)dokonał w dniu 26 maja 2017 r. zajęcia ruchomości w miejscu zamieszkania dłużnikaR. Ł.w postaci samochodu osobowego markiS. (...)nr rej. (...)( akta Km 1248/17 k. 17 – 29 ). Zajęty przez komornika sądowego samochód osobowy markiS. (...)nr rej. (...)stanowił własnośćE.iR.małż.Ł.. W dniu 5 maja 2017 r.R. Ł.iM. M.zawarli umowę sprzedaży przedmiotowego pojazdu za cenę 20000,00 zł.M. M.zapłaciła cenę nabycia pojazdu gotówką. Samochód pozostał w posiadaniuR. Ł., który zobowiązał się przed wydaniem pojazdu dokonać naprawy klimatyzacji. Z tego powoduM. M.zgłosiła nabycie pojazdu z opóźnieniem, z opóźnieniem również dokonała jego rejestracji ( umowa k. 56, decyzja k. 6, dowód rejestracyjny k. 7 – 8, zeznania świadkaE. Ł.k. 63 – 64, zeznania świadkaR. Ł.k. 64 – 66, zeznania powódkiM. M.k. 61 – 62, 87 ). E. Ł.pozostaje w związku małżeńskim zR. Ł.. W dniu 30 października 2014 r. małżonkowieŁ.zawarli przed notariuszemR. N.umowę o ustanowieniu rozdzielności majątkowej ( bezsporne ). E. Ł.iM. M.są koleżankami, pracują w tym samym zakładzie pracy, utrzymują kontakty koleżeńskie, również poza miejscem pracy.M. M.znaR. Ł.z racji znajomości z jego żoną; ich kontakty są sporadyczne. Nie interesowała się ich stosunkami majątkowymi, jak też stanem finansów. Wiedziała, żeR. Ł.prowadzi działalność gospodarczą, ale nie interesowała się przedmiotem tej działalności. O ich zamiarze sprzedaży samochodu dowiedziała się podczas jednej z rozmów. Nie interesowała się przyczynami, dla których zamierzają sprzedać samochód. Ostatecznie podjęła decyzję o kupnie tego samochodu ( zeznania świadkaE. Ł.k. 63 – 64, zeznania świadkaR. Ł.k. 64 – 66, zeznania powódkiM. M.k. 61 – 62, 87 ). M. M.o zajęciu samochodu dowiedziała się w pierwszej połowie lipca 2017 r. przy odbiorze samochodu odR. Ł.po naprawie. WówczasR. Ł.uprzedził ją, że samochód został zajęty przez komornika sądowego oraz, że wyznaczono termin jego licytacji ( zeznania świadkaR. Ł.k. 64 – 66, zeznania powódkiM. M.k. 61 – 62, 87 ). W dniu 13 listopada 2017 r.R. Ł.wpłacił na poczet zadłużenia egzekwowanego w sprawie Km 1248/17 bezpośrednio wierzycielowi(...) spółka jawnawP.kwotę 5000,00 zł ( akta Km 1248/17 k. 75 – 76 ). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie akt sprawy Km 1248/17 Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w CiechanowieM. W. (1)( k. 17 – 29, 75 – 76 ), akt sprawy V GNc 3626/16 Sądu Rejonowego w Płocku V Wydział Gospodarczy, akt sprawy I Co 689/17 o zawezwanie do próby ugodowej z wnioskuR. Ł.z udziałemE. Ł.w przedmiocie podziału majątku wspólnego, zebranych w sprawie dokumentów, a w szczególności: umowy ( k. 56 ), decyzji ( k. 6 ) i dowodu rejestracyjnego ( k. 7 – 8 ), jak również zeznań świadkówE. Ł.( k. 63 – 64 ) iR. Ł.( k. 64 – 66 ) oraz powódkiM. M.( k. 61 – 62, 87 ). W ocenie Sądu, powyższe dowody, stanowią spójną i logiczną całość. Niewątpliwie, powódkaM. M.dokonała przerejestrowania pojazdu z opóźnieniem, jednakże jej zeznania co do przyczyny opóźnienia uznać należy za wiarygodne; brak również podstaw do przyjęcia, że umowa sprzedaży samochodu została antydatowana. Sąd dał również wiarę zeznaniom powódki co do znajomości zE. Ł.i jej mężem, jak również co do jej świadomości w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, jak też braku wiedzy w zakresie stanu ich stosunków majątkowych i finansów. Powódka utrzymywała kontakty koleżeńskie zE. Ł., żoną dłużnikaR. Ł.. Trudno uznać, aby przedmiotem ich rozmów była jego działalność gospodarcza i kwestia jego kondycji finansowej; nawet jeśliE. Ł.miała świadomość problemów finansowych męża, to nie oznacza, że zwierzała się z tych problemów koleżance z pracy. Brak również podstaw do uznania, że powódkaM. M.miała podstawy przypuszczać, że sprzedaż samochodu związana jest z problemami finansowymiR. Ł.. Oczywiście, nie można wykluczyć rozmowy stron takiej umowy o przyczynach, dla których ktoś sprzedaje rzecz ( samochód ), a ktoś inny ją kupuje, jednakże powódkaM. M.zaprzeczyła, że dysponowała wiedzą o problemach finansowychR. Ł.. Brak jest również dowodów potwierdzających, że przed dokonaniem zajęcia ruchomości w sprawie Km 1248/17 przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w CiechanowieM. W. (1)w dniu 26 maja 2017 r.,R. Ł.wiedział o wydanym przeciwko niemu nakazie zapłaty w sprawie V GNc 3628/16 przez Sąd Rejonowy w Płocku. Niewątpliwie,E. Ł., obecna przy zajęciu ruchomości, powinna już podczas czynności zajęcia, wskazać powódkęM. M.jako właściciela zajętego samochodu, jednakże okoliczność ta nie może być oceniana na niekorzyść powódki i prowadzić do uznania, że umowa sprzedaży samochodu została zawarta z datą późniejszą niż wynika to z przedstawionej umowy. Sąd zważył, co następuje: Zgodnie zart. 841 § 1 kpc, osoba trzecia może w drodze powództwa żądać zwolnienia zajętego przedmiotu od egzekucji, jeżeli skierowanie do niego egzekucji narusza jej prawa. W pierwszej kolejności należy rozważyć, czy niniejsze powództwo zostało złożone w terminie, przewidzianym dla tego typu roszczeń.Art. 841 § 3 kpc, stanowi bowiem, że powództwo osoby trzeciej o zwolnienie zajętego przedmiotu od egzekucji może być wniesione w terminie miesiąca od dnia dowiedzenia się o naruszeniu prawa, chyba że inny termin jest przewidziany w przepisach odrębnych. Termin ten należy liczyć od dnia, gdy osoba trzecia dowiedziała się o naruszeniu prawa, a jego cechą jest prekluzja, co oznacza, że po bezskutecznym upływie terminu roszczenie wygasa. Sąd dał wiarę zeznaniom powódkiM. M., że o zajęciu samochodu dowiedziała się w pierwszej połowie lipca 2017 r., kiedy odbierała samochód odR. Ł.i sprawdziła, że został wyznaczony termin jego licytacji. Sąd ustalił, że powódkaM. M.jest właścicielem samochodu osobowego markiS. (...)nr rej. (...)na podstawie umowy sprzedaży tego pojazdu zawartej zR. Ł.w dniu 5 maja 2017 r., a zatem przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego w sprawie Km 1248/17 Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w CiechanowieM. W. (1)z wniosku(...) spółka jawnawP.przeciwkoR. Ł.o świadczenie pieniężne. Pomimo zatem tego, że w dniu 26 maja 2017 r. samochód znajdował się w dyspozycji dłużnikaR. Ł., nie stanowił już przedmiotu jego własności. Jak wskazano powyżej, pozwany(...) spółka jawnawP.w odpowiedzi na pozew, zgłosił w trybieart. 527 kczarzut bezskuteczności względem niego umowy sprzedaży samochodu osobowego markiS. (...)nr rej. (...)z dnia 5 maja 2017 r., wskazując, że czynność sprzedaży pojazdu nastąpiła z pokrzywdzeniem wierzyciela, przy czym dłużnikR. Ł.działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela, zaś powódkaM. M.o tym wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć. W ocenie Sądu, w świetle ustalonego stanu faktycznego, zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie zart. 527 § 1 kc, gdy wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową, każdy z wierzycieli może żądać uznania tej czynności za bezskuteczną w stosunku do niego, jeżeli dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a osoba trzecia o tym wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć. Stosownie zaś doart. 531 § 1 kc, uznanie za bezskuteczną czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli następuje w drodze powództwa lub zarzutu przeciwko osobie trzeciej, która wskutek tej czynności uzyskała korzyść majątkową. Uprawniony wierzyciel może zatem dochodzić ochrony pauliańskiej na drodze sądowej bądź przez wytoczenie powództwa przeciwko osobie, która uzyskała korzyść wskutek czynności dokonanej przez dłużnika lub przez podniesienie zarzutu procesowego w toczącej się przeciwko niemu sprawie wytoczonej przez osobę trzecią, na przykład w procesie przeciwegzekucyjnym wytoczonym przez osobę trzecią na podstawieart. 841 kpc, jak ma to miejsce w niniejszej sprawie. Przepisart. 527 kc, dla skutecznego zastosowania skargi pauliańskiej przewiduje kumulatywne wystąpienie przesłanek warunkujących możliwość skorzystania przez uprawnionego z ochrony pauliańskiej: 1) istnienie godnego ochrony interesu wierzyciela w postaci wierzytelności; 2) dokonanie przez dłużnika czynności prawnej z osobą trzecią; 3) pokrzywdzenie wierzyciela wskutek czynności prawnej dokonanej przez dłużnika; 4) dokonanie przez dłużnika czynności ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela; 5) uzyskanie wskutek tej czynności korzyści majątkowej przez osobę trzecią; 6) działanie osoby trzeciej w złej wierze. Ciężar udowodnienia tych przesłanek co do zasady – zgodnie z regułą dowodową wyrażoną wart. 6 kc– obciąża wierzyciela, który jest uprawniony do zaskarżenia czynności prawnej dłużnika. Jak wskazano powyżej, jedną z przesłanek ochrony pauliańskiej jest to, aby osoba trzecia, która odniosła korzyść majątkową z dokonania zaskarżonej czynności prawnej, wiedziała, że dłużnik dokonał tej czynności ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli lub aby przy zachowaniu należytej staranności mogła się o tym dowiedzieć. Dominuje stanowisko, że przesłanka ta wymaga wykazania złej wiary osoby trzeciej odnoszącej korzyść z zaskarżonej czynności prawnej. W ocenie Sądu, w świetle ustalonego stanu faktycznego, uznać należy, że powódkaM. M.nie dysponowała wiedzą w zakresie prowadzonej przezR. Ł.działalności gospodarczej i stanu jego finansów, a tym samym nie wiedziała, czy jego zamiar sprzedaży samochodu pozostaje w związku z chęcią uniknięcia spłaty zadłużenia wynikającego z tej działalności gospodarczej. PowódkaM. M.uzgodniła zR. Ł.kupno od niego samochodu, co nie oznacza, że miała świadomość, że sprzedaż przez niego samochodu może wynikać z jego problemów finansowych. Trudno oczekiwać, aby nabywca rzeczy ustalał powody jakimi kieruje się jej zbywca. Prowadzenia działalności gospodarczej, o czym przecież powódkaM. M.co do zasady wiedziała, nie można utożsamiać z problemami finansowymi i istnieniem zadłużenia obciążającego przedsiębiorcę. PowódkaM. M.utrzymywała zR. Ł.sporadyczne kontakty; nie można oczekiwać, że nawet zapytany wprost o długi, udzieliłby odpowiedzi polegającej na prawdzie. Niewątpliwie, wykazanie, że osoba trzecia wiedziała, że dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, ułatwia domniemanie prawne wynikające zart. 527 § 3 kc, w przypadku gdy osobą trzecią uzyskującą korzyść majątkową na skutek czynności prawnej dokonanej przez dłużnika jest osoba będąca w bliskim z nim stosunku. Ustawodawca nie określił, jakiego rodzaju relacje przesądzają o pozostawaniu wskazanych podmiotów w bliskich stosunkach. Stosunek bliskości na ogół wynika z powiązań rodzinnych, ale może wynikać także z innych więzi, w szczególności uczuciowych, przyjacielskich, towarzyskich czy majątkowych. Domniemanie ustanowione w komentowanym przepisie może być zastosowane względem każdej osoby, o ile w konkretnym przypadku stopień wzajemnych powiązań zachodzących z tytułu więzów rodzinnych, przyjaźni, wdzięczności, wspólnych interesów itp. pozwala uznać, że są to stosunki bliskie ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 1964 r. w sprawie III CR 39/64 ). Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 12 czerwca 2013 r. w sprawie VI ACa 1688/12 podkreślił, że nie da się stworzyć katalogu osób, które potencjalnie powinny być traktowane jako odpowiadające wymogom zart. 527 § 3 kci każdorazowo należy odwoływać się do realnie istniejących faktów: więzi uczuciowej, przyjacielskiej, majątkowej czy powiązań gospodarczych, czy nawet samego planowania wspólnej działalności gospodarczej. Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 28 lutego 2013 r. w sprawie I ACa 870/12 uznał, że pojęcie „bliskiego stosunku" użyte w§ 3cyt. artykułu oznacza nie tyle powiązania rodzinne, ile faktyczne więzy uczuciowe, przyjaźń, wdzięczność itp., ogólną faktyczną bliskość pozwalającą przyjąć, że osoba trzecia mogła znać sytuację majątkową dłużnika i cel jego działań. Pojęcie to obejmuje zatem nie tylko „osoby bliskie", czyli pozostające z dłużnikiem w stosunkach rodzinnych lub podobnych o charakterze osobistym, takich jak narzeczeństwo, konkubinat. Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie nie została spełniona przedmiotowa przesłanka „bliskiego stosunku”. Zarówno powódkaM. M., jak i oboje małżonkowieŁ., podkreślili, że znajomość koleżeńska łączyła powódkę iE. Ł., żonę dłużnika. Powódka, z racji tej znajomości, miała świadomość, żeR. Ł.prowadzi działalność gospodarczą, co nie oznacza, że znała jego sytuację majątkową i cel sprzedaży samochodu. Należy również zauważyć, że część środków finansowych uzyskanych ze sprzedaży samochodu w kwocie 5000,00 zł, dłużnikR. Ł.w listopadzie 2017 r. przeznaczył na pokrycie części zadłużenia w stosunku do wierzyciela(...) spółka jawnawP.. Jak wynika z akt egzekucyjnych Km 1248/17, wierzyciel(...) spółka jawnawP.nie podjął innych sposobów egzekucji niż egzekucja z ruchomości. W wyrokach z dnia z dnia 20 października 2011 r. w sprawie IV CSK 39/11 oraz z dnia 6 października 2011 r. w sprawie V CSK 493/10 Sąd Najwyższy podkreślił, że stanowiąca przedmiot skargi pauliańskiej czynność prawna dłużnika, powodująca zmniejszenie jego majątku, nie może być uznana za krzywdzącą wierzycieli, jeżeli dłużnik w zamian za swoje świadczenie uzyskał ekwiwalent, który znajduje się w jego majątku lub został wykorzystany na zaspokojenie wierzycieli. W związku z powyższym Sąd zwolnił od egzekucji samochód osobowy markiS. (...)nr rej. (...)zajęty w dniu 26 maja 2017 r. przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w CiechanowieM. W. (2)w sprawie Km 1248/17 z wniosku wierzyciela(...) spółka jawnawP.przeciwko dłużnikowiR. Ł.o świadczenie pieniężne. Jednocześnie w pkt II wyroku Sąd zasądził od pozwanego(...) spółka jawnawP.na rzecz powódkiM. M.kwotę 4417,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 3617,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, z uwzględnieniem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 800,00 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu. Powódka określiła wartość przedmiotu sporu na kwotę 16000,00 zł. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego Sąd ustalił stosownie do przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( § 2 pkt 5 ).

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Ciechanowie date: '2018-05-08' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Lidia Grzelak legal_bases: - art. 527 § 1 kc - art. 841 § 1 kpc recorder: sądowy Olga Olech signature: I C 1111/17 ```

152505000001003_II_Ca_000271_2014_Uz_2014-09-18_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Ca 271/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ K., dnia 18 września 2014 r. Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Barbara Mokras (spr.) Sędziowie: SSO Henryk Haak SSO Marian Raszewski Protokolant: st. sekr. sąd. Jolanta Bąk po rozpoznaniu w dniu 18 września 2014r. w Kaliszu na rozprawie sprawy z powództwaM. W. przeciwko(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW. o zapłatę na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 3 kwietnia 2014r. sygn. akt I C 420/13 I Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że nadaje mu następujące brzmienie: „ 1. zasądza od pozwanego(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.na rzecz powódkiM. W.kwotę 5.000 zł (pięć tysięcy) z ustawowymi odsetkami od dnia 27 marca 2012r. do dnia zapłaty; 2. oddala powództwo w pozostałym zakresie; 3. nie obciąża powódki kosztami sądowymi; 4. zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 1.726 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego; 5. nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sąd Rejonowy w Kaliszu kwotę 287 zł tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych.” II oddala apelację w pozostałym zakresie, III nie obciąża powódki kosztami sądowymi w postępowaniu apelacyjnym, IV nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sąd Rejonowy w Kaliszu kwotę 245 zł tytułem części nieuiszczonej opłaty od apelacji, V zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 864 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. II Ca 271/14 UZASADNIENIE PowódkaM. W.wniosła pozew przeciwko(...) S.A.z siedzibą wW.o zapłatę kwoty 35.000 zł z odsetkami i kosztami postępowania tytułem zadośćuczynienia za krzywdę w związku ze śmiercią ojca w wypadku komunikacyjnym, co miało miejsce w dniu 16 sierpnia 2005 r. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa. Podniósł, że brak podstawy materialno – prawnej dochodzenia roszczenia z uwagi na to, że przepis przewidujący możliwość kompensowania krzywd związanych z cierpieniami psychicznymi po śmierci w wypadku bliskiej osoby wszedł w życie dopiero w dniu 3 sierpnia 2008 r. Sąd Rejonowy w Kaliszu wyrokiem z dnia 3 kwietnia 2014 r. powództwo oddalił i orzekł o kosztach postępowania. Rozstrzygnięcie swoje oparł na następujących ustaleniach: w dniu 16 sierpnia 2005 r. roku doszło do wypadku drogowego w wyniku którego śmierć poniósł ojciec powódkiM. S.. Pojazd sprawcy wypadku był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Sprawcy wypadku zostali skazani prawomocnym wyrokiem sądu. Rodzice powódki rozwiedli się kiedy powódka miała 9 lat. Oboje założyli nowe rodziny. Z nową rodziną ojca powódka nie utrzymywała kontaktów, natomiast z ojcem spotykała się dość często na neutralnym gruncie – na ulicy, na podwórku, na działce. Istniała między nimi silna więź rodzinna, choć zakłócona nowymi układami rodzinnymi. Powódkę wychowywała matka, do której powódka miała żal za rozpad rodziny. W trudnych chwilach powódka dzwoniła do ojca. Kiedy powódka wyszła za mąż ojciec odwiedzał ją w domu, choć na wesele, mimo zaproszenia nie przyszedł, był obecny tylko w USC. W miarę możliwości ojciec wspierał ją emocjonalnie i finansowo. W chwili śmierci ojca powódka miała 23 lata, była już mężatką i matką. Śmierć ojca była dla niej sytuacją trudną, powódka doznawała uczucia smutku, żalu, osamotnienia, niepokoju. Trwały one przez okres żałoby – to jest okres dwóch lat. Nie spowodowały jednak istotnych zakłóceń w codziennym funkcjonowaniu, powódka pracowała bez zakłóceń, nie korzystała ani z pomocy psychologicznej ani z psychiatrycznej. Pozwany odmówił przyznania powódce stosownej kwoty z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę spowodowaną śmiercią osoby bliskiej. Sąd pierwszej instancji uznał również, że powódce nie przysługuje z tego tytułu roszczenie pieniężne, gdyż śmierć jej ojca nastąpiła przed dniem 3 sierpnia 2008 r. a więc przed wejściem w życie przepisuart. 446 § 4 k.c.a ponadto sąd nie zaakceptował stanowiska dopuszczającego przyznanie zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej na podstawieart. 448 k.c.w związku zart. 24 k.c.Ponadto sąd pierwszej instancji uznał, że w wyniku śmierci ojca nie nastąpił u powódki skutek w postaci takiego zerwania więzi rodzinnej, który skutkowałby powstaniem drastycznej krzywdy po stronie powódki i nie doszło w jej wyniku do naruszenia dóbr osobistych powódki jak również nie doszło do uszczerbku na zdrowiu powódki, który kwalifikowałby do przyznania odszkodowania na zasadzieart. 445 k.c.i powództwo w związku z tym oddalił. Apelację od tego rozstrzygnięcia złożyła powódka, która wniosła o zmianę orzeczenia przez zasądzenie kwoty 35.000 zł. ze stosownymi odsetkami i kosztami za obie instancje. Zarzuciła w apelacji naruszenieart. 448w zw. zart. 24 k.c. Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego. powództwa. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja jest częściowo zasadna. Powódka w niniejszej sprawie wnosiła, co jednoznacznie zaznaczyła w pozwie, o zasądzenie kwoty 35.000 zł w oparciu oart. 448w zw. zart. 24 k.c.a więc kwoty powyższej domagała się tytułem zadośćuczynienia za naruszenie jej dobra osobistego polegającego na zerwaniu więzi rodzinnej jaka łączyła ją ze zmarłym ojcem. Sąd Rejonowy, jak wynika z treści uzasadnienia, akceptuje co do zasady stanowisko zgodnie z którym członkowi rodziny zmarłego przysługuje na podstawieart. 448 k.c.w zw. zart. 24 k.c.roszczenie o zadośćuczynienie pieniężne gdy śmierć nastąpiła przed dniem 3 sierpnia 2008 r. Stanowisko to, mimo że dyskusyjne, jest jednolicie rozstrzygnięte pozytywnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. wyrok SN z dnia 14 stycznia 2010, IV CSK 307/09; uchwała SN z dnia 22 października 2010 r., III CZP 76/10; wyrok SN z dnia 10 listopada 2010 r., II CSK 248/10; uchwała SN z dnia 13 lipca 2011 r., III CZP 32/11 – podjęta w odpowiedzi na pytanie prawne S.O. wK.; wyrok SN z dnia 5 października 2011 r., IV CSK 10/11; uchwał z dnia 7 listopada 2012 r., III CZP 67/12 i z dnia 20 grudnia 2012 r., III CZP 93/122 gdzie przesądzono odpowiedzialność ubezpieczyciela za tego rodzaju szkody; postanowienie SN z dnia 27 czerwca 2014 r. (7 sędziów) w sprawie III CZP 2/14) . Mimo, iż jak była mowa wyżej sąd pierwszej instancji co do samej zasady zaakceptował stanowisko Sądu Najwyższego, niemniej uznał, że roszczenie oparte na powyższej podstawie prawnej może być uwzględniane tylko w sytuacjach wyjątkowych, do których nie należy przedmiotowa sprawa. Zdaniem sądu rozpoznającego apelację pogląd powyższy nie znajduje odzwierciedlenia w cytowanych przepisach. Zgodnie zart. 448 k.c.odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia sąd może przyznać w razie naruszenia dobra osobistego temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone. Do uwzględnienia roszczenia konieczne jest spełnienie powyższej przesłanki, a więc udowodnienie, że dobro osobiste strony powodowej zostało naruszone poprzez śmierć osoby bliskiej. W przedmiotowej sprawie należy uznać, że powódka udowodniła, iż zostało naruszone jej dobro osobiste w postaci zerwania więzi rodzinnej ze zmarłym ojcem. Z ustaleń dokonanych przez sąd pierwszej instancji wynika, że powódkę łączyła z ojcem więź emocjonalna, powódka utrzymywała z ojcem systematyczny kontakt i mimo, iż rodzice rozwiedli się gdy powódka była dzieckiem i zamieszkała z matką a z ojcem musiała spotykać się na neutralnym gruncie więź rodzinna między nimi istniała. Zerwanie tej więzi było dla powódki trudnym przeżyciem i niewątpliwie było dla powódki ciężkie. Biorąc jednak z drugiej strony pod uwagę, że powódka w chwili śmierci ojca miała już własną rodzinę, była mężatką i matką a ponadto jej kontakty z ojcem ograniczały się do spotkań, rzadkich odwiedzin i to dopiero w ostatnim czasie i nieraz do wspierania powódki emocjonalnie czy finansowo stwierdzić należy, że zasadną kwotą z tytułu zadośćuczynienia będzie kwota 5.000 zł. Mając na uwadze powyższe okoliczności należało, zgodnie zart. 386 § 1 k.p.c.orzec jak w sentencji.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Kaliszu date: '2014-09-18' department_name: II Wydział Cywilny judges: - Marian Raszewski - Henryk Haak - Barbara Mokras legal_bases: - art. 446 § 4 k.c. - art. 386 § 1 k.p.c. recorder: st. sekr. sąd. Jolanta Bąk signature: II Ca 271/14 ```

150500000001521_III_AUa_000865_2020_Uz_2021-01-27_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn.akt III AUa 865/20 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 stycznia 2021 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Marek Szymanowski Sędziowie: Alicja Sołowińska Sławomir Bagiński Protokolant: Magdalena Zabielska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 stycznia 2021 r. wB. sprawy z odwołaniaI. P. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wO. o ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na skutek apelacji wnioskodawczyniI. P. od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 28 października 2020 r. sygn. akt IV U 477/19 uchyla zaskarżony wyrok w pkt. I co do podlegania przezP. L. (1)obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym jako pracownik w okresie od 28 października 2014 r. do 1 stycznia 2015 r. i w tym zakresie sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Olsztynie pozostawiając temu Sądowi orzeczenie o kosztach instancji odwoławczej. Alicja SołowińskaM. S.B. Sygn. Akt III AUa 865/20 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 14 stycznia2019 roku (znak: 230000/830/090058/ 2018/9/2019) Zakład Ubezpieczeń Społecznych stwierdził, żeP. L. (1)(zmarły 17 sierpnia 2015 roku) nie podlegał obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym w okresie od 1 lipca 2014 roku do 17 sierpnia 2015 roku jako osoba wykonująca pracę na podstawie umowy o pracę u płatnika składekM. B. (1)z siedzibą wW.. Organ wskazał, że w okresie od 1 października 2018 roku do 16 października 2018 roku przeprowadził kontrolę płatnika składek. Kontrolą objęto okres od 1 stycznia 2015 roku do 31 grudnia 2017 roku. W trakcie kontroli płatnik nie przedłożył żadnych dokumentów świadczących o istnieniu stosunku pracy pomiędzy płatnikiem aP. L. (1)takich jak umowa o pracę czy listy płac. Z uwagi na braki w dokumentacji organ ustalił stan faktyczny na podstawie zeznań płatnika składek oraz świadków zeznających na okoliczność zatrudnieniaP. L. (1). Organ wskazał, że na podstawie zeznań płatnika składek oraz świadków nie było możliwości ustalenia zarówno okresu wykonywanej pracy, wysokości otrzymywanego wynagrodzenia, godzin w których praca była świadczona oraz częstotliwości pracy. Na podstawie danych z(...)ustalono, że ostatnim zatrudnieniemP. L. (1)w okresie od 1 maja 2014 roku do 28 października 2014 roku było zatrudnienie uM. P., na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy z wynagrodzeniem w wysokości minimalnego wynagrodzenia. Od powyżej decyzji odwołanie wniosłaI. P., konkubina zmarłego oraz matka jego dzieci. W uzasadnieniu podniosła zarzut błędnych ustaleń faktycznych, a co za tym idzie, niewłaściwym zastosowaniem przepisów, i w konsekwencji, wydaniem zaskarżonej decyzji. Wyrokiem z dnia 28 października 2020 r.Sąd Okręgowy w Olsztynie zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że zmarłyP. L. (1)w okresie od dnia 2 stycznia 2015 r. do dnia 17 sierpnia 2015 r. podlegał obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalno-rentowym, chorobowemu i wypadkowemu jako pracownik u płatnika składekM. B. (1)(pkt. I), oraz przyznał przyznaje ze Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Olsztynie ) na rzecz radcy prawnegoŁ. T.kwotę 110,70 zł (pkt II). Sąd Okręgowy ustalił, żeP. L. (1)zmarł 17 sierpnia 2015 roku, w godzinach nocnych w okolicznościach nie związanych z zatrudnieniem. (dowód: akta sprawy o sygn. akt Ds. 617/15 prowadzonych przez Prokuraturę RejonowąO.-P.).M. B. (1)prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą podfirmą (...), zarejestrowaną wW., gm.S.(dane z(...)). Denat, wraz zM. B. (1), wykonywał prace montażowe na podstawie stosunku pracy u wymienionego płatnika składek w okresie od 2 stycznia 2015 r. do 17 sierpnia 2015 r.. (k. 56, 57 akt sprawy, k. 38-39 akt ZUS, zeznania świadków oraz odwołującej). Sąd Okręgowy wskazał, że w przedmiotowej sprawie istotą sporu pomiędzy odwołującą a organem rentowym była kwestia istnienia stosunku pracy pomiędzyP. L. (1)aM. B. (1). Sąd Okręgowy w pierwszej kolejności odwołał się do treściart. 6 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych(tj. Dz. U. 2019, poz. 300, zwanej ustawą systemową),obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami, z wyłączeniem prokuratorów. Wskazał też, że po myśli art. 11 ust. 1 ustawy obowiązkowo ubezpieczeniu chorobowemu podlegają osoby wymienione wart. 6 ust. 1 pkt 1, 3 i 12, zaś według art. 12 ust. 1 ustawy obowiązkowo ubezpieczeniu wypadkowemu podlegają, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, osoby podlegające ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym. Natomiast zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy systemowej, pracownicy podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu w okresie od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku. Za pracownika – w myśl art. 8 ust 1 – uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy, z zastrzeżeniem, że jeżeli pracownik spełnia kryteria określone dla osób współpracujących, o których mowa w ust. 11 – dla celów ubezpieczeń społecznych jest traktowany jako osoba współpracująca. W myśl art. 46, ust. 1 wskazanej wyżej ustawy płatnik składek jest obowiązany według zasad wynikających z przepisów ustawy obliczać, potrącać z dochodów ubezpieczonych, rozliczać oraz opłacać należne składki za każdy miesiąc kalendarzowy. Natomiast po myśli art. 18 ust. 1 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe, ubezpieczenie chorobowe oraz wypadkowe z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z kolei według definicji zawartej wart. 22 ust. 1 kodeksu pracyprzez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca – do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. W ocenie Sądu Okręgowego ZUS kwestionował sam fakt istnienia stosunku pracy, bowiem z ustaleń organu rentowego wynikało, że zmarły nie świadczył, w ogóle, pracy na rzeczM. B. (1). W ocenie organu brak było wystarczających dowodów na określenie, czy denat pracował uM. B. (1), a nawet jeśli jeżeli, to brakowało danych o istocie tego stosunku – charakteru pracy, wymiaru czasu pracy, wysokości wynagrodzenia. Zdaniem Sądu Okręgowego postępowanie dowodowe przeprowadzone przez Sąd wykazało jednoznacznie, że w przedmiotowej sprawie stosunek pracy zaistniał, a brak dokumentacji wynikał z powodu chęci uniknięcia obciążeń publicznoprawnych ze strony płatnika składek oraz samegoP. L. (1). Jak wynika z zeznańM. B. (1)złożonych przed organem rentowym, a także przed Sądem,P. L. (1)wykonywał na rzecz płatnika składek pracę w rozumieniukodeksu pracy. Obie strony nie były zainteresowane uiszczeniem danin publicznoprawnych z tytułu zawartej umowy. Historia zatrudnienia zmarłegoP. L. (1)wskazuje, iż zważywszy na długie przerwy pomiędzy legalnym zatrudnieniem była to w jego przypadku akceptowana praktyka . Zakład Ubezpieczeń Społecznych w trakcie przeprowadzonej kontroli nie znalazł żadnej dokumentacji, w tym umowy o pracę, listy obecności, listy płac, potwierdzenia ze szkolenia bezpieczeństwa i higieny pracy, podpisanych faktur, dokumentów albo innych pism wskazujących na to, że denat wykonywał pracę na rzecz płatnika składek. Organ rentowy nie uwzględnił jednak w toku postępowania zeznań świadków. Sam płatnik potwierdził, żeP. L. (1)wykonywał na jego rzecz pracę, jednak osią sporu pozostawała kwestia ilości przepracowanych godzin oraz wymiaru etatowego wykonywanej pracy. Wszyscy świadkowie, w toku przeprowadzanej kontroli, przedstawiali podobne cechy wykonywanego stosunku pracy: pełen etat (codzienna praca), rozpoczynająca się w godzinach porannych do godzin popołudniowych (7:00-17:00). Świadkowie wskazywali też wynagrodzenie ubezpieczonego – w kwocie od 2.500,00 do 3.000,00 złotych netto – dowód zeznania świadków :R. L.,D. P.,S. P.,M.R.,M. B. (1). W myślart. 22 § 1 k.p.przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i w czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Zatem tak rozumiany stosunek pracy ma charakter ścisły i sformalizowany oraz nakłada na strony określone prawa i obowiązki. Stosunek ubezpieczeniowy powstaje więc po nawiązaniu stosunku pracy. Jednakże o tym, czy strony istotnie nawiązały stosunek pracy stanowiący tytuł do ubezpieczeń społecznych nie decyduje samo formalne zawarcie umowy o pracę, wypłata wynagrodzenia, przystąpienie do ubezpieczenia i opłacenie składki, ale faktyczne i rzeczywiste realizowanie elementów charakterystycznych dla stosunku pracy, a wynikających zart. 22 § 1 k.p. Istotne więc jest, aby stosunek pracy zrealizował się przez wykonywanie zatrudnienia o cechach pracowniczych, którymi są: odpłatność pracy, konieczność osobistego wykonywania pracy przez pracownika, wykonywanie pracy na rzecz pracodawcy i na jego ryzyko oraz pozostawanie pod zwierzchnictwem pracodawcy. Dopiero realizacja stosunku pracy rodzi stosunek ubezpieczeniowy i związane z nim prawa i obowiązki. Niezbędne jest więc rzeczywiste wykonywanie pracy w warunkach charakterystycznych dla stosunku pracy, czyli osobiste wykonywanie pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem, za wynagrodzeniem. Ponadto w orzecznictwie podkreśla się, że do ustalenia, iż doszło do powstania pomiędzy stronami stosunku pracy nie jest wystarczające spełnienie warunków formalnych zatrudnienia takich, jak zawarcie umowy o pracę, przejścia szkolenia BHP, uzyskanie zaświadczenia lekarskiego o zdolności do pracy, czy zgłoszenie do ubezpieczenia, a konieczne jest ustalenie, że strony miały zamiar wykonywać obowiązki stron stosunku pracy i to czyniły(por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 30 września 2015 r., III AUa 394/15, Legalis). W trakcie postępowania sądowego nie został przeprowadzony żaden przekonujący dowód, który by wskazywał, że stosunek pracy pomiędzyM. B. (1)aP. L. (1)nie został nawiązany. Przeciwnie, wszystkie źródła dowodowe prowadzą do odmiennego wniosku. Bez wątpienia bowiem płatnik składek zatrudniłP. L. (1), który wykonywał swoje obowiązki w reżimie stosunku pracy w rozumieniuart. 22 k.p. Żaden przepis istniejący w polskim porządku prawnym nie stanowi, że stosunek pracy nie może wystąpić bez zawarcia formalnej umowy o pracę. Spełnienie przesłanek zawartych wart. 22 k.p.oznacza, że umowa została zawarta, bez względu na to w jakiej formie została uznana. Świadkowie:R. L.,D. P.,S. P.,I. R.,M. R.– matka denata, niedoszli powinowaci denata oraz znajomi jego konkubiny, zgodnie potwierdzili, że zmarły rzeczywiście świadczył pracę wprzedsiębiorstwie (...). Zeznania przedsiębiorcy także potwierdziły fakt zatrudnieniaP. L. (1), choć mijały się z resztą ustaleń pod względem wymiaru pracy oraz otrzymywanego wynagrodzenia. Trzeba mieć na uwadze, żeM. B. (1)potwierdził, choć niejednoznacznie, zatrudnienieP. L. (1). Jak sam wskazał w trakcie kontroli organu rentowego „w mojej firmie pracował przed śmiercią. Nie była to praca ciągła. Pracował sporadycznie, w zależności od tego co miałem do wykonania”. Obowiązek zatrudnienia, przy spełnieniu reżimu zawartego wart. 22 k.p.nie rozróżnia pracy w trybie ciągłym od pracy w trybie zadaniowym albo wymiarze niepełnym. Wszak przedsiębiorca musiał zdawać sobie sprawę, że może zatrudnić zmarłego chociażby w wymiarze ½ czy ¼ etatu. Przedsiębiorca potwierdził także, że wypłacał zmarłego wynagrodzenie „do ręki”, z pominięciem odprowadzania należnych składek oraz zaliczek na podatek dochodowy. W ocenie Sądu płatnik specjalnie wskazuje o wiele niższe wynagrodzenie, niż było w rzeczywistości, bowiem zdaje sobie sprawę z konieczności uregulowania zaległych składek wyliczanych od podstawy wynagrodzenia. Bardzo istotne dla przedmiotowego rozstrzygnięcia były zeznaniaS. P., który był bezpośrednim świadkiem świadczenia pracy na rzeczM. B. (1)przez zmarłego. Był w stanie określić konkretne warunki pracy, bowiem sam, przez dwa miesiące, pomagał płatnikowi oraz zmarłemu w wykonywaniu prac montażowych, i podobnie jakP. L. (1), nie został formalnie zatrudniony, a co za tym idzie, także nie został zgłoszony do ubezpieczeń społecznych oraz nie odprowadzał zaliczek na podatek dochodowy. Zeznania wymienionych świadków zdaniem Sądu Okręgowego były wiarygodne, wzajemnie się uzupełniały i w pełni zasługiwały na podzielenie. Pozostawały one spójne z zeznaniami odwołującej. Świadkowie, w tym sam przedsiębiorca, jednomyślnie potwierdzili, że denat faktycznie pracował na rzeczM. B. (1). W przedmiotowej sprawie przesłanka odpłatności została spełniona. Pracownik nie podpisał umowy, ale jego wynagrodzenie było stałe, z pewnymi odchyleniami w zależności od ilości wykonywanych zleceń. Zeznania świadków potwierdziły fakt, że wykonywał pracę osobiście, świadcząc ją na rzecz przedsiębiorcy. Nie ulega żadnym wątpliwościom, że denat pracował na rzecz pracodawcy i jego ryzyko. Podobnie kwestia podlegania zwierzchnictwuM. B. (1)nie ulega wątpliwościom –M. L.wykonywał pracę zorganizowaną i nadzorowaną przezM. B. (1). Organ rentowy, mimo ciążącego na nim ciężaru dowodu, nie udowodnił, że płatnika składek i zmarłego nie łączyła umowa o pracę. W ocenie Sądu Okręgowego, strony umowy osiągały skutki wynikające ze stosunku pracy (a więc świadczenie pracy oraz otrzymywanie wynagrodzenia), a denat faktycznie wykonywał nałożone na niego obowiązki, za co otrzymywał wypłatę. W ocenie Sądu specyfika przedsiębiorstwa wskazywała na konieczność zatrudnienia dodatkowej osoby, wbrew stanowisku płatnika składek przedstawionego w trakcie składania zeznań przed organem kontrolnym. Prace montażowe często wymagają udziału dwóch, lub nawet więcej, osób. Tym samym więc w przekonaniu Sądu wszystkie okoliczności sprawy związane z zatrudnieniem ubezpieczonego w firmie płatnika, która na tle zgromadzonych dowodów bez wątpienia świadczył pracę w reżimie pracowniczego stosunku pracy, o jakim mowa wart. 22 k.p., zostały wyjaśnione. Kierując się powyższym, Sąd Okręgowy z mocyart. 47714§ 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję oceniając, że w świetle wykonywanego stosunku pracy u płatnika składekM. B. (1)brak było podstaw od odmowy objęciaP. L. (1)od dnia 2.01.2015 roku do 17.08.2015 roku ubezpieczeniem emerytalnym, rentowym, chorobowym i wypadkowym z tytułu zatrudnienia na podstawie stosunku pracy. W ocenie Sądu Okręgowego nie istnieją podstawy by przyjąć, iż zatrudnienie to istniało we wcześniejszym okresie tj. od 1.10.2014 r., choćby z tej przyczyny, iż do końca miesiąca października 2014 r. zmarły podlegał ubezpieczeniu z tytułu pracy u innego płatnika składek. Sąd przyjął za wiarygodne twierdzenia odwołującej, iż stosunek pracy został nawiązany od początku 2015 r. – sama odwołująca w odwołaniu kategorycznie i jednoznacznie wskazała tę datę i taki zakres czasowy wskazała w odwołaniu. Sąd nie dał wiary odwołującej o rzekomym „ przypomnieniu sobie” fakty, iż zatrudnienia miało trwać od 28 października 2014 r. Odwołująca , sporządzając odwołanie miała pełen ogląd sytuacji zatem wskazała realna datę zatrudnienia zmarłego. Zdaniem Sądu I instancji kolejne twierdzenia odwołującej należy traktować sceptycznie , albowiem wynikają one z sytuacji procesowej. Znamiennym jest, po analizie akt ZUS, iż wskazuje odwołująca fakty wybiórczo z dużą swobodą co do ich rzetelności. Przykładem choćby jest wskazanie we wniosku o rentę specjalną faktu , iżP. L. (1)miał stracić życie w wyniku wypadku przy pracy. Tym samym zgromadzony materiał dowodowy pozwala na przyjęcie zatrudnienia w okresie wskazanym w wyroku. Nie można wykluczyć , iż rzeczywiście w okresie Wszystkich Świętych zmarłego łączyła umowa zlecenia – pomocy przy sprzedaży zniczy, lecz nie było to przedmiotem rozstrzygnięcia zaskarżonej decyzji. W apelacji od tego wyroku wywiedzionejodwołująca ( jej pełnomocnik z urzędu) zaskarżyła wyrok Sądu Okręgowego w punkcie w pkt I i zarzuciła: I naruszenie przepisów, które miało wpływ na wynik sprawy: -art. 233 § 1 k.p.c.przez brak swobodnej i wszechstronnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego polegający na pominięciu w tej ocenie istotnej jego części oraz dowolnej ocenie materiału dowodowego, z którego jednoznacznie wynikało, iżP. L. (1)wykonywał pracę na rzeczM. B. (1)co najmniej już od dnia28 października 2014 r.,to jest zeznań świadków m.in.M. B. (1),P. P.,S. P.,D. P.,R. L.,I. R.,M. R., zeznań odwołującej się, świadectwa pracy z dnia 27.10.2014 r., protokół ZUS przesłuchaniaM. B. (1), z których to dowodów jednoznacznie wynikało, iżP. L. (1)rozpoczął pracę na podstawie umowy o pracę uM. B. (1)od dnia 28 października 2014 r., zaraz po zakończeniu pracy u poprzedniego pracodawcy. -art. 6 ust 1 pkt 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1, art. 13 ust. 1, art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznychw związku zart. 22 ust. 1 kodeksu pracyorazart. 47714§ 2 k.p.c., poprzez nieustalenie i nieuwzględnienie, iż zmarłyP. L. (1)w okresie od dnia 28 października 2014 r. do dnia 01.01.2015 r. (pełny okres zatrudnienia od dnia do dnia 17.08.2015 r.)podlegał obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym, emerytalno-rentowym, chorobowemu i wypadkowemu oraz zdrowotnemu jako osoba wykonująca pracę na podstawie umowy o pracę u płatnika składekM. B. (1), oraz nieuwzględnienia podlegania zmarłegoP. L. (1)ubezpieczeniom społecznym, emerytalno-rentowym, chorobowemu, wypadkowemu i zdrowotnemu jako osoba wykonująca pracę na podstawie umowy pracę u płatnika składekM. B. (1)w pełnym okresie zatrudnienia. II. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na pominięciu przedstawionych przez odwołującą się okresów zatrudnieniaP. L. (1)uM. B. (1)tj. od dnia28.10.2014 r. do 01.01.2015 r.a po tej dacie także do dnia śmierci (pełny okres zatrudnienia od dnia 28.10.2014 r. do dnia 17.08.2015 r.),potwierdzonych i uwiarygodnionych zeznaniami świadków, odwołującej się przedstawionymi dokumentami, co doprowadziło do ustalenia krótszego okresu zatrudnienia i krótszego okresu podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym, emerytalno - rentowym, chorobowemu i wypadkowemu jako pracownik u płatnika składekM. B. (1), oraz nieuwzględnienia podlegania zmarłegoP. L. (1)ubezpieczeniom społecznym, emerytalno-rentowym, chorobowemu, wypadkowemu i zdrowotnemu jako osoba wykonująca pracę na podstawie umowy o pracę u płatnika składekM. B. (1)w pełnym okresie zatrudnienia. Wskazując na powyższe apelacja wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie w zaskarżonej części oraz zmianę zaskarżonej decyzji, ewentualnie jej uchylenie, oraz uwzględnienie odwołania i wniosku odwołującej się w całości i zmianę zaskarżonej decyzji w ten sposób, że zmarłyP. L. (1)w okresie od dnia 28 października 2014 r. do dnia 17 sierpnia 2015 r. podlegał obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym, emerytalno-rentowym, chorobowemu i wypadkowemu oraz zdrowotnemu jako osoba wykonująca pracę na podstawie umowy o pracę u płatnika składekM. B. (1). Jak wniosek ewentualny sformułowano wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Olsztynie do ponownego rozpoznania oraz orzeczenia o kosztach postępowania apelacyjnego, w tym o kosztach zastępstwa procesowego w apelacji. Ponadto w apelacji wniesiono o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w potrójnej stawce. Jednocześnie oświadczam, iż koszty te nie zostały uiszczone przez Klienta w całości ani w części, nie obciążanie odwołującej się ewentualnymi kosztami procesu, zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Sąd Apelacyjny zważył co następuje W sprawie wystąpiło kilka istotnych problemów procesowych, których rozstrzygnięcie determinuje treść wyroku Sądu Apelacyjnego. Przede wszystkim trzeba było zauważyć, iż apelacja skarży wyrok w pkt I ustalającym podleganie zmarłegoP. L. (1)obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalno-rentowym, chorobowemu i wypadkowemu jako pracownika u płatnika składekM. B. (1), w okresie od dnia 2 stycznia 2015 r. do dnia 17 sierpnia 2015 r., mimo że w świetle uzasadnienia apelacji podleganie to w tym okresie i z tegoż tytułu nie jest kwestionowane. W istocie bowiem celem apelacji jest zmiana tego wyroku poprzez rozszerzenie tego okresu podlegania ubezpieczeniu pracowniczemu ubezpieczeniu u tegoż płatnika na okres poprzedzający od 28.10.2014 r. do 1.01.2015 r. Ponieważ jednak Sąd Okręgowy nie zawarł w wyroku orzeczenia negatywnego oddalającego odwołanie co do okresu uwzględnionego w punkcie I, skarżąca miała w istocie problem z zaskarżeniem wyroku w zamierzonym zakresie. Zrodził się bowiem problem tzw. braku substratu zaskarżenia, czyli braku rozstrzygnięcia sądu co do określnej części roszczenia. W zwykłym postępowaniu cywilnym wniesiona w takich okolicznościach apelacja podlegałaby odrzuceniu właśnie z uwagi na brak przedmiotu zaskarżenia. Konieczne byłoby bowiem uprzednie wystąpienie o uzupełnienie wyroku sądu I instancji (art. 351 k.p.c.) o rozstrzygnięcie pominiętej materii, i dopiero uzupełniające orzeczenie otwierałoby drogą do wniesienia środka odwoławczego. W postępowaniu odrębnym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych nie zawsze jednak brak wyraźnego oddalenia nieuwzględnionej części odwołania czyni niedopuszczanym wniesienie apelacji, bowiem i w takich przypadkach przyjmuje się zwykle istnienie substratu zaskarżenia, jeżeli np. sąd nie oddalił odwołania co do okresu, na który nie przyznał prawa renty, albo jeżeli przyznając rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy nie oddalił żądanią przyznania renty z tytułu całkowitej niezdolności, albo co do nieprzyznanej części świadczenia (por. postanowienie SN z 25.01.2008 r., III UZ 17/07, OSNP 2009/7-8, poz. 110; z 15.10.2015 r., II UZ 23/15, LEX nr 1844086.; z 22.08.2012 r., I UZ 83/12, LEX nr 1619833 ; z 22.03.2016 r., I UZ 40/15, LEX nr 2021223; z 8.03.2016 r., II UZ 53/15, LEX nr 2019612.).Wynika to przede wszystkim z tego, że w tych sprawach to decyzja wyznacza przedmiot postępowania (por. w tym wyroki SN: z 6.09.2000 r., II UKN 685/99, OSNP 2002/5, poz. 121; z 6.09.2010 r., III UK 15/10, LEX nr 667499; postanowienia z 13.05.1999 r., II UZ 52/99; z 13.10.2009 r., II UK 234/08, LEX nr 553692; z 5.08.2011 r., III UZ 17/11, LEX nr 1422061). W świetle zaskarżonej decyzji z dnia 14.01.2019 r. dotyczyła ona okresu od 01.07.2014 r. do 17.08.2015 r., a zatem również i okresu, którego dotyczy apelacja. Nie ulega też wątpliwości, że okres objęty apelacją był też przedmiotem postępowania przed sądem I instancji, czemu dano wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazując, że istnienie stosunku pracy w tym okresie, a tym samym pracowniczego tytułu do ubezpieczenia nie zostało wykazane. Powyższe prowadzi zatem do wniosku, iż istnieje w niniejszej sprawie substrat zaskarżenia uzasadniający merytoryczne rozpoznanie apelacji, co do podlegania przezP. L. (1)ubezpieczeniu pracowniczemu za okres od 28.10.2014 r. do 1.01.2015 r. Kolejnym problemem procesowym jaki się w związku powyższym pojawił jest to, że odwołująca wnosząca apelację chroniona jest zakazem reformationis in peius zdefiniowanymart. 384 k.p.c., a zatem wyrok w tym zakresie nie może być zmieniony ani uchylony na jej niekorzyść, jeżeli nie został zaskarżony przez przeciwnika procesowego (organ rentowy, zainteresowanego). Nawet zatem w przypadku nieważności postępowania, którą sąd odwoławczy bierze pod uwagę z urzędu (por. uchwała Sądu Najwyższego siedmiu sędziów - zasadzie prawnej z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC 2008/6/55), jej wzięcie pod uwagę możliwe jest wyłącznie w granicach zaskarżenia. W części bowiem niezaskarżonej wyrok staje zgodnie zart. 363 § 3 k.p.c.prawomocny i nie może być w postępowaniu apelacyjnym wzruszony. Oznacza to w niniejszej sprawie, że Sąd Apelacyjny nie był uprawniony do kontroli punktu I wyroku w zakresie ustalającym podleganieP. L. (1)ubezpieczeniom społecznym z tytułu stosunku pracy w okresie od 2.01.2015 r. do 17.08.2015 r., choć wady postępowania i poniższe rozważania dotyczące okresu od 28.10.2014 r. do 1.01.2015 r. , można by odnieść odpowiednio i do tej prawomocnej części wyroku. Co się tyczy tak zdefiniowanej zaskarżonej części wyroku tj. okresu od 28.10.2014 r. do 1.01.2015 r. to przede wszystkim Sąd Apelacyjny stwierdza wadliwości w zakresie dotyczącym stron tego postępowania. Zarówno bowiem organ rentowy, jak i Sąd Okręgowy nie zwrócili uwagi na to, że odwołującaI. P.nie jest osobą, której prawa i obowiązku zależą od wyniku postępowania, czyli ustalenia bądź wykluczenia pracowniczego tytułu do ubezpieczenia zmarłegoP. L. (1). Bezsporne jest w sprawie, iż pozostawała ona ze zmarłym w konkubinacie, a w przeciwieństwie do małżeństwa, pozostawanie w konkubinacie nie kreuje żadnych praw lub obowiązków w sferze ubezpieczeń społecznych. Inaczej rzecz ujmując, odwołująca, względem której organ wydał decyzję nawet bez wniosku (z urzędu) ma legitymację procesową formalną do jej zaskarżenia i bycia stroną postępowania, której nie musi odpowiadać jej prawo lub obowiązek wynikający z przepisów prawa materialnego. Nawet zatem jeżeli adresat decyzji nie jest w świetle przepisów prawa materialnego uprawniony lub zobowiązany w aspekcie podmiotowym (nie jest stroną stosunku zobowiązaniowego),to stan taki nie pozbawia go statusu strony postępowania(por. w tym zakresie postanowienie SN z 1.03.2016 r., I UZ 38/15, LEX nr 2016023; uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów SN z 23.03.2011 r., I UZP 3/10, OSNP 2011/17–18, poz. 233.). Niezależnie od tegoI. P.winna w sprawie wziąć udział jako przedstawiciel ustawowy trojga małoletnich dzieci, których ojcem byłP. L. (1), które mogą w świetle przepisów prawa ubezpieczeń społecznych na zasadach określonych wart. 67 – 68 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych- być osobami uprawnionymi do renty rodzinnej. W świetle akt rentowych bezspornym jest, iż wspólnymi dziećmi stron sąO.iF. P.ur. (...)(odpisy aktu skróconego k. 11-12 a.r. dot. renty rodzinnej), orazN. P.(wyrok SR w Olsztynie z dnia 20.10.2016r II RC 167/16 ;k. 11 a.r. dot. renty rodzinnej z 2016 r.). Wszyscy oni jako potencjalni uprawnieni do renty rodzinnej powinny mieć w sprawie status zainteresowanych w rozumieniuart. 47711§ 2 k.p.c.(por. wyrok SN z 15.07.1999 r., II UKN 52/99, OSNAPiUS 2000/22, poz. 826),do reprezentowania których uprawniona jest ich matkaI. P.jako ich przedstawiciel ustawowy. Ponieważ takiego udziału w sprawie nie wzięli, to z punktu widzenia ich uprawnień do renty rodzinnej zaskarżony wyrok ustalający istnienie stosunku pracy ich ojca w okresie wymienionym w jego punkcie I nie tworzy prejudykatu między nimi a organem rentowym, a zatem organ rentowy formalnie nie jest nim związany, w sprawie o prawo do renty rodzinnej na ich rzecz. Co więcej wyrokiem tym nie jest też wiązanyM. B. (1)wobec którego wyrok ten w części, w jakiej się uprawomcnił jest bezskuteczny, nie został bowiem nim objęty w sentencji wyroku (k.166), jak i jego udział sprawie w charakterze strony nie wynika z uzasadnienia. Tymczasem poza sporem winno być, iż był on stroną tego postępowania, bowiem został objęty zaskarżoną decyzją z dnia 14 stycznia 2019 r. i powinien ten status strony w postępowaniu z wniesionego odwołania od tej decyzji zachować. Częściowo był też tak w toku postepowania traktowany, bowiem organ netowy wymienił go jako zainteresowanego w odpowiedzi na odwołalnie (k.6), i tak też go początkowo traktował Sąd Okręgowy, zawiadamiając o terminach rozpraw w charakterze zainteresowanego (k.56, 79, 84, 101). Następnie Sąd Okręgowy jak się zdaje wskutek faktycznego przeoczenia przestał traktowaćM. B.jako zainteresowanego, bowiem brak wzmianki o zainteresowanym w protokole skróconym rozprawy (k.120), jak też brak decyzji sądu co do zawiadomienia go o następnym terminie rozprawy, choć wysłano mu takowe zawiadomienie o tym terminie (k.122). Na następnej rozprawie, na którą nie stawił się zainteresowanyM. B., po jej odroczeniu sąd polecił jego zawiadomienie terminie następnej rozprawy (k. 148v). Na terminie tejże rozprawy w dniu 28 sierpnia 2020r.M. B.stawił się ale Sąd Okręgowy nie traktował go już jako zainteresowanego, lecz potraktował go jako świadka dopuszczając i przeprowadzając dowód z jego przesłuchania w charterze świadka (k. 157-158). Nie jest jasny status jaki nadawał mu Sąd w toku dalszego postępowania. Na następnej rozprawie dniu 12.10.2020 r. brak w zmianki o zainteresowanymM. B.(k 162) , nie wynika też, że o tym terminie poinformowano go i pouczono go na poprzedniej rozprawie, na której był on obecny i kiedy to traktowano go jak świadka. W dniu 12.10.2020 r. doszło do zamknięcia rozprawy i wydania w dniu 28.10.2020 r. wyroku, w którym pominięto zainteresowanegoM. B., mimo że w wyroku tym przyjęto jednocześnie, żeM. B. (1)był płatnikiem składek za pracownikaP. L. (1). Nietypowość postępowania Sądu Okręgowego niewątpliwe prowadziła do naruszenia reguł postępowania, o różnym ciężarze gatunkowym. Przede wszystkim, nie można łączyć ról procesowych w tej samej sprawie, a zatem strona nie może być przesłuchiwana jako świadek w swojej sprawie i odwrotnie. Jest to zatem istotne uchybienie Sądu już choćby z uwagi na fakt, że strona przesłuchiwana w trybieart. 299 k.p.c.nie składa zeznań pod rygorem odpowiedzialności karnej, chyba że wyjątkowo dojdzie do ponownego przesłuchania w trybieart. 304 k.p.c.Istotnie wadliwe przeprowadzony dowód zasadniczo nie powinien stawiać podstawy ustaleń faktycznych. Istotnym uchybieniem było też faktyczne ,,odebranie’’ w końcowej fazie procesu zainteresowanemuM. B.tego statusu i nierozstrzygnięcie sprawy co do niego w wyroku, co prowadziło też do pozbawienia go możności obrony w tym zakresie (art. 379 pkt 5 k.p.c.), mimo że był on stroną postępowania.M. B.nie został też wymieniony w piśmie przedstawiającym przez Sąd Okręgowy akta z apelacją jako strona postępowania (k. 183). Oceniając skutki procesowe powyższych uchybień w niniejszej sprawie, o których częściowo wspomniano wyżej, Sąd Apelacyjny uważa, że zapadły wyrok w części ustalającej istnienie tytułu pracowniczegoP. L.do ubezpieczenia, z uwagi na swoją prawomocność nie może podlegać kontroli apelacyjnej. Tym niemniej trzeba przyjąć, że Sąd Okręgowy nie rozstrzygnął jeszcze sprawy w stosunku do zainteresowanegoP. L.. W aktualnym stanie pkt I wyroku jest bezskuteczny w stosunku doM. B. (1), bo nie został on nim objęty jako strona postępowania. W części natomiast zaskarżonej apelacją dotyczącej okresu od 28.10.2014 r do 1.01.2015 r.M. B. (1)posiadający status zainteresowanego w sprawie został pozbawiony obrony możności swych praw, stąd koniczne stało się w tym zakresie uwzględnienie apelacji i uchylenie w tym zakresie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Nadmienić trzeba, że nie ulega wątpliwości, że w przypadku postępowania dotyczącego ustalenia stosunku pracy, zawsze jego wynik dotyczy praw i obowiązków pracodawcy i niewątpliwie ma on status zainteresowanego(por. wyrok SN z 28.10.2004 r., II UK 66/04, OSNP 2005/10, poz. 149.).Status ten wynika już choćby z ewentualnego obowiązku uiszczenia stosowanych składek na ubezpieczenie społeczne, pomijając już fakt, że niezgłoszenie do ubezpieczeń społecznych pracownika może wyczerpywać znamiona przestępstwa zart. 219 k.k. Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Okręgowy zapewni przede wszystkim w sprawie prawidłowy kręg stron tego postępowania, biorąc pod uwagę powyższe wywody. Przedmiotem postępowania apelacyjnego był formalnie rzecz biorąc wyłącznie okres od 28.10.2014 r. do 1.01.2015 r., stąd tylko w tym zakresie wiąże Sąd Okręgowy ocena prawna Sądu Apelacyjnego w niniejszej sprawie (art. 386 § 6 k.p.c.). Tym niemniej wydaje się celowym rozważenie przez Sąd Okręgowy, czy nie zachodzi potrzeba rozstrzygnięcia sprawy co do okresu objętympunktu I, w stosunku do zainteresowanegoM. B., którego pominięto w tej prawomocnej części wyroku, mimo że miał on w sprawie status zainteresowanego, a Sąd I instancji uznał go w sentencji za pracodawcę (płatnika) zmarłegoP. L.. W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na zasadzieart. 386 § 2 k.p.c.w zw. zart. 108 § 2 k.p.c.orzekła jak w wyroku.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Białymstoku date: '2021-01-27' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - sędzia Marek Szymanowski - Alicja Sołowińska legal_bases: - art. 6 ust 1 pkt 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1, art. 13 ust. 1, art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 22 ust. 1 kodeksu pracy - art. 379 pkt 5 k.p.c. - art. 67 – 68 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 219 k.k. recorder: Magdalena Zabielska signature: III AUa 865/20 ```

151015100000503_I_C_000176_2015_Uz_2017-05-29_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 176/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 maja 2017 r. Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny w składzie Przewodniczący: SSR Aleksandra Konkel Protokolant: staż. Judyta Pukownik po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2017 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwaO. K. przeciwko(...) Spółce akcyjnejwW. o zapłatę 1 zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6000 zł (sześć tysięcy złotych) wraz z odsetkami: - od kwoty 5000 zł od dnia 24 stycznia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. w wysokości odsetek ustawowych oraz od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty w wysokości ustawowych odsetek za opóźnienie, - od kwoty 1000 zł od dnia 21 marca 2017 r. do dnia zapłaty w wysokości ustawowych odsetek za opóźnienie; 2 oddala powództwo w pozostałym zakresie; 3 zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 866,80 zł (osiemset sześćdziesiąt sześć złotych osiemdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu; 4 zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 370,20 zł (trzysta siedemdziesiąt złotych dwadzieścia groszy groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu; 5 nakazuje ściągnąć od powoda, z zasądzonego na jego rzecz roszczenia, na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku kwotę 1310,18 zł (jeden tysiąc trzysta dziesięć złotych osiemnaście groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych; 6 nakazuje ściągnąć od pozwanego, na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku, kwotę 873,45 zł (osiemset siedemdziesiąt trzy złote czterdzieści pięć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. Sygn. akt I C 176/15 UZASADNIENIE PowódO. K.domagał się zasądzenia od pozwanego(...) SAwW.kwoty 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 24 stycznia 2015 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu podał, iż w dniu 07 października 2012 roku wG.uczestniczył w wypadku komunikacyjnym, spowodowanym przez kierowcę pojazdu, który na skutek niezachowania zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym potrącił prawidłowo poruszającego się rowerzystę – powoda. Powód w wyniku zdarzenia doznał urazu kręgosłupa L-S, stłuczenia kolana lewego, urazu biodra oraz łokcia. Doznał także stresu pourazowego spowodowanego okolicznościami zdarzenia. Na skutek wypadku doszło u poszkodowanego do wysunięcia implantu międzytrzonowego założonego przed zdarzeniem w ramach stabilizacji trzonowej kręgosłupa na poziomie L5/S1. W konsekwencji powód został zakwalifikowany do zabiegu operacyjnego repozycji wysuniętego implantu. Orzeczeniem z dnia 10 grudnia 2013 r.O. K.został uznany za osobę niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym przez(...)wG., orzeczenie było ważne do dnia 13 października 2016 r. Pozostawał pod opieką poradni ogólnej, chirurgicznej, ortopedycznej oraz neurochirurgicznej. Po wypadku zaczął odczuwać silne bóle kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego, które utrzymują się do dnia dzisiejszego. Przez pierwsze tygodnie zmuszony był prowadzić oszczędzający tryb życia, a opiekę nad nim sprawowała najbliższa rodzina. Pozwany przyznał na rzecz powoda kwotę 1.000 zł tytułem zadośćuczynienia, która w ocenie powoda jest znacznie zaniżona. Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, według norm przepisanych. W uzasadnieniu kwestionował roszczenie co do wysokości. W przekonaniu strony pozwanej roszczenie jest rażąco wygórowane. Pozwany wskazał, iż przyznał powodowi kwotę 4.000 zł tytułem zadośćuczynienia, a nie 1.000 zł, jak podaje powód. W jego ocenie wypłacone świadczenie jest adekwatne do rozmiaru doznanej przez powoda szkody, którą ustalił na poziomie 3% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Zdaniem pozwanego, powód nie wskazał na żadną nową okoliczność, powstałą po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego. Nadto argumentował, iż umiarkowany stopień niepełnosprawności pozostaje bez związku z wypadkiem z uwagi na fakt, iż z orzeczenia o stopniu niepełnosprawności wynika, iż lekarz orzecznik nie mógł ustalić od kiedy niepełnosprawność istnieje. Pismem procesowym z dnia 23 lutego 2017 r. powód dokonał modyfikacji żądania pozwu, wnosząc o zasadzenie od pozwanego kwoty 15.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 10.000 zł od dnia 23 lutego 2017 r. do dnia zapłaty. Podtrzymał żądanie w zakresie zasądzenia odsetek ustawowych od kwoty 5.000 zł od dnia 24 stycznia 2015 r. do dnia zapłaty oraz w zakresie kosztów procesu. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: O. K.odbywając, jako żołnierz, misję pokojową w(...)uległ wypadkowi na służbie. Po powrocie do Polski był zatrudniony przy realizacji technicznej dźwięku, jako pracownik fizyczny. W marcu 2012 r. został poddany operacji stabilizacji trzonowej kręgosłupa na poziomie L5/S1. Po zabiegu przez 6 tygodni był unieruchomiony w łóżku, opiekę nad nim sprawowała ówczesna narzeczona. Rokowania były dobre. W związku z niemożnością kontynuacji zatrudnienia w charakterze dźwiękowca, powód utracił źródło dochodu. /okoliczność bezsporna, nadto dowód: przesłuchanie powoda, k. 87-89; zeznania świadkaJ. K., k. 87, 89/ W dniu 07 października 2012 r. wG.O. K., jadący rowerem, został potrącony przez kierowcę pojazdu markiO.nr rej. (...). /dowód: wyrok z dnia 23 października 2013 r. sygn. akt VIII W 1611/13, k. 29 akt szkody/ Po zdarzeniu powód został przewieziony na Szpitalny Oddział(...)Centrum (...)wG., gdzie wykonano badanie rtg klasyczne miednicy, kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego, stawu kolanowego lewego oraz stawu łokciowego prawego, usg jamy brzusznej. Poszkodowany negował uraz głowy oraz utratę przytomności. W badaniu klinicznym stwierdzono otarcie naskórka okolicy biodrowej prawej, łokciowej prawej. W zakresie kolana lewego nie stwierdzono odchyleń od normy. Wypisany z rozpoznaniem skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa z zaleceniem utrzymania miękkiego kołnierza ortopedycznego przez 14 dni, odpoczynku oraz farmakoterapii przeciwbólowej. Leczony w poradni internistycznej i ortopedycznej. Zalecono ćwiczenia mięśnia czworogłowego uda. W późniejszych obserwacjach nie stwierdzono dolegliwości związanych z kręgosłupem pod postacią bólu, czy ograniczenia ruchomości. Nie leczono odcinka szyjnego kręgosłupa fizjoterapeutycznie. /dowód: dokumentacja medyczna, k.11-23, k.18-27,31,33,101-108 akt szkody; przesłuchanie powoda, k. 87-89/ Po zdarzeniu z dnia 07 października 2012 r. związek powoda rozpadł się.O. K.zmuszony był on do opuszczenia lokalu zajmowanego dotychczas wspólnie z narzeczoną. Musiał znaleźć mieszkanie i zorganizować sobie źródło dowodu. Korzystał z pomocy finansowej(...)wG., rodziny i przyjaciół. Od trzech lat jest pod opieką terapeuty psychologa, uczęszcza na terapię(...). Do uprawiania kolarstwa, które trenował przed wypadkiem, powód wrócił po upływie 2-3 miesięcy od zdarzenia z dnia 07 października 2012 r. Unikał ruchu ulicznego, jeździł po lesie. /dowód: przesłuchanie powoda, k. 87-89; zeznania świadkaT. W., k. 87, 89; zeznania świadkaJ. K., k. 87, 89; zeznania świadkaM. C., k. 86-87, 89/ Sprawca wypadku posiadał ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu w(...) Spółce akcyjnejwW.. okoliczność bezsporna W wyniku wypadku z dnia 07 października 2012 r.O. K.doznał trwałego ortopedycznego uszczerbku na zdrowiu pod postacią niestabilności I stopnia stawu kolanowego lewego oraz uszkodzenia łąkotki przyśrodkowej w wysokości 5%, otarć naskórka w okolicy stawu łokciowego prawego i stawu biodrowego prawego. Proces leczenia ortopedycznego zakończono. Dzięki dobrze odbudowanemu mięśniowi czworogłowemu uda lewego staw kolanowy można uważać za wydolny przy niestabilności przednio - bocznej I stopnia. Poszkodowany wymaga stałej opieki fizjoterapeuty, właściwego kierowania treningu mięśni uda lewego oraz okresowej kontroli ortopedycznej raz na pół roku. /dowód: pisemna opinia biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopediiW. Ż.wraz z pisemną opinią uzupełniającą, k. 189-190/ W wyniku wypadku z dnia 07 października 2012 r.O. K.nie doznał neurochirurgicznego uszczerbku na zdrowiu w zakresie kręgosłupa szyjnego. Brak jest bezpośredniej korelacji między obrazem radiologicznym TK wskazującym na migracje implantu międzytrzonowego z przestrzeni L5/S1 w kierunku prawego otworu międzykręgowego a przebytym wypadkiem komunikacyjnym z dnia 07 października 2012 r. Podawane przez poszkodowanego nasilenia dolegliwości bólowych w zakresie kończyny dolnej lewej po wypadku pozostaje bez związku z migracją implantu do prawego otworu międzykręgowego L5/S1. /dowód: pisemna opinia biegłego z zakresu neurochirurgiiM. R.wraz z opiniami uzupełniającymi, k. 99-103, 131-133, 212-213, 245-246, 248/ W związku ze zgłoszeniem szkody, decyzją z dnia 19 grudnia 2012 r.(...) SAwW.przyznał poszkodowanemuO. K.kwotę 1.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Następnie, decyzją z dnia 12 lutego 2015 r. dokonał dopłaty na rzecz poszkodowanego zadośćuczynienia w kwocie 3.000 zł. /dowód: zgłoszenie szkody, k. 96-97 akt szkody; decyzje, k. 41-42 akt szkody; odwołanie, k. 94 akt szkody/ Sąd zważył, co następuje: Okolicznościami niespornymi w sprawie były: wypadek, w którym poszkodowany został powódO. K., zawarcie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pojazdów mechanicznych przez sprawcę wypadku komunikacyjnego ze stroną pozwaną, zgłoszenie szkody przez powoda oraz postępowanie likwidacyjne prowadzone przez stronę pozwaną, które zakończyło się częściową zapłatą na rzeczO. K.zadośćuczynienia oraz odmową zapłaty pozostałej części roszczenia powoda. Bezsporna była również, co do zasady, odpowiedzialność strony pozwanej za szkodę w związku z wypadkiem, w którym poszkodowanym został powód. Istota sporu sprowadzała się natomiast do ustalenia, czy wypłaconaO. K.- w toku postępowania likwidacyjnego – kwota 4.000 zł tytułem zadośćuczynienia była adekwatna do doznanej przez niego krzywdy. Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów załączonych do akt sprawy, w tym dokumentów znajdujących się w aktach szkody nr(...), złożonych w toku postępowania opinii biegłego sądowej z zakresu chirurgii urazowej i ortopediiW. Ż.oraz biegłego z zakresu neurochirurgiiM. R.. Podstawę ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie stanowiły także zeznania powoda oraz świadkówT. W.,J. K.orazM. C.. Wskazać należy, iż strony postępowania nie kwestionowały treści przedłożonych dokumentów, a Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im wiarygodności i mocy dowodowej. W ocenie Sądu opinie sporządzone przez biegłych z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii oraz z zakresu neurochirurgii, które Sąd uczynił podstawą ustaleń faktycznych w sprawie zostały sporządzone przez osoby kompetentne, mające szeroką wiedzę i doświadczenie zawodowe z zakresu opiniowania. Opinia biegłego ortopedy nie była kwestionowana przez strony postępowania. Strona powodowa jedynie wniosła o jej uzupełnienie o wyniki osobistego badania poszkodowanego. Po jej uzupełnieniu żadna ze stron nie wniosła do niej zastrzeżeń. Sąd również nie dopatrzył się potrzeby jej dalszego uzupełniania, czy wyjaśniania. Zastrzeżenia do opinii biegłego z zakresu neurochirurgii, który pierwotnie ustalił długotrwały uszczerbek na zdrowiu powoda w wysokości 5% w zakresie kręgosłupa szyjnego, złożył pozwany, który kwestionował wystąpienie u poszkodowanego takiego uszczerbku. Wskazywał, iż powód w okresie powypadkowym nie zgłaszał żadnych dolegliwości w tym zakresie, nadto podniósł, że biegły w badaniu poszkodowanego nie stwierdził żadnych zaburzeń neurologicznych co do funkcjonowania kręgosłupa szyjnego. Biegły składając uzupełniające opinie w sprawie pierwotnie podtrzymywał dokonane ustalenia, jednakże ostatecznie zmienił opinię, ustalając 0% uszczerbku dla uszkodzenia w zakresie kręgosłupa szyjnego. Biegły zaznaczył, że o ile do urazu kręgosłupa szyjnego, w wyniku wypadku, doszło, nie można mówić o uszczerbku długotrwałym, bowiem brak jest dokumentacji medycznej potwierdzającej leczenie tego urazu w okresie przekraczającym 6 miesięcy od jego powstania. Powyższe stanowisko podtrzymał w ustnej uzupełniającej opinii złożonej na rozprawie w dniu 23 maja 2017 r. Po złożeniu opinii uzupełniającej strony nie kwestionowały juz sporządzonej opinii w toku sprawy. Sąd również nie dopatrzył się potrzeby jej uzupełnienia, czy wyjaśniania. Podstawą ustaleń faktycznych Sąd uczynił również zeznania powoda oraz świadkówT. W.,J. K.orazM. C., bowiem były one szczere, logiczne i spójne z pozostałym materiałem dowodowym. Jakkolwiek wszystkie przesłuchiwane osoby wskazywały na wysunięcie się implantu międzykręgowego w kręgosłupie powoda, jako następstwo wypadku z dnia 7 października 2012 r., co okazało się nieprawdą, nie sposób kwestionować prawdziwości twierdzeń świadków oraz powoda. Ustalenie, że nie zachodził związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy wypadkiem a wysunięciem implantu zostało dokonane przez biegłego neurochirurga, przy zastosowaniu wiadomości specjalnych, którymi świadkowie ani powód nie dysponowali. Zbieżność czasowa pomiędzy wskazanymi zdarzeniami mogła zaś wywoływać wrażenie, że wysunięcie implantu jest skutkiem wypadku. Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części. Zgodnie zart. 822 kc, przez umowę odpowiedzialność cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia (§1). Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (§2). Powód domagał się ostatecznie przyznania od pozwanego kwoty 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, jakiej doznał na skutek wypadku z dnia 7 października 2012 roku, przy czym fakt, że do wypadku doszło i że za jego skutki odpowiada pozwany pozostawało poza sporem. Zważyć należy, iż ustawodawca nie określił wprost przesłanek, które winny stanowić podstawę dla ustalenia zakresu krzywdy, wskazując jedynie wart. 445 § 1 kcw zw. zart. 444 § 1 kc, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zgodnie zart. 445 § 1 kcpoprzez zadośćuczynienie kompensowana jest krzywda, która oznacza szkodę niemajątkową wywołaną uszkodzeniem ciała lub wywołaniem rozstroju zdrowia, polegająca na fizycznych dolegliwościach i psychicznych cierpieniach pokrzywdzonego. Przy ustaleniu wysokości zadośćuczynienia należy mieć na względzie całokształt okoliczności sprawy, nie wyłączając takich czynników jak rozmiar doznanej krzywdy, nieodwracalność następstw wypadku, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność, czas trwania i przebieg procesu leczenia. Rolą zadośćuczynienia jest bowiem złagodzenie doznanej niewymiernej krzywdy poprzez wypłacenie nie nadmiernej lecz odpowiedniej sumy, w stosunku do doznanej krzywdy. Zważyć należy przy tym, że na pojęcie krzywdy składają się nie tylko trwałe, lecz także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu, polegające na znoszeniu cierpień psychicznych (wyrok SN z dnia 20 marca 2002 r., V CKN 909/00). Z kolei okoliczności indywidualne, związane z pokrzywdzonym, powinny zostać uwzględnione przy zastosowaniu zobiektywizowanych kryteriów oceny uwzględniających m.in. sytuację rodzinną i wiek pokrzywdzonego. Przenosząc powyższe uwagi na grunt sprawy niniejszej, Sąd – rozstrzygając o zasadności żądania pozwu – wziął pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar krzywdy doznanej przezO. K.. Nie sposób przy tym nie dostrzec, że strona powodowa akcentowała wysunięcie implantu jako główny skutek wypadku a nadto związane z tym negatywne konsekwencje dla powoda. Tym niemniej z opinii biegłego sądowego z zakresu neurochirurgii wynika wprost, iż wysunięcie implantu nie miało związku z przedmiotowym zdarzeniem. Niewątpliwie na skutek zdarzenia powód doznał dolegliwości fizycznych. Jednakże jedynym długotrwałym skutkiem wypadku był uraz lewego kolana, w następstwie którego powód doznał 5 % ortopedycznego uszczerbku na zdrowiu. Uraz kręgosłupa szyjnego nie miał długofalowych skutków, ani powód, ani żaden ze świadków na pytanie o doznane obrażenia nie wskazywali na uraz kręgosłupa szyjnego, ale skupiali się na kwestii wysunięcia implantu. Nie ulega wątpliwości, że zdarzenie z dnia 07 października 2012 r. miało miejsce w momencie, gdy powód zaczynał wracać do zdrowia po przebytej operacji kręgosłupa, był pełen nadziei na rozpoczęcie nowego rozdziału w życiu. Operacja dawała mu nadzieję na normalne życie. Ówczesny związek powoda przeszedł ciężką próbę z uwagi na konieczność sprawowania opieki nadO. K.przez partnerkę tegoż, w okresie sześciu tygodni po przebytej operacji, jego nieporadność i brak dochodów. Jednakże z uwagi na wypadek i otwierającą się opcję ponownej konieczności opieki, brak zarobków powoda, pogorszenie nastroju, związek uległ rozpadowi. Powyższe spowodowało, że na barki powoda spadł kolejny ciężar w postaci konieczności znalezienia mieszkania i zorganizowania sobie źródła utrzymania. Konieczność zwracania się o pomoc do(...)oraz do rodziny i znajomych dla młodego mężczyzny, byłego żołnierza musiała być doznaniem wysoce niekomfortowym. Jakkolwiek pozwany bezpośrednio nie ponosi za to odpowiedzialności, gdyż powód już wcześniej miał problemy zdrowotne, nie sposób pominąć okoliczności, iż przedmiotowe zdarzenie było kolejnym z wielu problemów, które spadły na poszkodowanego, pogarszając jego sytuację materialną i życiową. Pomimo zatem braku poniesienia długotrwałego uszczerbku na zdrowiu przez powoda poza 5%, wynikającym z urazu lewego kolana, nie sposób uznać, że wypadek nie wywarł negatywnego wpływu na jego życie. Mając zatem na względzie stwierdzony przez biegłego procentowy uszczerbek na zdrowiu powoda, zakres poniesionych przez niego cierpień fizycznych i psychicznych, aktualny stan zdrowia oraz wysokość dotychczas wypłaconej kwoty (4.000 zł), Sąd doszedł do przekonania, iż należneO. K.zadośćuczynienie winno wynieść dalsze 6.000 zł. Kwota 10.000 zł, w ocenie Sądu, jest bowiem adekwatna do rozmiaru cierpień i poczucia krzywdy doznanych przez powoda. Zważywszy zaś, że strona pozwana wypłaciła jużO. K.kwotę 4.000 zł, zasadnym było zasądzenie na jego rzecz dalszej kwoty w wysokości 6.000 zł. Żądanie przewyższające tę kwotę należało zaś oddalić jako niezasadne, o czym orzeczono w punkcie 2 wyroku. O odsetkach rozstrzygnięto na podstawieart. 481 § 1 i 2 kcw zw. zart. 817 § 1 kc.Mając na względzie, iż powód zgłosił szkodę pozwanemu w 2012 r., a odsetek ustawowych od kwoty 5.000 zł dochodzi od dnia 24 stycznia 2015 r., Sąd uznał, że roszczenie w ww. dacie było już wymagalne i tym samym zasadnym było żądanie zasądzenia odsetek od kwoty 5.000 zł właśnie od tej daty. O odsetkach ustawowych od kwoty 1.000 zł Sąd orzekł od dnia 21 marca 2017 r. tj. od dnia doręczenia pozwanemu pisma rozszerzającego żądanie pozwu. Dopiero bowiem z tą datą świadczenie stało się wymagalne, gdyż powód kwoty tej od pozwanego wcześniej nie dochodził. O kosztach procesu Sąd orzekł zaś na podstawieart.98§1 i 3 kpcw zw. zart.99 kpcw zw. zart. 100 zd. 1 kpc. Mając na uwadze, iż powód wygrał sprawę w 40% przegrywając ją w 60% każda ze stron powinna ponieść koszty procesu adekwatnie do zakresu przegranej. Strona powodowa poniosła koszty w wysokości 2.167 zł, w tym 250 zł tytułem opłaty od pozwu, 800 zł tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, 500 zł tytułem zaliczki na poczet zwrotu kosztów stawiennictwa świadka, 600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego dla pełnomocnika procesowego powoda w wysokości jednokrotnej stawki minimalnej, które Sąd ustalił na mocy § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2013r. Nr 490), powiększone o opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Strona pozwana poniosła wydatek w wysokości 600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w wysokości jednokrotnej stawki minimalnej, powiększonych o opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Sąd, na wiosek pełnomocnika pozwanego, nie dokonał kompensacji wzajemnych kosztów, w związku z tym zasądził od pozwanego(...) SAwW.na rzecz powodaO. K.kwotę 866,80 zł tytułem kosztów procesu (2.167 zł x 40%), natomiast od powoda na rzecz pozwanego(...) SAwW.kwotę 370,20 zł tytułem kosztów procesu (617 zł x 60%). W toku procesu Sąd przyznał biegłym sądowym wynagrodzenie oraz świadkowi zwrot kosztów tytułem stawiennictwa w sądzie w łącznej wysokości 3.483,63 zł. Strona powodowa uiściła zaliczkę w łącznej wysokości 1.300 zł. W związku z tym Sąd zgodnie z odpowiedzialnością za wynik procesu, w punkcie 5 wyroku nakazał ściągnąć odO. K.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku kwotę 1.310,18 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych (2.183,63 zł x 60%) oraz w pkt 6 wyroku nakazał ściągnąć od(...) SAwW.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku kwotę 873,45 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych (2.183,63 zł x 40%). IC 176/15 Zarządzenia: 1 (...) 2 (...) 3 (...)

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku date: '2017-05-29' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Aleksandra Konkel legal_bases: - art. 481 § 1 i 2 kc - art. 100 zd. 1 kpc recorder: staż. Judyta Pukownik signature: I C 176/15 ```

152520000001539_III_Kow_000385_2018_Uz_2018-05-16_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III Kow 385/18 POSTANOWIENIE Dnia 16 maja 2018 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu III Wydział Penitencjarny i Nadzoru Nad Wykonaniem Orzeczeń Karnych w składzie: Przewodniczący :SSO Marek Masłowski Protokolant: st. sekr. sąd. Wioleta Serwata w obecności Okręgowego Prokuratora Włodzimierza Klimaszewskiego z Prokuratury Okręgowej w Sieradzu, po rozpoznaniu na posiedzeniu w Zakładzie Karnym wS.w sprawieM. W.synaJ.na skutek skargi skazanego na decyzję Dyrektora Zakładu Karnego wS.z dnia 26.03.2018 r. o odmowie udostępnienia skazanemu do zapoznania się akt ewidencyjnych i osobowych cz. A i B, na podstawieart. 7 § 1 i 5 kkw postanawia uchylić decyzję Dyrektora Zakładu Karnego wS.z dnia 26.03.2018 r. o odmowie udostępnienia skazanemu do zapoznania się akt ewidencyjnych i osobowych cz. A i B, i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania Dyrektorowi Zakładu Karnego wS.. UZASADNIENIE Skarga skazanego jest uzasadniona. W dniu 12.03.2018 r. skazany złożył wniosek o zapoznanie z treścią akt ewidencyjnych i osobopoznawczych (cz. A i B) w związku z toczącym się postępowaniem w przedmiocie udzielenia warunkowego przedterminowego zwolnienia w sprawie IIIK.(...).Wniosek ten został w dniu 26 marca 2018 roku rozpatrzony przez Dyrektora Zakładu Karnego odmownie, z powołaniem na treśćart. 102 pkt. 9 k.k.w. Sąd zważył, co następuje: W przedmiotowej sprawie stwierdzić należy, że decyzja Dyrektora Zakładu Karnego z 26.03.2018 r. została podjęta z naruszeniem prawa. W niniejszej sprawie nie ma zastosowaniaart. 102 pkt. 9 k.k.w., gdyż dotyczy jedynie decyzji podejmowanych przez Dyrektora w stosunku do osadzonego, natomiast wobecM. W.toczy się również postępowanie w przedmiocie udzielenia warunkowego przedterminowego zwolnienia w sprawie IIIK.(...)w którym to Sąd na posiedzeniu w Zakładzie Karnym wS.dnia 05 lutego 2018 r. ujawnił akta osobowe część A i B. Jako, że skazany jest stroną tego postępowania, przysługuje mu prawo wglądu do akt tego postępowania, na postawieart. 156 § 1 kpkstosowanego odpowiednio w postępowaniu wykonawczym przed sądem. W przedmiotowym stanie faktycznym akta osobowe stały się bowiem częścią akt sądowych do których zgodnie zart. 156 § 1 k.p.k.strony procesowe, obrońcy, pełnomocnicy i przedstawiciele ustawowi stron mają prawo dostępu oraz do samodzielnego sporządzania z nich odpisów lub kopii. Uprawnienie to wynika z samej ustawy i nie jest uzależnione od zgody jakiegokolwiek organu i nie może zostać ograniczone z wyjątkiem sytuacji, o której mowa wart. 156 § 4 k.p.k. Jeżeli natomiast zachodzi niebezpieczeństwo ujawnienia informacji, które nie powinny być skazanemu znane, np. zatrzymanie korespondencji, dane osób które dostarczyły informacji w ramach wywiadu środowiskowego a zastrzegły ich nieujawnianie skazanemu, administracja zakładu karnego powinna udostępnić akta osobowe w części B po uprzednim ustaleniu, że nie zawierają one informacji które mogą zagrażać bezpieczeństwu jednostki. Wobec powyższego należało orzec jak w sentencji. Sędzia: Pouczenie Postanowienie jest prawomocne i nie podlega zaskarżeniu. ZARZĄDZENIE A. odpis postanowienia doręczyć: 1. Administracji zakładu karnego wS. B. zakreślić numer w wykazie IIIKow 385/18 C. wpisać sprawę na wokandę 16.05.2018 roku. Sędzia:

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Sieradzu date: '2018-05-16' department_name: III Wydział Penitencjarny judges: - Marek Masłowski legal_bases: - art. 102 pkt. 9 k.k.w. - art. 156 § 1 k.p.k. recorder: st. sekr. sąd. Wioleta Serwata signature: III Kow 385/18 ```

152505000001003_II_Ca_000108_2018_Uz_2018-06-13_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Ca 108/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ K., dnia 13 czerwca 2018 r. Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Janusz Roszewski (spr.) Sędziowie: SSR del. Aneta Gintowt SSO Barbara Mokras Protokolant: st. sekr. sąd. Elżbieta Wajgielt po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2018 r. w Kaliszu na rozprawie sprawy z powództwaJ. W.,P. W. przeciwkoK. O. o pozbawienie wykonalności bankowego tytułu wykonawczego na skutek apelacji powodów od wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 24 października 2017r. sygn. akt I C 1207/17 I oddala apelację, II zasądza od powodówJ. W.iP. W.solidarnie na rzecz pozwanej kwotę 2700 zł / dwa tysiące siedemset / złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym. SSO Barbara Mokras SSO Janusz Roszewski SSR del. Aneta Gintowt UZASADNIENIE PowodowieJ. W.iP. W.w pozwie skierowanym przeciwkoK. O.wnieśli o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego tj. nakazu zapłaty z dnia 11 stycznia 2016r. wydanego przez Sąd Rejonowy w I Nc 4/16 Sądu Okręgowego w Kaliszu zaopatrzonego w klauzulę wykonalności 13 lipca 2016r., w części tj. w zakresie kwoty 69 500 zł z uzasadnieniem, że świadczenie w tym zakresie zostało zaspokojone. Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz obciążenie powodów kosztami procesu. Sąd Rejonowy w Kaliszuwyrokiem z dnia 24 października 2017r. oddalił powództwo i orzekł o kosztach postępowania. Apelacjędo tego rozstrzygnięcia złożyli powodowie zaskarżając wyrok w całości. Zarzucili naruszenie prawa procesowego –art. 840 § 1 pkt. 1 i 2 k.p.c.polegające na oddaleniu powództwa. Wskazali także na naruszenie prawa procesowego 233§ 1 k.p.c.polegające na braku wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie i pominięcie okoliczności, iżW.i Syn sp. j. nie była stroną niniejszego postępowania,art. 321 § 1 k.p.c.:. polegające na braku rozpatrzenia istoty sprawy i wydanie wyroku co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, tj. wydanie wyroku w przedmiocie braku możliwości skorzystania z powództwa z przepisuart. 840 § 1 pkt 2 k.p.c.przez Spółkę, podczas gdy stroną niniejszego postępowania są wspólnicy Spółki, a nie sama spółka. Apelujący zarzucili ronie naruszenie prawa materialnego tj.art. 8 § 1 k.s.h.w zw. zart. 22 § 1 k.s.h.poprzez ich niezastosowanie i brak uwzględnienia odrębności podmiotowości prawnej Spółki od podmiotowości prawnej jej wspólników, tj.J. W.iP. W.i uznanie, że wspólnicy jako osoby uprawnione do reprezentacji Spółki mogli podnieść zarzuty podnoszone w niniejszej sprawie w toku postępowania prowadzonego przez Sąd Okręgowy w Kaliszu pod sygn.. akt I Ne 4/16, podczas gdy powodowie nie byli stroną tego postępowania i nie mieli legitymacji do działania we własnym imieniu, zaś w niniejszym postępowaniu Spółka nie jest stroną, a także naruszeniaart. 366§ ik.c.orazart. 375 § 1 k.c.orazart. 35 § 1 k.s.h.w zw. zart. 22 § 2 k.s.h.w zw. zart. 31 § 1 i 2 k.s.h.poprzez ich niezastosowanie i nieuwzględnienie przez Sąd, że powodowie odpowiadają za zobowiązania spółki subsydiarnie jako dłużnicy solidarni. w związku z czym spełnienie świadczenia w części przez spółkę, jako współdłużnika solidarnego, powoduje zwolnienie z długu powodów, a zarzut ten przysługuje wspólnie ze spółką w rozumieniuart. 375§1 k.c.i może być podnoszony w postępowaniu, w którym są stroną, przy czym nie może to być z uwagi na zakres rozstrzygania postępowanie, o którym mowa wart. 7781k.p.c.. W oparciu o te zarzuty wnieśli o zmianę wyroku i uwzględnienie powództwa oraz zasądzenie kosztów za obie instancję. W odpowiedzi na apelację powodów pozwana wniosła o jej oddalenie i zasądzenie od powodów kosztów postepowania apelacyjnego. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne i rozważania dokonane przez Sąd Rejonowy i uznaje je za własne. W takiej sytuacji gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia, nie musi ich powtarzać (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sadu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1935 r., C III 680/34. Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14 lutego 1938 r.., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z dnia 19 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., I CSK 147/05). Przede wszystkim nie doszło do naruszenia prawa procesowegoart. 233 §1 k.p.c.przez niewłaściwe oznaczenie strony powodowej w rozpoznawanej sprawie. Kwestionowana w ramach tego zarzutu konkluzja Sądu I instancji dotyczy postępowania w sprawie I Nc 4/16, a nie mniejszego postępowania. Z kolei zarzut braku możliwości skorzystania z powództwa na podstawieart. 840 §1 pkt 2 k.p.c.jest rozstrzygnięciem wynikającym z dokonanej subsumcji a zatem może być podważany nie w ramach zarzutu naruszenia prawa procesowegoart. 321§1 k.p.c, lecz jego podstawy materialnej. Nie są uzasadnione pozostałe zarzuty podniesione przez apelujących. Sąd Rejonowy nie naruszył wskazanych przepisów prawa materialnego w szczególnościart. 840 § 1 pkt. 1 i 2 k.p.c.Należy podkreślić, że istota powództwa opozycyjnego zart. 840jest wykazanie, że sam tytuł wykonawczy nie odpowiada istotnemu i rzeczywistemu stanowi rzeczy. Jednak powództwo o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności nie prowadzi nigdy i prowadzić z istoty swojej nie może do ponownego merytorycznego rozpoznania sprawy zakończonej prawomocnym lub natychmiast wykonalnym orzeczeniem sądowym. Ma ono bowiem na celu pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego, a nie podważenie treści orzeczenia sądowego lub prawidłowości zaopatrzenia go w klauzulę wykonalności. Przedmiotem sporu w sprawach z powództwa zart. 840jest wykonalność tytułu wykonawczego. Zasadność roszczenia stwierdzonego orzeczeniem sądowym może być rozpatrywana tylko na podstawie zdarzeń, które nastąpiły po wydaniu orzeczenia sądowego, nie może więc być oparte na zarzutach poprzedzających wydanie tytułu egzekucyjnego. Tymi z kolei zainteresowany może bowiem podważać treść orzeczenia sądowego lub prawidłowość nadania mu klauzuli wykonalności wykorzystując zwykłe środki odwoławcze lub środki zaskarżenia. Powództwo przeciwegzekucyjne nie stanowi dodatkowego środka kontroli prawidłowości wydawanych przez sąd rozstrzygnięć (por. Henryk Pietrzkowski,Kodeks postepowania cywilnego. Komentarz. Część trzecia. Postepowanie egzekucyjne, Warszawa 2006, s. 189). Zart. 840 § 1 pkt 2 k.p.c., w którym jest mowa o „zdarzeniu, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane”, wynika, że ustawodawca miał na myśli wyłącznie zdarzenia o charakterze materialnoprawnym. Chodzi przy tym o te zdarzenia, które nastąpiły po powstaniu tytułu egzekucyjnego bądź po zamknięciu rozprawy w wypadku orzeczenia sądowego i spowodowały, że przymusowe egzekwowanie obowiązku dłużnika utraciło sens i nie ma już podstaw do dalszego chronienia interesów wierzyciela. Wprawdzie przed zmianąart. 840 § 1pkt 2 k.p.c.dokonaną przez ustawę z 10 lipca 2015 r. w judykaturze Sądu Najwyższego oraz w literaturze aprobowano zastrzeżenie, wyrażone w stanowisku prezentowanym przez apelujących, że spełnienie świadczenia, do którego doszło przed zamknięciem rozprawy, mogło być podstawą powództwa opozycyjnego. Przypadek taki mógł być podstawą powództwa opozycyjnego wyjątkowo, wówczas, gdy z powodu prawnych ograniczeń kognicji sądu nie mogło ono być przedmiotem rozpoznania w postępowaniu prowadzącym do wydania tytułu [P. Grzegorczyk, Zarzut spełnienia świadczenia jako podstawa powództwa opozycyjnego(art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c.), PPC 2011, nr 4, s. 92 i n.]. W judykaturze podkreślano jednak, że wyjątek taki, nie może służyć sanowaniu uchybień strony, która we właściwym czasie nie wystąpiła ze stosownym zarzutem, lub korygowaniu błędów sądu orzekającego, który zarzut taki przeoczył. Pogląd ten podzielił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 23 maja 2012 r., III CZP 16/12, OSNC 2012, nr 11, poz. 129, stwierdzając, że oparcie powództwa przeciwegzekucyjnego na zarzucie spełnienia świadczenia jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy zarzut ten – ze względu na ustanowiony ustawą zakaz – nie mógł być rozpoznany w sprawie, w której wydano tytuł egzekucyjny. Sąd Najwyższy podkreślił, że z chwilą uprawomocnienia się wyroku dochodzi do prekluzji materiału faktycznego sprawy, w której został on wydany. Oznacza to, że jeżeli określone okoliczności i oparte na nich zarzuty lub wypływające z nich wnioski istniały i dały się sformułować w chwili zamknięcia rozprawy, lecz strona skutecznie ich nie podniosła lub nie przytoczyła, w związku z czym nie zostały spożytkowane przez sąd przy wydawaniu wyroku, podlegają prekluzji, czyli wykluczającemu działaniu prawomocności. Prekluzyjny skutek prawomocności oraz powagi rzeczy osądzonej jest niezależny od tego, czy strona ponosi winę w zaniechaniu przytoczenia określonych okoliczności lub podniesienia właściwych zarzutów. Z powyższych rozważań prawnych jasno wynika, że zagadnienie wpływu skutków nie uczestniczenia w postepowaniu I Nc 4/16 na treść wydanego orzeczenia pozostaje poza zainteresowaniem Sądu w niniejszym postępowaniu. Rozpoznając bowiem powództwo przeciwegzekucyjne sąd nie rozstrzyga ewentualnych wątpliwości dłużników związanych z zakresem podmiotowym sprawy, w której został wydany kwestionowane orzeczenie, ale uwzględnia materialne skutki odpowiedzialności powodów za dług stwierdzony tym orzeczeniem, wynikający z nadania przeciwko nim klauzuli wykonalności oraz ze zdarzenia, wskutek którego zobowiązanie wobec dłużników nie może być egzekwowane. Nie chodzi przy tym o zdarzenie, z którymi związane są twierdzenia i fakty nie podniesione w toku postępowania przed powstaniem tytułu egzekucyjnego. Należy zatem stwierdzić, że twierdzenia mające świadczyć o częściowym zaspokojeniu zobowiązania przez spółkę przed wydaniem kwestionowanego orzeczenia w sprawie I Nc 4/16, których Sąd nie uwzględnił w niniejszej sprawie, nie miały żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia. Dotyczy to również wzruszania domniemania prawdziwości wpisu w rejestrze co do siedziby spółki w okresie powstania zobowiązania. Okoliczności wskazane apelacji powodów mogłyby ewentualnie czynić zasadnym zarzut skutkujący oddaleniem powództwa w kwestionowanej części, co w niniejszym postępowaniu nie jest przedmiotem kognicji sądu meritii. W związku z treścią apelacji podnieść również należy, że wynikającą zart. 31 Kshodpowiedzialność powodów za zobowiązań spółki, związana jest z subsydiarna odpowiedzialnością wspólnika spółki jawnej za zobowiązania powstałe w stosunkach zewnętrznych, o których mowa wart. 22 § 1 KSH. Przepisart. 778’KPCprzewiduje rozszerzoną prawomocność materialną wyroku zasądzającego dług, za który odpowiadają materialnie. Zgodzić się należy z powodami, że jako wspólnicy powodowie nie mieli możliwości podnosić zarzutów materialnych w tamtym postępowaniu. W związku z tym, ich sposobem obrony nie jest wystąpienie z powództwem egzekucyjnym w trybieart. 840 § 1 pkt 2 k.p.c., ale wystąpienie w tamtym postępowaniu po stronie spółki jako interwenienci uboczni, jeżeli przysługują im zarzuty osobiste wobec wierzyciela spółki. Nie zachodzi tu bowiem identyczność stron. Spółka i wspólnicy mają odrębną legitymację procesową Przystąpienie do procesu w charakterze interwenienta ma uzasadnienie zwłaszcza wówczas, gdy wspólnik jest pozbawiony prawa reprezentowania spółki na mocy prawomocnego orzeczenia sądu lub umowy spółki (art. 30§ I i 2KSH). Tymczasem powodowie, odpowiadający za dług spółki jawnej na podstawie przedstawili żadnych twierdzeń ani zarzutów osobistych przysługujących im wobec wierzyciela. Mając na uwadze powyższe okoliczności należało, zgodnie zart. 385 k.p.c., orzec jak w sentencji. O kosztach orzeczono zgodnie zart. 98 k.p.c. SSO Barbara Mokras SSO Janusz Roszewski SSO del. Aneta Gintowt

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Kaliszu date: '2018-06-13' department_name: II Wydział Cywilny judges: - Aneta Gintowt - Janusz Roszewski - Barbara Mokras legal_bases: - art. 840 § 1 pkt. 1 i 2 k.p.c. - art. 31 § 1 i 2 k.s.h. - art. 375 § 1 k.c. recorder: st. sekr. sąd. Elżbieta Wajgielt signature: II Ca 108/18 ```

150515100522506_V_W_000079_2015_Uz_2015-10-16_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt V W 79/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 października 2015 r. Sąd Rejonowy w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Węgorzewie w składzie: Przewodniczący SSR Lidia Merska Protokolant st. sekr. sąd. Danuta Betlej w obecności oskarżyciela publicznego -------------------- po rozpoznaniu w dniach 16 czerwca 2015 r., 24 lipca 2015 r., 16 października 2015 r., na rozprawie sprawy przeciwkoR. T. synowiJ.iG.z d.R. ur. (...)wW. obwinionego o to, że: W okresie od 12 do 15 lipca 2014 roku wW.naul. (...)na terenie sklepu z telefonami komórkowymi dokonał przywłaszczenia telefonu komórkowegomarki N. (...)o wartości 400 zł, czym działał na szkodęD. P., tj. o czyn z art. 119 § 1 kw 1 ObwinionegoR. T.uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu. 2 Na podstawieart. 118§2 kpwkoszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa. Sygn. akt V W 79/15 UZASADNIENIE R. T.został obwiniony o to, że w okresie od 12 do 15 lipca 2014r wW.naul. (...)na terenie sklepu z telefonami dokonał przywłaszczenia telefonu komórkowegomarki N. (...)o wartości 400,00 zł, czym działał na szkodęD. P., to jest popełnienia czynu z art. 119§1kw. W powyższej sprawie ustalono następujący stan faktyczny: Dnia 22.07.2014rD. P.złożył w KPP wW.zawiadomienie, iż w okresie od 12 do 15 lipca 2014r w jego sklepie z telefonami komórkowymi przyul. (...)wW.nieznany sprawca wykorzystując nieuwagę pracownika sklepu dokonał kradzieży telefonu komórkowegom-ki N. (...)o wartości 900,00 złotych na jego szkodę. Podał on, iż ze swoim pracownikiemM.C.ustalił, że ktoś w okresie od 12 do 15 lipca 2014r w trakcie kiedy on naprawiał telefony lub rozmawiał z kimś nieznany sprawca dokonał kradzieży tego telefonu. TelefonN. (...)stał za szybą w gablocie, ale kamera w sklepie nie obejmuje jej swoim zasięgiem.M. C.nie zauważył kto dokonywał kradzieży, a jedynie stwierdził fakt braku tego telefonu. W trakcie realizowania wniosku o dokonanie ustaleń telekomunikacyjnych wg numeru(...)tego telefonu, ustalono iż współpracował on z kartami SIM od 10.07.2014r do 30.07.2014r, ale numery te nie były przypisane do żadnego abonenta. W dniu 24.07.2014r o godz. 22.03 jeden z tych numerów kontaktował się z telefonem zarejestrowanym naA. G.. Dodatkowo ustalono, że kontaktował się z numerami telefonów zarejestrowanymi na nazwiska –K. P.iB. P.. W dniu 25.08.2014r ustalono, iż numery telefonu współpracujące ze skradzionym telefonem należą doM. P.. OdM. P.odebrano aparat telefonicznyN. (...), który zwróconoD. P.. Z zeznań świadkaM. P.wynika, iż telefon ten kupił odR. T.w lipcu 2014r za kwotę 500,00zł. Telefon ten nie miał ładowarki ani dokumentacji. Jak wynika z oferty portalu Allegro telefon takiej marki i modelu wart jest 478zł, ale z wyposażeniem – ładowarką, słuchawkami i pudełkiem. R. T.przedstawiono zarzut popełnienia wykroczenia z art. 119§1kw, do którego popełnienia się nie przyznał. Zaprzeczył by sprzedawałM. P.telefon kiedykolwiek, a podniósł iż miał być z nim skonfrontowany, ale tej czynności nie przeprowadzono. Jak wynika z notatki urzędowej z dnia 16.10.2015rM. P.przebywa poza granicami kraju, prawdopodobnie w Danii i nie jest znany jego termin powrotu do Polski (k. 91). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zawiadomienia k. 2 – 3, notatek urzędowych k. 4, 5, 6, 7, 8, 14, protokół k. 15 – 17, 21, protokół przesłuchania świadkaM. P.k. 18. Reasumując przedstawione powyżej dowody wskazać należy, iż nie można przypisać sprawstwa czynuR. T.. Żaden z dowodów nie wskazuje, by w okresie 0d 12 do 15 lipca 2014r w ogóle przebywał w sklepie należącym doD. P., aby dokonał tego przywłaszczenia. Z samego faktu, iż jak twierdzi świadekM. P.nabył ten telefon w lipcu 2014r odR. T., nie sposób przyjąć by go przywłaszczył, a raczej ukradł. Różnica pomiędzy przywłaszczeniem a kradzieżą z art. 119§1 kw polega na tym, że w przypadku kradzieży sprawca dokonuje zaboru (wyjmuje rzecz spod władztwa pokrzywdzonego) w celu przywłaszczenia, czyli objęcia władztwa nad rzeczą, sprawca przywłaszczenia nie dokonuje zaboru. Sprawca tę rzecz legalnie ma w swoim posiadaniu, nie musi jej zabrać właścicielowi. Przywłaszczenie różni się od kradzieży tym, że nie ma tutaj zaboru, sprawca ma rzecz w swoim posiadaniu legalnie, lecz nieuczciwie nią rozporządza.R. T.wskazał, iż jest skonfliktowany wM. P., a okoliczności tej Sąd nie ma możliwości zweryfikować ze względu na nieobecności świadka w Polsce. Zgodnie z regułąart. 8 kpww zw. zart. 5§2 kpknie dające się usunąć wątpliwości należy rozstrzygnąć na korzyść obwinionego.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Giżycku date: '2015-10-16' department_name: V Zamiejscowy Wydział Karny w Węgorzewie judges: - Lidia Merska legal_bases: - art. 118§2 kpw - art. 5§2 kpk recorder: st. sekr. sąd. Danuta Betlej signature: V W 79/15 ```

151500000000503_I_ACa_000684_2019_Uz_2020-02-25_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 684/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 lutego 2020 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w następującym składzie: Przewodniczący: SSA Anna Bohdziewicz Sędziowie: SA Lucyna Morys - Magiera (spr.) SO del. Jacek Włodarczyk Protokolant: Agnieszka Szymocha po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2020 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwaS. B.(B.) przeciwko(...) Spółce AkcyjnejwK. o zwolnienie od egzekucji na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z 13 maja 2019 r., sygn. akt II C 335/18 1 oddala apelację; 2 zasądza od powoda na rzecz pozwanej 4050 (cztery tysiące pięćdziesiąt) złotych z tytułu kosztów postępowania apelacyjnego. SSA Lucyna Morys-Magiera SSA Anna Bohdziewicz SSO del. Jacek Włodarczyk Sygn. akt I A Ca 684/19 UZASADNIENIE PowódS. B.w pozwie złożonym przeciwko(...) Spółce AkcyjnejwK.wniósł o zwolnienie od postępowania zabezpieczającego i egzekucji, akcji na okazicielaserii (...)spółki Huta (...) S.A.wR.(KRS nr(...)), o numerach od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...)stanowiących własność powoda, które Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w(...)P. R., w toku postępowania zabezpieczającego prowadzonego pod sygn. akt Km 371/17, odebrał z(...) S.A.Domagał się nadto zasądzenia kosztów procesu, w tym opłaty od pozwu, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. Powód wskazał, że 26 czerwca 2017 roku Sąd Okręgowy w(...)rozpoznając w sprawie o sygn. akt XIII GCo 66/17/B, wniosek uprawnionego(...) S.A.o zabezpieczenie rzekomo przysługującego mu roszczenia wobec obowiązanego(...) -GRUPA S.A., wydał postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia roszczenia uprawnionego, poprzez zajęcie 2 872 596 akcji na okaziciela spółki podfirmą Huta (...) S.A.wR.-wskazując ilość, rodzaj, serię i numer akcji - zdeponowanych w(...) S.A.wK.. 12 lipca 2017r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Bielsku-BiałejP. R., przystąpił do wykonania tego postanowienia, zmierzając do zajęcia wierzytelności, przez odebranie dokumentów(...)akcji na okazicielaserii (...)spółki Huta (...) S.A., z(...) S.A.wK.. Wskazał, że obecni przy czynnościach przedstawiciele(...) S.A.wK., poinformowali Komornika, że obowiązany(...) -GRUPA S.A., nie zdeponował żadnych akcji w przedmiotowym domu maklerskim, a mimo tego Komornik powołując się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 1981 r. wydaną w sprawie o sygn. akt III CZP 71/80, zobowiązał dom maklerski do wydania dokumentów akcji na okaziciela, co nastąpiło na podstawieart. 901 § 1 kpc. Załącznikiem do protokołu z dokonania tej czynności, jest sporządzony przez wspomniany dom maklerski, wykaz wskazujący właścicieli poszczególnych akcji. Powód wyjaśnił, że jest akcjonariuszem, któremu przysługuje 5390 z zajętych akcji. Wywodził, że pismem z 17 sierpnia 2017 roku pozwana Spółka została wezwana do zwolnienia akcji spod zajęcia, czego do chwili wytoczenia niniejszej powództwa nie uczyniła. Podkreślił, że obowiązany nie zaprzeczył jego prawom do przedmiotowych akcji. Pozwana(...) Spółka AkcyjnawK.w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. Pozwana zarzuciła, że powód opiera swoje roszczenie naart. 841 § 1 kpctwierdząc, że rzekomo przysługuje mu prawo własności spornego pakietu akcji, który został zajęty przez nią w toku postępowania zabezpieczającego, a tymczasem nie wykazał praw do zajętych ruchomości. Podnosiła, iż w świetle art. 7.2, 9.2, 9.3, 9.5 statutuHuty (...), nabycie akcji przez powoda jest nieskuteczne, bowiem powód nie dokonał przeniesienia spornych akcji do depozytu wyznaczonego przezHutę (...) S.A.tj. do(...) S.A.z siedzibąwK., a zarówno powód, jak też przedstawiciele(...) S.A.będący pełnomocnikami sprzedającego i kupującego mający świadomość dokonywania obrotu spornymi akcjami niezgodnie z zapisami statutuHuty (...) S.A., doprowadzili do zawarcia nieważnej umowy sprzedaży akcji. Zaznaczyła także, iż do skutecznego nabycia akcji na okaziciela niezbędne jest zawarcie umowy przenoszącej własność z uprawnionym tj. właścicielem akcji oraz wydanie akcji zgodnie zart. 921( 12)kcw zw. zart. 921( 16)kc, wywodząc, że w realiach niniejszej sprawy, nie zostały spełnione powyższe przesłanki. Pozwana podniosła, że z umowy sprzedaży akcji z dnia 14 czerwca 2016 roku wynika, że sprzedawcą spornych akcji byłaA.(...)sp. z o.o. z siedzibą wK., która przy tej umowie była reprezentowana przez pełnomocnika- (...) S.A., lecz brak jest dowodu, byA.(...)sp. z o.o. rzeczywiście udzieliła pełnomocnictwa(...) S.A.do dokonania takiej transakcji, co może stanowić naruszenieart. 108 kc.Brak również jest dowodu, by rzekomy zbywca spornych akcji tj.(...)sp. z o.o. był właścicielem pakietu spornych akcji 13 września 2016r. oraz, byA.(...)sp. z o.o. lub powód zostali uznani kiedykolwiek przezHutę (...) S.A.za jej akcjonariuszy. Powyższe w ocenie pozwanej oznacza, że powód nie wykazał, że nabycie spornych akcji nastąpiło od uprawnionego tj. właściciela tych akcji Pozwana w nawiązaniu do § 2 pkt. 7 umowy sprzedaży akcji z 14 czerwca 2016 roku orazart. 921( 12)kcw zw. zart. 921( 16)kcwskazała, że z analizy postanowień tej rzekomej umowy nie wynika, by w związku z jej rzekomym zawarciem doszło do fizycznego wydania powodowi jakiegokolwiek dokumentu, który w myślart. 348 kcumożliwiałby rozporządzanie rzeczą, lub dawał faktyczne władztwo nad rzeczą (spornymi akcjami), ani też nie wynika, by rzekomy zbywca dysponował takim dokumentem. Podkreśliła, że w niniejszej sprawie nie znajduje zastosowaniaart. 169 § 1 kc, wyłączający dobrą wiarę. Jej zdaniem nie jest tak, że skoro aktualnie sporne akcje znajdują się poza depozytem wyznaczonym przezHutę (...) S.A.to stają się akcjami imiennymi z mocy prawa, bowiem dokonana to może być jedynie przez zarząd spółki. Pozwana wywodziła, że ocena dowodów przedłożonych przez powoda prowadzi do wniosku, że rzekome oświadczenia wiedzy i woli składane przez zbywcę i nabywcę spornych akcji w umowie sprzedaży z dnia 13 września 2016r. są wewnętrznie sprzeczne, umowa sprzedaży została zawarta w warunkach braku dobrej wiary nabywcy, dla pozoru, lub pod wpływem istotnego błędu co do ich stanu prawnego i tym samym jest nieważna. Zwróciła w tym zakresie uwagę na § 1 tej umowy oraz pkt 6 dyspozycji nabycia instrumentów finansowych rynku niepublicznego z 5 września 2016r. Zdaniem pozwanej o pozorności umowy w ocenie pozwanej świadczyć mogą również okoliczności, że rzekoma sprzedaż spornych akcji nastąpiła przy udziale podmiotów de facto powiązanych – pełnomocnikiem stron tej rzekomej umowy był bowiem(...) SA, którego Prezesem Zarządu jestG. M., który w okresie od 4 sierpnia 2015 roku do 6 listopada 2015 roku był także Prezesem ZarząduA.QF2 sp. z o.o., a ponadto poprzedni adres siedzibyA. (...)sp. z o.o. jest tożsamy z aktualnym adresem siedziby(...) S.A.Wątpliwości pozwanej budziła także okoliczność, że od 4 sierpnia 2015 rokuA.(...)sp. z o.o. według wymienionych w Rejestrze Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego przedmiotach działalności, zajmuje się tylko działalnością rolniczą, a nie obrotem papierami wartościowymi. Pozwana podała, że przedmiotowa umowa sprzedaży zawarta jest przez pełnomocników stron, przy czym zarówno pełnomocnikiem sprzedającego i kupującego jest(...) S.A.reprezentowana przez te same osoby, umowa sprzedaży została zawarta niedługo po dacie, w której powód udzielił(...) S.A.pełnomocnictwa do jej zawarcia, oraz niedługo po dacie jaka widnieje na dyspozycji nabycia akcji tj. 5 września 2016 roku. Zdaniem pozwanej powód nie wykazał także, byHuta (...) S.A.została zawiadomiona o rzekomym nabyciu przez niego spornych akcji, do czego powód udzielił pełnomocnictwa(...) S.A.(pkt 3 pełnomocnictwa z dnia 5 września 2016 roku). Podniosła, że od chwili rzekomego nabycia, powód nie wykonywał praw z nabytych akcji, co potwierdzało podejrzenie o pozorność czynności prawnych powoda. Nadmieniła, że dyspozycja nabycia instrumentów finansowych została wystawiona przez zawarciem umów o wykonywanie zleceń zbycia i nabycia instrumentów finansowych, co oznacza że jest nieskuteczna i nie mogła stanowić podstawy podjęcia działań przez dom maklerski w celu nabycia akcji. Pozwana powoływała się na stanowisko Sądu Apelacyjnego w Katowicach, wyrażone w postanowieniu z 29 sierpnia 2017 roku, wydanym w sprawie o sygn. V ACz 786/17, gdzie wskazał, że uprawniony uprawdopodobnił fakt posiadania przez(...) -Grupę S.A.spornych akcji, zaś(...) -Grupa S.A.w żaden sposób nie wykazała, ani nawet nie uprawdopodobniła, okoliczności rzekomego zbycia przez nią spornego pakietu akcji. Uznała więc, że prawomocnie przesądzono brak uprawdopodobnienia zbycia spornych akcji przez(...) -Grupę S.A., stąd niemożliwym jest wykazanie nabycia tych akcji przez jakikolwiek podmiot po 29 sierpnia 2017r., gdyż godziłoby to w zasadę wyrażoną wart. 365 § 1 kpc. Zaskarżonym wyrokiem z 13 maja 2019r. Sąd Okręgowy w Katowicach orzekł, iż : 1 oddala powództwo; 2 zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 6.111,91 zł (sześć tysięcy sto jedenaście złotych dziewięćdziesiąt jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu; 3 nakazuje pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu OkręgowegowK.kwotę 6.253,85 zł (sześć tysięcy dwieście pięćdziesiąt trzy złote osiemdziesiąt pięć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. Sąd pierwszej instancji ustalił, żeHuta (...) SAwR.posiadała statut zawierający uregulowania dotyczące obrotu akcjami Spółki. Zgodnie z postanowieniami art. 7.2 statutuspółki Huty (...) S.A.wR., Spółka może zorganizować obrót swoimi akcjami pomiędzy osobami trzecimi albo zlecić zorganizowanie i prowadzenie takiego obrotu, a po myśli art. 9 ust. 2 statutu w celu wydania akcji, Spółka złoży je do depozytu w wybranym przez siebie banku, biurze maklerskim lub innej instytucji posiadającej uprawnienia do przechowywania papierów wartościowych oraz spowodować wydanie akcjonariuszowi przez ten bank, biuro maklerskie lub instytucję imiennego zaświadczenia depozytowego. Stwierdził nadto, że z art. 9 ust. 3 wynika, że akcjonariusz może podjąć akcje z depozytu, o którym mowa w art. 9 ust. 2, po ich uprzedniej zamianie na akcje imienne. Zgodnie z art. 9 ust. 5 statutu zbycie akcji imiennych wymaga zgody zarządu spółki - w terminie 5 miesięcy. Sąd ustalił, że wyznaczonym przezHutę (...) SAdomem maklerskim do przechowywania dokumentów akcjispółki Huta (...) S.A.nie był(...) Spółka AkcyjnawK., lecz(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wK., który na podstawie umowy zHutą (...) S.A.z dnia 21 grudnia 2012r. prowadził depozyt akcji na okaziciela wyemitowanych przez spółkę oraz ewidencjonował stany posiadania i zmiany stanów posiadania na indywidualnych kontach depozytowych akcjonariuszy. AkcjeHuty (...)posiadałaspółka (...) SA. Poza sporem było, że w związku z toczącym się postępowaniem karnym w Prokuraturze Okręgowej w Gliwicach, sygn. V Ds 42/08/, akcje, które były dowodem rzeczowym znalazły się na przechowaniu w NBP. Próby ich nabycia dokonałA. P. (1), zawierając 26 sierpnia 2010r. z(...) – Grupa S.A.wK.umowę, która przewidywała w § 1 przeniesienie na jego rzecz własności 2.872.596 sztuk akcji zwykłych na okazicielaHuty (...) S.A., które były uznane za dowód rzeczowy w sprawie V Ds. 42/08/Sp, za oznaczoną kwotę, w terminie 12 miesięcy od daty wydania akcjiA. P. (1)przez(...) -Grupa S.A.W myśl § 2 umowy akcje miały być wydane przez(...) -Grupę S.A.Panu nabywcy niezwłocznie po wydaniu ich przez organu prokuratury, a z mocy § 3 umowy od daty zawarcia niniejszej umowy nabywca będzie we własnym zakresie i na swój koszt ponosił wszelkie koszty związane z wydaniem akcji(...) -Grupie S.A.za wyjątkiem opłat sądowych. Umowę podpisałA. P. (1)oraz za(...) -Grupa S.A.I. P.iR. Z., jako ujawnieni w KRS członkowie czteroosobowej rady nadzorczej. Poza sporem było, że postanowieniem z 26 czerwca 2015r., sygn. akt V Ds. 42/08/ Sp prokurator Prokuratury Okręgowej w(...)uznał za zbędne dla toczącego się postępowania karnego przechowywane w Narodowym Banku Polskim dowody rzeczowe w postaci 2.872.596 sztuk dokumentów akcjiHuty (...) S.A.wR.i wydał je(...) Grupie S.A.wC.jako pokrzywdzonemu. Sąd pierwszej instancji ustalił, że przez okres rokuA.Q F2 spółka z o.o. wK.zawierała umowy w przedmiocie nabycia odA. P. (2)akcji na okazicielaHuty (...) S.A.za pośrednictwem(...) S.A .Osobą uprawnioną do składania oświadczeń woli zaA.QF2 byłJ. S.. Spółka ta z(...) S.A., była powiązana udziałamiG. M.. W 2016 r. powódS. B.dowiedział się o możliwości zakupu akcjiHuty (...) S.A.od pośrednika finansowego, u którego niegdyś zawarł umowę ubezpieczenia. Wcześniej nie nabywał żadnych akcji i nie był klientem domu maklerskiego. Pośrednik sugerował powodowi, że nabycie tych akcji będzie dla niego korzystne. Obsługą transakcji zajmował się pośrednik finansowy, który negocjował cenę nabycia. Powód zaakceptował zaproponowaną mu cenę, nie interesował się roląSpółki (...)(...)sp. z o.o. wK.w transakcji. Powód podpisywał związane z kupnem dokumenty, dostarczane mu pocztą. Jak stwierdzono, 5 września 2016r. powód złożył dyspozycję nabycia instrumentów finansowych rynku niepublicznego znajdujących się w depozycieT.(...)w postaci akcji na okazicielaserii (...)spółki Huta (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wR.w postaci akcji na okazicielaserii (...)spółki Huta (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wR.w liczbie 5390 za cenę 140.140zł (26 zł każda), gdzie sprzedającym będziespółka (...) sp. z o.o.wK.(ust. 1 oświadczenia). Jednocześnie upoważnił(...) SAdo wystawienia zlecenia nabycia instrumentów finansowych rynku niepublicznego w imieniu własnym, lecz na jego rachunek oraz do zawarcia umowy sprzedaży tych instrumentów finansowych rynku niepublicznego według wzoru oraz do dokonywania wszelkich czynności faktycznych i prawnych oraz składania wszelkich oświadczeń woli i wiedzy niezbędnych do wykonania zlecenia zgodnie z ustalonymi warunkami (ust. 2 i 3 oświadczenia). Oświadczył, że z chwilą zawarcia umowy sprzedaży instrumentów finansowych rynku niepublicznego następuje przeniesienie posiadania akcji na rzecz kupującego, składając jednocześnie akcje do depozytu prowadzonego przez dom maklerski (ust.4). Zgodził się na przechowywanie tych instrumentów rynku niepublicznego w Depozycie prowadzonym przez(...) S.A.(pkt 5). Powód potwierdził, że został poinformowany, iż nabycie wyżej oznaczonych instrumentów finansowych wiąże się z ryzykiem wystąpienia sporu sądowego, dotyczącego skuteczności nabycia akcji, wynikającego z zapisów art. 9 statutuspółki Huta (...) S.A.przewidującego przechowywanie akcji spółki w depozycie wybranym przez spółkę i wyjęcie ich z depozytu jedynie po uprzedniej zamianie na akcje imienne, w związku z czym występowanie akcji na okaziciela poza depozytem jest sytuacją nieprzewidzianą w statuciespółki Huta (...) S.A.oraz ograniczeniem zbywalności akcji imiennych, poprzez konieczność uzyskania zgody spółki. Sąd pierwszej instancji ustalił, że powód 5 września 2016r. udzielił(...) S.A.pełnomocnictwa do dokonywania w jego imieniu i na jego rzecz wszelkich czynności faktycznych i prawnych, zarówno jednostronnych jak i wielostronnych, w tym składania i odbierania wszelkich oświadczeń woli i wiedzy, w tym poleceń i dyspozycji w jakiejkolwiek formie prawnej przewidzianej przez jakiekolwiek przepisy prawa, statuty, regulaminy, procedury i inne obowiązujące normy, mające na celu dokonanie czynności określonych w umowie i w pełnomocnictwie, w tym czynności dotyczących nabycia akcji i wystawienia zlecenia nabycia 5390 Akcji po cenie 26 zł w łącznej wartości 140.140zł, w imieniu własnym, lecz na rachunek powoda jako mocodawcy oraz do zawarcia umowy. 8 września 2016 r. została zawarta pomiędzy(...) S.A., jako(...), a powodemS. B., jako Klientemumowa nr (...)o przechowywanie i rejestrowanie zmian stanu posiadania instrumentów finansowych rynku niepublicznego, na podstawie której(...)zobowiązał się do przechowywania i rejestrowania zmian stanu posiadania instrumentów finansowych rynku niepublicznego, ewidencjonowania zabezpieczeń ustanawianych na prawach z przechowywanych w Depozycie instrumentów finansowych rynku niepublicznego, jak również do otwarcia i prowadzenia rachunku pieniężnego, na którym będą ewidencjonowane środki pieniężne Klienta. Miejscem przechowywania instrumentów finansowych rynku niepublicznego powoda, jako klienta oznaczono siedzibę(...). Jak ustalono, 8 września 2016 r., powód zawarł z(...) S.A., umowę wykonywania zleceń nabycia lub zbycia instrumentów finansowych rynku niepublicznego nr(...), na mocy którejT. (...)zobowiązał się wobec powoda, jako klienta do wykonywania zleceń nabycia instrumentów finansowych rynku niepublicznego na jego rachunek, a także do obsługi realizacji innych zobowiązańT. (...)wobec Klienta lub zobowiązań Klienta wobecT.Am z tytułu świadczonych przezT.Am na jego rzecz, za wynagrodzeniem w postaci opłat i prowizji za świadczone usługi. 13 września 2016 r.A.(...)Sp. z o.o. wK.udzieliła(...) S.A.wK.pełnomocnictwa do dokonywania w imieniu i na rzecz Mocodawcy wszelkich czynności faktycznych i prawnych, zarówno jednostronnych jak i wielostronnych, w tym składania i odbierania wszelkich oświadczeń woli i wiedzy, w tym poleceń i dyspozycji w jakiejkolwiek formie prawnej przewidzianej przez jakiekolwiek przepisy prawa, statuty, regulaminy, procedury i inne obowiązujące normy, mające na celu dokonanie czynności określonych w umowie i w pełnomocnictwie, w tym czynności dotyczących nabycia akcji i wystawienia zlecenia nabycia 5390 Akcji po cenie 26 zł w łącznej wartości 140.140,00 zł, w imieniu własnym lecz na rachunek powoda jako mocodawcy oraz do zawarcia umowy. Sąd Okręgowy ustalił, że 13 września 2016 r.A.QF2 sp. z o.o. wK.złożyła dyspozycję zbycia Instrumentów rynku niepublicznego znajdujących się w DepozycieT. (...)tj. 5390 akcji po cenie 26 zł w łącznej wartości 140.140,00 zł. Wówczas zawarta została umowa sprzedaży akcji pomiędzy(...) Spółka AkcyjnawK., działając w imieniu własnym ,lecz na rachunekA.(...)z ograniczoną odpowiedzialnością wK., a(...) Spółka AkcyjnawK., działającą w imieniu własnym ,lecz na rachunekS. B.. Zgodnie z postanowieniami preambuły umowy powód nabywał 5390 akcji zwykłych na okazicielaserii (...)spółki Huta (...) Spółka AkcyjnawR.tj. o numerach: od458590 do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...), od(...)do(...). W § 1 umowy sprzedaży akcji, wskazano, że „Sprzedający oświadcza iż: 1) jest wyłącznym właścicielem Akcji; 2) Akcje są w chwili obecnej zdeponowane w(...); 3) Akcje są w całości opłacone i wolne od wszelkich wad prawnych; 4) Akcje są wolne od praw osób trzecich; 5) zawarcie niniejszej Umowy nie pozostaje w sprzeczności z postanowieniami jakiejkolwiek umowy lub innej czynności prawnej, nie powoduje też naruszenia jakiegokolwiek orzeczenia sądu lub decyzji właściwego organu, wiążących Sprzedającego; 6) w chwili obecnej nie toczą się żadne postępowania sądowe albo administracyjne, w tym także postępowania egzekucyjne, których przedmiotem byłyby Akcje; 7) nie są prowadzone wobec niego jakiekolwiek postępowania przed sądami powszechnymi, arbitrażowymi lub administracyjnymi o zapłatę lub inne mogące spowodować wydanie przeciwko niemu tytułu egzekucyjnego lub wykonawczego; 8) nie istnieją jakiekolwiek spory pozasądowe odnoszące się do Akcji, które mogłyby prowadzić do wszczęcia postępowania sądowego przez Sprzedającego lub inny podmiot; 9) Akcje są w chwili obecnej przechowywane przez(...), przez który zostały wpisane do ewidencji instrumentów finansowych rynku niepublicznego prowadzonej przez tenże(...)dla Sprzedającego; 10) do chwili złożenia niniejszej dyspozycji nie składał(...)żadnych dyspozycji mających na celu wyksięgowanie Akcji z ewidencji instrumentów finansowych rynku niepublicznego prowadzonej przez tenże(...). W § 2 umowy ustalono, Sprzedający zleca(...)zbycie Akcji na rzecz Kupującego, a(...)przyjmuje zlecenie zbycia Akcji w imieniu własnym, lecz na rachunek Sprzedającego. Kupujący zleca(...)nabycie Akcji, a(...)przyjmuje zlecenie nabycia Akcji w imieniu własnym, lecz na rachunek Kupującego (ust. 1) Sprzedający oświadcza, że niniejszym składa(...)dyspozycję przeniesienia Akcji; na rzecz Kupującego, w tym dokonania rejestracji przeniesienia Akcji na Kupującego w ewidencji papierów wartościowych prowadzonej przez(...), do czego niniejszym umocowuje(...)do czego niniejszym umocowuje(...)(ust. 2). Strony przyjmują do wiadomości i wyrażają zgodę, że przeniesienie Akcji na rzeź Kupującego nastąpi za pośrednictwem(...), z chwilą podpisania niniejszej umowy, na podstawie złożonej przez Sprzedającego dyspozycji przeniesienia Akcji na rzecz Kupującego, zawartej w ust. 2 (ust. 3).(...)przyjmując zlecenie sprzedaży od Sprzedającego, zobowiązuje się do zbycia Akcji na rzecz Kupującego.(...)przyjmując zlecenie nabycia Akcji od Kupującego, zobowiązuje się o przeniesienia posiadania Akcji na Kupującego (ust. 4). Strony zgodnie oświadczają, że zbycie Akcji następuje za pośrednictwem(...)(ust. 5) Kupujący oświadcza, iż z chwilą podpisania niniejszej umowy następuje przeniesienie posiadania Akcji na rzecz Kupującego, co niniejszym potwierdza, składając jednocześnie Akcje do depozytu prowadzonego przez(...)(ust. 6) Przeniesienie posiadania akcji nastąpi stosownie do treściart. 350 kcw zw. zart. 92112kcw zw zart.92116kcpoprzez zawarcie umowy i poinformowanie o niej(...)(ust. 7). W § 3 ust. 1 umowy ustalono, że w zamian za zbycie Akcji na Kupującego, Kupujący zapłaci sprzedającemu łączną cenę w wysokości 140.140,00 zł za wszystkie akcie. Nie kwestionowano, iż powód uiścił cenę nabycia oraz prowizję na rzeczBiura (...), w związku z czym(...) S.A.wystawił raport, w którym wskazał, że wykonano zlecenie nabycia 5390 akcji zwykłych na okazicielaserii (...)spółki Huta (...) S.A.po cenie 26 zł, w łącznej wartości 140.140zł przezS. B.oraz, że pobrano opłaty i prowizje w kwocie 560,56zł. Poinformowano powoda, że akcje zgodnie z umową zostały zdeponowane w(...). Nigdy nie przekazano akcji powodowi fizycznie. Powód nie podejmował prób rozporządzania akcjami. Ustalił sąd pierwszej instancji, że 1 czerwca 2017 roku, Sąd Okręgowy w(...), rozpoznając w sprawie o sygn. akt XIII GCo 59/17/B, wniosek uprawnionego(...) S.A.wK.o zabezpieczenie przysługującego mu roszczenia wobec obowiązanego(...) -GRUPA S.A.wC., wydał postanowienie o udzieleniu uprawnionemu zabezpieczenia roszczenia o zapłatę kwoty 39.800.000zł, poprzez zajęcie łącznie 2 872 596 akcji na okaziciela spółki podfirma Huta (...) Spółka AkcyjnawR., w tym 1 151 000 akcji na okazicielaserii (...)o numerach od(...)do(...), 570 596 akcji na okazicielaserii (...)o wskazanych numerach, 351 000 akcji na okazicielaserii (...)o wskazanych numerach, 400 000 akcji na okazicielaserii (...)o numerach od(...)do(...),400 000 akcji na okazicielaserii (...)o numerach od(...)do(...), sąd w pkt 2 postanowienia zobowiązał uprawnionego do wytoczenia powództwa o zabezpieczone roszczenia w terminie dwutygodniowym pod rygorem upadku zabezpieczenia (dowód: postanowienie SO w Katowicach sygn. akt: XIII GCo 66/17/B z 1 czerwca 2017 r. k. 380-385). Postanowieniem z 29 sierpnia 2017 r. w sprawie o sygn. akt: V Acz 786/17 Sąd Apelacyjny w Katowicach na skutek zażalenia obowiązanego na postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach z 1 czerwca 2017 r. sygn. akt: XIII GCo 59/17 oddalił zażalenie. Ustalono, że w celu wykonania powyższego postanowienia o zabezpieczeniu 13 czerwca 2017 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w(...)P. R.z wniosku uprawnionego(...) Spółki Akcyjnejprzeciwko obowiązanemu(...) - Grupa S.A.wC.przystąpił do zajęcia akcji na okazicielaHuty (...) S.A., zdeponowanych w(...) S.A.jednak czynności te nie doprowadziły do zajęcia, z uwagi na okoliczność, że prezes ZarząduG. M.jako osoba uprawniona do reprezentacji domu maklerskiego oświadczył, że nie wyraża zgody na dokonanie zajęcia przedmiotowych akcji. Odmówił także podania komornikowi powodu odmowy zgody na dokonanie zajęcia akcji powołując się na obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej maklerskiej, nie zaprzeczając jednak, że akcje te stanowią własność Obowiązanego oraz oświadczył, że nie wszystkie zabezpieczone akcje znajdowały się w depozycie prowadzonym przez wskazany(...). Sąd Okręgowy ustalił, że 23 czerwca 2017r. uprawniony(...) S.A.wK.w zakreślonym mu, postanowieniem Sądu Okręgowego w(...)w sprawie o sygn. akt: XIII GCo 66/17/B z 1 czerwca 2017 r., terminie złożył pozew. Sprawa zawisła pod sygn. akt: XIII GC 325/17. Postanowieniem z 26 czerwca 2017r. Sąd Okręgowy w(...)w sprawie o sygn. akt XIII GCo 66/17 z wniosku uprawnionego(...) S.A.wK.przeciwko obowiązanemu(...) – GRUPA S.A.wC.udzielił zabezpieczenia(...) S.A.wK.o zapłatę kwoty 39.800.000zł poprzez zajęcie łącznie 2 872 596 akcji na okaziciela spółki podfirmą Huta (...) Spółka AkcyjnawR., w tym 1 151 000 akcji na okazicielaserii (...)o numerach od(...)do(...), 570 596 akcji na okazicielaserii (...)o wskazanych numerach, 351 000 akcji na okazicielaserii (...)o wskazanych numerach, 400 000 akcji na okazicielaserii (...)o numerach od(...)do(...),400 000 akcji na okazicielaserii (...)o numerach od(...)do(...), zdeponowanych w(...) Spółka AkcyjnawK., jednocześnie wyznaczając(...) S.A.wK.dwutygodniowy termin do wytoczenia powództwa przeciwko(...) -GRUPA Spółce AkcyjnejwC.o zapłatę kwoty 39.800.000zł. Poza sporem było, iż wobec wszczęcia postępowania w sprawie XIII GC 325/17, nie wytoczono kolejnego powództwa o podlegające zabezpieczeniu roszczenie, tożsame w przypadku obu wniosków o zabezpieczenie. Stwierdzono, że 12 lipca 2017 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Bielsku-BiałejP. R., na postawie postanowienia Sądu Okręgowego w(...), o sygn. akt XIII GCo 66/17/B, przystąpił do wykonania postanowienia, zmierzając do dokonania zajęcia wierzytelności, przez odebranie dokumentów(...)akcji na okazicielaserii (...)spółki Huta (...) S.A., z(...) S.A.wK.. Przy czynności obecni byli przedstawiciele(...) S.A.wK.. Komornik dokonał zajęcia akcji, z powołaniem naart. 901 § 1 kpcoraz stanowisko wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego z 13 lutego 1981r., sygn. akt III CZP 71/80. Komornik powiadomił powodaB.o dokonanym zajęciu akcji pismem z 13 lipca 2017r., doręczonym mu 24 lipca 2017r. Wcześniej, 19 lipca 2017 r. powód uzyskał informację o zajęciu akcji w formie pisma z 17 lipca 2017r. skierowanego do niego przez(...) S.A. Sąd pierwszej instancji ustalił, iż postanowieniem z dnia 6 września 2017 r. sygn. akt: V ACz 832/17 Sąd Apelacyjny w Katowicach umorzył postępowanie zażaleniowe dotyczące postanowienia z 26 października 2016r., uznając, że, wobec niezłożenia przez uprawnionego pozwu w terminie, udzielone tym postanowieniem zabezpieczenie upadło, czyniąc tym samym wniesione zażalenie bezprzedmiotowym. W konsekwencji, postanowieniem z 26 września 2017 r. sygn. akt: XIII GCo 66/17 Sąd Okręgowy w Katowicach na wniosek obowiązanego stwierdził upadek zabezpieczenia udzielonego postanowieniem z 26 czerwca 2017 r., jednak następnie postanowieniem z 2 listopada 2017r., sygn. akt XIII GCo 66/17, Sąd Okręgowy w Katowicach uchylił postanowienie z dnia 26 września 2017 r. i ponownie orzekł o wniosku obowiązanego o stwierdzenie upadku zabezpieczenia oddalając wniosek. Tym samym, w ocenie rozpoznającego sprawę Sądu Okręgowego w Katowicach udzielone tym postanowieniem zabezpieczenie nie upadło. Prawomocnym z dniem 28 maja 2018r. postanowieniem z 3 listopada 2017 r. Sąd Okręgowy w sprawie o sygn. akt XIII GCo 66/17 na podstawieart. 395 § 2 kpcuchylił postanowienie tamtejszego Sądu z 16 września 2017 r. w przedmiocie nadania klauzuli wykonalności w zakresie punktu 2 (drugiego) postanowienia Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 6 września 2017 r. (sygn. akt: V Acz 832/17) i oddalił wniosek uprawnionego o zawieszenie postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w GliwicachM. B.pod sygn. akt: Km 274/17. Powód w skardze na czynności komornika zakwestionował czynność Komornika SądowegoP. R.w toku postępowania zabezpieczającego prowadzonego pod sygn. akt: Km 371/17, który odebrał z(...) S.A.akcje na okazicielaserii (...)spółki Huta (...) S.A.wR.. Ustalono, że(...) Grupa S.A.w oświadczeniu złożonym w dniu 7 sierpnia 2017 roku zawarła informację, iż nie rości sobie jakichkolwiek praw do zdeponowanych w(...) S.A.wK.akcji na okazicielaserii (...)spółki Huta (...), które zostały zajęte przez Komornika w sprawie o sygn. Km 371/17 na mocy postanowienia o udzieleniu zabezpieczenie wydanego przez Sąd Okręgowy w Katowicach z dnia 26 czerwca 2017 roku, sygn. XIII GCo 66/17/b na rzecz uprawnionego(...) S.A.wK.przeciwko obowiązanemu(...) – Grupa S.A.wC.. Sąd Okręgowy ustalił, iż 17 sierpnia 2017 roku powód skierował do pozwanej wezwanie do zwolnienia spod egzekucji zajętych akcji na okaziciela w kapitale zakładowymspółki Huta (...) S.A.wR.. W oparciu o oświadczenie pełnomocnika pozwanej złożone na rozprawie 29 kwietnia 2019r. ustalił sąd pierwszej instancji, że w sprawie o sygn. akt XIII GC 325/17 Sąd Okręgowy w(...)25 kwietnia 201r. wydał wyrok zasądzający świadczenie na rzecz(...) S.A. Stan faktyczny, w zakresie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, zeznań świadków i przesłuchania powoda w charakterze strony. W tym stanie rzeczy przyjął Sąd Okręgowy, iż powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Za decydujące dla rozstrzygnięcia sporu w niniejszej sprawie uznał zagadnienie, czy powodowi przysługuje prawo własności wskazanych przez niego w pozwie akcji, czy nabył ich własność w okolicznościach przez niego wskazanych, co było od początku konsekwentnie kwestionowane przez stronę pozwaną. Sąd zważył, iż podstawę swojego żądania powód oparł naart. 841 § 1 kpc, zgodnie z którym osoba trzecia może w drodze powództwa żądać zwolnienia zajętego przedmiotu od egzekucji, jeżeli skierowanie do niego egzekucji narusza jej prawa, znajdujący zastosowanie także do zajęcia dokonanego w postępowaniu zabezpieczającym. Ocenił, iż powództwo zostało zgłoszone w terminie zart. 841 § 3 kpc, mając na uwadze, iż powód uzyskał wiedzę o zajęciu akcji przez Komornika 24 lipca 2017r., zaś pozew został wniesiony 18 sierpnia 2017r. Odnosząc się do meritum sprawy, wskazał sąd pierwszej instancji, że zbywalność akcji jest jedną z podstawowych cech spółki akcyjnej, determinujących jej naturę. To ta możliwość zmierza do zapewnienia płynności inwestycji akcjonariuszy, czyli zagwarantowania możliwości wystąpienia ze spółki i odzyskania wartości inwestycji pod postacią otrzymanej ceny akcji. Wskazał, iż normaart. 334 § 2 kshdopuszcza możliwość zamiany akcji imiennych na akcje na okaziciela albo odwrotnie, na żądanie akcjonariusza, jeżeli ustawa lub statut nie stanowi inaczej. Sąd Okręgowy zważył, że akcje, których dotyczy powództwo w niniejszej sprawie, były od początku akcjami na okaziciela i nigdy nie zostały zamienione na akcje imienne. Ich zmiana na imienne nie nastąpiła ani w związku z ich zajęciem przez Prokuraturę Okręgową w Gliwicach i złożeniem do depozytu w Narodowym Banku Polskim, ani po uznaniu ich za zbędne dla postępowania karnego i ich zwrocie(...) -Grupie S.A., która wbrew postanowieniom statutuHuty (...) SA, nie zdeponowała ich w wyznaczonym przezHutę (...) S.A.(...) S.A.Podkreślił, że zamiana akcji z akcji na okaziciela na akcje imienne mogła być dokonana jedynie przez zarządHuty (...) S.A., dlatego też mogły one z mocy prawa ulec zamianie z chwilą ich pobrania z depozytu wyznaczonego przez wyżej wskazaną Hutę. Ocenie poddał w związku z kwestią skuteczności nabycia akcji postanowienia statutuHuty (...) S.A.wR., który w ust. 7.2 określa, że Spółka może zorganizować obrót swoimi akcjami, a nadto w ust. 9.2 stanowi, iż w celu wydania akcji Spółka złoży je do depozytu w wybranym przez siebie banku, biurze maklerskim lub innej instytucji posiadającej uprawnienia do przechowywania papierów wartościowych oraz spowoduje wydanie akcjonariuszowi przez ten bank, biuro maklerskie lub instytucję imiennego zaświadczenia depozytowego. Zaznaczył, iż powód nie wykazał, bybiuro (...)było wyznaczone przezHutę (...) S.Ado przechowywania akcji oraz, że nabycie przez niego akcji odbyło się w zgodzie ze statutemHuty (...) S.A. W ocenie Sądu Okręgowego, wbrew twierdzeniom strony powodowej, regulacje zawarte w statucie nie sprzeciwiają się dyspozycji przepisuart. 337 § 2 ksh, a jedynie obligują do złożenia akcji na okaziciela do depozytu wskazanego przez Spółkę, tak aby Spółka miała możliwość kontroli obrotu akcjami imiennymi. Jego zdaniem te uregulowania nie ograniczają obrotu akcjami na okaziciela; uznał zatem, że nabycie przez powoda spornych akcji było nieskuteczne w związku z niezachowaniem uregulowań zawartych w statucie, jako że zapisy art. 7 i 9 statutu, wbrew twierdzeniom powoda, nie stanowiły sprzecznego z prawem ograniczenia możliwości zbywania akcji. Jeśli idzie o kwestię skuteczności wydania lub niewydania dokumentu jako podstawy nabycia akcji, sąd uznał, że przy akcji na okaziciela zbycie następuje przez wręczenie dokumentu akcyjnego, przeniesienie własności akcji i rozliczenie między stronami bez konieczności zawierania umowy w formie pisemnej. Do przeniesienia własności dokumentu potrzebne jest jego wydanie, zgodnie zart. 517 § 2kc,art. 92112kc.Sąd zważył, że wymaganie wydania dokumentu, stanowiące odstępstwo od zasady ogólnej, zgodnie z którą sama już umowa przenosi własność rzeczy oznaczonej co do tożsamości (art. 155 § 1kc), stanowi logiczną konsekwencję tego, że bez przedstawienia papieru na okaziciela nie mogą być realizowane inkorporowane w nim prawa, nabywca więc musi móc władać dokumentem. Zaznaczył ponadto, że w samym już pojęciu przeniesienia kryje się założenie, że zbywcy przysługuje przenoszone prawo, a co najmniej że ma on uprawnienie do rozporządzania dokumentem wraz z inkorporowanym w nim prawem. Sąd pierwszej instancji przyjął, że wydanie dokumentu (traditio) w intencji przeniesienia inkorporowanego w nim prawa jest niezbędnym warunkiem wywołania skutku przejścia prawa na osobę, której przenoszący prawo wręcza dokument; wymaganie wydania kwalifikuje więc przeniesienie prawa z papieru na okaziciela jako czynność prawną realną. Podkreślano, że wydanie dokumentu wymagane przezart. 92112kcw zw. zart. 921kciart. 339 in fine kshw odniesieniu do akcji na okaziciela może nastąpić w jakikolwiek sposób przewidziany wart. 348–351 kc.Sąd wskazał, że również przepisyprawa rzeczowegoo nabyciu w dobrej wierze własności od osoby nieuprawnionej (art. 169 § 2 kczdanie drugie), zrównując dokumenty na okaziciela z pieniędzmi, powodują – wobec związania prawa i dokumentu – że nabywca własności dokumentu nabywa inkorporowane w nim prawo. Dobra wiara nabywcy ma przy tym dotyczyć uprawnienia do rozporządzania po stronie zbywcy, a zatem jego statusu niekoniecznie właściciela, ale choćby tylko osoby upoważnionej do rozporządzania cudzą rzeczą. Uznał, że wobec takiej konstrukcji nabycia nabycie w dobrej wierze papieru na okaziciela od nieuprawnionego jest nabyciem pierwotnym, na zasadzie powyższych regulacji w zw. zart. 92116kpc, a zwłaszczaart. 92112kcorazart. 517 § 2 kc.Wobec powyższego, sąd pierwszej instancji przyjął, iż przeniesienie akcji na okaziciela wymaga zawarcia umowy przenoszącej prawo oraz wydania dokumentu akcji jako rzeczy ruchomej; inaczej niż w przypadku przeniesienia akcji imiennej, które zgodnie zart. 339 kshwymaga pisemnego oświadczenia oraz przeniesienia posiadania dokumentu. Sąd pierwszej instancji podzielił jednoznaczny pogląd Sądu Najwyższego, zgodnie z którym akcja jako papier wartościowy powstaje w chwili wydania akcjonariuszowi dokumentu akcji, w wykonaniu umowy zawartej między nim a spółką, dotyczącej praw korporacyjnych oraz ich inkorporowania w akcji. Akcja jest zatem deklaratoryjnym papierem wartościowym, a wobec tego sam dokument nie prowadzi do nawiązania stosunku korporacyjnego; nie kreuje uprawnień, lecz jedynie je odzwierciedla. Wskazał, że wydanie akcji powinno nastąpić wtedy, gdy to spółka ma przekazać dokument akcjonariuszowi; wiąże się ono z sytuacją, w której prawa z akcji powstają przez jej objęcie. Przyjął więc, że uprawnienie akcjonariusza wynikające zart. 328 § 5 kshnie może być oceniane wyłącznie, jako żądanie wydobywcze, lecz także roszczenie o nakazanie pozwanej złożenia w sporządzonym na piśmie dokumencie akcji oświadczenia o treści wynikającej zart. 328 § 1 kshi wydanie tego dokumentu. Żądanie to akcjonariusz może aż do zaspokojenia kierować do spółki przez cały czas trwania spółki. Uznał, że nie niweczy tego roszczenia wydanie przez spółkę dokumentów akcji przysługujących akcjonariuszowi osobie nieuprawnionej, bowiem takie zachowanie spółki nie stanowi wypełnienia obowiązku wynikającego zart. 328 § 5 ksh. Po wydaniu akcjonariuszowi dokumentu akcyjnego zgodnego z wymogamiart. 328 ksh, o ileKodeks spółek handlowychnie stanowi inaczej, do rozporządzeń i innych czynności prawnych, mających za przedmiot sam dokument akcyjny i inkorporowane w nim prawa oraz obowiązki majątkowe i niemajątkowe mają, wobec treściart. 92116kc, odpowiednie zastosowanie postanowieniaart. 92116– 92113kcdotyczące papierów wartościowych. Sąd Okręgowy podkreślił, że do wydania akcji dochodzi tylko wtedy, gdy przeniesienie posiadania następuje w sposób określony wart. 348 kc, musi wtedy nastąpić przekazanie faktycznego władztwa nad dokumentem akcyjnym, głównie wręczenie go akcjonariuszowi. W przypadku akcji na okaziciela dla skuteczności transakcji, zdaniem Sądu Okręgowego, niezbędne było najmniej wydanie akcji nabywcy przez wręczenie dokumentu akcyjnego, natomiast w niniejszej sprawie do wydania dokumentów akcyjnych powodowi w ogóle nie doszło, pomimo sporządzenia umowy o sprzedaży spornych akcji. Ocenił, że oświadczenie(...) -Grupy S.A., zgodnie z którym nie ma żadnych roszczeń co do spornych akcji, nie stanowi wystarczającego dowodu do stwierdzenia, że powód nabył ww. akcje od osoby uprawnionej. Sąd pierwszej instancji przychylił się nadto do dominującej w orzecznictwie, jak wskazał, koncepcji, zgodnie z którą do przeniesienia praw własności akcji na okaziciela wymagane jest wydanie dokumentu akcji, przytaczając bogate orzecznictwo Sądu Najwyższego i uznając powołany przez powoda wyrok Sądu Najwyższego, w którym prezentowano pogląd przeciwny, za odosobniony. Sąd Okręgowy zważył, iż w niniejszej sprawie obrót akcjami dokonywany był wbrew statutowi poza wyznaczonym na to depozytem i stąd przyjął, że powód nie nabył skutecznie prawa własności akcji opisanych w pozwie, czego nie zmienia fakt, że jak wynika z § 2 ust. 6 i 7 umowy sprzedaży akcji z 27 września 2016 r., kupujący oświadczył, że z chwilą podpisania tej umowy następuje przeniesienie posiadania akcji na rzecz kupującego oraz, że przeniesienie akcji nastąpi przez zawarcie umowy i poinformowanie o tym domu maklerskiego. Wskazał, że strony umowy nie mogły w tym zakresie zmienić bezwzględnie obowiązujących przepisów, wymagających do przeniesienia własności akcji na okaziciela także ich wydania, stosownie doart. 517 § 2 kcw zw. zart. 92112kcw zw. zart. 92116kc. W przypadku akcji na okaziciela dla skuteczności transakcji, zdaniem Sądu Okręgowego, niezbędne jest co najmniej wydanie akcji nabywcy przez wręczenie dokumentu akcji, a w niniejszej sprawie wykazano, że do wydania dokumentów akcyjnych powodowi w ogóle nie doszło, pomimo sporządzenia umowy o sprzedaży spornych akcji. Niezależnie od powyższych rozważań sąd pierwszej instancji uznał, że powód nie pozostawał w dobrej wierze (art. 169 § 1 kc), a nadto, że nie jest możliwe nabycie własności od nieuprawnionego, jeżeli nabywca pozostawał w złej wierze, a zatem - przesłanką nabycia własności jest dobra wiara nabywcy, która wyraża się w jego przekonaniu - usprawiedliwionym konkretnymi okolicznościami - że zbywca jest uprawniony do rozporządzania daną rzeczą. Wyłącza dobrą wiarę nabywcy spowodowany niedbalstwem brak świadomości, że zbywca jest osobą nieuprawnioną. Zdaniem Sądu Okręgowego, powoda nie można uznać za nabywającego w dobrej wierze sporne akcje, gdyż zdawał sobie sprawę z sytuacji prawnej akcji objętych umową, co potwierdza treść podpisanego przez niego dokumentu: „Dyspozycja nabycia Instrumentów(...)Niepublicznego znajdujących się w depozycieT. (...)”, w zakresie w którym oświadczył, iż potwierdza, że został poinformowany, „iż nabycie wyżej oznaczonych instrumentów finansowych wiąże się z ryzykiem wystąpienia sporu sądowego, dotyczącego skuteczności nabycia akcji, wynikającego z zapisów artykułu 9 statutuspółki Huta (...) S.A., przewidującego (i) przechowywanie akcji spółki w depozycie wybranym przez spółkę i wyjęcie ich z depozytu jedynie po uprzedniej zamianie na akcje imienne, w związku z czym występowanie akcji na okaziciela poza depozytem jest sytuacją nieprzewidzianą w statuciespółki Huta (...) S.A.oraz (ii) ograniczenie zbywalności akcji imiennych, poprzez konieczność uzyskania zgody spółki.” Dobrej wiary nie może jego zdaniem konstytuować w tej sytuacji samo zaufanie do domu maklerskiego czy sprzedającego akcje, których pośrednictwo nie może automatycznie implikować skuteczności czynności prawnych. Wobec braku dobrej wiary powoda Sąd Okręgowy przyjął, iż dla wykazania skuteczności nabycia przez niego spornych akcji koniecznym byłoby udowodnienie przez niego nabycia tych akcji od uprawnionego właściciela, czego powód nie uczynił. Wątpliwości Sądu budziła także skuteczność nabycia przezA. P. (1)spornych akcji od samej(...) -Grupy S.A., co powoduje wątpliwość skuteczności nabycia akcji objętych postępowaniem przez powoda. Wskazał mianowicie w dacie, w której umowa nabycia rzekomo została zawarta,A. P. (1)był jedynym członkiem zarządu(...) Grupa S.A.Umowę w imieniu(...) Grupa S.A.podpisali jedynie dwaj z czterech członków rady nadzorczej, a zatem prawidłowość reprezentacji budzi istotne wątpliwości w świetle regulacjiart. 354 kshw zw. zart. 337 ksh. Skoro bowiem umowa zbycia udziałów zawarta była bez zezwolenia spółki, stanowi czynność bezskuteczną wobec spółki, jak i w stosunkach między stronami. Sąd Okręgowy wskazał, że organem spółki zgodnie z treściąart. 390 §1 kshnie są poszczególni jej członkowie, lecz rada nadzorcza, której przysługują ustawowe kompetencje w zakresie nadzoru i kontroli i która wykonuje swoje obowiązki kolegialnie, może jednak delegować swoich członków do samodzielnego pełnienia określonych czynności nadzorczych (§ 1) i do członków takich stosuje się zakaz konkurencji, o którym mowa wart. 380 ksh(§ 3). W niniejszej sprawie natomiast w ramach postępowania dowodowego nie została ustalona treść statutu, regulaminu rady lub stosownej uchwały dotyczących(...) Grupy S.A., które potwierdzałaby prawidłowość reprezentacji osób zawierających w imieniu w/w Spółki umowę z 26 sierpnia 2010 r. Zdaniem sądu pierwszej instancji zatem powód nie sprostał w tym zakresie ciężarowi dowodu określonego wart. 6 kc.Wobec uznania, że skuteczne nabycie przez powoda akcji określonych w pozwie nie miało miejsca, nie pogłębiano rozważań co do pozorności umowy sprzedaży akcji na rzecz powoda, czy umocowania podmiotów transakcji rzeczonych umów na podstawie udzielanych pełnomocnictw. Mając na uwadze całość powyższej argumentacji, powództwo oddalono. Rozstrzygnięcie o kosztach procesu oparto naart. 98 § 1 i 3 kpc, wyrzeczenie o kosztach sądowych – oart. 113 ust.1 i art. 83 ust. 2 ustawy z 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Apelację od tego wyroku w całości złożył powód, wnosząc o zmianę wyroku polegającą na uwzględnieniu powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania obu instancji. Skarżący zarzucał:: 1 naruszenieart. 233 § 1 kpc, które miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie, polegające na braku wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego oraz naruszeniu zasad swobodnej oceny zebranego materiału dowodowego, co doprowadziło do uznania przez Sąd, iż postanowienia statutuspółki Huty (...) S.A.wcale nie sprzeciwiały się regulacjiart. 337 § 2 ksh, a celem regulacji pkt 9.2 statutuspółki Huta (...) S.A.jest „zapewnienie spółce kontroli obrotu akcjami imiennymi”, 2 naruszenieart. 233 § 1 kpco istotnym wpływie na rozstrzygnięcie, polegające na braku wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, co doprowadziło do uznania przez Sąd, iż akcje nabyte przez powoda powinny być zdeponowane w depozycie prowadzonym na zleceniespółki Huta (...) S.A., 1 naruszenie przepisów postępowania 233§ 1 kpc, które miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie, polegające na braku wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, co doprowadziło do uznania przez Sąd, iż powód nie wykazał, że wydano mu dokument umożliwiający rozporządzenie akcjami lub środek dający faktyczną władze nad akcjami i w konsekwencji uznaniu, iż powód nie nabył skutecznie akcji, pomimo iż z zebranego materiału dowodowego wynika, iż powodowi wydano dokument umożliwiający rozporządzenie akcjami oraz środek dający faktyczną władze nad akcjami, 3 naruszenie przepisów prawa materialnegoart. 58 § 1 i 3 kcw zw. zart. 337 § 2 kshpolegające na nie zastosowaniuart. 58 § 1 kcw sytuacji gdy czynność prawna (umowa spółki, statut) jest nieważna w części z uwagi na jej sprzeczność z ustawą tj.art. 337 § 2 ksh, 4 naruszenie przepisów prawa materialnegoart. 58 § 1 i 3 kcw zw. zart. 304 § 4 kshpolegające na jego nie zastosowaniu w sytuacji gdy czynność prawna (umowa spółki, statut) jest nieważna w części z uwagi na jej sprzeczność z ustawą, 5 naruszenie przepisów prawa materialnegoart. 348 kcw zw. z 92112kcpolegające na niezastosowaniuart. 348 kcw sytuacji, gdy powód otrzymał dokumenty i środki dające faktyczną władzę nad akcjami, 6 naruszenie przepisów prawa materialnegoart. 169 § 1 kcpolegające na niezastosowaniu tego przepisu w sytuacji, w której powód, działając w dobrej wierze, objął w posiadanie akcje, które zbyła osoba nieuprawniona do rozporządzania nimi, 7 naruszenie przepisów prawa materialnegoart. 841 § 1 kpcpolegające na wadliwej interpretacji określonej w tym przepisie materialnoprawnej przesłanki pozwalającej na uwzględnienie powództwa ekscydencyjnego, co skutkowało odmową ochrony prawa powoda naruszonego skierowaniem egzekucji do nabytych przez powoda akcji, 8 naruszenie przepisów postępowania 328§ 2 kpcpolegające na tym iż Sąd w uzasadnieniu wyroku nie wskazał podstawy prawnej, na podstawie której uznał, iż nabycie akcji przez powoda było nieskuteczne w związku z niezachowaniem uregulowań zawartych w statucie, czym uniemożliwił kontrolę orzeczenia. Zdaniem powoda zgodnie z postanowieniamiart. 337 § 2 ksha contrario statut spółki nie może uzależnić rozporządzenia akcjami na okaziciela od zgody spółki, ani w żaden inny sposób ograniczyć możliwość rozporządzenia tymi akcjami, zatem postanowienia pkt 9.3 statutu wprowadzają, niezgodnie z prawem, ograniczenia w tym zakresie, bowiem akcjonariusz np. nie może wydobyć, z depozytu, w którym przechowywane są akcje na okaziciela, przysługujących mu akcji na okaziciela i wyjechać za granicę aby tam zbyć akcje. To postanowienia pkt 9.3 statutu apelujący uznał za sprzeczne z prawem tj. zart. 337 § 2 ksh. Za wadliwy uznał także zapis statutu pkt 9.2., wskazując, że lakoniczne motywy orzeczenia nie pozwalają na zbadanie, czy ocena Sądu została przeprowadzona prawidłowo. Skarżący zarzucał, że Sąd w żaden sposób nie odniósł się do tego, że(...) S.A.działał na takich samych zasadach, co(...) Spółka Akcyjna, z wszelkimi tego skutkami w zakresie wydania akcji, które nie zależą od tego, czy zdeponowane w domu maklerskim akcje były przechowywane w tym, czy innym domu maklerskim. Apelujący podnosił sprzeczność stanowiska sądu pierwszej instancji co do roli wydania dokumentu akcji dla skuteczności przeniesienia na powoda akcji Spółki i pośrednictwa domu maklerskiego w tej transakcji, a wskazując, iż postanowienia statutuspółki Huty (...) S.A.nie sprzeciwiały się regulacjiart. 337 § 2 ksh, Sąd w żaden sposób nie uzasadnił swojej oceny, ograniczając się do określenia celu, jakiemu miały służyć regulacje statutu. Zdaniem powoda, przeprowadzenie wykładni postanowień statutu, prowadzi do odmiennych wniosków, a cel regulacji statutu pkt. 9.3 był różny od ustalonego przez Sąd, albowiem celem zapisów statutu pkt. 9.2 było zapewnienie akcjonariuszom, którzy byli pracownikami spółki, bezpiecznego przechowywania akcji na okaziciela. Wskazywał apelujący, że zgodnie z pkt 9.4 akcjonariusz, który zamienił akcje na okaziciela na akcje imienne i odebrał akcje z depozytu prowadzonego na zlecenie spółki, mógł złożyć akcje do depozytu prowadzonego na zlecenie spółki po zamianie ich na akcje na okaziciela, co potwierdza, że przechowywanie akcji w depozycie miało na celu zapewnienie nieodpłatnego bezpiecznego przechowywania akcji na okaziciela. Zdaniem powoda Sąd Okręgowy naruszył zasadę całościowej i wszechstronnej oceny zebranego materiału dowodowego, ponieważ przeoczył bardzo istotną dla rozstrzygnięcia sporu okoliczność: świadkowieG. M.iP. M.zeznali, iż(...), który prowadził depozyt akcji na okazicielaHuty (...) S.A., na podstawie umowy zawartej ze Spółką, odmówił przyjęcia akcji, które próbowali zdeponować akcjonariusze posiadający akcje na okaziciela znajdujące się poza depozytem prowadzonym przez(...). Podstawą odmowy były zapisy umowy zawartej zespółką Huta (...) S.A., która określała numery akcji, któreT.miał przechowywać w depozycie. Umowa obejmowała wyłącznie numery tych akcji, które były zdeponowane w(...). Z żadnych dowodów natomiast nie wynika, czym miał być depozyt, o którym mowa w pkt 9.2 statutu, a wszelkie ustalenia braku możliwości przechowywania akcji na okaziciela w innym domu maklerskim, są bezpodstawne. Powód ponadto wnosił w apelacji o zobowiązaniespółki Huta (...) S.A.do złożenia powyższej umowy . Zdaniem skarżącego, skutkiem braku wszechstronnego rozważenia przez Sąd Okręgowy zgromadzonego materiału dowodowego było uznanie, iż powód nie wykazał, że otrzymał od(...) S.A.dokumentu\y umożliwiające rozporządzenie akcjami lub środki umożliwiające kontrolę nad akcjami i uzyskał możliwość faktycznego dysponowania akcjami, chociaż z zeznań świadkówG. M.iP. M.wynikało, że po transakcji nabycia akcji(...) S.A.dokonał odpowiednich zapisów na rachunkach depozytowych zbywcy oraz powoda, co było równoznaczne z możliwością np. wykonywania praw korporacyjnych z akcji. Powód powoływał się nadto na błędne uznanie, iżspółka Huta (...) S.A.uregulowała w pkt 9.2 statutu obrót akcjami Spółki lub zleciła osobie trzeciej prowadzenie takiego obrotu. Zdaniem apelującego zlecenie przez Spółkę prowadzenia depozytu akcji na okaziciela nie jest tożsame ze zorganizowaniem obrotu. Niezależnie od powyższego powód podnosił, że gdyby uznać, że Spółka zorganizowała obrót akcjami na okaziciela w sposób określony w pkt 9.3 statutu, to postanowienie statutu sprzeciwia sięart. 337 § 2 ksh. Zdaniem powoda Sąd Okręgowy naruszył także przepisy prawa materialnegoart. 58 kcpoprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy czynność prawna (umowa spółki, statut) była nieważna z powodu sprzeczności z ustawą. Motywował, iż ze statutu nie wynika, iż akcje na okaziciela nie mogą znajdować się poza depozytem, o którym mowa w pkt 9.2 i 9.3. Podnosił, iż akcje na okazicielaspółki Huta (...) S.A., niezależnie od tego gdzie zostały zdeponowane, mają wszystkie atrybuty papierów wartościowych i miejsce ich przechowywania nie ma znaczenia dla ich bytu prawnego. Skarżący wskazywał, iż do skutecznego przeniesienia własności akcji na okaziciela konieczne było wedle istnienie przyczyny prawnej(causa)oraz wydanie akcji nabywcy, powód winien zatem był wykazać, że nabycie akcji miało przyczynę prawną oraz fakt wydania akcji. Regulacje pkt 9.2 i 9.3 statutu uznawał za sprzeczne z prawem (art. 304 § 4 ksh,art. 337 § 4 ksh), w rozumieniuart. 58 § 1 kc, zatem nieważne. Podnosił nieprawidłowości związane z zapisami statutowymi, dotyczącymi warunków ustalenia ceny i terminu zgłoszenia zamiaru zbycia akcji. Wskazywał także na przyjęcie niedopuszczalnego ograniczenia rozporządzenia akcjami w świetleart. 140 kcz powołaniem na interes Huty, który nie może zdaniem apelującego mieć prymatu nad prawami akcjonariuszy. Powoływał się przy tym skarżący na regulacjęart. 304 § 4 ksh, uznając postanowienie statutu pkt 9.3 za sprzeczne z dobrymi obyczajami, a tym samym zgodnie zart. 58 § 1 i 3 kc– za nieważne. Zdaniem powoda Sąd Okręgowy naruszył nadto przepis prawa materialnego w postaci 348kc, bowiem w istocie doszło do wydania rzeczy w sytuacji, gdy powód otrzymał dokumenty i środki dające możliwość faktycznej władzy nad akcjami i rozporządzanie nimi. Podnosił, że(...) S.A.działała jako pełnomocnik zbywcy i zarazem jako pełnomocnik nabywcy akcjispółki Huta (...) S.A.i w imieniu mocodawców dokonała czynności prawnej mającej za przedmiot przeniesienia akcji, zaś ustawa ani statutspółki Huta (...) S.A.nie wprowadzają ograniczeń w zakresie dokonywania czynności prawnych mających za przedmiot przeniesienie akcji przez pełnomocników stron umowy. Podnosił, że(...) S.A.działał jako pełnomocnik powoda przy dokonywaniu transakcji nabycia lub zbycia instrumentów finansowych, a umocowanie obejmowało wszelkie konieczne czynności, także czynności faktyczne, w tym wydanie akcji w imieniu zbywcy akcji i przyjęcie akcji w imieniu nabywcy. Zdaniem skarżącego wymóg wydania akcji był spełniony w sytuacji, gdy pełnomocnik obu stron umowy już przechowuje akcje na okaziciela i jest umocowany przez obie strony do odpowiednio wręczenia i przyjęcia akcji. W apelacji ponadto zarzucano, iż Sąd naruszył przepisy prawa materialnego tj.art. 169 § 1 kcpoprzez jego niezastosowanie, w sytuacji w której powód działając w dobrej wierze objął w posiadanie akcje, które zbyła osoba nieuprawniona do rozporządzania nimi. Podnosił, że w przypadku, gdy zbywcą akcji była osoba, która nie była ich właścicielem i nie była uprawniona do rozporządzania akcjami, należy stosowaćart. 169 § 1 kc, jeżeli nabywca dział w dobrej wierze i objął rzecz (akcje) w posiadanie. Powód objął akcje w posiadanie, a pozwany nie udowodnił, by powód miał wiedzę, iż nabywa akcje od osoby nieuprawnionej do rozporządzania akcjami na okazicielaspółki Huty (...) S.A.Skarżący zarzucał, że nie uwzględniono wysokości kwoty transakcji, której powód dokonał oraz faktu, iż nabył akcje jako konsument, który nie jest profesjonalnym uczestnikiem obrotu papierami wartościowymi. Wskazywał, że dochował należytej staranności konsumenta poprzez dokonanie czynności prawnej za pomocą profesjonalnego podmiotu świadczącego usługi maklerskie, działającego pod stałym nadzorem Komisji Nadzoru Finansowego, czego nie zmienia jego ogólnikowe oświadczenie o świadomości ryzyka związanego ze sporem sądowym dotyczącym nabywanych akcji. Zdaniem skarżącego nawet przyjęcie, iż nie doszło do wydania nabytych przez niego akcji, nie oznacza, że umowa nabycia akcji może zostać uznana za nieważną. Umowa ta jest ważna, a w razie braku wydania akcji powodowi przysługuje względem zbywcy roszczenie o wydanie akcji. Podnosił powód, że w dalszym ciągu przysługuje mu prawo obligacyjne, którego zostało naruszone przez zajęcie akcji Spółki w toku postępowania zabezpieczającego. Skoro nie ustalono, iż poprzednik prawny nabył akcje w sposób nieskuteczny, zatem nie ma podstaw do uznania, że zbywca akcji nie był ich właścicielem, doszło więc do naruszeniaart. 841kpc. Ostatecznie skarżący wskazywał na obrazęart. 328 § 2 kpc, poprzez brak wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, co uniemożliwia kontrolę prawidłowości orzeczenia. Pozwana wniosła o oddalenie apelacji powoda oraz zasądzenie kosztów postępowania drugoinstancyjnego według norm przepisanych. Na rozprawie apelacyjnej powód złożył do akt umowę o realizację usług w zakresie prowadzenia depozytu akcji z 21 grudnia 2012r. zawartą pomiędzyHutą (...) Spółką AkcyjnąwR., a(...) Spółką AkcyjnąwK., dotyczącą przechowywania w depozycie wskazanych akcji, w kserokopii nie kwestionowanej przez przeciwnika co do zgodności z oryginałem. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja powoda nie mogła odnieść skutku. W pierwszej kolejności godzi się wskazać, iż ustalenia faktyczne poczynione wnikliwie i wszechstronnie przez sąd pierwszej instancji, znalazły pełne poparcie w materiale dowodowym, zaoferowanym przez obie strony procesu, reprezentowane przez wykwalifikowanych pełnomocników i należycie ocenionym. Z tych przyczyn Sąd Odwoławczy ustalenia te przyjął za własne, bez konieczności ich ponownego przytaczania (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 26 kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sądu Najwyższego z 13 grudnia 1935 r., C III 680/34,Zb. Urz. 1936, poz. 379, z 14 lutego 1938 r., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z 19 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, Nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z 9 marca 2006 r., I CSK 147/05). Wypadało jedynie uzupełnić je o ustalenia dokonane w ramach postępowania drugoinstancyjnego w oparciu o umowę o realizację usługi w zakresie prowadzenia depozytu akcji z 21 grudnia 2012r., łączącąHutę (...) Spółkę Akcyjnąw(...) Spółkę AkcyjnąwK.(k.703-705). Stwierdzone okoliczności nie były sporne między stronami, a wynikało z nich, że 21 grudnia 2012r.Huta (...) Spółka AkcyjnawR.zleciła(...) Spółce AkcyjnejwK., usługę polegającą na przechowywaniu w depozycie akcji wydanych w formie dokumentu. Umowa była zawarta na czas nieoznaczony i dotyczyła akcji na okazicielaserii (...)w liczbie 4 623 740, których emitentem byłaHuta (...). W § 3 pkt 3 umowy wymieniono akcje, których umowa nie obejmuje. Zgodnie z umową(...)zobowiązał się do obsługi depozytu, przez co rozumiano m.in. przyjęcie akcji do depozytu, zabezpieczenie akcji w depozycie, otwarcie i prowadzenie kont depozytowych posiadaczy akcji przechowywanych w depozycie, rejestrowanie stanu posiadania i zmian stanu posiadania akcji znajdujących się w depozycie (w tym potwierdzenia przenoszenia praw z akcji znajdujących się w depozycie). W umowie wskazano, żeT.(...)odbierze akcje z dotychczasowego depozytu prowadzonego przez Beskidzki(...). W § 3 pkt 6 postanowiono, że(...)na żądanie właściciela akcji znajdujących się w depozycie, wystawi i wyda imienne zaświadczenie depozytowe, które potwierdza na moment jego wystawienia posiadanie w depozycie akcji.(...)był także zobowiązany do wykonywania dyspozycji zbywającego i nabywającego akcje, znajdujących się w depozycie, których celem jest wydanie/przeniesienie posiadania akcji (z pozostawieniem akcji w depozycie). Zgodnie z treścią umowyHuta (...)realizowała postanowienia statutu, w szczególności art. 9 ust. 2. Pierwotnie depozyt prowadził Beskidzki(...). Z umowy wynika także, że nie ingerowano w niej w możliwość obrotu akcjami, nie ograniczano obrotu. Postanowiono jedynie, żeT.otworzy i będzie prowadził konta depozytowe posiadaczy akcji, a także będzie rejestrował wszelkie zmiany na tych kontach. Obrót akcjami nie musiał się odbywać jedynie za pośrednictwemT.(...). Każdy z właścicieli akcji mógł bowiem uzyskać zaświadczenie depozytowe i na tej podstawie przenosić prawa z akcji, ewentualnie za pośrednictwem depozytariusza. Strony przyjmowały, iż dla obrotu akcjami na okaziciela nie jest potrzebne ich fizyczne wydanie nabywcy, a potencjalny obrót mógł się odbywać za pośrednictwem depozytariusza, który prowadził konta depozytowe dla poszczególnych posiadaczy akcji, lub bez jego udziału, wówczas właściciel praw z akcji legitymowałby się zaświadczeniem depozytowym. Zgodnie § 2 pkt 3 umowy, z zakresu jej obowiązywania wyłączono wymienione akcje, w tym wymienione w pozwie złożonym w niniejszej sprawie, co korelowało z faktem, że zostały one po zwróceniu przez prokuraturę zdeponowane w Narodowym Banku Polskim. Sąd Odwoławczy uzupełnił nadto ustalenia o stwierdzenia wynikające z dopuszczonego i przeprowadzonego przed sądem pierwszej instancji dowodu z przesłuchania powoda w charakterze strony, których uprzednio nie uczyniono jednak podstawą stwierdzeń faktycznych (k. 446, k.533 odwrót-538 odwrót). Zgodnie z przesłuchaniem powoda w charakterze strony, nigdy wcześniej nie dokonywał on transakcji tego typu, podpisywał bezrefleksyjnie wszystkie przedstawiane mu przez pośrednika finansowego dokumenty, nie wiedział nawet, z kim zawiera umowę, natomiast interesował go jedynie obiecany zysk z transakcji. Powód, jak podawał, nigdy nie wykonywał korporacyjnych uprawnień z akcji, nie interesował się także profilem działalności, ani sytuacją rynkową emitenta zeznania powoda. Za nieskuteczny wypadało uznać zarzut naruszeniaart. 233 § 1 kpc. Sąd Apelacyjny zważył, iż zarzut naruszeniaart. 233 kpcbyłby uzasadniony, gdyby skarżący wykazali, że oceniając materiał dowodowy, sąd pierwszej instancji popełnił uchybienie polegające na braku logiki w wiązaniu faktów z materiałem dowodowym albo też, że wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej lub wreszcie, że sąd wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnił jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych (por. : wyrok Sądu Najwyższego z 7 stycznia 2005r., sygn. IV CK 387/04, LEX nr 177263; wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999r. sygn. II UKN 685/98, 98, OSNAPiUS 2000 Nr 17, poz. 655, za: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 18 stycznia 2019r., I ACa 391/18, LEX nr 2637820). Nie miało to miejsca w niniejszej sprawie, a wnioski wyprowadzone przez Sąd Okręgowy z materiału dowodowego zawartego w aktach sprawy były zgodne z informacjami niesionymi przez poszczególne środki dowodowe; przeciwne twierdzenia apelującego stanowiły jedynie polemikę ze stanowiskiem sądu oraz przedstawienie własnej, alternatywnej koncepcji stanu faktycznego prowadzącego zdaniem skarżącego do możliwości uwzględnienia jego powództwa. Rozważając ustalenia dokonane w oparciu o zeznania świadkówG. M.orazP. M.w zakresie dotyczącym wydania powodowi dokumentów w związku ze sprzedażą akcji oraz dokonywania zapisów na rachunkach depozytowych i faktycznej zapłaty ich ceny przez powoda, zdaniem sądu drugiej instancji wbrew stanowisku apelującego, te okoliczności faktyczne zostały prawidłowo stwierdzone. Faktów przeciwnych od naprowadzanych w apelacji nie ustalono, a wynika to wszak jasno z zapisów pisemnych motywów sądu pierwszej instancji w części ustaleniowej. Zarzut braku wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego jest tu więc niezasadny; nadano tym stwierdzeniom natomiast inne znaczenie prawne, przedstawione i umotywowane odpowiednio w części rozważeniowej, o czym poniżej. Jeżeli chodzi o kwalifikację zarzutów odnoszących się do prawnej oceny regulacjipkt 9.2pod względem zgodności z normąart. 337 ksh, nadania prawnego znaczenia wydaniu powodowi określonych dokumentów związanych z akcjami oraz koncepcji obowiązku zdeponowania akcji powoda w określonym depozycie, zdaniem Sądu Odwoławczego, były one skierowane nie do ustaleń faktycznych, lecz do sfery rozważań prawnych sądu pierwszej instancji. Podzielić wypadało pogląd Sądu Okręgowego, zgodnie z którym akcje, których dotyczy powództwo, miały charakter akcji na okaziciela i nigdy nie doszło do ich zamiany na akcje imienne. Wbrew zarzutom skarżącego, statutHuty (...)w art. 9 ust. 2 i 3 nie zawiera zapisów sprzecznych z ustawą, ograniczających możliwość obrotu akcjami na okaziciela. DoHuty (...)jako emitenta akcji należała decyzja, zgodnie z którą wszystkie akcje na okaziciela muszą znajdować się depozycie prowadzonym przez bank, biuro maklerskie lub inną instytucję. Postanowiono, iż w każdym wypadku depozytariusz zostanie wybrany przezHutę (...)oraz, że będzie miał obowiązek wydać każdemu akcjonariuszowi imienne zaświadczenie depozytowe. Możliwość podjęcia akcji z depozytu przez akcjonariusza powstawała dopiero po ich zamianie na imienne. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, nie sposób powyższych postanowień traktować jako ograniczające możliwość rozporządzania akcjami na okaziciela w sposób sprzeczny z ustawą lub dobrymi obyczajami (art. 337 § 2 ksh,art. 304 § 4 ksh), czyli nieważne (art. 58 § 1 i 3 kc). Nie stanowią one bowiem ograniczenia obrotu akcjami, a jedynie regulują sposób deponowania akcji i warunki ich objęcia w dopuszczalnym prawem zakresie. Sąd drugiej instancji przyjął, iż wspomniane zapisy statutu stanowią formę organizacji obrotu przez emitenta, co nie pozostaje w sprzeczności z regulacjąart. 337 § 4 kshoraz, wbrew twierdzeniom podnoszonym w apelacji, co nie jest sprzeczne z naturą spółki akcyjnej lub dobrymi obyczajami. Poprzez organizację obrotu emitent może zyskać pewność, że w obrocie nie pojawią się dokumenty akcji powstałe w wyniku przestępstwa, uzyska także bieżącą wiedzę o strukturze akcjonariatu. Zapisy statutu w istocie stanowiły element zapewnienia pewności obrotu, jak zasadnie przyjął to Sąd Okręgowy, a nie ograniczenia rozporządzania akcjami. Zarówno błędu w ustaleniach faktycznych, jak i mylnego rozumowania prawnego w tym zakresie nie sposób sądowi pierwszej instancji zarzucić. Zgodnie z brzmieniem pkt 9 ust. 2 statutu emitent zobowiązuje się spowodować, by każdy akcjonariusz uzyskał od depozytariusza zaświadczenie depozytowe. Emitent nie zakładał, że obrót akcjami będzie odbywał się przez fizyczne wydanie dokumentu akcji, a jedynie poprzez odpowiednie zapisy na rachunkach depozytowych, będące konsekwencją zawieranych umów zbycia akcji. Temu miały służyć zaświadczenia depozytowe, które potwierdzały, że sprzedający akcje dysponuje nimi i może nimi rozporządzać. Przewidywana w umowie z 21 grudnia 2012 r. procedura, zgodnie z którą właściciel akcji, który chciał nimi rozporządzić, nie mógł ich otrzymać fizycznie z depozytu, aby je wydać nabywcy, lecz mógł w każdym czasie otrzymać zaświadczenie, korzystając z pośrednictwaT.(...), nie stanowiła o reglamentacji obrotu, lecz organizację deponowania akcji w celu zapewnienia bezpieczeństwa obrotu akcjami oraz jego kontroli po stronie emitenta. Zarzuty apelacyjne w tym zakresie nie mogły znaleźć aprobaty sądu drugiej instancji. Jeśli chodzi o zarzut naruszenia dalszych przepisów prawa materialnego tj.art. 348 kcw zw. zart. 92112kc, polegający na niezastosowaniuart. 348 kcw sytuacji, gdy powód otrzymał dokumenty i środki dające faktyczną władzę nad akcjami, także on został uznany za nieskuteczny. Jest niewątpliwe, że przeniesienie praw z dokumentu na okaziciela wymaga wydania tego dokumentu –art. 92112kc, przepis ten stosowany jest odpowiednio do papierów wartościowych opiewających na prawa inne niż wierzytelności –art. 92116kc.Ocena Sądu Okręgowego, zgodnie z którą w wypadku umowy zawartej przez powoda nie doszło do wydania dokumentów akcji, zatem nie doszło do rozporządzenia nimi, nie może jednak zostać zaakceptowana. Uwzględnić bowiem należy w tym zakresie specyfikę dokumentu, jakim jest akcja na okaziciela, wynikająca z jego charakteru oraz praktyczne aspekty obrotu nimi. Przyjąć zatem wypada, iż wydanie dokumentu, wymagane przezart. 92112kcw związku zart. 92116kciart. 339 ksh, w odniesieniu do akcji na okaziciela może nastąpić w jakikolwiek sposób przewidziany wart. 348-351 kc.Normaart. 92112kcm tu, jak stanowiart. 92116kc, zastosowanie odpowiednie (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 3 czerwca 2015 r., V CSK 566/14, OSNC 2016,5,64. Warunek wydania dokumentu w odniesieniu do akcji na okaziciela jest zatem spełniony nie tylko w wypadku fizycznego wydania jako sposobu przeniesienia posiadania (art. 348 kc), lecz obejmuje też pozostałe sposoby przeniesienia posiadania (art. 349kc–art. 351 kc). Istotne jednak jest, iż zbycie akcji na rzecz powoda dotyczyło akcji, które nie znajdowały się w depozycie wybranym przez emitenta, o czym wiedziały strony umowy. Umowa z 21 grudnia 2012 r. nie zmieniła postanowień pkt 9 ust.2 i 3 statutuHuty (...), a umowa sprzedaży zawarta przez powoda była zdziałana również w czasie obowiązywania tych zapisów. Przyjąć zatem wypada za sądem pierwszej instancji, iż powód nie nabył skutecznie akcji, bowiem nie zachowano wymogów zart. 92112kcorazart. 348-351 kci warunków określonych w pkt 9 ust. 2 statutu. W wypadku organizacji obrotu przez emitenta, jak ma to miejsce w niniejszej sprawie, dla skuteczności czynności rozporządzenia akcjami koniecznym jest realizacja ustanowionych warunków, w przeciwnym razie taka organizacja byłaby zbędna. Zdaniem Sądu Apelacyjnego sam zapis na rachunku instrumentów finansowych dokonany przez(...) S.A., wydanie powodowi dokumentów związanych z akcjami oraz zapłata ich ceny, na co powołuje się powód w apelacji, nie przeniosły na niego posiadania dokumentu akcji w rozumieniuart. 350 kc, nie doszło także do skutecznego wydania dokumentu akcji w rozumieniuart. 348 kc.Skoro bowiem akcje nie znajdowały się w depozycie wskazanym przezHutę (...) SAwR., a nadto powód złożył oświadczenie o świadomości ryzyka zaistnienia sporu sądowego dotyczącego skuteczności nabycia akcji, wiedząc, że statut emitenta nie przewiduje możliwości występowania akcji na okaziciela poza tym depozytem, nie sposób uznać, iż powód nabył skutecznie akcje, a tym bardziej, że był ich posiadaczem w dobrej wierze, jak chciał tego apelujący. Powód w żaden sposób nie wykazał działań podjętych w kierunku ustalenia, w jakim depozycie winny się znajdować nabywane akcje, a zasady należytej staranności w świetle przedstawionych okoliczności faktycznych tego jednak wymagały. Przede wszystkim jednak powód z uwagi na naruszenie zasad organizacji obrotu akcjami, nie nabył skutecznie akcji; w dacie zawierania umowy przezA.(...)spółkę z o.o. wK., znajdowały się one już poza depozytem, zatem zbywca był osobą nieuprawnioną do rozporządzenia akcjami. Powód miał realną możliwość przekonania się o tym, jednakże z niej nie skorzystał; nie sprawdzał treści statutu(...) SAwR.P., w dyspozycji nabycia instrumentów finansowych potwierdził, że został poinformowany o ryzyku wystąpienia sporu sądowego co do skuteczności nabycia akcji, ponieważ akcje nie znajdują się w depozycie wybranym przez emitenta. Treść tego oświadczenia nie budzi wątpliwości, zaś naprowadzany w apelacji fakt, że powód występował w obrocie jako konsument, nie zmienia skutków zaistniałego stanu rzeczy. Powód działający nawet jako konsument, obowiązany był do zachowania należytej staranności, której zdaniem sądu drugiej instancji uchybił, z wszelkimi tego konsekwencjami, w tym wyłączeniem możliwości przyjęcia po jego stronie dobrej wiary. Podkreślenia wymaga, iż zgodnie z treścią przesłuchania powoda w charakterze strony nigdy wcześniej nie dokonywał transakcji tego typu, podpisywał bezrefleksyjnie wszystkie przedstawiane mu przez pośrednika finansowego dokumenty, nie wiedział nawet, z kim zawiera umowę, natomiast interesował go jedynie obiecany zysk z transakcji. Powód, jak podawał, nigdy nie wykonywał korporacyjnych uprawnień z akcji, nie interesował się także profilem działalności, ani sytuacją rynkową emitenta. Taka postawa powoda nie mogła skutkować przyznaniem mu przymiotu dobrej wiary w żadnym stopniu. Nie doszło tym samym do zarzucanego w środku zaskarżenia naruszenia kolejnego przepisu prawa materialnego w postaciart. 169 § 1 kc. Sąd Apelacyjny nie mógł nadto podzielić twierdzenia skarżącego, zgodnie z którym uzasadnienie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego nie spełnia wymogów określonych wart. 328 § 2 kpc, a tym samym, że wymyka się kontroli instancyjnej. Wbrew stanowisku powoda w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zostały szczegółowo wskazane i prawidłowo zastosowane przepisy prawa, stanowiące podstawę kwestionowanego orzeczenia. Ustalenia faktyczne prowadzące do rozstrzygnięcia, wraz z oceną wiarygodności dowodów, zostały właściwie przedstawione w uzasadnieniu, podobnie jak i motywy sądu pierwszej instancji, które wypadało uznać za jasne i zrozumiale, a zatem kwestionowane orzeczenie poddaje się w pełni ocenie sądu odwoławczego. W świetle powyższych rozważań nie było podstaw do przyjęcia także naruszenia normyart. 841 kpc, albowiem w istocie brak było podstaw do przyjęcia, że zaszły warunki do zwolnienia akcji spod zajęcia. Powód nie wykazał, iżby zostały w tym zakresie naruszone jego prawa, a to wobec braku wykazania skutecznego nabycia uprawnień do wymienionych akcji z przyczyn wyżej już przedstawionych. Nie zostały spełnione przesłanki do uwzględnienia powództwa. Z tych wszystkich przyczyn oddalono apelację powoda jako bezzasadną, w oparciu o przepisart. 385 kpc. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono po myśliart. 98 § 1 i 3 kpcw zw. zart. 108 § 1 kpc, obciążając nimi przegrywającego powoda. Na koszty te składa się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej, będącego adwokatem, obliczone stosownie do§ 2 pkt 6w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. SSA Lucyna Morys-Magiera SSA Anna Bohdziewicz SSO del. Jacek Włodarczyk

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Katowicach date: '2020-02-25' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Anna Bohdziewicz - Lucyna Morys-Magiera - Jacek Włodarczyk legal_bases: - art. 98 § 1 i 3 kpc - art. 58 § 1 i 3 kc - art. 339 in fine ksh - art. 113 ust.1 i art. 83 ust. 2 ustawy z 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: Agnieszka Szymocha signature: I ACa 684/19 ```

153015000002021_IV_U_000989_2013_Uz_2014-09-18_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV U 989/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 września 2014r. Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący SSO Jacek Witkowski Protokolant st. sekr. sądowy Dorota Malewicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 września 2014r. wS. odwołaniaB. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS. z dnia(...)r. Nr(...) w sprawieB. K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS. o prawo do emerytury oddala odwołanie Sygn. akt IV U 989/13 UZASADNIENIE Decyzją z dnia(...). Zakład Ubezpieczeń Społecznych oddział wS.odmówił wnioskodawczyniB. K.przyznania prawa do emerytury na podstawieart. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2013r. poz. 1440 ze zm.) w związku z§ 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) albowiem wnioskodawczyni nie wykazała 15-letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych na dzień 1 stycznia 1999r. Od decyzji tej ubezpieczona złożyła odwołanie, w którym wnosiła o zaliczenie do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od(...). wSpółdzielni (...)i od(...). wO.N.(k.2-3 a.s.). W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wnosił o jego oddalenie, wskazując, że nie wnosi ono do sprawy żadnych nowych dowodów faktycznych ani prawnych, które miałyby wpływ na zmianę zaskarżonej decyzji (k.21-22 a.s.). Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje: UbezpieczonaB. K.,ur. (...)złożyła w dniu(...). wniosek o przyznanie jej prawa do emerytury. Na podstawie przedłożonych dokumentów pozwany organ rentowy ustalił, iż na dzień 1.01.1999r.B. K.wykazała okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 22 lata i 5 miesięcy. Nie uznano żadnego okresu pracy do stażu pracy w warunkach szczególnych. Do pracy w szczególnych warunkach ZUS nie uwzględnił okresu zatrudnienia wSpółdzielni (...)od(...)oraz wO.N.od(...). gdyż ubezpieczona nie przedłożyła świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach. W związku z tym decyzją z dnia(...). organ emerytalny odmówił przyznania wnioskodawczyni prawa do emerytury w wieku obniżonym. Po wydaniu zaskarżonej decyzji ubezpieczona złożyła do akt emerytalnych świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach wZakładzie (...) Sp. z o.o.wW.od(...). Decyzją z(...)ZUS odmówiłB. K.przyznania prawa do emerytury, albowiem wnioskodawczyni nie wykazała 15-letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych. Do stażu pracy w warunkach szczególnych zaliczono okres 4 lat i 1 miesiąca ((...). wZakładzie (...) Sp. z o.o. W toku postępowania odwoławczego ubezpieczona wnosiła o zaliczenie okresu zatrudnienia wSpółdzielni (...)wW.od(...). do okresu pracy w warunkach szczególnych. Z akt osobowychB. K.prowadzonych przezSpółdzielnię (...)wW.wynika, że ubezpieczona od dnia(...). została zatrudniona na czas nieokreślony na stanowisku brakarza. Następnie została zatrudniona na stanowisku starszego laboranta. Z dniem(...). przyznano jej dodatek za pracę w warunkach szkodliwych. Ze świadectwa pracy złożonego do akt emerytalnych wynika, żeB. K.pracowała od(...). w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku laborant, brygadzista laboratorium chemicznego (k.6 a.e.). Z zeznań ubezpieczonejB. K.wynika, że została zatrudniona wSpółdzielni (...)wW.początkowo jako laborantka, następnie jako brygadzistka pracująca, wykonująca pracę laboranta. Do zakresu jej obowiązków należało: nadzór nad odczynnikami, analiza tłuszczu w produktach mleczarskich, badanie środków chemicznych myjących urządzenia służące do produkcji, sprawdzanie poprawności umycia urządzeń środkami z użyciem azotu. Pracowała przy produkcji twarogu, gdzie wydzielany jest kwas mlekowy, przy produkcji kazeiny, przy produkcji proszku mlekowego. Wykonywała analizy chemiczne na stężonych środkach, a gotowy produkt dopuszczała do sprzedaży. Do chwili obecnej zajmuje się tym samym. Jej miejsce pracy się nie zmieniło, zmienił się jedynie pracodawca. Sprawowała nadzór nad laborantkami. Podnosiła, że jej praca w warunkach szczególnych podlega pod pracę międzyoperacyjną i dozór inżynieryjny. Zgodnie zart.184 ust.1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz.U. z 2013r. poz.1440 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego przewidzianego wart.32, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, tj. w dniu(...). osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn oraz osiągnęli okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art.27 ustawy, a także nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. W myśl przywołanego wyżej art.32 ust.1 i 4 ustawy pracownikom zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, a w myśl przywołanego wyżej art.27 ustawy wymagany okres składkowy i nieskładkowy wynosi co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn. Zgodnie z§4 ust.1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz.U. Nr 8, poz.43 ze zm.) pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A załącznika do rozporządzenia, nabywa prawo do emerytury w w/w wieku jeżeli ma wymagany okres zatrudnienia (co najmniej 25 lat mężczyzna), w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Ponadto zgodnie z §2 ust.1 przedmiotowego rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Rozstrzygnięcie niniejszej sprawy wymagało zbadania, czy ubezpieczona spełnia przesłankę wymaganego okresu pracy w warunkach szczególnych. Poza sporem pozostawało bowiem, że ubezpieczona osiągnęła wymagany ustawą wiek, spełniła przesłankę „ogólnego” stażu pracy oraz złożyła wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w Otwartym Funduszu Emerytalnym za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa. Ubezpieczony podnosiła, że posiada 15-letni okres zatrudnienia w warunkach szczególnych, gdyż w okresie od(...)wykonywała pracę kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do stwierdzenia, że ubezpieczonaB. K.pracowała w warunkach szczególnych. Przepisyrozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, którego załącznikiem jest wykaz A określają szczegółowo jakiego rodzaju prace są kwalifikowane do prac szczególnych. W przypadku ubezpieczonej bezsporne jest, że pracowała w przemyśle mleczarskim. W wykazie A cytowanego wyżej rozporządzenia jest wyodrębniony dział X „W rolnictwie i przemyśle rolno-spożywczym”. Dział ten nie wymienia prac w mleczarstwie jako pracy w warunkach szczególnych. Również dział XIV „Prace różne” nie ma odniesienia do pracy w przemyśle mleczarskim. Wystawienia przez pracodawcę świadectwa, że ubezpieczona pracowała w nadzorze nad stanowiskami, które miały być stanowiskami pracy w warunkach szczególnych było w ocenie Sądu bezpodstawne. Ubezpieczona nie sprawowała dozoru inżynieryjno-technicznego, miała samodzielne stanowisko pracy laboranta. Nadto na produkcji nie było stanowisk pracy w warunkach szczególnych, a tylko kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie A, tj. prace w warunkach szczególnych, mogą być zaliczone do pracy w warunkach szczególnych. Uchwała(...) Związku Spółdzielni (...)z dnia(...)., na którą powołuje się obecny pracodawca ubezpieczonej w świadectwie pracy za okres zatrudniania wZakładzie (...) Sp. z o.o.wW.od(...)nie ma mocy wiążącej. Przepisy tej uchwały są stosowane jedynie posiłkowo – przy uszczegółowianiu rodzaju pracy. Natomiast podstawą prawną są przepisy powołanego wyżej rozporządzenia rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. W ocenie Sądu niesłusznie ZUS zaliczył ubezpieczonej okres pracy wZakładzie (...)wW.w rozmiarze 4 lat i 1 miesiąca do stażu pracy w warunkach szczególnych, gdyż nie było po temu podstawy prawnej. Reasumując Sąd przyjął, iż ubezpieczona nie wykazała 15-letniego zatrudnienia w warunkach szczególnych na dzień 01.01.1999r, o którym mowa w § 4 ust. 1 pkt. 3 powołanego wyżej rozporządzenia. Mając powyższe na względzie Sąd oddalił odwołanie na podstawieart. 47714§ 1 kpc.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Siedlcach date: '2014-09-18' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Jacek Witkowski legal_bases: - art.184 ust.1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - §4 ust.1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze - art. 477 recorder: st. sekr. sądowy Dorota Malewicka signature: IV U 989/13 ```

154505000005127_XVII_AmK_000006_2015_Uz_2016-03-18_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XVII AmK 6/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 marca 2016 r. Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencjii Konsumentów w składzie: Przewodniczący – SSO Magdalena Sajur-Kordula Protokolant – stażysta Dagmara Szczepańska po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2016 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa(...) sp. z o.o.z siedzibą wK. przeciwkoPrezesowi Urzędu Transportu Kolejowego o nałożenie kary pieniężnej na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego z dnia 28 listopada 2014 r., znak(...) I uchyla zaskarżoną decyzję; II zasądza od pozwanego Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego na rzecz powoda(...) sp. z o.o.z siedzibą wK.kwotę 460 zł (słownie: czterysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu. SSO Magdalena Sajur-Kordula Sygn. akt XVII AmK 6/15 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 28 listopada 2014 r. znak:(...)Prezes Urzędu Transportu Kolejowego (dalej: pozwany, Prezes UTK), na podstawieart. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego(dalej –k.p.a.) orazart. 14 ust. 4, art. 66 ust. 2, w związkuzart. 66 ust. 1 pkt 3 lit. a i art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 marca 2003 r.o transporcie kolejowym(dalej – u.t.k.) po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego wszczętego z urzędu, nałożył na(...) sp. z o.o.z siedzibą wK.(dalej: powód, Przedsiębiorca) karę pieniężną w wysokości 141 348,49 zł (słownie: sto czterdzieści jeden tysięcy trzysta czterdzieści osiem złotych i czterdzieści dziewięć groszy) za eksploatację bocznicy kolejowej, zlokalizowanej wB., odgałęziającej się w stacjiR.C.od toru nr(...), rozjazdem nr(...)w km 11.003, linii kolejowej nr(...)K.–L.(dalej –B.) w okresie od dnia 2 listopada 2007 r. do dnia 20 marca 2012 r., bez dokumentu uprawniającego, tj. świadectwa bezpieczeństwa użytkownika bocznicy kolejowej. W uzasadnieniu decyzji Prezes UTK zwrócił uwagę na sukcesję generalną powodowejspółki (...) sp. z o.o.z siedzibą wK.- KRS(...), jako spółki przejmującej, w zakresie prawi obowiązków dotyczących(...) sp. z o.o.- KRS(...), jako spółki przejmowanej. Połączenie spółek zostało bowiem przeprowadzone w trybieart. 492 § 1 pkt 1 Kodeksu spółek handlowych(dalej -k.s.h.) przez przeniesienie całego majątku spółki przejmowanej na spółkę przejmującą i z chwilą połączenia, spółka przejmowana przestała istnieć,a jej prawa i obowiązki zostały przejęte z mocy prawa przez spółkę przejmują. Pozwany zaznaczył fakt, że w okresie od dnia 2 listopada 2007 r. do dnia 20 marca 2012 r. eksploatację przedmiotowej bocznicy kolejowej bez świadectwa bezpieczeństwa prowadziła właśnie spółka przejmowana(...) sp. z o.o.Powołując się na konstrukcję przepisu art. 66 ust. 2 ww. ustawy, wskazał, że w takiej sytuacji, kara nakładana w drodze decyzji przez Prezesa UTK w wysokości do 2 % rocznego przychodu przedsiębiorcy, osiągniętego w poprzednim roku kalendarzowym, ma charakter obligatoryjny. W ocenie Prezesa UTK, powód traktuje sukcesję administracyjną wybiórczo, tzn. twierdzi, że wyłączone zostały spod niej prawa (obowiązki) przewidzianew prawie administracyjnym, jednocześnie nie kwestionując sukcesji praw uzyskanych w postępowaniu zakończonym decyzją z dnia 21 marca 2012 r. przyznającą świadectwo bezpieczeństwa nr(...). Wskazuje, żeart. 494§ 2 k.s.h.wprowadza zasadę sukcesji generalnej w przypadku fuzji, odniesioną do uprawnień i obowiązków administracyjnoprawnych, nie przewidując opisanych przez powoda odstępstw, co do odpowiedzialności za naruszenia administracyjne. Tym samym nowo powstała spółka (przejmująca) w pełni odpowiada za naruszenia (sankcjonowane przepisami u.t.k.) poczynione przez spółkę przejmowaną. Podkreślił, że wyłączenie sukcesji generalnej spółki przejmującej bądź nowo zawiązanej „po" spółce przejmowanej (łączących się spółkach)w sferze praw i obowiązków administracyjnoprawnych musi wynikać alboz wyraźnego przepisu ustawy, albo z treści decyzji administracyjnej, której przedmiotem jest udzielenie zezwolenia, koncesji albo ulgi, zatem decyzja administracyjna dotycząca innego przedmiotu nie może wyłączyć tej sukcesji. Przejęcie praw i obowiązków administracyjnoprawnych dotyczących(...) sp. z o.o.- KRS(...), w omawianym przypadku, nastąpiło w pełnym zakresie, tym samym Prezes UTK wskazał, iż nie znalazł przesłanek, wypełniających dyspozycjęart. 105 § 1 k.p.a., które uzasadniałyby umorzenie wszczętego z urzędu postępowania administracyjnego. Niewątpliwie w ocenie pozwanego postępowanie administracyjne dotyczy interesu prawnego spółki przejmującej i niewłaściwym byłoby zastosowanie wskazanego przez powoda przepisuart. 156 § 1 pkt 4 k.p.a.Zgodnie zart. 28 k.p.a.stroną postępowania administracyjnego jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Organ administracji państwowej obowiązany jest z urzędu ustalić, kto ma w danej sprawie interes prawny lub obowiązek co w niniejszej sprawie Prezes UTK uczynił i ustalił, że podmiotem podlegającym sankcji administracyjnej jest spółka przejmująca- (...) sp. z o.o.z siedzibą wK., zarejestrowana pod numerem KRS(...). Podkreślił w dalszej części uzasadnienia, że okoliczność uzyskania przez powoda świadectwa bezpieczeństwa dla użytkownika bocznicy kolejowej nr(...), z dniem 21 marca 2012 r. nie powoduje bezprzedmiotowości niniejszego postępowania. Cechy kary pieniężnej ustanowionej w przepisach u.t.k. za prowadzenie działalności bez dokumentu uprawniającego odpowiadająw ocenie Prezesa UTK, istocie sankcji represyjnej, rozumianej jako dolegliwość stanowiąca odpłatę za zachowanie niezgodne z nakazami lub zakazami wynikającymi z przepisów prawa, sprowadzająca się do pozbawienia danego podmiotu określonych dóbr, takich jak dobra majątkowe. Rozważając zakres naruszenia, wynikającego z niezastosowania się do obowiązku uzyskania świadectwa bezpieczeństwa, pozwany miał na uwadze, że przed uzyskaniem świadectwa bezpieczeństwa użytkownika bocznicy kolejowej nr(...), tj. przed dniem 21 marca 2012 r., użytkownik nie dawał rękojmi bezpiecznej eksploatacji Bocznicy, gdyż ewentualne prowadzenie na niej ruchu wiązało się z ryzykiem technicznym, które wiąże się z brakiem nadzoru nad stanem technicznym infrastruktury kolejowej. Postępowanie powoda zakwalifikował, jako znaczące naruszenie obowiązków ustawowych. Uwzględniono przy tym, że instytucja kary pieniężnej za prowadzenie działalności bez świadectwa bezpieczeństwa przez użytkownika bocznicy kolejowej została wprowadzona w życie ustawą z dnia 19 września 2007 r.o zmianie ustawy o transporcie kolejowym (Dz. U. Nr 191, poz. 1374). Prezes UTK zaznaczył, że okres użytkowania Bocznicy przez przedsiębiorcę bez świadectwa bezpieczeństwa, który wziął pod uwagę przy nałożeniu kary pieniężnej, liczony był od dnia wejścia w życie wskazanych zmian ustawy u.t.k., czyli od dnia 2 listopada 2007 r. Stwierdził zatem, iż Spółka utrzymywała stan naruszenia przepisów powszechnie obowiązującego prawa przez ponad 4 lata, co wynikało z protokołu przeprowadzonej kontroli, do którego nie wniesiono zastrzeżeń potwierdzając, tym samym zawarte w nim zapisy. Wymierzając karę Prezes UTK uwzględnił, jako okoliczność łagodzącą usunięcie naruszenia przez spółkę przejmowaną i dobrowolne zaniechanie praktyki powodującej naruszenie poprzez uzyskanie świadectwa bezpieczeństwa w dniu 21 marca 2012 r., a także fakt, że zarówno wobec spółki przejmującej jak i przejmowanej nie prowadzono postępowań administracyjnych na podstawie art. 66 ust. 1 pkt 3 u.t.k., art. 66 ust. 1 pkt 3a u.t.k. oraz aktywną postawę Przedsiębiorcy w toku postępowania administracyjnego. Za podwyższeniem kary przemawiało w ocenie pozwanego to, że powód, jako sukcesor prawi obowiązków przejmowanej spółki, ponosi odpowiedzialność za eksploatację Bocznicy przez długi okres czasu - ponad 4 lata. Z uwagi na fakt, iż powodowa spółka znajduje się w złej sytuacji finansowej, Prezes zaznaczył, że nałożona kara pieniężna, stanowiąca tylko(...)% możliwej maksymalnej kwoty kary, nie będzie stanowić dużego obciążenia dla możliwości finansowych Przedsiębiorcy, a jednocześnie będzie spełniać swoje represyjnei prewencyjne funkcje oraz realizować zasadę adekwatności i proporcjonalności sankcji administracyjnej.(odwołanie, k. 5-10) Od powyższej decyzji odwołanie złożył powód– (...) sp. z o.o.z siedzibą wK.wnosząc o stwierdzenie nieważności decyzji ewentualnie o jej uchylenie. Przedsiębiorca wniósł takżeo zasądzenie kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych oraz o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Prezesowi UTK zarzucono naruszenie: I. przepisów prawa materialnego, mające wpływ na wynik sprawy, tj.art. 494§ 1 i 2 ustawy k.s.h.poprzez błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że na powoda (jako spółkę przejmującą) przechodzą z mocy prawa konsekwencje eksploatacji Bocznicy przez spółkę przejmowaną bez świadectwa bezpieczeństwa użytkownika, pomimo iż przed połączeniem spółek (przejęciem przez powoda spółki przejmowanej): - w stosunku do spółki przejmowanej nie została nałożona jakakolwiek kara pieniężna z tego tytułu, jak również - w stosunku do spółki przejmowanej nie zostało nawet wszczęte żadne postępowanie administracyjne w tym zakresie. II. przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.: 1.art. 61 § 1 i 2 k.p.a.w zw. zart. 14 ust. 4u.t.k., poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, polegające na wszczęciu wobec powoda postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej za eksploatację Bocznicy bez świadectwa bezpieczeństwa użytkownika, w sytuacji gdy powód nie dopuścił się tego naruszenia, ale dopuściła się tego inna spółka (spółka przejęta przez powoda), 2.art. 156 § 1 pkt 1)oraz 4)k.p.a.poprzez wydanie przez Prezesa UTK decyzji która jest dotknięta sankcją nieważności, tj. wydana została decyzja pomimo, że postępowanie winno być w sprawie umorzone, a sama decyzja Prezesa UTK została skierowana do podmiotu, który nie może być adresatem decyzji wydanej w sprawie gdzie nie jest stroną w przedmiotowej sprawie administracyjnej, 3. art. 66 ust. 2 w zw. z art. 66 ust. 1 pkt 3a) i art. 18 ust. 1 pkt 3 u.t.k., poprzez nieprawidłowe ich zastosowanie, polegające na wymierzeniu powodowi kary pieniężnej na podstawie powołanych przepisów, w sytuacji, gdy powód nie wypełnił znamion czynu karalnego polegającego na użytkowaniu Bocznicy bez świadectwa bezpieczeństwa, 4. art. 66 ust. 2 w zw. z art. 66 ust. 2b u.t.k. przez wymierzenie kary pieniężnej w wysokości, która nie uwzględnia faktu, ze powód nie dopuścił się naruszenia czynu karalnego z art. 66 ust. 1 pkt 3a) u.t.k., oraz jego sytuacji finansowej. W uzasadnieniu odwołania powodowa spółka wskazała, że stanowisko przyjęte przez pozwanego, w zakresie odpowiedzialności przejmującej spółkiz tytułu kary pieniężnej przewidzianej przezart. 66 ust. 2u.t.k. za czyn określony wart. 66 ust. 1 pkt 3a) u.t.k. nie znajduje uzasadnienia prawnegoi rażąco narusza przepisy prawa. Istotnym, zdaniem powoda faktem, jest brak nałożenia jakiejkolwiek kary pieniężnej za eksploatowanie Bocznicy bez świadectwa bezpieczeństwa na spółkę przejmowaną oraz brak wszczęcia postępowania administracyjnego w tym zakresie przed przejęciem. Tym samym, powód nie mógł na podstawieart. 494 § 1 i 2 k.s.h.przejąć jakiegokolwiek obowiązku ciążącego na spółce przejętej związanej z naruszeniemart. 66 ust. 1 pkt 3a) u.t.k., gdyż na moment połączenia obowiązek taki nie istniał, a przepisart. 494 k.s.h.nie obejmuje w ocenie powoda sukcesji stanu faktycznego, co oznacza, że powód, jako spółka przejmująca nie wyczerpał swoim zachowaniem znamion określonego powyżej czynu karalnego. Aby Przedsiębiorca ponosił odpowiedzialność za czyn popełniony przez spółkę przejmowaną musi w tym zakresie istnieć wyraźna podstawa prawna, gdyż odpowiedzialności za czyn osoby trzeciej nie można domniemywać, ani wywodzić w drodze wykładni. Przedsiębiorca zwraca uwagę, na okoliczność, iż świadectwo bezpieczeństwa dla Bocznicy zostało wydane dla przejmowanej spółki w dniu 21 marca 2012 r., czyli jeszcze przed połączeniem ze spółką przejmującą. Z uwagi, iż powód przejął na mocy prawa na podstawieart. 494 § 1 i 2 k.s.h.przedmiotowe świadectwo, tym samym nie było momentu aby Przedsiębiorca korzystał z Bocznicy bez wymaganego prawem świadectwa bezpieczeństwa, zatem nie mógł być stroną postępowania o nałożenie kary pieniężnej za czyn, którego się nie dopuścił. Zdaniem powoda, ustalając wysokość nałożonej kary pieniężnej, Prezes UTK nie wziął pod uwagę faktu, że Przedsiębiorca w zakresie swojej działalności nie dopuścił się naruszeń przepisów ustawy o transporcie kolejowym.Nie uwzględniono także w jego ocenie wykazywanej przez powoda straty na działalności operacyjnej, co spowodowało naruszenie zasady adekwatnościi proporcjonalności przy nakładaniu kary pieniężnej przez pozwanego.(odwołanie, k. 12-21) W odpowiedzi na odwołanie – uznając, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie i podtrzymując dotychczasowe stanowisko wyrażonew zaskarżonej decyzji - Prezes UTK wniósł o oddalenie odwołania w całości, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych a także o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów załączonych do odpowiedzi na odwołanie oraz składających się na akta administracyjne sprawy. Podkreślił, że uchylenie zaskarżonej decyzji przez Sąd Okręgowyw Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów (dalej - SOKiK) następuje jedynie w sytuacji zaistnienia konieczności eliminacji decyzji z obrotu prawnego, natomiast w przedmiotowej sprawie istniała podstawa prawna do wydania zaskarżonej decyzji w art. 66 ust. 2 u.t.k., zgodnie z którym za naruszenie przez przedsiębiorcę każdego z przepisów wskazanych w ust. 1 Prezes UTK nakłada, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości do 2 % rocznego przychodu przedsiębiorcy, osiągniętego w poprzednim roku kalendarzowym. Zaznaczył, że wobec okoliczności, iż w postępowaniu przez SOKiK, przedmiotem sprawy nie jest ocena prawidłowości postępowania administracyjnego, ale merytoryczne rozpatrzenie sprawy, której przedmiotem jest spór pomiędzy stronami powstały po wydaniu przez Prezesa UTK zaskarżonej decyzji, zarzuty naruszenia przepisów postępowania administracyjnegow niniejszym postępowaniu nie mają znaczenia. Pozwany wskazał, iż w u.t.k. ani w żadnym innym akcie prawnym dotyczącym niniejszej spawy nie istnieje przepis prawa, który wykluczałby sukcesję generalną (uniwersalną) obowiązków wynikających z treści u.t.k.,w tym obowiązku posiadania świadectwa bezpieczeństwa przez użytkownika bocznicy kolejowej, a w przypadku jego braku, obowiązku poniesienia konsekwencji administracyjnoprawnych w postaci kary pieniężnej. Wbrew twierdzeniom powoda doszło w przedmiotowej sprawie do sukcesji prawnie (ustawowo) określonego obowiązku prawnego, a nie stanu faktycznego. Obowiązek prawny, którego nie dostrzega Przedsiębiorca został określony w art. 18 ust. 1 pkt 3 u.t.k., zgodnie z którym użytkownik bocznicy kolejowej może eksploatować bocznicę jedynie w wypadku posiadania stosowanego dokumentu, jakim jest świadectwo bezpieczeństwa. (odpowiedź na odwołanie, k. 32-51) Sąd Okręgowy w Warszawie ustalił następujący stan faktyczny. (...) sp. z o.o.z siedzibą wB.była spółką prawa handlowego prowadzącą działalność gospodarczą na podstawie wpisu do rejestru przedsiębiorców Sąd Rejonowy dla Katowic-Wschódw Katowicach, VIII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sadowego z dnia 1 marca 2002 r. pod nr(...). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej spółka użytkowała bocznicę kolejową położoną wB.odgałęziającą się w stacjiR.C.od linii(...) S.A.nr(...)K.-L.rozjazdem nr(...)w km 11.003R.C.-Z.B.. Od dnia 10 sierpnia 2007 r. do 3 marca 2010 r. spółka występowała podfirmą (...) sp. z o.o., natomiast w dniu 3 stycznia 2012 r. spółka dokonała zmiany siedziby naK..(okoliczności bezsporne) Pismem z dnia 2 marca 2010 r. spółka występująca wówczas podfirmą (...) sp. z o.o.wniosła o wydanie przez Prezesa UTK świadectwa bezpieczeństwa dla użytkownika bocznicy kolejowej. (dowód: wniosek z dnia 2 marca 2010 r., k. 87 akt adm.) W dniu 21 marca 2012 r.(...)sp.z o.o. uzyskała świadectwo bezpieczeństwa Nr(...)dla użytkownika przedmiotowej bocznicy kolejowej ważne do 20 marca 2017 r. (dowód: świadectwo bezpieczeństwa Nr(...), k. 85 akt adm.) Na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego Katowice-Wschódw Katowicach VIII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego, z dniem 2 kwietnia 2013 r. nastąpiło połączenie w trybieart. 492 § 1 pkt 1 k.s.h.: 1.spółki (...) sp. z o.o.z siedzibąwK., wpisanej do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sadowego przez Sąd Rejonowy dla Katowic-Wschód w Katowicach, VIII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem KRS(...)(spółka przejmująca), oraz 2.spółki (...) sp. z o.o.z siedzibą wK., wpisanej do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego przez Sąd Rejonowy dla Katowic-Wschód w Katowicach, VIII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem KRS(...)(spółka przejmowana). Jednocześnie spółka przejmująca, tj.(...) sp. z o.o.zmieniła swoją firmę na(...) sp. z o.o. (dowód: odpis z Krajowego Rejestru Sądowego powoda, k. 23-27) W dniach 15-22 stycznia 2014 r. Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego przeprowadził kontrolę w(...) sp. z o.o.z siedzibą wK.Oddział wB., w zakresie bezpieczeństwa ruchu kolejowego – spełnienia wymagań kwalifikacyjnych i nadzoru nad pracownikami bezpośrednio związanymi z prowadzeniem i bezpieczeństwem ruchu kolejowego oraz prowadzącymi pojazdy kolejowe. W toku kontroli stwierdzono, że spółka kontrolowana eksploatowała bocznicę kolejową zlokalizowaną wB., odgałęziającą się w stacjiR.C.od toru nr(...), rozjazdem nr(...)w km 11.003, linii kolejowej nr(...)K.-L., bez świadectwa bezpieczeństwa w okresie od dnia 2 listopada 2007 r. do dnia 20 marca 2012 r. (dowód: protokół kontroli z dnia 29 stycznia 2014 r., k. 5 akt adm. wrazz wystąpieniem pokontrolnym z dnia 10 lutego 2014 r., k. 31 akt adm.) Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dokumentów załączonych przez strony do pism procesowych oraz znajdujących sięw aktach administracyjnych. Prawidłowości powyższych dowodów strony nie kwestionowały, a Sąd uznał je za w pełni wiarygodne. Sąd Okręgowy w Warszawie zważył, co następuje. Odwołanie powoda zasługuje na uwzględnienie. Istotą niniejszej sprawy okazał się spór między przedsiębiorcą kolejowyma regulatorem rynku, dotyczący dopuszczalności nałożenia na Przedsiębiorcę kary pieniężnej z tytułu niewykonania obowiązku przewidzianego w ustawieo transporcie kolejowym z dnia 28 marca 2003 r. Zgodnie z treścią art. 66 ust. 1 pkt 3 lit. a) u.t.k. karze pieniężnej podlega zarządca, przewoźnik kolejowy lub użytkownik bocznicy kolejowej, który prowadzi działalność bez dokumentu uprawniającego, o którym mowa w art. 18 u.t.k. Za naruszanie przez przedsiębiorcę wskazanego przepisu Prezes UTK nakłada, w drodze decyzji, na podstawie art. 66 ust. 2 u.tk., karę pieniężnąw wysokości do(...)rocznego przychodu przedsiębiorcy, osiągniętegow poprzednim roku kalendarzowym, z zastrzeżeniem ust. 2a. Art. 18 ust. 1 pkt 3 u.t.k. stanowi natomiast, że dokumentem uprawniającym zarządcę do zarządzania infrastrukturą kolejową, przewoźnika kolejowego do wykonywania przewozów, użytkowników bocznic kolejowych do eksploatacji tych bocznic, a także przedsiębiorcę do zarządzania infrastrukturąi wykonywania przewozów w metrze jest świadectwo bezpieczeństwa. Świadectwo bezpieczeństwa jest zatem dokumentem potwierdzającym zdolność do bezpiecznego prowadzenia ruchu kolejowego i wykonywania przewozów kolejowych. W świetle powołanych przepisów uznać należy, że strona powodowa nie może rozpocząć eksploatacji bocznicy kolejowej przed uzyskaniem dokumentu uprawniającego. W przedmiotowej sprawie doszło do połączenia dwóch spółek prawa handlowego przeprowadzonego w trybieart. 492 § 1 pkt 1 k.s.h.poprzez przeniesienia całego majątku spółki przejmowanej– (...) sp. z o.o.o numerze KRS(...)na powodową spółkęo numerze KRS(...), która występowała wówczas podfirmą (...) sp. z o.o. Istotne jest przy tym, że wraz z połączeniem spółek, w którego wyniku, spółkę przejmowaną na mocyart. 493 k.s.h.wykreślono z rejestru przedsiębiorców KRS, powodowa spółka zmieniła swoją firmę właśnie na(...) sp. z o.o., czyli identyczną w stosunku do firmy spółki przejmowanej. Zgodnie z przepisemart. 494 § 1 k.s.h.spółka przejmująca wstępujez dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki spółki przejmowanej, natomiast w§ 2przepisu ustawodawca wskazał, iż na spółkę przejmującąz dniem połączenia przechodzą w szczególności zezwolenia, koncesje oraz ulgi, które zostały przyznane spółce przejmowanej, chyba, że ustawa lub decyzjao udzieleniu zezwolenia, koncesji lub ulgi stanowi inaczej.Art. 494 § 2wprowadza do polskiego systemu prawa zasadę sukcesji generalnej w przypadku fuzji, odniesioną do uprawnień i obowiązków administracyjnoprawnych. Wyliczenie zawarte wart. 494 § 2jest przykładowe („w szczególności"), co oznacza, że sukcesja uniwersalna w zakresie prawa administracyjnego dotyczy także innych, niż wynikające z zezwoleń, koncesji albo ulg, uprawnień bądź obowiązków administracyjnoprawnych (M. Rodzynkiewicz, Kodeks spółek handlowych. Komentarz, LexisNexis, 2014, LEX 468341). Obowiązkiem, który przejął Przedsiębiorca z chwilą połączenia spółek był zatem także obowiązek posiadania przez powoda, jako użytkownika bocznicy kolejowej dokumentu uprawniającego wskazanego w art. 18 u.t.k. Z okoliczności sprawy bezsprzecznie wynika, iż to spółka przejmowanaw ramach prowadzonej działalności gospodarczej od dnia 2 listopada 2007 r. do dnia 20 marca 2012 r. eksploatowała przedmiotową Bocznicę bez wymaganego prawem świadectwa bezpieczeństwa. Uwzględnić należy jednak okoliczność, iż spółka przejmowana uzyskała dokument uprawniający, o którym stanowiart. 18 ust. 1 pkt 3u.t.k. w dniu 21 marca 2012 r., czyli jeszcze przed dokonaniem połączenia spółek. Na mocy prawa, na podstawieart. 494 § 1 i 2 k.s.h.powodowa spółka przejęła świadectwo bezpieczeństwa użytkownika bocznicy kolejowej z dniem 2 kwietnia 2013 r. tj. w momencie połączenia spółek. Tym samym nie było momentu, aby Przedsiębiorca korzystał z przedmiotowej Bocznicy bez wymaganego prawem dokumentu uprawniającego. Z uwagi na powyższe stwierdzić należy, iż zasadny jest pogląd skarżącego dotyczący naruszenia przez pozwanego przepisów prawa materialnego, tj.art. 494 § 1 i 2 k.s.h.Sąd podziela stanowisko powoda, iż Prezes UTK zastosowałw tym zakresie zbyt daleko idące następstwo prawne. Przepisart. 494 k.s.h.nie obejmuje bowiem sukcesji stanu faktycznego, tj. jeśli spółka przejmowana swoim zachowaniem wypełniała znamiona czynu karalnego określonego wart. 66 ust. 1 pkt 3 lit. a)u.t.k., nie oznacza, że również spółka przejmująca wyczerpuje te znamiona. Z przytoczonego przepisu wyraźnie wynika, iż to użytkownik bocznicy kolejowej, który prowadzi działalność bez świadectwa bezpieczeństwa podlega karze pieniężnej. Natomiast nawet pozwany nie kwestionował, iż powodowa spółka nie dopuściła się wskazanego w przepisie czynu karalnego. W tym kontekście, nie znajdując uzasadnienia dla zastosowania przez pozwanego przepisu art. 66 ust. 2 u.t.k. i nałożenia na jego podstawie kary pieniężnej, Sąd uznał za zasadne także zarzuty powoda odnośnie naruszenia przez Prezesa UTK wskazanych w odwołaniu przepisów u.t.k. Należy podkreślić, że postępowanie przed Sądem Ochrony Konkurencjii Konsumentów ma charakter hybrydowy. Z jednej strony jest to postępowanie pierwszoinstancyjne, merytoryczne, oparte na zasadzie kontradyktoryjności stron. Z drugiej zaś strony, z uwagi na to, że wszczyna je odwołanie od decyzji administracyjnej, w tym wypadku Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego, nie można odmówić SOKiK pewnych cech charakterystycznych dla sądu drugoinstancyjnego. Pogląd dopuszczający weryfikację prawidłowości procedowania przez Prezesa Urzędu na etapie postępowania administracyjnego poprzedzającego wydanie decyzji, dopuścił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 października 2013 r. w sprawie o sygnaturze III SK 67/12 (LEX 1463676). Sprawa powyższa dotyczyła procedowania przed Prezesem Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, jednakże pogląd ten, co do zasady, można przenieść na grunt postępowania przed Prezesem UTK, zwłaszcza, że sformułowane założenie wskazywało, że „Przedmiotem merytorycznej oceny Sądu powszechnego powinny być dowody zgromadzone i ustalenia poczynionew prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu antymonopolowym”. Sąd winien, zatem wziąć pod uwagę naruszenia procedury administracyjnej o szczególnie rażącym charakterze, lub też w sytuacji, gdy wady postępowania administracyjnego nie mogą zostać konwalidowane w postępowaniu sądowym. Sąd, podziela utrwalony już pogląd Sądu Najwyższego oraz sądów powszechnych, iż w przypadku postępowań dotyczących nałożenia kar administracyjnych, zastosowanie znajdują zasady i standardy prawa karnego.W sprawach z odwołania od decyzji nakładającej karę pieniężną na przedsiębiorcę obowiązuje bowiem wyższy standard ochrony praw przedsiębiorcy niż w przypadku spraw z odwołania od decyzji nakładających obowiązki regulacyjne, ze względu na konieczność zapewnienia skuteczności w polskim porządku prawnym przepisom Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolnościsporządzona w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., Dz.U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.), w zakresie, w jakim Europejski Trybunał Praw Człowieka przyjmuje, że gdy dochodzi do wymierzenia przedsiębiorcy kary pieniężnej, zasady sądowej weryfikacji prawidłowości orzeczenia organu regulacji w tym zakresie powinny odpowiadać wymogom analogicznym do tych, jakie obowiązują sąd orzekający w sprawie karnej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 września 2010 r., sygn. III SK 8/10, LEX 1113035). Z kolei administracyjna kara pieniężna nakładana w wyniku przeprowadzenia postępowania administracyjnego w konkretnym przedmiocie, nie jest opłatą, ale środkiem przymusu służącym zapewnieniu realizacji decyzji administracyjnych. Karze administracyjnej można przypisać m.in. funkcję środka przymusu, prewencji czy zabezpieczenia, a także represji, co oznacza, że ma stanowić dolegliwość dla podmiotu, w związku z popełnieniem przez niego deliktu administracyjnego. Uznanie kary pieniężnej za środek represji oraz za środek przymusu pozostaje w zgodzie z ogólną teoretycznoprawną koncepcją kary. Jedna z podstawowych, obowiązujących zasad prawa karnego, mająca, zgodnie z powyższymi rozważeniami, zastosowanie także w przypadku nakładania przez Prezesa UTK na przedsiębiorców kar pieniężnych jest zasada odpowiedzialności indywidualnej. Jest to zasada stanowiąca, że odpowiedzialność za czyn zabroniony ponosi jedynie sam sprawca, a wszelkie okoliczności wpływające na odpowiedzialność karną odnoszą się jedynie do osoby, której dotyczą. Słusznie, zatem powód wskazuje, że organ administracyjny nie może, co do zasady, nałożyć kary pieniężnej na podmiot, który nie jest sprawcą deliktu administracyjnego. Aby podmiot trzeci mógł ponosić odpowiedzialność za czyn popełniony przez sprawcę, musi istnieć w tym zakresie wyraźna podstawa prawna. Przepisy u.t.k. nie zawierają przepisu, który daje podstawę ponoszenia takiej odpowiedzialności, Sąd natomiast nie znajduje także uzasadnienia, by podstawę tę wywodzić z treściart. 494 § 1 i 2 k.s.h, ponieważ, jak słusznie podniósł powód, przepis ten dotyczy przejęcia „praw i obowiązków” a nie samej odpowiedzialności za popełnione delikty. Jakkolwiek niniejsze postępowanie nie jest postępowaniem karnym, zdaniem Sądu, jego zasady winny być w sposób ogólny respektowane także przez Prezesa UTK w postępowaniu administracyjnym. Tymczasemw przedmiotowej sprawie doszło do ich naruszenia, gdyż nałożono karę pieniężną za dopuszczenie się czynu karalnego, którego znamion nie wypełniła ukarana spółka, a jedynie spółka przez nią przejęta. W niniejszej sprawie, biorąc pod uwagę wszystkie istotne okoliczności sprawy Sąd uznał, iż decyzji, została wydana w warunkach określonychwart. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.Zgodnie z treścią wskazanego przepisu, przesłanką do stwierdzenia nieważności decyzji jest wydanie jej bez podstawy prawnej lubz rażącym naruszeniem prawa. Pod pojęciem „rażącego naruszenia prawa”, rozumie się natomiast sytuacje, w których decyzja pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią przepisu niebudzącego wątpliwości interpretacyjnych,a nadto, że skutkiem tego naruszenia jest powstanie - w następstwie wydania tej decyzji - sytuacji niemożliwej do zaakceptowania w praworządnym państwie (wyrok NSA z dnia 20 października 2011 r., II GSK 1056/10, LEX 1070197). Skutki, które wywołuje decyzja uznana za rażąco naruszającą prawo, to skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności - gospodarcze lub społeczne skutki naruszenia, których wystąpienie powoduje, że nie jest możliwe zaakceptowanie decyzji jako aktu wydanego przez organy praworządnego państwa (wyrok NSA z dnia 8 września 2011 r., I OSK 1566/10, LEX 1068431, wyrok NSA z dnia 2 marca 2011 r., II OSK 2226/10, LEX 824448). W oparciu o powyższe rozważania Sąd uznał, iż w przedmiotowej sprawie nałożenie kary pieniężnej na powoda było sprzeczne z szeroko rozumianymi zasadami prawa karnego oraz zart. 494 § 1 i 2 k.s.h.Uwzględniając, iż zgodnie z konstytucyjną zasadą państwa prawa, organ administracyjny działa wyłącznie na podstawie przepisów prawa, w ocenie Sądu, nałożenie w takim stanie faktycznym na Przedsiębiorcę kary pieniężnej stanowiło rażące ich naruszenie. W sytuacji, gdy zasadne okazały się zarzuty odwołania skutkujące uchyleniem zaskarżonej decyzji, ustosunkowanie do pozostałych zarzutów stało się bezprzedmiotowe. Zaskarżona decyzja z dnia 28 listopada 2014 r. została wydanaw warunkach określonych wart. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., dlatego Sąd uchylił ją na podstawieart. 47975§ 2 k.p.c. O kosztach postępowania orzeczono w oparciu oart. 98 § 1 i 3 k.p.c.zgodnie, z którym strona przegrywająca obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Przyznane koszty stanowią wynagrodzenie pełnomocnika procesowegow wysokości 360 zł, ustalone na podstawie§ 14 ust. 3 pkt. 3w zw. z§ 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionegoz urzędu(Dz.U. z 2013 r. poz. 490 ze zm.) oraz kwotę 100 zł uiszczoną tytułem opłaty sądowej od odwołania. SSO Magdalena Sajur – Kordula

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2016-03-18' department_name: XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta judges: - Magdalena Sajur-Kordula legal_bases: - art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - 'art. 66 ust. 1 pkt 3 lit. a i art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. ' - art. 492 § 1 pkt 1 Kodeksu spółek handlowych - art. 98 § 1 i 3 k.p.c. - '§ 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego ' recorder: stażysta Dagmara Szczepańska signature: XVII AmK 6/15 ```

155020200001006_II_K_000461_2014_Uz_2015-04-08_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt II K 461/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 marca 2015 roku Sąd Rejonowy w Wałbrzychu w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: S.S.R. Sylwia Poradzisz Protokolant: Ewa Kasperska przy udziale Zuzanny Waneckiej-Kalisz Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Wałbrzychu po rozpoznaniu w dniach 24 września 2014r., 3 listopada 2014r. i 4 marca 2015 roku sprawy 1.P. B. synaJ.iC.z domuK. urodzonego (...)wW. 2.M. A. synaT.iM.z domuM. rodzonego 28 grudnia 1969 roku weW. oskarżonych o to, że: I. w dniu 24 października 2013r. wJ.woj.(...)działając wspólnie i w porozumieniu wbrew przepisom ustawy uprawiali 80 sztuk konopi innych niż włókniste, które mogły dostarczyć znaczną ilość ziela konopi innych niż włókniste przy czymP. B.zarzucanego czyny dokonał będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 19.12.2006r. o sygn..(...), zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 28.03.2007r. o sygn.(...)za czyn zart. 53 ust 2 i art. 63 ust 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 112 kkw zw. zart.12 kkna karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 29.069.2006r. do 30.07.2009r. tj.M. A.o czyn zart. 63 ust 1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, aP. B.o czyn z art. 63 ust 1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu markomanii w zw. zart. 64§1 kk nadtoP. B.o to, że: II. w dniu 24 października 2013r. wJ., woj.(...)posiadał przyrządy w postaci transformatorów, świetlówek, wentylatorów, siatek, plastikowych pojemników, doniczek i wkładów do doniczek, rurek plastikowych, filtrów powietrza, wagi elektronicznej, woreczków foliowych, żarówek i innych, które były przeznaczone do wytwarzania środków odurzających przy czym zarzucanego czynu dokonał w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt I tj. o czyn zart. 54 ust 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 64 §1 kk nadtoM. A.o to, że: III. w dniu 24 października 2013r. weW.posiadał przyrządy w postaci transformatorów, świetlówek, wentylatorów i innych, które były przeznaczone do wytwarzania środków odurzających tj. o czyn zart. 54 ust 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii I P. B.uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 63 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. zart. 64§1 kki za to na podstawie art. 63 ust 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności; II P. B.uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku, przyjmując w jego opisie, że posiadał on 10 transformatorów, 12 żarówek o mocy 600 Wat, jedną podwójna świetlówkę o mocy 600 Wat, 2 wentylatory, rolkę siatki z tworzywa sztucznego, 50 doniczek, plastikowy pojemnik z cieczą o pojemności 5 l z napisemR., 2 plastikowe pojemniki o pojemności 5 litrów z cieczą z napisemA.V., karton z 64 szt. doniczek, wkłady do doniczek, 2 plastikowe rurki, filtr powietrza, tj. występku z art. 54 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. zart. 64§1 kki za to na podstawie art. 54 ust 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; III M. A.uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 63 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 63 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności; IV M. A.uznaje za winnego tego, że w dniu 24 października 2013r. weW.posiadał przyrządy w postaci 49 filtrówM., jednego filtra bez oznaczeń, 2 wentylatorów kanałowychmarki S., 12 transformatorów elektrycznych, 7 obudów do lamp, 20 żarówek o mocy 600 Wat , 20 szklanych kloszy, elektrycznego rozdrabniacza, wagi elektronicznej, woreczków foliowych i kartonu doniczek plastikowych, które były przeznaczone do wytwarzania środków odurzających, tj. występku z art. 54 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie powołanego przepisu wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; V na podstawieart. 85 kki86§1 kkłączy oskarżonemuP. B.jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone w pkt I i II dyspozycji wyroku i orzeka karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności; VI na podstawieart. 85 kki86§1 kkłączy oskarżonemuM. A.jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone w pkt III i IV dyspozycji wyroku i orzeka karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności; VII na podstawieart. 69§1 kkiart. 70§1 pkt 1 kkwarunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej wobec oskarżonegoM. A.kary pozbawienia wolności na okres próby 5 (pięciu) lat; VIII na podstawieart. 63§1 kkzalicza na poczet orzeczonych wobec oskarżonych kar łącznych pozbawienia wolności okres ich zatrzymania w dniach 24 i 25 października 2013 roku; IX zasądza od oskarżonych w częściach równych na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione w sprawie w kwocie 180 złotych i wymierza im opłaty po 300 złotych; Sygnatura akt II K 461/14 UZASADNIENIE Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy: OskarżonyP. B.w okresie od 2006r. do 2010r. odbywał karę pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym weW., gdzie poznałW. M.. Wspólnie z nim oskarżony uzgodnił, że opuszczeniu zakładu karnegoP. B.będzie uprawiał marihuanę. Po wyjściu na wolnośćW. M.przekazał oskarżonemu kwotę 20.000 zł na zakup materiałów budowlanych oraz sprzętu niezbędnego do uprawy marihuany. W związku z nieporozumieniemP. B.zrezygnował z dalszej współpracy zW. M.i postanowił założyć uprawę marihuany wspólnie zM. A.. W tym celu oskarżonyP. B.zakupił lokal wJ.przyul. (...), wyremontował go i w jednym z pomieszczeń zamontował specjalne instalacje wentylacyjne i oświetleniowe, po czym zakupił nasiona konopi indyjskich. W dniu 24 października 2013r. w przygotowanym pomieszczeniu oskarżonyP. B.wraz zM. A.uprawiali 80 sztuk konopi innych niż włókniste, które mogły dostarczyć znaczną ilość ziela konopi. Nadto oskarżonyP. B.posiadał przyrządy w postaci10 transformatorów, 12 żarówek o mocy 600 Wat, jedną podwójna świetlówkę o mocy 600 Wat, 2 wentylatory, rolkę siatki z tworzywa sztucznego, 50 doniczek, plastikowy pojemnik z cieczą o pojemności 5 l z napisemR., 2 plastikowe pojemniki o pojemności 5 litrów z cieczą z napisemA.V., karton z 64 szt. doniczek, wkłady do doniczek, 2 plastikowe rurki, filtr powietrza, które przeznaczone były do wytwarzania środków odurzających. Dowód: wyjaśnienia oskarżonegoP. B.– k. 54-57, 69-70, 150, 207-208 Częściowo wyjaśnienia oskarżonegoM. A.– k. 61-63, 66-67, 174, 208-209 zeznania świadków: -W. M.– k. 120-121233-234 -W. S.– k. 98, 220 Protokół oględzin miejsca – k. 5-20 Protokół przeszukania – k. 41-43 Protokół zatrzymania rzeczy – k. 92-94 Dokumentacja fotograficzna- k. 99-102 Opinia z przeprowadzonych badań z zakresu chemii – k. 146-147 OskarżonyP. B.przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśnienia zgodnie z ustalonym stanem faktycznym. Oskarżony był uprzednio karany wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 19 grudnia 2006r., sygn. akt(...)za czyny zart. 53 ust. 2 i art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, zmienionego następnie wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 28.03.2007r., sygn. akt(...), na karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 29.09.2006r. do 30.07.2009r. Dowód: wyjaśnienia oskarżonegoP. B.– k. 54-57, 69-70, 150, 207-208 Dane o karalności – k. 85 Odpis wyroku(...)– k. 143-144 Odpis wyroku(...)k. 145 Sąd nadto zważył: Dowody zgromadzone w sprawie dały podstawę do uznania winy i sprawstwa oskarżonegoP. B.w zakresie zarzucanych mu czynów. Rozstrzygnięcie w tym zakresie Sąd oparł o dowody w postaci wyjaśnień oskarżonegoP. B., a także uzupełniająco o zeznania świadkówW. M.iW. S.oraz o dowody w postaci przeszukania pomieszczeń wJ.oraz ich oględzin, w trakcie których ujawniono nielegalną uprawę konopi indyjskich oraz urządzenia, które przeznaczone były do wytwarzania środków odurzających, a także dowód w postaci opinii z przeprowadzonych badań z zakresu chemii, który potwierdził, że zabezpieczony wJ.materiał roślinny w postaci sadzonek to konopie inne niż włókniste. Powyższe dowody w sposób jednoznaczny i nie budzący najmniejszych wątpliwości potwierdziły winę i sprawstwo oskarżonego. SamP. B.przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i w swoich wyjaśnieniach opisał w sposób szczegółowy powzięcie decyzji o uprawie marihuany, poprzedzone spotkaniem zW. M., z którym początkowo planował wspólną inwestycję, a która nie doszła do skutku, co potwierdził tenże świadek. Z okresu współpracy zW. M.oskarżony posiadał zakupiony wówczas sprzęt niezbędny do prowadzenia uprawy, co także potwierdził tenże świadek. P. B.przyznał, że w lokalu wJ., zakupionym od byłego teściaW. S., co tenże potwierdził, przystosował jedno pomieszczenie do prowadzenia uprawy marihuany, zainstalował system wentylacyjny i oświetleniowy, zakupił nasiona i umieścił je w doniczkach. W dniu ujawnienia nielegalnego procederuP. B.uprawiał 80 sztuk sadzonek konopi innych niż włókniste, a co potwierdziła opinia z przeprowadzonych badań chemicznych zabezpieczonych sadzonek. Nadto w pomieszczeniach wJ.ujawniono przyrządy, a wskazane w pkt II dyspozycji wyroku, do posiadania których oskarżony przyznał się i potwierdził, że służyć one miały do hodowli marihuany. Sąd w świetle powyższych dowodów nie miał wątpliwości co do winy i sprawstwa oskarżonego. Wszystkie wskazane dowody były spójne, wzajemnie się uzupełniały i przedstawiały logiczną całość i stąd też uznane zostały za wiarygodne. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że swoim zachowaniem oskarżony wyczerpał znamiona czynu zart. 63 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniioraz zart. 54 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Czynność sprawcza pierwszego z zarzucanych czynów polegała na uprawianiu konopi innych niż włókniste. Nie ulega wątpliwości, że wyposażenie pomieszczenia w niezbędną wentylację i oświetlenie i uprawianie sadzonek marihuany w doniczkach w warunkach wymaganych przez te rośliny, jest bezsprzecznie prowadzeniem uprawy. Zresztą sam oskarżony przyznał, że taką uprawę prowadził i przechowywane doniczki wraz z sadzonkami nie były w pomieszczeniu wJ.przypadkowo, ale stanowiły już efekt zabiegów pielęgnacyjnych podjętych przez oskarżonych. Sama dokumentacja fotograficzna zawarta w aktach sprawy wskazywała na profesjonalne przedsięwzięcie jak choćby stworzenie odpowiedniej wentylacji. Mając na uwadze, że przedmiotowa uprawa (64 sadzonki już wykiełkowane) mogła dostarczyć, jak wskazał biegły, 1280 g ziela konopi innych niż włókniste, przyjąć należało, że ilość tę określić należy jako znaczną w rozumieniu art. 63 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Co do drugiego z zarzucanych czynów czynność sprawcza sprowadzała się do posiadania przyrządów takich jak postaci10 transformatorów, 12 żarówek o mocy 600 Wat, jedną podwójna świetlówkę o mocy 600 Wat, 2 wentylatory, rolkę siatki z tworzywa sztucznego, 50 doniczek, plastikowy pojemnik z cieczą o pojemności 5 l z napisemR., 2 plastikowe pojemniki o pojemności 5 litrów z cieczą z napisemA.V., karton z 64 szt. doniczek, wkłady do doniczek, 2 plastikowe rurki, filtr powietrza, a które ujawniono w trakcie przeszukania pomieszczeń wJ.. Charakter tychże przyrządów wskazywał jednoznacznie, że były one przeznaczone do wytwarzania środków odurzających. Na takie przeznaczenie wskazywał także sam oskarżony. Nie ulega wątpliwości, że w procesie uprawy konopi innych niż włókniste niezbędne jest zapewnienie tymże roślinom odpowiedniej ilości światła, ciepła i wilgotności, stąd też konieczność użycia żarówek o dużej mocy, wentylatorów, filtrów powietrza. Posiadanie doniczek wskazywało natomiast jednoznacznie, że miały być przeznaczone pod zasiew nasion lub już sadzonek marihuany. Biorąc pod uwagę, że obu czynów oskarżony dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary za czyny podobne, będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 19 grudnia 2006r., sygn. akt(...)za czyny zart. 53 ust. 2 i art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, zmienionego następnie wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 28.03.2007r., sygn. akt(...), na karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 29.09.2006r. do 30.07.2009r., Sąd przyjął w kwalifikacji prawnej obu czynów, iż dopuścił się ich w warunkach powrotu do przestępstwa zart. 64§1 kk. Nie ulega wątpliwości, że obu zarzucanych czynów oskarżony dopuścił się umyślnie i to z zamiarem bezpośrednim. CelemP. B.było uzyskanie ziela konopi z prowadzonej przez niego uprawy i wszystkie jego zachowania ukierunkowane zostały na tenże cel. Uznając oskarżonego za winnego Sąd wymierzył mu kary: - za czyn zart. 63 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 64§1 kk, na podstawieart. 63 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii– 2 lata pozbawienia wolności, - za czyn zart. 54 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 64§1 kk, na podstawieart. 54 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii– 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawieart. 85 kkiart. 86§1 kkSąd połączył kary jednostkowe i wymierzył karę łączną 2 lat pozbawienia wolności. W ocenie Sądu wymierzone kary jednostkowe i kara łączna są adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów. Oskarżony usiłował wykazać w toku procesu, że prowadzona przez niego uprawa miała być przeznaczona wyłącznie na jego użytek jako środek uśmierzający bóle głowy. Co prawda okoliczność przeznaczenia uprawianych konopi nie jest znamieniem zarzucanego oskarżonemu czynu, to jednak odnosząc się do argumentu podniesionego przezP. B.przyjąć należało go za nader wątpliwy. Co prawda istnieją pewne hipotezy o uśmierzającym ból działaniu marihuany, to jednak tenże środek odurzający nie jest legalnym i dopuszczonym do obrotu środkiem przeciwbólowym. Gdyby tak było, oskarżony mógłby zakupić taki środek i zażywać go pod kontrolą lekarza. Tymczasem ustawodawca nie wyłączył tegoż środka odurzającego z wykazu substancji zabronionych ustawą. OskarżonyP. B.nie miał prawa uprawiać konopi indyjskich innych niż włókniste bez względu na to, jakie znaczenie dla jego samopoczucia miał uzyskany z tychże roślin środek odurzający. Zachowanie oskarżonego było zatem bezprawne i jakiekolwiek względy zdrowotne nie mogły doprowadzić do jego ekskulpacji. P. B.prowadził uprawę konopi w sposób profesjonalny, z wykorzystaniem niezbędnego sprzętu i dodatkowo posiadał przyrządy, które bez wątpienia przeznaczone były do wytwarzania środków odurzających. Okoliczności te wskazywały na dalekosiężne plany oskarżonego. Prowadzona uprawa, jak wynikało z opinii biegłego, mogła dostarczyć znacznej ilości ziela konopi, a zatem trudno uznać, że była to niewielka inwestycja dla własnych potrzeb, jak usiłował to wykazać oskarżony. W ocenie Sądu czyny popełnione przez oskarżonego cechowały się wysokim stopniem społecznej szkodliwości, co przyjąć należało zważywszy na rozmiar uprawy. Zdaniem Sądu przestępstwa popełnione przez oskarżonego nie były drobnymi występkami, ale świadomie podjętym procederem, który bez wątpienia rozwinąłby się gdyby nie został ujawniony. Wskazać należy, że oskarżony był już karany za czyny podobne i odbył orzeczoną za nie karę w wymiarze 4 lat i 6 miesięcy, dopuszczając się zarzucanych mu czynów w warunkach powrotu do przestępstwa. Pomimo tak surowej kary bezwzględnej oskarżony nie zaprzestał przestępczego procederu, a jak wynika z jego wyjaśnień, jego plany powstały już w trakcie pobytu w zakładzie karnym. Z tych też względów Sąd uznał, iż wobec oskarżonego brak jest jakichkolwiek podstaw do zastosowania dobrodziejstwa probacji, skoro jego zachowanie nie zostało zweryfikowane przez orzeczoną i odbytą już karę pozbawienia wolności. P. B.w sposób oczywisty lekceważy wymiar sprawiedliwości i bez względu na konsekwencje podejmuje sprawcze zachowanie, uzasadniając je własnymi potrzebami zdrowotnymi. Zachowanie oskarżonego uznać należało za zdemoralizowane, nie podlegające samoocenie i samokrytyce, pozbawione jakiegokolwiek wglądu w siebie. Zdaniem Sądu oskarżony zasługiwał jedynie na karę bezwzględną i to nie krótkoterminową, ale odpowiednio dotkliwą. P. B.musi uświadomić sobie w końcu, że skoro w Polsce obowiązuje zakaz uprawy konopi innych niż włókniste, to jego obowiązkiem jako obywatela jest przestrzeganie tego zakazu i każdorazowe jego złamanie, skutkować będzie orzeczeniem kary, bez względu na podstawy, jakie według oskarżonego uzasadniały taki proceder. Oskarżony musi dostosować się do obowiązującego porządku prawnego i żadne okoliczności nie mogą zwolnić go od tego. Zdaniem Sądu orzeczona kara łączna powodująca izolację oskarżonego od społeczeństwa na okres 2 lat będzie odpowiednio dolegliwa dla sprawcy i uświadomi mu naganność jego zachowania oraz konieczność ponoszenia konsekwencji własnych czynów bez liczenia na jakąkolwiek pobłażliwość ze strony wymiaru sprawiedliwości. SkoroP. B.już raz był karany za czyny podobne i orzeczono w stosunku do niego surową karę bezwzględną pozbawienia wolności, to nie może liczyć na to, iż późniejsze podobne zachowania będą traktowane w sposób ulgowy, mniej dotkliwy. Oskarżony musi mieć świadomość, że celem kary jest nie tylko represja, ale także zapobieganie ponownemu popełnieniu przestępstwa, a zatem kara ma także osiągnąć cele wychowawcze. Skoro wobec oskarżonego wychowawczego celu nie osiągnęła bezwzględna kara pozbawienia wolności, to oczywistym pozostaje, że za podobne przestępstwo, choć na mniejszą skalę, Sąd musiał orzec ponownie karę bezwzględną na odpowiednio niższym poziomie. Nie sposób przecież przyjąć, że wobec oskarżonego należało by zastosować w takim przypadku względy probacji, bo byłaby to niczym nieuzasadniona pobłażliwość wobec sprawcy, który z całą pewnością miałby poczucie bezkarności. Stąd też Sąd orzekł karę łączną w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności, stosując pełną absorpcję kar jednostkowych i w przekonaniu Sąd jest to kara odpowiednio dolegliwa i z całą pewnością nie może być uznana za nadmiernie surową. Na podstawieart. 63§1 kkSąd zaliczył na poczet kary łącznej okres zatrzymania oskarżonego. O kosztach orzeczono na podstawieart. 627 kpkorazart. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Wałbrzychu date: '2015-03-11' department_name: II Wydział Karny judges: - Sylwia Poradzisz legal_bases: - art. 53 ust. 2 i art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii - art. 70§1 pkt 1 kk - art. 627 kpk - art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych recorder: Ewa Kasperska signature: II K 461/14 ```

154510000003621_VII_Pa_000052_2020_Uz_2021-09-16_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 26 sierpnia 2021 r. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracyi Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSO Małgorzata Kosicka Protokolant: Maria Nalewczyńska po rozpoznaniu na rozprawie 26 sierpnia 2021 r. w Warszawie sprawy z powództwaA. S. przeciwko(...) S.A.(...)wW. o wynagrodzenie na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie z 3 marca 2020 r. sygn. VI P 72/18 oddala apelację. Sygn. akt VII Pa 52/20 UZASADNIENIE Wyrokiem z 3 marca 2020 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygn. akt VI P 72/18 z powództwaA. S.przeciwko(...) S.A.(...)wW.o wynagrodzenie w pkt 1 zasądził od pozwanej spółki na rzecz powódki następujące kwoty: - 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 listopada 2014 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za październik 2014 r., 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za listopad 2014 r., 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 stycznia 2015 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za grudzień 2014 r., 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 lutego 2015 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za styczeń 2015 r., 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 marca 2015 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za luty 2015 r., 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za marzec 2015 r., 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 maja 2015 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za kwiecień 2015 r., 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 czerwca 2015 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za maj 2015 r., 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od. 11 lipca 2015 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za czerwiec 2015 r., 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za lipiec 2015 r., 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 września 2015 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za sierpień 2015 r., 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 października 2015 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za wrzesień 2015 r., 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 listopada 2015 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za październik 2015 r., 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za listopad 2015 r., 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za grudzień 2015 r., 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 lutego 2016 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za styczeń 2016 r., 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 marca 2016 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za luty 2016 r., 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za marzec 2016 r., 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 maja 2016 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za kwiecień 2016 r., 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za maj 2016 r., 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 lipca 2016 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za czerwiec 2016 r., 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za lipiec 2016 r., 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 września 2016 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za sierpień 2016 r., 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 października 2016 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za wrzesień 2016 r., 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 listopada 2016 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za październik 2016 r., 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za listopad 2016 roku, 161,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za grudzień 2016 r., 130,04 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 lutego 2017 r. do dnia zapłaty tytułem dodatku stażowego za styczeń 2017 r. W pkt 3 wyroku sąd rejonowy nakazał pobranie od pozwanego(...) S.A.(...)wW.na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie 224,19 zł tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której powódkaA. S.była zwolniona z mocy ustawy. W pkt 4 wyroku sąd rejonowy wyrokowi w punkcie 1 nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwot należności głównych. Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania sądu rejonowego: PowódkaA. S.była zatrudniona wprzedsiębiorstwie (...)od 1 września 1976 r. do 31 sierpnia 2009 r., a od 1 września 2009 r. była zatrudniona współce (...) S.A.(...)wW., gdzie pracowała do 26 stycznia 2017 r. Powódka ostatnio pracowała jako starszy dyżurny ruchu. Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki liczone, jak ekwiwalent za urlop wynosiło 4747,76 zł brutto. Zgodnie z § 30(...)przedsiębiorstwa państwowego (...)z dnia 4 stycznia 1999 r. ustala się dodatek za staż pracy, stanowiący załącznik nr 5 do Układu. Z kolei zgodnie z ust. 4 załącznika nr 5 dodatek stażowy przysługuje w wysokości 1,5% podstawy wymiaru za każdy rok pracy, aż do osiągnięcia 33% tej podstawy. Zgodnie z ust. 7 załącznika nr 5 pracownik zatrudniony w dniu wejścia w życie Układu, który przed tym dniem nabył prawo do dodatku w wyższej wysokości niż 33% podstawy wymiaru, zachowuje procentowy wskaźnik dodatku, bez prawa do dalszego jego wzrostu. Zgodnie z ust. 8 tego załącznika pracownik zatrudniony w dniu wejścia w życie Układu, który przed tym dniem nabył prawo do dodatku w niższej wysokości niż 33% podstawy wymiaru, zachowuje procentową wysokość dodatku z prawem do dalszego jego wzrostu, aż do osiągnięcia 33% podstawy wymiaru. Układ ten wszedł w życie dnia 1 marca 1999 r. Pismem z 11 maja 1999 r., odebranym przez powódkę 25 maja 1999 r., pracodawca poinformował powódkę, że przysługują jej dodatki do wynagrodzenia oraz świadczenia wynikające z(...)zawartego dnia 24 lutego 1999 r. Pismem z 9 maja 2002 r. powódka wniosła do pracodawcy o naliczenie i wypłacenie jej w terminie 7 dni należnej kwoty wraz z odsetkami, o którą zostało zaniżone jej wynagrodzenie za okres od 1 marca 1999 r. do 1 marca 2002 r. Powódka dodała, że wyrównanie powinno dotyczyć dodatku za staż pracy. Zgodnie z § 16(...)zatrudnionych przez pracodawców zrzeszonych wZwiązku (...)z dnia 2 grudnia 2002 r. pracownikowi przysługuje dodatek za staż pracy - wg zasad określonych w załączniku nr 6 do Układu. Zgodnie z ust. 2 tego załącznika nr 6 dodatek wynosi 1,5% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego po roku pracy i wzrasta za każdy dalszy rok pracy, aż do osiągnięcia 33% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego, z zastrzeżeniem ust. 5-6. Z kolei ust. 5 załącznika nr 6 wskazuje, że pracownik zatrudniony w dniu wejścia w życie Układu, który w dniu 1 marca 1999 r. był pracownikiemprzedsiębiorstwa państwowego (...)i przed tym dniem nabył prawo do dodatku w wyższej wysokości niż 33% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego, zachowuje procentowy wymiar tego dodatku w dotychczasowej wysokości, bez prawa do dalszego jego wzrostu, z zastrzeżeniem ust. 6. Jednocześnie ust. 6 owego załącznika odnosił się do pracowników(...) S.A.Oddział(...)(...). Zgodnie z § 88 ust. 2(...)z dnia 2 grudnia 2002 r. wejście w życie Układu nie może spowodować obniżenia wynagrodzenia pracownika. Układ powyższy wszedł w życie dnia 1 stycznia 2003 r. 27 sierpnia 2003 r. pracodawca wręczył powódce wypowiedzenie zmieniające z uwagi na wejście w życie(...)dnia 2 grudnia 2002 r. Okres wypowiedzenia upływał z 30 listopada 2003 r. 1 maja 2012 r. wprowadzono w pozwanej nowy regulamin wynagradzania dla pracowników(...) S.A.(...), opracowany w styczniu 2012 r. Zgodnie z ust. 2 załącznika nr 7 do tego regulaminu wynagradzania dodatek stażowy wynosi 1,5% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego po roku pracy i wzrasta o 1,5% za każdy dalszy rok pracy, aż do osiągnięcia 33% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego, z zastrzeżeniem ust. 5. Z kolei zgodnie z ust. 5 pracownik, który 1 marca 1999 r. był pracownikiemprzedsiębiorstwa państwowego (...)i przed tym dniem nabył prawo do dodatku w wysokości wyższej niż 33% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego, zachowuje procentowy wymiar tego dodatku w wysokości przysługującej mu na dzień 1 marca 1999 r., bez prawa do dalszego jego wzrostu. Zgodnie z § 31 regulaminu wynagradzania wchodzi on w życie po upływie dwóch tygodni od dnia podania go do wiadomości pracowników w sposób zwyczajowo przyjęty u pracodawcy, z mocą obowiązywania od 1 stycznia 2012 r. 11 czerwca 2012 r. został zawarty Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla pracowników zatrudnionych przez jednostki organizacyjne wchodzące wskład (...) S.A.Zgodnie z ust. 2 jego załącznika nr 7 dodatek stażowy wynosi 1,5% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego po roku pracy i wzrasta o 1,5% za każdy dalszy rok pracy, aż do osiągnięcia 33% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego, z zastrzeżeniem ust. 5. Z kolei zgodnie z ust. 5 pracownik, który 1 marca 1999 r. był pracownikiemprzedsiębiorstwa państwowego (...)i przed tym dniem nabył prawo do dodatku w wysokości wyższej niż 33% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego, zachowuje procentowy wymiar tego dodatku w wysokości przysługującej mu na dzień 1 marca 1999 roku, bez prawa do dalszego jego wzrostu. Należny powódce dodatek stażowy, przy uwzględnieniu jego wysokości jako 40,5% powinien wynosić 870,75 zł brutto, tymczasem powódce za miesiące od października 2014 r. do stycznia 2017 r. wypłacano dodatek stażowy w kwocie 709,50 zł brutto, co odpowiadało 33% wysokości tego dodatku. Przy uwzględnieniu dalszego wzrostu dodatku stażowego powódki po dniu 1 marca 1999 r, jej dodatek powinien wynosić na dzień 30 listopada 2003 r. 40,5%. Powyższy stan faktyczny sąd rejonowy ustalił w oparciu o wskazane wyżej dowody z dokumentów, których wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana przez strony w toku postępowania. Sąd oparł się również na zeznaniach świadkówJ. H.iR. T.oraz powódkiA. S., uznając je w całości za wiarygodne. Z zeznań świadkaJ. H.wynika, że nie jest on w stanie potwierdzić czy w 2012 r. przedstawiał powódce wypowiedzenie zmieniające dotyczące wprowadzenia regulaminu wynagradzania ze stycznia 2012 r. Z kolei powódka i świadekR. T.zeznały, że nie przypominają sobie, aby takie wypowiedzenie było wręczane pracownikom pozwanej spółki. Z powyższego, w połączeniu z brakiem dokumentu wypowiedzenia zmieniającego w aktach osobowych powódki, wynika, że takie wypowiedzenie nie zostało powódce wręczone. Przystępując do rozważań prawnych, sąd rejonowy w pierwszej kolejności wskazał, że przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest roszczenie powódki o zasądzenie na jej rzecz niewypłaconego jej przez pracodawcę dodatku stażowego. Z ustaleń sądu I instancji wynika, że na 1 marca 1999 r., kiedy wszedł w życie(...)z 4 stycznia 1999 r., powódka miała prawo do 33% dodatku stażowego. Zgodnie z przepisami(...)dodatek stażowy przysługuje w wysokości 1,5% podstawy wymiaru za każdy rok pracy, aż do osiągnięcia 33% tej podstawy; pracownik zatrudniony w dniu wejścia w życie(...), który przed tym dniem nabył prawo do dodatku w wyższej wysokości niż 33% podstawy wymiaru, zachowuje procentowy wskaźnik dodatku, bez prawa do dalszego jego wzrostu. Z kolei pracownik zatrudniony w dniu wejścia w życie(...), który przed tym dniem nabył prawo do dodatku w niższej wysokości niż 33% podstawy wymiaru, zachowuje procentową wysokość dodatku z prawem do dalszego jego wzrostu, aż do osiągnięcia 33% podstawy wymiaru. Jak wynika z powyższego nowy(...)wprowadził regulacje, które miały na celu ograniczenie możliwość wzrostu dodatku stażowego do kwoty 33% podstawy wymiaru. Dla powódki była to zmiana niekorzystna, oznaczała bowiem niemożność wzrostu jej dodatku stażowego, który już w dniu wejścia w życie tego(...)osiągnął maksymalny poziom 33%. Zgodnie zart. 24113§ 2 k.p., według jego brzmienia z dnia wejścia w życie(...), postanowienia układu mniej korzystne dla pracowników wprowadza się w drodze wypowiedzenia pracownikom dotychczasowych warunków umowy o pracę lub innego aktu stanowiącego podstawę nawiązania stosunku pracy. Samo więc wejście w życie nowego układu zbiorowego pracy nie wystarcza dla automatycznego wprowadzenia w ramach stosunków pracy zmian niekorzystnych dla pracownika. W niniejszej więc sprawie powódka powinna otrzymać wypowiedzenie zmieniające, dotyczące zablokowania możliwości wzrostu jej dodatku stażowego. W toku postępowania nie zostało wykazane, aby w 1999 roku powódce wręczono takie wypowiedzenie zmieniające, brak jest również jakiegokolwiek wypowiedzenia w jej aktach osobowych. W szczególności nie jest wypowiedzeniem zmieniającym pismo pracodawcy z 11 maja 1999 r., w którym pracodawca jedynie poinformował powódkę o nowym(...). Oznacza to, że mniej korzystne dla powódki postanowienia(...)w przedmiocie dodatku stażowego nie obowiązywały jej. Jej dodatek stażowy mógł więc dalej rosnąć, osiągając 40,5% do momentu rozpoczęcia obowiązywania wobec powódki warunków określonych w kolejnym(...)z 2 grudnia 2002 r. Sąd miał bowiem na uwadze, że w(...)z 2 grudnia 2002 r. również wprowadzono rozwiązanie limitujące wysokość dodatku stażowego do maksymalnie 33%. Jednocześnie jednak zgodnie z §88 ust. 2 tego układu zbiorowego jego wejście w życie nie może spowodować obniżenia wynagrodzenia pracownika. Na wynagrodzenie pracownika składa się zaś także dodatek stażowy. Wobec tego wejście w życie(...)z 2002 r. nie mogło doprowadzić do obniżenia dodatku stażowego powódki, co najwyżej mogło doprowadzić do zatrzymania dalszego jego wzrostu. W przypadku postanowień układu z 2002 r.u, które również były dla powódki mniej korzystne, gdyż także oznaczały zatrzymanie dalszego wzrostu jej dodatku stażowego, pracodawca dochował wymogu zart. 21413§2 k.p.i wręczył powódce odpowiednie wypowiedzenie zmieniające. Zgodnie z jego treścią nowe warunki pracy i płacy zaczęły wobec powódki obowiązywać 1 grudnia 2003 r. W połączeniu z zakazem obniżenia wynagrodzenia z § 88 ust. 2 nowego(...)należy uznać, że dodatek stażowy powódki mógł dalej rosnąc maksymalnie do 30 listopada 2003 r., zaś od 1 grudnia 2003 r. jego wzrost został już zablokowany. Przy założeniu dalszego wzrostu dodatku stażowego powódki po 1 marca 1999 r. na 30 listopada 2003 r. dodatek ten powinien wynieść 40,5%. Nie było to przedmiotem sporu pomiędzy stronami. Jednocześnie z powyższych rozważań wynika, że dopiero postanowienia(...)z 2002 r. zostały skutecznie wprowadzone w życie co do powódki, postanowienia(...)z 1999 r. nie mogły skutecznie zablokować wzrostu jej dodatku stażowego po 1 marca 1999 r. Wobec tego sąd I instancji uznał, że powódka w dalszym toku zatrudnienia, czyli po 1 grudnia 2003 r., miała prawo do comiesięcznego dodatku stażowego w wysokości 40,5% podstawy wymiaru. Między stronami nie było przedmiotem sporu matematyczne wyliczenie kwoty dodatku za sporny okres. Sąd rejonowy zasądził więc na rzecz powódki od pozwanej żądane przez nią kwoty. Odnosząc się do argumentacji pozwanej, która powoływała się na regulamin wynagradzania z 1 stycznia 2012 r., który obowiązywał również powódkę sąd rejonowy miał na uwadze, że nie zostało udowodnione, aby faktycznie powódka otrzymała wypowiedzenie zmieniające związane z uregulowaniem jej sytuacji co do wynagrodzenia za pracę przez nowy regulamin wynagradzania. Brak jest takiego wypowiedzenia zmieniającego w aktach sprawy, również wezwani świadkowie nie potrafili potwierdzić, czy takie wypowiedzenie zostało powódce wręczone. Sąd I instancji zwrócił uwagę, że w aktach osobowych powódki znajduje się wypowiedzenie zmieniające z 8 września 2011 r., w którym pracodawca wskazał, że od 1 stycznia 2012 r. warunki pracy i płacy regulowane w(...)będzie regulował regulamin pracy i wynagradzania (k. B-156 a/o powódki). Pracodawca jednak nie przedstawił powódce wówczas treści tego regulaminu wynagradzania, który od 1 stycznia 2012 r. miał regulować jej stosunek pracy. Obowiązujący od 1 stycznia 2012 r. regulamin wynagradzania został opracowany dopiero w styczniu 2012 roku i wszedł w życie z dniem 1 maja 2012 roku, tyle że z mocą wsteczną od 1 stycznia 2012 r. Nie można więc zaakceptować praktyki pracodawcy, który wręcza powódce wypowiedzenie zmieniające, nie przedstawiając jej jednocześnie dokumentu regulującego jej warunki pracy i płacy po okresie wypowiedzenia. Dokument ten został bowiem przygotowany dopiero w styczniu 2012 r, a okres wypowiedzenia zmieniającego powódki kończył się z dniem 31 grudnia 2011 r. Powódka nie mogła więc zapoznać się z treścią nowych warunków pracy i płacy. Wobec tego, nie doszło do prawidłowego i skutecznego prawnie wręczenia powódce wypowiedzenia zmieniającego co do warunków pracy i płacy określonych w regulaminie wynagradzania ze stycznia 2012 r. Sąd rejonowy podkreślił, że nawet gdyby doszło do uznania, że powódce wręczono skutecznie wypowiedzenie zmieniające, wprowadzające do jej stosunku pracy zasady określone w regulaminie wynagradzania z 2012 r., również i wówczas jej roszczenie byłoby zasadne. Zgodnie z ust. 2 załącznika nr 7 do regulaminu wynagradzania z 2012 r. dodatek stażowy wynosi 1,5% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego po roku pracy i wzrasta o 1,5% za każdy dalszy rok pracy, aż do osiągnięcia 33% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego. Ten zapis nie dotyczy powódki, bowiem limituje on wzrost dodatku stażowego dla pracowników, którzy w chwili wejścia w życie tych przepisów nie osiągnęli jeszcze progu 33% dodatku stażowego i dodatek ten dla nich cały czas mógł rosnąć. Powódce zaś, jak to wyżej wskazano, przysługiwał dodatek stażowy w wysokości 40,5% w stałej wysokości od 1 grudnia 2003 r. i od tego czasu jej dodatek stażowy nie wzrastał. Z kolei zgodnie z ust. 5 załącznika nr 7 do regulaminu wynagradzania pracownik, który 1 marca 1999 r. był pracownikiemprzedsiębiorstwa państwowego (...)i przed tym dniem nabył prawo do dodatku w wysokości wyższej niż 33% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego, zachowuje procentowy wymiar tego dodatku w wysokości przysługującej mu na 1 marca 1999 r., bez prawa do dalszego jego wzrostu. Ten przepis nie ma jednak zastosowania do powódki, która 1 marca 1999 r. nie miała jeszcze prawa do wyższego niż 33% dodatku stażowego, jej dodatek wynosił wówczas równo 33%. Reasumując, wprowadzenie nowych przepisów regulaminu wynagradzania z 1 stycznia 2012 r. nie zmieniło sytuacji powódki, która nadal była uprawniona do dodatku stażowego w wysokości 40,5%. Nie zmienił tego również kolejny(...)z 2012 r., który zawierał tożsame w swej treści odnośnie dodatku stażowego rozwiązania co omówione wyżej regulacje z regulaminu wynagradzania z 1 stycznia 2012 r. Dodać w tym miejscu należy, że w aktach osobowych, ani w aktach sprawy nie ma dokumentu wypowiedzenia zmieniającego wprowadzającego zasady określone w(...)z 2012 r. Wobec tego roszczenie powódki, nawet przy uznaniu, że otrzymała ona wypowiedzenie zmieniające co do wprowadzenia regulaminu wynagradzania z 2012 r., czy też wypowiedzenie zmieniające co do wprowadzenia(...)z 2012 r., i tak należałoby uznać za zasadne. O kosztach postępowania sąd Rejonowy orzekł na podstawieart. 98 k.p.c.oraz art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, nakazując pobrać od pozwanej spółki na rzecz Skarbu Państwa kwotę 224,19 zł, odpowiadającą opłacie od pozwu, obliczanej jako 5% od ostatecznie zasądzonej na rzecz powódki kwoty. Na podstawieart. 4772§1 k.p.c., został nadany wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do kwot należności głównych. Apelację od powyższego orzeczenia wniosła pozwana, zaskarżając powyższy wyrok w całości, zarzucając mu naruszenie: -art. 233 § 1 k.p.c.poprzez dokonanie istotnych ustaleń faktycznych w sprzeczności z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego i przyjęcie, że Powódka nie zaakceptowała, począwszy od 1999 r., nowych zasad wynagradzania wynikających z(...), podczas gdy z zeznań Powódki złożonych na rozprawie 11 lutego 2020 r. oraz z akt osobowych Powódki wynika, że Powódka nie zgłaszała w tym zakresie pracodawcy żadnych zastrzeżeń i roszczeń, ani nie kwestionowała wysokości wypłacanego jej wynagrodzenia; -art. 45 k.p.w zw. zart. 42 § 1 k.p.poprzez jego niezastosowanie i wydanie orzeczenia zasądzającego na rzecz powódki wyrównanie wynagrodzenia za okres od października 2014 r. do stycznia 2017 r., podczas gdykodeks pracy, w przypadku zakwestionowania przez pracownika skuteczności wypowiedzenia warunków pracy i płacy, nie przewiduje możliwości wystąpienia przez pracownika z żądaniem wypłaty wynagrodzenia, jak i możliwości wydania przez sąd orzeczenia zasądzającego takie wynagrodzenie; -art. 24113§ 2 k.p.w zw. zart. 77 § 5 k.p.poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na uznaniu, że zmiana w zakresie zasad nabywania prawa do dodatku stażowego przez pracownika wymaga wręczenia mu wypowiedzenia warunków pracy i płacy, w sytuacji gdy uprawnienie pracownika do otrzymywania dodatku stażowego nie wynika z treści umowy o pracę; - załącznika nr 6 ust 2(...)z 2 grudnia 2002 r. poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że pracownik zatrudniony w dniu wejścia w życie(...)z 2002 r. zachowuje procentowy wymiar tego dodatku w dotychczasowej wysokości, podczas gdy z treści tego przepisu wynika, że pracownik zachowuje prawo do dodatku w wysokości przysługującej mu na 1 marca 1999 r. Powołujący się na wskazane zarzuty, skarżący wniósł o zmianę wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na rzecz pozwanej kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu apelacji, skarżący wskazał, że sąd rejonowy błędnie przyjął, że zmiana warunków płacowych pomiędzy stronami w zakresie spornego dodatku stażowego nie nastąpiła w drodze dorozumianego porozumienia zmieniającego w związku z wejściem w życie(...)z 1999 r. Powódka dopiero po 3 latach zażądała od pracodawcy naliczenia i wypłacenia wyrównania tytułem dodatku stażowego za okres od 1 marca 1999 r. do 1 marca 2002 r. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego przyjęcie propozycji nowych zasad wynagradzania „może nastąpić w sposób konkludentny, jeżeli z zachowania pracownika wynika taki zamiar. Decydujące znaczenie ma zachowanie tego pracownika w niezbyt odległym czasie po otrzymaniu informacji o nowych zasadach wynagradzania. Sąd I instancji powinien był zatem, dojść do wniosku, że ze względu na przekazanie powódce informacji o zmianie warunków wynagrodzenia oraz brak jej sprzeciwu co do wypłacania wynagrodzenia na nowych warunkach przez kilka lat w istocie doszło do zmiany warunków płacy drogą dorozumianego porozumienia zmieniającego. Sąd rejonowy, nie dokonując takiej oceny, dopuścił się naruszenia przepisów postępowania. Zdaniem skarżącego, sąd I instancji błędnie uznał, że powódce przysługuje roszczenie o zapłatę wynagrodzenia za pracę tytułem wyrównania dodatku stażowego. W niniejszej sprawie powódka swoje roszczenie uzasadnia okolicznością, że wypowiedzenie warunków pracy i płacy dotyczące wysokości dodatku stażowego, zostało dokonane przez pracodawcę w sposób nieprawidłowy. Pozwana wskazuje, że do wypowiedzenia zmieniającego stosuje się odpowiednio przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę (art. 42 § 1 k.p.). Jeśli pracownik wystąpi z roszczeniem odszkodowawczym, także wtedy gdy nie złożył oświadczenia o odmowie przyjęcia zaproponowanych w wypowiedzeniu zmieniającym warunków pracy lub płacy, stosunek pracy nie ulega rozwiązaniu i jest kontynuowany na zmienionych warunkach, pracownikowi jednak przysługuje odszkodowanie na zasadach określonych wart. 45 i 471 k.p.w zw. zart. 42 § 1 k.p.W wyroku z 24 listopada 2004 r., sygn. akt I PK 17/04, w którym, na gruncie stanu faktycznego zbliżonego do realiów niniejszej sprawy, Sąd Najwyższy uznał, że pracownik, który nie wniósł powództwa o uznanie wypowiedzenia warunków pracy i płacy za bezskuteczne nie może powoływać się na niezgodność wypowiedzenia z prawem łub jego niezasadność i na tej podstawie żądać wynagrodzenia wynikającego z warunków umowy o pracę sprzed ich zmiany. Zdaniem skarżącego powódka wystąpiła w niniejszej sprawie z roszczeniem pozbawionym właściwej podstawy prawnej. Powódka nie zakwestionowała jednak złożonego jej wypowiedzenia. W związku z tym, należy mieć na uwadze, że niezakwestionowanie na drodze sądowej zmienionych zasad wynagrodzenia za pracę bez zastosowania wypowiedzenia zmieniającego i pobieranie przez kilka lat wynagrodzenia w zmienionej wysokości uprawnia do przyjęcia, ze pracownik w sposób dorozumiany wyraził zgodę na zmianę treści umowy o pracę, która nastąpiła w drodze umowy stron. W ocenie pozwanej, sąd I instancji błędnie zastosowałart. 24113§ 2 k.p.w zw. zart. 772§ 5 k.p.W doktrynie prawa oraz orzecznictwie sądów przyjmuje się, iż układ zbiorowy (odpowiednio regulamin wynagradzania) nie stanowi części umowy o pracę, jak długo umowa ta nie nawiązuje do danego układu lub regulaminu, nie odsyła do jego postanowień, nie powtarza ich, nie konkretyzuje. Układ nie wprowadza swoich postanowień do treści umowy o pracę, lecz określa warunki, jakim powinna odpowiadać treść stosunku pracy. Jedynie w przypadku mniej korzystnych postanowień umowy o pracę zostają one zastąpione odpowiednimi postanowieniami układu (art. 18 § 2 i art. 24113§ 1 k.p.). Pozostałe postanowienia układu nie stają się częścią umowy o pracę z mocy prawa. Prowadzi to do konkluzji, że w drodze wypowiedzenia muszą być wprowadzane tylko te postanowienia nowego układu, pogarszające sytuację pracowników, które stanowią uzgodnione przez strony warunki umowy o pracę. Nie dotyczy to zaś postanowień układu (regulaminu - przyp. aut.), które nie wchodzą w żaden sposób do umowy i działają niezależnie od niej. Z braku odmiennej regulacji prawnej należy przyjąć, że kształtują one treść stosunku pracy w taki sam sposób jak ustawa. W umowie o pracę zawartej z powódką brak jest postanowień dotyczących dodatków stażowych, jak i odesłań do obowiązujących u pozwanego wewnątrzzakładowych aktów prawa pracy. W umowie o pracę znalazły się odesłania do obowiązujących u pracodawcy przepisów w zakresie wynagrodzenia zasadniczego, prawa do bezpłatnych przejazdów kolejowych, ekwiwalentu za węgiel, dodatku za wysługę lat. Postanowienia zawartej z powódką umowy o pracę nie regulują kwestii uprawnień pracownika do dodatków do wynagrodzenia, jak i prawa do otrzymywania nagród. Powyższe oznacza, że w związku ze zmianą zasad nabywania uprawnień do dodatku stażowego brak było po stronie pozwanej konieczności wypowiedzenia powódce warunków pracy i płacy. Pozwana podniosła także, że sąd I instancji niewłaściwie przyjął, że regulacje zawarte w ust. 2 załącznika nr 6(...)z 2002 r. nie znajdują zastosowania do ustalenia wysokości dodatku stażowego powódki. W przepisie tym wprowadzono zasadę, zgodnie z którą dodatek stażowy przysługujący pracownikowi może wzrosnąć do maksymalnej wysokości 33% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego. Ustęp 5 załącznika 6 przewidywał, że pracownik, który przed wejściem w życie(...)z 1999 r. nabył prawo do dodatku stażowego w wysokości wyższej niż 33%, zachowuje procentowy wymiar tego dodatku w dotychczasowej wysokości, bez prawa dalszego wzrostu. Powódce na 1 marca 1999 r. przysługiwało prawo do dodatku stażowego na poziomie nie wyższym niż 33%, wobec czego do sytuacji Powódki znajduje zastosowanie ust. 2 załącznika nr 6 do(...)z 2002 r. Sąd niewłaściwie uznał, że wskazany wyżej przepis nie znajduje zastosowania do sprawy powódki. Prawidłowe zastosowanie przepisu zawartego w ust. 2 załącznika nr 6(...)z 2002 r. doprowadziłoby do konkluzji, że powódka zachowała prawo do wynagrodzenia w wysokości przysługującej jej na 1 marca 1999 r. i w konsekwencji oddalenie powództwa(apelacja, k. 277-286 a.s.). Powódka w odpowiedzi na apelację odniosła się do zarzutów apelacji pozwanej wnoszą o uznanie jej za nieuzasadnioną. Odnosząc się do zarzutu pierwszego strona powodowa wskazała, że zarzut ten jest nieprecyzyjny, bowiem pozwana nie podaje(...), którego dotyczy zarzut, czy z 1999 r. czy z 2002 r.(...)z 1999 r. wprowadził zapisy o ograniczeniu dodatków w tym dodatku stażowego bezskutecznie, z kolei(...)z 2002 r. zawierał zapis, że wprowadzenie(...)nie może pogorszyć warunków wynagradzania pracowników. Z kolei powódka zeznała, że nie zgłaszała zastrzeżeń odnośnie wynagrodzenia, ale jest faktem, że udzielała pełnomocnictwa związkowcowi, ponadto sąd okręgowy zasądził wyrównanie dodatku stażowego za okres wcześniejszy. Niezaprzeczalnym faktem jest również okoliczność, że powódce nie dokonano wręczenia wypowiedzenia w 2012 r., a zatem nie mogła powziąć wiadomości o treści regulaminu wynagradzania ze stycznia 2012 r. Z kolei umowy o pracę nie zawierały zapisów o wielkości dodatku stażowego, wobec tego pozostałe zarzuty są bezzasadne(odpowiedź na apelację, k. 292 a.s.). Sąd okręgowy zważył, co następuje: Apelacja pozwanej spółki jest nieuzasadniona. W ocenie sądu okręgowego, sąd rejonowy w sposób prawidłowy dokonał analizy materiału dowodowego, poczynił ustalenia w zakresie stanu faktycznego oraz zastosował przepisy, skutkiem czego wyrok w zaskarżonej części zawiera trafne i odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Sąd okręgowy co do zasady podzielił dokonane przez sąd rejonowy ustalenia faktyczne i argumentację prawną przedstawioną w motywach zaskarżonego wyroku, przyjmując ustalenia i oceny tego sądu za własne w myślart. 387 § 21pkt 1 i 2 k.p.c. Argumentacja skarżącego skupiła się na zarzutach dotyczących naruszenia przepisów prawa materialnego, które w myśl stanowiska strony sąd rejonowy błędnie zastosował dokonując nieprawidłowej oceny zasad nabywania prawa do dodatku stażowego i zmian ich wysokości dokonywanych wewnątrzzakładowymi aktami prawa pracy, tj. Ponadzakładowym Układem Zbiorowym Pracy. Po rozpoznaniu sprawy sąd okręgowy uznał jednak, że wyrażone w treści apelacji stanowisko strony pozwanej nie jest zasadne. Odnosząc się w pierwszej kolejności do podniesionego przez stronę powodową zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.sąd okręgowy zważył, że zarzut ów został nieprawidłowo sformułowany. Wymaga zaznaczenia, że wyrażona w tym przepisie zasada swobodnej oceny dowodów polega na rozumowaniu w oparciu o wymogi wyznaczone przepisami prawa procesowego, doświadczeniem życiowym oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Dowolna ocena dowodów – będąca przeciwieństwem oceny swobodnej – to taka ocena, która nie znajduje oparcia w materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy lub jest nielogiczna albo też sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego. Podniesienie skutecznego zarzutu naruszenia przez sąd swobodnej oceny dowodów wymaga więc udowodnienia, że powyższa okoliczność nie zachodzi, konieczne jest więc wskazanie nieprawidłowości procesu myślowego przeprowadzonego przez sąd do których doszło przy przyjęciu kryteriów oceny dowodów lub stosowania kryteriów oceny podczas analizy dowodów. Nieprawidłowości powinny mieć charakter obiektywny, to jest niezależny od indywidualnych doświadczeń życiowych i poglądów stron (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98; z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 76/99; z 19 czerwca 2001 r., UKN 423/00). Zgodnie ze stanowiskiem skarżącego, naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.przez Sąd Rejonowy poprzez przekroczenie dokonanie istotnych ustaleń faktycznych w sprzeczności z treścią zebranego materiału dowodowego miało polegać na przyjęciu że powódka nie zaakceptowała nowych zasad wynagradzania wynikających z(...), choć nie zgłaszała w tym zakresie pracodawcy żadnych zastrzeżeń i roszczeń, ani nie kwestionowała wysokości wypłacanego jej wynagrodzenia. W takim ujęciu powyższy zarzut nie odnosi się jednak do oceny dowodów ani poczynionych w jej wyniku ustaleń faktów, lecz oceny prawnej, pozostającej poza obrębem dokonanych przez Sąd Rejonowy ustaleń stanu faktycznego i oceny zebranych w sprawie dowodów. Strona pozwana wskazała wprawdzie dowód, który sąd rejonowy miał błędnie zinterpretować (porozumienie zmieniające w związku z wejściem w życie(...)z 1999r.), niemniej jednak nie wyjaśnia na czym miałaby polegać nieprawidłowość jego oceny, bowiem treść załącznika nr 5 do(...)z 1999 r., nie była między stronami sporna co do faktu jej zawarcia, obowiązywania czy też treści. Skarżący nie wskazał również jakie nieprawidłowe wnioski (w zakresie ustaleń faktycznych) sąd rejonowy miałby z tak błędnej oceny wspomnianego dowodu wywieść. Zarzut błędnej interpretacji postanowień łączącego strony Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy z 1999r. winien zatem być rozpatrywany z perspektywy podniesionych w apelacji zarzutów naruszenia prawa materialnego. Z tej perspektywy, zdaniem sądu okręgowego w pierwszej kolejności należało odnieść się do zarzutu naruszeniaart. 24113§ 2 k.p.w zw. zart. 772§ 5 k.p.Ponadto zgodnie ze stanowiskiem skarżącego, sąd rejonowy dokonał wadliwej wykładni układu zbiorowego pracy dokonującego zmian w zakresie zasad nabywania prawa do dodatku stażowego przez pracownika, w sytuacji gdy uprawnienie pracownika do otrzymywania dodatku stażowego nie wynika z treści umowy o pracę, a ponadto niewłaściwie przyjął, że regulacje zawarte w załączniku nr 6 ust. 2(...)z 2002 r. nie znajdują zastosowania do ustalenia wysokości dodatku stażowego powódki. W tym też kontekście, mając na względzie stanowisko procesowe strony pozwanej oraz uzasadnienie wywiedzionego przez nią środka zaskarżenia, przedmiotem zarzutu niewątpliwie pozostawał zapis znajdujący się w załączniku nr 6 ust. 2(...)z 2002 r. oraz interpretacja postanowień łączącego strony Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy z 1999 r. w odniesieniu do przepisówart. 24113§ 2 k.p.w zw. zart. 772§ 5 k.p. Przepisart. 24113§ 1 i 2 k.p.w brzmieniu obowiązującym na 1 marca 1999 r. przewidywał konieczność zastosowania przez pracodawcę konstrukcji wypowiedzenia zmieniającego jako warunku koniecznego dla wprowadzenia mniej korzystnych od dotychczasowych postanowień odnośnie do wysokości dodatku stażowego. Sąd Najwyższy w uchwale z 15 września 2004 r. podkreślił, że wprowadzenie układem zbiorowym pracy mniej korzystnych dla pracowników warunków nabywania i ustalania wysokości niektórych składników wynagrodzenia za pracę wymaga wypowiedzenia dotychczasowych warunków umowy o pracę także wtedy, gdy ukształtowane nowym układem wynagrodzenie nie uległo obniżeniu (uchwała Sądu Najwyższego z 15 września 2004 r., III PZP 3/04, Legalis). Wyrazem powyższej linii orzeczniczej Sądu Najwyższego jest również wyrok Sądu Najwyższego z 3 marca 2005 r. (wyrok Sądu Najwyższego z 3 marca 2005 r., I PK 185/04, niepublikowany), w którym potwierdzone zostało stanowisko, że wynagrodzenie należy badać w zakresie poszczególnych jego składników, nie zaś globalnie. Sąd rejonowy poprawnie ustalił, że pracodawca postanowieniami(...)z 1999 r. nie wypowiedział powódce warunków pracy i płacy, lecz jedynie przekazał jej informację o przysługującej od 1 marca 1999 r. wysokości wynagrodzenia zasadniczego według grupy i szczebla oraz wskazał, że z tym dniem będą przysługiwać im dodatki do wynagrodzenia oraz świadczenia wynikające z(...). Powyższe pismo zostało przedstawione powódce celem zapoznania się. Jak prawidłowo ustalił Sąd I instancji na 1 marca 1999 r., kiedy wszedł w życie(...)z 4 stycznia 1999 r., powódka miała prawo do 33% dodatku stażowego. Natomiast nowy(...)wprowadził regulacje, które miały na celu ograniczenie możliwości wzrostu dodatku stażowego do kwoty 33% podstawy wymiaru. Dla powódki była to zmiana niekorzystna, oznaczała bowiem niemożność w wzrostu jej dodatku stażowego, który już w dniu wejścia w życie tego(...)osiągnął maksymalny poziom 33%. W omawianym przypadku pracodawca wprowadzeniem nowego Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy z 4 stycznia 1999 r. niewątpliwie wprowadził niekorzystne zmiany dla pracowników, bowiem ograniczające możliwość wzrostu dodatku stażowego powyżej 33%. W tym kontekście wymaga wyjaśnienia, że jednostronna czynność pracodawcy dotycząca uchwalenia regulaminu wynagrodzeń jest źródłem prawa (art. 772§ 11w zw. zart. 9 k.p.). Tworzy ona prawa podmiotowe dla pracowników. Stosownie doart. 772§ 6 k.p.regulamin wynagradzania, w którym pracodawca zatrudniający pracowników, nieobjętych zakładowym układem zbiorowym pracy ani ponadzakładowym układem zbiorowym pracy odpowiadającym wymaganiom określonym w § 3, ustalił warunki wynagradzania za pracę, wchodzi w życie po upływie dwóch tygodni od dnia podania go do wiadomości pracowników, w sposób przyjęty u danego pracodawcy. Zwyczajowo najczęściej następuje to przez wywieszenie regulaminu na tablicy ogłoszeń. Jego wejście w życie nie zależy od tego, czy i kiedy pracodawca udostępnił (indywidualnie) pracownikowi jego tekst (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 1999 r., I PKN 165/99, OSNAPiUS 2000 Nr 20, poz. 745). Skutkiem wejścia w życie regulaminu jest automatyczne stosowanie wobec pracowników tych jego przepisów, które są dla nich korzystniejsze od dotychczasowych postanowień umów o pracę (art. 772§ 5w zw. zart. 24113k.p.). Natomiast wprowadzenie do umowy postanowień mniej korzystnych wymaga albo zgody pracownika na propozycje pracodawcy zmiany umowy (porozumienie zmieniające), albo zastosowania przez pracodawcę wypowiedzenia warunków pracy i płacy (art. 42 § 1-3 k.p.). W wyroku z 13 września 2016 r., I PK 190/15, LEX nr 2106825, Sąd Najwyższy przyjął, że nie można domniemywać zgody pracowników na pogorszenie istotnych warunków wynagradzania za pracę per facta concludentia, jeżeli ustalone fakty zaprzeczały dorozumianemu uzgodnieniu indywidualnych porozumień zmieniających na niekorzyść pracowników dotychczasowe warunki płacowe (a contrariodoart. 60 k.c.w związku zart. 300 k.p.iart. 772§ 5w związku zart. 24113§ 2 k.p.). W tym aspekcie prawidłowe są konkluzje zaskarżonego wyroku, iż obniżenie wysokości dotychczasowego dodatku stażowego na niekorzyść powódki wymagało bądź porozumienia stron albo wypowiedzenia zmieniającego. Z kolei w tym przypadku w 1999 r. powódce nie wręczono wypowiedzenia zmieniającego, bowiem nie zostały na tę okoliczność przedstawione jakiekolwiek dowody. Wobec powyższego należało uznać, że postanowienia(...)z 1999 r. nie mogły skutecznie zablokować wzrostu jej dodatku stażowego po 1 marca 1999 r. Sąd okręgowy zważył, że dopiero w drodze postanowienia(...)z 2002 r. zostały skutecznie wprowadzone w życie postanowienia tego układu wobec dochowania wymogu wynikającego zart. 24113k.p.i wręczył powódce wypowiedzenie zmieniające, zgodnie z treścią którego nowe warunku pracy i płacy zaczęły obowiązywać dnia 1 grudnia 2003 r. i od tego momentu doszło do zatrzymania dalszego wzrostu dodatku stażowego powódki. Ponadto należy podkreślić, że wypowiedzenie zmieniające poza stwierdzeniem, że przestają obowiązywać dotychczasowe zasady wynagradzania, nie określało, że pracownikowi odbiera się nabyte prawo do dodatku stażowego w wymiarze powyżej 33% i obniża stawkę procentową do 33%, co ma zasadnicze znaczenie dla oceny skuteczności wypowiedzenia w zakresie wysokości dodatków stażowych. Konkludując, sąd okręgowy uznał, że w związku z brakiem prawidłowego wypowiedzenia powódce dotychczasowych warunków umowy o pracę w związku z wprowadzeniem(...)z 1999 r., postanowienia tego układu nie zostały skutecznie wprowadzone. Były one bowiem mniej korzystne dla pracowników od uprzednio obowiązujących postanowień. Sąd okręgowy w całej rozciągłości podzielił więc pogląd, że wypowiedzenie zmieniające jest niezbędne do wprowadzenia w życie niekorzystnych dla pracownika postanowień regulaminu wynagradzania (art. 772§ 5w zw. zart. 24113k.p.), stanowiących istotną część przychodów pracownika jaką niewątpliwie jest dodatek stażowy. Ostatecznie sąd okręgowy nie podzielił również zarzutu naruszeniaart. 45 k.p.w zw. zart. 42 § 1 k.p.poprzez jego niezastosowanie i wydanie orzeczenia zasądzającego na rzecz powódki wyrównanie wynagrodzenia podczas gdykodeks pracy. Zarzut ten w świetle powyższych rozważań i okoliczności niniejszej sprawy był całkowicie chybiony. Mając na uwadze powyższe okoliczności sąd okręgowy uznał, że skarżone rozstrzygnięcie sądu rejonowego było w pełni zasadne i odpowiada prawu zarówno pod kątem oceny materiału dowodowego, ustaleń faktycznych, jak i rozważań prawnych. W toku postępowania nie doszło do nieważności postępowania, a przedmiot sporu został rozpoznany, nie zaistniała także konieczność uzupełnienia materiału dowodowego. Brak jest więc podstaw do uchylenia lub zmiany zaskarżonego orzeczenia w rozumieniuart. 386 § 2 i 4 k.p.c.Z tych też względów sąd okręgowy na podstawieart. 385 k.p.c.oddalił apelację orzekając jak w sentencji wyroku. SSO Małgorzata Kosicka

```yaml court_name: Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie date: '2021-09-16' department_name: VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych II instancja judges: - Małgorzata Kosicka legal_bases: - art. 18 § 2 i art. 241 - art. 386 § 2 i 4 k.p.c. - art. 60 k.c. recorder: Maria Nalewczyńska signature: VII Pa 52/20 ```

155005350000503_I_C_001829_2015_Uz_2016-03-30_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt I C 1829/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 marca 2016 r. Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie: Przewodniczący: SSR Marek Dziwiński Protokolant: Agnieszka Hadała po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 marca 2016 r. wK. sprawy z powództwaJ. M. przeciwko(...) Zakładowi (...)na(...) S.A.z siedzibą wW. o zapłatę I zasądza od strony pozwanej(...) Zakładu (...)na(...) S.A.z siedzibą wW.na rzecz powodaJ. M.tytułem zwaloryzowanej renty dożywotniej za okres od października 2012r. do września 2015r. kwotę 6.426,29 zł (sześć tysięcy czterysta dwadzieścia sześć złotych i dwadzieścia dziewięć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17.03.2016r. do dnia zapłaty i podwyższa począwszy od czwartego kwartału 2015r. dożywotnią rentę przyznaną w dniu 11.03.1972r. z kwoty 663,00 zł przed denominacją do kwoty 713,52 zł płatnej kwartalnie z góry do 15-ego dnia pierwszego miesiąca każdego kwartału z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia następnego po upływie terminu do zapłaty poszczególnych rat nie wcześniej jednak niż od dnia 17.03.2016r.; II dalej idące powództwo oddala; III zasądza od strony pozwanej(...) Zakładu (...)na(...) S.A.z siedzibą wW.na rzecz powodaJ. M.kwotę 833,17 zł tytułem zwrotu kosztów procesu; IV nakazuje stronie pozwanej(...) Zakładowi (...)na(...) S.A.z siedzibą wW.aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze kwotę 465,00 zł tytułem części opłaty, od uiszczenia której powód był zwolniony, zaś pozostałe koszty w zakresie opłaty zalicza na rachunek Skarbu Państwa. Sygn. aktI C 1829/15 UZASADNIENIE PowódJ. M.wniósł o zasądzenie od strony pozwanej(...) Zakładu (...)na(...) S.A.z siedzibą wW.kwoty 9.785,84 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1.08.2015r. do dnia zapłaty oraz kwot po 998,83 zł tytułem renty płatnej z góry kwartalnie począwszy od 1.10.2015r. wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia płatności w terminie. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Uzasadniając swoje stanowisko powód podał, że w dniu 17 stycznia 1971r. doszło do nieszczęśliwego wypadku, w następstwie którego doznał urazu oka, co spowodowało u niego trwałe inwalidztwo. Powód podał dalej, że objęty był wówczas ubezpieczeniem od następstw nieszczęśliwych wypadków i została mu przyznana dożywotnia renta w kwocie 663,00 zł płatnej kwartalnie. Podał, że renta ta była płatna przez dłuższy czas lecz po kilku latach pozwany wstrzymał jej płatność bez podania przyczyny a na początku 2015 roku dokonano aktualizacji renty i skapitalizowano ją za trzy lata wstecz, wypłacając za ten okres 1840,00 i wypłacając kwartalnie po 150,00 zł począwszy od III kwartału 2015 roku. Zdaniem powoda, po waloryzacji świadczenia, powinien otrzymywać kwartalnie 998,82 zł. Powód podał dalej, że nie wyraził zgody na propozycje strony pozwanej podwyższenia świadczenia do kwoty 381,00 zł kwartalnie i przedstawił własny sposób waloryzacji świadczenia. Powód podniósł, iż w 1972r., kiedy zostało przyznane świadczenie, przeciętne miesięczne wynagrodzenie wynosiło 2.509,00 zł i przyznana kwota miesięcznego świadczenia w wysokości 221,00 zł stanowiła 8,8% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia. Powód podał, że przeciętne miesięczne wynagrodzenie wynosiło w latach 2012, 2013 i 2014 odpowiednio 3.521,67 zł, 3.650,06 zł, 3.783,46 zł a 8,8% odpowiadało kwotom 309,90 zł, 321,20 zł, 332,94 zł. Powód domagając się skapitalizowanej renty za okres 3 miesięcy 2012 roku, 12 miesięcy 2013 i 2014 roku i 9 miesięcy 2015 roku wyliczył tę należność na 111.775,84 zł, od której należało odjąć otrzymane od pozwanego kwoty łącznie 1840,00 zł oraz kwotę 150,00 zł za III kwartał 2015 roku, co dawało za okres trzech lat wstecz kwotę 9.785,84 zł. Przyjmując średnie miesięczne wynagrodzenie w 2015 roku na kwotę 3.783,46 zł (dane z 2014r.), to zdaniem powoda, powinien otrzymywać kwartalnie 998,82 zł. Strona pozwana(...) Zakład (...)na(...) S.A.wniósł o oddalenie powództwa i zasadzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko strona pozwana przyznała, że jej poprzednik prawny przyznał powodowi z dniem 1 lutego 1971r. rentę w wysokości 663,00 zł kwartalnie z tytułu wypadku zaistniałego w dniu 17 stycznia 1971r. na podstawie umowy ubezpieczenia NW młodzieży szkolnej zawartej pomiędzy(...)a Technikum(...)wS.. Strona pozwana zaznaczyła dalej, że zwaloryzowała dobrowolnie świadczenie rentowe do kwoty 150,00 zł kwartalnie (50,00 zł miesięcznie). Strona powodowa podniosła, że pozwany nie ponosi winy za skutki inflacji i nie powinien ponosić odpowiedzialności za skutki deprecjacji pieniądza ponad miarę. Strona pozwana przedstawiła własny sposób waloryzacji wyliczając, że przy ustalonym mnożniku i przeciętnym miesięcznym wynagrodzeniu w 1971 i 2012 roku wyliczona kwota świadczenia to 985 zł, przy czym skutki inflacji powinny być rozłożone po połowie i maksymalnie powodowi przysługiwałaby kwota 492,00 zł kwartalnie (164,00 zł miesięcznie). Strona powodowa uważała jednak, że dotychczas przeliczona kwota świadczenia rentowego spełnia warunki sprawiedliwej waloryzacji w rozumieniu przepisuart. 3581§ 3 k.c. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: PowódJ. M., będąc uczniem Technikum(...)wS., uległ w dniu 17 stycznia 1971r. wypadkowi co spowodowało u niego inwalidztwo. Na podstawie umowy ubezpieczenie NW młodzieży szkolnej poprzednik prawny strony pozwanej –(...) Zakład (...), przyznał 11 marca 1972r. powodowi dożywotnią rentę kwartalną w kwocie 663,00 zł począwszy od 1 lutego 1971r. Po pewnym czasie strona powodowa, będąc następcą prawnym(...) Zakładu (...), zaprzestała wypłacać powodowi tego świadczenia. W 2015 roku strona pozwana wypłaciła powodowi zwaloryzowane świadczenie i za okres od pąździernika do grudnia 2012 roku, za 2013 rok, za 2014 rok i 6 miesięcy 2015 roku łącznie kwotę 1840,00 zł, ustalając świadczenie od III kwartału 2015 roku w wysokości 150,00 zł miesięcznie i wypłaciła za ten ostatni okres tę kwotę. /okoliczności bezsporne/ Sąd zważył co następuje: Ustaleń powyższych sąd dokonał na podstawie okoliczności, które były bezsporne pomiędzy stronami. Powód domagał się waloryzacji świadczenia w postaci renty dożywotniej, którego podstawę stanowi przepisart. 3581§ 3 k.c.Stanowi on, że w razie istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza po powstaniu zobowiązania, sad może po rozważeniu interesów stron, zgodnie z zasadami współżycia społecznego, zmienić wysokość lub sposób spełnienia świadczenia pieniężnego chociażby były ustalone w orzeczeniu lub umowie. Niewątpliwie od czasu ustalenia renty dla powoda w 1972 roku, wystąpiły do chwili obecnej procesy inflacyjne, zwłaszcza w latach 70 – tych i 80 – tych ubiegłego wieku, a w 1995 roku doszło do denominacji złotego. Wszystkie powyższe okoliczności wskazują na wystąpienie sytuacji opisanych wyżej wskazanym przepisem, zresztą strona pozwana sama dokonała w 2015 roku waloryzacji świadczenia do kwoty po 150,00 zł kwartalnie. Obie strony przedstawiły propozycje wyboru metody waloryzacji świadczenia, które w zasadzie niewiele różnią się od siebie i zmierzają do podobnych wyliczeń. Oba odwołują się do stopnia w jakim przyznane w 1972 roku świadczenie odnosiło się do średniego miesięcznego wynagrodzenia z tego czasu. Z założenia wyliczenia te są trafne, z tym że nie można się zgodzić ze stanowiskiem strony pozwanej, by przy rozważaniu interesu stron, dzielić wyliczone świadczenie na pół, w ramach „obciążenia stron w równym stopniu skutkami inflacji”. Metoda taka zdaje się mieć uzasadnienie, gdy w toku trwania określonego stosunku prawnego, dochodzi bądź dochodziło na skutek procesów inflacyjnych, do zakłócenia ekwiwalentności świadczeń stron. Takim klasycznym przykładem owego zachwiania świadczeń stron były umowy polis posagowych, gdzie opłacane składki przez zobowiązanego, traciły w ciągu trwania umowy na wartości i stanowiły znikomy procent tego czego mógł się spodziewać ubezpieczyciel, gdyby nie wystąpiła inflacja. W niniejszej sprawie taka sytuacja nie wystąpiła. Powód otrzymał dożywotnie świadczenie w 1972 roku i należna składka ubezpieczeniowa z tytułu umowy NW młodzieży szkolnej wpłynęła do ubezpieczyciela przed datą wypłaty świadczenia. Trudno więc, przy waloryzowaniu należnego powodowi świadczenia, obciążać go skutkami inflacji przez dzielenie na połowę wyliczonego świadczenia. Jeśli chodzi o metodę waloryzacji świadczenia, to przyjęto jako łatwiejszy, sposób wyliczenia przestawiony przez powoda (metoda zaprezentowana przez stronę pozwaną prowadzi do podobnych wyników). Średnie miesięczne wynagrodzenie w 1972 roku, kiedy to ustalono rentę dla powoda, wynosiło 2.509,00 zł. Powodowi przyznano świadczenie wypłacane kwartalnie i jego wysokość wynosiła 663,00 zł, przy rozbiciu na miesiące dawało to 221,00 zł, co stanowiło 8,8% miesięcznego wynagrodzenia. Przyznając powodowi zwaloryzowane świadczenie, należało zdaniem sądu zachować te proporcje. Odnosi się to zarówno do kwoty skapitalizowanej renty za okres począwszy od października 2012r. do września 2015r., przy uwzględnieniu dokonanych wypłat przez stronę pozwaną, jak również do rat bieżących. Powód wskazał właściwe wysokości miesięcznych wynagrodzeń w poszczególnych latach począwszy od 2012 roku. Były to dane publikowane przez GUS. Należy jednak zauważyć, że w chwili ustalania renty w 1972 roku wynagrodzenia pracownicze wypłacane były w pełnej wysokości a wskutek zmiany systemu podatkowego i ubezpieczeń zdrowotnych wynagrodzenia pracownicze obecnie zostały obciążone zaliczką na podatek dochodowy od osób fizycznych i składką na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, a jednocześnie podlegały tzw. ubruttowieniu. Dla zachowania zatem prawidłowości wyliczenia należnej powodowi waloryzacji renty, należy porównać procent przeciętnego wynagrodzenia z daty przyznania renty do procentu aktualnego przeciętnego wynagrodzenia w kwotach netto (patrz. wyrok SN z 23.11.2010 – I PK 47/10). Tak więc, przy przeciętnym miesięcznym wynagrodzeniu w 2012 roku w kwocie 3.521,67 zł wynagrodzenie to w kwocie netto wynosiło 2.520,35 zł. Przeciętnie to miesięczne wynagrodzenie w kwocie netto odpowiada 71,57 % wynagrodzenia brutto. Przy przyjęciu 8,8% jakiemu powinno odpowiadać zwaloryzowane świadczenie, dawało to kwotę 221,79 zł miesięcznie. Przy wynagrodzeniu brutto za 2013 rok w wysokości 3.650,06 zł kwota netto to 2.610,17, co dawało zwaloryzowaną rentę w wysokości 229,69 zł miesięcznie. Przy wynagrodzeniu w 2014 roku wynoszącym 3.783,46 zł, kwota netto to 2.702,72 zł, co dawało zwaloryzowaną rentę w wysokości 237,84 zł miesięcznie. Za 2015 rok przyjęto taką samą wysokość tego świadczenia. Tak więc, przy żądaniu skapitalizowanej zwaloryzowanej renty za okres od października 2012 roku do września 2015 roku, powodowi należałaby się kwota 8.416,29 zł (za 3 miesiące 2012 roku – 665,37 zł, za 2013 rok – 2.756,28 zł, za 2014 rok – 2.854,08 zł, za 9 miesięcy 2015 roku 2.140,56 zł). Skoro powód otrzymał za ten czas zwaloryzowane świadczenie w wysokości 1.990,00 zł (1.840,00 zł i 150,00 zł za III kwartał) do zapłaty za ten okres pozostawała kwota 6.426,29 zł i taka kwotę zasadzono od strony pozwanej na rzecz powoda z tytułu skapitalizowanej renty za okres dochodzony pozwem. Nie ulega wątpliwości, ze wyrok waloryzujący świadczenie ma charakter konstytutywny, ponieważ na nowo określa świadczenie, jakie powinna spełnić strona pozwana, zatem odsetki od zwaloryzowanego świadczenia pieniężnego przysługują nie wcześniej niż od daty wyroku uwzględniającego powództwo (patrz. wyrok SN z 23 stycznia 1998 r., II CKU 129/97, Prok. I Pr. 1998/7-8/31). Powyższe przesadziło, że odsetki od powyższej kwoty zasądzono od dnia następnego od wydania wyroku oddalając dalej idące powództwo w tej kwestii. Jeżeli chodzi o raty zwaloryzowanej renty na przyszłość począwszy od października 2015 roku, to przy jej obliczeniu kierowano się tymi samymi zasadami co przy obliczaniu reny skapitalizowanej. Skoro 8,8% aktualnej przeciętnej pensji (dane za 2014 rok) odpowiada 237,84 zł, to zachowując zasadę kwartalnego świadczenia, należało podwyższyć rentę z kwoty 663,00 zł przed denominacją do kwoty 713,52 zł płatnej kwartalnie z góry do 15 dnia pierwszego miesiąca każdego kwartału z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia następnego po upływie terminu do zapłaty poszczególnych rat, począwszy od IV kwartału 2015 roku. Zasady wypłaty renty zachowano z pierwotnego zobowiązania strony pozwanej. Mając na uwadze konstytutywny charakter orzeczenia, mimo że renta za dwa kwartały była już wymagalna, ale zasądzenie tego świadczenia w nowej wysokości powodowało, że odsetki powinny być – podobnie jak w wypadku świadczenia należnego wcześniej – zasądzone od dnia następnego od dnia wyroku. Powyższe przesadziło o oddaleniu powództwa w pozostałym zakresie. O kosztach procesu orzeczono na podstawie przepisuart. 100 k.p.c.rozdzielając je stosunkowo. Powód wygrał sprawę w 67% a przegrał w 33%. Odwrotne proporcje dotyczyły strony pozwanej. Na koszty poniesione przez powoda składały się: wynagrodzenie pełnomocnika – 2.400,00 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł. Koszty strony pozwanej to wynagrodzenie pełnomocnika – 2.400,00 zł. Przy rozliczeniu kosztów według wskazanych wyżej zasad, zasadzono od strony pozwanej na rzecz powoda z tego tytułu kwotę 833,17 zł. Powód był zwolniony od kosztów sądowych, dlatego na podstawie przepisuart. 113 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(tekst jedn. Dz. U. z 2014 r. poz 1025 ze zm.) stronę pozwana obciążono częścią opłaty, w zakresie w którym przegrała sprawę, a w pozostałym koszty te zaliczono na rachunek Skarbu Państwa.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze date: '2016-03-16' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Marek Dziwiński legal_bases: - art. 358 - art. 100 k.p.c. - art. 113 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: Agnieszka Hadała signature: I C 1829/15 ```

154505000005127_XVII_AmA_000109_2006_Uz_2007-03-05_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XVII AmA 109/06 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 marca 2007r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów W składzie: Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński Protokolant: asystent sędziego Adam Zaborski po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2007r. w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołania(...) Sp. z o.o.wW.przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z udziałem zainteresowanegoPrzedsiębiorstwa Handlowo-Produkcyjnego (...) Sp. z o.o.wW.o ochronę konkurencji na skutek odwołania(...) Sp. z o.o.wW.od Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 1 sierpnia 2006 roku Nr DOK 87/06 1 Oddala odwołanie. 2 Zasądza od(...) Sp. z o.o.wW.na rzecz Skarbu Państwa — Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego. 3 Zasądza od(...) Sp. z o.o.wW.na rzeczPrzedsiębiorstwa Handlowo- Produkcyjnego (...) Sp. z o.o.wW.kwotę 360 zl (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego. SSO Bogdan Gierzyński XVII AmA 109/06 UZASADNIENIE Decyzją Nr DOK — 87/2006 z dnia 1 sierpnia 2006 roku pozwany - Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów umorzył postępowanie antymonopolowe,, w sprawie stosowania przez powoda- (...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.oraz zainteresowanego -Przedsiębiorstwo Handlowo- Produkcyjne (...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.praktyk ograniczających konkurencję na krajowych rynkach: - hurtowego obrotu sprzętem elektronicznym, hurtowego obrotu sprzętem gospodarstwa domowego, poprzez zawarcie porozumienia, polegającego na przyznaniu zainteresowanemu przez powoda upustów wyższych niż przyznane pozostałym jego kontrahentom, pomimo braku obiektywnych przesłanek uzasadniających korzystniejsze traktowanie tego dystrybutora. Od powyższej Decyzji odwołanie złożył powód domagając się uwzględnienia odwołania i zmiany w całości zaskarżonej Decyzji poprzez stwierdzenie, że: - uznaje się za ograniczającą konkurencję na krajowym rynku hurtowego obrotu sprzętem elektronicznym i naruszającą zakaz, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt. 4 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, praktykę polegającą na zawarciu przez powoda, zainteresowanego oraz(...)porozumienia wertykalnego, polegającego na przyznaniu zainteresowanemu i(...)korzystniejszych warunków handlowych od warunków przyznanych pozostałym dystrybutorom powoda, co spowodowało pogorszenie warunków konkurencji dla dystrybutorów nie objętych Porozumieniem, powyższa praktyka została zaprzestana w dniu 19 sierpnia 2005 roku. Powód wniósł ponadto o odstąpienie od nałożenia na niego kary pieniężnej względnie o uchylenie Decyzji oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych. Zaskarżonej Decyzji powód zarzucił, że została wydana z naruszeniem: art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy ochronie konkurencji i konsumentów poprzez błędne ustalenie, że powód, zainteresowany oraz(...) Sp. z o.o.z siedzibą wW.nie zawarły porozumienia ograniczającego konkurencję na krajowym rynku hurtowego obrotu sprzętem elektronicznym, polegającego na przyznaniu przez powoda zainteresowanemu i(...)korzystniejszych warunków handlowych od pozostałych dystrybutorów powoda, powodując pogorszenie warunków konkurencji dla dystrybutorów nie objętych porozumieniem; a przepisów§ 8, § 9 oraz § 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 sierpnia 2002 roku w sprawie wyłączenia określonych porozumień wertykalnych spod zakazu porozumień ograniczających konkurencjępoprzez błędne zastosowanie powyższych przepisów skutkujące uznaniem, że porozumienie pomiędzyspółkami (...),(...)oraz(...)jest na mocy rozporządzenia wyłączone spod zakazu, o którym mowa w art. 5 ustawy, co doprowadziło do umorzenia postępowania antymonopolowego w niniejszej sprawie; b art. 77 kpapoprzez niedostateczne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy. W uzasadnieniu powód podniósł, że w toku postępowania antymonopolowego przedłożył dowody wskazujące, że Porozumienie mogło mieć charakter ograniczający konkurencję na rynku właściwym sprzedaży hurtowej sprzętu elektronicznego, w szczególności przedstawił korespondencję od dystrybutorów sprzętu elektronicznegoP., nie objętych Porozumieniem, zawierającą skargi dotyczące polityki cenowej(...)oraz(...). Jak wskazał powód, z powyższej dokumentacji jasno wynikało, że przyznanie zainteresowanemu oraz(...)korzystniejszych warunków handlowych w sposób oczywisty utrudniało sytuację ich konkurentów na rynku. Powód zwraca uwagę na brzmienie przepisów dotyczących wyłączenia porozumień wertykalnych spod zakazu zawierania porozumień ograniczających konkurencję, przewidzianego w art. 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. W ocenie powoda, zarówno ustawa, jak i rozporządzenie nie zawierają normy prawnej stanowiącej podstawę do przyjęcia, że porozumienia korzystają z domniemania zgodności z prawem. Powód jest zdania, że brzmienie przepisu art. 7 ustawy nie uprawnia do zajęcia stanowiska, że rozporządzenie zawiera z jednej strony zamknięty katalog klauzul niedozwolonych, z drugiej zaś - otwarty katalog klauzul dozwolonych. Wykładnia przywołanego przepisu oraz pozostałych przepisów ustawy nie daje zarazem podstaw do stwierdzenia, że Ustawa przyjmuje domniemanie zgodności z prawem antykonkurencyjnych klauzul, naruszających zakaz przewidziany w art. 5 ustawy, które nie zostały ujęte w katalogu klauzul dozwolonych przewidzianych w § 8 rozporządzenia lub w katalogu klauzul niedozwolonych przewidzianych w § 9 i § 10 rozporządzenia. W ocenie powoda, domniemania zgodności z prawem powyższych klauzul nie można wywodzić również z przepisów rozporządzenia. Powód podniósł, że wykładnia przepisów rozporządzenia, analizowanych w świetle art. 7 ustawy, wskazuje, że na gruncie polskich przepisów antymonopolowych, nie ma podstaw do przyjęcia, że przepisy te wprowadzają domniemanie zgodności z prawem klauzul, które nie zostały ujęte w katalogu klauzul niedozwolonych, przywidzianym w rozporządzeniu. W opinii powoda, już ta okoliczność wyklucza poprawność wykładni przyjętej przez pozwanego na potrzeby niniejszej sprawy, zakładającej istnienie otwartego katalogu klauzul dozwolonych oraz, w konsekwencji, domniemanie zgodności wszystkich klauzul antykonkurencyjnych, o ile nie są one ujęte w § 9 i § 10 rozporządzenia. Powód jest zdania, że jeżeli określona klauzula, do której nie odwołuje się w sposób bezpośredni rozporządzenie prowadzi do negatywnych, antykonkurencyjnych skutków na rynku właściwym, okoliczność ta powinna stanowić podstawę do dokonania jej indywidualnej oceną z punktu widzenia jej zgodności z przepisem art. 5 ustawy. Powód podał, że odmiennie niż rozporządzenie Wspólnotowe, rozporządzenie Rady Ministrów nie przewiduje procedury cofnięcia wyłączenia spod ustawowego zakazu stosowania klauzul antykonkurencyjnych. Zaakceptowanie natomiast wykładni przepisów rozporządzenia dokonanej przez pozwanego oznaczałoby przyjęcie, że przedsiębiorcy posiadający udziały rynkowe nie przekraczające określonych tam progów udziału w rynku, mogą wprowadzać w zawieranych porozumieniach wertykalnych jakiekolwiek klauzule o charakterze antykonkurencyjnym. Oznacza to jednocześnie, zdaniem powoda, iż niezależnie od negatywnych skutków na rynku, które mogą się pojawić w związku ze stosowaniem powyższych klauzul, nie będzie można antycypować żadnych działań Prezesa Urzędu zmierzających do przywrócenia konkurencji na rynku. W opinii powoda, przyjmując interpretację przepisów rozporządzenia dokonaną przez pozwanego należałoby uznać, iż o ile wymóg dotyczący udziału rynkowego jest spełniony, dostawca produktów może dowolnie ustalać swoją politykę rabatową, nienależenie od ograniczeń przewidzianych w ustawie. Oznacza to, że udzielane przez dostawcę na rzecz dystrybutorów upusty i rabaty nie muszą odwoływać się do obiektywnych kryteriów, a dostawca nie jest zobligowany do przekazywania swoim dystrybutorom uzasadnienia dla udzielenia określonego rabatu. Powód podkreślił, że zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy niektóre z praktyk ograniczających konkurencję nigdy nie podlegają wyłączeniu spod zakazu, o którym mowa w art. 5 ustawy, niezależnie od udziałów rynkowych stron porozumienia. Przyjęcie takiego rozwiązania na gruncie Ustawy wynikało z przekonania, że powyższe praktyki skutkują tak istotnym naruszeniem reguł konkurencji, iż powinny być bezwzględnie zakazane, nawet jeżeli udział rynkowy stron porozumienia jest bagatelny. Powód wskazał także, że katalog powyższych klauzul określonych w ustawie nie jest tożsamy z katalogiem klauzul niedozwolonych, o których mówi rozporządzenie. Zaakceptowanie zatem interpretacji Prezesa UOKiK dotyczącej przepisów rozporządzenia oznaczałoby sankcjonowanie sytuacji, w której klauzule, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 -3 i 7 ustawy, bezwzględnie zakazane przez art. 6 ust. 2 ustawy, podlegałby wyłączeniu spod zakazu na podstawie rozporządzenia. W ocenie powoda, zaakceptowanie interpretacji, stanowiącej podstawę zaskarżonej Decyzji, implikowałoby nadrzędność przepisów rozporządzenia, będącego aktem prawnym niższej rangi niż ustawa, nad przepisami ustawy. Pozostawałoby to w oczywistej sprzeczności z jedną z podstawowych reguł wykładni prawa tj. lex superiora derogat legi inferiori. Powód podniósł, że przyjęcie domniemania zgodności z prawem każdego porozumienia wertykalnego, spełniającego przywołane powyżej wymogi, dotyczące wielkości udziału w rynku i braku klauzul niedozwolonych, oznacza bezwarunkowe przyzwolenie na zachowania przedsiębiorców, powodujące w praktyce anty konkurencyjne skutki rynkowe. Oznacza to, że niezależnie od negatywnych konsekwencji dla funkcjonowania rynku, wywołanych porozumieniem wertykalnym, pozwany nie będzie interweniował w celu przywrócenia konkurencji rynkowej. Prowadzi to, zdaniem powoda, do wniosku, że wobec dostawcy posiadającego 30% udział w rynku nie będą miały zastosowania jakiekolwiek ograniczenia wynikające z przepisów ustawy w zakresie swobody kształtowania warunków współpracy ze swoimi kontrahentami, o ile dostawca ten nie będzie stosował klauzul niedozwolonych w rozumieniu rozporządzenia. W ocenie powoda, stosując w przyszłości interpretację przepisów rozporządzenia przyjętą na potrzeby niniejszej sprawy, pozwany pozbawia się możliwości zapobiegania negatywnym zjawiskom rynkowym, ograniczając istotnie dopuszczalność podejmowania interwencji, poprzez zawężenie swoich kompetencji jedynie w odniesieniu do porozumień, których uczestnicy posiadają udział rynkowy przekraczający próg 30%. Zdaniem powoda, stosowanie w przyszłości interpretacji pozwanego przyjętej na potrzeby niniejszej sprawy, może rodzić daleko idące konsekwencje dla skutecznego przeciwdziałania negatywnym skutkom praktyk antykonkurencyjnych. Powód zarzucił pozwanemu także, że zastosowanie interpretacji przepisów rozporządzenia w niniejszej sprawie skutkowało zaniechaniem przez pozwanego zebrania i przeanalizowania materiału dowodowego w odniesieniu do negatywnych skutków, jakie Porozumienie wywoływało lub mogło wywołać na rynku właściwym. Powód wskazał, że w toku postępowania antymonopolowego przedłożył dowody świadczące o stosowaniu wobec zainteresowanego i(...)wyższych upustów niż upusty oferowane pozostałym dystrybutorom sprzętu elektronicznego powoda. Organ antymonopolowy miał wgląd w dokumenty świadczące, że w wykonaniu Porozumienia wobec(...). Ponadto, jak twierdzi powód, w toku postępowania przedłożył również dowody na istnienie negatywnych skutków Porozumienia na rynku właściwym, w szczególności w postaci skarg konkurentów zainteresowanego i(...). Z tych względów nie ulega wątpliwościom powoda, pozwany nie przeprowadził w niniejszej sprawie analizy rynkowej dlatego Decyzja został wydana z naruszeniem przepisuart. 77 kpa. Pozwany w odpowiedzi na odwołanie podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko zawarte w zaskarżonej Decyzji, wniósł o oddalenie odwołania i o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Zainteresowany w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił, co następuje: Bezspornym jest, że powód zawarł z zainteresowanym umowę z dnia 29 grudnia 2000 r. „Porozumienie o współpracy” , która przewidywała, że przy dystrybucji sprzętu elektronicznego, przez okres 24 miesięcy,(...) Sp. z o.o.będzie uzyskiwał upust w wysokości 18%, przy czym upust ten nie może być mniejszy niż 7% ponad najwyższy stosowany wobec innych pomiotów. Umowa przewidywała ponadto, że po upływie 24 miesięcy, przez następne 48 miesięcy, zainteresowanemu przysługiwać będzie upust w wysokości 15% ceny hurtowej, nie mniej niż 5,5% ponad najwyższy upust stosowany wobec pozostałych hurtowników W przypadku sprzętu artykułów gospodarstwa domowego, upust miał wynosić przez cały okres obowiązywania umowy w wysokości 24% oraz dodatkowo 6%, obliczane w oparciu o obroty osiągnięte przez punkt sprzedaży detalicznej. Umowa powyższa była zmieniana, przy czym, Aneksem z dnia 5 stycznia 2004 r. przyznano(...) Sp. z o.o.upust na sprzęt elektroniczny w wysokości 20% ceny hurtowej, nie mniejszy niż 7% ponad najwyższy upust przyznany innym hurtownikom. Bezsporne pomiędzy tronami jest również, że powód posiada na rynkach hurtowego obrotu sprzętem elektronicznym i hurtowego obrotu sprzętem gospodarstwa domowego udział nie przekraczający 30% (szczegółowe wielkości objęte ograniczeniem prawa wglądu do materiału dowodowego – Postanowienie Prezesa UOKiK z 23.01.2006 r. - t- VII - k -9 i 10). Udział ten w 2005 r. zmalał w stosunku do 2004 r. W tym stanie faktycznym Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje: Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. W pierwszym rzędzie, należy uznać, że powód nie posiada materialnej czynnej legitymacji procesowej, gdyż w świetle treści zaskarżonej Decyzji nie posiada on prawa podmiotowego ani interesu prawnego w wyeliminowaniu jej z obrotu prawnego. Skoro bowiem powód, we wniosku o wszczęcie postępowania antymonopolowego, wnosił o uznanie za praktykę ograniczającą konkurencję na krajowym rynku hurtowego obrotu sprzętem elektronicznym i naruszającą zakaz zawarcie przez niego, zainteresowanego oraz(...)porozumienia wertykalnego, polegającego na przyznaniu zainteresowanemu i(...)korzystniejszych warunków handlowych od warunków przyznanych pozostałym dystrybutorom powoda, co spowodowało pogorszenie warunków konkurencji dla dystrybutorów nie objętych Porozumieniem oraz o odstąpienie od nałożenia na niego kary pieniężnej, to umorzenie postępowania jest rozstrzygnięciem korzystniejszym od wnioskowanego. Nie tylko bowiem nie nakłada kary, ale nie uznaje działania powoda za niedozwolona praktykę. Równocześnie rozstrzygnięcie to rozwiewa wątpliwość prawną co do dopuszczalności zawarcia przedmiotowego porozumienia. Bez znaczenia, zdaniem Sądu, jest fakt, że uznanie zawartej umowy za niedozwolone porozumienie pozwalałoby powodowi uchylić się od skutków zawartej umowy. Uczestnik zakazanego porozumienia ma interes prawny wydaniu decyzji, o której mowa wart. 9 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów(t. jedn. Dz. U. Nr 244 z 2005, poz. 2080), tylko w zakresie odstąpienia od wymierzenia kary lub jej obniżenia. Należy bowiem mieć na względzie, że stosownie doart. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, celem postępowania antymonopolowego jest ochrona interesu publicznego a nie strony konkretnej umowy. Niezależnie od powyższego, zważyć należało, że podniesione w odwołaniu zarzuty są bezzasadne. Przepisart. 7 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentówzawiera wyraźną delegacje dla Rady Ministrów do wyłączenia w drodze rozporządzenia, do wyłączenia spod zakazu, o którym mowa wart. 5, porozumienia, które przyczyniają się do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego, zapewniają nabywcy lub użytkownikowi odpowiednią część wynikających stąd korzyści. Delegacja ta, a w konsekwencji i wydane na jego podstawie rozporządzenie, nie obejmuje przypadków, gdy porozumienia nakładają na zainteresowanych przedsiębiorców ograniczenia, które nie są niezbędne do osiągnięcia tych celów lub stwarzają tym przedsiębiorcom możliwości wyeliminowania konkurencji na rynku właściwym w zakresie znacznej części określonych towarów. Wbrew twierdzeniom powoda,art. 7 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentówdaje możliwość wyłączeń indywidualnych zakresu wyłączenia grupowego zawartego w rozporządzeniu Rady Ministrów. Zdaniem Sądu, nie budzi wątpliwości, że przedmiotowe Porozumienie zostało zawarte między przedsiębiorcami, działającymi na różnych szczeblach obrotu, których celem jest zakup, sprzedaż lub odsprzedaż towarów, a zatem jest to porozumienie wertykalne w rozumieniu§ 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 sierpnia 2002 r. w sprawie wyłączenia określonych porozumień wertykalnych spod zakazu porozumień ograniczających konkurencję. Porozumienie takie, stosownie do § 3 rozporządzenia RM, podlega wyłączeniu spod zakazu zawartego w art. 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, o ile spełnione są warunki określone w §§ 5-7 rozporządzenia RM. W przedmiotowej sprawie, spełniony jest w szczególności warunek określony w § 5 ust. 1 rozporządzenia RM, gdyż udział dostawcy i grupy kapitałowej, do której należy dostawca, w oby rynkach właściwych sprzedaży towarów objętych porozumieniem nie przekracza 30%. Przedmiotowe Porozumienie nie ma na celu ani nie wywołuje skutków o których mowa w § 9 i §10 rozporządzenia RM, a równocześnie mieści się w zakresie określonym § 8 tego rozporządzenia. W konsekwencji, należy podzielić stanowisko Prezesa UOKiK, że przedmiotowa umowa stron podlega wyłączeniu spod zakazu zawartego w art. 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów na podstawie§ 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 sierpnia 2002 r. w sprawie wyłączenia określonych porozumień wertykalnych spod zakazu porozumień ograniczających konkurencję. Zarzuty naruszenia art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy ochronie konkurencji i konsumentów i§ 8, § 9 oraz § 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 sierpnia 2002 roku w sprawie wyłączenia określonych porozumień wertykalnych spod zakazu porozumień ograniczających konkurencjęnależy uznać za bezzasadne. Zwrócić należy tez uwagę, że stosownie do art. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, przepisy tej ustawy maja zastosowanie, gdy zachodzi potrzeba ochrony interesów przedsiębiorców i konsumentóww interesie publicznym. Ingerencja Prezesa UOKiK ograniczona jest zatem do sytuacji, gdy interesy przedsiębiorców i konsumentów nie mogą być chronione mechanizmami rynkowymi. Rolą ustawy nie jest bowiem zastępowanie mechanizmów rynkowych. Ta zasada znajduje rozwinięcie w przepisach art. 5-8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. W szczególności, zakazy określone w art. 5 i 8 ustawy, mają stosowanie kiedy udział w rynku przedsiębiorcy (przedsiębiorców) jest odpowiednio duży, a więc gdy mechanizm wolnej konkurencji wobec określonego zachowania, przestaje być skuteczny. Taki też charakter mają wyłączenia dokonywane w rozporządzeniach wydawanych na podstawie art. 7 ustawy. Za bezzasadny należało także uznać zarzut naruszeniaart. 77 kpapoprzez niedostateczne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy w zakresie negatywnych skutków Porozumienia na rynku właściwym. Cel i istota wyłączenia grupowego wynika z domniemania, że porozumienia wertykalne mogą poprawiać efektywność gospodarczą w ramach łańcucha produkcji lub dystrybucji przez ułatwienie lepszej koordynacji miedzy przedsiębiorstwami uczestniczącymi, a w szczególności mogą one prowadzić do obniżenia kosztów transakcji i dystrybucji stron porozumienia i do optymalizacji ich poziomów sprzedaży i inwestycji. A ponadto, że prawdopodobieństwo, że takie wzmacniające efektywność skutki przeważa skutki antykonkurencyjne spowodowane ograniczeniami zawartymi w porozumieniach wertykalnych, zależy od stopnia pozycji rynkowej zaangażowanych przedsiębiorstw i od stopnia, do jakiego te przedsiębiorstwa konkurują z innymi dostawcami towarów lub usług uważanych przez kupującego za wzajemnie zamienne lub substytucyjne z uwagi na ich cechy, ceny i zamierzone przeznaczenie (vide teza 6 i 7 Rozporządzenia Komisji (WE) NR 2790/1999 z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 Traktatu do kategorii porozumień wertykalnych i praktyk uzgodnionych). Oznacza to, że także polski ustawodawca zakłada z góry istnienie negatywnych skutków określonych porozumień na rynku właściwym, jednak są one kompensowane wymienionymi wyżej korzyściami. W przypadku, gdy dla konkretnego przedsiębiorcy lub konsumenta, negatywne skutki przekraczają korzyści, to ma on możliwość zmiany kontrahenta. Rozważanie zatem negatywnych skutków Porozumienia dla poszczególnych przedsiębiorców działających na rynku właściwym było bezprzedmiotowe. Z tych względów odwołanie należało oddalić jako bezzasadne (art.4793la§ 1 k.p.c.). O kosztach postępowania orzeczono stosownie do wyniku sporu, zasądzając na rzecz pozwanego i zainteresowanego zwrot kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych (art.98 k.p.c.).

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2007-03-05' department_name: XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta judges: - Bogdan Gierzyński legal_bases: - § 8, § 9 oraz § 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 sierpnia 2002 roku w sprawie wyłączenia określonych porozumień wertykalnych spod zakazu porozumień ograniczających konkurencję - art. 77 kpa - art. 9 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów - art.98 k.p.c. recorder: asystent sędziego Adam Zaborski signature: XVII AmA 109/06 ```

154500000003527_VII_AGa_000531_2018_Uz_2018-12-18_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VII AGa 531/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 grudnia 2018 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie VII Wydział Gospodarczy w składzie: Przewodniczący: SSA Magdalena Sajur - Kordula Sędziowie:SA Jolanta de Heij-Kaplińska (spr.) SA Marek Kolasiński Protokolant:praktykant absolwencki Magdalena Wójcicka po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2018 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwW. przeciwkoK. S. o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 20 grudnia 2016 r., sygn. akt XXVI GC 802/15 I zmienia zaskarżony wyrok częściowo w ten sposób, że w punkcie pierwszym zasądza odK. S.na rzecz(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwW.kwotę 4 345,64 zł (cztery tysiące trzysta czterdzieści pięć złotych sześćdziesiąt cztery grosze) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 stycznia 2011 roku do dnia zapłaty; II oddala apelację w pozostałym zakresie; III zasądza od(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwW.na rzeczK. S.kwotę 4 050 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. Sygn. akt VII AGa 531/18 UZASADNIENIE Powód(...)(...) sp. z o.o.z siedzibą wW.wystąpił przeciwkoK. S.o zapłatę kwoty 87 538,04 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 7 stycznia 2011 r. do dnia zapłaty. Uzasadniając roszczenie powód wskazał, że w lokalu położonym przyul. (...)wW., użytkowanym przez pozwaną jako sklep, doszło do nielegalnego poboru energii, co spowodowało szkodę w majątku powoda. Uzasadniając wysokość dochodzonej kwoty powód wyjaśnił, że opłata za nielegalny pobór energii została ustalona w oparciu o obowiązującą taryfę, opublikowaną na stronie internetowej Urzędu Regulacji Energetyki oraz kalkulację. 27 sierpnia 2012 r. Sąd Rejonowy(...)wL.wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, w którym uwzględnił żądanie pozwu. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwanaK. S.wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu wskazała, że opłata za nielegalny pobór energii oparta została na nieprawidłowym założeniu strony powodowej, że pozwana dokonała w sposób nielegalny zmian na plombie licznika. Ponadto zarzuciła, że roszczenie powoda o zapłatę kwoty 87 538,04 zł było nieudowodnione, tak co do zasady jak i wysokości. Z ostrożności procesowej pozwana wskazała, że odsetki mogły by być należne powodowi jedynie od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu. Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2016 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW.przeciwkoK. S.o zapłatę i ustalił, że powód(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW.przegrał sprawę w całości i obciążył go kosztami postępowania w sprawie zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, przy czym szczegółowe wyliczenie tych kosztów pozostawił referendarzowi sądowemu. Powyższy wyrok został wydany na podstawie następujących ustaleń faktycznych i rozważań prawnych: K. S.prowadziła działalność gospodarczą pod nazwą(...)(...)K. S.i w ramach tej działalności nieprzerwanie od lutego 1994 r. prowadziła sklep spożywczy w lokalu położonym przyul. (...)wW.. Lokal tenK. S.najmowała od spółdzielni mieszkaniowej –Spółdzielni (...)P.z siedzibą wW.. W lokalu był zamontowany licznik do pomiaru poboru energii elektrycznej.K. S.stała się odbiorcą energii elektrycznej w ww. lokalu w dacie rozpoczęcia najmu tego lokalu od spółdzielni na podstawie porozumienia zawartego ze spółdzielnią 28 lutego 1994 r. Licznik energii elektrycznej znajdował się w oddzielnym pomieszczeniu w magazynie lokalu najmowanego przezK. S., do którego swobodnie mógł wejść każdy z pracowników sklepu spożywczego oraz inne osoby prowadzące działalność gospodarczą w pawilonie przyul. (...)wW.. Swobodny dostęp do tego licznika mieli także pracownicy dostawcy energii elektrycznej(...). 13 października 2010 r. pracownicy(...),K. D.iT. W.w sklepie prowadzonym przezK. S., przeprowadzili kontrolę układu pomiarowego licznika energii elektrycznej, w tym stanu oplombowania i prawidłowości poboru energii elektrycznej. W wyniku przeprowadzonych czynności kontrolujący ustalili, że na osłonie przekładników oraz tablicy licznikowej nie było plomb monterskich, a plomby legalizacyjne nie były autentyczne a jedynie podobne do oryginalnych (na liczniku nr(...)). W wyniku badań laboratoryjnych stwierdzono, że licznik nie spełniał wymagań przepisów legalizacyjnych z uwagi na różnice w odległości oraz kształcie oznaczeń literowo – cyfrowych i znaków graficznych znajdujących się na powierzchniach plomb nałożonych na licznik, a oznaczeniami literowo – cyfrowymi i znakami graficznymi plomby porównawczej. Trzy ołowiane plomby legalizacyjne zabezpieczające licznik energii elektrycznej prądu trójfazowego były nieoryginalne. Oryginalne plomby zakładane podczas legalizacji licznika nr(...)zostały zerwane przed 13 października 2010 r. 23 grudnia 2010 r.(...)wystawił rachunek obciążającyK. S.za nielegalny pobór energii elektrycznej w lokalu przyul. (...)wW.na kwotę 87 538,04 zł i wezwał ją do zapłaty. Podstawą wyliczenia kwoty należnej za nielegalny pobór energii nie było realne zużycie energii pobranej poza licznikiem. Opłata taka nie odnosiła się wprost do zużycia, została wyliczona na podstawie taryfy. (...) sp. z o.o.z siedzibą wW.2 września 2016 r. zmienił nazwę na(...)(...) sp. z o.o.z siedzibą wW.. Sąd Okręgowy dokonał ustaleń faktycznych na podstawie dokumentów i wydruków przedłożonych przez strony, w tym protokołu kontroli nr(...)2010 r. z 13 października 2010 r. wraz z załącznikiem nr 1. Wnioski o dopuszczenie dowodu z dokumentów zgłoszone przez pozwaną w piśmie opatrzonym datą 19 kwietnia 2016 r. podlegały oddaleniu, jako że dokumenty te nie były istotne z punktu interesów pozwanej. Dokumenty te mogłyby ewentualnie być uznane za istotne, gdyby powód wykazał w sprawie, że doszło w ogóle do „poboru energii”, o czym poniżej w rozważaniach, i że powód zamontował w lokalu przyul. (...)wW.liczniki niewadliwe. Podobnie, to powód – skoro powoływał się na nielegalny pobór energii i obciążył pozwaną dodatkową kwotą 87 538,04 zł z tego tytułu, powinien wykazać, że nielegalny pobór energii w lokalu użytkowanym przez pozwaną, wystąpił i to powód a nie pozwana był obowiązany - celem udowodnienia tej tezy - powoływać na tę okoliczność dowody, jak np. przedstawić dokumentację wskazującą chociażby na zużycie energii w spornym lokalu w stopniu znacząco wyższym niż ten, na który opiewały wystawiane przez(...)rachunki. Takich jednak wniosków powód nie tylko nie zgłosił, nie podnosił w sprawie nawet takich twierdzeń. Ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy oparł także o dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu mechanoskopiiM. W.. Dowód z opinii biegłego sądowego potwierdził, że trzy ołowiane plomby legalizacyjne zabezpieczające licznik nr(...)były nieoryginalne, a po naruszeniu oryginalnych plomb był możliwy dostęp do wewnętrznych elementów licznika, a w konsekwencji istniała możliwość (ewentualność) niekontrolowanego poboru energii. Biegły przyznał również, że do przeprowadzenia zmian w liczniku był wymagany pewien zasób wiedzy specjalistycznej, więc bez odpowiedniego przygotowania nie każdy mógł dokonać takich zmian. Z opinii wynikało jednoznacznie, że na podstawie samego wyglądu poddanych badaniom plomb zaciśniętych na liczniku, nie było możliwe określenie czasu ich nałożenia na licznik. W oparciu o ten dowód Sąd Okręgowy ustalił również, że bez przeprowadzenia badań wewnętrznych elementów licznika pod kątem ujawnienia na nich ewentualnych mechanicznych śladów niefabrycznej ingerencji (np. w postaci zarysowań lub wgnieceń) nie można było udzielić odpowiedzi na pytania, czy doszło do zmiany w danych licznika, czyli czy „cofnięto licznik”, a jeśli tak to, czy jakiekolwiek ślady to potwierdzają (badań takich nie przeprowadzono, ponieważ strona powodowa nie wyraziła na nie zgody). Biegły wskazał jednak, że nawet gdyby takie badania zostały przeprowadzone to i tak kwestia ewentualnej pozafabrycznej ingerencji nie zostałaby rozstrzygnięta w sposób kategoryczny. W przypadku tego licznika przy odpowiednio starannej manualnej manipulacji elementami liczydła (kółkami zębatymi) można by było je przestawić bez pozostawienia widocznych śladów. Zarzuty do opinii biegłego sądowego zgłoszone przezK. S.w piśmie opatrzonym datą 19 kwietnia 2016 r. oraz zgłoszone przez powoda w piśmie opatrzonym datą 2 sierpnia 2016 r. stanowiły jedynie polemikę z wnioskami wynikającymi z głównej opinii biegłegoM. W., niemniej jednak biegły w sposób wyczerpujący odniósł się do nich w pisemnej i ustnej opinii uzupełniającej. W ocenie Sądu opinia biegłego sądowego została sporządzona w sposób kompleksowy i rzetelny w oparciu o dokładną analizę przedstawionej przez strony dokumentacji oraz badanie licznika energii nr(...)i jego plomb. Wnioski, jakie postawił biegły, były zwięzłe a jednocześnie wyczerpujące oraz pochodziły od osoby, która posiada wysoki poziom wiedzy specjalistycznej w zakresie mechanoskopii. Nadto sposób motywowania twierdzeń był zgodny z zasadami logiki i wiedzy ogólnej. Merytoryczne przygotowanie biegłego do sporządzania opinii w sprawie nie zostało skutecznie podważone przez żądną ze stron. Ustalenia faktyczne Sąd poczynił także w oparciu o okoliczności bezsporne i niezaprzeczone przez strony, które sąd uznał w sprawie za uzasadnione na podstawieart. 229 k.p.c.iart. 230 k.p.c. Podstawą ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie były także częściowo zeznania świadkówK. D.iT. W., którzy byli pracownikami(...). Na podstawie zeznań tych świadków Sąd Okręgowy ustalił, że podczas kontroli przeprowadzonej 13 października 2013 r. zostało stwierdzone, iż plomby na liczniku zamontowanym w sklepie pozwanej różniły się od plomb legalizacyjnych kształtem znaków graficznych. Świadkowie potwierdzili, że w trakcie kontroli zdjęli licznik, spisali protokół oraz oddali licznik do laboratorium w celu przeprowadzenia szczegółowych badań. Na podstawie zeznań tych świadków, Sąd ustalił również, że licznik był zainstalowany w pomieszczeniu wewnątrz sklepu, na zapleczu. W ocenie Sądu Okręgowego zeznania powyższych świadków były logiczne, spójne z pozostałym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności w postaci protokołu kontroli oraz zostały złożone w sposób spontaniczny. Dlatego też Sąd uznał je za wiarygodne. Zeznania te nie dowodziły jednak w żadnym stopniu, że miał miejsce pobór energii w lokalu pozwanej. Podstawę ustaleń stanu faktycznego stanowiły także częściowo zeznania świadkaP. B., który jako pracownik(...)zajmował się zatwierdzaniem opłat z tytułu nielegalnego poboru energii. Zeznania tego świadka potwierdziły, że podstawą wyliczenia kwoty należnej za nielegalny pobór energii nie było realne zużycie energii pobieranej poza licznikiem. Opłata taka nie odnosiła się wprost do zużycia, a została wyliczona na podstawie taryfy. W ocenie Sądu brak było podstaw aby kwestionować wiarygodność zeznań tego świadka, zeznania były stanowcze. W pozostałej jednak cześć Sąd pominął zeznania tego świadka, ponieważ nie wyjaśniły kwestii istotnych w sprawie. Na podstawie zeznań świadkaL. J.Sąd Okręgowy ustalił, że licznik znajdował się wewnątrz sklepu, w jego magazynie w oddzielnym pomieszczeniu, co zostało dodatkowo potwierdzone rysunkiem świadka sporządzonym na rozprawie 17 maja 2016 r. (szkic). Świadek potwierdziła, że do tego pomieszczenia mógł wejść każdy, nawet przypadkowo, ponieważ nie było ono zamykane na klucz. Swobodny dostęp do tego pomieszczenia mieli inni pracownicy sklepu oraz pracownik elektrowni, który spisywał stan licznika. Powyższe zeznania Sąd ocenił jako wiarygodne, ponieważ były logiczne i spójne. Sąd Okręgowy ustalając stan faktyczny oparł się również o dowód z zeznań stron, który w sprawie został ograniczony do przesłuchania pozwanejK. S.. Zeznania pozwanej były wiarygodne, jako ze złożone zostały w sposób spontaniczny, bez zatajania czegokolwiek. Sąd Okręgowy wskazał, że powód swoje żądanie oparł na przepisieart. 57 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne(dalej: ustawa), zgodnie z którym w razie nielegalnego pobierania paliw lub energii przedsiębiorstwo energetyczne może pobierać od odbiorcy, a w przypadku gdy pobór paliw lub energii nastąpił bez zawarcia umowy, może pobierać od osoby lub osób nielegalnie pobierających paliwa lub energię opłatę w wysokości określonej w taryfie, chyba że nielegalne pobieranie paliw lub energii wynikało z wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą odbiorca nie ponosi odpowiedzialności, albo dochodzić odszkodowania na zasadach ogólnych. Przyjmuje się, że wskazany powyżej opiera się na zasadzie odpowiedzialności cywilnoprawnej. Ogólne przesłanki tej odpowiedzialności konstytuuje przepisart. 361 k.c., zgodnie z którym zobowiązany do naprawienia szkody ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Aby można więc było mówić o odpowiedzialności cywilnoprawnej, muszą być spełnione łącznie trzy przesłanki: po pierwsze zdarzenie wywołujące szkodę, po drugie musi wystąpić szkoda, po trzecie zaś - normalny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem się sprawcy szkody a samą szkodą. Zdarzeniem wywołującym szkodę, na gruncie art. 57 ust. 1 ustawy, jest nielegalny pobór energii. Wedle art. 3 pkt. 18 cytowanej ustawy, nielegalne pobieranie energii to pobieranie energii bez zawarcia umowy, z całkowitym albo częściowym pominięciem układu pomiarowo – rozliczeniowego lub poprzez ingerencję w ten układ mającą wpływ na zafałszowanie dokonywanych pomiarów. W wypadku nielegalnego pobierania energii przedsiębiorstwo energetyczne ma do wyboru dwie możliwości: pobranie opłaty w wysokości określonej w taryfach za nielegalnie pobraną energię albo dochodzenie odszkodowania na zasadach ogólnych. W niniejszej sprawie powód dochodził od pozwanej opłaty za nielegalnie pobraną energię w wysokości określonej w taryfach. Roszczenie z tytułu opłaty za nielegalny pobór energii ma charakter rekompensaty za poniesioną szkodę, ale jednocześnie zawiera w sobie element represyjny. W niniejszej sprawie strona powodowa dochodziła tego szczególnego rodzaju, zryczałtowanego odszkodowania określonego w art. 57 ust. 1 ustawy od pozwanej w związku z pobieraniem energii elektrycznej w sposób nielegalny. Dla porządku Sąd Okręgowy wyjaśnił, że stanowisko pozwanej, w którym zakwestionowała istnienie legitymacji czynnej po stronie powoda, z uwagi na brak umowy zawartej pomiędzy stronami było niezasadne. W sprawie bezspornym pozostawało bowiem, że pozwana była odbiorcą energii, co związane było z zawartą przez nią umowy najmu lokalu użytkowego, w którym prowadziła sklep i w którym znajdował się sporny licznik, status odbiorcy energii elektrycznej pozwanej, wynikał z Porozumienia zawartego 28 lutego 1994 r. ze spółdzielnią mieszkaniową, od której ten lokal pozwana najmowała. W przedmiotowej sprawie kwestią sporną było, czy pozwana dopuściła się ingerencji w ustrój licznika w taki sposób, że mogło to umożliwiać nielegalny pobór energii elektrycznej, ale kwestią istotną dla rozstrzygnięcia sprawy a zatem rozważania w ogóle odpowiedzialności pozwanej, było przede wszystkim to, czy rzeczywiście do takiego nielegalnego poboru energii elektrycznej doszło, innymi słowy czy miał miejsce „pobór” nielegalny uzasadniający obciążenie pozwanej kwotą dochodzoną pozwem (wskutek którego powodowa spółka doznała uszczerbku w majątku). Zgodnie bowiem z powołanym przepisem art. 57 ust. 1 ustawy, przedsiębiorstwo energetyczne może domagać się od odbiorcy stosownej opłaty w wysokości określonej w taryfie, w razie nielegalnego pobierania paliw lub energii. Stanowisko powoda sprowadzało się do tezy, że do wykazania odpowiedzialności za nielegalny pobór energii elektrycznej wystarczy taki stan, w którym istnieje sama możliwość nielegalnego poboru energii elektrycznej, nie jest natomiast potrzebny dowód, że pobór energii rzeczywiście nastąpił. W ocenie Sądu Okręgowego takie stanowisko było błędne. Samo bowiem stwierdzenie ingerencji w układ pomiarowy licznika nie jest wystarczające do uznania, że doszło do nielegalnego poboru energii. Z powołanego przepisu wynika, że przedsiębiorstwo energetyczne może obciążyć odbiorcę energii elektrycznej opłatami określonymi w art. 57 ust. 1 ustawy, tylko wtedy, gdy taka energia została rzeczywiście pobrana. Takie też stanowisko wyraził Sąd Najwyższy w uchwale z 10 grudnia 2009 r. (sygn. akt III CZP 107/09 LEX nr 531131), w uzasadnieniu której wyjaśnił, że z art. 57 ust. 1 w zw. z art. 3 pkt 18 ustawy jednoznacznie wynika, że obowiązek uiszczenia opłaty powstaje w wypadku nielegalnego pobrania energii, a więc faktycznego, a nie tylko potencjalnego jej odbierania i korzystania z niej. W świetle powyższego stanowiska Sądu Najwyższego, które Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni aprobuje, to na powodzie spoczywał obowiązek wykazania szkody i jej wysokości, a więc rozmiarów faktycznego nielegalnego pobrania energii. Wykazanie, że pobór energii w sposób nielegalny rzeczywiście nastąpił, jest warunkiem koniecznym odpowiedzialności opartej na podstawie art. 57 ust. 1 przywołanej ustawy, albowiem to właśnie rzeczywisty nielegalny pobór energii jest zdarzeniem, z którym ustawa łączy odpowiedzialność cywilnoprawną przewidzianą w art. 57 ust. 1 ustawy – nie zaś jedynie zaistnienie możliwości tego nielegalnego poboru. Ciężar udowodnienia tych okoliczności zgodnie z zasadą wyrażoną wart. 6 k.c.spoczywał na stronie powodowej. Powód w sprawie nie wykazał, aby w lokalu przyul. (...)wW.w okresie, w którym lokal ten użytkowała pozwana, doszło w sposób nielegalny do pobrania energii elektrycznej (a wskutek tego do powstania szkody po stronie powodowej spółki). W niniejszej sprawie wykazane zostało jedynie, że trzy ołowiane plomby legalizacyjne zabezpieczające licznik energii elektrycznej były nieoryginalne. Po naruszeniu oryginalnych plomb zaistniał co prawda dostęp do wewnętrznych elementów licznika, ale taki stan rzeczy dawał jedynie możliwość niekontrolowanego poboru energii elektrycznej. Biegły wskazał również, że bez przeprowadzenia badań wewnętrznych elementów licznika pod kątem ujawnienia na nich ewentualnych mechanicznych śladów niefabrycznej ingerencji (np. zarysowań lub wgnieceń), nie ma możliwości, aby kategorycznie stwierdzić, czy doszło do jakichkolwiek zmian w danych licznika (czy doszło do tzw. „cofnięcia licznika”). Biegły bez przeprowadzenia badań wewnętrznych elementów licznika pod kątem ujawnienia na nich ewentualnych mechanicznych śladów niefabrycznej ingerencji (np. zarysowań łub wgnieceń), nie mógł udzielić odpowiedzi na postawione pytanie. Biegły nie mógł zbadać mechanizmu pomiarowego samego układu bowiem na takie badanie powód nie wyraził zgody. Biegły nie wykluczył także okoliczności (ani jej nie potwierdził), że w lokalu pozwanej(...)(...)(...)przyul. (...), wW.mogła zostać zaplombowana (od początku) plomba nieoryginalna. W wydanej opinii mechanoskopijnej potwierdził jedynie, że nieoryginalne plomby były zaciśnięte na znajdującym się liczniku. Dla przyjęcia, że miał miejsce nielegalny pobór energii konieczne jest wykazanie, iż doszło do poboru energii z całkowitym pominięciem układu pomiarowo – rozliczeniowego lub poprzez ingerencję w ten układ, mającą wpływ na zafałszowanie pomiarów dokonywanych przez układ pomiarowo – rozliczeniowy. Aby udowodnić, że doszło do nielegalnego poboru energii niewystarczające jest wykazanie przez powoda samej ingerencji w układ pomiarowo – rozliczeniowy. Konieczne jest wykazanie, że powyższa ingerencja miała wpływ na zafałszowanie pomiarów dokonywanych przez układ pomiarowo-rozliczeniowy, a zatem, że nielegalny pobór energii rzeczywiście nastąpił. Takie też stanowisko, oprócz Sądu orzekającego w sprawie niniejszej, zaprezentowane zostało w orzecznictwie sądów powszechnych. Mianowicie, Sąd Okręgowy w Gdańsku w wyroku z 14 lipca 2010 r., podkreślił także, iż sam fakt manipulacji w układzie rozliczeniowo – pomiarowym nie stanowi dowodu na to, że wystąpił nielegalny pobór energii, albowiem konieczną i niezbędną przesłanką do uznania, iż doszło do nielegalnego poboru energii, jest wykazanie, że ingerencja ta miała wpływ na zafałszowanie pomiarów dokonywanych przez ten układ (por. sygn. akt III Ca 448/10 LEX nr 171418). Sąd Okręgowy podkreślił, że na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia uszkodzenia licznika i nielegalnego poboru energii oraz związku przyczynowego pomiędzy tymi zdarzeniami, celem wykazania zasadności dochodzenia wskazanej w pozwie opłaty na podstawie przyjętej taryfy. Z dowodów zaoferowanych przez powoda wynikało, że z licznika zostały zerwane plomby legalizacyjne i monterskie, co wskazywało jedynie – jak potwierdził dowód z opinii biegłego sądowego - na możliwość ingerencji w układ pomiarowy. Na tej podstawie nie sposób jednak wyciągnąć dalej idących wniosków, zgodnie z którymi doszło do ingerencji w układ pomiarowo - rozliczeniowy a wskutek tego do nielegalnego poboru energii. W sprawie brak było dowodu na to, że pobór energii nastąpił. Bez przeprowadzenia badań wewnętrznych licznika niemożliwym było ustalenie, że taka sytuacja miała miejsce. Powyższych okoliczności nie potwierdziły również przeprowadzone dowody z zeznań świadkówK. D.,T. W.aniP. B.. ŚwiadekP. B.przedstawił jedynie sposób wyliczenia należności objętej żądaniem pozwu. ZeznaniaK. D.iT. W.potwierdziły wyłącznie, że w czasie kontroli przeprowadzonej 13 października 2010 r. w sklepie przyul. (...)stwierdzono na układzie pomiarowym istnienie nieoryginalnych plomb legalizacyjnych. Opinia biegłego sądowego potwierdziła stanowisko powoda w tym zakresie, mianowicie, że cechy w postaci kształtów i wymiarów charakteryzujących wzory wizerunków awersu i rewersu trzech plomb zabezpieczających licznik nie odpowiadają analogicznym wzorom wizerunków cech legalizacyjnych. Zdaniem Sądu Okręgowego zeznania pozwanej wskazujące, że zużycie energii elektrycznej w okresie od 2001 r. do 2010 r. kształtowało się na podobnym poziomie co po przeprowadzeniu kontroli, a na przestrzeni lat rachunki nigdy nie były znacznie niższe oraz że nie wygenerowała żadnych większych oszczędności, wyłączając oczywiście normalne użytkowanie lokalu np. wyłączenie lodówki były wiarygodne. Okoliczności sprawy wskazują, że pozwana nie miała interesu w ingerencji w układ pomiarowo – rozliczeniowy, skoro wskazywał on zbliżony poziom zużycia energii elektrycznej zarówno przed kontrolą, jak i po jej przeprowadzeniu. Ponadto z zeznań pozwanej oraz świadkaL. J.wynikało, że licznik był zamontowany w oddzielnym pomieszczeniu na zapleczu sklepu i miała do niego dostęp nieograniczona liczba osób, w tym pracownicy elektrowni, inne osoby wynajmujące od pozwanej lokale użytkowe, a nawet osoby postronne. Biegły sądowy w swoich uzupełniających opiniach pisemnej i ustnej również potwierdził, że do przeprowadzenia zmian w liczniku byłaby wymagana wiedza specjalistyczna. Bez odpowiedniego przygotowania nie każdy mógłby dokonać zmian w układzie pomiarowo – rozliczeniowym. Dla Sądu Okręgowego istotne było, że biegły sądowy stwierdził również, iż nie było możliwe określenie czasu nałożenia nieoryginalnych plomb. Sąd Okręgowy stanął więc na stanowisku, że strona powodowa zaniechała wykazania podstawowej przesłanki odpowiedzialności – poboru energii (powstania i wysokości szkody), a powołane przez nią dowody były niewystarczające dla wykazania powyższych okoliczności. Powoływanie się jedynie na potencjalną możliwość powstania szkody jest niewystarczające do przypisania powodowi możliwości obciążania pozwanej opłatą za nielegalny pobór. Jednocześnie dla poniesienia odpowiedzialności pozwanej nie jest wystarczające samo nawet przyjęcie, że ingerencja w licznik rzeczywiście skutkowała zmianą wskazań pobrań energii. Pozwana mogła jedynie odpowiadać za stan licznika i jego prawidłowe działanie dopiero od momentu jego zainstalowania, pod warunkiem że zamontowano oryginalny licznik (bez wad) z prawidłowo działającym mechanizmem. W niniejszej sprawie powód nie wykazał także, że licznik zamontowany w lokalu, w którym pozwana prowadziła działalność gospodarczą, w chwili montażu był wolny od wad, tj. że nie miała miejsca uprzednia (przed montażem licznika) ingerencja osób trzecich (przed zamontowaniem lub w trakcie takiego montażu). Na powyższe okoliczności zwróciło także uwagę orzecznictwo sądów, w tym Sąd Okręgowy w Gdańsku w wyroku z 11 lutego 2015 r. (sygn. akt III CA 1017/14 LEX nr 1765584). W niniejszej sprawie powód przedstawił natomiast tylko jeden protokół dotyczący licznika i to protokół, który stwierdzał wady przedmiotowego licznika dopiero podczas kontroli przeprowadzonej przez przedstawicieli powoda 13 października 2010 r. Wówczas to licznik został zdemontowany. W sprawie bezsporne było natomiast, że do pomieszczenia, w którym znajdował się licznik, mieli dostęp także pracownicy powoda. Ponadto, w ocenie Sądu Okręgowego powód był zobowiązany wykazać, kiedy doszło do zarzucanego nielegalnego poboru energii wskutek ingerencji w układ pomiarowy. W ocenie Sądu określenie czasu zdarzenia powodującego pobór energii poprzez wskazanie „w nieustalonym czasie do 13 października 2010 r.” jest niewystarczające. Te okoliczności są istotne, bowiem nielegalny pobór musi się odbyć wskutek ingerencji w układ pomiarowy przez odbiorcę energii, zatem po zamontowaniu w lokalu licznika i to licznika wolnego od wad. Powód nie zdołał natomiast wykazać, kiedy konkretnie ewentualny nielegalny pobór energii miał miejsce, ograniczając się w tym zakresie jedynie do wskazania okresu od 2001 r. do 13 października 2010 r., czyli do dnia przeprowadzenia krytycznej kontroli. Powód sam przyznał, że w okresie tych dziewięciu lat doszło po raz pierwszy do zerwania plomb legalizacyjnych i monterskich oraz założenia plomb nieoryginalnych, jednak trudno sprecyzować, kiedy dokładnie te czynności miały miejsce oraz ile razy do nich doszło. Strona powodowa nie potrafiła kategorycznie wskazać, w jakim czasie miał miejsce zarzucany nielegalny pobór energii. Niemożność ta wynikać mogła zapewne z tego, że takiego poboru nie było. W ocenie Sądu Okręgowego sprecyzowanie okresu nielegalnego poboru energii było niezbędne, ponieważ pozwanej nie powinny obciążać zaniechania powoda w tym zakresie. Pozwana nie miałaby możliwości podniesienia zarzutu przedawnienia, a to, biorąc pod uwagę aż dziewięcioletni okres, kiedy mógł wystąpić nielegalny pobór energii, mogłoby mieć kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, gdyby doszło do ustalenia odpowiedzialności pozwanej. Reasumując Sąd Okręgowy stwierdził, że w niniejszej sprawie powód nie zdołał udowodnić, że w lokalu przyul. (...)wW.w okresie, w którym pozwana prowadziła działalność gospodarczą, doszło do nielegalnego poboru energii. Okoliczność, że na liczniku zostały zamontowane trzy nieoryginalne plomby oraz fakt, że plomby monterskie zostały zerwane, nie stanowiła jeszcze przesłanki do przypisania pozwanej odpowiedzialności za nielegalny pobór energii. Wobec powyższego, z uwagi na brak podstaw do zastosowania w sprawie art. 57 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 18 ustawy, albo też innych przepisów uprawniających do żądania odszkodowania, powództwo polegało oddaleniu. Sąd Okręgowy o kosztach postępowania rozstrzygnął na podstawieart. 98 k.p.c.ustalając, że powód przegrał sprawę w całości i obciążył go kosztami postępowania zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Szczegółowe wyliczenia tych kosztów na podstawieart. 108 § 1 zdanie 2 k.p.c.Sąd pozostawił referendarzowi sądowemu. Od wyroku apelację wniósł powód zaskarżając go w całości i zarzucił naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w szczególności: 1 art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 2007 r. Prawo energetyczne, przez przyjęcie, że ciężar dowodu wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą odbiorca nie ponosi odpowiedzialności spoczywa na przedsiębiorstwie energetycznym a nie na odbiorcy, który taką okolicznością może uwolnić się od odpowiedzialności, 2 art. 3 pkt 18 ustawy z dnia 10 kwietnia 2007 r. Prawo energetyczne, przez przyjęcie, że celowe pozbawienie ważności legalizacji układu pomiarowo- rozliczeniowego dokonanego przez zerwanie wszystkich zabezpieczających go plomb legalizacyjnych Urzędu Miar i zastąpienie ich podrobionymi plombami niewiadomego pochodzenia nie stanowi ingerencji w ten układ, która traktowana jest jako nielegalny pobór energii elektrycznej, 3 art. 3 k.c.przez przyjęcie, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która zaprzecza, a nie tej która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Wskazując na te zarzuty powód wnosił o: 1 zmianę zaskarżonego wyroku, uwzględnienie powództwa i orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu, 2 ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez sąd pierwszej instancji. Pozwana w odpowiedzi na apelację wnosiła o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od powoda na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm prawem przepisanych. Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Apelacja powoda zasługiwała na częściowe uwzględnienie. Sąd Apelacyjny w całości podzielił ustalenia faktyczne, dokonane w sprawie przez Sąd pierwszej instancji, czyniąc je jednocześnie podstawą swojego rozstrzygnięcia. Sąd Okręgowy, w wyniku prawidłowo przeprowadzonego postępowania dowodowego, ustalił wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, które znajdowały odzwierciedlenie w całokształcie zaoferowanego przez strony materiału dowodowego. Wniosków Sądu pierwszej instancji i oceny prawnej wywiedzionej na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego i zgromadzonych dowodów Sąd Apelacyjny nie podziela, stąd wyrok podlegał zmianie. Zawarte w apelacji zarzuty naruszenia prawa materialnego koncentrowały się na zanegowaniu przyjętego przez Sąd pierwszej instancji rozkładu ciężaru dowodu oraz przyjęcia braku nielegalnego pobrania energii. Sąd pierwszej instancji przytoczył treśćart. 3 pkt 18 ustawy prawo energetyczneoraz zakreślił spór do faktu, czy pozwana dopuściła się ingerencji w licznik w taki sposób, że mogło to umożliwiać nielegalny pobór energii elektrycznej. Jednak istotną kwestią było, czy rzeczywiście do takiego nielegalnego poboru energii elektrycznej doszło, a więc czy miał miejsce pobór nielegalny uzasadniający obciążenie pozwanej kwotą dochodzoną pozwem. Na powodzie spoczywa obowiązek wykazania szkody i jej wysokości, czyli rozmiaru faktycznego nielegalnego pobrania energii. W ocenie Sądu pierwszej instancji powód nie wykazał, aby w lokalu użytkowanym przez pozwaną doszło w sposób nielegalny do pobrania energii elektrycznej. Zdaniem Sądu pierwszej instancji, aby doszło do nielegalnego poboru energii elektrycznej niewystarczające jest wykazanie samej ingerencji w układ pomiarowo- rozliczeniowy, konieczne jest wykazanie, że taka ingerencja miała wpływ na zafałszowanie pomiarów dokonanych przez ten układ a zatem, że nielegalny pobór energii rzeczywiście nastąpił. Pogląd Sądu pierwszej instancji sprowadza się do przełożenia akcentu na zafałszowanie pomiarów faktycznego poboru energii, który będzie świadczył o ingerencji w układ pomiarowo rozliczeniowy, a tymczasem w ocenie Sądu Apelacyjnego chodzi o ingerencję w układ pomiarowo rozliczeniowy, która prowadzi do nielegalnego poboru energii. Czym jest nielegalne pobieranie paliw lub energii wyjaśniaustawa Prawo energetyczneprzyjmując wart. 3 pkt 18, że jest nim pobieranie paliw lub energii bez zawarcia umowy, z całkowitym albo częściowym pominięciem układu pomiarowo-rozliczeniowego lub poprzez ingerencję w ten układ mającą wpływ na zafałszowanie pomiarów dokonywanych przez układ pomiarowo-rozliczeniowy. Jest w sprawie oczywiste, że pozwana była odbiorcą energii na podstawie umowy. miał miejsce pobór energii i pozwana płaciła rachunki. Do tego bezsporne jest, że doszło do ingerencji w układ pomiarowo-rozliczeniowy. Jak wyjaśnił Sąd pierwszej instancji zostało wykazane, że trzy ołowiane plomby legalizacyjne zabezpieczające licznik energii elektrycznej były nieoryginalne. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Gospodarki w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie energią elektryczną (Dz.U. 2007 Nr 128, poz. 895 w wersji obowiązującej do 2011-09-26 a więc w dacie kontroli układu pomiarowego), przez układ pomiarowo-rozliczeniowy rozumie się liczniki i inne urządzenia pomiarowe lub pomiarowo-rozliczeniowe, w szczególności: liczniki energii czynnej, liczniki energii biernej oraz przekładniki prądowe i napięciowe, a także układy połączeń między nimi, służące bezpośrednio lub pośrednio do pomiarów energii elektrycznej i rozliczeń za tę energię. Zerwanie plomb legalizacyjnych stanowiąc przypadek ingerencji w układ pomiarowo-rozliczeniowy ma wpływ na zafałszowanie wyników pomiarów, gdyż odbiorca energii zyskuje dostęp do wewnętrznych elementów licznika bez pozostawienia śladów na wewnętrznych mechanizmach licznika podczas ingerencji. Jak Sąd pierwszej instancji stwierdził, w oparciu o opinię biegłego, manipulacji elementami liczydła wewnątrz licznika można dokonać w taki sposób, że nie powstaną żadne ślady ani rysy czy uszkodzenia obudowy i wewnętrznych elementów urządzenia. Skoro z ustaleń biegłego wynika, że zostały naruszone plomby oryginalne, to tym samym doszło do ingerencji w układ pomiarowo-rozliczeniowy i dalsze ustalanie, czy zmieniono wewnętrzne elementy licznika jest zbędne. Nie było przedmiotem sporu, że energia eklektyczna była faktycznie pobierana. Sąd pierwszej instancji przypisanie nielegalnego poboru energii warunkował wykazaniem, że powyższa ingerencja miała wpływ na zafałszowanie pomiarów dokonywanych przez układ pomiarowo-rozliczeniowy i tym samym rzeczywiście pobór energii nastąpił. Innymi słowy tylko różnica w poziomie zużycia energii elektrycznej dowodziłaby nielegalnego jej poboru. Sąd pierwszej instancji łączy więc skutek nielegalnego poboru energii z przyczyną ingerencji w układ pomiarowo-rozliczeniowy tylko dla tych przypadków, gdy następuje matematyczna różnica zużycia energii elektrycznej. Zdaniem Sądu Apelacyjnego ingerencja w działanie urządzenia pomiarowego rejestrującego pobór energii elektrycznej jest stanem, w którym istnieje pobór energii bez możliwości zmierzenia jej rzeczywistej ilości, gdyż urządzenia rejestrujące zostały pozbawione swojej funkcji. Nieuzasadnione jest wyłączenie tych przypadków nielegalnego poboru energii, gdy właśnie wskutek ingerencji nie ma możliwości zmierzenia różnicy poziomu zużycia energii elektrycznej, a kwalifikowanie tylko takich przypadków, gdy pobór energii zmieni dane na rachunku. Innymi słowy Sąd pierwszej instancji za nielegalny przyjmuje taki pobór energii, który ma odzwierciedlenie w wysokości opłat (zmniejszenie do dotychczasowych), wykluczając niekontrolowany przepływ energii w większej ilości przy utrzymaniu tego samego poziomu opłat. Sąd Apelacyjny nie podziela takiego poglądu. Jak trafnie wskazuje apelujący, ingerencję w licznik przeprowadza się w ten sposób, aby tych różnic w sposób wyraźny nie było. Pomiary nie oddają istoty zjawiska polegającego nie na zmniejszeniu opłat, lecz na zwiększeniu poboru energii elektrycznej przy zachowaniu dotychczasowych płatności. Wspomniane rozporządzenie w §44 różnicowało sytuacje, gdy energia elektryczna jest pobierana z całkowitym lub częściowym pominięciem układu pomiarowo-rozliczeniowego lub poprzez ingerencję w ten układ mającą wpływ na zafałszowanie pomiarów dokonywanych przez układ pomiarowo-rozliczeniowy. Przedsiębiorstwo energetyczne może obciążyć odbiorcę opłatami, zarówno dla przypadku gdy (i) udowodni okres nielegalnego pobierania energii elektrycznej przyjmując wielkości mocy umownej i zużycia tej energii, jakie wystąpiły w analogicznym okresie przed powstaniem nielegalnego pobierania energii elektrycznej lub po jego ustaniu, jak i gdy (ii) nie można ustalić ilości nielegalnie pobranej energii elektrycznej przyjmując ilości energii elektrycznej uwzględniające rzeczywistą możliwość pobierania energii przez danego odbiorcę wynikające z mocy i rodzaju zainstalowanych odbiorników. Kryterium faktycznego zużycia energii elektrycznej, jak przyjął Sąd pierwsze instancji jest niewłaściwym kierunkiem wykładni art. 3 pkt 18 ustawy. Wystarczy sama ingerencja w układ pomiarowo-rozliczeniowy mająca wpływ na zafałszowanie pomiarów dokonywanych przez ten układ stanowi o nielegalnym pobieraniu energii, a nie nielegalne pobieranie energii jako różnica poziomu jej zużycia dowodzi ingerencji w układ pomiarowo-rozliczeniowy. Ilości nielegalnie pobranej energii są istotne dla sposobu ustalenia wysokości opłaty, a nie deliktu. Sąd Apelacyjny podziela stanowisko wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego z 10 grudnia 2009 r. w sprawie III CZP 107/09 (OSNC 2010/5/77), że określone wart. 3 pkt 18 prawa energetycznegoprzypadki nielegalnego poboru energii stanowią delikt, a przewidziana w art. 57 ust. 1 pkt 1 tej ustawy opłata za nielegalnie pobraną energię ma charakter cywilnoprawny i odszkodowawczy. Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy w wersji obowiązującej przed wejściem w życie noweli z dnia 8 stycznia 2010 r., w razie nielegalnego pobierania paliw lub energii z sieci, przedsiębiorstwo energetyczne mogło pobierać opłaty za nielegalnie pobrane paliwo lub energię w wysokości określonej w taryfach lub dochodzić odszkodowania na zasadach ogólnych. Natomiast po wejściu w życie tej noweli, w razie nielegalnego pobierania paliw lub energii, przedsiębiorstwo energetyczne może: 1) pobierać od odbiorcy, a w przypadku, gdy odbiór paliw lub energii nastąpił bez zawarcia umowy, może pobierać od osoby lub osób nielegalnie pobierających paliwa lub energie opłatę w wysokości określonej w taryfie, chyba że nielegalne pobieranie paliw lub energii wynikało z wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą odbiorca nie ponosi odpowiedzialności albo 2) dochodzić odszkodowania na zasadach ogólnych. Zarówno przed, jak i po nowelizacjiprawa energetycznegoustawą z dnia 8 stycznia 2010 r., przedsiębiorstwo energetyczne było i jest uprawione do dochodzenia opłaty w wysokości określonej w taryfie (odszkodowania ryczałtowego), albo odszkodowania na zasadach ogólnych. Dla przypadku odszkodowania ryczałtowego, przedsiębiorstwo energetyczne jest zwolnione z obowiązku udowodnienia faktycznej ilości pobranej nielegalnie energii. Przedsiębiorstwo energetyczne jest obowiązane do wykazania zaistnienia jednej z sytuacji określonej art. 3 pkt 18 ustawy oraz podstaw kalkulacji naliczenia opłaty tj. podstaw zaszeregowania do określonej grupy taryfowej i przyjęcia rocznego ryczałtowego zużycia. Trybunał Konstytucyjny w sprawie P 50/13 zajmując się charakterem prawnym opłat zart. 57 ust. 1 pkt 1wyjaśnił, odwołując się do poglądów literatury, że opłata przewidziana wart. 57 ust. 1 pkt 1 prawa energetycznegoma charakter cywilnoprawny i pełni funkcję odszkodowawczą, stanowiąc wypadek odmiennego uregulowania sposobu ustalania szkody z zastosowaniem stawek opłat zawartych w taryfie, na co zezwalaart. 361 § 2 k.c.(por. powoływane w wyroku M. Balwicka-Szczyrba, glosa do uchwały SN z dnia 10 grudnia 2009 r., III CZP 107/09, „Gdańskie Studia Prawnicze - Przegląd Orzecznictwa” nr 11/2011, s. 77; M. Sieradzka, glosa do uchwały SN z dnia 10 grudnia 2009 r., III CZP 107/09, Lex; M. Balwicka-Szczyrba, Zasady dochodzenia roszczeń z tytułu nielegalnego pobierania energii elektrycznej w znowelizowanym prawie energetycznym, „Gdańskie Studia Prawnicze” 2010, tom XXIV, s. 190). Opłata stanowi szczególny rodzaj zryczałtowanego odszkodowania obciążającego odbiorcę względem dostawcy oraz szczególny sposób obliczania wysokości odszkodowania. Sformułowanie przepisu art. 57 ust. 1 ustawy wskazuje, że pobierający nielegalnie energię odpowiada na zasadzie ryzyka, niezależnie od swego zawinienia, a uwolnić się od zapłaty zryczałtowanej opłaty może tylko w przypadku wykazania, że pobór ten wynikał z wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Ustalenie nielegalnego poboru energii nie wymaga badania winy sprawcy w znaczeniu subiektywnym (zob. wyroki Sądu Najwyższego z 9 kwietnia 2003 r., I CKN 252/2001, OSNC 2004 r. Nr 7-8, poz. 110, z 27 marca 2008 r., II CSK 489/2007, uzasadnienie uchwały z 10 grudnia 2009 r., III CZP 107/2009, OSNC 2010 r. Nr 5, poz. 77). Wina odbiorcy energii nie jest przesłanką odpowiedzialności na podstawie art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy. Na pozwanej ciążył dowód przesłanki egzoneracyjnej, że inna osoba spowodowała ingerencje w układ, czego pozwana nie udowodniła. Co do zasady ustalenie i przypisanie winy osobie trzeciej związane jest zawsze z konkretnie oznaczonym podmiotem. Niezidentyfikowanie tego podmiotu i ogólnikowe stwierdzenie, że każdy miał dostęp, jest równoznaczne z upadkiem wskazanej przesłanki egzoneracyjnej. Zdaniem Sądu Apelacyjnego podobnie jak w przypadkuart. 435 k.c.anonimowość sprawcy nie pozwala na wyłączenie go z kręgu osób, za zachowanie których odpowiedzialność ponosi odbiorca (por. per analogia wyrok SN z dnia 18 października 1982 r., I CR 160/82, tak samo w wyroku SN z dnia 8 listopada 1988 r., II CR 315/88). Mimo, że doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego roszczenie powoda nie może być uwzględnione w całości. Powołane powyżej przepisy rozporządzenia nie wskazują wprost czy przy wymiarze należy brać pod uwagę fakt, że część energii została zmierzona i opłacona, czy też jest to okoliczność dla wymiaru nieistotna. Nie może być obojętny fakt, że obiorca płacił za energię, którą wykazywał układ pomiarowo-rozliczeniowy. W ocenie Sądu Apelacyjnego, nadanie opłacie charakteru odszkodowawczego oznacza, że jej wymiar winien być zależny od ilości nielegalnie pobranej energii. Dla przypadku, gdy ilości nielegalnie pobranej energii nie można dokładnie ustalić, zastosowano mechanizm jej ustalenia na podstawie posiadanych przez odbiorcę urządzeń, czyli ile odbiorca mógł rzeczywiście energii pobrać. Z drugiej strony pobór energii nie może być oderwany od działalności odbiorcy, gdyż inaczej ryczałtowa ilość energii byłaby nieproporcjonalna do jego potrzeb a naliczona opłata nieadekwatna do rozmiaru szkody przedsiębiorstwa energetycznego. Sąd Apelacyjny miał na uwadze brak dowodów, czy odbiorniki były zainstalowane (k. 30), braku mocy i rodzaju zainstalowanych odbiorników, braku umowy określającej moc umową (zamawianą przez odbiorcę dla każdego przyłącza/miejsca dostarczania odrębnie), brak określenia czasu ingerencji w układ pomiarowo-rozliczeniowy. Pozwana została zakwalifikowana do grupy taryfowej C11 obejmującej odbiorców zasilanych z sieci elektroenergetycznych niskiego napięcia o mocy umownej nie większej niż 40 kW i prądzie znamionowym zabezpieczenia przelicznikowego nie większym niż 63 A. W konsekwencji racjonalnie jest przyjęcie ilości energii elektrycznej uwzględniającej rzeczywistą możliwość pobrania energii na poziomie 40 kWh adekwatnej do mocy umownej taryfy C 11. Możliwość wykorzystania energii o mocy 40 kW jest równoważna 40 000 W, czyli 40 kWh. Dlatego taka zmienna podstawiona do obliczenia ryczałtowej ilości pobranej energii 3 fazy x 150 A x 40 kWh daje 18 000 kWh. Przyjęcie 135 000 kWh stawałoby się nieproporcjonalnie zawyżone do potrzeb sklepu o nieznanej ilości odbiorników. Zaś ryczałtowa ilość przekraczająca 5 krotnie stan licznika (31 090,52 kWh) nieadekwatna do szkody przedsiębiorstwa energetycznego. Po drugie, decyzja Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 5 lutego 2010 roku(...)(k. 142) dotyczy dystrybucji energii elektrycznej a nie obrotu. Według decyzji Prezesa URE powód mógł świadczyć usługi dystrybucji energii elektrycznej lub stosownie do umowy kompleksowej łączyć sprzedaż energii elektrycznej i świadczyć usługi dystrybucji energii elektrycznej. Usługa dystrybucji obejmowała a) dystrybucję energii elektrycznej, b) utrzymywanie ciągłości i niezawodności dostaw energii elektrycznej, c) utrzymywanie parametrów jakościowych energii elektrycznej. W świetle tych postanowień nie ma uzasadnienia dla naliczenia kwoty 53 244 zł kalkulowanej za obrót, gdyż powód nie wykazał, aby w ujęciuprawa energetycznegobył przedsiębiorcą wykonującym działalność gospodarczą w zakresie obrotu. Istotne dla wyliczenia odszkodowania ryczałtowego są dane wynikające z kalkulacji rachunku z tytułu nielegalnego poboru energii elektrycznej z 8 grudnia 2010 r. (k. 32). ŚwiadekB.zeznał jak wyliczał opłatę i wynika, że zastosował taryfę z 5 lutego 2010 roku (k. 234 v). Przypadek ingerencji w układ pomiarowo-rozliczeniowy przy nieustalonej ilości pobranej nielegalnie energii według pkt 7.5 uprawnia operatora do obciążenia dwukrotnością stawki opłat dla grupy taryfowej, do której zakwalifikowany jest odbiorca oraz dwukrotności ceny energii elektrycznej przyjmując wielkość mocy umownej określonej w umowie i ilość energii elektrycznej uwzględniające rzeczywistą możliwość pobierania energii przez dany podmiot wynikające z mocy i rodzaju zainstalowanych odbiorników nie większe niż 300 kWh dla układu z przekładnikami prądu pomiar półpośredni za każdy 1A prądu znamionowego obwodu pierwotnego przekładnika prądowego. W konsekwencji za dystrybucje i przesył uwzględniając dane z taryfy zatwierdzonej decyzją z dnia 5 lutego 2010 roku(...)(i) składnik zmienny wynosi 0,119 zł, (ii) składnik stały wynosi 3,15 zł (iii) opłata abonamentowa wynosi 2,02 zł i (iv) opłata przejściowa wynosi 1,35 zł. Obliczenie przedstawia się dla (i) ilości nielegalnie pobranych kWh 4 287,6 zł (0,1191 zł x 18 000 kWh x 2) (ii) opłaty abonamentowej 4,04 zł, (iii) składnika stałego 37,80 zł i (iv) opłaty przejściowej 16,20 zł. Łącznie należne odszkodowanie ryczałtowe do zapłaty powodowi wynosi 4 345,64 zł. Podniesione zarzuty prawa materialnego doprowadziły do zmiany wyroku przez Sąd Apelacyjny na podstawieart. 386 §1 k.p.c.poprzez zasądzenie na rzecz powoda kwoty 4 345,64 zł z odsetkami za opóźnienie od dnia 7 stycznia 2011 roku do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie apelacja podlegała oddaleniu na podstawieart. 385 k.p.c.Dla rozstrzygnięcia o kosztach postępowania zastosowanie znajdujeart. 100 k.p.c.zdanie drugieprzyjąwszy, że powód jest obowiązany do zwrotu wszystkich kosztów, gdyż pozwana uległa tylko od nieznacznej części swego żądania (5%). O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w punkcie trzecim wyroku na podstawieart. 100 k.p.c.zdanie drugie(analogicznie jak dla kosztów za postępowanie przed pierwszą instancją) przy uwzględnieniu, że apelacja została wniesiona 2 marca 2017 roku i zastosowanie winne znaleźć przy ustalaniu wysokości wynagrodzenia pełnomocnika procesowego przepisy § 2 pkt 6 w związku z §10 ustęp 1 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości ws. opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. Do kosztów podlegających zwrotowi na rzecz pozwanego wliczono kwotę 4 050 zł. Marek Kolasiński Magdalena Sajur-Kordula Jolanta de Heij-Kaplińska

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie date: '2018-12-18' department_name: VII Wydział Gospodarczy judges: - Jolanta de Heij-Kaplińska - Magdalena Sajur-Kordula - Marek Kolasiński legal_bases: - art. 108 § 1 zdanie 2 k.p.c. - art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne - art. 361 § 2 k.c. recorder: praktykant absolwencki Magdalena Wójcicka signature: VII AGa 531/18 ```

155000000001521_III_AUa_001480_2011_Uz_2012-01-10_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III AUa 1480/11 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 stycznia 2012 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu Wydział III Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Kazimierz Josiak Sędziowie: SSA Jarosław Błaszczak (spr.) SSO del. Ireneusz Lejczak Protokolant: Monika Horabik po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2012 r. we Wrocławiu sprawy z wniosku Kopalni(...)Spółki z o.o. wB. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wW. przy udziale zainteresowanych:K. W.,R. B., M. M.,G. K. o wysokość podstawy wymiaru składek na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wW. od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Świdnicy z dnia 6 września 2011 r. sygn. akt VII U 1111/11 I oddala apelację, II zasądza od strony pozwanej na rzecz wnioskodawcy kwotę 480 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego. UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 6 września 2011 r. Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Świdnicy w punkcie I zmienił zaskarżone decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wW.: z dnia 25 maja 2011 r. dotyczącąK. W.; z dnia 25 maja 2011 r. dotyczącąR. B.; z dnia 25 maja 2011 r. dotyczącąM. M.; z dnia 25 maja 2011 r. dotyczącąG. K.; w ten sposób, że nakazał stronie pozwanej przyjęcie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne: emerytalne, rentowe, chorobowe, wypadkowe, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w/w zainteresowanych, jako osób zatrudnionych na podstawie umów o pracę u strony powodowej – płatnika składek: Kopalni(...)Sp. z o.o. wB., w wysokości deklarowanej przez stronę powodową to jest bez uwzględnienia dokonanych wypłat z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w postaci bonów towarowych za lata 2005-2008. W punkcie II Sąd Okręgowy zasądził od strony pozwanej na rzecz wnioskodawczyni kwotę 240 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Powyższe rozstrzygnięcie Sąd wydał w oparciu o następująco ustalony stan faktyczny sprawy: Zainteresowani wymienieni w wyroku są pracownikami Kopalni(...)Spółki z o.o. wB.. W latach 2005-2008 wnioskodawczyni przyznawała im świadczenia finansowane częściowo z funduszu socjalnego w postaci bonów towarowych, których wysokość została zróżnicowana w zależności od sytuacji osobistej i majątkowej ustalanej przez Komisję Socjalną w porozumieniu z Zakładową Organizacją Związkową NSZZ „Solidarność”. Świadczenia powyższe były wypłacane 3 razy w roku: z okazji Świąt Bożego Narodzenia, Świąt Wielkanocnych i z okazji Dnia Kobiet. Ustalanie wysokości przyznawanych bonów odbywało się w ten sposób, iż każdorazowo Komisja Socjalna zwracała się do Zakładowej Organizacji Związkowej NSZZ „Solidarność" o ustalenie sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej poszczególnych pracowników, która na ogólnodostępnej tablicy ogłoszeń podawała informację o konieczności wypełnienia oświadczeń dotyczących sytuacji osobistej, rodzinnej i majątkowej. O powyższych zasadach pracownicy byli również informowani na zebraniach poszczególnych oddziałów. Pracownicy powyższe oświadczenia składali niechętnie uznając, że ich sytuacja jest zbliżona. W oparciu o uzyskane oświadczenia i własną wiedzę na temat sytuacji pracowników organizacja związkowa informowała Komisję Socjalną o propozycji podziału środków przeznaczonych na bony. Komisja Socjalna pracownikom, których sytuacja była zbliżona, przyznawała bony w jednakowej wysokości, natomiast w związku z trudną sytuacją niektórym pracownikom przyznawano bony o większej wartości. W przypadku ustalenia sytuacji materialnej zdecydowanie lepszej w stosunku do pozostałych pracowników Komisja podejmowała decyzję o nieprzyznaniu bonów. Wysokość wypłaconych świadczeń poszczególnym pracownikom została szczegółowo opisana w uzasadnieniu w/w wyroku sądu pierwszej instancji ( k.125 akt sprawy). Szczegółowe zasady przyznawania poszczególnych świadczeń zostały określone w Regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych obowiązującego od marca 1999 r., przy czym od dnia 1 stycznia 2006 r. w regulaminie wskazano, iż środki funduszu mogą zostać przeznaczone na zakup bonów okolicznościowych dla pracowników. W okresie od dnia 25 listopada 2008 r. do dnia 15 grudnia 2008 r. strona pozwana przeprowadziła kontrolę u wnioskodawczyni w zakresie między innymi prawidłowości i rzetelności obliczania, potrącania i opłacania składek oraz innych składek i wpłat, do których pobierania zobowiązany jest Zakład oraz zgłaszania do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego. W wyniku postępowania kontrolnego ustalono, że wnioskodawczyni przekazała pracownikom bony żywnościowe o zryczałtowanych wartościach, które w części finansowane były ze środków obrotowych kopalni, a w części z Funduszu Socjalnego. Bony zostały wypłacone w jednakowej wysokości z wyłączeniem kilku osób, które otrzymały bony o wyższej wartości i jednej osoby, której bonu w ogóle nie przyznano. W trakcie postępowania kontrolnego przewodniczący zakładowej organizacji związkowej złożył wyjaśnienia co do zasad ustalania wysokości przyznawanych bonów. W wyniku przeprowadzonego postępowania kontrolnego strona pozwana, zaskarżonymi decyzjami, w stosunku do w/w zainteresowanych ustaliła podstawę wymiaru składek za miesiące, w których otrzymali oni świadczenia z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych z uwzględnieniem wyżej wymienionych kwot uznając, że stanowią one przychód od którego powinny być odprowadzone składki na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne i Fundusz Pracy. Organ rentowy uznał, że środki zakładowego funduszu świadczeń socjalnych zostały wydatkowane bez uwzględnienia kryterium socjalnego, co jest niezgodne zustawą o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Wobec tak ustalonego stanu faktycznego sprawy Sąd Okręgowy orzekł, że odwołania zasługują na uwzględnienie. Sąd pierwszej instancji wskazał, że wyroki Sądu Najwyższego, na które organ rentowy się powoływał, nie znajdują zastosowania w sprawie, gdyż dotyczą powództw wniesionych przez związki zawodowe przeciwko pracodawcom w trybie przepisuart. 8 ust. 3 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych(Dz. U. z 1996 r., Nr 70, poz. 335 ze zm.). Sąd Okręgowy stwierdził, że stanowisko organu rentowego nie znajduje także oparcia w przepisachrozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe(Dz. U. Nr 161, poz. 1106 ze zm.). Zgodnie z przepisami tego rozporządzenia istotne dla ustalenia obowiązku odprowadzenia składki jest jedynie źródło przychodu, a nie rodzaj świadczenia. W rozpoznawanej sprawie nie ulega wątpliwości, iż chodzi o świadczenia wypłacone z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, a zatem fakt wypłaty tych świadczeń nawet w sposób niezgodny z regulaminem nie zmienia ich charakteru. W związku z powyższym w ocenie Sądu nie mogą one podlegać obowiązkowi opłacenia składek. Nadto sąd pierwszej instancji wskazał, że przepisy Regulaminu obowiązującego u strony powodowej wyraźnie określają zarówno cel Funduszu, jak i kryteria wydatkowania świadczeń socjalnych. Z tego też względu nie podzielił zarzutu strony pozwanej, iż świąteczne bony takowej roli nie spełniają. Zróżnicowanie wysokości bonów od wysokości dochodu niewątpliwie miało na celu łagodzenie różnic w poziomie życia pracowników i ich rodzin, preferując jednostki o najniższych zarobkach. Sporne świadczenia przyznawane były trzy razy w roku, zwyczajowo z okazji Świąt Bożego Narodzenia i Wielkanocnych oraz z okazji Dnia Kobiet, a zatem w okresach zwiększonych wydatków, w kwotach relatywnie niewielkich. Niezależnie od powyższego Sąd zwrócił uwagę, iż strona pozwana nie wykazała, ażeby w stosunku do któregokolwiek z zainteresowanych występujących w niniejszej sprawie świadczenie zostało wypłacone bezpodstawnie lub w zbyt wysokiej kwocie z uwagi na jego sytuację materialną i życiową. Również żaden z zainteresowanych nie zakwestionował faktu wypłaty ani wysokości spornych świadczeń uznając, iż są to zwyczajowo należne świadczenia. Sąd podkreślił, że obowiązujące przepisy nie przewidują żadnych mechanizmów kontroli sytuacji materialnej pracowników przez pracodawcę jako dysponenta Funduszu, zwłaszcza z uwzględnieniem dochodów uzyskiwanych przez członków ich rodzin i posiadanego majątku ruchomego i nieruchomego. W tych okolicznościach Sąd Okręgowy uznał, że przyznanie zainteresowanym tego rodzaju świadczeń z ZFŚS nie może zostać uwzględnione jako składnik przychodu, od którego należało ustalić podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Wobec powyższego Sąd Okręgowy zmienił zaskarżone decyzje nakazując stronie pozwanej przyjęcie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za sporne miesiące w wysokości deklarowanej przez stronę powodową jako płatnika składek, to jest bez uwzględnienia wypłat z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w postaci bonów towarowych za lata 2005-2008 i obciążył stronę pozwaną kosztami zastępstwa procesowego żądanymi przez stronę powodową na podstawieart. 98 kpc, w związku z§12 ust. 2 i § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu(Dz. U. nr 163, poz. 1348 ze zmianami). Powyższy wyrok w całości zaskarżył organ rentowy, zarzucając mu 1 naruszenie prawa materialnego w tym obowiązujących przepisówart. 83 ust 1 pkt. 3, art.6 ust 1 pkt 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1, art. 13 pkt 1, art. 18 ust. 1, art. 20 ust. 1 oraz art. 46 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz. U. z 2009 Nr 205, poz. 1585 ze zm.) oraz § 2 ust. 1 pkt 19 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe,art. 19, art. 21 ust. 1 i 2c, art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym(Dz. U. Nr 28, poz. 153 ze zm.) orazart. 21 ust. 1, art. 23 ust.1, 6 i 7, art. 29 ust 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2003 r. o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia(Dz. U. Nr 45, poz. 391 ze zm.) orazart. 53 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu(Dz. U. z 2001 r. Nr 6 poz. 56 ze zm.) orazart. 8 ust 1 i 2 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych(Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm.),art. 29 ustawy z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy(Dz. U. Nr 158 poz. 1121 ze zm.),art. 104 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy(Dz. U. z 2008 r. Nr 69 poz. 415 ze zm.) iart. 12 ust 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych(Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307 ze zm.) poprzez ich błędną wykładnię i w konsekwencji błędne przyjęcie, iż nieprawidłowo strona pozwana zaliczyła do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, w tym ubezpieczenia emerytalne i rentowe, chorobowe, wypadkowe, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wobec zainteresowanych z tytułu równowartości przyznanych bonów towarowych w ramach zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w wymiarach i okresach wskazanych w treści zaskarżonych decyzji, podczas gdy zasadne było określenie wobec zainteresowanych nowej podstawy wymiaru składek na przedmiotowe ubezpieczenia, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w sytuacji gdy doszło do istotnych uchybień w pracach Komisji Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w szczególności poprzez nie złożenie przez zainteresowanych stosownych oświadczeń lub zaświadczeń wskazujących na ich sytuację rodzinną, życiową a przede wszystkim materialną, co pozostawało w sprzeczności z obowiązującymi przepisamiustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; 2 naruszenie przepisów prawa procesowego, w tymart. 233 § 1 kpcwobec przekroczenia przez sąd pierwszej instancji granicy swobodnej oceny zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego poprzez jednostronne przyjęcie, iż przeprowadzone przez stronę pozwaną postępowanie kontrolne, a w szczególności zebrane w jego toku dokumenty, nie dają podstawy do uznania prawidłowości zaskarżonych decyzji i to bez dokonania oceny tegoż materiału dowodowego w sytuacji, gdy wskazane przepisy zdaniem strony pozwanej w kontekście poczynionych ustaleń dawały podstawę do dokonania przez organ rentowy zmiany podstawy wymiaru składek wobec w/w zainteresowanych. W tym stanie rzeczy strona pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołań w całości, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji. Wnioskodawczyni w odpowiedzi na apelację strony pozwanej wniosła o jej oddalenie i zasądzenie od organu rentowego na jej rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Apelacja strony pozwanej jest nieuzasadniona. Stan faktyczny sprawy jest bezsporny, a spór dotyczy wyłącznie interpretacji przepisów prawa. Zasadniczym aktem prawnym, regulującym kwestię ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne jestustawa o systemie ubezpieczeń społecznych, a w dalszej kolejności rozporządzenia wydane na podstawie delegacji zawartej w tej ustawie. Sporna kwestia dotyczy przede wszystkim art. 18 ust. 1 wskazanej ustawy formułujący ogólną zasadę, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne stanowi przychód – w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, co wynika z art. 4 ust. 9 ustawy systemowej. Z mocy delegacji zawartej w art. 21 tej ustawy obowiązuje rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. W § 2 ust. 1 tegoż rozporządzenia wymieniono przychody, które nie stanowią podstawy wymiaru składek, w tym, w punkcie 19 świadczenia finansowane ze środków przeznaczonych na cele socjalne w ramach zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Wprawdzie zauważyć należy, że do dnia 30 stycznia 2004 r. rozporządzenie w §2 zawierało punkt 12, obecnie uchylony, o następującej treści:„wartość świadczeń okolicznościowych przyznawanych w formie rzeczowej lub w formie bonów towarowych uprawniających do zakupu w sklepach artykułów spożywczych i przemysłowych, pod warunkiem że nie podlegają one wymianie na pieniądze - do wysokości nie przekraczającej rocznie kwoty, która z tego tytułu została zwolniona od podatku dochodowego od osób fizycznych.”,to jednak uchylenie tego przepisu nie wyklucza przyjęcia, że bony towarowe nie stanowią podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie. Powoływany już przepis § 2 pkt 19 ma bowiem ogólny charakter i przyporządkowuje przychód podlegający wyłączeniu do źródła jego pochodzenia. Jeśli więc bony towarowe finansowane są ze środków przeznaczonych na cele socjalne w ramach zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, to nie są wliczane do podstawy wymiaru składek,gdyż mieszczą się w dyspozycji przepisu § 2 pkt 19 rozporządzenia. Odpowiedzi, czy w sprawie mamy do czynienia z tego rodzaju przychodem poszukiwać należy wustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnychi regulaminie utworzonym na podstawie art. 8 ust. 2 tej ustawy. Uregulowania zawarte w regulaminie Funduszu Świadczeń Socjalnych stanowiły podstawę do sfinansowania bonów towarowych z funduszu świadczeń socjalnych. Jak ustalił Sąd Okręgowy wypłata tychże bonów uzależniona była od wysokości wynagrodzenia uzyskiwanego przez poszczególnych pracowników, od ich sytuacji majątkowej i rodzinnej, która ustalana była przez Komisję Socjalną. Ustalenia te odbywały się poprzez złożenie stosownych oświadczeń lub w oparciu o uzyskaną przez komisje wiedzę. Ani pracownicy ani też komisja nie podważała sposobu ustalania sytuacji majątkowej pracowników, jak również nie była kwestionowana wartość przyznanych bonów towarowych poszczególnym pracownikom. Z tych przyczyn przyjąć należy, że bony towarowe wypłacane zainteresowanym w niniejszej sprawie, są przychodem o którym mowa w § 2 pkt19 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Sąd Apelacyjny zwraca uwagę na fakt, że uprawnienia kontrolne organu rentowego winny sprowadzać się do ustalenia, czy istnieje w regulaminie FŚS podstawa sfinansowania bonów oraz sprawdzenia, czy środki rzeczywiście pochodzą z funduszu świadczeń socjalnych. Chodzi mianowicie o to, czy środki pochodzą z odrębnego rachunku bankowego, utworzonego zgodnie z obowiązkiem wynikającym zart. 12 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że środki wydatkowane w formie bonów towarowych zostały wypłacone z zasobów FŚS. Organ rentowy natomiast nie wykazał aby środki z Funduszu zostały wypłacone z innego źródła, aniżeli środki zgromadzone na rachunku Funduszu. Odnosząc się do zarzutu apelacji, jakoby przy wypłacie bonów nie zostały przyjęte kryteria dotyczące sytuacji materialnej, rodzinnej i życiowej zainteresowanych wskazać należy, że zarzuty te są całkowicie chybione. Jak wynika bowiem z zapisów zawartych w regulaminie Funduszu, wartość bonów przyznawanych poszczególnym pracownikom była uzależniona od wysokości pobieranego przez nich wynagrodzenia i ich sytuacji materialnej, która była ustalana przez Komisję Socjalną. Co oznacza, że komisja miała na względzie sytuację materialną pracowników (zainteresowanych w sprawie). Ponadto podkreślić należy, że w ocenie Sądu Apelacyjnego organ rentowy nie ma uprawnień do ingerencji w zasady przydziału bonów, to jest w badanie sytuacji materialnej, rodzinnej i osobistej pracowników. Problem tenustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnychuregulowała odmiennie i uprawnienia kontrolne przyznała jedynie związkom zawodowym. Zatem tylko związki zawodowe mogą zgodnie z art. 8 ust. 3 w/w ustawy wystąpić do sądu pracy z roszczeniem o zwrot Funduszowi środków wydatkowanych niezgodnie z przepisami ustawy lub o przekazanie należnych środków na Fundusz. Z tego też względu zarzut apelacji dotyczący powyższej kwestii traktować należy jako bezzasadny albowiem organ rentowy zmierzał do przekroczenia przysługujących mu uprawnień. Powyższa ustawa zawiera także przepis o odpowiedzialności karnej za niewłaściwe gospodarowanie środkami funduszu sformułowany w art. 12 a, jednakże w tym zakresie funkcje kontrolne powierzono Państwowej Inspekcji Pracy, a nie organowi rentowemu. Zarzut apelacji odnoszący się do naruszenia § 2 ust. 1 pkt 19 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, także nie zasługuje na uwzględnienie albowiem przepis ten wyraźnie stanowi, iżpodstawy wymiaru składek nie stanowią świadczenia finansowane ze środków przeznaczonych na cele socjalne w ramach zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Organ rentowy nie wskazał, na czym więc miałoby polegać naruszenie tego przepisu, bowiem sąd pierwszej instancji zgodnie z jego treścią nakazał, organowi rentowemu, by przychodów z tytułu bonów towarowych nie uwzględnił w podstawie wymiaru składek. Nie sposób jest odnieść się merytorycznie do zarzutu strony pozwanej dotyczącej naruszenia przepisówustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnymorazustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia, albowiem zarzut ten strona pozwana ograniczyła jedynie do wymienienia szeregu artykułów bez wskazania na czym to naruszenie miałoby polegać. Przepisy te dotyczyły zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia zdrowotne, i można tylko domniemywać, że Zakład upatruje ich naruszenia poprzez wyłączenie z podstawy wymiaru składek przychodu związanego z przyznaniem bonów towarowych zainteresowanym. Reasumując stwierdzić należy, że Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacji albowiem stanowią one jedynie próbę podjęcia polemiki z niekorzystnym dla niego rozstrzygnięciem, która zmierza do dokonania odmiennej interpretacji przepisów prawa od interpretacji dokonanej przez sąd pierwszej instancji. W tych okolicznościach należy stwierdzić, że stanowisko Sądu Okręgowego jest w pełni prawidłowe i należycie uzasadnione. Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na podstawieart. 385 kpcoddalił apelację organu rentowego. Orzeczenie o kosztach oparto na przepisieart. 98 kpcz uwzględnieniem przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późn zm.). R.S.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnywe Wrocławiu date: '2012-01-10' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Ireneusz Lejczak - Jarosław Błaszczak - Kazimierz Josiak legal_bases: - art. 8 ust 1 i 2 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych - art. 233 § 1 kpc - §12 ust. 2 i § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu - art. 83 ust 1 pkt. 3, art.6 ust 1 pkt 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1, art. 13 pkt 1, art. 18 ust. 1, art. 20 ust. 1 oraz art. 46 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 19, art. 21 ust. 1 i 2c, art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym - art. 21 ust. 1, art. 23 ust.1, 6 i 7, art. 29 ust 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2003 r. o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia - art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu - art. 29 ustawy z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy - art. 104 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy - art. 12 ust 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych recorder: Monika Horabik signature: III AUa 1480/11 ```

152510350000503_I_C_002797_2015_Uz_2017-02-20_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 2797/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 lutego 2017 roku Sąd Rejonowy w Zgierzu, I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia SR Ewelina Iwanowicz Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Ostrowska po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2017 roku w Zgierzu na rozprawie z powództwaSpółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej im. F.S.z siedzibą wG. przeciwkoM. K. (1) o zapłatę 1 zasądza odM. K. (1)na rzeczSpółdzielczej (...)-Kredytowej im. F.S.z siedzibą wG.kwotę 29.686,80 (dwadzieścia dziewięć tysięcy sześćset osiemdziesiąt sześć 80/100) złotych z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w skali roku od dnia 31 lipca 2015 roku do dnia zapłaty; 2 nie obciąża pozwanej obowiązkiem zwrotu kosztów procesu. Sygn. akt I C 2797/15 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 31 lipca 2015 roku wniesionym do Sądu Rejonowego Lublin– Zachód wL.Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo – Kredytowa im.F. S.z siedzibą wG.wniosła o zasądzenie odM. K. (1)kwoty 29.686,80 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 31 lipca 2015 roku do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania. W uzasadnieniu powództwa wskazano, że w dniu 27 maja 2013 roku powódka udzieliła pozwanej pożyczkiw kwocie 33.000 złotych z zastrzeżeniem odsetek za opóźnienie w przypadku nieterminowej spłaty pożyczki lub jej raty w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP. Z uwagi na niedokonywanie przez pozwaną spłat rat pożyczkowych powódka po uprzednim wezwaniu do zapłaty wypowiedział pozwanej umowę pożyczki w dniu 29 czerwca 2015 roku, wobec czego nie spłacone dotychczas zadłużenie zostało postawione w stan natychmiastowej wymagalności wraz z należnymi odsetkami i kosztami z upływem okresu wypowiedzenia wskazanego w umowie. Na dochodzoną pozwem kwotę w wysokości 29.686,80 złotych składają się następujące kwoty: - 27.700,26 złotych tytułem niespłaconego kapitału pożyczki; - 1.551,62 złote tytułem niezapłaconych odsetek zwykłych umownych; - 290,31 złotych tytułem niezapłaconych odsetek za opóźnienie naliczanych w przypadku nieterminowej spłaty pożyczki lub jej raty; - 144,61 złotych tytułem niezapłaconych opłat. (pozew k. 2-5) Nakazem zapłaty wydanym w dniu 24 sierpnia 2015 roku w elektronicznym postępowaniu upominawczy Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie uwzględnił roszczenie zgodnie z żądaniem pozwu. (nakaz zapłaty – k. 6) W prawidłowo wniesionym sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosłao oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenia od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu. W treści sprzeciwu pozwana nie zakwestionowała dochodzonej kwotyco do wysokości. Przyznała, iż zawarła z powódką umowę pożyczki oraz że w lutym 2015 roku zaprzestała jej spłacania po ustnej propozycji pracownika(...)oddziału(...)zawieszenia spłat rat kredytu ze względu na bardzo zły i wciąż pogarszający się stan zdrowia pozwanej. Dodała, iż wielokrotne rozmowy z kierownikiem(...)placówki(...)zmierzały do zmniejszenia rat kredytu. (sprzeciw – k. 7-8, k. 13-16) Na skutek wniesionego przez pozwaną sprzeciwu od nakazu zapłaty Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę według właściwości do Sądu RejonowegowZ.. (postanowienie – k. 20) W dniu 25 stycznia 2016 roku do tutejszego Sądu wpłynęło pismo powódki, w którym podtrzymano żądanie pozwu. (pismo procesowe powódki – k. 26-27v.) W kolejnym piśmie z 15 czerwca 2016 roku powódka przyznała, iż powódka zwracała się z prośba o restrukturyzację zadłużenia powołując się na ciężki stan zdrowia. Powódka nie wyrażał jednakże zgody na obniżenie wysokości rat pożyczki. Samo złożenie wnioskuo restrukturyzację nie może stanowić okoliczności uzasadniającej całkowite zaprzestanie terminowego regulowania zobowiązań. (pismo procesowe powódki – k. 61-62) Na ostatnim terminie rozprawy w dniu 6 lutego 2017 roku w imieniu powódki nikt się nie stawił. Pozwana wniosła o oddalenie powództwa. (protokół rozprawy z dnia 6.02.2017 r. – k. 116-118; płyta CD z nagraniem 00:00:15-00:00:28; 00:23:30-00:27:03) Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 27 maja 2013 roku pomiędzySpółdzielczą (...)– Kredytową im.F. S.z siedzibą wG., jako pożyczkodawcą aM. K. (1), która była członkiem Kasy (nr członkowski(...)), jako pożyczkobiorcązostała zawartaumowa pożyczki nr (...), na podstawie której(...)udzieliła pozwanej pożyczki konsumpcyjnej w wysokości 33.000 złotych na warunkach określonych umową i regulaminem udzielenia kredytów i pożyczek konsumenckich(...). Umowa została zawarta na okres od 27 maja 2013 roku do 16 maja 2020 roku. Zgodnie z pkt 13 umowy pożyczkobiorca był zobowiązany do spłaty pożyczki wraz z należnymi odsetkamido dnia 16 maja 2020 roku w ratach miesięcznych płatnych bez wezwania w terminachi kwotach wskazanych w harmonogramie spłaty pożyczki, który stanowił załącznik nr 2do umowy. Pozwana zobowiązana była do spłaty pożyczki wraz z należnymi odsetkamiw 84 ratach po 622,20 złote oraz ostatniej raty w kwocie 622 złote. Roczna stopa oprocentowania zadłużenia przeterminowanego wynosiła czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP, która na dzień zawarcia umowy wynosiła 18 %. W przypadku zaległości w spłacie pożyczki Pożyczkobiorca był zobowiązany do uiszczenia na rzecz Pożyczkodawcy opłat za czynności windykacyjne, które na dzień zawarcia umowy wynosiły: monit SMS– 1,50 złoty; monit telefoniczny – 9,90 złotych; wezwanie pożyczkobiorcy do zapłaty – 35,00 złotych; zawiadomienie poręczyciela o przeterminowaniu – 35,00 złotych; opłataza czynności windykacji terenowej (wizyta terenowa) – 150,00 złotych. Wysokość opłati prowizji związanych z udzieleniem i obsługa pożyczki określała Tabela prowizji i opłat dla pożyczek i kredytów stanowiąca załącznik numer 3 do umowy. Z kolei w przypadku nieterminowej spłaty pożyczki należność z tego tytułu stawała się w dniu następnym należnością przeterminowaną. Kasie przysługiwało prawo do wypowiedzenia umowy pożyczki z 30-dniowym terminem wypowiedzenia i postawienia po upływie okresu wypowiedzenia całej pożyczki wraz z odsetkami w stan natychmiastowej wymagalnościw wypadku stwierdzenia, że warunki udzielenia pożyczki nie zostały dotrzymane, a takżew przypadku, gdy Pożyczkobiorca nie zapłacił w terminach określonych w umowie pełnych rat pożyczki za co najmniej dwa okresy płatności po uprzednim wezwaniu Pożyczkobiorcy listem poleconym do zapłaty zaległych rat w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy. Po upływie terminu wypowiedzenia umowa ulegała rozwiązaniu, co oznaczało postawienie pożyczki w stan natychmiastowej wymagalności i konieczność spłaty całości zadłużenia w terminie określonym przez Kasę.Od niespłaconego w całości lub części kapitału, a od dnia wniesienia powództwa od całości zadłużenia, pobierane miały być odsetki według stopy procentowej dla zadłużenia przeterminowanego. (bezsporne, nadto poświadczona za zgodność z oryginałem kopia umowy pożyczki – k. 33-38, regulamin udzielania kredytów i pożyczek konsumenckich(...)– k. 39-45v., tabela prowizji i opłat – k. 46-47, harmonogram spłaty pożyczki – k. 48-49) Pozwana uregulowała 19 rat pożyczki w terminach i wysokościach ustalonychw harmonogramie spłat. Potem zaprzestała spłaty zadłużenia. (bezsporne, nadto wyciąg operacji na koncie za okres od dnia 27.05.2013r. do 06.06.2016 r.– k. 67-80v.) W dniu 2 marca 2015 roku oraz w dniu 27 marca 2015 roku powódka wystosowałado pozwanej wezwania do zapłaty zadłużenia wynikającego ze wskazanej umowy pożyczki. Powódka wskazała, iż w przypadku nieuregulowania przez pozwaną zadłużenia w terminie7 dni od otrzymania pism, powódka zastrzega sobie prawo wypowiedzenia umowy pożyczkii postawienia całego zadłużenia w stan natychmiastowej wykonalności. (poświadczona za zgodność z oryginałem kopia wezwania do zapłaty – k. 50, poświadczona za zgodność z oryginałem kopia ostatecznego wezwania do zapłaty – k. 52, poświadczoneza zgodność z oryginałem kopie dowodów nadania – k. 51,53,) Pismem z dnia 21 maja 2015 roku, doręczonym pozwanej w dniu 28 maja 2015 roku, powódka wypowiedziała umowę pożyczki z dnia 27 maja 2013 roku wobec zaprzestania terminowej spłaty zobowiązania. Cała kwota niespłaconej części pożyczki wraz z odsetkami stała się wymagalna z upływem 30 dni od doręczenia przedmiotowego pisma pozwanemu. (bezsporne, nadto poświadczona za zgodność z oryginałem kopia wypowiedzenia umowyz dowodem nadania i odbioru – k. 50- 51v.) Pomimo wezwań do zapłaty, pozwana do dnia wniesienia pozwu nie zapłaciła powodowi dochodzonej przedmiotowym powództwem kwoty. (okoliczności bezsporne, nadto wyciąg operacji na koncieM. K.– k. 67-80v.) M. K. (1)kilkukrotnie za pośrednictwem(...)placówki(...)im. F.S.wG.zwracała się do pożyczkodawcy z wnioskami o restrukturyzację zadłużenia z powodu złego stanu zdrowia. Wszystkie wnioski powódki o restrukturyzację zadłużenia zostały rozpatrzone przez powódkę negatywnie. Ostatecznie powódka zgodziła się na restrukturyzację zadłużenia pod warunkiem zabezpieczenia spłaty pożyczki przez pozwaną w postaci poręczenia, jednak pozwana nie spełniła tego warunku i nie przedstawiła poręczyciela. (poświadczone za zgodność z oryginałem kopie pism powoda z 22.01.2015 r., 12.02.2015 r., 16.02.2015 r, 8.04.2015 r. – k. 63-66, kopie dowodów nadania – k. 100-108, zeznania świadkaA. K.– k. 113v.) Pozwana ma 72 lata, prowadzi gospodarstwo domowe samotnie. Utrzymuje sięz emerytury w wysokości 1.248 złotych. Na jej stałe koszty utrzymania składa się czynszza mieszkanie w wysokości 400 złotych, koszty leków w wysokości 400-500 złotych, opłaty za energię elektryczną w wysokości 87 złotych i opłata za gaz w wysokości 45 złotych. Pozwana leczy się z powodu migotania przedsionków, niewydolności serca, zaburzeń depresyjnych nawracających, zapalenia żył i zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa. Bierze leki nasercowe. (protokół rozprawy z 6.02.2017 r. – k. 117 00:16:28-00:21:06, płyta CD – k. 118v.) Ustalając powyższy stan faktyczny Sąd oparł się na powołanych dowodach uznającje za wiarygodne. Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom pozwanejM. K. (1)w zakresiew jakim twierdziła, że nie miała obowiązku dokonywania spłat rat pożyczki w okresie rozpatrywania złożonych przez nią wniosków o restrukturyzację zadłużenia. Niewiarygodne były także twierdzenia pozwanej, iż pracownik oddziału(...)odmówił przyjęcia od niej wpłaty na poczet przedmiotowej należności. Relacje pozwanej nie znalazły potwierdzeniaw pozostałym materiale dowodowym w postaci zeznań świadka i dokumentów prywatnych zaoferowanych przez powódkę. Relacje pozwanej były nadto niespójne, bowiem z jednej strony powódka twierdziła, że zaprzestała spłaty pożyczki, bez racjonalnego wytłumaczenia takiej sytuacji, a z drugiej strony przyznała, że nie otrzymała żadnego pisma od powoda, które w jakikolwiek sposób zwalniałoby ją ze spłaty zobowiązania. Nadto nie zasługiwały na uwzględnienie twierdzenia powódki o nieotrzymaniu przez nią decyzji w przedmiocie jej wniosków o restrukturyzację zadłużenia, oświadczenia o wypowiedzeniu umowy i wezwań do zapłaty, bowiem powód przedstawił dowody ich nadania na adres powódki, a w przypadku wypowiedzenia umowy także zwrotne potwierdzenie odbioru z własnoręcznym podpisem pozwanej. Przy czym, pozwana przyznała, iż jej adres zamieszkania nie zmienił sięod momentu zawarcia umowy pożyczki. Brak jest również jakiegokolwiek dowoduna potwierdzenie twierdzeń pozwanej, jakoby przedstawiła powódce kandydatana poręczyciela, a pomimo to nie uzyskała odpowiedzi na wniosek o obniżenie rat. Na walor wiarygodności zasługiwały zeznania pozwanej jedynie w tym zakresie, w jakim opisywała swoją sytuację życiową i majątkową. Sąd nie znalazł żadnych podstaw, aby kwestionować relacje w tym zakresie, które były spójne i spontaniczne. Sąd Rejonowy zważył, co następuje: W rozpatrywanej sprawie strona powodowa dochodziła roszczenia z tytułu umowy pożyczki. Zgodnie z treściąart. 720 § 1 k.c.przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki,w zależności od woli stron, może być umową odpłatną, bądź nieodpłatną. W niniejszej sprawie zważywszy na datę zawarcia umowy a także kwotę udzielonej pozwanej pożyczki, zastosowanie znajdowały nadto przepisyustawy z dnia 20 lipca 2001 roku o kredycie konsumenckim(Dz. U. 2001 r., nr 100, poz. 1081). Zgodnie bowiemz art. 2 ust. 3 ustawę stosuje się także do umów, na mocy których spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia swojemu członkowi kredytu w celu bezpośrednio niezwiązanym z działalnością gospodarczą. Bezspornym pozostawało w sprawie, że pomiędzy stronami zawarta została umowa, na podstawie której strona powodowa udzieliła pozwanej pożyczki w wysokości 33.000 złotych na okres od 27 maja 2013 roku do 16 maja 2020 roku. Bezspornym pozostawało także, że należność miała być płacona w ratach o wysokości i terminach ustalonychw harmonogramie spłat. Pozwana nie kwestionowała treści umowy pożyczki a także stanowiących jej integralną część Regulaminu udzielania kredytów i pożyczek konsumenckichSpółdzielczej (...)oraz Tabeli Prowizjii Cennika Opłat. Pozwana została przyjęta w poczet członków Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej im. F.S.wG.(nr członkowski(...)),a przystępując do Kasy zobowiązała się do przestrzegania statutu Kasy, regulaminów a także uchwał i postanowień władz statutowych. Pozwana zobowiązana była do spłaty pożyczki wraz z należnymi odsetkami w 84 ratach po 622,20 złote oraz ostatniej raty w kwocie622 złote. W myślpkt 31 umowy pożyczki Nr (...)powódka uprawniona byłado wypowiedzenia umowy z 30-dniowym terminem wypowiedzenia równocześniez postawieniem całej pożyczki wraz z odsetkami w stan natychmiastowej wymagalnościw przypadku stwierdzenia, że warunki udzielenia pożyczki nie zostały dotrzymane, a takżew przypadku, gdy pożyczkobiorca nie zapłacił w terminach określonych w umowie pełnych rat pożyczki, za co najmniej dwa okresy płatności, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy listem poleconym do zapłaty zaległych rat w terminie nie krótszym niż 7 dni pod rygorem wypowiedzenia umowy. Wedługart. 14 ustawy z dnia 20 lipca 2001 roku o kredycie konsumenckim, jeżeli konsument nie zapłacił w terminach określonych w umowie pełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności, kredytodawca może wypowiedzieć umowępo uprzednim wezwaniu konsumenta, w trybie określonym w umowie kredytowej, do zapłaty zaległych rat lub ich części w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy. Termin wypowiedzenia umowy nie może być krótszy niż 30 dni. Z uwagi na wysokość zadłużenia istniejącego na dzień wypowiedzenia umowy, jak również przedłożenie dwukrotnych wezwań pozwanej do zapłaty poprzedzających pisemne wypowiedzenie umowy, wypowiedzenie to uznać należało za skuteczne w świetle zarówno postanowień ustawy z dnia 20 lipca 2001 roku o kredycie konsumenckimjak i odpowiadającej treści postanowień pkt 31 umowy pożyczki. Jak wynika z treści umowy z dnia 27 maja 2013 roku pozwana zobowiązana była do spłaty pożyczki w miesięcznych równych ratach, ale po spłaceniu 19 rat pożyczki zaprzestała jej dalszej spłaty, co sama przyznała zarówno w sprzeciwie od nakazu zapłaty jak i w toku przesłuchania. Oprocentowanie pożyczki było pozwanej znane, przedmiotowa umowa zawierała także opis konsekwencji wynikających z nieterminowego spłacania pożyczki,a mianowicie w przypadku nieterminowej spłaty strona powodowa była uprawnionado naliczania odsetek od przeterminowanej kwoty w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, co wynika z punktu 23 umowy pożyczki, jak również z postanowień§ 24 Regulaminu udzielania kredytów i pożyczek konsumenckichSpółdzielczej (...), który stanowił integralną część umowy. Strona powodowa poza umową i Regulaminem udzielania pożyczek i kredytów oraz Tabelą Opłat i Prowizji przedstawiła szereg dokumentów, które w ocenie Sądu tworzą spójny obraz w zakresie stosunków łączących strony. Powódka przedstawiła m.in. zestawienie operacji na koncie pozwanej, z których wynika przede wszystkim ilość i wysokość spłaconych rat, jak również wysokość zadłużenia. Nadto strona powodowa przedłożyła dowody podejmowanych wobec pozwanej czynności windykacyjnych w postaci kierowanych wezwań do zapłaty, za które powódka naliczyła opłaty stosownie do treści umowy pożyczkowej i Tabeli opłat i prowizji. Mając na względzie, że pozwana przyznała fakt zawarcia umowy i zaprzestania regulowania spłaty rat pożyczki w umownej wysokości od stycznia 2015 roku oraz z uwagi na niekwestionowanie przez nią wysokości dochodzonej należności, Sąd w punkcie 1. wyroku uwzględnił powództwo w całości oraz odsetki od żądanej kwoty. Rozstrzygnięcie w przedmiocie odsetek Sąd oparł na przepisieart. 481 § 1i §k.c.Biorąc pod uwagę, że strony zastrzegły w umowie odsetki od niespłaconego w całości lub części kapitału, a od dnia wniesienia pozwu od całości zadłużenia, w wysokości uchwalonej w danym okresie przez Zarząd(...) im (...)wG., jednak nie wyższej niż czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego NBP, sąd zasądził odsetkiw umówionej wysokości od całości zadłużenia. Przy czym, aktualnie wysokość tychże odsetek nie przekracza odsetek maksymalnych za opóźnienie (art. 481 § 21i § 22k.c.). Dodać przy tym należało, iż podjęcie przez pozwaną ponad dwa lata temu czynności zmierzających do restrukturyzacji jej zadłużenia przez powódkę nie zwalniało jej w żadnej mierze z zapłaty rat pożyczki, tym bardziej, iż powódka konsekwentnie odmawiała zmniejszenia rat. W ocenie Sądu, pozwana nie udowodniła swoich twierdzeń, jakobyw związku ze złożeniem wniosku o restrukturyzację zadłużenia była uprawniona do zaniechania dalszej spłaty pożyczki. Twierdzenia pozwanej nie znalazły potwierdzenia aniw zeznaniach świadkaA. K. (2), która zaprzeczyła, aby informowała jąo możliwości zaniechania spłaty pożyczki w trakcie rozpatrywania wnioskówo restrukturyzację, ani w treści umowy pożyczki, która nie przewidywała w takim wypadku karencji w jej spłacie. Należało również zauważyć, iż pozwana przyznała, iż nigdy nie otrzymała żadnej decyzji o restrukturyzacji zadłużenia, a pomimo tego nie potrafiła wyjaśnić, na jakiej podstawie od stycznia 2015 roku całkowicie zaprzestała spłaty pożyczki, tym bardziej że dochodziła obniżenia wysokości raty. Powódka przedstawiła przy tym stosowne pisma potwierdzające, że wszystkie wnioski pozwanej zostały rozpatrzone i to negatywnie. Pozwana nie wykazała również, aby przedstawiła powódce kandydata na poręczyciela, a tym bardziej, iż został on zaakceptowany przez powódkę. Przy czym, gdyby nawet doszło do poręczenia, to pozwana nie byłaby zwolniona z obowiązku zapłaty. Sąd uznał zatem twierdzenia pozwanej, która starała się wykazać, że nie dokonywała spłat pożyczkiz przyczyn stojących po stronie powódki, za nieudolną linię obrony. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawieart. 102 k.p.c.Zgodniez powołanym przepisem, w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzićod strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 9 sierpnia 2012 roku (sygn. akt V CZ 26/12, LEX nr 1231638), przepisart. 102 k.p.c.wyraża zasadę słuszności w orzekaniu o kosztach, stanowiąc wyjątek od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Podstawę do jego zastosowania stanowią konkretne okoliczności danej sprawy, przekonujące o tym, żew rozpoznawanym przypadku obciążenie strony przegrywającej kosztami procesu na rzecz przeciwnika byłoby niesłuszne, czy wręcz niesprawiedliwe.Art. 102 k.p.c.znajduje zastosowanie „w wypadkach szczególnie uzasadnionych”, które nie zostały ustawowo zdefiniowane i są każdorazowo oceniane przez sąd orzekający na tle okoliczności konkretnej sprawy. Do okoliczności tych zalicza się m.in. sytuację majątkową i osobistą strony, powodującą, że obciążenie jej kosztami może pozostawać w kolizji z zasadami współżycia społecznego. Przy zastosowaniuart. 102 k.p.c.mogą być również brane pod uwagę okoliczności dotyczące charakteru sprawy (zob. też postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 września 2012 roku, sygn. akt II CZ 95/12, LEX nr 1232771, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 września 2012 roku, sygn. akt I UZ 86/12, LEX nr 1228427).W postanowieniu z dnia 26 września 2012 roku (sygn. akt II CZ 100/12, LEX nr 1232760) Sąd Najwyższy wskazał, iż ocena, czy w sprawie zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony należy do swobodnej decyzji sądu ze względu na konieczność zapewnienia poczucia sprawiedliwości oraz realizacji zasady słuszności. W niniejszej sprawie Sąd uznał, iż zasadnym jest nieobciążanie pozwanej kosztami procesu, mając na uwadze, jej trudną sytuację majątkową i poważne problemy zdrowotne. Należało mieć na uwadze, iż pozwana utrzymuje się z niewielkiej emerytury, a znaczną część jej dochodów pochłaniają bieżące koszty utrzymania i wydatki na leki. Zdaniem Sądu, obciążenie pozwanej dodatkowo kosztami procesu przekraczającymi dwukrotnie jej miesięczne dochody, przy zasądzeniu całej dochodzonej z tytułu pożyczki należności, byłoby nadmierne i sprzeczne z zasadami słuszności.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Zgierzu date: '2017-02-20' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Ewelina Iwanowicz legal_bases: - art. 720 § 1 k.c. - art. 14 ustawy z dnia 20 lipca 2001 roku o kredycie konsumenckim - art. 102 k.p.c. recorder: st. sekr. sąd. Anna Ostrowska signature: I C 2797/15 ```

155500000001521_III_AUa_000551_2016_Uz_2017-05-16_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III AUa 551/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 maja 2017 r. Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Beata Górska (spr.) Sędziowie: SSA Anna Polak SSO del. Aleksandra Mitros Protokolant: St. sekr. sąd. Edyta Rakowska po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2017 r. w Szczecinie sprawyD. M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS. o prawo do wypłaty odsetek na skutek apelacji organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 25 kwietnia 2016 r. sygn. akt VII U 1447/15 1 oddala apelację, 2 zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.na rzecz ubezpieczonejD. M.kwotę 270 zł (dwieście siedemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej. SSA Anna Polak SSA Beata Górska del. SSO Aleksandra Mitros Sygn. akt III AUa 551/16 UZASADNIENIE Decyzją z 3 sierpnia 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.odmówiłD. M.prawa do wypłaty odsetek do decyzji z 23 stycznia 2015r. realizującej wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z 25 listopada 2014 r. sygn. akt VII U 1358/14. W odwołaniu ubezpieczona wniosła o jej zmianę i przyznanie odsetek z tytułu opóźnienia w realizacji przysługujących jej świadczeń emerytalnych za miesiące od czerwca do października 2013 r., licząc od kwoty świadczenia emerytalnego przysługującej w danym miesiącu od dnia, w którym świadczenie miało być wypłacone do 5 lutego 2015 r. Ubezpieczona podniosła, że Sąd Okręgowy w sprawie o sygn. VII U 1358/14 przychylił się do jej argumentacji, wskazując, że nie można wstrzymać wypłaty świadczenia emerytalnego z tych przyczyn, że organ rentowy otrzymał zwrot wysłanej decyzji z adnotacją „adresat się wyprowadził, wymeldował się". W związku z błędną decyzją organu rentowego,D. M.była pozbawiona świadczenia emerytalnego w okresie od czerwca do października 2013 r. W sytuacji zatem, gdy ZUS ponosi odpowiedzialność za powstałe opóźnienie w wypłacie świadczenia, ubezpieczony ma prawo do odsetek. Zdaniem ubezpieczonej w postępowaniu sądowym nie pojawiły się żadne nowe okoliczności, których Zakład wcześniej nie znał, co oznacza, że można mówić, iż Zakład ponosi wyłączną odpowiedzialność za wydanie decyzji o wstrzymaniu wypłaty świadczenia. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie z argumentacją jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Ponadto podał, że decyzją z 21 lutego 2014 r. odmówił ubezpieczonej prawa do wznowienia wypłaty emerytury od miesiąca wstrzymania wypłaty świadczenia, przy czym decyzja ta została zaskarżona, zaś wyrokiem z 25 listopada 2014 r. sąd zmienił zaskarżoną decyzję i wznowił wypłatę należnego świadczenia od czerwca 2013 r. Wyrok uprawomocnił się 20 grudnia 2014, zaś akta rentowe zostały zwrócone organowi rentowemu w dniu 15 stycznia 2015 r. Decyzja wykonująca powyższy wyrok wydana została 23 stycznia 2015 r., którą organ wy wznowił wypłatę świadczenia od dnia 1 czerwca 2013 r. tj. od daty określonej wyrokiem. Wypłata świadczenia wynikająca z decyzji z 23 stycznia 2015 r. nastąpiła łącznie ze świadczeniem za luty 2015r., co oznacza, że wydanie decyzji i wypłata świadczenia nastąpiły w terminie określonym w przepisach, a w konsekwencji brak jest podstaw do wypłaty odsetek do decyzji z dnia 23 stycznia 2015 r. Wyrokiem z 25 kwietnia 2016 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w pkt I zmienił zaskarżoną decyzję i z tytułu opóźnienia w wypłacie przyznałD. M.prawo do odsetek od świadczeń za miesiąc czerwiec 2013 r., lipiec 2013 r., sierpień 2013 r., wrzesień 2013 r., październik 2013 r., licząc od kwoty świadczenia przysługującego w danym miesiącu, od dnia terminu płatności poszczególnych świadczeń do dnia 4 lutego 2015 r., w pkt II zasądził od organu rentowego na rzecz ubezpieczonej 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sąd pierwszej instancji ustalił, że w 1992 r.D. M.uzyskała prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy. W 2004 r. nabyła prawo do emerytury w wieku obniżonym, a na podstawie decyzji z 5 czerwca 2012 r. prawo do emerytury w tzw. powszechnym wieku emerytalnym. Świadczenia były przekazywane na wskazany rachunek bankowy. D. M.w okresie od 21 lutego 2005 r. do 1 czerwca 2012 r. zameldowana była wS.przyulicy (...). Ponowny meldunek na pobyt stały ubezpieczona uzyskała w czerwcu 2013 r. W okresie pomiędzy wymeldowaniem i ponownym uzyskaniem meldunku,D. M.nie była nigdzie zameldowana. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.decyzją z 6 maja 2013 r. z urzędu na podstawieart. 134 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń SpołecznychwstrzymałD. M.wypłatę renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy oraz wypłatę emerytury, poczynając od 1 czerwca 2013 r., uzasadniając że ubezpieczona mimo pouczenia i żądania organu rentowego nie przedłożyła dowodów stwierdzających dalsze istnienie prawa do świadczeń. W dniu 12 listopada 2013 r.D. M.złożyła w organie rentowym wniosek o podjęcie wypłaty wstrzymanej emerytury oraz wypłacenie należności za okres od 1 czerwca 2013 r. do 30 listopada 2013 r. Ubezpieczona wskazała nowy adres do korespondencji oraz zawarła informację, że numer rachunku bankowego nie uległ zmianie. W rozpoznaniu wniosku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.decyzją z 16 grudnia 2013 r. wznowił wypłatę wstrzymanych świadczeń, poczynając od 1 listopada 2013 roku, tj. od miesiąca jego złożenia. Decyzja w tym przedmiocie została przesłana na poprzedni adres zameldowania ubezpieczonej przyul. (...)wS., skąd wróciła do nadawcy z adnotacją: „adresat nie mieszka-wymeldowany”. Pismem z 30 stycznia 2014 r.D. M.ponownie zwróciła się do organu rentowego o wypłacenie jej należnych świadczeń za okres od czerwca 2013 r. do października 2013 r., wskazując że w dacie kierowania do niej korespondencji z prośbą o uaktualnienie danych adresowych przebywała za granicą. Nie miała wówczas innego adresu korespondencyjnego niż uprzedni adres zameldowania przyul. (...)wS., skąd została wymeldowana po rozwodzie. Kierowaną do niej na ten adres korespondencję miał odbierać zgodnie z ustna umową jej były mąż, czego nie czynił. Sąd Okręgowy ustalił, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.decyzją z 21 lutego 2014 r., po rozpatrzeniu wnioskuD. M., odmówił jej prawa do wznowienia wypłaty emerytury od miesiąca, w którym wypłatę świadczenia wstrzymano, ponieważ zgodnie zart. 135 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychw razie ustania przyczyny powodującej wstrzymanie wypłaty świadczenia, wypłatę wznawia się od miesiąca ustania tej przyczyny, jednak nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o wznowienie wypłaty lub wydano decyzję z urzędu o jej wznowieniu. Z powyższą decyzją nie zgodziła sięD. M., która w odwołaniu z 26 marca 2014 r. wniosła o jej zmianę i przyznanie prawa do wznowienia wypłaty emerytury, poczynając od miesiąca, w którym wypłatę świadczenia wstrzymano, zaś wyrokiem z 25 listopada 2014r. Sąd Okręgowy w Szczecinie zmienił zaskarżoną decyzję i wznowił wypłatę należnego powódce świadczenia poczynając od czerwca 2013 r. Sąd Okręgowy wskazał wówczas, że świadczenie emerytalne jest przyznawane uprawnionemu dożywotnio i przysługuje tak długo, jak długo pozostaje on przy życiu. Prawo do tego świadczenia nie zależy w żadnym razie od aktualizowania danych adresowych. Ponadto wskazał, że dyspozycja normy art. 134 ust. 1 pkt 5 ustawy o emeryturach i rentach z FUS zaktualizowałaby się wówczas, gdyby świadczenia powódce przekazywane były na adres zamieszkania/pobytu przekazem pocztowym, ewentualnie gdyby powódka zmieniła numer konta bankowego i nie poinformowała o tym organu rentowego, zaś sam fakt niewskazania przez powódkę nowego adresu miejsca zamieszkania/pobytu, względnie adresu do korespondencji nie mógł skutkować wstrzymaniem wypłaty należnych jej świadczeń. Wyrok z dnia 25 listopada 2014r. uprawomocnił się w dniu 20 grudnia 2014 r. Akta rentowe zostały zwrócone organowi rentowemu przez Sąd w dniu 15 stycznia 2015r. zaś Decyzja wykonująca wyrok Sądu wydana została w dniu 23 stycznia 2015 r., którą organ rentowy wznowił wypłatę świadczenia od dnia 1 czerwca 2013 r. tj. od daty określonej wyrokiem Sądu. Wypłata świadczenia wynikająca z decyzji z dnia 23 stycznia 2015r. nastąpiła łącznie ze świadczeniem za miesiąc luty 2015 r. w dniu 5 lutego 2015r. W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy uznał odwołanie za uzasadnione. Podkreślił, że istotą sporu było ustalenie czy organ rentowy miał podstawy by odmówićD. M.dochodzonych odsetek. Sąd pierwszej instancji, jako podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazałart. 85 ust. 1 ustawy z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych(t.j. Dz. U. 1998 Nr 10, poz. 13 ze zm., powoływana dalej jako: ustawa systemowa) orazart. 118 ust. 1 i 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zaznaczył przy tym, wskazując na orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego, że za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji w sprawie świadczenia emerytalnego lub rentowego uznaje się dzień wypływu do organu rentowego prawomocnego orzeczenia sądu ustalającego prawo do tego świadczenia, ale tylko w przypadku, gdy organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie tych okoliczności we wcześniejszym terminie. Mając na uwadze powyższe, sąd pierwszej instancji uznał, że wadliwe wstrzymanie wypłaty świadczenia nie może obciążać ubezpieczonej. Termin wypłaty świadczeń powinien być liczony od dnia, w którym organ rentowy, gdyby działał prawidłowo, winien był ustalić prawo do wnioskowanego świadczenia. W postępowaniu sądowym o sygn. VIIU 1358/14 - Wyrokiem z 25 listopada 2014 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie zmienił zaskarżoną decyzję organu i wznowił wypłatę należnego ubezpieczonej świadczenia poczynając od czerwca 2013 r., przy czym wskazał, iż organ rentowy wadliwie zastosował wobec powódki normę z art. 134 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wstrzymując jej wypłatę świadczeń w związku z zaniechaniem wskazania przezD. M.nowego adresu zamieszkania, względnie adresu korespondencyjnego i wobec niemożności doręczenia jej korespondencji pod poprzednim adresem zameldowania na pobyt stały wS.przyul. (...). Sąd Okręgowy podkreślił, że w powyższym postępowaniu uznano, iż brak było podstaw do przyjęcia, aby organ rentowy nie mógł doręczyć powódce należnych jej świadczeń, które od kilkunastu lat przekazywał na wskazany rachunek bankowy. W ocenie Sądu Okręgowego, wyżej przytoczony wyrok niejako przesądził o wadliwości czynności podejmowanych przez organ, przy czym wskazując na orzecznictwo Sądu Najwyższego sąd pierwszej wyjaśnił wyjaśnił, że wydanie decyzji niezgodnej z prawem odmawiającej wypłaty świadczenia w sytuacji, gdy ubezpieczony wykazał wszystkie przesłanki świadczenia oznacza, że opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność, choćby nie można mu było zarzucić niestaranności w wykładni i zastosowaniu prawa. Zatem Sąd Okręgowy uznał, że organ rentowy dysponował wystarczającym materiałem dowodowym, w szczególność znał numer konta bankowego ubezpieczonej, a ponadto posiadał dostęp do bazy PESEL, co oznacza, że był w stanie poczynić ustalenia również w zakresie zameldowania, czy też ustalenia czy ubezpieczona pozostaje przy życiu. W ocenie sądu więc można zarzucić organowi rentowemu błąd przy ocenie sytuacji faktyczno-prawnej ubezpieczonej skoro zastosował on sankcję wstrzymania wypłaty świadczeń, w sytuacji gdy nie zachodziły do tego żadne ustawowo przewidziane przesłanki. W konsekwencji wstrzymanie wypłaty świadczenia od czerwca 2013 r. jest następstwem okoliczności, za które odpowiedzialność ponosi organ rentowy. W tej sytuacji, organ rentowy pozostawał w zwłoce i należne są ubezpieczonej odsetki licząc od kwoty świadczenia przysługującego ubezpieczonej za kolejne miesiące czerwca, lipca, sierpnia, września i października 2013 r., od dnia w którym świadczenie miało być wypłacone do dnia 4 lutego 2015r., albowiem w dniu 5 lutego 2015r. zaległe świadczenia ubezpieczona miała już na rachunku bankowym. Z powyższym rozstrzygnięciem w całości nie zgodził się organ rentowy. W wywiedzionej apelacji wyrokowi zarzucił naruszenie art. 85 ust. l ustawy systemowej oraz art. 118 ust. 1 w zw. z art. 134 ust. l pkt.2 i 135 ust. l ustawy z o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez przyjęcie, że ubezpieczona ma prawo do odsetek ustawowych z tytułu opóźnienia w wypłacie świadczeń za czerwiec 2013 r, lipiec 2013 r, sierpień 2013 r, wrzesień 2013 r i październik 2013 r, licząc od kwoty świadczenia przysługującego w danym miesiącu, od dnia terminu płatności poszczególnych świadczeń do 4 lutego 2015 r. W odpowiedzi na apelację ubezpieczona wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie od organu rentowego na swoją rzecz kosztów postępowania przed sądem drugiej instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. Apelacja organu rentowego nie zasługiwała na uwzględnienie. W ocenie Sądu Apelacyjnego, rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji jest prawidłowe. Sąd Okręgowy właściwie przeprowadził postępowanie dowodowe, w żaden sposób nie uchybiając przepisom prawa procesowego oraz dokonał trafnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w konsekwencji prawidłowo ustalając stan faktyczny sprawy. Sąd Apelacyjny podzielił ustalenia i rozważania prawne Sądu Okręgowego, rezygnując jednocześnie z ich ponownego szczegółowego przytaczania (por. wyroki Sądu Najwyższego z 5 listopada 1998 r. I PKN 339/98, OSNAPiUS 1999/24 poz. 776, z 22 lutego 2010 r. I UK 233/09, Lex nr 585720). Sąd Apelacyjny podzielił również stan prawny wskazany jako podstawa rozstrzygnięcia. Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do tego, czy organ rentowy był zobowiązany do zapłaty odsetek za miesiące, w których wstrzymano wypłatę należnego jej świadczenia, tj. od czerwca do października 2013 r., a w szczególności, czy ponosi on odpowiedzialność za niewypłacenie świadczenia w terminie. W kontekście przedmiotu sporu, a także zarzutów apelacji wskazać należy, że kwestią bezsporną jest, że wypłata świadczeniaD. M., nie powinna była zostać wstrzymana, co też znalazło wyraz w prawomocnym wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z 25 listopada 2014 r. o sygn. akt VII U 1358/14. Jakkolwiek rację ma apelujący, że strony wiąże sentencja wyroku, a nie jego uzasadnienie, to należy wskazać, że Sąd Okręgowy w przytoczonym wyroku orzekł o wznowieniu wypłaty należnego świadczenia. Podkreślenia wymaga, że moc wiążącą z perspektywy kolejnych postępowań uzyskują jedynie ustalenia dotyczące tego, o czym orzeczono w związku z podstawą sporu. Zakresem prawomocności materialnej jest, bowiem objęty tylko ostateczny wynik rozstrzygnięcia, a nie przesłanki, które do tego doprowadziły (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 18 stycznia 2017 r. V CSK 159/16 oraz z 6 października 2016 r. IV CSK 804/15). W ocenie Sądu Apelacyjnego rację ma sąd pierwszej instancji stwierdzając, że w postępowaniu VII U 1358/14 Sąd Okręgowy przesądził o wadliwości wstrzymania wypłaty świadczenia. W tym zakresie należy przypomnieć, że zgodnie z treścią art. 85 ust. 1 ustawy systemowej organ rentowy ponosi odpowiedzialność, jeżeli szkoda ubezpieczonego jest wynikiem zawinionego zachowania organu. Należy wskazać, że podejmując próbę klasyfikacji błędów organu rentowego, można je podzielić na błędy w wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu prawa oraz błędy w ustaleniach faktycznych, będące skutkiem naruszenia przepisów proceduralnych. Błąd w wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu prawa jest popełniany wówczas, gdy na podstawie prawidłowo i kompletnie zebranego materiału dowodowego i po ustaleniu niezbędnych okoliczności organ rentowy wydaje decyzję odmawiającą ustalenia prawa, ponieważ błędnie dokonuje interpretacji obowiązujących regulacji w przedmiotowym stanie faktycznym. W takiej sytuacji sąd nie uzupełnia ustaleń faktycznych dokonanych przez organ rentowy. Jeżeli zatem organ rentowy dokonał nieprawidłowej wykładni lub błędnego zastosowania prawa, to ubezpieczonemu należą się odsetki od kwoty świadczenia przyznanego wyrokiem sądu, liczone od upływu terminu, w którym organ rentowy powinien był wydać prawidłową decyzję uwzględniającą wniosek. Bardziej złożoną jest prawna kwalifikacja błędu w ustaleniach faktycznych, jako przesłanki uzasadniającej odpowiedzialność organu rentowego z tytułu wypłaty odsetek za opóźnienie. Możliwa jest bowiem sytuacja, iż przyznanie prawa do świadczenia nastąpi na skutek ustaleń faktycznych sądu. Aby stwierdzić w takiej sytuacji, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za to opóźnienie, konieczne jest wykazanie, że w przepisanym terminie organ rentowy nie dysponował materiałem umożliwiającym przyznanie świadczenia z uwzględnieniem jednakże tego, czy organ rentowy w ramach swoich kompetencji i nałożonych obowiązków poczynił wszystkie możliwe ustalenia faktyczne i wyjaśnił wszystkie okoliczności konieczne do wydania decyzji. Jeżeli bowiem zmiana decyzji w postępowaniu odwoławczym będzie uzasadniona ustaleniami co do takich koliczności, które nie były i nie mogły być znane organowi rentowemu, to nie będzie podstaw do uznania, iż opóźnienie jest następstwem okoliczności za które ponosi on odpowiedzialność (por. wyrok SA w Katowicach z 29 maja 2014 r., III AUa 2071/13, Lex nr 1483723). Z powyższego wyraźnie wynika, że w niniejszej sprawie, skoro Sąd Okręgowy w Szczecinie prawomocnym wyrokiem z 25 listopada 2014 r. stwierdził wadliwość wstrzymania wypłaty świadczenia ubezpieczonej od czerwca 2013 r., to miesiąc ten uznać należało za początek terminu, w którym organ pozostawał w zwłoce. Nie można zarazem podzielić twierdzeń apelującego o prawidłowości jego działania, którego skutkiem było wstrzymanie świadczenia ubezpieczonej. W obliczu istnienia prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego z 25 listopada 2014 r., takie twierdzenia w chwili obecnej nie mają żadnych uzasadnionych podstaw czy to prawnych, czy faktycznych i jako takie są bezpodstawną polemiką z uzasadnieniem wyroku sądu pierwszej instancji, w szczególności, w sytuacji gdy organ rentowy miał możliwość wniesienia od powyższego wyroku apelacji i dalszego udowadniania swoich twierdzeń przed sądem, czego jednak zaniechał. Niezależnie od powyższego nie sposób zgodzić się z apelującym w zakresie twierdzeń, że miał prawo do wstrzymania świadczenia wskutek nieustalenia miejsca pobytuD. M.również z innych powodów. Mianowicie organ rentowy stwierdził, że ubezpieczona nie wskazała dowodów stwierdzających dalsze istnienie prawa do świadczenia poprzez zaniechanie zaktualizowania adresu korespondencyjnego. W sytuacji gdy ustalone świadczenie ubezpieczonej było przekazywane na konto bankowe, sam fakt niezamieszkiwania pod dawnym adresem w żaden sposób nie uniemożliwiał realizacji świadczenia (art. 134 ust. 1 pkt 5 ustawy o emeryturach i rentach z FUS), a także (z uwagi na charakter świadczenia oraz dostęp do bazy PESEL) nie istniały okoliczności uzasadniające wątpliwości czy po stronieD. M.nadal istnieje prawo do emerytury (art. 134 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy). Należy zaznaczyć na marginesie, że we wniosku z 12 listopada 2013 r. ubezpieczona podała nowy adres korespondencyjny, a mimo to organ rentowy decyzję z 16 grudnia 2013 r. ponownie doręczył na dawny adres przyul. (...), co w ocenie Sądu Apelacyjnego wskazuje na to, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie przywiązuje należytej wagi do informacji składanych przez ubezpieczonych. Ponadto ubezpieczona, która po rozwodzie wymeldowana została z mieszkania, na które organ kierował korespondencję mogła mieć uzasadnione przekonanie, że były mąż będzie, stosownie do ustnej umowy, odbierał jej korespondencję. W tej sytuacji, mając także na uwadze szczególne stosunki jakie z reguły istnieją między byłymi małżonkami przy rozwodzie, Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, że nie sposób obciążać ubezpieczonej skutkami nierealizowania umowy przez byłego męża. Podsumowując, w sprawie wstrzymania świadczenia emerytalnego ubezpieczonej nie zachodziły przesłanki z art. 134 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, które uzasadniałyby takie działanie organu, co też znalazło wyraz w prawomocnym wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z 25 listopada 2013 r. sygn. akt VII U 1358/14. Skoro zatem organ rentowy, pozostawał w zwłoce od chwili wstrzymania wypłaty, ubezpieczonej należą się odsetki począwszy od tego momentu do października 2013 r. Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny na podstawieart. 385 k.p.c.oddalił apelację (pkt 1). O kosztach procesu w postępowaniu apelacyjnym orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania, na podstawieart. 98 § 1 i § 3 k.p.c.i w związku zart. 108 § 1 k.p.c., wysokość kosztów ustalając na podstawie§ 9 ust. 2w zw. z§ 10 ust. 1 pkt 2(pkt 2). SSA Anna Polak SSA Beata Górska del. SSO Aleksandra Mitros

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Szczecinie date: '2017-05-16' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Anna Polak - Beata Górska - Aleksandra Mitros legal_bases: - art. 134 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 85 ust. 1 ustawy z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. recorder: St. sekr. sąd. Edyta Rakowska signature: III AUa 551/16 ```

155515000003021_VI_U_001155_2018_Uz_2018-06-06_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI U 1155/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 czerwca 2018 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym: Przewodnicząca: SSO Monika Miller-Młyńska Protokolant: st. sekr. sądowy Monika Czaplak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 czerwca 2018 r. wS. sprawyL. W. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wS. o datę wypłaty emerytury na skutek odwołaniaL. W. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS. z dnia 7 marca 2018 roku znak:(...) zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznajeL. W.prawo do wypłaty emerytury za okres od 1 lutego 2017 r. do 31 stycznia 2018 r. SSO Monika Miller-Młyńska

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Szczecinie date: '2018-06-06' department_name: VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Monika Miller-Młyńska legal_bases: [] recorder: st. sekr. sądowy Monika Czaplak signature: VI U 1155/18 ```

153005000000503_I_C_000159_2012_Uz_2014-08-29_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C159/12 (...)"(...)(...) WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 sierpnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Lublinie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący:Sędzia Sądu Okręgowego Zofia Homa Protokolant: protokolant sądowy Po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 sierpnia 2014 r. sprawy z powództwaJ. P. przeciwko(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wL. o odszkodowanie 1) powództwo oddala; 2) nie obciąża powodaJ. P.kosztami postępowania; 3) nie uiszczoną opłatę od pozwu od której powód był zwolniony przejmuje na rachunek Skarbu Państwa. Sygn. aktI C 159/12 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 27 lutego 2012 roku wniesionym przeciwko(...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wL., powódJ. P.domagał się zasądzenia na jego rzecz odszkodowania w kwocie 400 000,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty z tytułu bezumownego korzystania z jego nieruchomości w okresie ostatnich 10 lat, tj. od lutego 2002 roku do lutego 2012 roku(petitum pozwu, k. 2). W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż jest właścicielem gruntu o łącznej powierzchni 23,11 ha, położonego w województwie(...), powiecie(...), obrębK., dla której Sąd Rejonowy w Końskich prowadziksięgę wieczystą KW Nr (...). Na gruncie tym usytuowane są urządzenia przesyłowe, (a dokładnie 6 słupów, w tym jeden podwójny i stacja trafo), należące do pozwanego, a administrowane przez podległy mu oddział(...)S.. Długość przesyłu przez działkę powoda wynosi 700 m, szerokość 20 m, a zatem z użytkowania wyłączona jest powierzchnia 1,5 ha gruntu. Przyjmując, w ocenie powoda, iż wartość 1 m2wynosi 10 zł, dochodzona pozwem kwota nie może zostać uznana za wygórowaną(uzasadnienie pozwu, k. 2-3). W odpowiedzi na pozew, pozwany(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wL.wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przepisanych. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany podniósł, iż w skład nieruchomości, co do której odnosi się przedmiotowe powództwo, wchodzą dwiedziałki: nr (...)o obszarze 17,71 ha, nabyta przez powoda oraz jego żonę w dniu 12 marca 1991 roku, (dopiero w dniu 20 lipca 2005 roku powód nabył własność tejże nieruchomości na wyłączną własność) oraz nr(...)o obszarze 5,4 ha, co do której brak jest informacji o dacie jej nabycia. Powód, w uzasadnieniu pozwu nie wskazał jednak, czy żądanie odszkodowania dotyczy obu działek, czy tylko jednej z nich. Pozwany kategorycznie wskazał, że za oddaleniem powództwa, przede wszystkim przemawia posiadanie przez niego tytułu prawnego do stałego korzystania z przedmiotowej nieruchomości. W stosunku do tejże nieruchomości, zapadła bowiem w dniu 22 grudnia 1976 roku decyzja Naczelnika Gminy wG.22 grudnia 1976 roku o ograniczeniupraw rzeczowych, wydana na podstawieart. 35 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości. Z ostrożności procesowej pozwany podniósł zarzut, iż powodowi nie przysługuje roszczenie o całość wynagrodzenia za okres wskazany w pozwie, gdyż przedmiotowa nieruchomość do 19 lipca 2005 roku stanowiła przedmiot współwłasności łącznej, a następnie ułamkowej. Ponadto pozwany podniósł także zarzut braku legitymacji procesowej biernej, jeśli chodzi o wynagrodzenie za okres do 30 czerwca 2007 roku, ponieważ roszczenie powoda zostało zgłoszone po raz pierwszy w 2011 roku(odpowiedź na pozew, k. 37-39). W piśmie procesowym z dnia 6 sierpnia 2012 roku (data wpływu), powód przyznał, iż przedmiotowa nieruchomość do dnia 20 lipca 2005 roku była objęta małżeńską wspólnością majątkową, wobec czego do tejże daty współwłaścicielami obu działek byli małżonkowieJ.iZ. P.. Wobec powyższego, powód zmodyfikował żądanie pozwu w ten sposób, że niniejszym pozwem, dochodził połowy kwoty żądania odszkodowania za okres od dnia 26 lutego 2002 roku do dnia 19 lipca 2005 roku oraz całości odszkodowania za pozostały okres, a zatem łącznie kwoty 332.062,00 zł. Odnosząc się do treści odpowiedzi na pozew, powód wskazał, że dochodzone roszczenie dotyczy bezumownego korzystania z nieruchomości obejmującejdziałkę nr (...). Powód podniósł również, iż pozwany posiada legitymację procesową bierną, bowiem jest następcą prawnym podmiotów dokonujących uprzednio przesyłu energii(pismo procesowe, k. 86- 87). W piśmie procesowym z dnia 21 sierpnia 2012 roku, pozwany podtrzymał stanowisko w sprawie przedstawione w odpowiedzi na pozew. Dodatkowo wskazał, że powód w niniejszej sprawie, nie określił rodzaju szkody, jakiej miałby doznać na skutek posadowienia na jego nieruchomości urządzeń przesyłowych oraz nie wykazał istnienia związku przyczynowego pomiędzy funkcjonowaniem tychże urządzeń, a postaniem ewentualnej szkody(pismo procesowe, k. 104). Na rozprawie w dniu 12 listopada 2013 roku, pełnomocnik pozwanego podniósł zarzut zasiedzenia służebności gruntowej na dzień 14 lipca 1989 roku, na wypadek, gdyby Sąd uznał, że pozwany nie legitymuje się tytułem prawnym do korzystania z przedmiotowej nieruchomości (protokół rozprawy, k. 144v). Na rozprawie w dniu 17 lutego 2014 roku, pełnomocnik powoda przedłożył załącznik do protokołu rozprawy, w którym ustosunkował się szczegółowo do poszczególnych twierdzeń powołanych przez pozwanego w toku sprawy. Co do zarzucanego braku szkody, powód wskazał, iż bezumowne korzystanie z nieruchomości samo w sobie uzasadnia zgłoszone żądanie zasądzenia odszkodowania. W przedmiotowej sprawie, pozwany nie wykazał żadnego tytułu prawnego do użytkowania znajdującej się na działce powoda linii energetycznej, ponieważ, zdaniem powoda, sama zgoda na wybudowanie linii energetycznej wyrażona w decyz ji z dnia 22 grudnia I976 roku, nie jest tożsama ze zgodą na uprawnienie do trwałego, nieograniczonego czasowo ingerowania w treść przysługującego powodowi prawa własności nieruchomości poprzez samo istnienie linii, jej konserwację oraz gospodarcze wykorzystanie. W ocenie powoda, treść decyzji wywłaszczeniowej należy bowiem rozpatrywać z uwzględnieniem zaistniałej zmiany obowiązującego porządku prawnego i wprowadzenia doń zasady demokratycznego państwa prawnego, a przedmiotowa decyzja stanowiła podstawę dla wybudowania linii energetycznej dla(...)Terenowego oddziału lotniskowego wW., a nie przyznała poprzednikom prawnym pozwanego, ani samemu pozwanemu uprawnienia do korzystania z tejże nieruchomości w sposób określony w przytaczanej decyzji. Wobec powyższego, zdaniem powoda, na skutek istnienia na działkach, stanowiących jego własność, infrastruktury przesyłowej, niewątpliwie poniósł on szkodę majątkową. Powód odniósł się również do zagadnienia podniesionego przez pozwanego, a dotyczącego zasiedzenia przez niego nieruchomości. W tym przedmiocie powód wskazał, że początkowym terminem biegu zasiedzenia jest dzień 2 lutego 1989 roku, powołując się na liczne orzecznictwo i stanowisko doktryny. Jednocześnie powód podniósł brak istnienia po stronie pozwanego dobrej wiary pozwanego, gdyż nie dołożył on należytej staranności w sprawdzeniu, czy posiada uprawnienie do władania daną rzeczą – w określonym zakresie nieruchomością powoda(załącznik do protokołu rozprawy, k. 201-209). W piśmie procesowym z dnia 10 marca 2014 roku, powód ostatecznie zmodyfikował żądanie pozwu, wnosząc o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kwoty 70.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. W piśmie tym, powód wskazał, że wystąpienie z przedmiotowym żądaniem jest niezależne od wyrządzenia przez przedsiębiorcę przesyłowego szkody i wynika z samego faktu korzystania z gruntu właściciela bez odpowiedniej podstawy prawnej, dlatego też dla zasadności roszczenia w niniejszej sprawie nie jest konieczne wykazanie przez powoda żadnych przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej, w tym szkody, czy związku przyczynowo – skutkowego(pismo procesowe, k. 211-217). Postanowieniem z dnia 16 czerwca 2014 roku, tut. Sąd umorzył postępowanie co do zasądzenia kwoty 330.000 zł(postanowienie, k. 246). W toku postępowania, strony podtrzymywały reprezentowane stanowiska w sprawie. Sąd okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 22 grudnia 1976 roku, w wyniku rozpoznania wniosku(...) (...) Oddziału (...)wW.o ograniczeniepraw rzeczowychna rzecz Państwa na budowę linii energetycznej wysokiego napięcia w celu realizacji narodowych planów gospodarczych, NaczelnikGminy G., na zasadzie art. 35 ustawy z dnia(...)marca 1958 roku o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz. U. z 1974 r. Nr 10, poz. 64),art. 97 k.p.a.orazart. 49 ustawy z dnia 25 stycznia 1958 roku o radach narodowych(Dz. U. z 1975 roku, Nr 26, poz. 139), wydałdecyzję nr (...)zezwalającą(...)(...) Oddziałowi (...)wW.przeprowadzenie budowy linii energetycznej wysokiego napięcia, która miała przebiegać przez grunty wsiK.na terenie gminyG., pozostających w posiadaniu osób wyszczególnionych w wykazie stanowiącym cześć składową niniejszej decyzji (dowód: decyzja, k. 44). Stosownie do obowiązujących wówczas zasad sprawowania zarządu mieniem państwa,(...)(...) Oddział (...)wW.jako Inwestor przekazał linię energetyczną oraz stację transformatorową(...)Przedsiębiorstwu Państwowemu (...)z siedzibą wR., w skład którego wchodziłZakład (...), w skład którego z kolei wchodził Rejon EnergetycznyK.. W wyniku podziału(...)Przedsiębiorstwa Państwowego (...)z siedzibą wR., powstałoprzedsiębiorstwo państwowe Zakład (...)wS., które następnie zostało przekształcone w spółkę Skarbu Państwa działającą podfirmą Zakłady (...) S.A., która w dniu 30 czerwca 2007 roku wniosła ona w aporcie ,,Przedsiębiorstwo (...)'' dospółki (...) sp. z o.o.wW., która z kolei w dniu 31 sierpnia 2010 została przejęta w trybieart. 492 § 1 pkt 1 k.s.h.przez pozwaną spółkę. W dacie przejęcia, spółka przejmowana funkcjonowała podfirmą (...) Sp. z o.o.z siedzibą wS. (dowód: protokoły zdawczo – odbiorcze, k. 45; wypis aktu notarialnego, k. 46-76; okoliczność niekwestionowana przez stronę powodową). W dniu 12 marca 1991 roku, pomiędzy Rolniczą Spółdzielnią Mieszkaniową wS.z siedzibą wK., aJ. P.zawarta została w formie aktu notarialnego przed NotariuszemE. D., Rep. A Nr(...), umowa sprzedaży, mocą którejJ. P.nabył w ramach wspólności ustawowej małżeńskiej, nie zabudowanądziałkę nr (...)o pow. 17,71 ha, położoną we wsiK.,gmina G. (dowód: wypis aktu notarialnego, k. 16-17; okoliczność bezsporna). Z kolei w dniu 30 stycznia 2001 roku, pomiędzy Agencją Własności Rolnej Skarbu Państwa, aJ. P.zawarta została w formie aktu notarialnego przed NotariuszemA. S., Rep. A Nr(...), umowa sprzedaży, mocą którejJ. P.nabył w ramach wspólności ustawowej małżeńskiej, nie zabudowanądziałkę nr (...)o pow. 5,40 ha, położoną we wsiK.,gmina G.(dowód: wypis aktu notarialnego, k. 91-92; okoliczność bezsporna). Działki o nr (...)wchodziły w skład nieruchomości o łącznej powierzchni 23,11 ha, dla której dla której Sąd Rejonowy w Końskich prowadziksięgę wieczystą KW Nr (...)(okoliczność bezsporna). W dniu 20 lipca 2005 roku, przed NotariuszemC. S., zawarta została w formie aktu notarialnego, Rep. A Nr(...), pomiędzyJ. P., a jego żonąZ. P., umowa majątkowa małżeńska ustanowienia rozdzielności majątkowej. W tej samej dacie, pomiędzy małżonkamiP.zawarta została również umowa o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej, mocą którejJ. P.nabył m. in. własność nieruchomości położonej wK.,gmina G.o powierzchni 23,11 ha, składającej się z działek onumerze ewidencyjnym (...)(dowód: wypisy aktów notarialnych, k. 88-88v; 89-90v; okoliczność bezsporna). W dacie zawierania umowy sprzedaży, mocą którejJ. P.nabył prawo własnościdziałki nr (...), na działce tej znajdowała się już sieć energetyczna, która przechodziła również przezdziałkę o nr (...). Infrastruktura energetyczna obejmowała sześć słupów, w tym jeden podwójny oraz stację trafo. Urządzenia te doprowadzały energię do obiektu wojskowego, który graniczył zdziałką nr (...)(dowód: zeznania powodaJ. P., k. 78v-79; 254v-255v; okoliczność bezsporna). Od momentu nabycia prawa własnościdziałek o nr (...),J. P.nie zawierał żadnej umowy z pozwanym, mocą której byłby on zmuszony do znoszenia korzystania przez niego z tychże nieruchomości w zakresie, w jakim wymagała tego infrastruktura energetyczna(dowód: zeznania powodaJ. P., k. 78v-79; 254v-255v; okoliczność bezsporna). W związku z powyższym, pismem z dnia 19 sierpnia 2014 roku, pełnomocnik powoda wystosował do(...) S.A.z siedzibą wS., propozycję ugody, polegającej na wypłacie powodowi kwoty 400.000,00 zł tytułem rekompensaty pieniężnej za usytuowanie na jego nieruchomości infrastruktury przesyłowej, w zakresie, w jakim obciąża ona funkcjonalność i wartość nieruchomości. Na powyższe warunki jednak, pozwany nie przystał(dowód: propozycja ugody, k. 15; okoliczność bezsporna). Powód zawarł jedynie z pozwanym umowę, mocą której, po uzyskaniu wymaganej zgody, wybudował na posiadanej nieruchomości dla własnych potrzeb linię energetyczną, w celu przyłączenia jej do budynku mieszkalnego posadowionego na tejże nieruchomości(dowód: zeznania powodaJ. P., k. 78v-79; 254v-255v; okoliczność bezsporna). Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na wskazanych powyżej dowodach. Odnośnie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, należy wskazać, iż żadna ze stron nie zgłaszała zastrzeżeń, co do ich prawdziwości. Sąd z urzędu nie dostrzegł również jakichkolwiek podstaw do zakwestionowania ich mocy dowodowej. Stąd też, ta kategoria dowodów została obdarzona przez Sąd w całości walorem wiarygodności. Sąd uznał również za wiarygodne w całości zeznania powodaJ. P.(k. 78v-79; 254v-255v),bowiem dotyczyły okoliczności, które nie były w sprawie sporne. Odnosząc się z kolei do zeznań świadkaS. S.(k. 244),nie miały one istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, ponieważ świadek ten nie posiadał nawet wiadomości, czy na przedmiotowej nieruchomości była znajdowała się linia energetyczna. Sąd okręgowy zważył, co następuje: Powództwo wniesione przezJ. P.jest niezasadne, dlatego też nie zasługuje na uwzględnienie. W przedmiotowej sprawie, powód dochodził wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z należących do niegodziałek o nr (...), z uwagi na istnienie na tym gruncie urządzeń elektroenergetycznych wchodzących w skład przedsiębiorstwa pozwanego. Podstawę prawną powództwa stanowiłart. 225 k.c.w zw. zart. 224 § 2 k.c. Stosownie do treściart. 224 § 2 k.c.(...) od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystania z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Natomiastart. 225 k.c.stanowi, że obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same, jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie, także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego. Kwestią sporną w niniejszym postępowaniu było przede wszystkim zagadnienie dotyczące posiadania przez pozwanego tytułu prawnego do stałego korzystania z nieruchomości powoda, obejmującegodziałki o nr (...). W tym przedmiocie, powód konsekwentnie podnosił, iż decyzja Naczelnika GminyG.zezwalała jedynie na wybudowanie linii energetycznej, a nie uprawniała do stałego korzystania z zajętego przez infrastrukturę energetyczną terenu. Strona pozwana zaś przywołała uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2010 roku (sygn. akt III CZP 116/09), zgodnie z którą decyzja wydana na podstawieart. 35 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości(jedn. tekst: Dz. U. z 1974 r. Nr |10,poz. 64ze zm.) jest tytułem prawnym dla przedsiębiorcy przesyłowego do stałego korzystania z wymienionej w tej decyzji nieruchomości. W uzasadnieniu tejże uchwały Sąd Najwyższy wskazał, iż w orzecznictwie i popierającej go doktrynie podnosi się, że ograniczenie własności na podstawie art. 35 u.z.t.w.n. mieści się w granicach szeroko rozumianego wywłaszczenia, co wiąże się z trwałością stanu, jaki decyzja stwarza, obejmując sobą każdoczesnego właściciela nieruchomości, której dotyczy oraz każdoczesnego przedsiębiorcę przesyłowego wstępującego w miejsce pierwotnego adresata decyzji. Takiego rozumienia powyższego przepisu wymaga funkcja, jaką on realizuje, znajdując się w rozdziale piątym ustawy o szczególnym trybie wywłaszczenia, a nie o czasowym zajęciu nieruchomości, które jest regulowane w ustawie w rozdziale szóstym, gdzie występuje też pojęcie "oznaczonego czasu''. Uważając powyższy przepis za szczególny przypadek wywłaszczenia, porównano go do jego odpowiedników w ustawie z 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (art. 70) oraz w ustawie z 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (art. 124), jednolicie uznając decyzje wydawane na podstawie każdego z tych przepisów oraz wcześniejszego art. 35 ustawy z 1958 r., jako ograniczenie sposobu korzystania z własności nieruchomości (także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 lutego 2009 r., II CSK 394/08, Lex nr 491553). Z kolei| w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 2002 roku (V CKN 1863/00. niepubl.) oraz w uchwale z dnia 10 listopada 2005 roku (III CZP 80/05, OSNC 2006, nr 9, poz. 146), na tle powołanych ustaw z 1985 roku i 1997 roku uznano obowiązek udostępnienia terenu w celu wykonania czynności związanych z eksploatacją i konserwacją zainstalowanych przewodów i urządzeń, nie tylko za trwałe ograniczenie prawa własności, co wynika z właściwości funkcjonowania zainstalowanego urządzenia, ale wręcz za ustanowienie służebności gruntowej szczególnego rodzaju (o charakterze zbliżonym do służebności gruntowej), która w literaturze nazywana jest służebnością przesyłową. Taka służebność pojawiła się expressis verbis wraz z nowelizacjąKodeksu cywilnegoustawą dnia 30 maja 2008 r. (Dz. U. Nr 116, poz. 731). Wcześniej wywodzono ją z odpowiedniego stosowania przepisów o drodze koniecznej (art. 145 k.c.), które znajdują się wśród norm dających podstawę do ograniczenia prawa własności, co wywoływało dawniej spory o charakter prawny tego ograniczenia, bliskiego pojęciu służebności gruntowej, za jaką obecnie powszechnie uważa się drogę konieczną. To skłoniło Sąd Najwyższy do stwierdzenia w postanowieniu z dnia 5 lipca 2007 roku (II CSK 156/07, OSNC 2008, nr 9, poz. 103), że decyzja administracyjna uprawniająca inwestora do zajęcia gruntu oraz budowy urządzeń przesyłowych, zobowiązująca właściciela do udostępnienia tego gruntu oraz znoszenia działań związanych z zakładaniem tych urządzeń i ich eksploatacją doprowadza ''do nawiązania między inwestorem, a właścicielem nieruchomości stosunku cywilnoprawnego o cechach trwałości''. Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy, w ocenie Sądu, przyjęcie założenia, iż decyzja Naczelnika GminyG.stanowiła zezwolenie jedynie na wybudowanie linii lotniczej byłoby błędne, gdyż linia była wybudowana, jak wynika z decyzji, w celu realizacji narodowych planów gospodarczych i wątpliwym jest, aby chodziło tylko i wyłącznie o wzniesienie infrastruktury przesyłowej jedynie po to, aby była na tych gruntach usytuowana bez możliwości korzystania z niej. Takie założenie przeczyłoby społeczno- gospodarczemu przeznaczeniu infrastruktury przesyłowej, która wniesiona została w celu doprowadzenia energii do pobliskiej jednostki wojskowej. Ponadto decyzja ta została wydana na wniosek(...)(...) Oddziału (...)o ''ograniczeniepraw rzeczowychna rzecz Państwa na budowę linii energetycznej''. Wskazuje to jednoznacznie, iż decyzja nie miała stanowić jedynie zezwolenia na wybudowanie infrastruktury przesyłowej. Należy zauważyć, że roszczenie powoda wiąże się nie tylko z korzystaniem z jego własności przez pozwaną, czego ona nie neguje, ale z zarzucaniem jej złej wiary wymaganej przezart. 225 k.c.dla dochodzenia świadczeń z tytułu wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Zgodnie zart. 7 k.c., jeżeli określone skutki prawne zależą od dobrej lub złej wiary, domniemywa się dobrą wiarę. Zatem, chcąc wywieść zamierzone skutki prawne i prawo do wynagrodzenia, powód powinien udowodnić złą wiarę pozwanej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 1967 roku, II CR 340/66, OSPiKA 1967, nr 11, poz. 262). W tym miejscu należy wskazać, że w dobrej wierze jest taki posiadacz samoistny, który ma uzasadnione okolicznościami przekonanie, że służy mu prawo własności, które faktycznie wykonuje. Zgodnie z postanowieniami Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2008 roku o sygn. akt I CSK I71/08 oraz z dnia 21 lutego 2013 roku o sygn. akt I CSK 354/12, objęcie przez przedsiębiorstwo przesyłowe cudzej nieruchomości w posiadanie na podstawie art. 35 ust. 1 ustawy z 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, w celu budowy urządzeń przesyłowych, uzasadnia przyjęcie dobrej wiary tego przedsiębiorstwa jako posiadacza służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności przesyłu. Nie ulega zatem wątpliwości, że w takiej sytuacji, objęcie przez posiadacza we władanie nieruchomości w zakresie służebności przesyłu oraz korzystanie z niej było legalne, miało źródło w ostatecznej, wiążącej decyzji administracyjnej oraz w ustawie, a tym samym należy uznać je za posiadanie w dobrej wierze. W tych okolicznościach posiadacz miał usprawiedliwione podstawy do przekonania, że przysługuje mu takie prawo do władania nieruchomością jakie wykonuje, tj. prawo do władania nią w zakresie przysługującej mu ustawowo służebności przesyłu. Z tych też względów, nie można podzielić stanowiska powoda, iż pozwany był posiadaczem służebności przesyłu w złej wierze. Podsumowując, powyższe rozważania, w ocenie Sądu, jednoznacznie prowadzą do wniosku, iż pozwany posiadał tytuł prawny do stałego korzystania z nieruchomości powoda, na której usytuowane były urządzenia przesyłowe, należące do pozwanego, jak również nie był posiadaczem w złej wierze, a zatem nie zostały spełnione przesłanki roszczenia o przyznanie wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości. Z tych też wszystkich względów, Sąd powództwo oddalił. Ubocznie należy nadmienić, iż w przedmiotowej sprawie, podnoszone było również zagadnienie zasiedzenia służebności gruntowej odpowiadającej treści służebności przesyłu. Zgodnie jednak z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 2013 roku, (III CZP 87/13), wykonywanie uprawnień w zakresie wynikającym z decyzji wydanej na mocyart. 35 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, stanowiącej tytuł do ich wykonywania, nie prowadzi do nabycia przez zasiedzenie służebności gruntowej odpowiadającej treści służebności przesyłu. Zarzut zasiedzenia służebności traci bowiem na znaczeniu w sytuacji, gdy w sprawie wydana została decyzja administracyjna, o której mowa powyżej. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 102 k.p.c. Sąd miał świadomość, iż generalną zasadą w zakresie rozliczenia koszów procesu jest odpowiedzialność za wynik procesu (art. 98 k.p.c.). Zgodnie z tą zasadą koszty procesu w niniejszej sprawie poniesione przez stronę pozwaną winny być jej zwrócone przez stronę powodową w zakresie, w jakim przegrała sprawę. Niemniej jednakart. l02 k.p.c.przewiduje odstąpienie od tej zasady w szczególnie uzasadnionych przypadkach. W piśmiennictwie podnosi się, iżart. 102 k.p.c.urzeczywistnia zasadę słuszności i jako przepis wyjątkowy, stanowiący wyłom w zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu, nie podlega wykładni rozszerzającej. Nie konkretyzuje on pojęcia ,,wypadków szczególnie uzasadnionych”, toteż ich kwalifikacja należy do Sądu, który uwzględniając całokształt okoliczności konkretnej sprawy, powinien kierować się własnym poczuciem sprawiedliwości. Powyższe potwierdza treść postanowienia z dnia 14 stycznia 1974 roku, zapadłego w sprawie o sygn. akt II CZ 223/73, w którym Sąd Najwyższy wyraził pogląd, a który Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela, iż: ,,zastosowanie przez Sądart. 102 k.p.c." powinno być oceniane w całokształcie okoliczności, które by uzasadniały odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu. Do kręgu takich okoliczności należą zarówno fakty związane z samym przebiegiem procesu, jaki i fakty leżące na zewnątrz procesu, zwłaszcza dotyczące stanu majątkowego (sytuacji życiowej). Podkreślić należy, że okoliczności te powinny być ocenianie przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego. Za nie obciążeniem powodaJ. P.kosztami niniejszego postępowania przemawiały przede wszystkim okoliczności wynikające z treści oświadczenia majątkowego (k. 26-27v.), z którego wynika, iż, pomimo posiadania źródła utrzymania, prawie połowa jego emerytury odprowadzana jest na rzecz potrąceń komorniczych. Ponadto powód nie posiada, ani wartościowych przedmiotów, ani oszczędności, umożliwiających mu poniesienie kosztów związanych z wytoczeniem powództwa. Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, jak też sytuację majątkową powoda, Sąd orzekł, jak w punkcie II sentencji wyroku. Z kolei nie uiszczone koszty sądowe, od których powód była zwolniony, na podstawieart. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz. U. z 2010 roku, Nr 90, poz. 594 tekst jedn. ze zm.), przejęte zostały na rzecz Skarbu Państwa (pkt III sentencji wyroku), wobec braku podstaw do obciążenia nimi którejkolwiek ze stron. Mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy, powyższe rozważania i na podstawie wyżej powołanych przepisów Sąd Okręgowy orzekł, jak w sentencji.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Lublinie date: '2014-08-29' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Sędzia Sądu Okręgowego Zofia Homa legal_bases: - art. 35 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości - art. 97 k.p.a. - art. 49 ustawy z dnia 25 stycznia 1958 roku o radach narodowych - art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h. - art. 224 § 2 k.c. - art. 102 k.p.c. - art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: protokolant sądowy signature: I C 159/12 ```

151015150000503_I_1@C_000046_2015_Uz_2015-12-21_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: I 1 C 46/15 upr. WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 grudnia 2015 r. Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja d/s rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Piotr Jędrzejewski Protokolant: st. sekr. sądowy Maja Żyrek po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2015 r. w Gdyni na rozprawie sprawy z powództwa(...)Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą wW. przeciwkoZ. B. o zapłatę I Zasądza od pozwanejZ. B.na rzecz powoda(...)Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą wW.kwotę 3.169,29 zł (trzy tysiące sto sześćdziesiąt dziewięć złotych dwadzieścia dziewięć groszy) wraz z odsetkami : - umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od kwoty 2.090,29 zł od dnia 31 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty, - ustawowymi od kwoty 1.079 zł dnia 31 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty. II Odstępuje od obciąża pozwanej kosztami procesu. UZASADNIENIE Powód(...)Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą wW.wniósł o zasądzenie od pozwanejZ. B.kwoty 3.169,29 zł wraz z odsetkami umownymi i ustawowymi oraz kosztami postępowania. W uzasadnieniu powód wskazał, należność powyższa wynika z zawartej między stronami umowy o kredyt gotówkowy zawartej przez pozwaną z poprzednikiem prawnym powoda. Opiekun prawny pozwanej w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa wskazując, iż umowa została faktycznie przez pozwaną zawarta jednakże była ona wówczas w stanie wyłączającym świadomość. Leczy się psychiatrycznie z choroby alkoholowej i ma bardzo słaby wzrok. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Strony zawarły umowę o kredyt gotówkowy z dnia 12 maja 2009 r. Z umowy tej pozwana nie spłaciła kwoty 2.090,29 zł tytułem kapitału, odsetki umowne skapitalizowane na dzień 31 lipca 2013 r., odsetki umowne od kapitału za okres od 1 sierpnia 2013 r. do dnia wniesienia pozwu w kwocie 167,68 zł. Okoliczności bezsporne nadto dowody w postaci dokumentów załączonych do pozwu. W trakcie postępowania sporządzono opinię psychiatryczna przez biegłego psychiatręE. O.i biegłą psychologB. Ś.w celu ustalenia stanu psychicznego pozwanej przy podpisywaniu umowy z powodem. Na podstawie badania psychiatrycznego i historii choroby biegły stwierdził u pozwanej organiczne zaburzenie procesów poznawczych, organiczne zaburzenia osobowości i zespół zależności alkoholowej w fazie deklarowanej abstynencji, jednakże uznali, iż w dniu podpisywania umowy o nie była w stanie wyłączającym świadome albo swobodne podjęcie decyzji i wyrażenie woli. Dowód : opinia psychiatryczna k. 111-113 Sąd zważył, co następuje: Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dokumentów złożonych przez powoda albowiem nie budziły one zastrzeżeń Sądu co do autentyczności i prawdziwości zawartych tam informacji. Pozwana również nie zaprzeczyła prawdziwości tych dokumentów. Kwestia sporną między stronami było to, czy pozwana była świadoma przy zawieraniu umowy z powodem. Zdaniem Sądu mimo stanowiska pozwanej nie ma wątpliwości, iż roszczenie jest wymagalne i zasadne. W trakcie postępowania Sąd dopuścił opinię biegłych, którą Sąd uznała za wiarygodną i rzetelną, nie potwierdzała zarzutów pozwanej dotyczących brak świadomości swojej czynności podpisania umowy. Powoduje to, iż w ocenie Sądu zarzuty pozwanej dotyczące ważności umowy nie zostały potwierdzone w trakcie postępowania dowodowego. Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że żądanie powoda jest zasadne zarówno, co do zasady jak i co do wysokości. Wobec treściart. 481 § 1 i 2 k.c.stanowiącego, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, natomiast jeżeli stopa odsetek nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Zgodnie zart. 482 § 1 k.c.od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. Oczywistym jest, że również w zakresie żądanych odsetek pozew jest w pełni uzasadniony. W związku z powyższym Sąd w pkt I wyroku zasądził od pozwanej żądaną kwotę. Mając na uwadze sytuację zdrowotną i finansową pozwanej, a także kierując się tym, że ewentualne zasądzenie od pozwanej kosztów procesu, obciążałoby ją ponad miarę, Sąd uznał, iż zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek i na zasadzieart. 102 k.p.c.odstąpił od obciążania pozwanej kosztami procesu, o czym orzeczono w pkt II wyroku.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Gdyni date: '2015-12-21' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Piotr Jędrzejewski legal_bases: - art. 481 § 1 i 2 k.c. - art. 102 k.p.c. recorder: st. sekr. sądowy Maja Żyrek signature: I 1 C 46/15 ```

151030000000503_I_Ca_000084_2017_Uz_2017-06-22_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt I Ca 84/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 czerwca 2017 r. Sąd Okręgowy we Włocławku Wydział I Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Maria Woźniak Sędziowie: SO Mariusz Nazdrowicz (spraw.) SO Małgorzata Serocka Protokolant: sekr. Ewelina Jakubiak po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2017 r. we Włocławku na rozprawie sprawy z powództwaE. R. przeciwko(...) S.A.wW. o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego we Włocławku z dnia 16 listopada 2016 r. sygn. akt I C 12/15 I prostuje niedokładność w rubrum zaskarżonego wyroku i w punkcie 2 (drugim) sentencji w ten sposób, że w miejsce oznaczenia pozwanego:(...) S.A.wW.” wpisuje w odpowiedniej formie(...) S.A.wW.”; II oddala apelację; III zasądza od powodaE. R.na rzecz pozwanego(...) S.A.wW.kwotę 135 (sto trzydzieści pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za drugą instancję. SSO Mariusz Nazdrowicz SSO Maria Woźniak SSO Małgorzata Serocka I Ca 84/17 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy we Włocławku oddalił powództwoE. R.przeciwko(...) S.A.wW.o zapłatę kwoty 1000 zł ( wraz ze wskazanymi odsetkami ) tytułem odszkodowania w oparciu o łączącą strony umowę ubezpieczenia i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 697 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Nakazał ponadto pobrać z zaliczki wpłaconej przez powoda na rzecz Skarbu Państwa kwotę 25,07 zł tytułem poniesionych w sprawie wydatków. U podstaw tego rozstrzygnięcia legły następujące ustalenia faktyczne i ich ocena prawna : PowódE. R.był właścicielem zabudowanej domem mieszkalnym nieruchomości położonej przyul. (...)wK.. W dniu 10 marca 2014r. zawarł z pozwanym zakładem ubezpieczeń umowę ubezpieczenia majątkowego „Dom i Rodzina” ( potwierdzonąpolisą nr (...))w wariancie RUBIN obejmującym ubezpieczenie od ryzyka zalania, ogniai naturalnych zdarzeń . Ochroną ubezpieczeniową objęty był okres od4 kwietnia 2014r. do 4 kwietnia 2015r. Integralną częścią umowy były( doręczone powodowi ) ogólne warunki ubezpieczenia domów, mieszkań oraz odpowiedzialności cywilnej w życiu prywatnym ,,Dom i Rodzina”. Przedmiotem łączącej strony umowy był budynek mieszkalny wraz z pomieszczeniami przynależnymi i stałymi elementami oraz ruchomości domowe ( także ze stałymi elementami). Zgodnie z § 13 ust. 4 o. w. u. ochroną ubezpieczeniową objęte były szkody rzeczowe w ubezpieczonym mieniu powstałe w miejscu ubezpieczenia, jeżeli ich bezpośrednią przyczyną były zdarzenia określone dla każdego z wariantów zakresu ubezpieczenia. W wariancie RUBIN poza ryzykami w postaci ognia, zalania i naturalnych zdarzeń ochroną ubezpieczeniową objęto także tzw. „przepięcia’’ zdefiniowane w § 11 pkt 21 jako „spowodowany inną przyczyną aniżeli uderzenie pioruna nagły i krótkotrwały wzrost napięcia prądu, przewyższający napięcie znamionowe określone dla danego urządzenia lub instalacji, który powoduje szkody w urządzeniach ( i ich akcesoriach ) lub instalacjach ’’ oraz uderzenie pioruna rozumiane jako „bezpośrednie oddziaływanie siły i temperatury pochodzących z wyładowania atmosferycznego ( pioruna ) na ubezpieczone mienie lub bezpośredni, natychmiastowy skutek takiego wyładowania, w tym jego pośrednich skutków w postaci przepięcia” ( § 11 pkt 35 ). W myśl § 17 ust. 21 ochroną ubezpieczeniową nie zostały objęte szkody i następstwa szkód „powstałe w odgromnikach, miernikach, licznikach, wkładkach topikowych, bezpiecznikach … oraz innych częściach i materiałach szybko się zużywających lub podlegających wielokrotnej lub okresowej wymianie w toku normalnego użytkowania ‘’. Zgodnie natomiast z § 9 pkt 1 pozwany zwolniony był od odpowiedzialności, jeżeli szkoda została wyrządzona przez ubezpieczającego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa.Budynek powoda skonstruowany był w ten sposób, że brak było połączenia komunikacyjnego pomiędzy garażem a częścią mieszkalną. Wejście do garażu (gdzie usytuowana była rozdzielnia elektryczna tj. skrzynka z bezpiecznikami ) możliwe było jedynie z zewnątrz poprzez automatyczną bramę garażową typu „Hormann’’ obsługiwaną elektronicznie za pomocą pilota. W dniu 4 lipca 2014 nadK.przeszła burza z wyładowaniami atmosferycznymi, która doprowadziła do awarii instalacji elektrycznej w okolicy miejsca zamieszkania powoda. W jego domu doszło do przepięcia instalacji elektrycznej, czego skutkiem było wyłączenie prądu w całym budynku. Po przejściu burzy i włączeniu napięcia w okolicznych budynkach w domu powoda nadal nie było prądu, w związku z czym powód udał się do sąsiadów z zapytaniem, czy mają światło. Po uzyskaniu potwierdzenia, że energia elektryczna jest w budynkach sąsiadujących z domem powodaE. R.postanowił sprawdzić wyłączniki prądowe zabezpieczające instalację całego budynku mieszkalnego. Ponieważ w skrzynce bezpiecznikowej znajdującej się na zewnątrz budynku powód nie zauważył niczego niepokojącego, przyjął, że musiało dojść do awarii bezpieczników w domu. Powód z pomocą sąsiadaA. A.wykonał próbę otwarcia drzwi bramy garażowej za pomocą klucza,która się nie powiodła. Następnie powód próbował podnieść bramę ręcznie przy użyciu siły , co również nie dało spodziewanego efektu. Ostatecznie powód przeciął linki mechanizmu podnoszącego bramę i przy użyciu stalowego pręta i siły podniósł bramę na wysokość ok. 40 – 50 cm. Podczas mechanicznego otwarcia bramy uszkodzeniu uległy linki nośne stabilizujące segmenty bramy oraz elementy mechanizmu napędowego tzw. wysprzęglik. W dniu 11 lipca 2014 r. powódE. R.zgłosił ubezpieczycielowi szkodę polegającą na uszkodzeniu mechanizmu podnoszącego bramę garażową powstałą w wyniku ręcznego jej podniesienia po wyłączeniu bezpieczników wskutek wyładowania atmosferycznego. W dniu 15 lipca 2014 r. sporządzony został protokół szkody.Powód zlecił naprawę mechanizmu podnoszącego bramęfirmie (...)Ł. S.. Za usługę naprawy bramy garażowej wystawiona została faktura VAT z dnia 21 lipca 2014 r. na kwotę 880 zł. Wartość szkody biegły wycenił na kwotę 750 zł. W świetle powyższym ustaleń Sąd I instancji uznał, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Strony łączyła umowa ubezpieczenia majątkowego (art. 805 kc), której integralną częścią były ogólne warunki umów. Uszkodzenie bramy garażowej nie było bezpośrednim skutkiem uderzenia pioruna czy samego przepięcia instalacji elektrycznej w domu powoda, a tylko to obligowało ubezpieczyciela do wypłaty odszkodowania. Pomiędzy zdarzeniem ubezpieczeniowym (uderzeniem pioruna i przepięciem ) a skutkiem w postaci uszkodzenia mechanizmu podnoszącego bramę wystąpiło dodatkowe zdarzenie w postaci jej siłowego podniesienia, co przerwało bezpośredni związek przyczynowo – skutkowy. Nie zaistniały tym samym podstawy do zapłaty odszkodowania. O kosztach procesu Sąd meriti orzekł na podstawieart. 98 kpc. Apelację od powyższego wyroku wniósł powód zarzucając naruszenie zarówno przepisów prawa procesowego jak i materialnego. W ramach zarzutów o charakterze proceduralnym powołał się na naruszenieart. 233 § 1 kpcw zw. zart. 6 kcpoprzez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów ( wskutek przyjęcia, że nie wykazał związku przyczynowego między uderzeniem pioruna i przepięciem instalacji elektrycznej a uszkodzeniem bramy garażowej ) oraz poprzez pominięcie w rozważaniach Sądu a quo względów słuszności, określonych w § 9 ust.1 oraz w sytuacji, gdy pozwany ( mając świadomość rozwiązań konstrukcyjnych budynku, a w szczególności tego, że powód nie miał innego dostępu do garażu niż poprzez bramę ) ubezpieczył budynek w najszerszym wariancie i pobrał z tego tytułu składkę. Obrazy prawa materialnego apelujący dopatrywał się w naruszeniuart. 361 kcorazart. 362 kcw zw. zart. 822 kcpoprzez błędną wykładnie tych przepisów, w wyniku czego Sąd Rejonowy uznał, że nie istnieje związek przyczynowy mający wpływ na zakres odpowiedzialności pozwanego oraz poprzez przyjęcie, że zdarzenia zaistniałe w dniu powstania szkody mają wpływ na wymagalność roszczenia. Powołując się na powyższe skarżący wniósł o zmianę kwestionowanego wyroku i zasądzenie dochodzonej kwoty ( przy uwzględnieniu kosztów procesu za obie instancje ) względnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów procesu za drugą instancję. Sąd Okręgowy zważył co następuje : Apelacja wobec braku jakichkolwiek uzasadnionych podstaw podlegała oddaleniu. Przed przystąpieniem do oceny zasadności złożonego środka odwoławczego należy zwrócić uwagę na konstrukcję zarzutów odnoszących się do naruszenia prawa procesowego, gdyż te – mimo że apelacja została sporządzona przez profesjonalnego pełnomocnika – dalekie są od poprawności.Już sama treść zarzutów naruszenia przepisuart. 233 § 1 kpcwskazuje, że skarżący za ich pomocą starał się wykazać ewentualne uchybienia w zakresie subsumpcji ustalonego stanu faktycznego pod właściwe przepisy prawa materialnego, który to proces należy do stosowania tego prawa. Uchybieniaw tym zakresie mogą być jednak zwalczane jedynie za pomocą zarzutów naruszenia prawa materialnego. Zagadnienie oceny prawnomaterialnej faktów nie może w żadnej mierze być rozpatrywane na płaszczyźnie sprzeczności ustaleń faktycznych ze zgromadzonym materiałem dowodowym ( co zawsze jest następstwem dokonania wadliwej oceny tego materiału wynikającejz naruszenia przepisuart. 233 § 1 kpc) pozostając właśnie domeną subsumpcji okoliczności faktycznych do mających zastosowanie w danej sprawie norm prawa materialnego. W tych warunkach wspomniane zarzuty mogą być potraktowane tylko jako uzupełnienie dalszych zarzutów, odwołując się do obrazy prawa materialnego. Ubocznie można w tym miejscu także zauważyć, że formułując zarzuty związane z wadliwą wykładnią przepisów „art. 361 kcoraz362 kcw zw. zart. 822 kc‘’ apelujący najwyraźniej przeoczył, że ten ostatni przepis dotyczy umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej i w ogólew rozpatrywanej sprawie nie mógł mieć zastosowania. Przechodząc do rozważań nad trafnością zarzutów apelacyjnych trzeba w pierwszej kolejności przypomnieć, że przepisart. 805 kczawiera ogólną definicję umowy ubezpieczenia. Szczegółowe postanowienia dotyczące konkretnego ubezpieczenia ustalane są w ogólnych warunkach ubezpieczenia( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2004r. II CK 549/03 nie publ., LEX nr 122969, postanowienie tego Sądu z 13 czerwca 2013r. IV CNP 80/12 nie publ., LEX nr 1365707 ). Z ich treści wynika przykładowo, jakie zdarzenia( łącznie z ich uwarunkowaniami ) zaliczane są w danym ubezpieczeniu do wypadków ubezpieczeniowych objętych ochroną ubezpieczeniową, jaki jest zakres naprawienia szkody i w jakich ewentualnie przypadkach ubezpieczyciel zwolniony jest od obowiązku wypłaty odszkodowania. Trzeba przy tym pamiętać, że odszkodowanie ubezpieczeniowe – podobnie jak każde inne – służy naprawieniu powstałej szkody. Pomimo wspólnego celu z innymi odszkodowaniami wykazuje ono wiele różnic. W szczególności do odpowiedzialności odszkodowawczej z tytułu ( jak w rozpatrywanej sprawie ) ubezpieczenia mienia nie stosuje się przepisuart. 362 kc( normującego przyczynienie się poszkodowanego do powstania lub zwiększenia szkody ) oraz przepisuart. 361 kcdotyczącego związku przyczynowego. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 20 maja 2004r. II CK 341/03 nie publ., LEX nr 174 171 – które to zapatrywanie Sąd Okręgowy we Włocławku w pełni aprobuje – o zakresie skutków wypadku ubezpieczeniowego objętych odszkodowaniem należnym od zakładu ubezpieczeń rozstrzyga w świetle regulacji poszczególnych ubezpieczeń w zasadzie bezpośredniość tych skutków ( w zasadzie tylko one są objęte odszkodowaniem ubezpieczeniowym ), a nie ich ocena według przyjętego wart. 361 § 1 kckryterium normalności następstw. Oczywiście od tej reguły mogą być wyjątki, ale musi to wynikać z odpowiedniej redakcji ogólnych warunków ubezpieczenia. Sąd I instancji prawidłowo przyjął, że w świetle brzmienia § 13 ust. 4 owu ubezpieczyciel odpowiadał za szkodę, której bezpośrednią przyczynąw podanym wyżej ujęciu było zdarzenie ubezpieczeniowe. Jest to zresztą często spotykane w przypadkach ubezpieczenia mienia, gdzie strony zawężają obowiązek indemnizacji do szkód bezpośrednich ( M. Kaliński „Szkoda na mieniu i jej naprawienie ‘’, C.H. BECK, W-wa 2011, s.318).Warto w tym miejscu zwrócić uwagę, że podmiotowe owu przewidywały możliwość wynagrodzenia szkód pośrednich – np. w § 23, gdzie mowa jest przykładowo o kosztach demontażu czy transportu ubezpieczonego mienia doi z miejsca naprawy. Wyraźnie to więc wskazuje na wspomniany podziałi zróżnicowanie zakresu odpowiedzialności ubezpieczyciela. Dla rozstrzygnięcia sprawy kluczowe znaczenie ma więc przesądzenie rodzaju zaistniałej szkody. Szkoda bezpośrednia występuje wówczas, gdy jest ona bezpośrednim następstwem zdarzenia ją wywołującego. O szkodzie pośredniej można mówić, gdy jest ona następstwem szkody bezpośredniej. Innymi słowy szkoda pośrednia jest następstwem wystąpienia szkody bezpośredniej. Z istoty łączącej strony umowy wynikało, że przedmiotem ochrony ubezpieczeniowej było mienie powoda. Szkodą mógł być więc tutaj jedynie uszczerbek typu majątkowego. Wobec powyższego należało przyjąć, że bezpośrednim skutkiem wypadków ubezpieczeniowych ( w postaci uderzenia pioruna czy też przepięcia ) w dniu 4 lipca 2014r. nie był taki uszczerbek. Zdarzenia te doprowadziły jedynie do zadziałania systemu bezpieczników i wyłączenia napięcia w budynku przyul. (...)wK.. Sytuacje przedstawiałoby się zgoła odmiennie, gdyby następstwem tych zdarzeń był np. pożar, uszkodzenie instalacji elektrycznej czy w przypadku bramy garażowej elektronicznego mechanizmu jej otwierania czy zamykania. Takie szkody jako bezpośrednie niewątpliwie podlegałyby zrekompensowaniu przez zakład ubezpieczeń. Nic takiego nie miało jednak miejsca. Jedynym rezultatem przywołanych zdarzeń był brak prądu w zabudowaniach ubezpieczającego, stwarzający naturalnie określone perturbacje. Nie można jednak mówić tu o jakiejkolwiek szkodzie w sensie doznanego uszczerbku w dobrach majątkowych. Skoro nie wystąpiła szkoda bezpośrednia to nie sposób mówić o szkodzie pośredniej. Zepsucie mechanizmu podnoszenia bramy było spowodowane wyłącznie działaniem powoda, a wynikła stąd samoistna szkoda nie była objęta ochroną ubezpieczeniową. Taka konstatacja prowadzi też do wniosku, że chybiony jest zarzut niezastosowania § 9 owu. Przewiduje on możliwość zapłaty odszkodowania w przypadku wyrządzenia szkody rażącym niedbalstwem, jeżeli odpowiada to w danych okolicznościach względom słuszności. Jednakże działanie ubezpieczającego w postaci zniszczenia rzeczy w ogóle nie wchodziło w zakres ochrony i nie było wypadkiem ubezpieczeniowym, w razie wystąpienia którego przysługiwałoby odszkodowanie. Bezprzedmiotowe jest więc rozważanie, czy w świetle zaistniałych okoliczności względy słuszności przemawiałyby na rzecz jego przyznania. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy we Włocławku na podstawieart. 385 kpcoddalił apelację. O kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygnięto w myśl przepisuart. 98 § 1 kp. Pozwanemu jako wygrywającemu sprawę w instancji odwoławczej w całości przysługiwał zwrot wszystkich poniesionych kosztów, sprowadzających się do wynagrodzenia reprezentującego go pełnomocnika w osobie radcy prawnego ( 135 zł -§ 2 ust. 5w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych–Dz. U. 2015.180 ze zm., które to przepisy obowiązywały w chwili zainicjowania postępowania apelacyjnego ). SSO Mariusz Nazdrowicz SSO Maria Woźniak SSO Małgorzata Serocka

```yaml court_name: Sąd Okręgowy we Włocławku date: '2017-06-22' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Maria Woźniak - Mariusz Nazdrowicz - Małgorzata Serocka legal_bases: - art. 361 § 1 kc - art. 233 § 1 kpc - art. 98 § 1 kp recorder: sekr. Ewelina Jakubiak signature: I Ca 84/17 ```

151515000004021_VIII_U_000338_2021_Uz_2022-06-22_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktVIII U 338/21 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 czerwca 2022 r. Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący sędzia Anna Capik-Pater Protokolant Agata Kędzierawska po rozpoznaniu w dniu22 czerwca 2022 r. w Gliwicach sprawyG. K. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ. oemeryturę pomostową na skutek odwołaniaG. K. od decyzjiZakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ. z dnia28 grudnia 2020 r.nr(...) oddala odwołanie. (-) sędzia Anna Capik-Pater Sygn. akt VIII U 338/21 UZASADNIENIE Decyzją z 28 grudnia 2020r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ.odmówił ubezpieczonemuG. K.prawa do emerytury pomostowejna podstawieart.4 ustawy z 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych, ponieważ ubezpieczony: po dniu 31 grudnia 2008r. nie udowodnił okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art.3 ust.1 i 3 ww. ustawy,nie udowodnił okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszącego co najmniej 15 lat, przed dniem 1 stycznia 1999r. nie wykonywał pracw szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art.3 ust.1 i 3 ww. ustawy lub art.32 i art.33 ustawy emerytalnej. Organ rentowy wskazał, że do stażu pracy w warunkach szczególnych nie uwzględnił okresu zatrudnienia: - od 1 kwietnia 1995r. do 31 grudnia 2008r. z tytułu zatrudnienia wPrzedsiębiorstwie Usług (...), ponieważ w zaświadczeniu z 25 października 2012r. pracodawcanie określił charakteru wykonywanej pracy zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r., brak informacji, czy praca była wykonywana przez odwołującego stalei w pełnym wymiarze czasu pracy, ponadto brak jest pieczątki firmowej zakładu pracy; - od 1 stycznia 2009r. do 16 kwietnia 2017r. z tytułu zatrudnienia wPrzedsiębiorstwie Usług (...), ponieważ zgodnie zart.38 ustawy z dnia 19 grudnia 2008r.o emeryturach pomostowychistnieje konieczność złożenia przez płatnika składek do ZUS zgłoszenia danych o pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze( dokument ZUS ZSWA ), tj. informacji o pracowniku, za którego był obowiązany opłacać składki na Fundusz Emerytur Pomostowych, a w przypadku ubezpieczonego brak jest druków za ww. okres. W odwołaniu od decyzji ubezpieczony domagał się jej zmiany przez przyznanie prawa do emerytury pomostowej podnosząc, że pracę w warunkach szczególnych wykonywałwWojewódzkim Przedsiębiorstwie (...)wK.,Przedsiębiorstwie (...)wZ.,Przedsiębiorstwie Usługowo-Handlowym (...)wZ.,Przedsiębiorstwie Usługowo-Handlowym (...)wR.,Miejskim Przedsiębiorstwie Usług (...)wR.,Przedsiębiorstwie Usług (...). Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie podtrzymując stanowisko zajęte w decyzji zaskarżonej. Sąd ustalił następujący stan faktyczny. UbezpieczonyG. K.(ur. (...)) w dniu 7 października 2020r. złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury pomostowej i organ rentowy decyzją zaskarżoną odmówił prawa do tego świadczenia z przyczyn wskazanych na wstępie. Organ rentowy uznał za udowodniony staż pracy ubezpieczonego w wymiarze łącznym okresów składkowych i nieskładkowych 39 lat, 1 miesiąca i 15 dni, w tym żadnego okresu pracyw warunkach szczególnych. Na przestrzeni swojego życia zawodowego ubezpieczony był zatrudniony: 1) od 1 lipca 1974r. do 28 lutego 1978r. wWojewódzkim Przedsiębiorstwie (...)(...)wK.na stanowiskach: - od 1 września 1974r. do 30 czerwca 1977r. – ucznia, - od 1 lipca 1977r. do 15 listopada 1977r. – mechanika, - od 16 listopada 1977r. do 28 lutego 1978r. – kierowcy, 2) od 11 marca 1978r. do 30 września 1990r. wPrzedsiębiorstwie (...)wZ.na stanowisku kierowcy – konwojenta, 3) od 1 października 1990r. do 15 stycznia 1992r. wPrzedsiębiorstwie Usługowo-Handlowym (...)na stanowisku kierowcy, 4) od 14 lutego 1994r. do 31 października 1994r. w(...)na stanowisku kierowcy – mechanika, 5) od 2 października 1994r. do 31 marca 1995r. wMiejskim Przedsiębiorstwie Usług (...)wR.na stanowisku mechanika samochodowego, 5) od 2 listopada 1994r. do 16 kwietnia 2014r. w(...) Sp. z o.o.na stanowisku mechanika samochodowego i od 1 kwietnia 1995r. spawacza, mechanika samochodowego. WWojewódzkim Przedsiębiorstwie (...)wK.ubezpieczony pracował na stanowisku kierowcy i prowadził samochód ciężarowy powyżej 3,5 tony, którym przewoził materiały na budowę. WPrzedsiębiorstwie (...)wZ.ubezpieczony jeździł samochodami ciężarowymi powyżej 3,5 tonymarki S.,J., którymi przewoził po terenie całej Polski towary takie jak: telewizory, meble, papierosy, alkohol. Pracował w tym czasie tylko jako kierowca, a stanowisko konwojenta miał wpisane, gdy był odpowiedzialny takżeza towar w określonej ilości. Razem z ubezpieczonym pracował m.in. świadekA. B.. Sąd Okręgowyw Gliwicach wyrokiem z 24 listopada 2010r. sygn. VIII U 2369/10 przyznałA. B.prawo do emerytury wcześniejszej z tytułu pracy w warunkach szczególnych, na podstawie art.184 ustawy emerytalnej, po uprzednim zaliczeniu do takiej pracy okresu zatrudnieniawPrzedsiębiorstwie (...)wK.od 30 września 1975r.do 3 listopada 1995r., kiedy to wykonywał on pracę kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony ( wykaz A dział VIII poz.2 stanowiący załącznik dorozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionychw szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze). WPrzedsiębiorstwie (...)ubezpieczony pracował jako kierowca i jeździł samochodem ciężarowym powyżej 3,5 tony markiM., którym przewoził materiały budowlane. Firma współpracowała zHutą (...)i tam był prowadzony wywóz elementów metalowych i cegły szamotowej z pieców. Ubezpieczony w tym czasie jeździł po terenie całego województwa(...). WPrzedsiębiorstwie (...)ubezpieczony wykonywał taką samą pracę co wcześniej i prowadził ten sam samochód, gdy zmienił się tylko właściciel Przedsiębiorstwa. WMiejskim Przedsiębiorstwie Usług (...)wR.ubezpieczony został zatrudniony na tzw. akcję zima, czyli odśnieżanie. Ubezpieczony wykonywał wówczas pracę mechanika przy samochodach, które zajmowały się odśnieżaniem. Wfirmie (...)( późniejsza nazwa(...)) ubezpieczony pracował jako spawacz. Ubezpieczony pracował przy pojazdach z nadbudową do przewozu śmieci, nieczystości płynnych, które w przypadku uszkodzeń spawał. Spawał np. płyty boczne przy samochodach, łyżki do ładowania śmieci. Zajmował się także spawaniem pras do makulatury. Prace te częściowo wykonywał w warsztacie, a czasami na dworze. Czasami spawał jedną rzecz przez dwa tygodnie. Wykonywał spawanie w osłonie CO2, spawanie metodą otulinową. Powyższe Sąd ustalił na podstawie dokumentacji zawartej w aktach organu rentowego, aktach osobowych ubezpieczonego dotyczących jego zatrudnienie wfirmie (...)iPrzedsiębiorstwa (...), akt sprawy o sygn. VIII U 2369/10 i VIII U 1474/10 dotyczącychA. B., zeznań świadkówA. B.,W. G.,B. M.oraz zeznań ubezpieczonego ( protokół elektroniczny z rozprawyz 21 grudnia 2021r. czas 00:07:40 – 00:51:03 i z 22 czerwca 2022r. czas 00:03:26 –00:26:24 ). Sąd na podstawieart.235( 2) §1 pkt 4 k.p.c.pominął dowód z przesłuchaniaw charakterze świadkaI. K., bowiem pomimo kilkukrotnego wezwania świadka na adresPrzedsiębiorstwa Usługowo Handlowego (...)I. K.wR., korespondencja nie była odbierana. Sąd na rozprawie w dniu 21 grudnia 2021r. zobowiązał ubezpieczonego do podania w terminie 7 dni aktualnego adresuI. K.pod rygorem pominięcia dowodu z przesłuchania świadka, lecz ubezpieczony zobowiązania tego nie wykonał. Sąd zważył, co następuje: OdwołanieG. K.nie zasługuje na uwzględnienie. Ubezpieczony domagał się przyznania prawa do świadczenia na podstawieustawyz 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych(tj. Dz.U. z 2018r., poz. 1924 ). Ustawata ma charakter przejściowy w tym znaczeniu, że ogranicza prawo do uzyskania emerytury pomostowej do osób urodzonych po 31 grudnia 1948r., które pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS) rozpoczęły przed 1 stycznia 1999r. Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 16 marca 2010r. K 17/2009 (OTK ZU 2010/3A poz. 21), emerytura pomostowa ma być "pomostem między dotychczasowym systemem z licznymi możliwościami przechodzenia na emeryturę w obniżonym wieku emerytalnym i nowym systemem, w którym tego typu rozwiązania będą wyjątkiem". Zgodnie z art. 4 tejże ustawy, prawo do emerytury pomostowej przysługuje pracownikowi, który spełniałącznienastępujące warunki: 1 urodził się po dniu 31 grudnia 1948r.; 2 ma okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat; 3 osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn; 4 ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony na zasadach określonych w art. 5-9 i art. 11 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn; 5 przed dniem 1 stycznia 1999r. wykonywał prace w szczególnych warunkach lub prace w szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS; 6 po dniu 31 grudnia 2008r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3; 7 nastąpiło z nim rozwiązanie stosunku pracy -przepis ten został uchylony na mocy art.1 pkt 1 ustawy z dnia 9 marca 2022r. ( Dz.U. z 2022r., poz.755 ) zmieniającej ustawę z dniem 20 kwietnia 2022r. Dla przyznania emerytury pomostowej konieczne jest, aby powyższe warunki zostały spełnione łącznie, bowiem brak któregokolwiek z nich uniemożliwia przyznanie prawado świadczenia. Zart. 4 ustawy o emeryturach pomostowychwynika, że jednym z koniecznych warunków do przyznania emerytury pomostowej jest wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze przed dniem 1 stycznia 1999r. jak i po dniu31 grudnia 2008r. Przed dniem 1 stycznia 1999r. może to być zarówno praca wymienionaw nowych wykazach prac (prace w rozumieniuart. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych), jak i prace wymienione w załącznikach A lub B dorozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionychw szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz.U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43 ze zm.). Natomiast po dniu 31 grudnia 2008r. muszą to być prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, wymienione wyłącznie w nowych wykazach ( pracaw rozumieniuart. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych). Należy zwrócić uwagę, że na podstawieart. 49 ustawy o emeryturach pomostowychprawo do emerytury pomostowej przysługuje także osobie, która: 1 po dniu 31 grudnia 2008 roku nie wykonywała pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniuart. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych, o ile osoba ta: 2 spełnia warunki określone w art. 4 pkt 1-5 i 7 i art. 5-12; 3 w dniu wejścia w życie ustawy miała wymagany w przepisach, o których mowa w pkt 2, okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3. Sąd Najwyższy wyjaśnił, że warunkiem skutecznego ubiegania się o emeryturę pomostową w świetleart. 4 i 49 ustawy o emeryturach pomostowych, jest legitymowaniesię wymaganym stażem pracy w warunkach szczególnych lub o szczególnym charakterze (w rozumieniu tej ustawy lub dotychczasowych przepisów) oraz kontynuowanie pracy w tych warunkach po wejściu w życieustawy o emeryturach pomostowych, a więc po 1 stycznia 2009r. Natomiast osoba ubiegająca się o emeryturę pomostową, która nie kontynuuje pracy w warunkach szczególnych lub o szczególnym charakterze i legitymuje się w związku z tym jedynie stażem pracy „szczególnej” według poprzednio obowiązujących przepisów, może nabyć prawo do tej emerytury jedynie wówczas, gdy dotychczasowy staż pracy można kwalifikować jako pracę w warunkach szczególnych lub o szczególnym charakterze w rozumieniu obowiązujących przepisów (art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych) – wyrok z dnia 13 marca 2012r., w sprawie II UK 164/11, opublikowany w OSNP z 2013r., Nr 5-6, poz. 62. Ubezpieczony urodził się po dniu 31 grudnia 1948r., osiągnął w dniu 10 września 2019r. wiek emerytalny 60 lat, legitymuje się okresem składkowym i nieskładkowym wynoszącymco najmniej 25 lat, rozwiązał stosunek pracy, przy czym Sąd zwraca uwagę, że w związkuze zmianąustawy o emeryturach pomostowychz dniem 20 kwietnia 2022r. rozwiązanie stosunku pracy nie stanowi już warunku koniecznego do przyznania prawa do emerytury pomostowej. Ubezpieczony niewątpliwie nie spełnia przesłanek prawa do emerytury pomostowejz art.4 ustawy, gdyż po dniu 31 grudnia 2008r. nie wykazał wykonywania pracyw szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniuart. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych, a więc pracy wymienionej w Załącznikach Nr 1 i 2 doustawy o emeryturach pomostowych, które zawierają wyczerpujący katalog takich prac. Z materiału dowodowego wynika, że ubezpieczony po 2008r. pracował na stanowisku spawacza w(...) Sp. z o.o., a praca taka nie została wymieniona w powołanych powyżej Załącznikach nr 1 i 2 doustawy o emeryturach pomostowych. W Załączniku Nr 1 do powołanej ustawy pod poz. 28 wyszczególniono jedynie „ prace bezpośrednio przy spawaniu łukowym lub cięciu termicznym w pomieszczeniach o bardzo małej kubaturze, z utrudnioną wentylacją ( podwójne dna statków, zbiorniki, rury itp. ) ”. Takiej pracy ubezpieczony bezsprzecznie nie wykonywał, bowiem zajmował się spawaniem różnych elementów w szczególności pojazdów, w warsztacie bądź na dworze. Skoro ubezpieczony po dniu 31 grudnia 2008r. nie udowodnił wykonywania pracyw warunkach szczególnych w rozumieniuart.3 ust.1 i ust.3 ustawy o emeryturach pomostowych, to nie przysługuje mu prawo do emerytury pomostowej na podstawieart.4 ustawy o emeryturach pomostowych. Jednocześnie ubezpieczony nie spełnia także warunków prawa do emerytury pomostowej zart.49 ustawy o emeryturach pomostowych. Należy przypomnieć, że jednymz warunków do przyznania prawa do świadczenia z tej podstawy prawnej jest legitymowanie się co najmniej 15 - letnim okresem pracy w warunkach szczególnych w rozumieniuart. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych. Tymczasem do takiej pracy nie można zaliczyć ani pracy ubezpieczonego na stanowisku spawacza, o czym mowa wyżej, jak również pracyna stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony jako ubezpieczony świadczył chociażby wPrzedsiębiorstwie (...)wZ.. Praca taka została wprawdzie wymieniona jako praca w warunkach szczególnych w Wykazie A, dziale VIII poz.2 stanowiącym załącznik dorozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lubw szczególnym charakterze, jednakże nie została ona wymieniona jako praca w warunkach szczególnych w Załącznikach nr 1 i nr 2 doustawy o emeryturach pomostowych. W Załączniku Nr 2 doustawy o emeryturach pomostowychwymieniono jedynie „ prace kierowców pojazdów przewożących towary niebezpieczne wymagające oznakowania pojazdu tablicą ostrzegawczą barwy pomarańczowej, zgodnie z przepisami Umowy europejskiej dotyczącej międzynarodowego przewozu drogowego towarów niebezpiecznych ( ADR ), sporządzonej wG.dnia 30 września 1957r. ”. Takiej pracy ubezpieczony jednak nie wykonywał. Okoliczność, że Sąd Okręgowy w Gliwicach z tytułu wykonywania takiej samej pracy i w tym samym Przedsiębiorstwie przyznał świadkowiA. B.prawo do emerytury nie ma znaczenia w sprawie, bowiem świadek uzyskał prawo do emerytury wcześniej na innej podstawie prawnej aniżeli obecnie dochodzi tego ubezpieczony. Powyższe powoduje to, że ubezpieczony nie legitymuje się koniecznym do przyznania dochodzonego świadczenia 15 - letnim okresem pracy w warunkach szczególnychw rozumieniuart.3 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach pomostowych. Reasumując, przeprowadzone postępowanie dowodowe w sprawie wykazało,że ubezpieczony nie spełnił przesłanek prawa do emerytury pomostowej zarówno zart.4, jaki zart.49 ustawy o emeryturach pomostowych, a zatem dochodzone świadczeniemu przysługuje. W konsekwencji powyższego Sąd na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c.oddalił odwołanie ubezpieczonego jako bezzasadne. (-) Sędzia Anna Capik - Pater

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach date: '2022-06-22' department_name: VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - sędzia Anna Capik-Pater legal_bases: - art.4 ustawy z 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych - art.235( 2) §1 pkt 4 k.p.c. recorder: Agata Kędzierawska signature: VIII U 338/21 ```

150505100523506_VII_W_000451_2018_Uz_2019-03-18_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VII W 451/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 marca 2019 roku Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim Zamiejscowy VII Wydział Karny w Hajnówce w składzie: Przewodniczący: SSR Grzegorz Front Protokolant: Agnieszka Ewa Fibik po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 4 lutego i 18 marca 2019 r. w Hajnówce sprawyP. W. (1), synaH.iM. z domu B.,urodzonego w dniu (...)wH. obwinionego o to, że: 1 w dniu 3 marca 2018 r. z premedytacją i złośliwie porozrzucał należące doA. I.narzędzia ogrodowe, drewniane elementy stolarskie oraz inne rzeczy składowane pod balkonami budynku przyul. (...)wH. to jest o czyn z art. 107 kw, 2 w okresie pomiędzy 3 a 6 marca 2018 r. w piwnicy budynku przyul. (...)wH.złośliwie i w celu dokuczenia kilkukrotnie demontował kurtynę sanitarną zawieszoną przed wejściem do pomieszczeń firmy prowadzonej przezA. I., to jest o czyn z art. 107 kw o r z e k a: 1 obwinionegoP. W. (1)uznaje za winnego tego, że w okresie od dnia 3 do 6 marca 2018 r. wH.przyulicy (...), w celu dokuczenia, złośliwie niepokoiłA. I.w ten sposób, że w dniu 3 marca 2018 r. bez uzasadnionego powodu rozrzucił należącego do pokrzywdzonego deski i narzędzia ogrodnicze złożone pod balkonem budynku oraz w okresie od 3 do 6 marca 2018 r. bez uzasadnionego powodu wielokrotnie demontował kurtynę sanitarną zawieszoną w piwnicy przed wejściem do pomieszczeń firmy prowadzonej przez pokrzywdzonego, to jest czynu z art. 107 kw i za to na podstawie art. 107 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) złotych, 2 zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 30 (trzydziestu) złotych i obciąża go zryczałtowanymi wydatkami postępowania w wysokości 120 (stu dwudziestu) złotych. Sygn. akt VII W 451/18 UZASADNIENIE Na podstawie całokształtu materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W budynku wielorodzinnym przyul. (...)wH.zamieszkują dwie rodziny: byli małżonkowieM. W.iP. W. (1), zajmujący dolną kondygnację, oraz małżeństwoA. I.iM. I., zajmujące górną kondygnację. Właścicielem lokalu położonego na dolnej kondygnacji jestM. W., zaś właścicielami lokalu położonego na górnej kondygnacji są małżonkowieA.iM. I.. Są oni jednocześnie współwłaścicielami nieruchomości wspólnej, na której posadowiony jest budynek, oraz części wspólnych budynku. Pomieszczenia piwniczne obie rodziny podzieliły między sobą i korzystają z nich na zasadzie wyłączności. Pomiędzy rodzinami istnieje głęboki i ostry konflikt wynikający ze sposobu korzystania z nieruchomości wspólnej oraz części wspólnych budynku. Dominującą rolę w tym względzie odgrywająP. W. (1)iA. I.. Dochodziło pomiędzy nimi na tym tle do licznych spięć, utarczek słownych, a także drobniejszych rękoczynów. Obie strony cechuje nieustępliwość i zajadłość w dochodzeniu swoich racji.A. I.ponadto każdorazowo stara się zdyskredytować konkurenta, wytykając mu brak uprawnień właścicielskich do nieruchomości, ten zaś z kolei powołuje się, że działa na podstawie upoważnienia swojej byłej żony. Żadna ze stron nie wykazuje dążenia do zgodnego ułożenia relacji sąsiedzkich i podejmuje liczne, drobne, acz bardzo uciążliwe działania mające za cel utrudnienie wspólnego funkcjonowania. W przynależnych pomieszczeniach piwnicznychA. I.prowadzi działalność gospodarczą polegającą na konfekcjonowaniu ziół i przypraw. Z natury i specyfiki tych produktów wynika, że wydzielają one intensywne aromaty, które mieszają się ze sobą i wydostają na części wspólne budynku. Na uciążliwość dobiegających z piwnicy zapachów skarżyli sięM. W.iP. W. (2). W lutym 2018 r. złożyli oni nawet w tej sprawie skargę do Wojewódzkiej Stacji Sanitarno – Epidemiologicznej wB., domagając się skontrolowania prowadzonej działalności pod kątem zagrożenia epidemiologicznego oraz szkodliwości dla życia i zdrowia ludzkiego. Jakiś czas wcześniej, jesienią 2017 r.,A. I.zainstalował na korytarzu piwnicznym kurtynę sanitarną, która miała za zadanie ograniczenie przedostawania się zapachów oraz miała stanowić barierę dla gryzoni i szkodników. Kurtyna została zawieszona na końcu ogólnodostępnego korytarza, oddzielając część piwnicy, gdzie znajdowały się wyłącznie pomieszczenia przynależneA. I.. Zamontowanie kurtyny nie utrudniało zatem w żaden sposób korzystania z pomieszczeń piwnicznych przynależnychM. W.. W dalszym ciągu mogła ona się do nich dostać. Drzwi do najbliższej piwnicy i kurtynę dzieliła odległość 1 metra. Poza tym – z uwagi na specyfikę kurtyny, składającej się z plastikowych, elastycznych pasów – w piwnicy możliwe było bezproblemowe umieszczenie także przedmiotów długich lub o zwiększonych gabarytach, np. rowerów. Zamontowanie kurtynyM. W.iP. W. (1)postrzegali jako bezprawne przywłaszczenie przezA. I.fragmentu korytarza piwnicznego, stanowiącego część wspólną budynku. Z tego względuP. W. (1)wielokrotnie ją demontował i następnie odkładał na rzeczy należące doA. I.lub zostawiał po prostu na podłodze. Działania powyższe nie miały żadnego racjonalnego i obiektywnie uzasadnionego powodu, a ich celem było wyłącznie dokuczenie sąsiadowi. Po zdemontowaniu kurtynyA. I.musiał ją następnie każdorazowo przytwierdzić z powrotem. Do sytuacji takich dochodziło między innymi w okresie pomiędzy 3 a 6 marca 2018 r. Na początku 2017 r.A. I.iM. I.przeprowadzili z własnych środków remont dachu, zmieniając poszycie na całym budynku. Po remoncie pozostały deski oraz elementy drewniane konstrukcji dachu, które zostały złożone pod tarasem należącym do mieszkaniaM. W.. Oprócz tego, na deskach tych małżonkowieI.przechowywali narzędzia ogrodnicze. W dniu 3 marca 2018 r.P. W. (1)zaczął usuwać przedmioty spod tarasu, rozrzucając je bezładnie na znajdującym się w pobliżu trawniku. Zauważył toA. I., który podszedł do sąsiada i zapytał go o powód, dla którego to robi.P. W. (1)nic nie odpowiedział, tylko zaatakowałA. I.. Pomiędzy mężczyznami doszło do krótkiej szarpaniny i utarczki słownej, po czymP. W. (1)się oddalił. Deski zostały po jakimś czasie przezA. I.ponownie ułożone pod tarasem. Rozrzucenie desek, podobnie jak demontowanie kurtyny w piwnicy, nie miało żadnego racjonalnego i obiektywnie uzasadnionego powodu, a jego celem było wyłącznie dokuczenieA. I.. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyjaśnień obwinionegoP. W. (1)(k. 46v-47) – jednakże tylko w zakresie, w jakim przyznawał on okoliczności faktyczne związane z rozrzuceniem desek i zrywaniem kurtyny, zeznań świadków:A. I.(k. 47-48),M. I.(k. 48-48v),M. W.(k. 48v-49v) - jednakże tylko w zakresie, w jakim przyznawała on okoliczności faktyczne związane z rozrzuceniem desek i zrywaniem kurtyny - oraz pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie, w szczególności odtworzonych na rozprawie nagrań, protokołu kontroli przeprowadzonej przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego wH.(k. 62) oraz akt postępowań kontrolnych przeprowadzonych przez Powiatową Stację Sanitarno – Epidemiologiczną wH.(k. 65, 66), protokołu oględzin miejsca (k. 67) wraz z materiałem poglądowym z oględzin (k. 69). Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W zakresie rozrzucenia desek spod tarasu wskazał, że tego dnia chciał dokonać pomiarów do celów projektowych przewodu kominowego centralnego ogrzewania. W tym celu musiał dostać się pod taras, w czym przeszkadzały mu złożone tam deski. Potrzeba wybudowania nowego, oddzielnego komina miała wynikać z faktu, że dotychczasowy przewód został zatkany przezA. I.. W dalszej części obwiniony prostował, że chodziło o przewód wentylacyjny, a nie kominowy, a we wcześniejszych wypowiedziach po prostu źle się wyraził. Odnosząc się do demontażu kurtyny, obwiniony wyjaśnił, że robił to z dwóch powodów. Z jednej strony chodziło o uzyskanie przestrzeni potrzebnej do umieszczenia w przynależnej piwnicy długich przedmiotów, np. desek lub roweru, w czym przeszkadzała właśnie kurtyna. Z drugiej strony przyznał, że w jego ocenie kurtyna została w tamtym miejscu powieszona nielegalnie i prowadziła do przywłaszczenia przezA. I.części powierzchni wspólnej budynku. Jak stwierdził, miał nawet „na jej punkcie jakąś obsesję”. Codziennie zastanawiał się, czy ona tam wisi, czy nie. Sąd zważył, co następuje: Zważywszy na treść wyjaśnień obwinionego oraz szczególną postać zamiaru wymaganą przy wykroczeniu złośliwego niepokojenia, wyrażającą się w działaniu celowym i złośliwym, w celu dokuczenia innej osobie, rozważania sądu skupiły się na ocenie celowości i racjonalności podejmowanych przez niego działań. Nie ulegało bowiem wątpliwości, że obiektywny skutek w postaci irytacji czy zakłócenia spokoju i równowagi psychicznejA. I.został nimi wywołany. Wyjaśnienia obwinionego w świetle zgromadzonych w toku postępowania dowodów nie zasługiwały na uwzględnienie. Nie znajdowały one potwierdzenia nie tylko w zeznaniach pokrzywdzonego lub jego żony, ale przede wszystkim w dowodach o charakterze obiektywnym, jak np. dokumenty urzędowe, protokoły kontroli PINB i Sanepidu. I tak, z protokołu kontroli kominiarskiej przewodów kominowych, wykonanej w dniu 23.10.2017 r. ramach postępowania prowadzonego przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego wH., wynikało, że zarówno przewód kominowy, jak i przewód wentylacyjny, są drożne, a jedynie należy z kratki wentylacyjnej usunąć zaprawę pozostałą z remontu komina. Stwierdzenie powyższe jednoznacznie podważało zapewnienia o potrzebie wybudowania drugiego przewodu kominowego i o „zatkaniu dotychczasowego komina przezA. I.”. Z drugiej strony mało prawdopodobne wydawało się, żeM. W.iP. W. (1)odstąpiliby od planów budowy komina, gdyby faktycznie był im potrzebny do korzystania z mieszkania, tylko dlatego, że nie mogli wykonać niezbędnych pomiarów do celów projektowych. A tak właśnie było w tym wypadku. Plany budowy komina zostały po dniu 3.03.2018 r. zarzucone iM. W.już do nich później nie wracała. Po trzecie, zauważyć należało, że gdyby powodem rozrzucenia desek była konieczność wykonania pomiarów pod tarasem, zgodnie z ogólnie przyjętą normą współżycia społecznego oczekiwać można było, żeP. W. (1)choćby jednym zdaniem poinformowałby zaniepokojonegoA. I.o celu swoich działań. Obwiniony tymczasem na zadawane pytania milczał, a następnie zaatakował sąsiada. Po czwarte, jak stwierdzono w trakcie oględzin, przedostanie się za wnękę było możliwe nawet pomimo złożonych pod tarasem desek i nie nastręczało szczególnych trudności. Aprobaty sądu nie zyskały także wyjaśnienia obwinionego w zakresie demontowania kurtyny. W ocenie sądu – na podstawie oględzin – można było kategorycznie stwierdzić, że kurtyna ta w żaden sposób nie kolidowała z pomieszczeniami piwnicznymiM. W., ani nie utrudniała korzystania z nich. Umieszczenie przedmiotów gabarytowych w pomieszczeniu znajdującym się po prawej stronie korytarza piwnicznego było możliwe po maksymalnym otwarciu drzwi i odłożeniu ich na ścianę. O ile w otwarciu drzwi przeszkadzałyby maszyny ogrodniczeA. I., wystarczało ich czasowe przemieszczenie. Z całą pewnością nie było konieczności do tego celu demontażu kurtyny. Poza tym, z deklarowaną dbałością o mienie sąsiada kłóciło się odkładanie kurtyny po jej demontażu na betonową posadzkę, co zostało utrwalone na jednym ze zdjęć. Oceniając zasadność demontażu kurtyny pamiętać należało też o tym, żeM. W.iP. W. (1)narzekali na uciążliwość dobiegających z piwnicy zapachów. Z tego powodu napisali nawet skargę do Sanepidu, domagając się przeprowadzenia stosownej kontroli. Pomimo że kurtyna z pewnością ograniczała przedostawanie się zapachów do pozostałych części budynku, demontowali ją, zwiększając tym samym własny dyskomfort. Postępowanie takie kłóci się natomiast w sposób oczywisty z zasadami logicznego rozumowania i doświadczeniem życiowym. Faktyczny powód demontażu kurtyny został zdaniem sądu zdradzony przez samego obwinionego, który przyznał, że w ten sposób zwalczał nielegalne jego zdaniem przywłaszczenie przezA. I.części powierzchni wspólnej budynku. O silnym zaangażowaniu emocjonalnym w tę kwestię świadczyło określenie własnego stosunku do kurtyny mianem swego rodzaju „obsesji”. Przedmiotem ochrony wykroczenia z art. 107 kw jest spokój psychiczny człowieka, przeciwdziałanie frustracji, irytacji oraz innym formom dyskomfortu psychicznego. Strona przedmiotowa czynu opisanego w tym przepisie zakłada złośliwe wprowadzenie w błąd lub inne złośliwe niepokojenie w celu dokuczenia osobie. Znamię złośliwości oznacza szczególne nastawienie podmiotowe sprawcy przejawiające się w chęci dokuczenia, zrobienia przykrości, wyprowadzenia z równowagi. Złośliwe niepokojenie może polegać na wzbudzaniu niepokoju, obawy, lęku. Niepokojenie może polegać również na zakłócaniu spokoju lub innych zachowaniach wyprowadzających pokrzywdzonego z równowagi psychicznej. Wykroczenie można popełnić tylko umyślnie w zamiarze bezpośrednim i kierunkowym, bowiem ustawodawca posługuje się sformułowaniem „w celu dokuczenia”. Zdaniem Sądu Najwyższego, czyn stanowiący wykroczenie z art. 107 kw polega na działaniu kierunkowym „w celu dokuczenia innej osobie”, a zatem należy ustalić, że po stronie sprawcy tego wykroczenia zachodzi złośliwość. Nawet samo stwierdzenie umyślności działania nie daje podstawy do przyjęcia odpowiedzialności za wykroczenie penalizowane tym przepisem (por. orz. SN z dnia 22.06.1995 r. sygn. III KRN 44/95). W świetle powyższych uwag uznać należało, że zachowaniaP. W. (1)wypełniało znamiona wykroczenia opisanego w art. 107 kw. Nie budziła tutaj wątpliwości umyślność, z kolei o celu działania wnioskować należało na podstawie wszystkich towarzyszących sprawie okoliczności. Całościowa ocena prowadziła do jednoznacznego wniosku o celowym działaniu ukierunkowanym na dokuczenie pokrzywdzonejA. I., które - w ogólnym zamierzeniu - skutkować miało „uprzykrzeniem” wspólnego zamieszkiwania jednym budynku mieszkalnym. Wymierzając karę za popełnione wykroczenie Sąd miał na uwadze ogólne dyrektywy jej wymiaru uregulowane w art. 33 § 1 kw, w szczególności stopień społecznej szkodliwości czynu sprawcy, jak również zapobiegawcze i wychowawcze cele kary, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Biorąc powyższe od uwagę, sąd doszedł do przekonania, że adekwatną sankcją w stosunku do popełnionego czynu będzie kara grzywny w symbolicznej wysokości 100 zł. Tak dobrana surowość kary pozwoli osiągnąć cele w zakresie prewencji indywidualnej, rozumianej jako skutek odstraszający przed podejmowaniem podobnych działań w przyszłości. Kara w tej wysokości jest również w ocenie sądu proporcjonalna do możliwości zarobkowych obwinionego. Opłatę wymierzono na podstawieart. 3 ust. 1w zw. zart. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych(Dz. U. 1983 nr 49, poz. 223 t.j. ze zm.) oraz na podstawieart. 119 § 1 kpwobwinionego obciążono zryczałtowanymi wydatkami postępowania.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim date: '2019-03-18' department_name: VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Hajnówce judges: - Grzegorz Front legal_bases: - art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych - art. 119 § 1 kpw recorder: Agnieszka Ewa Fibik signature: VII W 451/18 ```

152520000000503_I_C_000325_2014_Uz_2015-05-28_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 325/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 maja 2015 r. Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSO Przemysław Majkowski Protokolant : sekr. Joanna Wołczyńska – Kalus po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2015 r. w Sieradzu na rozprawie sprawy z powództwaA. M. przeciwko(...) SAwW. o zadośćuczynienie 1 zasądza od pozwanego(...) SAwW.na rzecz powodaA. M.tytułem zadośćuczynienia kwotę 20.000,00 ( dwadzieścia tysięcy ) zł z ustawowymi odsetkami od dnia 27 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty, 2 w pozostałym zakresie powództwo oddala, 3 koszty zastępstwa prawnego pomiędzy stronami wzajemnie znosi. Sygn. akt I C 325/14 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 6 listopada 2014 roku (data wpływu do Sądu) powódA. M.wniósł o zasądzenie od(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.zadośćuczynienia w kwocie 120.000,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 27 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty tytułem zrekompensowania krzywdy powoda i naruszenia jego dóbr osobistych – prawa do utrzymywania więzi rodzinnych, wskutek śmierci jego córkiK. M.w wyniku zdarzenia z dnia 8 czerwca 2003 roku, za które odpowiedzialność ponosiła osoba trzecia, posiadająca zawartą z pozwanym umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej. W uzasadnieniu pozwu wskazano m.in., iż śmierć córki była dla powoda ogromną tragedią i niepowetowaną stratą, z którą cały czas nie może się pogodzić. (pozew wraz z uzasadnieniem k. 2-15 ). W odpowiedzi na pozew(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.nie uznał powództwa, podnosząc, że od daty śmierci córki powoda upłynął już znaczny okres czasu, a nadto, że powód ma żonę i syna, czyli rodzinę co rekompensuje mu skutki związane ze śmiercią córki.(odpowiedź na pozew k. 36-37). Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: K. M.,urodzona (...)była córkąA.iB. M. (1). W dniu 19 października 2005 roku, w wieku 20 lat zginęła w wypadku samochodowym,(dowód: odpis skrócony aktu zgonu k. 18). Przed śmierciąK. M.zamieszkiwała wraz z rodzicami i starszym bratemP.. Była panną, pozostawała na utrzymaniu rodziców, podjęła studia na Politechnice. Zmarła miała chłopaka, którego znali i akceptowali jej rodzice. Relacje w rodzinieM.układały się bardzo dobrze.K.miała dobry kontakt z rodzicami i bratem. Spędzała z nimi swój wolny czas, jej pasją były samochody ciężarowe. Powódka pracowała w tym czasie jako agent ubezpieczeniowy. CórkaK.przygotowywała się do pracy jako agentka ubezpieczeniowa, miała także w zamyśle rodziców, w przyszłości, przejąć firmę transportową swojego ojca.(dowód: zeznania powoda k. 51v, 52, zeznania świadka:B. M. (1)– k.51v.). W dniu 19 października 2005 roku w miejscowościG.gminaS.doszło do wypadku drogowego, polegającego na tym, że kierujący samochodem osobowym markiF. (...)onr rej. (...)Z. Ś.nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że wykonując manewr wyprzedzania doprowadził do zderzenia z wyprzedzającym go samochodem osobowym kierowanym przezK. M.w wyniku czego zjechała ona z drogi uderzając w przydrożne drzewo ponosząc śmierć na miejscu zdarzenia.(niesporne). Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli w dniu 31.08.2006 r. uznałZ. Ś.za winnego zarzucanego mu czynu zart. 177 § 2 kki wymierzył mu karę 1roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą warunkowo zawiesił na okres próby w wysokości 3 lat. ( odpis wyroku. 19 ) . Po śmierci córki powód był w fazie szoku i niedowierzania pogrążył się w smutku. Płakał po jej śmierci. Od 2007 r. leczył się odwykowo i od 2013 r. psychiatrycznie. Obecnie nie nadużywa alkoholu. Przez dwa lata po śmierci córki codziennie chodził na cmentarz, obecnie chodzi dwa razy w tygodniu w soboty i niedziele. Powód leczy się prywatnie do dzisiaj. Powód prowadzi firmę transportową.(dowód: zeznania powoda –op. cit., zeznania świadka:B. M. (1)op. cit. zaświadczenie lekarskie k. 50) Powód i jego żona planowali przekazać córceK.firmę transportową powoda.K. M.mimo młodego wieku, nie mając formalnych uprawnień potrafiła prowadzić TIR-a, interesowała się firmą transportową i samochodami ciężarowymi. Przygotowywała się także do pracy w charakterze agentki ubezpieczeniowej. Po śmierciK. M.jej ojciec, za namową powódki zmienił nazwę swojej firmy na(...).A. M.prowadzi firmę do dzisiaj pod tą nazwą(dowód: zeznania powoda –op. cit., zeznania świadka:B. M. (1)op. cit.). Powód ma jeszcze jedno dziecko, synaP.lat 32. Wymieniony w dacie wypadku mieszkał z powódką, ojcem i siostrąK.. Obecnie jest po raz drugi żonaty, ma dziecko, mieszka wS.. Po śmierci siostry miał dwa wesela. Powód był obecny na obu uroczystościach,B.udział w weselach, był alkohol i orkiestra.(dowód: zeznania powoda –op. cit., zeznania świadka:B. M. (1)op. cit.). Powód pismem z dnia 21 maja 2014 r. zgłosił stronie pozwanej roszczenie tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w związku ze śmiercią córki. Pozwany decyzją z dnia 17 czerwca 2014r. przyznał powodowi odszkodowanie z tytułu znacznego pogorszenia sytuacji życiowej po śmierci córkiK. M.w kwocie 20.000,00 zł.(dowód: kopia decyzji k. 22,23) Opisany stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o przywołane dowody, zgromadzone w aktach niniejszej sprawy. Dowody te obejmowały dokumenty prywatne i urzędowe (w kopiach, odpisach), których prawdziwości, autentyczności i zgodności z oryginałem żadna ze stron procesu, reprezentowanych przez profesjonalnych pełnomocników nie kwestionowała. Sąd obdarzył wiarą zeznania powódki oraz świadkaB. M. (1). Treść tych zeznań dopełnia obraz skutków śmierci córki dla powoda, szczególnie w sferze subiektywnego postrzegania przezA. M.zmiany jakości życia i poczucia krzywdy. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Powództwo okazało się częściowo zasadne. Podstawa odpowiedzialności pozwanego nie była sporna, dlatego też należy wspomnieć, iż stosownie do treściart. 822 k.c.w zw. zart. 34 ust. 1, art. 35 i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych: z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Przepisy tej ustawy, w zakresie przez nią uregulowanym, mają charakter szczególny w stosunku do przepisówKodeksu cywilnego(por. uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2008 roku w sprawie III CZP 115/07, OSNC 2008/9/96). Niemniej jednak dla porządku wypada wskazać, iż zgodnie zart. 435 § 1 k.c.w zw. zart. 436 § 1 k.c., samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego środka komunikacji, nie wyłączając pasażera pojazdu, który prowadzi, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności, czyli jego odpowiedzialność prawodawca ukształtował na zasadzie ryzyka. W sprawie bezspornym był fakt, że do przedmiotowego wypadku doszło z winy posiadacza pojazduF. (...)onr rej (...), za którego zastępczą odpowiedzialność cywilną ponosi pozwany. W przedmiotowej sprawie, z uwagi na datę zaistnienia zdarzenia szkodowego (19 października 2005 roku) przed dniem 3 sierpnia 2008 roku, mają zastosowanie przepisykodeksu cywilnegona gruncie stanu prawnego obowiązującego przed nowelizacjąart. 446 k.c., dokonanąart. 1 ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw(Dz. U. Nr 116, poz. 731) skutkiem, której został wprowadzony do porządku prawnegoart. 446 § 4 k.c.przewidujący zadośćuczynienie za śmierć osoby bliskiej iprima faciewysuwana bywa teza, iż brak było przepisu umożliwiającego powodom bezpośrednie domaganie się zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej. Jednakże taka wykładnia przepisów obowiązującego ówcześnie statutu przyjmuje błędnie istnienie luki prawnej, którade factoma charakter pozorny i którą likwiduje konsekwentne, najnowsze orzecznictwo sądów powszechnych. Najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje, bowiem, na podstawieart. 448 k.c.w związku zart. 24 § 1 k.c.zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 r. i zasady tej nie wyłączałart. 34przywołanej ustawy ubezpieczeniowej (tak wprost uchwały Sądu Najwyższego: z dnia 20 grudnia 2012 r. III CZP 93/12 BSN 2013/1, z dnia 7.11.2012 r. III CZP 67/12, z dnia 13 lipca 2011 r. III CZP 32/11, z dnia 22 października 2010 roku III CZP 76/10, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2010 roku w sprawie IV CSK 307/09, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 14 grudnia 2007 roku w sprawie I ACa 1137/07). Podsumowania powyższych wywodów dokonał obecnie Sąd Najwyższy w swoim postanowieniu z dnia 27 czerwca 2014 r. w sprawie sygn. akt III CZP 2/14, gdzie odmawiając podjęcia uchwały na wniosek Rzecznika Ubezpieczonych w istocie jednak przesądził ostatecznie, iż osobie najbliższej przysługuje z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zadośćuczynienie pieniężne za krzywdę wynikającą z naruszenia jej dobra osobistego, nawet gdy poszkodowany zmarł przed 3 sierpnia 2008 r. Sąd Okręgowy podziela powyższe wnioskowania. Katalog dóbr osobistych określonych wart. 23 k.c.ma charakter otwarty. Judykatura i doktryna ciągle odkrywają nowe postaci dóbr osobistych np. kult pamięci po zmarłej osobie bliskiej, sfera życia prywatnego, prawo do korzystania z nieskażonego środowiska, cisza domowa. Brak jest ostrych granic pomiędzy poszczególnymi dobrami. Występują wątpliwości dotyczące relacji między poszczególnymi dobrami osobistymi wymienionymi wart. 23 k.c.oraz pomiędzy nimi, a tymi nowymi. Precyzyjne ustalenie listy dobór osobistych nie jest w tej sytuacji możliwe (por.M. Pazdan(w): System Prawa Prywatnego, t. 1, Warszawa 2007, s. 1118 -1119, s. 1141 -1149). Według powszechnie panującego przekonania dobra osobiste są wartościami niemajątkowymi związanymi z istnieniem i funkcjonowaniem podmiotów prawnych, w przypadku osób fizycznych związanych z osobowością człowieka i obejmujących fizyczną i psychiczną integralność człowieka, jego indywidualność, godność i pozycję w społeczeństwie, co stanowi przesłankę samorealizacji osoby ludzkiej (por.M. Pazdan(w): System Prawa Prywatnego, t. 1, Warszawa 2007, s. 1117). Rola tych dóbr w społeczeństwie nieustannie wzrasta. Towarzyszy temu wzmocnienie ochrony prawnej dóbr osobistych (por.M. Pyziak –Szafnicka(w): System Prawa Prywatnego, t. 1, Warszawa 2007, s. 717, s. 719). Więź emocjonalna łącząca osoby bliskie może być zaliczona do katalogu dóbr osobistych. Trudno bowiem znaleźć argumenty sprzeciwiające się uznaniu za dobro osobiste człowieka więzi rodzinnych, które stanowią fundament prawidłowego funkcjonowania rodziny i podlegają ochronie prawnej. Skoro dobrem osobistym w rozumieniuart. 23 k.c.jest kult pamięci osoby zmarłej, to -a fortiori– może nim być także więź między osobami żyjącymi. Nie ulega również wątpliwości, że śmierć osoby bliskiej zwykle stanowi dla rodziny wielki wstrząs, a cierpienia psychiczne jakie się z tym wiążą się, mogą przybrać ogromny rozmiar, tym większy, im mocniejsza była w danym wypadku więź emocjonalna łącząca zmarłego z jego najbliższymi. Nie każdą jednak więź rodzinną niejako automatycznie należy zaliczyć do katalogu dóbr osobistych, lecz jedynie taką, której zerwanie powoduje ból, cierpienie, rodzi poczucie krzywdy. Tylko zatem przy naruszeniu bardzo silnej więzi, np. między rodzicami, a dziećmi, małżonkami, można mówić o naruszeniu dobra osobistego, a osoba dochodząca roszczenia na podstawieart. 448 k.c.powinna wykazać istnienie tego rodzaju więzi, stanowiącej jej dobro osobiste podlegające ochronie (por.uchwała SN z dnia 13.07.2011 r., III CZP 32/11, OSNC 2012, Nr 1, poz. 10). W przypadku więzi rodzinnej trudno jest często taki dowód przeprowadzić, choć niekiedy jej istnienie można domniemywać np. w przypadku śmierci dziecka bardzo silnie emocjonalnego związanego z matką dochodzącą kompensacji uszczerbku. Wprowadzenie doKodeksu cywilnegow 1996 rokuart. 448w jego nowym, całkowicie zmodyfikowanym kształcie stanowiło rewolucyjną zmianę w zakresie ochrony dóbr osobistych. Ochroną tą objęto wszystkie dobra osobiste (por.A. Śmieja(w): System Prawa Prywatnego, t. 6, Warszawa 2009, s. 698). Przepis ten w aktualnym kształcie stanowi prawdziwy przełom dla polskiego prawa cywilnego, gdyż poprzednio polski ustawodawca bardzo ostrożnie podchodził do możliwości kompensowania krzywdy w formie zadośćuczynienia pieniężnego. Aktualnie ochroną majątkową są objęte wszystkie dobra osobiste, z tym jednak, żeart. 445 k.c.jako przepis szczególny dotyczy trzech z nich: zdrowia, swobody seksualnej i wolności, zaśart. 448 k.c.pozostałych (por.A. Śmieja(w): System Prawa Prywatnego, t. 6, Warszawa 2009, s. 710). Dodanie przepisuart. 446 § 4 k.c.należy uznać za kolejny wyjątek od ogólnej zasady ochrony majątkowej dóbr osobistych określonej wart. 448 k.c.W świetle obecnie przeważającej interpretacji przepisuart. 448 k.c.mógłby on uzasadniać naprawienie szkody niemajątkowej tylko w oparciu o zasadę winy, podczas gdy w świetleart. 446 § 4 k.c.roszczenie o zapłacenie stosownego zadośćuczynienia uzasadnia każda podstawa odpowiedzialności deliktowej, co oznacza, że w rachubę wchodzi przede wszystkim odpowiedzialność na zasadzie ryzyka. Tym samym nowa regulacja wprowadzona wart. 446 § 4 k.c.jest znacznie korzystniejsza dla podmiotów w nim wymienionych, aniżeli próby znalezienia rozwiązania na gruncieart. 448 k.c., gdyż umożliwia jego uzyskanie zadośćuczynienia bez potrzeby wykazywania jakichkolwiek innych –poza w nim wymienionych –przesłanek. Przepisart. 446 § 4 k.c.nie wymaga również, przynajmniej w swojej warstwie słownej, naruszenia jakiegoś dobra osobistego objętego zakresemart. 23 k.c.Jego dodanie w 2008 r. zamyka dokonania ustawodawcy zmierzające w kierunku rozszerzenia zakresu odpowiedzialności za szkodę niemajątkową (por.A. Śmieja(w): System Prawa Prywatnego, t. 6, Warszawa 2009, s. 737, s. 698 -699,uchwała SN z dnia 22.10.2010 r. III CZP 76/10, OSNC –ZD 2011, nr B, poz. 42). Osoba dochodząca zadośćuczynienia za spowodowanie śmierci osoby najbliższej nie jest poszkodowana jedynie pośrednio. Ten sam czyn niedozwolony może wyrządzać krzywdę różnym osobom. Źródłem krzywdy jest zatem czyn niedozwolony, którego następstwem jest śmierć. Krzywdą wyrządzoną zmarłemu jest utrata życia, dla osób mu bliskich zaś jest to naruszenie dobra osobistego poprzez zerwanie więzi emocjonalnej, szczególnie bliskiej w relacjach rodzinnych. Również zatem osoba dochodząca ochrony na podstawieart. 448 k.c.może być poszkodowana bezpośrednio i dochodzić naprawienia własnej krzywdy, doznanej poprzez naruszenie jej własnego dobra osobistego (por.uchwała SN z dnia 13.07.2011 r., III CZP 32/11, OSNC 2012, Nr 1, poz. 10). Jak wynika z poczynionych ustaleń faktycznych więź rodzinna łącząca powoda ze zmarłą córką była bardzo silna, miała charakter szczególny, co utrudniaA. M.zracjonalizowanie i zaakceptowanie faktu jej zerwania.K. M.zamieszkiwała razem z rodzicami i pozostawała z nimi we wspólnym gospodarstwie domowym. Miała brata, z którym także była w bardzo dobrych relacjach. Z rodzicami łączyły ją bardzo ścisłe relacje, które z natury rzeczy charakteryzują się bardzo silą więzią emocjonalną łączącą osoby bliskie. Naturalną konsekwencją zerwania tego rodzaju więzi jest ból, cierpienie i poczucie krzywdy. Zerwanie więzi z córką wywołało tego rodzaju skutki u powoda, co potwierdzają jego zeznania oraz zeznania świadkaB. M.. Niezależnie od powyższego w realiach niniejszej sprawy, zachodzą podstawy do skonstruowania domniemania istnienia bardzo głębokiej więzi między powodem, a zmarłą córką ze względu na najbliższy stopień pokrewieństwa, wspólne zamieszkiwanie oraz młody wiek zmarłej. Tym samym powód jako osoba dochodząca roszczenia na podstawieart. 448 k.c.wykazał istnienie więzi ze zmarłą córką stanowiącej jego dobro osobiste podlegające ochronie. W tym miejscu wskazać należy, że przepisart. 448 k.c.nie tworzy samodzielnej podstawy odpowiedzialności, ale odsyła (podobnie jakart. 445 k.c.) do innych przepisów reżimu deliktowego, które wyraźnie wskazują podmiot odpowiedzialny i szczegółowe przesłanki jego obowiązku odszkodowawczego. W przedmiotowej sprawie oczywiste jest, że śmierć córki powoda była w całości powiązana adekwatnym związkiem przyczynowym z bezprawnym działaniem kierowcy samochoduF., za którego ponosi zastępczą odpowiedzialność pozwana spółka. Podsumowując powyższe rozważania, należy wskazać, iż spowodowanie wypadku komunikacyjnego, w którym śmierć poniosła 20-letnia córka powoda, było bezprawnym naruszeniem jego dobra osobistego w postaci prawa do życia w pełnej rodzinie, prawa do utrzymania więzi rodzinnych. W sprawie zostało wykazane, że sprawca wypadku, za którego odpowiedzialność ponosi pozwany, dopuścił się bezprawnego naruszenia dóbr osobistych powoda, Sąd był zatem uprawniony do przyznania mu odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Na podstawieart. 448 k.c.kompensowana jest krzywda, a więc szkoda niemajątkowa wywołana naruszeniem dobra osobistego, polegająca na psychicznych cierpieniach pokrzywdzonego. Ustalenie krzywdy – i jej rozmiaru - ma podstawowe znaczenie dla określenia odpowiedniej sumy, która miałaby stanowić jej pieniężną kompensatę. Przy oznaczeniu zakresu wyrządzonej krzywdy za konieczne uważa się uwzględnienie: rodzaju naruszonego dobra, zakresu (natężenie i czas trwania) naruszenia, trwałości skutków naruszenia i stopnia ich uciążliwości, a także stopnia winy sprawcy i jego zachowania po dokonaniu naruszenia(por. wyrok SN z 20 kwietnia 2006 r., IV CSK 99/05, LEX nr 198509; wyrok SN z 1 kwietnia 2004 r., II CK 131/03, LEX nr 327923; wyrok SN z 19 sierpnia 1980 r., IV CR 283/80, OSN 1981, nr 5, poz. 81; wyrok SN z 9 stycznia 1978 r., IV CR 510/77, OSN 1978, nr 11, poz. 210). W realiach sprawy ustalono jednoznacznie, że po śmierci córki u powoda rozwinęła się reakcja żałoby, który to proces trwał około 2 lat. W judykaturze akcentuje się, że na rozmiar krzywdy związanej ze śmiercią osoby bliskiej mają przede wszystkim wpływ: dramatyzm doznań, poczucie osamotnienia i pustki, wstrząs psychiczny, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem odejścia osoby bliskiej (nerwicy, depresji), stopień w jakim pokrzywdzony potrafił się znaleźć w nowej rzeczywistości (por. uzasadnienie wyroku SA w Lublinie z dnia 8.08.2012 r. I ACa 330/12). Bez powtarzania dokonanych ustaleń, należy tylko zaakcentować, że u powoda wskutek śmierci córki powstały trwale poczucia pustki i osamotnienia, krzywdy, swoiste odrętwienie emocjonalne. Nie ulega wątpliwości, że krzywda wywołana śmiercią dziecka, jest – oceniając według kryteriów obiektywnych - jedną z najbardziej dotkliwych i najmocniej odczuwalnych z uwagi na rodzaj i siłę więzów rodzinnych oraz rolę pełnioną w rodzinie przez – w tym wypadku - córki. W rozpoznawanej sprawie krzywda jest tym bardziej dotkliwa, że śmierć nastąpiła nagle w wypadku komunikacyjnym i dotknęła młodą kobietę. Dla powoda była to utrata córki, z którą był silnie związany i tworzył zgodną rodzinę, a także pokładał w niej swoje liczne nadzieje. Zważyć należy, iż skutki śmierci córki rozciągają się wszak na całe życie powoda i jego najbliższych i będą skutkować zarówno w aspekcie osłabienia aktywności życiowej, motywacji do przezwyciężania trudności życia codziennego, pogorszenia stanu zdrowia w następstwie cierpienia i poczucia krzywdy z powodu utraty dziecka. To zadośćuczynienie pieniężne choć w części zrekompensuje krzywdę za naruszenie prawa do życia w rodzinie i ból spowodowany utratą najbliższej osoby. Poczucie krzywdy powoda jako rodzica, wynikające z osobistego żalu, bólu, osamotnienia, cierpienia i bezradności po niespodziewanej śmierci córki - może być nadal w ocenie Sądu ogromne. Z drugiej jednak strony śmierć córki nie skutkowała zmianą dotychczasowego trybu życia powoda, nie zaburzyła w istotny sposób jego dotychczasowego funkcjonowania i nie wywołała wstrząsu psychicznego, który wymagałby podjęcia specjalistycznego leczenia, a przynajmniej powód tego nie udowodnił w niniejszym procesie. Wskutek śmierci córki, powód nie zaprzestał aktywności zawodowej. Co więcej, za wyjątkiem doraźnego przyjmowania leków uspokajających powód nie wymagał leczenia specjalistycznego. Obecne leczenie odwykowe i psychiatryczne powoda nie ma, w świetle zaoferowanych przez strony dowodów, związku ze śmiercią córki. Z zeznań samego powoda i złożonego zaświadczenia lekarskiego wynika bowiem, że dopiero od 2013 r. leczy się psychiatrycznie czyli od momentu gdy za pośrednictwem kancelarii prawnych podjął starania o zadośćuczynienie i odszkodowanie po śmierci córki. Trudno także wiązać jego nadużywanie alkoholu ze śmiercią córki skoro z zeznań żony powoda, wynika, już przed śmiercią córki pil alkohol, „ ale jeszcze dało się z nim wytrzymać ” czyli już przed śmiercią córki zdradzał początki uzależnienia. Strony były reprezentowane przez profesjonalnych pełnomocników i żadna z nich nie złożyła wniosków o przeprowadzenie dowodów z opinii biegłych, a Sąd nie miał podstaw do działania z urzędu. Zatem tylko w oparciu o zeznania stron i świadków miał wiedzę co do funkcjonowania powoda po śmierci córki. Sąd ustalił, że po śmierci powód pracował, prowadził firmę, zarabiał duże pieniądze, brał udział w weselu syna, żył w miarę normalnie, bez specjalistycznej pomocy lekarskiej, aż do momentu gdy doszło konieczności leczenia odwykowego w 2007 r. Dlatego w ocenie Sądu nie należy łączyć śmierci córki powoda dziesięć lat temu, z obecnym udokumentowanym leczeniem psychiatrycznym powoda. Zatem należało przyjąć, iż powód niewątpliwie nadal przeżywa boleśnie stratę córki, ale nie rzutuje to na jego obecne funkcjonowanie w rodzinie i w społeczeństwie. Powód ma jeszcze jedno dziecko, synaP., lat 32. Wymieniony ożenił się po raz drugi od śmierci siostry, ma stały kontakt z powodem. W konsekwencji, mając powyższe na względzie, Sąd uznał, że krzywda powoda ustalona w sprawie w opisanym powyżej wymiarze, będzie w całości zrekompensowana zadośćuczynieniem w wysokości 20.000,00 zł. Kwota ta jest adekwatna do ustalonych w sprawie rodzajów cierpień powoda, czasu ich trwania oraz oddziaływania na życieA. M., przy uwzględnieniu nadal odczuwanych negatywnych emocji, jest przy tym właściwa dla zatarcia negatywnych emocji lub co najmniej złagodzenia odczucia krzywdy, przy jednoczesnym utrzymaniu w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa i rekompensowaniu z góry tych skutków zdarzenia, jakie powód będzie odczuwał jeszcze w przyszłości (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 24 lutego 2012 roku, sygn. akt I ACa 84/12, LEX 1124827, tak też uchwała pełnego składu Izby Cywilnej SN z 08.12.1973 III CZP 37/73 OSNC 1974.p.145). Sąd oddalił żądanie zadośćuczynienia w pozostałej części, tj. co do kwoty 100.000,00 zł. W ocenie Sądu zasądzona kwota zadośćuczynienia odpowiada aktualnym warunkom i sytuacji majątkowej społeczeństwa, stanowi przy tym odczuwalną wartość i pozwoli na zrekompensowanie w takim jak jest to możliwe stopniu przebytych cierpień, przy jednoczesnym częściowym zabezpieczeniu finansowym na dalsze lata życia. Orzeczenie w zakresie odsetek znajduje uzasadnienie w treści przepisówart. 817 § 1 k.c.iart. 481 § 1 k.c.Sąd stoi na stanowisku, iż zadośćuczynienie należy traktować jak wierzytelność bezterminową, a więc świadczenie to powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania (art. 455 k.c.). Pogląd ten należy uznać za ugruntowany w orzecznictwie (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 2011r., I CSK 243/10, LEX nr 848109, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2011r., V CSK 38/11, LEX nr 1129170). W przypadku, gdy żądanie w zakresie zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę było uzasadnione i udokumentowane już na etapie postępowania likwidacyjnego, odsetki przewidziane wart. 481 k.c.powinny być zasądzone od dnia, w którym zgodnie z przepisami prawa ubezpieczyciel zakończył lub powinien był zakończyć postępowanie likwidacyjne i wypłacić należne świadczenie. Pozwany dnia 17 czerwca 2014 r. ustosunkował się żądań powoda zatem należy przyjąć, że od dnia 17 czerwca 2014 roku pozostaje w opóźnieniu w zapłacie powodowi żądanej kwoty, tym samym, zawarte w pozwie, żądanie zasądzenia odsetek od dnia 27 czerwca 2014 r. było uzasadnione i zostało uwzględnione w treści wyroku ( pkt. 1). Z uwagi na fakt, że obie strony były reprezentowane przez profesjonalnych pełnomocników należało na podstawieart. 100 k.p.c.znieść koszty zastępstwa prawnego pomiędzy stronami.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Sieradzu date: '2015-05-28' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Przemysław Majkowski legal_bases: - art. 177 § 2 kk - art. 435 § 1 k.c. - art. 34 ust. 1, art. 35 i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - art. 1 ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw - art. 100 k.p.c. recorder: sekr. Joanna Wołczyńska – Kalus signature: I C 325/14 ```

150515250004506_IX_W_002620_2016_Uz_2017-03-06_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IX W 2620/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 lutego 2017 r. Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Aneta Żołnowska Protokolant: Stażysta Wojciech Sowul w obecności oskarżyciela publ.D. K. po rozpoznaniu w dniu 9 listopada, 30 listopada 2016 r. oraz 16 lutego 2017 r. sprawy D. R. (1) s.A.iB.z domuB. ur. (...)wO. obwinionego o to, że: w okresie od 21 października do 16 grudnia 2015r. wO.złośliwie niepokoiłE. S. (1)poprzez udostepnienie je numeru telefonu na stronie internetowej(...)co skutkowało wykonywaniem wielu połączeń telefonicznych na aparat telefonii komórkowej pozostającej w jej dyspozycji - tj. za wykroczenie z art. 107kw ORZEKA: I obwinionegoD. R. (1)uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tym ustaleniem, iż popełnił go od 22 października 2015 r. i za to z mocy art. 107 kw skazuje go nakarę grzywny w wymiarze 1000 (jednego tysiąca) złotych; II na podstawieart. 118 § 1 kpwiart. 3 ust. 1w zw. zart. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnychobciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100,- (sto) złotych i opłatą w kwocie 100,- (sto) złotych. Sygn. akt IX W 2620/16 UZASADNIENIE Sąd ustalił następujący stan faktyczny: D. R. (1)mieszka wO.. Jest pracownikiem(...)(...)wO.. Jest żonaty. Na utrzymaniu posiada jedno dziecko. Według oświadczenia w przeszłości nie był karany za wykroczenia. ( dowody: dane osobopoznawcze k. 29, k. 53) ObwinionyD. R. (1)jest pracownikiem(...)(...)wO.. Jego przełożoną w(...)przez okres około roku była pokrzywdzonaE. S. (1). W czasie współpracy nie mieli zatargów ani konfliktów. Współpraca układała się poprawnie. Utrzymywali jedynie kontakty na gruncie zawodowym. Pokrzywdzona z Wydziału(...)została przeniesiona do Wydziału(...)(...)i objęła stanowisko zastępcy Dyrektora. Do wykonywania obowiązków służbowych posługiwała się telefonem komórkowym o numerze wywoławczym(...). Telefon ten wykorzystywała wyłącznie do rozmów służbowych. Numer ten posiadali jedynie kierownicy Wydziałów oraz pracownicy Departamentu w którym pracowała pokrzywdzona. Ponadto zgodnie z uregulowaniami wewnętrznymi(...)pracownicy posiadający numer telefonu służbowego Dyrektora komórki mogą go przekazywać innym osobom jedynie za wiedzą i pozwoleniem Dyrektora. Inni pracownicy mogli przekazać jej numer osobie postronnej tylko za jej wiedzą i zgodą. Nie był on ogólnie znany wszystkim pracownikom Wydziału ani ogólnie dostępny. Obwiniony posiadał numer telefonu służbowego pokrzywdzonejE. S.z racji prowadzonej współpracy. W październiku 2015 r. obwinionyD. R.wraz z dwiema innymi pracownicami, jako audytor wiodący przeprowadzał w Departamencie pokrzywdzonej audyt dotyczący(...). Po przeprowadzonym audycie pokrzywdzona miała inne zdanie niż obwiniony do co spostrzeżeń poczynionych w trakcie audytu i wraz z inną pracownicą przedstawiła obwinionemu swój punkt widzenia. Rozbieżności co do wyniku audytu nie były powodem nieporozumień czy zatargów. Współpraca została zakończona w zgodzie. Wyniki audytu i zastrzeżenia zostały przedstawione Zarządowi(...). Wyniki audytu nie miały wpływu na działanie Urzędu(...). W okresie od 21 października 2015 r. do 16 grudnia 2015 r. pokrzywdzona o różnych porach dniach i nocy zaczęła otrzymywać połączenia telefoniczne pochodzące od różnych firm, instytucji – banki komercyjne, salony masażu, telefonie komórkowe oraz od osób prywatnych, które dzwoniły w sprawie ogłoszenia o wynajęciu stancji. Z uwagi na fakt iż połączenia przychodziły na numer służbowy pokrzywdzona musiała odbierać je wszystkie bowiem nie wiedziała czy połączenia nie dotyczą spraw służbowych. W czasie rozmów pokrzywdzona dopytywała się skąd osoby dzwoniące miały jej numer telefonu. Wielokrotnie usłyszała iż jej numer telefonu został pozostawiony z prośbą o kontakt. Ponadto dzwoniły także osoby prywatne, które w ogłoszeniu umieszczonym na stronie internetowej(...)znalazły jej numer. Pokrzywdzona nie umieszczała takiego ogłoszenia. Ponadto numer(...)używała jedynie do kontaktów służbowych, a rozmowach prywatnych korzystała z prywatnego numeru telefonu. Telefonów było kilkanaście w ciągu dnia. Zdarzały się również w godzinach wieczornych. Pokrzywdzona nie mogła samodzielnie ustalić kto wskazał jej numer telefonu służbowego w ogłoszeniu na stronie internetowej i złożyła zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa zart. 190 a § 1 i § 2 kk. W toku przeprowadzonego dochodzenia ustalono iż zgłoszenie na infolinięfirmy (...)dokonane zostało o godz. 21:03:42 z komputera o nr(...). Numer(...)zarejestrowany został na obwinionegoD. R. (1)(k.13). W toku postępowania ustalono iż ogłoszenie na portalu(...)zostało umieszczone o godz. 21:00:45. Na infolinięBanku (...)prośba o kontakt została złożona o godz. 21:08, jednak nie udało się ustalić z jakiego adresu(...). Adresów(...)z jakich dokonanych innych zgłoszeń także nie zdołano ustalić. (dowody: protokół zawiadomienia o przestępstwie k. 6, wydruk ze strony(...)k. 8, wydruk połączeń przychodzących na nr(...)k. 9, informacja zN.k. 11, informacja o właścicielu(...)k. 13, zeznania pokrzywdzonejE. S.k. 6v., k. 53-54, z akt 2DS(...): zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa k. 1-2, notatka urzędowa k. 9, wniosek o ustalenie adresu(...)ze strony(...)k. 17, informacja z(...)k. 19, informacja zfirmy (...)k. 20, protokół oględzin telefonu obwinionego k. 33-34, lista połączeń przychodzących i wychodzących z nr tel. pokrzywdzonej k. 41-42) ObwinionyD. R. (1)przesłuchany w toku czynności wyjaśniających oraz na rozprawie nie przyznał siędo popełnienia zarzucanego mu wykroczenia i wyjaśnił, że nie podawał numeru telefonu pokrzywdzonej na stronie(...) pl. (...), aby logował się na tej stronie w okresie wskazanym w zarzucie. Obwiniony podkreślił że oskarżyciel nie uzyskał odpowiedzi od administratora portalu o adresie(...)osoby umieszczającej ogłoszenie zawierające numer telefonu pokrzywdzonej. Ze zgormadzonego materiału nie wynika aby z(...)jego komputera ktokolwiek logował się na tej stronie. Obwiniony nie odniósł się do dokonanego ustalenia, iż numer telefonu pokrzywdzonej dofirmy (...)został przesłany z jego komputera. Tym samym, w tym zakresie wyjaśnienia obwinionego rażą naiwnością. (dowód: wyjaśnienia obwinionego k.53) Sąd zważył, co następuje: Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionegoD. R. (1), nie przyznającego się do popełnienia zarzucanego mu czynu, albowiem nie znajdują one potwierdzenia w pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodach, w szczególności w zeznaniach pokrzywdzonej oraz informacji uzyskanej od operatoraN., z której wynika iż zgłoszenie w którym wskazano numer pokrzywdzonej dokonane zostało z komputera należącego do obwinionego (k.13). Sąd miał na uwadze okoliczność, iż zarzut stawiany obwinionemu dotyczy jedynie umieszczenia ogłoszenia ze wskazaniem numeru pokrzywdzonej na portalu(...), a informacja o właścicielu numeru(...)pochodzi odfirmy (...). Jednak wszystkie zgłoszenia wykonane zostały tego samego dnia, w niewielkim odstępie czasu bowiem wszystkie około godz. 21. Zgłoszenia na portalu(...)zostało wysłane o godz. 21:00:45, na infoliniibanku (...)o godz.(...), zaś na stronieN., gdzie ustalono właściciela adresu(...), o godz. 21:03:42. Świadczy to o dokonywaniu zgłoszeń przez tą samą osobę. Podkreślić należy, że niniejszym postępowaniu nie zebrano na etapie postępowania prokuratorskiego obiektywnych dowodów w postaci wszystkich adresów(...)komputerów z których dokonywania zgłoszeń w imieniu pokrzywdzonej z prośbą o kontakt, czy umieszczono ogłoszenia. Takie ustalenie na etapie postępowania o wykroczenie nie było możliwe ze względu na ograniczenia proceduralne ( brak możliwości zwolnienia operatora z tajemnicy służbowej). Jednakże ustalenie iż jednego ze zgłoszeń dokonał obwiniony oraz inne zgromadzone w sprawie dowody, w postaci zeznań pokrzywdzonej analizowane całościowo i wnikliwie pozwalają na przyjęcie, że to obwiniony był inicjatorem i zarazem autorem zgłoszeń i ogłoszeń w których zawarty był numer telefonu służbowego pokrzywdzonej. Warto w tym miejscu powołać ugruntowany w orzecznictwie pogląd, że ustalenia faktycznie nie zawsze muszą bezpośrednio wynikać z konkretnych dowodów. Mogą one także wypływać z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli owa sytuacja jest tego rodzaju, że stanowi oczywistą przesłankę, na której podstawie doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, iż dane okoliczności faktyczne istotnie wystąpiły ( vide: wyrok SN z dnia 4.10.1973 r., III KR(...), OSNKW(...)). Wskazać przede wszystkim w tym miejscu należy na konsekwentne zeznania pokrzywdzonejE. S. (1), która zeznała, że wskazany numer telefonu używała wyłącznie do kontaktów służbowych, ograniczone grono osób posiadało ten numer. Nikt bez jej zgody nie mógł go także udostępniać osobom trzecim. Pokrzywdzona wielokrotnie podkreślała, że nie miała z nikim zatargów i konfliktów i zupełnie nie miała podejrzeń co do sprawcy takich zachowań. Jak zaznaczyła tych telefonów było na tyle dużo, że uniemożliwiało jej to normalne funkcjonowanie zarówno w czasie pracy jak i w domu. Przedłożyła wydruk połączeń wykonywanych na jej numer telefonu. Z uwagi na fakt, iż był to numer telefonu służbowego zobowiązana była do odbierania tych połączeń, gdyż mogły dotyczyć spraw służbowych. W efekcie działania obwinionego za zgodą Dyrektora Departamentu wyłączyła ten numer i obecnie posiada już inny numer służbowego telefonu komórkowego. Ponadto pokrzywdzona zeznała, że z uwagi na charakter wykonywanej pracy –(...)– nie może podlegać naciskom i nie może czuć się zagrożona. A takie odczucia miała w tym okresie. Pokrzywdzona zeznała, że obwiniony był jedną z ostatnich osób z którymi rozmawiała przed zdarzeniem. Zaznaczyła, że długo zastanawiała się kto mógłby dokonać tych zgłoszeń albowiem z obwinionym także miała dobre stosunki. Jak podkreśliła po zakończeniu współpracy nawet składał jej podziękowania za współpracę. Była zaskoczona iż ustalono że adres(...)należy właśnie do obwinionego. Sąd po bezpośrednim zetknięciu się na rozprawie z pokrzywdzonąE. S. (1)ocenił jej spójne zeznania jako szczere i oparte na prawdzie. Faktem jest, co prawda, że pokrzywdzona mając odmienne zdanie niż obwiniony odnośnie wykonywanych przez niego czynności służbowych mogłaby mieć powody do kierowania przeciwko niemu postępowania. Jednakże, jak wynika z jej zeznań, zakończyła współpracę z obwinionym w zgodzie, z żadną inną osobą nie pozostawała w konflikcie, tym samym, w ocenie Sądu nie miała żadnych racjonalnych powodów aby bezpodstawnie pomawiać obwinionego. Z tych zatem powodów, jej zeznania uznano za wiarygodne. Kolejną przesłanką mogącą świadczyć o sprawstwie obwinionegoD. R. (1)stanowi okoliczność, że w toku dochodzenia ustalono iż zgłoszenia w formularzu kontaktowym na stronie internetowejfirmy (...)dokonano z komputera obwinionego. Zgłoszenie zostało wysłane około godz. 21, podobnie jak pozostałe zgłoszenia z prośbą o kontakt. Pokrzywdzona wielokrotnie podkreślała, iż nie podejrzewa nikogo o tego typu zachowania, nie pozostaje z nikim w konflikcie. Ponad wszelką wątpliwość ustalono iż zgłoszenia o godz. 21:03:42 na stronachN.dokonał obwiniony (k.13). Wszystkie zgłoszenia zostały przesłane około godz. 21 (k. k. 17, k. 19, k. k. 23, k. 27 z akt 2DS(...)). W ocenie Sądu wskazane okoliczności umożliwiają uznanie, iż to właśnie obwiniony umieścił ogłoszenie z numerem telefonu pokrzywdzonej na portalu(...) (...)Niestety z uwagi na brak możliwości prawnych Sąd nie miał możliwości ustalenia właściciela adresów(...)wykorzystanych przy dokonywaniu innych zgłoszeń. Niemniej jednak uzyskanie informacji o właścicielu adresu(...)pozwala na uznanie, iż to obwiniony wykorzystał numer telefonu pokrzywdzonej do umieszczanie ogłoszeń na stronach internetowych. Pokrzywdzona we wskazanym okresie nie miała z nikim konfliktów. Jedynie doszło do wymiany zdań z obwinionym podczas wykonywania obowiązków służbowych. Różnica zdań dotyczyła odmiennej interpretacji wyników audytu. Jednak jak podkreślała pokrzywdzona nie doszło do żadnej sprzeczki i współpracę zakończyli w zgodzie. Współpracę zakończyli w październiku 2015 r. Zdaniem Sądu nie uniemożliwiło to, w drodze analizy całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, przypisanie odpowiedzialnościD. R. (1). Tym bardziej że posiadał w telefonie komórkowym numer telefonu służbowego pokrzywdzonej, a numer ten nie był numerem ogólnodostępnym. Mając na uwadze powyższe ustalenia poczynione w toku postępowania, Sąd uznał obwinionegoD. R. (1)za winnego tego, że w okresie od 21 października do 16 grudnia 2015 r. wO.złośliwie niepokoiłE. S. (1)poprzez udostępnienie jej numeru telefonu na stronie internetowej(...)co skutkowało wykonywaniem wielu połączeń telefonicznych na aparat telefonii komórkowej pozostającej w jej dyspozycji, czym wyczerpał znamiona wykroczenia określonego w art. 107 k.w. Wypada zauważyć, iż dla bytu tego wykroczenia konieczna jest umyślność w postaci zamiaru bezpośredniego. Jak słusznie zauważył Sąd Najwyższy, czyn stanowiący wykroczenie z art. 107 k.w. polega na działaniu kierunkowym - "w celu dokuczenia innej osobie", a zatem w toku postępowania dowodowego należy bezspornie ustalić, że po stronie sprawcy tego wykroczenia zachodzi złośliwość. Nawet samo stwierdzenie umyślności działania nie daje podstawy do przyjęcia odpowiedzialności za wykroczenia penalizowane tym przepisem ( wyrok SN z 22 czerwca 1995 r., III KRN(...), Prok. i Pr. 1995,(...)). Co więcej, zachowanie „złośliwe”charakteryzuje się szczególnie negatywnym nastawieniem psychicznym sprawcy, wyrażającym się w chęci dokuczenia, okazania komuś lekceważenia, szykanowania, nękania, uniemożliwienia prowadzenia normalnej egzystencji, powodowania uczucia dyskomfortu psychicznego, a w przedmiotowej sprawie – w świetle wskazanych wyżej okoliczności – sytuacja taka miała miejsce. Pokrzywdzona wielokrotnie podkreślała, że z uwagi na liczbę telefonów nie mogła normalnie funkcjonować i pracować. Telefonu pochodziły od różnych firm i instytucji a także od osób prywatnych. Z uwagi iż był to telefon służbowy zobowiązana była do odbierania wszystkich połączeń, ponieważ mogły one dotyczyć spraw służbowych. Obwiniony, jako osoba dorosła, musiał wiedzieć, iż umieszczenie ogłoszenia o mieszkaniu do wynajęcia w atrakcyjnym punkcie miasta, spowoduje liczne próby kontaktu z oferentem. Dla osoby, która nie ma nic wspólnego z ogłoszeniem, będzie to uciążliwe i denerwujące, tym bardziej, iż to ogłoszenie nie było jedyną prośbą o kontakt wysłaną w imieniu pokrzywdzonej. Przy wymiarze kary Sąd jako okoliczność obciążającą wziął pod uwagę znaczny stopień nasilenia złej woli obwinionego, jego nieustępliwość oraz determinację, które wyrażają się w fakcie, iż wysyłał on znaczną liczbę zgłoszeń z prośbą o kontakt na różne infolinie oraz zamieścił ogłoszenie z numerem telefonu pokrzywdzonej. Pokrzywdzona w wyniku tego działania czuła się zagrożona, obawiała się, zachowania te naruszały jej prywatność. Sąd uznał, iż wymierzona obwinionemu kara grzywny w wysokości 1000 złotych jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości zarzucanego czynu i stopnia winy, a ponadto spełni swoje cele w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej oraz zmotywuje go do przestrzegania porządku prawnego. Sąd, mając na względzie wysokość osiąganych przez obwinionego dochodów, na podstawieart. 118 k.p.w.iart. 3 ust. 1w zw. z zaart. 21 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnychobciążył go kwotą 100 złotych tytułem zryczałtowanych postępowania i kwotą 100 złotych tytułem opłaty.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Olsztynie date: '2017-02-16' department_name: IX Wydział Karny judges: - Aneta Żołnowska legal_bases: - art. 118 § 1 kpw - art. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych - art. 190 a § 1 i § 2 kk recorder: Stażysta Wojciech Sowul signature: IX W 2620/16 ```

155020000002006_IV_Ka_000094_2016_Uz_2016-04-08_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV Ka 94/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 kwietnia 2016 r. Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Waldemar Majka Protokolant: Marta Synowiec przy udzialeI. S.z Urzędu Skarbowego weW. po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2016 r. sprawyS. E. synaW.iM.z domuS.(...)r. wW.zart. 62 § 4 i § 5 kks na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 8 grudnia 2015 r. sygnatura akt II W 634/15 uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sygnatura akt IV Ka 94/16 UZASADNIENIE Urząd Skarbowy wW.wniósł akt oskarżenia przeciwkoS. E.oskarżając go o to, że: I dokonał w dniu 20.02.2014 r. sprzedaży towarów handlowych tj. cebuli za kwotę 1,50 PLN z pominięciem kasy rejestrującej na stacji paliw przyul. (...)wW., należącej doPW (...) Sp. z o.o.z/s przyul. (...)wD., naruszając tym samymart. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług(tekst jednolity Dz.U. z 2011 r., nr 177,poz.1054 z późn.zm.) oraz §6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz.U. z 2013 r., poz.363), tj. o wykroczenie skarbowe zart. 62§4 i §5 kks, II dokonał w dniu 10.07.2014 r. sprzedaży towarów handlowych tj. paliwa za kwotę 100,00 PLN z pominięciem kasy rejestrującej na stacji paliw przyul. (...)wW., należącej doPW (...) Sp. z o.o.z/s przyul. (...)wD., naruszając tym samymart. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług(tekst jednolity Dz.U. z 2011 r., nr oraz §6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. 177,poz.1054z późn.zm.) w sprawie kas rejestrujących(Dz.U. z 2013 r., poz.363), tj. o wykroczenie skarbowe zart. 62§4 i §5 kks. Wyrokiem z dnia 8 grudnia 2015 roku (sygnatura akt II W 634/15) Sąd Rejonowy w Wałbrzychu: I obwinionegoS. E.uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w punkcie I i II części wstępnej wyroku, to jest dwóch wykroczeń zart. 62§4 i 5 kksi za czyny te, na podstawieart. 62§4 i 5 kksw zw. zart. 50 kkswymierzył mu łącznie karę grzywny w wysokości 300 (trzysta) zł; II zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100zł oraz wymierzył opłatę w wysokości 30zł. Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońcaS. E., zaskarżając wyrok w całości, zarzucając: 1 obrazę przepisów prawa materialnego, a toart. 62§4 i 5 kkspolegającą na błędnej interpretacji znamion strony podmiotowej i przedmiotowej obu przypisanych oskarżonemu czynów,, a następnie niewłaściwym jego zastosowaniu oraz przyjęciu, że oskarżonyS. E.wypełnił znamiona zarzucanych mu wykroczeń skarbowych, podczas gdy prawidłowa subsumcja zachowania oskarżonego i okoliczności sprawy nie dają ku temu podstaw; 2 obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a to: a art. 7 kpk,art. 410 kpkorazart. 424§1 pkt 1 kpkprzez dokonanie jedynie fragmentarycznej i ograniczonej oceny okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, czego wyrazem jest zaniechanie dokonania przez Sąd oceny zeznań świadkaM. J., a nadto fragmentaryczne odniesienie się w uzasadnieniu wyroku do okoliczności podnoszonych przez oskarżonego oraz w toku przesłuchania wszystkich świadków w sprawie, w szczególnościA. A.,K. S.iM. P.; b art.4 kpk,art. 5§2 kpk,art. 7 kpk,art. 92 kpkorazart. 410 kpk, a takżeart. 174 kpkw zw. zart. 113§1 kksprzez przekroczenie granic zasad obiektywizmu, domniemania niewinności i reguły in dubio pro reo oraz swobodnej oceny dowodów, przy jednoczesnym zaniechaniu uwzględnienia całokształtu istotnych okoliczności ujawnionych w postępowaniu, polegające na uznaniu za wiarygodne zeznań świadkówK. S.iM. P.w sytuacji, gdy wymienieni już w toku przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym w dniu 16 marca 2015 r. posiłkowali się treścią notatki urzędowej z dnia 11 lipca 2014 r., aK. S.wprost podyktował treść tej notatki do protokołu w miejsce treści swoich zeznań, co dyskwalifikuje zeznania wymienionych złożone w toku postępowania przygotowawczego a następnie przed Sądem jako złożone z naruszeniem przepisów postępowania karnego; c art.113 kks,art. 117§1 kks,484§2 kpkw zw. zart. 113§1 kksorazart. 80 kpww zw. zart. 366§1 kpkw zw. zart. 113§1 kksprzez prowadzenie rozprawy o wykroczenie skarbowe z zastosowaniem przepisówkodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, przy braku podstaw i uzasadnienia w tym zakresie, nadto prowadzenie rozprawy odroczonej w dalszym ciągu na podstawieart. 80 kpw, w sytuacji gdy powinien mieć zastosowanieart. 484§2 kpkw zw. zart. 113§1 kks, czym w konsekwencji Sad zaniechał dopełnienia obowiązku czuwania nad prawidłowym przebiegiem rozprawy, a podnosząc wskazane zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonegoS. E.od popełnienia obu zarzucanych mu czynów, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Sąd okręgowy zważył: kontrola instancyjna wydanego orzeczenia odniosła ten skutek, iż konieczne stało się uchylenie wydanego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji. Rozpoznając niniejszą sprawę sąd rejonowy procedował na rozprawach w dniu: 15.09.2015 r., 3 listopada 2015 roku i 1 grudnia 2015r, a wyrok ogłosił w dniu 8 grudnia 2015r. Zauważyć w tym miejscu należy, iż obwinionemuS. E.w sprawie niniejszej przedstawiono zarzut popełnienia dwóch wykroczeń skarbowych zart. 62 § 4 i 5 kks, stosownie zaś do treści§1 art. 113 kksw postępowaniu w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe stosuje się odpowiednio przepisyKodeksu postępowania karnego, jeżeli przepisy niniejszego kodeksu nie stanowią inaczej,skutkiem czego stający pod zarzutem aktu oskarżenia ma status oskarżonego a nie obwinionego ze wszystkimi płynącymi z tego faktu skutkami. Zważyć ponadto należy, iż zgodnie zart. 117§ 1 pkt 2 kks- zmienionego przez art. 15 pkt 4 ustawy z dnia 27 września 2013 roku o zmianie ustawy – kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2013.1247) zmieniającejustawę kodeks karny skarbowyzdniem 1 lipca 2015r. orzekanie w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe następuje w postępowaniuzwyczajnym.Stosownie natomiast do§ 2 art. 117 kkszmienionego przez art. 15 pkt 4 ustawy z dnia 27 września 2013 r. (Dz.U.2013.1247) zmieniającej niniejszą ustawę z dniem 1 lipca 2015 r.w sprawach o wykroczenia skarbowe w postępowaniu zwyczajnym orzeka się, gdy brak jest podstaw do rozpoznania sprawy w postępowaniu nakazowym oraz gdy odmówiono uprzednio udzielenia zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności. Dostrzec w tym miejscu należy, analizując niniejszą sprawę iż sąd rejonowy procedując na rozprawie w dniu3 listopada 2015 rokuna podstawieart. 81 kpww zw. zart. 376 § 1 i 2 kpkpostanowił rozprawę odroczoną prowadzić w dalszym ciągu mimo nieobecności oskarżonegoS. E., wskazując w uzasadnieniu wydanego w powyższym zakresie rozstrzygnięcia, iż wymieniony „obwiniony” złożył już wyjaśnienia w sprawie i nie stawił się na termin rozprawy odroczonej będąc zawiadomionym jak i nie wniósł o odroczenie rozprawy. Ponadto sąd I instancji rozpoznając sprawę na rozprawiew dniu 1 grudnia 2015 rokupostanowił na podstawieart.81 kpww zw. zart. 376 § 1 i 2 kpkrozprawę odroczoną prowadzić w dalszym ciągu pomimo nieobecności „obwinionego”, który złożył już wyjaśnienia i nie stawił się na termin rozprawy odroczonej mimo prawidłowego zawiadomienia, nie usprawiedliwił przyczyn niestawiennictwa i nie wniósł o odroczenie rozprawy. Odnotowania ponadto przy tym także wymaga, iż jak wynika z zapisu rozprawy w sprawie o wykroczenie z dnia 15.09.2015 roku obwiniony zawiadomiony o terminie rozprawy odroczonej na dzień 3 listopada 2015 rokuzostał również pouczony, iż udział wymienionego w postępowaniu jest jego prawem, nie obowiązkiem, w sytuacji jeżeli się nie stawi sąd nie będzie wyciągał konsekwencji ale dokończy postępowanie bez udziału wymienionego.Godzi się w tym miejscu jednakże zaakcentować, iż zgodnie z treścią§ 1znowelizowanegoart. 376 kpkjeżeli oskarżony, którego obecność na rozprawie jest obowiązkowa, złożył już wyjaśnienia i opuścił salę rozprawy bez zezwolenia przewodniczącego, sąd może prowadzić rozprawę w dalszym ciągu pomimo nieobecności oskarżonego. Sąd zarządza zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie oskarżonego, jeżeli uznaje jego obecność za niezbędną. Na postanowienie w przedmiocie zatrzymania i przymusowego doprowadzenia przysługuje zażalenie do innego równorzędnego składu tego sądu. Stosownie natomiast do treści§ 2 art. 376 kpkprzepis§ 1stosuje się odpowiednio, jeżeli oskarżony, którego obecność na rozprawie jest obowiązkowa, zawiadomiony o terminie rozprawy odroczonej lub przerwanej nie stawił się na tę rozprawę bez usprawiedliwienia, nadmienić przy tym należy, iżart. 376 kpkzmieniony został przez art. 1 pkt 121 ustawy z dnia 27 września 2013 r. (Dz. U.2013.1247)zmiana ta weszła w życie z dniem 1 lipca 2015 roku.Procedując w przedmiotowej sprawie i stosując przepisykodeksu postępowania w sprawach o wykroczeniasąd rejonowy dopuścił się uchybienia, które skutkować musiało uchyleniem zaskarżonego wyroku. Zaistniała bowiem sytuacja odwrotna od tej opisanej wart.439a kpk, zgodnie z którymorzeczenia w sprawie o wykroczenie nie uchyla się z tego tylko powodu, że sąd orzekł w postępowaniu karnym zamiast w postępowaniu w sprawach o wykroczenia,bowiem sąd I instancji orzekał w trybie niewłaściwym dla wykroczeń skarbowych. Nie przesądzając ostatecznego rozstrzygnięcia, koniecznym stało się uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania (art.437§2 kpkw zw. zart.113§1 kks). Ponownie rozpoznając sprawę sąd przeprowadzi postępowanie w sposób prawidłowy, z zachowaniem gwarancji procesowych oskarżonego, a następnie dokona właściwej oceny zachowania obwinionego. Odnoszenie się do pozostałych zarzutów apelacji jest przedwczesne wobec konieczności ponownego rozpoznania sprawy (art.436 kpk), jednak sąd I instancji prowadząc postepowanie dowodowe i procedując w niniejszej sprawie weźmie pod uwagę argumentację wyrażoną w zarzutach apelacji opisanych wpunkcie 2 lit. a-b.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Świdnicy date: '2016-04-08' department_name: IV Wydział Karny Odwoławczy judges: - Waldemar Majka legal_bases: - art. 62 § 4 i § 5 kks - art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług - art. 424§1 pkt 1 kpk - art. 80 kpw recorder: Marta Synowiec signature: IV Ka 94/16 ```

154505250000503_I_C_003360_2015_Uz_2016-07-20_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 3360/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 lipca 2016 r. Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy wW.I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSR Paweł Szymański Protokolant: Joanna Bartosiewicz po rozpoznaniu w dniu 20 lipca 2016 r. w Warszawie na rozprawie spraw połączonych z powództwI. B.iB. B. przeciwkoC.Towarzystwu (...) spółce akcyjnejV.(...)z siedzibą wW. o zapłatę prowadzonych uprzednio pod sygnaturami akt I C 3360/15 i I C 3576/15 I w sprawie prowadzonej uprzednio pod sygnaturą akt I C 3360/15 1 zasądza od pozwanegoC.Towarzystwa (...) spółki akcyjnejV.(...)z siedzibą wW.na rzecz powódkiI. B.kwotę 3175,22 zł (trzy tysiące sto siedemdziesiąt pięć złotych dwadzieścia dwa grosze) z odsetkami ustawowymi od dnia 21 maja 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, 2 zasądza od pozwanegoC.Towarzystwa (...) spółki akcyjnejV.(...)z siedzibą wW.na rzecz powódkiI. B.kwotę 776 (siedemset siedemdziesiąt sześć złotych) tytułem kosztów procesu; II w sprawie prowadzonej uprzednio pod sygnaturą akt I C 3576/15 1 zasądza od pozwanegoC.Towarzystwa (...) spółki akcyjnejV.(...)z siedzibą wW.na rzecz powódkiB. B.kwotę 2276,27 zł (dwa tysiące dwieście siedemdziesiąt sześć złotych dwadzieścia siedem groszy) z odsetkami ustawowymi od dnia 21 maja 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty; 2 zasądza od pozwanegoC.Towarzystwa (...) spółki akcyjnejV.(...)z siedzibą wW.na rzecz powódkiI. B.kwotę 731 (siedemset trzydzieści jeden złotych) tytułem kosztów procesu. SSR Paweł Szymański

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie date: '2016-07-20' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Paweł Szymański legal_bases: [] recorder: Joanna Bartosiewicz signature: I C 3360/15 ```

151520000009627_XXIV_GW_000394_2022_Uz_2023-08-28_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XXIV GW 394/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 czerwca 2023 r. Sąd Okręgowy w Katowicach XXIV Wydział Własności Intelektualnej w składzie: Przewodniczący: Sędzia Jarosław Antoniuk Protokolant: sekretarz sądowy Beata Kobylańska po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2023 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwaStowarzyszenia (...)z siedzibą wW. przeciwko(...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wŁ. o zapłatę 1 zasądza od pozwanego(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wŁ.na rzecz powodaStowarzyszenia (...)z siedzibą wW.kwotę 5.699,54 zł (pięć tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt dziewięć złotych pięćdziesiąt cztery grosze) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty: - 5.364,00 zł (pięć tysięcy trzysta sześćdziesiąt cztery złote) od dnia 2 lipca 2022 r. do dnia zapłaty, - 335,39 zł (trzysta trzydzieści pięć złotych trzydzieści dziewięć groszy) od dnia 14 lipca 2022 r. do dnia zapłaty; 2 oddala powództwo w pozostałej części; 3 zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.217,00 zł (dwa tysiące dwieście siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 1.800,00 zł (tysiąc osiemset złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty. Sędzia Jarosław Antoniuk Sygn. akt XXIV GW 394/22 UZASADNIENIE wyroku z dnia 20 czerwca 2023 r. PowódStowarzyszenie (...)z siedzibą wW.wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wŁ.kwoty 5.719,39 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 5.364,00 zł – stanowiącej należność główną – od dnia 2 lipca 2022 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 355,39 zł – stanowiącej skapitalizowane odsetki wyliczone na dzień 1 lipca 2022 roku – od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Ponadto, powód wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych w kwocie 1.217,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienia liczonymi do dnia zapłaty. W przypadku skutecznego wniesienia przez pozwanego sprzeciwu od nakazu zapłaty, względnie w razie przyjęcia przez Sąd, że nie zachodzą podstawy do wydania nakazu zapłaty, powód wniósł o zasądzenie kwoty 5.719,39 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 5364,00 zł – stanowiącej należność główną – od dnia 2 lipca 2022 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 355,39 zł – stanowiącej skapitalizowane odsetki wyliczone na dzień 1 lipca 2022 roku – od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych w kwocie 1.817,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienia liczonymi do dnia zapłaty. W dniu 25 lipca 2022 r. wydano w sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodny z żądaniem pozwu. Pozwany w ustawowym terminie wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości oraz wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Sąd ustalił następujący stan faktyczny. PowódStowarzyszenie (...)z siedzibą wW.jest organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 15 czerwca 2018 r. o zbiorowym zarządzaniu prawami autorskimi i prawami pokrewnymi (Dz. U. poz. 1293, zwanej dalej „u.z.z.”). Decyzją z dnia 23 października 1998 r. Minister Kultury udzielił powodowi zezwolenia zmienionego decyzją z dnia 23 października 1998 r. i następnie decyzją z dnia 28 lutego 2003 r., co wynika z obwieszczenia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 26 marca 2009 r. w sprawie ogłoszenia decyzji Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego o udzieleniu i o cofnięciu zezwoleń na podjęcie działalności organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi (M. P. z 2009 r. Nr 21, poz. 270). Zezwolenie określa zakres wykonywania zbiorowego zarządu – rodzaje utworów, które objęte są zezwoleniem oraz pola eksploatacji tych utworów. Zezwolenie udzielono powodowi na zbiorowe zarządzanie prawami autorskimi do utworów: słownych, muzycznych, słowno-muzycznych, choreograficznych, pantomimicznych, słownych, muzycznych, słowno-muzycznych i choreograficznych w utworze audiowizualnym, na następujących polach eksploatacji: utrwalanie, zwielokrotnianie, wprowadzanie do obrotu, wprowadzanie do pamięci komputera, publiczne wykonanie, publiczne odtwarzanie, wyświetlanie, wystawianie, użyczenie i najem, nadanie za pomocą wizji lub fonii przewodowej albo bezprzewodowej przez stację naziemną, nadanie za pośrednictwem satelity, reemisja, publiczne udostępnianie utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym (informacje powszechnie dostępne w rozumieniuart. 228 § 2 k.p.c.). Powód i pozwany jako licencjobiorca w dniu 24 września 2010 r. zawarli umowę zatytułowaną „umowa licencyjna na publiczne odtwarzanie utworów” o numerze(...), na publiczne odtwarzanie utworów słownych, muzycznych, słowno-muzycznych za pomocą M 12 – odtwarzacza dźwięku i M 16 – odtwarzacza telewizyjnego (§ 1 umowy). Repertuar(...)u stanowią utwory słowne, muzyczne słowno-muzyczne i choreograficzne autorów polskich i zagranicznych, którzy osobiście bądź przez swoich następców prawnych lub na podstawie umów o wzajemnej reprezentacji z autorskimi związkami zagranicznymi udzielił(...)owi prawa do reprezentowania ich na polach eksploatacji objętych umową (§ 2 pkt 2 umowy). Z tytułu publicznego odtwarzania utworów licencjobiorca zobowiązał się zobowiązał się przekazywać zryczałtowane wynagrodzenie autorskie w wysokości 308,00 zł miesięcznie (§ 5 pkt. 1 umowy), zaś stawka ta podlegała waloryzacji w okresach rocznych na dzień 1 kwietnia z uwzględnieniem średniorocznego wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych w poprzednim roku, ogłaszanego przez prezesa GUS (§ 5 pkt 3 zd. 1 umowy). Licencjobiorca zobowiązał się przekazywać miesięcznie należne wynagrodzenie autorskie na konto(...)u w terminie do dnia piętnastego następnego miesiąca (§ 6 pkt. 1 umowy). Umowa obowiązuje od dnia podpisania z mocą od 1 września 2010 r. (§ 10 pkt. 1 umowy). (umowa licencyjna na publiczne odtwarzanie utworów nr(...)– k. 6-7) Również w dniu 24 września 2010 r. powód i pozwany zawarliumowę o numerze (...), której przedmiotem było udzielenie licencjobiorcy w granicach i na warunkach powyższej umowy określonych, niewyłącznej licencji na reemisję utworów ze swojego repertuaru który stanowią utwory słowne (literackie, w tym scenariusze filmowe), muzyczne i słowno-muzyczne, dramatyczne, dramatyczno-muzyczne, choreograficzne, muzyczno-choreograficzne i pantomimiczne z zakresu „małych” i „wielkich praw” autorów polskich i zagranicznych, którzy osobiście bądź przez swoich następców prawnych lub na podstawie umów o wzajemnej reprezentacji z autorskimi związkami zagranicznymi udzielił(...)owi prawa do reprezentowania ich na polu eksploatacji objętych umową (§ 2, § 3 umowy). Umowa została zawarta na czas nieokreślony, z możliwością wypowiedzenia z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Umowa obowiązywała od dnia 1 stycznia 2010 r. (§ 10, § 12 umowy). Z tytułu reemisji kategorii utworów o których mowa w § 2 ust. 2 umowy licencjobiorca zobowiązał się wypłacać na rzecz(...)u zryczałtowane wynagrodzenie autorskie w wysokości 3,40 zł miesięcznie od jednego gniazda antenowego zainstalowanego w pokoju hotelowym (§ 4 pkt. 1 umowy), zaś stawka ta podlegała waloryzacji w okresach rocznych na dzień 1 kwietnia z uwzględnieniem średniorocznego wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych w poprzednim roku, ogłaszanego przez prezesa GUS (§ 4 pkt 2 zd. 1 umowy). Licencjobiorca zobowiązał się przekazywać należności o których mowa w § 4 umowy z góry za cały rok w terminie do 28 lutego każdego roku (§ 5 pkt. 1 umowy). Umowa weszła w życie z dniem podpisania (§ 13 umowy). Licencjobiorca oświadczył, że w dniu podpisania umowy posiada 50 pokoi wyposażonych w gniazda telewizyjne (§ 15 pkt. 1 umowy). (umowa licencyjna nr(...)– k. 8-8v) Przy zawieraniu obu tych umowów powoda reprezentował dyrektor Dyrekcji Okręgowej(...)u” wK.R. N.. (pełnomocnictwo z dnia 14 lutego 2010 r. – k. 95) Powód wystawił pozwanemu jako nabywcy tytułem wynagrodzenia autorskiegofakturę VAT nr (...)na kwotę 209,10 zł brutto za miesiąc czerwiec 2020 r. z terminem płatności w dniu 15 lipca 2021 r. (faktura VAT nr (...)z dnia 30 czerwca 2021 r. – k. 9) Powód wystawił pozwanemu jako nabywcy tytułem wynagrodzenia autorskiegofakturę VAT nr (...)na kwotę 209,10 zł brutto za miesiąc lipiec 2021 r. z terminem płatności w dniu 14 września 2021 r. (faktura VAT nr (...)z dnia 31 lipca 2021 r. – k. 10) Powód wystawił pozwanemu jako nabywcy tytułem wynagrodzenia autorskiegofakturę VAT nr (...)na kwotę 209,10 zł brutto za miesiąc sierpień 2021 r. z terminem płatności w dniu 15 października 2021 r. (faktura VAT nr (...)z dnia 31 sierpnia 2021 r. – k. 11) Powód wystawił pozwanemu jako nabywcy tytułem wynagrodzenia autorskiegofakturę VAT nr (...)na kwotę 209,10 zł brutto za miesiąc wrzesień 2021 r. z terminem płatności w dniu 14 listopada 2021 r. (faktura VAT nr (...)z dnia 31 września 2021 r. – k. 12) Powód wystawił pozwanemu jako nabywcy tytułem wynagrodzenia autorskiegofakturę VAT nr (...)na kwotę 209,10 zł brutto za miesiąc październik 2021 r. z terminem płatności w dniu 15 grudnia 2021 r. (faktura VAT nr (...)z dnia 31 października 2021 r. – k. 13) Powód wystawił pozwanemu jako nabywcy tytułem wynagrodzenia autorskiegofakturę VAT nr (...)na kwotę 209,10 zł brutto za miesiąc listopad 2021 r. z terminem płatności w dniu 14 stycznia 2022 r. (faktura VAT nr (...)z dnia 30 listopada 2021 r. – k. 14) Powód wystawił pozwanemu jako nabywcy tytułem wynagrodzenia autorskiegofakturę VAT nr (...)na kwotę 209,10 zł brutto za miesiąc grudzień 2021 r. z terminem płatności w dniu 14 lutego 2022 r. (faktura VAT nr (...)z dnia 31 grudnia 2021 r. – k. 15) Powód wystawił pozwanemu jako nabywcy tytułem wynagrodzenia autorskiegofakturę VAT nr (...)na kwotę 209,10 zł brutto za miesiąc styczeń 2022 r. z terminem płatności w dniu 15 lutego 2022 r. (faktura VAT nr (...)z dnia 31 stycznia 2022 r. – k. 16) Powód wystawił pozwanemu jako nabywcy tytułem wynagrodzenia autorskiegofakturę VAT nr (...)na kwotę 1.984,20 zł brutto za okres od czerwca do października 2020 r. z terminem płatności w dniu 15 lutego 2021 r. (faktura VAT nr (...)z dnia 31 stycznia 2022 r. – k. 17) Powód wystawił pozwanemu jako nabywcy tytułem wynagrodzenia autorskiegofakturę VAT nr (...)na kwotę 378,84 zł brutto za miesiąc czerwiec 2021 r. z terminem płatności w dniu 15 lipca 2021 r. (faktura VAT nr (...)z dnia 30 czerwca 2021 r. – k. 18) Powód wystawił pozwanemu jako nabywcy tytułem wynagrodzenia autorskiegofakturę VAT nr (...)na kwotę 378,84 zł brutto za miesiąc lipiec 2021 r. z terminem płatności w dniu 14 września 2021 r. (faktura VAT nr (...)z dnia 31 lipca 2021 r. – k. 19) Powód wystawił pozwanemu jako nabywcy tytułem wynagrodzenia autorskiegofakturę VAT nr (...)na kwotę 378,84 zł brutto za miesiąc sierpień 2021 r. z terminem płatności w dniu 15 października 2021 r. (faktura VAT nr (...)z dnia 31 sierpnia 2021 r. – k. 20) Powód wystawił pozwanemu jako nabywcy tytułem wynagrodzenia autorskiegofakturę VAT nr (...)na kwotę 378,84 zł brutto za miesiąc wrzesień 2021 r. z terminem płatności w dniu 14 listopada 2021 r. (faktura VAT nr (...)z dnia 30 września 2021 r. – k. 21) Powód wystawił pozwanemu jako nabywcy tytułem wynagrodzenia autorskiegofakturę VAT nr (...)na kwotę 378,84 zł brutto za miesiąc październik 2021 r. z terminem płatności w dniu 15 grudnia 2021 r. (faktura VAT nr (...)z dnia 31 października 2021 r. – k. 22) Powód wystawił pozwanemu jako nabywcy tytułem wynagrodzenia autorskiegofakturę VAT nr (...)na kwotę 378,84 zł brutto za miesiąc listopad 2021 r. z terminem płatności w dniu 14 stycznia 2022 r. (faktura VAT nr (...)z dnia 30 listopada 2021 r. – k. 23) Powód wystawił pozwanemu jako nabywcy tytułem wynagrodzenia autorskiegofakturę VAT nr (...)na kwotę 378,84 zł brutto za miesiąc grudzień 2021 r. z terminem płatności w dniu 14 lutego 2022 r. (faktura VAT nr (...)z dnia 31 grudnia 2021 r. – k. 24) Powód wystawił pozwanemu jako nabywcy tytułem wynagrodzenia autorskiegofakturę VAT nr (...)na kwotę 378,84 zł brutto za miesiąc styczeń 2021 r. z terminem płatności w dniu 15 lutego 2022 r. (faktura VAT nr (...)z dnia 31 stycznia 2021 r. – k. 25) Pismem z dnia 28 stycznia 2022 r. powód przedstawił pozwanemu zestawienie należności z tytułuumów nr (...)na kwotę 4.833,90 zł. (pismo powoda z dnia 28 stycznia 2022 r. – k. 26) W dniu 1 lipca 2022 r. sporządzono wyliczenie należności wynikającej z faktur VAT dlaumowy nr (...)na kwotę 4.004,00 zł, zaś odsetki od tej kwoty wyliczono na kwotę 282,83 zł. (wyliczenie – k. 27) Również w dniu 1 lipca 2022 r. sporządzono wyliczenie należności wynikającej z faktur VAT dlaumowy nr (...)na kwotę 1.360,00 zł, zaś odsetki od tej kwoty wyliczono na kwotę 72,56 zł. (wyliczenie – k. 28) Ustalając powyższy stan faktyczny, Sąd oparł się na dokumentach szczegółowo wskazanych przy każdej z okoliczności. Dokumentom tym należało przypisać walor wiarygodności, ponieważ ich autentyczność, prawdziwość i treść nie zostały podważone, zaś na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału Sąd nie uznał, aby ujawniły się jakiekolwiek okoliczności mogące z urzędu budzić co do nich wątpliwości. Należało mieć też na uwadze, że Sąd, dokonując oceny zgromadzonego materiału zgodnie zart. 233 § 1 k.p.c., ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, w tym wyjaśnień informacyjnych stron, oświadczeń, zarzutów przez nie zgłaszanych, jak i ich zachowania się w trakcie procesu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1999 r., sygn. akt I PKN 632/98, LEX nr 39960). Ponadto, sąd nie jest zobligowany do wskazania w uzasadnieniu orzeczenia przyczyn niewzięcia pod uwagę dowodów, które nie dotyczyły faktów istotnych dla rozstrzygnięcia i z tego względu nie stanowiły i nie mogły stanowić podstawy dla ustalenia stanu faktycznego sprawy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2000 r., sygn. akt IV CKN 109/00, LEX nr 532102). Odnosząc się do podnoszonego przez pozwanego zarzutu braku wykazania umocowania osoby, która podpisała imieniem powoda umowy z dnia 24 września 2010 r. nr(...)i nr(...)oraz złożenia pełnomocnictwa dlaR. N.z naruszeniem prekluzji dowodowej wskazać należy, że powód do zarzutu tego ustosunkował się już w odpowiedzi na sprzeciw mylenie identyfikując go jednakże z zarzutem braku wykazania umocowania do działania imieniem pozwanego, a nie powoda. Po drugie zauważyć należy, że sformułowany przez pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty zarzut stanowi wyraz jedynie taktyki procesowej zmierzającej na uniknięcie przez pozwanego odpowiedzialności, skoro pozwany przez ponad dekadę realizował powyższe umowy nie kontestując umocowaniaR. N.przy ich zawieraniu do reprezentacji powoda. Podzielić zatem należy stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 9 sierpnia 2019 r. (II CSK 353/18,L.), że „ewentualne sankcjonowanie naruszenia przepisów koncentracyjnych, które polega na tym, że sąd uwzględnił powołane przez stronę spóźnione twierdzenia lub dowody mimo niespełnienia żadnej z przesłanek uzasadniających uwzględnienie takich twierdzeń lub dowodów, koliduje ponadto z realizacją drugiego celu przepisów koncentracyjnych w postaci umożliwienia sądowi, na podstawie kompletnego materiału procesowego, wydania prawidłowego rozstrzygnięcia. Skoro sąd dopuścił spóźnione twierdzenia lub dowody z naruszeniem przepisów koncentracyjnych, to sankcjonowanie tego naruszenia przez eliminację z materiału procesowego tych twierdzeń lub dowodów uwzględnionych w jego wyniku mogłoby sprawić, że wydane zostałoby orzeczenie jawnie nieprawidłowe z powodu nieprawdziwości względnie co najmniej niekompletności jego podstawy faktycznej. Do odmiennych wniosków nie prowadzi wzgląd na interes stron postępowania. Interes strony w uzyskaniu korzystnego orzeczenia, który może być zrealizowany przez sankcjonowanie naruszenia przepisów koncentracyjnych, o którym mowa - polegające na następczej eliminacji z materiału procesowego twierdzeń lub dowodów uwzględnionych przez sąd wskutek tego naruszenia, nie zasługuje na aprobatę w sytuacji, w której miałoby to skutkować wydaniem jawnie nieprawidłowego - pod względem faktycznym - orzeczenia i nie przyczyniłoby się do osiągnięcia celu w postaci zapewnienia szybkości postępowania.” W ocenie Sądu pominięcie dowodu w postaci pełnomocnictwa doprowadziłoby do wydania jawnie nieprawidłowego – pod względem faktycznym – orzeczenia. Obie umowy, których ważność nie była kwestionowana, wykonywane były przez pozwanego przez ponad dekadę, Stąd też pominięcie dowodu, który stanowi pełnomocnictwo doprowadziłoby do orzeczenia całkowicie sprzecznego z zaistniałym stanem faktycznym. Nadmienić trzeba, że dopuszczenie rzeczonego dowodu w żaden sposób nie przyczyniło się do przedłużenia niniejszego postępowania. Sąd zważył, co następuje. Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części. Powód dochodził zapłaty należności przypadających mu na mocy umów z dnia 24 września 2010 r. określającej warunki i wysokość wynagrodzenia za korzystanie z utworów w obiektach hotelowych pozwanego. Pozwany wskazywał, że w związku z wprowadzonymi obostrzeniami władz państwowych z uwagi na stan epidemii w związku z występującymi zakażeniami wirusem(...)2, podmioty zajmujące się działalnością hotelarską zostały pozbawione głównego źródła dochodu, którym było świadczenie usług hotelarskich. Problemy te nie ominęły również pozwanego w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej w okresie od dnia 16 marca 2020 r. Istotą sporu między stronami w niniejszym postępowaniu jest wykładnia przepisu art. 15l ust. 1 pkt 1 art. 15l ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem(...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm., zwanej dalej „ustawaCOVID-19”). W ocenie pozwanego przedmiotowy przepis art. 15l ust. 1 pkt 1 ustawyCOVID-19, w pierwotnym brzmieniu, w sposób wyraźny wskazuje, że ustawodawca zdecydował się zwolnić z obowiązku wnoszenia opłat przedsiębiorców w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii i z tego też powodu pozwany nie miał i nie ma obowiązku wnoszenia opłat za okres objęty żądaniem pozwu. Zgodnie zart. 104 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych(t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1062, zwanej dalej „pr.aut.”) w brzmieniu do dnia 18 lipca 2018 r., organizacjami zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi są stowarzyszenia zrzeszające twórców, artystów wykonawców, producentów lub organizacje radiowe i telewizyjne, których statutowym zadaniem jest zbiorowe zarządzanie i ochrona powierzonych im praw autorskich lub praw pokrewnych oraz wykonywanie uprawnień wynikających z ustawy. Według art. 1071ust. 1 i 2 pr.aut. w brzmieniu do dnia 18 lipca 2018 r., organizacje zbiorowego zarządzania mogą zawierać porozumienia dotyczące udzielania licencji na korzystanie z utworów lub przedmiotów praw pokrewnych oraz poboru wynagrodzeń z tytułu tego korzystania na zasadach określonych w tych porozumieniach, zaś organizacje zbiorowego zarządzania zawierają porozumienia dotyczące wspólnego poboru wynagrodzeń za korzystanie z przedmiotów praw pokrewnych na polu eksploatacji odtwarzanie, na zasadach określonych w tych porozumieniach i zatwierdzonych tabelach wynagrodzeń. Zgodnie natomiast z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 czerwca 2018 r. o zbiorowym zarządzaniu prawami autorskimi i prawami pokrewnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1293, zwanej dalej „u.z.z.”), organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi zbiorowo zarządza prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi na podstawie umowy o zbiorowe zarządzanie prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi, umowy o reprezentacji,ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnychlub niniejszej ustawy, w zakresie udzielonego zezwolenia. Według art. 5 ust. 1 u.z.z., domniemywa się, że organizacja zbiorowego zarządzania jest uprawniona do zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi w zakresie udzielonego jej zezwolenia oraz posiada legitymację procesową w tym przedmiocie. Wedługart. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na gruncie procesowym zasada ta została wyrażona wart. 232 k.p.c., zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Przepisy te nie mogą być jednak rozumiane w ten sposób, że ciężar dowodu zawsze spoczywa na powodzie. W razie bowiem sprostania przez powoda ciążącym na nim obowiązkom dowodowym na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 26 stycznia 2012 r., sygn. akt I ACa 1489/11, Lex nr 1236067; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 29 maja 2014 r., sygn. akt III APa 10/14, Lex nr 1488579; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 lutego 2015 r., sygn. akt VI ACa 693/14, Lex nr 1680070). Tym samym w niniejszej sprawie to na powodzie spoczywał obowiązek wykazania faktu zawarcia umów oraz naliczenia wynagrodzenia zgodnie z ich postanowieniami. Powód obowiązkowi temu sprostał, przedłożył bowiem umowy z dnia 24 września 2010 r., faktury potwierdzającą istnienie należności, jakie w spornym okresie winien był na jego rzecz uiścić pozwany oraz wykazał, że wynagrodzenie zostało naliczone zgodnie z postanowieniami umów z dnia 24 września 2010 r. Argumentacja pozwanego dotycząca art. 15l ustawyCOVID-19 nie zasługiwała na uwzględnienie. Przepis art. 15l ustawyCOVID-19 w pierwotnym brzmieniu stanowił w ust. 1, że w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, od przedsiębiorców w rozumieniu art. 4 ust. 1 lub 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców wstrzymuje się pobieranie 1) wynagrodzeń dla organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi wynikających z umowy, której przedmiotem jest korzystanie z utworów lub przedmiotów praw pokrewnych lub pobór wynagrodzenia za takie korzystanie, a wynagrodzenia te nie są określane jako wprost zależne od faktycznego przychodu lub dochodu tego podmiotu za świadczenie przez niego usług w danym okresie 2) opłat abonamentowych, o których mowa wustawie z dnia 21 kwietnia 2005 r. o opłatach abonamentowych(Dz. U. z 2019 r. poz. 1801 oraz z 2020 r. poz. 383), jeżeli spełniają oni łącznie warunki określone w ust. 2, zgodnie z którym warunkami skorzystania z wstrzymania poboru wynagrodzeń i opłat, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, są: 1) świadczenie przed wejściem w życie niniejszej ustawy przez przedsiębiorcę usług w miejscu, które umożliwia zapoznawanie się przez jego klientów z utworami lub przedmiotami praw pokrewnych; 2) bycie płatnikiem wynagrodzeń i opłat, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2; 3) uiszczenie wynagrodzeń i opłat, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, za okresy rozliczeniowe przypadające przed dniem 8 marca 2020 r. Przepis ten został zmieniony przez art. 1 pkt 9 ustawy z dnia 9 grudnia 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r. poz. 2255; zwanej dalej ustawą zmieniającą), który wszedł w życie z dniem 16 grudnia 2020 r. W brzmieniu obowiązującym od dnia 16 grudnia 2020 r. art. 15l ustawyCOVID-19 stwierdza zaś w ust. 1, że od przedsiębiorców w rozumieniu art. 4 ust. 1 lub 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców przez okres, w którym obowiązuje zakaz prowadzenia działalności na podstawieart. 46a i art. 46b pkt 1-6 i 8-12 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, wstrzymuje się pobieranie: 1) wynagrodzeń dla organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi wynikających z umowy, której przedmiotem jest korzystanie z utworów lub przedmiotów praw pokrewnych lub pobór wynagrodzenia za takie korzystanie, a wynagrodzenia te nie są określane jako wprost zależne od faktycznego przychodu lub dochodu tego podmiotu za świadczenie przez niego usług w danym okresie, 2) opłat abonamentowych, o których mowa wustawie z dnia 21 kwietnia 2005 r. o opłatach abonamentowych(Dz. U. z 2020 r. poz. 1689), jeżeli spełniają oni łącznie warunki określone w ust. 2, zgodnie z którym warunkami skorzystania z wstrzymania poboru wynagrodzeń i opłat, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, są: 1) świadczenie przed wejściem w życie niniejszej ustawy przez przedsiębiorcę usług w miejscu, które umożliwia zapoznawanie się przez jego klientów z utworami lub przedmiotami praw pokrewnych; 2) bycie płatnikiem wynagrodzeń i opłat, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2; 3) uiszczenie wynagrodzeń i opłat, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, za okresy rozliczeniowe przypadające przed dniem 8 marca 2020 r. Wobec braku w ustawie zmieniającej przepisów intertemporalnych uznać należy, że wstrzymanie poboru wynagrodzeń na rzecz organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi od przedsiębiorców, których nie dotyczyły zakazy prowadzenia działalności na podstawieart. 46a i art. 46b pkt 1-6 i 8-12 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludziustało z dniem 16 grudnia 2020 r., zaś utrzymane zostało w stosunku do przedsiębiorców, których te zakazy dotyczyły. Z kolei zakazy prowadzenia działalności gospodarczej przez pozwanego w okresie objętym pozwem, tj. od czerwca 2020 r. do października 2020 r. regulowane były przez rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 2 maja 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. poz. 792 z późn. zm.), rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 16 maja 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. poz. 878 z późn. zm.), rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 29 maja 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. poz. 964 z późn. zm.), rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 19 czerwca 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. poz. 1066 z późn. zm.), rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 sierpnia 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. poz. 1356 z późn. zm.) oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 października 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. poz. 1758 z późn. zm.). Sąd nie podziela stanowiska wyrażonego przez pozwanego, zgodnie z którym poprzez pojęcie wstrzymania poboru wynagrodzeń dla organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi rozumieć należy umorzenie opłat na rzecz tychże organizacji. W ustawieCOVID-19 prawodawca w art. 15l posługuje się zwrotem „wstrzymuje się pobieranie”, jednakże już w art. 15gj sięga po „do umarzania (…) spłat należności”, w art. 15zzze po „należności pieniężne (…) mogą być umarzane”, w art. 15zzzg po „należności te mogą być umarzane”, w art. 15zzb ust. 1 pkt. 1 po „(…) starosta z urzędu albo na wniosek przedsiębiorcy może umorzyć w całości albo w części należności z tytułu zwrotu części dofinansowania” czy w art. 15zzd ust. 7 po „pożyczka wraz z odsetkami podlega umorzeniu (…)”. W tym miejscu przypomnieć należy, że zgodnie z § 10 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie „Zasad techniki prawodawczej” (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 283) do oznaczenia jednakowych pojęć używa się jednakowych określeń, a różnych pojęć nie oznacza się tymi samymi określeniami. Zasada wyrażona w § 10 jest najważniejszym i najbardziej znanym elementem tzw. zasady konsekwencji terminologicznej i służy realizacji tak ważnych zasad, jak zasada komunikatywności, zasada precyzji czy zasada adekwatności przepisów prawnych oraz stanowi odbicie dwóch zasad wykładni stosowanych powszechnie przez polskie sądy - zakazu wykładni synonimicznej i zakazu wykładni homonimicznej (por. G. Wierczyński [w:]Komentarz do rozporządzenia w sprawie „Zasad techniki prawodawczej”[w:]Redagowanie i ogłaszanie aktów normatywnych. Komentarz, wyd. II, Warszawa 2016, § 10, LEX/el.). Nie można wobec powyższego przyjąć, aby ustawodawca posługiwał się określeniami „wstrzymuje się pobieranie” oraz np. „podlega umorzeniu”, by oznaczyć jednakowe pojęcia, a zatem wstrzymanie pobieranie wynagrodzeń na rzecz organizacji zbiorowego zarządzania nie oznacza umorzenia opłat z tego tytułu. Do takiego wniosku prowadzić musi także sama definicja słowa „wstrzymywać” w języku naturalnym, zgodnie z którą słowo to oznacza m.in. „odłożyć coś na później, zaniechać czegoś na pewien czas, nie pozwolić sobie na coś” (por. „https://sjp.pwn.pl/slowniki/wstrzymywa%C4%87.html”). Przyjąć zatem należy, że „wstrzymuje się pobór” oznacza jedynie, że pobór ten zostaje na pewien czas zaniechany, przy czym istotne dla rozumienia art. 15l ustawyCOVID-19 jest także, że wstrzymuje się jedynie sam pobór, rozumiany jako czynność techniczna, nie niweczy się zaś obowiązku. Nadmienić przy tym trzeba, że Sąd podziela wyrażony w literaturze pogląd, że przyjęcie interpretacji, przez Sąd stanowczo odrzuconej, art. 15l ustawyCOVID-19 jako zawierającego instytucję zwolnienia z obowiązku uiszczania wynagrodzeń dla organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi stanowi ingerencję ustawodawcy w umowy zawierane przez organizacje zbiorowego zarządzania z użytkownikami i budzi wątpliwości natury konstytucyjnej, w szczególności w zakresie pozbawienia organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi oraz twórców, reprezentowanych przez te organizacje ich dochodów, gdyż wynagrodzenia te nie są bowiem daninami publicznymi w przeciwieństwie do opłat abonamentowych (por. M. Ostrowski [w:] K. Szmid (red.),Ustawa o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych. Komentarz, art. 10, uwaga 3, Legalis). Stanowisko odrzucające prezentowaną przez pozwanego interpretację art. 15l ustawyCOVID-19 jako zawierającego instytucję zwolnienia z obowiązku uiszczania wynagrodzeń dla organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi uznać należy za ugruntowane w orzecznictwie sądów powszechnych (tak Sąd Okręgowy w Katowicach w wyroku z dnia 14 czerwca 2022 r., sygn. akt XXIV GW 439/21, nie publ.; Sąd Okręgowy w Katowicach w wyroku z dnia 14 czerwca 2022 r., sygn. akt XXIV GW 419/21, nie publ.; Sąd Okręgowy w Katowicach w wyroku z dnia 14 czerwca 2022 r., sygn. akt XXIV GW 426/21, nie publ.; Sąd Okręgowy w Katowicach w wyroku z dnia 14 czerwca 2022 r., sygn. akt XXIV GW 429/21, nie publ.; Sąd Okręgowy w Lublinie w wyroku z dnia 5 października 2022 r., sygn. akt XII GW 116/22, nie publ.; Sąd Okręgowy w Poznaniu w wyroku z dnia 31 maja 2022 r., sygn. akt XIX GW 383/21, nie publ.; Sąd Okręgowy w Katowicach w wyroku z dnia 12 stycznia 2023 r., sygn. akt XXIV GW 267/22, nie publ.; Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 18 lutego 2022 r., sygn. akt VII AGa 379/21, LEX nr 3370013) Skoro zatem pozwany wbrew umowie iart. 354 k.c.nie wykonał zobowiązania zgodnie z jego treścią, żądanie powoda należało uznać za zasadne zarówno, co do zasady, jak i wysokości. Odnosząc się do podnoszonej przez pozwanego kwestii obowiązywania od dnia 1 kwietnia 2021 r. tabeli stawek wynagrodzeń za odtwarzanie utworów i przedmiotów praw pokrewnych i braku ich zastosowania wobec pozwanego wskazać należy, iż okoliczność ta jest irrelewantna dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Dla porządku jedynie wskazać należy, że w myśl art. 80 ust. 5 u.z.z. minister do dnia 15 marca każdego roku dokonuje waloryzacji określonych kwotowo stawek wynagrodzeń za korzystanie z utworów lub przedmiotów praw pokrewnych w oparciu o średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogłaszany przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego za ostatni rok, zaokrąglając w górę do 1 gr, i ogłasza tabelę wynagrodzeń za korzystanie z utworów lub przedmiotów praw pokrewnych uwzględniającą tak zwaloryzowane stawki wynagrodzeń w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu go obsługującego. Tak zwaloryzowane stawki stosuje się od dnia 1 kwietnia danego roku (art. 80 ust. 6 u.z.z.). Zwaloryzowanie stawek (ich podwyższenie) nie zostało jednak zastosowane przez powoda względem pozwanego. Jak wynika z załączonych do pozwu faktur zryczałtowane wynagrodzenie wynikające zumowy nr (...)naliczone zostało w niezmienionej w stosunku do umowy wysokości 308,00 zł netto. Z kolei jak wynika z załączonych do pozwu faktur zryczałtowane wynagrodzenie wynikające zumowy nr (...)naliczone zostało w niezmienionej w stosunku do umowy kwocie 170,00 zł netto (iloczyn 50 gniazdek i stawki 3,40 zł). Jedynie na marginesie należy zauważyć, że zgodnie z tabelą, na którą powołuje się pozwany zryczałtowane wynagrodzenie za 1 pokój w hotelach trzygwiazdkowych, a zatem takich jak prowadzony przez pozwanego, wynosi 10,03 zł. Wskazać także należy, że porozumienie zawarte w dniu 19 maja 2021 r. pomiędzy(...)a(...)dotyczy dalszej repartycji wynagrodzenia i ustalenia finalnego wynagrodzenia artystów zrzeszonych w ramach(...)oraz artystów zrzeszonych w ramach innych organizacji zbiorowego zarządzania i jest całkowicie irrelewantne dla żądań powoda w niniejszej sprawie. Z tych też powodów Sąd orzekł jak w pkt. 1 wyroku. W kwestii skapitalizowanych odsetek w kwocie 355,39 zł za okres od dnia 15 lutego 2021 r. do dnia 1 lipca 2022 r. oraz odsetek ustawowych za opóźnienie, których powód dochodził od kwoty 5.364,00 zł od dnia 2 lipca 2022 r., a od kwoty 355,39 zł od dnia wytoczenia powództwa tj. od dnia 14 lipca 2022 r., wskazać należy, że prowadzenie usług hotelarskich zgodnie z § 9 ust. 7 i 15 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 6 maja 2021 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. poz. 861 z późn. zm.) stało się dopuszczalne od dnia 8 maja 2021 r., a zatem od następnego dnia zgodnie z art. 15l ustawyCOVID-19 możliwy był pobór wynagrodzenia na rzecz powoda. W konsekwencji pozwany pozostawał w zwłoce z zapłatą należności w kwocie 1.540,00 zł netto wynikającej zfaktury VAT nr (...)dopiero od dnia 9 maja 2021 r., a do dnia 8 maja 2021 r. roszczenie powoda nie było wymagalne. W myślart. 482 § 1 k.c.od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. Należne powodowi skapitalizowane odsetki od kwoty 1.540,00 zł za okres od dnia 9 maja 2021 r. do dnia 1 lipca 2022 r. wynoszą 131,54 zł, o czym orzeczono w pkt 1 wyroku, oddalając powództwo w tej części, w której powód żądał skapitalizowanych odsetek za okres od dnia 15 lutego 2021 r. do dnia 8 maja 2021 r., tj. co kwoty 19,85 zł, o czym orzeczono w pkt 2 wyroku. W pozostałym zakresie o odsetkach ustawowych za opóźnienie od dochodzonych pozwem kwot orzeczono w pkt 1 wyroku zgodnie zart. 481 § 1 i 2 zd. 1 k.c., który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. O kosztach postępowania orzeczono w pkt. 3 wyroku zgodnie zart. 98 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony oraz zgodnie zart. 100 zd. 2in pricnipiok.p.c., według którego Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania, gdyż powód uległ jedynie co do odsetek ustawowych za opóźnienie i to jedynie w zakresie kilku dni. Na koszty postępowania obciążające pozwanego w łącznej kwocie 2.217,00 zł składały się kwota 1.800,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego powoda zgodnie z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800 z późn. zm.), kwota 400,00 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu zgodnie zart. 13 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 755 z późn. zm.) oraz kwota 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa zgodnieart. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej(t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1923 z późn. zm.). Sędzia Jarosław Antoniuk

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Katowicach date: '2023-06-20' department_name: XXIV Wydział Własności Intelektualnej judges: - Sędzia Jarosław Antoniuk legal_bases: - art. 228 § 2 k.p.c. - art. 104 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych - art. 481 § 1 i 2 zd. 1 k.c. - art. 46a i art. 46b pkt 1-6 i 8-12 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi - art. 13 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych - art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej recorder: sekretarz sądowy Beata Kobylańska signature: XXIV GW 394/22 ```

152505000001003_II_Ca_000079_2014_Uz_2014-04-17_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Ca 79/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ K., dnia 17 kwietnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Wojciech Vogt Sędziowie: SSO Marian Raszewski (spr.) SSO Barbara Mokras Protokolant: st. sekr. sąd. Elżbieta Wajgielt po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2014 r. w Kaliszu na rozprawie sprawy z powództwaD. M. przeciwkoG. S. o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 19 grudnia 2013r. sygn. akt I C 449/13 uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Kaliszu do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego. Sygn. akt II Ca 79/14 UZASADNIENIE PowódD. M.wystąpił o zasądzenie od pozwanegoG. S.kwoty 5000 zł stanowiącej równowartość uszkodzonego wozu asenizacyjnego, pożyczonego pozwanemu . Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2013 r. Sąd Rejonowy w Kaliszu oddalił powództwo przyjmując za podstawę rozstrzygnięcia następujące ustalenia: Powód i pozwani są sąsiadami. We wrześniu 2012 r. pozwany zwrócił się telefonicznie do syna powodaP. M.o wywiezienie beczkowozem gnojowicy z nieruchomości pozwanego. Syn pozwanegoA. S.pojechał ciągnikiem na nieruchomość powoda i podłączyli beczkowóz.A. S.obsługiwał ciągnik , aP. M.obsługiwał beczkowóz. Po wyciagnięciu kilku beczek syn powoda poszedł do domu zostawiając podłączoną beczkę. Po około 20 minA. S.przesłał smsa synowi powoda informując, że coś się stało z beczkowozem, po czym przyprowadził beczkowóz powodowi. Powód stwierdził, że nastąpiło „ wciągnięcie beczki” i beczkowóz został uszkodzony. Próby porozumienia się z pozwanym w sprawie naprawy nie przyniosły rezultatu. Po stronie powoda wystąpiła szkoda, ale powód nie wykazał, że nastąpiło to z winy pozwanego. Apelację od powyższego wyroku złożył powód zarzucając naruszenie prawa materialnego przez niezastosowanie przepisów o odpowiedzialności kontraktowej. Apelujący wniósł o zmianę wyroku i uwzględnienie powództwa. Pozwany wniósł o oddalenie apelacji. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja zasługuje na uwzględnienie podnosząc iż podstawy dochodzonego roszczenia stanowią przepisy o odpowiedzialności kontraktowej. W okolicznościach sprawy nie ulega wątpliwości, że między stronami zawarta została umowa użyczenia beczkowozu w celu wywiezienia nieczystości z nieruchomości pozwanego. Umowa ta była wykonywana przez synów stron. W warunkach wiejskich jest to zjawisko często spotykane i wynika ze stosunków sąsiedzkich. Zgodnie z zawartą umową powód zezwolił pozwanemu na bezpłatne użyczenie swojego beczkowozu w celu wywiezienia gnojowicy z gospodarstwa (art. 710 kc). Obowiązkiem pozwanego było zwrócenie beczkowozu powodowi w stanie niepogorszonym (art. 718§1 kc). Tymczasem syn pozwanegoA. S.zwrócił beczkowóz – wcześniej przez siebie używany - z uszkodzeniem nie wyjaśniając takiego stanu rzecz, bowiem wezwany jako świadek w sprawie odmówił składania zeznań (art. 261§1 kpc). Ponieważ to pozwany był biorącym beczkowóz, to jego obciążał dowód wykazania, ze uszkodzenie tego sprzętu było następstwem okoliczności , za które on odpowiedzialności nie ponosi (art. 471 kc). Jest to więc typowa odpowiedzialność kontraktowa za niewykonanie zobowiązania polegającego na zwrocie rzeczy użyczonej w stanie nie pogorszonym. Dowodów zwalniających z tej odpowiedzialności pozwany nie przeprowadził. Po stronie powoda powstała szkoda, bowiem zwrócony mu beczkowóz nie nadaje się do normalnego użytku. Rzeczą Sądu pierwszej instancji było zatem ustalenie rozmiarów tej szkody. Na jej wysokość składają się niewątpliwie koszty naprawy beczkowozu, a gdyby naprawa okazała się nieopłacalna szkodą będzie tu wartość beczkowozu sprzed jego uszkodzenia. Ustalenia w tej mierze wymagają wiedzy specjalnej, na co należało zwrócić uwagę zwłaszcza powodowi występującemu bez profesjonalnego pełnomocnika (art. 5 kpc). Sprawa wymaga zatem dalszego wyjaśnienia jej istoty i stąd zaskarżony wyrok zależało uchylić przekazując ją Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania (art. 386§ 4 kpc) .

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Kaliszu date: '2014-04-17' department_name: II Wydział Cywilny judges: - Marian Raszewski - Wojciech Vogt - Barbara Mokras legal_bases: - art. 718§1 kc - art. 386§ 4 kpc recorder: st. sekr. sąd. Elżbieta Wajgielt signature: II Ca 79/14 ```

155020050000503_I_C_000901_2017_Uz_2017-09-25_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 901/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 sierpnia 2017 roku Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSR Anna Litwińska – Bargiel Protokolant: Edyta Szmigiel po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2017 roku w Dzierżoniowie na rozprawie sprawy z powództwaR.M.-G. przeciwko(...) Sp. z o. o.wB. ozapłatę i nakazanie I zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę2.775 zł(dwa tysiące siedemset siedemdziesiąt pięć) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 9 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty; II zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę1.017 złtytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. UZASADNIENIE PowódkaR. G.wniosła o zasądzenie od(...)Sp. z o.o. z siedzibą wB.kwoty 2 775 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania. W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że od dnia 18 grudnia 1998r. łączy strony umowa najmulokalu mieszkalnego nr (...)położonego wB.przyul. (...). W chwili zawarcia niniejszej umowy lokal został przez pozwanego wyposażony m.in. w piec grzewczy dwufunkcyjnymarki B. (...)o nr fabrycznym(...)przeznaczony do ogrzewania lokalu oraz podgrzewania wody użytkowej. Pismem z dnia 9 listopada 2016r. powódka poinformowała stronę pozwaną o awarii pieca gazowego, jednocześnie zapytała, czy zostanie jej zwrócony koszt zakupu nowego pieca, czy ten obowiązek spoczywa na wynajmującym jako właściciela lokalu. W odpowiedzi na powyższe pismem z dnia 16 listopada 2016r. strona pozwana poinformowała, że niniejsza naprawa obciąża najemcę zgodnie z art. 6b ust. 2 pkt. 4 ustawy z dnia 21 kwietnia 2001r. o ochronie prawa lokatorów. Powódka pismem z dnia 29 listopada 2016r. zwróciła się do strony pozwanej o wymianę pieca centralnego ogrzewania. Strona pozwana nie zmieniła jednak wcześniejszego stanowiska. Powódka pismem z dnia 2 lutego 2017r. ponownie wezwała stronę pozwaną do wymiany pieca w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania podnosząc, iż niniejszy obowiązek spoczywa na właścicielu lokalu zgodnie zart. 6a ust. 3 pkt 3 ustawy o ochronie praw lokatora. Tym bardziej, iż istotny piec grzewczy został zainstalowany przez stronę pozwaną i na jej koszt, co potwierdza protokół zdawczo- odbiorczy stanowiący załącznik do umowy najmu z dnia 18 grudnia 1998r. i dlatego nie ma zastosowania art. 6b ust. 2 pkt. 7 w/w powołanej ustawy. Pismem z dnia 2 lutego 2017r. strona pozwana ponownie podtrzymała swoje stanowisko. W dniu 17 marca 2017r. powódka dokonała wymiany pieca gazowego na nowy kocioł gazowy, a poniesione z tego tytułu koszty wyniosły 2 775 zł. Przyczyną wymiany kotła gazowego była jego niesprawność wynikająca z jego wyeksploatowania (19 lat), a naprawa z uwagi na zużycie nie była opłacalna. Powódka podała, iż przez 19 lat piec był w sposób należyty serwisowany i przechodził okresowe przeglądy techniczne. W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania. Przyznała, iż strony łączył umowa najmu od 18 grudnia 1998r. oraz, iż w chwili wydania lokalu był on wyposażony w piec dwufunkcyjnymarki B. (...)przeznaczony do ogrzania lokalu oraz podgrzania wody użytkowej. Pozwany nie zgadza się, iż obowiązek wymiany tego urządzenia spoczywał na nim, bowiem zgodnie zart. 6b ust. 2 pkt 4 ustawy o ochronie praw lokatorówobciąża najemcę. Natomiast na wynajmującym spoczywa obowiązek zapewnienia sprawnego działania instalacji i urządzeń budynku, by najemcy mieli możliwość korzystania z przedmiotu najmu. Z niniejszym obowiązkiem korespondujeart. 662 k.c., w myśl którego wynajmujący powinien wydać najemcy rzecz w stanie przydatnym do umówionego użytku i utrzymywać ją w takim stanie przez czas trwania najmu. Ustawowe obowiązku wynajmującego nie zostały skwalifikowane w zamkniętym katalogu, a więc należy przyjąć, iż jeżeli obowiązek nie obciąża najemcę, to obciąża on wynajmującego. Zasadnicze znaczenie dla dokonania oceny zakresu obowiązków wynajmującego ma stwierdzenie, czy naprawa ma charakter ,,ogólnobudynkowy” które, o ile nie znajdują się w katalogu art. 6b ust. 2 w/w ustawy obciążają wynajmującego. Taka interpretacja prowadzi do wniosków, że najemca ma obowiązek naprawy i konserwacji kuchni i grzejników wody przepływowych (gazowych, elektrycznych i węglowych), a więc wynajmujący powinien zapewnić sprawność instalacji gazowej, natomiast najemca urządzeń grzewczych zainstalowanych w lokalu. W konsekwencji wymawiana dwufunkcyjnego grzejnika wody przepływowego należy do powódki, jako najemcy lokalu. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 18 grudnia 1998r. strony: powódka jako najemca, a strona pozwana jako wynajmujący, zawarły odpłatną umowy najmulokalu mieszkalnego nr (...)w budynku przyul. (...)wB.o powierzchni 42,70m2. Był to lokal mieszkalny i powódka zobowiązała się do wykorzystania go zgodnie z jego przeznaczeniem. Opis wyposażenia lokalu określał protokół zdawczo- odbiorczy stanowiący załącznik nr 1 do niniejszej umowy. Najemca zobowiązany był do opłacania czynszu, opłacania C.O., C.W, Z.W, energię elektryczną , gaz oraz utrzymania mieszkania w należytym stanie na zasadach określnych wart. 10 ustawy o najmu lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowychzgodnie z treścią zawartą w załączniku nr 2 do niniejszej umowy, a także pokrycia kosztów zawarcia umowy z dowolnym Zakładem Ubezpieczeniowym na ubezpieczenie mieszkania. Zgodnie z umową czynsz obejmowała: podatek gruntowy, podatek od nieruchomości, koszty administrowania, koszty konserwacji i utrzymania technicznego budynku, koszty utrzymania zieleni oraz koszty utrzymania wszystkich pomieszczeń wspólnego użytkowania oraz spłatę kredytu na realizację bodowy z Krajowego Funduszu Mieszkaniowego. Stawki czynszu miały być regulowane przez Radę Miejską wB.. Najemca oprócz czynszu był zobowiązany do uiszczania opłat za świadczenia związane z eksploatacją mieszkania, w tym opłaty za: energię elektryczną, energię cieplną, gaz, wodę, konserwację anteny zbiorczej, wywóz nieczystości oraz domofon. Umowa miała obowiązywać od chwili zawarcia najmu do zdania lokalu. Protokół zdawczo- odbiorczy początkowy miał zawierać: stan lokalu i elementów wyposażenia z uwzględnieniem stanu ich zużycia, stwierdzonych wad lokalu i wyposażenia, przy czym usterki nieujawnione przy sporządzeniu protokołu mogły być zgłaszane przez najemcę w terminie 14 dni. Nadto w okresie pierwszego miesiąca pierwszego okresu grzewczego najemca mógł zażądać sporządzenia dodatkowego protokołu dotyczącego elementów instalacji ciepłowniczej. Umowa została zawarta na czas nieokreślony z 3 miesięcznym okresem wypowiedzenia. Wszelkie ulepszenia i przeróbki lokalu wymagały zgody wynajmującego na piśmie, a wydatki poniesione przez najemcę na ulepszenie i przeróbki lokalu nie podlegały zwrotowi. Dowód:umowa najmu k.9-11. W chwili wydania przez stronę pozwaną powódcelokal nr (...)był lokalem nowym. W kuchni był zainstalowany piec centralnego ogrzewania etażowo- gazowy, dwufunkcyjny typu(...). Było to jedyne źródło ogrzewania mieszkania oraz ciepłej wody. Każdy lokal w budynku miał taki osobny piec przeznaczony wyłącznie na potrzeby tego lokalu. Powódka nie miała wpływu na wybór pieca ani miejsce jego montażu. Nie uiściła dodatkowej opłaty w związku z jego montażem. Otrzymała instrukcję obsługi kotła oraz dane najbliższego serwisanta. Powódka serwisowała piec i zgłaszała usterki do serwisu i ponosiła koszty z tym związane. Nie zgłaszała tych drobnych usterek do strony pozwanej, która zlecała tylko sprawdzenie szczelności instalacji gazowej, również w jej mieszkaniu. Dowód:protokół zdawczo- odbiorczy z dnia 18.12.1998r.- k. 74-75, - przesłuchanie powódki – k. 76-77. Na początku listopada 2016r. na piecu zapaliła się czerwona lampka. Powódka się wystraszyła i wyłączyła urządzenie. Dowód: - przesłuchanie powódki – k. 76-77. Pismem z dnia 9 listopada 2016r. powódka zgłosiła pozwanej spółce awarię pieca etażowego- gazowego, dwufunkcyjnego typuB.o nr fabrycznym(...)i poprosiła o zajęcie stanowiska, czy strona pozwana zwróci jej koszt zakupu i montażu nowego pieca czy jest to obowiązek właściciela budynku- TBS. W odpowiedzi na powyższe- pismem z dnia 16 listopada 2016r.- strona pozwana powołując się na treść art. 6 b ust. 2 pkt. 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2004r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowych zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego najemcę obciąża naprawa i konserwacja trzonów kuchennych, grzejników wody przepływowej (gazowych, elektrycznych i węglowych), podgrzewaczy wody, wannie, brodzików, mis klozetowych, zlewozmywaków i umywalek wraz z syfonami, baterii i zaworów czerpalnych oraz innych urządzeń sanitarnych, w które lokal jest wyposażony, łącznie z ich wymianą. Z takim stanowiskiem nie zgodziła się powódka, która w piśmie z dnia 29 listopada 2016r. , podała, iż awaria dotyczy pieca centralnego ogrzewania, będącego jedynym źródłem ogrzewania w jej lokalu. W związku z czym to(...) Sp. z o.o.ponosi odpowiedzialność za wymianę pieców i powódka wezwała stronę pozwaną do wykonania swojego obowiązku. Strona pozwana jednak odmówiła zakupu nowego pieca do lokalu powódki. Pismem z dnia 2 lutego 2017r. pełnomocnik powódki ponownie wezwał stronę pozwaną do wymiany pieca grzewczego typuB.na postawie art. 6a ust. 3 pkt 3 ppkt b ustawy z dnia 21 czerwca 2004r. o ochronie praw lokatorów terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową. Pismo strona pozwana otrzymała w dniu 6 lutego 2017r. W odpowiedzi na powyższe strona pozwana- pismo z dnia 16 lutego 2017r.- odmówiła spełnienia żądania powódki. Podnosząc, iż jednym w podstawowych obowiązków najemcy jest utrzymanie lokalu w należytym stanie, a tym samym drobne naprawy połączone ze zwykłym użytkowaniem rzeczy obciążają najemcę. Natomiast na wynajmującym spoczywa obowiązek zapewnienia sprawnego działania instalacji i urządzeń w budynku, aby najemca miał możliwość korzystania z przedmiotu najmu. Zgodnie bowiem zart. 662 k.c.wynajmujący ma obowiązek wydania najemcy rzecz w stanie przydatnym do umówionego użytku i utrzymywać ją w takim stanie przecz czas trwania najmu. Tym samym należy przyjąć, iż naprawy ,,ogólnobudynkowe’’ obciążają wynajmującego, a ,,ogólnolokalowe” najemcę, a więc za sprawność i prawidłowość utrzymania urządzeń grzewczych odpowiada najemca. Nadto zarzucił , iż skoro zaszła potrzeba wymiany pieca, to nie był on we właściwy sposób konserwowany bądź naprawiany przez najemcę. Dowód:pismo z dnia 9.11.2016r.- k. 12, - pismo z dnia 16.11.(...).- k. 12 v, - pismo z dnia 29.11.2016r.- k. 13, - pismo z dnia 9.11.2016r.-k. 13v, - przedsądowe wezwanie do dobrowolnego spełnienia świadczenia z dnia 2.02.2017t.- k.14, - pismo z dnia 16.02.2017r.-k. 15. W dniu 17 marca 2017r. powódka zakupiła nowy kocił gazowegoB.K.. Koszt zakupu nowego urządzenia z montażem, uruchomieniem oraz montażem regulatora bezprzewodowego wyniósł 2 775,00 zł i został poniesiony przez powódkę. Przyczyną wymiany była niesprawność w/w kotła gazowego, który nie funkcjonował ze względu na wyeksploatowanie (19 lat użytkowania). Naprawa tego kotła ze względu na zużycie była nieopłacalna i nieuzasadniona ekonomicznie. Dowód:faktura VAT (...)z dnia 17.03.2017r.wraz z dowodem przelewu-k. 16, - oświadczenie z dnia 19.04.2017r.- k. 17, - przesłuchanie powódki – k. 76-77. Sąd zważył, co następuje: Powództwo zasługuje na uwzględnienie. Stan faktyczny w niniejszej sprawie był bezsporny. Nie wątpliwie od dnia 18 grudnia 1998r. strony łączy odpłatna umowa najmu lokalu mieszkalnego, zwarta na czas nieoznaczony. W dacie wydanie lokalu najemcy był on wyposażany w gazowy piec dwufunkcyjnymarki B.. Urządzenie te zapewniało ogrzanie oraz ciepłą wodę tylko na potrzebę lokalu najmowanego przez powódkę. Powódka nie miała wpływu na wybór pieca, miejsca jego montażu, ale również nie ponosiła dodatkowych opłat z tym związanych. Wprawdzie obciążały ją koszty serwisowania oraz drobnych napraw pieca. Również strona pozwana nie kwestionowała konieczności wymiany pieca, w tym faktu jego awarii. Przy czym zeznania powódki w tym zakresie zasługują na uwzględnienie jako logiczne i racjonalne. Piec bowiem mógł ulec wyeksploatowaniu z uwagi na długi okres używania (18 lat). Na poparcie swojego stanowiska w tym zakresie nadto powódka przedłożyła pisemne oświadczenie wydane przezZ. P.prowadzonegoP.H.U.P (...), z którego wynika, iż faktycznie miała miejsce awaria pieca oraz jego naprawa nie była ekonomicznie uzasadniona. Należy podkreślić, iż strona pozwana nie podważała twierdzeń powódki odnośnie awarii i konieczności wymiany pieca na nowy. Również w żaden sposób strona pozwana nie zdyskredytowała przedłożonej przez powódkę faktury z dnia 17 marca 2017r. na okoliczność kosztów montażu i wymiany pieca na nowy. W związku z powyższym niniejsze postępowanie sprawdziło się do udzielania odpowiedzi kogo: wynajmującego czy najemcę obciąża koszt wymiany pieca centralnego ogrzewania znajdującego się w lokalu mieszkalnym. Strony łączyła umowa najmu. Zgodnie zart. 659 § 1 k.c.przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Przy czym – zgodnie zart. 662 § 1 k.c.- wynajmujący powinien wydać najemcy rzecz w stanie przydatnym do umówionego użytku i utrzymywać ją w takim stanie przez czas trwania najmu. Z tych cytowanych przepisów wynika, iż podstawowym obowiązkiem wynajmującego jest wydanie przedmiotu najmu do używania, a rzecz musi być w stanie przydatnym do umówionego użytku. W dalszej kolejności wynajmującego obciąża obowiązek umożliwienia najemcy korzystania z przedmiotu najmu, w tym powstrzymania się przed działaniem własnym zakłócającym korzystanie. To świadczenie wynajmującego ma charakter świadczenia ciągłego. Odpowiedzialność wynajmującego przewidziana przez omawiany tu przepis, obejmuje także zapewnienie uzgodnionej przez strony użyteczności przedmiotu najmu w okresie trwania stosunku z tej umowy, a w szczególności dotyczy to ponoszenia koniecznych nakładów i napraw. W czasie trwania umowy najmu może pojawić się potrzeba czynienia nakładów na rzecz najętą, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie. Kogo powinny obciążać koszty z tym związane. Odpowiedź zależy od rodzaju nakładów poczynionych na rzecz najętą. Ustawodawca bowiem wyróżnia nakłady konieczne i drobne. Zgodnie zart. 662 §2 k.c.drobne nakłady połączone ze zwykłym używaniem rzeczy obciążają najemcę, a zgodnie zart. 663 k.c.wynajmującego obciążają nakłady bez których rzecz nie jest przydatna do umówionego użytku. Sąd ma więc obowiązek dokonać oceny, jaki charakter miały poniesione przez najemcę lokalu nakłady. Nie może zaniechać takiej oceny, argumentując, że strona powodowa nie sprecyzowała, zwrotu jakich nakładów dochodzi i w jakiej wysokości, jeżeli wynika to ze zgromadzonego materiału dowodowego. Przy ocenie, czy dane nakłady były konieczne czy też użyteczne, należy uwzględnić charakter lokalu, lokalizację oraz budynek, w którym się mieści (wyr. SN z 29.6.2005 r., V CK 751/04, MoP 2005, Nr 17, s. 828). Naprawami koniecznymi są naprawy bez których przedmiot najmu nie jest przydatny do umówionego użytku. Jak wynika z umowy zawartej przez strony, wynajmowany lokal jest lokalem mieszkalnym i najemca zobowiązany jest wykorzystywać go zgodnie z jego przeznaczeniem. Już na podstawieart. 663 k.c.powództwo zasługuje na uwzględnianie. W polskiej strefie klimatycznej nie można bowiem uznać, iż lokal pozbawiony ogrzewania oraz ciepłej wody spełniałby funkcję mieszkalną. Zapewnienie więc odpowiedniej temperatury w lokalu i ciepłej wody obciąża wynajmującego. W tym miejscu należy zauważyć, iż powódka spełniła wymogi zart. 663 k.c.dotyczące wyznaczenia wynajmującemu odpowiedniego terminu do wykonania naprawy, a dopiero po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu dokonała koniecznej naprawy na koszt wynajmującego. Już bowiem pismem z dnia 9 listopada 2016r. powódka wezwała stronę pozwaną, aby określiła się w jaki sposób dokona naprawy pieca: zwróci powódce poniesione koszty czy naprawę wykona we własnym zakresie. Po wymianie licznej korespondencji pismem z dnia 2 lutego 2017r. pełnomocnik powódki wezwał stronę pozwaną do wymiany pieca grzewczego w terminie 14 dni. Strona pozwana nie dostosowała się do wezwania, a w dniu 17 marca 2017r. powódka na swój koszt wymieniła piec. Strona pozwana jednak nie zgadza się z takim stanowiskiem podnosząc, iż mamy do czynienia z drobnym nakładami, które obciążają najemcę- powódkę. Zgodnie zart. 681 k.c., który odnosi się już do najmu lokalu, do drobnych nakładów w szczególności można zaliczyć: drobne naprawy podłóg, drzwi i okien, malowanie ścian, podłóg oraz wewnętrznej strony drzwi wejściowych, jak również drobne naprawy instalacji i urządzeń technicznych, zapewniających korzystanie ze światła, ogrzewania lokalu, dopływu i odpływu wody. Wymiana pieca centralnego ogrzewania na nowy wraz z montażem nie można uznać za drobną naprawę urządzeń technicznych zapewniających korzystanie z ogrzewania. Nakład poczyniony przez powódkę bez wątpienia wykracza poza drobną naprawę, o której mowa wart. 681 k.c. Kwestię ponoszenia nakładów na lokal mieszkalny w trakcie trwania umowy również regulujeustawa z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego( t.j. Dz. Z 2016r.poz 1610). Zgodnie z art. 6b tej ustawy najemca jest obowiązany utrzymywać lokal oraz pomieszczenia, do używania których jest uprawniony, we właściwym stanie technicznym i higieniczno-sanitarnym określonym odrębnymi przepisami oraz przestrzegać porządku domowego. Najemca jest także obowiązany dbać i chronić przed uszkodzeniem lub dewastacją części budynku przeznaczone do wspólnego użytku, jak dźwigi osobowe, klatki schodowe, korytarze, pomieszczenia zsypów, inne pomieszczenia gospodarcze oraz otoczenie budynku. Najemcę obciąża naprawa i konserwacja min.- trzonów kuchennych, kuchni i grzejników wody przepływowej (gazowych, elektrycznych i węglowych), podgrzewaczy wody, wanien, brodzików, mis klozetowych, zlewozmywaków i umywalek wraz z syfonami, baterii i zaworów czerpalnych oraz innych urządzeń sanitarnych, w które lokal jest wyposażony, łącznie z ich wymianą; - pieców węglowych i akumulacyjnych, łącznie z wymianą zużytych elementów; -etażowego centralnego ogrzewania, a w przypadku gdy nie zostało ono zainstalowane na koszt wynajmującego, także jego wymiana. Jednak żaden z wymienionych przypadków nie znajdzie zastosowanie odnośnie nakładu poczynionego przez powódkę. Jak czytamy w odpowiedzi na pozew :,, Faktycznie w chwili zawarcia umowy najmu mieszkanie było wyposażone w piec dwufunkcyjnymarki B. (...), przeznaczony do ogrzania lokalu oraz podgrzewania wody użytkowej”. Tą okoliczność również potwierdzała powódka. W związku z tym nie mamy do czynienia wyłącznie z pogrzewaczem wody, ale również z piecem centralnego ogrzewania. Urządzenie to ma więc dwie funkcję jednocześnie, których nie można rozdzielić. Piec ten jest gazowy i został zainstalowany na koszt wynajmującego. W związku z tym cytowany przepisart. 6 b ustawy o ochronie praw lokatorównie znajduje zastosowania. W związku z powyższym powództwo podlegało uwzględnieniu w całości. (pkt. I wyroku). O odsetkach ustawowych orzeczono na podstawieart. 481 § 1 i 2 k.c.Przy czym zauważyć należy, iż obowiązek zwrotu kosztów naprawy ma charakter bezterminowy, wobec czego, w myślart. 455 k.c.powinien nastąpić po wezwaniu dłużnika. Powódka wniosła o zasądzenie odsetek od dnia otrzymania pozwu przez stronę pozwaną, co miało miejsce w dniu 9 czerwca 2017r. i od tego dnia strona pozwana pozostawała w zwłoce. Orzeczenie o kosztach zawarte w punkcie II. sentencji wyroku znajduje swą podstawę normatywną w treściart. 98 k.p.c., w myśl którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Zgodnie z określoną w tym przepisie zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy i zwrotu kosztów celowych, obowiązek zwrotu tychże kosztów spoczywał zatem na pozwanej, jako przegrywającej sprawę. Koszty poniesione przez powódkę obejmowały kwotę 1017 zł, na którą składały się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 100 zł , wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 900 zł ustalone na podstawie § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie( Dz. U. z 2015r., poz. 1800) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie date: '2017-08-10' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Anna Litwińska – Bargiel legal_bases: - art. 6b ust. 2 pkt 4 ustawy o ochronie praw lokatorów - art. 481 § 1 i 2 k.c. - art. 10 ustawy o najmu lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych - art. 98 k.p.c. recorder: Edyta Szmigiel signature: I C 901/17 ```

154010000003027_VI_GC_000148_2013_Uz_2013-06-28_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI GC 148/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 czerwca 2013 r. Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Barbara Frankowska Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Zawiło po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2013 r. w Rzeszowie na rozprawie sprawy z powództwa:GminyK. przeciwko:(...) Spółce z o.o.wK. ozapłatę I z a s ą d z aod pozwanych(...) Spółki z o.o.wK.na rzecz powoda GminyK.kwotę 159.964 zł (sto pięćdziesiąt dziewięć tysięcy dziewięćset sześćdziesiąt cztery złote) z ustawowymi odsetkami od dnia 21 marca 2013 r. do dnia zapłaty, II o d d a l apowództwo w pozostałym zakresie, III z a s ą d z aod pozwanego na rzecz powoda kwotę 9.690 zł (dziewięć tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania. Sygn. akt VI GC 148/13 UZASADNIENIE wyroku z dnia 28 czerwca 2013r. Powód – GminaK., pozwem z dnia 15 kwietnia 2013r. wniósło zasądzenie od pozwanego- (...) Spółki z o.o.wK.kwoty 256.824,38 zł z ustawowymi odsetkami od kwot i dat wskazanych w pozwie oraz kosztami procesu tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie przez pozwanego z nieruchomości powoda w okresie od stycznia 2012r. do lutego 2013r. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że strony łączyła umowa najmu nieruchomości oznaczonej jakodziałka nr (...)– droga dojazdowa idziałka nr (...), położonej wK.przyul. (...). W umowie strony ustaliły czynsz na kwotę 11.426 zł netto + VAT. Umowa została zawarta na czas oznaczony, który zgodnie zaneksem nr (...)upływał w dniu 31 grudnia 2011 r. i z upływem tej daty pozwany zajmuje nieruchomość bez tytułu prawnego. Powód wskazał również, że zgodnie zart. 224 § 2 i 225 kcpozwany jest posiadaczem w złej wierze, stąd zobowiązany jest do zapłaty odszkodowania za korzystaniez rzeczy. Powód nalicza odszkodowanie w oparciu o uchwały Rady MiastaK., a to nr(...)i nr(...), stosownie do § 2 ust. 4 tych uchwał, które ustalają czynsz najmu i dzierżawy gruntów stanowiących własność GminyK.za bezumowne korzystanie według stawek powiększonych o 50%. Stosownie do tych zasad powód obciążył pozwanego kwotami po 17.139 zł miesięcznie policzając odsetki za każdy miesiąc oddzielnie i kapitalizując je na dzień 11 marca 2013 r. Powód wskazał również, że pozwany potwierdził saldo wzajemnych należności na dzień 31.12.2012 r. W sprawie został wydany nakaz zapłaty w postepowaniu upominawczym w dniu 17 kwietnia 2013 r. (k. 23). Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania zarzucając, że powództwo jest co najmniej przedwczesne, a dodatkowo, że jest znacznie zawyżone oraz że nieprawidłowo powód nalicza odsetki za zwłokę, błędnie przyjmując, że wynagrodzenie za bezumowne korzystanie jest świadczeniem okresowym. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany wskazał, że zgodnie z nową linią orzecznictwa Sądu Najwyższego roszczenie o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy, o którym mowa wart. 224 § 2 kcjest roszczeniem uzupełniającym w stosunku do roszczenia windykacyjnego zart. 222 § 1 kci tego typu roszczenie nie może być skutecznie dochodzone bez domagania się wydania rzeczy. Skoro powód nie żąda wydania rzeczy i nie domagał się jej zwrotu, to umowę należało potraktować jako przedłużonąw sposób dorozumiany. Ponadto powód nieprecyzyjnie mówi o odszkodowaniu zamiast o wynagrodzeniu za korzystanie z rzeczy odpowiednio do uregulowańart. 224 § 2 i 225 kc.Pozwany zarzucił też z ostrożności procesowej, że wysokość roszczenia powoda nie znajduje oparcia w przepisach prawa, bowiem nie jest dopuszczalne stosowanie stawek podwyższonych o 50% stosownie do uchwał Rady MiastaK.. Gmina nie ma kompetencji do stanowienia przepisów powszechnie obowiązujących i nie może własnymi uregulowaniami -uchwałami wkraczać w stosunki cywilnoprawne. Skoro umowa stron nie przewidywała żadnych regulacji pozwalających na podwyższanie stawek podstawowych o 50%, to takie działanie powoda jest niedopuszczalne,a potwierdza to orzecznictwo sądownictwa administracyjnego. Odnośnie wadliwego naliczenia odsetek za zwłokę pozwany zarzucił, że po pierwsze obliczono je od zawyżonych kwot, a po drugie odpowiednio do świadczenia okresowego a wynagrodzenie za bezumowne korzystanie nie ma charakteru takiego świadczenia. Stąd odsetki powinny przysługiwać powodowi ewentualnie od dnia wytoczenia powództwa. Powód w odpowiedzi na powyższe zaprzeczył wszelkim zarzutomi twierdzeniom pozwanego wskazując, że roszczenie zart. 224 § 2 kcma charakter samoistny, niezależny od powództwa windykacyjnego, a uchwały Rady MiastaK.określające stawki za bezumowne korzystaniez nieruchomości zostały podjęte zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami i organy sprawujące nadzór na legalnością uchwał nie zakwestionowały ich. Stan faktyczny w niniejszej sprawie był między stronami bezsporny,a mianowicie, że w dniu 1.01.2008 r. strony zawarły umowę najmu nieruchomości stanowiącej własność powoda, tj.działek o nr (...), zabudowanych i położonych wK.przyul. (...). W § 6 umowy strony ustaliły, że czynsz miesięczny wynosi 11.426 zł przyjmując stawkę 1,64 zł/m2pow. użytkowej i do kwoty tej dolicza się podatek VAT. Umowa została zawarta na czas określony od 1.01.2008 r. do 31.12.2010 r. , przy czym po tym okresie mogła zostać przedłużona na następny okres na warunkach wynegocjowanych przez strony umowy, a oświadczenie woli dotyczące przedłużenia okresu najmu najemca (pozwany) powinien złożyć na piśmie na30 dni przed wygaśnięciem umowy (§ 7 ust. 1-3 umowy k. 16). Zgodnie z § 11 ust. 1 umowy po zakończeniu najmu najemca zobowiązuje się wydać przedmiot najmu w stanie niepogorszonym, poza granicami normalnej eksploatacji.W oparciu o § 14 w sprawach nieuregulowanych w umowie zastosowanie mają przepisykodeksu cywilnego. Aneksem nr (...)z dnia 3.01.2011 r. strony przedłużyły czas obowiązywania umowy do dnia 31.12.2011 r. i zaktualizowały stawkę podatku VAT , jak też płatność czynszu za pierwsze 3 miesiące 2011 r. W pozostałym zakresie umowa pozostała bez zmian. Rada MiastaK.Uchwałami z dnia 25 listopada 2011 r. nr(...)i z dnia 28 grudnia 2012 r. nr(...)w sprawie określenia zasad ustalania czynszu za najem lub dzierżawę gruntów stanowiących własność GminyK.w § 2 ust. 4 tych uchwał przyjęła, że za bezumowne korzystanie z gruntu może zostać naliczone odszkodowanie według stawek podanych w ust. 1 zwiększonych o 50%. Pozwany potwierdził wzajemne saldo rozliczeń na 31.12.2012 r. w zakresie odszkodowania za bezumowne korzystanie z gruntu za rok 2012 w stawce po 17.139 zł/miesiąc wraz z ustawowymi odsetkami w skapitalizowanej kwocie 11.640,90 zł, a dokument ten podpisała za pozwanego główna księgowa spółki. Powód pismem z dnia 11 marca 2013 r. wezwał pozwanego do zapłaty kwot dochodzonych pozwem w terminie 7 dni od doręczenia wezwania, które doręczone zostało pozwanemu w dniu 13.03.2013 r. (k. 6) Przedłożone przez powoda w/w dokumenty nie budziły wątpliwości co do ich prawdziwości i treści i nie zostały zakwestionowane przez pozwanego, stąd Sąd dał im wiarę w całości. Sąd Okręgowy zważył co następuje: W pierwszej kolejności należy rozważyć i przesądzić podstawę prawną żądania pozwu. Powód w pozwie wskazuje na treśćartykułu 224§2 kci225 kcdla przyjęcia złej wiary po stronie pozwanej, przy czym jednocześnie jako podstawę faktyczną powództwa podaje łączącą strony umowę najmu nieruchomości oraz określa swoje roszczenie jako odszkodowanie za bezumowne korzystanie przez pozwanego z nieruchomości stanowiącej własność powoda. Jak słusznie zauważa pozwany brak precyzji powoda wyraża się chociażby w używaniu określenia „odszkodowanie” przy jednoczesnym powołaniu się na przepisy o ochronie własności, w których to przepisach mowa jest o „wynagrodzeniu”. W tych okolicznościach zastosować należało zasadę procesową wyrażoną paremią„da mihi factum dabo tibi ius”i rozważyć zasadność powództwa w oparciu o wszystkie możliwe do zastosowania podstawy prawne, skoro powód nie jest precyzyjny i nie wskazuje wprosti jednoznacznie podstawy prawnej roszczenia. W przypadku tego typu roszczeń w orzecznictwie i literaturze przedmiotu wskazuje się jako możliwe podstawy prawne żądań przepisy o niewykonaniu, nienależytym wykonaniu umowy (art. 471 kc), ochronie własności (art.art. 222 i nast kc), bezpodstawnym wzbogaceniu (art. 405 i nast. kc), czynach niedozwolonych (art. 415 kc). Dwie ostanie podstawy prawne roszczeń (art. 405 kci415 kc), z uwagi na przedstawiony przez powoda stan faktyczny, dodać należy bezsporny, nie mają zastosowania. Powód nie przedstawia żadnych twierdzeń, z których możliwe byłoby konstruowanie odpowiedzialności prawnej pozwanego w tej sprawie na tych dwóch podstawach prawnych. Jeżeli natomiast chodzi o przepisy o ochronie własności to przepisyart. 224 i 225 kcregulują wzajemne rozliczenia między właścicielem rzeczya samoistnym posiadaczem rzeczy, w tym wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy w zależności od złej lub dobrej wiary posiadacza. Roszczenia te uzupełniają roszczenia windykacyjne właściciela (art. 222 kc). Przepisy te znajdują również zastosowanie między właścicielem rzeczya posiadaczem zależnym, jeżeli z przepisów regulujących ten stosunek nie wynika nic innego (art. 230 kc). Zarówno w literaturze przedmiotu jak i w orzecznictwie prezentowane jest stanowisko, że roszczenia uzupełniające mają charakter samodzielny, niezależny od roszczenia windykacyjnego, zatem mogą być dochodzone wraz z roszczeniem o wydanie rzeczy, przed wytoczeniem powództwa o zwrot rzeczy lub najpóźniej w ciągu roku po dokonanym zwrocie. Przyjmuje się, że związek roszczeń uzupełniających z roszczeniami windykacyjnymi nie jest nierozdzielny, mogą być przedmiotem samodzielnego obrotu (E. Gniewek – teza 8 komentarz do art. 224 kc, lex; T. Filipiak – teza 10 komentarza do art. 224 kc, lex; uzasadnienie uchwały SN z dnia 26 kwietnia 2002r., sygn. akt III CZP 21/02). Zgodzić się należy z pozwanym, że Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 15.04.2011r. sygn. akt III CZP 7/11 opowiedział się za ścisłym powiązaniem roszczenia windykacyjnegoz roszczeniami uzupełniającymi w ten sposób, że roszczenia uzupełaniające możliwe są do dochodzenia tylko łącznie lub po wytoczeniu powództwa windykacyjnego. Orzeczeniem tym Sąd Najwyższy uznał za zbyt daleko idący pogląd dotychczasowy wyrażony w uchwale z dnia 26 kwietnia 2002r. sygn. akt III CZP 21/02, że właściciel może żądać wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy, nie dochodząc jej wydania. Świadczy to istotnieo odmiennym niż dotychczas podejściu do problematyki teoretycznej roszczeń uzupełniających. Jednakże w ocenie Sądu Okręgowego jest to stanowisko odosobnione, nieznajdujące oparcia w dotychczasowym dorobku doktryny, zaprezentowane w zupełnie odmiennym stanie fatycznym, które potraktować należy jako jedno ze stanowisk, niewiążące w niniejszej sprawie. Sąd Okręgowy nie podziela tego stanowiska. Wytoczenie powództwa windykacyjnego ma istotne znaczenie z punktu widzenia dobrej wiary posiadacza rzeczy i skutkuje rozszerzonym zakresem odpowiedzialności (zwrot pożytków, odpowiedzialność za zużycie, pogorszenie lub utratę rzeczy). Natomiast termin przedawnienia roszczeń uzupełniających (art. 229 kc) nie jest wyznacznikiem ścisłego powiązania z roszczeniem windykacyjnym. W literaturze podkreśla się bowiem charakter względny tych roszczeń, tj. obligacyjny, niezależny od prawa własności. Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu Okręgowego, roszczenie powoda może być skutecznie wywodzone w oparciu o tzw. roszczenia uzupełniające, bowiem pozwanemu, wobec niezwrócenia nieruchomości po upływie terminu na jaki zawarta została umowa najmu, można przypisać złą wiarę, stąd na mocyart. 224 § 2kci225kcw zw. zart. 230 kczobowiązany jest do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy powoda za okres objęty pozwem, skoro bezspornie w tym czasie korzystał jego rzeczy. Przyjmuje się, że wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy powinno odpowiadać temu co właściciel rzeczy mógłby uzyskać, gdyby oddał ją do korzystania na podstawie stosunku obligacyjnego (T. F.– teza 6 komentarza doart. 224 kc, lex). Zarzut pozwanego o przedwczesności powództwa w związku z brakiem żądania zwrotu rzeczy nie zasługuje na uwzględnienie. Natomiast powództwo na tej podstawie jest częściowo zasadne, o czym poniżej. Gdyby jednak z ostrożności procesowej przyjąć za pozwanym, że powód nie ma prawa dochodzić roszczeń uzupełniających wobec braku żądania zwrotu rzeczy to i tak powództwo co do zasady jest usprawiedliwione. Jak wyżej wskazano powód formułując roszczenie w pozwie nie jest konsekwentny i mimo odwołania się do przepisówart. 224 i 225 kcokreśla swoje roszczenie jako odszkodowanie. W ocenie Sądu Okręgowego powodowi w tym stanie faktycznym służy roszczenie zart. 471 kc, albowiem pozwany mimo obowiązku umownego oraz wynikającego zart. 675 § 1 kcnienależycie wykonał zobowiązanie i nie zwrócił przedmiotu najmu. Jest to najbardziej odpowiednia w tym stanie faktycznym podstawa prawna powództwa. W tym miejscu należy wskazać, że niezasadny jest zarzut pozwanego, iż umowa stron uległa przedłużeniu na podstawieart. 674 kc.Przepis ten stanowi, żejeżeli po upływie terminu oznaczonego w umowie albo w wypowiedzeniu najemca używa nadal rzeczy za zgodą wynajmującego, poczytuje się w razie wątpliwości, że najem został przedłużony na czas nie oznaczony. Aby można było w trybie tego przepisu przyjąć milczące przedłużenie umowy konieczne jest dalsze używanie przedmiotu najmu przez dotychczasowego najemcę oraz zgoda wynajmującego na taki stan. Zgoda, choćby milcząca, ujawniona ma byćw zachowaniu wynajmującego mającym znamiona aprobaty lub znoszenia tego stanu rzeczy, by pozwalała na wnioskowanie, że w okolicznościach konkretnej sprawy wystąpiła domniemana wola przedłużenia umowy (wyrok SNz dnia23.05.1983r. sygn. akt IV CR 569/82). Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29.09.1952r. sygn.. akt C 2036/52 przyjął, żestrony umowy najmu mogą dążyć do zapobieżenia domniemaniu przedłużenia umowy najmu i w tym celu umówić się, że ich oświadczenie woli w sprawie przedłużenia umowy musi być dokonane w formie pisemnej. Taka klauzula wiąże strony. W ocenie Sądu Okręgowego orzeczenie to zachowuje aktualność. Wg Sądu treść § 7 ust. 2 i 3 umowy zapobiega domniemanemu przedłużeniu umowy w trybie w/w artykułu, bo strony postanowiły, że przedłużenie umowy wymaga oświadczenia wynajmującego na piśmie na 30 dni przed wygaśnięciem umowy i następuje na warunkach wynegocjowanych przez strony. Pozwany na złożenie takiego oświadczenia nie powoływał się, nie płacił czynszu po upływie terminu na jaki umowa została zawarta, a powód nie wystawiał z tytułu czynszu faktur. Na pozwanym spoczywa ciężar udowodnienia, że używa rzeczy za zgodą wynajmującego (art. 6 kc). Pozwany powyższego nie udowodnił. Przyjąć zatem należy, że powód co do zasady wykazał odpowiedzialność pozwanego z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie ze spornej nieruchomości w okresie objętym pozwem, bądź z tytułu wynagrodzenia za korzystanie z jego rzeczy, lecz nie w pełnej wysokości objętej pozwem. Zasadny jest bowiem zarzut pozwanego o braku podstaw do wyliczania przez pozwanego odszkodowania w oparciu o dołączone do pozwu uchwały Rady MiastaK.. Sąd Okręgowy w całości podziela stanowisko pozwanegoi przytoczone - dla wzmocnienia argumentacji - orzecznictwo sądów administracyjnych i powszechnych, że uchwały te nie mogą być źródłem prawa dla przyjęcia powiększonych o 50 % stawek ustalonych uchwałami. Sąd Okręgowy podziela w pełni stanowisko Sądu Apelacyjnego w Katowicach zaprezentowane w wyroku z dnia 2.12.2011r., sygn. akt V ACa 491/11, wyrażone w tezie „Zgodnie zart. 40 ustawy z dnia 5 czerwca 1998r.o samorządzie powiatowym(Dz.U. z 2001r. nr 142, poz. 1592) rada powiatu na podstawie i w granicach upoważnienia zawartego w ustawie stanowi akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze powiatu. Akty prawa miejscowego stanowione są w szczególności w sprawach wymagających uregulowaniaw statucie, porządkowych, o których mowa w art. 41, szczególnego trybu zarządzania mieniem powiatu, zasad i trybu korzystania z powiatowych struktur i urządzeń użyteczności publicznej. W orzecznictwie Sądów administracyjnych wydanym na gruncie regulacji dotyczących uchwał rady gminy w przedmiocie zarządu mieniem, podobnych w treści do regulacji dotyczących uchwał rady powiatu wskazuje się, że rada gminy może wydawać przepisy w zakresie zasad zarządu mieniem w oparciu oart. 40 ust.2, pkt 3u.s.g., jednak nie może w drodze uchwały ustalić stawek czynszu w lokalach użytkowych, gdyż te ustalane są przez strony umowy. Ustalenie stawek czynszu nie mieści się w zakresie przedmiotowym pojęcia "zasady zarządu mieniem gminnym". Określenie minimalnych stawek czynszu najmu i dzierżawy w drodze aktu prawa miejscowego nie mieści się również w pojęciu zasad wynajmowania i dzierżawy, do stanowienia których rada gminy władna jest jedynie w przypadkach umów zawieranych na okresy, wymienione taksatywnie w art. 18 ust. 2 pkt 9 u.s.g. Funkcje kontrolne organu stanowiącego nie mogą zaś być w takim przypadku realizowane w formie aktu prawa miejscowego, lecz jedynie w drodze aktu kierownictwa zewnętrznego, który nie rodzi skutków wobec osób trzecich.” Stąd twierdzenia powoda, że skoro przedłożone do pozwu uchwały Rady MiastaK.nie zostały zakwestionowane co do ich zgodności z prawem to stanowią wystarczającą podstawę powództwa za zasadne nie jest prawidłowe. Wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy bez tytułu prawnego jest kategorią cywilnoprawną, o charakterze odszkodowawczym, ustalaną w braku porozumienia stron przez sądem powszechnym, co oznacza, że rada gminy nie może określać w uchwale (akcie administracyjnym) sztywnych stawek (wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 31.01.2008r. sygn. akt II SA/Wr 554/07). Przyjąć natomiast należy, że odszkodowanie za bezmowne korzystanie z rzeczy wyznacza treść przepisuart. 361 § 2 kci obejmuje stary, które poszkodowany poniósł oraz korzyści jakich nie osiągnął z powodu niezwrócenia przedmiotu najmu we właściwym terminie. W praktyce oznacza to, że szkoda równa sięz reguły należnościom czynszowym jakie wynajmujący osiągnąłby gdyby wynajął rzecz (uchwała SN 7 sędziów – zasada prawna z dnia 10.07.1984r. sygn. akt III CZP 20/84). Dlatego zasadnym było w oparciu o zgormadzonyw sprawie materiał dowody przyjcie, że powód wykazał powołaną w pozwie umową stron, że niewątpliwie uzyskałby czynsz najmu wynikający z tej umowy tj. kwotę 11.426 zł miesięcznie za najem tej nieruchomości. Stąd powództwo odnośnie kwoty 159.694 zł (11.426 zł x 14 miesięcy) uwzględniono na mocyart. 471 kcw zw. zart. 675 kci361 § 2 kc, względnie na mocyart. 224§ 2 kcw zw. zart. 230 kc(pkt I wyroku). Odsetki od powyższej kwoty zasądzono od dnia 21 marca 2013r., tj. po upływie terminu do zapłaty, który powód wyznaczył pozwanemu w wezwaniuz dnia 11 marca 2013r., licząc termin do zapłaty od dnia doręczenia pisma (k. 6). Sąd Okręgowy uznał za zasadny zarzut pozwanego co do błędnego wyliczania przez powoda odszkodowania za bezumowne korzystanie z rzeczy miesięcznie, jak należność czynszową. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 24.10.1972r., sygn. akt III CZP 70/72 uznał za trafne stwierdzenie, że „wynagrodzenie za korzystanie z cudzej rzeczy nie oparte na tytule nie dzieli się na świadczenia okresowe, lecz jest należnością jednorazową za cały okres korzystania , z żadnego bowiem przepisu ustawy (tytuł umowny ex definotionew danym wypadku nie wchodzi w rachubę) nie wynika, aby należność ta podlegała spłacie w określonych ratach”.Powód nie wykazał, aby co miesiąc wzywał pozwanego do zapłaty spornego odszkodowania. Stąd kapitalizacja odsetek na dzień 11.03.2013r. zawarta w tabeli na stronie 2 pozwu i żądanie w oparciu o to wyliczenie odsetek w wysokości 16.878,38 zł wraz z odsetkami od odsetek jako niezasadne oddalono. O odsetkach orzeczono w oparciu o przepisyart. 481 kcw zw. zart. 455 kc. W pozostałym zakresie, co do należności głównej i odsetek powództwo oddalono jako nieudowodnione (art. 6 kc) i niezasadne, o czym orzeczono w pkt II wyroku. Orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu Sąd oparł na normieart. 100 kpcrozdzielając je stosunkowo. Na sumę kosztów stron w wysokości 27.242 zł składały się po stronie powoda opłata sądowa od pozwu (12.842 zł), koszty zastępstwa procesowego (7.200 zł -§ 6 punkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu- Dz. U. z 2002 roku, Nr 163, poz. 1349, ze zm.), zaś po stronie pozwanego koszty zastępstwa procesowego (7.200zł zł - § 6 punkt 7 w/w rozporządzenia). Żądanie pozwu – 256.824,38 zł, Sąd uwzględnił częściowo zasądzając kwotę 159.964 zł, co oznacza, iż powód utrzymał się ze swym żądaniem w 38 %, zaś pozwany skutecznie obronił się co do 62 % roszczenia. W tym stosunku rozliczono koszty procesu między stronami, o czym orzeczono w pkt III wyroku. Zarządzenie: 1 Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. stron, 2 K.. 2 tyg.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Rzeszowie date: '2013-06-28' department_name: VI Wydział Gospodarczy judges: - Barbara Frankowska legal_bases: - art. 224 § 2 i 225 kc. - 'art. 40 ustawy z dnia 5 czerwca 1998r. ' - art. 100 kpc - § 6 punkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: st. sekr. sądowy Małgorzata Zawiło signature: VI GC 148/13 ```

151005050003521_VII_U_000254_2019_Uz_2020-10-14_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VII U 254/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 września 2020 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Katarzyna Błażejowska Protokolant: starszy sekretarz sądowy Artur Kluskiewicz po rozpoznaniu w dniu 21 września 2020 r. w Bydgoszczy na rozprawie sprawyG. G. przeciwko Dyrektorowi Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej wB. o jednorazowe odszkodowanie i uposażenie za czas przebywania na zwolnieniu lekarskim na skutek odwołaniaG. G. od decyzji Dyrektora Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej wB. z dnia 4 marca 2019 r., nr(...) zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że: - przyznajeG. G.prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu uszczerbku na zdrowiu w związku z pełnieniem służby w wysokości 10 % (dziesięć procent), - przyznajeG. G.prawo do 100 % (sto procent) uposażenia za czas przebywania na zwolnieniu lekarskim w okresie od dnia 23 maja 2018 r. do dnia 15 czerwca 2018 r. Sędzia Katarzyna Błażejowska Sygn. akt VII U 254/19 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 4 marca 2019 r., znak(...)Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej wB.utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Zakładu Karnego wB.–F.z dnia 1 lutego 2019 r. odmawiającą przyznaniaG. G.jednorazowego odszkodowania z tytułu uszczerbku na zdrowiu w związku z pełnieniem służby oraz 100% uposażenia za czas przebywania na zwolnieniu lekarskim. UbezpieczonyG. G.w odwołaniu od powyższej decyzji wniósł o jej zmianę w całości oraz o przyznanie wnioskowanych świadczeń. W uzasadnieniu wskazał na wadliwość obydwu decyzji albowiem choroba, na którą cierpi pozostaje w związku ze służbą w formacji mundurowej, jaką jest Służba Więzienna, a jej wystąpienie uprawnia do ubiegania się o przyznanie jednorazowego odszkodowania. Podniósł, iż w dniu 21 maja 2018 r uczestniczył w nadzwyczajnym zdarzeniu, w którym jeden z osadzonych próbował popełnić samobójstwo. Po tym zdarzeniu u ubezpieczonego wystąpił krótkotrwały stres pourazowy i korzystał ze zwolnienia lekarskiego od dnia 23.05.2018 r. do dnia 15.06.2018 r. Zdaniem skarżącego za czas przebywania na zwolnieniu lekarskim winno mu przysługiwać 100% uposażenia, gdyż jego niezdolność powstała w związku ze szczególnymi warunkami pracy w służbie. Komisja lekarska rozpoznała u niego nerwicę neurasteniczną, która to choroba mieści się w zakresie pkt 18 wskazanego w załączniku Wykazu chorób powstałych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby, z tytułu, których funkcjonariuszowi służby więziennej przysługuje jednorazowe odszkodowanie dorozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 11 sierpnia 2010 r.w sprawie wykazu chorób, z tytułu, których funkcjonariuszowi Służby Więziennej przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Organ rentowy - Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej wB.w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. Ponadto wskazał, że podtrzymuje swoją decyzję z dnia 4 marca 2019r., nie znajdując podstaw do jej zmiany. W uzasadnieniu podniósł, że rozpoznana uG. G.nerwica neurasteniczna, nieupośledzająca zdolności adaptacyjnych, nie powstała w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby w Służbie Więziennej, a także nie miała wpływu na czasową niezdolność odwołującego się w okresie 23.05.2018 r. do 15 czerwca 2018 r. Wskazał, że w dniu 9.01.2019 r. Centralna Komisja Lekarska podległa ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych Skład Orzekający wG.(SOCKL) uchyliła w części orzeczenie(...)Rejonowej Komisji Lekarskiej wB.dotyczącej rozpoznania i diagnozując u Odwołującego się przebyte zaburzenia stresowe pourazowe nieupośledzające zdolności adaptacyjnych. Powyższa choroba nie uprawnia do otrzymania jednorazowego odszkodowania za uszczerbek na zdrowiu. Nadto SOCKL uznała, że czasowa niezdolność u Odwołującego się do służby z powodu choroby nie pozostaje w związku z jej szczególnymi warunkami lub właściwościami. W związku z tym brak było również podstaw do przyznania powodowi 100% uposażenia za czas przebywania na zwolnieniu lekarskim. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: G. G.jest funkcjonariuszem Służby Więziennej od 1 kwietnia 2011 r. W tym okresie pełnił służbę kolejno na następujących stanowiskach od 1.04.2011 do 31.07.2013 r strażnik działu ochrony, od 1.08.2013 r. do 30.06.2017 r. starszy strażnik działu ochrony, a od 1.07.2017 r. jako oddziałowy działu ochrony. Przez cały okres swojej służby miał stały i bezpośredni kontakt z osobami odbywającymi karę pozbawienia wolności. Z racji zajmowanych stanowisk był narażony na agresję ze strony osadzonych oraz miał kontakt z bronią. Praca ta wymaga od funkcjonariusza nieustannej gotowości do odbioru informacji, niekorzystne czynniki psychospołeczne, stres zawodowy oraz narażenie życia. Przewlekły stres powodował uG. G.między innymi problemy ze snem, nadmierną potliwość, ukłucia niepokoju, wymioty, biegunki. Od 2015 r. do chwili obecnejG. G.leczy się w poradni psychiatrycznej. Zalecono leczenie farmakologiczne. Rozpoznano zaburzenia neurasteniczne. W dniu 21.05.2017 r.G. G.brał udział w zdarzeniu nadzwyczajnym, w którym jeden z osadzonych usiłował popełnić samobójstwo. Zdarzenie to stanowiło silne źródło stresu wywołujące poważny rozstrój psychiczny uG. G.. Dzień po tym zdarzeniu doświadczył napadu lęku miał koszmary senne. Z powodu destabilizacji stanu psychicznego lekarz psychiatra zalecił zwiększenie dawki dotychczas przyjmowanych leków. Lekarz rozpoznał u niego zespół stresu pourazowego F43.1. Korzystał z tego powodu ze zwolnienia lekarskiego od dnia 23.05.2018 r. do dnia 15.06.2018 r. W dniu 23.05.2018 r. odbył także wizytę u psychologa, który także rozpoznał u badanego zespół stresu pourazowego. W związku z pogarszającym się stanem zdrowiaG. G.wystąpił pismem z dnia 17.07.2018 r. do Dyrektora Zakładu Karnego z prośbą o skierowanie go na Komisję Lekarską w celu orzeczenia co do przysługującej mu wysokości uposażenia w związku z przebywaniem na zwolnieniu lekarskim. Dyrektor Zakładu Karnego skierował funkcjonariusza na badanie. Komisja Lekarska MSW wB.rozpoznała uG. G.jako schorzenie nerwicę neurasteniczną nieupośledzającą zdolności adaptacyjnych. Uznała, że choroba ta nie pozostaje w związku ze służbą. Czasowa niezdolność do służby z powodu choroby zdaniem komisji nie pozostawała w związku ze szczególnymi warunkami lub właściwościami służby. Wskutek odwołania z dnia 15.10.2018 r. Centralna Komisja MSW wG.zmieniła decyzję Komisji Lekarskiej MSW wB.w zakresie rozpoznanej jednostki chorobowej uG. G.na przebyte zaburzenia stresowe pourazowe nieupośledzające zdolności adaptacyjnych. Decyzją z dnia 1.02.2019 r. Dyrektor Zakładu Karnego wB.odmówił przyznaniaG. G.jednorazowego odszkodowania z tytułu uszczerbku na zdrowiu w związku z pełnieniem służby oraz uznał, iż nie przysługuje mu prawo do 100% uposażenia za czas przebywania na zwolnieniu lekarskim. Decyzja ta w wyniku zaskarżenia została utrzymana w mocy przez Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej wB.decyzją z dnia 4.03.2019 r. Okoliczności bezsporne, akta osobowe UG. G.występują zaburzenia ostrej reakcji na stres oraz zaburzenia stresowe pourazowe, które należą do ogólnej kategorii F43Reakcja na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne –wg Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób ICD-10, które są skutkiem zdarzenia z dnia 21 maja 2018 r. Pomimo subiektywnej poprawy stanu zdrowia, po powrocie ze zwolnienia lekarskiego uG. G.nadal występowały objawy sugerujące obecność zaburzeń stresowych pourazowych. Dolegliwości psychiczne występujące bezpośrednio po zdarzeniu, które były traumatycznym dla powoda zdarzeniem spełniają kryteria diagnostyczne ostrej reakcji na stres i zaburzeń stresowych pourazowych, które pozostają w związku ze służbą i jej szczególnymi warunkami lub właściwościami. Zaburzenia rozpoznane uG. G.są schorzeniami przewlekłymi o niejednorodnym przebiegu, a więc opornymi na leczenie. Mimo upływu czasu od zdarzenia objawy te nie uległy całkowitej remisji. Stan zdrowia stanowi podstawę do przyznania 10% trwałego uszczerbku na zdrowiu w związku ze szczególnymi warunkami służby. opinia medyczna(...) Instytutu (...)k. 38-45, opinia uzupełniająca k. 67 - 69 Sąd zważył, co następuje: OdwołanieG. G.od decyzji Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej jest zasadne i jako takie zasługiwało na uwzględnienie. Bezspornym w przedmiotowej sprawie był fakt, iż w dniu 21 maja 2018 r.G. G.uczestniczył w zdarzeniu, w którym jeden z osadzonych usiłował popełnić samobójstwo. Bezspornym był także fakt, iż u ubezpieczonego powstał po tym zdarzeniu rozstrój zdrowia psychicznego wymagający przebywania na zwolnieniu lekarskim od 23.05.2018 r. do dnia 15.06.2018 r. Kwestia sporna dotyczyła kwalifikacji choroby oraz oceny czy jest ona związana ze szczególnymi właściwościami i warunkami służby. Zatem zadaniem sądu było w pierwszej kolejności ustalenie zasadności przyznania jednorazowego odszkodowania, a następnie ewentualne ustalenie jego wysokości tj. ustalenie, w jakim rozmiarze wystąpił uG. G.uszczerbek na zdrowiu. Wreszcie wymagało ustalenia czy za okres przebywania na zwolnieniu lekarskim ubezpieczonemu przysługiwało prawo do 100% uposażenia. Kwestię uprawnień przysługujących funkcjonariuszom służby więziennej w razie choroby regulujeustawa z 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej(Dz. U. 2017.631 t.j.). Przyczyną odmowy przyznania ubezpieczonemu jednorazowego odszkodowania było uznanie pierwotnie przez Komisję Lekarską, a następnie organ rentowy, iż rozpoznane u odwołującego się przebyte zaburzenie stresowe pourazowe nie mieści się w katalogu chorób szczegółowo wymienionych w załączniku do rozporządzenia, uprawniających do przyznania jednorazowego odszkodowania. Nadto zdaniem pozwanego użycie przez komisję stwierdzenia „przebyte” świadczy o wyleczeniu powoda. Dyrektor Służby Więziennej w trakcie postępowania sądowego wskutek wydanej opinii zmienił swoją argumentację, uznając, iż schorzenie, na które cierpi powód nie pozostaje w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby. W tym miejscu podkreślenia wymaga, iż ustawa o Służbie Więziennej nie tylko nie definiuje pojęcia „choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby”, ale również ustawodawca nie upoważnił Ministra Sprawiedliwości, ani żadnego innego organu do określenia takiej definicji. W myśl art. 118 ust. 1 powołanej ustawy funkcjonariusz, który wskutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem służby albo wskutek choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby doznał uszczerbku na zdrowiu lub poniósł szkodę w mieniu, otrzymuje jednorazowe odszkodowanie. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Okręgowego w Słupsku (sygn. akt V Ua 35/15), analiza tego przepisu jednoznacznie wskazuje, że uprawnienia funkcjonariusza do jednorazowego odszkodowania z tytułu choroby uzależnione są od wystąpienia alternatywnej przesłanki to jest: 1. powstanie choroby w związku ze szczególnymi właściwościami lub 2. powstanie choroby w związku z warunkami służby Jak wynika z orzeczenia nr(...)z dnia 9 stycznia 2019 r. Centralna Komisja Lekarska podległa ministrowi właściwemu ds. wewnętrznych składu orzekającego wG.po rozpoznaniu odwołania ubezpieczonego orzekła, że u ubezpieczonego rozpoznano przebyte zaburzenia stresowe pourazowe nieupośledzające zdolności adaptacyjnych. Schorzenie to zdaniem komisji pozostaje w związku ze służbą, natomiast nie pozostaje w związku ze szczególnymi warunkami lub właściwościami służby. Z powyższą decyzją nie zgodził się odwołujący, kwestionując prawidłowość postawionej diagnozy. Tym samym w niniejszej sprawie w ramach wiadomości specjalnych niezbędne okazało się zasięgnięcie opinii instytutu ekspertyz medycznych. W opinii z dnia 15.10.2019 r. biegli sądowi stwierdzili, żeG. G.od 2015 r. był leczony z powodu neurastenii, która to powstała w wyniku przewlekłego narażenia układu nerwowego na długotrwały stres lub wysiłek fizyczny i umysłowy przewyższający możliwości adaptacyjne danej osoby. W konsekwencji prowadzi do wyczerpania zdolności układu nerwowego do prawidłowego funkcjonowania oraz wykazywania właściwej regulacji pracy i możliwości regeneracyjnych. Dolegliwości uG. G.powstały w czasie pracy w Służbie Więziennej i były reakcją na codzienne obowiązki i sytuacje interpersonalne. Zdarzenie, w którym opiniowany brał udział (próbie samobójczej osadzonego) miało znaczne natężenie na cierpienia psychiczne odwołującego się i wymagały leczenia psychiatrycznego. Pomimo subiektywnej poprawy stanu zdrowia, po powrocie ze zwolnienia lekarskiego uG. G.nadal występowały objawy sugerujące obecność zaburzeń stresowych pourazowych. Biegli jednoznacznie wskazali, iż skutki psychiczne u badanego należy zakwalifikować jako długotrwały uszczerbek na zdrowiu w rozmiarze 10%. Biegli uznali, że dolegliwości psychiczne występujące bezpośrednio po zdarzeniu, które były traumatycznym dla odwołującego się zdarzeniem spełniają kryteria diagnostyczne ostrej reakcji na stres i nastąpienie zaburzeń stresowych pourazowych, które pozostają w związku ze służbą i jej szczególnymi warunkami lub właściwościami. Także za pozostającą w związku ze służbą biegli uznali czasową niezdolność do pracy w okresie od dnia 23.05.2018 r. do dnia 15.06.2018 r. Powyższa diagnoza, zdaniem biegłych spełnia warunki do otrzymania jednorazowego odszkodowania. W uzupełniającej opinii z dnia 30.03.2020 r. biegli uznali, iż zaburzenia rozpoznane u powoda są schorzeniami przewlekłymi, o niejednorodnym przebiegu, w tym nawracającymi, a więc opornymi na leczenie. Zdaniem biegłych na okres występowania u powoda skutków zdarzenia z dnia 21 maja 2018 r. mogły mieć dodatkowy wpływ okoliczności takie jak toczący się proces, a wcześniej postępowanie przed komisjami orzekającymi. Wbrew twierdzeniom strony pozwanej biegli jednoznacznie wskazali, iż stwierdzone zaburzenia adaptacyjne u powoda są skutkiem zdarzenia z dnia 21.05.2018 r., natomiast kategorycznie wykluczyli by neurastenia mogła je wywołać. W ocenie Sądu powyższe opinie biegłych są wszechstronne, pełne, rzetelne i wnikliwe. Zostały bowiem wydane w oparciu o bezpośrednie badania powoda oraz dokumentację medyczną. W związku z powyższym Sąd podzielił opinię biegłych sądowych w całości i uczynił podstawą swoich ustaleń faktycznych. Pozwany w piśmie procesowym z dnia 23.06.2020 r. postawił zarzuty niniejszym opiniom i wnioskował o przesłuchanie biegłych na rozprawie. Sąd nie podzielił jednak argumentacji strony pozwanej i postanowił pominąć ten dowód jako nieprzydatny do wykazania danego faktu i zmierzający do przedłużenia postępowania. W ocenie Sądu zarówno odpowiedź na pytanie dotyczące odporności na leczenie schorzenia jak i czy skutki zdarzenia z dnia 21 maja 2018 r. uległy zintensyfikowaniu u powoda nie mają przydatności dla rozpoznania w niniejszej sprawie. Nie można bowiem tracić z pola widzenia, iż istotą w niniejszej sprawie było rozstrzygnięcie czy powstały u powoda stres pourazowy pozostaje w związku ze służbą na co biegli jednoznacznie udzielili odpowiedzi twierdzącej. Biegli nadto wykazali szczegółową i wnikliwą analizę stanu zdrowia psychicznego powoda, w kontekście także zastosowanego u powoda leczenia, czasu trwania objawów i uznali, iż schorzenieG. G.wywołało długotrwały uszczerbek na jego zdrowiu w rozmiarze 10%. W opinii uzupełniającej odnieśli się także, wbrew twierdzeniom strony pozwanej, do stawianych zarzutów i wskazali, że zaburzenia u powoda są oporne na leczenie. W ocenie Sądu za stanowiskiem biegłych, jednoznacznie należy uznać, iż istniała zależność stwierdzonego schorzenia u powoda od pełnionej służby wykluczając inne schorzenia, jako niepozostające w związku. Tym samym jedna z alternatywnych przesłanek zawarta w/w art. 18 ust. 1 wskazanej ustawy została spełniona, a zatem ubezpieczony spełnił warunki do otrzymania jednorazowego odszkodowania. Istotnym jest również fakt, iż ubezpieczony korzystał ze zwolnienia lekarskiego tuż po wspomnianym zdarzeniu, a także korzystał z pomocy psychologa ze względu na stan swojego zdrowia. Wskazać należy, że rozpoznana jednostka chorobowa została wyodrębniona w wykazie stanowiącym załącznik dorozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 11 sierpnia 2010r.w sprawie wykazu chorób, z tytułu, których funkcjonariuszowi przysługuje jednorazowe odszkodowanie. W pozycji 18 spisu chorób Minister Sprawiedliwości wskazał, że do chorób uprawniających do odszkodowania należą zaburzenia nerwicowe, związane ze stresem i pod postacią somatyczną oporne na leczenie (w tym: zaburzenia lękowe, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, reakcje na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne) wywołane wydarzeniami nagłymi lub przewlekłą ekspozycją na sytuacje stresogenne występujące w czasie pełnienia służby, powodujące negatywne reakcje psychofizjologiczne. Sąd stoi na stanowisku, że stwierdzenie u funkcjonariusza któregoś z zaburzeń nerwicowych wskazanych pod pozycją 18 powyższego rozporządzenia obligowało organ rentowy do przyznania mu jednorazowego odszkodowania. Za zasadnością przyznania jednorazowego odszkodowania przemawia również fakt, że w czasie wydawania orzeczenia przez Wojewódzką Komisję Lekarską obowiązywałorozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2011r. w sprawie wymagań w zakresie zdolności fizycznej i psychicznej do Służby Więziennej(Dz.U.2011.20.108), zawierające załącznik nr 1 , w którym określono szczegółowe wymagania miedzy innymi w zakresie zdolności fizycznej i psychicznej do służby w służbie więziennej oraz kategorie zdolności do służby. Dział XVI tego załącznika został poświęcony schorzeniom związanym ze stanem psychicznym. Do tego działu, podobnie jak do wszystkich innych, ustawodawca przygotował objaśnienia szczegółowe, wyjaśniając jakiego rodzaju schorzenia i kiedy (przy jakim ich nasileniu) uzasadniają orzekanie o niezdolności do pełnienia służby i w jakim zakresie. Dodatkowo należy w tym miejscu zwrócić uwagę na treść § 4 omawianego rozporządzenia, w którym wskazano, że: „1. Stopień zdolności do służby funkcjonariusza ustala się przez zaliczenie go do jednej z następujących kategorii zdolności do służby: 1) kategoria A - "zdolny do służby", co oznacza, że stan zdrowia nie budzi żadnych zastrzeżeń albo, że stwierdzone schorzenia lub ułomności fizyczne lub psychiczne nie stanowią przeszkody do pełnienia służby; 2) kategoria C - "zdolny do służby z ograniczeniem", co oznacza, że stwierdzono przewlekłe schorzenia lub ułomności fizyczne lub psychiczne, które trwale lub czasowo zmniejszają zdolność fizyczną lub psychiczną do pełnienia służby, ale nie stanowią przeszkody do pełnienia służby na określonych stanowiskach; 3) kategoria (...) - "niezdolny do służby", co oznacza, że stwierdzone schorzenia lub ułomności fizyczne lub psychiczne nie pozwalają na pełnienie służby. 2. Komisja lekarska, zaliczając funkcjonariusza do jednej z kategorii zdolności do służby, określonych w ust. 1, bierze pod uwagę, w szczególności, charakter i warunki służby na zajmowanym przez funkcjonariusza stanowisku. Dotyczy to zwłaszcza zaliczenia funkcjonariusza do kategorii zdolności do służby określonej w ust. 1 pkt 2. Dalej trzeba zaznaczyć, że w rozporządzeniu pod pozycją 70 wymieniono trzy rodzaje zaburzeń nerwicowych. W punkcie 1 wskazano, że są to „zaburzenia nerwicowe związane ze stresem i pod postacią somatyczną, nieupośledzające sprawności ustroju”. W kolumnie piątej tabeli, wskazującej jakiego rodzaju kategorię stopnia zdolności do służby należy przypisać funkcjonariuszowi, u którego stwierdzono to schorzenie, wskazano wyłącznie kategorię A. W punkcie 2 wskazano na schorzenia pod postacią „zaburzeń nerwicowych związanych ze stresem i pod postacią somatyczną, nieznacznie upośledzające sprawność ustroju”, w kolumnie piątej tabeli wskazując na możliwość przyznania funkcjonariuszowi choremu na takie schorzenie bądź kategorię A, bądź C. Wreszcie, w punkcie 3 wskazano na „zaburzenia nerwicowe związane ze stresem i pod postacią somatyczną, oporne na leczenie, upośledzające sprawność ustroju”, przypisując im w kolumnie piątej możliwość przyznania funkcjonariuszowi, u którego te zaburzenia występują, wyłącznie kategorię D. W objaśnieniach szczegółowych do tego działu ustawodawca wskazał ponadto, co następuje: „Do § 70. Zaburzenia nerwicowe należy rozpoznawać w przypadkach: 1) czynnościowych zaburzeń emocjonalnych, takich jak: zaburzenia lękowe, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, zaburzenia dysocjacyjne, zaburzenia somatyzacyjne, neurastenia) 2) długotrwałego przebiegu w odróżnieniu od sytuacyjnych reakcji dezadaptacyjnych 3) po wykluczeniu organicznego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego (zaburzenia nerwicowe spowodowane uszkodzeniem lub dysfunkcją mózgu należy kwalifikować jak w §73) 4) po wykluczeniu zaburzeń psychotycznych pkt 1. Dotyczy przypadków z przewagą objawów subiektywnych, bez cech upośledzenia sprawności ustroju. pkt 2. Dotyczy badanych z wyraźnymi psychicznymi i somatycznymi objawami nerwicowymi i z względnie niezaburzonym ogólnym przystosowaniem społecznym. pkt 3. Dotyczy stanów opornych na leczenie, znacznie upośledzających sprawność ustroju i funkcjonowanie społeczne, uniemożliwiających wykonywanie obowiązków służbowych. U badanych rozpoznanie ustalać z uwzględnieniem dokumentacji z leczenia w oddziale psychiatrycznym lub wPZP. Wobec powyższego koniecznym jest uznanie, że u ubezpieczonego wystąpiło zaburzenie nerwicowe w postaci czynnościowego zaburzenia emocjonalnego pod postacią neurastenii, przy czym miało ono charakter stanu opornego na leczenie, znacznie upośledzającego sprawność ustroju i funkcjonowanie społeczne, uniemożliwiającego wykonywanie obowiązków służbowych. Rozpoznane u K. L. schorzenie kwalifikowało go do kategorii D, a więc niezdolnego do służby. Należy wskazać, że sformułowanie użyte przez ustawodawcę w punkcie 18 załącznika dorozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 11.08.2010r.w sprawie wykazu chorób, z tytułu, których funkcjonariuszowi Służby Więziennej przysługuje jednorazowe odszkodowanie (Dz.U.2016.736 t.j.) ma tożsame brzmienie z § 70 załącznika numer 1 dorozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2011r. w sprawie wymagań w zakresie zdolności fizycznej i psychicznej do Służby Więziennej. Reasumując tę część rozważań Sąd doszedł do przekonania, iż zasadnym jest przyznanieG. G.jednorazowego odszkodowania. W dalszej kolejności Sąd musiał rozstrzygnąć kwestię wysokości odszkodowania tj. ustalić w jakim rozmiarze wystąpił uG. G.uszczerbek na zdrowiu. W myśl art. 118 ust. 6 ustawy o Służbie Więziennej z 2010 r funkcjonariuszowi przysługuje jednorazowe odszkodowanie w wysokości 70% miesięcznego najniższego uposażenia zasadniczego funkcjonariusza należnego w dniu wydania decyzji w sprawie odszkodowania, za każdy procent uszczerbku na zdrowiu. Wykaz norm oceny procentowej uszczerbku na zdrowiu funkcjonariuszy Służby Więziennej został określony w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 20.05.2015 r. w sprawie ustalania uszczerbku na zdrowiu funkcjonariuszy Służby Więziennej obowiązującym od 23.06.2015 r. (Dz. U. 2015.808). Zgodnie z poz. 203 załącznika do rozporządzenia z 20.05.2015 r. zaburzenia nerwicowe związane ze stresem mogą stanowić uszczerbek na zdrowiu od 10 do 100%. Dla szczegółowego ustalenia wysokości uszczerbku niezbędne było posiadanie wiadomości specjalnych, dlatego też Sąd dopuścił dowód z wspomnianej opinii instytutu naukowego. Zadaniem biegłych zgodnie z postanowieniem Sądu było nie tylko zdiagnozowanie schorzenia występującego u powoda oraz ustalenie jego związku ze szczególnymi właściwościami i warunkami służby, ale także ewentualne wskazanie ile procentowo wynosi u powoda uszczerbek na zdrowiu. Zdaniem biegłych stan zdrowiaG. G.daje podstawę do przyznania 10% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Zważyć też należy, że zgodnie zart. 233 § 2 k.p.c.opinia biegłych podlega ocenie sądu, ale w zakresie mocy przekonywującej rozumowania biegłych i logicznej poprawności wyciągniętych wniosków. Dlatego wartość każdej opinii musi podlegać ocenie obejmującej prawidłowość logicznego rozumowania. Sąd natomiast nie może wchodzić w zakres merytorycznej wiedzy biegłych. Sąd nie może nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego (biegłych), czy zamiast nich wprowadzać własne stwierdzenia. Stanowisko Sądu w tym zakresie zgodnie jest z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 19.12.1990 r., I PR 149/90,OSP 1991, nr 11-12,poz. 300. W ocenie Sądu należy stwierdzić, że opinie biegłych spełniają wymogi fachowości, rzetelności i logiczności. Wnioski zawarte w opiniach zostały uzasadnione w sposób jasny i jednoznaczny. Opinie są pełne – odpowiadają na wszystkie pytania postawione przez Sąd. Ponadto opinie zostały sporządzone przez lekarzy specjalistów, a zatem zawarte w nich twierdzenia są poparte profesjonalną wiedzą na wysokim poziomie i doświadczeniem zawodowym. Dlatego też, Sąd przyjął opinie biegłych jako podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych co do stanu zdrowia ubezpieczonego. Wobec powyższego zasadnym było przyznanieG. G.prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu 10 % uszczerbku na zdrowiu powstałego w związku z pełnieniem służby. Zgodnie z art. 60c ust. 5 pkt 2 ustawy o służbie więziennej w okresie przebywania na zwolnieniu lekarskim z powodu choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami i warunkami służby funkcjonariuszowi przysługuje 100% uposażenia. Mając na uwadze powyższe, na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.Sąd zmienił zaskarżoną decyzję, o czym orzekł w sentencji wyroku. SSR Katarzyna Błażejowska

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Bydgoszczy date: '2020-09-21' department_name: VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Sędzia Katarzyna Błażejowska legal_bases: - pkt 3 - art. 233 § 2 k.p.c. recorder: starszy sekretarz sądowy Artur Kluskiewicz signature: VII U 254/19 ```

150525050002527_V_GC_000842_2019_Uz_2020-12-11_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt V GC 842/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 grudnia 2020 roku Sąd Rejonowy w Ostrołęce V Wydział Gospodarczy w składzie następującym: Przewodniczący:Sędzia Rafał Rogiński Protokolant:sekr. sądowy Monika Grodzka po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2020 roku w Ostrołęce na rozprawie sprawy z powództwa W. D.NIP(...) przeciwko (...)Spółka Akcyjna wW.KRS(...) o zapłatę 7 541,50 zł orzeka: 1 zasądza od pozwanego(...) Spółka AkcyjnawW.na rzecz powodaW. D.kwotę 9 412,90 zł (dziewięć tysięcy czterysta dwanaście złotych dziewięćdziesiąt groszy)ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 sierpnia 2019 roku do dnia zapłaty; 2 tytułem zwrotu kosztów procesu zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 750,12 zł, w tym kwotę 1 800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego; 3 nakazuje pobrać od pozwanego(...) Spółka AkcyjnawW.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowegow Ostrołęce kwotę 75,00 zł (siedemdziesiąt pięć złotych) tytułem nieuiszczonej przez powoda po rozszerzeniu powództwa części opłaty od pozwu; 4 nakazuje zwrócić powodowi ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowegow Ostrołęce kwotę 462,88 zł (czterysta sześćdziesiąt dwa złote osiemdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu części niewykorzystanej zaliczki uiszczonejw poczet wynagrodzenia biegłego. Sędzia Rafał Rogiński Sygn. akt V GC 842/19 UZASADNIENIE PowódW. D.w pozwie skierowanym przeciwko(...)Spółka Akcyjna wW.wniósł o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kwoty 7 541,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, kwoty 72,32 zł. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, kwoty 300,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 24 maja 2019 r. w wyniku wypadku doszło do uszkodzenia pojazdu marki(...)onr rej. (...). Sprawca zdarzenia miał zawartą umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych z pozwanym. Powód na podstawie umowy cesji nabył od poszkodowanego prawo do odszkodowania z tytułu powstałej szkody. W dniu 26 września 2019 r. wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu. Od nakazu zapłaty pozwany złożył sprzeciw wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany argumentował, że wypłacona przez niego kwota odszkodowania odpowiada wysokości szkody powstałej w uszkodzonym pojeździe a ponadto wskazał, iż w jego ocenie okoliczność czy poszkodowany naprawił pojazd po szkodzie jest istotna dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Pozwany zakwestionował również koszty prywatnej ekspertyzy dotyczącej szkody. Po wniesieniu sprzeciwu powód pismem z dnia 27 sierpnia 2020 r. rozszerzył powództwo domagając się zasądzenia na swoją rzecz od powoda dodatkowo kwoty1 484,56 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kwoty 14,58 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Sąd ustalił następujący stan faktyczny. W dniu 24 maja 2019 r. w wyniku wypadku uszkodzeniu uległ pojazd marki(...)onr rej. (...)będący własnościąK. K.. Sprawca zdarzenia miał zawartą umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnejz pozwanym. Przedmiotowa szkoda została zgłoszona pozwanemu i zarejestrowano ją pod numerem(...). Pozwany wypłacił odszkodowanie w wysokości 2 663,68 zł. Poszkodowany zawarł z powodem w dniu 04 lipca 2019 r. umowę cesji, na mocy której cedent ( poszkodowany ) przelał na cesjonariusza ( powoda ) wszelkie prawa do odszkodowania jakie przysługiwały cedentowi od pozwanego oraz sprawcy szkody w związku ze szkodą z dnia 24 maja 2019 r. w pojeździe marki(...)onr rej. (...). Powód zlecił sporządzenie kalkulacji naprawy celem ustalenia kosztów naprawy szkody. Zgodnie ze sporządzoną ekspertyzą koszty naprawy powinny wynosić9 152,63 zł. ( bez VAT ) - 11 257,73 zł ( z VAT ). Koszt sporządzenia kalkulacji wyniósł 300,00 zł Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: umowy cesji z dnia 04.07.2019 r. k 7, kalkulacji naprawy k 10-15, faktury k 16, akt szkody na płycie CD k 53, okoliczności wskazanych w pozwie, którym strona pozwana nie zaprzeczyła. Sąd zważył co następuje. Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. W przedmiotowej sprawie sporna była kwota przysługująca powodowi z tytułu naprawienia szkody powstałej w wyniku wypadku komunikacyjnego oraz obowiązek poniesienia kosztów sporządzonej kalkulacji naprawy. Na podstawieart. 822 k.c.przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie zustawą z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Fundusz Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych(Dz. U. Nr 124, poz.1152 ze zm.) obowiązkowym ubezpieczeniem objęta jest odpowiedzialność cywilna posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Z art.34 ust.1 i art.36 ust. 1 w/w ustawy wynika, że odszkodowanie, które zakład ubezpieczeń, w ramach odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zobowiązany jest wypłacić poszkodowanemu, ustala się w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej, jeżeli są oni zobowiązani do odszkodowania za szkodę wyrządzonąw związku z ruchem tego pojazdu. W niniejszej sprawie poza sporem pozostawała sama odpowiedzialność pozwanego za sprawcę szkody. Pozwany podnosił jednak, że w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił odszkodowanie, które w jego ocenie odpowiada wysokości szkody powstałej w uszkodzonym pojeździe. W ocenie Sądu należne poszkodowanemu odszkodowanie powinno odpowiadać niezbędnym i ekonomicznie uzasadnionym kosztom naprawy pojazdu a jedynym kryterium ustalenia wysokości odszkodowania jest koszt należycie wykonanej naprawy niezależny od tego czy pojazd został faktycznie naprawiony a jeżeli został to za jaką kwotę. Stanowisko takie znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie czemu wyraz dał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 20 lutego 2019 r.( Sygn. akt III CZP 91/18 ) oraz uzasadnieniu wyroku z dnia 12 kwietnia 2018 r.( Sygn. akt II CNP 41/17 ). Z przeprowadzonego dowodu z opinii biegłego wynika, że wypłacona przez pozwanego kwota nie była wystarczająca na pokrycie kosztów naprawy samochodu. W ocenie Sądu sporządzona opinia jest rzetelna i wyczerpująca i nie ma jakichkolwiek podstaw do jej zakwestionowania. Na uwagę zasługuje również fakt, że strony nie domagały się sporządzenia opinii uzupełniającej. Biegły odpowiadając na postawione pytania wskazał, że naprawa pojazdu marki(...)nr rejestracyjny (...)zgodnie z technologią i uwzględnieniem części oryginalnych nie wpływająca ujemnie na wartość pojazdu powinna kosztować11 689,74 zł. Z opinii biegłego wynika również, że zastosowanie części zamiennych ewentualnie potrącenie amortyzacji pozwoli przeprowadzić naprawę na częściach(...)często bywa tak, że naprawa nie powoduje dokładnego przywrócenia technologicznego pojazdu sprzed zdarzenia przywracając jego sprawność użytkowąi estetyczną. Ponieważ opinia biegłego potwierdziła, że uszkodzone auto miało zamontowane oryginalne części z logo producenta ( strona 8 opinii ) to w ocenie Sądu aby przywrócić pojazd do stanu w jakim znajdował się on przed uszkodzeniem należało dokonać jego naprawy tylko przy użyciu takich części. Dlatego Sąd uznał, że prawidłowo przeprowadzona naprawa samochodu poszkodowanego musiał kosztować 11 689,74 zł. Sąd nie podzielił stanowiska pozwanego, kwestionującego zasadność wydatków poniesionych przez powoda na opinię rzeczoznawcy. W uchwale z dnia 02 września 2019 r. ( Sygn. akt III CZP 99/18 ) Sąd Najwyższy stwierdził że ,,poszkodowanemu oraz cesjonariuszowi roszczeń odszkodowawczych z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot kosztów tzw. prywatnej opinii ( ekspertyzy ) rzeczoznawcy, jeżeli jej sporządzenie było niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania. Zdaniem Sądu w przedmiotowej sprawie powód bez prywatnej ekspertyzy miałby problemy z określeniem wysokości żądanej kwoty i mógłby w ogóle mieć wątpliwości co do celowości wniesienia powództwa. Tak więc mając na uwadze treść zacytowanej uchwały Sąd uznał, zasadność domagania się przez powoda od pozwanego kwoty 300,00 zł z tytułu wydatków poniesionych na sporządzenie prywatnej ekspertyzy. Zaznaczyć należy, że zdaniem Sądu nie zasługuje na uwzględnienie podnoszony zarzut jakoby kwota ta była zawyżona. Stawki za wykonywanie prywatnych ekspertyz dotyczących kosztów naprawy pojazdów są znane Sądowi z urzędu ( wynoszą od 100,00 zł do 550,00 zł ), a kwota 300,00 zł mieści się w granicach tych stawek. Z uwagi na powyższe w ocenie Sądu pozwany tytułem wszystkich kosztów związanych z uszkodzeniem pojazdu powinien zapłacić na rzecz powoda kwotę dochodzoną pozwem przy uwzględnieniu rozszerzenie powództwa przez powoda. O kosztach postępowania orzeczono na podstawieart. 98 § 1 i 3 i 100 k.p.c.Ponieważ powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądanie to zasądzono obowiązek zwrotu wszystkich kosztów od pozwanego. Na koszty procesu w sprawie, poniesione przez stronę powodową składają się: opłata od pozwu w wysokości 396,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwaw wysokości 17,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 1800,00 zł oraz uiszczona zaliczka w poczet wynagrodzenia biegłego z której wypłacono biegłemu kwotę 537,12 zł. Sąd nakazał również zwrócić powodowi część niewykorzystanej zaliczek uiszczonej w poczet wynagrodzenia biegłego oraz nakazał pobrać od pozwanego kwotę 75,00 zł tytułem nieuiszczonej przez powoda części opłaty od pozwu. Sędzia Rafał Rogiński ZARZĄDZENIE (...) (...) (...)

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Ostrołęce date: '2020-12-11' department_name: V Wydział Gospodarczy judges: - Sędzia Rafał Rogiński legal_bases: - art. 822 k.c. - art. 98 § 1 i 3 i 100 k.p.c. recorder: sekr. sądowy Monika Grodzka signature: V GC 842/19 ```

152510000004021_VIII_U_002063_2021_Uz_2021-11-24_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VIII U 2063/21 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 listopada 2021 roku Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie Przewodniczący: Sędzia Jacek Chrostek Protokolant: sekr. sąd. Paulina Cierpikowska po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2021 roku sprawy z odwołaniaI. M. od decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wW. z dnia 1 czerwca 2017 roku numer ewid.(...) oraz od decyzji z dnia 1 czerwca 2017 roku numer ewid(...) o wysokość policyjnej renty inwalidzkiej oraz o wysokość emerytury policyjnej 1 zmienia zaskarżone decyzje i zobowiązuje Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wW.do przeliczenia emerytury policyjnej i policyjnej renty inwalidzkiejI. M.z pominięciem art. 15c ust. 1, 2 i 3 oraz art. 22a ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej,(...)Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U z 2016 r. poz. 708 z późn. zm) , od dnia 1 października 2017 roku; 2 zasądza od Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wW.na rzeczI. M.kwotę 600 (sześćset ) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje. /Sędzia Jacek Chrostek/

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2021-11-24' department_name: VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Sędzia Jacek Chrostek legal_bases: [] recorder: sekr. sąd. Paulina Cierpikowska signature: VIII U 2063/21 ```

152015000000503_I_C_000454_2017_Uz_2019-01-16_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 454/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 stycznia 2019 r. Sąd Okręgowy w Nowym Sączu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSO Maria Tokarz Protokolant: Daria Burny po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2019 r. w Nowym Sączu na rozprawie sprawy z powództwaM. K. (1) przeciwko(...) S.A.z siedzibą wW. o zapłatę I zasądza od strony pozwanej(...) S.A.z siedzibą wW.na rzecz powodaM. K. (1)kwotę 41 700 zł (czterdzieści jeden tysięcy siedemset złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 39 000 zł (trzydzieści dziewięć tysięcy złotych) od dnia24 września 2017r. ,a od kwoty 2700 złotych od 17 listopada 2016r. – do dnia zapłaty, II oddala powództwo w pozostałej części, III nakazuje ściągnąć od(...) S.A.z siedzibą wW.na rzecz Skarbu Państwa 2085 złotych z tytułu nieuiszczonej opłaty od pozwu, IV pozostałe koszty postępowania pomiędzy stronami wzajemnie znosi. SSO Maria Tokarz Sygn. akt I C 454/17 UZASADNIENIE wyroku z dnia 16 stycznia 2019r roku Pozwem inicjującym niniejsze postępowanie powódM. K. (1)domagał się zasądzenia od pozwanego(...) S.A.kwot: 200.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę z odsetkami ustawowymi od dnia 17 listopada 2016 r do dnia zapłaty oraz kwoty 1250,76 zł zł tytułem odszkodowania za koszty leczenia z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty, a także kwoty 6717,60 zł tytułem kosztów opieki wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 listopada 2016r do dnia zapłaty, zasądzenia od pozwanego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 2400 zł wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa (k.1-17). Motywując pozew powód podniósł, że w dniu 12.09.2015 roku wS.uległ wypadkowi. Powód jechał rowerem najechał na nierówności, bowiem w tym miejscuPrzedsiębiorstwo (...)sp.j. prowadziło roboty budowlane jednak nie oznaczyło miejsca prowadzenia robót. Powód po najechaniu na nierówności, wywrócił się i doznał obrażeń. Sąd Rejonowy w Nowym Targu skazałS. S. (1)za brak oznaczenia robót uznając je za wykroczenie. Powód na skutek upadku został zabrany karetką pogotowia ratunkowego do szpitala gdzie stwierdzono u niego ranę tłuczoną prawego łuku brwiowego, otarcie głowy okołoskroniowej prawej, podwichnięcie prawego stawu obojczykowo-mostkowego. Powodowi opatrzono liczne rany, ręki, nogi, głowy oraz pleców. Założono mu szwy na łuku brwiowym, unieruchomiono staw mostkowo-obojczykowy. Powoda wypisano tego samego dnia do domu z zaleceniem kontroli w poradni przyszpitalnej. W poradniach przyszpitalnych, dokąd powód się zgłosił stwierdzono konieczność leczenia operacyjnego. Powód poddał się operacji w dniu 22 września 2015r w szpitalu wN.. Podczas zabiegu stwierdzono dodatkowo skręcenie prawego stawu barkowo-obojczykowego. W trakcie operacji wykonano otwartą repozycję , plastykę więzadłową, stabilizację gwoździem Kirschnera i zastosowano unieruchomienie w opatrunku gipsowym W dniu 5 listopada 2015r podczas zabiegu usunięcia zespolenia stwierdzono złamanie gwoździa Kirschnera, który usunięto w trakcie operacji w dniu 9 listopada 2015r. Wykonane w dniu 12 grudnia 2016r badaniu MR stawu barkowego ujawniło zmiany zwyrodnieniowo- zapalne. Powód odbył konsultacje ortopedyczną wCentrum Medycznym (...)wK., gdzie potwierdzono zły stan zdrowia powoda, zalecono terapię manualną i ćwiczenia na siłowni. Pismem z dnia 12 października 2016r zgłosił pozwanemu roszczenie o odszkodowanie i zadośćuczynienie. Pozwany uznał roszczenie do kwoty12 767,61 zł. W dniu 23 stycznia 2017 powód zgłosił dalsze roszczenia i pozwany wypłacił mu dodatkową kwotę 599,28. Ostatecznie pozwany wypłacił powodowi 13 366, 61 zł z czego kwota 11000 zł tytułem zadośćuczynienia, tytułem utraconych zarobków kwotę 211,11 zł 700 zł za zniszczone rzeczy,51 zł za sprzęt ortopedyczny, 912,48 tytułem kosztów leczenia, 80 zł tytułem kosztów rehabilitacji za koszty przejazdów 400,50 zł,11,8- zł tytułem kosztów pozyskania dokumentacji. Według powoda przyznana tytułem zadośćuczynienia kwota 11000 zł nie może być uznana za odpowiednią w rozumieniuart.445§1 kcw obliczu rozmiaru i długotrwałości cierpień. Powód podniósł, że ma poczucie dużej krzywdy, ma ograniczoną ruchliwość prawej ręki, cierpi z powodu bólu, nie może podnosić ciężkich rzeczy, nie może kontynuować swojej pasji życiowej jaką jest jazda na rowerze, nadto rokowania co do poprawy stanu zdrowia są złe. Blizny pooperacyjne zmniejszają jego atrakcyjność. Na odszkodowanie w kwocie1250.76 zł składają się zdaniem powoda koszty 10 zabiegów fizjoterapeutycznych, które powód chciałby odbyć w celu ratowania zdrowia w prywatnym centrum medycznym. Żądana w pozwie kwota 6717,60 zł to koszty opieki , której powód wymagał od 12 września 2015r do 16 lutego 2016r, przez pierwsze dwa miesiące w ilości 6 godzin dziennie, a później po 3 godziny dziennie w cenie 10,20 zł za godzinę. W odpowiedzi na pozew (k. 106-109) strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych oraz zawiadomienia w trybieart.84 kpcPrzedsiębiorstwa (...)-S.Ł.sp.j. Strona pozwana przyznała, że w toku postępowania likwidacyjnego wypłaciła kwotę 13 366,89 zł. Pozwany zarzucił, iż uraz stawu obojczykowo-barkowego nie był następstwem wypadku, bo bark jest o tym mowy w wypisie ze szpitala. Strona pozwana zaprzeczyła odpowiedzialności co do wysokości szkody. Podała, że dalsze roszczenia są nieuzasadnione. Odnośnie sporu co do kosztów opieki zakwestionowała je co do zasady i co do wysokości. Pozwany podniósł, że powód nie wykazał, aby takiej opieki potrzebował, a jeżeli już to nie po 6 godzin dziennie. Nadto opiekę sprawowała matka powoda, która wykonywała prace nie tylko na rzecz powoda ale na swoją rzecz i rzecz rodziny . Pozwany zakwestionował też datę początkową liczenia przez powoda odsetek od żądanych kwot. . Sąd zawiadomił w trybieart. 84 kpco toczącym się postępowaniuPrzedsiębiorstwo (...)-S.Ł.Sp. j., które jednak nie przystąpiło do sprawy /k.124 i 127/. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 29 września 2015 r. wracając z górskiej,rowerowej wycieczki, wS.naul. (...)najechał rowerem na podłużną , wypełnioną żwirem dziurę w asfalcie, przekoziołkował przez kierownicę i upadł na asfalt. Ulica ta była remontowana przezPrzedsiębiorstwo (...)sp.j. Przedsiębiorstwo nie oznaczyło prawidłowo trwających robót i powód nie był w stanie przewidzieć, przeszkód i nie był na nie przygotowany. PowódM. K. (1)jechał na sprawnym rowerze, był też trzeźwy. Postępowanie karne wykroczeniowe przeciwko osobie nadzorującej roboty, a to kierownikowi budowy zakończyło się wyrokiem karnym nakazowym , w którym uznanoS. S. (1)winnym wykroczenia z art. 84 kw i ukarano go karą grzywny . Sprawca wypadku nie zrekompensował powodowi żadnej szkody. (dowód: notatki urzędowe z dnia 12.09.2015, protokół oględzin miejsca wypadku drogowego, karta zdarzenia drogowego, protokół oględzin pojazdu, protokół badania stanu trzeźwości powoda, protokół przesłuchaniaM. K. (1)jako pokrzywdzonego,S. S. (1), wyrok nakazowy z dnia drugiego listopada 2015r- wszystko w aktach II W 1277/15 Sądu Rejonowego w Nowym Targu, zeznania powoda k. 128, 00:07:06) Przedsiębiorstwo (...)-S.,Ł.sp.j. korzystało w 2015r z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w(...) SA. w ramachpolisy nr. (...). (fakt przyznany przez pozwanego k106) W wyniku upadku powódM. K. (1)doznał urazu głowy i prawego stawu- obojczykowo mostkowego, transportem sanitarnym przewieziono go do(...)Szpitala wN., gdzie zaopatrzono mu chirurgicznie rany prawego łuku brwiowego i unieruchomiono staw obojczykowo- stawowy. Powoda w tym samym dniu wypisano ze szpitala z zaleceniem zgłoszenia się do poradni urazowo-ortopedycznej. W dniu 14 września powód zgłosił się do poradni skąd został skierowany do szpitala wN., w szpitalu stwierdzono przednie zwichniecie w stawie obojczykowo -mostkowym prawym oraz skręcenie prawego stawu barkowo- obojczykowego. Powód został skierowany na leczenie operacyjne. Operacje przeprowadzono w szpitalu wN.w dniu 24.09.2015r. Wykonano otwarte nastawienie przedniego zwichnięcia stawu obojczykowo- mostkowego prawego i stabilizację stawu gwoździemK.. Powodowi założono opatrunek gipsowy typu Dessoulta i wypisano go w dniu 25.09.2015r do leczenia ambulatoryjnego. W dniu 5.11.2015r powodowi usunięto zespolenie stawu obojczykowo-mostkowego prawego ale w trakcie zabiegu doszło do złamania gwoździa Kischnera na wysokości stawu. Powoda przyjęto powtórnie 8 listopada 2015r do szpitala gdzie usunięto złamany gwóźdź Kischnera i wypisano go do dalszego leczenia w poradni urazowo-ortopedycznej. W trakcie leczenia powód otrzymał świadczenie rehabilitacyjne do 12 kwietnia 2016r. (Dowód: karty leczenia szpitalnego k. 22. 37, 41, 42, historia choroby k. 23-36,zeznania powoda k. 128, 00:07:06) Powód odbył rehabilitację wT., była bardzo bolesna, powód nie odczuwał poprawy bolała go ręka. W dniu 12 grudnia 2016r wykonał badanie MR stawu barkowego podczas którego stwierdzono zmiany zwyrodnieniowe zapalne w postaci zwiększonej ilości płynu, nierówności powierzchni stawowych, zaostrzeń krawędzi. Stwierdzono także cechy uszkodzenia więzadła kruczo- ramiennego, w kaletce podkruczej stwierdzono niewielką ilość płynu. Płyn stwierdzono także w pochewce bicepsa. (dowód: MR badanie stawu barkowego prawego k. 44.) W dniu 8 września 2017r powód odczuwając nadal dolegliwości zgłosił się docentrum medycznego (...). Badania wykazały złe rokowania co do poprawy stanu zdrowia powoda. (dowód: wynik konsultacji k.49-50) Aktualnie powód cierpi na wtórna chorobę zwyrodnieniową stawu mostkowo obojczykowego prawego, za początek i przyczynę której należy uznać uraz jakiego doznał powód podczas wypadku. Rokowania co do odzyskania pełnej ruchomości kończyny są niekorzystne a istniejące zmiany można uznać za utrwalone. Wątpliwe jest też, pełne ustąpienie dolegliwości bólowych. Ograniczenia funkcji narządu ruchu są utrwalone. Ewentualne kolejne zabiegi stawu mostkowo-obojczykowego prawego nie dają gwarancji na ustąpienie dolegliwości. W związku z przebytym wypadkiem, powód doznał, 14%uszczerbku na zdrowiu w tym z tytułu zwichnięcia stawu obojczykowo- mostkowego prawego w stopniu II/III choroby zwyrodnieniowej stopień uszczerbku wynosi 10%. Z tytułu szpecącej blizny łuku brwiowego uszczerbek wynosi 1%. Z tytułu szpecącej blizny w okolicy łopatki prawej uszczerbek wynosi 1% i szpecącej blizny, klatki piersiowej 2%. Powód był niezdolny do pracy z powodu uszkodzeń ciała związanych z wypadkiem do dnia 12 kwietnia 2016 roku a przez 3 miesiące od dnia urazu wymagał pomocy drugiej osoby przez dwie do trzech godzin dziennie. Powód wymaga dalszej rehabilitacji, wymiarze co najmniej dwóch cykli 10 dniowych. (dowód: opinia biegłego specjalisty, z zakresu ortopedii i traumatologii k. 210-214 i k. 331-332, zeznania powoda k 128 00:07:06, k130 01:12:50, k.338 00:00:40 zeznania świadkaM. K. (2)k 129 00:58:11,dokumentacja lekarska k.k. 141-151,203,215) Powód obecnie nie korzysta z rehabilitacji w ramach NFZ z uwagi na długi –roczny okres oczekiwania. Nie wydał jeszcze żądanej na rehabilitację kwoty 1225,76 zł. (dowód: zeznania powoda k.338/2) Przed wypadkiem powód prowadził aktywny tryb życia. Jeździł na rowerze, chodził na siłownię na basen. W chwili obecnej nie może uprawiać tych sportów, przytył, mięśnie ma zaniedbane, ma problem z pójściem na basen z uwagi na widoczne blizny. Powód nie jest żonaty, mieszka wraz z matką. Nie może wykonywać cięższych prac w tym pomagać matce w gospodarstwie domowym. (dowód: zeznania powoda k129, zeznania świadkaM. K. (2)k 129 00:58:11) Przed wypadkiem powód pracował w fabryce grzejników, miał umowę na czas określony do końca grudnia 2015r po wypadku nie nawiązano z nim stosunku pracy, w tym zakładzie pracy. Aktualnie powód pracuje wfirmie (...), gdzie jest informatykiem. (dowód: zeznania powoda k. 129,k.321/2 umowa o pracę k 71, świadectwo pracy k. 72 Powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika pismem z dnia 12.10.2016 roku zgłosił ubezpieczycielowi szkodę domagając się wypłaty kwoty 200.000 zł tytułem zadośćuczynienia i kwoty 22 624,24 zł z tytułu odszkodowania w tym 1 149,20zł tytułem kosztów leczenia, 751,38 tytułem kosztów dojazdów do placówek, 6717,60zł tytułem kosztów opieki , 14 006,06zł tytułem utraconego dochodu i 700zł z tytułu zniszczonych rzeczy. Z pismem z dnia 23.01.2017r powód zgłosił dalsze roszczenia. (dowód: pismo z dnia 12 października 2016rkk51-64) . Strona pozwana w wyniku postępowania likwidacyjnego wypłaciła powodowi kwotę 13 366,89 zł w tym 11 tyś. zł. tytułem zadośćuczynienia, 211,11zł tytułem utraconych zarobków, 700 zł. tytułem zniszczonych rzeczy, 51zł z tytułu kosztu sprzętu ortopedycznego, 912,49 zł. z tytułu kosztów leczenia, 80 zł. z tytułu kosztów rehabilitacji, 400,50 zł z tytułu kosztów przejazdów i 11,80 zł z tytułu kosztów pozyskania dokumentacji lekarskiej. Fakty bezsporne. Od grudnia 2015r powód prowadzi postępowanie przed Rzecznikiem Praw Pacjenta, zarzucając szpitalowi wN.dopuszczenie się błędu lekarskiego w postaci złamania gwoździa Kischnera. Zdaniem powoda złamania gwoździa naraziło go na kolejną operację jego usunięcia. Według biegłegoK. B.nie ma podstaw do kwestionowania dotychczasowego leczenia ortopedycznego i rehabilitacyjnego, Zdaniem biegłegoJ. Ł.do złamania gwoździa Kischnera dochodzi najczęściej z powodu zbyt wczesnego podjęcia ruchu przez pacjenta lub niedoskonałego stopu materiału, co jest najbardziej prawdopodobne w przypadku powoda. Postępowanie nie zostało jeszcze prawomocnie zakończone. (dowód: dokumentacja Rzecznika Praw Pacjenta k. 237-307, opinia biegłegoK. B..213, opinia biegłegoJ. Ł.k.164-165, zeznania powoda k338/2)) . Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumentację medyczną, korespondencję z ubezpieczycielem, dokumenty znajdujące się w aktach II W1277/15 Sądu Rejonowego w Nowym Targu, dokumentację zalegającą w aktach likwidacji szkody na płycie CD. Dokumentacja ta nie budziła wątpliwości Sądu. Ustaleń w zakresie konsekwencji powypadkowych w zdrowiu powoda Sąd dokonał na podstawie opinii biegłego ortopedy-traumatologaK. B.. Wnioski opinii oparte na indywidualnym badaniu powoda oraz analizie dokumentacji medycznej zostały uznane przez Sąd za logiczne i rzeczowe. Strona powodowa uznała opinię za niekompletną złożyła dodatkową listę pytań do biegłego. Biegły wyczerpująco udzielił odpowiedzi podtrzymując i uzupełniając opinię pierwotną Argumentację biegłego w związku z nieestetycznym wyglądem blizn powoda Sąd w całości zaaprobował, w tym wskazany przez biegłego uszczerbek na zdrowiu. Występowanie blizn u powoda należało uwzględnić przy szacowaniu wysokości zadośćuczynienia o czym w dalszej części uzasadnienia. Sąd podzielił również opinię biegłegoJ. Ł.w części w której ten biegły wskazał na przyczynę złamania gwoździa Kischnera. W tej części jest ona zbieżna z opinią biegłegoB., który stwierdził, ze leczenie powoda było prawidłowe. Takie też zajął stanowisko rzecznik Praw Pacjenta w decyzji z dnia 13 lutego 2018r /k.300-365 Zeznania świadkówM. K. (2)Sąd uznał za wiarygodne. Świadek opisała stan powoda bezpośrednio po wypadku oraz początkowy okres jego leczenia i opieki w domu rodzinnym. Także zeznaniom powoda Sąd przypisał walor wiarygodności. Zeznania powoda korespondowały z zapisami w dokumentacji medycznej oraz zeznaniach w/w świadka. Jednak zdaniem Sądu opis dolegliwości , leczenia i aktualnego stanu zdrowia powód ocenił bardzo subiektywnie. Jest to zrozumiale w przypadku każdej chorej osoby , poczucie krzywdy o powoda zwiększył także fakt, że w żaden sposób się do niej nie przyczynił. Sąd oddalił wnioski o dopuszczenie dowodu z opinii zakładu medycyny sądowej zmieniając swoje wcześniejsze postanowienie dowodowe, bowiem czas jej sporządzenia oscylowałby ok.2 lat, a doznane urazy przez powoda nie wymagały opiniowania przez kilku specjalistów. Również wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu chirurgii plastycznej uznając ją na obecnym etapie postępowania za zbędną. Sąd uznał blizny powoda za szpecące i wziął je pod uwagę przy zasądzaniu zadośćuczynienia. Sąd zważył co następuje: Powództwo podlega częściowemu uwzględnieniu. Odpowiedzialność odszkodowawcza pozwanego ubezpieczyciela wynika z zawartej umowy OC w ramach, której ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą za skutki związane z wyrządzeniem szkody przez ubezpieczone Przedsiębiorstwo. Przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (art.822§1 kc). Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w§ 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (art.822 §2 kc). O ile strony nie umówiły się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody (art. 824§11 kc). Ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku (art. 817§ 1 kc). Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w§ 1(art.817§2 kc). Odpowiedzialność ubezpieczyciela jest uzależniona od zakresu odpowiedzialności sprawcy zdarzenia. Z okoliczności sprawy wynika, że za zaistnienie wypadku odpowiedzialny jest pracownik pozwanej kierownik budowyS. S. (1). W tym przypadku należy sięgnąć do przepisówkodeksu pracy, który wart.120§1jednoznacznie wskazuje, że za szkody wyrządzone przez pracownika innej osobie odpowiedzialność ponosi wyłącznie pracodawca. Osoba poszkodowana może dochodzić swoich roszczeń odszkodowawczych bezpośrednio od pracodawcy, u którego zatrudniony jest sprawca szkody.Przedsiębiorstwo (...)sp. j. odpowiada za szkodę na podstawieart. 430 kcPrzewidziana w tym artykule odpowiedzialność zwierzchnika za podwładnego, a więc za czyn cudzy ma charakter obiektywny i - jak z pewnym uproszczeniem przyjmuje się w doktrynie – jest odpowiedzialnością za skutek. Może ona wchodzić w grę jeżeli została wyrządzona osobie trzeciej przez podwładnego i nastąpiło to, po pierwsze, z winy podwładnego, po drugie przy wykonywaniu przez niego powierzonej mu czynności. Po za tym konieczne jest wykazanie związku przyczynowego między zachowaniem podwładnego a szkodą (art. 361 §1kc)- por. wyrok SN z dnia 14.03.2012r(...). Ustalenie kiedy pracownik wyrządza szkodę osobie trzeciej przy wykonywaniu obowiązków pracowniczych następuje na podstawie kryteriów, które zostały przyjęte przez orzecznictwo przy wykładni przepisówKCo odpowiedzialności podmiotu powierzającego wykonania czynności innej osobie za szkodę wyrządzoną przez tę osobę osobie trzeciej przy wykonywanej powierzonej czynności. Zgodnie zart. 430 KCprzesłanką odpowiedzialności za cudzy czyn jest to, że sprawca wyrządził szkodę przy wykonywaniu powierzonej mu czynności, a co do tej okoliczności przedmiotowym stanie faktycznym Sąd nie miał żadnej wątpliwości.S. S. (1)jako kierownik budowy pozwanego przedsiębiorstwa umyślnie nie dopełnił swoich obowiązków i nie oznaczył w odpowiedni sposób prac drogowych i związanych z tym utrudnień w postaci dziur w nawierzchni asfaltowej, doprowadził do tego, ze powód najechał na poprzeczną dziurę w asfalcie i uległ wypadkowi. Okoliczności wypadku nie budziły wątpliwości Sądu i nie były między stronami sporne. Pozwany nie zakwestionował swej odpowiedzialności co do zasady, jedynie co do wysokości Roszczenia powoda są częściowo zasadne i znajdują oparcie w treściart. 444 i 445 k.c. Krzywda, której naprawienia może domagać się podmiot na podstawieart. 445 k.c., stanowi niemajątkowy skutek naruszenia dóbr osobistych, wywołany uszkodzeniem ciała, rozstrojem zdrowia. Uszczerbki te mogą polegać na fizycznych dolegliwościach i psychicznych cierpieniach bezpośrednio związanych ze stanem zdrowia, ale też z jego dalszymi następstwami w postaci odczuwanego dyskomfortu w wyglądzie, mobilności, poczuciu osamotnienia, nieprzydatności społecznej bądź nawet wykluczenia. W judykaturze i doktrynie dość powszechnie przyjmuje się wyłącznie kompensacyjny charakter ochrony majątkowej udzielanej pokrzywdzonemu i niedopuszczalność przypisywania jej funkcji represyjnych. Kompensata majątkowa ma na celu przezwyciężenie przykrych doznań (por. uchwała SN (Pełna Izba Cywilna) z dnia 8 grudnia 1973 r., III CZP 37/73, OSN 1974, nr 9, poz. 145; wyrok SN z dnia 22 maja 1990 r., II CR 225/90, LEX nr 9030; wyrok SN z dnia 11 lipca 2000 r., II CKN 1119/98, LEX nr 50884; wyrok SN z dnia 18 listopada 2004 r., I CK 219/04, LEX nr 146356; a także A. Cisek, W. Dubis (w:) E. Gniewek, P. Machnikowski, Komentarz, 2013, art. 445, nb 3 i 23; J. Panowicz-Lipska, Majątkowa ochrona dóbr osobistych, Warszawa 1975, s. 68 i n.; M. Pazdan (w:) System prawa prywatnego, t. 1, s. 1166 i 1169; Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania, 2012, nb 659, 663 i 664; M. Safjan (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. I, 2011, art. 445, nb 18; A. Szpunar, Przesłanki przewidzianego w art. 448 k.c. zadośćuczynienia, PS 2002, nr 1, s. 15; por. także komentarz do art. 448). Zadośćuczynienie przewidziane przepisemart. 445 kcma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość, jednak jego wysokość nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach. Należy zatem przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia uwzględnić poziom życia w kraju i panujące aktualnie stosunki majątkowe, warunki życia społeczeństwa i przeciętną społeczną stopę życiową. Powód ostatecznie jako kwotę zadośćuczynienia adekwatną do rozmiaru doznanej krzywdy wskazał 200.000 zł. Rozmiar doznanej przez powoda krzywdy w aspekcie fizycznym i psychicznym na skutek wypadku 12 września 2015r zdaniem Sądu uzasadnia zasądzenie kwoty 50.000 zł zadośćuczynienia. Sumy tej wbrew stronie pozwanej nie można uznać za wygórowaną i niewspółmierną do doznanych obrażeń. Przede wszystkim Sąd zważył, że powód został poszkodowany w wypadku mając zaledwie 32 lata, w momencie gdy układał sobie życie. Wypadek przerwał jego dotychczasowy sposób funkcjonowania i wymusił konieczność zmiany trybu życia. Z każdym dniem traci sens swojego życia mimo, że na siłę próbuje znaleźć sobie zajęcie by wyzbyć się negatywnych myśli o konsekwencjach wypadku. Jest pełen obaw o swoją przyszłość, jest przemęczony ciągłym bólem, swoją sytuacją życiową i odczuwa wielką bezradność. Na okres około pół roku z uwagi na powikłania powód borykał się z trudnym i bolesnym leczeniem. Jego przypadek wymagał trzech operacji. Powoda czeka jeszcze dalszy proces leczenia rehabilitacji. Rokowania co do powrotu do stanu zdrowia sprzed urazu są niekorzystne. Będąca następstwem urazu choroba zwyrodnieniowa stawów jest schorzeniem nieodwracalnymi progresującym Dla młodego atrakcyjnego mężczyzny także szpecące i widoczne blizny na tułowiu stanowią duży dyskomfort psychiczny. Powód odczuwa też skutki powypadkowe polegające na ograniczeniu aktywności życiowej i sportowej. Uznając kwotę 50.000 żądanego przez powoda zadośćuczynienia za adekwatną do doznanej krzywdy Sąd posiłkował się także ustalonym przez biegłego trwałym uszczerbkiem na zdrowiu powoda w wysokości 14%. Sąd wziął pod uwagę, że tytułem zadośćuczynienia ubezpieczyciel wypłacił już kwotę 11 000 zł zatem do zapłaty pozostała jeszcze kwota 39000 zł i taka kwotę ostatecznie z tego tytułu zasądził W pozostałym zakresie żądanie co do zadośćuczynienia zostało oddalone. Dalsze roszczenia powoda z tytułu zadośćuczynienia Sąd uznał za wygórowane w okolicznościach niniejszej sprawy. Przede wszystkim powód w związku z urazem nie stał się osobą niepełnosprawną. Pomimo wymaganej rehabilitacji pozostaje osobą sprawną i samowystarczalną, pracjącą zawodowo. Sąd miał na uwadze, że zadośćuczynienie nie może rekompensować pozostałych wydatków jakie powód poniósł i ponosi na leczenie, utraconych zarobków i ewentualnego przekwalifikowania się zawodowego. Tych wydatków powód mógł domagać się w ramach odszkodowania czy też renty ale do dnia zamknięcia rozprawy z takimi żądaniami nie wystąpił. Jeżeli natomiast w przyszłości ujawnią się dalsze skutki wypadku zwłaszcza w przypadku artroskopii, rehabilitacji czy operacji plastycznej z powodu blizn, powód ma otwartą drogę do dochodzenia z tego tytułu dalszych roszczeń. Z tego też względu Sąd nie znalazł podstaw do przyznania zadośćuczynienia w żądanej wysokości. Odszkodowanie przewidziane wart. 444 § 1 k.c.obejmuje wszelkie wydatki (koszty) pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeżeli są konieczne (niezbędne).W ramach tego roszczenia Sąd przyznał powodowi kwotę 2700 zł tytułem odszkodowania za koszty opieki. Ustalając wymiar potrzebnej powodowi opieki Sąd bazował na opinii biegłegoK. B.oraz na zasadach doświadczenia życiowego. Sąd przyjął, że powód wymagał opieki osób trzecich przez trzy miesiące od wypadku po trzy godzinny dziennie w toalecie, czynnościach porządkowych, przygotowaniu posiłków robieniu zakupów, dźwiganiu.Za w/w okres koszt opieki Sąd policzył na 2700 zł /90dni x 3 godz. x 10 zł/.Sad przyjął stawkę opieki na poziomie 10 zł za godzinę. Stawka ta jest uśredniona i nie wygórowana, przy przyjęciu, że powód nie wymagał opieki profesjonalnej , a jedynie w bieżącym funkcjonowaniu. Sam powód przedłożył informację z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej wN., z której wynika, że podstawowe usługi opiekuńcze kształtują się w cenie 10,20zł – 9.90zł za godzinę. W świetle powyższego żądane wyższe odszkodowanie za koszty opieki zostało oddalone. Sąd nie znalazł też podstaw do zasądzenia kwoty 1250,76 zł. Powód w swoich zeznaniach podał, że kwoty tej jeszcze nie wydał (k.338/2), a zamierza ją przeznaczyć na rehabilitację. Zdaniem Sądu powód w tym zakresie nie ma zamkniętej drogi do dalszego żądania odszkodowania za kolejne wydatki związane z leczeniem spowodowanym upadkiem z roweru czy to na rehabilitację, czy operację plastyczną, czy też artroskopię. W chwili obecnej nie ma pewności czy powód podda się tym zabiegom zatem zasądzenie dalszych kwot mogłoby spowodować po jego stronie bezpodstawne wzbogacenie. Terminem, od którego należą się odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia za krzywdę, może być, w zależności od okoliczności sprawy, zarówno dzień poprzedzający wyrokowanie o zadośćuczynieniu, jak i dzień tego wyrokowania ( wyrok sądu apelacyjnego z dnia 4.09.2012 r. I ACa 713/12 LEX nr 1220501). Jest zasadą, że zarówno odszkodowanie, jak i zadośćuczynienie za krzywdę stają się wymagalne po wezwaniu ubezpieczyciela przez poszkodowanego (pokrzywdzonego) do spełnienia świadczenia odszkodowawczego (art. 455 § 1 k.c.). Według przepisówustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22.05.2003 rokuubezpieczyciel ma 30 dni na wypłacenie bezspornych sum. Odsetki od zasądzonych kwot i odszkodowania zasądzono z uwzględnieniem pisemnych zgłoszeń przez powoda stronie pozwanej konkretnych roszczeń przy uwzględnieniu 30 dniowego terminu na likwidację szkody. Powód kosztów opieki zażądał już w piśmie z dnia 12 października 2016r.Dokładnie wskazał w jaki sposób miał unieruchomioną rękę, dołączył dokumentację lekarską zatem strona pozwana była w stanie część tych kosztów wypłacić tak jak to zrobiła w przypadku zadośćuczynienia , jednak tego nie uczyniła zatem powinna zapłacić odsetki za opóźnienie. Nie można tego samego odnieść do zadośćuczynienia. Strona pozwana wypłaciła powodowi bezsporną sumę 11000zł. Bliżej stan zdrowia powoda został opisany w opinii biegłegoJ. Ł.od której strona pozwana nie składała zarzutów. Opinię doręczono 19 września 2017r zatem zostawiając stronie pozwanej 5 dni na analizę opinii i skonsultowanie jej ze swoimi lekarzami w dniu 24 września 2017 roku można było dokonać wypłaty. O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął w oparciu oart. 102 kpc.Powództwo zostało wprawdzie w znacznym stopniu oddalone jednak powód występując z roszczeniem wyczerpał drogę postępowania przedsądowego. Działał w poczuciu dużej krzywdy, jego samopoczucie pogarszał ciągły ból i wizja dalszych zbiegów .Nie był w stanie obiektywnie ocenić swojej krzywdy i szkody. Poza tym koszty, które nie zostały stronie pozwanej zwrócone w stosunku do zasądzonego roszczenia to przede wszystkim koszty pełnomocnika. Są to koszty wliczone w ryzyko profesjonalnej działalności ubezpieczeniowej strony pozwanej i w ostateczny rozrachunku nie stanowią dla niej dużego obciążenia, natomiast dla powoda byłaby to kwota nie do udźwignięcia tym bardziej, że z powodu urazu stracił na pewien czas pracę, a wykonywana obecnie nie jest już tak intratna. Sąd nakazał ściągnąć od strony pozwanej kwotę 2085 z zł tytułem opłaty od pozwu od uwzględnionego żądania. Sąd, z uwagi na zwolnienie powoda od kosztów sądowych obciążył Skarb Państwa pozostała częścią wynagrodzeń i kosztów SSO Maria Tokarz

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Nowym Sączu date: '2019-01-16' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Maria Tokarz legal_bases: - art. 444 i 445 k.c. - art. 102 kpc - art.120§1 recorder: Daria Burny signature: I C 454/17 ```

152510000001503_III_Ca_000732_2018_Uz_2018-09-26_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III Ca 732/18 POSTANOWIENIE Dnia 26 września 2018 roku Sąd Okręgowy w Łodzi III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Katarzyna Kamińska-Krawczyk Sędziowie: SO Radosław Olewczyński SO Zofia Szcześniewicz Protokolant: Monika Bura po rozpoznaniu w dniu 26 września 2018 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z wnioskuE. W. z udziałemD. S.,M. S. (1)iM. S. (2) o dział spadku i zniesienie współwłasności na skutek apelacji wnioskodawczyni od postanowienia Sądu Rejonowego w Łęczycy z dnia 22 stycznia 2018 roku, sygn. I Ns 158/16 postanawia: 1 zmienić zaskarżone postanowienie w punkcie 3. w ten sposób, że zasądzone tam kwoty po 1156,77 złotych obniżyć do kwot po 442,90 ( czterysta czterdzieści dwa 90/100 ) złotych tytułem spłat oraz rozliczenia nakładów na majątek spadkowy; 2 oddalić apelację w pozostałym zakresie; 3 ustalić, że każdy z uczestników ponosi koszty postępowania apelacyjnego związane ze swoim udziałem w sprawie.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2018-09-26' department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Katarzyna Kamińska-Krawczyk - Zofia Szcześniewicz - Radosław Olewczyński legal_bases: [] recorder: Monika Bura signature: III Ca 732/18 ```

154505000007503_XXV_C_000413_2021_Uz_2021-07-22_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. XXV C 413/21 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 15 czerwca 2021 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny w składzie: Przewodnicząca Sędzia SO Anna Błażejczyk Protokolant sekretarz sądowy Amanda Mioduszewska po rozpoznaniu 1 czerwca 2021 r. wW.na rozprawie sprawy z powództwaA. W.,E. W.iR. W. przeciwko(...) Bank SAwW. o ustalenie 1.ustala nieważność umowy kredytu hipotecznego- kredyt „tradycyjny” nr(...), z 12 września 2008 r., zawartej pomiędzyA. W.,E. W.iR. W.a(...) Bank SAwW., 2. zasądza od(...) Bank SAwW.solidarnie na rzeczA. W.,E. W.iR. W.11868zł (jedenaście tysięcy osiemset sześćdziesiąt osiem złotych) za koszty procesu, 3. nakazuje pobrać od(...) Bank SAwW.na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Okręgowego w Warszawie 10 927 zł. (dziesięć tysięcy dziewięćset dwadzieścia siedem złotych) tytułem uzupełnienia nieuiszczonej opłaty sądowej od pozwu. XXV C 413/21 UZASADNIENIE PowodowieA. W.,E. W.iR. W.w pozwie z dnia 15 września 2020 r. skierowanym przeciwko(...) Bank S.A.z siedzibą wW.wnieśli o ustalenie nieważności całej umowy kredytu hipotecznego nr(...)indeksowanego do CHF z dnia 12 września 2008 r. na podstawieart. 58 k.c.w zw. zart. 69 ustawy Prawo bankowe, ewentualnie o zasądzenie od pozwanego solidarnie na ich rzecz kwoty 53 852, 24 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty – wskutek uznania niektórych postanowień ww. umowy za abuzywne w rozumieniuart. 385( 1)k.c.i tym samym bezskuteczne względem powodów. Ponadto powodowie wnieśli o zasądzenie od pozwanego solidarnie na ich rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty kosztów procesu liczonych od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w tym przedmiocie do dnia zapłaty. (pozew – k. 3-24) Pozwany(...) Bank S.A.z siedzibą wW.wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie na jego rzecz od powodów kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego z uwzględnieniem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł według norm przepisanych.(odpowiedź na pozew – k. 131-169) Sąd ustalił, co następuje: A. W.,E. W.iR. W.zwrócili się do(...) Banku S.A.z siedzibą wW.– Oddziału (...)o udzielenie kredytu hipotecznego tradycyjnego w łącznej wysokości 248 975,90 zł indeksowanego do CHF z przeznaczeniem na refinansowanie zakupu nieruchomości (mieszkania) na rynku pierwotnym w kwocie 186 407,91 zł, na wykończenie / remont / modernizację w kwocie 30 000,00 zł oraz na refinansowanie wydatków mieszkaniowych na zakup w kwocie 20 711,99 zł (wniosek kredytowy - k. 177-180v). A. W.,E. W.iR. W.oraz(...) Bank S.A.z siedzibą wW.– Oddział (...)zawarli w dniu 17 września 2008 r. umowę kredytu hipotecznego – kredytu(...)nr(...)indeksowanego do CHF (umowa - k. 30-33). Umowa została sporządzona na wzorcu przygotowanym przez bank. Jej postanowienia nie były negocjowane. Bank udzieliłA. W.,E. W.iR. W.kredytu w kwocie 238 530,01 zł (pkt III części szczególnej umowy). Kwota kredytu została indeksowana do CHF, ustalono równe raty spłaty kredytu i okres kredytowania jako 600 miesięcy, wskazano, że marża banku w dniu udzielenia kredytu wynosi 2,2 %, docelowa marża banku 1,2 %, oprocentowanie kredytu w dniu jego udzielenia 4,91 %, całkowity koszt kredytu na dzień sporządzenia umowy 456 934,89 zł, a rzeczywista roczna stopa oprocentowania 4,96 % (pkt IV części szczególnej umowy). Zabezpieczenie spłaty kredytu stanowiły: - oświadczenie kredytobiorców o poddaniu się egzekucji do kwoty 477 060,02 zł; - weksel własny in blanco wraz z deklaracją wekslową dla banku; - cesja wierzytelności z umowy z deweloperem(...); - hipoteka kaucyjna do kwoty 405 501,02 zł na pierwszym miejscu w księdze wieczystej, na cały okres kredytu na nieruchomości – lokalu położonym weW.,ul. (...)nr(...); - cesja praw z polisy ubezpieczenia od ognia i innych zdarzeń losowych (pkt V części szczególnej umowy). Określenia użyte w umowie miały mieć znaczenie nadane im w ,,Regulaminie Kredytowania Hipotecznego(...)S.A. wW.– Oddział (...)(zwanym dalej ,,Regulaminem”), stanowiącym załącznik do niniejszej umowy i będącym jej integralną częścią (§ 1 części ogólnej umowy). Uruchomienie kredytu nastąpiło w złotych polskich (PLN) przy jednoczesnym przeliczeniu w dniu wypłaty na walutę wskazaną w części szczególnej umowy (IV) zgodnie z kursem kupna dewiz obowiązującym w banku w dniu uruchomienia, chyba że część szczególna umowy (VIII) stanowi inaczej (§ 3 ust. 11 części ogólnej umowy). W celu ewidencjonowania kredytu bank miał otworzyć rachunek o numerze wskazanym w części szczególnej umowy (IV) - ,,Rachunek Kredytu” (§ 4 ust. 1 części ogólnej umowy). Spłata wszelkich zobowiązań z tytułu niniejszej umowy była dokonywana w złotych na ww. rachunek kredytu, o którym mowa w ust. 1. (§ 4 ust. 2 zd. 1 części ogólnej umowy). Spłata miała następować zgodnie z harmonogramem spłat. Pierwszy harmonogram spłat miał zostać wysłany do kredytobiorcy listem poleconym w terminie do 14 dni roboczych od dnia uruchomienia środków. Kolejne harmonogramy spłat miały być wysyłane do kredytobiorcy listem zwykłym w terminie do 14 dni roboczych od dnia uruchomienia środków (§ 4 ust. 4 części ogólnej umowy). Metodę ustalania wysokości rat spłaty oraz warunki aktualizacji harmonogramu spłat określał regulamin (§ 4 ust. 7 części ogólnej umowy). Oprocentowanie kredytu było zmienne. Na wysokość oprocentowania na dzień sporządzenia umowy kredytu składała się suma indeksu bazowego dla waluty i marży banku zgodnie z częścią szczególną umowy (IV) (§ 5 ust. 1 części ogólnej umowy). Bank pobierał opłaty i prowizje za wykonanie czynności pozostających w związku z zawartą umową kredytu w wysokości obowiązującej w Tabeli Opłat i Prowizji stanowiącej załącznik do niniejszej umowy kredytu, w szczególności dotyczyło to opłat i prowizji wymienionych w ust. 7 (§ 6 ust. 1 części ogólnej umowy). Ostateczna wysokość całkowitego kosztu kredytu uzależniona była od zmian poziomu oprocentowania kredytu w całym okresie kredytowania (§ 6 ust. 5 części ogólnej umowy). Kredytobiorcy zobowiązali się do spłaty kredytu wraz z odsetkami oraz opłatami i prowizjami wynikającymi z umowy kredytu oraz Tabeli Opłat i Prowizji (stanowiącej załącznik do umowy kredytu) w oznaczonych terminach spłaty oraz wywiązania się z pozostałych postanowień niniejszej umowy kredytu (§ 10 ust. 2 lit. b.i. części ogólnej umowy). Kredytobiorcy oświadczyli, iż otrzymali regulamin, zapoznali się z nim i zaakceptowali warunki w nim zawarte (w szczególności zapisy dotyczące warunków i konsekwencji zmiany waluty kredytu, sposobów i terminów ustalania stopy procentowej i oprocentowania kredytu, metody i terminów ustalania stopy procentowej i oprocentowania kredytu, metody i terminów ustalania kursu wymiany walut, metody ustalania wysokości rat spłaty oraz warunków aktualizacji harmonogramu spłat), otrzymali informację o terminie i sposobie wykonania uprawnienia do odstąpienia od umowy kredytu (k. 182), są świadomi ryzyka związanego ze zmiana kursu waluty indeksacyjnej w stosunku do złotego (jako czynnika determinującego wysokość zadłużenia oraz wysokość rat spłaty) w całym okresie kredytowania i akceptuje to ryzyko (dotyczy kredytu denominowanego), są świadomi ryzyka związanego ze zmianą stopy procentowej (jako czynnika determinującego wysokość zadłużenia oraz wysokość rat spłaty), w całym okresie kredytowania i akceptują to ryzyko (§ 10 ust. 2 lit. c.i-iv. części ogólnej umowy). W sprawach nieuregulowanych niniejszą umową zastosowanie miały przepisyKodeksu cywilnego,Prawa bankowegooraz Regulaminu (§ 12 ust. 2 części ogólnej umowy). Poniższe załączniki stanowiły integralną część niniejszej umowy kredytu: Regulamin kredytowania(...) Bank S.A.wW.– Oddział (...),(...) Bank S.A.wW.– Oddział (...), pouczenie o prawie odstąpienia od umowy kredytu, dyspozycja uruchomienia środków, oświadczenie o ryzyku walutowym i ryzyku stopy procentowej oraz harmonogram wypłaty transz (§ 13 części ogólnej umowy). Kredytobiorcy wraz z niniejszą umową podpisali oświadczenie o ryzyku walutowym i ryzyku stopy procentowej, w którym oświadczyli, iż zapoznali się z pojęciem ryzyka walutowego (raty spłaty mogą zmienić się, zarówno w dół, jak i w górę, w zależności od wahań kursu waluty, w której został zaciągnięty kredyt), i z pojęciem ryzyka stopy procentowej (raty spłaty kredytu mogą zmieniać się, zarówno w dół, jak i w górę, w zależności od wahań rynkowych stóp procentowych, że zostali poinformowani przez(...)o ryzyku stopy procentowej w przypadku kredytów o zmiennej stopie procentowej i że są świadomi faktu, że zmiana wysokości stawek referencyjnych ma bezpośredni wpływ na wysokość oprocentowania kredytu. Oświadczyli także, że zapoznali się z modelowymi symulacjami wariantów spłat kredytu dla różnych poziomów kursów walut i / lub stopy procentowej oraz że są świadomi faktu, że uruchomienie kredytu i spłata rat kredytowych następuje według kursu kupna i sprzedaży waluty obcej, do której denominowany jest kredyt, oraz że akceptują, iż w związku z tym miesięczne raty kredytu powiększone są o tzw. spread (różnicę pomiędzy kursem kupna i sprzedaży walut); spread ten może być zmienny w zależności od warunków rynkowych i polityki banku; możliwe są odchylenia stosowanego przez(...) Bank S.A.kursu kupna i sprzedaży o, odpowiednio, do 5 % od kursu rynkowego wymiany walut. Oświadczyli również, że przedstawiono im ofertę kredytu hipotecznego(...) Bank S.A.wW.– Oddział (...)w złotych polskich, oraz że wybrali kredyt indeksowany kursem waluty obcej, będąc uprzednio poinformowanymi o ryzykach związanych z zaciągnięciem kredytu hipotecznego indeksowanego kursem waluty obcej. Kredytobiorcy oświadczyli, że są świadomi faktu, że w przypadku kredytów indeksowanych kursem waluty obcej ponoszą ryzyko kursowe, co oznacza, że zarówno rata kredytu, jak i wysokość zadłużenia tytułem zaciągniętego kredytu – przeliczona na PLN na dany dzień – podlega ciągłym wahaniom, w zależności od aktualnego kursu waluty i są świadomi, że rzeczywiste koszty obsługi długu mogą się finalnie okazać znacząco wyższe od wcześniej założonych, że są świadomi faktu, że wybierając zadłużenie w walucie obcej, aktualnie korzystają z oprocentowania niższego w porównaniu z kredytem złotowym i spłacają miesięcznie niższą ratę kredytu i są świadomi faktu, że wynika to ze znacznej różnicy w wysokości stawek referencyjnych, które są podstawą do ustalania oprocentowania kredytu (oświadczenie z dnia 17.09.2008 r. - k. 181-181v). Zgodnie z definicją zawartą w § 2 lit. q) Tabela Kursów to tabela kursów kupna / sprzedaży walut obcych wyrażonych w złotych, ustalana codziennie w dni robocze przez(...) Bank S.A.Zgodnie z § 8 ust. 1 regulaminu oprocentowanie zmienne stanowiło sumę marży kredytowej i stawki referencyjnej dla danej waluty kredytu – LIBOR 3M dla innych walut – dla kredytu udzielonego w PLN indeksowanego do innej waluty niż EUR. Zgodnie z § 8 ust. 2 regulaminu kredyt jest oprocentowany według zmiennej stopy procentowej z uwzględnieniem marży banku określonej w dniu podjęcia decyzji kredytowej. Zgodnie z § 8 ust. 3 regulaminu stawki referencyjne 3M oraz 12M(3) ulegają zmianie w okresach 3-miesięcznych pod warunkiem zmiany o przynajmniej 10 punktów bazowych w stosunku do stawki referencyjnej poprzednio obowiązującej dla danej waluty; nowe stawki obowiązują od 9 dnia najbliższego miesiąca będącego początkiem nowego kwartału rozliczeniowego; stawki referencyjne obliczane są do dwóch miejsc po przecinku jako średnia ze stawek WIBOR 3M / WIBOR 12M / LIBOR 3M / EURIBOR 3M z pierwszych piciu dni roboczych miesiąca poprzedzającego 3-miesięczny okres obowiązywania stawek. Zgodnie z § 12 ust. 1 regulaminu przed uruchomieniem kredytu bank otwiera rachunek kredytowy dedykowany do spłaty kredytu; rachunek ten jest prowadzony w PLN, chyba że umowa kredytu stanowi inaczej. Zgodnie z § 12 ust. 7 regulaminu w przypadku kredytu indeksowanego kursem waluty obcej harmonogram spłat kredytu jest wyrażony w walucie kredytu, a kwota raty spłaty jest obliczana według kursu sprzedaży dewiz, obowiązującego w banku na podstawie obowiązującej w banku Tabeli Kursów z dnia spłaty, chyba że umowa kredytu stanowi inaczej. Zgodnie z § 13 Regulaminu kredytobiorcy mieli prawo wystąpić o zmianę waluty po zawarciu umowy kredytu (regulamin – k. 34-40). Kredyt został wypłacony jednorazowo w całości w złotych polskich w dniu 22 września 2008 r. w wysokości 238 530,01 zł, po kursie 1 CHF = 1,9470 zł, dając równowartość 122 511,56 zł(zaświadczenie banku z dnia 23.05.2020 r. – k. 43-45). Strony zawarłyaneks nr (...)z dnia 23 września 2009 r., którego przedmiotem było doprecyzowanie przedmiotu zabezpieczenia, tj. wskazanie nieruchomości obciążonej hipoteką –lokal nr (...)o powierzchni 28,58 m2, położony weW.przyul. (...)(aneks nr (...)z dnia 23.09.2009 r. – k. 41-42). Od początku wykonywania przedmiotowej umowy kredytu, tj. od dnia 7 października 2008 r., do dnia 7 maja 2020 r.A. W.,E. W.iR. W.wpłacili na poczet spłaty rat kredytu łącznie kwotę 138 952,95 zł(zaświadczenie banku z dnia 23.05.2020 r. – k. 43-45, historia rachunku – k. 46-61). Klientom banku przed podpisaniem umowy kredytu przedstawiano kilka ofert kredytowych różnych banków, jednak większość klientów nie miała zdolności kredytowej do zaciągnięcia kredytu złotowego. Klientom przedstawiano symulacje bankowe, które zakładały wzrost kursu waluty obcej o 20 %. Klientów nie informowano jednak, w jaki sposób są tworzone przez bank jego tabele kursowe. Ponadto z klientami nie omawiano postanowień regulaminu i dodatkowych dokumentów do umowy, nie omawiano z nimi także kwestii ryzyka walutowego oraz pojęcia spreadu walutowego, a jeśli tak, to szybko i pobieżnie. Klienci nie mieli możliwości negocjowania warunków umowy, nie mieli też możliwości spłacania kredytu bezpośrednio w walucie indeksacyjnej(zeznania świadkaA. C.– k. 219, zeznania powódkiA. W.– k. 220-221). Stan faktyczny w niniejszej sprawie był w zasadzie bezsporny między stronami, sporne były konsekwencje dla konsumenta zapisów wzorca umowy przygotowanego przez przedsiębiorcę. Sąd, z uwagi na konstrukcję zgłoszonych żądań (roszczenia ewentualne) i uwzględnieniem głównego żądania, nie zajmował się pozostałymi roszczeniami, tym samym wnioski dowodowe, w szczególności wniosek o opinię biegłego został pominięty jako nieprzydatny dla rozstrzygnięcia. Jak wskazał TSUE w wyroku z 3 października 2019 r (C-260/18)artykuł 6 ust.1dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie wypełnianiu luk w umowie, spowodowanych usunięciem z niej nieuczciwych warunków, które się w niej znajdowały, wyłącznie na podstawie przepisów krajowych o charakterze ogólnym, przewidujących, że skutki wyrażone w treści czynności prawnej są uzupełniane w szczególności przez skutki wynikające z zasad słuszności lub ustalonych zwyczajów, które nie stanowią przepisów dyspozytywnych lub przepisów mających zastosowanie, jeżeli strony umowy wyrażą na to zgodę. Jedynym przepisem dyspozytywnym w ustawodawstwie polskim pozwalającym na rozliczenie w PLN kwoty zobowiązania wyrażonej w walucie obcej jestart. 358 § 1 i 2 k.c.Wszedł on w życie 24 stycznia 2009 r., czyli po zawarciu umowy będącej podstawą roszczeń zgłoszonych w niniejszej sprawie. Nie ma przepisów intertemporalnych pozwalających stosować ten przepis do stosunków prawnych powstałych przed jego wejściem w życie. Ogólna zasada lex retro non agit sprzeciwia się możliwości jego zastosowania. Niezależnie od tego można go stosować jedynie do umów zawartych w walucie, a w sytuacji kredytów indeksowanych umowa jest zawarta w PLN. Sąd na podstawieart. 2352§ 1 pkt 2 k.p.c.pominął dowód z zeznań świadkaP. S., bowiem uznał okoliczności, na jakie miał zeznawać ww. świadek, za nieistotne w niniejszej sprawie. Podkreślić należy, że z ww. świadek nie był obecny przy zawarciu sporej umowy. Sąd uznał w szczególności, iż ze względów prawnych zachodziła dowolność pozwanego w kształtowaniu kursów, natomiast kwestia finansowania kredytów indeksowanych przez bank jest nieistotna dla rozstrzygnięcia tej sprawy(postanowienie dowodowe – k. 218). Sąd zważył, co następuje: Strona powodowa swoje roszczenie główne wywodzi z nieważności umowy zawartej z poprzednikiem prawnym pozwanego. Umowa jest nieważna, jeżeli nie została zachowana forma jej zawarcia przewidziana pod rygorem nieważności lub jest niezgodna z przepisami prawa albo jest sprzeczna z naturą zobowiązania. Podstawy nieważności wskazuje m.in.art. 58 k.c.Zgodnie z tym przepisem nieważna jest 1. czynności prawna sprzeczna z ustawą lub mająca na celu obejście ustawy, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, że na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy, 2. sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. 3. jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana. Definicję kredytu bankowego wskazujeart. 69 ust. 1 Prawa bankowego(w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia umowy). Zgodnie z tym przepisem przez umowę kredytu bankowego bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy, na czas oznaczony w umowie, kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Zgodnie zart.69 ust. 2 Prawa Bankowegoumowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności: 1 strony umowy, 2 kwotę i walutę kredytu, 3 cel, na który kredyt został udzielony, 4 zasady i terminy spłaty kredytu, 5 wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany, 6 sposób zabezpieczenia spłaty kredytu, 7 zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu, 8 terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych, 9 wysokość prowizji jeśli umowa ja przewiduje, 10 warunki dokonywania zmian i rozwiązywania umowy. Kwestionowana w niniejszej sprawie umowa zawiera wszystkie elementy ww. elementy. Na datę wyrokowania nie budzi wątpliwości konstrukcja umowy i prawna dopuszczalność tego typu umów. Sąd Najwyższy w wyroku z 22 stycznia 2016 r. (ICSK 1049/14) opisał konstrukcję kredytu indeksowanego „bank wydaje kredytobiorcy określoną sumę kredytową w złotych, przy czym jej wysokość jest określona (indeksowana) według kursu danej waluty (np. euro) w dniu wydania (indeksowanie do waluty obcej po cenie kupna). Ustalenie takie następuje też w celu określenia wysokości rat kredytowych, do których kredytobiorca będzie zobowiązany w okresie trwania stosunku kredytowego. W dniu płatności konkretnych rat taka rata jest przeliczana, zgodnie z umową na złote stosownie do kursu danej waluty, tj. po kursie jej sprzedaży, kontrahentowi banku.” W tym wyroku Sąd Najwyższy wprost wskazał, że taka umowa mieści się w ogólnej konstrukcji kredytu bankowego i stanowi jej wariant, nie jest to nowy typ umowy bankowej. Na mocyart. 1 pkt. 1 lit a) ustawy z dnia 29 lipca 2011 roku o zmianie ustawy – Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw(Dz. U. z 2011 r. Nr 165, poz. 984), zmieniony został przepisart. 69 ust. 2 Prawa Bankowegozawierający obowiązkowe elementy które powinna określać umowa kredytowa, poprzez wprowadzenie do niego pkt. 4a) o treści: w przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, [umowa kredytowa winna określać – przyp. sądu] szczegółowe zasady określania sposobów i terminów ustalania kursu wymiany walut, na podstawie którego w szczególności wyliczana jest kwota kredytu, jego transz i rat kapitałowo-odsetkowych oraz zasad przeliczania na walutę wypłaty albo spłaty kredytu. Nadto przepisy przejściowe przywołanej ustawy pozwalały na stosowanie uprawnień z niej wynikających, dotyczących możliwości wcześniejszej spłaty kredytu denominowanego lub indeksowanego do waluty obcej w tej właśnie walucie, również w stosunku do kredytów zaciągniętych przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej (vide art. 4 ustawy nowelizującej). Dodatkowo ustawa z 23 marca 2017 r. o kredycie hipotecznym i o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami jednoznacznie dopuszcza zawieranie umów kredytu hipotecznego indeksowanego do waluty obcej. Kredytobiorca, pomimo tego, że jako wypłatę kredytu otrzymał PLN, zwraca bankowi wykorzystaną sumę kredytu określona w walucie obcej (w niniejszej sytuacji w CHF), a w związku z kursem waluty obcej suma do zwrotu może być wyższa w związku z relacją złotego do waluty obcej. Suma wypłacona w dniu wypłaty może mieć inną wartość rynkową w wyniku indeksacji. Wprowadzenie do umowy kredytu bankowego postanowień wprowadzających przeliczanie złotówek na franki szwajcarskie, jako czynność techniczna, mieści się w granicach swobody umów, czyli jest zgodna zart. 351( 1)k.c.Kwota kredytu do spłaty i wysokość rat zostały określone we frankach szwajcarskich, również stopa referencyjna oprocentowania została określona stosownie do tej waluty - Libor. Zawarta umowa nie narusza zasady walutowości wynikającej zart. 358 § 1 k.c.(w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia umowy). Zgodnie z tym przepisem, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, zobowiązania pieniężne na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej mogą być wyrażone tylko w pieniądzu polskim. Obrót dewizowy dokonywany z udziałem banków stanowił wyjątek od tego przepisu przewidziany w ustawie. Zgodnie z§ 12 rozporządzenia Ministra Finansów z 3 września 2002 r. w sprawie ogólnych zezwoleń dewizowych(wydanego na podstawieart. 7 Prawa dewizowego) zezwolono na dokonywanie w kraju, między rezydentami, rozliczeń w euro i w innych walutach wymienialnych, o ile jedną ze stron jest konsument. Zdaniem Sądu przedmiotowa umowa nie narusza zasad współżycia społecznego. Oceny naruszenia zasad współżycia społecznego dokonujemy na datę zawarcia umowy, nie na jakąś datę z okresu jej wykonywania (np. złożenia pozwu) czy na datę wyrokowania. Zawarcie umowy kredytu powiązanej z CHF pozwalało na zapłatę przez kredytobiorcę niższego oprocentowania niż w sytuacji kredytu czysto złotowego, w konsekwencji kredytobiorca, (przez jakiś czas od zawarcia umowy) spłacał niższe raty niż w gdyby spłacał kredyt czysto złotowy, a konsekwencją niższych rat była wyższa zdolność kredytowa dla kredytów powiązanych z walutą (okoliczność znana Sądowi z urzędu). Za wiedzę powszechną należy uznać fakt, że kursy walut wahają się. W dacie zawarcia umowy, i również na moment wyrokowania, nie jest możliwym do przewidzenia jak będzie się kształtował kurs franka szwajcarskiego, czy wzrośnie, i o ile, czy spadnie, i o ile. Gwałtowny, w porównaniu z kursem z daty zawarcia umowy, wzrost kursu franka szwajcarskiego miał charakter nigdy wcześniej niespotykany, zatem nie był do przewidzenia ani przez kredytobiorcę ani przez bank. Trudno zatem przyjąć, że bank zaniechał przewidzenia tego. Z perspektywy czasu strona powodowa uznała, że kredyt nie jest tak korzystny jak tego się spodziewała, co było wynikiem, tylko i wyłącznie, wzrostu kursu franka szwajcarskiego. Niemniej ta umowa zawiera niejednoznaczne postanowienia o ryzyku kursowym. Kredytobiorcom nie przedstawiono żadnych pisemnych informacji dotyczących ryzyka walutowego. Podpisane przez powodów oświadczenie nie zawiera żadnych informacji Nie przedstawiono żadnego dowodu który wykazywałby, że kredytobiorcom przedstawiono skutki wzrostu kursu waluty dla jej sytuacji ekonomicznej przy uwzględnieniu parametrów kredytu, bądź tez symulację kredytu z uwzględnianiem najwyższych, znanych bankowi kursów CHF. Kredyt był długoterminowy, więc zasadnym wydaje się sięgniecie do kursów CHF wobec PLN wstecz w adekwatnym czasie, bank wiedział, że CHF w przeszłości już osiągnął poziom ponad 3 zł. Dodatkowo, bez jakiegokolwiek uzasadnienia z punktu widzenia kredytobiorcy, i bez wskazania konsekwencji tego kredytobiorcy, bank w umowie posługuje się dwoma kursami: kursem kupna i kursem sprzedaży. W dacie zawarcia przedmiotowej umowy nie istniały prawne regulacje dotyczące tego, jakie informacje powinny być przekazane kontrahentowi dla zawarcia kredytu hipotecznego w walucie obcej. Jak wskazał TSUE w wyroku z 14 marca 2019r (C-118/17) warunek umowy kredytu denominowanego w walucie obcej, zgodnie z którym ryzyko wymiany obciążą bez żadnych ograniczeń konsumenta – jako kompensata za korzystniejsza stopę procentową jest warunkiem określającym główny przedmiot umowy, którego nieuczciwy charakter, co do zasady nie może być badany. Można jedynie badać nieuczciwy charakter tego warunku i stwierdzić, że jest on nieuczciwy, jeżeli w momencie zawierania umowy i biorąc pod uwagę tekst i informacje otrzymane od instytucji kredytowej treść tego warunku nie była jasna ani zrozumiała dla właściwie poinformowanego oraz dostatecznie uważnego i rozsądnego przeciętnego konsumenta. Z kolei TSUE w wyroku z 20 września 2018 r (C-51/17) wskazał, że art. 4 ust.2 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że wymóg zgodnie z którym warunki umowy powinny być wyrażone prostym i zrozumiałym językiem, zobowiązujące instytucje finansowe do dostarczenia kredytobiorcom informacji wystarczających do podjęcia przez nich świadomych i rozważnych decyzji. W tym względzie wymóg ów oznacza, że warunek dotyczący ryzyka kursowego musi zostać zrozumiany przez konsumenta zarówno w aspekcie formalnym i gramatycznym, jak i w odniesieniu do jego konkretnego zakresu, tak aby właściwie poinformowany oraz dostatecznie rozważny i rozsądny przeciętny konsument mógł nie tylko dowiedzieć się o możliwości spadku wartości waluty krajowej względem waluty obcej , w której kredyt był denominowany, ale również oszacować - potencjalnie istotne - konsekwencje ekonomiczne takiego warunku dla swoich zobowiązana finansowych. TSUE w wyrokach z 20 września 2017 r. C-186/16 i z 20 września 2018 r. C-51/17 podkreślił, ze wymogu przejrzystości warunków umownych nie można zawężać do zrozumiałości tych warunków pod względem formalnym i gramatycznym, lecz przeciwnie, z uwagi na to, że ustanowiony przez dyrektywę system ochrony opiera się na założeniu, iż konsument jest stroną słabszą niż przedsiębiorca, między innymi ze względu na stopień poinformowania, ów wymóg wyrażenia warunków umownych prostym i zrozumiałym językiem i w konsekwencji przejrzystości musi podlegać wykładni rozszerzającej. Wobec powyższego wymóg, aby warunek umowny był wyrażony prostym i zrozumiałym językiem, należy zrozumieć w ten sposób, iż powinien być on rozumiany jako nakazujący także, by umowa przedstawiała w sposób przejrzysty konkretne działanie mechanizmu, do którego odnosi się ów warunek, a także, w zależności od przypadku, związek między tym mechanizmem a mechanizmem przewidzianym w innych warunkach, tak by konsument był w stanie oszacować, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, wypływające na niego z tej umowy konsekwencje ekonomiczne. Kredytobiorca musi mieć świadomość, że spadek wartości waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie, powoduje wzrost raty i z ekonomicznego punktu widzenia konieczność spłat wyższych rat może być dla niego trudne dla udźwignięcia. Bank miał obowiązek wskazać, że wzrosty kursów walut są niczym nieograniczone i trudne do przewidzenia, bank powinien był przyjąć nawet założenie, że kurs CHF z daty podpisywania umowy może wzrosnąć dwu czy trzykrotnie, choć to założenie hipotetyczne, i wskazać kredytobiorcy, jakie to będzie miało konsekwencje dla wysokości raty czy kwoty, jaka ostatecznie kredytobiorcy będzie musiał przekazać bankowi jako spłata kredytu. W oparciu o powyższe Sąd uznał, że zakwestionowane przez stronę powodową postanowienia umowne nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny, co pozwala na ich ocenę pod kątem ich abuzywności. Zdaniem sądu klauzule przeliczeniowe nie określają głównych świadczeń stron. Zgodnie z definicją kredytu zart.69 1 Prawa bankowegoświadczeniem głównym banku jest udostępnienie określonej kwoty pieniężnej, zaś świadczeniem głównym kredytobiorcy jest zwrot otrzymanych pieniędzy wraz oprocentowaniem i prowizją. Klauzule przeliczeniowe wprowadzają jedynie mechanizm wykonania tych świadczeń, tj. przewalutowanie. Sąd Najwyższy w wyroku z 22 stycznia 2016 r. (ICSK 1049/14) wskazał, że „umowna klauzula waloryzacyjna nie jest objęta wyłączeniem zawartym wart.3851zdanie drugie k.c.Klauzula taka nie określa bezpośrednio świadczenia głównego, a wprowadza jedynie umowny reżim jego podwyższenia.” Nawet przy przyjęciu do przeliczeń kursu średniego NBP (kursu niezależnego) umowa pozostaje nadal umową o kredyt indeksowany czy denominowany. Zdaniem sądu klauzula tzw. spreadu walutowego nie dotyczy głównych świadczeń stron. Przy ocenie głównych świadczeń stron Sąd opierał się na wskazówkach TSUE (wyroki z 20 września 2017r C-186/16, z 14 marca 2019 r. C-118/17, z 30 kwietnia 2014 r C-26/13). Zgodnie zart. 3851§ 1 k.c.postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.Art. 3851k.c.-3853k.c.stanowią implementacje do polskiego prawa dyrektywny 93/13/EWG o nieuczciwych warunkach w umowach konsumenckich, czego konsekwencją jest interpretacja tych przepisów w duchu ww. dyrektywy, tj. zgodnie z celem ww. dyrektywy. Powodowie zawarli umowę kredytową z poprzednikiem prawnym pozwanego jako konsumenci. Zgodnie z definicją konsumenta zart. 221k.c.za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Celem kredytu było refinansowanie kosztów zakupu i remontu mieszkania na rynku pierwotnym. W niniejszej sprawie było bezsporne, ze postanowienia umowy zawierające kwestie przeliczeniowe nie były negocjowane między stronami, były wprost przyjęte przez stronę kredytobiorcę z wzorca przygotowanego przez przedsiębiorcę (bank). Sąd orzekający podziela stanowisko Sądu Apelacyjnego w Warszawie z wyroku z 6 marca 2013 r. (VIACa 1241/12), że przez rzeczywisty wpływ należy rozumieć realną możliwość oddziaływania na treść postanowień umownych. Fakt, że konsument znał treść danego postanowienia i rozumiał je, nie przesądza o tym, że zostało ono indywidualnie uzgodnione. Za uzgodnione indywidualnie trzeba bowiem uznać tylko takie klauzule umowne, na których treść istotnie mógł on w praktyce oddziaływać. Innymi słowy należy badać, czy konsument miał realny wpływ na ewentualną zmianę zapisów proponowanych przez przedsiębiorcę i czy z możliwości tej zdawał sobie sprawę. Do tego, by skutecznie wykazać fakt, że klauzula była uzgodniona z konsumentem, nie wystarcza opatrzenie kontrolowanego postanowienia wzmiankami typu „wyrażam zgodę”, „przyjmuję własnoręcznym podpisem”. Sądowi z urzędu wiadomym jest, że konsument przy zawieraniu umów kredytowych mógł mieć ewentualnie wpływ na okres kredytowania i czasami na wysokość marży banku, w niektórych bankach z uwagi na wysokość zaciąganego kredytu na wysokość kursu CHF przyjętego do wypłaty. Pozwany nie podnosił, że sposób ustalania klauzul przeliczeniowych był omawiany przed podpisaniem umowy. Pozwany w odpowiedzi na pozew nie poruszał kwestii negocjacji brzmienia klauzul przeliczeniowych. Ciężar dowodu, że klauzule przeliczeniowe zostały indywidualnie uzgodnione spoczywał na pozwanym. Fakt, że powodowie zgadzali się na klauzule przeliczeniowe, nie może powodować uznania, że zgoda na taki mechanizm w umowie jest równoznaczna z indywidualnym uzgodnieniem (negocjacjami) brzmienia klauzuli. Nie stanowi też indywidualnego uzgodnienia dokonanie wyboru przez konsumenta jednego z dwóch rodzajów umów przedstawionych mu przez przedsiębiorcę. Nawet w sytuacji, gdyby powodom zaprezentowano kredyt w PLN ze stawką Wibor i drugi powiązany z CHF czy inną walutą obcą, to wybór jednej z kilku ofert kredytowych nie stanowi o indywidualnym uzgodnieniu umowy. W orzecznictwie i doktrynie uważa się, iż w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszają interesy konsumenta postanowienia umowne godzące w równowagę kontraktową stron, a także te, które zmierzają do wprowadzenia konsumenta w błąd, wykorzystując jego zaufanie i brak specjalistycznej wiedzy (tak W. Popiołek, Objaśnienia do art. 3851 [w:] K. Pietrzykowski, Kodeks cywilny. Komentarz. T. 1, Warszawa 2005; K. Zagrobelny, Objaśnienia do art. 385( 1)[w:] E. Gniewek, Kodeks cywilny. Komentarz, Warszawa 2008).Rażące naruszenie interesów konsumenta oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję prawi obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym. Natomiast działanie wbrew dobrym obyczajom w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku (wyrok Sądu Najwyższego z 13 lipca 2005r., I CK 832/04). Przyjmuje się, że klauzula dobrych obyczajów, podobnie jak klauzula zasad współżycia społecznego, nakazuje dokonać oceny w świetle norm pozaprawnych, przy czym chodzi o normy moralne i obyczajowe, powszechnie akceptowane albo znajdujące szczególne uznanie w określonej sferze działań, na przykład w obrocie profesjonalnym, w określonej branży, w stosunkach z konsumentem itp. Sprzeczne z dobrymi obyczajami będą działania wykorzystujące niewiedzę, brak doświadczenia konsumenta, naruszenie równorzędności stron umowy, działania zmierzające do dezinformacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Chodzi więc o działanie potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania (pwyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 27 stycznia 2011r., VI ACa 771/10). Postanowienie umowne jest sprzeczne z dobrymi obyczajami, jeżeli nie można racjonalnie spodziewać się, że konsument przyjąłby takie postanowienie w drodze negocjacji indywidualnych, w tym znaczeniu istotne jest także zachowanie transparentności i jasności postanowień umowy, jak również równowagi kontraktowej stron. W ocenie Sądu abuzywność zapisów umowy dotyczących wzajemnych przeliczeń waluty CHF-PLN przejawia się w tym, że klauzule te nie odwoływały się do ustalanego w sposób obiektywny kursu CHF, do obiektywnych wskaźników, na które żadna ze stron nie miała wpływu, lecz pozwalały w rzeczywistości pozwanemu kształtować ten kurs wedle swej woli. Na mocy spornych postanowień to pozwany bank mógł jednostronnie i arbitralnie, a przy tym w sposób wiążący, modyfikować wskaźnik, według którego obliczana była wysokość zobowiązania kredytobiorców, a tym samym mógł wpływać na wysokość świadczenia kontrahenta. Umowa kredytu nie przedstawiała w sposób przejrzysty konkretnego mechanizmu wymiany waluty obcej, tak by kredytobiorcy byli w stanie samodzielnie oszacować, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, konsekwencje ekonomiczne tej umowy. Umowa nie dawała kredytobiorcom żadnego instrumentu pozwalającego bronić się przed decyzjami banku w zakresie wyznaczanego kursu CHF, czy też weryfikować go. Waloryzacja rat kredytu udzielonego na podstawie umowy o kredyt hipoteczny odbywała się w oparciu o tabele kursowe sporządzane przez pozwanego, będące jego wewnętrznym dokumentem i to uprawnienie banku do określania wysokości kursu CHF nie doznawało żadnych formalnie uregulowanych ograniczeń. Umowa o kredyt hipoteczny nie precyzuje bowiem sposobu ustalania kursu wymiany walut wskazanego w tabeli kursów banku. Zdaniem Sądu tylko szczegółowe, precyzyjne określenie przez pozwanego zasad wyliczania kursu stosowanego w tabeli umożliwiłoby uznanie klauzuli za prawidłowe. Dobre obyczaje nakazują, aby ponoszone przez konsumenta koszty związane z zawarciem umowy (w tym spread), o ile nie wynikają z czynników obiektywnych, były możliwe do przewidzenia. Oczywistym jest, że konsument zawierając umowę kredytu indeksowanego, liczy się i akceptuje ryzyko, jakie wiąże się ze zmiennością kursów walut obcych, ryzyko to jest oczywiste, lecz nie ma ono nic wspólnego z ryzykiem całkowicie dowolnego kształtowania kursu wymiany przez kredytodawcę i narażenia konsumenta na nieprzewidywalne koszty, jak to miało miejsce w przedmiotowej sprawie. Czym innym jest bowiem ryzyko zmienności kursu walutowego, a czym innym ustalanie kursów walut przez pozwanego. Te dwie kwestie są ze sobą powiązane tylko w takim stopniu, w jakim czynniki rynkowe mają wpływ na kurs waluty w banku. Natomiast ryzyko to nie ma żadnego wpływu na ryzyko związane z możliwością dowolnego kształtowania przez pozwanego kursu wymiany waluty, w której indeksowany jest kredyt, a to wpływa w sposób oczywisty na sytuację konsumenta. Powyższe oznacza więc, że pozwanemu pozostawiona została dowolność w zakresie wyboru kryteriów ustalania kursu CHF w swoich tabelach kursowych, a przez to kształtowania wysokości zobowiązań klientów, których kredyty waloryzowane są kursem CHF. Nie może ulegać zaś wątpliwości, że klauzula waloryzacyjna może działać prawidłowo jedynie wówczas, gdy miernik wartości, według którego dokonywana jest waloryzacja, ustalany jest w sposób obiektywny, a więc przede wszystkim w sposób niezależny od woli którejkolwiek stron umowy. Samo kształtowanie przez bank kursu, w swoich tabelach, na poziomie rynkowym, jest bez znaczenia dla rozstrzygnięcia. Są to kwestie dotyczące sposobu wykonywania umowy, a ten nie ma znaczenia dla oceny sytuacji konsumenta w momencie zawierania umowy. TSUE wskazał (wyrok z 26 stycznia 2017 r. C-421/14), że w celu zagwarantowania skutku odstraszającego art. 7 dyrektywy 13/93 kompetencje sądu krajowego, który stwierdza istnienie nieuczciwego warunku w rozumieniu art. 3 ust. 1 tej dyrektywy, nie mogą zależeć od faktycznego stosowania lub niestosowania tego warunku. Trybunał orzekł już bowiem, że dyrektywę 13/93 należy interpretować w ten sposób, że jeżeli sąd krajowy stwierdzi nieuczciwy charakter – w rozumieniu art. 3 ust. 1 dyrektywy 13/93 - warunku umowy uzgodnionego z konsumentem przez przedsiębiorcę, okoliczność, że warunek ten nie został wykonany, nie stoi jako taka na przeszkodzie temu, by sąd krajowy wyciągnął wszelkie konsekwencje wynikające z nieuczciwego charakteru tego warunku. Oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się w oparciu o treść umowy i okoliczności jej zawarcia, nie ma znaczenia sposób wykonywania umowy przez bank, w tym sposób finansowania przez bank swojej działalności. Na marginesie jedynie wskazać należy, że harmonogram spłat określał wysokość raty w CHF, a kredytobiorca samodzielnie musiał poszukiwać informacji, jaką ma bieżącą wysokość raty do spłaty w PLN, naraża go to na niedogodności, konieczność poświęcenia czasu, w zasadzie po pobraniu kwoty tytułem raty zna wysokość bieżącej raty do spłaty w PLN. Dodatkowo bank uwzględniał inny kurs CHF przy przeliczaniu wartości wypłaconego kredytu (kurs kupna) i inny przy obliczaniu wartości raty spłaty kredytu (kurs sprzedaży). Wprowadzenie do umowy dwóch kursów: kupna do wypłaty i sprzedaży do spłaty prowadzi do sytuacji, ze gdyby hipotetycznie tuż po wypłacie kredytu kredytobiorca chciał zwrócić przekazany mu kredyt tego samego dnia, to zwraca kwotę wyższą niż otrzymał, pomimo tego, że nie zapadł termin wymagalności żadnych odsetek. Dla dłużnika przyjęcie dwóch kursów dla wypłaty i spłaty nie ma żadnego uzasadnienia: ani ekonomicznego ani prawnego. Między stronami nie dochodziło do transakcji wymiany walut. Pobieranemu od kredytobiorcy spreadowi nie odpowiadało żadne świadczenie banku. W istocie była to prowizja na rzecz banku, której wysokości kredytobiorca nie mógł oszacować. Wysokość tej prowizji zależała wyłącznie od banku. Oczywistym jest, że celem klauzul waloryzacyjnych nie jest przysparzanie dochodów jednej ze stron umowy. Tymczasem stosowane przez bank klauzule waloryzacyjne umożliwiały mu stosowanie inaczej ustalanego kursu CHF przy przeliczaniu wypłaconej kredytobiorcy kwoty kredytu na CHF, inaczej zaś ustalanego przy obliczaniu wysokości rat kredytowych. Różnica pomiędzy tymi kursami stanowi dodatkowy, niczym nieuzasadniony dochód banku, zaś dla konsumentów dodatkowy koszt. Bank, przeliczając kwotę wypłaconego konsumentom kredytu według ustalonego przez siebie kursu zakupu CHF oraz pobierając z rachunku konsumentów raty kredytu przeliczone według własnego kursu sprzedaży CHF, uzyskiwał w ten sposób od kredytobiorców dodatkową ukrytą prowizję, której nie odpowiada żadne świadczenie banku. Co więcej, pomiędzy kredytobiorcą a bankiem nie dochodziło do żadnych transakcji wymiany waluty. Kwota kredytu wypłacona została w złotych polskich i spłata następowała również w tej walucie. Natomiast wartość franka szwajcarskiego przyjęta jest jedynie jako wskaźnik waloryzacji poszczególnych rat podlegających spłacie. Oznacza to, iż wszelkie operacje wykonywane były jedynie "na papierze", dla celów księgowych, natomiast do faktycznego transferu wartości dewizowych w którąkolwiek stronę nie dochodziło. W efekcie różnica pomiędzy kursem zakupu danej waluty a kursem sprzedaży tej waluty przez bank, ustalanych wyłącznie przez pozwanego, stanowi jego czysty dochód, zwiększający dodatkowo koszty kredytu dla klienta. W tym mechanizmie należy więc dostrzec również sprzeczność postanowienia z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta, który nie ma nawet możliwości uprzedniej oceny własnej sytuacji - w tym wysokości wymagalnych rat kredytu - i jest zdany wyłącznie na arbitralne decyzje banku. TSUE w wyroku z 30 kwietnia 2014 r. ( C-26/13) stwierdził, że świadczenie kredytobiorcy polegające na obowiązku zapłaty różnicy pomiędzy kursem zakupu waluty a kursem jej sprzedaży nie można uznać za wynagrodzenie, któremu odpowiada jakiekolwiek świadczenie banku Treść kwestionowanych postanowień umożliwiała bankowi jednostronne kształtowanie sytuacji konsumenta w zakresie wysokości jego zobowiązań wobec banku, przez co zakłócona została równowaga pomiędzy stronami przedmiotowej umowy, przez wykorzystanie przez bank swojej nadrzędnej pozycji i wprowadzenie do umowy rozwiązań korzystnych tylko dla banku, w nieuzasadniony sposób zwiększających wysokość świadczenia do zwrotu. Mechanizm ustalania przez bank kursów waluty, który pozostawia bankowi swobodę, jest w sposób oczywisty sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumenta, a klauzula która nie zawiera jednoznacznej treści i przez to pozwala na pełną swobodę decyzyjną przedsiębiorcy w kwestii bardzo istotnej dla konsumenta, dotyczącej kosztów kredytu, jest klauzulą niedozwoloną w rozumieniuart. 385 1 k.c.(tak Sąd Najwyższy w wyroku z 22 stycznia 2016 r. ICSK 1049/14). Konsekwencją uznania danej klauzuli umownej za niedozwoloną jest to, że nie wiąże ona konsumentów ex tunc i ex lege. Zgodnie zart. 385( 1)§ 1 k.c.in fine, strony są związane umową w pozostałym zakresie. Zgodnie z art. 6 ust 1 dyrektywy nr 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 r. o nieuczciwych warunkach w umowach konsumenckich (Dz. Urz. WE z 1993 r. L 95, s. 29) państwa członkowskie stanowią, że na mocy prawa krajowego nieuczciwe warunki w umowach zawieranych przez sprzedawców lub dostawców z konsumentami nie będą wiążące dla konsumenta, a umowa w pozostałej części będzie nadal obowiązywała strony, jeżeli jest to możliwe po wyłączeniu z niej nieuczciwych warunków. Jak wskazał TSUE w wyroku z 3 października 2019 r. (C-260/18)art.6 ust 1drugi człon zdania dyrektywy 93/13 sam w sobie nie określa kryteriów dotyczących możliwości dalszego obowiązywania umowy po eliminacji nieuczciwych warunków, lecz pozostawia ich ustalenie - zgodnie z prawem Unii Europejskiej - krajowemu porządkowi prawnemu. Oznacza to, w świetle kryteriów przewidzianych w prawie krajowym, że w konkretnej sytuacji należy zbadać możliwość utrzymania w mocy umowy, której klauzule zostały unieważnione (uznane za nieważne). W takim przypadku, jeżeli sąd krajowy uzna, że zgodnie z odpowiednimi przepisami obowiązującego prawa utrzymanie w mocy umowy bez zawartych w niej nieuczciwych postanowień nie jest możliwe,art. 6 ust. 1dyrektywy 13/93 nie stoi na przeszkodzie stwierdzeniu, że ta umowa nie może dalej obowiązywać bez takich warunków i wtedy sąd powinien orzec jej unieważnienie. W tym wyroku TSUE wykluczył możliwość uzupełnienia luk w umowie, spowodowanych usunięciem z niej nieuczciwych warunków, wyłącznie na podstawie przepisów krajowych o charakterze ogólnym, przewidujących, że treść czynności prawnej jest uzupełniana przez skutki wynikające z zasad słuszności lub ustalonych zwyczajów, które nie są zatem przepisami o charakterze dyspozytywnym lub przepisami mającymi zastosowanie, chyba, że konsument wyrazi taką wolę. To od konsumenta zależy, czy wyraża zgodę na unieważnienie umowy, czy dojdzie do zastąpienia nieuczciwego postanowienia umownego i w jaki sposób i za zgodą banku. Trybunał uznał, że wola konsumenta, który uważa, że stwierdzenie nieważności całej umowy nie jest dla niego niekorzystne, przeważa nad wdrożeniem systemu polegającego na zgodnym uzupełnieniu umowy i zastąpieniu nieuczciwego postanowienia umowy, by utrzymać umowę w mocy. W sytuacji niniejszej sprawy strona powodowa domagała się ustalenia nieważności umowy. Postanowienia uznane za abuzywne nie są zastępowane żadnymi innymi zapisami i umowa kredytu pozostaje umową indeksowaną, ale brak jest sprecyzowanego wskaźnika waloryzacyjnego (do tej pory wskaźnikiem takim był kurs kupna/sprzedaży waluty z tabeli walutowej), co powoduje, iż de facto mamy do czynienia z kredytem "czysto" złotowym o parametrach (marża, oprocentowanie) kredytu walutowego. Jak już wskazano brak jest przepisu pozwalającego zastąpić wadliwą klauzulą waloryzacyjną inną, w szczególności taką, która określałaby inny sposób ustalenia kursu waluty waloryzacji. Wyeliminowanie z umowy klauzul przeliczeniowych powoduje zmianę charakteru zobowiązania na takie, które nie występuje w obrocie (PLN oprocentowany stawka Libor). Sąd pouczył stronę powodową o możliwych do przewidzenia skutkach nieważności umowy i mimo świadomości tego powodowie swoje roszczenia wywodzą z nieważności umowy. W ocenie Sądu powodowie, wbrew twierdzeniom pozwanego, posiadają interes prawny w sformułowaniu roszczenia o ustalenie nieważności spornej umowy kredytowej(art. 189 k.p.c.). W piśmiennictwie i przede wszystkim w orzecznictwie utrwalił się pogląd, zgodnie z którym interes prawny rozumieć należy jako obiektywnie występującą potrzebę ochrony sfery prawnej powoda, którego prawa zostały lub mogą zostać zagrożone, bądź też co do istnienia lub treści których występuje stan niepewności. Ocena interesu prawnego wymaga zindywidualizowanych, elastycznych kryteriów, uwzględniających celowościowe podstawy powództwa zart. 189 k.p.c.Jedną z przesłanek badanych przy rozważaniu celowości wykorzystania powództwa o ustalenie jest znaczenie, jakie wyrok ustalający wywarłby na sytuację prawną powoda. O występowaniu interesu prawnego świadczy możliwość stanowczego zakończenia na tej drodze sporu, natomiast przeciwko jego istnieniu - możliwość uzyskania pełniejszej ochrony praw powoda w drodze innego powództwa(zob. m.in. wyrok SN z 15 października 2002 r. II CKN 833/00, Lex nr 483288; wyrok SN z 30 listopada 2005 r. III CK 277/05, Lex nr 346213; wyrok SN z 02 lutego 2006 r. II CK 395/05, Lex nr 192028; wyrok SN z 29 marca 2012 r., I CSK 325/11, Lex nr 1171285; wyrok SN z 05 września 2012 r., IV CSK 589/11, Lex nr 1232242).Innymi słowy interes prawny zachodzi, jeżeli sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni stronie powodowej ochronę jej prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości. Postępowanie cywilne oparte jest bowiem na założeniu, że realizacja praw na drodze sądowej powinna być celowa i możliwie prosta, udzielana bez mnożenia postępowań. Założenie to realizuje wymaganie wykazania interesu prawnego w wypadku żądania ustalenia istnienia (nieistnienia) stosunku prawnego lub prawa i przyjęcie jako zasady, że możliwość uzyskania skuteczniejszej ochrony w drodze innego powództwa podważa interes prawny w żądaniu ustalenia. Powyższa zasada nie powinna być oczywiście pojmowana abstrakcyjnie, w celu zawężającej interpretacji tej przesłanki do wytoczenia powództwa o ustalenie, lecz ze względu na konstytucyjnie gwarantowane prawo do sądu zawsze konieczna jest ocena istnienia interesu prawnego do wytoczenia tego powództwa na tle okoliczności faktycznych konkretnych spraw. Wobec tego przyjmuje się istnienie interesu prawnego zawsze, gdy istnieje niepewność stanu prawnego lub gdy stronie nie stoi otworem droga procesu o świadczenie, a strona przeciwna kwestionuje jej prawo lub stosunek prawny (por. wyrok SA w Warszawie z dnia 25 września 2013r., I ACa 773/13, Lex nr 1392106). W tym stanie rzeczy fakt niepewności stanu prawnego powodujący potrzebę uzyskania ochrony prawnej w niniejszej sprawie uznać należy za niewątpliwy oraz obiektywny dla roszczeń o ustalenie dochodzonych w ramach niniejszego procesu. Takie rozstrzygnięcie rzutuje na dalsze prawa i obowiązki stron. Stanowi definitywną odpowiedź na pytanie, czy strony są obowiązane do wykonywania umowy w dotychczasowy sposób. W ocenie Sądu strona powodowa posiada zatem prawo do uzyskania odpowiedzi na pytanie, czy umowa kredytowa ją wiąże, a jeśli tak, to w jakim zakresie i na jakich warunkach winna ją wykonywać. Mając to na względzie, Sąd w punkcie pierwszym sentencji wyroku ustalił, że przedmiotowa umowa kredytu hipotecznego jest nieważna. O kosztach Sąd orzekł na podstawieart. 98 k.p.c.Na kwotę zasądzonych kosztów składa się uiszczona przez powodów opłata sądowa od pozwu – 1 000,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika – 10 800,00 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictw – 68,00 zł. O wpłaceniu przez pozwanego pełnej opłaty od pozwu Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Zdaniem Sądu opłata sądowa od pozwu wynosi 11 927,00 zł, zaś zgodnie z art. 13a ww. ustawy konsument uiszcza ją w wysokości 1 000,00 zł. Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2021-06-15' department_name: XXV Wydział Cywilny judges: - Anna Błażejczyk legal_bases: - art. 358 § 1 i 2 k.c. - art. 69 ust. 1 Prawa bankowego - art. 189 k.p.c. - art. 1 pkt. 1 lit a) ustawy z dnia 29 lipca 2011 roku o zmianie ustawy – Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw - § 12 rozporządzenia Ministra Finansów z 3 września 2002 r. w sprawie ogólnych zezwoleń dewizowych - art. 7 Prawa dewizowego recorder: sekretarz sądowy Amanda Mioduszewska signature: XXV C 413/21 ```

151500000000503_I_ACa_000985_2015_Uz_2016-03-04_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 985/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 marca 2016 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Piotr Wójtowicz (spr.) Sędziowie : SA Joanna Kurpierz SO del. Aneta Pieczyrak-Pisulińska Protokolant : Magdalena Bezak po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2016 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwK. przy interwencji ubocznejP. B. przeciwkoJ. M.iZ. W. o zapłatę na skutek apelacji pozwanegoJ. M. od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 14 lipca 2015 r., sygn. akt II C 333/14, 1 zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że: a uchyla w stosunku do pozwanegoJ. M.nakaz zapłaty, wydany przez Sąd Okręgowy w Katowicach dnia 21 stycznia 2014r. w sprawie o sygnaturze II Nc 426/13, w części zasądzającej należność główną ponad 43191,78 (czterdzieści trzy tysiące sto dziewięćdziesiąt jeden i 78/100) złotych i w tym zakresie powództwo oddala, a także w części orzekającej w odniesieniu do tego pozwanego o kosztach, b w pozostałej części opisany wyżej nakaz zapłaty w stosunku do pozwanegoJ. M.utrzymuje w mocy, c koszty procesu znosi wzajemnie; 2 w pozostałej części apelację oddala; 3 koszty postępowania apelacyjnego znosi wzajemnie. SSO del. Aneta Pieczyrak-Pisulińska SSA Piotr Wójtowicz SSA Joanna Kurpierz Sygn. akt I ACa 985/15 UZASADNIENIE Powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanychJ. M.iZ. W.solidarnie 100938,-zł z odsetkami od 13 kwietnia 2013 r. i z kosztami procesu z tym uzasadnieniem, że w dniu 2 stycznia 2013 r. zawarła z pozwanym umowę franszyzową, ten zaś na zabezpieczenie jej ewentualnych roszczeń wystawił na jej rzecz weksel własny niezupełny, poręczony przez pozwaną, i że obecnie dochodzi należności wynikającej z uzupełnionego weksla. Wydanym w postępowaniu nakazowym w dniu 21 stycznia 2014 r. nakazem zapłaty Sąd Okręgowy w Katowicach nakazał pozwanym, aby zapłacili powódce solidarnie 100937,62 zł z ustawowymi odsetkami od 13 kwietnia 2013 r. i 4879,-zł z tytułu kosztów procesu. W zarzutach od nakazu pozwani wnieśli o jego uchylenie i oddalenie powództwa i o zasądzenie od powódki na ich rzecz kosztów procesu. Podnieśli, że powódka weksel wypełniła bezpodstawnie, nie zaistniały bowiem wyszczególnione w umowie z 2 stycznia 2013 r. okoliczności, które mogłyby uzasadnić domaganie się przez nią 104950,71 zł, a wskazana w wekslu należność obejmuje kwoty, z których pozwany się już rozliczył lub które nie wynikają z umów wskazanych w deklaracji wekslowej. Interwencję uboczną po stronie powodowej zgłosiłP. B.. W toku procesu zmarła pozwanaZ. W., w związku z czym postępowanie jej dotyczące podległo zawieszeniu. Zaskarżonym wyrokiem częściowym Sąd Okręgowy nakaz zapłaty w stosunku do pozwanego w całości utrzymał w mocy i przytoczył następujące motywy swego rozstrzygnięcia: W dniu 2 stycznia 2013 r. powódka zawarła z pozwanym umowę, na podstawie której powierzyła mu funkcję przedstawiciela w zakresie sprzedaży i akwizycji oferowanych przez nią towarów spożywczych. W ramach umowy pozwanemu udostępniony został samochód oraz szczegółowo określony w umowie protokole zdawczo-odbiorczym inny sprzęt. Na zabezpieczenie ewentualnych roszczeń powódki pozwany wystawił na jej rzecz poręczony przez pozwaną weksel własny bez protestu, częściowo wypełniony, oraz złożył stosowną deklarację. Według deklaracji miała ona prawo weksel wypełnić w przypadku niewykonania przez pozwanego zobowiązań wynikających z umowy franszyzowej z 2 stycznia 2013 r., z umowy powierzenia samochodu służbowego z 2 stycznia 2013 r. oraz z podpisanego w tymże dniu dokumentu powierzenia elektronicznego sprzętu wspomagającego obsługę sprzedaży; powódka miała prawo opatrzyć weksel datą płatności według swego uznania, zawiadamiając o tym pozwanego listem poleconym na adres wskazany w deklaracji wekslowej. W dniu 13 lutego 2013 r. doszło do rozwiązania umowy stron. Bezpośrednią tego przyczyną było niewywiązywanie się z warunków umowy przez pozwanego, który przedkładał powódce faktury dotyczące nie istniejących transakcji. W związku z tym powódka przelała na pozwanego wynikające z tych faktur wierzytelności w łącznej kwocie 69172,62 zł, ten zaś zobowiązał się zapłacić jej tę kwotę w całości. W dniu rozwiązania umowy pozwany dokonał zwrotu otrzymanego samochodu i sprzętu elektronicznego, a powódka dokonała wstępnego rozliczenia, zgodnie z którym pozwany nie uregulował należności w wysokości 105390,71 zł. Na należność główną w wysokości 105390,71 zł składają się obciążenia wynikające z następujących faktur VAT: - nr(...)z 1 marca 2013 r. na 783,80 zł z tytułu uszkodzenia towaru, - nr(...)z 1 lutego 2013 r. na 287,66 zł z tytułu użytkowania samochodu, - nr(...)z 18 lutego 2013 r. na 573,19 zł z tytułu użytkowania samochodu, - nr(...)z 18 lutego 2013 r. na 21,62 zł z tytułu użytkowania sprzętu, a ponadto z: - cesji wierzytelności z 5 lutego 2013 r. na 61671,40 zł, -noty księgowej nr (...)z 18 lutego 2013 r. w wysokości 268,49 zł, -noty księgowej nr (...)z 31 stycznia 2013 r. na 1562,86 zł, -noty księgowej nr (...)z 25 lutego 2013 r. na 3024,95 zł, -noty księgowej nr (...)z 25 lutego 2013 r. na 2268,15 zł, -noty księgowej nr (...)z 28 lutego 2013 r. na 1094,85 zł, -noty księgowej nr (...)z 7 marca 2013 r. na 1101,62 zł, -noty księgowej nr (...)z 7 marca 2013 r. na 2672,52 zł, -noty księgowej nr (...)z 15 marca 2013 r. na 1395,38 zł, -noty księgowej nr (...)z 19 marca 2013 r. na 1011,31 zł, -noty księgowej nr (...)z 25 marca 2013 r. na 2735,52 zł, - tytułu składki na ubezpieczenie grupoweA.za luty 2013 r. w kwocie 39,-zł, - tytułu należności pobranej 2 lutego 2013 r. od klientów w kwocie 1317,21 zł, - tytułu należności pobranej 7 lutego 2013 r. od klientów w kwocie 19,13 zł, - tytułu należności pobranej 8 lutego 2013 r. od kontrahentów w kwocie 1837,20 zł, - tytułu należności pobranej 11 lutego 2013 r. od kontrahentów w kwocie 55,35 zł. Od tych należności zostały odjęte kwoty wynikające z przysługującej pozwanemu prowizji stwierdzonychfakturą VAT nr (...)(1457,46 zł;),fakturą VAT nr (...)(1968,-zł) ifakturą VAT nr (...)(677,13 zł). Pozwany początkowo nie kwestionował istnienia należności i na bieżąco ustalał jej częściowe spłaty. W sumie spłacił dobrowolnie 11603,81 zł, po czym, mimo poczynionych uzgodnień, zaniechał dalszej spłaty. Dnia 25 lutego 2013 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty 104.950,71 zł. Jednocześnie poinformowała go, że w dniu 12 kwietnia 2013 r. zostanie mu przedstawiony do wykupu opiewający na tę kwotę weksel; do wezwania zostało dołączone zestawienie należności. Wezwanie zostało doręczone w dniu 8 kwietnia 2014 r. Dnia 23 września 2014 r. powódka zawarła zP. B.umowę, mocą której przelała na jego rzecz przysługującą jej w stosunku do pozwanych wierzytelność w wysokości 100847,21 zł, wraz ze związanymi z nią prawami. Nie zasługiwały na wiarę zeznania pozwanego w tej części, w jakiej kwestionował on istnienie i wysokość przysługujących powódce w stosunku do niego wierzytelności. Nie przytoczył on w tym zakresie żadnych logicznych argumentów, a tezy jego pozostawały w sprzeczności ze zgromadzonym materiałem dowodowym. Powódkę z pozwanymJ. M.łączyła umowa franszyzowa, zabezpieczona wystawionym przez pozwanego wekslem własnymin blancoz dołączoną do niego deklaracją wekslową. Podstawową funkcją weksla w obrocie gospodarczym jest jego rola gwarancyjna, a wydając na jego podstawie nakaz zapłaty sąd bada jedynie jego wymogi formalne, uwzględniając z urzędu jego nieważność. Będący przedmiotem niniejszego postępowania weksel został wypełniony poprawnie. Pozwany podniósł, że weksel nie został wypełniony zgodnie z zawartym porozumieniem. Stosownie do treści tego porozumienia powódka mogła wypełnić weksel w przypadku niewykonania przez pozwanego zobowiązań wynikających z umowy franszyzowej z 2 stycznia 2013 r., z umowy powierzenia samochodu służbowego zawartej oraz z dokumentu powierzenia elektronicznego sprzętu wspomagającego. Niewątpliwie pozwany ze swoich zobowiązań się nie wywiązał w sposób prawidłowy, uznał swój względem powódki dług i zobowiązał się do dobrowolnej spłaty. Okoliczność ta miała znaczenie dla ustalenia kwoty zadłużenia, która musiała mieścić się w granicach określonych przez strony w deklaracji wekslowej. Z uwagi na spełnienie wszelkich oznaczonych w porozumieniu wekslowym warunków należało uznać, że weksel został wypełniony prawidłowo, a w konsekwencji wydany na jego podstawie nakaz zapłaty należało utrzymać w mocy. Dokonana przez powódkę na rzecz innej osoby cesja wierzytelności nie miała wpływu na jej legitymację czynną, stosownie doart. 192 pkt 3 k.p.c.bowiem zbycie w toku sprawy objętych sporem rzeczy lub prawa nie ma wpływu na jej dalszy bieg. W tym stanie rzeczy nakaz zapłaty należało w całości utrzymać w mocy. W apelacji od opisanego wyżej wyroku pozwany zarzucił pominięcie tego, że weksel w chwili jego wystawienia był niezupełny, wadliwość przyjęcia, że weksel uzupełniony został zgodnie z porozumieniem i że uznał on obowiązek zapłaty wskazanej w wekslu sumy, ograniczenie analizy stosunku zobowiązaniowego jedynie do badania prawidłowości wypełnienia weksla wadliwość dopuszczenia dowodów spóźnionych i przeprowadzenia ich, a także obrazęart. 233 k.p.c.przez odmowę uznania jego zeznania za wiarygodne oraz przez pominięcie braku związku cesji z umową franszyzową i przez podawanie różnych sum mających być przedmiotem tej cesji. Powódka wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja częściowo zasługuje na uwzględnienie, acz nie ze wszystkimi podniesionymi w niej zarzutami i argumentami przyjdzie się zgodzić. W sposób oczywisty bezzasadnie zarzuca skarżący pominięcie tego, że w dacie jego wystawienia weksel zabezpieczający roszczenia powódki płynące z umowy franszyzowej i porozumień jej towarzyszących był niezupełny; przeciwnie – okoliczność tę Sąd Okręgowy wyraźnie podkreślił i doszedł do przekonania, że ów niezupełny w dacie wystawienia weksel uzupełniony został prawidłowo. Za równie bezzasadny uznać przyjdzie zarzut wadliwego jakoby ograniczenia analizy stosunku obligacyjnego stron do okoliczności mających znaczenie dla prawidłowości uzupełnienia weksla, ograniczenie takie bowiem było ze wszech miar uzasadnione. Nie było wszak żadnego racjonalnego uzasadnienia dla rozszerzonego badania sprawy pod kątem istnienia roszczeń mogących wynikać z innego niż wekslowy stosunku, skoro powódka konsekwentnie podstawę swego roszczenia ograniczała do stosunku wekslowego, to zaś wymagało zbadania sprawy jedynie pod kątem tego, czy suma wpisana w wekslu jest istotnie dłużna i czy dług wynika z umowy franszyzowej z 2 stycznia 2013 r. i z towarzyszących jej porozumień. Odmienną kwestią jest, czy wynik tego badania zasługuje na akceptację, to będzie bowiem przedmiotem dalszych rozważań. Zarzut wadliwego dopuszczenia zgłoszonych przez powódkę dowodów jako zawnioskowanych zbyt późno, jest także chybiony. Żaden przepis nie zakreśla wszak terminu, po upływie którego zgłoszenie nowych dowodów jest niedopuszczalne; w szczególności wniosku takiego nie można wyprowadzać z brzmieniaart. 217§1 lub §2 k.p.c., zwłaszcza w kontekścieart. 232 k.p.c. Zasadnie skarżący zarzuca wadliwość ustalenia, że uznał swój względem powódki obowiązek zapłaty sumy wpisanej w wekslu, takiego oświadczenia w toku procesu bowiem on nie złożył. Nawet jednak, gdyby wcześniejsze jego zachowania pozwalały na przyjęcie, że obowiązek swój w sposób dorozumiany uznawał co do zasady, nie oznaczało to uznania całej dochodzonej sumy, tym bardziej zaś nie przesądzało, że dług jego objęty jest towarzyszącym wystawieniu weksla porozumieniem. Zarzut wadliwości ustalenia, że weksel uzupełniony został zgodnie z porozumieniem, w istocie odnosi się nie do kwestii ustaleń faktycznych, a do oceny ustalonego stanu faktycznego w świetle prawa materialnego i badany będzie pod kątem zgodności z tym prawem wysnutych z ustaleń wniosków. Skarżący nie wskazuje, do której spośród zawartych wart. 233 k.p.c.norm (§1 czy §2) odnosi się zarzut jej naruszenia. Analiza szczegółowych w tym zakresie zarzutów pozwala jednak wykluczyć, by chodziło mu o drugą z tych norm, stąd przyjdzie się skoncentrować na pierwszej z nich. Statuuje ona zasadę swobody sądu orzekającego w ocenie dowodów pod kątem ich wiarygodności lub mocy, swobody ograniczonej tylko koniecznością podporządkowania się zasadom logiki i doświadczenia życiowego. Zasadom tym Sąd Okręgowy w niczym nie uchybił przy ocenie zeznań pozwanego, który z oczywistych względów przeczył swojemu względem powódki obowiązkowi. Zaprzeczenia te słusznie uznane zostały za gołosłowne, nie zostały bowiem poparte żadnymi dowodami, podczas gdy w postępowaniu wywołanym zarzutami od wydanego w postępowaniu nakazowym na podstawie weksla gwarancyjnego to na nim ciążył obowiązek wykazania, że weksel ów uzupełniony został niezgodnie z porozumieniem. Tezy tej nie należy wprawdzie, jak to się niekiedy zdarza, rozumieć w ten sposób, że miał on wykazać nieistnienie zobowiązania (negativabowiemnon sunt probanda), udowodnić natomiast winien (i – gdyby dysponował odpowiednimi dokumentami – mógł) był, że objęte fakturami bądź notami księgowymi konkretne dochodzone przez powódkę należności nie istnieją lub że zostały uregulowane. Temu swemu obowiązkowi pozwany nie uczynił zadość, co pozwala uznać za zgodne z porozumieniem wekslowym uzupełnienie weksla w zakresie sumy kwot wynikających z prawidłowo przez Sąd Okręgowy wskazanych faktur, not księgowych, składki na ubezpieczenie i pobrania należności od klientów, pomniejszonych o dokonane przez pozwanego wpłaty, to jest w zakresie 43191,78 zł. Odrębnego omówienia wymaga natomiast zasadność uznania za zgodne z porozumieniem wpisania do weksla także należności mającej wynikać ze zdziałanej przez powódkę na rzecz pozwanego cesji. Pozostałe pomieszczone w zarzucie obrazyart. 233(§1?)k.p.c.kwestie nie mieszczą się w ogóle w dyspozycji tej normy, rozpatrywane jedynie być mogą z punktu widzenia wadliwości bądź niedostatku ustaleń. Tak rozumiany zarzut, właśnie w odniesieniu do mającej być powódce należną z tytułu cesji sumy, uznać przyjdzie za zasadny. Wbrew temu, co wywiódł Sąd Okręgowy, z żadnego dowodu nie da się wyprowadzić związku dokonanej przez powódkę na rzecz pozwanego cesji wierzytelności (istniejących bądź nie istniejących) w stosunku do potencjalnych dłużników z umową franszyzową z 2 stycznia 2013 r. oraz z towarzyszącą jej umową z tegoż dnia o udostępnienie samochodu służbowego i ze sporządzonym w tymże dniu protokołem przekazania innego sprzętu. W szczególności związek taki nie wynika z samej treści umowy przelewu z dnia 5 lutego 2013 r. (k. 278, załącznik: k. 279), która nie zawiera żadnej w tym zakresie informacji. Podkreślenia wymaga przy tym, że umowa poprzestaje na wskazaniu w swoim(...)że „zapłata za cesję zostanie dokonana w sposób i w terminie ustalonym na podstawie odrębnych ustaleń”. Wynika z tego, że nie jest znany termin ewentualnej płatności, od którego wszak uzależniona jest wymagalność świadczenia; termin ten nie mógł przy tym zostać – w świetle postanowienia umownego – wyznaczony jednostronnie, nawet jeśli przyjąć by (co jest co najmniej wątpliwe), że wezwanie do wykupu weksla stanowiło jednocześnie wezwanie do wykonania umownego zobowiązania. Z tych wszystkich przyczyn nie sposób uznać, jak uczynił to Sąd Okręgowy, że mogące z umowy przelewu wynikać przeciwko pozwanemu roszczenia powódki objęte były zawartym przez nich w dniu 2 stycznia 2013 r., towarzyszącym wystawieniu wekslain blanco, porozumieniem, to zaś prowadzić musi do wniosku, że powódka nie była uprawniona do wpisania w wekslu jakiejkolwiek kwoty pieniężnej, która mogłaby ewentualnie należeć się jej w związku z dokonaną cesją. Kwoty tej dochodzić by ona mogła na zasadach ogólnych, pomijając już jednak nawet to, że data jej wymagalności nie została wykazana, nie podjęła ona nawet próby przeniesienia sporu na grunt łączącego ją z pozwanym stosunku podstawowego. W tej sytuacji za pozbawione jakiegokolwiek znaczenia uznać przyjdzie to, że powódka – jak podnoszono to w apelacji – w różnym czasie podawała nieco odmienne kwoty jako mające być jej z tytułu cesji należne, niezależnie bowiem od tego, czy było to (jak w wezwaniu do wykupu weksla) 61758,92 zł, czy (jak w uzasadnieniu pozwu) 61671,40 zł, czy też wreszcie (jak w umowie przelewu) 69172,62 zł, powództwo jej o zapłatę na podstawie weksla którejkolwiek z tych kwot podlec musiało oddaleniu. Skutek taki wynika zart. 10 Prawa wekslowego, który zezwala dłużnikowi wekslowemu powołać się na niezgodność uzupełnienia weksla z zawartym porozumieniem przeciwko weksla tego pierwszemu posiadaczowi (argumentacjaa contrario). Wobec zaistnienia przesłanek oddalenia powództwa o zapłatę kwoty przenoszącej 43191,78 zł i wobec bezzasadności zarzutów skierowanych przeciwko nakazowi zapłaty w części uwzględniającej żądanie zapłaty owych 43191,78 zł, nakaz zapłaty należało na podstawieart. 496 k.p.c.uchylić w tej części, w jakiej obligował on pozwanego do zapłaty za scedowane wierzytelności i do zapłaty kosztów postępowania, w pozostałej zaś części nakaz ten należało utrzymać w mocy. Takie rozstrzygnięcie rzutować też musiało na orzeczenie o kosztach procesu, które na podstawiezdania pierwszegoin principioart. 100 k.p.c.należało znieść wzajemnie. Rozstrzygnięcie to dotyczy jedynie stron procesowych, w przypadku interwenienta ubocznego bowiem zastosować należało płynącą zart. 107 k.p.c.zasadę, że kosztów między stroną a interwenientem, który przystąpił do strony przeciwnej, kosztów się nie rozlicza. Z powyższych względów na podstawieart. 386§1 k.p.c.iart. 385 k.p.c.Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego podstawę swą znajduje również w normiezdania pierwszegoin principioart. 100 k.p.c., także przy zastosowaniu w przypadku interwenienta ubocznego normyart. 107 k.p.c. SSO Aneta Pieczyrak-Pisulińska SSA Piotr Wójtowicz SSA Joanna Kurpierz

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Katowicach date: '2016-03-04' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Piotr Wójtowicz - Aneta Pieczyrak-Pisulińska - Joanna Kurpierz legal_bases: - art. 217§1 lub §2 k.p.c. - art. 10 Prawa wekslowego recorder: Magdalena Bezak signature: I ACa 985/15 ```

153000000001521_III_AUa_000957_2018_Uz_2019-07-24_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III AUa 957/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 lipca 2019 r. Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący - Sędzia SA Małgorzata Rokicka-Radoniewicz Sędziowie: SA Elżbieta Czaja (spr.) SO del. do SA Jacek Chaciński Protokolant: sekretarz sądowy Krzysztof Wiater po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2019 r. w Lublinie sprawyT. S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wL. o prawo do emerytury na skutek apelacjiT. S. od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 1 października 2018 r. sygn. akt VIII U 270/15 I oddala apelację; II zasądza odT. S.na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wL.kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Jacek Chaciński Małgorzata Rokicka-Radoniewicz Elżbieta Czaja Sygn. akt III AUa 957/18 UZASADNIENIE Zaskarżoną decyzją z 14 stycznia 2015r Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wL.odmówiłT. S.prawa do emerytury z uwagi na to, że nie osiągnęła do 1.01.1999r 20-letniego okresu składkowego i nieskładkowego oraz nie udowodniła wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. T. S.w odwołaniu od tej decyzji wniosła o jej zmianę i przyznanie emerytury. Podniosła, że pracując w(...) SA,Zakład (...)wS.wykonywała przez ponad 15 lat prace w szczególnych warunkach. Dodatkowo domagała się zaliczenia do pracy w szczególnych warunkach okresów urlopów macierzyńskich oraz okresów zasiłku chorobowego w czasie trwania stosunku pracy przypadających po dniu wejścia w życie ustawy o rewaloryzacji emerytur i rent oraz okresu pracy w gospodarstwie rolnym rodziców po ukończeniu 16 roku życia oraz okresu preferencji zgodnie z art. 43 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wL.wniósł o jego oddalenie. Wyrokiem z dnia 1 października 2018 roku Sąd Okręgowy w Lublinie oddalił odwołanie. Podstawą wyroku były następujące ustalenia: T. S.ur. (...)złożyła 5 stycznia 2015r. wniosek o przyznanie emerytury. Zakład Ubezpieczeń Społecznych uznał za udowodniony na dzień 1 stycznia 1999r. ogólny staż pracy w ilości 19 lat 2 miesiące i 4 dni oraz staż pracy w szczególnych warunkach w ilości 14 lat 2 miesiące i 28 dni. Wnioskodawczyni pracowała w(...) SA,Zakład (...)wS.od 1 lutego 1978r. do 22 grudnia 2002r., w tym w okresie od 3 października 1981r. do 31 października 1983r. i od 23 września 1984r. do 26 lutego 1990r. na stanowiskach konduktora, pracownika niewykwalifikowanego, sprzątacza obiektów kolejowych starszego robotnika. W toku postępowania sądowego organ rentowy zweryfikował swoje stawisko w zakresie uwzględnionego stażu wnioskodawczyni wskazując, że po zastosowaniu przeliczników z art. 43 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS ogólny staż wynosi 20 lat, 24 dni natomiast staż pracy w szczególnych warunkach 14 lat, 10 miesięcy i 29 dni, tym samym odwołująca nadal nie spełnia wymaganego ustawą warunku 15 lat pracy w szczególnych warunkach. (...) Zakład (...)w piśmie z dnia 12.04.2016r. wskazał, że zasiłek macierzyński na synaP.ur. (...)był wypłacony za okres od(...)do 20.06.1985r., tj. 14 tygodni. W takim też zakresie powyższy okres był zaliczony wnioskodawczyni przez orogen rentowy. W zastrzeżeniach co do wyliczonego przez ZUS stażu pełnomocnik odwołującej domagał się uwzględnienia okresu od 1.10.1983r. do 31.10.1983r., gdyż w tym okresie wnioskodawczyni przebywała jeszcze na urlopie wychowawczym. Podniósł, że z karty pracy znajdującej się w aktach osobowych wnioskodawczyni wynika, iż powróciła z urlopu do pracy nie 1 listopada 1983r a w dniu 1 października 1983r. Powyższe koresponduje z przekonaniem wnioskodawczyni iż skróciła urlop wychowawczy. Ponadto zarzucił, że zastosowanie przelicznika z art. 43 ust. 2 ustawy emerytalnej nastąpiło nieprawidłowo gdyż dokonując wykładni przepisu art. 42 ust. 2 z uwzględnieniem wnioskowania argumentum a maiori od minus należy przyjąć, że skoro pełny rok liczony jest za 14 miesięcy to niepełny rok liczony musi być odpowiednio mniejszą liczbą miesięcy i dni. Skoro wnioskodawczyni pracowała na stanowisku konduktora 4 lata, 1 miesiąc i 23 dni to winien być doliczony okres co najmniej 8 miesięcy i 5 dni a nie jak przyjął ZUS 8 miesięcy. Sąd nie uwzględnił wniosku dowodowego o przesłuchanie świadków na okoliczność iż wnioskodawczyni powróciła z urlopu wychowawczego w październiku 1983r a nie w listopadzie 1983r. oraz, że pracowała od 1.10.1993r. bowiem w ocenie Sądu okoliczność na którą wniosek został zgłoszony na obecnym etapie postępowania może być wykazana wyłącznie w oparciu o analizę dokumentacji zawartej w aktach osobowych odwołującej zwłaszcza, że z pisma zakładu pracy wynika iż podane okresy są prawidłowe i zgodne z dokumentacją kadrowo-finansową, tj. aktami osobowymi, arkuszami wynagrodzeń. Ponadto powyższy wniosek zgłoszony w piśmie z dnia 12.07.2016r. należy uznać za spóźniony a pełnomocnik wnioskodawczyni nie uprawdopodobnił w żaden sposób, że nie zgłosił tegoż wniosku w terminie bez swojej winy, ani nie wskazał innych wyjątkowych okoliczności przemawiających za dopuszczeniem dowodu. W myśl przepisuart. 184 ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U Nr 153 poz. 1227 z 2009r.) związku z§ 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnych charakterzeubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura jeżeli spełnili następujące warunki: osiągnęli wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet, nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa, w dniu wejścia w życie ustawy, tj. 1.01.1999r. osiągnęli okres składkowy i nieskładkowy wynoszący 20 lat dla kobiet, w tym okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wynoszący co najmniej 15 lat. Z§ 4 u 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U Nr 8 poz. 43 ze zm.) które ma zastosowanie na podstawieart. 32 u. 4 cyt. ustawy wynika, że pracownik który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny 60 lat dla mężczyzn i ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy (§ 2 u. 1). W myśl § 4 ust. 3 do okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach, o których mowa w ust. 1, zalicza się także okresy pracy górniczej w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin oraz okresy zatrudnienia na kolei w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin, a także okresy pracy lub służby, o których mowa w § 5-10. Z kolei w myślart. 43 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychza okresy zatrudnienia na kolei uważa się okresy pozostawania w stosunku pracy w kolejowych jednostkach organizacyjnych, w czasie których pracownik pobierał wynagrodzenie lub zasiłki z ubezpieczenia społecznego: chorobowy, macierzyński lub opiekuńczy. Każdy pełny rok zatrudnienia na kolei na parowym, spalinowym lub elektrycznym pojeździe trakcyjnym, w drużynach konduktorskich oraz na stanowiskach manewrowych lub ustawiaczy liczy się jako 14 miesięcy zatrudnienia na kolei. Okolicznością sporną w sprawie było ustalenie czy wnioskodawczyni spełnia warunek posiadania wymaganego ustawą okresu 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Biegły księgowy w opinii z dnia 23 lutego 2018r. po analizie całości zgromadzonej dokumentacji wskazał przebieg zatrudnienia wnioskodawczyni w(...) S.A.w okresie od l lutego 1978 r. do 31 grudnia 1998r. Od 2 stycznia 1978 roku do 31 lipca 1978 roku wnioskodawczyni odbywała służbę przygotowawczą na stanowisko konduktora (umowa o pracę z dnia 1 lutego 1978 roku), od 1 sierpnia 1978 roku do 2 października 1981 roku pracowała jako konduktor. W okresie od 5 maja 1981 roku do 24 sierpnia 1981 roku przebywała na urlopie macierzyńskim (umowa o pracę z dnia 15 sierpnia 1978 roku i wpis w legitymacji ubezpieczeniowej). W okresie od 3 października 1981 roku do 2 października 1982 roku wnioskodawczyni przebywała na urlopie wychowawczym (decyzja z dnia 28 października 1981 roku i wpis w legitymacji ubezpieczeniowej). W okresie od 3 października 1982 roku do 31 października 1983 roku do 27 listopada 1982 roku wnioskodawczyni przebywała na urlopie macierzyńskim (wpis w legitymacji ubezpieczeniowej). Od 28 listopada 1982 roku do 31 października 1983 roku przebywała na urlopie wychowawczym (decyzja z dnia 27 listopada 1982 roku). W okresie od 1 listopada 1983 roku do 22 września 1984 roku pełniła obowiązki jako konduktor (umowa o pracę z dnia 16 listopada 1983 roku). W okresie od 23 września 1984 roku do 14 marca 1985 roku przebywała na urlopie wychowawczym (decyzja z dnia 2 września 1984 roku i wpis w legitymacji ubezpieczeniowej). W okresie od(...)do 20 czerwca 1985 roku korzystała z urlopu macierzyńskiego (wpis w legitymacji ubezpieczeniowej). W okresie od 21 czerwca 1985 roku do 20 listopada 1986 roku przebywała na urlopie wychowawczym (decyzja z dnia 20 czerwca 1985 roku i wpis w legitymacji ubezpieczeniowej). W okresie od 21 listopada 1986 roku do 26 lutego 1987 roku wnioskodawczyni przebywała na urlopie macierzyńskim (wpis w legitymacji ubezpieczeniowej). W okresie od 27 lutego 1987 roku do 26 lutego 1990 roku wnioskodawczyni przebywała na urlopie wychowawczym (decyzje z dnia 22 lutego 1987 roku i z dnia 27 lutego 1989 roku). W okresie od 27 lutego 1990 roku do 31 grudnia 1998 roku świadczyła pracę jako pracownik niewykwalifikowany (umowa o pracę z dnia 1 marca 1990 roku). Wnioskodawczyni zajmowała stanowisko pełniącego czynności konduktora II klasy w okresie od l sierpnia 1978 roku do 26 lutego 1990 roku. Po powrocie z urlopu wychowawczego wyznaczona została z dniem 27 lutego 1990 roku do pełnienia czynności pracownika niewykwalifikowanego. Wnioskodawczyni jako pracownik drużyny konduktorskiej, spełnia ustawowy warunek zastosowania przelicznika określonego w art. 43 ust. 2 ustawy emerytalnej do obliczenia stażu pracy w szczególnych warunkach w okresie od 1 sierpnia 1978 roku do 26 lutego 1990 roku, z wyłączeniem okresów przebywania na urlopach wychowawczych. W tym przedziale czasowym okresy świadczenia pracy oraz przebywania na urlopach macierzyńskich i wypoczynkowych przedstawiają się następująco: L.p. okres Wyszczególnienie ilość od do lat m-cy dni 1 1978-08 01 1981-10-02 praca, urlop macierzyński i urlop wypoczynkowy 3 2 2 3 1982-10-03 1982-11-27 urlop macierzyński 0 1 25 4 1983-11-01 1984-09-22 Praca 0 10 22 5 1985-03-15 1985-06-20 urlop macierzyński 0 3 5 6 1986-11-21 1987-02-26 urlop macierzyński 0 3 5 7 Razem poz. 1 do poz. 6 3 19 59 8 Razem po przeliczeniu na pełne lata i miesiące 4 8 29 Staż po zastosowaniu przelicznika z art. 43 ust.2 ustawy emerytalnej, tj. dodatkowo po 2 miesiące za każdy pełny rok pracy (4x2 = 8) 4 16 29 Staż po przeliczeniu na pełne lata i miesiące 5 4 29 Do wyliczonych powyżej okresów pracy uwzględniających zastosowanie przelicznika z art. 43 ust. 2 ustawy emerytalnej należy doliczyć zatrudnienie wnioskodawczyni na stanowiskach: służby przygotowawczej na stanowisko konduktora od 1 lutego 1978 roku do 31 lipca 1978 roku w wymiarze 6 miesięcy, robotnika niewykwalifikowanego od 27 lutego 1990 roku do 31 grudnia 1998 roku, tj. w wymiarze 8 lat, 10 miesięcy i 5 dni. Łączny okres pracy wnioskodawczyni w szczególnych warunkach na dzień l stycznia 1999 roku po zastosowaniu przelicznika kolejowego przedstawia się następująco: L.p. okres Ilość od do lat miesięcy dni 1 1978-02-01 1978-07-31 0 6 0 2 1978-08-01 1987-02-26 5 4 29 3 1990-02-27 1998-12-31 8 10 5 4 Łącznie 13 20 34 5 Po przeliczeniu na pełne lata i miesiące 14 9 4 Okres pracy wnioskodawczyni w szczególnych warunkach po zastosowaniu przeliczników kolejowych obliczony na dzień l stycznia 1999 roku wynosi 14 lat, 9 miesięcy i 4 dni. Ponadto biegły wskazał, że dokumentacja zawarta w aktach osobowych nie pozwala na wyjaśnienie przyczyny rozbieżności w datach udzielenia urlopu wychowawczego od 21 czerwca 1985 roku po urlopie macierzyńskim trwającym według wpisu w legitymacji ubezpieczeniowej od(...)do 18 lipca 1985 roku. W decyzji zakładu pracy z dnia 20 czerwca 1985 roku powołano się na wniosekT. S.z dnia 20 czerwca 1985 roku, co oznacza skrócenie urlopu macierzyńskiego do 20 czerwca 1985 roku(...) S.A.w piśmie procesowym z dnia 12 kwietnia 2016 roku (k. 56 a. s.) wyjaśniało, że zasiłek macierzyński na synaP.wypłacony został za okres od(...)do 20 czerwca 1985 roku, tj. za 14 tygodni. W tej sytuacji okres od 21 czerwca 1985 roku do 18 lipca 1985 roku nie może być zaliczony do okresu składkowego. Odnośnie daty zakończenia urlopu wychowawczego w 1983 roku biegły ustalił, że w umowie o pracę z dnia 16 listopada 1983 roku zakład pracy wyraził zgodę na przerwanie urlopu wychowawczego z dniem 31 października 1983 roku i ustalił nowe stawki wynagrodzenia od l listopada 1983 roku w kwotach: 6.100 zł wynagrodzenie zasadnicze i 900 zł dodatek służbowy. Akta osobowe nie zawierają powołanej w tej umowie o pracę -decyzji nr (...)z dnia l grudnia 1982 roku o udzieleniu urlopu wychowawczego w skorygowanym wymiarze po decyzji z dnia 27 listopada 1982 roku. Wypłatę wynagrodzenia za listopad i grudzień 1983 roku w wyżej wymienionych kwotach potwierdzają wpisy w karcie wynagrodzeń z 1983 roku (k. 97 a. s.). Oznacza to, że wnioskodawczyni podjęła pracę po urlopie wychowawczym od l listopada 1983 roku, a nie w dniu l października 1983 roku jak wpisano błędnie w karcie ewidencyjnej znajdującej się w aktach osobowych. Biegły jako datę podjęcia pracy przez wnioskodawczynię po urlopie wychowawczym od l listopada 1983 roku ustalił na podstawie umowy o pracę z dnia 16 listopada 1983 roku znak:(...)znajdującej się w części(...)akt osobowych wnioskodawczyni. Sama umowna nie posiada oznaczenia kolejnym numerem akt osobowych, lecz figuruje w spisie zawartości części(...)akt pod nr(...). Treść powołanej przeze mnie umowy o pracę zawiera następujący zapis, cytuję „W uwzględnieniu złożonej prośby wyrażam zgodę na przerwanie Obywatelce urlopu wychowawczego z dniem 31 października 1983 roku udzielonegodecyzją Nr. (...)z dnia 01.12.1982 r. W związku ze zmianami w zasadach wynagradzania pracowników przedsiębiorstwa(...)będzie Obywatelce przysługiwało z dniem l listopada 1983 r. wynagrodzenie zasadnicze w/g(...)/(...)/ grupy uposażenia zasadniczego w stawce(...)/(...)/ w kwocie miesięcznej 6.100. -,, Na kopii tej umowy o pracę znajduje się podpis wnioskodawczyni potwierdzający jej otrzymanie w dniu 22 grudnia 1983 r. Wypłaty wynagrodzenia za październik 1983 r. nie potwierdza karta wynagrodzeń z 1983 r. wypełniona kwotami wypłaconych wynagrodzeń od l listopada 1983 r. pismem maszynowym w wysokości brutto 6.100 zł (płaca zasadnicza) i 900 zł (dodatek służbowy). Kwoty wynagrodzenia zgodne są z treścią powołanej wyżej umowy o pracę z dnia 16 listopada 1983 r. W tej sytuacji figurującą datę „01.10.83" w karcie ewidencyjnej akt osobowych (żółty karton formatu A-4) jako datę podjęcia pracy po urlopie wychowawczym należy uznać za błędny wpis. W aktach osobowych wnioskodawczyni znajduje się decyzja z dnia 20 czerwca 1985 r. znak:(...)wpisana w poz.(...)karty ewidencyjnej części(...)zbioru akt osobowych, potwierdzająca fakt udzielenia wnioskodawczyni urlopu wychowawczego na okres od dnia 21.06.1985 r. do 20.06.1987 r. w celu sprawowania opieki nad synemP.urodzonym (...)W decyzji tej powołano się na realizację wniosku wnioskodawczyni z dnia 20 czerwca 1985 r. Na decyzji znajduje się podpis wnioskodawczyni potwierdzający jej otrzymanie. Ponadto w piśmie procesowym z dnia 12 kwietnia 2016 r.(...) S.A.Zakład (...)wS.informuje, że wnioskodawczyni wypłacony został zasiłek macierzyński na synaP.za okres od(...)do 20.06.1985r. Przedstawiony stan faktyczny nie daje podstaw do doliczenia do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu od 21 czerwca 1985r. do 18 lipca 1985 r. czego domaga się pełnomocnik. W konkluzji biegły podtrzymał w związku z powyższymi ustaleniami w całości opinię główną z dnia 23 lutego 2018 r. Sąd podzielił w całości opinię główną i uzupełniającą biegłego bowiem wydana została przez specjalistę z zakresu księgowości, po wnikliwej analizie całości zgromadzonej w sprawie dokumentacji. Zawiera logiczne i szczegółowe uzasadnienie oraz ustosunkowanie się po podniesionych zastrzeżeń. Ponadto strony nie wniosły zastrzeżeń do opinii uzupełniającej. Z tych względów Sąd uznał, że opinia ta stanowi w pełni miarodajny i obiektywny dowód w sprawie i daje podstawę do oparcia na niej ustaleń. Z tych względów Sąd w oparciu o wymienione przepisy w związku zart.47714§ 1 k.p.c.oddalił odwołanie jako niezasadne. Od tego wyroku apelację złożyła wnioskodawczyni, zaskarżając wyrok w całości. Wyrokowi zarzuciła naruszenie: -art. 233 k.p.c.poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów przy ocenie dowodu z dokumentu w postaci legitymacji ubezpieczeniowej, karty ewidencyjnej z akt osobowych i przyjęcie wbrew zasadom doświadczenia życiowego i zasadom wiedzy, że wnioskodawczyni nie świadczyła pracy od 1 do 31 października 1983 roku oraz, że nie przebywała na urlopie macierzyńskim w okresie od 21 czerwca do 18 lipca 1985 roku, -art. 278 § 1 k.p.c.przez uznanie opinii biegłegoZ. K.za pełną i rzetelną, -art. 42 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychpoprzez błędna wykładnię, że przelicznik stosowany jest jedynie za pełne lata. podczas gdy winien być uwzględniony proporcjonalnie również za miesiące i dni, - art. 184 ust. 1 i 2 w zw. z art. 32 w/w ustawy poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i oddalenie odwołania, gdy wnioskodawczyni spełniła przesłankę określoną tymi przepisami. Wnosiła o dopuszczenie dowodu z zezna świadkówJ. W.iM. K.oraz o zmianę zaskarżonego wyroku i decyzji poprzez przyznanie prawa do emerytury, zasądzenie kosztów procesu za obie instancji ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Lublinie do ponownego rozpoznania. Na rozprawie apelacyjnej pełnomocnik organu rentowego wnosił o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. Sąd Apelacyjny zważył: Apelacja podlega oddaleniu. Na wstępie stwierdzić należy, że brak jest podstaw do uwzględnienia wniosków dowodowych zgłoszonych w apelacji. Zgodnie zart. 6 k.c.orazart. 232 k.p.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z niego wywodzi skutki prawne. Zgłoszone przez skarżącą wnioski dowodowe zmierzają w istocie do zdyskredytowania obdarzonej przez Sąd Okręgowy wiarygodnością opinii biegłego księgowego, bez wcześniejszego przedstawienia konkretnych zarzutów i merytorycznych argumentów podważających ustalenia biegłego. Opinia biegłego stanowiła podstawę ustaleń Sądu jako sporządzona w sposób fachowy, opierający się na dokumentach źródłowych. Ocenę tą Sąd Apelacyjny podziela. Ma rację Sąd Okręgowy, że okoliczność na którą wniosek dowodowy został zgłoszony, tj. data powrotu wnioskodawczyni z urlopu wychowawczego (w październiku 1983r. a nie w listopadzie 1983r.) oraz jej pracy od 1.10.1993r. może być wykazana wyłącznie w oparciu o analizę dokumentacji zawartej w aktach osobowych. Zeznania świadków, po upływie 20 lat nie mogą weryfikować danych znajdujących się w dokumentacji kadrowo-finansowej, tj. aktach osobowych i arkuszach wynagrodzeń. Ubocznie dodać należy, że podzielając opinię biegłego, który wyliczył, że okres pracy wnioskodawczyni w szczególnych warunkach po zastosowaniu przeliczników kolejowych, obliczony na dzień l stycznia 1999 roku wynosi 14 lat, 9 miesięcy i 4 dni, doliczenie wskazywanych przez wnioskodawczynię okresów nie wpływa więc na osiągnięcie przez nią 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Opierając się na ustaleniach faktycznych jak i rozważaniach prawnych poczynionych przez Sąd I instancji Sąd Apelacyjny uznał, że apelacja jest bezzasadna. Sąd Apelacyjny akceptuje w całości ustalenia faktyczne i argumentację prawną przytoczona w motywach wyroku, zatem nie zachodzi konieczność ich powtarzania. Stwierdzić należy, że nie ma racji skarżąca zarzucając, że sąd I instancji dokonał niewłaściwej oceny materiału dowodowego, czy też niewłaściwie ustalił stan faktyczny. Błędna ocena dowodów polega na wyprowadzeniu z dowodów wniosków nie dających się pogodzić z ich treścią oraz na formułowaniu ocen - bez rozważenia całości zebranego w sprawie materiału, a także ocen sprzecznych z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Ustalenia faktyczne Sądu dokonane zostały w oparciu o szczegółową analizę dokumentacji oraz opinię biegłego księgowego, która zawiera logiczne i szczegółowe uzasadnienie oraz ustosunkowanie się do podniesionych zastrzeżeń. Biegły datę podjęcia pracy przez wnioskodawczynię po urlopie wychowawczym od l listopada 1983 roku ustalił na podstawie umowy o pracę z dnia 16 listopada 1983 roku, która zawiera zapis „W uwzględnieniu złożonej prośby wyrażam zgodę na przerwanie urlopu wychowawczego z dniem 31 października 1983 roku udzielonego decyzją z dnia 01.12.1982r. W związku ze zmianami w zasadach wynagradzania pracowników przedsiębiorstwa(...)będzie Obywatelce przysługiwało z dniem l listopada 1983 r. wynagrodzenie zasadnicze w/g(...)/(...)/ grupy uposażenia zasadniczego w stawce(...)/(...)/ w kwocie miesięcznej 6.100.-,, Na kopii tej umowy o pracę znajduje się podpis wnioskodawczyni potwierdzający jej otrzymanie w dniu 22 grudnia 1983 r. Wypłaty wynagrodzenia za październik 1983 r. nie potwierdza karta wynagrodzeń z 1983 r. zawierająca kwoty wypłaconych wynagrodzeń od l listopada 1983 r. które są zgodne z treścią powołanej wyżej umowy o pracę z a 16 listopada 1983 r. Nadto biegły wskazał, że w aktach osobowych wnioskodawczyni znajduje się decyzja z dnia 20 czerwca 1985 r. znak:(...)wpisana w poz.(...)karty ewidencyjnej części(...)zbioru akt osobowych, potwierdzająca fakt udzielenia wnioskodawczyni urlopu wychowawczego na okres od dnia 21.06.1985r. do 20.06.1987r. w celu sprawowania opieki nad synemP.urodzonym (...)W decyzji tej powołano się na realizację wniosku wnioskodawczyni z dnia 20 czerwca 1985 r. Na decyzji znajduje się podpis wnioskodawczyni potwierdzający jej otrzymanie. Brak podstaw do doliczenia do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu od 21 czerwca 1985 r. do 18 lipca 1985 r. czego domagała się skarżąca. W piśmie procesowym z dnia 12 kwietnia 2016 r.(...) S.A.Zakład (...)wS.informuje, że wnioskodawczyni wypłacony został zasiłek macierzyński na synaP.za okres od(...)do 20.06.1985 r. Biegły wskazał, że w decyzji zakładu pracy z dnia 20 czerwca 1985 roku powołano się na wniosekT. S.z dnia 20 czerwca 1985 roku, co oznacza skrócenie urlopu macierzyńskiego do 20 czerwca 1985 roku. Nie jest trafny zarzut naruszenia prawa materialnego -art. 42 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Przepis ten stanowi, że każdy pełny rok zatrudnienia na kolei na parowym, spalinowym lub elektrycznym pojeździe trakcyjnym, w drużynach konduktorskich oraz na stanowiskach manewrowych lub ustawiaczy liczy się jako 14 miesięcy zatrudnienia na kolei. Zdaniem Sądu Apelacyjnego dla ustalenia treści normy prawnej zawartej w tym przepisie wystarczające jest sięgnięcie do wykładni językowej, bowiem ustawodawca na tyle jasno sformułował analizowany przepis, że dalej idące zabiegi interpretacyjne są zbędne. Znaczenia językowe normy zostało w tym przepisie zdeterminowane przez posłużenie się przez ustawodawcę pojęciem„za każdy pełny rok zatrudnienia„ co wyklucza proporcjonalne stosowanie przyjętej fikcji prawnej za miesiące i dni. W tym stanie rzeczy, zarzuty podniesione w apelacji okazały się nietrafne. Skoro ubezpieczona nie posiada piętnastoletniego okresu pracy w warunkach szczególnych, nie przysługuje jej prawo do emerytury z tego tytułu. Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny, na podstawieart. 385 k.p.c., orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawieart. 98 § 1 i 3w zw. zart. 99 k.p.c.oraz § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.).

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Lublinie date: '2019-07-24' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Elżbieta Czaja - Małgorzata Rokicka-Radoniewicz - do SA Jacek Chaciński legal_bases: - art. 184 ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnych charakterze - art. 278 § 1 k.p.c. - art. 6 k.c. recorder: sekretarz sądowy Krzysztof Wiater signature: III AUa 957/18 ```

154500000002503_V_ACa_000021_2018_Uz_2019-01-16_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt V ACa 21/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 stycznia 2019 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie V Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSA Robert Obrębski (spr.) Sędziowie: SA Aleksandra Kempczyńska SA Przemysław Kurzawa Protokolant: Małgorzata Szmit po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2019 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa zarządcy masy sanacyjnej(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW.w restrukturyzacji przeciwko Samodzielnemu Publicznemu(...) Szpitalowi (...)wW. o zapłatę na skutek apelacji strony powodowej od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 26 września 2017 r., sygn. akt IV C 107/17 I prostuje zaskarżony wyrok w części dotyczącej oznaczenia strony powodowej w ten sposób, że zamiast(...) S.A.wW.- zarządcę masy sanacyjnejspółki (...) sp. z o.o.wW.w restrukturyzacji” wpisuje „zarządcy masy sanacyjnej(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW.w restrukturyzacji” II zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądza od(...) Szpitala (...)wW.na rzecz zarządcy masy sanacyjnej(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW.w restrukturyzacji kwotę 1 704 828, 64 zł (milion siedemset cztery tysiące osiemset dwadzieścia osiem złotych sześćdziesiąt cztery grosze) z odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od 3 listopada 2016 do dnia zapłaty oraz kwotę 96 059 zł (dziewięćdziesiąt sześć tysięcy pięćdziesiąt dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu; III zasądza od(...) Szpitala (...)wW.na rzecz zarządcy masy sanacyjnej(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW.w restrukturyzacji kwotę 93 342 zł (dziewięćdziesiąt trzy tysiące trzysta czterdzieści dwa złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego Przemysław Kurzawa Robert Obrębski Aleksandra Kempczyńska Sygn. akt VA Ca 21/18 UZASADNIENIE Pozwem wniesionym 7 listopada 2016 r.(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwW.wniosła o zasądzenie od(...) Szpitala (...)wW.na swoją rzecz w kwoty 1704828,64 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia wytoczenia powództwa do daty zapłaty i kosztami procesu tyłem niezapłaconej przez pozwaną ceny za towar nabyty od powódki zgodnie z osiemnastoma umowami dostawy asortymentu medycznego. Nakazem zapłaty wydanym w sprawie w postępowaniu upominawczym Sąd Okręgowy uwzględnił żądanie pozwu w całości. Sprzeciw od wydanego w sprawie nakazu zapłaty wniosła pozwana, która powołała się na okoliczność uregulowania zobowiązania przez(...) S.A.wŁ.w oparciu o umowy faktoringu powierniczego zawarte z powodową spółką z naruszeniemart. 54 ust. 5 ustawy o działalności leczniczej z 15 kwietnia 2011 r.ze względu na obejście zawartego w tym przepisie zakazu dokonywania czynności prowadzących do zmiany wierzyciela zakładu opieki zdrowotnej bez zgody ze strony podmiotu tworzącego. Według strony pozwanej, dokonana zapłata była jednak przyczyną wygaśnięcia zobowiązania pozwanego szpitala wobec strony powodowej. Pozwana powoływała się ponadto za zarzut przedawnienia swoich zobowiązań powołanych w pozwie oraz na zawarcie z powódką porozumienia z 5 lipca 2016 r. w sprawie wykazu wymagalnych zobowiązań pozwanej wobec powódki, w którym nie zostały ujęte należności objęte pozwem. W odpowiedzi na zarzuty powódka zaprzeczała twierdzeniu, abyspółka (...) S.A.wŁ.spłaciła zobowiązanie pozwanej wobec powódki oraz by wstąpiła w prawa zaspokojonego wierzyciela. Podnosiła, że pomiędzy powódkąspółką (...)doszło do zawarcia umów factoringu powierniczego, jednak bez przeniesienia wierzytelności wobec pozwanej na faktora, który został tylko umocowany do dochodzenia spornej wierzytelności oraz do zaliczenia na poczet swojej należności uzyskanej kwoty. Nie spłacał jednak zobowiązania pozwanej wobec powódki, lecz wykonywał powołane umowy poprzez uregulowanie tylko swojego zobowiązania wobec powódki, które wynikały z treści tych umów. W ocenie powódki, ich zawarcie nie obchodziło więc zakazu zawartego w art. 54 ust. 5 powołanej ustawy. Nie doprowadziło bowiem do wstąpienia(...) S.A.w prawa powódki jako wierzyciela w stosunku do pozwanej, której dług nie został w ten sposób uregulowany. Mógł być więc skutecznie dochodzony w tej sprawie. Ponadto powódka wnosiła o zawiadomieniespółki (...) S.A.o możliwości przystąpienia do sprawy na podstawieart. 196 § 1 k.p.c.Wniosek ten został oddalony przez Sąd Okręgowy. W toku postępowania przed Sądem Okręgowym wobec powódki zostało otwarte postępowanie sanacyjne. Postanowieniem z 12 września 2017 r. Sąd Okręgowy zawiesił postępowanie w tej sprawie z tego powodu, jak też podjął zawieszone postępowanie z udziałem zarządcy sanacyjnego powodowej spółki określonegofirmą spółki (...) SA. Wyrokiem z 26 września 2017 r. Sąd Okręgowy oddalił powództwo oraz zasądził od zarządcy sanacyjnegospółki (...) spółka z o.o.w restrukturyzacji na rzecz pozwanej 14400 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na podstawie dowodów z dokumentów złożonych przez strony, Sąd Okręgowy ustalił, że pomiędzy pozwanym szpitalem a powódką doszło do zawarcia licznych umów dotyczących sprzedaży oraz dostawy akcesoriów medycznych o łącznej wartości 1704828,64 zł, realizowanych przez powódkę przez liczne dostawy akcesoriów medycznych. Nie doszło jednak do zapłaty wynikających z nich należności. Ustalone również zostało, że powódka ustanowiłaR. K., członka zarządu(...) S.A.swoim pełnomocnikiem, a ponadto również ustanowiła zarząd wierzytelnością. Następnie zawierała zespółką (...) S.A.umowy faktoringu powierniczego i ramową umowę faktoringu. Zgodnie z zapisami tych umów, powódka nie była upoważniona do pobierania należności za dostawy na rzecz pozwanej, ani do dokonywania czynności związanych z wierzytelnościami wobec pozwanej, lecz upoważniałaspółkę (...), pełnomocnika i zarządcę wierzytelności do podejmowania co do nich wszelkich czynności i odebrania należności i jej przekazania na rzeczspółki (...), która wywiązała się w stosunku do powódki z obowiązku sfinansowania tych wierzytelności zgodnie z postanowieniami faktoringu powierniczego poprzez zapłatę bliżej nieokreślonej kwoty na rzecz powódki. Sąd Okręgowy ustalił, żeR. K.występował do strony pozwanej o zapłatę należności objętych pozwem, pismem z 16 października 2016 r. Złożony też został bezskuteczny wniosek o wezwanie pozwanej do próby ugodowej. W dniu 5 lipca 2016 r. pomiędzy powódką a pozwanym szpitalem podpisane też zostało porozumienie dotyczące spłaty zobowiązań szpitala wobec powódki na kwotę 2062423,58 zł. Oceniając znaczenie prawne podanych ustaleń, Sąd Okręgowy doszukał się podstaw do uchylenia nakazu zapłaty i oddalenia powództwa w całości oraz obciążenia strony powodowej kosztami procesu poniesionymi w sprawie przez stronę pozwaną. Z jednej strony zostało także wskazane, że umowy factoringu powierniczego, zawarte pomiędzy powódką aspółką (...)obchodziła zakaz zawarty w ust. 5 art. 54 powołanej ustawy. Prowadziły bowiem do faktycznej zmiany wierzyciela szpitala bez wymaganej zgody podmiotu tworzącego ze skutkiem wynikającym zart. 518 k.c.Dotknięte więc były sankcją nieważności związanej z koniecznością uzyskania zgody wymaganej powołanym przepisem. Sąd Okręgowy uznał również, że z tego powodu zapłata wierzytelności powódki przezspółkę (...)nie zwalniała pozwanej z długu. Nie doprowadziła tym samym do wygaśnięcia tych wierzytelności. Z drugiej zaś strony Sąd Okręgowy uznał, powołując się na postanowienia powołanych umów faktoringu, że strona powodowa zobowiązana jest wydać na rzeczspółki (...)środki uzyskane, nawet wskutek wygrania sprawy sądowej, działa więc w tym procesie w imieniu własnym, lecz na faktycznie rzeczspółki (...), uprawnionej wyłącznie do ich otrzymania w stosunku wewnętrznym łączącym powódkę ispółkę (...). Według Sądu Okręgowego, w tym stosunku wewnętrznym, czyli w ramach umowy faktoringu, powódka zachowała tylko formalne uprawnienie dotyczące dochodzenia należności pozwanego szpitala na drodze sądowej przy pomocy profesjonalnego pełnomocnika, działającego jednak na rzeczspółki (...), jako podmiot materialnie legitymowany z umowy zawartej ze stroną pozwaną. Powódka, według Sądu Okręgowego, użyczatylko swojej legitymacji. Działa więc w tej sprawie w imieniu własnym, lecz na rzeczspółki (...), czyli w tym procesie zmierza do uzyskania środków należnychspółce (...), a tym samym ma na celu wywołanie skutku sprzecznego z zakazem ustanowionym art. 54 ust. 5 powołanej ustawy. Z tego powodu Sąd Okręgowy oddalił powództwo. O kosztach procesu orzekł natomiast zgodnie zart. 98 § 1 i 3 k.p.c. Apelację od wyroku Sądu Okręgowego wniosła powódka. Zaskarżając ten wyrok w całości, zarzuciła Sądowi Okręgowemu naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.w zw. zart. 356 § 2 i art. 6 k.c.,217, art. 227 i art. 232 k.p.c., jak teżart.60w zw. zart. 65 k.c.przez niezasadne uznanie, żespółka (...)spełniła świadczenie obciążające pozwaną wobec powódki oraz że powódka działa na rzecz tej spółki poprzez pełnomocnika umocowanego w sposób obchodzący prawo, wadliwą ocenę dowodów, w tym z zeznań świadkaD. S.i konstrukcji umów faktoringu i porozumienia z 5 lipca 2016 r., a ponadto wadliwe oddalenie wniosku dotyczącego zawiadomieniaspółki (...)o możności przystąpienia do sprawy po stronie czynnej na podstawieart. 196 k.p.c. Na podstawie tych zarzutów powód wnosił więc o zmianę zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie powództwa w całości oraz obciążenie pozwanej kosztami procesu poniesionymi za obie instancje, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz rozstrzygnięcia przez Sąd Okręgowy o kosztach postępowania apelacyjnego. Domagał się też stosowaniaart. 196 k.p.c.w odniesieni dospółki (...)na etapie postępowania przed Sądem Apelacyjnym, lecz wniosek ten wycofał podczas rozprawy apelacyjnej. W odpowiedzi na apelację pozwana wnosiła o jej oddalenie w całości i obciążenie strony powodowej kosztami postępowania za drugą instancję. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja zasługiwała na uwzględnienie w całości, częściowo z innych jednak przyczyn niż to zostało wskazane w apelacji, której zarzuty niezbyt w istocie przystają do treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku i podanych w nim przyczyn oddalenia powództwa przez Sąd Okręgowy, który nie przyjął, aby realizacja przezspółkę (...)umów faktoringu powierniczego doprowadziła do wygaśnięcia zobowiązań pozwanej wobec powódki, lecz uznał, że działając w tej sprawie w imieniu własnym, powodowa spółka, czyli obecnie, po tym, jak zawieszone postępowanie zostało podjęte z udziałem zarządcy masy sanacyjnejspółki (...)- zarządca tej masy sanacyjnej działa w istocie nie na rzeczspółki (...), lecz na rzeczspółki (...), uprawnionej na podstawie tej umowy, przy wykorzystaniu zresztą konstrukcji związanej z ustanowieniem przezspółkę (...),,profesjonalnego pełnomocnika”, którym ustanowiony został członek zarząduspółki (...).K., do uzyskania świadczenia objętego pozwem wniesionym w tej sprawie. Sprowadzając rzecz do istoty, można więc wskazać, że osobną przyczyną oddalenia powództwa wniesionego przezspółkę (...)jako podmiot materialnie oraz procesowo legitymowany było uznanie ze strony Sąd Okręgowy, że uzyskane w ten sposób środki trafią finalnie dospółki (...), czyli do podmiotu nieuprawnionego w świetle nieważnej umowy faktoringu z powodu jej sprzeczności z ar.t 54 ust. 5 powołanej ustawy. Nie tylko więc argumentacja, na którą powoływała się w sprawie strona pozwana w sprzeciwie od nakazu upominawczego, związana z wygaśnięciem długów w stosunku do powódki wskutek ich zapłacenia przezspółkę (...), zgodnie z umowami faktoringu powierniczego, lecz również rozumowanie zaprezentowane przez Sąd Okręgowy nie zasługiwały na uwzględnienie. Obrona strony pozwanej pomijała zasadniczą sprzeczności pomiędzy zarzutem dotyczącym nieważności umów factoringu zawartych pomiędzy dostawcą ospółką (...)z powodu jej niezgodności z treściąust. 5 art. 54 powołanej ustawy o działalności leczniczeja ustaleniem, jakoby ich realizacja przez faktora doprowadziła od wykonania zobowiązania strony pozwanej wobec dostawcy, wynikającą także z określenia przez stronę pozwaną niewłaściwego znaczenia prawnego między normąart. 356 § 2 k.c.a znaczeniemart. 518 § 1 pkt 1 k.c., niezależnie od treści i sposobu odczytania konstrukcji zastosowanej w powołanych umowach factoringu powierniczego, czyli bez względu na ocenę zarzutów, które dotyczyły naruszenia przez Sąd Okręgowyart. 65 § 2 k.c.przy ocenie treści tych umów i skutków ich wykonania przez faktora. Bezpodstawnie strona pozwana uznała przede wszystkim, że okoliczność dokonania przez(...) S.A.wŁ.zapłaty zobowiązania obciążającego pozwaną wobec dostawcy była została wykazana również porozumieniem, które zostało podpisane pomiędzy stronami. Podniesione celnie natomiast zostało przez powódkę, że w wykonaniu umowy factoringu powierniczego(...) S.A.wŁ.spełniła własne zobowiązanie wobec dostawcy, które wynikało z tej umowy. Nie było to więc spełnienie świadczenia obciążającego pozwaną, w każdym razie według stanowiska, jakie prezentowała w tej sprawie powodowa spółka. Nie wdając się w szczegółową analizę powołanych umów faktoringu, nie jest ona bowiem bezwzględnie konieczna dla oceny zasadności powództwa i apelacji, przyznać należy, że z jej treści nie wynika, aby wskutek jej podpisania,spółka (...)nabyła na swoją rzecz wierzytelność przysługującą dostawcy wobec pozwanej w zakresie dostaw, których dotyczyła kwota objęta pozwem. Na podstawie umów faktoringu, faktor zobowiązał się do sfinansowania tych wierzytelności, jednak bez jej nabycia, w celu zapewnienia dostawcy płynności finansowej związanej z realizacją dostaw na rzecz strony pozwanej, i nabył uprawnienia do jej dochodzenia w imieniu dostawcy, tyle że pośrednio również na własną korzyść. Nie sposób było tym samym uznać, że spełnienie własnego zobowiązania, znajdującego podstawę w umowie factoringu powierniczego, polegało za spłaceniu długu obciążającego stronę pozwaną. Na podstawie umów faktoringu,spółka (...)nie nabyła bowiem uprawnienia dotyczącego dochodzenia wierzytelności od strony pozwanej we własnym imieniu. Poza sporem też musi pozostawać, że gdyby(...) S.A.zapłaciła dług pozwanej w oparciu o własne zobowiązanie dotyczące jego uregulowania, na podstawieart. 518 § 1 pkt 1 k.c.wstąpiłaby w prawa zaspokojonego wierzyciela, którym bezsprzecznie pozostawała powódka jako dostawca asortymentu medycznego, który nie otrzymał należności za towar sprzedany stronie pozwanej. Konstrukcja zastosowana w umowach factoringu powierniczego, która nie polegała jednak na przeniesieniu wierzytelności z dostawcy na faktora, mimo podobnego tylko dla pozwanej skutku jej podpisania, sprzeciwiła się w każdym razie przyjęciu, że wykonanie tych umów przez faktora polegało wprost na zapłaceniu długu obciążającego pozwaną wobec dostawcy. Nie było więc w ogóle podstawowej przesłanki zastosowania w tej sprawieart. 356 § 2 k.c.Koniecznym warunkiem poprawnego odwołania się w tej sprawie do podanego przepisy było dokonanie zapłaty przez osobę trzecią za dłużnika, nawet bez jego wiedzy. Z przepisu tego wynika tylko obowiązek przyjęcia przez wierzyciela świadczenia spełnianego przez osobę trzecią za dłużnika. Założeniem odwołania się do zawartej w nim normy jest jednak konieczność wykazania, że spełniający świadczenie spłaca dług cudzy, nie zaś własne zobowiązanie wobec wierzyciela. Warunek ten nie został spełniony na tle okoliczności tej sprawy. Nie wynikał w szczególności z porozumienia, do którego odwołała się strona pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Z dokumentu tego wynikało tylko, że wśród kilku zobowiązań, które nie zostały uregulowane przez pozwaną wobec dostawcy, nie było należności objętej pozwem. Wyprowadzenie z treści dokumentu tego rodzaju wniosku, że została ona zaspokojona przezspółkę (...), oparte zostało na rozumowaniu a contrario, jak też na domniemaniu faktycznym, które ma charakter zawodny. Podlegać bowiem może wzruszeniu na podstawie dowodów, do których zaliczyć należało umowy factoringu powierniczego powołane przez stronę pozwaną. Nie wynika, po pierwsze, z ich treści, aby zawarte w nich zapisy dotyczyły wprost należności objętych pozwem. Po drugie, co istotniejsze, ich prawna konstrukcja nie polegała na przeniesieniu na faktora wierzytelności dostawcy w stosunku do powódki. Bezzasadnie pozwana więc przyjęła, że wykonanie przez(...) S.A.umów factoringu powierniczego spowodowało wygaśnięcie zobowiązań pozwanej wobec dostawcy na kwotę objętą żądaniem pozwu, której wysokość nie była w tej sprawie podważała, i to niezależnie od oceny ważności umów faktoringu powierniczego. Jeśli bowiem nie była ona sprzeczna zart. 54 ust. 5 powołanej ustawy o działalności leczniczej, właśnie dlatego, że nie prowadziła wprost do zmiany wierzyciela, wykonanie jej postanowień przez faktora nie polegało za zapłacie długu obciążającego pozwaną, lecz własnego zobowiązania związanego z zapewnieniem płynności finansowej dostawcy, zagrożonej istotnie zadłużeniem strony pozwanej. Przy uznaniu natomiast, że pomimo braku przeniesienia wierzytelności, skutek wykonania powołanej umowy factoringu powierniczego był w istocie równoznaczny ze zmianą wierzyciela, jak to przyjął Sąd Okręgowy, dokonując szerokiej i celowościowej wykładni ust. 5 art. 54 powołanej ustawy, pozbawione konsekwencji byłoby więc uznanie, że doszło do zapłaty długu obciążającego pozwaną, czyli wstąpienia faktora w uprawnienia zaspokojonego wierzyciela, stosownie doart. 518 § 1 pkt 1 k.c.Na przeszkodzie przyjęciu tej tezy stałaby bowiem nieważność umów spornych factoringu powierniczego. Odpadłaby więc podstawowa przesłanka zastosowania tego przepisu na tle okoliczności sprawy. Gdyby bowiem takie umowy były istotnie nieważne, nie można byłoby uznać, że podstawę zapłaty dokonanej przezspółkę (...)mogła stanowić jej odpowiedzialność osobista, wynikająca z tych umów. Uznając nieważność ich postanowień zgodnie z ust. 5 art. 54 powołanej ustawy, tym bardziej trafnie Sąd Okręgowy przyjął, żespółka (...)nie wstąpiła w prawa zaspokojonego w ten sposób dostawcy. Jeśli bowiem umowa factoringu była nieważna, zapłata nie miała podstawy wymaganej powołanym przepisem. Świadczenie, które zostało spełnione, nie byłoby prawnie skutecznie. Podlegałoby zwrotowi w ramach rozliczenia pomiędzy stronami umów faktoringu powierniczego, znajdującego podstawę w instytucji bezpodstawnego wzbogacenia powódki wobecspółki (...). Dokonana zapłata nie mogłaby także doprowadzić do wygaśnięcia zobowiązania pozwanej w stosunku do dostawcy asortymentu medycznego nabytego przez pozwaną i objętego żądaniem pozwu. W sytuacji, gdy Sąd Okręgowy poprawnie uznał, żespółka (...)nie doprowadziła wykonaniem swojego obowiązku wobec powódki, wynikającego z umów faktoringu powierniczego przez udzielenie finansowania niespłaconych zobowiązań pozwanej wobec dostawcy, do wygaśnięcia tych zobowiązań, jak też rozsądnie argumentował uznanie nieważności umów faktoringu w części, w której założony przez ich strony skutek miał doprowadzić do rezultatu niemal zbieżnego z przeniesieniem wierzytelności dostawcy w stosunku do pozwanej, niezrozumiała, a przy tym zupełnie niespójna i chybiona była wykładnia tych umów w części dotyczącej zobowiązania się dostawcy do niepodejmowania w stosunki do dłużnika żadnych czynności i nieprzyjmowania zapłaty, jak również przekazania faktorowi zapłaty dokonanej przez dłużnika, także przez użycie konstrukcji ,,profesjonalnego pełnomocnika”, którym został umocowany jeden z członków zarząduspółki (...), czyli którego Sąd Okręgowy uznał za osobę działającą w istocie na rzecz faktora. Oparcie rozstrzygnięcia oddalającego w całości powództwo o zapłatę należności, które bezsprzecznie nie zostały przez dłużnika uregulowane i nie mogły zostać zapłacone przez osobę trzecią wobec ograniczenia wynikającego z art. 54 ust. 5 powołanej ustawy, na przekonaniu, że zasądzona wprost na rzecz dostawcy kwota, a tym bardziej na rzecz zarządcy masy sanacyjnejspółki (...) spółka z o.o.w restrukturyzacji, zostanie w istocie przekazanaspółce (...), zgodnie z pozostałymi zapisami umów faktoringu powierniczego, które Sąd Okręgowy uznał za wykonywane przez ich strony, nie było uzasadnione, a przede wszystkim wynikało z wadliwej wykładni umów faktoringu powierniczego, w tym przeoczenia, że również w zakresie opisanej konstrukcji były one nieważne z racji ich sprzeczności z art. 54 ust. 5 powołanej ustawy. Jej dostrzeżenie nie uzasadniało jednak oddalenia powództwa o zasadne i wykazane roszczenie dostawcy wobec pozwanego szpitala, lecz dawało pełną podstawę do stwierdzenia, że dostawca nie jest zobowiązany do przekazania ani całej kwoty, którą należało zasądzić obecnie na rzecz zarządcy masy sanacyjnej, ani też jakiejkolwiek jej części, ze względu na nieważność umów faktoringu i uprawnień uzyskanych przez ,,profesjonalnego pełnomocnika”, w części, która dotyczyła przekazania tych środków na rzeczspółki (...). Czynności tego rodzaju były bowiem wykonawcze i miały charakter realizacji faktycznej tych zapisów wskazanych umów, w których przewidziane zostało wprowadzenie konstrukcji zbliżonej w skutkach do przeniesienia wierzytelności dostawcy w stosunku do pozwanego szpitala na faktora, czyli w zakresie, w którym spółaM.została umocowana do ich dochodzenia we własnym imieniu oraz na swoją rzecz w celu uzyskania z tego tytułu przysporzenia do swojego majątku. Sąd Okręgowy nieprawidłowo więc ocenił we wskazanym zakresie umowy faktoringu i czynność ustanowienia ,,profesjonalnego pełnomocnika” dla spółki, która działała w tej sprawie po stronie czynnej i została zastąpiona w toku tego procesu przez zarządcę jej masy sanacyjnej, który tym bardziej nie jest objęty treścią wskazanych umów, w tym obowiązkiem przekazania uzyskanych w tej sprawie środków, czyli podlegających zasądzeniu na rzecz strony czynnej, na rzeczspółki (...). Zarzuty naruszenia we wskazanym zakresieart. 60 i art. 65 k.c.w zw. z art. 54 ust. 5 powołanej ustawy były więc uzasadnione. Wadliwe niezastosowania tych przepisów w tej sprawie doprowadziło też Sąd Okręgowy do nieuprawnionego, a nawet niezrozumiałego wniosku, jakoby powódka w tej sprawie działała we własnym imieniu, lecz na rzeczspółki (...), by tylko formalnie udostępniała na jej korzyść posiadaną legitymację procesową oraz materialną, czyli by faktyczną korzyść w wygrania tej sprawy miała odnosićspółka (...). Sąd Apelacyjny nie podzielił tej argumentacji z oczywistych wręcz powodów związanych z tożsamością między stroną czynną tego procesu a podmiotowym zakres powództwa po stronie wierzyciela. Procesowa konstrukcja działania w imieniu własnym, lecz na rzecz innej osoby, z wyjątkiem wypadków dotyczących zastępstwa pośredniego, które może wykonywać podmiot niemający własnej zdolności prawnej, w tym też zarządca masy sanacyjnej, syndyk czy wykonawca testamenty, przejawiać się powinna w tym przede wszystkim, że jako powód działa osoba występująca o zasądzenie roszczenia objętego pozwem, w tym oznaczonej kwoty pieniężnej, bezpośrednio na rzecz innego podmiotu, niebędącego strona procesu, lecz podmiotem takiego powództwa, zachowującym legitymacją materialną wynikającą z tożsamości występującej pomiędzy podmiotem powództwa, czyli osobą na rzecz której ma nastąpić zasądzenie danego świadczenia, a podmiotem wykazanego stosunku prawnego stanowiącego przedmiot powództwa po stronie wierzyciela. Właśnie taka konstrukcja występuję w wypadku wytoczenia powództw na rzecz innej osoby przez prokuratora, rzecznika konsumentów albo inspektora pracy. Jeśli jednak podmiot działający jako powód żąda zasądzenia wskazanej w pozwie kwoty na swoją tylko rzecz, korzysta więc z legitymacji procesowej wynikającej z tożsamości pomiędzy stroną czynną procesu a podmiotem powództwa pod stronie wierzyciela, nie można w żadnym razie uznać, aby działał na rzecz innej osoby, niezależnie od tego, na jaki cel przeznaczy kwotę zasądzoną w procesie zakończonym wydaniem wyroku uwzględniającego takie powództwo. Jeśli więcspółka (...)domagała się w tej sprawie zasądzenia kwoty objętej żądaniem pozwu na swoją wyłącznie rzecz, nie sposób było uznać, by działała na rzeczspółki (...), nawet jeżeli zasądzona w tym postępowaniu kwota zostałaby przekazana na rzecz faktora. Orzekając w tym zakresie, żaden sąd nie jest w ogóle władny przesądzić o przeznaczeniu środków podlegających zasądzeniu na rzecz legitymowanego procesowo i materialnie powoda oraz uprawnionego do podjęcia decyzji dotyczącej przeznaczenia własnych środków po zakończeniu procesu i ich wyegzekwowaniu od dłużnika. Istotne, również w kontekście treści umów faktoringu powierniczego, zawartych pomiędzy powódka a(...) S.A.wŁ., w tym oceny ich nieważności, jest natomiast stwierdzenie, że zasądzana kwota przysługuje dostawcy, nie zaś faktorowi, ze względu na art. 54 ust. 5 powołanej ustawy, które może zostać uzupełnione podkreśleniem, że z tej samej przyczyny dostawca nie jest zobowiązany do wykonywania tych umów poprzez przekazanie faktorowi środków uzyskanych od pozwanego szpitala. Orzekając w tej sprawie, nie można rzecz jasna tego zabronić dostawcy, w tym pod tytułem rozliczenia kwoty wpłaconej przez faktora zgodnie z umowami tego rodzaju. Nie można tym bardziej oddalić powództwa o uzasadnione i niesporne co do wysokości roszczenie z tytułu zapłaty ceny za dostarczone przez powoda stronie pozwanej asortymenty medyczne. Przyjęcie odmiennego stanowiska, za Sądem Okręgowym, przy uwzględnieniu braku legitymacji po stronie faktora, wynikającego z nieważności umów faktoringu powierniczego lub z oczywistej rozbieżności pomiędzy podmiotowym zakresem procesu w stosunku do treści powództwa, prowadziłoby bowiem do uwolnienia dłużnika od zobowiązania z obawy o wykonanie przez wierzyciela nieważnych zapisów umowy faktoringu powierniczego. Takiego stanowiska nie można jednak zaakceptować. Apelacja strony powodowej zasługiwała więc z podanych przyczyn na uwzględnienie w całości poprzez zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od strony pozwanej na rzecz zarządcy masy sanacyjnejspółki (...)kwoty 1 704 828,64 wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych za okres od 3 listopada 2016 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 96 059 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na którą złożyła się opłata od pozwu w kwocie 85242 zł i minimalna stawka za udział po stronie czynnej zawodowego pełnomocnika, stosownie doart. 98 § 1 i 3 k.p.c.i przy zastosowaniu § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w wersji obowiązującej w dacie wniesienia pozwu. Uwzględnieni apelacji w całości uzasadniało także zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kwoty 93 342 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym, stosownie do powołanych przepisów iart. 108 § 1 k.p.c., obejmujących opłatę od apelacji w podanej wysokości oraz minimalną stawkę za udział w postępowaniu apelacyjnym radcy prawnego po stronie czynnej, wynikającej z treści powołanego rozporządzenia, obowiązującej w dacie wniesienia apelacji. Oczywista niedokładność w poprawny oznaczeniu aktualnego powoda w komparycji zaskarżonego wyroku została sprostowana przez Sąd Apelacyjny na podstawieart. 350 § 3 k.p.c. Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych przepisów orazart. 386 § 1 k.p.c.Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji. Przemysław Kurzawa Robert Obrębski Aleksandra Kempczyńska

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie date: '2019-01-16' department_name: V Wydział Cywilny judges: - Przemysław Kurzawa - Aleksandra Kempczyńska - Robert Obrębski legal_bases: - art. 54 ust. 5 ustawy o działalności leczniczej z 15 kwietnia 2011 r. - 217, art. 227 i art. 232 k.p.c. - art. 356 § 2 i art. 6 k.c. recorder: Małgorzata Szmit signature: V ACa 21/18 ```

155515300001503_III_C_000107_2022_Uz_2022-06-22_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III C 107/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 maja 2022 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, III Wydział Cywilny, w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Alicja Przybylska Protokolant: sekretarz sądowy Katarzyna Zielińska po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2022 r. w Szczecinie na rozprawie sprawy z powództwaI. K. przeciwkoM. R. (1) o zapłatę I zasądza od pozwanegoM. R. (2)na rzecz powodaI. K.kwotę 22.208,81 zł (dwadzieścia dwa tysiące dwieście osiem złotych osiemdziesiąt jeden groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 9 czerwca 2021 roku do dnia zapłaty; II zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.728 zł (cztery tysiące siedemset dwadzieścia osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty. Sygn. akt III C 107/22 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 24 listopada 2021 rokuI. K., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanegoM. R. (1)kwoty 22.208,81 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 9 czerwca 2021 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu żądania pozwu wskazał, że w dniu 18 marca 2021 roku złożył zamówienie na wykonanie przez pozwanego ogrodzenia wraz z bramą. Strony potwierdziły zamówienie mailowo. Powód miał wpłacić zaliczkę w wysokości 80 % wynagrodzenia. Czas realizacji ustalono na 7-8 tygodni. W dniach 22 marca 2021 roku i 24 marca 2021 roku powód wpłacił na rzecz pozwanego umówioną zaliczkę. Po jej otrzymaniu pozwany miał przystąpić do realizacji zamówienia. Osiem tygodni od uiszczenia zaliczki upłynęło w dniu 19 maja 2021 roku. Ze strony pozwanego nie było nawet informacji o gotowości materiałów do montażu. Mając powyższe na uwadze, korzystając z uprawnienia wskazanego w treściart. 635 k.c.powód złożył pozwanemu, pismem z dnia 25 maja 2021 roku, oświadczenie o odstąpieniu od umowy, albowiem już wtedy było jasne, że pozwany nie wykona dzieła w umówionym terminie. Jednocześnie powód wezwał pozwanego do zwrotu zaliczki w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania. Pozwany otrzymał wskazany dokument w dniu 1 czerwca 2021 roku, zatem termin wymagalności roszczenia przypadał na dzień 8 czerwca 2021 roku. Po otrzymaniu wezwania pozwany nie skontaktował się z powodem, nie wytłumaczył opóźnienia, ani nie zwrócił zaliczki. Próby odzyskania należności okazały się bezskuteczne. Powód wskazał, iż strony ustaliły płatność wynagrodzenia w dwóch ratach – I rata – 80% po złożeniu zamówienia, a pozostała kwota po zakończeniu prac. Powód po złożeniu zamówienia uiścił zaliczkę w kwocie 22.208,81 zł. Zamówienie miało zostać zrealizowane w ciągu 8 tygodni od dnia zapłaty zaliczki, tj. w dniu 19 maja 2021 roku. Powód skorzystał z uprawnienia wskazanego w przepisieart. 635 k.c.i w dniu 25 maja 2021 roku odstąpił od umowy. Oświadczenie o odstąpieniu od umowy pozwany odebrał w dniu 1 czerwca 2021 roku, co skutkowało rozwiązaniem stosunku prawnego łączącego powoda z pozwanym. Konsekwencją powyższego był obowiązek zwrotu wzajemnych świadczeń w myślart. 494 k.c.Powód świadczył na rzecz pozwanego kwotę 22.208,81 zł, stąd pozwany winien mu ją zwrócić. Roszczenie o odsetki za opóźnienie znajduje wsparcie w treściart. 481 k.c. W dniu 29 grudnia 2021 roku Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin – Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z treścią żądania pozwu (ówczesna sygnatura akt III Nc 1796/21). Pozwany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty, którym zaskarżył nakaz zapłaty w całości oraz wniósł o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany potwierdził zawarcie umowy z powodem, podnosząc jednak że opóźnienie w wykonaniu umowy wynikało z przyczyn przez niego niezawinionych. Pozwany nie mógł wywiązać się z umowy w wyniku zwłoki powoda. W dniu 24 maja 2021 roku pozwany wystosował do powoda wiadomość e-mail, w której zwrócił się o akceptację projektu ogrodzenia. Pomimo ponagleń powód nie ustosunkował się do treści w/w wiadomości, wskutek czego pozwany wstrzymał się z zamówieniem ogrodzenia u producenta, nie znając finalnych, indywidualnych wymiarów materiałów potrzebnych do wykonania umowy. Wskazał, że powód nieskutecznie odstąpił od umowy, wobec tego jego roszczenie nie jest wymagalne. Pozwany był informowany o przyczynach opóźnienia i przewidywanym terminie realizacji umowy. Z uwagi na powyższe z ostrożności podniósł, że odsetki powinny być liczone dopiero od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu. Pismem z dnia 4 kwietnia 2022 roku pełnomocnik powoda zaprzeczył temu, aby powód pozostawał w zwłoce w związku z wysłanym przez pozwanego mailem z dnia 24 maja 2021 roku. W terminie kiedy zamówienie miało być gotowe do montażu, tj. w dniu 19 maja 2021 roku ze strony pozwanego nie było żadnej informacji o gotowości materiału. Pozwany dopiero w dniu 24 maja 2021 roku, czyli 5 dni po upływie terminu do wykonania dzieła, w godzinach popołudniowych wysłał do powoda maila, w którym prosił o akceptację projektu. Nie polega na prawdzie oświadczenie pozwanego, że nie otrzymał odpowiedzi na swoją wiadomość, pozwany pismem z dnia 25 maja 2021 roku złożył oświadczenie o odstąpieniu od umowy. Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: M. R. (1)prowadzi działalność gospodarczą podfirmą (...). Bezsporne, a nadto dowód: - wydruk z(...), k. 9. I. K.prowadził rozmowy zM. R. (1)odnośnie warunków, w tym wynagrodzenia za wykonanie ogrodzenia na posesjiI. K.. W dniu 18 marca 2021 roku strony doszły do porozumienia. Mailem z dnia 18 marca 2021 roku przedstawiciel pozwanego przesłałI. K.potwierdzenie złożonego zamówienia wraz z prośbą o wpłatę zaliczki w wysokości 80% wartości zamówienia, tj. 22.208,81 zł, na numer konta podany w dokumencie. Termin realizacji prac ustalono na siedem do ośmiu tygodni od dnia zawarcia umowy. Dowód: - wiadomości e-mail, oferty, zdjęcia, k. 10-28, - przesłuchanie powoda, k. 71. W dniu 22 marca 2021 rokuI. K.przelał na rachunek wskazany przezM. R. (1)kwotę 16.208,81 zł, a w dniu 24 marca 2021 roku kwotę 6.000 zł. Dowód: - potwierdzenia przelewów, k. 33-34, - przesłuchanie powoda, k. 71. M. R. (1)w terminie dwóch tygodni od dnia zawarcia umowy miał przygotować projekt dlaI. K.. Powodowi zależało na czasie aby go uzyskać, z uwagi na jednocześnie prowadzone na nieruchomości prace brukarskie, których wykonanie zależało w pewnym zakresie od sposobu w jaki miało zostać wykonane ogrodzenie. Wiadomością mailową z dnia 29 marca 2021 rokuI. K.zwrócił się na adres e-mail firmy pozwanego z zapytaniem, czy jest już gotowy szkic jego ogrodzenia. Wskazał, że bardzo mu zależy na czasie. W odpowiedzi na powyższe, mailem z dnia 30 marca 2021 roku przedstawiciel pozwanego wskazał, że powód ma przesłać szkic z dokładną co do mm długością ogrodzenia z bramą, furtką i słupem wielofunkcyjnym, co pozwoli precyzyjnie wyliczyć szerokość przęseł. W tym samym dniuI. K.przesłał szkic z wymiarami. W dniu 12 kwietnia 2021 rokuI. K.wystosował do pracownika pozwanego maila, z zapytaniem czy szkic jest już gotowy. W odpowiedzi z dnia 13 kwietnia 2021 roku pracownica pozwanego wskazała, że nie ma jeszcze projektu. Poinformowała, że „codziennie przypomina się PanuM., ale w natłoku obowiązków – jeżdżenia od budowy do budowy po prostu braknie na to czasu. Na pewno prześle projekt jak tylko będzie go mieć”. Poprosiła o wyrozumiałości i przeprosiła za zwłokę. W wiadomości z dnia 25 kwietnia 2022 rokuI. K.wskazał, iż odnosi wrażenie, że jest zbywany. Od złożenia zamówienia i przelania zaliczki minął miesiąc, a on ciągle nie otrzymał projektu. Jeżeli przez natłok pracy nie ma możliwości zrealizowania zamówienia to wskazał, iż chciałby zrezygnować z usług firmy pozwanego. Poprosił o pilny kontakt. I. K.kontaktował się także telefonicznie zM. R. (1)i z zatrudnioną przez niego pracownicą. Mimo próśb powoda, realizacja projektu była odwlekana przez pozwanego i jego przedstawicielkę. Dowód: - wiadomości mailowe, k. 29-32, - przesłuchanie powoda, k. 71. W dniu 24 maja 2021 roku przedstawiciel pozwanego przesłałI. K.projekt ogrodzenia, prosząc o jego akceptację.I. K.nie odpowiedział na tego maila, z uwagi na to, że został on przysłany już po uzgodnionym przez strony terminie realizacji umowy. Dowód: - wiadomość e-mail, k. 53, - przesłuchanie powoda, k. 71. Pismem z dnia 25 maja 2021 rokuI. K.złożyłM. R. (1)oświadczenie o odstąpieniu od zamówienia, na podstawieart. 635 k.c.wraz z wezwaniem do zapłaty kwoty 22.208,81 zł, uiszczonej tytułem zaliczki. Wskazał, iż w przypadku braku zapłaty w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania sprawa zostanie skierowana na drogę postępowania sądowego. Pismo toM. R. (1)odebrał w dniu 1 czerwca 2021 roku. Dowód: - pismo z dnia 25 maja 2021 roku wraz z potwierdzeniem doręczenia, k. 35-37. Pismem z dnia 10 czerwca 2021 rokuI. K.za pośrednictwem pełnomocnika wezwałM. R. (1)do zapłaty kwoty 22.208,81 zł. Pismo to zostało doręczone pozwanemu w dniu 14 czerwca 2022 roku. Dowód: - pismo z dnia 10 czerwca 2022 roku wraz z potwierdzeniem doręczenia, k. 38-40. Sąd Rejonowy zważył, co następuje: W ocenie Sądu powództwo zasługiwało w całości na uwzględnienie. W toku niniejszego postępowania powód dochodził od pozwanego zapłaty kwoty 22.208,81 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 9 czerwca 2021 roku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu zaliczki uiszczonej na poczet wykonania dzieła – ogrodzenia na nieruchomości pozwanego. Kwota ta uiszczona odpowiednio w dniach 22 i 24 marca 2021 roku nie została zwrócona na rzecz powoda, mimo złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy. Zgodnie zart. 627 k.c.przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Na podstawieart. 628 § 1 k.c.wysokość wynagrodzenia za wykonanie dzieła można określić przez wskazanie podstaw do jego ustalenia. Jeżeli strony nie określiły wysokości wynagrodzenia ani nie wskazały podstaw do jego ustalenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że strony miały na myśli zwykłe wynagrodzenie za dzieło tego rodzaju. Jeżeli także w ten sposób nie da się ustalić wysokości wynagrodzenia, należy się wynagrodzenie odpowiadające uzasadnionemu nakładowi pracy oraz innym nakładom przyjmującego zamówienie. W myślart. 635 k.c.jeżeli przyjmujący zamówienie opóźnia się z rozpoczęciem lub wykończeniem dzieła tak dalece, że nie jest prawdopodobne, żeby zdołał je ukończyć w czasie umówionym, zamawiający może bez wyznaczenia terminu dodatkowego od umowy odstąpić jeszcze przed upływem terminu do wykonania dzieła. Ostatni z przywołanych przepisów przyznaje uprawnienie do złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy w sytuacji, w której opóźnienie w wykonaniu dzieła jest tak dalekie, iż wątpliwym jest wykonanie dzieła w uzgodnionym przez strony terminie. Skutkiem złożenia oświadczenia o odstąpieniu jest wygaśnięcie węzła obligacyjnego jaki wiązał strony. Z momentem jego złożenia strony nie są już zobligowane do świadczenia, a zobowiązanie wygasa ze skutkiem ex tunc. Z chwilą złożenia skutecznego oświadczenia o odstąpieniu od umowy strony zobowiązane są do zwrotu wzajemnie uczynionych na swoją rzecz świadczeń. Zgodnie bowiem z treściąart. 494 k.c.strona, która odstępuje od umowy wzajemnej, obowiązana jest zwrócić drugiej stronie wszystko, co otrzymała od niej na mocy umowy, a druga strona obowiązana jest to przyjąć. Strona, która odstępuje od umowy, może żądać nie tylko zwrotu tego, co świadczyła, lecz również na zasadach ogólnych naprawienia szkody wynikłej z niewykonania zobowiązania(§ 1).Zwrot świadczenia na rzecz konsumenta powinien nastąpić niezwłocznie(§ 2). W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w sprawie dał podstawy do ustalenia, iż ziściły się przesłanki uprawniające powoda do złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy, co skutkowało obowiązkiem zwrotu na jego rzecz wpłaconej zaliczki. Zgodnie z treściąart. 6 k.c.ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przy czym na podstawieart. 232 k.p.c.strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę. Mając powyższe na uwadze stwierdzić należało, że na stronie powodowej spoczywał obowiązek wykazania, że pozwany opóźniał się z realizacją swojego zobowiązania wynikającego z zawartej umowy, w sposób pozwalający przypuszczać, iż nie wykona go w terminie. Na pozwanym natomiast ciążył obowiązek wykazania, że przesłanki takie nie zaistniały lub, że zwrócił drugiej stronie wpłaconą zaliczkę w całości lub w części. Reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, wynikającym z przywołanych przepisów, powód jest zobowiązany do wykazania wszystkich okoliczności uzasadniających jego roszczenie tak co do zasady jak i wysokości. Pozwany zaś, który odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (vide wyrok Sądu Najwyższego z 3 października 1969 r., II PR 313/69, Legalis 14124 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 r., I CR 79/82, Legalis 23098).Art. 6 k.c.rozumiany być musi również w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał. (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06, Legalis 161055 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2007 r., II CSK 293/07, Legalis 162518). W treści sprzeciwu od nakazu zapłaty pozwany potwierdził zawarcie umowy z powodem. Podniósł natomiast, że opóźnienie w wykonaniu umowy wynikało z przyczyn przez niego niezawinionych, a leżących po stronie powoda. Wskazał, że w dniu 24 maja 2021 roku wystosował do powoda wiadomość e-mail, w której zwrócił się o akceptację projektu ogrodzenia, a wiadomość ta pozostała bez jakiejkolwiek odpowiedzi. Zakwestionował skuteczność złożonego oświadczenia o odstąpieniu, wskazując, że pozwany był informowany o przyczynach opóźnienia i przewidywanym terminie realizacji umowy. W toku niniejszego postępowania poza sporem pozostawały zatem okoliczności związane z zawarciem umowy i wzajemnymi uzgodnieniami stron co do wysokości wynagrodzenia, sposobu i terminów jego płatności, a także terminu jaki strony ustaliły na realizację umowy. Spór skoncentrował się wokół tego po czyjej stronie leżały przyczyny niewykonania przez pozwanego zobowiązania w umówionym terminie. W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy potwierdzał okoliczności wskazane w uzasadnieniu pozwu, a także te na które wskazywał powód w toku swojego przesłuchania w charakterze strony. Z treści przedłożonych wiadomości e-mail wynikało, iż toI. K.zwracał się do pozwanego o przyspieszenie terminu realizacji umowy, w tym oddania projektu. Ponaglenia te nie przynosiły jednak żadnych rezultatów. Jak wynikało z treści dokumentów, strony uzgodniły termin realizacji prac na okres 7 – 8 tygodni. Nawet przy przyjęciu najkorzystniejszej w tym zakresie wersji dla pozwanego, tj. tak aby liczyć termin realizacji na 8 tygodnia od dnia płatności pełnej kwoty zaliczki, tj. od dnia 24 marca 2021 roku, to upływałby on z dniem 19 maja 2021 roku. Wskazać należy, że już w dniu 29 marca 2021 rokuI. K.zwrócił się na adres e-mail firmy pozwanego z zapytaniem o gotowość szkicu jego ogrodzenia, wskazując, że bardzo mu zależy na czasie. W odpowiedzi na powyższe mailem z dnia 30 marca 2021 roku przedstawiciel pozwanego wskazał, że powód ma przesłać szkic, co powód uczynił w tym samym dniu. Trudno zatem zarzucaćI. K., że nie współdziałał przy realizacji umowy. Wręcz przeciwnie kontaktował się z pozwanym i jego pracownicą dążąc do jej wykonania. Z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy nie wynikają żadne okoliczności, które wskazywałyby na naganne zachowanie powoda lub na jego postępowanie jako przyczynę zwłoki. Postawa taka widoczna była natomiast po stronie pozwanego, co wynikało nie tylko z przesłuchania powoda w charakterze strony, ale także chociażby pośrednio z maila pracownicy pozwanego z dnia 13 kwietnia 2021 roku, w którym poinformowała, że codziennie przypomina się pozwanemu, ale w natłoku obowiązków brakuje mu czasu. Nadto poprosiła o wyrozumiałości i przeprosiła za zwłokę. Wysłanie natomiast przez pozwanego w dniu 24 maja 2021 roku maila z projektem, tak więc po terminie w którym umowa miała być zrealizowana, nie mogło mieć żadnego znaczenia na tle okoliczności niniejszej sprawy. Niezaprzeczalnym pozostawało bowiem, iż dochowanie przez pozwanego terminu umownego było niemożliwe. Powyższe stanowiło usprawiedliwienie dla złożenia przezI. K.oświadczenia o odstąpieniu od umowy, a w konsekwencji do żądania zwrotu spełnionego świadczenia – uiszczonej zaliczki w kwocie 22.208,81 zł. Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 22.208,81 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 9 czerwca 2021 roku do dnia zapłaty. Roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje oparcie w treści art.art. 359 § 1 k.c.iart. 481 § 1 i 2 k.c.Zgodnie z treścią przepisuart. 481 § 1 k.c.jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02). W niniejszej sprawie pozwany został wezwany do zwrotu uiszczonej zaliczki pismem z dnia 25 maja 2021 roku, w którym wskazano, iż w przypadku braku zapłaty w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania sprawa zostanie skierowana na drogę postępowania sądowego. Pozwany odebrał to pismo w dniu 1 czerwca 2021 roku. W związku z tym termin na uregulowanie przez niego należności upływał z dniem 8 czerwca 2021 roku. Zasadnym zatem było żądanie odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia od dnia 9 czerwca 2022 roku. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.w zw. zart. 99 k.p.c.Przepisart. 98 k.p.c.stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony(§ 1).Od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Jeżeli orzeczenie to jest prawomocne z chwilą wydania, odsetki należą się za czas po upływie tygodnia od dnia jego ogłoszenia do dnia zapłaty, a jeżeli orzeczenie takie podlega doręczeniu z urzędu - za czas po upływie tygodnia od dnia jego doręczenia zobowiązanemu do dnia zapłaty(§ 11). Na koszty te, zgodnie z treściąart. 98 § 3 k.p.c.składa się uiszczona przez powoda opłata od pozwu w kwocie 1.111 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika powoda, którego wysokość ustalono na podstawie przepisu § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie na kwotę 3.600 złotych oraz opłata skarbowa od złożonego dokumentu pełnomocnictwa procesowego w kwocie 17 złotych.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie date: '2022-05-30' department_name: III Wydział Cywilny judges: - Sędzia Alicja Przybylska legal_bases: - art. 481 § 1 i 2 k.c. - art. 98 § 1 i 3 k.p.c. recorder: sekretarz sądowy Katarzyna Zielińska signature: III C 107/22 ```

150515000000503_I_C_000546_2019_Uz_2020-02-24_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 546/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 lutego 2020 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie – Wydział I Cywilny w składzie następującym: Przewodniczącysędzia Sądu Okręgowego Przemysław Jagosz Protokolant prac. sąd. Natalia Indyka po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2020 r., w Olsztynie, na rozprawie, sprawy z powództwaA. O. przeciwkoJ. A. o zapłatę I zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 165 000,00 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi: 1 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 października 2013 r. do dnia zapłaty, 2 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 13 listopada 2013 r. do dnia zapłaty, 3 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty, 4 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 13 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty, 5 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 lutego 2014 r. do dnia zapłaty, 6 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 marca 2014 r. do dnia zapłaty, 7 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty, 8 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 13 maja 2014 r. do dnia zapłaty, 9 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty, 10 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 lipca 2014 r. do dnia zapłaty, 11 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty, 12 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 września 2014 r. do dnia zapłaty, 13 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 13 października 2014 r. do dnia zapłaty, 14 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 13 listopada 2014 r. do dnia zapłaty, 15 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty, 16 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 13 stycznia 2015 r. do dnia zapłaty, 17 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 lutego 2015 r. do dnia zapłaty, 18 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 marca 2015 r. do dnia zapłaty, 19 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 13 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty, 20 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 maja 2015 r. do dnia zapłaty, 21 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 czerwca 2015 r. do dnia zapłaty, 22 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 13 lipca 2015 r. do dnia zapłaty, 23 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty, 24 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 września 2015 r. do dnia zapłaty, 25 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 13 października 2015 r. do dnia zapłaty, 26 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 13 listopada 2015 r. do dnia zapłaty, 27 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty, 28 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, 29 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 lutego 2016 r. do dnia zapłaty, 30 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 marca 2016 r. do dnia zapłaty, 31 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty, 32 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 maja 2016 r. do dnia zapłaty, 33 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 13 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty, 34 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 lipca 2016 r. do dnia zapłaty, 35 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty, 36 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 13 września 2016 r. do dnia zapłaty, 37 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 października 2016 r. do dnia zapłaty, 38 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 14 listopada 2016 r. do dnia zapłaty, 39 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 13 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty, 40 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty, 41 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 13 lutego 2017 r. do dnia zapłaty, 42 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 13 marca 2017 r. do dnia zapłaty, 43 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty, 44 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 maja 2017 r. do dnia zapłaty, 45 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 13 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty, 46 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 lipca 2017 r. do dnia zapłaty, 47 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty, 48 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 września 2017 r. do dnia zapłaty, 49 - co do kwoty 3 000,00 zł od dnia 12 października 2017 r. do dnia zapłaty, 50 - co do kwoty 18 000,00 zł od dnia 14 listopada 2017 r. do dnia zapłaty, II zasądza od pozwanego na rzecz powoda zwrot kosztów procesu w kwocie 5 417 zł; III nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Olsztynie nieuiszczone koszty sądowe w kwocie 8 250 zł. Sygn. akt I C 546/19 UZASADNIENIE PowódA. O.żądał od pozwanegoJ. A.zapłaty kwoty 165 000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot poszczególnych rat szczegółowo wskazanych w pozwie, od dat wymagalności każdej z nich do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z normami przepisanymi. W uzasadnieniu powód wskazał, że w zamiarze pożyczenia pozwanemu środków finansowych, sam zawarł szereg bankowych umów pożyczek i kredytów. W dniu 19 września 2013 r. na podstawie kapitału pozyskanego m.in. ze wspomnianych umów, powód udzielił pozwanemu dwóch pożyczek pieniężnych, jedną na kwotę 65 000,00 zł, drugą zaś na kwotę 100 000,00 zł. Należność w wysokości 65 000,00 zł, zgodnie z umową, powinna zostać zwrócona w ratach miesięcznych, po 1000,00 zł każda, płatnych od 11 października 2013 r. Spłata należności równej 100 000, 00 zł podzielona była na raty miesięczne w wysokości po2000,00 zł każda, płatne również od 11 października 2013 r. Pozwany nie uregulował żadnej z wymagalnych rat, pomimo wystosowanych wezwań do zapłaty oraz skierowania sprawy na drogę posiedzenia pojednawczego. (pozew k. 4-8) W nieformalnej odpowiedzi na pozew pozwany zaprzeczył twierdzeniu, jakoby kiedykolwiek faktycznie otrzymał od powoda jakieś kwoty pieniężne z tytułu pożyczki. Potwierdził on jednak fakt, że do podpisania takich umów rzeczywiście doszło, lecz stwierdził, że miały one charakter jedynie pozorny. (odpowiedź na pozew k. 78-79) Sąd ustalił, co następuje: Powód, do czasu przebycia udarów mózgu, które nastąpiły kolejno w sierpniu i listopadzie 2012 r., pracował jako prezes spółki. Od 1 lutego 2013 r., z tytułu emerytury wojskowej, powodowi przysługiwała do wypłaty ostatecznej kwota 1 950,66 zł, od 1 marca 2013 r. kwota 2 026,48 zł, a od 1 kwietnia 2013 r. kwota 1 036,74 zł. (decyzje wojskowego biura emerytalnego k. 107-112) W dniu 20 sierpnia 2013 r. powód zawarł zBankiem (...) S.A.z siedzibą wW.umowę pożyczki(...)o nr(...)na kwotę 17 427,20 zł, z czego 14 000 zł przeznaczone było na cele konsumpcyjne, a 3 427,20 zł na pokrycie kosztów związanych z dobrowolną ochroną ubezpieczeniową. (k. 40- 41) W dniu 30 sierpnia 2013 r. powód zawarł z(...) Bankiem S.A.z siedzibą weW.umowę pożyczki nr (...)na kwotę 18 000 zł. Środki pieniężne zostały przekazane na rachunek bankowy powoda w dniu podpisania umowy. (k. 11-22) W dniu 3 września 2013 r. powód zawarł z(...) Bankiem S.A.z siedzibą weW.kolejnąumowę pożyczki o nr (...), na kwotę 32 982,30 zł. (k. 23-34) W dniu 6 września 2013 r. pomiędzyBankiem (...) S.A.z siedzibą wK.a powodem została zawarta umowa kredytu gotówkowego o nr(...)w kwocie59 994 zł, z której kwota 44 000 zł przeznaczona miała być na cele konsumpcyjne. Pozostałe części w wysokości jedna 3 077 zł, a druga 12 917 zł miały zostać przeznaczone na spłatę innych kredytów. (umowa kredytu k. 35-39) W dniu 12 września 2013 r.(...)z siedzibą wG.udzielił powodowi pożyczki na cele konsumpcyjne w kwocie 14 000 zł. (k. 42) Łączna wartość udokumentowanych kredytów i pożyczek zaciągniętych przez powoda w tym czasie, przeznaczonych na cele konsumpcyjne, opiewała na kwotę 122 982,30 zł. W dniu 7 grudnia 2011 r. między żoną powoda, która w tamtym czasie pozostawała z nim jedynie w związku konkubenckim, a pozwanym, zawarta została umowa pożyczki opiewająca na kwotę 12 000,00 zł. Spłata miała nastąpić do 31 marca 2012 r., a w razie niewywiązania się pozwanego z tych zobowiązań, spłaty miał dokonać powód, który był jednocześnie świadkiem zawarcia tej umowy. Ostatecznie kwotę pożyczki do rąk pożyczkodawczyni zwrócił powód, ze środków uzyskanych z tytułu pożyczki w banku. (protokół rozprawy- zeznania świadka k. 149-150) W dniu 19 września 2013 r. wG., pomiędzy powodem a pozwanym zawarte zostały dwie umowy pożyczek. Pierwsza opiewała na kwotę 65 000 zł, druga zaś na kwotę 100 000 zł. Kwota 65 000 zł według postanowień umownych miała być spłacana w 50-ciu równych ratach miesięcznych, po 1 000 zł każda wraz z odsetkami, co daje łącznie kwotę 50 000 zł. Druga kwota pożyczki w wysokości 100 000 zł miała być spłacana także w 50-ciu równych ratach miesięcznych, jednak po 2 000 zł każda wraz z odsetkami. Spłata obydwu należności miała rozpocząć się od 11 października 2013 r. W § 3 obydwu umów określono, że pożyczkodawca, czyli powód, pozostawił do dyspozycji pozwanego kwotę pożyczki, na którą umowy te opiewały. (umowy pożyczki k. 43-44) Powód znał pozwanego z wojska, a później spotykał się z nim, gdyż obaj pracowali jako taksówkarze. Widywali się także poza pracą i właśnie wtedy powód miał przekazać, w kilku transzach, kwotę pożyczki. (zeznania świadka k. 149-150) Na podstawie zeznań rocznych o wysokości osiągniętego dochodu przez powoda określono, że jego dochód po odliczeniach w kolejnych latach kształtował się na poziomie: - za rok 2011 w kwocie 102 493,60 zł, - za rok 2012 w kwocie 101 045 zł, - za rok 2013 w kwocie 75 571,27 zł. (zeznania roczne k. 96-106) Na przełomie sierpnia i września 2003 r. powód dokonał kilku wypłat znacznych środków pieniężnych ze swoich rachunków bankowych, a mianowicie pobrał: a kwotę 18 000 zł w dniu 30 sierpnia 2013 r., b kwotę 10 000 zł w dniu 3 września 2013 r., c kwotę 16 000 zł w dniu 6 września 2013 r., d kwotę 12 380 zł w dniu 12 września 2013 r. (potwierdzenia wypłat k. 113- 116) Powyższe kwoty łącznie dają sumę 56 380 zł, z czego kwota ostatniej wypłaty, tj. 12 380 zł została wybrana ze środków otrzymanych ze(...), w dniu jej przyznania. Sąd zważył, co następuje: W świetle twierdzeń stron poza sporem było, że podpisały umowy pożyczek, obie z dnia 19 września 2013 r. na łączną sumę 165 000 zł. Pozwany tego nie kwestionował, powoływał się jedynie na pozorność tych czynności prawnych. Twierdził także, że realnych kwot z tytułu tych pożyczek nigdy nie otrzymał. W tym stanie rzeczy wskazać trzeba, że zgodnie zart. 720 Kodeksu cywilnego(k.c.) pożyczka jest umową konsensualną, polegającą na zgodnym oświadczeniu woli stron, dającego i biorącego pożyczkę, przez którą dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego pożyczkę określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, zaś biorący zobowiązuje się zwrócić taką samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. W myśl natomiastart. 6 k.c.ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W realiach niniejszej sprawy oznacza to, że skoro powód wywodził swoje roszczenia z faktu zawarcia umów pożyczek pieniędzy, a pozwany twierdził, że umowy były pozorne i nie otrzymał pieniędzy, rolą powoda było udowodnienie rzeczywistego zawarcia umów oraz przekazania pieniędzy pozwanemu, zaś zadaniem pozwanego było wskazanie okoliczności, które świadczyłyby, że umowy były pozorne, a pieniędzy nie otrzymał. O ile na dowód zawarcia umów oraz przekazania pieniędzy powód przedstawił niekwestionowane co do prawdziwości i pochodzenia dokumenty w postaci podpisanych umów i dowód z zeznań świadka, o tyle pozwany w żaden sposób nie uprawdopodobnił swoich twierdzeń dotyczących pozorności tych umów, chociażby przez przedstawienie dowodów, które wyjaśniałyby rzeczywisty cel podpisania obu umów lub takich, które podważałyby wiarygodność zeznań świadka, zarówno w zakresie zawarcia umów, jak i przekazania pieniędzy, względnie wyjaśniałyby, dlaczego mimo podpisania umów nie wystąpił do powoda z żądaniem wydania przedmiotu pożyczki przed upływem wskazanego wart. 722 k.c.terminu przedawnienia takiego roszczenia. Dostrzegając to, że świadek, jako żona powoda, może być zainteresowana w przedstawianiu faktów w sposób dla niego korzystny, Sąd podszedł do jej zeznań z pełną ostrożnością. Analiza jej wyjaśnień i sposobu, w jaki zeznawała w trakcie rozprawy po odebraniu przyrzeczenia i pouczeniu o odpowiedzialności karnej za składanie zeznań fałszywych, nie daje jednak podstaw do uznania ich za niewiarygodne. Wyraźnie bowiem oddzielała fakty, których była świadkiem naocznym, od tych, które znała wyłącznie ze słyszenia. Nie ujawniono przy tym żadnych okoliczności, które podważałaby jej prawdomówność lub wskazywały na nieścisłości w jej relacji. Jej zeznania pozostawały przy tym spójne z faktami wynikającymi z innych dowodów, w szczególności z tym, że ona również pożyczyła pieniądze pozwanemu, obie umowy pożyczki rzeczywiście zostały podpisane przez strony, zaś powód dysponował w tym czasie wystarczającymi środkami pieniężnymi do udzielenia takich pożyczek (z dochodów własnych i zobowiązań zaciąganych w różnych instytucjach kredytowych). Tymczasem pozwany nie przedstawił żadnych dowodów lub faktów, które mogłyby osłabić wymowę dowodów przedstawionych przez stronę powodową, ograniczając się do gołosłownych i nie znajdujących żadnego wsparcia twierdzeń o rzekomej pozorności umów i braku przekazania pieniędzy. W konsekwencji Sąd uznał, że całokształt tych dowodów, ocenianych kompleksowo, pozwala na pozytywne ustalenie, że powód dysponował pieniędzmi, które mógł i które rzeczywiście pożyczył pozwanemu na podstawie umów z dnia 19 września 2013 r. Jak wskazano wcześniej, zgodnie z tymi umowami pożyczki miały być spłacane w pięćdziesięciu ratach – po 1 000 zł i po 2 000 zł miesięcznie, łącznie po 3 000 zł miesięcznie. Wprawdzie w przypadku ostatniej (pięćdziesiątej) raty pożyczki dotyczącej kwoty 65 000 zł nie wpisano jej właściwej wysokości, która powinna wynosić 16 000 zł, niemniej można uznać za wiarygodne tłumaczenie strony powodowej, że wynikło to wskutek powielenia zapisów obu umów. Niemniej obie pożyczki powinny być zwrócone łącznie w 50. ratach, zatem termin płatności ostatnich rat obu pożyczek przypadał na 14 listopada 2017 r. (po uwzględnieniu dni ustawowo wolnych od pracy i soboty), a łączna suma tych ostatnich rat powinna wynosić 18 000 zł (16 000 zł i 2 000 zł). Z przytoczonych względów, na podstawieart. 720 k.c., powództwo uwzględniono w całości, wraz z przewidzianymi wart. 481 § 1 i 2 k.c.odsetkami za opóźnienie w spłacie każdej z rat, za okres od daty ich wymagalności (z uwzględnieniem dni ustawowo wolnych od pracy i sobót – pkt I sentencji wyroku). O kosztach orzeczono zgodnie zart. 98 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca proces jest zobowiązana zwrócić stronie wygrywającej poniesione przez nią koszty. Z tej przyczyny w pkt II sentencji wyroku zasądzono od pozwanego na rzecz powoda zwrot kosztów procesu obejmujących koszty zastępstwa procesowego w wysokości5 400,00 zł i koszty opłaty skarbowej w wysokości 17,00 zł. O nieuiszczonych kosztach sądowych, obejmujących opłatę od pozwu niepokrytą przez powoda (8 250,00 zł), orzeczono na podstawieart. 98 k.p.c.w związku z art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, nakazując jej ściągnięcie na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Okręgowego w Olsztynie od pozwanego (pkt III sentencji wyroku).

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Olsztynie date: '2020-02-24' department_name: I Wydział Cywilny judges: - sędzia Sądu Okręgowego Przemysław Jagosz legal_bases: - art. 720 Kodeksu cywilnego - art. 98 k.p.c. recorder: prac. sąd. Natalia Indyka signature: I C 546/19 ```

153500000001521_III_AUa_002684_2015_Uz_2016-11-23_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktIII AUa 2684/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 listopada 2016 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Marta Sawińska Sędziowie: SSA Jolanta Cierpiał (spr.) del. SSO Małgorzata Woźniak-Zendran Protokolant: st.sekr.sąd. Emilia Wielgus po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2016 r. w Poznaniu sprawyF. Ś. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wP. o emeryturę na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wP. od wyroku Sądu Okręgowego w Koninie z dnia 12 października 2015 r. sygn. akt III U 558/15 oddala apelację. del. SSO Małgorzata Woźniak-Zendran SSA Marta Sawińska SSA Jolanta Cierpiał UZASADNIENIE Decyzjąz dnia 17 kwietnia 2015 r., znak(...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wP.odmówiłF. Ś.prawa do emerytury. Odwołanie od powyższej decyzji wniósłF. Ś.. W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania oraz o zasądzenie odF. Ś.na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa sądowego według norm przepisanych. Wyrokiemz dnia 12 października 2015 r., wydanym w sprawie o sygn. III U 558/15, Sąd Okręgowy w Koninie, Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał odwołującemuF. Ś.prawo do emerytury od dnia 1 marca 2015 r. Nadto nie stwierdził odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie istnienia okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Podstawę rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego stanowiły następujące ustalenia faktyczne: F. Ś.urodził się w dniu (...) Sąd Okręgowy ustalił, że odwołujący legitymuje się okresem składkowym i nieskładkowym w łącznym wymiarze 27 lat, 7 miesięcy i 6 dni.F. Ś.z dniem 5.01.1973 r. rozpoczął pracę wPrzedsiębiorstwie (...)wP.Oddział wK.(późniejsze nazwy:(...) Zakłady Budownictwa (...),Przedsiębiorstwo (...) S.A, aktualnie(...) S.AwP.). Zakład zajmował się budową obiektów kolejowych dla potrzeb kolei i obowiązki odwołującego związane były z pracami fizycznymi dotyczącymi budowy torów. W początkowym okresie zatrudnienia (do ok. 1978 r.) odwołujący zajmował stanowisko murarza i wykonywał budowę nastawni oraz lokomotywowni wK.. Po tym okresie brał udział w pracach związanych z budową kolej na odcinkuW.–A., służącej do przewozu węgla brunatnego. Te prace trwały przez okres 2-3 lat. Do 1981 r. odwołujący brał również udział w pracach przy budowie linii kolejowej służącej do przewozu węgla brunatnego zL.doP.. Następnie od 14.11.1981 r. do 27.10.1983 r. odwołujący został skierowany do pracy w NRD gdzie wykonywał obowiązki na stanowisku torowy. Po powrocie do kraju odwołujący pracował przy torach kolejowych wS.i wW., brał udział w wymianie torów na liniiP.–W.. Odwołujący jeszcze dwukrotnie pracował w NRD tj. w okresie od 7.10.1986 r. do 31.12.1989 r. oraz od 2.11.1993 r. do 31.12.1993 r. i wówczas pracował na stanowisku montera nawierzchni kolejowych. W okresach od 1.01.1990 r. do 28.02.1990 r., od 18.01.1993 r. do 27.01.1993 r. i od 15.02.1994 r. do 28.02.1994 r. odwołujący przebywał na urlopie bezpłatnym. Od 1.07.1995 r. powierzono odwołującemu prowadzenie brygady torowej. Pracodawca w angażach różnie ujmował stanowiska pracy zajmowane przez odwołującego.F. Ś.został przyjęty do pracy jako murarz i tak określone stanowisko pracy dominowało również w późniejszych angażach. Jedynie przy powierzaniu odwołującemu wykonywania pracy w NRD pracodawca kwalifikował jego pracę jako monter nawierzchni kolejowych, natomiast w kraju w dalszym ciągu określano jego stanowisko jako „murarz”. Od 1.07.1995 r. pracodawca określił, że stanowisko pracy odwołującego to monter nawierzchni kolejowej oraz powierzył mu prowadzenie brygady torowej. W angażach nie nastąpiła jednakże zmiana nazwy stanowiska pracy i odwołujący w zapisach pracodawcy w dalszym ciągu funkcjonował również jako „murarz”. Dopiero od 2002 r. nastąpiła zmiana w określeniu stanowiska pracy odwołującego na „murarz – monter nawierzchni kolejowej”. Z dniem 31.07.2015 r. odwołujący przestał być pracownikiemspółki (...) S.AwP.. W zaświadczeniu wystawionym przezspółkę (...) S.AwP.z dnia 7.11.2014 r. stwierdzono, żeF. Ś.jest zatrudniony w(...) S.AwP.od 5.01.1973 r. do nadal. Wskazano, że okres od dnia 1.01.1983 r. do 30.06.1991 r. stanowi okres zatrudnienia na kolei zgodnie z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. Natomiast okres od 1.01.1978 r. do 31.12.1982 r. jest okresem równorzędnym z okresem zatrudnienia na kolei zgodnie zart. 44 pkt 6 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Natomiast według świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 18.11.2014 r. odwołujący jako pracownik(...) S.Aw okresach od : - 14.11.1981 r. do 27.10.1983 r., - 7.10.1986 r. do 31.12.1989 r. - 2.11.1993 r. do 31.12.1993 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace: torowy, robotnik torowy – prace załadunkowych służb kolejowych bezpośrednio związane z utrzymaniem ruchu pociągów – wykaz A, dział VIII, pkt. 13 rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983 r. na stanowisku torowy, robotnik torowy wymienionym w wykazie A, dziale VIII, pkt 13, poz. 27 wykazu stanowiącego załącznik do zarządzenia nr 64 Ministra Komunikacji z dnia 29.06.1983 r. w sprawie prac w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu komunikacji, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego oraz do wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej. Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję w której uznano, żeF. Ś.legitymuje się okresem składkowym i nieskładkowym w łącznym wymiarze 27 lat, 7 miesięcy i 6 dni i z przyczyn podanych w uzasadnieniu decyzji odmówiono odwołującemu przyznania prawa do emerytury. Sąd I instancji ustalił, że odwołujący ma wymagany okres zatrudnienia, wynoszący 25 lat dla mężczyzn, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach na kolei oraz ukończył(...)lat. Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Okręgowy wydał zaskarżony wyrok, uznając odwołanie za zasadne. Sąd I instancji, wskazując na treść przepisówart. 27, 32 i 184 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 tj. ze zm.), rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43),art. 5 ust. 1 pkt 1 i ust. 2, art. 42 ust. 2 ustawy z dnia 28.04.1983 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin(Dz.U. z 1983r. Nr 23, poz. 99) w brzmieniu obowiązującym na 31.12.1998 r., stwierdził, że odwołujący będąc zatrudnionym wPrzedsiębiorstwie (...),(...) Zakłady Budownictwa (...),Przedsiębiorstwie (...) S.Amiał status pracownika kolejowego a zatrudnienie to było zatrudnieniem na kolei w rozumieniu powyższych ustaw. Jednocześnie, w ocenie Sądu Okręgowego, odwołujący wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub charakterze z tytułu zatrudnienia na kolei co najmniej od 1.01.1978 r. w dłuższym okresie niż uznane przez organ rentowy 9 lat 7 miesięcy i 16 dni. Odwołujący pracę związaną z zatrudnieniem na kolei wykonywał bowiem także od 1.01.1978 r. do 13.11.1981 r. a także następnie również w kolejnych latach tj. od 1.07.1991 r. do 1.11.1993 r. jak również od 1.01.1994 r. do 31.12.1998 r. (z wyłączeniem okresów urlopów bezpłatnych). Suma powyższych okresów przekracza więc wymagane 15 lat. W konsekwencji Sąd Okręgowy stwierdził, że odwołujący spełnił wszystkie przesłanki nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku. Większość przesłanek wykazał w postępowaniu przed organem rentowym tj. fakt ukończenia wymaganego wieku(...)lat, na dzień 1 stycznia 1999 r. wykazał okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie 27 lat, 7 miesięcy i 6 dni a ponadto nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Natomiast w postępowaniu sądowym wykazał ponad 15 letni okres pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy w punkcie I wyroku, na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję, w ten sposób, że przyznałF. Ś.prawo do emerytury poczynając od miesiąca w którym został złożony wniosek tj. od 1.03.2015 r. Jednocześnie, na podstawieart. 118 ust. 1 a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd Okręgowy w punkcie II wyroku stwierdził brak podstaw do ustalenia odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Apelacjęod powyższego wyroku wywiódł organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wP., zaskarżając go w całości i zarzucając mu: 1 naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawyart. 233 § 1 k.p.c.poprzez niewłaściwą ocenę dowodów polegająca na uznaniu zeznań świadków za podstawę do przyjęcia, że okres zatrudnienia od 1.01.1978 do 31.12.1982 jest okresem zatrudnienia na kolei w sytuacji, gdy okres ten zgodnie z zaświadczeniem zatrudnienia w warunkach szczególnych na kolei oraz ze świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach został przez zakład pracy uznany za okres pracy równorzędnej z okresem pracy na kolei, 2 naruszenie prawa materialnego§ 4 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz.U.1983r. Nr 8, poz. 43) i art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2015.748 j.t) poprzez uznanie, że wnioskodawca posiada co najmniej 15 letni okres pracy w szczególnych warunkach i w szczególnym charakterze i na tej podstawie przyznanie mu prawa do emerytury w obniżonym wieku. Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie odwołania oraz o zasądzenie od wnioskodawcy na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa sądowego wg norm przepisanych. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje : Wniesioną przez organ rentowy apelację uznać należy za bezzasadną. Pierwszy z zarzutów apelacji dotyczył naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisuart. 233 § 1 k.p.c.poprzez niewłaściwą ocenę dowodów polegająca na uznaniu zeznań świadków za podstawę do przyjęcia, że okres zatrudnienia od 1.01.1978 do 31.12.1982 jest okresem zatrudnienia na kolei. Sąd Apelacyjny miał zatem na względzie, iż zarzut ten został ograniczony jedynie do wskazanego wyżej krótkiego okresu od 1.01.1978 r. do 31.12.1982 r. i nie rozciągał się na dalsze okresy zatrudnienia odwołującego, tj. do dnia 31 grudnia 1998 r. Tymczasem analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, że odwołujący pracował w szczególnych warunkach lub charakterze z tytułu zatrudnienia na kolei (po odliczeniu okresów urlopu bezpłatnego) wPrzedsiębiorstwie (...)wP.Oddział wK.(późniejsze nazwy:(...) Zakłady Budownictwa (...),Przedsiębiorstwo (...) S.A, aktualnie(...) S.AwP.) w następujących okresach: 1 od 1.01.1978 r. do 31.12.1989 r., tj. łącznie 12 lat, 2 od 1.03.1990 r. do 17.01.1993 r., tj. łącznie 2 lata, 10 miesięcy i 17 dni, 3 od 28.01.1993 r. do 14.02.1994 r., tj. łącznie 1 rok i 17 dni, 4 od 1.03.1994 r. do 31.12.1998 r., tj. łącznie 4 lata i 10 miesięcy. Łącznie był to zatem okres 20 lat, 9 miesięcy i 4 dni, a więc okres dłuższy niż wymagane 15 lat. Z powyższego wynika, że nawet gdyby uznać zasadność zarzutu apelującego odnośnie okresu od 1.01.1978 r. do 31.12.1982 r. i uznać, że w okresie tym odwołujący nie pracował w warunkach szczególnych na kolei, to nie wpłynęłoby to na treść zapadłego w sprawie wyroku Sądu I instancji. Kwestionowany przez apelującego okres obejmuje bowiem jedynie 5 lat. Tymczasem po tym czasie, jeszcze do dnia 31.12.1998 r., odwołujący pracował w szczególnych warunkach na kolei przez okres 15 lat, 9 miesięcy i 4 dni. Tak poczynionego ustalenia apelujący nie kwestionował w zarzutach apelacji, podnosząc w stosunku do okresu od dnia 1.01.1983 r. do 31.12.1998 r. co najwyżej zarzut naruszenia prawa materialnego. Skoro zaś – jak przyznaje sam apelujący na łamach apelacji – do nabycia prawa do wcześniejszej emerytury wystarczający jest okres 15 lat pracy w szczególnych warunkach na kolei, to podniesiony przez apelującego zarzut naruszenia przepisów postępowania okazuje się nietrafiony już z tego tylko względu, iż apelujący nie wykazał, by ewentualne naruszenie przepisów postępowania miało wpływ na wynik sprawy. Niemniej, odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisów postępowania, zwrócić należy uwagę, że za decydującą dla oceny charakteru pracy odwołującego w okresie od 1.01.1978 r. do 31.12.1982 r. apelujący poczytywał treść wystawionych przez pracodawcę odwołującego prywatnych dokumentów: zaświadczenia z dnia 7.11.2014 r. o zatrudnieniu w warunkach szczególnych na kolei oraz świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 18.11.2014 r., z których wynikać miało, że okres od 1.01.1978 do 31.12.1982 r. został przez zakład pracy odwołującego uznany za okres pracy równorzędnej z okresem pracy na kolei. Z takim stanowiskiem apelującego nie sposób się zgodzić. Po pierwsze, uwadze samego apelującego najwyraźniej umknęło, iż sam organ rentowy w zaskarżonej przezF. Ś.decyzji z dnia 17 kwietnia 2015 r. uznał za „okres pracy na kolei oraz innej pracy w warunkach szczególnych” m.in. okres od 14.11.1981 r. do 31.12.1982 r. (k.7), a więc część okresu wskazanego w pierwszym zarzucie wniesionej w sprawie apelacji. Stanowisko takie organ rentowy podtrzymał w złożonym na etapie postępowania przed Sądem Okręgowym piśmie procesowym z dnia 14 września 2015 r. (k. 34). Tym samym, organ rentowy dopiero na etapie wnoszenia apelacji zmienił swoją ocenę charakteru pracy odwołującego w okresie od 14.11.1981 r. do 31.12.1982 r. Po drugie, podzielić należało ocenę Sądu Okręgowego, iż zeznania przesłuchanych w sprawie świadków:C. K.orazS. W., zatrudnionych wspólnie z odwołującym jeszcze przezPrzedsiębiorstwo (...), skutecznie zaprzeczyły okoliczności wskazywanej w powoływanych przez apelującego dokumentach, wystawianych przez zakład pracy, jakoby okres pracy odwołującego od 1.01.1978 r. do 31.12.1982 r. stanowił jedynie okres równorzędny z pracą na kolei. Słuszna okazała się ocena Sądu I instancji, iż wartości dowodowej dokumentów wystawionych przez zakład pracy (zaświadczenia z dnia 7.11.2014 r. oraz świadectwa z dnia 18.11.2014 r.) nie należy przeceniać. W postępowaniu sądowym traktowane są one jako dokumenty prywatne w rozumieniuart. 245 k.p.c., które stanowią dowód jedynie tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w tych dokumentach. Sąd Okręgowy miał możliwość przeprowadzić dowód z zeznań świadków, który zaprzeczył treści podawanej w rzeczonych dokumentach prywatnych. W rezultacie, Sąd ten miał podstawy do poczynienia ustaleń, że także w pozostałych nie wskazanych przez pracodawcę okresach zatrudnienia, odwołujący wykonywał pracę w szczególnych warunkach jako pracownik zatrudniony na kolei. W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, a zebrany materiał poddał wszechstronnej ocenie z zachowaniem granic swobodnej oceny dowodów, przewidzianej przezart. 233 § 1 k.p.c.Dokonując tej oceny, Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego w świetle zasady sędziowskiej oceny materiału dowodowego, wyczerpująco wskazując, które dowody uznał za wiarygodne i dlaczego, a które nie, co logicznie i spójnie uzasadnił. W wyniki powyższego, Sąd Okręgowy wyjaśnił wszystkie istotne okoliczności sprawy. Z uwagi na powyższe, w ocenie Sądu Apelacyjnego wszystkie ustalenia faktyczne, dokonane przez Sąd Okręgowy, znajdują oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym, który Sąd I instancji właściwie ocenił na podstawie jego wszechstronnego rozważenia, polegającego na rzetelnej, bezstronnej ocenie wyników postępowania i ich prawidłowej interpretacji, przy uwzględnieniu zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. W szczególności, Sąd Okręgowy wyjaśnił, dlaczego uznał dowód z zeznań świadkówC. K.orazS. W.za decydujący w sprawie i dlaczego uznał za niewiarygodną treść dokumentów (zaświadczenia z dnia 7.11.2014 r. oraz świadectwa z dnia 18.11.2014 r.), wystawianych przez pracodawcę odwołującego. Za w pełni logiczną należy uznać ocenę, że świadkowie mogli dysponować szeroką wiedzą na temat charakteru pracy odwołującego, skoro pracowali z nim wspólnie w tym samym zakładzie pracy w tym samym okresie - w tym w okresie objętym zarzutem apelującego. Skoro zaś zeznania świadków były spójne i korespondowały ze sobą, a nadto potwierdzały zeznania odwołującego – zachodziły w sprawie wszelkie podstawy by uznać, że także w okresie od 1.01.1978 r. do 31.12.1982 r. odwołujący wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub charakterze z tytułu zatrudnienia na kolei, albowiem co najmniej od 1.01.1978 r. odwołujący pracował bezpośrednio przy budowach linii kolejowych na terenie kraju a także na terenie NRD. W połączeniu z niekwestionowanymi przez apelującego okresami od 1.01.1983 r., oznacza to, że odwołujący był zatrudniony w szczególnych warunkach lub charakterze z tytułu zatrudnienia na kolei przez okres dłuższy niż wymagany do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku okres 15 lat – przy czym, jak wskazano wyżej – nawet z pominięciem okresu kwestionowanego w zarzucie naruszenia przepisów postępowania, odwołujący pracował w szczególnych warunkach na kolei ponad 15 lat. W konsekwencji Sąd Apelacyjny w pełni podzielił wszelkie ustalenia Sądu I instancji i przyjął je za własne, bez potrzeby ponownego ich przytaczania. Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego, Sąd Apelacyjny podzielił również w całości ocenę prawną dokonaną przez Sąd Okręgowy. Wskazać należy bowiem, że przepisart. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 1998 r., Nr 162 poz. 1118 ze zm.), zwanej dalej „ustawą emerytalną”, stanowi, że ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40 ustawy emerytalnej, jeżeli dniu wejścia w życie ustawy emerytalnej (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli: 1 okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat - dla mężczyzn, 2 oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, przy czym zgodnie z art. 184 ust. 2 ustawy emerytalnej, emerytura powyższa przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Zgodnie zatem z wymogiem określonym w 184 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej, ubezpieczony musi spełniać ogólny warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego wskazanego w art. 27 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej, wynoszący dla mężczyzn co najmniej 25 lat. Poza sporem w przedmiotowej sprawie pozostawało, że odwołujący spełniał powyższe przesłanki nabycia prawa do emerytury. Odnośnie zaś wymogu określonego w art. 184 ust. 1 ustawy emerytalnej, wskazać należy, że przepis art. 32 ust. 1 ustawy emerytalnej przewiduje dla ubezpieczonych będących pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze prawo do emerytury w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3 ustawy emerytalnej. Jednocześnie z przepisu art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej wynika, że dla celów ustalenia uprawnień do wcześniejszej emerytury pracownika zatrudnionego w szczególnych warunkach uważa się pracownika zatrudnionego przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia, zaś zgodnie z art. 32 ust. 4 ustawy emerytalnej, wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1 tego przepisu, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 tego przepisu przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, którymi w niniejszej sprawie jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8 poz. 43 ze zm.), zwane dalej „rozporządzeniem”. To samo rozporządzenie określa wymagany okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, którego osiągnięcia dla uzyskania prawa do emerytury w obniżonym wieku wymaga art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej. Odnośnie wieku emerytalnego oraz wymaganego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych, § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że mężczyzna, będący pracownikiem, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: 1 osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat, 2 ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. W sprawie znajdował zastosowanie § 4 ust. 3 rozporządzenia, zgodnie z którym do okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach, o których mowa w ust. 1, zalicza się także okresy pracy górniczej w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin oraz okresy zatrudnienia na kolei w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin, a także okresy pracy lub służby, o których mowa w § 5-10. W sprawie znajdowała zatem zastosowanie takżeustawa z dnia 28.04.1983 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin(Dz. U. z 1983r. Nr 23, poz. 99) w brzmieniu obowiązującym na dzień 31.12.1998 r. Z przepisów tej ustawy wynika, iż rozróżnia ona okresy: zatrudnienia na kolei (art. 6), okresy równorzędne z okresami zatrudnienia na kolei (art. 7) i okresy zaliczane do okresów zatrudnienia na kolei (art. 8). Według art. 6 ustawy za okresy zatrudnienia na kolei uważa się okresy pozostawania w stosunku pracy w kolejowych jednostkach organizacyjnych, w czasie których pracownik pobierał wynagrodzenie lub zasiłki z ubezpieczenia społecznego: chorobowy, macierzyński lub opiekuńczy. Zgodnie zart. 5 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy z dnia 28 kwietnia 1983 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzina także art. 42 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy emerytalnej, pracownikami kolejowymi w rozumieniu ustawy są osoby pozostające w stosunku pracy w: 1 jednostkach organizacyjnychprzedsiębiorstwa (...), z wyłączeniem biur projektów kolejowych; 2 innych jednostkach (komórkach) organizacyjnych, których pracownicy byli objęci dotychczasowymi przepisami o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin; 3 podmiotach wydzielonych zprzedsiębiorstwa państwowego (...)w okresie od dnia 1 września 1999 r. do dnia wpisuspółki (...) Spółka Akcyjnado rejestru handlowego. Przy czym zatrudnienie pracowników kolejowych w jednostkach (komórkach) organizacyjnych, określonych powyżej, uważa się za zatrudnienie na kolei (art. 42 ust. 2 ustawy emerytalnej). Przekładając powyższe przepisy na grunt przedmiotowej sprawy, skoro odwołujący w okresie od 1.01.1978 r. do 31.12.1998 r. (z przerwami wynikającymi z urlopów bezpłatnych) był zatrudniony wPrzedsiębiorstwie (...),(...) Zakłady Budownictwa (...),Przedsiębiorstwie (...) S.A., to przysługiwał mu status pracownika kolejowego, a jego zatrudnienie było zatrudnieniem na kolei w rozumieniu powyższych ustaw. Przeprowadzone postępowanie dowodowe w postaci zeznań świadków oraz dokumentacja znajdująca się w aktach osobowychF. Ś.pozwoliła na poczynienie ustaleń, że odwołujący wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub charakterze z tytułu zatrudnienia na kolei. Zeznania świadków oraz odwołującego jednoznacznie wskazują, iż co najmniej od 1 stycznia 1978 r. odwołujący pracował bezpośrednio przy budowach linii kolejowych na terenie kraju a także na terenie NRD. Potwierdzeniem tego stanu rzeczy jest powierzenieF. Ś.od 1 lipca 1995 r. funkcji brygadzisty torowego, którą to funkcję pełnił aż do 2000r., czyli po dniu 31 grudnia 1998r. ( pismo z dnia 30 listopada 2000r. – zawarte w aktach osobowych – o odwołaniu odwołującego z dniem 1 grudnia 2000r. ze stanowiska brygadzisty). W konsekwencji uznać należało, żeF. Ś.stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace: torowy, robotnik torowy – prace załadunkowych służb kolejowych bezpośrednio związane z utrzymaniem ruchu pociągów – wykaz A, dział VIII, pkt. 13 rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983 r. na stanowisku torowy, robotnik torowy wymienionym w wykazie A, dziale VIII, pkt 13, poz. 27 wykazu stanowiącego załącznik do zarządzenia nr 64 Ministra Komunikacji z dnia 29.06.1983 r. w sprawie prac w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu komunikacji, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego oraz do wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej. Odwołujący spełniał przy tym ostatnią przesłankę do nabycia prawa do wcześniejszej emerytury (15 lat pracy w szczególnych warunkach) także na podstawie § 4 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze). Z kolei zgodnie z art. 100 ust. 1 ustawy emerytalnej, prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa, zaś stosownie do art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Wskazać należy, że apelujący we wniesionej apelacji nie kwestionuje spełnienia przez odwołującego powyższych warunków dla uzyskania prawa do emerytury w obniżonym wieku, z wyjątkiem wymogu posiadania przez odwołującego wymaganego okresu co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Jak wskazano przy tym wyżej, zarzut naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.odnoszący się do poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń stanu faktycznego, dotyczył wyłącznie okresu od 1.01.1978 r. do 31.12.1982 r., przy czym Sąd Apelacyjny zarzut ten uznał za bezzasadny. W świetle powyższego, zważywszy na dokonane przez Sąd Okręgowy prawidłowe ustalenia faktyczne (które w pełni podziela Sąd Apelacyjny), również w ocenie Sądu Apelacyjnego odwołujący spełnił wszystkie powyższe warunki do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku na podstawie powyższych przepisów. Wskazać należy bowiem, że odwołujący: – osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat w dniu 21 stycznia 2015 r., nie jest członkiem OFE, a ponadto na dzień 1 stycznia 1999 r. osiągnął on: – okres zatrudnienia w szczególnych warunkach na kolei wynoszący łącznie 20 lat, 9 miesięcy i 4 dni, a więc ponad 15 lat pracy w szczególnych warunkach na kolei oraz okres składkowy i nieskładkowy 27 lat, 7 miesięcy i 6 dni, a więc posiada co najmniej 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych. Reasumując, w ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy słusznie uznał, że odwołujący spełnił wszystkie przesłanki nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku i zasadnie zmienił zaskarżoną przez odwołującego decyzję. W tych warunkach zarzut apelującego odnoszący się do naruszenia prawa materialnego, uznać należało za bezzasadny. Kierując się powyższymi względami,apelację należało uznać za bezzasadną i na podstawieart. 385 k.p.c.oddalić, co uczynił Sąd Apelacyjny w wydanym wyroku. del. SSO Małgorzata Woźniak-Zendran SSA Marta Sawińska SSA Jolanta Cierpiał

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Poznaniu date: '2016-11-23' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Jolanta Cierpiał - Małgorzata Woźniak-Zendran - Marta Sawińska legal_bases: - art. 118 ust. 1 a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 5 ust. 1 pkt 1 i ust. 2, art. 42 ust. 2 ustawy z dnia 28.04.1983 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin - art. 233 § 1 k.p.c. - § 4 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze recorder: st.sekr.sąd. Emilia Wielgus signature: III AUa 2684/15 ```

152510000004021_VIII_U_001352_2017_Uz_2018-05-09_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VIII U 1352/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 maja 2018 roku Sąd Okręgowy w Łodzi, VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący SSO Jacek Chrostek Protokolant : st. sekretarz sądowy Monika Ruda po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2018 roku w Łodzi sprawy(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wŁ. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wŁ. z udziałem zainteresowanejJ. G. o ustalenie podlegania ubezpieczeniu na skutek odwołania(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wŁ. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wŁ. z dnia 15 maja 2017 roku znak nr(...) 1 zmienia zaskarżoną decyzję i ustala, żeJ. G.podlega ubezpieczeniom społecznym jako pracowni k u płatnika składek(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wŁ.od dnia 1 listopada 2016 roku; 2 zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału wŁ.na rzeczP. H.kwotę 180,00 złotych ( sto osiemdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. SSO Jacek Chrostek

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2018-05-09' department_name: VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - SSO Jacek Chrostek legal_bases: [] recorder: Monika Ruda signature: VIII U 1352/17 ```

152505350000503_I_C_000034_2015_Uz_2017-05-25_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 34/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 maja 2017r. Sąd Rejonowy w Ostrzeszowie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Małgorzata Wierzba-Golicka Protokolant: Stażysta Dagmara Puchała po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2017r. w Ostrzeszowie na rozprawie sprawy z powództwaT. K. przeciwko(...) S.A.z siedzibą wW. o zapłatę I zasądza od pozwanego(...) S.A.z siedzibą wW.na rzecz powodaT. K.kwotę 5000,- ( pięć tysięcy ) złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 28 sierpnia 2011r. do dnia zapłaty; II zasądza od pozwanego(...) S.A.z siedzibą wW.na rzecz powodaT. K.kwotę 60,- ( sześćdziesiąt ) złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 lutego 2012r. do dnia zapłaty; III oddala powództwo w pozostałym zakresie; IV zasądza od pozwanego(...) S.A.z siedzibą wW.na rzecz powodaT. K.kwotę 1217,- ( jeden tysiąc dwieście siedemnaście ) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu; V nakazuje pobrać od pozwanego(...) S.A.z siedzibą wW.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Ostrzeszowie kwotę 1925,91 ( jeden tysiąc dziewięćset dwadzieścia pięć złotych 91/100 ), tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. /-/ Małgorzata Wierzba-Golicka Sygn. akt I C 34/15 UZASADNIENIE wyroku z dnia 25 maja 2017r. PowódT. K.wniósł pozew przeciwko(...) S.A.z siedzibą wW.domagając się zasądzenia od pozwanego na jego rzecz kwoty 5000,- złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 04.08.2011r. do dnia zapłaty. Ponadto zażądał zapłaty tytułem zwrotu kosztów leczenia kwoty 249,- złotych. Uzasadniając swoje żądanie powód podał, że w dniu 3 lipca 2011r.G. K.kierujący samochodem markiF.onumerze rejestracyjnym (...), w wyniku niedostosowania prędkości do warunków panujących na drodze doprowadził do wypadku. Powód będący pasażerem w wyżej wymienionym pojeździe, w wyniku wypadku doznał licznych obrażeń ciała. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. Pozwany nie kwestionował swojej legitymacji biernej, jednakże podniósł, iż powód otrzymał kwotę 4200,- złotych tytułem zadośćuczynienia, dlatego dalsze roszczenia z tego tytułu są nieuzasadnione. Ponadto pozwany wskazał, iż zadośćuczynienie zasądzone na rzecz powoda zostało pomniejszone o kwotę 30%, z uwagi na jego przyczynienie się do powstania szkody, poprzez niezapięcie pasów bezpieczeństwa. Odnośnie żądania powoda w zakresie zwrotu kosztów leczenia pozwany podniósł, iż są one nieudowodnione. Sąd ustalił następujący stan faktyczny. W dniu 3 lipca 2011r. doszło do wypadku drogowego,G. K.kierując pojazdem markiF.onumerze rejestracyjnym (...), w wyniku niedostosowania prędkości do warunków panujących na drodze uderzył w przydrożny budynek. W wyniku powyższego zdarzenia drogowego obrażenia odniósł podróżujący wraz z nim powód. Okoliczności niesporne. Właściciel pojazdu, którym kierował sprawca wypadku związany był umową obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych pozwanym. Okoliczności niesporne Po wypadku powód został przewieziony szpitala wO., gdzie przebywał przez okres 10 dni. Następnie w ramach terapii uczęszczał na wizyty do neurologa, laryngologa oraz okulisty. Powód wykonał również badanie EEG, za które zapłacił kwotę 60,- złotych. Dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 20 akt, rachunek k. 31, przesłuchanie powoda k. 55-55v. Powód w następstwie wypadku drogowego z dnia 3 lipca 2011r. doznał urazu głowy, wstrząśnienia mózgu, rany tłuczonej żuchwy oraz przedsionka jamy ustnej. Powód po wypadku odczuwał pourazowe bóle i zawroty głowy, a na brodzie pozostała mu szpecąca blizna. Biegły ortopeda ocenił uszczerbek na zdrowiu powoda na 1%, natomiast biegły neurolog na 5%. Ponadto wypadek z dnia 3 lipca 2011r. miał również negatywny wpływ na psychikę powoda, który odczuwał lęk przed jazdą samochodem. Dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 20, opinia biegłego ortopedy k. 78-80, opinia biegłego neurologa 145-146v, opinia biegłego okulisty k. 180-185, przesłuchanie powoda k. 55-55v, akt. Powód pismem doręczonym pozwanemu w dniu 28 lipca 2011r. wystąpił o odszkodowanie w kwocie 30000,- złotych. Ponadto pismem z dnia 24 stycznia 2012r. wniósł o zwrot kosztów badania EEG. Dowód: akta szkody. Powód przyznał i wypłacił powodowi zadośćuczynienie w kwocie 4200,- złotych. Okoliczność bezsporna Powyższy stan faktyczny, który był częściowo niesporny Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych przez strony w niniejszym postępowaniu, przesłuchania powoda oraz opinii biegłych: neurologaA. K., ortopedyM. G. (2)oraz okulistyB. H.. Wydane w sprawie opinie biegłych są kompletne i odpowiadają na postawione tezy dowodowe, są jasne, należycie uzasadnione i weryfikowalne. Sąd za nieudowodnione uznał twierdzenia o poniesionych przez pozwanego kosztach zakupu leków oraz dojazdu do lekarzy. Powód nie wykazał, iż zakupione lekarstwa miały związek z jego schorzeniami, a w zakresie kosztów dojazdu nie wskazał na jakiej podstawie ustalił żądaną kwotę. Sąd nie dał również wiary twierdzeniom pozwanego jakoby powód nie miał w trakcie wypadku zapiętych pasów. Okoliczność ta wynika jedynie z zeznańJ. T.złożonych w toku postepowania o wykroczenie.J. T.stwierdziła, iż nikt w aucie nie miał zapiętych pasów bezpieczeństwa. Z obrażeń odniesionych przezD. P.podróżującą na tylnej kanapie obok powoda wynikało jednak, że miała ona zapięte pasy bezpieczeństwa. Powód również zeznał, iż miał zapięte pasy bezpieczeństwa. Należy również wskazać, iżJ. T.siedziała na przednim fotelu, mogła zatem nie zwrócić uwagi, czy osoby siedzące za nią zapinały pasy. Wobec wskazanych wyżej okoliczności zeznaniaJ. T.znajdujące się w aktach sprawy o wykroczenie należy uznać za dowód niewystarczający dla stwierdzenia, iż powód podróżował bez zapiętych pasów bezpieczeństwa. W związku z powyższym Sąd ustalając stan faktyczny pominął dowód z opinii biegłegoS. G.na okoliczność wpływu braku pasów bezpieczeństwa na wysokość powstałej szkody. Sąd zważył, co następuje. Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części. Zgodnie zart. 445 § 1 kcw związku zart. 444 § 1 kcw razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Określając wysokość zadośćuczynienia sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, zwłaszcza okres trwania cierpień fizycznych i psychicznych, ich nasilenie, liczbę i czasokres pobytów w szpitalach, liczbę i stopień inwazyjności ewentualnych zabiegów medycznych, nasilenie i czas trwania ewentualnych dolegliwości bólowych, a nadto trwałość skutków czynu niedozwolonego, wpływ na dotychczasowe życie poszkodowanego, ogólną sprawność fizyczną i psychiczną poszkodowanego oraz prognozy poszkodowanego na przyszłość. Zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny, stąd jego wysokość musi przedstawiać realną, ekonomicznie odczuwalną wartość, jednocześnie nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy i powinna być utrzymana w rozsądnych granicach ( zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 2013r. w sprawie I CSK 667/12 i z dnia 22 kwietnia 1985r. w sprawie II CR 94/85 ). Powód w wyniku wypadku doznał obrażeń ciała, które wiązały się z dolegliwościami bólowymi, wypadek wpłynął także na ograniczenie jego aktywności życiowej ( niechęć do jazdy samochodem ), dlatego też uznać należało, iż powodowi należy się zadośćuczynienie za doznaną krzywdę. Biorąc pod uwagę doznany sześcioprocentowy uszczerbek na zdrowiu, czas trwania hospitalizacji oraz trwałe oszpecenie poprzez bliznę na twarzy uznać należało, iż żądanie zadośćuczynienia w łącznej kwocie 9200,- złotych jest w pełni uzasadnione. Zadośćuczynienie w niższej kwocie nie spełniałoby funkcji kompensacyjnej. W związku z powyższym mając na względzie, iż powód otrzymał już tytułem zadośćuczynienia kwotę 4200,- złotych zasądzono na jego rzecz kwotę 5000,- złotych. Powód wystąpił również z żądaniem zapłaty kwoty 249,- złotych tytułem zwrotu kosztów leczenia. Zgodnie zart. 444 § 1 kcpowodowi przysługiwał zwrot kosztów leczenia, jednak występując z takim roszczeniem powinien on, zgodnie z regułą określoną wart. 6 kc, udowodnić, że poniósł przedmiotowe koszty i były one związane z jego leczeniem. Powód wykazał jedynie zasadność żądania w zakresie zwrotu kosztów badania EEG w kwocie 60,- złotych, którą zasądzono na jego rzecz w pkt 2 wyroku. Zgodnie zart. 817 § 1 kcubezpieczyciel zobowiązany jest spełnić świadczenie w terminie 30 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku. Powód pismem doręczonym pozwanemu w dniu 28 lipca 2011r. wezwał go do zapłaty zadośćuczynienia, jego roszczenie stało się zatem wymagalne w dniu 28 sierpnia 2011r. i od tego dnia zasądzono na jego rzecz odsetki od przyznanego w punkcie 1 wyroku zadośćuczynienia. Pismem z dnia 24 stycznia 2012r. powód wezwał pozwanego do zwrotu kosztów badania EEG w kwocie 60,- złotych. Mając na względzie, iż żądanie to po upływie 30 dni stało się wymagalne o odsetkach orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu zasądzając je od dnia 25 lutego 2012r.. W punkcie 3 wyroku orzeczono o oddaleniu powództwa w zakresie w jakim nie zostało ono uwzględnione w pkt 1 i 2. O kosztach postępowania orzeczono zgodnie zart. 98 kpc. Mając na względzie, iż powód uległ jedynie w nieznacznej części swego żądania to pozwanego w całości obciążano kosztami postępowania.. Koszty poniesione przez powoda to kwota 1200,- złotych stanowiąca wynagrodzenie pełnomocnika ustalone na podstawie§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzęduoraz kwota 17,- złotych uiszczona przez pozwanego tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Pozwany zobowiązany został również do zapłaty nieuiszczonych kosztów sądowych w kwocie 1925,91 złotych, na którą składa się wynagrodzenie biegłych:M. G. (2)( 495,91 złotych ),A. K.( 341,- złotych ),B. H.( 369,- złotych ) orazS. G.( 720,- złotych ). Małgorzata Wierzba-Golicka

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Ostrzeszowie date: '2017-05-25' department_name: I Wydział Cywilny judges: - SSR Małgorzata Wierzba-Golicka legal_bases: - art. 445 § 1 kc - art. 98 kpc - § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: Stażysta Dagmara Puchała signature: I C 34/15 ```

152510000001503_III_Ca_000970_2020_Uz_2021-08-26_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III Ca 970/20 POSTANOWIENIE Dnia 26 sierpnia 2021 r. Sąd Okręgowy w Łodzi III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: Sędzia Marta Witoszyńska Protokolant: staż. Marek Sadawa po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2021 r. w Łodzi na rozprawie sprawy z wnioskuM. S. (2) z udziałemH. S. o podział majątku wspólnego i o zapłatę na skutekapelacji wnioskodawczyni i uczestnika postępowania od postanowienia Sądu Rejonowego w Zgierzu z dnia 28 lutego 2020 r., sygn. akt I Ns 1524/11 postanawia: I oddalić obie apelacje, II ustalić, że wnioskodawczyni i uczestnik postępowania ponoszą koszty postępowania apelacyjnego związane ze swoim udziałem w sprawie, III przyznać i nakazać wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu RejonowegowZ.na rzecz adw.P. B.kwotę(...)(dwa tysiące dwieście czternaście) zł brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej wnioskodawczyni z urzęduw postępowaniu apelacyjnym; IV przyznać i nakazać wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu RejonowegowZ.na rzecz adw.K. K.kwotę(...)(trzy tysiące trzysta dwadzieścia jeden) zł brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej uczestnikowi postępowaniaz urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2021-08-26' department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Sędzia Marta Witoszyńska legal_bases: [] recorder: staż. Marek Sadawa signature: III Ca 970/20 ```

153015000002021_IV_U_000589_2014_Uz_2015-02-04_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV U 589/14 POSTANOWIENIE Dnia 4 lutego 2015r. Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący SSO Elżbieta Wojtczuk Protokolant sekr. sądowy Anna Wąsak po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2015r. w Siedlcach na rozprawie sprawy z wnioskuJ. Ś. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ. o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z odwołaniem od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ. z dnia 28 kwietnia 2014 r. znak: SER 1(...) p o s t a n a w i a : I uchylić zaskarżoną decyzję i przekazać sprawę Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ.celem ponownego rozpoznania; II umorzyć postępowanie. Sygn. akt IV U 589/14 UZASADNIENIE Decyzją z(...)r. znak: SER 1(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ., działając na podstawieart. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz.U. z 2009 r., nr 153, poz. 1227 ze zm.) odmówiłJ. Ś.prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 01.02.2014 r. W uzasadnieniu powyższej decyzji organ rentowy wskazał, że orzeczeniem z dnia 16 kwietnia 2014 r. Komisja Lekarska ZUS stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy, wobec powyższego nie zostały spełnione przesłanka z art. 57 ust. 1 pkt 1 w/w ustawy (k.437 akt organu rentowego). Odwołanie od w/w decyzji złożyłJ. Ś.wnosząc o jej zmianę i ustalenie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołania wskazała, że nie zgadza się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS, leczy się od 1990 r. na polineuropatię i schorzenia kręgosłupa i pomimo ciągłego leczenia jego stan zdrowia nie poprawia się, ciągłe bóle kręgosłupa nie pozwalają mu na swobodne poruszanie się, a nawet na wstanie z łóżka (odwołanie k.1). W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawarta w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i wskazując, iż odwołanie ubezpieczonego nie wnosi żadnych nowych okoliczności, które skutkowałyby zmianą zaskarżonej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.2). W piśmie procesowym z dnia 16 grudnia 2014 r. organ rentowy po zapoznaniu się z opinią lekarska biegłych neurologa i ortopedy stwierdził, że po wydaniu decyzji pojawiły się nowe okoliczności dotyczące stanu zdrowia ubezpieczonego tj. leczona od 30.06.2014 r. zakrzepica żył głębokich kończyny dolnej lewej i w związku 2z tym wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi rentowemu i umorzenie postępowania (k.19). Sąd ustalił, co następuje: UbezpieczonyJ. Ś.w dniu 7 stycznia 2014 r. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ.z wnioskiem o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek k.414 akt organu rentowego). Rozpoznając wniosek organ rentowy skierował wnioskodawczynię na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 13 lutego 2014 r. ustalił, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (wypis z orzeczenia Lekarza Orzecznika z 13.02.2014 r. k.420 akt organu rentowego). J. Ś.wniósł sprzeciw od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS (sprzeciw k. 426). W wyniku wniesienia sprzeciwu ubezpieczony został skierowany na badanie przez Komisję Lekarską ZUS, która w orzeczeniu z dnia 16.04.2014 r. nie stwierdziła u wymienionego niezdolności do pracy (orzeczenia z 16.04.2014 r. k. 435 akt organu rentowego). Decyzją z 28 kwietnia 2014 r. znak: SER 1(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ., działając na podstawieart. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz.U. z 2009 r., nr 153, poz. 1227 ze zm.) odmówiłJ. Ś.prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (decyzja z dn.28.04.2014 r. k.437 akt organu rentowego). Zespół biegłych lekarzy ortopedy i neurologa w opinii sporządzonej na zlecenie Sądu stwierdzili u ubezpieczonegoJ. Ś.wielopoziomowe zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego – krzyżowego z przewlekłym zespołem bólowym i ograniczeniem ruchomości, zakrzepice żył głębokich kończyny dolnej lewej leczonej od 30.06.2014 r. Biegli oceniając badanie przedmiotowe układu ruchu w przebiegu zaawansowanych zmian dyskopatyczno-zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego i L-S oraz aktualne leczenie zakrzepicy żył głębokich kończyny dolnej lewej stwierdzili, że ubezpieczony pozostaje w dalszym ciągu częściowo niezdolny do pracy zawodowej zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami w okresie od dnia 01.02.2014 r. do 31.07.2015 r. (opinia biegłych k.13). Sąd zważył, co następuje: Zgodnie zart. 47714§ 4 kpcw sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie od decyzji opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia, sąd nie orzeka co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, które powstały po dniu złożenia odwołania od tej decyzji. W tym przypadku sąd uchyla decyzję, przekazuje sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umarza postępowanie. "Nowe okoliczności" w rozumieniuart. 47714§ 4 k.p.c., to dla przykładu, schorzenia istniejące przed wydaniem decyzji, lecz wykazane przez ubezpieczonego dopiero po wniesieniu odwołania do sądu albo ujawnione na podstawie badań lekarskich w trakcie postępowania sądowego i których nie oceniał ani lekarz orzecznik, ani komisja lekarska organu rentowego (tak SA w Poznaniu w wyroku z dnia 26.02.2014 r. w sprawie III AUa(...)). Postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych ma charakter kontrolny, służy badaniu prawidłowości decyzji organu rentowego i nie może polegać na zastępowaniu tego organu w wydawaniu decyzji ustalających świadczenie z ubezpieczeń społecznych. Postępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy. Z tego powodu sąd co do zasady nie może we własnym zakresie ustalać prawa do świadczenia, a ujawniona w trakcie postępowania sądowego zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego jako przesłanka niezdolności do pracy warunkująca prawo do renty, nie może prowadzić do uznania kontrolowanej decyzji za wadliwą i do jej zmiany. W postępowaniu odwoławczym od decyzji odmawiającej prawa do świadczenia sąd ubezpieczeń społecznych ocenia legalność decyzji według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania (tak: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25.09.2014 r. , I UK 181/14, LEX nr 1537266). W okolicznościach niniejszej sprawy zaistniała nowa okoliczność dotycząca stanu zdrowia ubezpieczonegoJ. Ś., bowiem po wydaniu zaskarżonej decyzji i wniesieniu odwołania u ubezpieczonego zdiagnozowano również zakrzepicę żył głębokich kończyny dolnej lewej. Leczenie ubezpieczony wskazanej jednostki chorobowej ubezpieczony rozpoczął 30 czerwca 2014 r. Biegli sądowi przeprowadzając badanie przedmiotowej ubezpieczonego stwierdzili, w zakresie kończyny lewej dolnej: całość obrzęknięta, ograniczenie ruchomości całej kończyny, brak zgięcia grzbietowego stopy. Biegli stwierdzili ponadto chód z utykaniem na kończynę dolną lewą, poruszanie się z trudem, korzystanie przez ubezpieczonego z kuli łokciowej.Z.żył głębokich kończyny dolnej lewej niewątpliwie spowodowała pogorszenie stanu zdrowia ubezpieczonego i ma wpływ na jego zdolność do pracy. Powyższa okoliczność nie była znana organowi rentowemu przed wydaniem zaskarżonej decyzji, bowiem powyższa choroba nie została wcześniej zdiagnozowana, chociaż proces chorobowy zapewne rozpoczął się przed wdrożeniem leczenia w dniu 30.06.2014r. Powyższego schorzenia pod kątem zdolności do pracy nie oceniał lekarz orzecznik, ani komisja lekarska ZUS-u. Powyższe powoduje zasadność uchylenia zaskarżonej decyzji, przekazania sprawy organowi rentowemu do ponownego rozpoznania i umorzenie postępowania. Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawieart. 47714§ 4 kpcorzekł jak w postanowieniu.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Siedlcach date: '2015-02-04' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Elżbieta Wojtczuk legal_bases: - art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 477 recorder: sekr. sądowy Anna Wąsak signature: IV U 589/14 ```

155020100001512_III_RC_000400_2016_Uz_2018-03-01_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III RC 400/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 1 marca 2018r Sąd Rejonowy w Kłodzku III Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie: Przewodniczący SSR Jolanta Urbanowicz Protokolant Aneta Gustowska po rozpoznaniu w dniu 1 marca 2018r. w Kłodzku na rozprawie sprawy z powództwaJ. B. 1. przeciwkoS. B. (1) o uchylenie obowiązku alimentacyjnego 2. przeciwko małoletniemuS. B. (2)reprezentowanemu przezE. B. o obniżenie alimentów I. obniża rentę alimentacyjną płaconą przez powodaJ. B.na rzecz małoletniegoS. B. (2)do kwoty po 500 zł ( pięćset złotych) miesięcznie, z tym że tak obniżone alimenty powód płacił będzie do rąk matki małoletniegoE. B.każdego następującego po sobie miesiąca z góry, najpóźniej do dnia 15-go z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki w terminie płatności każdej raty poczynając od dnia 1 lipca 2017r. w miejsce alimentów zasądzonych wyrokiem Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 14 czerwca 2013r. sygn. akt I C 670/13 w kwocie po 800 zł miesięcznie, II. dalej idące powództwo oddala. Sygn. akt III RC 400/16 UZASADNIENIE PowódJ. B.wniósł o zmianę obowiązku alimentacyjnego orzeczonego wyrokiem Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 14 czerwca 2013r. sygn. akt I C 670/13 poprzez uchylenie obowiązku alimentacyjnego wobec pozwanegoS. B. (1)w wysokości 1 200 zł miesięcznie i obniżenie kwoty alimentów na rzeczS. B. (2)z kwoty 800 zł do kwoty 300 zł miesięcznie. W uzasadnieniu podał, że pozwani pochodzą ze związku małżeńskiego zE. B.. W dniu 14 czerwca 2013r. Sąd Okręgowy w Świdnicy rozwiązał małżeństwo zE. B.. Sąd rozstrzygnął o jego obowiązku alimentacyjnym, zasądzono kwotę 1 200 zł na rzeczS. B. (1)i 800 zł na rzeczS. B. (2). Od daty orzekania o obowiązku alimentacyjnym nastąpiła istotna zmiana okoliczności po obu stronach. Od 20 grudnia 2006r. był zatrudniony w(...) Spółka Akcyjna Oddział-Zakłady (...), zarabiał 5 508,90 zł netto. Od czerwca 2016r. jest na emeryturze, kwota świadczenia emerytalnego oscyluje wokół kwoty 4 400 zł netto. Z powodów od siebie niezależnych i niezawinionych popadł w zadłużenia. W trakcie małżeństwa zE. B.wspólnie dokonali nakładów na jej nieruchomość w wysokości około 200 000 zł. Nie dokonali podziału majątku wspólnego. Dla dobra rodziny postanowił sam spłacać zobowiązania kredytowe zaciągnięte w trakcie małżeństwa. Miesięczne wydatki przekraczały jego dochody. Zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne w celu egzekwowania świadczeń alimentacyjnych. Był zmuszony zaciągnąć kolejne zobowiązania w bankach. Jego zadłużenie oscyluje wokół kwoty 310 000 zł. Zostały wdrożone postępowania egzekucyjne. Jest zadłużony wG.Bank na kwotę około 91 000 zł, Idea Bank – 68 164,60 zł,(...)około 75 000 zł, w Raiffeisen Bank około 47 000 zł,P.– 11 000 zł,S.C.Bank – 11 000 zł,V.– 3 400 zł,Z.– 1 000 zł,(...)– 4 000 zł. Pozostaje w związku małżeńskim zM. B.. Ponosi koszty utrzymania mieszkania około 900 zł miesięcznie, wyżywienie około 500 – 600 zł miesięcznie, odzieży około 200 zł sezonowo, środków czystości i higienicznych około 50 zł miesięcznie. Żona pracuje, zarabia 1 000 zł miesięcznie. Podniósł, że nie może podjąć zatrudnienia z uwagi na zły stan zdrowia oraz posiadane wykształcenie. Pracował tylko w górnictwie. Sytuacja na rynku pracy dla osób w jego wieku i z jego doświadczeniem nie jest sprzyjająca. Jest złego stanu zdrowia. Korzysta z pomocy finansowej osób trzecich, matka żony pożycza jej co miesiąc niewielkie kwoty pieniężne. Nastąpiła też zmiana okoliczności po stronie pozwanych.S. B. (1)jest pełnoletni. Uczy się w szkole tańca wP., gdzie czesne wynosi około 6 000 zł rocznie. Pozwany podjął tam naukę bez konsultacji z nim i pomimo jego zastrzeżeń. W Polsce też istnieją szkoły tego typu. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby pozwany podjął pracę.E. B.nie spłaca już kredytu zaciągniętego na samochód. Jest zatrudniona jako nauczycielka za wynagrodzeniem około 3 200 – 3 300 zł miesięcznie. Osiąga dodatkowy dochód z prowadzenia zajęć poza pracą. Posiada majątek, jest współwłaścicielką domu wN.. Ciężar alimentacji pozwanych winien być rozłożony na oboje rodziców. Wiek pozwanych wskazuje, że nie wymagają już osobistych starań matki o ich wychowanie. Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Wyrokiem Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 14 czerwca 2013r. małżeństwo powodaJ. B.iE. B.zostało rozwiązane przez rozwód. Wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnim wówczas pozwanymS. B. (1)i małoletnimS. B. (2)zostało powierzone matce, powód zobowiązany do alimentowaniaS. B. (1)kwotą po 1 200 zł miesięcznie, aS. B. (2)po 800 zł miesięcznie. Wówczas powód mieszkał wL., gdzie wynajmował mieszkanie za 1 000 zł. Pracował w(...) Spółka Akcyjna Oddział–Zakłady (...). Średnio netto zarabiał 5 508,90 zł. Pobrał bez wiedzyE. B.dwa kredyty po 10 000 zł. Pozwani mieszkali wN.z matkąE. B.i babkąS. W.. PozwanyS. B. (1)uczył się w I klasie Liceum Ogólnokształcącego wN.. Był astmatykiem i alergikiem. Wizyta u alergologa to koszt 100 zł, a jednorazowy zakup lekarstw 169 zł. Małoletni pozwanyS. B. (2)uczęszczał do I klasySzkoły Podstawowej Nr (...)wN.. Pozwani mieli wady wzroku, matka ponosiła koszty zakupu soczewek. Pozwani uczęszczali na basen i zajęcia taneczne, których koszt ponosiła matka.E. B.pracowała jako nauczycielka, zarabiała ponad 3 000 zł miesięcznie netto. Osiągała dochody z umowy zlecenia, świadczeń świątecznych i urlopowych, trzynastej pensji. Spłacała pożyczkę mieszkaniową w Kasie Zapomogowo – Pożyczkowej, a także kredyt za samochód i odkurzacz. Prowadziła wspólne gospodarstwo domowe ze swoją matką, która pobierała emeryturę w wysokości 1 400 zł miesięcznie. Opłacała energię elektryczną 95 zł, gaz 44 zł, wywóz nieczystości 32 zł, wodę 125 zł (co dwa miesiące), podatek od nieruchomości 279 zł rocznie. dowód:- akta Sądu Okręgowego w Świdnicy sygn. akt I C 670/13 W dniu 12 września 2013r.E. B.i powódJ. B.zawarli umowę odnośnie samochodu osobowego markiC. (...)nr rejestracyjny (...)7YC2, który został nabyty w trakcie małżeństwa.E. B.nabyła ½ części samochodu należącego do powoda wartości 20 000 zł. Powód oświadczył, że nie będzie miał roszczeń z tytułu wspólnie nabytych rzeczy i poniesionych remontów w lokalu przyulicy (...)wN.. E. B.spłaciła pożyczkę pobraną na zakup samochodu. dowód:- umowa z 12 września 2013r. - zeznaniaE. B. PowódJ. B.ma 54 lata. Mieszka wL.z żonąM. B., która pracuje za wynagrodzeniem 1 200 – 1 300 zł miesięcznie. Opłaty za mieszkanie wynoszą 600 – 700 zł miesięcznie. Powód choruje na kręgosłup, arytmię serca, ma słaby wzrok. Nie jest w stałym leczeniu farmakologicznym. dowód:- zeznania powodaJ. B. - zeznania świadkaM. B. PowódJ. B.do dnia 15 czerwca 2016r. pracował w(...) Spółka Akcyjna. W okresie od 1 stycznia do 15 czerwca 2016r. średnio netto zarabiał 5 114,21 zł (łącznie 28 128,16 zł: 5,5 miesiąca – karta 227). Ponadto w okresie od stycznia do 15 czerwca 2016r. otrzymał dodatkowe świadczenia na łączną kwotę 8 125,16 zł (karta 228) co w skali miesiąca dało kwotę 1 477,30 zł. Od 15 czerwca 2016r. przebywa na emeryturze, pobiera świadczenie w kwocie 4 413,23 zł netto. W okresie od 24 czerwca 2016r. do 28 czerwca 2017r. otrzymał z(...): odprawę emerytalną – 12 149,41 zł netto, dodatkową nagrodę roczną za 2015r. – 8 983,72 zł netto, wyrównanie zasiłku wypadkowego za kwiecień - czerwiec 2016r. - 1 396,45 zł netto, dodatkową nagrodę roczną za I półrocze 2016r. – 948 zł netto, poczęstunek barbórkowy 80 zł netto, deputat węglowy dla emeryta – 1 087,98 zł netto, nagrodę roczną z okazji DniaG.za 2016r. – 2 434,03 zł netto, czternastą pensję za 2016r. - 2 104,29 zł netto, dodatkową nagrodę roczną za 2016r. – 2 910,27 netto. dowód:- zeznania powodaJ. B. - decyzja(...) OddziałwW.z dnia 5 lipca 2016r. - pisma(...) Spółka AkcyjnawL.z dnia 20 października 2017r. i 2 lutego 2018r. PowódJ. B.jest zadłużony w Idea Bank na kwotę około 64 000 zł,Banku (...)na kwotę 74 000 zł, Raiffeisen Bank – 36 000 zł,(...)3 000 zł,G.Bank 90 000 zł. Powód i jego żona korzystają z pomocyM. Z.(matkaM. B.), która wspomaga ich finansowo oraz zaprasza w niedzielę na obiad. Powód i jego żona pożyczają pieniądze odM. C., co miesiąc 100 – 200 zł. dowód:- zeznania powodaJ. B. - zeznania świadkówM. B., M. C.,M. Z., M. W. PozwanyS. B. (1)urodził się (...)W 2015r. ukończył Liceum Ogólnokształcące wN., zdał maturę. W roku szkolnym 2014/2015 uczył się w III klasie Liceum Ogólnokształcącego wN.i I klasie szkoły baletowej wP.. Obecnie jest w IV klasie szkoły baletowej(...)wP.. Czesne za semestr nauki wynosi 44 000 koron czeskich, jest pokrywane ze stypendium (stypendium w całości przeznaczane jest na czesne). Zajęcia w szkole odbywają się od poniedziałku do czwartku w godzinach od 8.00 do 17.30, w piątek od 8.00 do 14.00, w niedzielę od 16.00 do 19.00. Planowany koniec nauki to czerwiec 2018r. Powód opłaca pokój za 2 400 koron czeskich miesięcznie, obiady 1 000 koron czeskich miesięcznie. Raz w kwartale kupuje baletki za 1 000 koron czeskich. W roku szkolnym 2016/2017 za ubiór do tańca zapłacił 1 400 koron czeskich, a także brał udział w obowiązkowych płatnych wyjazdach doB.(3 900 koron czeskich),L.(4 180 koron czeskich),W.(7 490 koron czeskich). PoP.porusza się komunikacją miejską, bilet kosztuje 2 400 koron czeskich raz w roku. Dwa razy w miesiącu przyjeżdża doN.. ZP.doB.jedzie pociągiem bądź autobusem za 200 koron czeskich, zB.odbiera go matka. dowód:- zeznania pozwanegoS. B. (1) - zaświadczenie z(...) wP.z 30 sierpnia 2017r. PozwanyS. B. (1)choruje na alergię i astmę. Jest pod opieką alergologa zK., za wizyty lekarskie nie płaci. Jest w leczeniu farmakologicznym, miesięcznie na leki wydaje 139 zł. Pozwany nie ma majątku. W 2018r. zakupił dla siebie buty za 1 500 koron czeskich, bluzę za 59 zł. Opłaca telefon komórkowy 50 zł miesięcznie. dowód:- zeznaniaS. B. (1) MałoletniS. B. (2)urodził się (...)W roku szkolnym 2016/2017 uczęszczał do V klasy szkoły podstawowej. Podręczniki były bezpłatne, ale książka do religii kosztowała 20 zł i do przyrody 20 zł. Matka opłaciła(...)27 zł, ksero za cały rok szkolny 20 zł. Małoletni był na wycieczce szkolnej wL.za odpłatnością 43 zł, wB.za 347 zł. Uczestniczył w teatrzykach za 65 zł, w konkursach za 36 zł, audycjach muzycznych za 20 zł i przedstawieniu na sali gimnastycznej za 7 zł. W roku szkolnym 2017/2018 małoletni uczęszcza do VI klasy szkoły podstawowej. Podręczniki są bezpłatne, ale książka do religii kosztowała 16 zł. Ubezpieczenie 55 zł,(...)26 zł. Składki klasowe za cały rok szkolny 80 zł, a ksero 40 zł. Małoletni był na wycieczce wL., która kosztowała 176 zł. dowód:- zeznaniaE. B. E. B.w okresie od października 2016r. do lipca 2017r. zakupiła małoletniemuS.do ubrania: spodnie za 119,99 zł, szorty i koszulę za 139,98 zł, szorty do pływania 99,99 zł, dwie kurtki za 229,99 zł i 169,99 zł, spodnie narciarskie za 219 zł, spodnie za 119, 99 zł, płaszcz, dwie bluzy i koszulkę za łącznie 139, 96 zł, piżamę za 69 zł. Buty sportowe 149,99 zł, trzy pary butów za 159,98 zł, 153,90 zł i 70,19 zł. Natomiast w okresie od lipca 2017r. na odzież i buty dla małoletniego wydała 134,96 zł (lipiec 2017r.), 352,95 zł (wrzesień 2017r.), 247,69 zł (październik 2017r), 169,67 zł ( grudzień 2017r), 264,98 zł ( luty 2018r.). W styczniu 2018r.E. B.kupiła małoletniemu łózko za 1 891 zł. MałoletniS. B. (2)uczęszcza na basen za odpłatnością 120 zł miesięcznie, z tym że w okresie od października 2017r. do stycznia 2018r. na zajęcia nie uczęszczał, bo chorował. Wówczas matka za badania laboratoryjne zapłaciła 122 zł, badania lekarskie łącznie z USG węzłów chłonnych 970 zł, leki 529, 86 zł. dowód:- zeznaniaE. B. - wynik badania USG z 25 października 2017r. - wynik badania USG szyi z 16 października 2017r. i 7 grudnia 2017r. - konsultacja zKliniki (...), Onkologii i Hematologii Dziecięcej weW.z 26 stycznia 2018r. - faktury z 24 lutego 2018r., 12 października 2017r., 14 listopada 2017r., 6 grudnia 2017r. i 23 grudnia 2017r. MałoletniS. B. (2)należy do(...) Towarzystwa (...)gdzie licencja wynosi 100 zł rocznie. Miesięczna odpłatność za tańce w roku szkolnym 2017/2018 wynosiła: 225 zł (wrzesień), 25 zł (październik), 265 zł (listopad), 200 zł (grudzień), 145 zł (styczeń) 265 zł ( luty). We wrześniu i listopadzie 2017r. buty do tańca kosztowały 197 zł i 180,99 zł, a w grudniu 2017r. strój do tańca kosztował 197 zł. Małoletni wyjeżdża na turnieje tańca, co wiąże się z koniecznością uiszczenia opłaty startowej 35 zł oraz ponoszeniem kosztów dojazdu. W kwietniu 2017r. małoletni był na turnieju wL.(dojazd 50 zł). W maju 2017r. był na turnieju wN. S.(dojazd 70 zł) i weW.( dojazd 50 zł). W czerwcu 2017r. na turnieju wO.(dojazd 60 zł). W roku szkolnym 2017/2018 był turniej wN.iP.(dojazd 50 zł). W okresie 10 – 19 lipca 2017r. był na obozie tanecznym wŻ., który kosztował 1 290 zł. Od 23 czerwca do 2 lipca 2017r. był na obozie pływackim weW., koszt 1 200 zł. Na feriach zimowych 2017r. był wR., koszt 450 zł. PozwanyJ. B.ostatni osobisty kontakt z małoletnim powodem miał w 2016r. Od tego czasu ma sporadyczny kontakt telefoniczny bądź za pośrednictwem portalu społecznościowego. dowód:- zeznaniaE. B. - zaświadczenie z Parafii Rzymskokatolickiej wN. Rudzie z dnia 22 czerwca 2017r. - faktura VAT z dnia 27 czerwca 2017r. ( karta 170) E. B.jest współwłaścicielką nieruchomości położonej wN.przyulicy (...). Z synami zajmuje piętro budynku, a parter jej matka. Podatek od nieruchomości wynosi 286 zł rocznie, z czegoE. B.płaci 143 zł. Ponadto opłaca prąd 46 zł miesięcznie, gaz 38 zł miesięcznie, wodę 33,41 zł miesięcznie, wywóz śmieci 28,25 zł miesięcznie. Podatek za wieczyste użytkowanie 38 zł rocznie. Na opał przeznacza 1 800 zł rocznie. Z matką nie prowadzi wspólnego gospodarstwa domowego dowód:- zeznaniaE. B. E. B.pracuje jako nauczycielka wSzkole Podstawowej Nr (...)wN.. W 2017r. osiągnęła wynagrodzenie netto: styczeń – 2 910,37 zł, luty – 3 125,19 zł, marzec - 6 109,59 zł (z trzynastą pensją), kwiecień - 3 026,58 zł, maj – 3 081,50 zł, czerwiec – 4 074,58 zł (z dodatkami z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych), lipiec – 3 050,37 zł, sierpień – 3 050,37 zł, wrzesień – 3 698,75 zł, październik - 3 610,82 zł, listopad - 3 725,26 zł, grudzień - 4 774,89 zł. W styczniu 2018r. jej wynagrodzenie netto wynosiło 3 685,09 zł.E. B.podejmuje także pracę w oparciu o umowę zlecenia, z czego w okresie od 9 stycznia do końca czerwca 2017r. osiągnęła łączny dochód 1 519 zł netto. W roku szkolnym 2017/2018 z umowy zlecenia zarobiła 235,80 zł (wrzesień 2017r.), 303,60 zł (październik 2017r.), 303,60 zł (listopad 2017r.), 320 zł ( luty 2018r.). W zakładzie pracy otrzymała pożyczkę mieszkaniową w wysokości 20 000 zł, którą przeznaczyła na elewację domu. Miesięczna rata tej pożyczki wynosi 366 zł, a koniec spłat ma nastąpić w kwietniu 2021r. Otrzymała także pożyczkę z Kasy Zapomogowo – Pożyczkowej w wysokości 5 000 zł, którą przeznaczyła na montaż instalacji gazowej w samochodzie. Miesięczna rata pożyczki wynosi 230 zł, a koniec spłat w czerwcu 2019r. dowód:- zeznaniaE. B. - umowa zlecenia z dnia 19 stycznia 2017r. - przelewy ( karty 173-177, 299 – 301) - zaświadczenia zeSzkoły Podstawowej Nr (...)wN. Rudzie z dnia 30 czerwca 2017r. i 2 lutego 2018r. - zaświadczenia z Kasy Zapomogowo – Pożyczkowej przy Gimnazjum Nr 1 wN.z dnia 14 czerwca 2017r. Sąd zważył: W myślart. 138 k.r.o.„W razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego”. Przez zmianę stosunków rozumie się istotne zwiększenie bądź zmniejszenie możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego do alimentacji, istotne zwiększenie się usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego lub istotne zmniejszenie się możliwości zaspokajania potrzeb własnymi siłami. Należy więc porównać stan istniejący w dacie uprawomocnienia się wyroku zasądzającego alimenty ze stanem istniejącym w dacie orzekania o ich podwyższeniu bądź obniżeniu. PowódJ. B.wniósł o obniżenie alimentów do kwoty po 300 zł miesięcznie na rzecz małoletniego pozwanegoS. B. (2). Podnosił, że jego dochody zmniejszyły się z przyczyn od niego niezależnych, popadł w zadłużenia, spłaca szereg kredytów. Od daty ostatniego orzekania o alimentach sytuacja powodaJ. B.i matki pozwanychE. B.zmieniła się. Powód w czerwcu 2013r. pracował jako górnik w(...) Spółka Akcyjna, zarabiał 5 500 zł miesięcznie netto. Ponadto otrzymał czternastą pensję, barbórkę, nagrody roczne, świadczenie wypoczynkowe. Od dnia 15 czerwca 2016r. przebywa na emeryturze, pobiera świadczenie w kwocie 4 413,23 zł miesięcznie netto. Zatem jego dochody zmniejszyły się o 1 100 zł, choć faktycznie ta różnica w dochodach powoda jest większa, albowiem nie otrzymuje już dodatkowych świadczeń takich jak czternaste pensje czy nagrody roczne. Z uwagi na stan zdrowia nie podejmuje pracy. Zmieniła się także sytuacja materialna matki pozwanych. W dacie ostatniego orzekania o alimentach zarabiała ona średnio miesięcznie 3 141 zł netto. W okresie czerwiec 2012r. – maj 2013r., a więc za 12 miesięcy, osiągnęła wynagrodzenie w kwocie 32 097,52 zł oraz dodatkowo 5 600,31 zł, co łącznie stanowi 37 697,83 zł, a więc 3 141,48 zł miesięcznie (vide: akta Sądu Okręgowego w Świdnicy sygn. akt I C 670/13). Natomiast w okresie styczeń 2017r. – styczeń 2018r., za 13 miesięcy,E. B.osiągnęła dochód z wynagrodzenia zasadniczego w kwocie 47 923,36 zł i dodatkowo 2 362 zł (vide: zaświadczenia o dochodachE. B.karty 178 i 302) co łącznie przez 13 miesięcy daje kwotę 50 285,36 zł, a w skali miesiąca 3 868,10 zł. Zatem dochody matki pozwanych wzrosły o około 730 zł miesięcznie. MałoletniS. B. (2)ma 13 lat. Zasadniczo jest zdrowy, ale w październiku 2017r. zaczął chorować. Matka poniosła wtedy znaczne koszty związane z badaniami lekarskimi i laboratoryjnymi oraz zakupem leków. Małoletni uczęszcza na basen za odpłatnością 120 zł miesięcznie. Uczęszcza na tańce za miesięczną opłatą od 25 zł do 265 zł. Matka ponosi także koszty związanie z wyjazdami na turnieje taneczne syna, opłatą licencji w(...) Towarzystwie (...), zakupem odzieży i butów do tańca. Zapewnia dziecku wypoczynek w okresie wakacji i ferii. To matka na co dzień troszczy się o utrzymanie i wychowanie małoletniego. Ojciec w zasadzie nie utrzymuje kontaktu z synem (poza sporadycznym kontaktem telefonicznym czy na portalu społecznościowym), poza alimentami w inny sposób do jego utrzymania nie przyczynia się. Koszty utrzymania małoletniego pozwanego od ostatniego orzekania o alimentach nie zmniejszyły się, ale dochody jego ojca już tak. Dlatego Sąd uznał, że powód winien alimentować małoletniego pozwanego kwotą po 500 zł miesięcznie od 1 lipca 2017r. w miejsce kwoty 800 zł miesięcznie. Data początkowa obniżenia alimentów została ustalona na dzień 1 lipca 2017r., albowiem do dnia 28 czerwca 2017r. powód otrzymywał co miesiąc dodatkowe świadczenie z(...) Spółka Akcyjna. W okresie od 24 czerwca 2016r. do 28 czerwca 2017r. była to łącznie kwota 32 094,15 zł. Dalej idące powództwo dotyczące obniżenia alimentów na rzecz małoletniegoS. B. (2)zostało oddalone. Okoliczność bowiem, że powód ma ( czy tez miał) skłonności do zaciągania kredytów nie może powodować, że konsekwencje tego będzie ponosiło dziecko. Powód już w małżeństwie zE. B., bez poinformowania żony, pobrał dwa kredyty, choć jak sam zeznawał podczas sprawy rozwodowej miał bardzo dobrą pracę, bardzo dobre zarobki. Już po rozwiązaniu małżeństwa pobrał szereg kredytów między innymi na zakup drogiego samochodu markiT.rocznik 2013, którego wartość w 2016r. oszacował na około 45 000 zł (vide: oświadczenie powoda o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania). Osoba, na której ciąży obowiązek alimentacyjny musi liczyć się z tym, że podejmując decyzję o pobraniu kredytu (czy też kolejnego kredytu) ma obowiązek alimentacyjny. Także podnoszona przez powoda okoliczność, że nie żądał od byłej żony zwrotu nakładów poczynionych na jej nieruchomość, nie ma znaczenia dla niniejszej sprawy. Kwestia ta dotyczy rodziców małoletniego pozwanego, a nie jego samego. PowódJ. B.wniósł o uchylenie obowiązku alimentacyjnego wobec pozwanegoS. B. (1), który osiągnął pełnoletność, może podjąć zatrudnienie, może uczyć się w Polsce. Obowiązek alimentacyjny rodzica względem dziecka ustaje wtedy, gdy dziecko osiąga samodzielność życiową, co z reguły łączy się z możliwością podjęcia pracy zarobkowej. PozwanyS. B. (1)ukończył liceum ogólnokształcące, nie ma zawodu. Obowiązek szkolny realizuje o czasie, a w roku szkolnym 2014/2015 uczył się w III klasie Liceum Ogólnokształcącego wN.i I klasie szkoły baletowej wP.. Ukończenie szkoły baletowej to nie tylko realizacja pasji powoda do tańca, ale także możliwość uzyskania zawodu. Pomimo pełnoletności, wbrew twierdzeniom powoda, pozwany nie może podjąć zatrudnienia, albowiem przez 6 dni w tygodniu ma zajęcia w szkole. Pasja pozwanego do tańca trwa od wielu lat (vide: akta Sądu Okręgowego w Świdnicy sygn. akt I C 670/13), jest rozwijana i powód, jak do tej pory, się temu nie sprzeciwiał. Jednakże z uwagi na nieprzemyślane, czy też pochopne, decyzje dotyczące zaciągania zobowiązań kredytowych, znalazł się w sytuacji, że nie jest w stanie z tych zobowiązań wywiązać się i uznał, że jego obowiązek alimentacyjny wobec pozwanego winien ustać. Tak jak małoletniS., tak i pozwanyS. B. (1)nie może ponosić konsekwencji decyzji finansowych swego ojca. Pozwany jest już w ostatniej klasie szkoły baletowej. Gdyby brak alimentów od powoda spowodował konieczność rezygnacji ze szkoły, byłaby to wielka strata nie tylko w aspekcie rezygnacji z pasji pozwanego, ale i przekreślenie możliwości uzyskania zawodu. Dlatego powództwo o uchylenie obowiązku alimentacyjnego wobec pozwanegoS. B. (1)zostało oddalone. Wniosek pełnomocnika powoda o odroczenie rozprawy w dniu 6 lipca 2017r. nie został uwzględniony, albowiem pełnomocnik przebywał na zwolnieniu lekarskim do 4 lipca 2017r. Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Kłodzku date: '2018-03-01' department_name: III Wydział Rodzinny i Nieletnich judges: - Jolanta Urbanowicz legal_bases: - art. 138 k.r.o. recorder: Aneta Gustowska signature: III RC 400/16 ```

152010000002006_IV_Kz_000157_2014_Uz_2014-04-10_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV Kz 157/14 POSTANOWIENIE Dnia 10 kwietnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział IV Karny – Odwoławczy w składzie: Przewodniczący SSO Elżbieta Jabłońska – Malik Sędziowie SSO Wojciech Maczuga SSR (del.) Janusz Kawałek (spraw.) Protokolant: Prot. Aneta Woźniczka przy udziale Piotra Grądzkiego Prokuratora Prokuratury Rejonowej del. do Prokuratury Okręgowej po rozpoznaniu sprawyM. T. oskarżonej zart. 233 § 1 kk na skutek zażalenia oskarżonej na postanowienie Sądu Rejonowego dla Krakowa – Krowodrzy w Krakowie z dnia 3 lutego 2014 r. sygn. akt II K 1208/13/K w przedmiocie stwierdzenia swej niewłaściwości na podstawieart. 437 § 1 kpk p o s t a n a w i a utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie UZASADNIENIE Postanowieniem z dnia 3 lutego 2014 r. Sąd Rejonowy dla Krakowa – Krowodrzy w Krakowie sygn. akt II K 1208/13/K uznał się za niewłaściwy do rozpoznania sprawyM. T.i przekazał ją Sądowi Rejonowemu dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie, jako Sądowi miejscowo właściwemu do jej rozpoznania w pierwszej instancji. U podstaw powyższego rozstrzygnięcia legło stwierdzenie, iż czyn zarzucany oskarżonej miał zostać popełniony wK.na Os.(...)i Os.(...)a więc na obszarze właściwości Sądu Rejonowego dla Krakowa Nowej – Huty w Krakowie. Powyższe postanowienie zaskarżyła w całości oskarżona nie stawiając mu jednak żadnych konkretnych zarzutów. Skarżąca stwierdziła jedynie, iż jest zainteresowana jak najszybszym procesem sądowym, a przekazanie sprawy przedłuży całe postępowanie. W konsekwencji wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Krakowa – Krowodrzy w Krakowie w celu merytorycznego rozpoznania sprawy. Sąd Odwoławczy zważył, co następuje: Zażalenie nie jest zasadne i jako takie nie mogło zostać uwzględnione. Zgodnie z zasadą wyrażoną wart. 35 § 1 kpksąd bada z urzędu swoją właściwość, a w razie stwierdzenia swej niewłaściwości przekazuje sprawę właściwemu sądowi lub innemu organowi. Skoro obowiązkiem sądu jest zbadanie kwestii właściwości, a w przypadku stwierdzenia swej niewłaściwości przekazanie sprawy sądowi właściwemu, nie można mu z tego tytułu czynić zarzutu przewlekania postępowania, a do tego sprowadza się uzasadnienie wniesionego przez oskarżoną zażalenia. Podstawy merytoryczne wydanego postanowienia nie są bowiem kwestionowane przez skarżącą. Badając jednak zaskarżone postanowienie pod kątem merytorycznym Sąd Odwoławczy stwierdził, iż jest ono prawidłowe. Jest przy tym oczywiste, iż kontrola odwoławcza postanowienia Sądu I instancji stwierdzającego swą niewłaściwość nie może polegać na merytorycznej ocenie zebranego materiału dowodowego. To bowiem treść aktu oskarżenia oznacza przedmiot postępowania, zatem właściwość miejscową i rzeczową sądu oraz tryb postępowania. O ile sąd nie jest tym związany, bo powinien z urzędu badać swą właściwość, nie może to polegać na merytorycznej ocenie materiału dowodowego (postanowienie SA w Krakowie, II AKz 279/99, KZS 1999/12/28). Przenosząc powyższe rozważania na realia niniejszej sprawy należy jednoznacznie stwierdzić, iż wszystkie działania zarzucane oskarżonej popełnione miały zostać w Komendzie Miejskiej Policji wK.i Prokuraturze RejonowejK., które to organy mają swoje siedziby odpowiednio na Osiedlu(...)i Osiedlu(...), a więc na obszarze właściwości Sądu Rejonowego dla Krakowa Nowej Huty w Krakowie, co zgodnie z zasadą wyrażoną wart. 31 § 1 kpkprzesądzało o właściwości miejscowej tego właśnie sądu. Nie może przy tym budzić żadnych wątpliwości, iż czyn zabroniony uważa się za popełniony w miejscu, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany, albo gdzie skutek stanowiący znamię czynu zabronionego nastąpił lub według zamiaru sprawcy miał nastąpić (art. 6 § 2 kk). W tej sytuacji jedynie na marginesie należy zauważyć, iż wniesienie zażalenia spowodowało skutek odwrotny od deklarowanej przez skarżącą chęci jak najszybszego zakończenia postępowania, uruchomiło bowiem kontrolę instancyjną wydanego postanowienia, co jednak w żadnym razie nie może obciążać Sądu wydającego zaskarżone orzeczenie, który do zbadania podstaw swej właściwości był zobligowany jednoznaczną treściąart. 35 § 1 kpk. SSO Wojciech Maczuga SSO Elżbieta Jabłońska - Malik SSR Janusz Kawałek (...)(...) (...) (...)

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Krakowie date: '2014-04-10' department_name: IV Wydział Karny Odwoławczy judges: - Elżbieta Jabłońska – Malik - Janusz Kawałek - Wojciech Maczuga legal_bases: - art. 233 § 1 kk - art. 437 § 1 kpk recorder: Prot. Aneta Woźniczka signature: IV Kz 157/14 ```

153000000001521_III_AUa_001082_2017_Uz_2018-08-01_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III AUa 1082/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 1 sierpnia 2018 r. Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący - Sędzia SA Małgorzata Rokicka-Radoniewicz Sędziowie: SA Elżbieta Czaja SA Krzysztof Szewczak (spr.) Protokolant: p.o. protokolanta sądowego Sylwia Zawadzka po rozpoznaniu w dniu 1 sierpnia 2018 r. w Lublinie sprawyS. B. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wL. o emeryturę na skutek apelacjiS. B. od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 27 października 2017 r. sygn. akt VIII U 2577/16 oddala apelację. Krzysztof Szewczak Małgorzata Rokicka-Radoniewicz Elżbieta Czaja III AUa 1082/17 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 25 marca 2016 r., znak(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych wL.odmówił wnioskodawcyS. B.prawa do emerytury w obniżonym wieku, ponieważ nie udowodnił on posiadania co najmniej 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. W odwołaniu od tej decyzjiS. B.domagał się zaliczenia do stażu pracy w szczególnych warunkach okresów zatrudnienia wZakładach (...)wB.oraz wZakładzie (...)wL.i w konsekwencji tego przyznania wcześniejszej emerytury. W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wL.wnosił o oddalenie odwołania. Organ rentowy podniósł, że po złożeniu dodatkowych dokumentów, zaliczył wnioskodawcy okres zatrudnienia w(...)wB.do stażu pracy w szczególnych warunkach. Łączny okres pracy w takich warunkach wynosi11 lat, 3 miesiące i 15 dni. Organ rentowy w dalszym ciągu odmawiał zaliczenia okresu zatrudnienia wnioskodawcy wZakładzie (...)wL.na stanowisku robotnika budowlanego i cieśli do stażu pracy w szczególnych warunkach. Wyrokiem z dnia 27 października 2017 r. Sąd Okręgowy w Lublinie oddalił odwołanie. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd I instancji ustalił, żeS. B.,urodzony w dniu (...), złożył w dniu 25 lutego 2016 r. wniosek o emeryturę w obniżonym wieku. Do tego wniosku załączył m.in. świadectwo pracy potwierdzające jego zatrudnienie wZakładzie (...)wL.w okresie od dnia 5 stycznia 1983 r. do dnia 30 września 1990 r. na stanowisku robotnika budowlanego i cieśli. W okresie od dnia 1 września 1971 r. do dnia 31 grudnia 1982 r.S. B.był zatrudniony wZakładach (...)wB.na stanowisku tkacza. Okres zatrudnienia w tych Zakładach w łącznym wymiarze 11 lat, 3 miesiące i 28 dni został zaliczony przez organ rentowy do stażu pracy w szczególnych warunkach. Sąd Okręgowy dalej ustalił, że ubezpieczony w dniu 5 stycznia 1983 r. został zatrudniony wZakładzie (...)wL.na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku robotnika budowlanego, które zajmował formalnie do dnia 9 maja 1985 r. W dniu 10 maja 1985 r. wnioskodawca zawarł nową umowę o pracę w związku z wyjazdem do pracy na terenie ZSRR. Od tej daty jego stanowisko pracy było określane w dokumentacji pracowniczej jako cieśla. W rzeczywistości wnioskodawca wykonywał obowiązki robotnika budowlanego przez 2-3 miesiące pracy, kiedy przechodził przeszkolenie do zawodu cieśli. W okresie tego przeszkolenia wykonywał szalunki w wykopach, a następnie wyrównywał wlewany tam beton. Po tym początkowym, krótkim okresie, dalej pracował już jako cieśla w brygadzie cieśli.(...)wL.zajmował się pracami ogólnobudowlanymi. Funkcjonowały tam odrębne brygady cieśli, zbrojarzy i betoniarzy, spawaczy, montażystów konstrukcji metalowych na wysokości. W okresie zatrudnienia wnioskodawcy zakład ten był wykonawcą sieci kanalizacyjnych oraz oczyszczalni ścieków na terenieL.,S.iŁ.. Budowa każdej oczyszczalni polegała na tym, że najpierw były wykonywane za pomocą ciężkiego sprzętu wykopy głębokości 6-7 metrów. Wnioskodawca w tych wykopach wykonywał szalunki. Praca w wykopie była niebezpieczna, ponieważ istniało zagrożenie obsunięcia ziemi, mogło również coś spaść z góry na pracownika. Następnie w takim wykopie brygada montażystów wykonywała stalową konstrukcję, która była zalewana betonem. Konstrukcja ta wznosiła się ponad poziom gruntu. Zadaniem cieśli było również przygotowanie dla montażystów rusztowań, drewnianych schodków i drabin. Wnioskodawca nie wykonywał prac betoniarskich i zbrojarskich, nie zajmował się również montażem konstrukcji metalowych. Jego zadaniem było wykonanie wspomnianych szalunków oraz rusztowań, drewnianych schodków i drabin. Te ostatnie prace były wykonywane na wysokości, ponieważ konstrukcja wznosiła się aż do wysokości 16 metrów nad ziemią. Następnie cieśle, w tymS. B., wykonywali ponownie szalunki w wykopach, łączących poszczególne konstrukcje składające się na oczyszczalnię ścieków. Wnioskodawca wykonywał pracę w wykopach, jak i przy wznoszeniu szalunków na wysokości, zarówno zimą jak i latem. Praca w wykopach stanowiła około ¾ jego zadań, a praca na wysokości zajmowała ¼ wymiaru czasu pracy, który go obowiązywał. Praca na wysokości przy wykonywaniu szalunkach była niebezpieczna, ponieważ istniało niebezpieczeństwo upadku. Pracodawca wypłacał wszystkim pracownikom, w tym cieślom, dodatek za pracę w warunkach szkodliwych. Stosunek pracyS. B.w(...)wL.ustał z dniem 30 września 1990 r. S. B., poza okresem pracy w(...)wB.oraz(...)wL., nie posiada innych okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach, ponieważ w okresach niewykonywania pracy w tych zakładach prowadził gospodarstwo rolne. Obecnie pobiera rentę rolniczą z KRUS. Sąd Okręgowy powyższych ustaleń dokonał na podstawie dowodów z dokumentów, które obdarzył przymiotem wiarygodności, ponieważ zostały one wystawione przez uprawnione podmioty i ich treść nie była kwestionowana przez strony. Sąd I instancji w całości ocenił jako wiarygodne zeznania wnioskodawcy oraz świadków, ponieważ są one stanowcze, nawzajem się uzupełniają i tworzą logiczną całość. Sąd Okręgowy odmówił wiary zeznaniom świadkaP. U.w części, w której stwierdził, że praca na konstrukcji wzniesionej nad powierzchnią ziemi groziła obsunięciem się ziemi. Logicznie kwestię tę wyjaśnił świadekJ. W., który zeznał, że nie było już takiego zagrożenia, bo konstrukcja opierała się na betonowo-żelbetonowych fundamentach wykonanych w wykopie, nadto odbywała się już nad powierzchnią ziemi. Sąd I instancji obdarzył wiarą zeznania wnioskodawcy, z których wynika, że tylko przez pierwsze 2-3 miesiące pełnił obowiązki robotnika budowlanego. Zwrócił przy tym uwagę na to, że znajdują one potwierdzenie w zeznaniach świadkaJ. W.. Sąd Okręgowy zacytował następnie treść przepisów art. 184 ust. 1 i 2 oraz art. 32 ust. 2 i 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń (t.j. Dz.U. 2015 r., poz. 748 ze zm.), a także§ 1 ust. 2, § 2 ust. 1, § 3 oraz § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególny charakterze(Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Sąd I instancji mając na uwadze charakter pracy wykonywanej przezS. B.w okresie jego zatrudnienia wZakładzie (...)wL.uznał, że nie można jej zaliczyć do stażu pracy w szczególnych warunkach, ponieważ wnioskodawca w tym Zakładzie nie wykonywał pracy zaliczonej w przepisach ostatnio powołanego rozporządzenia do prac wykonywanych w szczególnych warunkach, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Sąd I instancji zwrócił uwagę na to, że z zeznań wnioskodawcyS. B.oraz świadków:P. U.iJ. W.wynika, że ubezpieczony wykonywał w(...)wL.trzy rodzaje prac, a mianowicie pracę w głębokich wykopach polegającą na szalowaniu ścian wykopu, pracę na wysokości polegającą na szalowaniu wznoszonych konstrukcji metalowych oraz ponownie pracę w wykopach łączących poszczególne elementy oczyszczalni ścieków, polegająca na ich szalowaniu. Wnioskodawca wykonywał pracę w brygadzie cieśli i poza krótkim 2-3 miesięcznym okresem przyuczenia do tego zawodu, nie wykonywał innych prac, w tym betoniarskich. Do jego zadań nie należały też prace zbrojarskie, czy wznoszenie konstrukcji metalowych na wysokości. Te prace były bowiem wykonywane przez pracowników odpowiednich brygad: zbrojarzy, betoniarzy i montażystów konstrukcji stalowych na wysokości oraz spawaczy. Sąd Okręgowy zwrócił uwagę na to, że w dziale V („W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych”) wykazu A stanowiącego załącznikrozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) prace cieśli nie zostały zaliczone do prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do przejścia na emeryturę w obniżonym wieku. Wnioskodawca jako cieśla wykonywał szalunki w wykopach oraz nad powierzchnią ziemi. Prace takie nie należą do żadnej kategorii prac w szczególnych warunkach wymienionych w ostatnio powołanym dziale V wykazu A stanowiącego załącznik rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Sąd Okręgowy zaznaczył, iż nawet gdyby hipotetycznie przyjąć, żeS. B.wykonywał prace wodnokanalizacyjne lub przy budowie rurociągów w głębokich wykopach, które zostały wymienione w wykazie A, dziale V pod pozycją 1 (etap I i III wykonywanych przez niego prac), to prace te nie były wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Jak zeznali bowiem świadkowie, ¼ pracy ubezpieczonego była wykonywana na wysokości. Sąd Okręgowy powołał się przy tym na pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w postanowieniu z dnia 23 stycznia 2014 r., ………, że możliwe jest zakwalifikowanie pracy w szczególnych warunkach jako wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy tylko w pełnych okresach czasu pracy. Jednocześnie zaznaczył, że prace na wysokości, nie będące pracami malarskimi konstrukcji na wysokości, czy też pracami przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości, nie są pracami w szczególnych warunkach, w rozumieniu przepisów ostatnio powołanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. W związku z powyższym okres zatrudnienia wnioskodawcy wZakładzie (...)wL.na stanowisku robotnika budowlanego oraz cieśli, zdaniem Sądu Okręgowego, nie może być zaliczony ubezpieczonemu do stażu pracy w szczególnych warunkach. Mając to na uwadze Sąd I instancji stwierdził, że wnioskodawca nie legitymuje się wymaganym co najmniej 15-letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, ponieważ okres wykonywania takiej pracy w(...)wB., wynoszący 11 lat, 3 miesiące i 15 dni, jest krótszy od wymaganego co najmniej 15-letniego takiego okresu. Wobec niespełnienia warunku posiadania co najmniej 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach wnioskodawca nie nabył prawa do wcześniejszej emerytury. Mając to wszystko na uwadze Sąd Okręgowy oddalił odwołanie. Apelację od tego wyroku wniósł ubezpieczonyS. B.. Zaskarżając wyrok Sądu I instancji w całości apelant zarzucił mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, że wnioskodawca nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach w pełnym wymiarze czasu pracy, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że ubezpieczony w spornym okresie wykonywał pracę w szczególnych warunkach. W konsekwencji tego zarzutu apelant wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury, ewentualnie o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. W odpowiedzi na apelację Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wL.wnosił o oddalenie apelacji. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ nie zostały w niej przedstawione zarzuty skutkujące zmianą lub uchyleniem zaskarżonego wyroku. Ustalenia Sądu I instancji i wyprowadzone na ich podstawie wnioski Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje za własne. Sprawia to, że nie zachodzi potrzeba powtarzania szczegółowych ustaleń faktycznych oraz dokonanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku interpretacji przepisów prawa mających zastosowanie w sprawie niniejszej (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 października 1998 r., II CKN 923/97 – OSNC 1999, z. 3, poz. 60; z dnia 12 stycznia 1999 r., I PKN 21/98 – OSNAP 2000, nr 4, poz. 143; z dnia 20 stycznia 2000 r., I CKN 356/98 – LEX nr 50863; z dnia 7 kwietnia 2004 r., IV CK 227/03 – LEX nr 585855; z dnia 20 maja 2004 r., II CK 353/03 – LEX nr 585756; z dnia 17 lipca 2009 r., IV CSK 110/09 – LEX nr 518138; z dnia 27 kwietnia 2010 r., II PK 312/09 – LEX nr 602700). Istota sporu na etapie postępowania apelacyjnego sprowadzała się do ustalenia, czy wnioskodawcaS. B.w okresie zatrudnienia wZakładzie (...)wL.od dnia 5 stycznia 1983 r. do dnia 30 września 1990 r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Bezspornym w sprawie niniejszej było, że jedynie w pierwszych 2-3 miesiącach zatrudnienia u tego pracodawcy wnioskodawca wykonywał pracę na stanowisku robotnika budowlanego. W pozostałym okresie zatrudnienia w(...)wL., a więc praktycznie w całym okresie zatrudnienia w tym Zakładzie, wykonywał pracę na stanowisku cieśli. W spornym okresie pracodawca ubezpieczonego był wykonawcą budów sieci kanalizacyjnych oraz oczyszczalni ścieków wL.,S.iŁ.. Na każdej budowie najpierw były wykonywane wykopy do głębokości 6-7 metrów. Wnioskodawca jako cieśla wykonywał w tych wykopach szalunki, w których następnie brygada montażystów wykonywała i odpowiednio montowała konstrukcje metalowe zalewane na końcu betonem. Z niekwestionowanych przez strony ustaleń Sądu Okręgowego wynika, że wykonywanie szalunków w wykopach zajmowało wnioskodawcy ¾ jego czasu pracy. Pozostałą część (1/4) czasu pracy ubezpieczonego zajmowało wykonywanie szalunków konstrukcji metalowych montowanych na wysokości, które również były zalewane betonem. Zgodnie zart. 32 ust. 4w związku zart. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(t.j. Dz.U. 2018 r., poz. 1270), wiek emerytalny niższy od powszechnego wieku emerytalnego, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których pracownikom zatrudnionym w szczególnych warunkach przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, tj.rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególny charakterze(Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Przepis § 4 ust. 1 tego rozporządzenia przewiduje, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A stanowiącym załącznik rozporządzenia, jeżeli osiągnie wiek emerytalny wynoszący dla mężczyzn 60 lat i ma wymagany okres zatrudnienia (25 lat), w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach, nabywa prawo do emerytury. Stosownie do § 2 ust. 1 ostatnio powołanego rozporządzenia praca w szczególnych warunkach winna być wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, że prawo do emerytury w wieku niższym od powszechnego z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest ściśle związane z szybszą utratą zdolności do zarobkowania z uwagi na szczególne warunki lub szczególny charakter pracy. Praca w szczególnych warunkach, to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy), w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik dorozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Wykonywanie takiej pracy przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też wykonująca ją osoba ma prawo do emerytury wcześniejszej niż inni ubezpieczeni. Prawo to stanowi przywilej i odstępstwo od zasady wyrażonej wart. 27 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a zatem regulujące je przepisy należy wykładać w sposób gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego to odstępstwo (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 22 lutego 2007 r., I UK 258/06 – OSNP 2008, nr 5-6, poz. 81; z dnia 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07 – OSNP 2009, nr 5-6, poz. 75; z dnia 6 grudnia 2007 r., III UK 66/07 – LEX nr 483283; z dnia 4 października 2007 r., I UK 111/07 – LEX nr 375689; z dnia 19 września 2007 r., III UK 38/07 – OSNP 2008, nr 21-22, poz. 329; z dnia 14 września 2007 r., III UK 27/07 – OSNP 2008, nr 21-22, poz. 325; z dnia 5 maja 2009 r., I UK 4/09 – LEX nr 509022). W tym miejscu należy podkreślić, że praca w szczególnych warunkach jest pojęciem szerszym od pracy w warunkach szkodliwych, bowiem obok negatywnego oddziaływania na organizm ludzki,musi być wymieniona w wykazie A, stanowiącym załącznik powołanego wyżejrozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.Sama uciążliwość prac nie jest wystarczająca do uznania, że była to praca w szczególnych warunkach, uprawniająca do emerytury w obniżonym wieku. Wcześniejsza emerytura jest dla powszechnego systemu emerytalnego instytucją wyjątkową, określającą szczególne uprawnienia. Zawarcie przez ustawodawcę w zamkniętym katalogu wykazu pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącza możliwość jego rozszerzania w procesie stosowania prawa. Możliwość odstępstwa od zasady powszechnej – zwłaszcza ze względu na przesłankę szczególnych warunków zatrudnienia – pozostaje atrybutem władzy ustawodawczej, a nie sądowniczej (por. powołany wyżej wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2007 r., I UK 258/06 – OSNP 2008, nr 5-6, poz. 81). WnioskodawcaS. B.praktycznie w całym okresie zatrudnienia wZakładzie (...)wL.(z wyjątkiem jedynie 2-3 pierwszych miesięcy zatrudnienia u tego pracodawcy) wykonywał pracę na stanowisku cieśli. Prace ciesielskie nie zostały wymienione w wykazie A stanowiącym załącznik rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. W związku z tym okres wykonywania pracy cieśli nie może być zaliczony do stażu pracy w szczególnych warunkach. Sama uciążliwość pracy ciesielskiej ubezpieczonego polegająca na wykonywaniu szalunków różnych konstrukcji w wykopach oraz na wysokości nie jest wystarczająca do uznania, że była to praca w szczególnych warunkach, uprawniająca do wcześniejszej emerytury. Podkreślenia wymaga również to, że praca obok zaliczenia jej w w/w wykazie A do prac wykonywanych w szczególnych warunkach, żeby mogła być zaliczona do stażu pracy w szczególnych warunkach, musi być wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Przyjmując hipotetycznie, za Sądem I instancji, że wykonywane przez wnioskodawcę w wykopach szalunki różnych konstrukcji były pracami wodnokanalizacyjnymi lub przy budowie rurociągów w głębokich wykopach, o których mowa w stanowiącym załącznik rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. wykazie A, dziale V, pod pozycją 1, to prace te nie były wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Z niekwestionowanych również przez wnioskodawcę ustaleń Sądu Okręgowego bowiem wynika, że wykonywanie szalunków konstrukcji w wykopach zajmowało ubezpieczonemu ¾ obowiązującego wymiaru czasu pracy, zaś pozostałą część tego czasu zajmowało mu wykonywanie szalunków na powierzchni i na wysokości. W orzecznictwie Sądu Najwyższego za utrwalony należy uznać pogląd, że możliwe jest zakwalifikowanie pracy w szczególnych warunkach jako wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy tylko w pełnych okresach czasu pracy. Sąd Apelacyjny w pełni podziela ten pogląd. Ten ostatni warunek nie został przez wnioskodawcę spełniony, co sprawia, że wykonywana przez niego praca na stanowisku cieśli nie mogła być zaliczona do stażu pracy w szczególnych warunkach. Przedstawione w apelacji stanowisko wnioskodawcy, że praca cieśli wykonywana na wysokości, była pracą wykonywaną w szczególnych warunkach, nie może być uznane za prawidłowe. Trafnie Sąd Okręgowy przyjął, że nie każda praca, w tym praca cieśli, wykonywana na wysokości może być uznana za pracę w szczególnych warunkach. Takimi pracami są tylko te, które zostały wymienione w wykazie A stanowiącym załącznik rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. W tym wykazie, spośród prac na wysokości, do prac w szczególnych warunkach zostały zaliczone jedynie prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości (wykaz A, dział V, pozycja 5) oraz prace malarskie konstrukcji na wysokości (wykaz A, dział V, pozycja 6). Mając to wszystko na uwadze przedstawiony w apelacji wnioskodawcy zarzut Błędnych ustaleń faktycznych, a w istocie sprzeczności ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego przez uznanie, że ubezpieczony nie spełnił wszystkich warunków wymaganych do przyznania emerytury w obniżonym wieku, w tym warunku posiadania co najmniej 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, nie mógł być uznany za trafny. Reasumując, wnioskodawcaS. B.nie wykazał, aby w ustawowym czasie do 1 stycznia 1999 r. był zatrudniony na stanowiskach, na których prace były wykonywane w szczególnych warunkach przez okres co najmniej 15 lat i tym samym nie spełnił jednej z koniecznych przesłanek do nabycia emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, bliżej określonych wart. 184 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychw związku z art. 32 tej ustawy oraz§ 2 ust. 1 i § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Z przedstawionych wyżej względów Sąd Apelacyjny na podstawieart. 385 k.p.c.orzekł jak w sentencji.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Lublinie date: '2018-08-01' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Elżbieta Czaja - Krzysztof Szewczak - Małgorzata Rokicka-Radoniewicz legal_bases: - § 1 ust. 2, § 2 ust. 1, § 3 oraz § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególny charakterze - art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 385 k.p.c. recorder: p.o. protokolanta sądowego Sylwia Zawadzka signature: III AUa 1082/17 ```